1

Kto tu rządzi?

Suwerenność w filozofii polityki i prawa.

Na wiosnę 2016 r. Koło Naukowe Historii Doktryn WPiA UJ zorganizowało

ogólnopolską konferencję naukową poświęconą tematyce suwerenności. Kolejnym

etapem badań nad tym aktualnym zagadnieniem będzie wydanie zbiorowej,

recenzowanej publikacji naukowej. Postanowiliśmy jednak odejść od formuły publikacji

pokonferencyjnej i serdecznie zapraszamy wszystkich młodych naukowców

zainteresowanych tą tematyką do nadsyłania propozycji rozdziałów w publikacji. Tom

zostanie zredagowany przez pracowników naukowych i doktorantów z Katedry Historii

Doktryn Politycznych i Prawnych UJ.

Część I. Tematyka planowanej publikacji

Rozwój wypadków we współczesnym świecie pokazuje, że ponownie pojawia się potrzeba refleksji nad podstawowymi składnikami otaczającej nas rzeczywistości politycznej oraz ich uporządkowania. We wspólnocie o charakterze politycznym punkt wyjścia stanowi udzielenie odpowiedzi na fundamentalne pytanie o suwerenność, innymi słowy o to ,,kto tu rządzi?”

Kwestia tego, do kogo należy ostatnie słowo w podejmowaniu decyzji o charakterze politycznym staje się co raz bardziej aktualna zarówno w sferze wewnętrznej (przykład sporu między polskim parlamentem a Trybunałem Konstytucyjnym), jak i zewnętrznej (podejmowanie ustaleń w sferze polityki zagranicznej przez podmioty inne niż same zainteresowane strony – w ramach negocjacji mocarstw, organizacji międzynarodowych, organów Unii Europejskiej). Problematyka suwerenności dotyka też współczesnych stosunków gospodarczych, co widać choćby na przykładzie wpływania przez zagraniczne podmioty gospodarcze na politykę suwerennych państw z powołaniem na ochronę praw własności gwarantowaną przez traktaty inwestycyjne (rezygnacja przez Niemcy z energii atomowej).

Czy w sferze polityki istnieje potrzeba funkcjonowania jednego, najwyższego i ostatecznego ośrodka decyzyjnego? Czy mogą lub powinny istnieć oddzielne od siebie ośrodki decyzyjne w różnych sferach życia politycznego na terenie tego samego państwa? Czy suwerenność da się pogodzić z zasadami rządów prawa? A z realiami geopolityki? Czy potrzebna jest spójna teoria suwerenności w dziedzinie polityki wewnętrznej i międzynarodowej?

Źródeł inspiracji do rozwiązania problemów związanych z suwerennością można szukać w dziełach autorów z dziedziny myśli politycznej i prawnej. Nie dotyczy to tylko współczesnych pisarzy – płaszczyzna historyczna stanowi bowiem wielkie laboratorium ludzkości, a większość pytań, jakie stawiamy sobie współcześnie została w tej, czy w innej formie postawiona w wiekach poprzednich. Problematyka suwerenności nie stanowi tu wyjątku – suwerennością zajmowali się

2

pisarze polityczni tej rangi co Hobbes, Locke, Jefferson, Burke, Schmitt oraz inni. W istocie, kwestia dotycząca ulokowania suwerenności, głównego ośrodka władzy państwowej, stanowiła najbardziej palące zagadnienie na przestrzeni stuleci – od sporu o inwestyturę, poprzez Angielską Wojnę Domową i Chwalebną Rewolucję, następnie po Rewolucję Amerykańską i dalej.

Rozdziały, o objętości pół arkusza wydawniczego (20 000 znaków), powinny być ściśle związane

z przewodnim tematem monografii. Mogą dotyczyć m. in. poniższych zagadnień:

1. Suwerenność w świecie antycznym, np. w prawie rzymskim. 2. Problematyka suwerenności a teoria rządów prawa w ujęciu współczesnym i

historycznym, np. w myśli Jeana Bodina, Monteskiusza, Carla Schmitta, Edmunda Burke’a Alexandra Hamiltona czy innych klasycznych myślicieli.

3. Suwerenność a wolność u myślicieli konserwatywnych, liberalnych, libertariańskich oraz lewicowych.

4. Problematyka suwerenności w relacjach wewnętrznych państwa, np.: a. teoria suwerenności ludu w ujęciu współczesnym i historycznym, b. brytyjska teoria suwerenności (supremacji) parlamentarnej w ujęciu historycznym

i współczesnym, jej erozja pod wpływem prawa unijnego, c. teoria suwerenności (supremacji) sądowej w ujęciu współczesnym oraz

historycznym, d. teoria podzielonej suwerenności w państwach o strukturze federalistycznej w

ujęciu współczesnym i historycznym (np. historia teorii federalnej w Stanach Zjednoczonych),

5. Suwerenność państwa wobec podmiotów zewnętrznych: a. teorie suwerenności w prawie międzynarodowym, b. teoria suwerenności państwowej a teorie ładu międzynarodowego w ujęciu

współczesnym oraz historycznym, np.: i. teoria równowagi sił (balance of powers), ii. doktryna Monroe, iii. teoria koncertu mocarstw, iv. teorie geopolityczne.

c. relacja suwerenności państwowej do międzynarodowych formy organizacji gospodarczej, religijnej i politycznej (ponadnarodowe związki wyznaniowe, międzynarodowe koncerny/korporacje jako podmioty sprawujące władzę polityczną, a władza państwowa) w ujęciu współczesnym i historycznym,

d. teoria suwerenności państwowej wobec Unii Europejskiej, 6. Suwerenność państwowa a stosunki gospodarcze, np.:

a. teoria wolnego handlu międzynarodowego a protekcjonizm gospodarczy, b. suwerenność państwowa a morza, szelfy kontynentalne, przestrzeń kosmiczna, c. teoria suwerenności państwowej a spory na linii państwo – zagraniczne podmioty

gospodarcze w przypadku, gdy prawa podmiotowe tych podmiotów gwarantowane traktatami stoją w sprzeczności z realizacją suwerennych uprawnień państwa.

Zachęcamy do zapoznania się z zasadami organizacyjnymi i standardami formatowania na

kolejnych stronach, a na dalsze pytania chętnie odpowiemy pod adresem: knhd.uj@gmail.com

3

Część II. Tryb przyjmowania, recenzji i publikacji tekstów. Terminy.

1. Propozycje rozdziałów w monografii należy przesłać do 15 czerwca 2016 r. na adres

knhd.uj@gmail.com.

2. Propozycje mogą mieć formę roboczych wersji pełnych tekstów lub abstraktów o

długości 500 do 700 słów. Robocze wersje tekstów powinny być zgodne ze standardami

wskazanymi na następnych stronach, a abstrakty powinny być w formie załączników w

formacie .doc.

3. Wymóg przesyłania abstraktów nie dotyczy czynnych uczestników konferencji

„Kto tu rządzi?” organizowanej przez KNHD na wiosnę tego roku. W przypadku

tych osób wystarczające jest zgłoszenie do 15 czerwca 2016 r. zamiaru przesłania

artykułu bazującego na tematyce wygłoszonego wystąpienia.

4. Do 20 czerwca 2016 r. redakcja poinformuje o przyjęciu propozycji, jej odrzuceniu albo

możliwości przyjęcia pod warunkiem dokonania przez autora sugerowanych zmian.

Redakcja będzie brała pod uwagę nie tylko poziom naukowy i językowy tekstu, ale także

zgodność ich tematyki z przewodnią koncepcją planowanego tomu.

5. W przypadku akceptacji lub warunkowej akceptacji propozycji, ostateczne wersje tekstów

należy przesłać pod ten sam adres do 20 lipca 2016 r., wraz z oświadczeniami o zgodzie

na publikację i prawach autorskich, których wzory zostaną przesłane autorom wraz z

informacją o akceptacji ich propozycji.

6. Planowany termin ukazania się publikacji w formie elektronicznej ukazała się do 25

września 2016 r. Został on ustalony na podstawie pozytywnych doświadczeń KNHD

WPiA UJ z poprzednimi publikacjami naukowymi. Redakcja nie ponosi jednak

odpowiedzialności za opóźnienia wynikłe z działania siły wyższej.

7. Wydanie publikacji w formie papierowej uzależnione będzie od środków, jakimi

Redakcja będzie dysponować w III kwartale 2016 r., a ewentualna książka papierowa

ukaże się drukiem na przełomie 2016 i 2017 r.

8. Publikacja będzie recenzowana przez pracownika naukowego WPiA UJ ze stopniem

naukowym co najmniej doktora. Ze względu na napięty harmonogram prac, autorzy

muszą być gotowi do odpowiedzi na pytania recenzenta oraz wprowadzania jego uwag w

okresie lipiec-sierpień 2016 r. W przypadku braku kontaktu mailowego dłuższego niż 14

dni w procesie recenzowania, redakcja zastrzega sobie prawo do pominięcia rozdziału

danego autora.

9. Redakcja nie pobiera od autorów żadnych opłat.

10. Przesłanie propozycji rozdziału w planowanej monografii jest jednoznaczne z

zaakceptowaniem powyższych zasad.

4

Część III. Standardy redakcji i formatowania tekstów

A. ZASADY OGÓLNE

1. Formatowanie:

a) tekst: czcionka Times New Roman w rozmiarze 12 pt., interlinia 1,5 wiersza,

marginesy 2,5 cm, wyjustowanie,

b) przypisy: czcionka Times New Roman w rozmiarze 10 pt., pojedyncza interlinia,

c) brak twardych spacji i innych znaków niedrukowanych.

2. Struktura tekstu:

a) imię i nazwisko autora (Times New Roman, 12 pt., wyrównanie do lewej, kursywa),

b) tytuł tekstu (Times New Roman, 12 pt., wyrównanie do lewej, pogrubienie),

c) abstrakt tekstu w języku polskim (około 250 słów),

d) abstrakt tekstu w języku angielskim (około 250 słów),

e) treść artykułu (20 000 – 40 000 znaków),

f) notka o autorze (maksymalnie 100 słów).

3. Pisownia wybranych słów:

a) „rok” , „roku” itd. – każdorazowo skrót „r.”,

b) „wiek”, „wieku” itd. – każdorazowo skrót „w.”,

c) „lata 80” itd. (NIE „lata osiemdziesiąte”),

d) polskie nazwy geograficzne należy stosować zgodnie z Urzędowym Wykazem

Polskich Nazw Geograficznych (http://ksng.gugik.gov.pl/wpngs.php) . W

przypadku braku nazwy w wykazie, stosować oryginalną nazwę obcojęzyczną.

e) liczebniki:

­ cyfry zapisywać słownie (jeden, dwa, trzy itd.),

­ liczby zapisywać cyfrowo (10, 15, 47, 89),

­ pisać pełne liczby, bez skrótów (np. 2000, nie 2 tys.).

4. Należy stosować polskie standardy transliteracji alfabetów innych niż łaciński.

B. CYTATY

1. Konstrukcja cytatu (kolejno): dwukropek, cudzysłów, cytowany fragment zakończony

cudzysłowem albo cudzysłowem i kropką, jeśli to jest koniec zdania.

2. Pomiędzy cytowanym tekstem a cudzysłowem nie umieszcza się spacji.

3. Oznaczenie przypisu w cytacie – zawsze między zamykającym cudzysłowem a znakiem

interpunkcyjnym: „(…) podejmowania decyzji”1.

5

C. PRZYPISY

1. Zasady ogólne tworzenia przypisów:

a) przypis traktuje się jak zdanie (zaczynamy wielką literą, kończymy kropką),

b) przypisy dolne, bezpośrednio pod tekstem, numeracja ciągła,

c) w przypadku, gdy nie można wskazać tytułu źródła internetowego oprócz adresu

internetowego zamieszcza się także krótki opis. Przykład: 1 Strona internetowa tygodnika „Polityka”, www.polityka.pl/artykul1/news1/index.html (dostęp:

21 lipca 2012).

2. Przypisy bibliograficzne:

a) dane dotyczące źródła:

­ inicjał (inicjały) imienia i nazwisko autora: L. Oręziak, J. J. Węc,

­ pełny tytuł (wraz z podtytułem i tomem, kursywa): Finanse Unii Europejskiej,

­ miejsce i rok publikacji (bez „ r.”): Warszawa 2004,

­ numer strony:

● s. 10,

● s. 10-20 (przywołujemy przedział),

● s. 10 i nast. (przywołujemy stronę i strony następne),

● s. 10, 12, 24, 39 (przywołujemy kilka stron nie następujących po sobie),

● s. 10-40 – podajemy pierwszą i ostatnią stronę całego artykułu mieszczącego

się w danym tomie, czasopiśmie itp.

­ NIE podaje się nazwy wydawnictwa.

3. Przykłady:

a) monografie:

J. W. Burton, World Society, Cambridge 1972, s. 70.

b) opracowania zbiorowe:

­ gdy dwóch współautorów:

J. Barcz, R. Trzaskowski, Przyszły Traktat konstytucyjny. Granice kompromisu w dziedzinie podejmowania

decyzji większością kwalifikowaną, Warszawa 2004, s. 40.

­ gdy jeden redaktor

J. Barcz (red.), Prawo Unii Europejskiej. Zagadnienia systemowe, Warszawa 2002, s. 10.

c) artykuły, rozdziały w opracowaniach zbiorowych:

M. Pollack, Rational Choice and EU Policy, [w:] K. E. Jørgensen, M. A. Pollack, B. Rosamond

(red.), The Handbook of European Union Politics, New York 2007, s. 50-51.

d) artykuły z czasopism naukowych:

J. Peterson, Decision – Making in the European Union: Towards the Framework for Analysis, „Journal of

European Public Policy” 1995, vol. 2, no. 1, s. 69-93.

J. J. Węc, Nowy model prezydencji w Unii Europejskiej po zmianach zaproponowanych w traktacie

lizbońskim, „Rocznik Integracji Europejskiej” 2008, nr 2, s. 43-54.

6

e) źródła elektroniczne (należy podać datę ostatniego wejścia):

P. Luif, The Treaty of Prüm – A Replay of Schengen?, s. 6-7,

http://www.unc.edu/euce/eusa2007/papers/luif-p-10h.pdf (dostęp: 24 maja 2009).

f) artykuły prasowe:

W. Smoczyński, Eurorozterki, „Polityka” 2009, nr 4, s. 45-47.

4. Pozostałe zasady dotyczące przypisów:

a) jeżeli przypis został zaczerpnięty z tego samego dzieła, co przypis bezpośrednio go

poprzedzający, zamiast pełnego opisu stosuje się oznaczenie Tamże kursywą

(Tamże z podaniem numeru strony, z której przypis pochodzi, jeśli pochodzi ze

strony innej niż przypis poprzedzający go): 1 J. W. Burton, World Society, Cambridge 1972, s. 70. 2 Tamże, s. 85.

b) jeżeli przypis bibliograficzny został zaczerpnięty z dzieła autora, którego tylko jedno

dzieło jest cytowane w całej pracy, zamiast pełnego opisu stosuje się oznaczenie dz.

cyt. pisane kursywą: 1 J. Krasuski, Historia Niemiec, Wrocław 2004, s. 500. 2 A. Komar, Europejska Unia Walutowa, Warszawa 1993, s. 32. 3 J. Krasuski, dz. cyt., s. 601.

c) jeżeli przypis bibliograficzny został zaczerpnięty z dzieła autora, którego inne dzieło

jest cytowane w tej samej pracy, kolejne przypisy odsyłające do tych dzieł należy

opisać skrótem:

J. Krasuski, Historia Niemiec, Wrocław 2004, s. 500.

J. Krasuski, Stosunki polsko- niemieckie 1871- 1939, Warszawa 1967, s. 37.

J. Krasuski, Historia…, s. 48.

J. Krasuski, Stosunki…, s. 530.

d) jeżeli przypis bibliograficzny zaczerpnięty z innego dzieła autora cytowanego w

przypisie bezpośrednio go poprzedzającym, zamiast pełnego opisu stosuje się

oznaczenie Tegoż lub Tejże, pisane kursywą: 1 J. Nowak, Historia Niemiec, Wrocław 2004, s. 500. 2Tegoż, Stosunki polsko- niemieckie 1871- 1939, Warszawa 1967, s. 37.

Nie stosuje się skrótów łacińskich, tj. op.cit., idem, ibidem.

7

D. BIBLIOGRAFIA

1. Pozycje bibliograficzne zasadniczo wymienia się w kolejności alfabetycznej, bez

dodatkowych podziałów na monografie, artykuły itp.

2. Pozycje bibliograficzne w wykazie literatury powinny być opisane w taki sposób, jak w

przypisach dolnych, z tym że nie stosuje się skrótów typu tamże, a inicjał imienia autora

winien znaleźć się po nazwisku i przecinku, np.

Nowak, J., Historia Niemiec, Wrocław 2004.

3. Oprócz adresów źródeł internetowych należy podać także krótki opis:

http://www.balkaninsight.com – serwis internetowy Balkan Insight.

www.nsa.gov.pl – strona internetowa Naczelnego Sądu Administracyjnego.