Komunikacja społecznaaterelak.zut.edu.pl/fileadmin/Studenci/komunikacja_spoleczna_2014.pdf ·...

Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie Wydział Inżynierii Mechanicznej i Mechatroniki

Komunikacja społeczna

Wykład 1 – wprowadzenie (2h)

Literatura przedmiotu

1. Argyle M., Psychologia stosunków międzyludzkich, 2. Aronson E., Człowiek istota społeczna, 3. Berne E., W co grają ludzie, 4. Cialdini E.B., Wywieranie wpływu na ludzi, 5. Dawson R., Sekrety udanych negocjacji 6. Goleman D., Inteligencja emocjonalna, 7. Hogan K., Psychologia perswazji, 8. Nęcki Z., Komunikacja międzyludzka, 9. Nęcki Z., Negocjacje w biznesie, 10.Pease A., Język ciała, 11.Thiel E., Mowa ciała zdradzi więcej niż tysiąc słów,

Definicja komunikacji

Komunikacja – proces wymiany znaczeń między ludźmi za

pośrednictwem wspólnego zestawu symboli

Komunikowanie jest procesem porozumiewania się jednostek, grup lub instytucji. Jego celem jest wymiana myśli, dzielenie się wiedzą, informacjami i ideami. Proces ten odbywa się na różnych poziomach, przy użyciu zróżnicowanych środków i wywołuje określone skutki.


Praktyczna definicja komunikacji obejmuje następujące

elementy:

1. Jednostki, które mają ze sobą kontakt społeczny. Kontakt może mieć charakter bezpośredni lub zdalny.

2. Wspólne środki komunikacji. Środkiem tym jest najczęściej język, ale ważna jest również mowa ciała, w tym: gestykulacja,

kontakt wzrokowy,

ton głosu,

umiejętnośc wywoływania wzruszenia,

wygląd,

wyraz twarzy,

postawa,

bliskość,

ustawienie głowy.


Praktyczna definicja komunikacji obejmuje następujące

elementy:

3. Przekazanie komunikatu w sposób jasny i zrozumiały. Komunikat należy wyrażać jasno , aby ułatwić odbiorcy jego zrozumienie i pokonać wszelkie przeszkody fizyczne.

4. Zrozumienie komunikatu przez odbiorcę. Komunikacja powinna być procesem dwustronnym.

Cechy komunikowania

Komunikowanie jest specyficznym procesem społecznym, ponieważ odnosi się przynajmniej do dwóch jednostek i przebiega zawsze w środowisku społecznym.

Komunikowanie zachodzi w odpowiednim kontekście społecznym, determinowanym przez liczbę i charakter uczestników procesu. Może to być kontekst:

interpersonalny,

grupowy,

instytucjonalny,

publiczny,

masowy lub

międzykulturowy.

Cechy komunikowania

Jest to proces kreatywny, polegający na budowaniu nowych pojęć i przyswajaniu wiedzy o otaczającym świecie.

Komunikowanie ma charakter dynamiczny, polega na przyjmowaniu, rozumieniu i interpretowaniu informacji.

Jest to proces ciągły, trwa od chwili narodzenia człowieka, aż do jego śmierci.

Komunikowanie jest procesem symbolicznym, posługuje się symbolami i znakami. Aby mogło dojść od porozumienia się uczestników niezbędna jest wspólnota semiotyczna, czyli operowanie tymi samymi znakami i symbolami.

Cechy komunikowania

Jest to proces interakcyjny, między jego uczestnikami wytwarzają się określone stosunki, które mogą mieć charakter partnerski (komunikowanie symetryczne) lub opierać się na stosunku dominacji i podporządkowania (komunikowanie niesymetryczne lub komplementarne).

Komunikowanie jest zasadniczo celowe i świadome, działaniem każdego uczestnika procesu kierują określone motywy.

Komunikowanie jest nieuchronne, ludzie zawsze i wszędzie będą się komunikować ze sobą bez względu na ich uświadamiane lub nie uświadamiane zamiary.

Cechy komunikowania

Komunikowanie jest procesem złożonym, czyli wieloelementowym i wielofazowym, może mieć charakter:

dwustronny lub jednostronny,

werbalny lub niewerbalny,

bezpośredni, medialny lub pośredni.

W przeciwieństwie do pewnych procesów fizycznych czy chemicznych komunikowanie jest nieodwracalne, nie da się go cofnąć, powtórzyć czy zmienić przebiegu.

Elementy procesu komunikowania

Do stałych elementów procesu komunikowania zalicza się:

Kontekst;

Uczestników;

Przekaz ;

Kanał;

Szumy;

Sprzężenie zwrotne.


Kontekst – to warunki, w jakich odbywa się proces komunikowania.

Aspekt fizyczny – wyznaczany przez otoczenie.

Aspekt historyczny – uczestniczy odwołują się do zaistniałych w przeszłości epizodów.

Aspekt psychologiczny – odnosi się do sposobu, w jaki uczestnicy procesu postrzegają się nawzajem.

Aspekt kulturowy – jest systemem wiedzy, która jest udziałem relatywnie dużej grupy ludzi, łączy w sobie wierzenia, wartości, symbole i zachowania, uznawane przez tę zbiorowość.


Uczestnicy – w transakcyjnym procesie komunikowania odgrywają rolę nadawców i odbiorców.

Proces sformalizowany – role uczestników są z reguły jednoznacznie określone i niewymienialne.

Proces nieformalnego komunikowania się – role uczestników są jednoczesne i wymienne.


Przekaz (komunikat) - stanowi kompleksową strukturę, na którą składają się:

Znaczenia,

Symbole,

Kodowanie i dekodowanie,

Forma i organizacja.


Znaczenia – czyste idee i uczucia, istniejące w ludzkich umysłach, przekładane są na znaczenia, które muszą być dzielone z pozostałymi uczestnikami procesu.

Symbole – są to słowa, dźwięki, działania, dzięki którym znaczenie jest oznajmiane innym jednostkom.

Kodowanie – proces transformowania idei i uczuć w symbole i ich organizacja.

Dekodowanie – proces odwrotny do kodowania, tj. transformowanie zakodowanego przekazu w idee i uczucia.

Forma i organizacja – związane są z kompleksową strukturą komun ikatu.


Kanał – droga przekazu i środki transportu, za pomocą których przekaz pokonuje drogę od nadawcy do odbiorcy.

W komunikowaniu bezpośrednim ludzie mogą używać wszystkich pięciu zmysłów sensorycznych: słuch, wzrok, dotyk, zapach i smak.

W komunikowaniu pośrednim kanały te są zredukowane do wzroku i słuchu.


Szumy – źródło zakłóceń .Może mieć charakter:

– zewnętrzny – wiąże się z otoczeniem zewnętrznym procesu komunikowania, jak nieodpowiednia temperatura, hałas itp.;

– wewnętrzny – uczucia i predyspozycje psychiczne uczestników procesu komunikowania, jak ból, zmęcznie, ale także uczucie złości, nienawiści, stereotypy i uprzedzenia;

– Semantyczny – jest konsekwencją zamierzonego lub niezamierzonego złego użycia przez nadawcę znaczenia, które blokuje jego precyzyjne odkodowanie przez odbiorcę.


Sprzężenie zwrotne – reakcja odbiorcy na komunikat po jego odkodowaniu.

W komunikowaniu bezpośrednim mamy sprzężenie bezpośrednie (natychmiastowe).

W komunikowaniu pośrednim mamy sprzężenie pośrednie (opóźnione).

Poziomy komunikowania w społeczeństwie wg. McQuaila

Mało przypadków

Dużo przypadków

Komunikowanie masowe

Komunikowanie organizacyjne/ instytucjonalne

Komunikowanie międzygrupowe

Komunikowanie grupowe

Komunikowanie interpersonalne

Komunikowanie intrapersonalne



Wykład 2 - Sposoby, formy i typy komunikowania się (3h)

Sposoby komunikowania się

Komunikowanie interpersonalne- bezpośrednie

Komunikowanie interpersonalne- medialne

Komunikowanie pośrednie - masowe


Komunikowanie interpersonalne- bezpośrednie

KONTEKST

A B

NADAWCA ODBIORCA KOMUNIKAT

KANAŁ

SZUM INFORMACYJNY

SPRZĘŻENIE ZWROTNE (NATYCHMIASTOWE)


KONTEKST

A B

NADAWCA ODBIORCA KOMUNIKAT

KANAŁ MEDIALNY

SZUM INFORMACYJNY

SPRZĘŻENIE ZWROTNE (OPÓŹNONE)

Komunikowanie interpersonalne- medialne


KONTEKST

A B

NADAWCA ODBIORCA

SZUM INFORMACYJNY

SPRZĘŻENIE ZWROTNE (OPÓŹNONE II RZĘDU)

Komunikowanie pośrednie - masowe

POŚREDNIK

KOMUNIKAT X KOMUNIKAT X`

KANAŁ GATE-KEEPER

C

Formy komunikowania

Komunikowanie werbalne

Komunikowanie niewerbalne

Formy komunikowania

Język jako podstawowy środek komunikowania werbalnego jest używany aby: – określać, etykietować, wyznaczać i definiować myśli,

uczucia, przedmioty, doświadczenia w celu wymiany ich z innymi ludźmi;

– oceniać rzeczy, ludzi, uczucia zgodnie z posiadanym systemem postaw i wartości;

– prezentować i dyskutować wyniki własnych życiowych doświadczeń, mówić o przeszłych wydarzeniach, o teraźniejszości i ewentualnych, hipotetycznych sytuacjach, które zaistnieją w przyszłości;

– pozwala dzielić się doświadczeniami, dziedzictwem i wizją przyszłości;

– mówić o języku, jego składni, strukturze.

Formy komunikowania

Konotacja – ujawnia obszar emocji, uczuć i wartości związanych z poszczególnymi słowami.

Dekonotacja – oznacza bezpośrednie znaczenie słowa, które pozwala je zidentyfikować.

Formy komunikowania

FORMA USTNA Zalety: • stwarza dogodne warunki do nawiązania kontaktów

komunikacyjnych na poziomie faktycznym; • jest skuteczne na poziomie instrumentalnym i

afektywnym; • pozwala na ukierunkowanie, sugerowanie oraz

natychmiastową reakcję uczestniczących stron.

Formy komunikowania

FORMA USTNA Wady: • problem z dekodowaniem przekazu na poziomie semantycznym; • polaryzacja, czyli tendencja do wyrażania skrajnych opinii; • etykietowanie, czyli widzenie problemów przez ich nazywanie, a nie

analizowanie; • mieszanie faktów i wniosków, traktowanie wniosków na równi z

rzeczywistymi faktami; • przesadna pewność siebie, przypisywanie sobie cech eksperta

znającego się na wszystkich problemach; • Statyczna ocena, czyli brak umiejętności weryfikacji opinii

dotyczących nieustannie zmieniających się elementów rzeczywistości;

• Klasyfikowanie i nieodróżnianie, czyli przypisywanie ludziom i zdarzeniom tych samych cech.

Formy komunikowania

FORMA PISEMNA

Zalety:

• częściej ma charakter formalny niż nieformalny;

• stosowana jest praktycznie na każdym poziomie procesu porozumiewania się ludzi;

• trwałość;

• możliwość starannego przygotowania.

Wady:

• Brak możliwości wytwarzania bezpośredniego sprzężenia zwrotnego.

Formy komunikowania

FORMA PISEMNA

W komunikowaniu interpersonalnym: • list klasyczny lub e-mail; • faks; • telex; W komunikowaniu instytucjonalnym: • oficjalne pisma:

– polecenie; – rozkaz; – instrukcja działania; – akty prawne; – rozporządzenia; – decyzje; – postanowienia.

W komunikowaniu masowym: • media drukowane; • internet

Formy komunikowania

Komunikowanie niewerbalne tworzy kilka grup sygnałów:

1. Kinezjetyka

2. Parajęzyk

3. Samoprezentacja

4. Dotyk

5. Proksemika

6. Chronemika

7. Elementy otoczenia

Formy komunikowania

Kinezjetyka mowa ciała

mimika twarzy

gestykulacja

ruchy ciała

spojrzenie

kontakt wzrokowy

przyjmowane pozy

Formy komunikowania

Parajęzyk 1. Cechy wokalne głosu:

ton

barwa

wysokość

natężenie

głośność

modulacja

tempo mówienia

2. Interferencje wokalne – wzajemne oddziaływanie dwóch lub więcej cech głosu oraz wszelkie dźwięki poza językowe: „uf”, „ach”, „eee”.

Formy komunikowania

Samoprezentacja – wygląd fizyczny

– budowa ciała

– ubranie

– fryzura

– makijaż

– biżuteria i noszone dodatki

Elementy te dają dużo informacji o jednostce i czasami już na wstępie przesądzają o relacjach komunikacyjnych.

Formy komunikowania

Dotyk – uścisk dłoni;

– poklepywanie;

– obejmowanie drugiej osoby.

Dotyk świadczy o stosunku emocjonalnym i zależy od: – uprzejmości;

– kultury osobistej;

– wychowania;

– preferencji jednostki;

– kontekstu kulturowego.

Formy komunikowania

Proksemika – zastosowanie dystansu interpersonalnego i relacji przestrzennych między komunikującymi się osobami, wynikające ze struktury i z charakteru formalnego bądź nieformalnego przestrzeni oraz przedmiotów tam się znajdujących.

Formy komunikowania

Chronemika – wykorzystuje czas jako sygnał komunikacyjny, np.:

– punktualność;

– oczekiwanie;

– czas trwania.

Formy komunikowania

Elementy otoczenia – takie jak, np.:

– temperatura,

– oświetlenie,

– kolor,

Mogą wpływać na zachowanie się ludzi, stymulować ich bądź odstraszać.

Formy komunikowania

Funkcje komunikacji niewerbalnej: 1. Zastępowania – sygnały niewerbalne, określane jako „emblematy” ,

takie jak charakterystyczny ruch ręką lub głową, gest, znak, mogą być stosowane w miejsce słów i zdań, zastępując je.

2. Uzupełniania - sygnały niewerbalne, nazywane „ilustratorami”, uzupełniają komunikat werbalny, precyzują go, są komplementarne w stosunku do niego.

3. Ekspozycji - sygnały niewerbalne, nazywane „pozami”, pozwalają na okazanie uczuć i emocji w znacznie większej skali niż jest ich rzeczywisty stan, akcentują je i eksponują, wyolbrzymiają, lub w przeciwnym kierunku, ciało nadawcy ukrywa prawdziwe myśli i uczucia, ukazują znacznie mniej emocji.

4. Regulacyjna - sygnały niewerbalne, nazywane „regulatorami”, mogą być użyte do kontroli i regulacji płynności konwersacji lub transakcyjnego komunikowania.

5. Moderująca - sygnały niewerbalne, zwane „adapterami” służą do łagodzenia napięć, jakie jednostka przeżywa. Występują w formie np.,: drapania się po głowie, klepania po nodze, ściskania dłoni, obgryzania paznokci.

Formy komunikowania

Różnice między komunikacją werbalną a niewerbalną: – komunikowanie niewerbalne jest znacznie bardziej dwuznaczne; – komunikowanie niewerbalne ma charakter ciągły; – komunikowanie niewerbalne odbywa się wieloma kanałami i

angażuje wszystkie zmysły; – komunikowanie niewerbalne nie ma struktury, bądź jest bardzo

słabo zarysowana; – komunikowanie niewerbalne ma charakter pozalingwistyczny; – komunikowanie niewerbalne jest analogowe (forma i treść są ze

sobą powiązane i wzajemnie się warunkują) a komunikowanie werbalne jest digitalne (forma i treść nie są ze sobą powiązane)

– komunikowanie niewerbalne daje wgląd w stany emocjonalne; – komunikowanie niewerbalne jest spontaniczne, a stosowane w nim

sygnały są nabyte w drodze naturalnej obserwacji otoczenia; – znaczenie komunikatu niewerbalnego jest zdeterminowane

kulturowo.

Typy komunikowania

Komunikowanie informacyjne

Komunikowanie perswazyjne

Komunikowanie obronne

Komunikowanie podtrzymujące

Typy komunikowania

Komunikowanie informacyjne – podstawowym celem jest kreowanie wzajemnego porozumienia i zrozumienia między uczestnikami procesu, dzielenia się wiedzą, wyjaśnianie i instruktaż, przy założeniu, że nadawca nie ma żadnych intencji wpływania na postawy i zachowania odbiorców.

Typy komunikowania

Komunikowanie informacyjne – metody informacyjne:

1. Narracja

2. Opis

3. Demonstracja

4. definiowanie

Typy komunikowania

Komunikowanie informacyjne – zasady:

1. Kreatywność

2. Wiarygodność

3. Nowośc informacji

4. Doniosłość informacji

5. Położenie nacisku na informację

6. Wykorzystnaie pomocy wizualnych

Typy komunikowania

Komunikowanie perswazyjne – to kompleksowy, interakcyjny proces, w którym nadawca i odbiorca są połączeni werbalnymi i niewerbalnymi symbolami, poprzez które perswadujący próbuje wpłynąć na drugą osobę po to, aby zmienić jego reakcje, zachowania, ukształtować nowe postawy lub zmodyfikować już istniejące i sprowokować do akcji/działania.

Typy komunikowania


Wyróżnia się 3 typy perswazji:

1. przekonująca

2. nakłaniająca

3. pobudzająca

Typy komunikowania

Komunikowanie perswazyjne - proces celowy, w którym nadawca ma określone intencje, takie jak:

1. zmiana istniejących postaw;

2. wzmocnienie istniejącej postawy;

3. uformowanie nowej, nie istniejącej dotychczas postawy.

Typy komunikowania


W. McGuire wyróżnił 6 faz w procesie perswazyjnym:

1. Ekspozycji

2. Uruchomienia uwagi

3. Zrozumienia

4. Refleksji

5. Zapamiętywania

6. Zmiany postaw

Typy komunikowania


a

„zjawisko oporu”

Typy komunikowania

Komunikowanie perswazyjne - zasady

1. Sprecyzowanie celów

2. Stosowanie logicznej argumentacji

3. Rozpoznanie istniejących systemów postaw i wzorów zachowań odbiorców

4. Posługiwanie się językiem motywującym do działania

5. Budowanie i rozwijanie wiarygodności

6. Prezentacja komunikatu w przekonujący sposób

7. Obalenie przeciwnych argumentów

Typy komunikowania

Komunikowanie obronne – wywołane jest cechami postaw nadawcy. Do najważniejszych z nich zaliczyć można:

– Wartościowanie i osądzanie odbiorcy;

– Manipulację, podstęp i wyrachowanie;

– Chęć sprawowania kontroli;

– Neutralność;

– Demonstrowanie poczucia wyższości;

– Pokazywanie dużej pewności siebie.

Typy komunikowania

Komunikowanie podtrzymujące – związane jest z zachowaniem nadawcy, który zachęca odbiorcę do kontynuacji kontaktów. Zachowania służące podtrzymaniu to: – opis sytuacji;

– orientacja na rozwiązanie problemu;

– spontaniczność przekazu i reakcji;

– empatia;

– równość nadawcy i odbiorcy;

– warunkowość treści komunikatu.



Wykład 3 - Modele komunikacyjne (1h)

Modele komunikacyjne – modele podstawowe

Model aktu perswazyjnego Lasswella (1948)

NADAWCA

Kto mówi?

KOMUNIKAT

Co mówi?

KANAŁ Za

pośrednictwem jakiego

kanału mówi?

ODBIORCA

Do kogo mówi?

EFEKT

Z jakim skutkiem

mówi?


Model przekazu sygnałów Shannona i Weavera (1948)

ŹRÓDŁO INFORMACJI

NADAJNIK

ŹRÓDŁO ZAKŁÓCEŃ

ODBIORNIK ADRESAT

PRZEKAZ SYGNAŁ

NADANY

SYGNAŁ

ODEBRANY PRZEKAZ


Model trójkątny Newcomba (1953)

X

A B

A – nadawca X – otoczenie społeczne

B – odbiorca ABX – system


Model wspólnoty doświadczeń Schramma (1954)

PRZEKAZ

PRZEKAZ

KODUJĄCY

INTERPRETUJĄCY

DEKODUJĄCY

DEKODUJĄCY

INTERPRETUJĄCY

KODUJĄCY


Model komunikowania masowego wg. Schramma (1954)

KODUJĄCY

INTERPRETUJĄCY

DEKODUJĄCY INTERPRETUJĄCY

KODUJĄCY

Dopływ informacji ze źródeł

Sprzężenie zwrotne

Wiele

identycznych

komunikatów

PUBLICZNOŚĆ ŚRODKÓW

MASOWEGO PRZEKAZU

KAŻDY ODBIORCA:

DEKODUJE

INTERPRETUJE

KODUJE

KAŻDA GRUPA REINTERPRETUJE

OTRZYMANE KOMUNIKATY

Modele komunikacyjne – modele przepływu informacji

Model „ukłucia podskórnego”

MEDIA MASOWE

Bezpośredni efekt na publiczność


Model dwóch etapów komunikowania

MEDIA MASOWE

PUBLICZNOŚC ŚRODKÓW MASOWEGO PRZEKAZU

LIDERZY

I ETAP

II ETAP


KLASYCZNY MODEL „UKŁUCIA PODSKÓRNEGO”

FUNKCJONALNY MOPDEL DWÓCH ETAPÓW KOMUNIKOWANIA

EFEKT BEZPOŚREDNI EFEKT POŚREDNI

SILNE MEDIA SŁABE MEDIA

SPOŁECZEŃSTWO WYIZOLOWANE SILNY KONTAKT MIĘDZY JEDNOSTKAMI

KOMUNIKOWANIE PERSWAZYJNE KOMUNIKOWANIE OPARTE NA RYTUAŁACH

METODOLOGIA PSYCHOLOGICZNA METODOLOGIA SOCJOLOGICZNA

MASY SPOŁECZNE WYALIENOWANE I ZATOMIZOWANE

MASY SPOŁECZNE PLURALISTYCZNE I WSPÓŁZALEŻNE

Modele komunikacyjne – modele efektu długoterminowego

Model procesu agenda-setting McCombsa i Showa

WYDARZENIE (źródło)

WYBÓR NEWSÓW/WARTOŚĆ

TYP MEDI ÓW PREZENTUJĄCYCH NEWSY

TYP NEWSU

STOPIEŃ EMFAZY DOSTĘP DO MEDIÓW Komunikacja masowa

DOSTĘP DO INNYCH JEDNOSTEK

Komunikacja interpersonalna

POTRZEBA BYCIA POINFORMOWANYM

ZAINTERESOWANIE ODBIORCÓW (wiedza)

WIEDZA SPOŁECZNA

ZACHOWANIA SPOŁECZNE


Model uzależnienia od mediów Ball-Rokeach i Defleura

SYSTEM SPOŁECZNY SYSTEM MEDIALNY

Publiczność środków masowego przekazu

(stopień uzależnienia od informacji)

EFEKTY Poznawczy Afektywny

Zachowania


Interakcyjny model komunikowania masowego (lata 90 XX w.)

ŹRÓDŁO

ODBIORCA

ODBIORCA

ŹRÓDŁO

SPRZĘŻENIA

ZWROTNEGO

KANAŁ

KANAŁ SPRZĘŻENIA ZWROTNEGO



Wykład 4 - Umiejętność słuchania, czytania, pisania. Sztuka zadawania

pytań, prowadzenia dyskusji, zebrań.(1h)

Umiejętność słuchania

Słuchanie nazywane jest „zapomnianą umiejętnością”. Polega ono nie tylko na tym, żeby słyszeć drugą osobę, ale również uważnie i świadomie analizować to, co ona mówi.

Niezdolność do słuchania może objawiać się poprzez: – Słuchanie selektywne

– Ciągłe przerywanie rozmówcy

– Pogrążanie się w marzeniach

– Łatwe rozpraszanie się

– Lenistwo intelektualne

– Zwracanie uwagi na rzeczy nieistotne


Cechy charakterystyczne dobrego słuchacza: – Uważnie słucha, gdy kto inny mówi

– Interesuje się osobami spotkanymi po raz pierwszy, próbując znaleźć z nimi wspólny język

– Wierzy, że od każdego można dowiedzieć się lub nauczyć czegoś wartościowego

– Przywiązuje większą wagę do tego, co rozmówca ma do powiedzenia, niż do jego wyglądu lub głosu

– Ciekawią go ludzie, pomysły i rzeczy

– Zachęca rozmówcę do kontynuacji poprzez kontakt wzrokowy, skinienie głową itp.

– Sporządza notatki z tego co usłyszał

– Zna własne uprzedzenia i stara się je kontrolować, aby obiektywnie oceniać to, co mówią inni

– Okazuje cierpliwość osobom, które nie są zbyt komunikatywne

– Nikt nigdy nie zwraca mu uwagi, że nie słucha

– Jest otwarty na poglądy i punkty widzenia innych


Dobry słuchacz: – Chętnie słucha co mówią inni

– Potrafi uchwycić główne przesłanie słyszanej wypowiedzi

– Umie interpretować znaczenie słów

– Rozważnie ocenia informacje

– Odpowiednio reaguje na to co słyszy

Aktywne słuchanie wymaga – Zadawania pytań

– Oceny dowodów przedstawionych przez rozmówcę

– Uświadomienia sobie własnych uprzedzeń i przyjętych z góry założeń

– Wsłuchiwania się w informacje przekazywane między wierszami.

Umiejętność czytania

Czytanie przypomina aktywne słuchanie. Również w tym przypadku trzeba poświęcić czas, zaangażować umysł i zwrócić uwagę na wszystko, co ciekawe i użyteczne.

Należy zastanowić się, które materiały trzeba, warto lub można przeczytać w związku ze swoimi potrzebami i ambicjami.

Szybkie czytanie jest użyteczne, ale tylko wtedy, gdy towarzyszy mu szybkie zrozumienie tekstu.

„Na kursie szybkiego czytania nauczyłem się czytać, biegnąc wzrokiem od

góry do dołu przez środek strony. Przeczytałem Wojnę i Pokój w ciągu dwudziestu minut. Było tam coś o Rosji.”

Woody Allen

Umiejętność czytania

Aby czytać efektywnie należy: – Wiedzieć, w jakim celu się czyta

– Przygotować pytanie, na które szuka się odpowiedzi

– Pamiętać o pytaniach podczas czytania

– Szukać w tekście tego co najważniejsze

– Podchodzić krytycznie do dowodów, objaśnień i wniosków

– Sporządzać notatki

– Porównywać doświadczenia autora tekstu z własnymi

– W razie potrzeby powrócić od lektury

– W miarę możliwości omówić poznany materiał z innymi osobami

– Przemyśleć to co się przeczytało

Umiejętność pisania

Trzy najważniejsze elementy tekstu pisanego to: – Struktura i układ

– Treść

– Styl i ton.

Pisanie należy traktować jak mówienie do kogoś za pośrednictwem papieru. Tekst pisany powinien być więc zgodny z zasadami dobrej komunikacji ustnej: 1. Jasny

2. Zaplanowany i przygotowany

3. Prosty

4. Żywy

5. Naturalny

6. Zwięzły


Pisząc list handlowy należy zadbać, aby:

• Był jasny i zrozumiały

• Zawierał wyliczenia uszeregowane w najlepszym możliwym porządku

• Miał odpowiedni styl i ton

• Znalazły się w nim najbardziej odpowiednie słowa i zwroty

• Był napisany poprawnie pod względem gramatyki i ortografii

• Miał atrakcyjny układ


Pisemne raporty powinny spełniać zasady: 1. Jeżeli raport ma być samodzielnym dokumentem, a nie tylko

uzupełnieniem odprawy lub prezentacji, nie można ograniczać się do prostego memorandum.

2. Raport powinien:

• Zaczynać się wstępem objaśniającym jego cele i podstawy

• Mieć tytuł odzwierciedlający jego główny cel

• Mieć strukturę książkową, z odpowiednio ponumerowanymi i oznaczonymi częściami, rozdziałami i podrozdziałami

• Zawierać zwięzłą i przejrzyście uporządkowaną cześć informacyjną

• Kończyć się wnioskami i zaleceniami

• Informować o przyjętych założeniach

• Zawierać dodatek z dokładnymi danymi

• Być opatrzony ilustracjami objaśniającymi omawiane zagadnienia.

3. Tekst powinien łatwo się czytać, a to znaczy, że trudno go napisać.


4. Zastosuj w nim regułę pisania raportów wg. Churchilla: • Wypisz najważniejsze punkty w postaci krótkich, zwięzłych paragrafów

• Zamieść szczegółowe dane i statystyki w załączniku

• O ile to możliwe, na piśmie przedstaw tylko nagłówki i rozwiń je później ustnie

• Unikaj niejasnych, bełkotliwych sformułowań, w miarę możliwości używaj stylu dalekiego od oficjalnego

• Pamiętaj, że zwięzłe sformułowanie treści sprzyja jasności myślenia

5. Oceń jakość i efektywność raportu, odpowiadając na poniższe pytania: • Czy układ i struktura są przejrzyste i czytelne?

• Czy treść raportu jest kompletna?

6. Po napisaniu raportu trzeba sprawdzić, czy: • Jest obiektywny?

• Z góry dostarcza odpowiedzi na ewentualne krytyczne uwagi?

• Jest efektywny z biznesowego punktu widzenia?

• Nikogo nie obraża?

• Jest zrozumiały nie tylko dla fachowców?

• Ma pozytywny i konstruktywny wydźwięk?

• Informuje jakie decyzje mają zostać podjęte i przez kogo?

Sztuka zadawania pytań

Typ pytań Zastosowanie Pułapki

Pytania typu tak-nie (Czy przeczytałeś ten raport?)

W celu sprawdzenia faktów

Odpowiedzi mogą być zbyt ogólnikowe

Pytania zamknięte (Od kiedy tu pracujesz?)

W celu ustalenia faktów lub pozyskania danych

Pytania takie mogą kojarzyć się z przesłuchaniem i nie pozwalają na dyskusję

Pytania otwarte (Co sądzisz o postępach w swojej karierze?)

W celu otwarcia dyskusji oraz pozyskania informacji lub pomysłów

Odpowiedzi mogą być mało konkretne i niezwiązane z tematem

Pytania naprowadzające (Czy nie sądzisz, że powinieneś to zrobić kilka tygodni temu?)

Tylko w celu skierowania rozmowy na odpowiednie tory

Odpowiedzi mają zwykle niewielką wartość

Pytania sugerujące odpowiedź (Co sądzisz o idiotycznych planach dyrektora generalnego, dotyczących ekspansji na Europę?)

Pytań takich należy unikać, chyba że są one w zamierzony sposób prowokacyjne

Pytanie takie mają często ukryty podtekst i mogą wywołać reperkusje

Sztuka zadawania pytań

Typ pytań Zastosowanie Pułapki

Pytania podpowiadające (I co wtedy zrobiłeś?)

Dla naprowadzenia rozmówcy na odpowiednie tory oraz dokładniejszego zrozumienia tego, co mówi interlokutor

Pytanie może przedwcześnie uciąć interesującą odpowiedź na pytanie otwarte

Pytania sondujące (Jaki był dokładnie Pański zakres odpowiedzialności dotyczący budżetu w Kanadzie?)

W celu uzyskania konkretnych informacji

Pytania takie mogą kojarzyć się z przesłuchaniem

Pytania odbijające (W tym czasie miałaś wszystkiego dosyć?)

W celu dokładniejszego objaśnienia poprzedniej odpowiedzi

Należy uważać, aby pytanie nie zmieniło sensu poprzedniej odpowiedzi

Pytania typu „co…, jeśli… ?” (A gdybyśmy otworzyli biuro w Zatoce, to byłby Pan zainteresowany?)

Dla przedstawienia rozmówcy hipotetycznej sytuacji i naprowadzenia jego myśli na nowe tory

Pytanie może sprawić, że rozmówca poczuje się postawiony pod ścianą; pozwala na zebranie tylko hipotetycznych informacji

Prowadzenie dyskusji, zebrań

Dyskusja – sztuka racjonalnego i spokojnego prowadzenia sporów.

- Panowie, rozumiem, że wszyscy całkowicie zgadzamy się z podjętą decyzją.

Alfred P. Sloan, szef koncernu General Motors, ogarnął wzrokiem menedżerów wyższego szczebla zasiadających przy stole konferencyjnym. Wszyscy skinęli głowami na znak zgody.

- w takim razie – kontynuował Sloan – proponuje odłożenie dalszej dyskusji do następnego zebrania. Dajmy sobie czas, aby choć trochę zrozumieć, o co w tej decyzji chodzi, tak abyśmy mogli się ze sobą nie zgadzać.


Aby zebranie było udane potrzebne są: – Plan

– Nieformalna atmosfera

– Aktywne uczestnictwo wszystkich zebranych

– Cel

– Lider

Elementy zebrania, o których musi pamiętać każdy prowadzący:

– Cel przedstawiony uczestnikom po punktualnym rozpoczęciu zebrania

– Plan, czyli program zebrania rozpisany w czasie

– Prowadzenie dyskusji w sposób sprawny i efektywny

– Wyciągnięcie wniosków

– Zakończenie, czyli uzyskanie akceptacji uczestników dla podjętych decyzji oraz punktualne zamkniecie zebrania.


Przypadek Pana X, czyli jak nie należy prowadzić zebrań

1. Zebrania prowadzone przez Pana X nigdy nie zaczynają się i nie kończą

punktualnie. Pan X w arogancki sposób nie szanuje czasu innych ani ich sugestii i opinii.

2. Pan X z wielkim upodobaniem słucha własnego głosu. Nigdy nie mówi zwięźle i konkretnie, a zdolności do słuchania innych raczej nie przejawia.

3. Pan X rzadko przygotowuje program zebrania na piśmie i nigdy nie udostępnia go wcześniej uczestnikom. Planuje wszystko w ostatniej chwili, zwykle tuż przed rozpoczęciem.

4. Pan X nie panuje nad przebiegiem zebrania. Pozwala swoim faworytom mówić bez ograniczeń i nie robi nic, aby zapobiec przeskakiwaniu z jednego tematu na drugi.

5. Pan X daje do zrozumienia, że jego dział jest w firmie najważniejszy, a celem prowadzonych przez niego zebrań jest często przeciwdziałanie decyzjom dla tego działu niekorzystnym.



Wykład 5 - Komunikowanie społeczne w organizacji (2h)

Komunikowanie społeczne w organizacji

Każda organizacja funkcjonuje w trzech podstawowych typach otoczenia:

– rynkowym

– społeczno-politycznym

– wewnętrznym

Każdy z typów otoczenia, z którymi przedsiębiorstwo się komunikuje tworzy odrębny obszar komunikacyjny o własnych celach, instrumentach, treściach przekazu, badaniach, interakcjach.


Oddziaływanie na otoczenie rynkowe polega na dotarciu do potencjalnych i rzeczywistych konsumentów z przekazem o wytwarzanych przez nie produktach.

Tworzy ono obszar komunikacji marketingowej.

Istotą tej komunikacji jest poszukiwanie stałych nabywców dla towarów i usług oferowanych w warunkach konkurencji oraz ciągłego różnicowania się form zaspakajania potrzeb nabywców.


Relacje przedsiębiorstwa z otoczeniem społeczno-politycznym tworzą obszar komunikacji public relations.

Polega ona na pozyskiwaniu i podtrzymywaniu zrozumienia, sympatii i poparcia tych, którymi przedsiębiorstwo jest zainteresowane w celu maksymalnego dostosowania do nich swoich celów i działalności tak, aby osiągnąć lepszą współpracę ze społeczeństwem, a przez to aby skuteczniej realizować swoje interesy.


Trzeci obszar zastosowań komunikacji społecznej, obszar wewnętrzno-organizacyjny, związany jest ściśle z otoczeniem wewnętrznym przedsiębiorstwa.

Zasadniczym celem komunikowania w tym obszarze jest zapewnienie przepływu informacji pomiędzy członkami organizacji.

Treścią przekazu są informacje związane z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa. Cały obszar relacji tego komunikowania określa się terminem networks.


Dla pełnego wykorzystania potencjału trzech obszarów komunikowania postuluje się ich integrację, której istota sprowadza się do:

– Integracji zawartości polegającej na tym, by wszystkie instrumenty odnoszące się do tych samych adresatów są jednolite pod względem treści przekazu;

– Integracji formalnej, wyrażającej się w wykorzystaniu tych samych sloganów, jednolitej kolorystyki, stylistyki czyli tzw. corporate identity;

– Integralności planistycznej, polegającej na właściwym zaplanowaniu stosowania poszczególnych instrumentów przekazu w czasie, tak aby różne środki wzajemnie się wspierały.


Zintegrowana komunikacja przedsiębiorstwa

Public relations Komunikacja marketingowa

Komunikacja wewnętrzna

instrumenty instrumenty instrumenty

badania

informacja

interakcja

badania

informacja

interakcja

badania

informacja

interakcja

Otoczenie społeczno-polityczne

Otoczenie rynkowe

Otoczenie wewnętrzne


Każda organizacja ma takie cechy, jak:

– Czas istnienia

– Hierarchia

– Komunikacja formalna i nieformalna


Treść komunikatów przekazywanych w firmie powinna dotyczyć:

1. Wykonania zadania: • Cele (główne, ogólne i szczegółowe)

• Plany

• Postępy i widoki na przyszłość

2. Utrzymanie zespołu: • Zmiany w strukturze zespołu i ich wdrażanie

• Metody usprawniania pracy zespołowej

• Etos i wartości

3. Potrzeby jednostki: • Płace i warunki zatrudnienia

• Bezpieczeństwo i higiena pracy oraz świadczenia pracownicze

• Edukacja i szkolenia


W każdej organizacji niezbędna jest komunikacja we wszystkich kierunkach:

– z góry na dół

– z dołu do góry

– poziomo.


Kluczowe kompetencje

Kompetencje

Zdolności

Zasoby Wartość

zasobów

Trudność

imitacji

Hierarcha zasobów przedsiębiorstwa


Komunikowanie się w zarządzaniu

Planowanie

Organizowanie

Kierowanie ludźmi

Kontrolowanie

Ocenianie

Komunikowanie się Grupa

pracownicza Osiągnięcia



Wykład 6 - Strategie komunikacji społeczne j w organizacji (2h)

Strategie komunikacji społeczne j w organizacji

Cel

Wybór odbiorców przekazu

Sposoby postępowania Instrumenty działania

Do kogo? Jak?

Za pomocą czego?

Strategia

komunikacji

społecznej

Co?

Schemat treści strategii komunikacji społecznej w organizacji


Określenie odbiorców przekazu

Otoczenie rynkowe: 1. Nabywcy produktów organizacji –

rzeczywiści i potencjalni 2. Konsumenci czy użytkownicy tychże

produktów

Otoczenie społeczno-polityczne: Część społeczeństwa, pozostająca

w bliższej lub dalszej współzależności z organizacją

Otoczenie wewnętrznych struktur zasobów ludzkich:

Tworzą je wszyscy uczestnicy procesów wytwórczych

niezależnie od formy prawnej ich powiązań z organizacją


Sposoby postępowania

Wyrażają orientację na różnorodne zachowania komunikacyjne mieszczące się w systemie komunikacji społecznej z uwzględnieniem ich specyficznych właściwości. Sposoby postępowania określają zachowania nadawców w ujęciu zarówno treściowym, jak i formalnym przy uwzględnieniu ich wzajemnych relacji


Środki przekazu

Obejmują one zachowania, przedmioty i urządzenia, które mogą pełnić funkcję znakową lub utrwalać i przenosić w czasie i przestrzeni wszelkie nośniki tej funkcji. W czynniku tym najważniejsze znaczenie posiadają: • Styczność społeczna nadawcy i odbiorcy • Trwałość przekazu • Rodzaj i charakter przekazu


Strategie oparte na kryterium odbiorców przekazu

Strategie komunikacji marketingowej Strategie komunikacji public relations Strategie komunikacji wewnątrzorganizacyjnej


Strategie komunikacji marketingowej

Istotą tej strategii są cele rynkowe organizacji. Ma ona służyć tworzeniu takich sposobów postępowania i środków przekazu, za pomocą których: • organizacja przekazuje na rynek informacje charakteryzujące

wytwarzane przez nią produkty, • kształtuje potrzeby nabywców, • ukierunkowuje popyt oraz • zmniejsza jego elastyczność cenową.


Strategie komunikacji marketingowej

Cztery podstawowe typy: 1. Strategie informujące o nowym typie 2. Strategie aktywizujące zainteresowanie produktem i

zachęcające od nabycia produktu 3. Strategie komunikujące elementy przewagi

konkurencyjnej i przekonujące od wyboru określonej marki

4. Strategie podtrzymujące lojalność i relacje


Strategie komunikacji public relations

Charakter tej strategii można określić za pomocą kilku kluczowych pojęć: • Reputacja • Wizerunek • Odzew społeczny • Wiarygodność • Zaufanie • Harmonia • Poszukiwanie wzajemnego zrozumienia



Strategia ta ma kreować działania zmierzające do pozyskania dobrej reputacji, wzajemnego zrozumienia i harmonii z otoczeniem. Jednym z element ów budowania pożądanych stosunków jest odzew społeczny, czyli reakcje, opinie otoczenia na temat działalności organizacji. Opiera się ona na przekonaniu, że cele organizacji łatwiej jest osiągnąć, gdy ma się poparcie otoczenia i jest się przez nie akceptowanym.



Z punktu widzenia realizowanych celów można wyróżnić trzy typy strategii komunikacji public relations: 1. Strategie zorientowane na wizerunek organizacji obejmujące reputację,

system identyfikacji wizualnej, sponsoring, uczestnictwo w akcjach charytatywnych, zachowania w sytuacjach kryzysowych, uczestnictwo w targach i realizowanie wystaw

2. Strategie skierowane do wewnątrz organizacji uwzględniające współdziałanie z przedsięwzięciami marketingowymi, human relations, informowanie o działalności organizacji

3. Strategie skierowane na zewnątrz organizacji obejmujące kontakty ze społecznością i władzami lokalnymi, informowanie społeczeństwa o aktywności organizacji, relacje inwestorskie, relacje finansowe, public affairs, publicity, imprezy promocyjne.


Strategie komunikacji wewnątrzorganizacyjnej

Skuteczność komunikacji w organizacji zależy od czterech czynników: • Formalnych kanałów komunikacji • Struktury władzy • Specjalizacji zadań • Własności informacji



Czynniki skuteczności komunikacji wyznaczają następujące typy strategii komunikacji: • Strategie komunikacji formalnej opartej na oficjalnych

kanałach przekazu • Strategie komunikacji nieformalnej, nie poddanej rygorom

sformalizowanego przebiegu przekazu informacji • Strategie komunikacji eksponujące struktury organizacji i

narzucające kolejność przebiegu informacji według pozycji i władzy

• Strategie komunikacji oparte na relacjach osobistych członków organizacji niezależnie od miejsca w strukturze



Czynniki skuteczności komunikacji wyznaczają następujące typy strategii komunikacji: • Strategie komunikacji zorientowane na zindywidualizowaną

specjalizację zadań poszczególnych członków organizacji • Strategie komunikacji zorientowane na koordynację i

współpracę wszystkich członków organizacji lub różnych ich grup i zespołów

• Strategie komunikacji oparte na ograniczonej własności informacji członków organizacji

• Strategie komunikacji oparte na powszechnej własności informacji wszystkich członków organizacji.


Strategie oparte na sposobach postepowania w oddziaływaniu komunikacyjnym

Strategie komunikacji oparte na rodzaju intencji nadawcy Strategie komunikacji oparte na kulturze organizacyjnej Strategie komunikacji zróżnicowaniu odbiorców wg ich tradycji, systemów wartości i zwyczajów Strategie komunikacji wynikające z lokalizacji decyzji w organizacji Strategie komunikacji wynikające z rodzaju relacji pomiędzy nadawcami i odbiorcami


Strategie komunikacji oparte na rodzaju intencji nadawcy

W komunikowaniu informacyjnym: • Strategie nowości • Strategie wiarygodności • Strategie ważności informacji • Strategie akcentowania informacji • Strategie wizualizacji


Strategie komunikacji oparte na rodzaju intencji nadawcy

W komunikowaniu perswazyjnym: • Strategie obietnicy • Strategie groźby • Strategie odwoływania się do opinii ekspertów • Strategie emocji pozytywnych • Strategie emocji negatywnych • Strategie odwoływania się do wzorców i aktywności innych

grup i osób


Strategie komunikacji oparte na kulturze organizacyjnej

• Strategie hierarhii • Strategie rynku • Strategie klanu • Strategie adhokracji


Strategie komunikacji wynikające z lokalizacji decyzji w organizacji

• Strategie scentralizowana • Strategie zdecentralizowana


Strategie komunikacji wynikające z rodzaju relacji pomiędzy nadawcami i odbiorcami

• Strategie komunikacji jedno kierunkowej i dwukierunkowej • Strategie komunikacji symetrycznej i niesymetrycznej • Strategię komunikowania selektywnego, zaangażowanego,

użyteczności • Strategie komunikacji formalnej i nieformalnej • Strategię komunikacji obronnej i podtrzymującej • Strategię komunikacji bezpośredniej i pośredniej

Strategie komunikacji społecznej w organizacji

Strategie oparte na środkach przekazu Strategie komunikacji oparte na rodzaju percepcji przekazów Strategie komunikacji oparte na charakterze działania środków komunikowania Strategie komunikacji oparte na orientacji technologii środków przekazu


Strategie komunikacji oparte na rodzaju percepcji przekazów

• Strategie komunikacji z zastosowaniem środków wizualnych • Strategie komunikacji audialnej • Strategię komunikowania audiowizualnej • Strategie komunikacji multimedialnej


Strategie komunikacji oparte na charakterze działania środków komunikowania

• Strategie komunikacji oparta na środkach prezentacji • Strategie komunikacji eksponująca środki reprezentacji • Strategię komunikacji z dominującym udziałem środków

transmisji


Strategie komunikacji oparte na orientacji technologii środków przekazu

• Strategie komunikacji z oddziaływaniem na ludzkie zmysły • Strategie komunikacji z preferowaniem treści • Strategię komunikacji preferującą formy • Strategię komunikacji kontekstu • Strategię komunikacji opartej na relacjach między nadawcą a

odbiorcą



Wykład 7 –wdrażania strategie komunikacji w organizacji

Proces budowy strategii

Misja, Wizja, Cele

Analiza otoczenia Analiza organizacji

Decyzje strategiczne

Realizacje

Kontrola i korekta


Etap Opis czynności

I. Etap formułowania aspiracji i dążeń

Określanie misji i celów do osiągnięcia w zakresie systemu komunikacyjnego organizacji; Zdeklarowanie stanu docelowego polityki informacyjnej; Dekompozycja celów i sprecyzowanie zadań strategicznych w zakresie systemu komunikacji

II. Etap diagnostyczny

Analiza środowiska egzogenicznego i endogenicznego funkcjonowania strategii komunikacji; Zdefiniowanie nadawców i odbiorców strategii komunikacji wewnątrz i na zewnątrz organizacji; Ocena struktury organizacyjnej i przepustowości kanałów dystrybucji informacji; Analiza dynamiki i elastyczności systemu


Etap Opis czynności

III. Etap wyboru strategicznego

Decyzje w zakresie wyboru docelowego modelu komunikacji; Decyzje w zakresie doboru narzędzi i środków komunikacji; Decyzje w zakresie kompetencji i odpowiedzialności w systemie komunikacji; Decyzje w zakresie wskaźników oceny sprawności komunikacji.

IV. Etap wdrożenia, kontroli i korekty

Pilotaż systemu komunikacji; Wdrożenie strategii komunikacji na wszystkich poziomach i we wszystkich obszarach (funkcjonowania) działalności organizacji; Monitoring sprawności funkcjonowania systemu komunikacji; Ocena zgodności ze strategią nadrzędną oraz architekturą organizacyjną; Ewentualne korekty w zakresie systemu komunikacji

Zasady tworzenia strategii w zakresie komunikacji i informacji

ZASADA 1.

Zacznij od zdefiniowania strategii informacyjnej i dopiero na

tej podstawie buduj strategię komunikacyjną

W praktyce bardzo często proces budowy systemu

komunikacyjnego rozpoczyna się od platform sprzętowych,

oprogramowania baz danych i sieci bez wcześniejszego

rozpoznania podstaw czyli potrzeb informacyjnych

zarządzania


ZASADA 2.

W procesie definicji potrzeb informacyjnych stosuj zasadę

przyporządkowania do jednej z kategorii: obligatoryjne, wykonawcze,

zarządcze (decyzyjne), komplementarne, marketingowe.

Informacje obligatoryjne gromadzi się, przetwarza i udostępnia, gdyż

organizacja jest do tego zobowiązana przez regulacje prawne. Te

informacje są fundamentem zastosowań, jednak nie wyczerpują potrzeb

użytkowników. Potrzebne informacje wykonawcze wynikają z

funkcjonowania organizacji w sferze operacyjnej. Informacje zarządcze

określają menadżerowie jako własne potrzeby informacyjne wynikające z

organizacji i stylu kierowania oraz typu percepcji. Informacje

komplementarne mogą wzbogacać system komunikacji, ale istnieje

również realne zagrożenie, że mogą go zniekształcać i zaburzać. W

końcu informacje marketingowe, to zestaw oficjalnych komunikatów

organizacji dla otoczenia rynkowego, mający na celu kreowanie

wizerunku organizacji i wzmacnianie jej pozycji rynkowej.


ZASADA 3.

Unikaj syndromu „ informowania dla informowania” czy w

praktyce tworzenia, przesyłania i udostępniania danych,

które nie dodają żadnej wartości do produktu lub procesu.

Niezwykle często systemy komunikacyjne są „ zaśmiecane”

informacjami bieżącymi o nikłym znaczeniu dla kompletności

zbioru, które w zasadzie nie wymagają całego procesu

obsługi (gromadzenia, przetwarzanie, udostępnianie).


ZASADA 4.

Wykorzystuj, gdzie tylko można substrategie, podsystemy

lub małe projekty pilotażowe, jako okazję do lepszego

przygotowania organizacji do wdrożenia każdego nowego

rozwiązania.

Wiele organizacji podejmuje bezkrytycznie wszelkie projekty

opierające się zazwyczaj na niezweryfikowanych

założeniach. Takie podejście zawiera jeden zasadniczy cel.

„załatwić wszystkie problemy za jednym podejściem”.

Tymczasem ryzyko niepowodzenia dużych projektów

wzrasta wraz z ich rozmiarami wykładniczo.


ZASADA 5.

Zidentyfikuj źródła informacji (nadawcę) oraz odbiorców; jest

ot najpełniejszy sposób minimalizacji błędów, przyspieszania

procesów przetwarzania i zapewniania elastyczności

strategii komunikacji.

Rejestracja na przykład transakcji magazynowych ulokuj w

magazynie, a nie projektuj obiegu dokumentów między

magazynem, zaopatrzeniem, księgowością i ośrodkiem

informatyki, a dane wynikowe będą wszędzie dostępne

natychmiast.


ZASADA 6.

Planowanie informacji i procesów opieraj na potrzebach a

nie na dostępnej technologii.

Jedynie użytkownicy wiedzą, po co i jakiej informacji

potrzebują, nigdy nie zastępuj ich w podejmowaniu tych

decyzji. Jeśli nie chcą powiedzieć ci, czego potrzebują naucz

się z nimi rozmawiać, a nie wymyślaj czegoś, co później w

ich pracy nie będzie miało żadnego sensu.


ZASADA 7.

Możesz stworzyć odpowiednią strategię komunikacyjną pod

warunkiem, że jej autorami będą menadżerowie i

użytkownicy

Tylko oni wiedzą, do czego i jak można wykorzystać

informacje i to oni będą wykonywać zadania organizacyjne w

warunkach i przy wykorzystaniu stworzonych narzędzi.

Pytania na zaliczenie

1. Scharakteryzuj podstawowe elementy procesu komunikacji

2. Przedstaw sposoby komunikowana

3. Przedstaw formy komunikowana

4. Przedstaw typy komunikowana

5. Scharakteryzuj podstawowe modele komunikacyjne

6. Scharakteryzuj modele komunikacyjne przepływu informacji

7. Scharakteryzuj modele komunikacyjne efektu długoterminowego

8. Przedstaw na czym polega umiejętność prowadzenia dyskusji

9. Przedstaw na przykładzie typy pytań

10.Opisz strategie komunikacji public relations

11.Opisz strategie komunikacji marketingowej

12.Opisz strategie komunikacji wewnętrznej

13.Scharakteryzuj zasady tworzenia strategii komunikacji w organizacji

14.Przedstaw etapy budowy strategii komunikacyjnej w organizacji

15.Napisz co to jest zintegrowana komunikacja w organizacji

Komunikacja społecznaaterelak.zut.edu.pl/fileadmin/Studenci/komunikacja_spoleczna_2014.pdf ·...

Documents

Transcript of Komunikacja społecznaaterelak.zut.edu.pl/fileadmin/Studenci/komunikacja_spoleczna_2014.pdf ·...