KLASA - PRZEDMIOT TEMAT TREŚCI – ZADANIA DO WYKONANIA Z OBJAŚNIENIEM

ODDZIAŁ PRZEDSZKOLNY

GRUPA 5- LATKÓW

Spoglądamy w niebo pełne gwiazd.

Rodzic czyta wiersz z odpowiednią intonacją:

Ja i Ufo

Nocką czarną, ciemną, głuchą

Na mój ogród spadło Ufo.

Pewnie zepsuł im się talerz,

Lub nie chcieli lecieć dalej.

I wylazły dwie pokraki,

Każdy inny, taki siaki,

Miały oczy jak szpareczki,

Ręce cienkie jak niteczki,

Nosy grube jak cebula,

Każdy futrem się otulał,

Włosy mieli krótko ścięte

I ogony jak diablęta.

Dziwili się w gęstym mroku,

Że na ziemi taki spokój.

Ja przez okno ich widziałam

I zupełnie się nie bałam.

Jadwiga Ruth-Charlewska

Źródło: J. Ruth-Charlewska, „Ja i Ufo” [w:] „Szedł czarodziej.

Antologia wierszy dla dzieci”, wybór i opracowanie

W. Kot, Krajowa Agencja Wydawnicza, Rzeszów 1986, s. 95.

Rodzic wyjaśnia dziecku niezrozumiałe słowa, zachęca do

wypowiedzi na temat utworu. Zadaje pytania: Co spadło na

ogród? Co wyszło z talerza? Jak wyglądało? Czy bohaterka

się bała przybyszy? Czy to jest historia prawdziwa? Co

jeszcze możemy zobaczyć na niebie?.

Wykonanie przez dziecko pracy plastycznej – rysunek

Poznajemy gwiazdy i planety.

przedstawiający treść wiersza.

Skojarzenia – zabawa słowna.

Rodzic wypowiada słowo „niebo”. Zadaniem dziecka jest

podawanie swobodnych z nim skojarzeń.

Ćwiczenia gimnastyczne:

„Składamy kocyk” – ćwiczenie mięśni brzucha i ćwiczenie

stóp. Dziecko składa stopami kocyk tak, aby był możliwie

jak najmniejszy.

„Pływanie” – ćwiczenie mięśni grzbietu.

Dziecko w leżeniu przodem wykonuje nogami nożyce

pionowe, a uniesionymi nad podłogą rękoma wykonuje

ruchy jak przy pływaniu żabką, Ćwiczenie trwa około 2

minut.

Jestem astronomem – rozmowa z pokazem.

Rodzic opowiada dziecku, że astronomia to nauka,

która zajmuje się badaniem ciał niebieskich,

takich jak gwiazdy, planety, komety. Astronom zaś

to osoba, która obserwuje wszechświat za pomocą

teleskopu lub lunety. Następnie prezentuje np.

lunetę, za pomocą której można zobaczyć gwiazdy,

oraz opowiada o jej budowie (można wykorzystać zdjęcia

znajdujące się w Internecie).

Obserwujemy niebo - Dziecko przy pomocy np. lunety

obserwuje niebo. Alternatywnie może użyć rolki po ręczniku

papierowym, udając, że jest badaczem gwiazd,

a w ręku trzyma teleskop.

Wojna na wyrazy – zabawy słowne. Rodzic podaje po kolei

różne przymiotniki. Dziecko podaje przeciwieństwa np.

gruby – chudy, niski – wysoki, ciemny – jasny.

Co to jest wszechświat? - korzystając z Internetu/

dostępnych w domu materiałów rodzic pokazuje dziecku

Układ Słoneczny.

Doskonale wiesz,

gdzie mieszkasz, znasz nazwę swojej miejscowości

i kraju. Teraz zabiorę Cię w podróż po Układzie

Słonecznym. Układ Słoneczny jest w ciągłym ruchu.

Czy wiesz, jak nazywa się ogromna gwiazda, która

oświetla planety swoim światłem i jest w centrum

tego układu? Wokół niej krążą planety, ich księżyce

i komety. Tak, to Słońce! Jego najbliższym, a zarazem

najmniejszym sąsiadem jest planeta Merkury.

Jest to bardzo mała planeta. Obok Merkurego krąży

planeta Wenus, która jest otoczona chmurami i dzięki

temu jest na niej najgoręcej ze wszystkich planet!

Następną planetą Układu Słonecznego jest planeta,

na której mieszkamy, czyli jaka? Tak, to Ziemia!

Ziemia jest jedyną planetą, na której występuje

płynna woda i tlen, którego potrzebujemy do oddychania.

Sąsiadem naszej planety jest Mars, który

jest nazywany czerwoną planetą, bo ma taki kolor.

Obok Marsa krąży Jowisz, który jest największą planetą w

Układzie Słonecznym. Dwa razy większy niż

wszystkie planety razem wzięte! Sąsiadem Jowisza

jest Saturn, który ma bardzo dużo otaczających go

pierścieni. Siódmy w kolejności od Słońca jest Uran.

Uran jest planetą koloru niebieskiego. Na samym

końcu jest Neptun. Oprócz tych wszystkich planet

wokół Słońca krążą też gwiazdy, asteroidy i komety.

Rodzic wyjaśnia dziecku niezrozumiałe słowa i zachęca do

rozmowy, zadawania pytań na temat Układu Słonecznego.

Makieta Układu Słonecznego – potrzebne materiały :

czarna kartka, plastelina lub zdjęcia/rysunki planet. Dziecko

przy pomocy rodziców/ starszego rodzeństwa tworzy

makietę Układu Słonecznego. Po wykonaniu zadania

dziecko może spróbować nazwać i policzyć elementy

Układu Słonecznego.

Ćwiczenia gimnastyczne:

„Żaby”- ćwiczenie dużych grup mięśniowych.

Skaczą po łące, pływają w wodzie.

Żyją z bocianem w wielkiej niezgodzie.

Na hasło: Żabki skaczą po łące dziecko naśladuje

żabie skoki. Na hasło: Żabki pływają w stawie w leżeniu

przodem naśladują rękami i nogami ruchy

charakterystyczne dla płynącej żaby.

„Ślimak” – ćwiczenie mięśni grzbietu i karku.

O nocleg nie prosi, wędruje po świecie,

mały domek nosi na swym własnym grzbiecie.

Dzieci w leżeniu przodem na hasło: Pokaż rogi unoszą

klatkę piersiową i wyprostowane palce wskazujące

przykładają do głowy. Na hasło: Schowaj się

do skorupki siadają w klęku podpartym z rękoma

wyciągniętymi przed siebie (niska pozycja Klappa).

Ćwiczenie powtarzamy kilka razy.

Zabawy z literami „F” i „f” – synteza i analiza

słuchowa wyrazów, określenie głoski miejsca „f”

w wyrazie, zapoznanie z obrazem liter „F” i „f”.

Rodzic czyta wiersz:

F jak foka

Kupiła foczka suknię z falbanką

I fioletowe, fikuśne wdzianko.

W nowej fryzurze i fatałaszkach

Poszła na festyn, by zjeść fistaszka.

Przygotowujemy się do podróży w

kosmos.

Tam fundowano różne frykasy:

Fasolę, figi, flaczki, kiełbasy.

Faworki oraz z flądry filety…

A foczka zjadła wszystko, niestety.

Finał obżarstwa wyjawić muszę –

Na futrze frędzle i chory brzuszek.

Anna Edyk-Psut

Źródło: A. Edyk-Psut, „F jak foka” [w:] „Abecadło.

Wierszyki o literkach”, Wydawnictwo SBM Sp. z o.o.,

Warszawa 2016, s. 19.

Po zakończeniu recytacji rodzic zadaje kilka

krótkich pytań: Kto był głównym bohaterem wiersza?

Czego najadła się foka? Jaki był finał obżarstwa?

Jakie jeszcze wyrazy na literę „f” występowały

w wierszu?. Następnie prezentuje litery

„F” i „f”, a dziecko opisuje ich kształt i wygląd oraz

wymienia przedmioty, które kojarzą mu się z tą

literą. Próbuje „rysować” literę w powietrzu i na dywanie.

Układanie puzzli.

Geometryczna rakieta – zabawa twórcza

z wykorzystaniem figur geometrycznych. Układanie rakiety

z klocków w kształcie figur geometrycznych. Do zabawy

można wykorzystać również kolorowe figury geometryczne

z papieru (wycięte samodzielnie przez dziecko).

„Księżyc” – wysłuchanie wiersza W. Domeradzkiego,

rozmowa na temat jego treści, nauka

utworu na pamięć.

Księżyc

Srebrne pole,

srebrna droga.

Nad polami

wisi rogal.

Błyska rogal

nocną porą…

Wkoło czuwa

gwiazdek sporo.

Jasny dzień,

gdy ze snu wstanie,

zje rogalik

na śniadanie.

Włodzimierz Domeradzki

Źródło: W. Domeradzki, „Księżyc” [w:] „Szedł czarodziej.

Antologia wierszy dla dzieci”, wybór i opracowanie W. Kot,

Krajowa Agencja Wydawnicza, Rzeszów 1986, s. 133.

Po wyrecytowaniu utworu rodzic zadaje kilka

pytań: Co wisiało nad polami? Jakiego koloru były

pole i droga? Kiedy błyskał rogal? Kto czuwa wokół

księżyca?. Rodzic zachęca dziecko do nauki wiersza

przez powtarzanie utworu, różnie go intonując,

na przykład głosem grubym jak poważny pan,

głosem cienkim jak śpiewaczka operowa, głośno,

cicho. Za każdym razem utwór najpierw wypowiada

rodzic, później dziecko.

Moja podróż – zajęcia plastyczne, technika

dowolna.

Rodzic zadaje dziecku pytania: Gdzie chciałbyś

polecieć? Jaką planetę chciałbyś odwiedzić?

Co chciałbyś odkryć?. Dziecko przedstawiają własne

Lecimy w kosmos.

Świat za sto lat.

wizje na kartce dowolną techniką plastyczną.

Mam kondycję astronauty! – ćwiczenia

fizyczne. Rodzic proponuje aby dziecko wymyśliło

ćwiczenia, które jego zdaniem wzmocnią kondycję fizyczną

przyszłego astronauty.

Poruszam się jak kosmonauta – zabawa

matematyczna z wykorzystaniem rytmów.

Rodzic podaje różne instrukcje, które dziecko wykonuje, np.

Przesuń się trzy kroki w prawo, dwa kroki przed siebie i

cztery razy podskocz. Zabawa trwa, dopóki dziecko

utrzymuje koncentrację.

Praca plastyczna – dziecko rysuje kosmonautę i rakietę.

Gry i zabawy stolikowe – gry planszowe, układanie puzzli,

gry karciane.

Astronomiczny quiz – quiz wiedzy o kosmosie.

Rodzic przygotowuje worek z pytaniami. Przykładowe

pytania: Co jest największe w całym Układzie Słonecznym?

Czy rakieta służy do pływania po wodzie? Czy sąsiadem

Ziemi jest Wenus? Co ma na sobie kosmonauta podczas lotu

w kosmos? Czy istnieje Księżyc?.

Dziecko losuje pytania i stara się na nie odpowiedzieć.

Wspólne czytanie bajki. Dziecko samodzielnie wybiera

książkę.

Co będzie za sto lat? – trening twórczego

myślenia.

Rodzic zadaje dziecku

po kolei pytania: Jak myślisz, co będzie za 100 lat?

Jak będzie wyglądał świat?. Może zadawać pytania

pomocnicze, gdyby dziecko miało problem z odpowiedzią,

np. Jak będziemy się poruszać? Czym będziemy

podróżować? Co będziemy robić? Jak będziemy

wyglądać? W co będziemy się ubierać? Co będziemy

jeść? Jak będzie wyglądać nasze przedszkole, nasza

miejscowość?. Dziecko swobodnie odpowiada.

Współczesna wizja przyszłości – prezentacja zdjęć na

temat świata przyszłości.

Rodzic przedstawia dziecku wizję przyszłości

w formie zdjęć na temat świata przyszłości zawierającej

zdjęcia: robotów, nowoczesnych budynków, lotów w

kosmos dostępnych dla każdego, inteligentnych systemów

umieszczonych w domach sterujących różnymi systemami

(światła, temperatury), drukarek 3D drukujących

np. jedzenie. Opowiada, że świat bardzo się rozwija

z pomocą nowych technologii. Świat może tak

wyglądać, ale tak naprawdę nikt nie wie, jak będzie

za 100 lat.

Wehikuł przyszłości – praca plastyczno-techniczna,

przedstawienie świata przyszłości.

Zadaniem dziecka jest graficzne

przedstawienie tego, jak jego zdaniem będzie

wyglądał świat za 100 lat. Później dziecko prezentuje

swoją pracę opowiadając o niej.

Jestem robotem – zabawa ruchowa, naśladowanie

sposobu chodzenia robota.

Dzieci i rodzice bawią się w parach. Jedno jest robotem,

a drugie programistą. „Robot” porusza się tylko

na polecenie „programisty”. Kiedy „programista”

powie np. Trzy kroki naprzód, „robot” porusza się

w podanym kierunku. Na słowo: Zamiana – następuje

zmiana ról.

Potrafimy segregować śmieci.

Technologia jest wszędzie – obserwacja

świata w pobliżu domu.

Zadaniem dzieci jest odnalezienie w pobliżu domu

przedmiotów, które ułatwiają nam życie

codzienne i są na prąd lub baterie. Powietrze – ćwiczenia oddechowe.

Dziecko otrzymuje dwie chmurki z papieru: jasną

i ciemną. Na słowa: Brudne powietrze – dziecko

dmuchają w ciemną chmurkę. Na słowa: Czyste

powietrze – dmucha w jasną chmurkę.

Ułóż to, co ja – zabawa matematyczna, układanie

rytmów.

Rodzic daje dziecku kolorowe zakrętki i układa różne rytmy,

np. jedna zakrętka, odstęp, dwie zakrętki; zakrętka

czerwona, zakrętka niebieska. Zadaniem dziecka jest

ułożenie rytmu według wzoru.

„Śmiecenie” – słuchanie opowiadania G. Kasdepke

połączone z rozmową kierowaną.

Rodzic czyta opowiadanie:

Śmiecenie

Babcia Joasia trochę obawiała się zabrać Kubę

i Bubę do kina – bo też dobrze wiedziała, do czego

są zdolne jej drogie wnuczęta. Ale pan Waldemar

nalegał; wkrótce miał zostać mężem babci Joasi

i bardzo chciał zaprzyjaźnić się z bliźniakami. Dlatego

w sobotni wieczór ruszyli całą czwórką na film.

Mimo początkowych obaw babci Joasi, Kuba i Buba

zachowywali się nadzwyczaj przyzwoicie; powiedzieli

„dzień dobry”, podziękowali za zaproszenie, nie

hałasowali, nie bili się, nie kłócili, byli nawet ładnie

i czysto ubrani – innymi słowy: „Nie te dzieci!”…

– Przeczytaliście do końca podręcznik dobrych

manier? – szepnęła babcia, zdziwiona, że Kuba

i Buba nie szeleszczą nawet za bardzo papierkami

od słodyczy.

– Prawie – odszepnął Kuba. – Jesteśmy kulturalni

do litery „s”…

– Jak to? – zdziwiła się babcia Joasia.

Siedzący z tyłu ludzie syknęli niecierpliwie.

– Znamy wszystkie hasła od litery „a” do litery „s”

– wyjaśniła szeptem Buba. – Czyli od „Autograf”

do „Sztućce” …

– No, no… – zdziwiła się babcia Joasia.

Jeszcze bardziej była zdziwiona, gdy w kinie

zapaliło się światło.

– A o śmieceniu nic tam nie było?... – jęknęła,

patrząc na walające się u stóp Kuby i Buby papierki

od słodyczy.

– No co ty, babciu?! – Kuba spojrzał na nią ze

zdumieniem. – Nie znasz alfabetu?!

– Właśnie – poparła go Buba. – „Śmiecenie” jest

dopiero na literę „ś”!...

Grzegorz Kasdepke

Źródło: G. Kasdepke, „Śmiecenie” [w:] „Bon czy ton…

Savoir-vivre dla dzieci”, Wydawnictwo Literatura, Łódź

2004, s. 118–119.

Po odczytaniu opowiadania rodzic zachęca

dziecko do wypowiedzi na jego temat, zadając pytania:

Kto był głównym bohaterem opowiadania? W jakie

miejsce wybrali się bohaterowie? Jak Kuba i Buba

zachowywali się w kinie? Co niewłaściwego zrobili?

Jak powinni się zachować? Czy wiesz, dlaczego nie

można śmiecić? Co by się stało, gdyby ludzie po sobie

Kto nam pomaga w segregowaniu

śmieci?

nie sprzątali?. Rodzic prowadzi rozmowę w taki

sposób, aby dziecko doszło do wniosku, że każdy

powinien po sobie sprzątać, bo wtedy jest porządek,

można wszystko łatwo znaleźć, jest miło i ładnie.

Kula z papieru – zabawa ruchowa z elementem

rzutu. Dziecko robi trzy papierowe kule i próbuje

trafić nimi do kosza.

Rozmowa z dzieckiem na temat segregacji śmieci.

Obserwacja przez okno zmieniającej się przyrody. Szukanie

pierwszych oznak wiosny.

Kolorowanie przygotowanej przez rodzica kolorowanki.

Postawa proekologiczna – zabawa dydaktyczna.

Rodzic wypowiada różne zdania. Dziecko trzyma

w dłoniach kartoniki czerwony i zielony. Kiedy

uzna, że opisywane zachowanie jest proekologiczne

– podnosi zielony kartonik. Kiedy uzna

zachowanie za nieekologiczne – podnosi czerwony

kartonik. Przykłady zdań:

Gaszę światło w pokoju, kiedy z niego wychodzę.

Segreguję śmieci. Niszczę rośliny.

Podczas mycia zębów mam cały czas odkręconą wodę.

Podczas pobytu w lesie lub na plaży głośno krzyczę.

Kiedy zjem cukierka, rzucam papierek na ziemię.

Nie depczę trawników.

Poruszaj się jak… – zabawa ruchowa naśladowcza.

Rodzic zachęca dziecko, żeby poruszało się

jak: pies, kot, dżdżownica, wąż, ryba, sarna, wilk,

niedźwiedź, osa, jaskółka.

Ekologia – co to takiego? – słuchanie wiersza

N. Usenko „Potwór ekologiczny”.

Rodzic czyta wiersz:

Potwór ekologiczny

Raz potwór na śmietniku żył,

wybredny niesłychanie.

Od wschodu słońca

aż po zmrok

wciąż chrupał śmiecie niczym smok –

na podwieczorek, obiad, lunch,

kolację i śniadanie…

Miał śliczny przód i cudny tył,

i uszy miał futrzane.

By wszędzie porządeczek był,

pochłaniał śmiecie z całych sił,

lecz tylko… sortowane!

Zapamiętacie?

Jak to szło?…

Oddzielnie PLASTIK, PAPIER, SZKŁO,

OBIERKI i OGRYZKI.

By nam oczyścić ślicznie świat,

potworek wstrętne śmiecie jadł

bez łyżki i bez miski!

Więc skoro już się znalazł ktoś,

kto nasze brudy zjada,

chyba zgodzicie się – no nie? –

że warto posortować je,

bo wymieszanych dań na stół

PODAWAĆ NIE WYPADA!

Natalia Usenko

Źródło: „Elementarz Odkrywców”, kl. 1 cz. 3., Nowa Era

sp. z o.o., Warszawa 2017, s. 36.

Wiemy, jak dbać o świat wokół

nas.

Rodzic inicjuje rozmowę nt. wiersza. Przykładowe

pytania: Dlaczego poetka nadała swojemu

wierszowi tytuł „Ekologiczny potwór”? Co to jest

ekologia? Jak wyglądał ekologiczny potwór? Co lubił

jeść?. Dziecko rysuje na kartce, jak wyobraża

sobie ekologicznego potwora i wycina go.

Zabawy z literami „j” i „J” – synteza i analiza

słuchowa wyrazów, określenie miejsca głoski „j”

w wyrazie, zapoznanie z obrazem liter „j” i „J”.

Rodzic wkłada do worka najpierw jabłko, później

ugotowane na twardo jajko lub zabawkę (tak aby dziecko nie

widziało) i prosi, aby dziecko

dotykało rzeczy ukrytych w worku. Po odgadnięciu

dziecko wyciąga przedmioty na dywan.

Rodzic zadaje pytanie: Jaką literą rozpoczynają

się nazwy tych rzeczy?, a następnie prosi: Podziel

ich nazwy na sylaby. pokazuje litery „J”

i „j”, a dziecko opisuje ich kształt i wygląd oraz wymienia

inne przedmioty, których nazwy zaczynają się

na „j”. „Rysuje” litery najpierw w powietrzu, później

na dywanie: najpierw jedną ręką, później jednocześnie

dwiema rękami. Dziecko rysuje obrazek, którego nazwa

rozpoczyna się literą „j”. Dokonuje samooceny pracy.

Ekologiczne instrumenty – praca techniczna.

Dziecko odrysowuje na kartonie kształt krawędzi

plastikowych pojemników, np. po jogurtach, serkach.

Następnie do pojemników wsypuje trochę ryżu,

grochu lub fasoli. Zakleja otwór wyciętą wcześniej

tekturą i okleja białym papierem. Dowolnie ozdabia

swoje instrumenty.

Nasza muzyka – zabawy muzyczne.

Dziecko trzyma w dłoniach ekologiczne

grzechotki. Następnie dziecko sprawdza,

jakie dźwięki wydają grzechotki napełnione

grochem, ryżem lub kaszą. Rodzic mówi,

że będzie wypowiadał słowo „ekologia” różnym

natężeniem głosu (cicho, głośno, szybko, wolno).

Zadaniem dziecka jest grzechotanie w taki sam

sposób, w jaki rodzic powiedział słowo.

Co się stanie z wodą? – zabawa badawcza.

Rodzic demonstruje dziecku dwa słoiki

z wodą. Wspólnie przykrywają jeden czarną,

drugi przezroczystą folią i mocują ją za pomocą

gumek recepturek. Następnie stawiają obydwa słoiki

w słonecznym miejscu i obserwują co jakiś czas,

co się dzieje z wodą, podsumowują doświadczenie

(słońce rozgrzewa wodę w naczyniach, dodatkowo

czarna folia wzmacnia efekt, bowiem pobiera

więcej energii słonecznej, dlatego woda pod nią jest

cieplejsza, w szczególnie nasłonecznionym miejscu

na ściankach mogą pojawić się kropelki, ponieważ

woda zaczyna parować).

Środki dydaktyczne: dwa słoiki z wodą, dwie

gumki recepturki, czarna i przezroczysta folia.

Gry planszowe, układanie puzzli, rysowanie po śladzie

przygotowanych przez rodziców szlaczków.