MINISTERSTWO OBRONY NARODOWEJ

SZEFOSTWO SŁUŻBY UZBROJENIA l ELEKTRONIKI

Uzbr. 2000/79

. .

PRZEPISY O GOSPODARCE MIENIEM

SŁUŻBY UZBROJENIA l ELEKTRONIKI W WOJSKU

WYDAWNICTWO MINISTERSTWA OBRONY NARODOWEJ 1980

SZTAB GENERALNY WP

ZARZĄD TECHNICZNY

Do Uzbr. 2000/79

ARKUSZ ZMIAN

do „Przepisów o gospodarce mieniem Służby Uzbrojenia i Elektroniki w wojsku"

Uwaga: l) Zmiany zostały wprowadzone zarządzeniem ministra Obrony Narodowej nr 55/MON z dnia 8.12.1995 r.

2) Fakt wprowadzenia zmian należy potwierdzić wklejając do wydawnictwa podstawowego, przed spisem treści tekst, zarządzenia z adnotacją o wklejeniu na właściwe miejsce zmian zawartych w załączniku nr 2.

WARSZAWA 1995

GŁÓWNY INSPEKTOR TECHNIKIWOJSKA POLSKIEGO

WICEMINISTER OBRONY NARODOWEJ

Warszawa, dnia 14 lipca 1979 r.

ZARZĄDZENIE Nr 28

Wprowadzam do użytku w wojsku z dniem l sierpnia 1980 r. „Przepisy o gospodarce mieniem służby uzbrojenia i elektroniki w wojsku". Jednocześnie tracą moc obowiązującą następujące wydawnictwa:

1) „Przepisy o przechowywaniu i utrzymywaniu sprawności technicznej sprzętu uzbrojenia w oddziałach" — Uzbr. 1032/68;

2) „Przepisy o ewidencji i sprawozdawczości mienia służby uzbrojenia" — Uzbr. 358/63;3) „Zasady planowania i realizacji eksploatacji sprzętu rakietowego" — OPK 277/68.Tracą również moc obowiązującą odpowiednie ustalenia i zasady zawarte w innych

dokumentach normatywnych, wydanych przez SSUiE, nie odpowiadające postanowieniom niniejszych przepisów.

gen. broni mgr inż. Zbigniew NOWAK

TSKD 355.793-5.753-5.794

2

MINISTER OBRONY-NARODOWEJ Warszawa

ZARZĄDZENIE Nr 55/MON MINISTRA OBRONY NARODOWEJ

z dnia 8 grudnia 1995 r.

zmieniające przepisy w sprawie broni osobistej żołnierzy zawodowych oraz przepisy o gospodarce mieniem służby uzbrojenia i elektroniki w wojsku.

Na podstawie art. 4 ust. 3 i art. 5 ust. 4 oraz art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych (Dz. Nr 6, póz. 43, z 1983 r. Nr 6, póz. 35, z 1988 r. Nr 41, póz. 324 i z 1989 r. Nr 35, póz. 192) oraz w związku z art. 13 ust. l pkt. l ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. z 1992 r. Nr 4, póz. 16, Nr 40, póz. 174 i Nr 54, póz. 254 oraz z 1994 r. Nr 43, póz. 165) zarządza się, co następuje:

§ lW „Przepisach w sprawie broni osobistej żołnierzy zawodowych" (sygn. Uzbr. 2265/83), wprowadzonych do użytku zarządzeniem Nr 23/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 maja 1983 r. w sprawie wydawania żołnierzom zawodowym pozwoleń na broń osobistą oraz zasad postępowania związanego z jej posiadaniem, przechowywaniem i zabezpieczeniem (Dz. Rozk. MON póz. 25) — wprowadza się zmiany określone w załączniku Nr l do zarządzenia.

§ 2W „Przepisach o gospodarce mieniem służby uzbrojenia i elektroniki w wojsku" (sygn. Uzbr. 2000/79), wprowadzonych do użytku zarządzeniem Nr 28 Głównego Inspektora Techniki WP — Wiceministra Obrony Narodowej z dnia 14 lipca 1979 r. — wprowadza się zmiany, określone w załączniku Nr 2 do zarządzenia.

§ 3 l. W przypadku zdeponowania broni krótkiej i amunicji w oddziałowych magazynach broni,

o których mowa w § 40 ust. l pkt 4 Przepisów wymienionych w § l zarządzenia należy wydzielić niezbędną liczbę egzemplarzy broni i amunicji dla służb dyżurnych.

2. Broń i amunicję, o której mowa w ust. l należy przekazać w depozyt oficerowi dyżurnemu, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami.

§ 4Żołnierzy zawodowych posiadających broń osobistą innego typu niż broń wydzielona dla służb dyżurnych, należy przeszkolić z zasad budowy i bezpiecznego obchodzenia się z nią.

§ 5Zarządzenie wchodzi w życie z dniem podpisania.

MINISTER OBRONY NARODOWEJ wz. dr Andrzej KARKOSZKA

Sekretarz Stanu

SPIS TREŚCIStr.

Postanowienia ogólne ............................................................................................... 9DZIAŁ I

SYSTEM EKSPLOATACJI SPRZĘTU UZBROJENIA I ELEKTRONIKI

1. Zasady ogólne .................................................................................................112. Organizacja zaplecza obsługowo-remontowego w okresie „P" ................... 143. Organizacja zaplecza obsługowo-remontowego w okresie „W" .................. 15

D Z I A Ł IIGOSPODARKA SPRZĘTEM

Rozdział l — Zakres działania i podział obowiązków .......................................... 171. Zasady ogólne .............................................................................................. 172. Podział kompetencji i odpowiedzialności .................................................... 183. Podstawowe obowiązki organów służby uzbrojenia i elektroniki w zakresie gospodarki sprzętem ...................................................................... 18

Rozdział 2 — Zaopatrywanie w sprzęt................................................................... 231. Zasady zaopatrywania .................................................................................. 232. Planowanie zaopatrywania ........................................................................... 243. Rozdzielnictwo sprzętu ................................................................................ 25

4. Przewożenie sprzętu .................................................................................... 265. Przyjmowanie, wydawanie i ewidencja sprzętu ........................................... 276. Przekazywanie sprzętu pomiędzy jednostkami............................................. 317. Gwarancja i reklamacje .............................................................................. 328. Ogólne zasady przechowywania sprzętu ...................................................... 349. Sprawozdawczość ....................................................................................... 37

Rozdział 3 — Użytkowanie sprzętu ........................................................................ 38l. Zasady użytkowania sprzętu .......................................................................... 382; Planowanie procesów użytkowania .............................................................. 413. Planowanie zasobów pracy (resursów) sprzętu ............................................ 424. Planowanie obsługiwań technicznych ......................................................... 445. Legalizacja narzędzi kontrolno-pomiarowych ............................................. 456. Kontrola stanu sprzętu ............................................................................... 467. Sprawozdawczość eksploatacyjna ............................................................... 48

Rozdział 4 — Działalność obsługowo-remontowa ................................................ 49

1. Zasady planowania .................................................................................... 492. Planowanie potrzeb obsługowo-remontowych ........................................... 51

3

Str. 3. Zasady kierowania sprzętu do organów remontowych i jego

odbioru po remoncie .................................................................................. 534. Reklamacje z tytułu wykonawstwa zadań obsługowo-remontowych ...... 555. Sprawozdawczość obsługowo-remontowa ................................................. 56

Rozdział 5 — Wycofywanie sprzętu z użytkowania (eksploatacji) ..................... 581. Zasady wycofywania sprzętu .................................................................... 582. Wybrakowywanie sprzętu ........................................................................ 593. Zagospodarowywanie sprzętu .................................................................. 61

DZIAŁ III

GOSPODARKA MATERIAŁAMI TECHNICZNYMI

Rozdział l — Zakres działania i podział obowiązków ........................................ 631. Zasady ogólne ........................................................................................... 632. Podstawowe obowiązki organów służby uzbrojenia i elektroniki w zakresie

gospodarki materiałami technicznymi ...................................................... 66

Rozdział 2 — Zaopatrywanie w części wymienne, zestawy i materiały eksploatacyjno-naprawcze (remontowe) .............................................................. 69

l. Planowanie potrzeb w zakresie części wymiennych, zestawówi materiałów eksploatacyjno-remontowych ...................................................... 693. Rozdzielnictwo materiałów technicznych ................................................... 723. Zaopatrywanie wojsk w materiały techniczne .............................................. 734. Obrót i rozliczanie materiałów technicznych w OG ..................................... 755. Przewożenie materiałów technicznych ........................................................ 776. Przechowywanie i konserwowanie ............................................................. 77 7. Rotacja, wybrakowywanie i zagospodarowywanie ..................................... 818. Ewidencja i sprawozdawczość .................................................................... 83

D Z I A Ł IVGOSPODARKA ŚRODKAMI BOJOWYMI

Rozdział l — Zakres działania i podział obowiązków........................................... 861. Zasady ogólne .............................................................................................. 862. Podstawowe obowiązki organów służby uzbrojenia i elektroniki w zakresie gospodarki środkami bojowymi ....................................................................... 87

Rozdział 2 — Zaopatrywanie wojsk w środki bojowe ......................................... 901. Planowanie potrzeb w zakresie środków bojowych .................................. 90

2. Rozdzielnictwo środków bojowych ............................................................ 923. Przewożenie amunicji i rakiet ..................................................................... 93

4

Str.4. Przechowywanie i wydawanie środków bojowych .................................... 94 5. Rozliczanie zużycia amunicji i rakiet ......................................................... 966. Rotacja środków bojowych .......................................................................... 967. Kontrola procesów przechowywania i użytkowania .................................. 988. Warunki szczególne obchodzenia się ze środkami bojowymi ..................... 999. Ewidencja i sprawozdawczość ................................................................... 99

DZIAŁ VPRZECHOWYWANIE MIENIA SŁUŻBY

UZBROJENIA I ELEKTRONIKI W ODDZIAŁACH

Rozdział l — Urządzanie magazynów i parków ............................................... 1011. Wymagania w odniesieniu do magazynów i parków ................................ 101 2. Obrona i ochrona magazynów i parków ..................................................... 106

Rozdział 2 — Przechowywanie mienia w magazynach (parkach) .................. 111l. Sposób rozmieszczania i ustawiania mienia w magazynach ....................... 1112. Przechowywanie broni strzeleckiej ........................................................... 1133. Przechowywanie przyrządów optyczno-mierniczych ................................ 115 4. Przechowywanie dział i moździerzy w parkach ......................................... 118 5. Przechowywanie amunicji .......................................................................... 1196. Właściwości przechowywania amunicji pomocnicze.) .............................. 1257. Przechowywanie amunicji w warunkach polowych i w punktach załadowczo-wyładowczych ................................................................................................. 126

Rozdział 3 — Przechowywanie mienia stanowiącego zapas nienaruszalny.... 128 Rozdział 4 — Utrzymywanie sprawności technicznej amunicji artyleryjskiej,

moździerzowej i strzeleckiej ......................................................................... 1341. Przeglądy kontrolno-techniczne amunicji ................................................. 134 2. Naprawa amunicji w oddziałach ............................................................... 1373. Zasady zachowania bezpieczeństwa podczas przechowywania,naprawy i przewożenia amunicji .................................................................. 1414. Przygotowanie amunicji do strzelania ...................................................... 1445. Postępowanie z amunicją po strzelaniu .................................................... 1466. Niszczenie amunicji ................................................................................... 147

5

Str.

DZIAŁ VIPRZECHOWYWANIE MIENIA SŁUŻBY UZBROJENIA

I ELEKTRONIKI W PODODDZIAŁACH

Rozdział l - Przechowywanie sprzętu i amunicji w pododdziałach l. Urządzanie, wyposażanie i zabezpieczenie magazynów broni i amunicji w pododdziałach ................................................................................................. 152 2. Przechowywanie broni i amunicji w warunkach garnizonowych .............. 154 3. Właściwości przechowywania niektórych rodzajów broni strzeleckiej .................................................................................................... 155 4. Przechowywanie broni i amunicji w wozach bojowych ............................ 157 5. Przechowywanie broni i amunicji w warunkach polowo-poligonowych .............................................................................................. 1586. Przechowywanie broni i amunicji osobistej kadry...................................... 1597. Wydawanie (przyjmowanie) broni z magazynu pododdziału .................... 1618.Pobieranie i rozliczanie amunicji i środków pozoracji pola walki .............. 163 9. Przechowywanie broni i amunicji w pododdziałach jednostek obrony terytorialnej, drogowo-kolejowych i inżynieryjno-budowlanych ................ 164 10. Przechowywanie przyrządów optyczno-mierniczych ............................. 165 11. Przechowywanie akumulatorów ............................................................... 17112. Przechowywanie dział ............................................................................. 17213. Przechowywanie moździerzy ................................................................... 17414. Przechowywanie zestawów wyposażenia do sprzętu ............................... 17615. Przechowywanie sprzętu radiolokacyjnego i rakietowego ....................... 17716. Przeglądy i kontrole mienia służby uzbrojenia i elektronikiw pododdziałach ........................................................................................... 179

Rozdział 2 — Właściwości utrzymywania sprzętu w sprawnościtechnicznej .................................................................................................... 1831. Uwagi ogólne .............................................................................................. 1832. Zasady postępowania podczas czyszczenia, smarowania i malowania sprzętu ............................................................................................................. 1833. Utrzymywanie w sprawności technicznej oporopowrotników dział ......... 1944. Utrzymywanie w sprawności technicznej pozostałego sprzętu,w tym sprzętu zaliczanego do supertechniki ................................................. 199

Rozdział 3 — Działalność kontrolna w zakresie gospodarki mieniemsłużby uzbrojenia i elektroniki ........................................................... 201

6

Str.Załączniki:

1. Mienie służby uzbrojenia i elektroniki ...................................................... 2032. Zestawienie ramowych okresów obsługiwań technicznych podstawowego sprzętu uzbrojenia i elektroniki ...................................................................... 204

3. Zestawienie podstawowych dokumentów planistyczno-sprawozdawczych (informacyjnych) ........................................................................................... 2144. Wykaz podstawowych wydawnictw z zakresu gospodarki mieniem

służby uzbrojenia i elektroniki ........................................................................ 2195. Metryka magazynu ................................................................................... 2256. Przykładowy schemat parku artyleryjskiego ............................................ 226

7. Schemat ustawiania dział na kozłach i podstawkach ............................... 227 8. Wykaz środków bojowych, które można przechowywać -razem w jednym magazynie w składach amunicji oddziału (związku taktycznego) ............... 230

9. Tablice informacyjne w magazynach i parkach ......................................... 23110. Wykaz podstawowych materiałów konserwacyjno-smarowniczychdo sprzętu i środków bojowych .................................................................... 23311. Protokół z przeglądu technicznego środków bojowych ............................ 234

7

POSTANOWIENIA OGÓLNE

1. Niniejsze przepisy ustalają jednolite zasady gospodarki mieniem służby uzbrojenia i elektroniki, w które zaopatruje Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki jako centralny organ zaopatrujący (COZ).

2. W niniejszych przepisach pod pojęciem mienia służby uzbrojenia i elektroniki (zał. l) należy rozumieć sprzęt uzbrojenia i elektroniki, środki bojowe i materiały techniczne będące przedmiotem zaopatrywania przez SUiE i ujęte w odpowiednich indeksach materiałowych np. IM, DIM i innych.

3. Ustalenie CÓŻ dla mienia nowego określa zarządzenie wprowadzające to mienie do wyposażenia wojska.

4. Postanowienia i zasady zawarte w niniejszych przepisach obowiązują odpowiednio dowódców, szefów, komendantów (kierowników):

— wszystkich szczebli odpowiedzialnych za stan techniczny, utrzymanie, użytkowanie i wykorzystanie sprzętu, materiałów technicznych i środków bojowych znajdujących się w ich dyspozycji;

— okręgowych organów zaopatrujących i nadzorujących gospodarkę mieniem służby uzbrojenia i elektroniki znajdującym się na szczeblu związku taktycznego i oddziału gospodarczego; ( patrz. Errata )

— baz, składów, warsztatów remontowych przechowujących i użytkujących mienie służby uzbrojenia i elektroniki;

— akademii wojskowych, instytutów, szkół i innych instytucji, które posiadają w wyposażeniu (bądź czasowym przechowywaniu) mienie służby uzbrojenia i elektroniki.

5. Przepisy niniejsze nie dotyczą mienia, którego COZ są inne szefostwa lub dowództwa, dotyczą natomiast również mienia służby uzbrojenia i elektroniki występującego w sprzęcie należącym do innych COZ.

6. Przez ,,gospodarkę mieniem" należy rozmieć całokształt poczynań opartych o racjonalne i ekonomiczne zasady działania i zarządzania mieniem będącym przedmiotem zaopatrywania.7. Przez eksploatację należy rozumieć ogół czynności związanych z wykorzystaniem sprzętu, obejmujących oprócz użytkowania również przechowywanie, konserwację, przeglądy, naprawy (remonty), planowanie i ewidencję od wprowadzenia go do spisania.

9

8. Przez właściwe użytkowanie należy rozumieć działalność zapewniającą wykorzystywanie mienia zgodnie z wymaganiami podanymi w indywidualnych instrukcjach o użytkowaniu i stosownie do jego przeznaczenia.

Użytkownik jest to osoba, zespół lub pion organizacyjny zajmujący się użytkowaniem mienia służby uzbrojenia elektroniki.

9. Przez sprzęt sprawny. technicznie należy rozumieć sprzęt, którego parametry taktyczno-techniczne są zgodne z podanymi w instrukcji o użytkowaniu, Książce sprzętu (formularzu technicznym).

10. Przez stan techniczny sprzętu (mienia) należy rozmieć aktualną taktyczno-użytkową przydatność sprzętu, uwzględniającą stopień zużycia fizycznego i zmiany parametrów taktyczno-technicznych w stosunku do ustalonych w warunkach technicznych.

11. Przez gotowość techniczną sprzętu należy rozmieć stan sprzętu umożliwiający natychmiastowe wykorzystanie jego właściwości taktyczno-technicznych — zgodnie z przeznaczeniem.

12. Przez zużycie zasobu pracy (resursu), materiałów technicznych itp. należy rozumieć liczbę jednostek: pracy sprzętu, materiałów technicznych lub środków bojowych wykorzystanych (zużytych) w procesie eksploatacji sprzętu, w procesie szkolenia wojsk lub działań bojowych.

Przy naliczaniu wielkości zużycia materiałów technicznych nie ujmuje się części i materiałów przekazanych lub wybrakowanych.

10

DZIAŁ l

SYSTEM EKSPLOATACJISPRZĘTU UZBROJENIA l ELEKTRONIKI

l. Zasady ogólne

13. System eksploatacji sprzętu obejmuje całokształt celowych i planowych przedsięwzięć oraz działań zapewniających utrzymanie sprzętu w stałej sprawności technicznej w okresie od wprowadzenia go do uzbrojenia aż do spisania. System eksploatacji ma na celu prowadzenie racjonalnej działalności opartej o planowe i kontrolowane zużywanie zasobów pracy sprzętu. Obejmuje on następujące działania:

— wprowadzanie sprzętu do eksploatacji i jego rozdzielnictwo;— planowanie i normowanie procesów eksploatacji (obsługiwań, napraw,

remontów);— przechowywanie w składnicach, bazach i magazynach;— wybrakowywanie i spisywanie;— ewidencję i sprawozdawczość;— kontrolę stanu technicznego, utrzymania, stanu bhp itp.14. W systemie eksploatacji sprzętu realizuje się planową gospodarkę mieniem

służby uzbrojenia i "elektroniki na podstawie ustalonych normatywnych parametrów tego systemu, do których zalicza się:

— roczne normy eksploatacji określające dopuszczalną intensywność eksploatacji sprzętu;

— rodzaje remontów (napraw) i resursy międzyremontowe;— docelowe resursy techniczne sprzętu;— okresy obsługiwań technicznych sprzętu.Parametry te stanowią podstawę do prognozowania, planowania i realizowania

przedsięwzięć związanych z racjonalną gospodarką sprzętu w procesie jego eksploatacji.

15. Funkcję gwarantującą zdolność użytkową sprzętu spełniają:— bezpośredni użytkownicy (obsługa);— stacjonarne i ruchome warsztaty (pododdziały remontowe) oddziałów

gospodarczych;— stacjonarne i ruchome warsztaty kompanii remontowej uzbrojenia

11

wchodzące w skład batalionów remontowych związków taktycznych;— stacjonarne i ruchome warsztaty okręgów wojskowych (OWUiE, równorzędne)

oraz warsztat remontu sprzętu radiotechnicznego i warsztaty elektroniczne brygad radiotechnicznych wojsk OPK;

—— stacjonarne — specjalistyczne wojskowe zakłady remontowe podległe Szefostwu Wojskowych Przedsiębiorstw Remontowo-Produkcyjnych (SWPR-P).

16. Ze względu na tryb realizacji przedsięwzięć obsługowo-remontowych w służbie uzbrojenia i elektroniki rozróżnia się działalność planową i bieżącą:

— obsługiwania i remonty (naprawy) planowe — podlegają czynnościom planistycznym i realizowane są na zasadach i w okresach ustalonych w przepisach o klasyfikowaniu mienia służby uzbrojenia i elektroniki oraz w niniejszych przepisach;

— obsługiwania bieżące, doraźne naprawy bieżące i awaryjne — nie podlegają czynnościom planistycznym i wykonywane są z chwilą powstania takich potrzeb.

17. W sprzęcie służby uzbrojenia i elektroniki obowiązują na-. stepujące prace obsługowo-remontowe:

1. Prace obsługowe:— obsługiwanie bieżące (OB);— obsługiwanie techniczne nr l (OT-1);

— obsługiwanie techniczne nr 2 (OT-2);— obsługiwanie sezonowe (OS).2. Prace remontowe:— remont bieżący (RB);— remont awaryjny (RA);— remont średni (RS);— remont zakładowy (RZ).18. Obsługiwanie bieżące (OB) przeprowadza się w celu utrzymania sprzętu i jego

ukompletowania w stałej sprawności technicznej. Obsługiwanie bieżące wykonuje obsługa, której sprzęt przydzielono, pod kierownictwem dowódców pododdziałów.

W czasie OB wykonuje się czynności związane z przeglądem zewnętrznym i konserwacją sprzętu oraz uzupełnieniem materiałów konserwacyjnych zużytych podczas jego użytkowania.

19. Obsługiwanie techniczne nr l (OT-1) przeprowadza się w celu sprawdzenia sprawności technicznej sprzętu, usunięcia stwierdzonych niesprawności i jego przygotowania do dalszej eksploatacji. Czynności związane z OT-1 wykonują obsługi (funkcyjni), którym sprzęt przydzielono, pod kierownictwem dowódców pododdziałów. W razie potrzeby mogą być włączeni do udziału w ww. pracach specjaliści z organów remontowych.

20. Obsługiwanie techniczne nr 2 (OT-2) przeprowadza się w celu

12

dokładnego sprawdzenia sprawności technicznej sprzętu oraz jego zespołów i mechanizmów w zakresie przewidzianym w instrukcją, o użytkowaniu.

Celem tego obsługiwania jest usunięcie powstałych w trakcie użytkowania niesprawności oraz jego przygotowanie do dalszej eksploatacji. Czynności związane z OT-2 wykonuje się w okresie sprzyjających warunków atmosferycznych w miejscu rozwinięcia, lub w ciągu całego roku w warsztacie oddziału (związku taktycznego). OT-2 sprzętu skomplikowanego przeprowadza jego obsługa z udziałem specjalistów warsztatów remontowych.

21. Obsługiwanie sezonowe (OS) przeprowadza się dwa razy w roku w celu przygotowania sprzętu do użytkowania — odpowiednio— w warunkach jesienno-zimowych i wiosenno-letnich. Ze względów organizacyjnych OS wykonuje się łącznie z przypadającym w tym okresie obsługiwaniem technicznym OT-1 lub OT-2.

Szczegółowe dane odnośnie do planowania obsługiwań technicznych poszczególnych rodzajów sprzętu są podane w załączniku 2.| Natomiast szczegółowe dane o zakresie i sposobie wykonywania OT są podane w indywidualnych instrukcjach sprzętu i przewodnikach technologicznych opracowanych na każdy typ (rodzaj) sprzętu.

22. Remont bieżący — naprawa (RB) — jest to zakres czynności polegających na usunięciu pojedynczych uszkodzeń losowych wynikłych w trakcie użytkowania sprzętu.

Remont bieżący (naprawę) wykonuje obsługa (załoga) sprzętu, której sprzęt przydzielono, natychmiast po stwierdzeniu uszkodzenia.

W przypadku gdy obsługa sprzętu nie jest w stanie usunąć uszkodzenia, sprzęt zgłasza się do remontu w warsztacie oddziału (samodzielnego pododdziału) w trybie ustalonym w niniejszych przepisach.

23. Remont awaryjny (RA) — jest przedsięwzięciem nieplanowym związanym z usunięciem losowych uszkodzeń sprzętu, którego zakres przekracza możliwości techniczne OG i wymaga udziału sił lub środków technicznych ze szczebli nadrzędnych.

24. Remont średni (RS, OT-3) sprzętu przeprowadza się w celu dokładnego zweryfikowania w warunkach warsztatowych stanu technicznego poszczególnych zespołów oddzielnie i urządzenia w całości, usunięcia wykrytych niesprawności i odtworzenia parametrów taktyczno-technicznych gwarantujących jego niezawodne działanie w okresie do najbliższego remontu zakładowego lub do zakończenia okresu jego używalności.

W celu ujednolicenia terminologii i z uwagi na równorzędność zakresu i technologii obsługiwań technicznych nr 3 (OT-3) i RS ustala się jedną nazwę: „remont (naprawa) średni".

13

Zakres (głębokość) remontu średniego i sposób jego wykonywania jest ustalony w dokumentacji technologicznej (przewodniki technologiczne, procesy technologiczne, karty technologiczne, normy materiałowe, instrukcje naprawcze) opracowanej na każdy wzór sprzętu.

Remontu średniego dokonuje się w warsztatach szczebla ZT (równorzędnego) i OW (równorzędnego) zgodnie z przewidzianym dla nich podziałem zadań w okresach ustalonych w „Przepisach o klasyfikowaniu mienia służby uzbrojenia i elektroniki".

25. Remont zakładowy (RZ) — jest remontem planowym, podczas którego odtwarza się właściwości taktyczno-techniczne i resurs międzyremontowy sprzętu. Prowadzony jest przez specjalistyczne zakłady remontowe podległe SWPR-P metodą przemysłową według ustalonego procesu technologicznego.

2. Organizacja zaplecza obsługowo-remontowego w okresie „P" •

26. Ogniwami utrzymywania sprawności technicznej i zdolności użytkowej sprzętu w okresie pokoju są:

— bezpośredni użytkownicy (obsługa) — którzy oprócz wykorzystania bojowego tego sprzętu wykonują podstawowe funkcje obsługowo-remontowe w zakresie obsługiwań OB, OT-1 oraz remontów i regulacji przewidzianych w instrukcji o użytkowaniu;

— pododdziały remontowe służby uzbrojenia i elektroniki występujące w samodzielnych oddziałach gospodarczych — przeznaczone do wykonywania zadań obsługowo-remontowych w zakresie RB przekraczających możliwości użytkowników i OT-2 sprzętu etatowego, a także sprzętu w pododdziałach będących na zaopatrzeniu OG oraz przeznaczonego dla jednostek mobilizowanych;

— kompanie remontowe służby uzbrojenia i elektroniki batalionu remontowego ZT — przeznaczone do wykonywania RS, RB, RA i OT-2 sprzętu z oddziałów (samodzielnych pododdziałów) dywizyjnych (równorzędnych), sprzętu w jednostkach wojskowych nie posiadających własnego zaplecza obsługowo-remontowego oraz pokładowego sprzętu uzbrojenia wozów bojowych poddawanych remontom średnim.

Zintegrowane kompanie i baterie remontowe występujące w jednostkach wojsk radiotechnicznych i rakietowych OPK są przeznaczone do wykonywania zadań obsługowo-remontowych' w zakresie RB i OT-2 przekraczających możliwości bezpośrednich użytkowników sprzętu;

— warsztat remontu sprzętu radiotechnicznego r warsztaty elektroniczne brygad radiotechnicznych WOPK — wykonujące RS, RB i RA sprzętu;

— okręgowe warsztaty uzbrojenia i elektroniki wykonujące RS

14

i remonty, których głębokość i skomplikowanie przekracza możliwości zaplecza remontowego OG i ZT. Ponadto wykonują remonty awaryjne oraz prace obsługowo-remontowe sprzętu, który znajduje się w jednostkach okręgowych nie posiadających własnych warsztatów;

— zakłady remontowe podległe SWPR-P realizujące remonty zakładowe oraz remonty awaryjne przekraczające możliwości OWUiE (równorzędnych).

3. Organizacja zaplecza obsługowo-remontowego w okresie „W"

27. System obsługowo-remontowy sprzętu w okresie wojny (w) dzieli się na dwa oddzielne systemy:

— system wojsk operacyjnych oparty na ruchomych warsztatach uzbrojenia i elektroniki występujących na poszczególnych szczeblach organizacyjnych wojsk;

— system wojsk OTK oparty o stacjonarne i ruchome warsztaty wojsk wewnętrznych, oraz warsztaty stacjonarne przejęte od wojsk operacyjnych po opuszczeniu przez nie garnizonów.

28. Organami technicznego zabezpieczenia sprzętu uzbrojenia i elektroniki w wojskach operacyjnych są:

— bezpośredni użytkownicy (obsługa) sprzętu w zakresie obsługiwań technicznych OS i OT-1 oraz remontów (napraw) bieżących określonych możliwościami technicznymi, materiałami i czasem postoju pododdziałów w miejscu;

— plutony remontowe OG i kompanie remontowe ZT (wchodzące w skład zintegrowanych kompanii remontowych OG i batalionów remontowych ZT) w zakresie obsługiwań technicznych i remontów bieżących (awaryjnych) sprzętu o czasochłonności 6—10 h ( 1—2 doby);

— organy remontowe armii w składzie batalionu remontu sprzętu uzbrojenia (brsu) wchodzące w skład armijnej bazy remontowej (ABR) w zakresie remontów -średnich (bieżących) sprzętu o czasochłonności remontu nie przekraczającej 30 h (2—3 doby);

— organy remontowe frontu, w składzie batalionu remontu sprzętu uzbrojenia (brsu), wchodzące w skład frontowej bazy remontowej w zakresie remontów średnich o czasochłonności nie przekraczającej 30—40 h (4—5 doby).

— organ remontowy frontu, w składzie batalionu remontu specjalnego (brs) występującego w drugorzutowej frontowej bazie remontowej (FBR) w zakresie remontów średnich o czasochłonności nie przekraczającej 30—40 h (4—5 dób).

29. Organami technicznego zabezpieczenia sprzętu w wojskach OTK w okresie „W" są:

15

— bezpośredni użytkownicy (obsługa) sprzętu w zakresie obsługiwań technicznych i remontów (napraw) bieżących określonych ich możliwościami techniczno-materiałowymi;— stacjonarne i ruchome organy remontowe sprzętu wchodzące skład zintegrowanych (specjalistycznych) pododdziałów i oddziałów remontowych OG i ZT (równorzędnych), (w tym również podstawione przez wojska operacyjna) w zakresie obsługiwań technicznych i remontów (napraw) bieżących (awaryjnych);— stacjonarne okręgowe organy remontowe uzbrojenia i elektroniki (równorzędne w Wojskach OPK) w zakresie remontów średnich (awaryjnych) o pracochłonności rzędu 2000 rbg;— zakłady remontowe szczebla centralnego podległe SWPR-P wyspecjalizowane w remontach zakładowych w zakresie remontów głównych (awaryjnych) o pracochłonnościach przekraczających 2000 rbg

16

D Z I A Ł IIGOSPODARKA SPRZĘTEM

Rozdział I

ZAKRES DZIAŁANIA I PODZIAŁ OBOWIĄZKÓW

l. Zasady ogólne

30. Gospodarka sprzętem uzbrojenia i elektroniki dotyczy całokształtu zagadnień występujących w procesie użytkowania sprzętu od chwili wprowadzenia go do wojsk do czasu wybrakowania i spisania z ewidencji.

31. W procesie gospodarowania sprzętem wyróżnia się następujące organy realizujące funkcje związane ze służbą uzbrojenia i elektroniki: ''

— centralny organ dyspozycyjny;— organy wykonawcze;— organy użytkujące.32. Centralnym organem dyspozycyjnym w zakresie gospodarki sprzętem jest

Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki, które realizuje podstawowe funkcje tej gospodarki za pośrednictwem podległych mu pod względem fachowym organów służby uzbrojenia i elektroniki, znajdujących się na poszczególnych szczeblach orga-nizacyjnych wojsk.

33. Organami wykonawczymi w zakresie gospodarki sprzętem są właściwe rejonowe składnice (bazy) techniczne oraz bazy i składnice specjalistyczne.

34. Organami użytkującymi są oddziały gospodarcze (samodzielne pododdziały) oraz inne instytucje, szkoły, uczelnie itp. użytkujące przydzielony im sprzęt.

35. Przepisy dotyczące gospodarki sprzętem ustalają zasady postępowania w zakresie działalności związanej z:

— — zaopatrywaniem wojsk, ewidencją i ruchem sprzętu;— procesem użytkowania i przechowywania sprzętu;— obsługiwaniem i naprawą (remontem) sprzętu;— wycofywaniem sprzętu z eksploatacji; . .— zagospodarowaniem sprzętu.

17

2. Podział kompetencji i odpowiedzialności

36. W procesie eksploatacji sprzętu służby uzbrojenia i elektroniki wyróżniają się dwa obszary działania określające kompetencje i obowiązki osób funkcyjnych na poszczególnych szczeblach organizacyjnych wojsk:

— obszar użytkowania — realizowany przez użytkowników, którym sprzęt został przydzielony zgodnie z etatem (tabelą należności);

obejmuje on wszystkie działania zmierzające do utrzymania sprzętu w stałej sprawności technicznej zapewniającej natychmiastowe wykorzystanie jego właściwości taktyczno-technicznych do wykonania postawionego zadania bojowego;

— obszar zabezpieczenia materiałowo-technicznego — realizowany w pionie służb technicznych przez służbę uzbrojenia i elektroniki; obejmuje działania zapewniające możliwość właściwego użytkowania oraz wykorzystania sprzętu zgodnie z jego przeznaczeniem.

pkt. 37 otrzymuje brzmienie:37. Wyróżniające się obszary wyznaczają następujące zakresy odpowiedzialności i

kompetencji:a) za prawidłowe użytkowanie sprzętu, jego stan techniczny i utrzymanie go w

stałej sprawności technicznej na poszczególnych szczeblach organizacyjnych wojsk odpowiadają dowódcy tych szczebli;

b) za całokształt działalności związanej ze sprzętem uzbrojenia i elektroniki, koordynację przedsięwzięć w zakresie organizacji i planowania procesów eksploatacji, planową działalność obsługowo-remontową, zabezpieczenie materiałowo-techniczne odpowiadają szefowie logistyki — zastępcy dowódcy;

c) za stan techniczny przydzielonego sprzętu uzbrojenia i elektroniki oraz właściwą organizację planowanych obsługiwań technicznych, napraw (remontów) i zabezpieczenie materiałowe procesów eksploatacji odpowiadają szefowie komórek technicznych jednostek (instytucji) wojskowych;

d) za stan techniczny środków bojowych oraz organizację obsługiwań technicznych odpowiadają szefowie komórek materiałowych jednostek (instytucji) wojskowych.

3. Podstawowe obowiązki organów służby uzbrojenia i elektronikiw zakresie gospodarki sprzętem

38. Do zasadniczych obowiązków, kompetencji i Odpowiedzialności szefa służby uzbrojenia i elektroniki w zakresie planowania procesów eksploatacji sprzętu należy:

l) na szczeblu szefostwa służby uzbrojenia i elektroniki OW (RSZ):— odpowiedzialność za prowadzenie właściwej gospodarki sprzętem na szczeblu

ÓW (RSZ);— odpowiedzialność za materiałowo-techniczne zabezpieczenie procesów

eksploatacji;

18

— nadzór nad prawidłowym planowaniem, wykorzystaniem sprzętu oraz przebiegiem procesów jego eksploatacji; *

— nadzór nad utrzymywaniem sprzętu przez użytkowników w pełnej sprawności technicznej; *

— nadzór nad opracowywaniem planów eksploatacji w oddziałach (samodzielnych pododdziałach) i ich realizacją oraz zabezpieczeniem procesów eksploatacji pod względem obsługi technicznej i kontroli stanu technicznego; *

— nadzór w zakresie planowania remontów oraz zaopatrzenia materiałowego i finansowego zgodnie z ustalonymi zasadami; *

— planowanie i koordynacja przedsięwzięć w zakresie obsługiwań technicznych i remontów sprzętu w jednostkach nie posiadających odpowiedniego zaplecza technicznego; *

— ustalanie potrzeb remontowych w zakresie RS wykonywanych w OWUiE (warsztatach brygadowych WOPK) oraz nadzór nad ich realizacją planową i jakościową;

— współpraca z innymi służbami w zakresie planowania i uzgadnianie rodzajów i zakresów prac obsługowo-remontowych urządzeń (zestawów, obiektów), w których ukompletowaniu znajduje się sprzęt należący do różnych CÓŻ;

— planowanie potrzeb w zakresie remontu zakładowego; nadzór nad terminowym przekazywaniem sprzętu do zakładów remontowych i jego odbiorem po remoncie;

— zaopatrywanie ogniw remontowych służby uzbrojenia i elektroniki w potrzebne środki materiałowo-techniczne i aparaturę specjalistyczną;

— opracowywanie w uzgodnieniu z okręgowymi organami użytkującymi rozdzielnika limitów dla podległych związków taktycznych i oddziałów gospodarczych oraz wniosków w zakresie wykorzystania limitów dyspozycyjnych dowódców ÓW (RSZ) na zamierzenia własne i szczebla nadrzędnego;

— meldowanie w trybie natychmiastowym do SSUiE o zaistniałych awariach i wypadkach nadzwyczajnych sprzętu;

— opracowywanie okresowych sprawozdań ze stanu technicznego i utrzymania sprzętu; *

— opracowywanie okresowych sprawozdań w zakresie działalności remontowej;— prowadzenie analizy eksploatacyjnej pod względem: prawidłowości użycia i

niezawodności sprzętu, efektywności jego wykorzystania, utrzymania, obsługi i oszczędności zużycia resursu technicznego itp. Wnioski stąd wynikające po akceptacji przez szefa służb

* W strukturze organizacyjnej rodzaju wojsk (DW OPK) odpowiedzialność i obowiązki wynikające z powyższej problematyki należą do zakresu działania głównych inżynierów rodzaju wojsk.

19

technicznych-zastępcę dowódcy (równorzędnego) przedstawia w sprawozdaniach okresowych; *

— prowadzenie analiz działalności remontowej pod względem efektywności wykorzystania bazy remontowej, jakości i terminowości wykonywania remontów i zaopatrzenie w odpowiednią dokumentację technologiczno-remontową oraz przedstawianie odpowiednich wniosków usprawniających tę działalność — do akceptacji przez szefa służb technicznych-zastępcę dowódcy (równorzędnego);

— wnioskowanie o wstrzymaniu eksploatacji sprzętu w przypadku: wykorzystywania niezgodnie z jego" przeznaczeniem, użytkowania przez osoby nieuprawnione oraz niewłaściwego stanu technicznego — do czasu usunięcia tych nieprawidłowości. O fakcie tym należy zameldować bezpośredniemu przełożonemu podając przyczyny i osoby odpowiedzialne za ten stan;

— zaopatrywanie użytkowników sprzętu oraz organów remontowych służby uzbrojenia i elektroniki w obowiązującą dokumentację eksploatacyjną i remontową;

— prowadzenie obowiązującej dokumentacji ewidencyjno-eksploatacyjnej i zaopatrzenie w stosowne druki podległych organów związków taktycznych i oddziałów gospodarczych;

— organizowanie kursów doskonalących oraz szkolenie personelu organów remontowych i związanego z eksploatacją sprzętu;

— kontrolowanie działalności merytorycznej w zakresie gospodarki sprzętem;— wykonywanie zarządzeń i wytycznych służby w zakresie doskonalenia procesu

eksploatacji sprzętu i jego modernizacji, wdrażania do wojsk, przygotowywania bazy szkoleniowej i szkolenia specjalistycznego personelu służby uzbrojenia i elektroniki;

2) na szczeblu szefostwa służby uzbrojenia i elektroniki ZT:— odpowiedzialność za właściwą gospodarkę sprzętem uzbrojenia i elektroniki na

swoim szczeblu;— odpowiedzialność za zaspokajanie potrzeb materiałowo-technicznych

związanych z eksploatacją sprzętu;— nadzór nad utrzymaniem w sprawności technicznej sprzętu w oddziałach i

samodzielnych pododdziałach;— nadzór nad opracowywaniem planów eksploatacji w oddziałach (samodzielnych

pododdziałach) i zaspokajaniem potrzeb przez OG w zakresie obsługiwań technicznych, naprawy (remontu) zgodnie z zasadami ustalonymi przez SSUiE;

— opracowywanie w uzgodnieniu z organami użytkującymi związku taktycznego rozdzielnika limitów na realizację zadań szczebli nadrzędnych dla podległych oddziałów gospodarczych (samodzielnych pododdziałów);

— planowanie i organizowanie przeglądów technicznych sprzętu na szczeblu ZT oraz kontrola jego "stanu technicznego;

20

— zgłaszanie sprzętu do napraw (remontów) bieżących i awaryjnych w zakresie przekraczającym możliwości organów remontowych oddziałów gospodarczych;

— prowadzenie analizy eksploatacyjnej pod względem prawidłowości użycia i niezawodności sprzętu, efektywności jego wykorzystania, utrzymania i obsługi, oszczędności zużycia resursu technicznego itp.;

— meldowanie przełożonym o przypadkach niewłaściwej eksploatacji sprzętu, wykorzystywania go niezgodnie z przeznaczeniem, użytkowania przez osoby nieuprawnione, niewłaściwego stanu technicznego i w razie potrzeby wystąpienie z wnioskiem o wszczęcie postępowania wyjaśniającego;

— meldowanie w trybie natychmiastowym do SSUiE OW (RSZ) o awariach i wypadkach nadzwyczajnych ze sprzętem w podległych jednostkach;

— prowadzenie obowiązującej dokumentacji ewidencyjnej w zakresie sprzętu uzbrojenia i elektroniki;

— zaopatrywanie użytkowników oraz organów remontowych służby uzbrojenia i elektroniki w obowiązującą dokumentację eksploatacyjno-remontową;

— organizowanie kursów doskonalących i bieżące szkolenie personelu związanego z eksploatacją sprzętu;

— realizacja wytycznych i zarządzeń w zakresie doskonalenia i usprawniania zaopatrzenia materiał owo-technicznego;

— usprawnianie realizacji procesów obsługowo-remontowych sprzętu, modyfikacja metod szkolenia obsług i modernizacja bazy szkoleniowej itp.;

3) na szczeblu służby uzbrojenia i elektroniki OG:— odpowiedzialność za właściwą gospodarkę sprzętem uzbrojenia i elektroniki na

szczeblu oddziału gospodarczego (samodzielnego pododdziału) i za zaspokajanie potrzeb materiałowo-technicznych związanych z jego eksploatacją;

— nadzór nad utrzymaniem sprzętu w sprawności technicznej;^— opracowywanie planu eksploatacji sprzętu oraz planów naprawy (remontu) i

obsługiwań technicznych oraz innych planów ustalonych w niniejszych przepisach;— opracowywanie rozdzielników limitów resursu technicznego na poszczególne

egzemplarze sprzętu z uwzględnieniem limitu dyspozycyjnego dowództw szczebla ZT i ÓW (RSZ);

— organizowanie- i prowadzenie systematycznej kontroli stanu technicznego sprzętu, nadzór nad fachowym przeprowadzaniem obsługiwań technicznych i napraw (remontów) bieżących;

— uczestnictwo w kontroli stanu technicznego sprzętu organizowanego przez organy nadrzędne;

— prowadzenie analizy eksploatacyjnej i ekonomicznej w zakresie eksploatacji pod względem prawidłowości użycia i nieza-

21

wodności sprzętu, jakości prowadzenia prac obsługowo-remontowych, oszczędności zużycia resursu technicznego itp. Wnioski stąd wypływające przedstawia po zaakceptowaniu przez szefa służb technicznych -zastępcy dowódcy szczeblowi nadrzędnemu w sprawozdaniach okresowych;

— zaopatrywanie użytkowników sprzętu w obowiązującą dokumentację eksploatacyjną oraz nadzór nad jej prowadzeniem;

— ustalanie i ocenianie szkód materialnych spowodowanych niewłaściwą eksploatacją sprzętu;

— meldowanie przełożonym o przypadkach niewłaściwej eksploatacji sprzętu, wykorzystywania go niezgodnie z przeznaczeniem, użytkowania przez osoby nieuprawnione, a w razie potrzeby wystąpienie z wnioskiem o wszczęcie postępowania wyjaśniającego;

— meldowanie w pionie służby uzbrojenia i elektroniki, w .trybie natychmiastowym, o awariach i wypadkach nadzwyczajnych ze sprzętem;

— realizacja wytycznych i zarządzeń w zakresie stanu technicznego i utrzymania sprzętu, usprawniania efektywności jego eksploatacji, wykorzystania i modernizacji bazy obsługowo-remontowej itp.

22

Rozdział 2

ZAOPATRYWANIE W SPRZĘT

1. Zasady zaopatrywania

39. Za zaopatrzenie wojsk w sprzęt uzbrojenia i elektroniki zgodnie z etatami, tabelami i normami należności odpowiedzialny jest centralny organ zaopatrzenia (COZ), którym jest Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki.

Działalność swoją w tym zakresie COZ realizuje przez organy służby uzbrojenia i elektroniki występujące na poszczególnych szczeblach organizacyjnych wojska.

40. W procesie zaopatrywania wojsk w sprzęt obowiązuje 'następujący podział zadań wynikający z nadzoru i kompetencji:

— Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki zaopatruje okręgi wojskowe (równorzędne) oraz jednostki (instytucje) zaopatrywane bezpośrednio;

— szefostwa służby uzbrojenia i elektroniki okręgów wojskowych (RSZ) zaopatrują związki taktyczne oraz oddziały podległe bezpośrednio dowództwu ÓW (RSZ);

— szefostwa służby uzbrojenia i elektroniki ZT zaopatrują oddziały gospodarcze (OG) wchodzące organicznie w skład danego związku taktycznego oraz oddziały (instytucje) przydzielone na zaopatrzenie ZT;

— organy służby uzbrojenia i elektroniki oddziałów gospodarczych (OG) zaopatrują w sprzęt podległe pododdziały oraz jednostki (instytucje) przydzielone na ich zaopatrzenie.

W niektórych przypadkach określonych odrębnymi zarządzeniami może być nakazany inny tryb zaopatrywania, wynikający ze specyfiki lub sytuacji.

41. Podstawą do zaopatrywania wojsk w sprzęt są obowiązujące etaty, tabele i normy należności, na podstawie których sporządza się plany dostaw (krajowych i z importu) oraz plany rozdziału sprzętu do poszczególnych odbiorców.

42. W ramach zaopatrywania wojsk sprzęt może być przekazywany z:

23

— składnic, baz, GMT; — granicznych baz przeładunkowych (dotyczy to sprzętu z importu); — zakładów produkujących sprzęt; — zakładów (warsztatów) remontowych;— batalionów zaopatrzenia (równorzędnych);— innych jednostek (w ramach przerzutów nadwyżek sprzętu).

2. Planowanie zaopatrywania

43. Podstawą do planowania potrzeb w zakresie sprzętu uzbrojenia i elektronicznego są:

— potrzeby bieżące wojska wynikające z uzupełnień należności etatowych, tabelarycznych i zapasów normatywnych;

— potrzeby wynikające z realizacji planów rozwoju wojsk i wyposażenia ich w nowe rodzaje sprzętu;

— potrzeby wynikające z rotacji sprzętu w procesie zużywania jego zasobu pracy (resursu) i z konieczności utrzymywania odpowiedniego funduszu remontowego na zamianę sprzętu kierowanego do remontu.

44. Planowanie zaopatrywania w sprzęt obejmuje dwa etapy:—— ustalenie potrzeb i możliwości ich pokrycia z posiadanych zapasów na

danym szczeblu zaopatrywania lub z nadwyżek z innych podległych jednostek;— opracowanie zapotrzebowań Ha dostawę sprzętu z przemysłu krajowego i z

importu.Ustalanie potrzeb sprzętu przy planowaniu wieloletnim odbywa. się wyłącznie na

szczeblu centralnym, a przy planowaniu rocznym — na wszystkich szczeblach zaopatrywania.

45. Ustala się zasadę, że okręgowe i podległe im organy zaopatrzenia w ramach planowania zaspokajania potrzeb sił zbrojnych zgłaszają do SSUiE tylko potrzeby wynikające z braku sprzętu. Zapotrzebowania oddolne z oddziałów gospodarczych, ZT i ÓW mogą dotyczyć wyłącznie sprzętu niezbędnego do pokrycia potrzeb eta-towych i wynikających z tabel należności. Zapotrzebowania te (w terminie podanym w zał. 3) przesyła się drogą służbową z zachowaniem następującego trybu postępowania:

— ZT po otrzymaniu zapotrzebowania z OG dokonują bilansu potrzeb i możliwości ich zaspokojenia opierając się o posiadane zapasy lub nadwyżki w podległych OG, po czym przesyłają zapotrzebowanie zbiorcze do SSUiE ÓW (RSZ). Zgłoszone potrzeby za okręg (równorzędny) organy zaopatrzenia SSUiE ÓW (RSZ) porównują z posiadanymi zapasami lub z nadwyżkami i dokonują przerzutów w ramach okręgu (RSZ). Na brakującą ilość sprzętu organ zaopatrzenia SSUiE ÓW zgłasza potrzeby do oddziału planowania SSUiE

24

w ustalonych cyklach planistycznych (zał. 3) w celu ujęcia tych potrzeb w planach-zapotrzebowaniach sporządzanych przez SSUiE na dostawy z przemysłu krajowego lub importu.

46. Oddział planowania SSUiE zestawia sumaryczny roczny plan--zapotrzebowanie na dostawy sprzętu z przemysłu krajowego i z importu, uzgadnia je w trybie roboczym z Zarządem Planowania Materiałowego Sztabu Generalnego i przesyła do SZiDTW w celu zrealizowania.

47. Planowanie pokrycia potrzeb sprzętu dla instytucji spoza MON odbywa się wyłącznie w SSUiE.

3. Rozdzielnictwo, sprzętu

48. Podstawą do opracowania planu rozdziału sprzętu są:1) na szczeblu centralnym:— wytyczne szefa Sztabu Generalnego odnośnie do stopnia i kolejności

zaopatrywania jednostek;— zatwierdzony plan dostaw z produkcji krajowej i z importu;— sprawozdania o stanie ilościowym sprzętu w podległych ogniwach

zaopatrzenia oraz zgłoszone przez nie zapotrzebowania;2) na niższych szczeblach zaopatrzenia:— wytyczne dowódcy danego szczebla;— rozdzielnik otrzymany z nadrzędnego szczebla zaopatrzenia;— tabulogramy systemowe;— normy i tabele należności.49. Plan rozdziału (rozdzielnik) sprzętu etatowego i podstawowego na szczeblu

centralnym opracowuje Zarząd Planowania Materiałowego Sztabu Generalnego z udziałem SSUiE.

Na szczeblu okręgu wojskowego plan rozdziału (rozdzielnik) opracowuje oddział VII sztabu ÓW (równorzędny w RSZ) wspólnie ze służbą uzbrojenia i elektroniki OW. Rozdziału sprzętu na niższych szczeblach zaopatrzenia (ZT, OG) dokonuje w uzgodnieniu z dowódcą służba uzbrojenia i elektroniki właściwego szczebla zgodnie z ustaleniami podanymi w niniejszych przepisach.

50. Decyzje i polecenia wydania (przekazania) sprzętu wydają nadrzędne organy służby uzbrojenia i elektroniki, w których dyspozycji sprzęt się znajduje.

Polecenie wydania sprzętu powinno być zawarte w jednym z następujących dokumentów:

— rozkazie, zarządzeniu (piśmie polecającym);— planie rozdziału sprzętu; — zleceniu-asygnacie;— telegramie (telefonogramie).W przypadkach szczególnych decyzje (polecenia) wydania (przekazania) sprzętu

może wydać Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elek-25

troniki w stosunku do całego sprzętu uzbrojenia i elektroniki znajdującego się w WP — niezależnie od jego przyporządkowania dyspozycyjnego.

W każdym przypadku dokumentem materiałowym wydania (przekazania) sprzętu jest zlecenie-asygnata, która powinna być wystawiona w odpowiedniej liczbie egzemplarzy z przeznaczeniem dla-wydającego i przyjmującego sprzęt oraz dla pozostałych zainteresowanych organów zaopatrzenia służby uzbrojenia i elektroniki.

W przypadku wydawania (przekazywania) sprzętu zamontowanego na pojazdach samochodowych (gąsienicowych, przyczepach) właściwy organ służby uzbrojenia i elektroniki występuje do zainteresowanego szczebla służby czołgowo-samochodowej o wystawienie zlecenia na przesunięcie pojazdów.

51. Sprzęt etatowy i sprzęt naliczany według tabel i norm należności służba uzbrojenia i elektroniki właściwego szczebla rozdziela zgodnie z planem opracowanym na podstawie potrzeb zgłoszonych przez podległe szczeble zaopatrzenia. Doraźnie zgłaszane przez te szczeble potrzeby są uzgadniane z organami opracowującymi rozdzielniki tego sprzętu.

52. Rozdzielnikiem sprzętu dla instytucji spoza MON są potwierdzone przez SZiDTW propozycje SSUiE dotyczące pokrycia potrzeb tych instytucji.

4. Przewożenie sprzętu

53. Podstawowym rodzajem transportu sprzętu jest transport kolejowy i samochodowy, w szczególnych przypadkach może być transport lotniczy lub wodny. W uzasadnionych przypadkach sprzęt (w małych ilościach) może być przewożony przez żołnierzy innymi środkami komunikacji.

54. Transportem kolejowym sprzęt można przewozić w wagonach krytych lub na platformach (eszelonami, grupami wagonów lub pojedynczymi wagonami) zgodnie z obowiązującymi zasadami, natomiast transportem samochodowym:

— pojazdami pojedynczymi (z przyczepą lub bez przyczepy);— pojazdami samochodowymi (ciągnikowymi) sformowanymi w kolumny;— własnym napędem (w odniesieniu do sprzętu samobieżnego).55. Sprzęt przeznaczony do przewozu powinien być przygotowany (opakowany)

zgodnie z wymaganiami odnośnych przepisów. Sposób rozmieszczenia, mocowania i maskowania sprzętu na środkach transportowych powinien być zgodny z obowiązującymi instrukcjami i normami załadowczymi.

56. Każdy przewóz sprzętu (z wyjątkiem hełmów bojowych) po-

26

winien się odbywać pod nadzorem i ochroną konwoju wojskowegolub wartowników cywilnych.

57. Stan liczebny konwoju w przypadku transportu samochodowego ustala się w zależności od potrzeb i sytuacji, w jakiej sprzęt będzie przewożony. Skład konwoju w przypadku transportu kolejowego jest uzależniony od liczby posterunków trzyzmiennych.

Liczbę posterunków ustala się w zależności od liczby wagonów w transporcie, mianowicie:

— do siedmiu wagonów — jeden posterunek;— do dwudziestu wagonów — dwa posterunki;— powyżej dwudziestu wagonów — trzy posterunki.W razie potrzeby można wyznaczyć większą liczbę posterunków.58. Przyjmuje się jako zasadę, że do konwojowania transportów ze sprzętem

uzbrojenia konwój wyznacza oddział odbierający sprzęt. Wyjątek stanowią transporty kierowane ze sprzętem dostarczanym z importu lub na eksport, kiedy do ochrony transportów wyznacza konwojentów oddział wysyłający (przekazujący sprzęt).

59. Szczegółowe zasady organizacji przewozów sprzętu (planowanie transportów, zamawianie, dokumentacja itp.) regulują przepisy o przewozach wojskowych (załącznik 4).

Do przewozu sprzętu należy wykorzystywać środki transportu kołowego znajdujące się w wyposażeniu RST w ramach systemu rejonowego zaopatrywania wojsk.

5. Przyjmowanie, wydawanie i ewidencja sprzętu

60. Czynnościami związanymi z przyjmowaniem jest objęty cały sprzęt uzbrojenia i elektroniki dostarczany zarówno przez dostawcę krajowego, jak i z importu i ze składnic.

Podstawą przyjęcia sprzętu do oddziału jest zlecenie-asygnata wystawiona przez nadrzędny organ zaopatrujący lub jednostkę (składnicę) przekazującą, jeżeli otrzyma takie polecenie od nadrzędnego organu zaopatrującego.

61. Przyjęcia sprzętu w oddziale gospodarczym dokonuje komisja wyznaczona rozkazem dowódcy OG przyjmującego, a u dostawcy (wydającego) upoważniony przedstawiciel lub komisja delegowana przez dowódcę OG przyjmującego.

62. Do zakresu czynności związanych z przyjmowaniem sprzętu wchodzi:— sprawdzenie ilościowe i według numerów (dotyczy sprzętu mającego numery)

oraz zgodności stanu faktycznego z otrzymanymi dokumentami;— sprawdzenie jakościowe (stanu technicznego i utrzymania);— sprawdzenie ukompletowania sprzętu;— sprawdzenie przynależnej dokumentacji.

27

63. W przypadku niezgodności stanu faktycznego, wadliwego działania sprzętu lub braku odpowiedniej dokumentacji wyznaczona komisja sporządza, protokół przyjęcia-przekazania, w którym podaje stwierdzone niedociągnięcia. Protokół ten sporządza się w ciągu 5 dni (w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach do 14 dni) i po zatwierdzeniu przez dowódcę oddziału (samodzielnego pododdziału) lub szefa służb technicznych przekazuje dostawcy sprzętu oraz zainteresowanym szczeblom służby uzbrojenia i elektroniki.

Sprzęt uzbrojenia i elektroniki oraz zestawy wyposażenia przeznaczone do użytku indywidualnego przydziela się pododdziałom, a do użytku zespołowego dowódcom drużyn, dział, wozów bojowych, stacji itp. — zgodnie z rozkazem dowódcy pododdziału.

Broń można wynosić z pododdziału tylko na podstawie zezwolenia dowódcy lub szefa pododdziału i po wpisaniu do książki mienia wydawanego z pododdziału.

64. Podstawą wydania sprzętu do pododdziału^ jest rozkaz dowódcy OG oraz zlecenie-asygnata wystawiona przez szefa służby uzbrojenia i elektroniki OG:

— na pojedyncze egzemplarze sprzętu zapotrzebowanego w celu uzupełnienia stanów i należności etatowych;

— na partie sprzętu podlegającego wymianie w związku z prze-zbrojeniem lub zamianą.

65. Przekazywanie sprzętu między pododdziałami tego samego oddziału gospodarczego może nastąpić tylko na podstawie rozkazu dowódcy oddziału i zlecenia-asygnaty wystawionej przez szefa uzbrojenia i elektroniki oddziału (równorzędnego).

66. Sprzęt wydawany z magazynu oddziału pododdziałom musi ) być sprawny technicznie i mieć obowiązującą dokumentację (książki, formularze techniczne itp.).

^ Razem ze sprzętem wydaje się ustalone w normatywach zestawy wyposażenia i druki (karty stanu technicznego mienia).

67. Osoba przyjmująca sprzęt powinna dokładnie sprawdzić stan techniczny sprzętu, jego ukompletowanie, zgodność numerów i wpisów w dokumentacji indywidualnej (książkach sprzętu, formularzach technicznych) i potwierdzić na zleceniu podpisem fakt przyjęcia sprzętu.

68. W przypadku wymiany lub przezbrajania pododdziałów jednocześnie z przyjmowaniem nowego sprzętu zdaje się do magazynu . oddziału sprzęt wycofywany lub niesprawny.

69. Podstawą do zdania sprzętu z pododdziału do magazynu oddziału jest rozkaz dowódcy oddziału (OG) i zlecenie-asygnata

wystawiona przez szefa służby uzbrojenia i elektroniki oddziału (OG).70. Sprzęt zdawany do magazynu oddziału podlega przeglądowi, który

przeprowadza dowódca pododdziału. Sprzęt po oczysz-

28

czeniu, sprawdzeniu i zakonserwowaniu umieszcza się w magazynie oddziału razem z wyposażeniem, które układa się w skrzyniach wraz z wykazem (specyfikacją). Wraz ze sprzętem zdaje się jawne instrukcje użytkowe i wypełnione książki sprzętu, formu-larze i karty stanu technicznego.

71. Sprzęt i zestawy wyposażenia, w których wykryto uszkodze-1 nią, dowódca pododdziału zgłasza szefowi uzbrojenia i elektroniki, na podstawie jego decyzji wpisuje do książki mienia przekazywanego do naprawy i kieruje go w ustalonym terminie do warsztatu

72. W przypadku stwierdzenia, że uszkodzenie sprzętu wynikło' z niewłaściwej eksploatacji lub w' następstwie zagubienia przedmiotów z zestawu wyposażenia sprzętu, przeprowadza się postępowanie wyjaśniające.

W "wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego i decyzji dowódcy oddziału (samodzielnego pododdziału) o umorzeniu, przepisaniu do zwrotu wartości poniesionych strat z tego tytułu lub ukaraniu dyscyplinarnym szef służby uzbrojenia i .elektroniki (równorzędny) zgłasza w zapotrzebowaniu rocznym potrzeby na brakujące przedmioty i uzupełnia zestawy wyposażenia.

73. Oficerowie, chorążowie, podoficerowie zawodowi odchodzący z oddziału powinni zdać do magazynu oddziału etatową broń osobistą i inny sprzęt uzbrojenia i elektroniki. Wpis o zdaniu broni należy potwierdzić podpisem z datą i okrągłą pieczęcią w legitymacji służbowej.

74. Podoficerowie i żołnierze służby zasadniczej odchodzący do innych OG lub przenoszeni do innych pododdziałów tego samego oddziału zdają przydzieloną im broń szefowi pododdziału, który przydziela ją nowo przybyłym żołnierzom lub zdaje do magazynu oddziału. W legitymacjach podoficerów lub książeczkach żołnierzy odchodzących do innych oddziałów (pododdziałów) zdanie broni należy potwierdzić podpisem z datą i okrągłą pieczęcią.

75. Żołnierzom odchodzącym z bronią na kursy, szkolenia itp. dowódca pododdziału wystawia na pobraną broń zlecenie-asygnatę w trzech egzemplarzach z adnotacją „Nie podlega księgowaniu", co oznacza, że broń nie podlega skreśleniu z ewidencji jednostki macierzystej. Jeden egzemplarz pozostawia w pododdziale, a dwa pozostałe przesyła wraz z innymi dokumentami oddziału do jednostki, do której żołnierze zostali czasowo skierowani.

Po przybyciu żołnierzy do nowej jednostki dowódca potwierdza przyjęcie broni w książce ewidencji przydzielonego żołnierzom mienia i przesyła drugi egzemplarz zlecenia-asygnaty do jednostki macierzystej.

Po zakończeniu pobytu (kursu, szkolenia itp,) żołnierze kwitują w ww. książce podpisem odbiór broni, natomiast dowódca pododdziału wpisuje w „rubryce „Uwagi" adnotację „Powrót do jednostki

29

macierzystej" i przesyła trzeci egzemplarz zlecenia-asygnaty do ich jednostki macierzystej.

Po powrocie żołnierzy z bronią do jednostki macierzystej i otrzymaniu trzeciego egzemplarza zlecenia-asygnaty dowódca pododdziału niszczy wszystkie trzy egzemplarze zleceń.

76. Ewidencję sprzętu prowadzi się w -celu:— ustalenia stanu faktycznego sprzętu znajdującego się ,w OG (pododdziale);— dostarczenia szczeblom nadrzędnym i osobom funkcyjnym danych

niezbędnych do planowania i eksploatacji;— przygotowania danych wyjściowych do sporządzania ustalonych dokumentów

sprawozdawczych.Ewidencja sprzętu polega na prawnym udokumentowaniu dowodami

rozliczeniowymi prawidłowości i terminowości zapisów w księgach i kartach ewidencyjnych wszystkich operacji dotyczących ruchu oraz stanu ilościowego i jakościowego sprzętu;

77. Ewidencji podlega cały sprzęt uzbrojenia i elektroniki na wszystkich szczeblach organizacyjnych wojsk od szczebla pododdziału wzwyż oraz znajdujący się w magazynach, składnicach, zakładach i warsztatach remontowych, uczelniach i szkołach wojskowych, a także innych instytucjach będących na zaopatrzeniu resortu MON.

78. Ewidencję stanu ilościowego i jakościowego sprzętu prowadzi się w książkach ewidencyjnych (kartach materiałowych) na podstawie dokumentów przychodowo-rozchodowych.

79. Ujęcie sprzętu na ewidencję oddziału gospodarczego (pododdziału) powinno nastąpić w ciągu 5 dni — licząc od czasu dostarczenia go do oddziału.

80. Ewidencję pistoletów lub innego sprzętu wydanego oficerom, chorążym i podoficerom zawodowym i nadterminowym prowadzi się w książce ewidencyjnej mienia służby uzbrojenia i elektroniki przydzielonego oficerom i podoficerom zawodowym.

Fakt wydania pistoletu (broni osobistej) odnotowuje się również w legitymacji żołnierza zawodowego, wpisując w skrócie rodzaj broni, numer i datę. Zapis należy potwierdzić pieczęcią okrągłą i podpisem szefa SUiE.

81. Zakresy i sposoby prowadzenia ewidencji sprzętu przez służbę uzbrojenia i elektroniki poszczególnych szczebli organizacyjnych i materiałowych określają odrębne ustalenia, instrukcje i zarządzenia wymienione w załączniku 4.

82. Ewidencję sprzętu można prowadzić zarówno systemem tradycyjnym, jak i z zastosowaniem elektronicznej techniki obliczeniowej. Zasady prowadzenia ewidencji w tym systemie określa instrukcja o pracy tym systemem.

83. Podstawowymi dokumentami materiałowymi do prowadzenia ewidencji ruchu sprzętu w systemie tradycyjnym, są zlecenia-asygnaty,30

protokoły przyjęcia-przekazania, przeklasyfikowania-wybrakowania, przemianowania itp. oraz pisma (meldunki") o przeniesieniu „do zawieszenia" i spisania „z zawieszenia".

Wymienione dowody materiałowe sporządza się w odpowiedniej liczbie egzemplarzy z przeznaczeniem dla zainteresowanych szczebli służby uzbrojenia i elektroniki.

84. W prowadzeniu ewidencji sprzętu obowiązują następujące zasady:— podstawą do zaewidencjonowania sprzętu w OG (pododdziale) są zlecenia-

asygnaty lub protokoły przyjęcia-przekazania;— sprzęt, którego stan techniczny określają odpowiednie kategorie,

ewidencjonuje się według tych kategorii;— sprzęt, do którego ukompletowania wchodzą ustalone zestawy urządzeń,

przyrządy i wyposażenie, ewidencjonuje się całymi kompletami wg nazewnictwa przyjętego w indeksach materiałowych;

— pokładowy sprzęt zamontowany na wozach bojowych (czołgach, transporterach itp.) ewidencjonuje się jako komplety „uzbrojenia pokładowego" określonego wozu bojowego;

— sprzęt przydzielony żołnierzom służby zasadniczej w pododdziałach ewidencjonuje się w książce ewidencji mienia wojskowego przydzielonego żołnierzom zasadniczej służby wojskowej.

85. Za przestrzeganie zasad prowadzenia ewidencji sprzętu uzbrojenia i elektronicznego w wojsku są odpowiedzialni szefowie służby uzbrojenia i elektroniki poszczególnych szczebli organizacyjnych wojsk oraz wyznaczone osoby funkcyjne, którym powierzono prowadzenie ewidencji.

6. Przekazywanie sprzętu pomiędzy jednostkami

86. Przekazywania sprzętu między jednostkami dokonuje się na podstawie zarządzeń wyższych przełożonych w ramach planowanych zmian etapowych, przezbrajania oddziałów oraz innych dyspozycji wymagających wprowadzenia zmian w stanach sprzętu w jednostce.

87. Dokumentem materiałowym na przekazanie sprzętu jest zlecenie-asygnata wystawiona przez nadrzędny organ zaopatrzenia lub jednostkę przekazującą w przypadku otrzymania takiego polecenia z nadrzędnego organu zaopatrzenia.

88. Przekazanie sprzętu między oddziałami gospodarczymi w ramach tego samego związku taktycznego może nastąpić tylko na mocy zlecenia-asygnaty wystawionej przez szefa służby uzbrojenia i elektroniki ZT (równorzędnego) na podstawie rozkazu dowódcy ZT.

Przekazania sprzętu między związkami taktycznymi lub RST dokonuje się na podstawie zlecenia-asygnaty wystawionej przez szefa31

służby uzbrojenia i elektroniki OW (RSZ) lub polecenia przekazania określonego sprzętu.

W przypadku kiedy polecenia przekazania sprzętu zostały nadesłane w formie telegramu (zarządzenia, rozdzielnika itp.), zlecenie-asygnatę na przekazanie sprzętu sporządza jednostka przekazująca.

89. Komisja powołana rozkazem dowódcy oddziału przekazującego dokonuje sprawdzenia stanu i ukompletowania przekazywanego sprzętu, aktualności wpisów oraz zgodności numerów i kategorii podanej w dokumentacji indywidualnej sprzętu i w zleceniu-asygnacie oraz melduje dowódcy o gotowości do przekazania sprzętu.

W meldunku o gotowości do przekazania sprzętu adresowanym do SSUiE OW (RSZ) jednostka przekazująca informuje o stanie technicznym i ukompletowaniu oraz podaje numery sprzętu i rejestracyjne pojazdów.

90. Stan techniczny i ukompletowanie przekazywanego sprzętu powinny odpowiadać wymaganiom określonym dla kategorii tego sprzętu, ustalonym w aktualnych przepisach o klasyfikowaniu mienia służby uzbrojenia i elektroniki.

Wraz ze sprzętem przekazuje się kompletną i wypełnioną na bieżąco dokumentację indywidualną: książkę lub formularz techniczny, opis techniczny, instrukcję o użytkowaniu i opis ukompletowania, przestrzegając przepisów dotyczących dokumentacji niejawnej.

91. W przypadku gdy stan techniczny sprzętu nie odpowiada warunkom ustalonym dla danej kategorii sprzętu lub są niezgodności bądź nieprawidłowości w ewidencji i ukompletowaniu, strona przyjmująca powinna przerwać przyjmowanie, zameldować o zaistniałej sytuacji właściwemu przełożonemu i sporządzić notatkę z wyszczególnieniem przyczyn odmowy przyjęcia sprzętu.

92. W przypadku braków w indywidualnym wyposażeniu sprzętu i niemożliwości ukompletowania go we własnym zakresie i przez wyższy organ zaopatrzenia jednostka przekazująca sprzęt sporządza wykaz braków, który podlega zatwierdzeniu przez nadrzędny organ zaopatrzenia (ZT, OW, RSZ).

93. Przekazywania sprzętu do składnic technicznych (RST), OWUiE lub zakładów remontowych dokonuje się na takich samych zasadach z tym, że na sprzęt kierowany do OWUiE (równ.) i zakładów remontowych sporządza się również protokół stanu technicznego.

7. Gwarancja i reklamacje94. Sprzęt otrzymywany z importu oraz z przemysłu krajowego jest objęty

okresem gwarancyjnym, w czasie którego dostawca gwarantuje prawidłową pracę tego sprzętu i ponosi odpowiedzialność

32

materialną z tytułu usunięcia powstałych niesprawności (jeżeli nie powstały wskutek niestosowania się do warunków eksploatacji).

95. Gwarancja ustala okres użytkowania (przechowywania) sprzętu liczony w latach lub graniczną wielkość zasobu pracy wypracowanego przez sprzęt, liczoną w odpowiednich jednostkach pracy (godzinach, liczbie strzałów, cyklów, startów itp.), w czasie którego producent ponosi odpowiedzialność za uszkodzenia wynikłe z przyczyn technologiczno-konstrukcyjnych i niekompletności zestawów. Okresy gwarancji są podane w indywidualnych książkach (formularzach, kartach), kontraktach, umowach lub w dokumentacji eksploatacyjnej sprzętu.

96. Okresy gwarancyjne mogą obejmować zarówno dany sprzęt w komplecie, jak i jego poszczególne elementy (zespoły, pulpity,

przyrządy itp.).97. W przypadku gdy dokumentacja eksploatacyjna nie ujmuje spraw

gwarancyjnych danego sprzętu, ustala się, że jego okres gwarancji kończy się z chwilą przekazania go do pierwszego remontu zakładowego (dotyczy ukrytych wad materiałowych, konstrukcyjnych itp.).

98. Reklamacja jest następstwem prawnych roszczeń odbiorcy względem dostawcy w przypadku stwierdzenia niezgodności ilościowych lub usterek w stanie technicznym podczas przyjmowania lub eksploatacji sprzętu.

99. Podstawą do złożenia reklamacji są stwierdzone usterki (braki) w przyjmowanym, przechowywanym lub eksploatowanym sprzęcie w okresie gwarancji, jak również wyniki badań sprzętu przeprowadzonych zgodnie z jego dokumentacją eksploatacyjno-techniczną i kontraktową.

100. Na reklamowany sprzęt szef służby uzbrojenia i elektroniki oddziału (równorzędnego) sporządza protokół reklamacyjny.

101. Zasady i tryb postępowania w przypadku reklamowania sprzętu importowanego określa instrukcja dotycząca zasad odbioru sprzętu z importu, natomiast zasady reklamowania sprzętu pochodzącego z przemysłu krajowego ustalają umowy (zamówienia) oraz kryteria podane w książkach lub kartach sprzętu.

102. Protokoły reklamacyjne sporządza się:— na sprzęt importowany w 9 egz. w języku rosyjskim i przesyła do organu

nadrzędnego SUiE;— na sprzęt z przemysłu krajowego w 3 egz. (w języku polskim), z których

pierwszy przesyła się do producenta, drugi — do SSUiE, trzeci pozostawia w jednostce.

103. Po załatwieniu reklamacji sporządza się z udziałem przedstawiciela producenta protokół poreklamacyjny, który rozsyła się do zainteresowanych stron.

33

8. Ogólne zasady przechowywania sprzętu

104. Sprzęt uzbrojenia i elektroniczny powinien być przechowywany w odpowiednio do tego przygotowanych magazynach, pod wiatami lub w wyznaczonych miejscach (parkach).

105. Pomieszczenia magazynowe przeznaczone do przechowywania sprzętu niezależnie od ich wymiarów powinny być urządzone i wyposażone tak, żeby:

— zabezpieczały sprzęt przed kradzieżą i pożarem;— zapewniały podstawowe warunki do przechowywania sprzętu (ochrona przed

bezpośrednim oddziaływaniem promieni słonecznych, opadów i wiatrów, odpowiednia temperatura i wilgotność powietrza);

— umożliwiały swobodne prowadzenie prac porządkowych i przeładunkowych przy przechowywanym sprzęcie;

— zapewniały ekonomiczne wykorzystanie pojemności magazynu;— umożliwiały szybką ewakuację przechowywanego sprzętu w razie potrzeby.106. Sprzęt można przechowywać w pomieszczeniach (magazynach)

ogrzewanych, nie ogrzewanych, pod wiatami i w parkach odkrytych.107. Przechowywanie sprzętu pod wiatami, a szczególnie w parkach odkrytych

jest dopuszczalne tylko pod warunkiem odpowiedniego zabezpieczenia sprzętu pokryciami i powłokami ochronnymi, zapewniającymi utrzymanie tego sprzętu w stanie całkowitej sprawności technicznej.

108. W magazynach ogrzewanych należy przechowywać następujące asortymenty sprzętu:

— przyrządy optyczne, noktowizyjne, topograficzne oraz elektroniczny sprzęt mechanizacji prac biurowych, dokładne narzędzia pomiarowe, sprzęt techniki laserowej;

— przyrządy, urządzenia techniki elektronowej i elektroniki oraz metrologiczną aparaturę kontrolno-pomiarową;

— zestawy rakietowe z—p i z—z.Środki radiolokacyjne i rakietowe, zautomatyzowane systemy kierowania oraz

inną aparaturę radiotechniczną i optyczną zabudowaną w samochodach, wozach bojowych (przyczepach) — jeżeli nie ma odpowiednich pomieszczeń — warunkowo można przechowywać w magazynach nie ogrzewanych; sprzęt ten powinien być odpowiednio zakonserwowany i zabezpieczony przed nadmierną wilgotnością i odpowiednio przewietrzany,

Akumulatory i baterie akumulatorowe uzupełnione elektrolitem i naładowane przechowuje się z zachowaniem odpowiednich warunków temperaturowych.

109. W magazynach nie ogrzewanych przechowuje się następujące asortymenty sprzętu:

34

—- broń strzelecką;— sprzęt artyleryjski;— systemy antenowe, elektryczne zespoły prądotwórcze i ruchome warsztaty

naprawcze bez aparatury elektronicznej, po odpowiednim ich zakonserwowaniu i zabezpieczeniu przed przenikaniem wilgoci;

— kable energetyczne i weź w izolacji gumowej;— zestawy do sprzętu, urządzenia rozdzielcze, elektryczne urządzenia zasilające,

akumulatory kwasowe i zasadowe suche (sucho załadowane) oraz narzędzia montażowe i ogólnego przeznaczenia.

110. W parkach odkrytych i pod wiatami zezwala się przechowywać działa i wyrzutnie artyleryjskie, moździerze oraz ruchome > warsztaty mechaniczne, zespoły prądotwórcze i zbiorniki zamontowane na samochodach i przyczepach.

111. Znajdujący się w przechowywaniu sprzęt powinien być zabezpieczony przed działaniem czynników biologicznych i odpowiednio zakonserwowany na okres jednego roku (konserwacja krótkoterminowa) lub powyżej jednego roku (konserwacja długoterminowa). Terminy odpowiednich rodzajów konserwacji są dokładnie określone w instrukcjach o użytkowaniu.

W czasie przechowywania sprzętu należy się stosować do przepisów i instrukcji dotyczących:

— przestrzegania obowiązujących warunków temperaturowych i klimatycznych;— przestrzegania warunków rozmieszczenia, ustawienia i ułożenia (odstępów,

odległości, odciążenia mechanizmów i zawieszenia kół);— przestrzegania przepisów bhp i ppoż;— realizacji obowiązujących obsługiwań technicznych i przeglądów;— warunków sprawnego wydawania (opuszczania) i ewakuacji sprzętu;— prowadzenia obowiązującej dokumentacji.112. Sprzęt tajny należy przechowywać z zachowaniem wymagań stawianych w

odniesieniu do tego sprzętu — w specjalnie wydzielonych dla niego miejscach.113. Broń osobistą kadry przechowywać zgodnie z ustaleniami zawartymi w

odrębnych rozkazach, zarządzeniach, regulaminie służby wewnętrznej oraz niniejszych przepisach.

114. Przechowywanie sprzętu należy objąć ochroną służb wartowniczych i dyżurnych w myśl regulaminów służby wewnętrznej i garnizonowej Sił Zbrojnych PRL i zgodnie z obowiązującymi przepisami bhp i ppoż.

115. W czasie przechowywania sprzętu I i II kategorii przeprowadza się odpowiednie obsługiwania techniczne. Obsługiwanie bieżące przeprowadza się po każdorazowym używaniu sprzętu,

35

a w przypadku dłuższego niewykorzystywania go — w okresach i według zasad dotyczących wszystkich rodzajów obsługiwań technicznych podanych w załączniku 2.

116. W przypadku czasowego przechowywania sprzętu III kategorii należy przeprowadzać odpowiednie obsługiwania techniczne w zakresie zapewniającym właściwy stan techniczny i utrzymania tego sprzętu — do chwili przekazania go do naprawy (remontu).

117. Szczegółowe metody i zakresy przeprowadzania obsługiwań technicznych poszczególnych typów sprzętu są ustalone w indywidualnej dokumentacji eksploatacyjnej sprzętu i przewodnikach technologicznych OT.

118. Kontrolę prawidłowego przechowywania sprzętu znajdującego się w magazynie oddziału i nadzór nad przechowaniem i utrzymaniem sprzętu w pododdziałach powinien organizować szef służby uzbrojenia i elektroniki oddziału. 119.Sprawdzenie stanu przechowywanego sprzętu wchodzi w skład przeglądów codziennych, bieżących i kontrolnych. Przeglądy codzienne przeprowadza magazynier sprzętu. Przeglądy bieżące przeprowadzają wybiórczo raz w miesiącu wyznaczone osoby funkcyjne; obejmują one sprawdzenie stanu magazynu i sprzętu znajdującego się w przechowywaniu.

Przeglądy kontrolne przeprowadza szef służby uzbrojenia i elektroniki (szef służb technicznych — zastępca dowódcy) nie rzadziej niż raz na kwartał w celu sprawdzenia stanu sprzętu, prawidłowości jego przechowywania, a także ustalenia zakresu i kolejności przeprowadzenia odpowiednich prac profilaktycznych.

120. Zadania w zakresie przechowywania sprzętu realizuje się na podstawie sporządzonego i zatwierdzonego rocznego planu zamierzeń, określającego terminy i czynności oraz osoby odpowiedzialne za ich wykonanie. Plan ten opracowuje szef służby uzbrojenia i elektroniki (równorzędny), a zatwierdza dowódca oddziału (równorzędny).

121. Nadzór nad realizacją planu spoczywa na szefie służby uzbrojenia i elektroniki (równorzędnym).

122. Za całokształt spraw wynikających z nadzoru merytorycznego związanego z właściwym przechowywaniem i konserwacją sprzętu odpowiada służba uzbrojenia i elektroniki danego szczebla,

123. Za stan techniczny i utrzymanie przechowywanego sprzętu w magazynach składnic (składów, baz) odpowiadają w zakresie swoich obowiązków kierownik magazynu (równorzędny), kierownik wydziału (sekcji) przechowania (z-ca kierownika składnicy, składu, bazy) i szef służby uzbrojenia i elektroniki właściwego szczebla,

124. Za stan ilościowy oraz za przestrzeganie ustalonych w przepisach (instrukcjach) warunków składowania, przechowywania i zabezpieczenia sprzętu w magazynie odpowiada magazynier.

36

125. Za stan techniczny, utrzymanie i właściwą konserwację oraz l za przestrzeganie zasad przechowywania sprzętu w pododdziałach odpowiadają dowódcy pododdziałów i ich przełożeni.

9. Sprawozdawczość

126. Sprawozdawczość w zakresie sprzętu ma za zadanie potwierdzenie jego faktycznego stanu ilościowego i jakościowego znaj-. dującego w posiadaniu danego szczebla zaopatrzenia w określonym dniu, jak również obrotów tym sprzętem za okres sprawozdawczy.

127. Sprawozdanie o stanie ilościowym i obrotach sprzętu sporządza służba uzbrojenia i elektroniki okresowo raz w roku w ustalonym terminie (zał. 3) i przedstawia je organowi nadrzędnemu.

128. Oddziały gospodarcze (samodzielne pododdziały) wchodzące organicznie w skład związku taktycznego (ZT) i będące na jego zaopatrzeniu przedstawiają sprawozdania służbie uzbrojenia i elektroniki związku taktycznego.

129. Służba uzbrojenia i elektroniki ZT oraz oddziały gospodarcze będące na bezpośrednim zaopatrzeniu okręgu wojskowego (równorzędnego) oraz składnice okręgowe (RST) przedstawiają sprawozdania SSUiE ÓW (równorzędnemu).

130. Szefostwa służby uzbrojenia i elektroniki ÓW (równorzędne), składnice przechowywujące zapasy centralne, zakłady remontowe oraz inne instytucje będące na bezpośrednim zaopatrzeniu CÓŻ przesyłają sprawozdania do SSUiE. Terminy składania sprawozdań są podane w załączniku 3.

131. Sprawozdania wykonuje się na obowiązujących drukach w dwóch egzemplarzach, z których pierwszy przesyła się do organu nadrzędnego.

132. Sprawozdania podpisuje szef służby uzbrojenia i elektroniki danego szczebla oraz dowódca lub szef służb technicznych (zastępca dowódcy), a w przypadku składnic, warsztatów i zakładów remontowych — osoba odpowiedzialna za prowadzenie ewidencji i kierownik (dyrektor) składnicy (warsztatu, zakładu).

133. Poszczególne szczeble zaopatrzenia mogą zamiast składania sprawozdań zarządzić w stosunku do podległych szczebli zaopatrywania potwierdzenie posiadanych faktycznie stanów sprzętu przez bezpośrednią konfrontację (porównanie) ewidencji- prowadzonej w księgach (kartach). W tym przypadku podległy organ zaopatrzenia uzgadnia swoją ewidencję stanów sprzętu w organie nadrzędnym. Organ nadrzędny potwierdza organowi niższemu uzgodnione stany sprzętu przez złożenie podpisów i pieczęci w księgach (kartach ewidencyjnych).

134. Sprawozdania o stanie ilościowym i jakościowym sprzętu można również wykonywać według odrębnych ustaleń oraz w ramach prowadzenia ewidencji za pomocą systemów informatycznych.

37

R o z d z i a ł 3

UŻYTKOWANIE SPRZĘTU

l. Zasady użytkowania sprzętu

135. Proces użytkowania (eksploatacji) sprzętu znajdującego się w-Wojskach podlega planowej gospodarce opartej na kontrolowanym zużyciu jego zasobów pracy (resursów) i ma na celu;

— stworzenie warunków zapewniających utrzymanie sprzętu w stałej sprawności technicznej i gotowości do wykonania zadań;

— planowe zużywanie zasobów pracy sprzętu i właściwą jego rotację;— terminowe przeprowadzanie obsługiwań technicznych i remontów

zakładowych, jak również racjonalne prowadzenie gospodarki materiałowo-technicznej w procesie .użytkowania (eksploatacji).

PKT 136-139 Zastąpiono „Tymczasowe zasady eksploatacji uzbrojenia i sprzętu wojskowego” Dział II ppkt. 1-6

38

140. Podstawowym dokumentem planistycznym wykonywanym na "szczeblu oddziału gospodarczego (samodzielnego pododdziału) jest roczny plan eksploatacji sprzętu.

141. W okresie pokojowym sprzęt limitowany może być użytkowany tylko w ramach zaplanowanych limitów pracy na przedsięwzięcia związane z realizacją zadań szkolno-bojowych oraz na czynności obsługowo-naprawcze (remontowe).

PKT 142 ,144, 145 Zastąpiono „Tymczasowe zasady eksploatacji uzbrojenia i sprzętu wojskowego” Dział II ppkt. 1-7 oraz dla pkt. 142 –pkt. 8-9

143. .Sprzęt będący w użytkowaniu lub przechowywany w składnicach (bazach) powinien być sprawny technicznie, ukompletowany i utrzymany zgodnie z ustaleniami zawartymi w instrukcjach o użytkowania go.

146. Jeżeli uszkodzenie sprzętu nastąpiło w wyniku niewłaściwego użytkowania, obsługiwania, przewożenia lub innych nieprawidłowości sprzecznych z obowiązującymi przepisami i zarządzeniami albo instrukcją dotyczącą użytkowania, należy przed zgłoszeniem sprzętu do remontu zakończyć postępowanie wyjaśniające.

147. W myśl niniejszych przepisów podstawą planowania sprzętu

39

do remontu zakładowego są normy liczone w jednostkach pracy sprzętu lub okresach eksploatacji, podane w aktualnych przepisach o klasyfikacji sprzętu.

148. W uzasadnionych przypadkach do remontu może być planowany sprzęt, który wprawdzie nie wypracował jeszcze wymaganej normy, lecz stwierdzone komisyjnie wady technologiczne bądź konstrukcyjne albo potrzeby modernizacyjne wymagają skierowania go do odpowiedniego warsztatu lub zakładu remontowego? Zakwalifikowanie sprzętu do remontu zakładowego przed wypracowaniem normy międzyremontowej w wyniku niewłaściwej eksploatacji wymaga wszczęcia postępowania wyjaśniającego.

149. Sprzęt kwalifikujący się do remontu zakładowego lub spisania ze względu na osiągnięcie norm podanych w przepisach o klasyfikowaniu mienia można — w przypadku jego sprawności technicznej, braku sprzętu zastępczego lub innych przyczyn uzasadniających dalsze jego wykorzystywanie — nadal użytkować na podstawie zatwierdzonego przez dowódcę oddziału (samodzielnego pododdziału) wniosku komisji powołanej do przedłużenia terminu użytkowania. Okres przedłużenia podaje się w rozkazie dziennym oddziału i wpisuje do książki (formularza technicznego) sprzętu.

150. Sprzęt, który wypracował całą normę techniczną i między-naprawczą (remontową), jeżeli inne przepisy, zarządzenia i wytyczne nie stanowią inaczej, planuje się zgodnie z niniejszymi przepisami do spisania.

151. Sprzęt spisany, jeżeli wytyczne w tej sprawie nie mówią inaczej, podlega zagospodarowaniu w ramach SSUiE OW (RSZ).

152. W procesie eksploatacji sprzęt należy poddawać określonym przedsięwzięciom obsługowo-remontowym, natomiast aparaturę kontrolno-pomiarową — obowiązującej okresowej legalizacji lub sprawdzeniu. W przypadku nieprzestrzegania tych zasad odpowiedzialność za niesprawny z tego powodu sprzęt ponoszą właściwe osoby funkcyjne.

153.Szef służby uzbrojenia i elektroniki danego szczebla organizacyjnego wojsk jest obowiązany występować z wnioskiem do szefa służb technicznych-zastępcy dowódcy danego szczebla-o wstrzymanie użytkowania sprzętu w przypadku stwierdzenia:

— niewłaściwego użytkowania sprzętu przez użytkowników;— wyczerpania ustalonych limitów zasobów (resursów) pracy sprzętu;— przekroczenia normy międzyremontowej i braku formalnych podstaw do

przedłużenia okresu użytkowania sprzętu;— nieposiadania przez obsługę aktualnych dopuszczeń do pracy na sprzęcie — w

przypadku, gdy takie pozwolenia są wymagane;— nie spełniania warunków gotowości bojowej jednostki wskutek

40

nie osiągnięcia ustalonych przez Sztab Generalny wskaźników gotowości bojowej, spowodowanego niewłaściwym stanem technicznym sprzętu.

2. Planowanie procesów użytkowania

154. Planowanie procesów użytkowania "'jest podstawowym elementem racjonalnej gospodarki sprzętem, realizowanym w całym okresie jego eksploatacji. Obejmuje ono działania polegające na zaprogramowaniu racjonalnego wykorzystania sprzętu z uwzględnieniem przedsięwzięć w zakresie obsługiwań technicznych, napra-wy (remontu), przechowywania i zaopatrywania.

155. Planowanie procesów użytkowania realizuje się na wszystkich szczeblach organizacyjnych wojsk w celu:

— utrzymania sprzętu we właściwym stanie technicznym zapewniającym gotowość bojową wojsk;

— umożliwienia pracy bojowej i realizacji procesu szkolenia wojsk;— stworzenia warunków umożliwiających prowadzenie planowej działalności

obsługowo-naprawczej (remontowej) i zaopatrzenia w części wymienne, materiały pędne i konserwacyjne.

156. Procesy użytkowania sprzętu uzbrojenia i elektroniki planują szefowie służby uzbrojenia i elektroniki poszczególnych szczebli organizacyjnych wojsk na podstawie wytycznych szczebli nadrzędnych i ustaleń zawartych w niniejszych przepisach.

157. Podczas planowania procesów użytkowania sprzętu ustala się przedsięwzięcia realizowane przez bezpośrednich użytkowników sprzętu — w ramach rocznego planu przedsięwzięć szkoleniowych oraz działania zmierzające do utrzymania sprzętu w stałej sprawności technicznej — w ramach planu realizowanego przez organy służby uzbrojenia i elektroniki.

158. W ramach planowania procesów użytkowania sprzętu uwzględnia się następujące przedsięwzięcia:

— planowane zużycie zasobów pracy (resursów);— liczbę i rodzaje wymaganych remontów zakładowych; (średnich)— liczbę i rodzaje wymaganych obsługiwań technicznych; — potrzeby w zakresie legalizacji narzędzi kontrolno-pomiarowych;— terminy organizowania „Dnia Techniki" i „Miesiąca techniki";— plan kontroli stanu technicznego i utrzymania sprzętu.159. Procesy użytkowania sprzętu limitowanego planuje się w odniesieniu do

pojedynczych jego egzemplarzy, natomiast w odniesieniu do sprzętu występującego masowo— na podstawie okresów użytkowania — według pododdziałów, w których wyposażeniu się znajduje.

41

160. W ramach rocznego planowania użytkowania sprzętu opracowuje się:— plan zużycia zasobów pracy (resursów) na zamierzenia szkolno-bojowe własne i zgłoszone przez szczeble nadrzędne;— plan zużycia zasobów pracy (resursów) na prace techniczne przy sprzęcie;— plan obsługiwań technicznych na poszczególne egzemplarze sprzętu

limitowanego, a pozostałego wg pododdziałów;— plan legalizacji narzędzi kontrolno-pomiarowych i sprawdzania urządzeń

poddozorowych;— zamierzenia związane z „Dniem" i „Miesiącem techniki";— plan napraw (remontów) — zadań produkcyjnych do realizacji w OG, ZT,

OWUiE (równorzędnych) i zakładach remontowych;— plan kontroli stanu technicznego i utrzymania sprzętu w jednostce;— plan wycofania sprzętu z eksploatacji;— inne dokumenty niezbędne do właściwego kierowania użytkowaniem

(eksploatacją) sprzętu.

3. Planowanie zasobów pracy (resursów) sprzętu

161. Podstawą racjonalnej gospodarki sprzętem uzbrojenia i elektroniki jest planowe i kontrolowane zużycie zasobów pracy tego sprzętu realizowane na podstawie rocznych planów użytkowania.

162. Roczny plan użytkowania sprzętu sporządza się na szczeblu oddziału gospodarczego (samodzielnego pododdziału) na podstawie:

— wytycznych szczebla nadrzędnego określających zadania i potrzeby w tym zakresie;

— rocznych norm eksploatacji wydanych przez Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki;

— norm określających okresy (przebiegi) międzyremontowe, międzyobsługowe i legalizacji narzędzi pomiarowych;

— norm określających pełną normę techniczną sprzętu (używalności sprzętu). 163. W opracowywanym planie użytkowania (eksploatacji) należy uwzględnić:— wytyczne szczebla nadrzędnego do planowania na dany rok;— zgłoszony limit zasobu pracy (resursu) na zadania planowane przez szczeble

nadrzędne (OW, RSZ i ZT);— pracę bojową sprzętu i potrzeby szkoleniowe wojsk;— potrzeby techniczne wynikające z konieczności przeprowadzania obsługiwań

technicznych i napraw (remontu) sprzętu;— aktualny i przewidywany stan ilościowy oraz techniczny sprzętu, jego zasób

pracy (resurs techniczny) itp.;— dane statystyczne i doświadczenia z lat ubiegłych;

42

— potrzeby utrzymania odpowiednich zasobów pracy (resursów i technicznych) niezbędnych do zapewnienia sprawności technicznej sprzętu i gotowości bojowej oddziału (pododdziału).

164. Uwzględniając powyższe potrzeby oblicza się sumaryczny limit planowanego rocznego zasobu pracy sprzętu danego typu dla oddziału (samodzielnego pododdziału), a następnie dokonuje podziału na poszczególne jego egzemplarze (grupy eksploatacyjne) przestrzegając następujących zasad: -

— sprzęt nowy i po naprawie (remoncie) — mający duży zasób pracy — użytkować w mniejszym stopniu;

— sprzęt mający nieduży zasób pracy do kolejnego remontu zakładowego, RS lub pełnej normy używalności użytkować bardziej intensywnie — stosownie do planowanych, terminów jego remontu i stopnia gotowości bojowej oddziału (samodzielnego pododdziału).

165. Uwzględniając planowane zużycie zasobów pracy (resursów) na poszczególne egzemplarze sprzętu oraz okresy obsługiwań sprzętu nielimitowanego ujmuje się w planie eksploatacji sprzętu potrzeby i ustalone terminy obowiązkowych obsługiwań technicznych OT-2 oraz uprzednio uzgodnione terminy w zakresie RS i remontów zakładowych.

166. Plan eksploatacji sprzętu uzbrojenia i elektroniki w oddziale, (samodzielnym pododdziale) opracowuje się na okres jednego roku w terminie podanym, w załączniku 3.

Za terminowe i prawidłowe opracowanie tego planu odpowiada szef służby uzbrojenia i elektroniki oddziału (równorzędnego). Opracowany plan po uzgodnieniu z szefem zaopatrzenia mps i akceptacji przez szefa służb technicznych-zastępcę dowódcy oddziału (samodzielnego pododdziału) podlega zatwierdzeniu przez dowódcę.

Zatwierdzony plan stanowi podstawę do użytkowania (eksploatacji) sprzętu w oddziale (samodzielnym pododdziale) w danym roku.

167. W czasie sporządzania planu użytkowania (eksploatacji) sprzętu należy zwracać uwagę, aby nie przekroczyć dopuszczalnego rocznego limitu przypadającego na pojedynczy egzemplarz sprzętu.

168. W toku realizacji zatwierdzonego planu użytkowania (eksploatacji) szef służby uzbrojenia i elektroniki oddziału (równorzędnego) prowadzi aktualną ewidencję zużycia zasobów pracy (resursów technicznych) poszczególnych egzemplarzy sprzętu stosownie do ich podziału w planie eksploatacji. Jednocześnie sprawuje nadzór nad prawidłowym zużyciem przydzielonych zasobów pracy (resur-sów technicznych).

169. Rozliczenia z realizacji planu eksploatacji pod względem wykorzystania zaplanowanych zasobów pracy (resursów) za dany rok dokonują szefowie służby uzbrojenia i elektroniki przed szefem służb technicznych-zastępcą dowódcy oddziału (równorzędnego).43

Akceptowane rozliczenie stanowi podstawę do sporządzenia rocznego sprawozdania z realizacji tego planu — w terminie podanym w załączniku 3.

4. Planowanie obsługiwań technicznych 170. 0bsługiwania techniczne sprzętu polegają na systematycznym i terminowym

wykonywaniu ustalonych przedsięwzięć określonych w instrukcjach o użytkowaniu i przewodnikach technologicznych dotyczących poszczególnych rodzajów i typów sprzętu.

171. Planowanie obsługiwań technicznych na szczeblu oddziału (samodzielnego pododdziału) polega na ustaleniu potrzeb w zakresie obsługiwań technicznych sprzętu wymienionego w planie eksploatacji i opracowaniu rocznego planu obsługiwań technicznych.

172. Roczny plan obsługiwań technicznych sprzętu wyszczególnia: sprzęt podlegający określonym obsługiwaniem technicznym (OT-1, OT-2, OS) zgodnie z wymaganiami odpowiednich instrukcji, terminy ich przeprowadzania oraz osoby odpowiedzialne za organizację i realizację.

Sporządzony i uzgodniony w pionie służb technicznych roczny plan obsługiwań technicznych podlega zatwierdzeniu.

173. W planie obsługiwań technicznych należy rozgraniczyć obsługiwania techniczne wykonywane przez obsługi (załogi) sprzętu oraz realizowane przez warsztaty remontowe.

174. Obsługiwania techniczne sprzętu wykonywane przez użytkowników uwzględnia się w rocznym planie zasadniczych przedsięwzięć, natomiast obsługiwania realizowane z udziałem warsztatów w planie remontu - zadań produkcyjnych warsztatów.

175. Podobne plany obsługiwań technicznych sporządza się również na szczeblu związku taktycznego i okręgu wojskowego (RSZ) w odniesieniu do sprzętu znajdującego się w podległych oddziałach (samodzielnych pododdziałach), które nie mają odpowiedniego zaplecza remontowego.

l76. Obsługiwanie techniczne sprzętu rakietowego i artyleryjskiego, zautomatyzowanych systemów dowodzenia i stacji radiolokacyjnych planuje się na poszczególne egzemplarze.

177. Obsługiwanie techniczne broni strzeleckiej, sprzętu optyczno-mierniczego i noktowizyjnego oraz pozostałego sprzętu występującego masowo planuje się dla poszczególnych pododdziałów.

178. Obsługiwanie sezonowe planuje się dwa razy w roku — w okresie przechodzenia z eksploatacji zimowej na letnią i odwrotnie.

Planując obsługiwanie sezonowe sprzętu radiolokacyjnego, rakietowego, systemów zautomatyzowanych itp., łączy się je z kolejnym najbliższym rodzajem OT przypadającym dla tego sprzętu w tym okresie.

44

179. Obsługiwania techniczne pojazdów mechanicznych, na których jest zamontowany sprzęt uzbrojenia i elektroniki, planuje się wg ustaleń służby czołgowo-samochodowej.

180. Obsługiwania techniczne sprzętu należy planować w taki sposób, aby w razie potrzeby zapewnić szybkie przywrócenie gotowości bojowej oddziału (pododdziału).

181. W odniesieniu do sprzętu mechanizacji prac biurowych (smpb) roczne plany obsługiwań technicznych sporządza się na szczeblach OG,ZT i OW.

Wszystkie zabiegi obsługowo-naprawcze tych maszyn wykonuje personel techniczny warsztatów odpowiedniego szczebla zgodnie z obowiązującą technologią i planem obsługiwań technicznych.

182. Rozliczenia z realizacji planu obsługiwań technicznych OG w zakresie sprzętu uzbrojenia i elektroniki dokonuje szef służby uzbrojenia i elektroniki przed szefem służb technicznych zastępcą dowódcy oddziału (równorzędnego).

183. Za właściwe przeprowadzenie obsługiwań technicznych są odpowiedzialni odpowiednio kierownicy warsztatów lub obsługa sprzętu — w zależności od rodzaju przeprowadzanych obsługiwań.

Za organizację, sprawne przeprowadzanie i pokrycie potrzeb materiałowych obsługiwań technicznych ujętych w planie odpowiada szef służby uzbrojenia i elektroniki, a w RSZ — zastępcy dowódcy jednostek wojskowych do spraw technicznych.

5. Legalizacja narzędzi kontrolno-pomiarowych

184. Narzędzia pomiarowe stosowane w wojskach dzielą się na:— kontrolne narzędzia pomiarowe — przeznaczone do legalizacji użytkowych

narzędzi pomiarowych;— użytkowe narzędzia pomiarowe — przeznaczone do kontroli parametrów

sprzętu w procesie jego użytkowania. 185. Narzędzia pomiarowe, kontrolne i użytkowe podlegają obowiązkowej

legalizacji w okresach i na zasadach określonych w przepisach wydanych przez właściwe organy wojskowej metrologii technicznej.

186. Uszkodzone i nie zalegalizowane we właściwym czasie narzędzia pomiarowe lub budzące wątpliwości co do prawidłowości ich wskazań uważa się za niesprawne.

187. Wykazy narzędzi pomiarowych podlegających obowiązkowej legalizacji są zamieszczone w odpowiednich wydawnictwach SSUiE (załącznik 4).

Obowiązek przestrzegania terminów, okresów i zasad kierowania i kwalifikowania narzędzi do obowiązkowej legalizacji spoczywa na . bezpośrednich użytkownikach sprzętu i nieetatowym inspektorze ds. legalizacji wyznaczonym przez dowódcę OG do prowadzenia działalności legalizacyjnej w jednostce.

45

188. Wraz z wprowadzeniem do uzbrojenia nowych wzorów sprzętu szef uzbrojenia i elektroniki (równorzędny) oddziału (równo- | rzędnego) i nieetatowy inspektor jest obowiązany dopilnować zakwalifikowania narzędzi pomiarowych występujących w sprzęcie i zgłosić je wg obowiązujących zasad do właściwego organu metrologii wojskowej.

189. W celu zapewnienia systematycznej legalizacji i naprawy narzędzi pomiarowych sporządza się na szczeblu oddziału (samodzielnego pododdziału) roczny plan legalizacji.

190. Plan ten wykonuje się na wzorach druków i w terminach określonych we właściwych przepisach wojskowej metrologii technicznej. Stanowi on podstawę do kierowania narzędzi pomiarowych do legalizacji lub naprawy.

191. Odpowiedzialność za opracowanie planu legalizacji aparatury pomiarowej ponosi nieetatowy inspektor do spraw metrologii, a w oddziałach (samodzielnych pododdziałach) i ZT, w których nie ma takich ustaleń, osoba wyznaczona rozkazem dowódcy danego szczebla organizacyjnego.

192. Do zasadniczych zadań w zakresie działalności metrologicznej należy:— prowadzenie ewidencji stanu i terminów legalizacji narzędzi pomiarowych

znajdujących się w oddziale gospodarczym (samodzielnym pododdziale) i na sprzęcie;

— sporządzanie planów legalizacji narzędzi kontrolnych podlegających obowiązkowej legalizacji i narzędzi użytkowych podlegających okresowemu sprawdzaniu;

— terminowe kierowanie narzędzi pomiarowych do naprawy i legalizacji w myśl wytycznych i przepisów WIMT;

— kierowanie narzędzi kontrolno-pomiarowych I i II grupy metrologicznej, wybrakowanych w wyniku wypracowania przez nich normy technicznej lub pochodzących ze sprzętu wybrakowywanego, do odpowiednich ośrodków (laboratoriów) w celu zagospodarowania lub odzysku części i elementów deficytowych.

G. Kontrola stanu sprzętu

193. Kontrolę stanu sprzętu przeprowadzają poszczególne organy służby uzbrojenia i elektroniki w celu sprawdzenia i oceny:

— prawidłowości użytkowania sprzętu przez użytkowników na podstawie kontroli sprawności technicznej i utrzymania sprzętu — zgodnie z wymaganiami podanymi w instrukcji o użytkowaniu i książce (formularzu technicznym) danego sprzętu;

— stanu technicznego sprzętu wynikającego z naturalnego, fizycznego zużywania się jego części (elementów i mechanizmów) lub zużycia losowego powstałego w wyniku awarii sprzętu — na podstawie warunków technicznych sprzętu.

46

194. Kontrola stanu technicznego sprzętu jest kontrolą specjalistyczną, a do jej właściwego przeprowadzania są wymagane odpowiednie zestawy narzędzi kontrolno-pomiarowych lub zastosowanie odpowiednich stacji kontrolno-pomiarowych (stacji kontrolno-remontowych).

195. Kontrole stanu sprzętu podlegają planowaniu albo organizuje się je doraźnie w miarę potrzeby lub na polecenie szczebla nadrzędnego.

196. Plan kontroli stanu sprzętu opracowują szefowie uzbrojenia i elektroniki w ramach rocznego planu zasadniczych zamierzeń służby technicznej, natomiast kontrole doraźne organizuje się na podstawie rozkazu dziennego dowódcy jednostki.

197. Kontrolę sprawności technicznej i utrzymania sprzętu przeprowadza się w celu sprawdzenia:

— zgodności parametrów taktyczno-technicznych sprzętu z podanymi w książce (formularzu technicznym) sprzętu;

— jakości zestrojenia i działania układów sprzętu;— przestrzegania zarządzeń i instrukcji w zakresie maskowania radiolokacyjnego,

przechowywania filtrów kodowych, zestrojenia na częstotliwościach zapasowych;— jakości utrzymania sprzętu oraz terminów i zakresu przeprowadzanych

obsługiwań technicznych sprzętu;— ważności legalizacji narzędzi kontrolno-pomiarowych;— poprawności planowania i zużycia zasobów pracy sprzętu;— przestrzegania norm międzyremontowych i zasad kwalifikowania sprzętu do

RŚ i remontów zakładowych;— stopnia ukompletowania wyposażenia indywidualnego sprzętu (WIS);— poprawności prowadzenia dokumentacji eksploatacyjnej sprzętu oraz

wiarygodności wypełniania dokumentów ewidencyjnych i sprawozdawczych — w tym kart informacyjnych do systemu informatycznego.

198. Stan techniczny ocenia się w celu: — określenia stopnia zużycia sprzętu po długotrwałym użytkowaniu

(eksploatacji); — ustalenia wielkości strat spowodowanych awarią lub w wyniku zaistniałego

wypadku nadzwyczajnego;— ustalenia zakresu naprawy (remontu);— zakwalifikowania sprzętu do wybrakowania;— przedłużenia okresu międzyremontowego;— przedłużenia używalności sprzętu, który przepracował docelowy zasób pracy

(resurs techniczny);— sporządzenia protokołu reklamacyjnego w związku ze stwierdzeniem wad

produkcyjnych lub niewłaściwie przeprowadzonej naprawy (remontu);

47

— określenia jego stanu przy przyjmowaniu lub przekazywaniu go poza jednostkę.

199. W każdym przypadku kontroli komisja powołana do jej przeprowadzenia sporządza protokół _z kontroli, który podlega zatwierdzeniu przez właściwego dowódcę (równorzędnego).

Wnioski z oceny sprzętu, zawarte w zatwierdzonym protokole z kontroli, stanowią podstawę do przedsięwzięcia kroków zmierzających do terminowej ich realizacji.

200. Wyniki przeglądów i kontroli stanu sprzętu uzbrojenia i elektronicznego przeprowadzonych przez dowódcę oddziału, szefa służb technicznych i szefa uzbrojenia i elektroniki należy podać w rozkazie dziennym oddziału z wyszczególnieniem zaleceń i terminów dotyczących usunięcia istniejących niedociągnięć.

W przypadku awarii sprzętu (wypadku nadzwyczajnego) sporządza się protokół o uszkodzeniu (awarii) sprzętu i rozsyła wg ustaleń podanych w załączniku 3.

7. Sprawozdawczość eksploatacyjna

201. Sprawozdania z wykonania planów eksploatacji sprzętu uzbrojenia i elektroniki obejmują informacje z zakresu realizacji rocznych planów limitów na szczeblu oddziału gospodarczego (samodzielnego pododdziału) i pozostałych szczebli organizacyjnych.

202. Sprawozdanie wykonuje się w terminach i okresach ustalonych przez Sztab Generalny WP — w postaci tabelarycznej i opisowej.

203. Sprawozdania wykonują szefowie służby uzbrojenia i elektroniki oddziału (samodzielnego pododdziału) i po zaakceptowaniu przez szefa służb technicznych-zastępcę dowódcy (równorzędnego) przesyłają do odpowiedniego szczebla nadrzędnego.

204. Szef służby uzbrojenia i elektroniki związku taktycznego (równorzędnego) opracowuje zestawienie za podległe jednostki i po zaakceptowaniu przez szefa służb technicznych-zastępcę dowódcy ZT przesyła w ustalonym terminie do szefostwa służby uzbrojenia i elektroniki OW (RSZ).

205. Sporządzone według powyższej zasady sprawozdanie z realizacji planu eksploatacji sprzętu w OW (RSZ) szef służby uzbrojenia i elektroniki OW (RSZ) przesyła do SSUiE.

206. W sprawozdaniu z eksploatacji oprócz zestawień tabelarycznych podaje się w formie opisowej informacje nakazane w wytycznych szczebla nadrzędnego oraz roczną analizę stanu technicznego i utrzymania sprzętu uzbrojenia i elektroniki wg poszczególnych grup sprzętu i rezerw w poszczególnych grupach sprzętu.

207. Sprawozdanie wykonuje się w terminach i okresie podanym w załączniku 3.48

Rozdział 4

DZIAŁALNOŚĆ OBSŁUGOWO-REMONTOWA

l. Zasady planowania

208. Planowanie potrzeb obsługowo-remontowych sprzętu odbywa się na wszystkich szczeblach organizacyjnych wojsk.

Realizuje się je w oparciu o zasady i normy międzyobsługowe i międzyremontowe, instrukcje dotyczące działalności warsztatów remontowych określonego szczebla, przewodniki technologiczne OT, instrukcje dot. użytkowania itp.

Podstawą planowania obsługiwań technicznych i napraw (remontów) zakładowych są normy zawarte w aktualnych przepisach o klasyfikowaniu mienia służby uzbrojenia i elektroniki oraz zasady podane w niniejszych przepisach.

209. Celem planowania potrzeb obsługowo-remontowych jest utrzymanie sprzętu w stałej sprawności technicznej, sukcesywne odtwarzanie zasobów (resursów) jego pracy, równomierne obciążenie warsztatów i zakładów remontowych oraz zaspokojenie niezbędnych potrzeb finansowych i materiałowych do ich prowadzenia.

210. Organami wykonawczymi w zakresie obsługowo-remontowym sprzętu uzbrojenia i elektroniki są organy remontowe służby lub rodzajów wojsk występujące na poszczególnych szczeblach organizacyjnych w strukturze zintegrowanego systemu technicznego zabezpieczenia wojsk.

211. Działalnością organów remontowych kieruje szef służb technicznych zastępca dowódcy danego szczebla organizacyjnego wojsk, natomiast w zakresie organizacji i technologii naprawy (remontu) sprzętu uzbrojenia i elektroniki nadzór fachowy sprawuje szef służby uzbrojenia i elektroniki danego szczebla.

212. Planowanie potrzeb obsługowo-remontowych polega na określeniu tych potrzeb na podstawie istniejących dokumentów normatywnych i sporządzeniu odpowiedniego planu przedsięwzięć.

213. Plan obsługiwań technicznych i napraw (remontów) sprzętu uzbrojenia i elektroniki zawiera wykaz asortymentowy sprzętu, rodzaje

49

obsługiwań technicznych i remontów, miejsce i terminy ich realizacji; sporządza się go w okresie poprzedzającym rok realizacji. Potrzeby w zakresie RŚ planuje się wg zasad ustalonych dla remontów zakładowych.

214. Planowanie remontów zakładowych polega na opracowywaniu wieloletnich i dwuletnich zgłoszeń potrzeb remontowych. Zgłoszenia potrzeb opracowuje się na szczeblu oddziałów (samodzielnych pododdziałów) z dwuletnim wyprzedzeniem w stosunku do roku planowania i przesyła w ustalonym terminie do szczebla nad-rzędnego. Po analizie i sprawdzeniu merytorycznym tych potrze! na poszczególnych szczeblach organizacyjnych wojska SSUiE OW (RSZ) przesyła do SSUiE zestawienie zbiorcze za okręgi wojskowe (RSZ).

Zbiorcze potrzeby remontowe za WP, po zaakceptowaniu ich przez Szefa Służby Uzbrojenia i Elektroniki, przesyła się do Szefostwa Wojskowych Przedsiębiorstw Remontowo-Produkcyjnych.

215. Zatwierdzone przez szefa Wojskowych Przedsiębiorstw Remontowo-Produkcyjnych plany remontów sprzętu w zakładach są podstawą dla SSUiE do opracowania dla poszczególnych OOZ harmonogramów dostaw tego sprzętu do remontu.

Opierając się na ww. harmonogramach SSUiE ÓW (równ.) organizują wszystkie niezbędne przedsięwzięcia związane z terminową dostawą sprzętu do remontu.

216. Przyjęty przez wszystkie szczeble organizacyjne sprzęt uzbrojenia i elektroniki do obsługiwań technicznych i remontów (w tym i remontów zakładowych) uwzględnia się w opracowywanych w OG, ZT i ÓW (równ.) rocznych planów remontu-zadań produkcyjnych.

217. Zmiany asortymentowo-ilościowe w harmonogramach dostaw sprzętu uzbrojenia i elektroniki do remontów zakładowych można wprowadzać tylko w przypadkach szczególnie uzasadnionych, po uzyskaniu zgody SSUiE. .

Również w przypadku przekazywania poza jednostkę sprzętu uprzednio zgłoszonego do remontu jednostka przekazująca obowiązana jest niezwłocznie powiadomić o tym SSUiE ÓW (RSZ) w celu

wprowadzenia odpowiedniej korekty w planie remontu-zadań produkcyjnych.

218. Za właściwe przygotowanie i terminowe skierowanie sprzętu ujętego w planie remontów zakładowych i zapewnienie transportu do zakładów odpowiada SSUiE ÓW (RSZ).

219. Za właściwe zestawienie potrzeb i realizację planu remontu-zadań produkcyjnych okręgowych warsztatów uzbrojenia i elektroniki ÓW (RSZ) odpowiada szef służby uzbrojenia i elektroniki ÓW (RSZ),

* Dział IV pkt. 1- 8

50

2. Planowanie potrzeb obsługowo-remontowych

220. Zadania i potrzeby obsługowo-remontowe sprzętu uzbrojenia i elektroniki na szczeblu oddziału gospodarczego (samodzielnego pododdziału) planuje się na podstawie potrzeb wynikających z planu eksploatacji i planu obsługiwań technicznych oraz potwierdzenia uprzednio zgłoszonych potrzeb obsługowo-remontowych wykonywanych przez wyższe szczeble.

221. Zadania i potrzeby obsługowo remontowe sprzętu uzbrojenia i elektroniki na szczeblu OG (równ.) planuje się przez ich zestawienie w rocznym planie remontu-zadań produkcyjnych w rozbiciu na zadania wykonywane przez organy remontowe oddziału . gospodarczego (samodzielnego pododdziału) oraz potrzeby przyjęte (potwierdzone) przez szczeble nadrzędne.

222. Potrzeby obsługowo-remontowe sprzętu uzbrojenia i elektroniki do planu remontu-zadań produkcyjnych opracowuje szef służby uzbrojenia i elektroniki w układzie asortymentowym w rozbiciu na poszczególne kwartały realizacji i z podziałem na zadania produkcyjno-obsługowe dla:

— własnych organów remontowych w zakresie OT-2 i RB z uwzględnieniem rezerwy czasowej na RA itp.;

— organów remontowych ZT (równorzędnych) — w zakresie OT-2, RŚ i RA przyjętych przez ZT;

— OWUiE (równorzędnych) — w zakresie RS oraz OT-2 i RA przyjętych przez te organy remontowe;

— wojskowych przedsiębiorstw remontowo-produkcyjnych — w zakresie RZ przyjętych do planów SWPR-P.

Potrzeby remontowe sprzętu uzbrojenia i elektroniki zamontowanego na pojazdach mechanicznych oraz uzbrojenia pokładowego wozów bojowych należy uzgadniać z szefostwami służby czołgowo-samochodowej odpowiednich szczebli organizacyjnych.

223. Potrzeby czasowe na RB oraz remonty awaryjne (RA) ustala się na podstawie danych statystycznych z lat ubiegłych przewidując na ten cel odpowiednią liczbę roboczogodzin.

224. W przypadku kiedy oddział (samodzielny pododdział) nie ma etatowych organów remontowych, jego potrzeby obsługowo-remontowe ujmuje się w planie oddziału (samodzielnego pododdziału), na którego zaopatrzeniu ten oddział (pododdział) pozostaje.

225. Jeżeli organ remontowy oddziału (samodzielnego pododdziału) nie może zaspokoić zaistniałych potrzeb remontowych sprzętu uzbrojenia i elektroniki we własnym zakresie, zgłasza takie potrzeby do szczebla nadrzędnego z odpowiednim wyprzedzeniem.

51

226. Na podstawie istniejących potrzeb obsługowo-remontowych sprzętu uzbrojenia i elektroniki opracowuje się projekt rocznego planu remontu-zadań produkcyjnych za oddział (samodzielny pododdział), który po uzgodnieniu ze szczeblem nadrzędnym przedstawia się Szefowi Służb Technicznych do włączenia go w zbiorczy roczny plan remontu-zadań produkcyjnych OG.

227. Szef służby uzbrojenia i elektroniki OG na podstawie zatwierdzonego rocznego planu remontu-zadań produkcyjnych ustala priorytety zadań w zakresie sprzętu uzbrojenia i elektroniki i zgłasza do kwartalnego planu remontu-zadań produkcyjnych.

228. Projekt rocznego planu remontu-zadań produkcyjnych sprzętu uzbrojenia i elektroniki na szczeblu związku taktycznego (równorzędnego) opracowuje się na podstawie zadań postawionych przez SSUiE ÓW (RSZ) i potrzeb zgłoszonych z oddziałów (samodzielnych pododdziałów) oraz własnych przedsięwzięć. Projekt tego planu przedstawia się szefowi służb technicznych w celu włączenia go do zbiorczego rocznego planu remontu-zadań produkcyjnych ZT.

229. Oprócz planowych zamierzeń w rocznym planie remontu-zadań produkcyjnych kru batalionu remontowego ZT (równorzędnego) ujmuje się rezerwę roboczogodzin przewidzianych na realizację zadań doraźnych w zakresie napraw awaryjnych sprzętu uzbrojenia i elektroniki.

230. Szef służby uzbrojenia i elektroniki ZT w ramach nadzoru fachowego ustala gradację potrzeb w zakresie obsługiwań i remontu sprzętu uzbrojenia i elektroniki w celu ujęcia ich w odpowiednich planach brem ZT.

231. Podstawą do opracowania rocznego planu remontu-zadań produkcyjnych OWUiE (równorzędnych) jest plan dyrektywny SSUiE ÓW (RSZ) ujmujący skorygowane potrzeby remontowe podległych oddziałów i związków taktycznych (równorzędnych) zgłoszonych w planie dwuletnim (dokładnie na rok najbliższy i orientacyjnie na rok następny).

232. Opracowany przez OWUiE (równ.) i zatwierdzony przez szefa służby uzbrojenia i elektroniki ÓW (RSZ) roczny plan remontu-zadań produkcyjnych stanowi dla OWUiE (równorzędnych) podstawę do:

— uruchomienia wszystkich niezbędnych sił i środków zapewniających całkowitą i terminową jego realizację;

— opracowania miesięcznych planów remontu-zadań produkcyjnych.233. SSUiE ÓW (RSZ) na podstawie sporządzonego harmonogramu

opracowuje odpowiednie dokumenty określające terminy przekazywania sprzętu do OWUiE (równ.) i przesyła je do właściwych jednostek wojskowych do realizacji.

52

3. Zasady, kierowania sprzętu do organów remontowych i jego odbioru po remoncie

234. Utrzymanie sprzętu w stałej sprawności technicznej oraz przeprowadzanie obowiązujących zabiegów obsługowo-konserwacyjnych jest podstawowym obowiązkiem bezpośrednich użytkowników sprzętu (obsług, załóg), którym ten sprzęt przydzielono.

235. Uszkodzenia sprzętu wynikłe w procesie jego użytkowania oraz wykryte w czasie przeprowadzania obowiązujących obsługiwań technicznych (OB, OT-1) usuwają bezpośredni użytkownicy (obsługi) z ewentualną pomocą specjalistów z warsztatu,

236. W przypadku gdy zakres lub technologia usuwania zaistniałego uszkodzenia przekracza możliwości bezpośredniego użytkownika (obsługi), osoba funkcyjna odpowiedzialna za stan techniczny i utrzymanie sprzętu w stałej sprawności technicznej melduje o tym dowódcy pododdziału, który zgłasza potrzebę naprawy sprzętu szefowi służb technicznych poprzez szefa służby uzbrojenia i elektroniki.

Szef służb technicznych wydaje dowódcy pododdziału remontowego polecenie wykonania naprawy podając jednocześnie termin i miejsce jej przeprowadzenia oraz w przypadku sprzętu skomplikowanego — skład załogi mającej uczestniczyć w naprawie.

237. Z pododdziałów do warsztatów oddziału sprzęt przekazuje' się na podstawie książki ewidencyjnej mienia służby uzbrojenia i elektroniki wydawanego z pododdziału — przekazywanego do naprawy (remontu),

238. Podstawą przyjęcia sprzętu przez organy remontowe oddziału gospodarczego jest zlecenie lub wypełniona karta robocza, z wpisaną decyzją szefa służb technicznych oddziału lub osoby przez niego upoważnionej.

239. Oddziały (równorzędne, samodzielne pododdziały) nie mające własnych organów remontowych kierują uszkodzony sprzęt na powyższych zasadach do warsztatów oddziału, na którego zaopatrzeniu się znajdują, jak również do warsztatów batalionu remontowego ZT.

240. W uzasadnionych przypadkach naprawę bieżącą 4 obsługiwania techniczne (OT-2 i OS) sprzętu w oddziałach (samodzielnych pododdziałach) nie mających własnych organów remontowych wykonuje się w ramach planowego lub doraźnego wyjazdu ruchomych warsztatów remontowych, wysyłanych przez oddział gospo-darczy, na którego zaopatrzeniu znajduje się dana jednostka — w ramach planowanych na te cele rezerw czasowych.

241. Sprzęt z uszkodzeniem, którego zakres i technologia naprawy (remontu) przekracza możliwości danego organu remontowego, zgłasza się w trybie doraźnym jako remont awaryjny — do nadrzędnego szczebla organizacyjnego, który podejmuje decyzję i wydaje

53

polecenie (w postaci telegramu, telefonogramu, zlecenia-asygnaty itp.) skierowania tego sprzętu do właściwego organu remontowego.

242. Do OWUiE (równorzędnych) sprzęt kieruje się w celu wy-. konania remontu na podstawie zatwierdzonego planu remontu-zadań produkcyjnych OWUiE (równorzędnych) oraz dokumentów określających terminy, transporty itp., przesyłanych przez SSUiE ÓW (RSZ) do zainteresowanych szczebli.

243. Sprzęt uzbrojenia i elektroniki przekazuje się do OWUiE (równorzędnego) protokołem stanu technicznego i książkami (formularzami) sprzętu.

W przypadku kierowania do OWUiE (równorzędnego) sprzętu radiolokacyjnego, rakietowego i zestawów armat plot. typu ZSU-23-4 należy dodatkowo wysłać komplet dokumentacji eksploatacyjnej tego sprzętu wraz z częścią obsługi (załogi) do przewożenia sprzętu, a w czasie jego remontu — do pracy przy obsługiwaniu, stro-jeniu, konserwacji i odbiorze sprzętu.

244. Przekazywanie sprzętu przez jednostkę do OWUiE ÓW (równorzędnego) odbywa się komisyjnie na podstawie zlecenia-asygnaty lub innego dokumentu materiałowego.

245. Odbioru sprzętu z OWUiE (równorzędnego) dokonuje na podstawie zlecenia-asygnaty przedstawiciel jednostki przez sprawdzenie zakresu wykonywanych prac i działania sprzętu.

Po wykonaniu prac obsługowo-remontowych w OWUiE (równorzędnych) warsztat powinien odpowiednio wypełnić książkę (formularz techniczny) sprzętu i wpisać gwarancję poremontową.

246. Termin odbioru sprzętu z OWUiE (równorzędnego) oraz sposób przewiezienia sprzętu do jednostki macierzystej ustala każdorazowo SSUiE ÓW (RSZ).

247. Do remontu zakładowego sprzęt kieruje się na podstawie planu-harmonogramu dostaw sprzętu — stanowiącego wyciąg z zatwierdzonego planu remontów zakładowych na dany rok kalendarzowy — do określonego wojskowego przedsiębiorstwa remontowo-produkcyjnego.

248. Do wojskowych przedsiębiorstw remontowo-produkcyjnych sprzęt przekazuje się i odbiera go po remoncie na podstawie zlecenia-asygnaty.

Wraz ze sprzętem przekazuje się:— protokół stanu technicznego;— książkę sprzętu (formularz techniczny);— wykaz brakujących części — zatwierdzony przez nadrzędny szczebel

zaopatrywania —w przypadku przekazywania indywidualnego zestawu wyposażenia wraz ze sprzętem.

Ponadto w przypadku sprzętu skomplikowanego, jak radiolokacyjnego, rakietowego i zestawów armat plot. typu ZSU-23-4 itp., dodatkowo

54

przekazuje się pozostałą dokumentację eksploatacyjną tego sprzętu (opis techniczny, instrukcję o użytkowaniu i albumy schematów).

249. Przekazania (odbioru) sprzętu remontowanego poza granicami PRL dokonuje się na podstawie protokołu przyjęcia-przekazania, podpisanego przez przedstawicieli danego zakładu i strony przekazującej (przyjmującej) sprzęt lub zgodnie z ustaleniami zawartymi w kontrakcie.

Sprzęt kierowany do remontu poza granicami kraju powinien byćwyposażony w wypełnioną na bieżąco oryginalną dokumentację eksploatacyjną.

250. Podczas odbioru sprzętu wyremontowanego w wojskowych przedsiębiorstwach remontowo-produkcyjnych odbiorca (użytkownik) powinien sprawdzić sprawność działania, stan ukompletowania i wyposażenia sprzętu oraz wypełnienie przez zakład książki (formularza technicznego) sprzętu i gwarancji poremontowej, a w przypadku stwierdzenia wprowadzenia w sprzęcie zmian konstrukcyjno montażowych powinien dodatkowo sprawdzić, czy wniesiono od-powiednie zmiany i uzupełnienia do dokumentacji eksploatacyjnej.

4. Reklamacje z tytułu wykonawstwa zadań obsługowo-remontowych

251. W okresie trwania gwarancji na sprzęt po remoncie odbiorca ma prawo składać reklamacje do organu remontowego odpowiedzialnego za jakość remontu sprzętu, a w szczególności w przypadku: .

— wadliwego działania sprzętu w całości lub poszczególnych jego zespołów; — uszkodzeń wymienionych zespołów, mechanizmów lub części.mających wpływ na gotowość sprzętu do pracy;— niezgodności ukompletowania sprzętu z protokołem przyjęcia-przekazania; — przedwczesnego zużycia części, zespołów lub mechanizmówwmontowanych albo wykonanych w czasie remontu.Gwarancja jakości naprawy (remontu) bieżącej i awaryjnej wykonanej w

warsztatach ZT i OWUiE (równorzędnych) wynosi pół . roku, natomiast gwarancja jakości remontu wykonanego w OWUiE (równorzędnych) — l rok.

Gwarancja na sprzęt remontowany w wojskowych przedsiębiorstwach remontowo-produkcyjnych wynosi l rok.

252. Prawo zgłaszania reklamacji na sprzęt po remoncie przysługuje użytkownikowi, jeżeli:

— przebieg użytkowania (przechowywania) sprzętu po remoncie

55

był zgodny z zasadami ustalonymi w instrukcji o użytkowaniu (przechowywaniu);— nie dokonywano zmian w układach elektronicznych, elektrycznych i

mechanicznych oraz nie naruszono oznakowań (plomb) zastrzeżonych przez organy remontowe;

— wykonywano obsługiwania techniczne sprzętu w terminach i zakresach określonych w obowiązujących instrukcjach.

253. Podstawą do rozpoczęcia usuwania wad (usterek) przez zainteresowany organ remontowy jest protokół reklamacji sporządzony przez użytkownika. Po złożeniu reklamacji użytkownik jest zobowiązany zabezpieczyć sprzęt do chwili rozpoczęcia prac wynikających z reklamacji. Okres usuwania zareklamowanych wad liczy się od chwili powiadomienia organu remontowego o złożeniu reklamacji. O czas ten przedłuża się gwarancję. Należy dążyć do tego, aby ich usuwanie odbywało się w miejscu użytkowania sprzętu — w celu uniknięcia ponownego przewożenia go do warsztatów remontowych.

254. Po usunięciu zareklamowanych wad (usterek) sporządza się protokół i przesyła go do organów, które otrzymały protokół reklamacji.

255. W przypadku nie uznania reklamacji przez zakład (warsztat), powinien on to szczegółowo uzasadnić w protokole realizacji reklamacji. W razie niezgodności poglądów użytkownika i realizatora reklamacji opracowuje się protokół rozbieżności i przesyła go do rozpatrzenia przez zainteresowane instancje nadrzędne.

5. Sprawozdawczość obsługowo-remontowa

256. Sprawozdania z wykonania planów remontu-zadań produkcyjnych przez organy remontowe sporządza się na wszystkich szczeblach organizacyjnych wojsk.

257. Podstawą do sporządzenia sprawozdania na szczeblu OG i ZT jest rozliczenie dokonane przez szefa służb technicznych z rocznego planu remontu -zadań produkcyjnych organu remontowego jednostki.

258. Sprawozdania z realizacji prac w zakresie sprzętu uzbrojenia i elektroniki wg ustalonego wzoru sporządza szef służby uzbrojenia i elektroniki oddziału i po zaakceptowaniu przez szefa służb technicznych przesyła do szczebla nadrzędnego.

259. Sprawozdanie z remontu-zadań produkcyjnych na szczeblu ZT (równorzędnym) opracowuje szef służby uzbrojenia i elektroniki na podstawie sprawozdań z podległych oddziałów i organu remontowego dywizji (równorzędnego) i przesyła do SSUiE OW (RSZ).

56

260. Podstawą do opracowania zbiorczego sprawozdania z remontu sprzętu uzbrojenia i elektroniki za OW (RSZ) są:

—sprawozdania przesłane z bezpośrednio podległych OG.— sprawozdania przesłane ze związków taktycznych (równorzędnych); — sprawozdania z remontu- zadań produkcyjnych OWUiE (równorzędnych). W części tabelarycznej oprócz zbiorczego ,sprawozdania za cały OW (RSZ)

podaje się dane dotyczące ilości i asortymentu sprzętu planowanego do remontu i wyremontowanego w OWUiE (równorzędnym).

261. Podpisane przez szefa służby uzbrojenia i elektroniki OW (RSZ) sprawozdanie wraz z częścią opisową przesyła się do SSUiE.

262. Terminy, przesyłania opracowanych na poszczególnych szczeblach przez służbę uzbrojenia i elektroniki sprawozdań z realizacji planów --remontu są podane w załączniku 3 (wzór sprawozdań — ustalony w instrukcji o zasadach sprawozdawczości w SZ — załącznik 4).

* Dział VII pkt. 1-4

57

Rozdział 5

WYCOFANIE SPRZĘTU Z UŻYTKOWANIA

(EKSPLOATACJI)

l. Zasady wycofywania sprzętu

263. Wycofaniu z eksploatacji podlega sprzęt nie spełniający podstawowych wymagań taktyczno-technicznych i użytkowych na skutek wypracowania docelowego zasobu pracy (resursu) lub awarii. Sprzęt taki podlega wybrakowaniu i w miarę możliwości zagospodarowaniu.

264. Za sprzęt nie spełniający odpowiednich wymagań uważa się sprzęt:— zużyty technicznie lub zniszczony w przypadkach losowych, którego remont

(naprawa) jest niemożliwy lub nieopłacalny;— zużyty moralnie (przestarzały bez względu na stan techniczny).265. Wybrakowanie sprzętu może obejmować:— pozbawienie cech bojowych;— częściowe rozkompletowanie;— złomowanie (kasacja) z jednoczesnym odzyskiem części lub zespołów

(przyrządów) nadających się do dalszego wykorzystania.266. Zagospodarowywanie sprzętu może następować:— w ramach wojska (wykorzystanie przez inne służby);— w ramach odsprzedaży do gospodarki narodowej lub zainteresowanym

osobom;— w ramach bezpłatnego przekazania lub oddania w najem.Nie podlega zagospodarowaniu poza wojskiem sprzęt i elementy o charakterze

niejawnym.267. W procesie wycofywania sprzętu obowiązują następujące zasady:— służba uzbrojenia i elektroniki danego szczebla zgłasza do organu nadrzędnego

sprzęt, który kwalifikuje się do spisania ze względu na wypracowany zasób pracy (resurs) docelowy i między-remontowy oraz na brak wskazań do przedłużenia jego okresu użytkowania. Do zgłoszenia załącza się protokół stanu technicznego;

— w razie zniszczenia sprzętu w przypadku losowym lub z winy

58

użytkownika należy przeprowadzić postępowanie wyjaśniające lub karne; sprzęt zniszczony lub uszkodzony można zgłosić do zagospodarowania lub wybrakowania po zakończeniu dochodzenia w tej sprawie;

— każdy szczebel pośredni pomiędzy OG a CÓŻ powinien dążyć do zagospodarowania sprzętu we własnym zakresie;

— jeżeli sprzęt może być wykorzystany w gospodarce narodowej, to do odpowiedniego zgłoszenia dołącza się zasadnicze dane techniczne i miejsce postoju sprzętu;

— zgłoszony do wybrakowania lub zagospodarowania sprzęt musi mieć określoną aktualnie kategorię.

268. Kompetencje w zakresie podejmowania decyzji o wybrakowaniu i zagospodarowaniu sprzętu przysługują organom zgodnie z obowiązującymi w tej sprawie zarządzeniami (załącznik 4).

269. Terminy zgłaszania sprzętu do wybrakowania lub zagospodarowania są podane w załączniku 3.

2. Wybrakowywanie sprzętu

270. Podstawą do wybrakowania sprzętu jest wykaz sprzętu podlegającego wybrakowaniu zatwierdzony przez właściwe szczeble organizacyjne w ramach uprawnień określonych w odnośnych zarządzeniach Sztabu Generalnego oraz w zasadach rozporządzania ruchomymi składnikami majątkowymi służby uzbrojenia i elektroniki w jednostkach wojskowych (załącznik 4).

W celu przeprowadzenia wybrakowania powołuje się rozkazem dziennym komisję w składzie co najmniej trzech osób o odpowiednich kwalifikacjach fachowych. Jeżeli wybrakowywany jest również sprzęt z innych służb, to w skład komisji wybrakowania powinni wejść ich przedstawiciele.

271. O terminie planowanego wybrakowania sprzętu powiadamia się służbę uzbrojenia i elektroniki szczebla nadrzędnego, a w przypadku wybrakowywania broni strzeleckiej i sprzętu o charakterystykach niejawnych dodatkowo organy terenowe WSW — co najmniej 14 dni przed realizacją wybrakowania.

272. W procesie wybrakowywania sprzętu obowiązują następujące zasady:— drobny sprzęt, z wyjątkiem broni strzeleckiej, lornetek, sprzętu mechanizacji

prac biurowych i noży wojskowych wybrakowuje się w oddziale (samodzielnym pododdziale), w którym sprzęt był eksploatowany (jeżeli inne zarządzenia nie mówią o tym inaczej);

— broń strzelecką, lornetki, sprzęt mechanizacji prac biurowych, noże wojskowe, sprzęt artyleryjski, rakietowy, radiolokacyjny i laserowy wybrakowuje się wyłącznie w składnicach (bazach) lub w zakładach i OWUiE (równorzędnych);

59

— wybrakowane przyrządy kontrolno-pomiarowe I grupy metrologicznej podlegają przekazaniu do COLAP, a grupy II i III do LLAP ÓW (RSZ) w celu zagospodarowania lub wykorzystania części składowych do naprawy narzędzi kontrolno-pomiarowych;

— sprzęt przed wybrakowaniem powinien być przeklasyfikowany do kategorii V.W szczególnych przypadkach, jeżeli jest możliwość wykorzystania sprzętu i jego

części składowych do celów szkoleniowych, można wybrakowywać sprzęt w OG — po uzyskaniu zezwolenia właściwego szczebla służby uzbrojenia i elektroniki.

273. Wybrakowywania (kasacji) sprzętu z wyjątkiem broni strzeleckiej można dokonywać na placach, w warsztatach remontowych itp. Wybrakowanie (kasacja) broni strzeleckiej i sprzętu o charakterystykach niejawnych powinno się odbywać w specjalnie do tego celu przygotowanych pomieszczeniach zabezpieczonych przed wchodzeniem osób postronnych.

274. Urządzenia i zespoły ze sprzętu wybrakowanego, a przeznaczone do wykorzystania w procesie szkolenia, naprawy (remontu), itp. podlegają ewidencji. Elementy nieprzydatne po złomowaniu stanowią złom użytkowy.

275. Uzyskany ze złomowania złom metali kolorowych należy oddzielić od niekolorowych.

276. Wybrakowaną broń strzelecką pozbawia się cech użyteczności w następujący sposób:

— wymontowane części i zespoły ujęte w wykazie do odzysku zaprzychodowuje się;

— pozostałe elementy poddaje się całkowitemu zniszczeniu (przez zgniecenie, przepalenie lub pocięcie palnikiem);

— elementy drewniane odłączone od metalowych można wykorzystać na opał.277. Złom z broni strzeleckiej pakuje się komisyjnie do skrzyń i oplombowuje.

Oplombowane skrzynie podlegają ochronie.278. Skrzynie ze złomem należy przewozić do wyznaczonej huty w wagonach

krytych pod ochroną konwoju.279. Ładowanie złomu do pieca huty odbywa się w obecności przedstawicieli:

oddziału przekazującego, zakładu (huty) i ochrony zakładu oraz RPW.280. Wybrakowany sprzęt spisuje się z ewidencji na podstawie sporządzonego

protokołu wybrakowania. Protokół ten podpisuje komisja i przedstawiciel służby uzbrojenia i elektroniki szczebla nadrzędnego (w przypadku broni strzeleckiej i sprzętu o charakterystykach niejawnych również przedstawiciel WSW), a zatwierdza dowódca oddziału (samodzielnego pododdziału).

281. Zatwierdzony protokół (wraz z wykazem numerów w-przypadku broni strzeleckiej) przesyła się do służby uzbrojenia i elektroniki szczebla nadrzędnego.

60

3. Zagospodarowywanie sprzętu

282. Zagospodarowywanie sprzętu polega na dalszym jego wykorzystywaniu przez użytkowników, jeżeli parametry tego sprzętu umożliwiają jeszcze jego użytkowanie.

283. Użytkownikami zagospodarowywanego sprzętu mogą być inne rodzaje wojsk lub służb albo odpowiednie resorty gospodarki narodowej, jak również zainteresowane osoby fizyczne.

284. Sprzęt, który nie może być zagospodarowany w wojsku na danym szczeblu organizacyjnym, podlega zgłoszeniu do szczebla nadrzędnego.

285. Do innych rodzajów wojsk lub służb sprzęt przekazuje się -na podstawie polecenia wydanego przez Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki.

286. Jeżeli wycofywanego sprzętu nie można zagospodarować w ramach wojska, lecz istnieje przypuszczenie, że mógłby być chociażby częściowo wykorzystany w gospodarce narodowej, to należy zgłosić odpowiednią ofertę na odsprzedaż, oddanie w najem lub przekazanie bezpłatne.

287. Organem kompetentnym do oferowania sprzętu gospodarce narodowej lub zainteresowanym osobom jest Szefostwo Zamówień i Dostaw Techniki Wojskowej.

288. Podstawą do przekazania sprzętu do zagospodarowania poza wojskiem są odpowiednie dokumenty na przekazanie sprzętu, wystawione przez COZ lub SZiDTW — w zależności od posiadanych kompetencji.

289. Sprzęt mający być przedmiotem zagospodarowania poza wojskiem do czasu jego przekazania można skierować do składnicy lub pozostawić u dotychczasowego użytkownika.

290. Sprzęt do zagospodarowania poza wojsko przekazuje się bez jego dokumentów wojskowych (książek, formularzy, dowodów) i bez tablic rejestracyjnych pojazdu itp. Po przekazaniu sprzętu dokumenty te należy komisyjnie zniszczyć (tablice rejestracyjne przekazać służbie czołgowo-samochodowej), a protokół zniszczenia dołączyć do protokołu przekazania pozostającego w aktach.

291. Broń palną można przekazać odbiorcom poza wojsko po uprzednim przedstawieniu przez nich zezwolenia wydanego przez komendę wojewódzką Milicji Obywatelskiej, zawierającego stwierdzenie o istnieniu dostatecznych warunków zabezpieczających broń

przed zaborem.292. W przypadku konieczności częściowego rozkompletowania oferowanego

sprzętu czynności te należy wykonać za zgodą SSUiE — przed przekazaniem sprzętu poza wojsko.

293. Jeżeli w skład kompletu oferowanego do zagospodarowania. sprzętu wchodzi sprzęt innych służb, to można go przekazać odbiorcy po otrzymaniu zezwolenia z tych służb.

61

294. W przypadku gdy w dokumentacji odsprzedawanego sprzętu brak jest jego ceny, wówczas ustala się ją zgodnie z zarządzeniami dotyczącymi tej sprawy. Jeżeli odbiorca nie zgadza się na cenę sprzętu podaną w dokumentacji, to powołuje się na jego koszt rzeczoznawcę, który określa wartość sprzętu.

295. Operacje finansowe (fakturowanie) wykonuje organ finansowy oddziału gospodarczego, przekazującego sprzęt.

296. Jeżeli oferowany do sprzedaży sprzęt nie znajduje nabywcy w danym roku kalendarzowym, to jego cenę można obniżyć. Kompetencje do obniżenia ceny przysługują SSUiE w porozumieniu z SZiDTW.

297. Sprzęt przeznaczony do zagospodarowania podlega spisaniu z ewidencji po jego przekazaniu.

Dokumentem uprawniającym do spisania sprzętu z ewidencji jest protokół przekazania podpisany przez upoważnionego odbiorcę. Upoważnienie odbiorcy z jednostki uspołecznionej dołącza się wraz z dokumentami z SZiDTW do protokołu pozostającego w aktach. Jeżeli odbiorcą jest osoba fizyczna, to do protokołu przekazania wpisuje się pełne dane personalne i adres tej osoby.

298. Protokoły przekazania sprzętu rozsyła się do zainteresowanych stron zgodnie z zasadami rozporządzania ruchomymi składnikami majątkowymi (załącznik 4).

62

D Z I A Ł III

GOSPODARKA MATERIAŁAMI TECHNICZNYMI

Rozdział l

ZAKRES DZIAŁANIA I PODZIAŁ OBOWIĄZKÓW

l. Zasady ogólne

299. Ustalenia zawarte w niniejszym rozdziale normują zasady, tryb, metody, wymagania i kompetencje w zakresie gospodarki materiałami technicznymi obejmującymi części wymienne, zestawy i materiały eksploatacyjno-remontowe oraz narzędzia rozprowadzane przez służbę uzbrojenia i elektroniki poszczególnych szczebli organizacyjnych wojsk.

300. W myśl niniejszych przepisów do materiałów technicznych zalicza się części wymienne i materiały eksploatacyjno-remontowe oraz zestawy ustalonych asortymentów tych części odpowiednio dobranych i opakowanych — w zależności od przeznaczenia — jak również narzędzia.

301. Przez zestaw lub zestawy części wymiennych należy rozumieć zbiór części przewidzianych na określoną grupę (liczbę) sprzętu lub określony rodzaj naprawy (remontu, obsługiwań technicznych) w ujęciu liczbowym, np. zestaw grupowy l : 3 oznacza zestaw przewidziany na trzy egzemplarze sprzętu danego typu lub odpo-wiednio na trzy rodzaje napraw (remontów, OT). Ponadto zestawy części mogą być numerowane w odniesieniu do jednego wozu, np. nr l, nr 2, nr 3 lub oznaczone przez COZ kolejnym numerem w zbiorze zestawów.

Pojęcie „zestaw" może się również odnosić do ustalonej liczby - i asortymentu sprawdzianów (narzędzi specjalnych).

302. Przez część (część wymienną) należy rozumieć element składowy ustroju konstrukcyjnego sprzętu uzbrojenia, maszyny, przyrządu, aparatu, ustroju nośnego, w zasadzie prosty lub utworzony z połączenia poszczególnych elementów w sposób nierozłączny przez spawanie, zgrzewanie, lutowanie itp., nie ujmowany w należnoś-ciach etatowych (tabelarycznych) oddziałów (samodzielnych pododdziałów).

Do materiałów technicznych w grupie materiałów eksploatacyjno-

63

no-remontowych będących przedmiotem zaopatrywania przez służbę uzbrojenia i elektroniki zalicza się:

— wyroby przemysłu papierniczego;— wyroby przemysłu chemicznego (tylko: podkład tlenkowy czerwony, żel

krzemionkowy biały i niebieski, wodorotlenek litu, wodorotlenek potasu, obojętny węglan amonu, grafit koloidalny, dwuchromian potasu, tlenek glinu i steol M);

— wyroby z brezentu (tylko plandeki amunicyjne, i pokrowce specjalne);— koncentrat W-68.303. Norma zużycia oznacza liczbę części lub ilość materiałów ustalonych na

jednostkę normującą proces eksploatacji sprzętu lub rodzaj remontu (naprawy) albo obsługiwania technicznego, określoną w postaci rzeczowej (np. w szt., kg, mb itd.) lub finansowej (w postaci przyznawanej kwoty pieniężnej).

304. Zapas oznacza określoną ilość materiałów technicznych (części zamiennych i materiałów eksploatacyjno-remontowych) przewidzianych na potrzeby procesu eksploatacji sprzętu.

305. W służbie uzbrojenia i elektroniki rozróżnia się następujące rodzaje zapasów:— zapas użytku bieżącego (ZUB); jest to ilość środków materiałowych równa

średniemu zużyciu w ustalonym czasie okresu pokojowego (ustala COZ);— zapas docelowy; jest to ilość środków materiałowych przeznaczonych na

docelową eksploatację sprzętu (do czasu wycofania i spisania z ewidencji). Wielkość tego zapasu ustala COZ przed planowanym zakończeniem produkcji lub importu (części zamiennych, zestawów itp.);

— normatyw zapasu; jest to ustalony utrzymywany zapas części i materiałów o dolnych (minimalnych) i górnych (maksymalnych) granicach. Normatyw zapasu ustala się za zgodą Sztabu Generalnego lub głównego inspektora techniki WP na wniosek COZ;

— zapas niezniżalny (ZNz); jest to minimalna wielkość utrzymywanego normatywu zapasu. Wielkość ZNz określają odrębne ustalenia.

306. Części wymienne mogą występować pojedynczo lub w opakowaniach zawierających określoną liczbę asortymentów danego rodzaju (typu, nr rysunku, normy itp.) — w zależności od rozmiarów, ciężaru i wymagań przechowywania.

307. W służbie uzbrojenia i elektroniki przyjmuje się następujący podział części wymiennych, narzędzi i materiałów:

— elementy i podzespoły do urządzeń elektronicznych (podzespoły aktywne: lampy elektronowe, tranzystory, układy scalone, tyrystory i pozostałe elementy półprzewodnikowe oraz podzespoły bierne: rezystory, kondensatory, cewki, transformatory, przekaźniki, przełączniki itp.);

64

— części (wkręty, śruby, nakrętki, podkładki, kołki, kliny, koła zębate i inne części znormalizowane);

— mechanizmy (konstrukcyjnie i mechanicznie połączone zbiory części znajdujące się w jednolitej obudowie);

— zespoły (bloki, zbiory elementów, części, podzespołów, mechanizmów i będące częściami wymiennymi tylko do danego typu

sprzętu);— narzędzia kontrolno-pomiarowe (przyrządy, mierniki i sprawdziany)

przewidziane do pomiaru wielkości metrologicznych;— narzędzia robocze (klucze, młotki, pilniki itp.);— materiały (żelazne, nieżelazne, gumowe, tkaniny, konserwacyjne itp.).308. Materiały techniczne dostarcza się do wojsk (składnic) w ramach

zaopatrywania centralnego, jak również można je zakupywać w ramach przydzielanych na ten cel limitów finansowych.

309. Limity finansowe na zakup części wymiennych przydziela szef służb technicznych danego szczebla na podstawie planowanych przez służbę uzbrojenia i elektroniki danego szczebla potrzeb rocznych.

310. Gospodarka materiałami technicznymi obejmuje:— ustalanie potrzeb materiałowych (planowanie);— dostarczanie zasobów materiałowych (realizacja zamówień, zaopatrywanie);— utrzymanie wymaganych zapasów materiałowych (gospodarkamagazynowa);— wykorzystywanie materiałów na potrzeby procesów eksploatacyjnych sprzętu;— wybrakowywanie i spisywanie zużytych materiałów technicznych;— zagospodarowywanie nadwyżek materiałowych.311. Podstawą naliczania potrzeb w zakresie gospodarki materiałami

technicznymi w służbie uzbrojenia i elektroniki są: normatywy części wymiennych i materiałów eksploatacyjno-remontowych przypadających na jednostkę pracy sprzętu, rodzaj naprawy (remontu) i OT oraz ustalone normatywy zapasów niezniżalnych.

312. Materiały techniczne będące przedmiotem zaopatrywania"dzielą się na:— grupę materiałową „A", do której zalicza się części wymiennei materiały eksploatacyjno-remontowe wytwarzane dla potrzeb wojska według

ściśle ustalonych wymagań;— grupę materiałową „B", do której zalicza się części wymienne i materiały

eksploatacyjno-remontowe powszechnego użytku, stosowane również w wojsku i wytwarzane wg ogólnie obowiązujących w gospodarce narodowej norm branżowych i standardów.

313. Części wymienne objęte systemem informatycznym dzieli się na trzy grupy:

65

— części zastrzeżone; są to lufy, komory zamkowe i szkielety pistoletów w broni strzeleckiej, lufy artyleryjskie, koła, niejawne elementy i -lampy elektronowe oraz części o wartości jednostkowej przekraczającej kompetencje dowódcy oddziału co do ich wybrakowania. Części te są objęte dodatkową ewidencją i ochroną;

— części limitowane — wydawane wyłącznie za zgodą szefa służby uzbrojenia i elektroniki oddziału gospodarczego;

— pozostałe części wymienne.314. Zaopatrywanie wojsk w części wymienne i materiały grupy „A" realizuje się

centralnie w systemie informatycznym, natomiast W części wymienne nie objęte tym systemem w sposób tradycyjny na podstawie oddolnego zgłaszania potrzeb i planowania odgórnego.

315. Potrzeby wojsk w częściach wymiennych (w postaci zestawów i części luzem) i materiały grupy „B" pokrywa się w sposób zdecentralizowany przez zakupy własne (na szczeblu OW lub OG) oraz przez SSUiE (w przypadku zakupów limitowanych i rozdzielanych centralnie).

2. Podstawowe obowiązki organów służby uzbrojenia i elektroniki w zakresie gospodarki materiałami technicznymi

316. Do zasadniczych obowiązków, kompetencji i odpowiedzialności organów służby uzbrojenia i elektroniki w zakresie gospodarki materiałami technicznymi należy:

a) na szczeblu szefostwa służby uzbrojenia i elektroniki OW (RSZ):— analizowanie stanu zabezpieczenia planów-potrzeb nadesłanych ze szczebla

ZT, akceptowanie tych planów i przesyłanie do SSUiE;— sprawowanie nadzoru nad działalnością podległych składnic specjalistycznych;— współpraca z innymi służbami w zakresie ustalania potrzeb, planowania i

zaopatrywania w materiały techniczne;— ustalanie potrzeb w zakresie materiałów technicznych do uzupełniania

normatywów i zużycia bieżącego;— analizowanie i korygowanie potrzeb zgłaszanych w systemie informatycznym;— ustalanie potrzeb w zakresie kredytów finansowych na wydatki służby w

dziedzinie zaopatrzenia oraz nadzór nad ich racjonalnym wykorzystywaniem;— analizowanie zużycia materiałów technicznych oraz limitów finansowych i

opracowywanie wniosków do korekt opracowanych norm;

66

— nadzór nad gromadzeniem, utrzymywaniem i urzutowaniem zapasów materiałów technicznych zgodnie z normatywami;

— wdrażanie opracowywanych nowych zasad konserwacji i przechowywania zapasów;

— opracowywanie wniosków w zakresie zagospodarowywania i realizacji przerzutów nadmiernych zapasów;

— dokonywanie okresowych analiz gospodarki materiałami technicznymi służby uzbrojenia i elektroniki oraz przedstawianie wniosków w tym zakresie;

— nadzór nad sprawnym funkcjonowaniem systemu informatycznego i procesu zaopatrywania materiałowego w podległych ogniwach zaopatrzenia;

b) na szczeblu szefostwa służby uzbrojenia ZT (równorzędnego):— analizowanie stanu pokrycia potrzeb ZT (równorzędnych), opracowywanie

zbiorczego planu potrzeb i kierowanie go do służby uzbrojenia i elektroniki ÓW;— nadzór nad utrzymywaniem i magazynowaniem materiałów technicznych

zgodnie z obowiązującymi normatywami;— nadzór nad racjonalnym wykorzystaniem kredytów finansowych

przeznaczonych na uzupełnienie zaopatrzenia w materiałytechniczne;— nadzór nad sprawnym funkcjonowaniem systemu informatycznego i rzetelną

informacją źródłową;— dokonywanie okresowych analiz gospodarki materiałami technicznymi w

zakresie zużycia tych środków, limitów finansowych oraz opracowywanie odpowiednich wniosków;

— nadzór nad utrzymywaniem zapasów materiałów technicznychzgodnie z normatywami;— nadzór nad racjonalnym wykorzystaniem otrzymanych materiałów

technicznych, zapobieganie marnotrawstwu oraz nadmiernemu i nieuzasadnionemu ich zużyciu;

c) na szczeblu służby uzbrojenia i elektroniki OG (składnic):— analizowanie stanu, zaopatrzenia, opracowywanie planu potrzeb oraz

przedstawianie sprawozdań i meldunków o stanie materiałów technicznych na szczeblu oddziału (samodzielnego pododdziału);

— racjonalne wykorzystywanie kredytów (limitów) finansowych przeznaczonych na uzupełnienie zaopatrzenia w materiały techniczne;

— nadzór nad terminowym i rzetelnym wypełnianiem dokumentów źródłowych systemu informatycznego;

— utrzymywanie zapasów materiałów technicznych zgodnie z obowiązującymi normatywami;

— sprawowanie nadzoru nad właściwym magazynowaniem materiałów technicznych, prowadzenie okresowych kontroli ich przechowywania,

67

zapobieganie marnotrawstwu oraz nadmiernemu i nieuzasadnionemu zużyciu tych środków;

— dokonywanie zakupów na rynku krajowym materiałów technicznych zgodnie z należnością oraz rozliczanie się z przydzielonych kredytów;

— organizowanie planowanych przeglądów oraz nadzór nad terminowym przeprowadzaniem obsługiwań, napraw (remontów) i konserwacji przechowywanych materiałów technicznych.

68

Rozdział 2

ZAOPATRYWANIE W CZĘŚCI WYMIENNE, ZESTAWY I MATERIAŁY EKSPLOATACYJNO-NAPRAWCZE

(REMONTOWE)

l. Planowanie potrzeb w zakresie części wymiennych, zestawów i materiałów eksploatacyjno-naprawczych (remontowych)

317. Planowanie potrzeb w zakresie części -wymiennych, zestawów i materiałów eksploatacyjno-naprawczych (remontowych) ma na celu ilościowe, jakościowe i terminowe zaopatrywanie wojsk w środki materiałowe, niezbędne do właściwego przebiegu procesu eksploatacji sprzętu.

318. Podstawowa działalność planistyczna w zakresie potrzeb części wymiennych i materiałów eksploatacyjno-naprawczych (remontowych) w służbie uzbrojenia i elektroniki realizowana jest w systemie informatycznym, a w zakresie części nie objętych tym systemem — również w systemie tradycyjnym.

319. Działalność planistyczna obowiązuje wszystkie szczeble służby uzbrojenia i elektroniki w tym również garnizonowe magazyny techniczne (GMT), składy ZT (bataliony zaopatrzenia — bz ZT), okręgowe warsztaty uzbrojenia i elektroniki (równorzędne), rejonowe składnice techniczne (RST). i składnice specjalistyczne.

320. Potrzeby w zakresie części wymiennych i materiałów eksploatacyjno-naprawczych (remontowych) w służbie uzbrojenia i elektroniki planuje się w cyklach rocznych i wieloletnich. Roczne plany potrzeb opracowuje się z rocznym wyprzedzeniem, natomiast wieloletnie plany potrzeb opracowuje Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki według wskaźników i wytycznych szczebli nadrzędnych.

321. Podstawą do ustalenia potrzeb i opracowania planu-zapotrzebowania na każdym szczeblu służby uzbrojenia i elektroniki jest znajomość rzeczywistego stanu:

— zużycia części; — ustalonego normatywu zapasów (niezniżalnego i do użytku bieżącego);— braków w ukompletowaniu zestawów;— braków w wyposażeniu indywidualnym sprzętu (WIŚ);— liczby sprzętu;

69

— planu eksploatacji sprzętu;— planu remontu.322. Na pozycje mające symbole indeksowe Dużego Indeksu Materiałowego

(DIM), objęte systemem informatycznym, potrzeby dla oddziałów gospodarczych lub garnizonowych magazynów technicznych, rejonowych składnic technicznych oraz składnic specjalistycznych opracowuje OPI ÓW (RSZ) i COPI — w zależności od podporządkowania.

Projekt planu potrzeb dla OG (równorzędnych) wykonuje się jako wykaz stanu mienia na podstawie ewidencji stanu zużycia i normatywu zapasu, a następnie przekazuje do zainteresowanych ogniw zaopatrywania.

323. Projekt planu potrzeb zainteresowane ogniwa zaopatrywania poddają analizie pod względem ich zasadności, a mianowicie:

— ustosunkowują się (akceptują lub wnoszą odpowiednie poprawki) do wielkości i asortymentu naliczonych przez system informatyczny potrzeb;

— uzupełniają projekt potrzeb ilościami i asortymentem części wymiennych brakujących w zestawach grupowych i indywidualnych sprzętu (WIŚ);

—— dokonują uzupełnień w zakresie nowych pozycji nie występujących w nim.324. Projekt planu potrzeb po korekcie przesyła się do właściwych ośrodków

przetwarzania informacji, gdzie wykonuje się odpowiednie rozdzielniki.325. Otrzymany z ośrodka informacji zbiorczy projekt potrzeb są oddziały

gospodarcze SSUiE ÓW (RSZ) poddaje analizie i wprowadza ewentualne poprawki w pozycjach, w których występują rozbieżności pomiędzy ilościami zgłoszonymi a proponowanymi w planie. Ewentualne dodatkowe potrzeby na części wymienne SSUiE ÓW (RSZ) ujmuje w arkuszu danych wejściowych i po akceptacji zbiorczego planu potrzeb przesyła w ustalonym terminie do właściwego ośrodka informatycznego w celu dokonania korekty i sporządzenia wyciągów w postaci rozdzielnika.

326. Planowania bieżących potrzeb materiałowych na pozostałe rodzaje (nomenklatury) materiałów nie objętych systemem informatycznym dla oddziałów gospodarczych (batalionów zaopatrzenia ZT lub GMT) i na potrzeby własne ośrodków zaopatrywania dokonuje de w terminach i na wzorach dokumentów podanych w załączniku 3 na:

— zestawy grupowe i naprawcze (remontowe);— na części wymienne luzem i materiały eksploatacyjno-naprawcze (remontowe);— na koła artyleryjskie z masą gąbczastą (GK) — do wymiany w sprzęcie i

uzupełnienia zapasu, 327. Opracowane przez służbę uzbrojenia i elektroniki OG i organy

70

zaopatrujące roczne potrzeby w zakresie materiałów technicznych nie objętych systemem informatycznym na pokrycie po- . trzeb w procesie eksploatacji własnego sprzętu i urządzeń przesyła się w zależności od podporządkowania na dotychczasowych zasadach.

W przypadku rozwiniętych garnizonowych magazynów technicznych (GMT) potrzeby te przesyła się:

— z oddziałów gospodarczych — do garnizonowych magazynów technicznych (GMT);

— z garnizonowych magazynów technicznych (GMT) — do rejonowych składnic technicznych (RST);

— z rejonowych składnic technicznych (RST) — do SUiE ÓW (RSZ);— z SSUiE ÓW (RSZ) — do składnic specjalistycznych;— ze składnic specjalistycznych — do SSUiE.328. Na podstawie nadesłanych zapotrzebowań na szczeblu garnizonowych

magazynów technicznych (GMT) sporządza się zbiorcze potrzeby w zakresie materiałów technicznych nie objętych systemem informatycznym i przesyła na wzorze i w terminie podanym w załączniku 3 do rejonowych składnic technicznych (RST).

329. Rejonowe składnice techniczne (RST) i składnice specjalistyczne opierając się o nadesłane przez garnizonowe magazyny techniczne (GMT) potrzeby oraz istniejące w składnicach ilościowe i asortymentowe stany materiałów technicznych dokonują bilansu " i opracowują w ustalonym terminie zbiorcze potrzeby wraz ze stanem części wymiennych luzem i materiałów eksploatacyjno - naprawczych (remontowych). Opracowane zbiorcze wykazy stanu i zapotrzebowania, mienia,

w tym stanu zestawów i kół artyleryjskich w RST (BT) przesyła się do SSUiE ÓW (RSZ) w ustalonym terminie (zał. 3).

330. Szefostwo służby uzbrojenia i elektroniki ÓW (RSZ) opierając się o zgłoszone przez RST potrzeby wykonuje następujące zbiorcze dokumenty za okręg (RSZ);

— zbiorcze potrzeby na części wymienne luzem i materiały eksploatacyjno-naprawcze (remontowe);

— zbiorcze sprawozdanie ze stanu zestawów grupowych i naprawczych (remontowych);

— zbiorcze sprawozdanie ze stanu kół z masą gąbczastą (GK).331. W zbiorczym zestawieniu potrzeb w zakresie części wymiennych luzem i

materiałów eksploatacyjno-naprawczych (remontowych) ujmuje się:— stany części i materiałów z poprzedniego okresu sprawozdawczego;

— przychód i rozchód części i materiałów w okresie sprawozdawczym;— stany części i materiałów na koniec okresu sprawozdawczego;

71

— plan potrzeb części i materiałów na najbliższy okres eksploatacji.332. Sporządzone przez SSUiE ÓW (RSZ) zbiorcze potrzeby ÓW (RSZ) przesyła

się w terminie ustalonym w załączniku 3 do składnic specjalistycznych w zakresie asortymentów materiałów technicznych, w które te składnice zaopatrują.

333. Składnice specjalistyczne dokonują bilansu zgłoszonych potrzeb i stanów w zakresie środków materiałowych nie objętych systemem informatycznym, a sporządzony zbiorczy plan-sprawozdanie przesyłają do SSUiE — do akceptacji.

2. Rozdzielnictwo materiałów technicznych

334. W służbie uzbrojenia i elektroniki proces rozdziału i zaopatrywania wojsk w materiały techniczne odbywa się:

— planowo — na podstawie oddolnie lub centralnie opracowanych planów potrzeb wojsk;

— doraźnie — według awaryjnych oddolnych zgłoszeń lub decyzji służby uzbrojenia i elektroniki szczebla nadrzędnego.

335. Rozdzielnictwo materiałów technicznych realizuje się w dotychczasowym układzie organizacyjnym, a w przypadku rozwiniętych garnizonowych magazynów technicznych (GMT) zaopatrywanie wojsk odbywa się na następujących zasadach:

— składnice specjalistyczne zaopatrują rejonowe składnice techniczne (RST);— RST zaopatrują podległe im garnizonowe magazyny techniczne (GMT),— garnizonowe magazyny techniczne (GMT) zaopatrują przydzielone im

oddziały gospodarcze. 336. Zaopatrywanie RST może się odbywać bezpośrednio w ramach dostaw

krajowych bądź z importu. W szczególnych przypadkach dostawy krajowe i z importu mogą być kierowane wprost do oddziałów gospodarczych z pominięciem RST (GMT).

337. Planowe rozdzielnictwo materiałów technicznych realizowane jest według rozdzielników opracowanych na podstawie planów potrzeb wykonywanych raz w roku;

— w zakresie materiałów technicznych objętych systemem informatycznym — przez ośrodek przetwarzania informacji (OPI) i wysyłanych do składnic specjalistycznych, RST (GMT);

— w zakresie materiałów technicznych nie objętych systemem informatycznym - w sposób opisany niżej.

338. Podstawą rozdziału i zaopatrywania wojsk w zakresie materiałów technicznych nie objętych systemem informatycznym jest zatwierdzony przez szefa Służby Uzbrojenia i Elektroniki plan potrzeb opracowany na szczeblu SSUiE, który obejmuje:

72

— skorygowane przez SSUiE potrzeby w zakresie materiałów technicznych;— polecenia przekazania nadwyżek do innych RST lub składnic

specjalistycznych;— dane o dostawach z innych ÓW lub bezpośrednio od dostawców krajowych

(zagranicznych).339. SSUiE ÓW (RSZ) na otrzymanym z SSUiE egzemplarzu planu-

sprawozdania koryguje odpowiednio plany potrzeb poszczególnych rejonów (w nomenklaturach skorygowanych przez SSUiE); a następnie:

— przenosi na własny egzemplarz korektę planów oraz polecenia przekazania nadwyżek do innych RST lub składnic specjalistycznych;

— przeznaczony dla składnic specjalistycznych egzemplarz planu-sprawozdania wysyła w terminie ustalonym w załączniku 3;

— na pozostałych planach-sprawozdaniach z poszczególnych RST nanosi korekty planów oraz polecenie wysłania nadwyżek do innych RST lub do składnic specjalistycznych i wysyła je do RST w ustalonym w załączniku 3 terminie.

340. RST po otrzymaniu z SSUiE ÓW (RST) określonych dokumentów:— opracowuje plan zaopatrzenia-rozdzielnik na zestawy i koła artyleryjskie dla

GMT; — przeprowadza niezbędne korekty na planach-sprawozdaniach z GMT w

asortymentach skorygowanych przez SSUiE ÓW (RSZ);— przesyła skorygowane plany zaopatrzenia w terminie ustalonym w załączniku 3

do GMT;— wydaje polecenia przekazania nadwyżek do innych GMT.341. GMT po otrzymaniu planu zaopatrzenia-rozdzielnika i planu-sprawozdania

wprowadza niezbędne korekty i przystępuje do realizacji zaopatrywania.

3. Zaopatrywanie wojsk w materiały techniczne

342. Zaopatrywanie planowe wojsk w materiały techniczne niezbędne do procesu eksploatacji sprzętu odbywa się dwa razy w roku i obejmuje:

— zaopatrywanie zasadnicze na początku roku zaopatrzeniowego w zakresie wszystkich objętych planem i możliwych do wydania części wymiennych w terminach ustalonych harmonogramem , systemu informatycznego;

— zaopatrywanie uzupełniające w miesiącach letnich lub w przypadku otrzymania większej partii dostaw ze składnic specjalistycznych do RST albo z RST do GMT (bez ZT) — tych części

73

wymiennych, na które zgłoszone potrzeby nie zostały całkowicie zrealizowane.343. Terminy oraz sposób planowego zaopatrywania ustala się następująco:— SSUiE powiadamia SSUiE ÓW (RSZ) o terminach i kolejności zaopatrywania

poszczególnych RST ze składnic specjalistycznych;— SSUiE ÓW (RSZ) powiadamia poszczególne RST o terminie dostaw ze

składnic specjalistycznych.344. RST po otrzymaniu informacji z SSUiE ÓW oraz po otrzymaniu faktycznych

dostaw ze składnic specjalistycznych opracowują plan zaopatrzenia obejmujący:— sposób dowozu części wymiennych do poszczególnych GMT (b»z ZT);— terminy zaopatrywania poszczególnych GMT (bz ZT);— powiadomienia GMT (bz ZT) o terminie i o sposobie dowozu części

wymiennych.345. GMT po otrzymaniu powiadomienia z RST opracowują analogiczny plan

zaopatrzenia na podległe OG i realizują go.346. Sporządzone przez RST i GMT plany zaopatrywania wojsk stanowią

podstawę do wydawania materiałów technicznych poszczególnym odbiorcom będących na ich zaopatrzeniu.

347. W procesie zaopatrywania zasadniczego i uzupełniającego podstawą do wydania części zamiennych i materiałów eksploatacyjno-remontowych odbiorcom są:

— w zakresie materiałów technicznych objętych systemem informatycznym — zlecenia-asygnaty obowiązujące w tym systemie;

— w zakresie materiałów technicznych nie objętych systemem informatycznym — zlecenia-asygnaty wystawiane przez RST (GMT).

348. Zaopatrywania doraźnego (poza planem) dokonuje się z chwilą:— zgłoszenia doraźnych potrzeb przez OG (potrzeby awaryjne);— według decyzji szczebli nadrzędnych.349. Zapotrzebowanie doraźne OG zgłaszają do zaopatrujących składów, które: — wydają zapotrzebowane części luzem i materiały eksploatacyjno-remontowe w

ramach posiadanych rezerw lub przekazują zapotrzebowania do służby uzbrojenia i elektroniki szczebla nadrzędnego — w razie braku takich asortymentów.

350. W rozdzielaniu części deficytowych nie objętych systemem informatycznym należy stosować zasadę proporcjonalnego rozdziału materiałów technicznych dla wszystkich odbiorców, zachowując odpowiednie priorytety odbiorców wymienionych w otrzymanych rozdzielnikach.

74

351. Wszystkie składy (GMT, RST) przed wydaniem materiałów technicznych odbiorcom dokonują przerzutów tych środków między składnicami, a następnie zaopatrują odbiorców zgodnie z ustalonym planem rozdziału.

352. Zlecenia-asygnaty na wydanie materiałów technicznych wystawia się:— na materiały techniczne zapotrzebowane doraźnie (awaryjnie) w trzech

egzemplarzach (dla odbiorcy, dostawcy i służby uzbrojenia i elektroniki szczebla nadrzędnego);

— na zestawy grupowe i remontowe (naprawcze) w przypadku obrotów między ÓW — w pięciu egzemplarzach (dla odbiorcy, dostawcy, zainteresowanych SSUiE ÓW oraz SSUiE);

— na materiały techniczne zastrzeżone — według ustaleń służby uzbrojenia i elektroniki szczebla nadrzędnego.

353. W przypadku otrzymania dostaw bez zleceń-asygnat należy:— jeżeli dostawę otrzymano ze składnic — zgłosić ten fakt dostawcy i służbie

uzbrojenia i elektroniki szczebla nadrzędnego, a po wyjaśnieniu postępować zgodnie z ich ustaleniami;

— jeżeli dostawę otrzymano z innych oddziałów (samodzielnych pododdziałów), sporządzić protokół przyjęcia-przekazania w trzech egzemplarzach (dla dostawcy, odbiorcy i służby uzbrojenia i elektroniki szczebla nadrzędnego);

— jeżeli dostawę otrzymano od dostawców z zamówień centralnych, sporządzić protokół przyjęcia-przekazania w czterech egzemplarzach (dla SSUiE, SSUiE ÓW, dostawcy, odbiorcy oraz w przypadku dostaw z przemysłu krajowego i wojskowych przedsiębiorstw remontowo-produkcyjnych dodatkowo jeden egzemplarz dla SZiDTW).

354. Protokoły przyjęcia-przekazania na wszystkie dostawy pochodzące z zamówień centralnych (z importu i przemysłu krajowego) należy sporządzać w terminach:

— w przypadku dostaw z importu w ciągu 28 dni od daty przekroczenia granicy;— w przypadku dostaw z przemysłu krajowego w ciągu 14 dni od otrzymania

dostawy.

4. Obrót i rozliczanie materiałów technicznych w OG

355. Materiały techniczne przekazuje i rozlicza się w ramach GMT (OG) na podstawie zasad i dokumentów ustalonych w niniejszych przepisach.

356. Materiały techniczne przekazuje się do OG (pododdziału) na podstawie:

75

— bieżących i awaryjnych zapotrzebowań OG (pododdziałów);— rozdzielnika szefa uzbrojenia i elektroniki na materiały techniczne limitowane.357. Do OG (pododdziału) wydaje się z magazynu GMT (OG) materiały

techniczne na podstawie następujących dokumentów:— dowodu wydania — w przypadku materiałów przeznaczonych na bieżące

potrzeby (eksploatację, naprawę (remont) i ukompletowanie zestawów);—l zlecenia-asygnaty — na materiały przeznaczone do długotrwałego

wykorzystywania (użytkowania) w OG (pododdziale);— doraźnego pokwitowania — w przypadku okresowego wydania z zamiarem

zwrotu do GMT (magazynu OG), bez zmiany kategorii (wypożyczenie).Pobrane do pododdziału z magazynu OG materiały techniczne na „dowód

wydania" pozostają pod nadzorem pobierającego lub innej osoby odpowiedzialnej za ich przechowanie, prawidłowe wykorzystanie aż do czasu faktycznego zużycia (wymiany).

358. Ostateczne rozliczenie zużycia materiałów technicznych następuje po dokonaniu wpisu o zużyciu w;

— dzienniku technicznym sprzętu;— karcie obsługi;— karcie roboczej; — dzienniku konserwacji sprzętu i materiałów;— wykazie braków w ukompletowaniu zestawów;— rozdzielniku w pododdziałach.359. Z oddziałów (pododdziałów) do GMT (magazynu OG) przekazuje się

następujące materiały techniczne:a) pochodzące z nadwyżek, z rozkompletowania sprzętu i zestawów lub

wykonanych w ramach własnej wytwórczości — na podstawie protokołu przyjęcia-przekazania;

b) zużyte lub wymagające naprawy — zdawane w czasie pobierania nowych materiałów technicznych z GMT (magazynu OG).

360. Podczas przyjmowania materiałów technicznych z oddziałów (pododdziałów) do GMT (magazynu OG) wpisuje się ilości:

— w dowodzie wydania, w rubryce „przyjęto w V kat." — w przypadku materiałów technicznych niezdatnych do użytku i regeneracji;

— w kartach materiałowych i magazynowych — w przypadku materiałów technicznych zastrzeżonych;

— w kartach magazynowych i wywieszkach materiałowych — w przypadku materiałów technicznych zastrzeżonych i nadających się do zagospodarowania.

Na materiały techniczne przewidziane do regeneracji (naprawy, legalizacji) w organach wyższego szczebla (kat. III) Sporządza się protokół zmian w ewidencji.

76

5. Przewożenie materiałów technicznych

361. Materiały techniczne, których CÓŻ jest SSUiE, może pobierać bezpośrednio ze składnic upoważniony przedstawiciel odbiorcy lub wysyła je zaopatrujący na adres odbiorcy.

362. Materiały techniczne zależnie od ich klauzuli (jawne, niejawne), rozmiarów, ciężaru itp. można przewozić:

— w bagażu osobistym osoby pobierającej;— kołowym środkiem transportu dostawcy (odbiorcy) lub okazyjnym;— przesyłką pocztową;— przesyłką drobnicową PSK;— drobnicową przesyłką kolejową;— transportem kolejowym PKP363. W przypadku przewożenia części wymiennych niejawnych (magnetrony,

lampy, zespoły rakiet i inne) lub takich jak lufy, komory zamkowe, szkielety pistoletów, broni strzeleckiej — obowiązuje uzbrojony konwój odbiorcy bez względu na środek transportu.

364. Ustalenie sposobu przewożenia materiałów technicznych należy do kompetencji wysyłającego, który uzgadnia z odbiorcą termin, środek transportu i sposób odbioru przesyłki z tym, że jeżeli niezbędny jest transport kolejowy, to wysyłający zgłasza potrzeby w tym zakresie do SUiE szczebla nadrzędnego, który planuje transport. Koszty przesyłek pocztowych i drobnicowych pokrywawysyłający.

365. Dokumenty przewozowe (listy przewozowe, zlecenia itp.) natransport kolejowy wystawia odbiorca lub nadawca w zależności od sytuacji i polecenia organów nadrzędnych.

Do przewozu materiałów technicznych należy wykorzystywać środki transportowe GMT (RST) działające w ramach systemu rejonowego zaopatrywania wojsk.

6. Przechowywanie i konserwowanie

366. Właściwe przechowywanie i konserwowanie składowanych materiałów technicznych jest zasadniczym elementem racjonalnej i oszczędnej gospodarki zapasami wpływającymi na przedłużenie ich żywotności.

367. Za całokształt spraw wynikających z nadzoru nad właściwym przechowywaniem i konserwacją składowanych materiałów technicznych odpowiada służba uzbrojenia i elektroniki danego szczebla.

368. Za stan techniczny i utrzymanie przechowywanych zapasówmateriałów technicznych w składnicach odpowiadają w zakresie-

77

swoich obowiązków kierownik składnicy i szef służby uzbrojenia i elektroniki danego szczebla.

369. Za stan ilościowy, porządek oraz za przestrzeganie ustalonych przepisami (instrukcją) warunków składowania, przechowywania i zabezpieczenia poszczególnych asortymentów materiałów technicznych odpowiada kierownik składnicy i magazynier.

370. Do zasadniczych obowiązków osób funkcyjnych odpowiedzialnych za stan techniczny i utrzymanie przechowywanych w składnicach (magazynach) zapasów materiałów technicznych należy:

— znajomość i przestrzeganie obowiązujących przepisów dotyczących przechowywania i konserwacji materiałów znajdujących się w zapasie;

— przestrzeganie terminów sezonowania magnetronów (lamp specjalnych), legalizacji i sprawdzeń narzędzi kontrolno-pomiarowych;

— przeprowadzanie okresowych przeglądów kontrolno-technicznych i organizacja obsługiwań technicznych;

— przestrzeganie zasad bezpieczeństwa i higieny pracy oraz instrukcji przeciwpożarowej.

371. Zadania w zakresie przechowywania i konserwacji realizuje się na podstawie sporządzonego i zatwierdzonego rocznego planu zamierzeń określającego terminy i czynności oraz osoby odpowiedzialne za ich wykonanie.

372. Plan rocznych zamierzeń opracowują odpowiedzialne osoby funkcyjne (szef służby uzbrojenia i elektroniki — równorzędny) według zasad ustalonych dla składnic i oddziałów gospodarczych. Plan ten podlega zatwierdzeniu przez dowódcę oddziału, kierownika (równorzędnego).

373. Nadzór nad terminową realizacją planu spoczywa na szefie służby uzbrojenia i elektroniki (równorzędnym).

374. Zestawy grupowe i naprawcze (remontowe) oraz zespoły i części wymienne luzem przechowuje się w odpowiednio do tego celu przystosowanych pomieszczeniach magazynowych według następujących zasad:

— aparaturę kontrolno-pomiarową, lampy elektronowe, zespoły (bloki) i części optyczne, elementy elektroniczne i elektrotechniczne — w pomieszczeniach ogrzewanych;

— zestawy części — kompletami (w opakowaniu zakładowym) zgrupowanymi według wzorów sprzętu i systemów uzbrojenia, odpowiednio opisane i oznakowane. W magazynach dysponujących sprzętem przeładunkowym zestawy muszą być spaletyzowane;

— części luzem — według wzorów sprzętu w układzie wzrastających numerów DIM, części pozaindeksowe — oddzielne (lub wyraźnie oddzielone i oznaczone), według wzorów sprzętu i wzrastających numerów rysunków;

— części drobne i średniej wielkości — na półkach regałów,78

w pojemnikach bądź opakowaniach fabrycznych. Zapasy drobnych części na bieżące potrzeby powinny być spaletyzowane w pakietach — woreczkach z folii pojedynczo lub — zależnie od wielkości — w ilościach wielokrotnych (np. 5, 10, 100 szt.);

— części i zespoły niejawne — w przeznaczonych do tego celu szafach metalowych odpowiednio zabezpieczonych.

375. Przechowywane części mechaniczne powinny być zakonserwowane metodą bezsmarową według aktualnie obowiązującej technologii konserwacji oraz odpowiednio opisane (nr części, liczba, data konserwacji, nazwisko i podpis konserwatora).

376. Części wyjątkowo wrażliwe na zmiany warunków przechowywania i uszkodzenia mechaniczne (np. części optyczne) należy odpowiednio zabezpieczyć (owinąć' watą lub papierem), nie dotykając polerowanych powierzchni gołymi rękami. Zespoły i części zależnie od ich opakowania i ciężaru można układać w jednej warstwie lub kilku warstwach poprzedzielanych przekładkami.

377. Materiały techniczne znajdujące się w składnicach i magazynach (OG, BZ, ZT, GMT, RST) przechowywać zgodnie z wymaganiami określonymi w aktualnych przepisach o gospodarce materiałowej w bazach i składnicach uzbrojenia i amunicji (zał. 4) ze szczególnym uwzględnieniem poniższych wymagań:

— zespoły i części o określonym okresie ich używalności technicznej (np. wyroby gumowe, przetworniki elektronowo-optyczne i elektroniczne, koła GK itp.) w odpowiednim czasie wymienić (rolować) na nowsze;

— przyrządy z magnesami układać w odpowiednich odstępach dla uniknięcia rozmagnesowania;

— sprężyny przechowywać w stanie zwolnionym, lufy do małokalibrowych armat plot również ze zwolnionymi (rozprężonymi) sprężynami powrotnymi;

— łoża broni strzeleckiej bez opakowania przechowywać w suchych pomieszczeniach ustawione pionowo rzędami, rzędy oddzielone przekładkami. Zabrania się przechowywania łóż ułożonych poziomo;

— części z brązu i miedzi przechowywać w stanie suchym lub pokryte lakierem bądź smarem (na gorąco) albo zakonserwowane metodą bezsmarową; panewki przechowywać dobrane parami;

— urządzenia hydrauliczne i hydrauliczno-pneumatyczne przechowywać napełnione odpowiednim dla danego typu urządzenia płynem lub olejem w pozycji pionowej uniemożliwiającej wyciekanie płynu. Gardziele zbiorników powinny być zabezpieczone przed uszkodzeniami;

— wyroby rymarskie przechowywać w suchych umożliwiających wietrzenie pomieszczeniach, najkorzystniej w pojemnikach siatkowych;

79

— zespoły i części będące w opakowaniach zakładowych przechowywać w pozycji, jąka jest wskazana na opakowaniu.

378. Zakonserwowane zestawy, części i materiały przechowywane w składnicach i magazynach poddaje się planowym przeglądom kontrolno-technicznym.

379. Sprawdzenia stanu utrzymania przechowywanych zestawów, części i materiałów podczas przeglądów kontrolno-technicznych dokonuje się przez wyrywkowe sprawdzenie ich powierzchni zewnętrznych (wewnętrznych) i stanu zakonserwowania.

380. Sprawdzenie stanu technicznego zespołów (bloków) podzespołów elektrycznych przeprowadza się przez okresowe pomiary elektryczne na zgodność parametrów podanych w aktualnie obowiązujących książkach (formularzach) i atestach, z zastosowaniem wymaganych do tego celu stanowisk kontrolnych i mierników.

381. Podczas przeglądów zewnętrznych sprawdza się: oznaczenia, stan opakowania, stan pokryć antykorozyjnych, czy nie ma uszkodzeń, umocowanie, czystość, zawilgocenie (zmiana barwy żelu) itp. W razie stwierdzenia pojedynczego przypadku śladów korozji i nalotów należy je usunąć, części oczyścić i zakonserwować. W przypadku stwierdzenia zawilgocenia części należy je osuszyć, a w razie zmiany barwy żelu wymienić żel na suchy i zahermetyzować opakowanie.

382. Jeżeli podczas przeglądu kontrolno-technicznego stan techniczny zestawu lub partii części czy materiałów nie odpowiada ustalonym wymaganiom lub stwierdzono korozję i uszkodzenia mechaniczne, sprawdzane środki materiałowe poddaje się obsługiwaniu w punkcie obsługi technicznej lub w warsztacie OG (ZT, OWUiE).

383. W przypadku asortymentów, które z upływem czasu tracą własności techniczne (lampy, kondensatory, rezystory, wyroby gumowe itp.) należy przestrzegać, aby procent braków (ubytków) nie przekraczał wartości ustalonej w WT. W razie braku danych ustala się maksymalnie dopuszczalny roczny procent braków w każdej partii, tj. w lampach 5%, naliczanych na szczeblu SSUiE, w kon-densatorach i rezystorach 0,5°/o, a w pozostałych wyrobach — l %.

384. Podczas przeglądów i obsługiwań technicznych zespoły, jak pompy, oporopowrotniki, dosyłacze i inne mechanizmy rozkłada się na części i składa w warsztatach przestrzegając bezwzględnie.' wymagań instrukcji dotyczących opisu i użytkowania.

385. Zespoły i części z metali żelaznych nie malowane pokrywa się po oczyszczeniu cienką warstwą smaru, owija natłuszczonym (parafinowym) papierem (papierem LIK) i pakowym lub wkłada do woreczka z folii i zahermetyzowuje. W przypadku gdy w takich zespołach znajdują się części lub zespoły optyczne, należy je

80

zabezpieczyć przed smarem i zanieczyszczeniami owijając watą i bibułą (papierem).386. Akumulatory kwasowe i zasadowe specjalne należy przechowywać w

oddzielnym pomieszczeniu według wymagań instrukcji dotyczącej danego typu akumulatorów.

7. Rotacja, wybrakowywanie i zagospodarowywanie

387. Materiały techniczne ulegające procesom starzenia się i mające ograniczony (ustalony) okres przydatności użytkowej oraz limitowany czas użytkowania (przechowywania) podlegają sukcesywnej rotacji.

388. Rotacja ma na celu bieżącą odnowę przechowywanych materiałów technicznych znajdujących się w wojsku i niedopuszczenie do powstawania z tego tytułu strat materialnych.

389. Zasada rotacji polega na wydawaniu ze składów (magazynów) w pierwszej kolejności części wymiennych, które pochodzą z dawniejszych lat produkcji i najdłużej były przechowywane.

390. Zasadę rotacji stosuje się do części wymiennych przechowywanych w wyposażeniu indywidualnym sprzętu oraz w magazynach i składach (bazach) istniejących na wszystkich szczeblach organizacyjnych wojska.

391. Rotacją należy objąć przede wszystkim takie części zamienne, jak chemikalia, koła z masą gąbczastą i inne wyroby gumowe, niektóre elementy elektroniczne (lampy, przetworniki, magnetrony) itp.

392. W przypadku małego popytu na niektóre asortymenty częścipodlegających rotacji potrzebę wymiany lub zbliżający się termin przydatności

należy każdorazowo zgłaszać do służby uzbrojeniai elektroniki danego szczebla.393. Odpowiedzialność za przestrzeganie zasad rotacji materiałów technicznych

ponosi kierownik składnicy, magazynier oraz szef służby uzbrojenia i elektroniki danego szczebla.

394. Rotacja części wymiennych znajdujących się w wyposażeniu indywidualnym sprzętu (WIŚ) i uzupełnianie ich w nowe części o wyższej niezawodności należy do obowiązków bezpośrednich

użytkowników (obsług) sprzętu.395. Zebrane z OG (pododdziałów) zużyte części wymienne należy zdawać do

magazynu GMT (OG) podczas pobierania nowych. W dowodzie wydania części wymiennych w rubryce „przyjęto w V kategorii" magazynier odnotowuje zdane do magazynu ilości części niezdatnych do użytku i naprawy.

Przyjęte w V kategorii części wymienne zastrzeżone ujmuje się w ewidencji GMT (oddziału) na kartach magazynowych i kartach materiałowych, a części wymienne V kategorii nie zastrzeżone, lecz

81

nadające się do zagospodarowania ujmuje się tylko w ewidencji magazynowej (na kartach magazynowych i wywieszkach materiałowych).

396. Gromadzone w magazynie GMT (oddziału) zniszczone (zużyte) części wymienne nie zastrzeżone należy traktować jako materiały po wybrakowaniu i przyjąć na stan oraz dokonać fizycznej kasacji (spalić, zakopać itp.) materiałów nie nadających się na surowce.

397. Będące w V kategorii części zastrzeżone lub zdatne do zagospodarowania zagospodarowuje się na podstawie aktualnych przepisów o zagospodarowywaniu tajnych ruchomych składników majątkowych oraz wytycznych i ustaleń CÓŻ.

398. Kompetencje w zakresie wybrakowywania materiałów technicznych na każdym szczeblu dowodzenia określają aktualne przepisy o zagospodarowywaniu ruchomych składników majątkowych. .Przepisy te podają ogólne graniczne, dopuszczalne wartości (ceny jednostkowe) materiałów technicznych, które mogą być zagospodarowane lub wybrakowane na danym szczeblu dowodzenia bez zgody organu nadrzędnego. Wybrakowaniu podlegają części wymienne kategorii V. Wykaz aktualnie obowiązujących dokumentów podaje załącznik 4.

399. Ustalenia te nie dotyczą pozycji mienia zastrzeżonego przez CÓŻ. Do pozycji zastrzeżonych przez COZ należą:

— niejawne zespoły i elementy elektroniczne i radioelektroniczne;— zestawy grupowe i naprawcze (remontowe) (naprawy bieżącej i remontu

średniego) bez względu na ich wartość;— lufy artyleryjskie i broni strzeleckiej, jak również inne asortymenty części

wymiennych, które w razie potrzeby ustala SSUiE;— bagnety do broni strzeleckiej;— materiały techniczne będące w dyspozycji COZ, a przechowywane w

składnicach (lub innych OG).400. Zestawy grupowe i naprawcze (remontowe) nie podlegają klasyfikowaniu

według kategorii, - a kryterium ich przydatności. określa stopień kompletacji. Zestawy wykorzystywane w procesie użytkowania sprzętu powinny być sukcesywnie i systematycznie uzupełniane aż do całkowitego skompletowania. W wyjątkowych przypadkach braku możliwości dokompletowania zestawu i po zużyciu z zestawu 50% pozycji na bieżące potrzeby eksploatacji należy sporządzić protokół rozkompletowania zestawu i przesłać drogą służbową do SSUiE w celu zatwierdzenia. Całkowite rozkompletowanie zestawu może nastąpić wyłącznie za zgodą i po zatwierdzeniu protokołu przez CÓŻ.

401. Wybrakowanie pozycji zastrzeżonych i będących w dyspozycji CÓŻ następuje odpowiednio na wniosek służby uzbrojenia

82

i elektroniki ÓW (RSZ) lub składnicy. Podstawą wybrakowania jest zatwierdzony przez COZ protokół wybrakowania.

402. W przypadku zespołów i części do sprzętu nie perspektywicznego lub wycofanego z uzbrojenia, o ich zagospodarowaniu lub wybrakowaniu decyduje wyłącznie Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki.

Zagospodarowywanie poza wojskiem kół artyleryjskich V kategorii leży w kompetencji organów szczebla OW (równorzędnego).

8. Ewidencja i sprawozdawczość

403. Zadaniem ewidencji i sprawozdawczości w zakresie materiałów technicznych na poszczególnych szczeblach organizacyjnych wojsk, ich składów i warsztatów jest:

— przedstawianie w dokumentach ewidencyjnych i obrotach materiałowych wszystkich czynności związanych z obrotem części i materiałów oraz aktualnych stanów ilościowych i jakościowych;

— przekazywanie dowódcom i szczeblom nadrzędnym dokumentów niezbędnych do podejmowania decyzji i prac związanych z zaopatrywaniem oraz informacji, o stanie i potrzebach;

— ustalenie rzeczywistego stanu ilościowego, jakościowego i wartościowego, obrotu wewnętrznego i zewnętrznego oraz stopnia ukompletowania zestawów.

404. Ewidencji podlegają wszystkie materiały techniczne przydzielone lub zakupione na danym szczeblu.

405. Dokumentami ewidencyjnymi materiałów technicznych są książki i karty materiałowe obrazujące ich stan ilościowy i jakościowy oraz dowody materiałowe uzasadniające obrót nimi.

W prowadzeniu dokumentacji ewidencyjnej obowiązują następujące zasady:— książki ewidencyjne, rejestry itp. muszą być przysznurowane, karty

ponumerowane, opatrzone pieczęcią i podpisem osoby uprawnionej do ich legalizacji oraz zarejestrowane w kancelarii tajnej lub jawnej zależnie od charakteru materiałów technicznych i zapisu;

— ewidencja ksiąg i innych dokumentów oraz postępowanie z nimi powinno być zgodne z przepisami regulującymi prowadzenie biurowości tajnej i jawnej w wojsku;

— dokumenty ewidencyjne należy prowadzić dokładnie, czysto i czytelnie. Wycieranie, skrobanie, wywabianie i przerabianie treści lub liczb w dokumentach jest niedopuszczalne. Wszystkie poprawki należy nanosić czytelnie czerwonym atramentem (długopisem) i podpisywać (wykonawca).

406. W służbie uzbrojenia i elektroniki obowiązuje ewidencja i sprawozdawczość w ramach systemu informatycznego oraz ewidencja

83

i sprawozdawczość prowadzona w sposób tradycyjny (dotychczasowy). 407. Ewidencja i sprawozdawczość prowadzona w systemie informatycznym na

szczeblu GMT (OG, bz ZT) i RST dotyczy wyłącznie części wymiennych luzem kategorii I, II lub III, którym nadano symbole indeksu materiałowego.

Ewidencja i sprawozdawczość informatyczna nie obejmuje części / wymiennych wchodzących w skład kompletów zestawów indywidualnych, grupowych i naprawczych (mimo że części te mają numery indeksowe DIM).

408. Zasady prowadzenia ewidencji systemowej, sposób wypełniania i przesyłania odpowiednich dokumentów podają instrukcje o funkcjonowaniu systemu informatycznego.

409. Ewidencja i sprawozdawczość tradycyjna (pozasystemowa) obejmuje:— komplety zestawów indywidualnych stanowiących nadwyżkę sprzętu;— komplety zestawów grupowych i naprawczych;— wszystkie części wymienne grupy A i materiały eksploatacyjne nie mające

symbolu indeksu materiałowego;— wszystkie zespoły, lufy i bagnety do broni strzeleckiej, pod-• zespoły tajne (np.

lampy elektronowe), lufy artyleryjskie oraz kołaz masą gąbczastą GK i inne zespoły, jak np. baterie akumulatorów specjalnych

podlegających okresowej wymianie bez względu na ich stopień zużycia.410. Dokumentacja ewidencyjno-sprawozdawcza materiałów technicznych w

systemie tradycyjnym obejmuje następujące dokumenty: 1) na szczeblu OG — w dotychczasowym systemie:a) w pododdziałach (warsztatach):— książki ewidencji sprzętu i materiałów; — wywieszki materiałowe; .b) w magazynach:— karty magazynowe; — wywieszki materiałowe;c) w kancelarii uzbrojenia i elektroniki:— karty materiałowe; — dowody obrotu materiałowego, jak: zlecenia-asygnaty, protokoły przyjęcia-

przekazania, dowody wydania, protokoły zmian w ewidencji;— rejestr dowodów obrotu materiałowego;-—roczny plan-sprawozdanie;2) na szczeblu ZT (równorzędnym) w dotychczasowym systemie:a) w bz ZT — jak w OG i ponadto rozdzielnik dla jednostek zaopatrywanych

przez bz ZT.

84

b) w kancelarii szefa uzbrojenia i elektroniki:—- karty materiałowe;—dowody obrotu materiałowego na zestawy: zlecenia-asygnaty, protokoły

przyjęcia-przekazania;— rejestr dowodów obrotu materiałowego;—inne dowody obrotu materiałowego (informacyjnie);— roczne plany-sprawozdania;— kopię rozdzielnika bz ZT;3) na szczeblu GMT i RST:a) w kancelarii:— karty materiałowe;— dowody obrotu materiałowego — jak w kancelarii szefa uzbrojenia i

elektroniki OG — wg dotychczasowego systemu; — roczny plan-sprawozdanie;— plan zaopatrzenia — rozdzielnik dla jednostek zaopatrywanych przez GMT

(RS'T); b) w magazynie:— karty magazynowe;— wywieszki materiałowe;4) na szczeblu szefa uzbrojenia i elektroniki OW (RSZ):— karty materiałowe — tylko na zestawy;— dowody obrotu materiałowego — na zestawy;— zlecenia-asygnaty;— protokoły przyjęcia-przekazania;— rejestr dowodów obrotu materiałowego;— inne dowody obrotu materiałowego (informacyjnie);— roczne plany-sprawozdania;— rozdzielnik dla OW (równorzędnego).411. Dokumentację planistyczno-sprawozdawczą obowiązującą w systemie

tradycyjnym wraz z terminami składania odpowiednich sprawozdań podaje zał. 3.Wzory dokumentów' ewidencyjnych, planistycznych i sprawozdawczych są ujęte

w obowiązującym w służbie uzbrojenia i elektroniki katalogu formularzy (zał. 4).

85

DZIAŁ IV

GOSPODARKA ŚRODKAMI BOJOWYMI

Rozdział l

ZAKRES DZIAŁANIA I PODZIAŁ OBOWIĄZKÓW

l. Zasady ogólne

412. Służba uzbrojenia i elektroniki sprawuje funkcję organu zaopatrzenia wojsk w niektóre środki bojowe w zakresie zbioru amunicji i zbioru rakiet.

W skład ww. zbiorów wchodzą następujące grupy amunicji i rakiet:1) w zbiorze amunicji:— amunicja bojowa (zasadnicza, pomocnicza, specjalna);— amunicja ćwiczebno-pozoracyjna; — amunicja do badań;— amunicja szkolno-treningowa (rozelaborowana z materiałów i elementów

wybuchowych miotających i kruszących);— amunicja kontrolno-pomiarowa;2)w zbiorze rakiet:— rakiety bojowe;— rakiety szkolne, w tym przekroje pozbawione materiałów i elementów

wybuchowych; — makiety rakiet.413. Ze względu na przeznaczenie oraz ze względu na dysponentów omawiane

środki bojowe dzielą się na:1)w zbiorze amunicji:— amunicję strzelecką (w tym sportowa);— granaty ręczne i nasadkowe;— amunicję do granatników i dział bezodrzutowych;— amunicję moździerzową;— amunicję artyleryjską;— amunicję czołgową; — amunicję przeciwlotniczą;— amunicję rakietową;— rakietowe środki oświetlające;— przeciwpancerne pociski kierowane;2) w zbiorze rakiet:— rakiety z—p wojsk obrony powietrznej kraju;— rakiety z—p wojsk operacyjnych;

86

— rakiety z—z taktyczne;— rakiety z—z operacyjno-taktyczne.414. Pod względem stopnia bezpieczeństwa w procesie eksploatacji w

omawianych środkach bojowych wyróżnia się dwa podzbiory:— środki zawierające materiały wybuchowe lub pirotechniczne wymagające

stosowania specjalnych przepisów bezpieczeństwa;— środki nie zawierające żadnych materiałów wybuchowych i pirotechnicznych,

nie wymagające stosowania specjalnych przepisów bezpieczeństwa oraz inne podzbiory — zależne od stanu gotowości użycia rakiet i amunicji.

415. Ponadto kolejnymi wyróżnikami w wymienionych zbiorach i grupach są podgrupy, kalibry, indeksy, rodzaje itd. aż do konkretnych nazw i przyporządkowanych im numerem indeksowym,. będącym obowiązującym wyróżnikiem we wszystkich obrotach materiałowych.

2. Podstawowe obowiązki organów służby uzbrojenia i elektroniki w zakresie gospodarki środkami bojowymi

416. Racjonalna gospodarka środkami bojowymi obejmuje całokształt działalności związanej z wydawaniem fachowych wytycznych i zaleceń w zakresie planowania, rozdzielnictwa, ewidencji, przechowywania, rotacji, klasyfikowania, wybrakowywania i sprawozdawczości oraz stawia przed służbą uzbrojenia i elektroniki poszczególnych szczebli organizacyjnych wojsk i użytkownikami określone zadania i obowiązki.

417. Do zasadniczych zadań i obowiązków wynikających z odpowiedzialności i kompetencji służby uzbrojenia i elektroniki w zakresie gospodarki środkami bojowymi należy:

l) na szczeblu szefostwa służby uzbrojenia i elektroniki OW(RSZ):— odpowiedzialność za zapewnienie dyrektywnie nakazanych zapasów

niezniżalnych środków bojowych;—-współodpowiedzialność za organizacyjne i rzeczowe funkcjonowanie systemu

planowania, gromadzenia zapasów, dystrybucji, zużycia i ewidencji środków bojowych w podległych związkach taktycznych i samodzielnych oddziałach gospodarczych;

— współodpowiedzialność za stan techniczny i utrzymanie amunicji i rakiet oraz fachowa działalność w zakresie prowadzenia racjonalnej gospodarki tymi środkami;

— planowanie i organizowanie kontroli w zakresie gospodarki środkami bojowymi w ÓW (RSZ);

— zaopatrywanie związków taktycznych i samodzielnych oddziałów gospodarczych zgodnie z tabelarycznymi należnościami i potrzebami limitowymi;

— współodpowiedzialność za planową realizację prac obsługowo-87

—remontowych środków bojowych zgodnie z obowiązującą technologią;— nadzór nad prawidłowym prowadzeniem ewidencji, rozliczeń i

sprawozdawczości w zakresie środków bojowych oraz gospodarki opakowaniami i surowcami wtórnymi po amunicji (rakietach);

— nadzór nad przestrzeganiem zasad zabezpieczenia przed pożarem i zasad bhp związanych z przewożeniem, przyjmowaniem, przechowywaniem i wydawaniem środków bojowych;

—- współudział w działaniach profilaktycznych w zakresie przedsięwzięć zapobiegających zaginięciom środków bojowych, a także powstawaniu strat i szkód wskutek niewłaściwego ich użytkowania;

— współudział w planowaniu potrzeb w zakresie amunicji (rakiet) na pokrycie potrzeb procesu szkolenia wojsk pod kątem możliwości ich zaspokojenia i ograniczenia stopnia zużycia specjalnie produkowanej amunicji ćwiczebnej i ślepej;

— uzgadnianie z użytkownikami ilości i rodzajów limitów amunicji i rakiet przydzielanych na proces szkolenia wojsk;

— planowanie działalności naprawczej (remontowej) w odniesieniu do amunicji i rakiet oraz nadzór nad właściwą działalnością organów remontowych w tym zakresie;

— organizowanie i zapewnienie środków do szkolenia fachowego oraz kontrola w zakresie obowiązków wynikających z działalności służby w dziedzinie gospodarki środkami bojowymi;

2) na szczeblu szefostwa służby uzbrojenia i elektroniki ZT (równorzędnego):— odpowiedzialność za zapewnienie dyrektywnie ustalonych zapasów

niezniżalnych środków bojowych w ZT (równorzędnym);— nadzór za organizacyjne i rzeczowe zapewnienie funkcjonowania systemu

planowania, gromadzenia zapasów, dystrybucji, zużycia i ewidencji środków bojowych w podległych oddziałach gospodarczych (samodzielnych pododdziałach);

— odpowiedzialność za organizowanie kontroli stanu technicznego i utrzymania amunicji i rakiet oraz fachowa działalność w zakresie prowadzenia racjonalnej gospodarki tymi środkami w podległych pod względem fachowym ogniwach zaopatrzenia;

— odpowiedzialność za zaopatrywanie oddziałów (samodzielnych pododdziałów) w środki bojowe zgodnie z tabelami należności i potrzebami limitowymi;

— nadzór nad prawidłowym prowadzeniem ewidencji, rozliczeń i sprawozdawczości w oddziałach (samodzielnych pododdziałach) w zakresie środków bojowych oraz gospodarki opakowaniami i surowcami wtórnymi po amunicji (rakietach):

— nadzór nad przestrzeganiem zasad ochrony przeciwpożarowej i zasad bhp w oddziałach (samodzielnych pododdziałach) związanych z przewożeniem, przyjmowaniem, przechowywaniem i wydawaniem środków bojowych;

88

— nadzór nad właściwym planowaniem potrzeb (oddziałów (samodzielnych pododdziałów) w zakresie amunicji (rakiet) pod kątem możliwości ich zaopatrzenia i ograniczenia stopnia zużycia specjalnie produkowanej amunicji ćwiczebnej i ślepej;

— uzgadnianie z użytkownikami (oddziałami, samodzielnymi pododdziałami) ilości i rodzajów limitów środków bojowych przydzielanych na potrzeby procesu szkolenia wojsk;

— planowanie działalności obsługowo-remontowej w odniesieniu do amunicji i rakiet oraz nadzór nad właściwą działalnością organów związanych z obsługiwaniem technicznym (naprawą) amunicji;

— organizowanie szkolenia fachowego, organizowanie i uczestnictwo w kontrolach wynikających z potrzeb i działalności służby w dziedzinie gospodarki środkami bojowymi;

2) w pkt. 417 ppkt. 2, po wyliczeniu ostatnim dodaje się wyliczenie:— prowadzenie działalności profilaktycznej w zakresie zapobiegania utracie

uzbrojenia i środków bojowych, a także powstawaniu strat i szkód wskutek niewłaściwego ich użytkowania.

3) na szczeblu służby uzbrojenia i elektroniki oddziału (samodzielnego pododdziału):

— odpowiedzialność za utrzymanie dyrektywnie nakazanych przez wyższe szczeble zarządzenia zapasów niezniżalnych środkówbojowych w oddziale i pododdziałach;

— współodpowiedzialność za właściwe planowanie, rotację i utrzymanie zapasów niezniżalnych na określonym poziomie oraz nadzór nad planowym zużyciem przydzielonych limitów środków bojowych;

— współodpowiedzialność za stan techniczny i utrzymanie środków bojowych przechowywanych w oddziale i pododdziałach oraz za fachową działalność w zakresie prowadzenia racjonalnej gospodarki tymi środkami;

— odpowiedzialność za zaopatrywanie pododdziałów zgodniez tabelami należności i możliwościami limitowymi;

— nadzór nad prawidłowym prowadzeniem ewidencji, rozliczeń i sprawozdawczości w oddziale i pododdziałach w zakresie środków bojowych oraz gospodarki opakowaniami i surowcami wtórnymi po amunicji (rakietach);

— nadzór nad przestrzeganiem zasad przechowywania i zabezpieczenia oraz ochrony przeciwpożarowej i zasad bhp w magazynach i pododdziałach oraz podczas przewożenia, przyjmowania, przechowywania i wydawania środków bojowych do pododdziałów;

3) w pkt. 417 ppkt. 3, po wyliczeniu 6 dodaje się wyliczenie:— prowadzenie działalności profilaktycznej w zakresie zapobiegania utracie

uzbrojenia i środków bojowych, a także powstawaniu strat i szkód wskutek niewłaściwego ich użytkowania.

— udział w opracowywaniu planu potrzeb oddziału i pododdziałów w zakresie amunicji i rakiet z uwzględnieniem ich zadań szkoleniowych i poziomu utrzymania gotowości bojowej;

— uzgadnianie z osobami odpowiedzialnymi za szkolenie w pododdziałach ilości i rodzajów środków bojowych przydzielanych napotrzeby procesu tego szkolenia;

— wprowadzanie do systemu informatycznego danych wejściowych zapewniających właściwą działalność służby w zakresie gospodarki środkami bojowymi w oddziale.

89

Rozdział 2

ZAOPATRYWANIE WOJSK W ŚRODKI BOJOWE

l. Planowanie potrzeb w zakresie środków bojowych

418. Zgodnie z dyrektywą o gotowości Sił Zbrojnych WP na poszczególnych szczeblach wojska są utrzymywane odpowiednie zasoby środków bojowych.

Zasoby te obejmują określone ilościowe i asortymentowe zapasy amunicji i rakiet przeznaczonych do użytku bieżącego lub stanowiących zapas niezniżalny.

419. Do amunicji i rakiet użytku bieżącego zalicza się środki bojowe urzutowane na poszczególnych szczeblach organizacyjnych wojsk i przeznaczone do bieżącego szkolenia wojsk.

420. Przez zapasy niezniżalne należy rozumieć ustalone dyrektywnie normatywy asortymentowe amunicji i rakiet, których wielkości nie można zmniejszyć poniżej określonego poziomu. Normatywy te są ustalone odgórnie i podawane w dyrektywach przez Sztab Generalny.

421. Potrzeby w zakresie amunicji i rakiet do użytku bieżącego planuje się na szczeblu oddziału (samodzielnego pododdziału) na zadania szkoleniowo-bojowe ujęte w planie zamierzeń jednostki.

422. Podstawą do opracowania planu potrzeb dotyczących ilości i rodzajów amunicji i rakiet szkolnych, treningowych, kontrolno-

-pomiarowych lub innych są tabele należności oraz inne ustalenia szczebli nadrzędnych.

423. Potrzeby w zakresie' amunicji i rakiet na proces szkolenia wojsk planuje się na podstawie planu szefów rodzajów wojsk odpowiedzialnych za realizację programu szkolenia w terminach ustalonych przez organy nadrzędne.

424. Plany potrzeb na amunicję i rakiety sporządzone na szczeblu oddziału gospodarczego przesyła się do związku taktycznego, który sumuje potrzeby wynikające z zadań szkoleniowych na ZT. i przesyła do Oddziału IX ÓW (RSZ) oraz do pozostałych dysponentów limitów (SWRiArt, SWOPlot., OTK).

90

425. Zsumowane na szczeblu OW (RSZ) potrzeby opiniuje SSUiE OW (RSZ) pod kątem możliwości ich pokrycia.

426. Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki na podstawie zgłoszonych przez użytkowników potrzeb zestawia projekt planu zużycia amunicji i rakiet i po uzgodnieniu ze Sztabem Generalnym (asortymenty limitowane) przedstawia do zatwierdzenia Szefowi Sztabu Generalnego WP.

427. Zatwierdzony plan określa limity amunicji i rakiet przydzielone użytkownikom na zadania szkoleniowe w danym roku.

Wyciągi z planu — przesyłane do szefostw służby uzbrojenia i elektroniki ÓW (RSZ) — stanowią dokumenty wyjściowe do realizacji ustalonych potrzeb limitowych.

428. Na otrzymane przez OW (równorzędne) limity oddział IX ÓW (równorzędny) sporządza rozdzielniki i po uzgodnieniu z dysponentami (SWRiArt., SWOPL itp.) oraz SSUiE przesyła je do ZT (równorzędnych) podając dane dotyczące ilości i rodzajów amunicji i rakiet przydzielonych na szkolenie wojsk w danym roku.

429. Sztab ZT (równorzędny) dzieli otrzymane limity na podległe oddziały (samodzielne pododdziały), które na podstawie wewnętrznych ustaleń rozdzielają je na pododdziały. Przydziały, te szef służby uzbrojenia i elektroniki oddziału gospodarczego w terminie podanym w załączniku 3 wprowadza wg ustalonych zasad do informatycznego systemu ewidencji.

430. Potrzeby środków bojowych w zakresie tworzenia i uzupełniania dyrektywnie nakazanych zapasów (zapasy niezniżalne) planują szefowie służby uzbrojenia i elektroniki OG, ZT i ÓW (równorzędni) na podstawie odrębnych przepisów w ścisłym współdziałaniu z oddziałem VII OW (równorzędnym w RSZ).

431. Planowania dla pokrycia łącznych potrzeb ilościowych i nomenklaturowych środków bojowych dokonuje się sukcesywnie z chwilą zaistnienia takich potrzeb, jak również w toku rotacji amunicji i rakiet w ramach wydawania ich na potrzeby szkoleniowe i na uzupełnienie zapasów niezniżalnych.

432. Plany w zakresie utrzymywania zapasów niezniżalnych wykonuje się na asortymenty i rodzaje amunicji i rakiet ustalonych w normatywach; w razie konieczności należy stosować odpowiednie zamienniki asortymentowe.

433. W planowaniu potrzeb w zakresie amunicji artyleryjskiej należy dążyć, aby oddziały (samodzielne pododdziały) mogły być wyposażone w jednorodne partie amunicji danych rodzajów.

434. Sporządzane plany na pokrycie potrzeb ilościowych i asortymentowych środków bojowych w zakresie uzupełnień na cele szkoleniowe oraz uzupełnienia (rotacji) zapasów niezniżalnych w magazynach i składnicach wszystkich szczebli są przekazywane do realizacji przez SSUiE.

91

2. Rozdzielnictwo środków bojowych

435. Zaopatrywanie w amunicję i rakiety jest realizowane w relacjach: — przemysł (import) —do składnic (baz);— składnice (bazy) — pomiędzy sobą (eksport);— składnice (bazy) — do jednostek wojskowych, garnizonowych magazynów

technicznych, poligonowych punktów Zaopatrywania, odbiorców pozawojskowych itp.;

— garnizonowe magazyny techniczne — do oddziałów (pododdziałów);— oddziały gospodarcze — do pododdziałów itp.436. Decyzje o realizacji dostaw amunicji i rakiet wydają:— w zakresie zaopatrywania ÓW (równorzędnych) — w odniesieniu do całości

dostaw i zaopatrywania odbiorców pozawojskowych — Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki;

— na odbiór z przemysłu (importu) — według zgłoszeń producentów (dostawców) przez wystawienie zleceń-asygnat dla konkretnych odbiorców (składnic, baz, poligonów) Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki;

— na przerzuty między składnicami- (eksport) w zakresie dostaw z zapasów centralnych — Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki. Dokumenty obrotu — zgodnie z zasadami obowiązującymi w systemie informatycznym — wystawia składnica (baza), która otrzymała polecenie wydania środków materiałowych;

— na dostawy ze składnic do oddziałów gospodarczych (samodzielnych pododdziałów) w zakresie amunicji— Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki, w zakresie rakiet — Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki lub SSUiE ÓW (równorzędne);

— na przekazanie amunicji i rakiet do pododdziałów — służba uzbrojenia i elektroniki oddziału gospodarczego.

437. Dostawy amunicji i rakiet do oddziałów (samodzielnych pododdziałów), ZT, ÓW (równorzędnych) realizuje się w zasadzie zgodnie z rozdzielnikiem sukcesywnie w ciągu całego roku, w miarę dostaw tych" środków z przemysłu (importu) lub w wyniku ich kompletacji w bazach i składnicach służby uzbrojenia i elektroniki.

Za realizację rozdzielników odpowiadają szefostwa służby uzbrojenia i elektroniki odpowiednich szczebli (równorzędnych) w stosunku do podległych ogniw.

438. W razie otrzymania przez Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki doraźnych decyzji kierownictwa MON w zakresie eksportu amunicji i rakiet dysponuje nimi wyłącznie SSUiE z pominięciem ogniw dyspozycyjnych. W takich przypadkach SSUiE może stawiać bezpośrednio zadania organom przekazującym, a w organizacji

* errata92

dostaw eksportowych współuczestniczą również określone komórki właściwych instytucji centralnych.

O powziętych decyzjach w tej sprawie SSUiE powiadamia zainteresowane ogniwa zaopatrzenia.

3. Przewożenie amunicji i rakiet

439. Zasadniczym rodzajem transportu amunicji i rakiet jest transport kolejowy. W uzasadnionych przypadkach w zakresie zaopatrywania rejonowego do przewozów amunicji i rakiet można wykorzystywać pojazdy samochodowe lub inne środki transportowe.

440. Zasady organizacji przewozów amunicji i rakiet regulują przepisy o przewozach wojskowych ładunków niebezpiecznych.

441. Przewozy ^organizują:— Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki — w zakresie odbioru dostaw z

przemysłu (eksportu, importu), przerzutów zapasów centralnych między składnicami (bazami), zwrotu opakowań z wojsk lub innych dostaw organizowanych przez szczebel centralny;

— odbiorcy amunicji i rakiet — w zakresie odbioru dostaw ze składnic (baz) lub poligonowych punktów zaopatrywania.

442. Za organizację dostaw importowych amunicji realizowanych za pośrednictwem granicznych składnic przeładunkowych i mających w kontrakcie ustalonego odbiorcę wojskowego (bazę, składnicę, oddział) odpowiadają kierownicy składnic przeładunkowych.

443. Zapotrzebowania na transport kolejowy do przewozu amunicji i rakiet z przemysłu, wojsk (baz, składnic, jednostek, poligonów itp.) należy składać do SSUiE z dwutygodniowym wyprzedzeniem w stosunku do dekady miesiąca, w której ma nastąpić przewóz.

444. Nie przewiduje się samodzielnego planowania transportów przez przemysł lub SSUiE OW (równorzędne) na przekazywanie mienia do JW 4824 (z wyjątkiem drobnych dostaw transportem samochodowym).

445. Zaopatrywanie rejonowe jednostek wojskowych składnice (bazy) powinny realizować w zasadzie własnymi środkami transportu.

Odbiór amunicji i rakiet z poligonowych punktów zaopatrywania oraz przewóz amunicji i środków pozoracji pola walki dla odbiorców pozawojskowych organizują samodzielnie poszczególni odbiorcy.

446. Transporty amunicji i rakiet konwojuje się na ogólnych zasadach; nie ma obowiązku wyznaczania konwojów do przewozu łusek i opakowania oraz elementów amunicji nie zawierających środków pirotechnicznych (wybuchowych).

* errata

93

447. Konwoje wyznacza się wg następujących zasad:— dostawcy i odbiorcy wojskowi pobierający lub przekazujący mienie do JW

4824 wyznaczają do konwojowania organizowanych transportów żołnierzy z własnych lub podległych jednostek. Jednostka Wojskowa 4824 wyznacza konwojentów tylko do odbioru amunicji (elementów) z przemysłu;

— do przerzutów między składnicami konwoje wyznacza zawsze odbiorca;— do przesyłek eksportowych konwoje wyznacza składnica (baza) wydzielająca

rakiety (amunicję) na eksport;— do transportów rakiet przybyłych z importu konwoje wyznacza składnica

(baza) lub jednostka wojskowa przyjmująca dostawę;— do transportów z amunicją (elementami, wyposażeniem itp.) przybyłych z

importu konwoje w zasadzie wyznacza składnica organizująca transport.448. Przy organizowaniu przeładunków, transportów i wszelkich prac ze środkami

bojowymi należy zwracać szczególną uwagę naprzestrzeganie zasad obchodzenia się z materiałami niebezpiecznymi.

4. Przechowywanie i wydawanie środków bojowych

449. W procesie przechowywania amunicji i rakiet należy przestrzegać warunków określonych obowiązującymi przepisami o przechowywaniu poszczególnych grup (rodzajów) amunicji i typów (klas) rakiet.

450. Za właściwe przechowywanie środków bojowych zgodnie z obowiązującymi przepisami ponoszą odpowiedzialność dowódcy oddziałów (samodzielnych pododdziałów, kierownicy baz i składnic).

451. Służba uzbrojenia i elektroniki poszczególnych szczebli odpowiada za przestrzeganie zasad i warunków przechowywania środków bojowych, a w szczególności za:

— zabezpieczenie przed kradzieżą i dostępem osób niepowołanych;

— zabezpieczenie przeciwpożarowe i sprawność instalacji odgromowej;— utrzymanie właściwej temperatury, wilgotności i ochrony przed szkodnikami

biologicznymi;— warunki usytuowania pomieszczeń magazynowych i oddzielne umieszczenie w

nich określonych rodzajów amunicji i rakiet;— warunki umożliwiające sprawną i bezpieczną organizację prac

przeładunkowych w toku wydawania lub przyjmowania amunicji i rakiet.452. Szczegółowe przepisy dotyczące wymienionych wyżej zasad są podane w

stosownych instrukcjach — oddzielnie dla baz i skład-

94

nic oraz oddzielnie dla oddziałów (samodzielnych pododdziałów, instytucji).453. Do powzięcia decyzji o wydaniu amunicji (rakiet) są uprawnieni:— na szkolenie — użytkownicy amunicji (rakiet), którym przydzielono określone

ich ilości i rodzaje — osoba funkcyjna sprawująca nadzór nad szkoleniem w oddziale gospodarczym (samodzielnym pododdziale, ZT itp.), która potwierdza w rubryce „Zapotrzebowanie akceptuje" dokumentu „Zapotrzebowanie — protokół zużycia nr ......." zapotrzebowaną ilość. Z magazynu amunicję wydaje się po potwierdzeniu wymienionego dokumentu przez szefa 'służby uzbrojenia i elektroniki odpowiedniego szczebla organizacyjnego wojsk;

— na odbiór z przemysłu — Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki;— z wydzielonych zapasów do dyspozycji ÓW (RSZ) — Szefostwo Służby

Uzbrojenia i Elektroniki OW (równorzędne);— dla wart i pododdziałów — szef służby uzbrojenia i elektroniki oddziału

gospodarczego przez wystawienie „Zlecenia-asygnaty". Dokument ten jest podstawą do dokonania wpisów w ewidencji mienia pododdziału i warty oraz rozliczenia się z amunicji.

454. W przypadkach szczególnych, na polecenie kierownictwa MON, Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki może podejmować decyzje realizacyjne w stosunku do całości zapasów amunicji i rakiet znajdujących się na stanie WP niezależnie od ich aktualnego przyporządkowania dyspozycyjnego.

Decyzje o wydaniu amunicji i rakiet ze stanów wojska naruszające dyrektywne ustalenia co do szczebla urzutowania i wielkości zapasów na tych szczeblach powinny być uzgadniane prze& "SSUiE OW (RSZ) z oddziałami VII OW (równorzędnymi).

455. W czasie wydawania amunicji i rakiet do bieżącego użytku obowiązuje zasada wydawania tych rodzajów amunicji, które są przewidziane do zużycia w pierwszej kolejności, oraz zasada zużywania amunicji najstarszych lat produkcji, a także pojedynczych , sztuk lub resztek partii — niezależnie od terminu ich produkcji.

456. Zasadę "'wydawania do użytku bieżącego rakiet z—z i z—p najstarszych lat produkcji w ramach OW (RSZ) realizują SSUiE OW (RSZ), a w ramach wojska SSUiE.

457. Przekazywanie (przerzuty) rakiet z—z i z—p i związane z tym prace załadowczo-wyładowcze należy prowadzić z zachowaniem zasad maskowania i pod osłoną nocy.

458. Środki bojowe o określonej przez producenta używalności technicznej, a w szczególności przeciwlotnicze i przeciwpancerne pociski kierowane powinny być w odpowiednim czasie wydawane do użytku bieżącego.

459. Wydawane do użytku bieżącego środki bojowe o ustalonym

95

okresie używalności technicznej nie mogą być przeterminowane, powinny być sprawne technicznie i mieć wypełnioną na bieżąco dokumentację indywidualną (metrykę).

5. Rozliczanie zużycia amunicji i rakiet

460. Amunicja i rakiety z uwagi na znaczny stopień niebezpieczeństwa podlegają szczegółowemu rozliczeniu.

461. Rozliczenia zużycia dokonuje się komisyjnie w terminach i zakresach ustalonych w aktualnych przepisach wymienionych w" załączniku 4.

462. Za prawidłowe rozliczenie zużycia amunicji i rakiet w wojskach odpowiadają użytkownicy i osoby funkcyjne odpowiedzialne "za" realizację procesu szkolenia.

463. Służba uzbrojenia i elektroniki, przyjmując rozliczenie zużycia amunicji i rakiet od użytkowników, kontroluje stronę formalną dokumentów rozliczeniowych i zdawane mienie pod względem ilościowo-jakościowym i asortymentowym.

464. Kontrolę zużywania amunicji i rakiet pod względem celowości zużycia i zgodności ze wskaźnikami limitowymi prowadzą, osoby funkcyjne odpowiedzialne za szkolenie. Szefowie służby uzbrojenia i elektroniki poszczególnych szczebli organizacyjnych wojsk są zobowiązani raz na kwartał do informowania tych osób o stanie limitów w oddziale gospodarczym.

465. Zużycie amunicji i rakiet na cele techniczne (próby odbiorcze sprzętu po naprawie, próby eksploatacyjne itp.) ustala i rozlicza służba uzbrojenia i elektroniki realizująca taką działalność.

466. Asortymenty amunicji i rakiet objęte systemem informatycznym są rozliczane według zasad obowiązujących w tym systemie.

467. Pozostałe asortymenty do czasu objęcia ich systemem informatycznym — w tym dostawy z przemysłu — podlegają tradycyjnej metodzie rozliczania ze stosowaniem dokumentów rozliczeniowych obowiązujących w tym systemie.

6. Rotacja środków bojowych

468. Rotacja środków bojowych polega na wymianie zapasów amunicji i rakiet z reguły późniejszych lat produkcji -(po naprawie) na amunicję i rakiety wcześniejszych lat produkcji.

469. Wyróżnia się rotację planową, gdy amunicja (rakiety) może być wykorzystana do bieżących strzelań, oraz rotację wymuszoną, gdy .zachodzi konieczność jej naprawy lub złomowania (niszczenia).

470. Przeterminowane lub nie znajdujące zastosowania w wojskach

96

środki bojowe zgodnie z decyzją SSUiE podlegają złomowaniu lub zniszczeniu.Złomowanie amunicji i rakiet oznacza zespół czynności związanych z

pozbawieniem ich cech bojowych (cech zasadniczego przeznaczenia) metodami mechanicznymi z możliwością odzysku surowców. Natomiast niszczenie amunicji (rakiet) polega na jej likwidacji metodą wysadzania lub spalania bez możliwości odzysku surowców wtórnych. Niszczenia nie stosuje się w zasadzie do rakiet, które należy wykorzystywać do celów szkoleniowych.

471. Terminy rotacji planowej i rotacji wymuszonej ustala się zależnie od wyników przeglądów technicznych i badań amunicji i rakiet po długoletnim składowaniu.

472. Rotacja środków bojowych jest procesem ciągłym, wynikającym z realizacji szkolenia, wojsk i polega na ciągłej wymianie amunicji (rakiet) wcześniejszych lat produkcji na amunicję (rakiety)

nowszą.Jeżeli na danym szczeblu organizacyjnym brak jest amunicji z klauzulą „zużywać

w pierwszej kolejności", należy wydawać amunicję z najmniejszej partii lub z najstarszych partii spośród znajdujących się w dyspozycji.

473. W celu uniknięcia kierowania do naprawy amunicji przechowywanej w wozach bojowych należy dążyć do tego, aby po 2—3 latach przechowywania przeznaczać ją do strzelań w ramach -przydzielonego limitu. Amunicję (rakiety) nie zużytą podczas strzelań należy kierować do naprawy, jeżeli wyniki przeglądów tech-nicznych (badań) wskazują na objawy przyśpieszonego starzenia się.

474. Podstawą oceny stanu technicznego amunicji i rakiet sąokresy przebywania ich w eksploatacji (przechowywaniu), zgodnie z przepisami o

klasyfikowaniu mienia służby, ustalającymi terminy i kategorie, w których jest ona zdatna do użytku, podlega naprawie lub złomowaniu (zniszczeniu).

475. Zasady klasyfikowania amunicji i rakiet do właściwych kategorii są podane w aktualnych przepisach o klasyfikowaniu mienia służby uzbrojenia i elektroniki.

Wnioski o zakwalifikowaniu amunicji (rakiet) do naprawy, złomowania lub zniszczenia stawiają szefowie służby uzbrojenia i elektroniki odpowiednich szczebli organizacyjnych wojsk stosownie do swych kompetencji.

476. Wycofywania amunicji (rakiet) ze stanu wojska i sposób jej zagospodarowania (nadmierne zapasy, wycofywanie systemu uzbrojenia itp.) dokonuje się każdorazowo według decyzji Szefostwa Służby Uzbrojenia i Elektroniki uzgodnionych ze Sztabem Generalnym.

477. Wykazy amunicji przeznaczonej do zużycia w pierwszej kolejności

97

lejności lub wycofywanej z wojsk w celu spisania (zagospodarowania) opracowuje Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki na podstawie wyników badań amunicji i rakiet po długoletnim składowaniu. Wykazy takie przesyła się do realizacji za pośrednictwem służby uzbrojenia i elektroniki ÓW (równorzędnego) do wojsk.

478. W przypadku wykrycia "amunicji (rakiet) niebezpiecznych w składowaniu (użytkowaniu) SSUiE przekazuje doraźne decyzje wykonawcze.

479. Amunicja (rakiety) przekazywana z wojsk i przewidziana do zagospodarowania podlega przeklasyfikowaniu do kategorii III, czyli zakwalifikowaniu do naprawy.

7. Kontrola procesów przechowywania i użytkowania

480. Zachowanie całkowitej przydatności użytkowej amunicji i rakiet znajdujących się w wojsku osiąga się przez:

— zapewnienie wymaganych warunków przechowywania i konserwacji;— wykonywanie wymaganych obsługiwań technicznych i prac remontowych

(naprawczych);— wykonywanie przeglądów kontrolnych przez osoby funkcyjne.481. Przedsięwzięcia te mogą realizować użytkownicy albo specjaliści służby

uzbrojenia i elektroniki lub też grupy robocze, w skład których wchodzą użytkownicy i specjaliści techniczni powołani rozkazem dowódcy.

482. Kompetencje poszczególnych szczebli organizacyjnych wojsk w odniesieniu do przeglądów kontrolnych, zakresu, czynności obsługowych i ocen stanu technicznego regulują oddzielne przepisy.

438. Niezależnie od przeglądów kontrolnych i technicznych składowanej amunicji i rakiet przeprowadza się doraźne kontrole (lustracje) procesów przechowywania, wykonywane w trybie nadzoru przez służbę uzbrojenia i elektroniki szczebla okręgowego i centralnego.

484. Użytkownicy amunicji i rakiet obowiązani są w toku wykorzystywania ich przestrzegać obowiązujących zasad eksploatacji i bezpieczeństwa. Bezpośredni przełożony, podejmujący decyzję o wydaniu amunicji i rakiet, odpowiada za skutki niewłaściwego obchodzenia się z nimi w toku wykorzystywania.

485. W przypadku stwierdzenia nieznajomości wśród użytkowników i specjalistów technicznych zasad budowy, działania, znakowania i posługiwania się amunicją (rakietami) szef służby uzbrojenia i elektroniki danego szczebla jest obowiązany wystąpić z wnioskiem o odsunięcie tych osób od styczności ze środkami bojowymi

98

do czasu uzupełnienia niezbędnych wiadomości fachowych i złożenia egzaminu z wynikiem pozytywnym.

486. W celu przeprowadzenia okresowych badań kontrolnych stanu technicznego amunicji (rakiet) znajdujących się na długoletnim składowaniu pobiera się próbki z ustalonych miejsc przechowywania. Wyboru ilościowo-jakościowego próbek dokonują upoważnieni przedstawiciele WITU.

487. Służba uzbrojenia i elektroniki wszystkich szczebli organizacyjnych wojsk jest obowiązana udzielać pomocy przedstawicielom WITU w toku ich prac.

488. W bazach i składnicach wybrane próbki należy grupować oddzielnie i przekazywać sukcesywnie do badań zgodnie z ustaleniami WITU.

8. Warunki szczególne obchodzenia się ze środkami bojowymi

489. Amunicja i rakiety znajdujące się na stanie WP są bezpieczne we wszystkich stadiach eksploatacji. Mimo to jednak całkowite bezpieczeństwo w procesie użytkowania zapewnia się pod warunkiem przestrzegania przepisów bhp ustalonych dla danego rodzaju amunicji.

490. Użytkownicy (dysponenci) amunicji i rakiet są obowiązani znać budowę, działanie oraz procedury obsługowe i użytkowania oraz przestrzegać ich w praktycznej działalności.

491. Każdy przypadek wadliwego działania amunicji (rakiet) należy opisać w ,,Meldunku ......." bezzwłocznie po zaistniałym

przypadku i przesłać w terminie dwóch tygodni do Szefostwa Służby Uzbrojenia i Elektroniki (kopię do WITU).

492. Zabrania się kategorycznie ruszania (przenoszenia) amunicji (rakiet) i elementów znalezionych na poligonie przez osoby postronne.

Amunicję taką mogą zbierać w celu zbiorowego zniszczenia tylko wyspecjalizowane służby poligonowe.

493. Zabrania się siłami i środkami oddziałów (samodzielnych pododdziałów) produkować pomoce naukowe z amunicji bojowej i rakiet oraz naprawiać (odtwarzać znakowanie) amunicję szkolną i treningową. Czynności te mogą wykonywać tylko wyspecjalizowane i uprawnione składnice i bazy.

9. Ewidencja i sprawozdawczość

494. Zadaniem ewidencji i sprawozdawczości na szczeblu oddziału (samodzielnego pododdziału), związku taktycznego i okręgu wojskowego oraz ich składnic i warsztatów jest:

99

— przedstawianie w dokumentach ewidencyjnych i obrotach materiałowych wszystkich czynności związanych z obrotem środków bojowych oraz wykazywanie aktualnych stanów ilościowych i jakościowych tych środków;

— przekazywanie dowódcom i nadrzędnym szczeblom służby uzbrojenia i elektroniki niezbędnych materiałów związanych z zaopatrzeniem, użytkowaniem, czynnościami obsługowo-remontowymi oraz potrzebami wojsk w zakresie środków bojowych.

495. Ewidencji podlega całe mienie środków bojowych znajdujące się na danym szczeblu organizacyjnym wojsk.

496. W prowadzeniu obowiązującej dokumentacji w zakresie środków bojowych obowiązują następujące zasady:

— książki ewidencyjne, rejestry itp. muszą być prowadzone czytelnie i przejrzyście. Wycieranie, skrobanie, wywabianie i przerabianie treści lub liczb w dokumentach jest niedopuszczalne. W przypadku pomyłki należy wpisane omyłkowo wyrazy (liczby) przekreślić czerwonym atramentem (długopisem) i wpisać nad nimi właściwe oraz uwierzytelnić podpisem. Jeżeli dokument wykonano w kilku egzemplarzach, poprawek dokonuje się wtedy, gdy istnieje możliwość poprawienia wszystkich egzemplarzy; w przeciwnym przypadku sporządza się stosowne pismo omawiające pomyłkę i rozsyła w ślad za egzemplarzami wykonanymi omyłkowa.

W przypadku pomyłek w dokumentach źródłowych systemu informatycznego należy postępować zgodnie z ustaleniami podanymi w instrukcji dotyczącej tego systemu.

Z dokumentami ewidencyjnymi należy postępować zgodnie z przepisami regulującymi prowadzenie biurowości tajnej i jawnej w wojsku.

497. W służbie uzbrojenia i elektroniki w zakresie środków bojowych prowadzi się ewidencję i sprawozdawczość zarówno w systemie informatycznym, jak i tradycyjnym.

498. Ewidencja i sprawozdawczość systemowa dotyczy amunicji i jej elementów ujętych w aktualnym indeksie materiałowym (IM).

499. Ewidencja systemowa nie ujmuje natomiast elementów środków bojowych wchodzących w skład ich kompletacji (nie będących przedmiotem bezpośredniego zaopatrywania mimo oddzielnych pozycji przedmiotowych), jak również niektórych środków pozoracji pola walki do czasu ujęcia ich w systemie informatycznym.

500. Dokumenty ewidencyjne i sprawozdawcze oraz terminy ich obiegu podano w załączniku 3.

Wykaz obowiązujących druków .podano w katalogu formularzy (załącznik 4).

100

DZIAŁ VPRZECHOWYWANIE MIENIA SŁUŻBY

UZBROJENIA l ELEKTRONIKI W ODDZIAŁACH

Rozdział I

URZĄDZANIE MAGAZYNÓW I PARKÓW

l. Wymagania w odniesieniu do magazynów i parków

501. Sprzęt uzbrojenia i elektroniki, amunicję i materiały przechowuje się w odpowiednio przygotowanych magazynkach pod- \ \ oddziałów, magazynach oddziałów gospodarczych lub parkach. Za stan techniczny magazynów OG (budynków, ogrodzenia, urządzeń) jest odpowiedzialny kwatermistrz jednostki.

502. Magazyny oddziału (magazynki pododdziału) niezależnie od wymiarów powinny być urządzane i zabezpieczone zgodnie z wymaganiami Regulaminu Służby Garnizonowej SZ PRL.

503. Przydatność magazynów, potrzebę remontu, a także dopuszczalne obciążenie przypadające na metr kwadratowy podłogi podlega co rok sprawdzeniu przez komisję powołaną przez dowódcę oddziału.

W skład komisji powinien wchodzić kwatermistrz i przedstawiciel WAK (oddziału, garnizonu), a w wyniku jej działalności sporządzą się protokół, z którego wnioski wpisuje się do metryki magazynu (załącznik 5). Protokół zatwierdza dowódca oddziału.

504. Magazyny powinny: — zapewniać utrzymanie charakterystyk przechowywanego mienia;— umożliwiać przeprowadzanie przeglądów kontrolnych i obsługiwań

technicznych przechowywanego mienia;— ochronić przed kradzieżą i pożarem;.— umożliwiać sprawne i bezawaryjne ładowanie, wyładowanie mienia oraz

szybką ewakuację w przypadku zagrożenia.Dla ułatwienia przeładunku mienia urządza się przed drzwiami magazynów

odpowiednie pochylnie lub zjazdy.505. Magazyny mogą być ogrzewane i nie ogrzewane. W magazynach

ogrzewanych temperatura powietrza w ciągu całego roku powinna być utrzymywana w granicach od 278 K (+5°C) do' 303 K (+30°C), a wilgotność względna nie powinna przekraczać 70 %. Dobowe wahania temperatury nie powinny wynosić więcej niż 5 K (5°C).

101

506. W magazynach przeznaczonych do przechowywania sprzętu jest dopuszczalne instalowanie wewnętrznego oświetlenia elektrycznego pod warunkiem jego wykonania i odbioru zgodnie z obowiązującymi warunkami technicznymi i zabezpieczenia przed pożarem.

507. Zgodnie z zarządzeniem Głównego Inspektora Techniki WP nr 20 z dnia 5 lipca 1991 roku pkt 507 (str. 102) otrzymuje brzmienie:

„Dopuszcza się we wszystkich magazynach z amunicją zakładanie instalacji oświetleniowej oraz urządzeń sygnalizacyjnych i alarmowych.

Urządzenia te w zakresie konstrukcji muszą spełniać wymagania Polskich Norm pod wspólnym tytułem: „Elektryczne urządzenia przeciwwybuchowe".

Jednocześnie muszą być spełnione wymagania zarządzenia Ministra Górnictwa i Energetyki oraz Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych Nr 95 z dnia 5.10.1966 r. (Dziennik Budownictwa z 1966 r. Nr 17 póz. 71) ze zmianami wprowadzonymi zarządzeniem Nr 35 MGiE oraz MBiPMB z dnia 19.05.1969 r. (D?'/ Bud. z 1969 r. Nr 10 poz. 34)".

508. Magazyny powinny być wyposażone w instalację odgromową, której stan co rok powinien być dokładnie sprawdzony.

509. Pomieszczenia magazynowe nowo budowane i adaptowane powinny być w zasadzie urządzane w budynkach murowanych. Okna powinny być okratowane, a krata okienna umocowana w murze.

Kraty powinny być wykonane z prętów, stalowych o średnicy nie mniejszej niż 12 mm lub z płaskowników stalowych o wymiarach nie mniejszych niż 8X30 mm, rozstawionych w odstępach do 80 mm w poziomie i do 240 mm w pionie.

Ponadto w zależności od warunków lokalnych należy stosować dodatkowe zabezpieczenie pomieszczeń magazynowych przez:

— wstawienie dwóch zamków w tym jednego patentowego (zamiast zamka patentowego można zastosować sztabę stalową zamykaną na kłódkę patentową);

— założenie w oknach siatek stalowych o średnicy drutu nie mniejszej niż 1,5 mm i wielkości oczek do 25X25 mm;

— obicie drzwi blachą stalową lub założenie od strony zewnętrznej kraty ruchomej (o wymiarach, jak dla krat okiennych), zamykanej na kłódkę patentową.

— pomieszczenia magazynowe należy ochraniać w sposób bezpośredni, stosując urządzenia alarmowe i wspomagające, zabezpieczające przed niepożądanym otwarciem oraz dostępem osób postronnych

Sposób umocowania kraty drzwiowej powinien uniemożliwić jej zdjęcie po zamknięciu.

510. W magazynach amunicji szyby okienne nagrzewane promieniami słonecznymi powinny być pokryte roztworem kredowym.

511. W wyjątkowych przypadkach zezwala się na czasowe przechowywanie niewielkiej ilości amunicji strzeleckiej przeznaczonej do bieżącego strzelania również w piwnicach lub na poddaszach budynków koszarowych o stropach betonowych i zabezpieczonych przed nagrzewaniem promieniami słonecznymi i urządzonych, jak • magazyny broni i amunicji.

512. Magazyny do przechowywania materiałów konserwacyjnych, lakierów, farb i chemikalii powinny być suche, przewiewne, odpowiednio urządzone i w odległości co najmniej 20 m od innych budynków.

513. W osobnych pomieszczeniach należy przechowywać:— smary, farby, spirytus, rozpuszczalniki (rozcieńczalniki) —oddzielnie od

innych materiałów; — pakuły, szmaty, papiery;— chemikalia — oddzielnie od innych materiałów.

102

W poszczególnych przypadkach zezwala się również przechowywać materiały konserwacyjne w suchych przewietrzanych piwnicach lub pomieszczeniach typu podziemnego lub półpodziemnego.

514. Wyroby gumowe należy przechowywać w zaciemnionychi nie ogrzewanych pomieszczeniach. Szyby okien należy zamalować żółtą lub

zieloną farbą albo zasłonić zasłonkami.515. Jeżeli nie ma specjalnych magazynów, najodpowiedniejsze są pomieszczenia

typu półpodziemnego o podłodze asfaltowej, betonowej lub drewnianej.516. Akumulatory należy przechowywać w oddzielnych pomieszczeniach

odpowiednio urządzonych i oddalonych od magazynów ze sprzętem. Zezwala się na przechowywanie akumulatorów obok akumulatorowni z tym zastrzeżeniem, że akumulatory kwasowe i zasadowe należy przechowywać w różnych pomieszczeniach.

517. Remonty bieżące załadowanych magazynów można przeprowadzać przestrzegając następujących wymagań:

— remont magazynu powinien być wykonywany w obecności magazyniera;— pracownicy (żołnierze) powinni być zapoznani z zasadami bezpieczeństwa

pracy i przepisami przeciwpożarowymi;— jeżeli remont odbywa się w pomieszczeniach z amunicją, należy na jego czas

przenieść ją do innych pomieszczeń (magazynu);— odpadki materiałów budowlanych i gruz należy usuwać w miarę ich

gromadzenia;— w magazynach, w których przechowywane są prochy i materiały

wybuchowe, zabrania się wykonywania wszelkich prac, przy których mogą powstać iskry, a także używania narzędzi stalowych;

przed naprawą podłogi w magazynie, w którym był przechowywany proch dymny, podłogę należy zmoczyć wodą.

518. Każdy magazyn powinien być wyposażony w następującysprzęt i dokumentację:— zamykaną na zamek szafkę do przechowywania kart materiałowych; — tablicę ścienną do umieszczania planów przeglądów i innychdokumentów magazynowych;— drabinkę przenośną do zdejmowania i układania sprzętu nagórnych rzędach stosów, regałów i półek;— instrukcje dla magazyniera o wietrzeniu magazynów, o utrzymaniu

magazynów i przechowywanego w nich sprzętu, przeciwpożarową, BHP w czasie prac przy sprzęcie (amunicji) w magazynie"— opracowaną przez szefa uzbrojenia i elektroniki (równorzędnego) oddziału (ZT) i zatwierdzoną przez właściwego szefa służb technicznych -zastępcę dowódcy ds. technicznych (równorzędnego);

— wykaz sił i środków przewidzianych do ewakuacji mienia (schemat, na" 'którym zaznacza się kolejność i miejsce ewakuacji);

103

— metrykę magazynu z wpisaną kubaturą, powierzchnią i dopuszczalnym obciążeniem na l m2 podłogi (załącznik 5);

— ręczne latarki akumulatorowe do pracy w nocy;— miotłę (szczotkę) i kosz na śmieci;— termograf tygodniowy i przyrząd do pomiaru wilgotności względnej powietrza

(w magazynach ogrzewanych);— wycieraczki do czyszczenia obuwia. 519. W zależności od rodzaju przechowanego mienia magazyny powinny mieć

następujące wyposażenie:— kozły, podkłady drewniane pod koła (gąsienice), podstawki pod ogony dział,

pod osie i rozpory do odciążania resorów, wieszaki na pokrowce oraz stoły do rozkładania mechanizmów;

— sklejkę, dywaniki lub brezent do podkładania pod sprzęt w czasie jego przeglądu;

— tablice informacyjne (załącznik 9);— skrzynie żelazne lub drewniane obite blachą z wiekami — do przechowywania

czystych i zużytych szmat;— szafy, półki i regały do przechowywania broni, narzędzi przyborów i naczyń;— odpowiednie zabezpieczenie ppoż. (gaśnice, piasek itp.);— drewniane podkłady pod skrzynie z amunicją; — inne urządzenia pomocnicze ułatwiające pracę w magazynie. 520. Magazyn należy utrzymać stale w czystości, zamykać go tylko po

uprzątnięciu, usunięciu zużytych szmat (czyściwa) i sprawdzeniu (przez magazyniera) stanu zabezpieczenia okien, otworów wentylacyjnych itp. oraz upewnieniu się, że przejścia są wolne.

Tylko sprawny i oczyszczony sprzęt można ustawić lub ułożyć w przeznaczonych dla niego miejscach.

521. Zabrania się pozostawiania w magazynach zbędnych środków transportowych (taczek, wózków itp.); zezwala .się tylko na pozostawianie w magazynie przenośników rolkowych przygotowanych do przeładunku (np. na wypadek alarmu).

Zbędne środki transportowe należy przechowywać w specjalnie wydzielonych miejscach (np. pod wiatami).

522. W celu zabezpieczenia magazynów i przechowywanego w nim mienia przed przedwczesnym zniszczeniem należy systematycznie magazyny wietrzyć zgodnie z zasadami podanymi w instrukcji (załącznik 4).

523. W odległości-4.5-,m,. od magazynów wiat itp. należy ustawić skrzynię żelazną przykrywaną wiekiem, w której składać zużyty papier, pakuły i szmaty. Po zakończeniu wszystkich prac w magazynach (parku) materiały te należy usunąć.

104

524. Dookoła każdego magazynu w odległości 20 m od niego należy oczyścić teren z mchu, wrzosu, opadłych liści F igliwia; trawę dookoła magazynu należy wykosić. Ponadto dookoła każdego

magazynu należy przekopać ziemię tworząc ochronny pas przeciwpożarowy szerokości 2 m.

525. Ogrodzenie terenu magazynu (magazynów, parków) powinno odpowiadać wymaganiom podanym w wytycznych (załącznik 4). Jeżeli magazyn jest umieszczony w pobliżu innych obiektów chronionych na terenie oddziału, można go nie ogradzać pod warunkiem zachowania wszystkich wymaganych środków ochrony.

526. Zimą należy systematycznie oczyszczać ze śniegu dachy, podejścia do drzwi, drogi dojazdowe do magazynów, a także dokładnie oczyszczać ze śniegu, lodu i śmieci rowy odprowadzające wodę z terenu przyległego do magazynów (parków). Za przeprowadzenie ww. prac odpowiada kwatermistrz oddziału.

527. W zależności od' warunków stacjonowania oddziału parki dzielą się na stałe lub polowe. Plac wydzielony na park powinien mieć twarde, równe i suche podłoże oraz ogrodzenie wykonane zgodnie z wytycznymi dotyczącymi projektowania terenów wojskowych. Należy dążyć, aby teren parku miał nieznaczną pochyłość ułatwiającą spływ wody; wokół placu należy wykonać odpowiednie rowy odwadniające.

528. Park powinien był 'ogrodzony, mieć odpowiednią liczbę bram oraz oświetlenie elektryczne skierowane do wewnątrz. Park powinien się znajdować w rejonie stacjonowania oddziału i w miarę możliwości co najmniej 50 m od zabudowań mieszkalnych i dróg publicznych.

Wymagania w odniesieniu do ogrodzenia i oświetlenia nie dotyczą parków stałych znajdujących się w obrębie zabudowań koszarowych.

529. Park sprzętu uzbrojenia i elektronicznego w miarę możliwości należy podzielić na teren techniczny, na którym przechowuje się i sprawdza sprzęt, części zamienne i zestawy, oraz gospodarczy, na którym przechowuje się i obsługuje techniczne środki transportowe oddziału (załącznik 6).

530. W zależności od przechowywanego sprzętu parki mogą mniej lub bardziej rozbudowane i wtedy na terenie technicznym mogą się znajdować magazyny (ogrzewane, nie ogrzewane parki odkryte itp.

531. Magazyny do przechowywania amunicji lokalizuje się od osiedli, w odległości nie mniejszej niż 200 m a od zabudowań mieszkalnych i gospodarczych, nie mniejszej niż 500 m zakładów przemysłowych i magistrali kolejowych i nie mniejszej niż 500 m od strzelnic i poligonów broni strzeleckiej. Oś strzelania strzelnic i poligonów powinna mieć kierunek przeciwny do kierunku położenia magazynów.

Odległość magazynu amunicji od składnic materiałów pędnych, garaży, parków, kotłowni itp. nie powinna być mniejsza -niż 200 m.

105

532. Magazyny o pojemności 10—15 wagonów należy budować ) według obowiązujących projektów typowych. W budowanych magazynach amunicji o pojemności ogólnej do 50 wagonów odległość pomiędzy budynkami nie powinna być mniejsza niż .50 m; jeżeli pojemność magazynu przekracza 50 wagonów, budynki należy budować zespołami po 3 budynki, zachowując między nimi odległości nie mniejsze niż 50 m, a między zespołami budynków — nie mniejsze niż 100 m.

W budowanych magazynach typu podziemnego, półpodziemnego lub naziemnego z wałami ochronnymi wokół budynków należy zachować między budynkami odległość nie mniejszą niż 30 m, a między zespołami budynków — co najmniej 50 m.

533. Magazyny i wiaty budowane dla oddziałów przebywających w warunkach polowych powinny mieć pojemność 3—5 wagonów i schrony amunicyjne' typu półpodziemnego o pojemności do l wagonu — zlokalizowane w suchych miejscach z zachowaniem warunków i odległości ustalonych dla magazynów stałych.

2. Obrona i ochrona magazynów i parków 534. Porządek wewnętrzny, ochronę i obronę, a także zabezpieczenie

przeciwpożarowe magazynów i parków organizuje się zgodnie z wymaganiami Regulaminu Służby Wewnętrznej i Regulaminu Służby Garnizonowej Sił Zbrojnych PRL.

535. Na terenie magazynu i parku należy dokładnie przestrzegać zasad i nakazów dotyczących porządku ustalonego planem prac i zajęć.

536. Po zakończeniu prac wszystkie okna należy zamknąć od wewnątrz na haki lub zasuwy. Jeżeli magazyn ma okiennice, należy zasłonić okna. Drzwi wejściowe zamyka się z zewnątrz na zamek .i kłódkę, a następnie plombuje (pieczętuje).

537 Po zakończeniu prac w magazynach magazynier zamyka i plombuje drzwi, używając typowego drutu i plomb, następnie przekazuje magazyny pod ochronę warty. Przyjęcia pod ochronę dokonuje d-ca warty, odnotowuje to w dzienniku warty.

Bramę wejściową na teren magazynów zamyka i plombuje dowódca warty. Klucze od bramy wejściowej i osobno od magazynów zdaje zapieczętowane w pojemniku w wartowni lub oficerowi dyżurnemu

oddziału, k tory kwituje odbiór w książce ewidencji kluczy. Do pieczętowania kluczy stosuje się plastelinę: /nie zezwala się na używanie do tego celu laku /.Jeżeli magazyny znajdują się w obrąbie koszarowym /nie ogrodzone/ są ochraniane przez wartę od wewnątrz systemem patrolowym, to podczas zamykania magazynów d-ca warty przyjmuje magazyn pod ochronę w obecności wartownika ochraniającego ten magazyn. Podczas przekazywania warty /obejmujący i zdający /dokonują sprawdzenia zamknięć poszczególnych magazynów w tym stanu kłódek, oplombowani a drzwi, stan krat, siatek i innych zabezpieczeń,

Sprawdzeniu podlega również stan ogrodzenia terenu magazynów, stan oświetlenia, sprawność urządzeń sygnalizacyjnych, czystość pasa ochronnego.

W dużych obiektach/ garnizonowe magazyny amunicji/ w których czas przekazywania obiektów w warunkach ograniczonej widoczności przekracza jedną godzinę przekazywaniu i sprawdzeniu podlegają magazyny w których przechowywana jest b roń, amunicja i granaty.

Uwagi d-ca warty odnotowuje w dzienniku warty.

106

otwarte, wrota (kraty) wewnętrzne powinny być zamknięte na kłódkę. Jeżeli w magazynie nie ma krat, to magazyny należy wietrzyć w obecności osoby odpowiedzialnej za magazyn.

539. Uwzględniając miejscowe warunki, sztab oddziału powinien opracować plan i schemat obrony naziemnej i przeciwlotniczej magazynu (parku) i instrukcję, która powinna zawierać:

— sposób przyjmowania i zdawania opieczętowanych magazynów oraz oplombowanego sprzętu uzbrojenia i elektronicznego znajdującego się w parkach;

— zasady wstępu do magazynów i parku zarówno osób odpowiedzialnych za nie jak i interesantów;

— zasady wpuszczania do magazynu i parku drużyn straży przeciwpożarowej w wypadku pożaru lub pododdziałów w czasie alarmu itp.;

— zasady powiadamiania magazyniera o alarmie lotniczym, zagrożeniu chemicznym, promieniotwórczym itp.;

— zasady wydzielania i rozmieszczenia sił i środków do obrony magazynów (parku).

540. Ze względów przeciwpożarowych na terenie magazynu z amunicją, a także w odległości co najmniej 150 m od niego, zabrania się rozniecania ognisk, używania kuchni polowej i innych urządzeń mogących spowodować pożar.

541. W magazynach z amunicją zezwala się wykonywać tylko prace związane z przenoszeniem, układaniem i przechowywaniem skrzyń z amunicją.

Prace związane z konserwacją i obsługiwaniem amunicji wykonywać na specjalnie wydzielonych i odpowiednio zabezpieczonych stanowiskach roboczych.

542. Wewnątrz magazynu, i na terenie magazynów i parku obowiązuje bezwzględny zakaz:

— palenia papierosów (tytoniu) i wywoływania iskrzenia;— posiadania przy sobie papierosów (tytoniu), zapałek, zapalniczek, szkieł

powiększających i innych przedmiotów mogących być przyczyną pożaru;— zastawiania przedmiotami i urządzeniami przejść w magazynach., dróg

dojazdowych.543. Zakaz ten powinien być wypisany na tablicy umieszczonej przy wejściu do

magazynu i parku. We wszystkich miejscach, gdzie palenie papierosów (tytoniu) jest zabronione, należy umieszczać tabliczki z napisem PALENIE ZABRONIONE.

544. Przed wejściem żołnierzy na teren magazynów (składów) d-ca warty (służba dyżurna) lub magazynier odbiera od wszystkich zapałki (zapalniczki) i papierosy i przechowuje je w podręcznej skrzynce.

545. Do palenia wydziela się specjalne miejsce poza terenem magazynu (parku) i wyposaża je w beczki

107

z wodą na niedopałki papierosów i zapałek. W miejscu wydzielonym do palenia powinna być umieszczona tablica z napisem PALARNIA.

546. W magazynach i pomieszczeniach znajdujących się na poddaszu zabrania się przechowywania materiałów pędnych i łatwopalnych, a także-pustego opakowania.

Wszystkie poddasza powinny być uprzątnięte i puste, a drzwi od nich zamknięte stale na klucz. Nie wolno również urządzać pod schodami komórek i schowków ani przechowywać pod nimi jakichkolwiek przedmiotów.

547. Materiały konserwacyjne należy zawsze przechowywać w opakowaniach (pojemnikach) szczelnie zamkniętych pokrywami i korkami.

Używanie w czasie pracy łatwopalnych materiałów i cieczy jest dozwolone tylko w specjalnie wydzielonych miejscach z zachowaniem odpowiednich środków zabezpieczających przed pożarem. Po zakończeniu prac pozostałe materiały należy zebrać i złożyć do przeznaczonego na ten cel magazynu materiałów konserwacyjnych.

548. Magazyny z oświetleniową instalacją elektryczną powinny i mieć przełączniki umieszczone na zewnątrz pomieszczeń. Instalacja powinna być sprawna i odpowiadać ściśle wymaganiom i normom przewidzianym dla pomieszczeń magazynowych.

O stwierdzonych usterkach w instalacji elektrycznej i w urządzeniach magazynowych należy powiadomić kwatermistrza oddziału, który zleca WAK ich usunięcie.

549. Na terenie magazynu z amunicją i' sprzętem oraz w parkach należy bezwzględnie przestrzegać ustaleń zawartych w przepisach przeciwpożarowych, które również określają sposób i miejsca rozmieszczenia sprzętu przeciwpożarowego w odnośnych obiektach wojskowych.

550. Magazyny i parki powinny być wyposażone w sprzęt zgodnie z aktualnymi normami należności sprzętu pożarniczego.

Sprzęt przeciwpożarowy umieszczać w dobrze widocznych i łatwo dostępnych miejscach.

Zimą wszystkie drogi i dojazdy do zbiorników wody i magazynów oraz do sprzętu przeciwpożarowego należy na bieżąco oczyszczać ze śniegu. .

551. Za utrzymanie dróg dojazdowych oraz ewakuacyjnych, odpowiadają odpowiednie organy kwaterunkowo-budowlane i kwatermistrzowskie.

552. Obiekty budowlane, magazyny o dużym i średnim zagrożeniu piorunowym o pomieszczeniach zaliczonych do I i II kategorii bezpieczeństwa pod względem pożaru albo w których jest przetwarzana lub przechowywana amunicja i materiały wybuchowe, powinny mieć urządzenia piorunochronne - specjalne.

108

Do kategorii I zalicza się budowle magazynowe na terenach ścisłych w składnicach (bazach) materiałów wybuchowych i amunicji.

Do kategorii II zalicza się budynki, magazynowe materiałów wybuchowych i amunicji oraz paliw płynnych w obiektach garnizonowych i jednostkach wojskowych.

553. Zakładanie wszelkich urządzeń piorunochronnych na obiektach budowlanych, jak również utrzymywanie ich w stałej sprawności należy do wojskowych organów kwaterunkowo-budowlanych.

554. Instalacja odgromowa podlega sprawdzeniom-rewizji, które przeprowadza się w następujących terminach:

— rewizję doraźną — bezpośrednio po każdej burzy, .uderzeniu pioruna w- instalację, naprawach dachu itp.;

— rewizję skróconą — raz w roku, przed okresem burz wiosennych w budynkach kat. II, lecz nie później niż do 15.04. i w okresie letnim (III kwartał) w budynkach kategorii I;

— rewizję szczegółową pierwszą nowo oddanych budowli i instalacji — po półrocznym użytkowaniu budowli I kategorii i po roku użytkowania budowli II.

Pierwszej rewizji szczegółowej nie należy przeprowadzać w okresie zimy;— rewizje szczegółowe następne — raz w roku w budowlach I kat., w okresie

wiosennym do 30.04. i w budowlach II kat. raz na cztery lata w okresie letnim i jesiennym.

555. Terminowe przeprowadzenie rewizji doraźnych i skróconych instalacji odgromowych należy do obowiązków i zadań WAK i GAM, natomiast przeprowadzenie rewizji szczegółowych instalacji odgromowych do obowiązków WRZKB.

556. Wnioski i zalecenia porewizyjne należy realizować w następujących terminach:

— usterki i uszkodzenia stwierdzone w czasie rewizji doraźnych i skróconych należy usuwać bezzwłocznie po rewizji lub w czasie rewizji;

— wnioski i zalecenia z rewizji szczegółowych, dotyczące drobnych napraw, należy realizować bezzwłocznie,

— wnioski z rewizji szczegółowej dotyczące remontu bieżącego budowli kat. I — bezzwłocznie, natomiast budowli kategorii II w terminie 30-dniowym, jeżeli rewizję przeprowadzono w II lub III kwartale, i do 30.04. raku następnego, jeżeli rewizję przeprowadzano w IV kwartale.

557. Konserwację, usuwanie, drobnych uszkodzeń oraz naprawy instalacji odgromowych wykonuje WAK (GAM) z użyciem posiadanych sił i środków;

558. Naprawy Instalacji odgromowych, a w szczególności uziemień, mogą wykonywać zorganizowane przez. WRZKB specjalistyczne ekipy remontowo-rewizyjne instalacji odgromowych. Wszel-

109

kie naprawy instalacji odgromowych powinien nadzorować inspektor elektryk WRZKB.

559. Szczegółowe dane co do utrzymania instalacji odgromowych, podziału zadań i obowiązków w tym zakresie są podane w wytycznych wymienionych w załączniku 4.

560. Wszystkie wymagania i przepisy dotyczące .magazynów (parków) organizowanych w oddziałach odnoszą się również do składów przechowujących mienie służby uzbrojenia i elektroniki związku taktycznego oraz GMT.

110

Rozdział 2

PRZECHOWYWANIE MIENIA W MAGAZYNACH (PARKACH)

l. Sposób rozmieszczania i ustawiania mienia w magazynach

561. Mienie nie będące w bieżącym użytkowaniu przechowuje się w magazynach lub parkach.

562. Przez przechowywanie należy rozumieć: odpowiednie rozmieszczenie mienia w pomieszczeniach lub do tego przeznaczonych parkach, zapewnienie właściwych warunków przechowywania (temperatury, wilgotności), zabezpieczenie konserwacyjne, przeciwpożarowe, ochronę mienia i prowadzenie odpowiednich obsługiwań technicznych oraz związanej z tym dokumentacji.

563. Przechowywany sprzęt należy, ustawiać według kolejności numerów pododdziałów, tak aby w maksymalnym stopniu wykorzystać kubaturę i powierzchnię pomieszczeń oraz zapewnić oświetlenie naturalne i wentylację, zachowując przy tym środki bezpieczeństwa i higienę pracy.

564. Sprzęt ciągniony należy ustawiać zaczepami w kierunku bram wyjazdowych (jeżeli to jest możliwe, ustawiać za ciągnikami) oraz w odpowiednich odległościach od siebie i od ścian bocznych, zapewniając w ten sposób łatwy dostęp do sprzętu, możliwość manewru, swobodny wyjazd i sprawną .ewakuację w przypadku pożaru lub alarmu.

Niezależnie od tego naprzeciw każdych drzwi, pośrodku lub wzdłuż dłuższej ściany magazynu, pozostawić przejście robocze do przenoszenia i przeglądu składowanego mienia.

565. Skrzynie z przechowywanym mieniem ustawić z zachowaniem między nimi przejść do przeglądu szerokości 0,5—0,7 m i przejść roboczych do przenoszenia skrzyń — szerokości 1,25— 1,5 m.

Przejścia powinny być oznaczone na podłodze pasami (szerokości 8 cm) naniesionymi białą farbą lub kredą.

566. Sprzęt przechowywany pod wiatami należy ustawiać podobnie jak w magazynach, natomiast w parkach odkrytych należy wyznaczać odstępy odpowiednio większe, aby ułatwić dostęp i obsługiwanie.

111

567. Przechowywany sprzęt wyposażony w pokrowce należy bezwzględnie przykrywać nimi.

568. Sprzęt holowany z kołami o oponach GK, pneumatycznymi lub pełnymi przechowuje się:

— sprzęt zaliczony do grupy eksploatacyjnej (w okresie przechowywania do 3 miesięcy) podlega konserwacji częściowej i umieszczeniu na kozłach lub drewnianych podkładach z wycięciami dostosowanymi do krzywizny kół (długość wycięcia nie powinna być mniejsza od 1/3 średnicy koła, a szerokość nieco większa od szerokości koła). Koła należy okresowo co 7—10 dni obracać o 1/4 obwodu; w tym celu na zewnętrznej tarczy koła oznacza się cyframi (białą farbą) cztery położenia;

— sprzęt przechowywany powyżej 3 miesięcy lub wchodzący do zapasu niezniżalnego podlega konserwacji całkowitej; ustawia się go na podnośnikach (podstawkach) odciążających resory tak wysoko, aby dolna zewnętrzna część koła znajdowała się co najmniej . 10 cm od podłoża (załącznik 7).

W celu równomiernego rozprowadzenia smaru w łożyskach należy okresowo obracać koła w czasie obsługiwań technicznych, przy czym zwracać uwagę na ochronę kół gumowych przed szkodliwym działaniem promieni słonecznych, paliw, smarów i silnych odkształceń, szczególnie w niskiej temperaturze — poniżej 258 K (—15°C). Dlatego w czasie czyszczenia, smarowania i OT należy zwrócić szczególną uwagę, aby nafta, benzyna, smary i inne rozpuszczalniki nie dostały się na ogumienie. Czyszczenie, zmywanie ww. substancjami ogumienia i pokrywanie go wapnem kre-dowym oraz stosowanie innych sposobów nie przewidzianych w instrukcjach o użytkowaniu jest kategorycznie zabronione. Dane o stanie ogumienia kół (kategoria, strzałka ugięcia, data produkcji, numery opon GK i pełnych) należy wpisywać do książki sprzętu.

569. Sprzęt uzbrojenia i elektroniki znajdujący się w magazynach należy ustawiać na kozłach (podkładach, podstawkach), w stosy, układać w szafach na półkach, regałach lub rozwieszać na wieszakach — zgodnie z wymaganiami dotyczącymi przechowywania danego mienia. Mienie należy rozmieszczać według asortymentu, wzorów, kategorii, a zapas niezniżalny — wg grup oznaczając je umownymi symbolami.

570. Regały, szafy, stosy, wieszaki i półki powinny być oznakowane kolejnymi numerami na zawieszonych w sposób jednolity wywieszkach. .

571. Materiały techniczne w zależności od ich wrażliwości na zmiany temperatury i oddziaływanie warunków atmosferycznych i klimatycznych przechowuje się w magazynach ogrzewanych lub^ nie ogrzewanych na odpowiednio przygotowanych miejscach (szafach, półkach, regałach itp.).

112

572. W wydzielonych i oddzielnych pomieszczeniach należy przechowywać następujące grupy materiałów:

— smary, farby, lakiery, rozpuszczalniki (rozcieńczalniki) i płyny do napełniania urządzeń artyleryjskich (steol M, olej wrzecionowy AK);

— materiały do czyszczenia (nie przechowywać ich razem ze smarami, farbami, lakierami, innymi chemikaliami i butlami ź gazami technicznymi);

— chemikalia (wapno niegaszone, karbid, soda kaustyczna, soda kalcynowana, saletra, kwasy, sole itp.);

— butle ze sprężonym powietrzem, azotem i tlenem;— butle z wodorem.Wymienione grupy materiałów można przechowywać pod jednym dachem lub w

jednym magazynie, lecz powinny być oddzielone ściankami ogniotrwałymi sięgającymi sufitu.

Kategorycznie zabrania się przechowywania wymienionych materiałów w jednym magazynie, wspólnie ze sprzętem uzbrojenia, elektronicznym lub amunicją.

573. Dokumenty i przyrządy niejawne, magnetrony, filtry kodowe itp. należy przechowywać w oddzielnych i specjalnie do tego celu przeznaczonych i odpowiednio zabezpieczonych szafach stalowych.

2. Przechowywanie broni strzeleckiej

574. Broń strzelecką skompletowaną w odpowiedni zestaw wyposażenia należy przechowywać w magazynach nie ogrzewanych', w opakowaniu typowym z odpowiednimi wkładkami. Skrzynie z bronią. należy zaplombować. Oporządzenie (pasy, torby brezentowe itp.) należy wyjąć ze skrzyń w celu zapobieżenia jego nisz-czeniu. Jeżeli w opakowaniu jest specjalny przedział do przechowywania oporządzenia, można nie wyjmować go z opakowania.

575. Skrzynie z bronią przeznaczoną do przechowywania układać w stosy według wzorów i kategorii.

Na stosach z bronią powinny być wywieszki. Broni szkolnej nie przechowywać razem z bojową. Przechowywanie broni strzeleckiej w stosach bez opakowania jest zabronione.

Broń zdana przez pododdziały na tymczasowe przechowywanie do magazynu uzbrojenia oddziału powinna pozostać w ewidencji tych pododdziałów, a w magazynie powinna być ujęta w książce depozytowej magazyniera uzbrojenia; broń zdeponowaną należy przechowywać oddzielnie.

Dowódca pododdziału powinien:— okresowo sprawdzać, jak ta broń jest przechowywana w magazynie uzbrojenia;

113

— dokładnie znać stan techniczny broni i wyniki przystrzeliwania;— organizować obsługiwanie techniczne, uzgadniając zamierzenia z szefem

uzbrojenia.576. Broń przekazywaną do magazynu uzbrojenia z pododdziałów należy poddać

przeglądowi technicznemu, w razie potrzeby naprawić i przystrzelać zgodnie z odpowiednimi instrukcjami dotyczącymi opisu, użytkowania i naprawy.

Broń dostarczona z zakładów produkcyjnych (składnic wyższego szczebla) z danymi świadczącymi o przystrzelaniu jej przez zakład produkcyjny, składnicę lub warsztat uzbrojenia okręgu nie podlega przystrzeliwaniu.

Dowódcy pododdziałów są obowiązani przystrzelać broń po otrzymaniu jej z magazynu oddziału.

577. Karabiny wyborowe przechowywać z nałożonymi na celowniki optyczne kapturkami, pod które podłożyć papier pergaminowy.

578. Pistolety (rewolwery) zezwala się przechowywać w szafach bez futerałów ze zwolnionymi kurkami.

Magazynków nie wyjmować z chwytów pistoletów. Magazynki zapasowe przechowywać przywiązane do magazynków znajdujących się w chwytach pistoletów. Szafy powinny być wyposażone w listwy z oddzielnymi gniazdami dla każdego pistoletu (rewolweru), Szafy należy zamykać dwa zamki i plombować. Klucze od zamków powinien przechowywać magazynier uzbrojenia.

W razie przechowywania pistoletów (rewolwerów) w typowym opakowaniu należy przymocować wieka wkrętami, a skrzynki zaplombować.

Lufy przechowywanych karabinów maszynowych powinny być przestrzelane, a wyniki przystrzelania wpisane do książki karabinu maszynowego. Pokrowce karabinów maszynowych przechowywać na regałach lub rozmieszczać na listwach albo wieszakach.

579. W wypadku przechowywania wielkokalibrowych i przeciwlotniczych karabinów maszynowych w opakowaniu należy:

— zespół przesuwny przesunąć do skrajnego przedniego położenia;— lufy zasadnicze odłączyć od karabinów i przechowywać razem z lufami

zapasowymi w opakowaniu karabinu maszynowego lub w oddzielnym opakowaniu;— sprężyny powrotne zwolnić przez wysunięcie tylnej opory tulei prowadzącej

tłoka zaporowego z wycięcia na lufie lub przechowywać odłączone od karabinów maszynowych w tym samym opakowaniu;

— ramkę celownika ustawić w położeniu poziomym;— taśmy nabojowe przechowywać w pudełkach lub skrzynkach w tym samym

magazynie;

114

— mechanizmów naprowadzania przy podstawach nie zaryglowywać;— tuleje łączące podstaw ustawić w położeniu środkowym.580. Przygotowując do przechowywania podstawy przeciwlotniczych karabinów

maszynowych należy:— zdjąć z nich pokrowce i rozwiesić je na regałach w tym samym magazynie;— podstawy ustawić na kozłach w celu odciążenia uresorowania;jako powierzchownie oporowe można przy tym wykorzystywać:Krzyżak, osie kół, wsporniki opór odchylnych, zaczepy lub łuk oporowy; opór

bocznych nie odchylać;— kół podwozia nie ustawiać w położeniu bojowym, aby nie spowodować

osłabienia sprężyn wyrównawczych;— układu jezdnego nie wytaczać spod podstawy;— kołysce nadać największy kąt podniesienia (w celu odciążenia sprężyn

odciążacza);— mechanizmy naprowadzania zaryglować;— osłony kratowe zabezpieczające celownik przechowywać na podstawach.581. Broń strzelecką należy przechowywać w magazynie w stanie

zakonserwowanym metodą bezsmarową.582. Części wymienne i narzędzia luzem (nadmiar skompletowania) należy

przechowywać na regałach w oddzielnych paczkach lub w opakowaniu wysyłkowym — odpowiednio zakonserwowane.

3. Przechowywanie przyrządów optyczno-mierniczych

583.Przyrządy optyczno-miernicze w magazynie sprzętu uzbrojenia (oddziału) przechowywać w typowych skrzynkach i futerałach. Każdy przyrząd powinien być skompletowany w zestawy wyposażenia. Przechowywanie przyrządów w skrzynkach przeznaczonych do przewożenia jest zabronione. Przekładki i sukno skrzynek do układania przyrządów należy przesypać naftaliną lub innymi środkami przeciwmolowymi.

Skrzynki i futerały z przyrządami ustawiać na regałach i półkach.Dalmierze zamontowane na PUAZO nakrywać pokrowcami i przechowywać

razem z PUAZO. 584. Regały do przechowywania przyrządów powinny być:— odpowiednio wytrzymałe;— tak ustawione, aby było do nich wygodne i bezpośrednie dojście umożliwiające

sprawdzanie przyrządów;— możliwie dużej wysokości, zapewniającej maksymalne wykorzystanie

pomieszczenia magazynu;115

—w miarę możliwości zasłonięte w celu zabezpieczenia przyrządów przed kurzem;

— przystosowane do przechowywania różnych przyrządów i maksymalnego wykorzystania.

Materiał na regały powinien być suchy, ale nie smolisty. W magazynach, w których przechowuje się przyrządy, nie wolno przechowywać kwasów, smarów, soli i akumulatorów.

585. W odniesieniu do przechowywanych przyrządów elektronowo-optycznych przestrzegać następujących wymagań:

— zaciski i styki powinny być czyste i suche, zaś baterie akumulatorów odłączone od przechowywanych przyrządów, przetwornic i przechowywane osobno;

— nie uformowane akumulatory srebrowo-cynkowe (bez elektrolitu) zezwala się przechowywać razem z przyrządami. W celu zapewnienia szczelności przechowywanych zespołów przyrządów należy równomiernie dokręcić śruby pokryw zespołów.

586. W odniesieniu do przechowywanych przyrządów topograficznych, przyrządów do kierowania ogniem artylerii naziemnej i wyposażenia kreślarskiego stosować się do wskazówek podanych niżej:

— teodolity, niwelatory i kierownice (geodezyjne) przechowywać tak samo, jak optyczne przyrządy artyleryjskie;

— wszystkie części cierne przyrządów topograficznych nasmarować odpowiednim środkiem konserwacyjnym;

— stalowe taśmy miernicze i ich kołki nasmarować płynem PKB i ułożyć rzędami w stosy. W każdym stosie nie może być więcej niż pięć przedmiotów ułożonych jeden na drugim;

— kompasy przechowywać w pudełkach ułożonych szkłem do góry; w celu zabezpieczenia igieł magnetycznych przed rozmagnesowaniem ustawiać je przy tym tak, aby północny koniec igły magnetycznej jednego kompasu był skierowany do południowego końca igły magnetycznej drugiego; zachować przy tym ogólny kieru-nek igieł „północ-—południe";

— przyrządy z celuloidu przechowywać w pudełkach z kartonu. Pokrywy pudełek powinny być otwarte, a między przyrządami w pudełku powinny być przekładki z cienkiego papieru;

— jeżeli nie ma pudełek, to przyrządy z celuloidu przechowywać ułożone bezpośrednio na regałach, przełożywszy przyrządy cienkimi papierowymi przekładkami;

— suwaki logarytmiczne przechowywać w futerałach na półkach, układając je rzędami jedne na drugich na wysokość nie większą niż 30 suwaków;

— wyposażenie kreślarskie. przechowywać w szafach lub na zasłoniętych regałach; przyborniki kreślarskie przechowywać w futerałach, zaś znajdujące się w nich przybory kreślarskie zawijać w przetłuszczony papier.116

587. W przypadku przechowywania stacji dźwiękowych w składzie uzbrojenia oddziału należy — oprócz przestrzegania podanych wyżej wymagań — rozmieszczać przyrządy i wyposażenie wchodzące w skład kompletu jednej stacji na regałach w oddzielnych grupach; między sąsiednimi przyrządami należy zachować 5—10-cen-tymetrowe odstępy.

Zezwala się układać przyrządy w dwóch rzędach (oprócz centralnego przyrządu rejestracyjnego) pod warunkiem, że między rzędami będą ułożone drewniane listwy; odbiorniki dźwięku ustawiać przykrywkami do góry.

588. Przed przechowywaniem wszystkie mechanizmy stacji należy sprawdzić przez włączenie do pracy pod obciążeniem i oczyścić z pyłu i błota, zaś elementy nie mające pokryć ochronnych posmarować cienką warstwą smaru. Do czyszczenia mechanizmów używać miękkiego pędzla włosianego lub czystej miękkiej szmatki.

589. W odniesieniu do przechowywanych w magazynie oddziału aparatów fotograficznych i wyposażenia fotograficznego przestrzegać wskazówek dotyczących przechowywania przyrządów Optycznych.

590. Opakowanie chemikaliów fotograficznych powinno być szczelne; puszki (słoiki) powinny być szczelne — zamknięte, przykrywkami i zalane parafiną lub lakiem do pieczęci.

591. Obiektywy zapasowe zawinąć w bibułę papierosową, ułożyć w futerałach z watą i przechowywać na regałach (w szufladach).

Filmy, klisze fotograficzne i papier fotograficzny przechowywać na zaciemnionych regałach (w szafach).

592. Pod wpływem działania substancji smolistych, kamfory, świeżych lakierów, drzewa smolistego, kauczuku, cynku, olejów utleniających się i parujących oraz rtęci powstają na filmach i kliszach zaciemnienia; dlatego przechowywanie tych materiałów razem z filmami, kliszami fotograficznymi i papierem fotograficznym jest zabronione.

593. Filmy, klisze fotograficzne i papier fotograficzny przechowywać w pudełkach lub kopertach na półkach (z wysuwanymi wkładami), na regałach, ułożone w jednym rzędzie bokiem obok siebie w celu uniknięcia nacisku górnych warstw na dolne. Filmy do aparatów filmowych przechowywać w zakładowym opakowaniu blaszanym. Rulony papieru fotograficznego przechowywać w pionowym położeniu, ustawiając je powierzchniami czołowymi do dołu.

594. Filmy, klisze fotograficzne i papier fotograficzny pod wpływem działania wysokiej temperatury i wilgoci ulegają psuciu; dlatego pomieszczenie do przechowywania tych materiałów powinno być suche, z dobrą wentylacją i określoną stałą temperaturą.

117

595. filmy, klisze fotograficzne i papier fotograficzny mają ograniczona okres przechowywania; dlatego należy je systematycznie odświeżać, zużywając w okresie gwarancyjnym przede wszystkim

materiały starsze.

4. Przechowywanie dział i moździerzy w parkach

596. Działa i moździerze przechowywane w parkach odkrytych lub pod wiatami ustawia się w równych rzędach, tak aby było możliwe wyciągnięcie dowolnego działa lub moździerza bez naruszenia sąsiednich rzędów. W tym celu powinny być między sąsiednimi rzędami przejścia szerokości 2—3 m w zależności od rodzaju dział lub moździerzy. Odległość między kapturami kół stojących w rzędzie dział i moździerzy powinna przy tym zapewniać swobodę w zdejmowaniu lub zakładaniu kół; w odniesieniu do dział przeciwlotniczych odległość ta powinna być taka, aby przy kącie podniesienia zespołu wahadłowego wynoszącym 35° była możliwość obrócenia zespołu obrotowego o 360°.

597. Działa przeciwlotnicze w parkach odkrytych przechowywać z rozstawionymi ramionami bocznymi podwozia ustawionymi na. podnośnikach; pod płyty oporowe podnośników podłożyć przy tym drewniane podkłady średnicy 25—35 cm. Wysokość podkładów po wykręceniu naśrubnic podnośników, powinna być taka, aby koła podwozia znajdowały się w odległości co najmniej 10 cm od podłoża.

598. W celu zwiększenia stateczności dział i moździerzy przechowywanych w parkach odkrytych i pod wiatami o miękkim gruncie należy pod kozły (podstawki), na których są ustawione działa lub moździerze, podłożyć drewniane płyty zwiększające powierzchnię oporową kozła na gruncie.

599. W celu zabezpieczenia opon kół przed działaniem promieni słonecznych należy je przykryć pokrowcami brezentowymi, matami lub innymi podręcznymi materiałami.

600. Powierzchnie nie malowane dział lub moździerzy, przechowywanych w odkrytych parkach i pod wiatami, powinny być odpowiednio zakonserwowane.

Wszystkie wgłębienia, rowki, szczeliny i otwory w nasadzie zamkowej, zamku i mechanizmach zapełnić lub dokładnie pokryć smarem podgrzanym do 333—353 K (60—80°C).

Luzy i szczeliny w miejscach przylegania pokryw, uresorowania, w miejscach przegubów i nieszczelnych połączeń (ucha, tulejki itp.) pokryć za pomocą pędzla gorącym, podgrzanym do 333—353 K (60—80°C) smarem tak, aby uniemożliwić dostanie się wody do wnętrza mechanizmów lub do szczelin między częściami.

601. W działach, których lufy mają swobodną rurę rdzeniową,

118

uszczelnić smarem lub zamalować szczelinę między rurą rdzeniową a płaszczem po uprzednim zaszpachlowaniu.

Odchylne dolne tarcze ochronne dział należy opuścić — w celu zapobieżenia osiadaniu na nich opadów atmosferycznych, a rolki ogonów ustawić z tego samego powodu w położeniu pionowym.

602. Działa i moździerze przechowywać przykryte pokrowcami. Pokrowce należy okresowo suszyć. W celownikach z niezależną linią celowania należy przed założeniem pokrowca na działo pokryć wskazówki działowe ze wskaźnikami celowników pokrętłem mechanizmu wycelowania.

Na okres długotrwałego przechowywania sprzętu przewody luf w celu zabezpieczenia ich przed korozją konserwować metodą bez-smarową.

Przed zakonserwowaniem przewody luf należy dokładnie oczyścić i odmiedzić specjalnym płynem do czyszczenia.

Wylot lufy i nasadę zamkową przykryć typowymi pokrowcami.

5. Przechowywanie amunicji

683. Amunicję znajdującą się w oddziałach należy przechowywać w oddzielnych krytych i nie ogrzewanych magazynach amunicji typu naziemnego, podziemnego lub półpodziemnego. Zasady wspólnego przechowywania różnych rodzajów środków bojowych są podane w załączniku 8. W magazynach tych należy przechowywać wyłącznie amunicję. Zabrania się przechowywania amunicji razem z innym sprzętem, materiałami technicznymi itp.

Czasowe przechowanie amunicji na odkrytej i nie zabezpieczonej przestrzeni jest dopuszczalne tylko w przypadkach:

— wyładowywania z wagonów kolejowych — do czasu zwiezienia jej do magazynów;

— zgromadzenia jej obok torów kolejowych (na placu załadowczo-wyładowczym) w celu załadowania do wagonów kolejowych;

— rozmieszczenia oddziałów w warunkach polowych. Dopuszczalne jest przechowywanie amunicji szkolnej ćwiczebnej i ślepej na odkrytych placach pod wiatami.

We wszystkich wymienionych przypadkach amunicja powinna być zabezpieczona przed bezpośrednim działaniem opadów atmosferycznych, promieni słonecznych i odpowiednio chroniona.

604. "\y wyjątkowych przypadkach i na podstawie zarządzenia Sztabu Generalnego dowódca okręgu (równorzędny) może wydać zezwolenie (polecenie) na przechowywanie amunicji w czołgach, działach pancernych, transporterach opancerzonych, w działowniach itp.

605. Zabrania się przechowywania środków pirotechnicznych

119

(nabojów sygnalizacyjnych i oświetlających), prochu dymnego i wyrobów z niego (petard, lontów prochowych itp.) w jednym pomieszczeniu z amunicją.

Do przechowywania ww. środków wykorzystuje się oddzielne pomieszczenie murowane o odpowiedniej kubaturze.

Jeżeli nie dysponuje się takim pomieszczeniem, można wymienione środki pirotechniczne, proch dymny i jego wyroby przechowywać w niszach wykopanych w suchym terenie, odpowiednio zabezpieczonych przed wodą gruntową i oddziaływaniem warunków atmosferycznych.

Budynek lub niszę dla środków pirotechnicznych można wykorzystać (urządzić) w rejonie magazynów zachowując co najmniej 40-metrowe odstępy między zespołami budynków przeznaczonych na amunicję.

606. Naboje artyleryjskie przechowuje się w oddziałach tylko w stanie złożonym, uzbrojone (z wkręconym zapalnikiem) lub nie uzbrojone (bez zapalnika), a pociski rakietowe — w stanie złożonym, nie uzbrojone.

607. Do nabojów i pocisków rakietowych złożonych zalicza się:— naboje scalone, uzbrojone lub nie uzbrojone z -tym zastrzeżeniem, że zapalniki

przechowuje się w jednym 'pomieszczenia' (schronie amunicyjnym) obok skrzyni z nabojami;

— naboje rozdzielnego ładowania z ładunkiem umieszczonym w łusce i pociskami (granatami) uzbrojonymi lub pociskami (granatami) nie uzbrojonymi z tym zastrzeżeniem, że zapalniki przechowuje się w jednym pomieszczeniu (schronie amunicyjnym) obok skrzyni z nabojami;

— naboje rozdzielnego woreczkowego ładowania (ładunek ładuje się do komory ładunkowej w woreczku bez łuski z pociskami (granatami) uzbrojonymi lub nie uzbrojonymi z tym zastrzeżeniem, że zapalniki przechowuje się w jednym pomieszczeniu (schronie amunicyjnym) obok skrzyni z nabojami, gotowymi ładunkami prochowymi i zapłonnikami do nich;

— pociski rakietowe złożone, nie uzbrojone z tym zastrzeżeniem, że zapalniki przechowuje się w jednym pomieszczeniu (schronie amunicyjnym) obok skrzyń z pociskami;

— naboje moździerzowe (do kalibru 120 mm włącznie) z granatami uzbrojonymi, z ładunkami zasadniczymi włożonymi do trzona brzechwy granatu i kompletem zamiennych ładunków dodatkowych i zapasowych w opakowaniu, umieszczonych razem z granatami w skrzyni;

— naboje do granatników ręcznych z granatami złożonymi i uzbrojonymi (wszystkie elementy i zapalniki wkręcone lub włożone), z pierścieniem nasadzonym na skrzydełka brzechw i z całkowitym zestawem ładunków prochowych w opakowaniu, umieszczonych razem z granatami w skrzyni lub przechowywanych oddzielnie

120

w szczelnym opakowaniu w tym samym pomieszczeniu, w którym są przechowywane naboje;

608. Zapalniki głowicowe wkręcone w pociski powinny być uszczelnione zgodnie z instrukcją o uzbrajaniu naboi.

609. W magazynie amunicji oddziału przechowywać tylko amunicję I kategorii, przeznaczoną do uzbrojenia etatowego. Amunicję III i V kategorii, bezpieczną w przechowywaniu i przewożeniu, zdawać za zezwoleniem szefa służby uzbrojenia i elektroniki okręgu wojskowego (równorzędnego) do okręgowej składnicy amunicji.

610. Amunicję .niebezpieczną w przechowywaniu i przewożeniu należy zniszczyć w oddziałach zgodnie z zasadami podanymi w niniejszych przepisach.

Amunicję niebezpieczną w przechowywaniu i przewożeniu należy przechowywać w oddzielnym pomieszczeniu do chwili zniszczenia. Zniszczyć ją należy po uzyskaniu zezwolenia szefa służby uzbrojenia i elektroniki okręgu wojskowego (równorzędnego) i zatwierdzeniu przez niego wykazu amunicji podlegającej zniszcze-niu.

611. Niewybuchy pocisków, granatów moździerzowych i do granatników, granatów ręcznych i nasadkowych należy niszczyć w miejscu ich upadku (znalezienia), zachowując odpowiednie środki bezpieczeństwa, podane w niniejszej instrukcji.

612. Przechowywaną amunicję należy układać w magazynie (niszach) w taki sposób, aby istniała możliwość sprawdzania jej stanu jakościowego, przeliczania (ewidencja), przyjmowania i wydawania. Dlatego podczas układania amunicji należy pozostawiać w magazynie wolne przejścia:

— robocze — na wprost każdych drzwi magazynu (niszy) — szerokości 1J5 m i wzdłuż ściany (przejście zasadnicze) — szerokości 1,25 m. Jeżeli skrzynie z amunicją są dłuższe niż l m,, można szerokość przejść roboczych zwiększyć do 1,75—2 m;

— kontrolne — wzdłuż pozostałych ścian magazynu (niszy) — szerokości 0,6 m;Wszystkie przejścia należy oznaczyć na podłodze magazynu ograniczającymi

liniami — namalowanymi białą farbą — szerokości 80 mm.613. Skrzynie z amunicją układa się w stosy (partiami amunicji) — wiekami do

góry. Dolną warstwą skrzyń należy układać na podkładach drewnianych o przekrojach nie mniejszych niż 12 x18 cm. Do czasu wykonania nowych podkładów można stosować belki o przekrojach nie mniejszych niż 10X10 cm.

Podkłady pod skrzynie z amunicją układane w stosy należy układać w taki sposób, aby zapewniały dostateczną stateczność stosu, dobre wietrzenie magazynu i nie wystawały w przejściach.

Skrzynie układa się w stosach tak, aby były zwrócone znakowa-

121

niem w stronę przejść. Jeżeli tej zasady nie można zachować wskutek nierównomiernego rozłożenia ciężaru w skrzyni, można zmniejszyć liczbę skrzyń ułożonych znakowaniem w stronę przejść do 50°/o.

614. Wysokość stosów nie może .przekraczać dopuszczalnej wysokości przewidzianej dla danego rodzaju amunicji oraz nie może wpływać na przekroczenie dopuszczalnego obciążenia na l m2 podłogi w danym magazynie. Należy również uwzględniać wytrzymałość dolnej warstwy skrzyń z amunicją.

Dopuszczalne obciążenie na l m2 podłogi magazynu powinno być podane w dokumentach budowlanych magazynu i wypisane na metryce wywieszonej w magazynie.

Dla stworzenia warunków umożliwiających odpowiednie wietrzenie magazynów należy między górną warstwą stosu a sufitem pozostawić wolną przestrzeń wysokości co najmniej 0,5 m.

615. Podczas układania amunicji w stosy należy przestrzegać następujących wymagań:

— wszystkie uzbrojone naboje artyleryjskie i moździerzowe zapalniki, granaty ręczne z zapalnikami i nie uzbrojone naboje kumulacyjne należy układać w stosy do wysokości 2 m

— nie uzbrojone naboje artyleryjskie i moździerzowe kalibru do 152 mm, ładunki w łuskach i woreczkach, uzbrojone naboje 'przeciwpancerne, granaty ręczne bez zapalników, naboje do broni

strzeleckiej i środki pirotechniczne należy układać w stosy do wysokości 3 m.616. Amunicję należy układać w stosy w taki sposób, aby stosy były dostatecznie

stateczne. W związku z tym stosy wysokości ponad 1,5 m należy mocować listwami w połowie wysokości lub w dwóch miejscach na wysokości 1/3 i 2/3 stosu.

617. Pociski w opakowaniu cylindrycznym należy układać w stosy warstwami. W celu zapewnienia im stateczności i ułatwienia układania należy rozdzielać warstwy stosu listwami grubości 2— 2,5 cm. Zakończenia listew należy połączyć listwami, które służą jednocześnie za oporę skrajnych rzędów pocisków.

Zabrania się przybijania listew gwoździami bezpośrednio do opakowania z amunicją.

618. Stosy należy ponumerować i umieścić na każdym z nich od strony przejścia roboczego (zasadniczego) wywieszkę materiałową ustalonego wzoru.

Zabrania się przybijania wywieszek materiałowych gwoździami do skrzyń z amunicją.

W celu zabezpieczenia wywieszek materiałowych przed szybkim zniszczeniem zaleca się umieszczać je w oprawie z folii lub w ramkach drewnianych (blaszanych) za szybką szklaną i zawieszać za pomocą haczyka ramki na stosach z amunicją.

619. W jednym stosie układa się naboje jednego rodzaju i jednej

122

partii. Przechowywanie jednej partii naboi w różnych stosach lub magazynach (niszach amunicyjnych) dopuszczalne jest w wypadku, gdy partia naboi nie mieści się w jednym magazynie (niszy) lub gdy powinna być rozłożona w magazynach (niszach) do dyspozycji poszczególnych pododdziałów.

620. Naboje zespolone i rozdzielnego ładowania dostarcza się do oddziału partiami. Bazy, składnice (równorzędne) kompletując partię nabojów, podają określony numer kompletowania nabojów.

Każda skrzynia zawiera naboje jednego znaku balistycznego z ładunkami jednej partii kompletowania. Granaty moździerzowe dostarczane do oddziałów w skrzyniach są ułożone według partii elaboracji i znaków balistycznych. Naboje moździerzowe układa się podobnie do granatów moździerzowych; ładunki zasadnicze i dodatkowe powinny przy tym być w zasadzie jednej partii, jednego , zakładu kompletującego i jednego roku kompletowania. Jeżeli jest to możliwe, należy unikać dzielenia partii amunicji między różne oddziały okręgu wojskowego.

621. W razie przechowywania amunicji różnych rodzajów i partii w jednym magazynie należy między stosami amunicji zachować 10-centymetrowe odstępy.

622. Zabrania się przechowywania w jednym stosie amunicji zdatnej do użytku i niezdatnej, amunicji rozkompletowanej, wycofanej z użytku i której używanie jest zabronione.

Tego rodzaju amunicję należy przechowywać w oddzielnych stosach, na których powinny się znajdować wywieszki z napisem „Zabronione używanie" lub „Niezdatne do użytku".

623. Naboje artyleryjskie, moździerzowe i do granatników, pociski rakietowe, ładunki prochowe, zapalniki, środki pirotechniczne, naboje karabinowe, pistoletowe i rewolwerowe oraz granaty ręczne należy układać w stosy według wzorów uzbrojenia, kalibrów i sposobu działania, sortując z kolei według partii, znaków zakładu kompletującego i roku kompletowania (produkcji).

624. Granaty ręczne należy przechowywać bez wkręconych zapalników. W związku z tym w otwór do zapalnika granatu należy wkręcić korek. Zapalniki należy przechowywać w szczelnym (hermetycznym) opakowaniu w skrzyniach razem z granatami.

625. Niepełne skrzynie amunicji zaopatrzyć w kartki, na których należy podać liczbę naboi znajdujących się w skrzyni. Niepełne skrzynie amunicji należy ułożyć w górnej warstwie stosu.

Skrzynie z nabojami do broni strzeleckiej luzem oraz niepełne skrzynie naboi i granatów ręcznych powinny być dobrze zamknięte i opieczętowane lub zaplombowane.

626. Amunicję należy przechowywać w opakowaniu typowym i sprawnym. Znakowanie na skrzyniach powinno być czytelne i odpowiadać znakowaniu naniesionemu na amunicji znajdującej się w tym opakowaniu. Poprzednie (stare) znakowanie na skrzyniach,

123

nie odpowiadające znakowaniu amunicji znajdującej się w skrzyniach, należy usunąć lub zamalować, a następnie nanieść znakowanie odpowiadające znakowaniu amunicji znajdującej się w skrzyniach.

627. Opakowania hermetyczne zapalników, zapłonników, amunicji do broni strzeleckiej, zapalników do granatów ręcznych, środków pirotechnicznych należy otwierać tylko w razie potrzeby i tylko w tym wypadku, gdy nie ma amunicji w opakowaniu nie-hermetycznym.

628. Amunicję szkolną i treningową oraz ćwiczebną i pozoracyjną należy przechowywać w oddzielnych magazynach (komorach) składów oddziałów. Zabrania się przechowywania amunicji szkolnej, treningowej, ćwiczebnej i pozoracyjnej w jednym magazynie razem z amunicją bojową z wyjątkiem rodzajów amunicji i elementów podanych w załączniku 8.

Każdy z wymienionych rodzajów amunicji należy przechowywać w oddzielnym stosie.

629. Nie pomalowane granaty (pociski) artyleryjskie i moździerzowe powinny być pokryte cienką warstwą smaru działowego (w takim stanie powinny być dostarczane przez składnice okręgowe).

630. Pociski rakietowe przechowuje się oddzielnie od amunicji do dział artylerii lufowej w magazynach położonych na skraju składów oddziałów (skrajnych — w stosunku do otaczających skład pól i lasów). W razie gdy zasady tej nie można zastosować, zezwala się przechowywać je razem z amunicją do dział artylerii lufowej w skrajnych magazynach składów.

631. Pociski rakietowe należy przechowywać tylko w stanie złożonym, nie uzbrojone.

Pociski rakietowe uzbraja się na stanowisku ogniowym zgodnie z wymaganiami instrukcji o użytkowaniu.

Zapalniki do pocisków rakietowych należy przechowywać w komplecie w zakładowym opakowaniu hermetycznym.

632. Pociski rakietowe należy układać w stosy według jednakowego rodzaju, partii, roku elaboracji i kompletowania, jednakowego znaku balistycznego i znaku ciężarowego.

Stosy z pociskami rakietowymi powinny mieć wysokość: do 3 m dla kalibrów do 200 mm i do 2,5, m dla kalibrów 200 mm i większych. Stosy z elementami pocisków rakietowych (zapalnikami, nabojami pirotechnicznymi, uniwersalnymi zapłonnikami elektrycznymi itp.) powinny mieć wysokość nie przekraczającą 2 m razem z grubością podkładów.

633. Pociski rakietowe należy układać w magazynach w taki sposób, aby ich głowice były skierowane w stronę pól (lasu). Zabrania się układania pocisków rakietowych głowicami w stronę

124

magazynów z amunicją, zabudowań mieszkalnych, torów kolejowych, zakładów przemysłowych i innych obiektów.

634. Elementy pocisków rakietowych — zapalniki, naboje pirotechniczne (ponad kompletem) i uniwersalne zapłonniki elektryczne — należy przechowywać w magazynach w szczelnym opakowaniu zakładowym; w jednym stosie należy ułożyć elementy jednakowej partii, roku produkcji i jednakowego znaku zakładu produk-cyjnego.

Zabrania się przechowywania wyżej wymienionych elementów pocisków rakietowych na wolnym powietrzu. Zabrania się również przechowywania pocisków rakietowych bez korków wkręconych w oko zapalnika pocisku, z nieszczelną komorą napędową, bez tekturowych wkładek i bez opakowania.

635. Naboje typu PG dostarcza się do oddziałów tylko w stanie uzbrojonym z ładunkami startowymi ułożonymi w skrzyni razem z granatami.

636. Naboje PG zezwala się przechowywać w składach oddziałów i związków taktycznych razem (w jednym magazynie) z inną amunicją z wyjątkiem prochu dymnego, naboi specjalnych i środków pirotechnicznych.

Naboje do granatników w stanie złożonym, z silnikami napędowymi, należy układać w magazynie w taki sposób, aby głowice ich były skierowane w stronę pola lub lasu.

Zabrania się układania tego rodzaju naboi głowicami w stronę stosów z amunicją, blisko położonych zabudowań mieszkalnych, torów kolejowych, zakładów przemysłowych i innych obiektów. Zabrania się przechowywania naboi do granatników na placach (nawet tymczasowo).

Maksymalna wysokość stosu przechowywanych w składach oddziałów naboi do granatników, razem z grubością podkładów, może wynosić:

— w odniesieniu do wszystkich naboi uzbrojonych i naboi z granatami kumulacyjnymi — do 2 m.

6. Właściwości przechowywania amunicji pomocniczej

637. Naboje pomocnicze (pociski i granaty zapalające, oświetla-, jące, dymne) do czasowego przechowywania należy wydawać oddziałom i składom oddziałów jedynie na czas strzelań ćwiczebno-bojowych tymi nabojami (granatami, pociskami).

638. Po zakończeniu strzelań nie zużyte naboje pomocnicze należy zdać w okresie 30 dni od zakończenia strzelań do okręgowej lub najbliższej centralne składnicy (bazy) amunicji albo do poligonowego punktu zaopatrzenia w amunicję.

125

639. Przechowując naboje pomocnicze, należy przestrzegać następujących zasad:— przechowywać je oddzielnie od pozostałej amunicji w pomieszczeniach,

których ściany i podłoga są wykonane z materiału ogniotrwałego (jeśli nie ma takich pomieszczeń, można przechowywać je pod wiatami), tylko w opakowaniu, układając je w stosy o dwóch rzędach do wysokości 1,5 m; między stosami należy pozostawić przejście szerokości co najmniej 0,7 m, aby był możliwy dostęp do każdej skrzyni;

— miejsce przechowywania amunicji pomocniczej zaopatrzyć w odpowiednie wyposażenie, jak skrzynie metalowe lub nosze z metalowymi siatkami do przenoszenia naboi (pocisków), z których wycieka ciecz lub wydostaje się masa dymotwórcza.

640. Amunicję pomocniczą przewozi się wg zasad ogólnie przyjętych w odniesieniu do przewożenia amunicji.

7. Przechowywanie amunicji w warunkach polowych i w punktach załadowczo-wyładowczych

641. .Organizacja przechowania amunicji, gdy oddziały znajdują się w warunkach polowych, powinna odpowiadać wymaganiom niniejszych przepisów.

Jeżeli w miejscu rozmieszczenia oddziałów w warunkach polowych nie ma murowanych magazynów lub schronów do przechowywania amunicji, zezwala się przechowywać ją pod wiatami, opończami brezentowymi lub w niszach ziemnych krytych z wierzchu.

642. Amunicję przeznaczoną do tymczasowego przechowywania w składach amunicji oddziału lub w punktach załadowczo-wyładowczych zezwala się przechowywać na odkrytych placach z tym zastrzeżeniem, że miejsce (plac), w którym mają być ułożone stosy, należy oczyścić z wszelkiej roślinności (śniegu). Oprócz tego wokół stosów i miejsca (placu) ułożenia amunicji należy wykopać rowki odwadniające.

Amunicję należy układać na drewnianych podkładach (belkach).643. Miejsce (plac) do ułożenia stosów i teren wokół niego w pasie szerokości co

najmniej 10 m należy oczyścić z krzewów i trawy; korony drzew nie powinny zwisać nad stosami z amunicją, a gałęzie nie powinny się stykać ze skrzynkami.

644. W razie przechowywania amunicji na odkrytych placach należy układać ją w stosy o pojemności do trzech wagonów każdy; ogólna liczba stosów w jednym miejscu nie może przekraczać trzech stosów. Między stosami amunicji należy zachować odległości 5—10 m, a między miejscami (placami) na stosy — co najmniej 50 m.

126

645. W celu zabezpieczenia amunicji przed opadami atmosferycznymi i bezpośrednim działaniem promieni słonecznych należy stosy z amunicją — znajdujące się na odkrytych placach — osłonić opończami brezentowymi lub pokrytymi papą daszkami z desek Tub sklejki.

Opończy brezentowych nie należy układać bezpośrednio na skrzyniach z amunicją, lecz naciągać je równo na specjalnie wykonany drewniany szkielet lub puste skrzynie ułożone na wierzchu stosu tak, aby woda swobodnie spływała w czasie deszczu do wykopanych wokół stosu rowków odwadniających; u dołu należy przy-mocować opończę brezentową do wbitych w ziemię kołków.

646. W czasie deszczu należy natychmiast usuwać wodę z załamań (wgłębień) opończy brezentowych. Przy dobrej pogodzie należy odchylić brzegi opończy do góry,' aby zapewnić należyte wietrzenie stosu.

W porze zimowej należy systematycznie usuwać śnieg ze stosów. Miejsce wokół stosów z amunicją (w odległości 2 m) należy oczyszczać ze śniegu. Na wiosnę, w okresie tajania śniegu, należy 'zapewnić stały odpływ wody.

647. Jeżeli amunicja ułożona czasowo pod gołym niebem ma być przewieziona do magazynu, należy przede wszystkim przewieźć amunicję szczególnie wrażliwą na działanie warunków atmosferycznych (naboje moździerzowe, naboje do granatników itp.).

127

Rozdział 3

PRZECHOWYWANIE MIENIA STANOWIĄCEGO ZAPAS NIENARUSZALNY

648. Mienie służby uzbrojenia i elektroniki znajdujące się w oddziale (ZT) i otrzymywane w ramach zaopatrywania wykorzystuje się w pierwszej kolejności (jeżeli nie ma innych poleceń) do zaspokojenia bieżących potrzeb jednostki wynikających z etatu, tabeli i norm należności czasu ,,P". Pozostałe mienie odpowiadające wymogom zaliczenia ich na pokrycie potrzeb mobilizacyjnych utrzymuje się w zapasie nienaruszalnym zgodnie z potrzebami jednostek mobilizujących i mobilizowanych.

649. Zaliczenia mienia do zapasu nienaruszalnego dokonuje się na podstawie punktu w rozkazie dziennym; punkt o zaliczeniu mienia do ZN stanowi podstawę do dokonania odpowiednich zmian w dokumentach ewidencyjno-materiałowych OG (ZT) szefa służby uzbrojenia i elektroniki i magazynu.

650. Odpowiedzialność za uzupełnienie, organizację przechowywania, sprawność techniczną, utrzymanie i kontrolę stanu zapasów nienaruszalnych oraz przestrzeganie wymagań podanych w instrukcjach o przechowywaniu i ewidencji zapasów oraz w niniejszych przepisach ponoszą dowódcy oddziałów (związków taktycznych), ich zastępcy ds. technicznych, kwatermistrze i szefowie uzbrojenia i elektroniki oddziałów (związków taktycznych, równorzędnych) — odpowiednio do zakresu swoich obowiązków.

651. Do zapasów nienaruszalnych zwanych dalej zapasami, a stanowiących wyposażenie jednostek mobilizujących się i mobilizowanych, zalicza się: sprzęt uzbrojenia, elektroniczny i środki bojowe przewidziane w etatach i tabelach należności czasu „W". Do zapasów zalicza się również: zestawy wyposażenia, materiały i zestawy naprawcze (remontowe), dokumentację i instrukcje eksploatacyjno-naprawcze itp. — przy czym środki te nalicza się według ustalonych norm należności.

W zapasie powinien się znajdować sprzęt nowy o odpowiednim przebiegu (rzędu 10% normy międzyremontowej) lub użytkowany,

128

lecz technicznie sprawny, całkowicie ukompletowany i odpowiadający wymaganiom podanym w odpowiednich instrukcjach dotyczących opisu i użytkowania. Do zapasów nienaruszalnych zalicza się:

— sprzęt tabelaryczny występujący -w tabelach należności do etatów czasu „P" i „W";

— sprzęt, wyposażenie i materiały grupy normowanych środków materiałowo-technicznych naliczanych przez OG na podstawie . norm należności;

— środki bojowe (amunicję ogólnowojskową, rakiety itp.).Do zapasów niezniżalnych zalicza się:— zestawy wyposażenia;— materiały i zestawy naprawcze (remontowe);— dokumentację i instrukcje eksploatacyjno-naprawcze.652. Sprzęt, samochody, wyrzutnie, ciągniki i inne środki transportowe do

przewożenia sprzętu uzbrojenia i elektronicznego znajdującego się w zapasie powinny być dotarte i mieć odpowiedni zasób pracy (resurs). Również odpowiedni zasób pracy powinny mieć urządzenia, stacje i zestawy sprzętu rakietowego, radiolokacyjnego, zespoły prądotwórcze i inny sprzęt pozostający w zapasie.

653. Środki bojowe przechowywane w zapasie powinny być kategorii I, z ostatnich lat produkcji, z dużych partii, a wśród nich pociski i granaty moździerzowe pokryte farbą — do sprzętu będącego aktualnie w wyposażeniu oddziału.

654. Występujące w sprzęcie wyposażenie i materiały techniczne powinny być w I i II kategorii i w odpowiednim czasie wymieniane i uzupełniane z takim wyliczeniem, aby przed utratą ważności -użytkowej mogły być wykorzystane w wojsku lub w gospodarce narodowej.

Akumulatory przechowywane w ZN powinny się znajdować w stanie suchym (nie zalane) z tym, że należy zapewnić warunki, które umożliwiają przygotowanie ich do użycia (zdania, uformowania i naładowania) w czasie podwyższonej gotowości bojowej.

655. Sprzęt, środki bojowe i materiały techniczne znajdujące się w zapasie magazynu i przechowywane na środkach transportowych i wozach bojowych należy przechowywać zgodnie z niniejszymi przepisami, wytycznymi mobilizacyjnymi i instrukcjami podanymi w załączniku 4.

656. Zwolnienie sprzętu i środków bojowych z ZN może nastąpić na pewien okres lub na stałe. Okresowego zwolnienia zapasów dokonuje się na podstawie specjalnego pisemnego zarządzenia wydanego przez właściwego przełożonego, w którym określa się rodzaj, ilość i okres zwolnienia zapasów lub przedsięwzięcie wymagające zwolnienia określonych zapasów. Sprzęt i materiały zwolnione na okresowe użycie traktuje się jako zapasy znajdujące się

129

w magazynie, a przed wydaniem ich do pododdziałów należy je od-konserwować i zaewidencjonować w książce ewidencji okresowego zwalniania sprzętu i materiałów z zapasu.

657. Po zakończeniu alarmu bojowego, szkolenia, ćwiczeń lub sprawdzenia stanu technicznego określonego mienia zwolnione okresowo zapasy należy w ciągu 7 dni doprowadzić do całkowitej sprawności technicznej i przydatności użytkowej oraz zakonserwować.

658. Sprzęt po okresowym zwolnieniu i przed ponownym złożeniem do zapasów poddaje się obsługiwaniu technicznemu,' a w przypadku uszkodzenia — naprawie (remontowi) na zasadzie priorytetu.

659. O zwolnieniu sprzętu i materiałów z zapasu nienaruszalnego oraz ponownym złożeniu ich do zapasu każdorazowo składa się meldunek bezpośredniemu przełożonemu.

Jeżeli sprzęt i materiały nie nadają się do ponownego umieszczenia w zapasie ze względu na zupełne lub nadmierne zużycie, składa się bezpośredniemu przełożonemu oddzielny meldunek z podaniem przyczyn zaistniałego zużycia.

660. Planowania do naprawy (remontu) sprzętu (mienia) znajdującego się na długotrwałym przechowywaniu dokonuje się w okręgach przedłużonych o 100°/o,w stosunku do okresów podanych w aktualnych przepisach o klasyfikowaniu mienia służby uzbrojenia i elektroniki. W odniesieniu do sprzętu (mienia) skomplikowanego, w którym występują podzespoły ulegające starzeniu (materiały gumowe, podzespoły elektroniczne sprzęt optyczno-mierniczy itp.) i którego normy międzyremontowe wynoszą 6—8 lat, ustala się okresy międzyremontowe w wymiarze 10 lat.

661. Do przechowywania sprzętu i środków bojowych zaliczonych do zapasu należy wydzielić odpowiednie pomieszczenie odpowiadające warunkom długotrwałego przechowywania.

662. Sprzęt i środki bojowe należy rozmieszczać w magazynach w sposób uwzględniający kolejność wydawania; w pobliżu wyjścia należy umieszczać mienie, które ma być wydawane w pierwszej kolejności. Oprócz tego ustawienie, i rozmieszczenie mienia w magazynie powinno zapewniać jego sprawne ładowanie wyładowywanie) na odpowiedniego rodzaju środki transportowe. Sprzęt lub amunicję będące w zapasie należy przechowywać tylko w przeznaczonych do tego celu magazynach i oddzielanie od mienia przeznaczonego do użytku bieżącego. W przypadku braku oddzielnych magazynów jest dopuszczalne przechowywanie zapasów w magazynach wydzielonych dla mienia przeznaczonego do użytku bieżącego, lecz w osobnych pomieszczeniach, oddzielonych ścianą działową z zamykanymi drzwiami.

664. W każdym magazynie z zapasem nienaruszalnym prowadzi się:

130

— książkę ewidencji sprzętu i materiałów trwałych;— książkę osób przebywających w magazynie;— książkę zaleceń pokontrolnych; —inne dokumenty (karty ewidencyjne, wywieszki materiałowe itp.).665. Sprzęt i amunicję zaliczane do zapasu ujmuje się w ewidencji oddziału, dla

którego są przeznaczone, jeżeli szczegółowe wytyczne nie stanowią inaczej. W przypadku gdy sprzęt i amunicję rozdzielono na pododdziały, ewidencję prowadzi się w rozbiciu na nie.

666. Przyporządkowania sprzętu i amunicji pododdziałom dokonują szefowie uzbrojenia i elektroniki na podstawie rozkazu dowódcy oddziału.

667. Do przechowywania sprzętu lub amunicji przydziela się każdemu pododdziałowi oddzielne miejsce na sprzęt (regał, szafę, wieszak lub stojak) oraz oddzielne miejsce na stosy amunicji; miejsca przechowywania należy kolejno ponumerować, zaczynając od numeru pierwszego i oznaczyć umownym znakiem związanym -. z pododdziałem, dla którego są przeznaczone.

Znaki należy umieszczać w widocznym miejscu na szafach, regałach, stojakach, stosach amunicji itp., a także na odpowiednich asygnatach.

668. Ilość i rodzaj amunicji przechowywanej w zapasie w stanie uzbrojonym, w taśmach i magazynkach oraz sposób jej przechowywania normują specjalne rozkazy i zarządzenia.

669. Odświeżanie lub wymianę sprzętu i amunicji, których okres gwarancyjny przechowywania mija, wymianę sprzętu i amunicji wybrakowanej podczas inwentaryzacji lub kontroli oraz w ramach przezbrajania przeprowadza się na podstawie decyzji szefa służby uzbrojenia i elektroniki- ÓW (RSZ) — zgodnie z planem zaopatrzenia.

W pierwszej kolejności podlegają rotacji środki bojowe, które w wyniku badań laboratoryjnych lub poligonowych zaliczone zostały do mienia nie nadającego się do dalszego przechowywania.

670. Rotację mienia będącego w zapasie przeprowadza się na zasadzie wymiany określonej ilości i asortymentu mienia zdjętego z zapasu i wprowadzenia do zapasów takich samych ilości i asortymentów mienia o odpowiedniej jakości.

671. Ewidencję mienia służby uzbrojenia i elektroniki będącego j w zapasie prowadzi się w oddzielnych książkach ewidencji (kartach ewidencji) wg takiego samego wzoru, jaki ustalono dla sprzętu i środków bojowych użytku bieżącego.

Na początku książki ewidencyjnej umieszcza się wykaz osób funkcyjnych jednostki (wg stanowisk, a nie nazwisk), które mają prawo wstępu do danego magazynu. Wykaz podpisuje szef sztabu jednostki i potwierdza pieczęcią herbową;

131

Sposób prowadzenia całego mienia będącego w zapasie określają wytyczne mobilizacyjne.

672. Ewidencję sprzętu i amunicji będącej w zapasie prowadzi w oddziałach osobiście szef uzbrojenia i elektroniki oddziału (oddzielnie dla użytku bieżącego) i przechowuje ją w oddzielnym pomieszczeniu służbowym, w osobnej skrzyni metalowej, opieczętowanej jego pieczątką. Ewidencję magazynową prowadzi magazynier sprzętu uzbrojenia.

673. W każdym pomieszczeniu magazynu oddziału, w którym l przechowuje się zapas sprzętu uzbrojenia i elektronicznego, należy prowadzić karty ewidencyjne na ten asortyment sprzętu, który jest przechowywany w danym pomieszczeniu. Karty ewidencyjne prowadzi magazynier bez uwidocznienia na nich przeznaczenia przechowywanego sprzętu.

674. Kontrole inspekcyjne v/ zakresie ilościowym, stanu przechowywania sprzętu uzbrojenia, elektronicznego i środków bojowych będących w zapasie oraz ich gotowości technicznej i ewidencji przeprowadzane są okresowo — zgodnie ze specjalnymi zarządzeniami.

675. Przeglądy i kontrole zapasów oraz pojazdów załadowanych . tymi zapasami przeprowadza się zgodnie z opracowanym na szczeblu oddziału rocznym planem przeglądów i kontroli utrzymywania zapasów.

—Przeglądy i kontrole przeprowadzają właściwe osoby funkcyjne w następujących okresach:

— magazynierzy i szefowie pododdziałów — raz na dekadę (co 10 dni); — komendanci ochrony przeciwpożarowej — raz na kwartał;— kierownicy magazynów (składów) i d-cy pododdziałów — raz na kwartały,— szef służby uzbrojenia i elektroniki — raz na kwartał; — szef służb technicznych — z-ca d-cy OG (ZT) — raz na pół roku;— komisja powołana rozkazem d-cy OG (ZT) raz na rok; -— komisja szczebla okręgowego (równorzędnego) — w ramach kontroli

kompleksowych i gotowości mobilizacyjnych (wg oddzielnych ustaleń).Niezależnie od planowych kontroli należy przeprowadzać przeglądy i kontrole

doraźne w przypadku gwałtownych zmian temperatur, burz, długotrwałych opadów lub susz oraz po każdym alarmie z wyprowadzeniem zapasów.

676. Do obowiązków szefa służby uzbrojenia i elektroniki oddziału ponadto należy:

— kierowanie pracą kierownika magazynu (magazynierów) w zakresie organizacji przechowywania zapasów mienia służby uzbrojenia

132

i elektroniki i utrzymania ich w stanie zapewniającym natychmiastowe użycie;— nadzór nad sprawnym i terminowym przeprowadzeniem rotacji mienia

wymienionego w zarządzeniu dowódcy oddziału i organów nadrzędnych;— udzielanie kierownikowi magazynu pomocy w organizowaniu prac związanych

z obsługiwaniem technicznym, ewidencją, naprawą i innymi czynnościami zapewniającymi właściwe przechowywanie zapasów mienia służby uzbrojenia i elektroniki.

677. Prawo wstępu do magazynu z zapasami mienia służby uzbrojenia i elektroniki w celu przeprowadzenia kontroli i przeglądu przechowywanego mienia oraz niezbędnych prac itp. mają tylko osoby funkcyjne, którym dowódca oddziału wydał specjalne zezwolenie.

678. Do magazynów z przechowywanym mieniem służby uzbrojenia i elektroniki należącym do zapasów oddziału mają prawo wstępu:

— osoby przeprowadzające kontrole zapasów . nienaruszalnych oraz kontrolujące całokształt prac mobilizacyjnych — na podstawie odpowiednich upoważnień;

— szef służby uzbrojenia i elektroniki i jego zastępcy;— szefowie służby uzbrojenia i elektroniki ÓW (RSZ) — w jednostkach

bezpośrednio podległych danemu dowództwu i zaopatrywanych przez ich organy zaopatrujące;

— szefowie służby uzbrojenia i elektroniki ZT (równorzędnych) w jednostkach będących na ich zaopatrzeniu;

— osoby funkcyjne dopuszczone do całokształtu prac mobilizacyjnych w oddziale;

— szef uzbrojenia i elektroniki oddziału (równorzędny);— magazynier i osoby odpowiedzialne za przechowywanie mienia będącego w

zapasie nienaruszalnym oddziału;— osoby wyznaczone do konserwacji i wymiany mienia (w obecności osoby

odpowiedzialnej za przechowywanie) — w okresie wykonywania prac; — dowódca oddziału, szef sztabu OG, jego zastępcy oraz ich przełożeni.

133

Rozdział 4

UTRZYMYWANIE SPRAWNOŚCI TECHNICZNEJ AMUNICJI ARTYLERYJSKIEJ, MOŹDZIERZOWEJ I STRZELECKIEJ

l. Przeglądy kontrolno-techniczne amunicji

679. Aby utrzymać należyty stan techniczny amunicji, należy:— przeprowadzać w ustalonym terminie przeglądy techniczne amunicji;— naprawiać ją we właściwym czasie;— organizować prawidłowe przechowywanie jej.680. Przeglądy techniczne amunicji przeprowadza komisja wyznaczona rozkazem

dziennym dowódcy oddziału , (równorzędnego). Podczas przeglądu amunicji wyznaczona komisja powinna określić:

— stan techniczny przechowywanej amunicji, jej przydatność do użytku bojowego i do dalszego przechowywania oraz zgodność kategorii sprawdzanej partii amunicji z kategorią, której dana partia powinna odpowiadać;

— zmiany, którym uległa amunicja w czasie przechowywania i przyczyny tych zmian;

— czy nie ma amunicji, której użytkowanie jest zabronione, prawidłowość skompletowania amunicji i zgodność znakowania naniesionego na opakowaniu ze znakowaniem naniesionym na amunicji;

amunicję, której użytkowanie jest zabronione, ustala się na podstawie wykazu amunicji zabronionej do użytku;

— charakterystykę i zakres naprawy nieodzownej do doprowadzenia amunicji do użytku bojowego;

— prawidłowość prowadzenia ewidencji i czy stan faktyczny jest zgodny ze stanem ewidencyjnym;

— czy są przestrzegane przepisy dotyczące przechowywania amunicji.681. Przeglądy kontrolno-techniczne amunicji przeprowadzać raz w roku w

okresie letnim w dni pogodne i suche.682. Do przeglądu kontrolno-technicznego bierze się amunicję z różnych miejsc

stosu, przeważnie z dolnej i górnej warstwy, w ilości 2% z każdej partii, lecz nie mniej niż dwie skrzynie.

Jeżeli podczas przeglądu technicznego zostaną wykryte niesprawności,

134

ilość amunicji podlegającej powtórnemu sprawdzeniu należy podwoić. Jeżeli podczas powtórnego sprawdzania zostaną wykryte niesprawności, amunicja danej partii podlega w 100% sprawdzeniu i naprawie. Przeglądowi technicznemu nie podlega:

— amunicja przeznaczona do naprawy lub naprawiona w bieżącym roku;— amunicja dostarczona do składu oddziału w bieżącym roku, to znaczy

amunicja, której przegląd odbył się przy odbiorze ze składnicy, oraz amunicja i środki pirotechniczne w opakowaniu hermetycznym; w tych ostatnich sprawdza się jedynie stan opakowania na podstawie przeglądu zewnętrznego.

683. Przeglądu technicznego, określenia kategorii amunicji, wykrywania amunicji, której użytkowanie jest zabronione, sprawdzania prawidłowości skompletowania i sprawdzenia ewidencji należy dokonywać zgodnie z niniejszymi przepisami, z przepisami o klasyfikowaniu amunicji, z wykazem amunicji zabronionej do użytku, z przepisami o kompletowaniu naboi oraz zgodnie z dodatkowymi zarządzeniami szefa Służby Uzbrojenia i Elektroniki.

684. Podczas przeglądu technicznego amunicji i środków pirotechnicznych przechowywanych w opakowaniu hermetycznym zezwala się otwierać opakowanie jedynie na rozkaz szefa służby uzbrojenia i elektroniki okręgu wojskowego (równorzędnego).

685. Podczas przeglądów technicznych określa się charakter i stopień skorodowania amunicji według następujących kryteriów:

a) granaty (pociski) artyleryjskie i naboje moździerzowe:— korozja punktowa; charakteryzuje się oddzielnymi punktami rdzy na

powierzchni elementu amunicji i możliwymi do usunięcia czyściwem zwilżonym w benzynie lakierniczej lub terpentynie;

— korozja mała; charakteryzuje się oddzielnymi plamami rdzy o powierzchni do 20 mm2, którymi porażona powierzchnia nie przekracza sumarycznie 3% ogólnej powierzchni elementu amunicji, wliczając w nią również korozję punktową. Korozja punktowa dopuszczalna jest na zgrubieniach środkujących granatów (pocisków) artyleryjskich i granatów moździerzowych.

— korozja średnia; charakteryzuje się oddzielnymi plamami rdzy o powierzchni 20—40 mm2, którymi porażona powierzchnia przekracza sumarycznie 3°/o, lecz nie przekracza 10% ogólnej powierzchni elementu amunicji, wliczając w nią również korozję . małą;

— korozja duża; charakteryzuje się oddzielnymi plamami rdzy o powierzchni 20—40 mm2 i większej, jeżeli porażona powierzchnia przekracza, sumarycznie 10% ogólnej powierzchni elementu amunicji.

Do amunicji z korozją dużą zalicza się amunicję do kalibru

135

57 mm włącznie, która ma choć jedno duże ognisko rdzy o /powierzchni przekraczającej 5% ogólnej powierzchni elementu amunicji, oraz amunicję pozostałych kalibrów z choć jednym dużym ogniskiem rdzy, którego powierzchnia przekracza 3% ogólnej powierzchni elementu amunicji;

b) artyleryjskie łuski mosiężne:— korozja punktowa; charakteryzuje się oddzielnymi punktami śniedzi koloru

zielonego lub innego, możliwymi do usunięcia czyściwem;— korozja mała; charakteryzuje się wypryskami lub oddzielnymi ogniskami

sproszkowanej śniedzi koloru zielonego lub innego koloru (białego, szaroniebieskiego, brązowego itd.) o powierzchni do 20 mm2, którymi porażona powierzchnia nie przekracza sumarycznie 3% ogólnej powierzchni łuski, wliczając w nią również korozje punktową;

— korozja średnia; charakteryzuje się wypryskami lub oddzielnymi ogniskami sproszkowanej śniedzi koloru zielonego lub innego o powierzchni 20—40 mm2 i większej, którymi porażona powierzchnia przekracza sumarycznie 3% lecz nie przekracza 10% ogólnej powierzchni łuski, wliczając w nią również korozję małą;

— korozja duża; charakteryzuje się wypryskami lub oddzielny^ mi ogniskami sproszkowanej śniedzi koloru zielonego lub innego o powierzchni 20—40 mm2 i większej, którymi porażona powierzchnia przekracza sumarycznie 10°/o ogólnej powierzchni łuski.

686. Po przeprowadzeniu przeglądu kontrolno-technicznego amunicji sporządza się według ustalonego wzoru protokół, do którego wpisuje się wyniki przeglądu (załącznik 11). Ponadto wyniki te wpisuje się do książki przeglądów kontrolnych mienia służby uzbrojenia (wejścia do magazynu) i do wywieszki materiałowej.

Protokół sporządzony w dwóch egzemplarzach zatwierdza dowódca oddziału. Po zatwierdzeniu jeden egzemplarz protokołu przechowuje się w aktach służby uzbrojenia i elektroniki oddziału jako dokument charakteryzujący stan techniczny przechowywanej amunicji, a drugi przesyła do ZT.

687. Po przeprowadzeniu przeglądu technicznego nanosi się na wiekach lub przednich ściankach skrzyń z amunicją, która poddana była przeglądowi, na zewnętrznej stronie w prawym rogu znakowanie według wzoru: PT-60-1583 (PT — przegląd techniczny, 60-rok przeglądu. 1583 — nr jednostki, w której przeprowadzono przegląd techniczny).

Wysokość liter i cyfr znakowania powinna wynosić 12—15 mm.688. Wyniki przeglądów technicznych stanowią zasadniczą podstawę do

określenia, która amunicja podlega naprawie.Amunicję, która w wyniku przeprowadzonych przeglądów technicznych została

zakwalifikowana do naprawy, należy umieścić

136

w planie napraw na rok następny lub naprawić w miarę możliwości w roku bieżącym.689. Amunicji z korozją punktową i małą, znajdującej się w oddziałach, nie

umieszcza się w planie naprawy, ponieważ korozja ta nie ma większego wpływu na jakość techniczną i bojową.

Amunicję, która oprócz korozji nie ma innych niesprawności, umieszcza się w planie tylko w przypadku, gdy w wyniku przeglądu technicznego wykryto więcej niż 10% amunicji porażonej korozją średnią i dużą spośród ogólnej ilości sprawdzanej amunicji danej partii.

Oprócz przeglądów technicznych przeprowadza się przeglądy bieżące amunicji w celu sprawdzenia, czy są przestrzegane przepisy dotyczące rozmieszczenia i przechowywania amunicji, w celu sprawdzenia stateczności stosów i sprawności zamocowania amunicji oraz czystości i porządku w magazynach i na terenie składu oddziału; magazyn powinien być sprawny.

2. Naprawa amunicji w oddziałach

690. Naprawę amunicji przeprowadza się zgodnie z planem zatwierdzonym przez dowódcę oddziału na podstawie wyników przeglądu technicznego.

691. W składach oddziałów zezwala się wykonywać przy amunicji artyleryjskiej, moździerzowej, strzeleckiej i przy pociskach rakietowych następujące czynności:

— usuwać ręcznie produkty korozji z powierzchni pocisków (granatów) i łusek;— powlekać smarem i ręcznie malować poszczególne powierzchnie amunicji;— poprawiać znakowanie (jeżeli jest dokładnie znane);— naprawiać opakowanie amunicji (naprawa drobna);— wymieniać ładunki zasadnicze w granatach (nabojach) moździerzowych;— numerować granaty ręczne treningowe;— wygładzać zbicia na pierścieniach wiodących i środkujących granatów

(pocisków) i kryzach łusek; — prostować pogięcia szyjki łuski w nabojach scalanych; (Errata)— wykręcać z pocisków (granatów) artyleryjskich i granatów moździerzowych

niesprawne (bezpieczne) zapalniki głowicowe oraz wykonywać czynności związane z całkowitym uzbrajaniem lub przezbrajaniem amunicji:

692. Po wyjęciu amunicji z opakowania należy w pierwszej kolejności sprawdzić, czy nie ma wśród niej amunicji niebezpiecznej (zabronionej do użytku) lub niesprawnej, której zakres naprawy wykracza poza ramy przewidziane dla oddziałów.

137

Niesprawną amunicję, która nie może być naprawiona w oddziałach, należy przekazać do składnic uzbrojenia i amunicji na podstawie zarządzenia szefa uzbrojenia i elektroniki okręgu wojskowego (równorzędnego).

693. W wyniku przeglądu przed przystąpieniem do naprawy amunicji następujące naboje podlegają wycofaniu i zdaniu do składnic uzbrojenia i amunicji:

— z pęknięciami na skorupach pocisków;— z pęknięciami na korpusie i dnie łuski;— z pociskiem wypadającym lub obracającym się w szyjce łuski;— z ładunkiem kruszącym wypadającym lub wyciekającym z pocisku;— z zapalnikami bez kapturków ochronnych lub uszczelniających (tam gdzie są

one przewidziane);— z zapalnikami mającymi uszkodzone przepony;— z zapalnikami mającymi inne nastawy niż fabryczne;— ze zbiciami na zapłonniku;— ze śladami uderzeń i zakopceniami na pociskach, granatach moździerzowych,

głowicach pocisków rakietowych lub kadłubach zapalników głowicowych;— z naruszonym uszczelnieniem ładunku w łusce naboi rozdzielnego ładowania

(wypadnięcie, zukosowanie pokrywy wzmocnionej),— z uszkodzonym gwintem oka uniemożliwiającym wkręcenie zapalnika;— z pogiętymi, oderwanymi lub rozczepionymi brzechwami stabilizatora;— z chwiejącymi lub odkręcającymi się pod siłą ręki stabilizatorami;— z korozją średnią i dużą;— bez znakowania.694. W czasie naprawy nie dopuszczać do:— nadmiernego zwilżania benzyną lakierniczą miejsca styku łuski z pierścieniem

wiodącym, zapłonnika z dnem łuski i zapalnika z pociskiem;— ścierania (uszkodzenia) znakowania, farby i lakieru znajdującego się na

pociskach w czasie usuwania smaru;— czyszczenia łusek aż do połysku;— przedostania się smaru na płask ładunku kruszącego i poza gwintowaną część

oka;— obfitego smarowania otworów ogniowych w stabilizatorach granatów

moździerzowych;— obfitego smarowania dna zapłonnika lub zapełniania smarem gniazd do klucza;— stosowania w czasie naprawy (przy usuwaniu korozji, starego smaru oraz

zabezpieczaniu przed korozją) innych materiałów

138

(w tym rozpuszczalników, smarów) .niż przewiduje instrukcja „Przegląd techniczny i naprawa amunicji w oddziałach".

Oprócz wskazówek podanych powyżej należy się stosować do wymagań podanych w instrukcjach o użytkowaniu danego sprzętu uzbrojenia i w instrukcji „Przegląd techniczny i naprawa amunicji w oddziałach".

Organizacja naprawy amunicji

695. Wszelkie prace przy amunicji mogą wykonywać tylko żołnierze odpowiednio przygotowani do wykonywania tego rodzaju prac. Prace przy amunicji powinien stale nadzorować żołnierz zawodowy służby uzbrojenia, znający budowę, działanie i sposób użytkowania amunicji oraz całokształt prac przy niej w składach oddziału. Do pomocy służbie uzbrojenia oddziału przydziela się rozkazem dziennym dowódcy oddziału (równorzędnego) dodatkowo pewną liczbę żołnierzy.

Przydzielonym żołnierzom (szeregowym i podoficerom) oraz etatowemu personelowi służby uzbrojenia należy udzielić przed rozpoczęciem pracy szczegółowego instruktażu co do obowiązków każdego z wyznaczonych do pracy przy amunicji żołnierza oraz instruktażu dotyczącego zakresu i sposobu wykonywania tych prac. Bez szczegółowego instruktażu nie wolno nikogo dopuszczać do pracy przy amunicji.

696. Pracę przy amunicji należy organizować na terenie składów amunicji oddziałów.

Do wykonania prac związanych z naprawą amunicji należy przygotować i wyposażyć specjalny punkt pracy — stanowisko — zgodnie z typowym schematem.

Odległość punktu pracy (stanowiska) do magazynów lub stosów - amunicji powinna wynosić co najmniej 25 m.

Punkty pracy przy amunicji mogą być stałe i tymczasowe.Punkty stałe należy urządzać w wolnych przystosowanych do tego rodzaju prac

pomieszczeniach (odpowiednio wyposażonych) lub w specjalnie wybudowanych pomieszczeniach. Punkty tymczasowe urządza się w namiotach lub pod wiatami.

Zabrania się wykonywania prac przy amunicji pod gołym niebem.Zabrania się przechowywania materiałów łatwopalnych (lakierów, farb,

rozpuszczalników i smarów) w punkcie pracy i w składach amunicji. Na czas trwania pracy w punkcie należy urządzić w odległości 20 m od stanowiska i w odległości 40 m od magazynów niszę do przechowywania wyżej wymienionych materiałów, w której zezwala się czasowo przechowywać materiały łatwopalne w zamkniętych opakowaniach. Ilość przechowywanych materiałów

139

łatwopalnych nie powinna, przekraczać tygodniowego zapotrzebowania.697. Teren przeznaczony na punkt pracy przy amunicji należy wyrównać,

natomiast wokół punktu — w pasie 25 m — oczyścić z suchej trawy. 698. Pracę w punkcie organizuje się systemem potokowym; zezwala się

prowadzić tylko prace przy amunicji jednego rodzaju i jednej partii. Amunicję naprawioną należy układać w magazynie.

699. Prace w punktach należy podzielić na szereg operacji, do których przydzielić z kolei odpowiednią liczbę ludzi.

Po zakończeniu jednej operacji należy przekazać amunicję do następnej operacji, przetaczając ją po stole w jednym ustalonym kierunku.

Punkty do prac przy amunicji należy wyposażyć w stoły o dostatecznej wytrzymałości i stateczności, z obrzeżami wysokości 50 mm, a do prac przy pociskach kumulacyjnych — wysokości 100 mm . Szerokość stołu powinna wynosić 1—1,2 m, a wysokość— 0,8 —1 m.

Do przetaczania amunicji po stole należy, wykonać na nim prowadnice z listew. Potok powinien być tak długi, aby na każdego pracownika przypadło średnio

około 0,8—l m.700. Pakuły, czyściwo i inne zużyte w czasie pracy materiały należy zbierać i

przechowywać w specjalnej skrzyni metalowej zaopatrzonej w szczelnie zamykające się wieko. Materiały te należy codziennie spalać po zakończeniu pracy w miejscu do tego celu przeznaczonym i wyposażonym (poza terenem składu). Nadające się do powtórnego użycia czyściwo należy przekazywać do prania.

Codziennie po zakończeniu pracy punkt pracy należy sprzątnąć. Czystość punktu sprawdza kierownik prac.

Pozostałą amunicję należy odwieźć do magazynu, a pozostałe materiały konserwacyjne — do niszy przeznaczonej na te materiały.

Przed zakończeniem dnia roboczego należy dokładnie sprawdzić, czy ilość przyjętej do naprawy amunicji zgadza się z ilością amunicji zdanej po naprawie.

701. Punkt pracy należy wyposażyć w dźwiękową sygnalizację przeciwpożarową i łączność telefoniczną z oddziałem. Spośród pracowników zatrudnionych w punkcie pracy przy amunicji należy wyznaczyć drużynę przeciwpożarową. Wykaz członków drużyny przeciwpożarowej z podaniem funkcji na wypadek pożaru należy wywiesić w widocznym miejscu.

Przed rozpoczęciem pracy należy poinstruować drużynę przeciwpożarową i sprawdzić, czy każdy z jej członków zna swoje obowiązki na wypadek pożaru.

140

W punkcie pracy przy amunicji powinny być wywieszone, instrukcje bhp dotyczące zasad obchodzenia się z amunicją oraz tablicą podająca numer najbliższego telefonu lub urządzenia uruchamiającego sygnalizację przeciwpożarową.

702. Punkt pracy należy wyposażyć w następujące środki do gaszenia pożaru: — beczkę z woda pojemności nie mniejszej niż 0,25 m3;— skrzynię z piaskiem; — dwa wiadra;— dwie łopaty;— gaśnice.

3. Zasady zachowania bezpieczeństwa podczas przechowywania, naprawy i przewożenia amunicji

703. Podczas przechowywania amunicji i wykonywania przy niej wszelkich czynności należy dokładnie przestrzegać wszystkich obowiązujących w tym zakresie zasad.

704. Zabrania się podczas pracy przy amunicji:— ustawiania pionowo pocisków, naboi moździerzowych, ładunków w łuskach i

naboi zespolonych;— nierównoległego przetaczania pocisków (naboi moździerzowych) i łusek z

włożonymi w nie ładunkami;— uderzenia w zapalniki, zapłonniki i naboje — jednym o drugi;— układania amunicji bez opakowania; — przenoszenia nabojów i ich elementów ułożonych niedbale jedne na drugich;— przenoszenia w rękach więcej niż jednego naboju lub pocisku kalibru ponad 57

mm — bez opakowania;— przenoszenia nie zapakowanych uzbrojonych pocisków (nabojów

moździerzowych) kalibru 152 mm i większego —bez przytrzymywaczy zabezpieczających przed upadkiem;

— przenoszenia amunicji na ramieniu lub plecach;— przenoszenia amunicji w niesprawnym opakowaniu lub w opakowaniu

wiekiem w dół; — przewracania, wleczenia, opuszczania i rzucania skrzynek z amunicją

(amunicję w opakowaniu cylindrycznym można przetaczać).705. Pracę przy amunicji należy organizować tak, aby wykluczyć możliwość jej

upadku.Z uzbrojonych pocisków lub nabojów moździerzowych, które upadły z

wysokości powyżej l m, wykręcić zapalniki z dala od punktu pracy — zachowując środki ostrożności — i zaliczyć te zapalniki do nie nadających się do użytku i niebezpiecznych.

Jeżeli wskutek upadku uzbrojonego pocisku (naboju) zapalnik

141

się zdeformował, należy postępować w sposób podany w punkcie .707.706. Zabrania się wykonywania jakichkolwiek czynności przy amunicji

niebezpiecznej. Amunicję taką można przenosić tylko na noszach lub przewozić na uresorowanych wózkach, na których dnie należy ułożyć miękką podściółkę lub nasypać warstwę trocin.

707. Za niebezpieczne należy uważać naboje z następującymi wadami:— z zapalnikami nie nastawionymi na położenie marszowe (jeżeli takie jest);— ze śladami uderzeń i zakopcenia na pociskach lub kadłubach zapalników

głowicowych;— z zapalnikami, w których są zerwane lub pogięte przepony;— z uzbrojonymi zapalnikami (jeżeli można to stwierdzić na podstawie

wyglądu zewnętrznego); ponadto:— uzbrojone pociski, naboje moździerzowe i pociski rakietowe, które były

pod działaniem wybuchu, pożaru, bombardowania lub ostrzału artyleryjskiego.Naboje niebezpieczne należy przenieść po jednym do wydzielonego punktu

przechowywania, urządzonego w odległości 40 m od magazynu i przechowywać tam do czasu otrzymania rozkazu co do dalszego z nimi postępowania.

O ujawnieniu amunicji niebezpiecznej należy natychmiast meldować przełożonym.

708. Podczas prac przy amunicji zabrania się:— wyciągania szczypcami (obcęgami), wkrętakiem, dłutem lub innymi

narzędziami ładunków zasadniczych z naboi moździerzowych; ładunki zasadnicze należy wyciągać tylko za pomocą specjalnego wyciągacza;

— czyszczenia oka pocisków kumulacyjnych taśmą zgrzeblarską, szczotkami metalowymi i materiałami ściernymi;

— sprawdzania obwodów pironabojów i zaślepek w złożonych pociskach rakietowych jakimikolwiek przyrządami elektrycznymi i uderzenia czymkolwiek w świece pirotechniczne:

— zakopywania amunicji w ziemi lub zatapiania jej w rzekach i jeziorach;— stosowania rozbrojonej amunicji jako eksponatów szkolnych i przechowywania

w pomieszczeniach mieszkalnych: bojowych pocisków, zapalników, spłonek pobudzających, granatów ręcznych i innych rodzajów amunicji;

— rozkładania i rozelaborowywania amunicji;— punktowania zapalników w pociskach (granatach) ręcznie — przez uderzenie

młotkiem w punktak;— wykręcania zapalników dennych.709. Ładowania i wyładowywania amunicji, dokonywać tylko

142

w ustalonych miejscach. Przeznaczone do wyładowania (ładowania) wagony należy zahamować płozami hamulcowymi lub belkami.

710. Amunicję należy ładować tylko do technicznie sprawnych, krytych i czystych wagonów.

Przed ładowaniem należy zamknąć otwory okienne wagonów i przymocować Je drutem. Po załadowaniu zamknąć drzwi wagonu, przymocować rygle drzwi drutem i zaplombować.

Amunicję należy ładować do wagonu tak, aby oś podłużna pocisku (naboju moździerzowego) była w poprzek osi podłużnej wagonu.

Amunicję znajdującą się w opakowaniu cylindrycznym należy przymocowywać (podklinowywać) listwami lub deskami w celu zapobieżenia przetaczaniu się jej.

711. Środki transportowe, jak samochody, przyczepy i inne, należy ładować, tak aby nie przekroczyć ustalonej dla nich ładowności.

Uzbrojone i nie uzbrojone naboje artyleryjskie (pociski), pociski rakietowe .i naboje moździerzowe można układać zarówno w poprzek samochodu (przyczepy), jak i wzdłuż niego — w kierunku jazdy — w celu całkowitego wykorzystania ładowności tych środków transportowych.

Skrzynie z amunicją należy układać w każdym wypadku wiekami do góry i dokładnie zabezpieczać przed przesunięciami i uderzeniami w czasie przewożenia. Dlatego należy wypełniać wolne przestrzenie między skrzyniami pustym, nie nadającym się do przechowywania amunicji opakowaniem (skrzyniami). Szczególną uwagę należy zwracać na umocowanie (zabezpieczenie) górnych warstw w celu zapobieżenia przesunięciom i upadkom poszczególnych skrzyń z amunicją podczas przewożenia.

Zabrania się układania skrzyń z amunicją ponad krawędzie , skrzyni ładunkowej samochodu (przyczepy) więcej niż o połowę wysokości skrzyni górnej warstwy.

712. Przewóz amunicji przesyłką bagażową i ekspresową, jak również w bagażu ręcznym pasażerskimi środkami lokomocji jest zabroniony.

Przewóz amunicji drobnicą regulują „Przepisy o przewozach wojskowych ładunków niebezpiecznych".

713. Amunicję należy przewozić tylko w sprawnym opakowaniu. Zabrania się przewożenia amunicji bez opakowania lub w niesprawnym opakowaniu.

714. Do przewożenia amunicji należy przydzielać sprawne samochody (ze sprawnymi tłumikami), zaopatrzone w gaśnice i koce pożarnicze. Na samochodach należy umocować czerwone chorągiewki: jedną w tylnym lewym rogu samochodu (przyczepy), drugą w przednim prawym rogu samochodu (przyczepy).

143

Przed wyjazdem należy poinstruować kierowców o zasadach przewożenia amunicji.

W wypadku przewożenia amunicji transportem samochodowym zabrania się:— rozgrzewania silników otwartym ogniem;— przewożenia amunicji razem z paliwami płynnymi (benzyną,, naftą itp.);— palenia papierosów na samochodach i w odległości mniejszej niż 25 m od

samochodów załadowanych amunicją;— zatrzymywania kolumny samochodowej z amunicją w miejscach zaludnionych;— przewożenia amunicji samochodami nie wyposażonymi w środki do gaszenia

ognia (gaśnice, koce pożarnicze).715. Wysyłając amunicję transportem kolejowym lub samochodowym należy

sporządzić odpowiednie dokumenty.Amunicję wyładowaną z wagonów kolejowych lub przygotowaną do załadowania

do nich należy układać na podkładach w stosach zawierających ilość amunicji przewidzianą na jeden wagon; stosy układać w odległości co najmniej 10 m od toru kolejowego.

Między stosami należy zachować odstępy co najmniej 10 m, a między grupami stosów z amunicją przeznaczoną do załadował nią pięciu wagonów — co najmniej 15 m.

4. Przygotowanie amunicji do strzelania

716. Do wszystkich rodzajów strzelań należy zużywać przede wszystkim amunicję scaloną z elementów amunicji wcześniejszych lat produkcji, a amunicję do broni strzeleckiej — przechowywaną luzem.

717. Aby zapewnić normalne działanie amunicji, należy ją -dokładnie sprawdzić i przygotować do strzelania. Przed przystąpieniem do sprawdzenia należy usunąć z naboi smar, piasek i zanieczyszczenia, a następnie pogrupować:

— naboje scalone: według rodzaju i działania, według marki i partii prochu na łuskach i według znaków ciężarowych na pociskach;

— naboje składane: pociski — według działania i znaków ciężarowych, ładunki prochowe — według marki i partii prochu;

— naboje moździerzowe: granaty — według działania i znaków • ciężarowych, ładunki według marki i partii prochu;

— pociski rakietowe — według działania, partii kompletowania i znaków ciężarowych.

Smar należy usuwać najpierw drewnianymi skrobakami i łopatkami, a następnie czyściwem zwilżonym w nafcie (benzynie lakierniczej). Po usunięciu smaru amunicję wytrzeć do sucha.

144

Szczególnie dokładnie należy usuwać smar z trzonów i skrzydełek brzechw stabilizatorów granatów moździerzowych, ponieważ pozostawienie smaru w otworach ogniowych trzona brzechwy zmienia parametry balistyczne granatu moździerzowego. Podobnie dokładnie należy usuwać smar z powierzchni bocznej i dna łuski oraz zapłonnika.

Znakowanie na amunicji podczas usuwania smaru i czyszczenia jej nie powinno ulec uszkodzeniu (starciu).

718. Podczas przeglądu amunicji należy zwrócić uwagę na następujące elementy:— zapalniki — powinny być całkowicie wkręcone w pociski;w razie niedokręcenia należy ustalić przyczynę, a następnie całkowicie dokręcić;— zapalniki — powinny mieć kapturki ochronne; jeżeli zapalnik nie ma kapturka

ochronnego, należy sprawdzić stan przepony; zapalników z przebitą lub zniekształconą przeponą nie należy używać do strzelania;

— kadłuby zapalników nie powinny być uszkodzone; pocisków, w których zapalniki mają uszkodzenia mechaniczne, nie wydawać do strzelania;

— skorupy granatów (pocisków, granatów moździerzowych) — nie powinny mieć pęknięć i wad odlewniczych oraz głębokich śladów po rdzy i wgnieceń, których wymiary przekraczają wymiary dopuszczalne podane w „Przepisach o klasyfikowaniu mienia służby uzbrojenia i elektroniki". Oprócz tego wybrakowuje się pociski mające szczelinę w pierścieniu wiodącym przekraczającą 0,1 mm i spowodowaną uszkodzeniem połączenia pierścienia wiodącego (rozluźnieniem się styku);

— nie powinno być korozji średniej lub dużej na zgrubieniach środkujących i na powierzchni pocisku (granatu);

— łuski nabojów zespolonych i składanych — nie powinny mieć - utrudniających ładowanie wgnieceń, zbić i uszkodzonej spoiny (w stalowych łuskach zwijanych) oraz pęknięć i głębokich śladów po śniedzi (korozji), których wymiary przekraczają wielkości podane w „Przepisach o klasyfikowaniu mienia służby uzbrojenia i elektroniki";

— w nabojach zespolonych — połączenie pocisku z łuską powinno być trwałe; dopuszczalny jest nieznaczny luz w połączeniu pocisku z łuską;

— zapłonniki nie powinny wystawać ponad powierzchnię dna łuski;— ładunki zasadnicze naboi moździerzowych — powinny być wstawione do

oporu w otwór trzona stabilizatora;

— opakowanie ładunków dodatkowych naboi moździerzowych — powinno być sprawne; ładunków w zamoczonym opakowaniu (zawilgoconych) nie należy wydawać do strzelania;

145

— łuski naboi do broni strzeleckiej — nie powinny być pogięte i nie mogą mieć śniedzi (utlenienia) na spłonkach i korozji na łuskach stalowych; naboi z obluzowanymi pociskami w łuskach, naboi pogiętych, naboi z pęknięciami szyjek łusek oraz naboi z utlenionymi spłonkami powodującymi niewypały nie należy wyda-wać do strzelania.

719. Zabrania się bez uzasadnionej przyczyny naruszania uszczelnienia ładunków prochowych w łuskach, wyjmowania z łusek pokryw tekturowych, naruszania opakowania ładunków dodatkowych naboi moździerzowych oraz zdejmowania kapturków ustalających i ochronnych z zapalników i dokonywania zmian nastawy zapalnika. Ładunki i zapalniki przygotowuje się na stanowisku ogniowym tylko w razie potrzeby.

Zabrania się ustawiania na ziemi lub na wieku skrzyni pocisków (granatów) i ładunków w łuskach oraz naboi zespolonych w czasie przygotowywania ich do strzelania.

Naboje przygotowywane do strzelania należy układać poziomo w skrzyniach.Zabrania się strzelania z dział wszystkich kalibrów granatami odłamkowymi,

odłamkowo-burzącymi i burzącymi bojowymi, jeżeli mają wkręcone korki ochronne zamiast zapalników.

720. Nie uzbrojone naboje artyleryjskie i moździerzowe uzbraja się przez wkręcenie zapalnika w oko granatu. Uzbrajania naboi (pocisków, nabojów moździerzowych) dokonywać zgodnie z instrukcją o uzbrajaniu naboi. Oprócz wyżej wymienionych wymagań podczas przygotowywania amunicji do strzelania należy uwzględnić również wymagania podane w poszczególnych instrukcjach dotyczących budowy i użytkowania sprzętu uzbrojenia.

5. Postępowanie z amunicją po strzelaniu

721. Nie zużyte w czasie strzelania naboje, strzelane łuski i opakowanie należy przygotować do zdania do składu amunicji. Nastawy wszystkich zapalników nie zużytych w czasie strzelania naboi (pocisków i granatów moździerzowych) należy przestawić do położenia zasadniczego (wyjściowego).

Zdjęte lub odkręcone z zapalników kapturki ochronne (ustalające) należy ponownie nałożyć (nakręcić). Nie zużyte wiązki prochu oraz nie wykorzystane rozhermetyzowane ładunki prochowe należy niszczyć przez spalenie.

722. Łuski strzelane należy poddać zabiegom zgodnie z ,,Instrukcją o postępowaniu ze strzelanymi łuskami artyleryjskimi w oddziałach" (załącznik 4).

723. Łuski strzelane i opakowanie należy zwrócić do baz (składnic) amunicji w terminie dwumiesięcznym od zakończenia strzela-

146

nią. Opakowanie powinno zawierać komplet części i wkładek ^wchodzących do zestawu opakowania.

724. Puste opakowanie po amunicji do broni strzeleckiej należy przekazać wraz z puszkami metalowymi.

Puste opakowanie będące w dobrym stanie, a pozostałe po strzelaniu, zezwala się używać do amunicji przechowywanej dotychczas w niesprawnym opakowaniu.

6. Niszczenie amunicji

725. Niszczenie amunicji należy do prac o szczególnie niebezpiecznym charakterze; dlatego na kierowników tych prac należy wyznaczyć doświadczonych oficerów; a na wykonawców — żołnierzy i podoficerów przygotowanych do tego rodzaju pracy.

726. W oddziałach wojskowych zezwala się niszczyć następującą amunicję:— niewybuchy granatów ręcznych używanych -w czasie ćwiczeń (niszczy się

przez wysadzenie w miejscu upadku granatu);— niewybuchy pocisków (granatów) i granatów moździerzowych (niszczy się

przez wysadzenie w miejscu upadku);—— niebezpieczną w dalszymi przechowywaniu i przewożeniu; — granaty cechowane z zapalnikami zastępczymi (niszczy się po ich zebraniu

w miejscu na ten cel przeznaczonym). ( Errata )727. Kompletnej amunicji uznanej za nie nadającą się do użytku bojowego, lecz

nie zaliczonej do kategorii niebezpiecznej w dalszym przechowywaniu i przewożeniu, nie należy niszczyć w oddziałach, lecz przekazać po uzyskaniu zezwolenia szefa służby uzbrojenia i elektroniki okręgu wojskowego (równorzędnego) do okręgowego składu amunicji (równorzędnego).

Do amunicji niebezpiecznej pod względem przechowywania i przewożenia zalicza się amunicję wymienioną w punkcie 707.

728. Do wysadzania amunicji niebezpiecznej w dalszym przechowywaniu i przewożeniu wybiera się za zezwoleniem dowódcy oddziału (komendanta garnizonu) specjalne miejsce w odległości co najmniej 2,5 km od budynków mieszkalnych, zakładów produkcyjnych i zabudowań gospodarczych. Najodpowiedniejszym miejscem do wysadzania jest wąwóz położony z dala od dróg i ruchliwych miejsc; miejsce do wsadzania należy zawczasu odpowiednio przygotować.

729. Podczas przewożenia amunicji niebezpiecznej na miejsce wysadzania należy przedsięwziąć następujące środki ostrożności:

— amunicję należy złożyć do przewożenia w jednej warstwie na trocinach, piasku lub matach słomianych;

— kolumną transportową jadącą do miejsca wysadzania po-

147

winien dowodzić oficer; prędkość -jazdy kolumny nie powinna przekraczać 5 km / h;— osobom biorącym udział w przewożeniu amunicji nie wolno siadać na

pojazdach z amunicją (w skrzyni ładunkowej) i mieć przy sobie przyborów do palenia tytoniu i zapałek (zapalniczek).

730. Okoliczną ludność — w promieniu do 5 km od miejsca wysadzania amunicji — należy uprzedzić co najmniej jeden dzień wcześniej o terminie i miejscu wysadzania. Oprócz tego na dwie godziny przed rozpoczęciem wysadzania należy wystawić posterunki, których zadaniem jest niedopuszczenie do poruszania się ludzi i zwierząt domowych w promieniu 2 km od miejsca wysadzania.

731. Przywiezioną amunicję należy ułożyć w odległości 200 m od miejsca wysadzania, skąd dowozić ją lub donosić ręcznie noszami po jednym pocisku (naboju) ułożonym na trocinach i układać na dnie wąwozu. Jeżeli takiego wąwozu nie ma w miejscu wysadzania, należy wykopać dół głębokości co najmniej 1,5 m i złożyć na jego dnie pociski (granaty) przeznaczone do wysadzenia.

W odległości nie mniejszej niż 150 m od miejsca wysadzania należy wykopać od dwóch do czterech schronów w celu ukrycia osób biorących udział w wysadzaniu i przechowywaniu ładunku wysadzającego (wybuchowego).

Materiał wysadzający (wybuchowy) należy przechowywać w oddzielnej niszy, przykryty pokrowcem brezentowym.

732. Naboje (granaty, pociski, granaty moździerzowe) należy wysadzać pojedynczo, aby amunicja nie została rozrzucona wskutek wybuchu. Prace przy wysadzaniu należy prowadzić w czasie dnia i tak je zaplanować, aby przed zapadnięciem zmroku uporządkować miejsce wysadzania.

Ilość amunicji dostarczanej do miejsca wysadzania nie powinna przekraczać dziennego zapotrzebowania (normy) amunicji przeznaczonej do wysadzania.

Zabrania się pozostawiania nie wysadzonej amunicji bez zabezpieczenia na noc na stanowisku do wysadzania.

733. Amunicję można wysadzać sposobem elektrycznym lub ogniowym. Za pomocą sposobu ogniowego wysadza się amunicję tylko w wyjątkowych wypadkach — wtedy, gdy nie ma zapalarek lub pobudzaczy elektrycznych.

Do wysadzania sposobem elektrycznym używa się pobudzaczy elektrycznych, przewodu elektrycznego (przewód saperski) i źródła prądu (zapalarki PM-1 lub PM-2).

Do wysadzania sposobem ogniowym przygotowuje się lont, zapalnik lontowy ze spłonką pobudzającą nr 8 lub lont prochowy włożony do spłonki i knot umocowany na drugim końcu lontu (sznura zapalającego).

734. Do wysadzania amunicji sposobem elektrycznym i ogniowym stosuje się ładunek wysadzający złożony z jednej lub kilku kostek

148

sprasowanego materiału wybuchowego, mający okrągły otwór do spłonki pobudzającej (pobudzacza elektrycznego).

Ciężar ładunku wysadzającego do wysadzania pocisków zależy od kalibru pocisków:

— dla kalibru 37—76 mm ............................................................ 0,4 kG;— dla kalibru do 122 mm ............................................................. 0,6 kG;— dla kalibru do 152 mm ............................................................. 0,8 kG;— dla kalibru powyżej 152 mm ............................................................... 1,0 kG;735. Przygotowując granaty (pociski) do wysadzenia należy założyć ładunek

wysadzający na granat (pocisk), tak aby powierzchnia styku między ładunkiem wysadzającym a granatem (pociskiem) była jak największa; kostka z wstawioną spłonką pobudzającą (pobudzaczem elektrycznym) powinna przy tym się znajdować w środku kostek tworzących ładunek wysadzający.

Zabrania się zakładania ładunku wysadzającego na łuskę z wypadku wysadzania naboi scalonych.

736. Amunicję -wysadza się sposobem elektrycznym za pomocą zapalarki (PM-1 lub PM-2) ukrytej w niszy w odległości nie mniejszej niż 150 m od miejsca wysadzania.

Amunicję wysadza się również sposobem ogniowym przez zapalenie lontu zapalanego specjalnymi zapałkami (nie gasnącymi na wietrze) lub tlącym się knotem.

737. Przed rozpoczęciem wysadzania amunicji osoby biorące udział w pracach związanych z jej wysadzeniem powinny być zapoznane z kolejnością i porządkiem prac przygotowawczych oraz , poinformowane o sposobach zachowania bezpieczeństwa, miejscu ukrycia się i sygnałach nakazujących ukrycie się lub wyjście z ukrycia.

738. Przed wykonaniem zapalników lontowych kierownik prac powinien sprawdzić szybkość palenia się lontu prochowego. Zapalniki lontowe należy przygotowywać w odległości nie mniejszej niż 50 m od miejsca wysadzania i sprzętu do wysadzania.

Zapalniki lontowe wykonuje własnoręcznie kierownik prac lub doświadczony pirotechnik w obecności kierownika prac.

739. Zapalnik lontowy zapala kierownik prac. Lont powinien być tak długi, aby czas jego palenia się był dwa razy dłuższy od czasu potrzebnego na przebycie odległości do ukrycia przez osobę zapalającą lont. Korbka do zapalarki powinna się znajdować zawsze u kierownika prac.

740. Z ukrycia należy wychodzić dopiero po upływie 3 min od momentu wybuchu, a w wypadku gdy wybuch nie nastąpił — po upływie 15 min. W obu wypadkach wychodzi z ukrycia jako pierwszy sam kierownik prac, który powinien sprawdzić miejsce wysadzania, a w wypadku niewybuchu — ustalić jego przyczynę.

Osobom biorącym udział przy wysadzaniu wolno wychodzić

149

z ukrycia tylko po sprawdzeniu przez kierownika prac miejsca wysadzania i tylko na jego sygnał „Wychodzić".

741. Jeżeli w wyniku sprawdzenia okaże się, że przyczyną niewybuchu była niesprawność zapalnika lontowego, należy równolegle z nie działającym zapalnikiem lontowym założyć nowy ładunek, przyłączając do niego sprawny zapalnik lontowy i powtórzyć wysadzenie, przestrzegając przy tym wyżej podanych zasad. Jeżeli w tym wypadku wybuchł tylko sam ładunek wysadzający, a nie wybuchł wysadzany pocisk (granat), należy założyć nowy dwa razy większy ładunek wysadzający i powtórzyć wysadzenie.

742. Odłamki granatów (pocisków) z resztkami materiału wybuchowego bez pobudzaczy należy zebrać w jednym miejscu w celu ponownego wysadzenia.

Odłamki z zapalnikami należy wysadzać w miejscu ich upadku. Zabrania się ruszania ich z miejsca.

743. Niewybuchy pocisków i granatów moździerzowych należy zaliczyć do szczególnie niebezpiecznych; nie wolno przy nich wykonywać żadnych prac; wolno je tylko wysadzić w miejscu upadku (z wyjątkiem granatów cechowanych).

Tego rodzaju niewybuchy pocisków (granatów moździerzowych) należy wysadzać przestrzegając następujących zasad bezpieczeństwa:

— nie ruszać pocisków (granatów) z miejsca (nie obracać, nie przenosić);— wysadzać pociski (granaty) bezpośrednio w miejscu Upadku; w tym celu

ostrożnie usunąć z zagłębionych w ziemię pocisków warstwę ziemi:— ładunek wysadzający należy ułożyć ostrożnie na wolnej od ziemi powierzchni

pocisku (granatu) i umocować na pocisku (granacie) za pomocą darni.744. Niewybuchy granatów ręcznych, które nie działały przy rzucie, należy

niszczyć podobnie, jak niewybuchy pocisków.Ładunek wysadzający powinien mieć w tym wypadku ciężar 0,2 kg. Do ukrycia

się ludzi należy wykorzystać okop, z którego rzucano granaty.Po zakończeniu prac należy dokładnie uporządkować i sprawdzić miejsce

wysadzania; sprawdza osobiście kierownik prac; w miejscu wysadzania nie wolno pozostawiać nie wysadzonej amunicji lub jej elementów.

745. Podczas wysadzania należy przestrzegać surowej dyscypliny. Wszystkie polecenia kierownika prac należy wykonywać dokładnie, bezwzględnie i natychmiast.

Osoby, które nie znają zasad pracy lub nieściśle się do .nich stosują, należy usuwać z miejsca wysadzania.

746. Każde niszczenie amunicji należy odnotować w dzienniku ewidencji niszczenia amunicji.

150

Oprócz tego należy spisać z przeznaczonej do niszczenia amunicji protokół, podając w nim znakowanie, ilość i dane produkcyjne amunicji oraz niesprawności będące podstawą do zniszczenia amunicji i zaliczenia jej do kategorii niebezpiecznej.

Na zniszczone niewybuchy nie sporządza się protokołu zniszczenia. W czasie wysadzania książka ewidencyjna zniszczonej amunicji

powinna się znajdować u kierownika prac. Po zakończeniu wysadzania i wpisaniu wszystkich notatek należy ją zdać (nie później niż na drugi dzień po zakończeniu) szefowi służy uzbrojenia i elektroniki (równorzędnemu) oddziału na przechowanie.

151

DZIAŁ VIPRZECHOWYWANIE MIENIA SŁUŻBY UZBROJENIA I

ELEKTRONIKI W PODODDZIAŁACH

Rozdział I PRZECHOWYWANIE SPRZĘTU I AMUNICJI W

PODODDZIAŁACH

l. Urządzanie, wyposażanie i zabezpieczanie magazynów broni i amunicji w pododdziałach

747. Broń strzelecką i amunicję alarmową przechowuje się w pododdziałowych magazynach broni..

748. Pomieszczenia przeznaczone na magazyny broni pododdziału z zasady powinny się znajdować w budynkach murowanych, w pobliżu izb żołnierskich i pod stałą ochroną służby dyżurnej. Okna w nich muszą być zakratowane, a kraty umocowane w murze.

Kraty w budynkach nowo budowanych lub adaptowanych powinny być wykonane z prętów stalowych o średnicy co najmniej 12 mm lub z płaskowników stalowych o wymiarach co najmniej 8x30 mm rozstawionych w odstępach do 80 mm w poziomie i do 240 mm w pionie.

Ponadto, w zależności od warunków lokalnych, należy stosować zabezpieczenie pomieszczeń magazynowych przez :

—zamykanie drzwi na dwa zamki, w tym jeden patentowy ( zamiast zamka patentowego można zastosować sztabę stalową zamykaną na kłódkę patentową );

— założenie w oknach siatki z drutu stalowego o średnicy co najmniej 1,5 mm i wielkości oczek do 25x 25 mm ;

— obicie drzwi blachą stalową lub założenie od zewnętrznej strony kraty ruchomej zamykanej na kłódkę patentową, wykonanej z prętów lub płaskowników stalowych o wymiarach, jak dla krat okiennych. Umocowanie kraty powinno uniemożliwiać jej

zdjęcie z zawiasów w położeniu zamkniętym. 749. Pododdziałowe magazyny broni powinny być stale zamknięte i

zaplombowane. Zamyka je i plombuje dowódca lub szef pododdziału w obecności podoficera dyżurnego, po uprzednim sprawdzeniu stanu ilościowego i numerowego przechowywanego sprzętu i amunicji oraz porównaniu ze stanem ewidencyjnym pododdziału. Ewentualne stwierdzone rozbieżności należy wyjaśnić przed zamknięciem i zaplombowaniem pododdziałowego magazynu broni.750. W razie nieobecności dowódcy lub szefa pododdziału magazyn ibroni zamyka na klucz i plombuje żołnierz zawodowy wyznaczony w l rozkazie dziennym pododdziału lub oficer dyżurny jednostki wykonując czynności określone w pkt. 749. 152

751. Klucze od pododdziałowego magazynu broni należy przechowywać:— użytku, bieżącego (l kpl.) — w osobistym sejfie (skrzyni metalowej w

pomieszczeniu służbowym) dowódca, szef pododdziału lub żołnierz zawodowy wyznaczony w rozkazie dziennym pododdziału;

— rezerwowe (l kpi.) — u oficera dyżurnego jednostki w zaplombowanym woreczku (pojemniku). Dopuszczalne jest przechowywanie kluczy użytku bieżącego w oddzielnym zaplombowanym woreczku lub pojemniku u oficera dyżurnego jednostki.

752. Decyzję o otwarciu pododdziałowego magazynu broni podejmuje dowódca, szef pododdziału lub żołnierz zawodowy wyznaczony w rozkazie dziennym pododdziału. O fakcie otwarcia i zamknięcia pododdziałowego magazynu broni ww. powiadamiają osobiście oficera dyżurnego. Na ich polecenie i w ich obecności podoficer dyżurny otwiera pododdziałowy magazyn broni i przebywa w nim przez cały czas (wydawania, przyjmowania, kontroli, czynności gospodarczych). Magazyn broni zamyka się i plombuje zgodnie z postanowieniami zawartymi w pkt 749.

753. Oficer dyżurny jednostki, jeśli wymaga tego sytuacja, ma prawo wydać klucze i zezwolić podoficerowi dyżurnemu otworzyć pododdziałowy magazyn broni tylko w. przypadku:

— ogłoszenia alarmu;— pożaru lub innych klęsk żywiołowych, zagrażających bezpośrednio ^mieniu

znajdującemu się w pododdziale.W tym przypadku oficer dyżurny jednostki przekazuje .za pokwitowaniem klucze

podoficerowi dyżurnemu pododdziału, który otwiera pod-Oddziałowy magazyn broni i osobiście wydaje broń zgodnie z postanowieniami zawartymi w pkt. 802 i 805. Zamknięcia i zaplombowania magazynu broni dokonuje oficer dyżurny jednostki zgodnie z postanowieniami zawartymi w pkt. 749. Fakt ten oficer dyżurny jednostki odnotowują w meldunku z przebiegu służby

754. Pododdziałowe magazyny broni należy wyposażyć w tablicę, naktórej umieszcza się:

— wykaz żołnierzy i numery przydzielonej im broni;— wykaz 'ilościowy broni i amunicji;— światło zastępcze (latarki elektryczne);—wzory plomb (magazyniera środków bojowych, dowódcy i szefa pododdziału).Przy każdym gnieździe stojaka umieszcza się kartkę ze stopniem, imieniem i

nazwiskiem żołnierza oraz rodzajem i numerem przydzielonej mu broni. Instrukcję o wydawaniu broni wraz z wzorami odcisków referentek, dowódcy, szefa pododdziału, oficera dyżurnego i żołnierza zawodowego wyznaczonego w rozkazie dziennym pododdziału, umieszcza się na zewnętrznej stronie drzwi. Wykazy i instrukcje znaj-dujące się w pododdziałowym magazynie broni podpisuje dowódca pododdziału. Zabrania się dokonywania nieuwierzytelnionych poprawek w wykazach numerowanych broni. W celu usprawnienia sprawdzania numerowego i ilościowego broni, dopuszczalne jest przechowywanie w wydzielonych stojakach broni żołnierzy przebywających poza jednostką.

153

Instrukcję o wydawaniu broni wraz z wzorami odcisków referentek dowódcy, szefa kompanii i oficera dyżurnego umieszcza się na zewnętrznej stronie drzwi.

Wykazy i instrukcje znajdujące się w magazynie broni pododdziału podpisuje dowódca kompanii.

2. Przechowywanie broni i amunicji w warunkach garnizonowych

755. Broń i amunicję pododdziałów zakwaterowanych w koszarach przechowuje się odpowiednio w:

— magazynach broni (w przypadku broni strzeleckiej — w stojakach); —wozach bojowych i środkach transportowych przechowywanych w garażach i

garażo-magazynach. 756. Amunicję alarmową do broni strzeleckiej przechowuje się w magazynie

broni pododdziału w opakowaniu fabrycznym, w zamkniętej i zaplombowanej skrzyni. Skrzynie powinny być opasane drutem (taśmą metalową) na krzyż i zaplombowane przez magazyniera uzbrojenia oddziału.

757. Amunicję na alarm przeciwlotniczy na szczeblu jednostki (w pododdziałach) wydaje się z amunicji alarmowej pododdziałów w ilościach przewidzianych „Dyrektywą o gotowości bojowej wojsk", jeżeli szczegółowe wytyczne nie mówią inaczej.

758. Amunicję szkolną (treningową) należy przechowywać w oddzielnych skrzyniach.

Podczas przyjmowania lub wydawania takiej amunicji należy zwrócić szczególną uwagę, czy nie ma wśród niej naboi bojowych.

759. Granaty ręczne (F-l, RG-42, RPG-43) — szkolne i treningowe — przechowywane w magazynach broni pododdziałów muszą być poznakowane. Znakowania dokonuje wyznaczony funkcyjny służby uzbrojenia i elektroniki oddziału.

Na dnach ww. granatów należy wybić numeratorem dwie liczby wysokości 5 mm, z których górna, np. 2155, jest numerem 'jednostki, a dolna, np. 15 — kolejnym numerem granatu w danej jednostce.

Ewidencję tych granatów prowadzić wg kolejności numerów tak, aby było wiadomo, jaki pododdział posiada granaty o określonych numerach (dotyczy to zarówno granatów już posiadanych, jak i granatów nowych pobranych do pododdziału).

Granaty szkolne, treningowe i przekroje wydawać na zajęcia tylko za pokwitowaniem (jak broń) i po zajęciach niezwłocznie zdawać do magazynu.

760. Broń strzelecką, w zależności od posiadanych typów stojaków, ustawia się w sposób zapewniający jej stabilne położenie. Razem z bronią przechowywać odpowiedni zestaw wyposażenia

154

(przybory, magazynki, bagnety itp.). Przybory do broni przechowywać" w gniazdach kolb lub w torbach na magazynki. Torby na magazynki, ładownice i pokrowce przechowywać w odpowiednich gniazdach stojaków. Olejarki napełnione płynem PKB należy przechowywać na półkach stojaków — naprzeciw gniazd do broni.

Broń szkolną przechowywać według zasad ustalonych dla broni bojowej.761 W magazynach broni pododdziałów zabrania się przechowywania

granatów bojowych ręcznych i nasadkowych (RG-42; F-l; RPG-43; PGN-60; KGN) oraz naboi sygnałowych i oświetlających.

762. W przypadku przechowywania broni w stojakach na korytarzu wykazy żołnierzy i numery przydzielonej im broni, wzory ilościowe broni i amunicji oraz wzory plomb umieszcza się na tablicy podoficera dyżurnego.

763. Broń żołnierzy przebywających poza jednostką (na urlopach, w szpitalach itp). przechowywać w skrzyniach zamkniętych i zaplombowanych przez dowódcę lub szefa kompanii. Na zewnętrznej , stronie wieka skrzyni powinien się znajdować napis wykonany białą farbą „DEPOZYT" (wysokość liter 50 mm, grubość 6 mm), a na wewnętrznej wykaz z podaniem stopnia, imienia, nazwiska, serii i numeru broni. Wykaz wypełnia się ołówkiem.

764. Broń ZN pododdziały przechowują w magazynach, w typowych skrzyniach zamkniętych i oplombowanych pieczątką dowódcy lub szefa kompanii.

3. Właściwości przechowywania niektórych rodzajów broni strzeleckiej

765. Przechowywane pistolety powinny być wyjęte z futerałów i ułożone w odpowiednich gniazdach w szafie lub skrzyni żelaznej — nie' załadowane i ze zwolnionym kurkiem. Pistolety (9 mm wz. 1964, TT i inne) należy przechowywać nie zabezpieczone. Futerały i wyciory przechowywać razem z pistoletami, a magazynki — w odpowiednich gniazdach przy pistoletach.

766. Pistolety maszynowe należy przechowywać w stojakach z odłączonymi magazynkami i kolbami odchylnymi ustawionymi w położeniu marszowym, zamkami zwolnionymi ze spustu i zabezpieczonymi, z przełącznikami nastawionymi na ogień pojedynczy. W oddzielnym przedziale stojaka należy przechowywać wyposażenie pistoletów (futerały, torby na magazynki i przybory) oraz magazynki. Magazynki należy przechowywać nie naładowane (wyjątek stanowią wypadki wynikające z sytuacji bojowej, ćwiczeń lub zarządzeń wydanych przez dowódcę oddziału).

767. Karabinki typu AK (AKM i AKG) przechowuje się z odłączonym magazynkiem, zwolnionym kurkiem, bezpiecznikiem ustawionym

155

w położeniu „zabezpieczone", z suwakiem ramienia celownika ustawionym na działce „S" (zero). Magazynki i wyposażenie karabinka (torbę na magazynki, bagnet z pochwą i olejarkę itp.) przechowywać w specjalnych przegródkach stojaka.

768. Karabiny wyborowe należy przechowywać w stojakach. Suwadło powinno być w przednim położeniu, kurki zwolnione, celowniki optyczne, magazynki i bagnety odłączone, karabiny zabezpieczone.

W oddzielnych przegrodach stojaka przechowywać celowniki optyczne w pokrowcach, magazynki, przybory i torby.

769. Karabiny maszynowe należy przechowywać w stojakach z odłączonymi magazynkami i złożonymi oraz spiętymi dwójnogami, z zamkniętymi zasuwkami okien komory zamkowej, zwolnionymi łącznikami. W karabinach maszynowych, które nie mają łączników, suwadła powinny być zwolnione z zaczepu spustowego _ w celu odciążenia sprężyn powrotnych. Magazynki i pudełka z taśmami nabojowymi należy przechowywać (nie w torbach na magazynki) na dolnych półkach stojaków lub na regałach i 'w szalach ustawione pionowo na krawędzi; przybory do czyszczenia przechowywać w torbach brezentowych lub w kolbach. Jeżeli na dwójnogach są uchwyty do mocowania wyciorów, to przechowywać i je na dwójnogach.

Lufy zapasowe powinny być zakonserwowane, owinięte w papier pergaminowy i przechowywane bez pokrowców w tym samym stojaku.

770. Ciężkie karabiny maszynowe należy przechowywać na podstawach w stanie złożonym, w zależności od warunków, na regałach lub podłodze magazynku. W razie przechowywania na podłodze podłożyć pod koła drewniane podkładki.

Łoże karabinu należy ustawić poziomo, ogon podstawy złożyć, zespół przesuwny przesunąć do skrajnego przedniego położenia, regulator komory gazowej nastawić na otwór zapewniający normalne działanie karabinu, ramkę celownika ustawić w położeniu poziomym, a suwak celownika — na zerze. Mechanizmu poziomego i dokładnego pionowego wycelowania oraz tarczy ochronnej nie ryglować.

771. Wielkokalibrowe karabiny maszynowe należy przechowywać na typowych podstawach w stanie złożonym. Karabin i zespół wahadłowy podstawy ustawić poziomo, wysunąć oporę tulei prowadzącej tłoka zaporowego z wycięcia na lufie, zespół przesuwny przesunąć do położenia przedniego, ramkę celownika ustawić w położeniu poziomym, suwak celownika nastawić na zero; mechanizmu wycelowania poziomego i pionowego oraz śruby łącznika i tarczy nie ryglować.

Lufy zapasowe wkm przechowywać w typowych skrzyniach, na

156

wiekach skrzyń namalować białą farbą numery karabinów i numery pododdziałów, którym są one przydzielone.

772. Ręczne granatniki przeciwpancerne należy przechowywać w stojakach lub szafach w położeniu pionowym ze zwolnionymi z zaczepów kurkami. Osłony zabezpieczające przewód lufy założyć na granatnik. Torby do przenoszenia amunicji przechowywać na dolnej półce.

Ciężkie granatniki przeciwpancerne należy przechowywać na podstawach w stanie złożonym — na regałach lub podłodze. W razie przechowywania granatników na podłodze podłożyć drewniane podkładki pod koła. Kurki należy zwolnić z zaczepu spustowe- -\ go, osłony odchylne ustawić w położeniu marszowym, rękojeść do przenoszenia przycisnąć do lufy, lufę ustawić na podstawie w położeniu marszowym i ułożyć na strzemieniu oporowym. Juki i torbę narzędziową przechowywać razem z granatnikiem.

773. Szczegółowe zasady przechowywania broni strzeleckiej są podane w odpowiednich instrukcjach dotyczących opisu i użytkowania broni. Podane są tam również wskazówki co do przechowywania broni w zależności od warunków stacjonowania wojsk (np. na obozach, ćwiczeniach, w razie rozlokowania wojsk w kwaterach prywatnych itp.).

774. Zabrania się holowania na większą odległość karabinów maszynowych i ciężkich granatników przeciwpancernych na podstawach kołowych.

W przypadku przewożenia koleją karabinów maszynowych i granatników na podstawach należy ustawić je na podłodze wagonu i zamocować, tak aby się nie przesuwały, rozmieszczając w poprzek wagonu. W przypadku przewożenia ich na samochodzie podłożyć pod koła podstaw dowolny materiał zmniejszający wstrząsy i uderzenia.

Przed przewożeniem karabinów maszynowych jakimikolwiek środkami transportu ustawić zespół przesuwny w skrajnym przednim położeniu, zasuwki zamknąć, iglice zwolnić, mechanizmy zaryglować i założyć pokrowce.

4. Przechowywanie broni i amunicji w wozach bojowych

775. W wozach bojowych można przechowywać tylko broń stanowiącą integralne wyposażenie wozu bojowego.

776. Dopuszczalne jest przechowywanie w wozach bojowych amunicji artyleryjskiej, czołgowej oraz strzeleckiej do uzbrojenia pokładowego zgodnie z ustaleniami dotyczącymi gotowości bojowej wojsk i zasadami utrzymania zapasów z całkowitym zapewnieniem warunków BHP i przeciwpożarowych.

777. Amunicja przechowywana w wozach bojowych (z wyjątkiem

157

artyleryjskiej i czołgowej) i na środkach transportowych powinna być w opakowaniu fabrycznym, skrzynie zaś zaplombowane przez magazyniera służby uzbrojenia i elektroniki.

778. Włazy (wejścia) wozów bojowych, w których przechowuje się broń i amunicję, powinny być zaplombowane przez dowódcę pododdziału.

779. Na zapasy amunicji utrzymywane w poszczególnych wozach bojowych dowódca pododdziału sporządza asygnatę (wykaz zawartości) w dwóch egzemplarzach z przeznaczeniem dla dowódcy wozu (kierowcy-mechanika) i dla siebie.

780. Broń pokładową oraz inny sprzęt uzbrojenia i amunicję zdjętą czasowo z wozów bojowych należy przechowywać wyłącznie w magazynach broni pododdziału lub przekazywać w depozyt do magazynu oddziału.

W wozach bojowych zabrania się przechowywania granatów bojowych, ręcznych i nasadkowych oraz naboi sygnałowych.

5. Przechowywanie broni i amunicji w warunkach polowo-poligonowych

781. Broń, amunicję i środki pozorowania pola walki przechowuje się w specjalnie urządzonych magazynach broni (oddzielnych namiotach lub pomieszczeniach) chronionych przez wartę lub służbę dyżurną. W razie przechowywania broni w pomieszczeniach (namiotach) przeznaczonych dla żołnierzy amunicję i środki pozorowania pola walki należy przechowywać w pomieszczeniu dla warty (na wartowni). Wyposażenie magazynów w instrukcję i wykazy oraz prowadzenie ewidencji — jak w warunkach stacjonarnych.

782. W wypadku rozlokowania pododdziałów w zamieszkałych osiedlach — w kwaterach prywatnych (w zależności od pomieszczenia) — broń zezwala się przechowywać:

— ustawioną w kozły w kącie pokoju;— ustawioną statecznie przy ścianie;— zawieszoną za pasy na gwoździach (kołkach) lub ułożoną na półkach.Broń należy obowiązkowo oddać pod nadzór służby dyżurnej.783. W razie pobytu części pododdziału w warunkach polowych dowódca

pododdziału powinien mieć zatwierdzony przez bezpośredniego przełożonego wykaz numerowy broni podwładnych żołnierzy, którzy przydzieloną broń w trakcie ćwiczeń powinni stale nosić przy sobie (dotyczy to odpoczynków i przerw).

784. Broń należy przechowywać w typowych stojakach zamykanych na klucz lub zabezpieczonych linką stalową przeciągniętą przez kabłąki języków spustowych. Linka powinna być trwale przy-

158

mocowana do stojaka, a jej końce zamknięte na kłódkę patentową i zaplombowane przez szefa lub dowódcą pododdziału.

Zezwala się również przechowywać broń w typowych skrzyniach zamkniętych i zaplombowanych.

785. Podczas przewożenia wojsk koleją lub innym transportem broń należy rozmieszczać w środkach transportowych zgodnie ze wskazówkami odpowiednich przepisów o przewozach wojsk.

6. Przechowywanie broni i amunicji osobistej kadry

13) pkt. 786—800 skreśla się;

159

7. Wydawanie (przyjmowanie,) broni z magazynu pododdziału

801. Broń z pododdziału można wynosić tylko na podstawie zezwolenia dowódcy lub szefa pododdziału po wpisaniu do „Książki ewidencji mienia służby uzbrojenia i elektroniki wydawanego z pododdziału i przekazywanego do naprawy”.

802. Broń w pododdziałach wydaje się tylko tym żołnierzom, którym jest ona przydzielona. Wydawanie broni i amunicji oraz przyjmowanie jej na przechowanie powinno być każdorazowo potwierdzone w „Książce ewidencji mienia służby uzbrojenia i elektroniki wydawanego z pododdziału i przekazywanego do naprawy” własnoręcznym podpisem pobierającego — w przypadku pobierania z magazynu, lub przyjmującego — w razie zwrotu broni na przechowanie do magazynu.

11 - Przepisy...

161

803. Wydawanie lub przekazywanie broni innym osobom, którym nie jest ona przydzielona, jest zabronione.

W wyjątkowym przypadku — np. służby wartowniczej — dowódca pododdziału zezwala na wydanie żołnierzowi innej broni niż została mu przydzielona — po uprzednim przeszkoleniu. Fakt przydzielenia innej broni na czas pełnienia służby lub w innych przypadkach dowódca pododdziału podaje w rozkazie dziennym pod-oddziału.

W każdym przypadku za właściwe przeszkolenie żołnierzy w zakresie znajomości obchodzenia się i posługiwania przydzieloną bronią jest odpowiedzialny dowódca pododdziału.

804. Wydanie broni żołnierzom udającym się w podróż służbową należy odnotować w dokumencie podróży (skierowaniu) podając rodzaj broni i jej numer.

805. Na alarm broń z magazynu pododdziału podoficer dyżurny może wydawać na imienne listy zbiorcze drużyny lub plutonu. Listy takie z imiennym wykazem drużyny (plutonu) i z wykazanymi numerami przydzielonej broni oraz podpisami ich użytkowników i dowódcy drużyny (plutonu) powinny być wcześniej przygotowane. O sposobie przechowywania tych list decyduje dowódca jednostki.

Lista przekazana przez dowódcę drużyny (plutonu) podoficerowi dyżurnemu stanowi pokwitowanie broni pobranej z magazynu przez drużynę (pluton). W razie nieobecności żołnierza (szpital, urlop itp.) należy wykreślić go z listy wraz z numerem broni, a broń tę podoficer dyżurny wpisuje do „Książki ewidencji i mienia służby uzbrojenia i elektroniki wydanego z pododdziału i przekazywanego do naprawy". Szef kompanii (równorzędny) kwituje podoficerowi dyżurnemu w ww. książce uprzednio wpisaną broń nieobecnych żołnierzy i zabiera ją na alarm,

Broń i amunicję zdaje się do magazynu na ogólnych zasadach i na podstawie zwrotu list alarmowych. Listy z wykreślonymi nazwiskami należy wymienić na nowe.

806. Jeżeli po przybyciu do celu podróży służbowej żołnierza okaże się, że broń nie jest potrzebna do wykonywania obowiązków służbowych, należy zdać ją do depozytu w oddziale lub w komendzie garnizonu, do którego żołnierz został oddelegowany. Zdanie (pobranie) broni (amunicji) do depozytu (z depozytu) ewidencjonuje się i kwituje w książce ewidencji zdeponowanych przedmiotów.

14) pkt 807 otrzymuje brzmienie:807. Podoficerowie dyżurni przekazują sobie broń, amunicję i sprzęt uzbrojenia na

podstawie wykazu żołnierzy i numerów przydzielonej im broni oraz wykazu ilościowego przed odprawą służb (w czasie udzielania im instruktażu) w obecności dowódcy, szefa pododdziału lub wyznaczonego rozkazem dziennym pododdziału żołnierza zawodowego. Jeżeli w pododdziałowym magazynie broni przechowywana jest broń osobista kadry oraz amunicja alarmowa to podoficer dyżurny powinien sprawdzić stan skrzyń, zamknięć oraz plomb, porównując je z wzorami (nieotwierając skrzyń, szaf). Po odprawie podoficer dyżurny obejmujący

162

służbę sprawdza stan plomb na drzwiach magazynu broni. Każdorazowo podczas przyjęcia służby fakt przyjęcia broni i amunicji podoficer dyżurny odnotowuje w „Książce ewidencji mienia służby uzbrojenia i elektroniki wydawanego z pododdziału i przekazywanego do naprawy" dokonując wpisu następującej treści: „Sprzęt uzbrojenia i amunicję przyjąłem zgodnie z wykazem numerowym i ilościowym oraz książką wydawania mienia z pododdziału — magazyn broni zaplombował (podać stopień, nazwisko i imię) pieczątką nr ........................ o godz. ........................dnia ................................ „Powyższe przyjmujący potwierdza własnoręcznym podpisem.

Każdorazowe otwarcie magazynu broni należy udokumentować poprzez wpis w ww. książce, podając cel, czas i datę otwarcia oraz fakt zamknięcia i zaplombowania (stopień, nazwisko i imię, numer referentki osoby zamykającej).

808. Podoficer dyżurny kompanii wydaje żołnierzom i przyjmuje od nich broń i inny sprzęt uzbrojenia w obecności dowódcy lub szefa kompanii.

809. Ewidencję sprzętu uzbrojenia i amunicji należy prowadzić starannie i bieżąco. Szczególną uwagę należy zwracać na dokładność zaewidencjonowania numerów wydanej żołnierzom broni. Kategorycznie zabrania się dokonywania jakichkolwiek poprawek numeracji w ewidencji i na zespołach broni.

810. Odpowiedzialność za ochronę, stan techniczny i utrzymanie l broni oraz amunicji ponosi każdy żołnierz, któremu została ona przydzielona, oraz jego bezpośredni przełożony.

8. Pobieranie i rozliczanie amunicji i środków pozoracji pola walki

811. Amunicję i środki pozorowania pola walki pobiera na strzelania szef kompanii lub wyznaczony żołnierz zawodowy — bezpośrednio przed zajęciami — z magazynu uzbrojenia oddziału na podstawie „zapotrzebowania-protokołu zużycia". Protokół zużycia powinien' być parafowany przez dysponującego limitem oraz szefa SUiE oddziału, a po zrealizowaniu zatwierdzony przez dowódcę oddziału lub osobę upoważnioną.

812. W uzasadnionych wypadkach na rozkaz dowódcy kompanii amunicję strzelecką (od kalibru 4,5 mm do 14,5 mm) można pobrać w przeddzień strzelania (zajęcia). Przechowuje się ją wówczas w magazynie broni pododdziału w pojemniku albo w skrzyni metalowej lub drewnianej obitej blachą, zamkniętej na klucz i zaplombowanej przez szefa kompanii. Klucz przechowuje szef kompanii przy sobie.

813. Amunicję i środki pozoracji pola walki na strzelania (zajęcia) i ze strzelań (zajęć) należy przenosić w pojemnikach oznakowanych numerem pododdziału i zamykanych na klucz (kłódkę )

163

przez szefa kompanii (wyznaczonego żołnierza zawodowego). Jako pojemnika można używać typowej skrzyni po amunicji strzeleckiej z przymocowanym do niej zamknięciem.

Amunicję i środki pozorowania pola walki wydaje się na rozkaz prowadzącego strzelanie (zajęcia). Po zakończeniu strzelania dowódca pododdziału osobiście dokonuje przeglądu broni oraz nadzoruje rozliczenie amunicji i środków pozoracji pola walki.

814. Nie zużytą amunicję (kał. 4,5—14,5 mm) oraz opakowanie i łuski szef kompanii (wyznaczony żołnierz zawodowy) zdaje do magazynu uzbrojenia jednostki po zakończeniu zajęć (strzelań), nie później jednak niż w ciągu 24 godzin. Natomiast materiały wybuchowe i pozostałe rodzaje amunicji strzeleckiej oraz środki pozoracji pola walki należy zdawać do magazynu oddziału natychmiast po strzelaniu. Za terminowe rozliczenie się z amunicji i środków pozoracji pola walki odpowiada dowódca pododdziału.

815. Na zagubione łuski dowódca pododdziału (kierownik strzelania) sporządza protokół, w którym podaje rodzaj strzelania, liczbę i okoliczności zagubienia łusek.

Podstawą do spisania brakujących łusek z ewidencji oddziału jest - protokół zatwierdzony przez dowódcę oddziału.

Protokół ten dołącza się do zapotrzebowania-protokołu zużycia pozostającego w aktach.

816. Za utrzymanie, przechowywanie i zabezpieczenie sprzętu uzbrojenia i amunicji w pododdziale oraz innego mienia służby uzbrojenia i elektroniki w każdym przypadku odpowiada dowódca pododdziału, któremu to mienie zostało przydzielone.

9. Przechowywanie broni i amunicji w pododdziałach jednostek obrony terytorialnej, drogowo-kolejowych inżynieryjno-budowlanych

817. Całą amunicję stanowiącą zapas nienaruszalny tych jednostek i przeznaczoną na użytek bieżący należy przechowywać w magazynach oddziałowych (garnizonowych) z uwzględnieniem wymogów dotyczących oddzielnego przechowywania odpowiednich rodzajów amunicji i ustaleń podanych w odnośnych rozdziałach niniejszych przepisów.

Amunicję ZN pododdziałów przechowuje się na ogólnych zasadach określonych dla pododdziałów ogólnowojskowych z uwzględnieniem możliwości sprawnego jej wydawania na wypadek wprowadzania wyższych stanów GB.

818. Pododdziały (oddziały) wykonujące prace poza miejscami stałej dyslokacji nie powinny zabierać ze. sobą żadnej amunicji z wyjątkiem amunicji dla wart.

819. W przypadku prowadzenia zajęć poza garnizonem stałej

164

dyslokacji, połączonych ze strzelaniem amunicją bojową i pozoracyjną, amunicję należy pobierać doraźnie z jednostki macierzystej tylko w ilości potrzebnej do zajęć. Amunicję i środki pozoracji pola walki należy pobierać i rozliczać w dniu przeprowadzania zajęć.

820. W przypadku gdy w miejscu pobytu grupy na wyjeździe nie ma warunków do zgodnego z przepisami przechowywania i zabezpieczenia broni, należy ją pozostawiać w miejscach stałej dyslokacji.

821. Broń i amunicję żołnierzy powracających z podróży służbowej po godzinach pracy przyjmuje do czasowego depozytu służba dyżurna oddziału.

Broń i amunicję przekazaną do depozytu służbie dyżurnej oddziału żołnierze odbierają w dniu następnym w godzinach rannych i zdają w pododdziale.

Zasady postępowania, przechowywania i utrzymywania broni i amunicji w sprawności technicznej ujęte w „Regulaminie Służby Wewnętrznej Sił Zbrojnych PRL" oraz w niniejszych przepisach stosują się również do pododdziałów jednostek obrony terytorialnej, drogowo-kolejowych i inżynieryjno-budowlanych.

10. Przechowywanie przyrządów optyczno-mierniczych

Przyrządy optyczne

822. Przyrządy optyczne przechowywać w futerałach, plecakach lub w skrzynkach razem z częściami wymiennymi i wyposażeniem; śruby dociskowe wyłącznika limbusu i przeziernika powinny być przy tym dociśnięte.

823. Jeżeli pododdział (bateria, kompania) rozmieszczony jest w koszarach, to przyrządy przechowywać w oddzielnych szafach l wyposażonych w półki. Na wewnętrznej stronie drzwi szafy po- l winien być spis przechowywanych przyrządów. Przy każdym schowku przechowywanego przyrządu powinna być umocowana ta-bliczka z numerem przyrządu i nazwiskiem osoby odpowiedzialnej za niego. Szafę plombować na klucz przechowywany u dyżurnego pododdziału.

Przyrządy wydawać za pokwitowaniem w „Książce mienia wojskowego wydawanego z pododdziału i przekazywanego do naprawy".

Zabrania się przechowywania przyrządów w jednym pomieszczeniu razem z akumulatorami należącymi do kompletu oświetlenia przyrządów.

824. Szafy z przyrządami i przyrządy o dużych wymiarach i ciężarach (np. duże dalmierze) ustawić w pomieszczeniu do przechowywania

165

sprzętu. Przyrządy dużych wymiarów ustawić na podłodze w opakowaniach. Pod opakowania podłożyć drewniane podkłady grubości 10X10 cm.

Zabrania się ustawiania szaf z przyrządami i poszczególnych t przyrządów dużych wymiarów bliżej niż 0,5 m od ścian zewnętrznych i bliżej niż 1,5 m od grzejników.

825. Jeżeli pododdział rozlokowany jest w obozie, przyrządy przechowywać w namiotach w skrzyniach, zabezpieczając je przed opadami atmosferycznymi i kurzem. Dalmierze z dużymi bazami przechowywać pod wiatami w skrzyniach ustawionych na podkładach grubości 10 X 10 cm.

Dalmierze ustawione na przelicznikach artyleryjskich PUAZO , nakryć pokrowcami i przechowywać pod wiatami.

826. Przyrządy powinny lekko wchodzić do futerałów i skrzynek. Jeżeli przyrząd nie wchodzi lekko, należy znaleźć tego przyczynę, usunąć ją i dopiero wtedy go wkładać. Użycie siły przy wkładaniu może doprowadzić do uszkodzenia przyrządu.

Przyrządy należy wyjmować ze skrzynek i futerałów bez szarpania i uderzania.827. Przed ułożeniem wszystkie mechanizmy odczytowe przyrządów ustawić w

położeniu zerowym lub w położeniu podanym w instrukcji o użytkowaniu danego przyrządu.

828. Trójnogi (statywy) do przyrządów przechowywać w pokrowcach, futerałach (gdzie są przewidziane) ze złożonymi nogami, które powinny być ściągnięte śrubami dociskowymi.

Trójnogi w czasie przechowywania ustawiać pionowo na dolnych półkach szaf (pod przyrządami) lub układać poziomo, lecz najwyżej w dwóch warstwach.

829. Aby zabezpieczyć przyrządy przed uszkodzeniami podczas przechowywania, użytkowania, przewożenia i układania, należy zwrócić szczególną uwagę na stan futerałów, skrzynek i pokrowców. Wszystkie sprzączki, przyciski, klamry, zawiasy i zamki powinny być sprawne. Przyrząd umieszczony w futerale (skrzynce) nie powinien być zbyt luźno ułożony.

830. Posługując się przyrządami podczas deszczu, należy zabezpieczyć je przed dostaniem się do nich wody.

Jeżeli przyrządy, pokrowce i futerały były na deszczu, należy je wytrzeć i wysuszyć. Zabrania się suszenia przyrządów na słońcu i w piecach. Latem należy przyrządy suszyć na powietrzu w cieniu, a w zimie w suchym pomieszczeniu — w odległości nie mniejszej niż 1,5 m od grzejników (piecyków, kaloryferów).

831. Przyrządy przenosić i przewozie w sprawnych, specjalnie do nich przeznaczonych .skrzyniach i futerałach.

Przyrządy w futerałach przenosić na plecach za pomocą specjalnie dopasowanych pasków nośnych;

Jeżeli przewiduje się przewożenie przyrządów samochodami, to

166

na dno nadwozia pojazdu nałożyć słomy, siana lub innej podściółki. Futerały (skrzynki) z przyrządami układać w przedzie nadwozia pojazdu, szczelnie jeden przy drugim. Aby uniknąć uderzeń, włożyć między skrzynki podściółkę, po czym przymocować je listwami lub związać i przykryć brezentem.

832. Zezwala się na przenoszenie podczas pracy przyrządów nie włożonych do futerału i skrzynek tylko na małą odległość; zaciski unieruchamiające mechanizmy przyrządów powinny być zaciśnięte.

Przyrządów ustawionych na trójnogach nie wolno kłaść na ziemi, opierać o płoty, ściany drzewa; zabrania się również przenoszenia trójnoga z przyrządem na plecach.

833. Przedmioty należące do zestawu wyposażenia należy przed włożeniem do skrzynek (pokrowców, futerałów) oczyścić z wody, błota, kurzu i pokryć smarem. Smar nanosić cienką warstwą na nie malowane części metalowe.

834. Szmaty do czyszczenia części optycznych -przechowywać w futerałach przyrządów, chowając je do specjalnych kieszeni lub owijać papierem. W skrzynce (futerale) nie może być żadnych obcych przedmiotów.

835. Przyrządy z igłami' magnetycznymi należy przechowywać w szafach drewnianych w odległości przynajmniej 2 m od dużych przedmiotów żelaznych (stalowych), z dala od magnesów i przewodów elektrycznych. Igły magnetyczne należy unieruchomić i skierować niebieskim końcem na północ.

836. Futerały i skrzynki oczyścić, zachowując następującą kolejność czynności:— wytrząsnąć piasek, kurz i błoto, które dostały się do futerałów i skrzynek, po

czym przetrzeć zewnętrzną i wewnętrzną powierzchnię futerałów i skrzynek zwilżoną szmatą i wysuszyć;

— wytrzeć trójnogi zwilżoną, a następnie suchą szmatą.837. Stosowane w niektórych przyrządach wkłady osuszające napełnione

substancją pochłaniającą wilgoć regenerować po wykorzystaniu przez wyżarzenie zgodnie z obowiązującymi zasadami.

Przyrządy elektronowo - optyczne

838. Przyrządy elektronowo-optyczne przechowywać w opakowaniach na regałach lub podkładach (w pomieszczeniach ogrzewanych) zgodnie z wymaganiami dotyczącymi przechowywania przyrządów optycznych.

839. Obiektywy przyrządów elektronowo-optycznych powinny być zasłonięte pokrywami lub przesłonami o najmniejszym otworze. Reflektory przechowywać z zamkniętymi pokrywami i w pokrowcach.

Wszystkie części kompletu powinny być prawidłowo ułożone i dobrze umocowane.

167

840. Zezwala się na przechowywanie przyrządów elektronowo-optycznych razem z akumulatorami wmontowanymi w przyrząd. W celu zabezpieczenia akumulatorów przed nadmiernym wyładowaniem należy wyłączyć wyłączniki zespołu zasilania i reflektora.

841. W celu uniknięcia urwania przewodów kabla wysokiego napięcia nie wolno go zginać. Układając przyrząd w opakowaniu zwrócić uwagę, czy kabel nie, jest przyciśnięty łączówkami lub pokrywą skrzynki.

Przestrzegać zasad podanych w instrukcji, dotyczącej danego przyrządu.

Przyrządy topograficzne, przyrządy do kierowania ogniem artylerii naziemnej i przybory kreślarskie

842. Przyrządy topograficzne —teodolity, kierownice geodezyjne, niwelatory, busole, kompasy, stalowe taśmy miernicze, łaty do pomiaru wysokości i odległości, krzywomierze, pantografy, koordynatografy itp. — należy przechowywać w przeznaczonych do tego celu miejscach i półkach.

843. Stalowe taśmy miernicze i ich szpilki przechowywać po-pokryte płynem PKB w specjalnym miejscu wyznaczonym przez dowódcę pododdziału.

844. Do przyrządów służących do kierowania ogniem zalicza się przyrządy PUO, PUMO (przyrządy do kierowania ogniem), przyrządy do wstrzeliwania, cięciwokątomierze, kręgi celuloidowe artyleryjskie, współrzędniki, poziomnice kontrolne i kwadranty.

845. Przyrządy do kierowania ogniem PUO, PUMO przechowywać w skrzynkach (w opakowaniu zakładowym). Części ruchome należy oczyścić i pokryć cienką warstwą smaru.

846. Nie malowane części metalowe przyrządów — oprócz linijek odległości — należy oczyścić i pokryć smarem. Linijki odległości należy chronić przed zasadami, kwasami, tłuszczami i olejami, ponieważ od tych substancji powstają żółte plamy na powierzchniach linijek.

847. Cięciwokątomierze i suwaki logarytmiczne przechowywać w futerałach na półkach szaf razem z przyrządami.

Podczas użytkowania cięciwokątomierzy zwracać uwagę, aby igły cyrkli były całe i dokładnie zaostrzone. Używanie do cyrkli połamanych lub tępych igieł powoduje szybkie zużycie linii siatki cięciwokątomierza i zwiększenie niedokładności.

848. Suwaki logarytmiczne należy chronić przed wilgocią, wysoką temperaturą i bezpośrednim działaniem promieni słonecznych.

Zabrania się używania suwaków logarytmicznych do kreślenia linii.

168

849. Przybory celuloidowe przechowywać w typowych futerałach, przełożywszy je przekładkami z papieru. Przybory celuloid?-! we odkształcają się wskutek długotrwałego przebywania na słońcu; l dlatego nie wolno ich pozostawiać odkrytych i wystawiać na działanie promieni słonecznych.

850. Do czyszczenia przyrządów mających nacięte lub wydrukowane podziałki zabrania się używania szorstkich szmatek; ponieważ mogą one uszkodzić nacięcia lub kreski podziałki.

851. Przybory kreślarskie, przyborniki kreślarskie, deski kreślarskie, linijki, trójkąty itp. przechowywać w szafach na półkach. Drobne przedmioty układać w kartonowych pudełkach.

Przyborniki kreślarskie, deski kreślarskie, linijki i trójkąty chronić przed wilgocią. Korozję pojawiającą się. na przyrządach kreślarskich usuwać miękką szmatką zmoczoną w nafcie lub benzynie.

Po usunięciu korozji wytrzeć wszystkie przyrządy kreślarskie do sucha miękką szmatką i ułożyć w futerale-

Przyrządy elektromechaniczne

852. Przyrządy elektromechaniczne zamontowane na pojazdach przechowuje się razem z innym sprzętem pododdziału lub w osobnych pomieszczeniach zgodnie z kolejnością numeracji pododdziałów.

Przyrządy elektromechaniczne należy przechowywać w pokrowcach bez lunetek dwuokularowych, które przechowywać w typowych skrzynkach.

853. Jeżeli przyrządy elektromechaniczne nie będą użytkowane dłużej niż 3 miesiące, to podwozia należy ustawić na kozłach.

Pod przelicznikiem artyleryjskim PUAZO-6 kozły ustawia się w trzech punktach podwozia: w części przedniej (pod belką podłużną) oraz pod wysięgnikami dwóch tylnych podnośników.

854. Dyszle podwozi przechowywanych przyrządów elektromechanicznych należy ustawiać poziomo lub unieść do góry. Zamki hamulców pneumatycznych i gniazda wtykowe sygnalizacji świetlnej umocować w uchwytach i gniazdach specjalnych.

Tylne koła podwozia należy odhamować, a ciecz (hydrol) pomp mechanizmów podnośników hydraulicznych zlać z cylindrów roboczych do zbiorników. Dalmierz stereoskopowy D-49, przelicznik artyleryjski i zespół prądotwórczy (silnik-prądnicę) ustawie w położeniu marszowym.

855. Zwijaki z kablami przechowywać na regałach lub podstawkach drewnianych w pobliżu przyrządu lub w oddzielnym pomieszczeniu.

Zestaw wyposażenia przyrządu PUAZO-6 przechowywać na podwoziu przyrządu w typowych skrzyniach. Skrzynie zestawu wyposażenia i CSR przechowywać obok przyrządu na regałach lub na169

drewnianych podkładach. Zezwala się na przechowywanie tych skrzyń i CSR w osobnych pomieszczeniach.

856. W wypadku przechowywania PUAZO-6 w warunkach polowych należy zabezpieczyć ogumienie kół i kabli przed działaniem promieni słonecznych sklejką, matami z wikliny, gałęziami itp.

Aparaty fotograficzne i sprzęt fotograficzny

857. W odniesieniu do przechowywanych przyrządów fotograficznych należy przestrzegać ustalonych zasad przechowywania a przyrządów optycznych.

858. Wyposażenie fotograficzne należy przechowywać na oddzielnych zamkniętych regałach (w szafach); klisze fotograficzne, papier fotograficzny i błony fotograficzne przechowywać przy tym oddzielnie, a substancje chemiczne oddzielnie.

859. Regały (szafy) powinny mieć taką budowę, aby leżące na nich materiały fotograficzne można było przewietrzać i przechowywać w ciemni.

Opakowania chemikaliów fotograficznych powinny być hermetyczne, a naczynia zamknięte korkami (.pokrywami).

860. Laboratoria fotograficzne zmontowane na samochodach przechowywać w magazynach nie ogrzewanych, a wyposażenie fotograficzne przenieść do magazynów ogrzewanych.

Pomieszczenie fotolaboratorium w czasie pracy systematycznie wietrzyć, a w zimne dni ogrzewać.

Stacje d ź w i ę k o w o -p o m i a r o w e

861. Przechowywane centralne przyrządy rejestracyjne stacji dźwiękowych umieszczać w skrzynkach ustawionych na podłodze obok stacji, w miejscu wyznaczonym przez dowódcę pododdziału.

862. Odbiorniki dźwięku, transformatory, wyposażenie punktu -| uprzedzania i skrzynie z zestawem wyposażenia przechowywać J kompletami w szafach lub na specjalnych regałach. Taśmy papierowe układać w szafach, kładąc je czołową stroną rulonu w celu zabezpieczenia przed odkształceniem.

Zabrania się układania odbiorników dźwięku i transformatorów jeden na drugim. Odbiorniki dźwięku ustawiać pokrywami do góry. Nie wolno ustawiać przyrządów jeden w pobliżu drugiego. Pomiędzy dwoma sąsiednimi przyrządami powinien być zachowany odstęp 10—12 cm.

863. Wszystkie wyłączniki należy ustawić w położeniu WYŁĄCZONE. Wtyki, gniazda wtykowe, styki i zaciski powinny być czyste i pokryte smarem.

864. Wszystkie elementy stacji chronić przed wpływami par.

170

kwasów i zasad. W tym celu akumulatory wchodzące w skład stacji dźwiękowej przechowywać w osobnym pomieszczeniu.

865. Uziomów nie należy przechowywać w szafach lub na regałach razem z pozostałymi przyrządami. W celu zabezpieczenia uziomów przed korozją pokryć je płynem PKB. Zezwala się zawieszać uziomy na kołkach na zewnętrznej stronie regałów.

866. Części drewnianych, elementów malowanych i chromowanych, kamertonów, membran (przepon) aluminiowych, wtyków, gniazd wtykowych, styków i zacisków nie pokrywać smarem.

867. Elementy bez pokrycia antykorozyjnego pokryć na czas długotrwałego przechowywania cienką warstwą smaru działowego lub płynem PKB. Po usunięciu produktów korozji pokryć metalowe elementy smarem lub płynem PKB.

868. Po zakończeniu prac wylać z kałamarzy atrament, przemyć pióra i wytrzeć starannie kałamarze oraz wszystkie współpracujące z .nimi części.

W celu zabezpieczenia piór przed połamaniem podczas przewożenia przycisnąć je lekko do kawałka czystej taśmy papierowej.

11. Przechowywanie akumulatorów

869. Akumulatory naładowane i baterie akumulatorów wchodzące w skład przyrządów lub dział należy przechowywać oddzielnie w ogrzewanych pomieszczeniach.

870. Akumulatory naładowane lub baterie akumulatorów zamontowane w przyrządach przechowywać w ogrzewanych pomieszczeniach razem z przyrządami.

871. Podczas przechowywania naładowanych akumulatorów kwasowych i zasadowych należy utrzymywać temperaturę do 250C ponieważ wyższa temperatura przyspiesza starzenie się masy czynnej elektrod i powoduje skrócenie czasu użytkowania akumulatorów.

872. Akumulatory kwasowe i zasadowe suche należy przechowywać w suchych, dobrze wietrzonych, niekoniecznie ogrzewanych pomieszczeniach.

873. Akumulatory przechowywane oddzielnie ustawiać na regałach w jednym rzędzie, zaciskami wyprowadzeniowymi do góry, w odległości co najmniej l m od pieca lub innych urządzeń ogrzewczych.

874. Regały ustawiać tak, aby zapewnić swobodny dostęp do każdego akumulatora w celu umożliwienia sprawdzenia i wykonania obsługiwania technicznego.

Wspólne przechowywanie akumulatorów kwasowych i zasadowych jest zabronione.171

Okresy przechowywania akumulatorów są podawane w dołączonych do akumulatorów instrukcjach zakładów wytwórczych.

875. Nie wolno dopuszczać do zwarć akumulatorów. Przechowywane baterie akumulatorów naładowanych należy utrzymywać w stanie całkowitego naładowania.

876. Podczas przechowywania akumulatorów w pododdziałach i składach sprzętu uzbrojenia oddziałów (związków taktycznych), ;oprócz przestrzegania wymagań podanych w powyższych punktach należy się stosować do wskazówek podanych w instrukcjach o użytkowaniu, przechowywaniu i konserwacji akumulatorów.

12. Przechowywanie dział

877. Działa użytkowane bieżąco przechowywać razem z drążkami, tyczkami celowniczymi, sprzętem saperskim (łopatkami, łomami itp.), zamocowanymi w odpowiednich uchwytach ogonów łoża dolnego; szczotki wyciorów, rozładowniki i pierścienie kierunkowe przechowywać w pudełkach umieszczonych na tarczach ochronnych dział.

878. W celu odciążenia sprężyn odciążaczy należy:a) nadać lufom artylerii naziemnej największy kąt podniesienia (rys. l); w tym

celu:— w działach, których lufy w położeniu marszowym są przesuwane do tyłu,

ustawić lufy w położeniu bojowym;— w działach, które mają rozstawiane ogony, rozstawić je tak, aby nasada

zamkowa lufy przeszła między nimi podczas nadawania jej kąta podniesienia.Jeżeli można nadać lufie kąt podniesienia bez rozstawienia ogonów, to nie

rozstawiać ich.Wyjątek stanowi 85 mm armata D-44 i 76 mm armata wz. 1942, których .lufy

powinny być zaryglowane, jak w położeniu marszowym, gdyż kąt lufy w położeniu marszowym tych dział równa się prawie największemu kątowi podniesienia;

b) nadać lufom armat przeciwlotniczych kąt podniesienia zgodnie z odpowiednimi instrukcjami dotyczącymi opisu i użytkowania tych armat.

879. Lufom dział, które mają odciążacze hydropneumatyczne, nie nadawać kąta podniesienia, a zespół wahadłowy zaryglować w położeniu marszowym.

880. Lufom dział znajdujących się w magazynach nadawać największy kąt podniesienia, na jaki pozwala konstrukcja magazynu.

881. Zwracać uwagę, aby w przewodach luf dział (szczególnie tych, których lufom jest nadany kąt podniesienia) nie było powierzchni bez smaru wskutek jego ścieknięcia i aby do przewodów luf nie dostała się woda.

172

882. Zamki przechowywanych dział powinny być zamknięte, .' iglice zwolnione, mechanizmy spustowe zabezpieczone ryglami, jak w położeniu marszowym (tam gdzie są przewidziane).

Bezpieczników bezwładnikowych nie trzeba wciskać. Korytka ładownicze (tam gdzie są przewidziane) powinny być umocowane na nasadach luf.

883. W działach z rozstawnymi ogonami łoże górne ustawiać w położeniu środkowym.

Rys. l. 122 mm haubica wz. 1938 (lufie nadano największy kąt podniesienia):l i 2 — podkładki drewniane; 3 — podstawka drewniana

884. Zespół wahadłowy i obrotowy działa (jeżeli jest możliwość również i u dział, których lufom nadano kąt podniesienia) zaryglować w położeniu marszowym.

885. Działa, które mają napędy hydrauliczne, należy ustawiać w położeniu poziomym w celu zapobieżenia przeciekaniu oleju AGM do elektrycznego układu sterowania. Dopuszczalne nachylenie pomostu działa w dowolną stronę wynosi do 4°.

886. Drążki kierunkowe umocowywać na ogonach łoża w chwytakach lub zaryglować w położeniu marszowym; drążki kierunkowe odłączne umocowywać we wsporniku na łożu.

Lemiesze letnie i zimowe oraz tarcze ochronne umocowywać w położeniu marszowym.

173

887. Oporniki i powrotniki penumatyczno-hydrauliczne przechowywanych dział powinny być napełnione typową cieczą; w powrotnikach penumatyczno-hydraulicznych należy utrzymać normalne ciśnienie azotu (powietrza).

888. Tłoczyska i cylindry oporopowrotników dział przybyłych do oddziału oraz dział wysyłanych z oddziału należy poddać przeglądowi; po przeglądzie wpisać do książki działa stan tłoczysk i cylindrów.

889. Kątomierze działowe i celowniki optyczne przechowywać w skrzynkach w magazynkach pododdziałów.

Noktowizory zdjąć z dział i przechowywać w pomieszczeniach (magazynkach) ogrzewanych.

Części wsporników, na których umocowuje się celowniki, pokryć smarem w celu zabezpieczenia ich przed korozją, a następnie przykryć pokrowcami.

890. Kątomierze działowe, celowniki optyczne, przyrządy oświetlające ,,Łucz" (oświetlacze) i zestawy działowe przydzielić do odpowiednich dział; w tym celu napisać białą farbą numery dział na wiekach skrzyń, w których te oświetlacze są przechowywane; oprócz tego wpisać numery kątomierzy działowych i celowników optycznych do książek dział.

891. Na tarczach ochronnych dział napisać białą farbą w prawym górnym rogu od strony nasady zamkowej lufy dane o spadku prędkości początkowej, na przykład Vo = 2% (wysokość liter i cyfr powinna- wynosić 30—35 mm, grubość linii 5—8 mm). W lewym górnym rogu podać datę przeprowadzenia obsługiwania technicznego

nr 2, na przykład:

892. Na czas długotrwałego przechowywania działa ustawiać na kozłach drewnianych lub metalowych w sposób przedstawiony w zał. 7.

13. Przechowywanie moździerzy

893. 82 mm moździerze przechowywać w stanie złożonym (rys. 2) z wkręconymi do oporu śrubami mechanizmu podniesieniowego i zestawem wyposażenia.

894. Bezpieczniki przed podwójnym załadowaniem powinny być umocowane na moździerzach, a mechanizm zabezpieczający powinien być ustawiony w górnym położeniu. Numery bezpieczników należy wpisać do książek moździerzy.

895. 120 mm moździerze będące w bieżącym użytkowaniu należy przechowywać w położeniu marszowym marszowym (rys. 3) ułożone na pod-

174

Rys. 2. Sposób przechowywania 82 mm moździerzy

woziu. Pod koła moździerza podłożyć drewniane podkładki, a pod zaczepę — drewnianą podstawkę.

896. 160 mm moździerze będące w bieżącym użytkowaniu przechowywać w położeniu marszowym, podłożywszy pod koła i płytę oporową drewniane podkładki. Pokrywy wylotów luf z zaczepami powinny być nakręcone na wylot lufy.

897. 120 mm moździerze przeznaczone do długotrwałego przechowywania ustawiać na kozłach lub podstawkach (rys. 4), podłożywszy je pod osie kół, a pod zaczepę — drewnianą podstawkę. Przechowywane moździerze powinny być sprawne, czyste i zakonserwowane.

175

..

14. Przechowywanie zestawów wyposażenia do sprzętu

898. Zestawy wyposażenia — indywidualne i grupowe — przechowywać w typowych skrzyniach.Jeżeli sprzęt uzbrojenia (zapasu) jest przechowywany w magazynach, to wraz z nim należy przechowywać i zestawy wyposażenia; skrzynie z zestawami wyposażenia umieszczać na regałach lub podkładach pogrupowane bateriami.

176

Jeżeli sprzęt uzbrojenia (użytku bieżącego) jest przechowywany pod wiatami lub w parkach odkrytych, to zestawy wyposażenia przechowywać w pomieszczeniach wyznaczonych przez dowódcę pododdziału.

899. Dowódcy kompanii (baterii) i dowódcy plutonu odpowiadają osobiście za przechowywanie zestawów wyposażenia, jego rozchodowanie, stan ilościowy i właściwą konserwację. Szef uzbrojenia (równorzędny) uzupełnia na bieżąco brakujące przedmioty zestawu.

900. Przedmioty metalowe zestawów wyposażenia należy odpowiednio zakonserwować i ułożyć w odpowiednich gniazdach wkładów, a przedmioty skórzane dobrze nasycić smarem do skóry, drewniane — pomalować, brezentowe i z włókna konopnego — osuszyć.

Pilników i tarników nie pokrywać smarem, lecz owinąć papierem parafinowym.Lufy zapasowe dział przeciwlotniczych przechowywać w opakowaniu typowym

— w stanie złożonym.901. Pompy pneumatyczno-hydrauliczne, co do których przewiduje się

nieużywanie przez dłuższy czas, napełnić typowym olejem i przechowywać wyjęte ze skrzyń w położeniu pionowym na półkach (regałach).

Skrzynie do pomp układać na podkładach drewnianych jedna na drugiej.902. Puszki do smaru wchodzące w -skład zestawów wyposażenia dział i bieżąco

użytkowane powinny być sprawne i napełnione odpowiednim zdatnym smarem lub olejem oraz mieć pokrywy (korki).

Jeżeli w zestawie wyposażenia są woreczki do szmat, powinny być napełnione czystymi szmatami. Jeżeli takich woreczków nie ma, to włożyć 2kG zwiniętych i związanych taśmą szmat do skrzyni zestawu działowego.

W każdej skrzyni zestawu działowego (bateryjnego) powinna być specyfikacja, a jeżeli zestaw jest niekompletny — również wykaz braków.

Części wymienne i narzędzia powinny być sprawne; uszkodzone naprawić środkami oddziału, a niezdatne przekazać do magazynu uzbrojenia oddziału.

15. Przechowywanie sprzętu radiolokacyjnego i rakietowego

903. Sprzęt (zestawy) radiolokacyjne i rakietowe czasowo nie użytkowane przechowuje się w zależności od możliwości i warunków istniejących w pododdziałach — w magazynach (garażach) ogrzewanych (nie ogrzewanych) lub pod wiatami.

177

904. Przechowywanie sprzętu radiolokacyjnego (rakietowego) pod wiatami, a szczególnie na odkrytych przestrzeniach, jest dopuszczalne tylko w warunkach całkowitego jego zakonserwowania z zastosowaniem pokryć ochronnych powłok i smarów zabezpieczających mechanizmy i części przed korozją.

W niskiej temperaturze i dużej wilgotności powietrza przyrządy optyczne, topograficzne i kontrolno-pomiarowe znajdujące się w sprzęcie radiolokacyjnym i rakietowym przechowywanym pod wiatami i na wolnym powietrzu przenosi się do pomieszczeń ogrzewanych.

905. Niejawne elementy i podzespoły urządzeń radiolokacyjnych i rakietowych przechowuje się zgodnie z ustaleniami podanymi w instrukcjach dotyczących danego rodzaju sprzętu.

906. Wyposażenie indywidualne sprzętu przechowuje się w fabrycznych opakowaniach w przeznaczonych do tego celu miejscach i zgodnie z wykazem danego ukompletowania.

907. Sprzęt, którego wykorzystanie nie jest planowane w okresie jednego miesiąca, poddaje się OT i częściowej konserwacji, przeprowadzanym siłami pododdziału.

Konserwację sprzętu radiolokacyjnego przeprowadza się w temperaturze nie niższej niż 288 K (15°C) i wilgotności powietrza nie większej niż 70°/o.

908. W celu zakonserwowania sprzętu należy:— pokryć smarem stałym części, zespoły mechaniczne stacji i układy jezdne

pojazdów mechanicznych;— uszczelnić kabinę nadwozia (z wyjątkiem drzwi wejściowych);— podgrzać stację przez włączenie napięcia żarzenia lamp i układu ogrzewczego;—po podgrzaniu wyłączyć stację i rozmieścić w kabinie, szafach i zespołach

aparatury uprzednio przygotowane woreczki ź żelemkrzemionkowym;— zamknąć i zahermetyzować drzwi wejściowe oraz otwory i połączenia złączy

energetycznych;— dokonać odpowiednich wpisów w książce (formularzu technicznym) sprzętu.Środki transportowe przed konserwowaniem sprzętu należy ustawić na

odpowiednich podkładach, które w przypadku układu jezdnego gąsienicowego powinny być o l m dłuższe od powierzchni oporowej taśmy gąsienicowej, a w przypadku pojazdów kołowych powinny umożliwić odciążenie resorów i uniesienie bieżników kół 8—10 cm nad powierzchnią ziemi.

909. Kable, linie przesyłowe (koncentryczne) w powłokach gumowych oczyścić z pyłu, przesypać' talkiem i po zwinięciu na bębnie umieścić w wyznaczonych dla nich w stacji miejscach.

910. Pełny zakres czynności częściowej konserwacji podany jest w indywidualnych instrukcjach o użytkowaniu danego sprzętu.

178

911. Przechowywany w pododdziałach sprzęt radiolokacyjny i rakietowy poddaje się okresowym przeglądom i obowiązkowym obsługiwaniom technicznym, w czasie których dokonuje się sprawdzenia działania, zestrojenia układów i torów funkcjonalnych, osuszenia (wymiany) żelu krzemionkowego, ponownego uszczelnienia kabin nadwozi i konserwacji urządzeń i zespołów mechanicznych oraz układów jezdnych sprzętu.

16. Przeglądy i kontrole mienia służby uzbrojenia i elektroniki w pododdziałach

912. Przeglądu sprzętu uzbrojenia i amunicji w pododdziałach oraz całości gospodarki mieniem uzbrojenia dokonuje się w celu sprawdzenia i określenia:

— terminowości realizacji odnośnych zarządzeń, poleceń i przepisów; — stanu sprawności technicznej i utrzymania;— prawidłowości przechowywania, zabezpieczenia i użytkowania; — zgodności stanu ilościowego sprzętu uzbrojenia i amunicji z danymi

ewidencyjnymi;— prawidłowości ukompletowania;— aktualności i prawidłowości' prowadzenia dokumentacji eksploatacyjnej;— znajomości budowy sprzętu uzbrojenia, zasad znakowania amunicji,

przygotowania sprzętu i amunicji do strzelania, przechowywania i dokonywania przeglądów sprzętu uzbrojenia i amunicji.

Przegląd sprzętu uzbrojenia i amunicji w pododdziałach należy przeprowadzać ściśle według planu, którego projekt sporządza szef służby uzbrojenia i elektroniki oddziału, a zatwierdza dowódca oddziału. W planie tym uwzględnia się przeglądy prowadzone przez dowódcę oddziału, szefa służb technicznych-zastępcę dowódcy oddziału i komisję wyznaczoną rozkazem dowódcy oddziału.

913. Określone osoby funkcyjne batalionu (dywizjonu), kompanii (baterii) przeprowadzają przeglądy sprzętu uzbrojenia i amunicji według planu zatwierdzonego przez dowódcę danego szczebla, i

914. Stwierdzone w czasie przeglądu sprzętu uzbrojenia niesprawności, które można usunąć w pododdziałach, należy usuwać siłami pododdziału.

Niesprawny sprzęt uzbrojenia, którego nie można naprawić w pododdziałach, należy przekazać do warsztatu oddziału.

915. Stwierdzone w czasie przeglądu usterki np. ślady korozji odpryski, wykruszenia, zużycie pól gwintu lufy i zużycie części wylotowej lufy w broni strzeleckiej należy wpisywać do książki

179

sprzętu (metryki, formularza) lub do karty stanu technicznego mienia służby uzbrojenia.

916. Zakresy i częstotliwości kontroli mienia służby uzbrojenia w pododdziałach prowadzonych przez odpowiednie osoby funkcyjne przedstawia poniższa tabela

Osoba funkcyjna Zakres kontroli Częstotliwość

Podoficer dyżurny ; kampanii (baterii)

Sprawdza: — stan ilościowy i numerowybroni i amunicji zgodnie z wykazem;— liczbę skrzyń z amunicjąoraz bronią i stan plomb, porównując je z wykazem i wzorcami odcisków plomb; — stan i ukompletowanie wyposażenia do broni;— prawidłowość przechowywania broni: położenie suwaków, ramion celowników, bezpieczników, bagnetów itp.;— stan konserwacji i utrzymania broni,— aktualność wpisów w książce wydawania broni z pododdziału

Codziennie podczas przyjmowania służby (udzielania instruktażu do pełnieniasłużby)

Szef kompanii (baterii) Jak podoficer dyżurny i. ponadto:— stan i utrzymanie sprzętu;— stan broni w skrzyniach poich rozplombowaniu i otwarciu;— aktualność wykazów bronina tabliczkach stojaków;— wpisy w książce meldunków, podoficera dyżurnego

Raz w tygodniu

Dowódca kompanii (baterii) Jak szef kompanii i ponadto:

— stan broni i amunicji porozplombowaniu skrzyń i dokładnych oględzinach zewnętrznych;— poprawność działania (zestrojenia) i utrzymania sprzętu oraz przechowywania filtrów kodowych;— prawidłowość prowadzenia ewidencji sprzętu i amunicji(książka ewidencji sprzętu i materiałów trwałych, książka ewidencji mienia służby uzbrojenia i elektroniki wydawanego z pododdziału i przekazywanego do naprawy, książka mienia wojskowego przydzielonego szere-gowcom, indywidualne karty sprzętu uzbrojenia, dokumentacja eksploatacyjna)

Raz w miesiącu

180

Osoba funkcyjna Zakres kontroli Częstotliwość

Dowódca lub wyznaczony oficer sztabu batalionu (dywizjonu)

Dowódca według własnychustaleń, a pozostałe osoby funkcyjne wg ustaleń dowódcy batalionu (dywizjonu)

Raz na dwa miesiące

Szef służby uzbrojeniai elektroniki OG (rów-norzędny) lub jego pomocnicy

Przestrzeganie przepisów i zasad przechowywania i użytkowania mienia i ponadto:— zgodność ewidencji mienia służby uzbrojenia pododdziału z własną ewidencją i ze stanem faktycznym;— znajomość obowiązków w zakresie zabezpieczenia i utrzymania sprzętu i amunicji;—stan zabezpieczenia, przechowywania i konserwacji sprzętu i amunicji;— stan sprawności technicznej i utrzymanie sprzętu (planowanego na dany kwartał do,sprawdzenia);— zakres i systematyczność kontroli mienia służby uzbrojenia i elektroniki, a zwłaszcza

broni i amunicji, prowadzonych przez osoby funkcyjne i związaną z tym ewidencję

Raz na kwartał

181

Osoba funkcyjna Zakres kontroli Częstotliwość

Szef służb technicznych z-ca dowódcy

Działalność w zakresie planowania i realizacji, przechowywania oraz utrzymania sprawności mienia służby uzbrojenia i elektroniki i ponadto: — prawidłowość wykorzystania i użytkowania sprzętu; — porządek ogólny;

— wykonanie zaleceń pokontrolnych

Dwa razy w roku

Dowódca oddziału Według własnych ustaleń z uwzględnieniem problematyki dotyczącej stanu sprawności technicznej, utrzymania i przechowywania sprzętu, filtrów kodowych oraz plombowania urządzeń ( zespołów zastrzeżonych

Raz w roku

15) w pkt. 916 dodaje się zdanie końcowe w brzmieniu:Ewidencję kontroli pododdziałowych magazynów broni należy prowadzić w

„Książce ewidencji mienia służby uzbrojenia i elektroniki wydawanego z pododdziału i przekazywanego do naprawy".

917. Niezależnie od obowiązujących określonych kontroli dowódcy pododdziałów sprawdzają dodatkowo stan faktyczny broni i amunicji w okresie zwalniania żołnierzy ze służby wojskowej i składają pisemny meldunek z przeprowadzonej kontroli do SUiE oddziału.

918. Podczas obsadzania stanowisk magazynierów i kierowników składów broni i amunicji dobierać odpowiedzialnych i należycie fachowo przygotowanych oficerów, chorążych i podoficerów, przy czym obowiązkowo przed wyznaczeniem na stanowisko sprawdzić komisyjnie znajomość przepisów w zakresie przechowywania, znakowania i gospodarki bronią i amunicją. Ponadto corocznie — na początku roku — wszystkich magazynierów broni i amunicji sprawdzać komisyjnie pod względem znajomości przepisów w tym zakresie.

Niezależnie od powyższych sprawdzianów co 5 lat kierować ww. magazynierów na centralny kurs doskonalenia zawodowego.

182

Rozdział 2

WŁAŚCIWOŚCI UTRZYMYWANIA SPRZĘTU W SPRAWNOŚCI TECHNICZNEJ

l. Uwagi ogólne

919. W celu zapewnienia właściwych warunków użytkowania i przechowywania sprzętu w pododdziałach (oddziałach) i utrzymania go w stałej sprawności technicznej i gotowości -do natychmiastowego użycia zgodnie z przeznaczeniem wykonuje się określone w niniejszych przepisach obsługiwania techniczne, przeglądy i naprawy (remonty) uszkodzonego sprzętu.

920. Terminy (okresy) i rodzaje obsługiwań technicznych po-szczególnych grup sprzętu uzbrojenia i elektronicznego podaje załącznik 2.

921. Szczegółowy zakres, technologię i czasochłonność poszczególnych obsługiwań technicznych podają indywidualne instrukcje o użytkowaniu danego typu sprzętu oraz odpowiednie przewodniki technologiczne obsługiwania technicznego.

922. Obsługiwania techniczne obejmują ogólne czynności dotyczące utrzymania sprzętu (czyszczenie, smarowanie, malowanie), sprawdzenie działania (mechanizmów, podzespołów, zespołów, torów funkcjonalnych) i regulacje (strojenie) sprzętu w całości, wykonywane wg indywidualnych technologii i metod ustalonych dla danego typu sprzętu w instrukcji o użytkowaniu.

2. Zasady postępowania podczas czyszczenia, smarowaniai malowania sprzętu

923. Czynnością wstępną OT jest sprawdzenie stanu utrzymania (zakonserwowania) sprzętu.

Naloty korozji na sprzęcie są niedopuszczalne. W razie zauważenia ich należy miejsca, w których się pojawiły, zmoczyć obficie naftą, a następnie wytrzeć dokładnie szmatą nasyconą naftą.

Po usunięciu nalotów korozji należy miejsce, w którym się po-

183

jawiły, oczyścić, wytrzeć- dokładnie suchą szmatą i pokryć smarem działowym.Jeżeli nalotów korozji nie można usunąć szmatą, to usunąć je proszkiem z

tłuczonego węgla drzewnego lub drobnym proszkiem szlifierskim zmieszanym z olejem wrzecionowym AU lub z olejem AGM.

924. Nie wolno używać proszku szlifierskiego i papieru ściernego do usuwania rdzy z przewodu lufy, piasków kontrolnych, mechanizmów celowników, wewnętrznych części oporopowrotników (cylindra, tłoczyska, wrzeciona) i cylindrów odciążaczy hydropneumatycznych oraz stosować nafty do usuwania rdzy z wewnętrznych części oporopowrotników i odciążaczy.

Do czyszczenia należy przygotować odpowiedni zestaw przyborów (rys. 5).

Rys. 5. Przybory do czyszczenia działa:l — szczotka wycioru; 2 — klocek drewniany; 3 — pałeczki do czyszczenia wgłębień, szczelin i

rowków; 4 — łopatki do nakładania smaru; 5 — szczoteczka

Czyszczenie luf i zamków

925. Zewnętrzną powierzchnię lufy działa oczyścić z zanieczyszczeń i starego smaru szmatą; w razie silnego zanieczyszczenia umyć wodą i wytrzeć do sucha.

184

W czasie czyszczenia zewnętrznej powierzchni lufy zwrócić uwagę na czystość gniazda do zamku, piasku kontrolnego i wszystkich wgłębień, w których gromadzi się brud i woda. Wgłębienia, szczeliny i rowki czyścić za pomocą pałeczek z zaostrzonymi końcami.

926. W celu oczyszczenia zamków należy je rozłożyć na stołach lub na czystych deskach i przetrzeć każdą część czystą szmatą. Osad prochowy z iglicy, klina (tłoka), z otworu do iglicy oraz rdzę z części zamka usuwać szmatą zmoczoną w nafcie. "927. Czyszczenie przewodów luf dział i moździerzy ma na celu usunięcie starego smaru, brudu, osadu prochowego, rdzy i zamiedzenia, jeżeli ono występuje.

928. Przewody luf po strzelaniu czyścić sposobem chemicznym (roztworem RCzL) lub naftą.

929. Roztworem RCzL czyści się przewody luf w celu usunięcia z nich osadu prochowego, zamiedzenia i zapobieżenia powstaniu korozji w przewodach luf.

930. Chemicznie można czyścić przewody luf roztworem RCzL o temperaturze od 323 K (+50°C) do 263 K (—10°C); w niższych temperaturach roztwór RCzL zamarza; dlatego też w temperaturze poniżej 263 K czyścić przewody lufy naftą. Oczyszczone naftą i przewody luf powtórnie wyczyścić roztworem RCzL przy pierw-szej nadarzającej się sposobności.

931. Chemicznie czyścić tylko za pomocą typowego wyposażenia. Roztwór RCzL rozpuszcza częściowo osad prochowy, rozmiękczając go; nie rozpuszczoną część osadu usuwać szczotką wycioru, sposobem mechanicznym. Występująca w przewodzie miedź rozpuszcza się również pod działaniem roztworu RCzL.

Pozostałości roztworu RCzL nie powodują korozji przewodu lufy; dlatego też czyszcząc roztworem chemicznym RCzL, nie trzeba przebijać lufy klockiem.

932. Do przygotowania roztworu RCzL stosować:a) węglan amonu — białą sól krystaliczną, która jest składnikiem lotnym

szczególnie w podwyższonej temperaturze. Węglan amonu rozkłada się w czasie parowania na dwutlenek węgla, wodę i amoniak.

Po otwarciu bębnów lub beczek przełożyć nie zużyty w danym dniu węglan amonu do szczelnie zamykanego opakowania (do skrzynki z blachy cynkowej, czystej bańki od smaru z nakręcanymi pokrywami itp.). Węglan amonu przechowywać w suchym przewiewnym pomieszczeniu;

b) dwuchromian potasu — kryształy koloru pomarańczowego z odcieniem czerwonym (trujący); dostarcza się go w szklanych lub metalowych bańkach; przechowywać w suchym miejscu;

c) wodę — rzeczną, studzienną, wodociągową, deszczową, ze śniegu itp. Zabrania się używać wody morskiej lub innej wody •gorzko-słonej.

185

933. Do czyszczenia luf używać grubej szmaty i wyciorów o szczotkach ze szczeciny lub nylonu, którymi przemywać przewód lufy. Oprócz tego używać klocków drewnianych do zatkania luf dział czołgowych i dział pancernych oraz metalowych wiader lub innych naczyń (nie ocynkowanych) do przygotowania roztworu RCzL i zlewania zanieczyszczonego roztworu (kubków żelaznych używać do polewania roztworem szczotki wycioru i do innych prac).

934. Do przygotowania roztworu RCzL używa się składników w następujących porcjach:

— woda ....................................................................... l dm3 (l );— węglan amonu ........................................................ 200 G;— dwuchromian potasu ................................................ 5—10 G.Węglan amonu powinien być zmielony; należy go wsypywać stopniowo do wody

w miarę rozpuszczania się wsypywanych porcji. Następnie wsypać zmielony dwuchromian potasu i mieszać roztwór aż do całkowitego rozpuszczenia się soli.

935. Roztwór RCzL przygotowywać tylko w takiej ilości, jaka jest niezbędna do czyszczenia w danym dniu. Jeżeli roztwór w danym dniu nie był całkowicie zużyty, to można go przechowywać do 5—7 dni w nieszczelnym opakowaniu. W tym czasie roztwór częściowo się rozkłada; po 7 dniach traci swoje właściwości i stale się niezdatny do użytku.

936. Bezpośrednio po strzelaniu nie pokrywać smarem przewodów luf. Czyścić lufy w dniu strzelania po ostygnięciu.

937. Przed czyszczeniem roztworem RCzL zatkać przewody luf dział czołgowych i pancernych od strony komory nabojowej drewnianym klockiem owiniętym szmatą (lub w inny sposób) w celu zapobieżenia przedostawaniu się do wieży czołgu lub działa pancernego zanieczyszczonego roztworu i par amoniaku. Następnie:

—założyć klocek tak, aby można było czyścić zanieczyszczone części komory nabojowej roztworem RCzL;

— nadać lufie kąt nachylenia 2—3°. Lufy czołgowe i działa pancerne czyścić od strony wylotu lufy, a lufy dział artylerii polowej i przeciwlotniczej — od strony komory lub od wylotu lufy;

— zmoczyć obficie szczotkę wycioru roztworem RCzL i wprowadzić ją 'w przewód lufy, przecierać przewód krótkimi dwustronnymi ruchami wycioru na odcinku około l m, wykonując 15—20 ruchów, po czym wyjąć wycior, zmoczyć szczotkę świeżym roztworem, oczyścić następny odcinek lufy itd. Zanieczyszczony roztwór (koloru ciemno-zielonego) zlać do wiadra podstawowego pod wylot lufy; do ponownego wykorzystania roztwór ten się nie nadaje.

938. Po zakończeniu czyszczenia przewodu odcinkami zmoczyć szczotkę wycioru świeżym roztworem i wykonać pięć-dziesięć "ruchów postęp owo-zwrotnych na całej długości lufy. Z dobrze wy-

186

czyszczonej lufy powinien przy ,tym wyciekać roztwór koloru jasno-żółtego.939. Po zakończeniu czyszczenia lufy wyjąć wycior, przemyć szczotkę wodą i

wytrzeć ją oraz wycior szmatą, po czym nawinąć na szczotkę wycioru szmatę i przecierając nią, usunąć roztwór z przewodu lufy tak, aby można było dokonać przeglądu przewodu lufy.

940. Jeżeli miedź w części wylotowej lufy nie została rozpuszczona i na szmacie są ślady osadu prochowego, to powtórzyć czyszczenie aż do całkowitego usunięcia miedzi i osadu prochowego. Jeżeli z lufy będzie wyciekać jasnożółty roztwór, przetrzeć przewód na sucho szmatą za pomocą szczotki wycioru, wybić klocek (w przypadku czyszczenia działa czołgowego lub pancernego), przetrzeć komorę .szmatą, a następnie przetrzeć cały przewód czystą szmatą kontrolną. Jeżeli na szmacie nie ma śladów osadu prochowego, a w przewodzie nią widać zamiedzenia, czyszczenie można uważać za zakończone. (Wyczyszczony przewód lufy pokryć płynem PKB.

941. Zabrania się stosowania do przygotowania roztworu wody podgrzanej do temperatury wyższej niż 32? K (50°C) oraz podgrzewania roztworu, ponieważ węglan amonu ulegnie rozkładowi.

942. Kategorycznie zabrania się przechowywania — nawet przez krótki czas — węglanu amonu, gotowego roztworu RCzL i zanieczyszczonych roztworem szmat w pomieszczeniach razem ze sprzętem, przyrządami, amunicją, smarami i płynami.

943. Czynności związane z czyszczeniem dział roztworem RCzL wykonać na wolnym powietrzu lub w pomieszczeniu o dobrej wentylacji naturalnej.

Uwaga. Chronić oczy przed dostaniem się do nich roztworu RCzL. Po zakończeniu pracy i przed spożyciem posiłku ręce oraz twarz należy umyć wodą z mydłem.

Zanieczyszczone szmaty można ponownie używać do czyszczenia luf po wypraniu i wysuszeniu.

944. Jeżeli nie będzie się czyścić przewodu lufy roztworem RCzL bezpośrednio po strzelaniu, to dla zabezpieczenia przewodu przed korozją należy go pokryć smarem mimo osadu prochowego.

945. Przewód lufy można konserwować dwoma sposobami: za pomocą płynu PKB lub smaru działowego. Sposób czyszczenia smarem jest podany w instrukcjach dotyczących opisu i użytkowania.

946. W razie użycia nafty do czyszczenia lub po strzelaniu należy najpierw zmoczyć nią przewód lufy w celu rozmiękczenia osadu prochowego. Po upływie dwóch — trzech godzin przystąpić do czyszczenia lufy i łoża.

947. Jeżeli z jakichkolwiek przyczyn -nie będzie można oczyścić

187

działa w danym dniu, to przetrzeć po strzelaniu przewód lufy i zamek na sucho i pokryć płynem PKB lub smarem działowym.

948. Przed czyszczeniem (myciem) przewodu lufy usunąć z niego smar i brud, przebijając przez przewód lufy od nasady do wylotu lufy (w działach czołgowych i pancernych — od wylotu do nasady lufy) drągiem klocek drewniany (rys. 6), mocno owinięty suchą szmatą lub szmatą nasyconą naftą, po czym przystąpić do mycia przewodu.

Rys. 6. Klocek drewniany do przebijania luf

949. W celu zabezpieczenia przewodów luf przed uszkodzeniami w czasie czyszczenia należy nakładać na drążki wyciorów pierścienie kierunkowe i podkładki (jeżeli są one przewidziane). W razie zużycia lub zagubienia pierścieni kierunkowych (podkładek) wykonać je środkami oddziału.

950. W czasie przebijania i czyszczenia przewodów luf nie należy, stale przyciskać drążków wycioru do wewnętrznej powierzchni wylotowej części lufy.

Kategorycznie zabrania się używania rur stalowych lub młotków do przebijania przewodów luf.

951. W czasie przebijania i czyszczenia przewodów luf dział o wysokiej linii ognia należy stosować specjalne pomosty lub przenośne mostki.

952. Do przemycia przewodu lufy naftą nadać lufie położenie mniej więcej poziome, zmoczyć obficie szczotkę wycioru naftą i wprowadzić ją do przewodu lufy, po czym wykonując szczotką krótkie ruchy w przód i w tył, przetrzeć przewód na całej długości. Mycie naftą powtórzyć dwa-trzy razy. Zimą przewód lufy myć tylko naftą.

188

953. Po przemyciu przewodu usunąć z niego pozostałości nafty;w tym celu przebić przez przewód drewniany klocek mocno owinięty czystą

szmatą.Szmatę złożoną w pasmo szerokości 5—10 cm nawijać na klocek rozpoczynając z

jednego końca, tak aby owinięty klocek przybrał beczkowaty kształt.954. Po nawinięciu umocować koniec szmaty nicią lub wąską taśmą, po czym

włożyć klocek do przewodu lufy końcem, na którym jest umocowana szmata i przebić żerdzią przez cały przewód lufy.'

955. Po usunięciu z przewodu lufy pozostałości cieczy przebić przez niego pięć — sześć razy klocek drewniany owinięty suchą F czystą taśmą. 'Taśmę nawijać na klocek drewniany tak, jak szmatę.

956. Klocek należy owinąć taśmą tak grubo, aby szczelnie wchodził do przewodu lufy i przesuwał się w nim pod siłą:

— w kalibrze 57 mm — dwóch-trzech ludzi;— w kalibrze 76 mm — 122 mm — pięciu-sześciu ludzi;— w kalibrze 152 mm i większym — siedmiu-ośmiu ludzi. Po każdym przebiciu

przewinąć szmatę na klocku.957. W celu sprawdzenia, czy przewód lufy po przebiciu jest dostatecznie czysty,

należy na klocek ciasno nawinąć, jak podano wyżej, czystą suchą białą szmatą i przebić go drągiem przez cały przewód. Jest to tzw. sprawdzenie kontrolne. Jeżeli na powierzchni białej szmaty będą ciemne smugi, oznacza to, że czyszczenie jest niedostateczne i że należy je powtarzać za pomocą klocka z nawiniętą na niego taśmą dopóty, dopóki po kolejnym sprawdzeniu nie będzie śladów wilgoci, smaru, rdzy lub osadu prochowego na białej szmacie.

958. Należy również sprawdzić, czy szmata na klocku jest cała po przebiciu. W wypadku naderwania lub przecięcia szmaty albo gdy na pewnych odcinkach lufy przesuwanie klocka będzie zbyt utrudnione lub stosunkowo lekkie, należy wezwać mechanika uzbrojenia dla dokonania przeglądu przewodu lufy i wyjaśnienia przyczyny nienormalnego przesuwania się klocka (czy nie ma zadziorów, zerwań pól gwintu, rozdęcia lub zwężenia przewodu lufy wskutek silnego zamiedzenia).

959. Po zakończeniu czyszczenia przewodu lufy i komory ładunkowej (nabojowej) należy oczyścić gniazdo do klina" (trzonu) zamkowego, ucha, rowki i gniazda mechanizmów zamka; otwory czyścić, przeciągając przez nie szmatę, natomiast gniazda, wgłębienia itp. szmatą nawiniętą na drewniane pałeczki.

960. Hamulce wylotowe luf czyścić szmatą zmoczoną w roztworze RCzL lub nafcie. Wgłębienia i rowki czyścić pałeczkami owiniętymi szmatami.

189

Po oczyszczeniu wytrzeć hamulce wylotowe, obejrzeć je i pokryć smarem lub płynem PKB.

Całkowitego czyszczenia hamulca wylotowego i odłączenia go od lufy dokonuje się w warsztacie podczas przeglądu.

Czyszczenie łóż i wózków

961. Zanieczyszczenia łóż i wózków usuwać suchymi szmatami, Grube warstwy przyschniętego brudu usuwać słomianymi plecionkami (wiechciami), łykiem lipowym lub drewnianymi skrobakami, a następnie obmyć łoża (wózki) wodą, uważając, aby nie dostała się do wnętrza mechanizmów.

962. Po przemyciu łoża (wózka) wytrzeć je do sucha czystymi szmatami, zwracając szczególną uwagę na trudno dostępne miejsca i na ramę łoża.

963. Kołyskę i oporopowrotnik wytrzeć z zewnątrz suchą szmata. W celu oczyszczenia wnętrza kołyski, prowadnic i wodzidła lufy dokonać sztucznego odrzutu lufy, przestrzegając odpowiednich środków bezpieczeństwa.

Mechanizmy wycelowania oczyścić z zewnątrz szmatą.964. Łuki zębate i koła zębate wałów mechanizmów podniesieniowych czyścić

szmatą nawiniętą na koniec pałeczki.965. Osie bojowe i mechanizmy uresorowania dział czyścić za ;pomocą szmat i kompletu pałeczek.966. Rozkładać, składać, regulować i czyścić mechanizmy uresorowania dział na

wałkach skrętnych zgodnie ze wskazówkami odpowiednich instrukcji dotyczących opisu i użytkowania; przy tym należy:

a) dokonać przeglądu wałków skrętnych dział nie rzadziej niż raz w roku i sprawdzić:

— czy nie są uszkodzone osłony i czy nie jest starta farba lub s lakier;— czy nie ma korozji;— czy nie ma pęknięć i wykruszeń wielowypustów;b) wyciągnąć wałki skrętne z obudowy za pomocą śruby z uchem znajdującej się

w zestawie wyposażenia; zwrócić przy tym uwagę, aby nie uszkodzić pomalowanej powierzchni wałka. W celu unik-pomieszania zdjętych wałków należy je oznaczyć kredą lub farbą - „prawy", „lewy".

967. Wałki skrętne montować na poprzednim miejscu zgodnie z ich oznaczeniem.Wałki skrętne na których są pęknięcia lub wykruszenia wypustów należy

wybrakować. Zbicia na wypustach wałków wyrównać pilnikiem gładzikiem.968. Przyrządy celownicze wytrzeć czystą suchą Szmatą.

190

Szczególną uwagę zwrócić na czyszczenie wgłębień, rowków, wycięć, podziałki bębna odległości i mechanizmu kątów położenia celu.

969. Po dłuższym marszu koła dział należy zdjąć i dokonać ich przeglądu. W czasie zdejmowania kół zachować środki bezpieczeństwa.

Jeżeli smar na osiach (półosiach) i piastach (łożyskach) wysechł lub jest zanieczyszczony, należy go usunąć, przemyć w nafcie końce osi (półosi) i piasty, następnie wytrzeć do sucha i ponownie nasmarować. Łożyska kulkowe lub wałeczkowe należy przemyć w benzynie z dodatkiem 5%^ oleju AGM. Koła oczyścić z zanieczyszczeń szmatą, a w razie znacznego zabrudzenia przemyć wodą i wytrzeć szmatą do sucha.

Smarowanie sprzętu

970. Wszystkie nie malowane powierzchnie (lufa, zamek, płaski kontrolne i inne miejsca) dział i moździerzy, które są bieżąco użytkowane, oraz mechanizmy dział (z wyjątkiem specjalnie zastrzeżonych w instrukcjach dotyczących opisu i użytkowania) pokrywać płynem PKB lub odpowiednim smarem w celu zabezpieczenia przed korozją i zachowania sprawności technicznej. Wykaz podstawowych materiałów konserwacyjnych jest podany w załączniku 10.

971. Smarem należy pokrywać tylko uprzednio wyczyszczone M suche powierzchnie za pomocą łopatek drewnianych, pędzli lub szmat nasyconych smarem bezpośrednio po czyszczeniu.

972. W okresie zimowym — w temperaturze poniżej 273 K (0°C) — zezwala się używać smaru działowego zmieszanego z olejem wrzecionowym do smarowania mechanizmów dział i moździerzy. Oleju wrzecionowego należy użyć tak, aby zapewnił normalne działanie mechanizmów dział i moździerzy.

973. W czasie przygotowywania dział i moździerzy do strzelań mechanizmy zamków oczyścić ze smaru i nasmarować płynem PKB lub olejem wrzecionowym AU.

974. W wypadku zamiany jednego rodzaju smaru na inny lub wymiany starego należy wymieniany smar dokładnie usunąć naftą, wytrzeć powierzchnię do sucha czystą szmatą i pokryć świeżym smarem w celu zapobieżenia powstawaniu korozji na częściach.

975. Wyroby skórzane (paski, obszycia itp.) pokrywać smarem do skór.Poziomnic szklanych, elementów optycznych, kątomierzy, pokrowców, lin,

sznurów, wyrobów gumowych i pomalowanych powierzchni dział, moździerzy, wózków i przyrządów optyczno-mierniczych nie pokrywać smarem. Smarować tylko te miejsca dział i moździerzy, z których farba jest starta; należy przy tym mieć na uwadze, że smar jest tylko chwilowym środkiem zabezpieczają-

191

cym przed korozją; dlatego należy przy pierwszej sposobności pomalować miejsca, z których farba została starta.

976. Przewody luf dział i moździerzy, które są bieżąco użytkowane, pokryć po każdym czyszczeniu cienką równą warstwą smaru lub płynem PKB. W celu pokrycia przewodów luf smarem należy szczotkę wycioru owinąć czystą cienką szmatą nasyconą smarem, a w wypadku smarowania luf dział kalibru 57 mm nałożyć smar drewnianą łopatką bezpośrednio na szczotkę wycioru i przeciągnąć ją cztery — pięć razy przez przewód lufy od nasady do wylotu lufy i odwrotnie (w działach czołgowych i pancernych — od wylotu lufy do nasady i odwrotnie). Uważać przy tym, aby cała powierzchnia przewodu (szczególnie kąty bruzd) i komora ładunkowa były pokryte smarem.

977. Do smarowania otworów i wgłębień używać naoliwionych szmat i pałeczek.978. Płaski kontrolne luf, powierzchnie łożysk celowników i odsłonięte miejsca

prowadnic kołyski pokryć płynem PKB lub smarem działowym, po czym przykryć je papierem pergaminowym lub parafinowanym.

Jeżeli nie ma papieru pergaminowego-lub parafinowanego, to zezwala się przykryć te miejsca czystym papierem uprzednio wygotowanym w smarze działowym. Zabrania się przykrywania szmatą wymienionych miejsc.

979. Wszystkie części rozłożonego zamka (każdą część oddzielnie), a następnie złożony zamek pokryć smarem za pomocą nasyconej nim szmaty lub płynem PKB.

980. W łożach dział pokryć smarem lub płynem PKB wszystkie mechanizmy, gniazda do czopów kołyski i wszystkie trące i nie pomalowane powierzchnie, z których farba została starta. Smar nakładać bezpośrednio na powierzchnię, a także doprowadzać specjalnymi smarowniczkami lub za pomocą smarownic.

981. Przed napełnieniem smarowniczek (wszystkich rodzajów) należy je oczyścić z brudu i zgęstniałego starego smaru. W czasie ' malowania dział nie wolno zamalowywać smarowniczek. Kadłuby smarowniczek należy pomalować czerwoną farbą lub obramować nią te smarowniczki i otwory, które są przeznaczone do smarowania powierzchni trących i mechanizmów.

982. Przyrządy celownicze dział i moździerzy bieżąco użytkowanych pokryć z zewnątrz smarem za pomocą szmaty nasyconej olejem wrzecionowym AU lub olejem AGM. Mechanizmy celowników smarować zgodnie ze wskazówkami instrukcji dotyczącej opisu i użytkowania.

983. Sprzęt radiolokacyjny i rakietowy należy smarować zgodnie z tabelami i wskazówkami podanymi w instrukcji o użytkowaniu.

984. W czasie obsługiwania technicznego maluje się działa i moździerze

192

jedną warstwą farby, nie usuwając starej. Całkowicie usuwa się farbę i przemalowuje działa i moździerze w czasie ich naprawy (remontu).

Poszczególne miejsca uszkodzenia warstwy farby na działach i moździerzach należy zamalowywać bezpośrednio po stwierdzeniu uszkodzenia w czasie użytkowania lub przechowywania.

985. Działa i moździerze należy malować w oddziałach typowym podkładem, a następnie farbą lub lakierem za pomocą pędzli lub pistoletu do malowania.

986. Sprzęt radiolokacyjny (rakietowy) rozwinięty można malować na posterunku w odpowiednich warunkach temperaturowych i wilgotnościowych powietrza.

987. Przeciętny czas naturalnego schnięcia podkładu (na powietrzu) wynosi 24 h; specjalne gatunki emalii i lakierów schną na powietrzu w ciągu 1,5 h.

988. W celu rozrzedzenia zgęstniałej farby można używać odpowiedniego rozpuszczalnika.

989. Przed malowaniem sprzętu należy ustalić właściwości starego pokrycia. Malowane powierzchnie oczyścić z zanieczyszczeń i smaru. Farbę łuszczącą się warstwami i rdzę usuwać skrobaka-mi, szczotkami stalowymi, płótnem ściernym lub innym sposobem mechanicznym. Powierzchnie przemalowywane należy dokładnie oczyścić (oszlifować) papierem ściernym. W celu ułatwienia usuwania starej farby zezwala się używać zmywacza.

Usuwanie starej farby w oddziałach i pododdziałach innymi związkami chemicznymi jest zabronione.

990. Oczyszczone powierzchnie odtłuścić benzyną lakierniczą. Dotykanie odtłuszczonej powierzchni przed pomalowaniem gołymi rękami lub zanieczyszczonymi przedmiotami jest kategorycznie

zabronione.991. Na odtłuszczoną suchą powierzchnię nanieść równą i cienką warstwę

podkładu.Wałki skrętne i maszty antenowe pokryć dwiema warstwami podkładu.992. Przed pokryciem emalią wszystkie powierzchnie podlegające malowaniu

dokładnie odtłuścić benzyną lakierniczą. Warstwę emalii nanosić równomiernie uważając, aby nie było zacieków i miejsc nie pomalowanych.

993. Pomalowany sprzęt zaleca się używać po 5 dniach od dnia pomalowania, ponieważ po upływie tego okresu następuje całkowite utwardzenie powłoki.

994. Nie malować powierzchni biernych, podziałek, cyfr, wskaźników (wskazówek), wykresów, tabliczek, napisów itp. oraz po-wierzchni przyrządów i urządzeń, na które są naniesione działki; na lufach nie malować ścięcia wylotowego i piasku kontrolnego.

995. Malować w temperaturze nie niższej niż 383TK (+10°C)

193

i wilgotności względnej powietrza nie wyższej niż 70%. Uważać aby na malowaną powierzchnię nie dostawał się kurz, wilgoć, smar itp.

996. W pomieszczeniu, w którym maluje się sprzęt, powinna być zainstalowana wentylacja i odpowiednio zabezpieczona instalacja elektryczna oraz powinno ono odpowiadać warunkom i przepisom BHP oraz przeciwpożarowym.

3. Utrzymywanie sprawności technicznej oporopowrotników dział

997. W celu zapobieżenia powstawaniu i rozszerzaniu się korozji na tłoczyskach i cylindrach oporopowrotników, a w szczególności w miejscach ich styku z uszczelnieniami, należy okresowo poddawać tłoczyska i cylindry przeglądom i czyścić je.

998. Przeglądów, sprawdzeń i czyszczenia dokonywać podczas sztucznego odrzutu; czynności te powinni wykonywać mechanicy uzbrojenia pod bezpośrednim kierownictwem technika artyleryjskiego wyznaczone przez dowódcę plutonu remontu uzbrojenia (kierownika warsztatu).

999. Tłoczyska czyścić po wysunięciu ich z cylindrów. Zabrania się utrzymywania przez dłuższy czas tłoczysk odciągniętych do czyszczenia.

1000. Nie chromowane cylindry i tłoczyska oporopowrotników, cylindry (tłoki) odciążaczy i dosyłaczy należy poddawać przeglądowi nie rzadziej niż raz na sześć miesięcy, a chromowane — raz na dwa lata.

1001. Przed przeglądem należy usunąć z powierzchni smar, olej, którym nasycono uszczelnienie itp.; do usunięcia smaru lub oleju zezwala się używać miękkiej szmaty (bez twardych cząstek) lub gazy. Nie wolno polerować, szlifować lub wygładzać powierzchni chromowanych nawet tych, które mają zaciemnienie.

1002. Po przybyciu do oddziału (magazynu uzbrojenia) sprzętu artyleryjskiego sprawdzić we wszystkich działach stan tłoczysk, ilość i jakość cieczy w oporopowrotnikach.

1003. W razie stwierdzenia, że jakość cieczy jest niezadowalająca albo że korozja jest w cylindrach, na tłoczyskach lub za uszczelnieniem, należy rozłożyć te oporopowrotniki i usunąć wykryte usterki, a niezdatną ciecz wymienić.

Wyniki przeglądu tłoczysk i cylindrów wpisać do książki działa i dokumentów przyjęcia sprzętu. Wyniki przeglądu porównać z danymi wysyłającego.

1004. Zaciemnione lub pokryte korozją odcinki tłoczysk lub cylindrów oczyścić czystą bawełnianą szmatą. Na szmacie nie powinno być twardych cząstek, które mogłyby porysować metal.

Jeżeli podanym wyżej sposobem nie można oczyścić tłoczysk

194

lub cylindrów, to zezwala się użyć do czyszczenia proszku z czyste-po węgla drzewnego zmoczonego w cieczy, którą jest napełniony oporopowrotnik.

1005. W czasie przeglądu i czyszczenia tłoczysk zabrania się dotykać ich powierzchni gołymi rękami; pracownicy powinni mieć gumowe lub bawełniane rękawice.

Po usunięciu zaciemnień lub rdzy z tłoczyska wytrzeć je dokładnie suchą czystą szmatą i pokryć jego koniec od nakrętki mocującej do miejsca przylegania natłoczek włącznie (nie dalej) smarem

działowym.Podczas powrotu zespołu odrzutowego smar działowy zapełnia szczelinę między

tłoczyskiem a nakrętką zaciskową i przestrzenią, w której znajduje się sprężyna dławicy, zabezpieczając uszczelnienie przed dostaniem się wilgoci. W celu niezawodnego zabezpieczenia uszczelnienia przed dostaniem się wilgoci zanim nastąpi powrót zespołu odrzutowego, pokryć dodatkowo koniec tłoczyska na długości około 50 mm od nakrętki mocującej grubą warstwą smaru działowego. Aby smar nie dostał się na gumowe zderzaki powrotników (w działach, w których one się znajdują), należy je przykryć papierem pergaminowym przed pokryciem tłoczysk smarem.

1006. Po zakończeniu czyszczenia i smarowania sprawdzić niezawodność zamocowania zespołu odrzutowego, po czym wykręcić śrubę przyrządu do sprawdzania powrotnika, usunąć smar i brud z przestrzeni pozatłokowej i sprawdzić jej stan, zwracając szczególną uwagę na odcinek, który się styka z natłoczkami tłoka i który znajduje się pod cieczą.

Po zakończeniu czyszczenia cylindra powrotnika wytrzeć dokładnie gazą lub czystą szmatą przestrzeń pozatłokową i pokryć jej powierzchnię smarem działowym do miejsca, gdzie natłoczki przylegają do cylindra (łącznie, ale nie dalej), po czym umożliwić powrót zespołu odrzutowego.

1007. W działach, w których nie można oczyścić przestrzeni pozatłokowych cylindrów powrotników nie rozkładając ich, należy wykonać czyszczenie w czasie kolejnego obsługiwania technicznego nr 2, a w działach czołgowych i działach pancernych — w okresach przewidzianych w instrukcjach dotyczących ich opisu i użytkowania.

1008. W czasie czyszczenia tłoczysk i cylindrów uważać, aby nie uszkodzić wypolerowanego metalu tych miejsc, których się nie czyści. Wgłębień w czasie czyszczenia tłoczysk i cylindrów nie wyrównywać, lecz tylko oczyścić do metalicznego połysku, usuwając • korozję i zanieczyszczenia.

1009. Stan tłoczysk i cylindrów oporopowrotników każdego działa przed czyszczeniem powinien być odnotowany w .książce działa. Jeżeli w książce działa nie ma danych o stanie tłoczysk i cylindrów,

195

a ustalenie ich jest niemożliwe, to wpisać do niej wyniki pierwszego przeglądu. Podczas kolejnych przeglądów wpisywać

do książki działa tylko dane o nowo powstałych w ich stanie zmianach.Przed wysłaniem dział wpisać do książki każdego działa notatkę o stanie tłoczysk,

cylindrów i jakości cieczy.1010. Nie rzadziej niż raz w roku (wiosną lub jesienią) sprawdzić jakość cieczy

(steolu, oleju wrzecionowego) we wszystkich działach. Jeżeli ciecz będzie niezdatna, to oporopowrotnik rozłożyć, ciecz wymienić na świeżą i dokonać odpowiedniego wpisu w książce działa; podać przy tym dane produkcyjne cieczy (zakład wytwórczy, partię i rok produkcji) z etykietek butli, bańki itp.

Jakość cieczy znajdującej się w oporopowrotnikach dział powinien sprawdzić kierownik warsztatu (dowódca plutonu remontu uzbrojenia) lub szef uzbrojenia oddziału.

1011. W czasie rozkładania oporopowrotników zdatną ciecz zlewać do czystych wiader — oddzielnie z powrotnika i oddzielnie z opornika. Do różnych cieczy powinny być oddzielne naczynia.

Zabrania się:— mieszania steolu M z olejem wrzecionowym AU nawet w niedużych ilościach;— zlewania oleju wrzecionowego AU do nie umytych i nie osuszonych naczyń po

steolu i na odwrót — zlewania steolu M do nie umytych lub nie osuszonych naczyń po oleju wrzecionowym AU;

— mieszania cieczy z powrotnika z cieczą z opornika i zlewania jej do naczynia ze świeżym steolem M;

— używania jednej pompy lub smarownicy (i innego przyrządu lub wyposażenia) do napełniania lub dopełniania oporopowrotników steolem M i olejem wrzecionowym AU;

— zlewania steolu M lub oleju wrzecionowego AU do nie umytych i nie osuszonych butli szklanych po kwasach i innych cieczach;

— przechowywania steolu M w pomalowanych od wewnątrz naczyniach.1012. Jeżeli po sprawdzeniu stwierdzi się, że używany steol M ma odczyn

zasadowy i barwę normalną, można go zastosować powtórnie. W razie niedostatecznej ilości cieczy w oporniku lub powrotniku dopełnić go tylko świeżą cieczą.

Przed napełnieniem oporopowrotnika należy przefiltrować zdatny używany steol M. Filtrować ciecz przez cztery przełożone watą warstwy gazy. Jeżeli po pierwszym filtrowaniu ciecz nie będzie przezroczysta, to filtrowanie powtórzyć. Niezdatny steol M lub. olej wrzecionowy AU zlewać do oddzielnych butli, butle zatkać i przy-mocować do nich etykietki z napisem „Ciecz niezdatna — steol M" lub „Olej wrzecionowy AU niezdatny".

196

Niezdatny olej wrzecionowy można wykorzystywać w oddziale do celów gospodarczych, a steol M należy zdawać do wykorzystania w gospodarce narodowej.

Przechowywanie niezdatnej cieczy w pomieszczeniu przeznaczonym do naprawy lub składania oporopowrotników jest zabronione.

1013. Używanym olejem wrzecionowym AU zlanym z cylindrów w czasie rozkładania oporopowrotników nie napełniać powtórnie cylindrów, nawet jeżeli olej jest zdatny do użytku. Cylindry napełniać tylko świeżym olejem wrzecionowym AU.

1014. Cylindry oporników, które powinny być napełnione steolem M, ale były tymczasowo napełnione olejem wrzecionowym AU, napełnić po obsługiwaniu technicznym steolem M; zamalować przy tym napis na tarczy ochronnej działa „Olej wrzecionowy AU".

1015. Cylindry powrotników, zbiorniki powietrzne i przewody łączące przemyć dokładnie gorącą wodą podczas każdego rozkłada-, nią całkowitego. W tym celu wlać przez otwory łączące w cylindrze opornika za pomocą lejka do zbiorników powietrza wrzącej wody i obracając ręcznie powrotnik, umyć wszystkie ścianki, po czym zlać wszystką wodę, a następnie wlać ponownie gorącej wody i powtórnie przemyć cylindry, zbiorniki powietrza i przewody łączące.

Usunąć dokładnie wodę, przemyć powrotnik steolem M i natychmiast napełnić go odpowiednią ilością steolu M.

Oporopowrotniki napełnione olejem wrzecionowym przemywać tylko świeżym olejem wrzecionowym AU.

Do steolu M i oleju wrzecionowego AU należy mieć oddzielne pompy i smarownice. Aby nie pomylić pompy lub smarownicy, napisać na każdej z nich, do jakiej cieczy jest przeznaczona.

1016. Bezpośrednio przed składaniem oporopowrotników wytrzeć wszystkie części czystą suchą gazą aż do całkowitego usunięcia wszystkich nalotów i śladów wilgoci. Należy przy tym uważać na to, aby w żadnym wypadku nie dotykano części gołymi rękami lub brudną szmatą.

Steol M i olej wrzecionowy AU wlewać do cylindrów oporopowrotników tylko w obecności oficera lub mechanika odpowiedzialnego za naprawę.

1017. W czasie obsługiwania technicznego nr 2 odciążaczy hydropneumatycznych sprawdzić stan natłoczek, tłoczysk, tłoków i cylindrów. W wypadku pęcznienia natłoczek gumowych lub zmiany wymiarów wymienić je na nowe.

W celu zapobieżenia wyciekaniu oleju wrzecionowego AU z odciążaczy hydropneumatycznych dział w niskiej temperaturze wymienić natłoczki znajdujące się w odciążaczach na natłoczki gumowe odporne na działanie niskiej temperatury i oleju.

Wszystkie działa późniejszej produkcji mają natłoczki z gumy

197

olejoodpornej. Większa część natłoczek ma znakowanie materiałowe i znakowanie określające ich wymiary. Natłoczki z gumy nieodpornej na działanie oleju nie mają żadnego znakowania.

Po założeniu nowych natłoczek napełnić cylindry odciążaczy hy-dropneumatycznych olejem wrzecionowym AU niezależnie od tego, czym były napełnione przed wymianą natłoczek.

1018. W warsztacie lub pomieszczeniu do rozkładania i składania oporopowrotników powinny być palniki lutownicze, smarownice, wiadra, natłoczki, czyste szmaty, bańki, menzurki, wata, sznury, tłuczony węgiel drzewny i mydło do mycia rąk.

1019. Natłoczki skórzane i podkładki skórzane są obecnie wykonywane ze specjalnej neutralizowanej skóry garbowanej chromowo.

Natłoczki należy przechowywać w opakowaniu zakładowym lubw puszkach, zabezpieczając je przed działaniem promieni słonecznych i wilgoci.

Podczas doprowadzania do powrotników normalnego ciśnienia przed obciśnięciem natłoczek ciecz może wyciekać przez nie, po

pewnym jednak czasie natłoczki spęcznieją i wyciekanie zostanie przerwane.

1020. W czasie obsługiwania technicznego nr 2 dział, w których notłoczki były wcześniej wymienione na neutralizowane, a tylko uszczelnienie dławnicowe wymieniono na nowe, należy dokładnie

sprawdzić uszczelnienie i określić jego przydatność do dalszego użytku.

Wyjęte natłoczki skórzane oraz podkładki, które nadają się do użytku, natychmiast wytrzeć czystą suchą szmatą i zanurzyć na 10—15 min w typowej dla danego działa cieczy.

Po przemyciu wytrzeć natłoczki do sucha czystą szmatą (gazą) i pozostawić je na 1,5—2 h (można i na dłużej, jeżeli pozwala na to czas) na powietrzu, zabezpieczając je przed kurzem i wilgocią.

Niezdatne, użytkowane natłoczki skórzane oraz natłoczki wykonane z nie neutralizowanej skóry i uszczelnienia dławicy nie nadające się do powtórnego wykorzystania w dziale wybrakować i zniszczyć.

1021. Prace związane z rozkładaniem i składaniem oporopowrotników powinni wykonywać tylko mechanicy pod bezpośrednim nadzorem kierownika warsztatu (dowódcy plutonu remontu uzbrojęnią).

Oporopowrotniki należy rozkładać i składać w jednym dniu, nie zostawiać ich nie złożonych na noc; wyjątek stanowią wypadki, gdy l pozostawia się poszczególne części do naprawy. Rozłożone części należy wówczas zakonserwować, a cylindry napełnić cieczą, którą i . będą napełnione Oporopowrotniki. W razie potrzeby zatkać cylindry wytoczonymi drewnianymi korkami, a tłoczyska włożyć do cylindrów napełnionych cieczą lub pokryć je cienką warstwą

198

smaru działowego. Przed składaniem zlać ciecz z cylindrów, a smar z tłoczyska dokładnie usunąć najpierw szmatą zmoczoną w benzynie, a następnie czystą suchą szmatą.

Bezpośrednio przed składaniem wytrzeć czystą szmatą gwinty w cylindrach, na pokrywach i innych miejscach. Gwinty, które nie stykają się z wlewaną do cylindrów cieczą, pokryć przed składaniem cienką warstwą czystego smaru działowego, a gwinty stykające się z cieczą zmoczyć typową cieczą.

1022. W czasie składania należy uważać, aby początkowe nakręcenie na pierwszy zwój gwintu było prawidłowe, tzn. aby przy nakręcaniu pierwsze trzy—cztery obroty części następowały lekko. W razie najmniejszego choćby zacierania się części na tym odcinku rozłączyć je i dokonać przeglądu. Ponownie nakręcać , części po , usunięciu przyczyny utrudniającej ich ruch po gwincie.

Części dokręcać kluczem bez używania przedłużaczy i nie stosując uderzeń, z wyjątkiem wypadków omówionych oddzielnie w odpowiednich instrukcjach.

Jeżeli w czasie rozkładania oporopowrotników stwierdzono ślady korozji i zauważono wżery na tłoczyskach lub cylindrach, należy to zapisać w książce działa, określając dokładnie charakter, wielkość i miejsce korozji.

4. Utrzymywanie w sprawności technicznej pozostałego sprzętu, w tym sprzętu zaliczanego do supertechniki

1023. Sprzęt uzbrojenia i elektroniczny, w tym sprzęt najnowszej generacji, a zwłaszcza zaliczony do supertechniki, ze względu na jego skomplikowanie, specjalistyczne i odmienne zasady i metody użytkowania, obsługiwania oraz różniące się wymagania dotyczące sprawdzanych parametrów należy utrzymywać w sprawności technicznej zgodnie z ustaleniami zawartymi w indywidualnych instrukcjach dotyczących użytkowania tego sprzętu.

1024. Utrzymywanie w stałej sprawności technicznej sprzętu rakietowego, radiolokacyjnego oraz innego sprzętu zaliczonego do supertechniki wymaga planowego systematycznego przeprowadzania OT, sprawdzania poprawności działania i utrzymywania właściwych warunków jego przechowywania.

1025. Planowanie obsługiwań technicznych powinno obejmować okres niezbędny do całkowitego wykonania przewidzianych w nim prac zapobiegawczo-konserwacyjnych, sprawdzenie poprawności działania wszystkich torów funkcjonalnych i mechanizmów oraz całego urządzenia, gwarantujących sprawność techniczną sprzętu i jego gotowość do natychmiastowego użycia.

1026. Stwierdzone w czasie użytkowania lub obsługiwania technicznego usterki i uszkodzenia w sprzęcie należy usuwać natychmiast.

199

Niedopuszczalne jest pozostawianie sprzętu po pracy, OT, ćwiczeniach itp. w stanie technicznie niesprawnym, zwłaszcza sprzętu zaliczanego do supertechniki. Naprawę (remont) takiego sprzętu należy przeprowadzać w pierwszej kolejności.

1027. Ustalonych dla sprzętu skomplikowanego i supertechniki okresów międzyremontowych, obsługiwań technicznych oraz intensywności wykorzystywania rocznych zasobów pracy (resursów) należy ściśle przestrzegać. Wszelkie odstępstwa w tym zakresie dowódcy pododdziałów powinni szczegółowo analizować, a stwierdzone nieprawidłowości natychmiast usuwać.

200

Rozdział 3

DZIAŁALNOŚĆ KONTROLNA W ZAKRESIE GOSPODARKI MIENIEM SŁUŻBY UZBROJENIA I ELEKTRONIKI

1028. Działalność kontrolna gospodarki mieniem służby uzbrojenia i elektroniki ma na celu sprawdzenie poprawności działania systemu zaopatrywania i właściwego wykorzystywania sprzętu i zasobów materiałowych, w odniesieniu do których COZ jest Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki.

1029. Działalność kontrolna w zakresie gospodarki mieniem służby uzbrojenia i elektroniki, w zależności od celu i rodzaju przeprowadzonej kontroli oraz kontrolowanego szczebla, powinna mieć odpowiedni stopień szczegółowości, umożliwiający przeprowadzenie właściwej analizy, wyciągnięcie obiektywnych wniosków oraz podanie rzeczowych zaleceń pokontrolnych.

1030. W ramach działalności kontrolnej w gospodarce mieniem służby uzbrojenia i elektroniki z tytułu obowiązków i nadzoru sprawdzeniu podlega:

a) poprawność planowania i realizacja planów:— zużywania zasobów pracy (resursów) sprzętu limitowanego i pozostałego;— obsługiwań technicznych;— napraw (remontów) sprzętu;— legalizacji narzędzi kontrolno-pomiarowych;— potrzeb w zakresie materiałów technicznych;— potrzeb w zakresie środków bojowych;b) jakość, terminowość i zasadność dokumentów planistycznych, rozliczeniowych

i sprawozdawczych;c) stan sprawności technicznej i utrzymania sprzętu przez użytkowników;d) prawidłowość przechowywania i zabezpieczenia broni i amunicji oraz stopień

przestrzegania obowiązujących w tym zakresie ustaleń, przepisów i zarządzeń;e) jakość, terminowość i zakresy wykonywanych przez, użytkowników

obsługiwań technicznych (sprawdzone na podstawie planów

201

i ewidencji ich realizacji oraz faktycznego stanu sprawności technicznej i utrzymania sprzętu (mienia) w dniu kontroli);

f) działalność w zakresie gospodarki:— sprzętem uzbrojenia i elektroniki;— środkami bojowymi;— materiałami technicznymi;— remontowej;g) problematyka dotycząca zarządzeń i przepisów użytkowania i przechowywania

mienia niejawnego;h) poprawność prowadzenia dokumentacji ewidencyjnej, materiałowej i

eksploatacyjnej;i) realizacja działalności kontrolnej w mieniu służby uzbrojenia i elektroniki

przeprowadzanej przez osoby funkcyjne;j) sprawność działania pionu dowódczego w zakresie przestrzegania zasad i

ustaleń ujętych w mniejszych przepisach.

202

Załącznik l

MIENIE SŁUŻBY UZBROJENIA I ELEKTRONIKI

1. Sprzęt rakietowy klasy z—z2. Sprzęt rakietowy klasy z—p3. Sprzęt rakietowy klasy ppk4. Sprzęt radioelektroniczny5. Broń strzelecka6. Sprzęt artyleryjski7. Przeliczniki artyleryjskie i staje dźwiękowo-pomiarowe8. Sprzęt pomiarowy, fotogrametryczny i meteorologiczny umieszczony na

pojazdach lub przyczepach specjalnych 9. Sprzęt elektronowo-optyczny i optyczno-pomiarowy, 10. Przyrządy do kierowania ogniem, do szkolenia dalmierzystów, imitatory,

pantografy, sekundomierze itp. 11. Przyrządy meteorologiczne12. Sprzęt pomocniczy, rachunkowy i kreślarski13. Oporządzenie (hełmy, bagnety, noże wojskowe, szable, ładownice itp.)14. Polowe warsztaty remontowe i stacje kontrolno-pomiarowe .15. Specjalne elektryczne źródła zasilania (SEZZ)16. Urządzenia warsztatowe i magazynowe specjalistyczne17. Części wymienne (zestawy), narzędzia i materiały konserwacyjne18. Narzędzia pomiarowe (kontrolne, użytkowe i laboratoryjne)19. Sprzęt mechanizacji prac biurowych (smpb) 20. Sprzęt uzbrojenia do pozoracji pola walki21. Przekroje sprzętu uzbrojenia22. Rakiety klasy z—z .23. Rakiety klasy z—p 24. Amunicja wojsk lądowych.

203

204 Załącznik 2

ZESTAWIENIERAMOWYCH OKRESÓW OBSŁUGIWAĆ TECHNICZNYCH PODSTAWOWEGO SPRZĘTU UZBROJENIA I

ELEKTRONIKI

Lp

Rod

zaj

sprz

ętu

Dane

organizacyjne dot. OT

Rodzaje obsługiwań technicznych

Obsługiwanie bieżące Obsługiwanie techniczne nr l

Obsługiwanie techniczne nr 2

Obsługiwanie sezonowe

l 2 3 .4 5 6 7

l.

Bro

ń st

rzel

ecka

Okresy przepro-wadzania OT:a) doraźnie

b) planowo:

— w czasie przygotowania do strzelania;

— po zakończeniu strzelania l zajęć bez strzelania;

— bezpośrednio po strzelaniu nabojami ślepymi lub ostrymi;

— każdorazowopodczas przerw wdziałaniach bojowych, podczas ćwiczeń i dłuższych zajęć w polu;

— raz w tygodniu, jeżeli broń nie była używana i w Dniu Techniki

— po dostarczeniu broni do oddziału(pododdziału);

— po zajęciach taktycznych w terenie połączonych ze strzelaniem;

— po użytkowaniu broni w czasie opadów atmosferycznych i znacznymjej zanieczyszczeniu;

co 3 m-ce

— w zależności od intensywności użytkowania i warunków atmosferycz-nych na podstawie wyników przeglądu

co 3 lata— 2 razy w roku w połączeniu z najbliższym planowanym OT

205l 2 3 4 5 6 7

Bro

ń st

rzel

ecka

Sprzęt przechowywany w magazynach OG

— — — —

Miejsce W specjalnie wydzielonych miejscachzgodnie z obowiązującymi przepisami

Warsztat uzbrojenia oddziału gospodarczego (magazyny)

Wykonuje Obsługa, której broń przydzielono ,, —

Kieruje Dowódca pododdziału Dowódca plutonuremontu uzbrojenia —

Zakres prac iczas trwania

Zgodnie z obowiązującymi instrukcjami i przewodnikamitechnologicznymi dot. OT-1 i OT-2

—

2.

Spr

zęt a

rtyl

eryj

ski (

dzi

ała,

moź

dzie

rze

,ppk

)

Okresy przepro-wadzania OT:

a) doraźnie

b) planowo

— w czasie przygotowania sprzętu dostrzelania i marszu;

— po zajęciach szkoleniowych;

— po dużych, lubdługotrwałych opadach atmosferycznych (dla sprzętuprzechowywanego nawolnym powietrzu);

— raz w tygodniui w Dniu Techniki

— po każdymstrzelaniu;

— po przybyciu sprzętu do oddziału (pododdziału);

co 3 m-ce

— w czasie przygotowania sprzętudo długotrwałego

przechowywania lub po zakończeniu przechowywania

co 2 lata — 2 ,razy w roku — wiosną i jesienią w połączeniu z najbliższym planowanym OT

206l 2 3 4 5 6 7

Spr

zęt a

rtyl

eryj

ski (

dzi

ała,

m

oźdz

ierz

e ,p

pk )

Sprzęt przecho-wywany w ma-gazynach OG:

W Dniu Techniki co 3 lata co 6 lat

MiejsceW specjalnie wydzielonych i przystosowanych stanowiskach zgodnie z obowiązującymiprzepisami

Wykonuje Obsługa sprzętu — obsługa sprzętu;— w razie konieczności warsztaty oddziału

Siły i środki warsztatu z udziałem etatowych załógsprzętu

Siły i środki oddziału z udziałem etatowych załóg sprzętu

Kieruje Dowódca pododdziału Technik artyleryjski lub dowódca plutonu remontusprzętu uzbrojenia

Technik artyleryjski lub dowódca plutonu remontusprzętu uzbrojenia

2.

Sam

obie

żne

arm

aty

plot

. ZS

U-2

3-4 Zakres prac

i czas trwania:Zgodnie z obowiązującymi instrukcjami (przewodnikamitechnologicznymi)

Okresy przepro-wadzania OT:

a) doraźnie

b) planowo:

— każdorazowo po jego użyciu, prze-bazowaniu ,

— przed przygotowaniem do szkolenia, ćwiczeń i po ich zakończeniu

— po gwałtownychzmianach temperatury

— po intensywnym użytkowaniu i strzelaniu;

— po przybyciu sprzętu do oddziału;

— przy konserwowaniu sprzętu

— w zależności odintensywności użytkowania

co 2 tygodnie co 6 miesięcy raz ' w roku — 2 razy w rokuw połączeniu z najbliższym planowanym OT

207l 2 3 4 5 . 6. 7

Sam

obie

żne

arm

aty

plot

. ZS

U-2

3-4

Sprzęt przecho-wywany w ma-gazynach OG

W Dniu Techniki

Miejsce W wydzielonych i przystosowanych stanowiskach (miejscach)

Warsztaty W oddziałach (pod-oddziałach) w połączeniu z OT-1, w warsztatach ZT w połączeniu z OT-2

Wykonuje Obsługa sprzętu Obsługa sprzętu (w uzasadnionych przypadkach specjaliści SKR)

Obsługa i SKR (warsztat ZT)

Obsługa l personel SKB

Kierują Dowódca pododdziału D-ca pododdz. (d-ca pododdz. remontowego)

Dowódca pododdziału

Zakres prac i czas trwania

Zgodny z instrukcją o użytkowaniu t przewodnikami technologicznymi Zgodnie z instrukcją o użytkowaniu i przewodnikiem tech-nologicznym

4

Spr

zęt o

ptyc

zno

mie

rnic

zy

Okresy przepro-wadzania OT: a) doraźnie

b) planowo

— każdorazowo po jego użyciu lub użyciu sprzętu, na jakim jest zamontowany

— po przybyciu przyrządów do oddziałów (pododdziałów); — po zajęciach szkoleniowych w polu

raz w tygodniu raz w roku co 3 lata 2 razy w roku— wiosną i jesienią, w połączeniu z najbliższym planowa-nym OT

2081 2 3 4 5 6 7

Spr

zęt o

ptyc

zno

mie

rnic

zySprzęt przechowywany w magazynach OG

w Dniu Techniki raz -w roku

Miejsce W wydzielonych l przystosowanych stanowiskach zgodnie z obowiązującymi

przepisami .

Warsztat związku taktycznego W oddziałach (pododdziałach) — w połączeniu z OT-1; w warsztatach ZT — w połączeniu z OT-2

Wykonuje Obsługa, której sprzęt przydzielono Warsztat związku taktycznego Personel użytkujący lub warsztat ZT

Kierują Dowódca pododdziału Dowódca pododdziału remontowego

D-ca pododdziału

Zakres praci czas trwania:

Zgodnie z obowiązującymi Instrukcjami i przewodnikamitechnologicznymi dot. OT-1 l OT-2

Zgodnie z Instrukcjami o. użytkowaniu i przechowywaniu

5

Spr

zęt r

akie

tow

y kl

asy

z-z

Okresy przepro-wadzania OT:a) doraźnie

b) ,planowo

— przed każdymwyjazdem z parku; — po powrocie doparku;

— po wypracowaniu ustalonych resursów eksploatacyjnych;

— po wypracowaniu ustalonych resursów eksploatacyjnych;

raz w tygodniu co 3 m-ce co 2 lata2 razy w ciągu roku (wiosną i je

sienią) — w połączeniu z najbliższym^ planowym OT

209l 2 3 4 5 6 7

Spr

zęt r

akie

tow

y kl

asy

z-z

Przechowywanyw magazynachOG

w Dniu Techniki co 6 m-cy co 3 lata

Miejsce W miejscu przechowywania, rozwinięcia \lub postoju W warsztatach OG W miejscu przechowywania, rozwinięcia lub postoju

Wykonuje Obsługa, której sprzęt przydzielono

Obsługa sprzętu; w uzasadnionych przypadkach włącza się specjalistów warsztatu

Siły i środki warsztatu z udziałem etatowych obsług ^ sprzętu

Obsługa etatowa sprzętu wspólnie ze specjalistami warsztatu

Kierują Dowódcy plutonów startowych D-ca pododdziałuremontowego

D-ca pododdziału

Zakres praci czas trwania

Zgodnie z obowiązującymi Instrukcjami o użytkowaniul przewodnikami technologicznymi

Zgodnie z instrukcją o użytkowaniu

5

Spr

zęt r

adio

loka

cyjn

y

Okresy przepro-wadzania OT:

a) doraźnie

b) .planowo

— przed każdym włączeniem sprzętu; — po każdym prze-bazowaniu sprzętu;

— po powrocie z ćwiczeń

podczas Dnia Techniki

raz w tygodniu Raz w m - cu raz w roku 2 razy w ciągu roku (wiosną i jesienią) w połączeniu znajbliższym planowym OT

210

l 2 3 4 5 6 7

Spr

zęt r

adio

loka

cyjn

y

Przechowywanyw magazynamiOG:

Miejsce W miejscu przechowywania, rozwinięcia lub postoju W miejscu rozwinięcia lub w warsztatach

W miejscu rozwinięcia, przechowywania

Przeprowadza Etatowa obsługa, której sprzęt przydzielono

Etatowa obsługasprzętu wraz z załogą stacji kontrolno-remontowej

Etatowa obsługa sprzętu, w uzasadnionych przypadkach może brać udział stacja kontrolno-remontowa

Kierują Dowódcy stacji (urządzeń) Dowódca stacji(urządzeń)

Zakres praci czas trwania

Zgodnie z obowiązującymi instrukcjami o użytkowaniuw zakresie OT-1, i OT-2, instrukcją o przeprowadzeniu OTmetodą sieciową

Zgodnie z instrukcją o użytkowaniu danego typu sprzętu

7

Ele

ktry

czne

źró

dła

zasi

lani

a

Okresy przeprowadzania OG:a) doraźnie — przed włączeniem, po

włączeniu;— po dużych lub długotrwałych opadach atmosferycznych;

— po gwałtownych zmianach temperatury;

— po otrzymaniunowych EZZ;— podczas OTsprzętu zasilanego

—podczas przygotowania do długotrwałego przechowy-wania;— przed uruchomieniem po długotrwałym przechowywaniu

-

211

l 2 3 4 5 • . 6 7

Ele

ktry

czne

źró

dła

zasi

lani

a

b) planowo raz w tygodniu raz w miesiącu Ra z w roku 2 razy w roku (wiosną l jesienią) w połączeniu z naj-bliższym OT

Miejsce Przygotowane do przeprowadzenia danego OT W miejscu rozwinięcia lub warsztatach

W miejscu rozwinięcia lub przechowywania

Przeprowadza Etatowa obsługa EZZ Obsługa z udziałem specjalistów warsztatu

Obsługa E2Z (w uzasadnionych przypadkach specjaliści warsztatu)

Kierują Dowódca pododdziału (dowódca urządzenia zasadniczego) D-ca pododdziału (urządzenia)

Z akr prac Ustalony w Instrukcji o użytkowaniu Ustalony w instrukcji o użytko-waniu

8

Zes

taw

y ra

kiet

owe

p -

p

Okresy przepro-wadzania OT:

a) doraźnie b) planowo

— po każdym użytkowaniu sprzętu;

— po zużyciu ustalonych dla danego sprzętu jednostek pracy lub przebiegów podanych w instrukcjach o użytkowaniu poszczególnych urządzeń zestawu

—

Raz w .tygodniu Raz w miesiącu Baz w roku 2 razy w roku (wiosną i jesienią) ' w połączeniu z naj-bliższym planowym OT

Miejsce Na stanowisku ogniowym . (technicznym) W miejscu rozwinięcia

212l 2 3 4 5 6 7

Zes

taw

y ra

kiet

owe

p -

pPrzeprowadza Etatowa obsługa zestawu (urządzeń) Etatowa obsługa z

udziałem stacji kontrolno-pomiarowej

Obsługa zestawu (urządzeń)

Kierują Dowódcy pododdziału (urządzeń) Z-ca dowódcy dywizjonu ds technicznych

Dowódcy urządzeń

Zakres prac i czas trwania

Zgodnie z obowiązującymi instrukcjami o użytkowaniu Zgodnie z instrukcjami o użytkowaniu tego sprzętu

9

Pol

owe

war

szta

ty r

emon

tow

e

Okresy przepro-wadzania OT:

a) doraźnie

b) planowo

— po każdym użytkowaniu polowego warsztatu;

— po każdym prze-bazowaniu warsztatu;

raz w tygodniu

raz w miesiącu raz w roku 2 razy w ciągu roku w połączeniu z najbliższym planowym OT

Sprzęt przecho-wywany w ma-gazynach OG:

Raz w m-cu Raz w roku Raz na 2 lata 2 razy w ciągu roku w połączeniu z najbliższym planowym OT

Miejsce W wydzielonych stanowiskach zgodnie z obowiązującymi przepisami

Kieruje Dowódca urządzenia (.wyznaczona osoba funkcyjna)

Zakres prac i czas trwania

Zgodnie z obowiązującą instrukcją o użytkowaniu urządzenia

213l 2 3 4 5 6 7

10S

przę

ty m

echa

niza

cji p

rac

biur

owyc

h

Mas

zyny

śre

dnie

j m

echa

niza

cji

Okres przepro-wadzania

Codziennie Co 3 miesiące — —

Miejsce Stanowisko pracy maszyny —

Przeprowadza Operator Mechanicy z OWUiE (ZT) z serwisu technicznego smpb

Zakres prac i czas trwania

Zgodnie z instrukcją obsługi — —

Mas

zyny

mał

ej m

echa

niza

cji

Okres przepro-wadzania

Codziennie Co 6 miesięcy — —

.=========a=a=8-.

Miejsce , Stanowisko pracy maszyny — —

Przeprowadza Maszynistka Mechanicy z OWUiE (ZT) z serwisu technicznego smpb

Zakres prac i czas trwania

Zgodnie z Instrukcją dot. obsługiwania — .. —

214 Załącznik 3

ZESTAWIENIE PODSTAWOWYCH DOKUMENTÓW PLANISTYCZNO-SPRAWOZDAWCZYCH (INFORMACYJNYCH)

LP Nazwa dokumentu Symbol dokumentu Wg stanu na dzień

Sporządzała Otrzymują Termin przesłania z SSUlE ÓW i RSZ do

CÓŻ — termin przedstawienia

Uwagi

1 2 3 4 5 6 7 8

1

3

2

4

ZAOPATRYWANIE W SPRZĘT

Wykaz stanu i za-potrzebowanie mienia służby uzbrojenia l elektroniki

MON-Uzbr.-zp/17 l. IX. — OG wchodzące w skład ZT

— SUIE ZT 10.X.

Dowództwa ZTi OG nie wchodzące w skład ZT.

— SUIE ÓW (RSZ) lub SSUlE

15.IX.

— SUiE ÓW (RSZ) — SSUiE 20.XI.

Zlecenie-asygnata

MON-Gm-1

— SUiE przekazujące sprzęt

— SUiE otrzymujące sprzęt Z chwilą przekazania

Protokół stanu technicznego MON-Er-2

— OG — SUiE szczebla nadrzędnego

Łącznie ze zgłoszeniem o zdjęciu z ewidencji

Protokół reklamacyjny MON-Gm-20

— OG składające reklamacje

— SSUlE (w, przypadku sprzętu z importu); — SUiE szczebla nadrzędnego (sprzęt z produkcji krajo-wej); — dostawca sprzętu krajowego

Z chwilą stwierdzenia usterek

215l 2 3 4 5 6 7 8

5 Protokół przyjęcia--przekazania

MON-Gm-3 — OG przyjmujące sprzęt — SUiE szczebla nadrzędnego; — dostawca sprzętu

Z chwilą przyjęcia sprzętu .•

6 Wykaz ruchomych Uzbr. wewn. 23/76 — OGr- SUiE ZT — SSUiE ÓW (BSZ)

— SUiE ZT

— SSUiE ÓW (BSZ) — SSUIE

1.11.

15.11. 10.III.składników majątkowych planowanych do zagospodarowania

7 Wykaz ruchomych składników majątkowych przewidzianych do wybrakowania

—OG — SUiE ZT — SSUiE ÓW (BSZ)

— SUiE ZT — SSUiE ÓW (BSZ) — SSUiE

1.11. (3o.vm.)

15.ILTl6.IX.) 10.III. (15.X.)

8 Sprawozdanie z dzia-łalności w dziedzinie rozporządzania ruchomymi składnikami majątkowymi

Sztab Gen. 852/78 (zał. 3/5/1)

Za rok ubiegły -OG.

— SUiE ZT — SSUtE ÓW (BSZ)

-SUiE ZT - SSUiK ÓW (RSZ) — SSUiE

15. I.

20.1. / 31.1. i

9 Sprawozdanie o stanie ilościowym i obrotach sprzętu służby uzbrojenia i elektroniki

Sztab Gen. 853/78 zał, 1/5/II(str. 103)

Za rok ubiegły — dowództwo ZT l OG nie wchodzące w skład ZT— SSUIE ÓW (BSZ)

— SSUiE ÓW (RSZ) lub SSUiE

— SSUiE

15. I.25.1.

1 UŻYTKOWANIE (EKSPLOATACJA) SPRZĘTU

Wytyczne do planowania limitów eksploatacji sprzętu

Na rok następny — SSUIE ÓW (BSZ) — SUiE ZT

— ZT (równ.) — OG 10.XI.

JgiX,t.

2 Plan obsługiwań technicznych

Na rok następny — OG

— SUIE ZT

15.XII. -

216l 2. 4 - 5' | 7 \ 8

Plan legalizacji narzędzi pomiarowych

Na rok ^następny OG Potrzeby zgłasza się do właściwych ośrodków legalizacji wg ustaleń Wydz. V SST

1Q.XII.

Wi-

Plan eksploatacji sprzętu MON Uzbr. er/27 Na rok następny OG — 2Q.XII.

Zapotrzebowanie na materiały pędne i smary

MPS-104/76, MON-MPS-zp/20

Na roi; następny OG Wg ustaleń służby MPS 10.IV.

Sprawozdanie ze stanu technicznego, eksploatacji i remontu sprzętu uzbrojenia i elektronicznego

Sztab Gen. 852/78, żal. 1/7/1/1, str. 391

Za rok ubiegły — OG ZT — SUiE ZT — SSUiE ÓW (BSZ)

5.1.

———

— 'SUiE ZT — SSUiE ÓW (BSZ) — SSUiE

IS.t, \SI 30.1>

1

2

3

DZIAŁALNOŚĆ OBSŁUGOWO--REMONTOWA

Wyciąg z rocznego planu remontu-zadań produkcyjnych ,

Na rok następny — SSUiE — SSUIE ÓW (RSZ)

— SUIE ZT

— SSUiE ÓW (BSZ) — SUiE ZT i OG nie wch. do ZT OG

JO^L C3g.-VlD

30.VIII.

Projekt rocznego planu remontu-zadań produkcyjnych '

MON-Er-17 Na rok następny €sS^

— ZT • — OWUiE (RSZ) •

^To.xi^)

Protokół o uszkodzeniu (awarii) sprzętu uzbrojenia l elektronicznego

MON-Uzbr-er/23 Po wystąpieniu awarii

— OG Właściwe szczeble służby uzbrojenia i elektroniki

5 dni po zakończeniu prac komisji

226 Załącznik 6

PRZYKŁADOWY SCHEMAT PARKU ARTYLERYJSKIEGO

Uwagi: • .1. Tabliczkę umieszczać przy prawym kole armaty; na tabliczce podać ni- działa, nazwisko dowódcy działa i celowniczego.2. Odległość między bateriami — 2 m, a między dywizjonem — 3 m.

Załącznik 4WYKAZ PODSTAWOWYCH WYDAWNICTW Z ZAKRESU GOSPODARKI

MIENIEM SŁUŻBY UZBROJENIA I ELEKTRONIKILp. Nazwa dokumentu Sygnatura Zmiany

l 2 3 4

I. ZAOPATRYWANIE

I PRZECHOWYWANIE SPRZĘTU

l Przepisy o gospodarce mieniem służbyuzbrojenia i elektroniki w bazachi składnicach Uzbr. 1981/78 ,

2 Przepisy o klasyfikowaniu mienia służby uzbrojenia i elektroniki Uzbr. 1924/78

3 Instrukcja o wietrzeniu magazynówz amunicją i sprzętem uzbrojenia

Uzbr. 850/67

4 Zbiór obowiązujących przepisów w zakresie zabezpieczenia, przechowywaniai konserwacji uzbrojenia, amunicjiI środków- pozoracji

Uzbr. 1332/72;

5 Instrukcja zasad odbioru uzbrojeniai sprzętu wojskowego otrzymanegoZ importu oraz tryb zgłaszania i załatwiania roszczeń z tytułu braków ilościowych i wad jakościowych Żarz. SzefaSztabu Gen. pf 81/Sztab z 21.11.69 r.

6 Normy załadowcze i wyładowcze sprzętu uzbrojenia na transport kolejowyi samochodowy

Uzbr. 775/65

7 Normy ładunkowe sprzętu wojskowegona tabor kolejowy Szef. Kom. 93/71

8 Zbiór informacji uzupełniających, o użytkowaniu sprzętu uzbrojenia Uzbr. 1266/70 .

9 Instrukcja o przechowywaniu i zabezpieczeniu stanu technicznego naziemnego sprzętu rakietowego

Uzbr. 858/67

10 Instrukcja o konserwacji sprzętu lotnymi inhibitorami korozji

Uzbr. 1141/69

11 Indeksy materiałowe WP:IM — Uzbr.68 Szt. Gen. 451/69

IM — R-lok./68 Szt. Gen. 454/69

219

l 2 3 4

IM — Rakiet/68 Szt. Gen. 448/69

IM — Masz./68 Szt. Gen. 458/69

II UŻYTKOWANIE SPRZĘTU

l Instrukcja planowania eksploatacjiuzbrojenia i sprzętu technicznego w Siłach Zbrojnych PRL

Sł. Tech. 3/76

2 Normy eksploatacji sprzętu rakietowegoi radiolokacyjnego Uzbr. 1787/76

3 Wskaźniki kosztów eksploatacji sprzętuuzbrojenia i elektroniki i maszyn biurowych (wraz z cennikiem amunicji)

Uzbr. 2046/80

4 Instrukcja o zasadach limitowania, zakupów i zużycia materiałów pędnychi smarów w SZ .

MPS 104/76

5 Normy zużycia i ubytków naturalnychMPS MPS 50/66

6 Wykaz aparatury pomiarowej sprzętuuzbrojenia i elektronicznego podlegającej obowiązkowej legalizacji

Uzbr. 1307/72

7 Wykaz dostarczanej luzem aparaturypomiarowej podlegającej obowiązkowejlegalizacji

Uzbr. 1308/72

8 Instrukcja o organizacji „Dnia i miesiąca Techniki"St. Teeh. 2/75

9 Instrukcja o materiałowo-technicznymzabezpieczeniu eksploatacji sprzętu ra-dioelektronicznego i elektromechanicznego

Szt. Gen. 390/66

10 Instrukcja o wykorzystaniu urządzeńrozpoznawczych radiolokacyjnego systemu rozpoznania KREMNIJ-2

Szt. Gen. 469/69

III. DZIAŁALNOŚĆOBSŁUGOWO -REMONTOWA

1 Instrukcja o organizacji działalnościprodukcyjnej okręgowych warsztatówuzbrojenia i elektroniki (równorzędnych)

Uzbr. 1703/74

2 Zasady użycia kompanii remontowejw warunkach" stacjonarnych i polowych

Sygn. Szt. Gen662/73

2201 2 3 4

3 Ogólne zasady użycia batalionu remontowego związku taktycznego w warunkach stacjonarnych i polowych

Szt. Gen. 503/70

?

4 Instrukcja o organizacji i pracy połączonych warsztatów naprawczych polowej technicznej bazy rakietowej Uzbr, 949/67

5 Zasady organizacji naprawy uzbrojenia Uzbr. 1384/73

6 Przegląd techniczny sprzętu uzbrojeniaCz. 1 — Broń strzelecka Uzbr. 849/67

7 Przegląd techniczny sprzętu uzbrojeniaCz. II — Sprzęt artyleryjski, armatyczołgowe i wyrzutnie artyleryjskie.Cz. III — Działa bezodrzutowe i moździerze

Uzbr. 808/66

8 Przegląd techniczny sprzętu uzbrojeniaCz. IV — Sprzęt optyczno-mierniczy Uzbr. 99/59

9 Normy czasowe prac obsługowo-remontowychUzbr. 1896/77

IV. WYCOFYWANIE SPRZĘTU

Z EKSPLOATACJI

1 Zasady rozporządzania ruchomymiskładnikami majątkowymi służbyuzbrojenia i elektroniki w jednostkachwojskowych

Uzbr.Wewn. 23/76

V. ZAOPATRYWANIEW MATERIAŁY TECHNICZNE

-

1 'Instrukcja ogólna o planowaniu materiałowo-technicznym w MinisterstwieObrony Narodowej

Szt. Gen. 248/60

2 Zarządzenie Szefa Sztabu Generalnegonr pf 81/Sztab z dnia 21.11.69 r. i nr pf 57/Sztab z 4.12.1975 r. w sprawie zasad odbioru uzbrojenia i sprzętu wojskowego otrzymywanego z importu oraz trybu zgłaszania i załatwiania roszczeń z tytułu braków ilościowych i wad jakościowych

221li '2 •.. -, „ 3 4

3 Duży Indeks Materiałowy (DIM-73) Sygnatury Uzbr. są podane w wykaziewydawnictw fachowo-wojskowych

4 Wytyczne Głównego Inspektora Techniki w sprawie ustalenia jednolitych zasad dotyczących gromadzenia i urzutowania zapasów części wymiennychi materiałów -eksploatacyjno-remontowych w wojsku — Szt. Sł. Techn. 001997z dnia 16.10.1975 r.

5 Zautomatyzowany system planowania,zaopatrywania, ewidencji i sprawozdawczości w zakresie części wymiennych w SSUiE

6 Instrukcja w sprawie zasad planowania zaopatrzenia materiałowo-technicznego oraz kompetencji w zakresie gospodarki lampami elektronowymi, tran-zystorami i diodami półprzewodnikowymi

Uzbr. 796/66

7 Zasady rozporządzania ruchomymi, składnikami majątkowymi służby uzbrojenia i elektroniki w jednostkach wojskowych.

Uzbr. Wewn.

23/76

VI. ZAOPATRYWANIE W ŚRODKIBOJOWE

l Normy jednostek ognia amunicji wojsklądowych Uzbr. 1942/78

2 Przepisy o naprawie amunicji w bazach oraz centralnych i okręgowych składnicach amunicji

Uzbr. 144/61

3 Przegląd techniczny amunicji przechowywanej w bazach centralnych i okręgowych składnicach amunicji

Uzbr. 1357/724 Instrukcja o przedłużaniu okresówprzechowywania i użytkowania przeciwpancernych pocisków kierowanych

Uzbr. 1285/71

222

.l .2 3 4

3 Katalog formularzy służby uzbrojeniai elektroniki Uzbr. 1982/78

4 Wytyczne w sprawie utrzymania instalacji odgromowych — Dep. Służby Kwaterunkowo-Budowlanej WP, wydane w 1960 r.

5 Instrukcja o zasadach pracy sztabowo-biurowej w Siłach Zbrojnych PRL w okresie pokoju Szt. Gen. 856/78

6 Instrukcja o zasadach sprawozdawczości w Siłach Zbrojnych Szt. Gen. 851/78

7 Książka ewidencji mienia wojskowegoprzydzielonego żołnierzom zasadniczejsłużby wojskowej

MONUzbr, zp 26

8 Zarządzenie. Głównego Inspektora Techniki WP nr 33 z dnia 25.07.78 r. w sprawie opiniowania aktów normatywnych i wydawnictw z dziedzinyeksploatacji uzbrojenia i sprzętu technicznego w Siłach Zbrojnych

9 Przepisy przeciwpożarowe w wojsku

(ze zmianami podanymi w Żarz. Min.Obr. Naród, nr 30/MON z dnia 11.12.'1978 r. — Dz. Rozk. MON 13/78)

Kwat. Bud. 52/71

224

Załącznik 5

METRYKA MAGAZYNUNr magazynu ................................................................................................................Wymiary magazynu: — długość .................................................................. m

— szerokość................................................................... m— wysokość................................................................... m

Powierzchnia magazynu: — ogólna .................................................................... m2

— użytkowa................................................................... m2

Remont magazynu: — remont bieżący.........................................................— remont kapitalny........................................................

Obciążenie na l. m2: — dopuszczalne obciążenie na l m2 po-dłogi ..................................................................... kG

— data ustalenia obciążenia dopuszczalnego na l m2 podłogi 19.... r

—faktyczne obciążenie na l m2 podłogi............................................................................ 19.... r

Pojemność ................................. wagonów .............................................. 19.... rZaładowanie ................................................................................................ wagonówPowierzchnia nie zajęta.................................................................................. wagonów

MAGAZYNIER

.................................(podpis)

Objaśnienia:l. Powierzchnię użytkową magazynu określa się przez odjęcie od powierzchni

ogólnej magazynu powierzchni przejść głównych l bocznych.

x 15-przepisy..225

Załącznik 7SCHEMATY USTAWIANIA DZIAŁ NA KOZŁACH I PODSTAWKACH

.

.

.227

228

229

Załącznik 8

WYKAZŚRODKÓW BOJOWYCH, KTÓRE MOŻNA PRZECHOWYWAĆ RAZEM W

JEDNYM MAGAZYNIE W SKŁADACH AMUNICJI ODDZIAŁU (ZWIĄZKU TAKTYCZNEGO)

Lp. Rodzaje amunicji przechowywanej w składach oddziału Liczby porządkowe amunicji, którą

zezwala się przechowywać razem

w jednym magazynie

l Materiały wybuchowe luzem l, 3, 4, 5, 7, 8, 9 i 11

2 Wyroby z prochu dymnego: petardy, lonty prochowe, ładunki zapalające,

kostki prochowe, zapłonniki prochowe, pironaboje i proch dymny luzem

do 5 kG (w opakowaniu)2, 10 i 12

3 Uzbrojone i nie uzbrojone odłamkowe, odłamkowo-burzące, burzące

przeciwbetonowe, przeciwpancerne, szrapnele, pociski i granaty moź-

dzierzowe niezależnie od kalibru i rodzaju materiałów' wybuchowych,

którymi są elaborowane i naboje podkalibrowe 1, 3, 4, 5, 7, 8, 9 i 11

4

5

Naboje, pociski i granaty kumulacyjne

Granaty ręczne i granaty do granatników, a także zapalniki do nich

1, 3, 4, 5, 7, 8, 9 i 11

1, 3, 4, 5, 7, 8, 9 i 11

6 Naboje pomocnicze (pociski i granaty): zapalające, oświetlające, dymne 6

7 Zapalniki, zapłonniki, pobudzacze elektryczne i spłonki pobudzające 1, 3, 4, 5, 7, 8, 9 ,i 11

8 Ładunki z prochu bezdymnego w woreczkach 1, 3, 4, 5, 7, 8, 9 i 11

9 Naboje do broni strzelecki wszystkich rodzajów 1, 3, 4, 5, 7, 8, 9 i 11

10 Środki pirotechniczne (sygnałowe i oświetlające) 2, 10, 12

11 Granaty do dział bezodrzutowych złożone (i nie uzbrojone ), zapalniki

do nich, pobudzacze i zapłonniki

1, 3, 4, 5, 7, 8, 9 i 11

12 Amunicja ćwiczebna i pozoracyjna 2, 10, 12

13 Amunicja szkolna i treningowa 13

230

Załącznik 9 TABLICE INFORMACYJNE W MAGAZYNACH I PARKACH

.

.

.

231

.

.

.

232

Załącznik 10 •

WYKAZPODSTAWOWYCH MATERIAŁÓW KONSERWACYJNO-SMAROWNICZYCH DO SPRZĘTU I ŚRODKÓW BOJOWYCH

Lp. Nazwa materlalu PN GOST

l Smar artyleryjski (działowy) PN-57/C-96159 GOST 30005-51

2 Smar artyleryjski ulepszony PWK. ' GOST 10586-63

S Smar do amunicji PP95/5 PN-57/C-96154 GOST 4113-48

4 Smar GOI-54. PN-54/C-96054 GOST 3276-64

5 Smar karabinowy PN-57/C-96137 GOST 3045-51

6 Smar do przyrządów LMP PN-63/C-96151 GOST 6267-59

7 Smar maszynowy 2 PN-57/C-96130 GOST 4366-56

8 Smar do skór PN-59/MPCh--1561 GOST 2649-52

9 Smar grafitowany PN-59/C-96153 GOST 3333-55

10 Smar do pocisków WS PN-57/C-96152 GOST 3260-54

11 Smar CIATIM-205 GOST 8551-57

12 Olej maszynowy 8 PN-67/C-96070 GOST 1805-51

13 Olej transformatorowy PN/C-96058 , GOST 982-56

14 Olej wazelinowy MWP PN-67/C-96096 GOST 1805-51

15 Olej maszynowy 10Z (AU) PN-67/C-96071 GOST 1642-50

16 Steol M GOST 5020-49

17 Nafta-zmywacz antykorozyjny PN-55/C-96043

18 Parafina RI-48 PN-60/C-96115 -GOST 784-53

19 Czyściwo PN-63/P-20009

20 Farby powierzchniowe PN-61/C-81652 GOST 1031-53

21 Koncentrat W-68

. Uwaga, pozostałe materiały ujęte są w „Indeksie materiałowym WP MPS i sprzętu" — Sztab Gen. 463/69.

233

Załączniki!„ZATWIERDZAM"

Dnia .................................. 19...... r.

PROTOKÓŁ

Z PRZEGLĄDU TECHNICZNEGO ŚRODKÓW BOJOWYCH

\Komisja w składzie: Przewodniczący..............................................................

Członkowie: ....................................................................................................W okresie od dnia .............................................................. do dnia .................................... dokonała przeglądu technicznegoamunicji przechowywanej w ............................................................................................................... i stwierdza co następuje:

Lp. Nazwa amunicji (partia, rok składania l nr bazy)

Kat

egor

iaL

iczb

a nb

w

part

iiMiesiąc, rok imiejsce naprawy

Warunkiprzechowywania

Wyniki przeglądu

Wnioski komisji

Przeglądniętoz partii

Ust

erki

te

chni

czne

(r

odza

j kor

ozji

)

% a

mun

icji

z

uste

rkam

i te

chni

czny

mi

Mie

siąc

i ro

k

Baz

a sk

ład.

jw

Wiata, magazyn (typ magazynu),na Środkachtransportowych O

d ja

kieg

o cz

asu

szt.%

l 100 mm nb z grtodł.-burz. wz1944 uzbrojone15-56-6

I 1000 V-1960

JW2013

Magazyn naziemny, mu-rowany i na,samochodach

1957 100 10 Korozjamała

5% Zaczyścić izamalowaćwe własnymzakresie

234