Gimnazjum nr 2 im. Janusza Korczaka w Sulejówku 2-2015/2016

11 listopada jest dniem szczególnym w historii Polski, po-nieważ obchodzimy rocznicę odzy-skania niepodległości. W 1918 roku pierwsza woj-na światowa chyliła się ku końcowi. Polskie organizacje niepodległościo-we od dawna marzyły o wybuchu wojny europejskiej, a zaborcy staną naprzeciwko siebie, co pozwoliło na uzyskanie daleko idących ustępstw w zamian za lojalność. Nikt nie przy-puszczał, że w wyniku wojny wszystkie trzy państwa zaborcze znajdą się w gronie pokonanych. W listopadzie 1918 roku państwa zaborcze ostatecznie załamały się pod ciężarem wojny i nie kontrolo-wały terenów Królestwa Polskiego. W tym momencie doszło do powsta-nia wielu lokalnych ośrodków wła-dzy polskiej. Ostatecznie przyjazd

Józefa Piłsudskiego z Magdeburga do Warszawy 1918 pozwolił zjed-noczyć trzy ośrodki władzy (w Lu-blinie, Warszawie, Krakowie) w je-den organizm. Druga Rzeczypospo-lita rozpoczęła swój byt. W naszej szkole także świę-towaliśmy ten tak ważny Dzień! Już 9 listopada z inicjatywy Samorządu Uczniowskiego wszystkie klasy ozdobiły szkołę pięknymi kotyliona-mi. Niektórzy z Nas poważnie zasta-nowili się nad współczesnym pa-triotyzmem i swoje przemyślenia zapisali na plakatach. 10 listopada grupa uczniów pod opieką Pani I. Tkaczyk i Pani M. Gańko przygoto-wała uroczystą akademię na cześć Święta Niepodległości. Była to nie-zwykle pouczająca lekcja historii. Dziękujemy Im za to! Redakcja

Świętujemy Niepodległość!..........1 Wywiad z Pani ą A. Krzemień….....2 Opowiadanie………………………...…..3 Piruet z łyżką i widelcem……...…...4 Archipelag skarbów…………….….….5 Sprawozdanie z wycieczki do Muzeum Wsi Mazowieckiej ...…………...…….6 Galeria naszych prac…………..……..7

2

1.Co skłoniło Panią do, aby nauczycielem? Przypadek. Po skończeniu studiów całe wakacje spędzałam na żaglach na Mazurach. We wrześniu dostałam wiadomość od swojej wychowawczynie ze szkoły średniej, że jest wolny etat polonistki w szkole, którą kończyłam. Zatrudniono mnie, w pracy panowała miła atmosfera, dostałam wy-chowawstwo -i kolejne pięć lat spędziłam w „swojej” szkole. 2. Czy lubi Pani swój zawód? Choć przypadek sprawił, że zostałam nauczyciel-ką – polubiłam swą pracę i lubię ją do dziś. Gdyby tak nie było, na pewno dawno bym ją zmieniła. 3. Jakie kierunki studiów Pani ukończyła? Skończyłam polonistykę w Uniwersytecie War-szawskim oraz bibliotekoznawstwo w Uniwersyte-cie im. M. Curie-Skłodowskiej w Lublinie. 4. Czy ma Pani jakieś inne zainteresowania? Często chodzę do teatru i kina – nie lubię np. oglą-dać filmów na ekranie telewizora lub komputera. 5. Jak spędza Pani wolny czas? Jak spędzam wolny czas? Czytam oczywiście. Jeżdżę z przyjaciółmi na narty, rowery. Wielką frajdę sprawia mi pływanie, nawet w basenie, choć w cie-płym morzu jest najfajniej. Ostatnio odkryłam jar-marki staroci i, jeśli tylko mogę, odwiedzam je w ca-łej Polsce. Uwielbiam szperać w starociach! 6. Jakie są Pani największe osiągnięcia, sukcesy?

Jakie są moje największe sukcesy? Wychowanie dwóch fantastycznych córek, wie-loletnie przyjaźnie ze wspaniałymi ludźmi, cieka-wa praca itd.

7. Czy ma Pani swój autorytet? Jeśli tak, to kto nim jest?

Czy mam swój autorytet? Oczywiście. Autoryte-tem jest dla mnie nadal moja wychowawczyni ze szkoły średniej – wspaniały człowiek!

8. Czy ma Pani ulubiony film lub książkę? Zawsze kochałam czytanie książek i ta namięt-ność trwa nadal. Nie mam jednej ulubionej książki lub filmu. Ostatnio bardzo mi się podoba np. „Millenium” i polskie kryminały Krajewskiego i Wrońskiego. A z filmów, które zrobiły na mnie wielkie wrażenie, choćby „Wipflesh” czy „Młodość”.

Redakcja

Wywiad z Panią Anną Krzemień — nauczycielką języka polskiego i opiekunem szkolnej biblioteki

3

MIŁA NIESPODZIANKA – CZĘŚĆ I

Hej, jestem Mela. Mam 19 lat i niedawno przeprowadziłam się do Warszawy - zaczęłam studia. Pochodzę z małej miejscowości, jakoś nigdy specjalnie mi to nie przeszkadzało; cho-ciaż czasem czułam się trochę osamotniona. Jako, że chciałam otworzyć się na nowe znajo-mości, a na studia musiałam pójść wcześniej czy później przeprowadziłam się do stolicy. Z n a l a -złam kawalerkę, którą wynajmowałam z Alicją - koleżanką z roku. Okazała ona się naprawdę fajną dziewczyną, od wejścia promieniał jej uśmiech, uwielbiała żartować, a ja w jej towa-rzystwie czułam się świetnie, cieszyłam się, że trafiłam na tak miłą współlokatorkę. Było już późno, a ja postanowiłam się przewietrzyć. War-szawa nocą wyglądała naprawdę niesamowi-cie.

Wsiadłam w metro i jeździłam zupełnie bez sensu, chciałam po prostu zobaczyć jak 'tutaj' się żyje. Po drodze nie obyło się bez spotkania panów podtrzymujących murek i wołających do mnie, jaka to ja jestem śliczna panienka, gdzie zgubiłam narzeczonego etc. Natknęłam się na wiele ciekawych osób, których w moim mieście na pewno bym nie spotkała. Ludzie tu-taj są zupełnie inni, nikt nie przejmował się kto co powie.

Wiele osób kiedy spacerowałam uśmiecha-ło się do mnie, zupełnie bezsensownie, tak po prostu. To było miłe, bardzo miłe. Spojrzałam na zegarek - 23. 00 -autobus miałam jakieś 15 minut temu, następny był za godzinę, cóż.. poczekam. Usiadłam w parku i myślałam jak to będzie - stu-dia, praca, rodzina. Nagle podszedł do mnie pewien pan w kaszkieciku, elegancko ubrany, zdziwiłam się, że mężczyzna po 50-tce nie boi się wyjść tak późnym wieczorem. Usiadł koło mnie, zapytał, co tutaj robię sama nocą, powiedzia-łam mu, że jutro mój pierwszy dzień na studiach i trochę się obawiam, że nie podołam. Wysłu-chał mnie i powiedział: nie bój się, wszystko bę-dzie dobrze, każdy panikuje, a to nie jest takie

straszne. Zaprosił mnie na kawę.

Zgodziłam się czemu nie, miałam poznawać tu nowych ludzi. Spędziliśmy bardzo miło czas, on opowiadał o sobie, gdzie pracował, że nie-dawno zmarła mu żona, nie ma dzieci, jest zu-pełnie sam. Zrobiło mi się przykro, jako, że jestem bardzo charyzmatyczną osobą, zaoferowałam 'pomoc'. Pomyślałam, że może będzie mu lepiej kiedy będę przychodziła czasami mu poczytać, ugotować, porozmawiać czy wyjść na spacer. Tak też zrobiłam, zmieszany nie wiedział, co odpowiedzieć. W sumie nie dziwiłam się mu. Obca kobieta mówi mu, że mogłaby go odwie-dzać zupełnie bezsensownie po kilku godzinach od poznania. Podziękowałam mu za wspaniale spędzony czas, bo rozmawiało mi się z nim świet-nie, o wiele lepiej niż z chłopakami z roku. Zosta-wiłam mu na kartce mój numer telefonu, jeśli chciałby pomocy, może zawsze zadzwonić. Wyszłam z kawiarni i pomyślałam, że może tutaj wcale nie będzie tak źle.

Ciąg dalszy nastąpi…

Julia Wronka

4

W piątek 23 października 2015r. odbyła się wycieczka klasy 3c oraz 2a do Ja-błonnej. Pojechało na nią wiele osób, około 50 uczniów, 2 wychowawców klas oraz inicjator wycieczki – Pani D. Stępień. Celem naszej po-dróży było uczestniczenie w wykładzie na te-mat savoir— vivreu, a następnie spożycie obia-du w niezwykle malowniczym miejscu – w Pa-łacu w Jabłonnej.

Zbiórka odbyła się o godzinie 7:00 pod szkołą, zaś o 7:15 zaplanowany był już wyjazd. Zgodnie z planem wyruszyliśmy kwadrans po siódmej i niemal godzinę później byliśmy już na miejscu – pod Pałacem w Jabłonnej.

Pierwszym punktem wycieczki był wykład na temat dobrego wychowania. Zaczęliśmy od luźnej i wesołej pogadanki o savoir— vivrze i zastanowienia się ,co to tak naprawdę jest. Savoir— vivre to po francusku dobre życie. W dalszej kolejności rozmawialiśmy o zmieniają-cych się rolach – gość, gospodarz, a także po-znaliśmy rodzaje spotkań. Z wielkim zacieka-wieniem słuchaliśmy o przyjęciach koktajlo-wych i bufetowych. Dowiedzieliśmy się wiele ciekawych informacji na ich temat oraz tego, jak należy się w nich zachowywać. Następnie przeszliśmy do zasad zachowania przy stole. Z uwagą słuchaliśmy o wzajemnych relacjach przy stole, rozsadzeniu gości, kontakcie z ob-sługą, a nawet użyciu serwetki. Wszystko od-było się z udziałem młodzieży, przy użyciu za-stawy stołowej. Ostatnim i według mnie naj-ciekawszym elementem wykładu była historia sztućców.

Drugim punktem wycieczki był obiad. Na początek do stołu podano przystawkę – pół jajka z pieczywem, następnie pierwsze danie –

zupę, na drugie pieczeń z marchwią i ziemnia-kami i na koniec deser – sernik. Wszyscy byli-śmy bardzo podekscytowani mając do dyspo-zycji wiele sztućców i talerzy. Była to świetna okazja do popisania się, świeżo nabytymi ma-nierami przy stole.

Trzecim i ostatnim punktem wycieczki by-ło przejście do wielkiej, eleganckiej sali i zapo-znanie się z zasadami poprawnego, stosowne-go do okoliczności ubioru. Była to bardzo cie-kawa lekcja, którą na pewno wykorzystamy w niedalekiej przyszłości.

Według mnie była to niezwykle udana wy-cieczka, z której wiele wynieśliśmy. Zostaliśmy wyczuleni na istotę i wagę wzajemnego sza-cunku. Atmosfera pałacu i poziom wykładu sprawiły, że z pewnością będziemy powracać do lekcji savoir —vivrze z wielkim sentymen-tem.

Julia Brzezińska

5

Każdy z nas, problemów dużo ma. Ważne bardzo jest; tygrysów nie bać się. Oswoisz każde z nich I problemy znikną w mig.

Jeden z nich, złość i gniew, nieszczęśliwy bardzo jest, wyżyć się na innych chce, choć nie zawsze jest tak źle. Jeśli opanuje cię, to zastanów chwilę się, by też innych zbyt nie skrzywdzić gdy ci inni są niewinni.

Drugi tygrys ciałem rządzi, no i nieźle cię urządzi gdy na randce, pójdziesz czasem, kroczek za daleko. Źle zrozumiesz zachowanie i nie skończysz z całowaniem. Wtedy weź głęboki wdech i powstrzymaj wreszcie się. Opanować masz tygrysa i pokochać miłość życia.

Trzeci tygrys, zakochany, wiecznie niezdecydowany. Raz pokocha, raz porzuci, ale wiecznie kochać musi. Kochać bardzo ważna rzecz

i zakochać trzeba się, lecz pamiętać tez należy, by z tygrysem tym być szczerym, bo gdy kocha się nieszczerze, tygrys serce mu zabierze.

Nie zabijaj trzech tygrysów spróbuj je oswoić Gdy tak zrobisz, powiem szczerze, bardzo jest możliwym, że już w szczęściu i miłości nie zaznasz bólu i złości.

Paulina Ławniczek

Wiersz powstał na potrzeby warsztatów „Archipelag Skarbów”

Parę słów o Archipelagu Skarbów

Archipelag Skarbów to żywy i dynamiczny program profilaktyczny dla młodzie-ży z gimnazjów i szkół ponadgimnazjalnych. Duże grupy młodzieży są zgromadzone na auli lub sali gimnastycznej. Program jest prowadzony przez 3-5 osobową ekipę specjal-nie przeszkolonych trenerów.

Punktem wyjścia w pracy z młodzieżą jest uświadomienie uczestnikom ich najgłęb-szych pragnień i marzeń, w tym zwłaszcza marzenia o pięknej, trwałej miłości na całe życie, która nie tylko nigdy się nie skończy, ale z biegiem lat będzie rosła. Trenerzy ja-sno mówią młodzieży, że ich samych w życiu osobistym interesuje tylko tak pojęta mi-łość i jeśli w programie będzie mowa o drodze życia, seksualności, różnych wyborach – to zawsze z myślą o tym, że celem jest wielka i trwała miłość.

Młodzież dobrze rozumie, że do wielkich celów dochodzi się poprzez trudy i wyrze-czenia. Młodzi zdają sobie sprawę, że bardzo trudno jest zbudować trwałą miłość, na-prawdę szczęśliwą rodzinę. Doświadczenia Archipelag Skarbów pokazują, że uczestni-cy programu nie boją się wymagań, wysiłku, pracy nad sobą. Potrzebują tylko logiczne-go wytłumaczenia, że „opłaca się” te wyrzeczenia ponieść, bo tylko one prowadzą do re-alizacji marzeń. Agnieszka

W środę 21 października 2015r. wybrali-śmy się z klasą na wycieczkę krajoznawczą do Sierpca, aby poszerzyć naszą wiedzę na temat architektury, rzeźby, wsi XIX/XX. Gdy dotarliśmy na miejsce najpierw udaliśmy się zwiedzieć powozownię. Znajdowały się tam różnego rodzaju bryczki, wozy, które służy-ły do przewozu ludzi i pracy. Mogliśmy tak-że obejrzeć dawne uprzęże konne, skrzynie, w których przewożono towary i ubrania. Był tam także ciekawy strój woźnicy.

Kolejnym punktem naszej wycieczki było podziwianie rzeźb, które przedstawiały róż-ne postacie świata wsi. Większość prac wy-konana była przez rodzinę Krajewskich. Po-tem oglądaliśmy chaty z przełomu XVIII/XIX w. zróżnicowane ze względu na to, kto w nich mieszkał. Duże, obszerne domostwa należały do bogatych chłopów. Skromniej-sze, mniejsze zamieszkiwane były przez biedniejszych rolników. Następnie zaprowa-dzono nas do stolarni, w której znajdowała się nie tylko galeria rzeźb, ale także galeria narzędzi używanych przez stolarza. Po obej-rzeniu mazowieckich izb przeszliśmy do za-bytkowego Kościoła, wybudowanego w 1744

roku w Drążdżewie. Świątynia wykonana by-ła cała z drewna, z cudownym ołtarzem, przedstawiającym Najświętszą Maryję Pannę z Dzieciątkiem. Po zwiedzeniu Kościoła pani przewodnik zaprowadziła nas do chat, bardziej współczesnych, bo z lat 60/70 XX w. Znajdowały się w nich pierwsze cuda techni-ki: radia, adaptery, telewizory. Zwiedzieli-śmy również wiejską szkółkę, w której było zaledwie 10 ławek i zabytkowe tablice, biur-ka, szafki nauczyciela. Żałuję tylko, że nie zdążyliśmy zwiedzić młyna, ponieważ odby-wał się tam remont.

Wycieczka bardzo mi się podobała. Dowie-działam się wielu ciekawych informacji na te-mat historii wsi mazowieckiej. Niektóre ekspo-naty muzealne widziałam po raz pierwszy w życiu. Fajnie jest zajrzeć w przeszłość i zo-baczyć, jak kiedyś wyglądało życie i jak ciężko żyło się naszym przodkom. Polecam zwiedze-nie Skansenu Wsi Mazowieckiej w Sierpcu.

Angelika Siatka

Pismo redagują uczniowie Gimnazjum nr 2 im. Janusza Korczaka w Sulejówku: Alicja Piwowar, Klaudia Matusik , Weronika Prokop, Julia Brzezińska, Agnieszka Zalewska.

Pod opieką: P. Dorota Stępień, P. Renata Szczecińska