European Parliament · PE 425.402\ I PL SPIS TREŚCI TEKSTY PRZYJĘTE PRZEZ PARLAMENT EUROPEJSKI...

$: European Parliament · PE 425.402\ I PL SPIS TREŚCI TEKSTY PRZYJĘTE PRZEZ PARLAMENT EUROPEJSKI P6_TA-PROV(2009)0275 Wspólne zasady dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych$
PL PL

Zjednoczona w róŜnorodności

TEKSTY PRZYJĘTE

CZĘŚĆ 2

w trakcie posiedzenia w

czwartek

23 kwietnia 2009 P6_TA-PROV(2009)04-23 WYDANIE TYMCZASOWE PE 425.402

PARLAMENT EUROPEJSKI

2009 - 2010

PE 425.402\ I

PL

SPIS TREŚCI

TEKSTY PRZYJĘTE PRZEZ PARLAMENT EUROPEJSKI

P6_TA-PROV(2009)0275 Wspólne zasady dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych (przekształcenie) ***II (A6-0215/2009 - Sprawozdawca: Mathieu Grosch) Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych (przekształcenie) (11786/1/2008 – C6-0016/2009 – 2007/0097(COD)) ......................................................................................................................... 5

P6_TA-PROV(2009)0276 Wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego ***II (A6-0210/2009 - Sprawozdawca: Silvia-Adriana łicău) Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE (11783/1/2008 – C6-0015/2009 – 2007/0098(COD))................................................................. 44

P6_TA-PROV(2009)0277 Wspólne zasady dostępu do międzynarodowego rynku przewozów drogowych (przekształcenie) ***II (A6-0211/2009 - Sprawozdawca: Mathieu Grosch) Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. dotyczące wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku przewozów drogowych (przekształcenie) (11788/1/2008 – C6-0014/2009 – 2007/0099(COD)) ....................................................................................................................... 83

P6_TA-PROV(2009)0278 Charakterystyka energetyczna budynków (przekształcenie) ***I (A6-0254/2009 - Sprawozdawca: Silvia-Adriana łicău) Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej charakterystyki energetycznej budynków (przekształcenie) (COM(2008)0780 – C6-0413/2008 – 2008/0223(COD)) ................................................................................................ 116

P6_TA-PROV(2009)0279 Agencje ratingowe ***I (A6-0191/2009 - Sprawozdawca: Jean-Paul Gauzès)

II /PE 425.402

PL

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie agencji ratingowych (COM(2008)0704 – C6-0397/2008 – 2008/0217(COD)) .................................... 174

P6_TA-PROV(2009)0280 Prawa pasaŜerów podróŜujących drogą morską i wodną śródlądową ***I (A6-0209/2009 - Sprawozdawca: Michel Teychenné) Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego praw pasaŜerów podróŜujących drogą morską i wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów (COM(2008)0816 – C6-0476/2008 – 2008/0246(COD)) ......................................................... 236

P6_TA-PROV(2009)0281 Prawa pasaŜerów w transporcie autobusowym i autokarowym ***I (A6-0250/2009 - Sprawozdawca: Gabriele Albertini) Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego praw pasaŜerów w transporcie autobusowym i autokarowym oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów (COM(2008)0817 – C6-0469/2008 – 2008/0237(COD)) ......................................................... 264

P6_TA-PROV(2009)0282 Czas ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych ***I (A6-0070/2009 - Sprawozdawca: Brian Crowley) Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2006/116/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie czasu ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych (COM(2008)0464 – C6-0281/2008 – 2008/0157(COD)) ..................................................................................................................... 293

P6_TA-PROV(2009)0283 Inteligentne systemy transportowe w dziedzinie transportu drogowego oraz ich interfejsy z innymi rodzajami transportu ***I (A6-0226/2009 - Sprawozdawca: Anne E. Jensen) Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej ramy wdraŜania inteligentnych systemów transportowych w dziedzinie transportu drogowego oraz ich interfejsów z innymi rodzajami transportu (COM(2008)0887 – C6-0512/2008 – 2008/0263(COD)) ..................................................................................................................... 314

P6_TA-PROV(2009)0284 Drugi program „Marco Polo” dla udzielania wspólnotowej pomocy finansowej w celu poprawy działania systemu transportu towarowego na środowisko („Marco Polo II”) ***I (A6-0217/2009 - Sprawozdawca: Ulrich Stockmann)

PE 425.402\ III

PL

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1692/2006 ustanawiające drugi program „Marco Polo” dla udzielania wspólnotowej pomocy finansowej w celu poprawy działania systemu transportu towarowego na środowisko („Marco Polo II”) (COM(2008)0847 – C6-0482/2008 – 2008/0239(COD)) ................................................................................................ 335

P6_TA-PROV(2009)0285 Europejska sieć kolejowa ukierunkowana na konkurencyjny transport towarowy ***I (A6-0220/2009 - Sprawozdawca: Petr Duchoň) Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy (COM(2008)0852 – C6-0509/2008 – 2008/0247(COD)) ............................................................. 2

P6_TA-PROV(2009)0286 Prawa pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej ***I (A6-0233/2009 - Sprawozdawca: John Bowis) Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie stosowania praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej (COM(2008)0414 – C6-0257/2008 – 2008/0142(COD)) ....................................................................................................................... 32

P6_TA-PROV(2009)0287 Bezpieczeństwo pacjentów * (A6-0239/2009 - Sprawozdawca: Amalia Sartori) Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego zalecenia Rady w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakaŜeń związanych z opieką zdrowotną (COM(2008)0837 – C6-0032/3009 – 2009/0003(CNS))................................................................................................. 101

P6_TA-PROV(2009)0288 Działania na poziomie europejskim w dziedzinie rzadkich chorób * (A6-0231/2009 - Sprawozdawca: Antonios Trakatellis) Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego zalecenia Rady w sprawie działań na poziomie europejskim w dziedzinie rzadkich chorób (COM(2008)0726 – C6-0455/2008 – 2008/0218(CNS)) ............. 119

5 /PE 425.402

PL

P6_TA-PROV(2009)0275

Wspólne zasady dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych (przekształcenie) ***II

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych (przekształcenie) (11786/1/2008 – C6-0016/2009 – 2007/0097(COD))

(Procedura współdecyzji: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

– uwzględniając wspólne stanowisko Rady (11786/1/2008 – C6-0016/2009)1,

– uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu2 dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0264)),

– uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,

– uwzględniając art. 62 Regulaminu,

– uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A6-0215/2009),

1. zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;

2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

1 Dz.U. C 62 E z 17.3.2009, s. 25. 2 Teksty przyjęte, 5.6.2008, P6_TA(2008)0249.

6 /PE 425.402

PL

P6_TC2-COD(2007)097 Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2008 w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku dla usług autokarowych i autobusowych i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 (przekształcenie)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 71,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego3,

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu4,

a takŜe mając na uwadze, co następuje:

(1) W rozporządzeniu Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem5 oraz rozporządzeniu Rady (WE) nr 12/98 z dnia 11 grudnia 1997 r. ustanawiającym warunki dostępu przewoźników niemających stałej siedziby w państwie członkowskim do transportu drogowego osób w państwie członkowskim6 naleŜy dokonać szeregu istotnych zmian. Dla uproszczenia i zapewnienia przejrzystości rozporządzenia te naleŜy przekształcić i połączyć w jedno rozporządzenie.

(2) Ustanowienie wspólnej polityki transportowej pociąga za sobą między innymi ustalenie wspólnych zasad, mających zastosowanie do międzynarodowego przewozu drogowego osób oraz warunków na jakich przewoźnicy niemający siedziby w państwie członkowskim mogą świadczyć usługi transportu krajowego w danym państwie członkowskim.

3 Dz.U. C 4 Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 5 czerwca 2008 r. (dotychczas

nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym), wspólne stanowisko Rady z dnia 9 stycznia 2009 r. (Dz.U. C 62 E z 17.3.2009, s. 25) oraz stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r.

5 Dz.U. L 74 z 20.3.1992, s. 1. 6 Dz.U. L 4 z 8.1.1998, s. 4.

7 /PE 425.402

PL

(3) W celu zapewnienia spójnych ram prawnych dla międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem na terytorium Wspólnoty, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do wszystkich międzynarodowych przewozów na terytorium Wspólnoty. Przewóz z państw członkowskich do państw trzecich nadal w szerokim zakresie regulują umowy dwustronne pomiędzy państwami członkowskimi a tymi państwami trzecimi. Dlatego niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do tej części przejazdu na terytorium państwa członkowskiego, na którym zabrano lub na które dowieziono pasaŜerów, jeśli nie zostały zawarte niezbędne umowy pomiędzy Wspólnotą a zainteresowanymi państwami trzecimi. Powinno ono jednak mieć zastosowanie na terytorium państwa członkowskiego przez które odbywa się tranzyt.

(4) Swoboda świadczenia usług stanowi podstawową zasadę wspólnej polityki transportowej i wymaga zagwarantowania przewoźnikom z wszystkich państw członkowskich dostępu do międzynarodowych rynków transportowych bez dyskryminacji ze względu na przynaleŜność państwową lub miejsce siedziby.

(5) Międzynarodowy przewóz osób autokarem i autobusem powinien być uzaleŜniony od posiadania licencji wspólnotowej. Przewoźnicy powinni być zobowiązani do posiadania w kaŜdym pojeździe poświadczonej za zgodność z oryginałem kopii licencji wspólnotowej w celu ułatwienia organom odpowiedzialnym za zapewnienie przestrzegania przepisów skutecznej kontroli, szczególnie poza terytorium państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma siedzibę. NaleŜy określić warunki wydawania i cofania licencji wspólnotowych, ich okresy waŜności oraz szczegółowe zasady dotyczące korzystania z nich. Istnieje równieŜ potrzeba przyjęcia szczegółowych specyfikacji dotyczących układu graficznego i innych elementów licencji wspólnotowej i jej poświadczonych kopii.

(6) Kontrole drogowe powinny być prowadzone bez stosowania bezpośredniej lub pośredniej dyskryminacji ze względu na przynaleŜność państwową przewoźnika drogowego lub na państwo siedziby przewoźnika drogowego lub państwo rejestracji pojazdu.

(7) NaleŜy przyjąć elastyczne rozwiązania, z zastrzeŜeniem niektórych warunków dotyczących szczególnych usług regularnych i niektórych usług okazjonalnych, w celu zaspokojenia potrzeb rynku.

(8) Przy zachowaniu zasady udzielania zezwoleń na prowadzenie usług regularnych naleŜy dokonać zmiany niektórych zasad, w szczególności w zakresie trybu udzielania zezwoleń.

(9) Zezwolenia na wykonywanie usług regularnych powinny być odtąd wydawane po przeprowadzeniu postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia, chyba Ŝe istnieją wyraźnie określone powody odmowy wydania zezwolenia leŜące po stronie wnioskodawcy. Powody odmowy związane z odnośnym rynkiem obejmują fakt, Ŝe albo wykonywana usługa w powaŜny sposób wpływałaby na rentowność porównywalnej usługi świadczonej na podstawie umowy lub umów o usługi publiczne na danych bezpośrednich odcinkach albo, Ŝe

8 /PE 425.402

PL

zasadniczym celem usługi nie jest przewoŜenie pasaŜerów między przystankami połoŜonymi w róŜnych państwach członkowskich.

(10) Przewoźnicy niemający siedziby w państwie członkowskim powinni być dopuszczeni do świadczenia niektórych usług krajowego przewozu drogowego osób, przy uwzględnieniu szczególnego charakteru kaŜdego rodzaju usług. W przypadku gdy wykonywane są takie przewozy kabotaŜowe, powinny one podlegać przepisom wspólnotowym, jak na przykład rozporządzeniu (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego7 oraz przepisom krajowym obowiązującym w określonych dziedzinach w przyjmującym państwie członkowskim.

(11) Do przewoźników wykonujących drogowe przewozy kabotaŜowe zastosowanie mają przepisy dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług8.

(12) W przypadkach dotyczących usług regularnych jedynie usługi regularne świadczone jako część międzynarodowych usług regularnych, wyłączając usługi miejskie i podmiejskie, powinny być otwarte dla przewoźników niemających siedziby w państwie członkowskim, z zastrzeŜeniem określonych warunków, w szczególności obowiązujących przepisów przyjmującego państwa członkowskiego.

(13) Wskazane jest, aby państwa członkowskie udzielały sobie wzajemnej pomocy celem naleŜytego stosowania niniejszego rozporządzenia.

(14) NaleŜy maksymalnie ograniczyć formalności administracyjne, nie likwidując jednak kontroli i sankcji gwarantujących właściwe stosowanie i skuteczne egzekwowanie przepisów niniejszego rozporządzenia. W tym celu naleŜy doprecyzować i udoskonalić istniejące przepisy dotyczące cofnięcia licencji wspólnotowej. Obowiązujące przepisy naleŜy dostosować celem umoŜliwienia skutecznego karania powaŜnych naruszeń popełnianych w państwie członkowskim innym niŜ państwo, w którym przewoźnik ma swoją siedzibę. Sankcje nie powinny mieć charakteru dyskryminującego i powinny być proporcjonalne do wagi naruszenia. NaleŜy przewidzieć moŜliwość złoŜenia odwołania w kaŜdym przypadku nałoŜenia sankcji.

(15) Państwa członkowskie powinny wpisywać do swoich krajowych rejestrów elektronicznych przewoźników drogowych wszystkie powaŜne naruszenia, które moŜna przypisać przewoźnikom i które doprowadziły do nałoŜenia sankcji.

(16) W celu ułatwienia i wzmocnienia wymiany informacji pomiędzy organami krajowymi, państwa członkowskie powinny dokonywać wymiany istotnych informacji za pośrednictwem krajowych punktów kontaktowych

7 Dz.U. L 102 z 11.4.2006, s. 1. 8 Dz.U. L 18 z 21.1.1997, s. 1.

9 /PE 425.402

PL

ustanowionych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 z dnia ... ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego9∗.

(17) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji10.

(18) W szczególności Komisja powinna być uprawniona do określenia wzorów pewnych dokumentów, które będą uŜywane przy stosowaniu niniejszego rozporządzenia, a takŜe do dostosowywania załączników I i II do niniejszego rozporządzenia do postępu technicznego. PoniewaŜ środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę innych niŜ istotne elementów niniejszego rozporządzenia oraz uzupełnienie niniejszego rozporządzenia poprzez dodanie nowych elementów innych niŜ istotne, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(19) Państwa członkowskie powinny podjąć niezbędne działania w celu wykonania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w zakresie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji.

(20) PoniewaŜ cel niniejszego rozporządzenia, mianowicie zapewnienie spójnych ram dla międzynarodowego przewozu autobusowego i autokarowego osób we Wspólnocie, nie moŜe zostać osiągnięty przez państwa członkowskie w wystarczającym stopniu, a zatem, ze względu na skalę i skutki działania, moŜe zostać w większym stopniu osiągnięty na poziomie wspólnotowym, Wspólnota moŜe podjąć działania zgodne z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu.

(21) By sprzyjać turystyce i korzystaniu z przyjaznych środowisku środków transportu, naleŜy zmienić rozporządzenie (WE) nr 561/2006 w taki sposób, by kierowcy wykonujący pojedynczą okazjonalną usługę przewozu osób autobusami i autokarami mogli odłoŜyć swój tygodniowy okres odpoczynku o maksimum 12 kolejnych dwudziestoczterogodzinnych okresów w przypadku, gdy biorą oni udział w działalności z zakresu przewozu osób, która zazwyczaj nie obejmuje ciągłego i wielogodzinnego prowadzenia pojazdu. MoŜliwość ta powinna być dostępna tylko na bardzo rygorystycznych warunkach, z uwzględnieniem bezpieczeństwa drogowego i warunków pracy kierowców, m.in. obowiązku skorzystania z tygodniowego okresu odpoczynku bezpośrednio przed wspomnianą usługą i bezpośrednio po niej. Komisja powinna ściśle kontrolować korzystanie z tej moŜliwości. JeŜeli stan faktyczny uzasadniający to odstępstwo zmieni się zasadniczo, a odstępstwo

9 Dz.U. L ∗ Dz.U.: proszę wstawić numer i datę przyjęcia rozporządzenia zawartego w dok.

11783/08. 10 Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.

10 /PE 425.402

PL

przyniesie w konsekwencji pogorszenie stanu bezpieczeństwa drogowego, Komisja powinna przyjąć odpowiednie środki,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Rozdział I

Przepisy ogólne

Artykuł 1 Zakres stosowania

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do międzynarodowego przewozu osób autokarami i autobusami na terytorium Wspólnoty przez przewoźników zarobkowych lub pracujących na potrzeby własne, mających siedzibę w państwie członkowskim zgodnie z jego ustawodawstwem, przy uŜyciu pojazdów zarejestrowanych w tym państwie członkowskim, które nadają się, ze względu na swoją konstrukcję i wyposaŜenie, do przewozu więcej niŜ dziewięciu osób, włączając kierowcę, i które są do tego celu przeznaczone, oraz do ruchu tych pojazdów pustych w związku z takim przewozem.

Zmiana pojazdu lub przerwa w przewozie dla umoŜliwienia realizacji części przejazdu przy pomocy innego środka transportu nie ma wpływu na stosowanie niniejszego rozporządzenia.

2. W przypadku przewozu z państwa członkowskiego do państwa trzeciego i w odwrotnym kierunku, niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do części przejazdu na terytorium dowolnego państwa członkowskiego, przez które odbywa się tranzyt. Rozporządzenia nie ma zastosowania do tej części przejazdu na terytorium państwa członkowskiego, na którym zabrano lub na które dowieziono pasaŜerów, jeśli nie została zawarta niezbędna umowa między Wspólnotą a zainteresowanym państwem trzecim.

3. Do czasu zawarcia umów, o których mowa w ust. 2, niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na postanowienia umów dwustronnych zawartych przez państwa członkowskie z tymi państwami trzecimi dotyczące przewozu z państwa członkowskiego do państwa trzeciego i w odwrotnym kierunku.

4. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do krajowego zarobkowego przewozu drogowego osób wykonywanego tymczasowo przez przewoźnika niemającego siedziby w danym państwie członkowskim, zgodnie z rozdziałem V.

Artykuł 2 Definicje

Na uŜytek niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1) „przewóz międzynarodowy” oznacza:

11 /PE 425.402

PL

a) przejazd pojazdu w przypadku gdy miejsce odjazdu i miejsce docelowe znajdują się w dwóch róŜnych państwach członkowskich, z tranzytem lub bez tranzytu przez co najmniej jedno państwo członkowskie lub państwo trzecie;

b) przejazd pojazdu, w przypadku gdy miejsce odjazdu i miejsce docelowe znajdują się w tym samym państwie członkowskim, obejmujący zabieranie lub dowoŜenie pasaŜerów w innym państwie członkowskim lub państwie trzecim;

c) przejazd pojazdu z jednego państwa członkowskiego do państwa trzeciego lub w odwrotnym kierunku, z tranzytem lub bez tranzytu przez co najmniej jedno państwo członkowskie lub państwo trzecie; lub

d) przejazd pojazdu między państwami trzecimi z tranzytem przez co najmniej jedno państwo członkowskie;

2) „usługi regularne” oznaczają usługi polegające na przewozie osób w określonych odstępach czasu i na określonych trasach, przy czym pasaŜerowie są zabierani z określonych z góry przystanków i dowoŜeni na z góry określone przystanki;

3) „szczególne usługi regularne” oznaczają usługi regularne bez względu na to, przez kogo są organizowane, które polegają na przewozie określonych kategorii pasaŜerów z wyłączeniem innych pasaŜerów;

4) „usługi okazjonalne” oznaczają usługi, które nie są objęte definicją usług regularnych, w tym szczególnych usług regularnych, oraz których główną cechą jest to, Ŝe obejmują przewóz grup pasaŜerów utworzonych z inicjatywy zleceniodawcy lub samego przewoźnika;

5) „działalność transportowa prowadzona na potrzeby własne” oznacza działalność prowadzoną w celach niekomercyjnych i niezarobkowych przez osoby fizyczne lub prawne, przy czym:

działalność transportowa jest jedynie dla takiej osoby fizycznej lub prawnej działalnością o charakterze pomocniczym, oraz

uŜywane pojazdy są własnością tej osoby fizycznej lub prawnej lub zostały przez nią pozyskane na warunkach odroczenia płatności, lub są przedmiotem długoterminowej umowy leasingu, oraz pojazdy te są prowadzone przez członka personelu osoby fizycznej lub osoby prawnej lub przez tę osobę fizyczną lub personel zatrudniony przez dane przedsiębiorstwo lub pozostający w jego dyspozycji na mocy zobowiązania umownego;

6) „przyjmujące państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie, w którym przewoźnik prowadzi działalność, inne niŜ państwo członkowskie, w którym ma on siedzibę;

12 /PE 425.402

PL

7) „przewóz kabotaŜowy” oznacza albo:

krajowe usługi zarobkowego przewozu drogowego osób wykonywane tymczasowo przez przewoźnika w przyjmującym państwie członkowskim; albo

zabieranie i dowoŜenie pasaŜerów w tym samym państwie członkowskim, w ramach międzynarodowej usługi regularnej , zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem, Ŝe nie jest to główny cel tej usługi;

8) „powaŜne naruszenie wspólnotowych przepisów w zakresie transportu drogowego” oznacza naruszenia mogące prowadzić do utraty dobrej reputacji zgodnie z art. 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr .../2009∗ lub tymczasowego albo trwałego cofnięcia licencji wspólnotowej.

∗ Dz.U.: proszę wstawić numer rozporządzenia, o którym mowa w motywie 15.

13 /PE 425.402

PL

Artykuł 3 Swoboda świadczenia usług

1. KaŜdemu przewoźnikowi zarobkowemu, o którym mowa w art. 1, zezwala się, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, na wykonywanie usług regularnych, w tym szczególnych usług regularnych i usług okazjonalnych w zakresie przewozu autokarem i autobusem bez dyskryminacji ze względu na przynaleŜność państwową lub miejsce siedziby, jeŜeli:

a) jest on upowaŜniony w państwie członkowskim siedziby do wykonywania przewozów autokarem i autobusem w formie usług regularnych, w tym szczególnych usług regularnych lub usług okazjonalnych, zgodnie z warunkami dostępu do rynku określonymi w przepisach krajowych,

b) spełnia warunki określone zgodnie ze wspólnotowymi zasadami dotyczącymi dostępu do zawodu przewoźnika drogowego w transporcie krajowym i międzynarodowym, oraz

c) spełnia wymogi prawne dotyczące norm przewidzianych dla kierowców i pojazdów, określone w szczególności w dyrektywie Rady 92/6/EWG z dnia 25 lipca 1996 r. ustanawiającej dla niektórych pojazdów drogowych poruszających się na terytorium Wspólnoty maksymalne dopuszczalne wymiary w ruchu krajowym i międzynarodowym oraz maksymalne dopuszczalne obciąŜenia w ruchu międzynarodowym11, dyrektywie Rady 96/53/WE z dnia 25 lipca 1996 r. ustanawiającej dla niektórych pojazdów drogowych poruszających się na terytorium Wspólnoty maksymalne dopuszczalne wymiary w ruchu krajowym i międzynarodowym oraz maksymalne dopuszczalne obciąŜenia w ruchu międzynarodowym 12 i w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/59/WE z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie wstępnej kwalifikacji i okresowego szkolenia kierowców niektórych pojazdów drogowych do przewozu rzeczy lub osób13.

2. KaŜdemu przewoźnikowi pracującemu na potrzeby własne, o którym mowa w art. 1, zezwala się na wykonywanie usług transportowych zgodnie z art. 5 ust. 5, bez dyskryminacji ze względu na przynaleŜność państwową lub miejsce siedziby, jeśli:

a) jest on upowaŜniony w państwie członkowskim siedziby do wykonywania przewozu autokarem i autobusem zgodnie z warunkami dostępu do rynku przewidzianymi w przepisach krajowych,

b) spełnia wymagania prawne dotyczące norm przewidzianych dla kierowców i pojazdów, określone w szczególności w dyrektywach 92/6/EWG, 96/53/WE i 2003/59/WE.

11 Dz.U. L 57 z 2.3.1992, s. 27. 12 Dz.U. L 235 z 17.9.1996, s. 59. 13 Dz.U. L 226 z 10.9.2003, s. 4.

14 /PE 425.402

PL

Rozdział II

Licencja wspólnotowa i dostęp do rynku

Artykuł 4 Licencja wspólnotowa

1. Prowadzenie międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem wymaga posiadania licencji wspólnotowej wydanej przez właściwe organy państwa członkowskiego siedziby.

2. Właściwe organy państwa członkowskiego siedziby wydają posiadaczowi oryginał licencji wspólnotowej, który jest przechowywany przez przewoźnika, oraz taką liczbę jej poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii, jaka odpowiada liczbie pojazdów wykorzystywanych do międzynarodowego przewozu osób będących w dyspozycji posiadacza licencji wspólnotowej bez względu na to, czy stanowią one jego własność, czy są w jego posiadaniu szczególnie na mocy umowy sprzedaŜy na raty, umowy najmu lub umowy leasingu.

Licencja wspólnotowa i jej poświadczone za zgodność z oryginałem kopie odpowiadają wzorowi określonemu w załączniku II. Zawiera ona co najmniej dwie cechy bezpieczeństwa wymienione w załączniku I.

Komisja dostosowuje załączniki I i II do postępu technicznego. Środki te, mające na celu zmianę innych niŜ istotne elementów niniejszego rozporządzenia, są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

Licencja wspólnotowa i jej poświadczone za zgodność z oryginałem kopie są opatrzone pieczęcią organu wydającego, jak równieŜ podpisem oraz numerem seryjnym. Numery seryjne licencji wspólnotowej i jej poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii wpisuje się do krajowego rejestru elektronicznego przewoźników drogowych przewidzianego w art. 16 rozporządzenia (WE) nr .../...∗, jako część zbioru danych dotyczących przewoźnika.

3. Licencja wspólnotowa jest udzielana na rzecz określonego przewoźnika i nie moŜe być przenoszona. W kaŜdym z pojazdów przewoźnika przechowuje się kopię licencji wspólnotowej poświadczoną za zgodność z oryginałem, która jest okazywana na Ŝądanie upowaŜnionego funkcjonariusza słuŜb kontrolnych.

4. Licencja wspólnotowa jest wydawana na odnawialne okresy nie dłuŜsze niŜ dziesięć lat.

∗ Dz.U.: proszę wstawić numer rozporządzenia, o którym mowa w motywie 15.

15 /PE 425.402

PL

Licencje wspólnotowe i ich poświadczone za zgodność z oryginałem kopie wydane przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia zachowują waŜność do dnia wygaśnięcia ich waŜności.

5. Właściwe organy państwa członkowskiego siedziby sprawdzają w przypadku złoŜenia wniosku o licencję wspólnotową lub w przypadku przedłuŜania waŜności licencji wspólnotowej zgodnie ust. 4 niniejszego artykułu, czy przewoźnik spełnia lub spełnia w dalszym ciągu warunki określone w art. 3 ust. 1.

6. W przypadkach gdy warunki, o których mowa w art. 3 ust. 1, nie są spełnione, właściwe organy państwa członkowskiego siedziby odmawiają wydania lub odnowienia licencji wspólnotowej, lub ją cofają, w drodze decyzji zawierającej uzasadnienie.

7. Państwa członkowskie gwarantują wnioskodawcy lub posiadaczowi licencji wspólnotowej prawo odwołania od decyzji dotyczącej odmowy wydania licencji lub cofnięcia licencji, podjętej przez właściwe organy państwa członkowskiego siedziby.

8. Państwa członkowskie mogą zdecydować, Ŝe licencja wspólnotowa jest uznawana równieŜ w odniesieniu do krajowej działalności transportowej.

Artykuł 5 Dostęp do rynku

1. Usługi regularne są powszechnie dostępne, z zastrzeŜeniem, w stosownych przypadkach, obowiązku rezerwacji.

Świadczenie takich usług wymaga zezwolenia zgodnie z przepisami rozdziału III.

Świadczenie usług regularnych z państwa członkowskiego do państwa trzeciego i w odwrotnym kierunku wymaga zezwolenia zgodnie z umową dwustronna pomiędzy danym państwem członkowskim i państwem trzecim oraz, w stosownych przypadkach, z państwem członkowskim, przez które odbywa się tranzyt, o ile nie została zawarta niezbędna umowa pomiędzy Wspólnotą a danym państwem trzecim.

Na regularny charakter usługi nie mają wpływu Ŝadne zmiany warunków świadczenia usług.

Przy organizacji usług równoległych lub tymczasowych skierowanych do tych samych klientów co istniejące usługi regularne, przy nieobsługiwaniu niektórych przystanków i przy obsłudze dodatkowych przystanków w ramach istniejących usług regularnych obowiązują takie same zasady, jak w odniesieniu do istniejących usług regularnych.

2. Szczególne usługi regularne obejmują:

16 /PE 425.402

PL

a) przewóz pracowników na trasie między miejscem pracy a miejscem zamieszkania;

b) przewóz uczniów i studentów do i z instytucji edukacyjnej.

Fakt, Ŝe usługi szczególne mogą być zróŜnicowane w zaleŜności od potrzeb uŜytkowników, nie ma wpływu na zaliczenie ich do usług regularnych.

Świadczenie szczególnych usług regularnych nie wymaga zezwolenia zgodnie z rozdziałem III, jeŜeli odbywa się na podstawie umowy pomiędzy organizatorem i przewoźnikiem.

3. Świadczenie usług okazjonalnych nie wymaga zezwolenia zgodnie z rozdziałem III.

Organizacja usług równoległych lub tymczasowych porównywalnych z istniejącymi usługami regularnymi oraz skierowanych do tych samych osób wymaga jednak zezwolenia zgodnie z procedurą określoną w rozdziale III.

Usługi okazjonalne nie tracą charakteru usług okazjonalnych wyłącznie z powodu ich świadczenia z określoną częstotliwością.

Usługi okazjonalne mogą być świadczone przez grupę przewoźników działających na rzecz tego samego zleceniodawcy, a podróŜni mogą skorzystać z połączenia na trasie u innego przewoźnika z tej samej grupy, na terytorium danego państwa członkowskiego.

Komisja określa procedury przekazywania nazw takich przewoźników i punktów połączeń na trasie właściwym organom danego państwa członkowskiego. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

4. Puste przejazdy pojazdów w związku z transportem, o którym mowa w ust. 2 akapit trzeci i ust. 3 akapit pierwszy, równieŜ nie wymagają zezwolenia.

5. Działalność transportowa prowadzona na potrzeby własne nie podlega Ŝadnemu systemowi zezwoleń, ale podlega systemowi zaświadczeń.

Zaświadczenia są wydawane przez właściwe organy państwa członkowskiego, w którym zarejestrowany jest pojazd, i są waŜne na cały przejazd łącznie z tranzytem.

Komisja określa wzór zaświadczeń. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

17 /PE 425.402

PL

Rozdział III

Usługi regularne wymagające zezwolenia

Artykuł 6 Charakter zezwolenia

1. Zezwolenia są wydawane na rzecz określonego przewoźnika i nie mogą być przenoszone. JednakŜe przewoźnik, który otrzymał zezwolenie, moŜe, za zgodą właściwego organu państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się miejsce odjazdu, zwanego dalej „organem wydającym”, świadczyć usługi przez podwykonawcę. W takim przypadku w zezwoleniu wskazuje się nazwę podwykonawcy. Podwykonawca musi spełniać warunki określone w art. 3 ust. 1. Na uŜytek niniejszego ustępu miejsce odjazdu oznacza „jeden z przystanków końcowych usługi”.

W przypadku przedsiębiorstw zrzeszonych do celów świadczenia usług regularnych zezwolenie jest wydawane na rzecz wszystkich przedsiębiorstw i określa nazwy wszystkich przewoźników. Zostaje ono przekazane przedsiębiorstwu zarządzającemu działalnością, natomiast pozostałe przedsiębiorstwa otrzymują kopie.

2. Okres waŜności zezwolenia nie przekracza pięciu lat. Okres ten moŜe zostać skrócony, albo na Ŝądanie wnioskodawcy, albo za wzajemną zgodą właściwych organów państw członkowskich, na których terytorium pasaŜerowie są zabierani bądź dowoŜeni.

3. W zezwoleniu określa się:

a) rodzaj usługi;

b) trasę usługi, szczególnie miejsce odjazdu i miejsce przyjazdu;

c) okres waŜności zezwolenia;

d) przystanki oraz rozkład jazdy.

4. Komisja określa wzór zezwoleń. Środki te mają na celu zmianę innych niŜ istotne elementów niniejszego rozporządzenia i przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

5. Zezwolenie upowaŜnia posiadacza lub posiadaczy do świadczenia usług regularnych na terytorium wszystkich państw członkowskich, przez które przebiega trasa usług.

6. Przewoźnik wykonujący usługi regularne moŜe wykorzystać dodatkowe pojazdy w przypadkach tymczasowych i wyjątkowych. Te dodatkowe pojazdy mogą być wykorzystywane wyłącznie na takich samych warunkach, jak określono w zezwoleniu, o którym mowa w ust. 3.

W takim przypadku przewoźnik zapewnia, by w pojeździe znajdowały się następujące dokumenty:

18 /PE 425.402

PL

a) kopia zezwolenia na świadczenie usługi regularnej,

b) kopia umowy między przewoźnikiem wykonującym usługę regularną a przedsiębiorstwem zapewniającym dodatkowe pojazdy lub równowaŜny dokument,

c) poświadczona za zgodność z oryginałem kopia licencji wspólnotowej wydanej przewoźnikowi udostępniającemu dodatkowe pojazdy w celu świadczenia usługi .

Artykuł 7 Składanie wniosków o zezwolenie

1. Wnioski o zezwolenie na świadczenie usług regularnych są składane organowi wydającemu.

2. Komisja określa wzór wniosków. Środki te mają na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszego rozporządzenia i są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

3. Osoby ubiegające się o zezwolenie dostarczają wszelkich informacji dodatkowych, jakie uznają za istotne lub jakie są wymagane przez organ wydający, w szczególności harmonogram kursów umoŜliwiający monitorowanie przestrzegania przepisów wspólnotowych dotyczących czasu prowadzenia pojazdu i okresów odpoczynku, oraz kopię licencji wspólnotowej.

Artykuł 8 Procedura wydawania zezwoleń

1. Zezwolenia są wydawane w porozumieniu z organami wszystkich państw członkowskich, na terytorium których pasaŜerowie są zabierani lub dowoŜeni. Organ wydający przekazuje takim organom — jak równieŜ właściwym organom państw członkowskich, przez których terytoria przebiega trasa, chociaŜ nie są tam zabierani ani dowoŜeni pasaŜerowie — kopię wniosku wraz z kopiami wszelkich innych istotnych dokumentów i ich oceną.

2. Właściwe organy państw członkowskich, do których zwrócono się o wydanie zgody, zawiadamiają organ wydający o swojej decyzji w sprawie wniosku w terminie dwóch miesięcy. Bieg tego terminu rozpoczyna się w dniu otrzymania wniosku o wydanie zgody określonym na potwierdzeniu odbioru. Jeśli decyzja otrzymana od właściwych organów państw członkowskich, do których zwrócono się o wydanie zgody, jest negatywna, zawiera ona naleŜyte uzasadnienie. Jeśli organ wydający nie otrzyma odpowiedzi w terminie dwóch miesięcy, uznaje się, Ŝe organy, do których się zwrócono, wyraŜają zgodę, i organ wydający moŜe udzielić zezwolenia.

Organy państw członkowskich, przez których terytoria przebiega trasa, chociaŜ nie są tam zabierani ani dowoŜeni pasaŜerowie, mogą przekazać

19 /PE 425.402

PL

organom wydającym swoje uwagi w terminie określonym w akapicie pierwszym.

3. Organ wydający wydaje decyzję w sprawie wniosku w terminie czterech miesięcy od daty złoŜenia wniosku przez przewoźnika.

4. Zezwolenie jest wydawane, z wyjątkiem przypadków, gdy:

a) wnioskodawca nie jest w stanie świadczyć usługi będącej przedmiotem wniosku, korzystając z pojazdów będących bezpośrednio w jego dyspozycji;

b) wnioskodawca nie zastosował się do krajowych lub międzynarodowych przepisów w zakresie transportu drogowego, a w szczególności warunków i wymogów dotyczących zezwoleń na świadczenie usług międzynarodowego przewozu drogowego osób lub dopuścił się powaŜnego naruszenia wspólnotowych przepisów w zakresie transportu drogowego, w szczególności przepisów mających zastosowanie do pojazdów, czasu prowadzenia pojazdu oraz okresów odpoczynku kierowców;

c) w przypadku wniosku o przedłuŜenie waŜności zezwolenia nie zostały spełnione warunki zezwolenia;

d) państwo członkowskie decyduje na podstawie szczegółowej analizy, Ŝe dana usługa powaŜnie wpłynęłaby na rentowność porównywalnej usługi świadczonej w ramach jednej lub większej liczby umów o usługi publiczne zgodnie z prawem wspólnotowym na danych bezpośrednich odcinkach. W takim przypadku państwo członkowskie określa kryteria o niedyskryminującym charakterze w celu stwierdzenia, czy usługa, której dotyczy wniosek, powaŜnie wpłynęłaby na rentowność wyŜej wspomnianej porównywalnej usługi, i na Ŝądanie Komisji powiadamia ją o nich;

e) państwo członkowskie stwierdzi na podstawie szczegółowej analizy, Ŝe głównym celem usługi nie jest przewóz osób pomiędzy przystankami połoŜonymi w róŜnych państwach członkowskich.

W przypadku, gdy istniejąca międzynarodowa usługa przewozu autokarem lub autobusem powaŜnie wpływa na rentowność porównywalnej usługi świadczonej w ramach jednej lub większej liczby umów o usługi publiczne, zgodnie z prawem wspólnotowym, na danych bezpośrednich odcinkach, z wyjątkowych przyczyn, których nie moŜna było przewidzieć w chwili wydawania zezwolenia, państwo członkowskie moŜe, za zgodą Komisji, zawiesić lub cofnąć zezwolenie na świadczenie międzynarodowej usługi przewozu autobusem lub autokarem po powiadomieniu przewoźnika z sześciomiesięcznym wyprzedzeniem.

Fakt, Ŝe przewoźnik oferuje ceny niŜsze niŜ inni przewoźnicy drogowi, albo fakt, Ŝe dane połączenie jest juŜ obsługiwane przez innych przewoźników

20 /PE 425.402

PL

drogowych, nie mogą same w sobie stanowić uzasadnienia dla odmownego rozpatrzenia wniosku.

5. Organ wydający oraz właściwe organy wszystkich państw członkowskich współdziałające w celu osiągnięcia zgody przewidzianej w ust. 1, mogą odmownie rozpatrzyć wniosek jedynie z powodów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

6. Po przeprowadzeniu postępowania określonego w ust. 1−5 organ wydający udziela zezwolenia lub w odpowiedniej formie odmawia udzielenia zezwolenia.

Decyzje o odmownym rozpatrzeniu wniosku zawierają uzasadnienie. Państwa członkowskie zapewniają przedsiębiorstwom transportowym moŜliwość złoŜenia zaŜalenia w przypadku, gdy ich wniosek został rozpatrzony odmownie.

Organ wydający informuje wszystkie organy, o których mowa w ust. 1, o swojej decyzji poprzez przekazanie im kopii kaŜdego zezwolenia.

7. JeŜeli w wyniku zastosowania procedury mającej na celu osiągnięcie porozumienia, o którym mowa w ust. 1, organ wydający nie moŜe podjąć decyzji w sprawie wniosku, sprawa moŜe zostać przekazana Komisji w terminie dwóch miesięcy od daty poinformowania o negatywnej decyzji przez co najmniej jedno państwo członkowskie, o którego opinię zwrócono się zgodnie z ust. 1 .

8. Po konsultacji z zainteresowanymi państwami członkowskimi Komisja w terminie czterech miesięcy od otrzymania informacji od organu wydającego podejmuje decyzję, która staje się skuteczna po trzydziestu dniach od powiadomienia zainteresowanych państw członkowskich.

9. Decyzja Komisji ma zastosowanie do czasu, kiedy zostanie osiągnięte porozumienie między zainteresowanymi państwami członkowskimi.

Artykuł 9 PrzedłuŜenie waŜności i zmiana zezwolenia

Art. 8 stosuje się odpowiednio do wniosków o przedłuŜenie waŜności zezwoleń lub o zmianę warunków, na jakich świadczone muszą być usługi wymagające zezwolenia.

W przypadku nieznacznych zmian w warunkach prowadzenia działalności, szczególnie przy dostosowaniu częstotliwości, wysokości opłat lub rozkładów jazdy, organ wydający obowiązany jest jedynie do przekazania innym zainteresowanym państwom członkowskim informacji dotyczącej zmiany.

Zainteresowane państwa członkowskie mogą uzgodnić, Ŝe organ wydający sam podejmie decyzje o zmianach warunków, na jakich świadczona jest usługa.

21 /PE 425.402

PL

Artykuł 10 Wygaśnięcie zezwolenia

1. Nie naruszając przepisów rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 z dnia 23 października 2008 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasaŜerskiego14, zezwolenie na wykonywanie usług regularnych wygasa z upływem okresu waŜności lub trzy miesiące od dnia otrzymania przez organ wydający oświadczenia posiadacza zezwolenia o zamiarze wycofania się ze świadczenia usługi. Takie oświadczenie zawiera odpowiednie uzasadnienie.

2. W przypadku gdy zapotrzebowanie na daną usługę przestało istnieć, przewidziany w ust. 1 okres, który musi upłynąć od złoŜenia oświadczenia, wynosi miesiąc.

3. Organ wydający informuje właściwe organy pozostałych zainteresowanych państw członkowskich o wygaśnięciu zezwolenia.

4. Posiadacz zezwolenia informuje uŜytkowników korzystających z danej usługi o swoim wycofaniu się z jej świadczenia z miesięcznym wyprzedzeniem za pomocą właściwych ogłoszeń.

Artykuł 11 Obowiązki przewoźników

1. Za wyjątkiem przypadków siły wyŜszej, przewoźnik wykonujący usługi regularne jest zobowiązany, do czasu wygaśnięcia zezwolenia, do podjęcia wszelkich środków w celu zagwarantowania usług transportowych spełniających normy ciągłości, regularności i zdolności przewozowych, a takŜe spełniania innych warunków, określonych przez właściwy organ zgodnie z art. 6 ust. 3.

2. Przewoźnik podaje do wiadomości trasę przejazdu, przystanki, rozkład jazdy, wysokości opłat oraz warunki przewozu w sposób zapewniający łatwy dostęp do informacji dla wszystkich uŜytkowników.

3. Nie naruszając przepisów rozporządzenia (WE) nr 1370/2007, zainteresowane państwa członkowskie mają moŜliwość dokonywania zmian warunków prowadzenia działalności dotyczących usługi regularnej za wspólnym porozumieniem i w porozumieniu z posiadaczem zezwolenia.

14 Dz.U. L 315 z 3.12.2007, s. 1.

22 /PE 425.402

PL

Rozdział IV

Usługi okazjonalne i inne usługi niewymagające zezwolenia

Artykuł 12 Dokumenty kontrolne

1. Usługi okazjonalne, z wyjątkiem usług, o których mowa w art. 5 ust. 3 akapit drugi, są wykonywane na podstawie formularza przejazdu.

2. Przewoźnik wykonujący usługi okazjonalne wypełnia formularz przejazdu przed kaŜdym przejazdem.

3. Formularz przejazdu zawiera co najmniej następujące informacje:

a) rodzaj usługi;

b) główna trasa przejazdu;

c) przewoźnik lub przewoźnicy uczestniczący w świadczeniu usługi.

4. KsiąŜki formularzy przejazdu są dostarczane przez właściwe organy państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma siedzibę, lub przez instytucje wyznaczone przez te organy.

5. Komisja określa wzór formularza przejazdu i ksiąŜki formularzy przejazdu oraz sposób ich stosowania. Środki te mają na celu zmianę innych niŜ istotne elementów niniejszego rozporządzenia i są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

6. W przypadku szczególnych usług regularnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 akapit trzeci, dokument kontrolny stanowi umowa lub jej poświadczona za zgodność z oryginałem kopia.

Artykuł 13 Wycieczki lokalne

W ramach międzynarodowych usług okazjonalnych przewoźnik moŜe wykonywać usługi okazjonalne (wycieczki lokalne) w państwie członkowskim innym niŜ to, w którym ma siedzibę.

Usługi takie są przeznaczone dla pasaŜerów zagranicznych, przewoŜonych uprzednio przez tego samego przewoźnika w ramach jednej z usług międzynarodowych, o których mowa w akapicie pierwszym; pasaŜerowie ci muszą być przewoŜeni tym samym pojazdem lub innym pojazdem, naleŜącym do tego samego przewoźnika lub grupy przewoźników.

23 /PE 425.402

PL

Rozdział V

KabotaŜ

Artykuł 14 Zasada ogólna

KaŜdy przewoźnik, który zarobkowo świadczy usługi przewozu drogowego osób oraz który posiada licencję wspólnotową, jest dopuszczony, na warunkach ustanowionych w niniejszym rozdziale oraz bez dyskryminacji ze względu na przynaleŜność państwową przewoźnika lub miejsce siedziby, do wykonywania przewozów kabotaŜowych zgodnie z art. 15.

Artykuł 15 Dopuszczalne przewozy kabotaŜowe

Zezwala się na wykonywanie przewozów kabotaŜowych w odniesieniu do następujących usług:

a) szczególnych usług regularnych, pod warunkiem, Ŝe są one objęte umową między organizatorem a przewoźnikiem;

b) usług okazjonalnych;

c) usług regularnych wykonywanych przez przewoźnika niemającego siedziby w przyjmującym państwie członkowskim, w ramach międzynarodowej usługi regularnej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem z wyjątkiem usług transportowych spełniających potrzeby ośrodków miejskich lub zespołów miejskich lub potrzeby transportowe między nimi a obszarami okolicznymi. Wykonywanie przewozów kabotaŜowych nie moŜe odbywać się niezaleŜnie od takich usług międzynarodowych.

Artykuł 16 Przepisy dotyczące przewozów kabotaŜowych

1. O ile inne przepisy wspólnotowe nie stanowią inaczej, wykonywanie przewozów kabotaŜowych podlega przepisom ustawowym, wykonawczym i administracyjnym obowiązującym w przyjmującym państwie członkowskim w odniesieniu do następujących dziedzin:

a) warunków dotyczących umów przewozu;

b) masy i wymiarów pojazdów;

c) wymagań dotyczących przewozu niektórych kategorii pasaŜerów, a mianowicie uczniów, dzieci i osób o ograniczonej sprawności ruchowej;

d) czasu prowadzenia pojazdu i okresów odpoczynku;

e) podatku od wartości dodanej (VAT) od usług transportowych.

24 /PE 425.402

PL

Masa i wymiary, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), mogą, w odpowiednich przypadkach, przekraczać wartości obowiązujące w państwie członkowskim siedziby przewoźnika, jednak w Ŝadnym przypadku nie mogą przekraczać limitów ustalonych przez przyjmujące państwo członkowskie dla ruchu krajowego lub charakterystyki technicznej podanej w dowodach, o których mowa w art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 96/53/WE.

2. O ile inne przepisy wspólnotowe nie stanowią inaczej, wykonywanie przewozów kabotaŜowych, które stanowią część usług transportowych przewidzianych w art. 15 lit. c), podlega przepisom ustawowym, wykonawczym i administracyjnym obowiązującym w przyjmującym państwie członkowskim, odnoszącym się do zezwoleń, procedur przetargowych, obsługiwanych tras oraz regularności, ciągłości i częstotliwości usług, jak równieŜ przebiegu trasy.

3. W odniesieniu do pojazdów wykorzystywanych do przewozów kabotaŜowych obowiązują normy techniczne dotyczące konstrukcji i wyposaŜenia, określone dla pojazdów dopuszczonych do ruchu w transporcie międzynarodowym.

4. Krajowe przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, o których mowa w ust. 1 i 2 są stosowane wobec przewoźników niemających siedziby w danym państwie członkowskim na takich samych warunkach, jakie obowiązują przewoźników posiadających siedzibę w przyjmującym państwie członkowskim, aby zapobiec wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynaleŜność państwową lub miejsce siedziby.

Artykuł 17 Dokumenty kontrolne w przewozach kabotaŜowych

1. Przewozy kabotaŜowe w formie usług okazjonalnych wykonywane są na podstawie formularza przejazdu, o którym mowa w art. 12; formularz przejazdu jest przechowywany w pojeździe oraz okazywany na Ŝądanie upowaŜnionego funkcjonariusza słuŜb kontrolnych.

2. W formularzu przejazdu podaje się następujące informacje:

a) miejsca wyjazdu i przyjazdu w ramach usługi;

b) datę wyjazdu i datę zakończenia usługi.

3. Formularze przejazdu są przekazywane w ksiąŜkach, o których mowa w art. 12, poświadczonych przez właściwy organ lub podmiot w państwie członkowskim siedziby.

4. W przypadku szczególnych usług regularnych dokument kontrolny stanowi umowa zawarta między przewoźnikiem a organizatorem transportu lub jej poświadczona za zgodność z oryginałem kopia.

25 /PE 425.402

PL

Formularz przejazdu jest jednak wypełniany w formie miesięcznego zestawienia.

5. Formularze przejazdu są zwracane właściwemu organowi lub podmiotowi w państwie członkowskim siedziby zgodnie z procedurami określonymi przez ten organ lub podmiot.

Rozdział VI

Kontrole i kary

Artykuł 18 Bilety na przejazd

1. Przewoźnicy wykonujący usługi regularne, z wyłączeniem szczególnych usług regularnych wystawiają bilet na przejazd pojedynczy lub zbiorowy, który wskazuje:

a) miejsce wyjazdu i miejsce przyjazdu, a takŜe, w stosownych przypadkach, przejazd powrotny,

b) okres waŜności biletu,

c) opłatę za przejazd.

2. Bilet na przejazd przewidziany w ust. 1 jest okazywany na Ŝądanie kaŜdego upowaŜnionego funkcjonariusza słuŜb kontrolnych.

Artykuł 19 Kontrola na drogach i w przedsiębiorstwach

1. Zezwolenie lub dokument kontrolny są przechowywane w pojeździe i okazywane na Ŝądanie kaŜdego upowaŜnionego funkcjonariusza słuŜb kontrolnych.

2. Przewoźnicy obsługujący międzynarodowy przewóz osób autokarami i autobusami umoŜliwiają przeprowadzenie wszelkich kontroli mających na celu zapewnienie prawidłowego wykonywania przewozów, szczególnie w odniesieniu do czasu prowadzenia pojazdu i okresów odpoczynku. W związku ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia upowaŜnieni funkcjonariusze słuŜb kontrolnych są uprawnieni do:

a) sprawdzania ksiąg i innych dokumentów, dotyczących działalności przedsiębiorstw transportowych;

b) sporządzania kopii lub wyciągów z ksiąg i dokumentów na miejscu;

c) dostępu do wszystkich lokali, terenów i pojazdów przedsiębiorstwa;

d) Ŝądania przedstawienia wszelkich informacji zawartych w księgach, dokumentach lub bazach danych.

26 /PE 425.402

PL

Artykuł 20 Wzajemna pomoc

Państwa członkowskie wspierają się wzajemnie w zapewnianiu stosowania i niniejszego rozporządzenia i jego monitorowania. Dokonują one wymiany informacji poprzez krajowe punkty kontaktowe ustanowione zgodnie z art. 18 rozporządzenia (WE) nr .../...∗.

Artykuł 21 Cofnięcie licencji wspólnotowej i zezwolenia

1. Właściwe organy państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma swoją siedzibę, cofają licencję wspólnotową, jeśli posiadacz licencji:

a) przestał spełniać warunki określone w art. 3 ust. 1; lub

b) podał nieprawdziwe informacje dotyczące danych wymaganych do wydania licencji wspólnotowej.

2. Organ wydający cofa zezwolenie, jeśli posiadacz zezwolenia przestał spełniać warunki, na podstawie których zezwolenie zostało wydane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, szczególnie jeśli wymaga tego państwo członkowskie, w którym przewoźnik ma siedzibę. Organ zawiadamia o tym niezwłocznie właściwe organy zainteresowanego państwa członkowskiego.

Artykuł 22 Karanie naruszeń przez państwo członkowskie siedziby

1. W przypadku powaŜnego naruszenia wspólnotowych przepisów w zakresie transportu drogowego, które miało miejsce lub zostało stwierdzone w dowolnym państwie członkowskim, w szczególności przepisów mających zastosowanie do pojazdów, czasu prowadzenia pojazdu oraz okresów odpoczynku, oraz w przypadku świadczenia bez zezwolenia usług równoległych bądź tymczasowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 akapit piąty, właściwe organy państwa członkowskiego siedziby przewoźnika, który dopuścił się naruszenia, podejmują odpowiednie dla danego przypadku działania, które mogą obejmować ostrzeŜenie, jeśli jest ono przewidziane w prawie krajowym, i mogą, między innymi, doprowadzić do nałoŜenia następujących sankcji administracyjnych:

a) tymczasowego lub stałego cofnięcia niektórych lub wszystkich poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii licencji wspólnotowej;

b) tymczasowego lub trwałego cofnięcia licencji wspólnotowej.

Sankcje te mogą być określane po podjęciu ostatecznej decyzji w danej sprawie i uwzględniają wagę naruszenia, którego dopuścił się posiadacz

∗ Dz.U.: proszę wstawić numer rozporządzenia określonego w motywie 16.

27 /PE 425.402

PL

licencji wspólnotowej, oraz całkowitą liczbę posiadanych przez niego w związku z międzynarodowym ruchem drogowym poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii tej licencji.

2. Właściwe organy państwa członkowskiego siedziby informują właściwe organy państwa członkowskiego, w którym stwierdzono naruszenia, tak szybko jak to moŜliwe, i nie później niŜ w ciągu sześciu tygodni od wydania ostatecznej decyzji w danej sprawie, czy naleŜy nałoŜyć sankcje i które z sankcji przewidzianych w ust. 1 niniejszego artykułu zostały nałoŜone.

JeŜeli takie sankcje nie zostały nałoŜone, właściwe organy państwa członkowskiego podają tego powody.

3. Właściwe organy , aby całość nałoŜonych na przewoźnika sankcji była proporcjonalna do naruszenia lub naruszeń, w związku z którymi je nałoŜono, uwzględniając wszelkie sankcje nałoŜone za to samo naruszenie w państwie członkowskim, w którym stwierdzono naruszenie.

4. Niniejszy artykuł nie narusza moŜliwości wszczęcia postępowania przed sądem krajowym przez właściwe organy państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma siedzibę. W przypadku wszczęcia takiego postępowania, właściwy organ informuje o nim właściwe organy państwa członkowskiego, w którym miały miesce naruszenia.

5. Państwa członkowskie zapewniają przewoźnikom prawo do odwołania się od kaŜdej sankcji administracyjnej nałoŜonej na nich zgodnie z niniejszym artykułem.

Artykuł 23 Karanie naruszeń

przez przyjmujące państwo członkowskie

1. W przypadku, gdy właściwe organy państwa członkowskiego uzyskały informację o powaŜnym naruszeniu niniejszego rozporządzenia lub przepisów wspólnotowych w zakresie transportu drogowego przez przewoźnika niemającego tam siedziby, państwo członkowskie, na którego terytorium naruszenie zostało stwierdzone, przekazuje moŜliwie jak najszybciej, lecz nie później niŜ w terminie sześciu tygodni od ostatecznej decyzji, właściwym organom państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma siedzibę, następujące informacje:

a) opis naruszenia oraz datę i godzinę jego popełnienia;

b) kategorię, rodzaj oraz wagę naruszenia; oraz

c) nałoŜone i wykonane sankcje.

Właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego mogą zaŜądać od właściwych organów państwa członkowskiego siedziby nałoŜenia sankcji administracyjnych zgodnie z art. 22.

28 /PE 425.402

PL

2. Nie naruszając moŜliwości wszczęcia postępowania karnego, właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego mogą nałoŜyć sankcje na przewoźników niemających tam siedziby, którzy podczas przewozu kabotaŜowego na terytorium tego państwa naruszyli niniejsze rozporządzenie lub wspólnotowe albo krajowe przepisy w zakresie transportu drogowego. Sankcje te nie mogą mieć charakteru dyskryminującego oraz mogą między innymi obejmować upomnienie lub, w przypadku powaŜnego naruszenia, tymczasowy zakaz wykonywania przewozów kabotaŜowych na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego, w którym miało miejsce naruszenie.

3. Państwa członkowskie zapewniają przewoźnikom prawo do odwołania od sankcji administracyjnych nałoŜonych na nich zgodnie z niniejszym artykułem.

Artykuł 24 Wpis do krajowych rejestrów elektronicznych

Państwa członkowskie zapewniają wpisanie do krajowego rejestru elektronicznego wszelkich powaŜnych naruszeń przepisów wspólnotowych w zakresie transportu drogowego, za które odpowiedzialni są przewoźnicy mający siedzibę na ich terytorium, , które to naruszenia doprowadziły do nałoŜenia kar przez którekolwiek państwo członkowskie lub do czasowego lub trwałego cofnięcia licencji wspólnotowej lub jej kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem. Wpisy do rejestru dotyczące tymczasowego lub trwałego cofnięcia licencji wspólnotowej pozostają w bazie danych przez okres co najmniej dwóch lat od daty upływu okresu cofnięcia w przypadku cofnięcia tymczasowego, lub od daty cofnięcia w przypadku cofnięcia trwałego.

Rozdział VII

Wykonanie

Artykuł 25 Porozumienia między państwami członkowskimi

1. Państwa członkowskie mogą zawierać dwustronne i wielostronne porozumienia, dotyczące dalszej liberalizacji usług wchodzących w zakres niniejszego rozporządzenia, szczególnie odnośnie do systemu zezwoleń i uproszczenia bądź likwidacji dokumentów kontrolnych, zwłaszcza w regionach przygranicznych.

2. Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich porozumieniach, zawartych zgodnie z ust. 1.

29 /PE 425.402

PL

Artykuł 26 Procedura komitetu

1. Komisję wpiera komitet ustanowiony na podstawie art. 18 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym15.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1 - 4 i ust. 5 lit. b) oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Artykuł 27 Sankcje

Państwa członkowskie określą zasady dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz podejmą wszelkie środki niezbędne do zapewnienia ich stosowania. Sankcje te powinny być skuteczne, współmierne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają o tych przepisach Komisję w terminie do ...∗ oraz powiadamiają ją niezwłocznie o kaŜdej późniejszej zmianie mającej na nie wpływ.

Państwa członkowskie zapewniają stosowanie wszystkich takich środków bez dyskryminacji ze względu na przynaleŜność państwową przewoźnika lub miejsce jego siedziby.

Artykuł 28 Sprawozdawczość

1. Co dwa lata państwa członkowskie informują Komisję o liczbie zezwoleń na wykonywanie usług regularnych wydanych w poprzednim roku oraz o całkowitej liczbie zezwoleń na wykonywanie usług regularnych waŜnych na końcu tego okresu sprawozdawczego. Informacja ta podawana jest oddzielnie dla kaŜdego państwa przeznaczenia usługi regularnej. Państwa członkowskie równieŜ przekazują Komisji dane dotyczące wykonywania przewozów kabotaŜowych w formie szczególnych usług regularnych i usług okazjonalnych wykonanych podczas okresu sprawozdawczego przez przewoźników mających siedzibę w tych państwach.

2. Co dwa lata właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego przesyłają Komisji dane statystyczne dotyczące liczby zezwoleń wydanych na wykonywanie przewozów kabotaŜowych w formie usług regularnych, o których mowa w art. 15 lit. c).

3. Komisja określa wzór tabeli, którą naleŜy stosować do przekazywania danych statystycznych, o których mowa w ust. 2. Środki te mają na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszego rozporządzenia i są

15 Dz.U. L 370 z 31.12.1985, s. 8. ∗ Dz.U.: proszę wstawić datę - dwa lata od daty wejścia w Ŝycie niniejszego

rozporządzenia.

30 /PE 425.402

PL

przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

4. Państwa członkowskie informują Komisję nie później niŜ do 31 stycznia kaŜdego roku o liczbie przewoźników posiadających licencję wspólnotową w dniu 31 grudnia poprzedniego roku oraz o liczbie kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem odpowiadających liczbie pojazdów w eksploatacji na ten dzień.

Artykuł 28a

Poprawka do rozporządzenia (WE) nr 561/2006

W art. 8 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„6a. W drodze odstępstwa od ust. 6 kierowca wykonujący pojedynczą usługę okazjonalną w międzynarodowym przewozie osób, zgodnie z definicją z rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 z dnia … w sprawie wspólnych zasad dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych (przekształcenie)*+, moŜe odłoŜyć tygodniowy okres wypoczynku o maksimum 12 kolejnych okresów dwudziestoczterogodzinnych po poprzednim regularnym tygodniowym okresie odpoczynku, pod warunkiem Ŝe:

a) usługa trwa co najmniej przez 24 kolejne godziny w państwie członkowskim lub państwie trzecim, do którego zastosowania ma niniejsze rozporządzenie, innym niŜ państwo, w którym rozpoczęło się świadczenie usługi, oraz

b) po skorzystaniu z odstępstwa kierowca korzysta z:

(i) dwóch regularnych tygodniowych okresów odpoczynku lub

(ii) jednego regularnego tygodniowego okresu odpoczynku i jednego skróconego tygodniowego okresu odpoczynku trwającego co najmniej 24 godziny; skrócenie jest jednak rekompensowane równowaŜnym okresem odpoczynku wykorzystywanym w całości przed końcem trzeciego tygodnia po zakończeniu okresu odstępstwa, oraz

c) po dniu 1 stycznia 2014 r. pojazd zostaje wyposaŜony w urządzenie rejestrujące, zgodnie z wymogami załącznika IB do rozporządzenia (EWG) nr 3821/85, oraz

d) po dniu 1 stycznia 2014 r., w przypadku prowadzenia pojazdu w godzinach od 22.00 do 06.00, pojazd obsługuje kilku kierowców lub okres prowadzenia pojazdu określony w art. 7 zostaje skrócony do 3 godzin.

Komisja ściśle kontroluje korzystanie z niniejszego odstępstwa, by zapewnić utrzymanie bardzo rygorystycznych warunków bezpieczeństwa drogowego, zwłaszcza poprzez sprawdzanie, czy łączny skumulowany czas prowadzenia pojazdu w okresie objętym odstępstwem nie jest zbyt długi. Najpóźniej trzy lata po wejściu w Ŝycie niniejszego rozporządzenia Komisja sporządzi

31 /PE 425.402

PL

sprawozdanie oceniające konsekwencje odstępstwa w odniesieniu do bezpieczeństwa drogowego oraz kwestii społecznych. JeŜeli Komisja uzna to za stosowne, zaproponuje odpowiednią zmianę niniejszego rozporządzenia.

________________________________

* Dz.U. L ... + Dz.U.: proszę podać numer, datę i odniesienie do publikacji rozporządzenia w Dz.U. ”

Rozdział VIII

Przepisy końcowe

Artykuł 29 Uchylenia

Niniejszym uchyla się rozporządzenia (EWG) nr 684/92 i (WE) nr 12/98.

Odesłania do uchylonych rozporządzeń uznaje się za odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku III.

Artykuł 30 Wejście w Ŝycie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w Ŝycie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Rozporządzenie stosuje się od dnia ...* z wyjątkiem art. 28a, który stosuje się po upływie sześciu miesięcy od wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia.

Niniejsze rozporządzenie wiąŜe w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

* Dz.U.: proszę wstawić datę – dwa lata od daty wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia.

32 /PE 425.402

PL

ZAŁĄCZNIK I

Cechy zabezpieczające licencji wspólnotowej

Licencja wspólnotowa musi mieć przynajmniej dwa spośród następujących zabezpieczeń:

hologram,

specjalne włókna w papierze, które stają się widoczne w świetle ultrafioletowym,

co najmniej jedną linię mikrodruku (litery widoczne tylko przy uŜyciu szkła powiększającego i

niemoŜliwe do odtworzenia przez fotokopiarki),

wyczuwalne w dotyku litery, symbole lub wzory,

podwójna numeracja: numer seryjny i numer wydania,

zabezpieczający wzór tła z drukowanym drobnym giloszem i drukiem irysowym

33 /PE 425.402

PL

ZAŁĄCZNIK II

Wzór licencji wspólnotowej

WSPÓLNOTA EUROPEJSKA

(a)

(Papier celulozowy w kolorze jasnoniebieskim Pantone, o formacie DIN A4, 100g/m2 lub więcej)

(Pierwsza strona licencji)

(Tekst w języku(-ach) urzędowym(-ych) lub w jednym z języków urzędowych państwa członkowskiego wydającego licencję)

34 /PE 425.402

PL

Znak wyróŜniający państwo członkowskie(1) wydające licencję

Nazwa właściwego organu lub podmiotu

LICENCJA nr …

(lub)

POŚWIADCZONA ZA ZGODNOŚĆ Z ORYGINAŁEM KOPIA nr

dotycząca międzynarodowego zarobkowego przewozu osób autokarem i autobusem

Posiadacz niniejszej licencji(2) …………………………………………………………………………………………….. …………………………………………………………………………………………………………………………… …………………………………………………………………………………………………………………………… jest uprawniony do wykonywania międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego osób na terytorium Wspólnoty zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr …/… Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... w sprawie wspólnych zasad dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych (przekształcenie) ∗ oraz zgodnie z postanowieniami ogólnymi niniejszej licencji.

Uwagi: ....................................................................................................................................................................................

................................................................................................................................................................................................

Niniejsza licencja jest waŜna od ................................................................Do ................................................................................................

Wydano w................................................................................................W dniu ................................................................................................

......................................................................................................................... (3)

______________________________________

(1) Znakami wyróŜniającymi państw członkowskich są: (B) Belgia, (BG) Bułgaria, (CZ) Republika Czeska, (DK) Dania, (D) Niemcy, (EST) Estonia, (IRL) Irlandia, (GR) Grecja, (E) Hiszpania, (F) Francja, (I) Włochy, (CY) Cypr, (LV) Łotwa, (LT) Litwa, (L) Luksemburg, (H) Węgry, (MT) Malta, (NL) Niderlandy, (A) Austria, (PL) Polska, (P) Portugalia, (RO) Rumunia, 2 (SLO) Słowenia, (SK) Słowacja, (FIN) Finlandia, (S) Szwecja, (UK) Zjednoczone Królestwo.

(2) Imię i nazwisko, nazwa lub firma oraz pełny adres przewoźnika. (3) Podpis i pieczęć właściwego organu lub podmiotu wydającego licencję.

∗ Dz.U.: proszę wstawić numer niniejszego rozporządzenia.

35 /PE 425.402

PL

Postanowienia ogólne

1. Niniejsza licencja została wydana na mocy rozporządzenia (WE) nr .../2009∗.

2. Niniejsza licencja została wydana przez właściwe organy państwa członkowskiego siedziby przewoźnika zarobkowego, który:

a) jest uprawniony w państwie członkowskim siedziby do wykonywania przewozów autokarem i autobusem stanowiących usługi regularne, w tym szczególne usługi regularne lub usługi okazjonalne;

b) spełnia warunki określone zgodnie z przepisami wspólnotowymi dotyczącymi dopuszczenia do zawodu przewoźnika drogowego osób w transporcie krajowym i międzynarodowym;

c) spełnia wymogi prawne dotyczące kierowców oraz pojazdów.

3. Niniejsza licencja umoŜliwia międzynarodowy zarobkowy przewóz osób autokarem i autobusem na wszystkich połączeniach transportowych dla przejazdów na terytorium Wspólnoty:

a) w przypadku gdy miejsce odjazdu oraz miejsce przyjazdu znajdują się w dwóch róŜnych państwach członkowskich, z tranzytem lub bez tranzytu przez co najmniej jedno państwo członkowskie lub państwo trzecie;


36 /PE 425.402

PL

b) gdzie miejsce odjazdu oraz miejsce przyjazdu znajduje się w tym samym państwie członkowskim, z zabieraniem pasaŜerów w innym państwie członkowskim lub państwie trzecim lub dowoŜeniem ich tam,

c) z państwa członkowskiego do państwa trzeciego i w odwrotnym kierunku, z tranzytem lub bez tranzytu przez co najmniej jedno państwo członkowskie lub państwo trzecie,

d) pomiędzy państwami trzecimi z tranzytem poprzez terytorium co najmniej jednego państwa członkowskiego,

oraz pustych przejazdów w związku z transportem na warunkach określonych w rozporządzeniu (WE) nr …/…∗.

W przypadku przewozu z państwa członkowskiego do państwa trzeciego i w odwrotnym kierunku, rozporządzenie (WE) nr .../2009* ma zastosowanie do części przejazdu na terytorium państw członkowskich, przez które odbywa się tranzyt. Rozporządzenia nie stosuje się do tej części przejazdu na terytorium państwa członkowskiego, na którym zabrano lub na które dowieziono pasaŜerów, jeśli niezbędna umowa pomiędzy Wspólnotą i danym państwem trzecim nie została zawarta.

4. Niniejsza licencja jest imienna i nie moŜe być przenoszona.

5. Niniejsza licencja moŜe być cofnięta przez właściwe organy państwa członkowskiego, które ją wydało, w szczególności, jeśli przewoźnik:

a) przestanie spełniać warunki określone w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr .../…∗,


37 /PE 425.402

PL

b) podał nieprawdziwe informacje dotyczące danych wymaganych do wydania licencji wspólnotowej lub przedłuŜenia jej waŜności,

c) dopuścił się powaŜnego naruszenia wspólnotowych przepisów w zakresie transportu drogowego w którymkolwiek z państw członkowskich, w szczególności przepisów mających zastosowanie do pojazdów, czasu prowadzenia pojazdu oraz okresów odpoczynku kierowców, oraz w przypadku świadczenia usług równoległych lub tymczasowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 akapit piąty rozporządzenia (WE) nr …/…∗. Właściwe organy państwa członkowskiego siedziby przewoźnika, który dokonał naruszenia, mogą między innymi cofnąć licencję wspólnotową lub tymczasowo lub trwale cofnąć niektóre lub wszystkie poświadczone za zgodność z oryginałem kopie licencji wspólnotowej.

Sankcje te są ustalane odpowiednio do wagi naruszenia dokonanego przez posiadacza licencji wspólnotowej oraz do całkowitej liczby posiadanych przez niego w związku z międzynarodowym ruchem drogowym poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii tej licencji.

6. Oryginał licencji musi być przechowywany przez przewoźnika. Kopia licencji poświadczona za zgodność z oryginałem musi znajdować się w pojeździe podczas wykonywania przewozu międzynarodowego.

7. Niniejsza licencja musi być okazana na Ŝądanie kaŜdego upowaŜnionego funkcjonariusza słuŜb kontrolnych.


38 /PE 425.402

PL

8. Posiadacz licencji musi na terytorium kaŜdego z państw członkowskich stosować się do obowiązujących w tym państwie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, w szczególności dotyczących transportu i ruchu drogowego.

9. „Usługi regularne” oznacza usługi, polegające na przewozie osób w określonych odstępach czasu i na określonych trasach, przy czym pasaŜerowie są zabierani z określonych z góry przystanków i dowoŜeni na z góry ustalone przystanki i które są powszechnie dostępne, z zastrzeŜeniem, w stosownych przypadkach, obowiązku rezerwacji.

Na regularny charakter usługi nie mają wpływu Ŝadne zmiany warunków świadczenia usług.

Świadczenie usług regularnych wymaga zezwolenia.

„Szczególne usługi regularne” oznaczają usługi regularne bez względu na to, przez kogo są organizowane, które polegają na przewozie określonych kategorii pasaŜerów, z wyłączeniem innych pasaŜerów, w określonej częstotliwości i trasach; pasaŜerowie mogą być zabierani z określonych z góry przystanków i dowoŜeni na z góry ustalone przystanki.

Szczególne usługi regularne obejmują:

a) przewóz pracowników pomiędzy miejscem pracy a miejscem zamieszkania;

b) przewóz uczniów i studentów do i z instytucji edukacyjnej;

39 /PE 425.402

PL

Fakt, Ŝe usługi szczególne mogą być zróŜnicowane w zaleŜności od potrzeb uŜytkowników, nie ma wpływu na zaliczenie ich do usług regularnych.

Świadczenie szczególnych usług regularnych nie wymaga zezwolenia pod warunkiem, Ŝe odbywa się ono na podstawie umowy zawartej pomiędzy organizatorem a przewoźnikiem.

Organizacja usług równoległych lub tymczasowych, skierowanych do tych samych osób co istniejące usługi regularne, wymaga zezwolenia.

„Usługi okazjonalne” oznaczają usługi, które nie są objęte definicją usług regularnych, w tym szczególnych usług regularnych, oraz których główną cechą jest to, Ŝe obejmują przewóz grup pasaŜerów utworzonych z inicjatywy zleceniodawcy lub samego przewoźnika. Organizacja usług równoległych lub tymczasowych porównywalnych z istniejącymi usługami regularnymi oraz skierowanych do tych samych osób co usługi regularne wymaga zezwolenia zgodnie z procedurą określoną w rozdziale III rozporządzenia (WE) nr .../2009∗. Usługi te nie tracą charakteru usług okazjonalnych ze względu na to, Ŝe świadczone są z określoną częstotliwością.

Świadczenie usług okazjonalnych nie wymagają zezwolenia.


40 /PE 425.402

PL

ZAŁĄCZNIK III

TABELA KORELACJI

Rozporządzenie (EWG) nr 684/92

Rozporządzenie (WE) nr 12/98

Niniejsze rozporządzenie

art. 1 art. 1

art. 2 pkt 1.1. art. 2 ust. 1 art. 2 ust. 2, art. 5 ust. 1


art. 2 pkt 1.3. art. 5 ust. 1 akapit piąty


art. 2 pkt 3.3. art. 5 ust. 3

art. 2 pkt 3.4. art. 5 ust. 3

art. 2 pkt 4. art. 2 ust. 5, art. 5 ust. 5

– art. 2 ust. 5, 6, 7 i 8

art. 3 art. 3

art. 3a art. 4

41 /PE 425.402

PL

art. 4 art. 5

art. 5 art. 6

art. 6 art. 7

art. 7 art. 8

art. 8 art. 9

art. 9 art. 10

art. 10 art. 11

art. 11 art. 12

art. 12 art. 13

art. 13 art. 5 ust. 5

art. 1 art. 14

art. 2 ust. 4

art. 3 art. 15

art. 4 art. 16

42 /PE 425.402

PL


art. 6 art. 17


art. 8 art. 26

art. 9 –

art. 14 art. 18

art. 15 art. 19

art. 11 ust. 1 art. 20

art. 16 ust. 1 art. 21 ust. 1







43 /PE 425.402

PL

art. 11 ust. 4 –

art. 12 art. 22 ust. 5, art. 23

art. 13 –

art. 16a art. 10 art. 26

art. 17 –

art. 18 art. 25

art. 19 art. 14 art. 27

art. 20

art. 21 art. 30

art. 22 art. 15 art. 31

załącznik załącznik II

44 /PE 425.402

PL

P6_TA-PROV(2009)0276

Wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego ***II

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE (11783/1/2008 – C6-0015/2009 – 2007/0098(COD))



– uwzględniając wspólne stanowisko Rady (11783/1/2008 – C6-0015/2009)16,

– uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu17 dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0263),



– uwzględniając zalecenia do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A6-0000/2009),



16 Dz.U. C 62 E z 17.3.2009, s. 1. 17 Teksty przyjęte dnia 21.5.2008 r., P6_TA(2008)0217.

45 /PE 425.402

PL

P6_TC2-COD(2007)0098 Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE



uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 71 ust. 1,



uwzględniając opinię Europejskiego Inspektora Ochrony Danych19,


stanowiąc zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 251 Traktatu20,


(1) Pełne utworzenie wewnętrznego rynku transportu drogowego opartego na uczciwych zasadach konkurencji wymaga jednolitego stosowania wspólnych zasad określających dostęp do zawodu przewoźnika drogowego rzeczy lub osób, zwanego dalej „zawodem przewoźnika drogowego”. Te wspólne zasady przyczynią się – w interesie przewoźników drogowych, ich klientów i całej gospodarki – do podniesienia poziomu kwalifikacji zawodowych przewoźników, racjonalizacji rynku, poprawy jakości świadczonych usług, a takŜe do zwiększenia bezpieczeństwa drogowego. Ułatwią one równieŜ przewoźnikom drogowym skuteczne korzystanie ze swobody przedsiębiorczości.

(2) Dyrektywa Rady 96/26/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie dostępu do zawodu przewoźnika drogowego transportu rzeczy i przewoźnika drogowego transportu osób oraz wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych

18 Dz.U. C 151 z 17.6.2008, s. 16. 19 Dz.U. C 14 z 19.1.2008, s. 1. 20 Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 21 maja 2008 r. (dotychczas nieopublikowana

w Dzienniku Urzędowym), wspólne stanowisko rady z dnia .... (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym), stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia ... (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja rady dnia ....

46 /PE 425.402

PL

dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji, mająca na celu ułatwienie tym przewoźnikom korzystania z prawa swobody przedsiębiorczości w dziedzinie transportu krajowego i międzynarodowego21, wprowadziła minimalne warunki dostępu do zawodu przewoźnika drogowego i wzajemne uznawanie wymaganych do tego dokumentów. Doświadczenie, ocena wpływu i róŜne analizy wykazują jednak, Ŝe dyrektywa ta jest stosowana niejednolicie w poszczególnych państwach członkowskich. RozbieŜności te mają wielorakie negatywne konsekwencje, w szczególności prowadzą do zakłócenia konkurencji, braku przejrzystości rynku oraz niejednakowego poziomu kontroli, jak równieŜ ryzyka, Ŝe przedsiębiorstwa zatrudniające pracowników o niskim poziomie kwalifikacji zawodowych będą ignorowały przepisy w sprawie bezpieczeństwa drogowego i polityki socjalnej lub przestrzegały je w ograniczonym zakresie, co moŜe zaszkodzić wizerunkowi sektora.

(3) Wymienione konsekwencje są tym bardziej szkodliwe, Ŝe mogą zakłócić prawidłowe funkcjonowanie wewnętrznego rynku transportu drogowego, poniewaŜ rynek międzynarodowego transportu rzeczy i niektórych operacji kabotaŜu jest dostępny dla przedsiębiorstw w całej Wspólnocie. Jedynym warunkiem, który przedsiębiorstwa te muszą spełnić, jest posiadanie licencji wspólnotowej, którą mogą uzyskać po spełnieniu warunków dostępu do zawodu przewoźnika drogowego zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr …/… w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku przewozów drogowych (przekształcenie)22∗ i rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr …/… w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku dla usług autokarowych i autobusowych (przekształcenie)23∗∗.

(4) NaleŜy zatem unowocześnić istniejące zasady dostępu do zawodu przewoźnika drogowego, aby zapewnić bardziej jednolite i skuteczniejsze ich stosowanie. PoniewaŜ przestrzeganie tych zasad stanowi główny warunek dostępu do rynku wspólnotowego, a w dziedzinie dostępu do rynku stosowanymi instrumentami wspólnotowymi są rozporządzenia, rozporządzenie jest najbardziej odpowiednim instrumentem regulacji dostępu do zawodu przewoźnika drogowego.

(5) Państwa członkowskie powinny mieć moŜliwość dostosowania warunków, których naleŜy przestrzegać w celu wykonywania zawodu przewoźnika drogowego w regionach najbardziej oddalonych, o których mowa w art. 299 ust. 2 Traktatu, ze względu na szczególny charakter i ograniczenia w tych regionach. Przedsiębiorstwa posiadające w tych regionach siedzibę, które przestrzegają warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego

21 Dz.U. L 124 z 23.5.1996, s. 1. 22 Dz.U. L ... ∗ Dz.U.: proszę wstawić numer, datę przyjęcia i miejsce publikacji w Dz.U.

rozporządzenia zawartego w dok. 11788/08. 23 Dz.U. L ... ∗∗ Dz.U.: proszę wstawić numer, datę przyjęcia i miejsce publikacji w Dz.U.

rozporządzenia zawartego w dok. 11786/08.

47 /PE 425.402

PL

tylko wskutek takiego dostosowania, nie powinny jednak mieć moŜliwości uzyskania licencji wspólnotowej. Dostosowanie warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego nie powinno stanowić utrudnienia w wykonywaniu przewozów w regionach najbardziej oddalonych dla przedsiębiorstw, które zostałyby dopuszczone do wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i spełniają wszystkie warunki ogólne określone w niniejszym rozporządzeniu.

(6) W trosce o zapewnienie uczciwej konkurencji wspólne zasady dotyczące wykonywania zawodu przewoźnika drogowego powinny być stosowane w jak najszerszym stopniu do wszystkich przedsiębiorstw. Nie ma jednak potrzeby włączania do zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia przedsiębiorstw, które wykonują przewozy o nikłym wpływie na rynek transportu.

(7) Państwo członkowskie siedziby powinno sprawdzać, czy przedsiębiorstwo nieprzerwanie spełnia warunki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu, tak aby w razie konieczności właściwe organy tego państwa członkowskiego miały moŜliwość podejmowania decyzji o zawieszeniu lub cofaniu zezwoleń, które pozwalają przedsiębiorstwu prowadzić działalność na rynku. NaleŜyte przestrzeganie i wiarygodna kontrola warunków dostępu do zawodu przewoźnika drogowego wymagają od przedsiębiorstw prowadzenia działalności gospodarczej w sposób rzeczywisty i ciągły.

(8) NaleŜy wyraźnie określić osoby fizyczne o dobrej reputacji i wymaganych kompetencjach zawodowych i wskazać je właściwym organom. Osoby te, zwane dalej „zarządzającymi transportem”, powinny zamieszkiwać w państwie członkowskim oraz w sposób rzeczywisty i ciągły zarządzać operacjami transportowymi przedsiębiorstw zajmujących się transportem drogowym. NaleŜy sprecyzować warunki, na podstawie których uznaje się daną osobę za odpowiedzialną za rzeczywiste i ciągłe zarządzanie operacjami transportowymi w przedsiębiorstwie.

(9) Wymóg dobrej reputacji zarządzającego transportem oznacza, Ŝe nie moŜe on być skazany za powaŜne przestępstwa ani nie mogą na nim ciąŜyć sankcje za powaŜne naruszenie, w szczególności przepisów wspólnotowych w dziedzinie transportu drogowego. Wyrok skazujący lub sankcje nakładane na zarządzającego transportem lub przedsiębiorstwo transportu drogowego w jednym lub kilku państwach członkowskich za najpowaŜniejsze naruszenie przepisów wspólnotowych powinny skutkować utratą dobrej reputacji, pod warunkiem Ŝe właściwy organ ustalił, Ŝe przed wydaniem prawomocnej decyzji odpowiednio przeprowadzono i udokumentowano dochodzenie gwarantujące podstawowe prawa procesowe, i Ŝe przestrzegano odpowiedniego prawa do odwołania.

(10) Przedsiębiorstwo transportu drogowego musi posiadać minimalną zdolność finansową konieczną do zapewnienia właściwego rozpoczęcia działalności i naleŜytego zarządzania. Gwarancja bankowa lub ubezpieczenie od odpowiedzialności zawodowej moŜe stanowić dla przedsiębiorstw prosty i opłacalny ekonomicznie sposób wykazania zdolności finansowej.

48 /PE 425.402

PL

(11) Wysoki poziom kwalifikacji zawodowych powinien zwiększyć społeczno-ekonomiczną skuteczność sektora transportu drogowego. W konsekwencji kandydaci do funkcji zarządzającego transportem powinni dysponować wiedzą fachową na wysokim poziomie. Aby zapewnić większą jednolitość warunków składania egzaminów, a takŜe promować wysoką jakość szkolenia, naleŜy przewidzieć moŜliwość upowaŜniania przez państwa członkowskie ośrodków egzaminacyjnych i ośrodków szkoleniowych według określonych przez te państwa kryteriów. Zarządzający transportem powinni posiadać niezbędną wiedzę z zakresu obejmującego zarówno transport krajowy, jak i międzynarodowy. Wykaz dziedzin, których znajomość jest wymagana dla uzyskania certyfikatu kompetencji zawodowych, oraz zasady organizacji egzaminów mogą ulegać zmianie wraz z postępem technicznym, dlatego teŜ naleŜy zapewnić moŜliwość ich aktualizacji. Państwa członkowskie powinny mieć moŜliwość zwolnienia z egzaminów osób, które mogą udowodnić ciągłość doświadczenia w zarządzaniu działalnością przewozową.

(12) Uczciwa konkurencja i transport drogowy odbywający się w pełnym poszanowaniu przepisów wymagają jednolitego poziomu nadzoru i monitorowania w państwach członkowskich. Organy krajowe odpowiedzialne za nadzorowanie przedsiębiorstw i waŜności ich zezwoleń odgrywają w tym względzie zasadniczą rolę, w razie potrzeby powinny zatem podejmować odpowiednie środki, zwłaszcza w najpowaŜniejszych przypadkach, poprzez zawieszanie lub odbieranie zezwoleń lub stwierdzanie niezdolności do wykonywania zawodu u zarządzających transportem, którzy ignorują przepisy lub wykazują w tym względzie brak dobrej woli. Dany środek powinien być uprzednio naleŜycie rozpatrzony pod kątem zasady proporcjonalności. Wcześniej przedsiębiorstwo powinno jednak zostać upomniane; naleŜy mu równieŜ wyznaczyć racjonalny termin na uregulowanie sytuacji przed zastosowaniem powyŜszych kar.

(13) Lepiej zorganizowana współpraca administracyjna między państwami członkowskimi poprawiłaby skuteczność nadzorowania przedsiębiorstw prowadzących działalność w kilku państwach członkowskich i pozwoliłaby zmniejszyć koszty administracyjne w przyszłości. Elektroniczne rejestry przedsiębiorstw połączone na szczeblu wspólnotowym zgodne ze wspólnotowymi przepisami o ochronie danych osobowych ułatwiłyby taką współpracę i ograniczyły koszty związane z kontrolami zarówno po stronie przedsiębiorstw, jak i administracji. Krajowe rejestry istnieją juŜ w kilku państwach członkowskich. Istnieje równieŜ infrastruktura mająca na celu wspieranie połączenia między państwami członkowskimi. Bardziej systematyczne wykorzystanie rejestrów elektronicznych moŜe przyczynić się do znacznego zmniejszenia administracyjnych kosztów kontroli, a jednocześnie poprawić ich skuteczność.

(14) Niektóre dane zawarte w krajowych rejestrach elektronicznych dotyczące naruszeń przepisów i sankcji mają charakter danych osobowych. Państwa członkowskie powinny zatem podjąć działania niezbędne do przestrzegania dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych

49 /PE 425.402

PL

osobowych i swobodnego przepływu tych danych24, w szczególności w odniesieniu do nadzoru przetwarzania danych osobowych przez organy publiczne, prawa osób, których dane dotyczą, do informacji, ich prawa dostępu do danych i prawa do sprzeciwu. Do celów niniejszego rozporządzenia tego rodzaju dane naleŜy przechowywać co najmniej przez dwa lata, aby zapewnić, by zdyskwalifikowane przedsiębiorstwa nie prowadziły działalności w innych państwach członkowskich.

(15) W celu zwiększenia przejrzystości i umoŜliwienia klientowi przedsiębiorstwa transportowego sprawdzenia, czy posiada ono odpowiednie zezwolenie, naleŜy zapewnić dostęp publiczny do pewnych danych znajdujących się w krajowym rejestrze elektronicznym, przestrzegając przy tym odpowiednich przepisów dotyczących ochrony danych.

(16) Stopniowe łączenie rejestrów krajowych ma zasadnicze znaczenie dla umoŜliwienia szybkiej i skutecznej wymiany informacji między państwami członkowskimi i dla zagwarantowania, Ŝe przewoźnicy nie będą skłonni do popełniania powaŜnych naruszeń w innych państwach członkowskich niŜ to, w którym mają siedzibę, ani do podejmowania ryzyka ich popełnienia. Połączenie wymaga wspólnego określenia szczegółowego formatu danych podlegających wymianie oraz technicznych procedur wymiany.

(17) Aby wymiana informacji między państwami członkowskimi była skuteczna, naleŜy wyznaczyć krajowe punkty kontaktowe oraz określić pewne wspólne procedury obejmujące przynajmniej terminy przekazywania informacji i ich charakter.

(18) Aby ułatwić korzystanie ze swobody przedsiębiorczości, za wystarczający dowód dobrej reputacji – na potrzeby dostępu do zawodu przewoźnika drogowego w państwie członkowskim siedziby – naleŜy uznać okazanie odpowiednich dokumentów wydanych przez właściwy organ państwa członkowskiego, w którym przewoźnik drogowy mieszkał, pod warunkiem, Ŝe dane osoby nie zostały uznane za niezdolne do wykonywania zawodu przewoźnika drogowego w innych państwach członkowskich.

(19) Aby ułatwić korzystanie ze swobody przedsiębiorczości, certyfikat zgodny z jednolitym wzorem wydawany na podstawie niniejszego rozporządzenia powinien być uznawany przez państwo członkowskie siedziby za wystarczający dowód w zakresie kompetencji zawodowych.

(20) Niezbędne jest ściślejsze nadzorowanie stosowania niniejszego rozporządzenia na poziomie Wspólnoty. WiąŜe się to z przekazywaniem Komisji regularnych sprawozdań sporządzanych w oparciu o rejestry krajowe na temat dobrej reputacji, zdolności finansowej i kompetencji zawodowych przedsiębiorstw z sektora transportu drogowego.

(21) Państwa członkowskie powinny przewidzieć sankcje za naruszenia niniejszego rozporządzenia. Sankcje te powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

24 Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.

50 /PE 425.402

PL

(22) PoniewaŜ cel niniejszego rozporządzenia, czyli unowocześnienie przepisów regulujących dostęp do zawodu przewoźnika drogowego w celu zapewnienia bardziej jednolitego i skutecznego ich stosowania w państwach członkowskich, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast moŜliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota moŜe podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości, o której mowa w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, o której mowa w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(23) Środki niezbędne do wdroŜenia niniejszego rozporządzenia powinny być przyjmowane zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji25.

(24) W szczególności Komisja powinna zostać upowaŜniona do sporządzenia wykazu kategorii, rodzajów i wagi naruszeń przepisów, które skutkują utratą przez przewoźników drogowych dobrej reputacji, do dostosowania do postępu technicznego załączników I, II i III do niniejszego rozporządzenia dotyczących wiedzy, którą naleŜy uwzględnić przy uznawaniu przez państwa członkowskie kompetencji zawodowych oraz wzoru certyfikatu kompetencji zawodowych, oraz do sporządzenia wykazu naruszeń, które oprócz naruszeń określonych w załączniku IV do niniejszego rozporządzenia mogą prowadzić do utraty dobrej reputacji. PoniewaŜ środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez dodanie do niego nowych elementów innych niŜ istotne, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(25) Dyrektywa 96/26/WE powinna zostać uchylona,


ROZDZIAŁ I Przepisy ogólne

Artykuł 1 Przedmiot i zakres stosowania

1. Niniejsze rozporządzenie reguluje dostęp do zawodu przewoźnika drogowego i wykonywanie tego zawodu.

2. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do wszystkich przedsiębiorstw, które mają siedzibę we Wspólnocie i wykonują zawód przewoźnika

25 Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.

51 /PE 425.402

PL

drogowego. Dotyczy ono równieŜ przedsiębiorstw, które mają zamiar wykonywać zawód przewoźnika drogowego. Odniesienia do przedsiębiorstw wykonujących zawód przewoźnika drogowego uznaje się odpowiednio za odniesienia do przedsiębiorstw, które mają zamiar wykonywać ten zawód.

3. W odniesieniu do regionów, o których mowa w art. 299 ust. 2 Traktatu, zainteresowane państwa członkowskie mogą dostosować warunki wykonywania zawodu przewoźnika drogowego, o ile w tych regionach działania są prowadzone w pełni przez przedsiębiorstwa, które posiadają tam siedzibę.

4. W drodze odstępstwa od ust. 2, o ile prawo krajowe nie stanowi inaczej, niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:

a) przedsiębiorstw wykonujących zawód przewoźnika drogowego rzeczy wyłącznie pojazdami silnikowymi lub zespołami pojazdów, których dopuszczalna masa ładunkowa nie przekracza 3,5 tony. Państwa członkowskie mogą jednak obniŜyć powyŜszy limit dla wszystkich lub wybranych rodzajów przewozów drogowych;

b) przedsiębiorstw wykonujących usługi drogowego transportu osób wyłącznie w celach niezarobkowych lub ▌ których główna działalność nie obejmuje drogowego transportu osób;

c) przedsiębiorstw wykonujących zawód przewoźnika drogowego wyłącznie pojazdami silnikowymi, których maksymalna dopuszczalna prędkość nie przekracza 40 km/h.

5. Państwa członkowskie mogą zwolnić ze stosowania wszystkich lub części przepisów niniejszego rozporządzenia tylko tych przewoźników drogowych wykonujących wyłącznie krajowe przewozy drogowe, które mają jedynie nikły wpływ na rynek transportowy z uwagi na:

a) rodzaj przewoŜonych rzeczy; lub

b) niewielką odległość.


Na uŜytek niniejszego rozporządzenia:

1) „zawód przewoźnika drogowego rzeczy” oznacza działalność kaŜdego przedsiębiorstwa wykonującego w celach zarobkowych transport rzeczy, środkami takimi jak pojazd silnikowy lub zespół pojazdów;

2) „zawód przewoźnika drogowego osób” oznacza działalność kaŜdego przedsiębiorstwa uŜytkującego pojazdy silnikowe o odpowiedniej konstrukcji i wyposaŜeniu, przeznaczone do przewozu ponad dziewięciu osób, łącznie z kierowcą, w celu świadczenia usług przewozu osób

52 /PE 425.402

PL

dostępnych publicznie lub dostępnych dla pewnych grup osób w zamian za opłatę ponoszoną przez osobę przewoŜoną lub przez organizatora transportu;

3) „zawód przewoźnika drogowego” oznacza zawód przewoźnika drogowego osób lub zawód przewoźnika drogowego rzeczy;

4) „przedsiębiorstwo” oznacza osobę fizyczną lub prawną, nastawioną na osiągnięcie zysku lub nie, stowarzyszenie lub grupę osób bez osobowości prawnej, nastawione na osiągnięcie zysku lub nie, lub jakikolwiek podmiot publiczny, posiadający własną osobowość prawną lub podlegający organowi, który taką osobowość posiada, wykonujące przewozy osób lub osobę fizyczną lub prawną, wykonującą przewozy towarowe w celach handlowych;

5) „zarządzający transportem” oznacza osobę fizyczną zatrudnioną przez przedsiębiorstwo lub, jeŜeli przedsiębiorstwo jest osobą fizyczną, tę osobę fizyczną lub w razie potrzeby inną osobę fizyczną wyznaczoną przez to przedsiębiorstwo na podstawie umowy, zarządzającą w sposób rzeczywisty i ciągły działalnością przewozową przedsiębiorstwa;

6) „zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego” oznacza decyzję administracyjną, która upowaŜnia przedsiębiorstwo spełniające warunki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu do wykonywania zawodu przewoźnika drogowego;

7) „właściwy organ” oznacza organ państwa członkowskiego na szczeblu krajowym, regionalnym lub lokalnym, który w celu wydawania zezwoleń na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego sprawdza, czy przedsiębiorstwo spełnia warunki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu, i jest uprawniony do wydawania, zawieszania lub cofania zezwoleń na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego;

8) „państwo członkowskie siedziby” oznacza państwo członkowskie, w którym przedsiębiorstwo ma siedzibę, niezaleŜnie od tego, z jakiego państwa pochodzi zarządzający transportem tego przedsiębiorstwa.

Artykuł 3 Warunki wykonywania zawodu przewoźnika drogowego

1. Przedsiębiorstwa wykonujące zawód przewoźnika drogowego muszą spełniać następujące wymogi:

a) posiadać rzeczywistą i stałą siedzibę w jednym z państw członkowskich;

b) cieszyć się dobrą reputacją;

c) posiadać odpowiednią zdolność finansową;

d) posiadać wymagane kompetencje zawodowe.

53 /PE 425.402

PL

2. Państwa członkowskie mogą nałoŜyć dodatkowe proporcjonalne i niedyskryminujące wymogi, które przedsiębiorstwa muszą spełniać, aby wykonywać zawód przewoźnika drogowego.

Artykuł 4 Zarządzający transportem

1. Przedsiębiorstwo wykonujące zawód przewoźnika drogowego wyznacza przynajmniej jedną osobę fizyczną – zarządzającego transportem – która spełnia warunki przewidziane w art. 3 ust. 1 lit. b) i d) i która:

a) w sposób rzeczywisty i ciągły zarządza operacjami transportowymi tego przedsiębiorstwa;

b) ma rzeczywisty związek z przedsiębiorstwem polegający na przykład na tym, Ŝe jest jego pracownikiem, dyrektorem, właścicielem lub udziałowcem lub nim zarządza lub, jeŜeli przedsiębiorstwo jest osobą fizyczną, jest tą właśnie osobą, oraz

c) mieszka na terenie Wspólnoty.

2. JeŜeli przedsiębiorstwo nie spełnia wymogu kompetencji zawodowych, o którym mowa w art. 3 ust. 1 lit. d), właściwy organ moŜe zezwolić na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego bez wyznaczenia zarządzającego transportem zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, pod warunkiem Ŝe:

a) przedsiębiorstwo wyznaczy osobę fizyczną zamieszkałą na terenie Wspólnoty, spełniającą wymogi przewidziane w art. 3 ust. 1 lit. b) i d) oraz uprawnioną na mocy umowy do wykonywania zadań zarządzającego transportem w imieniu tego przedsiębiorstwa;

b) umowa wiąŜąca przedsiębiorstwo z osobą, o której mowa w lit. a), precyzuje zadania, które ma ona wykonywać w sposób rzeczywisty i ciągły, oraz określa zakres obowiązków związanych z funkcją zarządzającego transportem. Zadania, które naleŜy sprecyzować, obejmują w szczególności utrzymanie i konserwację pojazdów, sprawdzanie umów i dokumentów przewozowych, podstawową księgowość, przydzielanie ładunków lub usług kierowcom i pojazdom oraz sprawdzanie procedur związanych z bezpieczeństwem;

c) w charakterze zarządzającego transportem osoba, o której mowa w lit. a), moŜe kierować operacjami transportowymi nie więcej niŜ czterech róŜnych przedsiębiorstw, realizowanymi za pomocą połączonej floty liczącej ogółem nie więcej niŜ 50 pojazdów. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o obniŜeniu liczby przedsiębiorstw lub łącznej wielkości floty pojazdów, którymi moŜe zarządzać ta osoba; oraz

d) osoba, o której mowa w lit. a), wykonuje określone zadania wyłącznie w interesie przedsiębiorstwa, a jej obowiązki są wykonywane

54 /PE 425.402

PL

niezaleŜnie od przedsiębiorstw, na rzecz których dane przedsiębiorstwo wykonuje przewozy.

3. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję, aby zarządzający transportem wyznaczony zgodnie z ust. 1 nie mógł być dodatkowo wyznaczony zgodnie z ust. 2 lub aby mógł być wyznaczony jedynie w odniesieniu do ograniczonej liczby przedsiębiorstw lub floty pojazdów mniejszej niŜ określona w ust. 2 lit. c).

4. Przedsiębiorstwo powiadamia właściwy organ o wyznaczeniu zarządzającego lub zarządzających transportem.

ROZDZIAŁ II Warunki związane z wymogami

określonymi w art. 3

Artykuł 5 Warunki związane z wymogiem posiadania siedziby

Aby spełnić wymóg przewidziany w art. 3 ust. 1 lit. a), przedsiębiorstwo musi w danym państwie członkowskim:

a) posiadać siedzibę połoŜoną w tym państwie członkowskim wraz z lokalami, w których prowadzi główną działalność, w szczególności dokumenty księgowe, akta dotyczące pracowników, dokumenty zawierające dane na temat czasu prowadzenia pojazdu i odpoczynku oraz wszelkie inne dokumenty, do których dostęp musi mieć właściwy organ, aby sprawdzić, czy spełnione zostały warunki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu. Państwa członkowskie mogą wymagać, aby przedsiębiorstwa na ich terytorium udostępniały równieŜ inne dokumenty w swoich lokalach w dowolnej chwili;

b) gdy zezwolenie zostanie wydane – dysponować co najmniej jednym pojazdem, który został zarejestrowany lub w inny sposób wprowadzone do ruchu zgodnie z przepisami tego państwa członkowskiego – będąc jego właścicielem lub posiadaczem z innego tytułu, np. na podstawie umowy najmu z opcją zakupu, umowy najmu lub umowy leasingu;

c) prowadzić działalność związaną z pojazdami, o których mowa w lit. b), w sposób rzeczywisty i ciągły oraz przy uŜyciu niezbędnego sprzętu administracyjnego, a takŜe odpowiedniego sprzętu technicznego i urządzeń technicznych, w bazie eksploatacyjnej, która znajduje się w tym państwie członkowskim.

Artykuł 6 Warunki związane z wymogiem dobrej reputacji

1. Z zastrzeŜeniem ust. 2 niniejszego artykułu, państwa członkowskie określają warunki, które przedsiębiorstwo i zarządzający transportem muszą spełniać,

55 /PE 425.402

PL

aby zapewnić zgodność z wymogiem dobrej reputacji, o którym mowa w art. 3 ust. 1 lit. b).

Przy określaniu, czy przedsiębiorstwo spełniło ten wymóg, państwa członkowskie uwzględniają postępowanie przedsiębiorstwa, jego zarządzających transportem oraz innych odpowiednich osób określonych przez dane państwo członkowskie. KaŜde odniesienie w niniejszym artykule do wyroków skazujących, sankcji lub naruszeń obejmuje wyroki skazujące, sankcje lub naruszenia samego przedsiębiorstwa, jego zarządzających transportem oraz innych odpowiednich osób określonych przez dane państwo członkowskie.

Warunki, o których mowa w akapicie pierwszym, obejmują przynajmniej następujące wymogi:

a) dobrej reputacji zarządzającego transportem lub przedsiębiorstwa transportowego nie podwaŜają Ŝadne powaŜne zarzuty, takie jak wyroki skazujące lub sankcje za popełnienie powaŜnego naruszenia obowiązujących przepisów krajowych w następujących dziedzinach:

(i) prawo handlowe,

(ii) prawo upadłościowe,

(iii) płace i warunki zatrudnienia w zawodzie,

(iv) prawo o ruchu drogowym,

(v) odpowiedzialność zawodowa,

vi) handel ludźmi lub narkotykami; oraz

b) zarządzający transportem lub przedsiębiorstwo transportowe nie zostali, w jednym lub kilku państwach członkowskich, skazani za powaŜne przestępstwo ani nie nałoŜono na nich sankcji za powaŜne naruszenie przepisów wspólnotowych dotyczących w szczególności:

(i) czasu prowadzenia pojazdu i odpoczynku kierowców, czasu pracy oraz instalacji i uŜywania urządzeń kontrolnych;

(ii) maksymalnej masy i wymiarów pojazdów uŜytkowych w ruchu międzynarodowym;

(iii) wstępnych kwalifikacji i ustawicznego kształcenia kierowców;

(iv) badań technicznych w celu dopuszczenia pojazdów uŜytkowych do ruchu, w tym obowiązkowych badań technicznych pojazdów silnikowych;

(v) dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych rzeczy lub, w odpowiednim przypadku, dostępu do rynku przewozu drogowego osób;

56 /PE 425.402

PL

(vi) bezpieczeństwa w drogowym przewozie towarów niebezpiecznych;

(vii) instalacji i uŜywania ograniczników prędkości w niektórych rodzajach pojazdów;

(viii) prawa jazdy;

(ix) dostępu do zawodu;

(x) transportu zwierząt.

2. Do celów ust. 1 akapit trzeci lit. b):

a) Jeśli zarządzający transportem lub przedsiębiorstwo transportowe zostali, w jednym lub kilku państwach członkowskich, skazani za popełnienie powaŜnego przestępstwa lub nałoŜono na nich sankcje za jedno z najpowaŜniejszych naruszeń przepisów wspólnotowych, wymienionych w załączniku IV, właściwy organ państwa członkowskiego, w którym przedsiębiorstwo ma siedzibę, przeprowadza w odpowiedni i terminowy sposób naleŜycie zakończone postępowanie administracyjne obejmujące w odpowiednich przypadkach kontrolę w lokalach danego przedsiębiorstwa.

W ramach postępowania ustala się, czy w danym przypadku i w określonych okolicznościach utrata dobrej reputacji stanowiłaby nieproporcjonalną reakcję. KaŜde takie ustalenie musi być naleŜycie umotywowane i uzasadnione.

Jeśli właściwy organ uzna, Ŝe utrata dobrej reputacji będzie stanowiła nieproporcjonalną reakcję, moŜe zdecydować, Ŝe dobra reputacja pozostanie nienaruszona. W takim przypadku uzasadnienie zostaje zapisane w rejestrze krajowym. Liczba takich decyzji zamieszczana jest w sprawozdaniu, o którym mowa w art. 26 ust. 1.

Jeśli właściwy organ nie uzna, Ŝe utrata dobrej reputacji będzie stanowiła nieproporcjonalną reakcję, wyrok skazujący lub nałoŜona sankcja skutkują utratą dobrej reputacji;

b) Komisja sporządza wykaz kategorii, rodzajów i wagi powaŜnych naruszeń przepisów wspólnotowych, które – poza naruszeniami wymienionymi w załączniku IV – mogą doprowadzić do utraty dobrej reputacji. Ustalając priorytety kontroli zgodnie z art. 12 ust. 1, państwa członkowskie biorą pod uwagę informacje o tych naruszeniach, w tym informacje otrzymane z innych państw członkowskich.

Środki odnoszące się do tego wykazu, mające na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszego rozporządzenia poprzez dodanie do niego innych elementów są przyjmowane zgodnie z

57 /PE 425.402

PL

procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 25 ust. 3.

W tym celu Komisja:

(i) określa kategorie i rodzaje najczęściej popełnianych naruszeń;

(ii) określa wagę naruszeń w zaleŜności od ryzyka spowodowania śmierci lub cięŜkich obraŜeń; oraz

(iii) podaje częstotliwość występowania naruszeń, powyŜej której powtarzające się naruszenia uznaje się za powaŜniejsze, uwzględniając liczbę kierowców wykonujących operacje transportowe, którymi kieruje zarządzający transportem.

3. Wymóg określony w art. 3 ust. 1 lit. b) nie jest spełniony do czasu zastosowania środka rehabilitacyjnego lub innych środków o skutku równowaŜnym na podstawie odpowiednich przepisów krajowych.

Artykuł 7 Warunki związane z wymogiem zdolności finansowej

1. W celu spełnienia wymogu określonego w art. 3 ust. 1 lit. c) przedsiębiorstwo musi być w stanie w kaŜdym momencie roku finansowego spełnić swoje zobowiązania finansowe. W tym celu przedsiębiorstwo wykazuje na podstawie poświadczonych przez audytora lub odpowiednio upowaŜnioną osobę rocznych sprawozdań finansowych, Ŝe co roku dysponuje kapitałem i rezerwami o wartości co najmniej równej 9 000 EUR w przypadku wykorzystywania tylko jednego pojazdu i 5 000 EUR na kaŜdy dodatkowy wykorzystywany pojazd.

Do celów niniejszego rozporządzenia wartość euro ustala się co rok w walutach krajowych państw członkowskich, które nie uczestniczą w trzecim etapie europejskiej unii walutowej. Stosowane kursy odpowiadają opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej kursom z pierwszego dnia roboczego października. Kursy te obowiązują od dnia 1 stycznia następnego roku kalendarzowego.

Pozycje księgowe, o których mowa w akapicie pierwszym, odpowiadają pozycjom określonym w czwartej dyrektywie Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. wydanej na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu, w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek26.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwy organ moŜe zgodzić się lub wymagać, aby przedsiębiorstwo wykazało swoją zdolność finansową za pomocą zabezpieczenia, takiego jak gwarancja bankowa lub ubezpieczenie, w tym ubezpieczenie odpowiedzialności zawodowej z jednego lub kilku banków lub innych instytucji finansowych, w tym przedsiębiorstw

26 Dz.U. L 222 z 14.8.1978, s. 11.

58 /PE 425.402

PL

ubezpieczeniowych, składających solidarną gwarancję za przedsiębiorstwo na kwoty określone w ust. 1 akapit pierwszy. ▌

3. Sprawdzeniu podlegają roczne sprawozdania finansowe, o których mowa w ust. 1, oraz gwarancja, o której mowa w ust. 2, jednostki gospodarczej posiadającej siedzibę w państwie członkowskim, w którym został złoŜony wniosek o zezwolenie, a nie innej jednostki posiadającej siedzibę w innym państwie członkowskim.

Artykuł 8 Warunki związane z wymogiem kompetencji zawodowych

1. W celu spełnienia wymogu określonego w art. 3 ust. 1 lit. d) dana osoba lub dane osoby muszą posiadać wiedzę na poziomie przewidzianym w załączniku I część I w wymienionych tam dziedzinach. Wiedza ta zostaje wykazana w trakcie obowiązkowego egzaminu pisemnego, który – jeśli tak zdecyduje państwo członkowskie – moŜe zostać uzupełniony egzaminem ustnym. Egzaminy te organizowane są zgodnie z załącznikiem I część II. W tym celu państwa członkowskie mogą zdecydować o obowiązku udziału w szkoleniu przed egzaminem.

2. Zainteresowane osoby zdają egzamin w państwie członkowskim, w którym posiadają normalne miejsce zamieszkania, lub w państwie członkowskim, w którym pracują.

Normalne miejsce zamieszkania oznacza miejsce, w którym dana osoba zwykle przebywa, to znaczy przynajmniej przez 185 dni w kaŜdym roku kalendarzowym, z powodu więzi osobistych świadczących o bliskim związku tej osoby z jej miejscem zamieszkania.

JednakŜe za normalne miejsce zamieszkania osoby, która posiada więzi zawodowe w innym miejscu niŜ więzi osobiste i która w konsekwencji mieszka na przemian w róŜnych miejscach połoŜonych w dwóch lub więcej państwach członkowskich, uwaŜa się miejsce, z którym łączą ją więzi osobiste, pod warunkiem Ŝe osoba ta regularnie do tego miejsca powraca. Ten ostatni warunek nie jest wymagany, w przypadku gdy dana osoba zamieszkuje w państwie członkowskim w celu wykonywania pracy przez czas określony. Studia uniwersyteckie bądź nauka w szkole nie oznaczają zmiany normalnego miejsca zamieszkania.

3. Wyłącznie organy lub podmioty naleŜycie upowaŜnione do tego celu przez państwo członkowskie zgodnie z określonymi przez nie kryteriami mogą organizować egzaminy pisemne i ustne, o których mowa w ust. 1, i wydawać odpowiednie świadectwa. Państwa członkowskie regularnie sprawdzają, czy warunki organizowania egzaminów przez te organy lub podmioty są zgodne z załącznikiem I.

4. Państwa członkowskie mogą naleŜycie upowaŜnić – według określonych przez siebie kryteriów – podmioty, które mogą oferować wnioskodawcom

59 /PE 425.402

PL

szkolenia wysokiej jakości przygotowujące do egzaminów, a takŜe kształcenie ustawiczne w celu umoŜliwienia zarządzającym transportem aktualizację wiedzy, o ile mają taką wolę. Państwa członkowskie regularnie sprawdzają, czy upowaŜnione podmioty nadal spełniają kryteria, na których podstawie uzyskały to upowaŜnienie.

5. Państwo członkowskie moŜe zwolnić posiadaczy wydanych w tym państwie członkowskim określonych dyplomów potwierdzających wykształcenie wyŜsze lub techniczne, obejmujące wiedzę ze wszystkich dziedzin wymienionych w załączniku I, które zostały wyraźnie wskazane w tym celu; zwolnienie dotyczy tylko przedmiotów objętych dyplomami. Zwolnienie ma jedynie zastosowanie do tych sekcji w części I załącznika I, co do których dyplom obejmuje wszystkie dziedziny wymienione w nagłówku kaŜdej sekcji.

Państwo członkowskie moŜe zwolnić z poszczególnych części egzaminu posiadaczy certyfikatów kompetencji zawodowych obowiązujących w odniesieniu do krajowego transportu drogowego w tym państwie członkowskim.

6 Aby zagwarantować, Ŝe zarządzający transportem orientują się w zmianach w sektorze, państwa członkowskie mogą promować odbywające się cyklicznie co 10 lat szkolenia w dziedzinach wymienionych w załączniku I.

7. Państwa członkowskie mogą nałoŜyć na osoby, które posiadają certyfikat kompetencji zawodowych, lecz nie zarządzały przedsiębiorstwem transportu drogowego rzeczy osób w ciągu ostatnich pięciu lat, obowiązek odbycia ponownego szkolenia w celu aktualizacji wiedzy na temat zmian w prawodawstwie, o którym mowa w części I załącznika I.

8. Jako dowód kompetencji zawodowych przedstawia się certyfikat wydany przez organ lub podmiot, o których mowa w ust. 2. Certyfikatu nie moŜe być przekazywany na rzecz innej osoby. Certyfikat posiada cechy bezpieczeństwa określone w załączniku II, jest sporządzany zgodnie ze wzorem znajdującym się w załączniku III i jest opatrywany pieczęcią i podpisem odpowiednio upowaŜnionego organu lub podmiotu, które go wydały.

9. Komisja dostosowuje załącznik I, II i III do postępu technicznego. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 25 ust. 3.

10. Komisja zachęca do wymiany między państwami członkowskimi doświadczeń i informacji na temat szkoleń, egzaminów i zezwoleń, a takŜe ułatwia taką wymianę, w tym równieŜ przez dowolny organ, który moŜe wyznaczyć w tym celu.

60 /PE 425.402

PL

Artykuł 9 Zwolnienie z egzaminu

Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o zwolnieniu z egzaminów, o których mowa w art. 8 ust. 1, osób, które wykaŜą, Ŝe przez okres 10 lat od...∗ nieprzerwanie zarządzały przedsiębiorstwem transportu drogowego rzeczy lub transportu drogowego osób co najmniej w jednym państwie członkowskim.

ROZDZIAŁ III Zezwolenie i nadzór

Artykuł 10 Właściwe organy

1. KaŜde państwo członkowskie wyznacza co najmniej jeden właściwy organ, który zapewnia prawidłowe wdroŜenie niniejszego rozporządzenia. Organy te są upowaŜnione do:

a) rozpatrywania wniosków złoŜonych przez przedsiębiorstwa;

b) udzielania zezwoleń na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, a takŜe zawieszania i cofania tych zezwoleń;

c) uznawania osoby fizycznej za niezdolną do kierowania operacjami transportowymi przedsiębiorstwa w charakterze zarządzającego transportem;

d) przeprowadzania wymaganych kontroli w celu sprawdzenia, czy przedsiębiorstwo spełnia wymogi, o których mowa w art. 3.

2. Właściwe organy podają do publicznej wiadomości wszystkie warunki obowiązujące na mocy niniejszego rozporządzenia, wszelkie inne przepisy krajowe, procedury obowiązujące zainteresowanych wnioskodawców wraz z odpowiednimi wyjaśnieniami.

Artykuł 11 Rozpatrywanie i rejestracja wniosków

1. Przedsiębiorstwo transportowe, które spełnia wymogi określone w art. 3, otrzymuje na wniosek zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. Właściwy organ bada, czy przedsiębiorstwo, które złoŜyło wniosek, spełnia wymogi, o których mowa w tym artykule. ▌

▌

∗ Dz.U.: proszę wstawić datę wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia.

61 /PE 425.402

PL

2. Właściwy organ odnotowuje w krajowym rejestrze elektronicznym, o którym mowa w art. 16, dane określone w art. 16 ust. 2 akapit pierwszy lit. a) – d) dotyczące przedsiębiorstw, które uzyskały zezwolenie.

3. Właściwy organ rozpatruje wniosek o zezwolenie w jak najkrótszym terminie, nie dłuŜej niŜ trzy miesiące od daty otrzymania przez właściwy organ wszystkich dokumentów koniecznych do rozpatrzenia wniosku. W naleŜycie uzasadnionych przypadkach właściwy organ moŜe wydłuŜyć ten termin o miesiąc.

4. Do dnia 31 grudnia 2012 r. właściwy organ – dokonując oceny dobrej reputacji przedsiębiorstwa – sprawdza w razie jakichkolwiek wątpliwości, czy w momencie składania wniosku przedsiębiorstwo lub wskazany(-i) zarządzający transportem nie byli na mocy art. 14 uznani w którymś z państw członkowskich za niezdolnych do kierowania operacjami transportowymi przedsiębiorstwa.

Od dnia 1 stycznia 2013 r. właściwy organ – dokonując oceny dobrej reputacji przedsiębiorstwa – sprawdza przez dostęp do danych, o których mowa w art. 16 ust. 2 akapit pierwszy lit. f), który polega na bezpośrednim bezpiecznym dostępie do odpowiedniej części krajowych rejestrów lub jest udzielany na prośbę, czy w momencie składania wniosku przedsiębiorstwo lub wskazany(-i) zarządzający transportem nie byli na mocy art. 14 uznani w którymś z państw członkowskich za niezdolnych do kierowania operacjami transportowymi przedsiębiorstwa.

Środki mające na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszego rozporządzenia i dotyczące przesunięcia o maksymalnie trzy lata dat, o których mowa w niniejszym ustępie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 25 ust. 3.

5. Przedsiębiorstwa posiadające zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika powiadamiają w terminie 28 dni – lub krótszym, o ile zdecydowało tak państwo członkowskie siedziby – właściwy organ, który wydał zezwolenie, o zmianach dotyczących danych, o których mowa w ust. 2.

Artykuł 12 Kontrole

1. Właściwe organy sprawdzają, czy przedsiębiorstwa, którym udzieliły zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, nadal spełniają wymogi przewidziane w art. 3. W tym celu państwa członkowskie przeprowadzają kontrole w przedsiębiorstwach, które zostały sklasyfikowane jako przedsiębiorstwa o podwyŜszonym ryzyku. Mając to na względzie, państwa członkowskie rozszerzają system oceny ryzyka ustanowiony przez nie zgodnie z art. 9 dyrektywy 2006/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie minimalnych warunków wykonania rozporządzeń Rady (EWG) nr 3820/85 i (EWG) nr 3821/85 dotyczących przepisów socjalnych odnoszących się do działalności w transporcie

62 /PE 425.402

PL

drogowym27 o wszystkie naruszenia, o których mowa w art. 6 niniejszego rozporządzenia.

2. Do dnia 31 grudnia 2014 r. państwa członkowskie przeprowadzają kontrole przynajmniej co pięć lat, aby sprawdzić, czy przedsiębiorstwa nadal spełniają wymogi przewidziane w art. 3.

Środki mające na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszego rozporządzenia, dotyczące przesunięcia daty, o której mowa w akapicie pierwszym, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 25 ust. 3.

3. Na wniosek Komisji w naleŜycie uzasadnionych przypadkach państwo członkowskie przeprowadza indywidualne kontrole, aby sprawdzić, czy przedsiębiorstwo nadal spełnia warunki dostępu do zawodu przewoźnika drogowego. Państwo członkowskie informuje Komisję o wynikach takich kontroli i o działaniach podjętych w przypadku stwierdzenia, Ŝe przedsiębiorstwo nie spełnia juŜ wymogów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 13 Procedura zawieszenia lub cofnięcia zezwolenia

1. JeŜeli właściwy organ stwierdzi, Ŝe istnieje ryzyko, Ŝe przedsiębiorstwo nie spełnia juŜ wymogów przewidzianych w art. 3, informuje o tym przedsiębiorstwo. JeŜeli właściwy organ stwierdzi, Ŝe co najmniej jeden z tych wymogów nie jest juŜ spełniany, moŜe określić jeden z następujących terminów na uregulowanie tej sytuacji przez przedsiębiorstwo:

a) termin nieprzekraczający sześciu miesięcy na zatrudnienie osoby, która zastąpi zarządzającego transportem, jeŜeli zarządzający transportem przestał spełniać wymogi dobrej reputacji lub kompetencji zawodowych, który to termin moŜe zostać przedłuŜony o trzy miesiące w przypadku śmierci zarządzającego transportem lub jego niedyspozycji ze względów zdrowotnych;

b) termin nieprzekraczający sześciu miesięcy – w przypadku gdy uregulowanie sytuacji wymaga od przedsiębiorstwa wykazania, Ŝe posiada rzeczywistą i stałą siedzibę;

c) termin nieprzekraczający sześciu miesięcy – jeśli nie jest spełniany wymóg zdolności finansowej, aby wykazać, Ŝe ten wymóg będzie ponownie spełniany w sposób ciągły.

2. Właściwy organ moŜe Ŝądać od przedsiębiorstw, którym zezwolenie zostało zawieszone albo cofnięte, aby przed zastosowaniem środków

27 Dz.U. L 102 z 11.4.2006, s. 35.

63 /PE 425.402

PL

rehabilitujących, ich zarządzający transportem zdali egzaminy, o których mowa w art. 8.

3. JeŜeli właściwy organ stwierdzi, Ŝe przedsiębiorstwo nie spełnia juŜ jednego lub większej liczby wymogów przewidzianych w art. 3, zawiesza lub cofa zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego nie później niŜ z upływem terminów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 14 Stwierdzenie niezdolności zarządzającego transportem do kierowania operacjami

transportowymi

1. JeŜeli zarządzający transportem utraci dobrą reputację zgodnie z art. 6 właściwy organ stwierdza, Ŝe zarządzający transportem jest niezdolny do kierowania operacjami transportowymi przedsiębiorstwa.

2. Do czasu zastosowania środków rehabilitujących zgodnie z odpowiednimi przepisami krajowymi certyfikat kompetencji zawodowych zarządzającego transportem uznanego za niezdolnego do kierowania operacjami transportowymi, o którym mowa w art. 8 ust. 5, nie jest waŜny w Ŝadnym państwie członkowskim.

Artykuł 15 Decyzje właściwych organów i odwołania

1. Decyzje negatywne podejmowane przez właściwe organy państw członkowskich na mocy niniejszego rozporządzenia, w tym o odmownym rozpatrzeniu wniosku, zawieszeniu lub cofnięciu udzielonego zezwolenia lub stwierdzeniu niezdolności zarządzającego transportem do kierowania operacjami transportowymi, zawierają uzasadnienie.

W decyzjach tych uwzględnia się dostępne informacje na temat naruszeń popełnionych przez przedsiębiorstwo lub zarządzającego transportem, które mogą zaszkodzić dobrej reputacji przedsiębiorstwa, a takŜe wszystkie inne informacje, którymi dysponuje właściwy organ. Określają one środki rehabilitujące, które mają zastosowanie w przypadku zawieszenia zezwolenia lub stwierdzenia niezdolności.

2. Państwa członkowskie podejmują kroki, aby zapewnić przedsiębiorstwom i osobom zainteresowanym moŜliwość wniesienia odwołania od decyzji, o których mowa w ust. 1, do co najmniej jednego niezaleŜnego i bezstronnego organu lub do sądu.

64 /PE 425.402

PL

ROZDZIAŁ IV Uproszczenie i współpraca administracyjna

Artykuł 16 Krajowe rejestry elektroniczne

1. W celu wprowadzenia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia, w szczególności jego art. 11 - 14 i 26, kaŜde państwo członkowskie prowadzi krajowy rejestr elektroniczny przedsiębiorstw transportu drogowego, które od wyznaczonego przez to państwo właściwego organu uzyskały zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. Przetwarzanie danych, które zawiera rejestr, podlega kontroli wyznaczonego w tym celu organu publicznego. Odpowiednie dane znajdujące się w krajowym rejestrze elektronicznym są dostępne dla wszystkich właściwych organów danego państwa członkowskiego

Do dnia 31 grudnia 2009 r. Komisja przyjmie decyzję na temat minimalnych wymogów dotyczących danych, które mają być wprowadzane do krajowego rejestru elektronicznego od daty jego utworzenia, tak aby ułatwić połączenie rejestrów w przyszłości. MoŜe ona zalecić umieszczanie numeru rejestracyjnego pojazdu oprócz danych, o których mowa w ust. 2.

2. Krajowy rejestr elektroniczny zawiera przynajmniej następujące dane:

a) nazwę i formę prawną przedsiębiorstwa;

b) adres jego siedziby;

c) nazwiska zarządzających transportem wskazanych w celu spełnienia warunku dobrej reputacji i kompetencji zawodowych lub, w stosownych przypadkach, nazwisko przedstawiciela prawnego;

d) rodzaj zezwolenia, liczbę pojazdów objętych zezwoleniem i, w stosownych przypadkach, numer seryjny licencji wspólnotowej oraz uwierzytelnionych odpisów;

e) liczbę, kategorię i rodzaj powaŜnych naruszeń, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. b), które doprowadziły do skazania lub nałoŜenia sankcji w ciągu ostatnich dwóch lat;

f) nazwiska osób, które zostały uznane za niezdolne do kierowania operacjami transportowymi przedsiębiorstwa do czasu przywrócenia dobrej reputacji tych osób zgodnie z art. 6 ust. 3, a takŜe stosowane środki rehabilitujące.

Do celów lit. e) państwa członkowskie mogą do dnia 31 grudnia 2015 r. zdecydować o umieszczaniu w krajowym rejestrze elektronicznym tylko najpowaŜniejszych naruszeń określonych w załączniku IV.

65 /PE 425.402

PL

Państwa członkowskie mogą zdecydować o przechowywaniu danych, o których mowa w lit. e) i f) akapitu pierwszego, w oddzielnych rejestrach. W takim przypadku odpowiednie dane są udostępniane na wniosek lub dostępne bezpośrednio dla wszystkich właściwych organów w danym państwie członkowskim. Informacji udziela się w terminie 30 dni roboczych od otrzymania wniosku. Dane, o których mowa w lit. a) - d), są publicznie dostępne zgodnie z odpowiednimi przepisami dotyczącymi ochrony danych osobowych.

W kaŜdym przypadku dane, o których mowa w lit. e) i f) akapitu pierwszego, dostępne są organom innym niŜ właściwe organy, jedynie w przypadku gdy są one naleŜycie upowaŜnione do prowadzenia nadzoru i nakładania sankcji w dziedzinie transportu drogowego i jeśli ich urzędnicy są zaprzysięŜeni lub w inny sposób formalnie zobowiązani do zachowania tajemnicy.

3. Dane dotyczące przedsiębiorstwa, którego zezwolenie zostało zawieszone albo cofnięte, pozostają w krajowym rejestrze elektronicznym przez dwa lata od daty wygaśnięcia zawieszenia lub cofnięcia licencji, a następnie zostają niezwłocznie usunięte.

Dane dotyczące kaŜdej osoby uznanej za niezdolną do wykonywania zawodu przewoźnika drogowego pozostają w krajowym rejestrze elektronicznym do chwili przywrócenia tej osobie dobrej reputacji zgodnie z art. 6 ust. 3. Po zastosowaniu środka rehabilitującego lub innych środków o równowaŜnym skutku dane te zostają niezwłocznie usunięte.

Dane, o których mowa w akapicie pierwszym i drugim, obejmują, stosownie do przypadku, przyczyny oraz czas obowiązywania zawieszenia, cofnięcia zezwolenia lub stwierdzenia niezdolności.

4. Państwa członkowskie podejmują wszelkie działania niezbędne, by zapewnić, aby wszystkie dane w krajowym rejestrze elektronicznym – w szczególności dane, o których mowa w ust. 2 akapit pierwszy lit. e) i f) – były aktualizowane i dokładne.

5. Bez uszczerbku dla ust. 1 i 2 państwa członkowskie podejmują wszelkie działania niezbędne, by zapewnić, aby krajowe rejestry elektroniczne zostały połączone ze sobą i były dostępne ▌w całej Wspólnocie poprzez krajowe punkty kontaktowe określone w art. 18. Krajowe punkty kontaktowe zostają udostępnione, a rejestry połączone ze sobą w terminie do 31 grudnia 2012 r., tak aby właściwy organ w dowolnym państwie członkowskim miał moŜliwość dostępu do krajowego rejestru elektronicznego dowolnego państwa członkowskiego.

6. Komisja – zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 25 ust. 2, i po raz pierwszy przed dniem 31 grudnia 2010 r. – przyjmuje wspólne zasady dotyczące wdroŜenia ust. 5, takie jak format wymienianych danych, procedury techniczne w zakresie elektronicznego dostępu do rejestrów innych państw członkowskich i wspierania interoperacyjności krajowych rejestrów elektronicznych z innymi odpowiednimi bazami danych. Te

66 /PE 425.402

PL

wspólne zasady określają, który organ odpowiada za dostęp do danych, dalsze korzystanie i aktualizację danych po uzyskaniu do nich dostępu oraz obejmują w tym celu zasady logowania danych i ich monitorowania.

7. Środki mające na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszego rozporządzenia, dotyczące przesunięcia terminów, o których mowa w ust. 1 i 5, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 25 ust. 3.

Artykuł 17 Ochrona danych osobowych

W odniesieniu do stosowania dyrektywy 95/46/WE państwa członkowskie zapewniają w szczególności, aby:

a) kaŜda osoba była informowana, jeŜeli dane jej dotyczące są zapisywane lub planowane jest przekazanie ich stronie trzeciej. Informacja taka musi wskazywać organ odpowiedzialny za przetwarzanie danych, rodzaj przetwarzanych danych i powody ich przetwarzania;

b) kaŜda osoba miała prawo dostępu do danych jej dotyczących będących w posiadaniu organu odpowiedzialnego za ich przetwarzanie. Prawo to moŜe być wykonywane bez ograniczeń, w rozsądnych odstępach czasu, bez nadmiernej zwłoki lub kosztów ponoszonych przez wnioskodawcę;

c) kaŜda osoba, której dane są niekompletne lub nieprawidłowe, miała prawo do Ŝądania, aby dane te zostały sprostowane, usunięte lub zablokowane;

d) kaŜda osoba miała z waŜnych i uzasadnionych przyczyn prawo do sprzeciwienia się przetwarzaniu danych, które jej dotyczą. JeŜeli sprzeciw ten jest uzasadniony, przetwarzanie nie moŜe dotyczyć tych danych.

e) tam, gdzie jest to niezbędne, przedsiębiorstwa przestrzegają odpowiednich przepisów;

Artykuł 18 Współpraca administracyjna między państwami członkowskimi

1. Państwa członkowskie wyznaczają krajowy punkt kontaktowy odpowiedzialny za wymianę informacji z innymi państwami członkowskimi w zakresie stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie przekazują Komisji nazwy i adresy swoich krajowych punktów kontaktowych w terminie do dnia ...∗. Komisja sporządza wykaz wszystkich punktów kontaktowych i przekazuje go państwom członkowskim.

2. Państwa członkowskie, które wymieniają informacje w ramach niniejszego rozporządzenia, wykorzystują krajowe punkty kontaktowe wyznaczone na mocy ust. 1.

∗ Dz.U.: proszę wstawić datę - 2 lata od daty wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia.

67 /PE 425.402

PL

3. Państwa członkowskie, które wymieniają informacje na temat naruszeń, o których mowa w art. 6 ust. 2, lub na temat zarządzających transportem uznanych za niezdolnych do kierowania operacjami transportowymi, przestrzegają procedur i terminów, o których mowa w art. 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr …/…, lub – w zaleŜności od przypadku – w art. 23 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr …/…∗∗ . Państwo członkowskie, które od innego państwa członkowskiego otrzyma powiadomienie o naruszeniu przepisów, którego skutkiem było wydanie wyroku skazującego lub nałoŜenie sankcji przez inne państwo członkowskie, wpisuje zgłoszone naruszenie do swojego krajowego rejestru elektronicznego.

ROZDZIAŁ V Wzajemne uznawanie zaświadczeń

i innych dokumentów

Artykuł 19 Zaświadczenia i inne dokumenty dotyczące dobrej reputacji

1. Bez uszczerbku dla art. 11 ust. 4 państwo członkowskie siedziby akceptuje, jako wystarczający dowód dobrej reputacji w celu dostępu do zawodu przewoźnika drogowego, wyciąg z rejestru karnego lub – w przypadku jego braku – podobny dokument wydany przez właściwy organ sądowy lub administracyjny w państwie członkowskim, w którym mieszkał zarządzający transportem.

2. JeŜeli państwo członkowskie nakłada na swoich obywateli określone warunki dotyczące dobrej reputacji, a spełnienia tych warunków nie moŜna wykazać za pomocą dokumentów, o których mowa w ust. 1, dane państwo członkowskie akceptuje, jako wystarczający dowód w odniesieniu do obywateli innych państw członkowskich, zaświadczenie wydane przez właściwy organ sądowy lub administracyjny państwa członkowskiego lub państw członkowskich, w których mieszkał zarządzający transportem, stwierdzające, Ŝe odnośne warunki zostały spełnione. Takie zaświadczenie dotyczy konkretnych informacji, które są brane pod uwagę w państwie członkowskim siedziby.

3. W przypadku gdy państwo lub państwa członkowskie, w których mieszkał zarządzający transportem, nie wydadzą dokumentu, o którym mowa w ust. 1 lub zaświadczenia, o którym mowa w ust. 2, dokument taki lub takie zaświadczenie moŜna zastąpić oświadczeniem pod przysięgą lub uroczystym oświadczeniem złoŜonym przez zarządzającego transportem przed właściwym organem sądowym lub administracyjnym – lub, w stosownym przypadku, przed notariuszem w państwie członkowskim, w którym mieszkał zarządzający transportem. Taki organ lub notariusz wydaje zaświadczenie potwierdzające autentyczność oświadczenia pod przysięgą lub uroczystego oświadczenia.

4. Dokumentu, o którym mowa w ust. 1 i zaświadczenia, o którym mowa w ust. 2, nie przyjmuje się, jeśli zostały przedłoŜone później niŜ trzy miesiące od

∗∗ Dz.U. Proszę wstawić numery rozporządzeń z motywu 3.

68 /PE 425.402

PL

daty ich wydania. Dotyczy to równieŜ oświadczenia złoŜonego zgodnie z ust. 3.

Artykuł 20 Zaświadczenia dotyczące zdolności finansowej

JeŜeli państwo członkowskie – oprócz warunków, o których mowa w art. 7 – nakłada na swoich obywateli określone warunki dotyczące zdolności finansowej, dane państwo członkowskie – w przypadku obywateli innych państw członkowskich – jako wystarczający dowód akceptuje zaświadczenie wydane przez właściwy organ państwa członkowskiego lub państw członkowskich, w których mieszkał zarządzający transportem, potwierdzające spełnienie tych warunków. Takie zaświadczenie dotyczy konkretnych informacji, które są brane pod uwagę w państwie członkowskim siedziby.

Artykuł 21 Certyfikaty kompetencji zawodowych

1. Państwa członkowskie uznają za wystarczający dowód posiadania kompetencji zawodowych certyfikat zgodny ze wzorem, który znajduje się w załączniku III, wydany przez organ lub podmiot odpowiednio upowaŜnione do tego celu.

2. Certyfikat wydany przed dniem ...∗ jako dowód posiadania kompetencji zawodowych na mocy przepisów obowiązujących do tego dnia, uznaje się za równowaŜny z certyfikatem, którego wzór znajduje się w załączniku III, i traktuje się je jako dowód posiadania kompetencji zawodowych we wszystkich państwach członkowskich. Państwa członkowskie mogą wymagać, aby posiadacze certyfikatów kompetencji zawodowych waŜnych wyłącznie w odniesieniu do krajowego transportu drogowego zdawali egzaminy lub części egzaminów, o których mowa w art. 8 ust. 1.

ROZDZIAŁ VI Przepisy końcowe

Artykuł 22 Sankcje

1. Państwa członkowskie przyjmują przepisy określające sankcje mające zastosowanie w przypadkach naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia oraz podejmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia ich stosowania. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach w terminie do dnia ...∗ i niezwłocznie powiadamiają o wszelkich ich zmianach. Państwa członkowskie zapewniają stosowanie wszystkich takich środków bez

∗ Dz.U. Proszę wstawić datę stosowania niniejszego rozporządzenia. ∗ Dz.U. Proszę wstawić datę: 2 lata od daty wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia.

69 /PE 425.402

PL

dyskryminacji ze względu na przynaleŜność państwową przedsiębiorstwa lub jego siedzibę.

2. Sankcje, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności zawieszenie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, cofnięcie takiego zezwolenia i stwierdzenie niezdolności zarządzających transportem do kierowania operacjami transportowymi.

Artykuł 23 Przepisy przejściowe

Przedsiębiorstwa, które przed dniem ...∗ posiadały zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, dostosują się do przepisów niniejszego rozporządzenia w terminie do dnia ...∗∗.


Właściwe organy państw członkowskich ściśle współpracują i udzielają sobie wzajemnej pomocy w stosowaniu niniejszego rozporządzenia. Właściwe organy wymieniają informacje na temat wyroków skazujących i sankcji nałoŜonych w związku z powaŜnymi naruszeniami oraz inne konkretne informacje, które mogą mieć wpływ na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie w zakresie ochrony danych osobowych.


1. Komisję wspiera komitet utworzony na mocy art. 18 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym28.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1–4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.


1. Co dwa lata państwa członkowskie sporządzają sprawozdanie z działalności właściwych organów i przekazują je Komisji. Sprawozdanie zawiera:

a) analizę sektora pod względem dobrej reputacji, zdolności finansowej i kompetencji zawodowych;

∗ Dz.U. Proszę wstawić datę wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia. ∗∗ Dz.U. Proszę wstawić datę: 2 lata od daty wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia. 28 Dz.U. L 370 z 31.12.1985, s. 8.

70 /PE 425.402

PL

b) liczbę wydanych, zawieszonych i cofniętych zezwoleń w podziale na rok i rodzaj, liczbę przypadków stwierdzenia niezdolności wraz z przyczynami wydania tych decyzji;

c) liczbę certyfikatów kompetencji zawodowych, które wydano kaŜdego roku;

d) podstawowe statystyki dotyczące krajowych rejestrów elektronicznych i ich wykorzystania przez właściwe organy; oraz

e) analizę na temat wymiany informacji z innymi państwami członkowskimi, zawierającą w szczególności liczbę naruszeń przepisów stwierdzonych w kaŜdym roku i zgłoszonych innym państwom członkowskim oraz odpowiedzi uzyskanych na podstawie art. 18 ust. 2, jak równieŜ liczbę wniosków i odpowiedzi otrzymanych kaŜdego roku na podstawie art. 18 ust. 3.

2. Na podstawie sprawozdań, o których mowa w ust. 1, Komisja co dwa lata przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat wykonywania zawodu przewoźnika drogowego. Sprawozdanie zawiera w szczególności ocenę funkcjonowania wymiany informacji między państwami członkowskimi oraz przegląd funkcjonowania i dane zawarte w krajowych rejestrach elektronicznych. Sprawozdanie jest publikowane równocześnie ze sprawozdaniem, o którym mowa w art. 17 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego 29.

Artykuł 27 Wykaz właściwych organów

KaŜde państwo członkowskie przekazuje Komisji w terminie do dnia ...∗ wykaz właściwych organów, które zostały przez nie wyznaczone do wydawania zezwoleń na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, a takŜe wykaz upowaŜnionych organów i jednostek odpowiedzialnych za organizowanie egzaminów, o których mowa w art. 8 ust. 1, i wydawanie certyfikatów. Skonsolidowany wykaz tych organów i jednostek z całej Wspólnoty jest publikowany przez Komisję w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 28 Powiadomienie o środkach krajowych

Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, które przyjmują w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem, nie później niŜ 30 dni od daty przyjęcia tych przepisów, a po raz pierwszy do dnia ...*.

29 Dz.U. L 102 z 11.4.2006, s. 1. ∗ Dz.U. Proszę wstawić datę zastosowania niniejszego rozporządzenia

71 /PE 425.402

PL

Artykuł 29 Uchylenie

Niniejszym uchyla się dyrektywę 96/26/WE.


Niniejsze rozporządzenie wchodzi w Ŝycie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia ...∗.


Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący

∗ Dz.U. Proszę wstawić datę: 2 lata od daty wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia.

72 /PE 425.402

PL

ZAŁĄCZNIK I

I. WYKAZ DZIEDZIN, O KTÓRYCH MOWA W ART. 8

Wiedza brana pod uwagę przy uznawaniu kompetencji zawodowych przez państwo członkowskie musi obejmować co najmniej dziedziny wymienione poniŜej, dotyczące – odpowiednio – drogowego transportu rzeczy i drogowego transportu osób. W odniesieniu do tych dziedzin wnioskujący przewoźnicy drogowi rzeczy i przewoźnicy drogowi osób muszą posiadać poziom wiedzy i umiejętności praktycznych koniecznych do kierowania przedsiębiorstwem transportowym. Minimalny poziom wiedzy w dziedzinach wskazanych poniŜej nie moŜe być niŜszy niŜ poziom trzeci w strukturze poziomów szkolenia określonej w załączniku do decyzji 85/368/EWG30, a mianowicie poziom uzyskany w trakcie edukacji obowiązkowej uzupełnionej szkoleniem zawodowym i uzupełniającym szkoleniem technicznym lub szkoły średniej lub innego szkolenia technicznego.

A. Prawo cywilne

Wnioskodawca, w odniesieniu do transportu drogowego rzeczy i osób, musi w szczególności:

1) znać rodzaje umów zawieranych najczęściej w transporcie drogowym oraz wynikające z nich prawa i obowiązki;

2) umieć negocjować prawnie wiąŜące umowy transportowe, zwłaszcza w odniesieniu do warunków przewozu;

w odniesieniu do transportu drogowego rzeczy:

3) być w stanie rozpatrywać roszczenia zleceniodawcy dotyczące odszkodowań z tytułu poniesionych strat lub uszkodzenia rzeczy podczas transportu lub z tytułu opóźnienia w dostawie oraz rozumieć, w jaki sposób takie roszczenie wpływa na jego odpowiedzialność umowną;

4) znać uregulowania i obowiązki wynikające z Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR);

w odniesieniu do transportu drogowego osób:

5) być w stanie rozpatrywać roszczenia zleceniodawcy dotyczące odszkodowań z tytułu obraŜeń poniesionych przez pasaŜerów lub z tytułu uszkodzenia bagaŜu spowodowanych wypadkiem podczas transportu lub teŜ dotyczących odszkodowań z tytułu opóźnień oraz rozumieć, w jaki sposób takie roszczenie wpływa na jego odpowiedzialność umowną.

B. Prawo handlowe


30 Decyzja Rady 85/368/EWG z dnia 16 lipca 1985 r. w sprawie porównywalności

kwalifikacji wynikających z kształcenia zawodowego między Państwami Członkowskimi Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 199 z 31.7.1985, s. 56).

73 /PE 425.402

PL

1) znać warunki i formalności dotyczące prowadzenia działalności na rynku, znać ogólne obowiązki spoczywające na przewoźnikach (rejestracja, prowadzenie rachunkowości itd.) oraz konsekwencje upadłości przedsiębiorstwa;

2) posiadać odpowiednią wiedzę o róŜnych formach spółek handlowych oraz o zasadach ich zakładania i funkcjonowania.

C. Prawo socjalne

Wnioskodawca, w odniesieniu do transportu drogowego rzeczy i osób, musi w szczególności znać:

1) rolę i funkcje róŜnych instytucji społecznych związanych z transportem drogowym (związki zawodowe, rady pracownicze, przedstawiciele pracowników, inspektorzy pracy itd.);

2) obowiązki pracodawców w zakresie ubezpieczenia społecznego pracowników;

3) przepisy regulujące umowy o pracę dla róŜnych kategorii pracowników zatrudnionych w przedsiębiorstwach transportu drogowego (formy umów, obowiązki stron, warunki i czas pracy, płatne urlopy, wynagrodzenie, naruszenie umowy itd.);

4) przepisy dotyczące czasu prowadzenia pojazdu, czasu odpoczynku i czasu pracy, w szczególności przepisy rozporządzenia (EWG) nr 3821/85, rozporządzenia (WE) nr 561/2006, dyrektywy 2002/15/WE31 i dyrektywy 2006/22/WE oraz praktyczne środki dotyczące stosowania tych przepisów; oraz

5) przepisy stosowane w dziedzinie wstępnej kwalifikacji i okresowego szkolenia kierowców, w szczególności przepisy dyrektywy 2003/59/WE32.

D. Prawo podatkowe

Wnioskodawca musi, w odniesieniu do transportu drogowego rzeczy i osób, w szczególności znać przepisy dotyczące:

1) podatku od wartości dodanej (VAT) od usług transportowych;

2) podatku od pojazdów silnikowych;

3) podatku od niektórych pojazdów uŜytkowanych w drogowym transporcie rzeczy, opłat drogowych i opłat za korzystanie z infrastruktury;

4) podatku dochodowego. 31 Dyrektywa 2002/15/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r.

w sprawie organizacji czasu pracy osób wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego (Dz.U. L 80 z 23.3.2002, s. 35).

32 Dyrektywa 2003/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie wstępnej kwalifikacji i okresowego szkolenia kierowców niektórych pojazdów drogowych do przewozu rzeczy lub osób (Dz.U. L 226 z 10.9.2003, s. 4)..

74 /PE 425.402

PL

E. Działalność gospodarcza i zarządzanie finansami przedsiębiorstwa


1) znać przepisy i praktyki związane z posługiwaniem się czekami, wekslami, wekslami własnymi, kartami kredytowymi oraz innymi środkami płatniczymi i sposobami płatności;

2) znać róŜne formy udzielanych kredytów (kredyt bankowy, akredytywa dokumentowa, depozyt gwarancyjny, kredyt hipoteczny, leasing, najem, faktoring itd.) oraz wynikające z nich opłaty i obowiązki;

3) wiedzieć, czym jest bilans, jak się go sporządza i jak odczytuje;

4) być w stanie odczytać i zinterpretować rachunek zysków i strat;

5) być w stanie ocenić rentowność przedsiębiorstwa i jego sytuację finansową w szczególności na podstawie wskaźników finansowych;

6) być w stanie opracować budŜet;

7) znać składniki kosztowe przedsiębiorstwa (koszty stałe, koszty zmienne, kapitał obrotowy, amortyzacja itd.) oraz być w stanie wyliczyć koszt przypadający na pojazd, na kilometr, na przejazd lub na tonę;

8) być w stanie sporządzić schemat organizacji zatrudnienia w przedsiębiorstwie oraz zaplanować wykonywanie pracy itd.;

9) znać zasady marketingu, reklamy i public relations, w tym promocji sprzedaŜy usług transportowych oraz sporządzania akt klientów itd.;

10) znać róŜne formy ubezpieczeń dotyczących transportu drogowego (odpowiedzialność cywilna, ubezpieczenia wypadkowe / na Ŝycie, ubezpieczenia inne niŜ na Ŝycie i ubezpieczenia bagaŜu) oraz gwarancje i wynikające z nich obowiązki;

11) znać oprogramowanie do elektronicznego przesyłania danych w transporcie drogowym;

w odniesieniu do transportu drogowego rzeczy

12) być w stanie stosować przepisy dotyczące fakturowania usług w zakresie drogowego transportu rzeczy oraz znać międzynarodowe reguły handlowe (Incoterms) oraz ich zastosowanie;

13) znać róŜne kategorie pomocniczej działalności transportowej, ich rolę, funkcje oraz – w stosownych przypadkach – ich status;

w odniesieniu do transportu drogowego osób

14) umieć stosować przepisy dotyczące opłat za przejazd i cenników w publicznym i prywatnym transporcie osób;

75 /PE 425.402

PL

15) umieć stosować przepisy dotyczące fakturowania usług w zakresie drogowego transportu osób.

F. Dostęp do rynku

Wnioskodawca musi, w odniesieniu do transportu drogowego rzeczy i osób, znać szczególności:

1) związane z zawodem przepisy regulujące zarobkowy transport drogowy, najem pojazdów przemysłowych i podwykonawstwo, w szczególności przepisy regulujące formalną organizację zawodu, dostęp do zawodu, zezwolenia na wykonywanie przewozów drogowych na terytorium i poza terytorium Wspólnoty, przeprowadzanie inspekcji oraz sankcje;

2) przepisy dotyczące zakładania przedsiębiorstwa transportu drogowego;

3) dokumentację wymaganą do świadczenia usług transportu drogowego oraz być w stanie wprowadzać procedury kontrolne w celu zapewnienia, aby zatwierdzone dokumenty związane z kaŜdą operacją transportową, w szczególności te, które dotyczą pojazdu, kierowcy, rzeczy i bagaŜu, znajdowały się zarówno w pojeździe, jak i w lokalu przedsiębiorstwa;


4) przepisy dotyczące organizacji rynku usług drogowego transportu rzeczy, przeładunku i logistyki;

5) formalności graniczne, rolę i zakres dokumentów T i karnetów TIR oraz obowiązki i odpowiedzialność, jakie wynikają z posługiwania się nimi;


6) przepisy dotyczące organizacji rynku drogowego transportu osób;

7) przepisy dotyczące rozpoczęcia świadczenia usług drogowego transportu osób oraz być w stanie sporządzać plany transportowe.

G. Normy techniczne i techniczne aspekty działalności


1) znać przepisy dotyczące masy i wymiarów pojazdów w państwach członkowskich oraz procedury dotyczące wyjątków, stosowane w przypadku niestandardowych ładunków;

2) być w stanie dokonywać doboru pojazdów i ich elementów (podwozia, silnika, układu transmisyjnego, systemu hamulcowego itd.) zgodnie z potrzebami przedsiębiorstwa;

3) znać formalności związane z homologacją typu, rejestracją oraz przeglądem technicznym tych pojazdów;

4) wiedzieć, jakie działania naleŜy podjąć, aby ograniczyć hałas i zmniejszyć zanieczyszczenie powietrza powstające w wyniku emisji spalin;

76 /PE 425.402

PL

5) być w stanie sporządzać okresowe plany utrzymania pojazdów i ich wyposaŜenia;


6) znać róŜne typy urządzeń do transportu i rozładunku (skrzynie ładunkowe, kontenery, palety itd.) oraz być w stanie wprowadzać procedury i wydawać polecenia dotyczące załadunku i rozładunku rzeczy (rozmieszczania ładunku, układania w stosy, sztauowania, blokowania i klinowania itd.);

7) znać róŜnorodne techniki transportu kombinowanego piggy-back oraz techniki przeładunku poziomego;

8) być w stanie realizować procedury w celu spełnienia przepisów dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych i odpadów, w szczególności tych, które wynikają z dyrektywy 94/55/WE33, dyrektywy 96/35/WE34 i rozporządzenia (EWG) nr 259/9335;

9) być w stanie realizować procedury w celu spełnienia wymogów przewidzianych w przepisach dotyczących przewozu szybko psujących się artykułów Ŝywnościowych, w szczególności wymogów wynikających z umowy o międzynarodowych przewozach szybko psujących się artykułów Ŝywnościowych i o specjalnych środkach transportu przeznaczonych do tych przewozów (ATP);

10) być w stanie realizować procedury w celu spełnienia wymogów wynikających z przepisów o transporcie Ŝywych zwierząt.

H. Bezpieczeństwo drogowe


1) wiedzieć, jakie kwalifikacje są wymagane od kierowców (prawo jazdy, zaświadczenia zdrowotne, zaświadczenia o sprawności itd.);

2) być w stanie podjąć konieczne działania, aby zagwarantować, Ŝe kierowcy przestrzegają przepisów ruchu drogowego, zakazów i ograniczeń obowiązujących na terenie róŜnych państw członkowskich (ograniczeń prędkości, pierwszeństwa, ograniczeń postojowych, uŜywania świateł, znaków drogowych itd.);

33 Dyrektywa Rady 94/55/WE z dnia 21 listopada 1994 r. w sprawie zbliŜenia

ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie transportu drogowego towarów niebezpiecznych (Dz.U. L 319 z 12.12.1994, s. 7).

34 Dyrektywa Rady 96/35/WE z dnia 3 czerwca 1996 r. w sprawie wyznaczania i kwalifikacji zawodowych doradców do spraw bezpieczeństwa w transporcie drogowym, kolejowym i śródlądowym towarów niebezpiecznych (Dz.U. L 145 z 19.6.1996, s. 10).

35 Rozporządzenie Rady (EWG) nr 259/93 z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów w obrębie, do Wspólnoty Europejskiej oraz poza jej obszar (Dz.U. L 30 z 6.2.1993, s. 1).

77 /PE 425.402

PL

3) być w stanie sporządzać instrukcje dla kierowców w celu kontrolowania przestrzegania przez nich wymogów bezpieczeństwa w zakresie stanu technicznego pojazdów, ich wyposaŜenia i ładunku, oraz w zakresie środków zapobiegawczych;

4) być w stanie ustanawiać procedury stosowane w razie wypadku i wdraŜać odpowiednie procedury w celu zapobiegania powtarzaniu się wypadków lub powaŜnych wykroczeń drogowych;

5) być w stanie realizować procedury dotyczące bezpiecznego mocowania towarów i znać odpowiednie techniki;


6) posiadać podstawową wiedzę z zakresu układu sieci drogowej w państwach członkowskich.

II. ORGANIZACJA EGZAMINU

1. Państwa członkowskie organizują obowiązkowy egzamin pisemny, który mogą uzupełnić fakultatywnym egzaminem ustnym w celu ustalenia, czy wnioskujący przewoźnicy drogowi osiągnęli wymagany poziom wiedzy w dziedzinach wymienionych w części I, w szczególności, aby ocenić ich umiejętność stosowania instrumentów i technik z zakresu tych dziedzin oraz zdolności do wypełniania przez nich odpowiednich obowiązków wykonawczych i koordynacyjnych.

a) Obowiązkowy egzamin pisemny składa się z dwóch części, a mianowicie:

(i) pytań pisemnych w postaci testu wielokrotnego wyboru (z czterema moŜliwymi odpowiedziami) lub pytań wymagających bezpośredniej odpowiedzi albo pytań obydwu typów,

(ii) ćwiczeń pisemnych lub przykładów praktycznych do rozwiązania.

Minimalny czas trwania kaŜdej części egzaminu wynosi dwie godziny.

b) W przypadku organizowania egzaminu ustnego państwa członkowskie mogą zastrzec, Ŝe przystąpienie do egzaminu ustnego uzaleŜnione jest od zdania egzaminu pisemnego.

2. W przypadku gdy państwa członkowskie organizują równieŜ egzamin ustny, muszą one w odniesieniu do kaŜdej z trzech części egzaminu określić oceny waŜone od minimalnie 25% do maksymalnie 40% ogólnej liczby punktów.

W przypadku gdy państwa członkowskie organizują jedynie egzamin pisemny, muszą one w odniesieniu do kaŜdej części egzaminu ustalić oceny waŜone od minimalnie 40% do maksymalnie 60% ogólnej liczby punktów.

78 /PE 425.402

PL

3. Kandydat musi uzyskać ze wszystkich części egzaminu średnią wynoszącą przynajmniej 60% ogólnej liczby punktów, przy czym z kaŜdej części egzaminu musi uzyskać nie mniej niŜ 50% moŜliwych do otrzymania punktów. W odniesieniu do jednej części egzaminu państwo członkowskie moŜe obniŜyć ten próg z 50% do 40%.

79 /PE 425.402

PL

ZAŁĄCZNIK II

Cechy zabezpieczające certyfikatu poświadczającego kompetencje zawodowe

Dokument musi zawierać przynajmniej dwa z następujących zabezpieczeń:

hologram;

specjalne włókna w papierze, widoczne w świetle ultrafioletowym;

co najmniej jedną linię mikrodruku (litery widoczne jedynie przy uŜyciu szkła

powiększającego i niemoŜliwe do odtworzenia przez fotokopiarki);

wyczuwalne w dotyku litery, symbole lub wzory;

podwójna numeracja: numer seryjny oraz numer wydania;

zabezpieczający wzór tła z drukowanym drobnym giloszem i drukiem irysowym.

80 /PE 425.402

PL

ZAŁĄCZNIK III

Wzór certyfikatu kompetencji zawodowych


(Kolor Pantone beŜowy – format DIN A4 papier celulozowy 100 g/m2 lub więcej)

(Tekst w języku(-ach) urzędowym(-ych) lub w jednym z języków urzędowych państwa członkowskiego wydającego certyfikat)

Znak wyróŜniający dane państwo członkowskie36

Nazwa upowaŜnionego organu lub podmiotu37

CERTYFIKAT KOMPETENCJI ZAWODOWYCH W DROGOWYM TRANSPORCIE RZECZY [OSÓB]38]

Nr…………

[UpowaŜniony organ lub podmiot] ………………………………………………………………………………………............................................................. stwierdza, Ŝe39 urodzony dnia……………………………………………………………w…………………………………………………………...

36 Znak wyróŜniający państwa: (B) Belgia, (BG) Bułgaria, (CZ) Republika Czeska, (DK)

Dania, (D) Niemcy, (EST) Estonia, (GR) Grecja, (E) Hiszpania, (F) Francja, (IRL) Irlandia, (I) Włochy, (CY) Cypr, (LV) Łotwa, (LT) Litwa, (L) Luksemburg, (H) Węgry, (M) Malta, (NL) Niderlandy, (A) Austria, (PL) Polska, (P) Portugalia, (RO) Rumunia, (SLO) Słowenia, (SK) Słowacja, (FIN) Finlandia, (S) Szwecja, (UK) Zjednoczone Królestwo.

37 Organ lub podmiot wyznaczone wcześniej przez kaŜde państwo członkowskie Wspólnoty Europejskiej do wydania tego certyfikatu.

38 Niepotrzebne skreślić. 39 Nazwisko i imię; miejsce i data urodzenia.

81 /PE 425.402

PL

zdał egzaminy (rok:……….; sesja:…………..)40 niezbędne w celu uzyskania certyfikatu kompetencji zawodowcy w drogowym transporcie rzeczy [osób]41 zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr …/2009 z dnia … ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoŜnika drogowegor∗.

Niniejszy certyfikat stanowi wystarczający dowów kompetencji zawodowych, o którym mowa w art. 21 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr …/2009.

Wydano w………………………………………………………, dnia……………………………………………………………42

40 Oznaczenie egzaminu. 41 Niepotrzebne skreślić. ∗ Dz.U.: Proszę wstawić numer i datę przyjęcia rozporządzenia. 42 Pieczęć i podpis upowaŜnionego organu lub upowaŜnionego podmiotu wydających

certyfikat.

82 /PE 425.402

PL

ZAŁĄCZNIK IV

NajpowaŜniejsze naruszenia dla celów art. 6 ust. 2 lit. a)

1. a) Przekroczenie maksymalnych sześcio- lub czternastodniowych okresów prowadzenia pojazdu o co najmniej 25%.

b) Przekroczenie, w rozliczeniu dziennym, o co najmniej 50% maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy lub czasu odpoczynku trwającego nieprzerwanie przynajmniej 4,5 godziny.

2. Brak tachografu lub ogranicznika prędkości lub korzystanie z nielegalnego urządzenia, które moŜe zmieniać zapisy w urządzeniach rejestrujących lub ograniczniku prędkości, lub fałszowanie wykresów lub danych pobranych z tachografu lub karty kierowcy.

3. Kierowanie pojazdem bez waŜnego certyfikatu stwierdzającego zdatność do ruchu drogowego, jeŜeli taki dokument jest wymagany na mocy prawa wspólnotowego, lub z powaŜnym uszkodzeniem między innymi układu hamulcowego, kierowniczego, kół/opon, zawieszenia lub podwozia, które mogłoby stanowić bezpośrednie zagroŜenie dla bezpieczeństwa drogowego prowadzące do podjęcia decyzji o unieruchomieniu pojazdu.

4. Transport towarów niebezpiecznych, których transport jest zakazany lub które są przewoŜone w sposób zakazany lub bez zezwolenia lub bez oznaczenia ich w pojeździe jako towarów niebezpiecznych, tym samym stanowiąc zagroŜenie Ŝycia lub środowiska w takim stopniu, Ŝe prowadziłoby to do podjęcia decyzji o unieruchomieniu pojazdu.

5. Przewóz osób lub towarów bez waŜnego prawa jazdy lub przez przedsiębiorstwo, które nie posiada waŜnej licencji wspólnotowej.

6. Posługiwanie się przez kierowcę sfałszowaną kartą kierowcy, kartą, której nie jest posiadaczem, lub którą otrzymał na podstawie fałszywych oświadczeń lub sfałszowanych dokumentów.

7. Przewóz towarów przekraczających o 20% lub więcej maksymalną dopuszczalną masę całkowitą w przypadku pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 12 ton oraz przekraczających o 25% lub więcej – w przypadku pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 12 ton.

83 /PE 425.402

PL

P6_TA-PROV(2009)0277

Wspólne zasady dostępu do międzynarodowego rynku przewozów drogowych (przekształcenie) ***II

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. dotyczące wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku przewozów drogowych (przekształcenie) (11788/1/2008 – C6-0014/2009 – 2007/0099(COD))



– uwzględniając wspólne stanowisko Rady (11788/1/2008 – C6-0014/2009),

– uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu43 dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0265),



– uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A6-0211/2009),


2. zobowiązuje przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

43 Teksty przyjęte, 21.5.2008, P6_TA(2008)0218.

84 /PE 425.402

PL

P6_TC1-COD(2007)0099

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych (przekształcenie)









(1) W rozporządzeniu Rady (EWG) nr 881/92 z dnia 26 marca 1992 r. w sprawie dostępu do rynku drogowych przewozów rzeczy we Wspólnocie, na lub z terytorium państwa członkowskiego lub w tranzycie przez jedno lub więcej państw członkowskich3, w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3118/93 z dnia 25 października 1993 r. ustanawiającym warunki wykonywania w państwie członkowskim usług krajowego transportu drogowego rzeczy przez przewoźników nie mających siedziby w tym państwie4, oraz dyrektywie 2006/94/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia wspólnych reguł dla niektórych rodzajów drogowego przewozu rzeczy5 naleŜy wprowadzić szereg istotnych zmian. Dla uproszczenia i zapewnienia przejrzystości akty te naleŜy przekształcić i zawrzeć w jednym rozporządzeniu.

(2) Ustanowienie wspólnej polityki transportowej obejmuje, między innymi, określanie wspólnych zasad mających zastosowanie do dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych na terytorium Wspólnoty, jak równieŜ ustalanie warunków, na jakich przewoźnicy niemający siedziby w państwie członkowskim mogą świadczyć usługi przewozowe na terytorium danego państwa członkowskiego. Zasady te naleŜy określić w taki sposób, aby przyczyniały się do sprawnego funkcjonowania wewnętrznego rynku transportowego.

1 Dz.U. C 204 z 9.8.2008, s. 31. 2 Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 21 maja 2008 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku

Urzędowym), wspólne stanowisko Rady z dnia 9 stycznia 2009 r. (Dz.U. C 62 E z 17.3.2009, s. 46) oraz stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r.

3 Dz.U. L 95 z 9.4.1992, s. 1. 4 Dz.U. L 279 z 12.11.1993, s. 1. 5 Dz.U. L 374 z 27.12.2006, s. 5.

85 /PE 425.402

PL

(3) W celu zapewnienia spójnych ram prawnych dla międzynarodowych przewozów drogowych rzeczy we Wspólnocie, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do wszystkich międzynarodowych przewozów na terytorium Wspólnoty. Przewóz z państw członkowskich do państw trzecich nadal w szerokim zakresie regulują umowy dwustronne pomiędzy państwami członkowskimi a poszczególnymi państwami trzecimi. Dlatego rozporządzenie to nie powinno mieć zastosowania do tej części przejazdu na terytorium państwa członkowskiego załadunku lub rozładunku, jeśli niezbędne umowy pomiędzy Wspólnotą a danymi państwami trzecimi nie zostały zawarte. Powinno ono jednak mieć zastosowanie na terytorium państwa członkowskiego, przez które odbywa się tranzyt.

(4) Stworzenie wspólnej polityki transportowej pociąga za sobą zniesienie wszelkich ograniczeń wobec usługodawców na podstawie ich przynaleŜności państwowej lub faktu, Ŝe mają siedzibę w innym państwie członkowskim niŜ to, w którym usługa ma być świadczona.

(5) Aby osiągnąć to w sposób niezakłócony i elastyczny, naleŜy przewidzieć przejściową regulację dotyczącą kabotaŜu, póki nie zostanie osiągnięta harmonizacja rynku transportu drogowego, na okres poprzedzający wprowadzenie ostatecznej regulacji.

(6) Stopniowa integracja jednolitego rynku europejskiego powinna prowadzić do zniesienia ograniczeń w dostępie do rynku wewnętrznego państw członkowskich. NaleŜy jednak wziąć przy tym pod uwagę skuteczność kontroli oraz rozwój warunków zatrudnienia w tym zawodzie, a takŜe harmonizację przepisów między innymi w dziedzinie wdraŜania, opłat nakładanych na uŜytkowników dróg, jak i przepisów dotyczących kwestii socjalnych i bezpieczeństwa. Komisja powinna dokładnie monitorować sytuację rynkową oraz przebieg wspomnianej wyŜej harmonizacji, a takŜe – jeŜeli będzie to właściwe – proponować dalsze otwarcie krajowych rynków transportu drogowego, w tym przewozów kabotaŜowych.

(7) Na mocy dyrektywy 2006/94/WE, niektóre rodzaje przewozów są zwolnione z zezwoleń wspólnotowych i wszelkich innych zezwoleń przewozowych. W ramach organizacji rynku przewidzianej niniejszym rozporządzeniem, w przypadku niektórych rodzajów przewozów, ze względu na ich szczególny charakter, naleŜy utrzymać system zwolnień z wymogu posiadania licencji wspólnotowej i wszelkich innych zezwoleń przewozowych.

(8) Na mocy dyrektywy 2006/94/WE przewóz rzeczy z wykorzystaniem pojazdów o maksymalnej masie całkowitej pomiędzy 3,5 tony a 6 ton został zwolniony z wymogu posiadania licencji wspólnotowej. Jednak przepisy wspólnotowe w zakresie transportu drogowego rzeczy i osób mają zasadniczo zastosowanie do pojazdów o maksymalnej masie całkowitej większej niŜ 3,5 tony. Zatem przepisy niniejszego rozporządzenia powinny być dostosowane do ogólnego zakresu stosowania wspólnotowych przepisów w zakresie transportu drogowego i przewidywać wyjątek jedynie dla pojazdów o maksymalnej masie nie większej niŜ 3,5 tony.

(9) Wykonywanie międzynarodowego przewozu drogowego rzeczy powinno być uzaleŜnione od posiadania licencji wspólnotowej. Przewoźnicy powinni być zobowiązani do posiadania w kaŜdym pojeździe poświadczonej za zgodność z oryginałem kopii licencji wspólnotowej w celu ułatwienia organom kontrolnym wykonywania skutecznej kontroli, szczególnie poza terytorium państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma siedzibę. W tym celu konieczne jest ustalenie bardziej szczegółowej specyfikacji dotyczącej układu graficznego i pozostałych elementów licencji wspólnotowej oraz jej poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii.

86 /PE 425.402

PL

(10) Kontrole drogowe powinny być przeprowadzane w sposób pozbawiony bezpośredniej lub pośredniej dyskryminacji ze względu na narodowość przewoźnika drogowego lub ze względu na kraj, w którym ma on swoją siedzibę lub w którym zarejestrowany jest pojazd.

(11) NaleŜy określić warunki dotyczące udzielania i cofania licencji wspólnotowych oraz rodzaju przewozów, do których mają one mieć zastosowanie, a takŜe okresy waŜności licencji i szczegółowe zasady korzystania z nich.

(12) NaleŜy takŜe ustanowić zaświadczenie dla kierowcy w celu umoŜliwienia państwom członkowskim skutecznego sprawdzenia, czy kierowcy z państw trzecich są legalnie zatrudnieni lub pozostają do dyspozycji przewoźnika odpowiedzialnego za dany przewóz.

(13) Przewoźnicy, którzy posiadają licencje wspólnotowe przewidziane w niniejszym rozporządzeniu oraz przewoźnicy upowaŜnieni do wykonywania niektórych kategorii międzynarodowych przewozów rzeczy, powinni zostać zgodnie z niniejszym rozporządzeniem uprawnieni do wykonywania krajowych przewozów na terytorium danego państwa członkowskiego tymczasowo, bez konieczności posiadania w tym państwie siedziby statutowej lub oddziału. W przypadku gdy wykonywane są takie przewozy kabotaŜowe, powinny one podlegać prawodawstwu wspólnotowemu, jak na przykład rozporządzeniu (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz przepisom krajowym z określonych dziedzin obowiązującym w przyjmującym państwie członkowskim.(14) NaleŜy przyjąć przepisy, aby mogły być podjęte działania w przypadku powaŜnych zakłóceń na odpowiednich rynkach transportowych. W tym celu naleŜy wprowadzić odpowiednią procedurę podejmowania decyzji oraz procedurę gromadzenia wymaganych danych statystycznych.

(15) Nie naruszając postanowień Traktatu dotyczących prawa przedsiębiorczości przewozy kabotaŜowe stanowią świadczenie usług przez przewoźników w państwie członkowskim, w którym nie mają siedziby i nie powinny być zabronione, jeŜeli nie są wykonywane w sposób oznaczający prowadzenie stałej i ciągłej działalności w tym państwie członkowskim. Aby łatwiej wyegzekwować ten wymóg, naleŜy jaśniej zdefiniować częstotliwość przewozów kabotaŜowych i okres, w którym mogą być wykonywane. W przeszłości takie krajowe przewozy były tymczasowo dozwolone. W praktyce było trudno stwierdzić, na które przewozy wydano zezwolenie. Niezbędne są zatem jasne i łatwe do wyegzekwowania przepisy.

(16) Niniejsze rozporządzenie nie narusza przepisów dotyczących drogowego przywozu lub wywozu towarów jako jednego z etapów transportu kombinowanego, określonych w dyrektywie Rady 92/106/EWG z dnia 7 grudnia 1992 r. w sprawie ustanowienia wspólnych przepisów dla niektórych rodzajów transportu kombinowanego towarów pomiędzy państwami członkowskimi1. Krajowe przewozy drogowe na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego, które nie są elementem transportu kombinowanego zgodnie z dyrektywą Rady 92/106/EWG, wchodzą w zakres definicji kabotaŜu i dlatego powinny podlegać wymogom niniejszego rozporządzenia.

1 Dz.U. L 368 z 17.12.1992, s. 38.

87 /PE 425.402

PL

(17) Do przewoźników wykonujących przewozy kabotaŜowe mają zastosowanie przepisy dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług1.

(18) Aby przeprowadzać skutecznie kontrole przewozów kabotaŜowych, organy kontrolujące przestrzeganie przepisów w przyjmującym państwie członkowskim powinny mieć co najmniej dostęp do danych zawartych w listach przewozowych i pochodzących z urządzeń rejestrujących zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym2.

(19) Państwa członkowskie powinny świadczyć sobie wzajemną pomoc celem naleŜytego stosowania niniejszego rozporządzenia

(20) NaleŜy w miarę moŜliwości ograniczyć formalności administracyjne bez zaniechania kontroli i nakładania sankcji gwarantujących właściwe stosowanie i skuteczne egzekwowanie przepisów niniejszego rozporządzenia. W tym celu naleŜy sprecyzować i udoskonalić istniejące przepisy dotyczące cofania licencji wspólnotowej. Obowiązujące przepisy naleŜy dostosować celem umoŜliwienia skutecznego karania powaŜnych naruszeń popełnianych w przyjmującym państwie członkowskim. Sankcje te nie powinny mieć charakteru dyskryminującego i powinny być proporcjonalne do wagi naruszenia. NaleŜy przewidzieć moŜliwość skorzystania z procedury odwoławczej w przypadku kaŜdej nałoŜonej sankcji.

(21) Państwa członkowskie powinny wprowadzać do swoich krajowych rejestrów elektronicznych przewoźników drogowych wszystkie powaŜne naruszenia popełnione przez przewoźników, które doprowadziły do nałoŜenia sankcji.

(22) W celu poprawy i uproszczenia wymiany informacji pomiędzy organami krajowymi państwa członkowskie powinny dokonywać wymiany istotnych informacji za pośrednictwem krajowych punktów kontaktowych ustanowionych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 z dnia ... ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego3∗.

(23) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji4.

(24) W szczególności naleŜy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie dostosowywania do postępu technicznego załączników I, II i III do niniejszego rozporządzenia. PoniewaŜ środki te mają zakres ogólny i mają na celu zmianę innych niŜ istotne elementów niniejszego rozporządzenia, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(25) Państwa członkowskie powinny podjąć działania niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w zakresie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji.

1 Dz.U. L 18 z 21.1.1997, s. 1. 2 Dz.U. L 370 z 31.12.1985, s. 8. 3 Dz.U. L ∗ Dz.U.: proszę wstawić numer i datę przyjęcia rozporządzenia zawartego w dok. 11783/08. 4 Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.

88 /PE 425.402

PL

(26) PoniewaŜ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie spójnych ram dla międzynarodowych przewozów drogowych we Wspólnocie, nie moŜe zostać w wystarczającym stopniu osiągnięty przez państwa członkowskie, a zatem, ze względu na skalę i skutki działania, moŜe zostać w lepszy sposób osiągnięty na poziomie wspólnotowym, Wspólnota moŜe podjąć działania zgodne z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu,


Rozdział I Przepisy ogólne

Artykuł 1 Zakres stosowania

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy w przejazdach na terytorium Wspólnoty.

2. W przypadku przewozu z państwa członkowskiego do państwa trzeciego i w odwrotnym kierunku, niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do części przejazdu na terytorium dowolnego państwa członkowskiego, przez które odbywa się tranzyt. Rozporządzenie nie ma zastosowania do tej części przejazdu na terytorium państwa członkowskiego załadunku lub rozładunku, jeśli nie została zawarta niezbędna umowa między Wspólnotą a danym państwem trzecim.

3. Do czasu zawarcia umów, o których mowa w ust. 2, niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na:

a) przepisy dotyczące przewozu z państwa członkowskiego do państwa trzeciego i w odwrotnym kierunku włączone do umów dwustronnych zawartych przez państwa członkowskie z tymi państwami trzecimi;

b) przepisy dotyczące przewozu z państwa członkowskiego do państwa trzeciego i w odwrotnym kierunku włączone do umów dwustronnych zawartych między państwami członkowskimi, które na mocy zezwoleń dwustronnych lub na mocy uzgodnień dotyczących liberalizacji dopuszczają załadunek i rozładunek w państwie członkowskim przez przewoźników niemających siedziby w tym państwie członkowskim.

4. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do krajowego przewozu drogowego rzeczy realizowanego na podstawie tymczasowego zezwolenia przez przewoźnika niemającego siedziby w danym państwie członkowskim, zgodnie z rozdziałem III.

5. W przypadku następujących rodzajów przewozu i przejazdów bez ładunku dokonywanych w powiązaniu z takim przewozem nie wymaga się licencji wspólnotowej oraz dokonuje się zwolnienia z wszelkich zezwoleń przewozowych:

a) przewóz przesyłek pocztowych na zasadzie usługi powszechnej;

89 /PE 425.402

PL

b) przewóz pojazdów uszkodzonych lub zepsutych;

c) przewóz rzeczy pojazdami silnikowymi, których dopuszczalna masa całkowita, włącznie z dopuszczalną masą całkowitą przyczep, nie przekracza 3,5 tony;

d) przewóz rzeczy pojazdami silnikowymi, pod warunkiem, Ŝe spełnione są następujące warunki:

(i) przewoŜone rzeczy muszą być własnością przedsiębiorstwa lub musiały zostać sprzedane, kupione, oddane w najem lub wynajęte, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub naprawione przez przedsiębiorstwo;

(ii) celem przejazdu jest przewiezienie rzeczy z lub do przedsiębiorstwa, lub przemieszczenie ich do przedsiębiorstwa lub poza przedsiębiorstwo, na jego własne potrzeby;

(iii) pojazdy silnikowe wykorzystywane do takiego przewozu są prowadzone przez personel zatrudniony lub pozostający do dyspozycji tego przedsiębiorstwa na mocy zobowiązania umownego;

(iv) pojazdy przewoŜące rzeczy są własnością przedsiębiorstwa, zostały przez nie zakupione na warunkach odroczenia płatności lub są przedmiotem najmu, pod warunkiem, Ŝe w tym ostatnim przypadku spełniają warunki dyrektywy 2006/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 stycznia 2006 r. w sprawie uŜytkowania pojazdów najmowanych bez kierowców w celu przewozu drogowego rzeczy1;

(v) taki przewóz musi być jedynie działalnością pomocniczą w stosunku do całości działalności przedsiębiorstwa;

e) przewóz produktów leczniczych, urządzeń i sprzętu oraz innych artykułów niezbędnych do opieki medycznej w nagłych wypadkach, szczególnie w przypadku klęsk Ŝywiołowych.

Akapit pierwszy lit. d) pkt (iv) nie ma zastosowania do uŜywania pojazdu zastępczego podczas krótkich awarii normalnie wykorzystywanego pojazdu.

6. Przepisy ust. 5 nie mają wpływu na warunki, na podstawie których państwa członkowskie zezwalają swoim obywatelom na prowadzenie działalności, o której mowa w tym ustępie.


Na uŜytek niniejszego rozporządzenia:

1) „pojazd” oznacza pojazd silnikowy zarejestrowany w państwie członkowskim lub zestaw pojazdów, spośród których przynajmniej pojazd silnikowy jest zarejestrowany w państwie członkowskim i które są przeznaczone wyłącznie do przewozu rzeczy;

2) „przewóz międzynarodowy” oznacza:

1 Dz.U. L 33 z 4.2.2006, s. 82.

90 /PE 425.402

PL

a) przejazd pojazdu z ładunkiem, gdy miejsce wyjazdu i miejsce przyjazdu znajdują się w dwóch róŜnych państwach członkowskich, z tranzytem przez jedno lub więcej państw członkowskich lub państw trzecich albo bez takiego tranzytu;

b) przejazd pojazdu z ładunkiem z państwa członkowskiego do państwa trzeciego lub w odwrotnym kierunku, z tranzytem przez jedno lub więcej państw członkowskich lub państw trzecich albo bez takiego tranzytu;

c) przejazd pojazdu z ładunkiem między państwami trzecimi z tranzytem przez terytorium jednego lub więcej państw członkowskich; lub

d) przejazd bez ładunku w związku z przewozem, o którym mowa w lit. a), b) i c);

3) „przyjmujące państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie, w którym przewoźnik prowadzi działalność, inne niŜ państwo członkowskie siedziby przewoźnika;

4) „przewoźnik niemający siedziby” oznacza przewoźnika drogowego prowadzącego działalność w przyjmującym państwie członkowskim;

5) „kierowca” oznacza kaŜdą osobę, która prowadzi pojazd, nawet przez krótki okres, lub która jest przewoŜona w pojeździe w ramach wykonywania swoich obowiązków pozostając w gotowości do jego prowadzenia w razie konieczności;

6) „przewóz kabotaŜowy” oznacza krajowy zarobkowy przewóz wykonywany tymczasowo w przyjmującym państwie członkowskim zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;;

7) „powaŜne naruszenie wspólnotowych przepisów w zakresie transportu drogowego” oznacza naruszenie, które moŜe prowadzić do utraty dobrej reputacji zgodnie z art. 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr .../2009∗ lub do czasowego albo trwałego cofnięcia licencji.

Rozdział II Przewóz międzynarodowy


Wykonywanie przewozów międzynarodowych wymaga posiadania licencji wspólnotowej oraz, jeśli kierowca jest obywatelem państwa trzeciego, zaświadczenia dla kierowcy.

Artykuł 4 Licencja wspólnotowa

1. Licencja wspólnotowa wydawana jest przez państwo członkowskie, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, kaŜdemu przewoźnikowi wykonującemu zarobkowo drogowy przewóz rzeczy, który to przewoźnik:

a) ma siedzibę w tym państwie członkowskim zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym oraz krajowymi przepisami tego państwa członkowskiego; oraz

∗ Dz.U.: proszę wstawić numer rozporządzenia z motywu 22.

91 /PE 425.402

PL

b) zgodnie z przepisami wspólnotowymi oraz krajowymi przepisami tego państwa członkowskiego dotyczącymi dostępu do zawodu przewoźnika drogowego rzeczy, jest uprawniony w państwie członkowskim siedziby do wykonywania międzynarodowego przewozu drogowego rzeczy.

2. Licencja wspólnotowa udzielana jest przez właściwe organy państwa członkowskiego siedziby na okres niedłuŜszy niŜ dziesięć lat z moŜliwością jego przedłuŜenia.

Licencje wspólnotowe i kopie poświadczone za zgodność z oryginałem wydane przed dniem niniejszego rozporządzenia obowiązują do dnia wygaśnięcia ich waŜności.

Komisja dostosowuje okres waŜności licencji wspólnotowej do postępu technicznego, w szczególności do krajowych rejestrów elektronicznych przedsiębiorstw transportu drogowego, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (WE) nr .../2009∗. Środki te mają na celu zmianę innych niŜ istotne elementów niniejszego rozporządzenia i przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 15 ust. 2.

3. Państwo członkowskie siedziby wydaje posiadaczowi oryginał licencji wspólnotowej, który jest przechowywany przez przewoźnika, oraz taką liczbę kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem, jaka odpowiada liczbie pojazdów, którymi dysponuje posiadacz licencji wspólnotowej, bez względu na to czy jest on ich właścicielem, czy posiadaczem na przykład na podstawie umowy najmu z opcją zakupu, najmu lub leasingu.

4. Licencja wspólnotowa i jej kopie poświadczone za zgodność z oryginałem są zgodne z wzorem zawartym w załączniku II, który określa równieŜ warunki dotyczące korzystania z niej. Zawiera ona co najmniej dwie cechy zabezpieczające wymienione w załączniku I.

Komisja dostosowuje załączniki I i II do postępu technicznego. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 15 ust. 2.

5. Licencja wspólnotowa i jej poświadczone za zgodność z oryginałem kopie są opatrzone pieczęcią organu wydającego, podpisem i numerem seryjnym. Numery seryjne licencji wspólnotowej oraz jej kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem wpisuje się do krajowego rejestru elektronicznego przewoźników drogowych jako część zbioru danych dotyczących przewoźnika.

6. Licencja wspólnotowa udzielana jest na rzecz określonego przewoźnika i nie moŜe być przenoszona. Poświadczone za zgodność z oryginałem kopie licencji wspólnotowej przechowywane są w kaŜdym pojeździe przewoźnika i muszą być okazywane na kaŜde Ŝądanie upowaŜnionego funkcjonariusza słuŜb kontrolnych.

W przypadku zestawu pojazdów poświadczona za zgodność z oryginałem kopia znajduje się w pojeździe silnikowym. Obejmuje ona zestaw pojazdów, nawet jeśli przyczepa lub półprzyczepa nie jest zarejestrowana lub nie jest dopuszczona do ruchu w imieniu posiadacza licencji lub jeśli jest zarejestrowana lub dopuszczona do ruchu w innym państwie członkowskim.


92 /PE 425.402

PL

Artykuł 5 Zaświadczenie dla kierowcy

1. Zaświadczenie dla kierowcy jest wydawane przez państwo członkowskie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem kaŜdemu przewoźnikowi, który:

a) jest posiadaczem licencji wspólnotowej; oraz

b) albo w sposób legalny zatrudnia w tym państwie członkowskim kierowcę, który nie jest obywatelem państwa członkowskiego ani rezydentem długoterminowym w rozumieniu dyrektywy Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi1 albo w sposób legalny korzysta z usług kierowcy, który nie jest obywatelem państwa członkowskiego ani rezydentem długoterminowym w rozumieniu dyrektywy 2003/109/WE, pozostającego w dyspozycji tego przewoźnika zgodnie z warunkami zatrudnienia i kształcenia zawodowego określonymi w tym państwie członkowskim:

(i) na mocy przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych; oraz w odpowiednich przypadkach;

(ii) na mocy układów zbiorowych, zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie w tym państwie członkowskim.

2. Zaświadczenie dla kierowcy jest wydawane przez właściwe organy państwa członkowskiego siedziby przewoźnika na wniosek posiadacza licencji wspólnotowej kaŜdemu kierowcy, który nie jest obywatelem państwa członkowskiego ani rezydentem długoterminowym w rozumieniu dyrektywy Rady 2003/109/WE i jest przez tego przewoźnika legalnie zatrudniony, lub kaŜdemu kierowcy pozostającemu w jego dyspozycji, który nie jest obywatelem państwa członkowskiego ani rezydentem długoterminowym w rozumieniu tej dyrektywy. KaŜde zaświadczenie dla kierowcy poświadcza, Ŝe kierowca w nim wskazany jest zatrudniony zgodnie z warunkami określonymi w ust. 1.

3. Zaświadczenie dla kierowcy jest zgodne z wzorem określonym w załączniku III. Zawiera ono przynajmniej dwie cechy zabezpieczające wymienione w załączniku I.

4. Komisja dostosowuje załącznik II do postępu technicznego. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 15 ust. 2.

5. Zaświadczenie dla kierowcy opatruje się pieczęcią organu wydającego, podpisem oraz numerem seryjnym. Numer seryjny zaświadczenia dla kierowcy moŜna wpisać do krajowego rejestru elektronicznego przewoźników drogowych jako część zbioru danych dotyczących przewoźnika, który udostępnia je wskazanemu w zaświadczeniu kierowcy.

6. Zaświadczenie dla kierowcy naleŜy do przewoźnika, który przekazuje je do dyspozycji kierowcy wskazanemu w zaświadczeniu, podczas gdy kierowca prowadzi pojazd korzystając z licencji wspólnotowej wydanej temu przewoźnikowi. Poświadczona za zgodność z oryginałem kopia zaświadczenia dla kierowcy wydanego przez właściwe organy państwa członkowskiego siedziby przewoźnika jest przechowywana w lokalu

1 Dz.U. L 16 z 23.1.2004, s. 44.

93 /PE 425.402

PL

przewoźnika. Zaświadczenie to jest okazywane na Ŝądanie upowaŜnionego funkcjonariusza słuŜb kontrolnych.

7. Zaświadczenie dla kierowcy wydawane jest na okres określony przez wydające państwo członkowskie, który wynosi nie więcej niŜ pięć lat. Zaświadczenia dla kierowców wydane przed dniem rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia zachowują waŜność do dnia wygaśnięcia ich waŜności.

Zaświadczenie dla kierowcy jest waŜne jedynie gdy spełnione są warunki, na których zostało wydane. Państwa członkowskie podejmują właściwe środki mające na celu zapewnienie niezwłocznego zwrotu zaświadczenia organom wydającym przez przewoźnika w przypadku gdy powyŜsze warunki przestaną być spełniane.

Artykuł 6 Weryfikacja warunków

1. W kaŜdym przypadku, gdy złoŜony został wniosek o licencję wspólnotową lub wniosek o przedłuŜenie licencji wspólnotowej zgodnie z art. 4 ust. 2, właściwe organy państwa członkowskiego siedziby sprawdzają, czy przewoźnik spełnia lub czy w dalszym ciągu spełnia warunki określone w art. 4 ust. 1.

2. Właściwe organy państwa członkowskiego siedziby regularnie sprawdzają, przez prowadzenie corocznych kontroli obejmujących co najmniej 20 % waŜnych zaświadczeń dla kierowców wydanych w tym państwie członkowskim, czy nadal są spełniane warunki, o których mowa w art. 5 ust. 1, i na podstawie których zostało wydane zaświadczenie dla kierowcy.

Artykuł 7 Odmowa wydania i cofnięcie licencji wspólnotowej oraz zaświadczenia dla kierowcy

1. JeŜeli warunki określone w art. 4 ust. 1 lub te, o których mowa w art. 5 ust. 1, nie są spełnione, właściwe organy państwa członkowskiego siedziby przewoźnika wydają zawierającą uzasadnienie decyzję o odmowie wydania lub przedłuŜenia waŜności licencji wspólnotowej lub o odmowie wydania zaświadczenia dla kierowcy.

2. Właściwe organy cofają licencję wspólnotową lub zaświadczenie dla kierowcy w przypadku, gdy posiadacz:

a) przestał spełniać warunki określone w art. 4 ust. 1 lub te, o których mowa w art. 5 ust. 1, lub

b) podał nieprawdziwe informacje we wniosku o licencję wspólnotową lub zaświadczenie dla kierowcy.

94 /PE 425.402

PL

Rozdział III Przewóz kabotaŜowy


1. KaŜdy przewoźnik zarobkowego transportu drogowego rzeczy posiadający licencję wspólnotową, którego kierowca, jeśli jest obywatelem państwa trzeciego, posiada zaświadczenie dla kierowcy, jest uprawniony na warunkach określonych w niniejszym rozdziale do wykonywania przewozów kabotaŜowych.

2. Po dostarczeniu rzeczy w przychodzącym ruchu międzynarodowym, przewoźnikom drogowym, o których mowa w ust. 1, zezwala się na wykonywanie tym samym pojazdem lub, w przypadku zestawu pojazdów, pojazdem silnikowym tego pojazdu, do trzech przewozów kabotaŜowych będących następstwem transportu międzynarodowego z innego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego do przyjmującego państwa członkowskiego. Ostatni rozładunek rzeczy w trakcie przewozu kabotaŜowego przed opuszczeniem przyjmującego państwa członkowskiego ma miejsce w ciągu siedmiu dni od ostatniego rozładunku w przyjmującym państwie członkowskim w ramach dostawy rzeczy w przychodzącym ruchu międzynarodowym.

W terminie, o którym mowa w akapicie pierwszym, przewoźnicy mogą wykonywać niektóre lub wszystkie przewozy kabotaŜowe dozwolone zgodnie z tym akapitem w którymkolwiek państwie członkowskim, pod warunkiem, Ŝe są one ograniczone do jednego przewozu kabotaŜowego na państwo członkowskie w ciągu trzech dni od wjazdu bez ładunku na terytorium tego państwa członkowskiego.

3. Krajowe przewozy drogowe wykonywane w przyjmującym państwie członkowskim przez przewoźnika niemającego siedziby w tym państwie uznaje się za zgodne z niniejszym rozporządzeniem, jeśli przewoźnik moŜe przedstawić wyraźny dowód potwierdzający przewóz w przychodzącym ruchu międzynarodowym oraz kaŜdy kolejny wykonany przewóz kabotaŜowy.

Dowód, o którym mowa w akapicie pierwszym, obejmuje następujące dane dla kaŜdego przewozu:

a) nazwę, adres i podpis nadawcy;

b) nazwę, adres i podpis przewoźnika;

c) nazwę i adres odbiorcy, jak równieŜ po dokonaniu dostawy - jego podpis oraz datę dostawy rzeczy;

d) miejsce i datę odbioru rzeczy oraz miejsce ich przeznaczenia;

e) nazwę będącą w powszechnym uŜyciu określającą charakter rzeczy oraz metodę pakowania, a takŜe, w przypadku rzeczy niebezpiecznych, ich ogólnie przyjętą nazwę oraz liczbę opakowań i ich specjalne oznaczenia oraz numery;

f) masę brutto rzeczy lub ich ilość określoną w inny sposób;

g) numery rejestracyjne pojazdu silnikowego i przyczepy.

95 /PE 425.402

PL

4. W celu udowodnienia, Ŝe warunki określone w niniejszym artykule zostały spełnione, nie wymaga się Ŝadnych dodatkowych dokumentów.

5. KaŜdy przewoźnik uprawniony w państwie członkowskim siedziby zgodnie z przepisami tego państwa członkowskiego, do prowadzenia zarobkowego transportu drogowego rzeczy określonych w art. 1 ust. 5 lit. a), b) i c), moŜe, zgodnie z warunkami określonymi w niniejszym rozdziale, wykonywać, w stosownym przypadku, przewozy kabotaŜowe tego samego rodzaju lub przewozy kabotaŜowe pojazdami tej samej kategorii.

6. Dopuszczalność wykonywania przewozów kabotaŜowych w ramach usług transportowych, o których mowa w art. 1 ust. 5 lit. d) i e), nie podlega Ŝadnym ograniczeniom.

Artykuł 9 Przepisy dotyczące przewozów kabotaŜowych

1. O ile przepisy wspólnotowe nie stanowią inaczej, wykonywanie przewozów kabotaŜowych podlega przepisom ustawowym, wykonawczym i administracyjnym przyjmującego państwa członkowskiego w następujących kwestiach:

a) zasad dotyczących umowy przewozu;

b) masy i wymiarów pojazdów drogowych;

c) wymogów związanych z przewozem określonych kategorii rzeczy, w szczególności rzeczy niebezpiecznych, szybko psujących się artykułów Ŝywnościowych oraz Ŝywych zwierząt;

d) czasu prowadzenia pojazdu i okresów odpoczynku kierowcy;

e) podatku od wartości dodanej (VAT) od usług transportowych.

Masa i wymiary, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b) mogą, w odpowiednich przypadkach, przekraczać wartości obowiązujące w państwie członkowskim siedziby przewoźnika, jednak w Ŝadnym przypadku nie mogą przekraczać limitów ustalonych przez przyjmujące państwo członkowskie dla ruchu krajowego lub charakterystyki technicznej podanej w dowodach, o których mowa w art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 96/53/WE ustanawiającej dla niektórych pojazdów drogowych poruszających się na terytorium Wspólnoty maksymalne dopuszczalne wymiary w ruchu krajowym i międzynarodowym oraz maksymalne dopuszczalne obciąŜenia w ruchu międzynarodowym1.

2. Przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, o których mowa w ust. 1, stosowane są wobec przewoźników niemających siedziby w danym państwie członkowskim na tych samych warunkach, jakie obowiązują przewoźników posiadających siedzibę w przyjmującym państwie członkowskim, aby zapobiec wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynaleŜność państwową lub miejsce siedziby.

1 Dz.U. L 235 z 17.9.1996, s. 59.

96 /PE 425.402

PL

Artykuł 10 Procedura ochronna

1. W przypadku powaŜnych zakłóceń na krajowym rynku transportowym na danym obszarze geograficznym spowodowanych lub wzmoŜonych przez kabotaŜ, kaŜde państwo członkowskie moŜe zwrócić się do Komisji o przyjęcie środków ochronnych i przekazuje jej niezbędne informacje oraz powiadamia ją, jakie działania zamierza podjąć wobec przewoźników mających siedzibę w państwie członkowskim.

2. Na uŜytek ust. 1:

„powaŜne zakłócenie krajowego rynku transportowego na danym obszarze

geograficznym” oznacza wystąpienie specyficznych dla tego rynku problemów

powodujących powaŜną i potencjalnie trwałą nadwyŜkę podaŜy nad popytem, z którą

wiąŜe się zagroŜenie równowagi finansowej i dla przetrwania licznych

przedsiębiorstw wykonujących przewozy drogowe,

„obszar geograficzny” oznacza obszar obejmujący całe terytorium państwa

członkowskiego lub jego część lub rozciągający się na całość lub w część terytorium

innych państw członkowskich.

3. Komisja bada sytuację, w szczególności na podstawie odpowiednich danych i, po konsultacji z komitetem, o którym mowa w art. 15 ust. 1, w terminie miesiąca od wpłynięcia wniosku państwa członkowskiego podejmuje decyzję, czy niezbędne są środki ochronne, a w razie konieczności przyjmuje je.

Środki te mogą obejmować czasowe wyłączenie danego obszaru z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia.

Środki podjęte zgodnie z niniejszym artykułem pozostają w mocy przez okres nie dłuŜszy niŜ sześć miesięcy, który moŜe zostać jednokrotnie przedłuŜony o taki sam okres.

Komisja niezwłocznie powiadamia państwa członkowskie i Radę o wszelkich decyzjach podjętych na mocy niniejszego ustępu.

4. JeŜeli Komisja podejmie decyzję o przyjęciu środków ochronnych dotyczących co najmniej jednego państwa członkowskiego, właściwe organy tych państw członkowskich zobowiązane są do podjęcia środków o równowaŜnym zakresie w odniesieniu do przewoźników mających siedzibę na ich terytorium i powiadamiają o tym Komisję. Środki te są stosowane najpóźniej od tego samego dnia, od którego zastosowanie mają środki ochronne przyjęte przez Komisję.

5. KaŜde państwo członkowskie moŜe przekazać decyzję Komisji podjętą zgodnie z ust. 3 Radzie w terminie 30 dni po powiadomieniu o niej. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną w ciągu 30 dni od tego przekazania lub w przypadku gdy decyzje przekazało kilka państw członkowskich od dokonania pierwszego przekazania, moŜe podjąć decyzję odmienną.

97 /PE 425.402

PL

Do decyzji Rady zastosowanie mają okresy obowiązywania określone w ust. 3 akapit trzeci. Właściwe organy danych państw członkowskich są zobowiązane do podjęcia środków o równowaŜnym zakresie w odniesieniu do przewoźników mających siedzibę na ich terytorium i powiadomienia o tym Komisji. JeŜeli Rada nie podejmie decyzji w terminie przewidzianym w pierwszym akapicie, decyzja Komisji staje się ostateczna.

6. W przypadku, gdy Komisja uzna, iŜ okres obowiązywania środków, o których mowa w ust. 3, wymaga przedłuŜenia, przedkłada wniosek Radzie, która podejmuje decyzję w tej sprawie większością kwalifikowaną.

Rozdział IV Wzajemna pomoc i sankcje


Państwa członkowskie pomagają sobie wzajemnie w zapewnieniu stosowania niniejszego rozporządzenia i jego monitorowania. Dokonują one wymiany informacji za pośrednictwem krajowych punktów kontaktowych ustanowionych zgodnie z art. 18 rozporządzenia (WE) nr .../2009∗.

Artykuł 12 Karanie naruszeń przez państwo członkowskie siedziby

1. W przypadku powaŜnego naruszenia przepisów wspólnotowych w zakresie transportu drogowego popełnionego lub stwierdzonego w jakimkolwiek państwie członkowskim właściwe organy państwa członkowskiego siedziby przewoźnika, który dopuścił się takich naruszeń, podejmują odpowiednie dla danego przypadku działania – w tym wystosowują ostrzeŜenie, o ile przewiduje to prawo krajowe – które mogą, między innymi, prowadzić do nałoŜenia następujących sankcji administracyjnych:

a) czasowego lub trwałego cofnięcia niektórych lub wszystkich poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii licencji wspólnotowej;

b) czasowego lub trwałego cofnięcia licencji wspólnotowej.

Sankcje te mogą być określane po podjęciu ostatecznej decyzji w danej sprawie i uwzględniają wagę naruszenia, którego dopuścił się posiadacz licencji wspólnotowej, oraz całkowitą liczbę posiadanych przez niego w związku z międzynarodowym ruchem drogowym poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii tej licencji.

2. W przypadku powaŜnego naruszenia obejmującego wszelkie przypadki niewłaściwego wykorzystywania zaświadczeń dla kierowców, właściwe organy państwa członkowskiego siedziby przewoźnika, który dopuścił się takiego naruszenia, nakładają na niego odpowiednie sankcje, takie jak:

a) zawieszenie wydawania zaświadczeń dla kierowców;

b) cofnięcie zaświadczeń dla kierowców;


98 /PE 425.402

PL

c) uzaleŜnienie wydania zaświadczeń dla kierowców od dodatkowych warunków w celu zapobieŜenia niewłaściwemu wykorzystaniu;

d) czasowe lub trwałe cofnięcie niektórych lub wszystkich poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii licencji wspólnotowej;

e) czasowe lub trwałe cofnięcie licencji wspólnotowej.

Sankcje te mogą być określone po podjęciu ostatecznej decyzji w danej sprawie i uwzględniają wagę naruszenia którego dopuścił się posiadacz licencji wspólnotowej.

3. Właściwe organy państwa członkowskiego siedziby przewoźnika, tak szybko jak to moŜliwe, a najpóźniej w ciągu sześciu tygodni po podjęciu ostatecznej decyzji w sprawie, informują właściwe organy państwa członkowskiego, w którym stwierdzono naruszenia, czy nałoŜono sankcje zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu i jakie to są sankcje.

Jeśli nie nałoŜono takich sankcji, właściwe organy państwa członkowskiego siedziby podają tego przyczyny.

4. Właściwe organy zapewniają, aby całość nałoŜonych na przewoźnika sankcji była proporcjonalna do naruszenia lub naruszeń, w związku z którymi je nałoŜono, uwzględniając wszelkie sankcje nałoŜone w państwie członkowskim, w którym stwierdzono naruszenie.

5. Właściwe organy państwa członkowskiego siedziby przewoźnika mogą równieŜ, zgodnie ze swoim prawem krajowym, wszcząć przeciwko danemu przewoźnikowi postępowanie przed właściwym sądem krajowym. Informacja o decyzjach podjętych w tym zakresie przekazywana jest właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego.

6. Państwa członkowskie zapewniają przewoźnikom prawo do odwołania się od kaŜdej sankcji administracyjnej nałoŜonej na nich zgodnie z niniejszym artykułem.

Artykuł 13 Karanie naruszeń przez przyjmujące państwo członkowskie

1. W przypadku gdy właściwe organy państwa członkowskiego uzyskały informację o powaŜnym naruszeniu niniejszego rozporządzenia lub przepisów wspólnotowych w zakresie transportu drogowego przez przewoźnika niemającego tam siedziby, państwo członkowskie, na którego terytorium naruszenie zostało stwierdzone, przekazuje moŜliwie jak najszybciej, lecz nie później niŜ w ciągu sześciu tygodni od ostatecznej decyzji w tej sprawie właściwym organom państwa członkowskiego siedziby przewoźnika, następujące informacje:

a) opis naruszenia oraz datę i godzinę jego popełnienia;

b) kategorię, rodzaj oraz wagę naruszenia; oraz

c) nałoŜone i wykonane sankcje.

Właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego mogą zaŜądać od właściwych organów państwa członkowskiego siedziby nałoŜenia sankcji administracyjnych zgodnie z art. 12.

99 /PE 425.402

PL

2. Nie naruszając moŜliwości wszczęcia postępowania karnego, właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego uprawnione są do nałoŜenia sankcji na przewoźnika niemającego tam siedziby w tym państwie, który podczas przewozu kabotaŜowego na terytorium tego państwa naruszył niniejsze rozporządzenie lub wspólnotowe albo krajowe przepisy w zakresie transportu drogowego. Sankcje te nie mogą mieć charakteru dyskryminującego. Sankcje te mogą obejmować między innymi upomnienie lub, w przypadku powaŜnego naruszenia, tymczasowy zakaz wykonywania przewozów kabotaŜowych na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego, w którym miało miejsce naruszenie.

3. Państwa członkowskie zapewniają przewoźnikom prawo do odwołania się od sankcji administracyjnych nałoŜonych na nich zgodnie z niniejszym artykułem.

Artykuł 14 Wpis do krajowych rejestrów elektronicznych

Państwa członkowskie zapewniają wpisanie do krajowego rejestru elektronicznego wszelkich powaŜnych naruszeń przepisów wspólnotowych w zakresie transportu drogowego, których dopuścili się przewoźnicy mający siedzibę na ich terytorium, , które to naruszenia doprowadziły do nałoŜenia kar przez którekolwiek państwo członkowskie lub do czasowego lub trwałego cofnięcia licencji wspólnotowej. Wpisy do rejestru odnoszące się do tymczasowego lub trwałego cofnięcia licencji wspólnotowej pozostają w bazie danych przez okres dwóch lat od daty upływu okresu cofnięcia, w przypadku cofnięcia tymczasowego, lub od daty cofnięcia, w przypadku cofnięcia trwałego.

Rozdział V Wykonanie


1. Komisję wpiera komitet ustanowiony na podstawie art. 18 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1 do 4 i ust. 5 lit. b) oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Artykuł 16 Sankcje

Państwa członkowskie określają zasady dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia ich stosowania. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie informują Komisję o tych przepisach w terminie do ...∗ oraz powiadamiają ją niezwłocznie o kaŜdej późniejszej zmianie mającej na nie wpływ. Państwa członkowskie zapewniają stosowanie wszystkich takich środków bez dyskryminacji ze względu na przynaleŜność państwową przewoźnika lub miejsce jego siedziby.

∗ Dz.U.: 2 lata od daty wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia.

100 /PE 425.402

PL


1. Co dwa lata państwa członkowskie powiadamiają Komisję o liczbie przewoźników posiadających licencję wspólnotową w dniu 31 grudnia poprzedniego roku oraz o liczbie poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii odpowiadającej liczbie pojazdów w ruchu w tym dniu.

2. Państwa członkowskie informują równieŜ Komisję o liczbie zaświadczeń dla kierowców wydanych w poprzednim roku kalendarzowym, jak równieŜ liczbie zaświadczeń dla kierowców w obiegu w dniu 31 grudnia tego samego roku.

3. Komisja przygotowuje sprawozdanie dotyczące stanu wspólnotowego rynku transportu drogowego do końca 2013 r. Sprawozdanie obejmuje analizę sytuacji rynkowej, w tym ocenę skuteczności kontroli oraz rozwój sytuacji w zakresie warunków pracy w zawodzie, jak równieŜ ocenę, czy harmonizacja przepisów między innymi w dziedzinie wdraŜania, opłat nakładanych na uŜytkowników dróg, jak i przepisów dotyczących kwestii socjalnych i bezpieczeństwa posunęła się wystarczająco daleko, by moŜna przewidzieć dalsze otwarcie wewnętrznych rynków przewozów drogowych, w tym przewozów kabotaŜowych.

Rozdział VI Przepisy końcowe

Artykuł 18 Uchylenia

Niniejszym uchyla się rozporządzenia (EWG) nr 881/92 i (EWG) nr 3118/93 oraz dyrektywę 2006/94/WE. Odesłania do uchylonych rozporządzeń i dyrektywy uznaje się za odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji zawartą w załączniku IV.


Niniejsze rozporządzenie wchodzi w Ŝycie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Rozporządzenie stosuje się od dnia …∗ z wyjątkiem art. 8 i 9, które wchodzą w Ŝycie sześć miesięcy po opublikowaniu niniejszego rozporządzenia.....


Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący

∗ Dz.U.: 2 lata od daty wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia.

101 /PE 425.402

PL

102 /PE 425.402

PL

ZAŁĄCZNIK I

Cechy bezpieczeństwa licencji wspólnotowej i zaświadczenia dla kierowcy

Licencja wspólnotowa musi mieć przynajmniej dwa spośród następujących zabezpieczeń:

– hologram;

– specjalne włókna w papierze, które stają się widoczne w świetle ultrafioletowym;

– co najmniej jedną linię mikrodruku (litery widocznie tylko przy uŜyciu szkła

powiększającego i niemoŜliwe do odtworzenia przez fotokopiarki);

– wyczuwalne w dotyku litery, symbole lub wzory;

– podwójna numeracja: numer seryjny licencji wspólnotowej lub jej poświadczonej kopii

oraz, w kaŜdym przypadku, numer wydania;

– zabezpieczający wzór tła z drukowanym drobnym giloszem i drukiem irysowym.

103 /PE 425.402

PL

ZAŁĄCZNIK II Model licencji wspólnotowej

WSPÓLNOTA EUROPEJSKA (a)

(Papier celulozowy w kolorze jasnoniebieskim Pantone, o formacie DIN A4, 100g/m2 lub więcej)

(Pierwsza strona licencji)


Państwo wydające licencję Znak wyróŜniający(1) Nazwa właściwego organu lub podmiotu

LICENCJA nr …

(lub)

POŚWIADCZONA ZA ZGODNOŚĆ Z ORYGINAŁEM KOPIA nr

dotycząca międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy

• • .................................................................................................................

• ....................................................................................................................................................

104 /PE 425.402

PL

.........................................

do wykonywania międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy na wszelkich trasach, dla przewozów lub części przewozów realizowanych zarobkowo na terytorium Wspólnoty, jak określono w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr …/2009 z dnia... w sprawie wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych (przekształcenie)* oraz zgodnie z postanowieniami ogólnymi niniejszej licencji.

• ............................................................................................................................................................

• Niniejsza licencja jest waŜna od...........................................

• do......................................................

• Wydano w............................................................,

• dnia.........................................................................................................

(3) ................................................................. ______________ (1) Znakami wyróŜniającymi państw członkowskich są: (B) Belgia, (BG) Bułgaria, (CZ) Republika Czeska, (DK) Dania, (D)

Niemcy, (EST) Estonia, (IRL) Irlandia, (GR) Grecja, (E) Hiszpania, (F) Francja, (I) Włochy, (CY) Cypr, (LV) Łotwa, (LT) Litwa, (L) Luksemburg, (H) Węgry, (MT) Malta, (NL) Niderlandy, (A) Austria, (PL) Polska, (P) Portugalia, (RO) Rumunia, (SLO) Słowenia, (SK) Słowacja, (FIN) Finlandia, (S) Szwecja, (UK) Zjednoczone Królestwo.

(2) Imię i nazwisko, nazwa lub firma oraz pełny adres przewoźnika. (3) Podpis i pieczęć właściwego organu lub podmiotu wydającego licencję.

* Dz.U.: proszę wstawić numer niniejszego rozporządzenia.

105 /PE 425.402

PL

(b)

(DRUGA STRONA LICENCJI)


POSTANOWIENIA OGÓLNE

Niniejsza licencja została wydana na mocy rozporządzenia (WE) nr.../2009∗. Niniejsza licencja uprawnia do prowadzenia międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy na wszystkich trasach, dla przewozów lub części przewozów realizowanych zarobkowo na terytorium Wspólnoty, w odpowiednich przypadkach, z zastrzeŜeniem warunków określonych w niniejszej licencji:

– w przypadku gdy miejsce wyjazdu i miejsce przyjazdu znajdują się w dwóch róŜnych państwach

członkowskich, z tranzytem przez jedno lub więcej państw członkowskich lub państw trzecich albo bez

takiego tranzytu,

– z państwa członkowskiego do państwa trzeciego lub w odwrotnym kierunku, z tranzytem przez jedno lub

więcej państw członkowskich lub państw trzecich albo bez takiego tranzytu,

– między państwami trzecimi z tranzytem przez terytorium jednego lub więcej państw członkowskich,

a takŜe przejazdy bez ładunku w związku z takimi przewozami. W przypadku przewozu z państwa członkowskiego do państwa trzeciego lub w odwrotnym kierunku, niniejsza licencja jest waŜna na część przejazdu realizowaną na terytorium Wspólnoty. WaŜna jest w państwie członkowskim załadunku lub rozładunku, wyłącznie po zawarciu niezbędnej umowy między Wspólnotą a danym państwem trzecim, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr .../2009∗.


106 /PE 425.402

PL

Licencja jest imienna i nie moŜe być przenoszona. Niniejsze licencja moŜe zostać cofnięta przez właściwy organ państwa członkowskiego, który ją wydał, w szczególności w przypadku, gdy przewoźnik:

– nie spełnia wszystkich warunków dotyczących korzystania z licencji,

– podał nieprawdziwe informacje dotyczące danych wymaganych do wydania lub przedłuŜenia waŜności

licencji.

Oryginał licencji musi być przechowywany przez przewoźnika. Poświadczona za zgodność z oryginałem kopię licencji musi być przechowywana w pojeździe(1). W przypadku zestawu pojazdów, licencja musi znajdować się w pojeździe silnikowym. Obejmuje ona zestaw pojazdów, nawet jeśli przyczepa lub półprzyczepa nie jest zarejestrowana lub nie jest dopuszczona do ruchu w imieniu posiadacza licencji lub jeśli jest zarejestrowana lub dopuszczona do ruchu w innym państwie członkowskim. Licencja musi być okazywana na Ŝądanie upowaŜnionego funkcjonariusza słuŜb kontrolnych. Na terytorium kaŜdego państwa członkowskiego posiadacz licencji musi przestrzegać przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne obowiązujące w tym państwie, w szczególności dotyczące transportu i ruchu drogowego. _______________ (1) „Pojazd” oznacza pojazd silnikowy zarejestrowany w państwie członkowskim lub teŜ zestaw pojazdów, spośród których

przynajmniej pojazd silnikowy jest zarejestrowany w państwie członkowskim i które są przeznaczone wyłącznie do przewozu rzeczy.

107 /PE 425.402

PL

ZAŁĄCZNIK III

Wzór zaświadczenia dla kierowcy


(a)

(Kolor róŜowy Pantone, format DIN A4; papier celulozowy, 100 g/m2 lub więcej)

108 /PE 425.402

PL

(Pierwsza strona zaświadczenia)

(Tekst w języku(-ach) urzędowym(-ych) lub w jednym z języków urzędowych państwa członkowskiego wydającego zaświadczenie)

• Znak wyróŜniający państwo członkowskie (1) wydające zaświadczenie

• Nazwa właściwego organu lub podmiotu

ZAŚWIADCZENIE DLA KIEROWCY NR … do celów zarobkowego przewozu drogowego rzeczy

na podstawie licencji wspólnotowej

(Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 z dnia ... w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku przewozów drogowych (przekształcenie )∗)

Niniejsze zaświadczenie poświadcza, Ŝe na podstawie dokumentów okazanych przez: (2)………………………………………………………………………………………............................................................. ………..………………………………………………………….………………………………………………………………. Kierowca:

• Nazwisko i imię………………………………………………………………………………………………………………………

• Data i miejsce urodzenia………………………………………

• Obywatelstwo………………………………………………………..

• Rodzaj i numer dokumentu toŜsamości…………………………………………………………………………………………….

• Data wydania………………………………………………......

• Miejsce wydania………….……………………………………….

• Nr prawa jazdy…………………………………………………………………………………………………………………..

• Data wydania …………………………………………………

• Miejsce wydania………………….……………………………….

• Numer ubezpieczenia społecznego……………………………………………………………………………………………………...

jest zatrudniony, zgodnie z przepisami ustawowymi, wykonawczymi lub administracyjnymi oraz w odpowiednich przypadkach, układami zbiorowymi, zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie w następującym państwie członkowskim i na warunkach zatrudnienia i kształcenia zawodowego kierowców mających zastosowanie w tym państwie członkowskim, w celu wykonywania przewozów drogowych w tym państwie: …………………………………………………………………………………………………………………………………………(3) Uwagi szczegółowe………………………………………………………………………………………………………………………. ………………………………………………………………………………………………………………………………………….. …………………………………………………………………………………………………………………………………….


109 /PE 425.402

PL

• Niniejsze zaświadczenie jest waŜne od…………………………..

• do……………………………………………..………………..

• Wydano w ………………………………………………………..,

• w dniu …………………………………………..……………..

• • ………………..………………………………(4)

_______________ (1) Znakami wyróŜniającymi państw członkowskich są: (B) Belgia, (BG) Bułgaria, (CZ) Republika Czeska, (DK) Dania, (D)

Niemcy, (EST) Estonia, (IRL) Irlandia, (GR) Grecja, (E) Hiszpania, (F) Francja, (I) Włochy, (CY) Cypr, (LV) Łotwa, (LT) Litwa, (L) Luksemburg, (H) Węgry, (MT) Malta, (NL) Niderlandy, (A) Austria, (PL) Polska, (P) Portugalia, (RO) Rumunia, (SLO) Słowenia, (SK) Słowacja, (FIN) Finlandia, (S) Szwecja, (UK) Zjednoczone Królestwo.

(2) Nazwisko lub nazwa oraz pełny adres przewoźnika. (3) Nazwa państwa członkowskiego siedziby przewoźnika. (4) Podpis i pieczęć właściwego organu lub podmiotu wydającego zaświadczenie.

110 /PE 425.402

PL

(Druga strona zaświadczenia)

(Tekst w języku(-ach) urzędowym(-ych) lub w jednym z języków urzędowych państwa członkowskiego wydającego zaświadczenie)

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Niniejsze zaświadczenie zostało wydane na mocy rozporządzenia (WE) nr .../2009∗.

Niniejsze zaświadczenie poświadcza, Ŝe kierowca w nim wskazany jest zatrudniony zgodnie z przepisami ustawowymi, wykonawczymi lub administracyjnymi oraz w odpowiednich przypadkach, układami zbiorowymi, zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie w państwie członkowskim wskazanym w zaświadczeniu i na warunkach zatrudnienia i kształcenia zawodowego kierowców mających zastosowanie w tym państwie członkowskim w celu wykonywania przewozów drogowych w tym państwie.

Zaświadczenie dla kierowcy naleŜy do przewoźnika, który przekazuje je do dyspozycji kierowcy wskazanemu w zaświadczeniu, podczas gdy kierowca prowadzi pojazd(1) korzystając z licencji wspólnotowej wydanej temu przewoźnikowi. Zaświadczenie dla kierowcy nie moŜe być przenoszone. Zaświadczenie dla kierowcy jest waŜne jedynie gdy spełnione są warunki, na których zostało wydane oraz musi zostać niezwłocznie zwrócone przez przewoźnika organowi wydającemu, jeŜeli warunki te przestaną być spełniane.

Niniejsze zaświadczenie moŜe zostać cofnięte przez właściwy organ państwa członkowskiego, który je wydał, w szczególności w przypadku, gdy przewoźnik:

– nie spełnia wszystkich warunków korzystania z zaświadczenia;

– podał nieprawdziwe informacje dotyczące danych niezbędnych do wydania lub przedłuŜenia waŜności

zaświadczenia dla kierowcy;

Poświadczona za zgodność z oryginałem kopia zaświadczenia musi być przechowywana przez przewoźnika. Oryginał zaświadczenia musi być przechowywany w pojeździe i musi być okazywany na Ŝądanie upowaŜnionego funkcjonariusza słuŜb kontrolnych.

_______________ (1) „Pojazd” oznacza pojazd silnikowy zarejestrowany w państwie członkowskim lub teŜ zestaw pojazdów, spośród których

przynajmniej pojazd silnikowy jest zarejestrowany w państwie członkowskim i które są przeznaczone wyłącznie do przewozu rzeczy.


111 /PE 425.402

PL

ZAŁĄCZNIK IV

TABELA KORELACJI



Dyrektywa 2006/94/WE

rozporządzenie

art. 1 ust. 1 1

art. 1 ust. 2 2

art. 1 ust. 3 3

załącznik II art. 1 ust. 1 i 2, załącznik I; art. 2

5

art. 2 6

art. 2

art. 3 ust. 1

art. 3 ust. 2 1

art. 3 ust. 3 1

art. 4

art. 5 ust. 1 2

art. 5 ust. 2 3

art. 5 ust. 3 4

5

112 /PE 425.402

PL




rozporządzenie

art. 5 ust. 4, załącznik I

6

art. 5 ust. 5 2

art. 6 ust. 1 2

art. 6 ust. 2 2

art. 6 ust. 3 3

art. 6 ust. 4 6

art. 6 ust. 5 7

art. 7

art. 8 ust. 1 1

art. 8 ust. 2 2

art. 8 ust. 3 ust. 1


art. 9 ust. 1 i 2 ust. 6

art. 1 ust. 1 1

113 /PE 425.402

PL




rozporządzenie



art. 2

art. 3

art. 4

art. 5

art. 6 ust. 1 1

art. 6 ust. 2

art. 6 ust. 3 2

art. 6 ust. 4

art. 7

art. 10 ust. 1




art. 11a

114 /PE 425.402

PL




rozporządzenie


art. 8 ust. 4 akapit pierwszy i trzeci

art. 8 ust. 4 akapit drugi

ust. 4

art. 8 ust. 4 akapit 4 i 5

ust. 5

art. 9 ust. 3

art. 12

art. 13

art. 14 art. 10

art. 11

art. 15 art. 12 art. 4

art. 3

art. 5

załącznik II i III

115 /PE 425.402

PL




rozporządzenie

załącznik I II

załącznik III III

załącznik I

załącznik II

załącznik III

załącznik IV

116 /PE 425.402

PL

P6_TA-PROV(2009)0278

Charakterystyka energetyczna budynków (przekształcenie) ***I

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej charakterystyki energetycznej budynków (przekształcenie) (COM(2008)0780 – C6-0413/2008 – 2008/0223(COD))

(Procedura współdecyzji – przekształcenie)


– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0780),

– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 175 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C6-0413/2008),

– uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych57,

– uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 3 lutego 2009 r. skierowane do Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii zgodnie z art. 80 a ust. 3 Regulaminu,

– uwzględniając art. 80a i art. 51 swego Regulaminu,

– uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Prawnej (A6-0254/2009),

A. mając na uwadze, Ŝe grupa konsultacyjna słuŜb prawnych złoŜona z odpowiednich słuŜb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, Ŝe omawiany wniosek nie zawiera Ŝadnych zmian merytorycznych innych niŜ te określone jako takie we wniosku, oraz Ŝe w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów wcześniej przyjętych aktów wraz z tymi poprawkami wniosek ogranicza się do prostej kodyfikacji dotychczasowych dokumentów bez zmian merytorycznych,

1. zatwierdza wniosek Komisji w wersji uwzględniającej zalecenia grupy konsultacyjnej słuŜb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, z uwzględnieniem poniŜszych poprawek;

2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

57 Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

117 /PE 425.402

PL


Poprawka 1

Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 3 preambuły

Tekst proponowany przez Komisję Poprawka

(3) Zmniejszenie zuŜycia energii w sektorze budynków stanowi istotny element pakietu środków koniecznych do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych i realizacji postanowień Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, a takŜe do wywiązania się z innych europejskich i międzynarodowych zobowiązań w zakresie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, wykraczających poza rok 2012. Mniejsze zuŜycie energii ma równieŜ duŜe znaczenie dla zwiększenia bezpieczeństwa dostaw energii, wspierania rozwoju technicznego, a takŜe dla tworzenia moŜliwości zatrudnienia i moŜliwości rozwoju regionalnego, zwłaszcza na obszarach wiejskich.

(3) PoniewaŜ budynki odpowiadają za 40% całkowitego zuŜycia energii w UE, zmniejszenie zuŜycia energii i wykorzystanie energii ze źródeł odnawialnych w sektorze budynków stanowi istotny element pakietu środków koniecznych do ograniczenia zaleŜności energetycznej UE i emisji gazów cieplarnianych. Wraz ze zwiększonym zuŜyciem energii ze źródeł odnawialnych środki przyjęte na rzecz zmniejszenia zuŜycia energii w UE pozwolą UE na realizację postanowień Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz jej długookresowego zobowiązania się do utrzymania wzrostu globalnej temperatury poniŜej 2°C, a takŜe zobowiązania się do zmniejszenia do 2020 r. całości emisji gazów cieplarnianych o przynajmniej 20% poniŜej poziomu z 1990 r. i o 30% w przypadku międzynarodowego porozumienia. Mniejsze zuŜycie energii i większe wykorzystanie energii ze źródeł odnawialnych ma równieŜ duŜe znaczenie dla zwiększenia bezpieczeństwa dostaw energii, wspierania rozwoju technicznego, a takŜe dla tworzenia moŜliwości zatrudnienia i moŜliwości rozwoju regionalnego, zwłaszcza na obszarach wiejskich.

Poprawka 2

118 /PE 425.402

PL



(5) Na posiedzeniu Rady Europejskiej w marcu 2007 r. podkreślono konieczność poprawy efektywności energetycznej we Wspólnocie, tak aby osiągnąć cel, jakim jest obniŜenie do 2020 r. zuŜycia energii przez Wspólnotę o 20 %, oraz wezwano do dokładnego i szybkiego wdroŜenia priorytetów określonych w komunikacie Komisji „Plan działania na rzecz racjonalizacji zuŜycia energii: sposoby wykorzystania potencjału”. W planie działania wskazano istotne moŜliwości zaoszczędzenia energii w sposób opłacalny ekonomicznie w sektorze budynków. W rezolucji z dnia 31 stycznia 2008 r. Parlament Europejski wezwał do wzmocnienia przepisów dyrektywy 2002/91/WE.

(5) Na posiedzeniu Rady Europejskiej w marcu 2007 r. podkreślono konieczność poprawy efektywności energetycznej we Wspólnocie, tak aby osiągnąć cel, jakim jest obniŜenie do 2020 r. zuŜycia energii przez Wspólnotę o 20 %, oraz wezwano do dokładnego i szybkiego wdroŜenia priorytetów określonych w komunikacie Komisji „Plan działania na rzecz racjonalizacji zuŜycia energii: sposoby wykorzystania potencjału”. W planie działania wskazano istotne moŜliwości zaoszczędzenia energii w sposób opłacalny ekonomicznie w sektorze budynków. W rezolucji z dnia 31 stycznia 2008 r. Parlament Europejski wezwał do wzmocnienia przepisów dyrektywy 2002/91/WE, a takŜe wielokrotnie wzywał, ostatnio w swojej rezolucji w sprawie drugiego strategicznego przeglądu energetycznego, do wiąŜącego zobowiązania się do osiągnięcia celu, jakim jest zwiększenie do 2020 r. efektywności energetycznej o 20%. Ponadto w decyzji nr .../2009/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej podejmowania wspólnych wysiłków, w przypadku których istotna będzie efektywność energetyczna w sektorze budowlanym, określono krajowe wiąŜące cele w postaci zmniejszenia emisji CO2 poza ETS, a w dyrektywie 2009/.../WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych wzywa się do promowania efektywności energetycznej w kontekście wiąŜącego celu, którym jest osiągnięcie 20% udziału energii ze źródeł odnawialnych w całkowitym zuŜyciu energii w UE do 2020 r.

Poprawka 3

119 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 5a preambuły (nowy)


(5a) Na szczycie Rady Europejskiej w marcu 2007 r. potwierdzono zobowiązanie Wspólnoty do ogólnowspólnotowego rozwoju energii ze źródeł odnawialnych poprzez poparcie obowiązkowego celu, jakim jest osiągnięcie 20% udziału energii ze źródeł odnawialnych do 2020 r. Dyrektywa 2009/.../WE [w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych] określa wspólne ramy promowania energii ze źródeł odnawialnych. Podkreśla się w niej równieŜ konieczność wprowadzenia współczynnika związanego z energią ze źródeł odnawialnych w spełnianiu minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej w świetle przepisów dyrektywy 2002/91/WE w celu szybszego określenia minimalnych poziomów wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych w budynkach.

Poprawka 4



(9) Charakterystyka energetyczna budynków powinna być określana na podstawie metodologii, która moŜe być róŜna na poziomie krajowym i regionalnym i która obejmuje oprócz charakterystyki cieplnej inne czynniki, odgrywające coraz waŜniejszą rolę, takie jak rodzaj stosowanych instalacji grzewczych i klimatyzacyjnych, stosowanie odnawialnych źródeł energii , elementy pasywnego ogrzewania i chłodzenia, zacienienie, jakość powietrza wewnątrz budynku, odpowiednie światło naturalne oraz projekt budynku. Podstawą metodologii stosowanej do obliczenia charakterystyki energetycznej powinien

(9) Charakterystyka energetyczna budynków powinna być określana na podstawie wspólnej metodologii, z obiektywnymi zmiennymi uwzględniającymi regionalne róŜnice klimatyczne, i która obejmuje oprócz charakterystyki cieplnej inne czynniki, odgrywające coraz waŜniejszą rolę, takie jak rodzaj stosowanych systemów grzewczych, chłodzących i wentylacyjnych, odzysk ciepła, kontrolę stref, stosowanie odnawialnych źródeł energii, elementy pasywnego ogrzewania i chłodzenia, zacienienie, jakość powietrza wewnątrz budynku, odpowiednie światło naturalne oraz projekt budynku. Podstawą

120 /PE 425.402

PL

być nie tylko sezon grzewczy; metodologia ta powinna obejmować całoroczną charakterystykę energetyczną budynku.

metodologii stosowanej do obliczenia charakterystyki energetycznej powinien być nie tylko sezon grzewczy; metodologia ta powinna obejmować całoroczną charakterystykę energetyczną budynku. Metodologia ta powinna uwzględniać obowiązujące normy europejskie.

Poprawka 5



(12) Komisja powinna ustalić metodologię porównawczą dla celów obliczania optymalnego pod względem kosztów poziomu wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej. Państwa członkowskie powinny stosować tę metodologię do porównywania wyników z minimalnymi wymaganiami dotyczącymi charakterystyki energetycznej, które przyjęły. Wyniki tego porównania i dane uŜyte do osiągnięcia takich wyników naleŜy regularnie przekazywać Komisji. Sprawozdania te powinny umoŜliwić Komisji dokonanie oceny postępów państw członkowskich na drodze do ustalenia minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej na poziomie optymalnym pod względem kosztów oraz przedłoŜenie odnośnego sprawozdania. Po zakończeniu okresu przejściowego państwa członkowskie powinny stosować tę metodologię porównawczą, dokonując przeglądu swoich minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej.

(12) Komisja powinna ustalić wspólną metodologię do celów obliczania optymalnego pod względem kosztów poziomu wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej. Metodologia ta powinna być zgodna z metodologią wykorzystywaną w prawodawstwie Wspólnoty, mającą zastosowanie do wymagań dotyczących charakterystyki produktów, komponentów i systemów technicznych budynku, które składają się na dany budynek. Państwa członkowskie powinny stosować tę wspólną metodologię do przyjmowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej. Wyniki tego obliczania i dane uŜyte do osiągnięcia takich wyników naleŜy regularnie przekazywać Komisji. Sprawozdania te powinny umoŜliwić Komisji dokonanie oceny postępów państw członkowskich na drodze do ustalenia minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej na poziomie optymalnym pod względem kosztów oraz przedłoŜenie odnośnego sprawozdania. Państwa członkowskie powinny stosować tę metodologię, określając i dokonując przeglądu swoich minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej.

Poprawka 6

121 /PE 425.402

PL



(13) Budynki mają wpływ na długoterminowe zuŜycie energii, stąd teŜ nowe budynki powinny spełniać minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej, dostosowane do lokalnego klimatu. PoniewaŜ zastosowanie alternatywnych systemów zaopatrzenia w energię nie jest generalnie wykorzystywane w pełnym zakresie, naleŜy rozwaŜać techniczne, środowiskowe i ekonomiczne moŜliwości realizacji alternatywnych systemów zaopatrzenia w energię niezaleŜnie od wielkości budynku ;

(13) Budynki mają powaŜny wpływ na długoterminowe zuŜycie energii. Biorąc pod uwagę długi cykl renowacji istniejących budynków, nowe i istniejące juŜ budynki poddawane waŜniejszej renowacji powinny spełniać minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej, dostosowane do lokalnego klimatu. PoniewaŜ zastosowanie alternatywnych systemów zaopatrzenia w energię nie jest generalnie zbadane w pełnym zakresie, naleŜy rozwaŜać alternatywne systemy zaopatrzenia w energię w przypadku nowych i istniejących juŜ budynków niezaleŜnie od ich wielkości, zgodnie z zasadą uprzedniego upewnienia się, Ŝe potrzeby energetyczne w zakresie ogrzewania i chłodzenia zostały zmniejszone do minimalnego poziomu optymalnego pod względem kosztów.

Poprawka 7



(14) WaŜniejsze renowacje budynków istniejących , niezaleŜnie od ich wielkości , są okazją do podejmowania opłacalnych ekonomicznie działań dla poprawy charakterystyki energetycznej. Ze względu na opłacalność ekonomiczną powinno być moŜliwe ograniczenie minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej do odnowionych części, które są najistotniejsze dla charakterystyki energetycznej budynku.

(14) WaŜniejsze renowacje budynków istniejących, niezaleŜnie od ich wielkości, są okazją do podejmowania opłacalnych ekonomicznie działań dla poprawy charakterystyki energetycznej całego budynku. Wprowadzenie wymagań dotyczących podejmowania ekonomicznie opłacalnych środków zagwarantuje, Ŝe nie będą tworzone bariery, które mogłyby zniechęcić do przeprowadzania waŜniejszych renowacji.

Poprawka 8

122 /PE 425.402

PL



(14a) Badania pokazują, Ŝe sektor budowlany cierpi na niewydolność, która prowadzi do znacznie wyŜszych kosztów dla uŜytkownika końcowego od kosztów optymalnych. Z obliczeń wynika, Ŝe koszty budowy mogłyby zostać zmniejszone nawet o 30-35% dzięki ograniczeniu strat powstających w większości procesów budowlanych i w przypadku większości produktów. Niewydolność w sektorze budowlanym stwarza ogromne zagroŜenie dla osiągnięcia celów niniejszej dyrektywy, gdyŜ bezzasadnie wysokie koszty budowy i renowacji zmniejszają opłacalność ekonomiczną, a przez to efektywność energetyczną sektora. Aby zagwarantować naleŜyte stosowanie niniejszej dyrektywy, Komisja powinna ocenić funkcjonowanie rynku budowlanego i w formie sprawozdania przedstawić swoje wnioski i sugestie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Państwa członkowskie powinny dąŜyć do zapewnienia przejrzystości w ustalaniu cen w dziedzinie budowy i renowacji, a ponadto przyjmować odpowiednie środki na rzecz usuwania barier dla nowych podmiotów, zwłaszcza MŚP, w wejściu na rynek oraz w dostępie do odpowiedniego zaplecza i infrastruktury.

Poprawka 9

Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 14b preambuły (nowy)


(14b) W celu poprawienia efektywności energetycznej sprzętu gospodarstwa domowego oraz ogrzewania i chłodzenia naleŜy opracować i wprowadzić do uŜytku technologię informacyjną, która przyczyni

123 /PE 425.402

PL

się do promowania „inteligentnych” budynków.

Poprawka 10



(15) Konieczne są środki prowadzące do zwiększenia liczby budynków, które nie tylko spełniają minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej, ale są jeszcze bardziej energooszczędne. W tym celu państwa członkowskie powinny opracować plany krajowe mające na celu zwiększenie liczby budynków charakteryzujących się niskim lub zerowym poziomem emisji CO2 i zuŜycia energii pierwotnej oraz regularnie przedstawiać je Komisji.

(15) Konieczne są środki prowadzące do zwiększenia liczby budynków, które nie tylko spełniają minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej, ale zapewniają co najmniej optymalny pod względem kosztów poziom charakterystyki energetycznej. W tym celu państwa członkowskie powinny opracować plany krajowe mające na celu zwiększenie liczby budynków zuŜywających energię na poziomie zerowym netto oraz regularnie przedstawiać je Komisji.

Poprawka 11



(16a) NaleŜy zachęcać państwa członkowskie do przyjmowania środków uzupełniających środki określone w niniejszej dyrektywie w celu promowania większej efektywności energetycznej budynków. Środki takie mogą obejmować zachęty finansowe i fiskalne skierowane do przedsiębiorstw oraz właścicieli i najemców budynków, w tym obniŜenie stawki podatku VAT od usług związanych z renowacją.

Poprawka 12

124 /PE 425.402

PL



(16b) Państwa członkowskie powinny unikać uregulowań zniekształcających ceny energii dla konsumentów, które nie zachęcają do oszczędzania energii.

Poprawka 13



(17) Potencjalni nabywcy i najemcy budynku lub jego części powinni otrzymywać – dzięki świadectwu charakterystyki energetycznej – właściwe informacje dotyczące charakterystyki energetycznej budynku i praktyczne rady na temat moŜliwości jej poprawy. Świadectwo powinno równieŜ dostarczać informacji na temat faktycznego wpływu ogrzewania i chłodzenia na potrzeby energetyczne budynku, na zuŜycie energii pierwotnej i na emisję dwutlenku węgla.

(17) Potencjalni nabywcy i najemcy budynku lub jego części powinni otrzymywać – dzięki świadectwu charakterystyki energetycznej – właściwe informacje dotyczące charakterystyki energetycznej budynku i praktyczne rady na temat moŜliwości jej poprawy. Właściciele i najemcy budynków handlowych powinni równieŜ być zobowiązani do wymiany informacji na temat rzeczywistego zuŜycia energii w celu zagwarantowania, Ŝe dostępne są wszystkie dane do podjęcia świadomych decyzji dotyczących koniecznych ulepszeń. Świadectwo powinno równieŜ dostarczać informacji na temat faktycznego wpływu ogrzewania i chłodzenia na potrzeby energetyczne budynku, na zuŜycie energii pierwotnej i na emisję dwutlenku węgla. Właściciele budynku powinni mieć moŜliwość zwrócenia się o wydanie nowego lub zaktualizowanego świadectwa w kaŜdej chwili, nie tylko podczas wynajmowania, sprzedaŜy lub odnawiania budynków.

125 /PE 425.402

PL

Poprawka 14



(17a) Władze publiczne powinny dawać przykład i wdraŜać zalecenia zawarte w świadectwie charakterystyki energetycznej w okresie jego waŜności. Państwa członkowskie powinny zawrzeć w swoich planach krajowych środki na rzecz wspierania władz publicznych, aby umoŜliwić im wczesne przyjęcie ulepszeń z zakresu efektywności energetycznej oraz wdroŜenie zaleceń zawartych w świadectwie charakterystyki energetycznej w okresie jego waŜności. Podczas opracowywania planów krajowych państwa członkowskie powinny konsultować się z przedstawicielami władz lokalnych i regionalnych.

Poprawka 15



(17b) Zgodnie z wymogami dotyczącymi instalacji inteligentnych liczników, określonymi w dyrektywie 2006/32/WE, właściciele i najemcy powinni otrzymywać dokładne informacje w czasie rzeczywistym na temat zuŜycia energii w zajmowanych przez nich budynkach.

Poprawka 16



(18) Budynki zajmowane przez władze publiczne i budynki często odwiedzane

(18) Budynki zajmowane przez władze publiczne i budynki często odwiedzane

126 /PE 425.402

PL

przez ludność stanowią okazję, aby dać dobry przykład, poprzez uwzględnianie rozwaŜań środowiskowych i energetycznych, i z tego powodu budynki te powinny być regularnie poddawane certyfikacji energetycznej . Publiczne rozpowszechnienie informacji dotyczącej charakterystyki energetycznej powinno być wzmocnione umieszczeniem tych świadectw energetycznych w widocznym miejscu .

przez ludność powinny dać dobry przykład poprzez uwzględnianie rozwaŜań środowiskowych i energetycznych, i z tego powodu budynki te powinny być regularnie poddawane certyfikacji energetycznej. Publiczne rozpowszechnienie informacji dotyczącej charakterystyki energetycznej powinno być wzmocnione umieszczeniem tych świadectw energetycznych w widocznym miejscu. Jeśli państwa członkowskie podejmą decyzję o włączeniu zuŜycia energii do wymogów związanych z certyfikacją energetyczną, moŜna przyjąć podejście oparte na jednej lokalizacji, zgodnie z którym kompleks budynków w tej samej okolicy, zajmowanych przez tę samą organizację, wspólnie uŜytkuje liczniki zuŜycia energii.

Poprawka 17



(18a) Zagwarantowanie wzajemnego uznawania świadectw efektywności energetycznej wydanych przez inne państwa członkowskie moŜe okazać się istotne dla rozwoju transgranicznego rynku usług finansowych i usług innego rodzaju, wspierających efektywność energetyczną. Aby to ułatwić, Komisja Europejska powinna ustanowić wspólne minimalne normy dla treści i układu graficznego świadectw oraz dla akredytacji ekspertów. KaŜde świadectwo efektywności energetycznej powinno być dostępne zarówno w języku właściciela, jak i w języku lokatora, w celu ułatwienia zrozumienia zaleceń.

Poprawka 18

127 /PE 425.402

PL



(19) W ostatnich latach wzrosła ilość systemów klimatyzacji w krajach Europy. Stwarza to istotne problemy w okresach szczytowego obciąŜenia energetycznego, zwiększając koszty elektryczności i psując bilans energetyczny w tych krajach.

(19) W ostatnich latach wzrosła ilość systemów klimatyzacji w krajach Europy. Stwarza to istotne problemy w okresach szczytowego obciąŜenia energetycznego, zwiększając koszty elektryczności i psując bilans energetyczny we wszystkich państwach członkowskich. NaleŜy przyznać pierwszeństwo strategiom, które poprawiają charakterystykę cieplną budynków w okresie letnim. W tym celu naleŜy dalej rozwijać techniki pasywnego chłodzenia, zwłaszcza poprawiające wewnętrzne warunki klimatyczne i mikroklimat wokół budynków.

Poprawka 19



(20) Regularne przeglądy systemów ogrzewania i klimatyzacji przez wykwalifikowany personel przyczyniają się do utrzymania ich poprawnej regulacji, zgodnie ze specyfikacją wyrobu, i w ten sposób zapewniają ich optymalne funkcjonowanie z punktu widzenia środowiska, bezpieczeństwa i energii. NiezaleŜna ocena całego systemu ogrzewania i klimatyzacji powinna być przeprowadzana w regularnych odstępach czasu podczas jego cyklu Ŝycia, zwłaszcza przed jego wymianą lub modernizacją.

(20) Regularne przeglądy systemów ogrzewania i klimatyzacji przez wykwalifikowany personel przyczyniają się do utrzymania ich poprawnej regulacji, zgodnie ze specyfikacją wyrobu, i w ten sposób zapewniają ich optymalne funkcjonowanie z punktu widzenia środowiska, bezpieczeństwa i energii. NiezaleŜna ocena całego systemu ogrzewania i klimatyzacji powinna być przeprowadzana w regularnych odstępach czasu podczas jego cyklu Ŝycia, zwłaszcza przed jego wymianą lub modernizacją. Aby zminimalizować obciąŜenie administracyjne właścicieli i lokatorów, państwa członkowskie powinny zagwarantować, Ŝe kaŜde wydanie świadectwa efektywności energetycznej zostanie poprzedzone kontrolą systemów ogrzewania i klimatyzacji, a takŜe, w miarę moŜliwości, Ŝe kontrole systemów ogrzewania i klimatyzacji przeprowadzane

128 /PE 425.402

PL

będą w tym samym czasie.

Poprawka 20



(21a) Władze lokalne i regionalne mają kluczowe znaczenie dla skutecznego wdroŜenia niniejszej dyrektywy. NaleŜy konsultować się z ich przedstawicielami w sprawie kaŜdego aspektu jej wdroŜenia na szczeblu krajowym lub regionalnym. Lokalni planiści i inspektorzy budowlani powinni otrzymać adekwatne wskazówki i środki do wykonywania potrzebnych zadań.

Poprawka 21



(21b) Jeśli dostęp do zawodu instalatora lub jego wykonywanie jest regulowane przepisami, warunki uznawania kwalifikacji zawodowych określone są w dyrektywie 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych. Dlatego teŜ przepisy niniejszej dyrektywy stosuje się bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2005/36/WE. ChociaŜ w dyrektywie 2005/36/WE określono wymagania dotyczące wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych, równieŜ w odniesieniu do architektów, nadal konieczne jest zagwarantowanie, Ŝe architekci i planiści naleŜycie uwzględniają w swoich planach i projektach technologie o wysokiej efektywności. Państwa członkowskie powinny więc przedstawić wyraźne wytyczne. Powinno to odbywać się bez

129 /PE 425.402

PL

uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2005/36/WE, w szczególności jej art. 46 i 49.

Poprawka 22



(23) NaleŜy w szczególności przyznać Komisji uprawnienia do dostosowywania niektórych części ram ogólnych określonych w załączniku I do postępu technicznego, do określania metodologii obliczania optymalnego pod względem kosztów poziomu wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej oraz do ustanawiania wspólnych zasad słuŜących definiowaniu budynków, charakteryzujących się niskim lub zerowym poziomem zuŜycia energii i emisji CO2. PoniewaŜ środki te mają ogólny zakres i mają na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszej dyrektywy, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(23) NaleŜy w szczególności przyznać Komisji uprawnienia do dostosowywania niektórych części ram ogólnych określonych w załączniku I do postępu technicznego, do określania wspólnej metodologii obliczania optymalnego pod względem kosztów poziomu wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej oraz do ustanawiania definicji budynków zuŜywających energię na poziomie zerowym netto, przy uwzględnieniu normalnych regionalnych warunków pogodowych i prognozowanych zmian tych warunków z upływem czasu. PoniewaŜ środki te mają ogólny zakres i mają na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszej dyrektywy, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

Poprawka 23



(23a) Jako Ŝe uŜytkowe zastosowanie oświetlenia odpowiada obecnie za 14% zuŜycia energii w UE, a dzięki nowoczesnym systemom oświetleniowym moŜna zaoszczędzić ponad 80% energii przy utrzymaniu warunków oświetleniowych zgodnych z normami europejskimi – co stanowi niedoceniany wkład w umoŜliwienie Unii Europejskiej

130 /PE 425.402

PL

osiągnięcia wyznaczonych celów do 2020 r. – Komisja powinna podjąć odpowiednie działania w celu przyjęcia dyrektywy oświetleniowej stanowiącej uzupełnienie środków i celów określonych w niniejszej dyrektywie. WyŜsza efektywność energetyczna wynikająca z lepszego projektu oświetlenia oraz wykorzystania energooszczędnych źródeł światła, zgodnie z przepisami dyrektywy dotyczącej energochłonności produktów, uznawana jest za istotny wkład w poprawę charakterystyki energetycznej budynków.

Poprawka 24



(24) PoniewaŜ cel, jakim jest poprawienie charakterystyki energetycznej budynków, nie moŜe zostać w stopniu wystarczającym osiągnięty przez państwa członkowskie ze względu na złoŜoność sektora budynków oraz niemoŜność sprostania wyzwaniom związanym z efektywnością energetyczną w ramach krajowych rynków mieszkaniowych, natomiast moŜe ze względu na skalę i skutki działań zostać lepiej osiągnięty na szczeblu Wspólnoty, Wspólnota moŜe przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z określoną w tym samym artykule zasadą proporcjonalności niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu .

(24) PoniewaŜ cel, jakim jest poprawienie charakterystyki energetycznej budynków, nie moŜe zostać w stopniu wystarczającym osiągnięty przez państwa członkowskie ze względu na złoŜoność sektora budynków oraz niemoŜność sprostania wyzwaniom związanym z charakterystyką energetyczną w ramach krajowych rynków mieszkaniowych, natomiast moŜe ze względu na skalę i skutki działań zostać lepiej osiągnięty na szczeblu Wspólnoty, Wspólnota moŜe przyjąć środki z godnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z określoną w tym samym artykule zasadą proporcjonalności niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

Poprawka 25

131 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – ustęp 1


Niniejsza dyrektywa promuje poprawę charakterystyki energetycznej budynków we Wspólnocie, z uwzględnieniem panujących na zewnątrz warunków klimatycznych i warunków lokalnych oraz wymagań dotyczących klimatu wewnętrznego i opłacalności ekonomicznej .

Niniejsza dyrektywa promuje poprawę charakterystyki energetycznej budynków we Wspólnocie, z uwzględnieniem panujących na zewnątrz warunków klimatycznych i warunków lokalnych oraz wymagań dotyczących klimatu wewnętrznego i optymalnych pod względem kosztów poziomów charakterystyki energetycznej.

Poprawka 26

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – litera a)


a) ram ogólnych dla metodologii obliczania zintegrowanej charakterystyki energetycznej budynków i ich części ;

a) metodologii obliczania zintegrowanej charakterystyki energetycznej budynków i ich części, elementów budynków i systemów technicznych budynków;

Poprawka 27

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – litera c)


c) zastosowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej podlegających waŜniejszej renowacji budynków istniejących i ich części ;

c) zastosowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej podlegających waŜniejszej renowacji budynków istniejących oraz komponentów budynków i systemów technicznych budynków, jeśli podlegają one wymianie lub modernizacji;

132 /PE 425.402

PL

Poprawka 28

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – litera d)


d) krajowych planów mających na celu zwiększenie liczby budynków charakteryzujących się niskim lub zerowym poziomem zuŜycia energii i emisji CO2;

d) krajowych planów i załoŜeń mających na celu zwiększenie liczby budynków zuŜywających energię na poziomie zerowym netto;

Poprawka 29

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – litera ga) (nowa)


ga) kształcenia, szkolenia i wzajemnego uznawania kwalifikacji przez państwa członkowskie w odniesieniu do certyfikatorów charakterystyki energetycznej budynków oraz inspektorów systemów grzewczych i klimatyzacyjnych.

Poprawka 30

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – litera gb) (nowa)


gb) krajowych planów zwalczania przeszkód w prawie budowlanym, najmu oraz przepisów prawnych dotyczących ochrony zabytków, jak równieŜ tworzenia zachęt finansowych.

133 /PE 425.402

PL

Poprawka 31

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 1a (nowy)


(1a) „nowy budynek” oznacza budynek, dla którego właściwe zezwolenie na budowę uzyskano po wejściu w Ŝycie niniejszej dyrektywy;

Poprawka 32

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 1b (nowy)


(1b) „części budynku” oznaczają mieszkania lub jednostki przewidywane do oddzielnego uŜytkowania w blokach;

Poprawka 33

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 1c (nowy)


(1c) „budynek zuŜywający energię na poziomie zerowym netto” oznacza budynek, w którym dzięki jego bardzo wysokiemu poziomowi wydajności energetycznej całkowite roczne zuŜycie energii pierwotnej nie przewyŜsza ilości energii wytworzonej na miejscu z odnawialnych źródeł energii;

Poprawka 34

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 2


(2) „systemy techniczne budynku” oznaczają urządzenia techniczne do

(2) „systemy techniczne budynku” oznaczają urządzenia techniczne do

134 /PE 425.402

PL

ogrzewania, chłodzenia, wentylacji, ciepłej wody, oświetlenia, wytwarzania energii elektrycznej lub ich połączenie;

ogrzewania, chłodzenia, wentylacji, ciepłej wody, oświetlenia, wytwarzania energii elektrycznej oraz systemów pomiaru, monitorowania i kontroli lub ich połączenie;

Poprawka 35



(3) „charakterystyka energetyczna budynku” oznacza obliczoną lub zmierzoną ilość energii potrzebnej do zaspokojenia zapotrzebowania na energię związanego z typowym uŜytkowaniem budynku, która obejmuje m.in. energię na potrzeby ogrzewania, ciepłej wody, chłodzenia, wentylacji i oświetlenia.

(3) „charakterystyka energetyczna budynku” oznacza obliczoną lub zmierzoną ilość energii potrzebnej do zaspokojenia zapotrzebowania na energię pierwotną związanego z typowym uŜytkowaniem budynku, wyraŜonej w kWh/m2 na rok i obejmującej m.in. energię na potrzeby ogrzewania, ciepłej wody, chłodzenia, wentylacji oraz wbudowanego oświetlenia, przy uwzględnieniu pasywnego pozyskiwania energii słonecznej, ochrony przed słońcem i naturalnego oświetlenia;

Poprawka 36



(4) „energia pierwotna” oznacza energię odnawialną i nieodnawialną, która nie została poddana Ŝadnemu procesowi przemiany lub transformacji;

(Poprawka nie dotyczy polskiej wersji

językowej.)

Poprawka 37

135 /PE 425.402

PL



(4a) „energia ze źródeł odnawialnych” oznacza energię z odnawialnych źródeł niekopalnych: energię wiatru, słoneczną, geotermalną, aerotermalną, hydrotermalną i pozyskiwaną z fal oceanu oraz pochodzącą z wody, biomasy, gazu wysypiskowego, gazu z oczyszczalni ścieków i biogazów;

Poprawka 38



(5) „przegrody zewnętrzne” oznaczają elementy budynku, które oddzielają jego wnętrze od środowiska zewnętrznego, w tym okna, ściany, fundamenty, płytę pod piwnicą, strop, dach i izolację;

(5) „przegrody zewnętrzne” oznaczają zintegrowane elementy budynku, które oddzielają jego wnętrze od środowiska zewnętrznego;

Poprawka 39



(5a) „element budynku” oznacza jednostkową część budynku, która wywiera wpływ na charakterystykę energetyczną budynku, a nie wchodzi w zakres systemu technicznego budynku, włącznie z oknami, elementami zacieniającymi, drzwiami zewnętrznymi, ścianami, fundamentami, płytą pod piwnicą, stropem, dachem i systemami izolacyjnymi;

136 /PE 425.402

PL

Poprawka 40



(6) „waŜniejsza renowacja” oznacza renowację budynku, w której

(6) „waŜniejsza renowacja” oznacza renowację budynku, w której

a) całkowity koszt prac renowacyjnych związanych z przegrodami zewnętrznymi lub systemami technicznymi budynku przekracza 25 % wartości budynku, nie wliczając wartości gruntu, na którym usytuowany jest budynek, lub

a) całkowity koszt prac renowacyjnych związanych z przegrodami zewnętrznymi lub systemami technicznymi budynku przekracza 20% wartości budynku, w którym to przypadku wartość ta opiera się na bieŜących kosztach budowy w danym państwie członkowskim, nie wliczając wartości gruntu, na którym usytuowany jest budynek, lub

b) renowacji podlega ponad 25% powierzchni przegród zewnętrznych ;

b) renowacji podlega ponad 25% powierzchni przegród zewnętrznych wywierających bezpośredni wpływ na charakterystykę energetyczną budynku;

Poprawka 41



(10) „poziom optymalny pod względem kosztów” oznacza najniŜszy poziom kosztów podczas cyklu Ŝycia budynku, który jest określany z uwzględnieniem kosztów inwestycyjnych, kosztów utrzymania i eksploatacji (w tym kosztów energii) oraz – w stosownych przypadkach – zysków z wytworzonej energii i kosztów usunięcia;

(10) „poziom optymalny pod względem kosztów” oznacza poziom, przy którym analiza kosztów i korzyści przeprowadzona podczas cyklu Ŝycia budynku jest dodatnia, z uwzględnieniem co najmniej aktualnej wartości netto kosztów inwestycyjnych i kosztów eksploatacji (w tym kosztów energii), utrzymania oraz – w stosownych przypadkach – zysków z wytworzonej energii i kosztów usunięcia.

Poprawka 42

137 /PE 425.402

PL



(14) „pompa cieplna” oznacza urządzenie lub instalację wydobywające ciepło o niskiej temperaturze z powietrza, wody lub ziemi i dostarczające ciepło do budynku.

(14) „pompa cieplna” oznacza maszynę, urządzenie lub instalację przekazujące ciepło z naturalnego otoczenia, na przykład z powietrza, wody lub gruntu, do budynków lub zastosowań przemysłowych poprzez odwrócenie naturalnego przepływu ciepła w taki sposób, Ŝe przepływa ono z nośnika o niŜszej do nośnika o wyŜszej temperaturze. Aby energia pozyskiwana z otoczenia przez pompy cieplne mogła zostać uznana za energię ze źródeł odnawialnych dla potrzeb niniejszej dyrektywy, ilość jej odpowiada ilości określonej w przepisach dyrektywy 2009/.../WE [w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych].

Poprawka 43



(14a) „ubóstwo energetyczne” oznacza sytuację, w której gospodarstwo domowe zmuszone jest wydać ponad 10% swoich dochodów na opłacenie rachunków za energię w celu ogrzania domu zgodnie z akceptowalną normą opartą na poziomach zalecanych przez Światową Organizację Zdrowia;

Poprawka 44

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 14b (nowy)


(14b) „system oświetleniowy” oznacza połączenie komponentów wymaganych do

138 /PE 425.402

PL

zapewnienia określonego poziomu oświetlenia.

Poprawka 45

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 14c (nowy)


(14c) „system lokalnego ogrzewania lub chłodzenia” oznacza dystrybucję energii termicznej w postaci pary, gorącej wody lub schłodzonych płynów z centralnego źródła produkcji przez sieć do wielu budynków w celu wykorzystania jej do ogrzewania lub chłodzenia pomieszczeń lub procesów albo do wytwarzania ciepłej wody.

Poprawka 46

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 14d (nowy)


(14d) „projekt oświetlenia” oznacza schemat lub rysunek szczegółowo przedstawiający konfigurację i układ punktów oświetleniowych łącznie z powiązanymi urządzeniami sterującymi.

Poprawka 47

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 3


Państwa członkowskie stosują metodologię obliczania charakterystyki energetycznej budynków zgodnie z ramami ogólnymi podanymi w załączniku I .

1. Po konsultacjach z odpowiednimi interesariuszami, a zwłaszcza z przedstawicielami władz lokalnych, regionalnych i krajowych, w terminie do 31 marca 2010 r. Komisja określi wspólną metodologię obliczania charakterystyki

139 /PE 425.402

PL

energetycznej budynków zgodnie z ramami ogólnymi podanymi w załączniku I.

Środki te, mające na celu zmianę innych niŜ istotne elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 21 ust. 2.

Metodologia ta jest przyjmowana na poziomie krajowym lub regionalnym.

2. Państwa członkowskie wdraŜają tę wspólną metodologię.

Poprawka 48

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 3 – ustęp 2a (nowy)


2a. Charakterystyka energetyczna budynków wyraŜana jest w sposób przejrzysty oraz zawiera wskaźnik zapotrzebowania na energię pierwotną.

Poprawka 100 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – ustęp 1


1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem zapewnienia, aby ustalone zostały minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej budynków w celu osiągnięcia poziomów optymalnych pod względem kosztów oraz aby zostały one obliczone zgodnie z metodologią określoną w art. 3.

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem zapewnienia, aby ustalone zostały minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej budynków oraz elementów budynków i systemów technicznych budynków i ich części w celu osiągnięcia co najmniej poziomów optymalnych pod względem kosztów oraz aby zostały one obliczone zgodnie ze wspólną metodologią określoną w art. 3.

Ustalając wymagania, państwa członkowskie mogą dokonać zróŜnicowania pomiędzy budynkami nowymi i istniejącymi oraz pomiędzy róŜnymi kategoriami budynków.

Ustalając wymagania, państwa członkowskie konsultują się z organami publicznymi i innymi odpowiednimi interesariuszami oraz mogą dokonać zróŜnicowania pomiędzy budynkami

140 /PE 425.402

PL

nowymi i istniejącymi oraz pomiędzy róŜnymi kategoriami budynków.

Wymagania te uwzględniają ogólne wewnętrzne warunki klimatyczne, aby uniknąć w ten sposób ewentualnych negatywnych efektów, takich jak nieodpowiednia wentylacja, a takŜe warunki lokalne i projektowaną funkcję oraz wiek budynku.

Wymagania te są spójne z innymi obowiązującymi przepisami Wspólnoty i uwzględniają ogólne wewnętrzne warunki klimatyczne oraz wewnętrzne i zewnętrzne oświetlenie, aby uniknąć w ten sposób ewentualnych negatywnych efektów, takich jak nieodpowiednia wentylacja i nieodpowiednie naturalne oświetlenie, a takŜe warunki lokalne i projektowaną funkcję oraz wiek budynku.

Wymagania te podlegają przeglądowi w regularnych odstępach czasu, nie dłuŜszych niŜ pięć lat oraz, w razie potrzeby, są uaktualniane w celu uwzględnienia postępu technicznego w sektorze budowlanym.

Wymagania te podlegają przeglądowi w regularnych odstępach czasu, nie dłuŜszych niŜ cztery lata oraz są uaktualniane w celu uwzględnienia postępu technicznego w sektorze budowlanym.

Przepisy niniejszego artykułu nie uniemoŜliwiają państwom członkowskim wspierania budowy nowych budynków, waŜniejszych renowacji, modernizacji elementów i systemów technicznych, które wykraczają poza minimalne wymogi ustanowione w niniejszej dyrektywie.

Poprawka 50



2. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o nieokreślaniu i niestosowaniu wymagań , o których mowa w ust. 1, do następujących kategorii budynków:

2. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o nieokreślaniu i niestosowaniu wymagań, o których mowa w ust. 1, do następujących kategorii budynków:

a) budynki urzędowo chronione jako część wyznaczonego środowiska lub z powodu ich szczególnych wartości architektonicznych lub historycznych, gdzie zgodność z minimalnymi wymaganiami dotyczącymi charakterystyki energetycznej zmieniłaby w sposób niedopuszczalny ich charakter lub wygląd,

a) budynki urzędowo chronione jako część wyznaczonego środowiska lub z powodu ich szczególnych wartości architektonicznych lub historycznych, o ile zgodność z konkretnym minimalnym wymogiem dotyczącym charakterystyki energetycznej zmieniłaby w sposób niedopuszczalny ich charakter lub wygląd;

b) budynki uŜywane jako miejsca kultu i do działalności religijnej;

b) budynki wykorzystywane jako miejsca kultu i do działalności religijnej;

141 /PE 425.402

PL

c) budynki tymczasowe o planowanym okresie uŜytkowania dwóch lat lub krótszym , obiekty przemysłowe, warsztaty i rolnicze budynki niemieszkalne o niskim zapotrzebowaniu na energię oraz rolnicze budynki niemieszkalne uŜywane przez sektor objęty krajowym porozumieniem sektorowym w sprawie charakterystyki energetycznej;

c) budynki tymczasowe o planowanym okresie uŜytkowania krótszym niŜ 18 miesięcy, obiekty przemysłowe, warsztaty i rolnicze budynki niemieszkalne o niskim zapotrzebowaniu na energię oraz rolnicze budynki niemieszkalne uŜywane przez sektor objęty krajowym porozumieniem sektorowym w sprawie charakterystyki energetycznej;

d) budynki mieszkalne przeznaczone do uŜytkowania przez mniej niŜ cztery miesiące w roku;

e) budynki wolnostojące o całkowitej powierzchni uŜytkowej mniejszej niŜ 50 m2.

e) budynki wolnostojące o całkowitej powierzchni uŜytkowej mniejszej niŜ 50 m2.

Poprawka 51



3. Od dnia 30 czerwca 2014 r. państwa członkowskie nie zapewniają zachęt do wznoszenia lub przeprowadzania renowacji budynków lub ich części, które nie spełniają minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej, osiągających wyniki obliczenia, o którym mowa w art. 5 ust. 2.

3. Od dnia 30 czerwca 2012 r. państwa członkowskie zapewniają zachęty jedynie w przypadku wznoszenia lub przeprowadzania waŜniejszej renowacji budynków lub ich części, w tym elementów budynków, których efekty spełniają co najmniej minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej, odpowiadające wynikom obliczenia, o którym mowa w art. 5 ust. 2.

Poprawka 52



4. Od dnia 30 czerwca 2017 r., dokonując przeglądu swoich minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej, ustalonych zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, państwa członkowskie zapewnią, aby wymagania te osiągały wyniki

4. Najpóźniej do dnia 30 czerwca 2015 r. państwa członkowskie dokonają przeglądu swoich minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej, ustalonych zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu i dopilnują, aby wymagania te

142 /PE 425.402

PL

obliczenia, o którym mowa w art. 5 ust. 2. odpowiadały co najmniej wynikom obliczenia, o którym mowa w art. 5 ust. 2.

Poprawka 53



4a. Państwa członkowskie zapewniają dotacje i doradztwo techniczne dla zabytkowych budynków lub ośrodków, aby umoŜliwić podjęcie konkretnych programów dostosowujących je do wymogów efektywności energetycznej.

Poprawka 54

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – ustęp 4b (nowy)


4b. Systemy produkcji energii i środki na rzecz izolacji umieszczone w ośrodkach zabytkowych podlegają wizualnej ocenie skutków.

Poprawka 55



1. Do dnia 31 grudnia 2010 r. Komisja określi metodologię porównawczą obliczania optymalnego pod względem kosztów poziomu wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej budynków lub ich części. Metodologia porównawcza róŜnicuje pomiędzy budynkami nowymi i istniejącymi oraz róŜnymi kategoriami budynków.

1. Po konsultacjach z odpowiednimi interesariuszami, a zwłaszcza z przedstawicielami władz lokalnych, regionalnych i krajowych, oraz na podstawie zasad określonych w załączniku IIIa, w terminie do 31 marca 2010 r. Komisja określi wspólną metodologię obliczania charakterystyki energetycznej budynków lub ich części. Ta wspólna metodologia moŜe odnosić się do

143 /PE 425.402

PL

odpowiednich norm europejskich i:

– róŜnicuje pomiędzy budynkami nowymi i istniejącymi oraz pomiędzy róŜnymi kategoriami budynków,

– odzwierciedla róŜne warunki klimatyczne w poszczególnych państwach członkowskich i prawdopodobną zmianę tych warunków w cyklu Ŝycia danego budynku oraz

– formułuje wspólne załoŜenia lub metody obliczeniowe dotyczące kosztów energii.

Raz na pięć lat Komisja dokonuje przeglądu i w razie potrzeby aktualizacji wspólnej metodologii.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2.

Środki te, mające na celu zmianę elementów niniejszej dyrektywy innych niŜ istotne poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 21 ust. 2.

2. Państwa członkowskie obliczają optymalny pod względem kosztów poziom wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej przy uŜyciu metodologii porównawczej określonej zgodnie z ust. 1 i odpowiednich parametrów, takich jak warunki klimatyczne, oraz porównują wyniki tego obliczenia z przyjętymi przez siebie minimalnymi wymaganiami dotyczącymi charakterystyki energetycznej.

2. Państwa członkowskie obliczają optymalny pod względem kosztów poziom wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej przy uŜyciu wspólnej metodologii określonej zgodnie z ust. 1 i odpowiednich parametrów, takich jak warunki klimatyczne.

Państwa członkowskie składają Komisji sprawozdania ze wszystkich wyników obliczeń oraz ze wszystkich danych wejściowych i załoŜeń uŜytych do celów tych obliczeń. Sprawozdanie moŜe być włączone do planów działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE. Państwa członkowskie przedkładają Komisji te sprawozdania co trzy lata. Pierwsze sprawozdanie naleŜy złoŜyć najpóźniej do dnia 30 czerwca 2011 r.

Państwa członkowskie składają Komisji sprawozdania ze wszystkich wyników obliczeń oraz ze wszystkich danych wejściowych i załoŜeń uŜytych do celów tych obliczeń. Sprawozdanie jest włączone do planów działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE. Państwa członkowskie przedkładają Komisji te sprawozdania co trzy lata. Pierwsze sprawozdanie naleŜy złoŜyć najpóźniej do dnia 30 czerwca 2011 r.

3. Komisja publikuje sprawozdanie na temat postępów państw członkowskich na

3. Komisja publikuje sprawozdanie na temat postępów państw członkowskich we

144 /PE 425.402

PL

drodze do osiągnięcia optymalnych pod względem kosztów poziomów wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej.

wdraŜaniu niniejszego artykułu.

Poprawka 105 i 116 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 6


1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem zapewnienia, aby nowe budynki spełniały minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej określone zgodnie z art. 4.

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem zadbania o to, aby nowe budynki spełniały minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej określone zgodnie z art. 4 i przepisami określonymi w art. 9.

Dla budynków nowych państwa członkowskie zapewniają, aby przed rozpoczęciem budowy zostały rozwaŜone i wzięte pod uwagę techniczne, środowiskowe i ekonomiczne moŜliwości realizacji następujących systemów alternatywnych :

Dla budynków nowych państwa członkowskie promują stosowanie wysoce wydajnych systemów alternatywnych. Owe systemy alternatywne mogą obejmować, ale nie wyłącznie:

a) zdecentralizowane systemy dostawy energii oparte na energii odnawialnej;

a) zdecentralizowane systemy dostawy energii oparte na energii ze źródeł odnawialnych;

b) kogeneracja ; b) kogenerację ;

c) ogrzewanie lub chłodzenie lokalne lub blokowe, jeśli dostępne;

c) ogrzewanie lub chłodzenie lokalne lub blokowe, jeśli jest ono dostępne, zwłaszcza całkowicie lub częściowo w oparciu o energię ze źródeł odnawialnych;

d) pompy cieplne. d) pompy cieplne.

da) sprzęt oparty na technologii informacyjno-komunikacyjnej do celów monitorowania i kontroli.

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby analiza systemów alternatywnych, o której mowa w ust. 1, została w przejrzysty sposób udokumentowana we wniosku o pozwolenie na budowę lub we wniosku o końcowy odbiór prac

skreślony

145 /PE 425.402

PL

budowlanych.

Poprawka 106, 117 i 57



W odniesieniu do budynków poddawanych waŜniejszej renowacji państwa członkowskie zachęcają do rozwaŜenia i uwzględnienia następujących wysokowydajnych systemów alternatywnych:

a) zdecentralizowanych systemów dostawy energii opartych na energii ze źródeł odnawialnych;

b) kogeneracji;

c) ogrzewania lub chłodzenia lokalnego lub blokowego, jeśli jest dostępne, zwłaszcza opartego całkowicie lub częściowo na energii ze źródeł odnawialnych;

d) pomp cieplnych;

da) sprzętu nowoczesnej technologii (ICT) do celów monitorowania i kontroli.

Poprawka 58



Systemy techniczne budynku Systemy techniczne budynku i elementy budynku

1. Państwa członkowskie określają minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej dla instalowanych w budynkach systemów technicznych. Ustala się wymagania dla nowych, wymienionych i modernizowanych systemów technicznych

1. Państwa członkowskie określają minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej dla elementów budynków i systemów technicznych budynków zainstalowanych i oddanych do uŜytku w budynkach, które nie są objęte dyrektywą 2009/.../WE

146 /PE 425.402

PL

budynku i ich części. [ustanawiającej ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów związanych z energią] ani środkami wykonawczymi do niej. Ustala się wymagania dla nowych, wymienionych i modernizowanych instalacji technicznych, systemów technicznych budynku i elementów budynków oraz ich części i stosuje się je w zakresie, w jakim są one wykonalne pod względem technicznym i funkcjonalnym.

Wymagania dotyczą w szczególności następujących elementów:

Wymagania dotyczą w szczególności następujących elementów:

a) kotłów lub innych wytwornic ciepła w systemach ogrzewania;

a) kotłów, innych wytwornic ciepła lub wymienników ciepła w systemach ogrzewania, w tym ogrzewania lub chłodzenia lokalnego lub blokowego;

b) podgrzewaczy wody w systemach ciepłej wody uŜytkowej;

b) podgrzewaczy wody w systemach ciepłej wody uŜytkowej;

c) centralnej jednostki klimatyzacji lub wytwornicy chłodu w systemach klimatyzacji.

c) centralnej jednostki klimatyzacji lub wytwornicy chłodu w systemach klimatyzacji;

ca) zainstalowanego oświetlenia;

cb) elementów budynku, o których mowa w art. 2 ust. 5a.

2. Minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej określone zgodnie z ust. 1 są zgodne z obowiązującym prawodawstwem dotyczącym produktów składających się na system i opierają się na właściwej instalacji produktów, ich właściwej regulacji i przeglądach danego systemu technicznego budynku. W szczególności wymagania te gwarantują osiągnięcie równowagi hydraulicznej w systemach ogrzewania wodnego oraz zastosowanie w instalacji produktów odpowiednio dobranych pod względem wielkości i rodzaju, przy uwzględnieniu planowanego uŜycia danego systemu technicznego budynku.

2. Minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej określone zgodnie z ust. 1 są zgodne z całym obowiązującym prawodawstwem dotyczącym produktów składających się na systemy i elementy budynku i opierają się na właściwej instalacji produktów, ich właściwej regulacji i przeglądach danego systemu technicznego budynku. W przypadku systemów technicznych budynku wymagania te gwarantują ich prawidłowe uregulowanie przy oddawaniu do uŜytku, osiągnięcie odpowiedniej równowagi hydraulicznej w systemach ogrzewania wodnego oraz zastosowanie w instalacji produktów odpowiednio dobranych pod względem wielkości i rodzaju, przy uwzględnieniu planowanego uŜycia danego systemu technicznego budynku.

147 /PE 425.402

PL

Poprawka 107 i 119 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 8 – ustęp 2 a (nowy)


2a. Zgodnie z załącznikiem I do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/.../WE [dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej] państwa członkowskie dbają o instalację inteligentnych liczników we wszystkich nowych budynkach i we wszystkich budynkach poddawanych powaŜniejszej renowacji oraz przy wymianie licznika, a takŜe – w odpowiednich przypadkach – zachęcają do instalacji aktywnych systemów kontroli, takich jak systemy automatyzacji, kontroli i monitoringu.

Poprawka 60 i 102



Budynki charakteryzujące się niskim lub zerowym poziomem zuŜycia energii i

emisji CO2

Budynki zuŜywające energię na poziomie zerowym netto

1. Państwa członkowskie opracowują krajowe plany mające na celu zwiększenie liczby budynków charakteryzujących się niskim lub zerowym poziomem zuŜycia energii i emisji CO2. Ustalają one minimalną wartość procentową, jaką docelowo w 2020 r. ma osiągnąć udział takich budynków w ogólnej liczbie budynków i jaką mają one stanowić w stosunku do łącznej powierzchni uŜytkowej.

1. Państwa członkowskie opracowują krajowe plany mające na celu zwiększenie liczby budynków zuŜywających energię na poziomie zerowym netto zgodnie z definicją w art. 2 ust. 1c).

Państwa członkowskie dopilnowują, aby najpóźniej do dnia 31 grudnia 2018 r. wszystkie nowe budynki były budynkami zuŜywającymi energię co najmniej na poziomie zerowym netto.

Państwa członkowskie ustalają docelowy minimalny odsetek budynków, które odpowiednio na lata 2015 i 2020 zuŜywają energię na poziomie zerowym netto, mierzonym jako odsetek ogólnej liczby budynków oraz jako odsetek łącznej powierzchni uŜytkowej.

148 /PE 425.402

PL

Ustala się oddzielne poziomy docelowe dla:

Ustala się oddzielne poziomy docelowe dla:

a) nowych i odnowionych budynków mieszkalnych;

a) nowych i odnowionych budynków mieszkalnych;

b) nowych i odnowionych budynków niemieszkalnych;

b) nowych i odnowionych budynków niemieszkalnych;

c) budynków zajmowanych przez władze publiczne.

c) budynków zajmowanych przez władze publiczne.

Państwa członkowskie ustalają poziomy docelowe, o których mowa w lit. c), przy uwzględnieniu wiodącej roli, jaką organy publiczne powinny odgrywać w zakresie charakterystyki energetycznej budynków.

Dla budynków, o których mowa w lit. c), państwa członkowskie ustalają poziomy docelowe, które naleŜy osiągnąć ze znacznym wyprzedzeniem terminów określonych w akapicie pierwszym i drugim, przy uwzględnieniu wiodącej roli, jaką organy publiczne powinny odgrywać w zakresie charakterystyki energetycznej budynków.

2. Plan krajowy, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać między innymi następujące elementy:

2. Plan krajowy, o którym mowa w ust. 1, opracowuje się po zasięgnięciu konsultacji u wszystkich odnośnych interesariuszy, w tym władz lokalnych i regionalnych, i zawiera on między innymi następujące elementy:

a) stosowaną przez dane państwo członkowskie definicję budynków, których emisje dwutlenku węgla i zuŜycie energii pierwotnej są niskie lub równe zeru;

b) pośrednią wartość procentową udziału takich budynków w ogólnej liczbie budynków i w stosunku do łącznej powierzchni uŜytkowej w 2015 r.;

b) pośrednią wartość procentową udziału takich budynków w ogólnej liczbie budynków i w stosunku do łącznej powierzchni uŜytkowej w 2015 i 2020 r.;

ba) szczegółowe informacje o wymogach krajowych w zakresie minimalnych poziomów energii ze źródeł odnawialnych w budynkach nowych i budynkach istniejących poddawanych waŜniejszej renowacji, zgodnie z wymogami dyrektywy 2009/xx/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych oraz z art. 6 i 7 niniejszej dyrektywy;

c) informacje na temat środków podjętych w celu promowania tych budynków.

c) streszczenie wszystkich strategii i informacje na temat środków przyjętych w celu promowania tych budynków;

149 /PE 425.402

PL

ca) krajowe, regionalne lub lokalne programy mające na celu wspieranie środków na rzecz promowania takich budynków, jak bodźce fiskalne, instrumenty finansowe lub obniŜona stawka podatku VAT.

3. Państwa członkowskie przekazują Komisji plany krajowe, o których mowa w ust. 1, najpóźniej do dnia 30 czerwca 2011 r. i co trzy lata składają Komisji sprawozdanie z postępów w ich wdraŜaniu. Plany krajowe i sprawozdania z postępów mogą być włączone do planów działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE.

3. Państwa członkowskie przekazują Komisji plany krajowe, o których mowa w ust. 1, najpóźniej do dnia 30 czerwca 2011 r. i co trzy lata składają Komisji sprawozdanie z postępów w ich wdraŜaniu. Plany krajowe i sprawozdania z postępów włącza się do planów działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE.

3a. W ciągu dwóch miesięcy od przekazania planu krajowego przez państwo członkowskie zgodnie z ust. 3, Komisja – uwzględniając w pełni zasadę pomocniczości – moŜe odrzucić ten plan lub dowolną jego część z uwagi na niespełnianie wszystkich wymogów niniejszego artykułu. W takim wypadku odnośne państwo członkowskie proponuje poprawki. W ciągu jednego miesiąca od otrzymania tych propozycji Komisja akceptuje zmieniony plan lub zwraca się o przedstawienie kolejnych konkretnych poprawek. Komisja wraz z państwem członkowskim, którego to dotyczy, podejmuje wszelkie rozsądne działania w celu uzgodnienia planu krajowego w ciągu pięciu miesięcy od daty pierwszego przekazania.

4. Komisja ustanawia wspólne zasady definiowania budynków, których emisje dwutlenku węgla i zuŜycie energii pierwotnej są niskie lub równe zeru.

4. Zgodnie z definicją podaną w art. 2, najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r. Komisja określa szczegółową wspólną definicję budynków zuŜywających energię na poziomie zerowym netto.



5. Komisja publikuje sprawozdanie z postępów państw członkowskich w zwiększaniu liczby budynków, których

5. W terminie do dnia 30 czerwca 2012 r., a następnie co trzy lata, Komisja publikuje sprawozdanie z postępów państw

150 /PE 425.402

PL

emisje dwutlenku węgla i zuŜycie energii pierwotnej są niskie lub równe zeru. Na podstawie tego sprawozdania Komisja opracowuje strategię oraz w razie potrzeby proponuje środki mające na celu zwiększenie liczby takich budynków.

członkowskich w zwiększaniu liczby budynków zuŜywających energię na poziomie zerowym netto. Na podstawie tego sprawozdania Komisja opracowuje plan działania oraz w razie potrzeby proponuje środki mające na celu zwiększenie liczby takich budynków.

Poprawka 110 i 120 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 9 a (nowy)


Zachęty finansowe i bariery rynkowe

1. Do dnia 30 czerwca 2011 r. państwa członkowskie opracowują krajowe plany działania, w tym równieŜ proponowane środki mające na celu spełnienie wymogów określonych w niniejszej dyrektywie poprzez zmniejszenie istniejących barier prawnych i rynkowych oraz rozwój istniejących i nowych instrumentów finansowych i fiskalnych zwiększających efektywność energetyczną nowych i juŜ istniejących budynków.

Proponowane środki są wystarczające, skuteczne, przejrzyste i niedyskryminujące, wspierają one realizację zaleceń zawartych w świadectwie charakterystyki energetycznej, dąŜą do promowania znacznej poprawy charakterystyki energetycznej budynków, w przypadku gdy inaczej poprawa ta nie byłaby ekonomicznie wykonalna, i obejmują środki na rzecz wsparcia gospodarstw domowych zagroŜonych ubóstwem energetycznym.

Państwa członkowskie porównują swoje instrumenty finansowe i fiskalne z instrumentami wymienionymi w załączniku IIIb oraz – bez uszczerbku dla ustawodawstwa krajowego –

151 /PE 425.402

PL

wdraŜają co najmniej dwa środki z tego załącznika.

2. Państwa członkowskie przekazują te krajowe plany działania Komisji poprzez włączenie ich w plany działania na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE, i co trzy lata dokonują ich aktualizacji.

3. Najpóźniej do dnia 30 czerwca 2010 r. Komisja, po przeprowadzeniu oceny wpływu, przedstawia odpowiednie wnioski legislacyjne zmierzające do wzmocnienia istniejących i zaproponowania dodatkowych wspólnotowych instrumentów finansowych w celu wsparcia wdraŜania niniejszej dyrektywy.

Wnioski te uwzględniają następujące środki:

a) w kontekście przeglądu rozporządzenia w sprawie EFRR na kolejny okres programowania – znaczny wzrost maksymalnej kwoty alokacji z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, która moŜe zostać wykorzystana do wspierania inwestycji związanych z efektywnością energetyczną, w tym równieŜ z lokalnym ogrzewaniem i chłodzeniem, oraz inwestycji w energię ze źródeł odnawialnych w mieszkalnictwie, a takŜe rozszerzenie kwalifikacji tych projektów;

b) wykorzystanie innych środków finansowych Wspólnoty w celu wspierania prac badawczo-rozwojowych, kampanii informacyjnych oraz szkoleń związanych z efektywnością energetyczną;

c) powołanie Funduszu Efektywności Energetycznej w oparciu o wkłady z budŜetu Wspólnoty, Europejskiego Banku Inwestycyjnego i państw

152 /PE 425.402

PL

członkowskich, który to fundusz spełniałby rolę dźwigni zwiększającej inwestycje prywatne i publiczne w projekty mające na celu zwiększanie efektywności energetycznej budynków, w tym dotyczące energii ze źródeł odnawialnych w budynkach lub elementach budynków, związane z efektywnością energetyczną do 2020 r.; Fundusz Efektywności Energetycznej zostaje włączony w programowanie innych rodzajów wspólnotowej pomocy strukturalnej; kryteria jego alokacji zdefiniowane są zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1083/2006 i zostanie on wdroŜony najpóźniej do 2014 r.;

d) obniŜona stawka podatku VAT od usług i produktów, w tym energii ze źródeł odnawialnych w budynkach lub elementach budynków, związanych z efektywnością energetyczną.




1. Państwa członkowskie ustanawiają środki konieczne do utworzenia systemu certyfikacji w odniesieniu do charakterystyki energetycznej budynków. Świadectwo charakterystyki energetycznej zawiera charakterystykę energetyczną budynku oraz wartości referencyjne takie jak minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej dla umoŜliwienia właścicielom lub najemcom budynku lub jego części dokonania porównania i oceny jego charakterystyki energetycznej .

1. Państwa członkowskie ustanawiają środki konieczne do utworzenia systemu certyfikacji w odniesieniu do charakterystyki energetycznej budynków. Świadectwo charakterystyki energetycznej zawiera charakterystykę energetyczną budynku oraz wartości referencyjne takie jak minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej dla umoŜliwienia właścicielom lub najemcom budynku lub jego części dokonania oceny jego charakterystyki energetycznej oraz łatwego jej porównania z innymi budynkami mieszkalnymi lub niemieszkalnymi. W przypadku budynków niemieszkalnych moŜe ona ewentualnie

153 /PE 425.402

PL

równieŜ obejmować faktyczną ilość energii zuŜywaną w ciągu roku, o której mowa w załączniku I.

W przypadku sprzedaŜy lub wynajmu budynku przed jego wybudowaniem sprzedający przedstawia dokładną pisemną ocenę jego przyszłej charakterystyki energetycznej.

2. Świadectwo zawiera zalecenia dotyczące opłacalnej ekonomicznie poprawy charakterystyki energetycznej budynku lub jego części .

2. Świadectwo zawiera zalecenia dotyczące optymalnej ekonomicznie poprawy charakterystyki energetycznej budynku lub jego części.

Zalecenia zawarte w świadectwie charakterystyki energetycznej obejmują:

Zalecenia zawarte w świadectwie charakterystyki energetycznej obejmują:

a) środki przeprowadzone w związku z waŜniejszą renowacją przegród zewnętrznych lub systemów technicznych budynku; oraz

a) środki przeprowadzone w związku z waŜniejszą renowacją przegród zewnętrznych, w tym systemów izolacji, lub systemów technicznych budynku;

b) środki dotyczące poszczególnych części lub elementów budynku niezaleŜnie od waŜniejszej renowacji przegród zewnętrznych lub systemów technicznych budynku.

b) środki dotyczące poszczególnych części lub elementów budynku niezaleŜnie od waŜniejszej renowacji przegród zewnętrznych, w tym systemów izolacji, lub systemów technicznych budynku.

3. Zalecenia zawarte w świadectwie charakterystyki energetycznej są technicznie wykonalne dla konkretnego budynku i zawierają przejrzyste informacje dotyczące ich opłacalności ekonomicznej. Ocena opłacalności ekonomicznej opiera się na szeregu standardowych warunków, takich jak ocena oszczędności energii oraz leŜące u podstaw ceny energii i stopy procentowe dla inwestycji koniecznych do wypełnienia zaleceń.

3. Zalecenia zawarte w świadectwie charakterystyki energetycznej są technicznie wykonalne dla konkretnego budynku i zawierają przejrzyste informacje, w tym co najmniej wyraźne wskazanie obliczonego potencjału danego środka w zakresie oszczędności energii, aktualnej wartości netto i kosztów inwestycyjnych w odniesieniu do konkretnego budynku lub rodzaju budynku. Ocena kosztów opiera się na szeregu standardowych warunków, obejmujących co najmniej ocenę oszczędności energii oraz leŜące u podstaw ceny energii, zachęty finansowe lub fiskalne i stopy procentowe dla inwestycji koniecznych do wypełnienia zaleceń.

3a. Państwa członkowskie dopilnowują, aby władze publiczne oraz inne instytucje, które finansują zakup lub remont budynków, uwzględniały wskazaną charakterystykę energetyczną i zalecenia zawarte w świadectwach charakterystyki energetycznej przy określaniu poziomu i

154 /PE 425.402

PL

warunków zachęt finansowych, środków fiskalnych i udzielania poŜyczek.

4. W świadectwie charakterystyki energetycznej jest wskazane, gdzie właściciel lub najemca moŜe uzyskać bardziej szczegółowe informacje dotyczące zawartych w nim zaleceń. Ponadto świadectwo zawiera informacje dotyczące kroków, jakie naleŜy podjąć w celu wypełnienia zalecenia.

4. W świadectwie charakterystyki energetycznej jest wskazane, gdzie właściciel lub najemca moŜe uzyskać bardziej szczegółowe informacje dotyczące zawartych w nim zaleceń. Ponadto świadectwo zawiera informacje dotyczące kroków, jakie naleŜy podjąć w celu wypełnienia zaleceń, łącznie z informacjami o dostępnych zachętach fiskalnych i finansowych oraz o moŜliwościach finansowania.

4a. Władze publiczne, biorąc pod uwagę wiodącą rolę, jaką powinny odgrywać w zakresie charakterystyki energetycznej budynków, wprowadzają w Ŝycie zalecenia zawarte w świadectwie charakterystyki energetycznej wydanym dla budynków zajmowanych przez nie w okresie waŜności tego świadectwa.

5. Certyfikacja mieszkań lub jednostek przewidywanych do oddzielnego uŜytkowania w blokach moŜe być oparta:

5. Certyfikacja mieszkań lub jednostek przewidywanych do oddzielnego uŜytkowania w blokach moŜe być oparta:

a) na wspólnej certyfikacji całego budynku w przypadku bloków o wspólnym systemie ogrzewania, lub

a) na wspólnej certyfikacji całego budynku w przypadku bloków o wspólnym systemie ogrzewania, lub

b) na ocenie innego reprezentatywnego mieszkania w tym samym bloku.

b) na ocenie charakterystyki energetycznej danego mieszkania lub jednostki.

6. Certyfikacja domów jednorodzinnych moŜe być oparta na ocenie innego reprezentatywnego budynku o podobnej konstrukcji i wielkości z podobną faktyczną charakterystyką energetyczną, o ile podobieństwo to moŜe zostać zagwarantowane przez eksperta wydającego świadectwo charakterystyki energetycznej.

6. Certyfikacja domów jednorodzinnych moŜe być oparta na ocenie innego reprezentatywnego budynku o podobnej konstrukcji i wielkości z podobną faktyczną charakterystyką energetyczną, o ile podobieństwo to moŜe zostać zagwarantowane przez eksperta wydającego świadectwo charakterystyki energetycznej.

7. WaŜność świadectwa charakterystyki energetycznej nie przekracza 10 lat.

7. WaŜność świadectwa charakterystyki energetycznej nie przekracza 10 lat.

7a. Do 30 czerwca 2010 r. Komisja przyjmie wytyczne określające minimalne normy w odniesieniu do treści, języka i wyglądu świadectw charakterystyki energetycznej.

155 /PE 425.402

PL

Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

7b. KaŜde państwo członkowskie uznaje świadectwa wydane w innym państwie członkowskim zgodnie z takimi wytycznymi oraz nie ogranicza swobody świadczenia usług finansowych z przyczyn związanych z wydaniem świadectwa w tym państwie członkowskim.

Poprawka 94 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 10 – ustęp 7 b (nowy)


7b. Na podstawie informacji otrzymanych od państw członkowskich oraz w porozumieniu z odpowiednimi sektorami, do 2011 r. opracowany zostanie dobrowolny, wspólny dla Unii Europejskiej system wydawania świadectw charakterystyki energetycznej budynków niemieszkalnych w drodze procedury komitetowej, o której mowa w art. 21. Do roku 2012 państwa członkowskie wprowadzają wspólny dla Unii Europejskiej, dobrowolny system certyfikacji, o którym mowa w pierwszym akapicie, który będzie funkcjonować równolegle do krajowych systemów certyfikacji.

Poprawka 63



1. Państwa członkowskie gwarantują wydawanie świadectw charakterystyki energetycznej dla budynków lub ich części, które są wznoszone, sprzedawane lub wynajmowane, oraz dla budynków, w

1. Państwa członkowskie gwarantują wydawanie świadectw charakterystyki energetycznej dla budynków lub ich części, które są wznoszone, sprzedawane lub wynajmowane, oraz dla budynków często

156 /PE 425.402

PL

których całkowita powierzchnia uŜytkowa powyŜej 250 m2 jest zajmowana przez władze publiczne.

odwiedzanych przez ludność, o całkowitej powierzchni uŜytkowej powyŜej 250 m2, a takŜe dla budynków zajmowanych przez władze publiczne.

Poprawka 64



4a. Właściciel budynku moŜe w dowolnej chwili zwrócić się do akredytowanego eksperta z prośbą o wydanie, ponowne obliczenie lub zaktualizowanie świadectwa charakterystyki energetycznej, niezaleŜnie od tego, czy dany budynek jest budowany, odnawiany, wynajmowany czy sprzedawany.

Poprawka 65



1. Państwa członkowskie podejmują środki mające na celu zapewnienie, aby w przypadku gdy w danym budynku władze publiczne zajmują całkowitą powierzchnię uŜytkową powyŜej 250 m2, świadectwo charakterystyki energetycznej było umieszczone w miejscu wyraźnie widocznym dla ogółu.

Państwa członkowskie przyjmują środki mające na celu zagwarantowanie, Ŝe w przypadku gdy dany budynek zajmują władze publiczne lub dany budynek o całkowitej powierzchni uŜytkowej powyŜej 250 m2 jest często odwiedzany przez ludność, świadectwo charakterystyki energetycznej jest umieszczone w miejscu wyraźnie widocznym dla ogółu.

2. Państwa członkowskie podejmują środki mające na celu zapewnienie, aby w przypadku gdy całkowita powierzchnia uŜytkowa powyŜej 250 m2 w budynku, dla którego zostało wydane świadectwo charakterystyki energetycznej zgodnie z art. 11 ust. 1, jest często odwiedzana przez ogół, świadectwo charakterystyki

157 /PE 425.402

PL

energetycznej było umieszczone w miejscu wyraźnie widocznym dla ogółu.

Poprawka 66



1. Państwa członkowskie ustanawiają środki niezbędne do wprowadzenia regularnych przeglądów systemów ogrzewania z kotłami o znamionowej mocy uŜytecznej ponad 20 kW. Przegląd obejmuje ocenę sprawności kotła oraz jego dobrania do wymagań grzewczych budynku.

1. Państwa członkowskie ustanawiają środki niezbędne do wprowadzenia regularnych przeglądów systemów ogrzewania z kotłami opalanymi nieodnawialnym paliwem płynnym lub stałym, o znamionowej mocy uŜytecznej ponad 20 kW. Przegląd obejmuje ocenę sprawności kotła oraz jego dobrania do wymagań grzewczych budynku. Państwa członkowskie mogą zawiesić te przeglądy w przypadku wprowadzenia elektronicznego systemu monitorowania i kontroli.

Poprawka 67



2. Państwa członkowskie mogą ustanowić inną częstotliwość przeglądów w zaleŜności od rodzaju i znamionowej mocy uŜytecznej kotła w systemie ogrzewania. Przy określaniu częstotliwości przeglądów państwa członkowskie biorą pod uwagę koszt przeglądu systemu ogrzewania oraz szacowane oszczędności kosztów energii, które mogą być wynikiem przeglądu.

2. Państwa członkowskie mogą ustanowić inną częstotliwość przeglądów w zaleŜności od rodzaju i znamionowej mocy uŜytecznej systemu ogrzewania. Przy określaniu częstotliwości przeglądów państwa członkowskie biorą pod uwagę koszt przeglądu systemu ogrzewania oraz szacowane oszczędności kosztów energii, które mogą być wynikiem przeglądu.

158 /PE 425.402

PL

Poprawka 68

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 13 – ustęp 4 – akapit drugi a (nowy)


Jeśli Komisja uzna, Ŝe sprawozdanie złoŜone przez państwo członkowskie, o którym mowa w akapicie drugim, nie wykazuje równowaŜności środka, o którym mowa w akapicie pierwszym, Komisja moŜe w ciągu 6 miesięcy od otrzymania sprawozdania zaŜądać, by państwo członkowskie przedstawiło dalsze dokumenty potwierdzające równowaŜność albo wdroŜyło określone środki dodatkowe. Jeśli w ciągu jednego roku od przedstawienia takiego Ŝądania Komisja nie będzie zadowolona z dostarczonych dokumentów potwierdzających równowaŜność lub wdroŜonych środków dodatkowych, moŜe ona cofnąć odstępstwo.




1. Państwa członkowskie ustanawiają niezbędne środki do wprowadzenia regularnych przeglądów systemów klimatyzacji o uŜytecznej mocy znamionowej ponad 12 kW. Przegląd obejmuje ocenę sprawności klimatyzacji i jej dobranie do wymagań dotyczących chłodzenia budynku.

1. Państwa członkowskie ustanawiają niezbędne środki do wprowadzenia regularnych przeglądów systemów klimatyzacji i wentylacji oraz odwracalnych pomp cieplnych o uŜytecznej mocy znamionowej ponad 5 kW. Przegląd obejmuje ocenę sprawności klimatyzacji i jej dobranie do wymagań dotyczących chłodzenia budynku. Przegląd systemów wentylacji obejmuje równieŜ ocenę obiegu powietrza.

Państwa członkowskie mogą zaprzestać przeprowadzania tych przeglądów, jeŜeli zainstalowano elektroniczny system monitorowania i kontroli umoŜliwiający zdalne monitorowanie wydajności i

159 /PE 425.402

PL

bezpieczeństwa systemów.

2. Państwa członkowskie mogą ustanowić inną częstotliwość przeglądów w zaleŜności od rodzaju i znamionowej mocy uŜytecznej systemu klimatyzacji Przy określaniu częstotliwości przeglądów państwa członkowskie biorą pod uwagę koszt przeglądu systemu klimatyzacji oraz szacowane oszczędności kosztów energii, które mogą być wynikiem przeglądu.

2. Państwa członkowskie mogą ustanowić inną częstotliwość przeglądów w zaleŜności od rodzaju i znamionowej mocy uŜytecznej systemu klimatyzacji, systemu wentylacji lub odwracalnych pomp cieplnych. Przy określaniu częstotliwości przeglądów państwa członkowskie biorą pod uwagę koszt przeglądu oraz szacowane oszczędności kosztów energii, które mogą być wynikiem przeglądu.

2a. Ustanawiając środki, o których mowa w ust. 1 i 2, państwa członkowskie, o ile jest to ekonomicznie i technicznie wykonalne, zapewniają zgodność przeprowadzanych przeglądów z przepisami dotyczącymi przeglądu systemów ogrzewania i innych systemów technicznych, o których mowa w art. 13 niniejszej dyrektywy, oraz z przepisami dotyczącymi przeglądu wycieków ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) 842/2006.

2b. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 i 2, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o przyjęciu środków mających na celu zapewnienie udzielania porad uŜytkownikom w sprawie wymiany systemów klimatyzacji lub innych modyfikacji systemu klimatyzacji, które mogą obejmować przeglądy mające na celu dokonanie oceny sprawności i doboru odpowiedniego systemu klimatyzacji. Ogólny wpływ tego podejścia jest równowaŜny z wpływem wynikającym z przepisów zawartych w ust. 1 i 2.

JeŜeli państwa członkowskie stosują środki, o których mowa w akapicie pierwszym, najpóźniej do dnia 30 czerwca 2011 r. przedkładają one Komisji sprawozdanie na temat równowaŜności tych środków względem środków określonych w ust. 1 i 2. Państwa członkowskie składają te sprawozdania co trzy lata. Sprawozdania mogą być zawarte w planach działań dotyczących efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy

160 /PE 425.402

PL

2006/32/WE. Uznawszy, Ŝe sprawozdanie złoŜone przez

państwo członkowskie, o którym mowa w akapicie drugim, nie wykazuje równowaŜności środka, o którym mowa w akapicie pierwszym, Komisja moŜe w ciągu 6 miesięcy od otrzymania sprawozdania zaŜądać, by państwo członkowskie przedstawiło dalsze dokumenty potwierdzające równowaŜność albo wdroŜyło określone środki dodatkowe. Jeśli w ciągu roku od przedstawienia takiego Ŝądania Komisja nie będzie zadowolona z dostarczonych dokumentów potwierdzających równowaŜność lub wdroŜonych środków dodatkowych, moŜe ona cofnąć odstępstwo.

Poprawka 70



Państwa członkowskie zapewniają, aby wydawanie świadectw charakterystyki energetycznej budynków, przeglądy systemów ogrzewania i klimatyzacji były przeprowadzane w sposób niezaleŜny przez wykwalifikowanych i akredytowanych ekspertów, niezaleŜnie od tego, czy prowadzą oni działalność na własny rachunek , czy teŜ są zatrudnieni w instytucjach publicznych lub przedsiębiorstwach prywatnych .

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby wydawanie świadectw charakterystyki energetycznej budynków, przeglądy systemów ogrzewania i klimatyzacji były przeprowadzane w sposób niezaleŜny przez wykwalifikowanych i akredytowanych ekspertów, niezaleŜnie od tego, czy prowadzą oni działalność na własny rachunek, czy teŜ są zatrudnieni w instytucjach publicznych lub przedsiębiorstwach prywatnych.

Przy akredytacji ekspertów uwzględnia się ich fachowość i niezaleŜność.

Przy akredytacji ekspertów uwzględnia się ich fachowość i niezaleŜność.

2. Państwa członkowskie gwarantują wspólne uznawanie krajowych kwalifikacji i akredytacji.

3. Do 2011 roku Komisja określi wytyczne obejmujące zalecenia dotyczące minimalnych norm w zakresie regularnego szkolenia ekspertów.

Środek ten, mający na celu zmianę innych

161 /PE 425.402

PL

niŜ istotne elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

4. Państwa członkowskie udostępniają ogółowi społeczeństwa informacje na temat szkolenia i akredytacji. Państwa członkowskie tworzą i udostępniają równieŜ rejestr wykwalifikowanych i akredytowanych ekspertów.

Poprawka 71



1. Państwa członkowskie zapewniają ustanowienie niezaleŜnego systemu kontroli świadectw charakterystyki energetycznej i sprawozdań z przeglądów systemów ogrzewania i klimatyzacji zgodnie z załącznikiem II.

1. Państwa członkowskie zapewniają ustanowienie niezaleŜnego systemu kontroli świadectw charakterystyki energetycznej i sprawozdań z przeglądów systemów ogrzewania i klimatyzacji zgodnie z załącznikiem II. Państwa członkowskie ustanawiają dzielone mechanizmy egzekwowania prawa w przypadku organizacji, które są odpowiedzialne za egzekwowanie świadectw charakterystyki energetycznej oraz sprawozdań z przeglądu systemów ogrzewania i klimatyzacji.

Poprawka 72

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 18 – część wprowadzająca


Komisja przy pomocy Komitetu ustanowionego w art. 21 dokonuje oceny niniejszej dyrektywy w świetle doświadczenia zdobytego podczas jej stosowania i, jeśli jest to konieczne , przedstawia propozycje odnoszące się m.in. do:

Komisja przy pomocy Komitetu ustanowionego w art. 21 dokonuje oceny niniejszej dyrektywy i bierze pod uwagę przeprowadzenie jej przeglądu do 2015 r. w świetle doświadczenia zdobytego podczas jej stosowania i osiągniętych wtedy postępów oraz, jeśli jest to konieczne, przedstawia wnioski odnoszące

162 /PE 425.402

PL

się m.in. do:

Poprawka 73

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 18 – litera ba) (nowa)


ba) wprowadzenia ogólnowspólnotowego wymogu dla istniejących budynków, by były budynkami zuŜywającymi energię na poziomie zerowym netto.

Poprawka 74



Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem informowania właścicieli lub najemców budynków lub ich części odnośnie do róŜnych metod i praktyk słuŜących poprawie charakterystyki energetycznej.

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem informowania właścicieli i najemców budynków lub ich części odnośnie do róŜnych metod i praktyk słuŜących poprawie charakterystyki energetycznej.

Państwa członkowskie dostarczają właścicielom i najemcom budynków w szczególności informacje o świadectwach charakterystyki energetycznej i sprawozdaniach z przeglądu, o tym, czemu one słuŜą i jaki jest ich cel, o opłacalnych ekonomicznie sposobach poprawy charakterystyki energetycznej budynku oraz o średnio- i długoterminowych konsekwencjach finansowych niepodjęcia Ŝadnego działania w celu poprawy charakterystyki energetycznej budynku.

2. Państwa członkowskie dostarczają właścicielom i najemcom budynków w szczególności informacji o świadectwach charakterystyki energetycznej i sprawozdaniach z przeglądu, o tym, czemu one słuŜą i jaki jest ich cel, o opłacalnych ekonomicznie sposobach poprawy charakterystyki energetycznej budynku oraz o średnio- i długoterminowych konsekwencjach finansowych niepodjęcia Ŝadnego działania, a takŜe o dostępnych instrumentach finansowych w celu poprawy charakterystyki energetycznej budynku. Kampanie informacyjne mają na celu zachęcanie właścicieli i najemców do spełnienia co najmniej minimalnych wymogów określonych w art. 4 i 9.

163 /PE 425.402

PL

3. Państwa członkowskie zapewniają udział władz lokalnych i regionalnych w opracowywaniu programów dostarczających informacji oraz szkoleń i podnoszących świadomość obywateli.

Poprawka 75



3a. Państwa członkowskie dopilnowują równieŜ, przy udziale władz lokalnych i regionalnych, aby osoby odpowiedzialne za wprowadzenie niniejszej dyrektywy w Ŝycie, poprzez planowanie i egzekwowanie norm dotyczących budynków, mogły skorzystać z odpowiedniego doradztwa i szkolenia. Takie doradztwo i szkolenie w szczególności podkreśla znaczenie poprawy charakterystyki energetycznej i umoŜliwia rozwaŜenie optymalnej kombinacji inwestycji w poprawę efektywności energetycznej, wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych oraz lokalnego ogrzewania i chłodzenia podczas planowania, projektowania, budowania i odnawiania obszarów przemysłowych lub mieszkalnych.

Poprawka 76



3b. Właściciele i najemcy budynków handlowych zobowiązani są do wymiany informacji dotyczących faktycznego zuŜycia energii.

Poprawka 77

164 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – ustęp 3c (nowy)


3c. Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje dotyczące:

(a) systemów wsparcia na poziomie krajowym, regionalnym i lokalnym na rzecz promocji efektywności energetycznej i wykorzystywania w budynkach energii ze źródeł odnawialnych;

(b) udziału energii ze źródeł odnawialnych wykorzystywanej w sektorze budynków na poziomie krajowym i regionalnym, łącznie z konkretnymi informacjami na temat tego, czy energia ze źródeł odnawialnych produkowana jest przez znajdujące się na danym terenie urządzenia, lokalne systemy ogrzewania i chłodzenia, czy teŜ pochodzi z kogeneracji.

Informacje te włączane są do planów działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy (WE) 2006/32.

Poprawka 78

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – ustęp 3d (nowy)


3d. Państwa członkowskie przyjmują środki konieczne do przeszkolenia większej liczby instalatorów oraz zapewnienia szkoleń podwyŜszających poziom kompetencji w zakresie instalacji i integracji wymaganych energooszczędnych urządzeń technologicznych wykorzystujących energię ze źródeł odnawialnych, aby mogli oni odgrywać kluczową rolę w poprawie efektywności energetycznej budynków.

165 /PE 425.402

PL

Poprawka 79

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – ustęp 3e (nowy)


3e. Do 2010 roku Komisja uruchomi stronę internetową zawierającą następujące informacje:

(a) najnowszą wersję kaŜdego planu działań na rzecz efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE;

(b) szczegółowe informacje na temat środków stosowanych obecnie na szczeblu Wspólnoty w celu poprawy charakterystyki energetycznej budynków, w tym na temat wszelkich związanych z tym instrumentów finansowych/fiskalnych i ich odpowiedniego zastosowania, a takŜe informacje kontaktowe;

(c) szczegółowe informacje na temat krajowych planów działań oraz krajowych, regionalnych i lokalnych środków stosowanych obecnie w kaŜdym państwie członkowskim w celu poprawy charakterystyki energetycznej budynków, w tym na temat wszelkich związanych z tym instrumentów finansowych lub fiskalnych i ich odpowiedniego zastosowania, a takŜe informacje kontaktowe;

(d) przykłady najlepszej praktyki na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym w zakresie poprawy charakterystyki energetycznej budynków.

Informacje, o których mowa w pierwszym akapicie, są przedstawiane w formie łatwo dostępnej i zrozumiałej dla zwykłych najemców, właścicieli i przedsiębiorców ze wszystkich państw członkowskich, a takŜe dla wszystkich władz lokalnych, regionalnych i krajowych. Forma, w jakiej przedstawione są informacje, ma pomagać tym osobom i organizacjom w ocenie dostępnego im wsparcia w zakresie poprawy charakterystyki energetycznej

166 /PE 425.402

PL

budynków oraz w porównaniu środków wsparcia stosowanych w róŜnych państwach członkowskich.

Poprawka 80



Państwa członkowskie określają zasady dotyczące kar stosowanych w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy i podejmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia ich egzekwowania. Przewidziane kary są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r. państwa członkowskie powiadamiają o tych przepisach Komisję, a następnie bezzwłocznie powiadamiają ją o wszystkich późniejszych zmianach, które ich dotyczą.

Państwa członkowskie określają zasady dotyczące kar stosowanych w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy i podejmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia ich egzekwowania. Przewidziane kary są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r. państwa członkowskie powiadamiają o tych przepisach Komisję, a następnie bezzwłocznie powiadamiają ją o wszystkich późniejszych zmianach, które ich dotyczą. Państwa członkowskie przedstawiają informacje potwierdzające skuteczność zasad dotyczących kar w planach działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE.

Poprawka 81

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – punkt 1


1. Charakterystykę energetyczną budynku określa się na podstawie obliczonej lub faktycznej ilości energii, którą zuŜywa się rocznie w celu spełnienia róŜnych potrzeb związanych jego typowym uŜytkowaniem, i odzwierciedla ona zapotrzebowanie na energię do celów ogrzewania i chłodzenia (energię potrzebną, aby uniknąć przegrzania) w celu utrzymania

1. Charakterystykę energetyczną budynku określa się na podstawie obliczonej lub faktycznej ilości energii pierwotnej, którą zuŜywa się rocznie w celu spełnienia róŜnych potrzeb związanych z jego zwyczajowym uŜytkowaniem, i odzwierciedla ona zapotrzebowanie na energię do celów ogrzewania i chłodzenia (energię potrzebną, aby uniknąć

167 /PE 425.402

PL

przewidzianych warunków termicznych budynku.

przegrzania) w celu utrzymania przewidzianych warunków termicznych budynku. W stosownych przypadkach zuŜycie jest równowaŜone energią wytwarzaną z odnawialnych źródeł energii na miejscu.

Poprawka 82

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – punkt 2


2. Charakterystykę energetyczną budynku wyraŜa się w sposób przejrzysty i zawiera ona wskaźnik numeryczny emisji dwutlenku węgla i zuŜycia energii pierwotnej.

2. Charakterystykę energetyczną budynku wyraŜa się w sposób przejrzysty i zawiera ona takŜe wskaźnik numeryczny zuŜycia energii pierwotnej, wyraŜony w kWh/m2 na rok.

Metodologia obliczania charakterystyki energetycznej budynków uwzględnia normy europejskie.

Metodologia obliczania charakterystyki energetycznej budynków wykorzystuje normy europejskie oraz odnośne wspólnotowe przepisy, łącznie z dyrektywą 2009/.../WE [w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych].

Poprawka 83

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – punkt 2 – akapit pierwszy a (nowy)


Przy ocenie charakterystyki energetycznej wykorzystania energii elektrycznej w budynku we współczynniku przeliczeniowym z energii końcowej na pierwotną uwzględnia się roczną średnią waŜoną odpowiedniej mieszanki paliw uŜywanych do produkcji energii elektrycznej.

Poprawka 84

168 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – punkt 3 – litera a) – punkt ii)


(ii) izolacja; (ii) izolacja; osiągnięta przy uŜyciu dostępnych materiałów o najniŜszym przewodnictwie cieplnym;

Poprawka 85

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – punkt 3 – litera c)


c) instalacji klimatyzacyjnej; c) instalacji klimatyzacyjnych, w tym systemów chłodzenia;

Poprawka 86

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – punkt 3 – litera e)


e) wbudowanej instalacji oświetleniowej (głównie w sektorze niemieszkalnym);

e) wbudowanych systemów oświetleniowych określonych w projekcie oświetlenia z uwzględnieniem odpowiednich poziomów oświetlenia w przypadku funkcji wykonywanych na poziomie pomieszczenia, obecności osób, dostępności odpowiedniego poziomu światła naturalnego, elastycznego przyjęcia poziomów światła uwzględniających róŜnice funkcji oraz to, czy dana instalacja przeznaczona jest dla sektora mieszkalnego, czy teŜ niemieszkalnego;

Poprawka 87

169 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – punkt 5 – litera ha) (nowa)


ha) budynki związane z handlem hurtowym i logistyką;

Poprawka 88

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik II – punkt 1 – wprowadzenie


1. Właściwe władze lub organy, którym właściwe organy przekazały odpowiedzialność za wdroŜenie niezaleŜnego systemu kontroli, wybierają losowo co najmniej 0,5 % wszystkich świadectw charakterystyki energetycznej wydanych w ciągu roku i poddają je weryfikacji. Weryfikację przeprowadza się na jednym z trzech alternatywnych poziomów wskazanych poniŜej, przy czym kaŜdy poziom weryfikacji przeprowadza się co najmniej dla statystycznie istotnej części wybranych świadectw:

1. Właściwe władze lub organy, którym właściwe organy przekazały odpowiedzialność za wdroŜenie niezaleŜnego systemu kontroli, wybierają losowo co najmniej 0,5% wszystkich świadectw charakterystyki energetycznej wydanych w ciągu roku przez kaŜdego eksperta i poddają je weryfikacji. Jeśli niezaleŜny ekspert wyda tylko kilka świadectw, właściwe władze lub organy dokonują losowego wyboru co najmniej jednego świadectwa i poddają je weryfikacji. Weryfikację przeprowadza się na jednym z trzech alternatywnych poziomów wskazanych poniŜej, przy czym kaŜdy poziom weryfikacji przeprowadza się co najmniej dla statystycznie istotnej części wybranych świadectw:

Poprawka 89

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik II – punkt 1a (nowy)


1a. JeŜeli kontrole wykaŜą niezgodności, właściwe władze lub organy dokonują losowego wyboru kolejnych pięciu świadectw wydanych przez tego samego eksperta i poddają je weryfikacji. Właściwe władze lub organy nakładają na eksperta kary, jeŜeli dodatkowe kontrole

170 /PE 425.402

PL

wykaŜą brak zgodności; najpowaŜniejsze naruszenia zagroŜone są karą cofnięcia akredytacji danemu ekspertowi.

Poprawka 90

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik II – punkt 2 – wprowadzenie


2. Właściwe władze lub organy, którym właściwe organy przekazały odpowiedzialność za wdroŜenie niezaleŜnego systemu kontroli, wybierają losowo co najmniej 0,1 % wszystkich sprawozdań z przeglądu wydanych w ciągu roku i poddają je weryfikacji. Weryfikację przeprowadza się na jednym z trzech alternatywnych poziomów wskazanych poniŜej, przy czym kaŜdy poziom weryfikacji przeprowadza się co najmniej dla statystycznie istotnej części wybranych sprawozdań z przeglądu:

2. Właściwe władze lub organy, którym właściwe organy przekazały odpowiedzialność za wdroŜenie niezaleŜnego systemu kontroli, wybierają losowo co najmniej 0,1% wszystkich sprawozdań z przeglądu wydanych w ciągu roku przez kaŜdego eksperta i poddają je weryfikacji. Jeśli niezaleŜny ekspert wyda tylko kilka sprawozdań z przeglądu, właściwe władze lub organy dokonują losowego wyboru co najmniej jednego sprawozdania z przeglądu i poddają je weryfikacji. Weryfikację przeprowadza się na jednym z trzech alternatywnych poziomów wskazanych poniŜej, przy czym kaŜdy poziom weryfikacji przeprowadza się co najmniej dla statystycznie istotnej części wybranych sprawozdań z przeglądu:

Poprawka 91

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik II – punkt 2a (nowy)


2a. JeŜeli kontrole wykaŜą niezgodności, właściwe władze lub organy dokonują losowego wyboru kolejnych pięciu sprawozdań z przeglądu wydanych przez tego samego eksperta i poddają je weryfikacji. Właściwe władze lub organy nakładają na eksperta kary, jeŜeli dodatkowe kontrole wykaŜą brak zgodności; najpowaŜniejsze naruszenia zagroŜone są karą cofnięcia akredytacji

171 /PE 425.402

PL

danemu ekspertowi.

Poprawka 104, 109 i 124 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III a (nowy)


Załącznik IIIa

Zasady wspólnej metodologii obliczania poziomów optymalnych pod względem

kosztów

Określając wspólną metodologię obliczania poziomów optymalnych pod względem kosztów, Komisja bierze pod uwagę co najmniej następujące zasady:

– określenie budynków referencyjnych charakteryzujących się funkcjonalnością i połoŜeniem geograficznym (w tym wewnętrznymi i zewnętrznymi warunkami klimatycznymi) oraz reprezentatywnych pod tym względem. Budynki referencyjne obejmują budynki mieszkalne i niemieszkalne, zarówno nowe, jak i juŜ istniejące;

– określenie pakietów technicznych (np. izolacja przegród zewnętrznych budynku lub ich części, lub bardziej energooszczędne techniczne systemy budowlane) podlegających ocenie środków na rzecz efektywności energetycznej i dostaw energii;

– zdefiniowanie kompletnych pakietów technicznych przeznaczonych do wznoszenia budynków zuŜywających energię na poziomie zerowym netto;

– ocena zapotrzebowania na energię do celów ogrzewania i chłodzenia, energii dostarczonej, energii odnawialnej wytwarzanej na miejscu, zuŜytej energii pierwotnej oraz emisji CO2 w przypadku budynków referencyjnych (w tym zastosowanych zdefiniowanych pakietów technicznych);

– ocena odnośnych kosztów inwestycyjnych związanych z energią,

172 /PE 425.402

PL

kosztów energii i innych kosztów bieŜących pakietów technicznych zastosowanych do budynków referencyjnych ze społecznego punktu widzenia (koszty i korzyści ekologiczne i społeczne) oraz z punktu widzenia właściciela lub inwestora;

Opłacalność ekonomiczną poszczególnych poziomów minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej ocenia się obliczając koszty cyklu Ŝycia danego budynku na podstawie pakietów technicznych środków zastosowanych do budynku referencyjnego i odnosząc je do charakterystyki energetycznej lub emisji CO2.

Poprawka 93

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik IIIb (nowy)


Załącznik IIIb

Instrumenty finansowe na rzecz poprawy charakterystyki energetycznej budynków

Bez uszczerbku dla ustawodawstwa krajowego państwa członkowskie wdraŜają co najmniej dwa instrumenty finansowe z poniŜszej listy:

a) obniŜenie stawki podatku VAT z tytułu oszczędności energii, dobrej charakterystyki energetycznej oraz wykorzystania energii odnawialnej w odniesieniu do towarów i usług;

b) obniŜenie podatków innego rodzaju z tytułu energooszczędnych towarów i usług lub budynków o wysokiej efektywności energetycznej, w tym ulgi podatkowe w podatku dochodowym lub podatku od nieruchomości;

c) dotacje bezpośrednie;

d) poŜyczki subsydiowane lub poŜyczki o niskim oprocentowaniu;

173 /PE 425.402

PL

e) granty;

f) poŜyczki gwarantowane;

g) wymogi dotyczące dostawców energii lub porozumienia z dostawcami energii dotyczące oferowania pomocy finansowej wszystkim kategoriom konsumentów;

174 /PE 425.402

PL

P6_TA-PROV(2009)0279

Agencje ratingowe ***I

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie agencji ratingowych (COM(2008)0704 – C6-0397/2008 – 2008/0217(COD))

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)



– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0397/2008),

– uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 23 kwietnia 2009 r., do zatwierdzenia wniosku po poprawkach, zgodnie z art. 251 ust. 2 akapit drugi tiret pierwsze Traktatu WE


– uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Prawnej (A6-0191/2009),

1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;



175 /PE 425.402

PL

P6_TC1-COD(2008)0217

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu .. 2007 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2008 w sprawie agencji ratingowych








(1) Agencje ratingowe odgrywają istotną rolę na globalnych rynkach papierów wartościowych i rynkach bankowości, gdyŜ ich ratingi kredytowe są wykorzystywane przez inwestorów, kredytobiorców, emitentów i rządy jako element procesu podejmowania świadomych decyzji inwestycyjnych i finansowych. Instytucje kredytowe, przedsiębiorstwa inwestycyjne, zakłady ubezpieczeń prowadzące działalność w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niŜ ubezpieczenia na Ŝycie, zakłady ubezpieczeń na Ŝycie, zakłady reasekuracji, przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) i instytucje pracowniczych programów emerytalnych mogą wykorzystywać te ratingi kredytowe jako punkt odniesienia do obliczania swoich wymogów kapitałowych na potrzeby wypłacalności lub do obliczania ryzyka swojej działalności inwestycyjnej. Skutkiem tego ratingi kredytowe mają istotny wpływ na funkcjonowanie rynków oraz na zaufanie inwestorów i konsumentów. Kluczowe znaczenie ma zatem, by działalność w zakresie ratingu kredytowego odpowiadała zasadom uczciwości, przejrzystości, odpowiedzialności i dobrego zarządzania w celu zapewnienia niezaleŜności, obiektywizmu i odpowiedniej jakości powstających ratingów kredytowych wykorzystywanych we Wspólnocie.

(2) Większość agencji ratingowych ma obecnie siedziby poza Wspólnotą. Większość państw członkowskich nie reguluje działalności agencji ratingowych lub warunków wystawiania ratingów kredytowych. Pomimo ich duŜego znaczenia dla funkcjonowania rynków finansowych agencje ratingowe podlegają prawu wspólnotowemu tylko w niektórych obszarach, w szczególności dyrektywie 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie wykorzystywania poufnych informacji i

58 Dz.U. C , , s. . 59 Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r.

176 /PE 425.402

PL

manipulacji na rynku60. Ponadto do agencji ratingowych odnosi się dyrektywa 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe i dyrektywa 2006/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie adekwatności kapitałowej firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych61. Istotne znaczenie ma zatem określenie zasad gwarantujących, Ŝe wszystkie ratingi kredytowe wydane przez agencje ratingowe zarejestrowane we Wspólnocie mają odpowiednią jakość i są wystawione przez agencje ratingowe podlegające surowym wymogom. Komisja będzie kontynuowała pracę ze swoimi międzynarodowymi partnerami w celu zapewnienia spójności zasad mających zastosowanie do agencji ratingowych. Powinno być moŜliwe wyłączenie niektórych banków centralnych wydających ratingi kredytowe z zakresu niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem, Ŝe spełniają one odpowiednie mające zastosowanie warunki, zapewniające niezaleŜność i uczciwość ich działalności w zakresie ratingu kredytowego i równie rygorystyczne, jak wymogi ustanowione w niniejszym rozporządzeniu.

(2a) Niniejsze rozporządzenie nie powinno wprowadzać powszechnego obowiązku oceny instrumentów lub zobowiązań finansowych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. W szczególności nie powinno ono zobowiązywać przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) określonych w dyrektywie [2009/XX/WE] Parlamentu Europejskiego i Rady ani instytucji pracowniczych programów emerytalnych określonych w dyrektywie 2003/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady do inwestowania, przy zachowaniu zgodności z tymi dyrektywami, tylko w instrumenty finansowe oceniane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(2b) Przepisy niniejszego rozporządzenia nie powinny w Ŝadnej mierze nakładać na instytucje finansowe lub inwestorów powszechnego obowiązku inwestowania wyłącznie w papiery wartościowe, odnośnie do których wydano prospekt zgodnie z dyrektywą 2003/71/WE i z rozporządzeniem Komisji 809/2004/WE i które poddano ocenie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; nie powinno ono równieŜ zobowiązywać emitentów, oferentów ani osób wnioskujących o dopuszczenie do obrotu na rynku regulowanym do uzyskiwania ratingów kredytowych papierów wartościowych podlegających obowiązkowi publikacji prospektu zgodnie z dyrektywą 2003/71/WE i z rozporządzeniem Komisji 809/2004/WE.

(2c) Prospekt opublikowany zgodnie z dyrektywą 2003/71/WE i z rozporządzeniem Komisji 809/2004/WE powinien zawierać jasną i widoczną informację, czy odpowiednie papiery wartościowe uzyskały rating kredytowy wydany przez agencję ratingową z siedzibą we Wspólnocie, zarejestrowaną zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Niniejsze rozporządzenie nie powinno jednak uniemoŜliwiać osobom odpowiedzialnym za publikację prospektu zgodnie z dyrektywą 2003/71/WE i z rozporządzeniem Komisji 809/2004/WE

60 Dz.U. L 96 z 12.4.2003, s. 16. 61 Dz.U. L 177 z 30.6.2006, s. 201.

177 /PE 425.402

PL

zamieszczenia w prospekcie wszelkich istotnych informacji, w tym ratingów kredytowych wydanych w krajach trzecich i informacji z nimi związanych.

(2d) Agencje ratingowe powinny wystawiać ratingi kredytowe i prowadzić działalność w zakresie ratingu kredytowego, mogąc przy tym prowadzić dodatkową działalność zawodową. Prowadzenie działalności dodatkowej nie powinno zagraŜać niezaleŜności ani uczciwości ich działalności w zakresie ratingu kredytowego.

(2e) Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do ratingów kredytowych wydanych przez agencje ratingowe zarejestrowane we Wspólnocie. Głównym celem niniejszego rozporządzenia jest ochrona stabilności rynków finansowych i inwestorów. Z zakresu niniejszego rozporządzenia powinny być wyłączone punktowe oceny kredytowe, systemy punktowych ocen kredytowych i podobne oceny dotyczące obowiązków wynikających ze stosunków konsumenckich, handlowych lub branŜowych.

(3) Agencje ratingowe powinny stosować na zasadzie dobrowolności kodeks postępowania dla agencji ratingowych wydany przez Międzynarodową Organizację Komisji Papierów Wartościowych, zwany dalej „kodeksem IOSCO”. W 2006 r. w komunikacie w sprawie agencji ratingowych62 Komisja zwróciła się do Komitetu Europejskich Organów Nadzoru nad Papierami Wartościowymi (CESR) o monitorowanie zgodności z kodeksem IOSCO oraz o przedstawianie jej corocznych sprawozdań na ten temat.

(4) Rada Europejska na posiedzeniu w dniach 13 i 14 marca 2008 r. uzgodniła zestaw wniosków w reakcji na główne słabości zidentyfikowane w systemie finansowym. Jednym z jego celów była poprawa funkcjonowania rynku i systemów bodźców, włącznie z rolą agencji ratingowych.

(5) UwaŜa się, Ŝe agencje ratingowe z jednej strony nie odzwierciedliły wystarczająco wcześnie pogarszających się warunków rynkowych w swoich ratingach kredytowych, a z drugiej strony nie dostosowały na czas swoich ratingów kredytowych w odpowiedzi na pogłębianie się kryzysu na rynku. Najlepiej naprawić to moŜna, stosując środki związane z konfliktem interesów, jakością ratingów kredytowych, przejrzystością agencji ratingowych, ich wewnętrznym zarządzaniem i nadzorem nad ich działalnością║. UŜytkownicy ratingów kredytowych nie powinni ślepo polegać na ratingach kredytowych. Powinni z najwyŜszą starannością przeprowadzić własną analizę i zawsze zachować odpowiednią naleŜytą staranność przy korzystaniu z takich ratingów kredytowych.

(6) Niezbędne jest ustanowienie wspólnych ram dla zasad dotyczących podniesienia jakości ratingów kredytowych. Dotyczy to zwłaszcza jakości ratingów kredytowych wykorzystywanych przez odpowiednie instytucje finansowe i osoby regulowane w ramach zharmonizowanych zasad we Wspólnocie. W przeciwnym razie moŜe wystąpić ryzyko, Ŝe państwa członkowskie podejmą rozbieŜne środki na szczeblu krajowym. Miałoby to bezpośredni║ negatywny wpływ na prawidłowe funkcjonowanie rynku

62 Dz.U. C 59 z 11.3.2006, s. 2.

178 /PE 425.402

PL

wewnętrznego i stworzyłoby przeszkody w jego funkcjonowaniu, poniewaŜ agencje ratingowe wystawiające ratingi kredytowe wykorzystywane przez instytucje finansowe we Wspólnocie podlegałyby róŜnym zasadom w róŜnych państwach członkowskich. Ponadto rozbieŜne wymogi w zakresie jakości ratingów mogłyby doprowadzić do róŜnego poziomu ochrony inwestorów i konsumentów. Ponadto uŜytkownicy powinni mieć moŜliwość porównania ratingów kredytowych wydanych we Wspólnocie z ratingami kredytowymi wydanymi na szczeblu międzynarodowym.

(6a) Niniejsze rozporządzenie nie powinno w Ŝaden sposób wpływać na korzystanie z ratingów kredytowych przez osoby inne niŜ te, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu.

(6b) PoŜądane jest uwzględnienie korzystania we Wspólnocie z ratingów kredytowych wystawionych w krajach trzecich do celów regulacyjnych, pod warunkiem, Ŝe spełniają one wymogi równie surowe, jak wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu. Niniejsze rozporządzenie wprowadza system zatwierdzania umoŜliwiający agencjom ratingowym mającym siedzibę we Wspólnocie i zarejestrowanym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem zatwierdzanie ratingów kredytowych wystawionych w krajach trzecich. Zatwierdzając rating kredytowy wydany w kraju trzecim, agencje ratingowe powinny ustalać i monitorować na bieŜąco, czy działalność w zakresie ratingu kredytowego prowadząca do wydania takiego ratingu kredytowego jest zgodna z wymogami dotyczącymi wystawiania ratingów kredytowych, równie surowymi, jak wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu, i prowadzącymi w praktyce do osiągnięcia takich samych celów regulacyjnych i skutków.

(6c) W odpowiedzi na obawy, Ŝe brak siedziby we Wspólnocie moŜe być powaŜną przeszkodą dla skutecznego nadzoru w najlepszym interesie rynków finansowych we Wspólnocie, naleŜy wprowadzić tego rodzaju system zatwierdzania dla agencji ratingowych powiązanych lub ściśle współpracujących z agencjami ratingowymi z siedzibą we Wspólnocie. W niektórych przypadkach niezbędne moŜe być jednak dostosowanie wymogów dotyczących fizycznej obecności we Wspólnocie, zwłaszcza w przypadku mniejszych agencji ratingowych z krajów trzecich, które nie są obecne ani nie mają powiązań we Wspólnocie. W ich przypadku naleŜy zatem udostępnić szczególny system certyfikacji, pod warunkiem, Ŝe nie mają one znaczenia systemowego dla stabilności finansowej lub integralności rynków finansowych w państwie członkowskim lub państwach członkowskich.

(6d) Certyfikacja powinna być moŜliwa po stwierdzeniu przez Komisję równowaŜności ram prawnych i nadzorczych kraju trzeciego z wymogami niniejszego rozporządzenia. Przewidywany mechanizm równowaŜności nie powinien dawać automatycznego dostępu do Wspólnoty, powinien jednak dawać moŜliwość zakwalifikowania agencji ratingowych z kraju trzeciego do poddania indywidualnej ocenie i przyznania wyłączenia z niektórych wymogów organizacyjnych dotyczących agencji ratingowych działających we Wspólnocie, w tym z wymogu fizycznej obecności we Wspólnocie.

179 /PE 425.402

PL

(6e) Rozporządzenie powinno takŜe zawierać wymóg, by agencja ratingowa z kraju trzeciego spełniała kryteria stanowiące ogólne warunki wstępne uczciwości prowadzonej przez nią działalności w zakresie ratingu, w celu zapobieŜenia ingerencji właściwych organów i innych organów publicznych tego kraju w zawartość ratingów kredytowych, a takŜe w celu wprowadzenia odpowiedniej polityki dotyczącej konfliktu interesów, rotacji analityków oraz regularnego i bieŜącego ujawniania informacji.

(6f) Innym waŜnym warunkiem wstępnym solidnego systemu zatwierdzania i systemu równowaŜności jest istnienie solidnych ustaleń dotyczących współpracy między właściwymi organami macierzystych państw członkowskich a istotnymi organami właściwymi dla agencji ratingowych z krajów trzecich.

(6g) Agencja ratingowa, która zatwierdziła ratingi kredytowe wydane w kraju trzecim, powinna ponosić pełną i bezwarunkową odpowiedzialność za zatwierdzone ratingi kredytowe i za spełnienie odpowiednich warunków zatwierdzenia, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu.

(6h) Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do ratingów kredytowych sporządzanych przez agencje ratingowe na indywidualne zamówienie i przekazywanych wyłącznie zamawiającemu, nieprzeznaczonych do publicznego ujawnienia ani do rozpowszechniania w ramach subskrypcji.

(6i) Badań inwestycyjnych, zaleceń inwestycyjnych i innych opinii o wartości lub cenie instrumentu lub zobowiązania finansowego nie naleŜy uwaŜać za ratingi kredytowe.

(6j) Niezamówiony rating kredytowy powinien oznaczać rating kredytowy niewydany na wniosek emitenta ani ocenianego podmiotu. Tego typu rating kredytowy naleŜy wyraźnie oznaczyć jako taki i odróŜnić za pomocą odpowiednich środków od zamówionych ratingów kredytowych.

(7) W celu uniknięcia ewentualnych konfliktów interesów agencje ratingowe powinny skupić swoją działalność zawodową na wystawianiu ratingów kredytowych. Agencja ratingowa nie powinna mieć moŜliwości świadczenia usług konsultingowych lub doradczych. W szczególności agencja ratingowa nie powinna wydawać propozycji lub zaleceń dotyczących opracowywania strukturyzowanych instrumentów finansowych. Agencje ratingowe powinny jednak mieć moŜliwość świadczenia usług dodatkowych, o ile nie powoduje to potencjalnego konfliktu interesów z wystawianiem ratingów kredytowych.

(7a) Agencje ratingowe powinny stosować rygorystyczne, systematyczne i zapewniające kontynuację metody ratingu, podlegające walidacji, w tym na podstawie odpowiednich doświadczeń z przeszłości i w formie weryfikacji ex post. Wymóg ten nie powinien jednak w Ŝadnym wypadku uzasadniać ingerencji właściwych organów państw członkowskich w zawartość i metody ratingów kredytowych. Podobnie wymóg przeprowadzania co najmniej raz w roku przeglądu ratingów kredytowych przez agencje ratingowe nie powinien negatywnie wpływać na obowiązek bieŜącego monitorowania ratingów kredytowych przez agencje ratingowe i poddawania ich przeglądowi w razie

180 /PE 425.402

PL

potrzeby. Wymogów tych nie naleŜy stosować w sposób utrudniający wejście na rynek nowym agencjom ratingowym.

(7b) Ratingi kredytowe powinny być uzasadnione i poparte solidnymi dowodami, by uniknąć niewiarygodności ratingów.

(7c) Agencje ratingowe powinny podawać do wiadomości publicznej informacje o metodach, modelach i podstawowych załoŜeniach ratingowych wykorzystywanych przez nie w ramach działalności w zakresie ratingu kredytowego. Ujawniane informacje o modelach powinny być na tyle szczegółowe, by pozwalały uŜytkownikom ratingów kredytowych samodzielnie i z naleŜytą starannością ocenić, czy mogą polegać na tych ratingach kredytowych. Z drugiej strony ujawniane informacje o modelach nie powinny zawierać szczególnie chronionych informacji gospodarczych ani stwarzać powaŜnych utrudnień dla innowacji.

(8) Agencje ratingowe powinny ustanowić odpowiednią politykę wewnętrzną i odpowiednie procedury wewnętrzne dotyczące pracowników i innych osób przygotowujących ratingi kredytowe, aby zapobiec konfliktom interesów, wskazywać je i eliminować lub zarządzać nimi i je ujawniać oraz aby zapewnić jakość, uczciwość i wnikliwość procesu ratingu kredytowego i jego przeglądu. Taka polityka i takie procedury powinny w szczególności obejmować system kontroli wewnętrznej i funkcję nadzoru zgodności z prawem.

(9) Agencje ratingowe powinny unikać sytuacji, w których występują konflikty interesów, i odpowiednio zarządzać takimi konfliktami, gdy są one nieuniknione, w celu zapewnienia swojej niezaleŜności. Agencje ratingowe powinny niezwłocznie ujawniać informacje o konfliktach interesów. Powinny one równieŜ rejestrować wszelkie istotne zagroŜenia dla niezaleŜności agencji ratingowej oraz jej pracowników i innych osób uczestniczących w procesie ratingu kredytowego wraz z zabezpieczeniami, które zastosowano w celu zmniejszenia tych zagroŜeń.

(9a) Agencja ratingowa lub grupa agencji ratingowych powinna utrzymywać ustalenia dotyczące dobrego ładu korporacyjnego. Określając ustalenia w zakresie ładu korporacyjnego, agencja ratingowa i grupa agencji ratingowych powinna uwzględnić konieczność zapewnienia niezaleŜności, obiektywności i odpowiedniej jakości wystawianych przez nią ratingów.

(10) W celu zapewnienia niezaleŜności procesu wystawiania ratingu od interesów gospodarczych agencji ratingowej jako przedsiębiorstwa agencje ratingowe powinny zagwarantować, Ŝe przynajmniej jedna trzecia, ale nie mniej niŜ dwóch członków zarządu lub rady nadzorczej jest niezaleŜna w rozumieniu punktu 13 sekcji III zalecenia Komisji 2005/162/WE dotyczącego roli dyrektorów niewykonawczych lub będących członkami rady nadzorczej spółek giełdowych i komisji rady (nadzorczej)63. Ponadto większość wyŜszej kadry kierowniczej, w tym wszyscy członkowie niezaleŜni, powinni mieć wystarczającą wiedzę specjalistyczną w zakresie odpowiednich dziedzin usług

63 Dz.U. L 52 z 25.2.2005, s. 51.

181 /PE 425.402

PL

finansowych. Pracownik ds. zgodności powinien regularnie składać wyŜszej kadrze kierowniczej oraz niezaleŜnym członkom zarządu lub rady nadzorczej sprawozdania z wypełniania swoich zadań.

(11) W celu uniknięcia konfliktów interesów wynagrodzenie niezaleŜnych członków zarządu lub rady nadzorczej nie powinno zaleŜeć od wyników działalności agencji ratingowej.

(12) Agencja ratingowa powinna przeznaczyć wystarczającą liczbę pracowników posiadających odpowiednią wiedzę i doświadczenie do działalności w zakresie ratingu kredytowego. Agencja ratingowa powinna zapewnić odpowiednie zasoby ludzkie i finansowe do wystawiania ratingów kredytowych oraz ich monitorowania i aktualizowania.

(12a) Aby uwzględnić szczególną sytuację agencji ratingowych zatrudniających mniej niŜ 50 osób, właściwe organy powinny mieć moŜliwość zwolnienia takich agencji ratingowych z niektórych obowiązków ustanowionych niniejszym rozporządzeniem w odniesieniu do roli niezaleŜnych członków zarządu, funkcji nadzoru zgodności z prawem oraz mechanizmu rotacji, o ile te agencje ratingowe są w stanie wykazać, Ŝe spełniają szczególne warunki. Właściwe organy powinny zbadać w szczególności, czy wielkość agencji ratingowej nie została określona w sposób umoŜliwiający agencji ratingowej lub grupie agencji ratingowych uchylanie się od spełniania wymogów niniejszego rozporządzenia. Właściwe organy państw członkowskich powinny stosować zwolnienia w sposób pozwalający uniknąć ryzyka fragmentacji rynku wewnętrznego i gwarantujący jednolite stosowanie prawa wspólnotowego.

(13) Długotrwałe relacje z tymi samymi ocenianymi podmiotami lub powiązanymi stronami trzecimi mogą zagrozić niezaleŜności analityków i osób zatwierdzających ratingi kredytowe. Dlatego analitycy i osoby zatwierdzające ratingi powinni podlegać odpowiedniemu mechanizmowi rotacji, który powinien pozwalać na stopniową zmianę składu zespołów analitycznych i komisji ratingowych.

(14) ▌Agencje ratingowe powinny zagwarantować, Ŝe metody, modele i podstawowe załoŜenia ratingowe, np. matematyczne lub korelacyjne, wykorzystywane do ustalania ratingów kredytowych, są odpowiednio utrzymywane, aktualne i poddawane kompleksowemu przeglądowi okresowemu, a ich opisy są publikowane w sposób umoŜliwiający ich całościowy przegląd. JeŜeli brak wiarygodnych danych lub złoŜona struktura nowego typu, zwłaszcza strukturyzowane instrumenty finansowe, rodzi powaŜne wątpliwości co do moŜliwości wystawienia wiarygodnego ratingu kredytowego przez agencję ratingową, agencja powinna nie wystawiać ratingu kredytowego lub wycofać istniejący rating kredytowy. Przy okazji przeglądu powinny być ujawniane zmiany jakości informacji dostępnych w celu monitorowania istniejącego ratingu kredytowego, a w stosownych przypadkach powinno się dokonywać zmiany ratingu.

(15) W celu zapewnienia odpowiedniej jakości ratingów kredytowych agencja ratingowa powinna podjąć działania zmierzające do zapewnienia wiarygodności

182 /PE 425.402

PL

informacji wykorzystywanych przez nią do wystawienia ratingu kredytowego. W tym celu agencja ratingowa moŜe rozwaŜyć między innymi wykorzystanie sprawozdań finansowych poddanych niezaleŜnemu audytowi i publicznie ujawnionych informacji, weryfikację przez uznane strony trzecie, badanie wybranych losowo prób z informacji uzyskanych przez agencję ratingową lub postanowienia umowne wyraźnie wskazujące na odpowiedzialność ocenianego podmiotu lub powiązanych z nim stron trzecich, jeśli informacje dostarczone na mocy umowy są rozmyślnie fałszywe lub wprowadzają w błąd lub jeśli oceniany podmiot lub powiązane z nim strony trzecie nie zachowują naleŜytej staranności w stosunku do dokładności informacji określonej w warunkach umowy.

(15a) Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla obowiązku ochrony przez agencje ratingowe prawa osób fizycznych do prywatności w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych zgodnie z dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych64.

(16) Agencje ratingowe muszą ustanowić odpowiednie procedury regularnego przeglądu metod, modeli i podstawowych załoŜeń ratingowych wykorzystywanych przez agencje ratingowe i dokonywać ich regularnego przeglądu w celu umoŜliwienia właściwego odzwierciedlenia zmieniających się warunków na rynkach aktywów podstawowych. W celu zapewnienia przejrzystości║ wszelkie istotne zmiany metod i praktyk, procedur i procesów agencji ratingowej naleŜy ujawnić, zanim zaczną obowiązywać, chyba Ŝe wyjątkowe warunki rynkowe wymagają natychmiastowych zmian w ratingu kredytowym.

(17) Agencja ratingowa powinna wskazać odpowiednie ostrzeŜenia o ryzyku, włącznie z analizą wraŜliwości odpowiednich załoŜeń. Taka analiza powinna wyjaśniać, w jaki sposób róŜne zmiany na rynku, które zmieniają parametry wbudowane w model, mogą wpływać na zmiany ratingu kredytowego (np. zmienność). Agencja ratingowa powinna zagwarantować, Ŝe informacje dotyczące historycznych współczynników niewypłacalności jej kategorii ratingu są weryfikowalne i wymierne oraz stanowią dla zainteresowanych stron wystarczającą podstawę do zrozumienia historycznych wyników kaŜdej kategorii ratingu oraz tego, czy i jak zmieniły się kategorie ratingu. Jeśli charakter ratingu kredytowego lub inne okoliczności sprawiają, Ŝe historyczny wskaźnik niewypłacalności jest niewłaściwy, niewaŜny statystycznie lub w inny sposób moŜe wprowadzić w błąd uŜytkowników ratingu kredytowego, agencja ratingowa powinna udzielić odpowiednich wyjaśnień. Informacje takie powinny być w miarę moŜliwości porównywalne ze schematami istniejącymi w sektorze, aby pomóc inwestorom w dokonaniu porównań między wynikami róŜnych agencji ratingowych.

(17a) Celem zwiększenia przejrzystości ratingów kredytowych i przyczynienia się do ochrony inwestorów CESR powinien prowadzić centralne repozytorium, gdzie

64 Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.

183 /PE 425.402

PL

przechowywane powinny być informacje na temat wyników agencji ratingowych w przeszłości i na temat wydanych w przeszłości ratingów kredytowych. Agencje ratingowe powinny dostarczać do tego repozytorium informacje w standardowym formacie. CESR powinien udostępniać publicznie te informacje i corocznie publikować podsumowanie informacji na temat głównych odnotowanych zmian sytuacji.

(18) W pewnych okolicznościach strukturyzowane instrumenty finansowe mogą mieć skutki odmienne od tradycyjnych instrumentów dłuŜnych przedsiębiorstw. Stosowanie tych samych kategorii ratingu do obu typów instrumentów bez dalszych wyjaśnień mogłoby wprowadzić inwestorów w błąd. Agencje ratingowe powinny odgrywać istotną rolę w zwiększaniu świadomości uŜytkowników ratingów kredytowych na temat specyfiki strukturyzowanych produktów finansowych w porównaniu z produktami tradycyjnymi. Dlatego teŜ agencje ratingowe powinny wyraźnie rozróŜniać kategorie ratingu stosowane do oceny strukturyzowanych instrumentów finansowych i kategorie ratingu stosowane w odniesieniu do innych instrumentów lub zobowiązań finansowych, dodając do kategorii ratingu odpowiedni symbol.

(19) Agencje ratingowe powinny podjąć środki w celu uniknięcia sytuacji, w których emitenci zwracają się o wstępną ocenę ratingu danego strukturyzowanego instrumentu finansowego do kilku agencji ratingowych, aby zidentyfikować tę, która oferuje najlepszy rating kredytowy dla proponowanej struktury. Emitenci powinni równieŜ unikać stosowania takich praktyk.

(20) Agencja ratingowa powinna rejestrować metody ratingów kredytowych i regularnie aktualizować zmiany tych metod, jak równieŜ rejestrować istotne elementy dialogu pomiędzy analitykiem a ocenianym podmiotem lub powiązanymi z nim stronami trzecimi.

(21) W celu zapewnienia wysokiego poziomu zaufania inwestorów i konsumentów do rynku wewnętrznego║ agencje ratingowe wystawiające ratingi kredytowe wykorzystywane ▌przez instytucje finansowe we Wspólnocie powinny podlegać rejestracji. Rejestracja taka stanowi zasadniczy warunek wstępny wydania przez agencje ratingowe ratingów kredytowych wykorzystywanych do celów regulacyjnych we Wspólnocie. Niezbędne jest zatem określenie zharmonizowanych warunków i procedury rejestracji oraz zawieszenia i wycofania rejestracji.

(21a) Niniejsze rozporządzenie nie powinno zastępować ustalonego procesu uznawania zewnętrznych instytucji kontroli jakości kredytowej (ECAI) zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE. Uznane juŜ we Wspólnocie ECAI powinny złoŜyć wniosek o rejestrację zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(22) Agencja ratingowa zarejestrowana przez właściwy organ odpowiedniego państwa członkowskiego powinna mieć prawo do wystawiania ratingów kredytowych w całej Wspólnocie. Konieczne jest zatem utworzenie systemu procedury jednej rejestracji dla kaŜdej agencji ratingowej, która będzie skutkować w całej Wspólnocie. Rejestracja agencji ratingowej powinna być skuteczna w całej Wspólnocie po wejściu w Ŝycie, zgodnie z odnośnym prawem

184 /PE 425.402

PL

krajowym, decyzji w sprawie rejestracji wydanej przez właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego.

(23) Niektóre agencje ratingowe składają się z kilku podmiotów prawnych, które razem tworzą grupę agencji ratingowych. Podczas rejestrowania kaŜdej agencji ratingowej będącej częścią takiej grupy właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich║ powinny koordynować ocenę wniosków złoŜonych przez agencje ratingowe naleŜące do tej samej grupy, jak równieŜ proces decyzyjny dotyczący rejestracji. Powinna jednak istnieć moŜliwość odmówienia rejestracji agencji ratingowej wchodzącej w skład grupy agencji ratingowych, gdy taka agencja ratingowa nie spełnia wymogów rejestracji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, podczas gdy inni członkowie takiej grupy spełniają wszystkie te wymogi. PoniewaŜ kolegium właściwych organów nie ma uprawnień do wydawania prawnie wiąŜących decyzji, właściwy organ kaŜdego macierzystego państwa członkowskiego członków grupy agencji ratingowych powinien wydać osobną decyzję dotyczącą agencji ratingowej z siedzibą na terytorium danego państwa członkowskiego.

(24) Konieczne jest utworzenie jednego punktu składania wniosków o rejestrację. CESR powinien otrzymywać wnioski o rejestrację i skutecznie informować właściwe organy we wszystkich państwach członkowskich. CESR powinien równieŜ przedstawiać właściwemu organowi macierzystego państwa członkowskiego opinię w sprawie kompletności wniosku. Badanie wniosków o rejestrację powinno być przeprowadzone na szczeblu krajowym przez odpowiedni właściwy organ. W celu skutecznego postępowania z agencjami ratingowymi właściwe organy ▌powinny utworzyć sieć operacyjną (kolegium) wspieraną przez skuteczną infrastrukturę informatyczną. CESR powinien ustanowić podkomitet specjalizujący się w ratingach kredytowych kaŜdej klasy aktywów ocenianych przez agencje ratingowe.

(24a) Kolegium właściwych organów powinno stanowić skuteczną platformę wymiany informacji nadzorczych między właściwymi organami, koordynacji ich działań i środków nadzorczych niezbędnych do sprawowania skutecznego nadzoru nad agencjami ratingowymi. Kolegium właściwych organów powinno w szczególności ułatwiać monitorowanie spełniania warunków zatwierdzania ratingów kredytowych wystawianych w krajach trzecich, certyfikacji, ustaleń dotyczących outsourcingu oraz zwolnień przyznawanych agencjom ratingowym, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu. Działalność kolegiów właściwych organów powinna przyczynić się do zharmonizowanego stosowania przepisów niniejszego rozporządzenia oraz do spójności praktyk nadzorczych.

(24b) Aby wzmocnić praktyczną koordynację działalności kolegium, jego członkowie powinni wybrać ze swojego grona koordynatora. Koordynator powinien przewodniczyć posiedzeniom kolegium, ustanawiać pisemne ustalenia dotyczące koordynacji kolegium oraz koordynować jego działania. W procesie rejestracji koordynator powinien oceniać konieczność przedłuŜenia okresu rozpatrywania wniosków, koordynować ich rozpatrywanie oraz działać w porozumieniu z CESR.

185 /PE 425.402

PL

(25) W listopadzie 2008 Komisja powołała grupę wysokiego szczebla, która przyjrzy się przyszłej europejskiej architekturze nadzoru w dziedzinie usług finansowych, włącznie z rolą CESR.

(25a) Obecnej struktury nadzoru nie naleŜy traktować jak długoterminowego rozwiązania w zakresie kontroli nad agencjami ratingowymi. Kolegia organów nadzoru, mające usprawnić współpracę w zakresie nadzoru i spójność w tej dziedzinie na obszarze Wspólnoty, stanowią istotny krok naprzód, ale nie mogą przynieść wszystkich korzyści, jakie dałby bardziej skonsolidowany nadzór branŜy ratingów kredytowych. Kryzys na międzynarodowych rynkach finansowych wyraźnie pokazał, Ŝe naleŜy rozwaŜyć dalszą potrzebę szeroko zakrojonych reform modelu regulacyjnego i nadzorczego we wspólnotowym sektorze finansowym. Aby osiągnąć niezbędny poziom spójności nadzoru we Wspólnocie i współpracy w tej dziedzinie, a takŜe wzmocnić stabilność systemu finansowego, pilnie potrzebne są dalsze szeroko zakrojone reformy modelu regulacyjnego i nadzorczego we wspólnotowym sektorze finansowym, które powinna szybko zaproponować Komisja Europejska, z naleŜytym uwzględnieniem wniosków przedstawionych w dniu 25 lutego 2009 r. przez grupę ekspertów pod przewodnictwem Jacques’a de Larosière. Komisja powinna jak najszybciej, a w kaŜdym razie do dnia 1 lipca 2010 r. złoŜyć Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i innym zainteresowanym instytucjom sprawozdanie z wszelkich ustaleń w tym względzie i przedstawić wszelkie wnioski legislacyjne konieczne do naprawienia braków stwierdzonych w odniesieniu do ustaleń dotyczących koordynacji i współpracy w zakresie nadzoru.

(25b) Za istotne zmiany w warunkach pierwszej rejestracji agencji ratingowej naleŜy uznać m.in. istotne zmiany w systemie zatwierdzania, ustalenia dotyczące outsourcingu oraz otwieranie i zamykanie oddziałów.

(26) Nadzór nad agencją ratingową powinien być prowadzony przez właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego ▌we współpracy z właściwymi organami pozostałych zainteresowanych państw członkowskich, z wykorzystaniem kolegium i przy zapewnieniu odpowiedniego udziału CESR.

(26a) Zdolności właściwego organu macierzystego państwa członkowskiego i innych członków kolegium do oceny i monitorowania wypełniania przez agencję ratingową obowiązków określonych w niniejszym rozporządzeniu nie powinny ograniczać Ŝadne ustalenia w zakresie outsourcingu wprowadzone przez agencję ratingową. W razie stosowania ustaleń dotyczących outsourcingu agencja ratingowa powinna nadal być odpowiedzialna za wykonywanie wszystkich swoich obowiązków zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(27) W celu utrzymania wysokiego poziomu zaufania inwestorów oraz umoŜliwienia bieŜącego nadzoru ratingów kredytowych wystawionych we Wspólnocie od agencji ratingowych z siedzibą poza Wspólnotą naleŜy wymagać utworzenia podmiotu zaleŜnego we Wspólnocie, aby umoŜliwić skuteczny nadzór nad ich działalnością na terytorium Wspólnoty oraz skuteczne stosowanie systemu zatwierdzania. Powinno się równieŜ zachęcać do tworzenia nowych podmiotów na rynku agencji ratingowych.

186 /PE 425.402

PL

(27a) Właściwe organy powinny móc wykorzystywać uprawnienia określone w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do agencji ratingowych, osób uczestniczących w działalności z zakresu ratingu kredytowego, ocenianych podmiotów i powiązanych z nimi stron trzecich, stron trzecich, którym agencje ratingowe zleciły niektóre funkcje lub działania na zasadzie outsourcingu, lub innych osób w inny sposób powiązanych z agencjami ratingowymi lub z działalnością z zakresu ratingu kredytowego. Do osób takich powinni naleŜeć m.in. udziałowcy lub członkowie zarządów lub rad nadzorczych agencji ratingowych i ocenianych podmiotów.

(27b) Przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące opłat nadzorczych powinny pozostawać bez uszczerbku dla stosownych przepisów prawa krajowego w zakresie opłat nadzorczych lub podobnych.

(28) NaleŜy stworzyć mechanizm zapewniający skuteczne egzekwowanie przepisów niniejszego rozporządzenia. Właściwe organy państw członkowskich powinny mieć do dyspozycji środki niezbędne do zagwarantowania, Ŝe wystawianie ratingów we Wspólnocie odbywa się zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. UŜycie tych środków nadzorczych powinno być zawsze koordynowane w ramach kolegium. Środki takie, jak wycofanie rejestracji lub zawieszenie korzystania z ratingów kredytowych do celów regulacyjnych powinny być stosowane, jeŜeli uznane zostaną za współmierne do wagi naruszenia obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia. Wykonując uprawnienia nadzorcze, organy nadzoru powinny naleŜycie uwzględniać interesy inwestorów i stabilność rynku. PoniewaŜ naleŜy zachować niezaleŜność analityczną agencji ratingowej w procesie wystawiania ratingu kredytowego, właściwe organy ani państwa członkowskie nie powinny ingerować w zawartość ratingów kredytowych i metody stosowane przez agencję ratingową do ustalenia ratingu kredytowego, by uniknąć niewiarygodności ratingów kredytowych. W przypadku wywierania nacisku na agencję ratingową agencja ta powinna powiadomić Komisję i CESR. Komisja powinna zbadać, czy w poszczególnych przypadkach naleŜy podjąć dalsze działania przeciwko zainteresowanemu państwu członkowskiemu w związku z niewypełnieniem przez nie obowiązków ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu.

(28a) PoŜądane jest, by proces decyzyjny, o którym mowa w niniejszym rozporządzeniu, opierał się na ścisłej współpracy między właściwymi organami państw członkowskich, w związku z czym przyjmowanie decyzji o rejestracji powinno być uzgadniane. Jest to wymóg konieczny dla skuteczności procesu rejestracji i sprawowania nadzoru. Proces decyzyjny powinien być skuteczny, sprawny i oparty na konsensusie.

(29) Państwa członkowskie powinny ze sobą współpracować, aby zapewnić skuteczny nadzór i uniknąć powielania wykonywanych zadań.

(29a) WaŜne jest równieŜ zapewnienie wymiany informacji między właściwymi organami odpowiedzialnymi za nadzór nad agencjami ratingowymi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem a właściwymi organami sprawującymi nadzór nad instytucjami finansowymi określonymi w niniejszym rozporządzeniu,

187 /PE 425.402

PL

zwłaszcza właściwymi organami odpowiedzialnymi za nadzór ostroŜnościowy lub za stabilność finansową w państwach członkowskich.

(30) Właściwe organy państw członkowskich inne niŜ właściwe organy macierzystego państwa członkowskiego powinny mieć moŜliwość interwencji i podjęcia odpowiednich środków nadzorczych po poinformowaniu CESR i właściwego organu macierzystego państwa członkowskiego oraz po skonsultowaniu się z kolegium, jeŜeli stwierdzą, Ŝe zarejestrowana agencja ratingowa, której ratingi wykorzystywane są na jego terytorium, narusza obowiązki wynikające z niniejszego rozporządzenia.

(30a) O ile niniejsze rozporządzenie nie przewiduje szczególnej procedury rejestracji, certyfikacji lub wycofania rejestracji, przyjmowania środków nadzorczych lub wykonywania uprawnień nadzorczych, zastosowanie ma prawo krajowe regulujące takie procedury, w tym systemy dotyczące uŜywanych języków, tajemnicę zawodową i poufność wymiany informacji między prawnikiem a klientem, a prawa agencji ratingowych i innych osób na mocy tego prawa powinny pozostać nienaruszone.

(31) Konieczne jest zwiększenie spójności uprawnień, jakimi dysponują właściwe organy, w celu osiągnięcia jednakowego stopnia egzekwowania przepisów na całym rynku wewnętrznym.

(32) CESR powinien zapewnić spójność stosowania niniejszego rozporządzenia. Powinien on poprawiać i ułatwiać współpracę i koordynację właściwych organów w zakresie działań nadzorczych, a w stosownych przypadkach wydawać wytyczne. CESR powinien zatem ustanowić mechanizm mediacji i wzajemnej oceny w celu ułatwienia stosowania spójnego podejścia przez właściwe organy.

(33) Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące kar stosowanych w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia oraz zapewnić ich wykonywanie. Kary powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające oraz obejmować przynajmniej przypadki powaŜnego uchybienia zawodowego i braku naleŜytej staranności. Państwa członkowskie powinny mieć moŜliwość ustanowienia kar w prawie administracyjnym i karnym. CESR powinien wydać wytyczne dotyczące spójności praktyk związanych z takimi karami.

(34) Wszelka wymiana lub przekazywanie informacji pomiędzy właściwymi organami, innymi organami, instytucjami lub osobami powinny być zgodne z zasadami przekazywania danych osobowych określonymi w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych65.

(34a) Rozporządzenie powinno równieŜ przewidywać zasady wymiany informacji z właściwymi organami krajów trzecich, zwłaszcza z organami odpowiedzialnymi za nadzór nad agencjami ratingowymi uczestniczącymi w zatwierdzaniu i certyfikacji.

65 Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.

188 /PE 425.402

PL

(35) Bez uszczerbku dla stosowania odpowiednich przepisów wspólnotowych wszelkie roszczenia wobec agencji ratingowych dotyczące wszelkich naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia powinny być wysuwane zgodnie z właściwym prawem krajowym w zakresie odpowiedzialności cywilnej ▌.

(36) Środki niezbędne do wdroŜenia niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji66.

(37) Komisja powinna być w szczególności uprawniona, przy uwzględnieniu rozwoju sytuacji na szczeblu międzynarodowym, do zmiany załączników I i II do rozporządzenia, które określają szczegółowe kryteria oceny wypełniania przez agencję ratingową jej obowiązków w zakresie organizacji wewnętrznej, ustaleń operacyjnych, zasad dotyczących pracowników, prezentacji ratingów kredytowych i ujawniania informacji, oraz do określania lub zmiany kryteriów stwierdzania równowaŜności przepisów niniejszego rozporządzenia z ramami prawnymi regulacji i nadzoru w krajach trzecich. PoniewaŜ środki te mają zakres ogólny i zostały opracowane w celu zmiany innych niŜ istotne elementów niniejszego rozporządzenia, w tym poprzez zastąpienie ich nowymi innymi niŜ istotne elementami, muszą one być przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(37a) By uwzględnić dalszy rozwój sytuacji na rynkach finansowych, Komisja powinna przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające stosowanie niniejszego rozporządzenia, zwłaszcza wiarygodność regulacyjną ratingów kredytowych oraz stosowność wynagradzania agencji ratingowej przez oceniany podmiot. W świetle tej oceny Komisja powinna złoŜyć stosowne wnioski legislacyjne.

(37b) Komisja powinna równieŜ przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające bodźce zachęcające emitentów do zlecania wystawiania ich ratingów europejskim agencjom ratingowym, moŜliwe alternatywy dla modelu „emitent płaci”, w tym utworzenie publicznej wspólnotowej agencji ratingowej, oraz spójność krajowych przepisów dotyczących naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia. W świetle tej oceny Komisja powinna złoŜyć stosowne wnioski legislacyjne.

(37c) Komisja powinna równieŜ przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające rozwój sytuacji w zakresie ram regulacyjnych i nadzorczych dla agencji ratingowych w krajach trzecich oraz skutki tego rozwoju sytuacji i przepisów przejściowych, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, na stabilność rynków finansowych we Wspólnocie.

(38) PoniewaŜ cele podejmowanych działań, a mianowicie zapewnienie wysokiego poziomu ochrony konsumentów i inwestorów poprzez ustanowienie wspólnych ram dla jakości ratingów kredytowych wystawianych na rynku wewnętrznym, nie mogą być zrealizowane w wystarczający sposób przez państwa

66 Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.

189 /PE 425.402

PL

członkowskie, zwaŜywszy obecny brak ustawodawstwa krajowego oraz fakt, Ŝe większość istniejących agencji ratingowych ma siedzibę poza Wspólnotą, w związku z czym cele te mogą zostać lepiej zrealizowane na szczeblu wspólnotowym, Wspólnota moŜe przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności║ określoną w tym artykule║ niniejsze rozporządzanie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów,


TYTUŁ I PRZEDMIOT, ZAKRES I DEFINICJE

Artykuł 1 Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie wprowadza wspólne podejście regulacyjne do podniesienia uczciwości, przejrzystości, odpowiedzialności, dobrego zarządzania i wiarygodności w działalności ratingowej, przyczyniając się do jakości ratingów kredytowych wystawianych we Wspólnocie, a tym samym do sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego przy jednoczesnym osiągnięciu wysokiego poziomu ochrony konsumentów i inwestorów. Określa ono warunki wystawiania ratingów kredytowych oraz zasady organizacji i postępowania agencji ratingowych w celu wspierania ich niezaleŜności ▌ i unikania konfliktów interesów.

Artykuł 2 Zakres

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do ratingów kredytowych wystawianych przez agencje ratingowe zarejestrowane we Wspólnocie, ujawnianych publicznie lub rozpowszechnianych w ramach subskrypcji.

2. Niniejsze rozporządzenie nie stosuje się do:

a) prywatnych ratingów kredytowych sporządzonych na indywidualne zamówienie i przekazanych wyłącznie zamawiającemu, nieprzeznaczonych do publicznego ujawnienia ani rozpowszechniania w ramach subskrypcji;

b) punktowych ocen kredytowych, systemów punktowych ocen kredytowych i podobnych ocen dotyczących obowiązków wynikających ze stosunków konsumenckich, handlowych lub branŜowych;

c) ratingów kredytowych sporządzonych przez agencje kredytów eksportowych opisane w części 1 załącznika VI do dyrektywy 2006/48/WE; ani do

d) ratingów kredytowych sporządzonych przez banki centralne:

190 /PE 425.402

PL

(i) za które nie płaci oceniany podmiot;

(ii) które nie są publicznie ujawniane;

(iii) które są wystawiane zgodnie z zasadami, standardami i procedurami zapewniającymi odpowiednią uczciwość i niezaleŜność działalności w zakresie ratingu kredytowego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; oraz

(iv) które nie odnoszą się do instrumentów finansowych wydanych przez odpowiednie państwa członkowskie banków centralnych.

2a. Agencja ratingowa składa wniosek o rejestrację zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, co jest warunkiem uznania jej za zewnętrzną instytucję kontroli jakości kredytowej („ECAI”) zgodnie z przepisami dyrektywy 2006/48/WE, chyba Ŝe wystawia ona wyłącznie ratingi kredytowe, o których mowa w ust. 2.

2b. W celu zapewnienia jednolitego stosowania ust. 2 lit. d) Komisja moŜe, na wniosek państwa członkowskiego, zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 33 ust. 3, i z kryteriami ustanowionymi w ust. 2 lit. d), przyjąć decyzję stanowiącą, Ŝe bank centralny spełnia warunki ust. 2 lit. d), w związku z czym jest zwolniony ze stosowania niniejszego rozporządzenia.

Komisja publikuje na swojej stronie internetowej listę banków centralnych spełniających te warunki.


1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a) „rating kredytowy” oznacza opinię na temat zdolności kredytowej danego podmiotu, zobowiązania ▌dłuŜnego lub finansowego, dłuŜnych papierów wartościowych, akcji uprzywilejowanych i innych instrumentów finansowych lub emitenta takich długów, zobowiązań lub instrumentów finansowych, wystawioną przy wykorzystaniu uznanego i zdefiniowanego systemu rankingowego kategorii ratingowych;

b) „agencja ratingowa” oznacza osobę prawną, której działalność zawodowa obejmuje wystawianie ratingów kredytowych;

c) „macierzyste państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie, w którym agencja ratingowa ma ║siedzibę;

191 /PE 425.402

PL

d) „analityk ratingowy” oznacza osobę, która wykonuje funkcje analityczne niezbędne do wystawienia ratingu kredytowego;

da) „główny analityk ratingowy” oznacza osobę, której głównym obowiązkiem jest przygotowywanie ratingu kredytowego lub komunikowanie się z emitentem w sprawie konkretnego ratingu kredytowego lub ogólnie w sprawie ratingu kredytowego instrumentu finansowego wydawanego przez tego emitenta oraz, w stosownych przypadkach, przygotowywanie odpowiednich zaleceń dla komisji ratingowej;

e) „oceniany podmiot” oznacza osobę prawną, której zdolność kredytowa jest bezpośrednio lub pośrednio oceniana w ramach ratingu kredytowego, bez względu na to, czy zamówiła ona taki rating, czy nie, i bez względu na to, czy dostarczyła informacje do wystawienia takiego ratingu kredytowego, czy nie;

ea) „cele regulacyjne” oznaczają wykorzystanie ratingów kredytowych do konkretnego celu polegającego na zapewnieniu zgodności z prawem wspólnotowym wdroŜonym w prawie krajowym państw członkowskich;

f) „kategoria ratingowa” oznacza symbol ratingowy, np. literowy lub liczbowy, ewentualnie z dodatkowymi znakami identyfikacyjnymi, stosowany w ratingu kredytowym w celu przedstawienia względnej miary ryzyka, słuŜący do rozróŜnienia poszczególnych charakterystyk ryzyka róŜnych rodzajów ocenianych podmiotów, emitentów i instrumentów finansowych lub innych aktywów;

g) „powiązana strona trzecia” oznacza inicjatora, organizatora, sponsora, podmiot obsługujący lub kaŜdy inny podmiot, który współdziała z agencją ratingową w imieniu ocenianego podmiotu, włącznie z wszystkimi osobami bezpośrednio lub pośrednio z nim związanymi poprzez kontrolę;

h) „kontrola” oznacza relację między jednostką dominującą a jednostką zaleŜną, określoną w art. 1 dyrektywy Rady 83/349/EWG67, lub bliski związek między dowolną osobą fizyczną lub prawną a jednostką;

i) „instrumenty finansowe” oznaczają instrumenty wymienione w sekcji C załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE;

j) „strukturyzowany instrument finansowy” oznacza instrument finansowy lub inne aktywa będące wynikiem transakcji sekurytyzacyjnej lub programu sekurytyzacyjnego, o których mowa w art. 4 pkt 36 dyrektywy 2006/48/WE;

k) „grupa agencji ratingowych” oznacza grupę jednostek z siedzibą we Wspólnocie składającą się z jednostki dominującej i jej jednostek zaleŜnych w rozumieniu art. 1 i 2 dyrektywy Rady 83/349/EWG68, jak

67 Dz.U. L 193 z 18.7.1983, s. 1. 68 Dz.U. L 193 z 18.7.1983, s. 1.

192 /PE 425.402

PL

równieŜ jednostki powiązane ze sobą relacją w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG, których działalność obejmuje wystawianie ratingów kredytowych; do celów art. 4 ust. 4 lit. a) grupa agencji ratingowych obejmuje równieŜ agencje ratingowe z siedzibą w krajach trzecich;

ka) „wyŜsza kadra kierownicza” oznacza osobę lub osoby, które faktycznie kierują działalnością agencji ratingowej, oraz członka lub członków jej zarządu lub rady nadzorczej;

kb) „czynności w zakresie ratingu kredytowego” oznaczają analizę danych i informacji, ocenę, zatwierdzenie, wydanie i przegląd ratingów kredytowych.

2. Do celów ust. 1 lit. a) za ratingi kredytowe nie uznaje się:

a) zaleceń w rozumieniu art. 1 ust. 3 dyrektywy Komisji 2003/125/WE69;

b) badań inwestycyjnych określonych w art. 24 ust. 1 dyrektywy Komisji 2006/73/WE i innych form zaleceń ogólnych, takich jak „kup”, „sprzedaj” lub „trzymaj”, odnoszących się do transakcji instrumentami finansowymi lub do zobowiązań finansowych, ani

c) opinii na temat wartości zobowiązania lub instrumentu finansowego.

Artykuł 4 Wykorzystanie ratingów kredytowych

1. Instytucje kredytowe określone w dyrektywie 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, przedsiębiorstwa inwestycyjne określone w dyrektywie 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, zakłady ubezpieczeń prowadzące działalność w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niŜ ubezpieczenia na Ŝycie podlegające dyrektywie Rady 73/239/EWG, zakłady ubezpieczeń na Ŝycie określone w dyrektywie 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, zakłady reasekuracji określone w dyrektywie 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) określone w dyrektywie [2009/XX/WE] Parlamentu Europejskiego i Rady, instytucje pracowniczych programów emerytalnych określone w dyrektywie 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, mogą wykorzystywać do celów regulacyjnych wyłącznie ratingi kredytowe wystawione przez agencje ratingowe z siedzibą we Wspólnocie i zarejestrowane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

69 Dz.U. L 339 z 24.12.2003, s. 73.

193 /PE 425.402

PL

JeŜeli prospekt opublikowany zgodnie z dyrektywą 2003/71/WE i rozporządzeniem Komisji 809/2004/WE zawiera odniesienie do ratingu kredytowego lub ratingów kredytowych, to emitent, oferent lub osoba ubiegająca się o zezwolenie na prowadzenie działalności handlowej na regulowanym rynku zapewnia, Ŝe prospekt zawiera równieŜ jasną i widoczną informację o tym, czy tego rodzaju ratingi kredytowe wystawione zostały przez agencję ratingową z siedzibą we Wspólnocie, zarejestrowaną zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

2. Rating kredytowy zatwierdzony zgodnie z ust. 4 uwaŜa się za rating kredytowy wystawiony przez agencję ratingową z siedzibą we Wspólnocie zarejestrowaną zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Agencja ratingowa z siedzibą we Wspólnocie zarejestrowana zgodnie z niniejszym rozporządzeniem nie wykorzystuje procedury zatwierdzania w celu uchylania się od wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu.

3. Uznaje się, Ŝe agencja ratingowa z siedzibą we Wspólnocie zarejestrowana zgodnie z niniejszym rozporządzeniem wystawiła rating kredytowy, gdy rating kredytowy został opublikowany na stronie internetowej agencji ratingowej lub z wykorzystaniem innych środków albo został rozpowszechniony w ramach subskrypcji oraz przedstawiony i ujawniony zgodnie z obowiązkami wynikającymi z art. 8, z wyraźnym stwierdzeniem, Ŝe rating kredytowy został zatwierdzony.

4. Agencje ratingowe z siedzibą we Wspólnocie zarejestrowane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem mogą zatwierdzać ratingi kredytowe wystawione w krajach trzecich tylko w przypadku, gdy działalność ratingowa prowadząca do wystawienia tego typu ratingu kredytowego spełnia następujące warunki:

a) działalność w zakresie ratingu kredytowego skutkująca wystawieniem ratingu kredytowego, który ma zostać zatwierdzony, jest podejmowana częściowo lub w całości przez zatwierdzającą agencję ratingową lub przez agencje ratingowe naleŜące do tej samej grupy;

b) agencja ratingowa sprawdziła i moŜe w kaŜdej chwili udowodnić odpowiedniemu właściwemu organowi, Ŝe prowadzenie działalności w zakresie ratingu kredytowego przez agencję ratingową w kraju trzecim, skutkujące wystawieniem ratingu kredytowego, który ma zostać zatwierdzony, spełnia wymogi co najmniej tak rygorystyczne, jak wymogi określone w art. 5–10;

c) zdolność właściwego organu w macierzystym państwie członkowskim zatwierdzającej agencji ratingowej lub kolegium właściwych organów do oceny i monitorowania, czy agencja ratingowa z siedzibą w kraju trzecim spełnia wymogi, o których mowa w lit. b), nie jest ograniczona;

d) agencja ratingowa udostępnia odpowiedniemu właściwemu organowi na Ŝądanie wszelkie informacje konieczne, by umoŜliwić mu bieŜący nadzór w zakresie spełniania wymogów niniejszego rozporządzenia;

194 /PE 425.402

PL

e) istnieje obiektywny powód, by rating kredytowy został opracowany w kraju trzecim;

f) agencja ratingowa z siedzibą w kraju trzecim uzyskała zezwolenie lub została zarejestrowana i podlega kontroli w tym kraju trzecim;

g) system regulacyjny kraju trzeciego zapobiega ingerencji właściwych organów i innych organów publicznych w tym kraju w zawartość ratingów kredytowych i w metody ich tworzenia; oraz

h) istnieją odpowiednie ustalenia dotyczące współpracy między właściwym organem macierzystego państwa członkowskiego zatwierdzającej agencji ratingowej a stosownym właściwym organem agencji ratingowej z siedzibą we kraju trzecim; właściwe organy macierzystego państwa członkowskiego zapewniają, Ŝe wspomniane ustalenia dotyczące współpracy określają co najmniej poniŜsze elementy:

(i) mechanizm wymiany informacji między zainteresowanymi właściwymi organami; oraz

(ii) procedury dotyczące koordynowania działań nadzorczych, mające na celu umoŜliwienie właściwemu organowi macierzystego państwa członkowskiego zatwierdzającej agencji kredytowej monitorowanie na bieŜąco działalności w zakresie ratingu kredytowego skutkującej wystawieniem zatwierdzanego ratingu kredytowego.

5. Agencja ratingowa, która zatwierdziła ratingi kredytowe wystawione w krajach trzecich zgodnie z ust. 4, pozostaje w pełni odpowiedzialna za takie ratingi kredytowe i za spełnienie określonych w nim warunków.

6. JeŜeli zgodnie z art. 4a ust. 3 Komisja uznała ramy prawne i nadzorcze kraju trzeciego za równowaŜne z wymogami niniejszego rozporządzenia, a ustalenia, o których mowa w art. 4a ust. 4, są operacyjne, to agencja ratingowa zatwierdzająca ratingi kredytowe wstawione w tym kraju trzecim nie podlega juŜ wymogowi sprawdzenia lub wykazania, w razie potrzeby, Ŝe spełniono warunek ustanowiony w ust. 4 lit. g) niniejszego artykułu.

Artykuł 4a RównowaŜność i certyfikacja w oparciu o równowaŜność

1. Ratingi kredytowe dotyczące podmiotów z siedzibą w krajach trzecich lub emitowanych tam instrumentów finansowych, wystawione przez agencję ratingową z siedzibą w kraju trzecim, mogą być stosowane we Wspólnocie zgodnie z art. 4 ust. 1 bez zatwierdzenia zgodnie z art. art. 4 ust. 4, pod warunkiem, Ŝe:

195 /PE 425.402

PL

a) agencja ratingowa uzyskała zezwolenie lub została zarejestrowana i podlega kontroli w tym kraju trzecim;

b) Komisja przyjęła decyzję w sprawie równowaŜności zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu, uznając ramy prawne i nadzorcze kraju trzeciego za równowaŜne z wymogami niniejszego rozporządzenia;

c) ustalenia dotyczące współpracy, o których mowa w ust. 4 niniejszego artykułu, są operacyjne;

d) ratingi kredytowe wystawione przez tę agencję ratingową i jej działalność w zakresie ratingu kredytowego nie ma znaczenia systemowego dla stabilności finansowej lub integralności rynków finansowych w państwie członkowskim lub państwach członkowskich; oraz

e) agencja ratingowa jest certyfikowana zgodnie z art. 2 niniejszego artykułu.

2. Agencja ratingowa, o której mowa w ust. 1, moŜe złoŜyć wniosek o certyfikację. Wniosek składa się w CESR zgodnie z odpowiednimi przepisami art. 13. W terminie pięciu dni roboczych od otrzymania wniosku o certyfikację CESR przesyła wniosek właściwym organom wszystkich państw członkowskich, zwracając się do nich o rozwaŜenie przystąpienia do kolegium zgodnie z kryteriami art. 25 ust. 3 lit. b). Właściwe organy, które podjęły decyzję o przystąpieniu do kolegium, powiadamiają o tym CESR w terminie dziesięciu dni roboczych od otrzymania zaproszenia CESR. W terminie dwudziestu dni roboczych od otrzymania wniosku o certyfikację CESR sporządza i publikuje na swojej stronie internetowej listę właściwych organów będących członkami kolegium. Członkami kolegium są właściwe organy, które odpowiedziały twierdząco na zaproszenie CESR. W terminie dziesięciu dni roboczych od dnia publikacji członkowie kolegium wybierają koordynatora zgodnie z kryteriami art. 25 ust. 5. Po ustanowieniu kolegium jego skład i funkcjonowanie regulują odpowiednie przepisy art. 25.

Rozpatrzenie wniosku podlega odpowiednim przepisom i procedurom ustanowionym w art. 14. Decyzja w sprawie certyfikacji opiera się na kryteriach ustanowionych w ust. 1 lit. a)-d).

O decyzji w sprawie certyfikacji powiadamia się i publikuje się ją zgodnie z art. 15.

Agencja ratingowa moŜe równieŜ oddzielnie złoŜyć wniosek o zwolnienie z wymogów, o których mowa w akapicie piątym lit. a) i b). Oceniając ten wniosek, właściwe organy państw członkowskich uwzględniają wielkość wnioskującej agencji ratingowej w świetle charakteru, skali i złoŜoności jej działalności, a takŜe charakter i zakres wystawiania przez nią ratingów kredytowych oraz wpływ wystawianych przez nią ratingów kredytowych na stabilność finansową lub integralność rynków finansowych w państwie członkowskim lub państwach członkowskich.

196 /PE 425.402

PL

W oparciu o powyŜsze:

a) agencja ratingowa moŜe być zwolniona, na podstawie analizy konkretnego przypadku, z obowiązku spełniania niektórych lub wszystkich wymogów ustanowionych w sekcji A załącznika I i w art. 6 ust. 4, jeŜeli agencja ratingowa jest wstanie wykazać, Ŝe wymogi te są niewspółmierne do charakteru, skali i złoŜoności jej działalności oraz charakteru i zakresu wystawiania ratingów kredytowych;

b) właściwe organy mogą równieŜ zwolnić agencję ratingową z wymogu fizycznej obecności we Wspólnocie, jeŜeli wymóg taki byłby zbyt obciąŜający i niewspółmierny do charakteru, skali i złoŜoności jej działalności oraz charakteru i zakresu wystawiania ratingów kredytowych.

Decyzje w sprawie wyłączeń zgodnie z akapitem piątym lit. a) i b) podlegają odpowiednim przepisom i procedurom ustanowionym w art. 14 z wyjątkiem ust. 7 akapit drugi. W przypadku utrzymującego się wśród członków kolegium braku porozumienia co do przyznania wyłączenia agencji ratingowej, koordynator przyjmuje w pełni uzasadnioną decyzję.

Do celów certyfikacji, w tym przyznania wyłączeń, i nadzoru koordynator w stosownych przypadkach pełni funkcje właściwego organu macierzystego państwa członkowskiego.

3. Komisja moŜe przyjąć decyzję w sprawie równowaŜności zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 33 ust. 3, stwierdzając, Ŝe ramy prawne i nadzorcze kraju trzeciego zapewniają, iŜ agencje ratingowe, które uzyskały zezwolenie lub zostały zarejestrowane w tym kraju trzecim, spełniają prawnie wiąŜące wymogi równowaŜne z wymogami wynikającymi z niniejszego rozporządzenia oraz podlegające skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu w tym kraju trzecim.

Ramy prawne i nadzorcze kraju trzeciego moŜna uznać za równowaŜne z niniejszym rozporządzeniem, jeŜeli ramy kraju trzeciego spełniają co najmniej następujące warunki:

a) agencje ratingowe w kraju trzecim wymagają zezwolenia lub rejestracji i podlegają skutecznemu bieŜącemu nadzorowi i egzekwowaniu wymogów;

b) agencje ratingowe podlegają prawnie wiąŜącym przepisom równowaŜnym z przepisami art. 5-10 i załącznika I do niniejszego rozporządzenia; oraz

c) system regulacyjny kraju trzeciego zapobiega ingerencji organów nadzoru i innych organów publicznych w tym kraju w zawartość ratingów kredytowych i w metody ich tworzenia.

197 /PE 425.402

PL

Komisja określa dokładniej lub zmienia kryteria ustanowione w akapicie drugim lit. a)-c) w celu uwzględnienia rozwoju sytuacji na rynkach finansowych. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 2.

4. Koordynator wprowadza ustalenia dotyczące współpracy z odpowiednimi właściwymi organami kraju trzeciego, którego ramy prawne i nadzorcze uznano za równowaŜne z niniejszym rozporządzeniem zgodnie z ust. 3. Ustalenia takie określają co najmniej:

(i) mechanizm wymiany informacji między zainteresowanymi właściwymi organami; oraz

(ii) procedury współpracy w zakresie działalności nadzorczej.

CESR koordynuje opracowanie ustaleń dotyczących współpracy między właściwymi organami państw członkowskich a odpowiednimi właściwymi organami krajów trzecich, których ramy prawne i nadzorcze uznano za równowaŜne z niniejszym rozporządzeniem zgodnie z ust. 3.

5. Odpowiednie przepisy art. 17, 21 i 22 stosują się mutatis mutandis do certyfikowanych agencji ratingowych i do wystawionych przez nie ratingów kredytowych.

TYTUŁ II WYSTAWIANIE RATINGÓW KREDYTOWYCH

Artykuł 5 NiezaleŜność i unikanie konfliktów interesów

1. Agencja ratingowa podejmuje wszelkie niezbędne środki, aby zagwarantować, Ŝe na wystawienie ratingu kredytowego nie ma wpływu Ŝaden istniejący lub potencjalny konflikt interesów lub powiązanie gospodarcze, w którym uczestniczy agencja kredytowa wystawiająca dany rating kredytowy, jej kierownictwo, analitycy ratingowi, pracownicy lub wszelkie inne osoby fizyczne, z których usług korzysta lub których usługi kontroluje agencja ratingowa, lub inne osoby bezpośrednio lub pośrednio z nią związane poprzez kontrolę.

2. W celu zapewnienia zgodności z przepisami ust. 1 agencja ratingowa musi przestrzegać wymogów określonych w sekcji A i B załącznika I.

2a. Właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego moŜe, na wniosek agencji ratingowej, zwolnić ją z obowiązku spełniania wymogów zawartych w sekcji A pkt 2, 4a i 4b załącznika I oraz w art. 6 ust. 4, jeŜeli agencja ratingowa jest w stanie wykazać, Ŝe wymogi te są niewspółmierne do charakteru, skali i złoŜoności jej działalności oraz charakteru i zakresu wystawiania ratingów kredytowych oraz Ŝe:

198 /PE 425.402

PL

a) dana agencja ratingowa zatrudnia mniej niŜ 50 pracowników;

b) agencja ratingowa wdroŜyła środki i procedury, w szczególności system kontroli wewnętrznej, ustalenia dotyczące sprawozdawczości i środki zapewniające niezaleŜność analityków i osób zatwierdzających ratingi kredytowe, które zapewniają skuteczne przestrzeganie celów regulacyjnych określonych w niniejszym rozporządzeniu; oraz

c) wielkość agencji ratingowej nie została określona w sposób pozwalający agencji ratingowej lub grupie agencji ratingowych na uchylanie się od obowiązku spełniania wymogów niniejszego rozporządzenia.

W przypadku grupy agencji ratingowych właściwe organy zapewniają, Ŝe co najmniej jedna z agencji ratingowych naleŜących do grupy nie jest zwolniona z obowiązku spełnienia wymogów określonych w załączniku I sekcja A pkt 2, 4a i 4b oraz w art. 6 ust. 4.

Artykuł 6 Analitycy ratingowi, pracownicy i inne osoby uczestniczące w wystawianiu ratingów

kredytowych

1. Agencja ratingowa gwarantuje, Ŝe analitycy ratingowi, pracownicy agencji ratingowej i wszelkie inne osoby fizyczne, z których usług korzysta lub których usługi kontroluje agencja ratingowa, bezpośrednio uczestniczące w działalności w zakresie ratingu kredytowego, posiadają odpowiednią wiedzę i doświadczenie do wykonywania przydzielonych im obowiązków.

2. Agencja ratingowa gwarantuje, Ŝe osoby, o których mowa w ust. 1, nie mogą inicjować negocjacji ani uczestniczyć w negocjacjach dotyczących opłat lub płatności z Ŝadnym ocenianym podmiotem, powiązaną z nim stroną trzecią lub inną osobą bezpośrednio lub pośrednio związaną z ocenianym podmiotem przez kontrolę.

3. Agencja ratingowa gwarantuje, Ŝe osoby, o których mowa w ust. 1, spełniają wymogi określone w sekcji C załącznika I.

4. Agencja ratingowa ▌ustanawia odpowiedni stopniowy mechanizm rotacji w stosunku do ▌analityków ratingowych i osób zatwierdzających ratingi kredytowe, zgodnie z sekcją C załącznika I. Mechanizm rotacji jest wprowadzany etapami i dotyczy poszczególnych osób, a nie całego zespołu.

5. Wynagrodzenie i ocena pracy analityków ratingowych i osób zatwierdzających ratingi kredytowe nie zaleŜy od wysokości przychodów uzyskiwanych przez agencję ratingową od ocenianych podmiotów lub powiązanych stron trzecich.

▌

199 /PE 425.402

PL

Artykuł 7 Metody, modele i podstawowe załoŜenia ratingowe

1. Agencja ratingowa ujawnia opinii publicznej metody, modele i podstawowe załoŜenia ratingowe wykorzystywane przez nią w działalności w zakresie ratingu kredytowego zgodnie z sekcją E załącznika I.

2. Agencja ratingowa przyjmuje, wdraŜa i egzekwuje odpowiednie środki w celu zagwarantowania, Ŝe wystawiane ▌przez nie ratingi kredytowe są oparte na wnikliwej analizie wszystkich dostępnych jej informacji, istotnych dla analizy zgodnie ze stosowanymi przez nią metodami ratingu. Podejmuje ona wszelkie niezbędne środki, aby informacje wykorzystywane przez nią przy wystawianiu ratingu kredytowego miały wystarczająco dobrą jakość i pochodziły z wiarygodnego źródła.

2a. Agencja ratingowa stosuje rygorystyczne, systematyczne i zapewniające kontynuację metody ratingu, podlegające walidacji na podstawie doświadczeń z przeszłości, w tym w formie weryfikacji ex post.

3. Jeśli agencja ratingowa korzysta z istniejącego ratingu kredytowego przygotowanego przez inną agencję ratingową i dotyczącego aktywów bazowych lub strukturyzowanych instrumentów finansowych, to nie moŜe ona odmówić wystawienia ratingu kredytowego podmiotu lub instrumentu finansowego z powodu tego, Ŝe część podmiotu lub instrumentu finansowego została wcześniej oceniona przez inną agencję ratingową.

Agencja ratingowa rejestruje wszystkie przypadki, w których w procesie wystawiania ratingu kredytowego inaczej oceni ona istniejące ratingi kredytowe przygotowane przez inną agencję ratingową i dotyczące aktywów bazowych lub strukturyzowanych instrumentów finansowych, oraz podaje uzasadnienie odmiennej oceny ratingu.

4. Agencja ratingowa monitoruje ratingi kredytowe i na bieŜąco, a co najmniej raz w roku poddaje przeglądowi swoje ratingi kredytowe i metody, zwłaszcza w przypadku wystąpienia istotnych zmian, które mogą mieć wpływ na rating kredytowy. Agencja ratingowa wprowadza wewnętrzne ustalenia w celu monitorowania wpływu zmian warunków makroekonomicznych lub warunków panujących na rynkach finansowych na ratingi kredytowe.

5. JeŜeli metody ▌, modele lub podstawowe załoŜenia ratingowe wykorzystywane w działalności w zakresie ratingu kredytowego ulegają zmianie, agencja ratingowa:

a) niezwłocznie ujawnia prawdopodobny zakres ratingów kredytowych, na które będą miały wpływ te zmiany, korzystając z tych samych środków komunikacji, które były wykorzystane do rozpowszechnienia dotkniętych zmianami ratingów kredytowych;

b) dokonuje przeglądu ratingów kredytowych tak szybko, jak to moŜliwe i nie później niŜ w ciągu 6 miesięcy od zmian, a w międzyczasie poddaje te ratingi obserwacji; oraz

200 /PE 425.402

PL

c) dokonuje ponownej oceny wszystkich ratingów kredytowych wystawionych w oparciu o te metody, modele lub podstawowe załoŜenia ratingowe, jeŜeli ogólny połączony efekt zmian wprowadzonych w wyniku przeglądu ma wpływ na te ratingi kredytowe.

Artykuł 7a Outsourcing

Nie dokonuje się outsourcingu waŜnych funkcji operacyjnych w sposób w istotnym stopniu pogarszający jakość kontroli wewnętrznej agencji ratingowej i zdolność właściwych organów do nadzorowania wypełniania przez agencję ratingową obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 8 Ujawnianie i prezentacja ratingów kredytowych

1. Agencja ratingowa nieselektywnie i terminowo ujawnia wszystkie ratingi kredytowe, jak równieŜ decyzje o przerwaniu dokonywania ratingu kredytowego. W przypadku decyzji o przerwaniu dokonywania ratingu kredytowego ujawniane informacje obejmują przyczyny podjęcia takiej decyzji.

Pierwszy akapit stosuje się równieŜ do ratingów kredytowych rozpowszechnianych w formie subskrypcji.

2. Agencje ratingowe zapewniają, Ŝe ratingi kredytowe są prezentowane i przetwarzane zgodnie z wymogami określonymi w sekcji D załącznika I.

3. Przy wystawianiu ratingów kredytowych dla strukturyzowanych instrumentów finansowych agencja ratingowa gwarantuje wyraźne odróŜnianie kategorii ratingu przypisywanych strukturyzowanym instrumentom finansowym, przy pomocy dodatkowego symbolu odróŜniającego je od kategorii ratingu stosowanych w odniesieniu do wszelkich innych podmiotów lub instrumentów lub zobowiązań finansowych.

▌

4. Agencja ratingowa ujawnia swoją politykę i procedury dotyczące niezamówionych ratingów kredytowych.

5. Przy wystawianiu niezamówionego ratingu kredytowego agencja ratingowa wyraźnie zaznacza w ratingu kredytowym, czy oceniany podmiot lub powiązana strona trzecia ▌uczestniczyli w procesie ratingu kredytowego i czy agencja ratingowa ▌miała dostęp do ksiąg i innych istotnych dokumentów wewnętrznych ocenianego podmiotu lub powiązanej z nim strony trzeciej.

Niezamówione ratingi kredytowe są oznaczane jako takie.

201 /PE 425.402

PL

5a. Agencja ratingowa gwarantuje, Ŝe nie wykorzystuje nazwy Ŝadnego właściwego organu w sposób, który by wskazywał lub sugerował zatwierdzenie lub zaakceptowanie przez ten organ ratingów kredytowych lub jakiejkolwiek działalności w zakresie ratingu kredytowego prowadzonych przez tę agencję ratingową.

Artykuł 9 Ogólne i okresowe ujawnianie informacji

1. Agencja ratingowa ujawnia w pełni i publicznie oraz niezwłocznie aktualizuje informacje dotyczące elementów określonych w załączniku I sekcja E część I.

2. Agencje ratingowe udostępniają w centralnym repozytorium utworzonym przez CESR informacje na temat ich historycznych wyników, w tym częstotliwość zmian ratingów, oraz informacje o ratingach kredytowych wydanych w przeszłości i o wprowadzonych w nich zmianach. Agencje ratingowe dostarczają do tego repozytorium informacje w standardowym formacie określonym przez CESR. CESR udostępnia publicznie te informacje i corocznie publikuje podsumowanie informacji na temat głównych odnotowanych zmian sytuacji.

3. Agencja ratingowa ▌corocznie przedstawia właściwemu organowi macierzystego państwa członkowskiego i CESR informacje dotyczące elementów określonych w załączniku I sekcja E część II pkt 2. Właściwe organy macierzystego państwa członkowskiego ▌ujawniają te informacje członkom kolegium, o którym mowa w art. 25.

Artykuł 10 Sprawozdanie w sprawie przejrzystości

Agencja ratingowa publikuje corocznie sprawozdanie w sprawie przejrzystości, które zawiera informacje dotyczące elementów określonych w załączniku I sekcja E część III. Agencja ratingowa publikuje roczne sprawozdanie w sprawie przejrzystości najpóźniej w ciągu trzech miesięcy od zakończenia kaŜdego roku obrotowego i zapewnia jego dostępność na stronie internetowej agencji przez co najmniej pięć lat.

Artykuł 11 Opłaty za publiczne ujawnienie informacji

Agencja ratingowa nie pobiera opłaty za informacje udostępnione zgodnie z art. 7 do 10.

202 /PE 425.402

PL

TYTUŁ III NADZÓR NAD DZIAŁALNOŚCIĄ RATINGOWĄ

ROZDZIAŁ I PROCEDURA REJESTRACJI

Artykuł 12 Wymogi dotyczące rejestracji

1. Agencja ratingowa występuje z wnioskiem o rejestrację ▌do celów art. 2 ust. 1, pod warunkiem, Ŝe jest osobą prawną z siedzibą we Wspólnocie.

2. Rejestracja staje się skuteczna na terytorium całej Wspólnoty z chwilą, gdy decyzja w sprawie rejestracji wydana przez właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego, o której mowa w art. 14 ust. 7 lub art. 14a ust. 7, staje się skuteczna na mocy stosownego prawa krajowego.

3. Zarejestrowana agencja ratingowa spełnia w kaŜdym czasie warunki pierwszej rejestracji.

Agencje ratingowe bez zbędnej zwłoki zgłaszają CESR, właściwemu organowi macierzystego państwa członkowskiego i koordynatorowi wszelkie istotne zmiany w warunkach pierwszej rejestracji, w tym wszelkie otwarcie i zamknięcie oddziału we Wspólnocie.

4. Bez uszczerbku dla art. 14 lub 14a właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego rejestruje agencję ratingową, jeśli po rozpatrzeniu wniosku stwierdzi, Ŝe agencja ratingowa spełnia ▌warunki wystawiania ratingów kredytowych określone w niniejszym rozporządzeniu, z uwzględnieniem przepisów art. 4 i 5.

5. Właściwe organy nie narzucają dodatkowych wymogów dotyczących rejestracji, które nie są przewidziane w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 13 Wniosek o rejestrację

1. Agencja ratingowa składa wniosek o rejestrację do CESR. Wniosek zawiera informacje dotyczące elementów określonych w załączniku II.

2. Wniosek o rejestrację moŜe złoŜyć grupa agencji ratingowych. W takim przypadku członkowie grupy upowaŜniają jednego z członków grupy do złoŜenia wniosku do CESR w imieniu grupy. UpowaŜniona agencja ratingowa dostarcza informacji dotyczących elementów określonych w załączniku II w odniesieniu do kaŜdego członka grupy.

203 /PE 425.402

PL

2a. Agencje ratingowe składają wniosek w języku wymaganym zgodnie z prawem ich odpowiednich macierzystych państw członkowskich, a takŜe w jednym z języków zwyczajowo stosowanych w dziedzinie finansów międzynarodowych.

Wnioski otrzymane od CESR przez właściwe organy macierzystych państw członkowskich uznaje się za wnioski złoŜone przez agencje ratingowe.

3. W ciągu pięciu dni roboczych od otrzymania wniosku CESR przekazuje kopie wniosku właściwym organom wszystkich państw członkowskich▌.

W ciągu dziesięciu dni roboczych od otrzymania wniosku CESR przedstawia właściwemu organowi macierzystego państwa członkowskiego opinię w sprawie kompletności wniosku.

4. W ciągu dwudziestu pięciu dni roboczych od otrzymania wniosku o rejestrację właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego oraz członkowie kolegium oceniają, czy wniosek jest kompletny, z uwzględnieniem opinii CESR, o której mowa w ust. 3. JeŜeli wniosek nie jest kompletny, właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego określa termin, w którym agencja ratingowa ma przedłoŜyć temu organowi i CESR dodatkowe informacje, i powiadamia o tym członków kolegium i CESR.

Po stwierdzeniu, Ŝe wniosek jest kompletny, właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego powiadamia o tym agencję ratingową, członków kolegium i CESR.

5. W ciągu pięciu dni roboczych od otrzymania dodatkowych informacji, o których mowa w ust. 4, CESR przekazuje je właściwym organom innym niŜ właściwe organy macierzystych państw członkowskich.

Artykuł 14 Rozpatrzenie wniosku agencji ratingowej przez właściwe organy

1. Właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego i właściwe organy będące członkami kolegium, o którym mowa w art. 25, w terminie 60 dni roboczych od dnia powiadomienia, o którym mowa w art. 13 ust. 4 akapit drugi:

a) wspólnie rozpatrują wniosek o rejestrację oraz

b) dokładają wszelkich racjonalnych starań, aby osiągnąć porozumienie w sprawie rejestracji agencji ratingowej lub odmowy takiej rejestracji w oparciu o zgodność agencji ratingowej z warunkami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

2. Koordynator moŜe przedłuŜyć okres rozpatrywania wniosków o 30 dni roboczych, zwłaszcza jeśli agencja ratingowa:

a) zamierza zatwierdzać ratingi kredytowe zgodnie z art. 4 ust. 4;

b) zamierza stosować outsourcing lub

204 /PE 425.402

PL

c) zwraca się z wnioskiem o zwolnienie z obowiązku spełnienia wymogów zgodnie z art. 5 ust. 3.

3. Koordynator koordynuje rozpatrywanie wniosku złoŜonego przez agencję ratingową i zapewnia dostarczenie wszystkim członkom kolegium wszystkich informacji potrzebnych do rozpatrzenia wniosku.

▌

4. Właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego opracowuje w pełni uzasadniony projekt decyzji w oparciu o porozumienie, o którym mowa w ust. 1 lit. b), i przedkłada go koordynatorowi.

W przypadku braku porozumienia między członkami kolegium właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego przygotowuje w pełni uzasadniony projekt decyzji odmownej w oparciu o pisemne opinie członków kolegium, którzy uwaŜają, Ŝe nie naleŜy zezwolić na rejestrację, oraz składa go koordynatorowi. Członkowie kolegium, którzy uwaŜają, Ŝe naleŜy zezwolić na rejestrację, przygotowują i składają koordynatorowi szczegółowe wyjaśnienie charakteru i podstaw swoich opinii.

5. W ciągu 60 dni roboczych od powiadomienia, o którym mowa w art. 13 ust. 4 akapit drugi, a w kaŜdym razie w ciągu 90 dni roboczych, jeŜeli zastosowanie ma ust. 2, koordynator przekazuje CESR w pełni uzasadniony projekt decyzji w sprawie rejestracji lub odmowy rejestracji wraz z wyjaśnieniem, o którym mowa w ust. 4 akapit drugi.

▌

6. W terminie 20 dni roboczych od otrzymania projektu decyzji, o którym mowa w ust. 5, CESR przedstawia członkom kolegium swoją opinię na temat spełniania przez agencję ratingową wymogów dotyczących rejestracji. Po otrzymaniu opinii CESR członkowie kolegium ponownie rozpatrują projekt decyzji.

7. Właściwe organy macierzystych państw członkowskich podejmują w pełni uzasadnioną decyzję o rejestracji lub odmowie rejestracji w ciągu 15 dni roboczych od otrzymania opinii CESR. JeŜeli właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego podejmie decyzję odmienną od opinii CESR, przedstawia jej pełne uzasadnienie. W przypadku braku opinii CESR właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego podejmuje decyzję w ciągu 30 dni roboczych od dnia przekazania CESR projektu decyzji zgodnie z ust. 5.

W przypadku utrzymującego się braku porozumienia wśród członków kolegium właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego podejmuje w pełni uzasadnioną decyzję w sprawie odmowy rejestracji, w której wskazuje właściwe organy mające odmienne zdanie i zamieszcza opis ich opinii.

205 /PE 425.402

PL

Artykuł 14a Rozpatrzenie wniosku grupy agencji ratingowych przez właściwy organ

1. Koordynator i właściwe organy będące członkami kolegium, o którym mowa w art. 25, w terminie 60 dni roboczych od dnia powiadomienia, o którym mowa w art. 13 ust. 4 akapit drugi:

a) wspólnie rozpatrują wnioski o rejestrację oraz

b) dokładają wszelkich racjonalnych starań, aby osiągnąć porozumienie w sprawie rejestracji członków grupy agencji ratingowych lub odmowy takiej rejestracji w oparciu o spełnianie przez te agencje ratingowe warunków określonych w niniejszym rozporządzeniu.

2. Koordynator moŜe przedłuŜyć okres rozpatrywania wniosku o 30 dni roboczych, zwłaszcza jeśli dowolna z agencji ratingowych w grupie:

a) zamierza zatwierdzać ratingi kredytowe zgodnie z art. 4 ust. 4;

b) zamierza stosować outsourcing lub

c) zwraca się z wnioskiem o zwolnienie z obowiązku spełnienia wymogów zgodnie z art. 5 ust. 3.

3. Koordynator koordynuje rozpatrywanie wniosków złoŜonych przez grupę agencji ratingowych i zapewnia dostarczenie wszystkim członkom kolegium wszystkich informacji potrzebnych do rozpatrzenia wniosku.

4. Właściwe organy macierzystych państw członkowskich przygotowują w pełni uzasadnione projekty decyzji w odniesieniu do poszczególnych agencji ratingowych naleŜących do grupy, będące wynikiem porozumienia, o którym mowa w ust. 1 lit. b), i składają je koordynatorowi.

W przypadku braku porozumienia między członkami kolegium właściwe organy macierzystych państw członkowskich przygotowują w pełni uzasadnione projekty decyzji odmownych w oparciu o pisemne opinie członków kolegium, którzy uwaŜają, Ŝe nie naleŜy zezwolić na rejestrację, oraz składają je koordynatorowi. Członkowie kolegium, którzy uwaŜają, Ŝe naleŜy zezwolić na rejestrację, przygotowują i składają koordynatorowi szczegółowe wyjaśnienie charakteru i podstaw ich opinii.

5. W ciągu 60 dni roboczych od powiadomienia, o którym mowa w art. 13 ust. 4 akapit drugi, a w kaŜdym razie w ciągu 90 dni roboczych, jeŜeli zastosowanie ma ust. 2, koordynator przekazuje CESR w pełni uzasadnione poszczególne projekty decyzji w sprawie rejestracji lub odmowy rejestracji wraz ze szczegółowymi wyjaśnieniami, o których mowa w ust. 4 akapit drugi.

6. W terminie 20 dni roboczych od otrzymania projektu decyzji, o którym mowa w ust. 5, CESR przedstawia członkom kolegium swoją opinię na temat spełniania przez agencję ratingową wymogów dotyczących rejestracji. Po

206 /PE 425.402

PL

otrzymaniu opinii CESR członkowie kolegium ponownie rozpatrują projekt decyzji.

7. Właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego podejmuje w pełni uzasadnioną decyzję w sprawie rejestracji lub odmowy rejestracji w terminie 15 dni roboczych od otrzymania opinii CESR. JeŜeli właściwe organy macierzystych państw członkowskich podejmą decyzje odmienne od opinii CESR, przedstawiają ich pełne uzasadnienie. W przypadku braku opinii CESR właściwe organy macierzystych państw członkowskich podejmują decyzje w ciągu 30 dni roboczych od dnia przekazania CESR projektu decyzji zgodnie z ust. 5.

W przypadku utrzymującego się wśród członków kolegium braku porozumienia co do rejestracji danej agencji ratingowej właściwe organy macierzystych państw członkowskich podejmują w pełni uzasadnione decyzje w sprawie odmowy rejestracji, w których wskazują właściwe organy mające odmienne zdanie i zamieszczają opis ich opinii.

Artykuł 15 Powiadomienie dotyczące decyzji w sprawie rejestracji, decyzji w sprawie odmowy

rejestracji lub wycofania rejestracji agencji ratingowej

▌

1. W ciągu pięciu dni roboczych od podjęcia decyzji zgodnie z art. 14 lub 14a właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego powiadamia zainteresowaną agencję ratingową, czy została zarejestrowana. Jeśli właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego odmawia rejestracji agencji ratingowej, podaje zainteresowanej agencji ratingowej powody odmowy w decyzji w sprawie odmowy rejestracji.

2. Właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego powiadamia ▌Komisję Europejską, CESR i pozostałe właściwe organy o decyzjach podjętych zgodnie z art. 14 lub 14a i 17.

3. ▌Komisja ║publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i na swojej stronie internetowej wykaz wszystkich agencji ratingowych zarejestrowanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Wykaz ten jest aktualizowany w terminie 30 dni od daty powiadomienia, o którym mowa w ust. 2.

Artykuł 16 Opłata rejestracyjna i nadzorcza

Właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego moŜe pobrać od agencji ratingowej opłatę rejestracyjną lub nadzorczą. Opłata rejestracyjna i nadzorcza jest

207 /PE 425.402

PL

proporcjonalna do kosztów poniesionych przez właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego.

Artykuł 17 Wycofanie rejestracji

1. Właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego wycofuje rejestrację agencji ratingowej, jeśli agencja ratingowa:

a) wyraźnie zrzeka się rejestracji lub nie przedstawiła Ŝadnych ratingów kredytowych za poprzednie sześć miesięcy;

b) uzyskała rejestrację, dopuszczając się poświadczenia nieprawdy lub w inny niezgodny z prawem sposób;

c) przestała spełniać warunki, na podstawie których została zarejestrowana; lub

d) powaŜnie lub wielokrotnie naruszyła przepisy niniejszego rozporządzenia regulujące warunki funkcjonowania agencji ratingowych.

2. W przypadku, gdy właściwe organy macierzystego państwa członkowskiego stwierdzą, Ŝe jeden z warunków określonych w ust. 1 został spełniony, powiadamiają koordynatora i ściśle współpracują z członkami kolegium, o którym mowa w art. 25, w celu podjęcia decyzji w sprawie wycofania rejestracji agencji ratingowej.

Członkowie kolegium dokonują ▌wspólnej oceny i dokładają wszelkich racjonalnych starań, aby osiągnąć porozumienie co do tego, czy istnieje konieczność wycofania rejestracji agencji ratingowej.

W przypadku braku porozumienia właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego, na wniosek dowolnego z członków kolegium lub z własnej inicjatywy, zasięga konsultacji CESR, który moŜe wyrazić opinię w terminie 15 dni roboczych.

Właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego podejmuje odrębną decyzję w sprawie wycofania rejestracji na podstawie porozumienia osiągniętego na forum kolegium.

W przypadku braku porozumienia między członkami kolegium w terminie 30 dni roboczych po powiadomieniu o sprawie koordynatora zgodnie z akapitem pierwszym, właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego moŜe podjąć odrębną decyzję w sprawie wycofania rejestracji. KaŜde odstępstwo przy tej decyzji od opinii wyraŜonych przez innych członków kolegium i, w stosownych przypadkach, porady udzielonej przez CESR, wymaga pełnego uzasadnienia.

208 /PE 425.402

PL

3. W przypadku, gdy właściwy organ ▌państwa członkowskiego, w którym wykorzystywane są ratingi kredytowe wystawiane przez zainteresowaną agencję ratingową, stwierdzi, Ŝe jeden z warunków określonych w ust. 1 został spełniony, moŜe zwrócić się do kolegium, o którym mowa w art. 25, o zbadanie, czy zostały spełnione ║ warunki wycofania rejestracji. W przypadku, gdy właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego postanawia nie wycofywać rejestracji zainteresowanej agencji ratingowej, organ ten w pełni uzasadnia swoją decyzję.

4. Decyzja w sprawie wycofania rejestracji staje się bezzwłocznie skuteczna na terytorium całej Wspólnoty, z zastrzeŜeniem okresu przejściowego dotyczącego wykorzystania ratingów kredytowych określonego w art. 21 ust. 1a.

▌

ROZDZIAŁ II CESR I WŁAŚCIWE ORGANY

Artykuł 18 Komitet Europejskich Organów Nadzoru nad Papierami Wartościowymi

1. CESR doradza właściwym organom w przypadkach określonych w niniejszym rozporządzeniu. Właściwe organy uwzględniają jego opinie przed podjęciem wszelkich ostatecznych decyzji na podstawie niniejszego rozporządzenia.

2. Do dnia ...∗∗∗∗ CESR wydaje wytyczne dotyczące:

a) procesu rejestracji i ustaleń dotyczących koordynacji działań właściwych organów i CESR, w tym w zakresie informacji określonych w załączniku II oraz języków obowiązujących we wnioskach składanych do CESR;

aa) operacyjnego funkcjonowania kolegium, o którym mowa w art. 25, w tym dotyczące zasad określania członkostwa w tych kolegiach, stosowania kryteriów wyboru koordynatora, o których mowa w art. 25 ust. 5 lit. a)–d), pisemnych ustaleń dotyczących funkcjonowania kolegiów oraz ustaleń dotyczących koordynacji między kolegiami;

b) stosowania systemu zatwierdzającego na mocy art. 4 ust. 4 przez właściwe organy; oraz

c) wspólnych standardów prezentacji informacji, w tym struktury, formatu, metody i okresu sprawozdawczości ujawnianych przez agencje ratingowe zgodnie z art. 9 ust. 2 oraz załącznikiem I, sekcja E, część II, pkt 1.

2a. W terminie dziewięciu miesięcy od dnia wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia CESR wydaje wytyczne dotyczące:

∗∗∗∗ Dz.U.: proszę podać datę: sześć miesięcy od dnia wejścia w Ŝycie niniejszego

rozporządzenia.

209 /PE 425.402

PL

a) praktyk i działań, które mają być na mocy niniejszego rozporządzenia prowadzone przez właściwe organy w zakresie egzekwowania przepisów;

b) wspólnych standardów oceny zgodności metodyki dotyczącej ratingu kredytowego z wymogami określonymi w art. 7 ust. 2b;

c) rodzajów środków, o których mowa w art. 21 ust. 1 lit. d), mających zapewnić dalsze przestrzeganie wymogów prawnych przez agencje ratingowe; oraz

d) informacji, których agencja ratingowa powinna udzielić we wniosku o certyfikację i dla potrzeb dokonania oceny znaczenia systemowego dla stabilności finansowej lub integralności rynków finansowych, o których mowa w art. 4a.

3. Do dnia ...∗∗∗∗∗∗∗∗, a następnie co roku CESR publikuje sprawozdanie dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie to zawiera w szczególności ocenę realizacji postanowień załącznika I przez agencje ratingowe zarejestrowane na mocy niniejszego rozporządzenia.

4. ▌ CESR współpracuje z Komitetem Europejskich Organów Nadzoru Bankowego ustanowionym decyzją Komisji 2004/5/WE70 oraz Komitetem Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych ustanowionym decyzją Komisji 2004/6/WE71.

5. CESR zasięga konsultacji Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Bankowego i Komitetu Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych przed opublikowaniem wytycznych na mocy ust. 2 i 2a.

Artykuł 19 Właściwe organy

1. Do dnia ...∗∗∗∗ kaŜde państwo członkowskie wyznacza właściwy organ do celów niniejszego rozporządzenia.

2 Właściwe organy dysponują odpowiednią rozmiarami liczbą pracowników posiadających fachową wiedzę, umoŜliwiającą stosowanie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 20 Uprawnienia właściwych organów

∗∗∗∗∗∗∗∗ Dz.U.: proszę podać datę: jeden rok od dnia wejścia w Ŝycie niniejszego

rozporządzenia. 70 Dz.U. L 3 z 7.1.2004, s. 28. 71 Dz.U. L 3 z 7.1.2004, s. 30. ∗∗∗∗ Dz.U.: proszę podać datę: sześć miesięcy od dnia wejścia w Ŝycie niniejszego

rozporządzenia.

210 /PE 425.402

PL

1. Podczas wykonywania swoich obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia ani właściwe organy państw członkowskich, ani inne organy publiczne państw członkowskich nie mogą ingerować w treść ratingów kredytowych lub w metodologie.

2. W celu wypełnienia swoich obowiązków właściwe organy posiadają, zgodnie z prawem krajowym, wszelkie uprawnienia nadzorcze i dochodzeniowe niezbędne do wykonywania swoich funkcji. Właściwe organy wykonują swoje uprawnienia:

(a) bezpośrednio;

(b) we współpracy z innymi organami; lub

(c) poprzez składanie wniosków do właściwych organów sądowych.

3. W celu wykonywania obowiązków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, zgodnie z prawem krajowym, właściwe organy państw członkowskich posiadają ▌uprawnienia, w celu wykorzystania ich w ramach działalności nadzorczej, do:

a) uzyskania dostępu do wszelkiego rodzaju dokumentów w dowolnej formie i otrzymywania lub pobierania ich kopii;

b) ║ zaŜądania informacji od dowolnej osoby i w razie konieczności wezwania i przesłuchania danej osoby w celu uzyskania informacji;

c) przeprowadzania zapowiedzianych lub niezapowiedzianych kontroli na miejscu; oraz

d) ║ zaŜądania rejestrów połączeń telefonicznych i przesyłu danych.

Właściwe organy mogą wykorzystywać te uprawnienia wyłącznie w odniesieniu do agencji ratingowych, osób wykonujących czynności w zakresie ratingu kredytowego, ocenianych podmiotów i powiązanych z nimi stron trzecich, stron trzecich, którym agencje ratingowe zleciły niektóre funkcje lub czynności na zasadzie outsourcingu, oraz innych osób w inny sposób powiązanych z agencjami ratingowymi lub czynnościami w zakresie ratingu kredytowego.

Artykuł 21 Środki nadzorcze stosowane przez właściwe organy macierzystego państwa

członkowskiego

1. W przypadku, gdy właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego stwierdził, Ŝe zarejestrowana agencja ratingowa narusza obowiązki wynikające z niniejszego rozporządzenia, moŜe on przyjąć następujące środki:

a) wycofanie rejestracji zgodnie z art. 17;

211 /PE 425.402

PL

b) nałoŜenie tymczasowego zakazu wystawiania ratingów kredytowych, obowiązującego w całej Wspólnocie;

c) zawieszenie wykorzystywania ratingów kredytowych do celów regulacyjnych ze skutkiem na terytorium całej Wspólnoty;

d) przyjęcie odpowiednich środków mających na celu zagwarantowanie dalszego spełniania wymogów prawnych przez agencje ratingowe;

e) wydanie publicznych zawiadomień w przypadku naruszenia przez agencję ratingową obowiązków ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu;

f) przekazanie spraw stosownym krajowym organom w celu wszczęcia postępowania karnego.

1a. Ratingi kredytowe mogą być w dalszym ciągu wykorzystywane do celów regulacyjnych po przyjęciu środków, o których mowa w ust. 1 lit. a) i c), w okresie nieprzekraczającym:

a) dziesięciu dni roboczych, jeŜeli istnieją ratingi kredytowe tego samego instrumentu finansowego lub podmiotu wystawione przez inne agencje ratingowe zarejestrowane zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia; lub

b) trzech miesięcy, jeŜeli nie istnieją ratingi kredytowe tego samego instrumentu finansowego lub podmiotu wystawione przez inne agencje ratingowe zarejestrowane zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. W wyjątkowych okolicznościach związanych z ewentualnym zakłóceniem rynku lub ze stabilnością finansową właściwe organy mogą przedłuŜyć ten okres o kolejne trzy miesiące.

2. Przed przyjęciem jakichkolwiek środków, o których mowa w ust. 1, właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego powiadamia koordynatora i zasięga konsultacji członków kolegium, o którym mowa w art. 25. Członkowie kolegium dokładają wszelkich racjonalnych starań, aby osiągnąć porozumienie w sprawie konieczności przyjęcia jakichkolwiek środków, o których mowa w ust. 1.

W przypadku braku porozumienia między członkami kolegium właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego zasięga, na wniosek dowolnego członka kolegium lub z własnej inicjatywy, konsultacji CESR. CESR udziela porady w terminie 10 dni roboczych.

W przypadku braku porozumienia między członkami kolegium co do tego, czy przyjąć jakiekolwiek środki, o których mowa w ust. 1, w terminie 15 dni roboczych po powiadomieniu o sprawie koordynatora zgodnie z akapitem pierwszym, właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego moŜe podjąć decyzję. KaŜde odstępstwo przy tej decyzji od opinii wyraŜonych przez innych członków kolegium i, w stosownych przypadkach, porady udzielonej przez CESR, wymaga pełnego uzasadnienia. Właściwy organ zainteresowanego państwa członkowskiego bez zbędnej zwłoki powiadamia koordynatora i CESR o swojej decyzji.

212 /PE 425.402

PL

Niniejszy ustęp ma zastosowanie bez uszczerbku dla art. 17.

Artykuł 22 Środki nadzorcze stosowane przez właściwe organy inne niŜ właściwy organ

macierzystego państwa członkowskiego

1. W przypadku, gdy właściwy organ danego państwa członkowskiego stwierdził, Ŝe ▌zarejestrowana agencja ratingowa, której ratingi są wykorzystywane na jego terytorium, narusza obowiązki wynikające z niniejszego rozporządzenia, moŜe on przyjąć następujące środki:

a) przyjąć wszystkie środki nadzorcze, o których mowa w art. 21 ust. 1, z wyjątkiem środków, o których mowa w lit. a), b) i c);

b) przyjąć środki, o których mowa w art. 21 ust. 1 lit. d), w obrębie swojej jurysdykcji; przyjmując jeden ze środków, o których mowa w art. 21 ust. 1 lit. d), w obrębie swojej jurysdykcji, właściwy organ naleŜycie uwzględnia środki juŜ przyjęte lub planowane przez właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego;

c) zawiesić wykorzystywanie ratingów kredytowych do celów regulacyjnych przez instytucje, o których mowa w art. 4 ust. 1, których siedziba znajduje się w obrębie jego jurysdykcji zgodnie z art. 21 ust. 1a;

d) zwrócić się do kolegium, o którym mowa w art. 25, o zbadanie, czy środki, o których mowa w art. 21 ust. 1 lit. b), c) i d), są konieczne.

2. Przed przyjęciem środków, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), właściwy organ powiadamia koordynatora i zasięga konsultacji członków kolegium, o którym mowa w art. 25. Członkowie kolegium dokładają wszelkich racjonalnych starań, aby osiągnąć porozumienie w sprawie konieczności przyjęcia jakichkolwiek środków, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b). W przypadku braku porozumienia koordynator zasięga, na wniosek dowolnego członka kolegium lub z własnej inicjatywy, konsultacji CESR. CESR udziela porady w terminie 10 dni roboczych.

3. W przypadku braku porozumienia między członkami kolegium w terminie 15 dni roboczych po powiadomieniu o sprawie koordynatora zgodnie z ust. 2, właściwy organ zainteresowanego państwa członkowskiego moŜe podjąć decyzję. KaŜde odstępstwo przy tej decyzji od opinii wyraŜonych przez innych członków kolegium i, w stosownych przypadkach, porady udzielonej przez CESR, wymaga pełnego uzasadnienia. Właściwy organ zainteresowanego państwa członkowskiego bez zbędnej zwłoki powiadamia koordynatora i CESR o swojej decyzji.

4. Niniejszy artykuł ma zastosowanie bez uszczerbku dla art. 17.

213 /PE 425.402

PL

ROZDZIAŁ III WSPÓŁPRACA MIĘDZY WŁAŚCIWYMI ORGANAMI

Artykuł 23 Zobowiązanie do podejmowania współpracy

1. Właściwe organy państw członkowskich współpracują ze sobą wtedy, gdy jest to konieczne dla celów niniejszego rozporządzenia, w tym w przypadkach, w których postępowanie podlegające dochodzeniu nie stanowi naruszenia przepisów obowiązujących w zainteresowanym państwie członkowskim.

2. Właściwe organy ściśle współpracują równieŜ z właściwymi organami odpowiedzialnymi za nadzór nad instytucjami, o których mowa w art. 4 ust. 1.

Artykuł 23a Wymiana informacji

1. Właściwe organy bez zbędnej zwłoki wymieniają między sobą informacje wymagane do celów wykonywania ich obowiązków na mocy niniejszego rozporządzenia.

2. Właściwe organy mogą przekazywać właściwym organom odpowiedzialnym za nadzór nad instytucjami, o których mowa w art. 4 ust. 1, bankom centralnym, Europejskiemu Systemowi Banków Centralnych i Europejskiemu Bankowi Centralnemu, w ramach ich uprawnień jako władz monetarnych, oraz, w stosownych przypadkach, innym organom publicznym odpowiedzialnym za nadzorowanie systemów płatniczych i rozliczeniowych, informacji poufnych przeznaczonych do wykonania ich zadań. Podobnie tym organom lub podmiotom nie uniemoŜliwia się przekazywania właściwym organom informacji, których mogą one potrzebować do celów wykonywania ich funkcji przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł24 Współpraca w przypadku wniosku odnoszącego się do kontroli na miejscu lub

dochodzenia

1. Właściwy organ jednego państwa członkowskiego moŜe zwrócić się do właściwego organu innego państwa członkowskiego o pomoc w zakresie kontroli na miejscu lub dochodzenia.

Właściwy organ informuje CESR o wszelkich wnioskach, o których mowa w akapicie pierwszym. W przypadku dochodzenia lub kontroli o zasięgu transgranicznym, właściwy organ moŜe zwrócić się do CESR o przejęcie koordynacji nad tym dochodzeniem lub kontrolą.

214 /PE 425.402

PL

2. Jeśli właściwy organ otrzyma ze strony właściwego organu innego państwa członkowskiego wniosek o przeprowadzenie kontroli na miejscu lub dochodzenia, podejmuje którąkolwiek z następujących czynności:

a) przeprowadza kontrolę na miejscu lub dochodzenie samodzielnie;

b) zezwala na udział właściwego organu, który złoŜył wniosek w kontroli na miejscu lub dochodzeniu;

c) zezwala na samodzielne przeprowadzenie kontroli na miejscu lub dochodzenia przez właściwy organowi, który złoŜył wniosek;

d) wyznacza audytorów lub rzeczoznawców do przeprowadzenia kontroli na miejscu lub dochodzenia;

e) dzieli się realizacją konkretnych zadań w ramach działań nadzorczych z innymi właściwymi organami.

Artykuł 25 Kolegium właściwych organów ▌

1. W terminie 10 dni roboczych od otrzymania wniosku o rejestrację, zgodnie z art. 13, właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego lub – w przypadku grupy agencji ratingowych – właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego agencji ratingowej upowaŜnionej na mocy art. 13 ust. 2, ustanawia kolegium właściwych organów w celu ułatwienia wykonania działań, o których mowa w art. 4, 4a, 5, 14, 14a, 17, 21, 22 i 24.

2. W skład kolegium wchodzą właściwe organy macierzystych państw członkowskich i właściwe organy, o których mowa w ust. 3.

3. Właściwy organ inny niŜ właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego moŜe w dowolnej chwili podjąć decyzję o staniu się członkiem kolegium pod warunkiem, Ŝe:

a) oddział, który jest częścią agencji ratingowej lub jednego z przedsiębiorstw w grupie agencji ratingowych, ma siedzibę w obrębie jego jurysdykcji; lub

b) wykorzystanie ratingów kredytowych, wystawianych przez zainteresowaną agencję ratingową lub zainteresowaną grupę agencji ratingowych, do celów regulacyjnych jest powszechne albo wywiera lub prawdopodobnie będzie wywierać istotny wpływ w obrębie jego jurysdykcji.

3a. Właściwe organy inne niŜ członkowie kolegium, o których mowa w ust. 3, w obrębie których jurysdykcji wykorzystywane są ratingi kredytowe wystawiane przez zainteresowaną agencję ratingową lub zainteresowaną grupę agencji

215 /PE 425.402

PL

ratingowych, mogą uczestniczyć w posiedzeniu kolegium lub w prowadzonych przez nie czynnościach.

3b. W terminie 15 dni roboczych po ustanowieniu kolegium jego członkowie wybierają koordynatora, zasięgając – w przypadku braku porozumienia – konsultacji CESR. W tym celu naleŜy uwzględnić przynajmniej następujące kryteria:

a) relację między właściwym organem a agencją ratingową lub grupą agencji ratingowych;

b) zakres, w jakim ratingi kredytowe będą wykorzystywane do celów regulacyjnych na danym terytorium lub terytoriach;

c) miejsce we Wspólnocie, w którym agencja ratingowa lub grupa agencji ratingowych wykonuje lub planuje wykonywać najistotniejszą część czynności w zakresie ratingu kredytowego; oraz

d) dogodność pod względem administracyjnym, optymalizację obciąŜeń oraz odpowiednie rozłoŜenie nakładu pracy.

Członkowie kolegium weryfikują wybór koordynatora przynajmniej raz na pięć lat, aby upewnić się, Ŝe wybrany koordynator jest nadal najbardziej odpowiedni w świetle kryteriów, o których mowa w akapicie pierwszym.

3c. Koordynator przewodniczy posiedzeniom kolegium, koordynuje jego działania i zapewnia skuteczną wymianę informacji między jego członkami.

3d. Aby zapewnić ścisłą współpracę między właściwymi organami w obrębie kolegium, w terminie 10 dni roboczych koordynator opracowuje pisemne ustalenia dotyczące koordynacji w ramach kolegium dotyczące następujących kwestii:

a) informacje wymieniane między właściwymi organami;

b) proces decyzyjny między właściwymi organami, bez uszczerbku dla art. 14, 14a i 17;

c) przypadki wymagające wzajemnego konsultowania się właściwych organów;

d) przypadki, w których właściwe organy stosują mechanizm mediacji, o którym mowa w art. 27; oraz

e) przypadki, w których właściwe organy przekazują zadania związane z nadzorem zgodnie z art. 26.

3e. W przypadku braku porozumienia w sprawie pisemnych ustaleń dotyczących koordynacji zgodnie z ust. 7 kaŜdy z członków kolegium moŜe przekazać sprawę CESR. Przed uzgodnieniem tekstu końcowego koordynator naleŜycie uwzględnia wydaną przez CESR opinię dotyczącą pisemnych ustaleń dotyczących koordynacji. Pisemne ustalenia określane są w dokumencie

216 /PE 425.402

PL

zawierającym w pełni uzasadnione wyjaśnienie wszelkich istotnych odstępstw od opinii wydanej przez CESR na temat pisemnych ustaleń dotyczących koordynacji. Koordynator przekazuje ten dokument członkom kolegium i CESR.

Artykuł 26 Przekazywanie zadań między właściwymi organami

Właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego moŜe przekazać którekolwiek ze swoich zadań właściwemu organowi innego państwa członkowskiego pod warunkiem zawarcia umowy z tym organem. Przekazywanie zadań nie ma ▌wpływu na zakres odpowiedzialności wyznaczonego właściwego organu.

Artykuł 27 Mediacja

1. CESR ustanawia mechanizm mediacji, którego celem jest pomoc w opracowaniu wspólnego stanowiska zainteresowanych właściwych organów.

2. W przypadku braku porozumienia między właściwymi organami w sprawie oceny lub działania na podstawie niniejszego rozporządzenia właściwe organy kierują sprawę do CESR w celu przeprowadzenia mediacji. Właściwe organy naleŜycie uwzględniają poradę CESR. W razie, gdy właściwe organy podejmą decyzję odmienną od porady CESR, przedstawiają jej pełne uzasadnienie.

Artykuł 28 Tajemnica zawodowa

1. Obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej ma zastosowanie do wszystkich osób, które pracują lub pracowały dla CESR, dla danego właściwego organu lub dla organu lub osoby, którym ten właściwy organ przekazał zadania, włącznie z zatrudnionymi przez właściwy organ audytorami i rzeczoznawcami. Informacje objęte tajemnicą zawodową nie mogą być ujawniane Ŝadnej innej osobie ani organowi, chyba Ŝe jest to konieczne dla potrzeb prowadzenia postępowania sądowego.

2. Wszystkie informacje wymieniane między CESR a właściwymi organami oraz między poszczególnymi właściwymi organami na podstawie niniejszego rozporządzenia uznaje się za poufne, chyba Ŝe w momencie ich przekazania CESR lub właściwy organ oświadczy, iŜ informacje te mogą być ujawnione lub ich ujawnienie jest konieczne dla potrzeb prowadzenia postępowania sądowego.

217 /PE 425.402

PL

Artykuł 28a Ujawnienie informacji otrzymanych od innego państwa członkowskiego

Właściwy organ danego państwa członkowskiego moŜe ujawnić informacje otrzymane od właściwego organu innego państwa członkowskiego wyłącznie wtedy, gdy właściwy organ zainteresowanego państwa członkowskiego uzyskał wyraźną zgodę właściwego organu, który przekazał informacje, oraz, w stosownych przypadkach, gdy informacje są ujawniane wyłącznie do celów, na które ten właściwy organ wyraził zgodę, bez uszczerbku dla potrzeb ujawniania informacji związanych z postępowaniem sądowym.

ROZDZIAŁ IV WSPÓŁPRACA Z KRAJAMI TRZECIMI

Artykuł 29 Umowa o wymianie informacji

Właściwe organy mogą zawierać umowy o wymianie informacji z właściwymi organami krajów trzecich, tylko jeśli ujawniane informacje są objęte gwarancjami zachowania tajemnicy zawodowej co najmniej równowaŜnymi z gwarancjami określonymi w art. 28. Celem takiej wymiany informacji musi być wykonanie zadań tych właściwych organów.

W odniesieniu do przekazywania danych osobowych do kraju trzeciego państwa członkowskie stosują przepisy dyrektywy 95/46/WE.

Artykuł 30 Ujawnianie informacji otrzymanych od krajów trzecich

Właściwy organ danego państwa członkowskiego moŜe ujawnić informacje otrzymane od ▌właściwych organów krajów trzecich wyłącznie wtedy, gdy właściwy organ zainteresowanego państwa członkowskiego uzyskał wyraźną zgodę właściwego organu, który przekazał informacje, oraz, w stosownych przypadkach, gdy informacje są ujawniane wyłącznie do celów, na które ten właściwy organ wyraził zgodę, bez uszczerbku dla potrzeb ujawniania informacji związanych z postępowaniem sądowym.

TYTUŁ IV KARY, PROCEDURA KOMITETOWA, SPRAWOZDAWCZOŚĆ, PRZEPISY

PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

ROZDZIAŁ I Kary, procedura komitetowa i sprawozdawczość

218 /PE 425.402

PL

Artykuł 31 Kary

Państwa członkowskie ustanawiają zasady dotyczące kar stosowanych w przypadku naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia i podejmują wszystkie niezbędne środki w celu zapewnienia ich wykonania. ▌Przewidziane kary są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Państwa członkowskie wprowadzają przepis, zgodnie z którym właściwy organ podaje do wiadomości publicznej kaŜdą sankcję, jaka została nałoŜona za naruszenie przepisów przyjętych w ramach zastosowania niniejszego rozporządzenia, chyba Ŝe takie ujawnienie mogłoby powaŜnie zagrozić rynkom finansowym lub wyrządzić nieproporcjonalną szkodę zainteresowanym stronom.

Państwa członkowskie zawiadamiają Komisję o tych przepisach najpóźniej do dnia ...∗∗∗∗, a takŜe zawiadamiają ją niezwłocznie o wszelkich dalszych zmianach mających wpływ na te przepisy.

Artykuł 32 Zmiany w załącznikach

Komisja moŜe wprowadzać zmiany w załącznikach w celu uwzględnienia zmian sytuacji, w tym sytuacji na szczeblu międzynarodowym, na rynkach finansowych, szczególnie w zakresie nowych instrumentów finansowych oraz w związku z konwergencją praktyk nadzoru.

Środki te, opracowane w celu zmiany elementów niniejszego rozporządzenia, które nie mają zasadniczego znaczenia, powinny zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 33 ust. 2.

Artykuł 33 Procedura komitetowa

1. Komisję wspomaga Europejski Komitet Papierów Wartościowych ustanowiony na mocy decyzji Komisji 2009/77/WE72.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1-4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

2a. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

∗∗∗∗ Dz.U.: proszę podać datę: dwanaście miesięcy od dnia wejścia w Ŝycie niniejszego

rozporządzenia. 72 Dz.U. L 191 z 13.7.2001, s. 45.

219 /PE 425.402

PL

Artykuł 34 Sprawozdania

1. Do dnia ...∗∗∗∗ Komisja przeprowadza ocenę stosowania niniejszego rozporządzenia, w tym ocenę zaufania do ratingów kredytowych we Wspólnocie, wpływ na poziom koncentracji na rynku ratingów kredytowych, analizę kosztów i korzyści niniejszego rozporządzenia oraz odpowiedniego charakteru wynagrodzenia wypłacanego agencji ratingowej przez oceniany podmiot (model „wystawca płaci”) oraz przedstawia sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej.

2. Do dnia ...++++ na podstawie rozmów z właściwymi organami Komisja dokonuje oceny stosowania tytułu III niniejszego rozporządzenia, a w szczególności współpracy organów nadzorczych, statusu prawnego CESR i praktyk nadzorczych zgodnych z niniejszym rozporządzeniem, oraz przedstawia sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do którego załącza, w stosownych przypadkach, propozycje przeglądu rozporządzenia. Sprawozdanie zawiera odniesienie do COM(2008)0704 i do sprawozdania Komisji Gospodarczej i Monetarnej Parlamentu Europejskiego z dnia 23 marca 2009 w sprawie tego wniosku (A6-0191/2009).

3. Do dnia ...++++ w świetle rozwoju sytuacji w zakresie ram regulacyjnych i nadzorczych dla agencji ratingowych w krajach trzecich Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące skutków tego rozwoju sytuacji i przepisów przejściowych, o których mowa w art. 36, w zakresie stabilności rynków finansowych we Wspólnocie.

∗∗∗∗ Dz.U.: proszę podać datę: trzy lata od dnia wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia. ++++ Dz.U.: proszę podać datę: rok od dnia wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia.

220 /PE 425.402

PL

ROZDZIAŁ II Przepisy przejściowe i końcowe

Artykuł 35 Przepis przejściowy

Agencje ratingowe prowadzące działalność na terytorium Wspólnoty przed dniem ...∗∗∗∗ (istniejące agencje ratingowe), które zamierzają złoŜyć wniosek o rejestrację na mocy niniejszego rozporządzenia, są zobowiązane do podjęcia wszelkich niezbędnych środków w celu uzyskania zgodności z jego przepisami ▌do dnia ...++++.

Agencje ratingowe składają wniosek o rejestrację nie wcześniej niŜ ...*. Istniejące agencje ratingowe we wszystkich przypadkach składają wniosek o rejestrację do dnia ...]]++++.

Agencje ratingowe, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą w dalszym ciągu wystawiać ratingi kredytowe, które mogą być wykorzystywane do celów regulacyjnych przez instytucje finansowe, zgodnie z art. 4 ust. 1, chyba, Ŝe odmówiono rejestracji. W przypadku odmowy rejestracji zastosowanie ma art. 21 ust. 1a.


Niniejsze rozporządzenie wchodzi w Ŝycie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia wejścia w Ŝycie, z wyjątkiem art. 4 ust. 1, który stosuje się dwanaście miesięcy po wejściu w Ŝycie niniejszego rozporządzenia, i art. 4 ust. 4 lit. f)-h), które stosuje się osiemnaście miesięcy po wejściu w Ŝycie niniejszego rozporządzenia.


Sporządzono w Brukseli,

∗ Dz.U.: proszę podać datę: sześć miesięcy od dnia wejścia w Ŝycie niniejszego

rozporządzenia. + Dz.U.: proszę podać datę: dziewięć miesięcy od dnia wejścia w Ŝycie niniejszego

rozporządzenia.

221 /PE 425.402

PL



222 /PE 425.402

PL

ZAŁĄCZNIK I

NIEZALEśNOŚĆ I UNIKANIE KONFLIKTÓW INTERESÓW

Sekcja A

Wymagania organizacyjne

1. Agencja ratingowa posiada zarząd lub radę nadzorczą. Jej wyŜsza kadra kierownicza zapewnia:

a) niezaleŜność działalności w zakresie ratingu kredytowego, w tym niezaleŜność od wszelkich wpływów i ograniczeń politycznych i gospodarczych;

b) właściwe wskazywanie i ujawnianie konfliktów interesów oraz zarządzanie nimi;

c) spełnianie przez agencję ratingową pozostałych wymogów niniejszego rozporządzenia.

2. Agencja ratingowa zorganizowana jest w sposób gwarantujący, Ŝe jej interesy gospodarcze ▌nie mają wpływu na niezaleŜność i dokładność działalności w zakresie ratingu kredytowego.

WyŜsza kadra kierownicza agencji ratingowej ▌charakteryzuje się dobrą reputacją i wystarczającymi kwalifikacjami i doświadczeniem oraz zapewnia naleŜyte i ostroŜne zarządzanie agencją ratingową.

Co najmniej jedną trzecią składu, lecz nie mniej niŜ dwóch członków zarządu lub rady nadzorczej agencji ratingowej stanowią niezaleŜni członkowie, którzy nie uczestniczą w działalności w zakresie ratingu kredytowego.

Wynagrodzenie niezaleŜnych członków zarządu lub rady nadzorczej nie jest powiązane z wynikami działalności ║agencji ratingowej i jest ustalane na poziomie zapewniającym niezaleŜność oceny tych członków. Długość kadencji niezaleŜnych członków zarządu lub rady nadzorczej jest ustalona z góry na okres nieprzekraczający pięciu lat; kadencja nie jest odnawialna. Zwolnienie niezaleŜnych członków zarządu lub rady nadzorczej ma miejsce jedynie w przypadku powaŜnego uchybienia lub złych wyników w pracy zawodowej.

Większość członków zarządu lub rady nadzorczej, w tym ▌członkowie niezaleŜni, ma wystarczającą wiedzę specjalistyczną w zakresie usług finansowych. JeŜeli dana agencja ratingowa wystawia ratingi kredytowe strukturyzowanych instrumentów finansowych, to co najmniej jeden niezaleŜny członek zarządu lub rady nadzorczej oraz jeden inny członek tego organu posiada dogłębną wiedzę i doświadczenie zdobyte na wyŜszym poziomie zarządzania na rynkach strukturyzowanych instrumentów finansowych.

223 /PE 425.402

PL

Oprócz ogólnej odpowiedzialności zarządu lub rady nadzorczej na niezaleŜnych członkach zarządu lub rady nadzorczej spoczywa szczególne zadanie monitorowania:

a) opracowania polityki agencji ratingowej oraz metod, jakie agencja ratingowa stosuje w działalności w zakresie ratingu kredytowego,

b) skuteczności wewnętrznego systemu kontroli jakości agencji ratingowej w odniesieniu do działalności w zakresie ratingu kredytowego,

c) skuteczności środków i procedur ustanowionych w celu zapewnienia wskazywania i eliminowania wszelkich konfliktów interesów lub właściwego zarządzania nimi i ujawniania ich,

d) zgodności i procesów zarządzania, w tym skuteczności funkcji przeglądu, o której mowa w punkcie 8 niniejszej sekcji.

Opinie niezaleŜnych członków zarządu lub rady nadzorczej w tych sprawach przedstawiane są zarządowi lub radzie nadzorczej okresowo oraz udostępniane właściwemu organowi na kaŜde Ŝądanie.

3. Agencja ratingowa określa odpowiednią politykę i procedury zapewniające wypełnianie przez nią obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia.

4. Agencja ratingowa posiada prawidłowe procedury administracyjne i księgowe, mechanizmy kontroli wewnętrznej, skuteczne procedury oceny ryzyka i skuteczne rozwiązania w zakresie kontroli i bezpieczeństwa w systemach przetwarzania informacji.

Ustanawia się mechanizmy kontroli wewnętrznej celem zapewnienia zgodności z decyzjami i procedurami na wszystkich poziomach agencji ratingowej.

Agencja ratingowa wdraŜa i utrzymuje procedury decyzyjne i struktury organizacyjne, które w jasny i udokumentowany sposób określają procesy sprawozdawczości oraz wyznaczają funkcje i zakres odpowiedzialności.

4a. Agencja ratingowa ustanawia i utrzymuje stałą i skuteczną komórkę ds. nadzoru zgodności z prawem, która działa niezaleŜnie. Komórka ds. nadzoru zgodności z prawem monitoruje wypełnianie przez agencję ratingową i jej pracowników obowiązków agencji ratingowej wynikających z niniejszego rozporządzenia i przedstawia sprawozdania na ten temat. Komórka ds. nadzoru zgodności z prawem spełnia następujące zadania:

a) monitorowanie i regularna ocena adekwatności i skuteczności środków i procedur wprowadzonych zgodnie z pkt 3 oraz działań podjętych w celu wyeliminowania wszelkich niedociągnięć w wypełnianiu przez agencję ratingową jej obowiązków;

b) doradzanie i pomaganie kierownictwu, analitykom ratingowym, pracownikom i wszelkim innym osobom fizycznym, z których usług

224 /PE 425.402

PL

korzysta agencja ratingowa lub których usługi kontroluje, lub wszelkim osobom bezpośrednio lub pośrednio z nią związanym poprzez kontrolę, odpowiedzialnym za prowadzenie działalności w zakresie ratingu kredytowego, w celu wypełnienia przez agencję ratingową obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia.

4b. Aby komórka ds. nadzoru zgodności z prawem mogła wypełniać swoje obowiązki w sposób właściwy i niezaleŜny, agencja ratingowa zapewnia spełnienie następujących warunków:

a) komórka ds. nadzoru zgodności z prawem musi dysponować koniecznymi uprawnieniami, zasobami, wiedzą fachową i dostępem do wszystkich istotnych informacji;

b) naleŜy wyznaczyć pracownika ds. zgodności, który musi odpowiadać za komórkę ds. nadzoru zgodności z prawem oraz za sporządzanie wszelkich sprawozdań na temat zgodności z prawem wymaganej w pkt 3;

c) kierownictwo, analitycy ratingowi, pracownicy i wszelkie inne osoby fizyczne, z których usług korzysta agencja ratingowa lub których usługi kontroluje, lub wszelkie osoby bezpośrednio lub pośrednio z nią związane poprzez kontrolę, biorące udział w pracach komórki ds. nadzoru zgodności z prawem, nie mogą być zaangaŜowani w działalność w zakresie z ratingu kredytowego, którą monitorują; pracownik ds. zgodności zapewnia właściwe wskazywanie i eliminowanie wszelkich konfliktów interesów w odniesieniu do osób oddanych do dyspozycji komórki ds. nadzoru zgodności z prawem;

d) wynagrodzenie pracownika ds. zgodności nie jest powiązane z wynikami działalności agencji ratingowej i jest ustalane na poziomie zapewniającym niezaleŜność jego oceny.

Pracownik ds. zgodności regularnie składa wyŜszej kadrze kierowniczej oraz niezaleŜnym członkom zarządu lub rady nadzorczej sprawozdania z wypełniania swoich zadań.

5. Agencja ratingowa tworzy odpowiednie i skuteczne rozwiązania organizacyjne i administracyjne mające na celu zapobieganie konfliktom interesów, o których mowa w pkt 1 sekcji B, ich wskazywanie i eliminowanie lub zarządzanie nimi i ujawnianie ich. Zapewnia prowadzenie rejestrów wszystkich istotnych zagroŜeń dla niezaleŜności działalności w zakresie ratingu kredytowego, w tym zagroŜeń dla zasad dotyczących analityków ratingowych, o których mowa w sekcji C, oraz posiada zabezpieczenia stosowane w celu zmniejszenia tych zagroŜeń.

6. Agencja ratingowa stosuje odpowiednie systemy, zasoby i procedury w celu zapewnienia ciągłości i regularności w realizacji działalności w zakresie ratingu kredytowego.

225 /PE 425.402

PL

7. Agencja ratingowa tworzy komórkę ds. przeglądu odpowiedzialną za okresowe przeglądy metod, modeli i kluczowych załoŜeń ratingowych, np. matematycznych lub korelacyjnych, oraz wszelkich wprowadzanych do nich istotnych zmian lub modyfikacji, jak równieŜ za stosowność tych metod, modeli i kluczowych załoŜeń ratingowych, jeŜeli są one stosowane lub mają być stosowane do oceny nowych instrumentów finansowych.

Funkcja przeglądu musi być niezaleŜna od działalności związanej z ratingiem kredytowym oraz musi podlegać członkom zarządu lub rady nadzorczej, o których mowa w pkt. 2 niniejszej sekcji.

8. Agencja ratingowa monitoruje i ocenia adekwatność i skuteczność swoich systemów, mechanizmów kontroli wewnętrznej i rozwiązań wprowadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem oraz podejmuje odpowiednie działania mające na celu zaradzenie wszelkim brakom.

Sekcja B

Wymagania operacyjne

1. Agencja ratingowa wskazuje i eliminuje ▌wszelkie istniejące lub potencjalne konflikty interesów lub zarządza takimi konfliktami i w sposób jasny i wyraźny ujawnia takie konflikty, które mogą wpływać na analizy i oceny analityków ratingowych i pracowników tej agencji, jak równieŜ wszelkich innych osób fizycznych, z których usług korzysta lub której usługi kontroluje agencja ratingowa, biorących bezpośredni udział w wystawianiu ratingów kredytowych, oraz osób zatwierdzających ratingi kredytowe▌.

2. Agencja ratingowa ujawnia nazwy ocenianych podmiotów lub powiązanych stron trzecich, od których uzyskuje ponad 5% rocznego przychodu.

3. Agencja ratingowa nie wystawia ratingu kredytowego lub, jeŜeli rating juŜ istnieje, niezwłocznie ujawnia, Ŝe rating kredytowy jest potencjalnie niewiarygodny, w następujących przypadkach:

a) agencja ratingowa▌ lub osoby, o których mowa w pkt 1, posiadają w sposób bezpośredni lub pośredni instrumenty finansowe ocenianego podmiotu lub jakiejkolwiek powiązanej z nim strony trzeciej lub teŜ mają jakikolwiek inny bezpośredni lub pośredni udział w tym podmiocie lub stronie trzeciej, inne niŜ jednostki uczestnictwa w zdywersyfikowanych programach zbiorowego inwestowania lub zarządzane fundusze, w tym fundusze emerytalne i ubezpieczenia na Ŝycie;

b) rating kredytowy wystawia się podmiotowi lub jakiejkolwiek powiązanej stronie trzeciej bezpośrednio lub pośrednio związanej z agencją ratingową poprzez kontrolę;

c) ▌osoba, o której mowa w pkt 1, jest członkiem zarządu lub rady nadzorczej ocenianego podmiotu lub powiązanej strony trzeciej; lub

226 /PE 425.402

PL

d) analityk uczestniczący w określaniu ratingu kredytowego lub osoba zatwierdzająca rating kredytowy pozostawała w jakichkolwiek stosunkach z podmiotem ocenianym lub związaną z nim stroną trzecią, co moŜe spowodować konflikt interesów.

NaleŜy równieŜ niezwłocznie ocenić istniejący rating kredytowy, jeŜeli istnieją powody do ponownej oceny lub do wycofania istniejącego ratingu kredytowego.

4. Agencja ratingowa nie świadczy usług doradczych ani konsultingowych na rzecz ocenianego podmiotu ani powiązanej z nim strony trzeciej w odniesieniu do struktury korporacyjnej lub prawnej, aktywów, pasywów ani działalności ocenianego podmiotu lub powiązanej strony trzeciej.

Agencja ratingowa moŜe świadczyć inne usługi niŜ wystawianie ratingu, zwane dalej „usługami dodatkowymi”. Usługi dodatkowe nie naleŜą do działalności w zakresie ratingu kredytowego, ale obejmują prognozy rynkowe, szacunki trendów gospodarczych, analizy cen i inne ogólne analizy danych oraz powiązane usługi dystrybucyjne.

Agencja ratingowa ▌gwarantuje, Ŝe świadczenie usług dodatkowych nie powoduje powstania konfliktu interesów z działalnością w zakresie ratingu kredytowego, i ujawnia w sprawozdaniach na temat ratingów ostatecznych wszelkie usługi dodatkowe, jakie świadczyła na rzecz podmiotu ocenianego lub dowolnej powiązanej z nim strony trzeciej.

5. Agencja ratingowa gwarantuje, Ŝe analitycy lub osoby zatwierdzające ratingi nie składają, w sposób formalny lub nieformalny, propozycji lub zaleceń dotyczących opracowywania strukturyzowanych instrumentów finansowych, w stosunku do których agencja ma wystawić rating kredytowy.

6. Agencja ratingowa opracowuje kanały sprawozdawczości i kanały komunikacyjne w taki sposób, aby zapewnić niezaleŜność osób, o których mowa w pkt 1, od pozostałej działalności agencji ratingowej wykonywanych na zasadach komercyjnych.

7. Agencja ratingowa prowadzi odpowiednie rejestry i, w stosownych przypadkach, ścieŜki audytu swojej działalności w zakresie ratingu kredytowego. Rejestry te obejmują:

a) dla kaŜdej decyzji w sprawie ratingu kredytowego, toŜsamość analityka kredytowego uczestniczącego w ustalaniu ratingu kredytowego, toŜsamość osób, które zatwierdziły rating kredytowy, informacje na temat tego, czy rating kredytowy był sporządzony na zamówienie, czy nie, a takŜe datę podjęcia działań ratingowych;

b) dokumenty księgowe dotyczące opłat wniesionych przez dowolny oceniany podmiot lub powiązaną z nim stronę trzecią lub dowolnego uŜytkownika ratingów;

227 /PE 425.402

PL

c) dokumenty księgowe dla kaŜdego subskrybenta ratingów kredytowych lub usługi powiązane;

d) rejestry dokumentujące ustalone procedury i metodologie stosowane przez daną agencję ratingową w celu ustalenia ratingów kredytowych;

e) wewnętrzne rejestry i dokumenty, łącznie z informacjami niepublicznymi i dokumentami roboczymi wykorzystywanymi w charakterze podstawy dla kaŜdej decyzji podejmowanej w sprawie ratingu kredytowego;

f) raporty z analizy kredytów, sprawozdania z oceny kredytów oraz sprawozdania z prywatnych ratingów kredytowych, w tym informacje niepubliczne i dokumenty robocze wykorzystywane w charakterze podstawy dla opinii przedstawianych w takich raportach;

g) sprawozdania z procedur i środków wdraŜanych przez agencję ratingową w celu zapewnienia zgodności z przepisami niniejszego rozporządzenia; oraz

h) kopie komunikatów wewnętrznych i zewnętrznych, w tym elektronicznych, otrzymywanych i przesyłanych przez agencję ratingową i jej pracowników, dotyczących działalności w zakresie ratingu kredytowego.

8. Rejestry i ścieŜki audytu, o których mowa w punkcie 7, przechowywane są w siedzibie zarejestrowanej agencji ratingowej przez co najmniej pięć lat i udostępniane na Ŝądanie właściwym organom odpowiedniego państwa członkowskiego.

W przypadku wycofania rejestracji agencji ratingowej rejestry przechowuje się przez dodatkowy okres wynoszący co najmniej trzy lata.

9. Rejestry zawierające wzajemne prawa i obowiązki agencji ratingowej i ocenianego podmiotu lub powiązanych z nim stron trzecich w ramach umowy świadczenia usług w zakresie ratingu kredytowego przechowywane są co najmniej przez czas trwania stosunku umownego z tym ocenianym podmiotem lub powiązanymi z nim stronami trzecimi.

Sekcja C

Zasady dotyczące analityków ratingowych oraz innych osób biorących bezpośredni udział w działalności w zakresie ratingu kredytowego

1. Analitycy ratingowi i ▌pracownicy agencji ratingowej oraz wszelkie inne osoby fizyczne, z których usług korzysta agencja ratingowa lub których usługi kontroluje, biorące bezpośredni udział w czynnościach w zakresie ratingu kredytowego, a takŜe wszelkie osoby będące z nimi w bliskich stosunkach, wymienione w art. 1 ust. 2 lit. a)-d) dyrektywy Komisji 2004/72/WE73, nie

73 Dz.U. L 162 z 30.4.2004, s. 70.

228 /PE 425.402

PL

kupują ani nie sprzedają, ani teŜ nie realizują Ŝadnych transakcji w związku z jakimikolwiek instrumentami finansowymi emitowanymi, gwarantowanymi ani w inny sposób wspieranymi przez jakikolwiek oceniany podmiot znajdujący się w obszarze pierwotnej odpowiedzialności analitycznej tych osób, innymi niŜ jednostki uczestnictwa w zdywersyfikowanych programach zbiorowego inwestowania lub zarządzane fundusze, w tym fundusze emerytalne i ubezpieczenia na Ŝycie.

2. śadna osoba, o której mowa w pkt 1, nie uczestniczy w określaniu ratingu kredytowego danego ocenianego podmiotu ani w inny sposób nie wpływa na jego określanie, ▌jeśli osoba ta:

a) posiada instrumenty finansowe ocenianego podmiotu inne niŜ jednostki uczestnictwa w zdywersyfikowanych programach zbiorowego inwestowania;

b) posiada instrumenty finansowe jakiegokolwiek podmiotu powiązanego z ocenianym podmiotem, których posiadanie moŜe wywołać lub moŜe zostać uznane za potencjalnie wywołujące konflikt interesów, inne niŜ jednostki uczestnictwa w zdywersyfikowanych programach zbiorowego inwestowania;

c) była niedawno związana stosunkiem pracy lub innym stosunkiem gospodarczym lub innym rodzajem relacji z ocenianym podmiotem, które mogą wywoływać lub mogą zostać uznane za potencjalnie wywołujące konflikt interesów.

3. Agencje ratingowe gwarantują, Ŝe osoby, o których mowa w pkt 1:

a) podejmują wszelkie racjonalne środki w celu ochrony posiadanego przez agencję ratingową majątku i rejestrów przed oszustwem, kradzieŜą lub uŜyciem niezgodnym z przeznaczeniem, z uwzględnieniem charakteru, zakresu i złoŜoności jej działalności oraz charakteru i zakresu jej działalności w zakresie ratingu kredytowego;

b) nie ujawniają Ŝadnych informacji na temat ratingów kredytowych ani moŜliwych przyszłych ratingów kredytowych agencji ratingowej, za wyjątkiem ujawniania ich ocenianemu podmiotowi i powiązanej z nim stronie trzeciej;

c) nie przekazują poufnych informacji powierzonych agencji ratingowej analitykom ratingowym i pracownikom Ŝadnej osoby bezpośrednio lub pośrednio powiązanej z agencją poprzez kontrolę ani Ŝadnej innej osobie fizycznej, z której usług korzysta lub której usługi kontroluje dowolna osoba bezpośrednio lub pośrednio związana agencją poprzez kontrolę, biorącej bezpośredni udział w działalności w zakresie ratingu;

d) nie wykorzystują ani nie przekazują informacji poufnych w celu przeprowadzenia operacji handlowych na instrumentach finansowych ani

229 /PE 425.402

PL

teŜ w Ŝadnym innym celu z wyjątkiem prowadzenia działalności w zakresie ratingu kredytowego.

4. Osoby, o których mowa w pkt 1, nie Ŝąda ani nie przyjmuje pieniędzy, prezentów ani przysług od nikogo, z kim agencja ratingowa prowadzi interesy.

5. JeŜeli osoba, o której mowa w pkt 1, uwaŜa, Ŝe jakakolwiek inna taka osoba jest zaangaŜowana w działalność, która zdaniem osoby, o której mowa w pkt 1, jest niezgodna z prawem, bezzwłocznie przekazuje taką informację pracownikowi ds. zgodności bez negatywnych skutków dla osoby przekazującej informację.

6. Jeśli analityk ratingowy kończy stosunek pracy i rozpoczyna pracę w ocenianym podmiocie, w którego ratingu kredytowym uczestniczył, lub w przedsiębiorstwie finansowym, którym analityk ratingowy zajmował się w ramach swoich obowiązków w agencji ratingowej, agencja ratingowa dokonuje przeglądu odnośnej pracy analityka zrealizowanej w ciągu dwóch lat poprzedzających jego odejście.

7. Osoba, o której mowa w pkt 1, nie zajmuje kluczowych stanowisk kierowniczych w ocenianym podmiocie ani powiązanej z nim stronie trzeciej przed upływem 6 miesięcy od czasu wystawienia ratingu kredytowego.

8. Do celów art. 6 ust. 4 agencje ratingowe zapewniają, Ŝe:

a) główni analitycy ratingowi nie uczestniczą w działalności w zakresie ratingu kredytowego związanej z tym samym ocenianym podmiotem lub powiązanymi z nim stronami trzecimi przez okres przekraczający cztery lata;

b) analitycy ratingowi nie uczestniczą w działalności w zakresie ratingu kredytowego związanej z tym samym ocenianym podmiotem lub powiązanymi z nim stronami trzecimi przez okres przekraczający pięć lat;

c) osoby zatwierdzające ratingi kredytowe nie uczestniczą w działalności w zakresie ratingu kredytowego związanej z tym samym ocenianym podmiotem lub powiązanymi z nim stronami trzecimi przez okres przekraczający siedem lat.

Okres, po upływie którego osoby, o których mowa w lit. a)–c), mogą uczestniczyć w działalności w zakresie ratingu kredytowego związanej z ocenianym podmiotem lub powiązanymi z nim stronami trzecimi, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a), wynosi nie mniej niŜ dwa lata.

Sekcja D

Zasady dotyczące prezentacji ratingów kredytowych

I. Obowiązki ogólne

230 /PE 425.402

PL

1. Agencja ratingowa zapewnia wskazanie w ratingu kredytowym w sposób jasny i wyraźny imienia i nazwiska oraz stanowiska głównego analityka ratingowego w danej działalności w zakresie ratingu kredytowego, a takŜe imienia i nazwiska oraz funkcji osoby, która była głównie odpowiedzialna za zatwierdzenie danego ratingu kredytowego.

2. Agencja ratingowa zapewnia co najmniej:

a) wskazanie wszystkich istotnych źródeł rzeczowych wykorzystanych do przygotowania ratingu kredytowego, włącznie z ocenianym podmiotem lub, w odpowiednim przypadku, powiązaną z nim stroną trzecią, wraz z informacją, czy rating kredytowy został ujawniony temu podmiotowi lub powiązanej stronie trzeciej i zmieniony w następstwie tego ujawnienia, a przed jego rozpowszechnieniem;

b) jasne wskazanie podstawowej metody lub wersji metody wykorzystanej do określenia ratingu wraz z odniesieniem do jej pełnego opisu; jeśli rating kredytowy oparty jest na więcej niŜ jednej metodzie lub jeśli wskazanie wyłącznie metody podstawowej moŜe spowodować, Ŝe inwestorzy przeoczą inne waŜne aspekty ratingu kredytowego, w tym wszelkie istotne dostosowania i odchylenia, agencja ratingowa wyjaśnia ten fakt w ratingu kredytowym i wskazuje, w jaki sposób poszczególne metody lub te róŜne inne aspekty są uwzględnione w ratingu kredytowym;

c) wyjaśnienie znaczenia kaŜdej kategorii ratingu oraz definicji niewypłacalności lub odzyskania wypłacalności oraz wszelkich właściwych ostrzeŜeń dotyczących ryzyka, w tym analizy wraŜliwości odnośnych kluczowych załoŜeń ratingowych, np. matematycznych i korelacyjnych, wraz z ratingiem kredytowym scenariusza pesymistycznego i ratingiem kredytowym scenariusza optymistycznego;

d) jasne i wyraźne wskazanie daty pierwszego wydania ratingu do rozpowszechniania i ostatniej aktualizacji; oraz

e) informację, czy rating kredytowy dotyczy nowo wyemitowanych instrumentów finansowych i czy agencja ratingowa ocenia te instrumenty finansowe po raz pierwszy.

2a. Co najmniej 12 godzin przed publikacją agencja ratingowa informuje oceniany podmiot o ratingu kredytowym i głównych punktach, na podstawie których został on wystawiony, aby dać podmiotowi moŜliwość zwrócenia uwagi agencji ratingowej na ewentualne błędy merytoryczne.

3. Ujawniając ratingi kredytowe, agencja ratingowa jasno i wyraźnie określa wszelkie cechy i ograniczenia ratingu kredytowego. W szczególności agencja ratingowa wyraźnie określa w chwili ujawnienia kaŜdego ratingu kredytowego, czy uznaje jakość informacji udostępnionych przez oceniany podmiot za zadowalającą oraz w jakim stopniu zweryfikowała informacje dostarczone przez oceniany podmiot lub powiązaną z nim stronę trzecią. Jeśli rating kredytowy dotyczy rodzaju podmiotu lub instrumentu finansowego, w

231 /PE 425.402

PL

odniesieniu do których dane historyczne są ograniczone, agencja ratingowa podaje jasno w widocznym miejscu ograniczenia ratingu kredytowego.

JeŜeli brak jest wiarygodnych danych lub złoŜona struktura nowego typu instrumentu finansowego lub jakość dostępnych informacji nie jest zadowalająca lub budzi powaŜne wątpliwości co do moŜliwości wystawienia wiarygodnego ratingu kredytowego przez agencję ratingową, agencja powstrzymuje się od wystawiania ratingu kredytowego lub wycofuje istniejący rating kredytowy.

4. Ogłaszając rating kredytowy, agencja ratingowa wyjaśnia w informacji prasowej lub w sprawozdaniu kluczowe elementy stanowiące podstawę ratingu.

Jeśli informacje wymienione w punktach 1, 2 i 3 są nieproporcjonalne w stosunku do długości rozpowszechnianego ratingu kredytowego, wystarczające będzie wyraźne i jasne odesłanie w samym ratingu do miejsca, w którym moŜna bezpośrednio i łatwo uzyskać takie informacje, włącznie z bezpośrednim linkiem internetowym do tych informacji na odpowiedniej stronie internetowej agencji ratingowej.

II. Dodatkowe obowiązki dotyczące ratingów kredytowych strukturyzowanych instrumentów finansowych

1. Jeśli agencja ratingowa ocenia strukturyzowany instrument finansowy, przedstawia w ratingu kredytowym wszelkie informacje o ▌analizie strat i przepływów pienięŜnych, którą przeprowadziła lub na której się oparła, i wskazania wszelkich spodziewanych zmian ratingu kredytowego.

2. Agencja ratingowa określa, na jakim poziomie przeprowadziła ocenę ║procesów naleŜytej staranności na poziomie ▌bazowych instrumentów finansowych lub innych aktywów strukturyzowanych instrumentów finansowych. Agencja ratingowa ujawnia, czy przeprowadziła ocenę takich procesów naleŜytej staranności, czy teŜ oparła się na ocenie strony trzeciej, wskazując, w jaki sposób wynik takiej oceny wpływa na rating kredytowy.

3. JeŜeli agencja ratingowa wystawia ratingi kredytowe strukturyzowanych instrumentów finansowych, to do ujawnionych metod, modeli i kluczowych załoŜeń ratingowych dołącza wytyczne wyjaśniające załoŜenia, parametry, ograniczenia i niewiadome co do modeli i metod ratingowych stosowanych w tego rodzaju ratingach kredytowych, w tym symulacje warunków skrajnych przeprowadzone przez agencje przy opracowywaniu ratingów. Tego rodzaju wytyczne są jasne i łatwo zrozumiałe.

4. Agencja ratingowa na bieŜąco ujawnia informacje o wszystkich strukturyzowanych produktach finansowych poddawanych wstępnemu przeglądowi lub wstępnemu ratingowi. Informacje są ujawniane bez względu na to, czy emitenci podpisali z agencją ratingową umowę w sprawie ostatecznego ratingu.

232 /PE 425.402

PL

Sekcja E

Ujawnianie informacji

I. Ogólne ujawnianie informacji

Agencja ratingowa zwykle ujawnia fakt, Ŝe została zarejestrowana zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, oraz następujące informacje:

1. wszelkie faktyczne i potencjalne konflikty interesów, o których mowa w pkt 1 sekcji B;

2. wykaz usług dodatkowych;

3. politykę agencji ratingowej w zakresie publikacji ratingów kredytowych i innych powiązanych komunikatów;

4. ogólny charakter ustaleń w zakresie wynagrodzeń;

5. metody oraz opisy modeli i kluczowych załoŜeń ratingowych, np. matematycznych lub korelacyjnych, stosowanych w działalności w zakresie ratingu kredytowego, oraz wszelkie istotne zmiany;

6. wszelkie istotne zmiany, jakie dotyczą jej systemów, zasobów i procedur ▌; oraz

7. w stosownym przypadku, swój kodeks postępowania.

II. Okresowe ujawnianie informacji

Agencja ratingowa okresowo udostępnia następujące informacje:

1. co sześć miesięcy, dane na temat historycznych wskaźników niewypłacalności jej kategorii ratingowych, z rozróŜnieniem na emitentów z głównych obszarów geograficznych, a takŜe informację, czy wskaźniki niewypłacalności tych kategorii z czasem uległy zmianie;

2. raz do roku, następujące informacje:

a) wykaz 20 największych klientów agencji ratingowej według generowanego dzięki nim przychodu; oraz

b) wykaz tych klientów agencji ratingowej, których wkład w stopę wzrostu generowania przychodu agencji ratingowej w poprzednim roku obrotowym był wyŜszy niŜ stopa wzrostu całkowitego przychodu agencji ratingowej w przedmiotowym roku o ponad 1,5 raza; kaŜdy taki klient jest umieszczany na tej liście, tylko jeŜeli w danym roku stanowił ponad 0,25% całkowitego uzyskanego na całym świecie przychodu agencji ratingowej na poziomie globalnym.

Dla celów pkt 2 akapit pierwszy║ ,,klient” oznacza podmiot, jego jednostki zaleŜne i ▌stowarzyszone, w których udziały podmiotu wynoszą powyŜej 20%,

233 /PE 425.402

PL

jak równieŜ wszelkie inne podmioty, wobec których negocjował on strukturyzację emisji długu w imieniu klienta, jeŜeli na rzecz agencji ratingowej wniesiono bezpośrednio lub pośrednio opłatę z tytułu ratingu tej emisji długu.

III. Sprawozdanie w sprawie przejrzystości

Agencja ratingowa co roku udostępnia następujące informacje:

1. szczegółowe informacje na temat struktury prawnej i własnościowej agencji ratingowej, w tym informacje na temat pakietów akcji w rozumieniu art. 9 i art. 10 dyrektywy 2004/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady74;

2. opis wewnętrznego mechanizmu kontroli zapewniającego jakość działalności w zakresie ratingu kredytowego;

3. dane statystyczne dotyczące przypisania pracowników do nowych ratingów kredytowych, przeglądów ratingów kredytowych, oceny metod lub modelu oraz wyŜszej kadry kierowniczej;

4. opis polityki dotyczącej prowadzenia rejestrów ▌;

5. wynik corocznego wewnętrznego przeglądu w zakresie niezaleŜności komórki ds. nadzoru zgodności z prawem;

6. opis polityki dotyczącej rotacji zarządu i analityków;

7. informacje finansowe na temat przychodu agencji ratingowej, z podziałem na opłaty za działalność w zakresie ratingu kredytowego i czynności niezwiązane z ratingiem kredytowym, z ich pełnym opisem; oraz

8. oświadczenie dotyczące zarządzania w rozumieniu art. 46a ust. 1 dyrektywy Rady 78/660/EWG75; dla celów tego oświadczenia║ agencja ratingowa dostarcza informacje, o których mowa w art. 46a ust. 1 lit. d) tej dyrektywy, niezaleŜnie od tego, czy podlega ona przepisom dyrektywy 2004/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady76.

74 Dz.U. L 390 z 31.12.2004, s. 38 75 Dz.U. L 222 z 14.8.1978, s. 11. 76 Dz.U. L 142 z 30.4.2004, s. 12.

234 /PE 425.402

PL

ZAŁĄCZNIK II

Informacje, które naleŜy zawrzeć we wniosku rejestracyjnym

1. pełna nazwa agencji ratingowej, adres jej siedziby we Wspólnocie;

2. nazwisko i dane kontaktowe osoby do kontaktu oraz pracownika ds. zgodności;

3. forma prawna;

4. klasa ratingów kredytowych, w zakresie których agencja ratingowa ubiega się o rejestrację;

4a. struktura własnościowa;

4b. struktura organizacyjna i ład korporacyjny;

4c. zasoby finansowe przeznaczone na wykonywanie działalności w zakresie ratingu kredytowego;

4d. personel agencji ratingowej i poziom jego wiedzy specjalistycznej;

4e. informacje dotyczące jednostek zaleŜnych agencji ratingowej;

5. opis procedur i metod, w oparciu o które dokonuje się wystawiania i przeglądu ratingów kredytowych;

6. polityka i procedury mające na celu wskazywanie i ujawnianie wszelkich konfliktów interesów i zarządzanie nimi;

7. informacje dotyczące analityków ratingowych;

8. ustalenia w zakresie wynagrodzeń i oceniania wyników;

9. usługi spoza działalności w zakresie ratingu kredytowego, które agencja ratingowa zamierza świadczyć;

10. program działalności ze wskazaniem, gdzie będzie prowadzona główna działalność, i zakładanych oddziałów, oraz określenie rodzaju planowanej działalności;

11. dokumenty i szczegółowe informacje dotyczące przewidywanego stosowania zatwierdzenia;

12. dokumenty i szczegółowe informacje na temat przewidywanych ustaleń dotyczących outsourcingu, w tym informacje na temat podmiotów wykonujących funkcje będące przedmiotem outsourcingu.

235 /PE 425.402

PL

236 /PE 425.402

PL

P6_TA-PROV(2009)0280

Prawa pasaŜerów podróŜujących drogą morską i wodną śródlądową ***I

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego praw pasaŜerów podróŜujących drogą morską i wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów (COM(2008)0816 – C6-0476/2008 – 2008/0246(COD))




– uwzględniając art. 251 ust. 2, art. 71 ust. 1 i art. 80 ust. 2 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0476/2008),


– uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji Prawnej (A6-0209/2009),




Poprawka 1

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Punkt 4 preambuły


(4) W świetle art. 9 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych oraz w celu zapewnienia osobom

(4) W świetle art. 9 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych oraz w celu zapewnienia osobom

237 /PE 425.402

PL

niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej moŜliwości podróŜowania drogą morską i drogą wodną śródlądową porównywalnych z moŜliwościami, jakimi dysponują inni obywatele, naleŜy ustanowić przepisy dotyczące niedyskryminacji i pomocy podczas podróŜy. Osoby te powinny mieć zatem dostęp do przewozu i nie powinno się odmawiać im transportu ze względu na ich niepełnosprawność lub ograniczoną sprawność ruchową, z wyjątkiem przypadków uzasadnionych względami bezpieczeństwa i określonych przepisami prawa. Powinny one mieć prawo do uzyskania pomocy w portach oraz, gdy portu nie ma, na przystaniach pasaŜerskich, a takŜe na pokładach statków pasaŜerskich. Z myślą o społecznej integracji tych osób powinny one otrzymywać taką pomoc bezpłatnie. Przewoźnicy powinni ustanowić przepisy dotyczące dostępności, najlepiej przy uŜyciu europejskiego systemu normalizacji.

niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej moŜliwości podróŜowania drogą morską i drogą wodną śródlądową porównywalnych z moŜliwościami, jakimi dysponują inni obywatele, naleŜy ustanowić przepisy dotyczące niedyskryminacji i pomocy podczas podróŜy. Osoby te powinny mieć zatem dostęp do przewozu i nie powinno się odmawiać im transportu ze względu na ich niepełnosprawność lub ograniczoną sprawność ruchową. Powinny one mieć prawo do uzyskania pomocy w portach oraz, gdy portu nie ma, na przystaniach pasaŜerskich, a takŜe na pokładach statków pasaŜerskich. Z myślą o społecznej integracji tych osób powinny one otrzymywać taką pomoc bezpłatnie. Przewoźnicy powinni ustanowić przepisy dotyczące dostępności, najlepiej przy uŜyciu europejskiego systemu normalizacji.

Poprawka 2



(5) Przy podejmowaniu ewentualnych decyzji dotyczących projektów nowych portów i terminali oraz w ramach powaŜnych remontów organy zarządzające portami i przewoźnicy, którzy będą prowadzić działalność w tych portach, powinni, gdy to konieczne, uwzględniać potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej. Podobnie, przewoźnicy powinni, gdy to konieczne, uwzględniać takie potrzeby przy podejmowaniu decyzji dotyczących projektów nowych i nowo wyposaŜonych statków pasaŜerskich zgodnie z dyrektywą Rady 98/18/WE z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa

(5) Przy podejmowaniu ewentualnych decyzji dotyczących projektów nowych portów i terminali oraz w ramach powaŜnych remontów organy zarządzające portami i przewoźnicy, którzy będą prowadzić działalność w tych portach, powinni uwzględniać potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej. Podobnie, przewoźnicy powinni uwzględniać takie potrzeby przy podejmowaniu decyzji dotyczących projektów nowych i nowo wyposaŜonych statków pasaŜerskich zgodnie z dyrektywą Rady 98/18/WE z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa statków

238 /PE 425.402

PL

statków pasaŜerskich. pasaŜerskich.

Poprawka 3

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Punkt 8 a preambuły (nowy)


(8a) Przepisy dotyczące wchodzenia na pokład osób niepełnosprawnych lub osób o ograniczonej sprawności ruchowej naleŜy rozumieć bez uszczerbku dla zasad ogólnych, mających zastosowanie do wchodzenia na pokład pasaŜerów, ustalonych obowiązującymi zasadami międzynarodowymi, wspólnotowymi lub krajowymi.

Poprawka 4



(14) PasaŜerowie powinni być wyczerpująco informowani o prawach przysługujących im zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, tak aby mogli skutecznie z nich korzystać. Prawa uŜytkowników transportu morskiego i wodnego śródlądowego obejmują otrzymywanie informacji na temat usługi przed podróŜą i w jej trakcie. Wszelkie istotne informacje dla pasaŜerów transportu morskiego i wodnego śródlądowego powinny być podawane równieŜ w formach alternatywnych, dostępnych dla osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

(14) PasaŜerowie powinni być wyczerpująco informowani o prawach przysługujących im zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, tak aby mogli skutecznie z nich korzystać. Prawa uŜytkowników transportu morskiego i wodnego śródlądowego obejmują otrzymywanie informacji na temat usługi przed podróŜą i w jej trakcie. Wszelkie istotne informacje dla pasaŜerów transportu morskiego i wodnego śródlądowego powinny być podawane równieŜ w formach dostępnych dla osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

Poprawka 5

239 /PE 425.402

PL



(15) PasaŜerowie powinni mieć moŜliwość korzystania ze swoich praw poprzez odpowiednie procedury skarg stosowane przez przewoźników lub, gdy wymaga tego sytuacja, poprzez wnoszenie skarg do organu(-ów) wyznaczonego(-ych) do tego celu przez właściwe państwo członkowskie.

(15) PasaŜerowie powinni mieć moŜliwość korzystania ze swoich praw poprzez odpowiednie procedury skarg stosowane przez przewoźników lub, gdy wymaga tego sytuacja, poprzez wnoszenie skarg do organu wyznaczonego do tego celu przez właściwe państwo członkowskie.

Poprawka 6



(16) Skargi dotyczące pomocy udzielanej w porcie lub na przystani pasaŜerskiej powinny być kierowane do organu(-ów) odpowiedzialnego(-ych) za wykonanie niniejszego rozporządzenia, wyznaczonego(-ych) przez państwo członkowskie, na którego terytorium znajduje się port. Skargi dotyczące pomocy udzielanej przez przewoźnika na morzu powinny być kierowane do organu(-ów) odpowiedzialnego(-ych) za wykonanie niniejszego rozporządzenia, wyznaczonego(-ych) przez państwo członkowskie, które wydało przewoźnikowi licencję na prowadzenie działalności. Organ wyznaczony do celów wykonania niniejszego rozporządzenia powinien mieć uprawnienia i zdolność do rozpatrywania indywidualnych skarg i do ułatwiania rozstrzygnięć sporów sądowych.

(16) Skargi dotyczące pomocy udzielanej w porcie lub na przystani pasaŜerskiej powinny być kierowane do organu odpowiedzialnego za wykonanie niniejszego rozporządzenia, wyznaczonego przez państwo członkowskie, na którego terytorium znajduje się port. Skargi dotyczące pomocy udzielanej przez przewoźnika na morzu powinny być kierowane do organu odpowiedzialnego za wykonanie niniejszego rozporządzenia, wyznaczonego przez państwo członkowskie, które wydało przewoźnikowi licencję na prowadzenie działalności. Organ wyznaczony do celów wykonania niniejszego rozporządzenia powinien mieć uprawnienia i zdolność do rozpatrywania indywidualnych skarg i do ułatwiania rozstrzygnięć sporów sądowych.

Poprawka 7

240 /PE 425.402

PL



(16a) Komisja powinna zaproponować jasne zasady dotyczące praw pasaŜerów w odniesieniu do obowiązków, odpowiedzialności, praw osób niepełnosprawnych lub z ograniczoną sprawnością ruchową w punktach przesiadkowych pasaŜerów pomiędzy lądem i morzem lub przewozu śródlądowymi drogami morskimi.

Poprawka 8



(19a) W razie powstania kolejnej inicjatywy legislacyjnej dotyczącej praw pasaŜerów rozsądniejszym wyjściem byłoby zastosowanie poziomej strategii legislacyjnej obejmującej wszystkie środki transportu w świetle konieczności korzystania z transportu łączonego.

Poprawka 9

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 2 – ustęp 1


1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do komercyjnych usług transportu morskiego i wodnego śródlądowego – w tym rejsów wycieczkowych – świadczonych między portami bądź przystaniami pasaŜerskimi lub w portach bądź na przystaniach pasaŜerskich połoŜonych na terytorium państwa członkowskiego, do którego stosuje się Traktat.

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do komercyjnego transportu pasaŜerów podróŜujących statkiem pasaŜerskim drogą morską i wodną śródlądową – w tym rejsów wycieczkowych – świadczonych między portami bądź przystaniami pasaŜerskimi lub w portach bądź na przystaniach pasaŜerskich połoŜonych na terytorium państwa członkowskiego, do którego

241 /PE 425.402

PL

stosuje się Traktat.

Poprawka 10

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 2 – ustęp 2 a (nowy) Rozporządzenie


2a. Państwom członkowskim zezwala się na wykluczenie z zakresu stosowania przepisów niniejszego rozporządzenia usług transportu miejskiego i transportu podmiejskiego, jeŜeli zagwarantują, Ŝe cele załoŜone w rozporządzeniu zostaną zrealizowane dzięki innym przepisom i zapewnią porównywalny poziom praw dla pasaŜerów w porównaniu z poziomem wymaganym w niniejszym rozporządzeniu.

Poprawka 11

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 3 – litera (a)


(a) „osoba niepełnosprawna” lub „osoba o ograniczonej sprawności ruchowej” oznacza kaŜdą osobę, której sprawność ruchowa podczas korzystania z transportu jest ograniczona na skutek dowolnej niepełnosprawności fizycznej (zmysłowej lub ruchowej, trwałej lub przejściowej), niepełnosprawności bądź upośledzenia umysłowego lub niepełnosprawności wynikającej z dowolnych innych przyczyn lub teŜ na skutek wieku i której sytuacja wymaga specjalnej uwagi oraz przystosowania usług dostępnych dla wszystkich pasaŜerów do jej szczególnych potrzeb;

(a) „osoba niepełnosprawna” lub „osoba o ograniczonej sprawności ruchowej” oznacza kaŜdą osobę, której sprawność ruchowa podczas korzystania z transportu jest ograniczona na skutek dowolnej niepełnosprawności fizycznej (zmysłowej lub ruchowej, trwałej lub przejściowej), niepełnosprawności bądź upośledzenia umysłowego albo psychospołecznego lub niepełnosprawności wynikającej z dowolnych innych przyczyn lub teŜ na skutek wieku i której sytuacja wymaga specjalnej uwagi oraz przystosowania usług dostępnych dla wszystkich pasaŜerów do jej szczególnych potrzeb;

242 /PE 425.402

PL

Poprawka 14

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 3 – litera j


(j) „umowa transportowa” oznacza umowę przewozu zawartą między przewoźnikiem lub jego autoryzowanym sprzedawcą biletów a pasaŜerem, dotyczącą świadczenia usługi(usług) transportowej(-ych);

(j) „umowa transportowa” oznacza umowę przewozu między przewoźnikiem a pasaŜerem, dotyczącą świadczenia usługi(usług) transportowej(-ych), niezaleŜnie od tego, czy bilet został zakupiony u przewoźnika, organizatora wycieczek, sprzedawcy biletów czy w Internecie;

Poprawka 15

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 3 – litera l


(l) „sprzedawca biletów” oznacza kaŜdego detalicznego sprzedawcę usług transportowych drogą wodną, zawierającego umowy transportowe i sprzedającego bilety w imieniu przewoźnika lub na własny rachunek;

(l) „sprzedawca biletów” oznacza kaŜdego pośrednika sprzedającego usługi transportowe, w tym usługi sprzedawane w ramach pakietu turystycznego drogą wodną w imieniu przewoźnika lub operatora turystycznego;

Poprawka 16

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 3 – litera m


(m) „operator turystyczny” oznacza organizatora lub punkt sprzedaŜy detalicznej, innych niŜ przewoźnik, w rozumieniu art. 2 pkt 2) i 3) dyrektywy 90/314/EWG;

(m) „operator turystyczny” oznacza organizatora innego niŜ przewoźnik, w rozumieniu art. 2 pkt 2) dyrektywy 90/314/EWG;

Poprawka 17

243 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 3 – litera p


(p) „statek pasaŜerski typu ro-ro” oznacza statek przewoŜący więcej niŜ 12 pasaŜerów, posiadający pomieszczenia ładunkowe typu ro-ro lub pomieszczenia kategorii specjalnej, określone w prawidle II-2/A/2 zmienionej Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie Ŝycia na morzu z 1974 r.;

skreślony

Poprawka 18

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 3 – litera r a (nowa)


(ra) „dostępne formaty” oznacza, Ŝe wszyscy pasaŜerowie mają dostęp do takich samych informacji wykorzystujących format tekstowy, Braille’a, audio, video i/lub elektroniczny. Wzory dostępnych formatów zawierają m.in. piktogramy, zapowiedzi głosowe i napisy, lecz mogą się one zmienić w zaleŜności od rozwoju technologicznego.

Poprawka 19

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 3 – litera r b (nowa)


(rb) „pasaŜer” oznacza kaŜdą osobę podróŜującą zgodnie z umową przewozu, inną niŜ osoby towarzyszące pojazdom, przyczepom lub towarom przewoŜonym jako ładunek lub towary komercyjne.

Poprawka 20

244 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 3 – litera r c (nowa)


(rc) „zakończenie podróŜy” oznacza rzeczywisty moment przycumowania statku do nabrzeŜa przy zakończeniu podróŜy.

Poprawka 21

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 3 – litera r d (nowa)


(rd) „rozpoczęcie podróŜy” oznacza rzeczywisty czas, w którym statek jest zdatny do podróŜy morskiej.

Poprawka 22

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 3 – litera r e (nowa)


(re) „cena biletu” oznacza cenę zapłaconą za transport i zakwaterowanie na pokładzie. Nie obejmuje ona kosztów posiłków, innych usług i wszelkich zakupów na pokładzie.

Poprawka 23

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 3 – litera r f (nowa)


(rf) „siła wyŜsza” jest zdarzeniem lub okolicznością, której nie moŜna było zapobiec nawet w przypadku podjęcia wszelkich stosownych środków, np. wojna, inwazja, działania nieprzyjacielskie,

245 /PE 425.402

PL

działania wojenne (bez względu na fakt, czy doszło do wypowiedzenia wojny, czy teŜ nie), wojna domowa, rebelia, rewolucja, powstanie, wojskowy lub niezgodny z prawem zamach stanu albo konfiskata, akty terrorystyczne, nacjonalizacja, sankcje rządowe, blokada, embargo, spór pracowniczy, strajk, lokaut, przerwanie dostaw lub brak prądu, nieprzewidziane okoliczności, w tym poŜar, powódź, trzęsienie ziemi, sztorm, huragan lub inne katastrofy naturalne. Przypadki wystąpienia siły wyŜszej mogą być takŜe spowodowane ekstremalnymi warunkami pływowymi, silnymi wiatrami, przekroczeniem znacznych wysokości fal oraz pojawieniem się formacji lodowych.

Poprawka 25

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 7 – ustęp 1 – część wprowadzająca


1. NiezaleŜnie od przepisów art. 6 przewoźnicy, sprzedawcy biletów lub operatorzy turystyczni mogą odmówić, ze względu na niepełnosprawność lub ograniczoną sprawność ruchową, przyjęcia rezerwacji lub wydania biletu lub przyjęcia na pokład osoby niepełnosprawnej lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej w następujących przypadkach:

1. NiezaleŜnie od przepisów art. 6 przewoźnicy, sprzedawcy biletów lub operatorzy turystyczni mogą odmówić przyjęcia rezerwacji lub wydania biletu lub przyjęcia na pokład osoby niepełnosprawnej lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej w następujących przypadkach:

Poprawka 26

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 7 – ustęp 1 – litera a


(a) w celu spełnienia wymogów bezpieczeństwa ustanowionych prawem międzynarodowym, wspólnotowym lub krajowym lub w celu spełnienia wymogów bezpieczeństwa ustanowionych przez

skreślony

246 /PE 425.402

PL

organ, który danemu przewoźnikowi wydał świadectwo przewoźnika;

Poprawka 27

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 7 – ustęp 1 – litera b


(b) jeŜeli konstrukcja statku pasaŜerskiego fizycznie uniemoŜliwia przyjmowanie na pokład bądź przewoŜenie osób niepełnosprawnych lub osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

(b) jeŜeli konstrukcja statku pasaŜerskiego fizycznie uniemoŜliwia przyjmowanie na pokład bądź przewoŜenie osób niepełnosprawnych lub osób o ograniczonej sprawności ruchowej oraz jeŜeli nie moŜna im udzielić normalnego poziomu usług w bezpieczny, godny i operacyjnie wykonalny sposób.

Poprawka 28

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 7 – ustęp 1 – akapit drugi


W przypadku odmowy przyjęcia rezerwacji z przyczyn, o których mowa w ust. 1 lit. a) lub b), przewoźnicy, sprzedawcy biletów lub operatorzy turystyczni czynią racjonalne starania mające na celu zaproponowanie danej osobie moŜliwego do zaakceptowania rozwiązania alternatywnego.

W przypadku odmowy przyjęcia rezerwacji z przyczyn, o których mowa w akapicie pierwszym, przewoźnicy, sprzedawcy biletów lub operatorzy turystyczni czynią racjonalne starania mające na celu zaproponowanie danej osobie moŜliwego do zaakceptowania rozwiązania alternatywnego.

Poprawka 29

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 7 – ustęp 1 – akapit trzeci


W przypadku wcześniejszej rezerwacji osoba niepełnosprawna lub osoba o ograniczonej sprawności ruchowej, której odmówiono wstępu na pokład ze względu na jej niepełnosprawność lub ograniczoną

W przypadku wcześniejszej rezerwacji osoba niepełnosprawna lub osoba o ograniczonej sprawności ruchowej, której odmówiono wstępu na pokład, a takŜe osoba jej towarzysząca zgodnie z ust. 2,

247 /PE 425.402

PL

sprawność ruchową, a takŜe osoba jej towarzysząca zgodnie z ust. 2, mają prawo do zwrotu kosztów lub do podróŜy zmienioną trasą zgodnie z załącznikiem I. Prawo do skorzystania z podróŜy powrotnej lub podróŜy zmienioną trasą uzaleŜnione jest od spełnienia wszystkich wymogów bezpieczeństwa.

mają prawo do zwrotu kosztów lub do podróŜy zmienioną trasą zgodnie z załącznikiem I.

Poprawka 30



2. W sytuacjach, o których mowa w ust. 1 lit. a), przewoźnik lub sprzedawca biletów lub operator turystyczny moŜe zaŜądać, aby osobie niepełnosprawnej lub osobie o ograniczonej sprawności ruchowej towarzyszyła inna osoba zdolna do udzielenia pomocy potrzebnej tej osobie, jeŜeli jest to absolutnie konieczne.

2. Przewoźnik lub sprzedawca biletów lub operator turystyczny moŜe zaŜądać, aby osobie niepełnosprawnej lub osobie o ograniczonej sprawności ruchowej towarzyszyła inna osoba zdolna do udzielenia pomocy potrzebnej tej osobie, jeŜeli jest to absolutnie konieczne.

Poprawka 31



1. Przewoźnicy ustanawiają – przy aktywnym udziale przedstawicieli organizacji osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej oraz organów wykonawczych, o których mowa w ust. 26 – niedyskryminacyjne zasady dostępu mające zastosowanie do przewozu osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej, a takŜe wszelkie ograniczenia odnoszące się do przewozu tych osób lub sprzętu pomocnego im w poruszaniu się, związane z konstrukcją statków pasaŜerskich, w celu spełnienia obowiązujących wymogów bezpieczeństwa. Zasady te obejmują wszystkie warunki dostępu do danej usługi

1. Pod nadzorem krajowych organów wykonawczych przewoźnicy ustanawiają – przy aktywnym udziale organizacji będących przedstawicielami portów, osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej – niedyskryminacyjne zasady dostępu mające zastosowanie do przewozu osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej oraz osób im towarzyszących, a takŜe wszelkie ograniczenia odnoszące się do przewozu tych osób lub sprzętu pomocnego im w poruszaniu się, związane z konstrukcją statków pasaŜerskich, w celu spełnienia obowiązujących wymogów

248 /PE 425.402

PL

transportu wodnego, w tym dostępność wykorzystywanych statków i udogodnienia znajdujące się na pokładzie.

bezpieczeństwa. Zasady te obejmują wszystkie warunki dostępu do danej usługi transportu wodnego, w tym dostępność wykorzystywanych statków i udogodnienia znajdujące się na pokładzie oraz wbudowanego wyposaŜenia pomocniczego.

Poprawka 32



2. Zasady, o których mowa w ust. 1, są podawane do publicznej wiadomości przez przewoźników lub sprzedawców biletów co najmniej w chwili dokonywania rezerwacji, w odpowiedni sposób, w tych samych językach, w których informacje są zazwyczaj podawane wszystkim pasaŜerom. Przy udzielaniu tych informacji szczególną uwagę zwraca się na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

2. Zasady, o których mowa w ust. 1, są podawane do publicznej wiadomości przez przewoźników lub sprzedawców biletów, w formie fizycznej lub w Internecie, co najmniej w chwili dokonywania rezerwacji, w dostępnych formatach, w odpowiedni sposób, w tych samych językach, w których informacje są zazwyczaj podawane wszystkim pasaŜerom. Przy udzielaniu tych informacji szczególną uwagę zwraca się na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

Poprawka 33



3. Na Ŝądanie przewoźnicy udostępniają przepisy prawa międzynarodowego, wspólnotowego lub krajowego ustanawiające wymogi bezpieczeństwa, stanowiące podstawę dla niedyskryminacyjnych zasad dostępu.

3. Na Ŝądanie przewoźnicy udostępniają w dostępnych formatach przepisy prawa międzynarodowego, wspólnotowego lub krajowego ustanawiające wymogi bezpieczeństwa, stanowiące podstawę dla niedyskryminacyjnych zasad dostępu.

249 /PE 425.402

PL

Poprawka 34



5. Przewoźnicy, ich sprzedawcy biletów lub operatorzy turystyczni zapewniają osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej dostęp do podanych we właściwych i dostępnych formach wszelkich istotnych informacji na temat warunków przewozu, na temat podróŜy oraz na temat dostępności usług, w tym na temat rezerwacji i informacji on-line.

5. Przewoźnicy, ich sprzedawcy biletów lub operatorzy turystyczni zapewniają osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej dostęp do podanych w dostępnych formach wszelkich istotnych informacji na temat warunków przewozu, na temat podróŜy oraz na temat dostępności usług, w tym na temat rezerwacji i informacji on-line, oraz wydają pisemne potwierdzenie świadczenia pomocy.

Poprawka 35



1. Przewoźnik jest odpowiedzialny za zapewnienie osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej wyruszającym z portu, podróŜujących tranzytem przez port lub przybywającym do portu pomocy określonej w załączniku II tak, aby osoby te mogły wejść na pokład statku odpływającego lub zejść z pokładu statku przypływającego, na podróŜ którym zakupiły bilet, z zastrzeŜeniem zasad dostępu, o których mowa w art. 8 ust. 1.

1. Przewoźnik jest odpowiedzialny za zapewnienie osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej wyruszającym z portu, podróŜujących tranzytem przez port lub przybywającym do portu pomocy określonej w załączniku II tak, aby osoby te mogły wejść na pokład statku odpływającego lub zejść z pokładu statku przypływającego, na podróŜ którym zakupiły bilet, z zastrzeŜeniem zasad dostępu, o których mowa w art. 8 ust. 1. Pomoc jest dostosowana do indywidualnych potrzeb osoby niepełnosprawnej lub o ograniczonej sprawności ruchowej.

250 /PE 425.402

PL

Poprawka 36



4. Przewoźnicy oddzielają księgowość dotyczącą działalności związanej z udzielaniem pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej od księgowości dotyczącej innych rodzajów działalności, zgodnie z bieŜącą praktyką handlową.

skreślony

Poprawka 37

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 9 – ustęp 5 a (nowy)


5a. Zgodnie z art. 12 organy zarządzające portami, jeśli to konieczne, są odpowiedzialne za zapewnienie dostępu do portu osobom niepełnosprawnym i o ograniczonej sprawności ruchowej.

Poprawka 38

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 12 – litera a


(a) pomoc zapewniana jest pod warunkiem, Ŝe przewoźnik, sprzedawca biletów lub operator turystyczny zostali powiadomieni o potrzebie udzielenia takiej pomocy danej osobie przynajmniej na 48 godzin przed koniecznością udzielenia pomocy; jeŜeli bilet obejmuje kilka podróŜy, wystarczy jedno powiadomienie, pod warunkiem Ŝe przekazane zostaną odpowiednie informacje na temat terminów kolejnych podróŜy;

(a) pomoc zapewniana jest pod warunkiem, Ŝe przewoźnik, sprzedawca biletów lub operator turystyczny zostali powiadomieni o potrzebie udzielenia takiej pomocy danej osobie kiedy dokonana jest rezerwacja lub przynajmniej na 48 godzin przed koniecznością udzielenia pomocy, chyba Ŝe udzielający pomocy i pasaŜer ustalą między sobą krótszy termin powiadomienia, z wyjątkiem rejsów wycieczkowych, gdzie o potrzebie udzielenia pomocy naleŜy powiadomić w czasie dokonywania rezerwacji. JeŜeli

251 /PE 425.402

PL

bilet obejmuje kilka podróŜy, wystarczy jedno powiadomienie, pod warunkiem Ŝe przekazane zostaną odpowiednie informacje na temat terminów kolejnych podróŜy;

Poprawka 39

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 12 – litera b


(b) przewoźnicy, sprzedawcy biletów i operatorzy turystyczni podejmują wszelkie środki niezbędne do przyjmowania powiadomień o potrzebie pomocy dokonywanych przez osoby niepełnosprawne lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej; obowiązek ten ma zastosowanie do wszystkich punktów sprzedaŜy, w tym sprzedaŜy telefonicznej i sprzedaŜy przez Internet;

(b) przewoźnicy, sprzedawcy biletów i operatorzy turystyczni podejmują wszelkie środki niezbędne do Ŝądania i przyjmowania powiadomień o potrzebie pomocy dokonywanych przez osoby niepełnosprawne lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej; pasaŜer otrzymuje potwierdzenie, Ŝe potrzeby w zakresie pomocy zostały odnotowane; obowiązek ten ma zastosowanie do wszystkich punktów sprzedaŜy, w tym sprzedaŜy telefonicznej i sprzedaŜy przez Internet;

Poprawka 41

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 12 – litera e – tiret drugie


– jeŜeli nie określono konkretnego czasu, nie później niŜ 30 minut przed opublikowanym czasem rozpoczęcia podróŜy.

– jeŜeli nie określono konkretnego czasu, nie później niŜ 30 minut przed opublikowanym czasem wejścia na pokład, chyba Ŝe pasaŜer i udzielający pomocy ustalą inaczej.

252 /PE 425.402

PL

Poprawka 42

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 12 – litera e – tiret drugie a (nowe)


– w przypadku rejsów wycieczkowych, w czasie określonym przez przewoźnika, nieprzekraczającym 60 minut przed czasem odprawy.

Poprawka 43

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 12 – litera f


(f) jeŜeli osoba niepełnosprawna lub osoba o ograniczonej sprawności ruchowej korzysta z pomocy zwierzęcia towarzyszącego, zwierzę to naleŜy przyjąć, o ile przewoźnik lub sprzedawca biletów lub operator turystyczny zostali powiadomieni zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi dotyczącymi przewozu certyfikowanych zwierząt towarzyszących na pokładach statków pasaŜerskich, jeŜeli takie przepisy istnieją.

(f) jeŜeli osoba niepełnosprawna lub osoba o ograniczonej sprawności ruchowej korzysta z pomocy psa towarzyszącego, psa tego naleŜy przyjąć, o ile przewoźnik lub sprzedawca biletów lub operator turystyczny zostali powiadomieni zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi dotyczącymi przewozu certyfikowanych psów towarzyszących na pokładach statków pasaŜerskich, jeŜeli takie przepisy istnieją.

Poprawka 44 i 45

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 13


1. JeŜeli udzielanie pomocy zostało zlecone podwykonawcom, a przewoźnik, sprzedawca biletów lub operator turystyczny otrzymuje powiadomienie o potrzebie pomocy co najmniej 48 godzin przed opublikowanym czasem rozpoczęcia podróŜy, przekazuje odpowiednie informacje, tak aby podwykonawca otrzymał je co najmniej 36 godzin przed opublikowanym czasem rozpoczęcia

1. JeŜeli udzielanie pomocy zostało zlecone podwykonawcom, a przewoźnik, sprzedawca biletów lub operator turystyczny otrzymuje powiadomienie o potrzebie pomocy co najmniej 48 godzin przed opublikowanym czasem rozpoczęcia podróŜy, przekazuje odpowiednie informacje, tak aby podwykonawca otrzymał je moŜliwie jak najszybciej i w kaŜdym przypadku co najmniej 36 godzin

253 /PE 425.402

PL

podróŜy. przed opublikowanym czasem rozpoczęcia podróŜy.

2. JeŜeli udzielanie pomocy zostało zlecone podwykonawcom, a przewoźnik, sprzedawca biletów lub operator turystyczny nie otrzymał powiadomienia o potrzebie pomocy co najmniej 48 godzin przed opublikowanym czasem rozpoczęcia podróŜy, przewoźnik lub sprzedawca biletów lub operator turystyczny przekazuje informację podwykonawcy jak najszybciej.

2. JeŜeli udzielanie pomocy zostało zlecone podwykonawcom, a przewoźnik nie otrzymał powiadomienia o potrzebie pomocy co najmniej 48 godzin przed opublikowanym czasem rozpoczęcia podróŜy, przewoźnik przekazuje informację podwykonawcy jak najszybciej.

Poprawka 46



3. Przewoźnicy publikują stosowane przez siebie normy jakości.

3. Przewoźnicy publikują stosowane przez siebie normy jakości w dostępnych formatach.

Poprawka 48

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 15 – litera c


(c) dbają, aby natychmiast po zatrudnieniu wszyscy nowi pracownicy uczestniczyli w szkoleniach na temat niepełnosprawności oraz aby personel korzystał ze szkoleń przypominających w stosownych przypadkach.

(c) dbają, aby natychmiast po zatrudnieniu wszyscy nowi pracownicy, którzy mają bezpośrednią styczność z pasaŜerami, uczestniczyli w szkoleniach na temat niepełnosprawności oraz aby personel korzystał ze szkoleń przypominających w stosownych przypadkach.

254 /PE 425.402

PL

Poprawka 49

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 16 – ustęp 1 – akapit pierwszy


1. JeŜeli wózki inwalidzkie bądź inny sprzęt ułatwiający poruszanie się lub ich części zostaną zagubione lub ulegną uszkodzeniu podczas ich obsługi w porcie lub podczas transportu na pokład statku, przed podróŜą, w trakcie podróŜy i po podróŜy, pasaŜer, do którego sprzęt naleŜy, otrzymuje odszkodowanie od przewoźnika lub organu zarządzającego portem, w zaleŜności od tego, kto był odpowiedzialny za naraŜenie sprzętu na zagubienie lub uszkodzenie.

1. Poza przypadkami, w których pasaŜer posiadający sprzęt otrzymał odszkodowanie na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr ... z dnia 22 kwietnia 2009 r. w sprawie odpowiedzialności przewoźników wobec pasaŜerów na morzu z tytułu wypadków1, jeŜeli wózki inwalidzkie bądź inny sprzęt ułatwiający poruszanie się lub ich części zostaną zagubione lub ulegną uszkodzeniu podczas ich obsługi w porcie lub podczas transportu na pokład statku, przed podróŜą, w trakcie podróŜy i po podróŜy, pasaŜer, do którego sprzęt naleŜy, otrzymuje odszkodowanie w zaleŜności od tego, kto był odpowiedzialny za naraŜenie sprzętu na zagubienie lub uszkodzenie.

_________________

Dz. U.... z ... , s. ...

Poprawka 50



W razie konieczności naleŜy podjąć wszelkie starania w celu szybkiego zapewnienia sprzętu zastępczego.

W razie konieczności naleŜy podjąć wszelkie starania w celu szybkiego zapewnienia sprzętu zastępczego odpowiadającego potrzebom danego pasaŜera.

Poprawka 51

255 /PE 425.402

PL



1. W razie opóźnienia przewoźnik lub, w stosownych przypadkach, organ zarządzający portem informuje pasaŜerów o spodziewanym czasie rozpoczęcia i zakończenia podróŜy, gdy tylko taka informacja jest dostępna, lecz nie później niŜ, odpowiednio, 30 minut po planowanym czasie rozpoczęcia podróŜy lub 1 godzinę przed planowanym czasem zakończenia podróŜy.

1. W razie opóźnienia przewoźnik lub, w stosownych przypadkach, organ zarządzający portem informuje pasaŜerów najpóźniej 30 minut po planowanym czasie rozpoczęcia podróŜy lub 1 godzinę przed planowanym czasem zakończenia podróŜy. JeŜeli informacje te są dostępne, przewoźnik informuje pasaŜerów o spodziewanym czasie rozpoczęcia i zakończenia podróŜy.

Poprawka 52



2a. Przewoźnik lub organ zarządzający portem gwarantuje, Ŝe pasaŜerowie niepełnosprawni lub o ograniczonej sprawności ruchowej otrzymują informacje wymagane na mocy ust. 1 i 2 w dostępnych formatach.

Poprawka 53



2. W przypadku wszelkich opóźnień wiąŜących się z co najmniej jednym noclegiem lub z pobytem dodatkowym w stosunku do planów pasaŜera, gdy tylko jest to fizycznie wykonalne, oprócz posiłków i napojów, o których mowa w ust. 1, pasaŜerom oferuje się transport między portem a miejscem zakwaterowania.

2. W przypadku wszelkich opóźnień wiąŜących się z co najmniej jednym noclegiem lub z pobytem dodatkowym w stosunku do planów pasaŜera, oprócz posiłków i napojów, o których mowa w ust. 1, pasaŜerom oferuje się transport między portem a miejscem zakwaterowania. Dodatkowe koszty zakwaterowania i transportu ponoszone przez przewoźnika nie mogą przekraczać

256 /PE 425.402

PL

dwukrotnej ceny biletu.

Poprawka 54

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 19 – ustęp 1 – litera b


(b) otrzymuje zwrot kosztów biletu, chyba Ŝe skorzysta z alternatywnych usług transportowych, o których mowa w lit. a).

(b) otrzymuje propozycję zwrotu kosztów biletu jeŜeli zdecyduje, Ŝe nie będzie podróŜował z tym przewoźnikiem.

Poprawka 55



Zwrot kosztów przewidziany w lit. b) odbywa się na warunkach takich samych jak wypłata odszkodowania, o którym mowa w art. 20.

Zwrot kosztów przewidziany w lit. b) odbywa się na warunkach takich samych jak wypłata odszkodowania, o którym mowa w art. 20 ust. 3, 4, i 4a.

Poprawka 56



2. Prawo do zwrotu kosztów zgodnie z niniejszym artykułem nie ma zastosowania do pasaŜerów rejsów wycieczkowych, chyba Ŝe takie uprawnienia wynikają z dyrektywy 90/314/EWG.

2. W drodze ustępstwa od ust. 1, pasaŜerowie rejsów wycieczkowych mają prawo do zmiany trasy podróŜy lub zwrotu kosztów zgodnie z dyrektywą 90/314/EWG.

257 /PE 425.402

PL

Poprawka 57

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 20 – ustęp 1 – zdanie wprowadzające


1. Nie tracąc prawa do przewozu, pasaŜer moŜe zaŜądać odszkodowania od przewoźnika, jeŜeli nastąpi opóźnienie zakończenia podróŜy wynikające z uniewaŜnienia lub opóźnienia rozpoczęcia podróŜy. Minimalne stawki odszkodowania wynoszą:

1. Nie tracąc prawa do przewozu, pasaŜer moŜe zaŜądać odszkodowania od przewoźnika, jeŜeli nastąpi opóźnienie zakończenia podróŜy. Minimalne stawki odszkodowania wynoszą:

Poprawka 58



2. Prawo do odszkodowania zgodnie z niniejszym artykułem nie ma zastosowania do pasaŜerów rejsów wycieczkowych, chyba Ŝe takie uprawnienia wynikają z dyrektywy 90/314/EWG.

2. Ust. 1 nie ma zastosowania do pasaŜerów rejsów wycieczkowych. Mogą oni domagać się odszkodowania na mocy dyrektywy 90/314/EWG.

Poprawka 59



4a. JeŜeli przewoźnik o anulowaniu lub przełoŜeniu rejsu lub przedłuŜeniu czasu rejsu poinformował na 3 dni przed planowanym rozpoczęciem podróŜy lub wcześniej, prawo do odszkodowania nie przysługuje.

258 /PE 425.402

PL

Poprawka 60

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 20 a (nowy)


Artykuł 20 a

Działanie siły wyŜszej

Obowiązki ustanowione w art. 18, 19 i 20 nie mają zastosowania w przypadkach działania siły wyŜszej utrudniających wykonanie usługi transportowej.

Poprawka 61



Niniejsze rozporządzenie w Ŝadnym wypadku nie uniemoŜliwia pasaŜerom dochodzenia odszkodowania za straty wynikające z odwołania lub opóźnienia usług transportowych przed sądami krajowymi.

Niniejsze rozporządzenie w Ŝadnym wypadku nie uniemoŜliwia pasaŜerom dochodzenia odszkodowania za straty wynikające z odwołania lub opóźnienia usług transportowych przed sądami krajowymi. Odszkodowanie przyznane na mocy niniejszego rozporządzenia moŜe zostać potrącone z przyznanego dodatkowego odszkodowania.

Poprawka 62



Przewoźnicy współpracują w celu przyjęcia rozwiązań na szczeblu europejskim z zainteresowanymi stronami, stowarzyszeniami zawodowymi oraz stowarzyszeniami klientów, pasaŜerów i osób niepełnosprawnych. Środki te powinny mieć na celu poprawę opieki przysługującej pasaŜerom, szczególnie w

Pod nadzorem krajowych organów wykonawczych przewoźnicy współpracują w celu przyjęcia rozwiązań na szczeblu europejskim z zainteresowanymi stronami, organizacjami zawodowymi oraz stowarzyszeniami klientów, pasaŜerów, portów i osób niepełnosprawnych. Środki te powinny mieć na celu poprawę opieki

259 /PE 425.402

PL

razie duŜych opóźnień oraz przerwania lub odwołania podróŜy.

przysługującej pasaŜerom, szczególnie w razie duŜych opóźnień oraz przerwania lub odwołania podróŜy.

Poprawka 63



Organy zarządzające portami oraz przewoźnicy udzielają pasaŜerom odpowiednich informacji podczas podróŜy, w najwłaściwszej formie. Szczególną uwagę zwraca się na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

Organy zarządzające portami oraz przewoźnicy udzielają pasaŜerom odpowiednich informacji podczas podróŜy, w formach dostępnych oraz w tych samych językach, w których informacje są zazwyczaj podawane. Szczególną uwagę zwraca się na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

Poprawka 64



1. Przewoźnicy dbają, aby pasaŜerowie otrzymywali właściwe i zrozumiałe informacje na temat ich praw wynikających z niniejszego rozporządzenia najpóźniej w chwili rozpoczęcia podróŜy. O ile informacji tych udzielił bądź przewoźnik, bądź wykonujący przewóz, drugi z wymienionych podmiotów nie jest juŜ do tego zobowiązany. Informacji udziela się w najwłaściwszej formie. Przy udzielaniu tych informacji szczególną uwagę zwraca się na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

1. Przewoźnicy dbają, aby pasaŜerowie otrzymywali właściwe i zrozumiałe informacje na temat ich praw wynikających z niniejszego rozporządzenia najpóźniej w chwili rozpoczęcia podróŜy. O ile informacji tych udzielił bądź przewoźnik, bądź wykonujący przewóz, drugi z wymienionych podmiotów nie jest juŜ do tego zobowiązany. Informacji udziela się w formach dostępnych oraz w tych samych językach, w których informacje są zazwyczaj podawane. Przy udzielaniu tych informacji szczególną uwagę zwraca się na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

Poprawka 65

260 /PE 425.402

PL



1. Przewoźnicy określają mechanizm rozpatrywania skarg odnoszący się do praw i obowiązków objętych niniejszym rozporządzeniem.

1. Władze państw członkowskich określają niezaleŜny mechanizm rozpatrywania skarg, dostępny dla wszystkich pasaŜerów, w tym dla osób niepełnosprawnych i o ograniczonej sprawności ruchowej, odnoszący się do praw i obowiązków objętych niniejszym rozporządzeniem.

Poprawka 66



1. KaŜde państwo członkowskie wyznacza organ(-y) odpowiedzialny(-e) za wykonanie niniejszego rozporządzenia. KaŜdy organ przyjmuje konieczne środki zapewniające przestrzeganie praw pasaŜerów, w tym zgodność z zasadami dostępu, o których mowa w art. 8. KaŜdy organ – pod względem swojej organizacji, decyzji o finansowaniu, struktury prawnej i procesu decyzyjnego – jest niezaleŜny od przewoźników.

1. KaŜde państwo członkowskie wyznacza organ odpowiedzialny za wykonanie niniejszego rozporządzenia. KaŜdy organ przyjmuje konieczne środki w celu dopilnowania, Ŝe ustanowione zostaną zasady dostępu, o których mowa w art. 8, jak równieŜ aby zapewnić przestrzeganie wyŜej wspomnianych zasad oraz praw pasaŜerów. KaŜdy organ – pod względem swojej organizacji, decyzji o finansowaniu, struktury prawnej i procesu decyzyjnego – jest niezaleŜny od interesów handlowych.

Poprawka 67



2. Państwa członkowskie informują Komisję o organie(-ach) wyznaczonym(-ych) zgodnie z niniejszym artykułem oraz o zakresie jego/ich odpowiedzialności.

2. Państwa członkowskie informują Komisję o organie wyznaczonym zgodnie z niniejszym artykułem oraz o zakresie jego odpowiedzialności.

261 /PE 425.402

PL

Poprawka 68



3. Wszyscy pasaŜerowie mogą składać skargi w sprawie domniemanego naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia do odpowiedniego organu wyznaczonego zgodnie z ust. 1 lub do innego właściwego organu wyznaczonego przez państwo członkowskie.

3. Wszyscy pasaŜerowie mogą składać skargi w sprawie domniemanego naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia do odpowiedniego organu wyznaczonego zgodnie z ust. 1 przez państwo członkowskie.

Poprawka 69

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 27 – ustęp 1 – litera d


(d) sumaryczne dane dotyczące skarg; (d) sumaryczne dane dotyczące skarg, w tym ich wyniku i czasu oczekiwania na rozwiązanie;

Poprawka 70



Państwa członkowskie określają przepisy dotyczące kar stosowanych w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia i przyjmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia wprowadzenia tych przepisów w Ŝycie. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach, a takŜe powiadamiają ją niezwłocznie o wszelkich kolejnych dotyczących ich zmianach.

Państwa członkowskie określają przepisy dotyczące kar stosowanych w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia i przyjmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia wprowadzenia tych przepisów w Ŝycie. Przewidziane kary, które mogą obejmować nakazanie wypłaty odszkodowania zainteresowanej osobie, muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach, a takŜe powiadamiają ją niezwłocznie o wszelkich kolejnych dotyczących ich zmianach.

262 /PE 425.402

PL

Poprawka 71

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Załącznik II – ustęp 1 – tiret piąte


– wejść na pokład statku, korzystając z udostępnionych wind, wózków inwalidzkich lub innej potrzebnej pomocy, odpowiednio do sytuacji,

– wejść na pokład statku, korzystając z udostępnionych niezbędnych środków,

Poprawka 72

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Załącznik II – ustęp 4


Tymczasowe udostępnienie sprzętu ułatwiającego poruszanie się zastępującego sprzęt uszkodzony lub zagubiony, niekoniecznie identycznego.

Tymczasowe udostępnienie sprzętu ułatwiającego poruszanie się zastępującego sprzęt uszkodzony lub zagubiony, niekoniecznie identycznego o podobnych cechach technicznych i funkcjonalnych.

Poprawka 73

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Załącznik II – akapit piąty


Obsługa lądowa w odniesieniu do zwierząt towarzyszących, w stosownych przypadkach.

Obsługa lądowa w odniesieniu do psów towarzyszących, w stosownych przypadkach.

Poprawka 74

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Załącznik IV – część 2 – tiret 2


– umiejętność udzielania pomocy osobom o ograniczonej sprawności ruchowej podróŜującym z certyfikowanym

– umiejętność udzielania pomocy osobom o ograniczonej sprawności ruchowej podróŜującym z psem towarzyszącym, w

263 /PE 425.402

PL

zwierzęciem towarzyszącym, w tym zadania i potrzeby tych zwierząt;

tym zadania i potrzeby tych psów;

Poprawka 75

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Załącznik IV – część 2 – tiret 3


– techniki prowadzenia pasaŜerów niewidomych i niedowidzących oraz postępowanie z certyfikowanymi zwierzętami towarzyszącymi i przewóz tych zwierząt;

– techniki prowadzenia pasaŜerów niewidomych i niedowidzących;

264 /PE 425.402

PL

P6_TA-PROV(2009)0281

Prawa pasaŜerów w transporcie autobusowym i autokarowym ***I

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego praw pasaŜerów w transporcie autobusowym i autokarowym oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów (COM(2008)0817 – C6-0469/2008 – 2008/0237(COD))




– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 71 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję Parlamentowi (C6-0469/2008),


– uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0250/2009),




Poprawka 1

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Punkt 2a preambuły (nowy)


(2a) Państwa członkowskie powinny mieć moŜliwość wyłączenia z zakresu niniejszego rozporządzenia transportu miejskiego, podmiejskiego i regionalnego, jeŜeli zapewnią porównywalny poziom

265 /PE 425.402

PL

praw pasaŜerów dzięki alternatywnym środkom regulacyjnym. Środki te powinny uwzględniać karty praw pasaŜerów dotyczące multimodalnych sieci transportu publicznego, które obejmują kwestie wymienione w art. 1 niniejszego rozporządzenia. Komisja powinna zbadać moŜliwość ustanowienia pakietu wspólnych praw pasaŜerów w transporcie miejskim, podmiejskim i regionalnym, który obejmie wszystkie środki transportu, a takŜe przedstawić Parlamentowi sprawozdanie wraz z ewentualnym wnioskiem legislacyjnym.

Poprawka 2

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Punkt 2b preambuły (nowy)


(2b) Państwa członkowskie powinny zachęcać do opracowania kart praw pasaŜerów dotyczących autobusowych i/lub autokarowych usług transportu miejskiego, podmiejskiego i regionalnego, określających zobowiązania przedsiębiorstw autobusowych i/lub autokarowych do podniesienia jakości usług i pełniejszego zaspokojenia potrzeb swoich pasaŜerów.

Poprawka 3

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Punkt 2c preambuły (nowy)


(2c) Działania UE zmierzające do poprawy praw pasaŜerów w transporcie autobusowym powinny uwzględniać specyfikę sektora transportu, zdominowanego przez małe i średnie przedsiębiorstwa.

266 /PE 425.402

PL

Poprawka 4



(4a) PasaŜerowie, którzy doznali szkody w wyniku wypadku objętego ubezpieczeniem, powinni w pierwszej kolejności złoŜyć wniosek o odszkodowanie, o którym mowa w niniejszym rozporządzeniu, do przedsiębiorstwa autobusowego lub autokarowego, a jedynie w wypadku niepodjęcia działań przez to przedsiębiorstwo mogą zgłosić się do firmy ubezpieczeniowej.

Poprawka 5



(7a) Przedsiębiorstwa autobusowe i autokarowe powinny zapewnić swojemu personelowi konkretne szkolenie umoŜliwiające udzielenie właściwej pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej. Szkolenie takie powinno być zapewnione w ramach dyrektywy 2003/59/WE w sprawie wstępnej kwalifikacji i okresowego szkolenia kierowców niektórych pojazdów drogowych do przewozu rzeczy lub osób. Państwa członkowskie powinny w jak największym stopniu wspierać przedsiębiorstwa autobusowe i autokarowe w opracowywaniu i realizowaniu właściwych programów szkoleniowych.

Poprawka 6

267 /PE 425.402

PL



(8) Decydując o budowie nowych terminali oraz w związku z powaŜnymi remontami, podmioty zarządzające powinny, w miarę moŜliwości, brać pod uwagę potrzeby osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej. W kaŜdym razie podmioty zarządzające terminalami autobusowymi i autokarowymi powinny wyznaczyć punkty, w których osoby takie mogą zgłosić przybycie i potrzebę pomocy.

(8) Decydując o budowie nowych terminali oraz w związku z powaŜnymi remontami, podmioty zarządzające powinny bez wyjątku brać pod uwagę potrzeby osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej. W kaŜdym razie podmioty zarządzające terminalami autobusowymi i autokarowymi powinny wyznaczyć punkty, w których osoby takie mogą zgłosić przybycie i potrzebę pomocy.

Poprawka 7



(8a) Podobnie, przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe powinny uwzględnić tego rodzaju potrzeby przy podejmowaniu decyzji w sprawie projektowania nowych i nowo remontowanych pojazdów.

Poprawka 8

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Punkt 8b preambuły (nowy)


(8b) W razie potrzeby państwa członkowskie powinny poprawić istniejącą infrastrukturę, aby umoŜliwić przedsiębiorstwom autobusowym i autokarowym zapewnienie dostępu osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej oraz świadczenie właściwej pomocy.

Poprawka 9

268 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Punkt 8c preambuły (nowy)


(8c) Działania UE zmierzające do poprawy nieograniczonej mobilności powinny przede wszystkim wspierać pozbawiony barier dostęp do dworców autobusowych i przystanków pośrednich.

Poprawka 10

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Punkt 8d preambuły (nowy)


(8d) Zgodnie z wnioskami płynącymi z projektu COST 349 w sprawie dostępności autokarów i autobusów dalekobieŜnych Komisja powinna zaproponować działania na rzecz dostępnej i interoperacyjnej w całej UE infrastruktury na dworcach autobusowych oraz przystankach.

Poprawka 81 Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 2 – ustęp 2 Rozporządzenie 2006/2004


2. Państwa członkowskie mogą wyłączyć z zakresu rozporządzenia transport miejski, podmiejski i regionalny objęty zamówieniami publicznymi na usługi, jeŜeli zamówienia takie zapewniają poziom praw pasaŜerów porównywalny do poziomu wymaganego w niniejszym rozporządzeniu.

2. Państwa członkowskie mogą wyłączyć z zakresu rozporządzenia transport miejski i podmiejski objęty zamówieniami publicznymi na usługi, jeŜeli zamówienia takie zapewniają poziom praw pasaŜerów porównywalny do poziomu wymaganego w niniejszym rozporządzeniu.

269 /PE 425.402

PL

Poprawka 13



(4) „umowa transportowa” oznacza umowę przewozu między przedsiębiorstwem autobusowym i/lub autokarowym bądź jego upowaŜnionym sprzedawcą biletów a pasaŜerem, dotyczącą świadczenia jednej lub więcej usług transportowych;

(4) „umowa transportowa” oznacza umowę przewozu między przedsiębiorstwem autobusowym i/lub autokarowym a pasaŜerem, dotyczącą świadczenia jednej lub więcej usług transportowych, niezaleŜnie od tego, czy bilet został zakupiony u przewoźnika, organizatora wycieczek czy sprzedawcy biletów;

Poprawka 14



(6) „sprzedawca biletów” oznacza kaŜdego detalicznego sprzedawcę usług transportu autobusowego i autokarowego zawierającego umowy transportowe i sprzedającego bilety w imieniu przedsiębiorstwa autobusowego i/lub autokarowego bądź na własny rachunek;

(6) „sprzedawca biletów” oznacza kaŜdego pośrednika sprzedającego usługi transportu autobusowego lub autokarowego, w tym usługi sprzedawane w pakiecie, w imieniu przedsiębiorstwa autobusowego lub autokarowego bądź organizatora wycieczek;

Poprawka 15



(7) „organizator wycieczek” oznacza organizatora lub punkt sprzedaŜy detalicznej w rozumieniu art.2 ust.2 i 3 dyrektywy 90/314/EWG;

(7) „organizator wycieczek” oznacza organizatora w rozumieniu art. 2 ust. 2 dyrektywy 90/314/EWG;

Poprawka 16

270 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 3 – punkt 11


(11) „odwołanie” oznacza niewykonanie usługi, która została uprzednio zaplanowana i na którą dokonano co najmniej jednej rezerwacji;

(11) „odwołanie” oznacza niewykonanie określonej usługi, która została uprzednio zaplanowana i na którą dokonano co najmniej jednej konkretnej rezerwacji;

Poprawka 17

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 3 – punkt 12a (nowy)


(12a) „przystępne formaty” oznaczają formaty, dzięki którym wszyscy pasaŜerowie mają dostęp do tych samych informacji, między innymi za pośrednictwem tekstu, alfabetu Braille’a, formatów audio, wideo i/lub formatów elektronicznych.

Poprawka 18



1. Zgodnie z niniejszym rozdziałem przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe ponoszą odpowiedzialność za straty lub szkody powstałe w wyniku śmierci pasaŜerów bądź odniesionych przez nich obraŜeń ciała lub szkód psychicznych, spowodowanych wypadkami wynikającymi ze świadczenia usług transportu autobusowego i autokarowego, mającymi miejsce, gdy pasaŜer znajduje się w pojeździe, wsiada do niego lub wysiada.

1. Zgodnie z niniejszym rozdziałem przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe ponoszą odpowiedzialność za straty lub szkody powstałe w wyniku śmierci pasaŜerów bądź odniesionych przez nich obraŜeń ciała, spowodowanych wypadkami wynikającymi ze świadczenia usług transportu autobusowego i autokarowego, mającymi miejsce, gdy pasaŜer znajduje się w pojeździe, wsiada do niego lub wysiada.

Poprawka 19

271 /PE 425.402

PL



2. Odpowiedzialność przedsiębiorstw autobusowych i/lub autokarowych za szkody nie podlega Ŝadnym ograniczeniom finansowym, czy to zdefiniowanym przepisami prawa, konwencją czy umową.

2. Odpowiedzialność deliktowa przedsiębiorstw autobusowych lub autokarowych za szkody nie podlega Ŝadnym ograniczeniom finansowym, czy to zdefiniowanym przepisami prawa, konwencją czy umową.

Poprawka 82 Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 6 – ustęp 3


3. W przypadku wszelkich szkód na kwotę do 220 000 EUR, przedsiębiorstwo autobusowe i/lub autokarowe nie moŜe wyłączyć ani ograniczyć swojej odpowiedzialności wykazując, Ŝe zapewnił wymaganą opiekę zgodnie z ust.4 lit.a).

3. W przypadku wszelkich szkód na kwotę do 220 000 EUR na pasaŜera, przedsiębiorstwo autobusowe i/lub autokarowe nie moŜe wyłączyć ani ograniczyć swojej odpowiedzialności wykazując, Ŝe zapewniło wymaganą opiekę zgodnie z ust.4, chyba Ŝe całkowita kwota powstałego roszczenia jest wyŜsza niŜ kwota obowiązkowego ubezpieczenia wymagana zgodnie z dyrektywą 84/5/EWG na mocy krajowych przepisów państwa członkowskiego, w którym znajduje się zwykle autobus lub autokar. W takiej sytuacji odpowiedzialność jest ograniczona do tej kwoty.

Poprawka 21

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 6 – ustęp 4 – litera a)


a) jeŜeli wypadek spowodowany został przez okoliczności, które nie były związane ze świadczeniem usług transportu autobusowego i autokarowego oraz których przedsiębiorstwo autobusowe i/lub autokarowe nie mogło uniknąć,

a) jeŜeli wypadek spowodowany został przez okoliczności, które nie były związane ze świadczeniem usług transportu autobusowego i autokarowego ani których przewoźnik nie mógł uniknąć, mimo zapewnienia opieki wymaganej w

272 /PE 425.402

PL

mimo zapewnienia opieki wymaganej w szczególnych okolicznościach sprawy, a takŜe którego następstwom nie mogło zapobiec;

szczególnych okolicznościach sprawy, bądź którego następstwom nie mogło zapobiec;

Poprawka 22



1. W przypadku śmierci pasaŜerów lub odniesienia przez nich obraŜeń ciała bądź innych szkód fizycznych lub psychicznych, spowodowanych wypadkiem wynikającym ze świadczenia usług transportu autobusowego i autokarowego, przedsiębiorstwo autobusowe i/lub autokarowe bezzwłocznie, a w kaŜdym razie nie później niŜ piętnaście dni po ustaleniu toŜsamości osoby fizycznej uprawnionej do otrzymania rekompensaty, dokonuje płatności zaliczkowych, jakie mogą być wymagane na pokrycie natychmiastowych potrzeb ekonomicznych proporcjonalnie do poniesionych szkód.

1. W przypadku śmierci pasaŜerów lub odniesienia przez nich wszelkich obraŜeń ciała spowodowanych wypadkiem wynikającym ze świadczenia usług transportu autobusowego i autokarowego, oraz w przypadku, gdy pasaŜer nie zawarł innego ubezpieczenia podróŜnego, przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe bezzwłocznie, a w kaŜdym razie w ciągu piętnastu dni od ustalenia toŜsamości osoby fizycznej uprawnionej do otrzymania rekompensaty, dokonuje płatności zaliczkowych, jakie mogą być wymagane na pokrycie natychmiastowych potrzeb ekonomicznych proporcjonalnie do poniesionych szkód, w przypadku gdy istnieją oparte na domniemaniu faktycznym dowody, Ŝe wina leŜy po stronie przedsiębiorstwa transportowego.

Poprawka 23



3. Płatność zaliczkowa nie jest równoznaczna z uznaniem odpowiedzialności i moŜe być potrącona z wszelkich płatności dokonywanych następnie na podstawie niniejszego rozporządzenia, nie podlega jednak

3. Płatność zaliczkowa nie jest równoznaczna z uznaniem odpowiedzialności i moŜe być potrącona z wszelkich płatności dokonywanych następnie na podstawie niniejszego rozporządzenia, nie podlega jednak

273 /PE 425.402

PL

zwrotowi, z wyjątkiem przypadków, w których szkoda powstała wskutek niedbalstwa pasaŜera lub z jego winy bądź w których płatność zaliczkową otrzymała osoba niebędąca osobą uprawnioną do rekompensaty.

zwrotowi, z wyjątkiem przypadków, w których szkoda powstała wskutek niedbalstwa pasaŜera lub z jego winy bądź w których płatność zaliczkową otrzymała osoba niebędąca osobą uprawnioną do rekompensaty, lub w przypadku gdy rzeczywiste poniesione szkody opiewały na kwotę niŜszą niŜ wartość zaliczki.

Poprawka 24



3. JeŜeli przedsiębiorstwo autobusowe i/lub autokarowe wykaŜe, Ŝe szkoda wynikła z winy pasaŜera lub wskutek jego niedbalstwa bądź jego wina lub niedbalstwo przyczyniło się do powstania szkody, przedsiębiorstwo autobusowe i/lub autokarowe jest całkowicie lub częściowo zwolnione z odpowiedzialności w stosunku do występującego z roszczeniem w zakresie, w jakim taka wina lub niedbalstwo spowodowało szkodę bądź przyczyniło się do niej.

3. Przedsiębiorstwo autobusowe i/lub autokarowe nie odpowiada za szkody, o których mowa w ust. 1 i 2, jeŜeli:

a) wypadek został spowodowany przez okoliczności, które nie były związane ze świadczeniem usług transportu autobusowego i autokarowego i których przedsiębiorstwo autobusowe i/lub autokarowe mimo zachowania nakazanej sytuacją staranności nie mogło uniknąć, ani nie mogło zapobiec ich skutkom;

b) szkoda nastąpiła z winy pasaŜera lub w wyniku jego niedbalstwa.

Poprawka 25

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 11 – ustęp 1 – litera a)


a) w celu spełnienia właściwych wymogów bezpieczeństwa ustanowionych przepisami

skreślona

274 /PE 425.402

PL

prawa międzynarodowego, wspólnotowego lub krajowego bądź w celu spełnienia wymogów bezpieczeństwa ustanowionych przez organ, który wydał upowaŜnienie danemu przedsiębiorstwu autobusowemu i/lub autokarowemu,

Poprawka 26

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 11 – ustęp 1 – litera b)


b) jeŜeli ze względu na wielkość pojazdu wejście osoby niepełnosprawnej lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej do pojazdu lub przewóz takiej osoby są fizycznie niemoŜliwe.

b) jeŜeli ze względu na konstrukcję pojazdu wejście osoby niepełnosprawnej lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej do pojazdu lub przewóz takiej osoby są fizycznie lub faktycznie niemoŜliwe.

Poprawka 27

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 11 – ustęp 1 – litera ba) (nowa) i akapit drugi


(ba) jeŜeli pojazd lub infrastruktura w miejscu odjazdu lub przyjazdu lub teŜ na trasie nie jest wystarczająco wyposaŜona, aby zapewnić bezpieczny transport osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

W przypadku odmowy przyjęcia rezerwacji ze względów, o których mowa w lit. a) lub b) ustępu pierwszego, przedsiębiorstwa, sprzedawcy biletów lub organizatorzy wycieczek podejmują zasadny wysiłek w celu zaproponowania danej osobie moŜliwej do przyjęcia alternatywy.

W przypadku odmowy przyjęcia rezerwacji ze względów, o których mowa w lit. b) lub ba) ustępu pierwszego, przedsiębiorstwa, sprzedawcy biletów lub organizatorzy wycieczek podejmują zasadny wysiłek w celu zaproponowania danej osobie moŜliwej do przyjęcia alternatywy.

Poprawka 73 Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający

275 /PE 425.402

PL

Artykuł 11 – ustęp 2


2. Osobie niepełnosprawnej lub osobie o ograniczonej sprawności ruchowej, której nie wpuszczono do pojazdu ze względu na jej niepełnosprawność lub ograniczoną sprawność ruchową, oferuje się prawo do zwrotu kosztów oraz zasadne alternatywne usługi transportu do miejsca przeznaczenia w porównywalnych ramach czasowych.

2. Osobie niepełnosprawnej lub osobie o ograniczonej sprawności ruchowej, której nie wpuszczono do pojazdu ze względu na jej niepełnosprawność lub ograniczoną sprawność ruchową, oferuje się wybór między prawem do zwrotu kosztów a zasadnymi alternatywnymi usługami transportu do miejsca przeznaczenia w porównywalnych ramach czasowych.

Poprawka 29



3. Na takich samych warunkach, o jakich mowa w ust.1 lit.a), przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe, sprzedawcy biletów lub organizatorzy wycieczek mogą wymagać, aby osobom niepełnosprawnym lub osobom o ograniczonej sprawności ruchowej towarzyszyła inna osoba, będąca w stanie udzielić pomocy osobie niepełnosprawnej lub osobie o ograniczonej sprawności ruchowej, jeśli jest to konieczne.

3. W razie bezwzględnej konieczności przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe, sprzedawcy biletów lub organizatorzy wycieczek mogą wymagać, aby osobom niepełnosprawnym lub osobom o ograniczonej sprawności ruchowej towarzyszyła inna osoba, będąca w stanie udzielić pomocy osobie niepełnosprawnej lub osobie o ograniczonej sprawności ruchowej, jeŜeli:

a) zachodzą warunki, o jakich mowa w ust. 1 lit. a) lub ba), lub

b) załoga danego pojazdu składa się tylko z jednej osoby, która prowadzi pojazd i nie jest w stanie udzielić osobie niepełnosprawnej lub osobie o ograniczonej sprawności ruchowej pomocy określonej w załączniku 1.

276 /PE 425.402

PL

Poprawka 30



4. Gdy przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe, sprzedawcy biletów lub organizatorzy wycieczek dokonują odstępstwa, o którym mowa w ust.1, natychmiast informują osobę niepełnosprawną lub osobę o ograniczonej sprawności ruchowej o powodach lub, na Ŝądanie, informują ją na piśmie w ciągu pięciu dni roboczych od odmowy przyjęcia rezerwacji.

4. Gdy przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe, sprzedawcy biletów lub organizatorzy wycieczek dokonują odstępstwa, o którym mowa w ust. 1, natychmiast informują osobę niepełnosprawną lub osobę o ograniczonej sprawności ruchowej o powodach lub, na Ŝądanie, informują ją na piśmie w ciągu pięciu dni roboczych od złoŜenia wniosku.

Poprawka 31



1. Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe ustanawiają, przy czynnym zaangaŜowaniu przedstawicieli organizacji osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej, a takŜe organów wykonawczych, o których mowa w art.27, niedyskryminacyjne zasady dostępu dotyczące transportu osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej, w celu spełnienia właściwych wymogów bezpieczeństwa. Zasady takie obejmują wszelkie warunki dostępu do danej usługi transportu autobusowego i autokarowego, w tym dostępności uŜywanych pojazdów i znajdującego się w nich wyposaŜenia.

1. Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe ustanawiają, we współpracy z reprezentatywnymi organizacjami osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej, a takŜe organów wykonawczych, o których mowa w art. 27, niedyskryminacyjne zasady dostępu dotyczące transportu osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej, a takŜe osób im towarzyszących, w celu spełnienia właściwych wymogów bezpieczeństwa. Zasady takie obejmują wszelkie warunki dostępu do danej usługi transportu autobusowego i autokarowego, w tym dostępności uŜywanych pojazdów i znajdującego się w nich wyposaŜenia oraz zamontowanego sprzętu pomocniczego.

277 /PE 425.402

PL

Poprawka 32



2. Zasady, o których mowa w ust.1 są udostępnione publicznie przez przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe bądź sprzedawców biletów najpóźniej w momencie dokonania rezerwacji, w odpowiedni sposób oraz w tych samych językach, w których informacje są zwykle udostępniane wszystkim pasaŜerom. Przy zapewnianiu informacji szczególną uwagę naleŜy zwracać na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

2. Zasady, o których mowa w ust. 1 są udostępnione publicznie przez przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe bądź sprzedawców biletów najpóźniej w momencie dokonania rezerwacji, w przystępnych formatach oraz w tych samych językach, w których informacje są zwykle udostępniane wszystkim pasaŜerom. Przy zapewnianiu informacji szczególną uwagę naleŜy zwracać na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

Poprawka 33



3. Na Ŝądanie przedsiębiorstwa autobusowe i autokarowe udostępniają przepisy prawa międzynarodowego, wspólnotowego lub krajowego ustanawiające wymogi bezpieczeństwa, na których bazują niedyskryminacyjne zasady dostępu.

3. Na Ŝądanie przedsiębiorstwa autobusowe i autokarowe niezwłocznie udostępniają przepisy prawa międzynarodowego, wspólnotowego lub krajowego ustanawiające wymogi bezpieczeństwa, na których bazują niedyskryminacyjne zasady dostępu. NaleŜy je udostępniać w przystępnych formatach.

Poprawka 34



5. Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe, ich sprzedawcy biletów lub organizatorzy wycieczek zapewniają, aby

5. Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe, ich sprzedawcy biletów lub organizatorzy wycieczek zapewniają, aby

278 /PE 425.402

PL

wszelkie istotne informacje dotyczące warunków podróŜy, informacje o podróŜy oraz informacje o dostępności usług dostępne były w formatach właściwych i przystępnych dla osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej, włącznie z rezerwacją i informacją przez Internet.

wszelkie istotne informacje dotyczące warunków podróŜy, informacje o podróŜy oraz informacje o dostępności usług, w tym rezerwacji i informacji przez Internet, dostępne były w formatach właściwych i przystępnych dla osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej, a takŜe dla osób niezdolnych do samodzielnej podróŜy ze względu na podeszły lub młody wiek oraz osób im towarzyszących.

Poprawka 35



1. Podmioty zarządzające terminalami oraz przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe zapewniają właściwą pomoc osobom niepełnosprawnym lub osobom o ograniczonej sprawności ruchowej, określoną w załączniku I, nieodpłatnie, w czasie podróŜy i po niej.

1. Podmioty zarządzające terminalami oraz przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe zapewniają właściwą pomoc osobom niepełnosprawnym lub osobom o ograniczonej sprawności ruchowej, określoną w załączniku I, nieodpłatnie, przed podróŜą, po niej i w miarę moŜliwości w czasie podróŜy. Pomoc dostosowana jest do indywidualnych potrzeb osoby niepełnosprawnej lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej.

Poprawka 36



1. Nie później niŜ sześć miesięcy po wejściu w Ŝycie niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie wyznaczają terminale autobusowe i autokarowe, w których powinna być udzielana pomoc dla osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej, z uwzględnieniem

1. Nie później niŜ sześć miesięcy po wejściu w Ŝycie niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie wyznaczają terminale autobusowe i autokarowe, w których powinna być udzielana pomoc dla osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej, z uwzględnieniem

279 /PE 425.402

PL

potrzeby zapewnienia dostępności usług w większości lokalizacji geograficznych. Państwa członkowskie informują o tym Komisję.

potrzeby zapewnienia dostępności usług w większości lokalizacji geograficznych. Państwa członkowskie informują o tym Komisję. Komisja udostępnia w Internecie listę wyznaczonych dworców autobusowych i autokarowych.

Poprawka 37

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 14 – ustęp 2a (nowy)


2a. Gdy konieczna jest pomoc certyfikowanego psa towarzyszącego, naleŜy na nią zezwolić, pod warunkiem Ŝe przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe, sprzedawca biletów bądź organizator wycieczek zostali o tym zawiadomieni zgodnie z obowiązującymi krajowymi przepisami obejmującymi przewóz psów towarzyszących.

Poprawka 38



Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe nieodpłatnie zapewniają co najmniej pomoc określoną w części b) załącznika I osobom niepełnosprawnym oraz osobom o ograniczonej sprawności ruchowej znajdującym się w autokarze lub w autobusie oraz podczas wsiadania i wysiadania z autokaru lub autobusu, pod warunkiem, Ŝe dana osoba spełnia warunki określone w art.16.

Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe nieodpłatnie zapewniają co najmniej pomoc określoną w części b) załącznika I osobom niepełnosprawnym oraz osobom o ograniczonej sprawności ruchowej podczas wsiadania i wysiadania z autokaru lub autobusu, pod warunkiem, Ŝe dana osoba spełnia warunki określone w art. 16.

Poprawka 39

280 /PE 425.402

PL



1. Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe, podmioty zarządzające terminalami, sprzedawcy biletów i organizatorzy wycieczek współpracują w celu udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej pod warunkiem, Ŝe potrzeba pomocy ze strony takiej osoby zostanie zgłoszona przedsiębiorstwu autobusowemu i/lub autokarowemu, podmiotowi zarządzającemu terminalem, sprzedawcy biletów lub organizatorowi wycieczek co najmniej 48 godzin przed momentem, w którym potrzebna będzie pomoc.

1. Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe, podmioty zarządzające terminalami, sprzedawcy biletów i organizatorzy wycieczek współpracują w celu udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej pod warunkiem, Ŝe potrzeba pomocy ze strony takiej osoby zostanie zgłoszona przedsiębiorstwu autobusowemu i/lub autokarowemu, podmiotowi zarządzającemu terminalem, sprzedawcy biletów lub organizatorowi wycieczek co najmniej 24 godzin przed momentem, w którym potrzebna będzie pomoc, chyba Ŝe udzielający pomocy proponuje wprowadzenie krótszego okresu powiadomienia lub dzieje się to na zasadzie porozumienia pomiędzy udzielającym pomocy a pasaŜerem.

Poprawka 40



2. Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe, sprzedawcy biletów i organizatorzy wycieczek podejmują wszelkie środki niezbędne do ułatwienia przyjmowania zgłoszeń potrzeby pomocy od osób niepełnosprawnych lub osób o ograniczonej sprawności ruchowej. Obowiązek ten ma zastosowanie we wszystkich ich punktach sprzedaŜy, włącznie ze sprzedaŜą telefoniczną i przez Internet.

2. Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe, sprzedawcy biletów i organizatorzy wycieczek podejmują wszelkie środki niezbędne do ułatwienia przyjmowania zgłoszeń potrzeby pomocy od osób niepełnosprawnych lub osób o ograniczonej sprawności ruchowej. PasaŜer otrzymuje potwierdzenie zgłoszenia potrzeby pomocy. Obowiązki te mają zastosowanie we wszystkich ich punktach sprzedaŜy, włącznie ze sprzedaŜą telefoniczną i przez Internet.

Poprawka 41

281 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 16 – ustęp 4 – odniesienie drugie


– jeśli nie zostanie wskazany czas, nie później niŜ 30 minut przed opublikowanym czasem odjazdu.

– jeśli nie zostanie wskazany czas, nie później niŜ 30 minut przed opublikowanym czasem odjazdu, chyba Ŝe udzielający pomocy zaproponuje inaczej lub pasaŜer i udzielający pomocy uzgodnią inaczej.

Poprawka 42



6. Punkty, o których mowa w ust.5 są wyraźnie oznakowane i zapewniają podstawowe informacje w przystępnych formatach o terminalu i udzielanej pomocy.

6. Wyznaczone punkty, o których mowa w ust. 5 są wyraźnie oznakowane, dostępne i rozpoznawalne dla osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej i zapewniają konieczne informacje w przystępnych formatach o terminalu i udzielanej pomocy.

Poprawka 43



1. JeŜeli udzielanie pomocy zostało podzlecone, a przedsiębiorstwo autobusowe i/lub autokarowe, sprzedawca biletów bądź organizator wycieczek otrzyma zgłoszenie potrzeby pomocy co najmniej 48 godzin przed opublikowanym czasem odjazdu dla danej podróŜy, przekazuje on podwykonawcy właściwe informacje co najmniej 36 godzin przed opublikowanym czasem odjazdu dla danej podróŜy.

1. JeŜeli udzielanie pomocy zostało podzlecone, a przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe, sprzedawca biletów bądź organizator wycieczek otrzyma zgłoszenie potrzeby pomocy co najmniej 48 godzin przed opublikowanym czasem odjazdu dla danej podróŜy, przekazuje on właściwe informacje, tak aby podwykonawca otrzymał zawiadomienie co najmniej 36 godzin przed opublikowanym czasem odjazdu dla danej podróŜy.

282 /PE 425.402

PL

Poprawka 44



2. JeŜeli udzielanie pomocy zostało podzlecone, a przedsiębiorstwo autobusowe i/lub autokarowe, sprzedawca biletów bądź organizator wycieczek nie otrzyma zgłoszenia potrzeby pomocy co najmniej 48 godzin przed opublikowanym czasem odjazdu dla danej podróŜy, przekazuje on właściwe informacje podwykonawcy w najwcześniejszym moŜliwym terminie.

2. JeŜeli udzielanie pomocy zostało podzlecone, a przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe, sprzedawca biletów bądź organizator wycieczek nie otrzyma zgłoszenia potrzeby pomocy co najmniej 48 godzin przed opublikowanym czasem odjazdu dla danej podróŜy, przekazuje on właściwe informacje, tak aby podwykonawca otrzymał zawiadomienie w najwcześniejszym moŜliwym terminie.

Poprawka 45

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 18 – wprowadzenie


Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe:

Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe i podmioty zarządzające dworcami:

Poprawka 46



W razie potrzeby podejmuje się wszelkie niezbędne działania mające na celu natychmiastowe zapewnienie sprzętu zastępczego.

W razie potrzeby podejmuje się wszelkie niezbędne działania mające na celu natychmiastowe zapewnienie sprzętu zastępczego, zbliŜonego pod względem technicznym i funkcjonalnym do zgubionego lub uszkodzonego sprzętu.

Poprawka 47

283 /PE 425.402

PL



1a. Przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe nie ponosi odpowiedzialności zgodnie z ust. 1:

a) wypadek został spowodowany przez okoliczności, które nie były związane ze świadczeniem usług transportu autobusowego i autokarowego i których przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe mimo zachowania nakazanej sytuacją staranności nie mogło uniknąć, ani nie mogło zapobiec ich skutkom;

b) szkoda nastąpiła z winy pasaŜera lub w wyniku jego niedbalstwa.

Poprawka 48



2. Nie ma ograniczenia kwoty rekompensaty płatnej na mocy niniejszego artykułu.

2. Kwota rekompensaty płatna na mocy niniejszego artykułu odpowiada rzeczywiście poniesionej stracie.

Poprawka 49

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 20 – wprowadzenie


Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe ponoszą odpowiedzialność za odwołania oraz, jeŜeli planowy czas trwania podróŜy przekracza trzy godziny, opóźnienia odjazdu o więcej niŜ dwie godziny. W takich przypadkach odnośnym pasaŜerom co najmniej:

Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe ponoszą odpowiedzialność za odwołania, nadkomplet oraz opóźnienia odjazdu o więcej niŜ dwie godziny. Odpowiedzialność spoczywa na przedsiębiorstwie autobusowym lub autokarowym tylko w przypadku zaistnienia okoliczności, na które przedsiębiorstwo ma wpływ; nie obejmuje opóźnień spowodowanych korkami,

284 /PE 425.402

PL

kontrolami granicznymi lub drogowymi. We wszystkich przypadkach związanych z odpowiedzialnością odnośnym pasaŜerom co najmniej:

Poprawka 50

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 20 – litera a)


a) oferuje się alternatywne usługi transportowe na zasadnych warunkach lub, jeŜeli jest to niemoŜliwe, informuje się ich o odpowiednich alternatywnych usługach transportowych świadczonych przez inne przedsiębiorstwa;

a) oferuje się alternatywne usługi transportowe bez dodatkowych kosztów i na zasadnych warunkach lub, jeŜeli jest to niemoŜliwe, informuje się ich o odpowiednich alternatywnych usługach transportowych świadczonych przez inne przedsiębiorstwa;

Poprawka 51

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 20 – litera c)


c) przysługuje prawo do rekompensaty w wysokości 100 % ceny biletu, jeŜeli przedsiębiorstwo autobusowe i/lub autokarowe nie zapewni usług alternatywnych lub informacji, o których mowa w lit.a). Rekompensata wypłacana jest w ciągu miesiąca od złoŜenia wniosku o rekompensatę.

c) oprócz zwrotu ceny biletu, o którym mowa w lit. b) przysługuje prawo do rekompensaty w wysokości 50% ceny biletu, jeŜeli przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe nie zapewni usług alternatywnych lub informacji, o których mowa w lit. a). Rekompensata wypłacana jest w ciągu miesiąca od złoŜenia wniosku o rekompensatę.

Poprawka 52

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 20 – litera ca) (nowa)


ca) w przypadku gdy pasaŜer zgodzi się skorzystać z alternatywnych usług

285 /PE 425.402

PL

przewozowych, przysługuje prawo do rekompensaty w wysokości 50% ceny biletu bez utraty prawa do przewozu. Cena biletu winna równać się pełnej kwocie uiszczonej przez pasaŜera za część podróŜy, w której nastąpiło opóźnienie. Rekompensata wypłacana jest w ciągu miesiąca od złoŜenia wniosku o rekompensatę.

Poprawka 53

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 20 – litera cb) (nowa)


cb) oferuje się posiłki i napoje, proporcjonalnie do czasu oczekiwania, jeśli moŜliwe jest ich zapewnienie;

Poprawka 54

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 20 – litera cd) (nowa)


cd) oferuje się zakwaterowanie w hotelu lub innym miejscu oraz transport między dworcem a miejscem zakwaterowania na wypadek konieczności noclegu przed kontynuowaniem podróŜy;

Poprawka 55

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 20 – litera ce ) (nowa)


ce) w przypadku awarii autobusu lub autokaru oferuje się transport z miejsca wystąpienia awarii do odpowiedniego miejsca oczekiwania lub dworca, z którego moŜliwe będzie kontynuowanie

286 /PE 425.402

PL

podróŜy.

Poprawka 56



1a. W przypadkach innych niŜ te, o których mowa w ust. 1, przedsiębiorstwo autokarowe lub autobusowe ponosi odpowiedzialność za opóźnienia przekraczające dwie godziny od godziny przyjazdu, jeŜeli opóźnienie spowodowane jest:

– zaniedbaniem lub błędem kierowcy lub

– usterką techniczną pojazdu.

W takich przypadkach odnośnym pasaŜerom co najmniej:

a) prawo do odszkodowania w wysokości 50% ceny biletu. Cena biletu jest równa pełnej kwocie uiszczonej przez pasaŜera za część podróŜy, w której nastąpiło opóźnienie. Wypłata odszkodowania następuje w ciągu miesiąca od złoŜenia wniosku o odszkodowanie.

b) pomoc, o której mowa w lit. e), f) i g) ust. 1 niniejszego artykułu.

Poprawka 57

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 20 – ustęp 1b (nowy)


1b. Przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe jest zwolnione od tej odpowiedzialności, jeŜeli odwołanie przejazdu lub opóźnienie są spowodowane jedną z następujących przyczyn:

a) okolicznościami, które nie były związane ze świadczeniem usług

287 /PE 425.402

PL

transportu autobusowego i autokarowego i których przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe mimo zachowania nakazanej sytuacją staranności nie mogło uniknąć, ani nie mogło zapobiec ich skutkom,

b) winą pasaŜera lub

c) działaniem osoby trzeciej, którego przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe mimo zachowania nakazanej sytuacją staranności nie mogło uniknąć, ani nie mogło zapobiec jego skutkom.

Poprawka 58



1. W przypadku opóźnienia, przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe bądź, zaleŜnie od sytuacji, podmioty zarządzające terminalami informują pasaŜerów o szacowanym czasie odjazdu i przyjazdu, kiedy tylko informacja taka stanie się dostępna, ale nie później niŜ 30 minut po planowanym odjeździe lub godzinę przed planowanym przyjazdem.

1. W przypadku opóźnienia, przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe bądź, zaleŜnie od sytuacji, podmioty zarządzające terminalami informują pasaŜerów o szacowanym czasie odjazdu i przyjazdu, kiedy tylko informacja taka stanie się dostępna, ale nie później niŜ 30 minut po planowanym odjeździe lub godzinę przed planowanym przyjazdem. Takie informacje naleŜy takŜe podać w przystępnych formatach osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej.

Poprawka 59



śaden z przepisów niniejszego rozporządzenia nie uniemoŜliwia pasaŜerom dochodzenia przed sądami krajowymi odszkodowania z tytułu strat wynikających z odwołania lub opóźnienia usług transportowych.

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw pasaŜerów do dochodzenia dalszego odszkodowania. Odszkodowanie na podstawie niniejszego rozporządzenia moŜe zostać potrącone z takiego odszkodowania.

288 /PE 425.402

PL

Poprawka 60



Przedsiębiorstwa autobusowe i autokarowe współpracują w celu przyjęcia uzgodnień na poziomie krajowym lub europejskim, przy zaangaŜowaniu zainteresowanych stron, zrzeszeń zawodowych oraz stowarzyszeń konsumentów, pasaŜerów i osób niepełnosprawnych. Środki te powinny mieć na celu poprawę opieki nad pasaŜerami, zwłaszcza w przypadku duŜych opóźnień oraz przerwania lub odwołania podróŜy.

Przewoźnicy współpracują w celu przyjęcia uzgodnień na poziomie krajowym lub europejskim, przy zaangaŜowaniu zainteresowanych stron, zrzeszeń zawodowych oraz stowarzyszeń konsumentów, pasaŜerów i osób niepełnosprawnych. Środki te powinny mieć na celu poprawę opieki nad pasaŜerami, zwłaszcza w przypadku duŜych opóźnień oraz przerwania lub odwołania podróŜy ze szczególnym uwzględnieniem pasaŜerów o specjalnych potrzebach związanych z niepełnosprawnością, ograniczoną sprawnością ruchową, chorobą, podeszłym wiekiem, ciąŜą, a takŜe małe dzieci i osoby towarzyszące.

W przypadku długotrwałych opóźnień oraz przerwania lub odwołania podróŜy naleŜy zapewnić pasaŜerom według potrzeb opiekę lekarską oraz posiłki i napoje, regularnie uaktualniane informacje oraz w razie konieczności alternatywny transport i zakwaterowanie.

Poprawka 61



Przez cały czas trwania podróŜy podmioty zarządzające terminalami oraz przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe zapewniają pasaŜerom odpowiednie informacje w najbardziej właściwym formacie. Szczególną uwagę naleŜy zwracać na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

Przez cały czas trwania podróŜy podmioty zarządzające terminalami oraz przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe zapewniają pasaŜerom odpowiednie informacje w przystępnych formatach.

289 /PE 425.402

PL

Poprawka 62



Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe oraz podmioty zarządzające dworcami zapewniają, aby nie później niŜ w momencie odjazdu, jak równieŜ w trakcie podróŜy, pasaŜerom zostały zapewnione właściwe i zrozumiałe informacje dotyczące praw przysługujących im na podstawie niniejszego rozporządzenia. Informacje takie zapewniane są w najbardziej właściwym formacie. Przy zapewnianiu informacji szczególną uwagę naleŜy zwracać na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej. Informacje takie obejmują dane kontaktowe organu wykonawczego wyznaczonego przez państwo członkowskie zgodnie z art. 27 ust. 1.

Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe oraz podmioty zarządzające dworcami zapewniają, aby nie później niŜ w momencie odjazdu, jak równieŜ w trakcie podróŜy, pasaŜerom zostały zapewnione właściwe i zrozumiałe informacje dotyczące praw przysługujących im na podstawie niniejszego rozporządzenia. Informacje takie zapewniane są w przystępnych formatach. Informacje takie obejmują dane kontaktowe organu wykonawczego wyznaczonego przez państwo członkowskie zgodnie z art. 27 ust. 1.

Poprawka 63



1. Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe ustanawiają system rozpatrywania skarg dotyczących praw i obowiązków objętych niniejszym rozporządzeniem.

1. JeŜeli taki mechanizm jeszcze nie istnieje, przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe ustanawiają dostępny dla wszystkich pasaŜerów, w tym pasaŜerów niepełnosprawnych i o ograniczonej sprawności ruchowej, system rozpatrywania skarg dotyczących praw i obowiązków objętych niniejszym rozporządzeniem.

290 /PE 425.402

PL

Poprawka 64



3a. Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe sporządzają roczne sprawozdanie zawierające liczbę i przedmiot otrzymanych skarg, średnią liczbę dni potrzebnych na udzielenie odpowiedzi oraz podjęte działania naprawcze.

Poprawka 65



1. KaŜde państwo członkowskie wyznacza organ lub organy odpowiedzialne za wykonanie niniejszego rozporządzenia. KaŜdy organ podejmuje środki niezbędne do zapewnienia poszanowania praw pasaŜerów, w tym przestrzegania zasad dostępności, o których mowa w art. 12. KaŜdy taki organ pod względem organizacji, decyzji dotyczących finansowania, struktury prawnej i procesów decyzyjnych, niezaleŜny jest od przedsiębiorstw autobusowych i/lub autokarowych.

1. KaŜde państwo członkowskie wyznacza organ lub organy odpowiedzialne za wykonanie niniejszego rozporządzenia. KaŜdy organ podejmuje środki niezbędne do zapewnienia poszanowania praw pasaŜerów, w tym przestrzegania zasad dostępności, o których mowa w art. 12. KaŜdy taki organ pod względem organizacji, decyzji dotyczących finansowania, struktury prawnej i procesów decyzyjnych jest niezaleŜny.

Poprawka 66



2a. Organy te powinny współpracować z organizacjami reprezentującymi przedsiębiorstwa autobusowe i autokarowe oraz ich klientów, w tym

291 /PE 425.402

PL

z reprezentatywnymi organizacjami osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

Poprawka 67

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 28 – ustęp 1 – litera d)


d) zagregowane dane o skargach, d) zagregowane dane o skargach, w tym o decyzjach podejmowanych w ich sprawie i terminach rozpatrywania;

Poprawka 68



Państwa członkowskie ustanawiają zasady dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszenia niniejszego rozporządzenia i podejmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia wdroŜenia wszystkich tych zasad. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają o takich przepisach Komisję oraz informują ją bezzwłocznie o wszelkich późniejszych zmianach mających na nie wpływ.

Państwa członkowskie ustanawiają zasady dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszenia niniejszego rozporządzenia i podejmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia wdroŜenia wszystkich tych zasad. Przewidziane sankcje – które mogłyby obejmować nakaz wypłaty odszkodowania poszkodowanym osobom – muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają o takich przepisach Komisję oraz informują ją bezzwłocznie o wszelkich późniejszych zmianach mających na nie wpływ.

Poprawka 69



2. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia [rok po jego wejściu w Ŝycie].

2. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia [dwa lata po jego wejściu w Ŝycie].

292 /PE 425.402

PL

Poprawka 70

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Załącznik I – litera b) – tiret piąte


– w razie potrzeby skorzystania z toalety; – w miarę moŜliwości skorzystania z toalety;

Poprawka 71

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Załącznik I – litera b) – tiret szóste


– przewoŜenia ze sobą w autobusie lub autokarze certyfikowanego psa przewodnika;

– w miarę moŜliwości przewoŜenia ze sobą w autobusie lub autokarze certyfikowanego psa przewodnika;

Poprawka 72

Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Załącznik II – część B – odniesienie trzecie


– techniki pomagania osobom niewidomym i niedowidzącym oraz obchodzenia się z certyfikowanymi zwierzętami przewodnikami i ich przewóz;

– techniki pomagania osobom niewidomym i niedowidzącym oraz obchodzenia się z certyfikowanymi zwierzętami przewodnikami i ich przewozu, pamiętając o tym, Ŝe psy towarzyszące są szkolone, by przyjmować komendy wyłącznie od swojego właściciela i nie powinien zajmować się nimi personel wypełniający swoje obowiązki;

293 /PE 425.402

PL

P6_TA-PROV(2009)0282

Czas ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych ***I

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2006/116/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie czasu ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych (COM(2008)0464 – C6-0281/2008 – 2008/0157(COD))




– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 47 ust. 2, art. 55 i 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6–0281/2008),


– uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Komisji Kultury i Edukacji (A6-0070/2009),




Poprawka 35 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Punkt 2 preambuły


(2) W przypadku artystów wykonawców okres ten rozpoczyna się z dniem

(2) W przypadku artystów wykonawców okres ten rozpoczyna się z dniem

294 /PE 425.402

PL

wykonania utworu albo, jeŜeli utrwalenie wykonania zostanie opublikowane lub publicznie udostępnione w ciągu 50 lat po wykonaniu utworu, od dnia pierwszego opublikowania lub pierwszego publicznego udostępnienia, w zaleŜności od tego, które z tych wydarzeń miało miejsce wcześniej.

wykonania utworu albo, jeŜeli utrwalenie wykonania zostanie opublikowane lub publicznie udostępnione w ciągu 50 lat po wykonaniu utworu, w dniu pierwszego opublikowania lub pierwszego publicznego udostępnienia, w zaleŜności od tego, które z tych wydarzeń miało miejsce wcześniej.



(5) Artyści wykonawcy zazwyczaj rozpoczynają karierę w młodym wieku i obecny okres ochrony wynoszący 50 lat w odniesieniu do wykonań utrwalonych na fonogramach i fonogramów często nie chroni ich wykonań w całym okresie ich Ŝycia. Dlatego teŜ artyści wykonawcy odczuwają spadek dochodów w końcowym okresie ich Ŝycia. Często nie mogą oni równieŜ powoływać się na swoje prawa w celu zapobiegania niewłaściwemu wykorzystywaniu ich artystycznych wykonań, które ma miejsce w okresie ich Ŝycia, bądź w celu ograniczenia takiego wykorzystywania.

(5) Artyści wykonawcy zazwyczaj rozpoczynają karierę w młodym wieku i obecny okres ochrony wynoszący 50 lat w odniesieniu do utrwalenia wykonań często nie chroni ich wykonań w całym okresie ich Ŝycia. Dlatego teŜ niektórzy artyści wykonawcy odczuwają spadek dochodów w końcowym okresie ich Ŝycia. Często nie mogą oni równieŜ powoływać się na swoje prawa w celu zapobiegania niewłaściwemu wykorzystywaniu ich artystycznych wykonań, które moŜe mieć miejsce w okresie ich Ŝycia, bądź w celu ograniczenia takiego wykorzystywania.



(8) Zawierając umowę z producentem fonogramu, artyści wykonawcy zazwyczaj muszą przenieść swoje wyłączne prawa do zwielokrotniania, rozpowszechniania, najmu i udostępniania utrwaleń swoich wykonań na producentów fonogramów. W zamian za powyŜsze otrzymują oni zaliczkę z tytułu opłat licencyjnych, a kolejne płatności na ich rzecz są dokonywane z uwzględnieniem przez producenta fonogramu wypłaconej pierwotnie zaliczki i po dokonaniu przez niego wszystkich przewidzianych w

(8) Zawierając umowę z producentem fonogramu, artyści wykonawcy zazwyczaj muszą przenieść lub powierzyć swoje wyłączne prawa do zwielokrotniania, rozpowszechniania, najmu i udostępniania utrwaleń swoich wykonań na producentów fonogramów. W zamian za powyŜsze niektórzy z nich otrzymują zaliczkę z tytułu opłat licencyjnych, a kolejne płatności na ich rzecz są dokonywane z uwzględnieniem przez producenta fonogramu wypłaconej pierwotnie zaliczki i po dokonaniu przez niego wszystkich

295 /PE 425.402

PL

umowie odliczeń. Mniej znani artyści wykonawcy zapewniający podkład muzyczny, którzy nie są wymienieni wśród wykonawców („mało znani wykonawcy”), zazwyczaj przenoszą swoje wyłączne prawa za jednorazową opłatą (jednorazowe wynagrodzenie).

przewidzianych w umowie odliczeń. Inni wykonawcy przenoszą lub powierzają swoje wyłączne prawa za jednorazową opłatą (jednorazowe wynagrodzenie). Dotyczy to przede wszystkim artystów wykonawców zapewniających podkład muzyczny, których nie wymienia się wśród wykonawców („mało znani wykonawcy”), czasami jednak równieŜ artystów wykonawców, których wymienia się wśród wykonawców („artyści wykonawcy biorący udział”).



(8) Zawierając umowę z producentem fonogramu, artyści wykonawcy zazwyczaj muszą przenieść swoje wyłączne prawa do zwielokrotniania, rozpowszechniania, najmu i udostępniania utrwaleń swoich wykonań na producentów fonogramów. W zamian za powyŜsze otrzymują oni zaliczkę z tytułu opłat licencyjnych, a kolejne płatności na ich rzecz są dokonywane z uwzględnieniem przez producenta fonogramu wypłaconej pierwotnie zaliczki i po dokonaniu przez niego wszystkich przewidzianych w umowie odliczeń. Mniej znani artyści wykonawcy zapewniający podkład muzyczny, którzy nie są wymienieni wśród wykonawców („mało znani wykonawcy”), zazwyczaj przenoszą swoje wyłączne prawa za jednorazową opłatą (jednorazowe wynagrodzenie).

(8) Zawierając umowę z producentem fonogramu, artyści wykonawcy zazwyczaj muszą przenieść lub powierzyć swoje wyłączne prawa do zwielokrotniania, rozpowszechniania, najmu i udostępniania utrwaleń swoich wykonań na producentów fonogramów. W zamian za powyŜsze niektórzy z nich otrzymują zaliczkę z tytułu opłat licencyjnych, a kolejne płatności na ich rzecz są dokonywane z uwzględnieniem przez producenta fonogramu wypłaconej pierwotnie zaliczki i po dokonaniu przez niego wszystkich przewidzianych w umowie odliczeń. Inni wykonawcy przenoszą lub powierzają swoje wyłączne prawa za jednorazową opłatą (jednorazowe wynagrodzenie). Dotyczy to przede wszystkim artystów wykonawców zapewniających podkład muzyczny, których nie wymienia się wśród wykonawców („mało znani wykonawcy”), czasami jednak równieŜ artystów wykonawców, których wymienia się wśród wykonawców („artyści wykonawcy biorący udział”).


296 /PE 425.402

PL


(9) W interesie pewności prawnej naleŜy ustalić, Ŝe w przypadku braku wyraźnych odmiennych ustaleń, umowne przeniesienie albo powierzenie praw do utrwalenia wykonania dokonane przed datą, do której państwa członkowskie mają przyjąć środki wdraŜające dyrektywę, powinno nadal wywoływać skutki w wydłuŜonym czasie ochrony.

(15) W interesie pewności prawnej naleŜy ustalić, Ŝe w przypadku braku wyraźnych odmiennych ustaleń w umowie, umowne przeniesienie albo powierzenie praw do utrwalenia wykonania dokonane przed datą, do której państwa członkowskie mają przyjąć środki wdraŜające dyrektywę, powinno nadal wywoływać skutki w wydłuŜonym czasie ochrony.

Or. en



(10) NaleŜy wprowadzić środki towarzyszące w celu zapewnienia, Ŝe wykonawcy, którzy dokonali przeniesienia ich wyłącznych praw na producentów fonogramów przed wydłuŜeniem czasu ochrony, takŜe skorzystają z tego wydłuŜenia. Środki te powinny być stosowane do umów zawieranych między wykonawcami a producentami fonogramów, które nadal wywierają skutki w wydłuŜonym czasie ochrony.

(10) NaleŜy wprowadzić środki towarzyszące w celu zagwarantowania, Ŝe wykonawcy, którzy dokonali przeniesienia swoich wyłącznych praw na producentów fonogramów, takŜe skorzystają z tego wydłuŜenia.



(11) Pierwszym towarzyszącym środkiem przejściowym powinno być nałoŜenie na producentów fonogramów obowiązku przeznaczania, co najmniej raz na rok, minimum 20% przychodów z wyłącznych praw do rozpowszechniania, zwielokrotniania i udostępniania fonogramów, które w przypadku niewydłuŜenia czasu ochrony w wyniku

(11) Pierwszym towarzyszącym środkiem powinno być nałoŜenie na producentów fonogramów obowiązku przeznaczania, co najmniej raz na rok, kwoty odpowiadającej 20% przychodów z wyłącznych praw do rozpowszechniania, zwielokrotniania i udostępniania fonogramów. „Przychody” to przychody uzyskane przez producenta fonogramu przed odliczeniem kosztów.

297 /PE 425.402

PL

zgodnej z prawem publikacji albo zgodnego z prawem udostępnienia publiczności stałyby się powszechnie dostępne publicznie.

Poprawki 43 i 7 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Punkt 12 preambuły


(12) Pierwszy z towarzyszących środków przejściowych nie powinien nakładać nieproporcjonalnych obciąŜeń administracyjnych na małych i średnich producentów fonogramów. Dlatego teŜ państwa członkowskie powinny mieć moŜliwość wyłączenia określonych producentów fonogramów, którzy są uznani za małe i średnie przedsiębiorstwa na podstawie rocznych przychodów uzyskiwanych z handlowego wykorzystania fonogramów.

skreślony



(13) Środki te powinny być przeznaczone tylko dla artystów wykonawców, których wykonania są utrwalone na fonogramie i którzy przenieśli swoje prawa na producenta fonogramu w zamian za jednorazową płatność. OdłoŜone w ten sposób środki powinny być przekazywane indywidualnie mało znanym wykonawcom co najmniej raz na rok. Państwa członkowskie mogą nałoŜyć wymóg, aby dystrybucja tych środków została powierzona organizacjom zbiorowego zarządzania reprezentującym wykonawców. JeŜeli dystrybucja tych środków jest powierzona organizacjom zbiorowego zarządzania, moŜna stosować krajowe przepisy dotyczące przychodów niepodlegających wypłacie.

(13) Płatności te powinny być przeznaczone tylko dla artystów wykonawców, których wykonania są utrwalone na fonogramie i którzy przenieśli swoje prawa na producenta fonogramu lub powierzyli mu je w zamian za jednorazową płatność. OdłoŜone w ten sposób płatności powinny być przekazywane indywidualnie mało znanym wykonawcom co najmniej raz na rok. Dystrybucję naleŜy powierzyć organizacjom zbiorowego zarządzania i moŜna stosować krajowe przepisy dotyczące przychodów niepodlegających wypłacie. W celu uniknięcia niewspółmiernych obciąŜeń w ramach poboru tych dochodów i administrowania nimi państwa członkowskie mogą określić, w jakim stopniu mikroprzedsiębiorstwa

298 /PE 425.402

PL

podlegają obowiązkowi ich odprowadzania, jeŜeli dokonywanie takich płatności okazałoby się nieracjonalne w stosunku do kosztów poboru takich dochodów i administrowania nimi.



(14) JednakŜe art. 5 dyrektywy 2006/115 w sprawie prawa najmu i uŜyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej juŜ obecnie przyznaje wykonawcom niezbywalne prawo do godziwego wynagrodzenia za najem, w tym takŜe fonogramów. Podobnie w praktyce umownej wykonawcy zazwyczaj nie przenoszą na producentów fonogramów swoich praw do jednorazowego godziwego wynagrodzenia za nadawanie i publiczne udostępnianie na podstawie art. 8 ust. 2 dyrektywy 2006/115/WE oraz do rekompensaty za prywatne kopiowanie na podstawie art. 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/29/WE. Dlatego teŜ przy obliczaniu całkowitej kwoty, która powinna być przeznaczona przez producenta fonogramu na wypłatę dodatkowego wynagrodzenia, nie powinno się uwzględniać przychodów, które producent ten uzyskał z najmu fonogramów oraz z jednorazowego godziwego wynagrodzenia za nadawanie i udostępnianie publiczne, a takŜe przychodów z odpowiedniej rekompensaty za prywatne kopiowanie.

(14) JednakŜe art. 5 dyrektywy 2006/115/WE w sprawie prawa najmu i uŜyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej juŜ obecnie przyznaje wykonawcom niezbywalne prawo do godziwego wynagrodzenia za najem, w tym takŜe fonogramów. Podobnie w praktyce umownej wykonawcy zazwyczaj nie przenoszą na producentów fonogramów ani nie powierzają im swoich praw do jednorazowego godziwego wynagrodzenia za nadawanie i publiczne udostępnianie na podstawie art. 8 ust. 2 dyrektywy 2006/115/WE oraz do rekompensaty za prywatne kopiowanie na podstawie art. 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/29/WE. Dlatego teŜ przy obliczaniu całkowitej kwoty, która powinna być przeznaczona przez producenta fonogramu na wypłatę dodatkowego wynagrodzenia, nie powinno się uwzględniać przychodów, które producent ten uzyskał z najmu fonogramów, ani jednorazowego godziwego wynagrodzenia za nadawanie i udostępnianie publiczne, ani przychodów z odpowiedniej rekompensaty otrzymanej za prywatne kopiowanie.

Poprawka 46 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Punkt 14a preambuły (nowy)


(14 a) W celu ponownego zrównowaŜenia umów, na podstawie których w oparciu o

299 /PE 425.402

PL

opłaty licencyjne artyści wykonawcy przenoszą swoje wyłączne prawa na producenta fonogramu, drugim środkiem towarzyszącym powinna być klauzula „nowego początku” dla tych artystów wykonawców, którzy za opłatą licencyjną lub wynagrodzeniem powierzyli swoje wyŜej wymienione wyłączne prawa producentom fonogramów. Aby artyści wykonawcy mogli w pełni skorzystać z wydłuŜonego okresu ochrony praw, państwa członkowskie powinny zadbać o to, by na mocy umów pomiędzy producentami fonogramów a artystami wykonawcami w wydłuŜonym okresie ochrony praw wypłacano artystom wykonawcom opłatę licencyjną lub stawkę wynagrodzenia nieobciąŜoną zaliczkami czy przewidzianymi w umowie odliczeniami.



(15) Drugi towarzyszący środek przejściowy powinien polegać na powrocie praw do utrwalonego fonogramu do wykonawcy, jeŜeli producent fonogramu nie oferuje do sprzedaŜy wystarczającej ilości egzemplarzy fonogramu, który w przypadku braku wydłuŜenia czasu ochrony byłby powszechnie dostępny publicznie, albo nie udostępnia fonogramu publicznie. W konsekwencji prawa producenta fonogramu do fonogramu powinny wygasnąć w celu uniknięcia sytuacji, w której prawa te istniałyby wspólnie z prawami wykonawcy do utrwalenia wykonania, kiedy te ostatnie prawa nie są juŜ przeniesione albo powierzone producentowi fonogramu.

(7a) Prawa do utrwalonego fonogramu powinny wracać do wykonawcy, jeŜeli producent fonogramu nie oferuje do sprzedaŜy – w rozumieniu Międzynarodowej konwencji o ochronie wykonawców, producentów fonogramów oraz organizacji nadawczych –wystarczającej ilości egzemplarzy fonogramu, który w przypadku braku wydłuŜenia czasu ochrony byłby powszechnie dostępny publicznie, albo nie udostępnia fonogramu publicznie. MoŜliwość taka powinna istnieć po upływie rozsądnego okresu czasu, jaki daje się producentowi fonogramów na skorzystanie z obydwu sposobów wykorzystania utworu. Wobec tego prawa producenta fonogramu do fonogramu powinny wygasnąć w celu uniknięcia sytuacji, w której prawa te istniałyby równolegle z prawami wykonawcy do utrwalenia wykonania, kiedy te ostatnie

300 /PE 425.402

PL

prawa nie są juŜ przeniesione albo powierzone producentowi fonogramu.

(JeŜeli ta poprawka zostanie przyjęta,

znajdzie się bezpośrednio za punktem 7

preambuły).

Poprawka 48 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Punkt 15a preambuły (nowy)


(15a) Państwa członkowskie powinny mieć moŜliwość zapewnienia, Ŝe pewne warunki w tych umowach, które przewidują powtarzające się wynagrodzenie, mogą być renegocjowane na korzyść wykonawców. Państwa członkowskie powinny wprowadzić procedury na wypadek niepowodzenia renegocjacji.



(16) Ten środek towarzyszący powinien takŜe zapewnić, Ŝe fonogram nie podlega juŜ dłuŜej ochronie, jeŜeli nie jest dostępny publicznie po określonym okresie czasu następującym po wydłuŜeniu czasu ochrony, poniewaŜ posiadacze praw go nie wykorzystują albo poniewaŜ producent fonogramu albo wykonawcy nie mogą być znalezieni albo zidentyfikowani. JeŜeli, po powrocie prawa, artysta wykonawca miał do dyspozycji wystarczającą ilość czasu na publiczne udostępnienie fonogramu, który w przypadku niewydłuŜenia czasu ochrony nie byłby juŜ chroniony, i fonogram ten nie został udostępniony publicznie, wówczas prawa do fonogramu i do jego utrwalenia powinny wygasnąć.

skreślony

Poprawka 50

301 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Punkt 17a preambuły (nowy)


(17a) Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów krajowych i porozumień, które są zgodne z jej przepisami, np. układów zbiorowych zawieranych w państwach członkowskich pomiędzy organizacjami reprezentującymi wykonawców i organizacjami reprezentującymi producentów.



(18) W niektórych państwach członkowskich do kompozycji muzycznych ze słowami stosuje się jednolity czas ochrony obliczany od momentu śmierci ostatniego Ŝyjącego autora, podczas gdy w innych państwach członkowskich obowiązują odrębne okresy ochrony w odniesieniu do muzyki i tekstu. Kompozycje muzyczne ze słowami są w większości tworzone przez współautorów. Na przykład w przypadku opery często inni autorzy tworzą muzykę, a inni tekst. Ponadto w przypadku gatunków muzycznych takich jak jazz, muzyka rockowa i pop, proces twórczy wymaga często współpracy kilku osób.

(18) W niektórych państwach członkowskich do kompozycji muzycznych ze słowami stosuje się jednolity czas ochrony obliczany od momentu śmierci ostatniego Ŝyjącego autora, podczas gdy w innych państwach członkowskich obowiązują odrębne okresy ochrony w odniesieniu do muzyki i tekstu. Kompozycje muzyczne ze słowami są w większości tworzone przez współautorów. Na przykład opera jest często dziełem librecisty oraz kompozytora. Ponadto w przypadku gatunków muzycznych takich jak jazz, muzyka rockowa i pop, proces twórczy wymaga często współpracy kilku osób.



(19) Dlatego teŜ harmonizacja czasu ochrony kompozycji muzycznych ze słowami jest niekompletna, co stanowi podstawę do powstawania barier w swobodnym przepływie towarów i usług, takich jak usługi transgranicznego

(19) Dlatego teŜ harmonizacja czasu ochrony kompozycji muzycznych ze słowami, których tekst i muzyka zostały stworzone do wspólnego wykorzystania, jest niekompletna, co stanowi podstawę do powstawania przeszkód w swobodnym przepływie towarów i usług, takich jak

302 /PE 425.402

PL

zbiorowego zarządzania prawami. usługi transgranicznego zbiorowego zarządzania prawami. Aby zagwarantować usunięcie takich przeszkód, dla wszystkich utworów objętych ochroną w dniu, w którym państwa członkowskie muszą dokonać transpozycji niniejszej dyrektywy, powinien obowiązywać ten sam zharmonizowany okres ochrony we wszystkich państwach członkowskich.

Poprawka 53 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Punkt 21 preambuły (nowy)


(21) Zgodnie z pkt 34 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa, zachęca się państwa członkowskie do sporządzania, dla ich własnych celów i w interesie Wspólnoty, własnych tabel, które odzwierciedlają korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do podawania ich do wiadomości publicznej.

Poprawka 72 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 5 Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 1 – ustęp 7


„Czas ochrony kompozycji muzycznej ze słowami wygasa po 70 latach licząc od dnia śmierci ostatniej spośród niŜej wymienionych osób, bez względu na to, czy zostały uznane za współautorów: autora tekstu i kompozytora muzyki.”

„Czas ochrony kompozycji muzycznej ze słowami wygasa po 70 latach licząc od dnia śmierci ostatniej spośród niŜej wymienionych osób, bez względu na to, czy zostały uznane za współautorów: autora tekstu i kompozytora utworu muzycznego, pod warunkiem Ŝe obydwa dzieła zostały stworzone specjalnie dla danego utworu muzycznego ze słowami.

Poprawka 55

303 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 1 Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 3 – ustęp 1 – drugie zdanie


JednakŜe:

JednakŜe:

- jeŜeli utrwalenie wykonania na innym nośniku niŜ fonogram jest zgodnie z prawem opublikowane lub zgodnie z prawem publicznie udostępnione w tym terminie, prawa te wygasają po okresie 50 lat licząc od dnia pierwszego opublikowania lub pierwszego publicznego udostępnienia, w zaleŜności od tego, które z tych wydarzeń miało miejsce wcześniej,

- jeŜeli utrwalenie wykonania na innym nośniku niŜ fonogram jest zgodnie z prawem opublikowane lub zgodnie z prawem publicznie udostępnione w tym terminie, prawa te wygasają po okresie 50 lat licząc od dnia pierwszego opublikowania lub pierwszego publicznego udostępnienia, w zaleŜności od tego, które z tych wydarzeń miało miejsce wcześniej,

- jeŜeli utrwalenie wykonania na fonogramie jest zgodnie z prawem opublikowane lub zgodnie z prawem publicznie udostępnione w tym terminie, prawa te wygasają po okresie 95 lat licząc od dnia pierwszego opublikowania lub pierwszego publicznego udostępnienia, w zaleŜności od tego, które z tych wydarzeń miało miejsce wcześniej.

- jeŜeli utrwalenie wykonania na fonogramie jest zgodnie z prawem opublikowane lub zgodnie z prawem publicznie udostępnione w tym terminie, prawa te wygasają po okresie 70 lat licząc od dnia pierwszego opublikowania lub pierwszego publicznego udostępnienia, w zaleŜności od tego, które z tych wydarzeń miało miejsce wcześniej.

Poprawka 56 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 2 Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 1 – zdanie 2 i 3


2) W art. 3 ust. 2 w zdaniu drugim i trzecim słowo „pięćdziesięciu” zastępuje się słowami „dziewięćdziesięciu pięciu”

2) W art. 3 ust. 2 w zdaniu drugim i trzecim liczbę „pięćdziesięciu” zastępuje się liczbą „siedemdziesięciu”

Poprawka 57 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 2a – część wprowadzajaca (nowa) Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 3

304 /PE 425.402

PL


(2a) W art. 3 wprowadza się ust. 2a do 2e w brzmieniu:

Poprawka 58 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 2a (nowy) Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 3 – ustęp 2a (nowy)


2a. JeŜeli 50 lat po zgodnym z prawem opublikowaniu fonogramu lub, w przypadku braku takiej publikacji, 50 lat po zgodnym z prawem przedstawieniu publiczności producent fonogramu nie oferuje na sprzedaŜ wystarczającej ilości egzemplarzy lub nie udostępnia ich publicznie drogą przewodową lub bezprzewodową w taki sposób, Ŝe członkowie społeczeństwa mają do niej dostęp w indywidualnie wybranym przez nich miejscu i czasie, artysta wykonawca moŜe rozwiązać umowę na podstawie której przeniósł albo powierzył swoje prawa do utrwalenia wykonania producentowi fonogramu (zwaną dalej: „umową o przeniesienie lub powierzenie”). Z prawa do rozwiązania umowy moŜna skorzystać w przypadku gdy producent rok po powiadomieniu przez artystę wykonawcę o zamiarze rozwiązania umowy zgodnie z poprzednim zdaniem nie korzysta z praw na obydwa wymienione w poprzednim zdaniu sposoby. Prawo artysty wykonawcy do rozwiązania umowy jest niezbywalne. JeŜeli fonogram zawiera utrwalenie wykonań kilku artystów wykonawców, mogą oni rozwiązać ich umowy o przeniesienie lub powierzenie zgodnie z właściwym dla nich prawem krajowym. W przypadku rozwiązania umowy o przeniesienie lub powierzenie na mocy niniejszego ustępu prawa producenta

305 /PE 425.402

PL

fonogramu do fonogramu wygasają.

Poprawka 59 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 2a (nowy) Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 3 – ustęp 2b (nowy)


2b. W przypadku, w którym umowa o przeniesienie lub powierzenie przyznaje artyście wykonawcy prawo do jednorazowego wynagrodzenia, artysta wykonawca ma prawo uzyskania corocznego dodatkowego wynagrodzenia od producenta fonogramu za kaŜdy pełny rok po upływie 50 lat od momentu zgodnego z prawem opublikowania fonogramu lub w przypadku braku takiej publikacji, po upływie 50 lat od jego zgodnego z prawem publicznego udostępnienia. Prawo artysty wykonawcy do uzyskania corocznego dodatkowego wynagrodzenia jest niezbywalne.

Poprawka 60 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 2a (nowy) Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 3 – ustęp 2c (nowy)


2c. Całkowita kwota przeznaczona przez producenta fonogramu na płatności dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 2b odpowiada 20 procentom przychodów uzyskanych przez niego w roku poprzedzającym rok, za który wypłaca się wspomniane wynagrodzenie, ze zwielokrotniania, rozpowszechniania i udostępniania tych fonogramów, po upływie 50 lat od momentu zgodnego z prawem opublikowania fonogramu lub w przypadku braku takiej publikacji, po upływie 50 lat od jego zgodnego z prawem publicznego udostępnienia.

306 /PE 425.402

PL

Poprawka 61 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 2a (nowy) Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 3 – ustęp 2d (nowy)


2d. Państwa członkowskie gwarantują, Ŝe prawem do uzyskania corocznego dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 2b, będą zarządzały organizacje zbiorowego zarządzania.

Poprawka 62 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 2a (nowy) Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 3 – ustęp 2e (nowy)


2e. W przypadku gdy artysta wykonawca jest uprawniony do powtarzających się opłat, od opłat tych nie odlicza się Ŝadnych zaliczek ani przewidzianych w umowie odliczeń po 50 latach od momentu zgodnego z prawem opublikowania fonogramu lub w przypadku braku takiej publikacji, po 50 latach od jego zgodnego z prawem publicznego udostępnienia.

Poprawka 63 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 3 Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 10 – ustęp 5


5. Artykuł 3 ust. 1 i 2 w wersji zmienionej przez dyrektywę [// insert: Nr. of the amending directive] stosuje się w dalszym ciągu tylko do utrwaleń wykonań i fonogramów, w odniesieniu do których artysta wykonawca i producent fonogramu nadal posiadają prawo do ochrony na postawie tych przepisów w dniu [insert

5. Artykuł 3 ust. 1do ust. 3 lit e) w wersji zmienionej przez dyrektywę [// insert: Nr. of the amending directive] stosuje się w dalszym ciągu tylko do utrwaleń wykonań i fonogramów, w odniesieniu do których artysta wykonawca i producent fonogramu nadal posiadają prawo do ochrony na postawie tych przepisów w dniu ... [insert

307 /PE 425.402

PL

date before which Member States are to transpose the amending directive, as mentioned in Article 2 below].

the date in Article 2(1) of the amending directive] oraz do utrwaleń wykonań artystycznych i fonogramów, które powstały do tego dnia.

Poprawka 73 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 3a Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 10 – ustęp 6 (nowy)


(3a) W art. 10 dodaje się ust. 6 w brzmieniu:

„6. Artykuł 1 ust. 7 w wersji zmienionej przez dyrektywę [insert number of the amending Directive] ma zastosowanie do utworów muzycznych ze słowami, których przynajmniej utwór muzyczny lub słowa są chronione w przynajmniej jednym państwie członkowskim przed … [insert the date in Article 2(1) of the amending Directive] oraz do utworów muzycznych ze słowami stworzonych po tej dacie.

Poprzedni akapit pozostaje bez uszczerbku dla wszelkich działań polegających na korzystaniu z utworu, które miały miejsce przed … [insert the date in Article 2(1) of the amending Directive]. Państwa członkowskie przyjmują konieczne przepisy w celu ochrony w szczególności nabytych praw stron trzecich.”

Poprawka 65 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 4 Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 10a – ustęp 1


1. W przypadku braku wyraźnego odmiennego wskazania, umowa zawarta

1. W przypadku braku wyraźnego odmiennego wskazania, umowa dotycząca

308 /PE 425.402

PL

przed dniem [insert date before which Member States are to transpose the amending directive, as mentioned in Article 2 below], na podstawie której artysta wykonawca przeniósł albo powierzył swoje prawa do utrwalenia wykonania producentowi fonogramu (zwana dalej: „umową o przeniesienie lub powierzenie”), wywołuje nadal skutki poza moment, w którym na podstawie art. 3 ust. 1 i 2 w wersji sprzed zmiany wprowadzonej przez dyrektywę [// insert: Nr. of this amending directive] artysta wykonawca i producent fonogramu nie byliby juŜ chronieni w odniesieniu do, odpowiednio, utrwalenia wykonania i fonogramu.

przeniesienia lub powierzenia praw zawarta przed [insert date as mentioned in Article 2(1) below] wywołuje nadal skutki poza moment, w którym na podstawie art. 3 ust. 1 w wersji sprzed zmiany wprowadzonej przez dyrektywę [// insert: Nr. of this amending directive]artysta wykonawca przestanie podlegać ochronie.



2. Ustępy 3 do 6 niniejszego artykułu stosuje się do umów przeniesienia lub powierzenia, które nadal wywołują skutki poza moment, w którym na podstawie art. 3 ust. 1 i 2 w wersji sprzed zmiany wprowadzonej przez dyrektywę [// insert: Nr. of this amending directive]/WE artysta wykonawca i producent fonogramu nie byliby juŜ chronieni w odniesieniu do, odpowiednio, utrwalenia wykonania i fonogramu.

skreślony

Poprawka 67 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 4 Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 10a– ustęp 3

309 /PE 425.402

PL


3. W przypadku, w którym umowa o przeniesienie lub powierzenie przyznaje artyście wykonawcy prawo do jednorazowego wynagrodzenia, artysta wykonawca ma prawo uzyskania corocznego dodatkowego wynagrodzenia od producenta fonogramu za kaŜdy pełny rok, w którym na podstawie art. 3 ust. 1 i 2 w wersji sprzed zmiany wprowadzonej przez dyrektywę [// insert: Nr. of this amending directive]/WE artysta wykonawca i producent fonogramu nie byliby juŜ chronieni w odniesieniu do, odpowiednio, utrwalenia wykonania i fonogramu.

skreślony



4. Całkowita kwota przeznaczona przez producenta fonogramu na płatności dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 3, odpowiada co najmniej 20 procentom przychodów uzyskanych przez niego w roku poprzedzającym rok, za który wypłaca się wspomniane wynagrodzenie, ze zwielokrotniania, rozpowszechniania i udostępniania tych fonogramów, w odniesieniu do których na podstawie art. 3 ust. 1 i 2 w brzmieniu sprzed zmiany wprowadzonej przez dyrektywę [// insert: Nr. of this amending directive]/WE artysta wykonawca i producent fonogramu nie byliby juŜ chronieni w dniu 31 grudnia tego roku.

Państwa członkowskie mogą postanowić, Ŝe producent fonogramu, którego całkowite roczne przychody w roku poprzedzającym rok, za który wyŜej wymienione wynagrodzenie jest wypłacane, nie przekraczają minimalnego

skreślony

310 /PE 425.402

PL

progu 2 mln EUR, nie jest zobowiązany do przeznaczania co najmniej 20 procent przychodów uzyskanych w roku poprzedzającym rok, za który wyŜej wymienione wynagrodzenie jest wypłacane, ze zwielokrotniania, rozpowszechniania i udostępniania tych fonogramów, w odniesieniu do których na podstawie art. 3 ust. 1 i 2 w wersji sprzed zmiany wprowadzonej przez dyrektywę [// insert: Nr. of this amending directive]/WE artysta wykonawca i producent fonogramu nie byliby juŜ chronieni w dniu 31 grudnia tego roku.

Poprawki 23, 28 oraz 69 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – ustęp 4 Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 10a


5. Państwa członkowskie mogą ustalić, czy i w jakim zakresie moŜna wprowadzić obowiązek zarządzania przez organizacje zbiorowego zarządzania prawem do uzyskania corocznego dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 3.

skreślony

Poprawka 23, 28 oraz 70 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – ustęp 4 Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 10a

311 /PE 425.402

PL


6. JeŜeli po dacie, w której na podstawie art. 3 ust. 1 i 2 w wersji sprzed zmiany wprowadzonej przez dyrektywę [// insert: Nr. of this amending directive]/WE artyście wykonawcy i producentowi fonogramu nie przysługiwałaby juŜ ochrona w odniesieniu do, odpowiednio, utrwalenia wykonania i fonogramu, producent fonogramu przestaje oferować na sprzedaŜ wystarczającą ilość egzemplarzy fonogramu albo nie udostępnia ich publicznie drogą przewodową lub bezprzewodową w taki sposób, Ŝe członkowie społeczeństwa mają do nich dostęp w indywidualnie wybranym przez nich miejscu i czasie, artysta wykonawca moŜe rozwiązać umowę o przeniesienie lub powierzenie. JeŜeli fonogram zawiera utrwalenie wykonań kilku artystów wykonawców, mogą oni rozwiązać ich umowy o przeniesienie lub powierzenie tylko wspólnie. JeŜeli umowa o przeniesienie lub powierzenie jest rozwiązana zgodnie ze zdaniem pierwszym albo drugim, prawa producenta fonogramu do fonogramu wygasają.

skreślony

Poprawka 71 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 4 Dyrektywa 2006/116/WE Artykuł 10a – ustęp 6a

312 /PE 425.402

PL


6a. Państwa członkowskie mogą przewidzieć, Ŝe umowy dotyczące przeniesienia lub powierzenia, na mocy których artysta wykonawca jest uprawniony do powtarzających się opłat i zawarte przed … [insert date in Article 2(1) of the amending Directive] mogą zostać zmienione po upływie 50 lat od momentu zgodnego z prawem opublikowania fonogramu lub w przypadku braku takiej publikacji, po upływie 50 lat od jego zgodnego z prawem publicznego udostępnienia.

Poprawka 74 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1a (nowy)


Artykuł 1a

Nie później niŜ [3] lata od … [insert the date in Article 2(1)] Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszej dyrektywy w świetle rozwoju rynku cyfrowego i w stosownym przypadku przedkłada wniosek dotyczący dalszych zmian dyrektywy 2006/116/WE.

Poprawka 75 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1b (nowy)


Artykuł 1b

Komisja dokonuje oceny ewentualnego zapotrzebowania na wydłuŜenie okresu ochrony praw artystów wykonawców i producentów w sektorze audiowizualnym i nie później niŜ dnia 1 stycznia 2010 r.

313 /PE 425.402

PL

składa sprawozdanie w sprawie wyników takiej oceny Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu. W stosownym przypadku Komisja przedkłada wniosek w sprawie zmiany dyrektywy 2006/116/WE,

16.4.2009 A6-0070/76

Poprawka 76 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 2 – ustęp 1 – akapity pierwszy i drugi


1. Państwa członkowskie przyjmą i opublikują, najpóźniej do dnia […] r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie niezwłocznie przekaŜą Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

1. Państwa członkowskie wprowadzą w Ŝycie, najpóźniej do … [2 lata po wejściu w Ŝycie niniejszej dyrektywy] przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przedstawiają one Komisji teksty tych przepisów.

Państwa członkowskie zaczną stosować te przepisy od dnia […] r..

Poprawka 78 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 3


Niniejsza dyrektywa wchodzi w Ŝycie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsza dyrektywa wchodzi w Ŝycie 20 dni po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

314 /PE 425.402

PL

P6_TA-PROV(2009)0283

Inteligentne systemy transportowe w dziedzinie transportu drogowego oraz ich interfejsy z innymi rodzajami transportu ***I

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej ramy wdraŜania inteligentnych systemów transportowych w dziedzinie transportu drogowego oraz ich interfejsów z innymi rodzajami transportu (COM(2008)0887 – C6-0512/2008 – 2008/0263(COD))




– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 71 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0512/2008),



1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy w przypadku uznania przez nią za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku lub zastąpienia tegoŜ innym tekstem;


Poprawka 1



(2a) Inteligentne systemy transportowe (ITS) to zaawansowane aplikacje, które – choć same nie są nośnikami informacji jako takich – mają na celu świadczenie innowacyjnych usług w zakresie rodzajów

315 /PE 425.402

PL

transportu i zarządzania ruchem oraz pozwalają na lepsze informowanie róŜnych uŜytkowników, dając im moŜliwość bezpieczniejszego, bardziej skoordynowanego i „inteligentniejszego” korzystania z sieci transportowych.

Poprawka 2



(3a) Kilka zaawansowanych aplikacji i mechanizmów wspólnotowych opracowano dla róŜnych rodzajów transportu, takich jak transport kolejowy (ERTMS i TAF-TSI), transport morski i śródlądowe drogi wodne (LRITS, SafeSeaNet, VTMIS, RIS), transport lotniczy (SESAR) oraz transport lądowy, na przykład transport Ŝywego inwentarza.

Poprawka 3



(7a) Pojazdy uŜytkowane głównie ze względu na ich wartość historyczną, po raz pierwszy zarejestrowane, homologowane lub dopuszczone do ruchu przed wejściem w Ŝycie niniejszej dyrektywy i przepisów wykonawczych do niej, nie powinny być objęte zasadami i procedurami ustalonymi w niniejszej dyrektywie.

316 /PE 425.402

PL

Poprawka 4



(8a) Konieczne jest zapewnienie w przyszłości interoperacyjności aplikacji i usług poprzez wdroŜenie ITS, a takŜe - w stosownych przypadkach - zadbanie o zgodność wsteczną z aplikacjami i usługami ITS.

Poprawka 5



(12) W przypadku aplikacji i usług ITS, dla których wymagane są dokładne i gwarantowane usługi pozycjonowania i pomiaru czasu, zastosować naleŜy satelitarne urządzenia infrastruktury lub inną technologię zapewniająca równorzędny poziom dokładności.

(12) W przypadku aplikacji i usług ITS, dla których wymagane są dokładne i gwarantowane usługi pozycjonowania i pomiaru czasu, zastosować naleŜy satelitarne urządzenia infrastruktury lub inną technologię zapewniającą równorzędny poziom dokładności, np. wydzieloną łączność małego zasięgu (DSRC).

Poprawka 6

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit pierwszy


Niniejsza dyrektywa ustanawia ramy skoordynowanego wdraŜania i stosowania inteligentnych systemów transportowych na terenie Wspólnoty oraz sporządzania koniecznych w tym celu specyfikacji.

Niniejsza dyrektywa ustanawia ramy skoordynowanego i spójnego wdraŜania i stosowania inteligentnych systemów transportowych, w tym interoperacyjnych ITS, na terenie Wspólnoty oraz sporządzania koniecznych w tym celu specyfikacji.

317 /PE 425.402

PL

Poprawka 7

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit pierwszy


Dyrektywa ma zastosowanie do wszystkich inteligentnych systemów transportowych w dziedzinie transportu drogowego i interfejsów w innymi rodzajami transportu.

Dyrektywa ma zastosowanie do wszystkich inteligentnych systemów transportowych dla podróŜnych, pojazdów i infrastruktury oraz ich interakcji w dziedzinie transportu drogowego, w tym transportu miejskiego, i interfejsów z innymi rodzajami transportu.

Poprawka 8

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit drugi a (nowy)


Stosowanie niniejszej dyrektywy oraz środków w rozumieniu art. 4 ma miejsce bez uszczerbku dla wymogów państw członkowskich w zakresie porządku i bezpieczeństwa publicznego.

Poprawka 9

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – litera (a)


(a) „inteligentne systemy transportowe (ITS)” oznaczają systemy, w których zastosowane są systemy informacyjne i komunikacyjne, wykorzystane w transporcie drogowym (w tym w infrastrukturze, w pojazdach i przez uŜytkowników) oraz na potrzeby interfejsów z innymi rodzajami transportu;

(a) „inteligentne systemy transportowe (ITS)” oznaczają systemy, w których zastosowane są systemy informacyjne i komunikacyjne, wykorzystane w transporcie drogowym (w tym w infrastrukturze, w pojazdach i przez uŜytkowników) i w zarządzaniu ruchem i mobilnością oraz na potrzeby interfejsów z innymi rodzajami transportu, w tym równieŜ na potrzeby multimodalnych i interoperacyjnych systemów sprzedaŜy biletów;

318 /PE 425.402

PL

Poprawka 10

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – litera (f)


(f) „uŜytkownik ITS” oznacza dowolnego uŜytkownika aplikacji lub usług ITS, w tym podróŜnych, uŜytkowników i operatorów infrastruktury transportu drogowego, osoby zarządzające flotą oraz podmioty obsługi w nagłych wypadkach;

(f) „uŜytkownik ITS” oznacza dowolnego uŜytkownika aplikacji lub usług ITS, w tym podróŜnych, szczególnie naraŜonych uŜytkowników sieci transportu, uŜytkowników i operatorów infrastruktury transportu drogowego, osoby zarządzające flotą oraz podmioty obsługi w nagłych wypadkach;

Poprawka 11 i 59

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – litera (ha) (nowa)


(ha) „szczególnie naraŜeni uŜytkownicy sieci transportu” to niezmotoryzowani uczestnicy ruchu, np. piesi, rowerzyści i motocykliści, a takŜe osoby niepełnosprawne lub o ograniczonej mobilności.

Poprawka 12

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – litera (ha) (nowa)


(hb) „minimalny zakres stosowania aplikacji i świadczenia usług ITS” oznacza podstawowy zakres aplikacji i usług ITS stanowiących nieodzowne elementy TEN-T;

Poprawka 13

319 /PE 425.402

PL



1. Państwa członkowskie podejmują konieczne środki, aby zapewnić skoordynowane wdraŜanie i stosowanie interoperacyjnych aplikacji i usług ITS na terenie Wspólnoty.

1. Państwa członkowskie podejmują konieczne środki, aby zapewnić skoordynowane wdraŜanie i stosowanie wydajnych interoperacyjnych aplikacji i usług ITS na terenie Wspólnoty.

Poprawka 14



1a. Państwa członkowskie zapewniają, o ile to moŜliwe, zgodność wsteczną z aplikacjami i usługami ITS we Wspólnocie.

Poprawka 57 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 3 – ustęp 2 – litera ba) (nowa)


ba) stosują ITS w odniesieniu do wszystkich rodzajów transportu oraz do interfejsów między nimi, gwarantując tym samym wysoki stopień integracji wszystkich rodzajów transportu;

Poprawka 15

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 3 – ustęp 2 – litera (da) (nowa)


(da) unikają rozproszenia i braku ciągłości geograficznej.

Poprawka 16

320 /PE 425.402

PL



3. Na potrzeby aplikacji i usług ITS, które wymagają globalnych, nieprzerwanych, dokładnych i gwarantowanych usług związanych z pozycjonowaniem i pomiarem czasu, wykorzystana jest infrastruktura satelitarna lub inna technologia zapewniająca równorzędne poziomy dokładności.

3. Na potrzeby aplikacji i usług ITS, które wymagają globalnych, nieprzerwanych, dokładnych i gwarantowanych usług związanych z pozycjonowaniem i pomiarem czasu, wykorzystana jest infrastruktura satelitarna lub inna technologia zapewniająca równorzędne poziomy dokładności, taka jak DSRC.

Poprawka 17



4. Przyjmując środki przewidziane w ust. 1 i 2, państwa członkowskie uwzględniają zasady określone w załączniku I.

4. Przyjmując środki przewidziane w ust. 1 i 2, państwa członkowskie wymagają zgodności z zasadami określonymi w załączniku I.

Poprawka 18



4a. Państwa członkowskie uwzględniają rzeźbę terenu regionów geograficznie odizolowanych oraz odległości, jakie naleŜy przebyć, aby do nich dotrzeć, w przypadku konieczności odstępując od zasady efektywności kosztowej, o której mowa w załączniku I;

321 /PE 425.402

PL

Poprawka 19

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – ustęp 1 – wprowadzenie


1. Komisja określa specyfikacje wdraŜania i stosowania ITS, szczególnie w następujących obszarach priorytetowych:

1. Komisja określa specyfikacje wdraŜania i stosowania ITS w następujących obszarach priorytetowych:

Poprawka 20



(1a) Komisja określa wymogi dotyczące obowiązkowego udostępniania i stosowania w minimalnym zakresie aplikacji i usług ITS, zwłaszcza w następujących dziedzinach:

(a) świadczenie w całej UE usług w zakresie dostarczania informacji w czasie rzeczywistym na temat ruchu i podróŜowania;

(b) dane i procedury dotyczące świadczenia w minimalnym zakresie bezpłatnych powszechnych usług związanych z informowaniem o ruchu;

(c) skoordynowane wprowadzenie systemu eCall w całej Europie;

(d) odpowiednie środki w zakresie bezpiecznych miejsc parkingowych dla samochodów cięŜarowych i pojazdów uŜytkowych, a takŜe w zakresie telematycznych systemów parkowania i rezerwacji.

Środki te, słuŜące wprowadzaniu zmian w odniesieniu do innych niŜ istotne elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 8 ust. 2.

322 /PE 425.402

PL

Poprawka 21



1b. Komisja określa specyfikacje niezbędne ze względu na wdroŜenie i korzystanie z ITS w zakresie wykraczającym poza minimalny zakres stosowania aplikacji i usług ITS, jeŜeli Wspólnota współfinansuje budowę lub utrzymanie transeuropejskich sieci kolejowych (TERN).

Poprawka 22



2. Specyfikacje są oparte na zasadach określonych w załączniku I i zawierają przynajmniej elementy główne określone w załączniku II.

2. Specyfikacje są zgodne z zasadami określonymi w załączniku I i zawierają przynajmniej elementy główne określone w załączniku II.

Poprawka 23



2a. W celu zagwarantowania interoperacyjności i wyznaczenia zakresu odpowiedzialności Komisja w razie potrzeby uzupełnia elementy główne przedstawione w załączniku II o specyfikacje dotyczące planowania, wdroŜenia i operacyjnego korzystania z usług ITS, a takŜe określa zakres usług i obowiązki usługodawcy.

Poprawka 24

323 /PE 425.402

PL



2b. Specyfikacje określają równieŜ warunki, na jakich państwa członkowskie mogą w porozumieniu z Komisją dyktować dodatkowe zasady świadczenia tych usług na całym ich terytorium lub jego części.

Poprawka 25



2c. Dodatkowe zasady lub elementy główne specyfikacji nieprzewidziane w niniejszej dyrektywie dodaje się do załącznika I lub II, zgodnie z procedurą określoną w art. 251 traktatu.

Poprawka 26



2c. Komisja przeprowadza odpowiednią ocenę wpływu, zanim przyjmie specyfikacje, o których mowa w ust. 2a i 2b.

Poprawka 27



1a. W odniesieniu do urządzeń i aplikacji ITS, o których mowa w ust. 1, odpowiednie specyfikacje dotyczące

324 /PE 425.402

PL

odpowiedzialności są przekazywane krajowym organom odpowiedzialnym za homologację typu w odniesieniu do urządzeń i aplikacji ITS objętych zakresem niniejszej dyrektywy.

Poprawka 28



2. Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje o krajowych organach odpowiedzialnych za homologację typu w odniesieniu do urządzeń i aplikacji ITS będących przedmiotem niniejszej dyrektywy. Komisja przekazuje te informacje innym państwom członkowskim.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje o krajowych organach odpowiedzialnych za certyfikację urządzeń i homologację typu, w tym równieŜ w odniesieniu do dostawców aplikacji ITS, będących przedmiotem niniejszej dyrektywy. Komisja przekazuje te informacje innym państwom członkowskim.

Poprawka 29



3a. WyposaŜenie i oprogramowanie ITS moŜna wprowadzić na rynek i zacząć stosować tylko wówczas, gdy – przy załoŜeniu właściwej instalacji i konserwacji oraz uŜytkowania zgodnie z przeznaczeniem – nie stanowi ono zagroŜenia dla zdrowia i bezpieczeństwa osób oraz środowiska, w rozumieniu odnośnych uregulowań wspólnotowych, a takŜe, we właściwych przypadkach, dla mienia.

Poprawka 30


325 /PE 425.402

PL


3b. Zakłada się, Ŝe wyposaŜenie i oprogramowanie ITS jest zgodne z przyjętymi specyfikacjami, w myśl postanowień art. 4, jeŜeli odpowiada w odnośnych przypadkach krajowym lub wspólnotowym standardom określonym zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udostępniania informacji na temat norm technicznych, regulacji i zasad w odniesieniu do usług społeczeństwa informacyjnego1.

1 Dz.U. L 204 z 21.7.1998, s. 37.

Poprawka 31

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 a (nowy)


Artykuł 5a

Komitet ds. Norm i Przepisów Technicznych

JeŜeli państwo członkowskie lub Komisja uznaje, Ŝe normy określone w art. 5 ust. 3b nie spełniają w pełni przyjętych specyfikacji, określonych w art. 4, zainteresowane państwo członkowskie lub Komisja powiadamia o tym Stały Komitet powołany na podstawie art. 5 dyrektywy 98/34/WE, podając tego przyczyny. Komitet ten wydaje opinię w trybie pilnym.

Uwzględniając opinię komitetu, Komisja powiadamia państwa członkowskie, czy normy te powinny zostać wycofane z zakresu komunikatów, o których mowa w art. 5 niniejszej dyrektywy.

326 /PE 425.402

PL

Poprawka 32



1. Państwa członkowskie dopilnowują, aby przetwarzanie danych osobowych w kontekście obsługi ITS było prowadzone zgodnie z wspólnotowymi zasadami ochrony wolności i praw podstawowych osób fizycznych, w szczególności dyrektywami 95/46/WE i 2002/58/WE.

1. Państwa członkowskie dopilnowują, aby gromadzenie, przechowywanie i przetwarzanie danych osobowych w kontekście obsługi ITS było prowadzone zgodnie z wspólnotowymi zasadami ochrony wolności i praw podstawowych osób fizycznych, w szczególności dyrektywami 95/46/WE i 2002/58/WE.

Poprawka 33



1a. W trosce o ochronę prywatności zachęca się do wykorzystywania, w stosownych przypadkach, anonimowych danych przy korzystaniu z aplikacji lub usług ITS.

Poprawka 34



1b. Dane osobowe są przetwarzane tylko w zakresie, w którym przetwarzanie to jest konieczne do korzystania z aplikacji lub usług ITS.

327 /PE 425.402

PL

Poprawka 35



1c. W przypadku szczególnych kategorii danych, o których mowa w art. 8 dyrektywy 95/46/WE, dane te są przetwarzane tylko wówczas, gdy osoba, której dane te dotyczą, świadomie udzieliła wyraźnej zgody na ich przetwarzanie.

Poprawka 36



2. W szczególności państwa członkowskie zapewniają ochronę danych i zapisów ITS przeciwko naduŜyciom, w tym bezprawnemu dostępowi, zmianom i utracie.

2. Państwa członkowskie zapewniają ochronę danych i zapisów ITS przeciwko naduŜyciom, w tym bezprawnemu dostępowi, zmianom i utracie oraz dbają, aby nie wykorzystywano ich do celów innych niŜ określone w niniejszej dyrektywie.

Poprawka 37



Artykuł 7 skreślony

Procedura wprowadzania zmian

Komisja moŜe wprowadzać zmiany w załącznikach celem uwzględnienia doświadczeń zdobytych w ramach stosowania niniejszej dyrektywy i wprowadzać kolejne dostosowania załączników do postępu technicznego.

Środki te, słuŜące wprowadzaniu zmian w odniesieniu do innych niŜ istotne

328 /PE 425.402

PL

elementów niniejszej dyrektywy, między innymi poprzez jej uzupełnienie, są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 8 ust. 2.

Poprawka 38

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 7a (nowy) –ustęp 1 (nowy)


Artykuł 7a

1. Komisja przygotowuje roczny plan prac w oparciu o elementy główne określone w załączniku II do niniejszej dyrektywy, po raz pierwszy nie później niŜ w terminie trzech miesięcy od jej wejścia w Ŝycie.

Poprawka 39



2. Komisja uwzględnia wyniki prac przeprowadzonych przez komitety powołane zgodnie z innymi przepisami wspólnotowymi dotyczącymi róŜnych obszarów ITS, w tym przez Europejską Grupę Doradczą ds. ITS, o której mowa w art. 9.

Poprawka 40



3. Komisja w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi dba o ogólną spójność i komplementarność procesu

329 /PE 425.402

PL

wdraŜania ITS z innymi właściwymi strategiami politycznymi, programami i działaniami Wspólnoty.

Poprawka 41



4. Komisja aktywnie współpracuje ze wspólnotowymi i międzynarodowymi organami normalizacyjnymi w sprawie przepisów określonych w załączniku I i II.

Poprawka 42



5. Komisja działa zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 8 ust. 1a, w celu:

(a) przyjęcia i zmiany rocznego programu pracy;

(b) określenia dziedzin o znaczeniu priorytetowym dla współpracy międzynarodowej.

Roczny program prac oraz dziedziny o znaczeniu priorytetowym dla współpracy międzynarodowej publikuje się w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Poprawka 43

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 7a (nowy) – ustęp 6 (nowy)


. 6. Zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 8 ust. 2, najpóźniej sześć miesięcy od wejścia w Ŝycie niniejszej dyrektywy

330 /PE 425.402

PL

Komisja przyjmuje program roboczy zawierający cele i terminy stosowania załącznika II.

Poprawka 44

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 8 – ustęp 1 a (nowy)


1a. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

Termin określony w art. 5 ust.6 decyzji 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.

Poprawka 45



1a. Komisja dopilnowuje, aby przedstawiciele Europejskiej Grupy Doradczej ds. ITS byli kompetentni oraz aby w skład Grupy wchodziła odpowiednia reprezentacja tych sektorów przemysłu i tych uŜytkowników, których dotyczą środki zaproponowane przez Komisję na mocy niniejszej dyrektywy.

Poprawka 46



1b. Do Europejskiej Grupy Doradczej ds. ITS naleŜy wydawanie opinii technicznej na temat projektów specyfikacji, o których mowa w art. 4.

331 /PE 425.402

PL

Poprawka 47



1c. Prace Europejskiej Grupy Doradczej ds. ITS są prowadzone w sposób przejrzysty.

Poprawka 48



4. Komisja, dwa razy do roku, przekazuje sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

4. Komisja, dwa razy do roku, przekazuje sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w którym opisuje postępy poczynione we wdraŜaniu niniejszej dyrektywy, dołączając równieŜ analizę funkcjonowania zasad określonych w załączniku I i II, a takŜe ocenia, czy istnieje potrzeba wprowadzenia zmian do niniejszej dyrektywy.

Dwa razy w roku Komisja przekazuje sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, zwłaszcza w odniesieniu do kwestii finansowania, a w razie konieczności przedkłada takŜe wniosek dotyczący podstawy finansowej zagwarantowania minimalnego zakresu stosowania aplikacji i usług ITS.

Poprawka 49



1. Państwa członkowskie wprowadzą w Ŝycie przepisy ustawowe, wykonawcze i

1. Państwa członkowskie wprowadzą w Ŝycie przepisy ustawowe, wykonawcze i

332 /PE 425.402

PL

administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia [24 miesiące po wejściu w Ŝycie niniejszej dyrektywy]. Państwa członkowskie niezwłocznie przekaŜą Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia [12 miesięcy po wejściu w Ŝycie niniejszej dyrektywy]. Państwa członkowskie niezwłocznie przekaŜą Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Poprawka 50

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I - litera (a)


(a) Skuteczność – zdolność do rzeczywistego przyczyniania się do rozwiązania kluczowych wyzwań mających wpływ na transport drogowy w Europie (na przykład zmniejszenia zatorów, ograniczenia emisji spalin, zwiększenia efektywności energetycznej, osiągnięcia wyŜszych poziomów bezpieczeństwa i ochrony);

(a) Skuteczność – zdolność do rzeczywistego przyczyniania się do rozwiązania kluczowych wyzwań mających wpływ na transport drogowy w Europie (na przykład zmniejszenia zatorów, ograniczenia emisji spalin, zwiększenia efektywności energetycznej, osiągnięcia wyŜszych poziomów bezpieczeństwa i ochrony, rozwiązania kwestii dotyczących szczególnie naraŜonych uŜytkowników sieci transportu);

Poprawka 51

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – litera (c)


(c) Ciągłość geograficzna – zdolność do zapewnienia nieprzerwanych usług na terenie całej Wspólnoty, w szczególności w ramach transeuropejskiej sieci transportowej;

(c) Ciągłość geograficzna – zdolność do zapewnienia nieprzerwanych usług na terenie całej Wspólnoty i na jej granicach zewnętrznych, w szczególności w ramach transeuropejskiej sieci transportowej;

Poprawka 52

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – litera (ea) (nowa)

333 /PE 425.402

PL


(ea) Intermodalność – przenoszenie potoków ładunków z transportu drogowego na Ŝeglugę morską bliskiego zasięgu, kolej bądź wody śródlądowe lub łączenie róŜnych rodzajów transportu w taki sposób, aby transport drogowy był moŜliwie najwydajniejszy.

Poprawka 53

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik II – ustęp 2 – litera (b)


(b) Określenie koniecznych środków słuŜących wykorzystaniu innowacyjnych technologii ITS (urządzeń radiolokacyjnych (RFID) lub Galileo/Egnos) w ramach wdraŜania aplikacji ITS (w szczególności śledzenia przewozów towarowych w zakresie trasy przewozu i zastosowanych rodzajów transportu) na potrzeby logistyki transportu towarowego (eFreight), w szczególności:

(b) Określenie koniecznych środków słuŜących wykorzystaniu innowacyjnych technologii ITS (urządzeń radiolokacyjnych – RFID, DSRC lub Galileo/Egnos) w ramach wdraŜania aplikacji ITS (w szczególności śledzenia przewozów towarowych w zakresie trasy przewozu i zastosowanych rodzajów transportu) na potrzeby logistyki transportu towarowego (eFreight), w szczególności:

– dostępność właściwych technologii ITS dla oraz ich wykorzystanie przez podmioty opracowujące aplikacje;

– dostępność właściwych technologii ITS dla oraz ich wykorzystanie przez podmioty opracowujące aplikacje;

– integracja wyników lokalizacji (na przykład w ramach RFID lub Galileo/EGNOS) w narzędziach i ośrodkach zarządzania ruchem;

– integracja wyników lokalizacji (na przykład w ramach RFID, DSRC lub Galileo/EGNOS) w narzędziach i ośrodkach zarządzania ruchem;

Poprawka 54

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik II – ustęp 2 – litera (ca) (nowa)


(ca) Określenie środków niezbędnych do zagwarantowania sprawnych usług ITS we Wspólnocie i na jej granicach zewnętrznych.

334 /PE 425.402

PL

Poprawka 55

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik II – ustęp 3 – litera (ba) (nowa)


(ba) Określenie środków mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa szczególnie naraŜonych uŜytkowników sieci transportu poprzez wykorzystanie systemów zarządzania mobilnością w odniesieniu do dostawców usług i uŜytkowników w poszanowaniu zasad ADAS oraz HMI.

Poprawka 56

Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik II – część 4 – litera (b) – tiret czwarte a (nowe)


- określenie ram regulacyjnych w odniesieniu do HMI, aby rozwiązać kwestie odpowiedzialności oraz zapewnić bardziej wiarygodne dostosowanie funkcjonalnych zabezpieczeń ITS do zachowania człowieka;

335 /PE 425.402

PL

P6_TA-PROV(2009)0284

Drugi program „Marco Polo” dla udzielania wspólnotowej pomocy finansowej w celu poprawy działania systemu transportu towarowego na środowisko („Marco Polo II”) ***I

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1692/2006 ustanawiające drugi program „Marco Polo” dla udzielania wspólnotowej pomocy finansowej w celu poprawy działania systemu transportu towarowego na środowisko („Marco Polo II”) (COM(2008)0847 – C6-0482/2008 – 2008/0239(COD))




– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 71 ust. 1, a takŜe art. 80 ust. 2 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0482/2008),


– uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji BudŜetowej (A6-0217/2009),




336 /PE 425.402

PL

P6_TC1-COD(2008)0239 Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1692/2006 ustanawiające drugi program „Marco Polo” dla udzielania wspólnotowej pomocy finansowej w celu poprawy działania systemu transportu towarowego na środowisko („Marco Polo II”)



uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 71 ust. 1 i art. 80 ust. 2,



uwzględniając opinię Komitetu Regionów78,



(1) Komunikat80 Komisji „Utrzymać Europę w ruchu – zrównowaŜona mobilność dla naszego kontynentu – Przegląd średniookresowy białej księgi Komisji Europejskiej dotyczącej transportu z 2001 r.” podkreśla potencjał drugiego programu Marco Polo jako źródła finansowania oferującego operatorom korzystającym z zatłoczonych dróg inne rodzaje transportu. Dlatego teŜ drugi program Marco Polo jest podstawowym elementem obecnej polityki transportowej.

(2) JeŜeli nie podejmie się Ŝadnych zdecydowanych działań, drogowy transport towarowy w Europie wzrośnie o ponad 60 % do roku 2013. Skutkiem będzie szacowany wzrost drogowych przewozów towarów do 2013 r., rzędu 20,5 mld tonokilometrów rocznie w Unii Europejskiej, co będzie miało negatywne skutki w postaci dodatkowych kosztów związanych z infrastrukturą drogową, wypadków, przeciąŜenia ruchu, lokalnego i globalnego zanieczyszczenia, szkód dla środowiska oraz zawodności łańcucha zaopatrzeniowego i procesów logistycznych.

(3) Aby uporać się z tym wzrostem, naleŜy wykorzystać krótkodystansowy transport morski, transport kolejowy i transport wodny śródlądowy w

77 Dz.U. 78 Dz.U. … 79 DZ.U. … 80 COM(2006) 314 wersja ostateczna.

337 /PE 425.402

PL

większym stopniu niŜ ma to miejsce obecnie; konieczne jest równieŜ pobudzanie dalszych powaŜnych inicjatyw ze strony sektora transportu i logistyki, w tym suchych portów i innych platform ułatwiających intermodalność, w celu promowania nowego podejścia i wykorzystania nowych rozwiązań technicznych we wszystkich rodzajach transportu i w zarządzaniu nimi.

(3a) Zadaniem Unii Europejskiej jest sprzyjanie przyjaznym dla środowiska rodzajom transportu, bez względu na to, czy w rezultacie wystąpi określone przesunięcie modalne lub efekt unikania drogowego przewozu towarów.

(4) Zgodnie z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1692/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 2006 r. ustanawiającego drugi program „Marco Polo” dla udzielania wspólnotowej pomocy finansowej w celu poprawy działania systemu transportu towarowego na środowisko (Marco Polo II) i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1382/200381, Komisja ma dokonać oceny drugiego programu Marco Polo i, jeśli zajdzie konieczność, przedłoŜyć wnioski zmierzające do dostosowania programu.

(5) W zewnętrznej ocenie pierwszego programu Marco Polo oszacowano, Ŝe program nie zrealizuje celów związanych z przesunięciem modalnym i wystosowano rekomendacje w celu poprawy jego skuteczności.

(6) Komisja przeprowadziła ocenę skutków środków zaproponowanych w ocenie zewnętrznej oraz innych środków zmierzających do zwiększenia efektywności programu. Analiza ta wykazała potrzebę wprowadzenia szeregu poprawek do rozporządzenia (WE) nr 1692/2006 w celu ułatwienia małym przedsiębiorstwom uczestnictwa w programie, obniŜenia progów kwalifikowalności, zwiększenia intensywności finansowania oraz uproszczenia procedur wykonawczych i administracyjnych związanych z programem.

(7) Uczestnictwo małych przedsiębiorstw w programie powinno zostać zwiększone poprzez umoŜliwienie pojedynczym przedsiębiorstwom ubiegania się o finansowanie i obniŜenie progów kwalifikowalności dla wniosków przedłoŜonych przez spółki z sektora transportu wodnego śródlądowego.

(8) Progi kwalifikowalności dla wniosków o finansowanie powinny zostać obniŜone i wyraŜone w tonokilometrach przeniesionych z transportu drogowego rocznie, z wyłączeniem działań związanych ze wspólnym uczeniem się. Progi te obliczana się przez cały okres wdraŜania projektu, nie naleŜy zatem określać rocznych wskaźników wdroŜenia. Nie ma juŜ więcej potrzeby ustalenia konkretnego progu dotyczącego działań w zakresie unikania ruchu drogowego, a minimalny czas trwania projektu został juŜ określony dla tego rodzaju projektów oraz projektów katalitycznych i tych związanych z autostradami morskimi.

(9) Intensywność finansowania powinna zostać zwiększona przez wprowadzenie definicji terminu „ładunek”, aŜeby do obliczenia przesunięcia modalnego

81 Dz.U. L 328 z 24.11.2006, s. 1.

338 /PE 425.402

PL

włączyć element transportu oraz przez umoŜliwienie, w drodze wyjątku, wydłuŜenia maksymalnego czasu trwania projektu dla projektów, które rozpoczęły się z opóźnieniem. NaleŜałoby odzwierciedlić zmianę intensywności finansowania z kwoty 1 EUR na 2 EUR, zgodna z procedurą przewidzianą w pkt 2 lit. d) załącznika I.

(10) W celu uproszczenia wdraŜania programu, załącznik II do rozporządzenia (WE) nr 1692/2006 na temat warunków finansowania infrastruktury pomocniczej powinien zostać skreślony. Ponadto procedura komitetowa dotycząca corocznego wyboru projektów, które mają zostać objęte finansowaniem powinna zostać zniesiona ▌.

(11) NaleŜy ustanowić bardziej szczegółowe powiązanie między programem a ramami transeuropejskiej sieci transportowej dla autostrad morskich, a takŜe poszerzyć zakres wymogów ochrony środowiska naturalnego tak, by objęły one ogół kosztów zewnętrznych działań.

(12) NaleŜy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1692/2006.

(13) Aby zapewnić moŜliwość najbardziej korzystnego i sprawnego zastosowania środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w Ŝycie jak najszybciej po jego przyjęciu.


Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 1692/2006 wprowadza się następujące zmiany:

1. W art. 2 dodaje się lit. p):

„ładunek” oznacza, do celów obliczenia tonokilometra przesuniętego z transportu drogowego, towary przewoŜone razem z intermodalną jednostką transportową i pojazdem drogowym, w tym puste intermodalne jednostki transportowe i puste pojazdy drogowe, jeŜeli są one przesuwane z transportu drogowego.

2. W art. 4 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Działania przedkładane są przez przedsiębiorstwa lub konsorcja ustanowione w państwach członkowskich lub krajach uczestniczących, zgodnie z art. 3 ust. 3 i 4.”

3. W art. 5 wprowadza się następujące zmiany:

a) W ust. 1 lit. b) otrzymuje brzmienie:

„Działania związane z autostradami morskimi; w ramach Unii Europejskiej działania takie są spójne z cechami projektu priorytetowego dotyczącego autostrad morskich zdefiniowanego w ramach decyzji nr 1692/96 Parlamentu

339 /PE 425.402

PL

Europejskiego i Rady z dnia 23 lipca 1996 r. w sprawie wspólnotowych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej82”.

b) W ust. 2 skreśla się drugie zdanie.

▌

5. W art. 7 skreśla się drugie zdanie.

5a. Art. 8 otrzymuje brzmienie:

Wnioski w sprawie działań składane są do Komisji zgodnie ze szczegółowymi zasadami określonymi w art. 6. Składany wniosek powinien zawierać wszystkie elementy niezbędne dla umoŜliwienia Komisji dokonania selekcji zgodnie z art. 9.

JeŜeli to konieczne, Komisja udziela wnioskodawcom pomocy w celu ułatwienia procedury składania wniosków, na przykład za pośrednictwem punktu informacyjno-doradczego online.

6. W art. 9 wprowadza się następujące zmiany:

(-a) w ust. 1 lit. b) wprowadza się następujące zmiany:

„b) warunki określone w odpowiedniej kolumnie Załącznika I;”

a) W akapicie pierwszym lit. d) sformułowanie „względne wartości działań dla środowiska” zmienia się w następujący sposób: „względne wartości działań dla środowiska i względne wartości działań, jeśli chodzi o redukcję kosztów zewnętrznych.”

b) Ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„Komisja, po poinformowaniu komitetu, o którym mowa w art. 10, podejmuje decyzję o przyznaniu pomocy finansowej.”

7. W art. 14 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„▌Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów komunikat w sprawie wyników osiągniętych przez program Marco Polo za okres 2003-2010. Komisja przedstawia komunikat przed sporządzeniem wniosku w sprawie trzeciego programu Marco Polo i uwzględnia ustalenia komunikatu przy opracowywaniu tego wniosku.

8. W art. 14 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„2a. W komunikacie, o którym mowa w ust. 2, uwzględnione zostaną w szczególności następujące kwestie:

82 Dz.U. 228 z 9.9.1996, s.1.

340 /PE 425.402

PL

– skutki rozporządzenia (WE) nr .../2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... w sprawie zmiany rozporządzenia (WE) nr 1692/2006 ustanawiającego drugi program „Marco Polo” dla udzielania wspólnotowej pomocy finansowej w celu poprawy działania systemu transportu towarowego na środowisko („Marco Polo II”)++++,

– doświadczenia związane z zarządzaniem programem przez Agencję Wykonawczą ds. Konkurencyjności i Innowacyjności,

– potrzeba wprowadzenia zróŜnicowania pomiędzy środkami transportu pod względem warunków finansowania, na podstawie bezpieczeństwa, wpływu na środowisko i efektywności energetycznej,

– skuteczność działań w zakresie unikania ruchu drogowego,

– potrzeba ustanowienia związanej z popytem pomocy technicznej na etapie składania wniosków, uwzględniającej potrzeby mikro- i małych przedsiębiorstw transportowych,

– uznanie recesji gospodarczej za wyjątkowy powód uzasadniający wydłuŜenie czasu trwania projektów,

– obniŜenie progów kwalifikowalności w odniesieniu do określonych towarów,

– moŜliwość podania minimalnego orientacyjnego pułapu dotacji w odniesieniu do zaproponowanych projektów w zaleŜności od bezpieczeństwa, efektywności energetycznej i korzyści środowiskowych w uzupełnieniu przeniesionych tonokilometrów,

– adekwatność włączenia jednostki transportowej do definicji terminu „ładunek”,

– dostępność kompletnych rocznych przeglądów współfinansowanych projektów,

– moŜliwość zapewnienia spójności programu Marco Polo, planu działania na rzecz logistyki oraz programu TEN-T poprzez podjęcie odpowiednich działań celem koordynacji przyznawania funduszy wspólnotowych, w szczególności na rzecz autostrad morskich,

– umoŜliwienie kwalifikowalności kosztów poniesionych przez państwo trzecie, w przypadku promowania przez przedsiębiorstwo jednego z państw członkowskich,

– potrzeba uwzględnienia specyfiki sektora wodnego transportu śródlądowego oraz małych i średnich przedsiębiorstw działających w tym sektorze, przykładowo poprzez specjalny program dla sektora wodnego transportu śródlądowego,

– ewentualne objęcie programem państw ościennych,

– ewentualne dalsze dostosowanie programu do państw członkowskich połoŜonych na wyspach i archipelagach.” + Dz.U.: proszę wstawić numer i datę.

341 /PE 425.402

PL

9. W art. 15 akapit drugi skreśla się drugie zdanie.

Artykuł 2

1. Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 1692/2006 zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

2. Skreśla się załącznik II do rozporządzenia 1692/2006.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w Ŝycie w dniu następującym po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.


Sporządzono w ║



342 /PE 425.402

PL

ZAŁĄCZNIK I

Warunki i wymagania dotyczące finansowania zgodnie z art. 5 ust. 2 Typ działania A. Katalityczne B. Autostrady morskie C. Przesunięcie modalne D. Unikanie ruchu E. Wspólne uczenie się Art. 5 ust. 1 lit. a) Art. 5 ust. 1 lit. b) Art. 5 ust. 1 lit. c) Art. 5 ust. 1 lit. d) Art. 5 ust. 1 lit. e) 1. Warunki finansowania

a) Działanie katalityczne osiąga swoje cele w ciągu maksymalnie 60 miesięcy i pozostaje opłacalne po tym okresie, zgodnie z przewidywaniem realistycznego biznes planu;

a) Działanie związane z autostradami morskimi (MoS) osiąga swoje cele w ciągu maksym alnie 60 miesięcy i pozostaje po tym okresie opłacalne, zgodnie z przewidywaniem realistycznego biznes planu;

a) Działanie związane z przesunięciem modalnym osiąga swoje cele w ciągu maksymalnie 36 miesięcy i pozostanie opłacalne po tym okresie, zgodnie z przewidywaniem realistycznego biznes planu;

a) Działanie związane z unikaniem ruchu osiąga swoje cele w ciągu maksymalnie 60 miesięcy i pozostanie opłacalne po tym okresie, zgodnie z przewidywaniem realistycznego biznesplanu;

a)Działanie związane ze wspólnym uczeniem się prowadzi do poprawy usług handlowych na rynku, w szczególności wspierając i/lub ułatwiając unikanie ruchu drogowego lub modalne przeniesienie transportu drogowego na krótkodystansowy transport morski, kolejowy i wodny śródlądowy, poprzez poprawę współpracy i dzielenie się know-how, i będzie ono trwało maksymalnie 24 miesiące;

343 /PE 425.402

PL

Typ działania A. Katalityczne B. Autostrady morskie C. Przesunięcie modalne D. Unikanie ruchu E. Wspólne uczenie się Art. 5 ust. 1 lit. a) Art. 5 ust. 1 lit. b) Art. 5 ust. 1 lit. c) Art. 5 ust. 1 lit. d) Art. 5 ust. 1 lit. e) b) działanie katalityczne

jest innowacyjne na poziomie europejskim pod względem logistyki, technologii, metod, urządzeń, produktów, infrastruktury lub świadczonych usług;

b) działanie MoS jest innowacyjne na poziomie europejskim pod względem logistyki, technologii, metod, urządzeń, produktów, infrastruktury lub świadczonych usług; pod uwagę bierze się równieŜ wysoką jakość usługi, uproszczone procedury i kontrole, spełnianie norm bezpieczeństwa i zabezpieczenia, dobry dostęp do portów, sprawne połączenia lądowe oraz elastyczne i sprawne usługi portowe;

b) działanie związane z przesunięciem modalnym nie doprowadzi do sprzecznych ze wspólnym interesem zakłóceń konkurencji na odnośnych rynkach, w szczególności pomiędzy rodzajami transportu innymi niŜ transport drogowy lub w ramach poszczególnych rodzajów;

b) działanie związane z unikaniem ruchu jest innowacyjne na poziomie europejskim pod względem integracji logistyki produkcji z logistyką transportu;

b) działanie jest innowacyjne na poziomie europejskim;

344 /PE 425.402

PL

Typ działania A. Katalityczne B. Autostrady morskie C. Przesunięcie modalne D. Unikanie ruchu E. Wspólne uczenie się Art. 5 ust. 1 lit. a) Art. 5 ust. 1 lit. b) Art. 5 ust. 1 lit. c) Art. 5 ust. 1 lit. d) Art. 5 ust. 1 lit. e) c) działanie katalityczne

ma zgodnie z oczekiwaniami prowadzić do faktycznego, wymiernego i trwałego przesunięcia modalnego z transportu drogowego na krótkodystansowy transport morski, kolejowy, wodny śródlądowy;

c) działanie MoS ma na celu pobudzanie rozwoju intermodalnych usług transportu przewozowego o bardzo duŜych rozmiarach i wysokiej częstotliwości, przy wykorzystaniu krótkodystansowego transportu morskiego, w tym połączonych usług transportowych; lub poprzez połączenie krótkodystansowego transportu morskiego z transportem inną drogą, w ramach której etap transportu drogowego jest moŜliwie jak najkrótszy; działanie powinno obejmować zintegrowane usługi w zakresie transportu kolejowego lub transportu wodnego śródlądowego;

c) działanie związane z przesunięciem modalnym proponuje realistyczny plan wytyczający określone etapy, poprzez które dąŜy się do osiągnięcia jego celów;

c) działanie związane z unikaniem ruchu ma na celu pobudzenie do osiągania wyŜszej sprawności międzynarodowego transportu towarowego na rynkach europejskich bez hamowania wzrostu gospodarczego poprzez skupienie się na modyfikacji procesów produkcji lub dystrybucji, osiągając przez to wyŜsze współczynniki załadowania, mniej pustych przebiegów, ograniczenie przepływu odpadów, ograniczenie objętości lub cięŜaru lub inny efekt prowadzący do znacznego zmniejszenia transportu drogowego, lecz bez szkodliwego wpływu na wielkość produkcji lub liczebność siły roboczej;

c) działanie nie będzie zakłócać konkurencji w wymiarze sprzecznym ze wspólnym interesem na odnośnych rynkach, w szczególności pomiędzy rodzajami transportu innymi niŜ transport drogowy lub w ramach poszczególnych rodzajów;

345 /PE 425.402

PL

Typ działania A. Katalityczne B. Autostrady morskie C. Przesunięcie modalne D. Unikanie ruchu E. Wspólne uczenie się Art. 5 ust. 1 lit. a) Art. 5 ust. 1 lit. b) Art. 5 ust. 1 lit. c) Art. 5 ust. 1 lit. d) Art. 5 ust. 1 lit. e) d) działanie katalityczne

proponuje realistyczny plan wytyczający określone etapy, poprzez które dąŜy się do osiągnięcia jego celów oraz identyfikuje potrzebę pomocy kierowanej ze strony Komisji;

d) działanie MoS ma zgodnie z oczekiwaniami doprowadzić do faktycznego, wymiernego przeniesienia modalnego z transportu drogowego na krótkodystansowy transport morski, wodny śródlądowy lub kolejowy w stopniu większym niŜ przewidywany wzrost drogowego transportu towarowego;

d) gdy działanie wymaga oparcia się na usługach dostarczanych przez strony trzecie niebędące stroną umowy o udzieleniu dotacji, wnioskodawca przedstawia dowód przejrzystej, obiektywnej i niedyskryminacyjnej procedury wyboru właściwych usług.

d) działanie związane ze wspólnym uczeniem się proponuje realistyczny plan wytyczający określone etapy, poprzez które dąŜy się do osiągnięcia jego celów oraz identyfikuje potrzebę pomocy kierowanej ze strony Komisji.

346 /PE 425.402

PL

Typ działania A. Katalityczne B. Autostrady morskie C. Przesunięcie modalne D. Unikanie ruchu E. Wspólne uczenie się Art. 5 ust. 1 lit. a) Art. 5 ust. 1 lit. b) Art. 5 ust. 1 lit. c) Art. 5 ust. 1 lit. d) Art. 5 ust. 1 lit. e)

e) działanie katalityczne nie doprowadzi do zakłóceń konkurencji na odnośnych rynkach, w szczególności pomiędzy rodzajami transportu innymi niŜ transport drogowy lub w ramach poszczególnych rodzajów, w stopniu sprzecznym ze wspólnym interesem;

e)działanie MoS proponuje realistyczny plan wytyczający etapy, poprzez które dąŜy się do osiągania jego celów oraz identyfikuje potrzebę pomocy kierowanej ze strony Komisji;

d) działanie związane z unikaniem ruchu proponuje realistyczny plan wytyczający określone etapy, poprzez które dąŜy się do osiągania jego celów oraz identyfikuje potrzebę pomocy kierowanej ze strony Komisji;

347 /PE 425.402

PL

Typ działania A. Katalityczne B. Autostrady morskie C. Przesunięcie modalne D. Unikanie ruchu E. Wspólne uczenie się Art. 5 ust. 1 lit. a) Art. 5 ust. 1 lit. b) Art. 5 ust. 1 lit. c) Art. 5 ust. 1 lit. d) Art. 5 ust. 1 lit. e) f) gdy działanie wymaga

oparcia się na usługach dostarczanych przez strony trzecie niebędące stroną umowy o udzieleniu dotacji, wnioskodawca przedstawia dowód przejrzystej, obiektywnej i niedyskryminacyjnej procedury wyboru właściwych usług.

e) działanie MoS nie doprowadzi do zakłóceń konkurencji na odnośnych rynkach, w szczególności pomiędzy rodzajami transportu innymi niŜ transport drogowy lub w ramach poszczególnych rodzajów, w stopniu sprzecznym ze wspólnym interesem;

e) działanie związane z unikaniem ruchu nie doprowadzi do zakłóceń konkurencji na odnośnych rynkach, w szczególności w odniesieniu do rodzajów transportu innych niŜ transport drogowy, w stopniu sprzecznym ze wspólnym interesem;

348 /PE 425.402

PL

Typ działania A. Katalityczne B. Autostrady morskie C. Przesunięcie modalne D. Unikanie ruchu E. Wspólne uczenie się Art. 5 ust. 1 lit. a) Art. 5 ust. 1 lit. b) Art. 5 ust. 1 lit. c) Art. 5 ust. 1 lit. d) Art. 5 ust. 1 lit. e) g) gdy działanie MoS wymaga oparcia się na

usługach dostarczanych przez strony trzecie niebędące stroną umowy o udzieleniu dotacji, wnioskodawca przedstawia dowód przejrzystej, obiektywnej i niedyskryminacyjnej procedury wyboru właściwych usług.

f) gdy unikanie ruchu wymaga oparcia się na usługach dostarczanych przez strony trzecie niebędące stroną umowy o udzieleniu dotacji, wnioskodawca przedstawia dowód przejrzystej, obiektywnej i niedyskryminacyjnej procedury wyboru właściwych usług.

349 /PE 425.402

PL

Typ działania A. Katalityczne B. Autostrady morskie C. Przesunięcie modalne D. Unikanie ruchu E. Wspólne uczenie się Art. 5 ust. 1 lit. a) Art. 5 ust. 1 lit. b) Art. 5 ust. 1 lit. c) Art. 5 ust. 1 lit. d) Art. 5 ust. 1 lit. e) 2. Intensywność i zakres finansowania

a) Wspólnotowa pomoc finansowa dla działań katalitycznych jest ograniczona do maksymalnie 35 % łącznych wydatków niezbędnych do osiągnięcia celów działania i poniesionych w rezultacie działania. Wydatki takie kwalifikują się do wspólnotowej pomocy finansowej w stopniu, w jakim odnoszą się bezpośrednio do realizacji działania. Koszty kwalifikowalne związane z infrastrukturą pomocniczą nie mogą przekroczyć 20% ogółu kosztów kwalifikowalnych projektu.

a) Wspólnotowa pomoc finansowa dla działań MoS jest ograniczona do maksymalnie 35 % łącznych wydatków niezbędnych do osiągnięcia celów działania i poniesionych w rezultacie działania. Wydatki takie kwalifikują się do wspólnotowej pomocy finansowej w stopniu, w jakim odnoszą się bezpośrednio do realizacji działania. Koszty kwalifikowalne związane z infrastrukturą pomocniczą nie mogą przekroczyć 20% ogółu kosztów kwalifikowalnych projektu.

a) Wspólnotowa pomoc finansowa dla działań związanych z przeniesieniem modalnym jest ograniczona do maksymalnie 35 % łącznych wydatków niezbędnych do osiągnięcia celów działania i poniesionych w rezultacie działania. Wydatki takie kwalifikują się do wspólnotowej pomocy finansowej w stopniu, w jakim odnoszą się bezpośrednio do realizacji działania. Koszty kwalifikowalne związane z infrastrukturą pomocniczą nie mogą przekroczyć 20% ogółu kosztów kwalifikowalnych projektu.

a) Wspólnotowa pomoc finansowa dla działań związanych z unikaniem ruchu jest ograniczona do maksymalnie 35 % łącznych wydatków niezbędnych do osiągnięcia celów działania i poniesionych w rezultacie działania. Wydatki takie kwalifikują się do wspólnotowej pomocy finansowej w stopniu, w jakim odnoszą się bezpośrednio do realizacji działania. Koszty kwalifikowalne związane z infrastrukturą pomocniczą nie mogą przekroczyć 20% ogółu kosztów kwalifikowalnych projektu.

a) Wspólnotowa pomoc finansowa dla działań związanych ze wspólnym uczeniem jest ograniczona do maksymalnie 50 % łącznych wydatków niezbędnych do osiągnięcia celów działania i poniesionych w rezultacie działania. Wydatki takie kwalifikują się do wspólnotowej pomocy finansowej w stopniu, w jakim odnoszą się bezpośrednio do realizacji działania.

350 /PE 425.402

PL

Typ działania

A. Katalityczne B. Autostrady morskie C. Przesunięcie modalne D. Unikanie ruchu E. Wspólne uczenie się

Art. 5 ust. 1 lit. a) Art. 5 ust. 1 lit. b) Art. 5 ust. 1 lit. c) Art. 5 ust. 1 lit. d) Art. 5 ust. 1 lit. e) Wydatki poniesione w dniu

złoŜenia wniosku w ramach procedury wyboru lub później będą kwalifikować się do wspólnotowej pomocy finansowej, pod warunkiem Ŝe finansowanie przez Wspólnotę uzyska ostateczne zatwierdzenie. Udział w kosztach środków ruchomych uzaleŜniony jest od obowiązku uŜywania takich środków przez okres trwania pomocy, zasadniczo dla działania określonego przez umowę o udzieleniu dotacji.

Wydatki poniesione w dniu złoŜenia wniosku w ramach procedury wyboru lub później będą kwalifikować się do wspólnotowej pomocy finansowej, pod warunkiem Ŝe finansowanie przez Wspólnotę uzyska ostateczne zatwierdzenie. Udział w kosztach środków ruchomych uzaleŜniony jest od obowiązku uŜywania takich środków przez okres trwania pomocy, zasadniczo dla działania określonego przez umowę o udzieleniu dotacji.



Wydatki poniesione w dniu złoŜenia wniosku w ramach procedury wyboru lub później będą kwalifikować się do wspólnotowej pomocy finansowej, pod warunkiem Ŝe finansowanie przez Wspólnotę uzyska ostateczne zatwierdzenie.

351 /PE 425.402

PL

Typ działania A. Katalityczne B. Autostrady morskie C. Przesunięcie modalne D. Unikanie ruchu E. Wspólne uczenie się Art. 5 ust. 1 lit. a) Art. 5 ust. 1 lit. b) Art. 5 ust. 1 lit. c) Art. 5 ust. 1 lit. d) Art. 5 ust. 1 lit. e) b) Wspólnotowa pomoc

finansowa na rzecz działań w zakresie unikania ruchu drogowego nie moŜe być wykorzystywana w celu wspierania działalności przedsiębiorczej lub produkcyjnej niezwiązanej bezpośrednio z transportem lub dystrybucją;

b) Wspólnotowa pomoc finansowa, określona przez Komisję na podstawie tonokilometrów przeniesionych z transportu drogowego na krótkodystansowy transport morski, kolejowy i wodny śródlądowy zostaje wstępnie ustalona w wysokości 2 EUR na kaŜde 500 tonokilometrów przeniesione z transportu drogowego. Ta orientacyjna wielkość moŜe być skorygowana, w szczególności na podstawie jakości projektu lub uzyskanej rzeczywistej korzyści środowiskowej.

b) Wspólnotowa pomoc finansowa, określona przez Komisję na podstawie tonokilometrów przeniesionych z transportu drogowego na krótkodystansowy transport morski, kolejowy, wodny śródlądowy zostaje wstępnie ustalona w wysokości 2 EUR na kaŜde 500 tonokilometrów przeniesione z transportu drogowego. Ta orientacyjna wielkość moŜe być skorygowana, w szczególności na podstawie jakości projektu lub uzyskanej rzeczywistej korzyści środowiskowej.

b) Wspólnotowa pomoc finansowa, określona przez Komisję na podstawie tonokilometrów przeniesionych z transportu drogowego na krótkodystansowy transport morski, kolejowy, wodny śródlądowy zostaje wstępnie ustalona w wysokości 2 EUR na kaŜde 500 tonokilometrów przeniesione z transportu drogowego. Ta orientacyjna wielkość moŜe być skorygowana, w szczególności na podstawie jakości projektu lub uzyskanej rzeczywistej korzyści środowiskowej.

c) Wspólnotowa pomoc finansowa zostaje wstępnie ustalona w wysokości 2 EUR na kaŜde 500 tonokilometrów lub 25 pojazdo-kilometrów, których udało się uniknąć w przewozach drogowych. Ta orientacyjna wielkość moŜe być skorygowana, w szczególności na podstawie jakości projektu lub uzyskanej rzeczywistej korzyści środowiskowej.

352 /PE 425.402

PL

Typ działania A. Katalityczne B. Autostrady morskie C. Przesunięcie modalne D. Unikanie ruchu E. Wspólne uczenie się Art. 5 ust. 1 lit. a) Art. 5 ust. 1 lit. b) Art. 5 ust. 1 lit. c) Art. 5 ust. 1 lit. d) Art. 5 ust. 1 lit. e) c) Zgodnie z procedurą

określoną w art. 10 ust. 2 Komisja moŜe co jakiś czas, w razie potrzeby, dokonać ponownego zbadania wydarzeń dotyczących punktów, na których oparta jest ta kalkulacja i, jeśli zajdzie konieczność, odpowiednio dostosować wysokość wspólnotowej pomocy finansowej.

c) Zgodnie z procedurą określoną w art. 10 ust. 2 Komisja moŜe co jakiś czas, w razie potrzeby, dokonać ponownego zbadania wydarzeń dotyczących punktów, na których oparta jest ta kalkulacja i, jeśli zajdzie konieczność, odpowiednio dostosować wysokość wspólnotowej pomocy finansowej.

c) Zgodnie z procedurą określoną w art. 10 ust. 2 Komisja moŜe co jakiś czas, w razie potrzeby, dokonać ponownego zbadania wydarzeń dotyczących punktów, na których oparta jest ta kalkulacja i, jeśli zajdzie konieczność, odpowiednio dostosować wysokość wspólnotowej pomocy finansowej.

d) Zgodnie z procedurą określoną w art. 10 ust. 2 Komisja moŜe co jakiś czas, w razie potrzeby, dokonać ponownego zbadania wydarzeń dotyczących punktów, na których oparta jest ta kalkulacja i, jeśli zajdzie konieczność, odpowiednio dostosować wysokość wspólnotowej pomocy finansowej.

353 /PE 425.402

PL

Typ działania A. Katalityczne B. Autostrady morskie C. Przesunięcie modalne D. Unikanie ruchu E. Wspólne uczenie się Art. 5 ust. 1 lit. a) Art. 5 ust. 1 lit. b) Art. 5 ust. 1 lit. c) Art. 5 ust. 1 lit. d) Art. 5 ust. 1 lit. e) 3. Forma i czas trwania umowy o udzieleniu dotacji

Wspólnotowa pomoc finansowa dla działań katalitycznych udzielana jest na podstawie umów o udzieleniu dotacji zawierających odpowiednie postanowienia dotyczące sterowania i monitorowania. Z reguły maksymalny czas trwania tych umów wynosi 62 miesiące, a minimalny – 36 miesięcy. W przypadku nadzwyczajnych opóźnień we wdraŜaniu, wynikających przykładowo z nadzwyczajnego spowolnienia gospodarki, które zostaną stosownie uzasadnione przez beneficjenta, czas trwania umowy moŜe, w drodze wyjątku, zostać wydłuŜony o 6 miesięcy.

Wspólnotowa pomoc finansowa dla działań MoS udzielana jest na podstawie umów o udzieleniu dotacji zawierających odpowiednie postanowienia dotyczące sterowania i monitorowania. Z reguły maksymalny czas trwania tych umów wynosi 62 miesiące, a minimalny – 36 miesięcy. W przypadku nadzwyczajnych opóźnień we wdraŜaniu, wynikających przykładowo z nadzwyczajnego spowolnienia gospodarki, które zostaną stosownie uzasadnione przez beneficjenta, czas trwania umowy moŜe, w drodze wyjątku, zostać wydłuŜony o 6 miesięcy.

Wspólnotowa pomoc finansowa dla działań związanych z przesunięciem modalnym udzielana jest na podstawie umów o udzieleniu dotacji. Z reguły maksymalny czas trwania tych umów wynosi 38 miesięcy. W przypadku nadzwyczajnych opóźnień we wdraŜaniu, wynikających przykładowo z nadzwyczajnego spowolnienia gospodarki, które zostaną stosownie uzasadnione przez beneficjenta, czas trwania umowy moŜe, w drodze wyjątku, zostać wydłuŜony o 6 miesięcy.

Wspólnotowa pomoc finansowa dla działań związanych z unikaniem ruchu udzielana jest na podstawie umów o udzieleniu dotacji zawierających odpowiednie postanowienia dotyczące sterowania i monitorowania. Z reguły maksymalny czas trwania tych umów wynosi 62 miesiące, a minimalny – 36 miesięcy. W przypadku nadzwyczajnych opóźnień we wdraŜaniu, wynikających przykładowo z nadzwyczajnego spowolnienia gospodarki, które zostaną stosownie uzasadnione przez beneficjenta, czas trwania umowy moŜe, w drodze wyjątku, zostać wydłuŜony o 6 miesięcy.

Wspólnotowa pomoc finansowa dla działań związanych ze wspólnym uczeniem się udzielana jest na podstawie umów o udzieleniu dotacji zawierających odpowiednie postanowienia dotyczące sterowania i monitorowania. Z reguły maksymalny czas trwania tych umów wynosi 26 miesięcy i moŜe zostać wydłuŜony na wniosek beneficjenta, w ramach wstępnego budŜetu, o okres kolejnych 26 miesięcy, pod warunkiem, Ŝe uzyskiwano pozytywne rezultaty przez pierwsze 12 miesięcy działania.

Wspólnotowa pomoc finansowa nie jest wznawiana po upływie ustalonego maksymalnego okresu 62 miesięcy, bądź w wyjątkowych przypadkach 68 miesięcy.


Wspólnotowa pomoc finansowa nie jest wznawiana po upływie ustalonego maksymalnego okresu 38 miesięcy, bądź w wyjątkowych przypadkach, 44 miesięcy.


Wspólnotowa pomoc finansowa nie jest wznawiana po upływie ustalonego maksymalnego okresu 52 miesięcy.

354 /PE 425.402

PL

Typ działania A. Katalityczne B. Autostrady morskie C. Przesunięcie modalne D. Unikanie ruchu E. Wspólne uczenie się Art. 5 ust. 1 lit. a) Art. 5 ust. 1 lit. b) Art. 5 ust. 1 lit. c) Art. 5 ust. 1 lit. d) Art. 5 ust. 1 lit. e) 4. Pułap wartości umowy

Minimalny orientacyjny pułap dotacji przypadający na działanie katalityczne wynosi mln tonokilometrów lub objętościowego odpowiednika przeniesienia modalnego lub unikania ruchu rocznie i ma być wdroŜony przez cały czas trwania umowy o udzieleniu dotacji;

Minimalny orientacyjny pułap dotacji przypadający na działanie MoS wynosi 200 mln tonokilometrów lub objętościowego odpowiednika przeniesienia modalnego rocznie i ma być wdroŜony przez cały czas trwania umowy o udzieleniu dotacji;

Minimalny orientacyjny pułap dotacji przypadający na działanie związane z przesunięciem modalnym wynosi 60 mln tonokilometrów lub objętościowego odpowiednika przeniesienia modalnego rocznie, i ma być wdroŜony przez cały czas trwania umowy o udzieleniu dotacji. Minimalny orientacyjny pułap dotacji przypadający na działanie związane z przesunięciem modalnym wynosi 13 mln tonokilometrów lub objętościowego odpowiednika przeniesienia modalnego ║ rocznie i ma być wdroŜony przez cały czas trwania umowy o udzieleniu dotacji;

Minimalny orientacyjny pułap dotacji przypadający na działanie związane z unikaniem ruchu wynosi 80 mln tonokilometrów lub 4 mln pojazdo-kilometrów, których udało się uniknąć rocznie i ma być wdroŜony przez cały czas trwania umowy o udzieleniu dotacji;

Minimalny orientacyjny pułap dotacji przypadający na działanie związane ze wspólnym uczeniem się wynosi 250 000 EUR;

355 /PE 425.402

PL

Typ działania A. Katalityczne B. Autostrady morskie C. Przesunięcie modalne D. Unikanie ruchu E. Wspólne uczenie się Art. 5 ust. 1 lit. a) Art. 5 ust. 1 lit. b) Art. 5 ust. 1 lit. c) Art. 5 ust. 1 lit. d) Art. 5 ust. 1 lit. e) 5. Rozpowszechnianie

Wyniki i metody działań katalitycznych są rozpowszechniane oraz wspierana jest wymiana najlepszych praktyk, jak określono w planie rozpowszechniania, aby pomóc osiągnąć cele niniejszego rozporządzenia.

Wyniki i metody działań MoS są rozpowszechniane oraz wspierana jest wymiana najlepszych praktyk, jak określono w planie rozpowszechniania, aby pomóc osiągnąć cele niniejszego rozporządzenia.

Dla działań związanych z przesunięciem modalnym nie są przewidziane szczególne działania rozpowszechniające.

Wyniki i metody działań związanych z unikaniem ruchu są rozpowszechniane oraz wspierana jest wymiana najlepszych praktyk, jak określono w planie rozpowszechniania, aby pomóc osiągnąć cele niniejszego rozporządzenia.

Wyniki i metody działań związanych ze wspólnym uczeniem się są rozpowszechniane oraz wspierana jest wymiana najlepszych praktyk, jak określono w planie rozpowszechniania, aby pomóc osiągnąć cele niniejszego rozporządzenia.

1 /PE 425.402

PL

2 /PE 425.402

PL

P6_TA-PROV(2009)0285

Europejska sieć kolejowa ukierunkowana na konkurencyjny transport towarowy ***I

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy (COM(2008)0852 – C6-0509/2008 – 2008/0247(COD))




– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 71 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła Parlamentowi Europejskiemu wniosek (C6-0509/2008),






Poprawka 1

Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 3a preambuły (nowy)


(3a) O ile liberalizacja towarowego ruchu kolejowego umoŜliwiła nowym operatorom dołączenie do sieci, to mechanizmy rynkowe są niewystarczające Ŝeby organizować, regulować i zabezpieczyć towarowy ruch kolejowy. Optymalizacja i zapewnienie jego niezawodności zakładają wzmocnienie procedur współpracy i przyznawania tras,

3 /PE 425.402

PL

między innymi wśród zarządców infrastruktury.

Poprawka 2

Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 7 preambuły


(7) Realizacja sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy powinna być spójna z transeuropejską siecią transportową („TEN-T”). W tym celu konieczny jest skoordynowany rozwój, a w szczególności integracja korytarzy międzynarodowych słuŜących towarowemu transportowi kolejowemu z istniejącą TEN-T. Ponadto na szczeblu wspólnotowym naleŜy wprowadzić jednolite przepisy dotyczące tych korytarzy transportu towarowego. W stosownych przypadkach tworzenie tych korytarzy mogłoby być wspierane finansowo w ramach programu TEN-T.

(7) Realizacja europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy powinna być spójna z transeuropejską siecią transportową („TEN-T”) i z korytarzami europejskiego systemu kierowania ruchem kolejowym (ERTMS). W tym celu konieczny jest skoordynowany rozwój, a w szczególności integracja korytarzy międzynarodowych słuŜących towarowemu transportowi kolejowemu z istniejącą TEN-T i z korytarzami ERTMS. Ponadto na szczeblu wspólnotowym naleŜy wprowadzić zharmonizowane przepisy dotyczące tych korytarzy transportu towarowego. W stosownych przypadkach tworzenie tych korytarzy powinno być wspierane finansowo w ramach programów TEN-T, badań, Marco Polo itp., a takŜe w ramach innej polityki i funduszy wspólnotowych, takich jak Fundusz Spójności.

Poprawka 3



(7a) Stworzenie korytarza transportu towarowego powinno uwzględniać szczególne znaczenie planowanego objęcia zakresem sieci TEN-T krajów europejskiej polityki sąsiedztwa w celu zapewnienia lepszych wzajemnych połączeń z infrastrukturą kolejową krajów trzecich.

4 /PE 425.402

PL

Poprawka 4



(8) W ramach korytarza transportu towarowego naleŜy zapewnić dobrą koordynację między państwami członkowskimi a właściwymi zarządcami infrastruktury, odpowiednio priorytetowo traktować ruch towarowy, tworzyć skuteczne i zadowalające połączenia z innymi środkami transportu oraz zapewnić warunki sprzyjające rozwojowi konkurencji między dostawcami usług kolejowego transportu towarowego.

(8) W ramach korytarza transportu towarowego naleŜy zapewnić dobrą koordynację między państwami członkowskimi a właściwymi zarządcami infrastruktury, w lepszym stopniu i odpowiednio ułatwiać ruch towarowy, tworzyć skuteczne i zadowalające połączenia z innymi środkami transportu w celu stworzenia wydajnej i zintegrowanej sieci transportu towarowego oraz zapewnić warunki sprzyjające rozwojowi konkurencji między dostawcami usług kolejowego transportu towarowego.

Poprawka 5



(9) Tworzenie korytarzy transportu towarowego powinno być rozpatrywane i zatwierdzane na szczeblu wspólnotowym w oparciu o kryteria i procedury przejrzyste, jasno określone i pozostawiające państwom członkowskim i zarządcom infrastruktury pole manewru w zakresie decyzji i zarządzania, umoŜliwiające przyjmowanie środków dostosowanych do ich szczególnych potrzeb.

(9) Tworzenie korytarzy transportu towarowego powinno być oparte na wnioskach złoŜonych przez państwa członkowskie w porozumieniu z zarządcami infrastruktury kolejowej. W drugim etapie powinno ono być zatwierdzane na szczeblu europejskim w oparciu o przejrzyste i jasno określone procedury. Kryteria dotyczące utworzenia korytarzy transportu towarowego naleŜy określić w sposób dostosowany do konkretnych potrzeb państw członkowskich i zarządców infrastruktury, aby pozostawić im pole manewru w zakresie podejmowania decyzji i zarządzania.

Poprawka 6

5 /PE 425.402

PL



(10) Dla pobudzenia koordynacji między państwami członkowskimi a zarządcami infrastruktury kaŜdym korytarzem transportu towarowego powinien opiekować się organ zarządzający, złoŜony z róŜnych zarządców infrastruktury właściwych dla tego korytarza transportu towarowego.

(10) Dla pobudzenia koordynacji między państwami członkowskimi, zarządcami infrastruktury i przedsiębiorstwami kolejowymi, kaŜdym korytarzem transportu towarowego powinien opiekować się organ zarządzający, złoŜony z róŜnych zarządców infrastruktury właściwych dla tego korytarza transportu towarowego.

Poprawka 7



(11) Z myślą o zaspokojeniu potrzeb rynkowych szczegółowe zasady tworzenia korytarza transportu towarowego naleŜy przedstawiać w planie realizacji, który powinien obejmować określenie i harmonogram realizacji działań przydatnych do poprawy wyników towarowego transportu kolejowego. Ponadto, aby upewnić się, Ŝe przewidywane lub realizowane działania, mające na celu utworzenie korytarza transportu towarowego, odpowiadają potrzebom lub oczekiwaniom ogółu uŜytkowników tego korytarza, naleŜy regularnie konsultować się z tymi ostatnimi, zgodnie z jasno określonymi procedurami.

(11) Z myślą o zaspokojeniu potrzeb rynkowych szczegółowe zasady tworzenia korytarza transportu towarowego naleŜy przedstawiać w planie realizacji, który powinien obejmować określenie i harmonogram realizacji działań przydatnych do poprawy wyników towarowego transportu kolejowego. Ponadto, aby upewnić się, Ŝe przewidywane lub realizowane działania, mające na celu utworzenie korytarza transportu towarowego, odpowiadają potrzebom lub oczekiwaniom rynku, naleŜy regularnie konsultować się z ogółem przedsiębiorstw kolejowych uŜytkujących ten korytarz, zgodnie z odpowiednimi procedurami określonymi przez organ zarządzający.

Poprawka 8



(12) Aby zapewnić spójność i stałość (12) Aby zapewnić spójność i stałość

6 /PE 425.402

PL

zdolności przepustowej dostępnej infrastruktury korytarza transportu towarowego, inwestycje dotyczące tego korytarza naleŜy prowadzić w koordynacji między państwami członkowskimi a właściwymi zarządcami infrastruktury oraz planować je z myślą o potrzebach związanych z tym korytarzem. Program realizacji inwestycji powinien być publikowany w celu zapewnienia informacji wnioskodawcom potencjalnie prowadzącym działalność w korytarzu. Inwestycje te powinny obejmować projekty interwencyjne związane z rozwojem systemów interoperacyjnych oraz zwiększeniem zdolności przewozowej pociągów.

zdolności przepustowej dostępnej infrastruktury korytarza transportu towarowego, inwestycje dotyczące tego korytarza naleŜy prowadzić w koordynacji między państwami członkowskimi, właściwymi zarządcami infrastruktury, a takŜe w stosownych przypadkach między państwami członkowskimi a krajami trzecimi, oraz planować je z myślą o potrzebach związanych z tym korytarzem. Program realizacji inwestycji powinien być publikowany w celu zapewnienia informacji przedsiębiorstwom kolejowym potencjalnie prowadzącym działalność w korytarzu. Inwestycje te powinny obejmować projekty interwencyjne związane z rozwojem systemów interoperacyjnych oraz zwiększeniem zdolności przewozowej pociągów.

Poprawka 9



(17) Z uwagi na róŜne harmonogramy planowania rozkładów jazdy dla róŜnych rodzajów ruchu naleŜałoby zadbać, aby wnioski o przyznanie zdolności przepustowej infrastruktury dla ruchu towarowego nie były w nieuzasadniony sposób ograniczane wnioskami dotyczącymi transportu pasaŜerskiego, z uwzględnieniem w szczególności ich odpowiedniej wartości społeczno-ekonomicznej. Opłaty za uŜytkowanie infrastruktury powinny zaleŜeć od jakości i niezawodności przyznanej trasy.

(17) Z uwagi na róŜne harmonogramy planowania rozkładów jazdy dla róŜnych rodzajów ruchu naleŜałoby zadbać, aby wnioski o przyznanie zdolności przepustowej infrastruktury dla ruchu towarowego były zgodne z wnioskami dotyczącymi transportu pasaŜerskiego, z uwzględnieniem w szczególności ich odpowiedniej wartości społeczno-ekonomicznej. Opłaty za uŜytkowanie infrastruktury powinny zaleŜeć od jakości i niezawodności przyznanej trasy.

Poprawka 10


7 /PE 425.402

PL


(18) Pociągi, którymi transportowane są towary bardzo wraŜliwe, wymagające szybkiej i punktualnej dostawy, powinny być odpowiednio priorytetowo traktowane w przypadku zakłóceń ruchu.

(18) Pociągi, którymi transportowane są towary bardzo wraŜliwe, wymagające szybkiej i punktualnej dostawy, określone przez organ zarządzający, powinny być odpowiednio priorytetowo traktowane w przypadku zakłóceń ruchu.

Poprawka 11



(19) Dla zapewnienia rozwoju konkurencji między dostawcami usług towarowego transportu kolejowego wskazane wydaje się umoŜliwienie innym wnioskodawcom lub ich ugrupowaniom składania wniosków o przyznanie zdolności przepustowej.

(19) Dla zapewnienia rozwoju konkurencji między dostawcami usług towarowego transportu kolejowego naleŜy umoŜliwić innym wnioskodawcom lub ich ugrupowaniom składanie wniosków o przyznanie zdolności przepustowej.

Poprawka 12



(22) Aby umoŜliwić obiektywny pomiar korzyści wynikających z działań mających na celu utworzenie korytarza transportu towarowego i zapewnić skuteczne monitorowanie tych działań, naleŜy określić i regularnie publikować wskaźniki wyników dotyczące usług świadczonych w tym korytarzu.

(22) Aby umoŜliwić obiektywny pomiar korzyści wynikających z działań mających na celu utworzenie korytarza transportu towarowego i zapewnić skuteczne monitorowanie tych działań, naleŜy określić i regularnie publikować wskaźniki wyników dotyczące usług świadczonych w tym korytarzu. Definicję wskaźników wyników naleŜy stworzyć w porozumieniu z podmiotami świadczącymi usługi w zakresie kolejowego transportu towarowego oraz z podmiotami korzystającymi z tych usług.

8 /PE 425.402

PL

Poprawka 13



(23) Dla lepszego upowszechniania dobrych praktyk i dla zapewnienia skutecznego monitorowania zarządzania europejską siecią kolejową ukierunkowaną na konkurencyjny transport towarowy wskazane jest zacieśnienie współpracy między wszystkimi wspólnotowymi zarządcami infrastruktury, przy wsparciu Komisji.

skreślony

Poprawka 14



(27a) Celem niniejszego rozporządzenia jest zwiększenie wydajności kolejowego transportu towarów na tle innych środków transportu, lecz cel ten naleŜy realizować równieŜ za pomocą działań politycznych i przy zaangaŜowaniu finansowym ze strony państw członkowskich i Unii Europejskiej. NaleŜy zapewnić koordynację na najwyŜszym szczeblu między państwami członkowskimi w celu zagwarantowania najbardziej wydajnego funkcjonowania korytarzy transportu towarowego. Finansowe zaangaŜowanie w infrastrukturę i wyposaŜenie techniczne takie jak ERTMS powinno mieć na celu poprawę wydajności kolejowego transportu towarów równolegle z celami niniejszego rozporządzenia.

Poprawka 15

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – ustęp 1

9 /PE 425.402

PL


1. Niniejsze rozporządzenie określa reguły tworzenia i organizacji europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy, złoŜonej z międzynarodowych korytarzy kolejowych przeznaczonych dla konkurencyjnego transportu towarowego (dalej zwanych „korytarzami transportu towarowego”). Określa reguły związane z wyborem i organizacją korytarzy transportu towarowego, a takŜe zharmonizowane zasady dotyczące planowania inwestycyjnego, zarządzania zdolnością przepustową i ruchem.

1. Niniejsze rozporządzenie określa reguły tworzenia i organizacji europejskiej sieci kolejowej w korytarze kolejowe przeznaczone dla konkurencyjnego transportu towarowego (dalej zwanych „korytarzami transportu towarowego”). Określa reguły związane z wyborem i organizacją korytarzy transportu towarowego, a takŜe zasady współpracy dotyczące planowania inwestycyjnego, zarządzania zdolnością przepustową i ruchem.

Poprawka 16

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – ustęp 2 – litera a)


a) wydzielonych sieci lokalnych i regionalnych przeznaczonych dla przewozów pasaŜerskich prowadzonych z wykorzystaniem infrastruktury kolejowej;

a) wydzielonych sieci lokalnych i regionalnych przeznaczonych do przewozów pasaŜerskich prowadzonych z wykorzystaniem infrastruktury kolejowej, z wyjątkiem usług świadczonych w części korytarza towarowego transportu kolejowego;

Poprawka 17



a) „korytarz transportu towarowego” oznacza zespół linii kolejowych połoŜonych na terytorium państw członkowskich i, w stosownych przypadkach, europejskich krajów trzecich, łączący co najmniej jeden terminal strategiczny z co najmniej jednym innym terminalem strategicznym, obejmujący oś

a) „korytarz transportu towarowego” oznacza zespół linii kolejowych połoŜonych na terytorium państw członkowskich i, w stosownych przypadkach, europejskich krajów trzecich, łączący co najmniej dwa terminale strategiczne, obejmujący oś główną, trasy alternatywne i tory zapewniające

10 /PE 425.402

PL

główną, trasy alternatywne i tory zapewniające połączenia między nimi, a takŜe infrastrukturę kolejową i naleŜące do niej urządzenia w terminalach towarowych, na stacjach rozrządowych i stacjach zestawiania pociągów, jak równieŜ tory łączące z tymi stacjami;

połączenia między nimi, a takŜe infrastrukturę kolejową i naleŜące do niej urządzenia w terminalach towarowych, na stacjach rozrządowych i stacjach zestawiania pociągów, jak równieŜ tory łączące z tymi stacjami, w tym wszystkie usługi kolejowe wymienione w załączniku II do dyrektywy 2001/14/WE;

Poprawka 18

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 2 – litera c)


c) „roboty konserwacyjne” oznaczają wszelkie naprawy lub remonty infrastruktury kolejowej i naleŜących do niej urządzeń niezbędnych dla ruchu pociągów w korytarzu transportu towarowego, wiąŜące się z zarezerwowaniem zdolności przepustowej infrastruktury zgodnie z art. 28 dyrektywy 2001/14/WE;

c) „roboty konserwacyjne” oznaczają wszelkie naprawy lub remonty infrastruktury kolejowej i naleŜących do niej urządzeń, zaplanowane z przynajmniej rocznym wyprzedzeniem, niezbędne dla ruchu pociągów w korytarzu transportu towarowego, wiąŜące się z zarezerwowaniem zdolności przepustowej infrastruktury zgodnie z art. 28 dyrektywy 2001/14/WE;

Poprawka 19

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 2 – litera e)


e) „terminal strategiczny” oznacza terminal korytarza transportu towarowego otwarty dla wszystkich wnioskodawców i odgrywający istotną rolę w towarowym transporcie kolejowym odbywającym się w korytarzu transportu towarowego;

e) „terminal strategiczny” oznacza terminal korytarza transportu towarowego otwarty dla wszystkich wnioskodawców i juŜ odgrywający lub mający według przewidywań odgrywać w przyszłości istotną rolę w towarowym transporcie kolejowym odbywającym się w korytarzu transportu towarowego;

Poprawka 20

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 2 – litera f)

11 /PE 425.402

PL


f) „pojedynczy punkt kontaktowy” oznacza wspólną jednostkę utworzoną przez zarządców infrastruktury korytarza transportu towarowego, umoŜliwiającą wnioskodawcom zamówienie – w jednym miejscu i w ramach jednej operacji – trasy przejazdu przekraczającej co najmniej jedną granicę.

f) „pojedynczy punkt kontaktowy” oznacza wspólną jednostkę utworzoną przez kaŜdego zarządcę infrastruktury korytarza transportu towarowego, umoŜliwiającą wnioskodawcom zamówienie trasy przejazdu przekraczającej co najmniej jedną granicę.

Poprawka 21

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 1 – wprowadzenie


1. Korytarz transportu towarowego ma umoŜliwiać korzystanie z międzynarodowych i krajowych usług towarowego transportu kolejowego na terytorium co najmniej dwóch państw członkowskich. Posiada następujące cechy:

1. Korytarz transportu towarowego ma łączyć co najmniej dwa państwa członkowskie i umoŜliwiać korzystanie z międzynarodowych i krajowych usług towarowego transportu kolejowego. Posiada następujące cechy:

Poprawka 22



a) jest częścią TEN-T; a) jest częścią TEN-T lub, w stosownych przypadkach, korytarzy ERTMS, lub co najmniej pozostaje z nimi w zgodzie. W razie potrzeby częścią korytarza mogą stać się niektóre odcinki niewłączone do TEN-T i cechujące się duŜym lub potencjalnie duŜym natęŜeniem ruchu towarowego.

Poprawka 23

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 1 – litera b)

12 /PE 425.402

PL


(b) pozwala na znaczący rozwój kolejowego ruchu towarowego;

(b) pozwala na znaczący rozwój kolejowego ruchu towarowego i uwzględnia główne kierunki wymiany i transport towarów;

Poprawka 24

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 1 – litera ca) (nowa)


ca) umoŜliwia lepsze wzajemne połączenia między granicznymi państwami członkowskimi a sąsiadującymi krajami trzecimi;

Poprawka 25



2. Tworzenie lub modyfikacja korytarza transportu towarowego są proponowane przez zainteresowane państwa członkowskie. W tym celu państwa członkowskie przedstawiają Komisji wniosek opracowany przez właściwych zarządców infrastruktury z uwzględnieniem kryteriów wymienionych w załączniku.

2. Decyzje o tworzeniu lub modyfikacji korytarza transportu towarowego są podejmowane przez zainteresowane państwa członkowskie, które uprzednio informują Komisję o swoich zamiarach, dołączając wniosek opracowany przez właściwych zarządców infrastruktury z uwzględnieniem inicjatyw i opinii przedsiębiorstw kolejowych uŜytkujących korytarz transportu towarowego lub zainteresowanych nim, a takŜe kryteriów wymienionych w załączniku. Zainteresowane przedsiębiorstwa kolejowe mogą uczestniczyć w tym procesie, jeŜeli dotyczą ich znaczne inwestycje.

Poprawka 26

13 /PE 425.402

PL



a) najpóźniej rok po wejściu w Ŝycie niniejszego rozporządzenia – w odniesieniu do terytorium kaŜdego państwa członkowskiego, które posiada co najmniej dwie granice lądowe z innymi państwami członkowskim, musi zostać zgłoszony co najmniej jeden wniosek dotyczący utworzenia korytarza transportu towarowego;

a) najpóźniej rok po wejściu w Ŝycie niniejszego rozporządzenia – w odniesieniu do terytorium kaŜdego państwa członkowskiego, które posiada co najmniej dwa bezpośrednie połączenia kolejowe z innymi państwami członkowskim, musi zostać zgłoszony co najmniej jeden wniosek dotyczący utworzenia korytarza transportu towarowego;

Poprawka 27

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 3 – litera b)


b) najpóźniej trzy lata po wejściu w Ŝycie niniejszego rozporządzenia na terytorium kaŜdego państwa członkowskiego musi powstać co najmniej:

b) najpóźniej trzy lata po wejściu w Ŝycie niniejszego rozporządzenia na terytorium kaŜdego państwa członkowskiego musi powstać co najmniej jeden korytarz kolejowego transportu towarowego.

i) jeden korytarz transportu towarowego,

ii) dwa korytarze transportu towarowego, jeŜeli roczna praca przewozowa kolei towarowych w danym państwie członkowskim wynosi co najmniej 30 mld tonokilometrów,

iii) trzy korytarze transportu towarowego, jeŜeli roczna praca przewozowa kolei towarowych w danym państwie członkowskim wynosi co najmniej 70 mld tonokilometrów.

Poprawka 28



4. Komisja rozpatruje wnioski dotyczące 4. Komisja odnotowuje wnioski dotyczące

14 /PE 425.402

PL

utworzenia korytarzy transportu towarowego, wspomniane w ust. 2, i zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 18 ust. 3, przyjmuje decyzję dotyczącą pierwszego zespołu korytarzy transportu towarowego, najpóźniej rok po wejściu w Ŝycie niniejszego rozporządzenia. Przy rozpatrywaniu wniosków naleŜy uwzględniać kryteria wymienione w załączniku.

utworzenia korytarzy transportu towarowego, wspomniane w ust. 2, bada ich zgodność z kryteriami oceny zawartymi w załączniku i moŜe zgłaszać zastrzeŜenia lub propozycje zmian, które uwaŜa za właściwe.

Poprawka 29



6. Zespół korytarzy transportu towarowego, wspomniany w ust. 4, jest stopniowo modyfikowany i uzupełniany na podstawie wniosków dotyczących utworzenia lub modyfikacji korytarza transportu towarowego i po decyzji Komisji przyjętej zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 18 ust. 3. Wnioski państw członkowskich rozpatruje się z uwzględnieniem kryteriów wymienionych w załączniku.

skreślony

Poprawka 30



2. Dla kaŜdego korytarza transportu towarowego odpowiedni zarządcy infrastruktury, w rozumieniu art. 2 dyrektywy 2001/14WE, powołują organ zarządzający odpowiedzialny za określenie, sterowanie wykonaniem i aktualizację planu realizacji korytarza transportu towarowego. Organ zarządzający regularnie przedstawia sprawozdania ze swojej działalności zainteresowanym państwom członkowskim

2. Dla kaŜdego korytarza transportu towarowego odpowiedni zarządcy infrastruktury, w rozumieniu art. 2 dyrektywy 2001/14WE, powołują organ zarządzający odpowiedzialny za określenie, sterowanie wykonaniem i aktualizację planu realizacji korytarza transportu towarowego. Zainteresowane przedsiębiorstwa kolejowe lub grupy przedsiębiorstw kolejowych regularnie korzystające z korytarza uczestniczą w

15 /PE 425.402

PL

oraz, w stosownych przypadkach, europejskim koordynatorom – o których mowa w art. 17a decyzji nr 1692/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady – priorytetowych projektów TEN-T włączonych w ramy korytarza transportu towarowego.

pracach tego organu w funkcji doradczej. Organ zarządzający regularnie przedstawia sprawozdania ze swojej działalności zainteresowanym państwom członkowskim oraz, w stosownych przypadkach, Komisji i europejskim koordynatorom – o których mowa w art. 17a decyzji nr 1692/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady – priorytetowych projektów TEN-T włączonych w ramy korytarza transportu towarowego.

Poprawka 31

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 4 – ustęp 2a (nowy)


2a. Zainteresowane państwa członkowskie mogą ustanowić dla kaŜdego korytarza transportu towarowego zarząd odpowiedzialny za udzielanie zezwoleń na sporządzenie przez organ zarządzający planu realizacji korytarza i za nadzór nad jego wykonaniem. W tej sytuacji poszczególni członkowie zarządu otrzymują pełnomocnictwa od właściwych organów.

Poprawka 32



5. Powołuje się grupę roboczą złoŜoną z zarządców i właścicieli terminali strategicznych korytarza transportu towarowego, o których mowa w art. 9. MoŜe ona wydawać opinie w sprawie wszystkich wniosków organu zarządzającego mających bezpośredni wpływ na inwestycje i zarządzanie terminalami strategicznymi. Organ zarządzający nie moŜe podejmować

5. Powołuje się grupę roboczą złoŜoną z zarządców i właścicieli terminali strategicznych korytarza transportu towarowego, w tym portów morskich i portów Ŝeglugi śródlądowej, o których mowa w art. 9. MoŜe ona wydawać opinie w sprawie wszystkich wniosków organu zarządzającego mających bezpośredni wpływ na inwestycje i zarządzanie terminalami strategicznymi. Organ zarządzający nie moŜe podejmować

16 /PE 425.402

PL

decyzji sprzecznych z tymi opiniami. decyzji sprzecznych z tymi opiniami.

Poprawka 33

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 1 – wprowadzenie


1. Plan realizacji, zatwierdzony przez organ zarządzający, zawiera:

1. Plan realizacji, zatwierdzony i regularnie dostosowywany przez organ zarządzający, zawiera co najmniej:

Poprawka 34



a) opis cech korytarza transportu towarowego, a takŜe program realizacji działań niezbędnych do utworzenia korytarza transportu towarowego;

a) opis cech korytarza transportu towarowego, w tym ewentualnych wąskich gardeł, a takŜe program realizacji działań niezbędnych do ułatwienia utworzenia korytarza transportu towarowego;

Poprawka 35

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 1 – litera c)


c) cele organu zarządzającego w zakresie wyników korytarza transportu towarowego, wyraŜonych jakością usług i zdolnością przepustową korytarza transportu towarowego zgodnie z przepisami art. 16;

c) cele organu zarządzającego oraz jego program poprawy wyników korytarza transportu towarowego zgodnie z przepisami art. 16;

17 /PE 425.402

PL

Poprawka 36

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 1 – litera d)


d) program utworzenia korytarza transportu towarowego i poprawy jego wyników wspomniany w ust. 3 niniejszego artykułu.

skreślona

Poprawka 37



2. Plan realizacji dostosowuje się regularnie, uwzględniając zmiany stanu wykonania zawartych w nim środków, rynek transportu kolejowego w korytarzu transportu towarowego oraz wyniki mierzone zgodnie z przepisami art. 16 ust. 2. Przeprowadza się badanie rynkowe.

skreślony

Poprawka 38



3. Przeprowadza się badanie rynkowe. W jego ramach analizuje się odnotowane i oczekiwane zmiany ruchu w korytarzu transportu towarowego oraz elementy systemu transportowego połączone z tym ostatnim. Badanie dotyczy ewolucji róŜnych rodzajów ruchu, zarówno w zakresie transportu towarowego, jak i transportu pasaŜerskiego. Obejmuje ono główne elementy analizy społeczno-ekonomicznej, o której mowa w art. 3 lit. c). Jest aktualizowane co najmniej raz w roku. Wyniki tego badania są wykorzystywane w celu dostosowania

3. Przeprowadza się i okresowo uaktualnia badanie rynkowe. W jego ramach analizuje się odnotowane i oczekiwane zmiany ruchu w korytarzu transportu towarowego oraz elementy systemu transportowego połączone z tym ostatnim z myślą o opracowywaniu lub dostosowywaniu w razie konieczności planu realizacji. Badanie dotyczy ewolucji róŜnych rodzajów ruchu i obejmuje główne elementy analizy społeczno-ekonomicznej, o której mowa w art. 3 lit. c), a takŜe ewentualne scenariusze w zakresie kosztów i korzyści oraz skutków

18 /PE 425.402

PL

planu realizacji korytarza transportu towarowego.

finansowych w perspektywie długoterminowej.

Poprawka 39



4. Ustanawia się program utworzenia korytarza transportu towarowego i poprawy jego wyników. Program ten obejmuje w szczególności wspólne cele, warianty techniczne i harmonogram niezbędnych interwencji w zakresie infrastruktury kolejowej i naleŜących do niej urządzeń, w celu wdroŜenia ogółu środków, o których mowa w art. 7-16.

4. Ustanawia się program utworzenia korytarza transportu towarowego i poprawy jego wyników. Program ten obejmuje w szczególności wspólne cele, warianty techniczne i harmonogram niezbędnych interwencji w zakresie infrastruktury kolejowej i naleŜących do niej urządzeń, w celu wdroŜenia ogółu środków, o których mowa w art. 7-16. Środki te powinny unikać lub redukować do minimum ograniczenia w zakresie zdolności przepustowej linii kolejowych.

Poprawka 40



2. Organ zarządzający, przed zatwierdzeniem planu realizacji i podczas jego aktualizacji, zasięga opinii wnioskodawców zainteresowanych korzystaniem z korytarza transportu towarowego. W razie niezgodności między organem zarządzającym a wnioskodawcami ci ostatni mogą zwrócić się do Komisji, która zasięga w tej sprawie opinii komitetu, o którym mowa w art. 18 ust. 1, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

2. Organ zarządzający, przed zatwierdzeniem planu realizacji i podczas jego aktualizacji, zasięga opinii wnioskodawców zainteresowanych korzystaniem z korytarza transportu towarowego, w tym operatorów kolejowego transportu towarowego i pasaŜerskiego, załadowców, spedytorów i ich organów przedstawicielskich. W razie niezgodności między organem zarządzającym a wnioskodawcami ci ostatni mogą zwrócić się do właściwych organów kontrolnych, o których mowa w art. 17.

Poprawka 41

19 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 1 – akapit drugi


W ramach planów inwestycyjnych ustala się wykaz przewidywanych projektów dotyczących rozbudowy, modernizacji lub ponownego zagospodarowania infrastruktury kolejowej i naleŜących do niej urządzeń w korytarzu oraz wykaz odnośnych potrzeb finansowych.

W ramach planów inwestycyjnych ustala się wykaz przewidywanych projektów dotyczących rozbudowy, modernizacji lub ponownego zagospodarowania infrastruktury kolejowej i naleŜących do niej urządzeń w korytarzu oraz wykaz odnośnych potrzeb finansowych, jak równieŜ źródeł finansowania.

Poprawka 42



2. Plany inwestycyjne, o których mowa w ust. 1, obejmują strategię wdraŜania systemów interoperacyjnych w korytarzu transportu towarowego, spełniającą zasadnicze wymagania i techniczne specyfikacje interoperacyjności mające zastosowanie do sieci kolejowych, określone zgodnie z dyrektywą 2008/57/WE. Strategia ta opiera się na analizie kosztów i korzyści wynikających z wdroŜenia tych systemów. Musi ona być spójna z krajowymi i europejskimi planami wdroŜenia systemów interoperacyjnych, w szczególności z planem wdroŜenia ERTMS.

2. Plany inwestycyjne, o których mowa w ust. 1, obejmują strategię wdraŜania systemów interoperacyjnych w korytarzu transportu towarowego, spełniającą zasadnicze wymagania i techniczne specyfikacje interoperacyjności mające zastosowanie do sieci kolejowych, określone zgodnie z dyrektywą 2008/57/WE. Strategia ta opiera się na analizie kosztów i korzyści wynikających z wdroŜenia tych systemów. Musi ona być spójna z krajowymi i europejskimi planami wdroŜenia systemów interoperacyjnych, w szczególności z planem wdroŜenia ERTMS, a takŜe w stosownych przypadkach z transgranicznymi wzajemnymi połączeniami oraz interoperacyjnymi systemami z krajami trzecimi.

Poprawka 43


20 /PE 425.402

PL


3. W stosownych przypadkach w planach inwestycyjnych odsyła się do wkładu wspólnotowego przewidzianego z tytułu programu TEN-T i wykazuje się ich spójność strategiczną z tym programem.

3. W stosownych przypadkach w planach inwestycyjnych odsyła się do wkładu wspólnotowego przewidzianego z tytułu programu TEN-T lub jakiejkolwiek innej polityki, funduszu lub programu i wykazuje się ich spójność strategiczną z powyŜszymi.

Poprawka 44



4. Plany inwestycyjne, o których mowa w ust. 1, obejmują równieŜ strategię dotyczącą zwiększenia zdolności przewozowej pociągów towarowych, które mogą kursować w korytarzu transportu towarowego. MoŜe ona opierać się na zwiększeniu długości, skrajni lub obciąŜenia na oś, dozwolonych w przypadku pociągów kursujących w korytarzu transportu towarowego.

4. Plany inwestycyjne, o których mowa w ust. 1, obejmują strategię dotyczącą zwiększenia zdolności przewozowej pociągów towarowych, które mogą kursować w korytarzu transportu towarowego (innymi słowy mającą na celu usunięcie zidentyfikowanych zatorów, poprawę istniejącej oraz budowę nowej infrastruktury). MoŜe ona obejmować środki słuŜące zwiększeniu długości, skrajni torów, skrajni ładunku, zarządzania prędkością, przewoŜonego ładunku lub obciąŜenia na oś, dozwolonych w przypadku pociągów kursujących w korytarzu transportu towarowego.

Poprawka 45

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 8 – tytuł


Roboty konserwacyjne Koordynacja robót

Poprawka 46

21 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 8


Zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego koordynują co najmniej raz w roku swoje plany robót konserwacyjnych dotyczących infrastruktury i naleŜących do niej urządzeń.

Zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego koordynują, zgodnie z harmonogramem, we właściwy sposób oraz z poszanowaniem swoich zobowiązań umownych, o których mowa w art. 6 dyrektywy 2001/14/WE, swoje plany wszelkich robót dotyczących infrastruktury i naleŜących do niej urządzeń, które mogłyby ograniczyć zdolność przepustową sieci.

Poprawka 47



1. W porozumieniu z grupą roboczą, o której mowa w art. 4 ust. 5, organ zarządzający ustala strategię dotyczącą rozwoju terminali strategicznych, tak aby były one w stanie zaspokajać potrzeby kolejowego transportu towarowego w korytarzu transportu towarowego.

1. W porozumieniu z grupą roboczą, o której mowa w art. 4 ust. 5, organ zarządzający ustala zintegrowaną strategię dotyczącą rozwoju terminali strategicznych, tak aby były one w stanie zaspokajać potrzeby kolejowego transportu towarowego w korytarzu transportu towarowego, w szczególności jako intermodalne węzły rozmieszczone wzdłuŜ korytarzy transportu towarowego. Obejmuje ona współpracę z regionalnymi, lokalnymi i krajowymi władzami, nabywanie terenu pod budowę kolejowych terminali towarowych oraz ułatwienie dostępu do środków finansowych wspierających takie budowy. Organ zarządzający zapewnia stworzenie wystarczającej liczby terminali w strategicznych miejscach w oparciu o przewidywania dotyczące natęŜenia ruchu.

22 /PE 425.402

PL

Poprawka 48



1. Organ zarządzający tworzy pojedynczy punkt kontaktowy przyjmujący wnioski o przyznanie tras dla pociągów towarowych przekraczających co najmniej jedną granicę w korytarzu transportu towarowego.

1. Organ zarządzający tworzy pojedynczy punkt kontaktowy odpowiadający na wnioski o przyznanie tras dla pociągów towarowych przekraczających co najmniej jedną granicę w korytarzu transportu towarowego lub korzystających z kilku sieci.

Poprawka 49



1a. Poszczególni zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego mogą być wyznaczani do działania w charakterze biura obsługi pojedynczego punktu kontaktowego dla wnioskodawców zwracających się o przyznanie tras.

Poprawka 50



2. Wszelkie wnioski dotyczące tras dla pociągów towarowych przekraczających co najmniej jedną granicę lub korzystających z kilku sieci w korytarzu transportu towarowego muszą być składane w pojedynczym punkcie kontaktowym, o którym mowa w ust. 1.

skreślony

23 /PE 425.402

PL

Poprawka 51

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 11 – tytuł


Priorytetowe przewozy towarowe Standardowe klasy tras kolejowych w korytarzach transportu towarowego

Poprawka 52



1. Organ zarządzający określa klasy rodzajowe ruchu towarowego, obowiązujące w całym korytarzu transportu towarowego. Co najmniej jedna z tych klas (dalej zwana „priorytetowym przewozem towarowym”) obejmuje towary, których transport podlega znacznym ograniczeniom czasowym i które w związku z tym muszą korzystać z efektywnego transportu o gwarantowanej punktualności.

1. Organ zarządzający określa i okresowo aktualizuje klasy tras przeznaczonych do kolejowego transportu towarowego obowiązujące w całym korytarzu transportu towarowego. Co najmniej jedna z tych klas (dalej zwana „ułatwionym przewozem towarowym”) obejmuje wśród klas tras trasę kolejową, która musi korzystać z efektywnego transportu o gwarantowanej punktualności.

Poprawka 53



2. Kryteria wyróŜniania klas rodzajowych ruchu towarowego przyjmuje się, w stosownych przypadkach, zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 18 ust. 3.

2. Kryteria wyróŜniania klas rodzajowych ruchu towarowego przyjmuje organ zarządzający po konsultacji z wnioskodawcami, którzy mogą korzystać z korytarzy transportu towarowego zdefiniowanych w art. 2 dyrektywy 2001/14/WE.

24 /PE 425.402

PL

Poprawka 54



1. W drodze odstępstwa od art. 20 ust. 2 dyrektywy 2004/14WE zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego rezerwują zdolność przepustową niezbędną dla priorytetowych przewozów towarowych na następny rok finansowy przed coroczną zmianą rozkładu jazdy, o którym mowa w art. 18 dyrektywy 2001/14/WE, w oparciu o odnotowany ruch towarowy oraz o badanie rynku określone w art. 5 ust. 1.

1. Oprócz przypadków, o których mowa w art. 20 ust. 2 dyrektywy 2004/14WE, zainteresowani zarządcy infrastruktury rezerwują zdolność przepustową w oparciu o ocenę potrzeb rynkowych w zakresie rezerwy zdolności przepustowej oraz publikują rozkład jazdy dla poszczególnych tras w celu spełnienia wymogów międzynarodowych uprzywilejowanych przewozów towarowych na następny rok finansowy przed coroczną zmianą rozkładu jazdy, o którym mowa w art. 18 dyrektywy 2001/14/WE, w oparciu o odnotowany ruch towarowy oraz o badanie rynku określone w art. 5 ust. 1.

Poprawka 55



2. Zarządcy infrastruktury utrzymują rezerwę zdolności przepustowej w ramach ustalonego rozkładu jazdy pozwalającą im na szybkie i odpowiednie reagowanie na wnioski ad hoc o przyznanie zdolności przepustowej, o których mowa w art. 23 dyrektywy 2001/14/WE. Zdolność ta musi być wystarczająca, aby wnioski o przyznanie tras mogły być honorowane z zagwarantowaniem odpowiedniego poziomu jakości przyznanej trasy, pod względem czasu przejazdu na trasie i pod względem rozkładu dostosowanego do ruchu towarowego.

2. Po przeprowadzeniu wstępnej oceny odpowiedniego zapotrzebowania na utworzenie rezerwy zdolności przepustowej dla wniosków ad hoc zarządcy infrastruktury utrzymują taką rezerwę, gwarantując wystarczający poziom jakości przydzielonej trasy kolejowej pod względem czasu przejazdu i rozkładu dostosowanego do międzynarodowych uprzywilejowanych przewozów towarowych w ramach ustalonego rozkładu jazdy, pozwalającą im na szybkie i odpowiednie reagowanie na wnioski ad hoc o przyznanie zdolności przepustowej, o których mowa w art. 23 dyrektywy 2001/14/WE.

25 /PE 425.402

PL

Poprawka 56



4. Trasy przyznane do celów operacji transportu towarowego mogą róŜnić się jakością pod względem czasu przejazdu. Opłaty za uŜytkowanie infrastruktury związanej z tymi trasami mogą zmieniać się w zaleŜności od oferowanego poziomu jakości zgodnie z art. 7 i 8 dyrektywy 2001/14/WE.

skreślony

Poprawka 57



5. Poza przypadkami siły wyŜszej trasa przyznana do celów operacji z zakresu priorytetowego przewozu towarowego nie moŜe być anulowana później niŜ 3 miesiące przed przewidzianym w rozkładzie czasem usługi, jeŜeli dany wnioskodawca nie zgadza się na takie anulowanie.

5. Poza przypadkami siły wyŜszej trasa kolejowa przyznana do celów operacji z zakresu uprzywilejowanego przewozu towarowego na mocy niniejszego artykułu nie moŜe być anulowana później niŜ jeden miesiąc przed przewidzianym w rozkładzie czasem usługi, jeŜeli dany wnioskodawca nie zgadza się na takie anulowanie. Wnioskodawca moŜe odwołać się w tej sprawie do organu kontrolnego. Zgodnie z art. 27 dyrektywy 2001/14/WE zarządcy infrastruktury mogą określić w sprawozdaniu o stanie sieci warunki, w odniesieniu do których uwzględniają oni poprzednie poziomy wykorzystania tras uprzywilejowanego kolejowego transportu towarowego przy określaniu priorytetów procesu przyznawania tras.

Poprawka 58


26 /PE 425.402

PL


6. Zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego oraz grupa robocza, o której mowa w art. 4 ust. 5, uruchamiają procedury w celu zapewnienia optymalnej koordynacji przyznawania zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej oraz przyznawania zdolności przepustowej terminali strategicznych, o których mowa w art. 9.

6. Zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego oraz grupa robocza, o której mowa w art. 4 ust. 5, uruchamiają procedury w celu zapewnienia optymalnej koordynacji przyznawania zdolności przepustowej zgodnie z niniejszym artykułem, z uwzględnieniem dostępu do terminali strategicznych, o których mowa w art. 9.

Poprawka 59



6a. Zarządcy infrastruktury ujmują w warunkach uŜytkowania opłaty za trasy przyznane, ale ostatecznie niewykorzystane. Wysokość tej opłaty jest odpowiednia, odstraszająca i skuteczna.

Poprawka 60



W drodze odstępstwa od art. 16 ust. 1 dyrektywy 2001/14/WE wnioskodawcy inni niŜ przedsiębiorstwa kolejowe i tworzone przez nie ugrupowania międzynarodowe mogą składać wnioski o przyznanie tras do celów transportu towarowego, jeŜeli wnioski te dotyczą jednego lub kilku odcinków korytarza transportu towarowego.

W drodze odstępstwa od art. 16 ust. 1 dyrektywy 2001/14/WE wnioskodawcy inni niŜ przedsiębiorstwa kolejowe i tworzone przez nie ugrupowania międzynarodowe mogą składać wnioski o przyznanie tras do celów transportu towarowego, jeŜeli wnioski te dotyczą kilku odcinków korytarza transportu towarowego.

27 /PE 425.402

PL

Poprawka 61



1. Zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego ustanawiają i publikują reguły dotyczące pierwszeństwa między poszczególnymi rodzajami ruchu obwiązujące w razie zakłóceń ruchu w korytarzu transportu towarowego w sprawozdaniu dotyczącym stanu sieci, przewidzianym w art. 3 dyrektywy 2001/14/WE i w załączniku I do tej dyrektywy.

1. W następstwie propozycji organu zarządzającego korytarzem przewozów towarowych oraz z poszanwaniem zasad i planów, o których mowa w ust. 2, zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego ustanawiają i publikują reguły dotyczące pierwszeństwa między poszczególnymi rodzajami tras kolejowych, zwłaszcza na trasach kolejowych przyznanych opóźnionym pociągom, obwiązujące w razie zakłóceń ruchu na kaŜdym odcinku korytarza transportu towarowego w sprawozdaniu dotyczącym stanu sieci, przewidzianym w art. 3 dyrektywy 2001/14/WE i w załączniku I do tej dyrektywy.

Poprawka 71 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 14 – ustęp 2


2. Reguły dotyczące pierwszeństwa, wspomniane w ust. 1 niniejszego artykułu, muszą przewidywać co najmniej, Ŝe trasa przyznana pociągowi kursującemu w ramach priorytetowych przewozów towarowych, który działa zgodnie z pierwotnymi ustaleniami dotyczącymi jego trasy, nie moŜe być przyznana innemu pociągowi ani zmodyfikowana, chyba Ŝe pierwotny uŜytkownik trasy udzieli zgody na jej przyznanie innemu pociągowi lub jej modyfikację.

2. Reguły dotyczące pierwszeństwa, wspomniane w ust. 1 niniejszego artykułu, muszą przewidywać co najmniej, z wyjątkiem godzin szczytu, w których niniejszy ustęp nie ma zastosowania, Ŝe trasa przyznana pociągowi kursującemu w ramach uprzywilejowanych przewozów towarowych, który działa zgodnie z pierwotnymi ustaleniami dotyczącymi jego trasy jest przestrzegana w jak największym stopniu lub przynajmniej minimalizuje całkowite opóźnienia przy zwróceniu głównej uwagi na opóźnienia uprzywilejowanych pociągów towarowych. Organ zarządzający w porozumieniu z wnioskodawcami opracowuje i publikuje:

a) zasady zarządzania pociągami, pozwalające na zapewnienie jak najlepszej

28 /PE 425.402

PL

obsługi pociągów kursujących w ramach uprzywilejowanych przewozów towarowych w zakresie przyznawania ograniczonej zdolności przepustowej;

b) plany awaryjne w razie zakłóceń ruchu w korytarzu oparte na tych zasadach.

Poprzez zarządzającego infrastrukturą kaŜde państwo członkowskie określa godziny szczytu w sprawozdaniu o stanie sieci. Godziny szczytu obowiązują tylko w dniach roboczych i ograniczone są do maksymalnie 3 godzin rano i 3 godzin po południu. Przy określaniu godzin szczytu uwzględnia się regionalny i dalekobieŜny ruch pasaŜerski.

Poprawka 63



1. Zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego zapewniają spójność między planami wykonania w rozumieniu art. 11 dyrektywy 2001/14/WE, obowiązującymi w odniesieniu do korytarza transportu towarowego.

1. Zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego zapewniają spójność między planami wykonania w rozumieniu art. 11 dyrektywy 2001/14/WE, obowiązującymi w odniesieniu do korytarza transportu towarowego. Nad spójnością tą czuwają organy kontrolne, które współpracują w zakresie tej kontroli zgodnie z art. 17 ust. 1.

Poprawka 64

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 16 – ustęp 2 – akapit pierwszy


2. Aby zmierzyć jakość usług oraz zdolność przewozową międzynarodowych i krajowych usług kolejowego transportu towarowego organ zarządzający określa wskaźniki wyników dotyczące korytarza transportu towarowego i publikuje je co

2. Aby zmierzyć jakość usług oraz zdolność przewozową międzynarodowych i krajowych usług kolejowego transportu towarowego organ zarządzający prowadzi konsultacje z wnioskodawcami, którzy mogą korzystać z korytarzy, i klientami

29 /PE 425.402

PL

najmniej raz w roku. usług przewozu towarowego w sprawie wskaźników wyników dotyczących korytarza transportu towarowego. Po takich konsultacjach organ zarządzający określa i publikuje je co najmniej raz w roku.

Poprawka 65

Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 16 – ustęp 2 – akapit drugi


Reguły stosowania dotyczące tych wskaźników przyjmuje się, w stosownych przypadkach, zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 18 ust. 3.

skreślony

Poprawka 66



1. Organy kontrolne, o których mowa w art. 30 dyrektywy 2001/14/WE, właściwe dla korytarza transportu towarowego współpracują przy nadzorowaniu międzynarodowej działalności zarządców infrastruktury i wnioskodawców, odnoszącej się do korytarza transportu towarowego. Organy te prowadzą wzajemne konsultacje i wymianę informacji. W stosownych przypadkach zwracają się o udzielenie niezbędnych informacji do zarządców infrastruktury państwa członkowskiego, do spraw którego są właściwe.

1. Organy kontrolne, o których mowa w art. 30 dyrektywy 2001/14/WE, właściwe dla korytarza transportu towarowego współpracują przy nadzorowaniu międzynarodowej działalności zarządców infrastruktury i wnioskodawców, odnoszącej się do korytarza transportu towarowego. Organy te prowadzą wzajemne konsultacje i wymianę informacji. W stosownych przypadkach zwracają się o udzielenie niezbędnych informacji do zarządców infrastruktury państwa członkowskiego, do spraw którego są właściwe. Zarządcy infrastruktury i inne strony trzecie biorące udział w przyznawaniu zdolności przepustowej w wymiarze międzynarodowym są zobowiązani do jak najszybszego przedstawiania zainteresowanym organom kontrolnym wszelkich potrzebnych informacji na temat

30 /PE 425.402

PL

międzynarodowych tras kolejowych i zdolności przepustowej, za które są odpowiedzialni.

Poprawka 67



2. W przypadku skargi wnioskodawcy dotyczącej międzynarodowych usług kolejowego transportu towarowego lub w ramach dochodzenia z urzędu dany organ kontrolny konsultuje się z organem kontrolnym kaŜdego innego państwa członkowskiego, na terytorium którego przebiega dany korytarz transportu towarowego, i zwraca się do niego o udzielenie niezbędnych informacji przed podjęciem decyzji. Inne organy kontrolne udzielają wszelkich informacji, o które same mają prawo się zwrócić na mocy obowiązującego je prawa krajowego. W stosownych przypadkach organ kontrolny, do którego wniesiono skargę lub który wszczął dochodzenie z urzędu, przekazuje dokumentację właściwemu organowi kontrolnemu w celu podjęcia środków względem zainteresowanych stron.

2. W przypadku skargi wnioskodawcy dotyczącej międzynarodowych usług kolejowego transportu towarowego lub w ramach dochodzenia z urzędu dany organ kontrolny konsultuje się z organem kontrolnym kaŜdego innego państwa członkowskiego, na terytorium którego przebiega dany korytarz transportu towarowego, i zwraca się do niego o udzielenie niezbędnych informacji przed podjęciem decyzji. Inne organy kontrolne udzielają wszelkich informacji, o które same mają prawo się zwrócić na mocy obowiązującego je prawa krajowego. W stosownych przypadkach organ kontrolny, do którego wniesiono skargę lub który wszczął dochodzenie z urzędu, przekazuje dokumentację właściwemu organowi kontrolnemu w celu podjęcia środków względem zainteresowanych stron zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 30 ust. 5 i 6 dyrektywy 2001/14/WE.

Poprawka 68



Zarządcy infrastruktury współpracują ze sobą w celu wdroŜenia niniejszego rozporządzenia. Wymieniają między sobą informacje dotyczące dobrych praktyk z myślą o koordynacji na terenie całej Wspólnoty. Komisja wspiera je w wykonywaniu tych zadań. W tym celu

skreślony

31 /PE 425.402

PL

powołuje grupę roboczą zarządców infrastruktury i przewodniczy tej grupie.

Poprawka 69



JeŜeli dokonując przeglądu wytycznych dotyczących TEN-T zgodnie z zasadami określonymi w art. 18 ust. 3 decyzji nr 1962/96/WE, Komisja uzna, Ŝe wskazane jest dostosowanie niniejszego rozporządzenia do tych wytycznych, przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek mający na celu odpowiednią zmianę niniejszego rozporządzenia.

JeŜeli dokonując przeglądu wytycznych dotyczących TEN-T zgodnie z zasadami określonymi w art. 18 ust. 3 decyzji nr 1962/96/WE, Komisja uzna, Ŝe wskazane jest dostosowanie niniejszego rozporządzenia do tych wytycznych, przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek mający na celu odpowiednią zmianę niniejszego rozporządzenia. Podobnie niektóre decyzje podjęte na mocy niniejszego rozporządzenia mogą zakładać konieczność dokonania przeglądu wytycznych dotyczących TEN-T.

Poprawka 70

Wniosek dotyczący rozporządzenia Załącznik – litera b)


b) korytarz transportu towarowego jest częścią TEN-T;

skreślona

32 /PE 425.402

PL

P6_TA-PROV(2009)0286

Prawa pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej ***I

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie stosowania praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej (COM(2008)0414 – C6-0257/2008 – 2008/0142(COD))




– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6 0257/2008),

– uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

– uwzględniając art. 51 i 35 Regulaminu,

– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa śywności oraz opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Prawnej, jak równieŜ Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0233/2009),




Poprawka 1



(2) ZwaŜywszy, Ŝe spełnione są warunki powołania art. 95 Traktatu jako podstawy prawnej, prawodawca wspólnotowy przyjmuje ten przepis za podstawę prawną nawet jeśli kluczowym czynnikiem

(2) ZwaŜywszy, Ŝe spełnione są warunki powołania art. 95 Traktatu jako podstawy prawnej, prawodawca wspólnotowy przyjmuje ten przepis za podstawę prawną nawet jeśli kluczowym czynnikiem

33 /PE 425.402

PL

podejmowanych decyzji jest ochrona zdrowia publicznego; w tym względzie art. 95 ust. 3 Traktatu wyraźnie wymaga, by w procesie harmonizacji zagwarantowano wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego, przy szczególnym uwzględnieniu wszelkich zmian opartych na faktach naukowych.

podejmowanych decyzji jest ochrona zdrowia publicznego; w tym względzie art. 95 ust. 3 Traktatu wyraźnie wymaga, by zagwarantowano wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego, przy szczególnym uwzględnieniu wszelkich zmian opartych na faktach naukowych.

Poprawka 2



(2a) W dniu 9 czerwca 2005 r. Parlament Europejski przyjął 554 głosami za, przy 12 głosach sprzeciwu, rezolucję w sprawie mobilności pacjentów i rozwoju słuŜby zdrowia w Unii Europejskiej1, w której wezwał do zapewnienia pacjentom, pracownikom słuŜby zdrowia oraz państwom członkowskim pewności prawnej oraz jasności co do praw i procedur.

1 Dz.U. C 124 E z 25.5.2006, s. 543.

Poprawka 4



(5a) Niniejsza dyrektywa nie narusza swobody kaŜdego państwa członkowskiego do decydowania o rodzaju opieki zdrowotnej, jaki uwaŜa za właściwy, i nie przynosi uszczerbku tej swobodzie. śaden przepis niniejszej dyrektywy nie powinien być interpretowany w sposób podwaŜający podstawowe wybory etyczne państw członkowskich.

34 /PE 425.402

PL

Poprawka 5



(6) Trybunał Sprawiedliwości wypowiedział się juŜ w niektórych kwestiach związanych z transgraniczną opieką zdrowotną, w szczególności w sprawie zwrotu kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej świadczonej w państwie członkowskim innym niŜ państwo zamieszkania korzystającego z opieki. Ze względu na wyłączenie opieki zdrowotnej z zakresu dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym naleŜy uregulować te sprawy w szczególnym instrumencie prawnym Wspólnoty w celu osiągnięcia bardziej powszechnego i skutecznego zastosowania zasad wypracowanych przez Trybunał Sprawiedliwości w poszczególnych sprawach.

(6) Trybunał Sprawiedliwości wypowiedział się juŜ w niektórych kwestiach związanych z transgraniczną opieką zdrowotną, w szczególności w sprawie zwrotu kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej świadczonej w państwie członkowskim innym niŜ państwo zamieszkania korzystającego z opieki. NaleŜy uregulować te sprawy w szczególnym instrumencie prawnym Wspólnoty w celu osiągnięcia bardziej powszechnego i skutecznego zastosowania zasad wypracowanych przez Trybunał Sprawiedliwości w poszczególnych sprawach.

Poprawka 6



(8) Celem niniejszej dyrektywy jest ustanowienie ogólnych ram świadczenia we Wspólnocie bezpiecznej i efektywnej transgranicznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości oraz zapewnienie mobilności pacjentów i swobody świadczenia opieki zdrowotnej i wysokiego poziomu ochrony zdrowia, przy jednoczesnym pełnym poszanowaniu odpowiedzialności państw członkowskich za określanie świadczeń z zabezpieczenia społecznego związanych ze zdrowiem, za organizację i świadczenie opieki zdrowotnej i medycznej oraz za udzielanie świadczeń z zabezpieczenia społecznego,

(8) Celem niniejszej dyrektywy jest ustanowienie ogólnych ram świadczenia we Wspólnocie bezpiecznej i efektywnej transgranicznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości w odniesieniu do mobilności pacjentów oraz do wysokiego poziomu ochrony zdrowia, przy jednoczesnym pełnym poszanowaniu odpowiedzialności państw członkowskich za określanie świadczeń z zabezpieczenia społecznego związanych ze zdrowiem, za organizację i świadczenie opieki zdrowotnej i medycznej oraz za udzielanie świadczeń z zabezpieczenia społecznego, w szczególności na wypadek choroby.

35 /PE 425.402

PL

w szczególności na wypadek choroby.

Poprawka 7



(9) Niniejsza dyrektywa w sprawie stosowania praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej ma zastosowanie do wszystkich rodzajów opieki zdrowotnej. Jak potwierdził Trybunał Sprawiedliwości, ani szczególny charakter tej opieki, ani sposób jej organizacji lub finansowania nie wyłącza jej z zakresu zastosowania podstawowej zasady swobody przepływu. W odniesieniu do opieki długoterminowej dyrektywa nie ma zastosowania do pomocy i wsparcia dla rodzin lub osób, które przez dłuŜszy czas znajdują się w szczególnej potrzebie. Dyrektywy nie stosuje się na przykład do domów opieki lub mieszkań ani do pomocy udzielanej osobom starszym lub dzieciom przez pracowników socjalnych, opiekunów wolontariuszy lub osoby zawodowo zajmujące się taką pomocą, inne niŜ pracownicy słuŜby zdrowia.

(9) Niniejsza dyrektywa w sprawie stosowania praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej ma zastosowanie do wszystkich rodzajów opieki zdrowotnej. Jak potwierdził Trybunał Sprawiedliwości, ani szczególny charakter tej opieki, ani sposób jej organizacji lub finansowania nie wyłącza jej z zakresu zastosowania podstawowej zasady swobody przepływu. W odniesieniu do opieki długoterminowej niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do pomocy i wsparcia dla rodzin lub osób, które przez dłuŜszy czas znajdują się w szczególnej potrzebie w zakresie opieki pielęgniarskiej, wsparcia lub opieki, jeŜeli wymagają one określonej opieki specjalistycznej lub pomocy świadczonej w ramach systemu zabezpieczenia społecznego, w tym przede wszystkim długoterminowe usługi opieki, uznawane za konieczne w celu zapewnienia osobie potrzebującej opieki jak największej niezaleŜności w codziennym Ŝyciu. Niniejszej dyrektywy nie stosuje się na przykład do domów opieki lub mieszkań ani do pomocy udzielanej osobom starszym lub dzieciom przez pracowników socjalnych, opiekunów wolontariuszy lub osoby zawodowo zajmujące się taką pomocą, inne niŜ pracownicy słuŜby zdrowia.

Poprawka 8

36 /PE 425.402

PL



(9a) Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do przeszczepiania narządów.. Z uwagi na swoisty charakter tych zabiegów obejmą je przepisy dyrektywy szczegółowej.

Poprawka 9



(10) Dla celów niniejszej dyrektywy pojęcie „transgranicznej opieki zdrowotnej” obejmuje następujące sposoby świadczenia opieki zdrowotnej:

(10) Dla celów niniejszej dyrektywy pojęcie „transgranicznej opieki zdrowotnej” obejmuje tylko korzystanie z opieki zdrowotnej państwie członkowskim innym niŜ to, w którym pacjent jest ubezpieczony. Zjawisko to określa się mianem „mobilności pacjentów”;

– korzystanie z opieki zdrowotnej za granicą (tzn. pacjent udaje się na leczenie do podmiotu świadczącego opiekę zdrowotną w innym państwie członkowskim) - zjawisko określane mianem „mobilności pacjentów”;

– transgraniczne świadczenie opieki zdrowotnej (tzn. dostarczanie usług z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa); takie jak usługi w zakresie telemedycyny, diagnostyka i wydawanie recept na odległość, usługi laboratoryjne;

– stała obecność podmiotu świadczącego opiekę zdrowotną (tzn. zakładanie podmiotu świadczącego opiekę zdrowotną w innym państwie członkowskim); oraz

– czasowa obecność osób (tzn. mobilność pracowników słuŜby zdrowia, np. czasowe przemieszczenie się do państwa

37 /PE 425.402

PL

członkowskiego pacjenta w celu świadczenia usług).

Poprawka 10



(11) Państwa członkowskie uznały w konkluzjach Rady w sprawie wspólnych wartości i zasad systemów opieki zdrowotnej Unii Europejskiej, Ŝe istnieje zbiór zasad funkcjonowania podzielanych przez systemy zdrowotne w całej Wspólnocie. Te zasady funkcjonowania obejmują jakość, bezpieczeństwo, opiekę zdrowotną opartą na dowodach naukowych i podstawach etycznych, zaangaŜowanie pacjentów, rekompensatę, podstawowe prawo do prywatności przy poszanowaniu zasad przetwarzania danych osobowych oraz poufność. Pacjenci, pracownicy słuŜby zdrowia i instytucje odpowiedzialne za systemy zdrowotne muszą być w stanie funkcjonować w oparciu o przestrzeganie tych wspólnych zasad oraz o struktury ustanowione w celu ich wdroŜenia w całej Wspólnocie. Właściwe jest zatem wprowadzenie wymogu, by instytucje państwa członkowskiego, na terytorium którego świadczona jest opieka zdrowotna, ponosiły odpowiedzialność za zapewnienie przestrzegania wspomnianych zasad funkcjonowania. Jest to niezbędny warunek zagwarantowania zaufania pacjentów do transgranicznej opieki zdrowotnej, koniecznego do osiągnięcia mobilności pacjentów i swobody świadczenia opieki zdrowotnej na rynku wewnętrznym, jak teŜ wysokiego poziomu ochrony zdrowia.

(11) Państwa członkowskie uznały w konkluzjach Rady w sprawie wspólnych wartości i zasad systemów opieki zdrowotnej Unii Europejskiej, Ŝe istnieje zbiór zasad funkcjonowania podzielanych przez systemy zdrowotne w całej Wspólnocie. Te zasady funkcjonowania obejmują jakość, bezpieczeństwo, opiekę zdrowotną opartą na dowodach naukowych i podstawach etycznych, zaangaŜowanie pacjentów, rekompensatę, podstawowe prawo do prywatności przy poszanowaniu zasad przetwarzania danych osobowych oraz poufność. Pacjenci, pracownicy słuŜby zdrowia i instytucje odpowiedzialne za systemy zdrowotne muszą być w stanie funkcjonować w oparciu o przestrzeganie tych wspólnych zasad oraz o struktury ustanowione w celu ich wdroŜenia w całej Wspólnocie. Właściwe jest zatem wprowadzenie wymogu, by instytucje państwa członkowskiego, na terytorium którego świadczona jest opieka zdrowotna, ponosiły odpowiedzialność za zapewnienie przestrzegania wspomnianych zasad funkcjonowania. Jest to niezbędny warunek zagwarantowania zaufania pacjentów do transgranicznej opieki zdrowotnej, koniecznego do osiągnięcia mobilności pacjentów, jak teŜ wysokiego poziomu ochrony zdrowia. Niemniej w świetle tych wspólnych zasad akceptuje się fakt, Ŝe państwa członkowskie podejmują ze względów etycznych róŜne decyzje dotyczące dostępności niektórych rodzajów leczenia oraz konkretnych warunków dostępu do niego. Niniejsza dyrektywa nie narusza róŜnorodności

38 /PE 425.402

PL

etycznej.

Poprawka 11



(12) Mając na uwadze, iŜ nie moŜna z góry przewidzieć, czy dany podmiot świadczący opiekę zdrowotną będzie świadczył opiekę pacjentowi pochodzącemu z innego bądź ze swego państwa członkowskiego, niezbędne jest, by wymogi gwarantujące świadczenie opieki zdrowotnej zgodnie ze wspólnymi zasadami oraz jasnymi standardami jakości i bezpieczeństwa miały zastosowanie do wszystkich rodzajów opieki zdrowotnej w celu zapewnienia swobody świadczenia i korzystania z transgranicznej opieki zdrowotnej, co jest celem niniejszej dyrektywy. Instytucje państw członkowskich powinny uwzględniać wspólne, nadrzędne wartości takie jak uniwersalizm, dostęp do opieki zdrowotnej wysokiej jakości, sprawiedliwość i solidarność, które zostały powszechnie uznane przez instytucje Wspólnoty oraz wszystkie państwa członkowskie jako tworzące zespół wartości obowiązujących w odniesieniu do systemów ochrony zdrowia na obszarze całej Europy. Państwa członkowskie muszą zapewnić respektowanie tych wartości takŜe w stosunku do pacjentów i obywateli innych państw członkowskich oraz sprawiedliwe traktowanie wszystkich pacjentów, biorąc po uwagę ich potrzeby w zakresie opieki zdrowotnej, a nie przynaleŜność do systemu zabezpieczenia społecznego ich państwa członkowskiego. W tej kwestii państwa członkowskie muszą respektować swobodne przemieszczanie się w ramach rynku wewnętrznego, zasadę niedyskryminacji m.in. ze względu na narodowość (a w przypadku osób prawnych ze względu na państwo

(12) Mając na uwadze, iŜ nie moŜna z góry przewidzieć, czy dany podmiot świadczący opiekę zdrowotną będzie świadczył opiekę pacjentowi pochodzącemu z innego bądź ze swego państwa członkowskiego, niezbędne jest, by wymogi gwarantujące świadczenie opieki zdrowotnej zgodnie ze wspólnymi zasadami oraz jasnymi standardami jakości i bezpieczeństwa miały zastosowanie do wszystkich rodzajów opieki zdrowotnej w celu zapewnienia swobody świadczenia i korzystania z transgranicznej opieki zdrowotnej, co jest celem niniejszej dyrektywy. Instytucje państw członkowskich powinny uwzględniać wspólne, nadrzędne wartości takie jak uniwersalizm, dostęp do opieki zdrowotnej wysokiej jakości, sprawiedliwość i solidarność, które zostały powszechnie uznane przez instytucje Wspólnoty oraz wszystkie państwa członkowskie jako tworzące zespół wartości obowiązujących w odniesieniu do systemów ochrony zdrowia na obszarze całej Europy. Państwa członkowskie muszą zapewnić respektowanie tych wartości takŜe w stosunku do pacjentów i obywateli innych państw członkowskich oraz sprawiedliwe traktowanie wszystkich pacjentów, biorąc po uwagę ich potrzeby w zakresie opieki zdrowotnej, a nie przynaleŜność do systemu zabezpieczenia społecznego ich państwa członkowskiego. W tej kwestii państwa członkowskie muszą respektować swobodne przemieszczanie się osób w ramach rynku wewnętrznego, zasadę niedyskryminacji m.in. ze względu na narodowość oraz zasadność i proporcjonalność wszelkich środków

39 /PE 425.402

PL

członkowskie ich siedziby) oraz zasadność i proporcjonalność wszelkich środków ograniczających swobodne przemieszczanie się. W stosunku do podmiotów świadczących opiekę zdrowotną niniejsza dyrektywa nie przewiduje jednakŜe wymogu akceptacji planowanego leczenia albo korzystniejszego traktowania pacjentów z innych państw członkowskich ze szkodą dla innych pacjentów znajdujących się w podobnej sytuacji, przykładowo poprzez wydłuŜanie czasu oczekiwania na leczenie.

ograniczających swobodne przemieszczanie się. W stosunku do podmiotów świadczących opiekę zdrowotną niniejsza dyrektywa nie przewiduje jednakŜe wymogu akceptacji planowanego leczenia albo korzystniejszego traktowania pacjentów z innych państw członkowskich ze szkodą dla innych pacjentów znajdujących się w podobnej sytuacji, przykładowo poprzez wydłuŜanie czasu oczekiwania na leczenie. Aby umoŜliwić pacjentom dokonanie świadomego wyboru, kiedy starają się uzyskać opiekę zdrowotną w innym państwie członkowskim, państwa członkowskie powinny zapewnić, aby pacjenci otrzymywali na własną prośbę odpowiednie informacje o standardach zdrowotnych i standardach jakości obowiązujących w państwie członkowskim, w którym przeprowadzane jest leczenie, oraz o specyfice opieki zdrowotnej proponowanej przez konkretny podmiot świadczący opiekę zdrowotną. Tego rodzaju informacje powinny być równieŜ udostępniane w formatach dostępnych dla osób niepełnosprawnych.

Poprawka 136 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 13 preambuły


(13) Ponadto pacjenci z innych państw członkowskich powinni być traktowani na równi z obywatelami państwa członkowskiego leczenia oraz, zgodnie z ogólnymi zasadami sprawiedliwości i niedyskryminacji uznanymi w art. 21 Karty, nie mogą być w Ŝaden sposób dyskryminowani ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub światopogląd, poglądy polityczne lub innego rodzaju, przynaleŜność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną. Państwa

(13) Ponadto pacjenci z innych państw członkowskich powinni być traktowani na równi z obywatelami państwa członkowskiego leczenia oraz, zgodnie z ogólnymi zasadami sprawiedliwości i niedyskryminacji uznanymi w art. 21 Karty, nie mogą być w Ŝaden sposób dyskryminowani ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub światopogląd, poglądy polityczne lub innego rodzaju, przynaleŜność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną. Państwa

40 /PE 425.402

PL

członkowskie mogą w róŜny sposób traktować poszczególne grupy pacjentów tylko wówczas, gdy mogą wykazać, Ŝe jest to uzasadnione słusznymi względami medycznymi, tak jak w przypadku szczególnych środków skierowanych do kobiet lub do niektórych grup wiekowych (np. bezpłatne szczepienia dla dzieci lub osób starszych). Niniejsza dyrektywa uwzględnia prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a zatem dyrektywę tę naleŜy wdraŜać i stosować z naleŜytym poszanowaniem prawa do równości wobec prawa i zasady niedyskryminacji zgodnie z ogólnymi zasadami prawa określonymi w art. 20 i 21 Karty. Niniejszą dyrektywę stosuje się bez uszczerbku dla dyrektywy Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w Ŝycie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne oraz innych dyrektyw wykonujących art. 13 Traktatu WE. W świetle powyŜszego w niniejszej dyrektywie przewiduje się, Ŝe pacjenci traktowani są na równi z obywatelami państwa członkowskiego leczenia, włączając w to ochronę przed dyskryminacją, zapewnianą zgodnie z prawem wspólnotowym, jak teŜ i na podstawie prawa państwa członkowskiego leczenia.

członkowskie mogą w róŜny sposób traktować poszczególne grupy pacjentów tylko wówczas, gdy mogą wykazać, Ŝe jest to uzasadnione słusznymi względami medycznymi, tak jak w przypadku szczególnych środków skierowanych do kobiet lub do niektórych grup wiekowych (np. bezpłatne szczepienia dla dzieci lub osób starszych). Niniejsza dyrektywa uwzględnia prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a zatem dyrektywę tę naleŜy wdraŜać i stosować z naleŜytym poszanowaniem prawa do równości wobec prawa i zasady niedyskryminacji zgodnie z ogólnymi zasadami prawa określonymi w art. 20 i 21 Karty. Niniejszą dyrektywę stosuje się bez uszczerbku dla dyrektywy Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w Ŝycie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne, dyrektywy Rady 2004/113WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzającej w Ŝycie zasadę równego traktowania męŜczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług1, dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy2 oraz wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie wprowadzenia w Ŝycie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną (COM(2008)0426), wykonujących art. 13 Traktatu WE. W świetle powyŜszego w niniejszej dyrektywie przewiduje się, Ŝe pacjenci traktowani są na równi z obywatelami państwa członkowskiego leczenia, włączając w to ochronę przed dyskryminacją, zapewnianą zgodnie z prawem wspólnotowym, jak teŜ i na podstawie prawa państwa członkowskiego leczenia.

41 /PE 425.402

PL

1 Dz.U. L 373 z 21.12.04, s. 37. 2 Dz.U. L 303 z 2.12.2000, s. 16.

Poprawka 12



(13a) Państwa członkowskie powinny zapewnić, Ŝe przy zastosowaniu niniejszej dyrektywy nie zachęca się pacjentów wbrew ich woli do korzystania z leczenia poza ich państwem członkowskim ubezpieczenia.

Poprawka 13



(13b) NaleŜy równieŜ podkreślić konieczność wprowadzenia szczególnych środków gwarantujących kobietom sprawiedliwy dostęp do systemów publicznej opieki zdrowotnej oraz do opieki przeznaczonej typowo dla kobiet, w szczególności do opieki zdrowotnej w zakresie ginekologii-połoŜnictwa i zdrowia reprodukcyjnego.

Poprawka 14



(14a) Powinno się podejmować systematyczne i nieprzerwane wysiłki w celu zapewnienia poprawy norm jakości i bezpieczeństwa zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej z 1-2 czerwca 2006 r. w sprawie wartości i zasad wspólnych dla systemów zdrowia Unii Europejskiej, oraz

42 /PE 425.402

PL

z uwzględnieniem postępów międzynarodowego stanu nauk medycznych i powszechnie uznanych dobrych praktyk, a takŜe nowych technologii w zakresie zdrowia;

Poprawka 15



(15) Z badań wynika, Ŝe szkoda powstaje w około 10 % przypadków udzielania opieki zdrowotnej. Zatem w celu zapobieŜenia brakowi zaufania do tych mechanizmów, stanowiącemu barierę w korzystaniu z transgranicznej opieki zdrowotnej, niezbędne jest zapewnienie jasnych, wspólnych zasad dotyczących postępowania w przypadkach szkody wyrządzonej w związku ze świadczeniem opieki zdrowotnej. Pokrycie szkody oraz odszkodowanie wypłacane przez systemy kraju, w którym następuje leczenie, nie powinno stać na przeszkodzie rozszerzeniu przez państwa członkowskie zakresu ich systemów krajowych w stosunku do ich własnych pacjentów zamierzających skorzystać z opieki zdrowotnej za granicą, jeŜeli jest to korzystniejsze z punktu widzenia pacjenta, w szczególności w odniesieniu do pacjentów, w przypadku których skorzystanie z systemu opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim jest konieczne.

(15) Z badań wynika, Ŝe szkoda powstaje w około 10 % przypadków udzielania opieki zdrowotnej. Zatem w celu zapobieŜenia brakowi zaufania do tych mechanizmów, stanowiącemu barierę w korzystaniu z transgranicznej opieki zdrowotnej, niezbędne jest zapewnienie, Ŝe państwa członkowskie, w których prowadzone jest leczenie, posiadają systemy (w tym zapewnienia dalszej opieki) obejmujące postępowanie w przypadkach domniemanej szkody wyrządzonej w związku ze świadczeniem opieki zdrowotnej, jak określiło państwo członkowskie leczenia. Pokrycie szkody oraz odszkodowanie wypłacane przez systemy kraju, w którym następuje leczenie, nie powinno stać na przeszkodzie rozszerzeniu przez państwa członkowskie zakresu ich systemów krajowych w stosunku do ich własnych pacjentów zamierzających skorzystać z opieki zdrowotnej za granicą, jeŜeli jest to korzystniejsze z punktu widzenia pacjenta, w szczególności w odniesieniu do pacjentów, w przypadku których skorzystanie z systemu opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim jest konieczne.

Poprawka 16

43 /PE 425.402

PL



(17) Prawo do ochrony danych osobowych jest prawem podstawowym uznanym w art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Zapewnienie ciągłości transgranicznej opieki zdrowotnej uzaleŜnione jest od przekazywania danych osobowych pacjenta dotyczących stanu jego zdrowia. Przepływ tych danych osobowych pomiędzy państwami członkowskimi powinien następować w swobodny sposób przy jednoczesnym zabezpieczeniu praw podstawowych obywateli. Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych ustanawia prawo obywateli do dostępu do danych osobowych dotyczących ich zdrowia, przykładowo zawartych w dokumentacji medycznej pacjenta, dotyczącej takich kwestii jak diagnoza, wyniki badań, oceny przez lekarzy, którzy świadczyli opiekę danemu pacjentowi, oraz do dokumentów dotyczących wszelkich przeprowadzonych u tego pacjenta zabiegów. Przepisy te mają zastosowanie takŜe do opieki transgranicznej objętej zakresem niniejszej dyrektywy.

(17) Prawo do ochrony danych osobowych jest prawem podstawowym uznanym w art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Zapewnienie ciągłości transgranicznej opieki zdrowotnej uzaleŜnione jest od przekazywania danych osobowych pacjenta dotyczących stanu jego zdrowia. Przepływ tych danych osobowych pomiędzy państwami członkowskimi powinien następować w swobodny sposób przy jednoczesnym zabezpieczeniu praw podstawowych obywateli. Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych ustanawia prawo obywateli do dostępu do danych osobowych dotyczących ich zdrowia, przykładowo zawartych w dokumentacji medycznej pacjenta, dotyczącej takich kwestii jak diagnoza, wyniki badań, oceny przez lekarzy, którzy świadczyli opiekę danemu pacjentowi, oraz do dokumentów dotyczących wszelkich przeprowadzonych u tego pacjenta zabiegów. Przepisy te mają zastosowanie takŜe do opieki transgranicznej objętej zakresem niniejszej dyrektywy. Pacjent powinien mieć moŜliwość sprzeciwienia się w kaŜdej chwili publikacji dotyczących go danych i otrzymać potwierdzenie, Ŝe dotyczące go dane zostały usunięte.

Poprawka 17



(18) W kilku orzeczeniach Trybunał Sprawiedliwości uznał prawo pacjentów

(18) W kilku orzeczeniach Trybunał Sprawiedliwości uznał prawo pacjentów

44 /PE 425.402

PL

jako osób ubezpieczonych do zwrotu kosztów opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim w ramach ich ustawowego systemu zabezpieczenia społecznego. Trybunał orzekł, Ŝe przepisy Traktatu dotyczące swobody świadczenia usług obejmują swobodę korzystających z opieki zdrowotnej, w tym osób, w przypadku których leczenie jest konieczne, w zakresie udania się do innego państwa członkowskiego w celu skorzystania tam z takiej opieki. Znajduje to takŜe zastosowanie do korzystających z opieki zdrowotnej zamierzających uzyskać opiekę zdrowotną w innym państwie członkowskim za pośrednictwem innych środków, przykładowo za pośrednictwem usług e-zdrowia. Podczas gdy prawo wspólnotowe nie narusza kompetencji państw członkowskich do kształtowania ich systemów ochrony zdrowia i zabezpieczenia społecznego, państwa członkowskie, wykonując te kompetencje, muszą przestrzegać prawa wspólnotowego, w szczególności przepisów Traktatu dotyczących swobody świadczenia usług. Przepisy te zakazują państwom członkowskim wprowadzania oraz utrzymywania nieuzasadnionych ograniczeń w zakresie korzystania z tej swobody w sektorze opieki zdrowotnej.

jako osób ubezpieczonych do zwrotu kosztów opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim w ramach ich ustawowego systemu zabezpieczenia społecznego. Trybunał orzekł, Ŝe przepisy Traktatu obejmują swobodę korzystających z opieki zdrowotnej, w tym osób, w przypadku których leczenie jest konieczne, w zakresie udania się do innego państwa członkowskiego w celu skorzystania tam z takiej opieki. Prawo wspólnotowe nie narusza kompetencji państw członkowskich do kształtowania ich systemów ochrony zdrowia i zabezpieczenia społecznego.

Poprawka 18



(21) NaleŜy wprowadzić wymóg, aby takŜe pacjenci korzystający z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim w okolicznościach innych niŜ przewidziane w kontekście koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, ustanowionej w drodze rozporządzenia (WE) nr 1408/71, mieli moŜliwość korzystania z zasad dotyczących swobodnego przepływu usług zgodnie z Traktatem oraz

(21) Pacjenci powinni otrzymać gwarancję pokrycia kosztów opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim oraz produktów związanych z opieką zdrowotną świadczoną w innym państwie członkowskim co najmniej na poziomie stosowanym do takiego samego lub równie skutecznego leczenia w przypadku, gdyby udzielono go lub nabyto je na terytorium ich państwa

45 /PE 425.402

PL

postanowieniami niniejszej dyrektywy. Pacjenci powinni otrzymać gwarancję pokrycia kosztów takiej opieki zdrowotnej co najmniej na poziomie stosowanym do takiej samej lub podobnej opieki zdrowotnej w przypadku, gdyby udzielono jej na terytorium ich państwa członkowskiego ubezpieczenia. Zapewnia to pełne poszanowanie odpowiedzialności państw członkowskich za określanie zakresu uprawnień ich obywateli do opieki zdrowotnej oraz pozwala uniknąć istotnego wpływu na finansowanie krajowych systemów opieki zdrowotnej. W ustawodawstwie krajowym państwa członkowskie mogą jednak przewidzieć, Ŝe zwrot kosztów leczenia następuje według stawek obowiązujących w państwie członkowskim leczenia w przypadku, gdy jest to korzystniejsze dla pacjenta. Sytuacja taka będzie miała miejsce szczególnie w przypadku kaŜdego leczenia prowadzonego w ramach europejskich sieci referencyjnych wspomnianych w art. 15 niniejszej dyrektywy.

członkowskiego ubezpieczenia. Zapewnia to pełne poszanowanie odpowiedzialności państw członkowskich za określanie zakresu uprawnień ich obywateli do opieki zdrowotnej oraz pozwala uniknąć istotnego wpływu na finansowanie krajowych systemów opieki zdrowotnej. W ustawodawstwie krajowym państwa członkowskie mogą jednak przewidzieć, Ŝe zwrot kosztów leczenia następuje według stawek obowiązujących w państwie członkowskim leczenia w przypadku, gdy jest to korzystniejsze dla pacjenta. Sytuacja taka będzie miała miejsce szczególnie w przypadku kaŜdego leczenia prowadzonego w ramach europejskich sieci referencyjnych wspomnianych w art. 15 niniejszej dyrektywy.

Poprawka 19



(24) W Ŝadnym przypadku pacjent nie powinien czerpać korzyści finansowych z opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim, a pokrycie kosztów powinno ograniczać się jedynie do kosztów rzeczywistych otrzymanej opieki zdrowotnej.

(24) W Ŝadnym przypadku pacjent nie powinien czerpać korzyści finansowych z opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim lub nabytych tam towarów. Pokrycie kosztów powinno ograniczać się jedynie do kosztów rzeczywistych. Państwa członkowskie mogą decydować o pokryciu innych związanych kosztów, na przykład leczenia terapeutycznego, pod warunkiem Ŝe łączny koszt nie przekracza kwoty wypłacanej w państwie członkowskim ubezpieczenia.

Poprawka 20

46 /PE 425.402

PL



(25) Celem niniejszej dyrektywy nie jest stworzenie uprawnienia do zwrotu kosztów leczenia w innym państwie członkowskim, jeŜeli takie leczenie nie jest objęte zakresem świadczeń przewidzianym w ustawodawstwie państwa członkowskiego ubezpieczenia pacjenta. Niniejsza dyrektywa nie stoi równieŜ na przeszkodzie rozszerzeniu przez państwa członkowskie ich systemu świadczeń rzeczowych na opiekę zdrowotną świadczoną w innym państwie członkowskim, zgodnie z przepisami tego państwa członkowskiego.

(25) Celem niniejszej dyrektywy nie jest stworzenie uprawnienia do zwrotu kosztów leczenia ani kosztów zakupu towarów w innym państwie członkowskim, jeŜeli takie leczenie lub towary nie są objęte zakresem świadczeń przewidzianym w ustawodawstwie państwa członkowskiego ubezpieczenia pacjenta. Niniejsza dyrektywa nie stoi równieŜ na przeszkodzie rozszerzeniu przez państwa członkowskie ich systemu świadczeń rzeczowych na opiekę zdrowotną świadczoną w innym państwie członkowskim i nabywane tam towary, zgodnie z przepisami tego państwa członkowskiego. Niniejsza dyrektywa uznaje fakt, Ŝe prawo do korzystania z moŜliwości leczenia nie zawsze jest określane przez państwa członkowskie na szczeblu krajowym oraz Ŝe państwa członkowskie mogą organizować swoje systemy opieki zdrowotnej i systemy zabezpieczenia społecznego w sposób przewidujący ustalanie prawa do korzystania z leczenia na szczeblu regionalnym lub lokalnym.

Poprawka 21



(25a) W przypadku gdy istnieje kilka sposobów leczenia danej choroby lub obraŜenia, pacjent powinien mieć prawo do zwrotu kosztów za wszystkie metody leczenia, które zostały w odpowiedni sposób wypróbowane i przetestowane przez międzynarodowe nauki medyczne, nawet gdy metody te nie są dostępne w państwie członkowskim ubezpieczenia

47 /PE 425.402

PL

pacjenta.

Poprawka 22



(27) Niniejsza dyrektywa reguluje takŜe prawo pacjenta do otrzymania produktu leczniczego dopuszczonego do obrotu w państwie członkowskim, w którym świadczona jest opieka zdrowotna, nawet w przypadku gdy ten produkt leczniczy nie jest dopuszczony do obrotu w państwie członkowskim ubezpieczenia; jest to bowiem niezbędny element uzyskania skutecznego leczenia w innym państwie członkowskim.

(27) Niniejsza dyrektywa reguluje takŜe prawo pacjenta do otrzymania produktu leczniczego lub wyrobu medycznego dopuszczonego do obrotu w państwie członkowskim, w którym świadczona jest opieka zdrowotna, nawet w przypadku, gdy ten produkt leczniczy lub wyrób medyczny nie jest dopuszczony do obrotu w państwie członkowskim ubezpieczenia; jest to bowiem niezbędny element uzyskania właśnie tego skutecznego leczenia pacjenta w innym państwie członkowskim.

Poprawka 23



(30) Brak jest definicji opieki szpitalnej, wspólnej dla róŜnych systemów zabezpieczenia społecznego we Wspólnocie, a róŜnice w interpretacji tego pojęcia mogą stwarzać przeszkody dla swobody korzystania z opieki zdrowotnej przez pacjentów. Rozwiązanie tego problemu wymaga wypracowania wspólnotowej definicji opieki szpitalnej. Opieka szpitalna w znaczeniu ogólnym oznacza opiekę wymagającą noclegu pacjenta. JednakŜe stosownym moŜe okazać się uznanie za opiekę szpitalną takŜe pewnych innych rodzajów opieki zdrowotnej, jeśli wymaga ona uŜycia wysoce specjalistycznej i kosztownej infrastruktury medycznej lub sprzętu medycznego (np. zaawansowanych

(30) Brak jest definicji opieki szpitalnej, wspólnej dla róŜnych systemów zabezpieczenia społecznego we Wspólnocie, a róŜnice w interpretacji tego pojęcia mogą stwarzać przeszkody dla swobody korzystania z opieki zdrowotnej przez pacjentów. Rozwiązanie tego problemu wymaga wypracowania wspólnotowej definicji opieki szpitalnej. Opieka szpitalna w znaczeniu ogólnym oznacza opiekę wymagającą noclegu pacjenta. JednakŜe stosownym moŜe okazać się uznanie za opiekę szpitalną takŜe pewnych innych rodzajów opieki zdrowotnej, jeśli wymaga ona uŜycia wysoce specjalistycznej i kosztownej infrastruktury medycznej lub sprzętu medycznego (np. zaawansowanych

48 /PE 425.402

PL

technologicznie skanerów stosowanych w diagnostyce) albo obejmuje leczenie stwarzające szczególne ryzyko dla pacjenta lub dla społeczeństwa (np. leczenie powaŜnych chorób zakaźnych). W ramach procedury komitetowej Komisja ustali specjalny wykaz takich rodzajów leczenia, podlegający regularnej aktualizacji.

technologicznie skanerów stosowanych w diagnostyce) albo obejmuje leczenie stwarzające szczególne ryzyko dla pacjenta lub dla społeczeństwa (np. leczenie powaŜnych chorób zakaźnych).

Poprawka 24



(32) W kaŜdym przypadku, jeŜeli państwo członkowskie zdecydowało się na wprowadzenie systemu uprzedniej zgody na pokrycie kosztów opieki szpitalnej lub opieki specjalistycznej świadczonej w innym państwie członkowskim zgodnie z postanowieniami niniejszej dyrektywy, koszty takiej opieki świadczonej w innym państwie członkowskim powinny być takŜe zwrócone przez państwo członkowskie ubezpieczenia do poziomu kosztów, które zostałyby zwrócone, gdyby takiej samej lub podobnej opieki zdrowotnej udzielono w państwie członkowskim ubezpieczenia, bez przekraczania rzeczywistych kosztów uzyskanej opieki zdrowotnej. JednakŜe jeŜeli spełnione są warunki określone w art. 22 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1408/71, udzielenie zgody oraz zapewnienie świadczeń powinno nastąpić zgodnie z tym rozporządzeniem. Ma to zastosowanie w szczególności w przypadkach, gdy zgoda jest udzielana po rozpatrzeniu wniosku w postępowaniu administracyjnym lub sądowym oraz gdy zainteresowana osoba skorzystała z leczenia w innym państwie członkowskim. W tym przypadku nie stosuje się art. 6, 7, 8 i 9 niniejszej dyrektywy. Jest to zgodne z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, który stwierdził, Ŝe pacjenci, którzy otrzymali decyzję o odmowie zgody, uznaną następnie za

(32) W kaŜdym przypadku, jeŜeli państwo członkowskie zdecydowało się na wprowadzenie systemu uprzedniej zgody na pokrycie kosztów opieki szpitalnej lub opieki specjalistycznej świadczonej w innym państwie członkowskim zgodnie z postanowieniami niniejszej dyrektywy, koszty takiej opieki świadczonej w innym państwie członkowskim powinny być takŜe zwrócone przez państwo członkowskie ubezpieczenia do poziomu kosztów, które zostałyby zwrócone, gdyby identycznego leczenia lub leczenia o tym samym stopniu skuteczności dla pacjenta udzielono w państwie członkowskim ubezpieczenia, bez przekraczania rzeczywistych kosztów uzyskanej opieki zdrowotnej. JednakŜe jeŜeli spełnione są warunki określone w art. 22 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 1408/71, udzielenie zgody oraz zapewnienie świadczeń powinno nastąpić zgodnie z tym rozporządzeniem. Ma to zastosowanie w szczególności w przypadkach, gdy zgoda jest udzielana po rozpatrzeniu wniosku w postępowaniu administracyjnym lub sądowym oraz gdy zainteresowana osoba skorzystała z leczenia w innym państwie członkowskim. W tym przypadku nie stosuje się art. 6, 7, 8 i 9 niniejszej dyrektywy. Jest to zgodne z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, który stwierdził, Ŝe pacjenci, którzy otrzymali decyzję o

49 /PE 425.402

PL

nieuzasadnioną, uprawnieni są do otrzymania całkowitego zwrotu kosztów leczenia uzyskanego w innym państwie członkowskim zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego leczenia.

odmowie zgody, uznaną następnie za nieuzasadnioną, uprawnieni są do otrzymania całkowitego zwrotu kosztów leczenia uzyskanego w innym państwie członkowskim zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego leczenia.

Poprawka 25



(32a) MoŜna odmówić uprzedniego wydania zgody jedynie w ramach sprawiedliwej i przejrzystej procedury. Określone przez państwa członkowskie zasady składania wniosków o wydanie zgody oraz moŜliwe przyczyny odmowy powinny zostać ogłoszone z wyprzedzeniem. Odmowa powinna ograniczać się do koniecznych przypadków, powinna być współmierna do celów wytyczonych dla wdroŜenia systemu uprzedniego wydawania zgody.

Poprawka 145 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 32b preambuły (nowy)


(32b) Pacjenci w stanie zagroŜenia Ŝycia figurujący na liście oczekujących na leczenie w państwie członkowskim, z którego pochodzą, i pilnie potrzebujący opieki nie mogą być objęci obowiązkiem ubiegania się o uprzednią zgodę, gdyŜ ta procedura mogłaby uniemoŜliwiać im podjęcie w odpowiednim czasie leczenia w innym państwie członkowskim.

Poprawka 27

50 /PE 425.402

PL



(34) Konieczne jest zapewnienie odpowiedniej informacji dotyczącej istotnych aspektów transgranicznej opieki zdrowotnej w celu umoŜliwienia pacjentom faktycznego korzystania z ich praw w tym obszarze. Z punktu widzenia transgranicznej opieki zdrowotnej najbardziej skutecznym instrumentem zapewniającym udzielanie takiej informacji jest ustanowienie centralnych punktów kontaktowych w kaŜdym państwie członkowskim, do których mogą zwracać się pacjenci oraz które mogą udzielać informacji z zakresu transgranicznej opieki zdrowotnej, przy jednoczesnym uwzględnieniu sytuacji systemu zdrowotnego danego państwa członkowskiego. PoniewaŜ zapytania z zakresu transgranicznej opieki zdrowotnej będą wymagały równieŜ współpracy pomiędzy instytucjami w róŜnych państwach członkowskich, te centralne punkty kontaktowe powinny tworzyć sieć kontaktową, za pośrednictwem której moŜliwe będzie najbardziej skuteczne załatwienie takich spraw. Punkty kontaktowe powinny współpracować ze sobą oraz umoŜliwiać pacjentom dokonanie świadomego wyboru w kwestii transgranicznej opieki zdrowotnej. Powinny takŜe udzielać informacji dotyczących moŜliwości dostępnych w przypadku problemów związanych z transgraniczną opieką zdrowotną, w szczególności moŜliwości pozasądowego rozstrzygania sporów w tym obszarze.

(34) Konieczne jest zapewnienie odpowiedniej informacji dotyczącej istotnych aspektów transgranicznej opieki zdrowotnej w celu umoŜliwienia pacjentom faktycznego korzystania z ich praw w tym obszarze. Z punktu widzenia transgranicznej opieki zdrowotnej najbardziej skutecznym instrumentem zapewniającym udzielanie takiej informacji jest ustanowienie centralnych punktów kontaktowych w kaŜdym państwie członkowskim, do których mogą zwracać się pacjenci oraz które mogą udzielać informacji z zakresu transgranicznej opieki zdrowotnej, przy jednoczesnym uwzględnieniu sytuacji systemu zdrowotnego danego państwa członkowskiego. PoniewaŜ zapytania z zakresu transgranicznej opieki zdrowotnej będą wymagały równieŜ współpracy pomiędzy instytucjami w róŜnych państwach członkowskich, te centralne punkty kontaktowe powinny tworzyć sieć kontaktową, za pośrednictwem której moŜliwe będzie najbardziej skuteczne załatwienie takich spraw. Punkty kontaktowe powinny współpracować ze sobą oraz umoŜliwiać pacjentom dokonanie świadomego wyboru w kwestii transgranicznej opieki zdrowotnej. Powinny takŜe udzielać informacji dotyczących moŜliwości dostępnych w przypadku problemów związanych z transgraniczną opieką zdrowotną, w szczególności moŜliwości pozasądowego rozstrzygania sporów w tym obszarze. Podczas opracowywania wymogów dotyczących świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej państwa członkowskie powinny uwzględnić potrzebę udzielania informacji w dostępnych formatach oraz potencjalne źródła dodatkowej pomocy dla wraŜliwych pacjentów, osób niepełnosprawnych oraz osób o szczególnie złoŜonych potrzebach.

51 /PE 425.402

PL

Poprawka 28



(35) Dla pacjenta korzystającego z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim niŜ to, w którym jest ubezpieczony, istotne jest ustalenie z góry, jakie przepisy mają zastosowanie. Taka sama przejrzystość niezbędna jest w przypadku czasowego przemieszczania się podmiotów świadczących opiekę zdrowotną do innego państwa członkowskiego w celu świadczenia usług medycznych na jego terytorium, a takŜe w przypadku transgranicznego świadczenia opieki zdrowotnej. W takich przypadkach, zgodnie z ogólnymi zasadami określonymi w art. 5, do opieki zdrowotnej mają zastosowanie przepisy ustawodawstwa państwa członkowskiego leczenia, gdyŜ zgodnie z art. 152 ust. 5 Traktatu za organizację i świadczenie usług zdrowotnych i opieki medycznej odpowiadają państwa członkowskie. PomoŜe to pacjentom w dokonywaniu świadomych wyborów i zapobiegnie nieporozumieniom. Ponadto wytworzy to wysoki stopień zaufania między pacjentem a podmiotem świadczącym opiekę zdrowotną.

(35) Dla pacjenta korzystającego z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim niŜ to, w którym jest ubezpieczony, istotne jest ustalenie z góry, jakie przepisy mają zastosowanie. Taka sama przejrzystość niezbędna jest w przypadku transgranicznego świadczenia opieki zdrowotnej, takiej jak telemedycyna. W takich przypadkach, zgodnie z ogólnymi zasadami określonymi w art. 5, do opieki zdrowotnej mają zastosowanie przepisy ustawodawstwa państwa członkowskiego leczenia, gdyŜ zgodnie z art. 152 ust. 5 Traktatu za organizację i świadczenie usług zdrowotnych i opieki medycznej odpowiadają państwa członkowskie. PomoŜe to pacjentom w dokonywaniu świadomych wyborów i zapobiegnie nieporozumieniom. Ponadto wytworzy to wysoki stopień zaufania między pacjentem a podmiotem świadczącym opiekę zdrowotną.

Poprawka 29



(36) O formie i liczbie takich krajowych punktów kontaktowych powinny decydować państwa członkowskie.

(36) O formie i liczbie takich krajowych punktów kontaktowych powinny decydować państwa członkowskie.

52 /PE 425.402

PL

Krajowe punkty kontaktowe mogą równieŜ zostać włączone w istniejące ośrodki informacyjne lub opierać się na ich funkcjonowaniu, pod warunkiem wyraźnego wskazania, Ŝe placówki te pełnią takŜe rolę krajowych punktów kontaktowych do spraw transgranicznej opieki zdrowotnej. Krajowe punkty kontaktowe powinny dysponować odpowiednim wyposaŜeniem w celu udzielania informacji z zakresu głównych zagadnień transgranicznej opieki zdrowotnej oraz w razie potrzeby udzielać pacjentom praktycznej pomocy. Komisja powinna współpracować z państwami członkowskimi w celu ułatwienia współdziałania krajowych punktów kontaktowych do spraw transgranicznej opieki zdrowotnej, łącznie z tworzeniem dostępu do informacji na poziomie Wspólnoty, przykładowo za pośrednictwem unijnego portalu „Zdrowie”. Funkcjonowanie krajowych punktów kontaktowych nie powinno wykluczać ustanowienia przez państwa członkowskie innych powiązanych punktów kontaktowych na poziomie regionalnym lub lokalnym, odzwierciedlających specyficzną organizację ich systemów opieki zdrowotnej.

Krajowe punkty kontaktowe mogą równieŜ zostać włączone w istniejące ośrodki informacyjne lub opierać się na ich funkcjonowaniu, pod warunkiem wyraźnego wskazania, Ŝe placówki te pełnią takŜe rolę krajowych punktów kontaktowych do spraw transgranicznej opieki zdrowotnej. Krajowe punkty kontaktowe powinny dysponować odpowiednim wyposaŜeniem w celu udzielania informacji z zakresu głównych zagadnień transgranicznej opieki zdrowotnej oraz w razie potrzeby udzielać pacjentom praktycznej pomocy. Państwa członkowskie powinny zagwarantować udział w tych działaniach instytucji reprezentujących pracowników słuŜby zdrowia. Funkcjonowanie krajowych punktów kontaktowych nie powinno wykluczać ustanowienia przez państwa członkowskie innych powiązanych punktów kontaktowych na poziomie regionalnym lub lokalnym, odzwierciedlających specyficzną organizację ich systemów opieki zdrowotnej. Krajowe punkty kontaktowe powinny być w stanie zapewnić pacjentom istotne informacje na temat transgranicznej opieki zdrowotnej oraz udzielać im pomocy. Nie powinno to obejmować porad prawnych.

Poprawka 30



(37) Wykorzystanie potencjału rynku wewnętrznego w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej wymaga współpracy między podmiotami świadczącymi opiekę zdrowotną, płatnikami i organami regulacyjnymi z róŜnych państw członkowskich na poziomie krajowym, regionalnym lub lokalnym w celu zapewnienia bezpiecznej i efektywnej transgranicznej opieki o wysokiej jakości.

(37) Potrzebna jest współpraca między podmiotami świadczącymi opiekę zdrowotną, płatnikami i organami regulacyjnymi z róŜnych państw członkowskich na poziomie krajowym, regionalnym lub lokalnym w celu zapewnienia bezpiecznej i efektywnej transgranicznej opieki o wysokiej jakości. Odnosi się to w szczególności do współpracy pomiędzy regionami

53 /PE 425.402

PL

Odnosi się to w szczególności do współpracy pomiędzy regionami przygranicznymi, gdzie transgraniczne świadczenie usług jest najbardziej efektywnym sposobem zorganizowania usług zdrowotnych dla społeczności lokalnych; trwałe osiągnięcie takiego transgranicznego świadczenia usług wymaga współpracy pomiędzy systemami zdrowotnymi róŜnych państw członkowskich. Współpraca ta moŜe obejmować wspólne planowanie, wzajemne uznawanie lub dostosowywanie procedur lub standardów, interoperacyjność odpowiednich krajowych systemów technologii informacyjno-komunikacyjnych, praktyczne mechanizmy zapewniające ciągłość opieki lub ułatwianie w praktyce pracownikom słuŜby zdrowia czasowego lub okazyjnego świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej. Dyrektywa 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych stanowi, Ŝe czasowe lub okazjonalne swobodne świadczenie usług, łącznie z usługami świadczonymi przez pracowników słuŜby zdrowia w innym państwie członkowskim, nie powinno podlegać ograniczeniom z Ŝadnych przyczyn dotyczących kwalifikacji zawodowych, chyba Ŝe jest to przedmiotem przepisów szczegółowych prawa wspólnotowego. Niniejsza dyrektywa nie narusza tych przepisów dyrektywy 2005/36/WE.

przygranicznymi, gdzie transgraniczne świadczenie opieki zdrowotnej jest najbardziej efektywnym sposobem zorganizowania opieki zdrowotnej dla społeczności lokalnych; trwałe osiągnięcie takiego transgranicznego świadczenia usług wymaga współpracy pomiędzy systemami zdrowotnymi róŜnych państw członkowskich. Współpraca ta moŜe obejmować wspólne planowanie, wzajemne uznawanie lub dostosowywanie procedur lub standardów, interoperacyjność odpowiednich krajowych systemów technologii informacyjno-komunikacyjnych, praktyczne mechanizmy zapewniające ciągłość opieki lub ułatwianie w praktyce pracownikom słuŜby zdrowia czasowego lub okazyjnego świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej.

Poprawka 31



(39) W przypadku, gdy produkty lecznicze dopuszczone do obrotu w państwie członkowskim pacjenta zgodnie z dyrektywą 2001/83/WE Parlamentu

(39) W przypadku, gdy produkty lecznicze dopuszczone do obrotu w państwie członkowskim pacjenta zgodnie z dyrektywą 2001/83/WE Parlamentu

54 /PE 425.402

PL

Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, zostały przepisane w innym państwie członkowskim na nazwisko danego pacjenta, uznanie medyczne takich recept oraz zrealizowanie ich w państwie członkowskim pacjenta powinno być co do zasady moŜliwe. Zniesienie barier natury regulacyjnej i administracyjnej w odniesieniu do takiego uznania nie narusza w kaŜdym pojedynczym przypadku wymogu udzielenia odpowiedniej zgody przez lekarza prowadzącego leczenie pacjenta lub farmaceutę, jeŜeli jest to uzasadnione ochroną zdrowia człowieka oraz konieczne i proporcjonalne do tego celu. Takie uznanie medyczne nie powinno takŜe naruszać decyzji państwa członkowskiego ubezpieczenia dotyczącej włączenia tych produktów leczniczych w zakres świadczeń objętych jego systemem zabezpieczenia społecznego. WdroŜenie zasady uznania ułatwi przyjęcie środków koniecznych dla zapewnienia bezpieczeństwa pacjenta oraz uniknięcia naduŜywania lub pomyłki co do produktów leczniczych. Europejskie sieci referencyjne powinny zapewniać opiekę zdrowotną wszystkim pacjentom, których stan chorobowy wymaga szczególnej koncentracji zasobów lub wiedzy.

Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, obejmującego przyszłą legislację w sprawie sfałszowanych produktów leczniczych (dyrektywa XXXX/XX/WE) i nadzoru farmaceutycznego (dyrektywa ZZZZ/ZZ/WE) zostały przepisane w innym państwie członkowskim na nazwisko danego pacjenta, uznanie takich recept medycznie lub przez apteki oraz zrealizowanie ich w państwie członkowskim pacjenta powinno być co do zasady moŜliwe. Zniesienie barier natury regulacyjnej i administracyjnej w odniesieniu do takiego uznania nie narusza w kaŜdym pojedynczym przypadku wymogu udzielenia odpowiedniej zgody przez lekarza prowadzącego leczenie pacjenta lub farmaceutę, jeŜeli jest to uzasadnione ochroną zdrowia człowieka oraz konieczne i proporcjonalne do tego celu. Takie uznanie medyczne nie powinno takŜe naruszać decyzji państwa członkowskiego ubezpieczenia dotyczącej włączenia tych produktów leczniczych w zakres świadczeń objętych jego systemem zabezpieczenia społecznego, a takŜe obowiązujących krajowych przepisów dotyczących cen i refundacji. WdroŜenie zasady uznania ułatwi przyjęcie środków koniecznych dla zapewnienia bezpieczeństwa pacjenta oraz uniknięcia naduŜywania lub pomyłki co do produktów leczniczych. Europejskie sieci referencyjne powinny zapewniać opiekę zdrowotną wszystkim pacjentom, których stan chorobowy wymaga szczególnej koncentracji zasobów lub wiedzy.

Poprawka 32

55 /PE 425.402

PL



(41a) Interoperacyjność usług zdrowotnych świadczonych za pośrednictwem środków elektronicznych (e-zdrowia) naleŜy osiągnąć z poszanowaniem krajowych uregulowań dotyczących świadczenia usług opieki zdrowotnej, przyjętych w celu ochrony pacjentów, w tym krajowych przepisów dotyczących sprzedaŜy wysyłkowej produktów leczniczych przez apteki internetowe, w szczególności krajowych zakazów sprzedaŜy wysyłkowej produktów leczniczych wydawanych na receptę, zgodnie z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości i dyrektywy 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 maja 2007 r. w sprawie ochrony konsumentów w przypadku umów zawieranych na odległość1.

1 OJ L 144, 4.6.1997, p. 19.

Poprawka 33



(43) Stały postęp w wiedzy medycznej i technologiach zdrowia stwarza z jednej strony nowe moŜliwości, a z drugiej stanowi wyzwanie dla systemów zdrowotnych państw członkowskich. Współpraca w ocenie nowych technologii medycznych moŜe wspierać państwa członkowskie poprzez ekonomię skali i uniknięcie powielanego wysiłku oraz dostarczać lepszej bazy naukowej dla optymalnego wykorzystania nowych technologii w celu zapewnienia bezpiecznej i efektywnej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości. Będzie to miało pozytywny wpływ takŜe na rynek

(43) Stały postęp w wiedzy medycznej i technologiach zdrowia stwarza z jednej strony nowe moŜliwości, a z drugiej stanowi wyzwanie dla systemów zdrowotnych państw członkowskich. JednakŜe ocena technologii medycznych oraz moŜliwe ograniczenie dostępu do nowych technologii za pomocą niektórych decyzji organów administracyjnych wiąŜą się z pewnymi fundamentalnymi kwestiami społecznymi, wymagającymi udziału duŜej grupy zainteresowanych podmiotów, a takŜe wprowadzenia skutecznego modelu zarządzania. W związku z tym wszelka współpraca

56 /PE 425.402

PL

wewnętrzny poprzez zwiększenie tempa i skali przekazywania innowacji z zakresu wiedzy medycznej i technologii medycznych. Taka współpraca wymaga trwałych struktur włączających wszystkie odpowiednie instytucje wszystkich państw członkowskich w oparciu o istniejące projekty pilotaŜowe.

powinna obejmować nie tylko właściwe organy wszystkich państw członkowskich, ale takŜe wszystkie zainteresowane podmioty, łącznie z pracownikami słuŜby zdrowia oraz przedstawicielami pacjentów i przemysłu. Poza tym współpraca ta powinna opierać się na zdrowych zasadach dobrego zarządzania, takich jak: przejrzystość, otwartość, obiektywizm i bezstronność procedur.

Poprawka 34



(45) W szczególności naleŜy przyznać Komisji kompetencje do przyjęcia następujących środków: wykazu rodzajów leczenia, niewymagających noclegu pacjenta, mających podlegać tym samym zasadom, co opieka szpitalna; środków towarzyszących, wykluczających szczególne kategorie produktów leczniczych lub substancji z systemu uznania recept wystawionych w innym państwie członkowskim, przewidzianego w niniejszej dyrektywie; wykazu szczególnych kryteriów i warunków, które muszą spełniać europejskie sieci referencyjne oraz procedurę tworzenia europejskich sieci referencyjnych. PoniewaŜ środki te mają zasięg ogólny i zmierzają do zmiany elementów innych niŜ istotne niniejszej dyrektywy lub jej uzupełnienia poprzez dodanie nowych elementów innych niŜ istotne, powinny zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą ustanowioną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

skreślony

Poprawka 35

57 /PE 425.402

PL



(46a) Poprzez wcześniejszą współpracę dwustronną oraz w porozumieniu z pacjentem państwo członkowskie ubezpieczenia i państwo członkowskie leczenia powinny zagwarantować odpowiednią dalszą opiekę i wsparcie w jednym z tych państw członkowskich zgodnie z zatwierdzonymi metodami leczenia, a takŜe udostępnić pacjentom czytelne informacje na temat dalszej opieki i kosztów. W tym celu państwa członkowskie powinny przyjąć środki gwarantujące, Ŝe:

a) niezbędne dane medyczne i dane dotyczące opieki społecznej przekazywane są z zachowaniem zasad poufności; oraz

b) pracownicy słuŜby medycznej i opieki społecznej w obu państwach mogą się konsultować ze sobą, aby zapewnić pacjentowi najwyŜszej jakości leczenie i późniejszą opiekę (w tym wsparcie społeczne).

Poprawka 36



(46b) Ułatwiając swobodę przemieszczania się pacjentów na terenie Unii Europejskiej, niniejsza dyrektywa moŜe doprowadzić do powstania konkurencji wśród podmiotów świadczących usługi zdrowotne. Taka konkurencja moŜe przyczynić się do podniesienia jakości powszechnej opieki zdrowotnej oraz do ustanowienia ośrodków doskonałości.

58 /PE 425.402

PL

Poprawka 37



Niniejsza dyrektywa ustanawia ogólne ramy świadczenia bezpiecznej i efektywnej transgranicznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości.

Niniejsza dyrektywa określa zasady dostępu do bezpiecznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości w innym państwie członkowskim oraz ustanawia mechanizmy współpracy między państwami członkowskimi w dziedzinie opieki zdrowotnej, zapewniając pełne poszanowanie kompetencji krajowych w obszarze organizacji i świadczenia opieki zdrowotnej.

Przy stosowaniu niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uwzględniają zasady wysokiej jakości opieki zdrowotnej i sprawiedliwości.

Poprawka 38



Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do świadczenia opieki zdrowotnej, niezaleŜnie od sposobu jej zorganizowania, udzielenia czy finansowania oraz bez względu na jej publiczny czy prywatny charakter.

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej, niezaleŜnie od sposobu jej zorganizowania, udzielenia czy finansowania oraz bez względu na jej publiczny czy prywatny charakter. Nie narusza ona istniejących ram dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, określonego w rozporządzeniu (EWG) nr 1408/71 oraz w zastępującym je rozporządzeniu 883/2004.

Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do usług, których głównym celem jest opieka długoterminowa, zwłaszcza obejmujących te usługi świadczone przez długi okres, których celem jest dostarczanie ludziom koniecznej pomocy w wykonywaniu codziennych, rutynowych czynności.

59 /PE 425.402

PL

Niniejsza dyrektywa nie ma równieŜ zastosowania do przeszczepiania narządów.

Poprawka 39

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 3 - ustęp 1 - litery - a a) i - a b) (nowe)


-aa) dyrektywa 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych;

-ab) dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego;

Poprawka 137 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 3 – ustęp 1 - litera ea) (nowa)


ea) dyrektywy Rady 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzającej w Ŝycie zasadę równego traktowania męŜczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług;

Poprawka 138 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 3 – ustęp 1 - litera eb) (nowa)


eb) dyrektywy Rady 2000/78/WE ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy;

60 /PE 425.402

PL

Poprawka 139 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 3 – ustęp 1 - litera ec) (nowa)


ec) wniosku Komisji dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie wprowadzenia w Ŝycie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną (COM(2008)0426);

Poprawka 40

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 3 – ustęp 1 – litera ga) (nowa)


ga) dyrektywy 2002/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiająca normy jakości i bezpiecznego pobierania, testowania i dystrybucji krwi ludzkiej i składników krwi1;

1Dz.U. 33 z 8.2.2003, s. 30.

Poprawka 41

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 3 – ustęp 1 – litera gb) (nowa)


gb) dyrektywy 2004/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie ustalenia norm jakości i bezpiecznego oddawania, pobierania, testowania, przetwarzania, konserwowania, przechowywania i dystrybucji tkanek i komórek ludzkich1;

1Dz.U. L 102 z 7.4.2004, s. 48.

61 /PE 425.402

PL

Poprawka 42

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 3 – ustęp 1 – litera gc) (nowa)


gc) dyrektywy Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niŜ ubezpieczenia na Ŝycie w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji1.

1Dz.U. L 228 z 11 .8.1992, s. 1.

Poprawka 117 i 128 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 3 – ustęp 2


2. W sytuacji, w której konieczne jest udzielenie zgody na podjęcie właściwego leczenia w innym państwie członkowskim zgodnie z art. 22 rozporządzenia (WE) nr 1408/71, zastosowanie mają przepisy tego rozporządzenia; przepisów art. 6, 7, 8 i 9 niniejszej dyrektywy nie stosuje się. Natomiast jeŜeli ubezpieczony zamierza skorzystać z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim w innych okolicznościach, stosuje się art. 6, 7, 8 i 9 niniejszej dyrektywy, a przepisów art. 22 rozporządzenia Rady (WE) nr 1408/71 nie stosuje się. JednakŜe gdy spełnione są warunki udzielenia zgody, określone w art. 22 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1408/71, udzielenie zgody oraz zapewnienie świadczeń następuje zgodnie z tym rozporządzeniem. W tym przypadku nie stosuje się art. 6, 7, 8 i 9 niniejszej dyrektywy.

2. W zakres dyrektywy nie wchodzi pokrycie kosztów opieki zdrowotnej koniecznej z medycznego punktu widzenia podczas tymczasowego pobytu ubezpieczonego w innym państwie członkowskim. Niniejsza dyrektywa nie narusza takŜe praw pacjentów do otrzymania zgody na leczenie w innym państwie członkowskim, jeŜeli spełnione są warunki określone w rozporządzeniach dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, w szczególności w art. 22 rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 oraz w art. 20 rozporządzenia (WE) nr 883/2004.

Poprawka 44

62 /PE 425.402

PL



3. JeŜeli przepisy niniejszej dyrektywy pozostają w sprzeczności z przepisami innego aktu prawa wspólnotowego dotyczącego szczególnych aspektów opieki zdrowotnej, przepisy tego innego aktu prawa wspólnotowego mają pierwszeństwo i stosuje się je do tych sytuacji szczególnych. NaleŜą do nich:

skreślony

a) dyrektywa 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych;

b) dyrektywa 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego.

Poprawka 45

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – litera a)


a) „opieka zdrowotna” oznacza usługi zdrowotne świadczone przez lub pod nadzorem pracownika słuŜby zdrowia wykonującego swój zawód, bez względu na sposób ich zorganizowania, świadczenia i finansowania na poziomie krajowym, ani na ich publiczny bądź prywatny charakter;

a) „opieka zdrowotna” oznacza usługi i towary zdrowotne dostarczane lub przepisane przez pracowników słuŜby zdrowia pacjentom w celu oceny, utrzymania lub przywrócenia im ich stanu zdrowia lub w celu zapobieŜenia chorobie, bez względu na sposób ich zorganizowania, świadczenia i finansowania na poziomie krajowym, ani na ich publiczny bądź prywatny charakter;

Poprawka 141 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – litera aa) (nowa)

63 /PE 425.402

PL


aa) „dane medyczne” oznaczają wszelkie informacje związane ze zdrowiem fizycznym lub psychicznym danej osoby lub ze świadczeniem usług zdrowotnych na jej rzecz, mogące obejmować: informacje o zarejestrowaniu danej osoby celem świadczenia usług opieki zdrowotnej na jej rzecz; informacje o płatnościach danej osoby za opiekę zdrowotną lub kwalifikowaniu się danej osoby do korzystania z opieki zdrowotnej; numer, symbol lub oznaczenie przypisane danej osobie wyłącznie w celu identyfikowanie jej dla potrzeb świadczenia opieki zdrowotnej; wszelkie informacje na temat danej osoby zebrane w okresie świadczenia usług opieki zdrowotnej na jej rzecz; informacje pochodzące z badań laboratoryjnych lub lekarskich dotyczących części ciała lub wydzielin fizjologicznych; informacje umoŜliwiające identyfikację osoby (pracownika słuŜby zdrowia) świadczącej usługi opieki zdrowotnej na rzecz danego pacjenta;

Poprawka 46

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – litera b)


b) „transgraniczna opieka zdrowotna” oznacza opiekę zdrowotną świadczoną w państwie członkowskim innym niŜ państwo, w którym pacjent jest ubezpieczony albo opiekę zdrowotną świadczoną w państwie członkowskim innym niŜ państwo, w którym podmiot

b) „transgraniczna opieka zdrowotna” oznacza opiekę zdrowotną świadczoną w państwie członkowskim innym niŜ państwo, w którym pacjent jest ubezpieczony;

64 /PE 425.402

PL

świadczący opiekę zdrowotną zamieszkuje, jest zarejestrowany lub ma siedzibę;

Poprawka 47

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – litera c)


c) „korzystanie z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim” oznacza opiekę zdrowotną świadczoną w państwie członkowskim innym niŜ to, w którym pacjent jest ubezpieczony;

skreślona

Poprawka 48

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – litera d)


d) „pracownik słuŜby zdrowia” oznacza lekarza medycyny, pielęgniarkę odpowiedzialną za opiekę ogólną, lekarza dentystę, połoŜną, farmaceutę w rozumieniu dyrektywy 2005/36/WE albo innego pracownika wykonującego czynności w sektorze opieki zdrowotnej, które są ograniczone do zawodów regulowanych w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2005/36/WE;

d) „pracownik słuŜby zdrowia” oznacza lekarza medycyny, pielęgniarkę odpowiedzialną za opiekę ogólną, lekarza dentystę, połoŜną, farmaceutę w rozumieniu dyrektywy 2005/36/WE albo innego pracownika wykonującego czynności w sektorze opieki zdrowotnej, które są ograniczone do zawodów regulowanych w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2005/36/WE lub osobę prowadzącą legalnie działalność zdrowotną w państwie członkowskim leczenia;

Poprawka 49

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – litera e)


e) „podmiot świadczący opiekę zdrowotną” oznacza kaŜdą osobę fizyczną

e) „podmiot świadczący opiekę zdrowotną” oznacza kaŜdego pracownika

65 /PE 425.402

PL

albo prawną legalnie świadczącą opiekę zdrowotną na terenie państwa członkowskiego;

słuŜby zdrowia w rozumieniu lit. d) powyŜej albo osobę prawną legalnie świadczącą opiekę zdrowotną na terenie państwa członkowskiego;

Poprawka 51

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – litera g)


g) „ubezpieczony” oznacza: g) „ubezpieczony” oznacza osobę, która jest ubezpieczona zgodnie z definicją zawartą w art. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 883/2004, lub jak zdefiniowano w warunkach polis odpowiednich prywatnych systemów ubezpieczenia zdrowotnego;

(i) do daty rozpoczęcia stosowania rozporządzenia (WE) nr 883/2004: osobę, która jest ubezpieczona zgodnie z postanowieniami art. 1, 2 i 4 rozporządzenia (WE) nr 1408/71,

(ii) od daty rozpoczęcia stosowania rozporządzenia (WE) nr 883/2004: osobę, która jest ubezpieczona zgodnie z postanowieniami art. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 883/2004;

Poprawka 52

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – litera h)


h) „państwo członkowskie ubezpieczenia” oznacza państwo członkowskie, w którym pacjent jest ubezpieczony;

h) ”Member „państwo członkowskie ubezpieczenia” oznacza państwo członkowskie, w którym pacjent jest ubezpieczony lub państwo członkowskie, w którym pacjent zamieszkuje, jeŜeli nie jest to to samo państwo członkowskie, co poprzednie;

66 /PE 425.402

PL

Poprawka 53

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – litera h) akapit drugi (nowy)


W przypadku, gdy w związku ze stosowaniem odpowiednio rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 i rozporządzenia (WE) nr 883/2004 organ ubezpieczenia zdrowotnego w państwie członkowskim zamieszkania pacjenta jest odpowiedzialny za udzielanie świadczeń zgodnie z ustawodawstwem danego państwa, dla celów niniejszej dyrektywy dane państwo członkowskie jest uznawane za państwo członkowskie ubezpieczenia;

Poprawka 54

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – litera ia) (nowa)


ia) „wyrób medyczny” oznacza wyrób medyczny w rozumieniu dyrektywy 93/42/EWG, dyrektywy 90/385/EWG lub dyrektywy 98/79/WE.

Poprawka 55

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – litera ib) (nowa)


ib) „artykuły związane z opieką zdrowotną” oznaczają artykuły stosowane do zachowania lub poprawy stanu zdrowia osób, takie jak wyroby medyczne lub leki;

Poprawka 56

67 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – litera ka) (nowa)


ka) „technologia medyczna” oznacza produkt leczniczy lub wyrób medyczny lub procedury medyczne i chirurgiczne, a takŜe środki zapobiegające chorobom, diagnozowanie lub leczenie stosowane w opiece zdrowotnej.

Poprawka 57

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – litera l)


l) „szkoda” oznacza niepoŜądane skutki lub krzywdę, powstałe na skutek świadczenia opieki zdrowotnej.

l) „szkoda” jest określona w transgranicznej opiece zdrowotnej poprzez odniesienie do obowiązujących ram prawnych państwa członkowskiego leczenia i pojęcie tego, co stanowi szkodę, moŜe być róŜne w poszczególnych państwach członkowskich.

Poprawka 58

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – litera la) (nowa)


la) „dokumentacja medyczna pacjenta” lub „wywiad chorobowy” oznacza wszystkie dokumenty zawierające wszelkiego rodzaju dane, oceny i informacje dotyczące stanu pacjenta i przebiegu choroby w całym okresie świadczenia opieki zdrowotnej.

68 /PE 425.402

PL

Poprawka 59 i 140



1. Państwa członkowskie leczenia odpowiadają za organizację i świadczenie opieki zdrowotnej. W tym kontekście, oraz uwzględniając zasady powszechności, dostępu do opieki zdrowotnej wysokiej jakości, sprawiedliwości i solidarności, państwa członkowskie leczenia określają jasne standardy jakości i bezpieczeństwa opieki zdrowotnej świadczonej na ich terytorium oraz gwarantują, Ŝe:

1. Państwa członkowskie leczenia odpowiadają za organizację i świadczenie opieki zdrowotnej. W tym kontekście, oraz uwzględniając zasady powszechności, dostępu do opieki zdrowotnej wysokiej jakości, sprawiedliwości i solidarności, państwa członkowskie leczenia określają jasne standardy jakości opieki zdrowotnej świadczonej na ich terytorium oraz gwarantują zgodność z istniejącym prawodawstwem UE w zakresie norm bezpieczeństwa, oraz Ŝe:

a) istnieją mechanizmy gwarantujące, Ŝe podmioty świadczące opiekę zdrowotną są w stanie spełnić takie standardy, uwzględniając międzynarodowy stan nauk medycznych oraz ogólnie uznaną dobrą praktykę medyczną;

a) w przypadku opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim niŜ to, w którym pacjent jest ubezpieczony, taka usługa zdrowotna jest świadczona zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego leczenia;

b) stosowanie takich standardów jakości i bezpieczeństwa przez podmioty świadczące opiekę zdrowotną w praktyce jest regularnie monitorowane, a w przypadku niespełnienia odpowiednich standardów, mając na uwadze postęp nauk medycznych i technologii medycznych, podejmowane są działania korygujące;

b) opieka zdrowotna, o której mowa w lit. a), jest świadczona zgodnie z normami i wytycznymi dotyczącymi bezpieczeństwa określonymi przez państwo członkowskie leczenia;

ba) pacjenci i podmioty świadczące opiekę zdrowotną z innych państw członkowskich otrzymują z krajowego punktu kontaktowego państwa członkowskiego leczenia, równieŜ drogą elektroniczną, informacje o normach jakości i wytycznych, w tym o przepisach w zakresie nadzoru, dostępności, jakości i bezpieczeństwa, moŜliwości leczenia, cen, moŜliwych rezultatów świadczonej opieki zdrowotnej i szczegółów statusu rejestracji podmiotu świadczącego opiekę zdrowotną oraz jego ubezpieczenia albo innych środków ochrony indywidualnej lub zbiorowej związanych z

69 /PE 425.402

PL

odpowiedzialnością zawodową;

c) w celu umoŜliwienia pacjentom dokonania świadomego wyboru podmioty świadczące opiekę zdrowotną udzielają pacjentom wszelkich istotnych informacji, w szczególności w zakresie dostępności, cen i rezultatów świadczonej opieki zdrowotnej oraz szczegółów zakresu ich ubezpieczenia albo innych środków ochrony indywidualnej lub zbiorowej związanych z odpowiedzialnością zawodową;

c) w celu umoŜliwienia pacjentom dokonania świadomego wyboru podmioty świadczące opiekę zdrowotną udzielają pacjentom wszelkich istotnych informacji;

d) istnieją środki umoŜliwiające pacjentom wystąpienie ze skargą oraz mechanizmy ubiegania się o środki prawne i wypłatę odszkodowania w przypadku poniesienia przez nich szkody będącej wynikiem świadczenia opieki zdrowotnej;

d) istnieją środki umoŜliwiające pacjentom wystąpienie ze skargą i mają oni prawo ubiegania się wypłatę odszkodowania w przypadku poniesienia przez nich szkody będącej wynikiem świadczenia opieki zdrowotnej, a takŜe mają oni do dyspozycji mechanizmy gwarantujące środki naprawcze;

e) odnośnie do leczenia na ich terytorium istnieją systemy ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności zawodowej lub gwarancje lub podobne rozwiązania, równowaŜne bądź zasadniczo porównywalne pod względem celu, uwzględniające rodzaj i rozmiar ryzyka;

e) odnośnie do leczenia na ich terytorium istnieją systemy ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności zawodowej lub gwarancje lub podobne rozwiązania, odpowiadające charakterowi i zakresowi ryzyka;

f) podstawowe prawo do prywatności w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych jest chronione zgodnie z krajowymi środkami wdraŜającymi przepisy wspólnotowe z zakresu ochrony danych osobowych, w szczególności dyrektywy 95/46/WE i 2002/58/WE;

f) podstawowe prawo do prywatności w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych jest chronione zgodnie z krajowymi środkami wdraŜającymi przepisy wspólnotowe z zakresu ochrony danych osobowych, w szczególności dyrektywy 95/46/WE i 2002/58/WE;

g) pacjenci z innych państw członkowskich są traktowani na równi z obywatelami państwa członkowskiego leczenia, włączając w to ochronę przed dyskryminacją zapewnianą zgodnie z prawem wspólnotowym i ustawodawstwem krajowym obowiązującym w państwie członkowskim leczenia.

g) pacjenci z innych państw członkowskich są traktowani na równi z obywatelami państwa członkowskiego leczenia, włączając w to ochronę przed bezpośrednią lub pośrednią dyskryminacją ze względu na rasę, pochodzenie etniczne, płeć, religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną zapewnianą zgodnie z prawem wspólnotowym i ustawodawstwem krajowym obowiązującym w państwie członkowskim leczenia. Niniejsza dyrektywa nie zobowiązuje jednakŜe

70 /PE 425.402

PL

podmiotów świadczących opiekę zdrowotną w danym państwie członkowskim do świadczenia opieki zdrowotnej osobie ubezpieczonej z innego państwa członkowskiego lub do potraktowania priorytetowo świadczenia opieki zdrowotnej ubezpieczonej osobie z innego państwa członkowskiego ze szkodą dla osoby o podobnych potrzebach zdrowotnych ubezpieczonej w państwie członkowskim leczenia.

ga) pacjenci, którzy skorzystali z leczenia są uprawnieni do otrzymania dokumentacji tego leczenia w formie papierowej lub elektronicznej oraz wszelkich zaleceń medycznych dotyczących dalszej opieki.

1a. Organy publiczne w państwie członkowskim leczenia regularnie monitorują dostępność, jakość i kondycję finansową własnych systemów opieki zdrowotnej na podstawie danych zebranych na mocy art. 18 niniejszej dyrektywy.

Poprawka 60

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1b i 1c (nowe)


1b. Aby zmaksymalizować bezpieczeństwo pacjentów, państwa członkowskie leczenia i ubezpieczenia zapewniają, Ŝe:

a) pacjenci mają moŜliwość składania skarg, a takŜe zagwarantowane są środki naprawcze i odszkodowania w przypadku poniesienia przez nich szkody będącej wynikiem otrzymanej przez nich opieki zdrowotnej;

b) normy jakości i bezpieczeństwa w państwie członkowskim leczenia są powszechnie dostępne w języku i formacie zrozumiałym i dostępnym dla wszystkich obywateli;

71 /PE 425.402

PL

c) istnieje prawo do ciągłości, zwłaszcza poprzez przesyłanie odpowiednich danych medycznych dotyczących pacjenta przy naleŜytym poszanowaniu przepisów ust. 1 lit. e) i zgodnie z art. 13, a pacjenci, którzy otrzymali leczenie są uprawnieni do otrzymania na piśmie lub w formie elektronicznej danych dotyczących tego rodzaju leczenia i wszelkich porad medycznych odnoszących się do ciągłości opieki;

d) w przypadku komplikacji na skutek leczenia otrzymanego zagranicą lub w razie konieczności specyficznej dalszej kontroli lekarskiej państwo członkowskie ubezpieczenia gwarantuje opiekę zdrowotną równowaŜną z przewidzianą na jego terytorium;

e) bezzwłocznie i aktywnie informują się nawzajem o podmiotach świadczących opiekę zdrowotną lub pracownikach słuŜby zdrowia w przypadku podjęcia działania regulacyjnego dotyczącego ich rejestracji lub prawa do świadczenia usług.

1c. Zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 19 ust. 2, Komisja przyjmuje środki niezbędne, aby osiągnąć wspólny poziom ochrony danych dotyczących zdrowia na szczeblu krajowym przy uwzględnieniu obowiązujących norm technicznych w tej dziedzinie.

Poprawka 61



2. Wszelkie środki przedsięwzięte przez państwa członkowskie przy wdraŜaniu niniejszego artykułu nie naruszają postanowień dyrektywy 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych i dyrektywy 2000/31/WE w

skreślony

72 /PE 425.402

PL

sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego.

Poprawka 62



3. W zakresie, w jakim jest to konieczne dla ułatwienia świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej oraz biorąc za podstawę wysoki poziom ochrony zdrowia, Komisja we współpracy z państwami członkowskimi opracowuje wytyczne ułatwiające wykonanie ust. 1.

3. W zakresie, w jakim jest to konieczne dla ułatwienia świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej oraz biorąc za podstawę wysoki poziom ochrony zdrowia, Komisja we współpracy z państwami członkowskimi moŜe opracować wytyczne ułatwiające wykonanie ust. 1.

Poprawka 63



3a. Dla celów niniejszego artykułu państwa członkowskie dysponują przejrzystym mechanizmem wyliczania kosztów, którymi obciąŜa się z tytułu wyświadczonej opieki zdrowotnej. Mechanizm ten oparty jest na obiektywnych, niedyskryminacyjnych kryteriach, znanych z wyprzedzeniem i stosowany jest na odpowiednim poziomie administracyjnym w przypadkach, gdy państwo członkowskie ubezpieczenia posiada zdecentralizowany system opieki zdrowotnej.

Poprawka 64

73 /PE 425.402

PL



3b. Z uwagi na ogromne znaczenie, zwłaszcza dla pacjentów, zagwarantowania jakości i bezpieczeństwa transgranicznej opieki zdrowotnej, w opracowywanie norm i wytycznych, o których mowa w ust. 1 i 3, zaangaŜowane są w kaŜdym przypadku organizacje pacjentów (szczególnie te o charakterze transgranicznym).

Poprawka 65

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 6 – tytuł


Artykuł 6 Artykuł 6

Opieka zdrowotna świadczona w innym państwie członkowskim

Obowiązki instytucji państwa członkowskiego ubezpieczenia

Poprawka 66



1. Z zastrzeŜeniem przepisów niniejszej dyrektywy, w szczególności art. 7, 8 i 9, państwo członkowskie ubezpieczenia gwarantuje, Ŝe nie przeszkodzi w uzyskaniu opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim ubezpieczonemu udającemu się do innego państwa członkowskiego z zamiarem uzyskania tam opieki zdrowotnej albo poszukującemu moŜliwości uzyskania opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim, jeŜeli przedmiotowe leczenie naleŜy do świadczeń objętych ustawodawstwem państwa członkowskiego

1. Z zastrzeŜeniem przepisów niniejszej dyrektywy, w szczególności art. 7, 8 i 9, państwo członkowskie ubezpieczenia gwarantuje, Ŝe nie przeszkodzi w uzyskaniu opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim ubezpieczonemu udającemu się do innego państwa członkowskiego z zamiarem uzyskania tam opieki zdrowotnej albo poszukującemu moŜliwości uzyskania opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim, jeŜeli przedmiotowe leczenie naleŜy do świadczeń objętych ustawodawstwem, w tym przepisami

74 /PE 425.402

PL

ubezpieczenia, do których ubezpieczony jest uprawniony. Państwo członkowskie ubezpieczenia zwraca ubezpieczonemu koszty, które zostałyby poniesione przez jego ustawowy system zabezpieczenia społecznego, gdyby tej samej lub podobnej opieki zdrowotnej udzielono na jego terytorium. W kaŜdym przypadku zadaniem państwa członkowskiego ubezpieczenia jest określenie rodzaju opieki zdrowotnej, której koszty są pokrywane bez względu na to, gdzie jest świadczona.

administracyjnymi, wytycznymi i kodeksem postępowania praktyki lekarskiej, państwa członkowskiego ubezpieczenia, do których ubezpieczony jest uprawniony. Bez uszczerbku dla rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 od daty rozpoczęcia stosowania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 państwo członkowskie ubezpieczenia zwraca państwu członkowskiemu leczenia lub ubezpieczonemu koszty, które zostałyby poniesione przez jego ustawowy system zabezpieczenia społecznego, gdyby równie skutecznej opieki zdrowotnej udzielono na jego terytorium. JeŜeli państwo członkowskie ubezpieczenia nie zgadza się na zwrot kosztów takiego leczenia, państwo to zobowiązane jest podać medyczne uzasadnienie swojej decyzji. W kaŜdym przypadku zadaniem państwa członkowskiego ubezpieczenia jest określenie rodzaju opieki zdrowotnej, której koszty są pokrywane bez względu na to, gdzie jest świadczona.

Pacjenci dotknięci rzadkimi schorzeniami powinni mieć prawo dostępu do opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim i uzyskać zwrot kosztów nawet wtedy, gdy odnośne leczenie nie jest objęte zakresem świadczeń przewidzianym w ustawodawstwie państwa członkowskiego ubezpieczenia pacjenta.

Poprawka 68



2. Koszty opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim zwracane są przez państwo członkowskie ubezpieczenia zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy do poziomu kosztów, które zostałyby pokryte, gdyby takiej samej lub podobnej opieki zdrowotnej

2. Koszty opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim zwracane są lub bezpośrednio wypłacane przez państwo członkowskie ubezpieczenia zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy do poziomu kosztów, które zostałyby pokryte w odniesieniu do takich samych

75 /PE 425.402

PL

udzielono w państwie członkowskim ubezpieczenia, bez przekraczania rzeczywistych kosztów uzyskanej opieki zdrowotnej.

warunków medycznych, pod takimi samymi warunkami jak określone w ust. 1 w państwie członkowskim ubezpieczenia, bez przekraczania rzeczywistych kosztów uzyskanej opieki zdrowotnej. Państwa członkowskie mogą zdecydować o pokryciu innych kosztów powiązanych, takich jak leczenie terapeutyczne, koszty noclegu i podróŜy.

2a. Dodatkowe koszty, które mogą ponosić osoby z niepełnosprawnością podczas otrzymywania opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim, ze względu na jedną lub więcej niepełnosprawności, otrzymują zwrot kosztów od państwa członkowskiego ubezpieczenia zgodnie z przepisami krajowymi oraz pod warunkiem, Ŝe istnieje wystarczająca dokumentacja określająca te koszty.

Poprawka 69



3. Państwo członkowskie ubezpieczenia moŜe zastosować wobec pacjenta poszukującego opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim te same warunki, kryteria przysługiwania uprawnień oraz prawne i administracyjne formalności wymagane dla uzyskania opieki zdrowotnej i zwrotu jej kosztów, jakie zastosowałoby, gdyby takiej samej lub podobnej opieki zdrowotnej udzielono na jego terytorium, o ile te warunki, kryteria i formalności nie są dyskryminacyjne ani nie stanowią przeszkody dla swobodnego przemieszczania się osób.

3. Państwo członkowskie ubezpieczenia moŜe zastosować wobec pacjenta poszukującego opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim te same warunki, kryteria przysługiwania uprawnień oraz prawne i administracyjne formalności, na szczeblu lokalnym, krajowym lub regionalnym, wymagane dla uzyskania opieki zdrowotnej i pokrycia jej kosztów, jakie zastosowałoby, gdyby tej opieki zdrowotnej udzielono na jego terytorium, o ile te warunki, kryteria i formalności nie są dyskryminacyjne ani nie stanowią przeszkody dla swobodnego przemieszczania się pacjentów i towarów, takich jak wyroby farmaceutyczne i medyczne, oraz są one znane z wyprzedzeniem. Mogą one zawierać wymóg kontroli osoby ubezpieczonej do celów przyjęcia tych warunków, kryteriów

76 /PE 425.402

PL

i formalności, przez pracownika słuŜby zdrowia lub pracowników administracyjnych słuŜby zdrowia świadczących usługi na rzecz ustawowego systemu zabezpieczenia społecznego państwa członkowskiego ubezpieczenia, w przypadku gdy taka kontrola byłaby wymagana dla dostępu do usług zdrowotnych w państwie członkowskim ubezpieczenia.

Poprawka 70



4. Państwa członkowskie posiadają mechanizm obliczania kosztów, które są zwracane ubezpieczonemu przez ustawowy system zabezpieczenia społecznego za opiekę zdrowotną świadczoną w innym państwie członkowskim. Mechanizm ten oparty jest na obiektywnych, niedyskryminacyjnych kryteriach, znanych z wyprzedzeniem, a zwrot kosztów zgodnie z tym mechanizmem następuje do wysokości nie niŜszej niŜ kwota do której byłyby pokryte, gdyby takiej samej lub podobnej opieki zdrowotnej udzielono na terytorium państwa członkowskiego ubezpieczenia.

4. Dla celów postanowień zawartych w niniejszym artykule państwa członkowskie posiadają przejrzysty mechanizm obliczania kosztów, które mają zostać pokryte przez ustawowy system zabezpieczenia społecznego lub inny ustawowy system publiczny za opiekę zdrowotną świadczoną w innym państwie członkowskim. Mechanizm ten oparty jest na obiektywnych, niedyskryminacyjnych kryteriach, znanych z wyprzedzeniem, a zwrot kosztów zgodnie z tym mechanizmem następuje do wysokości nie niŜszej niŜ kwota do której byłyby pokryte, gdyby tej opieki zdrowotnej udzielono na terytorium państwa członkowskiego ubezpieczenia. Mechanizm ten stosowany jest na odpowiednim poziomie administracyjnym w przypadkach, gdy państwo członkowskie ubezpieczenia posiada zdecentralizowany system opieki zdrowotnej.

Poprawka 71

77 /PE 425.402

PL



5. Pacjentom udającym się do innego państwa członkowskiego z zamiarem uzyskania tam opieki zdrowotnej lub poszukującym moŜliwości uzyskania opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim gwarantuje się dostęp do dokumentacji medycznej zgodnie z krajowymi środkami wdraŜającymi przepisy wspólnotowe z zakresu ochrony danych osobowych, w szczególności dyrektyw 95/46/WE i 2002/58/WE.

5. Pacjentom uzyskującym opiekę zdrowotną w państwie członkowskim innym niŜ państwo członkowskie ubezpieczenia lub poszukującym moŜliwości uzyskania opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim gwarantuje się dostęp do dokumentacji medycznej zgodnie z krajowymi środkami wdraŜającymi przepisy wspólnotowe z zakresu ochrony danych osobowych, w szczególności dyrektyw 95/46/WE i 2002/58/WE. JeŜeli dokumentacja medyczna jest przechowywana w formie elektronicznej, pacjentom gwarantuje się prawo do uzyskania kopii tej dokumentacji lub prawo zdalnego dostępu do tej dokumentacji. Dane przekazuje się wyłącznie za wyraźną zgodą na piśmie udzieloną przez pacjenta lub jego krewnych.

Poprawka 72



5a. Postanowienia niniejszego rozdziału nie wpływają na zawieranie transgranicznych postanowień umownych dotyczących planowanej opieki medycznej.

Poprawka 73



Państwo członkowskie ubezpieczenia nie uzaleŜnia zwrotu kosztów opieki Państwo członkowskie ubezpieczenia nie

78 /PE 425.402

PL

pozaszpitalnej udzielonej w innym państwie członkowskim od uzyskania uprzedniej zgody, jeŜeli koszty tej opieki zostałyby pokryte przez jego system zabezpieczenia społecznego, gdyby udzielono jej na jego terytorium.

uzaleŜnia zwrotu kosztów opieki pozaszpitalnej udzielonej w innym państwie członkowskim lub zakupu produktów związanych z opieką zdrowotną, które zostały zakupione w innym państwie członkowskim, od uzyskania uprzedniej zgody, jeŜeli koszty tej opieki zostałyby pokryte przez jego system zabezpieczenia społecznego, gdyby udzielono jej na jego terytorium lub gdyby artykuły te zostały zakupione na jego terytorium.

Poprawka 74

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 8 – tytuł


Opieka szpitalna i specjalistyczna Opieka szpitalna

Poprawka 75

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 8 – ustęp 1 i 2


1. Dla celów zwrotu kosztów opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim zgodnie z niniejszą dyrektywą przez opiekę szpitalną naleŜy rozumieć:

1. Dla celów zwrotu kosztów opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim zgodnie z niniejszą dyrektywą definicja opieki szpitalnej, określona przez państwo członkowskie ubezpieczenia, ogranicza się do:

a) opiekę zdrowotną wymagającą noclegu danego pacjenta przez co najmniej jedną noc.

a) opiekę zdrowotną wymagającą noclegu danego pacjenta przez co najmniej jedną noc. lub

b) opiekę zdrowotną, ujętą w szczegółowym wykazie, niewymagającą noclegu danego pacjenta przez co najmniej jedną noc. Wykaz ten ograniczony jest do:

b) opiekę zdrowotną, która jest wysoce specjalistyczna i wymaga uŜycia kosztochłonnej infrastruktury lub sprzętu medycznego; lub

- opieki zdrowotnej wymagającej wysoce specjalistycznej i kosztochłonnej infrastruktury lub sprzętu medycznego; lub

ba) opieki zdrowotnej obejmującej leczenie stwarzające szczególne ryzyko dla pacjenta lub dla społeczeństwa.

79 /PE 425.402

PL

- opieki zdrowotnej obejmującej leczenie stwarzające szczególne ryzyko dla pacjenta lub dla społeczeństwa.

2. Wykaz ten ustanawia Komisja, która moŜe go regularnie aktualizować. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 19 ust. 3.

Poprawka 76



3. Państwo członkowskie ubezpieczenia moŜe posiadać system uprzedniej zgody na zwrot przez jego system zabezpieczenia społecznego kosztów opieki szpitalnej udzielonej w innym państwie członkowskim, o ile spełnione są następujące warunki:

3. Państwo członkowskie ubezpieczenia moŜe posiadać system uprzedniej zgody na zwrot przez jego system zabezpieczenia społecznego kosztów opieki szpitalnej udzielonej w innym państwie członkowskim, o ile spełnione są następujące warunki:

a) gdyby opieki zdrowotnej udzielono na terytorium tego państwa, system zabezpieczenia społecznego tego państwa członkowskiego pokryłby jej koszty; oraz

a) gdyby opieki zdrowotnej udzielono na terytorium tego państwa, system zabezpieczenia społecznego tego państwa członkowskiego pokryłby jej koszty; oraz

b) celem tego systemu jest zaradzenie odpływowi pacjentów związanemu z wdroŜeniem niniejszego artykułu oraz zapobieŜenie sytuacji, w której odpływ ten powaŜnie zagraŜa lub prawdopodobnie powaŜnie zagrozi:

b) brak uprzedniej zgody mógłby powaŜnie zagrozić lub prawdopodobnie zagrozi

(i) równowadze finansowej systemu zabezpieczenia społecznego państwa członkowskiego; lub

(i) równowadze finansowej systemu zabezpieczenia społecznego państwa członkowskiego; lub

(ii) procesom planowania i racjonalizacji prowadzonym w sektorze szpitalnym w celu uniknięcia nadwyŜek zasobów, braku równowagi w podaŜy opieki szpitalnej oraz strat logistycznych i finansowych, utrzymania zrównowaŜonych usług medycznych i szpitalnych, otwartych dla

(ii) procesom planowania i racjonalizacji prowadzonym w sektorze szpitalnym w celu uniknięcia nadwyŜek zasobów, braku równowagi w podaŜy opieki szpitalnej oraz strat logistycznych i finansowych, utrzymania zrównowaŜonych usług medycznych i szpitalnych, otwartych dla

80 /PE 425.402

PL

wszystkich, lub utrzymania potencjału w zakresie leczenia lub kompetencji medycznych na terytorium danego państwa członkowskiego.

wszystkich, lub utrzymania potencjału w zakresie leczenia lub kompetencji medycznych na terytorium danego państwa członkowskiego.

System taki nie stanowi uszczerbku dla rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 ani rozporządzenia (WE) nr 883/2004 od daty rozpoczęcia jego stosowania.




4. System uprzedniej zgody ogranicza się do tego, co jest konieczne i proporcjonalne do uniknięcia takiego wpływu oraz nie ma charakteru środka uznaniowego, mogącego prowadzić do dyskryminacji.

4. System uprzedniej zgody stosuje się bez uszczerbku dla art. 3 ust. 2 oraz ogranicza się do tego, co jest konieczne i proporcjonalne, opiera się na jasnych i przejrzystych kryteriach oraz nie ma charakteru środka uznaniowego, mogącego prowadzić do dyskryminacji, ani nie stanowi przeszkody dla swobodnego przemieszczania się pacjentów.

Poprawka 78



4a. W przypadkach, kiedy ubiegano się o uprzednią zgodę i została ona udzielona, państwo członkowskie ubezpieczenia dba, by od danego pacjenta wymagano pokrycia z góry tylko tych kosztów, które byłoby od niego wymagane z góry, gdyby opieka została mu udzielona w systemie opieki zdrowotnej państwa członkowskiego ubezpieczenia. W przypadku jakichkolwiek innych kosztów państwa członkowskie dąŜą do przekazywania funduszy bezpośrednio pomiędzy podmiotami finansującymi opiekę zdrowotną a podmiotami ją

81 /PE 425.402

PL

świadczącymi.

Poprawka 79



4b. Systemy składania wniosków o udzielenie uprzedniej zgody muszą zostać udostępnione na szczeblu lokalnym/regionalnym oraz muszą być dostępne i przejrzyste dla pacjentów. Zasady ubiegania się o uzyskanie uprzedniej zgody i jej odmowy muszą być dostępne przed złoŜeniem stosownego wniosku, aby cała procedura została przeprowadzona w sprawiedliwy i przejrzysty sposób.

Poprawka 80



4c. Pacjentom zamierzającym uzyskać opiekę zdrowotną w innym państwie członkowskim naleŜy zagwarantować prawo ubiegania się o uprzednią zgodę w państwie członkowskim ubezpieczenia.

Poprawka 81



5. Państwo członkowskie podaje do wiadomości publicznej wszystkie stosowne informacje dotyczące systemu uprzedniej zgody wprowadzonego na mocy przepisów

5. Państwo członkowskie podaje do wiadomości publicznej wszystkie stosowne informacje dotyczące systemu uprzedniej zgody wprowadzonego na mocy przepisów

82 /PE 425.402

PL

ust. 3. ust. 3, w tym informacje dotyczące procedur odwoławczych w przypadku odmowy udzielenia zgody.

Poprawka 82



5a. W przypadku wniosków o wydanie zgody na opiekę zdrowotną w innym państwie członkowskim składanych przez osoby ubezpieczone państwo członkowskie ubezpieczenia sprawdza, czy spełniono warunki ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 883/2004, a jeśli tak, to udziela uprzedniej zgody zgodnie z rozporządzeniem.

Poprawka 83



5b. Pacjenci cierpiący na rzadkie choroby nie są objęci obowiązkiem ubiegania się o uprzednią zgodę.

Poprawka 84



2. Wszelkie takie systemy proceduralne są łatwo dostępne i gwarantują, Ŝe wnioski rozpatrywane są w sposób obiektywny i bezstronny oraz w ustalonych terminach; informacja o takich systemach podawana jest z wyprzedzeniem do wiadomości publicznej przez państwo członkowskie.

2. Wszelkie takie systemy proceduralne są łatwo dostępne i gwarantują, Ŝe wnioski rozpatrywane są w sposób obiektywny i bezstronny oraz w rozsądnych ustalonych terminach; informacja o takich systemach podawana jest z wyprzedzeniem do wiadomości publicznej przez państwo członkowskie.

83 /PE 425.402

PL

Poprawka 85



3. Państwa członkowskie określają kryteria odmowy uprzedniej zgody, o której mowa w art. 8 ust. 3, z wyprzedzeniem i w przejrzysty sposób.

skreślony

Poprawka 86



3a. Państwa członkowskie ubezpieczenia dbają, by od pacjentów, którzy uzyskali uprzednią zgodę na skorzystanie z opieki zdrowotnej za granicą, wymagano płatności z góry lub płatności wyrównawczych na rzecz systemów opieki zdrowotnej lub podmiotów świadczących usługi zdrowotne w państwie członkowskim leczenia wyłącznie w takim zakresie, w jakim byłyby te płatności od nich wymagane w państwie członkowskim ubezpieczenia.

Poprawka 87



4. Ustalając terminy rozpatrzenia wniosku o skorzystanie z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim, państwo członkowskie uwzględnia:

4. 4. Ustalając terminy rozpatrzenia wniosku o skorzystanie z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim i rozpatrując te wnioski, państwo członkowskie uwzględnia:

a) określony stan chorobowy, a) określony stan chorobowy,

84 /PE 425.402

PL

(aa) indywidualne okoliczności,

b) stopień bólu występującego u pacjenta, b) stopień bólu występującego u pacjenta,

c) rodzaj niepełnosprawności pacjenta, oraz

c) rodzaj niepełnosprawności pacjenta, oraz

d) zdolność pacjenta do wykonywania działalności zawodowej.

d) zdolność pacjenta do wykonywania działalności zawodowej.

Poprawka 88



4a. Systemy składania wniosków o udzielenie uprzedniej zgody udostępniane zostają na szczeblu odpowiednim dla administracji słuŜby zdrowia państwa członkowskiego oraz muszą być dostępne i przejrzyste dla pacjentów. Zasady ubiegania się o uzyskanie uprzedniej zgody i jej odmowy muszą być dostępne przed złoŜeniem stosownego wniosku, aby cała procedura została przeprowadzona w sprawiedliwy i przejrzysty sposób.

Poprawka 89



5. Państwa członkowskie gwarantują, Ŝe wszelkie decyzje administracyjne dotyczące opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim są przedmiotem postępowania administracyjnego oraz istnieje moŜliwość skierowania sprawy na drogę sądową, a w jej ramach wprowadzenia środków tymczasowych.

5. Państwa członkowskie gwarantują, Ŝe wszelkie decyzje administracyjne lub medyczne dotyczące opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim są przedmiotem postępowania administracyjnego lub ekspertyzy medycznej, stosownie do sytuacji, oraz istnieje moŜliwość skierowania sprawy na drogę sądową, a w jej ramach wprowadzenia środków tymczasowych.

85 /PE 425.402

PL

Poprawka 90



5a. Komisja przeprowadza analizę wykonalności ustanowienia izby rozrachunkowej w celu ułatwienia zwrotu kosztów na mocy niniejszej dyrektywy za transgraniczną opiekę zdrowotną, świadczoną w ramach róŜnych systemów opieki zdrowotnej i róŜnych stref walutowych w ciągu dwóch lat od wejścia w Ŝycie niniejszej dyrektywy, oraz składa Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, a w stosownym przypadku przedkłada wniosek legislacyjny.

Poprawka 91

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 9a (nowy)


Artykuł 9a

Uprzednie powiadomienie

Państwa członkowskie mogą oferować pacjentom dobrowolny system uprzedniego powiadamiania, w którym wraz z powiadomieniem pacjent otrzymuje pisemne potwierdzenie maksymalnej kwoty, jaka zostanie wypłacona. To pisemne potwierdzenie moŜna następnie zabrać do szpitala, w którym następuje leczenie, a zwrotu kosztów dokonywano by bezpośrednio do tego szpitala przez państwo członkowskie ubezpieczenia.

86 /PE 425.402

PL

Poprawka 92

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 9b (nowy)


Artykuł 9b

Europejskiego Rzecznika Praw Pacjentów

W ciągu 18 miesięcy od wejścia w Ŝycie niniejszej dyrektywy Komisja przedstawia wniosek legislacyjny powołania Europejskiego Rzecznika Praw Pacjentów. Europejski Rzecznik Praw Pacjentów rozpatruje, a w stosownych przypadkach, pośredniczy w skargach pacjentów dotyczących uprzedniej zgody, zwrotu kosztów lub powstałych szkód. Europejski Rzecznik Praw Pacjentów zostaje włączony w sprawę wyłącznie wtedy, gdy wyczerpane zostaną wszystkie moŜliwości skargi w odnośnym państwie członkowskim.

Poprawka 93

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 10 – ustęp 1 i 2


1. Państwa członkowskie ubezpieczenia zapewniają funkcjonowanie mechanizmów słuŜących udzielaniu pacjentom na wniosek informacji dotyczących uzyskania opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim oraz zasad i warunków mających zastosowanie, między innymi, w przypadku szkody spowodowanej skorzystaniem z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim.

1. Państwa członkowskie ubezpieczenia zapewniają funkcjonowanie łatwo dostępnych, w tym drogą elektroniczną, mechanizmów słuŜących niezwłocznemu udzielaniu pacjentom na wniosek informacji dotyczących uzyskania opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim oraz mających zastosowanie zasad i warunków; informacje te obejmują informacje o uprawnieniach pacjentów, procedurach korzystania z tych uprawnień oraz o systemach środków odwoławczych i zadośćuczynienia, jeŜeli pacjent zostanie pozbawiony tych uprawnień, między innymi, w przypadku szkody spowodowanej skorzystaniem z opieki

87 /PE 425.402

PL

zdrowotnej w innym państwie członkowskim. Informacja ta udostępniana jest w formatach dostępnych dla osób niepełnosprawnych. Państwa członkowskie powinny konsultować się z zainteresowanymi stronami w celu zapewnienia jasności i dostępności informacji. W informacjach o transgranicznej opiece zdrowotnej wyraźnie rozróŜnia się prawa przysługujące pacjentom na mocy niniejszej dyrektywy oraz prawa wynikające z rozporządzeń dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. f).

2. Informacje, o których mowa z ust. 1, są łatwo dostępne, takŜe za pomocą środków elektronicznych, oraz obejmują informacje o uprawnieniach pacjenta, procedurach korzystania z nich oraz o systemach środków odwoławczych i zadośćuczynienia, jeŜeli pacjent zostanie pozbawiony tych uprawnień.

Poprawka 94



2a. Oprócz informacji, o których mowa w ust. 1, informacje dotyczące pracowników słuŜby zdrowia i podmiotów świadczących opiekę zdrowotną są udostępniane za pomocą środków elektronicznych przez państwo członkowskie, w którym przedmiotowi pracownicy słuŜby zdrowia i podmioty świadczące opiekę zdrowotną są zarejestrowani. Informacje te zawierają imię i nazwisko, numer rejestracyjny i adres miejsca wykonywania praktyki przez danego pracownika słuŜby zdrowia oraz wszelkie ograniczenia nałoŜone na jego praktykę.

88 /PE 425.402

PL

Poprawka 95



3. Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2, Komisja moŜe opracować standardowy wspólnotowy format wstępnej informacji, o której mowa w ust. 1.

skreślony

Poprawka 96



1. W przypadku opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim niŜ to, w którym pacjent jest ubezpieczony, lub w innym państwie członkowskim niŜ to, w którym podmiot świadczący opiekę zdrowotną zamieszkuje, jest zarejestrowany lub ma swoją siedzibę, zgodnie z art. 5 taka usługa zdrowotna jest świadczona zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego leczenia.

1. W przypadku opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim niŜ to, w którym pacjent jest ubezpieczony, zgodnie z art. 5 taka usługa zdrowotna jest świadczona zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego leczenia.

Poprawka 97



1. Państwa członkowskie powołują krajowe punkty kontaktowe do spraw transgranicznej opieki zdrowotnej oraz podają Komisji ich nazwy i dane kontaktowe.

1. Państwa członkowskie powołują krajowe punkty kontaktowe do spraw transgranicznej opieki zdrowotnej oraz podają Komisji ich nazwy i dane kontaktowe. Państwa członkowskie gwarantują, Ŝe te krajowe punkty kontaktowe obejmują organizacje pacjentów, fundusze ubezpieczeń zdrowotnych i podmioty świadczące opiekę zdrowotną. Te krajowe punkty kontaktowe naleŜy tworzyć w sposób

89 /PE 425.402

PL

skuteczny i przejrzysty.

Wiadomość o istnieniu krajowych punktów kontaktowych powinna być przekazywana innym państwom członkowskim, aby umoŜliwić pacjentom łatwy dostęp do tych informacji.

Poprawka 98



1a. Krajowe punkty kontaktowe do spraw transgranicznej opieki zdrowotnej mogą równieŜ być włączane w strukturę istniejących juŜ w państwach członkowskich ośrodków informacyjnych.

Poprawka 99



2. Krajowe punkty kontaktowe w państwie członkowskim ubezpieczenia, we współpracy w innymi właściwymi instytucjami krajowymi oraz krajowymi punktami kontaktowymi w innych państwach członkowskich, w szczególności w państwie członkowskim leczenia oraz z Komisją:

2. Krajowe punkty kontaktowe w państwie członkowskim ubezpieczenia zapewniają i rozpowszechniają wśród pacjentów i pracowników opieki zdrowotnej, w stosownych przypadkach na stronie internetowej, informacje o uzyskiwaniu opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim i o zasadach i warunkach jakie ono stosuje, w szczególności w zakresie praw pacjentów do transgranicznej opieki zdrowotnej, jak określono to w art. 6. Krajowe punkty kontaktowe pomagają pacjentom w ochronie ich praw oraz ubieganiu się o odpowiednie zadośćuczynienie w przypadku szkody spowodowanej skorzystaniem z transgranicznej opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim;

a) zapewniają i rozpowszechniają wśród

90 /PE 425.402

PL

pacjentów informacje, w szczególności w zakresie ich praw związanych z transgraniczną opieką zdrowotną oraz gwarancjami jakości i bezpieczeństwa, w zakresie ochrony danych osobowych, procedur skarg oraz środków zadośćuczynienia dostępnych w związku z opieką zdrowotną świadczoną w innym państwie członkowskim oraz w zakresie mających zastosowanie zasad i warunków;

b) pomagają pacjentom w ochronie ich praw oraz ubieganiu się o odpowiednie zadośćuczynienie w przypadku szkody spowodowanej skorzystaniem z transgranicznej opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim; w szczególności krajowe punkty kontaktowe informują pacjentów o istniejących moŜliwościach rozstrzygania wszelkich sporów, pomagają w znalezieniu odpowiedniego systemu pozasądowego rozstrzygnięcia sporu w konkretnym przypadku oraz, w razie potrzeby, pomagają pacjentom w monitorowaniu ich spraw;

2a. Krajowy punkt kontaktowy w państwie członkowskim leczenia udziela i rozpowszechnia wśród pacjentów informacje, w stosownych przypadkach na stronie internetowej, na temat kwestii, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. ba), oraz na temat ochrony danych osobowych, poziomu dostępności placówek opieki zdrowotnej dla osób niepełnosprawnych, procedur skarg i środków zadośćuczynienia dostępnych w odniesieniu do opieki zdrowotnej uzyskanej w państwie członkowskim leczenia. Informują one w szczególności pacjentów i, w stosownych przypadkach, pracowników słuŜby zdrowia o środkach regulujących działalność pracowników słuŜby zdrowia i podmiotów świadczących usługi opieki zdrowotnej oraz o środkach umoŜliwiających podjęcie działania regulacyjnego, o istniejących moŜliwościach rozstrzygania wszelkich sporów i pomagają w znalezieniu odpowiedniego systemu pozasądowego rozstrzygnięcia sporu w konkretnym przypadku.

c) gromadzą szczegółowe informacje o krajowych organach działających w zakresie pozasądowego rozstrzygania sporów oraz ułatwiają współpracę z tymi organami;

d) ułatwiają rozwój międzynarodowego systemu pozasądowego rozstrzygania sporów w przypadkach związanych z transgraniczną opieką zdrowotną.

2b. Krajowy punkt kontaktowy w danym państwie członkowskim ściśle współpracuje z innymi właściwymi organami, z krajowymi punktami

91 /PE 425.402

PL

kontaktowymi w innych państwach członkowskich, z organizacjami pacjentów oraz z Komisją.

2c. Krajowe punkty kontaktowe udzielają informacji, o których mowa w ust. 2 i 2a w formatach łatwo dostępnych dla osób niepełnosprawnych.

Poprawka 100

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 13 ust. 2a, 2b i 2c (nowe)


2a. Państwa członkowskie, a zwłaszcza kraje sąsiadujące, mogą zawierać porozumienia dotyczące kontynuacji lub ewentualnego rozszerzenia porozumień o współpracy.

2b. Państwa członkowskie gwarantują właściwym instytucjom innych państw członkowskich moŜliwość konsultowania rejestrów, na których figurują pracownicy słuŜby zdrowia.

2c. Państwa członkowskie wymieniają niezwłocznie i proaktywnie informacje dotyczące postępowań dyscyplinarnych i karnych przeciwko pracownikom słuŜby zdrowia, jeŜeli mają one wpływ na ich rejestrację lub ich prawa do świadczenia usług.

Poprawka 101 i 144

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 14, ust. 1, 2 i 3


1. Państwa członkowskie gwarantują, Ŝe jeŜeli dany produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu na terytoriach państw członkowskich zgodnie z art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83/WE, to recepty wystawione przez upowaŜnioną osobę w innym państwie członkowskim na

1. Państwa członkowskie gwarantują, Ŝe jeŜeli dany produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu na terytoriach państw członkowskich zgodnie z art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83/WE, to recepty na ten produkt medyczny wystawione przez upowaŜnioną osobę w innym państwie

92 /PE 425.402

PL

nazwisko określonego pacjenta mogą być zrealizowane na terytoriach tych państw, oraz Ŝe zakazane są jakiekolwiek ograniczenia dotyczące uznawania recept indywidualnych, chyba Ŝe ograniczenia te:

członkowskim na nazwisko określonego pacjenta mogą być zrealizowane na terytoriach tych państw, oraz Ŝe zakazane są jakiekolwiek ograniczenia dotyczące uznawania recept indywidualnych, chyba Ŝe ograniczenia te:

a) są ograniczone do tego, co konieczne i proporcjonalne do zagwarantowania ochrony zdrowia człowieka oraz nie mają charakteru dyskryminującego, lub

a) są ograniczone do tego, co konieczne i proporcjonalne do zagwarantowania ochrony zdrowia człowieka oraz nie mają charakteru dyskryminującego, lub

b) opierają się na uzasadnionych i usprawiedliwionych wątpliwościach co do autentyczności lub treści indywidualnej recepty.

b) opierają się na uzasadnionych i usprawiedliwionych wątpliwościach co do autentyczności lub treści indywidualnej recepty, lub co do statusu osoby przepisującej.

Uznanie takiej recepty nie ma wpływu na:

(i) krajowe przepisy regulujące przepisywanie i wydawanie produktów leczniczych, w tym dotyczące zastępczego stosowania leków generycznych;

(ii) krajowe przepisy regulujące zwrot kosztów w odniesieniu do wspólnotowych recept transgranicznych;

(iii) jakikolwiek obowiązek zawodowy lub etyczny, który nakazywałby farmaceucie odmowę wydania leku, jeŜeli recepta została wystawiona w państwie członkowskim ubezpieczenia.

2. W celu ułatwienia wykonania ust. 1 Komisja przyjmuje:

2. W celu ułatwienia wykonania ust. 1 Komisja przyjmuje:

a) środki umoŜliwiające farmaceutom lub innym pracownikom słuŜby zdrowia sprawdzenie autentyczności recepty oraz faktu, czy recepta została wystawiona w innym państwie członkowskim przez osobę upowaŜnioną; następuje to w drodze opracowania wspólnotowego wzoru recepty oraz wsparcia udzielanego dla interoperacyjności e-recept;

a) środki umoŜliwiające farmaceutom lub innym pracownikom słuŜby zdrowia sprawdzenie autentyczności recepty oraz faktu, czy recepta została wystawiona w innym państwie członkowskim przez osobę upowaŜnioną; następuje to w drodze opracowania wspólnotowego wzoru recepty oraz wsparcia udzielanego dla interoperacyjności e-recept elektronicznych, zabezpieczenia w zakresie ochrony danych są brane pod uwagę i wprowadzane począwszy od wstępnego etapu danego procesu rozwoju;

b) środki gwarantujące, Ŝe produkty lecznicze przepisane w jednym państwie

b) środki gwarantujące, Ŝe produkty lecznicze przepisane w jednym państwie

93 /PE 425.402

PL

członkowskim, a wydawane w innym państwie członkowskim, są prawidłowo identyfikowane oraz Ŝe informacja dotycząca produktu udzielana pacjentom jest zrozumiała;

członkowskim, a wydawane w innym państwie członkowskim, są prawidłowo identyfikowane oraz Ŝe informacja dotycząca produktu udzielana pacjentom jest zrozumiała i obejmuje jednoznaczne wyjaśnienie róŜnych nazw uŜywanych w odniesieniu do tych samych produktów leczniczych;

ba) środki słuŜące zagwarantowaniu, w razie potrzeby, kontaktu między stroną przepisującą a stroną wydającą produkt leczniczy w celu zapewnienia pełnego zrozumienia leczenia, przy zachowaniu poufności danych pacjenta;

c) środki wykluczające szczególne kategorie produktów leczniczych z systemu uznania recept przewidzianego w niniejszym artykule, jeŜeli jest to konieczne dla ochrony zdrowia publicznego.

2a. JeŜeli recepta wystawiona w państwie członkowskim leczenia dotyczy produktów leczniczych normalnie niedostępnych na receptę w państwie członkowskim ubezpieczenia, państwo to decyduje czy wyjątkowo udzielić zezwolenia, czy teŜ zapewnić zastępczy produkt leczniczy uznany za równie skuteczny.

3. Środki, o których mowa w ust. 2 lit. a) i b), przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 19 ust. 2. Środki, o których mowa w ust. 2 lit. c), mające na celu zmianę elementów innych niŜ istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 19 ust. 3.

3. Środki, o których mowa w ust. 2 lit. a), b) i ba), przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 19 ust. 2.

Poprawka 102



1. Państwa członkowskie ułatwiają rozwój europejskich sieci referencyjnych

1. Państwa członkowskie ułatwiają rozwój europejskich sieci referencyjnych

94 /PE 425.402

PL

skupiających podmioty świadczące opiekę zdrowotną. Sieci te są zawsze otwarte dla wszystkich nowych podmiotów świadczących opiekę zdrowotną, które chciałyby do nich przystąpić, pod warunkiem Ŝe podmioty te spełniają wszystkie wymagane warunki i kryteria.

skupiających podmioty świadczące opiekę zdrowotną, w szczególności w obszarze występowania rzadkich schorzeń, które to podmioty wykorzystują doświadczenia w zakresie współpracy w dziedzinie opieki zdrowotnej uzyskane w ramach europejskich ugrupowań współpracy terytorialnej (EUWT). Sieci te są zawsze otwarte dla wszystkich nowych podmiotów świadczących opiekę zdrowotną, które chciałyby do nich przystąpić, pod warunkiem Ŝe podmioty te spełniają wszystkie wymagane warunki i kryteria.

Poprawka 103

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 15 – ustęp 2 – litera ba) (nowa)


ba) przyczynianie się do wymiany wiedzy dotyczącej zapobiegania chorobom i leczenia powaŜnych najczęściej występujących schorzeń;

Poprawka 104

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 15 – ustęp 2 – litera fa) (nowa)


fa) udostępnienie instrumentów umoŜliwiających jak najlepsze wykorzystywanie istniejących zasobów opieki zdrowotnej w razie powaŜnych wypadków, zwłaszcza w strefach transgranicznych.

Poprawka 105

95 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 15 – ustęp 3 – wprowadzenie


3. Komisja przyjmuje: 3. Komisja, we współpracy z odnośnymi ekspertami i zainteresowanymi podmiotami, przyjmuje:

Poprawka 106

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 15 – ustęp 3 – litera a) – wprowadzenie


a) wykaz specyficznych kryteriów i warunków, które muszą zostać spełnione przez europejskie sieci referencyjne, łącznie z warunkami i kryteriami nakładanymi na podmioty świadczące opiekę zdrowotną i zamierzające przystąpić do europejskich sieci referencyjnych; ma to w szczególności słuŜyć zagwarantowaniu, Ŝe europejskie sieci referencyjne:

a) wykaz specyficznych kryteriów i warunków, które muszą zostać spełnione przez europejskie sieci referencyjne, łącznie z wykazem obszarów występowania rzadszych chorób, które powinny zostać uwzględnione, oraz z warunkami i kryteriami nakładanymi na podmioty świadczące opiekę zdrowotną i zamierzające przystąpić do europejskich sieci referencyjnych; ma to w szczególności słuŜyć zagwarantowaniu, Ŝe europejskie sieci referencyjne:

Poprawka 107

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 15 – ustęp 3 – litera a) – punkt (ixa) (nowy)


(ixa) posiadają odpowiednie i efektywne związki z dostawcami technologii.

Poprawka 108

96 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 15a (nowy)


Artykuł 15a

Obszary badawcze

Komisja we współpracy z państwami członkowskimi moŜe wyznaczyć regiony przygraniczne jako obszary próbne, gdzie innowacyjne inicjatywy związane z transgraniczną opieką zdrowotną mogą być testowane, analizowane i oceniane.

Poprawka 109



Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2 Komisja przyjmuje szczególne środki niezbędne do osiągnięcia interoperacyjności w zakresie systemów technologii informacyjno-komunikacyjnych w dziedzinie opieki zdrowotnej, jeŜeli państwa członkowskie zdecydują się na ich wprowadzenie. Środki te odzwierciedlają rozwój technologii medycznych i nauk medycznych oraz respektują podstawowe prawo do ochrony danych osobowych zgodnie z odpowiednimi przepisami. Środki te określają w szczególności konieczne standardy i terminologię w odniesieniu do interoperacyjności odpowiednich systemów technologii informacyjno-komunikacyjnych w celu zapewnienia bezpiecznego, wysokiej jakości i efektywnego świadczenia transgranicznych usług zdrowotnych.

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2 Komisja przyjmuje szczególne środki niezbędne do osiągnięcia interoperacyjności w zakresie systemów technologii informacyjno-komunikacyjnych w dziedzinie opieki zdrowotnej, jeŜeli państwa członkowskie zdecydują się na ich wprowadzenie. Środki te są zgodne z mającymi zastosowanie przepisami o ochronie danych w kaŜdym państwie członkowskim oraz odzwierciedlają rozwój technologii medycznych i nauk medycznych, w tym telemedycyny i telepsychiatrii, oraz respektują podstawowe prawo do ochrony danych osobowych. Środki te określają w szczególności konieczne standardy i terminologię w odniesieniu do interoperacyjności odpowiednich systemów technologii informacyjno-komunikacyjnych w celu zapewnienia bezpiecznego, wysokiej jakości i efektywnego świadczenia transgranicznych usług zdrowotnych.

Poprawka 110

97 /PE 425.402

PL



Państwa członkowskie gwarantują, Ŝe wykorzystanie elektronicznych usług opieki zdrowotnej i innych usług telemedycznych:

a) odpowiada takim samym zawodowym normom medycznej jakości i bezpieczeństwa jak te obowiązujące w odniesieniu do świadczenia nieelektronicznej opieki zdrowotnej;

b) zapewnia pacjentom odpowiednią ochronę, zwłaszcza poprzez wprowadzenie stosownych wymogów regulacyjnych dla lekarzy, które są analogiczne do tych, obowiązujących w odniesieniu do świadczenia nieelektronicznej opieki zdrowotnej.

Poprawka 135 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 17


Współpraca w zakresie zarządzania nowymi technologiami medycznymi

Współpraca w zakresie zarządzania technologiami medycznymi

1. Państwa członkowskie ułatwiają rozwój i funkcjonowanie sieci łączącej instytucje krajowe lub organy odpowiedzialne za ocenę technologii medycznych.

1. Komisja Europejska w porozumieniu z Parlamentem Europejskim ułatwia zakładanie sieci łączącej instytucje krajowe lub organy odpowiedzialne za ocenę technologii medycznych. Sieć ta oparta jest na zasadach dobrego zarządzania, takich jak przejrzystość, obiektywizm, sprawiedliwe procedury oraz szerokie i pełne uczestnictwo zainteresowanych podmiotów naleŜących do wszystkich odpowiednich grup, w tym – ale nie jedynie – takich jak pracownicy słuŜby zdrowia, przedstawiciele pacjentów, partnerzy społeczni, naukowcy i przedstawiciele przemysłu, przy jednoczesnym poszanowaniu kompetencji państw członkowskich w dziedzinie oceny

98 /PE 425.402

PL

technologii medycznych.

2. Celem sieci oceny technologii medycznych jest:

2. Celem sieci oceny technologii medycznych jest:

a) wspieranie współpracy pomiędzy krajowymi instytucjami lub organami;

a) wspieranie współpracy pomiędzy krajowymi instytucjami lub organami;

aa) znalezienie trwałych sposobów zachowywania równowagi między celami związanymi z dostępem do leków, wynagradzaniem innowacyjności i zarządzaniem budŜetami opieki zdrowotnej;

b) wspieranie zapewnienia obiektywnych, niezawodnych, udzielanych we właściwym terminie, przejrzystych i moŜliwych do przekazania informacji na temat krótko- i długoterminowej skuteczności technologii medycznych oraz umoŜliwianie efektywnej wymiany tych informacji pomiędzy krajowymi instytucjami i organami.

b) wspieranie zapewnienia obiektywnych, niezawodnych, udzielanych we właściwym terminie, przejrzystych i moŜliwych do przekazania informacji na temat krótko- i długoterminowej skuteczności technologii medycznych oraz umoŜliwianie efektywnej wymiany tych informacji pomiędzy krajowymi instytucjami i organami;

ba) analizowanie charakteru i rodzaju informacji, które mogą być wymieniane.

3. Państwa członkowskie wyznaczają instytucje lub organy uczestniczące w sieci, o której mowa w ust. 1, oraz podają do wiadomości Komisji nazwy i dane kontaktowe tych instytucji lub organów.

3. Państwa członkowskie wyznaczają instytucje lub organy uczestniczące w sieci, o której mowa w ust. 1, oraz podają do wiadomości Komisji nazwy i dane kontaktowe tych instytucji lub organów.

4. Zgodnie z procedurą określoną w art. 19 ust. 2 Komisja przyjmuje środki niezbędne do ustanowienia sieci i zarządzania nią oraz określające szczegółowo charakter i rodzaj wymienianych informacji.

4. Zgodnie z procedurą określoną w art. 19 ust. 2 Komisja przyjmuje środki niezbędne do ustanowienia sieci, do zarządzania nią i do zapewnienia przejrzystości jej działania.

4a. Komisja zezwala na przystąpienie do sieci jedynie takim organom, które stosują zasady dobrego zarządzania określone w ust. 1.

Poprawka 112



1. Państwa członkowskie gromadzą dane 1. Państwa członkowskie gromadzą dane

99 /PE 425.402

PL

statystyczne i inne dodatkowe dane niezbędne do celów monitorowania, dotyczące świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej, przeprowadzonego leczenia, podmiotów świadczących opiekę i pacjentów, kosztów oraz rezultatów. Państwa członkowskie gromadzą takie dane w ramach ich ogólnych systemów gromadzenia danych z zakresu opieki zdrowotnej, zgodnie z prawem krajowym i wspólnotowym dotyczącym sporządzania statystyk i ochrony danych osobowych.

statystyczne niezbędne do celów monitorowania, dotyczące świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej, przeprowadzonego leczenia, podmiotów świadczących opiekę i pacjentów, kosztów oraz rezultatów. Państwa członkowskie gromadzą takie dane w ramach ich ogólnych systemów gromadzenia danych z zakresu opieki zdrowotnej, zgodnie z prawem krajowym i wspólnotowym dotyczącym sporządzania statystyk i ochrony danych osobowych, a w szczególności art. 8 ust. 4 dyrektywy 95/46/WE.

Poprawka 113



1. Komisję wspiera Komitet składający się z przedstawicieli państw członkowskich, któremu przewodniczy przedstawiciel Komisji.

1. Komisję wspiera Komitet składający się z przedstawicieli państw członkowskich, któremu przewodniczy przedstawiciel Komisji. W procesie tym Komisja gwarantuje odpowiednie konsultacje z ekspertami reprezentującymi odnośne grupy zawodowe lub pracowników, szczególnie w kontekście wdraŜania niniejszej dyrektywy, a takŜe przedkłada przemyślane sprawozdanie dotyczące tych konsultacji.

Poprawka 143 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – ustęp 2


2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów art. 8 tej decyzji. Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi 3 miesiące.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów art. 8 tej decyzji. Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi 3 miesiące. JeŜeli środki wykonawcze związane są

100 /PE 425.402

PL

z przetwarzaniem danych osobowych, zasięga się opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych.

Poprawka 115



W okresie pięciu lat po upływie terminu, o którym mowa w art. 22 ust. 1, Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące funkcjonowania niniejszej dyrektywy oraz przekazuje je Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

W okresie pięciu lat po upływie terminu, o którym mowa w art. 22 ust. 1, Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące funkcjonowania niniejszej dyrektywy, zawierające dane statystyczne określające odpływ i napływ pacjentów spowodowany niniejszą dyrektywą, oraz przekazuje je Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

101 /PE 425.402

PL

P6_TA-PROV(2009)0287

Bezpieczeństwo pacjentów *

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego zalecenia Rady w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakaŜeń związanych z opieką zdrowotną (COM(2008)0837 – C6-0032/3009 – 2009/0003(CNS))

(Procedura konsultacji)


– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2008)0837),

– uwzględniając art. 152 ust. 4 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0032/3009),


– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa śywności (A6-0239/2009),


2. zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 traktatu WE;

3. zwraca się do Rady, jeśli ta uzna za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

4. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeŜeli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

5. zobowiązuje przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Poprawka 1

Wniosek dotyczący zalecenia Punkt 2 preambuły


(2) Ocenia się, Ŝe w państwach członkowskich UE 8-12 % pacjentów przyjmowanych do szpitala cierpi z powodu zdarzeń niepoŜądanych podczas korzystania z opieki zdrowotnej.

(2) Ocenia się, Ŝe w państwach członkowskich UE 8-12 % pacjentów przyjmowanych do szpitala cierpi z powodu zdarzeń niepoŜądanych podczas korzystania z opieki zdrowotnej – dotyczy to między 6,7 a 15 milionów pacjentów

102 /PE 425.402

PL

przyjmowanych do szpitala i ponad 37 milionów pacjentów korzystających z podstawowej opieki zdrowotnej.

Poprawka 2

Wniosek dotyczący zalecenia Punkt 2a preambuły (nowy)


(2a) Ocenia się, Ŝe problem zakaŜeń związanych z opieką zdrowotną (ZZOZ) dotyka średnio jednego na dwudziestu pacjentów, co przekłada się na 4,1 mln pacjentów w Unii Europejskiej kaŜdego roku, a rocznie takie zakaŜenie prowadzi do około 37 000 zgonów.

Poprawka 3



(3) Niedostateczny poziom bezpieczeństwa pacjentów stanowi powaŜny problem zdrowotny, a takŜe znaczne obciąŜenie ekonomiczne ograniczonych zasobów w dziedzinie zdrowia. DuŜej części zdarzeń niepoŜądanych moŜna uniknąć, zarówno w sektorze szpitalnym, jak i w podstawowej opiece zdrowotnej; za ich większość wydają się odpowiadać czynniki systemowe.

(3) Niedostateczny poziom bezpieczeństwa pacjentów stanowi powaŜny problem zdrowotny, a takŜe znaczne obciąŜenie ekonomiczne ograniczonych zasobów w dziedzinie zdrowia. DuŜej części zdarzeń niepoŜądanych moŜna uniknąć, w tym zdarzeń, do których dochodzi w wyniku błędnej diagnozy i/lub niewłaściwego leczenia, zarówno w sektorze szpitalnym, jak i w podstawowej opiece zdrowotnej; za ich większość wydają się odpowiadać ograniczone środki finansowe i czynniki systemowe

103 /PE 425.402

PL

Poprawka 4



(6a) Ocenia się, Ŝe spośród zdarzeń niepoŜądanych związanych z opieką zdrowotną ZZOZ łatwo moŜna uniknąć. Konieczne jest, aby państwa członkowskie wprowadziły instrumenty mające na celu ograniczenie o 20% liczby osób cierpiących w Unii Europejskiej kaŜdego roku z powodu zdarzeń niepoŜądanych.

Poprawka 5



(7) Dowody sugerują, Ŝe państwa członkowskie UE znajdują się na róŜnych poziomach opracowywania i wdraŜania skutecznych, kompleksowych strategii w zakresie bezpieczeństwa pacjentów. Dlatego teŜ niniejsza inicjatywa ma na celu stworzenie ram stymulujących kształtowanie polityki i przyszłych działań w państwach członkowskich i między nimi w celu rozwiązania kluczowych problemów dotyczących bezpieczeństwa pacjentów, przed jakimi stoi UE.

(7) Dowody sugerują, Ŝe państwa członkowskie UE znajdują się na róŜnych poziomach opracowywania i wdraŜania skutecznych, kompleksowych strategii w zakresie bezpieczeństwa pacjentów. Dlatego teŜ niniejsza inicjatywa ma na celu stworzenie ram stymulujących kształtowanie polityki i przyszłych działań w państwach członkowskich i między nimi w celu rozwiązania kluczowych problemów dotyczących bezpieczeństwa pacjentów tj. przede wszystkim odpowiedzialności zakładów opieki zdrowotnej i instytucji za zdrowie ludzi, przed jakimi stoi UE. Zgodnie z art. 152 traktatu WE nie wolno jednak ingerować w kompetencje państw członkowskich.

Poprawka 6

104 /PE 425.402

PL



(8) Pacjentom naleŜy zapewniać informacje i większą moŜliwość wpływu przez angaŜowanie ich w proces dotyczący bezpieczeństwa pacjentów, informowanie ich o poziomach bezpieczeństwa oraz o sposobach, w jaki mogą znaleźć dostępne i zrozumiałe informacje o systemie skarg i odszkodowań.

(8) Pacjentom naleŜy zapewniać informacje i większą moŜliwość wpływu przez angaŜowanie ich w proces dotyczący bezpieczeństwa pacjentów, informowanie ich o poziomach bezpieczeństwa oraz o sposobach, w jaki mogą znaleźć dostępne i zrozumiałe informacje o systemie skarg i odszkodowań. Jednak to dane państwo członkowskie jest właściwe do decydowania o rodzaju i sposobie rekompensaty.

Poprawka 7



(10) Na poziomie Wspólnoty naleŜy gromadzić porównywalne i zbiorcze dane w celu ustanowienia skutecznych i przejrzystych programów, struktur i polityk w zakresie bezpieczeństwa pacjentów, a takŜe naleŜy rozpowszechniać najlepsze praktyki w państwach członkowskich. Aby ułatwić wzajemne uczenie się, naleŜy w ramach współpracy pomiędzy państwami członkowskimi a Komisją Europejską opracować wspólną terminologię dotyczącą bezpieczeństwa pacjentów oraz wspólne wskaźniki, z uwzględnieniem prac odpowiednich organizacji międzynarodowych.

(10) Na poziomie Wspólnoty naleŜy gromadzić porównywalne i zbiorcze dane w celu ustanowienia skutecznych i przejrzystych programów, struktur i polityk w zakresie bezpieczeństwa pacjentów, a takŜe naleŜy rozpowszechniać najlepsze praktyki w państwach członkowskich. Dane te mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z bezpieczeństwem pacjentów odnośnie do kontroli ZZOZ. Aby ułatwić wzajemne uczenie się, naleŜy w ramach współpracy pomiędzy państwami członkowskimi a Komisją Europejską opracować wspólną terminologię dotyczącą bezpieczeństwa pacjentów oraz wspólne wskaźniki, z uwzględnieniem prac odpowiednich organizacji międzynarodowych.

105 /PE 425.402

PL

Poprawka 8



(11) Do poprawy bezpieczeństwa pacjentów mogą w znacznym stopniu przyczynić się narzędzia technologii teleinformatycznych, takie jak elektroniczna dokumentacja zdrowotna lub e-recepty, np. poprzez systematyczne badanie potencjalnych interakcji produktów leczniczych lub alergii na nie.

(11) Do poprawy bezpieczeństwa pacjentów mogą w znacznym stopniu przyczynić się narzędzia technologii teleinformatycznych, takie jak elektroniczna dokumentacja zdrowotna lub e-recepty, np. poprzez systematyczne badanie potencjalnych interakcji produktów leczniczych lub alergii na nie, co zostało uznane w zaleceniu Komisji 2008/594/WE z dnia 2 lipca 2008 r. w sprawie transgranicznej interoperacyjności systemów elektronicznych kart zdrowia1.

1 Dz.U. L 190 z 18.7.2008, s. 37.

Poprawka 9



(12a) PoniewaŜ osoby starsze łatwo zaraŜają się chorobami zakaźnymi w czasie pobytu w szpitalu, naleŜy zbadać potrzeby tej szczególnej grupy pacjentów i podjąć odpowiednie działania mające na celu wsparcie ich rehabilitacji i rekonwalescencji.

Poprawka 10



(15) Dostępne dane na temat zakaŜeń związanych z opieką zdrowotną nie wystarczają do dokonywania przez sieci

(15) Dostępne dane na temat zakaŜeń związanych z opieką zdrowotną nie wystarczają do dokonywania przez sieci

106 /PE 425.402

PL

nadzoru miarodajnych porównań poszczególnych instytucji, do monitorowania epidemiologii czynników chorobotwórczych związanych z opieką zdrowotną oraz do oceny i kształtowania polityki w zakresie profilaktyki i kontroli zakaŜeń związanych z opieką zdrowotną. NaleŜy zatem stworzyć lub usprawnić systemy nadzoru na poziomie poszczególnych instytucji opieki zdrowotnej oraz na poziomie regionalnym i krajowym.

nadzoru miarodajnych porównań poszczególnych instytucji, do monitorowania epidemiologii czynników chorobotwórczych związanych z opieką zdrowotną oraz do oceny i kształtowania polityki w zakresie profilaktyki i kontroli zakaŜeń związanych z opieką zdrowotną. NaleŜy zatem stworzyć lub usprawnić systemy nadzoru na poziomie poszczególnych instytucji opieki zdrowotnej oraz na poziomie regionalnym i krajowym. Poprawa w zakresie gromadzenia informacji na szczeblu regionalnym, krajowym i europejskim powinna pozwolić na łatwiejsze ustalanie bezpośrednich powiązań między jakością wprowadzonych polityk, systemów i struktur w dziedzinie bezpieczeństwa pacjentów a osiągniętymi na tym polu wynikami.

Poprawka 11



(15a) Państwa członkowskie muszą koniecznie ograniczyć liczbę pacjentów cierpiących z powodu ZZOZ. Wśród róŜnych moŜliwych do rozwaŜenia działań waŜny jest nabór większej liczby pielęgniarek lub pielęgniarzy wyspecjalizowanych w kontroli zakaŜeń.

Poprawka 12

Wniosek dotyczący zalecenia Punkt 15b preambuły (nowy)


(15b) Ponadto państwa członkowskie i ich instytucje opieki zdrowotnej powinny rozwaŜyć zatrudnienie pracowników kontaktowych w celu wsparcia specjalistycznego personelu

107 /PE 425.402

PL

pielęgniarskiego na poziomie klinicznym w placówkach zajmujących się nagłymi przypadkami i w szpitalach komunalnych.

Poprawka 13

Wniosek dotyczący zalecenia Punkt 15 c preambuły (nowy)

Załącznik II – ustęp 2 – akapit trzeci Poprawka

(15c) Aby ograniczyć liczbę zdarzeń niepoŜądanych w opiece zdrowotnej, państwa członkowskie powinny zostać wezwane do wyznaczenia na szczeblu lokalnym i krajowym celów w zakresie zatrudnienia pracowników medycznych wyspecjalizowanych w kontroli zakaŜeń, uwzględniając zalecany wskaźnik docelowy w wysokości jednej pielęgniarki/-arza na 250 łóŜek szpitalnych do 2015 r.

Poprawka 14



(16a) Komisja powinna przedstawić propozycje w sprawie przeciwdziałania rozpowszechnianiu podrabianych lekarstw oraz odnoszeniu obraŜeń przez pacjentów i pracowników opieki zdrowotnej z powodu zranienia igłą.

Poprawka 15

Wniosek dotyczący zalecenia Część I - rozdział Ia (nowy) - tytuł


Ia. CELE OGRANICZENIA

108 /PE 425.402

PL

Poprawka 16

Wniosek dotyczący zalecenia Część I - rozdział Ia (nowy) - punkt 1


1) Państwa członkowskie powinny wprowadzić instrumenty w celu ograniczenia o 20% liczby osób cierpiących kaŜdego roku w Unii Europejskiej z powodu niepoŜądanych zdarzeń związanych z opieką zdrowotną, co przekłada się na ograniczenie tych zdarzeń o 900 000 przypadków rocznie do 2015 r.

Poprawka 17

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział II – punkt 1 – litera (a)


(a) wyznaczenie właściwego organu lub organów odpowiedzialnych na ich terytorium za bezpieczeństwo pacjentów;

(a) wyznaczenie właściwych organów na róŜnych szczeblach administracyjnych i samorządowych odpowiedzialnych na ich terytorium za bezpieczeństwo pacjentów oraz nadzorowanie i koordynowanie działań na rzecz poprawy zdrowia publicznego;

Poprawka 18

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział II – punkt 1 – litera (c)


(c) wspieranie tworzenia bezpieczniejszych systemów, procesów i narzędzi, m.in. z wykorzystaniem technologii informacyjnych i komunikacyjnych.

(c) wspieranie tworzenia bezpieczniejszych i przyjaznych dla uŜytkowników systemów, procesów i narzędzi, m.in. z wykorzystaniem technologii informacyjnych i komunikacyjnych.

Poprawka 19

109 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział II – punkt 2 – litera (ba) (nowa)


(ba) informowanie pacjentów na temat ryzyka leczenia, oraz wprowadzenie prawnych mechanizmów ułatwiających dochodzenie roszczeń z tytułu doznanej szkody na zdrowiu takŜe od koncernów farmaceutycznych.

Poprawka 20

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział II – punkt 3 – litera (a)


(a) dostarczać adekwatnych informacji na temat skali, rodzajów i przyczyn błędów, zdarzeń niepoŜądanych i zdarzeń obarczonych duŜym ryzykiem błędu;

(a) dostarczać adekwatnych informacji na temat skali, rodzajów i przyczyn błędów, zdarzeń niepoŜądanych i zdarzeń obarczonych duŜym ryzykiem błędu oraz spersonalizowanie odpowiedzialności za nie;

Poprawka 21



(ba) zapewnić poufną wymianę informacji pomiędzy władzami zajmującymi się zdrowiem publicznym w poszczególnych państwach członkowskich na temat pracowników medycznych, których uznano za winnych zaniedbań lub błędów w leczeniu.

Poprawka 22

110 /PE 425.402

PL



(ba) odpowiednie kształcenie i szkolenie wszystkich pracowników opieki zdrowotnej w celu stosowania sprzętu medycznego w sposób właściwy zgodnie z jego przeznaczeniem i wskazówkami zawartymi w instrukcji obsługi, co pozwoli zapobiec zagroŜeniu zdrowia i zdarzeniom niepoŜądanym, w tym równieŜ takim, do których dochodzi wskutek nieumyślnego ponownego uŜycia przyrządów medycznych;

Poprawka 23

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział II – punkt 5 – litera (c)


(c) gromadzenia i rozpowszechniania porównywalnych jakościowych i ilościowych danych i informacji na temat wyników w zakresie bezpieczeństwa pacjentów na poziomie UE w celu ułatwienia wzajemnego uczenia się oraz dostarczenia informacji niezbędnych do ustalania priorytetów.

(c) gromadzenia i rozpowszechniania porównywalnych jakościowych i ilościowych danych i informacji na temat wyników w zakresie bezpieczeństwa pacjentów na poziomie UE w celu ułatwienia wzajemnego uczenia się oraz dostarczenia informacji niezbędnych do ustalania priorytetów. Zakres i koszty związane z gromadzeniem danych oraz wykorzystanie zgromadzonych danych muszą być proporcjonalne do oczekiwanych korzyści. Dane mogą być gromadzone wyłącznie w celu realizacji celu polegającego na ograniczeniu ZZOZ poprzez wzajemne uczenie się.

Poprawka 24

111 /PE 425.402

PL



b a) wspieranie, za pośrednictwem Unii Europejskiej, moŜliwości współpracy oraz wymiany doświadczeń i najlepszych praktyk między dyrektorami szpitali, zespołami medycznymi i grupami pacjentów w zakresie inicjatyw na rzecz bezpieczeństwa pacjentów na poziomie lokalnym;

Poprawka 25

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział III – punkt 1 – litera (-a) (nowa)


(- a) wprowadzenie skutecznych mechanizmów oceny zagroŜenia, w tym badań diagnostycznych przed rozpoczęciem leczenia, w celu szybkiego rozpoznania stanu chorobowego wymagającego dodatkowych środków zapobiegawczych;

Poprawka 26

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział III – punkt 1 – litera (-aa) (nowa)


- a a) odpowiednia ochrona pracowników opieki zdrowotnej poprzez szczepienia, profilaktykę poekspozycyjną, rutynowe badania diagnostyczne, środki ochrony osobistej i stosowanie technologii medycznych zmniejszających ryzyko zakaŜeń krwiopochodnych;

Poprawka 27

112 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział III – punkt 1 – litera (-ab) (nowa)


- a b) skuteczna ochrona przed zakaŜeniami i ich skuteczna kontrola w zakładach opieki długoterminowej i ośrodkach rehabilitacyjnych;

Poprawka 28

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział III – punkt 1 – litera (b)


(b) poprawa profilaktyki i kontroli zakaŜeń na poziomie instytucji opieki zdrowotnej;

(b) poprawa profilaktyki i kontroli zakaŜeń na poziomie instytucji opieki zdrowotnej oraz zapewnienie jak największej czystości, higieny i, jeśli to konieczne, jałowości:

(i) wyposaŜenia wykorzystywanego przy przyjmowaniu i w czasie pobytu pacjentów;

(ii) wyposaŜenia medycznego i paramedycznego, urządzeń elektromedycznych dla pacjentów i podczas rozdzielania leków;

(iii) struktur sanitarnych związanych z opieką nad pacjentami;

Poprawka 29

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział III – punkt 1 – litera (ba) (nowa)


(ba) propagowanie higieny rąk wśród pracowników medycznych;

Poprawka 30

113 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział III – punkt 1 – litera (bb) (nowa)


(bb) poprawa profilaktyki oraz kontroli rozprzestrzeniania się chorób wśród personelu medycznego i pracowników słuŜby zdrowia i ich przenoszenia za pośrednictwem tej grupy oraz podjęcie w tym celu niezbędnych działań profilaktycznych, takich jak m.in. programy szczepień dla tych pracowników;

Poprawka 31

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział III – punkt 1 – litera (d)


(d) promowanie kształcenia i szkolenia pracowników opieki zdrowotnej na poziomie państwa członkowskiego oraz na poziomie instytucji opieki zdrowotnej;

(d) promowanie kształcenia i szkolenia pracowników opieki zdrowotnej oraz zajmujących się usługami paramedycznymi na poziomie państwa członkowskiego oraz na poziomie instytucji opieki zdrowotnej, ze szczególnym uwzględnieniem zakaŜeń szpitalnych, jak równieŜ odporności wirusów na antybiotyki;

Poprawka 32

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział III – punkt 1 – litera (e)


(e) poprawa informacji przekazywanych pacjentom;

(e) poprawa informacji przekazywanych pacjentom za pośrednictwem sieci placówek społecznych i słuŜby zdrowia, lecz równieŜ poprzez okresowe kampanie informacyjne w prasie, radiu, telewizji i w Internecie;

114 /PE 425.402

PL

Poprawka 33

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział III – punkt 1 – litera (f)


(f) wspieranie badań. (f) wspieranie badań, między innymi w dziedzinie moŜliwości zastosowania nanotechnologii i nanomateriałów w medycynie.

Poprawka 34

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział III– punkt 1 – litera (fa) (nowa)


(fa) kaŜdorazowe informowanie Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób o pojawieniu się zakaŜeń związanych z opieką zdrowotną u znacznej liczby pacjentów;

Poprawka 35

Wniosek dotyczący zalecenia Część I – rozdział III – punkt 1 – litera (fb) (nowa)


(fb) przeprowadzenie kampanii informacyjnych skierowanych do opinii publicznej i pracowników opieki zdrowotnej w celu ograniczenia praktyk prowadzących do uodpornienia się na antybiotyki.

Poprawka 36

Wniosek dotyczący zalecenia Część II - tytuł


CZĘŚĆ II: SPRAWOZDANIE KOMISJI CZĘŚĆ II: DZIAŁANIA KOMISJI

115 /PE 425.402

PL

Poprawka 37

Wniosek dotyczący zalecenia Część II – punkt 1a (nowy)


(1a) Komisja powinna zastanowić się, gdzie istniejące przepisy wspólnotowe mogłyby zostać zaostrzone z myślą o poprawie bezpieczeństwa pacjentów, np. poprzez zapewnienie, Ŝe w przypadku przekroczenia granicy przez pracowników medycznych organy regulacyjne sektora opieki zdrowotnej będą wymieniały informacje o zakończonych lub toczących się postępowaniach dyscyplinarnych przeciwko poszczególnym pracownikom, a nie tylko informowały o ich pierwotnych kwalifikacjach.

Poprawka 38

Wniosek dotyczący zalecenia Część II - ustęp 1b (nowy)


(1 b) wzywa się Komisję do opracowania, na podstawie Praktycznego przewodnika profilaktyki zakaŜeń szpitalnych, wydanego w 2002 r. przez Światową Organizację Zdrowia1, dokumentu skierowanego do pacjentów, dotyczącego profilaktyki zakaŜeń szpitalnych.

1WHO, Praktyczny przewodnik profilaktyki zakaŜeń szpitalnych, pierwsze wydanie, grudzień 2002 r. (2. wyd. opublikowane w 2008 r.)

116 /PE 425.402

PL

Poprawka 39

Wniosek dotyczący zalecenia Załącznik 1 – wiersz 14 – kolumna 2


Zdarzenie, w wyniku którego pacjent ponosi szkodę. Szkoda oznacza upośledzenie struktury lub funkcji organizmu lub wszelkie wynikające z tego szkodliwe konsekwencje.

Zdarzenie, do którego doszło w czasie świadczenia usług opieki medycznej, w wyniku którego pacjent ponosi szkodę. Szkoda oznacza upośledzenie o charakterze stałym lub tymczasowym struktury lub funkcji organizmu lub wszelkie wynikające z tego szkodliwe konsekwencje.

Poprawka 40



Instytucja, w której pracownicy opieki zdrowotnej świadczą specjalistyczną lub wysoce specjalistyczną opiekę zdrowotną.

Instytucja charytatywna, publiczny i niepubliczny zakład opieki zdrowotnej, w których wolontariusze lub pracownicy opieki zdrowotnej świadczą specjalistyczną lub wysoce specjalistyczną opiekę zdrowotną.

Poprawka 41



Wolność pacjenta od niepotrzebnej rzeczywistej lub potencjalnej szkody spowodowanej opieką zdrowotną.

Brak zdarzeń niepoŜądanych, przy czym zdarzenie niepoŜądane definiowane jest jako zdarzenie powodujące szkodę na zdrowiu, do którego dochodzi w większym stopniu wskutek opieki zdrowotnej niŜ w związku z chorobą. To niepoŜądane zdarzenie moŜe być moŜliwe lub niemoŜliwe do uniknięcia.

Poprawka 42

117 /PE 425.402

PL



Pracownicy medyczni pracujący na oddziałach klinicznych, odpowiedzialni za kontakty własnego oddziału z zespołem ds. profilaktyki i kontroli zakaŜeń. Pracownicy kontaktowi ds. kontroli zakaŜeń zajmują się propagowaniem profilaktyki i kontroli zakaŜeń na własnych oddziałach i przekazują informacje zwrotne zespołowi ds. profilaktyki i kontroli zakaŜeń.

Pracownicy medyczni pracujący w odpowiednich sektorach, odpowiedzialni za kontakty własnego sektora z zespołem ds. profilaktyki i kontroli zakaŜeń. Pracownicy kontaktowi ds. kontroli zakaŜeń zajmują się propagowaniem profilaktyki i kontroli zakaŜeń na własnych sektorach i przekazują informacje zwrotne zespołowi ds. profilaktyki i kontroli zakaŜeń.

Poprawka 43

Wniosek dotyczący zalecenia Załącznik 2 – rozdział 1 – punkt 1 – litera (ba) (nowa)


(ba) akceptowanie i ułatwianie korzystania z narzędzi technologii informacyjnych i komunikacyjnych, takich jak np. instrukcje obsługi w wersji elektronicznej, aby poprawić wiedzę uŜytkowników na temat stosowanych przez nich wyrobów medycznych.

Poprawka 44

Wniosek dotyczący zalecenia Załącznik 2 – rozdział 1 – punkt 4 – litera (ca) (nowa)


c a) odpowiednie kształcenie i szkolenie wszystkich pracowników opieki zdrowotnej w celu stosowania sprzętu medycznego w sposób właściwy zgodnie z jego przeznaczeniem i wskazówkami zawartymi w instrukcji obsługi, co pozwoli zapobiec zagroŜeniu zdrowia i zdarzeniom niepoŜądanym, w tym równieŜ takim, do których dochodzi wskutek nieumyślnego ponownego uŜycia przyrządów

118 /PE 425.402

PL

medycznych;

Poprawka 45

Wniosek dotyczący zalecenia Załącznik 2 – część 1 – punkt 7 – litera (aa) (nowa)


(aa) poprzez stymulowanie badań dotyczących między innymi zastosowania nanotechnologii i nanomateriałów w medycynie.

Poprawka 46

Wniosek dotyczący zalecenia Załącznik 2 – rozdział 2 – punkt 1 – litera (a) – tiret drugie


- uwzględnianie środków profilaktyki i kontroli zakaŜeń w planach opieki nad pacjentem;

- uwzględnianie środków profilaktyki i kontroli zakaŜeń w planach opieki nad pacjentem, w tym niezbędnych kampanii w zakresie szczepień dla pracowników;

119 /PE 425.402

PL

P6_TA-PROV(2009)0288

Działania na poziomie europejskim w dziedzinie rzadkich chorób *

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego zalecenia Rady w sprawie działań na poziomie europejskim w dziedzinie rzadkich chorób (COM(2008)0726 – C6-0455/2008 – 2008/0218(CNS))

(Procedura konsultacji)


– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2008)0726),

– uwzględniając art. 152 ust. 4 akapit drugi Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0455/2008),


– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa śywności oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0231/2009),


2. zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 traktatu WE;

3. zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;


Poprawka 1



(1) Rzadkie choroby stanowią zagroŜenie dla zdrowia obywateli europejskich. NaleŜą do nich choroby zagraŜające Ŝyciu lub choroby powodujące chroniczny ubytek na zdrowiu. Charakteryzują się one

(1) Rzadkie choroby stanowią zagroŜenie dla zdrowia obywateli europejskich. NaleŜą do nich choroby zagraŜające Ŝyciu lub choroby powodujące chroniczny ubytek na zdrowiu. Charakteryzują się one

120 /PE 425.402

PL

niską częstością występowania i znacznym stopniem złoŜoności.

niską częstością występowania i znacznym stopniem złoŜoności, lecz ze względu na istnienie wielu róŜnych rodzajów rzadkich chorób łączna liczba dotkniętych nimi osób jest stosunkowo wysoka.

Poprawka 2



(2) Na okres od 1 stycznia 1999 r. do 31 grudnia 2003 r. przyjęto wspólnotowy program działań w dziedzinie rzadkich chorób, w tym chorób genetycznych. W programie tym określono częstość występowania rzadkiej choroby jako dotykającą nie więcej niŜ 5 na 10 000 osób w Unii Europejskiej.

(2) Na okres od 1 stycznia 1999 r. do 31 grudnia 2003 r. przyjęto wspólnotowy program działań w dziedzinie rzadkich chorób, w tym chorób genetycznych. W programie tym określono częstość występowania rzadkiej choroby jako dotykającą nie więcej niŜ 5 na 10 000 osób w Unii Europejskiej, którą to liczbę naleŜy określić na podstawie danych statystycznych w ramach przeglądu naukowego.

Poprawka 3



(2a) Rzadkie choroby powinny zostać dokładnie sklasyfikowane w oparciu o powyŜszy statystyczny współczynnik zachorowalności i podlegać regularnym przeglądom komisji naukowej w celu określenia konieczności wprowadzenia ewentualnych dostosowań.

Poprawka 4



(4) Szacuje się, Ŝe liczba istniejących (4) Szacuje się, Ŝe liczba istniejących

121 /PE 425.402

PL

obecnie rzadkich chorób waha się pomiędzy 5 000 a 8 000, a w ciągu Ŝycia cierpi na nie od 6 % do 8 % populacji. Oznacza to, Ŝe chorobami tymi dotkniętych jest od 27 do 36 milionów osób w Unii Europejskiej. Większość przypadków to choroby rzadko występujące, na które cierpi maksymalnie 1 na 100 000 osób.

obecnie rzadkich chorób waha się pomiędzy 5 000 a 8 000, a w ciągu Ŝycia cierpi na nie od 6 % do 8 % populacji. Oznacza to, Ŝe chociaŜ rzadkie choroby charakteryzują się niską częstością występowania kaŜdej choroby z osobna, łączna liczba dotkniętych nimi osób jest stosunkowo wysoka i wynosi od 27 do 36 milionów osób w Unii Europejskiej. Większość przypadków to choroby rzadko występujące, na które cierpi maksymalnie 1 na 100 000 osób.

Poprawka 5



(5) Ze względu na niską częstość występowania i szczególny charakter rzadkie choroby wymagają strategii o wymiarze międzynarodowym, której podstawą są specyficzne i złoŜone działania, mające na celu zapobieŜenie wysokiej chorobowości lub moŜliwym do uniknięcia przedwczesnym zgonom oraz poprawę jakości Ŝycia i moŜliwości społeczno-ekonomicznych chorych.

(5) Ze względu na niską częstość występowania, szczególny charakter i znaczną łączną liczbę przypadków zachorowań, rzadkie choroby wymagają strategii o wymiarze międzynarodowym, której podstawą są specyficzne i złoŜone działania, prowadzone takŜe w partnerstwie z krajami trzecimi takimi jak Stany Zjednoczone, mające na celu zapobieŜenie wysokiej chorobowości lub moŜliwym do uniknięcia przedwczesnym zgonom oraz poprawę jakości Ŝycia i moŜliwości społeczno-ekonomicznych chorych w krajach rozwiniętych i rozwijających się.

Poprawka 6



(8) W celu poprawy koordynacji i spójności inicjatyw krajowych, regionalnych i lokalnych dotyczących rzadkich chorób, wszystkie odpowiednie działania krajowe w obszarze rzadkich

(8) W celu poprawy koordynacji i spójności inicjatyw krajowych, regionalnych i lokalnych oraz współpracy między ośrodkami naukowymi, dotyczących rzadkich chorób, wszystkie

122 /PE 425.402

PL

chorób powinny zostać ujęte w krajowych planach zwalczania rzadkich chorób.

odpowiednie działania krajowe w obszarze rzadkich chorób powinny zostać ujęte w krajowych planach zwalczania rzadkich chorób.

Poprawka 7



(13) Z punktu widzenia Wspólnoty wartość dodana europejskich sieci referencyjnych jest szczególnie wysoka w przypadku rzadkich chorób ze względu na ich niski stopień występowania, z którym związana jest zarówno ograniczona liczba pacjentów, jak i brak wiedzy specjalistycznej w ramach jednego kraju. Gromadzenie wiedzy specjalistycznej na poziomie europejskim ma zatem kluczowe znaczenie dla zapewnienia pacjentom cierpiącym na rzadkie choroby równego dostępu do opieki wysokiej jakości.

(13) Z punktu widzenia Wspólnoty wartość dodana europejskich sieci referencyjnych jest szczególnie wysoka w przypadku rzadkich chorób ze względu na ich niski stopień występowania, z którym związana jest zarówno ograniczona liczba pacjentów, jak i brak wiedzy specjalistycznej w ramach jednego kraju. Gromadzenie wiedzy specjalistycznej na poziomie europejskim ma zatem kluczowe znaczenie dla zapewnienia pacjentom cierpiącym na rzadkie choroby równego dostępu do ścisłych informacji, właściwej i postawionej w porę diagnozy oraz do opieki wysokiej jakości.

Poprawka 8

Wniosek dotyczący zalecenia Punkt 14 a preambuły (nowy)


(14a) W dniu 12 października 2008 r. forum farmaceutyczne przyjęło sprawozdanie końcowe, w którym proponuje wytyczne w celu zwiększenia starań państw członkowskich, zainteresowanych podmiotów i Komisji, mających na celu zagwarantowanie łatwiejszego i szybszego dostępu do sierocych środków leczniczych w Unii Europejskiej.

123 /PE 425.402

PL

Poprawka 9



(20) Pacjenci i przedstawiciele pacjentów powinni być zatem włączeni na wszystkich etapach w procesy kształtowania polityki i podejmowania decyzji. Ich działalność powinna być aktywnie promowana i wspierana, łącznie ze wsparciem finansowym w kaŜdym państwie członkowskim.

(20) Pacjenci i przedstawiciele pacjentów powinni być zatem włączeni na wszystkich etapach w procesy kształtowania polityki i podejmowania decyzji. Ich działalność powinna być aktywnie promowana i wspierana, łącznie ze wsparciem finansowym w kaŜdym państwie członkowskim, lecz równieŜ na poziomie UE w ramach ogólnoeuropejskich sieci wsparcia pacjentów, poświęconych poszczególnym rzadkim chorobom.

Poprawka 10

Wniosek dotyczący zalecenia Zalecenia dla państw członkowskich – ustęp 1 – wstęp


1. Opracowanie krajowych planów zwalczania rzadkich chorób w celu zapewnienia pacjentom cierpiącym na rzadkie choroby ogólnego dostępu do wysokiej jakości opieki, w tym diagnozowania, leczenia i leków sierocych, na całym terytorium ich kraju, na zasadzie sprawiedliwości i solidarności w całej UE, w szczególności:

1. Opracowanie krajowych planów zwalczania rzadkich chorób w celu zapewnienia pacjentom cierpiącym na rzadkie choroby ogólnego dostępu do wysokiej jakości opieki – w tym diagnozowania, leczenia i leków sierocych, a takŜe do rehabilitacji i do uczenia się, jak Ŝyć z chorobą – na całym terytorium ich kraju, na zasadzie sprawiedliwości i solidarności w całej UE, w szczególności:

Poprawka 11

Wniosek dotyczący zalecenia Zalecenia dla państw członkowskich – ustęp 1 – punkt 1


(1) opracowanie oraz przyjęcie całościowej i zintegrowanej strategii, do końca 2011 r., mającej na celu kierowanie działaniami w dziedzinie rzadkich chorób oraz ich

(1) opracowanie oraz przyjęcie całościowej i zintegrowanej strategii, do końca 2010 r., mającej na celu kierowanie działaniami w dziedzinie rzadkich chorób oraz ich

124 /PE 425.402

PL

usystematyzowanie, mającej formę krajowego planu zwalczania rzadkich chorób;

usystematyzowanie, mającej formę krajowego planu zwalczania rzadkich chorób;

Poprawka 12



(3) określenie ograniczonej ilości działań priorytetowych w ramach krajowego planu zwalczania rzadkich chorób, z konkretnymi celami, jasnymi terminami, strukturami zarządzającymi oraz regularnymi sprawozdaniami;

(3) określenie ograniczonej ilości działań priorytetowych w ramach krajowego planu zwalczania rzadkich chorób, z konkretnymi celami, jasnymi terminami, znacznymi i wyraźnie określonymi środkami finansowymi, strukturami zarządzającymi oraz regularnymi sprawozdaniami;

Poprawka 13

Wniosek dotyczący zalecenia Ustęp 1 – punkt 3a (nowy)


(3a) oświadczenie, czy dysponują wyspecjalizowanymi ośrodkami i sporządzają katalog ekspertów;

Poprawka 14



(5) włączenie do krajowych planów postanowień mających zapewnić wszystkim pacjentom cierpiącym na rzadkie choroby sprawiedliwy dostęp do wysokiej jakości opieki, w tym diagnozowania, leczenia i leków sierocych, na całym terytorium ich kraju, w celu zapewnienia sprawiedliwego dostępu do wysokiej jakości opieki na zasadzie sprawiedliwości i solidarności w całej Unii

(5) włączenie do krajowych planów postanowień mających zapewnić wszystkim pacjentom cierpiącym na rzadkie choroby sprawiedliwy dostęp do wysokiej jakości opieki, w tym diagnozowania, środków profilaktyki pierwotnej, leczenia i leków sierocych, a takŜe do rehabilitacji i do uczenia się, jak Ŝyć z chorobą, na całym terytorium ich kraju, w celu zapewnienia sprawiedliwego

125 /PE 425.402

PL

Europejskiej. dostępu do wysokiej jakości opieki na zasadzie sprawiedliwości i solidarności w całej Unii Europejskiej zgodnie z zasadami przyjętymi w dokumencie Forum Farmaceutycznego Wysokiego Szczebla zatytułowanym „Poprawa dostępu do leków sierocych dla wszystkich zainteresowanych obywateli UE”.

Poprawka 15

Wniosek dotyczący zalecenia Zalecenia dla państw członkowskich – ustęp 1 – punkt 5a (nowy)


(5a) sprzyjanie staraniom na rzecz unikania rzadkich chorób dziedzicznych poprzez:

(a) poradnictwo genetyczne dla rodziców będących nosicielami genów; oraz

(b) w odpowiednim przypadku oraz jeŜeli nie jest to wbrew obowiązującemu prawu krajowemu i zawsze na zasadzie dobrowolności – preimplantacyjną selekcję zdrowych embrionów.

Poprawka 16

Wniosek dotyczący zalecenia Zalecenia dla państw członkowskich – ustęp 1 – punkt 5b (nowy)


(5b) przyjmowanie wyjątkowych środków w ramach planów krajowych w związku z udostępnieniem produktów leczniczych, które nie posiadają zezwolenia na wprowadzenie na rynek, w przypadku, gdy zaistnieje rzeczywista potrzeba publiczna oraz na wypadek braku właściwych i dostępnych alternatyw terapeutycznych w państwie członkowskim oraz w przypadku, gdy korzyści przewaŜają nad zagroŜeniem, zapewnienie pacjentom dotkniętym rzadkimi chorobami dostępu do

126 /PE 425.402

PL

odnośnych produktów leczniczych.

Poprawka 17

Wniosek dotyczący zalecenia Zalecenia dla państw członkowskich – ustęp 1 – punkt 5c (nowy)


(5c) stworzenie na szczeblu krajowym pluralistycznych grup doradczych obejmujących wszystkie zainteresowane strony i mających za cel wspieranie rządów w opracowywaniu i wprowadzaniu w Ŝycie krajowych planów działania w zakresie rzadkich chorób. Powinno to zagwarantować, Ŝe rządy będą dysponowały odpowiednimi informacjami, a decyzje podejmowane na szczeblu krajowym będą odzwierciedlały poglądy i potrzeby społeczeństwa.

Poprawka 18

Wniosek dotyczący zalecenia Zalecenia dla państw członkowskich – ustęp 1 – punkt 5d (nowy)


(5d) sprzyjanie refundowaniu leczenia rzadkich chorób na szczeblu krajowym. W tych państwach członkowskich, które nie Ŝyczą sobie ośrodków doskonałości lub nie mogą sobie na nie pozwolić, ten centralny krajowy fundusz powinien być wykorzystywany w celu zapewnienia pacjentom moŜliwości wyjazdu do ośrodka w innym państwie. Jednak bardzo waŜne jest równieŜ, by ta oddzielna pula środków podlegała corocznemu przeglądowi i dostosowaniu w oparciu o wiedzę na temat pacjentów wymagających leczenia w danym roku oraz na temat ewentualnych nowych terapii, które naleŜałoby uwzględnić. Powinny w tym uczestniczyć pluralistyczne komitety doradcze.

127 /PE 425.402

PL

Poprawka 19



(1) wdroŜenie wspólnej, wypracowanej na poziomie UE, definicji rzadkich chorób, jako chorób występujących u nie więcej niŜ 5 na 10 000 osób ;

(1) wdroŜenie wspólnej, wypracowanej na poziomie UE, definicji rzadkich chorób, jako chorób występujących u nie więcej niŜ 5 na 10 000 osób, jako liczby obowiązującej dla całej Unii Europejskiej, jednakŜe niezwykle istotne jest określenie dokładnego rozpowszechnienia w kaŜdym państwie członkowskim,

Poprawka 20



(4) wspieranie na poziomie krajowym lub regionalnym specjalnych sieci informacyjnych w zakresie chorób, a takŜe rejestrów i baz danych.

(4) wspieranie, w szczególności środkami finansowymi, na poziomie ogólnoeuropejskim, krajowym lub regionalnym specjalnych sieci informacyjnych w zakresie chorób, a takŜe rejestrów i baz danych, zawierających m.in. regularnie aktualizowane informacje powszechnie dostępne w Internecie.

Poprawka 21



(3) wzmocnienie udziału krajowych naukowców i laboratoriów w projektach badawczych dotyczących rzadkich chorób, finansowanych na poziomie Wspólnoty;

(3) wzmocnienie udziału krajowych naukowców i laboratoriów w projektach badawczych dotyczących rzadkich chorób, finansowanych na poziomie Wspólnoty, i wykorzystanie moŜliwości, jakie daje rozporządzenie (WE) nr 141/2000 w

128 /PE 425.402

PL

sprawie sierocych produktów leczniczych;

Poprawka 22



(3a) wspieranie wymiany wiedzy i współpracy między naukowcami, laboratoriami i projektami badawczymi w Unii Europejskiej a podobnymi instytucjami w krajach trzecich w celu przysporzenia globalnych korzyści nie tylko Unii Europejskiej, ale takŜe krajom uboŜszym i rozwijającym się, które znajdują się w gorszej sytuacji z punktu widzenia zapewnienia środków na badania nad rzadkimi chorobami;

Poprawka 23



(4) włączenie do krajowego planu zwalczania rzadkich chorób postanowień mających na celu wspieranie badań, łącznie ze zdrowiem publicznym i badaniami społecznymi w dziedzinie rzadkich chorób, szczególnie mając na celu rozwój narzędzi, takich jak infrastruktura przekrojowa oraz projekty dotyczące konkretnych chorób.

(4) włączenie do krajowego planu zwalczania rzadkich chorób postanowień mających na celu wspieranie badań, łącznie ze zdrowiem publicznym i badaniami społecznymi w dziedzinie rzadkich chorób, szczególnie mając na celu rozwój narzędzi, takich jak infrastruktura przekrojowa oraz projekty dotyczące konkretnych chorób, programy rehabilitacji i programy pozwalające nauczyć się, jak Ŝyć z rzadką chorobą, jak równieŜ badania nad testami i narzędziami diagnostycznymi;

Poprawka 24

129 /PE 425.402

PL



(4a) wprowadzenie odpowiedniego finansowania długoterminowego, w szczególności poprzez partnerstwa publiczno-prywatne, aby wspierać wysiłki badawcze na poziomie krajowym i europejskim oraz zagwarantować ich opłacalność;

Poprawka 25

Wniosek dotyczący zalecenia Ustęp 4 – punkt 1


(1) zidentyfikowanie krajowych lub regionalnych ośrodków specjalistycznych na całym terytorium kraju do końca 2011 r. oraz wspieranie powstawania ośrodków specjalistycznych w miejscach, gdzie jest ich brak, szczególnie poprzez włączenie do ich krajowego planu zwalczania rzadkich chorób postanowień z zakresu tworzenia krajowych lub regionalnych ośrodków specjalistycznych;

(1) zidentyfikowanie krajowych lub regionalnych ośrodków specjalistycznych na całym terytorium kraju do końca 2011 r. oraz wspieranie powstawania ośrodków specjalistycznych w miejscach, gdzie jest ich brak, szczególnie poprzez włączenie do ich krajowego planu zwalczania rzadkich chorób postanowień z zakresu tworzenia krajowych lub regionalnych ośrodków specjalistycznych; pomoc w sporządzaniu katalogów rzadkich chorób i ekspertów w dziedzinie rzadkich chorób;

Poprawka 26



(3) organizowanie ścieŜek opieki zdrowotnej dla pacjentów poprzez podejmowanie współpracy z odpowiednimi specjalistami w kraju, a w razie potrzeby równieŜ zagranicą; konieczność wspierania transgranicznej opieki zdrowotnej, w tym mobilności pacjentów, pracowników słuŜby zdrowia oraz usługodawców, a

(3) organizowanie europejskich ścieŜek opieki zdrowotnej dla pacjentów cierpiących na rzadkie choroby poprzez podejmowanie współpracy z odpowiednimi specjalistami w kraju, a w razie potrzeby równieŜ za granicą; konieczność wspierania transgranicznej opieki zdrowotnej, w tym mobilności pacjentów i

130 /PE 425.402

PL

takŜe świadczenia usług za pośrednictwem technologii informacyjno-komunikacyjnych, w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla zapewnienia powszechnego dostępu do potrzebnej specjalistycznej opieki zdrowotnej;

wiedzy specjalistycznej poprzez wspieranie mobilności danych dotyczących pracowników słuŜby zdrowia oraz usługodawców, a takŜe świadczenia usług za pośrednictwem technologii informacyjno-komunikacyjnych, w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla zapewnienia powszechnego dostępu do potrzebnej specjalistycznej opieki zdrowotnej;

Poprawka 27



(5) dopilnowanie, by specjalistyczne ośrodki krajowe lub regionalne spełniały standardy sformułowane przez europejskie sieci referencyjne dotyczące rzadkich chorób, uwzględniając potrzeby i oczekiwania pacjentów i pracowników słuŜby zdrowia.

(5) dopilnowanie, by specjalistyczne ośrodki krajowe lub regionalne spełniały standardy sformułowane przez europejskie sieci referencyjne dotyczące rzadkich chorób, uwzględniając potrzeby i oczekiwania pacjentów i pracowników słuŜby zdrowia oraz włączając pacjentów do działalności tych ośrodków;

Poprawka 28

Wniosek dotyczący zalecenia Ustęp 4 – punkt 5a (nowy)


(5a) zachęcanie ośrodków oraz szpitali specjalistycznych, przy ewentualnym finansowaniu lub współfinansowaniu ze strony Unii Europejskiej, do opracowania specjalnych szkoleń dla pracowników słuŜby zdrowia w zakresie niektórych rzadkich chorób i umoŜliwienia im nabycia stosownej wiedzy specjalistycznej;

Poprawka 29

131 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący zalecenia Zalecenia dla państw członkowskich – ustęp 5 – punkt 1 – litera (b)


(b) europejskich wytycznych w sprawie populacyjnych badań przesiewowych i testów diagnostycznych;

(b) europejskich wytycznych w sprawie populacyjnych badań przesiewowych i testów diagnostycznych, w tym testów genetycznych, takich jak test wykrywania heterozygot czy diagnoza oparta na biopsji ciałka kierunkowego, przy zapewnieniu wysokiej jakości testów i odpowiedniego poradnictwa genetycznego oraz przy pełnym poszanowaniu róŜnorodności etycznej państw członkowskich;

Poprawka 30

Wniosek dotyczący zalecenia Zalecenia dla państw członkowskich – ustęp 5 – punkt 1 – litera (c)


(c) wspólnego korzystania ze sprawozdań z oceny państw członkowskich dotyczących terapeutycznej wartości dodanej leków sierocych na poziomie UE, w celu zminimalizowania opóźnień w dostępie pacjentów cierpiących na rzadkie choroby do leków sierocych;

(c) ustanawianie sprawozdań z oceny państw członkowskich dotyczących klinicznej wartości dodanej leków sierocych na poziomie UE w ramach EMEA, która gromadzi istotną europejską wiedzę i umiejętności, w celu zminimalizowania opóźnień w dostępie pacjentów cierpiących na rzadkie choroby do leków sierocych;

Poprawka 31

Wniosek dotyczący zalecenia Zalecenia dla państw członkowskich – ustęp 5 – punkt 1 – litera (ca) (nowa)


(ca) programu pomocy strukturalnej i inwestycji na rzecz bazy danych Orphanet ułatwiającej dostęp do wiedzy w zakresie rzadkich chorób;

Poprawka 32

132 /PE 425.402

PL

Wniosek dotyczący zalecenia Zalecenia dla państw członkowskich – ustęp 6


6. Upodmiotowienie organizacji pacjentów 6. Upodmiotowienie niezaleŜnych organizacji pacjentów

(1) podjęcie działań zapewniających właściwe konsultacje z pacjentami i ich przedstawicielami na wszystkich etapach procesów politycznych i podejmowania decyzji w dziedzinie rzadkich chorób, w tym w dziedzinie ustanawiania i zarządzania ośrodkami wiedzy specjalistycznej i europejskimi sieciami referencyjnymi oraz opracowywania planów krajowych;

(1) podjęcie działań zapewniających właściwe konsultacje z pacjentami i ich niezaleŜnymi przedstawicielami na wszystkich etapach procesów politycznych i podejmowania decyzji w dziedzinie rzadkich chorób, w tym w dziedzinie ustanawiania i zarządzania ośrodkami wiedzy specjalistycznej i europejskimi sieciami referencyjnymi oraz opracowywania planów krajowych;

(2) wspieranie działań podejmowanych przez organizacje pacjentów, takich jak podnoszenie świadomości, rozwijanie potencjału, szkolenia, wymiana informacji oraz najlepszych praktyk, tworzenie sieci kontaktów, nawiązywanie kontaktów z pacjentami najbardziej odizolowanymi;

(2) wspieranie działań podejmowanych przez niezaleŜne organizacje pacjentów, takich jak podnoszenie świadomości, rozwijanie potencjału, szkolenia, wymiana informacji oraz najlepszych praktyk, tworzenie sieci kontaktów, nawiązywanie kontaktów z pacjentami najbardziej odizolowanymi;

(2a) dbałość o zapewnienie organizacjom pacjentów finansowania niezwiązanego bezpośrednio z jedną firmą farmaceutyczną;

(2b) ułatwienie pacjentom dostępu do istniejących na poziomie europejskim informacji dotyczących leków, zabiegów lub ośrodków leczenia w państwach członkowskich lub krajach trzecich zapewniających opiekę medyczną specjalnie dostosowaną do choroby danego pacjenta;

(3) włączenie do krajowych planów zwalczania rzadkich chorób postanowień z zakresu wsparcia organizacji pacjentów i konsultacji z nimi, jak określono w ust. 1 i 2.

(3) włączenie do krajowych planów zwalczania rzadkich chorób postanowień z zakresu wsparcia niezaleŜnych organizacji pacjentów i konsultacji z nimi, jak określono w ust. 1 i 2; zagwarantowanie, Ŝe krajowe plany będą przewidywały identyfikację krajowych lub regionalnych ośrodków specjalistycznych oraz sporządzanie katalogów ekspertów w dziedzinie rzadkich chorób;

133 /PE 425.402

PL

Poprawka 33

Wniosek dotyczący zalecenia Zalecenia dla Komisji – ustęp -1 (nowy)


(-1) Wspierania w zrównowaŜony sposób bazy danych „Orphanet”, europejskiej strony internetowej oraz tzw. „pojedynczej instytucji, z informacjami dotyczącymi:

(a) istnienia konkretnych badań nad rzadkimi chorobami, odnośnych wniosków oraz ich dostępności dla pacjentów,

(b) leków dostępnych w przypadku poszczególnych rzadkich chorób,

(c) leczenia poszczególnych rzadkich chorób, dostępnego w poszczególnych państwach członkowskich,

(d) istniejących specjalistycznych ośrodków leczenia poszczególnych rzadkich chorób w państwach członkowskich lub krajach trzecich.

Poprawka 34

Wniosek dotyczący zalecenia Zalecenie dla Komisji – ustęp 1


1. Sporządzenia sprawozdania z wdroŜenia niniejszego zalecenia, skierowanego do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów na podstawie informacji dostarczonych przez państwa członkowskie, nie później niŜ z końcem piątego roku po dacie przyjęcia niniejszego zalecenia, uwzględniającego zakres, w jakim zaproponowane środki są skuteczne oraz potrzebę dalszych działań.

1. Sporządzenia sprawozdania z wdroŜenia niniejszego zalecenia, skierowanego do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów na podstawie informacji dostarczonych przez państwa członkowskie, nie później niŜ z końcem 2012 r., w którym to zaproponuje działania związane z wdroŜeniem, obejmujące m.in.: a) środki budŜetowe niezbędne dla zapewnienia skuteczności wspólnotowego programu w dziedzinie rzadkich chorób; b) utworzenie stosownych sieci ośrodków specjalistycznych; c) gromadzenie danych

134 /PE 425.402

PL

epidemiologicznych dotyczących rzadkich chorób; d) mobilność ekspertów i pracowników słuŜby zdrowia; e) mobilność pacjentów oraz f) rozpatrzenie potrzeby podejmowania innych działań celem poprawy Ŝycia pacjentów cierpiących na rzadkie choroby oraz ich rodzin.

European Parliament · PE 425.402\ I PL SPIS TREŚCI TEKSTY PRZYJĘTE PRZEZ PARLAMENT EUROPEJSKI...

Documents

Transcript of European Parliament · PE 425.402\ I PL SPIS TREŚCI TEKSTY PRZYJĘTE PRZEZ PARLAMENT EUROPEJSKI...