Sądownictwo

administracyjne

Kazusy i materiały

Dr hab. Jerzy Parchomiuk

Rok akademicki 2019/20

2

Spis treści

Rozdział I ...................................................................................................................................... 3

Ustrój sądów administracyjnych ................................................................................................ 3

Rozdział II ..................................................................................................................................... 4

Zakres kognicji sądów administracyjnych ................................................................................. 4

Rozdział III ................................................................................................................................... 9

Sąd .............................................................................................................................................. 9

Rozdział IV .................................................................................................................................. 11

Strony postępowania, pełnomocnicy ........................................................................................ 11

Rozdział V ................................................................................................................................... 13

Skarżący (legitymacja skargowa) ............................................................................................. 13

Rozdział VI .................................................................................................................................. 17

Terminy .................................................................................................................................... 17

Rozdział VII ................................................................................................................................ 22

Zawieszenie, umorzenie postępowania .................................................................................... 22

Rozdział VIII .............................................................................................................................. 25

Skarga do sądu ......................................................................................................................... 25

Rozdział IX .................................................................................................................................. 31

Orzeczenia sądu ........................................................................................................................ 31

Rozdział X ................................................................................................................................... 38

Środki odwoławcze (skarga kasacyjna, zażalenie)................................................................... 38

Rozdział XI .................................................................................................................................. 45

Koszty postępowania ................................................................................................................ 45

Rozdział XII ................................................................................................................................ 46

Sądownictwo administracyjne w egzaminach na aplikacje prawnicze (2017-2019) ............... 46

Testy ....................................................................................................................................... 46

Kazusy z prawa publicznego na egzaminie na aplikację sędziowską i prokuratorską

(ogólną) .................................................................................................................................. 60

3

Rozdział I

Ustrój sądów administracyjnych

Kazus I.1.

Ze względu na szybko rosnące ceny nieruchomości w Warszawie Prezes Naczelnego

Sądu Administracyjnego podjął decyzję o budowie nowej siedziby NSA na terenie jednej z

podwarszawskich gmin. Pomysł ten zaczerpnął od swojego niemieckiego kolegi, Prezesa

Federalnego Sądu Administracyjnego (Bundesverwaltungsgericht), odpowiednika polskiego

NSA, który powiedział mu, że siedziba tego Sądu także znajduje się poza stolicą tego kraju tj. w

Lipsku, a nie w Berlinie.

W tym przedsięwzięciu utwierdził go jego przyjaciel, Kierownik Katedry Historii Prawa

Sądowego na jednym z uniwersyteckich wydziałów prawa, który wskazał, że już przed II wojną

światową pojawiła się propozycja umieszczenia przedwojennego odpowiednika NSA

(Najwyższego Trybunału Administracyjnego) poza Warszawą. Prezes NSA uznał także, że

zaoszczędzone w ten sposób pieniądze przeznaczy na zwiększenie liczby sędziów NSA, bo od

dawna, ze względu na zwiększoną liczbę spraw rozstrzyganych przez NSA, nosił się z zamiarem

powiększenia liczby stanowisk sędziowskich w tym sądzie.

Pytania:

1. Czy Prezesem NSA może zostać sędzia innego sądu (np. Sądu Najwyższego lub

wojewódzkiego sądu administracyjnego)?

2. Czy Prezes NSA ma kompetencje do podejmowania decyzji o budowie nowej siedziby

NSA?

3. Czy dopuszczalne jest zbudowanie nowej siedziby NSA poza Warszawą?

4. Sądy administracyjne są organami państwowymi. Czy Minister Finansów może

wpływać na ustalanie i wykonywanie budżetu sądów administracyjnych?

5. W jaki sposób podejmowania jest decyzja o zwiększeniu bądź zmniejszeniu liczby

stanowisk sędziowskich w NSA? Czy Prezes NSA może zadecydować o zwiększeniu liczby tych

stanowisk?

Kazus I.2.

W związku z upływającą kadencją obecnie urzędującego Prezesa WSA w Warszawie,

Prezes NSA przedstawił kandydata na stanowisko nowego prezesa w osobie sędziego Adama

Adamowicza. Urzędujący Prezes WSA zwołał zgromadzenie ogólne sędziów, w którym wzięli

udział wszyscy sędziowie orzekający w WSA w Warszawie, w liczbie 100 osób. Po prezentacji

kandydata przeprowadzono głosowania celem wyrażenia opinii o kandydacie. Komisja

skrutacyjna przedstawiła następujące wyniki głosowania: ZA: 50 głosów; PRZECIW: 30 głosów;

WSTRZYMUJĄCYCH: 20 głosów.

Czy mając na uwadze takie wyniki głosowania w przedmiocie wyrażenia opinii, Prezes

NSA może powołać Adama Adamowicza na prezesa WSA w Warszawie?

4

Rozdział II

Zakres kognicji sądów administracyjnych

Kazus II.1.

Który z niżej wymienionych sporów prawnych (spraw) będą rozstrzygać sądy

administracyjne i dlaczego:

1) zwolnienie z pracy pracownika urzędu gminy

2) odszkodowanie za szkodę poniesioną na skutek wydania niezgodnej z prawem decyzji

administracyjnej

3) ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania danej działki

4) odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość

5) określenie przez radę gminy wysokości stawek podatku od nieruchomości

6) uchwała rady gminy w sprawie wniesienia przez Gminę aportu do spółki z ograniczoną

odpowiedzialnością

7) zarządzenie zastępcze wojewody stwierdzające wygaśnięcie mandatu radnego sejmiku

województwa

8) spór pomiędzy marszałkiem województwa a wojewodą, kto ma wydać decyzję w danej

sprawie

9) spór pomiędzy starostą a marszałkiem województwa, kto ma wydać decyzję w danej

sprawie.

Kazus II.2

Artur jest właścicielem działki przylegającej do drogi gminnej. W lecie dokonano

remontu tej drogi m.in. poprzez jej tzw. wyprofilowanie. Na jesieni podczas pory ulewnych

deszczów działka Artura była wielokrotnie podtapiana. Artur wystąpił do Wójta z żądaniem

przebudowy drogi, gdyż po jej remoncie znaczne ilości wody z drogi spływają na działkę Artura.

Ponadto zażądał odszkodowania za straty jakie poniósł dotychczas wskutek zalewania jego

działki wodą z ulicy. Pismem z 15 grudnia Wójt odmówił zarówno przebudowy drogi, jak i

odszkodowania, podnosząc, że droga została wykonana zgodnie z projektem i zasadami sztuki

budowlanej. W jaki sposób Artur może dochodzić swych roszczeń?

Kazus II.3

Pismem z dnia 1 grudnia Wójt Gminy wypowiedział Eugeniuszowi wysokość

dotychczasowej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego, informując jednocześnie o propozycji

nowej jej wysokości. Zgodnie z pouczeniem zawartym w piśmie Eugeniusz złożył do

Samorządowego Kolegium Odwoławczego wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest

5

nieuzasadniona. W dniu 1 lutego Eugeniusz przyszedł do Państwa kancelarii prawnej z prośbą o

pomoc w tej sprawie, wskazując, że do tej pory Kolegium nie rozpoznało jego wniosku. Proszę

udzielić porady prawnej Eugeniuszowi.

USTAWA z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami

Art. 78. 1. Właściwy organ zamierzający zaktualizować opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego

nieruchomości gruntowej powinien wypowiedzieć na piśmie wysokość dotychczasowej opłaty, do dnia 31 grudnia

roku poprzedzającego, przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia jej nowej wysokości. W wypowiedzeniu należy

wskazać sposób obliczenia nowej wysokości opłaty i pouczyć użytkownika wieczystego o sposobie

zakwestionowania wypowiedzenia. Do wypowiedzenia dołącza się informację o wartości nieruchomości, o której

mowa w art. 77 ust. 3, oraz o miejscu, w którym można zapoznać się z operatem szacunkowym. Do doręczenia

wypowiedzenia stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

2. Użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, złożyć do

samorządowego kolegium odwoławczego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości, zwanego

dalej "kolegium", wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej

wysokości.

[…]

Art. 79. […]

3. Kolegium powinno dążyć do polubownego załatwienia sprawy w drodze ugody. Jeżeli do ugody nie

doszło, kolegium wydaje orzeczenie o oddaleniu wniosku lub o ustaleniu nowej wysokości opłaty. Od orzeczenia

kolegium odwołanie nie przysługuje.

[…]

7. Do postępowania przed kolegium stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania

administracyjnego o wyłączeniu pracownika oraz organu, o załatwianiu spraw, doręczeniach, wezwaniach,

terminach i postępowaniu, z wyjątkiem przepisów dotyczących odwołań i zażaleń. Do postępowania, o którym

mowa wyżej, stosuje się również przepisy o opłatach i kosztach.

[…]

Art. 80. 1. Od orzeczenia kolegium właściwy organ lub użytkownik wieczysty mogą wnieść sprzeciw w

terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia. Wniesienie sprzeciwu jest równoznaczne z żądaniem przekazania

sprawy do sądu powszechnego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości.

2. Kolegium przekazuje właściwemu sądowi akta sprawy wraz ze sprzeciwem. Wniosek, o którym mowa w

art. 78 ust. 2, zastępuje pozew.

3. W razie wniesienia sprzeciwu w terminie, orzeczenie traci moc, nawet gdy sprzeciw odnosi się tylko do

części orzeczenia.

[…]

Kazus II.4

Maria złożyła wniosek o przyznanie zasiłku z pomocy społecznej. Wójt Gminy wezwał ją

do uzupełnienia braków formalnych podania, przez złożenie dodatkowych dokumentów, pod

rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia. Maria odpisała na wezwania, że żądanie Wójta

nie ma podstaw prawnych, gdyż informacje, których mają dotyczyć dokumenty Wójt może

ustalić z urzędu. Pismem z 2 stycznia Wójta Gminy poinformował Marię, że w związku z

6

nieuzupełnieniem braków podania w terminie, pozostawił je bez rozpatrzenia, na podstawie art.

64 § 2 KPA.

Czy Maria może zrobić coś w tej sytuacji?

Kazus II.5.

Maciej był sędzią Sądu Rejonowego w Zamościu. Za zgodą Macieja, aktem z dnia 2

stycznia Minister Sprawiedliwości delegował go do pełnienia obowiązków sędziego w Sądzie

Rejonowym w Biłgoraju, od dnia 1 marca, na okres 1 roku. Po rozmowie z żoną Macieja uznał,

że zgoda na delegację, udzielona pod naciskiem Prezesa sądu była nazbyt pochopna. W związku

z tym pismem z dnia 14 stycznia Maciej wezwał Ministra do uchylenia aktu, a po uzyskaniu

odpowiedzi odmownej (pismo z 30 stycznia) wniósł skargę do sądu administracyjnego. Proszę

ocenić sytuację, uwzględniając poniższy przepis:

USTAWA z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych

Art. 77. § 1. Minister Sprawiedliwości może delegować sędziego, za jego zgodą, do pełnienia

obowiązków sędziego lub czynności administracyjnych:

1) w innym sądzie równorzędnym lub niższym, a w szczególnie uzasadnionych wypadkach także

w sądzie wyższym, mając na względzie racjonalne wykorzystanie kadr sądownictwa powszechnego oraz

potrzeby wynikające z obciążenia zadaniami poszczególnych sądów,

2) w Ministerstwie Sprawiedliwości lub innej jednostce organizacyjnej podległej Ministrowi

Sprawiedliwości albo przez niego nadzorowanej,

2a) w Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej - na wniosek Prezydenta Rzeczypospolitej

Polskiej,

2b) w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych - na wniosek ministra

właściwego do spraw zagranicznych,

3) w Sądzie Najwyższym - na wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego,

4) w sądzie administracyjnym - na wniosek Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego

- na czas określony, nie dłuższy niż 2 lata, albo na czas nieokreślony.

Kazus II.6

Jakub złożył do Wójta Gminy wniosek o udostępnienie mu w trybie przepisów ustawy o

dostępie do informacji publicznej kilkudziesięciu dokumentów dotyczących działalności gminy,

w postaci skanów, zapisanych na płycie CD. Wójt udostępnił informację, a następnie, pismem z 1

lutego wezwał Jakuba do uiszczenia opłaty w kwocie 100 zł tytułem dodatkowych kosztów

związanych z udostępnieniem informacji. Jakuba nie zgadza na poniesienie tych kosztów. Co

może zrobić?

USTAWA z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej

Art. 15. 1. Jeżeli w wyniku udostępnienia informacji publicznej na wniosek, o którym mowa w art.

10 ust. 1, podmiot obowiązany do udostępnienia ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanym

we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we

wniosku, podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom.

7

2. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powiadomi

wnioskodawcę o wysokości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie

14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany

wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek.

Kazus II.7.

Marek złożył w dniu 5 stycznia deklarację rozliczeniową podatku VAT za grudzień, z

którego wynikała nadwyżka kwoty podatku naliczonego nad podatkiem należnym w kwocie

10.000 zł. Postanowieniem z 19 stycznia Naczelnik Urzędu Skarbowego przedłużył termin

zwrotu nadwyżki do czasu zakończenia postępowania kontrolnego jakie prowadzone jest wobec

Marka. Marek chciałby zakwestionować stanowisko organu podatkowego. Czy do tego

możliwości prawne, biorąc pod uwagę poniższe przepisy?

USTAWA z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług

Art. 87. 1. W przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie

rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku

należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

2. Zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia

przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju albo na rachunek

podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazany w zgłoszeniu

identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, lub na wskazany przez podatnika rachunek banku

mającego siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jako

zabezpieczenie udzielanego przez ten bank lub przez tę kasę kredytu, na podstawie złożonego przez podatnika do

naczelnika urzędu skarbowego, w terminie do złożenia deklaracji podatkowej, pisemnego, nieodwołalnego

upoważnienia organu podatkowego, potwierdzonego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową

udzielających kredytu, do przekazania tego zwrotu. Jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania,

naczelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika

dokonywanej w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej lub postępowania

podatkowego. Jeżeli przeprowadzone przez organ czynności wykażą zasadność zwrotu, o którym mowa w zdaniu

poprzednim, urząd skarbowy wypłaca należną kwotę wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie

prolongacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płatności podatku lub jego rozłożenia na raty.

USTAWA z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa

Art. 274b. § 1. Jeżeli przeprowadzenie czynności sprawdzających zasadność zwrotu podatku wymaga

przedłużenia terminu zwrotu podatku wynikającego z odrębnych przepisów, organ podatkowy może postanowić o

przedłużeniu tego terminu do czasu zakończenia czynności sprawdzających.

§ 2. Na postanowienie, o którym mowa w § 1, służy zażalenie.

Art. 277. Przepisy art. 274-276 stosuje się odpowiednio w przypadku złożenia deklaracji lub wniosku w

sprawie zwrotu podatku.

8

Kazus II.8.

Pismem z 3 grudnia Eryk poinformował Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego

o podejrzeniu popełnienia przez spółkę Elizium samowoli budowlanej polegającej na wykonaniu

na działce nr ewid. A/1 położonej w Lublinie przy ul. Spółdzielczości Pracy hali magazynowej.

W trakcie późniejszej wizyty w inspektoracie Eryk dowiedział się, że toczy się postępowanie

administracyjne w sprawie samowoli budowlanej. Pismem z 4 stycznia wystąpił o dopuszczenie

go do udziału jako strony w tym postępowaniu. W odpowiedzi udzielonej pismem z 3 lutego

PINB poinformował, że Eryk nie jest stroną postępowania w tej sprawie, ponieważ nie ma w niej

interesu prawnego. Wobec powyższego Eryk wniósł skargę do sądu administracyjnego,

wskazując jako przedmiot skargi czynność odmowy dopuszczenia go do udziału w sprawie.

Proszę ocenić zaistniałą sytuację.

Kazus II.9.

Pismem z 12 listopada Regina wniosła skargę na bezczynność Samorządowego Kolegium

Odwoławczego w przedmiocie rozpatrzenia wniesionego przez skarżącą ponaglenia z 2

października dotyczącego niezałatwienia przez Wójta w terminie sprawy przyznania skarżącej

usług opiekuńczych.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie. W uzasadnieniu Kolegium

podniosło, że ponaglenie skarżącej wpłynęło do Kolegium w dniu 16 października zostało

rozpatrzone postanowieniem z 21 października, uznającym ponaglenie za nieuzasadnione.

Proszę ocenić dopuszczalność skargi z perspektywy art. 3 § 2 p.p.s.a.

9

Rozdział III

Sąd

Kazus III.1

Artur wniósł skargę na decyzję organu do sądu administracyjnego. Postanowieniem z dnia

4 stycznia WSA odrzucił jego skargę. Postanowienie wydał sędzia WSA Ananiasz. Na

postanowienie Artur wniósł skargę kasacyjną NSA uwzględnił skargę kasacyjną i

postanowieniem z dnia 5 marca uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do

ponownego rozpatrzenia WSA. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy WSA oddalił skargę. Wyrok

podpisali sędziowie WSA: Albert, Adolf i Ananiasz. Co w takiej sytuacji powinien zrobić Artur?

Kazus III.2

Alina jest sędzią WSA. Do jej referatu trafiła sprawa ze skargi na decyzję w sprawie

odmowy udzielenia pozwolenia na budowę. Skargę wniosła spółka z o.o. ABC. Badając

dołączony do akt sprawy odpis z KRS Alina zauważyła, że jednym z członków zarządu spółki

ABC jest mąż Anny, jej sąsiadki, z którą utrzymuje bliskie stosunki koleżeńskie. Proszę ocenić tą

sytuację w świetle przepisów p.p.s.a.

Kazus III.3

Albert jest referendarzem w WSA. Przewodniczący wydziału wyznaczył mu do

rozpatrzenia wniosek o przyznanie prawa pomocy w jednej ze spraw. Wniosek złożył skarżący –

Adolf. Badając sprawę Albert zauważył, że uczestnikiem postępowania w tej sprawie jest

Aleksandra, ciotka jego żony. Proszę ocenić tą sytuację w świetle przepisów p.p.s.a.

Kazus III.4

Prezydent Miasta Lublin wydał decyzję, w której odmówił Aleksandrowi zwrotu

wywłaszczonej nieruchomości. Aleksander wniósł odwołanie do Wojewody Lubelskiego.

Wojewoda dwukrotnie przedłużał termin załatwienia sprawy. Zniecierpliwiony Aleksander

wniósł ponaglenie na bezczynność do Ministra Administracji i Cyfryzacji. Postanowieniem z

dnia 4 marca Minister stwierdził, że ponaglenie nie jest uzasadnione. Aleksander nadal twierdzi,

że Wojewoda narusza termin załatwienia jego sprawy i chciałby wnieść skargę do sądu

administracyjnego. Jaki sąd będzie właściwy w tej sprawie?

Kazus III.5

Lubelski Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w Lublinie nałożył na spółkę

„Autobus” z siedzibą w Lublinie karę pieniężną za naruszenie przepisów o transporcie

10

drogowym. Spółka wniosła odwołanie, jednak Główny Inspektor Transportu Drogowego

utrzymał zaskarżoną decyzję. Spółka wniosła skargę na decyzję GITD do WSA w Warszawie.

Proszę ocenić zaistniałą sytuację.

Kazus III.6.

Wyrokiem z 16 stycznia 2018 r. WSA w Krakowie oddalił skargę Fundacji na

bezczynność Burmistrza w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. Fundacja wniosła

skargę kasacyjną od tego wyroku. Po otrzymaniu zawiadomienia o rozprawie przed NSA, w

którym wskazano skład orzekający tego sądu Fundacja złożyła wniosek o wyłączenie sędziego

NSA Mieczysława od rozpoznania sprawy.

Z treści wniosku wynika, że podstaw do wyłączenia sędziego (wątpliwości co do

bezstronności) Fundacja upatruje w fakcie, że sędzia Mieczysław został powołany na stanowisko

sędziego NSA przez Prezydenta RP na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa z 2 listopada 2018

r., który to organ został ukształtowany w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia

2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw.

Zdaniem Fundacji skład KRS nie spełniał kryteriów wynikających z art. 187 ust. 1 Konstytucji

Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r.. Uchwały KRS, podjęte – w opinii Fundacji – w

składzie sprzecznym z prawem, należy traktować jako wadliwe i nie można w związku z tym

przyjąć, że wniosek skierowany do Prezydenta pochodził od podmiotu ukształtowanego zgodnie

z prawem. Niedopuszczalne jest przyjęcie poglądu, że akt powołania sędziego przez Prezydenta

sanuje wadliwość procedury nominacyjnej przed KRS, gdyż zgodnie z art. 179 Konstytucji

warunkiem powołania sędziego jest istnienie wniosku pochodzącego od KRS. Fundacja powołała

się na podstawę wyłączenia sędziego wskazaną w art. 19 p.p.s.a., który dotyczy wyłączenia

sędziego na jego żądanie lub na wniosek strony, jeżeli istnieje okoliczność tego rodzaju, że

mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w danej sprawie. Opierając

się na treści wyroku TSUE z 19 listopada 2019 r. A. K. i in. w sprawach połączonych C-585/18,

C-624/18 i C-625/18 (ECLI:EU:C:2019:982) Fundacja wskazała, że dla uznania bezstronności i

niezależności sędziego wymagana jest niezależność organu biorącego udział w procesie

nominacyjnym. Sposób działania KRS został natomiast zakwestionowany w wyroku Sądu

Najwyższego z 5 grudnia 2019 r., sygn. akt III PO 7/18, wydanym po udzieleniu temu Sądowi

odpowiedzi przez powołany wyrok TSUE w sprawach połączonych C-585/18, C-624/18 i C-

625/18. W dodatkowym piśmie procesowym Fundacja podniosła, że jej wniosek uzyskał

dodatkowe oparcie w treści uchwały składu połączonych Izb: Cywilnej, Karnej, Pracy i

Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r., sygn. akt BSA I-4110-

1/20.

Sędzia Mieczysław złożył oświadczenie wskazując, że nie zachodzą w stosunku niego

przesłanki wyłączenia określone w art. 18 i art. 19 p.p.s.a.

Czy wniosek Fundacji o wyłącznie sędziego Mieczysława jest zasadny?

11

Rozdział IV

Strony postępowania, pełnomocnicy

Kazus IV.1

Adam otrzymał niekorzystną dla siebie decyzję. Wniósł odwołanie, ale organ

odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Poszedł z tą sprawą do swego wuja,

Antoniego, który przez wiele lat pracował w urzędzie, więc zna się na tego typu sprawach.

Antoni zaproponował, że pomoże siostrzeńcowi. Adam udzielił mu pełnomocnictwa do

reprezentowania przed sądem administracyjnym. Antoni wniósł skargę w imieniu Adama,

dołączając do skargi oryginał udzielonemu mu pełnomocnictwa. Proszę ocenić tą sytuację.

Kazus IV.2

Alojzy wniósł skargę do sądu. Skarga nie została podpisana. Co powinien w tej sytuacji

zrobić sąd?

Kazus IV.3

Wójt wydał decyzje ustalającą środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia. Anatol

wniósł od niej odwołanie. SKO utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Anatol poprosił o

wsparcie działające w tej samej miejscowości stowarzyszenie „Aria”, które zajmowało się

szeroko rozumianą działalnością na rzecz ochrony zasobów naturalnych. Stowarzyszenie

postanowiło pomóc i wniosło skargę na decyzję SKO, argumentując że inwestycja będzie

negatywnie oddziaływać na środowisko naturalne. WSA odrzucił skargę, argumentując, że może

ją wnieść tylko Anatol, gdyż tylko on uczestniczył w postępowaniu administracyjnym (oprócz

inwestora). Proszę ocenić tą sytuację.

Kazus IV.4

Adwokat Tomasz wniósł w imieniu Beaty skargę do WSA na decyzję w sprawie podatku

od spadków i darowizn. Do skargi zostało dołączone pełnomocnictwo procesowe, umocowujące

do działania w imieniu skarżącej przed sądami administracyjnymi obydwu instancji. Wyrokiem z

21 grudnia WSA oddalił skargę. W dniu 28 grudnia (data nadania przesyłki na poczcie) Beata

działając osobiście złożyła wniosek o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Odpis

wyroku doręczono 12 stycznia. W dniu 31 stycznia (data nadania przesyłki na poczcie) skarżąca

wniosła skargę kasacyjną od wyroku. Skargę sporządził adwokat Artur. Do skargi dołączono

pełnomocnictwo, z datą 30 stycznia, o następującej treści: „Niniejszym upoważniam adwokata

12

Artura do sporządzenia skargi kasacyjnej od wyroku WSA z 21 grudnia w sprawie o sygn. akt

[…]”. Od skargi kasacyjnej nie uiszczono wpisu, zatem zaszła potrzeba wezwania do jego

uiszczenia. Kto powinien być adresatem wezwania, zakładając, że do sądu nie wpłynęła żadna

informacja o wypowiedzeniu pełnomocnictwa adwokatowi Tomaszowi?

Kazus IV.5

Pełnomocnik skarżącej Alicji – radca prawny Bartłomiej w piśmie z 8 kwietnia wniósł o

zwolnienie mocodawczyni w całości od opłat sądowych. Wniosek nie został złożony na

urzędowym formularzu, wobec czego, wezwano stronę do usunięcia braku złożonego wniosku,

przez wypełnienie i nadesłanie urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy

symbol PPF w terminie siedmiu dni od dnia otrzymania wezwania, pod rygorem pozostawienia

wniosku bez rozpoznania. Wezwanie wraz z drukiem PPF przesłano pełnomocnikowi strony,

który odebrał korespondencję w dniu 14 maja.

W dniu 13 maja radca prawny Bartłomiej złożył w sądzie pochodzące z 11 maja

oświadczenie strony odwołujące jego pełnomocnictwo do występowania w jej imieniu w

niniejszej sprawie. Odpowiadając na wezwanie do wypełnienia formularza PPF, w zakreślonym

w nim terminie, radca prawny Bartłomiej przy piśmie z 15 maja zwrócił odebraną

korespondencję, w tym nie wypełniony druk PPF.

Zarządzeniem z 30 maja referendarz sądowy pozostawił bez rozpoznania wniosek o

przyznanie prawa pomocy. W uzasadnieniu referendarz wywiódł, że doręczenie wezwania do

wypełnienia urzędowego formularza PPF było prawidłowe i skuteczne. Mimo przesłania stronie

urzędowego formularza wniosku oraz prawidłowego pouczenia o terminie usunięcia braku

formalnego i skutkach nie dokonania tej czynności procesowej w terminie, uczestniczka nie

nadesłała wypełnionego urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy. W tym

stanie sprawy, na podstawie art. 257 i art. 258 § 1 pkt 6 p.p.s.a. należało pozostawić bez

rozpoznania wniosek strony o przyznanie prawa pomocy.

Proszę ocenić zasadność stanowiska referendarza sądowego z punktu widzenia przepisów

dotyczących pełnomocnika w postępowaniu sądowoadministracyjnym.

13

Rozdział V

Skarżący (legitymacja skargowa)

Kazus V.1

W dniu 5 września […] r. Zarząd Powiatu w J. podjął uchwałę nr […] w sprawie

powierzenia pełnienia obowiązków dyrektora Samodzielnego Publicznego Zespołu Zakładów

Opieki Zdrowotnej w J. Zgodnie z § 1 uchwały ww. stanowisko powierzono Stanisławowi W.

Pismem z dnia 24 lipca […] r. Marian G. wezwał Zarząd Powiatu J. do usunięcia

naruszenia prawa polegającego na podjęciu ww. uchwały bez podstawy prawnej i wbrew

kompetencjom ustawowym. W uzasadnieniu Marian G. wskazał, że podmiotem

odpowiedzialnym za dokonanie obsady stanowiska SPZZOZ w J. jest Rada Powiatu a nie Zarząd

Powiatu w J.

W odpowiedzi na wezwanie, udzielonej pismem z dnia 22 sierpnia, Zarząd Powiatu

poinformował, że nie znajduje podstaw do uchylenia uchwały, gdyż nie doszło do naruszenia

przepisów prawa.

Pismem z dnia 3 września Marian G. wniósł skargę do sądu administracyjnego na

uchwałę nr […], wnosząc o stwierdzenie jej nieważności. W ocenie skarżącego Zarząd Powiatu

wydał uchwałę bez podstawy prawnej, wkraczając jednocześnie w kompetencje Rady Powiatu.

Skarżący powołał się na treść art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o

działalności leczniczej ([…]; dalej: u.d.l.), zgodnie z którym konkurs na stanowisko kierownika

oraz zastępcy kierownika ogłasza podmiot tworzący. Definicję podmiotu tworzącego zawiera art.

2 ust. 1 pkt 6 u.d.l. Z definicji tej wynika, że jest to podmiot albo organ, który utworzył podmiot

leczniczy w formie samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej albo jednostki

budżetowej. Z treści § 2 Statutu Samodzielnego Publicznego Zespołu Zakładów Opieki

Zdrowotnej w J. wynika expressis verbis, że jego podmiotem tworzącym jest Rada Powiatu J.

Identyczny zapis zawarty jest w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Uzasadniając swoją legitymację do wniesienia skargi Marian G. podniósł, że istnieje

związek pomiędzy jego prawnie gwarantowaną sytuacja, a zaskarżoną uchwałą, polegający na

tym, że uchwała narusza jego interes prawny zarówno jako indywidualnego podmiotu, jak też

członka określonej wspólnoty samorządowej. W dniu podjęcia zaskarżonej uchwały skarżący był

i nadal jest mieszkańcem powiatu janowskiego a także radnym Rady Powiatu w J.

Zgodnie z art. 12 pkt 11 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym

([…]; dalej: u.s.p.) do wyłącznej właściwości rady powiatu należy podejmowanie uchwał w

innych sprawach zastrzeżonych ustawami do kompetencji rady powiatu. Jako radny Rady

Powiatu w J. skarżący posiadał ustawowe uprawnienie do współdecydowania – poprzez

głosowanie – w kwestiach objętych zaskarżona uchwałą, albowiem materia nią objęta mogła być

14

przedmiotem władczego działania wyłącznie Rady Powiatu. Poprzez podjęcie zaskarżonej

uchwały Zarząd Powiatu pozbawił skarżącego ustawowego uprawnienia, przez co został

naruszony jego interes prawny. Poprzez wkroczenie Zarządu w kompetencje Rady Powiatu

skarżący nie mógł współdecydować o istotnych dla społeczności lokalnej kwestiach związanych

z obsadą funkcji kierowniczej jedynego szpitala na terenie powiatu.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Powiatu w J. wniósł o jej oddalenie, podnosząc brak

czynnej legitymacji procesowej po stronie skarżącego, wynikający z braku wykazania interesu

prawnego lub uprawnienia naruszonego skarżoną uchwałą.

Zarząd podniósł także, że wbrew twierdzeniom skarżącego uchwała została podjęta

zgodnie z kompetencjami Zarządu Powiatu. Przywoływane przez skarżącego przepisy nie

wskazują aby organem kompetentnym w sprawach zatrudnienia kierowników jednostek jest rada

powiatu. Byłoby to sprzeczne z treścią art. 32 ust. 2 pkt 5 u.s.p., który wskazuje na zarząd

powiatu jako organ właściwy do nawiązywania stosunków pracy z kierownikami jednostek

organizacyjnych powiatu, w tym zakładów opieki zdrowotnej.

Proszę wczuć się w rolę asystenta i przygotować opinię dla sędziego, który ma

rozpatrywać tą sprawę.

Kazus V.2

Dnia 1 kwietnia Rada Gminy W. podjęła uchwałę o likwidacji Szkoły Podstawowej w H.

Pismem z 13 maja Janusz P., poseł do Sejmu wybrany z okręgu wyborczego, na obszarze

którego leży Gmina W., wniósł skargę do sądu administracyjnego na uchwałę z 1 kwietnia,

żądając stwierdzenia jej nieważności jako niezgodnej z prawem. Uzasadniając swoją legitymacje

procesową Janusz P. stwierdził, że jest posłem wybranym z tego okręgu, jego obowiązkiem jest

więc dbanie o interesy członków tej wspólnoty. Ponadto art. 20 ustawy z 1996 r. o wykonywaniu

mandatu posła i senatora daje mu możliwość interwencji w organach samorządowych w imieniu

swoich wyborców.

Proszę przygotować opinię dla Gminy, która będzie podstawą sporządzenia odpowiedzi

na skargę (proszę skupić się tylko na kwestii oceny legitymacji skargowej posła).

Kazus V.3

Uchwałą Nr […] z dnia 24 listopada […] r. Rada Miejska w S., działając w oparciu o art.

18 ust. 2 pkt 13, art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym […]

uchwaliła zmianę nazwy ulicy z ul. Generała Karola Świerczewskiego na ul. Władysława

Grabskiego.

W uzasadnieniu uchwały radni wskazali, że obecna nazwa ulicy upamiętniająca działacza

komunistycznego, biorącego udział w wojnie przeciwko Polsce w 1920 r. stanowi siłą rzeczy

wyraz lekceważenia pamięci Marszałka Józefa Piłsudskiego, przeciw któremu walczył w

szeregach armii czerwonej, a ulice te zbiegają się w jednym miejscu. Ponadto, w bezpośrednim

sąsiedztwie ulicy znajduje się skwer imienia NSZZ "Solidarność" z tablicą upamiętniającą walkę

15

Solidarności z komunizmem, które to sąsiedztwo stanowi wyraz braku szacunku dla dorobku

walki członków Solidarności o wolność obywatela i niezawisłość Polski w XX wieku.

Pismem z 15 stycznia Izabela G., Janusz G. i Henryk J. wnieśli skargę na uchwałę z 24

listopada, żądając stwierdzenia jej nieważności. Jako zarzut podnieśli brak przeprowadzenia z

mieszkańcami miasta konsultacji w sprawie zmiany nazwy ulicy. Wskazali, że nie podzielają

poglądów i ocen historycznych wyrażonych w uzasadnieniu uchwały Rady.

Na podstawie tych informacji proszę ocenić legitymację skargową osób, które wniosły

skargę.

Kazus V.4

Pismem z 3 lutego 2020 r. Małgorzata (dalej jako: skarżąca) wniosła skargę na uchwałę nr

2/I/2020 Rady Miasta z dnia 2 stycznia 2020 r. w sprawie uchwalenia Studium uwarunkowań i

kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta, zaskarżając uchwałę w całości i żądając jej

uchylenia.

Uzasadniając legitymację do wniesienia skargi skarżąca podniosła, że kwestionowana

uchwała narusza jej prawo do korzystania z czystego środowiska, wolnego od zanieczyszczeń.

Uchwała dopuszcza intensywną zabudowę terenu m.in. Kwiecistego Wąwozu, który to obszar, w

świetle wyników badań naukowych przeprowadzonych przez pracowników naukowych z

Uniwersytetu pełni istotną funkcję w zakresie napowietrzania Miasta i schładzania powietrza w

Mieście. Jednym z przewidywalnych następstw może być zatem znaczne pogorszenie stanu i

temperatury powietrza całym Mieście, w tym na terenie osiedla sąsiadującego z Wąwozem, gdzie

znajduje się mieszkanie będące własnością skarżącej.

Ponadto w ocenie skarżącej kwestionowana uchwała narusza interes prawny każdego

skarżącego mieszkańca Miasta, który jako członek wspólnoty samorządowej czuje się

odpowiedzialny za legalność działania jego organu przedstawicielskiego, jakim jest Rada Miasta.

Uzasadnia to poddanie zaskarżonej uchwały nadzorowi sądu administracyjnego w związku z

wątpliwościami co do jej zgodności z prawem. Ponadto, skoro na każdym obywatelu ciąży

konstytucyjny obowiązek dbałości o stan środowiska (art. 86 in principio w zw. z art. 8 ust. 2

Konstytucji RP), uzasadnia to zaskarżenie uchwały, której jednym z przewidywalnych następstw

może być znaczne pogorszenie stanu środowiska naturalnego. Zdaniem skarżącej uchwalenie

studium w takiej postaci może stać się w przyszłości podstawą kierowania roszczeń

odszkodowawczych przeciwko Miastu za szkody, których źródłem będzie zanieczyszczenie

powietrza w mieście, a do tego zanieczyszczenia w istotny sposób przyczyni się zaskarżone

studium. Konsekwencją będzie znaczące ograniczenie środków finansowych Miasta i możliwość

zaspokajania istotnych potrzeb wspólnoty mieszkańców.

Skarżąca podniosła także, że do naruszenia jej indywidualnego, konkretnego interesu

doszło w trakcie procedowania i uchwalania zaskarżonej uchwały poprzez nieprawidłowe

rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia uwag do kolejnych projektów uchwały. W ocenie

skarżącej naruszeniem prawa było rozpatrzenie przez Radę Miasta w sposób zbiorczy jednym

głosowaniem wszystkich uwag wniesionych do ponownego wyłożenia nowego projektu studium,

16

w ilości 5744 formularzy. Skarżąca również złożyła trzy uwagi, z których jedynie pierwsza

została uwzględniona, ponieważ była zgodna z interesem inwestora, zainteresowanego

zagospodarowaniem terenu Wąwozu w taki sposób, jak przyjęto w kwestionowanej uchwale.

Uzasadnienie odmowy uwzględnienia pozostałych uwag jest nader ogólnikowe.

W odpowiedzi na skargę Gmina wniosła o jej oddalenie.

W uzasadnieniu organ podniósł w pierwszej kolejności, że zaskarżona uchwała nie

narusza interesu prawnego skarżącej.

Okoliczność, że zapisy studium przewidują inne przeznaczenie terenu niż oczekiwałaby

tego skarżąca, nie oznacza, że uchwała w sprawie studium została podjęta z naruszeniem interesu

prawnego strony. Skarżąca nie sprzeciwia się ustaleniom planistycznym dla terenu, na którym

zlokalizowany jest blok mieszkalny, w którym mieszka, lecz oponuje przeciwko ustaleniom

dotyczącym terenów pobliskich (terenu Kwiecistego Wąwozu). Blok, w którym skarżąca

mieszka sąsiaduje jedynie z terenem, którego dotyczą sporne ustalenia studium.

Ponadto skarżąca naruszenia interesu prawnego dopatruje się w potencjalnym naruszeniu

procedury planistycznej. Zgodnie z utrwalonymi poglądami orzecznictwa skarga na podstawie

art. 101 ust. 1 u.s.g. nie ma charakteru actio popularis, a zatem do jej wniesienia nie legitymuje

sama ewentualna sprzeczność zaskarżonej uchwały z prawem. Podstawą zaskarżenia jest

równocześnie naruszenie konkretnie rozumianych interesów lub uprawnień konkretnego

obywatela. Wszystkie podnoszone przez skarżącą okoliczności, w których skarżąca upatruje

naruszenia interesu prawnego nie wynikają bezpośrednio z zapisów studium. To dopiero

postanowienia planu miejscowego kształtują sposób wykonywania prawa własności

nieruchomości. Studium nie jest aktem prawa miejscowego, nie wywołuje zatem skutków

właściwych dla planu miejscowego, a jedynie wiąże organy gminy przy sporządzaniu i

uchwalaniu planu miejscowego. Mamy zatem do czynienia z potencjalnym stanem zagrożenia

naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, co nie może być podstawą do wniesienia skargi w

trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym.

Pozostałe argumenty podniesione w skardze nie mają związku z indywidualnym

interesem skarżącej.

Proszę ocenić zasadność argumentów stron w kwestii legitymacji skargowej Małgorzaty.

17

Rozdział VI

Terminy

Kazus VI.1

W dniu 4 marca Julianowi doręczono ostateczną decyzję SKO. Pomimo zawartego w niej

pouczenia, że skargę należy wnieść za pośrednictwem organu, który decyzję wydał, Julian wniósł

skargę bezpośrednio do sądu. Pismo nadał do sądu przesyłką pocztową w dniu 2 kwietnia. 4

kwietnia przesyłka dotarła do sądu. 5 kwietnia przewodniczący Wydziału wydał zarządzenie o

przekazaniu skargi do organu, który wydał zaskarżoną decyzję. Przesyłkę z sądu nadano tego

samego dnia, 5 kwietnia. 8 kwietnia dotarła do organu, ten 29 kwietnia wysłał skargę wraz z

odpowiedzią na skargę i aktami sprawy do sądu. Korespondencja wpłynęła do sądu w dniu 2

maja. Proszę ocenić zaistniałą sytuację pod kątem oceny zachowania przez Juliana terminu do

wniesienia skargi.

Kazus VI.2

Pismem z dnia 2 stycznia Jakub wystąpił do Starosty o zwrot nadpłaconej opłaty za

wydanie karty pojazdu. W odpowiedzi, udzielonej pismem (czynnością) z 30 stycznia Starosta

odmówił zwrot opłaty. Odpowiedź doręczono Jakubowi w dniu 3 lutego. 22 lutego Jakub wezwał

Starostę do usunięcia naruszenia prawa. Pismem z dnia 4 marca Starosta wyjaśnił, że od 1

czerwca 2017 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nie jest już wymagane jako przesłanka

dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego. Jeśli chodzi o meritum sprawy, Starosta

podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko. Pismo doręczono Jakubowi 5 marca. W dniu 4

kwietnia Jakub wniósł skargę do sądu administracyjnego (nadał przesyłkę pocztową) na odmowę

zwrotu opłaty. Proszę ocenić sytuację.

Kazus VI.3

Decyzją z 1 kwietnia Prezydent Miasta ustalił warunki zabudowy dla budowy centrum

handlowego, którego inwestorem była spółka Real Estate Investment S.A. Odwołanie od decyzji

wnieśli Klemens, Karol i Krzysztof – właściciele działek znajdujących się w bezpośrednim

sąsiedztwie. Decyzją z 1 czerwca Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy

decyzje organu I instancji. Decyzja została doręczona spółce 3 czerwca, Klemensowi i Karolowi

4 czerwca, a Krzysztofowi 5 czerwca. W dniu 12 lipca (data nadania przesyłki pocztowej) skargę

do sądu administracyjnego na decyzję wniósł Kleofas argumentując, że wskutek błędu organu nie

brał udziału w postępowaniu administracyjnym, nie doręczono mu decyzji, ale decyzja

bezpośrednio narusza jego interes prawny, bo wynajmuje mieszkanie w budynku znajdującym się

18

na działce będącej własnością Klemensa. Wskazał także, że o decyzji SKO dowiedział się od

Klemensa w dniu 1 lipca. Proszę ocenić sytuację.

Kazus VI.4

Postanowieniem z dnia 18 sierpnia referendarz sądowy odmówił skarżącemu przyznania

prawa pomocy. Przesyłka zawierająca odpis tego postanowienia wraz z pouczeniem o terminie i

sposobie jego zaskarżenia awizowana była z powodu nieobecności adresata w dniu 26 sierpnia.

Powtórne awizo tej przesyłki, miało miejsce w dniu 5 września. Na druczku awizo znalazła się

błędna informacja, że pismo można odebrać do 12 września. W dniu 12 września przesyłka

wydana została adresatowi. W piśmie z dnia 15 września, nadanym w dniu 19 września, skarżący

wniósł sprzeciw od postanowienia referendarza sądowego. Rozpatrujący sprzeciw WSA

wskazawszy na treść art. 259 § 1 p.p.s.a., uznał, że siedmiodniowy termin dla złożenia sprzeciwu

od powyższego postanowienia nie został zachowany. W ocenie Sądu, choć Skarżący odebrał

przesyłkę zawierającą postanowienie w dniu 12 września, to jej skuteczne doręczenie nastąpiło w

dniu 9 września, a zatem termin do wniesienia sprzeciwu upłynął bezskutecznie z dniem 16

września, co wynika z art. 73 p.p.s.a.

Proszę ocenić sytuację.

Kazus VI.5

Wyrokiem z dnia 30 stycznia Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę Danuty i

Zbigniewa, prowadzących działalność gospodarczą pod nazwą CYMES s.c., na czynność (pismo)

Prezydenta Miasta z dnia […], w przedmiocie odmowy zwrotu nienależnej kwoty w związku z

wygaśnięciem zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych.

Pismem z dnia 26 lutego (złożonym w tym samym dniu w sekretariacie Sądu) Zbigniew

wystąpił z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku. Do

pisma załączono wniosek o uzasadnienie wyroku.

W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że w dniach od 15 stycznia do 25 lutego

pozostawał na zwolnieniu lekarskim z powodu dolegliwości wyłączających osobisty udział w

rozprawie, a także możliwość dokonania czynności związanych z ustaleniem treści zapadłego

orzeczenia [w treści zwolnienia lekarz zaznaczył opcję: „chory może chodzić”]. Dopiero po

zakończeniu zwolnienia, w dniu 26 lutego, mógł udać się do sekretariatu Sądu, gdzie uzyskał

informację o treści orzeczenia i konieczności złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia

wyroku. Na dowód tego skarżący dołączył kopię zwolnienia lekarskiego. Ponadto oświadczył, że

z przyczyn osobistych w czasie choroby nie miał możliwości skorzystania z pomocy osób

bliskich, ustanowienia pełnomocnika czy też zaangażowania w tą sprawę w swoim imieniu

wspólnika – żony Danuty.

Proszę zaproponować rozstrzygnięcie w sprawie tego wniosku i uzasadnić swoją

propozycję.

19

Kazus VI.6

Wyrokiem z dnia 4 lipca WSA uchylił decyzję Dyrektora Izby Celnej z 11 marca, w

przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym.

Odpis wyroku z uzasadnieniem został doręczony organowi w dniu 29 lipca.

Pismem z dnia 2 września (nadanym w tym dniu w placówce pocztowej) pełnomocnik

organu wniósł skargę kasacyjną od wyroku z 4 lipca oraz wystąpił o przywrócenie terminu do

wniesienia skargi kasacyjnej.

W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik podniósł, że w dniu 20 sierpnia powrócił z urlopu,

w związku z czym pozostało mu zaledwie kilka dni roboczych na przygotowanie skargi

kasacyjnej, co wymagało dokonania analizy sprawy i konsultacji z innymi radcami

zatrudnionymi przez organ, w związku ze zbieżnym stanem prawnym i faktycznym kilku spraw,

w których miały być wniesione skargi kasacyjne. Pełnomocnicy uzgodnili, że ze względu na

zbieżność argumentacji wszystkie skargi kasacyjne zostaną wniesione w tym samym, ostatnim

dniu terminu ustawowego. W bieżącej sprawie skarga kasacyjna nie została wniesiona w

terminie, gdyż pełnomocnik zachorował, co spowodowało konieczność pozostania w domu, w

łóżku, bez możliwości poruszania się, o czym świadczy załączone do wniosku zwolnienie

lekarskie. Na zwolnieniu przebywał od 28 do 30 sierpnia.

Proszę rozpoznać wniosek.

Termin do wniesienia skargi kasacyjnej – art. 177 p.p.s.a.

Kazus VI.7

Pismem z dnia 3 grudnia Mariusz C. wniósł do WSA skargę na bezczynność Starosty w

sprawie wydania decyzji w przedmiocie wprowadzenia zmian w operacie ewidencji gruntów i

budynków. W skardze zawarto wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia. Uzasadniając

wniosek skarżący podniósł. że został błędnie pouczony o terminie wniesienia skargi przez organ

wyższego stopnia, który rozpatrywał jego zażalenie na bezczynność. Z pouczenia wynika, że

strona może skierować skargę do sądu w dowolnym terminie. Ponadto skarżący zasięgnął

informacji w Starostwie oraz skorzystał w profesjonalnej porady prawnej. Nie można mu zatem

zarzucić jakiegokolwiek niedbalstwa w zakresie uchybienia terminu do wniesienia skargi.

Proszę rozpoznać wniosek.

Kazus VI.8

Decyzją z dnia 1 lutego, Uniwersytecka Odwoławcza Komisja Stypendialna utrzymała w

mocy własną decyzję z dnia 2 stycznia przyznającą Justynie stypendium rektora z tytułu

wyników sportowych. Skarżona decyzja została doręczona w dniu 2 marca (pismo odebrał ojciec

skarżącej).

Pismem z dnia 26 września Justyna zwróciła się do Komisji o przywrócenie terminu do

wniesienia skargi do sądu administracyjnego. W odpowiedzi udzielonej pismem z 3 października

poinformowano ją, że organ nie jest upoważniony do przywrócenia terminu.

20

Pismami z 6 października Justyna wniosła skargę do sądu na powyższą decyzję oraz

prośbę o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. W uzasadnieniu podała, że interwencję w

sprawie odwołania od drugiej decyzji podjęła we wrześniu, gdyż w czasie, kiedy decyzja została

wydana była na studenckiej wymianie zagranicznej w Turcji w ramach programu Erasmus (od

stycznia do czerwca). Będąc nieobecna nie mogła zwrócić się w tej sprawie wcześniej, a decyzję

wysłana pocztą odczytała po powrocie. Do wniosku dołączyła dokumenty potwierdzające pobyt

na wymianie zagranicznej. Z przedłożonych przez skarżącą dokumentów wynika, że jej pobyt

stypendialny w Turcji trwał do 10 czerwca.

Proszę rozpoznać wniosek.

Kazus VI.9

Albert wniósł skargę do sądu administracyjnego na decyzję w sprawie podatkowej.

Przewodniczący Wydziału zarządzeniem z 6 maja wezwał stronę do uiszczenia wpisu sądowego

od skargi w kwocie 100 zł w terminie 7 dni - pod rygorem jej odrzucenia. Ze zwrotnego

potwierdzenia odbioru wynikało, że wezwanie Sądu zostało skutecznie doręczone skarżącemu 9

maja. Pismem z 20 maja skarżący wniósł o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu sądowego

wyjaśniając jednoczenie, iż 16 maja oprócz przelewów do WSA tytułem wpisu od skargi

dokonywał także opłat za faktury. Następnie, przeglądając rachunek bankowy zorientował się, że

z powodu braku wystarczających środków płatniczych (15 zł) nastąpiło odroczenie przez bank

wykonania zleconych przelewów (wykonano je 18 maja). Skarżący podał, że niezwłocznie po

ustaleniu ww. okoliczności uiścił należne opłaty w kasie Sądu.

Proszę rozpoznać wniosek.

Kazus VI.10

Pismem z 21 listopada Jan wniósł skargę na decyzję Samorządowego Kolegium

Odwoławczego z 9 listopada 2017 r., w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości z tytułu

opłaty za gospodarowanie odpadami.

Zarządzeniem z 18 grudnia wezwano skarżącego do uiszczenia wpisu sądowego w

kwocie 500 zł, pod rygorem odrzucenia skargi. Wezwanie doręczono w dniu 27 grudnia. W

terminie otwartym do uiszczenia wpisu skarżący złożył pismo procesowe z 2 stycznia, w którym

zawarł wniosek o przedłużenie terminu do uiszczenia opłaty od skargi. Skarżący podniósł, że nie

jest w stanie uzbierać wymaganej kwoty we wskazanym przez sąd terminie. Jeśli uzyska

przedłużenie terminu, będzie mógł zaciągnąć pożyczkę u krewnych i zdobyć środki na pokrycie

wpisu.

Proszę rozpoznać wniosek.

21

Kazus VI.11

Postanowieniem z 6 lutego Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił skargę Melanii na

decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, w przedmiocie ustalenia kwoty nienależnie

pobranego świadczenia, z powodu uchybienia terminu do wniesienia skargi. Postanowienie

doręczono w dniu 7 marca.

W terminie otwartym do wniesienia zażalenia na ww. postanowienie skarżąca złożyła

wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie radcy prawnego.

Postanowieniem z 11 kwietnia referendarz sądowy przyznał skarżącej prawo pomocy w

zakresie częściowym poprzez ustanowienie radcy prawnego. W dniu 24 maja do sądu wpłynęło

zawiadomienie z Okręgowej Izby Radców Prawnych o ustanowieniu na rzecz skarżącej

pełnomocnika w osobie radcy prawnego Arkadiusza.

Pismem z 18 czerwca (nadanym w placówce pocztowej następnego dnia) pełnomocnik

skarżącej złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie Sądu

z 6 lutego. Jednocześnie z wnioskiem pełnomocnik złożył zażalenie na ww. postanowienie.

W uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu pełnomocnik skarżącej wskazał, że o

fakcie wyznaczenia pełnomocnikiem dla skarżącej został poinformowany przez OIRP w Lublinie

w dniu 24 maja. Niezwłocznie, w dniu 28 maja, pełnomocnik poinformował o tym fakcie

skarżącą, która dopiero w dniu 10 czerwca przybyła, w osobie swojej córki, do kancelarii. W

okresie od 27 maja pełnomocnik próbował ustalić termin zapoznania się z aktami sprawy.

Ostatecznie, mając na względzie organizację pracy w kancelarii, jak i w sądzie, pełnomocnik

zapoznał się z aktami w dniu 12 czerwca. Pełnomocnik uznał za bezsprzeczne, że termin

zaskarżenia postanowienia upłynął. W jego ocenie jednak, mając na uwadze wniosek o

ustanowienie pełnomocnika z urzędu, jego wyznaczenie i możliwość zapoznania się z aktami

sprawy, należy przyjąć, że bieg terminu zaskarżenia postanowienia upływa w dniu 19 czerwca, tj.

w dacie, w której upływa 7-dniowy termin na złożenie wniosku o przywrócenie terminu.

Pełnomocnik podniósł, że strona, która wniosła o ustanowienie pełnomocnika z urzędu nie

ponosi winy za uchybienie terminowi zaskarżenia, który minął w dacie przed jego

ustanowieniem. Za datę, od której powinno się liczyć bieg terminu do złożenia wniosku o

przywrócenie terminu do złożenia środka zaskarżenia należy przyjąć datę 12 czerwca, kiedy to

ustanowiony z urzędu pełnomocnik miał możliwość zapoznania się z aktami sprawy. Przyczyna

uchybienia terminu do wniesienia środka zaskarżenia przez pełnomocnika ustanowionego przez

sąd ustaje w dniu, w którym miał on rzeczywistą możliwość wniesienia środka zaskarżenia, a nie

w dniu dowiedzenia się o wyznaczeniu pełnomocnikiem.

Proszę rozpoznać wniosek.

22

Rozdział VII

Zawieszenie, umorzenie postępowania

Kazus VII.1

Postanowieniem z dnia 3 kwietnia WSA w Lublinie zawiesił postępowanie w sprawie ze

skargi Jana na decyzję Dyrektora Izby Celnej, dotyczącą ustalenia wartości celnej

importowanego towaru. W uzasadnieniu sąd powołał jako podstawę prawną art. 125 § 1 pkt 1

p.p.s.a. Wskazał, że w dniu 10 stycznia ten sam sąd wydał wyrok w sprawie analogicznej pod

względem faktycznym i prawnym (chodziło o inną partię tego samego importowanego towaru).

Od tego wyroku Jan wniósł skargę kasacyjną, sprawa aktualnie została przekazana do NSA,

gdzie czeka na rozpatrzenie. Z uwagi na to zdaniem sądu zachodzi potrzeba zawieszenia

postępowania w niniejszej sprawie do czasu rozpatrzenia skargi kasacyjnej w poprzedniej

sprawie przez NSA. Z uwagi na treść art. 190 p.p.s.a. ocena prawna dokonana przez NSA będzie

kluczowym argumentem dla oceny również analizowanej sprawy, z uwagi na analogię stanu

prawnego i faktycznego. Ponadto zawieszenie postępowania jest wskazane ze względów

ekonomii procesowej. Wstrzymanie się z rozpoznaniem bieżącej sprawy do czasu zajęcia

stanowiska przez NSA w poprzedniej sprawie pozwoli uniknąć wydania wyroku opartego na

błędnej ocenie prawnej, a w konsekwencji przyspieszy uzyskanie prawidłowego rozstrzygnięcia

w sprawie.

Proszę ocenić zaistniałą sytuację.

Kazus VII.2

Do WSA wpłynęła skarga spółki „Węgielek” na decyzję Dyrektora Izby Celnej w

przedmiocie podatku akcyzowego. Wśród argumentów skargi znalazł się zarzut, że decyzja jest

niezgodna z przepisami jednej z dyrektyw unijnych. Sędzia sprawozdawca, analizując wstępnie

sprawę dostrzegł, że w sprawie wykładni przepisu, którego naruszenie zarzuca spółka, klika

miesięcy wcześniej NSA skierował pytanie prawne do Trybunału Sprawiedliwości UE. Co w

takiej sytuacji powinien zrobić sąd?

Kazus VII.3

Lucjan wniósł skargę do WSA na decyzję Wojewody w sprawie odmowy wydania

pozwolenia na budowę. W piśmie z 3 kwietnia wniósł o jej zawieszenie zgodny wniosek stron, na

okres 6 miesięcy. Po doręczeniu przez sąd pisma Wojewodzie, organ przyłączył się do wniosku.

WSA postanowieniem z 15 maja uwzględnił wniosek w całości. Pismem z 1 lipca Lucjan wniósł

o podjęcie postępowania.

1) czy jest dopuszczalne określenie terminu zawieszenia postępowania w tym przypadku?

23

2) jak należałoby rozstrzygnąć wniosek Lucjana?

3) czy strona może wystąpić z wnioskiem o zawieszenie postępowania, powołując jako

podstawę art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a.?

Kazus VII.4

Ludwik wniósł skargę do WSA na decyzję SKO w sprawie zasiłku z pomocy społecznej.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie, a ponadto wskazało na konieczność

ewentualnego zawieszenia postępowania przez sąd, ze względu na to, że do Trybunału

Konstytucyjnego została wniesiona skarga konstytucyjna dotycząca przepisu, który stał się

podstawą wydania decyzji. WSA wyrokiem z 3 kwietnia uchylił zaskarżoną decyzję i

poprzedzającą ją decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu odnosząc się do kwestii zawieszenia

postępowania Sąd stwierdził, że za kwestię priorytetową uznał konieczność rozpoznania sprawy

bez zbędnej zwłoki. Wskazał, że nawet w przypadku złożenia wniosku o zbadanie zgodności

przepisu z Konstytucją RP sąd ma obowiązek ustalić celowość ewentualnego zawieszenia

postępowania i może stwierdzić, że zawieszenie będzie niecelowe. W badanej sprawie konieczne

było jak najszybsze uchylenie zaskarżonej decyzji, gdyż zasiłek jest dla skarżącego głównym

źródłem utrzymania, zaś skarga do TK została wniesiona dopiero dwa miesiące temu, więc zanim

zostanie rozpatrzona minie znaczny okres czasu, ponadto niekonstytucyjność przepisu jest w

ocenie sądu dość oczywista.

Proszę ocenić sytuację.

Kazus VII.5

Decyzją z 11 grudnia SKO utrzymało w mocy decyzję Burmistrza z 10 października

ustalającą warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla budowy osiedla mieszkaniowego.

Decyzją z 11 lutego Wojewoda utrzymał w mocy decyzję Burmistrza z 22 grudnia w

przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę jednego z bloków na tym osiedlu. W dniu 9 marca

Laurenty wniósł skargę na decyzję Wojewody do WSA. Badając wstępnie skargę sędzia

sprawozdawca stwierdził, że w dniu 10 stycznia Stowarzyszenie Eko-Rozwój wniosło skargę na

decyzję SKO z 11 grudnia w sprawie warunków zabudowy. Termin rozprawy w tej sprawie nie

został jeszcze wyznaczony.

Proszę ocenić sytuację.

Kazus VII.6

Spółka „Fiskus” wniosła skargę do WSA na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w sprawie

podatku od osób prawnych. Postanowieniem z 1 kwietnia WSA zawiesił postępowanie, na

podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a., powołując się na fakt, że jeden z przepisów, które stały się

podstawą prawną zaskarżonej decyzji stał się źródłem rozbieżności w orzecznictwie sądowym.

Skłoniły one jeden ze składów orzekających NSA do wystąpienia do składu 7-osobowego o

24

rozstrzygnięcie tego zagadnienia w drodze uchwały. W ocenie WSA zasadne jest zatem

zawieszenie niniejszego postępowania do czasu podjęcia uchwały.

Na powyższe postanowienie Dyrektor Izby Skarbowej wniósł zażalenie, podnosząc, że

uchwała NSA jest bezpośrednio wiążąca tylko w konkretnej sprawie, w której ją wydano. W

odniesieniu do innych spraw, takiej mocy uchwała nie ma. Nie można więc zastosować art. 125 §

1 pkt 1 p.p.s.a., bo wynik niniejszej sprawy nie zależy bezpośrednio od uchwały.

Proszę ocenić, czy WSA prawidłowo zawiesił postępowanie, czy też rację ma organ.

Kazus VII.7

Decyzją z dnia 11 stycznia Główny Inspektor Transportu Drogowego, po rozpatrzeniu

odwołania Juliana, prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą: „Jul-Trans”, utrzymał w

mocy decyzję Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego o wymierzeniu

Julianowi kary pieniężnej w wysokości 10.000 zł za naruszenia przepisów o transporcie

drogowym.

W terminie ustawowym Julian wniósł skargę do sądu administracyjnego, którą organ

przekazał do WSA w Lublinie, w dniu 17 lutego. Po uiszczeniu wpisu przez Juliana skarga

została skierowana do rozpatrzenia na rozprawie. Termin rozprawy wyznaczono na 9 maja.

W dniu 18 kwietnia do WSA wpłynęło pismo przewodnie organu wraz z załącznikami.

Jednym z załączników było pismo córki Juliana – Julii, skierowane do GITD, informujące, że

dnia 8 kwietnia Julian zmarł. Julia informowała ponadto w piśmie, że jest jedynym spadkobiercą

ojca. Do pisma dołączono akt zgonu.

Proszę rozważyć, czy w sprawie zachodzą przesłanki do zawieszenia albo umorzenia

postępowania przed sądem administracyjnym.

Kazus VII.8

Helena (dalej jako: skarżąca) wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę

na uchwałę Rady Gminy z 6 września 2015 r., w sprawie miejscowego planu zagospodarowania

przestrzennego Gminy, żądając stwierdzenia nieważności uchwały w części, w odniesieniu do

działek oznaczonych nr 6 i 7. Z treści załączonego do skargi wypisu z ewidencji gruntów wynika,

że skarżąca jest współwłaścicielką nieruchomości obejmującej wspomniane działki.

W odpowiedzi na skargę Gmina wniosła o umorzenie postępowania sądowego z uwagi na

uwzględnienie skargi w trybie art. 54 § 3 p.p.s.a. Organ powołał się na uchwałę Rady Gminy z

dnia 19 listopada 2019 r. w sprawie stwierdzenia w części nieważności uchwały Rady Gminy z

dnia 6 września 2015 r. Z § 1 ust. 1 uchwały z 2019 r. wynika, że Rada uwzględniła w całości

m.in. skargę Heleny, stwierdzając nieważność ww. uchwały w zaskarżonej części tj. m.in. w

odniesieniu do działek nr 6 i 7.

Czy dopuszczalne jest w tej sytuacji umorzenie postępowania?

25

Rozdział VIII

Skarga do sądu

Kazus VIII.1

Decyzją z dnia 2 stycznia 2020 r. Burmistrz Lubartowa wydał decyzję o wymeldowaniu

Antoniego Abecadłowicza z pobytu stałego w lokalu przy ul. Kwiatowej 1/1 w Lubartowie

powołując się na art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz. U. z 2018 r.,

poz. 1832, ze zm.).

Doręczający przesyłki pracownik Urzędu Miasta w dniu 3 stycznia 2020 r. podjął próbę

doręczenia przesyłki na adres strony (ul. Leśna 2/2), jednak wobec zamkniętych drzwi lokalu

pozostawił awizo w skrzynce pocztowej. Ponieważ przesyłki nie odebrano, w dniu 10 stycznia

2020 r. pracownik Urzędu Miasta pozostawił powtórne awizo. Na druczku znalazła się

informacja: „pismo można odebrać w Urzędzie Miasta Lubartów, pok. 1, w terminie do 24

stycznia 2020 r.”.

Antoni Abecadłowicz odebrał pismo (decyzję) w dniu 24 stycznia 2020 r., a następnie w

dniu 6 lutego 2020 r. wniósł odwołanie od decyzji, zarzucając naruszenie art. 35 ustawy o

ewidencji ludności. W uzasadnieniu podniósł, że nie wyprowadził się dobrowolnie z lokalu, lecz

został z niego bezprawnie wyrzucony przez byłą żonę, z którą jest rozwiedziony oraz jej

konkubenta. Wniósł pozew o naruszenie posiadania, który czeka na rozpatrzenie przez sąd.

Postanowieniem z dnia 2 marca 2020 r. Wojewoda Lubelski stwierdził uchybienie

terminu do wniesienia odwołania. Postanowienie doręczono Alinie Abecadłowicz w dniu 3

marca 2020 r., zaś Antoniemu Abecadłowiczowi w dniu 4 marca 2020 r.

Jako pełnomocnik Antoniego, według własnej oceny sprawy, proszę przygotować skargę

do sądu administracyjnego na postanowienie z 2 marca 2020 r. lub opinię o braku podstaw do

wniesienia skargi.

26

Lublin, 2 marca 2020 r.

Wojewoda Lubelski ul. Spokojna 4

20-950 Lublin

Antoni Abecadłowicz

Ul. Leśna 2/2

20-000 Lubartów

Alina Abecadłowicz

Ul. Kwiatowa 1/1

20-000 Lubartów

Postanowienie Nr WSO/12/3/2020

Na podstawie art. 44 § 4, art. 123 § 1, art. 129 § 2 i art. 134 ustawy z dnia 14 czerwca

1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096, ze zm.)

po rozpatrzeniu odwołania Antoniego Abecadłowicza od decyzji Burmistrza Miasta

Lubartów z dnia 2 stycznia 2020 r., nr SO.123/2/20, w przedmiocie wymeldowania z pobytu

stałego

postanawiam

stwierdzić uchybienie terminu do wniesienia odwołania

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 2 stycznia 2020 r., wydaną na podstawie art. 35 ustawy z dnia 24 września

2010 r. o ewidencji ludności (Dz. U. z 2018 r., poz. 1832, ze zm.) Burmistrz Lubartowa orzekł o

wymeldowaniu Antoniego Abecadłowicza z pobytu stałego w lokalu przy ul. Kwiatowej 1/1 w

Lubartowie.

W odwołaniu od decyzji Antoni Abecadłowicz zarzucił naruszenie art. 35 ustawy o

ewidencji ludności. Stwierdził, że nie wyprowadził się dobrowolnie z lokalu, lecz został z niego

bezprawnie wyrzucony przez byłą żonę, z którą jest rozwiedziony oraz jej konkubenta. Wniósł

pozew o naruszenie posiadania, który czeka na rozpatrzenie przez sąd.

Po rozpatrzeniu odwołania Wojewoda zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 129 § 2 k.p.a. odwołanie wnosi się w terminie czternastu dni od dnia

doręczenia decyzji stronie, a gdy decyzja została ogłoszona ustnie - od dnia jej ogłoszenia

stronie.

Kluczowe dla sprawy jest ustalenie, kiedy została doręczona decyzja organu I instancji. Z

dokumentów znajdujących się w aktach organu I instancji wynika, że w dniu 3 stycznia 2020 r.

27

doręczający przesyłki pracownik Urzędu Miasta wobec nieobecności adresata pod wskazanym

adresem strony (ul. Leśna 2/2) pozostawił awizo w skrzynce pocztowej, informując o możliwości

odebrania przesyłki w Urzędzie Gminy do dnia 17 stycznia 2020 r. Ponieważ przesyłki nie

odebrano, w dniu 10 stycznia 2020 r. pracownik Urzędu Miasta pozostawił powtórne awizo.

Znalazła się na nim nieprawidłowa informacja, że pismo można odebrać do dnia 24 stycznia

2020 r.

Zgodnie z art. 44 k.p.a. w razie niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w art.

42 i 43, w przypadku doręczania pisma przez pracownika urzędu gminy (miasta) lub

upoważnioną osobę lub organ, pismo składa się na okres czternastu dni w urzędzie właściwej

gminy (miasta). Zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego

odbioru w terminie siedmiu dni, licząc od dnia pozostawienia zawiadomienia w miejscu

określonym w § 1, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe,

na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat

wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję

adresata. W przypadku niepodjęcia przesyłki w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się

powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki w terminie nie dłuższym niż

czternaście dni od daty pierwszego zawiadomienia. Doręczenie uważa się za dokonane z

upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a pismo pozostawia się w aktach

sprawy.

Skoro pierwsze zawiadomienie (awizo) o pozostawieniu pisma w urzędzie miasta

pozostawiono w dniu 3 stycznia 2020 r., zatem termin do odbioru przesyłki upływał w dniu 17

stycznia 2020 r. Zgodnie z treścią art. 44 § 4 k.p.a., skoro strona do tego dnia nie odebrała

przesyłki, należy uznać, że w tym dniu nastąpił skutek doręczenia.

Oznacza to, że w dniu 17 stycznia 2020 r. zaczął biec 14-dniowy termin do wniesienia

odwołania od decyzji Burmistrza Miasta Lubartów z dnia 2 stycznia 2020 r. Termin ten upływał

z dniem 31 stycznia 2020 r.

Pan Antoni Abecadłowicz wniósł odwołanie w dniu 6 lutego 2020 r. (data stempla

pocztowego na kopercie zawierającej odwołanie), a zatem 3 dni po upływie ustawowego terminu.

Nie składał wniosku o jego przywrócenie.

W myśl art. 134 k.p.a. organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia

niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Postanowienie

w tej sprawie jest ostateczne.

W tej sytuacji należało wydać postanowienie stwierdzające uchybienie terminu do

wniesienia odwołania.

Należy podkreślić, że przepisy określające termin do wniesienia odwołania mają charakter

ustawowy i organ nie ma możliwości jego skrócenia, przedłużenia, czy też nie uwzględnienia

jego upływu. Podobnie – art. 44 § 4 k.p.a. nie przewiduje możliwości żadnych odstępstw od

skutków, które są w nim opisane.

Niniejsze postanowienie jest ostateczne. Stronom postępowania służy na nie skarga do

Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, którą należy wnieść w terminie 30 dni od

dnia doręczenia niniejszego postanowienia, za pośrednictwem organu, który je wydał.

Z up. Wojewody Lubelskiego

Jan Kozioł

Dyrektor Wydziału Spraw Obywatelskich

Urzędu Wojewódzkiego w Lublinie

28

Kazus VIII.2

Pismem z 3 stycznia 2020 r. Spółka wniosła, za pośrednictwem Rady Gminy, skargę na

uchwałę Rady Gminy z 4 maja 2017 r. w sprawie określenia zasad usytuowania punktów

sprzedaży alkoholu na terenie Gminy. Uzasadniając skargę Spółka podniosła, że zajmuje się

detaliczną i hurtową sprzedażą alkoholu. W listopadzie 2019 r. kupiła lokal usługowy na terenie

Gminy, w którym do końca maja 2017 r. prowadzony był sklep monopolowy. Sklep został

zamknięty, gdyż uchwała zmieniła dotychczasowe zasady usytuowania punktów sprzedaży

alkoholu, w efekcie czego sklep okazał się być położony zbyt blisko kościoła (według nowych

regulacji). Wskutek tego, w nieproporcjonalny sposób ograniczona została wolność działalności

gospodarczej i prawo własności Spółki. Spółka nie może korzystać w zamierzony sposób ze

swojej własności, nie może również prowadzić działalności gospodarczej w miejscu, wybranym z

uwagi na istotne walory ekonomiczne.

Pismem z 31 stycznia 2020 r. Wójt Gminy przekazał skargę do WSA, wraz z aktami

sprawy i odpowiedzią na skargę. W odpowiedzi na skargę Wójt wniósł o odrzucenie skargi na

podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., gdyż Spółka nie poprzedziła skargi do sądu wezwaniem Rady

Gminy do usunięcia naruszenia prawa.

Czy Sąd powinien uwzględnić wniosek organu o odrzucenie skargi?

Proszę wziąć pod uwagę poniższe przepisy.

USTAWA z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego

oraz niektórych innych ustaw

Art. 17. 1. Do postępowań przed sądami administracyjnymi, wszczętych i niezakończonych przed

dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 9, w brzmieniu

dotychczasowym.

2. Przepisy art. 52 i art. 53 ustawy zmienianej w art. 9, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą,

oraz przepisy ustaw zmienianych w art. 2, art. 6, art. 7 i art. 11, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą,

stosuje się do aktów i czynności organów administracji publicznej dokonanych po dniu wejścia w życie

niniejszej ustawy. […]

Art. 18. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 czerwca 2017 r.

USTAWA z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym

[brzmienie obowiązujące do 31 maja 2017 r.]:

Art. 101. 1. Każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub

zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po

bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu

administracyjnego.

29

[brzmienie obowiązujące od 1 czerwca 2017 r.]:

Art. 101. 1. Każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub

zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może

zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego.

Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi [w brzmieniu obowiązującym do 31 maja

2017 r.]:

Art. 52. § 1. Skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one

skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator,

Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka.

§ 2. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie

przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie

sprawy, przewidziany w ustawie.

§ 3. Jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi,

skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim

wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący

dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia

naruszenia prawa. Sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy

skarżącego i rozpoznać skargę.

§ 4. W przypadku innych aktów, jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie

będącej przedmiotem skargi i nie stanowi inaczej, należy również przed wniesieniem skargi do sądu

wezwać na piśmie właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa. Termin, o którym mowa w § 3, nie ma

zastosowania.

Kazus VIII.3

Pismem z 30 grudnia 2019 r. Piotr wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w

Lublinie na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie z 20 lipca 2019 r., w

przedmiocie określenia wysokości należności z tytułu składek.

W odpowiedzi na skargę Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jej odrzucenie.

Organ wskazał, że 7 września 2019 r. płatnik wniósł skargę w Sądu na bezpodstawne wydanie tej

samej decyzji z 20 lipca 2019 r. Postanowieniem z dnia 26 października 2019 r. Sąd odrzucił

skargę. W tej sytuacji zachodzą podstawy do odrzucenia skargi z tej przyczyny, że sprawa nie

należy do właściwości sądu administracyjnego, a ponadto została już prawomocnie osądzona.

Z akt sprawy wynika, że rzeczywiście, postanowieniem z 26 października 2019 r. WSA w

Lublinie odrzucił skargę na decyzję ZUS z 20 lipca 2019 r., na podstawie art. 58 § 1 pkt 6

p.p.s.a., ze względu na brak właściwości sądu administracyjnego do kontroli tego rodzaju aktów

(właściwy do rozpatrzenia tego rodzaju sporu jest sąd powszechny).

Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 20 stycznia 2020 r. wezwano

skarżącego do wyjaśnienia, czy jego pismo jest skargą o wznowienie postępowania w sprawie

zakończonej postanowieniem z 26 października 2019 r., czy też nową skargą na decyzję z 20

30

lipca 2019 r. W odpowiedzi skarżący wyjaśnił, że nie chce wznowienia postępowania w sprawie

sądowej, ale żąda uchylenia wadliwej decyzji ZUS z 20 lipca 2019 r.

Czy Sąd powinien uwzględnić wniosek organu o odrzucenie skargi?

31

Rozdział IX

Orzeczenia sądu

Kazus IX.1

Na podstawie poniższych dokumentów przygotuj projekt orzeczenia WSA.

Lublin, 4.01.2020 r.

Naczelny Sąd Administracyjny

Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie

Pozwany: Prezydent Miasta Chełma

Współpozwany: Przewodniczący Rady

Miasta Chełma

Powód: Walentyna Kowalska

Ul. […]

22-100 Chełm

Pozew

w postępowaniu nakazowym uproszczonym

Powód Walentyna Kowalska zwraca się do Sądu o:

1) Wydanie zakazu posługiwania się moimi danymi osobowymi w tworzeniu dokumentacji księgowo-rozliczeniowej w jednostce organizacyjnej podległej Prezydentowi Miasta

Chełma – Wydziale Infrastruktury Komunalnej i Przedsiębiorstwu Usług

Mieszkaniowych;

2) Przywrócenia naruszonego stanu posiadania praw i statusu mieszkańca Chełma, jak również praw konstytucyjnych: wolności wyboru i samostanowienia;

3) Sprostowania w dokumentacji zawartego stosunku prawnego przez J. K. […] – umowy o lokal mieszkalny bezprawnego, bez mojej zgody czy upoważnienia, umocowania wpisu

do tej umowy.

Uzasadnienie

W świetle przytoczonych dokumentów uważam, że mój pozew jest zasadny.

[podpis]

32

Chełm, dnia 24 stycznia 2020 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny

w Lublinie

[…]

Skarżący: Walentyna Kowalska

[…]

Organ: Miasto Chełm,

reprezentowane przez

radcę prawnego Jana Nowaka

[…]

Zgodnie z art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed

sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.) w imieniu Miasta Chełm, od

którego pełnomocnictwo załączam, przekazuję skargę („pozew") Walentyny Kowalskiej wraz z

załącznikami.

Jednocześnie wnoszę o odrzucenie skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 1, gdyż sprawa nie

należy do właściwości sądu administracyjnego.

Z treści skargi („pozwu") wynika, iż skarżąca żąda wydanie zakazu posługiwania się jej

danymi osobowymi, przywrócenia naruszonego stanu posiadania praw i statutu mieszkańca

Chełma jak również praw konstytucyjnych: wolności wyboru i samostanowienia oraz

sprostowania w dokumentacji zawartego stosunku prawnego przez Iwonę Krasińską o lokal

mieszkalny bezprawnego, bez skarżącego zgody czy upoważnienia, umocowania wpisu do tej

umowy.

Do tych sformułowanych żądań w dokumencie, który nazwany został „pozew w

postępowaniu nakazowym uproszczonym" trudno jest się w jakikolwiek sposób ustosunkować,

gdyż brak jest uzasadnienia tych żądań, a plik dokumentów złożony do skargi („pozwu")

świadczy jedynie o obfitej korespondencji pomiędzy skarżącą a Miastem Chełm, która toczy się

od kilku lat.

Skarżąca Walentyna Kowalska w dniu 20 września 2007 r. została przekwaterowana z

lokalu mieszkalnego przy ul. A m. 1 na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego

Wydział Cywilny w Chełmie sygn. akt I C 123/04, z dnia 25 maja 2005 r. orzekającego eksmisję

bez prawa do lokalu socjalnego. Podstawą wydania przedmiotowego wyroku były wysokie

zaległości w opłacaniu czynszu i bezskuteczność postępowania egzekucyjnego. Uwzględniając

jednak sytuację rodzinną i mając na uwadze fakt, iż zainteresowana wychowywała nieletnią i

chorą córkę, Zarząd Miasta Chełma uchwałą z dnia 1 sierpnia 2005 r. przekazał rodzinie

Walentyny Kowalskiej lokal socjalny przy ul. składający się z pokoju, przedpokoju i

pomieszczenia z umywalką o powierzchni 20,93 m2, spełniający podstawowe wymogi lokalu

socjalnego. Eksmisja z lokalu przy ul. […] do ww. lokalu socjalnego została przeprowadzona 20

września 2005 r. przez komornika Sądu Rejonowego I Rewiru w Chełmie.

33

Uwzględniając liczne skargi Walentyny Kowalskiej na stan techniczny lokalu socjalnego

jak również brak zgody ww. na wykonanie napraw zmierzających do naprawy stanu

przedmiotowego lokalu, a także odrzucenie propozycji przydziału dodatkowych pomieszczeń,

Zarząd Miasta Chełma, decyzją z dnia 14 lutego 2006 r., wyraził zgodę na przekształcenie lokalu

mieszkalnego przy ul. […] na lokal socjalny, celem przekwaterowania rodziny Walentyny

Kowalskiej. Oznaczało to zasadniczą poprawę warunków mieszkaniowych. Lokal składał się z

pokoju, kuchni i w.c. o łącznej powierzchni 64m2. Przed postawieniem lokalu do dyspozycji

Walentyny został on gruntownie odnowiony. Jednak skarżąca Walentyna nie była zainteresowana

wyżej opisanym mieszkaniem i odmówiła jego przyjęcia.

W kwietniu 2007 r. Walentyna Kowalska otrzymała kolejną propozycję wynajęcia 2-

pokojowego lokalu mieszkalnego z ogrzewaniem piecowym przy ul. powierzchni użytkowej

43,22m2. Propozycja lokalu została przyjęta z jednoczesnym zrzeczeniem się przedmiotowego

lokalu na rzecz córki Iwony Kowalskiej. 10 kwietnia 2007 r. Prezydent Miasta Chełm wyraził

zgodę na zawarcie przez obecnie umowy na odpłatne używanie ww. lokalu, natomiast Walentyna

Kowalska została osobą uprawnioną do wspólnego zamieszkania.

Dnia 4 stycznia 2011 r. Janina Kowalska córka skarżącej Walentyny Kowalskiej wraz z

mężem przekazała przedmiotowy lokal do dyspozycji Urzędu. Uwzględniając zaistniałą sytuację

oraz fakt złożenia przez Walentynę Kowalską wniosku (przydział lokalu z zasobów miasta na

zasadach ogólnych, Wydział Infrastruktury Komunalnej przekazał przedmiotową sprawę do

rozpatrzenia Społecznej Komisji Mieszkaniowej. W wyniku głosowania na posiedzeniu w dniu

24 lutego 2011 r. Komisja jednogłośnie postanowiła ustanowić Walentynę Kowalską głównym

najemcą lokalu nr 23 przy ul. […] w Chełmie. Pomimo zamieszkiwania w lokalu do dnia

dzisiejszego Walentyna Kowalska nie zawarła umowy na przedmiotowy lokal z

Przedsiębiorstwem Usług Mieszkaniowych Spółka ZOJD. w Chełmie.

Walentyna przede wszystkim żąda przywrócenia praw do lokalu mieszkalnego przy ul.

[…] w Chełmie. Prawo to utraciła na mocy wskazanego wcześniej prawomocnego wyroku

sądowego.

Walentyna Kowalska będąc pełnoprawnym użytkownikiem lokalu, po podpisaniu z

Przedsiębiorstwem Usług Mieszkaniowych Spółka z o.o. w Chełmie umowy najmu na lokal

mieszkalny przy ul. […] w Chełmie, może się w nim zameldować.

Sprawa zatem ma wyłącznie charakter cywilnoprawny.

W załączeniu:

1. skarga („pozew")

2. pełnomocnictwo

[podpis]

34

Kazus IX.2

Na podstawie poniższych informacji przygotuj projekt orzeczenia WSA.

1. Pismem z dnia 2 stycznia 2020 r. Eleonora Kwiatkowska wniosła do Wojewódzkiego

Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Głównego Inspektora Transportu

Drogowego z dnia 3 grudnia 2019 r., nr 300000-IPCW-6311-12/2019/AG, w przedmiocie kary

pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym.

2.

Lublin, dnia 3 stycznia 2020 r.

Sygn. akt III SA/Lu 2/20

Zarządzenie

o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego

Na podstawie art. 220 § 1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu

przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.) wzywam stronę skarżącą

Eleonorę Kwiatkowską do uiszczenia wpisu sądowego od skargi na decyzję Głównego

Inspektora Transportu Drogowego z dnia 3 grudnia 2019 r., nr 300000-IPCW-6311-12/2019/AG,

w kwocie 100 złotych (słownie: sto złotych), stosownie do § 1 pkt 1 rozporządzeni