DIAGNOZA SPOŁECZNA 2015 Jacy jesteśmy? Jak żyjemy? oraz...

Seminarium naukowe pt.

Warszawa 27 stycznia 2016

Oddział Warszawski Polskiego Towarzystwa Statystycznego

http://pts.stat.gov.pl/oddzialy/warszawa/

Prof. dr hab. Grażyna Ancyparowicz

ODDZIAŁ WARSZAWSKI PTS 2

Oddział Warszawski Polskiego Towarzystwa Statystycznego

z siedzibą w Urzędzie Statystycznym w Warszawie ul. 1 Sierpnia 21, 02-134 Warszawa

e-mail: [email protected] tel. 22 464 23 10

mgr Władysław Wiesław Łagodziński

Wiceprezes Rady Głównej Polskiego Towarzystwa Statystycznego

Przewodniczący Rady Oddziału Warszawskiego

Polskiego Towarzystwa Statystycznego

Tel. 22 449 40 44 lub 22 464 20 03 ; e-mail: [email protected]

Strona internetowa PTS:

Opracowanie komputerowe

mgr Barbara Czerwińska-Jędrusiak

Sekretarz Rady Oddziału Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Statystycznego

Główny specjalista

w Mazowieckim Ośrodku Badań Regionalnych Urzędu Statystycznego w Warszawie

Tel. 22 464 23 10

e-mail: [email protected]


mailto:[email protected]




SPIS TREŚCI

Str.

1. BIOGRAM ………………………………………………………………………………………… 4

2. WAŻNIEJSZE PUBLIKACJE NAUKOWE ………………………………………………………. 5

3. CENTRALNY URZĄD PLANOWANIA …………………………………………………………. 12

4. NARODOWA RADA ROZWOJU ………………………………………………………………. 13

5. RADA POLITYKI PIENIĘŻNEJ ………………………………………………………………….. 14

6. GÓRNOŚLĄSKA WYŻSZA SZKOŁA HANDLOWA IM. WOJCIECHA KORFANTEGO W

KATOWICACH ……………………………………………………………………………………

16

7. PUBLIKACJA PT. „OD NEOLIBERALIZMU DO NEOKOLONIALIZMU. ĆWIERĆ WIEKU

TRANSFORMACJI USTROJOWEJ W POLSCE” ……………………………………………….

19

8. SPÓŁDZIELCZY INSTYTUT NAUKOWY ………………………………………………………. 36


1. BIOGRAM Prof. dr hab. Grażyna Maria Ancyparowicz

Grażyna Maria Ancyparowicz, absolwentka Szkoły

Głównej Handlowej (d. SGPiS). Ukończyła w 1975

roku studia na Wydziale Finansów i Statystyki

Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. W 1981

roku uzyskała stopień naukowy doktora, a stopień

dra hab. nauk ekonomicznych w 1987 r. Do 2011 r.

działalność naukową łączyła z pracą w instytucjach

rządowych, zajmując stanowiska dyrektora depar-

tamentu w Centralnym Urzędzie Planowania, a na-

stępnie w Głównym Urzędzie Statystycznym, gdzie

pełniła m.in. funkcje dyrektora departamentów gospodarki światowej oraz finansów, a także

doradcy prezesa GUS. Była również zatrudniona w TUiR Warta. W latach 1996–2002 praco-

wała w jednej z największych polskich korporacji finansowych, obserwując od środka działanie

takich organizacji.

Jako nauczyciel akademicki pracowała w Europejskiej Uczelni Informatyczno-Ekono-

micznej w Warszawie, Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie

(była kierownikiem Zakładu Ekonomii i Organizacji), Wyższej Szkole Menedżerskiej w Warsza-

wie. W 2012 objęła stanowisko profesora nadzwyczajnego w Górnośląskiej Wyższej Szkole

Handlowej im. Wojciecha Korfantego w Katowicach. Odznaczona została srebrnym i złotym

Krzyżem Zasługi za osiągnięcia dydaktyczne.

Specjalizuje się w zagadnieniach makroekonomicznych, w tym szeroko pojętej proble-

matyki finansów. Jest autorką kilku podręczników, kilkuset artykułów, kilkudziesięciu rapor-

tów i ekspertyz. Za najważniejsze pozycje w swoim dorobku uważa wydany w 2010 r. raport

pt. Otwarte Fundusze Emerytalne w systemie zabezpieczenia społecznego oraz opubliko-

waną w bieżącym roku monografię: Od neoliberalizmu do neokolonializmu. Ćwierć wieku

transformacji ustrojowej w Polsce.

Została powołana do Narodowej Rady Rozwoju przy Prezydencie RP, jest kandydatem

do Rady Polityki Pieniężnej z Ramienia Prawa i Sprawiedliwości.


2. WAŻNIEJSZE PUBLIKACJE NAUKOWE

WAŻNIEJSZE PUBLIKACJE NAUKOWE

Druki zwarte: Autorstwo lub współautor-stwo Do 2008 r.

1. Szkice z dziejów ubezpieczeń, WSM-SIG, 2003

2. Cykl: Bezpieczeństwo socjalne w gospodarce rynkowej: WSM SIG 2004

a. Tom 1.: Gospodarstwo domowe

b. Tom 2.: Praca jako źródło utrzymania (współautor M. Pawłowski)

c. Tom 3. Przedsiębiorcy i menedżerowie (współautor M. Pawłow-

ski.)

3. Teorie ekonomiczne Walta W. Rostowa. PWN 1986 – praca habilitacyjna

4. Surowcowe kraje rozwijające się. IGKR SGPiS 1985

Monografie , artykuły w punktowa-nych wydaw-nictwach oraz raporty z ba-dań statystycz-nych (autorstwo lub współautor-stwo) opubli-kowane w la-tach 2008-2011

5. Monitoring Banków. GUS 2008



8. Budżety jednostek samorządu terytorialnego, GUS 2008



11. Towarzystwa ubezpieczeniowe, GUS 2008

12. Polski rynek ubezpieczeniowy, GUS 2009

13. Polski rynek ubezpieczeniowy, GUS 2010

14. Instrumenty pochodne w portfelach przedsiębiorstw niefinansowych. Ra-

port z badania, GUS 2010

15. Otwarte fundusze emerytalne w systemie zabezpieczenia społecznego

1999–2010, GUS 2010

16. Finansowe i społeczne skutki neoliberalnej reformy ubezpieczeń emery-

talno-rentowych w Polsce. Raport. „Pieniądze i Więź” Sopot 2010

17. Fundusze i towarzystwa inwestycyjne po kryzysie subprime [w:] Rynki ka-

pitałowe a koniunktura gospodarcza (red.) A. Szablewski i R. Wójcikowski,

Monografie Politechniki Łódzkiej, Łódź 2009

18. Budżety jednostek samorządu terytorialnego w świetle badań Głównego

Urzędu Statystycznego [w:] Samorząd terytorialny w zintegrowanej Euro-

pie (red.) B. Filipiak, A. Szewczuk, Zeszyty Naukowe Nr 526 Ekonomiczne

problemy usług, Uniwersytet Szczeciński, Szczecin 2009

19. Standing finansowy polskich banków w czasie globalnego kryzysu finanso-

wego [w:] Rynki finansowe w warunkach kryzysu (red.) M. Kalinowski, Wy-

dawnictwa Fachowe CEDEWU Pl. Gdańsk 2009


WAŻNIEJSZE PUBLIKACJE NAUKOWE Monografie , artykuły w punktowa-nych wydaw-nictwach oraz raporty z ba-dań statystycz-nych (autorstwo lub współautor-stwo) opubli-kowane w la-tach 2008-2011

20. Polskie zakłady ubezpieczeń w fazie globalnego kryzysu finansowego [w]

Finanse 2009 – Teoria i praktyka. Rynki finansowe i ubezpieczenia (red.)

W. Tarczyński i D Zarzecki, Zeszyty Naukowe 550 Ekonomiczne problemy

usług, Uniwersytet Szczeciński, Szczecin 2009

21. Spółdzielcze kasy oszczędnościowo-rozliczeniowe na rynku bankowości de-

talicznej [w:] Czas na pieniądz. Zarządzanie finansami. Aktualne wyzwania

teorii i praktyki (red.) D. Zarzecki, Zeszyty Naukowe. Rynki finansowe,

ubezpieczenia Nr 16 Uniwersytet Szczeciński, Szczecin 2009

22. Geneza i rozwój spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych [w;]

Rynki finansowe. Mikrofinanse (red.) E. Ostrowska i J. Ossowski, „Pienią-

dze i Więź”, Sopot 2009

23. Koniunktura w okresie poakcesyjnym a wyniki finansowe sektora banko-

wego w Polsce [w:] Rynek usług finansowych a koniunktura gospodarcza

(red.) J. Garczarczyk, CEDEWU Pl. 2009

24. Pośrednictwo kredytowe w świetle badań GUS, „Wiadomości Staty-

styczne” 11/2009

25. Rola BIZ w cyklu koniunkturalnym polskiej gospodarki [w:] Rynek kapita-

łowy a koniunktura gospodarcza (red.) A. Szablewski i I. Wojciechowska-

Toruńska, Monografie Politechniki Łódzkiej, Łódź 2009 ISBN

9788372833488

26. Polski sektor bankowy na tle nowych krajów członkowskich Unii Europej-

skiej [w:] Rynek finansowy w erze zawirowań (red.) P. Karpuś i J. Węcław-

ski, Wyd. UMCS, Lublin 2009,

27. Wzrost polskiej gospodarki po akcesji do Unii Europejskiej [w:] Polityka in-

westycyjna a rozwój regionalny (red.) R. Poliński, Stalowa Wola 2009

28. Europejskie zakłady ubezpieczeniowe w 2008 roku w świetle statystyki CEA

[w:] Czas na pieniądz. Zarządzanie finansami. Analiza finansowa i zarządza-

nie ryzykiem (red.) D. Zarzecki, Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Szczeciń-

skiego. Finanse, Rynki Finansowe, Ubezpieczenia Nr 26, Szczecin 2010

29. Statystyka budżetu państwa i długu publicznego [w:] Polskie finanse pu-

bliczne. Stan i perspektywa. Raport z drugiego posiedzenia Narodowej

Rady Rozwoju (red) J. Osiatyński, Kancelaria Prezydenta RP, Warszawa

2010


WAŻNIEJSZE PUBLIKACJE NAUKOWE

Monografie , artykuły w punktowa-nych wydaw-nictwach oraz raporty z ba-dań statystycz-nych (autor-stwo lub współautor-stwo) opubli-kowane w la-tach 2008-2011

30. Związek kryzysu subprime z kursem złotego i finansami sektora rządowego

[w:] Polskie finanse publiczne. Stan i perspektywa. Raport z drugiego po-

siedzenia Narodowej Rady Rozwoju (red.) J. Osiatyński, Kancelaria Prezy-

denta RP, Warszawa 2010

31. Spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe i credit unions wobec wy-

kluczenia finansowego [w:] Prawne i ekonomiczne determinanty rozwoju

spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych w Polsce (red.) J. Os-

sowski, „Pieniądze i Więź”, Sopot 2010

32. Współpraca banków z sektorem przedsiębiorstw w ochronie ryzyka kurso-

wego w latach 2007-2009, (przedruk) „Bezpieczny Bank” Nr 3(42) 2010

33. Współpraca banków z sektorem przedsiębiorstw w ochronie ryzyka kurso-

wego w latach 2007-2009 [w:] Społeczne i ekonomiczne uwarunkowania

działalności bankowej w Polsce w 2010 r. (red.) R. Kurkliński, Warszawa

2010

34. Wpływ reformy emerytalnej na budżet państwa [w:] Dylematy i wyzwania

finansów publicznych (red.) T. Juja, Zeszyty Naukowe. Wydawnictwo Uni-

wersytetu Ekonomicznego w Poznaniu, Poznań 2010

35. Finansowanie pomocy społecznej ze środków publicznych [w:] Finanse pu-

bliczne (red.) J. Sokołowski, M. Sosnowski, A. Żabiński, Wydawnictwo Uni-

wersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, Wrocław 2010

36. Prywatyzacja jako element planu konsolidacji finansów sektora rządo-

wego [w:] Zeszyty Naukowe SGGW w Warszawie. Ekonomika i Organizacja

Gospodarki Żywnościowej Nr 81, Warszawa 2010

37. Polski sektor bankowy w czasie spowolnienia wzrostu gospodarczego po

kryzysie subprime [w:] Banki na rynku finansowym – dziś i w przyszłości.

Uwarunkowania i perspektywy rozwoju banków pod red. M. Dębniew-

skiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, Olsztyn 2010

38. Wykluczenie finansowe z rynku bankowości detalicznej. ANNALES Univer-

sitatis Mariae Curie-Skłodowska, Sectio H OECONOMIA, VolXLIV.2 Lublin

2010

39. Zarządzanie finansami gospodarstwa domowego [w:] Praca socjalna z

osobami marginalizowanymi w społeczności lokalnej – doświadczenia pol-

skie i norweskie (red.) M. Łuszczyńska i R. Lappen, Wydawnictwo Akademii

Pedagogiki Specjalnej, Warszawa 2010

40. Następstwa reformy emerytalnej dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

[w:] Zarządzanie finansami firm – teoria i praktyka, pod red. B. Biernasia i


WAŻNIEJSZE PUBLIKACJE NAUKOWE Monografie , artykuły w punktowa-nych wydaw-nictwach oraz raporty z ba-dań statystycz-nych (autorstwo lub współautor-stwo) opubli-kowane w la-tach 2008-2011

A Kopińskiego. Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocła-

wiu, Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, Wro-

cław 2011

41. Zobowiązania przedsiębiorstw niefinansowych z tytułu umów na dery-

waty, zawartych w latach 2007-2009 [w:] Finanse – nowe wyzwania teorii

i praktyki. Rynek finansowy pod red. K. Jajugi, Prace Naukowe Uniwersy-

tetu Ekonomicznego we Wrocławiu, Wydawnictwo Uniwersytetu Ekono-

micznego we Wrocławiu, Wrocław 2011

42. Rola Głównego Urzędu Statystycznego w badaniu procesów i zjawisk fi-

nansowych [w:] Statystyka w Służbie Publicznej. Wyzwania XXI w., Mate-

riały Pokonferencyjne, Kraków 2011

43. Rola kapitału finansowego w procesach globalizacji, „Pieniądze i Więź” Nr

3(52)/2011, Kwartalnik Naukowy, Wydawca Spółdzielczy Instytut Nau-

kowy, Sopot 2011 ISNN 1506-7513

2012 r.

44. Kapitałowe emerytury i renty a ryzyko ubóstwa w Polsce [w:] O sytuacji

ludzi starszych pod red. nauk. J. Hrynkiewicz, Wyd. na II Kongres Demogra-

ficzny, t. III Rządowa Rada Ludnościowa, Warszawa 2012 ISBN 978-83-

7027-491-7

45. Ancyparowicz G., Stanisławski M., Zagrożenia dla bezpieczeństwa systemu

finansów publicznych w Polsce [w:] Czas na pieniądz. Zarządzanie finan-

sami. Upowszechnianie i transfer wyników badań, red. D. Zarzecki, Zeszyty

Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego nr 689 - Finanse, Rynki Finansowe,

Ubezpieczenia nr 50, Wyd. Uniwersytetu Szczecińskiego, Szczecin 2012, s.

551-562. ISSN 1640-6818, ISSN 1733-2842

46. Ancyparowicz G., Stanisławski M., Kurs walutowy i kredyt a fenomen wzro-

stu polskiej gospodarki w latach 2009-2011 [w:] Finanse w niestabilnym

otoczeniu - dylematy i wyzwania. Finanse publiczne, red. T. Famulska, A.

Walasik, Studia Ekonomiczne, Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Ekonomicz-

nego w Katowicach nr 108, Wyd. Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowi-

cach, Katowice 2012, s. 17-28. ISSN 2083-8611

47. Ancyparowicz G., Stanisławski M., Polski dług publiczny w latach 1991-

2015 [w:] Finanse publiczne, red. J. Sokołowski, M. Sosnowski, A. Żabiński,

Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu nr 247, Wyd.

Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, Wrocław 2012, s. 13-23.

ISSN 1899-3192


WAŻNIEJSZE PUBLIKACJE NAUKOWE 2012 r.

48. Ancyparowicz G., Stanisławski M., Konsolidacja finansów publicznych w

Polsce. Stan obecny i perspektywa [w:] Instrumenty i metody racjonalizacji

finansów publicznych, red. R. Przygodzka, Wyd. Uniwersytetu w Białym-

stoku, Białystok 2012, s. 179-196. ISBN 978-83-7431-333-9

49. Ancyparowicz G., Stanisławski M., Kryterium fiskalne a procedura nad-

miernego deficytu wobec Polski, Zeszyty Naukowe Szkoły Głównej Gospo-

darstwa Wiejskiego w Warszawie, Warszawa 2012, s. 17-30 ISSN 2081-

6979

2013

50. Ancyparowicz G., Stanisławski M., Efekty programu restrukturyzacji gór-

nictwa węgla kamiennego. Stan obecny i perspektywa do 2015 roku, Eko-

nomia. Teoria, historia, praktyka, red. I. Bludnik, M. Ratajczak, J. Wallusch,

Wydawnictwo UEP, Poznań 2013, s. 162-184 ISBN 978-83-7417-788-7

51. G. Ancyparowicz, Polityka kursowa a napływ do Polski bezpośrednich in-

westycji zagranicznych – BIZ [w:] „Czas na pieniądz. Zarządzanie finansami.

Finanse publiczne, instrumenty rynku finansowego (red.) D. Zarzecki, Ze-

szyty Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego Nr 766, Finanse, Rynki Finan-

sowe, Ubezpieczenia 62, ISSN 1640-6818 ISSN 1733-2842, s. 223-234

52. G. Ancyparowicz, Rynek finansowy a wzrost polskiej gospodarki [w:] Zarzą-

dzanie i finanse. Journal of Management and Finance Vol. 11 Nr 1 część 1,

lipiec 2013 ISSN 2084-5189, s. 18-33

2014 r.

53. Ancyparowicz G. Przyczyny narastania deficytu Funduszu Ubezpieczeń

Społecznych [w:] Zarządzanie finansami w przedsiębiorstwach i jednost-

kach samorządu terytorialnego, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Szcze-

cińskiego Nr 802. Finanse, Rynki Finansowe, Ubezpieczenia Nr 65”, (red).

D. Zarzecki, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, Szcze-

cin 2014, s. 14-26 ISSN 1640-6818 ISSN 1733-2842

54. Ancyparowicz G., Rynek pracy w Polsce. Diagnoza stanu obecnego i wy-

zwania dla polityki gospodarczej [w:] Praca i płaca, państwo i rynek, (red).

J. Hrynkiewicz, Instytut Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu

Warszawskiego, Warszawa 2014, s. 59-75 ISBN 978-83-61493-60-0

55. Ancyparowicz G., Praca jako kategoria aksjologiczna, „Pieniądze i Więź”,

Kwartalnk Naukowy Nr 2(63) lato 2014, ISSN 1506-7513, s. 7-21

56. Ancyparowicz G., Strategia wyjścia Polski z procedury nadmiernego defi-

cytu, „Pieniądze i Więź”, Kwartalnik Naukowy Nr 3(64) jesień 2014,ISSN

1506-7513, s. 115-131



57. Ancyparowicz G., Rutkowska I., Consumer finance w Polsce, ZESZYTY NAU-

KOWE UNIWERSYTETU SZCZECIŃSKIEGO nr 804 Finanse, Rynki Finansowe,

Ubezpieczenia nr 67 (2014), Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szcze-

cińskiego, Szczecin 2014, ISSN 1640-6818; ISSN 1733-2842, s. 883-895

58. Ancyparowicz G., Rynek pracy w Polsce – diagnoza i wyzwania rozwojowe

[w:] Młody człowiek wobec pracy, wyzysku i bezrobocia. Perspektywy fi-

des i ratio, (red.) Hennel-Brzozowska A., Ośrodek Dokumentacji i Studium

Pontyfi katu Jana Pawła II w Rzymie, Wydawnictwo „Scriptum”, Kraków

2014 ISBN 978-83-64028-52-6, s. 193-216.

59. Ancyparowicz G. Polski Rynek pracy w latach 1990-2013. Diagnoza i wy-

zwania rozwojowe[w:]przedsiębiorczość czyli pochwała kryzysu (red.) Ra-

tajczak Z., Wydawca: Górnośląska Wyższa Szkoła Handlowa im. Wojciecha

Korfantego, ISBN:978-83-60953-85-3, Katowice 2014, s.321-331

60. Ancyparowicz G., Stanisławski M., Etiologia i skala wykluczenia finanso-

wego w Polsce [w:] Polityka gospodarcza w okresie transformacji i kryzysu.

Studia Ekonomiczne, (red.) Barteczek A. Rączaszek A., „Zeszyty Naukowe

Wydziałowe Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach”, Wydawnictwo

Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach, Katowice 2014, ISSN 2083-

8611, s. 215-227

61. Ancyparowicz G., Wpływ reformy emerytalnej na deficyt sektora instytucji

rządowych i samorządowych, Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie, Ze-

szyty Naukowe 8(932)/2014, ISSN 1898-6447, s. 5-19

62. Ancyparowicz G. Procedura nadmiernego deficytu – szanse i wyzwania dla

Polski, ”Dylematy” Nr 2(3)2014 ISSN 2353-1347, Wydawca: Oficyna Wy-

dawnicza EU, s. 15-34

2015 r.

63. Ancyparowicz G., Sytuacja prawna a standing finansowy spółdzielczych

kas oszczędnościowo-kredytowych, Biblioteka kwartalnika naukowego

„Pieniądze i Więź” 2015, ISBN 978-83-938964-4-8, (monografia)

64. Ancyparowicz G., Czym Polsce i Polakom grozi dług publiczny, Civitas Chri-

stiana, Miesięcznik Katolickiego Stowarzyszenia Civitas Christiana Nr 3(32)

marzec 2015, ISSN 2300-4789, s. 17-18

65. Ancyparowicz G., Gotowość Polski do integracji ze strefą Euro, ”Dylematy”

Nr 4 (styczeń-czerwiec)/2015 ISSN 2353-1347, Wydawca: Oficyna Wydaw-

nicza EU, ISSN 2353-1347, s. 1-13

66. Ancyparowicz G., Standing finansowy spółdzielczych kas oszczędnościowo-

kredytowych w latach 2012-2014, „Pieniądze i Więź. Raport o koniecznych



zmianach w prawie dotyczącym kas spółdzielczych” Nr 2/2015, ISSN 1506-

7513, s. 11-38

67. Ancyparowicz G., Od neoliberalizmu do neokolonializmu. Ćwierć wieku

transformacji ustrojowej w Polsce, Biblioteka kwartalnika naukowego

„Pieniądze i Więź”, Sopot 2014 ISBN 978-83-938964-6-2; monografia s.

530

68. G. Ancyparowicz, Sukces czy porażka – Polska we władaniu neoliberałów,

w: Polski Kompas. Rocznik Instytucji Finansowych i Spółek Akcyjnych 2015,

ISSN2450-1891 s. 27-30


3. CENTRALNY URZĄD PLANOWANIA

Centralny Urząd Planowania (CUP), pierwszy polski centralny organ planowania gospo-

darczego powołany 10 listopada 1945 r. przy Komitecie Ekonomicznym Rady Ministrów. Urząd

zajmował się przygotowaniem odbudowy kraju ze zniszczeń wojennych opracowywał plany

rozwoju gospodarczego (plan trzyletni) i nadzorował ich wykonanie. W 1948 r. nastąpiła reor-

ganizacja CUP, a w 1949 r. jego funkcję przejęła Państwowa Komisja Planowania Gospodar-

czego. Od 1956 r. na miejsce PKPG powołana została Komisja Planowania przy Radzie Mini-

strów, która działała do 1989 r. Od 1989 r. przywrócono CUP, którego zadania polegały na

przygotowywaniu planów gospodarczych okresowych i perspektywicznych oraz analiz ich re-

alizacji. CUP nie posiadał kompetencji kontrolnych. W wyniku reformy administracyjnej

w 1997 r. Centralny Urząd Planowania został zlikwidowany.

Ź r ó d ł o: Centralny Urząd Planowania. W: WIKIPEDIA. Wolna encyklopedia [online].

7 listopada 2015 r. [dostęp: 30 grudnia 2015 r.]. Dostępny w Internecie: https://pl.wikipedia.org/wiki/Cen-tralny_Urząd_Planowania ; Centralny Urząd Planowania. W: Encyklopedia WIEM [online]. Grupa Onet.pl SA 1996–2015 [dostęp: 30 grudnia 2015 r.]. Dostępny w Internecie: http://portalwiedzy.onet.pl/1021,,,,cen-tralny_urzad_planowania,haslo.html

https://pl.wikipedia.org/wiki/Centralny_Urząd_Planowania

https://pl.wikipedia.org/wiki/Centralny_Urząd_Planowania

http://portalwiedzy.onet.pl/1021,,,,centralny_urzad_planowania,haslo.html

http://portalwiedzy.onet.pl/1021,,,,centralny_urzad_planowania,haslo.html


4. NARODOWA RADA ROZWOJU

Narodowa Rada Rozwoju jest gremium konsultacyjno-doradczym przy Prezydencie Rze-

czypospolitej Polskiej. Rada została powołana w 2010 r. przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

Zebrała się wówczas dwukrotnie, podejmując zagadnienia demografii i finansów.

W październiku 2015 r. ciało takie utworzył prezydent Andrzej Duda. W 2015 r. Rada dzieli

się na 10 sekcji. Każda z nich posiada swojego koordynatora.

Założeniem NRR jest stworzenie płaszczyzny dla debaty programowej nt. rozwoju Polski

i wypracowanie stanowisk wykraczających poza horyzont bieżącej polityki. Zadaniem Rady jest

formułowanie celów strategicznych oraz metod ich osiągnięcia poprzez analizowanie sytuacji

w kluczowych dziedzinach funkcjonowania państwa, definiowanie wyzwań i wskazywanie za-

grożeń w perspektywie przyszłości Polski.

Jako forum konsultacyjne Rada będzie przygotowywać dla prezydenta opinie, ekspertyzy,

a także założenia merytoryczne do prezydenckich projektów ustaw.

NRR składa się z 10 sekcji, których obszary wyznaczają główne pola prac badawczych

i strategicznych Rady:

1. Gospodarka, praca, przedsiębiorczość;

2. Ochrona zdrowia;

3. Wieś, rolnictwo;

4. Samorząd, polityka spójności;

5. Kultura, tożsamość narodowa, polityka historyczna;

6. Bezpieczeństwo, obronność;

7. Polityka zagraniczna;

8. Nauka, innowacje;

9. Edukacja, młode pokolenie, sport;

10. Polityka społeczna, rodzina.

Każda z sekcji liczy od kilku do kilkunastu ekspertów, teoretyków i praktyków, reprezen-

tujących różne środowiska i specjalizacje. Gościnnie w pracach NRR uczestniczyć będą także

specjaliści z obszarów będących tematem aktualnych posiedzeń Rady. Ze strony Kancelarii Pre-

zydenta RP prace Rady będzie koordynował Sekretarz NRR. Funkcję tą sprawuje Maciej Łopiń-

ski, Sekretarz Stanu w Kancelarii Prezydenta RP, a wsparcie organizacyjne zapewnia Biuro do

Spraw Narodowej Rady Rozwoju.

Ź r ó d ł o: Narodowa Rada Rozwoju. W: WIKIPEDIA. Wolna encyklopedia [online].

7 listopada 2015 r. [dostęp: 30 grudnia 2015 r.]. Dostępny w Internecie: https://pl.wikipedia.org/wiki/Naro-dowa_Rada_Rozwoju; Narodowa Rada Rozwoju. W: PREZYDENT.PL [online]. Kancelaria Prezydenta RP. War-szawa [dostęp: 30 grudnia 2015 r.]. Dostępny w Internecie: http://www.prezydent.pl/kancelaria/nrr/o-nrr/

https://pl.wikipedia.org/wiki/Narodowa_Rada_Rozwoju

https://pl.wikipedia.org/wiki/Narodowa_Rada_Rozwoju

http://www.prezydent.pl/kancelaria/nrr/o-nrr/


5. RADA POLITYKI PIENIĘŻNEJ

Funkcje i skład RPP

Zgodnie z art. 227 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 Ustawy o Na-

rodowym Banku Polskim, Rada Polityki Pieniężnej jest organem NBP.

Rada Polityki Pieniężnej ukształtowała się w dniu 17 lutego 1998 r. W skład Rady wchodzą:

Przewodniczący Rady, którym jest Prezes NBP,

9 członków, powoływanych w równej liczbie przez: Prezydenta RP, Sejm i Senat.

Członkowie Rady Polityki Pieniężnej powoływani są na 6 lat.

Zgodnie z art. 12 Ustawy o NBP, Rada Polityki Pieniężnej:

ustala corocznie założenia polityki pieniężnej i przedkłada je do wiadomości Sejmowi

równocześnie z przedłożeniem przez Radę Ministrów projektu ustawy budżetowej,

składa Sejmowi sprawozdanie z wykonania założeń polityki pieniężnej w ciągu 5 mie-

sięcy od zakończenia roku budżetowego,

ustala wysokość stóp procentowych NBP,

ustala zasady i stopy rezerwy obowiązkowej banków,

określa górne granice zobowiązań wynikających z zaciągania przez NBP pożyczek i kre-

dytów w zagranicznych instytucjach bankowych i finansowych,

zatwierdza plan finansowy NBP oraz sprawozdanie z działalności NBP,

przyjmuje roczne sprawozdanie finansowe NBP,

ustala zasady operacji otwartego rynku.

Rada Polityki Pieniężnej dokonuje oceny działalności Zarządu NBP w zakresie realizacji założeń

polityki pieniężnej i uchwala zasady rachunkowości NBP, przedłożone przez Prezesa NBP.

Polityka pieniężna

Narodowy Bank Polski realizuje założenia polityki pieniężnej stanowione przez Radę

Polityki Pieniężnej. Podstawowym zadaniem polityki pieniężnej jest utrzymywanie stabilnego

poziomu cen.

Od 1998 r. NBP stosuje strategię bezpośredniego celu inflacyjnego. Od początku

2004 r. ciągły cel inflacyjny wynosi 2,5 proc. z możliwością odchylenia do 1 punktu procento-

wego w górę lub w dół. Oznacza to, że roczny wskaźnik CPI powinien w każdym miesiącu znaj-

dować się jak najbliżej 2,5 proc.

NBP wpływa na poziom inflacji przede wszystkim poprzez określanie wysokości oficjal-

nych stóp procentowych, które wyznaczają rentowności instrumentów polityki pieniężnej.

W celu kształtowania krótkoterminowych stóp procentowych na rynku pieniężnym NBP wy-

korzystuje nowoczesne instrumenty polityki pieniężnej, w tym:

operacje otwartego rynku

operacje depozytowo-kredytowe

rezerwę obowiązkową


Operując wymienionymi instrumentami, NBP dąży do kształtowania takiego poziomu

stóp procentowych w gospodarce, który maksymalizuje prawdopodobieństwo osiągnięcia

celu inflacyjnego.

Ź r ó d ł o: Rada Polityki Pieniężnej. W: NBP Narodowy Bank Polski [online]. Narodowy Bank Polski. War-

szawa [dostęp: 8 stycznia 2016 r.]. Dostępny w Internecie: http://www.nbp.pl/home.aspx?f=/polityka_pienie-zna/rada.html

http://www.nbp.pl/home.aspx?f=/polityka_pieniezna/rada.html

http://www.nbp.pl/home.aspx?f=/polityka_pieniezna/rada.html


6. GÓRNOŚLĄSKA WYŻSZA SZKOŁA HNADLOWA IM. WOJCIECHA KORFANTEGO W KATOWICACH

Historia Górnośląskiej Wyższej Szkoły Handlowej im. Wojciecha Korfantego w Katowi-

cach datuje się od 15 maja 1991 r., kiedy to przez jej przyszłego Założyciela ECONOMICUS UHP

Spółka z o.o. utworzony został Górnośląski Prywatny College Ekonomiczny (GPCE). W roku

1994, na podstawie decyzji Ministra Edukacji Narodowej (nr decyzji: DNS 3-0145/TBS/173/94)

z dnia 15 czerwca 1994 r. na bazie osobowej i materialnej College'u utworzona została formal-

nie Górnośląska Wyższa Szkoła Handlowa (GWSH), którą wpisano do rejestru uczelni niepu-

blicznych pod numerem 36. W tym samym czasie GWSH na Wydziale Zarządzania uruchomiła,

na podstawie wspomnianej decyzji MEN, studia I stopnia (licencjackie) na dwóch kierunkach:

Zarządzanie i Marketing oraz Turystyka i Rekreacja.

W dniu 4 grudnia 1997 r. GWSH otrzymała, na podstawie decyzji Ministra Edukacji Naro-

dowej (nr decyzji: DNS-1-0145/389/TBM/97), uprawnienia do prowadzenia studiów II stopnia

(magisterskich) na kierunku Zarządzanie i Marketing (obecnie Zarządzanie). Natomiast 27 li-

stopada 2001 r., na podstawie decyzji Ministra Edukacji Narodowej i Sportu (nr decyzji: DSW-

2-0145-541/TBM/01), GWSH otrzymała uprawnienia do prowadzenia studiów II stopnia (ma-

gisterskich) na kierunku Turystyka i Rekreacja.

W latach 2001–2013 na podstawie kolejnych decyzji Ministra, GWSH uruchomiła jedena-

ście nowych kierunków studiów: Administracja; Socjologia; Stosunki Międzynarodowe; Fizjo-

terapia, studia I stopnia; Kosmetologia; Finanse i Rachunkowość; Pedagogika; Informatyka;

Gospodarka Przestrzenna; Psychologia; Prawo.

Z kolei w latach 2002 - 2013 GWSH utworzyła, działające poza jej siedzibą macierzystą w

Katowicach, cztery wydziały zamiejscowe: Wydział Zamiejscowy GWSH w Żorach; Zagraniczny

Ośrodek Dydaktyczny GWSH w Wiedniu przekształcony w Wydział Zagraniczny GWSH w Wied-

niu; Wydział Zamiejscowy GWSH w Bielsku-Białej; Wydział Zagraniczny GWSH w Ostrawie.

25 sierpnia 2005 r., na podstawie uchwały Rady Uczelni, niezależnie od Wydziału Zarzą-

dzania GWSH, utworzony został Wydział Turystyki i Promocji Zdrowia GWSH, w ramach któ-

rego prowadzone są obecnie trzy kierunki studiów: Turystyka i Rekreacja, Fizjoterapia oraz

Kosmetologia. Na Wydziale tym powołany został również Instytut Nauk Medycznych, koordy-

nujący działania naukowe Katedry Fizjoterapii i Katedry Kosmetologii.

1 października 2005 r., na podstawie kolejnej uchwały Rady Uczelni powołany został,

w ramach Wydziału Zarządzania GWSH, Instytut Nauk Społecznych, który obecnie tworzą

cztery katedry: Katedra Socjologii, Katedra Psychologii, Katedra Stosunków Międzynarodo-

wych i Ekonomii oraz Katedra Pedagogiki.

24 października 2005 r. Wydział Zarządzania GWSH otrzymał na mocy decyzji Centralnej

Komisji do Spraw Stopni i Tytułów (nr decyzji: BCK-II-V-1417/2005), uprawnienia do nadawa-

nia stopnia naukowego doktora nauk ekonomicznych w dyscyplinie nauk o zarządzaniu. Tym

samym Górnośląska Wyższa Szkoła Handlowa uzyskała status Uczelni Akademickiej.

Aktualnie więc Górnośląska Wyższa Szkoła Handlowa, posiadając status Uczelni Akade-

mickiej, w ramach sześciu wydziałów (w tym dwóch zagranicznych) prowadzi, zarówno w try-

bie stacjonarnym jak i niestacjonarnym, studia na trzynastu kierunkach studiów.


Patron Górnośląskiej Wyższej Szkoły Handlowej w Katowicach

Wojciech Korfanty 1873 – 1939

Wojciech Korfanty - człowiek nieprzeciętny, postać kształtująca

bieg polityki po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, śląski

działacz społeczno-polityczny. Jeden z najwybitniejszych Pola-

ków XX wieku, wzór godny naśladowania. Wojciech Korfanty

urodził się 20 IV 1873r. w Siemianowicach Śląskich. Był twórcą

polskiego ruchu narodowego na Górnym Śląsku. W 1903 r. zo-

stał wybrany posłem do Reichstagu, a w 1904 r. do Landtagu

pruskiego. Pod koniec I Wojny Światowej domagał się zjedno-

czenia wszystkich ziem polskich w niepodległej Ojczyźnie.

W 1918 r. został komisarzem do spraw politycznych i wojsko-

wych Komisariatu Narodowej Rady Ludowej, natomiast w 1920

r. został Polskim Komisarzem Plebiscytowym na Górnym Śląsku. Wojciech Korfanty był także

przywódcą II i III Powstania Śląskiego, a od 1919 r. posłem w Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej.

W 1923 został wybrany wicepremierem rządu RP. Korfanty był politykiem sanacyjnym, przy-

wódcą Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji. W 1930 r. został aresztowany

i uwięziony w twierdzy brzeskiej. Od 1935 r. żył na emigracji. Był dziennikarzem i pisarzem

politycznym, założycielem koncernu wydawniczego "Polonia". Po zajęciu Pragi czeskiej przez

Niemcy hitlerowskie wrócił do Polski, gdzie został aresztowany. Zmarł 17 sierpnia 1939 r.

w więziennym szpitalu na Mokotowie w Warszawie.

W dniu 8 października 2002 roku podczas uroczystości inauguracyjnych nowego roku akade-

mickiego 2002/2003, Górnośląskiej Wyższej Szkole Handlowej nadane zostało imię Wojciecha

Korfantego - Wielkiego Górnoślązaka, Dyktatora III Powstania

Śląskiego, parlamentarzysty i pisarza politycznego. Było to

szczególne wyróżnienie dla kilkunastotysięcznej społeczności

akademickiej Górnośląskiej Wyższej Szkoły Handlowej,

Uczelni, która od początku swojej działalności identyfikowała

się z Górnym Śląskiem, jego historią oraz kulturą. Idee, towa-

rzyszące działalności Wojciecha Korfantego, jego walka

o podniesienie poziomu edukacji mieszkańców Śląska, a także

o polepszenie bytu społeczności lokalnej, wciąż są aktualne

i najlepiej określają perspektywiczne dążenia Uczelni.


Misja Górnośląskiej Wyższej Szkoły Handlowej im. Wojciecha Korfantego w Katowicach

Motto Uczelni: „Wiedzieć, żeby przewidywać, aby móc” August Comte (XIX-wieczny, fran-

cuski socjolog i ekonomista)

Górnośląska Wyższa Szkoła Handlowa im. Wojciecha Korfantego w Katowicach jest uczel-

nią akademicką działającą na terenie Śląska. Stosuje ona edukacyjne standardy Unii Europej-

skiej. Prowadząc działalność akademicką w wymiarze europejskim, Uczelnia łączy prawie 25-

letnią tradycję z podejmowaniem zadań teraźniejszości oraz wyzwań przyszłości. W nauczaniu

i wychowywaniu młodzieży Uczelnia dąży do przekazywania najnowszej wiedzy, etosu rzetel-

nej pracy oraz odpowiedzialności wobec społeczeństwa, a w badaniach naukowych kieruje się

poszanowaniem prawdy oraz pożytkiem społecznym.

Mając na względzie powyższe motywy i idee Górnośląska Wyższa Szkoła Handlowa

im. W. Korfantego w Katowicach postrzega swoją misję — gdy chodzi o sferę dydaktyki — jako

ogół działań zmierzających do wypełniania luki kompetencyjnej na rynku pracy poprzez umoż-

liwienie, głównie młodzieży regionu Śląska, zdobywania (na różnych kierunkach oraz pozio-

mach kształcenia) umiejętności zawodowych i wiedzy akademickiej, budzenie w niej ducha

aktywności i przedsiębiorczości, a także stałe podnoszenie, zgodnie z ideą lifelong learning –

uczenia się przez całe życie, kwalifikacji osób pracujących już zawodowo (oferując szkolenia,

kursy, studia podyplomowe oraz seminaria doktorskie), zgodnie z przewidywanymi potrze-

bami gospodarczymi i społecznymi Regionu oraz Kraju. Natomiast w sferze nauki Uczelnia wi-

dzi swoją misję w rozwijaniu (na miarę posiadanego potencjału kadrowego, infrastruktury oraz

środków finansowych) działalności naukowo-badawczej, zarówno w obszarze badań podsta-

wowych, jak też w obszarze badań powiązanych z praktyką, tj. prowadzonych na potrzeby jej

otoczenia gospodarczego – w tym szczególnie regionu Śląska.

W Górnośląskiej Wyższej Szkole Handlowej zatrudnionych jest obecnie ponad 500 pra-

cowników. Dominującą grupę, prawie 75% wszystkich zatrudnionych, stanowią pracownicy

akademiccy.

Uczelnia może poszczycić się 103 profesorami i doktorami habilitowanymi, 158 adiunk-

tami, 57 asystentami oraz 27 lektorami, którzy realizują proces dydaktyczny na trzynastu pro-

wadzonych przez GWSH kierunkach studiów. Wielu z nich to wybitne osobowości świata pol-

skiej nauki i praktyki gospodarczej.

Kadra akademicka zorganizowana jest wokół czternastu katedr oraz dwóch jednostek

ogólnouczelnianych, tj.: Studium Języków Obcych i Studium Wychowania Fizycznego.

Ź r ó d ł o: GWSH.PL [online]. Górnośląska Wyższa Szkoła Handlowa im. Wojciecha Korfantego. Katowice

[dostęp: 11 stycznia 2016 r.]. Dostępny w Internecie: http://www.gwsh.pl/uczelnia/patron-uczelni.html

http://www.gwsh.pl/uczelnia/patron-uczelni.html


7. PUBLIKACJA PT. „OD NEOLIBERALIZMU DO NEOKOLONIALIZMU. ĆWIERĆ WIEKUTRANSFORMACJI USTROJOWEJ W POLSCE

Publikacja prof. dr hab. Grażyny Ancyparowicz pt. „Od neoliberalizmu do neokolonializmu.

Ćwierć wieku transformacji ustrojowej w Polsce” została wydana w 2015 r. przez Spółdzielczy

Instytut Naukowy w Sopocie, którego Dyrektorem jest Janusz Ossowski. Publikacja należy do

Serii Biblioteki Kwartalnika Naukowego „Pieniądze i Więź”. Książka zawiera 15 rozdziałów,

a jej objętość wynosi 524 strony. Po wyczerpaniu pierwszego i drugiego nakładu publikacji

wydawnictwo przygotowuje trzeci nakład. Informacji o dostępności nowego nakładu prosimy

szukać na stronie internetowej: http://www.sin.edu.pl/

http://www.sin.edu.pl/


W porozumieniu z prof. dr hab. Grażyną Ancyparowicz i za zgodą Dyrektora Spółdzielczego

Instytutu Naukowego Janusza Ossowskiego prezentujemy Rozdział 15. Profil polskiego rynku

finansowego z publikacji pt. „Od neoliberalizmu do neokolonializmu. Ćwierć wieku transfor-

macji ustrojowej w Polsce” wydanej w 2015 r. przez Spółdzielczy Instytut Naukowy w Sopocie.

Instytut ponadto wyraził zgodę na prezentację w materiałach seminaryjnych okładki publikacji

i spisu treści.

NEOLIBERALIZM W POLSCE


8. SPÓŁDZIELCZY INSTYTUT NAUKOWY

O Instytucie

Spółdzielczy Instytut Naukowy z siedzibą w Sopocie został założony w grudniu 2010 r.

Patronem Instytutu jest dr Franciszek Stefczyk – wybitny Polak i obywatel, współtwórca pol-

skich spółdzielni rolniczych oraz spółdzielni oszczędnościowo-pożyczkowych, inicjator powo-

łanego w 1919 r. Spółdzielczego Instytutu Naukowego w Krakowie.

SIN odwołuje się do tradycji związanej z rozwojem polskiej spółdzielczości, zwłaszcza takich

wartości i idei, jak patriotyzm, demokracja gospodarcza, solidaryzm społeczny, samopomoc

finansowa, katolicka nauka społeczna.

Celem działania Spółdzielczego Instytutu Naukowego jest między innymi:

prowadzenie działalności wydawniczej, w tym wydawania publikacji naukowych po-

święconych spółdzielczości, zarządzaniu, prawu i naukom społecznym;

prowadzenie badań naukowych w zakresie spółdzielczości;

prowadzenie prac badawczych nad rozwojem spółdzielczości , w szczególności spół-

dzielczości kredytowej w Polsce i na świecie;

organizacja konkursów popularyzujących spółdzielczość oraz ludzi spółdzielczości.

Instytut wydaje:

Kwartalnik naukowy Pieniądze i Więź pod redakcją Janusza Ossowskiego;

Kwartalnik naukowy Prawo i Więź pod redakcją Lecha Morawskiego;

Rocznik Orzecznictwa i Piśmiennictwa z Zakresu Prawa Spółdzielczego pod redak-

cją Krzysztofa Pietrzykowskiego;

publikacje książkowe.

Dyrektor Instytutu

Janusz Ossowski jest Dyrektorem Spółdzielczego Insty-

tutu Naukowego od 2012 r.

Twórca i redaktor naczelny kwartalnika "Pieniądze i

Więź", redaktor naczelny Wydawnictwa , dyrektor SIN;

były prorektor ds. kształcenia Wyższej Szkoły Finansów

i Administracji w Gdańsku. Współtwórca systemu SKOK

w Polsce (od 1990 r.); autor programów edukacyjnych

oraz publikacji poświęconych filozofii i historii polskiej

spółdzielczości finansowej.

Ź r ó d ł o: O Instytucie. W: Spółdzielczy Instytut Naukowy [online]. SIN. Sopot 2016 [dostęp: 8 stycznia

2016 r.]. Dostępny w Internecie: http://www.sin.edu.pl/

http://www.sin.edu.pl/


Seminaria Oddziału Warszawskiego PTS były transmitowane (w systemie LYNC) do urzędów

statystycznych w województwach na terenie całego kraju.

Wszystkie materiały z seminariów zostały zamieszczone w Internecie pod adresem:

http://pts.stat.gov.pl/oddzialy/warszawa/ , a nagrania filmowe z przebiegu seminariów dzięki

staraniom dra Bogusława Lasockiego są dostępne na portalu YouTube.com – na kanale filmo-

wym pod nazwą PTS_OW. Dostęp do kanału PTS_OW możliwy jest również z poziomu Google.



Rozpoczyna cykl spotkań pt. „25 lat transformacji (1989-2015) w najważniejszych dziedzinach życia kraju

DIAGNOZA SPOŁECZNA 2015 Jacy jesteśmy? Jak żyjemy? oraz...

Documents

Transcript of DIAGNOZA SPOŁECZNA 2015 Jacy jesteśmy? Jak żyjemy? oraz...