„Nastoletnie wyzwanie, a książkowe wspomaganie”-

całoroczny/coroczny konkurs motywujący do propagowa-

nia książek młodzieżowych na lekcjach wychowawczych …

i nie tylko - przygotowała Grażyna Bartkowska, X 2018r.

„POCZYTAJKI- POMAGAJKI”

Do zbiorku sukcesywnie dołączane będą

nowe propozycje/fragmenty z różnych

książek- zachęcamy wszystkich Czytelni-

ków, niezależnie od wieku, do ich wyła-

wiania w trakcie czytania i zgłaszania na

smakczytania@interia.pl – to adres

Stowarzyszenia Oczytanych Małolatów

Na najbardziej aktywnych poławiaczy lite-

rackich perełek oczekują nagrody:)

Z rozdziału „O tym, co można zmienić” -

„Odwaga” – Bill Sanders str. 170

Kilka lat temu byłem świadkiem pewnego aktu odwagi, który spowodował, że po plecach

przebiegły mi ciarki.

Na zebraniu w szkole średniej mówiłem o dokuczaniu innym i o tym, że każdy z nas

może stanąć w obronie drugiego człowieka, zamiast go poniżać. Po moim przemó-

wieniu każdy miał okazję, by podejść do mikrofonu i podziękować osobie, od której do-

świadczył czegoś dobrego. Niektórzy wykorzystali tę szansę. Pewna dziewczyna podzięko-

wała swoim przyjaciołom, którzy pomogli jej w przezwyciężeniu kłopotów rodzinnych. Jakiś

chłopiec mówił o ludziach, którzy wspierali go w czasie, gdy przeżywał kłopoty uczuciowe.

A potem przy mikrofonie pojawiła się dziewczyna z wyższej klasy licealnej. Wskazała palcem

na sektor uczniów drugiej klasy i zwróciła się do całej szkoły:

- Przestańmy dręczyć tego chłopaka. To prawda, że trochę się od nas różni, ale przecież je-

steśmy po tej samej stronie. Wewnątrz jest taki sam, jak my i potrzebuje naszej akceptacji,

miłości i współczucia. Potrzebuje przyjaciela. Dlaczego pastwimy się nad nim i poniżamy go?

Rzucam wyzwanie całej szkole: zostawcie go w spokoju i dajcie mu szansę!

Przez cały czas, gdy mówiła, siedziałem tyłem do sektora uczniów drugiej klasy i nie miałem

pojęcia, kim jest ten chłopak. Reszta oczywiście wiedziała. Niemal bałem się spojrzeć w tam-

ta stronę. Podejrzewałem, że chłopak jest czerwony jak burak i marzy tylko o tym, by wczoł-

gać się pod swoje krzesło i ukryć się przed światem. Gdy jednak spojrzałem za siebie, zoba-

czyłem chłopaka uśmiechniętego od ucha do ucha. Niemal skakał z radości z jedną pięścią

uniesioną wysoko w górę. Język jego ciała mówił: „Dziękuję ci. Powiedz im jeszcze więcej.

Dzisiaj uratowałaś mi życie!”

Z rozdziału „O uczeniu się” – „Jestem …”- Amy Yerkes str. 145

Jestem architektem: buduję solidne fundamenty i każdego roku, który spędzam w szkole,

dodaję do nich kolejne piętra mądrości i wiedzy.

Jestem malarzem: wraz z każdą nową ideą, którą wyrażam, maluję też nowy odcień w wie-

lobarwnym świecie kolorów.

Jestem naukowcem: każdego dnia zbieram nowe dane, dokonuję ważnych obserwacji i

eksperymentów z nowymi pomysłami i ideami.

Jestem astrologiem: czytam i analizuję linie życia każdej osoby, którą spotykam.

Jestem astronautą: stale badam i poszerzam swoje horyzonty.

Jestem lekarzem: leczę tych, którzy zwracają się do mnie po radę i niosę witalność tym,

którzy są bez życia.

Jestem prawnikiem: nie boje się stanąć wobec nieuniknionych, podstawowych praw doty-

czących mnie i innych

Jestem policjantem: zawsze dbam o dobro innych i bronię pokoju.

Jestem nauczycielem: swoim przykładem uczę determinacji, poświęcenia i ciężkiej pracy.

Jestem matematykiem: upewniam się, czy problemy, które przezwyciężyłem, mają właści-

we rozwiązania.

Jestem detektywem: szukam znaczenia tajemnicy życia.

Jestem sędzią: oceniam innych tylko wtedy, gdy znam i rozumiem ich całą historię.

Jestem bankierem: inni ludzie obdarzają mnie zaufaniem i tym, co dla nich ważne i nigdy

nie tracą.

Jestem hokeistą: unikam tych, którzy chcą mnie zablokować.

Jestem maratończykiem: jestem pełen energii, zawsze idę do przodu i jestem gotowy na

następne wyzwania.

Jestem alpinistą: powoli lecz pewnie wspinam się na szczyt.

Jestem akrobatą: ostrożnie kroczę po krętych ścieżkach życia, lecz zawsze bezpiecznie do-

cieram do celu.

Jestem milionerem: posiadam mnóstwo miłości, szczerości i współczucia. Moim bogac-

twem jest wiedza, mądrość, doświadczenie i bezcenna intuicja.

A najważniejsze – jestem sobą.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Do zaczytania … trzy kroki :

1/ Przeczytać głośno tekst w klasie

2/ Uczniowie na karteczkach zapisują w jed-

nym zdaniu główną myśl, przesłanie tekstu

3/ Zachęcić, by ktoś wypożyczył książkę, prze-

czytał i w umówionym czasie opowiedział o

Karinie i jej klasie

(…) Widziałaś, w co ona się ubrała? - Julka wskazała na

koniec korytarza.

- Kto? - zapytała Olka.

Jak to kto, Karina!- krzyknęła Julka rozdrażniona pytaniem koleżanki.

Ola wzruszyła ramionami i powiedziała szczerze:

- Nie zwróciłam uwagi.

- To się przyjrzyj. Te buty ma chyba po babce!- skomentowała Julka, złośliwie mrużąc oczy.

Olka zauważyła złe błyski w oczach przyjaciółki i uświadomiła sobie, że bezpieczniej dla niej

będzie, jeśli zajmie się butami , bo inaczej sama może stać się obiektem ataku. Julka , wska-

zując w rozmowie cel, wciągała ją w starą jak ich przyjaźń grę pod tytułem „spójrz na nią”.

Dobra, zaraz zobaczę, idzie tu– powiedziała skwapliwie, a potem zawołała: Marta! Chodź do

nas! Coś ci pokażemy!

Marta spojrzała w kierunku Oli, a widząc roześmiane twarze obu koleżanek, podeszła do

nich zaciekawiona.

- Co jest? Co się stało?

- Popatrz na jej buty– syknęła Ola do Juli, gestem głowy wskazując Karinę.

- Fajne buty, gdzie je kupiłaś ?- powiedziała Julka, głośno zwracając się do Kariny.

Karina spojrzała w jej stronę, a zobaczywszy złośliwie uśmiechnięte twarze koleżanek i usły-

szawszy śmiech kilku osób stojących obok, zaniemówiła. Natychmiast zrezygnowała z kupna

zeszytu, po który tu przyszła, paliły ją policzki, szybkim krokiem ruszyła w kierunku scho-

dów.

(…)

O co ci właściwie chodziło z tymi butami Kariny?- zapytała Marta, kiedy Olka znalazła się już

obok niej.

Ola spojrzała na nią katem oka i wzruszyła ramionami.

- Mnie ? O nic mi nie chodziło. To Julka się do nich przyczepiła. Wiesz, jaka ona jest, lubi cza-

sem powiedzieć coś złośliwego …

Marta wzruszyła ramionami i po krótkim namyśle powiedziała:

- Właściwie nie wiem dlaczego, przecież to zwykłe adidasy, nie były wcale takie złe.

- Nie wiem, prawie ich nie widziałam. To Julka mówiła, że są beznadziejne ! Nie rozumiem,

dlaczego tak ją bronisz?

- Ja ją bronię? Chyba oszalałaś! Powiedziałam tylko swoje zdanie …

- To powiedz to Julce. Ona jej najbardziej dokucza.

- Wydawało mi się, że to właśnie ty mówiłaś …

- Oj, nie wiem, może i ja … jakie to zresztą ma znaczenie, odparła Ola wzruszając ramionami.

Nic się przecież takiego nie stało ( ...)

(…)Przeczytam wam ostatnie wypracowanie Kamili.

To, którego temat brzmiał:

„Co byś zmieniła, gdybyś mogła?” Posłuchajcie.

Kiedy w jakiejkolwiek dziedzinie sportu zawodnicy staną

na starcie, ważne jest, aby od tej chwili mieli równe

szanse na zwycięstwo. Milimetrowe wybicie się skoczka

poza progiem, pół sekundy wcześniejsze poderwanie się

do biegu sprintera, bieżnie różnej długości dla różnych

zawodników, stawanie do walki boksera wagi ciężkiej z

bokserem wagi koguciej każdy uznałby za pogwałcenie

zasady równych szans. A już nie sposób wyobrazić sobie,

że na tej samej bieżni jeden tor ma nawierzchnię tarta-

nową, drugi piaszczystą, trzeci błotnistą, na czwartym

wysypano gruz, a na piątym rozciągnięto zasieki.

Kto by chciał oglądać boks, gdyby jeden z pięściarzy

ma związane ręce, drugi- żelazne rękawice? Kto

podziwiałby rekord skoku wzwyż, gdyby każdy ze

skoczków miał inną długość tyczki? Albo wyścigi

kolarskie, gdy jedni zawodnicy jadą na rowerach,

drudzy na motorach, trzeci na hulajnogach? Takich

sytuacji nie sposób sobie wyobrazić w sporcie, lecz

są one codziennością w życiu. Nie ma równego

startu, nie ma równych warunków, sędziowie mają

zawiązane oczy, tylko publiczność cieszą te igrzy-

ska…

Słuchałam w osłupieniu. Gorzkie. Kamila zza sce-

ny życia oskarżała nas, uprzywilejowanych za-

wodników? Przegrała w nierównej walce? Gdy-

bym mogła zresetować przeszłość i przeżyć ją

jeszcze raz, wszystko potoczyłoby się inaczej.

Tymczasem życie toczy się dalej. Mogę się jedynie pocieszać, że jeśli kiedyś spotkam po-

dobna Kamilę, będę wiedziała, jak postąpić. A wy?...

„Kamila” Ewa Barańska Telbit str. 113-114

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

„Jutro znowu godzina wychowawcza. Dlaczego tylko

jedna? Gdybym była ministrem, przeznaczyłabym tydzień na

zajęcia integracyjne, wychowawcze i długie rozmowy. Tymcza-

sem moje wychowawstwo coraz częściej polega na załatwianiu

urzędowych spraw. Czuję się jak pani z okienka, która leci la-

kierowanym paznokciem po liście i co jakiś czas mówi: „Na-

stępny proszę”. A przecież moja klasa to ponad dwadzieścia

życiorysów i setki osobistych spraw. I tyle samo tematów do

książek czy interwencyjnych reportaży. I tyle samo powodów,

aby pochylić się nad każdą biografią. Nie przegapić jakiejś nie-

pozornej bolączki, która może przerodzić się w czyjś cichy

dramat.

Nie lubią rozmawiać. Wiadomo. Pryszczaci, zbuntowani.

Nikt ich nie rozumie. Ja też nie zawsze, ale muszę być drążącą

kroplą wody, skoro oni postanowili udawać głaz.

Nawet nie wiedzą, ile to razy byłam o krok od nietypowego zwierzenia. Ach, zdobyć się choć

raz na śmiałość. Wyznać im, że są takie chwile, gdy ich normalnie nie lubię! Gdy mam dość

tych zblazowanych min, wydumanych problemów, pretensji o słabszą ocenę … Już widzę

zdumienie na twarzach, choć przecież ten rodzaj szczerości urodził się z nimi, nie w czasach,

gdy sama chodziłam do szkoły. Trudno też ustalić, gdzie ta ich szczerość się kończy, a zaczy-

na zwyczajny brak kindersztuby. Byliby zdziwieni, że kiedyś coś podobnego istniało! Jestem

pewna, że lekcja o kindersztubie wzbudziłaby śmiech i niedowierzanie. Bo też i motyw taki,

że się nie nadaje na temat ich ulubionej gry …” /str. 124/

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

„ Najmodniejszym słowem współczesności , w której ży-

jemy, jest „sukces”. Wystarczy je wpisać w pierwszą z

brzegu wyszukiwarkę i w ciągu szesnastu setnych sekundy

pojawi się ponad cztery miliony wyników.

Sukces osobisty i zawodowy, osiągaj sukcesy, psycholo-

gia a sukces, poradniki sukcesu. Sukces to coś, czego przy-

jaciele ci nigdy nie wybaczą, tylko sukces może cię zepsuć

do cna, sukces można odnieść dzięki własnej pracowitości

albo przez głupotę innych, do sukcesu trzeba iść po scho-

dach, bo nie ma windy. Och, mogłabym jeszcze długo wyli-

czać podobne powiedzonka.

Moda na sukces, recepta na sukces, szansa na sukces,

kosmiczny sukces, sukces na prowincji, zaplanuj swój suk-

ces, radio Sukces, czasopismo Sukces, człowiek sukcesu(…)

Dziś wszyscy marzą o odniesieniu sukcesu, najchętniej szybko, łatwo, przyjemnie. Mały suk-

ces powoduje, że pragniesz większego. Potem już tylko drżysz, że się nie uda i bynajmniej

nie dlatego, że ktoś jest lepszy. Wystarczy, by był bardziej bezwzględny. Oj, niewiele po-

trzeba, by się o tym przekonać…” /str. 139- 140/

„W życiu trzeba najpierw znaleźć priorytety. Jak w ekspe-

rymencie ze słoikiem:

Postaw przed sobą pusty słoik i napełnij go kamieniami.

Jest pełny? Tak. Nie da się tam wepchnąć już żadnego kamienia?

Nie.

Dobrze. A teraz wsyp do słoika tyle żwirku, ile się da. Potrząśnij. Żwirek stoczy się w wolną

przestrzeń między kamieniami.

Czy słoik jest pełny ? Tak. Nie da się tam wsypać więcej żwiru? Nie. Dobrze.

Teraz wsyp do słoika tyle piasku, ile się da.

Potrząśnij. Ziarenka piasku stoczą się w wolną przestrzeń pomiędzy kamieniami i żwirem.

Czy słoik jest pełny? Tak. Dobrze.

Teraz wyciągnij wnioski.

Gdybym pomiędzy kamienie wsypała od razu piasek, nie byłoby miejsca na żwirek, prawda?

Tak samo jest z moim życiem. Kamienie są najważniejsze. Problem tylko w ustaleniu, czym

są moje kamienie?. Jeśli to ustalę, znajdę miejsce na żwir i piasek”. /str. 43- 44/

„Potem, jak już ją lepiej poznałam, zrozumiałam, że

dzięki niej nauczyłam się inaczej myśleć i mówić o

swoim kalectwie. Odkryłam, że człowiek skupiony

wyłącznie na swoich kompleksach niczego do-

brego tym nie osiąga, a jest niemiły i uciążliwy dla

innych, przede wszystkim dla bliskich. Szczera roz-

mowa o problemach nie uwalnia od ciężaru, które-

go nikt inny za nas nie może ponieść, ale na pewno

sprawia, że staje się on lżejszy. Piszę tu wzniośle i

wyciągam strasznie mądre wnioski, bo akurat mam

dzisiaj taki nastrój i czas, żeby się nad pewnymi

sprawami zastanowić. Wiem, jak trudno je wpro-

wadzić w życie” /str. 82/

„Natasza powiedziała kiedyś o swojej nieśmiałej ko-

leżance, że zachowuje się, jakby miała na czole wypisane Przepraszam, że żyję i w tych

pierwszych dniach w nowej szkole, kiedy tak bardzo na siebie uważałem, kilka razy przypo-

minałam sobie jej słowa. Byłem zdziwiony, że sposób zachowania się i patrzenia na innych

aż tak dużo znaczy, tak wiele zmienia. Nawet najwyżsi i najstarsi chłopcy gapili się na mnie

zupełnie inaczej, niż w poprzednich szkołach”/str. 123/

NAJCZĘSTSZE WYMÓWKI NA ŁOGOWEGO GRACZA:

Pora na przytoczenie najczęstszych wymówek, jakie stosują na-

łogowi gracze. Słyszałem je tysiące razy, a wręcz sam z nich ko-

rzystałem. Dlatego też wiem, jak obalić każdą z nich.

Wymówki od 1 do 10: str. 111 - 123

WYMÓWKA PIERWSZA: GRAM, BO LUBIĘ GRAĆ, WIĘC DLACZE-

GO MAM TEGO NIE ROBIĆ?

To chyba najczęstszy argument i prawdziwa „sztuka dla sztuki”.

Jeżeli lubisz grać w gry, to fajnie, poświęcasz się rozrywce, która

sprawia ci przyjemność i naprawdę nie ma w tym nic złego, ale

rozrywka nie może stać się sednem życia. Chcesz się odstresować po całym dniu w szkole

czy w pracy? W porządku. Chcesz pograć z kumplami w weekend? Nie ma sprawy. Ale nie

dopuszczaj do sytuacji, w której granie jest jedynym zajęciem, jakiemu się poświęcasz, bo

zwyczajnie niszczysz sobie życie. Granie na komputerze jest odpoczynkiem, więc najpierw

powinieneś znaleźć się w sytuacji odpowiedniej do tego, aby mieć po czym odpoczywać (…)

Odpoczywając przez całe życie, nie osiągniesz nic oprócz „zregenerowania baterii”, a prze-

ładowane baterie zwyczajnie się psują…

NIEKOŃCZACE SIĘ KAZANIA

„Dlaczego siedzisz tak długo przed komputerem? Po co cały czas grasz w te gry? Wyjdź do

ludzi, poszukaj sobie jakiegoś hobby!” – możecie mi wierzyć, do gracza naprawdę nie trafia-

ją takie słowa. Odbijają się od jego mózgu , niczym morze od falochronu. W jego głowie zo-

staje może 5% całego przekazu, którego temat brzmi: „znowu trajkoczą mi o komputerze”.

Im dłużej i częściej będzie słuchał takich monologów, tym szczelniej zamknie się w sobie.

/str. 123/

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

„PRZECZYTAJ MINIMUM OSIEM STRON

DZIENNIE”

Jeden z moich przyjaciół i wychowawców, ofiarował mi

kiedyś pewien dar. Była to wielka kolekcja książek tego

samego autora. Doceniałem ten gest, lecz dwadzieścia

sześć tomów trochę mnie przeraziło. Kiedy otworzyłem

pierwszą książkę, znalazłem tam zapisaną maksymę,

która okazała się jedną z najcenniejszych, jakie zastoso-

wałem w swoim życiu: „Nie staniesz się mądry w ciągu

jednej nocy. Przeczytaj jedynie osiem stron dziennie, a

przebrniesz przez tę stertę w ciągu niecałych trzech lat”.

To mnie uderzyło jak obuchem. Przeczytanie ośmiu

stron dziennie zabiera zaledwie kilka minut, a w ciągu lat nazbiera się tych stron całkiem

sporo. Jeśli przeczytasz codziennie minimum osiem stron, to po roku będzie ich już prawie

trzy tysiące. A w ciągu dziesięciu lat uzbiera się zawrotna liczba niemal trzydziestu tysięcy!

Mówię oczywiście o tych ośmiu dodatkowych stronach, które nie obejmują wymaganych

szkole lektur. Nie liczą się również gazety, czasopisma oraz Internet. Mówię o spokojnej,

dodatkowej lekturze, która jest przeznaczona wyłącznie dla ciebie. Może to być poradnik,

który pomoże ci w jakiś sposób, na przykład taki jak ten, bądź powieść, którą czytasz dla

samej przyjemności. Ja trzymam przy łóżku stertę książek. Zazwyczaj czytam trochę przed

snem. Niektórzy lubią czytać od początku do końca; inni - tak jak ja – ograniczają się do sze-

ściu lub dziesięciu stron, zaglądając do tego, co ich aktualnie interesuje.

Wielu ludzi odkrywa, że kiedy już raz wpadną w nawyk, osiem stron zamienia się w

osiemnaście, a czasem więcej. To zależy wyłącznie od ciebie. Im więcej czytasz, tym bardziej

to lubisz, nawyk staje się stylem życia. Ponieważ jednak mnie tak bardzo pomogło owo

ośmiostronicowe minimum, uważam tę ilość za punkt wyjścia.

Kiedyś nienawidziłem, jak ludzie mówili do mnie: „Czytanie jest darem”. I może ty też

mnie za to znienawidzisz, lecz i tak powiem! Czytanie jest darem. Czytać możesz wszędzie i

niemal o każdej porze. Jest to wspaniały sposób na naukę, odpoczynek, a nawet ucieczkę.

Ale dość już na temat zalet czytania. Czas na czytanie.

A tutaj jest miejsce na Twoją propozycję ………………………………..