26 XI 2017 nr 143/2017

UROCZYSTOŚĆ CHRYSTUSA KRÓLA WSZECHŚWIATA, Rok A, I

„Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci

moich najmniejszych, Mnieście uczynili” Ewangelia: „Jezus powiedział do swoich uczniów: „Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej

chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie, pełnym

chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych od

drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po

swojej lewej stronie. Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: »Pójdźcie,

błogosławieni Ojca mojego, weźmijcie w posiadanie królestwo, przygotowane

wam od założenia świata. Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony,

a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a

przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a

przyszliście do Mnie«. Wówczas zapytają sprawiedliwi: »Panie, kiedy widzieliśmy

Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy

widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię?

Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?«. Król im

odpowie: »Zaprawdę powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych

braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili«. Wtedy odezwie się i do tych po

lewej stronie: »Idźcie precz ode mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany

diabłu i jego aniołom. Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść; byłem spragniony,

a nie daliście Mi pić; byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie; byłem nagi, a nie

przyodzialiście Mnie; byłem chory i w więzieniu, a nie odwiedziliście mnie«.

Wówczas zapytają i ci: »Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym albo spragnionym,

albo przybyszem, albo nagim, kiedy chorym albo w więzieniu, a nie usłużyliśmy

Tobie?«. Wtedy odpowie im: »Zaprawdę powiadam wam: Wszystko, czego nie

uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tegoście i Mnie nie uczynili«. I pójdą ci

na mękę wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego”. ” Mt 25, 31–46

Niemiłosierny

Odejdźcie ode Mnie, przeklęci. Pozwoliłem sobie w dzisiejszą uroczystość

Chrystusa Króla przytoczyć akurat to zdanie z Ewangelii dlatego, że czasami nam

się wydaje, że słowa Jezusa są pełne łagodności, miłosierdzia, dobroci i przez to są

miękkie, dla wszystkich dostępne, a tymczasem Jezus potrafił wypowiadać słowa

twarde i ostre. Ale trzeba się zastanowić, do kogo wypowiada takie słowa. Czy do

tych, którzy ważą swoje życie na tej dziwnej wadze grzechu, to znaczy na takiej

wadze, która mówi, czy już jestem w grzechu, czy jeszcze nie, czy do tych, którzy

próbują swoje relacje z Bogiem oprzeć na łatwym rozróżnieniu: zgrzeszyłem, nie

zgrzeszyłem, łaska uświęcająca, stan grzechu śmiertelnego. Nie. Jezus mówi

odejdźcie do tych, którzy nie są pełni miłości miłosiernej. I to jest wielka nauka dla

nas. Nie możemy swojej relacji z Bogiem układać na dwóch płaszczyznach. Jestem

już w grzechu czy jeszcze nie. Możesz nie być w grzechu, możesz wypełnić całe

prawo, ale równocześnie możesz nie wypełniać uczynków miłosierdzia i wtedy

Bóg powie ci, abyś odszedł Mu sprzed oczu. Nie daj Boże! Kochajmy tych, którzy

są wokół nas, bądźmy miłosierni, bo jałmużna i dobroć zmazują nasze grzechy!

Panie, Twoje królestwo przychodzi niepostrzeżenie, lecz mogę doświadczyć jego

obecności w napotkanym człowieku. Daj mi serce gotowe przyjąć każdego

potrzebującego brata, by w Nim zobaczyć Ciebie i razem z Tobą królować na

wieki.

(Rozważania zaczerpnięte z „Ewangelia 2017”, o. Michał Legan OSPPE , Edycja

Świętego Pawła)

Cytat tygodnia:

„Czemu chcesz do jutra odkładać swe postanowienie? WSTAŃ! W tej chwili zacznij i

mów: Teraz czas do działania, teraz czas do boju, teraz czas odpowiedni do poprawy! Kiedy Ci źle i

jesteś znękany, wtedy masz sposobność do zasług!

Tomasz a Kempis

Króluj nam Chryste !!!

C

hristus vincit! Christus regnat! Christus

imperat!

Samo święto Chrystusa

Króla, zostało wprowadzone

do liturgii Kościoła

Katolickiego przez papieża

Piusa XI na zakończenie

Roku Jubileuszowego dnia 11

grudnia 1925. Wprowadzono

go w całym Kościele

encykliką „Quas Primas”.

Papież nakazał nadto, aby we

wszystkich kościołach tego dnia przed wystawionym Najświętszym Sakramentem

odmówiono litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz akt poświęcenia

rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu. Początkowo święto obchodzone było w

ostatnią niedzielę października. Reforma soborowa z 1969 roku zmieniła nazwę

święta (z Chrystusa Króla na Chrystusa Króla Wszechświata) oraz przeniosła

święto na ostatnią niedzielę roku kościelnego dla podkreślenia, że wszystko, co

rodzaj ludzki w nadprzyrodzonym i przyrodzonym porządku posiada i czego się

spodziewa, ma swój początek i mieć będzie swój chwalebny koniec w Jezusie

Chrystusie. Poprzednie umiejscowienie w kalendarzu wiązało się z podkreśleniem,

że obchodzone 1 listopada święto Wszystkich Świętych jest konsekwencją

społecznego królowania Chrystusa. Warto wspomnieć, iż właśnie w dniu kiedy

obchodzono to święto po raz pierwszy w całym Kościele - w Rybarzowicach po

raz pierwszy odsłonięto na widok publiczny figurę Najświętszego Serca Pana

Jezusa w tzw. Starym Ołtarzu Głównym, co pięknie wiązało się z papieskim

zaleceniem o odmówieniu litanii oraz aktu oddania Najświętszemu Sercu.

Powracając jednak do samego tytułu Chrystusa Króla - Królewski tytuł Jezusa

bierze swój początek z rozmowy samego Pana z Piłatem. To właśnie w Pretorium

Piłata, Chrystus potwierdza swoją królewską godność: „Wtedy powtórnie wszedł

Piłat do pretorium, a przywoławszy Jezusa rzekł do Niego: "Czy Ty jesteś Królem

Żydowskim?" Jezus odpowiedział: "Czy to mówisz od siebie, czy też inni

powiedzieli ci o Mnie?" Piłat odparł: "Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i

arcykapłani wydali mi Ciebie. Coś uczynił?" Odpowiedział Jezus: "Królestwo moje

nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby

się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd". Piłat

zatem powiedział do Niego: "A więc jesteś królem?" Odpowiedział Jezus: "Tak,

jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać

świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu” (J18, 33-

37). Także św. Paweł Apostoł w I Liście do Tymoteusza mówi: „Nakazuję w

obliczu Boga, który ożywia wszystko, i Chrystusa Jezusa – Tego, który złożył

dobre wyznanie za Poncjusza Piłata – ażebyś zachował przykazanie nieskalane, bez

zarzutu aż do objawienia się naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Ukaże je, we

właściwym czasie, błogosławiony i jedyny Władca, Król królujących i Pan

panujących (...)” (1Tm 6, 13-15). Uznanie Jezusa za króla jest w chrześcijaństwie

także naturalną konsekwencją uznania go za Mesjasza, ponieważ w głoszonym

przez proroków i w wypatrywanym w Izraelu Mesjaszu oczekiwano królewskiego

pochodzenia. Ta koncepcja znalazła potwierdzenie w Ewangelii, w której rodowód

Jezusa wyprowadza się wprost z królewskiego rodu Dawida. Widzimy więc że nie

można mieć najmniejszej wątpliwości co do królewskości Jezusa.! Ale dzisiejsze

święto Chrystusa Króla, stawia nas przed jednym z najważniejszych pytań: Kim

dla mnie jest Jezus, jako król? I drugie: Jak przyczyniam się do tworzenia Jego

królestwa na ziemi? Mówiąc o Chrystusie Królu przyzwyczailiśmy się do obrazu

Jezusa zasiadającego na tronie, w królewskiej koronie na głowie oraz z berłem i

jabłkiem królewskim w dłoniach! Tymczasem Jezus stając przed Piłatem mówi o

całkiem innym wymiarze swego królowania! Królestwo Jego nie jest z tego świata,

a więc o jakie to królowanie chodzi? Przede wszystkim Chrystus chce królować w

ludzkich sercach. Ta duchowa rzeczywistość jest podstawowym terytorium Jego

królestwa! Królować po Jezusowemu - to posiąść serce człowieka, zapalić go Bożą

miłością! Królować to siać pokój wszędzie tam gdzie dotrze Jego przesłanie!

Królować to zaprowadzać sprawiedliwość, tam gdzie szerzy się wszelkiego rodzaju

wyzysk i niesprawiedliwość. Dlatego Chrystusowe królowanie opiera się przede

wszystkim o Ofiarę. Tronem Jezusa jest szczególnie Krzyż! To właśnie na nim

dostrzegamy sens i piękno królewskości Jezusa. Wszystko to co człowiek w

godzinie Męki wydrwił w królewskości swego Pana, staje się niezbitym dowodem

i potwierdzeniem jego wszechwładności. Szyderska korona z cierni, berło z

trzciny, królewskie gronostaje ze starego potarganego płaszcza to symbole

królowania w Ofierze. Człowiek pluje Bogu w twarz - a On milczy, szydzi – a On

nie otwiera nawet ust. Ta postawa raczej nie nasuwa nam na myśl kogoś, w kogo

rękach jest „wszelka władza”. Jezus pokazuje nam przez to jak bardzo ukochał

człowieka! Tu w całej pełni i mocy objawia się prawda iż Jego głównym

narzędziem sprawowania władzy jest Miłość! Miłość która zdolna jest przemieniać

i zbawiać. Nie bójmy się dziś oddać całym sercem królewskiej władzy Jezusa! Jeśli

tylko Mu pozwolimy to On sam wejdzie w nasze życie zmieniając je w Boże

królestwo miłości!

Częśd II. Pocałunek pokoju Gdy chrześcijaństwo się rodziło, to w kulturze śródziemnomorskiej pocałunek był, między innymi, znakiem pozdrowienia i czci. Znak ten wprowadzono do liturgii chrześcijańskiej jako symbol nadprzyrodzonej miłości, braterstwa, pokoju i wzajemnej zgody. Przez chrzest bowiem człowiek wchodzi w braterstwo chrześcijańskie, w którym miłość jest podstawową zasadą. Dlatego we Mszy św.

pocałunek był gestem przygotowawczym do Komunii świętej. Jedność z braćmi jest jednością Ciała Mistycznego Jezusa Chrystusa, którą to jedność koronuje Komunia święta. W czasach karolińskich celebrans brał pocałunek pokoju z ołtarza i przekazywał go jednemu z wyższych w hierarchii. Ten przekazywał go dalej i tak łańcuchowo pocałunek ten objął wszystkich obecnych. Później pocałunek pokoju zaczął się zacieśniać do samych tylko duchownych. Późniejsze średniowiecze usiłowało rozszerzyć znów jego zasięg przez wprowadzenie pacyfikału. Był nim zwykle relikwiarz lub krzyż. Pacyfikał ucałowany przez celebransa, ministrant podawał do ucałowania kolejno wszystkim obecnym. Zwyczaj ten przetrwał najdłużej we Mszach za nowożeńców i we Mszach konwentualnych, bo do naszych czasów. W liturgii chrześcijańskiej od starożytności całuje się ołtarz jako znak hołdu dla Chrystusa i Jego Ofiary krzyżowej. Znakiem czci dla Chrystusa jest również ucałowanie księgi Ewangelii. W OWMR czytamy: "na znak czci kapłan oraz diakon całują ołtarz" (nr 49) po przyjściu do ołtarza na początku Eucharystii oraz "kapłan na znak czci całuje ołtarz" po błogosławieństwie końcowym (nr 90d). Ponadto z ucałowaniem ołtarza, relikwii Świętych Pańskich i świętych obrazów słynących łaskami wiązano motyw przenoszenia siły z tych świętych przedmiotów

na człowieka całującego je. Szczególne znaczenie pod tym względem miało całowanie relikwii Świętych Pańskich. Całowanie pierścienia biskupa i ręki kapłana przyjęło się w liturgii w IX w. i oznaczało cześć dla nich jako reprezentantów Boga. Znakiem największej pokory i czci jest całowanie nóg w liturgii Wielkiego Czwartku (w obrzędzie zwanym mandatum). Również w Wielki Piątek ma miejsce adoracja krzyża przez ucałowanie go w miejscach ran Chrystusa przez wszystkich obecnych w głębokim hołdzie wdzięczności. Obecnie pocałunek pokoju ma miejsce w czasie święceń diakonatu, prezbiteratu i sakry biskupiej (przyjmujący dane święcenia otrzymuje go od szafarza sakramentu święceń). Znak pokoju Znak pokoju to zewnętrzny wyraz zgody z bliźnim. W odnowionej liturgii, w celebracji Eucharystii pocałunek pokoju zastępuje znak pokoju. Wybór formy tego znaku Stolica Apostolska pozostawiła terytorialnej władzy kościelnej. W Polsce Episkopat wybrał jako znak pokoju ukłon w kierunku najbliższych osób, nie wypowiadając przy tym żadnych słów, jednak w poszczególnych diecezjach ordynariusz może zalecić inną jego formę. Znak pokoju przekazuje się przed śpiewem Baranku Boży (Agnus Dei) po wezwaniu kapłana lub diakona: "przekażcie sobie znak pokoju" ("offerte vobis pacem"). Kapłan może przekazać znak pokoju usługującym, jednak winien zasadniczo pozostać w obrębie prezbiterium, ażeby nie zakłócać celebracji liturgicznej. Celebrujący Eucharystię biskup najpierw przekazuje znak pokoju stojącym najbliżej niego koncelebransom, a dopiero później asystującym mu diakonom (OWMR 239). Zasadniczo można przekazać pokój za pomocą podania ręki i wypowiedzenia słów: "Pokój Pański niech zawsze będzie z Tobą" lub, w formie skróconej; "Pokój z Tobą". Odpowiedź na te słowa brzmi: Amen (OWMR 154). "Wypada jednak, aby każdy przekazywał z umiarem znak pokoju tylko osobom najbliżej stojącym" (OWMR 82). Niegdyś jednak znak pokoju występował tuż przed ofiarowaniem darów na ołtarzu. W Piśmie świętym czytamy bowiem: "Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj" (Mt 5,23-24). Jednak już w V w. utrwalał się zwyczaj przekazywania sobie znaku pokoju (wtedy jeszcze przez pocałunek) przed spożyciem Komunii św. Papież Grzegorz Wielki, przenosząc modlitwę Ojcze nasz po wielkiej doksologii ("Przez Chrystusa..."), ugruntował znaczenie znaku pokoju, jako przygotowania do Komunii. Wstęp do mszału Pawła VI mówi: „wierni wyrażają wzajemnie miłość, zanim będą uczestniczyć w jednym chlebie" (nr 56), a Nowe OWMR pisze: "wierni okazują sobie trwającą w Kościele komunię i miłość, zanim przyjmą Najświętszy Sakrament" (OWMR 82). Znak pokoju to nie tylko pogodzenie się czy jakaś zewnętrzna forma serdeczności. Przekazujemy sobie pokój Chrystusowy, który jest prawdziwym Bożym darem; pokój jakiego nie potrafimy zbudować sami - "nie tak jak daje świat (por. J 14,27). cdn.

opracowanie: Patryk Bartosik

INTENCJE MSZALNE 27.11 - 03.12.2017r. Poniedziałek 27.11 6.30 1) + Tadeusz Slicho w rocz. śm. z żoną Elżbietą i synem Janem 2) + Maria Kubica z synem Stanisławem 17.00 + Antoni Dobija ze stryjami Wtorek 28.11 6.30 1) + Stanisław Rusin 2) + Jadwiga Krzanowska 17.00 + Jan Nowok w rocz. śm. Środa 29.11 6.30 1) o zdrowie i bł. Boże dla p. Andrzeja Kucharczyka w dniu imienin - OPNSPJ 2) w int. Andrzeja w dniu imienin o zdrowie i potrzebne łaski 17.00 + Bogumiła Mędrzak Czwartek 30.11 6.30 1) dziękczynna w dniu imienin dla p. Andrzeja Kucharczyka o zdrowie i potrzebna łaski - KR 2) + Józef Szewczyk w 5 rocz. śm. 17.00 1) + Andrzej w dniu imienin z żoną Anielą i synem Janem 2) + Danuta Sapeta w 1 rocz. śm. Piątek 01.12 6.30 1) w int. ks. proboszcza w dniu urodzin o zdrowie i bł. Boże – OPNSPJ 2) w int. ks. proboszcza w dniu urodzin o zdrowie i potrzebne łaski - KR 17.00 1) - intencje pogrzebowe 2) + Tadeusz Sasak (od Marii i Stanisława Duda) Sobota 02.12 6.30 1) + Stanisław Matlak w 18 rocz. śm. 2) + Szymon Rusin z żoną Marią w rocz. śm. 17.00 + Danuta Kubica z ojcem Stefanem Frydel Niedziela - 03.12 7.00 1) + Michał Jura w 9 rocz. śm. 2) + Zofia Pierlak w 8 rocz. śm. z mężem Bronisławem 9.00 1) w podziękowaniu za szczęśliwą pracę dla Marka i o bł. Boże w rodzinie Faber 2) w int. ks. proboszcza w dniu urodzin o zdrowie i bł. Boże (parafianki) 3) + Józef Śpiewak z rodzicami i teściami 11.00 1) w int. Michaliny i Andrzeja o bł. Boże i potrzebne łaski 2) + Barbara Kozieł w 4 rocz. śm. z mężem Władysławem 3) + Stanisław Maślanka z żoną Anną 16.00 + Józef i Rozalia Górny

l. W ostatnią niedzielę roku liturgicznego pragniemy wspólnie wyznad, że Jezus Chrystus jest Królem Wszechświata. Syn Boży zstąpił na ziemie, by założyd Królestwo Boże obejmujące wszystkie ludy i narody. Zaś konając na krzyżu, obejmując swymi ramionami całą ludzkośd, otrzymaliśmy zadatek uczestnictwa w królestwie prawdy, sprawiedliwości, miłości i pokoju.

Dziś można zyskad odpust zupełny, odmawiając pobożnie Akt poświęcenia rodziny ludzkiej Chrystusowi Królowi i spełniając zwykłe warunki odpustu. Dzisiejsza uroczystośd to główne święto patronalne Akcji Katolickiej.

2. W czwartek, 30 listopada, przypada święto Św. Andrzeja, apostoła.

3. W tym tygodniu przypadają pierwszy piątek i pierwsza sobota miesiąca, oddajemy cześd Najświętszemu Sercu Pana Jezusa oraz Najświętszej Maryi Pannie w znaku Jej Niepokalanego Serca. Spowiedź w I piątek rano przed mszą św. i od godz. 17.00. Chorych z komunią św. odwiedzimy rano po mszy św.

4. W przyszłą niedzielę, 3 grudnia, rozpoczyna się okres adwentu i nowy rok liturgiczny. Składka przeznaczona jest na potrzeby diecezji. W tym dniu na mszy św. o godz. 9.00 błogosławieostwo nowopowstałej Młodzieżowej Róży Różaoca Świętego - Dzieci Fatimskie. O godz. 11.00 poświęcenie książeczek i medalików dzieciom klas komunijnych.

5. Zachęcamy do uczestnictwa na roraty, które w naszym kościele będą odbywad się codziennie od poniedziałku do soboty o godz. 6.45 i w tym roku będą dotyczyd postaci św. Józefa, który niewiele mówił, ale zawsze postępował jak należało. Zawsze wg prawości sumienia. W zachrystii dla dzieci Mały Gośd Niedzielny z tekturowym ramionkiem w środku.

6. Od dzisiejszej niedzieli można się zapisad na wyjazd na wspólne kolędowanie do Częstochowy na Jasną Górę. Pielgrzymka wyruszy we środę 27 grudnia o godz. 8.00. Zapraszamy dzieci, babcie i dziadków oraz scholę i rodziców. Przy zapisie w zachrystii wpłata 30 zł od osoby za przejazd. Szczegóły na stronie internetowej w zakładce -pielgrzymki-.

Strona internetowa: www. parafiarybarzowice.pl, e-mail: rybarzowice254@gmail.com

REDAKCJA: ks. proboszcz Władysław Urbańczyk, ks. Rafał, Patryk Zwardoń, Wojciech Wrona, Patryk Bartosik, Źródła: Kalendarz Liturgiczny, niedziela.pl,gość.pl,brewiarz.pl