Modlitwa

Wszechmogący, wieczny Boże, dzięki Twojej łasce Święty Jacek przez wytrwałe głoszenie Ewangelii odnowił i umocnił w wierze wiele narodów, za jego wstawiennictwem pomnóż naszą wiarę, abyśmy byli zdolni pracować dla Twojej chwały i zbawienia ludzi. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

1.1. Oprzeć życie na Jezusie – Święty Jacek Odrowąż. s. 9-11

Cele katechetyczne:– ukazanie życia i działalności Świętego Jacka Odrowąża;

– zachęcenie do naśladowania Świętego Jacka w jego przyjaźni z Jezusem;

– kształtowanie postawy zaufania Chrystusowi.

Zadaniem uczniów jest dokończenie w zeszytach zdania:

Przyjaźń z Jezusem jest...

wybrani uczniowie odczytują przygotowane wypowiedzi

Film o Świętym Jacku

Uczniowie pracują w trzech grupach – każda otrzymuje fragment tekstu

o życiu Świętego Jacka

Zadaniem jest narysowanie w klatkach filmowych najważniejszych wydarzeń na podstawie tekstu,

i przygotowanie krótkiego omówienia, co te klatki przedstawiają. Czas ok. 15 min

GRUPA 1:

„Jacek urodził się w Kamieniu Śląskim w rodzinie rycerskiej, należącej do możnowładczego rodu Odrowążów, mieniącego się herbem «Wąsy nadziane na strzałę». Był krewnym biskupa krakowskiego Iwona Odrowąża, człowieka o szerokich horyzontach, którego silna indywidualność i znakomita pozycja w ówczesnym Kościele zaważyć miały na drodze kariery duchowej, jaką podjął Jacek. Lata młodzieńcze spędził w Krakowie, gdzie ukończył szkołę katedralną na Wawelu. Studiował w Paryżu i Bolonii, zostając doktorem filozofii, prawa i teologii. Był kanonikiem katedry wawelskiej, już przed wstąpieniem do zakonu był zwolennikiem i propagatorem reformy gregoriańskiej w Kościele. Wykształceniem i stopniem znajomości świata przewyższał książąt. W Rzymie miało miejsce spotkanie z Dominikiem, założycielem zgromadzenia nazwanego od jego imienia zakonem dominikańskim. Biskup Iwo zwrócił się do niego z prośbą o przysłanie zakonników do Polski, ale Dominik odpowiedział, że braci nie ma, chętnie jednak przyjmie do zakonu Polaków, a następnie wyśle ich do kraju. Wtedy cztery osoby towarzyszące Iwonowi: Jacek, Czesław, Herman i Gerard zgłosili się do Dominika i po odbyciu nowicjatu zostali przyjęci do zakonu. Jacek miał wtedy niewiele ponad dwadzieścia lat. Został przyjęty do zakonu w 1220 r. przez św. Dominika w bazylice pw. św. Sabiny w Rzymie. Jest jedynym świętym Kościoła, któremu założyciel dominikanów osobiście przywdział habit zakonny”.

GRUPA 2:

„Jesienią 1222 r. bracia dominikanie przybyli do Krakowa i osiedlili się przy kościele Świętej Trójcy w Krakowie. Stanęło przed nimi podwójne zadanie: organizacja klasztorów na ziemiach polskich i podjęcie akcji misyjnej wśród sąsiednich ludów. W realizacji obu tych zadań udział Jacka jest bezsprzeczny. Św. Jacek to znakomity organizator, założyciel 32 klasztorów dominikańskich na terenach Polski, Austrii, Czech, Słowacji, Litwy, Prus, Rusi. Twórca i ojciec założyciel Polskiej Prowincji Zakonu Dominikanów, będącej gwarantem katolicyzmu, obejmującej i jednoczącej podzielone ziemie piastowskie. Sieć klasztorów założonych przez Świętego Jacka ogarnęła ziemie piastowskie i dzięki nim dokonało się wielkie przebudzenie religijne narodu i zachowany został związek z Pomorzem. Jego dzieło apostolskie na ziemiach Piastów uchroniło Polskę od zniknięcia z mapy Europy, a bohaterska postawa zapobiegła wielkim zniszczeniom w wojnie z armią Mongołów. Był gorącym orędownikiem kanonizacji św. Stanisława. Uczył miłości do Matki Bożej i Jej Syna, tak możnych, jak i prosty lud, głosząc wspaniałe kazania i dając przykład własnym życiem na wzór swojego Mistrza i pierwszych apostołów. Gorliwy propagator modlitwy różańcowej. Wzór i opiekun duchowy dla pokoleń dominikanów, którzy za jego przykładem i z jego imieniem w modlitwie nieśli wiarę w Chrystusa na krańce świata. Już za życia cieszył się sławą wielkiego cudotwórcy. Była z nim łaska Boża, a jego heroiczne czyny i dokonywane cuda pozostały przez stulecia w ludzkiej pamięci. Przez wieki był również pośrednikiem w modlitwie i skutecznym orędownikiem o łaski Boże dla proszących”.

GRUPA 3:

„Do ostatniego tchnienia pełnił podjętą misję, zmarł w wyznaczonej przez siebie godzinie dziewiątej w dniu 15 sierpnia 1257 roku w Krakowie. Umierał jak prawdziwy rycerz Chrystusowy. Został pochowany w kościele pw. św. Trójcy, przy którym założył klasztor i w którym spoczywa w kaplicy nazwanej jego imieniem. W ostatnich słowach życia przekazał braciom zakonnym testament: żebyście byli pokorni, mieli wzajemną miłość i zachowali dobrowolne ubóstwo. Kult Świętego Jacka rozpoczął się bezpośrednio po śmierci w 1257 roku. Starania o kanonizację, zapoczątkowane już w XIII w., trwały kilkaset lat. Ich wyraźne wznowienie nastąpiło u schyłku XV wieku. Król Zygmunt Stary kilkakrotnie zwracał się do Rzymu w sprawie kanonizacji. Dopiero jednak intensywne starania Batorego i Zygmunta III w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XVI wieku dały ostateczny wynik. 17 kwietnia 1594 r. papież Klemens VIII zaliczył Jacka w poczet świętych. Fakt ten wzmógł kult naszego świętego. Jest on najżywszy przy krakowskim grobie i na rodzinnym Śląsku. Kult św. Jacka szerzy się nie tylko w Polsce, ale również w całej Europie, a także w obu Amerykach i Azji. Jacek Odrowąż jest pierwszym ze świętych polskich, który po swojej kanonizacji doznaje tak rozpowszechnionego kultu. Obecnie jego świętem jest dzień 17 sierpnia. Święty Jacek jest patronem Archidiecezji Krakowskiej”.

Film o Świętym Jacku

wybrane osoby z grup przedstawiają chronologicznie

życiorys Świętego Jacka

Legendy

Legenda 1:„Jak suchą stopą przeszedł przez Dniepr, niosąc alabastrową figurę Chwalebnej DziewicyKiedy błogosławiony Jacek uzyskał od kijowskiego księcia miejsce na budowę klasztoru, głosił nieustannie przez pięć lat słowo Boże i budował klasztor. W ten sposób wielkie mnóstwo ludzi nawrócił do Chrystusa i utworzył wspólnotę braci. Pewnego dnia postanowił już wrócić do Polski. Kiedy przystąpił do ołtarza, aby odprawić święte tajemnice i powierzyć się Bożej opatrzności, niespodziewanie rozległy się w mieście krzyki spowodowane nagłym nadejściem Tatarów. Bracia z klasztoru, usłyszawszy je, przybiegli przerażeni do kościoła, do świętego męża odprawiającego Boskie tajemnice i przekrzykując się, oznajmili mu o tym. «To już po nas, błogosławiony ojcze, uciekajmy co prędzej, może jeszcze uda nam się wymknąć z rąk niewiernych Tatarów! Oni już zbrojną ręką włamują się do bramy klasztoru!»Usłyszawszy to, święty mąż wziął Najświętszy Sakrament i tak jak stał, ubrany w święte szaty, zaczął wraz z braćmi uciekać. Był już na środku kościoła, kiedy posąg Chwalebnej Dziewicy, wykonany z kamienia alabastrowego, ważący cztery albo pięć talentów, głośno za nim zawołał: «Synu Jacku, dlaczego sam uciekasz, a Mnie razem z moim Synem zostawiasz, aby Tatarzy rozbili ten posąg i go podeptali? Weź Mnie z sobą!» Święty Jacek, zdumiony tym głosem, powiada: «Chwalebna Dziewico, bardzo ciężki jest ten Twój posąg, jakże go więc udźwignę?» Na to Dziewica: «Weź go, Syn mój uczyni go lekkim».Wówczas święty mąż, w jednej ręce trzymając Ciało Chrystusa, w drugiej niosąc posąg, który wydawał mu się lżejszy niż trzcina, wyszedł bezpiecznie wraz z braćmi przez środek niewiernych, którzy właśnie pustoszyli klasztor i wszystkich wokół zabijali. Nad Dnieprem rozłożył braciom płaszcz i suchą nogą przeprowadził ich na drugi brzeg rzeki. W ten sposób zarówno siebie, jak i swoich braci uwolnił od niebezpieczeństwa. Na żywe i trwałe świadectwo tego cudu pozostawił na tej rwącej rzece ślad swojego przejścia, który widzieli podani wyżej świadkowie i przysięgą to potwierdzili. Figurę zaś przyniósł Jacek aż do Krakowa, gdzie odzyskała swój pierwotny ciężar właściwy kamieniowi i po dziś dzień otoczona jest czcią ludu”.

Legenda 2:„O wskrzeszeniu topielcaRoku Pańskiego 1221, w dzień przeniesienia Świętego Stanisława, który jest patronem Królestwa Polskiego, zdarzyło się, że błogosławiony Jacek szedł do miejsca owego patrona. Kiedy przepłynął Wisłę (a woda wówczas nadzwyczaj wezbrała), spotkał na brzegu tłum szlachty i ludu płaczący nad ciałem jakiegoś rycerza, Piotra z Proszowa, który porwany przez rzekę spadł z konia i utopił się.Matka utopionego, pani Falisława, zobaczywszy błogosławionego Jacka (a znała jego święte życie i miłe Bogu postępowanie), upadła do jego nóg i z płaczem powiada: «Człowieku Boży, ojcze Jacku, spójrz na moje nieszczęście! Miałam jedynego syna, a oto teraz widzę go martwym. Co ja teraz biedna uczynię, sierota bez męża i najdroższego syna?»Wówczas błogosławiony Jacek poruszony litością zapłakał. Odszedł od tłumu i modlił się na klęczkach, a wróciwszy do zmarłego, pyta jego matkę: «Córko Falisławo, kiedy twój syn utonął?» Odpowiedziała: «Wczoraj wieczorem, ale odnaleziono go dopiero dziś. Pociesz mnie, ukochany ojcze!» Wówczas błogosławiony Jacek, przystąpiwszy do ciała, wziął rękę zmarłego i powiada: «Piotrze, Pan nasz, Jezus Chrystus, którego chwałę głoszę, niech cię przywróci, za wstawiennictwem Błogosławionej Dziewicy Maryi, do dawnego życia». Ten natychmiast wstał, dzięki czyniąc Bogu oraz Jego słudze, błogosławionemu Jackowi”.

Legenda 3:„O cudownym podniesieniu zniszczonych gradem zasiewówW Roku Pańskim 1238, kiedy błogosławiony Jacek wrócił z Kijowa, stolicy Rusinów, do Krakowa, pewna szlachetna niewiasta, Klemencja ze wsi Kościelec, zaprosiła go do swojej wioski na uroczystość św. Małgorzaty, aby się duchowo odnowić i odświeżyć. Kiedy przyprowadziła go na wigilię owej świętej, z bólem stwierdziła, że wielkie wichury, deszcz i grad tak zniszczyły jej zasiewy, iż na polu pozostała tylko połamana i zmierzwiona słoma. Mąż Boży wchodzi do domu owej niewiasty, ta zaś z płaczem, łzami i narzekaniem upadła do jego stóp i tak powiada: «O, szczęsny ojcze Jacku, nie wiem, co czynić ani gdzie się podziać. Zaprosiłam cię dla duchowej pociechy, a oto przyjmuję cię z bólem serca i żalem w duszy. Wszystko, co miałam na polach, w jednej godzinie straciłam, bo grad to zniszczył i unicestwił. Błagam, pomóż mi, ja ufam w twoją modlitwę przed Bogiem».Kiedy to jeszcze mówiła, oto mnóstwo mężczyzn i kobiet upadło do stóp błogosławionego Jacka z płaczem i jękiem i przedstawiając mu żałosną opowieść o swoim nieszczęściu, tak powiadają: «O, święty ojcze Jacku, wielka jest wiara twoja i moc twoich dzieł, o których słyszeliśmy. Pomóż nam, biednym, bo z powodu tego nieszczęścia zginiemy z głodu. Grad pozbawił nas, jak widzisz, całego naszego pożywienia. Wielokrotnie słyszeliśmy, że Bóg miłosierdzia wysłuchuje cię we wszystkim. Toteż pokornie cię prosimy, ulituj się nad nami».Wówczas błogosławiony Jacek, poruszony łzami niewiasty i dotknięty nieszczęściem tłumu, sam zaczął z głębi serca płakać wraz ze wszystkimi, a w końcu powiada: «Więcej spokoju, najdroższe dzieci. Znieście cierpliwie tę próbę i utrapienie wasze. Bóg, Ojciec miłosierdzia, który po utrapieniach odpuszcza grzechy i przynosi pociechę, pocieszy was. Teraz idźcie do domów waszych, a przez całą noc trwajcie w modlitwach».Kiedy odeszli, błogosławiony Jacek spędził całą noc bez snu i cały oddany Bogu modlił się z płaczem za strapionych i poszkodowanych. Dziwna rzecz i warta powszechnego rozgłosu: albowiem skoro tylko ukazały się promienie wschodzącego słońca, w dzień św. Małgorzaty, wieśniacy znaleźli swoje zboża znów pełne ziarna; również inne zasiewy rosły prosto, tak jakby gradu w ogóle nie było. Widząc taki cud, wszyscy rolnicy tej wsi przypisali go wyłącznie zasługom błogosławionego męża. Upadłszy wraz z sąsiadami do stóp męża Bożego, dziękowali Bogu, że przez świętego swojego – Jacka – zdziałał dziwy i zlitował się nad swym stworzeniem”.

Uczniowie w zeszytach odpowiadają na pytanie w formie

SMS-a:Czego mogę się nauczyć od

Świętego Jacka?

Zadanie domowe:Proszę znaleźć w Internecie zdjęcia oraz informacje ukazujące kaplicę Świętego Jacka w kościele Świętej Trójcy w Krakowie i napisać krótki przewodnik, w którym przedstawicie ją osobie z innego, dowolnego państwa.