S p o n s o r n a g r ó d d l a l a u r e a t ó w r a n k i n g u „ M o t o - T u r y s t a R o k u 2 0 1 3 ”

S p o n s o r n a g r o d y d l a a u t o r a „ R e l a c j i R o k u 2 0 1 3 ”

Sezon 2013 01.04.2013 - 31.03.2014

Tytuł: W krainie zakrętów i niezliczonych atrakcji turystycznych

Autor tekstu: Miki & Beti / Moto-Turysta 156 >>>

Ranga M-T: Obieżyświat >>>

Galerie: Powrót do przeszłości - 196 zdjęd >>> / Dolny Śląsk- 134 zdjęcia >>>

Numer relacji: 18/2013/Turystyczne wojaże

1 / 12

Są wakacje, czyli musi być odpoczynek, przecież jedno bez drugiego nie istnieje. To taka nierozerwalna para przyjemności, dlatego

otwieramy naszą mapę możliwości i Moto-Turystycznym okiem robimy analizę kierunków i celów turystycznych.

Let's start! Uciekamy z wielkomiejskiego wariactwa na kilka dni, w utkany wspaniałymi górami Dolny Śląsk.

Wbrew wszystkim pogodynkom aura nam sprzyja, wręcz wymarzona do motorajzowania.

R e la c j a ob j ę t a ra n k in g a m i " M ot o - Tu ry s t a R ok u 2013" & " Wy p ra w a R ok u 2013"

Data wyprawy Data nadesłania relacji Data publikacji relacji

26-29.08.2013 06.09.2013 20.10.2013

Cel na dziś Kletno i obiadek w motocyklowej knajpce Biker Choice...

Najpierw jednak docieramy przez Prudnik i Otmuchów do Złotego Stoku,

i postanawiamy pozwiedzać kopalnię złota. Wybieramy z przymusu podstawową

trasę zwiedzania tzn. bez podziemnego spływu, bo najbliższe wolne wejście

za 3 godziny. Chwilkę czekamy na przewodnika i wraz ze sporą grupą rodziców

z dzieciakami w różnym wieku, wchodzimy do kopalni.

Po półtoragodzinnym spacerku wsiadamy do pomarańczowych wagoników,

które wywożą nas z podziemi. Jak rzadko, wyjątkowo wszyscy w trójkę

(MotoMama, MotoTata i MotoSyn - Kamil) jesteśmy zgodnie rozczarowani.

Całe zwiedzanie jest ustawione pod najmłodszych, dla nas nuda i kicz.http://kopalniazlota.pl/

Naszą uwagę na dłużej przykuwa jedynie

mieszczące się w podziemiach, „Muzeum

Przestróg, Uwag i Apeli”, które jest po prostu

kolekcją tabliczek z czasów socjalizmu. Większość

z nich wiąże się z przestrzeganiem przepisów BHP

w zakładach pracy. W dzisiejszych czasach napisy

typu: „Wejście do toalety tylko za okazaniem

książeczki zdrowia”, „Pamiętaj, że urodziłeś się

bez części zapasowych” , czy „Rolniku, daj krowie, krowa da Tobie!”, są zabawnym wspomnieniem. Obecnie znajduje się tam już około 300

tego typu uwag, przestróg i apeli.

Z ponadczasowym hasłem w głowie pasującym do motocyklistów „Własna ostrożność najlepiej chroni od wypadków”, wsiadamy

na nasze maszyny i mkniemy dalej przez Lądek Zdrój, Stronie Śląskie, do Kletna. Tu kolejne rozczarowanie. Nasza motocyklowa knajpka,

którą bardzo miło wspominaliśmy mocno podupadła i raczej z fajnej bikerowej otoczki pozostał jedynie wystrój. Niemiła panienka z obsługi

przyspiesza naszą decyzję o odwrocie.

Zaczął zapadać zmrok, rozglądamy się za noclegiem. Wybór pada na obiekt położony „Nad Stawami” . Wybór trafny - czysto,

niedrogo i smacznie. Przy śniadaniu sprawdzamy internetowo możliwość wejścia do słynnej Jaskini Niedźwiedzia. Próbujemy załapać się

jej na eksplorację od kilku lat, ale bez wcześniejszej

rezerwacji jest to trudne do wykonania. Może tym

razem się uda. A jednak nie, na cały dzisiejszy

dzień pozostało tylko jedno wolne miejsce.

Zatem błyskawicznie ustalamy trasę śmigania:

Bystrzyca Kłodzka, Kudowa Zdrój, Tłumaczów,

Mieroszów.

http://www.kletno.com

2 / 12

Wjeżdżając do Bystrzycy od strony obwodnicy podziwiamy panoramę miasteczka niespotykaną w Polsce. Obraz piętrzących się

na wzgórzu domów z czerwonymi dachówkami, przypomina zarysem włoskie miejscowości.

Parkujemy maszyny na rynku w pobliżu pomnika Św. Trójcy, cykamy fotki neorenesansowego

ratusza i łapiemy azymut na „Muzeum Filumenistyczne” mieszczące się w budynku dawnego

kościoła ewangelickiego. Liczba „ognistych” eksponatów jest naprawdę imponująca.

Zgromadzono tu olbrzymią ilość opakować od zapałek, etykiet zapałczanych z całego świata,

zapalniczek, lamp oliwnych, górniczych. Hasła z etykiet z czasów socjalizmu jak zwykle nas

rozbawiają.

Lecimy dalej na Kudowę przez dolnośląskie kurorty Polanicę Zdrój, Duszniki Zdrój. Przejeżdżając przez te uzdrowiska przypomina

mi się hasło „Zdrowa woda siły doda”…

W okolicach Lewina Kłodzkiego przejeżdżamy pod kamiennym wiaduktem nieczynnej już linii kolejowej Kłodzko-Kudowa

o wysokości 27 metrów i długości 102 metrów.

3 / 12

W Kudowie kierujemy się prosto do „Kaplicy Czaszek”. Chwilkę czekamy, aż uzbiera się odpowiednia ilość zwiedzających

i za przewodnikiem wchodzimy do malutkiej kapliczki, gdzie się ledwo mieścimy. Dekoracja makabryczna z ciasno ułożonych czaszek

i kości sprawia, że trochę się czujemy nieswojo w tym zbiorowym grobowcu.

Przewodnik mówi o 25-ciu, a nawet 30 tysiącach ludzkich szczątków, być może jest

to prawda, bo to co widać na ścianach i suficie jest jedynie częścią większej całości,

która znajduje się pod podłogą. W tym sanktuarium zadumy i milczenia obowiązuje

zakaz robienia zdjęć, więc nabywamy folder, który na końcu zawiera słowa poety:

„Niegdyś ten ciąg człowieczych masek zdobiły włosy, oczy, usta..

Pomyśl, że także Twoja czaszka, będzie jak tamte pusta...

I w Twoich wielkich oczodołach, spocznie spokojność świętej ciszy.

Bogactwo, piękno, sława, słowa.... Nie, tu się już nie będzie liczyć.

W kapliczce Czaszek jest tysiące i wszystkie jakoś patrzą w Ciebie,

Żeś jeszcze żywa, jeszcze w pląsach, że ciągle nie chcesz im uwierzyć,

Że tylko czas was jeszcze różni, że świat jest wielkim niepokojem,

Że każde życie jest podróżą, A tylko zmienia swoje stroje.”

Z kaplicy podążamy za drogowskazem

„Szlak ginących zawodów” i docieramy

do gospodarstwa Państwa Gorczyńskich, którym

chce się chcieć. Znowu atrakcja turystyczna zdecydowanie dla najmłodszych, ale tym razem mieliśmy też frajdę oglądając białe, puchate

i dziwacznie gdakające kury, czy hodowlę jeleni w mini zoo.

http://www.szlakginacychzawodow.pl

4 / 12

Wyjeżdżając z Kudowy jeszcze na chwilkę zatrzymujemy się przy „Muzycznym ogrodzie” i cykamy kilka fotek. Kierujemy się na Karłów,

Radków, Ścinawkę, czyli wpadamy na Drogę Stu Zakrętów.

Jesteśmy w Górach Stołowych, więc wypada się trochę zaktywizować. Zatrzymujemy się na parkingu przed skrętem do rezerwatu

„Błędne Skały”. Na drodze obowiązuje ruch wahadłowy a kierunek jazdy zmienia się co pół godziny, przejazd jest płatny, co bardzo nie

podoba się Mikiemu. Na dodatek asfalt na tej dróżce do rezerwatu jest w fatalnym, wręcz opłakanym stanie, dziura na dziurze, nie wiem

czy był odcinek równego asfaltu dłuższy niż 1m, a koszt przejazdu 10 zeta za pojazd bez względu na to, czy ma dwa, czy cztery kółka.

Na górnym parkingu okazuje się, że za wstęp do rezerwatu też trzeba sięgnąć do portfela, więc Miki naburmusza się jeszcze bardziej…

Zaczynamy szturmować Labirynt Błędnych Skał. Najpierw wyprost kości, rozruch mięśni i marsz na wycieczkę do zgrupowania skał

o finezyjnych kształtach i skojarzeniowych nazwach, tworzących wąskie uliczki, łączących się czasem ponad głową, tworząc kamienne

sklepienia. Przy wejściu do rezerwatu wita nas Skalne Siodło, mijamy Podwójny Grzyb, Okręt. Jest też Kurza Stopka, Przesmyk Liczyrzepy

i całe mnóstwo innych różnych. Miejscami jest wąsko i niejednokrotnie trzeba się przeciskać bokiem, czy też przybrać inną, dziwaczną

pozycję aby zmieścić się między skałami. Skalne tunele też uczą pokory, nieraz trzeba paść na kolana.

Przygodę z tym skalnym uroczyskiem kończymy kilkunastominutowym spacerem do parkingu kamienistą, leśną dróżką wzdłuż dawnej

granicy naszego państwa.

5 / 12

Jeszcze tylko zjazd na dolny parking i jesteśmy z powrotem

na „Drodze Stu Zakrętów” liczącej około 23 km. Naburmuszenie

Mikiego gdzieś się ulotniło! Już czuję, że moi Panowie znikną mi

za chwilę z pola widzenia! Jest pustawo, sucho ale na zakrętach trzeba

uważać na piasek i drobne kamyczki. Czy Szosa 100 zakrętów jest

fajna? Odcinek z Kudowy do Karłowa ma nowy asfalt, potem jest

różnie, miejscami mocno telepie. Są zakręty prowokujące, serie łuków

do pobujania się i kilka zjawiskowych (podobno) nawrotów. Jak się

okazało był to nasz przejazd rozpoznawczy, jeszcze tu wrócimy.

Próbowałam policzyć te zakrętasy, czy jest ich 100, ale się pogubiłam.

Za Radkowem „Droga 100 Zakrętów” oficjalnie się kończy, co wcale

nie oznacza, że dalej jest już prosto.

Po całym dniu obfitym w wrażenia, zachciało nam się czesnaczkowej polevki, a skoro jesteśmy tak blisko Czech, to nic prostszego

jak z Tłumaczowa przelecieć się do Mieroszowa czeskimi dróżkami z przystankiem na flagowe czeskie menu.

No to jedzonko mamy z głowy, a w zasadzie w żołądkach, więc pora ruszać w drogę i znaleźć namierzone wcześniej w necie

miejsce noclegowe w Pustelniku. Miejsce bardzo klimatyczne, przepięknie zaadaptowany stary pruski dom, bajecznie urządzona kuchnia,

wszystko wołające o sesje zdjęciową. A otoczenie domu to staw z pływającymi rybkami, kaczkami, pomostem, na którym można usiąść

z kubkiem herbaty. Wkoło lasy i łąki. Sielanka. http://www.agropustelnik.pl

6 / 12

Rano mocno kropi. Zakładamy przeciwdeszczówki i jedziemy do Wieściszowic, gdzie na zboczu Wielkiej Kopy rozmieszczone są

„Kolorowe Jeziorka” – żółte, purpurowe, błękitne i zielone. Kolorowe jeziorka w 2011 roku znalazły się na 3 miejscu w plebiscycie

„7 nowych cudów Polski” magazynu „National Geographic Travel”.http://www.kolorowejeziorka.pl/

Lecimy dalej przez Kowary do Szklarskiej Poręby, po drodze trochę zbaczamy

z obranej trasy bo zaintrygował nas drogowskaz „Pałac na wodzie” w Staniszowie.

Wprawdzie z tym „na wodzie” to lekka ściema, bo woda była i owszem, ale obok

pałacu. Sam pałacyk ładnie wyremontowany pod hotel i restaurację, w której

pałaszujemy wyśmienite desery. I dalej na koń, ruszamy w drogę!

Dojeżdżając do Szklarskiej Poręby

zatrzymujemy się na dużym parkingu,

z którego drepczemy kilkaset metrów

do „Wodospadu Szklarki” (13m wysokości).

Potem docieramy po krótkim błądzeniu i kręceniu się do „Starej Chaty Walońskiej”.

Stoi ona przy rozwidleniu Czeskiej Ścieżki biegnącej do Źródeł Łaby, miejsca

prastarego kultu, oraz czarnego szlaku okalającego Szklarską Porębę. Jak dla mnie

dojazd do niej motocyklem jest lekko hardcorowy: dróżka jest szutrowa, wyboista,

wąska, a w pewnym momencie wspina się ostro i kręto pod górę!

7 / 12

„Chata Walońska” jest siedzibą Walonów, średniowiecznych mistrzów w dziele wydobywania i przetwarzania bogactw naturalnych,

rud żelaza, metali, kamieni szlachetnych i kwarcu. Do dziś kultywowane są tutaj stare obyczaje i podtrzymywane tradycje rzemieślnicze

kowali, snycerzy, hutników, szlifierzy kamieni i zielarzy. Wstęp na teren Chaty jest wolny. Zobaczyć tu można wystawę minerałów,

oraz klimatyczne podziemia z paleniskiem, które mnie zachwyciły swą aurą tajemniczości.

No i natknęliśmy się w tych

piwnicach na perełkę kolekcjonerską,

o oficjalnym skrócie „MTwi”,

czyli „Muzeum Tanich Win”.

Polecamy zapoznać się z krótką

historią tanich win, które niejedno

miały imię:

- alpaga, bełt, jabol, czachojeb, mózgotrzep, sikacz, J-23 (bo tak samo podstępne)…

8 / 12

http://www.chatawalonska.pl

Będąc w Szklarskiej nie można nie zaliczyć „Zakrętu Śmierci”. Niestety przejazd nim nie dostarczył nam żadnych emocji.

Zakręt ma pełne 180-stopni ale jest dobrze wyprofilowany, szeroki, z dobrą nawierzchnią. Rosnące na stoku drzewa są wysokie,

więc zasłaniają skutecznie widok na grzbiet Karkonoszy. Wydaje się, że złowieszczą nazwę przybrał za sprawą kierowców – szaleńców,

zaraz po 1945r. a dzisiejsi, nawet ci niezbyt doświadczeni szoferzy, na pewno nie muszą się obawiać tej pętli.

Ze Szklarskiej Poręby zaglądamy jeszcze na Jakuszycką Polanę. Droga z fajnym asfaltem i mnóstwem winkli, ale zatłoczona tirami.

Stamtąd przez Świeradów Zdrój klucząc i błądząc po podrzędnych drogach, docieramy do Wolimierza. Po co?

Bo gdzieś znalazłam informację, że jest tam stacja, której nie chcieli kolejarze, ale przydała się artystom. I tak powstał teatr na stacji

kolejowej „Klinika Lalek”. W budynku stacyjnym mieli być artyści, wśród torowisk i semaforów miały stać lalki - olbrzymy i fantastyczne

machiny. Rzeczywistość jednak bardzo odbiegła od internetowej informacji. Aktorów nie było, z lalek zostały tylko te „niewyleczone”,

śmierdzące i brudne pomieszczenia kojarzyły się

raczej z meliną, niż z dekadenckim miejscem

dla artystów. A całości dopełniał niedomyty gość,

który tam pomieszkiwał. Nie wiadomo czy był

z tych, co to nigdy nie trzeźwieją, czy na haju…

Zrobiliśmy kilka fotek i mocno zniesmaczeni, czym

prędzej stamtąd odjechaliśmy. Przez Mirsk,

Barcinek, Jelenią Górę dotarliśmy na nasze

miejsce noclegowe w Karpaczu.9 / 12

Karpacz okazał się takim małym Zakopanem Karkonoszy. Krzykliwe i bezpłciowe kramy,

wszechobecna chińszczyzna, nieuprzejma obsługa , mnóstwo głośnych barów. Raczej miejsce

skierowane na masowego turystę i raczej tu nie pasujemy.

To już ostatni dzień naszej mini-podróży. Trasa powrotna prowadzi przez Kowary, Trutnov,

Kudowę-Zdrój, Wambierzyce, Bardo, Srebrną Górę.

W Wambierzycach, w niepozornym budynku oglądamy prawdziwe cudo. Ruchoma

szopka, bo o niej mowa, pochodzi z XIX w. Małe figurki napędzane prostym mechanizmem

zostały wyrzeźbione z drewna lipowego przez miejscowego zegarmistrza Longina Wittiga

- zajęło mu to 28 lat. Szopka składa się z ponad 800 figurek (przedstawiających różne sceny

w poszczególnych gablotach), z czego 300 jest ruchomych.

Scenki przedstawiają m.in. narodziny Jezusa, rzeź niewiniątek, ostatnią wieczerzę, czy 12-letniego Jezusa przy pracy. Jak zaczarowani

wpatrujemy się w maleńkie, kolorowe postacie. Oprócz scen biblijnych oglądamy jak wyglądała praca w kopalni (malutkie wagoniki wywożą

węgiel na powierzchnię) i dawna zabawa ludowa. Szopkę zwiedza się z przewodnikiem, w obiekcie nie wolno robić zdjęć, ani filmować

- można natomiast obejrzeć galerię zdjęć na stronie internetowej:http://www.wambierzyce.pl

W prywatnym skansenie Pana Mariana Gancarskiego

z Wambierzyc, który od lat zajmuje się ocalaniem życia różnym

przedmiotom oglądamy zgromadzone przedwojenne wózki,

radioodbiorniki, żelazka, pralki, starą WFM i stary ciągnik Ursus

z 1954r. To pierwszy skansen, który widziałam, a w którym rzeczy

żyją własnym życiem, zakurzone, nieco zaniedbane, porozrzucane

w nieładzie. Do tej pory odwiedzaliśmy miejsca, w których ludzie

dbają o każdą rzecz, by jak najdłużej otrzymać ją „przy życiu”,

jako pamiątkę pewnych czasów. Mimo tego kurzu i rozgardiaszu

skansen ma swój urok.

10 / 12

Kolejny przystanek turystyczny okazuje się pechowy dla Mikiego. Przy wjeździe

na Srebrną Górę, naciągnięty ponad wszelką możliwość łańcuch w Diavelu spada i koniec

jazdy… Po szybkich oględzinach stwierdzamy, że nie jest aż tak źle – łańcuch nie pękł ale tylko

spadł, po założeniu da się jechać, tylko wolno.

Motocykle zostawiamy pod wzgórzem. Ja zalegam na trawce koło nich, a Panowie dalej

na nóżkach podążają do jedynej górskiej twierdzy w Polsce. „Twierdza Srebrna Góra”

jest olbrzymia (wiem bo byłam tam kilka lat temu) i w zasadzie na pełne jej zwiedzenie trzeba

poświęcić minimum cały dzień. Miki z Kamilem ograniczyli się do zwiedzania głównej fortyfikacji

- Donjon, skąd roztacza się piękny widok na okolicę, więc wystarczyła im godzina.

W obiekcie trwają prace remontowe. Od kilku ostatnich lat widać postępującą

rewitalizację zabytku a trzeba przyznać, że stan twierdzy był tragiczny i zabytek

zamieniał się w ruinę. Powoli jednak zaczyna nabierać oprawy godnej jednemu

z największych założeń fortyfikacyjnych w Europie.

Z powodu awarii Diavela rezygnujemy z krętej i malowniczej drogi powrotnej

do domu i krajówką tniemy przez Wrocław do Oleśnicy. W serwisie naciągają

łańcuch Diavela, co pozwala nam bezstresowo, późnym wieczorem dotrzeć

A4-ką do domu.

11 / 12

PODSUMOWANIE

„Tajemniczy Dolny Śląsk. Nie do opowiedzenia. Do zobaczenia”

Piękno tego kawałka Polski zachwyca, a liczba atrakcji wręcz przytłacza. Każdy, kto szuka inspiracji na kilkudniowy wypoczynek,

lub na dłuższe wakacje, odnajdzie na Dolnym Śląsku fantastyczne miejsca warte „turystycznego grzechu”.

Pozdrawiamy,

MT 156

czas trwania: 4dni

skład teamu: Beti, Miki, Kamil

dystans całkowity: 1040 km

12 / 12