Prawo do życia jest dla człowieka prawem najbardziej podstawowym.

Prawo do życia, to znaczy prawo do narodzenia, a potem prawo

do istnienia aż do naturalnej śmierci: „dopóki żyję, mam prawo żyć”.

Świętość życia odnosi się nie tylko do tych,

którym przypisano tytuł świętego. Życie już ze swej natury jest

podniesione do rangi świętości.

W hierarchii wartości samo życie, jego pełne i niepowtarzalne prawo powinno stać na

pierwszym miejscu. To jest właśnie prawdziwa natura człowieczeństwa.

Życie ludzkie jest święte od poczęcia aż do kresu i każdy człowiek ma prawo oczekiwać

absolutnego poszanowania tego swojego podstawowego dobra.

Dlaczego życie jest dobrem? To pytanie pojawia się w całej Biblii i już na jej pierwszych stronicach znajduje trafną i zdumiewającą odpowiedź.

Życie, które Bóg daje człowiekowi, jest inne i odrębne od życia wszelkich innych stworzeń żyjących, jako, że człowiek, choć jest spokrewniony z prochem ziemi, jest w świecie objawieniem Boga, znakiem Jego obecności, śladem Jego chwały.

Człowiek zostaje obdarzony najwyższą godnością, która jest zakorzeniona w wewnętrznej więzi łączącej go ze Stwórcą, jaśnieje w nim odblask rzeczywistości samego Boga. Stwierdza to Księga Rodzaju w pierwszym opisie stworzenia, ukazując człowieka jako szczyt i ukoronowanie stwórczego działania Boga.

Życie człowieka pochodzi od Boga, jest Jego darem, Jego obrazem i odbiciem, udziałem w Jego ożywczym tchnieniu. Dlatego Bóg jest

jedynym Panem tego życia: człowiek nie może nim rozporządzać.

Życie i śmierć człowieka są w ręku Boga. W wielu miejscach mówi o tym Biblia:

- „W Jego ręku tchnienie życia i dusza każdego człowieka” – woła Hiob

- „To Pan daje śmierć i życie, wtrąca do Szeolu i zeń wyprowadza” –

czytamy w 1 Księdze Samuela

- „Ja zabijam i Ja sam ożywiam” – mówi Bóg w Księdze Powtórzonego Prawa.

Władza sprawowana przez Boga nad życiem człowieka nie jest zagrażająca lecz opiekuńcza

pełna troski i miłości.

Szczególnie trzeba je chronić i otoczyć opieką, gdy jest słabe

i kruche – kiedy

przychodzi na

świat, kiedy jest naznaczo

ne chorobą

oraz kiedy

opuszcza doczesność, aby

osiągnąć wiecznoś

ć...  

Bronić życia,

umacniać je, czcić

je i kochać –

oto zadanie,

które Bóg

powierza każdemu człowiek

owi...

W chorobie i cierpieniu człowiek zostaje powołany, aby okazać zawierzenie Bogu

i odbudować w sobie głębokie zaufanie do Tego, który „leczy wszystkie niemoce”. Nawet

kiedy wydaje się, że nie ma szans na odzyskanie zdrowia, człowiek wierzący jest

pełen ufności w ożywiającą moc Boga. Choroba nie pogrąża go

w rozpaczy i nie każe mu szukać śmierci.

Oskar, bohater książki Erica – Emmanuela Schmidta

„Oskar i pani Róża”,

ma 10 lat i wie, że umiera.

-Ciociu Różo, dlaczego nikt mi nie mówi, że umrę?- Masz rację, Oskarze. Myślę zresztą, że popełnia się ten sam błąd w stosunku do życia w ogóle. Zapominamy, że życie jest kruche, delikatne, że nie trwa wiecznie. Zachowujemy się wszyscy, jakbyśmy byli nieśmiertelni..

Oskar zaczyna inaczej patrzeć na czas, który mu pozostał.

Zaczyna żyć tak, jakby jeden dzień to było dziesięć lat.

W dziewiątym dniu pisze do Pana Boga: 

„Szanowny Panie Boże, Dziękuję, że przyszedłeś.Wybrałeś dobry moment, bo

czułem się bardzo źle.Kiedy się obudziłem, pomyślałem,

że mam dziewięćdziesiąt lat i obróciłem głowę w stronę okna, żeby popatrzeć na śnieg.

I wtedy poczułem, że przychodzisz. Był ranek. Byłem sam jeden na ziemi. Było tak wcześnie, że ptaki jeszcze spały...

Zrozumiałem, że jesteś obok. Że zdradzasz mi swój sekret: codziennie patrz na świat, jakbyś oglądał go po raz pierwszy...

Człowiek

jest stworzeniem

Boga

i zamysłem Jego

Serca.

To stwierdzenie

oznacza,

że człowiek

ma nieskończoną

wartość,

że dla Boga jest

ważny

jako niepowtarzalna

istota.

Wspaniały jest Wszechświat, który nas otacza. Poznawanie natury wzbudza podziw.

Jednak wartości życia ludzkiego nie można porównać z niczym na świecie.

Każdy z nas jest istotą naprawdę cudowną i

niepowtarzalną.

Tylko istota ludzka może myśleć, mówić

i przekazywać swoje myśli w różnych

językach innym ludziom na całym świecie, i wyrażać językiem

piękno sztuki i poezji, muzyki, literatury i

teatru, a także wielu innych wyłącznie ludzkich dzieł.

A co najważniejsze, tylko istoty ludzkie, tak cenne w oczach Bożych, są zdolne kochać.

Miłość każe nam szukać dobra; miłość czyni nas lepszymi.

Pokochaj życie. Takie, jakie jest ci dane. Ciesz się dzieciństwem, gdy jesteś dzieckiem.

Ciesz się młodością, gdy jesteś młody. Ciesz się wiekiem dojrzałym,

gdy już dorosłeś. Ciesz się jesienią życia, gdy już się

zestarzałeś.

Pokochaj zimę, podziwiaj cud zimowego krajobrazu, obsypane śniegiem drzewa,

czas Bożego Narodzenia

Pokochaj wiosnę. Przyglądaj się z radością mokrym pąkom, które nagle pojawiają się na gałęziach. Kiedy zwycięża życie nad martwotą. Kiedy Zmartwychwstanie Pańskie.

Pokochaj lato, czas słońca i światła. Czas najdłuższych dni i najkrótszych nocy.

Czas dojrzewania zbóż. Czas zesłania Ducha Świętego.

Pokochaj jesień, z jej szarugami i tiulami mgieł, z których wyłania się świat na wpół rzeczywisty.

Pokochaj każdy dzień, który jest ci dany!

O Maryjo, Jutrzenko nowego świata.Matko żyjących, Tobie zawierzamy sprawę życia:spójrz, o Matko, na niezliczone rzesze dzieci,którym nie pozwala się przyjść na świat,ubogich, którzy zmagają się z trudnościami życia:mężczyzn i kobiety – ofiary nieludzkiej przemocy,starców i chorych zbitych przez obojętność albo fałszywą litość.Spraw, aby wszyscy wierzący w Twojego SynaPotrafili otwarcie i z miłością głosić ludziom naszej epoki Ewangelię życia.Wyjednaj nam łaskę przyjęcia jej jako zawsze nowego daru, radość wysławiania jej z wdzięcznością w całym życiuoraz odwagę czynnego i wytrwałego świadczenia o niej,abyśmy mogli budować cywilizację prawdy i miłościna cześć i chwałę Boga Stwórcy, który miłuje życie.Amen.