Sarmaci (lub Sauromaci) – nazwa irańskich ludów koczowniczo-pasterskich.

Sarmaci byli spokrewnieni ze Scytami.

Pierwsze wzmianki o Sarmatach znajdują się

u Herodota (IV,21), Hipokratesa i Strabona. W IV-III w. p.n.e. zmieszali się z

napływającą ze wschodu ludnością, co wykształciło u nich nowe związki plemienne.

Od III w. p.n.e. zamieszkiwali między Donem i Morzem Czarnym. W okresie

wędrówki na zachód wyparli Scytów, docierając w końcu I w. p.n.e. doDunaju, gdzie

weszli w kontakt z imperium rzymskim. Tryb życia i gospodarka Sarmatów związana

była z pasterskim chowem zwierząt. Sarmaci koczownicy nie zakładali stałych osad,

żyli na wozach mieszkalnych pasąc bydło domowe ikonie. Osiadli Sarmaci żyli w

strefie lasostepu, archeolodzy odkryli tam pozostałości osad z sarmackimi zabytkami.

Sarmaci byli znakomitymi wojownikami, wprawianymi w wojenne rzemiosło już od

dzieciństwa. Ich taktyka oparta była na działaniach grup

lekkozbrojnych konnych łuczników. Dopiero Roksolanie utworzyli

oddziały katafraktów – ciężkiej kawalerii, walczącej w zwartym szyku. Tej taktyki nie

stosowali Jazygowie i Alanowie, którzy używali łuków typuhuńskiego.