Analityczne aspekty Analityczne aspekty oznaczania enzymów i oznaczania enzymów i

ich przydatność ich przydatność diagnostyczna. diagnostyczna.

Problemy analityczne Problemy analityczne oznaczania bilirubin.oznaczania bilirubin.

Anna Sepiołogr. B2 III OAM

Enzymy są to białka zdolne do katalizowania reakcji przekształcenia

substratów w produkty poprzez obniżenie energii aktywacji tej reakcji.

substrat

enzym

produkt

Klasyfikacja enzymów

enzymy

komórkowe pozakomórkowe

sekrecyjne ekskrecyjne

Enzymy komórkowe

Miejscem ich działania są komórki. Enzymy są związane z różnymi organellami

komórkowymi (cytoplazma, błona komórkowa, mitochondria, lizosomy, ER).

Pojawiają się w dużych ilościach po uszkodzeniu narządów.

Należą do nich m.in. AspAT, AlAT.

Enzymy pozakomórkoweSą to enzymy produkowane przez komórki i wydzielane do środowiska pozakomórkowego gdzie pełnią swoje funkcje:

Enzymy sekrecyjne: po uszkodzeniach komórek (np. hepatocytów) zachodzi spadek

ich aktywności, ponieważ ich ilość zależy od syntezy w rybosomach

należą do nich min. czynniki krzepnięcia krwi oraz fibrynolizy, esterazy cholinowe i lipaza lipoproteinowa.

Enzymy ekskrecyjne: przeszkoda w normalnym odpływie różnych wydzielin

ustrojowych, takich jak: żółć, sok trzustkowy, ciecz sterczowa czy ślina, powoduje zastój wydzieliny i przedostanie się enzymów do krwiobiegu

należą do nich enzymy soku trzustkowego, żółci oraz fosfataza sterczowa

Izoenzymy

Formy molekularne enzymu mające zdolność katalizowania reakcji enzymatycznej charakterystycznej dla danego enzymu, ale różniące się budową, ponieważ są kodowane przez różne strukturalnie geny.

Strukturalne różnice izoenzymów odbijają się w różnym stopniu na ich właściwościach, co umożliwia jednocześnie ich rozróżnienie (ruchliwość elektroforetyczna – LDH, inhibicja przez L-winian).

Izoformy

Różne formy tego samego enzymu w surowicy Powstają na skutek różnych rodzajów

modyfikacji potranslacyjnych cząsteczki enzymu: acylacja zmiana bocznego łańcucha węglowodanowego częściowe rozszczepienie łańcucha deaminacja utlenienie gr. SH zmiana fosforylacji asocjacja z innymi białkami, agregacja

Warunki jakie powinien spełniać enzym przydatny dla celów

diagnostyki klinicznej:

enzym powinien być obecny we krwi, moczu lub innych łatwo osiągalnych płynach ustrojowych

względna łatwość oznaczania znaczące różnice poziomów aktywności w stanie

patologicznym i normalnym stabilność enzymu w płynie ustrojowym pożądana cecha – specyficzność tkankowa

Cele diagnostyki enzymologicznej

monitorowanieprzebiegu chorób

rozpoznawanie chorób

prognozowanie

Cele diagnostyki enzymologicznej

Pomiar uszkodzenia tkanek. Identyfikacja organu, w którym nastąpiło

uszkodzenie. Określenie rozległości uszkodzenia. Pomiar ciężkości uszkodzenia

komórkowego. Diagnostyka leżącej u podstaw choroby. Diagnostyka różnicowa choroby wewnątrz

organu.

Informacje diagnostyczne z:

Poziomu aktywności enzymu w próbce. Określenia wzorów enzymów (kilka

enzymów jednocześnie). Określenia aktywności enzymu w relacji

do innych enzymów. Monitorowania aktywności enzymu. Oznaczania izoenzymów.

Oznaczanie aktywności enzymów

Enzym katalizuje reakcję przekształcenia substratów w produkty, a szybkość tej reakcji jest zależna od ilości aktywnego enzymu w środowisku reakcji.

Pomiar szybkości reakcji odbywa się w ustalonych i ściśle kontrolowanych warunkach (pH, temperatura, stężenie substratów, aktywność innych enzymów biorących udział w reakcji), w określonym przedziale czasu.

Jednostki aktywności enzymów Jednostka enzymatyczna (IU) jest to taka ilość enzymu, która

w standardowych warunkach katalizuje przekształcenie 1 μmola substratu w ciągu 1 minuty, w warunkach optymalnych dla danego enzymu.

Katal (kat) jest jednostka aktywności enzymatycznej obowiązująca w układzie SI; to taka ilość enzymu, która w standardowych warunkach przekształca 1 mol substratu w ciągu 1 sekundy.

1 kat – 6x107 IU1 IU = 1 μmol/min

1 kat = 1 mol/s→ 60 mol/min → 6x107 IU

1 μkat/L = 60 IU/L1 IU/L = 16,7 μkat/L

Typowe przyczyny zmian aktywności enzymów we krwi

Co przeszkadza w diagnostyce enzymologicznej?

Spożywanie pokarmów (↑AST, ALT, ALP) Sposób pobrania materiału (pozycja ciała, staza) Wiek (↑ i ↓), np. AST u kobiet Ćwiczenia fizyczne (↑CK, AST, LDH) Dieta Ciąża (↑CK) Alkohol (GGT) Leki Hemoliza Stabilność enzymów

Pomiar szybkości reakcji enzymatycznej

Porównywalność oznaczeń enzymatycznych jest możliwa tylko przy stosowaniu tych samych warunków.

Warunki reakcji to kompromis pomiędzy optymalnymi warunkami dla reakcji chemicznej, wymaganiami technicznymi, praktycznością i ceną.

Testy kinetyczne z fotometrycznym pomiarem zmian absorbancji

Metoda dwupunktowa Metoda kinetyczna (ciągły pomiar)

Zasada pomiaru aktywności enzymów

1) Kofaktory oznaczanych enzymów

2) Analogi naturalnych substratów

3) Substancje, z których pod wpływem reakcji enzymatycznej powstają barwne produkty, np. TMB

1) Kofaktory oznaczanych enzymów

Pomiar spadku/wzrostu absorbancji pochodzący od powstającego/zużywanego w reakcji enzymatycznej NADH lub NADPH.

NADH/NAD+ i NADPH/NADP+ są kofaktorami używanymi przez wiele enzymów.

Redukcja NAD+ do NADH i NADP+ do NADPH może być monitorowana przy 340 nm, ponieważ forma utleniona nie absorbuje światła przy tej długości fali.

Wykres absorbancji dla NADH przy różnych długościach fali

2) Analogi naturalnych substratów

Pomiar wzrostu absorbancji pochodzący od powstającego p-nitrofenolu.

p-nitrofenol może zostać sprzęgnięty z wieloma związkami chemicznymi, tworząc sztuczny substrat dla oznaczanego enzymu.

Enzym katalizuje reakcję odszczepienia p-nitrofenolu, który tworzy żółto zabarwiony anion p-nitrofenolanowy.

Kalibracja oznaczeń aktywności enzymów Wzorzec międzynarodowy aktywności enzymów – używany

przez firmy do kalibracji odczynników i obliczenia faktora. W laboratorium – najczęściej użycie faktora podanego przez

producenta odczynnika

MRCM – Multi – Enzyme Reference CertifiedMaterials Służą do kalibracji wartości docelowych we wzorcach

roboczych (dla zestawów odczynników) i materiałach kontrolnych

Skomplikowana procedura przygotowania Wykazują spójność pomiarową z referencyjną procedurą

(IFCC) i pierwszorzędowymi materiałami referencyjnymi Enzymy pochodzą z różnych źródeł, są trwałe i kompatybilne

z materiałem ludzkim

Elementy standaryzacji oznaczeń enzymów

Stosowanie zalecanych metod, szczegółowo opisanych.

Temperatura 37°C. Stosowanie jednostek SI (katale). Stosowanie przez producentów do kalibracji

metod co najmniej drugorzędowego wzorca aktywności enzymatycznej – zgodność z zalecaną metodą referencyjną (IFCC) i wzorcem pierwszorzędowym.

Główne enzymy mające znaczenie kliniczne

Aminotransferaza asparaginianowa (AST, GOT) Aminotransferaza alaninowa (ALT, GPT) Kinaza kreatyny (CK) Dehydrogenaza mleczanowa (LDH) Fosfataza alkaliczna (ALP) Kwaśna fosfataza (ACP) Enzymy dróg żółciowych (5’nukleotydaza, GGT) Enzymy trawienne (amylaza, lipaza, trypsyna,

chymotrypsyna) Pseudocholinesteraza Dehydrogenaza G-6-P

Aminotransferazy – ALT, AST

Znaczenie kliniczne aminotransferaz

WZROST AKTYWNOŚCI: 100x – ciężkie uszkodzenie wątroby 10-30x – ostre WZW 100-1000U/L autoimmunologiczne zapalenie

wątroby 1,5-5x – marskość wątroby 2-3x – zastój w krążeniu wrotnym, cholestaza,

przewlekłe choroby mięśni, ONN

Wskaźnik de Ritisa

Jest to stosunek aktywności aminotransferazy asparaginowej do aminotransferazy alaninowej (AST/ALT)Prawidłowo: wkaźnik nieco >1

>2 – alkoholowe zapalenie wątroby <1 – ostre wirusowe zapalenie wątroby >1 – przewlekłe zapalenie wątroby >2 – zawał serca (2doba)

Dehydrogenaza mleczanowa (LDH)

Enzym uczestniczący w beztlenowym metabolizmie glukozy (pirogronian → mleczan)

W organizmie człowieka istnieją dwa łańcuchy polipeptydowe tego enzymu: H (heart) i M (muscle).

Funkcjonalny enzym jest tetramerem i zawiera różne kombinacje wspomnianych podjednostek: LDH – 1 (HHHH) serce, erytrocyty LDH – 2 (HHHM) leukocyty LDH – 3 (HHMM) płuca LDH – 4 (HMMM) nerki, łożysko, trzustka LDH – 5 (MMMM) wątroba, mięśnie szkieletowe

Fosfataza alkaliczna (ALP)

Enzym błonowy z klasy hydrolaz, katalizuje reakcję defosforylacji różnych estrów fosforanowych, optymalnie działa w środowisku zasadowym.

W surowicy krwi pochodzi z następujących źródeł: frakcja kostna – produkowana przez osteoblasty, bierze

udział w procesie mineralizacji kości frakcja wątrobowa – enzym zlokalizowany przede

wszystkim w komórkach nabłonkowych kanalików żółciowych (wydalany z żółcią)

frakcja jelitowa

Fosfataza kwaśna (ACP) Enzym z klasy hydrolaz, katalizuje reakcję defosforylacji estrów

fosforanowych, optymalnie działa w środowisku kwaśnym Fosfataza kwaśna obecna w surowicy krwi ludzkiej, może

pochodzić z następujących źródeł: osteoklasty‐ tzw. frakcja kostna gruczoł krokowy‐ tzw. frakcja sterczowa trzustka jelita nerki trombocyty i erytrocyty

Dodanie L‐winianu hamuje kwaśną fosfatazę sterczową, nie działając na inne izoenzymy. Różnica między tymi dwoma oznaczeniami (całkowitą kwaśną fosfatazą oraz niesterczową kwaśną fosfatazą) daje poziom sterczowej kwaśnej fosfatazy.

Dehydrogenaza mleczanowa (LDH) wzrost aktywności we wczesnym okresie zawału mięśnia

sercowego oraz przy nadmiernej hemolizie

Kinaza fosfokreatyny (CK) wzrost aktywności frakcji CK-MB jest czułym wskaźnikiem

martwicy zawałowej mięśnia sercowego

Fosfataza alkaliczna (ALP) Marker cholestazy oraz schorzeń kości

Gamma – glutamylotransferaza (GGT) Marker uszkodzenia alkoholowego wątroby

Pseudocholinesteraza Spadek aktywności obserwuje się w chorobach

przebiegających z uszkodzeniem miąższu wątroby

Typowe zmiany aktywności we krwi enzymów uwolnionych w wyniku zawału mięśnia sercowego

Diagnostyka chorób wątroby

aminotransferaza asparaginianowa (AST)     aminotransferaza alaninowa (ALT) fosfataza alkaliczna (ALP) -glutamylotranspeptydaza (GGT) S-transferaza glutationowa

Znaczenie diagnostyczne: wirusowe zapalenie wątroby, marskość wątroby, żółtaczka mechaniczna

Inne tkanki

Mięsień sercowy kinaza kreatynowa, aminotransferaza

asparaginianowa, dehydrogenaza mleczanowa (zawał mięśnia sercowego)Trzustka

-amylaza, lipaza (ostre zapalenie trzustki)Prostata

fosfataza kwaśna (rak prostaty)Mięśnie

kinaza kreatyny, aldolaza, fosforylaza glikogenowaKości

fosfataza alkaliczna

Bilirubina to organiczny związek chemiczny, żółty barwnik – produkt degradacji części porfirynowej hemu (głównie hemoglobiny – 80%) i w mniejszym stopniu innych białek zawierających hem, np. mioglobiny, cytochromów P-450, katalazy.

Powstawanie bilirubiny

hemoglobina

globinahem

aminokwasybiliwerdynaFe

bilirubinapula Fe

całkowitego

Bilirubina występuje w dwóch formach:Wolna = pośrednia, połączona z albuminami, nierozpuszczalna w wodzie, nie może przenikać przez błonę podstawną kłębuszków nerkowych i przedostawać się do moczu; może natomiast przenikać przez barierę krew – mózg i w dużych stężeniach działać neurotokscznie.

Związana = bezpośrednia = sprzężona = glukuronian bilirubiny, połączona z kwasem glukuronowym, nie łączy się z białkami krwi, dzięki czemu z łatwością przedostaje się przez błonę filtracyjną nefronu do moczu, jest rozpuszczalna w wodzie. Po sprzęgnięciu z kwasem glukuronowym traci zdolność przenikania bariery krew-mózg i przestaje być związkiem neurotoksycznym.

Sprzęganie bilirubiny zachodzi w hepatocytach (enzym UDP – glukuronylo-transferaza).

Glukuronizacja bilirubiny

Metabolizm bilirubiny

Bilirubina bezpośrednia (związana z kwasem glukuronowym) jest wydzielana przez wątrobę do żółci, a następnie przedostaje się do światła jelita, gdzie na skutek działania bakterii ulega utlenieniu do sterkobilinogenu. Sterkobilinogen wchłaniany jest częściowo w dalszej części przewodu pokarmowego z powrotem do krwi, skąd wychwytują go na nowo hepatocyty (tzw. krążenie jelitowo – wątrobowe bilirubiny). Kiedy wątroba nie jest w stanie przetworzyć całego dostarczanego sterkobilinogenu, na skutek uszkodzenia hepatocytów lub zbyt dużego napływu substratu, jego część przedostaje się do moczu jako urobilinogen.

hemoglobina

bilirubina wolna

bilirubina wolna

wewnątrzkomórkowa bilirubina

bilirubina związana

sterkobilinogen = urobilinogen

sterkobilina

układ siateczkowo – śródbłonkowy wątroby, śledziony,szpiku kostnego

krew

wątroba

wątroba

jelito – enzymy flory bakteryjnej

kał

urobilina

mocz

krew krążenia wrotnego

Hiperbilirubinemia jest to zwiększenie stężenia bilirubiny w osoczu. Może być ona spowodowana:

zwiększonym wytwarzaniem

bilirubiny

niezdolnością wydzielania bilirubiny powstającej w prawidłowych ilościach

przez uszkodzoną wątrobę

Przyczyny hiperbilirubinemii Niesprzężona hiperbilirubinemia:

Wzrost produkcji niesprzężonej bilirubiny z hemu Hemoliza Nieefektywna erytropoeza Szybki katabolizm masy czerwonych krwinek (noworodki)

Zmniejszone dostarczanie niesprzężonej bilirubiny do wątroby

Prawostronna zastoinowa niedomoga serca Przetoka żylna wrotno - próżna

Zmniejszony wychwyt niesprzężonej bilirubiny przez błonę hepatocyta

Hamowanie niekompetycyjne (leki) Zmniejszone przechowywanie niesprzężonej bilirubiny

w cytozolu (spadek białek Y i Z)

Sprzężona hiperbilirubinemia: Obniżone wydzielanie sprzężonej bilirubiny do kanalików:

Dysfunkcje komórek wątroby Zapalenie wątroby Cholestaza wewnątrzwątrobowa Zespół Dubina – Johnsona Leki (estradiol)

Obniżony przepływ żółci Kamienie żółciowe Rak przewodów żółciowych Zwężenie przewodów żółciowych Niedrożność przewodów żółciowych Pierwotne stwardniające zapalenie przewodów żółciowych

Niedrożność wewnątrzwątrobowa Niektóre leki Ziarnica złośliwa Pierwotna marskość wątroby Guz wątroby

Zaburzone sprzęganie bilirubiny:

Żółtaczka noworodkowa Hamowanie sprzęgania bilirubiny Dziedziczne (zespół Criglera-Najjara)

Typ I (całkowity niedobór UDP – glukuronylo-transferazy)

Typ II (częściowy niedobór enzymu) Dysfunkcja hepatocyta

Metody oznaczania bilirubiny

Wysokosprawna chromatografia cieczowa (HPLC) pozwala rozdzielić bilirubinę na 4 frakcje:

alfa – frakcja bilirubiny wolnej – 27% (8 – 55%)

beta – frakcja bilirubiny sprzężonej (monoglukuronid bilirubiny) – 24% (8 – 37%)

gamma – frakcja bilirubiny sprzężonej (diglukuronid bilirubiny) – 13% (7 – 21%)

delta - frakcja bilirubiny sprzężonej, związanej kowalencyjnie z albuminami; nie występuje u osób zdrowych i pojawia się przy wysokich, utrzymujących się stężeniach bilirubiny sprzężonej – 37% (1 – 77%)

Metoda HPLC nie ma szerokiego zastosowania w rutynowej diagnostyce.

Metoda z odczynnikiem dwuazowym

(reakcja Ehrlicha) Glukuronian bilirubiny ulega sprzęgnięciu

z solą dwuazoniową kwasu sulfanilowego tworząc barwna pochodną – azobilirubinę.

Glukuronian bilirubiny jest związkiem rozpuszczalnym w wodzie, dlatego wchodzi w reakcję bezpośrednio.

Metoda pozwala na pomiar tylko bilirubiny sprzężonej.

Metoda van der Bergha

Reakcja z odczynnikiem dwuazowym Ehrlicha (jw.). Pozwala określić kolorymetrycznie stężenie

bilirubiny sprzężonej oraz całkowitej. Rozpuszczalny w wodzie glukuronian bilirubiny

wchodzi w reakcję bezpośrednio, natomiast bilirubina związana z albuminą wymaga wcześniejszej hydrolizy (dodatek metanolu).

Frakcję pośrednią (wolną) wyliczano z różnicy bilirubiny całkowitej i bezpośredniej.

Metoda Jendrassika – Grofa Modyfikacja metody van ber Bergha. Zamiast alkoholu stosuje się kofeinę i

benzoesan sodu, w obecności których bilirubina dysocjuje od albumin.

Bezpośredni pomiar spektrofotometryczny w surowicy z krwi kapilarnej przy 454 nm.

Brak we krwi karotenów, które mogłyby interferować.

Bezpośredni pomiar we krwi noworodków

Bilirubinometr Urządzenie do nieinwazyjnego

przeskórnego pomiaru poziomu bilirubiny, również w czasie i po fototerapii noworodków.

Na pomiar nie ma wpływu płeć, wiek urodzeniowy, rasa ani waga noworodka.

Dokonuje pomiaru przez kierowanie białego światła w skórę noworodka i bada intensywność powracających fal o określonej długości. Znając spektralne właściwości składników skóry, można wydzielić składniki zakłócające i określające koncentrację bilirubiny.

Bilirubina w moczu

Testy paskowe Świeża próbka moczu (ekspozycja na

światło → rozpad) Kwas askorbinowy i azotyny – wyniki

fałszywie ujemne

Normy

Bilirubina całkowita:0,2 – 1,0 mg/dl (3 – 17 μmol/l)

Bilirubina sprzężona:0,0 – 0,2 mg/dl (0 – 3 μmol/l)

Bilirubina niesprzężona:0,2 – 0,8 mg/dl (3 – 14 μmol/l)

Bilirubina całkowita – noworodki<12 mg/dl (205 μmol/l)

Dziękuję za uwagę