Download - Otylka, anielinka o skrzydłach motylka

Otylka.indd 2Otylka.indd 2 2014-08-04 15:39:312014-08-04 15:39:31

Podstawowy czarny

MUZA SA

Iwona Czarkowska

ilustracjeKasia Kołodziej


Podstawowy czarny


Podstawowy czarny

– 5 –

ROZDZIAŁ I

Lecą liście, kipi mleko, a do Wiosny tak daleko.

O, przepraszam! Wyglądałam przez okno

i nie zauważyłam was. Bardzo lubię siedzieć

na parapecie, zwłaszcza jesienią. A wyobraź-

cie sobie, że właśnie dziś zaczyna się jesień.

O tej porze roku miasteczko Niebieskie staje

się bardzo kolorowe. Czy wy także lubicie

drzewa, gdy ich liście robią się czerwone,

żółte, pomarańczowe, brązowe?

W Niebieskiem mamy park założony przez

burmistrza Bazylego Anielskiego-Kołowrotka.

Tego samego, który uruchomił pierwszą linię

autobusową, żeby mieszkańcy, czyli anioły

(oni sami wolą, żeby zwracać się do nich

„anielscy”, natomiast o swoich dzieciach


Podstawowy czarny

– 6 –

mówią „anielinki”) szybciej podróżowali.

Tyl ko listonosz Tymoteusz Anielski-Truchcik

ciągle prze mierza tę trasę na swoim starym

skrzypiącym rowerze. Mówi, że autobusy się

psują, a on musi rozwieźć przesyłki na czas.

Tym bardziej, że spośród listów na pewno

niejeden jest z prośbą o pomoc.

Prośby piszą ludzie. Adresują je „Niebo”,

a pracownicy poczty we wszystkich urzę-

dach – jak świat długi i szeroki – przerabiają

adres na „Niebieskie”. Przesyłki trafiają więc

do mieszkających tutaj anielskich i…1.

Opowiedziałabym wam więcej, lecz nie

zdążę, gdyż właśnie pojawiła się bohaterka

naszej opowieści, Otylka. Pewnie potrzebuje

tornistra i worka z kapciami, bo zaraz musi

biec do szkoły.

Otylka zeszła do kuchni, gdzie ciotka Ma-tylda usiłowała zagotować mleko na śniada-nie. Zazwyczaj efekt jej wysiłków był taki, że

1. Możecie o tym przeczytać w książce Balbinka, pechowa anie-linka.


Podstawowy czarny

– 7 –

mleko się przypalało lub kipiało, a w garnku zostawało najwyżej pół kubeczka.

„Ciekawe, czy w tym roku pierwszy dzień jesieni będzie dniem mleka przypalonego czy też kipiącego?” – pomyślała anielinka i usiad ła przy stole, naprzeciwko swojego


Podstawowy czarny

– 8 –

młodszego brata – Roberta (z powodu nie-wiarygodnej wręcz chudości nazywanego przez wszystkich Robakiem).

Anielinek swoim zwyczajem przyniósł do kuchni książkę. Uwielbiał czytać – wielkie i ciężkie księgi, pod warunkiem że dotyczyły rzeczy strasznych. Encyklopedia duchów, tom Wyjce, Przerazy i wstręty. Leksykon, Słownik słów, od których ciarki latają i włosy się jeżą – to były ulubione lektury Roberta. Tym razem miał przed sobą Wielką, większą, a nawet największą encyklopedię potwornych odgłosów, którą wypożyczył poprzedniego dnia w biblio tece szkolnej. Większość jęków i ryków prze-ćwiczył natychmiast, jeszcze zanim ciotka Matylda o dziesiątej wieczorem kazała mu zgasić światło i iść spać. Szkoda, że nowo zdo bytej wiedzy nie wykorzystał podczas śniada niu, bo…

– Żegnaj, lato, witaj, jesieni! – westchnęła ciotka, wyjrzała przez okno kuchenne i tak już zastyg ła, zapatrzona w dal.


Podstawowy czarny

– 9 –

Mleko jakby tylko czekało na tę chwilę. Zrobiło „Pssst” i wyleciało z garnka, zalało palnik i wypełniło kuchnię duszącą wonią spalenizny. „Czyli w tym roku pierwszy dzień jesieni jest dniem mleka kipiącego” – stwierdziła Otylka.


Podstawowy czarny

– 10 –

Tak, tak, ciotka Matylda w całym Niebie-skiem znana była z tego, że miała bardzo romantyczne usposobienie i często się za-myślała. Ubierała się też inaczej niż pozo-stali anielscy. Lubiła długie, powłóczyste, wzorzyste suknie i miękkie szale, których końce powiewały za nią, gdy szła przez park. Wiosną wpatrywała się w pąki kwiatów, a jesienią obserwowała opadające liście. Takie jak ten, który oderwał się od kaszta-nowca rosnącego przed domem sąsiada – Gerarda Anielskiego-Kapiszona, kołował przez dłuższą chwilę w powietrzu i wreszcie opadł na ziemię, żegnany lekkim ciotczy-nym westchnieniem. Otylka rzuciła się do okna, otworzyła je na całą szerokość, po czym aż wzdrygnęła się od chłodu.

– Masz rację, poranki są już zimne – zgodziła się z nią ciotka. – I takie wilgotne. Wszędzie rosa.

– Łuuu! – zawył Robak.– Ojej! – Przestraszona ciotka krzyknęła,

podskoczyła i chlusnęła ocalałym mlekiem


Podstawowy czarny

– 11 –

na stół. – Robaku, tyle razy cię prosiłam, żebyś nie wył przy stole – mruknęła i zajrza-ła do garnka. – Pół kubeczka – stwierdziła z westchnieniem. – Chyba dam kanarkowi sąsiadów. Albo mogę zrobić wam herbatę z mlekiem. Co to był za straszny odgłos?

– Wycie stada wilków – wyjaśnił z dumą anielinek.

– Watahy. Wilki biegają watahami – spro-stowała ciotka i ostrożnie przelała ocalałe mleko do filiżanki.

– Aha, a dlaczego nie stadami? – dociekał Robert.

– Nie wiem. – Ciotka wzruszyła ramiona-mi. – Może nie lubią albo nie potrafią? No, pijcie herbatę, bo spóźnicie się do szkoły! – popędziła siostrzeńców.

– A kiedy wrócą mama i tata? – zapytała anielinka i równocześnie wygięła szyję, żeby obejrzeć sobie skrzydła. – Chciałabym, żeby już byli z powrotem.

– Kochanie, przecież dopiero wczoraj wyjechali – odparła ciotka. – Nie będzie ich


Podstawowy czarny


Podstawowy czarny