Ewa Domańska

Kryzys historii akademickiej – historia niekonwencjonalna

Odnosząc się do numeru tematycznego amerykańskiego pisma History and Theory

pod tytułem „Unconventional History” (2002) postaram się zidentyfikować podstawowe

cechy historii konwencjonalnej (akademickiej) i niekonwencjonalnej (historia

empatyczna, historia alternatywna, itd.); wskazać na ich podobieństwa i różnice i ustalić,

jakie miejsce zajmuje historia niekonwencjonalna w dzisiejszym pisarstwie

historycznym. Zadaniem tego wystąpienia będzie wykazanie, że podział na historię

konwencjonalną i niekonwencjonalną jest błędny i że historia niekonwencjonalna jest

obecnie częścią historii akademickiej. Odgrywa ona w ramach historii akademickiej rolę

awangardy, która pozostaje pod kontrolą tej ostatniej i jest przez nią skutecznie

asymilowana i pacyfikowana, przez co traci swe krytyczne wobec niej ostrze. W tym

kontekście, zadaniem nie-historycznych czy nie-europejskich podejść do przeszłości

byłaby próba wniknięcia do dominującego systemu i jego „dekonstrukcja”, tj.

odsłonięcie, rozbiór i zmiana konwencji, na których się opiera.