W śląskich baśniach możemy spotkać opowieści

o Jaroszkach. Były to duchy polne. Żyły na podmokłych

łąkach, bagnach i pustkowiach. Podobno mogły

przybierać postać bażanta, kuropatwy lub zająca

i w ten sposób wodzić ludzi po bezdrożach, aż zupełnie

zabłądzili. Stare opowieści mówią, że Jaroszka

czasem można było złapać i wtedy, za miseczkę

mleka, opiekował się domem i gospodarstwem. Nasz

Jaroszek pochodzi ze wsi i dlatego czasem wtrąca

śląskie, gwarowe słowa. Aby ułatwić ich zrozumienie,

zamieszczamy tłumaczenia trudniejszych wyrazów

i zwrotów.

Ola poczuła tylko, że Jaroszek lekko pogłaskał

ją po ręce i nagle znalazła się w innym świecie.

Zobaczyła podmokłą łąkę. Między kępami

kwiatów mieniły się ważki, cicho chlupotała woda.

Nagle zza krzaka wikliny wybiegła postać bardzo

podobna do Jaroszka. Potem jeszcze dwie. Cała

trójka biegała i ze śmiechem taplała się w błocie.

Po chwili pojawiła się bardzo młoda dziewczyna. Ola często

bywała w muzeum, więc wiedziała, że strój, jaki ma na sobie

ta dziewczyna, nosiły kiedyś kobiety na śląskich wsiach. Ale to

było ponad sto lat temu! Tajemnicza panienka nalała mleko do

maleńkiej miseczki, ostrożnie postawiła ją w trawie i szybko

odeszła. Ola zauważyła, że co kilkadziesiąt kroków dziewczyna

schyla się, zostawia kolejną miseczkę i tak cały czas, dopóki nie

zniknęła wśród drzew. Za tymi drzewami musiała być wieś, bo

widać było dymy z kominów.

– Ja już wiem, kim jesteś. Jesteś domowym skrzatem! Tak teraz mówi

się na dobre duszki opiekujące się domami. A jesteś w muzeum.

– Ja tam wolę, żeby mnie nazywać Jaroszek. Po staremu – chochlik nadal

smutno się rozglądał. – A co to takiego: muzeum?

– To miejsce, w którym zbiera się i naprawia różne stare przedmioty,

obrazy, rzeźby i inne dzieła sztuki. Ludzie oglądają te rzeczy na wystawach,

żeby się dowiedzieć, jak żyli inni dawno, dawno temu. Jesteś taki stary, że

na pewno będzie ci tu dobrze.

– No co ty? Ja jeszcze ciągle mały bajtel7jestem! My, Jaroszki, żyjemy

baaaardzo długo i dziećmi też długo jesteśmy.

Ola położyła palec na ustach.

– Ciiii… Słyszysz kroki? Chowaj się, bo ktoś tu idzie! Przyjdę do ciebie

jutro.

Ola szybciutko, w ostatniej chwili, zamknęła skrzynię. Rzeczywiście

zbliżali się pracownicy muzeum. Dziewczynka, nie chcąc przeszkadzać

w pracy, wyszła z pracowni konserwacji.

bajtel – dziecko