1 1
Beskidzka Wyższa Szkoła Umiejętności
w Żywcu
Władysław Batkiewicz
Mikrokinezyterapia®
francuska metoda rehabilitacyjna.
Praca dyplomowa napisana
w Zakładzie Fizjoterapii
pod kierunkiem naukowym
Prof. dr hab.
Tadeusza Kasperczyka
Żywiec 2008
2 2
Żywiec, dnia 3. 03. 2008
Władysław Batkiewicz
Fizjoterapia
OŚWIADCZENIE
Świadomy odpowiedzialności prawnej oświadczam, że złożona praca licencjacka pt.
<<Mikrokinezyterapia, francuska metoda rehabilitacyjna>> została przeze mnie napisana samodzielnie.
Równocześnie oświadczam, że praca ta nie narusza praw autorskich innych osób w rozumieniu ustawy z
dnia 14 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. 1994 nr 24, poz. 83) oraz dóbr
osobistych chronionych prawem cywilnym.
Ponadto niniejsza praca nie zawiera informacji i danych uzyskanych w sposób nielegalny i nie byłą
wcześniej przedmiotem innych procedur urzędowych związanych z uzyskaniem dyplomów lub tytułów
zawodowych uczelni wyższej.
Batkiewicz Władysław
3 3
Spis Treści:
1. Wstęp.…………………………………………………………………………………………………2
2. Wprowadzenie ………………………………………………………………………………………..5
3. Opis Metody…………………………………………………………………………………………..8
4. Badania……………………………………………………………………………………………….25
5. Wnioski………………………………………………………………………………………………27
6. Dyskusja……………………………………………………………………………………………...36
7. Literatura……………………………………………………………………………………………..39
8. Aneks………………………………………………………………………………………………...42
4 4
Wstęp.
Praca ta, jest pierwszą ze strony autora próbą popularyzacji Mikrokinezyterapii w Polsce. Jest
ona wynikiem fascynacji autora tą metodą, z którą zetknął się on po raz pierwszy w Polsce w 2004 roku,
a następnie kontynuował jej naukę we Francji. Chęć dalszej nauki Mikrokinezyterapii i możliwości jej
legalnego praktykowania na terenie Polski i Unii Europejskiej zaowocowała rozpoczęciem nauki
w Beskidzkiej Wyższej Szkole Umiejętności w Żywcu na Wydziale Fizjoterapii.
Nazwa Mikrokinezyterapia pochodzi z połączenia znaczeń micro - mały, kinesi- ruch i therapie -
leczenie, co znaczy leczenie małym ruchem. Twórcami Metody są dwaj fizjoterapeuci francuscy: Daniel
Grosjean i Patrice Benini [7]. Microkinezyterapia powstała podczas pracy z pacjentami na zasadzie
obserwacji praktycznych. Na każdym z etapów jej rozwoju, powtarzano tysiące terapeutycznych gestów,
charakterystycznych dla tej metody, nazwanych dalej mikropaplacjami. Z początku nad rozwojem
pracowało dwoje twórców, z biegiem czasu dołączyli do nich inni fizjoterapeuci francuscy, zafascynowani
nowym spojrzeniem na ciało człowieka i skutecznością terapii.
Obecnie we Francji około 5000 fizjoterapeutów i lekarzy kontynuuje naukę, około 500 terapeutów,
zweryfikowanych podczas egzaminów praktycznych i posiadających Certyfikat, traktuje
Mikrokinezyterapię jako główną formę pracy z pacjentami w prywatnych gabinetach. Terapia ta jest zgodna
z założeniami ustanowionymi przez Ministerstwo Zdrowia we Francji [11]. Nauczana jest we Francji,
Niemczech, Belgii, Luxemburgu, Włoszech, Hiszpanii, Portugalii, Rosji, Ukrainie, Austrii, Polsce, Izraelu,
Madagaskarze, Wybrzeżu Kości Słoniowej i Brazylii.
Na kursach mogą uczestniczyć jedynie dyplomowani fizjoterapeuci i lekarze. Niekiedy po rekomendacji,
do nauki dopuszczani są studenci fizjoterapii i medycyny. Jest to podyktowane względami praktycznymi.
Do pracy z pacjentami potrzebna jest znajomość anatomii, fizjologii, embriologii. Na samym początku
kursy były otwarte dla wszystkich, praktyka wykazała jednak, że brak podstawowych wiadomości
z w/w dziedzin prowadził do wielu nieporozumień i błędów terapeutycznych.
Terapia nie jest jeszcze zamknięta. Ścisłe grono, złożone z kilkudziesięciu najbardziej doświadczonych
i wiarygodnych praktyków - niezależnie od siebie, bada palpacyjnie na pacjentach każdy nowy problem
zaproponowany przez Centrum Mikrokinezyterapii z siedzibą w Maisonville, Point a Mousson - Francja.
Następnie wszyscy razem, podczas regularnych spotkań, próbują krytycznie ocenić każdy nowy krok.
Każdy z etapów rozwoju podlegał i podlega dalszej nieustannej weryfikacji praktycznej. Wszystkie
badania i obserwacje prezentowane są na Konferencjach Mikrokinezyterapii, które odbywają się co dwa
lata.
Nikt nie ukrywa faktu, że wiele kierunków poszukiwań, dających z początku bardzo ciekawe wyniki,
5 5
po jakimś czasie okazywało się błędnymi i obserwacje rozpoczynano od nowa. Praca na poziomie tkanki
mięśniowej, na poziomie tkanki nerwowej, na poziomie błon śluzowych i mięśniówce gładkiej narządów
wewnętrznych, stanowi na dzień dzisiejszy zamknięty etap. Obserwacje prowadzone przez
mikokiezyterapeutów, dotyczą obecnie pracy na poziomie gruczołów wydzielania wewnętrznego,
na regulacji ich pracy poprzez mikropalpację i poprzez to uwalnianie mięśni, narządów wewnętrznych i
ciała od napięć, bólu, a w konsekwencji wielu chorób [17]. To zadanie z punktu widzenia
Mikrokinezyterapii jest bardzo ważne, nie leczy ona bowiem chorób, ale uwalnia jedynie ciało ze śladów
różnego rodzaju agresji zewnętrznych jak i wewnętrznych. Jednak bardzo często konsekwencją takiego
postępowania jest znikanie wielu chorób. Centrum Mikrokinezyterapii dysponuje wieloma obserwacjami
takich sytuacji.
Mikrokinezyterapia nie została jeszcze oficjalnie włączona przez Francuskie Ministerstwo Zdrowia do
pakietu metod refundowanych. Jej zabiegi są więc pełnopłatne dla pacjentów. We Francji, zdecydowana
większość zabiegów fizjoterapeutycznych jest refundowana, Francuzi bardzo niechętnie wydają prywatne
pieniądze na jakiekolwiek dodatkowe zabiegi, wychodząc z założenia, że obowiązkiem państwa jest
zapewnienie im pełnego wachlarzu opieki medycznej. Oficjalna, ustalona przez Centrum
Microkinezyterapii, stawka za zabieg u certyfikowanego terapeuty (regularnie aktualizowana lista
z adresami i kontaktami na stronie internetowej: www.microkinesitherapie.com) wynosi na daną chwilę 45
Euro. Jedyną motywacją dla pacjentów by się poddawać zabiegom a terapeutów by się kształcić jest
skuteczność tej terapii.
Możliwość przystąpienia do egzaminu, pozwalającego zdobyć Certyfikat, wymaga wykazania się wiedzą
praktyczną z zakresu 5 stopni, cena każdego kursu wynosi 350 Euro, plus koszty wynajmu sali rozłożone
proporcjonalnie na grupę. Następnie, do zdobycia pełnej wiedzy z zakresu Mikrokinezyterapii, pozostają
jeszcze 4 etapy nauki. Niezależnie od tego, dla osób, które ukończyły pełny cykl szkoleniowy, prowadzone
są kursy prezentujące nowości, zweryfikowane przez Centrum Mikrokinezyterapii.
Nie jest to terapia łatwa w nauce, jednak cieszy się coraz większą popularnością. We Francji jest obecnie
12 nauczycieli z uprawnieniami do prowadzenia kursów oraz około 10 nauczycieli przygotowujących się.
Mikrokinezyterapia jest w obecnej formie metodą stosunkowo młodą. Jej początki datują się około roku
1980. Wtedy to właśnie zapoczątkowano obserwacje, które w dalszym czasie przerodziły się w regularne
badania. Praca na aparacie mięśniowym została ukończona w 1983 r. Wtedy też zorganizowano pierwszy
kurs metody. Rok 1989 to czas zamknięcia pracy nad systemem nerwowym. Kolejne etapy rozwoju Metody
to 1996 - P1, 2002 roku - poziom P2, 2003 rok – P3 i P4, 2005 rok P5 i P6. W styczniu 2008 r nastąpiła
korekcja technik na poziomie stopnia P3 i P4. Poszczególne symbole (P1, P2, P3 itd.) stanowią poziomy
kursów, szczegółowe wyjaśnienie w rozdziale 3
Mikrokinezyterapia została przez autorów nazwana terapią uzupełniającą. Znaczy to, że posługuje się
wiedzą fizjoterapeutyczną. Wprowadziła ona nową, bazującą na embriologii, praktyczną klasyfikację
mięśni, będącą jej bazą i fundamentem. Stosuje metody pracy, odpowiednie dla filozofii fizjoterapii,
6 6
wprowadza jednak nowe pojęcia i zjawiska, nie do końca wytłumaczone jeszcze przez naukę. Metodyka
pracy, pomimo dużej skuteczności w praktyce, budzi więcej pytań niż daje gotowych odpowiedzi. Dla
twórców i wielu setek terapeutów we Francji oraz wielu krajach świata, fakt ten jest motywacją do dalszej
pracy. Wymaga ona od praktykującego ją terapeuty dużej wiedzy z zakresu szeroko pojętej biologii,
znajomości technik i bardzo wielu schematów pracy, oraz rozwijającego się podczas pracy czucia palcami
ciała klienta. Każda osoba (należy to bardzo wyraźnie podkreślić) kończąca kurs Microkinezyterapii jest w
stanie z powodzeniem ją praktykować. Warunkiem skuteczności pracy terapeuty jest nauka technik i
regularna praktyka.
W Polsce Mikrokinezyterapia nauczana jest od 8 lat, jednak do dnia dzisiejszego nie cieszy się
popularnością i nie jest znana w środowisku fizjoterapeutów. Jednym z tego powodów jest brak
jakiekolwiek literatury dotyczącej tej metody w języku polskim, doprowadziło to do złego w wielu
wypadkach jej zrozumienia. Autor tej pracy tłumaczy obecnie na język polski literaturę z języka
francuskiego. We Francji ukazało się dotychczas 8 książek i 5 tablic ułatwiających zrozumienie terapii i
właściwą pracę z pacjentami. Do końca 2008 roku, powinny być ukończone tłumaczenia wszystkich
najważniejszych książek na język polski. Będą one dostępne dla zainteresowanych. Od wiosny 2008 roku
ma ruszyć również polska strona internetowa Microkinezyterapii, autoryzowana przez Centrum
Microkinezyterapii. Na dzień dzisiejszy w Internecie, na polskojęzycznych stronach można spotkać się z
wieloma próbami wyjaśnienia oraz pojęciami w bardzo dużym stopniu odbiegającymi logiki metody.
Niniejsze opracowanie ogranicza się do zaprezentowania Microkinezyterapii na poziomie pracy z tkanką
mięśniową.
7 7
ROZDZIAŁ I. Założenia Mikrokinezyterapii.
1. Podstawowe pojęcia metody.
Na poziomie mięśniowym Mikrokinezyterapia bazuje na 3 podstawowych pojęciach, zjawiskach.
1.1 Pierwszym z nich jest podział mięśni w zależności od pochodzenia z określonej
części mezoblasty embrionu.
Zdaniem twórców i zwolenników tej metody jest to niezaprzeczalny wkład Mikrokinezyterapii w naukę.
Mikrokinezyterapia jako pierwsza połączyła w praktyczny sposób wiedzę z zakresu embriologii z anatomią
funkcjonalną. Punktem wyjścia były próba zrozumienia, dokąd podczas rozwoju osobniczego
wyemigrowały mięśnie oraz grupy mięśniowe, pochodzące z poszczególnych części mezoblasty, trzeciej
tkanki zarodkowej. Mezoblasta dzieli się na przyosiową, boczną i pośrednią.
1.1.1 Mezoblasta przyosiowa. Na bazie studiów, i praktycznych obserwacji micropalpacyjnych
z mezoblasty przyosiowej wyróżniono 3 grupy mięśniowe [Aneks 1]:
- mięśnie osiowe,
- mięśnie przyosiowe,
- mięśnie podłużne,
Dalej podzielono je w zależności od kręgu z jakiego rozwinęły się w rozwoju zarodkowym. Występują
więc: CR - 3 kręgi czaszki, C – 7 kręgów szyjnych, Th – 12 kręgów piersiowych, L – 5 kręgów
lędźwiowych, S – 5 kręgów krzyżowych i LA – 5 kręgów ogonowych.
Każda z grup mięśniowych mezoblasty przyosiowej, na strefach skórnych ciała tworzy, przy porażeniu
mięśniowym dają wyraźne odczucie oporu i sztywności pod palcami badającego. To zjawisko wyczuwane
jest przez wszystkie osoby. Podział mięśni i powstała na tej bazie mapa mięśniowa ciała, jest podstawą do
diagnozy i oceny stanu układu mięśniowego. Poprzez mikropalpację, wprawny terapeuta jest w stanie, w
czasie około 1 minuty ocenić i zdiagnozować, porażone traumatycznie mięśnie ciała. Autorzy wyraźnie
określają podstawowe patologie związane z określonymi porażeniami określonych mięśni.
1.1.2. Mezoblasta boczną i pośrednia. Z praktycznego punktu widzenia, połączono roboczo obie te
mezoblasty w jedną grupę. Ciało człowieka podzielono na 30 pięter. Podział ten powstał na zasadzie
rozmieszczenia w ciele zarodka metamerów, metamerem nazwano dwa sąsiadujące ze sobą kręgi
8 8
kręgosłupa. Do każdego piętra pochodzącego z danego metameru przypisano jedną drogę. Pod pojęciem
drogi w Microkinezyterapii rozumie się mięśnie wraz z obsługiwanymi przez nie stawami oraz narządy
wewnętrzne, powstałe w rozwoju zarodkowym z danego metameru. Wyróżniono więc:
- 9 dróg rejonu głowy [Aneks 5]
- 12 dróg tułowia [Aneks 6]
- 3 drogi zwieraczy [Aneks 7]
- 6 dróg moczowo płciowych [Aneks 8]
Każda z 12 dróg tułowia podzielona jest na 5 części, w których występują określone mięśnie.
W wypadku dróg pochodzących z mezoblasty bocznej i pośredniej, poza patologiami mięśniowymi
określono również patologie narządów wewnętrznych, przyporządkowanych do każdej z tych dróg.
1. 2. Drugim pojęciem jest gest terapeutyczny, leczniczy, nazwany przez twórców
metody mikropalpacją.
Na etapie poszukiwania urazu w celu szybkiej diagnozy porażonych mięśni, mikropalpacja polega na
umiejętności czytania mapy mięśniowej na ciele pacjenta. W znaczeniu korekcyjnym, mikropalpacja polega
na delikatnym rozciągnięciu na przyczepach sztywnego, porażonego mięśnia, aż do momentu, kiedy
terapeuta poczuje pod palcami wyraźną odpowiedź mięśniową, pod postacią jakby delikatnego odepchnięcia
palców, rozluźnienia włókien mięśniowych. Autorzy metody twierdzą, że Mikrokinezyterapia leczy mięśnie
poprzez powtórzenie urazu na minimalnym, wręcz homeopatycznym poziomie.
1. 3. Trzeci zjawiskiem, z którego korzysta Mikrokinezyterapia, jest pojęcie rytmu
życiowego.
Pojęcie rytmu życiowego oparto o prace W.G. Sutherladna [12] i J. E.Uplangera [13]. Według tych
autorów każda tkanka i narząd organizmu ma swój specyficzny i określony rytm, puls.
W wypadku tkanki mięśniowej, mamy do czynienia z rytmem 6 sekundowym. Zawiera on okres 3
sekund wznoszenia i 3 sekund opadania sinusoidy, charakteryzującej przebieg rytmu. W Mikrokinezyterapii
początek nauki z rytmem życiowym występuje na poziomie kursu B, wyczuwany jest on pod palcami
terapeuty jako delikatna fala napięcia mięśniowego. Na dzień dzisiejszy to zjawisko praktyczne nie zostało
jeszcze zdefiniowane i określone przez naukę. Zjawisko to można w pewnym stopniu wytłumaczyć
następująco.
Po jakim czasie praktyki, poza mechanicznym wyczuwaniem twardych i bolesnych punktów na ciele
pacjenta, w naturalny sposób u każdej osoby regularnie pracującej techniką Mikrokinezyterapii, zaczyna
pojawiać się w palcach zdolność wyczuwania mięśni, w których występuje zaburzenie rytmu życiowego. To
jak gdyby palce dostrajały się do informacji wysyłanych przez ciało. Można przyjąć założenie, że receptory
ciała człowieka są w stanie odbierać (oczywiście po odpowiednim treningu, jakim w wypadku
9 9
Mikrokinezyterapii jest kurs i regularna praktyka) i wysyłać do kory mózgowej, a ta - dalej przetwarzać
i rozpoznawać otrzymane sygnały w znacznie szerszym stopniu niż na dzień dzisiejszy się zakłada. Nasuwa
się podobieństwo do sytuacji, gdzie ludzie ślepi potrafią rozpoznawać kolory na podstawie dotyku palcami,
ludzie głusi potrafią tańczyć w rytm muzyki, podczas gdy głośniki przyłożone są do ziemi. Jest ogólnie
przyjętym twierdzenie, że w wypadku utraty jednego ze zmysłów u człowieka rozwijają się inne zmysły - w
stopniu znacznie większym niż u reszty ludzi. Najistotniejszym tutaj czynnikiem jest potrzeba nauki
nowych form zdobywania informacji. Świadczy to o naturalności procesu rozwoju percepcji, dostępnym dla
każdego zainteresowanego. Podstawą jest motywacja do nauki i regularna praktyka. Można czerpać pełnymi
garściami z życia dowody potwierdzające to zjawisko, również w świecie fizjoterapii. Profesjonalni
terapeuci manualni twierdzą, że po jakimś czasie praktyki, ręce same wiedzą jak wykonać manipulację.
Wielu twierdzi, że palce wręcz „widzą” staw nad którym pracują.
Korekta polegająca na delikatnym rozciągnięciu - w wypadku urazów na poziomie tkanki mięśniowej
lub na delikatnym przyciągnięciu - w wypadku tkanki nerwowej przyczepów urażonego mięśnia, przywraca
do fizjologicznego poziomu zaburzony rytm życiowego danego mięśnia. Mięsień reaguje na korektę
natychmiastowo lub do maksimum 48 godzin. Autorzy tłumaczą, że czas reakcji mięśnia na korektę, to
czas, jaki zajmuje mięśniowi odtworzenie zaburzonego poprzez uraz, traumatyzm, naturalnego rytmu
życiowego.
Sama korekta jest wyczuwalna natychmiast przez pacjenta jako rozluźnienie i ulga w leczonym przez
terapeutę miejscu ciała. Natomiast odtworzenie rytmu życiowego, jako przepływające przez mięsień fale
ciepłe, zimna lub mrowienia. Uczucie bólu mięśniowego znika na podobnej zasadzie, jest natychmiastowe
lub przychodzi do kilkudziesięciu godzin. Mikrokinezyterapia przynosi niekiedy wręcz spektakularne
wyniki w urazach powypadkowych. Po korekcji, w określonych przez patologię miejscach ciała, znika
uciążliwy ból i uczucie sztywności [7].
2. Definiowanie Microkinezyterapii.
Ciało człowieka, jak i wszystkich organizmów żywych, ma naturalnie wbudowane mechanizmy
adaptacji i samoleczenia - w przypadku agresji wypadkowych, emocjonalnych, toksycznych, wirusowych
i środowiskowych. Kiedy agresja jest zbyt silna w stosunku do możliwości obronnych i naprawczych
organizmu, siła żywotna danej tkanki ciała ulega osłabieniu, zachowuje ona pamięć agresji. Zmiana
witalności tkanki, może powodować różnego rodzaju objawy lokalne, jak i na odległość.
Mikrokinezyterapia, poprzez swą specyficzną technikę mikropalpacji, poszukuje śladów agresji
zostawionych w organizmie na poziomie różnego rodzaju tkanek: od tkanki mięśniowej i nerwowej
począwszy, a na gruczołach wydzielania wewnętrznego skończywszy.
Jej istotą, jest manualna stymulacja, mająca na celu podniesienie poziomu sił samonaprawczych
10 1
0
tkanek, niedopuszczenie do ich degradacji i przywrócenie im naturalnych funkcji życiowych.
. Jest techniką pozwalającą pracować ze wszystkimi grupami wiekowymi, jako terapia lub jako
prewencja. Dłonie terapeuty mobilizują i stymulują różne tkanki, na których zapisał się ślad agresji Jest
więc techniką masażu terapeutycznego, będącego w kompetencjach fizjoterapeutów [11]
Mikrokinezyterapia jest inną formą terapii, to znaczy, że wnosi do fizjoterapii nową filozofię podejścia
do urazów i nową filozofię i formę pracy, jest często szybsza i skuteczniejsza. Ta terapia proponuje pomoc
organizmowi w przezwyciężeniu zaburzeń i dysfunkcji, powodujących cierpienie.
Ustala ona przyczyny zaburzeń, poszukując w różnorodnych tkankach organizmu śladu, pozostawionego
przez przyczynę początkową (etiologię), pochodzącą z agresji różnego typu: toksycznych, zakaźnych,
emocjonalnych, obstrukcyjnych, wibracyjnych itd. Te ślady, zostawione przez daną etiologię, zapisane
są w różnych miejscach organizmu. Są one rozpoznawane i korygowane przez technikę palpacyjną zwaną
mikropalpacją.
Te umiejscowienia odnaleziono drogą obserwacji i poszukiwań palpacyjnych, wykonywanych podczas
opracowywania przypadków. Dalej układano je w grupy etiologiczne, wykazujące podobieństwo obrażeń:
urazów psychicznych, czynników zakaźnych, wypadków i katastrof, agresji toksycznych, dramatów
egzystencjonalnych itp.
Stymulując „pamięć cielesną etiologii” terapeuta uruchamia mechanizm autoleczenia. Znajduje tu
zastosowanie prawo immunobiologii i psychoterapii mówiące że: organizm może wyprodukować antyciała,
(mechanizmy obronne), jeżeli rozpoznał antygen (agresję). [9]
Przed uruchomieniem mechanizmu samoleczenia, terapeuta musi odnaleźć połączenie między śladem
pozostawionym poprzez agresję na organizmie, a symptomami opisywanymi przez pacjenta. Pomogła
w tym embriologia, dostarczając wskazówek, gdzie w rozwoju zarodka powstawały i rozwijały
się poszczególne tkanki i jak dalej rozchodziły się po ciele. Te dane uzupełniano palpacyjnymi
obserwacjami, aby w dalszej kolejności połączyć mięśnie w duże grupy embriologiczne (czyli pochodzące z
tego samego miejsca w ciele embrionu) mezoblasty przyosiowej i bocznej.
3. System szkolenia Microkinezyterapii. [11]
System szkolenia Microkinezyterapii obejmuje następujące rodzaje kursów:
Kurs A
- to praca z mięśniami, pochodzącymi z mezoblasty przyśrodkowej, więc mięśniami osiowymi,
przyosiowymi i podłużnymi, bez mięśni z poziomu CR1, CR2, CR3 (trzy kręgi czaszki). Kurs ten
uczy podstawowej techniki palpacyjnej. [14]
Kurs B
11 1
1
- to praca z mezoblastą boczną i pochodzącymi z niej mięśniami, narządami oraz stawami i
częściami kostnymi podporządkowanymi do każdej drogi. Występuje 12 dróg tułowia, 6 dróg
kończyny górnej, 6 dróg kończyny dolnej, 3 drogi zwieraczy i 6 dróg moczowo płciowych. Ten
poziom szkolenia obejmuje dodatkowo mięśnie mezoblasty przyosiowej, należące do CR1, CR2 i
CR3.[14]
Kurs C
- obejmuje techniki pracy z porażeniami mięśniowymi na poziomie tkanki nerwowej w oraz
dodatkowo naukę 9 dróg głowy mezoblasty bocznej.[15]
Kurs PA1
- skupia się na traumatyzmach toksycznych, infekcyjnych, wibracyjnych, porażeniach błony
śluzowej i porażeniach żył, tętnic i przewodów limfatycznych w wyniku zwężenia lub zatkania
światła naczynia.[16]
Kurs PA2
- to nauka palpacyjnego poszukiwania na ciele pacjenta, śladów emocjonalnych przyczyn
wywołujących zaburzenia pracy aparatu mięśniowego i narządów wewnętrznych. [17]
Kursy od poziomu PA3 do PA6 [11]
- skupiają na pracy z układem endokrynnym. Obecnie prowadzone są prace nad stopniem PA7.
Praca ta dotyczy materiału A, B i częściowo C. Ogranicza się do przybliżenia pracy na poziomie tkanki
mięśniowej.
12 1
2
Rozdział II. Opis metody.
1. Podział mezoblasty – trzeciej tkanki zarodkowej
Jak wcześniej wspomniano podział mięśni w Mikrokinezyterapii powstał na bazie ich pochodzenia
embrionalnego. Mezoblasta, trzecia tkanka zarodkowa, powstająca w trzecim tygodniu życia, dzieli
w dalszym rozwoju na mezoblastę przyosiową, umieszczoną w regionie górnym embrionu, mezoblastę
boczną znajdującą się w rejonie brzusznym embrionu i znajdującą się pomiędzy nimi mezoblastę pośrednią.
1. Kanał nerwowy.
2. Struna pierwotna
3. Endoblasta.
4. Ektoderma.
5. Mezoblasta przyosiowa.
6. Mezoblasta pośrednia.
7. Mezoblasta boczna.
Rysunek 1. Przekrój embrionu wzdłuż kanału pępkowego. [14]
1. 1. Mezoblasta Przyosiowa.
Mezoblasta przyosiowa daje początek trzem tkankom:
- tkance kostnej w swej części wewnętrznej
- tkance mięśniowej w swej części środkowej
- tkance skórnej w swej części bocznej
1
2
3
4
5
6
7
13 1
3
1. Część kostna.
2. Część mięśniowa.
3. Część skórna.
Rysunek 2. Mezoblasta przyosiowa. [14]
Pomiędzy nimi, jak zakłada Mikrokinezyterapia, na etapie dalszego rozwoju osobniczego pozostaje
trwałe połączenie. Tkanka mięśniowa mezoblasty przyśrodkowej, na poziomie danego metameru,
zachowuje kontakt z tkanką kostną, w tym wypadku z kręgosłupem oraz z odpowiadającą jej częścią
skórną.
1. Skóra.
2. Mięsnie miotomu.
3. Sklerotom, część kostna.
Rysunek 3. Połączenie między częściami sklerotomu, dermy i miotomu. [14]
Część mięśniowa mezoblasty przyśrodkowej, dzieli się na część wewnętrzną, zwaną hypomerem i część
zewnętrzną, zwaną epimerem.
1
2
3
1
2
3
14 1
4
1. Kanał nerwowy.
2. Struna pierwotna.
3. Epimer.
4. Hypomer.
Rysunek 4. Miotom. [14]
Z epimeru powstają mięśnie prostowników grzbietu, nazwane dalej mięśniami podłużnymi.
Natomiast z hypomeru powstają dwie grupy mięśniowe:
-mięśnie umieszczone między kręgami, nazwane dalej mięśniami osiowymi
-mięśnie pomiędzy żebrami, nazwane dalej mięśniami przyosiowymi
1. Mięśnie osiowe.
2. Mięśnie przyosiowe.
Rysunek 5. Hypomer. [14]
1.1.1. Strefy rzutowania czyli mapa mięśniowa mezoblasty przyosiowej. [Aneks nr 13].
Założenie zaprezentowane na rysunku nr 3, zainspirowało twórców metody do poszukiwań stref na
skórze ciała, które byłyby odzwierciedleniem kondycji mięśni mezoblasty przyosiowej. Poprzez ściśnięcie
dłońmi terapeuty określonego mięśnia, tworzono sztuczne bloki mięśniowe a następnie palpowano skórę
całego ciała, poszukując sztywnych i napiętych stref. Poszukiwania, po niezliczonej ilości prób zakończyły
się powodzeniem. Odnalezione strefy na skórze nazwano dalej strefami rzutowania mięśni, czyli inaczej
mówiąc powstały mapy mięśniowe mezoblasty przyosiowej. Udało się wyodrębnić mapy dla mięśni
osiowych, przyosiowych i podłużnych. W trakcie praktycznych poszukiwań okazało się, że każdy z w/w
mięśni posiada dwie, niezależne od siebie strefy rzutowania. Jedna z nich występuje zawsze w górnej części
1
2
2
3
4
1
15 1
5
ciała a druga w dolnej. Okazało się to bardzo przydatne w praktyce w sytuacjach gdy:
- jedna ze stref danego mięśnia okazuje zbyt mała i niewygodna do palpacji,
- jedna ze stref znajduje się w miejscu ciała, które doznało urazu, oparzenie, otwarta rana, amputacja
kończyny itp.
Kolejną bardzo ciekawą zależnością do której doszli twórcy metody, było odnalezienie na skórze ciała
stref reprezentujących każdą z trzech poszczególnych grup mięśniowych, w tym wypadku również
wykazano podwójne występowanie stref, w górnej i w dolnej części ciała. Po każdej stronie ciała powstały
więc trzy strefy skórne dla mięśni:
- osiowych,
- przyosiowych
- podłużnych,
Usystematyzowano te obserwacje, każda z tych grup ma wyodrębnione strefy skórne dla każdego
mięśnia zawierającego się w tej grupie. Mięśnie osiowe, przyosiowe i podłużne ułożono w grupy zgodnie z
kolejnością w jakiej występują metamery [Aneks 1]:
- mięśnie kręgów czaszki CR
- mięśnie kręgów szyjnych C
- mięśnie kręgów piersiowych Th
- mięśnie kręgów lędźwiowych L
- mięśnie kręgów miedniczych Sc
- mięśnie kręgów ogona LA
Obserwacje te pozwalają na bardzo szybkie odnalezienie na ciele pacjenta porażonego mięśnia,
pochodzącego w rozwoju zarodkowym z mezoblasty przyosiowej.
Kontrolę wykonuje się na prawej i lewej części ciała. Odnalezienie porażonego mięśnia mezoblasty
przyosiowej, wprawnemu terapeucie zajmuje kilkanaście sekund.
1.1.2 Korekta.
Po odnalezieniu porażonego i napiętego mięśnia, terapeuta przystępuje do korekcji, czyli leczenia.
Jedną ręką trzymając na odnalezionej wcześniej strefie skórnej, drugą ręka palpuje jeden z przyczepów
określonego miesienia, szukając twardych w dotyku i często bolesnych dla pacjenta miejsc. Następnie drugą
rękę przenosi ze strefy rzutowania na drugi przyczep mięśnia, szukając na nim identycznego punktu, na tej
samej zasadzie. Korekta polega na delikatnym rozciągnięciu mięśnia, aż do momentu, kiedy terapeuta
poczuje pod palcami wyraźne rozluźnienie sztywnych włókien mięśniowych. Bardzo często, jest to silne
odczucie fizyczne od placami terapeuty, jakby mięsień odzyskawszy swą elastyczność, odpychał palce
terapeuty. W Mikrokinezyterapii nazwano to zjawisko odpowiedzią mięśnia.
16 1
6
W przypadku mięśni mezoblasty przyosiowej występuje zjawisko korekty I i II stopnia.
- korektę I stopnia, czyli korektę pojedynczą,wykonuje się w sytuacji gdy mięsień, poprzez jeden lub dwa
przyczepy ma bezpośredni kontakt z kręgami kręgosłupa. Polega ona na rozciągnięciu mięśnia w sposób
opisany powyżej.
- korektę II stopnia, czyli korektę podwójną, wykonuje się w sytuacji kiedy mięsień podczas rozwoju
osobniczego wyemigrował z macierzystego metameru, kręgów kręgosłupa czyli mówiąc językiem metody,
stracił z nim bezpośredni kontakt. Zachował go jednak w „swej pamięci” za pomocą rozcięgien
mięśniowych (pojecie robocze Mikrokinezyterapii).
W praktyce, terapeuta po zakończeniu korekty I stopnia, jedną ręką trzymając jeden z przyczepów
mięśnia, drugą rękę kładzie na odpowiednim metamerze, przekazując w ten sposób informację na krąg z
którego mięsień wyemigrował. Dalej powtarza to samo z pozycji drugiego przyczepu. W tym momencie
pacjenci bardzo często reagują westchnieniem ulgi, mięsień dodatkowo się rozluźnia.
Ta obserwacja praktyczna skłoniła autorów metody do przemyśleń i poszukiwań sposobu przekazywania
informacji do innych tkanek ciała i narządów ciała. W przyszłości zaowocowało to powstaniem poziomu C,
czyli pracy nad urazami układu nerwowego a w dalszym czasie zainicjowało rozważania do obserwacji
gruczołów wydzielania wewnętrznego. Jak bardzo często się zdarza, tak i tutaj praktyka wyprzedziła w
bardzo dużym stopniu teorię.
Korekta mięśniowa polega na delikatnym (jak twierdzą autorzy - w dawce homeopatycznej)
rozciągnięciu mięśnia. Jest ona bardzo skuteczna w urazach powypadkowych, w sytuacjach kiedy mięsień
minimalnie skraca swoją długość, sztywnieje. Inna sytuacja występuje przy urazach nerwowych mięśnia,
występuje wtedy jego zwiotczenie. Autorzy metody, w logiczny dla siebie sposób, poszli, poprzez delikatny
gest przybliżenia do siebie przyczepów mięśniowych w kierunku skracania mięśnia. W tym wypadku
korekta okazywała się skuteczna na czas maksimum 48 godzin. Po trzech korektach wykonywanych w ten
sam sposób, ból mięśniowy często stawał się silniejszy. Dopiero inna forma myślenia i obserwacji urazów
nerwowych mięśni, pozwoliła na całkowite rozwiązanie tego problemu. Stanowi to istotę kursu na poziomie
C.
1.1.3. Patologie.
Autorzy określają patologie, będące konsekwencją urazu mięśniowego. Występują tutaj patologie
miejscowe, w danym mięśniu oraz patologie na odległość. Urażony mięsień bardzo często jest przyczyną
problemów w odległych od niego częściach ciała.
1.1.4. Mięśnie kręgów czaszki CR.
Fizjoterapia klasyczna niewiele uwagi poświęca mięśniom głowy a przecież urazy tych mięśni bardzo
17 1
7
często są dużym problemem. Wpływają one na ograniczenia słuchu, wzroku, utrudniają przeżuwanie i
połykanie pokarmu, przyczyniają się do migren a nawet zawrotów głowy i co jest uciążliwe dla wielu osób
a w szczególności dla kobiet, do wypadania włosów.
Benini i Grosjean bazując na pracach francuskiego embriologa Dolladnera [3], który zakłada powstanie
czaszki z 3 metamerów, wprowadzili pojęcie 3 kręgów czaszkowych. Dollander wymienia 3 czaszkowe
nerwy motoryczne, które wychodzą tak jak nerwy motoryczne z każdego kręgu kręgosłupa. Do każdego z 3
kręgów czaszki autorzy metody, podczas praktycznych palpacji, przyporządkowali określone mięśnie.
[Aneks 4]
1.1.5. Mięśnie kręgów ogona LA.
Kolejnym ciekawy punktem metody są mięśnie kręgów ogona. Anatomia nie zawiera pojęcia mięśnie
ogona. Twórcy Mikrokinezyterapii, Daniel Grosjean i Patrice Benini, podczas obserwacji w paryskim Zoo,
badali małpy ogonowe i bezogonowe. Poprzez tworzenie sztucznych bloków mięśniowych i obserwację
usztywnienia kręgów kości ogonowej, przyporządkowali mięśnie uda, które pierwotnie miały być
mięśniami ogona. W twierdzeniu autorów, kresa chropowata jest u człowieka pozostałością po odcinku
ogonowym kręgosłupa. [Aneks 1].
Należy jeszcze raz bardzo wyraźnie podkreślić, że każde z zaobserwowanych zjawisk zostało odkryte
podczas obserwacji praktycznych i jest potwierdzalne palpacyjnie.
1.2. Mezoblasta boczna.
Rozwija się w brzusznej części embrionu. Zbudowana jest z dwóch listków zarodkowych:
- listka wewnętrznego, zwanego splanchnopleurą. Jest to listek trzewny mezodermy, z niego powstają
mięśnie gładkie narządów wewnętrznych.
- listka zewnętrznego, zwanego somatopleurą. Z niego powstają mięśnie prążkowane kończyn, tułowia
i głowy.
Ta część mezoblasty nie ma kontaktu z kręgami, nie występują w nim metamery. W celu systematyzacji
pracy, podobnej jak w przypadku mezoblasty przyosiowej, podzielono mezoblastę na piętra (drogi), w
zależności od tego, na poziomie jakiego kręgu występuje. Do każdego piętra przyporządkowano
pochodzący z danego kręgu narząd wewnętrzny. Każdy z narządów wewnętrznych pochodzący ze
splanchloplery ma kontakt, jest połączony z mięśniami prążkowanymi pochodzącymi z somatoplery.
Mięśnie te rozłożone są na tułowiu i na kończynach, umożliwiając kontrolę zgięcia i wyprostu
poszczególnych ich części.
18 1
8
1. Kanał nerwowy.
2. Struna pierwotna.
3. Endoblasta, narząd.
4. Mezoblasta przyśrodkowa.
5. Zalążek kończyny.
6. Somatoplera.
7. Splanchnoplera.
Rysunek 7. Mezoblasta boczna. Przekrój poprzeczny embrionu na wysokości zalążków kończyn. [14]
Połączenie somatoplery ze splanchnopleurą, należących do tego samego piętra kręgowego
w Mikrokinezyterapii nazwano pojęciem Drogi. Drogi oznaczono nazwami odpowiednich narządów
wewnętrznych lub numerami cyfr rzymskich. Każdą z dróg podzielono na 5 części, każdej z części
przyporządkowano palpacyjnie określony mięsień lub mięśnie.
Rysunek 8. Schematyczne przedstawienie drogi na przykładzie kończyny górnej, podzielonej na 5 grup
mięśniowych. Mięsień w dolnej części rysunku prezentuje mięsień świadek. [14]
Ciało zostało podzielone na piętra, drogi.
1
2
3
4
5
6
7
19 1
9
1. Drogi głowy, łuki skrzelowe (AB, AH, AP)
2. Drogi kończyny górnej.
3. Drogi kończyny dolnej.
4. Drogi miednicy, zwieracze.
5. Drogi ogonowych.
Rysunek 9. Widok embrionu w wyszczególnionymi piętrami ciała. [14]
Zarodek jak i ciało dorosłego człowieka podzielono z góry na dół na 30 pięter cielesnych:
- 9 dróg na głowie, rozdzielonych w trzech grupach po trzy drogi w każdej [Aneks 5],
- 12 dróg na tułowiu, podzielonych dalej każda na 5 grup [Aneks 6],
- 3 drogi w rejonie miednicy, nazwane drogami zwieraczy [Aneks 7],
- 6 dróg w rejonie ogonowym, nazwane drogami aparatu moczowo płciowego [Aneks 8].
Do każdej z dróg przyporządkowano na drodze praktycznych poszukiwań palpacyjnych jeden narząd
wewnętrzny lub gruczoł wydzielania wewnętrznego. Ponadto każda z dróg kończy się na jednym palcu
kończyny górnej lub kończyny dolnej. Na poziomie dróg tułowia istnieje pewne podobieństwo do
przebiegów Meridianów w Medycynie Chińskiej.
1.2.1. Poszukiwanie obrażenia.
Nie odnaleziono w mezoblaście bocznej stref skórnych, będących w kontakcie z mięśniami
prążkowanymi tułowia i kończyn oraz z mięśniami gładkimi narządów wewnętrznych. Mezoblasta boczna,
która w Mikrokinezyterapii odpowiada za drogi, występuje w regionie brzusznym zarodka pod postacią
dwóch listków trzewnych, dośrodkowo i bliżej przewodu pokarmowego splanchnoplera - listek trzewny
mezodermy, i odśrodkowo, bliżej powierzchni zewnętrznej - somatoplera.
Te listki połączone są ze sobą na poziomie struny pierwotnej.
1
2
3
4
5
20 2
0
1. Kanał nerwowy.
2. Struna pierwotna.
3. Przewód pokarmowy.
4. Splanchnoplera.
5. Somatoplera.
Rysunek 9. Mesoblasta boczna. [14]
Struna pierwotna u osoby dorosłej, znajduje się na poziomie jądra miażdżystego dysków
międzykręgowych, nie jest więc bezpośrednio dostępna w palpacji. Praktycznie wykazano, że każdy uraz
mięśnia danej drogi, powoduje usztywnienie dwóch kręgów kręgosłupa, nazwanych dalej blokiem
kręgowym. Terapeuta wykonuje jedną ręką nacisk na dwa sąsiadujące ze sobą kręgi, drugą rękę trzymając
na kości ogonowej. Uczucie usztywnienia kręgosłupa pod palcami na poziomie danych kręgów, świadczy o
urazie drogi, przyporządkowanej do tych kręgów.
► drogi głowy. [Aneks 5]
Drogi rejonu głowy powstały na bazie łuków skrzelowych embrionu, którym palpacyjnie
przyporządkowano odpowiednie narządy i poszczególne kości czaszki. Palpuje się tu pomiędzy Th X a
poszczególnymi 3 strefami czaszki. Twarda strefa, nie poddająca się łagodnemu naciskowi dłoni terapeuty
wskazuje uraz. W dalszej kolejności, po ustaleniu strefy poszukuje się urażonego mięśnia.
► drogi tułowia. [Aneks 6]
Palpuje się trzymając jedną rękę na dwóch sąsiadujących ze sobą kręgach kręgosłupa szyjnego,
piersiowego i lędźwiowego a drugą na kości ogonowej. Sztywne i nieruchome dwa kręgi, nazwane blokiem
kręgowym, wskazują urażoną drogę. Terapeuta trzymając jedną z dłoni na bloku kręgowym, drugą ręką
poszukuje jednej urażonej z 5 grup mięśniowych (rysunek 8), w zależności od swoich upodobań, preferencji
i możliwości:
● na odpowiadającym drodze palcu kości śródręcza lub śródstopia, od jej końca bliższego do głowy
bliższej paliczka.
● na dolnym brzegu kostnym klatki piersiowej, idąc od kręgosłupa aż do wyrostka mieczykowatego
1
2
3
4
5
21 2
1
mostka.
● na mięśniu świadku danej drogi.
Następnie po odnalezieniu właściwej grupy mięśniowej poszukuje się już konkretnego mięśnia. [Aneks 6]
Informacja mówiąca o 3 możliwościach poszukiwania danej grupy mięśniowej z teoretycznego punktu
widzenia może się wydawać niejasna, jednak w praktyce i na kursie jest to bardzo proste.
► drogi zwieraczy. [Aneks 7]
Drogi rejonu miednicy, to drogi nazwane roboczo drogami zwieraczy. Pracuje się tutaj na mięśniach
zwieracza moczowego, płciowego i odbytniczego. Zasada pracy jest taka sama jak w w/w drogach
mięśniowych mezoblasty bocznej. Palpuje się jedną z 3 części kości krzyżowej, po odnalezieniu wyraźnie
sztywniejszej od innych części kości krzyżowej, szuka się przyczepów mięśniowych. Bardzo wiele
problemów, będących wynikiem różnego rodzaju urazów tego rejonu ciała: ciężkie porody u kobiet, upadki
na kość krzyżową itp, powodujące bardzo przykre w konsekwencji objawy i utrudnienia życiowe dla
pacjentów (niemożność utrzymania moczu, kału) znikają po jednorazowej lub dwukrotnej korekcji.
► drogi rejonu ogona. [Aneks 8]
Ze względu na nowatorski i ciekawy punkt widzenia Microkinezyterapii, ta część zostanie rozwinięta w
większym stopniu.
Drogi rejonu moczowo-płciowego (nazwa robocza) pochodzą z mezoblasty pośredniej. Tutaj, podobnie
jak w przypadku całości metody, wyjściem do opracowania było studiowanie embriologii i obserwacja
zachowania się narządów, mięśni oraz kości tego rejonu ciała podczas mikropalpacji. Tutaj również,
podobnie jak w opracowywaniu poprzednich części mezoblasty, wykonano tysiące palpacji, popełniono
niezliczoną ilość błędów, by docelowo dojść do bardzo ciekawych wniosków. Praca ta, nie pozwala na
pokazanie całego procesu powstawania terapii. Autor, ze względów praktycznych, może ograniczyć się
jedynie do prezentacji końcowych rezultatów wieloletnich obserwacji.
Na drodze praktycznych palpacji i studiów embriologicznych, odnaleziono na mostku, na poziomie 6 części
chrzęstnych żeber, 6 stref odpowiadających 6 narządom grupy, nazwanej przez Microkinezyterapię drogami
moczowo-płciowymi. A więc idąc od 1 żebra do 6 w dół, występują narządy w kolejności jak w tabelce
Aneksu 8 i rysunku 9, dotyczących dróg moczowo-płciowych, nazwanych roboczo od BA1 do BA6.
22 2
2
BAS – górna część mostka
BAM – środkowa część mostka
BAI – dolna część mostka
BA1 – gruczoł mleczny
BA2 – macica, prostata
BA3 – nadnercza
BA4 – jądra, jajniki
BA5 – nerki
BA6 – pęcherz moczowy
Rysunek 9. Schematyczna prezentacja rozłożenia narządów dróg moczowo płciowych na powierzchni
mostka. [14]
Każda dysfunkcja w/w narządów, powoduje odczucie bolesności pod wpływem palpacji na wysokości
określonego żebra, świadczy to porażeniu na poziomie mięśniówki gładkiej danego narządu.
Wykazano, również w ten sam sposób, istnienie połączeń kości z narządami. A więc dla BA1 i BA2,
nazwanych dalej roboczo BAS (wszystkie skróty pochodzą z języka francuskiego), do których należą
gruczoł mleczny u kobiet lub sutek u mężczyzn (BA1) oraz macica u kobiet a prostata mężczyzn (BA2),
przyporządkowanych do LA1 (ogonowa część kręgosłupa, nie występująca u człowieka) wykazano istnienie
połączeń z kością skroniową, kością gnykową, wyrostkiem mieczykowatym i spojeniem łonowym z przodu
ciała.
BAS
BAM
BAI
BA1
BA2
BA3
BA4
BA5
BA6
1
2
4
4
5
6
23 2
3
1. BA2 macica, prostata.
2. Kość skroniowa.
3. Kość gnykowa.
4. Mostek.
5. Wyrostek mieczykowaty.
6. Kość łonowa.
Rysunek 10. Schematyczna prezentacja połączeń kostnych z organami należącymi do BAS, w tym wypadku
BA2, występujących z przodu ciała. [14]
Dla narządów BA3 i BA4, nazwanych BAM i podporządkowanych do LA2, a więc nadnerczy (BA3)
oraz jąder i jajników (BA4), jest to połączenie z kością jarzmową, kością podniebienną i częścią skalistą
kości skroniowej a dalej obojczykiem lub łopatką, brzegiem kości miedniczej oraz kością kulszowa, z boku
ciała.
Obserwacją praktyczną Mikrokinezyterapii, jest zwiększone boczne wygięcie kręgosłupa, ze skłonnościami
do skolioz podczas miesiączek u młodych dziewcząt. Ta obserwacja skierowała uwagę Francuzów
na zasadność poszukiwania sposobu regulacji gruczołów wydzielania wewnętrznego, co znalazło
uzasadnienie dla rozwoju metody w tym kierunku.
1. BA4 - jądra, jajniki.
2. Kość jarzmowa, kość podniebienną i część skalista kości skroniowej.
3. Obojczyk, łopatka.
4. Żebra.
5. Brzeg kości miedniczej.
6. Kość kulszowa.
1
2
3
4
5
6
24 2
4
Rysunek 11. Schematyczna prezentacja połączeń kostnych z organami należącymi do BAM, w tym wypadku
BA4, występujących z boku ciała. [14]
Dla BA5 i BA6, nazwanych BAI i podporządkowanych do LA3, nerka (BA5) i pęcherz moczowy (BA6)
mają połączenie z tyłu ciała z poszczególnymi kręgami kręgosłupa, począwszy od kręgów czaszki a na
kości ogonowej skończywszy.
1. BA5 – nerka.
2. Kręgi czaszki.
3. Kręgi szyjne.
4. Kręgi piersiowe.
5. Kręgi lędźwiowe.
6. Kręgi krzyżowe.
Rysunek 12. Schematyczna prezentacja połączeń kostnych z organami należącymi do BAI, w tym wypadku
BA5, występujących z tyłu ciała. [14]
1.2.2 Korekta.
Jest taka sama jak na poziomie mięsni mezoblasty przyosiowej, polega na delikatnym rozciągnięciu
porażonego mięśnia na jego przyczepach. Niezależnie od korekty mięśnia można skorygować narząd
związany z daną drogą. Palpacyjnie można wyczuć, że w każdej sytuacji urazu mięśnia danej drogi,
przyporządkowany do niej narząd wewnętrzny, palpacyjnie wykazuje również napięcie struktur. To
napięcie i sztywność narządu znika po korekcji mięśnia lub mięśni drogi. Ta obserwacja zwróciła uwagę
autorów metody i przyczyniła się do pracy z uraza narządów wewnętrznych pod wpływem różnego rodzaju
agresji, jakich doznało ciało. Prawidłowo przeprowadzona korekta rozluźnia dany mięsień, odpowiadający
mu odcinek kręgosłupa oraz narząd wewnętrzny. Wszystkie opisane patologie są łatwe do udowodnienie,
poprzez tworzenie sztucznych bloków na poszczególnych mięśniach.
Należy jednak dodać, że korekta całkowita w Mikrokinezyterapii, polega na poszukiwaniu urazów nie
5
2
3
4
1
6
25 2
5
tylko na poziomie systemu mięśniowego, należy w odpowiedni sposób zbadać konsekwencje urazu na
poziomie tkanki nerwowej, na poziomie błon śluzowych oraz gruczołów wydzielania wewnętrznego. Do
wykonania całkowitej korekty należy zapoznać się z całością Metody, czyli skończyć ją na poziomie PA6
oraz poprzez uczestnictwo w Konferencjach, być na bieżąco z nowymi odkryciami.
Mikrokinezyterapia nie jest jeszcze bowiem metodą zamkniętą.
► drogi głowy.
Pozytywne efekty korekty gruczołów wydzielania wewnętrznego, czyli narządów przypisanych do tego
rejonu ciała zainspirowała w dalszym czasie do szukania metody regulacji pracy całego systemu gruczołów
wydzielania wewnętrznego.
► drogi tułowia.
Wykonywana najczęściej. Jej konsekwencją, poza rozluźnieniem mięśni jest większy zakres ruchu
stawów kończyny dolnej i górnej.
► drogi zwieraczy.
Centrum Mikrokinezyterapii dysponuje materiałem badawczym o wyleczeniu za pomocą
Mikrokinezyterapii wielu problemów powypadkowych, związanych ze zwieraczami: nietrzymanie moczu,
kału, impotencja seksualna.
► drogi rejonu ogona.
Korekta polega na odnalezieniu na stawach mostkowo – żebrowych lub na strefach rzutowania skórnego,
znajdujących się na ręce i na nodze, twardych i bolesnych punktów. Następnie przystępuje się do leczenia
mięśni, podobnie jak w wypadku innych mezoblast.
Wykazano praktycznie, na małej grupie pacjentów, zmniejszenie powiększonych patologicznie wygięć
kręgosłupa (skoliozy, lordozy i kifozy) po korekcie na poziomie terapii P5 i P6, czyli po korekcie na
poziomie pracy z gruczołami wydzielania wewnętrznego.
Jak twierdzą autorzy terapii, obowiązująca we Francji ustawa Huriet’a, dotycząca eksperymentów
terapeutycznych, uniemożliwia prowadzenie wiarygodnych dla nauki badań w gabinetach prywatnych,
zebrany materiał nie jest więc w tym rozumieniu wiarygodny.
1.2.3. Patologie
Określone są w stosunku do mięśni pochodzących z mezoblasty przyosiowej, mezoblasty bocznej
i mezoblasty pośredniej trzy formy patologii:
- patologia lokalna, związana ze sztywnością danego mięśnia a poprzez to usztywnienie związanych z nim
26 2
6
części kostnych lub obsługiwanego przez mięsień stawu.
- patologię na kręgosłupie, na wysokości odpowiadającej metamerowi, powodującą usztywnienie kręgów.
- patologię na narządzie, a konkretnie na mięśniówce gładkiej odpowiedniego dla danej drogi narządu.
Rozdział 3. Badania.
1. Badania zorganizowane przez Centrum Mikrokinezyterapii we Francji.
1.1. Ocena skuteczności Mikrokinezyterapii w bólach odcinka lędźwiowego.
Badania były wykonywane między 1999 a 2001 przez 35 fizjoterapeutów w gabinetach prywatnych na
300 pacjentach, nie wykonano badań na grupie ślepej, ponieważ pacjentami były osoby płacące za zabiegi.
To oszacowanie jest należne do stopnia B.. Było ono wykonywane dwustopniowo:
1.2. Ankieta. [Aneks nr 9]
Była ona rozprowadzana w gabinetach prywatnych fizjoterapeutów, posługujących się w swej pracy
Mikrokinezyterapią, dla uwydatnienia tego, co nazywa się lombalgią wspólną
Lumbagia ostra leczy się spontanicznie podczas 3 tygodni, lombalgią chroniczna jest najczęściej odsyłana
do placówek leczenia specjalistycznego.
Ta ankieta pokazuje, że lombalgia ogólna jest najczęściej pochodzenia spazmatycznego, związana
27 2
7
z nadmiernymi napięciami niektórych grup mięśniowych, a nie pochodzenia stawowego; uszkodzenia
dysków nie są przyczyna a konsekwencją.
Przykurcze mięśniowe są wykazane przez wyniki ankiety: w 52% przypadków ból rozprzestrzenił się,
pacjenci skarżyli się na bóle w różnych częściach kręgosłupa, w 45% przypadków wysiłek prowokujący ból
nie był istotny, w 40% przyczyną był stres, a w wypadku 29% ból prowokowany był przez zły ruch ciała,
będący wynikiem przyzwyczajenia, natomiast 20% pacjentów nie potrafiło określić przyczyny bólu.
Ból stały występował u 35% badanych. Ból silniejszy na ranem w 35%, a silniejszy wieczorem w 29%.
Łagodniejący podczas ruchu a nasilający się podczas odpoczynku lub przyjęciu pozycji nieruchomej.
Wreszcie 60% badanych przyznawało się do uczucia niepokoju.
Być może, przykurcze mięśniowe, związane są ze stanem gruczołów przytarczycy, odpowiedzialnych
są za regulację poziomu wapnia w organizmie, potrzebnego do prawidłowej pracy mięśni.
Ta korelacja jest wykazana poprzez palpację, która pokazuje, że w 82%, porażenie gruczołów przytarczycy
było przyczyną bólów strefy lędźwiowej.
1.3. Oszacowanie wyników.
Metodologia:
Oszacowanie dokonane przez chorego w DO (dzień zabiegu), D+2 (dwa dni po zabiegu) i D+6 (6 dni po
zabiegu), wypełniającego 24 pozycje kwestionariusza EIFEL (Echelle d'Incapacité Fonctionnelle pour
l'Evaluation des Lombalgies - Skala Niezdolności Funkcjonalnej dla Oceny Lumbalgii). [Aneks nr 9]
Wyniki:
Oceniana grupa jest zgodna z danymi statystycznymi zebranymi na lombalgii:
► mężczyźni 42%, kobiety 58%, średni wiek 44,8 lat –odchylenie (8 do 90 lat)
► dokumentacja kompletna, możliwa do wykorzystania 79%, dokumentacja niepełna lub bez odpowiedzi
21%.
► niewydolność funkcjonalną oceniono na poziomie 11,2 w skali: od 0 (brak niezdolności) do 24
(całkowita niewydolność). Wszystkie typy lombalgii zostały oszacowane na poziomie 9 (odchylenie od 1
do 23).
► zmiana poziomu niewydolności z 11,2 w D0 na 6,7 w D+2 (p<0,00001).
► we wszystkich wskaźnikach odnotowano poprawę z p<0,01 z wyjątkiem dla pozycji 2, gdzie
odpowiedzi nie były wystarczające.
► wszystkie kategorie lombalgii wykazały progresję: gdy objawy lombalgii były słabe – 36%, gdy były
średnie – 43% i gdy były silne 21%.
► w D+6 - 88% pacjentów mówiło o poprawie, gdzie 44% z tej grupy twierdziło o poprawie na poziomie
28 2
8
75 do 100%, 3% pacjentów nie określiło żadnej zmiany a 9% mówiło o nieznacznym pogorszeniu
objawów ( z tej grupy, około 30% pacjentów było zakwalifikowanych do lombalgii lekkiej)
1.4. Podsumowanie:
Grupa 237 osób, z 300 osób poddanych terapii, wypełniała podany wyżej kwestionariusz 3 razy: przed
zabiegiem, 2 dni po zabiegu i 6 dni po zabiegu mikrokinezyterapii. Jeden zabieg pozwolił na poprawę
samopoczucia całej grupy, zmniejszył poziom odczuwanego bólu jak i poprawił ruchomości. Poprawa
zaczynała się przeważnie już drugiego dnia po zabiegu, objawy bólu ustępowały całkowicie lub w sposób
bardzo istotny do 6 dnia. Pacjenci doznali globalnej poprawy, nie można również zapomnieć o korelacji
istniejącej pomiędzy różnymi wskaźnikami (IGL) i poprawie na wszystkich stopniach niewydolności.
Inne, różnego rodzaju opracowania badawcze Mikrokinezyterapii są dostępne na stronie internetowej
Metody [11].
2. Badania przeprowadzone przez Władysława Batkiewicza, autora pracy licencjackiej.
2.1. Cel badań.
Chodziło o wykazanie skuteczności Mikrokinezyterapii w ustępowaniu bólów powypadkowych.
2.2. Metodologia.
Badania zostały przeprowadzone na próbie 38 pacjentów, w większości przypadków w prywatnym
gabinecie fizjoterapeutycznym. Zdecydowana większość pacjentów była w trakcie leczenia i przechodziła
różnego rodzaju zabiegi kinezyterapeutyczne i fizykoterapeutyczne. Każdy z pacjentów wyraził zgodę na te
badania, każdy z nich podał dane osobowe: imię i nazwisko, wiek oraz adres zamieszkania.
Badania te są pierwszym krokiem ze strony Władysława Batkiewicza do zorganizowania i
przeprowadzenia profesjonalnych z naukowego punktu widzenia badań, potwierdzających wysoką
skuteczność Mikrokinezyterapii.
2.3. Ankieta. [Aneks nr 10]
Zostały zadane 4 pytania
1. W jakim stopniu w skali od 10 do 1 ustąpił ból, zakładając poziom bólu przed terapią na poziomie 10.
2. Czy poprawa była trwała a jeżeli nie to, kiedy i do jakiego poziomu w skali 10 punktowej ból powrócił?
3. Ocena stanu pacjenta po zabiegu.
4. Ocena przez pacjenta zabiegu z punktu widzenia komfortu terapii.
29 2
9
2.1.4. Oszacowanie wyników.
Wśród badanych było 21 kobiet co stanowiło 55,2% grupy za średnią wieku 46 lat, 17 mężczyzn, co
stanowiło 44,7% grupy ze średnią wieku 42 lata
Urazy kończyn górnych stanowiły 31,5% - 12 przypadków
Urazy kończyn dolnych stanowiły 18,4% - 7 osób
Urazy tułowia, żebra stanowiły 13,1% - 5 osób.
Urazy kręgosłupa:
- szyjnego 7,9% - 3 osoby
- piersiowego 5,2% - 2 osoby
- lędźwiowego 13,1% -5 osób
Urazy i choroby inne 7,9% -4 osoby
Współczynnik bólu po pierwszym zabiegu 3,5, zmniejszenie poziomu bólu o 6,5 jednostki co stanowi 65%
Współczynnik bólu po drugim zabiegu 2,27, zmniejszenie poziomu bólu o 7,73 jednostki co stanowi 77,3%
Współczynnik rozluźnienia 100% pacjentów
2.1.5. Wnioski.
Charakterystyczną cechą zdecydowanej większości terapii był duży współczynnik trwałego ustępowania
bólu po wykonanych zabiegach. Mikrokinezyterapia w ocenie pacjentów jest metodą łagodną, przyjemną i
bezbolesną, bardzo często przynoszącą szybką ulgę w cierpieniach. Nie znaczy to, że jest w stanie zastąpić
klasyczną fizjoterapię. Stanowi dobre jej uzupełnienie, dając specjalistom kolejne, ciekawe narzędzie pracy
do ręki.
W bardzo wielu przypadkach przynosi ulgę, ale dzięki temu, jak wskazuje praktyka, dodaje pacjentom
odwagi do dalszych potrzebnych ćwiczeń pod okiem specjalistów.
Na poziomie pracy na poziomie mięśniowym, Mikrokinezyterapia jest bardzo skuteczna w sytuacjach
urazów powypadkowych, gdzie przynosi dość często wręcz spektakularne efekty natychmiastowego lub
maksymalnie do 48 godzin zniknięcia odczuwania bólu, rozluźnienie danej strefy ciała i doznawane
odczucie ulgi.. W wypadku korekcji na mięśniach pochodzących z mezoblasty bocznej i przyśrodkowej,
dodatkowo dochodzi odczucie rozluźnienia kręgosłupa na wysokości odpowiedniego metameru i
rozluźnienia w odpowiadającym danej drodze narządzie wewnętrznym.
Należy wziąć pod uwagę, że badania zostały przeprowadzone bez znajomości całej metody ze strony
autora, w pracy z pacjentami zabrakło umiejętności korekcji urazów na poziomie gruczołów wydzielania
wewnętrznego. Ale i tak pomimo tego mankamentu wyniki są interesujące.
Rozdział 3.
30 3
0
3.1. Dyskusja.
3.1.1. Założenia Mikrokinezyterapii.
Mikrokinezyterapia, jak podkreślają jej twórcy, jest terapią powstałą na bazie praktyki. Jest ona
konsekwencją wieloletniej pracy, powtarzania wiele tysięcy razy gestów micropalpacyjnych,
wykonywanych poprzez ściśnięcie danego mięśnia i palpacyjne poszukiwanie po całym ciele wszelkich
możliwych, związanych z blokiem danego mięśnia patologii: na innych mięśniach, na narządach
wewnętrznych i stawach. Jest próbą obserwacji dróg, po jakich w ciele rozchodzą się informacje o
przebytym cierpieniu zarówno fizycznym jak i psychicznym, oraz wszelkich związanych z tym
konsekwencjach. Traktuje ciało holistycznie, nie ograniczając się do jakiegoś wybranego problemu.
Rozwinięte na dalszych stopniach metody pojęcie rytmu życiowego tkanek, doprowadziło Benniniego i
Grosjeana do poszukiwań zaburzeń tego rytmu na poziomie gruczołów wydzielania wewnętrznego i
narządach wewnętrznych.
Te obserwacje skierowały ich uwagę na płynne tkanki ciała: krew i limfę. Wykazują one takie same
cechy jak tkanki stałe: mięśniowe, nerwowe i śluzowe. Praktycznie, na bazie wielokrotnych palpacji
wykazano możliwość zdobywania na tych tkankach informacji o zaburzeniach organizmu. Ten sposób
myślenia terapeutycznego na dzień dzisiejszy nie wywołał większego zainteresowania ze strony środowisk
naukowych. Ze względu na swą niekonwencjonalność wywołuje raczej krytykę i odrzucenie.
Jednak historia nauki podaje wiele przykładów, kiedy nowe, niekonwencjonalne w założeniu spojrzenie
na rozwiązanie danego problemu, spotykało się początkowo z niedowierzaniem i odrzuceniem. Rozwój
nauki, pozwalał po jakimś czasie do faktów występujących w praktyce, dopracować zasady teoretyczne.
Stanowi to potwierdzenie ogólnie panującego przekonania, że w Przyrodzie nic nie dzieje się przypadkiem,
wszystko jest wytłumaczalne. Kwestią są tylko metody i narzędzia badawcze. Przed takim rozumowaniem,
zawierającym się w logice zdania greckiego filozofa Sokratesa: Oida ouden eidos –Wiem że nic nie wiem,
Mikrokinezyterapia otwiera ciekawe horyzonty badawcze.
3.1.2. Przewaga terapii mięśniowej od terapii na stawach.
Benini i Grosjean wielokrotnie podkreślali i podkreślają wyższość pracy nad mięśniami od pracy nad
stawami. W ich rozumowaniu problemy stawowe są konsekwencją urazów mięśniowych. Korekcja
urażonych mięśni powinna w opinii Francuzów przyczynić się do automatycznej oprawy kondycji stawu.
To twierdzenie w mniemaniu autora pracy licencjackiej jest dyskusyjne. Korzystał o bowiem
wielokrotnie z pomocy osteopatii (silna skolioza kręgosłupa i związane z tym problemy). Na bazie własnej
praktyki i doświadczeń, poleca on, przed zabiegiem na stawie rozluźnić mięśnie techniką
Mikrokinezyterapii, następnie wykonać manipulację a po niej wykonać jeszcze jedną korekcję mięśni
31 3
1
techniką Mikrokinezyterapii. Manipulacja, pomimo że przynosi pacjentowi ulgę, z punktu widzenia
Mikrokinezyterapii jest dla mięśnia jest traumatyzmem, który należy wyleczyć.
3.1.3. Rozważania na temat rytmu życiowego.
Autor niniejszej pracy, próbował znaleźć odpowiedź na pytanie: dlaczego w wielu wypadkach, mięsień
po korekcji reagował rozluźnieniem dopiero po jakimś czasie?
Na podstawie własnych obserwacji i przemyśleń pozwolił on sobie na przedstawienie własnej, nie popartej
żadnymi dowodami naukowymi, roboczej hipotezy. Hipoteza powstała na bazie obserwacji i logicznego
łączenia ze sobą kilku faktów.
Przez urażony i skurczony mięsień, nie przepływa jego naturalny rytm życiowy o częstotliwości
sinusoidy 6 sekund. Korekta powoduje rozluźnienie włókienek mięśniowych i przywrócenie im w wielu
wypadkach w natychmiastowy sposób naturalnego rytmu życiowego, jakim charakteryzuje się zdrowa
tkanka mięśniowa.
Bywają jednak sytuacje, kiedy mięsień po odzyskaniu naturalnej elastyczności, nie daje pacjentowi
odczucia całkowitego wyleczenia, które wszyscy pacjenci określają to jednym słowem – odczucie ulgi.
Przychodzi to spontanicznie po jakimś czasie, od kilkunastu do kilkudziesięciu godzin. To tak, jakby
mięsień potrzebował trochę czasu, na całkowite zakończenie procesu powrotu do stanu normalnego.
Twórcy Mikrokinezyterapii nazywają to auto - leczeniem organizmu. To siły witalne organizmu, po
usunięciu przeszkody są najważniejszym czynnikiem terapii. Rola terapeuty w ich mniemaniu w tej technice
polega jedynie na wskazaniu organizmowi miejsc które należy wyleczyć do końca.
Naukowo, na dzień dzisiejszy nikomu nie udało się zmierzyć rytmów życiowych. To, co jest
wyczuwalne rękoma, nie daje się zmierzyć na dzień dzisiejszy żadnym urządzeniem. W ocenie autora pracy
związane jest to ze zdolnością do wysoce selektywnego odbierania przez receptory człowieka, precyzyjnie
wybranej formy rytmu życiowego. Aby to wyjaśnić można posłużyć się sytuacją, kiedy 6 przyjaciół pije
wspólnie kawę w ogródku letnim kawiarni. Dwoje z nich skupionych jest na rozmowie ze sobą,
koncentracja na argumentach strony przeciwnej powoduje, że nie docierają do nich inne dźwięki. Trzecia z
tej grupy jest melomanem i słucha melodię płynącą z radia, jednocześnie z przyjemnością opalając się w
promieniach słońca, czwarta osoba jest głodna i skupia uwagę na zapachach i dźwiękach docierających z
kuchni. Piąty z nich wpatruje się w śliczną kobietę, siedzącą kilka stolików dalej, pod wpływem siły wzroku
kobieta odwraca się, niewerbalnie przekazuje mu informację, że nie jest nim zainteresowana, mężczyzna
zawstydzony opuszcza oczy. Szósty z przyjaciół jest zapalony automobistą, wychwytuje dźwięk motoru
sportowego samochodu, przejeżdżającego obok. Do każdego z nich docierają informacje, na których tylko
on skupia swoją uwagę. A przecież otacza ich nieprawdopodobnie więcej informacji płynących z całego
miasta. Dźwięk słowa, siła argumentacji, zapach, światło słoneczne, siła wzroku i silna emocja o podłożu
seksualnym, wszystko to jest formą wibracji. Wibracja jest rytmem. Informacje dopływające z miasta są
potężną dawką rytmów, wibracji, których ludzie normalnie nie zdają sobie sprawy.
Zakładając, że organizm składa się z około 100 bilionów komórek, połączonych w tkanki można łatwo
32 3
2
wyobrazić sobie ilość rytmów w ciele człowieka. Być może kiedyś powstanie maszyna będąca w stanie
zbadać i określić te informacje. A może kierunek poszukiwań naukowych pójdzie w stronę rozwijania
naturalnej wrażliwości człowieka.
3.1.4. Podstawa skuteczności zabiegu Mikrokinezyterapii.
Mikrokinezyterapia, na początku była otwartą dla wszystkich, kursy były popularne w środowisku
naturoterapeutów i masażystów. Po jakimś czasie zauważono jednak, że w wielu wypadkach, łatwa i prosta
korekcja na poziomie aparatu mięśniowego nie przynosiła pozytywnych rezultatów. W wyniku
przeprowadzonych wielu wyjaśniających rozmów, twórcy terapii doszli do wniosku, że ludzie ci nie znali
mięśni. Nie potrafili ich nazwać i precyzyjnie określić miejsca przyczepów. Pracowali na ślepo, na
podstawie otrzymanych na kursie schematów pracy. Podobnie było w sytuacji autora pracy licencjackiej.
Przystąpił on do nauki Mikrokinezyterapii bez potrzebnej w tym wypadku wiedzy. Chęć jej zrozumienia
i możliwość oficjalnego praktykowania było motywacją do rozpoczęcia studiów na Wydziale Fizjoterapii
w BWSU w Żywcu. Pomimo 2 krotnego powtórzenia kursów z zakresu mięśni ( raz w Polsce, drugi raz
we Francji) wiele z korekt nie przynosiło oczekiwanych rezultatów.
Ewidentny przełom w skuteczności terapii u autora pracy, nastąpił po przetłumaczeniu na język polski
pierwszego tomu Mikrokinezyterapii, kiedy do wiedzy fizjoterapeutycznej, zdobytej podczas studiów
dołączyło pełne zrozumienie jej logiki i uporządkowania.
► Podstawą skutecznej terapii jest zrozumienie tego co się robi, na bazie znajomości ciała i znajomości
teorii terapii.
► Druga obserwacja autora dotyczyła małej skuteczności korekty, kiedy nie był w pełni skoncentrowany
na pracy z klientem. Bardzo często, brak koncentracji był konsekwencją nieświadomego lęku,
wynikającego z braku potrzebnej wiedzy. Więc zdolność koncentracji, będąca w dużym stopniu
konsekwencją pewności siebie, jest drugim elementem potrzebnym do skutecznej pracy.
► Trzecim elementem w ocenie autora jest szeroko pojmowany humanitaryzm, traktowanie korekty
w sposób mechaniczny daje mniej ciekawe efekty. Ojciec polskiej szkoły fizjoterapii prof. Dega, bardzo
duże znaczenie przykładał do humanitarnego podejścia do pacjenta, do empatii.
Te trzy elementy łączą się w jedną logiczną i zrozumiałą dla autora całość. Podstawą pracy jakąkolwiek
metodą jest wiedza, dobra znajomość metody i pełne skupienie się na pacjencie. Elementem odczuwalnym
przez pacjentów jest ciepłe, pełne szacunku, oczywiście przy zachowaniu zdrowo rozsądkowych granic,
podejście terapeuty do ich bólu i cierpienia. Zdecydowana większość pacjentów natychmiast to wyczuwa,
skutkuje to większym zaufaniem do terapii i terapeuty. W ocenie wielu doświadczonych terapeutów,
podnosi to prawdopodobieństwo wystąpienia czynnika placebo.
Zdecydowana większość ludzi przyznaje się do odczuwania na sobie, odebranych w niewerbalny sposób,
emocji innych ludzi. Silny strach drugiego człowieka, agresja kibiców idących dużą grupą na mecz,
33 3
3
atmosfera modlitwy i wyciszenia się większej grupy osób, są wyraźnie odczuwalne na ciele obserwującej
dane zjawisko osoby. Tymi sprawami zajmuje się Psychologia.
Silny, utrzymujący się przez dłuższy okres czasu strach, skutkuje nerwicą, czyli odczuciem
wewnętrznego rozdygotania a więc zaburzeniem naturalnych rytmów życiowych całego ciała. Jest
powszechnie wiadome, że nerwice mogą prowadzić do rozwoju wielu chorób, tymi sprawami zajmuje
się Psychosomatyka.
Kontakt z ciepłą i spokojną osobą, z niekwestionowany autorytetem moralnym, daje odczucie
wewnętrznego uspokojenia. Podobnie jest w sytuacji miłości, zarówno rodzicielskiej, jak i partnerskiej,
potrafi ona uspokoić rozedrgane nerwy.
Na bazie logiki można powiedzieć, że silne emocje, zarówno negatywne jak i pozytywne powodują
zmianę odczuwania wewnętrznego rytmu życiowego. Kontynuując tą myśl, można dojść do wniosku,
że nie tylko tkanki i organy organizmu posiadają swój charakterystyczny rytm życiowy, każda forma emocji
ma go również.
Życie człowieka jest pulsacją, rytmem. Najprościej jest to stwierdzić na rytmie pracy serca. Wszystkie
organy mają swój rytm, wszystkie tkanki mają swój rytm. Zaburzenie rytmu skutkuje zaburzeniem pracy
danego organu, zaburzeniem rytmu zjawisk biochemicznych, fizjologicznych które w konsekwencji
prowadzą to do mniej lub bardziej rozwiniętej dysfunkcji narządu lub całego organizmu.
Biorąc pod uwagę możliwość tworzenia przez silne emocje, zmiany rytmów życiowych, można dojść
do wniosku, że bardzo ważnym elementem zdrowia człowieka jest zdolność relaksacji, wyciszenia
i odpoczynku. Kilkuminutowa drzemka po ciężkim dniu pracy daje wyciszenie, odpoczynek a więc
doprowadzenie do fizjologicznego wyrównania poziomu wewnętrznych rytmów, rozregulowanych przez
dużą aktywność życiową lub silne emocje.
Łącząc powyższe rozważania, autor dochodzi do wniosku, że terapeuta poprzez koncentrację wynikającą
z posiadanej wiedzy, z pewności do siebie i do tego, co robi, wytwarza poprzez umysł rytm, który
ma dodatkowy wpływ na regulację rytmów życiowych tkanki mięśniowej pacjenta nad którym pracuje.
Niezależnie od tego, mięśnie całego ciała terapeuty, wytwarzają w naturalny i fizjologiczny sposób swój
rytm życiowy, który przejmowany jest naturalnie przez ciało pacjenta i który dodatkowo przyczynia się do
inicjacji korekty, procesu samo uzdrawiania organizmu. Życie przynosi niezliczona ilość informacji o
leczniczym działaniu dotyku drugiej osoby.
Ta hipoteza nie jest zbudowana na zasadzie logiki naukowej. Twórcy Microkinezyterapii nie akceptują
w pełni tego sposobu rozumowania.
34 34
Literatura
1. Anatomia Człowieka. Witold Sylwanowicz. PZWL Warszawa 1983.
2. Biologia rozwoju człowieka – Podstawowe wiadomości dla studentów AWF. Antoni Kuśka.
Akademia Wychowania Fizycznego w Katowicach 2002.
3. Embryologie. A.Dollander. Flamarion – Paris 1970.
4. Evaluation d’un traitement de Microkinesitherapie sur 300 lombalgiques. Daniel Grosjean i Didier
Poquin. Editions Maisonnville 2000.
5. Fizjologia człowieka w zarysie. Władysław Traczyk.
Wydawnictwo Lekarskie PZWL. Warszawa 2005.
6. Ilustrowana anatomia człowieka. Praca zbiorowa. Wydawnictwo Lekarskie PZWL 2003.
7. La Micropalpation – base de la Microkinesitherapie. Daniel Grosjean i Patrice Benini.
Centre de Formation de la Microkinesitherapie 1999.
8. Lexicon Medicum. Pod redakcją Bolesława Złotnickiego.
Państwowy Zakład Wydawnictw Medycznych. Warszawa 1971.
9. Pacifie Corps et Memoires ou la Microkinesitherapie tout simplemont.
Daniel Grosjean i Patrice Benini.Centre de Formation de la Microkinesitherapie 1992.
10. Skrypty Microkinezyterapii poziomu A,B,C. Wydawnictwo: Centre de Formation de la
Microkinesitherapie.
11. Strona internetowa Centrum Microkinezyterapii: http: www.microkinesitherapie.com
12. The Cranian bowl.W.G. Sutherland. Free Press Compagny – Minesota 1939
13. Therapie crano-sacree. J.E. Uplangera. tom 1 i 2, CIPO Paryż-1983
14. Traite Pratique de Microkinesitherapie - Les ensembles musculaires. Tom I
Daniel Grosjean i Patrice Benini.Centre de Formation de la Microkinesitherapie1984.
15. Traite Pratique de Microkonesitherapie - Le System Nerveux, les Muqeuses. Tom II
Daniel Grosjean i Patrice Benini.Centre de Formation de la Microkinesitherapie 1987.
16. Traite Pratique de Microkonesitherapie– Les Cicatrices Pathogenes. Tom III
Daniel Grosjean. Centre de Formation de la Microkinesitherapie 1998.
17. Traite Pratique de Microkonesitherapie. Le Materiel Extra – Embryonnaire, le Terrain. Tom IV
Daniel Grosjean. Editions Maisonnville 2007.
35 35
Aneks
Załącznik nr 1. Mięśnie mezoblasty przyosiowej. [14]
Załącznik nr 2. Mięśnie śród – gardłowe mezoblasty przyosiowej. [14]
Załącznik nr 3. Mięśnie czaszki mezoblasty przyosiowej. [14]
Załącznik nr 4. Tabela kości czaszki. [13]
Załącznik nr 5. Podział dróg głowy mezoblasty bocznej. [14]
Załącznik nr 6. Podział dróg tułowia mezoblasty bocznej [14]
Załącznik nr 7. Podział dróg miednicy mezoblasty bocznej [14]
Załącznik nr 8. Podział dróg ogona mezoblasty bocznej [14]
Załącznik nr 9. Formularz EIFEL. [4]
Załącznik nr 10. Formularz badań autora pracy licencjackiej.
Załącznik nr 11. Schemat roboczy mięśni osiowych, pochodzących z mezoblasty przyosiowej [9]
Załącznik nr 12. Schemat roboczy drogi I, należącej do mezoblasty bocznej. [9]
Załącznik nr 13. Mapa mięśniowa opracowana przez autorów Microkinezyterapii. [9]
36
Załącznik nr 1
Mięśnie Mezoblasty Przyosiowej
Pięt
ro
Mięśnie Osiowe
Mięśnie przyosiowe
Mięśnie Podłużne
CR 1 Dźwigacz powieki górnej,
Prosty przyśrodkowy oka, Prosty górny
oka,
Prosty dolny oka,
Skośny dolny oka
Naprężacz błony bębenkowej Potyliczno czołowy,
Skórny oka, Skórny nosa i ucha, Skórny ust, Skórny szyi *
CR 2 Skośny górny oka Strzemiączkowy Powieki dolnej
CR 3 Prosty boczny oka Śród-gardłowe * Mostkowo-obojczykowo-sutkowy
C 1 Prosty tylny głowy mniejszy,
Skośny górny głowy, Prosty boczny
głowy, Prosty tylny głowy większy,
Skośny dolny głowy
Bródkowo językowy
Mięśnie
poprzeczno - porzeczne
kolczysto – kolczyste
C 2
Mięśnie
międzykolczyste
Gnykowo językowy
C 3 Przepona - część przednia
C 4 Przepona - część boczna
C 5 Przepona - część tylna
C 6 Dźwigacz odbytu
C 7 Guziczny
Th 1
Mięśnie międzyżebrowe
zewnętrzne
Th 2
Th 3
Th 4
Th 5
Th 6
37
Th 7
Mięśnie
międzypoprzeczne
i
wewnętrzne
kolczysto - poprzeczne
Th 8
Th 9
Th 10 Skośny wewnętrzny brzucha
Czworoboczny lędźwi Th 11
Th 12 Lędźwiowy większy
Lędźwiowy mniejszy
L 1
L 2
L 3 Biodrowy
L 4 Pośladkowy wielki
L 5
S 1
S 2
Półbłoniasty
pk przyśrodkowo
Gruszkowaty
Pośladkowy mniejszy
Pośladkowy średni
S 3
S 4
Półbłoniasty
pk środkowo
Czworoboczny uda
Zasłonowy zewnętrzny
Bliźniaczy górny
S 5
Cx
Półbłoniasty
pk bocznie
Pośladkowy wielki
część udowo – guziczna
Zasłonowy wewnętrzny
Bliźniaczy dolny
LA 1 Obszerny pośredni
część górna
Obszerny boczny i przyśrodkowy
część górna
Dwugłowy uda - głowa długa
część górna
LA2 Obszerny pośredni
część środkowa
Obszerny boczny i przyśrodkowy
część środkowa
Dwugłowy uda - głowa długa
część dolna
LA 3
Obszerny pośredni
część dolna
Stawowy kolana
Obszerny boczny i przyśrodkowy
część dolna
Dwugłowy uda - głowa krótka
LA 4 Mięsień podeszwowy
Załącznik nr 2
* Mikrokinezyterapia wprowadziła w kilku wypadkach nazewnictwo robocze, odbiegające od ogólnie przyjętego w anatomii. Mięśniom przyosiowym na
poziomie CR3 nadano nazwę śród-gardłowe, ta grupa mięśniowa to:
- mięsień pierścieniowo tarczowy (M. CRICOTHYROIDEUS).
- mięsień nalewkowo poprzeczny (M. ARYTHENOIDEUS)
- mięsień pierścieniowo nalewkowy tylny (M. CRICOARYTHENOIDEUS POSTERIOR)
- mięsień pierścieniowo nalewkowy boczny (M. CRICOARYTHENOIDEUS LATERALIS)
38
-mięsień tarczowo nalewkowy (M. THYROARYTHENOIDEUS)
- mięsień nalewkowo nagłośniowy (M. ARYEPIGLOTTICUS).
Druga grupa, to mięśnie podłużne przyporządkowane do kręgów czaszkowych CR1 i CR2. Nazewnictwo mięśnie skórne twarzy a więc mięśnie skórne oka, skórne
nosa, skórne ust i skórne ucha jest nazewnictwem roboczym, ułatwiającym pracę. Pod tymi nazwami roboczymi kryją się oczywiście konkretne mięśnie.
I tak:
a) skórne oka:
* część oczodołową mięśnia okrężnego oka (ORBICULARIS OCULI).
* mięsień marszczący brwi (M. CORRUGATOR SUPERCILII).
* mięsień podłużny (M. PROCERUS).
* mięsień obniżacz brwi (M. DEPRESSOR SUPERSILII).
b) skórne nosa i ucha:
* mięśnie skórne nosa składają się z:
● mięsień zwężacz nozdrzy (M. COMPRESSOR NARIS).
● mięsień rozwieracz nozdrzy (M. DILATATOR NARIS).
● mięsień obniżacz przegrody (M. DEPRESSOR SEPTI).
* mięśnie skórne ucha:
● mięsień uszny przedni (M. AURICULARIS ANTERIOR)
● mięsień uszny górny (M. AURICULARIS SUPERIOR)
● mięsień uszny tylny (M. AURICULARIS INFERIOR)
c) skórne ust:
* mięsień dźwigacz wargi górnej i skrzydła nosa (M. LEVATOR LABII SUPERIORIS ALAEQUE NASI).
* mięsień dźwigacz wargi górnej (M. LEVATOR LABII SUPERIORIS).
* mięsień dźwigacz kąta ust (M. LEVATOR ANGULI ORIS).
* mięsień jarzmowy mały (M. ZYGOMATICUS MINOR).
* mięsień jarzmowy wielki (M. ZYGOMATICUS MAJOR).
* mięsień śmiechowy (M.RISORIUS)
* mięsień policzkowy (M. BUCCINATOR).
* mięsień obniżacz kąta ust (DEPRESSOR ANGULI ORIS)
* mięsień obniżacz wargi dolnej (M. DEPRESSOR LABII INFERIORIS)
* mięsień bródkowy (M. MENTALIS).
* mięsień okrężny ust (M. ORBICULARIS ORIS).
* mięsień ściskający wargi, czyli część brzeżna lub warstwa promienista mięśnia okrężnego ust.
39
Załącznik nr 3
9 dróg głowy mezoblasty bocznej, rozdzielonych w trzech grupach po trzy drogi w każdej
Narząd Pięt
ro
Mięśnie Palec
AB1
Szyszynka
C
R
1
AB - kciuk brzeg zewnętrzny, promieniowy
Górne: Podniebienno – językowy podstawa I kości śródręcza
Dolne: Rylcowo – językowy AB 2
Podwzgórze
AB 3
Przysadka
AH 1
Migdały
C
R
2
Górne: Bródkowo – językowy AH - kciuk brzeg promieniowy, podstawa I
kości śródręcza / paliczek bliższy
Żuchwowo – gnykowy
Dolne: Rylcowo – gnykowy
Mostkowo – gnykowy
AH 2
Przytarczyca
AH3
Grasica
AP 1
Gruczoły
ślin. łzowe
C
R
3
Górne: Podniebienno – gardłowy
Tarczowo – gnykowy AP - kciuk brzeg promieniowy, paliczek bliższy/
paliczek dalszy
Dolne: Rylcowo – gardłowy
Mostkowo - tarczowy
AP 2
Tarczyca
AP 3
Przełyk
40
Załączni nr 4
Ewolucja kręgów czaszki – przyporządkowanie poszczególnych kości czaszki do kręgów
Kr
ąg
Trzon kręgu Wyrostek poprzeczny, stawowy Wyrostek
kolczysty
Żebra, mostek
C
R1
Blaszka pionowa
kości sitowej
Blaszka pozioma i część boczna
kości sitowej
Kość czołowa Kości: nosowa, łzowa, jarzmowa, łuska skroniowa
C
R2
Trzon kości
klinowej
Skrzydełka większe, mniejsze i
wyrostki skrzydełkowate kości
klinowej
Kość
ciemieniowa
Kość podniebienna, Trąbka Eustachiusza, błona bębenkowa
C
R3
Trzon kości
potyliczej
Części boczne kości potyliczej Łuska kości
potyliczej
Części skaliste kości skroniowej, wyrostek sutkowaty
Załącznik nr 5
12 dróg tułowia mezoblasty bocznej.
I
Naczynia krw i limf
Kciuk
C 1
C 2
Prosty głowy przedni Długi głowy
Długi szyi
Podobojczykowy Piersiowy większy
Dwugłowy ramienia głowa długa
Nawrotny obły Zg. prom nadgarstk.
Dłoniowy długi Zg łok nadgarstka
Przeciwstawiacz kciuka Zginacz krótki kciuka
Przywodziciel kciuka
II
Jelito grube
Wskazujący
C 3
C 4
Napinacz podn miękkiego
Dźwigacz podn miękkiego
Czworoboczny
Naramienny
Ramienno promieniowy
Odw. przedramienia
Prost prom dł nad
Prost prom kr nad
Odwodziciel
krótki kciuka
III
Serce
Środkowy
C 5
C 6
Poprzeczny języka
Pochyłe: przedni, boczny, tylny
Dwugłowy ramienia
głowa krótka
Zginacz gł palców
Zginacz dł kciuka
Nawrotny czworobo
Glisowate ręki
41
IV
Oskrzela
Serdeczny
C 7
Th 1
Żwacz
Dźwigacz łopatki
Nadgrzebieniowy
Trójgłowy ramienia
głowa boczna
Odw dł kciuka
Prost kr kciuka Prost dł kciuka
Prost wskaziciela
Międzykostne:
dłoniowe i
grzbietowe
V
Płuca
Mały-brzeg
zewnętrzny
promieniowy
Th 2
Th 3
Piersiowy mniejszy
Kruczo ramienny
Ramienny
Zginacz powierzchniowy
palców
Zgin kr palca małego
Przeciwstawiacz palca małego
VI
Jelito cienkie
Mały-brzeg
wewnętrzny
łokciowy
Th 4
Th 5
Dwubrzuścowy
Łopatkowo gnykowy
Równoległoboczny
Podgrzebieniowy
Obły mniejszy
Trójgłowy ramienia:
głowa długa i
przyśrodkowa
Łokciowy,
Prost łok nadgarst
Prost pal małego
Prostownik palców
Odwodziciel
Palca małego
VII
Śledziona
Paluch brzeg
wewnętrzny
Th 6
Th 7
Podłopatkowy
Zębaty przedni
Skośny zewnętrzny brzucha
Krawiecki
Piszczelowy tylny
Przywodziciel palucha
Zginacz krótki palucha
VIII
Wątroba
Paluch brzeg
zewnętrzny
Th 8
Th 9
Poprzeczny brzucha
Grzebieniowy Przywodziciele
uda:
dł, krótki, większy
Więzadła krzyżowe kolana
Piszczelowy przedni
Odywodziciel palucha: głowa podłużna
głowa skośna
IX
Żołądek
2 Palec stopy
Th 10
Th 11
Zwieracz gardła Dźwigacze krótkie żeber
Prosty brzucha: część dolna
Prosty uda
Trójgłowy łydki:
Brzuchaty i Płaszczkowaty
Zginacz krótki palców
X
Dwunastnica
3 palec stopy
Th 12
L 1
Podżebrowe Poprzeczny
klatki piersiowej
Prosty brzucha: część górna
Piramidowy
Smukły
Zgin długi palców Zginacz
długi palucha
Czworoboczny podeszw Glisowate stopy
XI
Wor. żółć.
4 Palec stopy
L 2
L 3
Skrzydełkowy: bocz i przyś Półkolcowy głowy
Najdłuższy głowy
Obły większy Najszerszy grzbietu
Napinacz powięzi szerokiej
Prost długi palców Prost długi palucha
Strzałkowy trzeci
Prost krótki palucha Prost krótki palców
Międzykostne: podeszwowe i grzbietowe
XII
Trzustka
5 Palec stopy
L 4
L 5
Skroniowy
Płatowy głowy Płatowy szyi
Zębaty tyl górny
Zębaty tyl dolny
Półścięgnisty
Podkolanowy
Strzałkowy długi
Strzałkowy krótki
Odw palca małego
Zgin palca małego Przeciwstawiacz palca małego
42
Załącznik nr 6
3 drogi w rejonie miednicy mezoblasty bocznej, nazwane drogami zwieraczy.
Zwieracz
moczowy
S 1
S 2
5 palec stopy - brzeg boczny, paliczek środkowy
/ paliczek dalszy
Zwieracz cewki moczowej
Zwieracz
płciowy
S 3
S 4
5 palec stopy – brzeg boczny, paliczek bliższy
Opuszkowo gąbczasty / paliczek środkowy
Kulszowo jamisty
Zwieracz
odbytu
S 5
Cx
5 palec stopy – brzeg boczny, kość śródstopia
Zwieracz zewnętrzny odbytu / paliczek bliższy
Załącznik nr 7.
6 dróg w rejonie ogonowym mezoblasty bocznej, nazwane drogami aparatu moczowo płciowego.
BA1
Gruczoł mleczny
5.palec stopy, brzeg
boczny, głowa kości
śródstopia
LA 1
Kość Skroniowa
Kość
Gnykowa
Mostek
Wyrostek
Mieczykowa-ty
Spojenie Łonowe
43
BA 2
Macica, Prostata
5.palec stopy, brzeg
boczny, głowa kości
śródstopia
LA 1
BA 3
Nadnercza
5.palec stopy
brzeg boczny
środek kości
śródstopia
LA 2 Kość Jarzmowa
K. Podniebienna
Część skalista Kości
Skroniowej
Obojczyk
Łopatka
Żebra
Skrzydła Kości
Biodrowej
Kość Kulszowa
BA 4
Jajniki, jądra
5.palec stopy
brzeg boczny
środek kości
śródstopia
LA 2
BA 5
Nerki
5.palec stopy
brzeg boczny
podstawa kości
śródstopia
LA 3
CR 1 – CR 2
CR 3
C 1 – C 7
Th 1 – Th 12
L 1 – L 5
Kość Krzyżowa
Kość Guziczna
BA 6
Przewód moczowy
5.palec stopy
brzeg boczny
podstawa kości
śródstopia
LA 3
44
Załącznik nr 8– Formularz EIFEL
I - Obecny stan Twoich możliwości
Tak
Nie
Brak odpowiedzi
1.1. Unikam pochylania się do przodu oraz podnoszenia 152 146 2
1.2. Ograniczona pozycja siedząca 98 196 6
1.3. Ograniczona pozycja wyprostowana 158 135 7
1.4. Ograniczenie spacerowania 87 205 8
1.5. Ograniczone kierowanie pojazdem 67 226 7
1.6. Ograniczone wyjścia, spacery 63 230 7
1.7. Zakłócony sen 153 142 5
1.8. Sprawy seksualne 90 165 45
1.9. Potrzeba pomocy przy ubieraniu 38 257 5
1.10. Ograniczenie w sporcie 144 86 70
II – Historia lumbago
Tak
Nie
Brak odpowiedzi
2.1. Czy to Twój pierwszy raz? 76 222 2
2.2. Średnia data pojawienia się
Średnia ilość ataków
około 10 lat
wcześniej
~1988
8 bolesnych ataków
-
-
-
-
2.3. Ból zawsze w tym samym miejscu 225 72 3
2.4. Ból w innych miejscach kręgosłupa 156 132 12
45
2.5. Czynniki wyzwalające chorobę:
Wysiłek
Nieostrożny ruch
Stres
Wypadek
Nic szczególnego
-
134
86
120
34
60
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
2.6. Kiedy największa bolesność:
Rano
Wieczorem
W nocy
Przez cały czas
-
106
84
51
106
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
2.7. W jakiej formie aktywności:
W bezruchu
Podczas ruchu
-
180
128
-
-
-
-
-
16
2.8. Czujesz się:
Nerwowy
Niespokojny
-
165
180
-
-
-
-
-
-
III - Fizjoterapeuta Tak Nie Brak odpowiedzi
3.1. AH 2 (przytarczyca) 261 38 1
Tabela ta została opublikowana w periodyku Polskiego Towarzystwa Medycyny Manualnej w 2007 roku.
Nie podano tłumacza..
46
Załacznik nr 9
Miejscowość i data……………………………………..
Karta Pracy
I. Dane pacjenta
Imię, Nazwisko………………………………………………………………………………………………....
Wiek………………………………………………………………………………………………………
Adres………………………………………………………………………………………………………
II. Stan pacjenta przed zabiegiem: 1. Powód wizyty: wypadek, uraz, orientacyjna data,…………………………………………………………..
………………………………………………………………………………………………………………….…………………………………………………………
……………………………………………………….………………………………………………………………………………………………..
1. Dotychczasowe formy zabiegów…………………………………………………………………………………………………..
…………………………………………………………………..................................................................
……………………………………………………………………………………………………………..
2. Ocena stanu przez pacjenta, lokalizacja bólu…………………………………………………………...
III. Ilość zabiegów: ……
IV. Ocena przez pacjenta stanu po zabiegu.
1. Poziom bólu po zabiegu w skali 10 punktowej, zakładając poziom bólu przed zabiegiem na poziomie
10,
2. Czas trwania zmniejszenia bólu po zabiegu i do jakiego poziomu w skali 10 punktowej ból powrócił.
3. Ocena stanu przez pacjenta
a. po pierwszej wizycie: 1……………2…………………………………………………………………………………………
3……………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
b. po drugiej wizycie: 1……………2…………………………………………………………………………………………….
3……………………………………………………………………………………………………………
47
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………
V. Ocena zabiegów przez pacjenta
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Załącznik nr 10
p. Płeć
k/m wiek
Uraz/choroba
u/c
Data
u/ch
Data
zabiegu
Pytanie1 Pytanie 2 Pytanie 3 Ocena zabiegu
przez pacjenta
1 K
23. l
Upadek na
łokieć
20.10.
2007 14.11.
2007
3 Po 5 dniach ból zniknął
całkowicie
Dobry
2 K
48. l
Złamanie kości
śródręcza-gips
9.01.
2008 14. 02
2008
5 Poprawa trwała, kontakt
na drugi dzień
Znaczna różnica w zgięciu i prostowaniu
nadgarstka, złamany palec się wyprostował,
można go zgiąć całkowicie, silne rozluźnienie
Przyjemny,
ciekawy, b.
skuteczny
3 K
53. l
Upadek na
prawy bark
11
2007 13.02.
2008
3 Poprawa trwała, kontakt
na drugi dzień
Odwiedzenie ramienia w płaszczyźnie czołowej
przed zabiegiem 80 st, po zabiegu 180 st
Bezbolesny, bez
wysiłkowy,
przyjemny
4 K
41. l
Uraz 9 żebra 10.
2007 12.02.20
08
2-3 Po 24 h ból powrócił 5-6 Został ból stłuczonego żebra, promieniujący na
okolicę ból zniknął całkowicie
Przyjemny,
rozluźniający 13.02.
2008
1-2 Poprawa trwała, kontakt
14.02.
Zniknął ból między łopatkami, bardzo wyraźna
ulga
5 M
34. l
Ból łokcia Od 3
lat 14. 02.
2008
3 Po 15 minutach ból
powrócił na-5, Na drugi
dzień ból na -4-telefon
Poza zmniejszeniem bólu stan ten sam Komfortowy
6 M
49. l
Dyskopatia
lędźwiowa
Od 12
lat 14. 02.
2008
0 Na drugi dzień ból wrócił
na poziom 2
Skłon w przód przed zabiegiem 40 cm do ziemi,
po zabiegu dotykał podłogi
Przyjemny,
odczucie lekkości
7 M
71. l
Operacja kolana,
usuwanie narośli
14.09.
2007 12.02
2008
10 Uczucie rozluźnienia w nodze, minimalne większe
zgięcie w kolanie
13. 02.
2008
10 Wieczorem ból zaczął
ustępować-poziom 7
Uczucie rozluźnienia pogłębiło się minimalnie
14.02.
2008
7 Kolano jest lżejsze, trochę bardziej sprawne,
uczucie rozluźnienia w biodrze
8 M
45. l
Nie
zdiagnozowany
ból w prawym
ramieniu
Od 5
lat 13. 02.
2008
9-8 2 godz po zabiegu ból
na poziomie 6-7
Ramię rozluźnione Przyjemny
48
14. 02
2008
6 Telefon 15. 02. Ból na
poziomie 5
Ręka sprawniejsza po zabiegach Przyjemny
9 K
72. l
Upadek na lewy
bark, pęknięcie
kości ramiennej
14.11
2007 13. 02.
2008
10 Po 2 godz. ból zniknął
całkowicie
Porusza ręką sprawniej Bardzo dobrze
14. 02
2008
0 W płaszczyźnie czołowej podnosi rękę o 15 stopni
w górę wyżej
Bardzo dobrze
10 M
23. l
Powtarzające się
zwichnięcia
stawu
barkowego, brak
bólu
02.
2007 13.02 Oceniano
rozluźnieni
e ręki i
stawu w tej
skali
3
Uczucie sztywności nie
wróciło, telefon 14.02.
40 minut po zabiegu uczucie ciepła w ręce,
uczucie mrowienia
Przyjemny
11 K
37. l
Wypadek
samochodowy,
uraz C6-C7
18.01
2008 11.02
2008
0 Ból wrócił wieczorem na
10, pracowała na
komputerze z pochyloną
głową
Silne uczucie rozluźnienia, brak bólu Przyjemny
Niekrępujący,
szybki i skuteczny
12. 02
2008
0 Telefon 13.02. poprawa
utrzymująca się
Uświadomiła sobie potrzebą poprawnej pozycji
szyi oraz ćwiczeń wzmacniających
12 K
19. l
Zapalenie stawu
barkowego,
bardzo silny ból
Począt
ek 01.
2008
11.02 0 Poprawa trwała, kontrola
12.02.
Jak nowo narodzona, bez bólu, duża ulga, uczucie
rozluźnienia
Prosty, szybki,
komfortowy
13 M
26. l
Skręcenie stawu
kolanowego,
uraz łękotki
19.01.
2008 11.02.
2008
2 Minimalne zwiększenie ruchu-spuchnięte kolano.
W znacznym stopniu ustąpiło uczucie sztywności,
kolano swobodniejsze, możliwość chodzenia bez
ortezy.
Pacjent pomimo próśb nie skontaktował się
ponownie
Ciekawy
przyjemny,
czasami zabawny
14 K
70. l
Upadek na lewy
bark, odłamany
kawałek kości
ramiennej
11.12.
2007 11.02.
2008
0 Na drugi dzień ból na
poziomie 2-3.
Uczucie zrelaksowania, znaczna różnica w
podnoszeniu ręki, może swobodnie obracać
Niekrępujący,
zadowolona z
zabiegu
15 K
25. l
Skręcenie stawu
skokowego
lewej nogi
01.
2008 11.02
2008
4 Na drugi dzień ból 3-4,
informacja telefoniczna
Zniknął ból z łydki, znikneło uczucie sztywności,
rozluźnienie
Przyjemna i
Komfortowy
49
16. M
49. l
Złamanie 2
żeber
Autor pracy
14. 09
2007 10. 10
2007
2 Po dwóch dniach ból
mięśniowy zniknął.
Trzema gestami został zdjęty silny i uciążliwy ból.
Ból złamanych żeber zniknął po miesiącu
Pozytywny szok
17 M
49. l
Silne skręcenie
stawu
skokowego
Autor pracy
20. 10
2007 12. 12.
2007
7 Po 36 godzinach ból
zniknął całkowicie
Przez nogę, która była bolała i była sztywna przez
prawie 2 mieś. przeszedł ciepły a później zimny
prąd. Ból w trakcie tego odczucia rozpłynął się w
ciągu około 1 minuty.
Pozytywne
zdziwienie
18 K
70 .l
Palec silnie
przycięty przez
składane łóżko.
10. 10.
2007 10.10.
2007
3 Rano ból zniknął
całkowicie.
Poprawa trwała Zdumienie
skutecznością
19 K
70. l
Uraz prawego
kolana na
nartach
Około
30 Lat
wcześ
niej
10.
2005
0 Ból powrócił do 6 po
tygodniu, gra w ping-
ponga
Zadowolenie Uczucie radości
10.
2005
0 Ból powrócił po ok.
tygodniu. Ping-pong
Rozczarowanie i lęk. Po zabiegu zadowolenie
11.
2005
0 Ból więcej nie powrócił
20 M
51. l
Upadek z
drabiny na
prawe ramie
20.10.
2007 15.11.
2007
5 Ból powrócił po 20
dniach. po Ciężkiej pracy
fizycznej
Odczucie ulgi Zadowolony
Około
15. 01
2008
0 Ból powrócił po 3
tygodniach. Ciężka praca
fizyczna.
Odczucie ulgi
21 M
70. l
Bardzo silny ból
po wizycie u
osteopaty
Ok. 6.
20.
2007
20. 10.
2007
5 Duża zmiana poczucia psychicznego Przyjemna,
zadowolony
Obawiał się
bolesnych
manipulacji
22. 10
2007
1 Pacjent tańczył z radości by pokazać zadowolenie
i różnicę samopoczucia po terapii
22 K
37. l
Silne bóle
lędźwiowe
Od
dawna 17.01
2008
2 Zakwasy w podudziach na
drugi dzień
Rozluźnienie całego ciała
18. 01
2008
2 Silne rozluźnienie rąk i nóg Dobrze, przyjemny
23 M
53. l
Silne stłuczenie
żeber,
podejrzenie
pęknięcia żebra
18.12.
2007 26. 12.
2007
4 Na drugi dzień po zabiegu
ból na poziomie 3
Uczucie silnego rozluźnienia, możliwe obroty
ciała w płaszczyźnie poprzecznej
Pozytywna
50
24 M
42. l
Upadek z
drabiny na plecy
17. 04
2007 20. 04.
2007
2 Bóle mięśniowe zniknęły Przez 4 dni ból na poziomie kręgu L5. W trakcie
zabiegu uczucie fali ciepła i silnego mrowienia
przechodzącego przez plecy
25 K
47. l
Silny ból lewego
barku
promieniujący
do szyi
12.
2007 15. 01.
2008
0 Na drugi dzień brak bólu Pacjentce ulżyło Przyjemny
26 K
26. l
Podnoszenie
ciężkich
przedmiotów,
praca w
supermarkecie,
ból w lędźwiach
10. 12.
2007 15. 01.
2008
0 Na drugi dzień brak bólu Dobre samopoczucie Przyjemny,
komfortowy, miły
27 K
54. l
Bóle szyi i
kręgosłupa
odcinka
piersiowego
xxxx 16. 01
2008
0 Pacjentka pomimo próśb
nie skontaktowała się na
drugi dzień
Rozluźnienie mięśni kręgosłupa i okolic brzucha Fajny, bezbolesny
28 K
32
Upadek z 3
piętra,
połamanie obu
nóg i stawu
skokowego
1990 17. 02.
2008
2 Na drugi dzień ból
powrócił na poziom 5.
Po 4 dniach zniknął
całkowicie
Zaskoczenie z niedowierzaniem, ból po
początkowym powrocie malał sukcesywnie.
Natychmiastowe odczucie silnej ulgi
Nie uciążliwy,
dobry
29 M
39. l
Silny ból lewego
ramienia, szyi.
Brak możliwości
obrotu głową
2. 11.
2007 16, 11.
2007
6 Ból na tym samym
poziomie
Uczucie silnej ulgi i rozluźnienia
17. 11.
2008
3 Po dwóch następnych
dniach ból zniknął
Ulga i zadowolenie ze zniknięcia bólu Komfortowy
30 M
39. l
Upadek z
przyczepy na
kolano-
skierowanie na
operację kolana-
laparoskopia
8. 01.
2008 21. 01
2008
7 Ból na poziomie 6.
Nie kontynuowano terapii
ze względu na operację
Zgięci w kolanie większe o 30 stopni, uczucie
silnego rozluźnienia nogi
Bardzo wysoka
ocena, zadowolony
31 M
47. l
Zwyrodnienie
kręgosłupa, ból
szyja i lędźwie
Od 5
lat 17. 01.
2008
5 Po 1,5 godzinie ból wrócił
do około 8 w okolicy
lędźwi
Uczucie rozluźnienia i ulgi Łagodny,
pozytywny
51
18. 01.
1-2 Kontakt tel 20. 01. Brak
bólu
Uczucie rozluźnienia i ulgi Łagodny,
pozytywny
32 K
55. l
Bóle szyjne
promieniujące o
rąk, bóle całego
kręgosłupa
Od 20
lat 17. 01.
2008
1 Brak kontaktu Ustąpił ból w kręgosłupie, ból szyi i barku nie
ustąpił
Przyjemny
rozluźniający
33 K
68. l
RZS, ból stawu
skokowego
lewego
Od 9
lat 17. 01.
2008
5 Brak kontaktu Lekkie rozluźnienie w całym ciele, mniejszy ból w
łydce i w kostce
Rozluźnienie
34 M
24. l
Powracające
bóle pleców,
lędźwia
xxx 08. 02.
2008
2-3 Po 4 godz. ból wrócił na
poziom 15. Trwał 15
minut, potem ustąpił
całkowicie
Mrowienie w nogach, ciepło na plecach, silne i
przyjemne uczucie rozluźnienia
Niemęczący, nie
uciążliwy,
komfortowy i
relaksujący
35 K
31. l
Grypa, ból
gorączka,
osłabienie
08. 01
2008 10. 01.
2008
xxxx xxxxxxxxxxxxxxxx Lepsze samopoczucie, ustąpił ból gardła,
zmniejszenie gorączki
Pozytywnie
11. 01.
2008
xxx xxxxxxxxxxxxxxxx Grypa się nie rozwinęła, brak gorączki, znikneło
zmęczenie, lepsze samopoczucie.
Pozytywnie
36 K
62. l
Porażenie nerwu
trójdzielnego na
prawej stronie
twarzy
xxxx 17. 01.
2008
brak Nie dotyczy Podczas zabiegu uczucie bólu pod palcami
terapeuty w trakcie delikatnej palpacji. Po zabiegu
te same punkty bezbolesne.
Obojetnie
37 K
32. l
Migreny, bóle
głowy od
kręgosłupowe
xxx 15. 01
2008
Nie
dotyczy
Nie dotyczy Przed zabiegiem brak bólu, silne napięcie mięśni
szyi. Po zabiegu uczucie napięcia znikneło.
Uczucie wypoczynku, rozprężenia
Odstresowanie
38 M
45. l
Nie
zdiagnozowane
medycznie silne
bóle nóg
Od 13
lat 17. 01.
2008
10 Bez zmian W lewej nodze uczucie zwiększenia czucia Forma masażu
18. 01.
2008
10 Bez zmian Dalsze przyjemne rozluźnienie Forma masażu
52
53
54
55
56
Załącznik nr 10.
Miejscowość i data……………………………………..
Karta Pracy
I. Dane pacjenta
Imię,
Nazwisko………………………………………………………………………………………………....
Wiek………………………………………………………………………………………………………
Adres………………………………………………………………………………………………………
II. Stan pacjenta przed zabiegiem: 1. Powód wizyty: wypadek, uraz, orientacyjna
data,…………………………………………………………..
……………………………………………………………………………………………………………
…….………………………………………………………………………………………………………
………….………………………………………………………………………………………………..
1. Dotychczasowe formy
zabiegów…………………………………………………………………………………………………..
…………………………………………………………………..................................................................
……………………………………………………………………………………………………………..
2. Ocena stanu przez pacjenta, lokalizacja bólu…………………………………………………………...
III. Ilość zabiegów: ……
IV. Ocena przez pacjenta stanu po zabiegu.
1. Poziom bólu po zabiegu w skali 10 punktowej, zakładając poziom bólu przed zabiegiem na poziomie
10,
2. Czas trwania zmniejszenia bólu po zabiegu i do jakiego poziomu w skali 10 punktowej ból powrócił.
3. Ocena stanu przez pacjenta
a. po pierwszej wizycie:
1……………2…………………………………………………………………………………………
3……………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………
b. po drugiej wizycie:
1……………2…………………………………………………………………………………………….
3……………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………
V. Ocena zabiegów przez pacjenta
……………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………
…………..........................
Top Related