a c t a h a ema t o l o g i c a p o l on i c a 4 4 s ( 2 0 1 3 ) 4 9 – 5 150

Wstęp: Wrodzony niedobór czynnika krzepnięcia XI (FXI) jest rzadką skazą krwotoczną. Gen kodujący FXI (F11) zmapowanyjest na chromosomie 4 (q34–35) i składa się z 15 eksonów oraz 14 intronów. Z powodu braku jasnej korelacji między

aktywnością FXI w osoczu pacjenta a ryzykiem wystąpienia krwawienia, poszukuje się informacji o podłożu molekularnymdefektu.Celem badania jest identyfikacja mutacji w grupie 37 pacjentów z niedoborem FXI zarejestrowanych w ogólnopolskimrejestrze wrodzonych skaz krwotocznych Instytutu Hematologii i Transfuzjologii.Materiały i metody: Do chwili obecnej badanie przeprowadzono w grupie 24 pacjentów (20 rodzin) w wieku 3–71 lat.Zawartość FXI (FXI:C) w osoczu badano metodą koagulacyjną jednostopniową. W celu identyfikacji mutacji sprawczych genF11 sekwencjonowano z wykorzystaniem ABI 3130XL Genetic Analyzer (Applied Biosystems).Wyniki: W badanej grupie aktywność FXI:C mieściła w przedziale 3–6 IU/dl (n.70–140 IU/dl). W 19/24 przypadkówzidentyfikowano mutacje sprawcze w F11, u 5 osób nie udało się ich wykryć (FXI:C 38–64 IU/dl). Dziesięć mutacji jest dobrzepoznanych [p.A109T; p.Q134*; p.E135*; c.644_649delTCGACA; p.F301L; p.C500R; p.W519*; p.E543K; c.325 + 1G>A; p.S438*], zaś4 nie były dotąd opisane [p.T22N; p.W425R; p.V590del; p.W595L]. Wśród pacjentów z ciężkim niedoborem FXI (< 10 IU/dl) poraz pierwszy objawy skazy krwotocznej (nadmierne siniaczenie, krwawienia z nosa, dziąseł, obfite krwawienia miesięczne)pojawiały się przed 20. r.ż. W dwóch przypadkach wrodzony niedobór FXI wykryto podczas diagnostyki przyczynynadmiernego krwawienia po zabiegu operacyjnym.Wnioski: Wyniki tego badania wskazują, że niedobór FXI jest łagodną skazą krwotoczną, zaś pomiar aktywności FXI w osoczunie odzwierciedla stopnia nasilenia tej skazy. Być może czynnikiem determinującym przebieg kliniczny jest rodzaj mutacjisprawczej w F11.

http://dx.doi.org/10.1016/j.achaem.2013.07.247

Wyniki stosowania programu wywoływania tolerancji immunologicznej u dzieci z ciężką postacią hemofilii A

A. Klukowska 1,*, P. Łaguna 1, G. Dobaczewski 2, A. Janik-Moszant 3, E. Kamieńska 4, A. Kołtan 5, D. Pietrys 6,M. Wlazłowski 7, B. Waleszkiewicz-Majewska 8

1Katedra i Klinika Pediatrii, Hematologii i Onkologii, Warszawski Uniwersytet Medyczny, Warszawa, Polska2Katedra i Klinika Transplantacji Szpiku, Onkologii i Hematologii, Uniwersytet Medyczny, Wrocław, Polska3Katedra i Klinika Pediatrii, Hematologii i Onkologii Dziecięcej ŚUM w Katowicach, Katowice, Polska4Klinika Pediatrii, Hematologii i Onkologii Dziecięcej Pomorskiej Akademii Medycznej, Szczecin, Polska5Klinika Pediatrii, Hematologii i Onkologii, Uniwersytet Medyczny, Bydgoszcz, Polska6Katedra i Klinika Pediatrii, Onkologii i Hematologii, Uniwersytet Jagielloński, Kraków, Polska7Katedra i Klinika Pediatrii, Hematologii, Onkologii i Endokrynologii, Gdański Uniwersytet, Medyczny, Gdańsk, Polska8Zakład Diagnostyki Laboratoryjnej i Immunologii Klinicznej Wieku Dziecięcego, Warszawa, Polska

*Autor prezentujący i do korespondencji.Adres email: aklukowska@poczta.onet.pl

Pojawienie się inhibitora czynnika VIII (cz. VIII) jest aktualnie najpoważniejszym powikłaniem hemofilii A. Postępowaniemz wyboru u pacjentów dobrze odpowiadających na bodziec antygenowy jest zastosowanie programu wywoływania tolerancjiimmunologicznej (ITI).Celem pracy była ocena skuteczności ITI u dzieci z ciężką postacią hemofilii A.Oceną objęto 31 dzieci, u których ITI stosowano w latach 1993–2012. Inhibitory oznaczano metodą Bethesda w częściowejmodyfikacji Nijmegen.Mediana wieku pacjenta w czasie wykrycia inhibitora wynosiła 18 miesięcy. Inhibitor stwierdzono w okresie 3–100 dniekspozycji na koncentrat cz. VIII (mediana 19 dni). Maksymalne stężenie inhibitora cz. VIII oznaczone przed włączeniem ITIwynosiło 40 jednostek Bethesda/ml (mediana), będąc w granicach 3,8–1024 jB/ml. Inhibitory cz. VIII bezpośrednio przedrozpoczęciem ITI miały stężenia 3,1–151 jB/ml (mediana 16 jB/ml). U 23 dzieci ITI rozpoczęto, stosując cz. VIII w dawce� 100 j/kg m.c. raz dziennie, u 2 pacjentów dawka ta wynosiła 50 j/kg, a u 4 chorych koncentrat cz. VIII w dawce 100 j/kgpodawano 2 razy dziennie. U 2 pozostałych pacjentów stosowano cz. VIII w dawce 50 j/kg 2–3 razy w tygodniu. Całkowiteustąpienie inhibitora stwierdzono u 22 pacjentów. U kolejnych 2 program ITI był skuteczny częściowo, ponieważ nadalutrzymywało się niskie stężenie inhibitora, poniżej 1 jB/ml. U innych 2 dzieci nie osiągnięto immunotolerancji i odstąpionood kontynuacji ITI po 15 i 18 miesiącach. U 5 chorych ITI jest nadal prowadzona. ITI stosowano przez okres od 2 do83 miesięcy (mediana 12 miesięcy).Stwierdzono dużą skuteczność program ITI u małych dzieci z ciężką postacią hemofiilii A.

http://dx.doi.org/10.1016/j.achaem.2013.07.248