Wybrane zagadnienia z maszyn i urządzeń

Przygotowalnia poligraficzna – PREPRESS

Podział maszyn i urządzeń

Naświetlarki CtF, CtP i CtPress

Naświetlarka, fotonaświetlarka – urządzenie wykorzystywane w poligrafii do nanoszenia

metodą optyczną obrazu drukowego bezpośrednio na formę drukową lub na formę kopiową

służącą później do wykonania formy drukowej.

Wyróżnia się kilka typów naświetlarek

W technologii CtF wykorzystuje się naświetlarki laserowe, służące do naświetlania klisz

(czyli form kopiowych), które później będą wykorzystywane do naświetlania metodą

stykową form drukowych w rozmaitych technikach druku. W zależności od docelowej

techniki druku, obraz na kliszach może być naświetlany pozytywowo lub negatywowo,

oraz prawo- lub lewoczytelnie (czyli w odbiciu lustrzanym).

W technologii CtP wykorzystuje się naświetlarki praktycznie takie same jak w CtF, ale

dostosowane do naświetlania bezpośrednio płaskich form drukowych w postaci tzw.

blach. Metoda ta wykorzystywana jest do przygotowywania druku offsetowego.

W technologii CtPress wykorzystywane są naświetlarki diodowe (LED) usytuowane

bezpośrednio, w każdym z zespołów drukujących na maszynie drukarskiej. Naświetlają

one formy drukowe bezpośrednio w tym miejscu, z którego za chwilę będzie odbywał się

druk.

W technologiach CtF i CtP spotykane są dwa rozwiązania naświetlarek

Naświetlarka bębnowa – w której klisza lub płyta offsetowa (ta druga zazwyczaj z

cienkiej blachy aluminiowej) rozciągnięta jest na wycinku obwodu specjalnego bębna

warstwą światłoczułą do wewnątrz, a przesuwający się powoli wzdłuż osi bębna (a

jednocześnie szerokości kliszy) laser z wirującym zwierciadłem oświetla po obwodzie

kolejne fragmenty bębna

Naświetlarka liniowa (kapstanowa) – w której klisza jest ze stałą prędkością

przesuwana przed nieruchomym laserem, którego światło za pomocą wirującego

zwierciadła omiata kolejne poprzeczne fragmenty kliszy.

W obu powyższych rozwiązaniach, na kliszy lub płycie powstaje w wyniku naświetlenia

obraz utajony, który trzeba następnie poddać obróbce chemicznej w celu wywołania

i utrwalenia obrazu.

Konstrukcja naświetlarek bębnowych ma przewagę nad liniowymi ze względu na dokładność

i powtarzalność naświetlanego rysunku, gdyż naświetlana powierzchnia nie porusza się.

Skutkuje to m.in. tym, że poszczególne wyciągi barwne można w dowolny sposób rozkładać

na arkuszu filmu bez obawy o późniejsze ich spasowanie. Wadą jest ograniczenie wielkości

naświetlanego materiału do wielkości (szerokości i obwodu) bębna. W naświetlarkach

liniowych zaś można naświetlać powierzchnie ograniczone szerokością filmu, za to długość

jest teoretycznie ograniczona tylko długością filmu w rolce. Jednak ze względu na gorszą

geometrię naświetlarek liniowych kolejne wyciągi barwne dla danego użytku muszą być

naświetlane szeregowo (a więc nie można ich np. naświetlać parami na kliszy obok siebie),

a ponadto rozwijanie filmu i jego późniejsze zwijane w kasecie odbiorczej dodatkowo

pogarsza geometrię obrazu. Stąd w naświetlarkach liniowych cały wielokolorowy użytek

musi być naświetlany na wspólnym kawałku filmu, a jeśli film skończy się przed ostatnim

kolorem, to trzeba od początku naświetlać wszystkie kolory z nowej rolki. W naświetlarkach

bębnowych tego rodzaju problemy w zasadzie nie powstają.

Prędkość naświetlarek liniowych jest zazwyczaj większa od naświetlarek bębnowych.

Naświetlarki do klisz są z reguły użytkowane bezpośrednio w studiach DTP

lub w ogólnodostępnych punktach usługowych, natomiast naświetlarki do blach, choć są

użytkowane w punktach usługowych współpracujących bezpośrednio z konkretnymi

drukarniami, to jednak częściej spotykane są na miejscu w drukarniach pracując na potrzeby

własne.

Natomiast konstrukcja, zastosowanie i reguły rządzące się naświetlarkami w technologii CtP,

są zupełnie inne od dwu wymienionych wcześniej i trudno tu, o jakieś porównania.

Schemat działania naświetlarek z lampami CRT

1. Układ sterowania 5. Kasety

2. Lampa CRT 6. Rolki prowadzące

3. Układ optyczny korygujący 7. Mechanizm tnący

4. Materiał światłoczuły

Schemat działania naświetlarek laserowych

1. Układ sterowania 5. Blok formowania promienia

2. Laser 6. Zwierciadło

3. Modulator 7. Blok optyki korekcyjnej

4. Filtr gęstości optycznej 8. Materiał światłoczuły

Schemat budowy naświetlarek laserowych CtF i CtP

Naświetlarki bębnowe

z bębnem wewnętrznym

Budowa urządzenia

1. laser,

2. lustro,

3. układ optyczny,

4. zwierciadło wirujące,

5. materiał światłoczuły,

Naświetlarki bębnowe

z bębnem wewnętrznym

Budowa urządzenia

1. laser,

2. lustro,

3. układ optyczny,

4. zwierciadło wirujące,

5. materiał światłoczuły,

Naświetlarki kapstanowe-liniowe

Budowa urządzenia

1. laser,

2. modulator,

3. układ optyczny,

4. zwierciadło wielościenne,

5. układ optyczny korygujący,

6. lustro,

7. materiał światłoczuły,

Naświetlarka laserowa z bębnem wewnętrznym firmy AGFA + wywoływarka

I – naświetlanie płyt drukowych,

II – automatyczne wywoływanie form drukowych,

Naświetlarka bębnowa z laserem termicznym

1. Stół podający płyty drukowe

2. Proces naświetlania (naświetlarka)

3. Pomost transportujący

4. Proces wywoływania płyt drukowych (wywoływarka)

5. Środki chemiczne wywoływarki

6. Wykładak form drukowych

Wywoływarka – urządzenie poligraficzne uczestniczące w procesie

wytwarzania form drukowych

Schemat blokowy wywoływarki

Etapy pracy wywoływarki

Wywoływanie,

Utrwalanie,

Płukanie,

Suszenie,

Ogólne informacje dotyczące naświetlarek

Naświetlarka AGFA - parametry

Agfa :Xcalibur 45S

Agfa :Xcalibur 45S naświetlarka termiczna do płyt formatu B1

System naświetlania: termiczny w podczerwieni 830 nm z użyciem modułu Grating Light

Valve™ (GLV™)

Minimalny wymiar płyty: 450 x 250 mm

Maksymalny wymiar płyty: 1160 x 820 mm

Grubość płyt: 0,15 – 0,4 mm

Rodzaje płyt :Energy, :Thermostar P970 i :Amigo oraz inne płyty uczulone na

promieniowanie 830 nm.

Rozdzielczość: 1200, 2400 dpi

Rastrowanie: Agfa Balanced Screening (ABS) liniatury do 200 lpi, Agfa :Sublima liniatury

do 240 lpi

Wydajność naświetlarki: 20 płyt na godzinę w formacie 1030 x 800 mm dla rozdzielczości

2400 dpi

Przykładowa Charakterystyka Naświetlarki

Unikatowy, opatentowany laser i układ optyczny.

Pomysłowy sposób naświetlania

Xcalibur 45 wytwarza wielowiązkowe naświetlające pasmo – czy też linię – o starannie

kontrolowanej, stałej energii cieplnej w płaszczyźnie tworzenia obrazu. Może naświetlać

przylegające do siebie, nieskazitelne kształty. Oznacza to, że sąsiednie plamki nigdy na siebie

nie zachodzą ani nie ma żadnych luk w obrazach. Tworzy niezwykle dokładne, jednolite

obrazy, bez żadnych błędów umieszczania ich, czy pozycjonowania.

Lepsze efekty w druku

Zapisujące pasmo składa się ze starannie kontrolowanej linii plamek, o zmiennej szerokości,

której wysokość wynosi mniej niż 10 mikronów. Ale nie są to zwykłe plamki. Technologia

IntelliSpot firmy Agfa łączy najlepsze cechy plamki gaussowskiej (o rozkładzie energii wg

krzywej Gaussa) i tradycyjnej, tworząc nową, hybrydową plamkę zaprojektowaną z myślą o

uzyskaniu wyjątkowej dokładności.

Funkcja pełnej kalibracji systemu.

Zapewnia powtarzalne naświetlanie, niedopuszczając do zmian gęstości optycznej i

pojawienia się niepożądanego prążkowania. Czujnik próbkuje i monitoruje wiązki, w razie

potrzeby uruchamiając regulację, w celu uzyskania optymalnego (i jednakowego) efektu

wyjściowego. System automatycznie dostosowuje się do zmian temperatury, które mogłyby

wpłynąć na dokładność obrazowania.

Wydajność i efektywność

Łącząc wymienione korzyści szybkości pracy i automatyzacji procesów naświetlania

z niskimi kosztami utrzymania TP26, TP36 lub TP46 pozwala na wydajną produkcję za

naprawdę przystępną cenę. Dodatkowe opcje takie jak PDF workflow, moduł CIP 4

i proofing rozszerzają możliwości systemu i dają funkcjonalność taką, jak drogie systemy

innych producentów. Gwarantuje to, że inwestycja okaże się sukcesem finansowym, bo

zainwestowana kwota będzie znacząco mniejsza.

Kopiorama – urządzenie na przygotowalni poligraficznej

Kopiorama – urządzenie do kopiowania stykowego, czyli naświetlania materiału

światłoczułego poprzez kliszę (z wywołanym obrazem) leżącą bezpośrednio na tym materiale

(oprócz klisz mogą to być również inne materiały, np. kalka zawierająca naniesiony dowolną

techniką obraz).

Obraz jest oczywiście kopiowany w skali 1:1. Aby kopiowanie było faktycznie stykowe

niezbędnym warunkiem jest, aby klisza była naświetlona w ten sposób, żeby strona

zawierająca obraz dotykała warstwy światłoczułej – w przeciwnym przypadku obraz byłby

lekko rozmyty. Np. z tego powodu przy naświetlaniu blach offsetowych wymagane są klisze

naświetlone lewoczytelnie – "w lustrze".

Do kontroli procesu kopiowania służy ekspozymetr.

Profesjonalne kopioramy są wbrew pozorom urządzeniami skomplikowanymi z powodu

wymogu idealnie takiego samego oświetlenia całego pola naświetlania oraz możliwości

precyzyjnego dozowania ilości światła. Dodatkowym wymogiem jest usunięcie powietrza

spomiędzy kliszy z obrazem i naświetlanego podłoża w celu uniknięcia pierścieni Newtona.

Tego typu kopioramy zaopatrzone są w hermetyczne klapy i pompę odsysającą powietrze.

Plotery tnące, plotery solwentowe, termiczne, frezujące.

Plotery, zostały stworzone do kreślenia projektów wykonanych za pomocą oprogramowania

CAD. Za sprawą rozwoju technologii druku do tych celów używa się wydajnych

wielkoformatowych drukarek atramentowych, a plotery o klasycznej konstrukcji znalazły

zastosowanie przy cięciu najróżniejszych materiałów, również w trzech wymiarach.

Ploter, jest to, urządzenie do tworzenia precyzyjnych, czarno-białych lub kolorowych,

rysunków o wielkościach przekraczających, w niektórych modelach format A0.

Działanie plotera polega na realizacji rozkazów grafiki wektorowej.

Do rysowania służy najczęściej zamocowany w uchwycie głowicy pisak, który porusza się

nad arkuszem papieru i jest opuszczany i podnoszony za pomocą elektromagnesu.

Większość ploterów pozwala na wykonywanie barwnych rysunków z różnymi grubościami

kresek, przy czym wymiana pisaka najczęściej jest wykonywana automatycznie.

Przesyłanie informacji pomiędzy komputerem a ploterem odbywa się poprzez standardowy

interfejs równoległy lub szeregowy. Najczęściej stosowanym językiem sterowania ploterami

jest opracowany przez firmę Hewlett-Packard język HP-GL i HP-GL/2.

Obecnie w coraz większym stopniu zaciera się różnica między ploterami a drukarkami.

Zamiast tradycyjnego pisaka często stosuje się głowice, podobne do używanych w

drukarkach atramentowych. Zaletą głowic atramentowych jest możliwość pracy nie tylko

z grafiką wektorową, lecz także z rastrową oraz możliwość kreślenia powierzchni

równomiernie wypełnionych dowolną barwą. Istnieją konstrukcje ploterów atramentowych

(np. firmy Hewlett-Packard), w których zużycie atramentów jest monitorowane, a zbiorniki

atramentu, umieszczone w głowicy, są napełniane w czasie pracy. Innym rozwiązaniem jest

stosowanie zewnętrznych zbiorników i doprowadzanie atramentów do głowicy za pomocą

elastycznych rurek. Dysze w głowicy mogą być automatycznie czyszczone. Ponadto, każda

głowica może mieć ; dodatkowe dysze, które są wykorzystywane, gdy pracujące dysze

zapchają się.

Ruchem silnika, głowicy i pisaka sterują, buforowane w ploterze, sygnały przesyłane z

komputera. Buforowanie sygnałów pozwala na zwolnienie komputera z konieczności

oczekiwania na zakończenie rysowania elementu przed wysłaniem kolejnego rozkazu.

Ponadto, umożliwia wykonywanie wielu kopii bez konieczności angażowania komputera

oraz analizę poszczególnych rozkazów i optymalizację kolejności ich wykonania.

Optymalizacja ma na celu skrócenie czasu rysowania i może polegać na takim

porządkowaniu rozkazów rysowania, aby była zminimalizowana liczba wymian pisaków

(ang. pen sorting) i całkowita droga, jaką pokonuje głowica podczas rysowania (ang. vector

sorting).

Dwa podstawowe rozwiązania konstrukcyjne ploterów

A. Plotery płaskie

B. Plotery rolkowe

1. Plotery płaskie

W ploterach płaskich (ang. flatbed plotter, X-Y plotter) papier leży na płaskiej powierzchni

i jest przypięty do brzegu albo przytrzymywany magnetycznie lub elektrostatycznie przez

naładowanie podłoża wysokim napięciem (napięcie to jest całkowicie bezpieczne dzięki

malej obciążalności prądowej). Silnik krokowy przesuwa w osi X sanie, na których jest

umieszczona głowica z pisakiem. Głowica może poruszać się wzdłuż osi Y.

2. Plotery rolkowe

W ploterach rolkowych (ang. roller-bed plotter) głowica z pisakiem porusza się tylko w osi

X. Papier jest przesuwany w osi Y przez jedną lub dwie rolki. Zwykle plotery rolkowe

charakteryzują się większą szybkością rysowania i mniejszą rozdzielczością. W osi X papier

może mieć kilka (niekiedy nawet kilkadziesiąt) metrów długości.

3. Inne rozwiązania Poza powszechnie stosowanymi ploterami pisakowymi i atramentowymi dostępne są także

plotery wykorzystujące inne techniki rysowania. Należą do nich plotery rysujące na papierze

termoczułym, plotery laserowe emulujące działanie drukarek, plotery elektrostatyczne,

fotoplotery. W fotoploterach pisak jest zastąpiony wiązką światła przechodzącą przez

aperturę o konkretnym kształcie i rozmiarze. Źródłem światła może być lampa halogenowa

lub laser. Fotoplotery wykorzystuje się między innymi do naświetlania klisz w produkcji

płytek drukowanych.

Ponadto, na podobnej zasadzie jak plotery płaskie pracują plotery tnące, grawerujące i

wiertarki. Plotery tnące (ang. cutting plotter) są przeznaczone do wycinania kształtów z

płaskich miękkich materiałów o grubości do 2 mm, na przykład folii winylowej, kartonu. Do

cięcia można także wykorzystać niektóre modele ploterów rysujących, w których pisak może

być zastąpiony przez ostrze. Plotery grawerujące (ang. engraving machine) są wyposażone w

stalowe lub diamentowe ostrza lub wiertła i mogą pracować z takimi materiałami, jak

tworzywa sztuczne, aluminium, mosiądz. Rozwinięciem możliwości ploterów grawerujących

są maszyny modelujące, pozwalające kształtować obrabiany materiał (wosk, drewno,

tworzywo sztuczne, aluminium, mosiądz) w trzech wymiarach. Przykładem takiego

urządzenia jest CAMM-3 (Computer Aided Modelling Machine) firmy Roland.

4. Parametry Oprócz szybkości rysowania ważnymi parametrami pracy plotera są: rozdzielczość (ang.

resolution), czyli liczba adresowalnych kroków możliwych do wykonania na długości

jednego cala, oraz powtarzalność. Rozdzielczość stosowanych obecnie ploterów to około

1000/cal. Powtarzalność (ang. repeatability) określa zdolność powracania do punktu, w

którym pisak był poprzednio wykorzystywany. Cecha ta ma zasadnicze znaczenie dla

wyglądu zamkniętych krzywych rysowanych na ploterze. Powtarzalność jest określana

zazwyczaj przez dwa parametry: jeden odnoszący się do rysunków tworzonych za pomocą

jednego pisaka, drugi obowiązujący przy zmianach pisaków. Im mniejsza jest wartość

powtarzalności, tym większa jakość rysunku.

Rodzaje ploterów

Plotery tnące stosuje się je w firmach reklamowych do wycinania napisów i grafiki na folii

samoprzylepnej. Plotery tnące wykorzystywane są także do tworzenia szablonów, służących

do piaskowania napisów i grafik w kamieniu czy w szkle, dzięki czemu z powodzeniem

stosuje się je w zakładach kamieniarskich lub szklarskich.

Plotery termiczne i frezujące. Urządzenia te wykorzystywane są głównie do tworzenia

trójwymiarowych znaków towarowych i reklam, dekoracji, sztukaterii, prototypów, wkładek

do opakowań oraz elementów architektonicznych. Wycinanie przy użyciu plotera

termicznego lub frezującego możliwe jest dzięki zastosowaniu gorącego elementu oporowego

lub wrzeciona frezarskiego i frezu tnącego. Ploter termiczny umożliwia cięcie

skomplikowanych trójwymiarowych brył obrotowych.

Plotery laserowe to urządzenia wykorzystujące najnowsze technologie laserowe za pomocą

których można bardzo precyzyjnie grawerować jak i wycinać najbardziej skomplikowane

kształty z idealnymi krawędziami. Szerokie zastosowanie tych urządzeń pozwala na

wykorzystanie wielu materiałów i tworzenie za ich pomocą wielu dotąd niemożliwych do

wykonania projektów.

Plotery drukujące solwentowe. Ciągły rozwój dziedziny druku umożliwił stworzenie

ploterów, które mogą drukować nie tylko atramentami barwnikowymi, ale również farbami

na bazie rozpuszczalników zwanych solwentami, dzięki którym wydruk na folii staje się

całkowicie odporny na działanie zewnętrznych warunków atmosferycznych przy bardzo

małym koszcie użytych materiałów. Drukowanie na banerach, foliach siatkach mesh oraz

tekstyliach stało się bardzo proste i to przy niezwykle małych nakładach finansowych

dlatego plotery solwentowe są obecnie najbardziej potrzebnym sprzętem w każdej firmie

zajmującej się reklamą.

Poniżej znajdą Państwo istotne informacje, z którymi warto zapoznać się przed

zakupem plotera

Obszar pracy

Wymagany obszar pracy plotera powinien

być precyzyjnie określony i zależny bądź od

wielkości produkowanych elementów, bądź

od wielkości dostępnych materiałów.

Przykładowo przy produkcji tablic

reklamowych dobieramy ploter z

uwzględnieniem dostępnych szerokości folii

(np. 50 cm, 70 cm, 120 cm w przypadku

ploterów tnących oraz 137cm 160 lub 187 w

przypadku drukujących). Używając plotera

tnącego do produkcji kasetonów

podświetlanych, wybieramy urządzenie o

Systemy pozycjonowania

Proste plotery mają ręczne ustawianie

głowicy. Bardziej zaawansowane urządzenia

wyposażone są w specjalistyczne optyczne

mechanizmy pozycjonowania głowicy:

Optical Sensor, LED Beam Positioning

System, OPOS czy system kamer CCD,

które pozwalają na większą dokładność.

Pozycjonowanie odbywa się za pomocą

optycznych czujników, które wyszukują

nadrukowanych na krańcach folii

określonych znaków drukarskich. W

zależności od systemu mogą być to markery

możliwie jak największej szerokości cięcia,

ponieważ taka grafika powinna być

wykonywana w całości. Szerokości

obszarów roboczych cięcia w najszerszych

ploterach tnących rolkowych przekraczają

160 cm, a maksymalna długość cięcia zależy

wyłącznie od długości założonego medium.

W przypadku ploterów drukujących media

można zgrzewać ze sobą co umożliwia

wykonanie użytków o nieograniczonych

wielkościach.

Dokładność cięcia

Dokładny ploter powinien wyciąć

standardowym nożem w zwykłej folii

reklamowej np. litery o wysokości 3-4 mm.

Warto pamiętać, iż dokładność maleje wraz z

okresem użytkowania ostrza. Nie należy

zatem inwestować w kupno plotera, który od

początku nie radzi sobie ze znakami o

wysokości 5-7 mm. Przy sprawdzaniu

precyzji cięcia należy zwrócić również

uwagę na to, czy krawędzie wycinanych

kształtów nie są zdeformowane, czy są

poprawnie docięte oraz czy wycinane

kształty są pozamykane.

Oprogramowanie RIP

Plotery drukujące są zazwyczaj standardowo

wyposażone w sterowniki drukarkowe.

Jednak wydruki, które powstają przy użyciu

sterownika nie wykorzystują nawet w

połowie możliwości plotera tzn. nasycenia

kolorów, głębi barw itp. Dlatego do obsługi

plotera drukującego zaleca się zastosowanie

oprogramowania RIP, dzięki któremu

ogromne możliwości dostępnej technologii

zostanę w pełni wykorzystane. Zastosowanie

profili kolorystycznych ICC umożliwia

dobranie odpowiedniej wielkości kropli oraz

ilości atramentu w zależności od założonego

materiału.

w formie kropek, kwadratów czy też

charakterystyczne zamknięcia narożników

(w kształcie litery L). Najlepszy system wg

naszych klientów posiadają plotery firmy

Summa.

Prędkość i przyspieszenie

Prędkość rzeczywista, która całkowicie

wystarcza do wycinania jest 600 mm/s, ale

na rynku są również plotery osiągające

prędkość aż 1530 mm/s. W druku ploterami

solwentowymi prędkość druku zależna jest

od trybu pracy, rozdzielczości wydruku oraz

typu mediów na których drukujemy.

Zazwyczaj te parametry określone są w

profilach kolorystycznych ICC używanych w

programach Ripujących. Czas wydruku

zależny jest też o typu zastosowanych głowic

w maszynie.

Ploter

Drukarka wielkoformatowa

Urządzenia idealne do aplikacji graficznych i korekty kolorów, w nowym składzie osiąga ją

poziom wydajności niezbędny dla profesjonalnych użytkowników.

Nowe plotery Canon image PROGRAF iPF8300, iPF6350 oraz iPF6300 zapewniają wyższą

dokładność wyrzucania atramentu. Wzmocniona konstrukcja ramy realizuje wyrazisty czarny

tekst, jak również ostry biały tekst, linijkę wyżej i pokazuje dużą precyzję przy drukowaniu

tekstu, wzmocnione reprezentacja koloru i jednolitość, połysk jednorodności lepszej

rozdzielczości i spójność graficzną w druku dokumetu. Ponadto Trio oferuje szerszą gamę

kolorów z zasięgiem ponad 90% Pantone, kolory mogą zrealizować bogatą wyrazistość

druku.

Canon imagePROGRAF iPF8300, iPF6350 oraz iPF6300 pozwala użytkownikom na

stworzenie dostosowanego systemu korekty z zakresu wykorzystania aplikacji. Ponadto

wszystkie nowe modele obsługują RIP wydany na takie duże venders jak GMG, CGS, EFI i

ONYX do dalszego wspierania zakres zastosowań, takich jak drukowanie dokumentów,

rysunków, zdjęć i banerów handlowych, dzięki czemu projektanci, fotografowie i inni

profesjonalni użytkownicy mają możliwość drukowania bez zmiany preferowanego

organizacji pracy.

PRZYKŁADOWA SPECYFIKACJA PLOTERA

Drukarka

Typ drukarki 12 Kolorów, 44-cale

Liczba dysz Wszystkie kolory: 2560 dysz każdy

Rozdzielczość

druku (do)

2400 x 1200 dpi (maks.)

Kompatybilny Windows ® 2000 (32 bit), XP (32/64 bit), Server 2003 (32/64 bit), Server

2008 (32/64 bit), Windows Vista (32/64 bit), Windows 7 (32/64 bit )

Macintosh ® OS X 10.3.9-10.6 (32 bit), OS X 10.5-10.6 (64bit) 1

Standardowy

interfejs

USB 2.0 High-Speed USB 2.0 High-Speed

10/100/1000 Base-T/TX 10/100/1000 Base-T/TX

Tusz Zgodność 4 pikolitrów

Pojemność tuszy 330 ml na kolor (opcjonalnie 700ml)

Typy

atramentów

Atramenty LUCIA EX (pigment-based)

Ilość kolor Cyan, Photo Cyan, Magenta, Photo Magenta, Yellow, Black, Matte Black,

Red, Green, Blue, Gray, Photo Gray

Bufor / Ram 384 MB

Dysk twardy 80GB

Media Szerokość

mediów

Arkusz papieru: 8" - 44",

papier w roli: 10" - 44"

Grubość mediów Maksymalna grubość arkusza: 0,07 - 0,8 mm

Papier w roli: 0.07 - 0.8mm

Maksymalna

długość druku z

roli

59 stóp (18 m) 2

Maksymalna

średnica roli

5.9 "(150mm)

Szerokość druku

bez marginesów

(tylko przy

druku z roli)

515mm (JIS B2), 1, 030mm (JIS B0), 594mm (ISO A1), 841mm (ISO

A0), 10 ", 14", 16 ", 24", 36 ", 42", 44 "

Metoda

podawania

papieru

Papier w roli: Jeden rolka, podawana od przodu

Papier w arkuszach: jedne arkusz podawany od przodu

Języki GARO (Canon Proprietary)

Poziom hałasu

(Około)

Działanie: 50 dB (A) lub mniej

Moc akustyczna: 6,8 bela

Wymiary

fizyczne

(z podstawą): 45 (wys.) x 74,5 (szer.) x 38.4 "(D)

Waga Około 145 kg (wraz z podstawą)

Źródło zasilania AC-100-240V (50-60Hz)

Pobór mocy Maksymalna: 190W lub mniej

W trybie czuwania: 5 W lub mniej

Wyłączony: 1W lub mniej (Zgodny z Executive Order)

Środowisko

pracy

Temperatura: 59 ° -86 ° F (15 ° -30 ° C)

Wilgotność względna: 10-80% (bez kondensacji)

Materiały

eksploatacyjne i

akcesoria

Głowica (PF-05)

Zbiornik za zużyty atrament (MC-08)

Obcinarka (CT-06)

Zbiorniki z tuszem (PFI-304, PFI-704)

Dołączone

oprogramowanie

Canon sterowniki drukarki, Print Plug-in do Photoshopa. Print Plug-in for

Digital Photo Professional, Digital Photo Front-Access, Printer Driver

Extra Kit (Free Layout, Color imageRUNNER Enlargement Copy,

Advanced Preview), Print Plug-in for Microsoft® Word/Excel/PowerPoint

(PC only), Accounting Manager Print Plug-in for Digital Photo

Professional, Digital Photo Front-Access Printer Driver Extra Kit

Ploter Drukujący - Solwentowy ROLAND DG

Podstawowe dane techniczne:

Zasilanie 220-240 V 50/60 Hz, technologia druku piezoelektryczna, max rozdzielczość

720 dpi, szerokość zadruku 1200-2600 mm, prędkość druku do 45m2/h przy rozdzielczości

360 x 360 dpi, do 12 m2 przy rozdzielczości 720 x 720 dpi, wymiar zew. rolki nawijarki i

rozwijarki 250 mm, max waga 100 kg, pobór mocy (ploter i stół suszący) 3900 W

(1600 i 2300), zakres temperatury – grzanie 35st.C, suszenie 60st.C.

Skanery-jako urządzenia na przygotowalni

Skaner – jest to, urządzenie służące do przebiegowego odczytywania i przetwarzania obrazu,

kodu paskowego lub magnetycznego, fal radiowych itp. do formy elektronicznej (najczęściej

cyfrowej).

Skaner przeszukuje kolejne pasma informacji odczytując je lub rejestrując. Nie jest to, więc

zwykły czytnik, a czytnik krokowy (np. skaner obrazu nie rejestruje całego obrazu w jednej

chwili jak aparat fotograficzny, a zamiast tego rejestruje kolejne linie obrazu - dlatego

głowica czytająca skanera przesuwa się lub skanowane medium pod nią).

Nazwa skanera jako czytnika przebiegowego, często przenoszona jest na czytniki

nieprzebiegowe (np. elektroniczne).

Skaner optyczny w komputerach, to peryferyjne urządzenie wejściowe umożliwiające

przetworzenie statycznego obrazu rzeczywistego obiektu (np. kartka papieru, powierzchnia

ziemi, siatkówka ludzkiego oka) do postaci cyfrowej, w celu dalszej obróbki komputerowej.

Skanery optyczne stosuje się w celu przygotowania do obróbki graficznej obrazu,

rozpoznawania pisma, w systemach zabezpieczeń i kontroli dostępu, badaniach naukowych,

medycznych itd.

Rodzaje skanerów:

1. skaner ręczny

2. skaner płaski

3. skaner bębnowy

4. skaner do slajdów

5. skaner do filmów fotograficznych

6. skaner kodów kreskowych

7. skaner przestrzenny - 3D

8. skaner kwadratowy

9. skaner lustrzany

10. skaner pryzmatowy

11. skaner światłowodowy

Skanery ręczne

Skanery ręczne - to najprostsze z urządzeń tego typu. Ich obsługa polega na przeciąganiu

czytnikiem nad wprowadzanym dokumentem. Szerokość skanowanego pola w starszych

i tańszych modelach skanerów ręcznych nie przekracza 10 cm, toteż urządzenia tego typu

nie nadają się do amatorskich zastosowań. Można za ich pomocą wczytać do programu

graficznego zdjęcie standardowego formatu, lecz większe może sprawić problemy.

Oprogramowanie takich skanerów przeważnie umożliwia sklejanie z kilku pasków stron

większego formatu, nawet A4. Najczęściej skanery ręczne pracują w trybie czarno-białym

100 – 200 dpi.

Skaner płaski jest rodzajem skanera optycznego.

Pokrywa skanera jest ruchoma, pod nią znajduje się szyba.

Aby dokonać skanowania, kładzie się skanowaną kartkę na szybę skanowaną stroną do spodu.

W trakcie pracy skanera pod szybą przesuwa się zespół lampa-lustro. Podłączając skaner do

komputera kiedyś należało używać interfejsu SCSI lub port równoległy Centronics.

Teraz najczęściej spotykane są skanery wyposażone w interfejs USB.

Skanery płaskie charakteryzują się rozdzielczością optyczną wynoszącą od 300x600 dpi

do 2400x4800 dpi.

Urządzenia te można spotkać w wersji czarno-białej lub kolorowej.

Skanery płaskie znalazły zastosowanie w profesjonalnych pracach graficznych

oraz w pracy biurowej.

Niektóre skanery mają przystawki DIA do skanowania przezroczy.

Schemat układu optycznego – naświetlającego

Skanery płaskie

Budowa urządzenia

1. oryginał,

2. szyba,

3. źródło światła,

4,5. lustra,

6. układ optyczny,

7. układ CCD,

Schemat budowy skanera płaskiego – odczytującego

Skanery płaskie

Budowa urządzenia

1. laserowa głowica odczytująca,

2. pasek zębaty,

3. lampa do oryginałów nieprzeźroczystych (refleksyjnych),

4. szyba,

5. oryginał,

6. lampa do oryginałów przeźroczystych (transparentnych),

Cechy skanerów płaskich

skanery do zdjęć, filmów i dokumentów, korzystających z zaawansowanej

technologii CCD,

doskonała jakość w rozdzielczości 4800 x 9600 dpi,

skanowanie klisz i slajdów,

brak opóźnień związanych z rozgrzewaniem urządzenia,

szybkie skanowanie w rozdzielczości 300 dpi i formacie A4,

tryb automatycznego skanowania,

złącze USB,

wbudowany zasilacz,

Proces skanowania

W procesie skanowania obraz jest dzielony na wiele małych prostokącików.

Każdej takiej "jednostce" obrazu zostaje przypisany konkretny kolor.

Zbiór takich punktów zostaje potem odtworzony w pamięci komputera.

Im gęściejsza siatka prostokącików tym dokładniejszy obraz.

Z tym wiąże się jeden z podstawowych parametrów urządzeń przetwarzających obrazy

(skanery, drukarki, aparaty cyfrowe) - rozdzielczość.

Jednostką rozdzielczości jest ilość punktów na cal, w skrócie dpi (Dots Per Inch)

lub ppi (Pixel Per Inch).

Podczas procesu skanowania oryginał jest oświetlany kolejno światłem:

czerwonym (Red),

zielonym (Green),

niebieskim (Blue),

Światło to jest generowane najczęściej przez lampę fluorescencyjną lub przez lampy

halogenowe oraz przepuszczane przez filtry w kolorach RGB.

Światło odbijane od kolejnych punktów oryginału pada na przesuwane silnikiem krokowym

lustro, od którego odbija się i trafia przez układ ogniskujący do elementów światłoczułych.

Proces oświetlania oryginału przez kolejne barwy może być zrealizowany w trzech

przebiegach układu lampa-lustro wzdłuż oryginału lub (najczęściej) w jednym przebiegu -

wtedy każda linia jest oświetlana kolejno trzema kolorami, następnie silnik przesuwa zespół

lampa-lustro do kolejnej linii.

Z opisu tego jasno wynika, że największy wpływ na jakość skanera ma jakość układu

optycznego oraz precyzja układu przesuwającego zespół lampa-lustro.

Od precyzji przesuwania zależy rozdzielczość pionowa skanera, pozioma jest stała i zależy

od liczby elementów światłoczułych.

Skanery bębnowe

Skaner bębnowy - urządzenie peryferyjne komputera pozwalające na osiąganie najwyższej

jakości przetwarzania oryginałów przeźroczystych(transparentnych) i nieprzeźroczystych

do postaci cyfrowej.

Nazwa wywodzi się od metody odczytu obrazu, w skanerach bębnowych bowiem głównym

elementem jest bęben, na którym umieszcza się przed procesem skanowania oryginały

fotografii.

W trakcie skanowania bęben obraca się z prędkością od kilkuset do ponad 1500 obrotów

na minutę pod głowicą skanującą.

Skanery bębnowe stosowane są w profesjonalnych studiach graficznych ze względu na

wysoką jakość uzyskiwanych obrazów.

Charakteryzują się wysoką rozdzielczością (do kilku tysięcy dpi), co pozwala np. uzyskać

dobrej jakości obraz z przeznaczeniem do druku w formacie A3 z zeskanowanego

slajdu 35 mm.

Drugim wyróżniającym je parametrem jest wysoka gęstość optyczna - 4.0 D i więcej, która

odpowiada za prawidłowe wydobywanie szczegółów z bardzo ciemnych i jasnych

fragmentów negatywów i slajdów.

W skanerach bębnowych skanowane są filmy zarówno negatywy, jak i pozytywy (slajdy).

Zwykle wzdłuż bębna przesuwany jest układ optyczny o wysokiej jakości, który odczytuje

zdjęcie punkt po punkcie.

Zaletą tych skanerów jest bardzo duża rozdzielczość oraz precyzyjne odczytanie kolorystyki

zdjęcia, jednak są one niezwykle drogie.

Jeszcze do niedawna skanery bębnowe znacznie przewyższały swoimi parametrami skanery

płaskie i były stosowane właściwie tylko przez profesjonalne pracownie graficzne.

Sytuacja ostatnio zmienia się i są one wypierane przez profesjonalne skanery płaskie oraz

specjalne skanery do filmów.

Schemat budowy skanera bębnowego – naświetlającego

Skaner bębnowy – naświetlający

Budowa urządzenia

1. laserowa głowica naświetlająca,

2. cylinder – materiał światłoczuły,

3. śruba napędowa głowicy,

Schemat budowy skanera bębnowego – odczytującego

Skaner bębnowy – odczytujący

Budowa urządzenia

1. laserowa głowica odczytująca,

2. cylinder oryginału,

3. lampa ksenonowa,

4. światłowód,

5. śruba napędowa głowicy,

Skanery kodów kreskowych

Kod kreskowy, kod paskowy – to graficzna reprezentacja informacji poprzez kombinację

ciemnych i jasnych elementów, ustaloną według przyjętych reguł budowy danego kodu.

Kod kreskowy przeznaczony jest dla czytników elektronicznych.

Ma na celu umożliwienie automatycznego wczytywania informacji.

Głównym zastosowaniem jest identyfikacja produktów w szeroko pojętej logistyce.

W trakcie czytania kodu, światło pochodzące z czytnika jest odbijane przez jasne elementy

kodu (przerwy), a pochłaniane przez jego ciemne elementy (kreski, pola). Światło odbite od

przerw powoduje powstanie w czytniku słabszych sygnałów elektrycznych, natomiast w

wyniku braku odbicia (kreski) powstają sygnały silniejsze. W zależności od grubości kresek

różna jest też długość trwania poszczególnych sygnałów.

W wyniku tego powstaje ciąg sygnałów elektrycznych o różnym natężeniu i różnej długości.

Jest to tylko nieco bardziej skomplikowane od zasady działania alfabetu Morse'a. Otrzymane

w ten sposób impulsy elektryczne są tłumaczone przez dekoder czytnika na język cyfr, liter

i innych znaków i przesyłane do komputera.

Skanery laserowe wielokierunkowe stacjonarne

Jest to miniaturowy, wielokierunkowy laserowy skaner kodów kreskowych. Może być

zabudowany w innych urządzeniach np. w kioskach informacyjnych.

Parametry skanera:

niskie zużycie energii,

łatwy montaż w różnych pozycjach,

łatwy do zaprogramowania,

programowalna odległość odczytu,

Jest to czytnik do poziomej zabudowy w punktach kasowych pełniący również funkcję wagi

oraz dezaktywatora etykiet.

Parametry skanera:

6-cio kierunkowy odczyt (360°),

prędkości 6000skanów/sek.,

rekonstruuje kody złej jakości,

Automatyczny odczyt kodu umożliwia łatwą i wydajną pracę w punktach obsługi klienta.

Czytniki diodowe

Cechy charakterystyczne

bezprzewodowe czytniki,

proces skanowania do 300 skanów/sek.,

pamięć Flash pozwalająca na aktualizację oprogramowania czytnika,

odczyt nawet bardzo zniszczonych (lub zdeformowanych) kodów,

duża odległość odczytu kodów,

używane w handlu, w biurach i służbie zdrowia,

Zasada działania skanera

Materiały elektroniczne i elementy fotoczułe dla różnych typów urządzeń rejestracji

cyfrowej są różne.

W najpopularniejszej konstrukcji wykorzystuje się tzw. elementy CCD (Charge

Cuupled Devices), tj. scalone układy elektroniczne (chipy) o sprzężeniu ładunkowym.

Elementy CCD znajdują się na przesuwającej się wewnątrz skanera listwie.

Przeznaczony do wprowadzenia do komputera oryginał umieszcza się na szklanym

blacie, zwracając go analizowaną stroną do wnętrza urządzenia.

Podczas skanowania dokument oświetlany jest przez lampę ksenonową, halogenową

lub fluoroscencyjną.

Specjalny układ optyczny kieruje wiązkę światła, by pokryć całą powierzchnię

dokumentu.

Schemat działania skanera

Układ optyczny

Układ optyczny w skanerze płaskim tworzą obiektyw soczewkowy i zwierciadła.

W lepszych skanerach może być więcej obiektywów, co zwiększa tzw. rozdzielczość

optyczną skanera.

Odbita od materiału refleksyjnego (np. papierowego dokumentu) lub przepuszczona przez

materiał transparentny (np. przeźrocze) wiązka światła, przechodzi przez filtry

odpowiedzialne za poszczególne składowe koloru i trafia do elementów CCD. Otrzymany z

nich sygnał odwzorowany w postaci cyfrowej po wstępnej obróbce przesyłany jest do

komputera.

Podczas skanowania kolorowych dokumentów do niedawna stosowano technikę

trójprzebiegowego skanowania - każda z trzech analiz odpowiadała za jedną z trzech

składowych barw RGB.

Takie rozwiązanie miało jednak wiele wad, w tym np. długi czas oczekiwania oraz

niedokładne nakładanie kolorów.

Obecnie tego typu urządzeń praktycznie się nie spotyka, a współczesne jednoprzebiegowe

skanery pracują dużo szybciej i z większą dokładnością.

Analiza barw wykonywana jest jednocześnie dla wszystkich składowych, co znacznie

poprawia zbieżność kolorów.

Separacja barwy-kolorów RGB

Światło białe odbite od kolorowego fragmentu oryginału przyjmuje barwę tego fragmentu.

To barwne światło, po przejściu przez układ optyczny, pada na filtr dichroiczny, który

rozdziela odbity sygnał świetlny na trzy jednakowe strumienie.

Powstałe strumienie padają na trzy rzędy czujników fotoelektrycznych.

Każdy element czujnika jest pokryty filtrem

czerwonym R,

zielonym G,

niebieskim B,

W wyniku tego następuje automatyczne odfiltrowanie trzech tzw. podstawowych barw

składowych RGB (Red, Green, Blue).

Każda składowa ma jasność odpowiednią do koloru światła odbitego od elementu oryginału.

Im jasność podstawowej barwy składowej większa, tym większy ładunek, co powoduje, że

większy prąd jest generowany przez element fotoczuły.

Z kolei w przetworniku A/C sygnał analogowy (prąd) jest zamieniany na sygnał cyfrowy

w celu utworzenia pliku cyfrowego.

Plik ten może być rozpoznawany i reprodukowany w systemie komputerowym.

Istnieją również skanery do odczytywania informacji innej niż obraz, np. czytniki danych

zapisanych w postaci magnetycznej.

Magnetyczne

Czytniki te posiadają głowice odczytujące informację zapisaną zwykle na pasku

magnetycznym. W ten sposób są zapisane informacje np. na większości kart płatniczych.

Elektroniczne

Czytnik odczytuje informacje zapisane w obiekcie poprzez bezpośredni styk z układem w

obiekcie. W ten sposób jest między innymi realizowana autoryzacja użytkownika komputera

przy pomocy karty elektronicznej.

Radiowe

Czytnik drogą radiową odczytuje informacje zapisane w obiekcie. Zwykle zasięg takiego

czytnika wynosi kilka do kilkunastu centymetrów, choć popularne są także czytniki o zasięgu

kilkudziesięciu centymetrów. Ze względu na wygodę użytkowania coraz częściej zastępują

rozwiązania oparte na czytnikach magnetycznych np. w systemach kontroli dostępu.

Pojęcie skaner radiowy odnosi się również do szerokopasmowych odbiorników sygnałów

radiowych, służących głównie do nasłuchu wszelkich informacji przesyłanych drogą radiową

(zwłaszcza analogowego przekazu głosowego).

Kopiarki – Drukarki

Drukarka – jest to, komputerowe urządzenie peryferyjne, używane do drukowania tekstów

i grafiki na papierze. Drukarki różnią się szybkością, jakością i techniką druku.

Ze względu na technikę druku można wyróżnić:

1. Drukarki uderzeniowe

Wśród urządzeń wyjścia drukarki stanowią najbardziej zróżnicowaną grupę. Różnice dotyczą

między innymi:

1. technologii uzyskiwania druku,

2. szybkości działania,

3. jakości wydruków,

4. liczby kolorów oraz sposobu sterowania.

Początkowo w drukarkach komputerowych stosowano mechanizmy drukujące wzorowane

na maszynach do pisania. Druk znaku uzyskiwano przez uderzenie jednej z kilkudziesięciu

czcionek w tasiemkę barwiącą przylegającą do papieru. Były to między innymi drukarki z

mechanizmem dźwigienkowym (podobnym do mechanizmu w tradycyjnych maszynach do

pisania) i rozetkowe (czcionki umieszczone na powierzchni walca lub półkuli). Prędkość

drukowania nie przekraczała kilkudziesięciu znaków na sekundę. Na nieco odmiennej

zasadzie funkcjonuje używana do dzisiaj drukarka wierszowa. Zawiera ona przesuwaną taśmę

z czcionkami (gąsienicę drukarską). Między gąsienicą drukarską a papierem znajduje się

taśma barwiąca. Po drugiej stronie papieru jest umieszczony zestaw poruszanych

elektromagnesami młoteczków. Po ustawieniu odpowiedniej czcionki pod młoteczkiem

następuje uderzenie młoteczka w papier i przyciśnięcie poprzez taśmę barwiącą do czcionki.

Konstrukcja drukarki wierszowej umożliwia jednoczesne drukowanie kilku znaków; w danej

chwili mogą być wzbudzone elektromagnesy młoteczków w tych miejscach, w których

położenie znaku w drukowanym wierszu odpowiada położeniu czcionki na taśmie czcionek.

Drukarki dźwigienkowe, rozetkowe i wierszowe należą do grupy drukarek uderzeniowych

(ang. impact printer). Do grupy tej należą także, stosowane powszechnie, drukarki igłowe.

2. Drukarki bezuderzeniowe

Drugą grupę stanowią drukarki bezuderzeniowe. Wyeliminowanie mechenicznych części

uderzających w papier powoduje, że drukarki te są cichsze i szybciej drukują. Do pierwszych

drukarek tej grupy należały drukarki wykorzystujące papier elektroczuły. Czarna

powierzchnia kartki była pokryta naparowaną jasną warstwą aluminium. Przepływ prądu

między stykami znajdującymi się w głowicy drukującej powodował wypalenie w warstwie

aluminium punktu i odsłonięcie czarnego podłoża. Szybkość drukowania wynosiła od jednego

do trzech wierszy na sekundę. Jednakże nie były one powszechnie stosowane, gdyż papier

pokryty warstwą aluminium jest kosztowny oraz bardzo czuły na odciski palców i załamania.

Na podobnej zasadzie funkcjonowała drukarka wykorzystująca papier termoczuły (ang.

thermal printer). Jej głowica zawierała elementy grzejne. Wzrost temperatury elementu

grzejnego powodował zaczernienie punktu na, specjalnym termoczułym papierze. Szybkość

drukowania wynosiła do 10 wierszy na sekundę. Obecnie wśród powszechnie stosowanych

drukarek bezuderzeniowych wyróżnia się drukarki laserowe, atramentowe i termiczne.

Wszystkie typy drukarek bezuderzeniowych oraz drukarki igłowe należą do grupy drukarek

mozaikowych. Obraz jest budowany z punktów. Rozdzielczość, czyli liczba punktów obrazu,

którą można umieścić na określonej powierzchni, oraz wielkość tych punktów są ważnymi

parametrami zależnymi od stosowanej technologii i mającymi wpływ na jakość wydruku.

Jednostką rozdzielczości druku jest dpi (dots per inch); rozdzielczość 300 dpi oznacza, że

na 1 cal długości lub szerokości przypada 300 punktów. Stosowane obecnie drukarki mają

rozdzielczość od 360 dpi (igłowe) do 1800 dpi (laserowe).

Gdy rozdzielczość jest mała, na wydrukach jest widoczny tzw. efekt schodkowy. Linie

ukośne nie są gładkie, lecz ząbkowane. W drukarkach laserowych efekt ten można

zmniejszyć przez zastosowanie techniki wygładzania (podobny efekt na ekranie monitorów

zmniejsza się przez rozmieszczenie dodatkowych punktów o barwie pośredniej między

barwami sąsiednich obszarów ang. antialiasing). Polega ona na modulowaniu średnicy punktu

przez odpowiedni dobór mocy promienia laserowego oraz na nieznacznym odchyleniu

położenia punktu. Metodę wygładzania jako pierwsza zastosowała firma Hewlett-Packard.

Oryginalna metoda firmy HP nosi nazwę REt (Resolution Enhancement technology). Inni

producenci drukarek stosują własne metody (np. Automatie Image Refinement - Canon, OKI

Smoothing Technology - OKI, Print Quality Enhaneement Teehnology - IBM, Resolution

Improvement Teehnology - Epson).

3. Rastrowanie

Wydruki zawierające odcienie szarości uzyskuje się przez zastosowanie rastrowania, czyli

rozmieszczania na drukowanej powierzchni drobnych czarnych punktów. Sterując wielkością

lub gęstością rozmieszczenia tych punktów, można otrzymywać różne poziomy szarości.

W poligrafii wykorzystuje się powszechnie metodę rastrowania amplitudowego. Punkty rastra

o zmiennej średnicy są rozmieszczone w równych odległościach. W drukarkach

komputerowych wykorzystuje się metodę rastrowania częstotliwościowego. Poziom szarości

reguluje się, odpowiednio zagęszczając punkty rastra, z których każdy ma identyczną

wielkość. Pojedynczy punkt wydruku w odcieniach szarości jest najczęściej zbiorem

rozmieszczonych na powierzchni kwadratu punktów rastra. Wielkość kwadratu zależy od

liczby odcieni szarości, które mają być wydrukowane. Na przykład, za pomocą kwadratu 2x2

można przedstawić maksymalnie 5 różnych odcieni szarości (od 0 do 4 zadrukowanych

punktów kwadratu). Oczywiste jest, że rozdzielczość obrazu drukowanego z odcieniami

szarości jest mniejsza od rozdzielczości obrazu drukowanego bez odcieni szarości.

4. Druk kolorowy

We wszystkich typach drukarek kolorowy wydruk otrzymuje się przez nanoszenie kolejno

barw podstawowych na papier w odpowiednich proporcjach. Informacja o barwnym obrazie

jest przekształcana do postaci wyciągów zawierających informacje o udziale każdej z barw

podstawowych. Proces ten jest nazywany separacją barw. Liczba wyciągów jest równa liczbie

barw podstawowych. Intensywność barw podstawowych wydruku reguluje się identycznie jak

poziom szarości - stosując rastrowanie. Kolory pośrednie są uzyskiwane przez rozsiewanie

(ang. dithering), czyli mieszanie sąsiednich punktów o innych kolorach. Ponieważ takie

mieszanie nie może prowadzić do pokrycia się punktów z poszczególnych wyciągów,

położenie punktów rastra dla poszczególnych wyciągów dobiera się losowo (w pewnych

granicach).

Kolor na papierze powstaje metodą subtraktywną. Z widma światła białego odbijanego przez

papier barwniki podstawowe odfiltrowują przeciwne im kolory. Odbierany kolor druku jest

sumą nieodfiltrowanych składników światła białego. Najczęściej, jako barwy podstawowe są

wykorzystywane kolory: niebieskozielony, purpurowy i żółty. Złożenie tych trzech barw daje

kolor czarny. Dla uzyskania lepszej czerni i zmniejszenia zużycia barwników przy druku

czarnym do trzech barw podstawowych często dodaje się czarny.

Zestaw czterech barw: niebieskozielonej (ang. cyan), purpurowej (ang. magenta), żółtej (ang.

yellow) i czarnej (ang. black) oznacza się skrótem CMYK. Niektóre drukarki atramentowe

zawierają dodatkowo barwniki jasnoniebieskozielony i jasnopurpurowy, które umożliwiają

uzyskiwanie wydruków, o fotograficznej jakości. Barwy, reprezentowane przez odpowiednie

proporcje kolorów podstawowych, są w celach standaryzacyjnych oznaczane i klasyfikowane.

Przykłady systemów klasyfikacji barw to amerykański system Pantone i europejski -

Euroscale.

5.Drukarki igłowe

Drukarka igłowa jest wyposażona w głowicę drukującą zawierającą od 9 do 48 (najczęściej 9

lub 24) stalowych igieł umieszczonych w jednym lub dwóch rzędach. Każda igła jest

wprawiana w ruch przez sprężynkę. W stanie spoczynku pole magnetyczne wytwarzane przez

magnes stały unieruchamia igłę wewnątrz głowicy. Przewód nawinięty wokół magnesu

stałego tworzy elektromagnes. W czasie pracy przez elektromagnes przepływa prąd, który

wytwarza pole elektromagnetyczne o polaryzacji przeciwnej do pola wytwarzanego przez

magnes stały - sprężynka wypycha igłę z głowicy. W wyniku uderzenia igły w papier poprzez

taśmę barwiącą na papierze, dociśniętym do pokrytego warstwą gumy wałka, pozostaje ślad

w postaci punktu. Po wydrukowaniu jednego rządka głowica jest przesuwana o ułamek

milimetra do miejsca, w którym jest drukowany kolejny rządek punktów. Przemieszczanie

głowicy odbywa się najczęściej za pomocą silnika krokowego. Rzadziej wykorzystuje się

mechanizmy wprawiające głowice w ruch drgający (drukarki typu shuttle); ten typ drukarek

umożliwia drukowanie z szybkością do 40 stron formatu A4 na minutę. Inną metodą

zwiększenia szybkości drukowania jest zastosowanie kilku głowic drukujących.

Do synchronizacji wydruku służy tarczka zamocowana na osi silnika. Transport papieru

odbywa się zwykle tak samo jak w maszynie do pisania - za pomocą wałka, do którego papier

jest dociskany rolkami, lub za pomocą zębatek ciągnących papier z perforowanymi

marginesami.

Głowica drukarki i mechanizm przesuwu papieru są sterowane instrukcjami języka ESC/P.

Instrukcje ESC/P otrzymywane z komputera są wykonywane przez zainstalowany w drukarce

układ sterujący, najczęściej - jednoukładowy mikrokomputer.

W kolorowych drukarkach igłowych wykorzystuje się taśmę składającą się z odcinków w

kolorach podstawowych. Przed wydrukowaniem punktu w określonym kolorze taśma jest

przesuwana tak, aby pomiędzy głowicą a papierem znajdował się odcinek taśmy z

barwnikiem odpowiedniego koloru. Ponieważ igły głowicy stykają się z różnymi barwnikami,

często dochodzi do zabrudzenia taśmy.

Do zalet drukarek igłowych należą stosunkowo niska cena i mały koszt eksploatacji,

możliwość drukowania kilku kopii (w niektórych modelach drukarek - oryginał + 7 kopii)

oraz możliwość stosowania różnego rodzaju papieru, łącznie z tekturą o grubości do 2 mm.

Wadą jest hałaśliwość, niewielka prędkość drukowania (najczęściej 200-400 znaków na

sekundę w trybie zwykłym i około 100 znaków na sekundę w trybie podwyższonej jakości) i

niezbyt dobra jakość druku (rozdzielczość od 240x144 w drukarkach 9-igłowych do 360x360

w drukarkach 24-iglowych). Należy jednak zaznaczyć, iż niektóre modele drukarek igłowych

odbiegają od powyższej charakterystyki.

6.Drukarki atramentowe

Wprowadzenie

W drukarkach atramentowych (ang. inkjet printer) punkty druku są tworzone przez kropelki

atramentu wystrzeliwane z głowicy zawierającej dysze o średnicy kilkudziesięciu

mikrometrów. Krople atramentu są wyrzucane z dyszy przez odkształcające się po

przyłożeniu napięcia piezokryształy lub przez pęcherzyki gazu tworzące się po podgrzaniu

atramentu powyżej temperatury wrzenia. Objętość pojedynczej kropli wynosi od kilku do

kilkudziesięciu pikolitrów. Dysze mogą pracować w trybie ciągłym z odchylaniem kropli lub

w trybie przerywanym.

Pierwsza drukarka atramentowa PT 80i została wyprodukowana przez firmę Siemens w roku

1977. Drukarka ta miała głowicę z 12 dyszami pracującymi w trybie przerywanym i

generującymi krople metodą piezoelektryczną. Prędkość druku nie przekraczała 270 znaków

na sekundę.

Atrament jest najczęściej przechowywany w pojemnikach w postaci ciekłej. W niektórych

konstrukcjach atrament ma postać stalą i jest roztapiany tylko na czas drukowania. Atrament

ciekły jest absorbowany przez papier i ma tendencję do rozmazywania się. Zaletą stosowania

atramentu w postaci stałej jest to, iż zawierające wosk barwniki zastygają natychmiast po

napyleniu na papier. Po nadrukowaniu barwniki w stanie stałym są prasowane i wygładzane.

Jakość wydruku w dużym stopniu zależy od papieru. Najlepszy efekt można uzyskać, stosując

specjalny papier powlekany lub nabłyszczany. Obecnie głowice drukarek atramentowych

zawierają do kilkuset dysz i pozwalają na uzyskiwanie rozdzielczości do 1440x720; w

powszechnie stosowanych drukarkach uzyskuje się rozdzielczości z zakresu od 360x360 do

1200x1200. Szybkość druku zależy od tego, czy drukowany jest obraz kolorowy czy czarno-

biały, i wynosi najczęściej od jednej do ośmiu stron na minutę. Przewiduje się, iż w

przyszłości liczba głowic wzrośnie do kilku tysięcy, co zwiększy szybkość i jakość

drukowania.

Praca w trybie ciągłym i przerywanym

Głowica drukarki atramentowej może pracować w trybie ciągłym. W takim wypadku podczas

drukowania atrament stale wydobywa się z głowicy (ang. continous flow). Po wyrzuceniu z

dyszy krople są ładowane w polu między elektrodami ładującymi. Jeżeli punkt ma być

wydrukowany, to bez przeszkód trafiają na papier. W przeciwnym razie pomiędzy

elektrodami odchylającymi pojawia się pole elektryczne, które odchyla wiązkę kropli i kieruje

ją do pochłaniacza (rys. 1).

Rozwiązaniem alternatywnym wobec głowic pracujących w trybie ciągłym są głowice

pracujące w trybie przerywanym (ang. drop-on-demand). Atrament z głowicy jest wyrzucany

tylko wtedy, gdy istnieje taka potrzeba. W większości stosowanych obecnie drukarek

atramentowych wykorzystuje się głowice pracujące w trybie przerywanym.

7. Drukarki laserowe

Historia

Pierwsza drukarka laserowa Xerox 9700 została wyprodukowana w 1977 roku, a jej cena

wynosiła $350 000. Drukarka ta pracowała z prędkością 7000 wierszy na minutę i

rozdzielczością 300 dpi. W 1983 roku firma Canon opracowała tani mechanizm druku

laserowego o symbolu LPB-CX. Mechanizm ten pozwalał na. wydrukowanie 3000 stron z

rozdzielczością 300 dpi i prędkością 8 stron na minutę. W 1984 roku mechanizm ten

zastosowano w drukarce HP LaserJet. Stała się ona swego rodzaju standardem dla następnych

rozwiązań. W modelu Laser Jet Series II użyto doskonalszego mechanizmu LBP-SX, który

pozwalał na wydrukowanie 4000 stron i dawał lepszy poziom zaczerniania powierzchni.

Kolejne modele drukarek laserowych firmy Hewlett-Packard charakteryzowały się coraz

większą pamięcią buforową, lepszą rozdzielczością, większą liczbą fontów. Pierwszą

drukarkę laserową pracującą z rozdzielczością 600 dpi wyprodukowała firma Lexmark w

1991 roku. W 1996 roku na rynku pojawiły się drukarki HP Colour LaserJet 5 i 5M.

W wielu sytuacjach istnieje konieczność powielania wydrukowanych dokumentów. Często

korzysta się w tym celu z dodatkowej kopiarki. Rozwiązaniem tańszym i szybszym jest

zastosowanie technologii Multiple Original Printihg (technologia ta jest także znana pod

nazwą mopying). Wykorzystuje się w niej urządzenia łączące funkcje drukarki i kopiarki.

Zamiast wielokrotnego kopiowania wydrukowanego dokumentu drukuje się go od razu w

potrzebnej liczbie kopii na szybkiej, laserowej drukarce.

Budowa i zasada działania

Przesyłany do drukarki strumień znaków i komend jest przetwarzany przez procesor drukarki

i zamieniany na postać mapy bitowej zapisywanej w pamięci (w trybie znakowym w pamięci

są przechowywane kody znaków. Są one przetwarzane na mapy bitowe przed drukowaniem).

Ponieważ cykl druku może się rozpocząć dopiero po przygotowaniu mapy bitowej całej

drukowanej strony, od wielkości pamięci drukarki laserowej zależą: wielkość drukowanego

obrazu i jego rozdzielczość.

Charakterystycznym elementem drukarki laserowej jest bęben pokryty warstwą OPC (organic

photoconducting cartridge) lub krzemu amorficznego (rys. 2). Podczas pracy bęben jest

wprawiany w ruch obrotowy. Drukowanie rozpoczyna się od naładowania powierzchni

bębna. Następnie na całej długości jest on omiatany włączanym i wyłączanym promieniem

lasera odbijającym się od obrotowego lustra (prędkość obrotowa - kilka tysięcy obrotów na

minutę). Wiązka lasera punktowo rozładowuje powierzchnię bębna i tworzy obraz

drukowanej strony.

W drukarkach typu write-black miejsca naświetlone odpowiadają punktom, które mają być

zadrukowane. W drukarkach write-white miejsca naświetlone odpowiadają punktom, które

mają pozostać niezadrukowane. Drukarki write-black drukują ciemniejsze powierzchnie

czarne, a drukarki write-white dokładniejsze detale.

Po naświetleniu jednej linii bęben się obraca. Zawierające żelazo naładowane cząsteczki

toneru są przyciągane do tych miejsc bębna, które odpowiadają punktom zadrukowywanym.

Jednocześnie jest ładowany papier, przesuwający się w pobliżu drutu (ang. transfer corona)

pod wysokim napięciem. Obrót bębna powoduje, że pokryte tonerem miejsca stykają się z

powierzchnią papieru. Naładowany papier ma potencjał o tym samym znaku co bęben, lecz o

większej wartości. Dzięki temu cząsteczki toneru są odrywane od powierzchni bębna i

osiadają na papierze. Zadrukowany papier jest przeciągany pomiędzy walkami elementu

utrwalającego, które topią żywicę zawartą w tonerze i wprasowują toner w papier. Proces

drukowania kończy się rozładowaniem bębna i usunięciem resztek toneru z jego powierzchni

oraz rozładowaniem zadrukowanego arkusza papieru. Do czyszczenia bębna używa się

pompy próżniowej lub listwy czyszczącej.

Na skutek wysokiego napięcia występującego pomiędzy drutem ładującym a arkuszem

papieru powstają cząsteczki szkodliwego ozonu. W niektórych modelach drukarek zjawisko

to eliminuje się przez zmniejszenie napięcia i zastąpienie drutu ładującego wałkiem z

tworzywa sztucznego. Wałek ładujący styka się bezpośrednio z powierzchnią papieru.

Bębny z krzemu amorficznego charakteryzują się większą twardością niż tradycyjne bębny

OPC. Pozwalają na drukowanie na papierze makulaturowym oraz tanim papierze o zmiennej

gramaturze i nierównych rozmiarach kartek.

Toner tworzą nieregularne lub sferyczne cząsteczki o średnicy kilku mikrometrów

zawierające żelazo, żywicę i barwnik. Niekiedy do toneru dodaje się cząsteczki ceramiczne

czyszczące i polerujące bęben.

Kolorowa drukarka laserowa zawiera 4 zbiorniki toneru z wałkami rozprowadzającymi.

Każdy kolor jest drukowany oddzielnie i za każdym razem musi być powtarzany cykl:

- ładowanie powierzchni bębna,

- nakładanie toneru określonego koloru,

- rozładowywanie powierzchni,

- usuwanie resztek toneru.

Obecnie stosowane drukarki laserowe pozwalają na drukowanie z rozdzielczością od 300x300

dpi do 1200x1200 dpi, a szybkość druku wynosi od 4 do 24 stron na minutę.

8. Drukarki LED

Podobną do drukarek laserowych zasadę działania wykorzystuje się w drukarkach LED i

drukarkach ciekłokrystalicznych. Różnica polega na sposobie oświetlania powierzchni bębna.

W drukarkach LED powierzchnię bębna oświetla się diodami. Każdemu punktowi w linii

odpowiada jedna dioda; łącznie jest ich 2500 w dwóch szeregach dla rozdzielczości 300 dpi

(lub 5000 dla 600 dpi). Drukarki z diodami są w porównaniu z klasycznymi drukarkami

laserowymi mniejsze, tańsze, bardziej odporne na uszkodzenia i zużywają mniej energii.

9. Drukarki ciekłokrystaliczne

W drukarkach ciekłokrystalicznych światło pada na całą długość bębna poprzez rządek

niezależnie sterowanych komórek ciekłokrystalicznych. Przyłożenie napięcia do wybranych

komórek powoduje, że stają się one nieprzezroczyste. Ze względu na długi czas przełączania

stanu komórek ciekłokrystalicznych drukarki tego typu charakteryzują się stosunkowo małą

szybkością pracy.

Inne typy drukarek

1. Drukarka termotransferowa

Głowica drukująca drukarki termotransferowej (ang. thermotransfer printer) zawiera kilkaset

niewielkich elementów grzewczych. Elementy te podgrzewają punkty arkusza folii lub taśmy

umieszczonej pomiędzy głowicą a papierem. Na folii lub na taśmie znajdują się naparowane

barwniki w postaci wosku. Roztopiony barwnik, w ilości zależnej od temperatury podgrzania,

osiada na papierze. W sublimacyjnych drukarkach termotransferowych (ang. thermal dye-

diffusion printer, thermal dye-sublimatioh printer) barwnik jest podgrzewany w taki sposób,

że przechodzi ze stanu stałego bezpośrednio w gazowy. Barwnik w postaci gazowej wywołuje

reakcję chemiczną na specjalnym papierze i wiąże się z nim. Drukarki termotransferowe

umożliwiają uzyskiwanie kolorowych wydruków o jakości zbliżonej do fotograficznej.

Barwniki woskowate są znacznie trwalsze niż tusz drukarek atramentowych, są odporne na

zginanie papieru, ścieranie, zamoczenie. Wadą tego typu drukarek jest, duży koszt

eksploatacji i sięgający kilkunastu minut czas druku strony. Niewielka szybkość druku

wynika z konieczności chłodzenia elementów grzewczych po każdym cyklu drukowania.

2. Drukarka strumieniowa

Krople atramentu są wysysane i przenoszone na papier przez strumień sprężonego powietrza.

Kierunek ruchu kropli jest sterowany przez pole elektryczne. Charakterystyczną cechą tej

metody jest możliwość mieszania kolorów podstawowych jeszcze przed ich dotarciem do

papieru.

3. Drukarka proszkowa

Do drukowania używa się sproszkowanego barwnika, który jest wystrzeliwany na papier

przez specjalną głowicę. Wydruki są wodoodporne i odporne na rozmazywanie.

4. Technika sieci elektrod (ang. tonerjet)

Cząsteczki toneru są rozprowadzane przez walec na papierze poprzez perforowaną folię.

Odpowiadające punktom wydruku mikroskopijne otwory w folii są otwierane i zamykane

przez niezależne elektrody. Drukarki, w których wykorzystuje się tę technikę, charakteryzują

się rozdzielczością do 600 dpi oraz większą niezawodnością w porównaniu z techniką

laserową.

5. Technika atramentowo-offsetowa

Atrament w postaci wosku jest nanoszony na bęben jak w maszynie offsetowej.

Wszystkie 4 kolory podstawowe (CMYK) nanosi się równocześnie na wałek za pomocą

głowic mających szerokość bębna. Obraz jest przenoszony na papier w procesie podobnym

do stosowanego w drukarkach laserowych. Czas drukowania jednej strony to 15 s.