1

ŚWIAT MŁODYCH POETÓW

2

ŚWIAT MŁODYCH POETÓW

Zbiór wierszy uczniów – członków Koła Poetyckiego

w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej

im. Zbigniewa Tylewicza w Poznaniu

Wydanie okolicznościowe z okazji 90-lecia istnienia Ośrodka

Poznań 2009

Projekt i wykonanie okładki: Katarzyna Jeziółkowska

3

Na okładce fotografia pierwszej gazetki z wierszami uczniów – październik 2006 r.

Przygotowanie do druku:

Redakcja tomiku: Katarzyna Jeziółkowska

Pomoc redakcyjna i korekta: Anna Muzyka-Walawender

ISBN

Wydanie okolicznościowe

Copyright by Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla Dzieci i Młodzieży

Niepełnosprawnej im. Zbigniewa Tylewicza w Poznaniu

Druk i oprawa:

4

Sens, osiołek i majowy deszcz Napisanie komentarza do zbioru wierszy „Świat młodych poetów” potraktowałam jako wyróżnienie, a jednocześnie przyjęłam na siebie rolę „krytyka” z ogromną tremą, której wcale nie łagodziła myśl, że przecież mam w swoim dorobku kilka wydanych książek, no i kocham literaturę, a zwłaszcza jej szalone, nieobliczalne, krnąbrne, niesforne i cudowne dziecko – poezję.

W miarę otwierania bram do kolejnych światów kreowanych młodymi piórami trema odchodzi „w siną dal”, mądrości o zasadach, analizy i interpretacji usuwają się dyskretnie w cień, pozostaje tylko poczucie porozumienia dusz, mimo dzielącej autorów tomiku i mnie różnicy pokoleń.

Zupełnie mi nie przeszkadza widoczna w wielu wierszach nieporadność interpunkcyjna, nieśmiałe korzystanie z - bogatej przecież – palety środków poetyckich i rzadkie odwoływanie się do tradycji literackiej. Najważniejsze, co w nich przyciąga uwagę to wrażliwość – niesamowita wrażliwość! To dzięki niej ujawniają swoją niezgodę na przytłaczającą codzienność, niesprawiedliwość, brak miłości, a bywa, że i na siebie. Ale też dzięki niej dostrzegają sprawy i zjawiska piękne, słyszą czego zwykłe ucho nie usłyszy. Stawiają sobie podobne do moich pytania, kiedy byłam w ich wieku – odpowiedzi wciąż zgłębiam – i z odwagą pukają do ludzkich sumień, a przy tym nie mędrkują!

Arek śmiało docieka: czy słyszymy szept cierpiącego anioła pośród chaosu świata?;

czy zdajemy sobie sprawę z lekceważenia drogowskazów wiodących ku prawym drogom życia? Przypomina także, że nie mamy zbyt wiele czasu na naukę człowieczeństwa, bo „krzyk narodzin i westchnienie śmierci” mają do siebie – wbrew pozorom – bardzo blisko. W Jego wierszach dominuje poetyka filozofująca. Nic zatem dziwnego, iż próbuje zgłębić istotę ziemskiego bytowania: „tyle jest ścieżek, my wciąż gubimy się”, „wci ąż szukamy, gdzie ukryty życia sens”. Jestem przekonana, że Arek znajdzie swoją ścieżkę, swoją szczęśliwą wyspę, być może tak słodką jak z Gałczyńskiego Farlandia… Nie mam nic przeciw długim wierszom, ale upodobałam sobie szczególnie formy krótkie, zwięzłe. Dlatego przypadły mi do serca miniatury Patrycji i Anity (Krzysiowi też zdarza się takie „popełniać”). ”). Obalają one powszechną, a nie do końca sprawiedliwą opinię, jakoby kobiety były gadułami, a z lawiny wyrzucanych przez nie słów niewiele wynikało. Patrycja w czterech wersach („Święta”) wyraża swój sceptyczny stosunek do świąt. Odziera je z pozorowanej głębi i sztucznej słodyczy, którą kokietują nas zewsząd, ledwie zdążą ostygnąć listopadowe znicze pamięci. „Dwa światy i siła” to bardzo zgrabnie zbudowane (dziesięcio - i siedmiowersowe) refleksje o życiu. Lakoniczne, ironiczne i dojrzałe, jak na tak młodą osobę. Widać w nich bacznego, wnikliwego obserwatora, który mimo przykrych doświadczeń „zafundowanych” przez los nie rozczula się ani nad sobą, ani nad Tobą Czytelniku. Patrycja mówi prosto: tak się składa, że od zawsze egzystują obok siebie dwa światy: świat zdrowych, zadowolonych z siebie i świat chorych, zakompleksionych. Pointuje ten fakt zwyczajnie, acz z ukryta drwiną: „Wiele darów/ Różne szanse”. I trudno się z Nią nie zgodzić. Ma też zdolność układania słów w aforyzmy. Przytoczę dowód z wiersza „Siła”: „Siłę by budować swoje niebo/ Niektórzy znajdują dopiero/ we własnym piekle”. „Przepraszam” i „Rodzina” to najbardziej wzruszające poetyckie wyznania w zestawie Anity. Czekam na Jej dalsze wiersze i gratuluję dyscypliny pióra, którym tak konsekwentnie trzyma słowa na wodzy. No i cieszę się, że młodziutka poetka przywołała radę starożytnych mędrców: chcesz lepszego świata? Zacznij jego naprawę od siebie!

5

Mam niedosyt Natalii, ale dwa – lekką ręką skreślone teksty – pozwalają mieć nadzieję, że spotkam Ją kiedyś w którymś z pokonkursowych almanachów. Lekka ręka nie oznacza w Jej przypadku błahej treści. Zarówno w poważnym „Dziwnym świecie” i beztroskim „Padającym śniegu” znać, że Natalia po prostu ma talent.

Naprawdę wspaniale było i warto było! zanurzyć się w tym słów potoku, którego nurt to wzbierał niepokojem („Poproszę Boga” K. Rotnicki), to tajemnicą („Tajemnica serca świata” M. Grzechowski), to znowu wzruszał „Szczerością” Mikołaja albo łaskotał „Naiwnością” Krzysia. Ledwie dał odetchnąć przy „krowie na rowie”, a już porywał sportową emocją… Niezwykły to potok, wartki i piękny, skoro ofiarowuje Czytelnikowi tyle doznań i zmusza do namysłu – nad sobą, nad drugim, nad naturą, nad młodością… W każdym wierszu inna kropla wody. To jest dopiero coś!, jak śpiewał E. Stachura – wrażliwiec całą duszą. Nie mogę pominąć milczeniem „Raju dla Niepokonanych” – wiersza będącego pomysłem i dziełem Mikołaja Grzechowskiego oraz Tomka Tarnowskiego. Duety w poezji to zjawisko baaardzo rzadkie.

Jedno jest pewne: wszyscy autorzy tego tomiku potrzebują - ba! złaknieni są - czułości. Czekają na miłość, tę człowieczą, zwyczajną, bez wielkich gestów, patetycznych deklaracji. I ja ich doskonale rozumiem. I podziwiam, że piszą o tym bez osłonek, rozbudowanych metafor, wymyślnych epitetów i głośnych onomatopei.

Ramy tego tomiku oraz wymóg grzeczności nie pozwalają, aby mój tekst zabrał zbyt wiele miejsca choć bardzo chciałabym napisać dytyramb na cześć każdego z tych młodych twórców. Nie potrafię sobie jednak odmówić przyjemności powiedzenia o „Osiołku”, którego tak ślicznie, optymistycznie i z literacką swadą wprowadził na stronę X Mikołaj. Poruszył mnie także swoim „skrawkiem biało-czerwonej”. Jestem bowiem z pokolenia, dla którego patriotyzm nie był ani śmiesznym słowem, ani wstydliwym uczuciem. Dlatego tak mnie pokrzepia, że w pokoleniu po mnie są podobni.

Pięknym zwieńczeniem tomiku jest subtelne wyznanie Tomka – przekonuje ono, że autorzy „Świata młodych poetów”, to nie poeci – epigoni a poeci obiecujący: będą dla nas czytelników „jak kwietniowy wiatr niespokojny i ciepły”, „jak majowy deszcz kojący i miękki”.

Na zakończenie przestroga. Pamiętajcie, że nigdy żaden z Waszych wierszy nie będzie

tak dobry, aby nie mógł stać się jeszcze lepszy! Zważywszy na fakt, że młodą grupę prowadzi po ścieżkach poezji – ciernistych

niekiedy i krętych, to prawda – Pani Inżynier – Elektryk, trudno się dziwić, że zbiorek aż iskrzy.

Anna Muzyka - Walawender

. Mikołaj Grzechowski i Tomasz Tarnowski

Raj dla Niepokonanych

6

Wracali z wojennych

i powstańczych ścieżek Byli … bez rąk bez nóg

z bliznami na duszy Lecz byli

i chcieli żyć dla innych i siebie

Jak żyć, nie wiedzieli

Wojenni inwalidzi wrócili w chwale

Celująco szkołę wojny ukończyli Nauczyli się spać w okopach

pod obstrzałem Było ich wielu

z tą niepotrzebną już wiedzą Tylko nie wiedzieli, jak żyć dalej

Profesor Wierzejewski pomógł im

Stworzył dla nich szkołę, gdzie różne zawody zdobywali

Internat stał się ich domem Azylem, jakiego dawno nie zaznali

I wracali powoli

z niewoli obciążeń: okaleczeń i protez

Już nie w bólu i rozpaczy Poczuli się znów przydatni

Zdolni do pracy

Druh Zbigniew Tylewicz nie tylko pracy chciał tu nauczać

Pokazał, że „być” w życiu można w różny sposób I często od zdrowego bywa lepszy inwalida

I dzisiaj druha Zbigniewa placówka

nadzieją dla młodych poszkodowanych Znajdują tu swe spełnienie

uczą się pracy i życia Potem niosą w świat

ideę Tylewicza I wybiera „być”, nie „mieć”

Niepokonanych elita

7

17. września 2008 r. Arek Adamski – przewodniczący Samorządu Szkolnego (na zdjęciu z

teczką) powitał dyrektora Wydziału Oświaty w Poznaniu – pana Andrzeja Tomczaka.

Arkadiusz Adamski

Urodził się w 1985r.

8

W 2009r. ukończył Liceum Ogólnokształcące przy naszym Ośrodku Szkolno –

Wychowawczym. Podczas nauki był członkiem Samorządu Szkolnego, a w roku szkolnym

2008/2009 jego przewodniczącym.

Interesuje się poezją, muzyką, psychotroniką, teologią i teatrem. Sam tworzy podkład

muzyczny do swych wierszy i rapuje je. Ubarwił swymi występami wiele szkolnych

uroczystości.

Jego wiersz p.t. „Mamo” został wyróżniony w konkursie „Słowo Matka i Ojciec”.

Arkadiusz Adamski

„Szept cierpiącego anioła”

Czy słyszysz jego szept

w głębi swego serca?

Na twoich oczach

znów marzeń wstęga

przysłania rzeczywistość

Wokół pustka, cisza

Świata inność

On cierpi w ciszy

9

Czeka …aż usłyszysz

pośród chaosu

choć jedno słowo

wypowiedziane

przez jego prawdomówne usta

To szept twego sumienia

Czy ten szept znasz?...

Arkadiusz Adamski

Drogowskazy

Ta łza, co spadła na świętego pisma zwoje

ma w sobie grzechy moje lub twoje

Lecz to nie sprawi, że nasze dusze

zostaną zbawione, odkupione

Że nasze ciała powstaną z martwych

To tylko znaczy, że nie mamy serc twardych

umysłów hardych, uśpionych sumień

Znaczy to, że czujesz i też rozumiesz

I to są właśnie drogowskazy na drogę, z której zeszliśmy już tyle razy…

10

Arkadiusz Adamski

Mamo

Mówisz mi raz kolejny

że żyję w chaosie

W świecie bez kształtów

Bez sensu

Bez znaczenia

Bez prawa istnienia

Powiedz mi proszę,

gdzie znajdę to wszystko w Twoim

Ja znam ten Twój świat

On też jest moim,

choć go nie wybierałem,

11

nie chciałem

Przykute dłonie łańcuchem słów

do codzienności skały

Zastanów się,

czy ten twój świat

jest tak doskonały

A jeśli jest…

Po co pytasz, wnikasz, zrozumieć próbujesz

Niedoskonałość, chaos..

Każdej nocy Stróż Twój Anioł

w młodości marzenia cię zamyka

i żadna z tych nocy nie jest tą samą

Arkadiusz Adamski

Rytm

Jeden, ostatnim oddechu tchnieniem

żegna Ziemię…

Pozostaje wspomnienie…

W tym czasie drugi

do życia się budzi

Nie ma niczego

Bycia człowiekiem się uczy

Szuka swej ścieżki

Idzie tropem tych,

co już ją przeszli

Choć jego wytyczona

na innej życia mapie

12

Kolejny oddech łapie

Patrzy ponad horyzont

Lecz oczy kresu nie widzą

I nie wie, która godzina

ostatnią z chwil istnienia

Przejmuje uścisk dłoni człowieka,

którego w sekundzie nie ma

Krzyk narodzin

Westchnienie śmierci

Takim rytmem żyje ta Ziemia

Arkadiusz Adamski

Sens

Wciąż szukamy, gdzie ukryty życia sens

Każdej nocy pytamy Boga, gdzie on jest…

Czy w rytmie serca, potoku słonych łez

W krzyku narodzin, tam gdzie uśmiech, dobroci gest

A może w pogoni codzienności tej…..

Tyle jest ścieżek, my wciąż gubimy się

Więc może błądzić, to odnajdywać sens

Miliony pytań, ciągle odpowiedzi brak

Każdy czeka na cud, niebiański znak

A w ustach wciąż grzechu słodki smak

Dlatego odpowiedź blisko i daleko tak?

13

1. września 2008 r. Patrycja Chudzińska jako członek pocztu sztandarowego na uroczystości rozpoczęcia roku szkolnego. Za jej ramieniem opiekunka Koła Poetyckiego Katarzyna Jeziółkowska.

Patrycja Chudzińska Urodziła się w 1990r. w Poznaniu.

W czerwcu 2009r. ukończyła działającą przy naszym OSW Zasadniczą Szkołę Zawodową w

zawodzie monter elektronik.

Interesuje się literaturą, malarstwem, muzyką i sportem.

14

Jej esej p.t. „Czyje dziecko” został wyróżniony w 2008 r. w konkursie „Słowo Matka i

Ojciec”.

Patrycja Chudzińska

Dwa światy

W jednym niechęć

Ktoś czuje się lepszy

Spogląda z pogardą

Wciąż słychać szepty

W drugim chęć poznania

Tamtego

Niby takiego dobrego

W obydwu jest życie

Wiele darów

Różne szanse

Siła

Ilekroć upadam,

Silniejsza wstaję

15

Siłę by budować swoje niebo

Niektórzy znajdują dopiero

we własnym piekle

Siła to też mądry umiar

Bądźcie silni!

Patrycja Chudzińska

Radek

Wniosłeś w moje życie radość.

Każdy dzień, każda chwila z Tobą

sprawiała, że czułam się lepsza.

Mówiłam, Ty uważnie słuchałeś

i wiedziałam,

co chciałbyś powiedzieć.

Byłam pewna Twego zrozumienia.

W dniu telefonu, nie dowierzałam,

nie rozumiałam, że odszedłeś.

Ciągle widzę Cię oczekującego

i Twoją uśmiechniętą na powitanie twarz.

Gdy kładę kwiaty na Twym grobie,

czuję Twoją obecność.

I znów wiem, że mnie rozumiesz.

Przecież nigdy nie powiedziałeś słowa,

a nasza przyjaźń trwała.

16

Patrycja Chudzińska

Święta

W Święta staramy się odnaleźć szczęście

Pragniemy, aby wszystko było piękniejsze

Chcemy żyć w zgodzie z drugim człowiekiem

Szkoda, że święta mają krótki przebieg

17

6. listopada 2007 r. Anita Firlej (druga z prawej) wśród laureatów Konkursu Jednego Wiersza

zorganizowanego przez Poznański Oddział ZLP z okazji XXX Jubileuszowego Listopada

Poetyckiego w 2007r. Konkurs odbył się w Poznaniu Galerii Starówka przy ul. Wielkiej.

Anita Firlej

Urodziła się w 1990 r. w Poznaniu. Obecnie jest uczennicą Liceum Ogólnokształcącego

przy naszym OSW. Mieszka w Mieczewie powiat Poznań.

Interesuje się muzyką, literaturą i sportem.

Jej wiersz „Przepraszam” wyróżniono w Konkursie Jednego Wiersza zorganizowanym

przez Poznański Oddział ZLP z okazji XXX Jubileuszowego Listopada Poetyckiego w 2007r.

Konkurs odbył się w Galerii Starówka przy ul. Wielkiej w Poznaniu.

18

Marzenie

Chcę być w pełni samodzielna

Chcę posmakować chociaż jak to jest

- być samej wśród obcych ludzi

A rodzice niech odpoczywają

I od czasu do czasu służą radą

Anita Firlej

Zatrzymaj się

Zatrzymaj się

Zastanów nad swoim życiem

Zanim rozpłynie się twe odbicie

I stracisz serca rytm

19

Zło

Zło, to problem całego świata

To także problem mój

Staram się je zwalczać w sobie

na ile tylko mogę

Bo przecież, co to byłby za świat

bez miłości i współczucia?

Przecież, to byłaby pustka

Anita Firlej

Społeczeństwo

Społeczeństwo, w którym żyję

tylko czasami mnie fascynuje

Często, kiedy widzę co się tu dzieje

marzę, aby stąd uciec

Nie chcę patrzeć, jak kogoś biją

czy inaczej krzywdzą

I pytam was poprzez ten wiersz

Gdzie ludzka godność?

20

Gdzie ona jest?

Rodzina

Rodzina jest dla mnie jak pancerz,

który chroni przed złem

By móc się usamodzielnić

Będę musiała go zrzucić

Wiem

Anita Firlej

Przepraszam

Przepraszam, że widzę inaczej życie

i opowiadam rzeczy, które codziennie widzę

Przepraszam, że obraziłam moją rehabilitantkę

i nie wychodzę z psem na spacer

I przepraszam Cię Boże za to,

że czasem nie dostrzegam tego,

Najważniejszego

21

13. czerwca 2008 r. Mikołaj Grzechowski wręcza różę pani mgr Aleksandrze Skorniak – dyrektor naszego OSW. Za nim stoi pani mgr Ewa Michalak – wicedyrektor.

Mikołaj Grzechowski

Urodził się 25. stycznia 1989 r. Mieszka we wsi Dalekie koło Rokietnicy w

województwie wielkopolskim. Jest uczniem OSW. Po ukończeniu w niej ZSZ w zawodzie

elektryk, kontynuuje naukę w technikum elektrycznym.

Jego wiersz „Osiołek” wyróżniony został drukiem w 2007 r. w pokłosiu XV

Konkursu im. Ks. Józefa Tischnera, a wiersz „Matczyna zapłata” w 2008 r. w konkursie

„Słowo Matka i Ojciec”

22

Interesuje się teatrem, poezją, historią i jazdą konną.

Mikołaj Grzechowski

Osiołek

Osiołkiem jestem, niezdarą, fajtłapą

Osiołkiem, na którym przybywa Mój Pan

To On mną kieruje, To On mnie kreuje

On sprawia żem rad Osiołkiem jestem

Stworzeniem Jezusa Osiołkiem, na którym nikt inny nie siedział Osiołkiem, o którym nikt dotąd nie wiedział

Serce osiołka i tak się raduje,

bo przecież sam Pan drogę mu wskazuje

23

Mikołaj Grzechowski

O krowie na rowie

W tym wierszu opowiem o krowie, co jeść nie chciała,

choć paszy wokoło pod dostatkiem miała. Łaciatą ją zwaliśmy

Krowa piękna była cała Niestety były z nią kłopoty

Bo ciągle zapominała do obory drogi

- Szukajcie Łaciatej – matusia gadała,

bo często, oj często łaciata znikała

Szkodliwa nie była Tylko uwielbiała

Leżeć sobie w rowie

I to opowieść cała

24

Mikołaj Grzechowski

Jestem zbyt szczery

„Gdy oglądam dzieła Twoje…”

Słowa modlitwy

Tak proste jak chleb

Tak szczere

Jak dziecko

Proszące o cukierka

„Gdy oglądam dzieła Twoje…”

- Czymże jest człowiek, o Panie,

Że o nim pamiętasz?

Czymże jestem ja,

Zwyczajny jak chleb

Zbyt szczery dla reszty Świata

Może zbyt oczywisty

Może zbyt prosty

25

Tajemnica serca Świata

Często na zatłoczonych ulicach świata

Oraz wśród świstu wojennych kul

I nienawistnych słów

Rodzi się pytanie o sens naszego życia

I pragnienie, by poznać jego cel

Ta odwieczna tęsknota

By zgłębić tajemnicę

Serca kosmosu

Serca, które bije w nas

Każdym obywatelu Świata

26

Mikołaj Grzechowski

Mój skrawek biało-czerwonej

Żyję na skrawku

biało-czerwonej

Stworzonej z bieli

świątecznych obrusów

Czerwieni maków

spod Monte Cassino

Żyję na skrawku ziemi

Czarnej jak węgiel na Śląsku

zielonej jak łan pszenicy majowej

i żółtej jak kaczeńce

na łące, którą idziesz

Żyję na skrawku ziemi

Mojej, choć wtopionej

w globalną Europę

Uświęconej bólem „Czerwca 56”

Wilgotnej łzami matek

górników z Kopalni Jakuba Wujka

27

- o których w Brukseli nie wie nikt

20. maja 2007 r. Nawet podczas szkolnego festynu Krzysztof Rotnicki nie rozstaje się ze

swoimi utworami.

Krzysztof Rotnicki

Urodził się w maju 1987 r. w Poznaniu, gdzie mieszka. W latach 2006 – 2008 uczęszczał

do Liceum Ogólnokształcącego przy naszym OSW. Kontynuuje naukę w OSW dla

Niewidomych w Owińskach pod Poznaniem.

Jego wiersz „O Nim i dla Niego” wyróżniony został drukiem w 2007 r. w pokłosiu XV

Konkursu im. Ks. Józefa Tischnera

Interesuje się poezją, piłką nożną, siatkową, a w koszykówkę na wózkach grał w drużynie

OSW.

28

Krzysztof Rotnicki

Naiwność

Wiele już razy ktoś mnie oszukał i zranił

Z mej naiwności też „przyjaciele” skorzystali

Zaufałem, popełniłem ten błąd wiele razy

I przez to cierpię

Teraz krytycznie oceniam intencje

tego, kto przede mną stoi

Jego pewna mina już mnie nie łudzi

Na zawsze straciłem zaufanie do ludzi?

Krzysztof Rotnicki

Poproszę Boga

Boże proszę, jeśli możesz, pomóż mi,

bo bez Ciebie nie dam sobie rady

Wciąż czekam na odmianę losu

i tracę ochotę do życia

Proszę odwróć moją kartę,

by me istnienie też było coś warte

29

K

* * * Gdyby ktoś mnie zapytał,

jakie jest moje świąteczne życzenie,

odpowiedziałbym z uśmiechem

- powstrzymać łzy oraz cierpienie

Wstrzymać wojny i konflikty,

by do końca świata

nie zabił już brat brata

Chciałbym, by nastał pokój na świecie

Taki, jaki tylko w niebie znajdziecie

Chcę, by życie na ziemi było lepsze

Lecz ja świata sam nie zmienię

Boję się, że coś spieprzę

30

Waldemar Piątek – wielka postać Kolejorza

Dziękuję tobie Waldek

za twą grę w Lechu Poznań

Za zasługi dla klubu

Za wiele miłych doznań

Za wspaniałe parady,

dzięki którym Lechowi

nie dawano rady

Życzę tobie,

abyś wygrał walkę z chorobą

i dalej szedł futbolową drogą

Krzysztof Rotnicki

O Nim i dla Niego

Drugi dzień kwietnia 2005 roku

godzina 21. 37 – to data

pamiętna dla ludzi całego świata

Wszyscy płakali, bo zamknął powieki

Jan Paweł Wielki

Papież – Pielgrzym

Orędownik pokoju

Wielki Nauczyciel

Ojciec wszystkich

Opuścił nas, wrócił do Boga

A w duszy grają nam słowa,

które powtarzał za Jezusem

31

-„Nie l ękajcie się, jestem z wami” -

Pamiętam, gdy po pielgrzymce

tłum Polaków skandował:

-„Zostań z nami!”-

On z uśmiechem odpowiadał:

-„Ładnie, ładnie

Namawiają mnie,

abym z Rzymu zdezerterował” -

Gdy późną nocą

wierni wołali:

-„ Wyjdź do okna!” -

On się wychylał

i z uśmiechem narzekał:

-„Spać nie dają” -

No i zasnął na wieki

Pozostały nam

książki, wiersze, encykliki

Dziękuję za dobro,

które czyniłeś

I za to, że byłeś

32

13. czerwca 2008 r. Tomek Tarnowski czyta wiersz na uroczystości pożegnania

absolwentów.

Tomasz Tarnowski

Urodził się 4. września 1986 r. Absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej w zawodzie

elektryk. Kontynuuje naukę w Technikum Elektrycznym przy naszym OSW.

Mieszka w Brodnicy przy ul. Gwardii Ludowej 28.

Interesuje go teatr i poezja.

33

Tomasz Tarnowski

* * *

Wiosną ochotę mam na wszystko

Chcę kochać, śpiewać

tańczyć, żyć

Jestem jak kwietniowy wiatr

niespokojny i ciepły

Jestem jak majowy deszcz

kojący i miękki

Dla ciebie będę

płatkiem róży

delikatnym i czułym

34

Tomasz Tarnowski

* * *

Ty nie wiesz

jaki naprawdę jestem

Od życia nie próbuję brać

Czekam na to,

co życie mi da

Nie próbuję zmieniać

historii biegu,

którą życie pisze

na kartkach mego pamiętnika

Ja pragnę być kochanym

Potrzebnym Tobie

na dobre i złe

Pragnę czuć ciepło Twego ciała

i smak Twych ust

35

Tomasz Tarnowski

* * *

Zakochałem się w Wielkopolsce Spokojnej i dostatniej

Radosny blask świateł nocnego Poznania Nasuwa myśl o czasach Gdy stolica Wielkopolski

Przytłoczona była Mocą wojsk zaborcy

Lubię spacerem Starówkę przemierzać Dochodzić do Starego Rynku uliczkami

Z coraz to innej strony Podziwiać koziołki witające się Rytmicznym pochylaniem głowy

Dalej Plac Wolności Kiedyś Wilhelmowski

Od imienia pruskiego cesarza A do niego dochodzi ulica Franciszka Ratajczaka

Pierwszego, poległego powstańca

Spaceruję po Poznaniu, A każdy zakątek

Własną historię mi opowiada

36

10. grudnia 2007 r. Młodzi poeci na spotkaniu z uczniami Szkoły Specjalnej Przysposabiającej do Pracy działającej przy naszym OSW. Przy stole w czerwonym golfie Natalia Turostowska. Za nią siedzi Patrycja Chudzińska, w centrum zamyślony Krzysztof Rotnicki i zbierająca siły do prezentacji swych wierszy Anita Firlej.

Natalia Turostowska

Urodziła się 17. stycznia 1989r. w Poznaniu. W latach 2007 – 2008 była uczennicą

Liceum Ogólnokształcącego przy naszym OSW. Ze względu na wzrok kontynuuje naukę w

Liceum OSW dla Niewidomych w Owińskach pod Poznaniem.

Jej wiersz „Dziwny świat” zdobył w 2008 r. III miejsce w Ogólnopolskim Konkursie

Poetyckim im. Marii Konopnickiej zorganizowanym w Międzyrzecu Podlaskim.

Interesuje się poezją, prozą, muzyką i historią.

37

Natalia Turostowska

Dziwny świat

Pamięci Czesława Niemena

Jaki dziwny jest ten świat

Dzień za dniem i wiek za wiekiem

Bo wystarczy byle drobiazg,

By człowiek wzgardził człowiekiem

Czasem w to, że będzie lepiej

Ani trochę już nie wierzę

Czyżby wszystko to, co dobre

Odeszło razem z Papieżem?

Zbierz się w sobie, stań na nogi

Zanim wszystko się zawali.

Uwierz, że zło wszelkie zniknie

Niech Twa miłość świat ocali.

38

Natalia Turostowska

Pada śnieg

Pada, pada drobny śnieżek

pośród kamieniczek starych

Białym puchem zasypane

Stare Miasto i Winiary

Tak się w mieście zaśnieżyło,

że nie widać nic wokoło

Mróz maluje wzór na szybach

wszystkich domów i kościołów

Wokół biało, uroczyście

i zakupy i prezenty

Chyba nie ma już nikogo,

kto by nie był uśmiechnięty

39

Koło Poetyckie, którego plon w niniejszym tomiku prezentujemy, powstało we wrześniu

2006 roku w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej

im. Zbigniewa Tylewicza, w Poznaniu przy ul. Szamarzewskiego. Skupia uczniów, którzy

mają ochotę doskonalić literacki talent i dzielić radość swego tworzenia z innymi.

Prace członków koła prezentowane są systematycznie na planszy w szkolnym korytarzu.

W oprawie plastycznej dopasowanej do nastrojów wierszy, budzą zainteresowanie i aprobatę.

W marcu 2008 r. młodzi poeci przeżyli swój debiut prasowy. W miesięczniku „Filantrop”

ukazała się informacja o naszym Kole Poetyckim i wydrukowano po jednym ich wierszu.

Utwory młodych twórców goszczą też często na łamach naszej szkolnej gazetki „Wózek”.

Poeci zdobyli już wiele laurów. W 2007 r. w XV Konkursie im. Ks. Józefa Tischnera

wyróżnione zostały drukiem wiersze: „Osiołek” Mikołaja Grzechowskiego oraz „O Nim i dla

Niego” Krzysztofa Rotnickiego.

Natomiast wiersz „Przepraszam” Anity Firlej zdobył wyróżnienie w Konkursie Jednego

Wiersza zorganizowanym przez Poznański Oddział ZLP z okazji XXX Jubileuszowego

Listopada Poetyckiego w 2007 r. Konkurs odbył się w Galerii Starówka przy ul. Wielkiej.

Wiosną 2008r. Natalia Turostowska wierszem „Dziwny świat” zdobyła III miejsce w

Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Marii Konopnickiej organizowanym w

Międzyrzecu Podlaskim.

Latem 2008r. uczniowie zdobyli wyróżnienia w konkursie „Słowo Matka i Ojciec”.

Nagrody otrzymali: Arkadiusz Adamski za wiersz „Mamo”, Patrycja Chudzińska za prozę „

Czyje dziecko”, Anita Firlej za wiersz „Rodzina”, Mikołaj Grzechowski za wiersz „Matka”.

W „Świecie młodych poetów” znajdują się zarówno wiersze zauważone i wyróżnione na

konkursach literackich, jak i te, które nie sięgały po laury. Jedne i drugie wiele mówią o

zainteresowaniach, osobowościach i stylu poetyckim młodych autorów.

Zamieszczone tu zostały wiersze dotychczasowych członków Koła:

Arkadiusza Adamskiego

Patrycji Chudzińskiej

Anity Firlej

Mikołaja Grzechowskiego

Krzysztofa Rotnickiego

Tomasza Tarnowskiego

Natalii Turostowskiej

Opiekun Koła Poetyckiego

inż. Katarzyna Jeziółkowska