Nr 12/225 Parafia Narodzenia Najś. Maryi Panny w Gorlicach – grudzień 2014

DODATEK BEZPŁATNY DO TYGODNIKA RODZIN KATOLICKICH „ŹRÓDŁO

GORLICENSES

VIRGINI

DEIPARAE

Chwała Bogu na wysokościach,

a na ziemi pokój ludziom Jego

upodobania” (Łk 2,14).

WESOŁYCH ŚWIĄT

2

„Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój

ludziom Jego upodobania”.

Treść tej kolędy jednoczy niebo i ziemię, kierując

ku niebu uwielbienie i chwałę, a ku ziemi - życze-

nia pokoju.

Chwała Bogu!

Przede wszystkim do tego wzywa nas Boże Naro-

dzenie: aby oddać chwałę Bogu, bo jest dobry,

wierny i miłosierny… Życzymy wszystkim, by od-

czuli, że Bóg jest blisko, by przebywali w Jego

obecności, aby Go miłowali, aby oddawali Mu po-

kłon. A każdy z nas może oddać chwałę Bogu

zwłaszcza przez swoje życie, przez życie wypełnio-

ne miłością Boga i braci.

Pokój ludziom! Prawdziwy pokój nie jest równowagą między prze-

ciwnymi siłami. Nie jest piękną „fasadą”, za którą

kryją się spory i podziały. Pokój jest zaangażowa-

niem każdego dnia, jest pokojem serca. Pokój

to wzajemne poznawanie się, wzajemne uznanie,

wzajemne dostrzeganie swojej wartości

i umiejętność przyjmowania siebie nawzajem. Jeśli

chcemy dominować nad innymi i podporządkować

ich sobie, znika pokój serca. Gdy innych pozba-

wiamy prawa głosu, albo sądzimy, że to, co inne

osoby mówią wprowadza niepokój, on staje się rze-

czywistością. Żeby człowiek doświadczał pokoju

serca, trzeba okazać mu swoje serce, szacunek,

uprzejmość. Tym, co pomaga zachować pokój serca

jest kultura w relacjach. Tym, co niszczy pokój jest

obojętność wobec drugiej osoby, wobec tego,

co myśli i odczuwa, a także obojętność na jej po-

trzeby.

Świętując narodziny Dziecięcia z Betlejem,

zaczynamy rozpoznawać, że w Jezusie Bóg dzieli

los świata. Jezus doświadcza głodu i zimna, cier-

pienia i bólu, sukcesu i porażki. Jezus współczuje

opuszczonym i ubogim, ponieważ sam wszedł w

ich ludzki los poprzez swoje własne ciało. Wciele-

nie, które świętujemy w Boże Narodzenie, oznacza

nie tylko, że Słowo stało się ciałem w łonie Maryi i

weszło w ludzką historię w osobie Jezusa Chrystu-

sa. Oznacza także, że to samo Słowo Boże dzisiaj

staje się ciałem w nas i we wspólnocie. Stając się

naszym bratem, Jezus włącza nas pełniej w Bożą

rodzinę a więc wiąże nas wzajemnie między so-

bą. Odkąd Słowo stało się ciałem w nas, stajemy

się wzajemnie braćmi i siostrami. Bóg odpowiada

poprzez Wcielenie: Jezus przyjmuje nasze człowie-

czeństwo, dzieli z nami bezbronność i przynosi Do-

brą Nowinę ubogim.

Naśladując Jezusa i uznając naszą kruchość

dzieloną razem z Nim, zostajemy wezwani do

„ewangelizowania i bycia ewangelizowanymi przez

ubogich". „każdy, kto idzie za Chrystusem, dosko-

nałym Człowiekiem, sam też pełniej staje się bar-

dziej człowiekiem" (papież Franciszek). W takim

duchu powinniśmy poszukiwać i znajdować nowe

sposoby niesienia Dobrej Nowiny ubogim i opusz-

czonym.

Marta Przewor

Modlitwa o pokój serca

Panie, daj mi pokój serca.

Oddal ode mnie gniew, nienawiść, pragnienie ze-

msty.

Modlę się za tych, którzy mnie zranili słowem,

czynem, obojętnością, niezrozumieniem.

Proszę też za tymi, którym ja zadałem ból.

Pomóż mi wejść jak najszybciej na drogę pojedna-

nia bez dramatyzowania sytuacji i formułowania

oskarżeń.

Daj mi siłę, bym umiał przebaczać.

Jezu, który powiedziałeś „błogosławieni cisi”,

uciszaj moje wewnętrzne burze i pomóż mi lepiej

rozumieć siebie.

Powiedziałeś „błogosławieni, którzy wprowadzają

pokój”,

uczyń ze mnie człowieka wnoszącego pokój, a nie

zamęt. Niech „nad moim gniewem nie zachodzi słońce”

nie chcę „dawać miejsca diabłu” (Ef 4, 26

BÓG SIĘ RODZI…

Drodzy Czytelnicy!

Poprzez tegoroczne przeżywanie Świąt Bo-

żego Narodzenia niech Bóg odnowi naszą

nadzieję i nasze serca, niech napełni nas

pokojem i radością, abyśmy mogli swoim

życiem głosić Ewangelię zawsze i na każ-

dym miejscu.

3

Od teologicznej refleksji po świadectwa i duszpa-

sterskie zachęty.

„Dwa światy od zawsze oddzielone, Boski i ludzki,

zderzyły się w Chrystusie. Zdarzenie to nie prowa-

dzi do wybuchu lecz do uścisku” Sӧren Kirkegaard

Kim musi być człowiek, że Bóg stał się człowie-

kiem? – to pytanie nie przestaje być przez wieki

punktem wyjścia do nieustannej zadumy i zachwytu

oraz refleksji nad tajemnicą Wcielenia. Poczęcie

Chrystusa – Słowa w łonie Maryi i następnie Jego

narodzenie dało początek nowej erze w dziejach

zbawienia. Zmieniło równo ludzką historię, wno-

sząc do niej nowe orędzie o objawieniu się Boga i

Jego bliskości. Niewyobrażalne stało się możliwe –

człowiek poznał nową twarz Boga, odtąd bliskiego,

bezbronnego, wydanego wolności człowieka. Ta-

jemnica Boga narodzonego w Betlejem znalazła

wyraz w niezwykle bogato rozbudowanej tradycji

liturgicznej tego okresu. Przygotowana Adwentem,

Noc Bożego Narodzenia jest poprzedzona dniem

czuwania – Wigilią. Na pamiątkę pasterzy, którzy

przyszli do żłóbka odprawiana jest o północy Msza

święta Pasterzy tzw. Pasterka). Szopki, później

rozbudowane w jasełka do tradycji Bożonarodze-

niowej wprowadził św. Franciszek z Asyżu. Jego

pierwsza szopka stanęła w Greccio w 1223 roku.

Odtąd szopka od tej najprostszej, aż po szkopki

dzieła sztuki ( Szopki Krakowskie) towarzyszy ob-

chodom Bożego Narodzenia. W Polsce istnieje bar-

dzo bogaty folklor związany z tradycjami Bożego

Narodzenia – kolędy, choinka, kolędnicy, turoń,

jasełka, itp. Trzeba jednak od razu mocno zazna-

czyć, że te wszystkie obrzędy i zwyczaje nie służą

budowaniu tak zwanej magii świąt, podtrzymy-

waniu atmosfery świętowania czegoś nieokreślo-

nego. Mają jedynie być próbą zbliżenia się do

centralnej Tajemnicy chrześcijaństwa, jej opisa-

nia i wyrażenia najbardziej prostym językiem.

Jak chrześcijanin przeżywa święta? Przede

wszystkim stara się odkryć ich prawdę dla siebie,

przyjąć to orędzie w bardzo osobisty sposób i po-

czuć się w pierwszej osobie adresatem tego, o czym

opowiada Ewangelia. Potem można patrzeć wokół i

cieszyć się nastrojem, choinką, oglądać prezenty

czy śpiewać kolędy. Parafrazując słynne słowa Ad-

ama Mickiewicza można by powiedzieć: Wierzysz,

że Bóg narodził się w żłobie; zrób wszystko,

„by narodził się w tobie…”. W tym miejscu pozwo-

lę sobie przywołać bardzo piękne wspomnienie ks.

abp Mokrzyckiego, który tak mówi o Bożym Naro-

dzeniu przeżywanym przez Jana Pawła II: „Ojciec

Święty (…) zachowywał wszystkie tradycje, które

wyniósł z Polski, ze swojej rodziny, z lat dziecię-

cych. Ale w każdej z nich widział, i o tym mówił,

głębię Tajemnicy Bożego Narodzenia. To nie był

tylko folklor. Kolędy to nie były tylko melodie miłe

dla ucha. To było prawdziwe śpiewanie na chwałę

Pana, który się narodził. Chciałbym, abyśmy wszy-

scy się tego od niego nauczyli.” A tak z kolei, o

przygotowaniu swojej rodziny do świąt pisze osoba

świecka, żyjąca w wielopokoleniowej rodzinie.

„Niedawno mój syn napisał opowiadanie na temat

istoty świąt Bożego Narodzenia. Na pierwszym

miejscu ujął spędzanie ich w gronie rodziny, we

wzajemnym szacunku i miłości. Pomyślałam sobie,

trochę ze smutkiem, że przecież nie o to w nich cho-

dzi, a przynajmniej że przecież nie to jest w nich

najistotniejsze. Uświadomiłam sobie wtedy dwie

rzeczy. Po pierwsze, że muszę jak najszybciej po-

rozmawiać z moimi dziećmi i przypomnieć im, że to

nie są grudniowe, magiczne święta, ale pamiątka

przyjścia na świat żywego, wcielonego Boga. A po

drugie, że bardzo łatwo w krzątaniu i zabieganiu

zapomnieć o tym, co tak naprawdę świętujemy.

Zawsze staramy się z mężem włączać nasze dzieci w

przedświąteczne przygotowania: sprzątanie, pie-

czenie, robienie zakupów. Chcemy, żeby wiedziały, że zbliża się coś wyjątkowego. Przede wszystkim

jednak staramy się zaszczepić w nich świadomość,

że to wszystko powinno się komponować z podob-

nymi porządkami uczynionymi we własnym sercu.

W adwencie zaproponowaliśmy naszym dzieciom

postanowienie adwentowe. Choć nie wszystkie uda-

ło się zrealizować, to myślę, że każdy z nas starał

się ofiarować Jezusowi małe zwycięstwa nad swoi-

mi wadami. Dziś postawa ofiarności nie jest zbyt

modna, uczy się nas, że wszystko powinno być łatwe

i szybkie do osiągnięcia. Najważniejszym jednak

przygotowaniem do świąt w naszej rodzinie jest

Boże Narodzenie

– folklor, czy

prawda wiary?

4

spowiedź św. Bliskość z kochanymi osobami w

świąteczny czas powinna być efektem obecności

Boga w sercu.” Przytaczam również to świadectwo,

bo myślę, że w bardzo prostych słowach przypomi-

na o tym, co w tych świętach jest najistotniejsze. W

centrum naszego świętowania musi być prawda

wiary, że Syn Boży stał się człowiekiem i przy-

szedł na świat, aby dokonać dzieła zbawienia

wszystkich ludzi. Zachowanie przez nas tradycji i

zwyczajów bożonarodzeniowych powinno być po-

łączone z rozwijaniem wiary w realną obecność

Jezusa w naszym ludzkim życiu. Najważniejszym

aktem wiary, który powinien towarzyszyć przeży-

waniu przez nas świąt Bożego Narodzenia, jest peł-

ny udział w Eucharystii i przyjęcie Jezusa w Ko-

munii św.

Wydaje się, że autentyczne świętowanie wydarze-

nia, w którym Bóg stał się człowiekiem, powinno

nas również skłonić do spojrzenia z wiarą na innych

ludzi i przyjęcia postawy godnej chrześcijanina

wobec potrzebujących, bo jak mówił papież Franci-

szek „w Bożym Narodzeniu, Bóg nie objawia się

jako Ten, który jest wysoko i panuje nad światem,

lecz jako Ten, który się uniża, zstępuje na ziemię

jako mały i ubogi. Aby być podobnymi do Niego nie

możemy stawiać siebie pond innych, ale mamy sta-

wać się małymi z małymi i ubogimi z ubogimi, (…)

kto nakarmił, przyjął, nawiedził i umiłował jednego

z najmniejszych i najuboższych uczynił to samemu

Jezusowi”. Przytoczone myśli niech nam pomagają

w świętach Bożego Narodzenia oddzielać to co w

nich ważne, od Tego co Najważniejsze.

Ks. Marek Tutro

Wigilijny list (znaleziony w internecie a mógł być napisany w

niejednej gorlickiej rodzinie)

Piszę Ci synku, list z daleka, z domu. Na szybach

śnieżne łyskają się płatki. Wspominam dawne dni i

po kryjomu płaczę. – Ty synku rozumiesz łzy mat-

ki. Jest już choinka … wiesz zaraz u stołu siądzie-

my jak dawniej z siostrzyczkami twymi – a z nami

razem i myśl niewesoła, że Ciebie synku wśród nas

dzisiaj nie ma. Ty tam samiutki w dalekiej gdzieś

stronie. Jak my, tak liczysz mijające chwile. Jaką Ci

gwiazdką dziś wieczór zapłonie? – Kto Ci świą-

teczną zgotuje wigilie? Jaką kolędą? Syneczku mój

miły – rozjaśnisz Twoje godziny tułacze?

A ja nad listem jeszcze widzisz płaczę …Myśl o nas

Synku, wspomnij przy wieczerzy.

Wiem, że nam wrócisz – Ten co w ,,żłobie leży '' –

czuwa nad nami.

Całuję Cię. Matka.

W. Lewik

Boże Narodzenie – syberyjskie wspomnienie

Cicha noc, święta noc, bo słowo Ciałem się stało

Cicha noc, święta noc i wszystko niech ciszą się

stanie.

I pytam ja siebie i Ciebie Siostro i Bracie

Czy można los wyciszyć i zapomnieć –

Zamilknąć, przebaczyć?

Zapomnieć, gdy Ojców nam brano –

Zapomnieć, gdy drzwi zamykano –

Drzwi rodzinnego domu,

A potem drzwi bydlęcego wagonu ?

Zapomnieć, gdy gnano stepami –

I biczem jak zwierzę chłostano,

Za wiązkę dziko posianych kłosów,

Wśród stepowych kwiatów i prostych łodyg.

Zapomnieć, gdy zmarłych grzebano -

I trumny Im nawet nie dano

Rzuconych w śnieg – owinięto

Bez krzyża, nazwiska i księdza ?

Zapomnieć, gdy serce wciąż krwawi –

Zapomnieć, gdy krzyk wspomnień dławi ?

Zapomnieć – zabliźnić rany –

A czemu pytam, czemu ja ?

Tego, choć lat minęło tyle –

Zapomnieć nie jestem w stanie.

SYBERIA – tatuaż niechcianych – Nieludzkich przeżyć i obrazów –

Nie próbuj z nimi walczyć –

Gdyż żyją w tobie i żyć będą dalej.

Wiersz – wspomnienie pani H. Adamskiej ,,Mil''

znaleziony przez J. Załęską w gazetce ,,Jedlina''.

A dedykuję go tym osobom , które tak radośnie i

ochoczo co roku uroczyście obchodzą rocznicę

,,wyzwolenia ''G O R L I C .

5

Betlejem, jedno z najstarszych i najbar-

dziej znanych miast na świecie, położone jest w

zachodniej Judei, około 10 kilometrów na południe

od Jerozolimy. Założyli je Kananejczycy około

3000 roku przed naszą erą.

Betlejem, również pod nazwą Efrata (tj.

Płodne) pojawia się wielekroć w Biblii. Po raz

pierwszy w Księdze Rodzaju, jako miejsce po-

chówku Racheli, żony patriarchy Jakuba. Betlejem

było także miejscem narodzenia króla Dawida i

wskazuje na nie, jako miejsce narodzenia Mesjasza

proroctwo Micheasza.

W chwili przyjścia na świat Jezusa Betlejem

było wioską zamieszkałą przez około 1000 miesz-

kańców trudniących się głównie rolnictwem. W

takim właśnie miejscu narodził się Zbawiciel, a w

miejscu Jego narodzenia po dzień dzisiejszy stoi

świątynia.

Miejsce to od początku było wspomina-

ne zarówno przez pierwszych chrześcijan, jak i inną

miejscową ludność. Żyjący w II wieku św. Justyn,

Palestyńczyk opisywał wspomnienia rodziców o

stajence, w której urodził się Jezus. W tym czasie,

za panowania cesarza Hadriana, w miejscach kultu

pierwszych chrześcijan często budowano pogańskie

świątynie. Tak stało się i tu. Powstał tu święty gaj

dedykowany Adonisowi. Dopiero w IV wieku po-

wstała pierwsza chrześcijańska świątynia, za pano-

wania cesarza Konstantyna. Została ona poświęco-

na 31 maja 339 roku, a gościem uroczystości była

Św. Helena.

W obecnej bazylice niewiele jest śladów

pierwszej budowli. Została ona zniszczona w po-

wstaniu samarytańskim w 529 roku. Około trzy-

dzieści lat później cesarz Justynian I Wielki zarzą-

dził odbudowę i rozbudowę świątyni. Na początku

VII wieku kościół uniknął zburzenia w czasie na-

jazdu perskiego. Podobno dowódca wojsk perskich

nie dopuścił do zniszczeń, gdy ujrzał mozaikę

przedstawiającą trzech Mędrców we wschodnich

szatach. Kolejne przebudowy i upiększenia świąty-

nia zawdzięcza krzyżowcom. Później, nawet pod

panowaniem Saladyna można było odprawiać na-

bożeństwa w obrządku łacińskim.

W XIV wieku rozpoczął się okres spo-

rów o prawo własności do sanktuarium. Stronami

konfliktu byli Franciszkanie (przedstawiciele Ko-

ścioła Łacińskiego) i Prawosławny Patriarchat Jero-

zolimy reprezentowany przez greckich mnichów.

Dopiero w połowie XIX wieku sytuacja własno-

ściowa sanktuarium została prawnie uregulowana,

niestety niezbyt korzystnie dla Kościoła Katolickie-

go. Dokument reguluje daty i godziny nabożeństw

w bazylice i w Grocie Narodzenia. Opiekę nad ba-

zyliką sprawują kościoły: rzymskokatolicki, or-

miański i grecko prawosławny.

Bazylika, którą obecnie nawiedzają piel-

grzymi jest budowlą pięcionawową. Do wnętrza

prowadzą niewielkie drzwi pokory i narteks (przed-

sionek). W czasach krzyżowców było to duże wej-

ście uwieńczone ostrym łukiem. Pozostał po nim

ślad na murze. Zmniejszone w czasach osmańskich

wejście uniemożliwia wjazd konno i wozami. Z

narteksu do wnętrza prowadzi brama z XIII wieku

wykonana przez Ormian. Nawy oddzielone są ko-

lumnadami z różowego kamienia. Większość ko-

lumn pochodzi z IV wieku, niektóre pokryte są ma-

lowidłami z czasów krzyżowców. Pod posadzką

widoczne są mozaiki z bazyliki Konstantyna, a na

ścianach miejscami zachowały się fragmenty mo-

zaik z czasów wypraw krzyżowych. Do podziemi

schodzi się po obu stronach platformy, przed grec-

kim ikonostasem.

Grota Narodzenia w swej centralnej

części mieści miejsce Narodzenia Pańskiego ozna-

czone łacińską srebrną gwiazdą. Żłobek, w którym

Maryja położyła Dzieciątko znajduje się we wnęce skalnej obok groty. Naprzeciw niej znajduje się

ołtarz Trzech Króli. Wnętrze groty oświetlają 53

lampy oliwne, z czego 19 lamp należy do kościoła

rzymskokatolickiego.

Od 29 czerwca 2012 Bazylika Narodze-

nia znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa

UNESCO. EA

Do Betlejem...

6

Ewangelia św. Łukasza opisuje, że pasterze

z Betlejem, po tym jak aniołowie zwiastowali im

narodzenie Mesjasza, „udali się pośpiesznie i zna-

leźli Maryję, Józefa oraz leżące w żłobie Niemow-

lę”. Pierwszym naocznym świadkom narodzenia

Jezusa ukazał się zatem obraz rodziny: matki, ojca i

nowo narodzonego syna. Dlatego, zgodnie z litur-

gią, w pierwszą niedzielę po Bożym Narodzeniu

obchodzimy UROCZYSTOŚĆ ŚWIĘTEJ

RODZINY.

Uroczystość świętej Rodziny z Nazaretu za-

chęca nas do kontemplowania tej „ikony”, która

ukazuje małego Jezusa otoczonego uczuciami i tro-

skami swoich rodziców. W istocie narodziny każ-

dego dziecka mają w sobie coś z tamtej tajemnicy!

Wiedzą o tym dobrze rodzice, którzy je przyjmują

jako dar i często w ten sposób o nim mówią. Nam

wszystkim zdarzyło się słyszeć kiedyś, jak ktoś

mówił do ojca albo matki: „To dziecko jest darem,

to cud!”. Ludzie przeżywają bowiem prokreację nie

jako zwyczajny akt rozmnażania, ale dostrzegają jej

bogactwo, intuicyjnie wyczuwając, że każda istota

ludzka pojawiająca się na ziemi jest szczególnym

„znakiem” Stwórcy i Ojca, który jest w niebie. Jak-

że istotne jest zatem, aby każde dziecko, które

przychodzi na świat, było gorąco przyjmowane

przez rodzinę! Nie liczą się zewnętrzne wygody:

Jezus urodził się w stajni, a za pierwszą kołyskę

służył Mu żłób; jednak dzięki miłości Maryi i Józe-

fa doświadczył czułości i piękna bycia kochanym.

Dzieci potrzebują tej ojcowskiej i matczynej miło-

ści. To ona właśnie daje im poczucie bezpieczeń-

stwa, a gdy wzrastają, pozwala odkrywać sens ży-

cia. Święta Rodzina z Nazaretu przeszła przez licz-

ne próby, jak choćby wspomniana w Ewangelii

Mateusza „rzeź niemowląt”, która zmusiła Józefa i

Maryję do ucieczki do Egiptu. Jednakże zaufali

Bożej Opatrzności, znaleźli spokojne miejsce i za-

pewnili Jezusowi pogodne dzieciństwo i rzetelne

wychowanie

Święta Rodzina jest z pewnością wyjąt-

kowa i niepowtarzalna, ale jest jednocześnie

„wzorem życia” dla każdej rodziny, gdyż Jezus,

prawdziwy człowiek, zechciał urodzić się w ro-

dzinie ludzkiej i w ten sposób ją pobłogosławił

i uświęcił. Zawierzmy zatem Matce Bożej i św.

Józefowi wszystkie rodziny, aby się nie zniechęcały

próbami i trudnościami, lecz by zawsze pielęgno-

wały miłość małżeńską i z ufnością poświęcały się

służbie życiu i wychowywaniu.

W niedzielę Świętej Rodziny prośmy Boga,

aby wiara, nadzieja i miłość były fundamentem

stałości polskich rodzin. Małżeńska miłość mężczy-

zny i kobiety niech owocuje nowym życiem i du-

chowym wzrastaniem przyszłych pokoleń.

Patrząc na Dzieciątko w żłóbku, pomyślmy

o dzieciach będących najsłabszymi ofiarami wojen,

o osobach starszych, o maltretowanych kobietach, o

chorych... Wojny unicestwiają i ranią tak wiele ist-

nień ludzkich!

W tym czasie Bożego Narodzenia pragnie-

nie pokoju i wypraszanie tego daru stają się jeszcze

bardziej usilne. Mimo to w naszym świecie wciąż

szerzy się przemoc, zwłaszcza wobec uczniów

Chrystusa. Musimy się modlić o porzucenie drogi

nienawiści i szukanie pokojowych sposobów roz-

wiązywania konfliktów, by zapewnić społeczno-

ściom bezpieczeństwo i spokój. W dniu, w którym

obchodzimy święto Świętej Rodziny, która zaznała

dramatycznego doświadczenia konieczności

ucieczki do Egiptu przed morderczą furią Heroda, pamiętajmy także o tych wszystkich (zwłaszcza o

rodzinach) którzy są zmuszeni porzucić swe domy z

powodu wojny, przemocy i nietolerancji. Prośmy

usilnie Pana, aby poruszył ludzkie serca i przyniósł

nadzieję, pojednanie i pokój.

Marta Przewor

ŚWIĘTA RODZINA Z NAZARETU

WZOREM DLA LUDZKIEJ

RODZINY

7

13 listopada br. Stowarzyszenie Rodzin Katolickich

– Koło przy Parafii Narodzenia NMP w Gorlicach

świętowało swój Jubileusz 20-lecia istnienia i dzia-

łalności na rzecz rodzin. Był to jednocześnie czas

wielkiego dziękczynienia Bogu i ludziom za to

wszystko co otwierało nasze serca i uwrażliwiało na

potrzeby drugiego człowieka.

Obchody rozpoczęła uroczysta Msza św. w

Bazylice Mniejszej sprawowana przez J.E. Ks. Bi-

skupa Jana Wątrobę – Ordynariusza Diecezji

Rzeszowskiej. W koncelebrze wielu kapłanów,

m.in. ks. Marian Raźnikiewicz – Duszpasterz

Diecezjalny SRK, proboszczowie gorlickich parafii

i dotychczasowi księża opiekunowie naszego Koła.

W wygłoszonej homilii Ks. Biskup nawiązał do

czytań mszalnych dotyczących tworzenia Królestwa

Bożego w nas, zwłaszcza w relacjach z naszymi

bliźnimi a także w licznych przykładach działalno-

ści Koła SRK. Na zakończenie homilii wręczył Pa-

ni prezes Marcie Przewor nagrodę BENE

MERENDI wyrażając wdzięczność za długoletnie

prowadzenie Koła i wytworzone przez tę wspólnotę

DOBRO.

Druga część obchodów miała miejsce w

auli Domu Katechetycznego. Wśród zaproszonych Gości: J.E. Ks. Biskup Jan Wątroba – Ordyna-

riusz Rzeszowski i jednocześnie Przewodniczący

Rady ds. Rodziny Konferencji Episkopatu Polski,

dr Kazimierz Kapera - Prezydent Federacji Pol-

skich Stowarzyszeń Rodzin Katolickich, Kazimierz

Gołojuch – prezes Zarządu Diecezjalnego SRK,

Poseł na Sejm RP, ks. Marian Raźnikiewicz –

Duszpasterz Diecezjalny SRK, ks. Proboszcz Sta-

nisław Ruszel, dotychczasowi opiekunowie nasze-

go Koła i pełniący aktualnie tę posługę ks. Marek

Tutro.

Na ręce Pani Prezes złożono nie tylko jubileuszowe

gratulacje, podziękowania i życzenia dla całego

Koła, ale wręczone też zostały: Dyplomy Uznania i

Gratulacje od: Federacji Stowarzyszeń Rodzin Ka-

tolickich, Zarządu Diecezjalnego SRK w Rzeszo-

wie, Starosty Gorlickiego Pana Mirosława Wędry-

chowicza oraz Gorlickiego Oddziału Akcji Katolic-

kiej.

Podsumowując działalność Koła Pani Prezes

zaprezentowała opracowaną przez siebie i wydaną

na tę okoliczność publikację „20 lat Służby Rodzi-

nom 1994 – 2014” a także służyła komentarzem do

wyświetlanych zdjęć, obrazujących formy działal-

ności Koła, wśród nich:

I. Sposoby chrześcijańskiej formacji

1. Dni Skupienia

2. Spotkania modlitewno-formacyjne

3. Wspomaganie misji modlitwą i ofiarą

4. Nasze pielgrzymowanie

II. Praca wychowawcza wśród dzieci i młodzieży

1. Kolonie i wczasy śródroczne

2. Spotkania z kolonistami w ciągu roku

3. Praca charytatywna

4. Wyjazdy z pomocą charytatywną na

Ukrainę

5. Wizyta naszych przyjaciół z Kałusza w

Gorlicach

III. Spotkania z seniorami, rodzinami wielodziet-

nymi, jubileusze małżeńskie

IV. Redagowanie gazetki parafialnej „Z Niepokala-

ną”

V. Marsz dla życia i rodziny

VI. Włączanie się w życie Parafii i Kościoła

VII. Organizacja kulturalnego wypoczynku

VIII. Pamięć o tych, co odeszli...

Podczas uroczystego obiadu zebrani wysłu-

chali solowego wykonania pieśni religijno-

patriotycznych pani Karoliny Guzik, wnuczki „na-

szej” p. Heleny Guzik przy gitarowym akompania-

mencie p. Jarosława Rurki. Na zakończenie spotka-

nia jego uczestnicy otrzymali pamiątkową publika-

cję oraz odśpiewali „Apel Jasnogórski” i „Barkę”.

Stanisław Firlit

20 lat służby

rodzinom

8

Przeżywamy Adwent. To czas, który przy-

nosi nam radość oczekiwania na przyjście Jezusa

Syna Bożego. To również czas czuwania. Na ołta-

rzu stojąca Roratnia Świeca oznacza tęsknotę Ma-

ryi za Jezusem, którego przyniesie światu. My też

czekamy na Ciebie Panie Jezu…i w tęsknocie wo-

łamy: Niebiosa spuście rosę, niech się otworzy zie-

mia, niech zrodzi Zbawiciela… I w ciszy modlitwy,

pokuty, przemiany gruntownej swego życia – ocze-

kujemy na CUD NOCY BETLEJEMSKIEJ.

Do tego wydarzenia przygotowuje nas pro-

rok św. Jan Chrzciciel, który w mocnych słowach

nawołuje do nawrócenia; Przygotujcie drogę Panu,

Jemu prostujcie ścieżki. Te słowa kierował nie do

najgorszych, lecz do wszystkich i do mnie również.

Oznacza to, że największe wydarzenie świata, ja-

kim jest Boże Narodzenie, należy przeżyć dojrza-

le: umieć radować się nie tyle z dekoracji świątecz-

nej, nastroju, ale przede wszystkim z Bożego Naro-

dzenia, bo ta radość jest z Boga samego, który

przybrał postać Człowieka, by nieustannie być z

nami i żebyśmy promieniowali Nim na innych ludzi

swoim życiem. Bez żywej wiary, na święta pozo-

staniemy tylko na gwiazdce czyli na prezentach,

dekoracji: choince, stajence, żłóbku – ale bez Jezu-

sa. Będziemy adorować siebie bez świadomości iż

Bóg wkracza w dzieje ludzkości, wkracza konkret-

nie w moje życie.

W naszych rozważaniach po mądrość idźmy

do Maryi, wszak Ona na świat nam Boga przynio-

sła i na ziemi wśród łez nowe dni zajaśniały…

Ona – Gwiazda nasza Polarna na firmamencie

zatknięta, kiedy noc czarna – Niepokalanie Po-

częta. Z Nią podążamy adwentową drogą do Betle-

jem. Z Nią nigdy nie zbłądzimy. 8 grudnia 2014

roku to Uroczystość Niepokalanego Poczęcia

oraz 160 rocznica ogłoszenia dogmatu o Niepo-

kalanym Poczęciu Maryi. Wielki to Dar Nieba i powód do wielkiej wdzięczności Bogu za ten Dar,

bo Niepokalana zdeptała głowę węża – pogromiła

szatana.

Dlatego w naszym dzisiejszym rozważaniu,

zatrzymajmy się przy Niepokalanej i przypomnijmy

sobie Jej prośbę w objawieniach fatimskich. Matka

Boża prosiła o nabożeństwa 5- ciu pierwszych sobót

miesiąca wynagradzających za grzechy, którymi

ludzie obrażają Jej Niepokalane Serce. Oto one:

1. Obelgi przeciw Niepokalanemu Poczęciu

2. Przeciw Jej dziewictwu

3. Przeciw Jej Bożemu macierzyństwu

4. Obelgi, przez które usiłuje się wpoić w serca

dzieci obojętność, wzgardę a nawet nienawiść

wobec Niepokalanej Matki

5. Bluźnierstwa, które znieważają Maryję w jej

świętych wizerunkach.

Elementy nabożeństwa: Spowiedź święta i Komu-

nia święta, Różaniec wynagradzający, 15-

minutowe rozmyślania nad piętnastoma tajem-

nicami różańcowymi lub jedną tajemnicą.

Bóg przez Niepokalaną otworzył przed ludzkością

nowe drogi. Od nas zależy jak potoczą się losy

świata. Zatem, nieśmy przed Tron Boga, przez Ser-

ce Niepokalanej Matki, nasze modlitwy, krzyże,

doświadczenia, dobre uczynki – by wynagrodzić za

grzechy ludzkości i błagać Boga o wstrzymanie

kary, która wisi nad światem. Nie rańmy Niepoka-

lanego Serca Maryi własnymi grzechami i nie po-

zwólmy, by inni grzęźli w oparach grzechu.

Różańcem, pokutą i miłością miłosierną ozłacajmy

naszą drogę do Betlejem. Wtedy spotkamy tam Na-

rodzone Boskie Dziecię, Jego Matkę i św. Józefa

Opiekuna. I wraz z Aniołami i pasterzami będzie-

my mogli radośnie śpiewać: Gloria in exelcis

Deo…

Siostra Bernadeta Lipian

WSŁUCHUJMY SIĘ W GŁOS

Z FATIMY

RADOSNA WIADOMOŚĆ!!

Watykan podjął decyzję.

Watykańska Kongregacja Kultu Bożego

i Dyscypliny Sakramentów wydała

– z upoważnienia papieża Franciszka –

dekret, wyrażający zgodę na ustanowie-

nie

MATKI BOŻEJ NIEPOKALANEJ

Z GORLICKIEJ BAZYLIKI

PATRONKĄ GORLIC

9

Święty Jan Paweł II w Rzymie – (8 grudzień 1992)

– mówił; ,,Niepokalana poprzedza wszystkich. O

Służebnico! Pokorna i przemożna zarazem od po-

czątku dziejów uwikłana w walkę z tym, który jest

ojcem kłamstwa, który zwodzi wszystek świat. W

tym poczęciu Niepokalanym jest dla nas zapowiedź

zwycięstwa. Pod Twoją obronę uciekamy się raz

jeszcze ….. Niech słowo, które stało się Ciałem,

trwa w Kościele, niech przenika od krańca i odmie-

nia ludzkie myśli, serca i czyny. Niech będzie naszą

przyszłością, adwentem wszystkich czasów, świa-

tłem i mocą pokoleń''.

Z Niepokalaną Gorlicką w zeszłym roku w wigilię

Jej święta Krucjata Różańcowa w Obronie Ojczy-

zny rozpoczęła wspólną modlitwę przez wstawien-

nictwo Królowej Polski na comiesięcznej Mszy

świętej i Adoracji Najświętszego Sakramentu.

Prosimy o Polskę – wierną Bogu, Krzyżowi, Ewan-

gelii i wypełnienie Ślubów Jasnogórskich Narodu Polskiego.

Wszystkich, którym nieobojętne są losy Polski i

Polaków i którzy widzą zagrożenia dla Kościoła,

wiary i rodziny w naszej Ojczyźnie wzywamy do

walki. Z Różańcem w ręce – w każdą I sobotę mie-

siąca o godzinie 18. A wszystkim tym, którzy nie

wierzą że ,,Larum grają '' ,,Ojczyzna w potrzebie ''

polecam wiersz księdza J. Tatarczyka SVD.

QUO VADIS, POLSKO ?

DOKĄD ZMIERZASZ POLSKO ?

I do Polski przyszła moda

Drwić z religii, szydzić z Boga

Opluć wszystko, to co święte

To Podłości Niepojęte !

Dokąd naród polski zmierza,

Niedowiarstwo, zaczadzony ?

Taki pomysł jest szalony,

W demokrację on uderza

A to gra jest niebezpieczna

Wolność nigdy nie jest wieczna !!

Warto więc przypomnieć sobie

Bardzo stare to przysłowie !

,,Kiedy miarka się przebierze

Wtedy Pan Bóg głos zabierze

A bezbożni i szalbierze,

Poznikają w trzy pacierze

Pan Bóg bowiem nierychliwy

Ale za to sprawiedliwy''.

Kardynał August Hlond przewidział, a kardynał

Stefan Wyszyński potwierdził że ,,Zwycięstwo gdy

przyjdzie, będzie zwycięstwem błogosławionej Ma-

ryi Dziewicy… POLSKA nie zwycięży bronią, ale

modlitwą, pokutą, wielką miłością bliźniego i

RÓŻAŃCEM''.

J . Załęska

Św. Barbara

Szczęść Boże !!

W roboczej bluzie zamiast sztygara

Idzie podziemiem święta Barbara

Pośród chodników ciemnej zawiei

Rozwija mocną nitkę nadziei

By po tej nitce, każdy z górników

Mógł wyjść z najbardziej ciasnych chodników

A później długo przy szybie znowu –

Cierpliwie liczy różaniec głów.

A teraz !!

Gdzie się podziały szyby kopalni !

Gdzie ci górnicy fedrują ?

Przecież rodziny trzeba wyżywić !

Święta Barbaro dopomóż im.

/Danuta Piechaczek /

Święta Barbaro miej w opiece ziemię gor-

licką, z której też znikły szyby naftowe, kopalnie,

zakłady pracy na rzecz górnictwa węglowego i naf-

towego, a nawet orkiestry nie ma, by zagrać jak

niegdyś w dniu Twojego święta. Święta Barbaro –

patronko dobrej śmierci miej w opiece nasze miasto

GORLICE, bo ono umiera.

Córka górnika – J . Załęska

Z Niepokalaną

10

Kontakt z dzieckiem w okresie świątecznym

Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia –

znakomita pora, by podarować dziecku trochę

więcej czasu niż w dni powszednie. Włącz

dziecko w przedświąteczne przygotowania, po-

zwól sobie pomagać i opowiadaj o świątecznych

tradycjach. Wspólne świętowanie nie tylko za-

cieśni wasze rodzinne więzy, ale także pozwoli

twojemu dziecku nauczyć się czegoś nowego.

Oto kilka pomysłów na świąteczną rozrywkę dla

twojej pociechy:

Rozmawiaj przy stole. Dobrze wyko-rzystaj czas, kiedy cała rodzina jest razem.

Niech każdy opowie jakąś ciekawą historię.

Może wigilijną opowieść?

Przygotuj z dzieckiem stroik świątecz-ny. Razem wybierzcie gałązki, np. świerko-

we. Pozwól dziecku własnoręcznie zrobić

ozdoby. Aniołki, bombki, łańcuszki – co

tylko podpowie mu wyobraźnia. Porozma-

wiaj z dzieckiem o odwiecznym cyklu przy-

rody.

Opowiedz lub poczytaj dziecku wigilij-

ne opowieści. Niech się dowie, jak spędzali

święta jego przodkowie. Jakie mieli zwycza-

je? Co jedli? Co robili? Postaraj się znaleźć

jak najwięcej różnorodnych świątecznych

historii.

Zaobserwujcie razem, jak przybywa dnia. Sporządźcie wykres wschodów i za-

chodów słońca. Niech twoje dziecko co-

dziennie przez np. dwa tygodnie szuka w

gazecie lub kalendarzu informacji, o której

wschodzi i zachodzi słońce. Wspólnie na-

nieście godziny na wykres. Możecie też co-

dziennie liczyć, o ile minut wydłużył się

dzień.

Oglądajcie prognozę pogody. I to nie tylko dla swojego miejsca zamieszkania, ale

również dla całej Polski. Porównaj wraz z

dzieckiem temperaturę w różnych częściach

kraju. Wytłumacz mu, dlaczego np. na Su-

walszczyźnie jest zwykle najzimniej.

Wspólnie przyjrzyjcie się, gdzie spada naj-

więcej śniegu itp.

Przygotujcie razem słowniczek pojęć świą-tecznych. Napiszcie kilkanaście słów zwią-

zanych ze świętami, np. gwiazda, prezenty,

nowy rok, choinka, przesilenie zimowe itp.

Poproś dziecko, by ułożyło słowa i wyraże-

nia w kolejności alfabetycznej i zanotujcie

definicje trudniejszych pojęć.

Rozwijaj artystyczne zdolności dziecka. Po-proś, by narysowało lub namalowało co naj-

bardziej lubi robić zimą.

Kronika rodzinna

Spędzane w gronie rodzinnym święta to najlep-

szy czas na kultywowanie rodzinnych tradycji.

W domowej atmosferze, gdy nikt nigdzie się nie

spieszy, możecie spędzić ze swoim dzieckiem

niezapomniane chwile. Spróbujcie właśnie wte-

dy namówić dziecko do założenia rodzinnej kro-

niki. Kup wcześniej gotowy album, dobrym

rozwiązaniem jest też segregator. Poproś dziec-

ko, by ozdobiło okładkę.

A teraz wybierzcie wspólne zdjęcia, powkle-

jajcie je do albumu. Może wspólnie uda się przypo-

rządkować daty utrwalonych zdarzeń a dziecko

niech spróbuje skomentować każdą fotografię.

Zgromadźcie przepisy kulinarne na trady-

cyjne rodzinne potrawy, na przykład jakieś babcine

ciasto czy pierogi.

Teraz niech dziecko zapyta każdego członka

rodziny, jakie są jego plany na nowy rok. Zapiszcie

je. Za rok o tej samej porze możecie sprawdzić, ko-

mu najlepiej udało się je zrealizować.

Przydziel każdemu stronę na zapisanie wła-

snych dokonań i osiągnięć, którymi chciałby się

pochwalić przed resztą rodziny.

Przekonasz się, że po kilku latach taka kro-

nika stanie się bezcennym zbiorem rodzinnych tra-

dycji przechowalnią niezapomnianych chwil, do

których twoje dziecko będzie chciało wracać przez

całe życie.

Stanisław Firlit

POGADANKI O WYCHOWANIU

11

Odrobina geografii, ciąg dalszy – wybrane miasta

świata

Aleksandria (Egipt) – Św. Marek Ewangelista

Amsterdam (Holandia) – Św. Michał Archanioł

Asyż (Włochy) – Św. Franciszek z Asyżu, Św. Kla-

ra

Avila (Hiszpania) – Św. Teresa z Avila

Awinion (Francja) – Św. Jan Chrzciciel, Św. Piotr

Apostoł

Barcelona (Hiszpania) – Św. Eulalia z Barcelony

Bergamo (Włochy) – Św. Marek Ewangelista, Św.

Aleksander

Berlin (Niemcy) – Św. Jadwiga Śląska, Św. Mikołaj

Biskup, Św. Piotr Apostoł

Bordeaux (Francja) – Św. Andrzej Apostoł

Bruksela (Belgia) – Św. Gudula, Św. Michał Ar-

chanioł

Buenos Aires (Argentyna) – Św. Marcin

Dubrownik (Chorwacja) – Św. Błażej

Florencja (Włochy) – Św. Barnaba Apostoł, Św.

Jan Chrzciciel

Frankfurt nad Menem (Niemcy) – Św. Bartłomiej

Apostoł, Św. Jan Chrzciciel, Św. Piotr Apostoł, Św.

Helena

Genewa (Szwajcaria) – Św. Franciszek Salezy, Św.

Piotr Apostoł

Hamburg (Niemcy) – Św. Piotr Apostoł

Kair (Egipt) – Św. Barbara

Kijów (Ukraina) – Św. Michał Archanioł

Kolonia (Niemcy) – Św. Jan Chrzciciel, Św. Urszu-

la

Lima (Peru) – Św. Róża z Limy

Linz (Austria) – Św. Florian

Lipsk (Niemcy) – Św. Jan Chrzciciel

Lizbona (Portugalia) – Św. Antoni Padewski, Św.

Wincenty Ferreriusz

Luxemburg (Luksemburg) – Św. Filip Apostoł

Lwów (Ukraina) – Św. Jan z Dukli, Św. Stanisław

Kostka, Św. Jakub Strzemię Madryt (Hiszpania) – Św. Dominik kapłan

Mediolan (Włochy) – Św. Ambroży, Św. Barnaba

Apostoł

Moskwa (Rosja) – Św. Mikołaj Biskup, Św. Jerzy

Neapol (Włochy) – Św. Andrzej Apostoł, Św. Jan

Chrzciciel, Św. January, Św. Maria Magdalena, Św.

Tomasz z Akwinu

Nowy Jork (USA) – Św. Mikołaj Biskup

Padwa (Włochy) – Św. Antoni Padewski

Palermo (Włochy) – Św. Agata Sycylijska, Św.

Dominik kapłan, Św. Rozalia

Paryż (Francja) – Św. Genowefa

Praga (Czechy) – Św. Jan Nepomucen, Św. Nor-

bert, Św. Wacław

Regensburg (Niemcy)– Św. Wolfgang z Ratyzbony

Rio de Janeiro (Brazylia) – Św. Sebastian

Ryga (Łotwa) – Św. Paweł Apostoł, Św. Piotr Apo-

stoł, Św. Tomasz Apostoł

Rzym (Włochy) – Św. Katarzyna z Sieny, Św. Pa-

weł Apostoł, Św. Piotr Apostoł, Św. Filip Neri

Salzburg (Austria) – Św. Robert

Stambuł (Turcja) – Św. Jerzy

Wenecja (Włochy) – Św. Jerzy, Św. Marek Ewan-

gelista

Werona (Włochy) – Św. Zenon

Wiedeń (Austria) – Św. Jan Chrzciciel, Św. Kle-

mens Maria Hofbauer

Wilno (Litwa) – Św. Jan Kuncewicz

Valletta (Malta) – Św. Dominik Guzman

E.A.

Celebrujmy święto Młodzianków - męczen-

ników – apeluje Polska Federacja Ruchów Obrony

Życia. Święto to nawiązuje do zbrodni Heroda, a

współcześnie przypomina o wielkim problemie –

braku szacunku dla ludzkiego życia, którego

przejawami są: aborcja, stosowanie środków

poronnych, in vitro, czy eutanazja. Kościół wspo-

mina w liturgii dzieci zamordowane z rozkazu

Heroda w dniu 28 grudnia.

Święto to jest szczególną okazją do refleksji,

modlitwy ekspiacyjnej i zadośćuczynienia za wy-

stępki przeciw ludzkiemu życiu. To także dzień,

który przypomina wyjątkowy dar jakim zostaliśmy

obdarzeni – życie nasze i naszych bliźnich.

Tradycyjnie już, 28 grudnia, kiedy przypada

święto Młodzianków w wielu miejscach w Polsce

odprawiane są Msze święte w intencji rodziny i

poszanowania ludzkiego życia, po których wyrusza-ją procesje ze świecami. Właśnie tego dnia wiele

osób podejmuje przyrzeczenie duchowej adopcji

dzieci poczętych.

Nasi Święci

Patronowie. Odc. VIII

Celebrujmy Święto Młodzianków

– Męczenników

12

Sztuka jako realizacja piękna. A antysztuka ?...

W każdej dziedzinie sztuki – muzyce, rzeź-

bie, architekturze itd. istotny jest pomysł, a następ-

nie celowe wykonanie w odpowiednim materiale.

W naszym życiu pojawiła się ludzka sztuka

powiązana z prawdą i dobrem. Jej efektem są wy-

twory nie tylko rzemiosła, ale też architektury,

rzeźby, literatury, muzyki, pieśni i tańca.

Do miana dzieła sztuki pretendowały te, któ-

re były zgodne z klasycznymi normami, a były ni-

mi: prawda, dobro i piękno. Można przywołać tu

dziesiątki tego typu przykładów: dzieła Wita Stwo-

sza, Michała Anioła, Rafaela Santi, Leonarda da

Vinci i całego szeregu innych.

Obecnie obserwujemy pojawiającą się z co-

raz większym natężeniem tzw. antysztukę. Wywo-

dzi się ona z ruchów awangardowych z przełomu

XIX i XX wieku. Jest ucieleśnieniem antykultury,

która lansowana jest przez współczesny postmoder-

nizm walczący bezwzględnie z kulturą chrześcijań-

ską. Zdaniem teoretyków antysztuki należy zerwać

z pięknem i naśladowaniem, odbijaniem rzeczywi-

stości i zastąpić go nową zasadą twórczą: wolnością

i kreatywnością. Jej właściwym celem staje się wy-

akcentowanie osobowości twórcy, a przede wszyst-

kim konsekwencja i determinacja w odchodzeniu

od tradycji i wzorców. Stąd hasła: „Artystą jest

każdy”, „Sztuką jest to, co za sztukę zostaje uzna-

ne”.

W antysztuce tworzywem (tematem) jest

wszystko to, co można w jakikolwiek, a więc do-

wolny sposób przetwarzać, bez żadnych hamulców.

Głosi się hasła znoszenia wszelkich granic (nawet

dobry smak nie obowiązuje). Liczy się więc nie

dzieło, ale sam pomysł i jego oryginalność. Stąd

„wytworami sztuki” są takie „dzieła” jak „Suszarka

do butelki” czy pisuar zatytułowany „Fontanna”.

W 1966 roku jeden z twórców amerykań-skich eksponował w nowojorskim Jewish Museum

120 płócien zamalowanych na czarno, które uważał

za „czyste malarstwo”, „ostatnie obrazy, jakie moż-

na namalować”.

Inni wykorzystywali tworzywo ze śmietni-

ka, aby wedle „praw przypadku” tworzyć kompo-

zycje przestrzenne. Kolejny, podobnego typu przy-

kład, to sztuka ziemi: grabarze wykopują dół, a na-

stępnie go zasypują.

Dużą popularnością wśród antyartystów cie-

szą się działania parateatralne, czyli happeningi.

Stwarzają one sposobność wykorzystania wielu

tworzyw, połączenia różnych eksponatów, a to

wszystko po to, aby zdobyć rozgłos. A już najpew-

niejszym sposobem jest prowokacja wymierzona w

chrześcijaństwo („Adoracja”). Należą do nich też

wytwory hołubionej przez media „artystki” Doroty

Nieznalskiej.

Cecylia Klasek

Robert Hugon Benson „Pan świata”

Powieść ta została napisana w latach 20-tych

XX wieku. W Polsce wydano ją w okresie między-

wojnia nakładem Księgarni św. Wojciecha.

Jest to profetyczna wizja przyszłości i końca

dziejów. Przewiduje ona ostateczne starcie świata

pogańskiego z chrześcijaństwem, z tym, że to ostat-

nie działa w ukryciu, schodzi do katakumb. W

chwili ostatecznego zagrożenia następuje interwen-

cja z Nieba.

W kolejnych numerach naszego pisma dru-

kować będziemy obszerne fragmenty powieści Ben-

sona. Czytelnicy sami będą mogli zapoznać się z

dziełem angielskiego pisarza, który w zdumiewają-

cy sposób potrafił przewidzieć niektóre przejawy

współczesnej rzeczywistości.

Cecylia Klasek

Robert Hugon Benson „Pan świata” Wstęp

- Niech pomyślę chwilkę – rzekł starzec, przechyla-

jąc się na fotelu.

Percy usadowił się na krześle i czekał,

oparłszy podbródek na dłoni. Pokój, w którym znaj-

dowali się trzej mężczyźni, był bardzo cichy i ume-

blowany niezmiernie praktycznie, stosownie do

wymagań czasu. Okien ani drzwi nie posiadał, gdyż

od sześćdziesięciu już lat, świat, doszedłszy do

przeświadczenia, że można mieszkać niekoniecznie

tylko na powierzchni ziemi, zaczął na serio żyć w

jej głębinach. Toteż dom pana Templetona znajdo-

wał się o jakie czterdzieści stóp pod powierzchnią

brzegów Tamizy, w dość wygodnym, jak uważano,

położeniu, bo o sto jardów zaledwie od drugiej linii

centralnej samochodów i o ćwierć mili od stacji

szybowców przy moście Braci Czarnych.

Zgodnie z wymaganiami urzędu zdrowia,

wszystkie ściany pokoju okrywała emalia zielon-

WARTO PRZECZYTAĆ

DOKĄD ZMIERZASZ,

KULTURO?

13

kawa, przypominająca barwę lasów na wiosnę,

opromieniało go zaś sztuczne światło słoneczne,

wynalezione przez wielkiego Reutera przed laty

czterdziestu, a przyrządy automatyczne odświeżały

powietrze i utrzymywały temperaturę dokładnie na

wysokości 18°Celsjusza.

Pan Templeton był człowiekiem wymagań

skromnych, zadowolonym ze sposobu życia, jaki

wiedli przodkowie jego. I meble przypominały

kształtem dawne czasy, jakkolwiek z obyczajem

panującym, pokrywała je miękka emalia azbestowa,

naciągnięta na żelazo, niezniszczalna, przyjemna w

dotyku i podobna z wyglądu do mahoniu. Kilka

dobrze zapełnionych szafek bibliotecznych ciągnęło

się z obu stron piedestału z ogniskiem elektrycz-

nym, przed którym siedzieli właśnie trzej mężczyź-

ni, w dalszych zaś kątach pokoju widniały dwie

windy hydrauliczne: jedna do pokoju sypialnego,

druga zaś do korytarza prostopadłego, kończącego

się na wybrzeżu rzeki.

Ojciec Percy Franklin, starszy z dwóch księ-

ży, rozmawiających z panem Templetonem, posia-

dał postać uderzającą. Pomimo bowiem, że liczył

nie więcej jak trzydzieści pięć lat, włosy jego były

całkiem siwe. Spod brwi gęstych i czarnych wyglą-

dały oczy szare, niezwykle połyskujące i prawie

namiętne, ale nos wydatny, podbródek i usta zary-

sowane twardo, zwiastowały siłę woli. Ludzie obcy,

rzuciwszy na niego okiem, zwykle przyglądali mu

się powtórnie.

Drugi natomiast z księży, ojciec Francis,

siedzący w fotelu z drugiej strony ogniska, nie wy-

biegał poza pospolitość. Miał wzrok przyjemny,

czuły, ale rysy twarzy nie oznaczały mocy charakte-

ru. Kąty warg i ciężko opadające powieki zwiasto-

wały raczej usposobienie do melancholii kobiecej.

Co się zaś tyczy pana Templetona, był to

człowiek bardzo stary, o twarzy czerstwej, aczkol-

wiek pokrytej zmarszczkami, wygolony gładko, jak

reszta ludzi ówczesnych. Obecnie leżał przechylony

na fotelu, z plecami opartymi o poduszki i nogami

przykrytymi derką.

Percy przyglądał się czas dłuższy mapom rozłożonym na kolanach. - Tak, wszystko to przed-

stawia się bez wątpienia daleko prościej – szepnął

nareszcie, porównując liczne plamy barwne na ma-

pach wieku dwudziestego z trzema wielkimi pla-

mami map dwudziestego pierwszego.

Posunął palcem wzdłuż Azji. Wyrazy: „Ce-

sarstwo wschodnie” biegły w poprzek plamy blado-

żółtej, rozciągającej się od gór Uralskich do cieśni-

ny Behringam skręcając ogromnymi głoskami ku

Indiom. Spojrzał następnie na plamę czerwoną.

Była o wiele mniejszą, choć wcale znaczną, jeżeli

zważymy, że obejmowała całą Europę od gór Ural-

skich i Afrykę. Plama niebieska wreszcie z napi-

sem: „Rzeczpospolita amerykańska”, obejmowała

cały ląd amerykański, rozpraszając się na lewej

stronie półkuli zachodniej w tysiącu plamek niebie-

skich wśród Oceanu Spokojnego. - Tak, istotnie,

przedstawia się to prościej – potwierdził sucho sta-

rzec.

Percy zamknął księgę i oparł ją o krzesło

swoje.

- Ale cóż dalej, panie? – spytał. – Co będzie?

Stary mąż stanu stronnictwa torysów

uśmiechnął się. - Bóg wie – odparł. – Jeżeli Cesar-

stwu wschodniemu spodoba się ruszyć przeciwko

nam – jesteśmy bezsilni. Nie wiem nawet dopraw-

dy, dlaczego dotychczas nie ruszyło. Przypuszczam,

że chyba z powodu sporów religijnych. - A Europa

nie podzieli się? – spytał kapłan. - Nie, nie! Znamy

teraz nasze niebezpieczeństwo. I Ameryka poprze

nas z pewnością. Niemniej powiem: Niech Bóg ma

w Swej opiece nas, a raczej was, jeżeli Cesarstwo

wschodnie ruszy. Świadome jest ono nareszcie sił

swoich. (…)

2 grudnia

W grudniu wspominamy beatyfikowanego

przez św. Jana Pawła II polskiego franciszkanina bł.

Rafała Chylińskiego. Urodził się 6 stycznia 1694

roku w Wysoczce koło Poznania. Pochodził ze zu-

bożałej szlachty. Miał pięć sióstr i młodszego brata.

Sakrament Chrztu św., na którym otrzymał imię

Melchior, miał miejsce w kościele w Buku a rodzi-

cami chrzestnymi było dwoje bezdomnych z przy-

tułku sąsiadującego z majątkiem rodzinnym. Praw-

dopodobnie odwiedzając ich poznał Melchior Chy-

liński trudny los biedoty, co potem wywarło wpływ

na jago zaangażowanie w pomoc potrzebującym.

Kształcił się najpierw w szkole parafialnej w

Buku, następnie pobierał nauki u prywatnego nau-

czyciela – studenta filozofii z Poznania. Krewny

matki, biskup sufragan poznański skierował go

wraz z bratem do kolegium jezuickiego w Pozna-

niu. W późniejszych o nim świadectwach można

przeczytać, że „bardzo gorliwie i przykładnie się

sprawował, tak dalece, że nauczyciele czynili o nim

wielką nadzieję przyszłej świątobliwości”.

Mając 18 lat Melchior wstąpił do wojska.

Były to czasy wielkiego zamętu w naszej historii.

Czasy panowania Augusta II Sasa, wojny północ-

nej, przemarszów przez kraj wojsk saskich, rosyj-

Błogosławiony Rafał Chyliński

14

skich, szwedzkich, wojny domowej pomiędzy zwo-

lennikami Augusta II Sasa i Stanisława Leszczyń-

skiego. Istnieją rozbieżności co do tego, w której

formacji wojskowej służył Melchior i u którego

króla. Po trzech latach służby opuścił wojsko, gdzie

cierpiał, widząc demoralizację żołnierzy. Nie mógł

też pogodzić się z bratobójczymi walkami.

Wstąpił wtedy do zakonu franciszkanów w

Krakowie. 4 kwietnia 1715 roku przywdział habit i

otrzymał imię zakonne Rafał. Śluby wieczyste zło-

żył 26 kwietnia 1716 roku, a w 1717r. przyjął świę-

cenia kapłańskie. Przebywał w klasztorach w Ra-

dziejowie, Pyzdrach, Poznaniu, Warszawie, Kali-

szu, Gnieźnie, Warce nad Pilicą. Najdłużej pełnił

posługę w Krakowie i w Łagiewnikach koło Łodzi,

gdzie zakończył swe ziemskie życie.

Jako kapłan był bardzo gorliwym kazno-

dzieją. Nie przygniatał mową, lecz podnosił. „Du-

szo moja kochaj Boga, kochajcie Jezusa i Maryję”-

powtarzał. Młodszym kaznodziejom mówił: „Kto o

Maryi nie zapomina w kazaniach, ten za Jej przy-

czyną będzie miał lekką śmierć”. Gdy w Wielkim

Poście mówił o Męce Pańskiej, często płakał. Wiele

czasu spędzał w konfesjonale. Ustawiały się do

niego kolejki a on starał się znaleźć czas dla każde-

go penitenta.

Ważnym polem pracy duszpasterskiej ojca

Rafała była działalność charytatywna – troska o

ludzi chorych, ubogich, cierpiących. Dzielił się z

biednymi tym, co miał: pożywieniem, odzieżą a

nade wszystko dobrym słowem niosącym pociechę.

Wypraszał posiłki w klasztornej kuchni, które roz-

dawał potrzebującym. Będąc w Krakowie w czasie

grasującej tam zarazy, zgłosił się dobrowolnie do

opieki nad chorymi przebywającymi w lazarecie i

bardzo gorliwie im służył.

Surowy tryb życia, pokuta i umartwianie się

(nosił włosiennicę i metalowy pas), częste posty

nieoszczędzanie siebie w pełnieniu obowiązków

spowodowały ubytek sił i wyczerpanie organizmu.

Jesienią 1741 roku zapadł na ciężką chorobę i zmarł

2 grudnia, po przyjęciu dzień wcześniej Sakramen-

tów św. Został pochowany w krypcie pod kaplicą św. Franciszka w Łagiewnikach koło Łodzi.

Dnia 9 czerwca 1991 roku w czasie Mszy

Świętej w Warszawie w Parku Agrykola papież św.

Jan Paweł II ogłosił ojca Rafała Chylińskiego bło-

gosławionym. Powiedział wtedy w homilii m.in.

„To, że przez tak długi czas nie zaginęła pamięć o

jego świętości, jest świadectwem, że Bóg jakby spe-

cjalnie czekał na to, aby Jego sługa mógł zostać

ogłoszony błogosławionym już w wolnej Polsce.

Bardzo się nad tym zastanawiałem, czytając jego

życiorys. Jego życie jest związane z okresem saskim,

a wiemy, że były to smutne czasy (...), były to czasy

jakiegoś zadufania w sobie, bezmyślności, konsumi-

zmu rozpanoszonego wśród jednej warstwy. I otóż

na tle tych czasów pojawia się człowiek, który po-

chodzi z tej samej warstwy. Wprawdzie nie z wiel-

kiej magnaterii, ale ze skromnej szlachty, w każdym

razie z tej, która miała wszystkie prawa społeczne i

polityczne. I ten człowiek, czyniąc to, co czynił, wy-

bierając powołanie, które wybiera, staje się - może

nawet jest - protestem i ekspiacją. Bardziej niż pro-

testem, ekspiacją za wszystko to, co niszczyło Pol-

skę. (...) Jego życie ukryte, ukryte w Chrystusie,

było protestem przeciwko tej samoniszczącej świa-

domości, postawie i postępowaniu społeczeństwa

szlacheckiego w tamtych saskich czasach, które

wiemy, jaki miały finał. A dlaczego dziś nam to

Opatrzność przypomina? Dlaczego teraz dopiero

dojrzał ten proces przez wszystkie znaki z ziemi i z

nieba, że można ogłosić ojca Rafała błogosławio-

nym? Odpowiedzcie sobie na to pytanie. Odpowia-

dajmy sobie na to pytanie. Kościół nie ma gotowych

recept. Papież nie chce wam podpowiadać żadnej

interpretacji, ale zastanówmy się wszyscy, ilu nas

jest - 35 milionów Polaków - zastanówmy się wszy-

scy nad wymową tej beatyfikacji właśnie w Roku

Pańskim 1991".

B. Osika

15

– Czemu nie przyszedłeś z żoną? – pytają znajomi

kolegę na przyjęciu.

– Mówiła, ze ma zły humor…

– A z jakiego powodu?

– Bo nie chciałem jej ze sobą zabrać.

Faceci rozmawiają przy herbatce w klubie seniora.

Jeden nagle pyta:

– Mietek, a czy w tym tygodniu nie przypada wasza

pięćdziesiąta rocznica ślubu?

– Owszem.

– I co planujesz?

– No…pamiętam, jak na dwudziestą piątą rocznicę

zawiozłem żonę do Francji…

– Serio? A co zrobisz w tę pięćdziesiątą?

– Hm…No, może bym po nią pojechał..?

Żona stoi na wadze, mąż studiuje tabelę.

– Wiesz, kochanie, ile powinnaś mieć wzrostu przy

twojej wadze? Pięć metrów i siedem centyme-

trów…

Facet przychodzi do księgarni i pyta:

– Czy dostanę książkę pod tytułem „Mężczyzna

panem domu”?

– Jasne, proszę szukać w dziale: baśnie i legendy…

Jak się nazywa kobieta, która zawsze wie, gdzie

znajduje się jej mąż?

Wdowa.

Wróżka powiedziała, że ożenię się z piękną i bogatą

dziewczyną.

– Gratuluję. – Zapomniała tylko dodać, co mam zrobić z obecną

żoną…

– Stasiu, czy to prawda, że poznałeś swoją Żonę w

Warszawie?

– Niezupełnie. W warszawie się zaręczyliśmy, w

Krakowie wzięliśmy ślub, a poznałem ją dopiero w

Łodzi, w domu.

– Miałem dziś straszny sen. Śniło mi się, że moja

żona i śliczna, młoda milionerka pobiły się o mnie.

– I to ma być ten straszny sen?

– Tak, bo moja żona była silniejsza!

Rano przed wyjściem do pracy, mąż mówi do żony:

– Wiesz, zawsze po goleniu czuję się o dwadzieścia

lat młodszy…

A żona na to:

– To może mógłbyś golić się wieczorem?

– Słyszałam – mówi sąsiadka – że pani małżonek

złamał sobie nogę. Jak to się stało?

– Bardzo głupio. Właśnie robiłam zrazy, więc mąż

poszedł do piwnicy po ziemniaki. Jak zwykle nie

wziął ze sobą latarki, poślizgnął się na schodach i

spadł.

– To straszne! I co pani wtedy zrobiła?

– Makaron.

– Mam wrażenie, że nie kochasz mnie już tak, jak

przed ślubem.

– Ależ kochanie, wiesz przecież, że nigdy nie mia-

łem słabości do mężatek.

Dwaj przyjaciele rozmawiają w barze.

– Tak, tak, mój drogi…mężczyzna z góry wie, ze

nigdy nie znajdzie kobiety idealnej.

– Ale jeśli jest mądry to bez przerwy szuka i szuka i

ma z tego zajęcia sporo przyjemności…

Ona do niego z wyrzutem:

– Przecież mieliśmy się pobrać tego lata.

– Pamiętam, co obiecałem, ale sama powiedz – czy

w tym roku mieliśmy prawdziwe lato?

– Niech ci się nie wydaje, że małżeństwo to same rozkosze – mówi Jurek do swojej narzeczonej. – Jak

się pobierzemy, będziesz musiała gotować obiady.

– A ty Jureczku, będziesz je musiał jeść!

– Stary nie żeń się w lipcu – radzi kolega – Lepiej

ożeń się w październiku.

– A co to za różnica?

– Zyskasz trzy miesiące…

Dowcipy o małżeństwie

16

Pasztet z królika 1 królik

20 dkg boczku, podgardla

lub słoniny

Pół kg cielęciny lub wołowi-

ny

25 dkg wątroby cielęcej lub

wieprzowej

2 cebule

3-4 jajka

3 grzybki suszone

1 bułka

3 łyżki mąki ziemniaczanej

Sól, pieprz, ziele angielskie, liść laurowy, gałka

muszkatołowa, imbir, majeranek.

Mięso ugotować razem z boczkiem, cebulą, solą,

liściem laurowym, zielem angielskim, grzybami.

Wątrobę pokroić w pasy i sparzyć wrzącą wodą.

Chwilę pogotować. Bułkę namoczyć i odcisnąć.

Mięso ugotowane oddzielić od kości i zmielić ra-

zem z boczkiem, bułką, cebulą, grzybami i wątrobą.

Dodać jajka, mąkę ziemniaczaną, gałkę muszk.,

imbir, majeranek, sól, pieprz do smaku. Wymie-

szać. Formę wysmarować tłuszczem i wysypać buł-

ka tartą. Wyłożyć masę i upiec w piekarniku. Jeżeli

chcemy pasztet gotowany, to formę do gotowania

pasztetu wysmarować tłuszczem, wysypać bułką

tartą, wyłożyć masę, zamknąć formę i gotować 1,5

godziny.

DANE ZA PAŹDZIERNIK

SAKRAMENT CHRZTU ŚWIĘTEGO

1. Szymon Dynda – syn Szczepana i Pauliny z

domu Gronkiewicz

2. Emilia Hyde – córka Dawida i Sylwii z domu

Światek

3. Antoni Szary – syn Marcina i Anety z domu

Gierut

4. Magdalena Wolak – córka Adriana i Beaty z

domu Haluch

5. Iga Krauscher – córka Arkadiusza i Marceliny

z domu Gazda

6. Radosław Zięba – syn Jakuba i Moniki z domu

Korniszczak

7. Mikołaj Róż – syn Jakuba i i Ewy Róż

8. Filip Kalamaszek – syn Łukasza i Katarzyny z

domu Ćwiklik

9. Antoni Szura – syn Mariusza i Edyty z domu

Jerzak

10. Magdalena Gorzkowicz – córka Grzegorza i

Anny z domu Gładysiewicz

11. Jakub Gąsior – syn Mariusza i Patrycji z domu

Budziak

12. Nikola Śliwa – córka Mirosława i Marioli z

domu Bawołek

13. Kordian Gajewski – syn Pawła i Urszuli z do-

mu Szuba

SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA

1. Katarzyna Korzeń z Rafałem Trzaskoś

2. Anna Siuta z Marcinem Przybylskim

3. Joanna Tutro z Piotrem Korzeniem

4. Natalia Firlit z Łukaszem Szczepańskim

5. Maria Kawula z Romanem Pierzga

6. Ewa Róż z Jakubem Róż

7. Agnieszka Gucwa z Michałem Sitek

8. Justyna Cetnarowska z Michałem Waliszew-

skim

ZMARLI

1. Halina Golonka lat 50

2. Stefania Jurczyk lat 92

3. Wiesław Bugno lat 53

4. Krystyna Róż lat 58

5. Anna Gondek lat72

6. Elżbieta Stawarz lat 72

7. Tadeusz Buluk lat 92

8. Lucyna Wachowicz lat 58

9. Wiesław Szufa lat 74

10. Krystyna Przybylska lat 75

11. Halina Jantas lat 93

12. Bartłomiej Zawisza lat 40

WIECZNE ODPOCZYWANIE RACZ

IM DAĆ PANIE

Z ŻYCIA PARAFII

Redaguje zespół: J. Abram, M. Abram, S. Firlit, E. Jamro, A. Matusik, T. Orłowska, B. Osika,

M. Przewor, J.M. Śmietana, Asystent Kościelny : Ks. M. Tutro

Adres Redakcji : Plac Kościelny 1, 38300 Gorlice

www.gorlice.srk.opoka.org.pl e- mail: srkgorlice@srk.opoka.org.pl

PRZEPISY PANI LENKI