Twórcą judo jest japończyk   Jigoro Kano  (1860 - 1938). W wieku 18 lat, wbrew zaleceniom lekarzy, zaczął trenować ju-jitsu. Dwa lata później, bazując na wiedzy swojej i swoich nauczycieli, zaczął opracowywać własny system walki. Usunął z ju-jitsu wszystkie elementy niebezpieczne nadając nowemu stylowi sportowego charakteru. W 1892 roku po raz pierwszy użył terminu judo, już wyodrębnionego stylu i założył pierwszą szkołę judo - Kodokan,

JUDO zapisane po japońsku w kanji Profesor Jigoro Kano

Dzięki pracy Jigoro Kano i jego uczniów judo uzyskało dużą popularność w Japonii i jeszcze pod koniec XIX wieku trafiło do Europy. Na początku wieku XX we Francji, Anglii i USA zaczęły powstawać pierwsze kluby judo poza Japonią. Rozwój judo jako dyscypliny sportowej został zahamowany w czasie II wojny światowej, ale już w 1948 r. powstała Europejska Unia Judo, a trzy lata później Światowa Federacja Judo. W 1956 r. w Tokio odbyły się pierwsze Mistrzostwa Świata. W roku 1960 podczas sesji MKOl judo zostało wpisane do programu Igrzysk Olimpijskich w Tokio w 1964 r., co jest najlepszym potwierdzeniem wartości tej dyscypliny, uznaniem jej zasięgu i popularności. W zawodach tych uczestniczyli przedstawiciele 27 państw w czterech kategoriach wagowych. Na stałe judo do programu olimpijskiego weszło w roku 1972. W latach 70. odbyły się pierwsze Mistrzostwa Europy kobiet, poszerzono także liczbę kategorii wagowych. Od 1992 r. również judo kobiet stało się dyscypliną olimpijską.

Trzy podstawowe zasady judo::

1. Ustąp aby zwyciężyć Jeśli mocniejszy przeciwnik mnie popchnie, na pewno upadnę do tyłu, nawet jeśli zaprę się ze wszystkich sił. Jeśli natomiast w momencie pchnięcia ustąpię i wykorzystam utratę równowagi przez przeciwnika do wykonania własnej techniki to mam szansę na pokonanie go.

2. Maksimum skuteczności przy minimum wysiłku Zasada ta opisuje dobór właściwego sposobu (techniki) do określonej sytuacji, polega ona na dopasowaniu naszych działań. Gdy jesteś pchany ciągnij, gdy jesteś ciągnięty pchaj.

3. Przez czynienie dobra nawzajem do dobra ogólnego Ta zasada mówi o szlachetnych założeniach filozofii judo, zabrania używać judo poza treningiem lub walką sportową z wyjątkiem obrony koniecznej. Mówi o dbaniu i odpowiedzialności za współćwiczących.

Techniki judo podzielić można na trzy zasadnicze grupy: rzuty (nage-waza), chwyty (katame-waza) oraz uderzenia (atemi-waza). Z tym, że w judo sportowym nauczane są tylko dwie pierwsze grupy.

NAGE-WAZA – techniki rzutów w judo zostały podzielone na dwie zasadnicze grupy:

Tachi Waza - techniki rzutów z pozycji stojącej (stabilnej) Sutemi Waza - techniki rzutów poświęcenia (gdy upadamy razem z przeciwnikiem)

NE-WAZA – dosłownie: technika obezwładnień – dzieli się na trzy podgrupy:

trzymania (Osae-Komi Waza), dźwignie (Kansetsu Waza) duszenia (Shime Waza).

Mini słowniczek:

Tatami – mata do judo

Hajime – start, naprzód (komenda na rozpoczęcie walki)

Judoka – zawodnik trenujący judo

Mate – stop (komenda na przerwanie walki)

Judoga – strój do judo

Kejkogi – bluza judogii

Zubon – spodnie judogii

Obi – pas od judogii

Nage-Waza – techniki w stójce

Ne-Waza – techniki w parterze

Randorii – walka szkoleniowa

Rei – ukłon Z-rei - ukłon niski,

Tachi-rei - ukłon wysoki)

Tori – atakujący, wykonujący ćwiczenie

Uke– broniący się, ten na którym tori wykonuje daną technikę

Kumi-kata- uchwyt klasyczny

Sonomama - bezruch w walce

Sore Made – koniec

Seiza – tradycyjny sposób siedzenia stostowany w japonii (również w judo)

Maita - poddanie się

3 fazy rzutu: ( tylko po polsku)

Kuzushi - wychylenie Tsukuri - wejście Kake - rzut

Punkty w walce JUDO:

Wazari (2x wazari = Ippon) Ippon (koniec walki przed czasem)

Podstawowe stopnie szkoleniowe w/g Polskiego Związku Judo:

Szkoleniowe: Mistrzowskie:

6 kyu pas biały od 1 do 5 dana : pas czarny

5 kyu pas żółty 6,7,8 dan : pas biało-czerwony

4 kyu pas pomarańczowy 9,10 dan : pas czerwony

3 kyu pas zielony

2 kyu pas niebieski

1 kyu pas brązowy