Umowa Cywilnopawna Poprawiona Wer 2

Przepis art. 24 K.c. statuuje roszczenia przysługujące względem osoby, której zachowanie zagraża dobrom osobistym lub je narusza. Podstawową i konieczną przesłanką stosowania ochrony jest bezprawność dokonywanych naruszeń lub powodowanego zagrożenia. Domniemywa się, że naruszenie lub zagrożenie dobra osobistego jest bezprawne. To na podmiocie naruszającym spoczywa obowiązek udowodnienia braku bezprawności. Ponadto, jak wskazuje orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz poglądy doktryny, naruszenie dobra osobistego należy rozpatrywać zarówno w kategoriach subiektywnego odczucia osoby żądającej ochrony, jak i "obiektywnej reakcji" społeczeństwa; odnosi się ona do tzw. przeciętnych ocen społecznych przy uwzględnieniu panujących w danym środowisku zwyczajów (tak m.in. Sąd Najwyższy orzekł w wyroku z dn. 16.01.1976 r., sygn. II CR 692/75, oraz w uchwale z dn. 28.05.1971 r., sygn. III PZP 33/70). W przypadku dokonanego naruszenia dobra osobistego poszkodowany może domagać się aby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia, w szczególności złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Z tytułu naruszenia dobra osobistego ten, czyje dobro osobiste zostało naruszone, może żądać odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany przez siebie cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia może być dochodzone razem z roszczeniem o zapłatę na określony cel społeczny, jednakże dla ich dochodzenia wymagana jest dodatkowo przesłanka winy naruszyciela. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych, tj. na podstawie art. 415 i nast. K.c. Co do zasady przesłanką powstania odpowiedzialności będzie wina. Jeżeli zachowanie osoby dokonującej naruszenia dobra osobistego wywołało u poszkodowanego rozstrój zdrowia lub uszkodzenie ciała, może on żądać zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W takim przypadku można dochodzić również naprawienia szkody z tego tytułu, w tym m.in. zwrotu kosztów leczenia. Podstawowym dobrem osobistym człowieka jest jego godność, więc gdy zleceniodawca swoim zachowaniem np. ubliżaniem, wyśmiewaniem, stosowaniem gróźb ustnych bądź innym poniżającym traktowaniem narusza dobra osobiste, świadczącemu pracę należy się ochrona. Aby dochodzić ochrony na podstawie przepisów KC, działania naruszającego muszą być bezprawne (co jest objęte wzruszalnym domniemaniem prawnym), a ciężar udowodnienia braku bezprawności leżał po stronie naruszającego. Roszczenia wynikające z ochrony dóbr osobistych podlegają pod reżim sądów cywilnych. Roszczenia związane z ochroną dóbr osobistych rozpatrywane są przez sądy cywilne. Jeżeli wraz z żądaniem ochrony dobra osobistego wysuwane jest roszczenie majątkowe, właściwym sądem jest sąd okręgowy. Godność osobista i naruszenie dóbr osobistych. 1. Dla powstania roszczeń określonych w art. 24 § 1 KC niezbędne jest ustalenie dobra osobistego podlegającego ochronie, o którym mowa w art. 23 KC, jego naruszenia i bezprawność działania sprawcy. Obowiązujące prawo nie chroni bowiem przed każdym, jakimkolwiek naruszeniem dóbr osobistych. Z tego powodu każdą wypowiedź, co do której podnoszony jest zarzut naruszenia dóbr osobistych należy badać w kontekście sytuacyjnym.

Umowa Cywilnopawna Poprawiona Wer 2

Documents

Transcript of Umowa Cywilnopawna Poprawiona Wer 2