TRENER II KLASY PIŁKI RĘCZNEJ WF/Katedra Zespolowych Gie… · Silne strony: 1. Bardzo dobre...

TAKTYKA W PIŁCE RĘCZNEJ OBRONA

WROCŁAW

DR ANDRZEJ DUDKOWSKI

KATEDRA ZESPOŁOWYCH GIER SPORTOWYCH

ZESPÓŁ PIŁKI RĘCZNEJ I PIŁKI NOŻNEJ

SPECJALIZACJA ZAWODOWA

II ROK I STOPNIA 3 SEMESTR

SPORT

TRENER II KLASY PIŁKI RĘCZNEJ

TAKTYKA W PIŁCE RĘCZNEJ

Taktyka

Taktyka sportowa to celowy, racjonalny, ekonomiczny i planowy sposób prowadzenia walki uwzględniający poziom umiejętności i możliwości własnych oraz przeciwnika, teren, warunki walki, a także regulamin i przepisy obowiązujące w danej dyscyplinie.

TAKTYKA W PIŁCE RĘCZNEJ

W taktyce gry w piłkę ręczną wyróżniamy:

1. Taktykę ataku

1. Taktykę obrony

TAKTYKA W PIŁCE RĘCZNEJ – OBRONA

Obrona jest to okres gry (akcja defensywna),

w którym zespół nie jest w posiadaniu

piłki, dąży do jej zdobycia bądź

utrzymania stanu gry.


Obronę w piłce ręcznej dzielimy na:

1. Obronę „każdy swego”

2. Obronę strefową

3. Obronę kombinowaną (mieszaną)


W piłce ręcznej jednym z warunków

zwycięstwa jest dobrze zorganizowana

obrona, która pozwala na szybkie i

sprawne konstruowanie ataku.


Indywidualne zasady taktycznego postępowania:

1. Zdobyć piłkę

2. Niedopuścić do utraty bramki

3. Wspierać partnerów w akcjach defensywnych

4. Przygotowywać akcję ofensywną

ZASADY POSTĘPOWANIA W OBRONIE:

Przestawić się natychmiast z ataku do obrony,

Prawidłowo wracać do obrony,

W obronie poruszać się między atakującym a swoją bramką,

Obserwować dodatkowo zawodnika z piłką,

Utrzymywać stałe połączenie z partnerem z obrony,

Uwalniać się od zasłon

ZASADY POSTĘPOWANIA W OBRONIE:

Nie iść nigdy za zwodem na zewnątrz pola rzutu,

Kryć rękę rzucającą,

Stosować blok, wygarnięcie, wybicie, przechwyt piłki,

Zmusić swym działaniem do popełnienia błędu przez przeciwnika,

Zawodnik obrony musi posiadać umiejętność przewidywania sytuacji

Obrona „każdy swego”

Obrona każdy swego jest to obrona skierowana

przeciwko zawodnikowi.

W nauczaniu techniki obrony wyjściowym

systemem jest krycie „każdy swego”, które

stanowi podstawowe ogniwo nauczania obrony

strefowej.

Ten rodzaj obrony należy do aktywnych i

agresywnych, gdzie pole bronienia jest bardzo

duże.


Wyróżniamy:

- obronę z przekazaniem

- obronę bez przekazania

- luźną

- agresywną

- na całym boisku

- na własnej połowie

Kiedy stosowana jest obrona „każdy

swego” ?

W piłce ręcznej obrona „każdy swego jest stosowana:

W celu zaskoczenia przeciwnika i wybicia go z rytmu gry,

Gdy przeciwnik jest słaby i obrona „każdy swego” pozwoli uzyskać wysoki wynik,

Pod koniec spotkania, gdy przeciwnik stara się długo rozegrać piłkę,

W szkoleniu młodzików i juniorów


Silne strony: - Dezorganizacja ataku przeciwnika,

- Efekt zaskoczenia wprowadzenia innego

systemu obrony,

- Skrócenie czasu rozegrania ataku do 2-3 podań,

- Wymuszenie błędu,

- Możliwość wyprowadzenia trudnego do zatrzymania kontrataku.


Słabe strony: - Wymaga dużego nakładu sił,

- W miarę upływu czasu staje się coraz mniej

skuteczna (przeciwnik adoptuje się do niej),

- Konieczność obrony na dużej przestrzeni,

- W wielu przypadkach niemożliwa pomoc partnera w przypadku popełnienia błędu,

- Rzuty oddawane zazwyczaj z 6 metra.

Obrona strefowa

Jest podstawowym systemem defensywnym. Ustawieni odpowiednio obrońcy, odpowiadając za określoną strefę, atakują każdego przebywającego w niej przeciwnika z piłką i bez niej.

Stanowi zamkniętą całość i polega na współpracy wszystkich zawodników w drużynie

Obrona strefowa

Prawidłowo rozumiane szkolenie metodyczne taktyki obrony winno zakładać przejście z obrony „każdy swego” do obron strefowych rodzaju 3:3, 3:2:1, 4:2, które swym zasięgiem obejmują znaczne pole obrony.

Bezpośrednie przejście do stosowania obrony strefowej 6:0 czy 5:1 w odmianie pasywnej jest metodycznym błędem.

Obrona strefowa

Obrona strefowa jest to obrona skierowana przeciwko piłce.

Ustawienia:

- 6:0

- 5:1

- 4:2

- 3:3

- 1:5

- 3:2:1

- 3:1:2

Obrona strefowa

Ustawienie:

- W jednej linii (6:0)

- W dwóch liniach (5:1, 4:2, 3:3, 1:5)

- W trzech liniach (3:2:1, 3:1:2)

Rys. Schemat obrony w jednej linii (6:0)

Rys. Schemat obrony w dwóch liniach (5:1, 4:2, 3:3, 1:5)

Rys. Schemat obrony w trzech liniach (3:2:1, 3:1:2)

Obrona strefowa 6:0

Podstawowy sposób obrony w piłce ręcznej.

Obrona ta zazwyczaj nie stawia przed zawodnikiem ryzykownych zadań, np. przejęcie piłki, lecz ma na celu głównie zabezpieczenie dostępu do bramki.

Obecnie obrona ta zmodyfikowana polegająca na wyjściu obrońcy do zawodnika z piłka.

Charakterystyka:

- Zawodnicy ustawieni w jednej linii,

- Przesuwając się za piłką obrońcy nie zmieniają pozycji.

Rys. Schemat obrony 6:0

Obrona strefowa 6:0

Zadania obrony 6:0

1. Zabezpieczenie bramki,

2. Przesunięcie za piłką w celu stworzenia przewagi liczebnej,

3. Utrudnienie gry zawodnikom I linii przeciwnika poprzez zmniejszenie wolnych przestrzeni przy linii pola bramkowego,

4. Wyjście do atakującego zawodnika II linii,

5. Niedopuszczenie do podzielenia strefy przez obrotowego,

6. Gra podwójnym lub potrójnym blokiem.

Obrona strefowa 6:0

Silne strony: 1. Maksymalne zabezpieczenie przestrzeni wzdłuż linii

bramkowej przez zagęszczenie obrońców,

2. Najlepsza możliwość gry blokiem i współpracy blok - bramkarz,

3. Odcięcie skrzydeł skraca czas akcji,

4. Najbezpieczniejsza możliwość antycypacji momentu startu do wykonania szybkiego ataku przez skrzydłowych.

Obrona strefowa 6:0

Słabe strony:

1. Koncepcja klasyczna pozwala na swobodne konstruowanie gry przez przeciwnika,

2. Możliwość podzielenia strefy przez obrotowego utrudniająca przesunięcie przy szybkim rozegraniu piłki,

3. Nastawienie głównie na działania zabezpieczające bramkę.

Obrona strefowa 5:1

Charakterystyka:

- Zawodnicy ustawieni w dwóch liniach,

- Jeden obrońca wysunięty (I linia),

- Pięcie graczy przy linii pola bramkowego (II linia).

Obrona strefowa 5:1

W zależności od sposobu gry wysuniętego obrońcy: 1. Zabezpieczenie środkowego sektora boiska – obrońca wysunięty na

9 metr, 2. Utrudnienie środkowemu rozgrywającemu prowadzenia gry –

obrońca wysunięty na 10-12 metr, 3. Utrudnienie rozgrywającemu swobodnego rozegrania piłki –

wysunięty obrońca zmienia sektor działania, 4. Zabezpieczenie sektora, w którym operuje najgroźniejszy rzucający

przeciwnika, 5. Zmniejszenie przestrzeni gry bocznych rozgrywających (wysunięty

obrońca dochodzi i odchodzi), 6. Zabezpieczenie krycia I linii przeciwnika przez 5 zawodników II linii

(przesuniecie, przekazanie), 7. Niedopuszczenie rozgrywających przeciwnika do realizowania

przygotowanych kombinacji taktycznych poprzez działania wysuniętego obrońcy.

Obrona strefowa 5:1

Silne strony:

1. Bardzo dobre zabezpieczenie sektora centralnego,

2. Możliwość zdezorganizowania gry przeciwnika przez wysuniętego obrońcę,

3. Najlepsze (z obron w II liniach) zabezpieczenie krycia I linii przeciwnika (5 zawodników obrony),

4. Dobra pozycja wyjściowa do szybkiego ataku zawodnika wysuniętego.

Obrona strefowa 5:1

Słabe strony:

1. W przypadku ogrania zawodnika wysuniętego stworzenie przewagi liczebnej w ataku,

2. Stosowane przez przeciwnika wbiegi na pozycje drugiego obrotowego (skrzydłowi, rozgrywający) mogą doprowadzić do błędu przekazania.

Obrona strefowa 3:2:1

Obrońcy ustawieni w trzech liniach.

Pomysłodawcą był jugosławiański trener Vlado Stencl.

Grając tym systemem reprezentacja Jugosławii zdobyła w 1972 roku na Igrzyskach Olimpijskich złoty medal. A pod jego wodzą reprezentacja Niemiec wygrała Mistrzostwa Świata w 1978

Rys. Schemat obrony 3:2:1

Zadania obrony 3:2:1

Skrzydłowi :

agresywne krycie atakujących na pozycji skrzydeł do linii 9m;

niedopuszczenie ich do wbiegnięcia w głąb strefy;

wyrównanie linii obrony do poziomu obrońców na pozycji rozegrania lewego i prawego,

przy wysokich obiegnięciach z przejściem roli krycia rozgrywającego;

organizacja szybkiego ataku.


Obrotowy:

krycie zawodnika obrotowego;

blokowanie piłki;

kierowanie obroną;

korygowanie błędów innych obrońców;

współdziałanie przy wbieganiu w głąb strefy skrzydłowych lub rozgrywających na bazie przekazania.


Rozgrywający lewy i prawy:

dokładne krycie swoich zawodników w strefie bronionej;

blokowanie rzutów;

uniemożliwienie wbiegania rozgrywających w głąb strefy;

organizacja szybkiego ataku.


Środkowy rozegrania:

aktywnie przeszkadza w rozegraniu piłki poprzez podwyższenie obrony;

blokowanie rzutów z daleka;

przechwytywanie piłek;

przewidywanie działań atakujących.

Obrona kombinowana

Obrona kombinowana (mieszana) jest połączeniem obrony „każdy swego” z obrona strefową (część zawodników broni każdy swego, a reszta strefą).

Ustawienia:

- 5:0+1

- 4:0+2

- 3:0+3

- 4:1+1

- 3:1+2

OBRONA 5:0+1

Obrona 5:0+1 ma zastosowanie

przeciwko zawodnikowi o

wybitnych walorach techniczno –

taktycznych.

Rys. Schemat obrony 5:0+1

OBRONA 4:0+2

Obrona 4+2 ma zastosowanie

przeciwko zespołowi

posiadającemu dwóch

wyróżniających się skutecznością

zawodników.

Obrona 3+3

Obrona 3+3 określa zadania

pierwszych trzech zawodników

obrony do działań grupowych w

pobliżu własnej strefy, a trzech

zawodników do krycia „każdy

swego” do wysokości 15 m.

Obrona 4:1+1

Obrona 4:1+1, z jednym kryciem

indywidualnie, zawodnik

wysunięty utrudnia w organizacji

ataku.

Nauczanie obrony

1. Opanowanie elementów związanych z obroną indywidualną – postawa, poruszanie się (krok odstawno-dostawny, doskok itp.)

2. W grze stosowana jest obrona „każdy swego” bez przekazywania

3. Zapoznanie uczniów z zasadami przekazywania zawodników i zastosowanie ich w grze

Przyczyny błędów w obronie:

brak zasadniczej wiedzy o właściwym postępowaniu obronnym;

braki w zakresie przygotowania sprawnościowego;

niedostateczne wyszkolenie indywidualne lub zespołowe;

brak porozumienia graczy w obronie;

zbyt mała agresywność gry w obronie;

brak oceny sytuacji, w której aktualnie znajduje się partner.

TRENER II KLASY PIŁKI RĘCZNEJ WF/Katedra Zespolowych Gie… · Silne strony: 1. Bardzo dobre...

Documents

Transcript of TRENER II KLASY PIŁKI RĘCZNEJ WF/Katedra Zespolowych Gie… · Silne strony: 1. Bardzo dobre...