TELEFONIA DIALOG S.A. - optotel.pl · sieci miejscowych stanowiących linie kablowe magistralne i...

TELEFONIA DIALOG S.A.

PROJEKTOWANIE I BUDOWA SIECI TELEKOMUNIKACYJNEJ

ZN-02/TD S.A.- 02 PROJEKTOWANIE KANALIZACJI KABLOWEJ

= Wrocław, marzec 2002 r. =

Projektowanie kanalizacji kablowej

Przygotowana przez: Numer Normy. Strona Departament Planowania i Modelowania Sieci ZN-02/TD S.A. - 02 2/95 Zatwierdzona przez: Data Wersja 2

SPIS RZECZY

1. Wstęp...................................................................................................................................................4

1.1. Przedmiot normy..........................................................................................................................4 1.2. Przeznaczenie normy ..................................................................................................................4 1.3. Ogólne zasady projektowania kanalizacji kablowej.....................................................................4

2. Rodzaje kanalizacji kablowej (KK).......................................................................................................5 2.1. Podział ogólny .............................................................................................................................5 2.2. Kanalizacja kablowa specjalna (KKS) .........................................................................................5 2.3. Kanalizacja wprowadzeniowa (KKwpr)........................................................................................5 2.4. Kanalizacja kablowa pierwotna (KKP).........................................................................................5

2.4.1. Rodzaje KKP.....................................................................................................................5 2.4.2. Kanalizacja kablowa (pierwotna) zwykła (KKPz) ..............................................................6 2.4.3. Kanalizacja kablowa (pierwotna) wzmocniona (KKPw)....................................................6 2.4.4. Kanalizacja kablowa (pierwotna) specjalna (KKPs)..........................................................6 2.4.5. Kanalizacja kablowa (pierwotna) w wykonaniu szczególnym (KKPsz) ............................7 2.4.6. Typowy ciąg kanalizacji kablowej pierwotnej (CKKP).......................................................7

2.5. Kanalizacja kablowa wtórna (KKW).............................................................................................8 2.6. Kanalizacja kablowa pierwotno-wtórna .......................................................................................8 2.7. Kanalizacja kablowa trójna (minikanalizacja) (KKT)....................................................................9 2.8. Rurociąg kablowy (RK) ................................................................................................................9

2.8.1. Podział ogólny...................................................................................................................9 2.8.2. Rurociąg kablowy miejski................................................................................................10 2.8.3. Rurociąg kablowy pozamiejski........................................................................................10

3. Podstawowe wymagania techniczno-eksploatacyjne na telekomunikacyjną kanalizację kablową...11 3.1. Podstawowy dokument formalno-prawny..................................................................................11 3.2. Warunki ogólne..........................................................................................................................11 3.3. Kanalizacja kablowa stacyjna....................................................................................................12 3.4. Kanalizacja kablowa wprowadzeniowa .....................................................................................13 3.5. Kanalizacja kablowa pierwotna .................................................................................................14 3.6. Kanalizacja wtórna i trójna.........................................................................................................19 3.7. Rurociągi kablowe .....................................................................................................................21 3.8. Tunele kablowe..........................................................................................................................31 3.9. Kanalizacja specjalna ................................................................................................................32 3.10. Inne obiekty infrastruktury terenowej.......................................................................................32 3.11. Obudowy zakończeń kablowych .............................................................................................32

4. Zasady projektowania kanalizacji kablowej i jej elementów ..............................................................33 4.1. Zasady podstawowe..................................................................................................................33 4.2. Kanalizacja pierwotna................................................................................................................33

4.2.1. Ogólne zasady obowiązujące w Telefonii DIALOG S.A. ................................................33 4.2.2. Podstawowe składniki kanalizacji kablowej pierwotnej ..................................................35 4.2.3. Długość przelotów między sąsiednimi studniami............................................................37 4.2.4. Głębokość ułożenia.........................................................................................................37 4.2.5. Prostoliniowość przebiegu ..............................................................................................37 4.2.6. Spadek kanalizacji ..........................................................................................................38 4.2.7. Wentylacja studni............................................................................................................38 4.2.8. Zabezpieczenie studni przed ingerencją osób nieuprawnionych ...................................38 4.2.9. Wprowadzenia do budynków i obiektów.........................................................................38 4.2.10. Projektowanie kanalizacji kablowej na mostach, wiaduktach, w tunelach i wewnątrz

budynków........................................................................................................................................40 4.2.11. Skrzyżowania kanalizacji z jezdniami ulic i drogami.....................................................41 4.2.12. Skrzyżowania i zbliżenia z torami kolejowymi i tramwajowymi.....................................42 4.2.13. Skrzyżowania i zbliżenia z urządzeniami podziemnymi ...............................................46 4.2.14. Zasady projektowania komór kablowych, studni stacyjnych i kanalizacji

wprowadzeniowej ...........................................................................................................................48 4.2.14.1. Wymagania ogólne ....................................................................................................48



4.2.14.2. Studnia stacyjna.........................................................................................................49 4.2.14.3. Kanalizacja wprowadzeniowa....................................................................................50 4.2.14.4. Komora kablowa ........................................................................................................50 4.2.14.5. Kanalizacja wewnątrzbudynkowa ..............................................................................53 4.2.14.6. Zakończenia kanalizacji kablowej w kontenerze centrali telekomunikacyjnej oraz w

innych obiektach (zabudowa biznesowa, mieszkaniowa - wielorodzinna, jednorodzinna) ........54 4.3. Kanalizacja wtórna.....................................................................................................................54

4.3.1. Zasady podstawowe .......................................................................................................54 4.3.2. Podstawowe składniki.....................................................................................................55 4.3.3. Zasady zaciągania rur kanalizacji wtórnej ......................................................................56 4.3.4. Zasady łączenia rur kanalizacji wtórnej ..........................................................................56

4.4. Kanalizacja pierwotno-wtorna....................................................................................................57 4.5. Rurociąg kablowy ......................................................................................................................58

4.5.1. Zasady podstawowe .......................................................................................................58 4.5.1.1. Sposób planowania i realizacji wielorurowych rurociągów kablowych przebiegających

we wspólnym wykopie.................................................................................................................61 4.5.2. Podstawowe składniki.....................................................................................................62 4.5.3. Projektowanie budowy rurociągu kablowego..................................................................63 4.5.3.1. Przygotowanie rur polietylenowych .............................................................................63 4.5.3.2. Układanie rurociągów kablowych w ziemi ...................................................................63 4.5.3.3. Głębokość układania rurociągów kablowych w ziemi..................................................63 4.5.3.4. Równoległe układanie kilku rur w rurociągu kablowym ...............................................64 4.5.3.5. Układanie rurociągów kablowych w terenie o zwiększonym zagrożeniu uszkodzeniami

mechanicznymi ...........................................................................................................................64 4.5.3.6. Układanie rurociągów kablowych na terenach szkód górniczych................................64 4.5.3.7. Rurociągi kablowe przy zbliżeniach i skrzyżowaniach z gazociągami ........................64 4.5.3.8. Zasobniki złączowe......................................................................................................64 4.5.3.9. Oznakowanie przebiegu rurociągu kablowego............................................................65 4.5.3.10. Łączenie rur w rurociągu kablowym ..........................................................................67 4.5.3.11. Wprowadzanie rurociągu kablowego do budynków telekomunikacyjnych ................68 4.5.4. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z innymi urządzeniami uzbrojenia

terenowego .....................................................................................................................................68 4.5.4.1. Wymagania ogólne ......................................................................................................68 4.5.4.2. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z jezdniami ulic i dróg ........................68 4.5.4.3. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego na mostach, wiaduktach i w tunelach 70 4.5.4.4. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z liniami kolejowymi i tramwajowymi .70 4.5.4.5. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z rurociągami do przesyłania płynów

lub gazów ....................................................................................................................................74 4.5.4.6. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z terenami wodnymi...........................77 4.5.4.7. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z liniami elektroenergetycznymi ........80 4.5.4.8. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z pozostałymi obiektami uzbrojenia

terenowego .................................................................................................................................81 4.6. Minikanalizacja kablowa - kable “puste” ....................................................................................81

4.6.1. Wprowadzenie ................................................................................................................81 4.6.2. Podstawowe wymagania ................................................................................................82 4.6.3. System minikanalizacji ML firmy Mainetti .......................................................................82 4.6.4. System METRO-net ® firmy NKF KABEL B. V. ..............................................................86

4.7. Zasady łączenia elementów kanalizacji kablowej .....................................................................92 5. Zasady określania kosztów budowy kanalizacji kablowej .................................................................95



1. Wstęp

1.1. Przedmiot normy Norma określa zasady projektowania kanalizacji kablowej dla Telefonii

DIALOG S.A..

1.2. Przeznaczenie normy Norma jest przeznaczona przede wszystkim dla projektantów opracowujących

dokumentację projektową w zakresie różnych rodzajów kanalizacji kablowej, a także dla wykonawców telekomunikacyjnej kanalizacji kablowej, którzy będą korzystać z dokumentacji projektowej.

W zakres opracowań projektowych zlecanych jednostce projektowania wchodzi koncepcja programowo-przestrzenna kanalizacji kablowej (w ramach tej koncepcji następuje uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu) i projekt techniczny (projekt budowlany, projekt wykonawczy). Na podstawie projektu budowlanego projektant, w imieniu i z upoważnienia inwestora, występuje o uzyskanie pozwolenia na budowę i prowadzi wymagane procedurą sprawy formalno-prawne aż do uzyskania pozwolenia na budowę.

Norma jest również przeznaczona dla służb inwestorskich Telefonii DIALOG S.A. w zakresie czynności na etapie przygotowania inwestycji, a w szczególności:

− opracowania wniosku inwestycyjnego, − wyboru w drodze przetargu wykonawcy dokumentacji projektowej lub

podjęcie decyzji o bezprzetargowym wyborze wykonawcy dokumentacji, − zatwierdzenia opracowanej dokumentacji (koncepcji programowo-

przestrzennej, projektów technicznych). Projektanta obowiązuje uwzględnianie w opracowywanej dokumentacji

technicznej wyrobów dopuszczonych do stosowania w Telefonii DIALOG S.A.

1.3. Ogólne zasady projektowania kanalizacji kablowej Zawartość projektów jest określona w normie ZN-02/TD-01/3. Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa powinna być zaprojektowana tak, aby

w dającej się przewidzieć perspektywie nie było potrzeby jej rozbudowy ani przebudowy. Powinna też być odporna na uszkodzenia zdarzające się w trakcie robót ziemnych prowadzonych w pobliżu, zwłaszcza podczas pospiesznego usuwania awarii energetycznych, wodnych, gazowych.

Powyższe ustalenia odnoszą się przede wszystkim do kanalizacji kablowej pierwotnej oraz do rurociągów kablowych, głównie rurociągów kablowych układanych na terenie miast, często w skojarzeniu z kanalizacja kablową pierwotną1.

1 Kanalizacja kablowa pierwotna i rurociąg kablowy są szczegółowo omówione

w odpowiednich punktach niniejszej normy.



2. Rodzaje kanalizacji kablowej (KK)

2.1. Podział ogólny Kanalizacji kablowa dzieli się na poszczególne rodzaje wg schematu

podanego poniżej.

• Kanalizacja Kablowa (KK) • KK Stacyjna (KKS) • KK Wprowadzeniowa (KKwpr) • KK Pierwotna (KKP)

• KKP Zwykła (KKPz) • KKP Wzmocniona (KKPw) • KKP Specjalna (KKPs) • KKP w Wykonaniu Szczególnym (KKPsz) • KK Wtórna (KKW) • KK Pierwotno-Wtórna (KKP-W) • KKP-W Tradycyjna (KKP-Wt) • KKP-W Prefabrykowana (KKP-Wp) • KK Trójna (Minikanalizacja) (KKT) • KKT Okablowana (Kable “Puste”) (KKTo) • KKT Luźna (KKTl) • Rurociąg Kablowy (RK) Określenia dotyczące kanalizacji kablowej są podane w normie

ZN-02/TD S.A-01 Ogólne zasady projektowania i budowy sieci kablowych.

2.2. Kanalizacja kablowa specjalna (KKS) Jest to kanalizacja stanowiąca zakończenie kanalizacji kablowej w budynku

stacji telekomunikacyjnej. Kanalizację kablową stacyjną stanowią odpowiednie rury i akcesoria, kanały, szyby oraz konstrukcje wsporcze.

2.3. Kanalizacja wprowadzeniowa (KKwpr) Jest to kanalizacja zawarta między studnią stacyjną a komorą kablową.

Kanalizacja wprowadzeniowa może być wykonana z zastosowaniem wszystkich rodzajów rur używanych do budowy kanalizacji, a w uzasadnionych wypadkach rur specjalnych.

2.4. Kanalizacja kablowa pierwotna (KKP)

2.4.1. Rodzaje KKP Stosownie do schematu podanego w p. 2.1 - kanalizacja kablowa pierwotna

dzieli się następująco: − kanalizacja kablowa (pierwotna) zwykła (KKPz), − kanalizacja kablowa (pierwotna) wzmocniona (KKPw), − kanalizacja kablowa (pierwotna) specjalna (KKPs),



− kanalizacja kablowa (pierwotna) w wykonaniu szczególnym (KKPsz). Kanalizacja pierwotna jest przeznaczona do prowadzenia w niej kabli

telekomunikacyjnych wszelkiego rodzaju i przeznaczenia, a zatem kabli o żyłach miedzianych, kabli optotelekomunikacyjnych (OTK), kabli dla potrzeb telewizji kablowej (współosiowych, światłowodowych) itp.

W celu prowadzenia kabli OTK (oraz ewentualnie innych kabli) w rurach kanalizacji pierwotnej umieszcza się rury kanalizacji wtórnej.

Kanalizacja kablowa pierwotna jest w szczególności budowana na odcinkach sieci miejscowych stanowiących linie kablowe magistralne i linie kablowe rozdzielcze i nosi wówczas eksploatacyjne określenia kanalizacji magistralnej i kanalizacji rozdzielczej.

2.4.2. Kanalizacja kablowa (pierwotna) zwykła (KKPz) Jest to kanalizacja pierwotna budowana na odcinkach przebiegu trasowego,

gdzie nie występują wzmożone zagrożenia uszkodzeniami mechanicznymi (przebiegi pod chodnikami, trawnikami itp.). Należy ją projektować z cienkościennych rur z tworzyw termoplastycznych, tj. z rur o grubości ścianki od 3 do 5 mm, w zależności od rodzaju tworzywa i produkowanego, dopuszczonego do stosowania asortymentu.

Kanalizację KKPz należy budować z rur PE ∅ 110, z dopuszczeniem odstępstw od tej zasady wg indywidualnych uzgodnień z operatorem – Telefonią DIALOG SA. W kanalizacji rozdzielczej mogą być stosowane rury o mniejszej średnicy, np. ∅ 50.

W uzgodnieniu z Telefonią DIALOG S.A. mogą być stosowane rury z PCW lub PP.

2.4.3. Kanalizacja kablowa (pierwotna) wzmocniona (KKPw) Jest to kanalizacja pierwotna budowana na odcinkach zbliżeń i skrzyżowań z

innymi urządzeniami uzbrojenia i urządzenia terenu (np. jezdnia ulicy, droga, tor kolejowy, ciek), gdzie występuje zwykle zwiększone zagrożenie przez uszkodzenia mechaniczne.

Kanalizacja wzmocniona stanowi w istocie kanalizację pierwotną wykonaną z rur specjalnych, odpornych na zwiększone obciążenia mechaniczne. Wykonywana jest z rur grubościennych (tj. rur o grubościach ścianki większych od 5 mm) bądź, w szczególnych sytuacjach, z rur stalowych.

Jako rury przepustowe należy stosować rury o średnicach jak w ciągu podstawowym, lecz grubościenne. Jako rury obiektowe - rury grubościenne o większych średnicach, np. ∅ 125.

2.4.4. Kanalizacja kablowa (pierwotna) specjalna (KKPs) Kanalizacja specjalna to specjalne wykonanie kanalizacji pierwotnej, złożonej

z odpowiednio uziemionych rur stalowych wypełnionych rurami z materiału izolacyjnego.

Kanalizację specjalną należy budować w celu zabezpieczenia kabli miedzianych oraz kabli światłowodowych niedielektrycznych przed szkodliwym oddziaływaniem o charakterze niebezpiecznym (oddziaływaniem niebezpiecznym), powodowanym przez linie i urządzenia elektroenergetyczne wysokich napięć.



Kanalizację kablową specjalną należy budować: − dla kabli wprowadzanych na teren stacji wysokich napięć, − dla kabli przebiegających w bezpośrednim sąsiedztwie tych stacji (w odległościach mniejszych niż 100 m od najbliżej położonej części uziomu

powierzchniowego stacji). Niekiedy może zachodzić potrzeba wybudowania kanalizacji specjalnej dla

kabla ułożonego w bezpośrednim sąsiedztwie słupa linii wysokiego napięcia (w odległości mniejszej niż 50 m od najbliżej położonej części uziomu słupa).

Stosować rury jak - odpowiednio - dla kanalizacji pierwotnej (plastikowe i stalowe), układane i łączone wg indywidualnego rozwiązania projektowego, wykonanego zgodnie z Wytycznymi o ochronie linii i urządzeń telekomunikacyjnych przed szkodliwym oddziaływaniem linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej prądu stałego (omówionych w ZN-02/TD S.A.- 01/2).

2.4.5. Kanalizacja kablowa (pierwotna) w wykonaniu szczególnym (KKPsz) Rozwiązanie dotyczy rur kanalizacji kablowej umieszczanych w kanalizacji

ściekowej, w wycięciach wykonanych w nawierzchni dróg i ulic, w kanałach ciepłowniczych i w innych traktach rurociągowych. Zastosowanie tego rodzaju rozwiązań w konkretnej sytuacji trasowej jest uzależnione od możliwości technicznych oraz, w znacznym stopniu, od możliwości spełnienia wymaganych procedur formalno-prawnych w zakresie uzgodnienia z użytkownikami ciągów technologicznych, w których ma być instalowana KKPsz.

Ciągi kablowe światłowodowe umieszcza się bezpośrednio w wycięciach wykonywanych w nawierzchni jezdni. Następnie doprowadza się nawierzchnię do pierwotnego stanu przez wypełnienie otworu (wycięcia) i odbudowę nawierzchni (np. pokrycie asfaltem).

Ciągi kabli światłowodowych mogą być też umieszczane w kanałach ciepłowniczych i gazociągach. Może być tu brane pod uwagę także np. instalowanie kabli światłowodowych w rurociągach do przesyłu ropy naftowej.

2.4.6. Typowy ciąg kanalizacji kablowej pierwotnej (CKKP) Na rys. 1 przedstawiono typowy ciąg kanalizacji kablowej pierwotnej. Idąc od

urządzeń stacji telekomunikacyjnej (stacja komutacyjna, stacja teletransmisyjna) kanalizacja kablowa pierwotna zawiera, kolejno, następujące elementy składowe: kanalizacja wewnątrzbudynkowa (połączenie sali aparatowej z komorą kablową), komora kablowa, kanalizacja wprowadzeniowa (kanalizacja łącząca komorę ze studnią stacyjną), studnia stacyjna. Studnia stacyjna stanowi pierwszą studnię ciągu kanalizacji zewnętrznej (pozabudynkowej). Kanalizację tę tworzą ciągi wiązek rur, przy czym można wyodrębnić:

− ciąg rur tworzących kanalizację pierwotną (ciąg rur pierwotnych), − ciąg rur światłowodowych (rurociąg kablowy), − ciąg rur pierwotnych z rurami kanalizacji wtórnej, − ciąg rur mieszany. W praktyce mogą nie występować niektóre elementy składowe ciągu

kanalizacji, np. w obiekcie telekomunikacyjnym może nie być komory kablowej.



Ciąg kanalizacji kablowej pierwotnej

Kanalizacja wewnątrzbudynkowa

Komora kablowa

Kanalizacja wprowadzeniowa

Studnia stacyjna

Ciąg rur kanalizacji kablowej pozabudynkowej

Ciąg rur pierwotnych

Ciąg rur światłowodowych (rurociąg kabl.)

Ciąg rur pierwotnych z rurami kanalizacji wtórnej

Ciąg rur mieszany

Rys. 1. Ciąg kanalizacji kablowej pierwotnej

2.5. Kanalizacja kablowa wtórna (KKW) Kanalizacja wtórna jest tworzona wewnątrz otworów kanalizacji pierwotnej.

Stanowi ona zespół rur zaciąganych do otworów kanalizacji pierwotnej w celu dodatkowego zabezpieczenia kabli światłowodowych.

W zależności od stanu technicznego kanalizacji pierwotnej - do jej wolnych otworów powinny być zaciągane wiązki składające się z 2 do 4 rur kanalizacji wtórnej. Zaciągnięcie do otworu kanalizacji pierwotnej 4 rur kanalizacji wtórnej często okazuje się w praktyce niewykonalne.

Wyjątkowo dopuszcza się wykorzystanie dla kanalizacji wtórnej otworów już zajętych przez kable, jeśli się mieści w tych otworach wymagana liczba rur kanalizacji wtórnej.

Zasadą jest, aby kanalizacja wtórna zabezpieczała zaciągnięte do niej kable przed uszkodzeniami mechanicznymi wzdłuż całych ciągów, włącznie z przebiegami przez studnie kablowe.

Do budowy kanalizacji wtórnej należy stosować rury polietylenowe z warstwą poślizgową, rowkowane, o średnicach (w milimetrach) wynoszących 32/2,9 oraz 40/3,7 (w mianowniku podano grubość ścianki).

2.6. Kanalizacja kablowa pierwotno-wtórna Kanalizacja kablowa pierwotno-wtórna (KKP-W) dzieli się na kanalizację

kablową pierwotno-wtórną tradycyjną (KKP-Wt) i na kanalizację kablową pierwotno-wtórną prefabrykowaną (KKP-Wp). Podział ten wynika ze sposobu wykonania KKP-W. I tak KKP-Wt to stosowane obecnie powszechnie ciągi zbudowane z rur KKW



zaciągniętych do rur KKP.

Nazwa kanalizacja kablowa pierwotno-wtórna tradycyjna zaczęła być stosowana w ostatnim czasie dla odróżnienia od wprowadzanej do stosowania kanalizacji kablowej pierwotno-wtórnej prefabrykowanej, której istota polega na układaniu ciągu prefabrykowanych elementów o określonej długości, np. 6 m, zawierających trzy lub cztery rury kanalizacji wtórnej w zewnętrznej rurze kanalizacji pierwotnej, tworzących konstrukcyjną całość.

Podział KKP-W określa następujący schemat: • Kanalizacja Kablowa Pierwotno-Wtórna (KKP-W)

• KKP-W Tradycyjna (KKP-Wt) • KKP-W Prefabrykowana (KKP-Wp) Zgodnie z powyższym omówieniem, cechą KKP-W jest utworzenie ciągu rur

osłonowych wtórnych dla kabli OTK, usytuowanych wewnątrz rury pierwotnej. KKP-W jest najczęściej wykonywana jako KKP-Wt.

2.7. Kanalizacja kablowa trójna (minikanalizacja) (KKT) Stosowane ostatnio coraz powszechniej tzw. kable światłowodowe “puste”

można uważać za odmianę kanalizacji kablowej - w tym wypadku stanowiącej minikanalizację światłowodową.

Kable “puste” mają prostą i względnie tanią konstrukcję, gdyż nie ma w nich delikatnych światłowodów w trakcie produkcji i instalowania w sieci. Wiązki światłowodów są niewiele droższe od samych światłowodów, natomiast dają się szybko, tanio i bezpiecznie zaciągać do kabli pustych. Kable takie mogą mieć dużą pojemność, a zatem zajmują mało miejsca przy danej liczbie światłowodów, co jest szczególnie ważne, gdy umieszcza się kable w rurach kanalizacyjnych.

Oprócz kabli “pustych” znajduje zastosowanie także KKT w postaci luźnych tub zaciąganych do rur KKW. Do tych tub są zaciągane odpowiednio przystosowane wiązki światłowodów.

2.8. Rurociąg kablowy (RK)

2.8.1. Podział ogólny Rurociąg kablowy jest układany bezpośrednio w ziemi w celu zapewnienia

osłony ochronnej dla kabli światłowodowych. Poniższy schemat określa rodzaje rurociągów kablowych wg kryteriów

terenowo-eksploatacyjnych: • Rurociąg kablowy • Rurociąg kablowy miejski • Rurociąg kablowy miejski indywidualny • Rurociąg kablowy (miejski) skojarzony - Rurociąg kablowy (miejski) skojarzony wyodrębniony - Rurociąg kablowy (miejski) skojarzony niewyodrębniony • Rurociąg kablowy pozamiejski



2.8.2. Rurociąg kablowy miejski

Rurociąg kablowy miejski różni się od rurociągu kablowego pozamiejskiego głównie specyfiką usytuowania terenowego, w szczególności - usytuowania w stosunku do kanalizacji kablowej pierwotnej. Rurociąg kablowy miejski jest to rurociąg kablowy przebiegający na terenie miast i innych miejscowości.

Ze względu na usytuowanie względem kanalizacji kablowej pierwotnej utworzono pojęcie rurociągu kablowego indywidualnego i rurociągu kablowego skojarzonego, przy czym ten ostatni dzieli się jeszcze na rurociąg skojarzony wyodrębniony i niewyodrębniony.

Do budowy rurociągów kablowych stosuje się z reguły rury polietylenowe jak dla kanalizacji wtórnej, lecz o średnicy 40/3,7 mm (w mianowniku - grubość ścianki).

Rurociąg kablowy indywidualny Rurociąg kablowy indywidualny jest to rurociąg kablowy miejski przebiegający

trasą oddaloną od kanalizacji kablowej pierwotnej (np. drugą stroną ulicy, po tej samej stronie ulicy, lecz w odległości np. kilku metrów od kanalizacji pierwotnej, inną ulicą) został określony jako rurociąg kablowy indywidualny. W istocie swej nie różni się on od rurociągu kablowego pozamiejskiego.

Rurociąg kablowy skojarzony Rurociąg kablowy skojarzony określono jako rurociąg kablowy miejski

przebiegający trasą wspólną z kanalizacją kablową pierwotną. Zwykle rury rurociągu kablowego skojarzonego tworzą osobną wiązkę rur (np.

4 rur) usytuowanych bezpośrednio pod rurami kanalizacji pierwotnej. Tak więc ciągi rurowe kanalizacji pierwotnej są projektowane i budowane łącznie z rurami rurociągu kablowego skojarzonego.

Rury tworzące rurociąg kablowy mogą omijać studnie przelotowe na trasie kanalizacji pierwotnej (zwykle sytuowane są z boku pod ich dnem) lub mogą być wprowadzane do studni (kończą się w nich lub przebiegają przez studnie przelotowe). W wypadku pierwszego rozwiązania zaproponowano określenie rurociąg kablowy (skojarzony) wyodrębniony, w wypadku drugiego – rurociąg kablowy (skojarzony) niewyodrębniony.

2.8.3. Rurociąg kablowy pozamiejski Rurociąg kablowy pozamiejski jest to rurociąg kablowy przebiegający poza

obszarami miast i innych miejscowości. Na odcinkach zbliżeń i skrzyżowań (szczególnie skrzyżowań) z urządzeniami

uzbrojenia i urządzenia terenu (np. cieki wodne, drogi, tory kolejowe itp.) może być konieczne zaprojektowanie rurociągu o pogrubionych ściankach lub przeprowadzenie go w rurach przepustowych - mówimy wówczas o zastosowaniu kanalizacji kablowej wzmocnionej rurociągowej. Tego rodzaju wzmocnienie ochronne może występować również w wypadku rurociągu kablowego miejskiego określonego jako rurociąg kablowy indywidualny.



3. Podstawowe wymagania techniczno-eksploatacyjne na

telekomunikacyjną kanalizację kablową

3.1. Podstawowy dokument formalno-prawny Podstawowy dokument formalno-prawny w zakresie m. in. wymagań

techniczno-eksploatacyjnych dotyczących telekomunikacyjnej kanalizacji kablowej, obowiązujący wszystkich operatorów, jest Rozporządzenie Ministra Łączności do ustawy Prawo Telekomunikacyjne z dnia 21 lipca 2000r., Dz. U. 73,poz 852 Art. 89 Określenie warunków budowy infrastruktury telekomunikacyjnej w miejscowościach, wzdłuż dróg publicznych, kanałów i dróg wodnych oraz w pobliżu lotnisk, a także warunków, jakim ta infrastruktura powinna odpowiadać w przypadku współwykorzystania, skrzyżowania się lub zbliżania do torów kolejowych, dróg publicznych, dróg wodnych i kanałów, linii i urządzeń energetycznych oraz urządzeń służących do przesyłania płynów i gazów, mając na uwadze uproszczenie procesu budowy infrastruktury telekomunikacyjnej oraz zapewnienie bezpieczeństwa jej eksploatacji, a także bezpieczeństwo osób trzecich.

Rozdział 3 niniejszej normy określa wymagania na telekomunikacyjną kanalizację kablową wg powyższego Rozporządzenia.

3.2. Warunki ogólne • Kanalizacja kablowa powinna zapewniać:

1) szybką budowę i przebudowę telekomunikacyjnych linii kablowych bez wykonywania robót ziemnych,

2) ochronę budynków abonenckich i stacyjnych przed przedostawaniem się do nich gazów i wody z kanalizacji kablowej,

3) ochronę linii przed uszkodzeniami mechanicznymi, chemicznymi i innymi, ze strony sąsiednich obiektów infrastruktury terenowej,

4) ochronę innych obiektów infrastruktury terenowej przed uszkodzeniami podczas eksploatacji kanalizacji kablowej, a w szczególności podczas robót ziemnych związanych z przebudową lub usuwaniem awarii kanalizacji,

5) ochronę środowiska naturalnego i zabytków kultury materialnej, 6) bezpieczeństwo ruchu pieszego i kołowego w miejscach włazowych, 7) ochronę linii kablowych przed dostępem osób nieuprawnionych.

• Obudowy zakończeń kablowych powinny zapewniać: 1) szybkie instalowanie, przełączanie i testowanie linii kablowych, 2) ochronę linii kablowych przed agresywną wilgocią, zmianami temperatury,

drganiami, uszkodzeniami mechanicznymi, zakłóceniami elektromagnetycznymi,

3) bezpieczeństwo ruchu pieszego i kołowego oraz estetykę urbanistyczną, 4) ochronę zakończeń linii kablowych przed dostępem osób nieuprawnionych.

• Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa obejmuje: 1) kanalizację kablową stacyjną, 2) kanalizację wprowadzeniową,



3) kanalizację kablową pierwotną, 4) kanalizację kablową wtórną i trójną, 5) rurociągi kablowe, 6) tunele kablowe, 7) kanalizację specjalną, 8) inne obiekty infrastruktury terenowej, w których mogą być układane kable

telekomunikacyjne.

• Obudowy zakończeń kablowych obejmują: 1) wewnątrzbudynkowe stojaki, szafy i skrzynki zakończeń kablowych, 2) zewnętrzne szafy, słupki i skrzynki zakończeń kablowych,

• Budynki abonenckie Podane zasady nie dotyczą dróg dla kabli telekomunikacyjnych, tworzonych

w budynkach abonenckich.

3.3. Kanalizacja kablowa stacyjna • Podstawowe sk ładniki

Podstawowe składniki kanalizacji kablowej stacyjnej stanowią: 1) rury i akcesoria do tworzenia ciągów rurowych kanalizacji kablowej

stacyjnej. 2) kanały, 3) szyby, 4) konstrukcje wsporcze w komorze kablowej, 5) konstrukcje wsporcze w sali aparatowej.

• Wymagania na składniki Do budowy kanalizacji kablowej stacyjnej należy stosować składniki spełniające

następujące wymagania: 1) rury o średnicach dostosowanych do liczby i przekrojów instalowanych

kabli powinny być wykonane z materiałów trudnopalnych, nierozprzestrzeniających ognia, bezhalogenowych.

2) kanały powinny być przykryte płytami z materiałów trudnopalnych, 3) szyby powinny być wyposażone w konstrukcję wsporczą jak do mocowania

kabli, 4) konstrukcje wsporcze w komorze kablowej i w sali aparatowej, drabinki i

wsporniki kablowe powinny być identyczne jak dla mocowania kabli.

• Usytuowanie Kanalizację kablową stacyjną należy instalować w budynkach stacji

telekomunikacyjnych.

• Warunki budowy Kanalizacja kablowa stacyjna powinna być budowana na podstawie

indywidualnych projektów dostosowanych do parametrów technicznych budynków.

• Zbliżenia i skrzyżowania



Zbliżenia i skrzyżowania kanalizacji kablowej stacyjnej powinny spełniać

warunki dla sieci instalacji wewnątrzbudynkowych, zawarte w odrębnych przepisach.

3.4. Kanalizacja kablowa wprowadzeniowa • Podstawowe sk ładniki

Składnikami kanalizacji kablowej wprowadzeniowej są: 1) rury i akcesoria do tworzenia ciągów rurowych kanalizacji kablowej

wprowadzeniowej, 2) studnie kablowe stacyjne i przybudynkowe, 3) komory kablowe.

• Rodzaje rur Do budowy kanalizacji kablowej wprowadzeniowej mogą być stosowane

wszystkie rodzaje rur stosowanych dla kanalizacji kablowej.

• Studnie kablowe stacyjne i przybudynkowe Studnie kablowe stacyjne i przybudynkowe powinny być studniami

przelotowymi o rozmiarach wynikających z liczby otworów kanalizacji kablowej do nich wprowadzonych. Studnia powinna być wyposażona w czujnik obecności gazu wybuchowego oraz w czujnik obecności wody.

• Komora kablowa Komora kablowa powinna być dostosowana do pojemności stacji

komutacyjnej lub do liczby zakończeń kablowych w stacji teletransmisyjnej, a w szczególności do liczby kabli metalowych i światłowodowych, które będą przeprowadzane przez tę komorę.

• Usytuowanie 1) Kanalizacja wprowadzeniowa stanowi odcinek o długości od 1 m do 20 m

pomiędzy studnią stacyjną lub przybudynkową a komorą kablową prowadzony również przez ścianę budynku.

2) Studnie stacyjne lub przybudynkowe powinny być usytuowane pod chodnikiem lub w pasach zieleni.

3) Komora kablowa powinna znajdować się w części zagłębionej budynku bezpośrednio pod pomieszczeniami przełącznic i w miejscu dogodnym dla wprowadzania kabli. Dopuszcza się usytuowanie komory kablowej w bezpośrednim sąsiedztwie pomieszczeń przełącznic, na tym samym poziomie.

• Warunki budowy 1) Kanalizacja wprowadzeniowa powinna być ułożona ze spadkiem w

kierunku studni stacyjnej o wielkości: a) 2% przy budynkach wyposażonych w komory kablowe, b) 0,5% przy budynkach bez komór kablowych.

2) Kanalizacja wprowadzeniowa powinna być zakończona w jednakowy sposób po stronie studni stacyjnej i po stronie komory kablowej, a mianowicie:



a) otwory wprowadzające należy pogrupować w pionowe ciągi mające

po dwa otwory w poziomie, przy czym odległość między sąsiadującymi ze sobą ścianami rur tych ciągów powinna wynosić 100 mm, a odległość między ściankami sąsiednich rur nie powinna być mniejsza niż 10 mm,

b) rury kanalizacji kablowej pierwotnej powinny wystawać do 50 mm od ściany, natomiast rury kanalizacji wtórnej na co najmniej 500 mm,

c) otwory rur pustych i z kablami powinny być uszczelnione przy pomocy uszczelek.

• Zbliżenia i skrzyżowania Przy zbliżeniach i skrzyżowaniach z innymi urządzeniami uzbrojenia

terenowego kanalizacja wprowadzeniowa powinna spełniać wymagania ustalone w p. 3.4 dla kanalizacji kablowej pierwotnej.

3.5. Kanalizacja kablowa pierwotna • Podstawowe sk ładniki

Podstawowymi składnikami kanalizacji kablowej pierwotnej są: 1) rury i akcesoria do tworzenia ciągów kanalizacji kablowej pierwotnej, 2) studnie kablowe, 3) komory kablowe, 4) konstrukcje wsporcze kabli w obiektach stacyjnych, studniach i komorach

kablowych oraz w innych obiektach infrastruktury.

• Wymagania na składniki Do budowy kanalizacji kablowej pierwotnej należy stosować składniki spełniające

następujące wymagania: 1) rury z tworzyw sztucznych2 o średnicy zewnętrznej 110 mm, gładkie i

karbowane dwuwarstwowe lub inne o nie gorszych własnościach i o odporności na zgniatanie nie mniejszej niż 10 N/cm długości rury przy odkształceniu nie większym niż 5%, łączone w sposób wodo- i gazoszczelny do nadciśnienia co najmniej 1 bar, kielichowo lub złączkami,

2) studnie kablowe z żelbetu, spełniającego wymagania Polskich Norm, ze zwieńczeniami zgodnymi z Polskimi Normami, odpowiednio do miejsca zastosowania,

3) komory kablowe, 4) konstrukcje wsporcze.

• Usytuowanie 1) Kanalizację pierwotną należy budować na terenie miast oraz innych

miejscowości o zabudowie zwartej, willowej lub osiedlowej i o uporządkowanym charakterze ulic, jeżeli celowość budowy kanalizacji na terenie tych miejscowości jest technicznie i ekonomicznie uzasadniona.

2) Projekt budowy kanalizacji kablowej powinien być zgodny z ustaleniami

2 W Telefonii DIALOG S.A. należy stosować rury z polietylenu.



miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, podanymi w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

3) Kanalizacja kablowa pierwotna powinna być ułożona pod chodnikiem ulicy lub w nie zadrzewionym pasie zieleni, równolegle do osi ulicy lub linii zabudowy. Należy unikać prowadzenia odcinków kanalizacji pod jezdniami, z wyjątkiem skrzyżowań. Przebieg na krótkich odcinkach pod jezdnią dopuszcza się dla uniknięcia kolizji z elementami uzbrojenia podziemnego lub w celu ominięcia przeszkód naziemnych.

4) Na terenach osiedli mieszkaniowych budowanych systemem blokowym, poza liniami rozgraniczającymi ciągi kanalizacji kablowej powinny przebiegać równolegle do budynków, a na odcinkach między blokami - równolegle do ulic wewnątrzosiedlowych lub chodników dla pieszych. Dopuszcza się skośne układanie kanalizacji dla zachowania równoległości w stosunku do ciągów innych urządzeń podziemnych.

5) Studnie kablowe powinny być usytuowane pod chodnikami lub w pasach zieleni. Usytuowanie studni pod jezdniami jest dopuszczalne jedynie w wyjątkowych sytuacjach, jeśli np. wyniknie to z przebudowy ulicy i poszerzenia jezdni kosztem chodnika. Studnie usytuowane w całości lub częściowo pod jezdnią oraz w chodnikach i zieleńcach, gdzie istnieje możliwość ruchu i parkowania pojazdów, powinny mieć zwieńczenia spełniające odpowiednie wymagania Polskich Norm.

6) Włazy do studni nie powinny się znajdować przed wjazdami do bram, wejściami do sklepów i budynków, pod wylotami rynien oraz w miejscach odpływu ścieków.

7) Usytuowanie studni należy określić za pomocą tablic orientacyjnych.

• Warunki budowy 1) Głębokość ułożenia rur kanalizacji kablowej powinna nie mniejsza niż 0,5

m, licząc od poziomu nawierzchni do górnej powierzchni kanalizacji. 2) Przy przejściach pod jezdnią bez linii tramwajowej oraz przy kanalizacji

ułożonej w międzytorzu linii tramwajowej głębokość ułożenia powinna być taka, aby pokrycie nie było mniejsze niż 0,8 m, a pod torami tramwajowymi - 1 m.

3) W sytuacjach uzasadnionych trudnościami technicznymi dopuszcza się zmniejszenie głębokości ułożenia kanalizacji pod warunkiem jej odpowiedniego zabezpieczenia, np. ławą betonową lub wykonania kanalizacji z grubościennych rur z tworzywa sztucznego bądź rur stalowych; grubość warstwy przykrycia kanalizacji powinna wynosić co najmniej 0,2 m.

4) W pokrywach studzien należy umieszczać wietrzniki w każdej studni, z której jest wykonane wprowadzenie kabli do budynku.

5) W pokrywach studzien kablowych kanalizacji specjalnej należy umieszczać wietrzniki w każdej studni na terenie stacji elektroenergetycznej.

6) Połączenie kanalizacji kablowej z budynkiem powinno być gazoszczelne i wodoszczelne.

7) Połączenie takie należy wykonać przez zastosowanie przybudynkowej przerwy gazoszczelnej na kanalizacji wprowadzanej do budynku lub



kanalizacji wprowadzeniowej.

8) Do budynku obiektu telekomunikacyjnego (centrala telefoniczna, stacja teletransmisyjna itp.) kanalizacja powinna być wprowadzana do komory kablowej poprzez studnię kablową stacyjną usytuowaną przed budynkiem.

9) Wprowadzana do komory kablowej kanalizacja powinna mieć zachowany spadek, a rury kanalizacji powinny być zakończone w gardle wykonanym w ścianie budynku; na wprowadzenie mogą być stosowane wszystkie rodzaje rur używane do budowy kanalizacji.

10) Otwory kanalizacji oraz obudowa rur powinny być uszczelniane od strony komory kablowej oraz studni przybudynkowej.

11) Na obiektach mostowych kanalizacja kablowa powinna być wykonana z rur stalowych zabezpieczonych przed wpływem prądów błądzących, stosownie do wymagań Polskiej Normy, albo też z rur z tworzyw sztucznych nie rozprzestrzeniających płomienia, nie ograniczających swobody przemieszczeń ustrojów nośnych obiektów.

12) Studnie kablowe przymostowe powinny być umieszczone poza konstrukcją obiektu. Dopuszcza się ich instalowanie pod pomostem obiektu, gdy zachodzi konieczność spełnienia wymagań odnośnie przelotów między studniami.

13) Ciągi kanalizacji pod konstrukcją stalową mostów powinny być wykonane z rur stalowych dwukrotnie asfaltowanych od wewnątrz i zewnątrz, przymocowanych do konstrukcji w taki sposób, aby nie były narażone na dodatkowe naprężenia mechaniczne na skutek zmian temperaturowych. W wypadkach mocowania kanalizacji kablowej z rur stalowych do konstrukcji mostu lub wiaduktu nad torami kolejowymi z trakcją elektryczną, w rurach tych powinny znajdować się dodatkowo rury z tworzyw sztucznych.

14) Rury należy podwieszać na wieszakach sprężynujących w sposób umożliwiający wzajemne przesuwanie się sąsiednich odcinków rur.

15) Ciąg kanalizacji powinien być umieszczony w miejscu mało widocznym, ale dostępnym przy pracach konserwacyjnych.

16) W przejściach przez filary i przyczółki mostowe rury kanalizacji kablowej powinny być przepuszczone przez osadzone tam odcinki rur o większej średnicy.

• Zbliżenia i skrzyżowania 1) Na skrzyżowaniach z jezdniami i drogami publicznymi trasa kanalizacji powinna

być zlokalizowana prostopadle do osi jezdni z dopuszczalnym odchyleniem 15°. 2) Głębokość ułożenia kanalizacji z rur z tworzyw sztucznych pod jezdnią bez linii

tramwajowej oraz kanalizacji ułożonej na międzytorzu powinna być taka, aby pokrycie było nie mniejsze niż 0,8 m, a pod linią tramwajową nie mniejsze niż 1m.

3) Rury z tworzyw sztucznych układane na skrzyżowaniach powinny mieć średnice nie mniejsze niż 110 mm i ścianki o grubości nie mniejszej niż 5 mm; w rurach tych mogą być układane rury kanalizacji wtórnej.

4) Jeśli grubość przykrycia kanalizacji pod jezdnią jest mniejsza niż 0,7 m, a pod jezdnią z linią tramwajową mniejsza niż 0,8 m, to ciąg kanalizacji powinien być za-bezpieczony ławą betonową.

5) W wyjątkowych wypadkach uzasadnionych technicznie dopuszcza się stosowanie



rur stalowych dwustronnie asfaltowanych.

6) W wypadkach, gdy jezdnie posiadają nawierzchnie ulepszone np. betonowe, z kostki lub asfaltu na podkładzie betonowym, kanalizacja w miejscach skrzyżowań powinna być układana bez naruszania nawierzchni, metodą przecisku lub przewiertu albo też sposobem tunelowym, bez pogarszania spoistości gruntu. Ten odcinek kanalizacji powinien być obustronnie zakończony studniami kablowymi o odpowiedniej wielkości, a otwory kanalizacji powinny być obustronnie uszczelnione.

7) Zbliżenie kanalizacji kablowej do torów kolejowych lub tramwajowych nie powinno być mniejsze niż 2 m, licząc od skrajnej szyny zewnętrznej do krawędzi kanalizacji.

8) Dopuszcza się układanie kanalizacji kablowej w międzytorzu linii kolejowych pod warunkiem, że odległość pionowa od górnej powierzchni kanalizacji do nawierzchni międzytorzy nie będzie mniejsza niż 0,8 m.

9) Na skrzyżowaniach z torami tramwajowymi do budowy ciągów kanalizacyjnych należy stosować rury z tworzyw sztucznych o średnicy nie mniejszej niż 110 mm i o grubości ścianki nie mniejszej niż 5 mm. W wyjątkowych wypadkach uzasadnionych technicznie dopuszcza się stosowanie rur stalowych dwustronnie asfaltowanych.

10) Przy budowie kanalizacji kablowej na skrzyżowaniach z liniami tramwajowymi i kolejowymi należy unikać stosowania układania ciągów kanalizacyjnych w otwartym wykopie, natomiast posługiwać się technologiami nie wymagającymi naruszania podtorza, jak np. metodami przecisku lub przewiertu poziomego.

11) Skrzyżowania kanalizacji kablowej pierwotnej z liniami kolejowymi powinny być wykonane zgodnie z Polskimi Normami.

12) W razie zbliżenia kanalizacji kablowej do gazociągów o ciśnieniu do 0,4 MPa powinny być zachowane następujące odległości podstawowe pomiędzy nimi: a) 1,5 m dla kanalizacji kablowej mającej połączenia z pomieszczeniami dla ludzi

i zwierząt, b) 1,0 m dla kanalizacji kablowej nie mającej połączenia z pomieszczeniami dla

ludzi i zwierząt. c) 0,5 m dla kanalizacji kablowej szczelnej nie mającej połączenia z

pomieszczeniami dla ludzi i zwierząt lub uszczelnionej w sposób uniemożliwiający wnikanie przez nią gazu do pomieszczeń.

13) Określone wyżej odległości podstawowe mogą być zmniejszone o 75% (nie mniej jednak niż do 0,5 m) przy zastosowaniu na gazociągu rury ochronnej. Odległość wylotu rury ochronnej powinna być zgodna z wyżej podanymi odległościami podstawowymi. Odległości podstawowa i zmniejszona powinny być mierzone od zewnętrznej ścianki gazociągu lub rury ochronnej do skrajni rur kanalizacji kablowej lub studni.

14) W wypadku braku możliwości założenia na istniejącym gazociągu rury ochronnej, dla zbliżeń nie przekraczających 10 m długości dopuszcza się możliwość zastosowania betonowej ścianki oddzielającej gazociąg od kanalizacji kablowej lub studni.

15) W razie zbliżenia kanalizacji kablowej do gazociągów o ciśnieniu wyższym niż 0,4 MPa powinny być zachowane odległości podstawowe określone w odrębnych przepisach; gazociągi te nie powinny być układane na obszarze zabudowy



zwartej lub przeznaczonym do takiej zabudowy, gdzie stosuje się telekomunikacyjną kanalizację kablową pierwotną.

16) Odległość pozioma kanalizacji kablowej pierwotnej od stacji gazowej powinna być równa odległości ustalonej dla gazociągu zasilającego stację, lecz nie mniejsza od poziomego zasięgu zewnętrznej strefy zagrożenia wybuchem ustalonej dla stacji.

17) W razie zbliżenia kanalizacji kablowej do innych rurociągów i urządzeń podziemnych do przesyłania płynów powinny być zachowane następujące odległości podstawowe między nimi:

a) od wodociągu magistralnego 1,0 m b) od wodociągu rozdzielczego 0,5 m c) od obudowy sieci cieplnej, w tym sieci preizolowane 2,0 m d) od ropociągu lub rurociągu dla produktów naftowych 8,0 m e) od przewodów kanalizacji ściekowej 1,0 m

18) W wypadkach, gdy niemożliwe jest wzajemne usytuowanie kanalizacji kablowej oraz urządzeń podziemnych do przesyłania płynów w odległościach wyżej wymienionych, dopuszcza się zmniejszenie tych odległości do połowy, pod warunkiem zastosowania zabezpieczeń specjalnych na kanalizacji kablowej, a poniżej połowy pod warunkiem zastosowania zabezpieczeń szczególnych. Odległości zmniejszone nie mogą być jednak mniejsze, niż 25% odległości podstawowej.

19) Zabezpieczenie specjalne kanalizacji kablowej polega na umieszczeniu jej w rurze ochronnej. Zabezpieczenie szczególne kanalizacji kablowej polega na oddzieleniu jej od innego rurociągu zaporą (ścianą) oddzielającą.

20) Skrzyżowania telekomunikacyjnej kanalizacji pierwotnej z gazociągami powinno być wykonane zgodnie z Polskimi Normami.

21) W razie skrzyżowania kanalizacji kablowej z rurociągami i urządzeniami do przesyłania płynów najmniejsze dopuszczalne odległości pionowe między nimi powinny wynosić :

a) od wodociągu magistralnego 0,25 m b) od wodociągu rozdzielczego 0,15 m c) obudowy sieci cieplnej, w tym sieci preizolowanej 0,50 m d) ropociągu lub rurociągu dla produktów naftowych 0,80 m e) od przewodów kanalizacji ściekowej 0,30 m

22) Skrzyżowania powinny być wykonane prostopadle z dopuszczalnym odchyleniem o 10° dla kanalizacji ściekowej i 35° dla pozostałych urządzeń. Kanalizacja kablowa powinna znajdować się nad tymi urządzeniami.

23) Jeżeli górna powierzchnia rurociągu do przesyłania płynów jest ułożona w ziemi na głębokości nie pozwalającej na ułożenie nad nim kanalizacji kablowej z zachowaniem odległości pionowych podanych wyżej, to kanalizację kablową należy ułożyć pod rurociągiem do przesyłania płynów z zachowaniem wymaganych odległości pionowych.

24) Najmniejsze dopuszczalne odległości poziome lub pionowe między krawędziami kanalizacji kablowej a krawędziami linii elektroenergetycznych napowietrznych lub kablowych, a także urządzeniami odgromowymi budynków powinny być zgodne z Polskimi Normami.

25) Najmniejsze dopuszczalne odległości pionowe lub poziome między krawędziami



kanalizacji kablowej i krawędziami innych urządzeń podano w tablicy 1.

Tablica 1 Najmniejsze dopuszczalne odległości pionowe lub poziome kanalizacji kablowej od

innych urządzeń

Lp. Rodzaj urządzenia podziemnego Najmniejsza dopuszczalna odległość w metrach

Skrzyżowania Zbliżenia 1 Kabel telekomunikacyjny ziemny dowolna dowolna 2 Linia elektroenergetyczna zasilająca trakcję 0,8 0,8 3 Podbudowa telekomunikacyjnej linii napowietrznej - 2,0 4 Ściany budynków i ogrodzenia - 0,5 5 Drzewa wzdłuż drogi (od lica pni) - 2,0

26) W wypadku krzyżowania się kanalizacji z istniejącym kablem telekomunikacyjnym

kabel ten należy zabezpieczyć rurą z tworzywa sztucznego o grubości ścianki nie mniejszej niż 5 mm.

27) W wypadku zbliżenia się ciągów kanalizacji kablowej różnych użytkowników odległości pomiędzy nimi powinny wynikać jedynie z bezpieczeństwa wykonywania robót w określonej technologii.

28) W wypadku skrzyżowania się ciągów kanalizacji kablowej różnych użytkowników w miejscu skrzyżowania powinna być wybudowana wspólna studnia kablowa umożliwiająca bezpieczne układanie kabli w różnych kierunkach.

29) W razie zbliżenia kanalizacji kablowej do baz paliw, stacji paliw i gazu płynnego oraz rurociągów studnie kablowe nie powinny być sytuowane w strefach zagrożeń wybuchem.

30) Na terenach baz paliw płynnych może być budowana tylko kanalizacja kablowa realizująca przyłącze telekomunikacyjne do tych baz.

31) W pasie terenu ochronnego baz paliw dopuszcza się buowę kanalizacji kablowej, ale poza ogrodzeniem tych baz.

3.6. Kanalizacja wtórna i trójna • Podstawowe sk ładniki 1) Podstawowymi składnikami kanalizacji kablowej wtórnej i trójnej są:

a) rury i akcesoria do tworzenia ciągów kanalizacji kablowej wtórnej, b) kable "puste" i wiązki minitub do tworzenia kanalizacji trójnej, c) konstrukcje wsporcze w studniach kablowych oraz w innych obiektach

infrastruktury, 2) Do budowy kanalizacji kablowej pierwotnej należy stosować składniki spełniające

następujące wymagania: a) rury polietylenowe o średnicach zewnętrznych 32 mm i 40 mm z

warstwą poślizgową, łączone w sposób wodo- i gazoszczelny przy pomocy złączek skrętnych, odpornych na działanie nadciśnienia o wartości co najmniej 1 MPa; dopuszcza się stosowanie rur polietylenowych rowkowanych oraz rur z preinstalowaną linką



zaciągową lub kablem,

b) kable “puste" i wiązki minitub o parametrach określonych w odrębnych przepisach,

c) konstrukcje wsporcze stosowane powszechnie dla kabli telekomunikacyjnych.

• Usytuowanie Kanalizację wtórną i trójną instaluje się w istniejących ciągach kanalizacji

pierwotnej lub w tunelach kablowych.

• Warunki budowy 1) Kanalizacja wtórna powinna umożliwiać wykorzystanie otworów kanalizacji

pierwotnej do bezpiecznego ułożenia, w odrębnych kanałach, kilku kabli światłowodowych, w tym także kabli “pustych" i wiązek minitub. Kanalizacja wtórna może być też wykorzystana do ułożenia innych kabli telekomunikacyjnych, np. kabli telewizji kablowej.

2) Kanalizacja wtórna powinna umożliwiać maksymalne wykorzystanie otworów kanalizacji pierwotnej. W zależności od stanu technicznego tej kanalizacji do wolnych otworów należy zaciągać wiązki 2 do 4 rur polietylenowych kanalizacji wtórnej. Dopuszczalne jest wykorzystanie otworów częściowo zajętych przez inne kable, jeśli mieści się w tych otworach wymagana liczba rur kanalizacji wtórnej.

3) Kanalizacja wtórna powinna zabezpieczać zaciągnięte do niej kable przed uszkodzeniami mechanicznymi wzdłuż całych ciągów oraz w studniach kablowych.

4) Kanalizacja trójna powinna zabezpieczać zaciągnięte do niej wiązki światłowodów przed uszkodzeniami mechanicznymi wzdłuż całych ciągów oraz w studniach kablowych.

5) Ciągi kanalizacji wtórnej na całej ich długości powinny być rozróżnialne. Tę rozróżnialność powinno się zapewniać przez:

- stosowanie rur z odpowiednimi napisami na zewnętrznej powierzchni, - stosowanie rur z barwnymi wyróżnikami, jednakowymi dla poszczególnych ciągów na całej trasie kanalizacji, - oznakowanie ciągów zajętych przez kable w studniach kablowych.

Przy zajmowaniu całego otworu kanalizacji pierwotnej dla kanalizacji wtórnej należy wciągać od razu 3 - 4 rury kanalizacji wtórnej, nawet gdyby z aktualnych potrzeb budowy wynikała konieczność zaciągania tylko jednej rury. 6) Kanalizację wtórną i trójną dzieli się na odcinki zaciągowe, których długość

powinna być dostosowana do technologii zaciągania kabli lub wiązek światłowodów.

7) Do budowy kanalizacji wtórnej należy w miarę możliwości wybierać wolne otwory kanalizacji pierwotnej leżące w skrajnych pionach kanalizacji, zwracając zarazem uwagę na jednakowe usytuowanie w profilu kanalizacji na sąsiednich odcinkach przelotowych.

8) Dopuszcza się wykorzystanie dla kanalizacji wtórnej otworów kanalizacji pierwotnej częściowo zajętych przez kable z żyłami metalowymi, jeżeli zmieści się w tych otworach wymagana liczba rur kanalizacji wtórnej.



9) Przy wprowadzaniu do obiektów telekomunikacyjnych kanalizacja wtórna powinna

kończyć się w studni stacyjnej. 10)Do łączenia rur kanalizacji wtórnej należy stosować złączki rozbieralne odporne

na działanie podwyższonego ciśnienia powietrza stosowanego przy pneumatycznym zaciąganiu kabli.

11)Ciągi kanalizacji wtórnej powinny być szczelne. Po wybudowaniu odcinków o długości około 2 km należy napełnić je sprężonym powietrzem i po upływie 24 godzin sprawdzić stan ciśnienia manometrem technicznym.

• Zbliżenia i skrzyżowania Zbliżenia i skrzyżowania kanalizacji wtórnej i trójnej wykonuje się w kanalizacji

kablowej pierwotnej zgodnie z wymaganiami przewidzianymi dla tej kanalizacji.

3.7. Rurociągi kablowe • Podstawowe sk ładniki 1) Podstawowymi składnikami rurociągów kablowych są:

a) rury i akcesoria do tworzenia ciągów rurowych, b) zasobniki złączowe, c) zasobniki dla zapasów awaryjnych kabli.

2) Do budowy rurociągów kablowych należy stosować składniki spełniające następujące wymagania:

a) rury polietylenowe o średnicy zewnętrznej 40 mm i o grubości ścianki 3,7 mm3, z warstwą poślizgową, łączone w sposób wodo- i gazoszczelny przy pomocy złączek skrętnych, odpornych na działanie nadciśnienia o wartości co najmniej 1 MPa; dopuszcza się stosowanie rur polietylenowych rowkowanych oraz rur z preinstalowaną linką zaciągową lub kablem.

b) zasobniki dostosowane do ułożenia ich bezpośrednio w ziemi na poziomie posadowienia rurociągu kablowego, tak aby na powierzchni terenu możliwa była uprawa gleby nawet przy użyciu ciężkiego rolniczego sprzętu zmechanizowanego (nacisk ok. 100 kN); zasobniki powinny być odporne na zamulanie i powinny umożliwiać swobodne ułożenie muf złączowych kabla światłowodowego oraz do 50 m zapasów technologicznych kabli,

c) zasobniki jak w punkcie 2 ale przeznaczone do ułożenia zapasów kabli w sposób pozwalający ich swobodne rozwinięcie w razie awaryjnego poderwania rurociągu przez koparkę,

d) zasobniki powinny być wykonane z tworzyw sztucznych o odpowiedniej wytrzymałości mechanicznej oraz odpornych na szkodliwe oddziaływanie środowiska; dopuszcza się wykonywanie zasobników z elementów betonowych zbrojonych.

3 W gruntach lekkich, sypkich, niekamienistych Rozporządzenie Ministra

Łączności Określenie warunków budowy infrastruktury telekomunikacyjnej ... dopuszcza rury o średnicy 32 mm i grubości ścianki 2,9 mm - stosować wyłącznie w uzgodnieniu z Telefonią DIALOG S.A.



• Usytuowanie 1) Rurociągi kablowe należy stosować dla telekomunikacyjnych linii kablowych

światłowodowych podziemnych poza terenem miast. 2) Rurociąg kablowy powinien być usytuowany zgodnie z wymaganiami

miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zawartymi w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a w szczególności w pasach wywłaszczenia trasy: dróg publicznych, linii kolejowych, rurociągów dalekosiężnych i kabli elektroenergetycznych.

3) Rurociągi kablowe wzdłuż dróg publicznych poza terenem zabudowy powinny być układane poza pasem drogowym w taki sposób, aby:

a) nie wpływały ujemnie na system korzeniowy drzew rosnących w pasie drogowym,

b) wykopy dla rurociągów nie naruszały granicy pasa drogowego, a więc aby ich krawędzie zewnętrzne były oddalone co najmniej o 0,75 m od granicy pasa drogowego i 2 m od granicy autostrady lub drogi ekspresowej.

1) Trasa rurociągów kablowych wzdłuż dróg powinna być usytuowana w odległości uzgodnionej z odpowiednim zarządcą dróg i po tej stronie drogi, po której są dogodniejsze warunki terenowe pozwalające na spełnienie wymagań co do odległości w miejscach zbliżeń i skrzyżowań z innymi obiektami uzbrojenia terenowego oraz warunki dla zastosowania sprzętu zmechanizowanego przy budowie rurociągów.

2) Na odcinkach dróg przechodzących przez tereny zabudowane, zalesione, zalewowe i bagniste lub zajęte przez różne obiekty nadziemne lub urządzenia podziemne nie pozwalające na dotrzymanie wymagań co do zbliżeń i skrzyżowań dopuszcza się w uzgodnieniu z właściwym zarządcą drogi usytuowanie rurociągów odpowiednio w pasie drogowym:

a) w koronie drogi na poboczu jezdni - na terenach bezpośrednio zabudowanych bez chodników lub terenach zalewowych i bagnistych,

b) poza koroną drogi - w przypadkach, gdy poza pasem drogowym istnieją tereny zalesione lub zadrzewione wymagające wycinki oraz w przypadkach innych sytuacji i warunków terenowych nie pozwalających na spełnienie wymagań co do zbliżeń i skrzyżowań.

1) Rurociągi kablowe budowane dla potrzeb dróg kołowych szybkiego ruchu (drogi ekspresowe i autostrady) powinny być budowane w obrębie pasa drogowego.

2) Trasa rurociągu nie powinna przebiegać przez tereny wodne zalewowe i bagniste, przez tereny o dużej agresywności gruntu i na poboczach stromych nasypów lub wykopów. W przypadkach technicznie uzasadnionych dopuszcza się takie usytuowanie trasy, ale pod warunkiem zastosowania środków ochronnych.

3) Dopuszcza się ułożenie linii na terenach lasów w wypadku, gdy nie zachodzi konieczność wycinania pasa, a tylko potrzeba wycięcia pojedynczych drzew i krzewów. Odległość rurociągów od drzew na terenach leśnych powinna wynosić co najmniej 1 m mierząc od lica pni drzew. Dopuszcza się układanie rurociągów w istniejących pasach przeciwpożarowych, a odległość od drzew w tych przypadkach będzie wynikać z szerokości pasa.

4) Nie dopuszcza się układania rurociągów wzdłuż pod jezdniami lub ściekami ulicznymi.



5) Trasa rurociągów kablowych wzdłuż linii kolejowej powinna przebiegać w pasie

wywłaszczenia terenów kolejowych, przy ich granicy. Dopuszcza się usytuowanie linii poza granicą tego pasa przy omijaniu po zewnętrznej stronie obiektów kolejowych, jak np. podstacje trakcyjne, kabiny sekcyjne, strażnice kolejowe.

6) Przez tereny stacji kolejowych trasa linii powinna przebiegać poza budynkami stacyjnymi od zewnętrznej strony linii kolejowej.

7) Rurociągi kablowe przebiegające wzdłuż torów kolejowych lub tramwajowych, powinny być układane jak najbliżej pasa wywłaszczenia w odległości poziomej co najmniej:

a) 1 m od zewnętrznej krawędzi rowu odwadniającego, biegnącego wzdłuż torowiska

b) 3 m od skrajnej szyny toru, przy braku lub oddaleniu od torowiska rowów odwadniających.

1) Rurociągi kablowe budowane dla potrzeb łączności i telemechaniki rurociągów dalekosiężnych powinny być usytuowane w pasie terenu budowy tych rurociągów w odległości zależnej od przeznaczenia rurociągów, ciśnienia nominalnego, średnicy rur i zastosowanych zabezpieczeń.

2) W wypadku powiązania systemu łączności rurociągów dalekosiężnych z siecią użytku publicznego dopuszcza się usytuowanie rurociągu kablowego poza pasem budowy rurociągu.

• Warunki budowy 3) Rurociągi kablowe powinny zabezpieczać zaciągnięte do nich kable

światłowodowe przed uszkodzeniami mechanicznymi na całej długości ciągów, a w szczególności:

a) na terenach upraw rolniczych, b) w miejscach zbliżeń i skrzyżowań z innymi urządzeniami uzbrojenia

terenowego, c) na terenach o zwiększonym zagrożeniu uszkodzeniami mechanicznymi

i szkodami górniczymi, d) w kanałach i tunelach, e) na mostach i wiaduktach.

1) Zabezpieczenie to, zarówno w czasie budowy linii, jak i w okresie jej eksploatacji, powinno być osiągnięte przez:

a) układanie rurociągów w ziemi na właściwej głębokości, b) układanie nad rurociągami taśmy ostrzegawczej, c) stosowanie dodatkowych rur osłonowych przepustowych w miejscach

zbliżeń i skrzyżowań z innymi urządzeniami uzbrojenia terenowego, d) zapewnienie łatwości zaciągania i wyciągania kabli światłowodowych z

rurociągów, e) staranny dobór materiałów na budowę rurociągów i dokładny ich

montaż, f) umieszczanie w rurociągu tylko po jednym kablu w każdym ciągu

rurowym. 1) Należy przyjmować, że dla jednokablowej linii optotelekomunikacyjnej rurociąg

kablowy powinien zawierać również ciąg zapasowy, którego przydatność przy rozbudowie lub w razie awarii linii jest bardzo istotna. Jednak ostateczna decyzja



co do budowy ciągu rezerwowego powinna być każdorazowo podejmowana przez inwestora.

2) Dla zapewnienia długotrwałej sprawności i funkcjonalności rurociągi kablowe powinny być uszczelnione w każdym punkcie, niedostępne dla zanieczyszczeń stałych i płynnych zarówno w czasie budowy jak i eksploatacji. Dotyczy to wszystkich ciągów zajętych dla kabli oraz ciągów pustych.

3) Rurociągi kablowe powinny być układane przy temperaturze nie niższej niż –5°C. W razie konieczności prowadzenia robót przy niższej temperaturze należy zapewnić odpowiednie podgrzewanie rur w zwojach lub na bębnach. W każdym przypadku układania rur przy obniżonej temperaturze niedopuszczalne jest rzucanie lub uderzanie rurami oraz zasypywanie ich grudami zmarzliny.

4) Do łączenia rur polietylenowych należy stosować złączki skrętne rozbieralne o wymiarach dostosowanych do średnicy rur. Złączki powinny być wytrzymałe na działanie podwyższonego ciśnienia powietrza stosowanego przy pneumatycznym zaciąganiu kabli.

5) Dla zabezpieczenia rurociągów przed zanieczyszczeniami stałymi i płynnymi w czasie budowy i eksploatacji końce rur powinny być uszczelnione.

6) Dla oznakowania w dokumentacji powykonawczej trasy rurociągów kablowych, elementów składowych rurociągów, zmian trasy, przepustów przez obiekty uzbrojenia terenowego należy wykonać domiary do istniejących w terenie obiektów stałych. W razie braku takich obiektów należy stosować betonowe słupki oznaczeniowe.

7) Na całej trasie rurociągów kablowych w połowie głębokości ich posadowienia powinna być układana taśma ostrzegawcza w kolorze pomarańczowym z wyraźnym napisem UWAGA! KABEL ŚWIATŁOWODOWY.

8) Zasobniki złączowe jako elementy składowe rurociągów kablowych instaluje się po zaciągnięciu kabli i po wytypowaniu miejsc dla złączy światłowodowych.

9) Zasobniki złączowe przy zboczach nasypów lub w pobliżu stromych skarp wykopów powinny być usytuowane na poziomym terenie, poza rowami odwadniającymi, w odległości co najmniej 3,0 m od górnego brzegu rowu.

10) Rurociągi doprowadzone do zasobników, a także ułożone w nich kable nie mogą być narażone na zgniatanie w razie przypadkowych ruchów zasobnika w ziemi. Zasobnik złączowy powinien być zasypany warstwą ziemi o grubości co najmniej 0,7 m.

11) Odcinki rur polietylenowych dostarczane w zwojach lub na bębnach układa się bezpośrednio w ziemi ręcznie w uprzednio przygotowanym rowie, albo też metodą bezwykopową przy użyciu pługoukładaczy rur (kabli). Wybór technologii układania uzależniony jest od rodzaju gruntu, ukształtowania terenu i uzbrojenia go w inne urządzenia podziemne i nadziemne.

12) Rurociągi kablowe układane w rowach wykonanych ręcznie powinny być zasypywane najpierw warstwą piasku lub miałkiej ziemi o grubości co najmniej 10 cm nad powierzchnię rur.

13) Głębokość układania rurociągów kablowych w ziemi mierzona od dolnej powierzchni rury ułożonej na dnie wykopu lub na warstwie podsypki powinna wynosić:

a) w sieci miejscowej co najmniej 0,6 m, b) w sieci dalekosiężnej co najmniej 0,8 m.



W gruntach skalistych, gdzie do wykonania rowów konieczne jest użycie

młotków pneumatycznych lub zastosowanie metody wybuchowej, głębokość ta może być zmniejszona do 0,4 m pod warunkiem, że na rurociągu kablowym znajdującym się płycej, niż 0,6 m zastosowana zostanie dodatkowa rura ochronna. Tolerancja głębokości ułożenia rurociągu kablowego w ziemi nie może przekraczać ±5 cm.

1) Rury polietylenowe układane równolegle w rurociągu kablowym na całej jego długości nie powinny w żadnym miejscu krzyżować się lub zamieniać z rurami sąsiednimi. W celu łatwiejszego rozróżnienia poszczególnych ciągów dopuszcza się stosowanie w rurociągu kablowym rur z barwnymi wyróżnikami, przy czym wyróżniki te powinny być jednakowe dla danego ciągu rur na całej długości rurociągu kablowego.

2) W gruntach specjalnie trudnych oraz w miejscach szczególnie narażonych na uszkodzenia mechaniczne rurociągi kablowe powinny być budowane z rur polietylenowych o zwiększonej grubości ścianek do co najmniej 4,6 mm; rurociąg może być w tych miejscach chroniony dodatkowo przykrywami kablowymi.

3) Na terenach szkód górniczych o zagrożeniu do III kategorii rurociągi kablowe należy układać z pofalowaniem poziomym ok. 3%. Należy unikać budowy linii światłowodowych na terenach szkód górniczych o zagrożeniu powyżej III kategorii. Jeżeli nie ma możliwości ominięcia takich terenów, to rurociągi kablowe należy układać na głębokości 50÷60 cm na 10 cm warstwie piasku, przykrywać je warstwą piasku o grubości 25 cm i chronić dodatkowo przykrywami kablowymi. Pofalowanie rurociągu powinno być w miarę możliwości jak największe, od 3% do 6%. Do budowy rurociągów na terenach szkód górniczych należy używać rur o grubości ścianki co najmniej 4,6 mm.

4) Połączenia rur powinny zapewniać szczelność rurociągu, a także powinny być odporne na działanie podwyższonego ciśnienia powietrza przy zaciąganiu kabli światłowodowych metodami pneumatycznymi. Złącza powinny spełniać warunki szczelności jak dla zmontowanego ciągu rurowego i posiadać wytrzymałość na działanie podwyższonego ciśnienia powietrza (1 MPa) stosowanego przy różnych metodach pneumatycznego zaciągania kabli. W miejscach połączeń rur polietylenowych o różnych średnicach (np. przy łączeniu rur kanalizacji wtórnej z rurociągiem kablowym) należy stosować złączki redukcyjne.

5) Przed telekomunikacyjnymi budynkami stacyjnymi i innymi, do których mają być wprowadzone kable światłowodowe, rurociągi kablowe powinny być zakończone w studni kablowej stacyjnej i uszczelnione.

6) Dla zapewnienia długotrwałej sprawności i funkcjonalności kanalizacja wtórna i rurociągi kablowe powinny być szczelne w każdym punkcie, niedostępne dla zanieczyszczeń stałych i płynnych, zarówno w czasie budowy, jak i w eksploatacji. Szczelność powinna być zapewniona przez zastosowanie odpowiednio szczelnych materiałów i przez dokładny montaż z użyciem środków uszczelniających.

7) Badania szczelności zmontowanego odcinka o długości ok. 2 km powinny być wykonane sprężonym powietrzem do nadciśnienia ok. 0,1 MPa. Po upływie 24 godzin należy zmierzyć ciśnienie w rurociągu manometrem technicznym; spadek ciśnienia nie powinien przekroczyć 0,01 MPa.



8) Po zaciągnięciu kabli rury kanalizacji wtórnej i rurociągów kablowych w miejscach

złączy powinny być uszczelnione przy pomocy uszczelek końców rur. Uszczelnienia powinny być wykonane we wszystkich miejscach, gdzie kabel wchodzi lub wychodzi z rur polietylenowych.

9) Otwory kablowej kanalizacji pierwotnej po zaciągnięciu do nich rur kanalizacji wtórnej należy również ponownie uszczelnić przy pomocy uszczelek końców.

10) W Telefonii DIALOG S.A. obowiązuje wymóg istnienia warstwy poślizgowej oraz zakaz używania płynów poślizgowych.

• Zbliżenia i skrzyżowania 1) Przebieg rurociągu kablowego powinien być wybrany w ten sposób, aby

liczba miejsc kolizyjnych z innymi urządzeniami uzbrojenia terenowego była jak najmniejsza.

2) Skrzyżowanie rurociągu kablowego z innym urządzeniem uzbrojenia terenowego powinno być wykonane w najwęższym miejscu tego obiektu prostopadle do jego osi wzdłużnej z dopuszczalną odchyłką 15°. Przy skrzyżowaniu z obiektem o szerokości nie większej niż 1,5 m, odchyłka kąta skrzyżowania może być powiększona do 40°.

3) Miejsce skrzyżowania rurociągu kablowego z innym urządzeniem uzbrojenia terenowego powinno być szczegółowo zdomiarowane do najbliższego obiektu stałego, a w razie potrzeby do słupków oznaczeniowych ustawionych po jednej lub po obu stronach skrzyżowania.

4) Jako rur przepustowych na skrzyżowaniach rurociągu kablowego z innym urządzeniem uzbrojenia terenowego należy używać grubościennych rur z tworzyw sztucznych. W wyjątkowych wypadkach uzasadnionych technicznie dopuszcza się stosowanie dwustronnie asfaltowanych rur stalowych.

5) Na skrzyżowaniach z jezdniami ulic i dróg rurociągi kablowe powinny być układane w przepustach z grubościennych rur z tworzyw sztucznych. W wyjątkowych wypadkach uzasadnionych technicznie dopuszcza się stosowanie dwustronnie asfaltowanych rur stalowych.

6) Rury przepustowe powinny być ułożone poziomo na całej szerokości ulicy lub drogi i co najmniej po 0,5 m poza krawężniki ulicy lub krawędzie drogi.

7) Przy jednakowych poziomach nawierzchni drogi i terenu lub przy niewielkiej ich różnicy rury przepustowe powinny być ułożone nieprzerwanie w jednym ciągu pod koroną drogi i przyległymi do niej rowami odwadniającymi i po 0,5 m poza ich zewnętrzne krawędzie.

8) Odległość pionowa od górnej powierzchni rur przepustowych powinna wynosić: a) co najmniej 1,2 m do górnej powierzchni dróg krajowych, b) co najmniej 1,0 m do górnej powierzchni dróg pozostałych, c) co najmniej 0,5 m do dolnej powierzchni dna rowu odwadniającego.

9) Rury przepustowe powinny być uszczelnione uszczelkami końców rur, aby zapobiegać zamulaniu przepustów w czasie eksploatacji linii. Rury stalowe powinny być zabezpieczone przed korozją pokryciami asfaltowymi lub innymi o nie gorszych właściwościach.

10) Przepusty dla kabli pod jezdniami ulic i dróg powinny być wykonane bez



naruszania nawierzchni ulic i dróg, metodami przecisku hydraulicznego lub przewiertu poziomego, z uwzględnieniem lokalnych warunków terenowych i kosztów budowy.

11) Na skrzyżowaniach z drogami nieutwardzonymi, polnymi, wjazdami do posesji i zabudowań gospodarczych dopuszcza się układanie rurociągów kablowych bez przepustowych rur ochronnych.

12) Na przejściach rurociągów kablowych przez mosty, wiadukty powinny być one ułożone w kanalizacji kablowej jako kanalizacja wtórna, albo też w kanałach, na pomostach lub na specjalnych konstrukcjach wsporczych. Rurociąg powinien być wykonany z rur trudnopalnych nie rozprzestrzeniających płomieni.

13) Przy przejściu lub zejściu rurociągu z mostu lub wiaduktu do ziemi powinien być on całkowicie zabezpieczony rurą stalową o średnicy dostosowanej do średnicy rurociągu.

14) Rurociąg kablowy w tunelu może być prowadzony w dowolnej odległości od kabli elektroenergetycznych, jednak pod warunkiem wyraźnego, niezawodnego wyróżnienia go od ciągów kablowych i ciągów innych urządzeń biegnących w tunelu. W zależności od stopnia zagrożenia pożarowego rurociąg kablowy powinien być wykonany z rur trudnopalnych bezhalogenowych.

15) Rurociąg kablowy krzyżujący się z torami tramwajowymi, powinien być zabezpieczony przed uszkodzeniami mechanicznymi przez ułożenie go w kanalizacji kablowej lub w przepustach z grubościennych rur z HDPE4 lub z innego materiału o nie gorszych własnościach wytrzymałościowych. W wyjątkowych wypadkach uzasadnionych technicznie dopuszcza się stosowanie dwustronnie asfaltowanych rur stalowych.

16) Rury przepustowe powinny być ułożone na całej szerokości torowiska i co najmniej po 2 m poza skrajne szyny po obu stronach toru. Końce rur przepustowych powinny być uszczelnione.

17) Głębokość ułożenia przepustów powinna wynosić co najmniej 1 m od stopki szyny tramwajowej.

18) Przepusty dla rurociągów kablowych pod torami tramwajowymi powinny być wykonane bez naruszania torowiska, metodami przecisku lub przewiertu poziomego.

19) Skrzyżowania rurociągów kablowych z liniami kolejowymi powinny być wykonane zgodnie z Polskimi Normami.

20) W razie zbliżenia się rurociągów kablowych do gazociągów o ciśnieniu do 0,4 MPa powinny być zachowane odległości podstawowe podane dla kanalizacji pierwotnej.

21) Odległości podstawowe rurociągów kablowych od innych rurociągów do przesyłania płynów powinny być zgodne z wartościami podanymi dla kanalizacji pierwotnej.

22) Skrzyżowania rurociągów kablowych z gazociągami powinny być

4 W Rozporządzeniu Ministra Łączności podano: “ ...z PCW lub z innego materiału o nie gorszych właściwościach; w Telefonii DIALOG S.A. obowiązują rury HDPE - stosowanie innych rur tylko za zgodą Telefonii DIALOG S.A.



wykonane zgodnie z Polskimi Normami.

23) W razie skrzyżowania rurociągu kablowego z rurociągami i urządzeniami do przesyłania płynów najmniejsze dopuszczalne odległości pionowe między nimi powinny być zgodne z wartościami podanymi dla kanalizacji pierwotnej.

24) Rurociąg kablowy powinien być ułożony nad tymi rurociągami w rurze ochronnej uszczelnionej na końcach. Długość rury ochronnej powinna przekraczać o 2 m obrys innego rurociągu z każdej strony.

25) Skrzyżowania powinny być wykonane wg zasad podanych wyżej 26) Rurociągi kablowe w pobliżu wód powierzchniowych należy lokalizować w

takiej odległości, aby przy najwyższym stanie wód nie były one podmywane oraz nie stanowiły drogi dla infiltracji wód powodziowych.

27) Przebieg rurociągów należy lokalizować poza pasem terenów zalewowych, a przy wysokich brzegach w odległości co najmniej 10 m od górnego stałego brzegu. Przebieg rurociągów wzdłuż kanałów i rowów melioracyjnych należy lokalizować w odległości co najmniej 1 m od ich brzegów.

28) Szerokość przejścia rurociągu kablowego przy skrzyżowaniu z przeszkodą wodną należy przyjmować jako odległość pomiędzy liniami brzegu.

29) Skrzyżowania rurociągów kablowych z rzekami, kanałami i rowami melioracyjnymi powinny być wykonane po uprzednim ich uzgodnieniu z zarządami dróg wodnych i melioracji wodnych i po uzyskaniu odpowiednich pozwoleń wodnoprawnych. Przepusty pod dnem przeszkód wodnych mogą być wykonane sposobem bagrowniczym przy użyciu urządzeń pływających i koparek, albo też metodą przewiertu sterowanego, w zależności od lokalnych warunków terenowych i rachunku ekonomicznego.

30) Przepusty przez przeszkody wodne należy wykonywać z rur polietylenowych (HDPE) grubościennych. Rury przepustowe powinny być ułożone na całej szerokości przeszkody wodnej oraz na terenach przybrzeżnych ograniczonych wałami ochronnymi lub linią zwyczajnego stanu wody.

31) Skrzyżowania rurociągów kablowych z wodami żeglownymi o dowolnej szerokości i nieżeglownymi o szerokości powyżej 25 m przy zwyczajnym stanie wody powinny być wykonane przez ułożenie rur przepustowych wg tablicy 2 bezpośrednio w dnie na jednej, w miarę możliwości, rzędnej i na głębokości, liczonej od najniższego punktu dna, wynoszącej od 1,0 m do 2,2 m w korycie wody żeglownej w zależności od rodzajów gruntów. Mniejsze głębokości ułożenia należy stosować przy układaniu w gruntach zwięzłych nie ulegających erozji dennej.



Tablica 2

Skrzyżowania rurociągów kablowych z wodami

Rodzaj

przejścia Rowy i cieki o szerokości

s ≤ 3 m Cieki i rzeki niespławne

o s ≤ 25 m Rzeki spławne,

kanały, zbiorniki o s > 25 m

Standardowe rurociąg kablowy 2-rurowy w rurze HDPE o średnicy Ø ≥ 125/7,1 mm lub w stalowej Ø ≥ 108 mm

Rura HDPE Ø ≥ 125/11,4 mm z trzema rurami rurociągu kablowego.

jak w rubryce obok

Dopuszczenie rurociąg kablowy 2-rurowy HDPE z ewentualną dodatkową ochroną płytami betonowymi

Rura stalowa Ø ≥ 108 mm z trzema rurami rurociągu kablowego

jak w rubryce obok, lecz rura stalowa Ø ≥ 133 mm

32) Rurociąg ułożony na całej szerokości przejścia powinien stanowić jednolity odcinek fabrykacyjny.

33) Skrzyżowanie powinno być wykonane w dogodnym miejscu, bezpiecznym dla trwałości rurociągu, pod kątem 90° do osi podłużnej cieku z dopuszczalną odchyłką 15°. Zaleca się, aby skrzyżowanie było wykonane poniżej mostu, ostrogi rzecznej lub zakrętu rzeki w odległości co najmniej 100 m od tych obiektów.

34) Minimalna głębokość ułożenia rurociągu kablowego w dnie przeszkody wodnej, liczona od najniższego punktu dna, powinna wynosić co najmniej:

a) 2 m w dnie koryta rzek w gruntach sypkich ulegających erozji dennej,

b) 1,5 m w dnie koryta wód żeglownych i jezior w gruntach sypkich i ulegających erozji dennej,

c) 1 m w dnie koryta rzek, kanałów w gruntach zwięzłych nie ulegających erozji dennej.

35) Przy przejściach rurociągu przez strome brzegi przeszkody wodnej, głębokość ułożenia nie może być większa niż 1,5 m i mniejsza niż 0,8 m. Falowanie poziome rurociągu ułożonego w rowie kablowym wykonanym w dnie wody powierzchniowej powinno wynosić 2% w gruntach zwięzłych i 5% w gruntach sypkich.

36) Skrzyżowania rurociągu kablowego z wodą żeglowną powinno być oznaczone wyraźnymi trwałymi znakami ostrzegawczymi dobrze widocznymi ze środka toru wodnego. Znaki te o zakazie kotwiczenia powinny być ustawione po dwa na każdym brzegu w odległości nie większej niż 50 m od kabla w górę i w dół tej wody.

37) Brzegi wód powierzchniowych naruszone w czasie układania kabli powinny być zabezpieczone wg wymagań służb eksploatacyjnych gospodarki wodnej.

38) Skrzyżowanie rurociągu kablowego z wodami żeglownymi spławnymi o dowolnej szerokości i nieżeglownymi o szerokości powyżej 25 m przy zwyczajnym stanie wody powinno być wykonane rokadowo, dwiema równorzędnymi nitkami rurociągu prowadzonymi przez lustro wody i tereny



zalewowe. Odległość pomiędzy nitkami rokady nie powinna być mniejsza niż 50 m.

39) W przypadku istnienia trwałego mostu w pobliżu skrzyżowania, jedna z nitek rokady może być prowadzona po moście. Rurociąg w tym przypadku powinien być wykonany z materiału trudnopalnego, nie rozprzestrzeniającego płomieni albo też powinien być prowadzony w dodatkowej rurze ochronnej z takiego materiału.

40) Jeżeli rurociąg kablowy zostanie ułożony na skrzyżowaniu z przeszkodą wodną w rurze przepustowej na głębokości co najmniej 5 m od najniżej położonego punktu dna oczyszczonego, to dopuszcza się przekroczenie przeszkody bez rokady. Przepust w tym wypadku powinien być wykonany z grubościennych rur HDPE o średnicy co najmniej 125 mm lub z rur stalowych o średnicy co najmniej 130 mm; w przepustach należy układać rurociągi kablowe składające się co najmniej z 2 rur.

41) Skrzyżowania rurociągu kablowego wodami nieżeglownymi o szerokości poniżej 25 m przy zwyczajnym stanie wody, z terenami bagnistymi i zalewowymi o szerokości nie większej niż 20 m oraz skrzyżowania ze strumieniami, rowami odwadniającymi i melioracyjnymi niezamulonymi, powinny być wykonane w rurach ochronnych wg tablicy 2 w dnie rzeki lub rowu na głębokości co najmniej 0,5 m od najniżej położonego punktu oczyszczonego dna rzeki lub rowu. Długość rur ochronnych powinna być tak ustalona, aby ich końce leżały na stałych brzegach rzeki lub rowu na długości co najmniej po 1 m. Rury ochronne powinny być uszczelnione.

42) Przy przejściach trasy rurociągu kablowego przez strome brzegi przeszkody wodnej należy zachować głębokość ułożenia nie większą niż 1,5 m i nie mniejszą niż 0,8 m, licząc prostopadle od powierzchni stoku (skarpy).

43) Przy przekraczaniu rowów melioracyjnych o szerokości dna do 1 m rurociąg należy układać zgodnie z zaleceniami tablicy 2.

44) Na brzegach rzeki rurociąg powinien być umocowany i zabezpieczony przed odsłonięciem przez wody powodziowe.

45) Skrzyżowanie powinno być wykonane w dogodnym miejscu, bezpiecznym dla trwałości rurociągu kablowego, pod kątem 90° do osi cieku z dopuszczalną odchyłką 15°. Odległość osi skrzyżowania od mostu nie powinna być mniejsza niż:

a) 20 m przy szerokości lustra wody powyżej 10 m, b) 10 m przy szerokości lustra wody do 10 m.

Zaleca się, aby rurociąg ułożony na całej szerokości przejścia stanowił jednolity odcinek fabrykacyjny.

46) W wypadkach szczególnych dopuszcza się wykonanie skrzyżowania z przeszkodami wodnymi nieżeglownymi w inny sposób, np. na konstrukcji wsporczej umożliwiającej ułożenie rurociągu kablowego nad powierzchnią wody.

47) Brzegi przeszkody wodnej naruszone w czasie układania rurociągu kablowego powinny być zabezpieczone wg wymagań służb eksploatacyjnych gospodarki wodnej.

48) Przepusty na skrzyżowaniach mogą być wykonane metodą bagrowania w



dnie albo metodą przewiertu sterowanego w zależności od szerokości przeszkody wodnej i rachunku ekonomicznego.

49) Zbliżenia i skrzyżowania rurociągów kablowych z napowietrznymi liniami elektroenergetycznymi mogą być wykonane w odległościach zapewniających zabezpieczenie rurociągów przed uszkodzeniami mechanicznymi, jakie mogą nastąpić przy remoncie i konserwacji linii elektroenergetycznej, a także zapewniających bezpieczeństwo służbie eksploatacyjnej telekomunikacji przy ich czynnościach konserwacyjnych.

50) Zbliżenia i skrzyżowania rurociągów kablowych z liniami elektroenergetycznymi kablowymi mogą być wykonane w dowolnych odległościach poziomych i pionowych, pod warunkiem jednak zapewnienia możliwości wyraźnego i niezawodnego wyróżnienia ciągów w wykopie, kanale lub na innych konstrukcjach wsporczych.

51) Najmniejsze dopuszczalne odległości rurociągów kablowych od innych obiektów uzbrojenia terenowego powinny wynosić:

1) od podbudowy linii telekomunikacyjnej nadziemnej 2,0 m, 2) od ściany budynku i ogrodzenia 0,5 m, 3) od drzew wzdłuż drogi 2,0 m.

W Telefonii DIALOG S.A. obowiązuje, poza powyższymi ustaleniami wg Rozporządzenia Ministra Łączności, rozróżnialność barwna rurociągu oraz konieczność stosowania taśmy ostrzegawczej (TO) i taśmy ostrzegawczo-lokalizacyjnej (TOL). W szczególnych sytuacjach dopuszcza się stosowanie, zamiast taśmy TOL, kabla sygnalizacyjnego. Należy wyprowadzać element metalowy taśmy TOL lub kabel sygnalizacyjny na słupki lokalizacyjne (SL).

3.8. Tunele kablowe 1) Tunele dla kabli telekomunikacyjnych powinny być wykonane z materiałów

niepalnych i powinny być tak zbudowane, aby przenikanie do ich wnętrza wody i zanieczyszczeń było utrudnione. Powinny one mieć odwodnienie np. w postaci rowków lub studzienek do odprowadzania wody ściekowej kondensacyjnej. Tunele powinny mieć zapewnione przewietrzanie naturalne lub sztuczne, przerywane w wypadku pożaru.

2) Tunele powinny mieć wysokość co najmniej 180 cm. 3) Odstępy między konstrukcjami wsporczymi i półkami powinny wynosić co

najmniej 15 cm, tak aby był umożliwiony swobodny dostęp w celu układania i wyjmowania kabli.

4) Przejścia komunikacyjne nie powinny być węższe niż 80 cm. 5) Tunele powinny mieć na obu końcach zamykane wejścia lub włazy, przy

czym światło włazu nie powinno być mniejsze niż 80 cm. 6) Zaleca się instalowanie w tunelach czujek do wykrywania pożarów,

połączonych z instalacją alarmową. 7) Tunele o długości ponad 20 m powinny mieć oświetlenie elektryczne tak

wykonane, aby bezpieczne przejście ludzi było możliwe bez konieczności posługiwania się dodatkowym źródłem światła.

8) Do układania kabli telekomunikacyjnych mogą być wykorzystywane tunele



zbiorcze, służące do przeprowadzania innych instalacji jak wodociągi, przewody wentylacyjne, kanalizacyjne, gazociągi, kable elektroenergetyczne.

3.9. Kanalizacja specjalna 1) Kanalizację specjalną z rur stalowych przewodowych należy wykonywać

dla kabli telekomunikacyjnych wprowadzanych na teren stacji elektroenergetycznych wysokiego napięcia oraz w wypadku przebiegu kabli telekomunikacyjnych w odległości mniejszej niż 100 m od najbliżej położonej części uziomu stacji, jeżeli analiza wykaże przekroczenie dopuszczalnych wielkości oddziaływań niebezpiecznych; kanalizację specjalną należy wykonywać według rozwiązania indywidualnego.

2) W pokrywach wszystkich studni kablowych kanalizacji specjalnej na terenie stacji elektroenergetycznej należy umieszczać wietrzniki.

3.10. Inne obiekty infrastruktury terenowej 1) Do układania dielektrycznych kabli światłowodowych mogą być

wykorzystywane przewody kanalizacji ściekowej oraz przewody obudowy ciepłociągów.

2) Kable układane w przewodach, o których mowa wyżej, powinny być dodatkowo chronione przed gryzoniami, przed wpływami szkodliwych płynów i gazów oraz wysokiej temperatury.

3.11. Obudowy zakończeń kablowych Podstawowe sk ładniki 1) Obudowy zakończeń kablowych torów miedzianych i światłowodowych

oraz urządzeń sieciowych stanowią: a) stojaki wewnątrzbudynkowe, b) szafki kablowe wewnątrzbudynkowe i zewnętrzne, c) skrzynki kablowe wewnątrzbudynkowe i zewnętrzne, d) słupki kablowe, e) kontenery.

1) Obudowy powinny spełniać następujące wymagania: a) odporność na czynniki klimatyczne i środowiskowe, jak: szkodliwa

atmosfera, nasłonecznienie, wahania temperatury, duża wilgotność, drgania,

b) zabezpieczenie zakończeń kablowych przed dostępem osób nieuprawnionych i przypadkowymi uszkodzeniami mechanicznymi,

c) odpowiednie ekranowanie zakończeń torów miedzianych i urządzeń sieciowych.

Usytuowanie 1) Miejsce zainstalowania obudowy zakończeń kablowych powinno być

wybrane tak, aby był zapewniony łatwy dostęp do niej bez istotnego ograniczenia ruchu ulicznego i utrudniania dostępu do posesji lub istniejących urządzeń i instalacji.



2) Szafki kablowe należy ustawiać przy studniach szafkowych odpowiednich

do wielkości szafek. 3) Dopuszcza się lokalizowanie szafek kablowych w budynkach lub we

wnękach ścian budynków. 4) Na terenie luźnej zabudowy dopuszcza się stosowanie słupków kablowych

rozdzielczych, usytuowanych analogicznie, jak szafki kablowe. Słupek rozdzielczy może być ustawiony przy studni kablowej.

Warunki budowy 1) Elementy metalowe kabli (poza przewodami) powinny być połączone z

częściami metalowymi obudowy. 2) Części metalowe obudów zawierające tory metalowe i/lub urządzenia

sieciowe powinny być uziemione, a rezystancja uziomów nie powinna być większa niż 10 Ω.

3) Otwory przepustowe szafki lub kontenera kablowego połączonego z kanalizacją kablową powinny być starannie uszczelnione.

4) Złączki światłowodowe powinny być ustawione w sposób zapobiegający narażaniu oka ludzkiego na szkodliwe promieniowanie laserowe.

4. Zasady projektowania kanalizacji kablowej i jej elementów

4.1. Zasady podstawowe Przy projektowaniu telekomunikacyjnej kanalizacji kablowej dla Telefonii

DIALOG S.A. obowiązują zasady formalno-prawne określone w normie zakładowej ZN-02/TD S.A.-01.

Kanalizacja kablowa powinna być przystosowana do wszystkich rodzajów kabli stosowanych w Telefonii DIALOG S.A.

Ponadto należy przestrzegać zasad określonych w rozdz. 3.

4.2. Kanalizacja pierwotna

4.2.1. Ogólne zasady obowiązujące w Telefonii DIALOG S.A. Podaje się podstawowe zasady dotyczące rozwiązań technicznych

projektowanej kanalizacji pierwotnej. W konkretnych sytuacjach obowiązują wytyczne otrzymane od operatora – Telefonii DIALOG S.A. W dalszych podpunktach punktu 4.2 podano bardziej szczegółowe wymagania dotyczące kanalizacji kablowej pierwotnej.

1) Kanalizacja kablowa (pierwotna) dla potrzeb sieci rozdzielczej jest budowana w zasadzie z 2 rur karbowanych dwuwarstwowych w kręgach HDPE 110, chyba że szczegółowe wytyczne dla projektanta stanowią inaczej.

2) Na ciągach wspólnego przebiegu kabli magistralnych i rozdzielczych powinny być budowane wspólne ciągi kanalizacji magistralnej i rozdzielczej.

3) Dopuszcza się odchylenie przebiegu kanalizacji na odcinku miedzy sąsiednimi studniami (przy maksymalnej długości przelotu wynoszącej 120 m) od linii prostej, przy konieczności stosowania na łukach rur



grubościennych (na odcinkach prostoliniowych – rury karbowane, na łukach – rury grubościenne).

4) Na rurach powinny być umieszczone napisy określające producenta oraz logo Telefonii DIALOG S.A.

5) Stosować rury polietylenowe – dla kanalizacji zwyczajnej o grubości ścianki do 5 mm, dla kanalizacji wzmocnionej o grubości ścianki powyżej 5 mm, z wykluczeniem rur karbowanych (łączenie czołowe).

6) Jako rury obiektowe stosować rury RHDPE grubościenne o średnicach ∅ 125 lub większych.

7) Jako rury obiektowe dla kanalizacji pierwotnej dopuszcza się rury stalowe, dwukrotnie asfaltowane od wewnątrz i na zewnątrz.

8) W uzasadnionych wypadkach należy stosować kanalizację specjalną (np. przy wprowadzeniach linii do stacji wysokich napięć) oraz kanalizację w wykonaniu szczególnym (np. w kanałach ściekowych).

9) Na wszystkich ciągach kanalizacji pierwotnej należy stosować taśmę ostrzegawczą (TO), układaną nad rurami kanalizacji, w połowie głębokości ułożenia górnej warstwy rur.

10)Przy wprowadzeniach kanalizacji pierwotnej do budynków abonenckich należy stosować tzw. przerwę gazową (korek gazowy) o długości 1 m.

11)Przy wprowadzeniach kanalizacji pierwotnej do obiektów telekomunikacyjnych (budynek centrali) lub większych obiektów abonenckich (np. bank) należy kanalizację pierwotną wprowadzać rurami, z zastosowaniem skutecznego dwustronnego uszczelnienia – od strony studni i od strony budynku.

12)W ciągach kanalizacji kablowej pierwotnej należy stosować studnie kablowe zgodnie z normą ZN-02/TD S.A.-10 oraz ZN-02/TD S.A. -11. W 2- lub 4-otworowych ciągach kanalizacji magistralnej należy stosować studnie zaopatrzone w podwieszane wiadra do zbierania wody (tzw. śmietniki).

13)Należy przewidywać większe studnie, jeżeli wymaga tego pozostawienie zapasu kabla światłowodowego w studni, wykonanie złącza odgałęźnego na kablu światłowodowym, zapewnienie zgodnego z normami promienia gięcia kabla światłowodowego lub jeżeli występują inne uzasadnione technicznie okoliczności.

14)Włazy studni powinny być przesunięte względem rur kanalizacji (usytuowanie asymetryczne). Studnie powinny mieć zamontowane wsporniki służące do mocowania kabli. Ramy studni, wsporniki oraz gardła powinny być zabezpieczone przed korozją (np. malowane abizolem).

15)Dla wszystkich typów studni na ciągach magistralnych należy stosować ramy i pokrywy ciężkie.

16)Jako studnie podszafkowe (przy modułach wyniesionych lub dostępowych instalowanych w szafach ulicznych) należy stosować studnie SKMP-3 z zamontowanymi w ścianie klamrami umożliwiającymi bezpieczne i wygodne wejście (oraz z dodatkowym gardłem, jeśli jest to konieczne).

17)Przy modułach dostępowych lub wyniesionych zlokalizowanych w budynkach, jeśli niemożliwe jest zlokalizowanie komory kablowej w budynku, należy zaprojektować studnię nietypową, która będzie pełniła rolę komory kablowej. Przy projektowaniu komory kablowej w studni należy



przewidzieć jej odpowiednie rozmiary (w tym zwiększoną głębokość), tak aby możliwe było swobodne wykonanie złączy w studni i pozostawienie zapasów kabli. Należy odpowiednio doposażyć studnie nietypowe pełniące funkcję komory kablowej w drabinki umożliwiające swobodne wejście do studni.

18)W Telefonii DIALOG S.A. nie przewiduje się w zasadzie zabezpieczenia studni kablowych przed dostępem osób nieuprawnionych, jednakże na specjalne życzenie operatora – Telefonii DIALOG S.A. projektant obowiązany jest uwzględnić zamykane pokrywy włazów wg otrzymanych w tym zakresie szczegółowych wytycznych.

19)Wywietrzniki studni powinny zawierać logo Telefonii DIALOG S.A. 20)Uszczelnienia otworów należy projektować następująco: a) rury puste – korkiem styropianowym, w szczególnych przypadkach

uszczelki pneumatyczne, b) rury wypełnione kablami lub rurami kanalizacji wtórnej – pianką, z

zastosowaniem wkładek dystansowych, zapewniających poosiowe usytuowanie kabla lub rury kanalizacji wtórnej,

c) uszczelnienia w obiektach telekomunikacyjnych, jeżeli występuje konieczność częstej zmiany zagospodarowania otworów wlotowych kanalizacji, powinny, przy zachowaniu skuteczności uszczelnienia, zapewniać możliwość takiej zmiany (stosować uszczelki mechaniczne lub pneumatyczne).

21) W kanalizacji rozdzielczej należy w szerokim zakresie przewidywać odgałęźniki zamiast studni kablowych odgałęźnych.

22)W ciągach kanalizacji kablowej pierwotnej należy stosować odgałęźniki rur o jednym odgałęzieniu (ORKKP1) i o dwóch odgałęzieniach (ORKKP2). Pomiędzy studniami nie może być więcej niż 4 odejścia (po 2 w każdą stronę).

23)Ze względu na stawiane wymagania uzgodnieniowe (przy zbliżeniach do gazociągów) dotyczące stosowania studni gazoszczelnych – jako wymagania na tego rodzaju studnie obowiązuje wymaganie skutecznego uszczelnienia wszystkich otworów kanalizacji wchodzących do studni oraz skutecznego uszczelnienia styków elementów prefabrykowanych studni.

24)W sieci Telefonii DIALOG S.A. nie jest przewidywane w zasadzie stosowanie szafek kablowych. Jeśli wystąpi potrzeba instalowania szafek w ciągach kanalizacji pierwotnej, Telefonia DIALOG S.A. poda ten fakt w wytycznych do projektowania przeznaczonych dla projektanta.

4.2.2. Podstawowe składniki kanalizacji kablowej pierwotnej Podstawowe składniki kanalizacji kablowej pierwotnej stanowią: 1) Rury kanalizacji kablowej (zwykłej i wzmocnionej),a w szczególności:

a) RPE 110 – rury polietylenowe gładkie, średnica zewnętrzna 110 mm, grubość ścianek nie mniejsza niż 3 mm;

b) RPE 110g – jw., lecz grubościenne, o grubości ścianek nie mniejszej niż 5 mm;

c) RPE 110-2p – rury polietylenowe dwuwarstwowe karbowane, w



odcinkach prostych;

d) RPE 110-2z - rury jw., lecz w zwojach; e) RPE 110-3 - rury trzywarstwowe, z zewnętrzną warstwą

karbowaną, f) RPE 125 - rury polietylenowe gładkie, obiektowe, o średnicy

zewnętrznej 125 mm i grubości ścianki co najmniej 5 mm (mogą być stosowane rury o jeszcze większej średnicy).

2) Akcesoria rur kanalizacji kablowej pierwotnej: a) ZRKP – złączki rur, b) ORKP – odgałęźniki rur, c) ORKP1 – odgałęźniki rur o jednym odgałęzieniu d) ORKP2 - odgałęźniki rur o dwóch odgałęzieniach, e) PRKP – przekładki rur, f) URKKP – uszczelki rur, g) URKKPm – uszczelki mechaniczne, h) URKKPmp – uszczelki mechaniczne rur pustych, i) URKKPmk – uszczelki mechaniczne rur z kablami, j) URKKPp – uszczelki pneumatyczne, k) URKKPz – uszczelki zalewane, l) URKKPpi – oszczelki rur z kablami, piankowe, m) ŁRKKP – łuki rur, n) ŁRKKP° - łuki rur o kącie 45°, o) RKKP:2 – rury dwudzielne, naprawcze, p) TO – taśmy ostrzegawcze.

3) Studnie kablowe ze względu na materiał z którego są wykonane: a) SKpb – studnie kablowe plastikowo-betonowe, b) SKb – studnie kablowe betonowe, c) SLp – studnie kablowe polietylenowe.

4) Studnie kablowe (ze względu na wielkość): a) SKO–1 b) SKO–2 c) SKO–2p d) SKO–4 e) SKO–4p f) SKO–6 g) SKO–12 h) SKMP–3 i) SKMP–4

W konkretnych realizacjach projektowych należy stosować składniki kanalizacji kablowej wg aktualnej listy wyrobów dopuszczonych do stosowania w sieci telekomunikacyjnej Telefonii DIALOG S.A. (norma ZN-02/TD S.A. –10) oraz stosownie do wytycznych do projektowania przekazanych przez służby inwestorskie Telefonii DIALOG S.A. 5) Podczas prac mających na celu wprowadzenie kabli do budynków central

lub kontenerów należy projektować następujące rozwiązania: a) Do uszczelniania rur kanalizacji ∅ 110 z kablami prowadzonymi

bezpośrednio w rurze należy przewidywać stosowanie uszczelek



Jackmoon (w zależności od liczby kabli - typuSimplex,Triplex lub Quadplex) bądź uszczelek typu TDUX-100 Raychem (w wypadku, gdy liczba kabli jest większa niż 2 stosuje się dodatkowo spinki TDUX-CL-80).

b) Do uszczelniania rur ∅ 40 z kablem światłowodowym należy przewidywac stosowanie uszczelek Fiber Optic Simplex - Jackmoon.

c) Do uszczelniania rur pustych należy przewidywać stosowanie uszczelek typu Blanck - Jackmoon.

4.2.3. Długość przelotów między sąsiednimi studniami Długość przelotów między studniami magistralnymi oraz między studniami

rozdzielczymi nie powinna przekraczać 120 m. Długość odcinka kanalizacji od studni do budynku nie powinna przekraczać

20 m.

4.2.4. Głębokość ułożenia • Głębokość ułożenia kanalizacji powinna być tak zaprojektowana, aby

najmniejsze przykrycie liczone od poziomu nawierzchni do górnej powierzchni kanalizacji wynosiło dla:

a) kanalizacji magistralnej - 0,7 m, b) kanalizacji rozdzielczej 2-otworowej - 0,6 m, c) kanalizacji rozdzielczej 1-otworowej - 0,5 m.

Przy przejściach pod jezdnią bez linii tramwajowej oraz przy kanalizacji ułożonej w międzytorzu linii tramwajowej głębokość ułożenia powinna być taka, aby pokrycie nie było mniejsze od 0,8 m, a pod torami tramwajowymi - 1 m.

W sytuacjach uzasadnionych trudnościami technicznymi dopuszcza się zmniejszenie głębokości ułożenia kanalizacji pod warunkiem jej odpowiedniego zabezpieczenia, np. ławą betonową lub wykonania kanalizacji z grubościennych rur z tworzywa sztucznego bądź rur stalowych. Grubość warstwy przykrycia kanalizacji powinna wynosić co najmniej 0,2 m.

• Głębokość ułożenia kanalizacji pod torami kolejowymi powinna być zgodna z PN-T-45002 Telekomunikacyjne linie przewodowe - Skrzyżowania z liniami kolejowymi - Ogólne wymagania.

4.2.5. Prostoliniowość przebiegu Kanalizacja kablowa powinna na odcinkach między sąsiednimi studniami

przebiegać prostoliniowo. W uzasadnionych technicznie wypadkach rury kanalizacji mogą odchylać się od przebiegu prostoliniowego, jednak promień wygięcia rur nie powinien być mniejszy niż 6 m. W sytuacjach szczególnie trudnych terenowo dopuszcza się sporadycznie promień wygięcia nie mniejszy niż 2 m. Przy wprowadzaniu do studni i przy projektowaniu wlotów do budynków odcinek prostoliniowy powinien wynosić co najmniej 1 m.

W wypadku kanalizacji magistralnej powyższe zasady określające przebieg nieprostoliniowy między sąsiednimi studniami należy stosować wyjątkowo, w sytuacjach uzasadnionych względami terenowymi i ekonomicznymi.



4.2.6. Spadek kanalizacji

Przy projektowaniu należy mieć na uwadze, że w terenie usytuowanym poziomo kanalizacja powinna być układana ze spadkiem 0,1÷0,3 % w kierunku jednej ze studni. W terenie pochyłym kanalizację należy usytuować zgodnie z naturalnym ukształtowaniem terenu, z zachowaniem zasady spadku na poszczególnych odcinkach w kierunku jednej ze studni.

Kanalizacja kablowa wprowadzana do komory kablowej powinna być ułożona ze spadkiem nie mniejszym od 2 %, a do budynków nie mających komór ze spadkiem nie mniejszym od 0,5 % w kierunku studni kablowych.

4.2.7. Wentylacja studni Przy projektowaniu kanalizacji kablowej pierwotnej należy uwzględniać

poniższe zasady: • W pokrywach studzien należy umieszczać wietrzniki w sposób następujący:

1) w kanalizacji magistralnej: a) w co drugiej studni przelotowej, jeśli odległość między studniami

nie przekracza 100 m, b) w każdej studni, jeśli odległość między studniami przekracza

100 m, c) w każdej studni szafkowej, rozgałęźnej i stacyjnej,

2) w kanalizacji rozdzielczej: a) w co drugiej studni przelotowej, jeśli odległość między studniami

nie przekracza 100 m, b) w każdej studni przelotowej, jeśli odległość między studniami

przekracza 100 m, c) w każdej studni, z której jest wykonane wprowadzenie kabli do

budynku. • W wypadku projektowania kanalizacji specjalnej należy przewidywać wietrzniki w

pokrywach wszystkich studni na terenie przebiegu kanalizacji specjalnej przez teren stacji elektroenergetycznej oraz wg zasad przytoczonych wyżej - w wypadku projektowania odcinka kanalizacji specjalnej poza terenem stacji elektroenergetycznej ( w jej bezpośrednim sąsiedztwie).

4.2.8. Zabezpieczenie studni przed ingerencją osób nieuprawnionych W dokumentacji technicznej (projekt budowlany, projekt wykonawczy) należy

przewidywać zabezpieczenie studni kablowych przed ingerencją osób nieuprawnionych, np. w postaci zamka z układem zasuwowo-ryglowym, oraz przewidywać ewentualnie instalację czujnika otwierania studni. Instalację tych elementów należy projektować wyłącznie dla studni wskazanych przez operatora – Telefonię DIALOG S.A.

4.2.9. Wprowadzenia do budynków i obiektów • Wprowadzanie kanalizacji do budynków stanowiących obiekty

telekomunikacyjne Do budynku obiektu telekomunikacyjnego (centrala telefoniczna, stacja

teletransmisyjna itp.) kanalizacja powinna być wprowadzana do komory kablowej ze



studni kablowej stacyjnej usytuowanej przed budynkiem.

Wprowadzana do komory kablowej kanalizacja powinna mieć zachowany spadek określony wyżej. Rury kanalizacji powinny być zakończone w gardle wykonanym w ścianie budynku. Na wprowadzenie mogą być stosowane wszystkie rodzaje rur używane do budowy kanalizacji.

Otwory kanalizacji oraz obudowa rur powinny być uszczelniane od strony komory kablowej oraz studni stacyjnej, przy czym odległość między ściankami sąsiadujących ze sobą rur (w nowo budowanych wprowadzeniach) nie powinna być mniejsza niż 10 mm. Otwory wprowadzeniowe należy pogrupować w pionowe ciągi mające po dwa otwory w poziomie, przy czym odległość między sąsiadującymi ze sobą ściankami rur tych ciągów powinna wynosić 100 mm. Należy przy tym stosować zasadę układania w jednej rurze tylko jednego kabla. Dla cienkich kabli należy budować kanalizację wtórną między komorą kablową a studnią stacyjną.

• Wprowadzanie kanalizacji do budynków mieszkalnych, urzędowych itp. Kabel telekomunikacyjny należy wprowadzać do budynków w kanalizacji

kablowej z zastosowaniem przerwy gazowej o długości co najmniej 1 m. Dopuszcza się wprowadzanie kanalizacji kablowej do większych obiektów, jak

np. banki itp. pod warunkiem wykonania uszczelnienia wodnego i gazowego wprowadzeń w sposób wskazany w projekcie technicznym wykonawczym. Średnica rury kanalizacji kablowej wprowadzanej do budynku powinna być jak najmniejsza, ale umożliwiająca wprowadzenie w przyszłości do budynku dodatkowych kabli takiego samego typu i w takiej samej liczbie, jak to zostało ujęte w projekcie.

W wypadku braku zgody właściciela budynku lub terenu na wprowadzenie kabla z uszczelnieniem ziemnym (w przyszłości konieczność powtórnego rozkopywania i zniszczenia nawierzchni) dopuszcza się wprowadzenie rur kanalizacji kablowej do budynku, należy jednak zaproponować bezpieczny i pewny sposób uszczelnienia.

Średnica otworu kanalizacji powinna być równa co najmniej 1,4-krotnej średnicy zewnętrznej wprowadzanego kabla, jednak nie większa niż 50 mm.

Dopuszcza się układanie w jednym otworze kilku kabli z zachowaniem zasady, że do jednego otworu nie wolno wciągać więcej niż:

a) 2 kabli, jeżeli suma ich średnic przekracza 0,75 średnicy otworu, b) 3 i więcej kabli, jeżeli suma ich średnic przekracza średnicę otworu

kanalizacji.

• Wprowadzanie i uszczelnianie kanalizacji do studni kablowych Wprowadzane ciągi kanalizacji kablowej powinny kończyć się w

zabetonowanej części gardła. Rury tworzące kanalizację powinny być złączone zaprawą cementową na długości ok. 0,5 m od początku gardła.

W wypadku nieprostoliniowego przebiegu kanalizacji, rury na odcinku 1 m przed wlotem do studni powinny - jak podano wyżej - przebiegać prostoliniowo.

Na odcinkach kanalizacji między studniami do uszczelniania rur kanalizacji pierwotnej wypełnionych kablami lub rurami wtórnymi należy przewidywać stosowanie pianki PU, jak to przedstawiono na rys. 2 - (4). W celu zapewnienia maksymalnej szczelności należy umieścić kabel lub rurę kanalizacji wtórnej (np. ∅ 40) centralnie w stosunku do uszczelnianej rury kanalizacji ∅ 110. Dodatkowo



należy przewidywac stosowanie przekładki dystansowej - rys. 2 - (5), która uniemożliwia przedostanie się pianki zbytnio w głąb uszczelnianej kanalizacji.

2)

1)

3) 4) 5) 1 - rura ∅ 110 4 - uszczelnienie pianką PU 2 - kabel OTK 5 - przekładka dystansowa 3 - rura ∅ 40 Rys. 2. Sposób uszczelnienia rur kanalizacji ∅ 110 i ∅ 40

• Wprowadzanie kanalizacji kablowej do obiektów i studni na trasie

kanalizacji specjalnej Wprowadzanie rur stalowych wraz z wypełniającymi je rurami izolacyjnymi

należy wykonywać wg ogólnie obowiązujących zasad, z uwzględnieniem dodatkowo wykonania połączeń metalowych, uziomów i innych elementów wg dokumentacji technicznej opracowanej wg Wytycznych o ochronie linii i urządzeń telekomunikacyjnych przed szkodliwym oddziaływaniem linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej prądu stałego.

4.2.10. Projektowanie kanalizacji kablowej na mostach, wiaduktach, w tunelach i wewnątrz budynków Zasady ogólne

Ciągi kanalizacji budowanej na mostach, wiaduktach, w tunelach i wewnątrz budynków powinny być, wykonane z rur trudnopalnych.

W wypadku niedostatecznej grubości przykrycia przy stosowaniu rozwiązań z zagłębieniem kanalizacji należy używać rur specjalnych (grubościennych lub stalowych).

Należy unikać prowadzenia kanalizacji po mostach i wiaduktach o konstrukcji drewnianej. • Ciągi kanalizacji w konstrukcji żelbetowej dróg i mostów

Ciągi ze zwykłych (cienkościennych) rur PE można stosować, jeśli między nawierzchnią chodnika a konstrukcją mostu (wiaduktu) znajduje się warstwa ziemi o takiej grubości, aby istniała możliwość ułożenia ciągów na warstwie ziemi o grubości co najmniej 20 cm i przykrycia ich warstwą ziemi o grubości co najmniej 50 cm. W wypadku niedostatecznej grubości warstwy ziemi należy stosować rury grubościenne. Ułożenie tych rur należy projektować w korytach pod chodnikiem lub mocować je do konstrukcji mostu.

Dopuszcza się zaprojektowanie budowy kanału asfaltowanego, przeznaczonego do układania kabli, przykrytego pokrywami licującymi z



powierzchnią chodnika. • Ciągi kanalizacji pod konstrukcją stalową mostów

Na mostach stalowych należy projektować kanalizację, wykorzystując rury specjalne (grubościenne lub stalowe, dwukrotnie asfaltowane od wewnątrz i zewnątrz). Rury powinny być mocowane do konstrukcji mostu w taki sposób, aby nie były narażone na dodatkowe naprężenia wynikające z wahań temperatury. Rury powinny być podwieszane na wieszakach sprężynujących w sposób umożliwiający wzajemne przesuwanie się sąsiednich odcinków rur i zmniejszający zarazem zagrożenie kabli o powłokach ołowianych przez korozję międzykrystaliczną (jeśli takie kable będą jeszcze zastosowane).

Ciąg kanalizacji powinien być, w miarę możliwości, umieszczony w miejscu mało widocznym, ale dostępnym przy pracach konserwacyjnych.

W przejściach przez filary i przyczółki rury tworzące kanalizację kablową powinny być przepuszczane przez odcinki rur stalowych o odpowiednio większej średnicy osadzone w filarach i przyczółkach. W wypadku, gdy jednostka administrująca mostem nie wyrazi zgody na przejście przez filary i przyczółki ze względu na możliwość osłabienia ich konstrukcji, należy zaprojektować odpowiednie obejścia tych elementów, z zapewnieniem jednakże dostępu do kanalizacji przy pracach konserwacyjnych. Obejścia powinny umożliwiać zaciąganie kabli i kanalizacji wtórnej.

W wypadku mocowania rur kanalizacji kablowej do konstrukcji mostu lub wiaduktu nad torami z trakcją elektryczną przejścia należy projektować rurami specjalnymi lub, ze względu na wymóg trudnopalności, stalowymi wypełnionymi rurami izolacyjnymi.

Dopuszcza się inne rodzaje konstrukcji wsporczej w konstrukcjach stalowych mostów, w postaci półek lub drabinek wykonanych w ten sposób, aby był łatwy dostęp do kanalizacji przy pracach konserwacyjnych. Mocowana tak kanalizacja powinna umożliwiać łatwe zaciąganie kabli i kanalizacji wtórnej. • Przejścia przez tunele

Kanalizacja w tunelach powinna być zaprojektowana w zależności od warunków: a) z rur trudnopalnych pod chodnikiem, b) z rury specjalnych, najlepiej stalowych ze względu na wymóg trudnopalności,

jeśli nie jest możliwe dostateczne pokrycie ziemią, c) z rur jak w b) mocowanych do ściany tunelu, d) w postaci koryta betonowego pod chodnikiem, wypełnionego rurami jak w p.

a), asfaltowanego wewnątrz i przykrytego pokrywami. Kanalizacja powinna być tak wykonana, aby był do niej łatwy dostęp przy

pracach konserwacyjnych oraz aby było możliwe zaciąganie kabli i kanalizacji wtórnej. • Kanalizacja wewnątrz budynków

W koniecznych wypadkach odcinki kanalizacji pierwotnej wewnątrz budynków należy wykonać wg indywidualnego rozwiązania projektowego, z uwzględnieniem ogólnych wymagań podanych wyżej.

4.2.11. Skrzyżowania kanalizacji z jezdniami ulic i drogami • W zależności od technologii budowy kanalizacja na skrzyżowaniach z jezdniami i



drogami publicznymi może być wykonana z rur grubościennych HDPE (przepustowych, obiektowych) albo z rur stalowych stosowanych wyłącznie jako rury obiektowe i krzyżować się z jezdnią (drogą) pod kątem prostym z dopuszczalną odchyłką 15°. Skrzyżowania kanalizacji z drogą gruntową można wykonywać bez stosowania rur specjalnych i pod dowolnym kątem. Powyższe warunki dotyczące kątów skrzyżowań powinna również spełniać kanalizacja specjalna.

• Jeżeli grubość przykrycia kanalizacji pod jezdnią jest mniejsza od 0,7 m, a pod torami tramwajowymi od 0,8 m, ciąg kanalizacji należy zabezpieczyć ławą betonową. Do budowy ciągów kanalizacji na skrzyżowaniach metodą wiertniczą, przeciskową lub tunelową należy stosować rury obiektowe z tworzyw sztucznych albo rury stalowe. Dla ciągu wielootworowego dopuszcza się zastosowanie jednej rury stalowej o większej średnicy i umieszczenie w niej potrzebnej liczby rur kanalizacji pierwotnej. Do budowy ciągów kanalizacji na skrzyżowaniach w wykopie otwartym należy stosować rury grubościenne albo rury polietylenowe karbowane dwuwarstwowe.

4.2.12. Skrzyżowania i zbliżenia z torami kolejowymi i tramwajowymi • Skrzyżowania

Na skrzyżowaniach z torami kolejowymi należy stosować rury przepustowe (obiektowe) stosownie do indywidualnych uzgodnień. Skrzyżowania z torami kolejowymi należy wykonywać zgodnie z wymaganiami normy PN-T-45002 normą, natomiast z torami tramwajowymi - zgodnie z zasadami podanymi wyżej. Kanalizację specjalną na odcinkach skrzyżowań z torami kolejowymi lub tramwajowymi należy projektować zgodnie z wyżej określonymi zasadami oraz zgodnie z Wytycznymi o ochronie linii i urządzeń telekomunikacyjnych przed szkodliwym oddziaływaniem linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej prądu stałego.

• Zbliżenia Na odcinkach zbliżeń z torami kolejowymi lub tramwajowymi należy projektować układanie ciągów kanalizacji z rur stosowanych do budowy kanalizacji pierwotnej. Dopuszczalne zbliżenie do toru tramwajowego nie powinno być mniejsze od 2 m, licząc od najbliższej szyny do skraju kanalizacji kablowej. Dopuszcza się projektowanie przebiegu kanalizacji w międzytorzu linii kolejowej pod warunkiem, że odległość od górnej powierzchni kanalizacji do nawierzchni nie będzie mniejsza od 0,8 m. Podane powyżej odległości odnoszą się również do kanalizacji specjalnej.

W celu pełniejszego przedstawienia problematyki projektowania skrzyżowań kanalizacji kablowej pierwotnej z torami kolejowymi przytacza się najbardziej istotne ustalenia wg PN-T-45002.

Ogólnie biorąc, linie telekomunikacyjne przy skrzyżowaniach z torami kolejowymi powinny być zabezpieczone przed:

a) szkodliwymi oddziaływaniami trakcji prądu stałego lub przemiennego,



b) korozją, c) szkodliwymi wpływami chemicznymi, czynnikami mechanicznymi i

klimatycznymi. W zależności od zastosowanej technologii budowy przepusty rurowe pod

torami kolejowymi należy projektować jako wykonywane: − z grubościennych polietylenowych (∅ = 110/5 mm), jako rur kanalizacji

kablowej pierwotnej(rury przepustowe), − z grubościennych rur polietylenowych (∅ = 125/7 lub 125/11,4 mm) - jako

rury obiektowe, − z rur stalowych przewodowych wg PN-79/H-74244 dwustronnie

asfaltowanych (∅ = 108 lub 133 mm) jako rury obiektowe. Dokumentacja techniczna przejść kanalizacji pod torami kolejowymi

powinna zawierać: a) plan sytuacyjny terenu z domiarami do punktów stałych oraz ze

wskazaniem istniejącego uzbrojenia terenu, b) profil podłużny i poprzeczny projektowanego przejścia pod torami

kolejowymi, c) rozpoznanie warunków gruntowo-wodnych w osi przejścia kanalizacji pod

torami, d) projekt konstrukcji odciążającej czynne tory, e) projekt wykonania robót ziemnych dla przeprowadzenia rurociągu lub kabla

pod torami kolejowymi, np. wykop otwarty, otwór wykonany sposobem wiertniczym w rurze osłonowej, przeciskanie przewodu przez grunt,

f) inne warunki i wymagania dotyczące specyfiki rurociągu lub kabla wynikające ze szczególnych warunków miejscowych.

Kąt skrzyżowania przejścia kablowego (rurociąg, kanalizacja pierwotna) z linią kolejową powinien zawierać się w granicach 60° ÷ 90°, z zaleceniem stosowania kąta zbliżonego do 90°. Stosowanie kąta mniejszego od 60° jest dopuszczalne, jednak wymaga każdorazowego uzasadnienia techniczno-ekonomicznego.

Przy wykonywaniu robót związanych z przeprowadzeniem rurociągów i kabli pod torami kolejowymi, we wszystkich fazach robót należy zachować skrajnię budowli wg PN-69/K-02057.

Skrzyżowania linii telekomunikacyjnych powinny być zlokalizowane w zasadzie na szlaku linii kolejowej. W szczególnych wypadkach, uzasadnionych technicznie i ekonomicznie, dopuszcza się skrzyżowania tych linii na terenach stacji kolejowych.

Odległość skrzyżowania linii telekomunikacyjnej od urządzeń i obiektów kolejowych powinna wynosić co najmniej:

− 2 m od semaforów, tablic, znaków sygnałowych, budynków i wież wodociągowych,

− 10 m od rozjazdów i krzyżownic linii zelektryfikowanych, − 50 m od miejsc przyłączenia przewodów powrotnych. Przy opracowywaniu dokumentacji technicznej na skrzyżowanie kanalizacji

kablowej z torami kolejowymi należy opracować warunki bezpieczeństwa pracy i ruchu pociągów, zgodnie z wymaganiami przepisów kolejowych.



Konstrukcje obudowy rurociągów lub konstrukcje rurociągów

przeprowadzanych pod torami kolejowymi powinny być projektowane dla przenoszenia obciążeń wg PN-85/S-10030.

Przeprowadzanie pod torami przepustów dla kabli sposobem przeciskania przez grunt rury o średnicy 600 mm lub większej wymaga stosowania konstrukcji odciążającej tory. Konstrukcje takie powinny odpowiadać wymaganiom odpowiednich przepisów kolejowych. Rury robocze stosowane przy przeciskaniu mogą służyć jako rury ochronne.

W projekcie należy uwzględnić, że po wykonaniu robót związanych z budową przepustów dla kabli pod torami kolejowymi, podtorze kolejowe i konstrukcja nawierzchni kolejowej powinny być doprowadzone do stanu zapewniającego bezpieczeństwo ruchu kolejowego.

Wykonanie skrzyżowania kanalizacji kablowej z torami kolejowymi powinno być zaprojektowane w przepustach rurowych (rurach obiektowych) wykonanych z rur grubościennych z tworzyw sztucznych albo też z rur stalowych.

Ciągi kanalizacji kablowej i przepusty rurowe, w których kable będą układane przez zaciąganie z użyciem liny zaciągowej, powinny być ułożone prostoliniowo.

Przepusty przeznaczone dla kabli światłowodowych, które wciąga się metodami pneumatycznymi, mogą odbiegać od prostoliniowości pod warunkiem, że rura przepustowa już przy układaniu wypełniana jest odpowiednią liczbą rur polietylenowych dla rurociągu kablowego, stanowiących kanalizację wtórną.

W zakresie skrzyżowania kanalizacji kablowej pierwotnej z torami tramwajowymi i kolejowymi należy przy projektowaniu uwzględniać następujące postanowienia szczegółowe:

• Skrzyżowania kanalizacji kablowej pierwotnej z torami tramwajowymi i kolejowymi

Na skrzyżowaniach z torami tramwajowymi i kolejowymi do budowy ciągów kanalizacyjnych należy stosować grubościenne rury z tworzyw sztucznych. W wyjątkowych wypadkach uzasadnionych technicznie dopuszcza się stosowanie rur stalowych dwustronnie asfaltowanych (rury obiektowe).

Kanalizacja kablowa przy skrzyżowaniu z linią kolejową powinna być ułożona pod torami na głębokości nie mniejszej niż 1,5 m w odległości pionowej mierzonej od górnej powierzchni kanalizacji kablowej do stopki szyny.

Poza torowiskiem kanalizacja kablowa powinna być ułożona na takiej głębokości, aby zachowane były odległości:

a) 0,3 m od górnej powierzchni kanalizacji do zewnętrznej dolnej powierzchni kabla sygnalizacyjnego lub zasilającego ułożonych bezpośrednio w ziemi,

b) 0,5 m od górnej powierzchni kanalizacji do najniżej położonego punktu dna rowu ściekowego lub dolnej powierzchni sączka odwadniającego,

c) 0,8 m od górnej powierzchni kanalizacji do dolnej powierzchni kanału pędniowego lub kanału kablowego dla kabli sygnalizacyjnych. Studnie kablowe na skrzyżowaniu powinny być usytuowane tak, ażeby

odległość pozioma studzien mierzona od ściany studni do skrajnych szyn zewnętrznych torów wynosiła co najmniej 3,0 m, z zachowaniem przepisów kolejowych o skrajni budowli.

W wypadku skrzyżowania kanalizacji kablowej z wieloma torami



kolejowymi o długości przelotu kanalizacji pod torami większej niż 60 m, dopuszcza się usytuowanie studni kablowej przelotowej na międzytorzu, po uzgodnieniu z władzami kolejowymi.

Przy budowie kanalizacji kablowej na skrzyżowaniach z liniami kolejowymi należy unikać stosowania układania ciągów kanalizacyjnych w otwartym wykopie, natomiast posługiwać się technologiami nie wymagającymi naruszania podtorza, jak np. metodami przecisku lub przewiertu poziomego.

Konstrukcja kanalizacji kablowej na skrzyżowaniu z torami kolejowymi powinna być zaprojektowana na przenoszenie obciążeń wg PN-85/S-10030. W wypadku układania kanalizacji kablowej w wykopie otwartym dla zwiększenia wytrzymałości na obciążenia kanalizacja może być wzmocniona ławą betonową.

W razie budowy na skrzyżowaniu z torami kolejowymi kanalizacji kablowej w wykopie otwartym albo też sposobem przeciskania rury o średnicy większej lub równej 600 mm wymaga się, jak podano wyżej, stosowania konstrukcji odciążającej tory. Rury robocze stosowane przy przeciskaniu mogą służyć jako rury ochronne.

Do budowy kanalizacji kablowej na skrzyżowaniach z torami kolejowymi należy używać rur z tworzyw sztucznych, a w wypadkach wykonania tej kanalizacji metodami przecisku lub przewiertu, z zastosowaniem rur stalowych obiektowych o dużej średnicy - należy rury te wypełniać odpowiednią liczbą rur z tworzyw sztucznych o średnicy 110 mm.

• Skrzyżowania kanalizacji kablowej pierwotnej z torami kolejowymi na mostach, wiaduktach i w tunelach

Ciągi kanalizacji kablowej w nasypach wiaduktów powinny być budowane z rur z tworzyw sztucznych.

W wypadkach niedostatecznej grubości przykrycia kanalizacji należy stosować grubościenne rury przepustowe lub obiektowe z tworzyw sztucznych, albo też w wyjątkowych wypadkach - rury stalowe asfaltowane dwukrotnie od wewnątrz i zewnątrz (wyłącznie jako rury obiektowe).

Do budowy kanalizacji kablowej w konstrukcji żelbetowej mostów i wiaduktów można stosować rury z tworzyw sztucznych o nominalnej grubości ścianki, gdy istnieje możliwość ułożenia ciągów na warstwie ziemi o grubości co najmniej 0,2 m i przykrycia ich warstwą ziemi o grubości co najmniej 0,5 m.

W wypadku niedostatecznej grubości warstwy ziemi należy stosować rury o zwiększonych grubościach ścianek lub rury grubościenne przepustowe z innych materiałów o nie gorszych własnościach, np. rury stalowe asfaltowane dwukrotnie od wewnątrz i zewnątrz, układane w korytach pod chodnikiem lub mocowane do konstrukcji mostu.

W zależności od stopnia zagrożenia pożarowego na mostach i wiaduktach rury kanalizacji kablowej powinny być wykonane z materiałów trudnopalnych i bezhalogenowych.

Dopuszcza się budowę kanału asfaltowanego, otwartego, do układania w nim kabli bezpośrednio, przykrytego pokrywami licującymi z powierzchnią chodnika.

Dopuszcza się inne rodzaje konstrukcji wsporczej w konstrukcjach stalowych mostów lub wiaduktów, w postaci półek lub drabin, do których dostęp jest umożliwiony.

W tunelach kanalizacja kablowa powinna być wybudowana w zależności od



warunków lokalnych, a mianowicie:

a) z rur z tworzyw sztucznych pod chodnikiem, b) z rur z tworzyw sztucznych lub z materiałów o podobnych własnościach, o

zwiększonej odpowiednio grubości ścianek, albo też w wyjątkowych wypadkach z rur stalowych, przy braku dostatecznego przykrycia ziemią,

c) wzmocniona za pomocą rur stalowych obiektowych lub z innego materiału o nie gorszych własnościach, przymocowanych do ścian tunelu,

d) w postaci koryta betonowego pod chodnikiem, asfaltowanego wewnątrz i przykrytego pokrywami.

W zależności od stopnia zagrożenia pożarowego w tunelach rury kanalizacji kablowej powinny być wykonane z materiałów trudnopalnych bezhalogenowych.

4.2.13. Skrzyżowania i zbliżenia z urządzeniami podziemnymi Przy skrzyżowaniach z innymi urządzeniami podziemnymi kanalizacja

powinna znajdować się, w miarę istniejących możliwości, nad tymi urządzeniami. W wyjątkowych wypadkach, jeśli takie usytuowanie kanalizacji jest technicznie niemożliwe, dopuszcza się odstępstwo od powyższej zasady. Ma to zwykle miejsce wtedy, gdy przykrycie kanalizacji byłoby mniejsze od wymaganego, a przebudowa innych urządzeń, z którymi występuje skrzyżowanie, okazała się zbyt kosztowna lub niemożliwa.

Skrzyżowanie kanalizacji kablowej z innymi urządzeniami podziemnymi powinno być wykonane prostopadle, z dopuszczalną odchyłką 10° w wypadku przewodów cieplnych i kanalizacji ściekowej, a 30° dla pozostałych urządzeń.

Najmniejsze dopuszczalne przy skrzyżowaniach i zbliżeniach odległości w rzucie poziomym i pionowym między krawędziami ciągów kanalizacji a innymi urządzeniami podziemnymi podaje tablica 3.

W wypadku, jeśli przy zbliżeniach wzajemne usytuowanie kanalizacji oraz urządzeń i obiektów podziemnych uniemożliwia zachowanie odległości wg tablicy 3, odległości te mogą być zmniejszone do połowy pod warunkiem zastosowania zabezpieczeń specjalnych, a poniżej połowy (jednakże do nie mniej, niż 25% wartości z tablicy 3) przy zastosowaniu zabezpieczeń szczególnych. Zabezpieczenie specjalne polega na umieszczeniu kabla telekomunikacyjnego w rurach ochronnych. Zabezpieczenie szczególne obejmuje odgrodzenie kabla telekomunikacyjnego od innego urządzenia podziemnego zaporą (ścianą) oddzielającą.



Tablica 3

Najmniejsze dopuszczalne odległości kanalizacji kablowej

Lp.

Rodzaj urządzenia podziemnego

Najmniejsza dopuszczalna odległość w metrach

Skrzyżowania Zbliżenia

1. Kabel telekomunikacyjny ziemny dowolna 1). dowolna 2. Linia elektroenergetyczna zabezpieczona rurami

ochronnymi na długości skrzyżowania lub zbliżenia dowolna dowolna

3. Linia elektroenergetyczna 3-kablowa o napięciu znamionowym 110 kV i wyższym

wg2). wg 2).

4. Linia elektroenergetyczna bez osłony ochronnej 0,5 0,5 5. Linia elektroenergetyczna zasilaczy kolejowych 0,8 0,8 6. Kanalizacja prowadząca wody opadowe i ścieki 0,3 1,0 7. Rurociąg wodny magistralny 0,25 1,0 8. Rurociąg wodny rozdzielczy 0,15 0,5 9. Rurociąg parowy sieci cieplnej (obudowa) 0,5 2,0 10. Rurociąg wodny sieci cieplnej (obudowa) 0,5 1,0 11. Rurociąg ropy lub innych płynów technicznych 0,5 8,0 12. Podbudowa telekomunikacyjnej linii napowietrznej - 2,0 13. Konstrukcja wsporcza linii elektroenergetycznej - wg PN-E-

051001:1998 14. Ściany budynków i ogrodzenia - 0,5 15. Urządzenia odgromowe - 5,0 16. Słupy oświetleniowe i trakcyjne (fundament) - 0,8 1) W wypadku krzyżowania się kanalizacji z istniejącym kablem telekomunikacyjnym

kanalizacja powinna być ułożona poniżej kabla, a kabel ziemny powinien być odpowiednio zabezpieczony, np. rurą dwudzielną.

2) Odległości z uwzględnieniem analizy wg Wytycznych o ochronie linii i urządzeń telekomunikacyjnych przed szkodliwym oddziaływaniem linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej prądu stałego.

Przy projektowaniu i budowie ciągów kanalizacji kablowej należy ponadto uwzględniać wymagania podane w Rozporządzeniu Ministra Łączności wg rozdz. 3, zarządzeniach Ministra Łączności nr 567 z dn. 2.09.1997 r. i nr 95 z dn. 12.03.1992 r., a dla kanalizacji specjalnej oraz w sytuacjach określonych w tablicy 3 - również wymagania wynikające z Wytycznych o ochronie linii i urządzeń telekomunikacyjnych przed szkodliwym oddziaływaniem linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej prądu stałego.

W szczególności w wypadku skrzyżowania kanalizacji kablowej, mającej połączenie z pomieszczeniami dla ludzi i zwierząt, z gazociągami, należy skrzyżowania projektować jako wykonane z zastosowaniem na gazociągach rur ochronnych. Odległość pionowa zewnętrznej ścianki rury ochronnej na gazociągu od zewnętrznej najbliższej powierzchni kanalizacji kablowej nie powinna być mniejsza niż 0,15 m dla gazociągu o średnicy do 250 mm i 0,25 m dla gazociągu o średnicy



większej niż 250 mm.

W wypadku, gdy zamontowanie rury ochronnej na istniejącym gazociągu nie jest możliwe, przy jego skrzyżowaniu z kanalizacją kablową mającą bezpośrednie połączenie z pomieszczeniami dla ludzi i zwierząt dopuszcza się zastosowanie rury ochronnej osłonowej (tj. obiektowej) ze stali na ciągu kanalizacji. Gazociąg powinien znajdować się nad kanalizacją.

Odległości pionowe między ścianką gazociągu a zewnętrzną ścianką rury ochronnej zamontowanej na kanalizacji kablowej powinny wynosić:

a) 0,1 m dla gazociągów o ciśnieniu do 400 kPa, b) 0,2 m dla gazociągów o ciśnieniu powyżej 400 kPa,

natomiast długość rur ochronnych powinna wynosić: a) 2 m przy skrzyżowaniu z gazociągiem o ciśnieniu do 400 kPa b) 10 m przy skrzyżowaniu z gazociągiem o ciśnieniu powyżej 400 kPa. Gazociąg w miejscu skrzyżowania należy przykryć warstwą gruntu

przepuszczalnego, np. piasku, o szerokości co najmniej 0,5 m, mierząc od ścianek bocznych gazociągu, i na długości 10 m dla gazociągu o ciśnieniu większym niż 400 kPa. Dla gazociągu o ciśnieniu do 400 kPa długość ta może być zmniejszona w zależności od możliwości lokalizacyjnych skrzyżowania w pasie przeznaczonym dla urządzeń podziemnego uzbrojenia terenu.

Kąt skrzyżowania kanalizacji kablowej z gazociągami powinien wynosić nie mniej, niż:

a) 60° z gazociągami ułożonymi w miejscach skrzyżowania w rurach ochronnych,

b) 15° z gazociągami ułożonymi bez rur ochronnych.

4.2.14. Zasady projektowania komór kablowych, studni stacyjnych i kanalizacji wprowadzeniowej

4.2.14.1. Wymagania ogólne Komora kablowa stanowi główny element wprowadzenia kanalizacji kablowej

do budynku stacji telekomunikacyjnej. W skład ciągów kablowych stanowiących wprowadzenie do budynków stacji

telekomunikacyjnych oraz stanowiących ciągi wewnątrzbudynkowe wchodzą w kolejności:

a) studnia stacyjna, b) kanalizacja wprowadzeniowa, c) komora kablowa,

a) kanalizacja wewnątrzbudynkowa. Przy projektowaniu powyższych elementów należy przestrzegać

następujących zasad: 1. Zakończenia ciągów powinny umożliwiać wprowadzanie kabli

telekomunikacyjnych do obiektów telekomunikacyjnych. 2. Zakończenia powinny być tak wykonane, aby były chronione obiekty

telekomunikacyjne i budynki abonenckie przed wnikaniem do nich wody i gazu, przede wszystkim z kanalizacji kablowej.

3. Kanalizacja wewnątrzbudynkowa powinna spełniać odpowiednie wymagania



przeciwpożarowe dla określonych budynków.

4. Zakończenia kanalizacji kablowej w stacjach telekomunikacyjnych powinny zawierać:

− jedną lub kilka studni stacyjnych, − jedną lub kilka kanalizacji wprowadzeniowych, − komorę kablową, − kanalizację wewnątrzbudynkową.

1. Dopuszcza się stosowanie uproszczonych struktur zakończeń kanalizacji kablowej (bez komory kablowej) w stacjach telekomunikacyjnych o pojemności do 2000 NN.

2. Rozwiązania techniczne przewidziane w projekcie budowlanym obiektu powinny zapewniać wymaganą szczelność przestrzeni międzyrurowych zarówno kanalizacji wprowadzeniowej w ścianie studni stacyjnej (przybudynkowej) i w ścianie komory kablowej (budynku), jak i szczelność przestrzeni międzyrurowych kanalizacji wewnątrzbudynkowej w miejscu wprowadzenia do komory kablowej i sali aparatowej.

3. W wypadku braku możliwości zlokalizowania komory kablowej w budynku, dopuszcza się wykonanie komory kablowej w studni kablowej(odpowiednio przystosowanej do pełnienia tej funkcji). Projekt takiej studni podlega zatwierdzeniu przez osobę odpowiedzialną za przedmiotowe zadanie ze strony Telefonii DIALOG S.A.

4.2.14.2. Studnia stacyjna 1. Studnia stacyjna powinna być umieszczona przy budynku tak, aby długość

kanalizacji wprowadzeniowej była zawarta w granicach 1÷20 m. 2. W zależności od konfiguracji sieci kanalizacji kablowej oraz topografii

położenia budynku może być usytuowana przed nim jedna lub więcej studni stacyjnych.

3. Studnie powinny być usytuowane pod chodnikami lub w pasach zieleni. Włazy do studni nie powinny znajdować się przed wjazdami do bram, wejściami do budynków, pod wylotami rynien, w miejscach odpływu ścieków oraz w wyznaczonych miejscach parkingów samochodowych.

4. Studnia kablowa stacyjna powinna być w zasadzie studnią przelotową o rozmiarach wynikających z liczby otworów kanalizacji kablowej do niej wprowadzonych, lecz nie mniejsza niż SKO -6. W wyjątkowych wypadkach dopuszcza się umieszczanie w niej złączy i zapasów kabli telekomunikacyjnych.

5. W wypadku małych obiektów telekomunikacyjnych studnia stacyjna może pełnić rolę komory kablowej. Należy wówczas przewidzieć powiększenie jej gabarytów i wyposażenie w drabinkę lub klamry ułatwiające wejście.

6. Studnia powinna być wyposażona w czujnik obecności gazu wybuchowego oraz czujnik obecności wody.

7. Na okres zimowy studnia powinna być wyposażona w kominek do odprowadzania gazu na wypadek zakrycia śniegiem i lodem wietrznika w pokrywie studni.



4.2.14.3. Kanalizacja wprowadzeniowa

1. Kanalizacja wprowadzeniowa może być wykonana z zastosowaniem wszystkich rodzajów rur używanych do budowy kanalizacji, a w uzasadnionych wypadkach rur specjalnych.

2. Liczbę rur należy określić wg przewidywanej docelowo liczby wprowadzanych kabli. Dopuszcza się umieszczanie w rurze pierwotnej kilku kabli o małych średnicach pod warunkiem zapewnienia skutecznego uszczelnienia.

3. Kanalizacja powinna być ułożona ze spadkiem w kierunku studni stacyjnej o wielkości: − 2% do budynków wyposażonych w komory kablowe, − 0,5% do budynków bez komór kablowych.

4. Kanalizacja wprowadzeniowa powinna być zakończona w jednakowy sposób po stronie studni stacyjnej i po stronie komory kablowej, a mianowicie:

a) otwory wprowadzające należy pogrupować w pionowe ciągi mające po dwa otwory w poziomie, przy czym odległość między sąsiadującymi ze sobą ścianami rur tych ciągów powinna wynosić 100 mm, a odległość między ściankami sąsiednich rur nie powinna być mniejsza niż 10 mm,

b) rury kanalizacji kablowej pierwotnej powinny wystawać do 50 mm od ściany, natomiast rury kanalizacji wtórnej na co najmniej 500 mm,

c) otwory rur pustych i z kablami powinny być uszczelnione.

4.2.14.4. Komora kablowa 1. Komora kablowa powinna znajdować się w części zagłębionej budynku

bezpośrednio pod pomieszczeniami przełącznic i w miejscu dogodnym dla wprowadzania kabli. Dopuszcza się usytuowanie komory kablowej w bezpośrednim sąsiedztwie pomieszczeń przełącznic, na tym samym poziomie.

2. Na terenach zagrożonych powodzią - kablowni (a także siłowni i akumulatorni) nie należy lokalizować w zagłębionej części budynku, lecz na wyższych kondygnacjach, w taki sposób, aby nie istniała możliwość ich zalania nawet w wypadku największej, możliwej do przewidzenia, wody powodziowej.

3. Usytuowanie komory kablowej powinno umożliwiać doprowadzenie do niej kanalizacji kablowej z dwóch stron budynku. Dopuszcza się doprowadzenie kanalizacji kablowej tylko z jednej strony, jeśli ograniczenie to wynika z topografii usytuowania budynku.

4. Rozmiary komory kablowej należy ustalać w oparciu o znaną docelową pojemność stacji komutacyjnej lub liczbę zakończeń kablowych dla stacji teletransmisyjnej. Z powyższych danych należy wyliczać przewidywaną liczbę kabli metalowych, które zostaną przeprowadzone przez komorę kablową. Niezbędne jest uwzględnienie także przewidywanej liczby kabli światłowodowych.

5. Wysokość komory kablowej dla obiektów nowo budowanych powinna wynosić co najmniej 2,5 m, natomiast dla obiektów adaptowanych dopuszcza się wysokość co najmniej 2,0 m. Powierzchnia KK powinna wynosić co najmniej 4 m2 dla każdego 1000 par wprowadzanych kabli o żyłach miedzianych lub na



jeden kabel OTK.

6. Liczbę wprowadzeń kanalizacji kablowej o średnicy wewnętrznej 100 mm do komory kablowej należy określać przyjmując następujące zasady:

− kable o liczbie 500 par lub większej należy wprowadzać odrębnymi otworami,

− kable o liczbie par poniżej 500 można wprowadzać wspólnie w jednym otworze w liczbie umożliwionej jego średnicą i średnicami kabli, pod warunkiem zapewnienia skutecznych uszczelnień.

7. Otwory przepustowe z komory kablowej mogą być wykonane jako: − szyby kablowe, − otwory stropowe o średnicy wewnętrznej 100 mm z rur stalowych lub z

tworzywa sztucznego, − otwory stropowe o średnicy wewnętrznej 50 mm z rur stalowych lub z

tworzywa sztucznego, − wiązki rur łączące komorę kablową z przełączalnią (salą aparatową).

8. Liczbę otworów przepustowych należy określać przyjmując, że: − kable zakończeniowe przeprowadzone do pomieszczeń przełącznic

mają średnicę 25 mm. 9. Należy też uwzględniać przewidywane kable OTK, a mianowicie:

− kable światłowodowe prowadzone w rurach osłonowych trudnopalnych o średnicy 25 mm,

kable stacyjne w powłoce trudnopalnej o średnicy do 15 mm. 10. Konfiguracje otworów przepustowych do pomieszczeń powinny odpowiadać

rozmieszczeniu poszczególnych rodzajów przełącznic w przełączalni. 11. Konstrukcje wsporcze w komorze kablowej powinny zapewniać:

− swobodne, z zachowaniem dopuszczalnych promieni zginania, doprowadzenie kabli liniowych metalowych i optotelekomunikacyjnych do miejsc wykonania złączy rozdzielczych,

− bezpieczne umocowanie złączy rozdzielczych z możliwością łatwego dostępu w trakcie ich montażu lub ich otwierania i ponownego zamykania,

− swobodne, z zachowaniem dopuszczalnych promieni zginania, doprowadzenie kabli rozdzielczych do odpowiednich otworów przepustowych.

12. Stalowa konstrukcja wsporcza powinna być ocynkowana, krawędzie elementów wspierających powinny być dostosowane do kształtu ugięć kabli oraz kształtu osłon złączy kablowych. W suchych pomieszczeniach dopuszcza się pokrycia lakierem.

13. Konstrukcje wsporcze powinny zawierać: − ciąg wsporczy umożliwiający uporządkowany sposób doprowadzenia

na wspornikach kabli liniowych do miejsca wykonania złączy rozdzielczych, przy czym odległości pomiędzy wspornikami kablowymi nie powinny być większe niż

− 1 m, − konstrukcje stojaków do zamocowania złączy rozdzielczych poziomo

lub pionowo,



− ciąg drabinkowy umożliwiający prowadzenie kabli rozdzielczych od

złączy rozdzielczych do odpowiednich otworów przepustowych prowadzących do przełączalni, z możliwością uporządkowanego mocowania (szycia) tych kabli na konstrukcji.

14. Komora kablowa powinna mieć ściany otynkowane, z pokryciem malarskim przeciwpożarowym. Podłoga komory powinna być wykonana co najmniej z gładzi cementowej na podkładzie gazobetonowym.

15. Wprowadzenia do komory kablowej (rury kanalizacji, przestrzenie między rurami) powinny być uszczelnione zarówno od strony komory, jak i studni stacyjnej.

16. Komora kablowa powinna mieć oświetlenie umożliwiające swobodną pracę w razie konieczności wykonania wszelkich prac konserwacyjnych i naprawczych. Oświetlenie powinno być zapewnione z sieci ogólnej 220 V oraz awaryjne (24 V prądu stałego lub przemiennego lub 48 V prądu stałego).

17. Do zasilania narzędzi w razie konieczności prac w przełączalni powinno być doprowadzone napięcie 220 V z sieci ogólnej do typowych gniazd sieciowych.

18. W razie awarii sieci 220 V w komorze kablowej powinna być zapewniona możliwość korzystania ze źródła awaryjnego 24 V.

19. Dla komory kablowej nie wymaga się instalacji grzewczej. W komorze kablowej może być wykonana instalacja grzewcza.

20. W komorze kablowej powinien być czynny system wentylacyjny umożliwiający przebywanie i pracę zespołów roboczych. W wypadku braku możliwości działania wentylacji grawitacyjnej powinien być zainstalowany system wentylacji wymuszonej.

21. Komory kablowe powinny być wyposażone w kanały odpływowe i czujnik obecności wody (nie dotyczy komór usytuowanych na wyższych kondygnacjach).

22. W komorze kablowej powinno być zainstalowane uziemienie w postaci pierścienia lub szyny uziemiającej. Pierścień uziemiający instalowany w komorach kablowych stacji komutacyjnych powyżej 2000 NN powinien być wykonany z nieizolowanego przewodu stalowego ocynkowanego lub miedzianego w postaci linki, pręta okrągłego, taśmy albo szyny o przekroju co najmniej 120 mm2 - w wypadku stali i 50 mm2 w wypadku miedzi.

23. Pierścień uziemiający powinien być zamocowany do wsporników stalowych na wewnętrznej stronie ściany komory kablowej w miejscach łatwych do kontroli i chroniących przed uszkodzeniami mechanicznymi, a przy przejściach przez ściany - umieszczony w rurach z PE lub ceramicznych. Przewód miedziany należy zamocować na wspornikach stalowych mających podkładki izolacyjne chroniące przed korozją.

24. W stacjach komutacyjnych o pojemności do 2000 NN można zamiast pierścienia uziemiającego zastosować szynę uziemiającą. Szyna uziemiająca powinna być wykonana z ocynkowanego płaskownika stalowego lub z płaskownika o przekroju co najmniej 75 mm2 i mieć zaciski śrubowe nie mniejsze niż M10, zabezpieczone przed odkręcaniem się. Szynę uziemiającą należy umieścić w miejscu dostępnym do kontroli, np. na ścianie, z zamocowaniem na wspornikach stalowych mających w wypadku szyny miedzianej podkładki chroniące przed korozją.

25. Do konstrukcji uziemiającej powinny być przyłączone w sposób trwały wszystkie metalowe elementy (konstrukcje wsporcze, powłoki kabli, osłony złączowe,



zasobniki zapasów kabli itp.) znajdujące się w komorze kablowej.

26. Rezystancja uziomu nie powinna być większa niż 10 Ω. 27. Zgodnie z wymaganiem przepisów ogólnobudowlanych w komorze kablowej

powinien być zainstalowany czujnik sygnalizacji przeciwpożarowej. 28. W komorze kablowej powinien być zainstalowany czujnik obecności metanu. 29. Komora kablowa powinna być skutecznie zabezpieczona przed dostępem osób

nieuprawnionych. 30. Komora kablowa powinna być wyposażona w gaśnice w liczbie wynikającej z jej

powierzchni, umożliwiające gaszenie urządzeń pod napięciem elektrycznym (śniegowe, proszkowe).

31. W komorze kablowej powinien być zainstalowany telefon służbowy umożliwiający połączenie co najmniej z obsługą techniczną stacji komutacyjnej lub salą aparatową stacji teletransmisyjnej.

32. Poza wyposażeniem wymienionym w p. 15 - 30 oraz wyposażeniem eksploatacyjnym kabli w komorze kablowej nie powinno być żadnych innych środków wyposażenia. Wyposażenie niezbędne do prowadzenia różnych prac w komorze kablowej powinno być każdorazowo dostarczane z zewnątrz.

33. W komorze kablowej otwory okienne nie są wymagane. Jeśli z racji konstrukcji budowlanej są otwory okienne w komorze kablowej, to powinny być one zabezpieczone w sposób uniemożliwiający dostęp osobom nieuprawnionym oraz powinny być odpowiednio szczelne, zapewniające poziom wilgotności nie większy niż w pomieszczeniach mieszkalnych.

34. Wejście do komory kablowej powinno być zamykane drzwiami wyposażonymi w zamek patentowy, uniemożliwiający dostęp osobom nieuprawnionym. Komory kablowe o powierzchni powyżej 12 m2 powinny być wyposażone w dodatkowe drzwi (awaryjne).

35. W komorze kablowej powinny znajdować się konstrukcje wsporcze (statywy, drabinki) umożliwiające mocowanie złączy i prowadzenie kabla.

36. W komorze kablowej mogą być umieszczone konstrukcje służące do zaciągania kabli.

4.2.14.5. Kanalizacja wewnątrzbudynkowa 1. Kanalizacja wewnątrzbudynkowa powinna umożliwiać prowadzenie wiązek

kabli zakończeniowych (w powłokach trudnopalnych) lub kabli liniowych w przepustach lub rurach trudnopalnych.

2. Zaleca się podczas instalacji kabli zakończeniowych zainstalowanie w szybie lub przepuście wiązki rur trudnopalnych o średnicy 32 mm (lub innej) w liczbie umożliwiającej instalowanie nowych kabli, szczególnie optotelekomunikacyjnych, w okresie 5 ÷ 10 lat.

3. Kanalizacja wewnątrzbudynkowa powinna spełniać odpowiednie wymagania przeciwpożarowe.

4. Wloty rur kanalizacji wewnątrzbudynkowej od strony sali aparatowej powinny być wykonane w ten sposób, aby tworzyły giętkie (wiotkie) końce o długości około 0,5 m, umożliwiające ewentualne dostosowanie kierunku wprowadzeń poszczególnych kabli do miejsc ich wprowadzeń na urządzenia w sali aparatowej.



4.2.14.6. Zakończenia kanalizacji kablowej w kontenerze centrali

telekomunikacyjnej oraz w innych obiektach (zabudowa biznesowa, mieszkaniowa - wielorodzinna, jednorodzinna)

a) Studnia przykontenerowa powinna być przystosowana do pełnienia jednocześnie funkcji komory kablowej i studni stacyjnej.

b) Odcinek kanalizacji między studnią przykontenerową a kontenerem powinien odpowiadać wymaganiom na kanalizację wewnątrzbudynkową.

c) W obiektach tego typu jak zabudowa biznesowa, mieszkaniowa (wielorodzinna, jednorodzinna itp.) należy projektować zakończenie kanalizacji kablowej wg rozwiązań indywidualnych, przy przestrzeganiu zasad podanych w niniejszym rozdziale.

4.3. Kanalizacja wtórna

4.3.1. Zasady podstawowe Kanalizacja wtórna powinna być zaprojektowana zgodnie z następującymi

wymaganiami: 1) Zgodność z normami zakładowymi operatora lub wytycznymi jego służb

inwestorskich. 2) Stosowanie kanalizacji wtórnej w sieciach Telefonii DIALOG S.A.

dopuszcza się w uzasadnionych wypadkach, wskazanych projektantowi w wytycznych do projektowania.

3) Stosowanie rur RHDPE z warstwą poślizgową, o średnicy 32/2,9 mm. Dopuszcza się również rury 40/3,7 mm, a także stosowanie rur RHDPE rowkowanych oraz rur z preinstalowaną linką ciągową lub kablem.

4) Kanalizację wtórną wykonuje się wtedy, gdy w kanalizacji pierwotnej ma być przeprowadzony przynajmniej jeden kabel światłowodowy lub inny kabel w osobnym otworze.

5) Jeśli na wspólnym ciągu kanalizacji pierwotnej jej rury przebiegają w jednej warstwie, dla kanalizacji wtórnej z kablem OTK należy przewidzieć jeden z otworów skrajnych, tak aby możliwe było prowadzenie kabla OTK w studniach narożnych po łuku o dużym promieniu. Jeśli natomiast rury kanalizacji pierwotnej przebiegają w dwóch lub większej liczbie warstw, dla kanalizacji wtórnej z kablem OTK należy przeznaczyć jeden ze skrajnych otworów w dolnej warstwie, z zapewnieniem możliwości prowadzenia kabla OTK również po łuku o dużym promieniu.

6) Przy zajmowaniu całego otworu kanalizacji pierwotnej na kanalizację wtórną należy projektować wciąganie od razu zestawu 4 rur kanalizacji wtórnej (należy mieć na uwadze, że w zależności od stanu kanalizacji pierwotnej – mogą w praktyce wystąpić trudności z wciągnięciem 4 rur).

7) Dopuszczalne jest zajęcie dla kanalizacji wtórnej otworów kanalizacji pierwotnej częściowo zajętych przez inne kable, ale tylko w wypadku braku wolnych otworów kanalizacji pierwotnej i gdy w otworach częściowo zajętych przez inne kable mieści się wymagana liczba rur kanalizacji wtórnej.



8) Do budowy kanalizacji wtórnej należy stosować rury polietylenowe 32/2,9

mm, z tolerancją grubości ścianki – 0/+ 0,3 mm. 9) W studniach, przez które ma przebiegać kanalizacja wtórna z kablem OTK

lub kanalizacja wtórna przygotowana dla kabla OTK, właz powinien być wykonany asymetrycznie względem komory studni, tak aby kanalizacja wtórna była zabezpieczona przed uszkodzeniem w mogącym nastąpić przez stąpnięcie przy wchodzeniu do studni. Przy opracowywaniu projektu należy odpowiednio uwzględnić tę sytuację i przewidzieć przebudowę studni, jeśli to będzie konieczne dla spełnienia powyższego warunku.

10) Przebieg kanalizacji wtórnej jest określony trasą kanalizacji pierwotnej, z tym że należy dążyć do zachowania jednakowych miejsc wprowadzenia kanalizacji wtórnej do studni kablowych (z położonych odpowiednio naprzeciw siebie otworów kanalizacji pierwotnej). Przy zmianie kierunku przebiegu kanalizacji wtórnej w studni należy dążyć, aby kanalizacja wtórna wchodziła do otworów kanalizacji pierwotnej odpowiadających sobie, nie krzyżując się w studni (zachowując tę samą stronę przebiegu w studni).

11) Kanalizację wtórną dzieli się na odcinki zaciągowe, których długość powinna być dostosowana do technologii zaciągania kabli.

12) Do usytuowania rur kanalizacji wtórnej należy, w miarę możliwości, wybierać wolne otwory kanalizacji pierwotnej leżące w skrajnych pionach profilu kanalizacji, zwracając zarazem uwagę na jednakowe usytuowanie w profilu kanalizacji na sąsiednich odcinkach przelotowych. Dopuszcza się wykorzystanie dla kanalizacji wtórnej otworów kanalizacji pierwotnej częściowo zajętych przez kable z żyłami metalowymi, jeśli zmieści się w tych otworach wymagana liczba rur kanalizacji wtórnej.

13) Przy wprowadzaniu do obiektów telekomunikacyjnych kanalizacja wtórna powinna się kończyć (wraz z rurociągiem kablowym) w studni stacyjnej. Kanalizacja wtórna stosowana wewnątrz budynku do prowadzenia kabli światłowodowych o powłoce palnej powinna być wykonana z rur trudnopalnych z materiałów bezhalogenowych.

14) Dopuszcza się zaciąganie rury wtórnej 32 lub 40 mm do częściowo zajętego otworu pierwotnego.

15) Telefonia DIALOG S.A. w zasadzie nie przewiduje budowy jednocześnie kanalizacji pierwotnej i zaciągania do niej rur kanalizacji wtórnej. Dopuścić można rury kanalizacji wtórnej RHDPE 32 tylko wtedy, gdy będzie potrzeba rozbudowy istniejącej kanalizacji pierwotnej 110 do czterech rur HDPE 32. Również wyjątkowo można dopuścić rozbudowę o rury HDPE 40, ale w tym wypadku zmieszczą się tylko trzy takie rury do kanalizacji pierwotnej 110.

4.3.2. Podstawowe składniki Podstawowe składniki kanalizacji kablowej wtórnej stanowią:

1) Rury kanalizacji wtórnej: a) RHDPEw – rury polietylenowe do budowy kanalizacji wtórnej, b) RHDPE ... l – rury RHDPE z preinstalowanym sznurkiem lub linka



ciągową,

c) RHDPE...OTK - rury RHDPE z preinstalowanym kablem OTK, d) RHDPE...t - rury RHDPE trudnopalne, do instalacji

wewnątrzbudynkowych, w tunelach itp., e) RHDPE...gł - rury RHDPE gładkie (wewnątrz), f) RHDPE...r - rury RHDPE rowkowane (wewnątrz).

2) Akcesoria rur kanalizacji wtórnej: a) ZRHDPE – złączki rur, b) ZRHDPEs – złączki skręcane, c) URHDPE – uszczelki rur, d) URHDPEp – uszczelki rur pustych, e) URHDPEk – uszczelki rur z kablami.

4.3.3. Zasady zaciągania rur kanalizacji wtórnej W projekcie wykonawczym kanalizacji wtórnej należy uwzględniać poniższe

zasady zaciągania rur kanalizacji wtórnej. Rury polietylenowe kanalizacji wtórnej należy zaciągać w możliwie długich

odcinkach instalacyjnych, formując je w grupy po 2 - 4 rury jednocześnie, w zależności od wymagań projektowych. Rury mogą być zaciągane ręcznie lub przy użyciu wciągarek mechanicznych z zastosowaniem narzędzi pomocniczych jak przy zaciąganiu kabli metalowych (włókno poliestrowo-szklane, pończochy kablowe, linki zaciągowe, kołnierze ochronne itp.).

W razie zaciągania rur do otworu zajętego przez inny kabel należy stosować wyłącznie włókno zaciągowe poliestrowo-szklane w osłonie polietylenowej i zachować szczególne środki ostrożności przy zaciąganiu rur.

Rury polietylenowe kanalizacji wtórnej powinny być zaciągane przy temperaturze nie niższej od –5°C. W razie konieczności prowadzenia robót przy niższej temperaturze należy zapewnić odpowiednie podgrzewanie rur w zwojach lub na bębnach.

4.3.4. Zasady łączenia rur kanalizacji wtórnej Łączenie rur polietylenowych kanalizacji wtórnej powinno być wykonane

wyłącznie w studniach kablowych, przy użyciu złączek. W wypadku budowy kanalizacji wtórnej wielorurowej należy przewidywać

wykonanie połączenia i sprawdzenie szczelności wszystkich ciągów rurowych, niezależnie od liczby kabli przewidzianej do zaciągnięcia.

Rury kanalizacji wtórnej należy łączyć w odcinki po 2 km. Należy przewidzieć poddanie tych odcinków próbie szczelności i pozostawić nie połączone ze sobą. W studniach kablowych, w których znajdują się końce tych odcinków, należy pozostawić odpowiednie zapasy umożliwiające w przyszłości wykonanie połączeń. Połączenia ciągów rur powinny być wykonane w ramach budowy linii optotelekomunikacyjnych przewidzianych do ułożenia w tych ciągach.

Jeśli rury polietylenowe kanalizacji wtórnej mają być zaciągane do kanalizacji kablowej w okresie letnim, tj. gdy temperatura panująca w kanalizacji jest znacznie niższa od temperatury rur na placu budowy, to wszystkie prace związane z łączeniem rur i układaniem ich w studniach kablowych zaleca się prowadzić



najwcześniej po upływie 24 godzin od czasu zaciągnięcia rur, po ich rozprężeniu się. Wymaganie to należy podać w projekcie wykonawczym.

W wypadku trudnych warunków panujących w studniach kablowych (małe studnie, duże wypełnienie kablami) dopuszcza się, po zaciągnięciu kabla, przecięcie rur kanalizacji wtórnej w studni kablowej, uszczelnienie ich końców i zabezpieczenie kabla światłowodowego giętką rurą polietylenową karbowaną o stosownej średnicy, przeciętą wzdłużnie. Giętka rura osłonowa powinna być wraz z kablem ułożona na wspornikach kablowych. Szczegóły w tym zakresie powinny być określone w projekcie wykonawczym budowy linii światłowodowej.

4.4. Kanalizacja pierwotno-wtorna Zasady projektowania kanalizacji pierwotno-wtórnej tradycyjnej wynikają z

zasad projektowania kanalizacji pierwotnej oraz kanalizacji kablowej wtórnej. Natomiast podstawowe dane do projektowania kanalizacji pierwotno-wtórnej prefabrykowanej podaje się poniżej.

Podstawowe składniki kanalizacji kablowej pierwotno-wtórnej prefabrykowanej stanowią: 1) Rura zewnętrzna (pierwotna) przystosowana dla 3 (100/3) lub 4 (100/4) rur

wewnętrznych (wtórnych): a) średnica zewnętrzna 109,9 ÷ 110,2 mm (110 mm), b) grubość ścianki 3,25 ÷ 3,65 mm.

2) Rury wewnętrzne – w wypadku rurociągu 3-rurowego: a) średnica zewnętrzna 33,27 ÷ 33,53 mm, b) średnica wewnętrzna 30,5 mm, c) grubość ścianki 1,4 ÷ 1,6 mm.

3) Rury wewnętrzne – w wypadku rurociągu 4 -rurowego: a) średnica zewnętrzna 42,0 ÷ 42,3 mm, b) średnica wewnętrzna 38,3 mm, c) grubość ścianki 2,0 ÷ 2,3 mm.

Istota konstrukcji KKP- Wp polega na tym, że wewnątrz rury zewnętrznej (pierwotnej) są umieszczone, w sposób trwały, tworząc konstrukcyjną całość, trzy lub cztery rury wtórne. Tak utworzone elementy KKPWp są wytwarzane w 6-metrowych odcinkach. Odcinki te łączone są złączkami, które łączą szczelnie zarówno przyległe końce sąsiednich odcinków rur zewnętrznych (pierwotnych), jak i wszystkie (3 lub 4) rury wewnętrzne (wtórne). Szczelność połączeń zapewniają pierścieniowe uszczelki gumowe. Uszczelka rur zewnętrznych ma 3 występy (pierścienie) uszczelniające, natomiast uszczelki każdej z rur wewnętrznych (wtórnych) - 1 pierścień, co gwarantuje bardzo dobre uszczelnienie.

Przebieg trasowy KKP-Wp może być nie tylko prostoliniowy, lecz również może przebiegać po łuku, co pozwala na uniknięcie studni zakrętowych. Możliwość kształtowania łuków jest szczegółowo określona w katalogu. Przebieg po łuku jest możliwy przez zastosowanie elementów łukowych o następujących kątach: 11,25°, 22,5°, 45° i 90°.

Budowa KKP-Wp systemu OPTI-COM następuje przez ułożenie w wykopie kolejnych, łączonych złączkami elementów kanalizacji. Odcinek KKP-Wp układany w ciągu jednej zmiany roboczej (dziennej) może mieć dowolną długość, gdyż ostatni



układany element może być skrócony do np. 2,4 m przez odpowiednie ucięcie elementu 6-metrowego. Jest to okoliczność bardzo korzystna z punktu widzenia organizacji robót w warunkach miejskich, gdzie wymagane jest często wykonanie pewnego odcinka w czasie jednej zmiany dziennej i pozostawienie tego odcinka w stanie zasypanym. Konstrukcja omawianego rodzaju KKP-Wp w sposób naturalny umożliwia spełnienie tego rodzaju wymagań.

W zależności od rozwiązania przyjętego w projekcie technicznym, ułożone ciągi kanalizacji mogą być zabezpieczone np. taśmami ostrzegawczymi i/lub ostrzegawczo-lokalizacyjnymi.

Kanalizacja pierwotno-wtórna prefabrykowana stanowi nowe rozwiązanie. Jeśli technologia ta będzie obowiązywać w Telefonii DIALOGL S.A., szczegóły tego rozwiązania zostaną podane w formie dodatkowych wytycznych.

4.5. Rurociąg kablowy

4.5.1. Zasady podstawowe Rurociąg kablowy powinien być zaprojektowany zgodnie z następującymi

wymaganiami: 1) Zgodność z normami zakładowymi operatora lub wytycznymi jego służb

inwestorskich. 2) Kanalizację magistralną dla kabla światłowodowego (rurociąg kablowy

skojarzony) projektować z rur RHDPE 40/3,7 mm, układanych równolegle, bezpośrednio w ziemi, pod rurami ∅ 110 przeznaczonymi dla kanalizacji kablowej pierwotnej. W konkretnych sytuacjach stosować się do wytycznych przekazanych przez operatora - Telefonię DIALOG S.A.

3) Poza obszarem zabudowanym (w relacjach pomiędzy miejscowościami) rurociąg kablowy dla potrzeb światłowodowego kabla magistralnego należy projektować z rur RHDPE 40/3,7 mm, układanych bezpośrednio w ziemi. Liczba rur rurociągu kablowego jest każdorazowo uwarunkowana rodzajem relacji i waha się od 2 do kilkunastu. Liczba ta jest każdorazowo określana w umowie na prace projektowe. Poza obszarem zabudowanym należy przewidywać zasobniki w odstępach co około 1000 m w celu umożliwienia pozostawienia zapasów kabla światłowodowego.

4) W wypadku, gdy rurociąg kablowy dla potrzeb kabla światłowodowego magistralnego przebiega przez obszar zabudowany (miejscowość), należy projektować rurociąg kablowy skojarzony w ciągu kanalizacji kablowej pierwotnej lub, stosownie do otrzymanych wytycznych do projektowania, projektować dla kabla światłowodowego kanalizację kablową wtórną.

5) W wypadku, gdy rurociąg kablowy dla potrzeb światłowodowej magistrali międzymiastowej będzie przebiegał we wspólnym wykopie z rurociągiem dla potrzeb światłowodowej magistrali lokalnej, liczbę rur ∅ 40 określa się na podstawie punktu 4.5.1.1.

6) Rurociągi kablowe dla potrzeb kabli światłowodowych międzymiastowych, umiejscowione we wspólnym wykopie z kanalizacja pierwotną magistralną, należy układać obok studni kablowych (jako tzw. rurociąg kablowy skojarzony wyodrębniony). Kable światłowodowe magistrali lokalnej są w takich



wypadkach często zaciągane wprost do rur kanalizacji pierwotnej, bez kanalizacji wtórnej.

7) Przy przejściach przez drogi, ulice, torowiska oraz na skrzyżowaniach z innymi mediami, np. rurociągami gazowymi lub wodnymi, rury RHDPE 40/3,7 należy zaciągnąć do odpowiedniej rury obiektowej (np. ∅ 125).

8) Nad rurociągiem kablowym, w połowie głębokości jego usytuowania, należy umieszczać taśmę ostrzegawczą (TO). W miejscach o szczególnym zagrożeniu uszkodzeniami mechanicznymi należy projektować ewentualnie dodatkowa ochronę w postaci rur osłonowych. Taśmy TO należy stosować w tych wypadkach, gdy rurociąg kablowy z kablem światłowodowym przebiega poza obszarem zabudowanym i nie jest dodatkowo chroniony przez rury kanalizacji ∅ 110 (tzn., ściśle biorąc, gdy nie mamy do czynienia z kanalizacją wtórną). Na głębokości ułożenia rurociągu należy umieścić drugą taśmę z wkładką metalową wykonaną ze stali nierdzewnej (TOL) umożliwiającą lokalizację przebiegu tego rurociągu. Taśma musi być wyprowadzona na słupki oznaczeniowo-pomiarowe (przy zasobnikach złączowych i z zapasami). Należy również stosować znaczniki (markery) przeznaczone do umieszczania w ziemi w miejscach charakterystycznych dla rurociągu kablowego, gdzie nie występują inne oznaczenia (np. słupki lokalizacyjne SL), szczególnie do oznaczania zasobników, złączy kablowych i w miejscach niebezpiecznych zbliżeń i skrzyżowań do innych mediów podziemnych. Powyższe znaczniki (markery) podobnie jak i taśma z metalową wkładką mogą być lokalizowane za pomocą lokalizatorów trasy kabla. Element metalowy taśmy TOL powinien być wyprowadzony na gniazdka słupków SL.

9) W celu ułatwienia rozróżnienia poszczególnych ciągów rurowych rurociągu kablowego – należy stosować rury z barwnymi wyróżnikami.

10) Podane zasady projektowania rurociągów kablowych należy odpowiednio stosować do poszczególnych rodzajów rurociągów (miejski, pozamiejski, miejski skojarzony, miejski indywidualny).

11) Rurociągi kablowe przeznaczone dla kabli światłowodowych międzymiastowych, umiejscowione we wspólnym wykopie z kanalizacją magistralną, należy układać obok studni kablowych z tym, że dopuszcza się wprowadzenie do studni tam, gdzie w przyszłości mogą być przewidywane wyprowadzenia kabla lub zapasy.

12) Odcinek rurociągu kablowego przebiegającego obok studni kablowej i na długości po 1 m z obu stron poza studnią należy przykryć, na podsypce, płytami żelbetowymi o szerokości większej o co najmniej 5 cm od szerokości rurociągu. w połowie głębokości usytuowania rurociągu należy na tym odcinku umieścić taśmę ostrzegawczą.

13) W wypadku rurociągów kablowych przeprowadzanych przez studnie kablowe - rury RHDPE 40/3,7 należy układać w studniach kablowych na wprost bez ich przecinania, z zachowaniem ciągłości kolorystycznej rurociągu kablowego. Cięcia mogą występować tylko tam, gdzie wymagają tego względy technologiczne, jak np. zmiana kierunku wyłożenia rurociągu, połączenia odcinków fabrykacyjnych rur lub występowanie złączy kablowych. Niezbędne połączenia rur rurociągu kablowego wykonywać w studniach złączkami



ciśnieniowymi. Rury RHDPE mocować do wsporników zamontowanych w studniach kablowych.

14) W miejscach, w których dla rurociągu kablowego wypada konieczność wykonania złącza lub pozostawienia zapasów kabla światłowodowego (co około 1000 m), należy rurociąg kablowy przebiegający w ciągu kanalizacji pierwotnej (tzw. rurociąg kablowy skojarzony) wprowadzić do studni przez otwór ∅ 110 lub okno (wycienienie w ścianie studni) dla rur RHDPE, uciąć rury wewnątrz studni w odległości 300 mm od ściany i końce rur uszczelnić. Jeżeli liczba rur rurociągu kablowego jest większa niż 4, w celu wykonania wprowadzeń należy wykorzystać dwie kolejne studnie na zasadzie takiej, że do pierwszej studni wprowadza się część rur rurociągu kablowego (nie więcej niż 4), natomiast pozostałe rury należy układać obok studni. Do drugiej studni należy wprowadzić pozostałe rury rurociągu kablowego. W miejscach wymagających pozostawienia zapasów kabla OTK lub wykonania złącza należy przewidzieć większe studnie niż SKO 2, np. SKO-4 lub SKO-6.

15) W każdym wypadku przy projektowaniu przejść pod dużymi obiektami wodnymi, drogami krajowymi, torami kolejowymi lub tramwajowymi należy zaprojektować większą liczbę rur niż to wynika z potrzeb. Dla ciągów 2-rurowych zaprojektować dodatkowo 1 rurę, dla ciągów 3-, 4-rurowych i większych - 2 dodatkowe rury.5

16) Na odcinkach, gdzie nie ma kanalizacji kablowej pierwotnej, rury rurociągu kablowego (RHDPE 40/3,7 mm) należy układać na głębokości 1 m, mierząc od górnej powierzchni rury. Należy przewidywać w projekcie zasypanie rur kanalizacji warstwą piasku o grubości co najmniej 10 cm. Wzdłuż rury należy umieszczać bezpośrednio nad nią TOL, w połowie głębokości TO, stosownie do szczegółowych ustaleń w tym względzie zawartych w niniejszej normie.

17) Zasobnik na trasie rurociągu kablowego powinien znajdować się na głębokości ułożenia rurociągu. Dopuszcza się zarówno zasobniki plastikowe jak i betonowe. Wierzchnia płyta zasobnika powinna znajdować się na głębokości co najmniej 0,7 m. Przed zasypaniem zasobnik należy przykryć warstwą folii. Nad zasobnikiem złączowym powinna być ułożona w ziemi taśma ostrzegawczo-lokalizacyjna TOL, tak jak wzdłuż całej trasy rurociągu kablowego. Miejsce posadowienia zasobnika złączowego powinno być oznakowane przy pomocy słupka lokalizacyjnego SL (oznaczeniowo-pomiarowego SOP) z dołączonym do jego zacisków metalowym elementem taśmy TOL. W miejscu posadowienia zasobnika konieczne jest umiejscowienie markera. Ponadto na całej trasie rurociągu kablowego należy przewidywać umieszczenie słupków oznaczeniowych SO - przede wszystkim w miejscach, gdzie brak jest obiektów stałych, które mogą służyć do ścisłego domiarowania trasy, a w szczególności przy przejściach przez cieki wodne (wystarczy ustawienie słupka SO tylko po jednej stronie cieku). Miejscami, które należy oznaczać w podany sposób, są również tory kolejowe lub miejsca, w których następuje zmiana kierunku trasy rurociągu kablowego. Słupki SO, SL (SOP) powinny być zakopywane na głębokość zapewniającą trwałą ich stabilność w gruncie, przy czym ich górna część powinna wystawać

5 Wymaganie to dotyczy również kanalizacji kablowej pierwotnej.



ponad powierzchnię ziemi na wysokość około 0,5 m (dotyczy słupków betonowych, w wypadku słupków o innej konstrukcji należy postępować wg instrukcji technicznej dotyczącej tych słupków). Na słupkach powinny być umieszczane w sposób trwały ich numery zależne od numeru złącza kabla światłowodowego.

4.5.1.1. Sposób planowania i realizacji wielorurowych rurociągów kablowych przebiegających we wspólnym wykopie

TAB.1. Sposób określania liczby rur potrzebnych dla rurociągów lokalnych i międzymiastowych (LRP) przebiegających we wspólnym wykopie

Liczba kabli

ringów lokalnych

Liczba rur przeznaczonych dla rurociągów magistral międzymiastowych

Liczba rur potrzebnych dla rurociągów

lokalnych i magistral międzymiastowych

(LRP) 1 X 4+X 2 X 6+X 3 X 7+X 4 X 8+X 5 X 10+X 6 X 12+X 7 X 14+X 8 X 16+X

TAB.2. Sposób realizacji technicznej (RT) rurociągu kablowego w

zależności od liczby rur potrzebnych dla rurociągów lokalnych i międzymiastowych (LRP) przebiegających we wspólnym wykopie

LRP Realizacja techniczna (RT) LRP Realizacja techniczna (RT) 4 4xHDPE40 18 2x(7xHDPE40) + 1xHDPE110 5 5xHDPE40 19 2x(7xHDPE40) + 1xHDPE110 6 6xHDPE40 20 2x(7xHDPE40) + 2xHDPE110 7 7xHDPE40 21 2x(7xHDPE40) + 2xHDPE110 8 7xHDPE40 + 1xHDPE110 22 2x(7xHDPE40) + 2xHDPE110 9 7xHDPE40 + 1xHDPE110 23 2x(7xHDPE40) + 3xHDPE110

10 7xHDPE40 + 1xHDPE110 24 2x(7xHDPE40) + 3xHDPE110 11 7xHDPE40 + 1xHDPE110 25 2x(7xHDPE40) + 3xHDPE110 12 7xHDPE40 + 2xHDPE110 26 2x(7xHDPE40) + 3xHDPE110 13 7xHDPE40 + 2xHDPE110 27 3x(7xHDPE40) + 3xHDPE110 14 7xHDPE40 + 2xHDPE110 28 3x(7xHDPE40) + 3xHDPE110 15 7xHDPE40 + 2xHDPE110 29 3x(7xHDPE40) + 3xHDPE110 16 2x(7xHDPE40) + 1xHDPE110 30 3x(7xHDPE40) + 3xHDPE110 17 2x(7xHDPE40) + 1xHDPE110 31 3x(7xHDPE40) + 3xHDPE110

Zaleca się aby ilości rur 7xHDPE40 realizować w postaci wiązek 7 rurowych,



ze względu na większą wytrzymałość takiej wiązki oraz na sztywność i prostoliniowość przebiegu.

Rury HDPE 110 należy pozostawić puste, przygotowane (w razie wystąpienia takich potrzeb) do zaciągnięcia kanalizacji wtórnej (4xHDPE32)

W ciągach, w których LRP jest większa od 8 należy stosować odpowiednio większe studnie np. SKO-6, SKO-12, SKMP3 lub SKMP4.

Odległość pomiędzy sąsiednimi studniami nie powinna być większa niż 120 m.

4.5.2. Podstawowe składniki Podstawowe składniki rurociągu kablowego stanowią:

1) Rury rurociągu kablowego: a) RHDPE 40r - rury RHDPE dobudowy rurociągów kablowych

dalekosiężnych (pozamiejskich), a także miejskich, b) RHDPE...l – rury RHDPE z preinstalowanym sznurkiem lub linką

ciągową, c) RHDPE...OTK – rury RHDPE z preinstalowanym kablem OTK, d) RHDPE...t - rury RHDPE trudnopalne, do instalacji

wewnątrzbudynkowych, w tunelach, na mostach itp., e) RHDPE...r - rury RHDPE rowkowane (wewnątrz), f) RPE 125 - rury polietylenowe gładkie, przepustowe, o średnicy

zewnętrznej 125 mm i grubości ścianki co najmniej 5 mm (mogą być stosowane rury o jeszcze większej średnicy).

2) Akcesoria rur rurociągu kablowego: a) ZRHDPE – złączki rur 32 mm i 40 mm, b) URHDPEp – uszczelki rur pustych, c) URHDPEk – uszczelki rur z kablami.

3) Akcesoria do oznaczania trasy rurociągu kablowego: a) TO – taśma ostrzegawcza, b) TOL – taśma ostrzegawczo-lokalizacyjna, c) TOLw - taśma ostrzegawczo-lokalizacyjna wzmocniona, d) SO – słupek oznaczeniowy (plastikowy, betonowy), e) SL – słupek lokalizacyjny (zwany słupkiem oznaczeniowo-

pomiarowym - plastikowy, betonowy), f) M – marker.

4) Zasobniki złączowe: a) zasobniki złączowe betonowe, b) zasobniki złączowe plastikowe.

Kolorem taśmy TO i TOL jest kolor jaskrawopomarańczowy. Napisy na taśmach TO i TOL powinny być wykonane kolorem czarnym. Treść napisów powinna być następująca:

− na taśmie TO: “DIALOG - logo - UWAGA! KABEL TELEKOMUNIKACYJNY - logo - “DIALOG”,

− na taśmie TOL: “DIALOG - logo - UWAGA! KABEL ŚWIATŁOWODOWY - logo - DIALOG”.



4.5.3. Projektowanie budowy rurociągu kablowego

4.5.3.1. Przygotowanie rur polietylenowych W projekcie wykonawczym należy podawać, że rury polietylenowe

dostarczane na budowę powinny mieć uszczelnione końcówki. W razie braku tych uszczelnień należy przed rozpoczęciem zaciągania rur sprawdzić ich szczelność i końcówki rur pozostawić uszczelnione.

Rury powinny być dostarczane na bębnach lub w opakowaniach bezzwrotnych.

4.5.3.2. Układanie rurociągów kablowych w ziemi Odcinki rur polietylenowych dostarczane w zwojach lub na bębnach układa

się bezpośrednio w ziemi ręcznie w uprzednio przygotowanym rowie albo też metodą bezwykopową przy użyciu pługoukładaczy rur (kabli). Wybór technologii układania uzależniony jest od rodzaju gruntu, ukształtowania terenu i uzbrojenia go w inne urządzenia podziemne i nadziemne. Sposób układania należy określić w projekcie wykonawczym.

Rurociągi kablowe układane w rowach wykonanych ręcznie powinny być zasypywane najpierw warstwą piasku lub miałkiej ziemi o grubości co najmniej 10 cm nad powierzchnię rur. Zaleca się również, aby rurociągi te miały falowanie w poziomie o wielkości od 0,2% do 0,3% w gruntach o twardym, trwałym podłożu, i 2% w gruntach bagnistych i na terenach zalewowych.

W okresie letnim, tj. gdy temperatura w ziemi na głębokości 1 m jest znacznie niższa od temperatury rur polietylenowych na placu budowy, zasypanie rurociągu kablowego powinno być wykonane dwuetapowo: najpierw warstwą podsypki, a po upływie 24 godzin, po ochłodzeniu się rur w ziemi, powinno nastąpić ostateczne zasypanie rurociągu.

Rury polietylenowe powinny być układane przy temperaturze nie niższej od -5°C. W razie konieczności prowadzenia robót przy niższej temperaturze należy zapewnić odpowiednie podgrzewanie rur w zwojach lub na bębnach. W każdym wypadku układania rur przy obniżonej temperaturze niedopuszczalne jest rzucanie lub uderzanie rurami oraz zasypywanie ich grudami zmarzliny.

Zabrania się łączenia rurociągu złączkami przed upływem 24 godzin po ułożeniu.

4.5.3.3. Głębokość układania rurociągów kablowych w ziemi Głębokość układania rurociągów kablowych w ziemi mierzona od dolnej

powierzchni rury ułożonej na dnie wykopu lub na warstwie podsypki powinna być zgodna z p. 3.7. W konkretnych sytuacjach terenowych należy przestrzegać głębokości ułożenia określonej w dokumentacji technicznej (w projekcie budowlanym i wykonawczym).

W gruntach skalistych, gdzie do wykonania rowów konieczne jest użycie młotów pneumatycznych lub zastosowanie metody wybuchowej, głębokość ta może być zmniejszona do 0,4 m pod warunkiem, że na rurociągu kablowym znajdującym się płycej niż 0,6 m zastosowana zostanie dodatkowa rura ochronna (rura obiektowa).



Tolerancja głębokości ułożenia rurociągu kablowego w ziemi nie może

przekraczać ± 5 cm.

4.5.3.4. Równoległe układanie kilku rur w rurociągu kablowym Rury polietylenowe na całej długości rurociągu kablowego nie powinny w

żadnym miejscu krzyżować się lub zamieniać miejscami z rurami sąsiednimi. Ciągi rur powinny być rozróżnialne przez stosowanie rur z oznakowaniem na zewnętrznej powierzchni oraz stosowanie przywieszek identyfikacyjnych w studniach i komorach kablowych.

4.5.3.5. Układanie rurociągów kablowych w terenie o zwiększonym zagrożeniu uszkodzeniami mechanicznymi

W gruntach specjalnie trudnych oraz w miejscach szczególnie narażonych na uszkodzenia mechaniczne rurociągi kablowe powinny być budowane z rur polietylenowych o zwiększonej grubości ścianek (do co najmniej 4,6 mm). Na życzenie zleceniodawcy rurociąg może być w tych miejscach chroniony dodatkowo przykrywami kablowymi.

4.5.3.6. Układanie rurociągów kablowych na terenach szkód górniczych Na terenach szkód górniczych o zagrożeniu do III kategorii rurociągi kablowe

należy układać z pofalowaniem poziomym ok. 3%. Jeżeli nie ma możliwości ominięcia takich terenów, to rurociągi kablowe należy układać na głębokości 50÷60 cm na 10 cm warstwie piasku, przykrywać je warstwą piasku o grubości 25 cm i chronić dodatkowo przykrywami kablowymi. Pofalowanie rurociągu powinno być w miarę możliwości jak największe, od 3% do 6%. Do budowy rurociągów na terenach szkód górniczych należy używać rur o grubości ścianki co najmniej 4,6 mm.

4.5.3.7. Rurociągi kablowe przy zbliżeniach i skrzyżowaniach z gazociągami Przy zbliżeniach i skrzyżowaniach z gazociągami rurociągi kablowe mogą

być wykonane jako kanalizacja nie mająca połączeń z pomieszczeniami dla ludzi i zwierząt.

W tym celu rurociąg kablowy przed wprowadzeniem do najbliższych, sąsiadujących z gazociągiem zasobników złączowych oraz do pierwszych w miejscowości studni kablowych lub do budynków należy przerwać na długości co najmniej 0,5 m i uszczelnić, a prowadzony kabel światłowodowy zasypać ubitą ziemią.

Tak wykonany rurociąg kablowy przy zbliżeniu lub skrzyżowaniu z gazociągiem traktuje się jak kabel ułożony bezpośrednio w ziemi.

4.5.3.8. Zasobniki złączowe Zasobniki złączowe jako elementy składowe rurociągów kablowych instaluje

się łącznie z budową rurociągu lub po zaciągnięciu kabli. Do zabezpieczania złączy kabli światłowodowych i zapasów kabli ułożonych

w rurociągach kablowych zaleca się stosowanie zasobników złączowych o odpowiedniej wielkości gwarantującej:

a) swobodne ułożenie 1 lub 2 muf złączowych kabla światłowodowego



oraz do 50 m zapasów technologicznych kabla, bez nadmiernego jego wyginania, w sposób umożliwiający częściowe, bezpieczne rozwinięcie tych zapasów w razie awaryjnego wyciągnięcia kabla na trasie,

b) swobodne ułożenie zapasów technologicznych kabla na środku odcinka międzyzłączowego w sposób umożliwiający bezpieczne rozwinięcie tych zapasów w razie awaryjnego wyciągnięcia kabla na trasie,

c) swobodne zaciąganie dodatkowego kabla światłowodowego w razie awarii lub rozbudowy linii optotelekomunikacyjnej.

Zasobniki powinny być dostosowane do ułożenia ich bezpośrednio w ziemi na poziomie posadowienia rurociągu kablowego, tak aby na powierzchni terenu możliwa była uprawa gleby nawet przy użyciu ciężkiego rolniczego sprzętu zmechanizowanego (nacisk około10 T). Należy je lokalizować w miarę możności w miejscach łatwo dostępnych, nie narażonych na zalewanie, podmywanie lub osuwanie się gruntu, co najmniej 5 m od brzegów dużych rowów i kanałów ściekowych.

Zasobniki powinny być odporne na zamulanie. Zasobniki złączowe przy zboczach nasypów lub w pobliżu stromych skarp

wykopów powinny być usytuowane na poziomym terenie, poza rowami odwadniającymi, w odległości co najmniej 3,0 m od górnego brzegu rowu.

Rurociągi doprowadzone do zasobników, a także ułożone w nich kable nie mogą być narażone na zgniatanie w razie przypadkowych ruchów zasobnika w ziemi.

Zasobnik złączowy powinien być zasypany warstwą ziemi o grubości co najmniej 0,7 m i przykryty folią polietylenową.

Zaleca się wykonywanie zasobników z elementów betonowych zbrojonych. Dopuszcza się wykonywanie zasobników z tworzyw sztucznych o

odpowiedniej wytrzymałości mechanicznej oraz odpornych na szkodliwe oddziaływanie środowiska.

Powyższe zasady należy uwzględniać w projekcie wykonawczym.

4.5.3.9. Oznakowanie przebiegu rurociągu kablowego W projekcie budowlanym i wykonawczym powinny być zwymiarowane

wzdłużnie i poprzecznie: − przebieg trasy rurociągu, − położenie zasobników złączowych, przepustów dla rurociągu, miejsca

połączeń rur polietylenowych, − punkty zmian trasy rurociągu. Domiarowanie powinno być wykonane do istniejących w terenie obiektów

stałych np. mostów, przepustów drogowych, wiaduktów, budynków, studni itp. W miejscach, gdzie brak jest obiektów stałych, powinny być ustawione słupki

oznaczeniowe. Odległości między domiarowanymi elementami rurociągu kablowego a obiektami stałymi lub słupkami oznaczeniowymi nie powinny przekraczać 50 m dla domiaru wzdłużnego i 30 m dla domiaru poprzecznego.

Wszystkie domiary trasowe powinny być wykonane z dokładnością nie gorszą, niż 1%,



Słupki oznaczeniowe (SO) lub oznaczeniowo-lokalizacyjne (SL) powinny być

usytuowane zgodnie z zasadami określonymi w niniejszej normie - w pobliżu oznaczanych elementów rurociągu, w granicach pasa drogowego, po zewnętrznej stronie rowu odwadniającego.

Wzdłuż rurociągu kablowego należy układać na całej trasie taśmę ostrzegawczo-lokalizacyjną TOL oraz taśmę ostrzegawczą TO oraz umieszczać markery M. Taśmę metalową z TOL należy wyprowadzić do słupków SL ustawionych przy zasobnikach złączowych w celu umożliwienia zastosowania czynnych metod elektrycznych do lokalizacji rurociągu kablowego.

W celu oznaczenia przebiegu rurociągu kablowego układanego wzdłuż innych rurociągów na terenie upraw rolniczych mogą być dodatkowo stosowane słupki oznaczeniowe o specjalnej, wysokiej konstrukcji, umożliwiające identyfikację przebiegu rurociągu kablowego bez konieczności naruszania upraw.

Słupki oznaczeniowe powinny być zakopane na taką głębokość, aby nadziemna część słupka miała wysokość (dotyczy słupków betonowych):

a) 0,5 m dla słupków oznaczeniowych i lokalizacyjnych, b) 2,0 m dla słupków konstrukcji specjalnej.

Słupki oznaczeniowe i lokalizacyjne betonowe powinny mieć napisy wykonane czarną farbą olejną na białym tle, o wymiarach umożliwiających odczytanie napisu z drogi. Słupki o innej konstrukcji powinny mieć wykonane napisy w miejscach określonych w dokumentacji producenta. Przykładowo, słupki takie mogą być wykonane następująco. Podstawa i szpilki kotwiące są wykonywane ze stali ocynkowanej, natomiast korpus, klin mocujący i nasadka oznaczeniowa - z tworzywa sztucznego o dużej wytrzymałości mechanicznej, odpornego na korozję, nasłonecznienie i ogień (wypalanie traw).

Wymagania ogólne i funkcjonalne na nowy typ słupków SO i SL przedstawiają się następująco:

− Wygląd słupka zbliżony do znaków geodezyjnych z wyraźnym oznakowaniem logo Telefonii DIALOG S.A.

− Możliwie małe wymiary. − Łatwość odnalezienia przez służby techniczne:

a) wizualnie na podstawie dokumentacji, b) przy użyciu lokalizatora markerów w przypadku przykrycia słupka

przez śnieg bądź liście, osłonięcia przez roślinność itp. − Nie rzucanie się w oczy osobom postronnym. − Nie wskazywanie miejsca linii osobom postronnym. − Odporność na wandalizm, wypalanie traw oraz przypadkowe najechanie

przez pojazd mechaniczny. − Nie przeszkadzanie w ruchu pieszym i kołowym - dopuszczalne zrównanie

powierzchni słupka z powierzchnią gruntu. − Odporność korozyjna gwarantująca 30-letnią trwałość. − Łatwość podłączenia generatora sygnału do lokalizacji taśmy

ostrzegawczo-lokalizacyjnej. − Możliwość umieszczenia markera w środku słupka. − Łatwość instalacji. − Sposób numeracji słupków powinien być odpowiedni do numeracji złączy



kablowych.

Podstawą lokalizacji rurociągu kablowego w terenie są domiary geodezyjne zawarte w dokumentacji trasowej. W dokumentacji trasowej powinny być zwymiarowane wzdłużnie i poprzecznie:

− przebieg trasy rurociągu, − położenie zasobników złączowych, przepustów dla rurociągu,

połączeń rur polietylenowych, − punkty zmian kierunku trasy rurociągu. Domiarowanie powinno być wykonane do istniejących w terenie obiektów

stałych, np. mostów, przepustów drogowych, wiaduktów, budynków, studni itp. Wszystkie domiary trasowe powinny być podawane z dokładnością nie

gorszą, niż 1%. Na trasie rurociągu kablowego, gdzie brak jest geodezyjnych punktów

odniesienia w zasięgu do 50 m od rurociągu, należy tworzyć własne punkty odniesienia w postaci słupków oznaczeniowych SO lub lokalizacyjnych SL. Geodezyjny punkt odniesienia należy rozumieć jako punkt o ściśle określonych współrzędnych, stanowiący podstawę osnowy geodezyjnej.

Słupki SO należy stosować do oznaczania trasy rurociągu kablowego, z tym że nie powinno się ich umieszczać tuż nad rurociągiem kablowym, aby nie wskazywać w sposób bezpośredni jego usytuowania. Umieszczanie słupków SO nad rurociągiem kablowym dopuszcza się wyjątkowo w sytuacjach uwarunkowanych względami terenowymi.

Słupki lokalizacyjne SL należy umieszczać przy zasobnikach złączowych i zasobnikach zapasów awaryjnych kabla.

Słupki SO i SL należy umieszczać na skraju pasa drogowego. W wypadkach, gdy taśma TOL lub słupki SO i SL nie rozwiązują w pełni

problemu dokładnej lokalizacji rurociągu lub nie ma miejsca na umieszczenie słupka, należy stosować markery. Dotyczy to zwłaszcza następujących sytuacji:

− brak miejsca na prawidłowe umieszczenie słupka SO lub SL - marker umieszcza się dokładnie nad rurociągiem kablowym (zasobnikiem, złączem) na głębokości nie mniejszej niż 0,5 m;

− słupek SO lub SL może być łatwo osłonięty (ziemią, śniegiem, trawą, liśćmi itp.) - marker umieszcza się wewnątrz słupka;

− sąsiadujące uzbrojenie podziemne utrudnia lokalizację taśmy TOL - marker umieszcza się nad rurociągiem kablowym (zasobnikiem, złączem) na głębokości nie mniejszej niż 0,5 m.

Na całej trasie rurociągu kablowego należy układać taśmę ostrzegawczo-lokalizacyjną TOL i taśmę ostrzegawczą TO, a mianowicie:

− taśmę TOL - 10 cm ± 2 cm (na terenach szkód górniczych 25 cm ± 2 cm) nad rurami RK,

− taśmę TO - w połowie głębokości usytuowania rur RK.

4.5.3.10. Łączenie rur w rurociągu kablowym Łączenie rur w rurociągu kablowym powinno być wykonane przy użyciu

złączek rurowych. Połączenia rur powinny zapewniać szczelność rurociągu, a także



powinny być odporne na działanie podwyższonego ciśnienia powietrza przy zaciąganiu kabli OTK metodami pneumatycznymi.

Zaleca się stosowanie rozbieralnych złączek rurowych. Złącza powinny spełniać warunki szczelności jak dla zmontowanego ciągu rurowego i wykazywać wytrzymałość na działanie podwyższonego ciśnienia powietrza (1 MPa) stosowanego przy różnych metodach pneumatycznego zaciągania kabli.

W razie budowy rurociągu kablowego wielorurowego łączenie rur i badania szczelności należy przeprowadzić dla wszystkich ciągów, niezależnie od liczby ciągów przewidzianych do zagospodarowania w ramach prowadzonej budowy.

Powyższe zasady należy odpowiednio stosować do projektowanych odcinków rurociągu kablowego.

4.5.3.11. Wprowadzanie rurociągu kablowego do budynków telekomunikacyjnych

Przed budynkami stacyjnymi i innymi, do których mają być wprowadzone kable światłowodowe, rurociąg kablowy powinien być zakończony w studni kablowej stacyjnej i uszczelniony.

4.5.4. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z innymi urządzeniami uzbrojenia terenowego

4.5.4.1. Wymagania ogólne Ogólna zasada dotycząca trasy rurociągu przewiduje, że przebieg rurociągu

kablowego powinien być wybrany w ten sposób, aby liczba miejsc kolizyjnych z innymi urządzeniami uzbrojenia terenowego była jak najmniejsza. Zasadę tę projektant obowiązany jest stosować, aczkolwiek stwierdzić trzeba, że pole działania ma on w praktyce często bardzo ograniczone.

Skrzyżowanie rurociągu kablowego z innym urządzeniem uzbrojenia terenowego powinno być wykonane w najwęższym miejscu tego obiektu prostopadle do jego osi wzdłużnej z dopuszczalną odchyłką 15°. Przy skrzyżowaniu z obiektem o szerokości nie większej niż 1,5 m odchyłka kąta skrzyżowania może być powiększona do 40°.

Miejsce skrzyżowania rurociągu kablowego z innym urządzeniem uzbrojenia terenowego powinno być szczegółowo zdomiarowane do najbliższego obiektu stałego, a w razie potrzeby do słupków oznaczeniowych SO ustawionych po jednej lub po obu stronach skrzyżowania.

4.5.4.2. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z jezdniami ulic i dróg Rurociąg kablowy wzdłuż dróg powinien być układany w odległości

uzgodnionej z właściwą administracją dróg. Odległość ta powinna wynosić co najmniej :

a) 1m - od zewnętrznej krawędzi rowu odwadniającego lub linii podstawy nasypu,

b) 1 m - na zewnątrz od krawędzi jezdni, jeśli istnieje konieczność usytuowania linii w koronie drogi,

c) 0,5 m - od krawędzi jezdni w chodniku lub pasie zieleni.



Dopuszcza się ułożenie rurociągu kablowego w pasie rozdzielającym jezdnie

drogi dwujezdniowej. Na skrzyżowaniach z jezdniami ulic i dróg rurociąg kablowy powinien być

układany w przepustach z grubościennych rur z tworzyw sztucznych. W wyjątkowych wypadkach uzasadnionych technicznie dopuszcza się stosowanie dwustronnie asfaltowanych rur stalowych.

Rury przepustowe powinny być ułożone poziomo na całej szerokości ulicy lub drogi i co najmniej po 0,5 m poza krawężniki ulicy lub krawędzie drogi, jak to pokazano przykładowo na rys. 3.

Rys. 3. Skrzyżowanie rurociągu kablowego z drogą

Przy jednakowych poziomach nawierzchni drogi i terenu lub przy niewielkiej

ich różnicy zaleca się układanie rur przepustowych nieprzerwanie w jednym ciągu pod koroną drogi, przyległymi do niej rowami odwadniającymi i po 0,5 m poza ich zewnętrzne krawędzie, jak to pokazano przykładowo na rys. 4.

Rys. 4. Skrzyżowanie rurociągu kablowego z drogą przy jednakowych poziomach nawierzchni drogi i terenu

Odległość pionowa od górnej powierzchni rur przepustowych powinna

wynosić: a) co najmniej 1,2 m do górnej powierzchni dróg krajowych, b) co najmniej 1,0 m do górnej powierzchni dróg pozostałych,



c) co najmniej 0,5 m do dolnej powierzchni dna rowu odwadniającego.

Rury przepustowe powinny być uszczelnione uszczelkami końców rur, aby zapobiegać zamulaniu przepustów w czasie eksploatacji linii. Rury stalowe powinny być zabezpieczone przed korozją pokryciami asfaltowymi lub innymi o nie gorszych właściwościach.

Zaleca się, aby przepusty pod jezdniami ulic i dróg były wykonywane bez naruszania nawierzchni ulic i dróg, metodami przecisku hydraulicznego lub przewiertu poziomego, z uwzględnieniem lokalnych warunków terenowych i kosztów budowy. Sposób wykonania przepustu powinien być przesądzony w projekcie wykonawczym.

Na skrzyżowaniach z drogami nieutwardzonymi, polnymi, wjazdami do posesji i zabudowań gospodarczych rurociąg kablowy może być układany bez przepustowych rur ochronnych.

4.5.4.3. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego na mostach, wiaduktach i w tunelach

Na przejściach rurociągu kablowego przez mosty i wiadukty powinien być on ułożony w kanalizacji kablowej jako kanalizacja wtórna albo też w kanałach, na pomostach lub na specjalnych konstrukcjach wsporczych.

Przy przejściu lub zejściu rurociągu z mostu lub wiaduktu do ziemi powinien być on całkowicie zabezpieczony rurą stalową o średnicy dostosowanej do średnicy rurociągu.

Rurociąg kablowy w tunelu może być prowadzony w dowolnej odległości od kabli elektroenergetycznych, jednak pod warunkiem wyraźnego, niezawodnego wyróżnienia go od ciągów kablowych i ciągów innych urządzeń biegnących w tunelu.

W zależności od stopnia zagrożenia pożarowego rurociąg kablowy powinien być wykonany z rur trudnopalnych, bezhalogenowych.

4.5.4.4. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z liniami kolejowymi i tramwajowymi

• Zbliżenia z torami kolejowymi i tramwajowymi W wypadku równoległego usytuowania trasy rurociągu kablowego wzdłuż linii

kolejowej lub tramwajowej powinny być zachowane co najmniej następujące odległości poziome:

− 1 m od zewnętrznej krawędzi rowu odwadniającego biegnącego wzdłuż torowiska,

− 3 m od skrajnej szyny toru kolejowego lub tramwajowego, przy braku lub oddaleniu od torowiska rowów odwadniających.

Rurociąg należy układać jak najbliżej pasa wywłaszczenia .

• Skrzyżowania z torami tramwajowymi Rurociąg kablowy krzyżujący się z torami tramwajowymi powinien być

zabezpieczony przed uszkodzeniami mechanicznymi przez ułożenie go w kanalizacji kablowej pierwotnej lub w przepustach. Stosowanie dwustronnie asfaltowanych rur stalowych dopuszcza się w wyjątkowych wypadkach, uzasadnionych technicznie.

Rury przepustowe powinny być ułożone na całej szerokości torowiska i co najmniej po 2 m poza skrajne szyny po obu stronach toru.



Końce rur przepustowych powinny być uszczelnione. Głębokość ułożenia przepustów powinna wynosić co najmniej 1 m od stopki

szyny tramwajowej. Zaleca się, aby przepusty dla rurociągu kablowego pod torami tramwajowymi

były wykonane bez naruszania torowiska, metodami przecisku lub przewiertu poziomego. Sposób wykonania przepustu należy określić w projekcie wykonawczym.

• Skrzyżowania z torami kolejowymi Lokalizacja miejsca skrzyżowania

Skrzyżowanie powinno być zlokalizowane w zasadzie na szlaku linii kolejowej. W szczególnych wypadkach uzasadnionych technicznie i ekonomicznie dopuszcza się skrzyżowanie na terenach stacji kolejowych.

Kąt skrzyżowania rurociągu kablowego z torami kolejowymi powinien wynosić 90° z odchyłką dopuszczalną 15°.

Odległość skrzyżowania od urządzeń i obiektów kolejowych powinna wynosić co najmniej:

− 2 m od semaforów, tablic, znaków sygnałowych, budynków i wież wodociągowych,

− 10 m od rozjazdów i krzyżownic linii zelektryfikowanych. Zabezpieczenie rurociągu kablowego przed uszkodzeniami mechanicznymi.

Rurociąg kablowy powinien być ułożony na całym odcinku pod torami, rowami ściekowymi lub pod drenażem odwadniającym w rurze ochronnej lub w oddzielnym otworze kanalizacji kablowej pierwotnej. Rury ochronne powinny być ułożone poziomo w linii prostej. Jako rur ochronnych należy używać grubościennych rur z tworzyw sztucznych. W wyjątkowych wypadkach, uzasadnionych technicznie, dopuszcza się stosowanie dwustronnie asfaltowanych rur stalowych.

Połączenia rur ze sobą powinny być trwałe i wodoszczelne, a otwory na ich końcach gładkie i bez ostrych obrzeży.

Jeżeli długość ciągu nie jest większa niż 60 m, rury ochronne powinny być ułożone nieprzerwanie w jednym ciągu pod torami i rowami odwadniającymi, jak to pokazano przykładowo na rys. 5 i 6.

Rys. 5. Skrzyżowanie rurociągu kablowego z torami kolejowymi usytuowanymi w wykopie



Przy dużej różnicy między poziomem nawierzchni kolejowej i terenem, przez który przebiega linia kolejowa, oraz przy długości ciągu większej niż 60 m dopuszcza się układanie rur ochronnych odcinkami, np. oddzielnie pod rowami ściekowymi lub pod drenażem odwadniającym, jak to pokazano przykładowo na rys. 7.

Najmniejsze dopuszczalne wymiary obowiązujące dla przepustów kablowych pod torami kolejowymi podano odpowiednio na rys. 5, 6 i 7.

Słupki oznaczeniowe SO powinny być ustawione w odległości 10 do 15 m od zewnętrznej szyny najbliższego toru z obu stron podtorza.

Rys. 6. Skrzyżowanie rurociągu kablowego z torami kolejowymi przy

jednakowym poziomie torowiska i terenu

Rys. 7. Skrzyżowanie rurociągu kablowego z torami kolejowymi przy dużej różnicy

poziomu torowiska i terenu oraz długości ciągu większej niż 60 m Ochrona rurociągu kablowego przy skrzyżowaniu z linią kolejową na wiadukcie lub przepuście kolejowym

Przy skrzyżowaniu rurociągu kablowego z linią kolejową na wiadukcie lub przepuście kolejowym rurociąg na całej szerokości wiaduktu lub przepustu kolejowego powinien być zabezpieczony przed uszkodzeniami mechanicznymi. Rury ochronne na wiadukcie, w którym jest chodnik, powinny być ułożone pod tym chodnikiem. W wypadku wiaduktu tylko z jezdnią albo przepustu ściekowego, rury



ochronne powinny być bezpośrednio umocowane na ścianie wiaduktu lub przepustu na wysokości co najmniej 1 m od ich podstaw. Połączenie rur ze sobą powinno być wodoszczelne.

Przy skrzyżowaniu z linią kolejową zelektryfikowaną lub przewidzianą do elektryfikacji i w razie konieczności zastosowania stalowych rur przepustowych powinny być one wypełnione rurami z tworzywa sztucznego.

W zależności od stopnia zagrożenia pożarowego rurociąg kablowy powinien być wykonany z rur trudnopalnych, bezhalogenowych. Głębokość ułożenia rur ochronnych pod torami kolejowymi

Rury ochronne przy skrzyżowaniu podziemnej linii telekomunikacyjnej z linią kolejową powinny być ułożone pod torami na głębokości nie mniejszej niż 1,2 m w linii pionowej od zewnętrznej powierzchni rury ochronnej do stopki szyny. Głębokość ułożenia rur ochronnych na terenie kolejowym poza torowiskiem

Głębokość ułożenia rur ochronnych pod dnem rowów ściekowych lub drenażem odwadniającym nie powinna być mniejsza niż 0,5 m w linii pionowej od zewnętrznej górnej powierzchni rury ochronnej do najniżej położonego punktu dna rowu lub dolnej powierzchni sączka odwadniającego.

Głębokość ułożenia rurociągu kablowego przy skrzyżowaniu z kanałami pędniowymi lub z kanałami kablowymi dla kabli sygnalizacyjnych, ułożonymi na powierzchni ziemi, nie powinna być mniejsza niż 0,8 m w linii pionowej od zewnętrznej górnej powierzchni rurociągu do dolnej powierzchni kanału.

Głębokość ułożenia rurociągu kablowego przy skrzyżowaniu z kablami sygnalizacyjnymi lub zasilającymi ułożonymi w ziemi nie powinna być mniejsza niż 0,3 m w linii pionowej od zewnętrznej górnej powierzchni rurociągu kablowego do zewnętrznej dolnej powierzchni kabla sygnalizacyjnego lub zasilającego.

Głębokość ułożenia rurociągu kablowego na nieuzbrojonych terenach kolejowych powinna wynosić co najmniej 1 m, a na poboczach nasypów skarp kolejowych co najmniej 0,8 m. Długość rur ochronnych

Rury przepustowe dla rurociągu kablowego powinny być ułożone pod wszystkimi torami kolejowymi na danym podtorzu, bez przerwy na całej długości skrzyżowania, w ten sposób, ażeby odległość w rzucie poziomym końców rur z każdej strony torowiska od osi skrajnych szyn wynosiła co najmniej 3,0 m.

Na terenie stacji kolejowej, jeżeli odległość wewnętrznych szyn sąsiednich torów jest większa niż 12 m, dopuszcza się na takim międzytorzu ułożenie rurociągu kablowego w ziemi bez rur ochronnych, po uprzednim uzgodnieniu z właściwymi władzami kolejowymi. Rurociąg w tym miejscu powinien być zabezpieczony dodatkowo przykrywami kablowymi.

Rury ochronne przepustowe pod torami na podtorzu z nasypu powinny być ułożone na takiej głębokości, aby ich końce znajdowały się w ziemi co najmniej 1 m w linii pionowej od końca górnej powierzchni rury do powierzchni zbocza nasypu.

W wypadku trudnych warunków terenowych dopuszcza się mniejszą długość rur przepustowych po uprzednim uzgodnieniu z jednostką nadzorującą eksploatację torów kolejowych.

Rury ochronne przepustowe ułożone pod rowami odwadniającymi podtorze



powinny mieć taką długość, żeby końce tych rur z każdej strony rowu sięgały co najmniej po 0,5 m poza górną jego krawędź.

W wypadku poboczy ściekowych naturalnych i nieuregulowanych bez wyraźnych krawędzi rowu długość rur ochronnych przepustowych ułożonych pod nimi powinna być ustalona w projekcie technicznym.

Przy skrzyżowaniu rurociągu kablowego z drenażem odwadniającym podtorze długość rury ochronnej przepustowej powinna być o 1,0 m większa od szerokości pasa drenażowego. Usytuowanie rurociągu kablowego na zboczach wysokich nasypów podtorza i stromych skarp w wykopach

Odcinki rurociągu kablowego po wyjściu z rur ochronnych na zboczach nasypów i skarp powinny być ułożone w ziemi z falowaniem co najmniej 3%.

Trasa rurociągu układanego w poprzek skarp, stromych wzniesień lub nasypów o nachyleniu powyżej 30° powinna przebiegać zygzakowato na zboczach z odchyleniami co najmniej α = 30° od linii prostopadłej do podstawy zbocza (rys. 8).

Rys. 8. Zasada układania rurociągu kablowego w poprzek skarp

Nie zaleca się układania rurociągu kablowego w zboczach wzdłuż skarp i

stromych nasypów. W wypadkach koniecznych rurociąg należy układać z falowaniem 3% długości

trasy. Odległość rurociągu od górnej krawędzi skarpy powinna wynosić co najmniej 2 m. Inne wymagania

Otwory przepustów dla rurociągu kablowego pod torami kolejowymi powinny być uszczelnione na obu końcach skrzyżowania.

Na terenach stacji kolejowych rurociąg po wyjściu z rury ochronnej i ułożony bezpośrednio w ziemi powinien być zabezpieczony dodatkowo przykrywami kablowymi po obu stronach skrzyżowania.

4.5.4.5. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z rurociągami do przesyłania płynów lub gazów

• Wymagania ogólne Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z rurociągami do przesyłania

płynów lub gazów powinny być tak wykonane, aby nie dopuścić do: − przedostawania się płynów lub gazów do rurociągu kablowego, − podwyższenia temperatury kabla o więcej niż 5° C,



− uszkodzenia mechanicznego przy pracach konserwacyjnych i budowlanych

na rurociągach. Przy zbliżeniu lub skrzyżowaniu rurociągu kablowego z innymi rurociągami

wykonywanymi z preizolowanych rur stalowych powinny być zachowane odległości poziome i pionowe nie mniejsze od 0,5 m.

• Zbliżenia do rurociągów Zbliżenia do gazociągów

Przy zbliżeniach z gazociągami rurociąg kablowy powinien być wykonany jako nie mający połączeń z pomieszczeniami dla ludzi i zwierząt. Oznacza to, że rurociąg kablowy przed wejściem do budynków oraz do pierwszych studni kablowych w miejscowościach powinien być przerwany na długości nie mniejszej niż 1 m, a kabel powinien być zasypany ubitą ziemią. Końce rur w rurociągu kablowym powinny być starannie uszczelnione. Kable OTK prowadzone w rurociągu kablowym powinny być w tym wypadku wprowadzane do budynków i pierwszych studni kablowych odcinkami ułożonymi bezpośrednio w ziemi.

Przy takim wykonaniu odległości podstawowe pomiędzy rurociągiem kablowym a gazociągami mogą wynosić:

a) 1 m od gazociągu o nadciśnieniu do 0,4 MPa, b) 1 m od gazociągu o nadciśnieniu do 1,2 MPa i średnicy do 300 mm, c) 3 m od gazociągu o nadciśnieniu do 1,2 MPa i średnicy powyżej 300

mm, d) 1 m od gazociągu o nadciśnieniu do 2,5 MPa i średnicy do 300 mm, e) 5 m od gazociągu o nadciśnieniu do 2,5 MPa i średnicy powyżej 300

mm, f) 5 m od gazociągu o nadciśnieniu do 10 MPa i średnicy do 300 mm, g) 7 m od gazociągu o nadciśnieniu do 10 MPa i średnicy 300 - 500 mm, h) 8 m od gazociągu o nadciśnieniu do 10 MPa i średnicy 500 - 800 mm, i) 8 m od gazociągu o nadciśnieniu do 10 MPa i średnicy powyżej 800 mm.

Określone wyżej odległości podstawowe rurociągów kablowych od gazociągów mogą być zmniejszone pod warunkami ustalonymi w Rozporządzeniu Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe (Dz.U. nr 139, poz. 686), a zwłaszcza przy zastosowaniu zmniejszenia naprężenia zredukowanego w ściance gazociągu. Zbliżenia do innych rurociągów

W razie zbliżenia rurociągu kablowego do rurociągów innych niż gazociągi powinny być zachowane następujące odległości podstawowe między nimi:

a) od wodociągu magistralnego 1,0 m, b) od wodociągu rozdzielczego 0,5 m, c) od ciepłociągu parowego 2,0 m, d) od ciepłociągu wodnego 1,0 m, e) od ropociągu lub rurociągu dla innych płynów technicznych 8,0 m. Odległości podstawowe od rurociągów mogą być zmniejszone o 50% przy

zastosowaniu zabezpieczenia specjalnego dla rurociągu kablowego (rura ochronna)



oraz o 75% przy zastosowaniu zabezpieczenia szczególnego (ścianka oddzielająca). Jednak odległość rurociągu kablowego od innych rurociągów wykonanych z preizolowanych rur stalowych nigdy nie może być mniejsza od 0,5 m.

• Skrzyżowania z rurociągami Skrzyżowania z gazociągami

Przy skrzyżowaniach z gazociągami rurociąg kablowy powinien być wykonany jako nie mający połączeń z pomieszczeniami dla ludzi i zwierząt, z zachowaniem warunków określonych wyżej dla zbliżeń z gazociągami.

Przy skrzyżowaniu rurociągu kablowego z gazociągiem o nadciśnieniu do 0,4 MPa najmniejsza dopuszczalna odległość między nimi wynosi 0,5 m.

Jeżeli odległość pionowa od zewnętrznej ścianki gazociągu o nadciśnieniu do 0,4 MPa wynosi od 0,1 m do 0,5 m, to rurociąg kablowy należy zabezpieczyć dodatkowo rurą ochronną.

Przy skrzyżowaniu rurociągu kablowego z gazociągiem o ciśnieniu wyższym niż 0,4 MPa rurociąg kablowy powinien być zawsze zabezpieczony rurą ochronną.

Kąt skrzyżowania rurociągu kablowego z gazociągami nie powinien być mniejszy niż:

a) 60° z gazociągami ułożonymi w miejscach skrzyżowań w rurach ochronnych,

b) 15° z gazociągami bez rur ochronnych. Końce rury ochronnej powinny przekraczać o co najmniej 2 m obrys gazociągu

i powinny być uszczelnione za pomocą uszczelek końców rur. Skrzyżowania z innymi rurociągami

W razie skrzyżowania rurociągu kablowego z rurociągami i urządzeniami innymi niż gazociągi najmniejsze dopuszczalne odległości między nimi powinny wynosić:

a) od wodociągu magistralnego 0,25 m, b) od wodociągu rozdzielczego 0,15 m, c) od obudowy ciepłociągu 0,50 m, d) od ropociągu lub rurociągu dla innych płynów technicznych 0,80 m, e) od kanalizacji ściekowej 0,30 m. Rurociąg kablowy powinien być ułożony nad tymi rurociągami i urządzeniami

w rurze ochronnej uszczelnionej na końcach. Długość rury ochronnej powinna przekraczać o 2 m obrys innego rurociągu

(urządzenia) z każdej strony. Dopuszcza się ułożenie rurociągu kablowego pod innym rurociągiem, jeżeli

górna powierzchnia tego rurociągu jest ułożona w ziemi na głębokości mniejszej niż 0,6 m. W tym wypadku rurociąg kablowy powinien być ułożony również w rurze ochronnej, a odległości pionowe powinny być zachowane jak wyżej.

Skrzyżowania powinny być wykonane prostopadle z dopuszczalnym odchyleniem o 10° dla kanalizacji ściekowej i 35° dla pozostałych urządzeń.

Odległość pionowa rurociągu kablowego od innego rurociągu wykonanego z,preizolowanych rur stalowych nigdy nie powinna być mniejsza od 0,5 m.

• Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z innymi rurociągami w tunelach instalacyjnych



Należy unikać wzajemnego krzyżowania się rurociągu kablowego z innymi

rurociągami w tunelach instalacyjnych. W tunelach instalacyjnych, w których biegną wodociągi, przewody

wentylacyjne, kanalizacyjne, gazociągi, ale o ciśnieniu nie przekraczającym 50 kPa, można prowadzić rurociąg kablowy pod warunkiem, że odstęp między nim a innymi instalacjami prowadzonymi równolegle nie będzie mniejszy niż 0,3 m. Rurociąg kablowy w tunelu instalacyjnym powinien być oznakowany.

Dopuszcza się również prowadzenie rurociągu kablowego w tunelach instalacyjnych, w których biegną ciepłociągi, pod warunkiem, że wzajemny odstęp nie będzie mniejszy niż 0,6 m.

Rurociąg kablowy należy układać na ścianach i stropach albo na konstrukcjach wsporczych. Rurociąg układany na ścianach i stropach nie powinien do nich bezpośrednio przylegać. Odległość między rurociągiem i podłożem powinna wynosić co najmniej 0,01 m.

Nie zaleca się instalować rurociągu kablowego w tunelach, gdzie temperatura przekracza:

a) 45°C w wypadku występowania zagrożeń mechanicznych, tj. gięcia lub drgań,

b) 60°C w wypadku braku zagrożeń mechanicznych. W zależności od stopnia zagrożenia pożarowego rurociąg kablowy powinien

być wykonany z rur trudnopalnych, bezhalogenowych.

4.5.4.6. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z terenami wodnymi • Zbliżenia z terenami wodnymi

Rurociąg kablowy wzdłuż kanałów i dróg wodnych należy lokalizować w takiej odległości, aby przy najwyższym stanie wód nie był on podmywany.

Przebieg rurociągu kablowego należy lokalizować poza pasem terenów zalewowych, a przy wysokich brzegach w odległości co najmniej 10 m od górnego stałego brzegu.

Przebieg rurociągu kablowego wzdłuż kanałów i rowów melioracyjnych należy lokalizować w odległości co najmniej 1 m od ich brzegów.

• Skrzyżowania z terenami wodnymi Wymagania ogólne

Skrzyżowania rurociągu kablowego z rzekami, kanałami i rowami melioracyjnymi powinno być wykonane po uprzednim uzgodnieniu na etapie opracowania dokumentacji technicznej z zarządami dróg wodnych i melioracji wodnych i po uzyskaniu odpowiednich pozwoleń wodnoprawnych.

Uzgodnienia te decydują o lokalizacji miejsc skrzyżowań, głębokości ułożenia kabli lub przepustów pod dnem przeszkód wodnych, o technologii wykonania robót oraz sposobie zabezpieczenia brzegów po zakończeniu prac budowlanych.

O technologii wykonania robót decyduje zwykle: a) szerokość przeszkody wodnej, b) szerokość terenu zalewowego, c) sposób zagospodarowania i eksploatacji przeszkody wodnej, d) ważność linii telekomunikacyjnej.



Jako szerokość przeszkody wodnej przyjmuje się szerokość lustra wody przy

średnim stanie wody. Dla rowów melioracyjnych szerokość liczy się między brzegami rowu.

Szerokość terenu zalewowego wyznaczona jest odległością pomiędzy wałami ochronnymi albo liniami zalewu średniej wody.

Przeszkody wodne mogą być spławne lub niespławne, żeglowne bądź nieżeglowne. Mogą też mieć brzegi ze specjalnymi umocnieniami, które w trakcie budowy przejścia kablowego muszą być częściowo rozebrane, a następnie przywrócone do stanu pierwotnego.

Skrzyżowania rurociągu kablowego z przeszkodami wodnymi powinny być wykonywane w miejscach dogodnych, bezpiecznych dla trwałości kabla, pod kątem 90° od osi przeszkody, z dopuszczalną odchyłką 15°.

Przy przekraczaniu dużych przeszkód wodnych skrzyżowania powinny być budowane w oddaleniu od mostów i ostróg rzecznych.

Przepusty mogą być wykonane sposobem bagrowniczym przy użyciu urządzeń pływających i koparek albo też metodą przewiertu sterowanego pod dnem cieków, w zależności od lokalnych warunków terenowych i rachunku ekonomicznego.

Przejścia przez przeszkody wodne należy wykonywać rurą polietylenową (HDPE) grubościenną.

Dopuszcza się stosowanie rur stalowych wg PN-80/H-74219 w wypadkach, gdy wymaga tego użytkownik cieku lub gdy wynika to ze stosowanej technologii budowy przepustu.

Sposoby wykonywania przejść przez przeszkody wodne podaje tablica 2 w rozdziale 3.

W wypadkach przewidzianych w dokumentacji technicznej dla skrzyżowań z terenami wodnymi może być zastosowane rozwiązanie rokadowe przebiegu rurociągu kablowego. Skrzyżowania z rzekami i kanałami żeglownymi, spławnymi o dowolnej szerokości oraz z niespławnymi o szerokości lustra wody większej niż 25 m przy średnim stanie wody

Skrzyżowania rurociągu kablowego z rzekami i kanałami żeglownymi spławnymi o dowolnej szerokości i nieżeglownymi o szerokości lustra wody powyżej 25 m przy średnim stanie wody powinno być wykonane przez ułożenie rur przepustowych wg tablicy 5 bezpośrednio w dnie rzeki na jednej, w miarę możliwości, rzędnej i na głębokości, liczonej od najniższego punktu dna, wynoszącej od 1,0 m do 1,7 m w korycie kanału żeglownego oraz 1,0 m do 2,2 m w korycie rzeki w zależności od rodzajów gruntów. Mniejsze głębokości ułożenia należy stosować przy układaniu w gruntach zwięzłych, nie ulegających erozji dennej.

Rura przepustowa powinna być ułożona na całej szerokości rzeki, kanału lub jeziora oraz na terenach przybrzeżnych ograniczonych wałami ochronnymi lub linią zalewu średniej wielkości wody. Zaleca się, aby rura przepustowa już w czasie jej układania zawierała od razu odpowiednią liczbę rur dla rurociągu kablowego, w celu uniknięcia procesu zaciągania tych rur po wybudowaniu przepustu.

Zaleca się również, aby rurociąg ułożony w przepuście stanowił jednolity odcinek fabrykacyjny na całej szerokości koryta rzeki lub kanału.

Skrzyżowanie powinno być wykonane w dogodnym miejscu, bezpiecznym dla



trwałości rurociągu, pod kątem 90° do osi podłużnej cieku z dopuszczalną odchyłką 15°.

Zaleca się, aby skrzyżowanie było wykonane poniżej mostu, ostrogi rzecznej lub zakrętu rzeki, w odległości co najmniej 100 m od tych obiektów.

Minimalna głębokość ułożenia rurociągu kablowego w dnie koryta rzeki, kanału lub jeziora, liczona od najniższego punktu dna, powinna wynosić co najmniej:

a) 2 m w dnie koryta rzeki w gruntach sypkich, ulegających erozji dennej, b) 1,5 m w dnie koryta kanałów żeglownych i jezior w gruntach sypkich,

ulegających erozji dennej, c) 1 m w dnie koryta rzek i kanałów w gruntach zwięzłych, nie ulegających

erozji dennej. W jeziorach i zalewach o głębokości powyżej 8 m rurociąg należy układać na

dnie tych obiektów, stosując odpowiednie obciążniki. Przy przejściach rurociągu przez strome brzegi terenów wodnych głębokość

ułożenia nie może być większa niż 1,5 m i mniejsza niż 0,8 m. Falowanie poziome rurociągu ułożonego w rowie kablowym wykonanym w

dnie rzeki, kanału lub jeziora powinno wynosić 2% w gruntach zwięzłych i 5% w gruntach sypkich.

Skrzyżowania rurociągu kablowego z drogą wodną powinno być oznaczone wyraźnymi trwałymi znakami ostrzegawczymi dobrze widocznymi ze środka toru wodnego. Znaki te, o zakazie kotwiczenia, powinny być ustawione po dwa na każdym brzegu rzeki lub kanału w odległości nie większej niż 50 m od kabla w górę i w dół rzeki i powinny odpowiadać wymaganiom Zarządzenia Ministra Żeglugi z dnia 1 lutego 1967 r. w sprawie uprawiania żeglugi i spływu na śródlądowych drogach wodnych (MP nr 14, poz. 71).

Brzegi rzek, kanałów i jezior naruszone w czasie układania kabli powinny być zabezpieczone wg wymagań służb eksploatacyjnych gospodarki wodnej.

Skrzyżowania z rzekami i kanałami nieżeglownymi i niespławnymi o szerokości lustra wody mniejszej niż 25 m przy średnim stanie wody

Skrzyżowania rurociągu kablowego z rzekami i kanałami niespławnymi o szerokości lustra wody poniżej 25 m przy średnim stanie wody, z terenami bagnistymi i zalewowymi o szerokości nie większej niż 20 m oraz skrzyżowania ze strumieniami, rowami odwadniającymi i melioracyjnymi niezamulonymi powinny być wykonane w rurach ochronnych wg tablicy 2 w dnie rzeki lub rowu na głębokości co najmniej 0,5 m od najniżej położonego punktu oczyszczonego dna rzeki lub rowu.

Długość rur ochronnych powinna być tak ustalona, aby ich końce leżały na stałych brzegach rzeki lub rowu na długości co najmniej po 1 m. Rury ochronne powinny być uszczelnione.

Przy przejściach trasy rurociągu kablowego przez strome brzegi terenów wodnych należy zachować głębokość ułożenia nie większą niż 1,5 m i nie mniejszą niż 0,8 m, licząc prostopadle od powierzchni stoku (skarpy).

Przy przekraczaniu rowów melioracyjnych o szerokości dna do 1 m rurociąg należy układać zgodnie z zaleceniami tablicy 2.

Na brzegach rzeki rurociąg powinien być umocowany i zabezpieczony przed odsłonięciem przez wody powodziowe.

Przykład rozwiązania przejścia rurociągu kablowego w rurze ochronnej pod



dnem cieku pokazano na rys. 9.

Rys. 9. Przykład przejścia rurociągu kablowego w rurze ochronnej pod dnem cieku Skrzyżowanie powinno być wykonane w dogodnym miejscu, bezpiecznym dla

trwałości rurociągu kablowego, pod kątem 90° do osi cieku z dopuszczalną odchyłką 15°.

Odległość osi skrzyżowania od mostu nie powinna być mniejsza niż: a) 20 m przy szerokości lustra wody powyżej 10 m, b) 10 m przy szerokości lustra wody do 10 m. Zaleca się, aby rurociąg ułożony na całej szerokości koryta rzeki lub kanału

stanowił jednolity odcinek fabrykacyjny. W wypadkach szczególnych dopuszcza się wykonanie skrzyżowania z

przeszkodami wodnymi niespławnymi w inny sposób, np. na konstrukcji wsporczej umożliwiającej ułożenie rurociągu kablowego nad powierzchnią wody.

Brzegi rzek i kanałów naruszone w czasie układania rurociągu kablowego powinny być zabezpieczone wg wymagań służb eksploatacyjnych gospodarki wodnej.

4.5.4.7. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z liniami elektroenergetycznymi

• Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z liniami elektroenergetycznymi napowietrznymi

Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z napowietrznymi liniami elektroenergetycznymi mogą być wykonane w odległościach zapewniających zabezpieczenie rurociągu przed uszkodzeniami mechanicznymi, jakie mogą nastąpić przy remoncie i konserwacji linii elektroenergetycznej, a także zapewniających bezpieczeństwo służbie eksploatacyjnej telekomunikacji przy czynnościach konserwacyjnych. • Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z liniami

elektroenergetycznymi kablowymi Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z liniami elektroenergetycznymi



kablowymi mogą być wykonane w dowolnych odległościach poziomych i pionowych, pod warunkiem jednak zapewnienia możliwości wyraźnego i niezawodnego wyróżnienia ciągów w wykopie, kanale lub na konstrukcjach wsporczych.

4.5.4.8. Zbliżenia i skrzyżowania rurociągu kablowego z pozostałymi obiektami uzbrojenia terenowego

Najmniejsze dopuszczalne odległości rurociągu kablowego od innych obiektów uzbrojenia terenowego wynikają z załącznika do Zarządzenia Ministra Łączności z dnia 12 marca 1992 r. w sprawie zasad i warunków budowy linii telekomunikacyjnych wzdłuż dróg publicznych, wodnych, kanałów oraz w pobliżu lotnisk i w miejscowościach, a także ustalenia warunków, jakim te linie powinny odpowiadać.

Przy zbliżeniu rurociągu kablowego odległości powinny wynosić co najmniej: a) od kanalizacji ściekowej lub prowadzącej wody opadowe 1,0 m, b) od podbudowy linii telekomunikacyjnej nadziemnej 2,0 m, c) od ściany budynku i ogrodzenia 0,5 m, d) od urządzeń ochrony budowli od wyładowań atmosferycznych 5,0 m, e) od drzew wzdłuż drogi 2,0 m, f) od słupów oświetleniowych 0,8 m.

Przy skrzyżowaniu rurociągu kablowego z kanalizacją prowadzącą wody opadowe lub ścieki odległość pionowa nie powinna być mniejsza niż 0,3 m.

4.6. Minikanalizacja kablowa - kable “puste”

4.6.1. Wprowadzenie Minikanalizację światłowodową można uważać za pewnego rodzaju odmianę

kanalizacji kablowej, przeznaczonej do zaciągania kolejnych wiązek światłowodów w miarę wzrastających potrzeb eksploatacyjnych.

Podstawowe określenia dotyczące aktualnie ukształtowanych zasad dotyczących projektowania i budowy minikanalizacji (kanalizacji trójnej) dla potrzeb sieci ODN:

• Minikanalizacja (kanalizacja trójna) ODN - wiązka minitub ODN ułożona w rurze kanalizacji wtórnej ODN.

• Minikanalizacja ODN luźna - luźna wiązka minitub ODN ułożona w rurze kanalizacji wtórnej.

• Minikanalizacja ODN okablowana (kabel pusty - OTKP) - okablowana (otoczona powłoką) wiązka minitub ODN ułożona w rurze kanalizacji wtórnej lub w ziemi.

• Minituba ODN - rura plastikowa o małej średnicy dla minikabli OTKm.

• Węzeł ODN odgałęźno-zaciągowy minikabli OTKm - miejsce rozgałęziania i zaciągania minikabli OTKm.

• Osłona węzła ODN rozgałęźno-zaciągowego - osłona stanowiąca rozgałęzienie minikanalizacji ODN, służąca jednocześnie do zaciągania minikabli OTKm do minikanalizacji ODN.

Budowa minikanalizacji światłowodowej powinna się odbywać ściśle wg



zatwierdzonej dokumentacji technicznej (projekt budowlany i wykonawczy). Z tego względu jest istotne, aby na etapie projektowania zostały jednoznacznie rozstrzygnięte i określone w projekcie technicznym wszystkie szczegóły dotyczące minikanalizacji kablowej.

Należy mieć na uwadze, że sytuacja w zakresie rozwiązań technicznych dotyczących minikanalizacji światłowodowej ulega ciągłym, szybkim zmianom wynikającym ze stosowania udoskonaleń technicznych, np. system kabli światłowodowych pustych (OTKP).

4.6.2. Podstawowe wymagania Podstawowe wymagania w zakresie minikanalizacji ODN przedstawiają się

następująco:

Wymagania funkcjonalne • Utworzenie ciągów minikanalizacji umożliwiających zaciąganie w jednej

operacji minikabli na odcinkach od centrali do węzła ODN oraz między węzłami.

• Zabezpieczenie minikabli przed wilgocią.

Rodzaje minikanalizacji • Minituby kończone w studniach kablowych i komorze kablowej. • Minituby wprowadzane do węzłów ODN szafkowych. • Minituby wewnątrzbudynkowe.

Elementy konstrukcyjne • Minituby zaciągane do rur kanalizacji wtórnej i rurociągów kablowych. • Tuby odgałęźne od rur kanalizacji wtórnej i rurociągów kablowych. • Odgałęźniki tub odgałęźnych od rur kanalizacji wtórnej i rurociągów

kablowych. • Złączki minitub. • Uszczelki końców minitub z kablami i bez kabli.

Wymagania szczególne ODN • Konstrukcja wg instrukcji fabrycznej instalacji minitub. • Możliwość zaciągania minitub do kanalizacji wtórnej i rurociągów

kablowych (∅ 32 - co najmniej 4 minituby, ∅ 40 - co najmniej 8 minitub). • Uszczelnienie końców minitub. • Odgałęzienia szczelne minitub w tubach odgałęźnych. • Rozróżnienie minitub barwami na całej długości minikanalizacji.

4.6.3. System minikanalizacji ML firmy Mainetti Jako przykład rozwiązań w zakresie minikanalizacji światłowodowej w

niniejszym punkcie zostanie przedstawiony kompleksowy system kabli pustych opracowany przez firmę Mainetti (Wielka Brytania). System ten nosi firmową nazwę MicroLight (system ML).



Przykłady kabli pustych (OTKP) systemu ML kanałowych i wewnątrzbudynkowych

Na rys. 10 podano przykłady optotelekomunikacyjnych kabli pustych (OTKP) systemu ML kanałowych i wewnątrzbudynkowych.

Rys.10. Przykłady kabli OTKP systemu ML

Tuby ML Tuba ML została zaprojektowana tak, aby była giętka, lekka i trwała oraz aby

wiązki ML mogły być do niej łatwo zaciągane. Tuba ma średnicę zewnętrzną 5 mm oraz wewnętrzną 3,5 mm i jest wykonana z polietylenu małej gęstości (LDPE). Wewnętrzna warstwa tuby ma mały współczynnik tarcia względem wiązki ML. Tuba jest przezroczysta, aby była widoczna jej zawartość. Wewnątrz tuby znajduje się cienka linka ciągowa przymocowana do zatyczki tuby. Jeśli w kablu ML jest kilka tub, to są one oznakowane metodą kablową.

Kabel ML liniowy zawiera wiązkę 2, 4, 7 lub 19 prostych (nie skręconych) tub ML, natomiast kabel ML wewnątrzbudynkowy zawiera 1, 4 lub 7 tub .Tuba kabla ML o średnicy 5 mm ma wewnętrzną warstwą poślizgową oraz linkę ciągową preinstalowaną w środku. Osprzęt kabli ML – to złączki proste, zaciągowe, złączki gazoszczelne, blokujące, i inne elementy służące do budowy linii światłowodowych ML.

Tuby światłowodowe Tuby światłowodowe, tzn. wypełnione światłowodami, stanowią alternatywne

rozwiązanie dla wypełnienia kabli ML światłowodami. Tuby są wykonane z materiału



PBT i występują w następujących barwach zależnych od rodzaju występujących włókien:

− naturalna, czerwona lub niebieska - włókna jednomodowe, − brązowa - włókna Jp, − zielona - włókna G/62,5, − pomarańczowa - włókna G/50.

Znamionowa średnica zewnętrzna tuby wynosi 2,5 mm. Tuby wypełnione są żelem tiksotropowym. Standartowo tuby mają zainstalowane do 6 włókien.

Wymagania stawiane tubom światłowodowym są następujące: • Wytrzymałość na rozciąganie materiału tub (PBT) - minimum 25 MPa. • Wydłużenie PBT przy zerwaniu tuby - minimum 10 %. • Odporność tub na przełamywanie się - pętle o 10-krotnej średnicy tuby nie

przełamują się. • Żel tiksotropowy nie ulega krzepnięciu i kropleniu się w zakresie

temperatur od – 50°C do + 70°C. • Odporność tub na cykliczne zmiany temperatur od – 40°C do + 60°C. • Odporność na wzdłużne przenikanie wody. • Temperatura instalowania od –15°C do + 60°C. • Temperatura eksploatacji od –40°C do + 60°C.

Powłoki kabli ML Powłoka kabla liniowego kanałowego jest wykonana z polietylenu średniej

gęstości (MDPE). Pod powłoką znajduje się aluminiowa zapora przeciwwilgociowa. Powłoka jest tak mocna, że umożliwia bezpieczne zaciąganie kabla ML do kanalizacji, a także jego przyszłe, ewentualne wyciągnięcie.

Powłoka kabla liniowego ziemnego (nie przedstawiona na rysunku) jest około 2-krotnie grubsza od powłoki kabla kanałowego i jest wykonana z polietylenu wysokiej gęstości (HDPE). Dzięki temu ma bardzo dużą odporność na zgniatanie i inne szkodliwe oddziaływanie gruntu. Kabel ML ziemny może być układany pługiem.

Powłoka kabla ML wewnątrzbudynkowego jest wykonana z materiału trudnopalnego.

Podstawowe wymagania stawiane tubom i kablom ML Podstawowe wymagania stawiane tubom i kablom ML przedstawiają się

następująco: • Odporność na rozciąganie - siła równa ciężarowi 1 km kabla ML. • Odporność na zgniatanie - 100 kG na odcinku 100 mm, przy czym

ugięcie kabla nie powinno być większe niż 15%. • Giętkość - zwinięcie kabla ML w zwoje o średnicy równej 10-krotnej

średnicy kabla, przy czym odkształcenie tub ML nie powinno przekroczyć 20%

• Odporność temperaturowa tub i kabli ML - zgięcie i rozgięcie w łuk o promieniu równym 5-krotnej średnicy tuby lub kabla przy temperaturze –20°C oraz test starzeniowy przy 100° C w ciągu 1000 godzin.

• Korozja naprężeniowa (ESCR) - wg ASTM d 1693.



• Odporność na awaryjne wtargnięcie wody do tub: odporność na

zamarznięcie wody w tubie - napełnienie tuby wodą, zamrożenie do –15°C; po odmrożeniu tuba powinna wytrzymać nadciśnienie 10 barów.

• Odcinki fabrykacyjne kabli ML - długość do 3000 m na bębnach drewnianych bezzwrotnych lub zwrotnych.

• Przechowywanie kabli ML - kable ML na bębnach są przygotowane do przechowywania na otwartej przestrzeni; końce kabli są uszczelnione.

Łączenie tub i kabli ML Tuby kabli łączy się w sposób pokazany na rys. 11. Wiązki połączonych tub

ML uszczelnia się arkuszową osłoną termokurczliwą typu stosowanego w złączach kabli o żyłach miedzianych.

A. Uciąć tuby ML tak, aby odległość między ich końcami wynosiła około 10 cm.

Nasunąć półzłączki na końce łączonych tub. Zaciągnąć wiązkę ML.

B. Ściągnąć nadmiar wiązki ML. C. Połączyć półzłączki przez zakleszczenie w mufce.

Zacisnąć wykonane złącze nakrętkami znajdującymi się na końcach złączki.

Rys. 11. Łączenie kabli ML



Wiązki połączonych tub ML uszczelnia się arkuszową osłoną termokurczliwą

typu stosowanego przy montażu złączy kabli o żyłach miedzianych. Przykładowy sposób łączenia kabli ML o różnych profilach podano na rys. 12.

Rys. 12. Przykładowy sposób łączenia kabli ML o różnych profilach

Zaciąganie wiązek ML do kabli Do wciągania wiązek ML do kabli ML używa się miniaturowych wciągarek

mechanicznych. Stosowany jest również zasobnik zaciągowy wiązki ML. Praktyka wykazała, że wiązki ML mogą być zaciągane do prostych odcinków

linii ML o długości ponad 2 km oraz do odcinków z wieloma zakrętami, np. odcinka o długości 1 km z sumą kątów zakrętów wynoszącą 400°.

Sposób zaciągania oraz montażu tub światłowodowych, tzn. tub wypełnionych światłowodami, nie różni się od rozwiązań dla wiązek ML. Jedyną różnicą jest większa dopuszczalna siła zaciągania.

4.6.4. System METRO-net ® firmy NKF KABEL B. V.

Informacje podstawowe Za punkt wyjścia przy tworzeniu systemu METRO-net ® przyjęto, że budowa

sieci światłowodowej, niezależnie od miejsca realizacji, jest zwykle przedsięwzięciem bardzo kosztownym. Bardzo istotną sprawą jest przy tym okres, jaki upływa między zakończeniem inwestycji a zwrotem kosztów poniesionych na jej realizację.

Dwa główne składniki kosztów stanowią: a) koszty początkowe, w których skład wchodzi budowa sieci i jej utrzymanie, b) koszty bieżące, spowodowane koniecznością dostosowania sieci do aktualnych

wymagań klientów. System METRO-net ® ma niżej wyszczególnione właściwości:

• Wysoki stopień elastyczności, charakteryzujący się: − możliwością rozbudowy sieci w różnych wariantach, − możliwością poszukiwania klientów jeszcze przed zakończeniem

inwestycji, − szybką budową i krótkim czasem niezbędnym na dokonanie czynności

formalnych (uproszczone procedury wydawania uzgodnień), − małymi wymiarami urządzeń rozdzielczych.

• Możliwość jednoczesnej realizacji wielu traktów światłowodowych.



• Niskie koszty budowy, wynikające z następujących okoliczności:

− wielokrotne wykorzystanie jednego kanału ziemnego, − brak zbędnych spawów światłowodów wpływających ujemnie na sygnał, − nie przerywanie pracy czynnych już urządzeń podczas rozbudowy i

konserwacji sieci, − ekonomiczne wykorzystanie przestrzeni.

Budowa systemu METRO-net ® Budowa systemu METRO-net ® opiera się na specjalnie do tego celu

zaprojektowanych elementach, przy czym wykonanie instalacji za pomocą specjalistycznych urządzeń jest proste i tanie.

Podstawowy element systemu stanowi rura osłonowa. Może być ona układana w wykopach bezpośrednio w ziemi i stanowi wówczas kanalizację kablową w postaci rurociągu kablowego. Należy zwrócić uwagę, że tego rodzaju rozwiązanie jest bardzo ekonomiczne w skoordynowaniu np. z wymianą kabli elektroenergetycznych. Natomiast na terenach zurbanizowanych, na których istnieje kanalizacja kablowa pierwotna, powyższa rura osłonowa może być zaciągnięta do otworu kanalizacji pierwotnej, tworząc kanalizację wtórną. Oczywiście, zgodnie ze stosowanymi regułami, do otworu kanalizacji pierwotnej może być zaciągnięta także większa liczba rur kanalizacji wtórnej (2, 3 lub 4).

Jako rury osłonowe są stosowane rury z tworzywa RHDPE o średnicy 32 mm (podawana jest średnica zewnętrzna) i grubości ścianki 2,9 mm lub o średnicy 40 mm i grubości ścianki 3,7 mm, z wnętrzem pokrytym warstwą poślizgową.

Istota rozwiązania polega na tym, że do rur RHDPE wciągane są tuby prowadzące (minituby), z których każda jest przeznaczona dla jednego użytkownika. Do rury RHDPE (kanalizacji wtórnej, rurociągu kablowego) można “wdmuchiwać” od 4 do 8 rurek prowadzących (minitub) z tworzywa sztucznego o średnicy 7 - 8 mm, do których z kolei wprowadza się kable światłowodowe (minikable) o liczbie włókien od 2 do 24.

W systemie METRO-net ® stosuje się specjalny kabel światłowodowy o zmniejszonej średnicy (minikabel), charakteryzujący się dużą wytrzymałością. Dzięki temu możliwe jest instalowanie większej liczby włókien, a zarazem w procesie wciągania kabel nie ulega zapętlaniu. Standardowy kabel jest zaopatrzony w metalową powłokę ekranującą, aczkolwiek jest również możliwe zamawianie kabla dielektrycznego.

Podkreślić należy, że atrakcyjność systemu METRO-net ® polega na jego niemal nieograniczonych możliwościach rozbudowy. Tworzenie sieci może być przeprowadzane etapami, z zapewnieniem pełnej funkcjonalności zrealizowanych już etapów. Dalsza rozbudowa może być rozpoczęta w każdej chwili. Dzięki temu unika się zamrożenia kapitału w nie wykorzystanych inwestycjach. Podłączenie następnych odcinków sieci jest wykonywane za pomocą prostych w montażu elementów (“zatrzasków”) Zwróćmy przy tym uwagę, że w wypadku, gdy użytkownik zmienia siedzibę, nie ma potrzeby wykonywania nowych robót ziemnych. Kabel jest wyciągany i układany na nowej trasie.

Do wykonywania odgałęzień do poszczególnych abonentów stosuje się łącznik typu Y, zapewniający, dzięki swej konstrukcji, szybkie i proste wykonanie



instalacji. Odpowiednie uszczelnienie łącznika zapobiega przy tym przenikaniu wody i błota.

W systemie METRO-net ® trasa rury RHDPE (kanalizacji wtórnej, rurociągu kablowego) powinna być tak zaprojektowana, aby zaczynała się w centralnym punkcie dystrybucji i aby przechodziła w bezpośrednim sąsiedztwie jak największej liczby potencjalnych użytkowników. W momencie, gdy klient zgłosi chęć przyłączenia do sieci, wykonywane jest do jego siedziby (budynku) odgałęzienie od rury RHDPE za pomocą łącznika typu Y. W tak przygotowaną trasę wdmuchiwana jest pod ciśnieniem tuba prowadząca (minituba), w którą z kolei wprowadzany jest kabel światłowodowy (minikabel). Kabel ten podłączany jest w punktach dystrybucji do traktu głównego.

Należy podkreślić, że przy instalowaniu systemu METRO-net ® w układzie pierścieniowym (w “ringu”) można w sposób tani i prosty wykorzystać w tym celu nie użytkowane dotychczas trakty. Można także łatwo zrealizować dojście z dwóch oddzielnych punktów dystrybucji, przeznaczone dla specjalnej grupy klientów, którzy wymagają wysokiego stopnia niezawodności połączeń.

Należy podkreślić, że istnieje możliwość użycia jednego z traktów do tworzenia sieci SDH łączącej różne firmy i instytucje. System METRO-net ® jest oczywiście przeznaczony nie tylko do obsługi dużych abonentów (zakłady produkcyjne, banki itp.), albowiem w miarę rozwoju technik multimedialnych i interakcyjnych coraz większa liczba osób fizycznych i małych firm będzie wymagało niezawodnej sieci przesyłowej o dużej przepustowości, do czego omawiany system nadaje się bardzo dobrze.

Niektóre dane uzupełniające i rozwiązania konstrukcyjne Firma NKF KABEL B. V. opracowała system METRO-net ®, oparty na

systemie JET-NET ®, przeznaczony specjalnie dla biznesu (centra biznesowe, obszary przemysłowe).

METRO-net ® stanowi kompletną koncepcję tworzenia pasywnej sieci optotelekomunikacyjnej. Stosowany przez NKF KABEL system “pod klucz” oznacza, że pasywne składniki sieci oraz projektowanie, wykonawstwo i utrzymanie sieci składają się na kompleks systemu.

Koncepcja sieciowa METRO-net ® oferuje przede wszystkim wysoki stopień elastyczności, a szczególnie: możliwość rozwoju, inwestowanie w momencie uzyskania zamówienia na usługi telekomunikacyjne oraz szybkość wykonania instalacji dzięki stosowanej technologii, a w związku z tym krótki czas realizacji. Ponadto należy podkreślić, że uruchamianie łączy wielotrasowych następuje w sposób prosty.

Realizacja inwestycji jest efektywna kosztowo, gdyż następuje: − bez dodatkowych robót ziemnych, − bez dodatkowych robót w zakresie spajania światłowodów.

Ponadto zasługuje na podkreślenie, że prowadzone prace nie zakłócają transmisji w światłowodach już eksploatowanych. Nie bez znaczenia jest także istotna cecha charakterystyczna metody, gwarantująca oszczędność miejsca.

Unikatowa koncepcja METRO-net ® obejmuje kompleks pasywnych składników sieci oraz technologii instalacyjnych, opracowanych przez NKF KABEL B.V.



Podstawowym składnikiem METRO-net ® jest COMMUTER ®, będący, jak już

podano, systemem minikanalizacji światłowodowej w postaci rury HDPE zawierającej pewną liczbę minitub, które stanowią bazę dla tworzenia kanałów abonenckich. Przykładowy sposób prowadzenia minikabli w minitubach usytuowanych w rurach HDPE, tworzących ciągi kanalizacji wtórnej lub rurociągu kablowego, przedstawiono na rys.13.

Rys.13. System minikanalizacji COMMUTER ® Minikanalizację systemu COMMUTER ® układa się od centralnego punktu

rozdzielczego wzdłuż trasy przebiegającej przez miejsca usytuowania pewnej liczby abonentów. W momencie, gdy zachodzi konieczność przyłączenia abonenta do sieci, instalowany jest rozgałęźnik typu Y, umożliwiający skierowanie minituby do siedziby abonenta.

Do tub są zaciągane, metodą pneumatyczną, minikable zawierające najczęściej od 2 do 8 światłowodów. Minikabel o średnicy około 3 mm jest łączony w punkcie rozdzielczym z kablami wielotubowymi zawierającymi od 48 do 96 światłowodów.

Właściwości systemu METRO-net ® polegają na tym, że w istocie system ten jest pomyślany jako trójna sieć dostępowa. Maksymalna liczba minitub w systemie COMMUTER ® wynosi 4 do 8, zależnie od zastosowanej tuby 32 mm lub 40 mm.

Dla obu powyższych rodzajów rur został opracowany komplet akcesoriów, dzięki czemu, instalując system COMMUTER ® na trasie pierścieniowej, można tanio i łatwo tworzyć (odgałęziać) nowe kanały abonenckie. Pozostająca za takim odgałęzieniem minituba jest wykorzystywana do tworzenia dodatkowych kanałów. Utworzenie dwóch oddzielnych punktów rozgałęźnych (dystrybucyjnych) umożliwia tworzenie dla specjalnych abonentów dwóch kanałów przebiegających różnymi trasami, dzięki czemu uzyskuje się wysoki stopień niezawodności transmisji.

Sposób odgałęziania minikabli w systemie METRO-net ® podano na rys.14.

Rys.14. Sposób odgałęziania minikabli w systemie METRO-net ®



Jest również możliwe wykorzystanie jednej z rur do utworzenia linii SDH

łączącej różnych abonentów. Jest to realizowane na kablu (minikablu) zaciągniętym do minituby, metodą pneumatyczną, na odcinku od abonenta do abonenta.

Istotnym walorem systemu METRO-net ® są niemal nieograniczone możliwości rozwoju sieci. Zaprojektowana sieć może być rozbudowywana stopniowo w momentach pojawiania się potrzeb. Koszty są ponoszone stopniowo stosownie do konkretnych, nowo pojawiających się zamówień zgłaszanych przez abonentów.

NKF KABEL B.V. dostarcza pełny komplet składników systemu METRO-net® opracowanych przez siebie i przetestowanych w rzeczywistych warunkach eksploatacyjnych. Uzyskano dzięki temu gwarancję długookresowej bezawaryjności, kompleksowości dostaw oraz możliwość szybkiego wykonania instalacji.

Jak podano wyżej, podstawowy składnik systemu METRO-net ®COMMUTER ® stanowi zespół złożony z rury HDPE o średnicy 32 lub 40 mm oraz minitub, których średnica jest rzędu 7 - 8 mm. COMMUTER ® zawiera od 4 do 8 minitub, zależnie od średnicy rury HDPE oraz zastosowanej metody i czasu instalacji minitub. Rury HDPE są dostępne w szerokiej gamie kolorów, natomiast kod barwienia minitub odpowiada standardom IEC.

Minituby odgałęźne Połączenie między COMMUTER ® -em i abonentem wykonuje się przy użyciu

minituby odgałęźnej, która jest wzmocniona pancerzem z taśmy stalowej w celu zapewnienia trwałego, niezawodnego połączenia mechanicznego. Koniec minituby odgałęźnej jest zamykany uszczelkami.

Odgałężnik Y Odgałęźnik Y służy do połączenia COMMUTER ® -a z minitubą odgałęźną.

Wszystkie składniki są łatwe do instalowania i zapewniają muło - i wodoszczelność.

Minikabel Kabel światłowodowy stosowany w systemie METRO-net ® (minikabel) ma

średnicę rzędu 3 mm, zależną od liczby światłowodów (2 do 8, a nawet do 24). W wykonaniu standartowym kabel ma metalowy ekran przeciwwilgociowy, ale może być także dostarczany jako dielektryczny, stosownie do zamówienia.

Instalacja systemu METRO-net ®

Instalacja systemu jest realizowana, jak to wynika z powyższego opisu, w rurach kanalizacji wtórnej lub rurociągu kablowego (rury RHDPE 32 lub 40 mm). W większości wypadków będzie w tym celu wykorzystywana istniejąca już kanalizacja kablowa (kanalizacja pierwotna z zaciągniętymi rurami kanalizacji wtórnej, rurociąg kablowy). Jeśli jednak wystąpi brak tych elementów, należy, stosownie do potrzeb, przewidzieć na etapie projektowania odpowiednią budowę lub rozbudowę kanalizacji pierwotnej, wtórnej lub rurociągu kablowego wg zasad omówionych szczegółowo w odpowiednich punktach niniejszego skryptu.

W dokumentacji technicznej należy uwzględniać specyfikę realizacji systemu METRO-net ®, a mianowicie przede wszystkim to, że wdmuchiwanie minitub do rury RHDPE, z jakiej wykonana jest kanalizacja wtórna lub rurociąg kablowy, odbywa się



za pomocą sprężonego powietrza. Używa się do tego urządzenia o nazwie SUPERJET ®. Istota działania urządzenia polega na tym, że sprężarka tłoczy powietrze pod wysokim ciśnieniem, a prędkość wdmuchiwania jest regulowana w zakresie od 0 do 60 m/min.

Natomiast kable światłowodowe (minikable) można wprowadzać do minitub za pomocą instalacji o nazwie SUPERJET ® lub urządzenia o nazwie MICROJET ®. W tym układzie minikabel jest pchany poprzez zestaw rolek i jednocześnie ciągnięty za pomocą czółenka. Również tutaj istnieje możliwość regulacji prędkości procesu zaciągania w zakresie od 0 do 40 m/min.

Przy projektowaniu należy mieć na uwadze, że wszystkie elementy systemu są cały czas testowane w rzeczywistych warunkach, co nie tylko gwarantuje długoletnią, bezproblemową eksploatację, ale umożliwia również ciągłe ulepszanie systemu, prowadząc do obniżenia kosztów i skrócenia czasu robót. Należy także uwzględniać, że system METRO-net ® charakteryzuje się niskim kosztem początkowym, optymalnym wykorzystaniem kapitału, prostą rozbudową i łatwym dostępem do nowych klientów. Cechy te sprawiają, że staje się on nowoczesną koncepcją rozwijania sieci telekomunikacyjnej, a w szczególności sieci ODN, atrakcyjną zarówno dla operatorów, jak i użytkowników.

Dostępność systemu METRO-net ® w warunkach krajowych Należy podkreślić, że system METRO-net ® jest realizowany nie tylko w

ciągach kanalizacji pierwotnej i w klasycznych układach rurociągów kablowych, ale również, w rurociągach kablowych z rur HDPE układanych we wspólnym wykopie z kablami elektroenergetycznymi sieci średniego lub niskiego napięcia. Rura HDPE rurociągu kablowego może być układana obok tych kabli lub nad nimi (pod folią). W zależności od potrzeb rurę HDPE można wprowadzać - obok złączy kablowych sieci niskiego napięcia - do budynków lub do stacji transformatorowych (promień gięcia rury wynosi 1 m). Jeżeli rurę HDPE pozostawia się w wykopie kablowym, to należy ją “zaślepić” hermetyczną końcówką (uszczelką). Wszystkie odgałęzienia rury wykonuje się za pomocą hermetycznych trójników, stosownie do istniejących potrzeb lokalnych.

Układanie rury HDPE dla realizacji systemu METRO-net ® może następować w szczególności przy okazji remontów i rozbudowy kablowej sieci elektroenergetycznej, np. w trakcie wymiany kabli niskiego lub średniego napięcia.



4.7. Zasady łączenia elementów kanalizacji kablowej



5. Zasady określania kosztów budowy kanalizacji kablowej Zasady określania kosztów budowy kanalizacji kablowej należy przyjmować

wg normy zakładowej ZN-02/TD S.A. – 01.

TELEFONIA DIALOG S.A. - optotel.pl · sieci miejscowych stanowiących linie kablowe magistralne i...

Documents

Transcript of TELEFONIA DIALOG S.A. - optotel.pl · sieci miejscowych stanowiących linie kablowe magistralne i...