WYDAWNICTWO SKRZAT

KRAKÓW 2010

5

ROZDZIAŁ I

Koniec roku jakiego jeszcze nie było

Aleksander Piórko mieszkał na ulicy Róża-nej pod numerem trzynastym. I  choć wszyscy wkoło uważali, że był to pechowy adres, Aleks wcale się tym nie przejmował. Bo i  dlaczego? Miał wesołą rodzinę, fajnego dziadka i wspania-łych przyjaciół. W jego życiu po prostu nie było miejsca na pecha. Był o tym przekonany. Aż do pewnego czerwcowego poranka, kiedy zaczyna się ta opowieść.

Na Różanej, pod numerem trzynastym, roz-legł się dźwięk budzika.

— Dryyyn, dryyn! Dryyyn, dryyn!

Natrętny dźwięk wyrwał Aleksa z  błogiego snu. Chłopiec przeciągnął się leniwie, ale gdy tylko przypomniał sobie, jaki to dzień, natych-miast zerwał się na równe nogi i zbiegł do kuch-ni na śniadanie.

Rodzice Aleksa i  jego siostra dawno już nie spali. Pan Piórko czytał właśnie gazetę, pani Piórko smażyła pyszną jajecznicę, której zapach roznosił się po całym domu, a Mała, jak Aleks nazywał siostrę Elę, piła mleko i oglądała bajkę o magicznych bucikach.

7

— Cześć mamo! Cześć tato! — rzucił wesoło Aleks i nie podejrzewając niczego złego, usiadł przy stole.

— Cześć skarbie. Wcześnie dziś wstałeś — odpowiedziała pani Piórko lekko drżącym gło-sem, robiąc przy tym dziwną minę i  zerkając nerwowo na męża.

Coś było nie tak, ale Aleks był zbyt szczęśli-wy, żeby zauważyć dziwne zachowanie mamy. Uśmiechnął się do rodziców szeroko i  powie-dział:

— Jak mógłbym zaspać?! Przecież dziś jest rozdanie świadectw! Nareszcie koniec roku szkolnego!

Aleks uwielbiał początek i zakończenie roku w  szkole. Choć najbardziej cieszyło go zakoń-czenie. Wiadomo dlaczego. Potem już nie trzeba było się uczyć, bo następował ten cudowny okres, gdy można było wylegiwać się do południa i ba-wić do późnego wieczora. Zaczynał się czas og-nisk nocą, ukąszeń komarów i ciem w pokoju, gdy nie zamknęło się okna, czytając do późna

8

przy włączonej latarce pod kołdrą, w tajemnicy przed rodzicami.

Aleks uwielbiał zapach świeżo pastowanych butów i  bielusieńkiej jak śnieg koszuli, którą tego dnia zakładał. Dzięki niej czuł się kimś wyjątkowym. Lubił tę chwilę, gdy pani w szkole ściskała mu rękę, gratulując udanego roku i do-brych ocen na świadectwie. I  gdy rodzice byli z niego dumni, a szczególnie teraz, gdy kończył już piątą klasę.

Podczas uroczystej gali kończącej rok szkol-ny zawsze kręcił się i wiercił, nie mogąc docze-kać się ostatniego dzwonka. Ale tym razem było inaczej. Na uroczystości kończącej rok szkolny Aleks stał spokojnie, a  w  głowie hu-czały mu słowa rodziców, które usłyszał przy śniadaniu.

— Przykro nam synku. W  tym roku nie pojedziemy nad morze — wyznała mama ze smutkiem w głosie. — Właśnie dowiedzieliśmy się, że fi rma taty zostanie zlikwidowana, a  on straci pracę. A w tym przypadku… no sam ro-

9

zumiesz… nie możemy pozwolić sobie na taki wydatek.

— Ale obiecujemy ci… — zapewniał tata — że dołożymy wszelkich starań, żebyś nie nudził się w te wakacje. Będziemy jeździć rowerami nad jezioro, na ryby albo do wujka Antka na działkę. Zobaczysz! Będzie faj…

Co było dalej, tego Aleks już nie słyszał. Całko-wicie odpłynął myślami. Było mu przykro i czuł się rozczarowany. Żal mu było taty, no bo co jest winny, że likwidują zakład pracy. A potem zrobi-ło mu się jeszcze żal wakacji. Ale nie dlatego, że nie wykąpie się w morzu. I nie dlatego, że kolejny raz nie zobaczy zachodów słońca, które nad mo-rzem są takie ładne. Martwił się, że gdy skończy się lato i wróci do szkoły, nie będzie miał o czym opowiadać kolegom. No bo kto by chciał słuchać o tym, że siedział w domu?! Wakacje w domu nie mogły przecież zapowiadać się ciekawie.

Uroczysta gala wydawała się nie mieć końca. Kamil Chrupiński i Zuzka Gałązka, przyjaciele

Aleksa, obserwowali go i zastanawiali się, co mu się stało. Puszczali do siebie oczka i cały czas się wiercili. Kamil dawał Aleksowi jakieś tajemni-cze znaki z końca rzędu, w którym stali, a Zuz-ka trącała go, żeby wreszcie przestał. Nie mogli się już doczekać pierwszego wakacyjnego wyj-ścia na lody, na które się umówili. O szesnastej mieli spotkać się u Aleksa, żeby omówić plany

na wakacje, a  potem iść świętować do parku. Jak co roku każdy z nich gdzieś wyjeżdżał, ale resztę czasu chcieli spędzić razem, bo przecież, jak na prawdziwych przyjaciół przystało, prawie wszystko robili wspólnie. Po szkole się uczyli, a weekendy spędzali na zabawie. Jeździli na ro-werach, ścigali się deskorolkami, czasem łapali muchy na lasso i pluli do celu. Raz nawet próbo-wali wynaleźć gumę do żucia, przez co o mało się nie potruli i wylądowali w szpitalu.

Wszyscy, którzy znali tę niezwykłą trójkę przy-jaciół, zastanawiali się, jak to możliwe, że Aleks,

12

Kamil i Zuzka tak dobrze się rozumieją. Różnili się przecież od siebie jak ogień i woda. Kamil był krępym chłopcem niskiego wzrostu. Miał jasne włosy i  mnóstwo piegów na nosie. Prawie nie rozstawał się z paczką chipsów i przez cały czas dowcipkował. Nawet w  najtrudniejszych sytua-cjach trzymały się go żarty.

Zuzka była nieco wyższa od Kamila. Miała długie kruczoczarne włosy do pasa, , które cze-sała w kitkę lub koka prawie na samym czubku głowy. Na nosie nosiła okrągłe okulary z  czer-wonymi grubymi oprawkami. W nich wydawała się jeszcze bardziej ciekawska, uparta i gadatliwa niż była naprawdę. Aleks był z nich najwyższy, miał ciemne włosy i zawsze potarganą fryzurę. Wyglądał przez to poważniej. Trochę tak, jakby był ich starszym bratem. Wydawał się najspokoj-niejszy z całej trójki, ale gdy tylko się uśmiechał, od razu można było zauważyć błysk w oku, któ-ry oznaczał, że on także potrafi wpaść na szalo-ny pomysł i porządnie narozrabiać.

Kiedy uroczysta gala zakończyła się, klasy ro-zeszły się do swoich sal na rozdanie świadectw. Panie wychowawczynie robiły mnóstwo pod-sumowań. Każdego wywoływały po nazwisku, a  najlepszym uczniom wręczały piękne, kolo-rowe książki, nagrodę za wzorową naukę albo zachowanie. Pochwałom i uśmiechom nie było końca. Choć nie obeszło się też bez słów nagany skierowanych do klasowych obiboków. Na ko-rytarzu rozbrzmiał ostatni dzwonek. Nareszcie nadeszły upragnione wakacje!

14

ROZDZIAŁ II

Lekarstwo na zmartwienia

Po szkole Aleks nie chciał rozmawiać ani z Zuzką, ani z Kamilem. Burknął tylko coś, że się spieszy i  że pogadają później, po czym po-biegł do domu. Nie skłamał, bo rzeczywiście się spieszył, choć może nie tak bardzo jak próbował to wmówić przyjaciołom. Jak co roku, starym zwyczajem, chciał odwiedzić dziadka Mateusza, żeby pochwalić się swoim świadectwem. A było się czym chwalić, bo Aleks był jednym z najlep-szych uczniów w klasie i oceny na świadectwie miał zawsze bardzo dobre.

Dziadek był dumny z  osiągnięć wnuka i  za-wsze, specjalnie na tę okazję, przygotowywał

16

ulubione smakołyki Aleksa. W  tym roku tak-że nie zawiódł. Był koktajl bananowy z  cyna-monem i  ciasteczka orzechowe, które chłopiec wprost uwielbiał. Dziadek sam je wypiekał, a potem przechowywał w metalowym pudełku, w  starym sekretarzyku. Wyjmował je tylko na szczególne okazje.

Na spotkaniu z  dziadkiem Aleks dużo się uśmiechał, starając się ukryć swoje zmartwienia.

Ale dziadek dobrze znał wnuczka i  szybko się domyślił, o co może chodzić. I właśnie dla-tego postanowił zrobić to, o czym myślał już od dłuższego czasu, a co niepotrzebnie odkładał.

Kiedy Aleks miał już wracać z  rodzicami i  siostrą do domu, dziadek zawołał go do dru-giego pokoju, który był jednocześnie sypialnią. Urządzony był bardzo skromnie, ale elegancko. Najpiękniejszym meblem, jaki w nim stał, była stara, zamykana na klucz biblioteczka.

— O co chodzi? — spytał zdziwiony Aleks.Dziadek uśmiechnął się tajemniczo i  ściszo-

nym głosem powiedział:

17

— Mam dla ciebie niespodziankę.Mówiąc to, małym srebrnym kluczykiem, ot-

worzył biblioteczkę i wyciągnął coś, czego Aleks nigdy by się nie spodziewał.

— Co to jest, dziadku? — zapytał zdziwiony Aleks, widząc starą skórzaną torbę.

— To jest, mój drogi, lekarstwo na twoje zmartwienia — wyjaśnił dziadek.

Aleks stał z  otwartą buzią. Nie bardzo wie-dział, jak ma się zachować, bo takiego prezentu w ogóle się nie spodziewał. Tymczasem dziadek Mateusz zasiadł przy biurku i wyjął małą, żółtą karteczkę, na której naprędce coś napisał. Potem włożył ją do koperty i wręczył wnuczkowi.

— Obiecaj mi, że zajmiesz się tym Aleks — powiedział dziadek, wskazując na zawartość skórzanej torby. — Ale to, co tu napisałem, prze-czytaj dopiero, gdy dotrzesz do domu.

W głowie chłopca kłębiło się mnóstwo pytań, ale nie bardzo wiedział, co powiedzieć. Podzię-kował więc tylko dziadkowi i wrócił do salonu. Kiedy żegnał się z dziadkiem, myślami był przy

czarnej torbie, którą ściskał w dłoni. Z niecierp-liwością czekał na moment, kiedy znów znajdzie się w swoim pokoju.

Tajemniczy prezent od dziadka zaciekawił go tak bardzo, że na chwilę zapomniał o  pechu, który dopadł jego rodzinę i o wakacjach, które będzie musiał spędzić w domu.