Sylwester Laskowski

Sekrety Niebanalnych Wesel cz. 2

Copyright © 2011, Sylwester Laskowski

2

Copyright © 2011 by Sylwester Laskowski

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Książka, ani żadna jej część nie może być przedrukowywana,

ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana

mechanicznie, fotooptycznie, elektronicznie, ani odczytywana

w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody autora.

Prawa własności do niniejszego egzemplarza elektronicznej wersji

książki (e-booka) przysługują jej nabywcy.

Nabywca ma prawo korzystania z niniejszego egzemplarza

elektronicznej wersji książki wyłącznie na własny użytek.

W szczególności nabywcy nie przysługuje prawo

rozpowszechniania ani powielania niniejszego egzemplarza książki

w żaden możliwy technicznie sposób.

W sprawie zezwoleń należy pisać na adres:

kontakt@sylwesterlaskowski.eu

3

Tym, którzy o nim dopiero myślą i Tym,

którzy rozpoczęli już przygotowania.

Aby Wasze były równie Niebanalne!

Sylwester Laskowski Warszawa 21.11.2011

4

Spis treści

WPROWADZENIE .......................................................................................................................... 6

1. „WYSOKO W CHMURACH” WESELE JUSTYNY I BARTKA ......................................................... 9

2. „SYĆKA SE WOM ZYCOM” WESELE KASI I MICHAŁA ............................................................ 13

3. „ZACHWYCAJĄCA ELEGANCJA PIERWSZEGO TAŃCA” WESELE ASI I ANDRZEJA ................... 15

4. „NA PROGU SŁONECZNEGO MAJA” WESELE WERONIKI I PIOTRA ........................................ 17

5. „KACZUSZKI DLA KAROLA W.” WESELE ASI I ARKA ............................................................... 19

6. „NA RATUNEK WODZIREJOWI” WESELE ANI I MICHAŁA ...................................................... 21

7. „BLASK MISTRZÓW SZTUKI BARMAŃSKIEJ” WESELE MARTY I PIOTRA ................................. 24

8. „RYCERSKIE ZAŚLUBINY” WESELE ANI I KAMILA ................................................................... 27

9. „PO PROSTU PIĘKNIE” WESELE ASI I MAĆKA ........................................................................ 29

10. „ON NIE WART JEDNEJ ŁZY” WESELE MAŁGOSI I PAWŁA...................................................... 32

11. „TWÓRCZO I Z ZAANGAŻOWANIEM” WESELE MARTY I KRZYSIA ........................................ 35

12. „ZASKAKUJĄCY OBRÓT SPRAW” PRYMICJA KSIĘDZA KAZIMIERZA ....................................... 39

13. „OD POLONEZA PO SALSĘ” WESELE KASI I GALO ................................................................. 43

14. „KLASA I STYL” WESELE DOMINIKI I ADDISA ........................................................................ 46

15. „NIEUSTANNIE PEŁNY PARKIET” WESELE KAROLINY I ŁUKASZA ............................................ 49

16. „WYSTRZAŁOWA NOC” WESELE AGATY I KUBY .................................................................... 52

17. “BOSS ME TENDER” WESELE KAMILI I KUBY ........................................................................ 56

18. „NAD MALOWNICZYM JEZIOREM KOPCZYWNO” WESELE KLAUDYNY I ŁUKASZA ................ 58

19. „DZIECI GÓR” WESELE EDYTY I KAROLA ............................................................................... 60

5

20. DOUBLE WINGS NA WESELU DAWIDA JANCZYKA .............................................................. 63

21. “SHAKE, SHAKE, SHAKE SENORA” WESELE ANI I PAWŁA ...................................................... 64

22. “A BOOK OF LOVE” WESELE EWELINY I ANDRZEJA ............................................................... 67

23. „C’EST LA VIE” WESELE MONIKI I TOMKA ............................................................................. 69

24. „HEJ JUDE!” WESELE ANI I JACKA ......................................................................................... 73

25. „ASEREJE PO PIĄTEJ NAD RANEM” WESELE KASI I MARCINA .............................................. 77

26. „TY TYLKO MNIE POPROWADŹ” ŚLUB KASI I RAFAŁA ........................................................... 81

27. „WSPÓLNE DŻEMOWANIE NAD RANEM” WESELE MARTY I MARCINA ................................ 82

28. „AŻ PO KRES KOCHAJ MNIE” WESELE MAŁGOSI I ŁUKASZA .................................................. 85

29. „REKOLEKCJE W TRAKCIE REKOLEKCJI” WESELE MAŁGOSI I MICHAŁA ................................. 90

ZAKOŃCZENIE ............................................................................................................................. 93

O AUTORZE ................................................................................................................................. 94

6

Wprowadzenie

Wypada mi zacząć od podziękowań. Podziękowań dla wszystkich tych, którzy

byli głównymi bohaterami wydarzeń, które tu opisałem. To dwadzieścia siedem

Par Młodych, którym miałem okazję towarzyszyć w 2011 roku w chwilach

szczególnie wdzięcznych, a zarazem doniosłych w ich życiu – w ich weselach.

To jedna Para, której towarzyszyć mogłem podczas ślubu. Jest też jeden

szczególny Wędrowiec, który powołanie do miłości realizuje już na drodze

kapłańskiej, któremu towarzyszyłem w ramach zabawy prymicyjnej.

Moja wdzięczność jest wielowymiarowa.

Pamiętam, jak po jednym z wesel, jedna z bohaterek opisanych tu historii

powiedziała, że „ja to mam szczęście, bo mogę co tydzień uczestniczyć w tak

uroczych i wzruszających wydarzeniach”. Potwierdziłem. Mam szczęście.

Będąc wodzirejem, mam okazję uczestniczyć i w jakiejś mierze wpływać na

kształt emocji i przebieg zdarzeń podczas świętowania najbardziej doniosłych

decyzji ludzkich – zawierzenia swego życia komuś drugiemu. Mam też możliwość

bycia blisko sedna tych wydarzeń, blisko głównych aktorów, blisko ich radości,

ich przejęcia, ich wzruszenia, a czasem ich obaw.

To bardzo poruszające i dające wiele do myślenia. To często też inspirujące.

To prawda, że młodzi uczą się od starszych, niedoświadczeni czerpią

z doświadczenia tych, którzy już je posiadają. Prawdą jest jednak też,

7

że młodość, świeżość, entuzjazm i pomysłowość towarzyszące wszystkiemu,

co dopiero jest na starcie, co jest pierwsze i w ten sposób wyjątkowe – są

niezwykle atrakcyjne, kuszące i – na szczęście – zaraźliwe! Piszę to, jako

mężczyzna od ponad siedmiu lat żonaty, który czasem o tym entuzjazmie

i pomysłowości zapomina.

W imieniu swoim, i Magdy, mojej żony - dziękuję! :)

Dziękuję też rzecz jasna jako profesjonalista, człowiek, dla którego

„wodzirejowanie” jest też po prostu pracą, a który dzięki Wam w tym roku miał

co robić :-). Tą małą książeczką, którą przynajmniej przez pryzmat własnej

historii już znacie, chciałbym i za ten wątek Wam podziękować.

Choć każda z historii, w chwili jej powstawania była dedykowana Wam, książka,

jako całość dedykowana jest już komuś innemu – Wy jej bowiem już nie

potrzebujecie.

Dedykuję ją tym, którzy do ślubu dopiero się przygotowują, którzy podobnie jak

Wy kiedyś – szukają dziś inspiracji, dobrych pomysłów i ciekawych rozwiązań nie

tyle wymyślonych, co po prostu „sprawdzonych w akcji”, przeżytych,

doświadczonych. Mam przeczucie, że dla nich Wasze historie (subiektywnie

opisane) mogą być pomocne.

Ta książka otwiera pewien cykl, który mam zamiar systematycznie kontynuować,

tak by Ci, którzy dziś inspirują się Waszymi historiami, mogli za jakiś czas

inspirować innych historiami własnymi. Jednym słowem za rok będzie kolejna

część „Sekretów Niebanalnych Wesel”. A potem kolejna i kolejna… Czas

pokaże, jak wiele ich będzie :)

Otwarcie cyklu sugeruje, że to dopiero początek. Dlaczego zatem to już „część

druga”?

8

W istocie pierwszej części „Sekretów Niebanalnych Wesel” nigdy nie napisałem.

Gdzieniegdzie znaleźć można fragmenty zapisków, które mogłyby wypełnić jej

treść. Zbyt mało jednak ich było i za mocno były wyrywkowe, by stworzyć z nich

spójne i treściwe dzieło. Zbyt późno bowiem wpadłem na pomysł, by te

wydarzenia spisywać. Nie wypadało jednak i nie chcę – uznać ich za

nieistniejące.

Przyjmijmy zatem, że część pierwsza zaginęła, a jej treści szukajcie u tych

wszystkich Par, którym Podwójno-Skrzydlaci towarzyszyli we wcześniejszych

latach. Sam jestem ciekaw, co Wam opowiedzą :)

9

1. „Wysoko w chmurach”

wesele Justyny i Bartka

Wysoko w przestworza

Jeśli dobrze pamiętam przed weselem spotkaliśmy się trzy razy (raz na wniosek

anginy, która powaliła mnie z nóg, przekładając termin). Omawiając różnorakie

szczegóły związane z weselem dość szybko wydało się, że oboje – zarówno

Justyna, jak i Bartek – latają na szybowcach. Do tego tematu powracaliśmy

bardzo chętnie.

Latająca ekipa

Gdy już na weselu, próbując choć odrobinę zapoznać ze sobą gości zadałem

pytanie: „Kto z Państwa jest pilotem?” nie przewidywałem, że odpowiedź będzie

taka. Pilotów było chyba z dwudziestu! Jak się potem okazało – piloci to bardzo

zgrana grupa

Uroczy pierwszy taniec

Moon River – w tym miejscu go zapowiadałem – uroczy walc angielski. Wpisał

się na stałe do naszego repertuaru.

10

Oryginalne prezenty dla zwycięzców konkursów

Zwykle staram się zapewnić nagrody dla zwycięzców konkursów. Tym razem

prezenty zapewnili Młodzi. Każda kolejna para, odpadająca z konkursu

otrzymywała nagrodę pocieszenia, przygotowaną przez Parę Młodą.

I tak otrzymać można było:

BMW (Bardzo Mały Wóz)

czyli plastikowy samochodzik i „złoty łańcuch” z makaronu

Eksluzywny Zestaw Bi żuterii

czyli kolię z makaronu i plastikową biżuterię

Profesjonaln ą metamorfoz ę wizerunku

czyli dla pani peruka, a dla pana broda i piracki kapelusz

Sprzęt AGD

czyli odkurzacz bezprzewodowy (zmiotka + szufelka) oraz robot kuchenny

(ręczna ubijaczka do jajek)

Romantyczn ą kolacj ę dla dwojga

czyli 2 kubki, 2 zupki w proszku i świeczkę

Ekskluzywny zestaw kosmetyków

czyli plastikową maszynkę do golenia, szare mydło i szampon z pokrzywy

Eleganck ą zastaw ę stołow ą

czyli komplet papierowych talerzyków i kubeczków

11

Domowe SPA

czyli ogórka oraz ziemniaka plus instrukcję wykonania maseczek

Zwycięska para dodatkowo otrzymała Szampana!

Wszystko elegancko i własnoręcznie przez Młodych pakowane!

Brawo!

Debiut za bębnami

Zaproszenie do współpracy skierowałem do Dominika Jędrzejczyka około pół

roku temu. Tej nocy przetarł szlaki w Double Wings’owych szeregach.

Potężne uderzenie i niezwykła finezja grania!

Debiut na gitarze

Na gitarze akustycznej zagrał z nami Maciej Krysa – Wodzirej lubiący kapelusze

To kolejna, stopniowo odkrywana twarz w drużynie Czarnych Orłów.

Do rana

Ostatni posiłek był zaplanowany na godzinę 1:30. Sporą część Gości stanowiły

osoby dojrzałe. To zapowiadało dość wczesny koniec wesela.

Chyba ku zaskoczeniu wszystkich ostatnią piosenkę zagraliśmy przed piątą.

Oczywiście na parkiecie królowali… piloci!

12

Jak najwyżej!

Justynko, Bartku!

Z całego serca Wam życzę, byście poszybowali wysoko!

By wiatr sprzyjał długim lotom! I by nie brakło w Was pasji i tej pomysłowości

życia, która i po sześćdziesiątce pozwoli zakończyć Waszą jubileuszową

imprezę, na dachu lotniczego hangaru

Dużo dobra dla Was!

- Sylwek.

13

2. „Syćka se Wom zycom”

wesele Kasi i Michała

Noc zaczęła się o… 9:30 rano.

Nie, nie – nie graliśmy tak długo. W okolicach 6:30 gotowi byliśmy już do

odjazdu, jednak z racji na warunki pogodowe (ślisko i padający śnieg) jechałem

bardzo wolno.

Wbrew oczekiwaniom

Z rozmów z Kasią i Michałem jeszcze przed ich weselem wyłaniała się bardzo

istotna pod moim adresem sugestia: winienem ze stosowną powściągliwością

„ciągać” ludzi na parkiet. I mając ze swego doświadczenia kilka mocnych

punktów odniesienia wypada mi powiedzieć, że faktycznie „ciągałem”

powściągliwie. Tak naprawdę, to tylko raz skorzystałem z najbardziej

skutecznego (spośród mi znanych) narzędzia w tej materii. Zaganialiśmy

wówczas razem z Bacą „owiecki i baranki na pastwisko”. I dały się zagonić

Oczekiwaniom wbrew w tym wszystkim jednak to było, że parkiet (po za może

momentami o stosownie późnej porze) pusty bynajmniej nie był. I z wielką

sympatią dostrzegałem na nim za każdym razem Kasię i Michała, których

jeszcze przed weselem nie spodziewałem się widywać na nim aż tak często.

14

Najmilszy moment

Każdy – z racji na naszą naturalną odmienność – co innego dostrzega, na co

innego zwraca uwagę, czemu innemu gotów jest nadawać rangę szczególną.

Moje odczucie pozostanie więc tylko moim. Niemniej…

Dostrzegłem to szczególnie i takowoż mnie ujęło. Chwil kilka przed tym, jak Bacę

do wspólnego zaganiania owiecek zaprosiłem, zgodnie już z tradycją

zadziorności wodzirejów DB, wyszedłem między stoły, by przy wtórze kapeli

(góralskiej na ten moment) odśpiewać Młodym (wespół z obecnymi) „Syćka se

Wom zycom!”

Co było w tym czasie wzruszające i co mnie wówczas ujęło?

Prosta sprawa, a jednak urocza i dobrze o nich świadcząca – Kasia i Michał po

prostu wstali . Uroczy wyraz wdzięczności i szacunku (tym bardziej, że piosenka

z tradycją wagi ogromnej).

Pro-kanaryjskie życzenia

Kasiu! Michale!

Świętujecie właśnie na wiosennych wyspach początek nowego.

Z wdzięcznością za ten czas przed i w trakcie Waszego wesela pozdrawiam Was

raz jeszcze i kaj za pierwsym razem zyce „co by Wom Pan Jezus błogosławił i na

długie lata nam zostawił!”

Cymojcie się!

- Sylwek i Czarne Orły

15

3. „Zachwycająca elegancja

pierwszego tańca” wesele Asi i Andrzeja

Pamiętam, jak na jednym z kursów wodzirejskich prowadzący mówił, by raczej

nie zachęcać Pary Młodej do tańczenia w ramach pierwszego tańca Walca

angielskiego. Zbyt trudny i w związku z tym za dużo stresu…

W ogólności pewnie dużo racji w tym jest. Tym razem racja jednak była

szczególna.

Andrzej uczy się tańczyć od dwóch lat. Asia – jeśli dobrze pamiętam – od

siedmiu. Dało się to bardzo szybko rozpoznać.

Zanim zaczęli, Andrzej poprosił, bym przygotował im dużo miejsca na parkiecie.

Poprosiłem więc Gości, by wyszli tej prośbie na przeciw.

Zatańczyli do muzyki „Rimini Strings”.

Nostalgia, powaga, świadomość kruchości, spokój związany z dokonanym

wyborem, świadomość zawiłości losów człowieka i dojrzała wdzięczność za to,

16

co jest właśnie teraz – na ile zdążyłem ich poznać, tak zinterpretowałbym ów

taniec.

Życie uczy nas życia. A może życie uczy nas Życia.

Czas odsłania rzeczy, które oczom nie zawsze dają się rozpoznać.

Najważniejsze niewidoczne jest… Dostępne jedynie dla ślepców – rzec

przewrotnie by się chciało.

Jest pewien szczególny urok w dojrzałości. Nie jest ona tak szumna, tak

porywcza, tak żądna rozmachu, „splendoru i blichtru” (że zacytuję mniej

pozytywną postać z Cliforda, jednej z bajek, którą moje dzieci niezmordowanie

oglądają). Jest prosta, prostsza, bardziej zwyczajna, a więc i bardziej dostępna,

cieplejsza, bardziej przewidywalna i dlatego dająca więcej poczucia

bezpieczeństwa.

To prawda, że czas w którymś momencie nam już zaczyna odbierać. Jeśliśmy

jednak mądrymi wędrowcami ścieżek, które dano nam do wyboru, wraz z

czasem przybywa nam też tego szczególnego piękna, które łatwo rozpoznają

jedynie ślepcy.

A więc Ci, co widzą to, co najważniejsze

Dużo dobra dla Was – Asiu i Andrzeju!

Niech Wam dobry Bóg błogosławi,

- Sylwek z Drużyną Double Wings

17

4. „Na progu

słonecznego maja” wesele Weroniki i Piotra

Logistycznie był to wymagający dzień. Dwa wydarzenia (choć bardzo spójne) –

ślub i wesele, dwie ekipy muzyków, dwa miejsca, w których trzeba rozstawić

sprzęt i… jeden samochód, którym go się rozwozi. Kierowca też ten sam

Ślub w Kościele Matki Boskiej Saletyńskiej w Warszawie

Wystartowaliśmy o osiemnastej: „Bo jak śmierć potężna jest miłość” –

rozbrzmiało w murach (świetnie nagłośnionej) świątyni na Włochach. Potem

„Ofiaruję Tobie Pani mój”, gdy na ołtarz składane były dary. „Panie pragnienia

ludzkich serc” z charakterystyczną noną w partii skrzypiec, a tuż potem – na

dziękczynienie – „Panie dobry jak chleb”, w pogodnej, lekko latynoskiej aranżacji.

Podczas podpisywania dokumentów zaimprowizowałem swoiste preludium do

pieśni zaplanowanej na czas modlitwy na zakończenie – „Będę śpiewał Tobie,

mocy moja”. Na wyjście – a jakże! – Marsz Mendelssohn’a.

Gosia, która tego dnia z nami śpiewała, znając osobiście Weronikę, Pannę

Młodą, była ujęta jej wdziękiem tego dnia. Myślę, że nie tylko ona

18

Wesele w hotelu Groman

To jedno z tych miejsc, w których chętnie się grywa. Przestronna i bardzo

elegancka sala, stosownych rozmiarów parkiet i duża scena na podwyższeniu.

Czegóż więcej trzeba? Dobrej kuchni? A jakże – była!

Ojciec i Syn

Piękny i wzruszający obraz. Tuż po przywitaniu Państwa Młodych, dzielony był

pomiędzy gości chleb. Gdy już ostatnie osoby spośród stojących otrzymały po

kawałku, Piotr oddalił się. Chciałem go zatrzymać, zaprosić do środka, byśmy

mogli śpiewem życzyć mu i Weronice długiego życia. Dał mi znać, bym poczekał.

Poszedł do siedzącego przy stole Ojca, któremu upływający czas odebrał

zdolność, by stać w tej chwili. Wymowny znak wdzięczności i troski.

I poszło…

Pierwszy taniec – Secret Garden – Serenade to Spring. Wyzwanie doprawdy nie

małe! A potem mocne uderzenie i… no nie od razu poszło (zdaje się, że Goście

nie rwali się zbytnio na parkiet). Czas jednak okazał się być naszym

sprzymierzeńcem

Co by się Wam pięknie działo!

Weroniko, Piotrze!

Trzymam kciuki za Was. „Jak śmierć potężna jest!” I oby dane było Wam tego jak

najczęściej doświadczać.

Z serdecznymi pozdrowieniami od całej Drużyny Czarnych Orłów!

- Sylwek

19

5. „Kaczuszki dla Karola W.”

wesele Asi i Arka

Z pewnością była to postać kluczowa na tym podwójnym weselu

Dwa wieczory i noce z rzędu tuż obok Centralnych Postaci wyłaniał się tu i

ówdzie, świecąc swym wdzięcznym, dziecięcym blaskiem.

Karol W. – bo tak miałem go przedstawiać razem ze swoim bratem Jackiem byli

kluczowymi postaciami w ten początek długiego weekendu majowego.

Pasjonat lotnictwa i miłośniczka dzieci

Spotkaliśmy się kilkukrotnie, w różnorakiej scenerii i kontekstach. Ostatnie

zmierzały do dogrania szczegółów.

Co raz bardziej odczuwam piękno par, z których bije życiowa dojrzałość. Inną

jest tam radość, innym zaangażowanie, inną troska. I spojrzenia są inne.

Świętowaliśmy dzień po dniu, jakby dwa osobne wesela (bo i Goście nieco inni).

Zaczęli pięknym walcem angielskim w wykonaniu Nat King Cole’a. Dzień później

– Dumka.

20

A potem to już naprawdę szaleństwo

Bardzo dużo elementów dziecięcych – dla dzieci, z dziećmi i w dziecięcy sposób

– z lądowaniem Państwa Młodych na środku karuzeli stworzonej z chusty Klanza

włącznie.

Kilka bardzo cennych inspiracji muzycznych, taniec specjalnie dla Mam – prosty,

a jakże życiowy i głęboki w swym wyrazie i przesłaniu.

Rewelacyjne zaangażowanie Gości w taniec teatralny (Ogrodniczka i Bąk –

największymi czubkami wesela ).

Bardzo, bardzo miły czas. I choć to w sumie była druga i trzecia dla mnie noc z

rzędu zmęczenie nie było w stanie dorównać kroku radości z udziału w tym, co w

te dwa dni się działo.

Na długie lata

Miłość i śmierć są siostrami nierozłącznymi. Kto chce kochać musi umierać, a

śmierć pokazuje nam jak cenną jest miłość. Ocieracie się i o jedno i o drugie. To

nadaje niepowtarzalnego smaku Waszemu – już naprawdę wspólnemu życiu.

Pamiętam! Trójka nowych dzieci! A jak w niej nie będzie dziewuchy to walczycie

dalej!

Niech Wam dobry Bóg błogosławi!

- Sylwek i DJ Żonka

21

6. „Na ratunek Wodzirejowi”

wesele Ani i Michała

Za sprawą Ani i Michała 7mego maja wybraliśmy się pod Poznań. Śliczny dworek

zwany „Karczma Podkowa Leśna” w małej miejscowości Krajkowo. To jedno z

tych miejsc, które dają poczucie, że choćby ze względu na możność bycia w nich

warto jest robić to, co robisz. Mieliśmy takie odczucie właściwie od pierwszych

chwil, jak tylko tam dotarliśmy. Odczucie to pozostało do chwili wyjazdu.

Niemniej wodzirej w tracie wesela doświadczał odczuć – w kontekście tego

miejsca i czasu nad wyraz ciekawych

Znajomi nieznajomi

Z Anią i Michałem po raz pierwszy zobaczyliśmy się już na miejscu, na progu

rozpoczynającego się właśnie wesela (odległość pomiędzy Warszawą a

Poznaniem jest zbyt duża, by za oczywiste przyjąć spotkanie twarzą w twarz).

Oczywiście znaliśmy się z wcześniejszej korespondencji i licznych ustaleń. Mamy

też (z Anią) na swój sposób wspólne korzenie. Oboje kończyliśmy Akademię

Muzyczną w klasie gitary i oboje otarliśmy się o tego samego profesora –

Ryszarda Bałauszkę, którego postać już w trakcie wesela była przywołana

(wieści niosą, że nie wiele brakowało a i on sam byłby na weselu obecny).

22

Widok z góry

Bardzo stylowy wystrój wnętrza (wszystko w drewnie) i oryginalne usytuowanie

zespołu – na ponad dwu i pół metrowym wyniesieniu. Jednym słowem

widzieliśmy wszystko z góry

Zaskakujący obrót spraw

Ania i Michał byli chętni by na weselu było dużo zabaw. Taki był też plan. W

pewnym momencie jednak jego realizacja stanęła pod poważnym znakiem

zapytania. Tuż po zakończeniu kolejnego seta muzycznego i zaproszeniu gości

na ciepły posiłek odczułem silny ból w brzuchu. Chwilę potem wymioty i…

Ania oprócz bycia muzykiem jest też ratownikiem medycznym. Była też na sali

pielęgniarka i lekarz. Ostatecznie wylądowałem w szpitalu.

Jeszcze nim mnie zabrali – zdążyłem poprosić, by dalszą część wesela

prowadził Maciek (obecny z nami tego wieczoru jeden z wodzirejów Double

Wings), a grać miał DJ. Jak się potem okazało, dalej grał zespół (piosenki z

żeńskim wokalem). Ja tymczasem zwijałem się z bólu raz w samochodzie, dwa

na łóżku szpitalnym badany przez kolejną grupę lekarzy. Co jakiś czas ból

ustępował (zastrzyki i kroplówki robią swoje).

Ostatecznie przeszło przed drugą w nocy i lekarze zdecydowali, że mogę wrócić

na wesele. Diagnoza – ??? Krew, mocz, rentgen, usg i różnorakie „ręczne”

badania nie wskazały na nic konkretnego.

Jeszcze nim zdążyłem opuścić szpital panie pielęgniarki zrobiły sobie ze mną

zdjęcia. Z pewnością byłem dość nietypowo ubrany, jak na szpitalnego pacjenta

23

Ciąg dalszy

Gdy wróciłem na salę, zdaje się, że wszyscy byli świadomi tego, co się

wydarzyło. Bardzo miłe przywitanie i… do roboty. Zdążyliśmy nadrobić niedobór

piosenek w męskim wykonaniu, a Ani i Michałowi zaśpiewaliśmy „Syćka se Wom

zycom”.

Co się działo w międzyczasie – wiem tylko z opowieści. Jak się zdaje Maciek i

Zespół spisali się dzielnie. Nic, tylko mogę odejść na emeryturę

Królewskie śniadanie

Jeśli królowie miewali posiadłości w lasach, to o poranku dnia następnego

mieliśmy okazję zasmakować tego klimatu, który był dla nich codziennością.

Sztuka, życie i radość

„Życie jest sztuką, ale sztuka nie jest życiem”. Czasem jednak pomiędzy nimi

przechodzą jakieś na tyle istotne nici, na tyle mocne więzy spajają je ze sobą, że

trudno postawić granice, oddzielające jedne od drugich. Życie wówczas nabiera

kolorów, a sztuka staje się realnością dnia codziennego. I tego właśnie Wam,

Asiu i Michale – życzę.

Z serca Wam też dziękuję – ja, szpitalny wodzirej, za wyrozumiałość, troskę i

elastyczne podejście do nieprzewidywalnych wydarzeń na progu Waszego

wspólnego życia, na Waszej pierwszej wspólnej, małżeńskiej imprezie.

To bardzo miły czas i bardzo wdzięczne (pełne wdzięczności) wspomnienia.

Dużo dobra dla Was!

- Sylwek i Ekipa Ratunkowa Czarnych Orłów

24

7. „Blask mistrzów sztuki

barmańskiej” wesele Marty i Piotra

Jak na człowieka, który nie zwykł pić alkoholu muszę przyznać, że widok

sposobu wykonywania tego fachu, jak również spożywania (bezalkoholowych)

owoców zrobił na mnie duże wrażenie. Zaiście sztukę barmańską określić można

sztuką.

Długa podróż do Wrocławia

Samochód pakowałem rano. Ponieważ dzień później grać mieliśmy z zespołem

w Warszawie, musiałem zabrać ze sobą cały sprzęt by mieć pewność, że

logistyka nie będzie najsłabszym punktem w ogniwie tego pracowitego

weekendu. Z Warszawy wyjechaliśmy około 9:30. Jechałem szybko. Silnik o

pojemności 3,6 na to pozwala. Przepisy na drodze czasem też

Elegancki wystrój sali

Budynek, w którym mieściła się sala weselna choć zadbany – z zewnątrz nie

wyglądał zbyt okazale (długi gmach z wejściem bezpośrednio od parkingu).

Jednakże po wejściu do środka wrażenie zmieniało się diametralnie. Bardzo

elegancko, ze smakiem, z dobrymi proporcjami.

25

Znakomity catering – tak w sensie smaku jak też sposobu podawania.

No i barman

Sztuka przygotowywania trunków

Na stołach było jedynie wino, woda, soki i napoje. Pozostałe trunki przyrządzał

barman. Pierwsza liga! Wnioskuję to po jednym napoju (zero procentowym ),

którym uraczył mnie jeszcze przed rozpoczęciem imprezy, jak też po

niekończącej się kolejce, jaką niemalże przez całą imprezę tworzyli wokół niego

goście.

Marta i Piotr

Odległość nie pozwoliła nam się wcześniej spotkać. Początek wesela był więc

też okazją, aby ucieleśnić wszelkie wcześniejsze nasze wyobrażenia o sobie

nawzajem, jak również domówić to, co pozostawało kwestią otwartą.

Goście do tańca i…

Że różaniec z tańcem ma wiele wspólnego wie każdy, kto zna się na jednym i

drugim. Że tej nocy będzie nie tylko do tańca spostrzegłem już w trakcie

pierwszego „sto lat niechaj żyją nam”, kiedy to tradycyjne (dla mnie) „w zdrowiu

szczęściu, pomyślności…” zostało jednomyślnie przez zebranych zaśpiewane w

bardziej pobożnej wersji. Posiłek rozpoczął Tata Marty – a jakże – modlitwą.

Pięknie! Lubię takie klimaty

Ludzie, którzy po prostu się lubią

To, co dostrzegamy w otaczającej nas rzeczywistości jest w dużej mierze

zależne od tego kim i jacy jesteśmy. To co jest naszą siłą lub słabością, często

26

staje się niczym pryzmat uwydatniający określone barwy, na które nasz umysł i

serce są szczególnie wrażliwe.

Jestem świadom powodu, dla którego pewne rzeczy dostrzegam w sposób

szczególnie wyraźny. Mniej jednak ważny jest w tym momencie ów powód, od

samego zjawiska, o którym tu wspomnę.

Nie można było nie zauważyć, że Młodzi po prostu lubią swoich Gości. Sposób w

jaki zasiadali przy nich przy stole, sposób w jaki przy tym stole siedzieli, sposób

w jaki zaczepiali kolejne, mijane przy różnej okazji osoby zdradzały bezbłędnie

zwykłą, naturalną i uroczą w swojej prostocie sympatię do tych ludzi.

Jak na dłoni było widać, że są sobie bliscy, że się lubią i że przyczyną radości

jest to wzajemne spotkanie i zabawa. To bardzo wdzięczny i inspirujący widok.

SkyTower i Lindle Gaz

Marto, Piotrze!

Jak na inżynierskie dusze artyzmu w Was wiele. Dopinguję drużynie, którą

właśnie założyliście, łącząc na wieki krew dwóch zacnych rodów.

Trzymajcie się dzielnie i żyjcie mądrze!

Dużo dobra dla Was!

- Sylwek i Magda

PS.

Wracaliśmy do Warszawy bezpośrednio po weselu. Wyrazy uznania dla Żonki,

która w tej podróży dosiadała naszego srebrnego mustanga. Mi – prócz

chrapania – sen odebrał wszelkie inne zdolności

27

8. „Rycerskie Zaślubiny”

wesele Ani i Kamila

Od czasu, gdy przyszła mi myśl, by wpleść ten element w przebieg oczepin, a

właściwie od chwili, gdy pierwsza para chciała, aby na ich oczepinach był on

obecny pozostaję pod niezmiennym wrażeniem jego elegancji i wymowy.

Rycerskie zaślubiny, które z definicji nie mają bawić, ale… wzruszać.

Gdy zabawa toczy się w sali rycerskiej, trudno o lepszą scenerię dla tego

wydarzenia (swoją drogą, to jedna z najlepszych sal, w jakich dotąd graliśmy i to

z wielu powodów). Było elegancko, z rozmachem (ponad 150 gości) i

przejmująco.

Potężny, a zarazem w odczuciu ciepły i kameralny parkiet sprzyjał rozwojowi

bardziej ruchliwych elementów wesela. Niczym kulminacja szaleństwa wybuchło

wspólne YMCA tuż po nie mniej gorącym kuligu. Goście byli już „nasi”, a może

raczej po prostu traktowali nas jak „swoich”. W takich sytuacjach gra się

wyśmienicie!

Momentami było niemalże koncertowo (z solówkami na bębnach włącznie). Tak

bywa, gdy od strony uczestników odczuwa się nie tylko przyzwolenie, ale i wręcz

zachętę, by tak właśnie było.

28

Jednym słowem – przednia impreza!

Aniu, Kamilu!

Wielkie dzięki! I za ów strzał przed rokiem w Double Wingsową dziesiątkę i za

Wasze zaangażowanie już na weselu. To była wielka przyjemność towarzyszyć

Wam tej nocy.

Dużo dobra dla Was na Waszej nowej, wspólnej i rycerskiej drodze!

- Sylwek z Drużyną Double Wings

PS.

Wyszedłem w góralskim kapeluszu między stoły (zwykłem tak czynić w

końcówce drugiego posiłku). Śpiewamy „Syćka”, potem „Sokoły”. Niezwykłe

odczucie! Ponad setka ludzi gromkim głosem, z uśmiechem na twarzy i żarem w

oczach, blisko, wokół Młodych i ich Rodziców wykrzykuje „Hej!” unosząc prawą

rękę do góry.

Pamiętam wyraz twarzy i wzrok jednego z mężczyzn siedzącego blisko przy

stole. Nie śpiewał. Miał zamknięte, lekko uśmiechnięte usta. W oczach – coś na

kształt uznania i wzruszenia.

Takie chwile ryją nam w sercu – niczym dłuto w twardej skale – trwały ślad.

Takich chwil nie chce się zapominać…

Dzięki raz jeszcze!

29

9. „Po prostu pięknie”

wesele Asi i Maćka

Pięknych tego wieczoru było wiele rzeczy: dekoracje (wiosenne), wystrój wnętrza

(stylowy), stół z alkoholami (klasa!), pierwszy taniec (rewelacja!), księga

pamiątkowa (poezja!).

Misterna troska o szczegóły Państwa Młodych i zespołu Ewy Wardęgi.

Naprawdę robiło to wrażenie.

Nawet nasz stół DJ’ski został stosownie i w równie wiosenne barwy przystrojony.

Tuż obok masywnie opakowanego odtwarzacza Pioneer’a stanął wazon z

bukietem kwiatów, a przy nim – trzy zielone jabłka.

Motyw jabłek, to jakby osobna historia w całej tej opowieści. Dodam jedynie, że

jeszcze do dziś mam ich kilka w domu.

Przywitanie w klimacie smooth jazzowym

Preferencje muzyczne Asi i Maćka – niczym dwa skrzydła – obejmowały obszar

rozległy. Na moment przywitania zdecydowaliśmy się więc na dźwięki smooth

jazzowe. Deszcz sprawił, że dobiegały zza szeroko uchylonego okna. Młodzi

30

weszli do środka niosąc z sobą rozłożony, duży jasnozielony parasol (nawet on

dobrany był kolorystycznie do całości wystroju).

Wyśpiewany Polonez

Asia miała zniknąć z parkietu pod koniec Poloneza, aby przygotować się do

pierwszego tańca. Już kiedyś kończyłem Poloneza bez młodych. Tym razem

zdawało się, że zakończy się on wyjątkowo wcześnie. Silne wyładowania

atmosferyczne sprawiały, że raz po raz traciliśmy napięcie w sieci. Melodia była

znana – Goście tańczyli, śpiewając Poloneza

Radość pierwszego tańca

Obawialiśmy się, czy burza nie zrobi nam psikusa i w tej chwili. Odsuwaliśmy go

więc nieco w czasie do momentu, aż będziemy mieli pewność, że sytuacja z

napięciem została opanowana. Warto było.

Cztery miesiące nauki, połączone z naturalnymi predyspozycjami tanecznymi

zarówno Asi jak i Maćka dały efekt ujmujący. Po bardzo pięknym walcu

angielskim rozpoczął się szał, niczym z estrad paryskich rewii. Rewelacja! Po

prostu rewelacja! Taki taniec od razu nakreśla granice tego, co dozwolone, a co

mieć miejsca nie powinno, tego co wolno grać, od tego, czego grać się nie

wypada. Owe cztery czy pięć minut jakby podniosły klimat wesela na taki poziom,

że było już oczywiste, że musi się obyć bez banałów.

Czy nam się udało? Czy unieśliśmy ciężar owego stylu, który ów taniec niczym

iskra płomień zapoczątkował? Trudno samozwańczo oceniać. Myślę, że nie

odstawaliśmy za bardzo, że nawet momentami byliśmy o krok z przodu

sugerując coś więcej, niż spontanicznie mogłoby przychodzić na myśl.

Ostatecznie taka nasza rola. I po to nam zostały dane (podwójne!) skrzydła.

31

Pięknego życia!

Asiu, Maćku!

Jabłka pewnie nie długo nam już się skończą. Pamięć o Was pozostanie

jednakże na dużo, dużo dłużej. Życzę Wam jak najlepszego,

najwdzięczniejszego i najpogodniejszego przeżywania każdego z dni, który

będzie Wam dany.

Bądźcie szczęśliwi!

- Sylwek i Magda Laskowscy

32

10.

„On nie wart jednej łzy” wesele Małgosi i Pawła

Chciałoby się – idąc po linii wypowiedzi Mistrza („Nie siedem, ale siedemdziesiąt

siedem”) – napisać „nie jednej, ale stu jedenastu”. I dlatego nie wart, że wart

więcej.

Skała

Małgosia i Paweł mają mocne korzenie, lub jak kto woli – fundamenty. Widziałem

to przy spotkaniach z nimi, jak również już na weselu. Szczególnie podczas

podziękowania Rodzicom – o tym jednak za chwilę.

Start na dworze

Na dworze witaliśmy Młodych (u progów lokalu Idylla), tam też rozpoczynaliśmy

zabawę taneczną – Polonezem. Coraz bardziej nabieram przekonania, że jeśli

tylko można zatańczyć Poloneza na dworze, to warto właśnie tam to zrobić. Efekt

bardzo uroczy. Taniec na wolnym powietrzu – gdy jest pogoda – bardzo silnie

kontrastuje z tym, co potem – praktycznie przez całą noc – dzieje się na sali.

33

Peter Gabriel – Book of love

To się naprawdę nie często zdarza – zatańczyć na pierwszy taniec utwór, w

którym nie ma ani jednego uderzenia perkusji, a rytm wyczuć można jedynie z

pulsu muzyki – nota bene bardzo subtelnego. Zrobili to! Na trzy – krokiem walca

angielskiego.

Najlepiej bawią się dzieci – czyli ludzie trzeźwi

Pisałem o tym już w ramach jednej z rad na wesele. Tu potwierdziło się to w stu

procentach. Wesele Małgosi i Pawła było bezalkoholowe, a jak bawili się goście

widać na tym filmiku.

Trzeźwi goście to radość dla wszystkich – dla Młodych, dla obsługi, dla

prowadzących, dla zespołu i… dla ich rodzin. Naprawdę – same plusy!

Uwielbiam bezalkoholowe wesela.

Wzruszające podziękowania rodzicom

Zawsze tak jest. Za każdym razem, gdy ktoś zaczyna mówić prosto i głęboko za

razem, tak właśnie jest – wzruszająco. Intymność tej sytuacji nakazuje mi teraz

milczeć. Napiszę tylko tyle, że na zakończenie podziękowań Tata Michała

powiedział, że wychowywać go było prawdziwą przyjemnością.

Taniec teatralny

Oczepiny potrwały nieco ponad godzinę. Osobiście bardzo się cieszę, że

namówiłem Małgosię i Pawła na Taniec teatralny. Aktorzy poważnie podeszli do

sprawy i w skutek tego było nie tylko śmiesznie, ale i ciekawie i twórczo. Polecam

gorąco!

34

Wymowne zakończenie

To kolejna rzecz, którą lubię. Jasne, w określonym czasie zakończenie wesela.

Nie pozwolenie by wesele umarło śmiercią naturalną, gdy ostatni z gości

zdecyduje się opuścić lokal, ale po prostu zapowiedziany ostatni taniec, gdy

jeszcze sporo gości jest obecnych. To może być różnie odbierane, bez wątpienia

jednak ma swój urok, elegancję i sens. Wszystko na tym świecie ma swój koniec.

To prawda, która uczy nas jak dobrze to życie przeżywać.

A na koniec zagraliśmy dwie piosenki – dla Małgosi – Marylkę, a dla Pawła –

Bobby’ego.

Czas robić doktorat z miłości

Specami z nas w czymś tam jest każdy. Zwykle każdy z nas w czymś innym,

czasem w czymś podobnym. Miłość to szczególne zadanie, z którym mamy się

zmierzyć. W niej specami winniśmy być wszyscy.

Życzę Wam – Małgosiu i Pawle – abyście zrobili z niej habilitację, a potem –

niczym mądrzy profesorowie – uczyli jej własne dzieci i wnuki.

Trzymajcie się!

- Sylwek z Zespołem Double Wings

35

11.

„Twórczo i z zaangażowaniem”

wesele Marty i Krzysia

Bardzo wymownym jest miejsce, w którym wspominam tę ostatnią sobotę, jaką

spędziliśmy w okolicach Słupska: Politechnika Poznańska, Wydział Elektroniki i

Telekomunikacji. Tu Krzyś studiuje i prawie tu (w Poznaniu, choć nie na

Politechnice) się poznaliśmy (ja zaś dziś jestem tu z ramienia organizatora

szkolenia dla jednego z operatorów telekomunikacyjnych).

To Marta pochodzi ze Słupska, choć i z nią poznaliśmy się w Poznaniu

One of the best of

Ich wesele zaliczam do jednego z najlepszych jakie dotąd prowadziłem. Bez

wątpienia wpłynęło na to zarówno ich osobiste zaangażowanie i przygotowanie,

jak i zaangażowanie obecnych na weselu Gości.

Deszcz

Deszcz nas zaskoczył i kazał dokonać pierwszej modyfikacji planu: przywitaliśmy

Młodych na sali. Nie długo potem to Oni przywitali nas – wszystkich, 150 osób,

wszystkich z imienia (z wodzirejem włącznie).

36

Pierwszy taniec

Piękny walc angielski na rozpoczęcie balu – lekko, w ciekawej aranżacji. Coraz

mocniej nabieram przekonania, że walc angielski to dobry wybór na pierwszy

taniec – niezwykła elegancja i klasa.

Inicjatywy inspirowane „oddolnie”

Z punktu widzenia wodzireja jeden ze sposobów klasyfikacji prowadzonych

imprez dzieli je ze względu na to, jak dużo różnorakich inicjatyw uda mu się

podjąć (raz będzie ich mało innym razem dużo).

Kolejny podział czyniłby rozróżnienie ze względu na powód podjęcia inicjatywy

(albo impreza tak słabo się kręciła, że trzeba było podejmować częste inicjatywy

ożywcze, albo było tak fajnie, że co chwilę można było coś ciekawego z Gośćmi

zrobić).

I wreszcie podział ze względu na charakter inicjatyw – inicjatywy o konkretnym

scenariuszu (np. gotowy układ taneczny) lub tworzone ad hoc, na żywo, jednym

słowem – improwizacja.

U Marty i Krzysia inicjatyw było dużo, wynikały z naturalnej dynamiki imprezy i w

dużej mierze były spontaniczne, improwizowane. Czegóż więcej życzyć sobie

może wodzirej?

Własna inicjatywa Młodych

Marta i Krzyś opowiedzieli nam bez słów – pantomimą – historię rozwoju własnej

miłości. Super! Własne inicjatywy Młodych zawsze czynią z wesela wydarzenie

szczególne, niepowtarzalne, oryginalne w najbardziej osobisty sposób.

37

Ksiądz Jacek

Grzechem byłoby go w tym miejscu nie wspomnieć. Raz, że towarzyszył

naszemu pierwszemu z Martą i Krzysiem spotkaniu, dwa, że podczas ich

wesela… nauczył się tańczyć

I to jeszcze jak!!!

Zaloty Gołębi

Marta i Michał, z którymi znam się od dawna, bezdyskusyjni zwycięzcy konkursu

teatralnego i odbiorcy głównej nagrody ufundowanej – a jakże! – przez Młodych!

– to kolejne osoby, które chcę tu wspomnieć. Niezwykły dowcip i kunszt aktorski.

Idealnie wyważone granice pomiędzy treścią roli i najlepiej pojętym dobrym

smakiem.

A odgrywając tę rolę naprawdę może być groźnie

Rycerskie zaślubiny

Zwróciłem uwagę na powagę i dostojność spojrzenia Krzysia w stronę Marty.

Świadom był wymownie wagi tego znaku.

Wzruszające podziękowania Rodzicom

Kluczem do dobrych podziękowań Rodzicom jest trafić prosto w serce.

Powiedzieć coś, co nie pozostawia żadnych szans na ukrycie się za parawanem

sztuczności, gry, jakąś fasadą – z racji na publiczny kontekst i silne wewnętrzne

emocje – niepotrzebnie zbudowaną.

Trafiali wielokrotnie. Przytulali się długo i czule. Jakby po raz ostatni. A zarazem

pogodnie i z wdzięcznością w oczach.

38

To są zawsze piękne momenty.

Żal tylko jednego

Żal tylko morza. Długa podróż i konieczność szybkiego wyjazdu nie pozwoliła

nam go w ten weekend zobaczyć. A było blisko, ech!

Serdecznie i wdzięcznie

Marto, Krzysiu!

Trzymałem za Was kciuki już wcześniej. Trzymam i teraz

Dobre rzeczy za Wami i dobre przed Wami. Życzę Wam byście nie przeoczyli ani

jednej.

Do zobaczenia!

- Sylwek i DJ Mag

39

12.

„Zaskakujący obrót spraw” prymicja Księdza Kazimierza

Szczerze mówiąc, gdy zobaczyłem skład Gości myślałem, że to będzie

najtrudniejsza impreza, na jakiej dotąd graliśmy. Radykalna większość to byli

księża i osoby starsze. Choć w repertuarze mamy w sumie kilkanaście utworów

mierzonych w tę grupę odbiorców to jednak zdecydowanie na nich nie można

oprzeć jędrnej, kilkugodzinnej imprezy, z sześcioosobowym zespołem na scenie,

lubiącym wcale nie tak rzadko solidnie pohałasować.

Metanoja

Prawdę mówiąc nawet trudno wskazać klucz do ostatecznego sukcesu imprezy,

bo takim bez wątpienia tak w naszym, jak Prymicjanta oraz Gości, którzy dawali

temu bezpośredni wyraz mniemaniu – owa impreza się zakończyła.

Tak jak na początku wydawało mi się, że niemalże nic ze standardowego

repertuaru „mocnych asów” na tej imprezie się nie sprawdzi (gotowy byłem nawet

zrezygnować z początkowego poloneza), tak z upływem czasu można było

nabrać przekonania, że owych asów może wcale by nie było potrzeba. Obraz

początku i końca imprezy z łatwością można by przypisać dwóm niezależnym

imprezom.

40

Po pierwszych 30 minutach miałem wrażenie, że zabawa (jeśli w ogóle takiego

słowa można by tu użyć) nie potrwa dłużej jak dwie godziny. Goście pojedzą,

pogadają, a potem pojadą do domów. A tu proszę! Kończyliśmy chwilę po

północy (po prawie dziesięciu godzinach grania), a parkiet bynajmniej nie był

pusty.

Parę wspomnień

Z rzeczy wartych, by wspomnieć o nich głośno.

Myślę, że fajnie graliśmy

To takie nasze – kolegów z zespołu – odczucie. Po prostu fajnie się grało. Dobra

akustyka, fajnie „jechało” i miły odbiór ze strony Gości (z brawami co jakiś czas

włącznie).

Rzecz, którą zawsze bardzo cenię – jeśli tylko są na poziomie – indywidualne

inicjatywy Gości, lub głównych Bohaterów. Tym razem wystąpili dwaj członkowie

zespołu seminaryjnego. Piękne i wzruszające wykonanie „Do kołyski” z

repertuaru zespołu Dżem.

Jakiegoś głęboko chrześcijańskiego, znaczenia nabrały słowa tej piosenki w

ustach człowieka, który niebawem będzie księdzem. Śpiewał je koledze, bratu w

zmaganiach, towarzyszowi na nieprostej drodze kapłańskiej…

Żyj z całych sił

I uśmiechaj się do ludzi

Bo nie jesteś sam

Śpij, nocą śnij

41

Niech zły sen Cię nigdy więcej nie obudzi

Teraz śpij

Niech dobry Bóg

Zawsze cię za rękę trzyma

Kiedy ciemny wiatr

Porywa spokój

Siejąc smutek i zwątpienie

Pamiętaj, że

Jak na deszczu łza

Cały ten świat nie znaczy nic a nic…

Chwila, która trwa

Może być najlepszą z Twoich chwil…

Idź własną drogą

Bo w tym cały sens istnienia

Żeby umieć żyć

Bez znieczulenia

Bez niepotrzebnych niespełnienia

Myśli złych

Jakże wymowne to słowa w ustach kapłana!

Bardzo ujęło mnie też przemówienie jednego z księży. Mówił prosto – o

szczęściu na drodze kapłańskiej. I tego szczęścia Księdzu Kazimierzowi oraz

jego Mamie życzył.

Na etapie wstępnych rozruchów atakowaliśmy parkiet razem z Maćkiem

(Wodzirej Maciej Krysa). Gdy większa paka, to łatwiej zrobić zadymę Obaj też

42

obsługiwaliśmy gitary (współczesny instrument strunowy) oraz mikrofony

wokalowe (urządzenia zamieniające falę akustyczną na sygnał elektryczny).

Niestety tylko jednemu z nas przed imprezą uliczny radar (urządzenie służące do

określania prędkości namierzanego obiektu) cyknął zdjęcie portretowe.

Trzymamy kciuki za pozytywnie zespołowe wyniki również w tej materii

Z prośbą o błogosławieństwo

Tego jednego mi żal – nie poprosiłem na koniec o błogosławieństwo dla nas.

Księże Kazimierzu, to ja tak teraz, już z oddali i wirtualnie – o nie właśnie dla nas

i naszych rodzin proszę.

A Księdzu życzę tego zwykłego, prosto wypowiedzianego – szczęścia!

„Żyj z całych sił!”

Z Panem Bogiem!

- Sylwester Laskowski i Grupa Double Wings

43

13.

„Od Poloneza po Salsę” wesele Kasi i Galo

Z Kasią i Galo nie mieliśmy okazji poznać się wcześniej. Wszelkie ustalenia

czyniliśmy zdalnie za pośrednictwem maila i telefonów, przekraczając kilka

granic z Kanałem La Manche włącznie.

Oboje od dłuższego czasu mieszkają w Anglii, tam też się poznali, choć korzenie

mają inne – polskie i ekwadorskie.

Poza granicami kultur

Wielojęzyczność towarzyszyła nam od samego ślubu. Msza św. w znaczącej

mierze odprawiana była w języku angielskim. Na weselu (prócz polskiego)

pojawiał się też język hiszpański.

Konie – wdzięk i dynamizm

Klubu Jeździeckiego Huzar, w którym odbywało się wesele odcisnął wyraźny

ślad na klimacie tego wieczoru. Najpierw Państwo Młodzi przyjechali elegancką

dorożką z dwoma białymi końmi w zaprzęgu i dwójką stylowo ubranych

woźniców. Sam wystrój sali w niektórych miejscach przypominał o tym, co

spotkać i czego doświadczyć można było na zewnątrz. A i – za sprawą Mamy

44

Kasi oraz właścicieli sali – mieliśmy okazję obejrzeć pokaz jazdy w wykonaniu

dwóch wdzięcznych amazonek.

Lampiony

To już powoli staje się zwyczajem, niemal tradycją, że Młodzi puszczają wysoko

w górę, pod niebo – lampiony. Myślę, że ten element podobnie jak taniec przy

świecach nie znudzi się, nie przeminie, nie straci swego uroku i blasku. Wszak

ogień to życie i wszyscy gdzieś ostatecznie z nadzieją nieśmiertelności

wpatrujemy się w niebo. Tym razem gwiazdy są ruchome, lecą, oddalają się, a

my jesteśmy ich twórcami.

Piękne!

Najstarsi uczestnicy tańca teatralnego

To jak sądzę dotychczasowy rekord – w jednej z zabaw oczepinowych (taniec

teatralny) wzięła udział para z pokolenia dziadków Państwa Młodych (spokojnie

po siedemdziesiątce). I co najciekawsze – zgłosili się sami, dobrowolnie.

I walczyli dzielnie tańcząc zaloty gołębi i jazdę figurową na lodzie.

Decyzją Jury uplasowali się na 4 pozycji. Brawo!

W różnorakich stylach

Zdaje się, że weselu nie trzeba było dużo, by wiodło się dobrze. Kilka skromnych

inicjatyw wodzirejskich było raczej lekkim dodatkiem niż jakiś istotnym filarem

całości, czy czymś na kształt koła rozruchowego. W duże mierze po prostu

graliśmy zerkając ze sceny na rozwój spraw na parkiecie. A zgodnie z tytułem tej

części zaczęło się faktycznie od „Alla Polacca”. Ostatnie zaś dźwięki zabawy

wybrzmiały w rytmie Salsy.

45

Z życzeniami pięknego życia

Kasiu, Galo!

Anglia jest pewnie dla Was niczym druga (trzecia) ojczyzna. Wyspa połączyła

dwa kontynenty i stała się wspólnym domem. Na jak długo? Gdzie Was jeszcze

życie zaniesie? Gdzie ostatecznie zapuścicie korzenie i gdzie dorosną Wasze

dzieci?

Życzę Wam, aby Wasze wspólne życie małżeńskie dawało piękne odpowiedzi na

te pytania.

Pozdrawiam Was i dziękuję za to krótkie, a jakże ważne i wdzięczne spotkanie.

- Sylwek i Zespół Double Wings

46

14.

„Klasa i Styl” wesele Dominiki i Addisa

To jedno z tych miejsc, które są nagrodą same w sobie – Hotel Venecia Palace.

Prowadzić imprezę w takim miejscu to prawdziwa przyjemność.

Własnym rytmem

Tak właśnie toczyło się to wesele – własnym rytmem.

Troszkę czasu musiało upłynąć zanim wewnętrznie wyraziłem na to zgodę

(widok pustego parkietu nie należy do komfortowych sytuacji dla wodzireja).

Myślę, że nie byłem jakoś uciążliwy w swych staraniach o zmianę tej sytuacji.

Dość długo towarzyszyła mi jednak jakaś wewnętrzna walka, jakiś szczególny

rodzaj czujności, wypatrywania na okazję, na dobrą sposobność… by

zaatakować, ruszyć coś, zmienić, przenieść zainteresowanie Gości z nad wyraz

eleganckiego stołu na rzecz – bynajmniej nie mniej eleganckiego – parkietu.

Bezskutecznie

Już nawet czapę do węża dałem raz jednemu z gości (Addisa w tym czasie nie

było na sali). Pociągnął dzielnie, jednakże efektu całego zamieszania nie

oglądaliśmy długo.

47

Chyba po prostu trzeba było czasu. Ludziom naprawdę jest czasem dobrze bez

tańca. Gdy są fajnie ludzie, dobre jedzenie, elegancki klimat – rozmowa może się

ciągnąć bez końca, albo przynajmniej ów koniec może być naprawdę daleko.

Na szczęście (dla mnie i mojego wewnętrznego komfortu – choć rzecz jasna nie

on jest tu najważniejszy) ów koniec był blisko i parkiet stopniowo, jakby

powracającymi falami zapełniał się.

I tak już pozostało do końca (z małymi przerwami na posiłki i oczepiny).

Wild West

Czasem imprezie można nadać jakiś wiodący kierunek, dominujący klimat, albo

co najmniej najbardziej wyrazisty rys. Czasem wynika to z planu, czasem ze

spontanicznego rozwoju wydarzeń, a czasem z naturalnego kontekstu, w którym

właśnie się toczą zmagania.

Cóż może być bardziej oczywistego, a zarazem barwnego na weselu w Polsce

od klimatu dzikiego zachodu, gdy Panem Młodym jest Amerykanin?

Ów klimat przejawiał się w samej muzyce, jaką jeszcze przed weselem wybrali

Dominika i Addis, jak również w kilku zabawach, które owemu klimatowi

nadawały konkretnej formy. Jeszcze chyba nigdy w tak licznym gronie i z tak

wymownym Wild West’owym akcentem nie tańczyliśmy Swingu w uliczce. Super!

To tak, jak gdybyś po latach czytania książek o kowbojach w końcu mógł założyć

jego buty, przewiesić nisko pas i wejść do knajpy kopniakiem otwierając

obrotowe drzwi

48

Footloose

Nie zabrakło też improwizowanych akcji, z których najbardziej wymowny

(przynajmniej w mojej ocenie) był taniec do muzyki z amerykańskiego filmu – a

jakże! – Footloose (rocznik 1984) w reżyserii Herberta Rossa (znamy wszyscy tę

scenę ze zbiorowym tańcem z solówkami kolejnych gwiazd wieczoru).

Uwielbiam nakręcać takie akcje!

Young Couple

Dominiko! Addis!

Dziękuję za ten wspólny czas, za wspólną zabawę i za dobre słowa na koniec

(zwłaszcza od Addisa). Dziękuję też, Tobie Dominiko – za maila, który uprzedził

powstanie tej mojej krótkiej po-weselnej refleksji i za słowa w nim zawarte. To

bardzo miłe

Dużo dobra dla Was!

Trzymajcie się!

Pięknego życia!

- Sylwek i Magda

Double Wings

49

15.

„Nieustannie pełny parkiet” wesele Karoliny i Łukasza

Początek lipca raczył nas wyjątkowymi miejscami. Najpierw w piątkowy wieczór

Wenecja Palace a tuż potem, następnego dnia – Windsor Palace. Niezwykle

urokliwe miejsca.

Kilka imprez jednocześnie

Windsor Palace – niczym Double Wings – obsłużyć może kilka imprez

jednocześnie.

A przy tym nie jest to uciążliwe – jedna drugiej nie przeszkadza, nie zagłusza.

Nam przypadła wyjątkowa sala. Duża, stylowa, z klimatycznie podświetlonymi

ścianami, z dużą sceną dla zespołu i przestronnym parkietem. To jest bardzo

silny punkt wyjścia – naturalni sprzymierzeńcy dobrego rozwoju spraw.

Eleganckie przywitanie

Witaliśmy Młodych w eleganckim holu. Chwilę potem, po odebraniu życzeń od

części Gości Łukasz wniósł Karolinę na salę, przy owacjach ponad dwustu

osobowej grupie gości. Owe owacje odezwały się jeszcze raz tuż po przemowie

50

Taty Łukasza – niczym kompania honorowa, dźwięcznie i mocno – zgodnym „Hip

hip hurra!!!”

A potem już poszło…

Nieustannie pełny parkiet

Tak czasem jest, chciałoby się powiedzieć – samo z siebie. Kluczem bez

wątpienia była tu też liczba gości. Wystarczy, że z 200 osób na parkiecie jest 1/3,

a już jest odczucie, że dzieje się tam dużo (a sądzę, że jednorazowo było ich tam

więcej). Właściwie wszelkie inicjatywy wodzireja ograniczyły się do zaczepnych

ruchów tuż po posiłkach. Potem, to już trudno byłoby to nawet zatrzymać

Karolina dla Łukasza

Takie inicjatywy są zawsze bardzo cenne i urocze. Nadają szczególnego kształtu

tej jednej chwili, która potem jest niczym perła w gronie innych klejnotów. Własna

inicjatywa Młodych. Coś osobistego, od siebie, oderwanie się od niekoniecznej w

każdym aspekcie „profesjonalizacji”, oddelegowywania wszystkiego ludziom,

którzy zajmują się określonymi rzeczami zawodowo, ale ostatecznie – nawet jeśli

wcześniej uda się nawiązać nić sympatii – pozostają obcymi – przynajmniej dla

większości gości – ludźmi.

Tym razem mieliśmy występ Pani Młodej. Zaśpiewała dla swojego Łukasza

„…nie znam słów co mają jakiś głębszy sens…”. Super!

Karolino, Łukaszu!

Dzięki z ten wspólny czas – i owego wieczora w hotelu Mercurym, gdzie

omawialiśmy ostatnie szczegóły i już potem w Windsorze, gdzie czas był na ich

realizację.

51

Jak najwięcej fajnych i pięknych chwil dla Was!

- Sylwek i Zespół muzyczny Double Wings

52

16.

„Wystrzałowa noc” wesele Agaty i Kuby

Wystrzałowa była dosłownie i w przenośni.

Raz, że faktycznie mieliśmy (niecodzienny jak na uroczystość weselną) pokaz

sztucznych ogni, dwa – że „torped” i naturalnych „gwiazd” na weselu nie

brakowało.

Jednym słowem było głośno, świetliście, podniebnie, gorąco… i z napięciem i

wyczekiwaniem na to, co się jeszcze wydarzy.

Śliczny, słoneczny, lipcowy dzień. Ciepło, choć nie gorąco. Pruszków, Zajazd

pod Jaworem. Świetne miejsce dla imprez z DJ. Usytuowana tuż pod balkonem

scena, szeroki parkiet. Dźwięk z naszego Lucasa rozchodził się wyśmienicie.

Aż się miło wówczas eksperymentuje (a ponieważ mieliśmy na to czas to i

eksperymentowaliśmy) różne warianty ustawienia głośników: jasna góra,

wyrazisty środek i mięsisty bas – super!

No ale do rzeczy.

53

Podwójne przywitanie Państwa Młodych

Witaliśmy Państwa Młodych podwójnie: raz na dworze (chlebem) przy dźwiękach

Mendelsohna i drugi raz (szampanem) już na sali, przy dźwiękach Te Deum.

Młodzi witali nas również dwa razy – raz chlebem – jeszcze na dworze – i drugi

raz fajną, treściwą i pogodną przemową Kuby, tuż po wzniesieniu pierwszego

toastu.

Polonez na dworze

Gdy pogoda sprzyja i jest ku temu miejsce warto tak właśnie zacząć: Polonezem

na dworze. Możliwość wyjścia na chwilę na dwór, tuż po zjedzeniu pierwszego

posiłku, przestrzeń i świeże powietrze – to bardzo dobry – chciałoby się

powiedzieć „przerywnik” w całości uroczystości weselnej. I tak też zrobiliśmy. Po

krótkiej naradzie z Agatą i Kubą zapadła decyzja: Startujemy na dworze.

Oczywiście finisz był już na sali, czyniąc z Poloneza swoiste preludium do

pierwszego tańca Pary Młodej. Tym razem był to Walc wiedeński, motyw z

Edwarda Nożycorękiego.

I poszło…

Już po weselu doliczyłem się w sumie 12 inicjatyw pro parkietowych. To dość

pokaźna liczba. Większość z nich, to uderzenia dywersyjne, odśrodkowe,

naturalne eksplozje: na parkiecie było już tak gorąco, że wybuch musiał nastąpić.

Wystarczyło wrzucić zapałkę

A najciekawsze w tym wszystkim jest to, że na ostatnim spotkaniu z Agatą i Kubą

odczuwałem, że chyba ich właśnie – owych wodzirejskich inicjatyw pro

parkietowych jakoś się obawiają (czy nie będą zbyt uciążliwe, czy goście nie

będą się czuli zmuszani do zabawy, czy nie będę przeszkadzał…).

54

Jak faktycznie było, może kiedyś usłyszymy z ich własnych ust. Ze swej strony

dodam, że jeszcze sporo przed północą Kuba dał mi wyraźnie do zrozumienia,

że impreza jest już wygrana, a dla odmiany sporo po północy Agata poprosiła

jeszcze byśmy zatańczyli Greka Zorbę i Waka Waka.

To lubię

Rodzinka i Przyjaciele

Elementy rodzinne i przyjacielskie odczuwalne były w różnych momentach i na

różne sposoby.

Ot, prosty widok: młody chłopak (19 lat?) w czerwonym krawacie (czerwień tego

wieczoru prezentowała się szczególnie ciekawie) i… trampkach (nie on jedyny

trzymał ów szczególny styl tej nocy), przez bardzo długi czas tańczący (z frajdą i

zaangażowaniem) w gronie o pokolenie starszych od siebie ludzi.

Wspólne śpiewanie przy stołach – wielokrotne inicjatywy toastowe (zawsze

oddolne, od kogoś z gości, z przemową i jakimś oryginalnym „sto lat”), wręcz

prośba, byśmy zaśpiewali jeszcze „Sokoły”.

Świetnie znany i wspólnie z oryginalnym nagraniem wyśpiewany tekst piosenki

„Bar w beskidzie” (tym razem już na parkiecie).

Dedykacje międzypokoleniowe.

No i „Rodzinka” – urocza, pogodna i z ciepłym i głębokim tekstem piosenka z

repertuaru Kabaretu Starszych Panów, przy której Państwo Młodzi wraz z

Rodzicami wspólnie zatańczyli.

Super!

55

Ostra końcówka

Agata i Kuba przygotowali własną muzykę na swoje wesele. Kilkadziesiąt

utworów, ze szczegółowym określeniem, kiedy ma być zagrana.

Przemyślany wybór, bowiem niektóre utwory, zagrane zbyt wcześnie z

pewnością wypłoszyłyby nie jednego z gości starszego pokolenia.

W efekcie wypłaszanie rozpoczęło się… po piątej nad ranem. To był jeden z tych

momentów, w których widać było jak na dłoni, że spora grupa młodych ludzi zna

się bardzo dobrze, od dawna i że w nie jednym klubie świętowali zaliczone

kolokwium

Lekarz i Spec od Marketingu

Agato, Kuba!

Dzięki! – tak po prostu. I za zaproszenie nas do współpracy i za Wasze

zaangażowanie na własnym weselu. Życzymy Wam pięknych dni i

wystrzałowych nocy (ten pokaz sztucznych ogni nie mógł być przypadkowy ).

Trzymajcie się dzielnie i pięknie!

- Sylwek i DJ Mag

Grupa Imprezowa Double Wings

56

17.

“Boss me tender” wesele Kamili i Kuby

Znamy to dobrze – wyjazd o świcie na drugi koniec Polski, by tam spędzić noc

bynajmniej nie na spaniu. Tym razem już chyba (przynajmniej dla mnie) bliżej

być nie mogło. Gdyby nie sprzęt, który ostatecznie zawieźć trzeba samochodem

spokojnie na to wesele mógłbym pójść piechotą.

Taka sytuacja daje ogromny komfort – przed, w trakcie, jak również po imprezie.

Gościł nas elegancki hotel Boss w Warszawie, w pięknej i przestronnej sali z

elegancką czerwoną wykładziną w części jadalnej, z dużym drewnianym

parkietem w części przeznaczonej do tańca i przestronną sceną na

podwyższeniu.

Rozpoczęliśmy jednak na dworze.

Pogoda sprzyjała więc Kamilę i Kubę przywitaliśmy przed wejściem do hotelu

dźwiękami Mendelsohna, chlebem i solą oraz serdecznym uśmiechem na

twarzach Rodziców i Gości. Chwilę potem, oni witali nas. Toast jednakże był już

w środku tuż po tym, jak Kuba na rękach wniósł Kamilę na salę.

57

Pierwszy taniec zdecydowanie wymagał przygotowania. Nim wybrzmiały

pierwsze dźwięki Only Hope z repertuaru Mandy Moore, tuż nad parkietem

rozpostarła się chmura ciężkiej mgły mająca przenieść ów moment ponad

poziom obłoków. Ten elegancki moment zainicjował zabawę, której urok znają

jedynie naoczni świadkowie. A że do nich i ja należę, to też wyraz temu daję

Młodej Parze życząc pięknego życia w pomyślności i szczęściu!

Kamilo, Kubo!

Serdecznie Was pozdrawiam! W swoim własnym imieniu, w imieniu Wodzireja

Macieja Krysy wspierającego mnie na drugim (Double Wings’owym) skrzydle i w

imieniu całego Zespołu. Niech Wam będzie po prostu dobrze! Niech piękne

rzeczy Was nie omijają, a te które ominą niech dają prostą radość ze

świadomości, że wszystko co najpiękniejsze – jeszcze przed Wami

Dużo dobra dla Was!

- Sylwek & Grupa Double Wings

58

18.

„Nad malowniczym jeziorem Kopczywno”

wesele Klaudyny i Łukasza

Klęczeli po komunii mając przed sobą dosłownie o krok taflę jeziora. Pogodne

niebo, tuż po deszczu dodawało temu obrazowi dostojeństwa i powagi. Widok

wymowny i poruszający.

Tak zaczęli – ślubem w plenerze nad pięknym jeziorem Kopczywno niespełna sto

metrów od sali Dworu Pomorskiego w Luboradzy, gdzie miało odbywać się ich

wesele.

Zdaje się, że prócz księdza byłem pierwszy, który miał okazję złożyć im krótkie

życzenia. To była też chwila, gdy po raz pierwszy mogliśmy się spotkać twarzą w

twarz. Stanąłem na końcu długiego dywanu, po którym szli opuszczając miejsce,

gdzie chwilę wcześniej złożyli najważniejsze ślubowanie swojego życia.

Myślę, że to krótkie spotkanie na początku było ważne dla nas wszystkich. Jakby

nie było, tej nocy miałem być pierwszym skrzypkiem w orkiestrze, w której Oni

byli dyrygentami.

59

Tradycyjne witanie, toast i życzenia były naturalną kontynuacją ceremonii

ślubnej. Były też naturalnym wstępem zabawy, która rozpocząć się miała tuż

potem.

Nim jednak rozbrzmiały pierwsze dźwięki „It’s you” w wykonaniu Dany Glover

Klaudyna i Łukasz zdążyli usłyszeć z ust ponad stu gości, za co Ci ich lubią.

Spontanicznie zrodzona inicjatywa („zapełniacz” 10 minutowego oczekiwania na

wjazd tortu) okazał się jak się zdaje strzałem w dziesiątkę – wytworzyła się

bardzo sympatyczna i otwarta atmosfera. Padło też wiele dobrych i ciepłych słów.

Choć na pierwsze wejście na parkiet musieliśmy troszkę poczekać, to już sam

jego podbój toczył się w błyskawicznym tempie – z Szakirą w roli głównej w

kulminacyjnym momencie. Potem wystarczyło już tylko rozłożyć skrzydła.

Szybko uzyskana wysokość gwarantuje długi lot. I tak też było. Skończyliśmy

punktualnie o 5:00

Klaudyno i Łukaszu!

Powiedziałem to głośno, gdyśmy wszyscy mówili Wam dobre słowa. Powtórzę

Wam i teraz: dziękuję za Waszą serdeczność, otwartość i sympatię, jaką nas

obdarzyliście. Dziękuję też za Wasze zaufanie wobec nas i zaangażowanie we

wszelkie pro-parkietowe inicjatywy

Serdecznie Was pozdrawiam i życzę dużo dobra!

- Sylwek i Magda

60

19.

„Dzieci gór” wesele Edyty i Karola

Nie, nie pochodzą z gór. Bliżej już im do zielonego Podlasia niż do skalistych

urwisk i szczytów budzących grozę. Niemniej góry wyryły w ich sercach piętno

niezmywalne, trwałe, niezmienne.

Gerlach.

Z czym jeszcze może im kojarzyć się ów szczyt? Co jeszcze ma moc wpisać się

w ich historię równie wyrazistą linią?

Czy cokolwiek innego może rodzić równie doniosłe wspomnienia i wdzięczność?

Zaręczeni na Gerlachu

Gdy po północy oglądaliśmy zdjęcia między innymi z ich zaręczyn zrobiło mi się

trochę szkoda. Wybór, którego dokonałem w kontekście wydarzeń związanych z

własnymi zaręczynami i ślubem – treść czy forma – nie był konieczny. Posiąść

można i jedno i drugie. Zdaje się, że im się to udało.

Ze szczytu leci się daleko i widzi się więcej.

61

Serce otwarte na oścież

Znałem Go od dawna. I słyszałem wielokrotnie jak odsłaniał przed innymi

różnorakie doświadczenia swego życia. Nie powinienem więc być tym razem

zaskoczony. A jednak!

Stałem z szeroko otwartymi oczami, gdy kolejne frazy jego podziękowań –

dziadkom, chrzestnym i wreszcie rodzicom – wychodziły z jego ust. „Moje

wędrowanie, moje upadanie, moje powstawanie… Wasze miłowanie”. Doprawdy

– „wiele dni, wiele lat czas nas uczy pogody”… Nuciłem jeszcze sobie długo po

ich weselu słowa tej piosenki, będąc zarazem wdzięczny, że właśnie ją wybrali,

że mieliśmy możliwość ją zagrać, a potem razem ze wszystkimi (chyba sobie

samym) zaśpiewać.

Kapela Sterdyniacy

Ten w najlepszym tego słowa znaczeniu ludowy odcień ich wesela, krył w sobie

coś więcej niż tylko nawiązanie do tradycji. Przeczuwałem w tym jakiś głęboki

szacunek do ludzi pokolenia ich dziadków, do ludzi wychowanych na Podlasiu,

do życia, które nie spieszy się, by uchwycić to, co dziś uznajemy za modne.

Historia, która stworzyła Historię

Edytko, Karolu!

Oczekiwaliśmy na to wspólne spotkanie na parkiecie Waszego wesela długo.

Nie brakło pewnie po Waszej stronie wątpliwości i to niemalże do ostatniego

dnia. Później już razem śledziliśmy upływający czas tańcząc, śpiewając

i patrząc, jak robią to też i inni.

Poranek przyniósł – prócz zmęczenia – wdzięczność.

62

Wiem, że jeśli kiedykolwiek w IPN’ie założą mi teczkę, śledząc rozwój moich

poczynań (szczytnych i nagannych) czas tego wesela znajdzie tam z pewnością

swoją rubrykę. Odnotują, że raz kolejny postanowiłem być człowiekiem prawym,

choć nie wielu może zrozumie, czemu właśnie na weselu

Trzymajcie się! Czas wspiąć się na K2!

- Sylwek i Grupa Double Wings

63

20.

Double Wings na weselu Dawida Janczyka

O Dawidzie Janczyku słyszał z pewnością każdy pasjonat piłki nożnej. Informacje

na temat różnych aspektów Jego kariery czytać możemy w wielu miejscach.

Na karty historii tej barwnej postaci dziś mamy przyjemność wpisać się i my,

dziękując za wspólną radość tej szalonej nocy.

Dawidzie! Najlepsze życzenia dla Ciebie i Twojej Dominiki!

Jesteście niezwykle uroczą Parą!

- Sylwester Laskowski i Zespół Double Wings

64

21.

“Shake, shake, shake Senora” wesele Ani i Pawła

Muszę się do czegoś przyznać. Pierwsza, jedyna i ostatnia próba, na której

przećwiczyliśmy ten utwór odbyła się na godzinę przed rozpoczęciem wesela.

Gdy rozdałem chłopakom nuty nie pamiętałem nawet dokładnie melodii wokalu.

Na szczęście miałem z sobą nagranie, więc dało się szybko przypomnieć.

Utwór – wbrew moim pierwotnym odczuciom – okazał się być hitem. Na trwałe

też (przynajmniej póki co) wszedł do naszego żelaznego repertuaru.

A mowa o „Jump in the line” z repertuaru Harry Belafonte. Ten bowiem utwór

zamówili na swe wesele Młodzi. No ale po kolei

Rzutem na taśmę

Dość późne zlecenie w połączeniu z różnorakimi innymi obowiązkami sprawiły,

że pracę nad aranżacją tego utworu rozpocząłem dopiero w wieczór przed

weselem. Utwór w pierwszym odczuciu nie przekonywał mnie. Bez wątpienia

miały na to wpływ dwie rzeczy: nagranie było stare, z przed wielu lat, a to w

kontekście naszych współczesnych audiofilskich przyzwyczajeń odgrywa istotną

rolę – to po pierwsze. Po drugie w moim odczuciu był nie dość znany

powszechnie, a to niemalże z konieczności skazuje go na porażkę.

65

Przewidywałem, że po zagraniu go na tym jednym weselu dołączy do grona

licznych wcześniejszych zamówień, które ostatecznie – z racji braku powtórnego

na nie zapotrzebowania – trafiają do szuflady.

Jakże więc to było miłe zaskoczenie, gdy już od pierwszych dźwięków na

wcześniej wspomnianej próbie okazało się, że utwór jest świetny, że będzie

hitem jak nic nie tylko tego wesela, ale i z pewnością wielu kolejnych.

Praca nad nim szła nam wyjątkowo szybko i to nie tylko dlatego, że był

precyzyjnie rozpisany na poszczególne instrumenty, ale że po prostu świetnie się

go grało i mieliśmy dużo frajdy z wykonywania go. Super!

Wypada nam serdecznie podziękować w szczególności Pawłowi, że go sobie

zażyczył

Długa różowa limuzyna…

…przywiozła Młodych pod salę, gdzie rozgrywać się miały kolejne odsłony

spektaklu. Pogoda sprzyjała więc powitanie rozbite było na dwie części – na

dworze i już na sali. Jakiś czas jeszcze potem impreza toczyła się równolegle w

tych dwóch miejscach (do czasu aż przyleciały komary – zaprzyjaźniony oddział

wsparcia dla każdego wodzireja – przechylając szalę zwycięstwa na rzecz

parkietu ).

Wesele trudne do zatrzymania

Rzecz jasna nie wypada, by odmawiać komarom chwały z tytułu tak konkretnego

rozwoju spraw.

Po dość stonowanym początku („Livin la vida loca” przy pustym parkiecie), który

nie zapowiadał, aby to wesele miało trwać długo ostatecznie wylądowaliśmy na

66

pół godziny przed szóstą rano, solidnie wyczerpani dynamiką tej imprezy. Bloki

zabawy przy muzyce granej na żywo przeplatały się z kolejnymi proparkietowymi

inicjatywami wodzireja. Był pociąg, była Waka Waka, była Conga, był Kulig, było

YMCA, był Alibaba, był Stasiu, a jeszcze nad ranem daliśmy radę zatańczyć

Belgijskiego i na specjalne życzenie Macarenę.

Komary zbierały pochwały od dużych i małych, a myśmy z wdzięcznością

podgrywali im do tańca

Nagrodzeni świadkowie

Tego nie spotyka się często – tu miało to miejsce. Tuż po podziękowaniach

Rodzicom, Ania i Paweł podziękowali również swoim świadkom. Bardzo miły i

bardzo wymowny gest.

Do domu przywiozły mnie Baby

Przyznaję się ze skruchą, jako nadwornego kierowcę w Drużynie Czarnych

Orłów tym razem do domu przywiozły mnie Baby. Już jak odwieźliśmy chłopaków

do domu, czułem, że chyba nie dojadę. Nie wiele brakowało, a poległbym na

jakiejś stacji benzynowej, wlepiając polika w kierownicę. Stery jednak przejęły

dziewczyny – gadając jak przypuszczam całą drogę (mogę tylko przypuszczać,

bo do końca już – a jakże! – ciąłem komara ).

Aniu, Pawle!

Tośmy poszaleli, co? Długa, gorąca i pełna wrażeń była to noc. Za Wasze

zaangażowanie, za Waszą sympatię i za Harry’ego – bardzo Wam dziękuję.

Niech Wam się dobrze wiedzie!

- Sylwek, Komary i Double Wings

67

22.

“A Book of Love” wesele Eweliny i Andrzeja

Ten wieczór rozpoczął istotny rozdział w księdze ich życia. To, co dotychczas

znajdowało swój wyraz w słowach, gestach, poruszeniach serca i życzliwie

uformowanej myśli – zakorzeniło się, zyskując dostęp do źródła trwałej jedności

i rodząc możliwość nowego, nieznanego im dotąd owocowania.

Stali się autorami i głównymi bohaterami nowej historii, opowieści, która

zaproszona jest do tego, aby się nigdy nie skończyć.

Otrzymali jeden, podwójny (Double Wings!) bilet do wieczności…

„A book of Love”

A jak to było?

Przyjechali przed czasem (Niecierpliwcy! ), jasno beżowym starym gazikiem

(rocznik – strzelam na oko – 1817). Goście chyba nawet jeszcze w połowie się

nie zjechali, a Tym krew gorąca kazała rwać się już na parkiet. Jak na taką

chwilę przystało – odesłaliśmy Ich jeszcze na małą przejażdżkę.

Nie wiem, gdzie pojechali, ale wiem, że gdy już wrócili na sali wszystko było już

gotowe. Witaliśmy Ich gromko, płomiennie, głośno i radośnie! Chwilę potem –

68

Oni nas, elegancko, pięknie i po staropolsku świeżutkim, niemalże jeszcze

ciepłym, pulchnym i dobrze wypieczonym chlebem.

Ceremonia została otwarta!

Zmienne wiatry nosiły nas to w tę, to w drugą stronę – od stołów na parkiet

i z parkietu za stoły – czasem w twarz, czasem, w plecy innym razem z ukosa,

rozsypując w pył litery scenariusza. Nieprzewidywalność wpisana jest w każdy

żywy organizm, w szczególności w ten, któremu wolno tak chcieć jak i nie chcieć.

Atakowaliśmy od różnych stron – dywersyjnie i od frontu, aby niezdecydowanych

przeciągnąć na swoją stronę. Pole walki było ograniczone, więc siła ognia

musiała być duża (no dobra, wiem, czasem graliśmy zbyt głośno…). W końcu

struktury nie wytrzymały napięcia i nastąpiła przewidywana eksplozja. Ogień

zapłonął! Dymu było dużo! Parkiet stał się niczym arena, na której rozgrywały się

zasadnicze wydarzenia spektaklu.

Przypuszczam, że na poprawinach Ewelina (jest ratownikiem medycznym)

musiała solidnie się gimnastykować, aby przynieść ulgę obolałym bohaterom tej

historycznej nocy. Wszak poturbowani zostali solidnie – z własnej woli i naszej

inspiracji – ku chwale życia i wiernej miłości!

Z najlepszymi życzeniami dla Nowożeńców i ich sprzymierzonych Żołnierzy!

- Brygada Czarnych Orłów

69

23.

„C’est La Vie” wesele Moniki i Tomka

Artyści! Po prostu Artyści…

Jeśli ktoś twierdzi, że prawo jest bezduszne, to… ma stuprocentową rację. Nigdy

jednak nie można powiedzieć tego o ludziach, którzy nim się zawodowo zajmują.

Monika i Tomek, adwokaci z zawodu i powołania – świat dla nich był zawsze

niebieski (z tym wyjątkiem, że dla Tomka przyjmuje on zwykle szczególnie

uroczy odcień – Grabciowy ).

Harmonia

Patrząc na nich przed dłuższy czas masz wrażenie, że wszystko u nich pasuje,

wszystko się zgadza, wszystko jest na swoim miejscu – pasje, styl bycia, sposób

wzajemnych odniesień, praca… nawet rysy twarzy. Analogia dwóch połówek

tego samego owocu w ich przypadku zdaje się gubić swój jedynie analogiczny

wydźwięk.

70

Drzewo

Odsłonięcie tajemnicy pozbawia ją jej uroku. Zewnętrzne znaki bez znajomości

wewnętrznej treści znaczą nie wiele, lub rodzą skojarzenia błędne. Jakże więc

opisać drzewo, tak ważne dla ich historii?

Początek, który odsłania swe znaczenie po latach, przypomina o sobie i o tamtej

treści, będąc zarazem jakby potwierdzeniem słuszności tego, co się wówczas,

4 maja 2008 – w Jej imieniny – dokonało, wywracając ich życie w sposób

zdumiewający i nieodwracalny!

Decyzja, która zapowiadała większe, mocniejsze, zdolne do owocowania nad

wyraz hojnego.

Wcześniej jednak… była sala numer dwa, ale o tym nie pisnę ani słowa…

Wesele

Po dokonaniu wyboru pewnych rozwiązań niemalże z automatu uzyskuje się

określony poziom jakości. Jednym z takich rozwiązań bez wątpienia był wybór

hotelu Windsor. To jedno z moich ulubionych miejsc (elegancka, przestronna

sala, z dużym parkietem i wystarczająco dużą sceną na podwyższeniu dla

zespołu muzycznego). Już na starcie więc Młodzi (i Wodzirej ) mieli ułatwione

zadanie (choć bez wątpienia rozgrywany równolegle pojedynek Adamka był tu

pewnym chwilowym utrudnieniem ).

Dwie rzeczy szczególnie z tego wesela utkwiły mi w pamięci: pierwszy taniec i

prezentacja dla Rodziców.

Pierwszy taniec był swoistą opowieścią, niczym balet, gdzie ruch czemuś służy i

wyraża coś więcej niż tylko wartości estetyczne. Prezentacja zaś była

71

odsłonięciem ich historii i… ich serc. Połączony z nagraną ich wzajemnie

przeplatającą się opowieścią pokaz przybliżał i odsłaniał ich – ich historię i ich

tajemnice.

„Jakby wcześniej płynęła w pław przez ocean, samotna, na oślep, bez sił i nagle

czuje, że jej stopy sięgają dna, a dłonie dotykają brzegu. Ktoś dał jej drugie

życie.”

Szczęściarz

Gdy na koniec wesela dziękowaliśmy sobie, Monika powiedziała, coś w stylu,

że „mam szczęście”. Mam szczęście, bo mogę co tydzień uczestniczyć w tak

pięknych wydarzeniach. I przyznaję, już nie jako wodzirej, ale jako człowiek,

mężczyzna, mąż i ojciec… „mam szczęście”.

Czasem czuję się jak chłoptaś, któremu ktoś palnie z tyłu w czachę, każe się

zatrzymać i otworzyć oczy. W takich chwilach stawia się pytania najistotniejsze

i przypomina się sobie, że odpowiedź zna się od dawna.

„Mijają barbakan i nagle spostrzegają drzewo – całe pokryte fioletowymi

kwiatami. Zdumiała ich jego wielkość i kolor, które zupełnie nie pasowały

do tego miejsca. Minęli je i kilka metrów dalej po raz pierwszy wziął ją za rękę

(4 maja 2008 roku). Ich początek.”

Dzięki! Tak po prostu…

- Szczęściarz i jego Drużyna

PS.

Cytaty zaczerpnięto z Ich Księgi Życia… bez zgody Autora.

(Na moje szczęście znam bardzo dobrych Adwokatów )

72

PS. 2.

A dlaczego „C’est La Vie”?

O to zapytajcie już ich samych

73

24.

„Hej Jude!” wesele Ani i Jacka

Gdy masz Żonę, dwójkę Dzieci, pracę na etat, własną firmę w innej branży i kilka

niepomniejszych pasji – czas staje się zasobem niezwykle krytycznym.

No i dopadli mnie!

Nim zdążyłem dojść do siebie, ogarnąć się trochę, ogolić, no i odespać (!) złapali

mnie nim zdążyłem cokolwiek na forum publicznym na temat tej niezwykle

ważnej dla nich i uroczej dla nas nocy wspomnieć.

„Hej hej!

Dochodzimy już do siebie po ślubie i weselu. Emocje powoli opadają, odciski się

goją, zatoki się leczą.

I co tu dużo mówić – jesteście świetni!”

Od razu poprawiłem włosy, przejrzałem się w lustrze i zabrałem się za robotę.

Lubię stawiać kropkę nad „i” (czasem rozpoczynającą kolejną część opowieści)

i po zakończonej imprezie spisać to, co było z mego punktu widzenia w niej

74

ciekawe, ładne, czy jakoś inspirujące. Tym razem to Oni (Niecierpliwcy!)

zrobili to pierwsi.

Wszyscy goście byli zachwyceni zespołem i tak jak Ci wspomniałam koło 4 nad

ranem – wychodząc mówili tylko o Was – mało kto nam życzenia w ogóle złożył

– teraz sobie przypominają i dzwonią ; ) Ale i tak główny motyw każdej rozmowy,

to podziękowania za rewelacyjne wesele.

Faktycznie to wesele było bardzo wdzięczne. Od pierwszych chwil niewielka sala

lokalu Quatro zapowiadała, że będzie nam wszystkim do siebie „blisko”, że więzy

sympatii pomiędzy nami, a gośćmi mają szansę stworzyć się szybko, że będzie

po prostu „ciepło”.

Jeśli zaś o nas chodzi – to mamy wrażenie, że nie mogliśmy trafić lepiej. Muzyka

sama w sobie rewelacyjna – głosu Twojej żony można słuchać

w nieskończoność. Zespół grał z serduchem, co było widać, słychać i czuć : )

Wodzirej – pełen profesjonalizm. Mieliśmy wrażenie, że bez słów się rozumiemy.

Goście niemal stale na parkiecie do tego stopnia, że nie poszło prawie nic

jedzenia i alkoholu. Zabawy przednie, z klasą, gustem i radością.

Już przy pierwszej dłuższej przerwie (serwowali wówczas coś pysznego do

jedzenia) odczułem, że zdążyliśmy się „wkupić” w serca zebranych. Wspólne

biesiadowanie, gromki i serdeczny śpiew przy stole zdecydowanie był mocnym

punktem tego wesela i swoistym ogniskiem zapalnym, inspirującym jak sądzę

obie strony.

Gdybyśmy teraz mogli coś zmienić w przebiegu wesela… to z wielką chęcią…

buty! Odpadliśmy po oczepinach – ale i to miło wspominamy, bo obserwacja

świetnie bawiących się gości to bardzo miłe doświadczenie.

75

Faktycznie na parkiecie było fajnie. Pojawiliśmy się na nim kilkakrotnie razem z

Maćkiem, jednym z Wodzirejów Double Wings brykając zadziornie i bawiąc się

przy tym nie mniej, niż pozostali.

Dzięki, dzięki, dzięki, że byliście z nami! Za świetną zabawę, za uśmiechy

naszych gości, za dumę rodziców, za naszą radość w dniu ślubu pięknie

dziękujemy.

Aniu, Jacku!

Ja również Wam bardzo dziękuję. Jeżeli tak mogę to powiedzieć „bardzo dobrze

mi się z Wami współpracowało (i dla Was pracowało)”. Dziękuję za Wasze

zaufanie wobec nas, za otwartość i zaangażowanie w trakcie Waszego wesela,

za życzliwą i otwartą komunikację (wiem, że czasem trochę za bardzo

hałasowaliśmy ), no i za Wasze wytrwanie do końca (wiem jak to jest, buty są

albo nowe, albo wygodne )).

Serdecznie Was pozdrawiam i życzę jak najwięcej dobra i frajdy na najbliższy

czas.

Trzymajcie się!

- Sylwek, Żona i Zespół Double Wings

Szykują się następne wesela wśród naszej rodziny i znajomych. Więc nie

mówimy „żegnajcie” a do zobaczenia! – bo po ilości pytań o namiary na Was

sądzimy, że jeszcze się spotkamy

PS.

Bardzo lubię niebanalne podejście do podziękowań dla Rodziców. Prawda

76

ogólna jest niezmienna – wdzięczność. Forma przybiera jednak różnorakie

kształty.

Sęk w tym, by dotrzeć w jak najbardziej prawdziwy sposób do serca. Powiedzieć

w taki sposób, by najbardziej poruszyło. Przedrzeć się przez kłopotliwy kontekst

publicznej sytuacji, która pozbawia w jakiejś mierze intymności to, co intymnym

jest z natury. W takich chwilach liczy się symbol, znak, forma wyrażająca w

języku zrozumiałym dla bezpośrednio zainteresowanych treści, które w nich się

zawiera.

Tym razem było to „Hej Jude”, wdzięcznie intonowane przez tańczących wokół

Młodych i Rodziców Gości.

p.s.

Młodzi, rodzice i goście czekają, by naskrobać Wam parę słów na blogu.

Krzyknij, gdy już będzie gdzie

Serdecznie Was ściskamy. Do zobaczenia !

Hop! Hop! To tu

Do zobaczenia!

- Sylwek

77

25.

„Asereje po piątej nad ranem”

wesele Kasi i Marcina

Myślę, że z powodzeniem mogę powiedzieć, że mam trzy domy – w Warszawie,

Czarnieckiej Górze i Ostrołęce.

W te niezwykle ciepłe jak na październik wieczór i noc uczestniczyliśmy

w świętowaniu tuż obok tego trzeciego, w eleganckim Zajeździe Hubus,

w Grabowie pod Ostrołęką.

Szlaki do tego spotkania przetarli nam już Kasia i Sylwek, z którymi nieco ponad

rok mieliśmy okazję świętować. Tym razem role się odwróciły – Państwo

Skóreccy byli gośćmi, głównymi bohaterami zaś – Państwo Gajewscy

Na starcie jednak, a właściwie jeszcze przed nim, mieliśmy bardzo poważne

kłopoty…

Niespodzianka

To wesele miało być „chrztem bojowym” naszego nowego liniowego systemu

nagłośnieniowego. Chrzest w warunkach „laboratoryjnych” miał miejsce rzecz

78

jasna wcześniej i bohater wypadł znakomicie. Tym razem (o złośliwości rzeczy

martwych) nasz bohater zawiódł…

Prawy sobwoofer odmówił współpracy, co przy aktywnym systemie oznaczało dla

nas spadek mocy z 1200 do 600 W i zamiana przestronnego stereo, w mono

oparte na jednym źródle dźwięku. Sala – duża. Gości – prawie dwieście osób.

Jakakolwiek dalsza awaria groziła katastrofą…

Karol Koprukowiak - Wodzirej Double Wings, z którym rok wcześniej

hałasowaliśmy u Kasi i Sylwka, a który właśnie był na etapie rozstawiania

sprzętu przed imprezą w Warszawie, był najbliżej rozwiązania naszego

pod-ostrołęckiego problemu.

Kilka telefonów i za pośrednictwem naszego znajomego zaprzyjaźniona firma

ViVi Sound dowozi nam z Warszawy sprawny sobwoofer.

Impreza jednak – z konieczności monofonicznie rozgrzewana – zdążyła się już

na dobre rozkręcić. Dołączony stereofoniczny dopalacz był już tylko niczym

drugie skrzydło (ech, Double Wings ) dla świetnie radzącego sobie z jednym,

odważnego i żądnego wrażeń orła.

Był ogień

Marcin, przewodził! Był obecny i zaangażowany (jakby świadomy, że wysokość

lotu zależy w dużej mierze od niego). Kasia wdzięcznie dotrzymywała kroku.

A wyginaliśmy się różnorako i wielokrotnie, przebierając się to w to, to w tamto,

zaczepiając, tudzież pozwalając się zaczepiać przez Gości. Brykaliśmy

w różnych klimatach, różnych barwach i z różnym natężeniem. Nie zabrakło też

wspólnego śpiewu (to zawsze bardzo zbliża).

79

Planowany koniec (zgodnie z cichym planem, skrzętnie ukrywanym

przed Młodymi ) nie nadszedł w zaplanowanym czasie. Piąta miała być

pożegnaniem, my zaś jeszcze sporo później – zatańczyliśmy Asereje.

Kasiu, Marcinie!

Dziękuję Wam za ten wspólny czas. Jeśli Bóg istnieje, to tak naprawdę wszystko

co dobre, nigdy się nie kończy. Świadomości tego i doświadczania realności tej

prawdy na co dzień życzę Wam całym sercem!

Trzymajcie się!

Pozdrawiam Was serdecznie w imieniu swoim, Magdy i wszystkich Zuchów

Podwójno-Skrzydlatych!

Miejcie się pięknie

- Sylwek

Echo

PS.

Następnego dnia, w niedzielę poszedłem na Mszę z Magdą i Dziećmi na 20tą

do Klasztoru (to przez wiele lat, w dzieciństwie i okresie młodzieńczym była moja

parafia). Spotkaliśmy tam Gosię i jej Chłopaka, którzy bawili się razem z nami

na weselu.

Gosia pełniła rolę świadkowej. Z Kasią znają się od przedszkola. Jak się już

po Mszy okazało coś szczególnego łączy nas jeszcze, prócz dobrych wspomnień

z minionej nocy. Zarówno Kasia, Gosia jak i ja – lubimy Moją Mamę

80

Nie wiem jak One, ale ja – bardzo!!!

PS.2.

Nie zdążyłem jeszcze dokonać ostatnich korekt tego wpisu (przed oficjalnym

upublicznieniem go), a Kasia Skórecka już zdążyła kliknąć poniżej

facebook’owego lajka. Dzięki! Fajnie było Was raz jeszcze zobaczyć

(nic się nie zmieniliście )

Ave Gajewscy i Skóreccy!

(No i „Double Wings” wyszło raz jeszcze )

81

26.

„Ty tylko mnie poprowadź” ślub Kasi i Rafała

W ten sobotni wieczór Double Wings wystąpiło w barwach dwóch rodzin:

Laskowskich i Walasków. Pierwsza drużyna liczyła troje zawodników, druga

dwoje. W sumie trzy wokale, dwoje skrzypiec i gitara. I w takim składzie mieliśmy

przyjemność towarzyszyć Kasi i Rafałowi w trakcie Mszy świętej, na której

udzielali sobie sakramentu małżeństwa.

Było Pobożnie i Pogodnie, z przesłaniem prostym, czytelnym, a zarazem

głębokim – czyli tak, jak zwykle dyktuje serce, a umysł notuje.

Kasiu, Rafale!

Z najlepszymi życzeniami dla Was! Niech Wasze ścieżki zawsze prowadzą ku

górze, nawet wtedy gdy „drogi pomyli los zły i oczy mgłą zasnuje”.

Niech Wam dobry Pan Bóg błogosławi!

- Sylwek, Magda, Ania, Emilka i Wojtek

Double Wings

82

27.

„Wspólne dżemowanie nad ranem” wesele Marty i Marcina

To są te obrazy i te doświadczenia, które zapadają w sercu głęboko i na długo,

które odciskają na tyle wyraziste piętno, że promieniuje ono mocno na całość,

nadając jeśli już nawet nie barwę (czy jak kto woli – smak), to przynajmniej

dominujący odcień.

„Dżemowaliśmy” jak nic dosłownie i w przenośni improwizując razem z Gośćmi

na tematy piosenek tej już legendarnej polskiej formacji.

„Harley”, „Whisky”, „Cegła” – któż z nas nie zna tych kultowych piosenek?

Wokalista pośród gości

Ot, taka prosta sprawa, jeden uzdolniony i otwarty Gość, który w sensownym

i twórczy sposób chwyta mikrofon do ręki i śpiewa dla Młodych, z Młodymi,

dla Gości i z Gośćmi.

Super! Bardzo wdzięczny obraz i bardzo miłe doświadczenie.

83

Życie, to gra zespołowa

Wesele Marty i Marcina było bardzo „zespołowe”. Gdy na pokładzie znajduje się

też Wodzirej – bywa – że punkt ciężkości przenosi się w nieco inną stronę i jeśli

nawet angażowana jest istotna część gości, to jest ono raczej „grupowe”.

Tu zdecydowanie dominowała „zespołowość”.

Jednym słowem nie schodziłem ze sceny zbyt często i na niezbyt długo

rozstawałem się z gitarą.

Myślę, że kilka piosenek wyszło nam naprawdę fajnie i u schyłku weselnego

sezonu 2011 udało nam się wykrzesać z nich naprawdę ciekawe, nietypowe

i świeże smaki.

Podglądacze

Byliśmy też… podglądani. Dzień wcześniej miałem spotkanie z bohaterami

wieczoru 4go sierpnia 2012. W którymś momencie dostrzegłem ich subtelnie

skrywających się gdzieś przy wejściu i z uwagą patrzących i słuchających,

co też się takiego działo. My tymczasem graliśmy. Jeśli dobrze pamiętam,

były to okolice Dire Straits – „Walk of life”

Dzień później zadzwonili z prośbą, byśmy mieli okazję być podglądanymi również

i na ich weselu (tylko z kim ja się 3go pod Rejowcem spotkam ).

Spektakli i główni Bohaterowie

Ale wróćmy do naszych głównych Bohaterów.

Razem od czasów liceum. Ona dziś manager on inżynier. Niemalże filmowy

scenariusz! Pogodni, otwarci i zaangażowani. Wyróżnili na swym weselu

jedenaście osób (wdzięczność ma zawsze szerokie horyzonty). Obecni od

84

początku do końca. A finiszowaliśmy o 5:30 zamieniając wszechogarniający

płomień szaleństwa w ciepły i spokojnie tlący się żar prostego bycia razem, kiedy

to już sama obecność i od czasu do czasu zamienione słowo smakuje nad wyraz

wytwornie.

W łóżku wylądowałem chwilę przed ósmą rano…

Na przyszłość piękną i szlachetną

Marto, Marcinie!

Chwil pięknych, pogodnych i jasnych, życia wdzięcznego i na wdzięczność

otwartego, radości na co dzień i od największego święta – całym sercem

Wam życzę!

- Sylwek i Zespół Double Wings

85

28.

„Aż po kres kochaj mnie” wesele Małgosi i Łukasza

Cztery Małgorzaty Korzeniowskie, wodzirej uczony nowych tańców przez

trzeźwych do ostatniej chwili wesela gości, osoba konsekrowana w roli świadka,

Tata, który z pasją w oczach i wyraźnie wyczuwalnym przejęciem w głosie

dedykuje swojej żonie piosenkę, która towarzyszyła im u początków ich przeszło

trzydziestopięcioletniej miłości, częste brawa dla zespołu, no i niezwykle czuli

względem siebie Młodzi…

To kilka wymownych obrazów tego ostatniego w październiku, a zarazem dla nas

ostatniego w tym roku wesela.

Aż po kres…

Wiele smooth jazzowych klimatów towarzyszyło nam tej nocy. Rozpoczęliśmy

uroczym walcem Angielskim Jana Kantego Pawluśkiewicza „Aż po kres, kochaj

mnie”. On też nadał swoisty kierunek, zarysował zasadniczy temat i rzucił

dominujące światło – granica życia, za nią miłość wznosi się na już zupełnie inny

poziom, dosięga wymiaru dotąd sobie znanego jedynie z opowieści, które budują

wiarę, wiarę ufną, że granica ta niczego nie kończy, a jedynie zaczyna nowe,

lepsze, pełniejsze i bardziej prawdziwe.

86

Dni moich Ty początkiem

Ty moim słońcem

Ty dalekim brzegiem, echem, śpiewem

Ty o czym sam ja nie wiem…

Mocne korzenie

Okoliczności ich wzajemnego poznania się, a później szeroki kontekst bycia

razem daje im silne oparcie.

Że bardzo się lubią, że są wobec siebie niezwykle serdeczni i względem siebie

nawzajem czuli widziałem za każdym razem, gdy mieliśmy okazję się spotkać.

Na weselu ani razu nie padły z ust gości słowa „gorzko”. Nie zdążali – tak często,

tak wdzięcznie, tak spontanicznie pocałunki wpisane były w ich wzajemne

odniesienia. Jakby były oczywistością ich codziennego języka, ich niezwykłym

w swej zwyczajności sposobem komunikowania się.

Ty do życia śpiewu do mych wierszy

Do dni naszych pierwszych, tych grudniowych

I tych letnich

Mocna ekipa

To jeden z kluczowych elementów sukcesu wesel bezalkoholowych: życzliwa

grupa gości potrafiąca się w takiej sytuacji dobrze bawić, nie marudząca

po kątach, czy tym bardziej podpijająca gdzieś ukradkiem. Oni byli motorem

napędowym tego wesela – zaangażowani, pogodni i – jak ja to lubię! – trzeźwi.

87

Dla takich ludzi grać to prawdziwa frajda. A i nie mniejsza z takimi tańczyć.

(Jako wodzirej wyniosłem z tej zabawy osobistą korzyść – dwa nowe, fajne

układy taneczne, których nas jeden z gości nauczył.)

Tam gdzie Ty, tam jest więcej w świecie sensu

brak nonsensu…

Wielowątkowy rozwój spraw

Mam świadomość, że wielu ważnych rzeczy, które działy się tej nocy nie jestem

świadomy. Gdy akcja toczy się na wielu płaszczyznach, gdy fabuła rozwija się

wielowątkowo i w różnych miejscach możesz uchwycić tylko to, w czym

bezpośrednio bierzesz udział.

Wiem, że wiele ważnych i zbliżających rozmów toczyło się w eleganckim

i stylowym holu. Nie uczestniczyłem w nich. Nie uległem jednak pokusie

niepotrzebnej „centralizacji” wydarzeń, rozbijania tych osobistych spotkań

na rzecz jednej, wspólnej zabawy (a to zawsze grozi, gdy podstawową

twoją troską i odpowiedzialnością jest to, co się dzieje na parkiecie).

Myślę, że czasem tak trzeba. Gdy się na to pozwoli, późniejsze zaangażowanie

ludzi w przedsięwzięcia grupowe przyjmuje już zupełnie inną, niepomiernie

większą skalę. Oni są już po prostu sobie bliżsi, bardziej się lubią i potem

chętniej się razem bawią.

Aż po kres kochaj mnie

Nie odwracaj się

Bo gdy Ciebie brak

Nie ma dzień początku, brak mu wątku

88

Rycerskie zaślubiny

Ten mój autorski pomysł (choć nie wykluczone, że nie jestem pierwszy, który

na niego wpadł) „odegrania” na weselu momentu swoistego ślubu, a właściwie

pozwolenia sobie i innym na przeżycie wymownego symbolu wzajemnego

oddania się sobie Nowożeńców, zawsze ma szansę głęboko poruszyć.

Ilu osobom tym razem zakręciła się łza w oku pewnie się nigdy nie dowiemy.

A może wcale wiedzieć nie trzeba.

Co mam, to Ty mi dałaś

to, co jest stałe

Ty sens mego życia niespójnego…

Małgosiu, Łukasz!

A więc próg przekroczony. Czas smakować słodyczy nieodwołalnego.

Ty, puls i rytm dni, nocy

Ty, do życia śpiewu, do mych wierszy

Do dni naszych pierwszych,

tych pamiętnych i codziennych

Pięknie Wam dziękuję za możliwość uczestniczenia w tym Waszym wdzięcznym

i pogodnym świętowaniu. Dziękuję Wam za Wasze zaufanie przed oraz

zaangażowanie i otwartość w trakcie Waszego wesela. Niech Wam będzie

razem co najmniej tak dobrze, jak Waszym Rodzicom!

No i pamiętam, że nasze dzieci mają zagrać na weselu Waszych dzieci

Trzymajcie się!

89

Niech Wam Pan Bóg błogosławi!

- Sylwek z zespołem Double Wings

90

29.

„Rekolekcje w trakcie rekolekcji”

wesele Małgosi i Michała

Pierwszy telefon otrzymałem niecały tydzień przed zasadniczą datą.

Drugi – na dwa dni przed. Bardzo szybko ustaliliśmy wszystkie konieczne

szczegóły. Reszta pozostawała kwestią otwartą – do ustalenia w trakcie wesela.

Od czwartku do niedzieli uczestniczyłem z Magdą w rekolekcjach małżeńskich.

W tym sensie, ta sobotnio-wieczorno-nocna przerwa w rekolekcjach nie była mi

zbytnio na rękę. Nie spodziewałem się jednak, że to wesele będzie tych

rekolekcji przedłużeniem…

Zdawać by się mogło, że niemalże wszystko w tym weselu było w jakimś sensie

nietypowe. Listopad – któż jeszcze organizuje wesela w tym terminie? Zaledwie

czterdzieści osób. Zaplanowany koniec wesela na północ – nie nie, to nie

niedziela, ani tym bardziej piątek. Zwykła sobota. Mega szybka organizacja

niemalże wszystkiego!

Choć nie znam szczegółów, zasadniczych motywów, powodów dominujących –

to przeczuwam, że wszelkie z pozoru oczywiste interpretacje byłyby tu strzałem

dalekim nie tylko od wycelowania w dziesiątkę, ale nawet w tarczę.

91

Nie będzie przesadą, ani żadnym zawodowo-skażonym naciąganiem stwierdzić,

że uczestniczyłem w czymś niezwykle wymownym, że otrzymałem dostęp

do serca ludzi niebywałej klasy, o niezwykłych wzajemnych odniesieniach, a przy

tym tak zadziwiająco prostych, normalnych. To wesele było dla mnie nie przerwą

w rekolekcjach małżeńskich, nie oderwaniem od nich, ale naturalną, integralną

ich częścią. I sam nie wiem, która z części przyniosła mi więcej korzyści.

Młodzi siedzący przy stole z Rodzicami i Dziadkami. Niezwykła serdeczność

pomiędzy wszystkimi – niezależnie od różnicy wiekowej. Radosne

zaangażowanie praktycznie we wszystko, co było proponowane. Niecodzienna,

zadziwiająco prosta, a zarazem ujmująco serdeczna relacja pomiędzy Rodzicami

a Dziećmi, jednoznaczne, proste i odważne odniesienia do Boga i jakieś

niezwykłe ciepło bijące od tych ludzi.

Wartość więzi rodzinnych dostrzega się niezwykle wyraźnie mając możliwość

bycia w takich sytuacjach, pośród tak traktujących siebie nawzajem ludzi.

Elementy rozmów, bycia razem przy stole (cóż mocniej potrafi jednoczyć?)

przeplataliśmy zabawą na parkiecie. I momentami było naprawdę gorąco.

Przedłużyliśmy zabawę o godzinę zdążając w ten sposób zatańczyć jeszcze

jesienną, listopadową, deszczową piosenkę. Zdaje się, że odkryłem w niej urok

najbardziej oczywisty. Rezygnując z prowadzenia tańca dostrzegłem, że…

prowadzić go wcale nie trzeba. Ludzie są wystarczająco twórczy, wystarczająco

pomysłowi, wystarczająco barwni, by w spontaniczny sposób wykorzystać

okazję. Aż sam się sobie dziwię, że w kontekście tego tańca odkryłem to tak

późno.

Wypada mi na koniec podziękować. I czynię to właśnie

92

W swoim i Wodzireja Huberta Gonciarza imieniu – serdecznie dziękuję!

Przyjemnością niebywałą było móc ten czas spędzić z Wami.

Tobie Małgosiu i Tobie Michale,

Waszym Rodzicom i Waszym Bliskim,

życzę wielu pięknych chwil!

Niech Wam Pan Bóg błogosławi!

- Sylwester Laskowski

Grupa Wodzirejów Double Wings

93

Zakończenie

Wielu ludzi nie lubi wesel. To, co dotychczas widzieli, w czym brali udział,

albo do udziału w czym próbowano ich nakłonić zrodziło w nich jednoznacznie

negatywne odczucia. Jeśli do nich należysz, to ufam, że te dwadzieścia dziewięć

historii, które tu przedstawiłem choć trochę zmieniły – na lepsze – ich kształt.

Od dawna wiedziałem, że wesele może być niebanalnym wydarzeniem.

Od pewnego czasu mam okazję takim z bliska się przyglądać. Życzę Ci,

by i Tobie dane było takie kiedyś na własne oczy zobaczyć.

A jeśli Twoje własne jeszcze przed Tobą – to życzę Ci, by opowieść o nim, mogła

być jedną z najwdzięczniejszych perełek jednej z kolejnych części „Sekretów

Niebanalnych Wesel”!

Niezależnie od tego, czy ktoś je kiedyś opisze :)

Sylwester Laskowski

Ostrołęka 26.12.2012

94

O Autorze

Sylwester Laskowski

Założyciel i lider Grupy Imprezowej Double Wings (www.DoubleWings.pl)

95

Grupa Imprezowa Double Wings Zespoły muzyczne . Wodzireje . DJ’e

www.doublewings.pl