Świat baniek Świat baniek mydlanych mydlanych

Jak zrobić bańki mydlane?

Wydaje się, że to banalnie proste zadanie, ale

jednak nie tak łatwo zrobić płyn, z któregopowstaną kolorowe i w miarę trwałe bańkimydlane.

PrzyrządPrzyrząd, , przy pomocy którego zrobimy bańki: zwykła słomka (trzeba jeden koniec przeciąć nożyczkami tak

aby ta końcówka rozszerzyła się, przez ten koniec wyjdą bańki) lub wygięty odpowiednio drucik (tak, aby na jednym z jego

końców stworzyć okrąg, przez który wyjdą bańki) lub kupiony już gotowy sprzęt

Co trzeba wykorzystać aby powstały bańki mydlane:

Naczyniew którym rozrobimy płyn do robienia baniek mydlanych (powinno być na tyle duże aby można było zanurzyć w płynie końcówkę przyrządu do robienia baniek

Składniki na płyn: 1 litr ciepłej lub letniej wody, ok. 30ml płynu do mycia naczyń „Ludwik”, ok. 15ml gliceryny (dostać ją można w aptece).

Gliceryna sprawi, że bańki będą trwalsze i kolorowe.

zazwyczaj sferyczna błona z wody wypełniona powietrzem lub innym gazem.Powstaje z mieszaniny wody z mydłem lub detergentem (np. płyn do naczyń), czasami zniewielkim dodatkiem gliceryny utrudniającym parowanie wody – przedłużającym żywotnośćbańki.

Bańka mydlana

Rola mydła polega na zmniejszeniu napięcia powierzchniowego w wodzie, z której robi się bańki. Samo zmniejszenie napięcia powierzchniowego nie wystarczy do zrobienia bańki mydlanej, rola mydła polega również na stworzeniu cienkiej warstwy na powierzchni wody (z obydwu stron) – dzięki temu otrzymujemy cienką (kilka mikrometrów) trójwarstwową błonę, której konstrukcję utrzymuje zmniejszone napięcie powierzchniowe wody. Z formalnego punktu widzenia błona tworząca bańkę jest ciekłym kryształem, podobnie jak błona komórkowa.

Tęczowe barwy bańki mydlanej powstają w wyniku zjawiska iryzacji

Napięcie powierzchniowe

występujące na styku powierzchni cieczy z ciałem stałym, gazowym lub inną cieczą zjawisko fizyczne polegające na powstawaniu dodatkowych sił działających na powierzchnię cieczy w sposób kurczący ją (dla powierzchni wypukłej przyciągający do wnętrza cieczy, dla wklęsłej odwrotnie), a także wielkość ujmująca je ilościowo.

Zjawisko to ma swoje źródło w siłach przyciągania pomiędzy molekułami cieczy. Występuje ono zawsze na granicy faz termodynamicznych, dlatego zwane jest też napięciem międzyfazowym.

Napięcie powierzchniowe nadaje kształt przepływającej wodzie

Napięcie powierzchniowe utrzymuje na powierzchni kwiat

Iryzacja

Iryzująca plama

benzyny

Iryzowane wyroby

ceramiczne

► Iryzacja, tęczowanie, w biologii ubarwienie strukturalne (od gr. Iris = tęcza) – to zjawisko optyczne polegające na powstawaniu tęczowych barw w wyniku interferencji światła białego odbitego od przezroczystych lub półprzezroczystych ciał składających się z wielu warstw substancji o różnych własnościach optycznych. Występuje m.in. na powierzchni minerałów, macicy perłowej, plamach cieczy (np. benzyny), bańkach mydlanych a czasem w atmosferze – na chmurach.

► Bywa też wywoływane sztucznie i wykorzystywane przy produkcji ozdobnych iryzowanych wyrobów szklanych i ceramicznych.

► Nazwa pochodzi z mitologii greckiej od imienia bogini Iris – posłanki bogów, będącej personifikacją tęczy.

Iryzacja na płycie CD

Interferencja na cienkich błonach

Kolorowe wzory powstające na plamie oleju lub bańce mydlanej wywołane są odbiciem światła od jej obu powierzchni (zewnętrznej i wewnętrznej) orazinterferencji odbitych promieni. Układ barw przypomina układ barw tęczy, jednak nie są takie same układy gdyż przy odbiciu od cienkich warstw decydujewzmocnienie lub osłabienie interferencyjne, a w tęczy różne kierunki załamaniaświatła w kropli wody w zależności od długości fali światła.

Gdy światło pada na błonkę, pewna jego część odbija się od jej zewnętrznejpowierzchni, część przechodzi przez nią i może odbić się od powierzchni wewnętrznej. Obserwowane światło jest sumą obu fal odbitych. Światło odbite od pierwszej powierzchni zwykle ma fazę przeciwną niż światło padające.

Światło odbite od tylnej powierzchni nie zmienia fazy w wyniku odbicia, gdy współczynnik załamania materiału za wewnętrzną powierzchnią jest mniejszy od współczynnika załamania światła błonki, a zmienia fazę - gdy jest większy.