STREFA MOCY GAZETKA WYDAWANA

PRZEZ GRUPĘ WSPARCIA DLA RODZICÓW

NR 4, maj 2016r.

Drodzy Rodzice,

W bieżącym numerze kontynuujemy temat komunikacji interpersonalnej. Chcemy

przedstawić go trochę z innej perspektywy. Pokazać jak zdolność porozumiewania się ze

swoimi dziećmi jest istotna w ich rozwoju i całym przyszłym życiu. Jest to jedna

z najważniejszych umiejętności, którą powinni posiąść rodzice, nie tylko dla siebie, ale

także dla dzieci. Umiejętność dobrego komunikowania się stanowi dla wszystkich

dorosłych duże wyzwanie, ale jest czymś, czego po prostu trzeba i można się

nauczyć.

Nowością tego wydania są doświadczenia uczniów naszej szkoły. Pytaliśmy

ich, z kim najczęściej rozmawiają o swoich problemach i radościach. Prosiliśmy, by

napisali, co chcieliby powiedzieć swoim mamom przed Dniem Matki. Wyniki

naszych sondaży są ciekawe, warto się z nimi zapoznać.

Zapraszamy więc do refleksji nad proponowanym tematem, do lektury naszej

gazetki, a także do uczestnictwa w majowym spotkaniu grupy wsparcia „STREFA MOCY”.

„Chciałbym powiedzieć Ci Mamo…” – z prac dzieci

Mamo,

chciałabym powiedzieć Ci, że … jest spokój, gdy nie ma Cię w domu.

Jesteś denerwująca, jak sprzątasz (nawet nie można do Ciebie

podejść). Nie można Ci nic powiedzieć w tajemnicy, bo zaraz każdy

musi wiedzieć o niej. Obiady średnie robisz, ale czasem sprzątasz za mnie…

KU REFLEKSJI

Dlaczego należy zadbać o prawidłową komunikację międzyosobową z dziećmi?

Dobra komunikacja to

jedna z najważniejszych umiejętności w

życiu, jest podstawą kontaktów

międzyludzkich. Czas przebywania w

rodzinie to najlepszy sposób do tworzenia

podwalin dobrych stosunków i

porozumienia się z ludźmi w

późniejszych okresach życia.

Gdy rodzina wie, jak skutecznie

się komunikować, łatwiej jest

rozładować emocje, kontrolować

konflikty, rozwiązywać problemy i

wymieniać myśli. Łatwiej wówczas o

porozumienie i współdziałanie. Jeśli

członkowie rodziny troszczą się o

jakość rozmowy są wobec siebie

otwarci i szczerzy. Dobrze czują się ze

sobą, a jednocześnie budują trwałą

relację.

Zaburzona komunikacja w rodzinie

to przyczyna poczucia bezradności,

niesprawiedliwości i niezrozumienia.

Prowadzi do gromadzenia napięcia,

kumulacji nieprzyjemnych emocji,

niezadowolenia i samotności oraz

niepowodzeń w życiu osobistym, w tym

także w szkole. Ludzie o niskim poziomie

umiejętności komunikacyjnych nie

umieją rozmawiać, zaspokajać

własnych potrzeb i rozwiązywać

konfliktów bez naruszania godności

i potrzeb drugiej osoby. Powoduje to

sytuacje, w których rodzi się wiele

niepotrzebnych antagonizmów.

Rola komunikacji w wychowaniu dziecka

jest duża, ponieważ:

daje podstawy rozwoju

emocjonalnego,

rozwija intelektualnie dziecko, gdyż

otrzymuje ono wciąż nowe informacje

ze świata ludzi dorosłych, uczy się

zachowań poprzez komunikaty

werbalne i niewerbalne,

daje możliwość nawiązywania

kontaktów z dalszym otoczeniem,

także grupą rówieśniczą,

pozwala unikać najpoważniejszych i

najniebezpieczniejszych błędów

młodości,

uczy wchodzenia w określone role

życiowe – kolegi, nastolatka,

sympatii, małżonka, rodzica,

pracownika,

wdraża umiejętność rozwiązywania

konfliktów,

wyrabia właściwą samoocenę,

kształtuje pozytywną postawę

życiową,

rozwija optymistyczną osobowość,

umożliwia nie tylko osiąganie

sukcesów w codziennych zadaniach,

ale również stawianie czoła

wyzwaniom, uczestniczenie w

ambitnych przedsięwzięciach,

bardzo wyraźnie wpływa na jakość

życia,

czyni człowiekiem. Na podstawie strony:

http://www.zegluga.edu.pl/pdf/komunikacja_interpersonalna (AT)

Dziecko wychowywane w rodzinie, zanim

pozna świat zewnętrzny, zanim zacznie

rozumieć sens słów, odczuwa najpierw

klimat rodzinny. Już od najwcześniejszych

lat kształtują się wzory postaw wobec

ludzi, rzeczy i życia w ogóle. Maria Ziemska

TROCHĘ TEORII

Czego dzieci oczekują od rodziców?

Najważniejszym i

zarazem

najtrudniejszym

wyzwaniem w

życiu człowieka jest zbudowanie rodziny

i wychowanie dzieci. Jest to zadanie

bardzo trudne, gdyż nikt nie dołącza

żadnej instrukcji obsługi do rodzącego się

dziecka. Nie ma przepisu czy

konkretnych wskazówek, jak być dobrym

rodzicem.

Rola rodziców polega na

zaspokajaniu podstawowych potrzeb

psychospołecznych swojego dziecka tj.

miłości, akceptacji i poczucia

bezpieczeństwa, które sprawiają, że czuje

się ono kochane, dowartościowane, pełne

wiary we własne możliwości, czuje się po

prostu szczęśliwe.

Czego dzieci potrzebują od swoich

rodziców?

Poczucia więzi i przynależności do

rodziny. Chcą czuć, że są kochane,

rozumiane i mogą liczyć na wsparcie

rodziców. Potrzebują szacunku,

przyjaznej atmosfery w domu -

poczucia bezpieczeństwa.

Poczucia własnej wartości. Chcą, aby

doceniać ich wysiłki w osiąganiu

sukcesów oraz chcą mieć pewność, że

nie zostaną przez nas skrytykowane i

odrzucone, gdy coś się nie uda.

Wiarygodności. Chcą mieć pewność,

że rodzice zachowują się tak jak

mówią, ale także, że potrafią przyznać

się do własnych słabości, niewiedzy i

błędów.

Sprawiedliwego traktowania.

Przekonania, że rodzice w niejasnej

sytuacji zareagują w oparciu

o wnikliwe rozpatrzenie sprawy.

Stanowczości w ważnych sprawach.

Potrzebują jasno określonych granic,

reguł i konsekwencji w ich

przestrzeganiu.

Poszanowania intymności i dyskrecji.

Chcą mieć pewność, że granice ich

prywatności są przez nas

respektowane.

Dzieci chcą widzieć w rodzicach swoich

sojuszników, na których mogą liczyć w

trudnych momentach. Potrzebują ich

dostępności i gotowości do udzielenia

im pomocy. Wierzą, że rodzice w porę

zareagują, gdy dzieje się coś niedobrego

i znajdą sposób, aby rozwiązać problem.

Bycie rodzicem jest… jak praca na pełny etat, przez cały czas. Plus ciągle godziny nadliczbowe. Ale warto, by usłyszeć „Kocham Cię, Mamo”, Kocham Cię, Tato”

RELACJE W RODZINIE

Komunikacja wspierająca

O tym, jak ważne jest,

aby dziecko wierzyło w

siebie i swoje

możliwości, nie

potrzeba nikogo

przekonywać. Wysoka

samoocena umożliwia nie tylko osiąganie

sukcesów w codziennych zadaniach, ale

również stawianie czoła wyzwaniom,

uczestniczenie w ambitnych

przedsięwzięciach. Jednocześnie jednak

każde niepowodzenie jest przez malca

przyjmowane jako cios dla jego poczucia

własnej wartości. Dobrze jest wiedzieć,

jak rozmawiać z dzieckiem, aby czuło się

ono zmotywowane, pewne siebie i miało

świadomość, że w razie trudności nie

będzie pozostawione samemu sobie.

Pierwszą podstawową zasadą jest

absolutna konieczność chwalenia dziecka.

Pochwały potrzebne są każdemu z nas –

jeżeli angażujemy się w jakąś pracę i

osiągamy dobre efekty, chcemy, aby ktoś

to zauważył. Tak samo czują nasze

dzieci! Niestety wśród rodziców zdarzają

się osoby wyznające zasadę, że jeśli coś

jest zrobione dobrze, to nie ma o czym

mówić, a zauważać jedynie to, co należy

naprawić. Taka postawa ma niezwykle

demotywujący wpływ. Dlatego chwalmy

– ale chwalmy mądrze i konstruktywnie.

Krytyka również jest potrzebna – czasem

przecież dziecko popełni błąd, zrobi coś

nieprawidłowo. Trzymajmy się jednak

zasady, że zanim zaczniemy krytykować,

powinniśmy powiedzieć coś

pozytywnego. „Bardzo starannie

napisałaś to zadanie, pierwsze trzy

przykłady są dobrze policzone, świetnie!

Przyjrzyj się jednak uważnie kolejnym

czterem działaniom – wyniki nie są

prawidłowe, policz jeszcze raz, a na

pewno znajdziesz błąd!” Podany przykład

zawiera ważną cechę komunikacji

motywującej: nasze przekonanie o tym,

że dziecko poradzi sobie z zadaniem. Jeśli

dziecko ma co do tego wątpliwości,

ważne jest, abyśmy pozwolili mu na

wyrażenie frustracji: „Rozumiem, że się

denerwujesz. To zadanie jest dość trudne

i pracujesz nad nim już długo. Może

warto zrobić sobie chwilę przerwy, a

potem spojrzeć na nie świeżym okiem?

Jeśli nadal będziesz miał trudności,

zawołaj, może wspólnie uda nam się coś

wymyślić. To naprawdę trudna praca, ale

wierzę, że dasz sobie z nią radę!”. Dla

dziecka bardzo istotne jest to, że

przyznajemy, że zadanie jest trudne –

jeśli słyszy „Przestań się mazać, to

zadanie jest łatwiutkie, skup się i zrób!”

jego samoocena oraz motywacja do pracy

dramatycznie spadają. Natomiast

świadomość, że rozumiemy jego

trudności i jesteśmy gotowi pomóc

czasem zupełnie wystarcza, aby dziecko

samodzielnie poradziło sobie z zadaniem.

Po zakończeniu pracy pochwalmy

dziecko jeszcze raz, podkreślając, jak

trudnemu zadaniu podołało. Na podstawie strony:

http://edurada.pl/artykuly/komunikacja-motywujaca-i-wspierajaca/(AT)

„ROLA

KOMUNIKACJI

W WYCHOWANIU”

podczas majowego spotkania

STREFY MOCY.

Zapraszamy 17.05.2016r. godz. 18.00; sala 30; SP 26

RELACJE W RODZINIE

List (fragmenty) do mamy w przededniu jej święta

Mamo,

chciałabym powiedzieć Ci, że dziękuję Tobie za te momenty, w których nigdy we mnie nie

zwątpiłaś i ani raz nie krzyczałaś na mnie bez powodu. Przepraszam za te chwile,

w których Ty dawałaś mi cos od serca, a ja tego nie przyjmowałam. Kocham Cię

za Twoją postawę pełną pogody ducha …

Mamo,

chciałabym Ci powiedzieć, że jesteś bardzo ważną osobą w moim życiu. Nauczyłaś mnie

bardzo wielu ważnych rzeczy. Bardzo Ciebie kocham …

Mamo,

chciałabym powiedzieć Ci, że jesteś cudowną osobą, która zawsze mi pomoże

w trudnej dla mnie sytuacji. Nie ma słowa, które określi Twoją pracowitość i

mądrość. Umiesz rozwiązać każdy problem … Gdy wracam do domu jest czysto i

przyjemnie. Według mnie nie ma lepszej mamy na świecie. Kocham Cię.

Mamo,

chciałabym Ci powiedzieć, że bardzo Ci dziękuję za to, że jesteś ze mną , gdy

tego potrzebuję, że zawsze dbasz o to, bym była zadbana, za wszystkie Twoje

starania, abym była szczęśliwa. Kocham Cie za Twoje poczucie humoru i za to, że jesteś

dla mnie miła, gdy ja tego nie odwzajemniam. Życzę Ci, byś była szczęśliwa, zdrowa

i zawsze uśmiechnięta oraz żebyś żyła jak najdłużej, bo nie wiem, czy sobie poradzę bez

Ciebie. Kocham Cię Mamo!

Mamo,

chciałbym powiedzieć Ci, że dziękuję, za to, że wychowałaś mnie na takiego człowieka

jakim jestem.

Mamo,

chciałabym Ci powiedzieć, że Cię kocham. Zawsze, gdy wracasz do domu, robisz mi obiad,

pomagasz w lekcjach, zmywasz naczynia – chociaż jesteś zmęczona po pracy. Dziękuję Ci

za to! Jesteś wspaniałą mamą, którą można sobie wymarzyć! … Nigdy nie zapomnę, jak

poszłyśmy razem na spacer. Był wtedy ciepły wieczór. Jadłyśmy lody, śmiałyśmy się

i rozmawiałyśmy. Nie zapomnę tych rysunków, które namalowałyśmy kredą tego wieczoru.

Nie zapomnę tych wszystkich chwil spędzonych razem.

Mamo,

chciałbym powiedzieć Ci, że … dziękuję, że oddajesz swoje szczęście tylko dla mnie,

dziękuję, że jesteś dla mnie. Kocham Cię.

Z ŻYCIA WZIĘTE

Doświadczenia młodych ludzi

Pytaliśmy uczniów

naszej szkoły z kim

najczęściej

rozmawiają o swoich problemach. Wielu

z nich pisało, że kłopoty powierza

rodzicom (mamie lub tacie). Młodzi

podkreślali, że rodzice kochają i są blisko,

potrafią wysłuchać, zawsze stają po

stronie dziecka, nie krzyczą, chętnie

pomagają i doradzają. Część

respondentów wymieniła rodzeństwo

(siostry lub braci) argumentując:

- „bo jest starsza, więc może mi

doradzić”,

- „jest dla mnie dużym wsparciem”,

- „ponieważ wie, jak mnie pocieszyć”.

Większość pytanej młodzieży

odpowiedziała, że najchętniej rozmawia z

kolegami/koleżankami bądź przyjaciółmi.

Swoje wypowiedzi uzasadniali

następująco:

- „ponieważ umie mnie wysłuchać

i powiedzieć o swoich doświadczeniach”,

- „wiem, że ona (przyjaciółka) mnie

rozumie, nie wyśmieje mnie i mogę jej

zaufać”,

- „zawsze mnie słucha i mnie rozumie”,

- „bo tylko z przyjaciółką mogę szczerze

porozmawiać”,

- „ponieważ mogę jej się zwierzyć ze

wszystkiego, pocieszy mnie i doprowadzi

do tego, abym się nie smuciła”,

- „zawsze mi pomaga, ciągle dopytuje,

czy jest w porządku”,

- „dotrzymują obietnic i pomagają

w trudnych sytuacjach”,

- „mogę zawsze na nich liczy”.

Wśród odpowiedzi znalazły się

również i takie:

- „mój dziadek jest najcudowniejszą

osobą w moim życiu, zawsze mi pomaga i

ogromnie się cieszy z moich sukcesów”,

- „moja wychowawczyni jest dla mnie

oparciem, gdy jest mi przykro”.

Pojawiły się również stwierdzenia

niepokojące:

- „smutki i radości najczęściej dzielę

sama z sobą, ponieważ staram się sama

rozwiązywać swoje problemy”,

- „z nikim, bo nikt mnie nie słucha”.

Rozważając powyższą kwestię

z perspektywy relacji międzyludzkich

należy cieszyć się, że nastolatki

utrzymują kontakty osobowe w realu, nie

sięgają do Internetu, by tam znaleźć

pocieszenie i pomoc. Od osób dorosłych

(głównie rodziców) zależy, czy tak to

pozostanie.

Drodzy RODZICE nie

pozwólcie, by pośpiech

i codzienne obowiązki

zabrały wam czas na

spokojną, dłuższą

rozmowę z dziećmi,

wymianę przeżyć i myśli.

Szukajcie okazji, by brać

czynny udział w życiu

waszych dzieci, by dać im pewność, że

mama i tata są zainteresowani ich

przemyśleniami, nurtującymi pytaniami

i problemami. Już dziś zatroszczcie się

o wzmocnienie łączącej was więzi,

a miłości dziecka do was nie będą

w stanie opisać żadne słowa. (AT)

Szkoła Podstawowa nr 26 im. St. Staszica w Białymstoku, ul. Radzymińska 11, 15–863 Białystok, tel/fax 85 6521605, adres e-mail: sp26@um.bialystok.pl

Z ŻYCIA WZIĘTE