1

SKRÓCONY OPIS BIBLIOGRAFICZNY – ZASADY (oprac. Dorota Korwin-Piotrowska)

Informacje ogólne:

OPISU DOKONUJEMY ZAWSZE NA PODSTAWIE EGZEPLARZA lub

SKANU, w wypadku książek – KARTY TYTUŁOWEJ (NIE OKŁADKI).

Dopiero gdy tam nie ma potrzebnych informacji, szukamy ich w tzw. stopce

wydawniczej.

BIBLIOGRAFIĘ NA OGÓŁ UKŁADA SIĘ ALFABETYCZNIE, stąd dla

ułatwienia odwraca się kolejność imion i nazwisk, CZEGO NIGDY NIE

NALEŻY ROBIĆ W TRADYCYJNYCH RZYPISACH NA DOLE STRONY.

• Jeśli stosujemy przypisy nawiasowe, umieszczane w środku tekstu, to w

bibliografii datę wydania zawsze piszemy po danych autora – w nawiasie:

np. Kowalski J. (1998), ............

• Jeśli bibliografia jest dłuższa niż kilka, tj. 3-5 pozycji, należy zastosować

układ alfabetyczny, wtedy dla ułatwienia odwracamy kolejność zapisu –

najpierw nazwisko, potem skrót imienia. Rzecz jasna, nie dotyczy

to nazwisk i imion tłumaczy, redaktorów itp. wewnątrz opisu.

• Przy obszernych i urozmaiconych bibliografiach dobrze jest wprowadzić

podziały tematyczne (np. słowniki i opracowania, utwory literackie,

wykaz tabel, spis rysunków) lub uporządkować zapisy wg zasady:

bibliografia podmiotowa (dzieła dotyczące danej osoby bądź wykaz prac

omawianego twórcy) i bibliografia przedmiotowa (opracowania),

osobno można umieścić netografię, czyli wykaz źródeł internetowych.

• Teksty w językach obcych – opis i skróty w danym języku.

• Jeśli praca ma być drukowana, zawsze pytamy wydawcę o obowiązujące

w danym wydawnictwie zasady dotyczące przypisów i bibliografii.

• Jeśli podanych jest kilka miast jako miejsc wydania – piszemy tylko

pierwsze.

2

Druki tradycyjne

Używane skróty:

wyd. = wydanie,

t. = tom, z.= zeszyt, nr = numer [bez kropki!],

red. = redakcja, zredagował, oprac. = opracowanie,

wydawn. = wydawnictwo,

tłum. = tłumaczenie, ew. przeł.,

wyd. zmien. = wydanie zmienione, rozszerz. = rozszerzone,

rozm. przepr. = rozmowę przeprowadził(a),

praca zbior. = praca zbiorowa,

tłum. zbior. = tłumaczenie zbiorowe.

Skrótu r. przy datach nie używa się.

Gdy nie ma autora, po tytule umieszcza się w nawiasie kwadratowym notkę:

[brak inf. o aut.] czy [brak autora] = brak informacji o autorze;

analogicznie w wypadku innych braków, np. w miejscu, w którym

powinna być data [brak daty wydania].

Gdy nie ma podanego roku, dopuszcza się też posłużenie się datą objęcia

publikacji prawami autorskimi (© Copyright).

Gdy skrócony opis bibliograficzny pojawia się na dole strony, wtedy oprócz

tych skrótów używa się również następujących:

s. = strona, ss. = strony (skrót ss. jest dziś już przestarzały),

dz. cyt. = dzieło cytowane [po łac.: op. cit. = opus citatum],

jw. = jak wyżej,

zob. = zobacz, odesłanie do ważnej dla tematu lektury

[po łac. vide = zobacz],

por. = odesłanie do innych prac [po łac.: cf. = confer] porównaj,

oraz określeń: tamże [po łac. ibid. = ibidem, tamże],

tegoż, tejże [po łac.: idem, eadem].

3

Rodzaje czcionek: kursywa tylko dla tytułów książek i artykułów, reszta

zwykłym pismem, zazwyczaj do wydruku: bibliografia – 12 Times New

Roman, można w bibliografii zmniejszyć odstęp między wierszami do 1.

Ciąg pojedynczego wpisu należy zacząć od lewego marginesu, a gdy opis

jest długi i wymaga przejścia do następnej linijki, należy ją wtedy zacząć

od wcięcia akapitowego, by ułatwić ułożenie całej bibliografii w kolej-

ności alfabetycznej oraz szybkie znajdowanie danej pozycji w indeksie.

Przypisy są tworzone automatycznie, zwykle na dole strony, rozmiar:

10 Times New Roman, zawsze pojedyncza interlinia.

Standardowy tekst w głównej część pracy: 12 Times New Roman,

odstęp 1,5 linijki, wyrównanie do lewej, a do wydruku dzielenie wyrazów

i wyjustowanie; na stronie 30 linijek x 60 znaków.

Znaki:

„” tylko dla tytułów czasopism (wyjątkowo też dla zaznaczania tytułu

utworu czy cytatu wewnątrz tytułu całego tekstu);

, do oddzielania poszczególnych informacji;

. do oddzielania tytułu i podtytułu, także jako znak kończący cały opis.

[ ] Nawias kwadratowy służy do sygnalizowania, że wcześniej podany tytuł to

np. [wstęp do:] lub [posłowie do:] …Używany również do zaznaczania

w odpowiednim miejscu: [brak inf. o aut.] czy [brak daty wydania].

Może także służyć do podawania tytułu obcego oryginału lub daty

pierwszego wydania książki – stosowane tylko w pracach naukowych.

Ogólnie nawiasy kwadratowe używane są do przedstawiania informacji

2. stopnia, dlatego można przed nimi pomijać przecinki.

( ) Nawias okrągły służy do umieszczenia w nim daty wydania, co dotyczy

wyłącznie sytuacji, gdy w tekście stosujemy przypisy nawiasowe

(tj. zawierające nazwisko i datę).

4

Wybrane formy zapisu:

[w zbiorze:] Uniwersalny zapis dotyczący wszelkich części prac zbiorowych

lub wyborów tekstów 1 autora. W tym ostatnim przypadku trzeba

dodać [w zbiorze:] tegoż, ……. – lub ponownie napisać nazwisko.

Zapis bardziej rozpowszechniony obecnie:

….., w zbiorze: Tytuł, – gdy chodzi o część z pracy zbiorowej;

…, w: tegoż, Tytuł, – gdy chodzi o wybór tekstów jednego autora, którego

nazwisko podane było na początku przy artykule.

Inne możliwości, już przestarzałe:

[w:]

Zapis stosowany dawniej, gdy autorem części i całości zbioru była ta

sama osoba, wtedy nie stosowano potem informacji: „tegoż, …”;

…... W:

Zapis stosowany dawniej, by podkreślić, że jest to część pracy zbiorowej,

opis pojedynczego artykułu jednego autora kończył się przedtem kropką,

a po wielkim „W” następował tytuł całego zbioru.

Uwaga:

W każdym kraju obowiązują inne normy i zwyczaje dotyczące opisu

bibliograficznego. Na świecie jest ponad 20 różnych form zapisu. Trzeba

pamiętać o powiązaniach między sposobem umieszczania przypisu w tekście

a zapisem bibliografii na końcu pracy. Gdy publikacja przeznaczona jest

do druku (w wersji papierowej lub elektronicznej), należy spytać wydawcę

o jego zasady, gdyż wydawnictwa mają swoje standardy.

5

ZASADY OPISU:

I. Opis druków tradycyjnych

1. Książka napisana w całości przez 1 autora w j. polskim oraz

wersja angielska.

Tytuł zapisujemy kursywą, resztę zwykłym pismem, poszczególne informacje

oddzielamy przecinkami, ewentualny podtytuł oddzielamy od tytułu kropką.

Jeżeli jest to istotne (bo książka uległa zmianie), można także wstawić po tytule

informację o wydaniu – np. wyd. 5, wyd. 2 popr., wyd. 3 zmien. Dawniej

stosowano cyfry rzymskie do oznaczania numeru wydań, obecnie raczej

arabskie. Na końcu całego opisu podajemy ewentualnie numer lub liczbę tomów

– np. t. 2 bądź t.1–3. Mimo że przy numeracji wydań i tomów są liczebniki

porządkowe, nie stosuje się kropek po cyfrach.

WZÓR:

Nazwisko autora i skrót imienia, Pełny tytuł. Podtytuł, Miejsce, Wydawnictwo,

rok wydania.

(W przypisach najpierw skrót imienia autora, potem nazwisko.)

Komentarz:

Kolejność: miejsce wydania + wydawnictwo może ulec odwróceniu. Informacja

o wydawnictwie bywa też pomijana, nie jest obowiązkowa – wtedy można nie

dawać przecinka między miastem a datą, np. Kraków 2015. Skrótu „r.” nie

używamy. Gdy miejsc wydania jest kilka – zapisujemy wyłącznie pierwsze.

PRZYKŁADY:

Barańczak S., Język poetycki Mirona Białoszewskiego, Wrocław, Zakład

Narodowy im. Ossolińskich, 1974.

Glenn Ch., Unspoken. A Rhetoric of Silence, Carbondale, Illinois, Southern

Illinois, University Press, 2004.

6

Uwagi dodatkowe:

Numeru stron NIE umieszczamy w bibliografii na końcu pracy, a jedynie

w przypisach pod tekstem, tzn. wtedy, gdy cytujemy lub odwołujemy się

do jakiegoś pojęcia, które zostało właśnie tam omówione. Wyjątkiem jest

sytuacja, gdy wydawca żąda, by podawać w bibliografii strony graniczne (tj. od

– do) danej książki czy artykułu.

Przypisy tradycyjne (pod tekstem) zawsze zaczynamy od skrótu imienia

autora. Jeśli stosujemy przypisy nawiasowe, strony podajemy tylko

w przypisie, po samym nazwisku autora – np. (Barańczak 1974, s. 15) lub krócej

(Barańczak 1974: 15). Kolejnych autorów w nawiasie oddzielamy średnikiem,

a daty wydania prac jednego autora przecinkiem, ewentualnie wszędzie dajemy

przecinki. Jeśli jest dwóch autorów o tym samym nazwisku, wtedy wyjątkowo

stosujemy skrót imienia przed nazwiskami. Gdy kilka prac danego autora

powstało w jednym roku, dodajemy do nich w przypisach nawiasowych i

w bibliografii kolejną literkę alfabetu – zaczynamy od ułożenia bibliografii, tam

w kolejności pod danym rokiem układamy zapisy alfabetycznie i przyporządko-

wujemy im literki, następnie wprowadzamy je do przypisów, np. (Barańczak

1974 a, 1974 b: 26).

2. Książka jednego autora w całości tłumaczona z innego języka.

WZÓR:

Nazwisko autora i skrót imienia, Pełny tytuł utworu, tłum. skrót imienia

i nazwisko tłumacza, miejsce wydania, wydawnictwo, rok wydania.

(W przypisach najpierw skrót imienia autora, potem nazwisko.)

Komentarz:

Jeśli tłumaczy jest więcej niż 3 – podajemy informację: tłum. zbior.

Jeśli tłumacz przekładał z języka innego, niż oryginału, wtedy podajemy język,

np. przy książkach chińskich przekładanych z angielskiego: przeł. z ang.

J. Kowalski.

7

PRZYKŁADY:

Bachtin M., Estetyka twórczości słownej, przeł. D. Ulicka, wstęp i oprac.

E. Czaplejewicz, Warszawa, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1986.

Derrida J., Pismo filozofii, tłum. zbior., wyb. i przedm. B. Banasiak, Kraków,

Inter Esse, 1992.

3. Jeżeli książkę napisało do 3 autorów, to wypisujemy wszystkie

nazwiska przed tytułem książki. Czasem ta zasada jest naruszana, gdy jest 4

autorów o renomowanych nazwiskach lub przy monografiach pisanych wspólnie

przez kilka osób.

PRZYKŁADY:

Burzyńska A., Markowski M. P., Teorie literatury XX wieku. Podręcznik,

Kraków, Wydawnictwo Znak, 2006.

Głowiński M., Kostkiewiczowi T., Okopień-Sławińska A., Sławiński J.,

Słownik terminów literackich, red. J. Sławiński, wyd. III poszerz.

i popr., Wrocław, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2000.

4. Jeżeli autorów jest więcej niż 3, a podajemy informację o całej książce,

nie o jakiejś części, to zaczynamy od tytułu, po nim piszemy praca zbior., red.

– tu wpisujemy od razu skrót imienia i nazwisko redaktora: np. red. J. Kowalski

(nazwiska wszystkich autorów wtedy pomijamy). Jeśli każdy z autorów ma swój

odrębny udział w tekście, można informację „praca zbior.” pominąć,

zostawiając konieczne dane nt. redaktora – co już jest sugestią, że to zbiór prac.

PRZYKŁADY:

Antropologia słowa. Zagadnienia i wybór tekstów, red. i wstęp G. Godlewski,

oprac. G. Godlewski, A. Mencwel, R. Sulima, Warszawa 2003.

Cognitive Stylistics. Language and Cognition in Text Analysis, ed. by

E. Semino, J. Culpeper, Amsterdam 2002.

8

5. Jeśli opisujemy jeden z rozdziałów (artykułów itp.) w pracy

zbiorowej, wymieniamy autora i tytuł części, a potem opisujemy całość.

WZÓR:

Nazwisko autora i skrót imienia, Tytuł części, w zbiorze: Tytuł całości, red. skrót

imienia i nazwisko redaktora książki, Miejsce wydania, Wydawnictwo, data.

(W przypisach najpierw skrót imienia autora, potem nazwisko.)

Komentarz:

Można posłużyć się zapisem nawiasowym [w zbiorze:], wtedy wolno dookoła

opuścić interpunkcję, bo to informacja 2. stopnia.

PRZYKŁADY:

Chojak J., Grafia a iluzja mowy potocznej, w zbiorze: Pisanie Białoszewskiego.

Szkice, red. M. Głowiński i Z. Łapiński, Warszawa, Wydawnictwo

IBL, 1993.

lub

Gutowska K., O mówieniu, milczeniu, przemilczeniach i odpowiedzialności

artysty uwag kilka [w zbiorze:] Panorama świadomości europejskiej,

praca zbior., Warszawa, Ośrodek Nauk Społecznych PW, 1997.

Możliwy też zapis:

Iser W., Apelatywna struktura tekstów, tłum. M. Kłańska. W: Współczesna

teoria badań literackich za granicą. Antologia, t. IV, oprac.

H. Markiewicz, Kraków, Wydawnictwo Literackie, 1992.

Wersja angielska:

Klinkowitz J., Experimental Realism. In: Postmodern Fiction. A Bio-

Bibliographical Guide, ed. by L. McCaffery, New York, Greenwood

Press Inc., 1986.

Uwaga dotycząca tłumaczeń: Jeżeli jest to tekst przełożony przez tłumacza

całości książki, informację o tłumaczu dajemy po tytule całości, jeśli natomiast

każda część była przekładana przez inną osobę, dane tłumacza podajemy po

tytule części, którą tłumaczył.

9

6. Opis jednego tekstu z wyboru prac 1 autora, np. ze zbioru

artykułów, opowiadań czy wierszy:

WZÓR:

Nazwisko i skrót imienia autora, Tytuł części, w: tegoż, Tytuł całości, Miejsce,

Wydawnictwo, rok.

(W przypisach najpierw skrót imienia autora.)

Komentarz:

Można posłużyć się zapisem [w zbiorze:]........., ale wtedy po nawiasie

wpisujemy skrót imienia oraz nazwisko autora lub zamiast nich słowo „tegoż”

(dla mężczyzn) lub „tejże” (dla kobiet), gdy autorów jest więcej: „tychże”.

PRZYKŁADY:

Kowalski P., Cisza/hałas, w: tegoż: Kultura magiczna. Omen, przesąd,

znaczenie, Warszawa, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007.

Markiewicz H., O antropologii literackiej – z umiarem, w: tegoż, Jeszcze

dopowiedzenia. Rozprawy i szkice z wiedzy o literaturze, Kraków,

Wydawnictwo Literackie, 2008.

7. Opis posłowia, wstępu, wszelkich dodatków do tekstu głównego:

WZÓR:

Autor, Tytuł [informacja o tym, jaki to dodatek:] opis głównego dzieła.

(W przypisach najpierw skrót imienia, potem nazwisko, w bibliografii najpierw

nazwisko, potem skrót imienia – odwrócenie dotyczy tylko początku zapisu ze

względu na układ alfabetyczny całości bibliografii.)

PRZYKŁAD:

Deleuze G., Bartleby albo formuła, tłum. G. Jankowicz [posłowie do:]

10

H. Merville, Kopista Bartleby. Historia z Wall Street,

tłum. A. Szostkiewicz, Warszawa, Wydawnictwo Sic!, 2009.

Uwaga: Gdy przedmowa ma tytuł Wstęp, wtedy stosuje się samo [do:], wg

wzoru: Autor, Wstęp [do:] Tytuł głównego dzieła itd.

8. Opis artykułu z czasopisma (lub gazety):

WZÓR:

Nazwisko i skrót imienia autora, Tytuł artykułu, „Tytuł Czasopisma”, data,

numer.

(W przypisach najpierw skrót imienia autora, potem nazwisko.)

Komentarz:

Tytułu czasopisma, daty i numeru można nie oddzielać przecinkami.

W polskiej bibliografii przy czasopismach nie wpisuje się miejsca wydania ani

wydawnictwa. Zawsze podajemy tylko rok wydania i numer w danym roku

(często numeracja jest podwójna – w danym roku i od założenia pisma,

wybieramy niższą, roczną). W wypadku gazet, w których są tylko daty dzienne,

wpisujemy dzień, miesiąc i rok. Jeśli wydawca nazywa poszczególne numery

czasopisma „zeszytami” – wpisujemy skrót z. (np. z. 5). Gdy stosujemy

przypisy nawiasowe, to rok wpisujemy w bibliografii w nawiasie po autorze. W

razie wątpliwości, czy mamy do czynienia z książką czy czasopismem,

sprawdzamy informację o numerze ISSN (czasopismo) bądź ISBN. Niektóre

wydawnictwa ciągłe (zeszyty naukowe, cyklicznie wydawane broszury) mają

podwójne oznaczenia, wtedy wybieramy sami tryb opisu.

Przy tekstach tłumaczonych z obcego języka dane tłumacza wprowadzamy po

tytule przełożonego przezeń artykułu.

PRZYKŁADY:

Domańska I., Antropologia literatury – projekt interdyscyplinarny czy

11

transdyscyplinarny, „Przegląd Kulturoznawczy” 2011 nr 1.

Gadacz T., Milczenie, „Tygodnik Powszechny” 1983 nr 10.

9. Opis recenzji:

Możliwe 2 formy:

1) opis recenzowanego dzieła + po kropce opis recenzji,

2) opis recenzji + nawias kwadratowy z opisem recenzowanego dzieła.

PRZYKŁADY:

Nęcki Z., Komunikacja międzyludzka, Kraków 2000. Rec. J. Kowalski, Jak się

porozumiewamy, „Czasopismo” 2001 nr 1.

lub

Kowalski J., Jak się porozumiewamy, „Czasopismo” 2001 nr 1 [rec. z książki:

Z. Nęcki, Komunikacja międzyludzka, Kraków 2000].

10. Opis wywiadu:

WZÓR

Dane bohatera wywiadu + tytuł tekstu + rozmowę przepr. i dane…

PRZYKŁAD:

Kruszyński Z., Sprostać rzeczywistości, rozm. przepr. P. Cegielski, „Gazeta

Wyborcza” 17.10.1997.

11. Opis filmu:

WZÓR:

Tytuł filmu [film], reżyser, miejsce dystrybucji i nazwa instytucji, rok produkcji

+ ewentualnie adres internetowy lub w nawiasie kwadratowym nośnik. Inny

zapis – reżyser na początku.

12

PRZYKŁAD:

Pan Tadeusz [film], reż. A. Wajda, Warszawa, Vision Distribution Company,

1999.

lub

Wajda A., Pan Tadeusz [film], Warszawa, Vision Distribution Company, 1999.

Komentarz:

W nawiasie kwadratowym można podać na końcu nośnik, np. [kaseta

VHS] czy [DVD].

Jeśli film jest oficjalnie dostępny online – opisujemy film jak wyżej, a

następnie dajemy informację: [online] i adres strony internetowej oraz daty – jak

przy plikach elektronicznych.

12. Inne systemy opisu bibliograficznego:

Istnieje zapis, w którym po autorze daje się dwukropek przed tytułem,

potem dwukropek po miejscu wydania, a przed wydawnictwem. Można też

oddzielać poszczególne informacje kropkami. Wariantów wydawniczych jest

bardzo wiele.

Funkcjonują również rozmaite warianty typograficzne oraz zależne od

przyjętego typu przypisów – np. bibliografia alfabetyczna i numerowana, gdy

przypisy w tekście ograniczają się tylko do podania przy cytacie numeru pozycji

zamieszczonego w bibliografii.

W każdym języku obowiązują nieco inne normy (w Polsce: Polska

Norma Bibliograficzna, ukazująca pełny opis bibliograficzny –

zalecany do katalogowania przez instytucje druków zwartych i

ciągłych). W praktyce są one często upraszczane i modyfikowane.

13

II. Opis druków elektronicznych

Uwagi ogólne:

– daty podajemy zawsze cyframi arabskimi;

– w nawiasach kwadratowych umieszcza się zawsze rodzaj nośnika lub typ

publikacji;

– wszelkie adresy internetowe można wyodrębniać tzw. cudzysłowem

francuskim «...», nie jest to jednak konieczne i coraz rzadziej spotykane;

– informacje o autorach, redaktorach i tłumaczach podajemy wg zasad

ogólnych (jak wyżej);

– w wypadku publikacji internetowych należy zawsze podać datę dostępu, a

jeśli jest to uzasadnione – przed nią datę aktualizacji. Wyjątek stanowią pliki

zapisane w systemie DOI – patrz dalej pkt 4.

1. Publikacje online:

Po podaniu autora i tytułu dajemy – jeśli jest znana – datę powstania publikacji,

a następnie nawias kwadratowy z informacją [dok. elektr.] lub [online], potem

podajemy adres strony, a po nim koniecznie datę dzienną korzystania z tego

dokumentu. Jeśli na stronie internetowej jest podana data aktualizacji strony,

wpisujemy ją przed datą dostępu. Tę ostatnią datę można podać albo po prostu

po przecinku, albo w nawiasie kwadratowym z adnotacją: [dostęp: ……..] czy

[data dostępu: …..].

Często rezygnuje się z kursywy w tytule. Pojawiają się też zapisy bez

informacji [druk elektr.] – z adresem internetowym po tytule i przecinku –

tę formę stosować można zwłaszcza wtedy, gdy tworzymy osobną netografię

(bibliografię druków elektronicznych). Automatyczne podkreślenie adresu

internetowego można usunąć – chyba że tekst bibliografii ma być czytany

online, wtedy link ułatwia błyskawiczne otwarcie strony.

14

Niektóre publikacje elektroniczne są zarejestrowane w specjalnym

rejestrze materiałów cyfrowych, co wiąże się z osobnym zapisem – zob. punkt

4. nt. DOI.

WZORY:

Zetowski J., Tatry [dok. elektr.] http://www.gory.pl, 03.09.2001.

lub

Zetowski J., Tatry [online] http://www.gory.pl [dostęp: 3 września 2001].

lub

Zetowski J., Tatry [online] http://www.gory.pl, aktualizacja: 30.08.2001, dostęp:

3 września 2001.

lub

Zetowski J., Tatry, http://www.gory.pl, aktualizacja: 30.08.2001, dostęp: 3

września 2001.

Komentarz:

Daty mają być zapisywane za pomocą cyfr arabskich w naturalnej kolejności

(dzień, miesiąc, data), ale przyjęte jest też zapisywanie miesiąca słowem.

Funkcjonuje również zapis z dwukropkiem: Zetowski J.: Tatry...

PRZYKŁADY:

Nowakowski R., Koniec świata według Emeryka [online]

http://www.emeryk.wici.info/, dostęp: 10.03.2013.

Urbanowski M., Powstanie warszawskie w literaturze polskiej (rekonesans)

[online] http://www.omp.org.pl/stareomp/indexeb3d.html?module

=subjects&func=printpage&pageid=510&scope=all, dostęp: 3.12.2013.

2. Artykuły w czasopismach i portalach internetowych:

Często występuje zapis bez kursywy w tytule artykułu. Nazwy czasopism

internetowych są traktowane jak tytuły portali, a zatem zapisywane bez

cudzysłowu.

15

WZÓR:

Autor, Tytuł. W: Nazwa czasopisma bez cudzysłowu, potem bezpośrednio w

nawiasie kwadratowym informacja o typie publikacji [online], dalej data

publikacji artykułu, adres strony i data dostępu.

Igrekowski J., Prawo polskie. W: Gazeta Wyborcza, 9.05.2005 [online]

http://www.gazeta.pl [dostęp: 7 października 2005].

lub

Igrekowski J., Prawo polskie, Gazeta Wyborcza, 9.05.2005 [online]

http://www.gazeta.pl, dostęp: 7 października 2005.

PRZYKŁAD:

Jarzębski J., Widnokrąg, W: Opoka, 1997 [online]

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/I/IL/widnokrag.html,

dostęp: 25.02.2013.

3. Dokumenty dostępne na CD-ROM lub innych nośnikach:

WZÓR:

Autor, Nazwa [w nawiasie kwadratowym typ nośnika] wersja wraz z

oznaczeniami, miejsce wydania, wydawca, rok.

Komentarz: Po takim zapisie może być jeszcze umieszczona po przecinku

(czasem bywa po kropce) data aktualizacji, np. aktualizacja: 25.11.1998, co

oznacza nowe wydanie. Zamiast tego może być podana wersja: np. wersja 2.0.

Po kropce można też umieścić materiały towarzyszące.

PRZYKŁAD:

Kopaliński W., Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych

[CD-ROM] Łódź, Promedia, 1998.

16

4. Publikacje rejestrowane w systemie DOI (Digital Object

Identifier).

Istnieje możliwość zarejestrowania całego czasopisma lub pojedynczego

tekstu/utworu (również programu komputerowego) w indeksie internetowym

posługującym się identyfikatorami zapisanymi w znakach ASCII. Takie

oznaczenie, zapisywane jako np. doi:10.1000/182, niesie po kropce informację

o wydawcy, a po ukośniku – o konkretnym dziele. Można się więc spotkać

z opisem bibliograficznym, w którym zamiast adresu strony internetowej

umieszczony jest nr DOI (znalezienie aktualnej lokalizacji tekstu umożliwia

wyszukiwarka DOI).

WZÓR: Autor, Tytuł, data [druk elektr.] doi 10.1000/87.

Komentarz: Skrót DOI bywa zapisywany małymi literami, a informacja

w nawiasie o tym, że to druk elektroniczny, pomijana.

PRZYKŁAD: Korwin-Piotrowska D., Milczenie i nie-milczenie

współczesności, „Ethos” 2016 nr 1, DOI 10.12887/29-2016-1-113-09.