1

Załęże, 23 października 2015 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie

za pośrednictwem

Starosty Jasielskiego

Skarżący:

Redaktor naczelny portalu informacyjnego

,,Załęże w gminie Osiek Jasielski’’

{…}

Strona przeciwna:

Starosta Jasielski

ul. Rynek 18

38-200 Jasło

SKARGA

na decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej

Działając w imieniu własnym, na podstawie art. 21 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do

informacji publicznej oraz art. 50 § 1 w związku z art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. -

Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 15, poz. 1270 ze zm.):

I. Zaskarżam w całości decyzję: Starosty Jasielskiego z 18 września 2015 r., znak

PR.0152.21.2015.PP (otrzymaną 24 września 2015 r.) oraz decyzję ją poprzedzającą wydaną 28

lipca 2015 r., przez Dyrektora Domu Pomocy Społecznej w Foluszu w przedmiocie umorzenia

postępowania o udostępnienia informacji publicznej.

II. Zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie:

1. art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w związku z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i

podstawowych wolności poprzez nieudostępnienie informacji publicznej,

2. art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej z 6 września 2001 r., w związku art. 33

ust. 1 ustawy o finansach publicznych z 27 sierpnia 2009 r., poprzez uznanie, że kwoty nagród

wypłacane ze środków publicznych nie są jawne i informacja o nich podlega ograniczeniu ze

względu na ochronę prywatności,

2

3. art. 7, art. 8 oraz art. 77 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego z 14 czerwca 1960 r.

poprzez niedostateczne wyjaśnienie podstaw prawnych i faktycznych rozstrzygnięcia.

III. Wnoszę tym samym o:

1. uchylenie skarżonych decyzji oraz zobowiązanie strony przeciwnej do wykonania wniosku o

udostępnienie informacji publicznej,

2. zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

UZASADNIENIE

27 czerwca 2015 r. zwróciłem się do Dyrektora Domu Pomocy Społecznej w Foluszu o

udostępnienie informacji publicznej poprzez wskazanie:

- wysokości nagród przyznanych wszystkim pracownikom Domu Pomocy Społecznej w Foluszu, poprzez

podania imienia i nazwiska, stanowiska służbowego, kwoty nagrody, uzasadnienia przyznanej nagrody z

podziałem na pracowników pełniących funkcje publiczne jak i pozostałych pracowników.

Decyzją z 28 lipca 2015 Dyrektor Domu Pomocy Społecznej w Foluszu umorzył postępowanie w

tym zakresie oraz poinformował, że nie ma możliwości udostępnienia kwot nagród przyznanych

pracownikom podległej mu jednostki zarówno w stosunku do osób pełniących funkcje publiczne

jak i nie pełniących funkcje publiczne.

W wyniku rozpoznania mojego odwołania od tej decyzji Starosta Jasielski 18 września 2015 r.,

wydał decyzję znak PR.0152.21.2015.PP, w której uchylił decyzję Dyrektora Domu Pomocy

Społecznej w Foluszu i rozpoznając sprawę odmówił udostępnienia informacji publicznej.

Nie zgadzając się z takim stanowiskiem uznałem, iż skarga jest konieczna i uzasadniona.

Prawo do informacji publicznej określone jest w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz wynika z art.

10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Szczególnie wartym

podkreślenia jest jego znaczenie dla istnienia społeczeństwa obywatelskiego i transparentności

państwa. Pozwala ono obywatelom na poszerzanie wiedzy o państwie i odpowiednią kontrolę

władzy publicznej, co czyni społeczeństwo obywatelskie poinformowanym i świadomym swoich

praw. Uważam, iż jawność państwa jest szczególnie ważna w sferze dysponowania majątkiem

publicznym. Wszędzie tam gdzie są wydawane publiczne pieniądze obywatele mają prawo

domagać się wiedzy na temat racjonalności ich wydawania.

Przypomnieć w tym miejscu trzeba, że prawo dostępu do informacji publicznej jest jednym z

najważniejszych praw w katalogu praw obywatelskich i politycznych. Ma służyć tworzeniu społeczeństwa

obywatelskiego, poprzez zwiększenie transparentności w działaniach władzy publicznej, chronić i umacniać

zasady obowiązujące w demokratycznym państwie prawa, wreszcie zapewniać społeczną kontrolę nad

działaniami organów władzy publicznej. Przejrzystość procesu decyzyjnego umacnia demokratyczny

charakter instytucji oraz zaufanie obywateli do administracji. - wyrok NSA z 1 października 2010 r.,

3

sygn. akt I OSK 1149/10

Organ II instancji odmówił udostępnienia informacji publicznej w części dotyczącej zarówno osób

pełniących funkcje publiczne jak i pozostałych pracowników. Uważam, iż takie stanowisko nie ma

oparcia w obowiązujących przepisach prawa. Trzeba bowiem przypomnieć, że zgodnie z zasadą

jawności gospodarowania środkami publicznymi zawartą w art. 33 ust. 1 ustawy o finansach

publicznych gospodarka środkami publicznymi jest jawna i jest to zasada stosowana we

wszystkich sprawach związanych z wydatkowaniem środków publicznych. Nagrody przyznane

pracownikom domu pomocy społecznej są wypłacane ze środków publicznych, które są

dysponowane przez jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego. Należy jednak wskazać, iż

środki te pochodzą w większości od obywateli lokalnego samorządu a władza dysponuje nimi w

imieniu mieszkańców lokalnej wspólnoty samorządowej. Dlatego obywatele mają prawo wiedzieć

na co wydawane są te środki i czy wydawane są one racjonalne. Taka kontrola społeczna pozwoli

na racjonalniejsze wydatkowanie środków publicznych oraz zwiększenie zaufania obywateli do

państwa.

Środki publiczne pochodzą w większości od obywateli. Państwo powinno więc ujawniać, jaki jest udział

obywateli w tworzeniu dochodów publicznych, a także to, w jaki sposób i na jakie wydatki są dzielone.

Informacja o tym, w jaki sposób władze publiczne planują, organizują, zarządzają i kontrolują

gospodarowanie środkami publicznymi, jest niezbędna w demokratycznym państwie prawnym, a w

szczególności w procesie dokonywania wyborów władzy publicznej. Kolejną istotną rolą jawności i

przejrzystości finansów publicznych jest przyczynienie się do wzrostu efektywności gospodarowania tymi

środkami. Dostęp do danych publicznych sprzyja publicznemu nadzorowi. Społeczna kontrola podatników,

jako podmiotów najbardziej zainteresowanych oszczędnym i efektywnym wykorzystaniem płaconych przez

nich pieniędzy, motywuje do racjonalnej gospodarki finansowej, zgodnej z interesem społecznym,

ograniczając nadużycia i marnotrawstwo środków. Rozpatrując funkcjonalnie znaczenie zasady jawności

finansów publicznych podkreślić należy, iż w rzeczywistości staje się ona skutecznym narzędziem dla

zachowania efektywnego rozdysponowania środków publicznych. Wojciech Lachiewicz, Finanse

Publiczne, 2010 r.

Ponadto należy wskazać, że nieuzasadnione jest twierdzenie Organu, iż informacją publiczną jest

informacja o środkach wydawanych na konkretne stanowiska a nie poszczególnych pracowników

a przywołany na poparcie tej tezy wyrok NSA z 18 lutego 2015 r., sygn. akt I OSK 796/14 nie ma

odniesienia do niniejszej sprawy. Należy bowiem wskazać, iż jak stwierdzono w powyższym

orzeczeniu wynagrodzenie składa się z kilku składników i dlatego też ujawnienie jednego z nich

nie stanowi informacji o pełnym wynagrodzeniu a dodatki do pensji nie muszą być w każdym

przypadku ograniczone prawem do prywatności. Co istotne, nagrody są fakultatywnym

składnikiem wynagrodzenia i równocześnie są też całkowicie związane z pełnionymi przez

pracownika obowiązkami dlatego też uznaniowość przy ich przyznawaniu oraz fakt, iż są one

przydzielane tylko gdy pracownik odpowiednio dobrze wykonuje swoje obowiązki uzasadnia

konieczność ich transparentności tak, aby przyznawane one były racjonalnie i w sposób

adekwatny do osiągnięć pracowników. Dodatkowo personalia osób pracujących w podmiotach

publicznych są jawne i ich publiczne przywoływanie jest prawnie dozwolone. Często sam

4

pracownik wykonując swoje obowiązki np. odbierając telefon służbowy przedstawia się z imienia

i nazwiska dlatego też poszerzona wiedza o osobach pracujących w organach publicznych jest

rzeczą związaną z ich pracą i nie narusza ich prywatności. Można również stwierdzić, że w

przypadku gdy pracodawcą jest podmiot publiczny pracownik powinien się liczyć z większą

transparentnością w zakresie wynagrodzenia ze względu na przywołaną wyżej zasadę jawności

wydatków publicznych i należy zakładać, że zgadza się na nią ponieważ nawiązał stosunek pracy

z instytucją publiczną.

W niniejszej sprawie chodziło o udostępnienie przez Miasto W. imion i nazwisk osób fizycznych, z którym

zawarło ono umowy zlecenia i umowy o dzieło.(…) Osoby takie musiały liczyć się z tym, że ich personalia

nie pozostaną anonimowe. Dla osoby żądającej dostępu do informacji publicznej, związanej z zawieraniem

umów cywilnoprawnych przez jednostkę samorządu terytorialnego, imiona i nazwiska stron takich umów są

często ważniejsze niż ich treść i jest to z oczywistych względów zrozumiałe. Trudno byłoby w tej sytuacji

bronić poglądu, że udostępnienie imion i nazwisk osób w rozważanej sytuacji stanowiłoby ograniczenie w

zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw tych osób (art. 31 ust. 3 i art. 61 ust. 3 Konstytucji

RP). W konsekwencji należy zatem przyjąć, że ujawnienie imion i nazwisk osób zawierających umowy

cywilnoprawne z jednostką samorządu terytorialnego nie narusza prawa do prywatności tych osób, o którym

mowa w art. 5 ust. 2 DostInfPubU. – wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z listopada 2012 r.,

sygnatura akt I CSK 190/12

Warto też zauważyć, że także w przywołanym wyżej wyroku skład sędziowski NSA określił, iż w

każdej sprawie winno się badać racje za udostępnieniem wnioskowanej informacji w powiązaniu z

prawem do prywatności, bowiem oba te prawa są prawami Konstytucyjnymi. Nadto należy

stwierdzić, iż w niniejszej sprawie konieczność ochrony prywatności zachodzi jedynie w

niewielkim stopniu i dlatego biorąc pod uwagę, że wszelkie wyjątki od praw Konstytucyjnych

należy interpretować w sposób wąski tak aby rozszerzać zakres informacyjny władzy publicznej

wnioskowane informacje tym bardziej winny zostać udostępnione.

Naczelny Sąd Administracyjny zwracał też uwagę, że ustawodawca, formułując w art. 61 Konstytucji

zasadę "prawa do informacji", wyznaczył tym samym podstawowe reguły wykładni tego uprawnienia. Jeżeli

bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być

interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom i jednostkom szerokie

uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane wąsko. Oznacza to stosowanie w

odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zawężaniu obowiązku

informacyjnego. - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 listopada 2003 r. o sygnaturze

akt. II SAB 199/03

W kwestii zarzutów formalnych należy stwierdzić, iż pomimo tego, że Organ wydał decyzje, to

wyżej przytoczone okoliczności wskazują na dowolne i niepełne rozpatrzenie materiału

dowodowego. Uważam, iż takie rozpoznanie sprawy naruszyło nie tylko przepisy prawa, ale

także zasadę pogłębionego zaufania uczestników postępowania do państwa.

„Jako dowolne należy traktować ustalenia faktyczne znajdujące wprawdzie potwierdzenie w materiale

dowodowym, ale niekompletnym, czy nie w pełni rozpatrzonym. Zarzut dowolności wykluczają dopiero

ustalenia dokonane na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i zbadanego w sposób

5

wyczerpujący, a więc przy podjęciu wszelkich kroków niezbędnych dla dokładnego wyjaśnienia stanu

faktycznego, jako warunku niezbędnego wydania decyzji o przekonującej treści. - wyrok SN z 23 listopada

1994 r., III ARN 55/94 a także wyrok NSA z 4 lipca 2001 r., I SA 1768/99

Wobec powyższego skarga jest uzasadniona i wnoszę jak na wstępie.

Załącznik:

1. Odpis skargi