S p o n s o r n a g r ó d d l a l a u r e a t ó w r a n k i n g u „ M o t o - T u r y s t a R o k u 2 0 1 3 ”

S p o n s o r n a g r o d y d l a a u t o r a „ R e l a c j i R o k u 2 0 1 3 ”

Sezon 2013 01.04.2013 - 31.03.2014

Tytuł: LEONOWE ALPY 2013

Autor tekstu: Leon / Moto-Turysta 152 >>>

Ranga M-T: Obieżyświat >>>

Galeria: Alpy 2013 - 99 zdjęć >>>

Numer relacji: 22/2013/Turystyczne wojaże

R e la c j a ob j ę t a ra n k in g a m i " M ot o - Tu ry s t a R ok u 2013" & " Wy p ra w a R ok u 2013"

Data wyprawy Data nadesłania relacji Data publikacji relacji

27.06 - 04.07.2013 01.09.2013 24.11.2013

1 / 14

Jak wiadomo, żeby z jakiegoś miejsca wrócić to trzeba najpierw wyjechać. Jak do tego

powrotu doszło postaram się w paru zdaniach "namalować".

Pomysł na wyjazd zrodził się w mojej głowie już dwa lata temu podczas pobytu w Słowenii, na który udało mi się namówić naszego kolegę Bodka.

To tam po raz pierwszy w życiu zetknąłem się z Alpami. Nie były to może góry z pierwszych stron albumów, ale ich widok i piękno spowodowały,

że zachciałem poznać je całe. "Całe" to określenie może na wyrost, ale zapragnąłem poznać je przynajmniej w części dostępnej dla motocykla, którym się

poruszam. Już wtedy luźno rzuciłem pomysł wycieczki na następny rok: - a może by tak na przyszłe wakacje zrobić Austrię, Włochy i może Szwajcarię?

Koleje losu spowodowały, że tamtą część Alp zwiedziłem z innym moim kolegą Tomkiem. Po zeszłorocznym powrocie stwierdziłem, że chcę jeszcze.

Po notorycznym studiowaniu map, internetu i paru książkowych pozycji powstał tytuł tegorocznej wycieczki: "ROUTE DES GRANDES ALPES".

Uffff.... Jestem już w domu. Ciężko nie było, ale za łatwo to też nie.

Ręce bolą, tyłek jakby nie mój, parę kilo mniej na wadze... ale zadowolony

- chyba nawet szczęśliwy, a przede wszystkim spełniony jako motocyklista.

Zostawiam motocykl w garażu i powoli zaczyna docierać do mnie,

że chyba się udało. Udało się, mimo wielu wątpliwości, strachu

i niedowierzaniu samemu sobie - udało się spełnić kolejne marzenie i tym

samym uchylić furtkę do stawiania kolejnych, bardziej wymagających

i trudnych do spełnienia celów.

Route des Grandes Alpes, czyli droga staroalpejska - jest to trasa, która wiedzie od brzegów Jeziora Genewskiego, aż do brzegów

Morza Liguryjskiego. Długa na 684 kilometry, wiedzie przez jedne z najwyższych przełęczy alpejskich. Wybudowana w pierwszej połowie dwudziestego

wieku miała służyć jako droga przeznaczona dla zwykłego transportu, jednak po wybudowaniu autostrad, nabrała typowo turystycznego charakteru.

Następnego dnia po ledwie przespanej nocy wsiadam na motocykl i zgodnie z umową naginam do Jacka. Śrubka przykręcona, kawa wypita,

pamiątkowe zdjęcie zrobione, życzenia szerokiej drogi i...witaj przygodo, witaj nieznane !!!

Na pierwszy dzień postawiłem sobie za cel dojechać jak najbliżej Szwajcarii. Do granicy z Niemcami ze względu na wczesną porę dnia poszło bardzo

sprawnie. Niemcy jak to Niemcy. Autostrady i nuuuuda. Orzeźwiło mnie trochę Monachium. Tak jak w zeszłym roku nawigacja wpierdzieliła mnie

w jakieś przebudowy okraszone wszędobylskim korkiem (myślałem, że tylko u nas tak wszystko się wlecze z tymi remontami). Ona każe mi w lewo a tam

drogi nie ma. Zamknięta. Po paru podejściach i już moim delikatnie mówiąc zirytowaniu, odbiłem gdzieś w boczną uliczkę i jechałem tak długo,

póki to moje elektroniczne pudełko odpuściło sobie opcję zawracania. To był strzał w dziesiątkę. Nowa trasa i jestem na rogatkach tego miejskiego

molocha. Po drodze do Garmisch łapie mnie kilka razy deszcz. Trochę jestem przerażony - im bliżej gór tym więcej chmur i wilgoci. W samym Garmisch

już tak leje, że jestem zmuszony ubrać przeciwdeszczówkę żeby móc jechać dalej. Parująca szybka i deszcz zrobiły swoje, bo nawet nie wiem kiedy

znalazłem się w Austrii. Nadeszła pora na szukanie noclegu. Tu muszę nadmienić, że ogólnie to nastawiony byłem na spanie w namiocie, jednak

nieustający z nieba prysznic bardzo szybko ostudził moje zapędy. Pamiętając z zeszłego roku, że w Austrii ceny nie zabijają, zacząłem rozglądać się

za jakimś noclegiem pod dachem. Udało mi się go znaleźć gdzieś koło Piller, a może w samym Piller? Nieważne. Grunt, że sucho, ciepło i wygodnie.

2 / 14

W wigilię wyjazdu, podczas pakowania, stwierdzam brak jednej śrubki w plastiku

pod siedzeniem. W taką podróż z luźnym plastikiem? Nie ze mną te numery... Dzwonię

do Seta i w słuchawce słyszę:

- jak będziesz wyjeżdżał z garażu to mnie obudź.

Dobrze, że chłop wyrozumiały jest i wcześnie rano mi tę śrubkę przykręci. Taki to już

ze mnie mechanik... Może dlatego też nie każdy wierzył w to, że wybiorę się sam tak daleko

od domu. Szczerze mówiąc, sam w to do końca nie wierzyłem...

Dzisiaj pojechałbym nawet bez owiewek – taki twardziel się ze mnie zrobił ha,ha...

3 / 14

Pogoda skróciła mój plan dojazdu o jakieś 60 kilometrów, lecz nie przejmowałem się tym

za bardzo. Taki dystans jestem w stanie nadrobić następnego dnia. Z tym postanowieniem

kładę się do łóżka i nawet nie wiem kiedy zasypiam.

Nazajutrz budzę się dość wcześnie. Od razu idę do okna sprawdzić, czy przypadkiem

nie leje. Asfalty mokre, niebo w chmurach, ale na całe szczęście nie pada. Dzisiaj muszę dojechać

do Francji, jak najbliżej początku drogi staroalpejskiej, czyli miasta Thonon-les-Bains. Krótko

mówiąc - cały dzień Szwajcaria z całym dorobkiem inwentarza - ograniczenia prędkości

do 80km/h, jeżdżący nad wyraz ostrożnie Szwajcarzy i mój ciągły strach, żeby nie trafić na ich

radar lub policję. Strach tkwił we mnie pomimo, że jechałem bardzo przepisowo.

Tak nawiasem mówiąc, Szwajcarzy nieźle "powiększyli" sobie teren tym ograniczeniem. Państwo

ciupeńkie a jeeeedzie się przez nie i jeeeeedzie, aż do wyrzygania. Muszę zapamiętać, że Szwajcaria

na zwiedzanie – o.k., ale jako przelotówka to już - be. Kraj ten więc potraktowałem bardzo

tranzytowo. W miarę szybko chciałem znaleźć się na jego zachodnim końcu omijając drogie

autostrady. No i oczywiście, w miarę możliwości, zahaczyć o parę przełęczy.

Na pierwszy rzut poszła Albula. Znalazłem się na niej w miarę szybko. Dość stromy podjazd

o licznych niezbyt szerokich serpentynach zaprowadził mnie na wysokość 2315 m / p. Albula.

I tutaj zaskoczyła mnie bardzo

mała liczba motocykli. Kilku

motocyklistów siedziało sobie

na kawie w małej kawiarence na

szczycie owego przesmyku.

Jednak po drodze praktycznie

nie mijałem nikogo.

Znalazłem się sam wśród pokrytych

śniegiem skał. Jest to ogromny kontrast w porównaniu do austriackiej części tych gór. Tam wszystko nastawione było na turystów. W zeszłym roku

ręka nie nadążała wracać na kierownicę - tak często unoszona była w geście pozdrowienia.

4 / 14

Jak na razie puszczałem lewą manetkę tylko i wyłącznie dlatego, aby dać odpocząć chociaż jednemu nadgarstkowi. Zjeżdżając z góry droga zmieniła się

dość znacznie. Strome, wąskie zjazdy wiły się wśród skał poprzeplatanych licznymi torowiskami, wiaduktami i tunelami tzw. Kolei Retyckiej.

Coś wspaniałego. Poczułem się jak na olbrzymiej makiecie fascynata modelarstwa kolejowego. Jako małolat zawsze zazdrościłem maszynistom ich pracy.

Dzisiaj ta zazdrość spotęgowana została do maksimum.

Po Albuli skierowałem się na północny zachód ku drodze, która

poprzez przełęcze: Oberalppass i Furkapass miała mnie zaprowadzić

do kraju smakoszy żabich udek. Przełęcze same w sobie to wspaniała

uczta dla zmysłów. Jednak jedną z nich zapamiętam na długo,

Oberalppass 2046 m n.p.m.

technik podnoszenia nic mi w praktyce nie dały „i choćby przyszło tysiąc atletów to nie udźwigną, taki to ciężar”. Cytując kolegę Pabla z jego rumuńskiej

relacji: „teraz to się z tego śmieję, ale wtedy bliższy byłem płaczu”. Czyżby to miałby być koniec? Oczami wyobraźni widziałem połamane plastiki,

uszkodzoną klamkę, dźwignię zmiany biegów, pokrywę silnika... Na dodatek przejeżdżający kierowcy widząc moje nieudolne próby pozbierania się,

tylko wzrokiem pytali czy ze mną wszystko w porządku? Moje oczy krzyczały – pomocy, bo sam nie dam rady! W końcu zatrzymały się dwa samochody.

Motocykl stanął wreszcie na koła i nawet odpalił. Patrzę – klamka na swoim miejscu, biegi wskakują, nawet silnik i plastiki całe. Tylko kufer delikatnie

obdarty i plama paliwa na jezdni. To chyba jakiś cud – mogę jechać dalej! Jak już emocje opadły znalazłem przyczynę naszej „gleby”. Między parkingiem,

a ulicą poprowadzona była dość głęboka betonowa rynna, której jakoś nie zauważyłem. Motocyklowi, po spotkaniu się z nią, po prostu zabrakło mocy.

Zanim zareagowałem, przytulał się on już do asfaltu. W sumie moja wina.

Kierując się już na właściwy podjazd na przełęcz Furka, moja nawigacja nagle

nie wiedzieć czemu każe mi zawracać. Głowa mi mówi, że jadę we właściwym

kierunku. Kurczę - może jednak się pomyliłem? O ja głupi, postanowiłem sprawdzić,

gdzie ten wytwór ludzkich mózgów mnie powiedzie. Mały parking na poboczu,

nawrotka, już ruszam w nowym kierunku i j....b!!! - leżymy. Tzn. ja stoję,

a motocykl leży na środku pasa. Wszystkie filmy obejrzane w internecie na temat

5 / 14

Z przesympatycznymi Włochami, którzy pomogli mi stanąć na nogi spotkałem się jeszcze kilkakrotnie (dzięki panowie za pomoc). Chyba nie do końca

wierzyli, że jadę dalej, ale uśmiechy i podniesione w górę kciuki życzyły mi szczęścia w dalszej podróży. Wracając do zmiany marszruty

przez nawigację... Otóż ta zaraza nawróciła mnie do stacji załadunkowej linii kolejowej, transportującej samochody przez przełęcz. Ręce mi opadły,

ale cóż... Trzeba jechać dalej.

Ruszyłem przed siebie, gdyż kilometrów nie zostało zbyt wiele, ale czas do ich pokonania zaczął

mnie przerażać. Końcową fazę Szwajcarii pokonywałem w tempie iście spacerowym. Jedynym

plusem tego faktu była możliwość podziwiania znajdujących się wokół potężnych winnic,

usytuowanych na skrajach rozpościerających się wokół gór. Wkrótce miejscowość pod tytułem

Martigny uświadomiła mi gdzie jestem. Mijane salony najdroższych (czytaj – szpanerskich) marek

samochodów, rozstawione po bokach ulic niczym zwykłe sklepiki z ciuchami, świadczyły o tym,

że region ten do najbiedniejszych chyba nie należy. Pamiętając ograniczenia prędkości, ciekawi

mnie ile razy właściciele tych aut czują frajdę z jazdy swoimi bolidami. Moim zdaniem hipokryzja

w pełnym wydaniu. Dziwny jest ten świat.

Wjeżdżając do Francji robiło się już niebezpiecznie późno. Nie dam dziś rady dojechać

do zaplanowanego rano celu mimo, iż kultura jazdy w końcu zaczęła przypominać rodzime strony.

Zaczynam więc pomału rozglądać się za noclegiem. Aura pogodowa namówiła mnie na namiot.

Po paru kilometrach wylądowałem na polu namiotowym Le Rys położonym w niedalekiej odległości

od południowego brzegu Jeziora Genewskiego. Nadchodzący nieubłaganie zmrok nie pozwolił

nacieszyć mych oczu widokiem wodnej tafli. Tą ucztę dla zmysłu wzroku pozostawiłem sobie

na kolejny dzień.

No właśnie... Kolejny dzień przywitał mnie odgłosem obijanych o liście kropli deszczu. Patrzę

na zegarek i widzę godzinę piątą. Sam siebie pocieszyłem, że pewnie popada góra do ósmej, a potem

będzie można się zwijać w dalszą podróż. O ósmej deszcz przestał mieć w „głębokim

poszanowaniu” liście, które utworzyły nad moim noclegiem naturalny parasol i dobrał się na dobre

do mojego namiotu (namiot nie był tak naprawdę mój – pożyczył mi go razem z pompowaną

karimatą nasz kolega Bodek, któremu za to dziękuję).

6 / 14

O dziesiątej wyjrzałem na zewnątrz i zamiast wielkich gór i wielkiego jeziora, zobaczyłem wielkie chmury. O jedenastej, mając już lekkiego nerwa,

przebrałem się nawet w ciuchy motocyklowe myśląc, że w ten sposób może uda mi się zaczarować złą aurę. W tym stroju wylazłem z namiotu i stanąłem

w jedynym suchym jeszcze miejscu na polu namiotowym. Było to delikatne zadaszenie przed wejściem do męskiej ubikacji. I tak stałem ze dwie godziny

- niczym męska prostytutka czekająca na klienta. Czarownik chyba ze mnie słaby, ponieważ dalej lało jak z cebra. Właściciel pola namiotowego, widząc

moją lekką rezygnację, dowalił jeszcze na dokładkę, że wszędzie wokół pogoda jest o.k., tylko w naszym rejonie cytuję fonetycznie „iplę” – czyli leje.

Pogodzony z faktem, że dzisiejszy dzień muszę spisać na straty, wróciłem do namiotu i z nudów zasnąłem.

znaleźć początek drogi 902 i nie było to takie proste, jakby mogło się wydawać. W Thonon-les-Bains po pierwsze mam duży problem z tankowaniem.

Stacje są – ale pozamykane. Krążyłem dobrą godzinę w ogóle nie zwracając uwagi na piękno tego miasteczka. A zjechałem je wzdłuż i wszerz. W końcu

udaje mi się zatankować pod jakimś marketem. Pierwszy raz w życiu płacę za paliwo kartą w dystrybutorze, jak się później okazało, nie ostatni podczas

tej podróży. W końcu wyjeżdżam z miasta i po lekkim błądzeniu widzę upragniony drogowskaz – D 902.

O piątej po południu obudziła mnie cisza.

JJJJessssst!!!! Na milion procent ustanowiłem

rekord świata w pakowaniu namiotu na czas.

Motocykl w końcu odpalony. Płacę za nocleg

i w końcu jadę. Ze względu na pokrzyżowanie

przez pogodę planu dnia, mam zamiar dojechać

dzisiaj chociaż do oddalonej o kilkadziesiąt

kilometrów miejscowości Cluses. Najpierw trzeba

Krajobraz zaczyna się zmieniać. Od razu zaczął mi się kojarzyć

z południowym początkiem trasy transfogarskiej. Wróciły miłe

wspomnienia z mojej dziewiczej wyprawy do Rumunii, na którą zabrał

mnie wtedy Set. Surowe skały wzdłuż wąskiej krętej drogi... I wszystko

byłoby super, gdyby nie upodobanie francuskich służb drogowych

do łatania dziur w nawierzchni poprzez rozsypywanie na asfalt malutkich

kamyczków. Myślałem, że tylko nasi drogowcy tak oszczędnie podchodzą

do tego tematu – jakże się myliłem.

7 / 14

Wśród odgłosów obijających się o wszystko kamyczków, dojeżdżam na pole namiotowe. Jest już późno. Na recepcji wita mnie pan, którego prawie

nie widzę. Okrywa go kłąb dymu papierosowego. Na parapecie w popielniczce widzę za to chyba z dziesięć kiepów. Tak mu się ta inhalacja podoba,

że nawet nie wychodzi ze swojego pokoiku, żeby otworzyć szlaban. Tylko ręką pokazuje mi gdzie mam sobie rozbić namiot. Szybko zamyka okienko, żeby

przypadkiem nie wleciało za dużo świeżego powietrza i znowu znika mi z pola widzenia.

Kiedy rozbijam namiot, jednocześnie słucham egzotycznych dla mnie dźwięków muzułmańskiego

nawoływania do modlitwy. Znowu leje. Zarąbiście! Na dodatek organizm mi przypomina,

że od rana prawie nic nie piłem, nie wspominając już nawet o jedzeniu. W pobliżu pola była mała

restauracja. Wchodzę i widzę ludzi przy stolikach. Pełno ludzi. Oni eleganccy – ja śmierdzący,

w krótkich spodenkach. I wtedy na moją prośbę kelner sprzedaje mi chyba najdroższą wodę

jaką w życiu piłem. Mając w pamięci tytuł książki mojego ulubionego Stanisława Grzesiuka

„Boso ale w ostrogach”, daję oberżyście jeszcze napiwek i lżejszy o kasę na prawie połowę baku

paliwa, ale za to nawodniony, idę spać.

O świcie wyłażę z mojego barłogu i widzę czyste niebo. Gdyby nie uszy, to uśmiech miałbym

dookoła głowy. Jednak radość szybko mija i przeradza się w zdenerwowanie połączone z lękiem,

które zazwyczaj kończy się u większości ludzi wizytą w ubikacji. Przyczyną był mój hura-pośpiech.

Z tej radości tak nieumiejętnie zamykałem kufer, że prawie złamałem skobel od zamka. Tak mi się skurczybyk odkształcił, że ani w tę ani we w tę. Koniec...

- myślę sobie. Kufra nie zamknę, a co dopiero marzyć o jego zamontowaniu na motocykl. Łapy mi się trzęsą jak alkoholikowi na głodzie. Chcąc nieszczęsne

zapięcie naprawić powyginałem wszystkie moje metalowe przybory. Wpadłem w takie nerwy, że....odgiąłem go palcami. Wkładam kluczyk i o dziwo

działa. Spocony jak świnia ubieram się i w końcu jadę.

Plan na dziesiejszy dzień jest bardzo ambitny. Mam

zamiar przejechać przez najwyższe przełęcze w Alpach.

Na pierwszy rzut wjeżdżam na przełęcz,

Col de la Colombiere na wysokość 1618 m n.p.m.

Góry stają się wraz z mijanymi kilometrami bardziej rozległe. Widoki coraz

przyjemniejsze dla oka. Zbocza gór w większej części pokryte są zieloną

trawą. Ruch na drodze jest niewielki, prawie niezauważalny. Aż nie chce się

wierzyć, że jestem w Europie. Niepowodzenia z początku dnia idą

w niepamięć.

Pędzony radością wjeżdżam na następną z przełęczy: Col des Aravis,

na której znajduje się przecudowna stylowa kapliczka i mniej

cudowna restauracja.

W drodze na mało urokliwą przełęcz Col des Saisies posilam się. Pierwszy raz zamiast konserwy

zajadam się prawdziwą francuską bagietką i ciastkiem - też francuskim.

Jadąc cały czas dalej

902-ką mijam piękne

jezioro Roselend,

oraz przełęcz

o tej samej nazwie.

Turlając się przez prawie wyludnione i nieciekawe latem Val – d'Isere, dojeżdżam w końcu

do królowej alpejskich przełęczy – Col de L'Iseran. Jej szczyt przebiega na wysokości

2770 m n.p.m. Na górze jest dużo chłodniej. Śnieg leży prawie wszędzie. Nie przeszkadza to jednak

dość dużej, jak na tą część Alp, ilości motocyklistów i kolarzy. Tutaj robię sobie dłuższy postój.

Widoki są takie, że nie chce mi się stąd ruszać. Z radochy biegam jak wariat od jednego punktu

do drugiego i patrzę. I... nie mogę się napatrzeć. Taki jestem dumny z siebie, że tu dojechałem.

Komu w drogę, temu czas - trzeba dymać dalej.

8 / 14

Zjeżdżam w dół. Droga niezbyt szeroka, ale reszta cały czas super. Wraz z malejącą wysokością ulica coraz bardziej się prostuje. Po drodze mijam wioskę

Bonneval-sur Arc, która znajduje się na wysokości około 1850 m n.p.m. i przypomina skansen.

Jadąc dalej, w pewnym momencie gęba mi się rozdziawia

na całego. Po prawej stronie mijanego wąwozu, na jego

zboczu, widzę jakieś wielkie budynki. Jak się okazuje są to

zabudowania fotru Esseillon. Uwielbiam takie widoki.

Na dodatek nad samym wąwozem przebiega most,

na którym na pewno niejeden turysta dostaje miękkich

nóg. Nie mam czasu na dokładniejszą eksplorację

zabudowań, które podobno nigdy nie zaznały walki, tylko

mieściły więzienie w czasie II wojny światowej.

Przede mną jeszcze Przełęcz Telegrafistów, którą mijam bez większych zmysłowych uniesień i kieruję się na ostatni z dzisiejszych przesmyków:

Col du Galibier. Na końcowym etapie podjazdu mam do wyboru: przejechać tunelem pod przełęczą lub wjechać na jej szczyt. Pogoda dopisuje, czasu

trochę zostało, więc decyzja może być tylko jedna. Walę na samą górę.

Asfalt wije się wśród nagich skał przypominających krajobraz iście księżycowy. Nie jadę za szybko.

Motocykl ciężki, zakręty ostre i niejednokrotnie ślepe. W pewnym momencie mija mnie kilka

motocykli z Włoch. Pozdrawiamy się. Makaroniarze dość ostro zapierdzielają. Jak się okazuje nie

tylko Polacy mają ułańską fantazję. No właśnie... Fantazja nieraz bywa zgubna.

Wyjeżdżając z następnego łuku widzę znikajacy z drogi motocykl. Wraz z nim z oczu znika mi

motocyklista. Zanim do niego dojeżdżam, reszta z jego ekipy już biegnie do skraju drogi.

Przerażenie w ich oczach mówiło, że nie miałem zwidów. Motocykl jest tuż poniżej poziomu ostrego

zakrętu. Bajker miał mniej szczęścia. Spadł kilkanaście metrów niżej. Widok nieciekawy. Chłop przy

pomocy kolegów ledwo wydostał się na górę. Jak od nich odjeżdżałem spytałem jeszcze,

czy nie potrzebują pomocy. Powiedzieli, że chyba sobie poradzą. Mam nadzieję, że gość wyszedł

z tego obronną ręką...Uświadomiłem sobie, jak niewiele trzeba, żeby znaleźć się dużo wyżej niż w danym dniu człowiek planował...

9 / 14

Z głową pełną skrajnych myśli dojeżdżam w końcu na górę. Sama przełęcz to ostry zakręt na wysokości 2642 m n.p.m. Obok niego jest malutki

parking. Stawiam na nim motocykl, żeby jakoś się pozbierać i uspokoić mętlik w głowie. Robię zdjęcia, lecz cały czas patrzę w stronę feralnego łuku.

Z góry widzę, że jest to zawijas o najbardziej stromym zboczu ze wszystkich zakrętów. Facet miał po prostu wielkiego pecha.

Po drugiej stronie przełęczy bardzo stromy zjazd. Przez wcześniejszą przygodę mam trochę

stracha. W końcu się uspokajam na tyle, że mogę jechać dalej. Udaje mi się zjechać w dół bez

żadnych niespodzianek. Na dole stwierdzam, że na dzisiaj starczy. Dwanaście godzin na motocyklu

staje się pomału odczuwalne, szczególnie w dolnej części kręgosłupa – tej na cztery litery.

Zaczynam szukać jakiegoś spania. Po kilkunastu kilometrach zjeżdżam na duży kemping.

Nie pamiętam jego nazwy. Spotykam na nim dwóch motocyklistów z Niemiec podróżujących

na Paneuropach. Okazuje się, że bariera językowa jest na tyle mała, że nawet ucinamy sobie małą

pogawędkę. Przedstawiam im swój plan na następny dzień. Spojrzeli się na siebie, potem na mnie.

Stwierdzili tylko, że na końcu staroalpejskiej jest ostro i bardzo wąsko. Raczej mi się nie uda, w ten

sam dzień, cofnąć się do przełęczy Col de La Bonette. Ja jednak pełen zapału na jutro, żegnam się

z sympatycznymi znajomymi i w namiocie szybciutko odpływam do krainy Morfeusza.

Rano śniadanie zjedzone w towarzystwie budzącego się dnia. Dnia, który rozpoczyna siódmy

miesiąc roku i zapowiada się na pełen słońca. W dobrym nastroju wyruszam w dalszą drogę.

W pełnym słońcu wjeżdżam na pierwszą z dzisiejszych przełęczy: Col D'Izoard, 2360 m n.p.m.

Alpy bardzo podobne do tych z wczoraj. Asfalt trochę lepszy. W oczy rzuca się brak śniegu.

Widać, że nieuchronnie

zbliżam się

do południowego

końca Francji.

10 / 14

Po zjechaniu w dół, góry jednak zaczynają się zmieniać. Są jakby niższe. Niejednokrotnie bardzo

wąska droga, którą się poruszam, wije się wśród licznych, coraz głębszych i stromych wąwozów.

Nie jest praktycznie niczym zabezpieczona. Także chwila nieuwagi może skończyć się nieciekawie.

Pojawia się coraz więcej wykutych w skale tuneli. Wszystko to sprawia niesamowite wrażenie

surowości natury. W takiej scenerii przejeżdżam przez przełęcz Col de Vars i w podobnej wspinam

się na Col de La Cayolle. Po drodze zauważam jakieś znaki z informacją, że przełęcz jest zamknięta.

Chyba kogoś pogięło.

Moje przypuszczenia sprawdzają się dość szybko. Kogoś faktycznie pogięło. Na stromym podjeździe

zastałem wielką bramę z siatki wysokiej na parę metrów, która szczelnie blokowała dalszą

możliwość jazdy. Wokół cisza. Brak żywej duszy. Na nawrócenie ciężkiego motocykla nie mam

prawie żadnych szans. Patowa sytuacja. Nagle coś mi podpowiada, że może by tak przesunąć bramę

i jednak pojechać, mimo zakazu. Raz kozie śmierć. Po chwili jestem po drugiej stronie. Sam nie

wiem skąd u mnie taka logika. Jak się okazało była to logika słuszna.

Na przełęcz wjechałem i zjechałem nie zatrzymywany przez nikogo. Przepraszam... Zatrzymałem się dwa razy. Po raz pierwszy przez zalecające się

do siebie świstaki, które na skraju drogi, będąc w miłosnych uniesieniach, nie zwracały na mnie w ogóle uwagi. Drugi raz zatrzymał mnie helikopter

lądujący przede mną na ulicy niczym orzeł, który łapie w szpony swoją ofiarę. Będąc cały czas w powietrzu, coś zabrał z ciężarówki i nie dotykając nawet

na chwilę ziemi odleciał gdzieś w siną dal. Pilot miał chyba wielkie jaja, jeżeli takie numery mu wychodziły. Szacun i to pełen. A żeby było śmieszniej,

na koniec okazało się, że po drugiej stronie przeleczy nie było żadnej bramy – dziwne...

Przed wjazdem na Col de La Couillole, niebo nagle ciemnieje.

Stwierdzam, że największy syf jest właśnie nad miejscem, w które mam się

udać. Pioruny walą na całego. W jednym miejscu spotyka się chyba z pięć

burz. Dyskoteka za darmo. Mi do śmiechu jednak wcale nie jest. Pytam

zjeżdżających z tamtej strony motocyklistów czy dam radę. Mówią, że nie

jest najgorzej. Szkoda, że nie mam ich adresów, bo jakbym ich znalazł,

to ręka, noga, mózg na ścianie.

11 / 14

To co mnie spotkało na szczycie przełęczy – walące wokół pioruny – było niczym, w porównaniu z tym, co później zafundowała mi aura. Stracha

miałem nie na żarty. Obierając kierunek na miejscowość Sospel, zaczynałem się powoli modlić. Otulające drogę skały, jak również sama droga, spływały

strumieniami w jakimś brunatno - czerwonym kolorze. Na dodatek ulica zaczynała być coraz węższa, kręta i bardzo stroma. Zakręty były niejednokrotnie

tak ostre, że ich dół chował się pod ich górną częścią. Na domiar złego widoczność w kasku spadła do zera. Z otwartą szybą nie szło jechać, bo deszcz

i wiatr waliły prosto w oczy. Jak ją zamknąłem parowała w zastraszającym tempie. Jestem cały, chyba tylko dzięki nawigacji. Jak na jej ekranie robiło mi

się czerwono, to oznaczało, że zbliża się jeden z tych zakrętów, które bałbym się nawet pokonać przy super pogodzie. Najgorsze jeszcze było to, że parę

razy podczas ich pokonywania mijałem się z jadącymi z dołu kamperami. Pełen folklor, kuźwa !!! Moja przelotowa prędkość spadła do około pięciu - góra

dziesięciu kilometrów na godzinę. Nie pamiętam czy udało mi się dwójkę włączyć. Zaczynałem się cieszyć, że dzisiaj nic prawie nie jadłem, bo miałbym

co wieczorem prać. Po drodze zauważyłem tylko malowniczą wioskę wybudowaną na krawędzi ostrych zboczy. Z tego co wyczytałem w internecie,

mieszkają tam cały czas ludzie. Coś niesamowitego. Ja nie miałem już siły, żeby tam zajrzeć. Po drodze mijałem też jakieś bunkry. Ale ich również prawie

nie widziałem.

Kiedy w końcu udało mi się wyjechać z tego szału pogodowego, myślałem że się poryczę z radości. Ostatnio byłem chyba tak szczęśliwy, jak mi się

dzieci rodziły. Nie przesadzam. Ten etap będę pamiętał do końca życia. Tyle strachu nie najadłem się chyba nigdy. Masakra. Szkoda tylko, że przez tą

pogodę ominęło mnie pewnie parę super widoków. Ale przecież nie można mieć wszystkiego.

Zbliżając się do końca dzisiejszego etapu i jednocześnie końca drogi staroalpejskiej, moim

oczom ukazała się budowla, której widok poprawił mi humor. Była to tzw. kaplica Notre Dame

de la Nemours. Dojście do niej ma kształt kamiennego mostu, pod którym przebiega droga, którą

się poruszałem. Widok super. To lubię.

Dzień miał się ku końcowi, a mi zostało jeszcze trochę do przejechania. Wijące się niczym

kobra zakręty, doprowadzają mnie do końca mojej wycieczki – leżącego nad Morzem Liguryjskim

miasta Menton. Problem ze znalezieniem noclegu spowodował, że musiałem wrócić z powrotem

do Sospel, na mijane wcześniej pole namiotowe. Znowu kilkanaście kilometrów po zakrętach.

Szczerze mówiąc, to miałem już ich pomału dosyć. Na samym kempingu, pierwszy raz w życiu

widziane przeze mnie latające świetliki były fajnym zakończeniem tego męczącego dnia.

12 / 14

Niemcy mieli rację. Mój plan dnia był nad wyrost przesadzony. Zapomniałem, że czasami jazda w górach to nie są przelewki. Wszystko jednak

było nieważne. Jestem już prawie po wszystkim. W głębi duszy rozsadza mnie jednak duma. Jak się okazało, dzisiejsza część drogi, którą pokonałem

w deszczu, przy prawie zerowej widoczności, jest jednym z odcinków specjalnych Rajdu Monte Carlo. Jestem wielki!!!

Teraz czeka mnie już tylko powrót do domu. Ostatni dzień zweryfikował jednak moje plany

powrotu. Col de la Bonette zostawiam na inne lata. Decyzja w mojej głowie zapada jednogłośnie

niczym głosowanie w komunistycznym parlamencie. Jak najmniej zakrętów w drodze powrotnej

– czyli wracam wzdłuż wielkiej wody.

To wybrzeże ciągnęło mi się następnego dnia przez prawie dwieście kilometrów. Wśród ciągnących

się bez końca korków, jadąc jak wariat (wariat – według mojej nowej definicji jest to pędzący na

złamanie karku, swoim skuterem, między samochodami, niezwracający uwagi na przepisy i swoje

zdrowie Włoch), po drodze mijam stolicę włoskiej piosenki – Sanremo.

turystykach zapierdzielają w klapkach. Po prawie sześciu godzinach takich uciech, w końcu nawigacja ratuje moje jajka przed całkowitym ugotowaniem

i kieruje mnie na północ. Po drodze czeka mnie jeszcze powtórka z rozrywki podczas przeciskania się przez Milan. Trudy drogowej walki wynagrodził mi

widok mijanego podczas zachodu słońca Jeziora Como. Nocleg znalazłem w motelu w miejscowości Morbegno. Nie był zbyt tani, biorąc pod uwagę

końcówkę pieniędzy w moim portfelu, ale nieodparcie potrzebowałem „odrobiny luksusu”. Perspektywa spokojnego posiedzenia na „tronie”

i ciepły prysznic, oraz podane rano do stołu śniadanie, szybko puściły w niepamięć cenę noclegu.

Zarąbisty widok błękitnej tafli morza przyćmiewa

tylko upał, który muszę znieść ubrany w pełen strój

motocyklowy. Wśród tłumów krótkich spódniczek,

szortów i strojów bikini wyglądam niczym przybysz

z innej planety. Tam ludzie nawet na wielkich

13 / 14

Następnego dnia wypoczęty i uśmiechnięty, z wizją spędzenia następnej nocy we własnym łóżku, udałem się w kierunku kraju, którego stolica leży

nad Wisłą. Musiałem znowu popełnić błąd w obliczeniach, bo zamiast tej nocy przytulać się do własnej żony, przytulałem się do ławki na stacji paliw

w Legnicy. Mimo zmęczenia, resztka zdrowego rozsądku kazała mi odpuścić przejechanie ostatnich kilometrów przez lasy, wśród panujących ciemności.

Wolałem wrócić do domu jeden dzień później, ale wrócić w całości. Gdy tylko zaczęło się rozjaśniać, ruszyłem w dalszą drogę. Lecz zamiast do domu,

trafiłem do Seta na poranną kawę. Poranną kawą żegnał mnie kolega parę dni wcześniej, to i poranną kawą pewnie

mnie przywita. Nie myliłem się. Oprócz dużej czarnej, uraczył mnie także pyszną jajecznicą. Po relacji „na

gorąco”, najedzony i napity, po przebyciu w te kilka dni ponad czterech tysięcy kilometrów, wyruszam do domu -

właściwego końca mojej podróży.

Pozdrawiam wszystkich Moto-Turystów

Leon, M-T 152

14 / 14