4.29.201409:15 VG – Ruslan Y.

- Prawo dotyczące uchodźców –- Główne postępowanie –

1 Tłumaczka

Tutaj jest miejsce upamiętnienia

zamachu 4. września 1999 w Buinaksk.

Tutaj znajdował się sklep

spożywczy.

W Sali sądowej są obecni: skarżący, adwokatka i tłumaczka z języka rosyjskiego. Strona oskarżona nie pojawiła się.

Skarżącemu zostaje przedstawione zdjęcie lotnicze. Potem zostaje mu

przedłożony obraz z programu komputerowego Google Earth. On pyta: „Po co to wszystko?”. Po długim zastanowieniu rozpoznaje

stadion, na którym wcześniej grał. Pokazuje przybliżone położenie swojego domu i plac, na którym

znajdowała się fabryka jego ojca.

Kiedy miał Pan po raz ostatni kontakt

z matką?

2011. Gdy się z nią żegnałem.

Ciężko w to uwierzyć. Ostatnio miałem tutaj babcię z Dagestanu. Opowiedziała, ze komunikuje się z sąsiadami w Dagestanie poprzez skype’a. W Sankt Petersburg jest też na pewno internet, telefony

komórkowe i skype. Zatem: kiedy rozmawiał Pan po raz

ostatni z matką?

Ruslan:Podczas pożegnania. 2011. Byłem jeszcze mały.

Sędzia:Taki mały Pan nie był. Może w wieku 16 lat. I potem nie miał Pan już kontaktu?

Ruslan:Nie.

Sędzia:Pan powiedział, że pochodzi Pan z dużej rodziny: dziadek, wujek… Czy miał Pan kontakt z nimi?

Ruslan:Nie. Szukałem więzi społecznych, ale nie znalazłem ich tam.

Sędzia:Jak się Pan pożegnał z matką?

Ruslan:Powiedziała: „Wszystko będzie dobrze”.

Bez adresu, numeru telefonu?

Nie, nic. Chcieliśmy w trójkę przyjechać do

Niemiec. Ale przewoźnik powiedział, że ma

tylko dwa miejsca na promie. Powiedział też, że niedługo przywiezie naszą matkę. Jednakże nie rozmawiał z nami

dużo.

Sędzia: Dokąd płynie jeden prom, tam też płynie następny. Nie rozumiem.

Czuje się Pan pozostawiony przez matkę bez wsparcia?

Nie.

Co stało się z Pana ojcem?

Myślę, że zniknął.

Sędzia:

Ruslan:

To Pan przypuszcza, ale nie wie Pan tego.

Wie Pan, mi nie wystarczy, że Pan był niepełnoletni i niczego

nie wie. Mam wrażenie, że Pan nie

chce podać żadnych informacji. Jeżeli nie

chce Pan nic opowiedzieć, to napiszę to tak w

aktach. U kogo mieszkał Pan w Sankt Petersburgu?

U pewnego mężczyzny. Turpal, tak się nazywał. Też był z Dagestanie, jeździł

drogim samochodem terenowym.

Sędzia:Jak długo przebywał Pan u niego?

Ruslan:Mniej więcej miesiąc.

Sędzia:I wiedział Pan, co będzie dalej?

(dyktuje):Na pytanie, czy wiedział, co się z nim stanie, odpowiada skarżący:

„Nikt nie rozmawiał z nami o planach na przyszłość”.

Dlaczego obawia się Pan powrócić? Co tam może

Pana spotkać?

Śmierć. Cóż innego? Wszyscy wiedzą, że

w Dagestanie nie jest niebezpiecznie.

Ruslan:Matka zapłaciła za uwolnienie ojca. Sędzia:Pan niczego nie wie, ale o pieniądzach Pan wie?

Ruslan:W innym wypadku by go nie uwolnili!

Sędzia:Pan to przypuszcza, ale tego nie wie.

Dlaczego nie wierzy mi Wysoki

Sąd, że mój ojciec i matka zostali uprowadzeni?

Problem tkwi w tym: Tego, czego Pan nie przeżył, nie może Pan opowiedzieć.

Proszę nam oszczędzić pracy…

Sędzia:W wywiadzie powiedział Pan, że był Pan świadkiem uprowadzenia ojca.

Ruslan:Jeden raz, mam na myśli pierwszy raz. Uprowadzono go gdzieś dziesięć razy.

Proszę się skoncentrować i spróbować wczuć w sytuację.

Proszę mi to dokładnie opisać, żebym mógł sobie wyobrazić.

Proszę się skoncentrować i spróbować wczuć w sytuację.

Za pierwszym razem byłem przy tym. Zabrano mojego ojca, wrócił może po pięciu godzinach. Bito go.

Ruslan:Słyszałem pukanie do drzwi... Powiedzieli: „Podejrzenie terroryzmu“, i pytali, gdzie przebywa przyjaciel mojego ojca.

Sędzia:I to pytali tak stojąc przed drzwiami?

Ruslan:Nie, weszli do mieszkania.

Sędzia:Gdzie był Pan w tym momencie?

Ruslan:W kuchni. Drzwi tam się nie zamyka. Sędzia:I to tak w obecności dziecka? Nie brzmi to do tej pory, jakby Pan to przeżył.

(dyktuje):Za pierwszym razem przyszła policja…

Tego nie powiedziałem!!!

Dyktuję to, co Pan powiedział wcześniej.

Ja tego tak nie

powiedziałem.

Proszę wysłuchać tego do końca i zwrócić uwagę na miejsca, które się nie

zgadzają.

Najpierw przyszedł kierownik jednostki, potem policja w hełmach. Coś tu

się nie zgadza.

Jak często był Pan przy tym? Jakie kluczowe

przeżycia może Pan opisać?

Ruslan:Ojciec przyciskany do ziemi, zakładanie mu kajdanków. To było latem 2011. To wiem dokładnie. Sędzia:Dlaczego?

Ruslan:Ponieważ było gorąco, mieliśmy krótkie spodenki i byliśmy nad morzem. Sędzia:Aresztowano Pana ojca nad morzem?

Ruslan:Nie! Opisuje tylko czas, to lato!

Sędzia:Co stało się z fabryką ojca?

Ruslan:Zamknęli ją. To nie była fabryka. Pomieszczenie to było o połowę mniejsze niż ten pokój tutaj.

Sędzia:Kto doprowadził do zamknięcia?

Ruslan:Było wiadomo, co się dzieje. Ojciec nie przyszedł, nie dostarczył materiałów i dwaj pracownicy odeszli.

Jeszcze chcę coś opowiedzieć. Jak ojciec znikł, przyszli znów ludzie i pytali o matkę. Raz, gdy

wróciłem do domu z treningu, wszystko było w mieszkaniu

zniszczone. Mój brat siedział na podłodze trzymając zakrwawiony ręcznik. Moja matka krzyczała

histerycznie: „Zobacz, co zrobili z Twoim bratem!”. Wbili mu nóż w klatkę piersiową. Nie mogliśmy pójść do szpitala. Zagrozili nam, że jeśli to zrobimy, skończy się to dla nas źle.

Matka wezwała lekarza do domu i mu zapłaciła

za milczenie. Zszył ranę.

Sędzia:Czy Pana rodzina była szczególnie religijna? Ruslan:Nie, my nie. Mój ojciec zmienił się, kiedy poznał Ahmada. Zmusił nas do mod-litwy i postu.

Sędzia:Dlatego myśli Pan, że ojciec stał się islamskim terrorystą.

Ruslan:Tak, tak przypuszczamy. Ja, mój brat i moja matka.

Czy wie Pan, już czytając protokoły nie mogłem w to wszystko uwierzyć. Jednakże chciałem to jeszcze raz usłyszeć. Hostoria okazała się jeszcze mniej sprzyjająca. Jest jedynie przypuszczenie, że Pana ojciec jest terrorystą. Skarżący nie stoi w centrum zainteresowania Służb Bezpieczeństwa. W czym jest zatem problem?

Jest odcięty od przyszłości. Zgadzam się,

że jego relacja jest opowiedziana z

perspektywy dziecka. To ją czyni dla mnie wiarygodną. On nie dramatyzuje. Nie

należy do tych, którzy coś opowiadają, bo ktoś powiedział, co mają

opowiedzieć. Sam ma dylemat: nie może powiedzieć, że jego

matka pozostawiła go zdanym na samego siebie czy też, że jego matka nie żyje,

czy coś takiego. I jedno i drugie

sprawiłoby mu ból.

Widzę to inaczej. I nie o to chodzi, czy opowieść jest „dziecięca”. To wszystko nie współgra

z z moim obrazem rzeczywistości.

Przykro mi. Wielokrotnie powiedział, że nie wie, ale przypuszcza. Trauma? Tego nie może mieć, bo sam

nie był bity.

Niefortunne jest, że dwoje dzieci zostało wysłanych

bez powodu do otrzymania azylu. Aczkolwiek tak jest w

tym wypadku.

Wtedy, w roku 2011 panował w Dagestanie stan podobny do wojny obywatelskiej. Były

zamachy. Kobietom i dzieciom nikt nie wyjaśnił tej sytuacji. To jest

normalne. Nie wiem, czy tam istnieje wewnętrzna organizac-ja dla osób, które uciekły jak

on. Służby Bezpieczeństwa mogą go szybko znaleźć - jako osobę

spokrewnioną z terrorystą.

Wniosku o poszukiwanie dowodów nie będę składać. Ojca nie odnajdziemy.

Sędzia:Oiciec jest fantomem.Znikł. Możliwe, że odszedł do innej kobiety. Co ja wiem…Z mojego punktu widzenia historia jest niewiarygodna. Co mam jeszcze zrobić?

Cały czas mówię, że moja matka żyje w Sankt Petersburgu. Jednak ja nie wiem, czy ona tam

cały czas jest. Być może pojechała gdzieś indziej. Być może nawet

do Niemiec, żeby nas odnaleźć.

Ten, kto nic nie wie, nie otrzyma azylu.

www.refugeeslibrary.wordpress.com