1

Numer 5 marzec 2011 Szkoła Podstawowa nr 81 ul. Puszczyka 6 02-777 Warszawa

Spełnienia wszystkich

marzeń,

zadowolenia z siebie,

radości życiowej

i aby każdy kolejny dzień

był Dniem Kobiet

życzymy Wam ....

wspaniałe,

niepowtarzalne Panie!

Redakcja gazetki Opieka redakcyjna: p. Barbara Zielińska, p. Karolina Paczka

„

„ Puszczykowe wieści”

2

Redaktorzy działów: Kalendarium wydarzeń szkolnych: Anna Pykosz kl. 6b Wywiady: Zuzanna Stasiak 6b, Weronika Sadowska kl. 4a Kącik spraw bieżących: Gabriela Jarosz kl. 2c, Antonina Olczak kl. 3b, Weronika Sadowska 4a, Julia Michalak, Klara Pilzak, Anna Pykosz kl., Julia Michalak 6b, Bartosz Zawadka 4b Nasza twórczość: Anna Pykosz kl. 6b Strona dla najmłodszych: Gabriela Jarosz kl. 2c Dział sportowy: Adrian Błasiak kl. 4a, Bartosz Zawadka kl.4b Strefa śmiechu: Antonina Olczak kl. 3b Weronika poleca, czyli co warto zjeść:

Weronika Sadowska kl. 4a Bartek poleca, czyli gry w które warto zagrać: Bartek Zawadka kl. 4b

3

KALENDARIUM WYDARZE Ń SZKOLNYCH

21 stycznia - Dzień Babci i Dziadka – w naszej szkole z okazji „najcieplejszego święta” w styczniu z okazji Dnia Babci i Dziadka zostało zorganizowane przedstawienie „Calineczka” w wykonaniu klasy 2a. Pozostałe klasy 0-3 również miały przygotowane występy dla swoich babć i dziadków. Niektóre z dzieci śpiewały, inne jeszcze recytowały wiersze. Na zakończenie każdy z nas wręczył swoim kochanym babcią i dziadkom własnoręcznie wykonaną laurkę.

28 stycznia – udział uczennic klasy 6b w XLIV Warszawskiej Olimpiadzie Młodzieży w mini piłce siatkowej dziewcząt Dzielnicy Ursynów – rywalizowały ze sobą wszystkie szkoły podstawowe z Ursynowa, a mianowicie: SP 303, SP 319, SP 310, SP 140, SP 100 oraz SP 323. Z tą ostatnią nasze siatkarki stoczyły decydujący bój o Mistrzostwo Ursynowa. Walczyły dzielnie, ale nie zdołały pokonać rywalek. Dobrnęły do decydującego 3 seta, w którym niestety przegrały 14:16. Ale nie ma co się martwić! Nasze dziewczyny są w końcu Wicemistrzyniami Ursynowa!:)

4

\

4 luty – bal karnawałowy. Karnawał to okres radości i zabawy! Nie ma lepszej okazji, by wyszaleć się za wszystkie czasy. Wszyscy przecież bardzo lubimy przyjęcia tematyczne. Możemy wtedy zatopić się w barwnym, pobudzającym wyobraźnię, wciągającym świecie. Dzieci bardzo chętnie przebrały się za postaci z ulubionych bajek, kreskówek lub zwierzątka.

5

9 luty – apel na forum szkoły na temat bezpieczeństwa podczas zimowych ferii, scenki przedstawione przez klasę 5a dotyczące przemocy oraz wręczenie pamiątkowych dyplomów i nagród laureatom konkursów organizowanych w naszej szkole:

- Konkurs ortograficzny „MAŁY MISTRZ ORTOGRAFII” - Konkurs plastyczny „MAZOWIECKA GALA PODAŃ I LEGEND” - Konkurs plastyczny „MASKA KARNAWAŁOWA 2011” - Konkurs ekologiczno-przyrodniczy „ZBIÓRKA KARMY DLA ZWIERZĄT DO SCHRONISKA” - Konkurs „ORYGINALNA OZDOBA CHOINKOWA” - Konkurs „NA NAJPIĘKNIEJSZĄ SZOPKĘ BOŻONARODZENIOWĄ” - Konkurs gramatyczny z języka angielskiego

Zwycięzcom gratulujemy☺☺☺☺

Opracowała: Anna Pykosz, kl. 6b

O DNIU KOBIET

Za pierwowzór Dnia Kobiet przyjąć można obchodzone w starożytnym Rzymie Matronalia. Było to święto przypadające na pierwszy tydzień marca, związane z początkiem nowego roku, macierzyństwem i płodnością. Z okazji tego święta mężowie obdarowywali swoje żony prezentami i spełniali ich życzenia

Początki Międzynarodowego Dnia Kobiet wywodzą się z ruchów robotniczych w Ameryce Północnej i Europie. Pierwsze obchody Narodowego Dnia Kobiet odbyły się 28 lutego 1909 r. w Stanach Zjednoczonych. W 1910 roku Międzynarodówka Socjalistyczna w Kopenhadze ustanowiła obchodzony na całym świecie Dzień Kobiet, który służyć miał krzewieniu idei praw kobiet oraz budowaniu społecznego wsparcia dla powszechnych praw wyborczych dla kobiet. W konferencji udział wzięło ponad 100 uczestniczek z 17 krajów, w tym trzy kobiety po raz pierwszy wybrane do Parlamentu Fińskiego. Ustanowienie Dnia Kobiet zostało przyjęte w drodze anonimowego głosowania, bez ustalania dokładnej daty jego obchodów.

19 marca 1911 roku po raz pierwszy Międzynarodowy Dzień Kobiet obchodzono w Austrii, Danii, Niemczech i Szwajcarii. Domagano się prawa kobiet do głosowania i obejmowania stanowisk publicznych, praw kobiet do pracy i szkoleń zawodowych oraz zaprzestania dyskryminacji w miejscu pracy. 25 marca tego samego roku 140 pracujących kobiet, głównie imigrantek z Włoch i Żydówek zginęło w wyniku pożaru fabryki Triangle Shirtwaist[3].

W latach 1913-1914 podczas Międzynarodowego Dnia Kobiet odbyły się demonstracje antywojenne. Tego dnia święto było obchodzone po raz pierwszy w

6

Rosji. Wiece odbyły się tam w ostatnią niedzielę lutego, co według kalendarza gregoriańskiego miało miejsce 8 marca. Tego dnia Dzień Kobiet obchodzony był w innych krajach.

W 1917 roku kobiety w Rosji zorganizowały strajki i protesty pod hasłem "chleb i pokój". Cztery dni później abdykował car, a rząd tymczasowy przyznał kobietom prawa wyborcze[2]. Po rewolucji październikowej, feministka bolszewicka Aleksandra Kołłątaj, przekonała Lenina, do uczynienia tego dnia oficjalnym świętem w Rosji. Stało się tak, ale do 1965 roku był to normalny dzień pracy. 8 maja 1965 roku dekretem Prezydium ZSRR Międzynarodowy Dzień Kobiet ustanowiono dniem wolnym od pracy "w celu upamiętnienia zasług kobiet sowieckich w budowie komunizmu, w obronie ojczyzny podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, ich heroizm i bezinteresowność na froncie i na tyłach, a także zaznaczyć duży wkład kobiet w umacnianie przyjaźni między narodami i walkę o pokój".

Opracowała: Weronika Sadowska, kl. 4a

DZIEŃ KOBIET!! WSPANIAŁE KOBIETY! MATKI! ŻONY I PISARKI

Katarzyna Grochola urodziła się 18 lipca 1957 roku w Krotoszynie. Obecnie mieszka pod Warszawą z córką, kotami i psem. Zanim zajęła się literaturą pracowała m. in. jako salowa, korektorka, aktorka, dyrektor składu celnego, a nawet jako konsultantka w biurze matrymonialnym. Pracowała też jako specjalista ds. szkoleń w fundacjach demokracji lokalnej oraz jako pomoc cukiernika. Współpracowała m.in. z czasopismami "Jestem", "Poradnik domowy". Jej córką jest Dorota Szelągowska (dziennikarka). Grochola ma też wnuka Antoniego. Uczestniczyła w XI edycji programu TVN, Taniec z gwiazdami i zajęła w nim trzecie miejsce. Jej partnerem był Jan Kliment

7

Publikacje:

Powieści:

• Przegryźć dżdżownicę (1997) • Nigdy w życiu! (2001) • Serce na temblaku (2002) • Ja wam pokażę! (2004) • Osobowość ćmy (2005) • A nie mówiłam! (2006) • Trzepot skrzydeł (2008) • Kryształowy Anioł (2009) • Zielone drzwi (2010)

Zbiory opowiadań:

• Podanie o miłość (2001) • Zdążyć przed pierwszą gwiazdką (2002) • Upoważnienie do szczęścia (2003)

Napisała także kilka sztuk teatralnych i telewizyjnych.

Opracowała: Weronika Sadowska, kl. 4a

8

A także specjalnie dla Was

Weonika i Zuzia: Dzień Dobry. Weronika: Jakim była Pani dzieckiem?

Pani Aleksandra Woźniak: Bardzo żywym. Ciągle miałam guzy na głowie.

Zuzia: Czy zawsze chciała Pani zostać aktorką? Pani Aleksandra Woźniak: Nie, w młodości marzyłam o zostaniu przedszkolanką.

Weronika: Jak zaczęła się Pani historia z aktorstwem? Pani Aleksandra Woźniak: Mój pradziadek był aktorem, jednak na tym aktorska tradycja rodzinna zakończyła się. Dopiero ja ją kontynuuje.

Mój kontakt ze sceną zaczął się w zespole „Gawęda”, potem w różnych kółkach teatralnych. Punktem przełomowym stał się kurs aktorski prowadzony m.in. przez Pana Krzysztofa Majchrzaka. Miałam wtedy 17 lat. To on zaprowadził wszystkich swoich podopiecznych na mój pierwszy casting, który wygrałam. Był to mój debiut przed kamerą. Teatr telewizji TV pod tytułem „Moje drzewko pomarańczowe” w reżyserii Doroty Kędzierzawskiej. Była to historia o brazylijskiej rodzinie. Grałam najstarszą siostrę, która zastępowała młodszemu rodzeństwu rodziców, którzy byli bardzo zapracowani. Do tej roli miałam specjalnie ufarbowane włosy na czarno. Zuzia: Czy ma Pani jakąś wymarzoną rolę, którą chciałaby Pani zagrać? Pani Aleksandra Woźniak: Dla mnie najważniejsze było to, aby moje role były różne i o to moje marzenie. W czasie osiemnastu lat mojej pracy zawodowej się spełnia. Rola Kasi z „13 posterunku” była zupełnie inna niż doktor Zuzanny z „Daleko od noszy”, a Agata ze „Złotopolskich” inna niż Kasia z „Drogi do raju”. Aktualnie wcielam się w dwie skrajnie różne postacie: nieśmiałą, prostą Jagnę z „Plebanii” oraz wyrachowaną, pewną siebie, bogatą Monikę z nowego serialu Polsatu „Linia życia” (emisja od 1 marca) Weronika: Poza planem przyjaźni się Pani z aktorami z którymi pracuje? Pani Aleksandra Woźniak: Większość moich przyjaciół to ludzie spoza branży aktorskiej. Mają nieartystyczne zawody (poza jednym aktorem, ale to wyjątek☺ )co powoduje, że mogę się zdystansować do mojej pracy. Poza planem zdjęciowym staram się prowadzić normalne życie. Jestem bardzo zaangażowaną mamą. Dzieci są na pierwszym miejscu . Staram się, aby nasze życie było spokojne z dala od mediów. Sama sprzątam, gotuje, robie zakupy i spotykam się z przyjaciółmi. Zuzia: Skąd czerpie Pani energie do pracy?

9

Pani Aleksandra Woźniak: Po prostu robię to co lubię. Weronika: Czy ma Pani jakiś specjalny sposób na spędzanie wolnego czasu? Pani Aleksandra Woźniak: Zależy, co dla kogo jest specjalnie ☺. Mnie sprawia przyjemność spacer z dziećmi do Łazienek, spotkanie się z przyjaciółmi i ich dziećmi, wyjście do teatru czy też do kina. Zuzia: Jaka jest Pani ulubiona książka? Pani Aleksandra Woźniak: W dzieciństwie moją ulubioną książką była „Ania z Zielonego Wzgórza” oraz seria książek Małgorzaty Musierowicz. Aktualnie lubię czytać Manuelę Gretkowską , Johna Irwinga , a ostatnio zafascynowała mnie trylogia Stiga Gersona. Weronika: Czy Pani dzieci zamierzają iść w Pani ślady? Pani Aleksandra Woźniak: Na razie uwielbiają tańczyć, śpiewać i występować w teatrzykach szkolnych, ale obie uwielbiają zwierzęta i w przyszłości marzą by wykonywać zawód związany ze zwierzętami. Czas pokaże, co z tych marzeń wyniknie.

Bardzo dziękujemy za rozmowę

Weronika Sadowska, Zuzanna Stasiak, kl. 4a

10

Dziękujemy, dziękujemy: Ciepłym kapturom...

Czapkom pod brodę

szaliczkom

rękawiczkom

i baranim kożuszkom!

Stefania Szuchowa

11

Kalendarz przyrody (marzec - już przedwiośnie!)- długość dnia prawie 11 godzin.

1. Zakwitaj ą: Przebiśniegi, krokusy, fiołki, forsycje, ranniki, leszczyna, wierzba, iwa,

przylaszczki, podbiał, psianka, krokusy na halach

2. Przylatuj ą: Pierwiosnki (pierwsze z wiosennych ptaków), bociany, jaskółki, kosy, skowronki, kukułki, kraski, dudki, czajki, słowiki, wilgi, szpaki, czaple

3. Odlatują: Gawrony

4. Budzą się: Jeże, nietoperze, gacek wielkouch

5. Rodzą się: Pierwsze zające, tzw. marczaki (ich nazwa pochodzi od miesiąca, w którym się rodzą) 6. Budują lub naprawiają gniazda: Sroki, rudziki, drozdy, gawrony 7. Gody: W stawie – łączą się w pary żaby trawne i grzebiuszki, a w lesie – jeże 8. Zadania: Czy zawiesiłeś już budkę dla szpaka? 9. Obserwacje: Gdzie jest kolonia gawronów? Czy płynie kra na rzece?

Opracowali: Klara Pilzak, Julia Michalak, kl. 6b, Bartosz Zawadka, kl. 4b

12

21 marca – pierwszy dzień wiosny

Dzisiaj rano niespodzianie

Zapukała do mych drzwi.

Wcześniej niż oczekiwałem

Przyszły te cieplejsze dni.

Zdjąłem z niej zmoknięte palto,

Posadziłem vis a vis,

Zapachniało, zajaśniało.

Wiosna, wiosna,

Ach, to ty!

(Marek Grechuta)

Wiosna także ma swoje obrządki. Wiecie już jakie? Oczywiście! Najbardziej

znanym z nich jest topienie marzanny. Robimy to 21 marca, czyli w pierwszy dzień kalendarzowej wiosny, pory roku, która od zarania dziejów oczekiwana jest z niecierpliwością i witana z radością. A czy wszyscy wiecie co to jest marzanna? Pewnie większość z Was tak, ale na wszelki wypadek wyjaśnimy. Otóż jest to kukła na patyku, zrobiona ze szmat, bibuły lub innych materiałów. Ważne jest, by była kolorowa. Marzanna - personifikacja zimy i śmierci. Marzanna zwana jest również: Morenąą, Marzanik (na Śląsku), Śmierteczką, Śmietką oraz Śmierchą (w

13

Wielkopolsce i na Podhalu). Powszechne było przekonanie, że jej unicestwienie spowoduje szybkie nadejście wiosny. Topiono ją pod koniec zimy lub tuż po pierwszych symptomach wiosny. Marzannę wynoszono ze wsi całą gromadą, po lub w trakcie zabawy. Niesiono ją ponad głowami albo wieziono na taczce. Kukłę wyobrażającą postać ludzką palono lub wrzucano w nurt rzeki, stawu, jeziora. Topiono ją po uprzednim rozebraniu z szat i wzniesieniu do nieba. Potem Marzannę oddawano wodzie, a właściwie jej władcom, od których zależało powodzenie pracy włożonej w uprawę ziemi. Do Marzanny podchodzono z szacunkiem. Jej resztki rozrzucano po polach, bo wierzono, że dzięki temu ziemia będzie obficiej owocować.

Opis topienia Marzanny podany w XVI-wiecznej "Kronice polskiej" Marcina Bielskiego jest zadziwiająco aktualny:

"Za mej to jeszcze pamięci był ten obyczaj u nas jeszcze po wsiach, iż w Białą Niedzielę w poście topili bałwana, jeden ubrawszy snop konopi albo słomy w odzienie człowiecze, który wszystka wieś prowadziła, gdzie najbliżej było jakie jeziorko czy kałuża, tam zebrawszy z niego odzienie wrzucali do wody, śpiewając żartobliwie:

Śmierć się wije u płotu, szukający kłopotu etc.

Potem najprędzej do domu od tego miejsca bieżali, który albo która się wtenczas powaliła albo powalił, wróżbę tę mieli, iż tego roku umrze. Zwali tego bałwana Marzanna".

Marzanna to najbardziej znany obrządek, ale jest jeszcze jeden. 21 marca to także

Dzień Wagarowicza☺ .W tym dniu wielu uczniów nie przychodzi do szkoły. My oczywiście tego odradzamy, by nie narazić się na gniew nauczyciela ☺.

Opracowała: Anna Pykosz, kl.6b

14

ŚWIATOWY DZIE Ń POEZJI 21 MARCA

Światowy Dzień Poezji – święto obchodzone corocznie 21 marca, ustanowione przez UNESCO jesienią 1999 roku. Tego dnia jest promocja czytania, pisania, publikowania i nauczania poezji na całym świecie. UNESCO zadeklarowało, że ten dzień ma "dać nowy impuls, aby docenić poezję oraz poprzeć krajowe, regionalne i międzynarodowe ruchy poetyckie".

Maria Konopnicka

Niezapominajki to są kwiatki z bajki!

Rosną nad potoczkiem patrzą rybim oczkiem.

Gdy się płynie łódką, Śmieją się cichutko

I szepcą mi skromnie: „Nie zapomnij o mnie”.

Opracowała: Weronika Sadowska, kl. 4a

Nasza twórczość

Słyszeliście zapewne o tym jak naukowcy sprzeczają się czy Yeti istnieje. Macie też pewnie swoje zdanie na ten temat. Niektórzy z Was myślą sobie „Co to za bzdury!?

Oni naprawdę chcą nam to wmówić?”. Lecz niektórzy po przeczytaniu tego opowiadania pomyślą „A w sumie to dlaczego nie?”. Zanim zacznę opowiadać chcę absolutnie potwierdzić autentyczność tej historii, ponieważ usłyszałam ją od samych jej bohaterów, którzy są bardzo wiarygodni. No , ale dość już tego. Zaczynamy!

- Dzieci! Dzieci! Proszę już o spokój! No, teraz dobrze…- Pani Jola Bąk uczyła

matematyki, a w tej chwili próbowała uciszyć swoich wychowanków.- Posłuchajcie mnie przez chwilę. Razem z Waszymi rodzicami ustaliliśmy, że jesteście zbyt obciążani nauką.

15

- Taaaaaaak!!! Właśnie tak! Jest nam za ciężko! – krzyczała cała klasa 5b, nie mogąc uwierzyć w to co słyszą. - Uwierzyłam Waszym rodzicom, ponieważ mam podobne zdanie. Z tego też powodu postanowiłam zorganizować Wam tygodniowy odpoczynek. - Naprawdę nie będziemy musieli przez tydzień przychodzić do szkoły, a potem niczego nadrabiać w soboty? – zapytał uradowany Błażej. - Właściwie poprzez słowo „wypoczynek” nie miałam na myśli abyście po prostu bezczynnie siedzieli w domach. - No to ja już nic nie rozumiem. – pożaliła się Agnieszka, klasowa strojnisia. - A to nowość. – bąknęła Ewelina, która zawsze wszystko wie. Aga puściła tą uwagę mimo uszu. - Spokój! Razem z gronem pedagogicznym ustaliłam, że wszyscy razem pojedziemy na wycieczkę! Cieszycie się, prawda? - Nieeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!! – natychmiast zareagowali uczniowie. Podczas ostatniej wycieczki już po dwóch godzinach pobytu w pensjonacie nikt się do nikogo nie odzywał i nie miał ochoty, aby taka sytuacja znowu się powtórzyła. - A gdzie mielibyśmy pojechać? – zapytała trzeźwo Baśka, najmilsza koleżanka. - Będzie to mała miejscowość pod Warszawą. Wiejskie powietrze dobrze Wam zrobi. - Ja chyba zwymiotuję… - powiedziała Agnieszka, która nagle dziwnie pozieleniała. –Może każą nam jeszcze myć świnie! - Właściwie, to mamy zimę, więc taka opcja raczej nie będzie możliwa. Ale jeśli byście chcieli… - Nieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!!!!! – tym razem wrzasnęli tak, że z klasy obok wyszła Pani Ludmiła Lucynbolska, nauczycielka przyrody. Najstraszniejsza w całej szkole. Weszła do ich klasy i zawołała: - A może jednak byście się uciszyli!? – zapytała z furią. - Szanowna Pani – zainterweniowała Pani Jola – myślę, że powinna się Pani trochę hamować! -Tak, więc jak już mówiłam, wyjeżdżamy na wycieczkę. Tylko bez żadnych dyskusji! –ryknęła teraz z kolei Pani Jola. Bezpośredni kontakt z Panią Ludmiłą zdecydowanie nie za dobrze jej robił. – Spotkamy się jutro o dziewiątej pod szkołą. Przedtem nie macie żadnych lekcji. Zabierzcie ze sobą ciepłe ubrania, suchy prowiant oraz picie na drogę. Na miejsce dojedziemy autokarem. - A więc do zobaczenia jutro. To powiedziawszy wstała od biurka i chciała wyjść z klasy, ale w ostatniej chwili zatrzymała się i dorzuciła – a i jeszcze jedno, przynieście mi pozwolenia od rodziców na kartkach. – Nim dzieci zdążyły zareagować, drzwi zamknęły się za Panią Bąk.

O tym, jakie przygody spotkały klasę 5b na szkolnej wycieczce dowiecie się w

kolejnym numerze „Puszczykowych wieści”☺

Anna Pykosz, kl. 6b

16

Cześć! Jestem Weronika i powiem Wam co warto spróbować. Jemy codziennie rożne rzeczy.

Bardzo często zdarza się, że na różne okazje wymyślamy różne potrawy.

Walentynki:

Boże Narodzenie:

A o oto kilka zwariowanych pomysłów i przepisów:

17

Naleśnik z czekoladą i mandarynkami.

Ciasto francuskie.

Opracowała: Weronika Sadowska, kl. 4a

18

Piłka siatkowa (popularna nazwa to siatkówka) – sport drużynowy, w którym uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły, w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch środkowych i dwóch przyjmujących oraz libero- na boisku przebywa jednak tylko sześciu zawodników libero zmienia się najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna przyjmuje zagrywkę.

Siatkówka polega na odbijaniu piłki (najczęściej rękoma) tak, aby przeleciała ona nad siatką i dotknęła połowy boiska należącej do przeciwnika. Każdy zespół może wykonać trzy odbicia – odbiór, wystawa i atak. Każde następne jest błędem. Punkty zdobywa się na wiele sposobów, na przykład, gdy piłka dotknie połowy boiska przeciwnika lub gdy upadnie ona poza boiskiem, a rywal dotknął jej jako ostatni. Gra toczy się do momentu, gdy jedna z drużyn wygra trzy sety .

Opracowali: Adrian Błasiak, kl. 4a, Bartosz Zawadka, kl. 4b

19

Piłka ręczna — gra zespołowa dyscyplina sportu (gra drużynowa), uprawiana na całym świecie – zarówno przez kobiety, jak i przez mężczyzn – w której biorą udział dwie ekipy po 7 zawodników każda. Celem gry jest wrzucenie – wyłącznie za pomocą rąk – piłki do bramki przeciwnika.

Piłka może być rzucana, popychana, łapana, uderzana i zatrzymywana. Zawodnicy, oprócz bramkarzy, nie mają prawa zrobić więcej niż 3 kroki z piłką w rękach, co wymusza bieg z kozłowaniem i liczne podania. Bramkarz wychodząc z pola bramkowego, staje się zwykłym zawodnikiem i obowiązują go wtedy takie same prawa jak pozostałych zawodników.

Opracował: Bartosz Zawadka,kl.4b, Adrian Błasiak, kl.4a

20

STREFA ŚMIECHU

Dwóch malców siedzi w piaskownicy i dyskutuje: - Mój tata jest najszybszy na świecie!

- A wcale, że nie! - A wcale, że tak! Jest urzędnikiem. Pracuje codziennie do piątej, a w domu jest piętnaście po

czwartej.

- Mamo, jak będę duży, to ożenię się z Kasią. Synku, ale na ślub muszą zgodzić się dwie osoby! Fajnie... To ożenię się jeszcze z Anią.

Milicjant spotyka na ulicy zapłakanego Hubercika: - Dlaczego płaczesz, dziecko?

- Bo zgubiłem 10zł... - Masz tu 10zł i nie płacz.

Chłopak wziął dziesiątkę i jeszcze głośniej płacze. - Czemu jeszcze płaczesz? - Bo gdybym nie zgubił tej dychy to bym miał 20zł.

- Najlepszym prezentem od Ciebie dla mnie będą Twoje dobre stopnie. Nic z tego tatusiu, już Ci kupiłem skarpetki.

Ojciec czyta na dobranoc bajkę swojemu synowi. Po pół godzinie przychodzi mama i

się pyta: - I co, śpi? Na to syn odpowiada: - Nareszcie śpi.

Opracowała: Antonina Olczak, kl 3b

21

STRONA DLA NAJMŁODSZYCH

Opracowała: Gabriela Jarosz, kl. 2c

22

Powierzchnia : 43Powierzchnia : 43Powierzchnia : 43Powierzchnia : 43 092 092 092 092 kmkmkmkm Mieszkańcy : 5 milionów 300 tysięcyMieszkańcy : 5 milionów 300 tysięcyMieszkańcy : 5 milionów 300 tysięcyMieszkańcy : 5 milionów 300 tysięcy Język : DuńskiJęzyk : DuńskiJęzyk : DuńskiJęzyk : Duński Stolica : Kopenhaga.Stolica : Kopenhaga.Stolica : Kopenhaga.Stolica : Kopenhaga. Dania stanowi pomost łączący Europę Środkową z Europą Północną. Dużą jej część zajmuje Półwysep Jutlandzki, a reszta to ponad 500 wysp i wysepek. Wyspy owcze i Grenlandia także należą do Dani, choć nie należą do Unii Europejskiej.

Dania jest krajem o intrygującej historii, którą rozpoczyna opowieść o Wikingach.Wikingach.Wikingach.Wikingach. Ponad 1000 lat na terenie dzisiejszej Dani osiedlili się Wikingowie. Byli wspaniałymi podróżnikami i żeglarzami . Niestety , zasłużyli na opinię rozbójników. Na długich łodziach , drakkarach, wyprawiali się do innych krajów. Rabowali miasta i wsi, a nawet porywali ludzi. By siać jeszcze większy popłoch , na głowy zakładali hełmy z ogromnymi rogami. W Dani można obejrzeć wiele śladów po Wikingach – cmentarzyska, zamki , osadzie i łodzie.

Brzydkie kaczątko , Dziewczynka z zapałkami ,Królowa śnieguBrzydkie kaczątko , Dziewczynka z zapałkami ,Królowa śnieguBrzydkie kaczątko , Dziewczynka z zapałkami ,Królowa śnieguBrzydkie kaczątko , Dziewczynka z zapałkami ,Królowa śniegu to baśnie ,które zna każdy. Napisał najsłynniejszy Duńczyk – Hans Christian Andersen. Ten wielki czarodziej umiał łzy przemienić w radość , nędze w bogactwo , a strach w odwagę. W Odense zachował się

rodzinny dom pisarza .

23

– I

24