PRZEWODNIK MUZUŁMANINA

PRZEWODNIK MUZUŁMANINA

Zasady wiary

M.Necati Özfatura

Spis treści .......................................................................................................................................... Wstęp ................................................................................................................................................. Od tłumacza ...................................................................................................................................... I.NASZA PIĘKNA RELIGIA:ISLAM ..........................................................................................

1.Ludzie i religia ........................................................................................................................ 2.Co to jest religia? .................................................................................................................... 3.Dlaczego ludzie potrzebują religię? ...................................................................................... 4.Religia jest pokarmem ducha ................................................................................................ 5.Co to jest Islam? ..................................................................................................................... 6.Źródła wiedzy religijnej .........................................................................................................

II.JAKA POWINNA BYC NASZA WIARA? ............................................................................... 1.Co to jest bluźnierstwo i jakie są jego szkody? .................................................................... 2.Kelime Tewhid ........................................................................................................................ 3.Co to jest wiara? .....................................................................................................................

III.ZASADY WIARY....................................................................................................................... 1.Wiara we Wzniosłego Allacha ..................................................................................................

Imiona Wzniosłego Allacha ........................................................................................................ Co to znaczy bać się i kochać Allacha?....................................................................................... Co należy do naszych obowiązków wobec Allahu Teala?..........................................................

2.Wierzyć w Anioły ....................................................................................................................... Dżiny ........................................................................................................................................... Szatan...........................................................................................................................................

3.Wierzyć w Księgi........................................................................................................................ Święte Księgi .............................................................................................................................. Wielkie księgi ............................................................................................................................. Kuran-y Kerim .......................................................................................................................... Zalety czytania Kuran-y Kerim ............................................................................................... Sposób zachowania się podczas czytania Kuran-y Kerim ..................................................... Komentarze i tłumaczenia Kuran-y Kerim............................................................................. Czy jest możliwe komentowanie zgodnie z czasem?............................................................... Pierwsze tłumaczenia Kuran-y Kerim.....................................................................................

Co to znaczy E’uzu? .................................................................................................................. 4.Wierzyć w Proroków .................................................................................................................

Dlaczego Prorokowie zostali zesłani? ...................................................................................... Atrybuty Proroków ................................................................................................................... Pierwszy człowiek i pierwszy Prorok Adem (alejchisselam) ................................................. Ostatni Prorok Muhammed .....................................................................................................

Salewat-y szerife.......................................................................................................................... Błogosławione żony i dzieci Proroka........................................................................................ Ehl-i Bejt..................................................................................................................................... Eshab-y Kiram ...........................................................................................................................

5.Wierzyć w dzień życia pozagrobowego .................................................................................... Co to jest dzień życia pozagrobowego (Dzień Ahiret)? .......................................................... Śmierć i życie grobowe .............................................................................................................. Kiedy będzie koniec świata? ..................................................................................................... Informacje Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) dotyczące przyszłości .. Małe oznaki ................................................................................................................................ Duże oznaki ................................................................................................................................ Szanowny Mehdi........................................................................................................................ Miejsce Sądu Ostatecznego (Mahszer) .................................................................................... W mahszer będzie orędownictwo ............................................................................................. Rozrachunek i Mizan ................................................................................................................ Basen Kewser ............................................................................................................................. Most Syrat .................................................................................................................................. Siedem pytań na moście Syrat .................................................................................................. Dżennet i Dżehennem ................................................................................................................

6.Wierzyć w Przeznaczenie (Kader)............................................................................................ Allahu teala stworzy to, co Sobie zażyczy................................................................................ Czyny człowieka i wolna wola ....................................................................................................

IV.ZASADY PRAWIDŁOWEGO WIERZENIA ......................................................................... 1.Wierzenie sunna...................................................................................................................... 2.Dlaczego bidat jest grzechem?............................................................................................... 3.Siedemdziesiąt dwie grupy bidat........................................................................................... 4. Kto to jest Ibni Tejmijje (1328/728)? ................................................................................... Selefijje ........................................................................................................................................ 5.Kto to jest Muhammed bin Abdulwehhab? ......................................................................... Wehhabi....................................................................................................................................... 6.Czy w Islamie istnieje filozofia? ............................................................................................ 7.Sufizm ......................................................................................................................................

Zikr i tarikat ................................................................................................................................ ZAKOŃCZENIE .............................................................................................................................. DODATEK........................................................................................................................................

1.Cuda Muhammeda (alejchisselam)....................................................................................... 2.Zalety Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem)............................................. 3.Piękny charakter i zwyczaje Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) .......

SŁOWNIK ........................................................................................................................................

Wstęp Bismillachir-rachmanir-rachim. Niech będą dzięki Wzniosłemu Allachowi za to, że litując się nad wszystkimi ludźmi na świecie zsyła im to, co jest pożyteczne! Niech najpiękniejsze modlitwy i pozdrowienia będą razem z Jego ukochanym Prorokiem Muhammedem (niech pokój będzie z nim) oraz z tymi, którzy poznali wskazaną drogą przez tego wielkiego Proroka i przekazali ją nam nic w niej nie zmieniając! Każdy człowiek pragnie żyć wygodnie i spokojnie. Nie chce widzieć końca tych oto dwóch pragnień: wiecznego życia i osiągnięcia pełni szczęścia bez wysiłku i trudności. Osiągnięcie ich nie jest możliwe, ponieważ życie na ziemi jest przejściowe, pełne przykrości i nieszczęść. Tutaj człowiek nie dotrze do żadnego z nich. Nasz Wielki Stworzyciel stworzył ludzi, by ich przeegzaminować i sprawdzić. W tym egzaminie dary i utrapienia, błogosławieństwo i występność, dobro i zło są ze sobą pogmatwane. Sprawdza człowieka samowolą, wolnym wyborem i dlatego też obdarzył go rozumem, żeby z powodzeniem przeszedł ten egzamin. W każdym wieku zesłani prorocy i uczeni religijni wskazywali prawidłową drogę, byli przewodnikami. Prorocy wyjaśnili ludziom zakazy i nakazy Wzniosłego Allacha, a także to, co Jemu się nie podoba i czego On od nich oczekuje. Człowiek w żadnym okresie czasu nie został bez nadzoru. Religia jest drogą Wzniosłego Allacha. Jest receptą, w której przekazane są wskazówki pomocne w uzyskaniu spokoju i szczęścia na ziemi i w życiu pozagrobowym. Zawarte w niej nakazy i zakazy są jak lekarstwo. Kto chce się uratować powinien ich używać. W życiu pozagrobowym - w Raju - nie ma śmierci, przykrości, choroby, trudności i nieszczęść, a nawet nie istnieje potrzeba jedzenia i picia. Tam istnieje spełnienie każdego pragnienia. Wzniosły Allach obiecał, że wynagrodzi każdego, kto żyje zgodnie z nakazami i zakazami Islamu. Z czasem religie zesłane przez Wzniosłego Allacha dla ludzi w celu zyskania szczęścia zostały zmienione przez panujących nad ludźmi tyranów i przez ludzi ulegających złym pragnieniom. Na ich miejscu przedstawione zostały zepsute i wymyślone poglądy, błędne i niepełne zasady, w których zapomniano istotę. Spośród tych boskich orędzi, przekazanych od pierwszego człowieka i pierwszego Proroka Adama (niech pokój będzie z nim), ostatnim jest nasza piękna religia Islam. Każdy zesłany prorok przez Wzniosłego Allacha jest prawdziwy i poprzez każdego z nich głoszona religia jest prawdą. Tak jak wszystkie prawdziwe religie Islam też nakazuje ludziom najpierw mieć wiarę (IMAN) w celu uzyskania wiecznego szczęścia. Posiadający choć odrobinę tej wiary i z nią umierający na pewno zostanie uratowany. Pójdzie do Raju. Wzniosły Allach jeśli zechce, to wybaczy braki w obowiązkach religijnych, w oddawaniu Mu czci i odpuści dokonane grzechy. Zaakceptowanie przez Wzniosłego Allacha dojrzałości wiary, jej całokształtu i czczenia Go jest związane z pięknem charakteru. Nasza religia nakazuje posiadanie wobec wszystkich dobrego charakteru, bycia miłym i życzliwym. Nie powinno się nikogo krzywdzić, nikomu łamać serca. Zły charakter jest szkodliwy jego właścicielowi. Jak miłe słowo doprowadzi do wyciągnięcia z dziury węża, tak zły charakter doprowadzi jego właściciela do straty wiary. Każdy muzułmanin, który wierzy w istnienie Wzniosłego Allacha i w proroctwo Muhammeda (niech pokój będzie z nim) głoszącego Jego ostatnią religię powinien najpierw poznać sześć zasad religii, które nazywają się zasadami wiary (ZASADY IMAN). Nie znając zasad iman nie jest się muzułmaninem. Wszyscy ci, którzy przyjęli Islam jako swoją religię powinni poznając

ZASADY ISLAMU starać się spełniać obowiązki religijne, poprzez które czci się Wzniosłego Allacha. Prawidłowy muzułmanin jest dobrym, mądrym człowiekiem, jest posłusznym nakazom Wzniosłego Allacha, przestrzega prawa innych ludzi, nie krzywdzi swojej rodziny, rodziców, krewnych, sąsiadów, nauczycieli, biedaków i sierot oraz wszystkich innych, a nawet zwierząt. Ostrzega czyniących zło. Taki muzułmanin jest kochany przez Allacha i wszystkich ludzi, żyje on spokojnie i wygodnie. By wyzwolić się ze złego charakteru i zyskać dobry charakter powinno się wiedzieć, co to jest „piękny charakter” i „zły charakter.” Wyleczenie z choroby polega najpierw na poznaniu jej, postawieniu diagnozy i potem odpowiednim leczeniu. Opracowując materiał do tej książki skorzystaliśmy z książek napisanych w j.tureckim i wydanych przez Hakikat Kitabevi w Stambule. Do nich należą: „Saadet-Ebedije” Hilmi Iszik, „Rehber Ilmihali” E.Muftu Hasan Yavasz, „Encyklopedia Proroków,” Słownik terminów religijnych i różne artykuły na temat Islamu z Gazety Tureckiej: Orhan Karmisz, Ramazan Ajwaly, M.Ali Demirbasz, Mehmet Orucz, Osman Unlu. Niech Wzniosły Allach ma nas wszystkich w swojej opiece, pozwoli nam zawsze na dokonywanie tego, co jest pożyteczne, zaliczy nas do najlepszych i obdarzy Rajem. Amen.

Od tłumacza Drodzy polscy muzułmanie! W dzisiejszych czasach na temat piękna religii islamskiej można znaleźć wiele publikacji. Wielu z nas po ich poznaniu i dokładnym zbadaniu przyjęło Islam. Nie mamy wątpliwości o tym, że Islam jest ostatnią i prawdziwą religią, a jej Prorok Muhammed (niech pokój będzie z nim) jest wysłannikiem Wzniosłego Allacha, przez Niego ukochany. My też kochamy Go bardzo, dla nas jest wspaniałym człowiekiem, najdoskonalszym wśród ludzi i najbardziej idealnym wzorem. Po poznaniu i przyjęciu tej prawdy każdy z nas zadaje sobie pytanie: co powinno się robić dalej, jak powinno wyglądać teraz moje życie? Każda religia ma swoje zasady,obowiązki, zakazy i nakazy. Jak to jest w Islamie? Wiedza islamska jest bardzo wielka. Całkowite jej poznanie jest bardzo trudne. Do tego potrzebne jest dużo czasu, znajomość obcych języków i odpowiednie studia. Brak odpowiednich prawidłowych źródeł w j.polskim jest wielką przeszkodą w poznaniu nawet tego, co jest najważniejsze. Biorąc to wszystko pod uwagę i mając możliwość skorzystania ze źródeł prawidłowej wiedzy islamskiej chcieliśmy pomóc naszym polskim siostrom i braciom muzułmanom. Uważamy to też za nasz święty obowiązek. Spełniamy go z wielką radością i przyjemnością. Mamy nadzieję, że ta oto książka, którą dla was przetłumaczyliśmy dając jej tytuł „Przewodnik muzułmanina” będzie wam pomocna w poznaniu w sposób krótki i jasny naszej pięknej religii - Islamu, pomoże wam żyć świadomie i zgodnie z Islamem. Bardzo chcielibyśmy też, by każdy muzułmanin po przeczytaniu tej książki potrafił prawidłowo i godnie wyrażać się na temat swojej wiary i tematów jej dotyczących. Muzułmanin wyraża się zawsze ładnie, używa łagodnych słów, swoją mową wyraża szacunek wobec słuchających. Nie mówi na próżno. Wypowiadając się o Stworzycielu, Prorokach, pierwszych muzułmanach, uczonych islamskich, błogosławionych, zasłużonych ludziach w Islamie używa najpiękniejszych słów, wyraża się o nich z szacunkiem. W Islamie obowiązują pewne zwroty, są one używane przez muzułmanów na całym świecie. Nie powinny być one obce polskim muzułmanom. W trakcie podawania wiedzy islamskiej będziemy o nich informować i stopniowo wprowadzać do używania. Chcemy w ten sposób przyzwyczaić czytelnika do prawidłowego

wypowiadania się. Nasza religia jest godna tego. Z tego też względu polecamy przeczytanie tej książki przynajmniej jeden raz od początku do końca.

II.NASZA PIĘKNA RELIGIA:ISLAM

1.Ludzie i religia

Wszystko to, co istnieje stworzył Wzniosły Allach. Gdy nic nie było, to był tylko Wzniosły Allach. On był zawsze. Nie powstał później. Gdyby nie było Go na początku, to musiałaby najpierw istnieć siła, z której On by powstał, ponieważ nigdy nie będzie istniało coś, co nie posiada stwórcy. Wiecznie nieskończony Wzniosły Allach stworzył najpierw proste materie, które są składnikami budowy, a także duchy i anioły. Proste materie nazywa się dzisiaj „elementami.” Wzniosły Allach nie poinformował nas, ile milionów lat wcześniej stworzył te elementy i kiedy zaczął stwarzać powstałą z nich ziemię, niebiosa i stworzenia. Wszystko to, co jest żywe i nieżywe istnieje przez pewien okres czasu. Gdy przyjdzie czas zostaje stworzone, gdy skończy się jego życie, to nie ma go już więcej. Wzniosły Allach pierwszego człowieka stworzył z ziemi i z ducha. Przed nim nie było żadnego innego. Zwierzęta, rośliny, dżiny i anioły zaistniały przed stworzeniem tego pierwszego człowieka. Ten pierwszy człowiek nazywa się Adam (Adem)- niech pokój będzie z nim. Z niego stworzył pierwszą kobietę o imieniu Ewa (Hawwa)-niech pokój będzie z nią. Wszyscy ludzie rozmnożyli się z ich dwojga. Z każdego zwierzęcia powstały jego rodzaje. Wzniosły Allach chce, żeby ludzie na ziemi żyli wygodnie i spokojnie, a w życiu pozagrobowym zyskali nieskończone szczęście. Z tego względu nakazał to, co jest pożyteczne w zyskaniu wygody i spokoju. To, co jest powodem nieszczęścia zabronił. O tym wszystkim poinformował zsyłając religie poprzez proroków od pierwszego Proroka Adema (niech pokój będzie z nim) do ostatniego Proroka Muhammeda (niech pokój będzie z nim). Jeśli ktokolwiek spośród wierzących lub niewierzących, świadomie lub nieświadomie będzie żył zgodnie z nakazami i zakazami istniejącymi w religiach Wzniosłego Allacha, to na ziemi zyska wygodę i pokój. W jakiej mierze będzie się używało tego pożytecznego lekarstwa, w takiej mierze uratuje się od kłopotów i nieszczęść. W obecnych czasach wielu ludzi i różne narody pomimo, że nie wyznają żadnej religii, zyskują sukcesy. Powodem tego jest to, że pracują oni zgodnie ze zesłaną przez Wzniosłego Allacha ostatnią religią Islamem. Chcąc zyskać wszelkiego rodzaju dobrodziejstwa w życiu pozagrobowym należy najpierw uwierzyć w Islam, powinno się zgodnie z nim żyć i być tego świadomym. Takie powinno być pragnienie i zamiar każdego prawdziwego muzułmanina.

2.Co to jest religia?

Religią nazywa się drogę wskazaną przez Wzniosłego Allacha prowadzącą do wybawienia, zyskania ukojenia i szczęścia na ziemi i w życiu pozagrobowym. Znajdujące się pod nazwą religii zmyślone przez ludzi drogi nie są religią. Rozpowszechnione na świecie spaczone wierzenia jak: Brahmanizm, Buddyzm itp. nie są religiami. Wierzenia takie nie doprowadzą człowieka do wybawienia. Religia jest drogą Allacha prowadzącą ludzi do Niego. Nakazuje posiadanie ładnego charakteru i traktowanie z litością wszystkie stworzenia, a także bycia posłusznym wobec starszych i miłosiernym wobec młodszych. Wykorzystywanie religii w osobistych interesach jest największym grzechem. Traktowanie ludzi łagodnie, czynienie im dobra, spełnianie ich prac z uśmiechniętą twarzą, z miłym słowem i pomagając im jest drogą prowadzącą do zyskania miłości Allacha. Ten stan jest powodem uratowania się człowieka od cierpień w życiu pozagrobowym i powiększenia się nagrody w Raju. Wzniosły Allach, począwszy od Proroka Adema (niech pokój będzie z nim), w każdym tysiącleciu poprzez Proroka zsyłał ludziom religię. Tych Proroków nazywa się „Resul.” W każdym wieku czyniąc najszlachetniejszych ludzi prorokami wzmacniał nimi religie. Zależnych od Resulów Proroków nazywa się „Nebi.” Wszyscy Prorokowie głosili taką samą wiarę, chcieli, żeby ich wspólnoty wierzyły w to samo.

3.Dlaczego ludzie potrzebują religię? Religia jest wielką potrzebą dla ludzi. Duch człowieka potrzebuje przywiązania się do pewnego wierzenia. Nawet należący do najbardziej postępowych, najbardziej rozwiniętych narodów, żeby zaspokoić tą potrzebę, przyłączali się do różnych spaczonych poglądów, wymyślonych sekt. Religia jest pokarmem ducha. Człowiek bez religii podobny jest do korpusu bez głowy. Jak ciało potrzebuje oddychania, picia i jedzenia, tak duch potrzebuje religii, żeby móc osiągnąć całkowitą szlachetność, być czystym i doznać błogostanu. Istota ludzka bez religii nie różni się niczym od maszyny i zwierzęcia. Religia jest największym czynnikiem, który poznaje człowieka z Allachem, chroni go od czynienia zła, otwiera przed nim drogę, daje mu ukojenie wewnętrzne, pociesza go w przygnębieniu i daje mu siłę życia, w środowisku zyskuje mu poważanie, szacunek, przyjaźń. Ponownie powtarzamy: 1-Jak jedzenie i picie potrzebne jest ciału, tak duchowi potrzebna jest religia, która jest jego pożywieniem. Jeśli religia zniknie, to ludzie staną się maszynami, automatami, które nie posiadają rozumu, inteligencji, nie potrafią odczuwać i myśleć. 2-Religia pomaga zyskać ludziom dobry charakter, wzajemną miłość, odwagę, cierpliwość, wygodę i błogostan. Łącząc ludzi w tej samej wierze, w tych samych obowiązkach religijnych i czynach, pojmowaniu i zaletach staje się przeszkodą w rozłamach, zniweczeniu. Doprowadza w ten sposób do powstania społeczeństwa kochającego się nawzajem, szanującego prawa, będącego posłusznym rodzicom, przełożonym i rządowi. 3-Religia jest węzłem pomiędzy ludźmi a Stworzycielem. Jest też wielką szkołą etyki doprowadzającą do porządku dziedziny światowe. Skłania ludzi do czynienia dobra, uczciwości, wyrozumiałości, okazywania szacunku wobec starszych i miłosierdzia wobec młodszych,

nakazuje podporządkowanie się nakazom Wzniosłego Allacha i poddanie się Jemu, krótko mówiąc jest największym, korzystnym czynnikiem prowadzącym człowieka na pożyteczną, prawidłową drogę. 4-Religia zakazuje podejmowania złych zamiarów, wykorzystywania świętych wartości w zdobywaniu osobistych korzyści, w potajemnych czynach i w absurdalnych incydentach. 5-Religia utrzymuje w równowadze ciało i ducha. Uczy ludzi o celu stworzenia i w jaki sposób powinno się czcić Stworzyciela. W takim razie zapewnia bycie szczęśliwym na ziemi i w życiu pozagrobowym. 6-Religia jest dla ludzi źródłem pocieszenia. Osoby nie znajdujące tego, co poszukiwały, doznające niesprawiedliwości, spędzające całe życie w chorobie pocieszają się całkowicie życiem, które osiągną w życiu pozagrobowym. Oprócz tego przywiązanie do religii doprowadza człowieka do posiadania zalet, czynienia różnego rodzaju dobrych uczynków bez oczekiwania na odwzajemnienie.

4.Religia jest pokarmem ducha

Uczeni nauk ścisłych wierzą w istnienie Wzniosłego Allacha i są przywiązani do Jego religii. Wierzący tylko w materializm bardzo często nie znajdując sposobu wybawienia się ze swoich cierpień wpadają w beznadziejność. Powodem tego jest to, że ich duch jest próżny. Duch człowieka tak jak jego ciało potrzebuje pokarmu. To jest możliwe tylko poprzez uwierzenie, a drogę do Wzniosłego Allacha wskazuje tylko religia. Nawet zaprzeczający istnieniu Wzniosłego Allacha na pewno któregoś dnia doznają tej potrzeby. Znany rosyjski pisarz Sołżenicyn osiedlając się w Ameryce sądził, że uwolni się od wielkich cierpień, duchowych depresji, bycia maszyną. Pewnego dnia na spotkaniu z amerykańską młodzieżą studencką przemówił w ten sposób: „Przybywając tutaj myślałem, że stanę się bardzo szczęśliwym. Jaka szkoda! Tutaj też odczuwam wielką próżnię, ponieważ wy staliście się już niewolnikami materii. Tak, tutaj istnieje wolność, wszyscy mogą robić to, co chcą. Jednak przywiązują wagę tylko do materii. Ich duchy są zupełnie puste. Gdy tymczasem z człowieka czyni prawdziwego człowieka jego rozwinięty, oczyszczony duch. Polecam wam: Starajcie się rozwinąć, upiększyć swojego ducha! Dopiero wtedy znikną w waszym kraju znajdujące się brzydoty. Obdarzcie religię znaczeniem! Religia jest pokarmem ducha człowieka. Przywiązani do religii ludzie będą wam w każdym czynie największymi pomocnikami, ponieważ ich lęk przed Wielkim Bogiem nie pozwoli im na odłączenie się od prawidłowej drogi. Nawet wasza najsilniejsza policja nie będzie kontrolowała wszystkich w dzień i w nocy. Ludzi od czynienia zła powstrzymuje nie policja, lecz odczuwany w nich lęk przed Bogiem.” Jak wyżej zostało określone, religia jest pokarmem ducha człowieka. Wśród istniejących religii najbardziej prawidłową, najnowszą i najbardziej nadającą się do warunków istniejących na świecie jest religia islamska.

5.Co to jest Islam?

Islam zesłany przez Wzniosłego Allacha za pośrednictwem anioła o imieniu Dżebrail–Gabriel (niech pokój będzie z nim) naszemu ukochanemu Prorokowi Muhammedowi (niech pokój będzie z nim) jest metodą i prawem zapewniającym ludziom wygodę i szczęśliwy byt na świecie i w życiu pozagrobowym. Islam zaczął być objawiany przez Wzniosłego Allacha Prorokowi Muhammedowi (niech pokój będzie z nim) w 610 roku naszej ery w Mekke, te objawienia trwały w przybliżeniu przez 23 lata. Religia islamska została zesłana wszystkim czasom, miejscom pobytu i wszystkim ludziom. Islam nie jest religią jednej rasy, jednej klasy czy też sfery społecznej. Jest religią wszystkich narodów i społeczeństw. W religii islamskiej Prorok (niech pokój będzie z nim) jest takim samym człowiekiem jak my. Wzniosły Allach wybrał go, by przekazał wszystkim ludziom Jego nakazy i zakazy. Islam chce najpierw od ludzi, by uwierzono. Wiarą jest przyjęcie sercem i czynienie tego, o czym poinformował Wzniosły Allach Proroka Muhammeda (niech pokój będzie z nim). Wstępem do Islamu jest wypowiedzenie słów Szehada (wyznania wiary- iman) i uwierzenie w ich znaczenie. Szehadę wypowiada się w ten sposób: „Eszhedu en La Ilache Illallach we eszhedu enne Muhammeden abduchu we Resuluchu,” co znaczy: “Jakbym widział, wiem i wierzę, że poza Wzniosłym Allachem nie ma na ziemi i w niebie nikogo, żadnej innej egzystencji, którą powinno się czcić i która byłaby godna ubóstwiania. Jakbym widział wiem i wierzę, że Muhammed (niech pokój będzie z nim) jest sługą Wzniosłego Allacha i Jego Prorokiem.” Znaczy to, że tylko Wzniosły Allach jest egzystencją godną hołdowania i że wraz z zesłaniem szanownego Proroka Muhammeda skończyły się religie wszystkich przed nim istniejących Proroków, prawa ich stały się nieaktualne. W ten sposób wierzący należy do prawidłowo wierzących, jest muzułmaninem. Każdy muzułmanin powinien raz w życiu wypowiedzieć Szehadę. Jest to jeden z koniecznych do spełnienia obowiązków każdego muzułmanina, które nazywa się far-z. Wypowiedzenie Szehady przynosi każdemu muzułmaninowi wiele korzyści. Oto niektóre z nich: -Umierając Anioł Azrail ukaże się mu w ładnej postaci -Duch wyzionie mu łatwo -Odczuje zapachy z Raju -Zostanie mu powiedziane: Witaj, zasłużyłeś na Raj -Gdy umrze, to jego grób będzie obszerny -Anioły zadawające pytania w grobie zwani Munker i Nekir przyjdą do niego w ładnej postaci -Zobaczy swoje miejsce w Raju -Księga, w której spisane są grzechy i dobre uczynki zostanie podana mu z prawej strony -Przez Most Syrat przejdzie jak błyskawica -Na Sądzie Ostatecznym będzie chroniony przed upałem w cieniu Tronu Boskiego Wyznanie Iman -Szehady- nie musi być koniecznie wypowiedziane w obecności urzędników religijnych, żeby stać się muzułmaninem. Takie udogodnienie istnieje tylko w celu uzyskania pomocy od urzędnika religijnego temu, kto chce zostać muzułmaninem.

6.Źródła wiedzy religijnej Podstawy i związane z nimi dowody doprowadzające do powstania wiedzy religijnej nazywa się edille-i szerijje. Jest ich cztery: 1.Księga: św.Koran, 2.Sunna: słowa, czyny, sposób zachowania się naszego szanownego Proroka i czyny, które on widział i nie był przeszkodą w ich spełnianiu, 3.Idżma: jednogłośne zdanie uczonych islamskich mudżtehid w prawach dotyczących spraw religijnych, 4.Kyjas: analogia, analogiczne porównanie prawa tzn. jeżeli nie ma na ten temat św.ajetów i św.hadis, to porównuje się je do podobnego znanego prawa. (wg Abdulgani Nablusi) Wszystkie prawa, które nie są oparte na tych dowodach nie zostają przyjęte, należą do bidat (innowacji w religii). Ze względu na to, że po czwartym wieku Hidżri nie zostało wykształconych więcej uczonych mudżtehid, Idżma i Kyjas nie istnieją już więcej. I dlatego też mówiąc o Idżma lub Kyjas bierze się pod uwagę jako uczonych mudżtehid: Eshab-y Kiram tj.przyjaciół szanownego Proroka, Tabiin tj.tych co, widzieli Eshab-y Kiram i Tebe-i tabiin tj.tych, co widzieli Tabiin. (Ibni Abidin, Imam Gazali) Jeśli coś nie zostało poprzez Idżma Eshab-y Kiram poinformowane, to jednogłośne zdanie Tabiin staje się Idżma. Jeśli nie zostało poinformowane przez Tabiin, to jednogłośne zdanie Tebe-i tabiin jest Idżma, ponieważ uczeni tych trzech wieków tj.mudżtehid zostali wychwalani przez św.hadisy. Nazywa się ich selef-i salihin. (Ibni Abidin) W Surze Haszr:2 głoszone jest w tym sensie: “Posiadając wiedzę w tym, co nie wiecie dokonujcie kyjas (porównujcie) z tym, co wiecie.” Ten św.werset wskazuje na to, że kyjas i idżtihad jest nakazany. (Bejdawi)

I.JAKA POWINNA BYC NASZA WIARA?

1.Co to jest bluźnierstwo i jakie są jego szkody?

Pierwszym nakazem Wzniosłego Allacha jest przyjęcie Iman (wiary). Zaś pierwszym zakazem jest Küfür (bluźnierstwo), tzn. zaprzeczenie istnieniu Allacha, Jego jedności, proroctwa, objawionych zasad. Iman oznacza wierzenie we Wzniosłego Allacha i w to, że Muhammed (niech pokój będzie z nim) jest Jego ostatnim Prorokiem. Przyjęcie z upodobaniem całym sercem (uwierzenie) w to wszystko, co głosił nasz szanowny Prorok, nazywa się Iman. W ten sposób wierzącego człowieka nazywa się mumin, muslim, muzułmaninem. Bluźnierstwem zaś nazywa się zaprzeczenie nawet jednej wypowiedzi Proroka Muhammeda (niech pokój będzie z nim) lub wątpienie w to, że jest ona dobra, czy też prawidłowa. Tego, kto wypowie bluźnierstwo, nazywa się niewierzącym, Kafir. Kto chce posiadać prawidłową wiarę, to powinien unikać znaków bluźnierstwa. Nie powinien traktować lekko żadnego z nakazów i zakazów obowiązujących w Islamie, żartować sobie ze św.Koranu, aniołów, Proroków (niech pokój będzie z nimi). Zaprzeczyć znaczy po poznaniu dalej nie wierzyć. Wątpienie jest też zaprzeczeniem. Dokonujący bluźnierstwa dozna takich szkód: 1. Straci wiarę, jego związek małżeński stanie się nieważny. 2. Nie je się zwierzęcia przez niego zarżniętego 3. Współżycie z żoną stanie się cudzołóstwem 4. Raj odsunie się od niego 5. Piekło będzie mu bliskie 6. Jeśli w tym stanie umrze, to nie dokona się jemu pogrzebowego obrządku modlitewnego. Jeśli muzułmanin (mężczyzna lub kobieta) dokona lub powie świadomie z własnej woli, poważnie lub jako żart, a nawet nie znając znaczenia to, co jest jednogłośnie uznane przez uczonych islamskich za powód bluźnierstwa straci wiarę. Stanie się mürted. Bluźnierstwo to nazywa się Küfr-i inady. Straci nagrodę za wcześniej dokonane modlitwy, obrządki religijne i dobre uczynki. Jeśli dozna nawet skruchy, nie zyska tej nagrody z powrotem. Bogaty powinien ponownie udać się na pielgrzymkę do Mekki (hadż). Nie odprawia też zaległości (kaza) dokonanych w okresie murted salat (obrządku modlitewnego), postu i zeka (raz w roku bogaci 1/40 swojego majątku ofiarowują potrzebującym). Odprawia zaległe tylko to, czego nie dokonał przed byciem murted. Stający się murted poprzez Kufr-i inady traci wiarę-iman i jego związek małżeński staje się nieważny. Powinno się odnowić iman. Dokonuje się tego poprzez wyrażenie skruchy za powód bluźnierstwa i wypowiedzenie słów: Kelime tewhid lub Kelime szehadet. Oprócz tego powinno się też w obecności dwóch świadków odnowić ślub. (Abdulgani Nablusi) W mezhebie Hanefi istnieje ułatwienie w odnowieniu związku małżeńskiego. Od żony bierze się pełnomocnictwo i w obecności dwóch świadków powinno się powiedzieć: „Poślubiłem od dawna znajdującą się ze mną w związku małżeńskim moją żonę osobiście i poprzez dane przez nią mi jej pełnomocnictwo.” Jeśli imam w meczecie w licznym zgromadzeniu wspólnoty po dokonaniu modlitw następujących po salat wypowie odnowienie iman i ślubu razem ze wspólnotą, to wspólnota stanie się sobie nawzajem świadkiem i śluby ich zostaną odnowione.(Ibni Abidin, Jusuf Sinanuddin) Jeśli muzułmanin (mężczyzna lub kobieta) nieświadomie wypowie słowo lub dokona czynu będącego powodem bluźnierstwa lub stanie się powodem bluźnierstwa, to należy do wątpliwości, czy doszło do straty wiary i unieważnienia związku małżeńskiego.(Hadimi) Dobrze jest, gdy zapobiegawczo odnowi się (tak jak zostało powyżej napisane) iman i ślub. W celu odnowienienia ślubu w wypadku dokonania nieświadomego bluźnierstwa powinno się powiedzieć: „Allachumme inny ürydü en üdżeddidel-imane wen-nikahe tedżdiden bi-kawli la ilache

illallach Muhammedun resulullach.” W ten sposób dokonuje się też nakazu ze św.Hadisy: „Mówiąc La ilache illallach odnawiajcie iman!” (Hadis-i szerif-Hadika)

2.Kelime Tewhid

Kelime Tewhid to słowa: „La ilache illallach Muhammedun resullach,” co znaczy: „Wzniosły Allach jest jeden, nie ma partnera i Sobie podobnego i Muhammed (niech pokój będzie z nim) jest Jego ukochanym sługą i prawdziwym Prorokiem.” Gdy dziecko stając się dojrzałe lub niewierzący powie Kelime Tewhid i rozumiejąc uwierzy w jego znaczenie, to stanie się muzułmaninem.(Ibni Abidin) Niewierzącemu wszystkie grzechy zostaną od razu wybaczone. Jednak powinien on jak każdy muzułmanin, gdy znajdzie możliwość, poznając znaczenie i ucząc się na pamięć Amentu (sześć zasad iman) powiedzieć, że przyjął je i uwierzył w nie, tj. „Uwierzyłem we wszystko, co jest w Islamie, tzn. że głoszone przez Muhammeda (niech pokój będzie z nim) nakazy i zakazy zostały wszystkie poinformowane mu przez Wzniosłego Allacha.” Potem też powinien starać się poznać, co jest mu nakazane i zakazane. Nasz szanowny Prorok (niech pokój będzie z nim) głosił: „W Dniu Sądu Ostatecznego przyjdzie pewien człowiek, który będzie posiadał 99 zeszytów. Każdy z tych zeszytów będzie tak szeroki, jak widok powierzchni objętej wzrokiem. W żadnym z nich nie będzie znajdował się nawet jeden dobry uczynek, tylko wypowiedziane na ziemi Kelime Tewhid, które będzie wielkości palca. Te 99 zeszytów zostanie położone na jednej szali wagi, a na drugiej jedno Kelime Tewhid. Szala z Kelime Tewhid przeważy nad 99 zeszytami.” (Hadis-i szerif-Ahlak-ul-Ulema) Wypowiedzenie Kelime Tewhid siedemdziesiąt tysięcy razy nazywa się Hatim Tehlil. Jest bardzo pożyteczne wypowiadanie jego prezentując zyskane zasługi żywym i umarłym. Umarłym z iman ofiarowuje się ich duchom. (Ahmed Faruki) Wypowiada się w ten sposób: w każdym sto: 99 razy La ilache illallach, 1 raz La illache illallach Muhamedun resulullach, powtarza się tak do 70 000. Można wypowiadać samemu lub z kilkoma osobami. Czas nie został określony, a więc można dokonać w dowolnym okresie czasu (może trwać to tydzień, miesiąc, rok itp.). W św.Hadisach głoszone jest: „Zostaną wybaczone grzechy temu, kto wypowiedział sobie samemu lub komuś innemu siedemdziesiąt tysięcy Kelime Tewhid.” (Hadis-i szerif-Makamat-y Mazharijje) „Mówiący La ilache illallach uratuje się od nieszczęść i trudności.”(Bezar) „Odnawiajcie swoją wiarę mówiąc często La ilache illallach!”(Taberani) „Najwartościowszym wśród czynów jest mówienie La ilache illallach.”(Hakim) „Najwartościowszym zikr (wspominaniem Allaha) jest powiedzenie La ilache illallach.”(Nesai) „Powiedzenie La ilache illallach zapobieże 99 nieszczęściom. Najmniejszym z nich są trudności.”(Dejlemi) „Mówiącemu La ilache illallach grzechy zostaną wymazane, na ich miejsce tyle samo zostanie zapisanych zasług.”(E.Jala) „La ilache illallach jest kluczem do Raju.”(I.Ahmed)

„Temu, kto mówi La ilache illallach i jest w tych słowach szczery, zostaną wybaczone wszystkie grzechy.”(I.Gazali) „Temu, kto powie jako ostatnie słowo La ilache illallach, duch odejdzie z łatwością i to słowo będzie mu jasnością w Kyjamet (w Dniu Końca Świata).”(Hakim) „Nie nazywajcie tego, kto mówi La ilache illallach z powodu jego grzechów, że jest on niewierzącym! Kto tak powie, sam się stanie niewierzącym.”(Buhari)

3.Co to jest wiara?

Wzniosły Allach za pośrednictwem Anioła Gabriela (niech pokój będzie z nim) powiadomił o zakazach i nakazach naszego ukochanego Proroka Muhammeda (niech pokój będzie z nim). Te wszystkie nakazy i zakazy przekazał on ludziom. To wszystko, o czym poinformował Wzniosły Allach, nazywa się świętym Koranem. Nie jest on słowem Muhammeda (niech pokój będzie z nim), jest słowem Wzniosłego Allacha. Tak poprawnie żaden człowiek się nie wypowiedział i nie wypowie. Iman jest więc przyjęciem sercem i uwierzeniem, wypowiedzeniem i potwierdzeniem wszystkiego, co zostało poinformowane Muhammedowi (niech pokój będzie z nim) jako Prorokowi bez popierania się rozumem, eksperymentami i filozofią. Iman zachodzi bez widzenia. Gdyby próbowało się w coś uwierzyć poprzez widzenie, myślenie, to nie byłaby to wiara, tylko poznanie, rozumienie tego czegoś. Iman powinno się chronić. By móc dokonać tego należy wiedzieć: co to jest iman, powody jego straty, nakazy i zakazy w religii i być im wszystkim podporządkowanym.

III.ZASADY WIARY Zasad iman (wiary) jest sześć: Ten, kto wypowiadając Szehadę uwierzył w jej znaczenie, powinien też nauczyć się i uwierzyć w te sześć zasad wiary. Nazywa się je Amentu i wypowiada się w ten sposób: 1. Amentu billachi (wierzę we Wzniosłego Allacha) 2. we Melaiketihi (i w Anioły) 3. we Kutubihi (i w św.Księgi) 4. we Resulihi (i w Proroków) 5. wel jewmil-ahiri (i w Dzień Sądu Ostatecznego) 6. we bil-Kaderi hajrihi we szerrihi minallahi teala (i w Przeznaczenie tzn. że dobro i zło

pochodzi od Wzniosłego Allacha) wel –ba su ba delmewti hakkun (a także w to, że po śmierci będzie wskrzeszenie i na pewno będzie rozliczenie z tego, co się robiło na ziemi).

Eszhedu en la ilache illach we Eszhedu enne Muhammeden abduchu we resuluchu. Każdy muzułmanin powinien znać to na pamięć i nauczyć swoje dzieci. Ta wiara powinna być zgodna z wierzeniem sunna. Sunna jest wierzeniem, które przekazał Prorok Muhammed (niech pokój będzie z nim) swoim towarzyszom (Eshab-y Kiram). W ten sposób wierzących nazywa się sunnitami. W wierzeniu sunna jest dwóch imamów: Imam

Maturidi i Imam Eszari. Zaś w spełnianiu czynów i obrządków religijnych jest czterech. Są to imamowie mezheb (prawidłowych szkół): Hanefi, Maliki, Szafii i Hanbeli. Niezależni od tych mezheb i Imamów nie należą do sunnitów. Tych muzułmanów, którzy nie posiadają wierzenia sunna, nazywa się Ehli Bidat. Należą oni do 72 bidat fyrka (grup), nie wpadając w wierzenie, które stanie się powodem ich bluźnierstwa, wystąpienia z wiary, należą dalej oni do wierzących i muzułmanów. (Więcej na ten temat w IV rozdz. pt. Siedemdziesiąt dwie grupy bidat)

1.Wiara we Wzniosłego Allacha Amentu billachi znaczy uwierzyłem i wierzę w istnienie, jedność i wielkość Wzniosłego Allacha. Wzniosły Allach był i jest jeden. Nie ma wspólnika i sobie podobnego. Nie określi się Jego miejscem i czasem. Jest wszędzie swoją wszechwiedzą. Mewlana Halid Bagdadi wyjaśnia to w ten sposób: „Nie określi się Jego miejscem. Nie znajduje się On w jednym miejscu. Nie potrzebuje miejsca. Nie ma Jego wcześniej-później, przodu-tyłu, poniżej-wyżej, strony prawej-lewej.” W Surze Hadid:4 głoszone jest w tym sensie: “Gdziekolwiek jesteście bądźcie, Allach jest razem z wami” Niektórzy mówią, że Wzniosły Allach znajduje się na Tronie, który znajduje się ponad niebiosami. Tutaj chcemy zwrócić uwagę na to, że Tron został stworzony później, a więc jest stworzeniem. Gdy nie było Tronu, to gdzie był Allach? Jest więc ponad niebiosami i ponad tronem. Jest pozbawiony miejsca tj. Jego miejsca nie jest się w stanie określić. W Surze Hud:7 raczone jest w tym sensie: “Wzniosły Allach stworzył niebiosa i ziemię w ciągu sześciu dni. (Przed nimi zaś) Arsz znajdował się na wodzie.” Takie słowa jak: Istiva, Jed, Vedżh należą do słów zwanych MÜTESZABİHE. W św.Koranie o takich słowach jest mowa w Surze Al-Imran 7. Ich znaczenie zna tylko Allahu teala. Imam Malik powiedział, że właściwości (cechy) słowa istiwa nie są znane, powinno się uwierzyć i zadawanie takich pytań należy do bidat. Selef-i salihin nazywani wcześniejsi uczeni nie widzieli potrzeby wyjaśniania takich słów jak: Istiva, Yed. Al rahmanu ala al arszi istiwa rozumieli jako Allah jest możnowładcą (hegemonem) Tronu (Arsz). Nie jest materią, elementem. Nie urodził się i nie porodzi. Nie zmierzy się i nie policzy się Jego. Nie dojdzie w Nim do żadnej zmiany. Nie określi się Jego czasem. Jest nieskończony. Myśl, wiedza, rozum człowieka, nic nie jest w stanie Jego zrozumieć, pojąć. W Surze Szura:11 raczone jest w tym sensie: “Nic nie jest do Niego podobne...” Z tego powodu też nasz szanowny Prorok (niech pokój będzie z nim) powiedział: ”Zastanówcie się nad darami Wzniosłego Allacha. Nie zastanawiajcie się nad Jego osobą.”(Bejheki) W ten sposób myśląc, przypominając sobie Jego dary człowiek dokonuje dziękczynności wobec Niego. Jednocześnie nie zastanawiając się nad Jego osobą chroni swój rozum i iman, ponieważ rozumienie Jego osoby jest tylko Jemu możliwe. Wzniosły Allach nie jest do czegokolwiek podobny. Powinno się to przyjąć i w ten sposób wierzyć. Poznanie Wzniosłego Allacha jest możliwe poprzez poznanie czternastu atrybutów, o których informuje w swojej religii. Do obowiązków (far-z) każdego muzułmanina należy poznanie atrybutów Wzniosłego Allacha. Dzielą się one na dwie części: Zati i Subuti. Atrybutów Wzniosłego Allacha - syfati zati- jest sześć. Te atrybuty nie posiada żadna egzystencja. Należą tylko do Niego: 1-Kydem- nie ma początku

2-Beka- nie ma końca 3-Kyjam bi-nefsihi- nikogo i nic nie potrzebuje. Jest pozbawiony jakiejkolwiek potrzeby 4-Muhalafetun lil-hawadis- do nikogo nie jest podobny 5-Wahdanijjet- jest jedyny, nie ma wspólnika, podobieństwa 6-Wudżud- był i jest. Jego istnienie jest nieskończone i jest zawsze potrzebne. Atrybutów Wzniosłego Allacha -syfati subuti- jest osiem: 1-Hajat- jest żywy. To życie jest nieskończenie wczesne i wieczne 2-Ilim-wszystko wie 3-Semi-słyszy. Bez żadnych przyrządów i środków. Nie jest to podobne do słyszenia ludzi 4-Basar-widzi bez przyrządów i bez względu na warunki wszystko, co jest ukryte i widoczne 5-Irade-wola. Tylko Jego życzenie dochodzi do skutku. Stworzy to, co zechce. Wszystko dzieje się tylko z Jego wolą. Nic nie jest w stanie stać się przeszkodą Jego woli 6-Kudret-na wszystko ma siłę. Nic nie jest dla Niego trudne 7-Kelam- Wzniosły Allach teala by się wypowiedzieć nie potrzebuje żadnych przyrządów, głosu, liter. Św.Koran jest Jego Kelam-Słowem. W Surze Kehf:109 raczone jest w tym sensie: Powiedz:"Gdyby atramentem do pisania słów Pana była woda wszystkich mórz i gdyby jeszcze tyle samo dołożono do pomocy, to nie wystarczyłoby tych mórz by wyrazić słowa Pana." 8-Tekwin-jest stworzycielem. Poza Nim nie ma innego stworzyciela. Wszystko On stworzył. Zrozumienie istoty atrybutów (syfati) Wzniosłego Allacha jest niemożliwe. Nie jest się w stanie pojąć ich rozumem. Nikt i nic nie jest podobne do atrybutów Wzniosłego Allacha i nie ma z nimi nic wspólnego.

Imiona Wzniosłego Allacha Imiona Wzniosłego Allacha są Tewkifi, tzn. zezwolone jest w Islamie wypowiedzenie poinformowanych imion, wypowiadanie innych jest niedozwolone. I tak np. krowy są bożkami hindusów. Bóg, bożek jest przedmiotem czczenia, hołdowania. Wypowiadając się o Wzniosłym Allachu używanie takich słów jak: bożek, bóstwo, bóg zamiast Allach jest niedozwolone. Można jednak wyrazić się w ten sposób: “Allach jest jeden, poza Nim nie ma innego boga.” W obcych językach słowa: Dieu, Gott, God można też używać, gdy określa się przedmiot czczenia. Nie używa się ich jednak zamiast imienia Allach. W Surze Araf:180 głoszone jest w tym sensie: “Najpiękniejsze imiona należą do Allaha. Módlcie się do Niego wypowiadając te imiona. Zostawcie tych, co doprowadzają do zniekształcenia w sprawie dotyczącej Jego imion. Oni doznają kary za to, co zrobili.” W Surze Taha:8 głoszone jest w tym sensie: “Poza Allahem nie ma innego boga, najpiękniejsze imiona należą do Niego.” I dalej w tej samej surze w 14.wersecie w tym sensie: “Bez wątpliwości Ja jestem Allahem. Poza Mną nie ma innego boga. Bądź Mi sługą, by Mnie wspominać dokonuj salat.” W Surze A’la:1 w tym sensie: “Wypowiadaj to wielkie imię Stworzyciela” (Nie nazywaj nikogo innego Jego imieniem). Tutaj widać jak wielkim błędem zamiast Jego imienia, przez Niego chcianego jest wypowiadanie imienia bóg, którym niewierzący określają swoje przedmioty czczenia, a także to, co jest Mu najbardziej niemiłe.

Imiona Wzniosłego Allacha są nieskończone. W religii Muhammeda (niech pokój będzie z nim) poinformowane zostało dziewięćdziesiąt dziewięć. Nazywa się je Esma-i hüsna, tzn. najpiękniejsze imiona. (Sura Araf:180) Wypowiadając, słysząc lub pisząc imię Wzniosłego Allacha powinno się używać wypowiedzi wyrażającej cześć, szacunek, poważanie wobec Niego. Gdy wypowiada się po raz pierwszy, to powinno powiedzieć się: Subhanallach (jest pozbawiony braków i wad), Tebarekallach (wielki i pozbawiony braków), Dżelle-Dżelaluh (jest On wielki, największy), Azze-ismuh (święty), Dżellet kudretuh (wielki i silny) albo Teala (wielki, pozbawiony braków). Powtarzając dobrze jest, gdy powie się teala. Z tego powodu też chcąc okazać szacunek wobec Wzniosłego Allacha pisząc będziemy od teraz używać słów Allahu teala. Jest to najczęściej używany zwrot przez wszystkich muzułmanów na świecie. Polecamy też, by starano się zyskać przyzwyczajenie używania pozostałych wypowiedzi, poprzez które wyraża się szacunek wobec Allahu teala. Podobnie jest też, gdy mówi się o św.Koranie. Nie powinno się używać samego słowa Koran. Powinno się mówić Kuran-y Kerim.

Co to znaczy bać się i kochać Allacha? Lęku wobec Allahu teala nie powinno się traktować jak lęku przed ciemięzcą! Lęk przed Allahu teala jest złożony z lęku, szacunku i miłości. Nasz Prorok (niech pokój będzie z nim) głosił: “Bojącego się Allahu teala wszystko się boi. Nie bojący się Allahu teala wszystkiego się boi.” (Fudajl bin Ijad) W jeszcze innej św.Hadisie powiedział: “Najmądrzejsi wśród was są ci, którzy Allaha najbardziej się boją. Najpiękniejsi z was ci, którzy przestrzegają nakazy i zakazy Allaha.” (Hadis-i szerif-Ihja) W Surze Hudżurat:13 głoszone jest w tym sensie: “U Allaha najwartościowszym jest ten, kto spośród was najbardziej się Jego boi.” Bojący się Allahu teala stara się bardzo spełniać nakazy i unikać zakazów Allahu teala. Każdy dobry uczynek robi ze względu na Niego. Nikomu nie czyni zła. Jest cierpliwy wobec tych, którzy uczynili mu zło. Za swoje błędy i braki odczuwa żal i stara się poprawić. Dotrzymuje słowa. Nie zazdrości. Nie oszukuje. Unika tego, co jest niepewne. Nie jest donosicielem. Okazuje szacunek wobec rządzących, swoich nauczycieli, rodziców i starszych. Lubi swoich przyjaciół i jest także przez nich lubiany. Unika złych ludzi. Czyniących zło przestrzega. Jest gościnny. Nie plotkuje. Nie goni za przyjemnościami. Nie mówi nic szkodliwego, a nawet próżnego. Jest łagodny wobec wszystkich. Jest hojny. Nie jest dwulicowy. Jest skromny. Nie czyni w ogóle zła, ponieważ jest pewny, że Allahu teala wszystko zawsze wie i widzi. Umiłowanie Allahu teala należy do największej miłości, najwyższego stanowiska. Człowiek powinien być wdzięczny Allahu teala za zsyłane przez Niego wszystkie dary. Umiłowanie Jego okazuje się więc dziękczynnością. Zachodzi ono poprzez podporządkowanie się Jego nakazom i zakazom. Allahu teala raczył w Surze Al-i Imran:31 w tym sensie: “ O, mój ukochany Proroku powiedz im: Jeśli kochacie Allacha i chcecie by Allahu teala was kochał, to stosujcie się do mnie! Allahu teala kocha tych i wybaczy grzechy tym, co są mi podporządkowani.” Umiłowanie Allahu teala poprowadzi nas do darzenia miłością innych ludzi i wszystkiego, co On stworzył. Doprowadza do wzrostu chęci spełniania nakazów, unikania zakazów, które należą do obowiązków człowieka wobec Allacha.

Człowiek poprzez miłość do Allahu teala kocha też Proroków, swoich starszych, naród i państwo. Umiłowanie Allahu teala jest źródłem każdego rodzaju miłości. Nasz ukochany Prorok głosił: „Kto cieszy się, gdy uczyni dobry uczynek a smuci się, gdy popełni grzech, to jest wierzący.” (Taberani) „Muzułmanin posiadający piękny charakter posiada najsilniejszą wiarę. Wszyscy do niego z łatwością się zbliżają, odwiedzają jego. Ze wszystkimi żyje w zgodzie. Nie jest dobry ten, kto nie potrafi żyć w zgodzie z otoczeniem.” (Taberani) „Ten posiada silną wiarę, kto bez względu na to gdzie się znajduje nie zapomina Allahu teala.” (Bejheki) „Ten zyska smak wiary, kto ponad wszystko kocha Allaha i Jego Proroka, kocha tylko po to, by zyskać aprobatę Allaha i boi się bardziej popełnienia bluźnierstwa niż wpadnięcia do ognia.” (Buhari) “Podstawą wiary i najsilniejszym jej znakiem jest kochanie muzułmanów i nie kochanie wrogów muzułmanów.” (Hadis-i szerif-Mektubat-i Masumijje) W Surze Nisa(4):80 jest raczone w tym sensie: “Podporządkowany Prorokowi jest podporządkowanym Allahu teala.” Umiłowanie Allahu teala jest bardzo wartościową kosztownością. Na ukochanego nie powinno się skarżyć. Dlatego też wszystko, co pochodzi od ukochanego powinno traktować się z uśmiechem i radością. Wszystko, co pochodzi od Niego, powinno być nam miłe. W celu zyskania prawdziwej miłości Allahu teala powinno się najpierw wierzyć tak, jak poinformowane jest w Kuran-y Kerim, w św.Hadisach i wyjaśnione w książkach uczonych islamskich. Potem powinno się podporządkować temu wszystkie swoje słowa i czyny. Powinno się przylgnąć do nakazów Islamu i unikać tego, co jest zakazane. Zyskający miłość Allahu teala kocha wszystkich ludzi, jest wobec nich miłosierny i litościwy, wszystkim pomaga i lubi spełniać dobre uczynki. Nie szuka braków u innych, lecz widzi zawsze tylko swoje braki i błędy. Wobec wszystkich jest miły i grzeczny. Nie sprawia mu w ogóle trudności spełnianie wobec Allahu teala tego, co zostało przez Niego nakazane i zakazane.

Co należy do naszych obowiązków wobec Allahu Teala? 1. Powinno się prawidłowo wierzyć w Allahu teala. 2. Powinno się znać atrybuty (zati i subuti) Allahu teala. 3. Powinno się okazywać szacunek imionom Allahu teala i gloryfikować je wypowiadając. 4. Powinno się być podporządkowanym nakazom i unikać zakazów Allahu teala. 5. Powinno się bardzo kochać Allahu teala, bać się Jego gniewu i mieć nadzieję na Jego

miłosierdzie. 6. Powinno się dziękować za Jego dary, być cierpliwym wobec zesłanych przez Niego kłopotów

i nieszczęść. 7. Powinno się kochać Jego przyjaciół, nie kochać Jego wrogów i wrogów Jego religii.

2.Wierzyć w Anioły

Anioł znaczy posłaniec, przynoszący wiadomość lub siłę. Je wszystkie nazywa się Melaike. Anioły są materią, światłością, żywe. Rozumieją, są mądre. Złe czyny istniejące u ludzi nie mają u nich miejsca. Potrafią wejść w każdy kształt. Wiara w anioły powinna wyglądać w ten sposób: Anioły są sługami Allahu teala. Nie są Jego wspólnikami. Nie są płci żeńskiej (tak uważają niewierzący, wyznawcy innych religii). Allahu teala kocha wszystkie anioły. Są one posłuszne wszystkim Jego rozkazom. Nie grzeszą, nie buntują się. Nie jedzą i nie piją. Nie są ani kobietą ani mężczyzną. Nie zawierają związków małżeńskich. Nie posiadają dzieci. (Na ten temat w Surze Enbija:26 i Surze Zuhruf:19) Ze stworzeń najwięcej jest aniołów. Liczbę ich zna tylko Allahu teala. W niebiosach nie ma miejsca, gdzie nie modliłyby się one (Sura Enbija:19,20). W niebie, na ziemi, w trawie, w gwiazdach, w kroplach deszczu, w liściach drzew, w każdej molekule, w każdym atomie, w każdej reakcji, w każdym ruchu, we wszystkim anioły mają swoje obowiązki. Wszędzie spełniają rozkazy Allahu teala (Sura Enbija:27). Są pośrednikami pomiędzy Allahu teala a stworzeniami. Niektóre z nich są dowódcami innych. Niektóre przynoszą wiadomości Prorokom. Niektóre wnoszą ludziom do serc dobre myśli, które nazywa się natchnieniem. Niektóre z nich nie mają w ogóle pojęcia o ludziach i wszystkich stworzeniach. Pod wpływem piękna Allahu teala zatraciły się w zachwycie. Każdy anioł ma swoje pewne miejsce, którego nie opuszcza. Niektóre z nich mają dwa skrzydła, niektóre cztery, a inne jeszcze więcej. (Tutaj chcemy zwrócić uwagę na to, by muzułmanie nie dawali się oszukiwać wrogom i wymyślonym przez nich obrazkom. Skrzydła każdego zwierzęcia, samolotów i wszystkiego, co porusza się w powietrzu posiadają swoją osobną budowę i jak żadne z nich nie jest podobne do innych, tak też skrzydła aniołów nie są podobne do tego, co jest skrzydłem przez ludzi określane. Skrzydła aniołów zostały stworzone z ich materii. My wierzymy w to, że anioły posiadają skrzydła. Jednak jak one wyglądają nie wiemy). Anioły rajskie znajdują się w Raju (Sura Rad:22,23,24). Największym z nich jest Rydwan. Anioły znajdujące się w Piekle nazywa się Zebani (Sura Alak:18; Sura Muddesssir:30-31). Spełniają one rozkazy dotyczące Piekła. Jak morze rybom nie jest szkodliwe, tak ogień Piekła nie szkodzi im (Mewlana Halid Bagdadi). Największych Zebani z Piekła jest dziewiętnastu. Największego z nich nazywa się Malik (Sura Zuhruf:74-77). Dwa anioły w nocy i dwa w dzień spisują dobre i złe czyny każdego człowieka, wszystko, co on dokonał. Te cztery anioły nazywa się Kiramen katibin albo Anioły Hafaza (Sura Infitar:10-12; Sura Rad:11; Sura Kaf:17,18). Anioł z prawej strony jest dowódcą anioła z lewej strony i spisuje dobre uczynki, modlitwy. Anioł z lewej strony spisuje złe uczynki, grzechy. Istnieją też anioły, które będą znęcały się nad niewierzącymi, muzułmanami-buntownikami i zadawali im pytania w grobie. Zadawające pytania anioły nazywa się Munker i Nekir. Anioły pytające muzułmanów nazywa się Mubeszszir i Beszir (Sura Feth:8). Niektóre anioły górują nad innymi (Sura Hadż:75). Najwyższych jest czterech: -Pierwszym jest Dżebrail (niech pokój będzie z nim) (Sura Bakara:97). Jego obowiązkiem jest przyniesienie objawienia Prorokom, poinformowanie o nakazach i zakazach. -Drugim jest Israfil (niech pokój będzie z nim). Będzie dmuchał dwa razy w trąbę zwaną Sur (Sura Zumer:68; Sura Jasin:48-53). Za pierwszym razem poza Allahu Teala wszyscy żywi umrą. Za drugim razem wszyscy odżyją (Mewlana Halid Bagdadi). -Trzecim jest Mikail (niech pokój będzie z nim). Jego obowiązkiem poprzez spadek i wzrost cen, niedostatek, urodzaj jest doprowadzenie do porządku ekonomicznego, wprowadzenie zadowolenia i błogostanu, doprowadzenie do ruchu każdą materię. -Czwartym jest Azrail (niech pokój będzie z nim). Jego obowiązkiem jest odbieranie ludziom ducha (Sura Sedżde:11). Po tych czterech aniołach do czterech górujących grup aniołów należy:

1-Hamele-i Arsz, których jest czterech . Na Sądzie Ostatecznym będzie ich osiem (Sura Mumin:7) 2-Mukarrebin znajdują się w obecności Allahu teala i nie odchodzą od Niego nawet na chwilę (Ahmed ibni Hanbel) 3-Kerubijan nazywa się największych aniołów z dokonywujących męki piekielne, torturujących. 4-Ruchanijan są to anioły miłosierdzia. Te wszystkie anioły poza Prorokami (niech pokój będzie z nimi) górują nad wszystkim ludźmi. Po pierwszym dmuchnięciu w trąbę Sur poza czteroma wielkimi aniołami i Hamele-i Arsz wszystkie anioły znikną. Potem zniknie Hamele-i Arsz i po nim czterech wielkich aniołów. Po drugim dmuchnięciu powstaną wszystkie anioły. Przed tym drugim dmuchnięciem powstanie najpierw Hamele-i Arsz i cztery wielkie anioły. Znaczy to, że jak te anioły zostały stworzone przed wszystkimi stworzeniami, tak też po wszystkich stworzeniach znikną.

Dżiny

Dżin został stworzony z płomienia ognia i gazu (Sura Rahman:15, Sura Hidżr:27). Potrafi wejść w każdy kształt. Jest stworzeniem niewidzialnym oczyma. Dżiny jedzą, piją, zawierają związki małżeńskie, rozmnażają się. Wg św.Hadisy (Buhari, Muslim): “Dżiny chciały od szanownego Proroka jedzenie. Prorok raczył: każda kość, nad którą zostało wypowiedziane imię Allaha i suszony nawóz zwierząt jest waszym pożywieniem.” Anioły i dżiny pod względem stworzenia są sobie bliskie. Anioły zostały stworzone z części światła (nur), dżiny zaś posiadają w swojej budowie większość materii płomienia. Bliskość pomiędzy aniołami i dżinami jest podobna do bliskości pomiędzy ludźmi i zwierzętami. Znajomość, przyjaźń ludzi z dżinami nie jest wartościowa, jest szkodliwa. Rozmawianie z nimi jest jak przyjaźń z muzułmanami, którzy nie krępują się publicznie grzeszyć. Nikt nie doznał korzyści ze znajomości z nimi. “Śmierć dżinów zachodzi poprzez zniknięcie ich na ziemi. Starcy nim nie odmłodnieją nie umrą. Gdy przyjdzie czas ich śmierci, to najpierw stają się dziećmi i znikają na ziemi.” (Kurtubi) Potrafią wejść w postać człowieka, zwierzęcia, węża, raka, wielbłąda, woła. Widziano ich nawet w postaci muła i osła, a nawet ptaków. Wśród dżinów są należący do wierzących i niewierzących. Wierzący pójdą do Raju, niewierzący zaś do Piekła i będą cierpieć w zimnym Piekle zwanym “zemherir.” Zezwolone jest pytanie się dżinów spraw, które miały miejsce w przeszłości, ponieważ mogły to widzieć lub usłyszeć. Pytanie się o przyszłość jest zakazane. Liczba dżinów jest 10 razy większa niż ludzi. Szatanów zaś 2 razy więcej niż dżinów i ludzi razem. Aniołów jest 10 razy więcej niż należących do tych trzech grup. Obok każdego człowieka znajduje się niewierzący dżin. Jednak anioły chronią ludzi od ich zła. Kady Bedruddin Szibli na temat dżinów napisał dzieło w j.arabskim pt. “Akam-ul merdżan.” Uczeni islamscy poinformowali o sposobach chronienia się przed dżinami. Tutaj podajemy niektóre z nich. Powinno się recytować: 1.Euzu Besmele i Surę Fatiha 2.Euzu Besmele i dwie Kul-euzu tzn.Surę Felak i Surę Nas (Tirmizi, Ebu Said el-Hudrid przekazali: “Nasz Prorok (niech pokój będzie z nim) zaznał uroku od dżinów i spojrzeń ludzi. Po zesłaniu Mu dwóch Kul-euzu recytował je, by chronić się od uroku dżinów i ludzi.") 3.Euzu Besmele i Surę Bakara 4.Euzu Besmele i Ajetel kursi 5.Euzu Besmele i ostatni werset z Sury Bakara

6.100 razy: La ilache illalachu wahdechu la szerike leh lechumulku we lechulhamdu we huwe ala kulli szejin kadir (Ebu Hurejre) 7.Euzu Besmele i Ha-mim el-Mumin od początku do Masir i Ajetel kursi (Tirmizi, Ebu Hurejre) 8.La hawle wela kuwwete illa billah-il-alijjil azym 9.Powinno się często powtarzać słowo: Allah 10.Powinno się być zawsze z ablucją, nie powinno się w ogóle opuszczać far-z i sunny, powinno się unikać patrzenia na obce kobiety, gadulstwa, obżarstwa, tłumu. Na temat Dżinów jest napisane w Kuran-y Kerim w Surze Dżin:1-2, Zarijat:56, Er-Rahman:15,31,33,39,74, Hidżr:27, En-am:128,130, Hud:119, Ahkaf:29,30,31, Kul Euzu. Ten, kto nie wierzy w istnienie aniołów i dżinów stanie się niewierzącym.

Szatan Szatan (Iblis, Azazil) należy do klasy niewierzących dżinów. Rozmnożył się z iblisa, diabła. Szatan został stworzony z ognia i gazu. Jednak u dżinów więcej jest gazu, a u szatana więcej ognia. Dżiny i szatany są zdolne do wejścia do najmniejszego miejsca, a więc też do człowieka poprzez żyły. Człowiek może zobaczyć dżiny i szatana na jawie i podczas snu, ponieważ potrafią one wejść w każdą postać. Nie wejdzie tylko w postać naszego szanownego Proroka (niech pokój będzie z nim). W św.Hadisie (Buhari, Muslim) jest poinformowane, że błogosławiony Prorok raczył: “Kto mnie widział podczas snu, jest jakby mnie widział na żywo. Szatan nie wejdzie w moją postać” i “kto mnie widział w śnie, ten mnie widział w rzeczywistości.” Wszystkie szatany są niewierzące. Bez przerwy starają się człowieka zwodzić. Grzechy ukazują jako dobre, doprowadzają do zapomnienia o modlitwach i obowiązkach. Rozniecają pragnienia ludzi (Sejjid Abdulhakim Arwasi). W Kuran-y Kerim w wielu miejscach jest poinformowane, że szatan jest wrogiem człowieka. “Szatan będzie was straszył, że staniecie się biedni. Nakaże wam skąpstwo.” (Sura Bakara:268) “Ej, ludzie! Jedzcie na ziemi z tego, co jest zezwolone i pod warunkiem, że jest czyste, nie postępujcie śladami szatana, ponieważ jest on naprawdę waszym wrogiem.” (Sura Bakara:168) “Na pewno szatan chce wprowadzić wśród was poprzez wino i hazard nienawiść i wrogość, odsunąć was od wspominania Allaha i dokonywania salat.” (Sura Maide:91) Nasz Prorok (niech pokój będzie z nim) raczył: “Jedzcie prawą ręką, z prawej ręki pijcie, ponieważ szatan je i pije lewą ręką! (Hadis-i szerif-Szirat-ul-Islam) “Złoszczenie się pochodzi od szatana. Szatan pochodzi z ognia. Woda gasi ogień. Jeśli ktokolwiek z was się zdenerwuje, niech dokona ablucji.” (Ahmed bin Hanbel) Na temat szatana w Kuran-y Kerim w Surze: Bakara 34, Araf 12, Nisa 121, Bakara 268.

3.Wierzyć w Księgi

Trzecim podstawowym obowiązkiem naszej religii jest wierzenie w boskie księgi zawierające w sobie nakazy i zakazy Allahu teala, zasady wiary, obowiązki, opisujące piękny charakter. Wszechmocny Allach poinformował o tym wszystkim w księgach za pośrednictwem proroków. Allahu teala zesłał je niektórym prorokom poprzez czytanie anioła lub w formie zapisu, jeszcze innym bez anioła pozwalając im usłyszeć. Te wszystkie księgi są słowem Allahu teala. Kuran-y Kerim jest słowem Allahu teala. Allahu teala zesłał go w postaci liter i słów. Te słowa zostały stworzone. Te litery, słowa nazywa się Kuran-y kerim. Kelam-y ilahi nosi znaczenie tych liter i slów. Słowa boskie tj.Kelam-y ilahi ukazujące znaczenia są też Kuran-y Kerim. W Kuran-y Kerim te Kelam-y ilahi są niestworzone, nie są stworzeniem. Są tak jak inne atrybuty Allahu teala: przedwieczne, nie zostały stworzone później, nie posiadają początku i są nieskończone tj.nie mają końca. Nie są odkryciem aniołów lub słowami należącymi do proroków. Słowo (Kelam) Allahu teala nie jest jak słowo pisane, pamiętane i wypowiadane przez człowieka. Nie zapisze się, nie wypowie i nie uzmysłowi się go. Nie jest literą i głosem. Człowiek nie jest w stanie pojąć rozumem Allahu teala i Jego atrybutów. Jednak Jego słowa ludzie mogą czytać, zapamiętać i zapisać. Zesłane przez Allahu teala ludziom święte księgi to: Tora w j.hebrajskim, Ewangelia w j.aramejskim i Kuran-y Kerim w j.arabskim. Wszystkie księgi zesłane przez Allahu teala są prawdą. Nie ma w nich kłamstwa, błędów i braków. Poza Kuran-y Kerim wszystkie inne święte księgi zostały zmienione i obecne nie są ich oryginałami. (Na temat innych ksiąg, które są słowem Allaha jest w Surze: Imran:64, Araf:145, Nisa:163, Enbija:105)

Święte Księgi

Adem (niech pokój będzie z nim) jako pierwszy człowiek jest początkiem ludzkiej historii i jednocześnie pierwszym prorokiem. Po poślubieniu błogosławionej Hawy i wzroście liczby dzieci został zesłany im jako prorok. Allahu teala zsyłał ludziom w każdym tysiącleciu jako proroka Resul, w każdym stuleciu Nebi. Niektórych z nich obdarzył księgą i broszurami (suhuf). W naszej religii poinformowane jest, że tych ksiąg jest sto cztery (Muhammed bin Kutbuddin). Cztery z nich należą do wielkich ksiąg. Pozostałe sto to suhuf, tzn. mała książka, broszura. Ebu Zer Gyfari (niech pokój będzie z nim) przekazał w ten sposób: Spytałem się naszego szanownego Proroka: “O, Resulu! Ile św.ksiąg zesłał Allahu teala?” Nasz Prorok odpowiedział: “Sto cztery św.księgi zostały zesłane. Prorokowi Szit pięćdziesiąt suhuf.” (Hadis-i szerif-Hiljet-ul-Ewlija)

Wielkie księgi

TEWRAT (Tora): została zesłana Prorokowi Musa-Mojżeszowi (niech pokój będzie z nim) ZEBUR (Psalmy): zostały zesłane Prorokowi Dawud-Dawidowi (niech pokój będzie z nim) INDŻIL (Ewangelia): została zesłana Prorokowi Isa-Jezusowi (niech pokój będzie z nim)

ŚW.KORAN tj. KURAN-Y KERIM: został zesłany Prorokowi Muhammedowi (niech pokój będzie z nim) 10 Suhuf zostało zesłanych Prorokowi Ademowi-Adamowi (niech pokój będzie z nim) 50 Suhuf zostało zesłanych Prorokowi Szitowi (niech pokój będzie z nim) 30 Suhuf zostało zesłanych Prorokowi Idrisowi (niech pokój będzie z nim) 10 Suhuf zostało zesłanych Prorokowi Ibrahimowi –Abrahamowi (niech pokój będzie z nim).

Kuran-y Kerim Kuran-y Kerim zaczął być zsyłany w Nocy Kadr. To zsyłanie odbywało się pomału, werset po wersecie przez dwadzieścia trzy lata. Kalife Ebu Bekir (niech pokój będzie z nim) w roku śmierci Proroka Muhammeda (niech pokój będzie z nim) zebrał komisję ze znających na pamięć i potrafiących pisać, by cały Kuran-y Kerim spisano na papierze. Tak powstała księga zwana Mushaf lub Myshaf. Trzydziestu trzech tysięcy wierzących należących do Eshab-y Kiram (niech pokój będzie z nimi) uznało jednogłośnie, że każda litera tego mushaf jest na swoim miejscu. Trzeci Kalife Osman (niech pokój będzie z nim) w 25 roku Hidżri uporządkował miejsca sur. Doprowadził do spisania jeszcze sześciu mushaf i przekazał je do Bahrejn, Damaszku, Egiptu, Bagdadu (Kufe), Jemenu, Mekki i Medyny. Dzisiaj znajdujące się na całym świecie mushafy zostały spisane i rozpowszechnione z tych siedmiu mushaf. Nie różnią się pomiędzy sobą nawet jedną kropką. W Kuran-y Kerim znajduje się 114 sur i 6236 ajetów (wersetów). Zdarza się też, że informowane jest czasami, że tych ajetów jest mniej niż 6236 lub więcej. Wynika to stąd, że niektóre długie ajety są liczone jako kilka krótkich lub kilka krótkich jako jeden długi, czasami też słowo Besmele poprzednich sur jest liczone jako jeden ajet lub osobno.

Zalety czytania Kuran-y Kerim

O korzyściach recytowania, czytania Kuran-y Kerim mówią te oto św.Hadisy: “Najwartościowszym czczeniem Allacha przez moją wspólnotę jest czytanie Kuran-y Kerim patrząc na Mushafę.” (Hadis-i szerif-Szirat-ul-Islam) “Podczas salat recytowany Kuran-y Kerim jest wartościowszy od recytowanego poza salatem.” Szanowny Ali (niech pokój będzie z nim) powiedział: ”Za każdą literę czytaną z Kuran-y Kerim na stojąco podczas salatu będzie dane sto nagród. Za czytanie poza salatem będąc z ablucją za każdą literę dwadzieścia pięć nagród. Będąc bez ablucji dziesięć. Idąc i cokolwiek czyniąc będzie dane jeszcze mniej.” (Hazinet-ul-Esrar str.22) “Czytającemu Kuran-y Kerim uważającemu na prawidłowe wypowiedzenie każdej litery (tedżwid) za każdą literę będzie dane dwadzieścia nagród. Nie uważającemu na tedżwid dziesięć nagród.” (Hadis-i szerif-Szerat-ul-Islam) “Z domu, w którym czyta się Kuran-y Kerim, unosi się do Tronu Boskiego (Arsz) światłość.” (Hadis-i szerif-Sunen) Nasz szanowny Prorok powiedział do Ebu Zer-i Gifari: “Polecam tobie czytanie Kuran-y Kerim. Jest ono dla ciebie na ziemi światłością i pochwałą aniołów w niebie.”(Hadis-i szerif-Kitabu Metdżer-ur-Rabin)

Powiedziane jest w książce pt. “Szira,” że jest dobrze, gdy przeczyta się cały Kuran-y Kerim w ciągu czterdziestu dni. Dokonana modlitwa po zakończeniu czytania zostanie przyjęta. Powinno się starać uczestniczyć w tej modlitwie. Po zakończeniu powinno się przeczytać Surę Fatiha z zamiarem ponownego przeczytania. Głoszone jest w św.Hadisie: “Najlepsi wśród ludzi są ci, którzy po przeczytaniu całego Kuran-y Kerim ponownie zaczynają go czytać.” (Hadis-i szerif-Szirat-ul-Islam) “Czytającego Kuran-y Kerim męki matki i ojca w grobie zostaną złagodzone, jeśli są oni nawet niewierzącymi.” (Hadis-i szerif-Tenbih-ul-Gafilin) “Kuran-y Kerim będzie dla czytających albo orędownikiem albo wrogiem.” (Muslim)

Sposób zachowania się podczas czytania Kuran-y Kerim

1. Kuran-y Kerim (lub znajdujący się z nim magnetofon) powinno się brać na stojąco. Nagrywanie Kuran-y Kerim na kasetę, płytę, dyskietkę lub CD jest takim samym czynem jak pisanie go na papierze. Te nagrania są pośrednikiem w poznaniu i nauce go na pamięć. Nagrywanie z tym zamiarem na kasetę, płytę itp. jest zezwolone. Powinno się traktować te nagrania z szacunkiem jak księgę św.Koranu. Nie powinno się czego innego na nich nagrywać, kłaść czegokolwiek na nich, trzymać bez ablucji, dawać niewierzącym, kłaść pomiędzy innymi kasetami i płytami, włączać w miejscach rozrywki, gier, zabawy. Magnetofonu lub adapteru, z którego słucha się Kuran-y Kerim nie powinno się zanosić się tam, gdzie otwarcie się grzeszy i nigdy z niego słuchać tego, co jest brzydkie i zakazane. Radio podczas słuchania Kuran-y Kerim powinno się postawić wysoko. Podczas słuchania nie powinno się rozmawiać, cokolwiek innego robić, powinno się usiąść naprzeciwko Kyble (kierunku obowiązującego podczas salat). Rozpoczynając czytanie jakiejkolwiek sury lub ajetu powinno się wypowiedzieć Euzu, kończąc zaś Sadakallachul-azym. Tak mówił też nasz Prorok (niech pokój będzie z nim), co znaczy Wielki Allah powiedział prawidłowo, tak mówiono od czasu zwanego Asr-y Saadet (okres szczęścia za czasów szanownego Proroka) i mówi się obecnie.

2. Powinno się być z ablucją i starać się usiąść naprzeciwko Kyble. 3. Jeśli odczuje się w sobie, że zaczyna się czytać na pokaz lub jest się przeszkodą innym w

dokonywaniu salat, to powinno się czytać po cichu. Jest lepiej, gdy znający na pamięć czyta patrząc na Mushaf, ponieważ wtedy oczy też czczą Allahu teala.

4. Powinno się czytać Kuran-y Kerim ładnym głosem i zgodnie z tedżwid. 5. Przed czytaniem Kuran-y Kerim powinno się zastanowić nad wielkością zsyłanego go nam

Allahu teala, kogo słowa są wypowiadane. Kuran-y Kerim powinno się dotykać będąc z ablucją.

6. Czytając nie powinno się myśleć o czymś innym. Jeśli ktoś chodząc po ogrodzie nie zastanowi się nad tym, co w nim widzi, to jest tak jakby po tym ogrodzie nie chodził. Miejscem spacerowania Kuran-y Kerim są serca wierzących.

Uwaga-1: Nie powinno się wyciągać nóg naprzeciwko księgi św.Koranu i książek religijnych (poza wypadkiem, gdy znajdują się one wysoko). Powiedziane jest, że dobrze jest, by w celu zyskania dobra i urodzaju posiadało się w domu św.Koran, jeśli nawet się go nie czyta (Fetawa Hindijje). Odrzucenie zniszczonego, nie nadającego się do czytania św.Koranu, owinięcie nim coś innego, używanie w innym celu jest znieważaniem go, grzechem. Jeśli jest się pewnym, że w ziemi, w której się go zakopie, a przed odkopaniem jej tam on spróchnieje, to można go zakopać. Jeśli tego się nie zrobi, to by uratować go od znieważania powinno się spalić i zakopać lub wrzucić do morza, rzeki. Uwaga-2: Kuran-y Kerim został napisany w j.arabskim. W innym języku napisany nie nazywa się Kuran-y Kerim. Nie ma możliwości napisania go literami łacińskimi lub innymi, ponieważ te litery nie mają odpowiedników wszystkich liter z Kuran-y Kerim. Z tego względu też chcąc umieć czytać Kuran-y Kerim i recytować sury potrzebne do salatu powinno się je nauczyć nie z liter łacińskich lecz z islamskich od kogoś, kto je dobrze zna. Uwaga-3: Każdy muzułmanin powinien nauczyć się prawidłowo na pamięć tyle z Kuran-y Kerim, ile potrzebne jest mu podczas salat. Pierwszym pytaniem z wiary w świecie pozagrobowym będzie salat. Jeśli rozrachunek z niego przejdzie się łatwo, to ma się też nadzieję, że na pozostałe pytania odpowie się łatwo. Z tego względu powinno się w jak najkrótszym czasie nauczyć się prawidłowo wypowiadać sury i modlitwy potrzebne do salat.

Komentarze i tłumaczenia Kuran-y Kerim

Zrozumieć znaczenie jakiegoś ajetu (wersetu) znaczy zrozumieć to, co chciał Allahu teala w tym wersecie powiedzieć. Znaczenie Kuran-y Kerim nie zrozumie się z tłumaczenia, ponieważ nie jest możliwe przetłumaczenie go na żaden język, nawet na arabski. Przetłumaczenie nawet jakiegokolwiek wiersza jest całkowicie niemożliwe. Można go tylko szczegółowo przedstawić. Czytający jakiekolwiek tłumaczenie wersetu nie pozna boskiego celu. Pozna tylko znaczenie zrozumienia tłumacza w stopniu posiadanej przez niego wiedzy, pozna nie to, co powiedział Allahu teala, lecz to, co wydało się jemu, że zrozumiał i to, co chciał on by inni zrozumieli. Znaczenie całego Kuran-y Kerim zna tylko Allahu teala. Wśród ludzi najlepiej zrozumiał go Prorok Muhammed (niech pokój będzie z nim). Czasami nawet należący do Eshab-y Kiram nie rozumieli niektórych ajetów i ich znaczenia pytali się szanownego Proroka (niech pokój będzie z nim) pomimo, że j.arabski był ich ojczystym językiem, byli oni literatami i ludźmi elokwentnymi. Prorok Muhammed (niech pokój będzie z nim) zawsze mówił: “To, co ode mnie usłyszeliście, wyjaśnijcie swoim braciom w religii! Niech jedni od drugich usłyszą!” Nasz Prorok (niech pokój będzie z nim) wszystkim wyjaśniał wg ich stopnia wiedzy. Krótko mówiąc, tylko Prorok Muhammed (niech pokój będzie z nim) zrozumiał znaczenie Kuran-y Kerim i poinformował o nim w św.Hadisach. On jest komentującym Kuran-y Kerim. Prawidłowym komentarzem są Jego św.Hadisy. Uczeni religijni zebrali wszystkie te św.Hadisy i napisali księgi komentujące. Najwartościowszym wśród istniejących jest komentarz “Bejdawi.” By móc zrozumieć te komentarze należy bez przerwy przez trzydzieści lat pracować, poznać dobrze dwadzieścia głównych nauk, które mają osiemdziesiąt wydziałów. Jedną z tych głównych nauk jest nauka komentarza (Tefsir). Te nauki zdobyło wielu uczonych i napisali na ich temat wiele dzieł. Obecnie używane niektóre słowa w j.arabskim mają inne znaczenie w nauce fykyh (o tym, co powinno się czynić i od czego się chronić w Islamie) i jeszcze inne w nauce tefsir. Czasami nawet to same słowo ze względu na miejsce w Kuran-y Kerim lub użyte spójniki

informuje o różnym znaczeniu. Tą głęboką wiedzę nie znający dokonując tłumaczenia Kuran-y Kerim korzystając ze współczesnego j.arabskiego doprowadza do powstania zupełnie innych znaczeń. Takie tłumaczenia są szkodliwe. Znając tylko j.arabski nie zrozumie się Kuran-y Kerim i św.Hadis. Język arabski używany w Egipcie, Iraku, Hidżas i w Maroko różni się od siebie. Którym z nich powinno się wyjaśniać Kuran-y Kerim? By móc zrozumieć Kuran-y Kerim powinno się znać nie obecnie używany j.arabski lecz j.kurejsz. Z żadnego też komentarza nie nauczy się religii. Kuran-y Kerim i św.Hadisy błędnie zrozumiane lub powątpiewanie w nie doprowadzi do straty iman. Głoszone jest w św.Hadisach, że: “Kuran-y Kerim komentujący według swojego mniemania stanie się niewierzącym” (Hadis-i szerif-Mektubat-y Rabbani), „Ten, kto nie posiadając wystarczającego i odpowiedniego wykształcenia obdarzy znaczeniem Kuran-y Kerim zazna męk w Piekle.” (Hadis-i szerif Berika) W „Bezzazijje” głoszone jest: „Po nauczeniu się na pamięć pewnej części Kuran-y Kerim powinno nauczyć się wiedzy informującej o nakazach i zakazach religii islamskiej, ponieważ nauczenie się na pamięć całego Kuran-y Kerim należy do Farz-y kifaje (należy do obowiązków tylko niektórych muzułmanów). Poznanie zaś wiedzy informującej o nakazach i zakazach religii islamskiej należy do farz-y ajn (należy do obowiązków wszystkich muzułmanów). Muhammed bin Hasen Szejbani (niech pokój będzie z nim) raczył, że każdy muzułmanin powinien poznać dwieście tysięcy praw islamskich, które informują o tym, co jest dozwolone i zakazane. Po spełnieniu obowiązków Islamu najwartościowszym sposobem czczenia Wzniosłego Allacha jest poznanie nauki i prawa islamskiego.” Nie jest więc prawidłowe zajmowanie się czytaniem komentarza tym, którzy nie poznali wiedzy religijnej. Ten, kto chce zrozumieć prawdziwe znaczenie Kuran-y Kerim, powinien czytać napisane przez uczonych religii książki o wierze, o zakazach i nakazach w religii islamskiej (fykyh) i o etyce. Wiedza w tych wszystkich książkach jest wzięta i napisana z Kurany Kerim i św.Hadis. Ilmi Kelam jest to nauka o znaczeniu słów Szehady i związana z nią podstawowa wiedza ucząca o sześciu zasadach wiary. Każdy muzułmanin powinien korzystając z dzieł uczonych islamskich sunna poznać z Ilmi Kelam tyle, ile potrzebne mu jest do wyjaśnienia tematu wiary niewierzącym i tym, którzy są błędnie poinformowani. Poza uczonymi islamskimi zajmujący się Ilmi Kelam staną się wrogami Islamu (zyndyk). Zajmowanie się wiedzą kelam jest z tego względu niedobrze widziane: wielu ludzi zajmując się Ilmi Kelam wyjaśnia wg swojego zrozumienia i w ten sposób spaczając na złą drogę tracą wiarę, pod nazwą reformy dokonują wiele zła w Islamie. To, co powinniśmy wiedzieć o Ilmi Kelam poinformowali nas uczeni islamscy sunna w swoich dziełach. Z tłumaczenia Kuran-y Kerim nie nauczy się wiedzy potrzebnej religii. Czytający te tłumaczenia staje się niewolnikiem poglądów, myśli i zamiarów ich pisarzy, co nawet jest powodem wystąpienia z religii. W „Berika” napisane jest: „Piszący komentarz powinien być wykształcony w piętnastu naukach.” Podejmowanie się czytania św.Hadis i komentarza przez tych, co nie posiadają wystarczającej wiedzy, jest podobne do jedzenia ciasta i różnych wypieków przez chorego na żołądek, by się wzmocnić. Gdy tymczasem ten chory powinien najpierw zastosować dietę i dopiero później dobrze się odżywiać. Tacy jak my więc, nie znający podstawowych nauk podejmując się czytania tłumaczenia Kuran-y Kerim, komentarza i św.Hadis chcąc nauczyć się religii nie zrozumiemy ich. Błędnie rozumiejąc stracimy religię, wiarę. W książce „Berika” na str.1297 napisane jest: „Nie zostało nakazane, byśmy byli zależni od książek komentarzy. Zostało nakazane, byśmy byli zależni od uczonych prawa religii islamskiej (fykh).”

W wyjaśnieniu „Birgiwi wasyjjetnamesi” napisane jest: „Dla takich jak my, co nie znają nauk, uczeni nauki o wierze i prawa islamskiego z tego, co zrozumieli z komentarzy i św.hadis, napisali jasne i łatwe do nauczenia się tysiące książek „Fykh” i „Ilmihal.” W celu poznania prawidłowo Islamu nie ma żadnej innej możliwości poza czytaniem tych książek.” Każdy muzułmanin powinien czytając poznać wiedzę zawartą w jednej z książek Ilmihal napisanych przez uczonych sunna i nauczyć o niej swoje dzieci. Czytanie książek Ilmihal jest jedynym lekarstwem chroniącym przed wpadnięciem w pułapki pragnienia zła, innowatorów, nie należących do żadnej z mezheb i niewierzących, jest także środkiem prawidłowego poznania wiary, sposobu spełniania obowiązków religijnych i czczenia Allahu teala. Muzułmanie powinni przed wysłaniem swoich dzieci do szkoły podstawowej wysłać je najpierw do nauczyciela Kuranu, powinni koniecznie nauczyć je czytania Kuran-y Kerim, dokonywania salatu (obrządku modlitewnego), poznania zasad Islamu i wiary. Tutaj wystąpi też przeciwko nam nefs-i emmare (pragnienie czynienia zła). Będzie nas zwodziło mówiąc: „Niech najpierw nauczy się ono zarabiania na chleb. Tego nauczy się też później.” Rodzice pragnący, by ich dziecko zyskało szczęście na ziemi i w życiu pozagrobowym, chcący, by było ono muzułmaninem, nie powinni dać się oszukać kłamstwom szatańskich pragnień i ludzi, powinni bez wątpienia wysłać swoje dzieci do nauczyciela św.Koranu. Po rozpoczęciu szkoły podstawowej wysłanie jest bardzo trudne, staje się nawet niemożliwe. Drzewo będąc świeże zgina się. Jeśli spróbuje się zgiąć zestarzałe, to złamie się je, doprowadzi do szkody. Nie znające wiedzy islamskiej dziecko znajdzie się na błędnej drodze lub stanie się niewierzącym. Później wyrażanie żalu przez matkę i ojca, uderzanie się w kolana nie uratuje ich samych i ich dzieci od Piekła. Nasz ukochany Prorok (niech pokój będzie z nim) wyjaśnił tą bardzo gorzką prawdę słowami: „Helekel-musewwifun,” co znaczy zostawiający na później dobre czyny został zaprzepaszczony.

Czy jest możliwe komentowanie zgodnie z czasem? Komentarzem (tefsir) wersetu nazywa się zrozumienie znaczenia tego, co chciał powiedzieć Allahu teala w tym wersecie. Uczeni tefsir z wiedzy pochodzącej od Proroka Muhammeda (niech pokój będzie z nim) i Eshab-y Kiram (niech pokój będzie z nimi) doprowadzili do powstania ksiąg tefsir. Te księgi są zgodne z każdym okresem czasu. Pisanie różnego tefsir zgodnie z każdym wiekiem, okresem czasu oznacza psucie religii w każdym wieku. Powiedzenie, że tefsir jest zgodny z wiekiem, czasem nie ma żadnego znaczenia. Chcąc napisać książkę zgodną z ludźmi naszych czasów powinno się umieścić w niej wiedzę uczonych islamskich. Można wyjaśnić używane obecnie słowa i dokonane w dzisiejszych czasach odkrycia. Tefsir oparty jest nie na rozumie lecz na sunnie. Tefsir, który nie jest oparty na przekazach Eshab-y Kiram, nie jest godny zaufania.

Pierwsze tłumaczenia Kuran-y Kerim

W Europie po raz pierwszy dokonano tłumaczenia Kuran-y Kerim w roku 1141 na j.łaciński, w 1513 na j.włoski, w 1616 na j.niemiecki, w 1647 na j.francuski i w 1678 na j.angielski. Przez tysiąc lat na ziemiach osmiańskich nie zaznano potrzeby tłumaczenia Kuran-y Kerim. Jako pierwszy rozpoczął tłumaczenie Kuranu na j.turecki chrześcijanin pochodzenia arabskiego Zeki Megamiz. W piśmie pt.”Sebilurreszad Medżmuasy” nr 618 z 18 dnia miesiąca Safer w roku 1924 napisane jest na temat nowych tłumaczeń Kuran-y Kerim w ten sposób: “W ostatnich czasach stało się modą wydawanie tłumaczeń Kuran-y Kerim. Zaskakujący jest też fakt, że po raz pierwszy podjął się tego chrześcijanin pochodzenia arabskiego Zeki Megamiz. Ze względu jednak na to, że jego imię zaczęło wywoływać wielki rozgłos, zrezygnował on po pewnym czasie z tego działania. Później właściciel wydawnictwa “Dżihan Kutuphanesi” ormianin Mihran Efendi pośpiesznie rozpoczął przygotowywanie wydawania innego tłumaczenia. W krótkim czasie doprowadził do powstania tłumaczenia pt.“Koran po turecku.” Doprowadza do zastanowienia to, że od wieków uczeni islamscy poświęcający całe swoje życie na głoszeniu religii nie dokonali tłumaczenia Kuran-y Kerim, lecz wyznawcy innych religii podjęli się takiej pracy. Gdyby rzeczywiście tłumaczenie i wyjaśnianie byłoby pożyteczne religii, to czy uczeni islamscy zostawiliby tą pracę wyznawcom innych religii? Rozpoczęta kampania przez chrześcijańskich wydawców wywołała ostrą krytykę. W tamtym czasie Ministerstwo do Spraw Religijnych w celu ostrzeżenia muzułmanów wydało komunikat. Podajemy w skrócie informacje w nim zawarte: 1. Rozpowszechniające się tłumaczenia Kuran-y Kerim rozpoczęte po ogłoszeniu Drugiej

Konstytucji są szkodliwym działaniem. 2. Przed Drugą Konstytucją Państwo Osmańskie trzymało pod kontrolą wydania religijne i

nigdy nie zezwalało na wydawanie kłamliwych, błędnych tłumaczeń i komentarzy. 3. Po Konstytucji korzystając z praw wolności prasy niektórzy ludzie ze złymi zamiarami,

niewierzący zgodnie ze swymi skrytymi celami rozpoczęli wydawanie tłumaczeń Kuran-y Kerim.

4. Słowa: “Kuran po turecku” są bluźnierstwem. Kuran-y Kerim jest niebiański. Nie dokona się jego tłumaczenia.

5. Poprzez tłumaczenie Kuran-y Kerim chcą doprowadzić do działań reformy w świecie islamskim i udaje się im to z powodzeniem.

6. Uczenie o Islamie ludzi i młodzież poprzez tłumaczenie i wyjaśnianie Kuran-y Kerim jest w najwyższym stopniu błędną i szkodliwą metodą. Islam pozna się nie z tłumaczeń Kuran-y Kerim lecz z książek Ilmihal napisanych przez uczonych islamskich.”

Na początku tego okresu dokonywano tych tłumaczeń nie ze względu na religię. Tłumaczący nie byli prawidłowymi muzułmanami, niektórzy z nich nawet zaprzeczali Islamowi. I tak Omer Ryza Dogrul za zyskane pieniądze z tych tłumaczeń gościł każdego wieczora w knajpie swoich kolegów... Nie znający j.arabskiego Ismail Hakky Baltadżyoglu...Abdulbaki Golpynarly, który po latach sam ogłosił jakie posiada wierzenie...I jeszcze wielu innych... Wielki uczony islamski Imam Birgiwi głosił na ten temat te oto św.Hadisy: “Ktokolwiek księgę Allacha skomentuje według swojego myślenia, jeśli nawet te komentarze będą trafne, dokona prawidłowych wyjaśnień, to popełni błąd.” “Kto nie posiadając wiedzy, według swojego zrozumienia dokona wyjaśnień na temat Kuranu, ten niech przygotuje się na miejsce w Piekle.” (Hadis-i szerif-Berika)

Jeden z największych uczonych islamskich ostatnich czasów Szejhuislam Mustafa Sabri Efendi w dziele pt. “Meseletu Terdżumeti Kuran” wyjaśnił, że za modą tłumaczenia Kuran-y Kerim istnieją tajne i szkodliwe działania, plany zniszczenia naszej religii od wewnątrz. Na zakończenie chcemy jeszcze raz powtórzyć: Od wieków religię poznawano nie z wyjaśnień, tłumaczeń Kuranu, lecz z książek fykyh, ilmihal. W celu prawidłowego poznania naszej religii powinno się dalej postępować w ten właściwy sposób.

Co to znaczy E’uzu? Kiedy i jak się czyta?

Czytanie Kuran-y Kerim powinno się rozpocząć od wypowiedzenia „E’uzu…” W Surze Nahl: 37 i 98 Allahu teala raczył w tym sensie: “(Ej, Mój Habibi!) gdy będziesz czytał Kuran-y Kerim, to wypowiedz E’ uzu.’’ Czytając nie powinno się rozmawiać, jeśli cokolwiek się powie, to powinno się ponownie rozpocząć czytanie od „E’uzu.” Abdullah ibn Abbas powiedział, że szanowny Prorok (niech pokój będzie z nim) głosił: „Szacunek wobec Kuran-y Kerim okazuje się poprzez rozpoczęcie czytania od E’uzu, zaś kluczem do Kuran-y Kerim jest Besmele.” (Hadis-i szerif-Tefsir-i Jakub-y Czerhi) Czytać „E’uzu” to znaczy powiedzieć: „E’uzu billachi mineszszejtanirradżim”, co oznacza: „lgnę, chronię się u Allahu teala i czekam na Jego pomoc przed szatanem, który jest daleko od miłosierdzia Allacha i poszedł na marne doznając Jego gniewu na ziemi i w życiu pozagrobowym.” Gdy się rozgniewa, to powinno się wypowiedzieć: E’uzu besmele i dwa razy „kul E’uzu” (Surę Felak i Nas). W św.Hadisie głoszone jest: „Gniew powstaje wskutek podejrzliwości wywołanej przez szatana. Szatan został stworzony z ognia. Ogień gasi się wodą. Gdy rozgniewacie się, dokonajcie ablucji (rytualnego obrządku obmycia się)!” (Hadis-i szerif-Szirat-ul-Islam) Niektóre wartościowe modlitwy rozpoczynające się razem z „E’uzu” 1-Ten, kto stale codziennie rano lub wieczorem czyta zakończenie sury Haszr rozpoczynając od wypowiedzenia trzy razy „E’uzu billachissemi’il’alimi mineszszejtanirradżim” stanie się „męczennikiem (szehid) w życiu pozagrobowym.” (Tirmizi) 2-Ten, kto doznał uroku, powinien czytać modlitwę w poinformowany przez naszego szanownego Proroka (niech pokój będzie z nim) ten oto sposób: „E’uzu bikelimatillachittammati min szerri kulli szejtanin we hammetin we min szerri kulli ajnin lammetin.” Jeśli w ten sposób pomodli się trzy razy codziennie rano i wieczorem i dmuchnie się na siebie lub znajdujących się obok, to będzie się chroniony od uroku i szkód wyrządzanych przez szatana i zwierzęta. Czytając komuś innemu mówi się zamiast E’uzu „U’izuke.” Czytając

dwóm osobom mówi się „U’izu-kuma.” Czytając więcej niż dwóm osobom mówi się „U’izu-kum.” 3-Każdy muzułmanin powinien rano i wieczorem wypowiadać tę oto modlitwę wiary: „Allachumme inni e’uzu bike min en-uszrike bike szej-en we ene a’lemu we estaafiru-ke li-ma la-a’lemu inneke ente allamulgujub.” 4-Jedna ze św.Hadis (Muslim) głosi: „Jeśli przybywający dokądś wyrecytuje E’uzu bikelimatillachi-ttammati min szerri ma haleka, to do powstania stamtąd nic mu nie zaszkodzi, nie uczyni zła.” (By wybawić się z tego, co sprawia lęk i by spełniło się pewne pragnienie, należy napisać atramentem na papierze wersety z Sury Taha od 37. (od welekad) do końca 39. (do ala ajni) i zawinąć je w coś 7 razy i nosić przy sobie. Widziano tego wiele korzyści.) W miejscach, które wywołują lęk i wobec wroga, żeby być pewnym i spokojnym powinno się czytać Surę Li ilafi. Wypróbowano tego. Codziennie i każdej nocy powinno się przynajmniej jedenaście razy ją przeczytać. Co to znaczy Besmele i jakie są jej zalety?

Czytać Besmele to znaczy powiedzieć „Bismillachir rachmanir rachim,” co znaczy „rozpoczynam z pomocą Allahu teala, który okazał swą łaskę stwarzając wszystko, co istnieje i pozostawiając istnieniu ochronił od zatracenia. Prawidłowo wierzący poznali Go jako Boga. Świat poprzez Jego litość zyskał dzienną rację żywności. Grzesznicy poprzez Jego miłosierdzie zostali uratowani od Piekła.” (Hadis-i szerif-Tefsir-i Dürr-ül-Mensur) 1-Nasz Prorok (niech pokój będzie z nim) na temat zalet Besmele raczył: „Nauczyciel czyta dziecku Besmele, gdy dziecko wypowie je, to Allahu teala nakaże wypisać zaświadczenie, by to dziecko, jego matka, jego ojciec i jego nauczyciel nie weszli do Piekła.”(Hadis-i szerif-Tefsir-i Zakub-i Czerhi) „Wypowiedzenie Besmele przy rozpoczęciu ablucji, jedzenia, picia i każdego błogosławionego czynu należy do zwyczajów naszego Proroka, jest sunną.”(Ibni Abidin) „Ten, kto znalazł się w trudnej sytuacji, jeśli powie: ‘Bismillachir-rachmanir-rachim, la hawle we la kuwwete illa billachil-alijjil-azym,’ to Allahu teala ochroni go od każdego rodzaju nieszczęścia i biedy.” (Ahmed Faruki) 2-Abdullah ibni Mesud (niech pokój będzie z nim) powiedział: „Kto chce się uratować od dziewiętnastu aniołów dokonywujących męk w Piekle, niech czyta Besmele! Besmele składa się z dziewiętnastu liter.” Na Lewh-i mahfuz (tablicy chronionej, na której napisane jest wszystko to, co stało się i stanie się na świecie) napisanym pierwszym słowem jest Besmele. Prorokowi Ademowi (niech pokój będzie z nim) jako pierwsze zostało zesłane Besmele. Wierzący przy pomocy Besmele przejdą przez most Syrat. Podpisem zaproszenia do Raju jest Besmele. “Besmele jest takim słowem, które oczyszcza usta, usuwa z serca zmartwienie i gorycz.”(Abdulkadir Gejlani)

Kiedy czyta się Besmele? 1-Należy koniecznie powiedzieć „Bismillach” lub „Allachu Ekber” zarzynając zwierzę (Sura Enam:121), wystrzelając strzałę na łowioną zwierzynę, wysyłając wytresowanego psa na łowy. Można też wypowiedzieć w pełni Besmele mówiąc: Bismillachir-rachmanir- rachim. 2-Należy do sunny wypowiedzenie Besmele w każdym rekacie salatu przez imama lub samemu przed surą Fatiha. Nie musi się wypowiadać Besmele po wypowiedzeniu sury Fatiha. Jest jednak dobrze, jeśli się wypowie. 3-Kto wieczorem, rano wyrecytuje modlitwę: „Bismillachir rachmanir rachim, bismillachillezi la jedurru ma’asmichi szej’un fil erdy wela fissemai we chuwessemiul’alim,” może być pewny, że nie dozna szkód wyrządzanych przez czary i uciskających, a także nieszczęść.(Ibni Madże) W książce pt. „Tergib-us-salat” poinformowane jest, że ta modlitwa jest św.Hadisą. Powinno się trzy razy rano i wieczorem recytować tą modlitwę, żeby chronić się od kłopotów, nieszczęść, intryg i chorób. Recytując także Ajat-y hyrz (chroniące wersety) powinno się ją też recytować. 4-Należy do sunny wypowiedzenie Besmele rozpoczynając: pobieranie ablucji, jedzenie, picie i w każdym pożytecznym czynie. Jest dobrze też, gdy wypowie się udając się w drogę, siadając, wstawając. Kto nie wypowie Besmele przed jedzeniem dozna tych oto trzech szkód: a) Szatan będzie jadł razem z nim. b) Spożyte jedzenie stanie się ciału chorobą. c) Jedzenie nie będzie mu błogosławieństwem. Kto wypowie Besmele przed jedzeniem dozna tych oto trzech korzyści:

a) Szatan nie stanie się wspólnikiem w jedzeniu. b) Jedzenie stanie się ciału uzdrowieniem. c) W jedzeniu będzie błogosławieństwo. Jeśli zapomni się wypowiedzenie Besmele

rozpoczynając jedzenie, to wtedy, gdy się przypomni powinno się powiedzieć: Bismillachi ewweluchu we achiruchu (ze względu na to, co zjadłem wcześniej i później Bismillach).

Abdullah Dehlewi (niech pokój będzie z nim) głosił: “Poprzez zjedzone jedzenie rozpoczęte wyrecytowaniem Besmele chce się od Allahu teala osłabienia powściągliwości i pożądań zmysłowych, zyskania siły w czczeniu i poddaniu się Jemu.” Kiedy nie wypowiada się Besmele? 1-Odsłaniając miejsca sromotne, wchodząc do miejsca, gdzie znajduje się nieczystość nie powinno się wypowiadać Besmele. 2-Recytując razem z surą Berae poprzednią surę nie powinno się wypowiadać Besmele. 3-Rozpoczynając palenie papierosów i jedzenie podobnego im, brzydko pachnącego czegoś np.cebulę, czosnek, a także przy goleniu brody nie powinno się wypowiadać Besmele. 4-Rozpoczynając czynienie tego, co jest zakazane, wypowiedzenie Besmele jest grzechem. Powiedziano nawet, że ten, kto wypowie świadomie Besmele jedząc i pijąc to, co jest kategorycznie zakazane np.wieprzowinę i alkohol, stanie się niewierzącym. 5-Recytowanie Kuran-y Kerim w intencji św.Koranu przez tego, kto powinien dokonać najpierw całkowitego rytualnego obrządku obmycia się, jest grzechem.

4.Wierzyć w Proroków

Allahu teala zesłał ludziom Proroków (niech pokój będzie z nimi), by doprowadzili ludzi do upodobanej przez Niego prawidłowej drogi. Proroctwa nie zyska się poprzez pracowitość, głodowanie, znoszenie trudności, modlenie się. Powstaje ono wskutek łaski i wyboru Allahu teala. Allahu teala za pośrednictwem Proroków zesłał ludziom religie, które chronią ludzi od szkodliwych czynów i doprowadzają do prawidłowego i pożytecznego postępowania, poprzez które zyskają oni wygodę, pokój, prawdziwą wiarę potrzebną w życiu na ziemi i po śmierci. Proroków przynoszących nowe prawo, religię nazywa się Resul. Natomiast Proroków nie przynoszących nowej religii, zapraszających ludzi do poprzedniej nazywa się Nebi. Pomiędzy Resul a Nebi nie ma różnicy pod względem głoszenia nakazów i religii Allahu teala. Tych, którzy uwierzyli przyjmując Proroka, nazywa się wspólnotą (Ümmeti) tego Proroka. Niezwykłe czyny Proroków (niech pokój będzie z nimi) powstałe za zgodą Allahu teala i poprzez Jego stworzenie jako dowód proroctwa nazywa się cudami (mudżize). Zdarzenia zachodzące poza obyczajem, przyzwyczajeniem tzn. poza prawami fizyki, chemii, fizjologii stworzone przez Allahu teala błogosławionym ludziom (weli, ewlija) nazywa się cudownym stanem (keramet). Keramet zachodzący u ewlija jest prawem. Ewlija nie musi koniecznie okazywać keramet. Keramet ewlija należy do cudu tego Proroka, do którego wspólnoty on należy. Pierwszym Prorokiem jest Adem (niech pokój będzie z nim), ostatnim Nasz Prorok Muhammed (niech pokój będzie z nim). Pomiędzy nimi dwoma było wielu Proroków (niech pokój będzie z nimi). Ich liczbę zna tylko Allahu teala. Znane jest, że jest ich więcej niż 124.000. Wśród nich 313 lub 315 należy do Resul. Z nich sześciu przewyższa pozostałych. Nazywa się ich Prorokami Ulul-azm. Do nich należą: Adem, Nuh, Ibrahim, Musa, Isa i Muhammed (niech pokój będzie z nimi). Do tej pory wypowiadając imię któregoś z Proroków lub jednego z czterech wielkich Aniołów wypowiadaliśmy jednocześnie też słowa: niech pokój będzie z nim. W religii islamskiej powinno się w sposób słyszalny wspominając, wypowiadając imię: -jednego Proroka lub Anioła powiedzieć: „alejchisselam,” -dwóch Proroków lub Aniołów powiedzieć: „alejchimesselam” -większą liczbę Proroków lub Aniołów powiedzieć: „alejchimusselam” lub „alejchimussalewatu wetteslimat” Jest to modlitwa i sposób okazania szacunku. Znaczy: „Niech pozdrowienia Allahu teala będą razem z nim lub nimi.” Wypowiadając imię naszego Proroka Muhammeda powinno powiedzieć się: „sallallachu alejchi we sellem.” Jest to modlitwa wyrażająca wobec niego szacunek i przywiązanie do niego. Nazywa się ją „salat i selam.” W św.Hadisie głoszone jest: „Temu, kto wypowie mnie raz salat (np. powie: sallallachu alejchi we selem), Allahu teala dziesięć razy dokona salat (miłosierdzia). Wybaczy dziesięć grzechów i wywyższy jego o dziesięć stopni.” (Mewahib-i Ledünnije) Mając okazję zyskać w tak prosty sposób tyle darów, dlaczego nie chcielibyśmy z tej pięknej modlitwy skorzystać. Obecnie w wielu pismach czytając na temat naszego Proroka (sallallachu alejchi we sellem) napotyka się na skróty tego pozdrowienia: (S), (as) lub (savs). Nie mają one żadnej wartości. Używanie ich i pisanie w ten sposób jest nieprawidłowe.(Uwaga od tłumacza: w j.polskim powszechnie używa się też zwrotu: „niech pokój będzie z nim lub nimi.” Zwrot ten jest niewystarczający i dlatego też wypowiadając się w ten sposób nie zyska się obietnicy głoszonej

w powyższej św.Hadisie.) Prawidłowy muzułmanin powinien prawidłowo się wyrażać. Mamy nadzieję, że Allahu teala obdarzy nas wszystkich w ten sposób piszących i czytających obiecanymi darami.

Dlaczego Prorokowie zostali zesłani?

Allahu teala litując się nad ludźmi zesłał im Proroków (alejchimussalewatu wetteslimat). Poprzez nich wskazał ludziom prawidłową drogę, nawołuje ich do siebie. Zaprasza do Raju (Dżennet), które jest miejscem okazania Jego aprobaty i miłości. Rozum będąc środkiem znalezienia tego, co jest dobre i prawidłowe nie jest samodzielnie wystarczający w poszukiwaniu. Został uzupełniony przyjściem Proroków (alejchimussalewatu wetteslimat). W ten sposób też ludzie zostali pozbawieni pretekstów i usprawiedliwień. W religii islamskiej istnieje wiele spraw, które nie jest się w stanie pojąć rozumem. Nie istnieje w niej jednak nic, co nie byłoby niezgodne z rozumem. Gdyby było możliwe poznanie i prawidłowe znalezienie poprzez rozum wiedzy o życiu pozagrobowym, z czego Allahu teala jest zadowolony i niezadowolony, sposoby Jego czczenia, to nie zaistniałaby wtedy potrzeba zesłania tak wielu Proroków. Ludzie wtedy potrafiliby zobaczyć i znaleźć wszystko to, co jest im potrzebne w zyskaniu szczęścia na ziemi i po śmierci. Z tego powodu, że żaden rozum nie jest w stanie tej wiedzy znaleźć i rozstrzygnąć, Allahu teala w każdym wieku i wszędzie na świecie zesłał Proroka. Całemu światu jako ostatniego z nich i nie zmieniając tego stanu do końca istnienia świata zesłał jako Proroka Muhammeda (alejchisselam). W takim razie nie pozostaje nam nic innego, jak uwierzenie bez rozpatrywania rozumem w to, o czym głosili ci Prorocy. Bycie posłusznym Prorokom (alejchimussalatu wesselam) jest potrzebą okazaną przez rozum, chcianą i upodobaną przez Allahu teala drogą. My z tego względu, że jesteśmy wspólnotą (ummeti) Muhammeda (alejchisselam), powinniśmy być jemu podporządkowani. W tym celu powinniśmy doprowadzić nasze wierzenie (itikad) do formy zgodnej z głoszoną przez uczonych sunna. Zyska się to poprzez czytanie napisanych przez nich książek fykyh, które uczą sposobu spełniania naszego ibadet (dokonywanie modlitw, obowiązków, dobrych uczynków w religii islamskiej, poprzez które czci się, służy się Allahu teala) i książek o etyce, które ukazują, jaki powinniśmy posiadać charakter.

Atrybuty Proroków

Powinno się znać pięć syfat (atrybutów) należących do Proroków (alejchimussalewatu wetteslimat). Są to syfaty: 1.Sydk: Wszyscy Prorokowie (alejchimussalewatu wetteslimat) są wierni swoim słowom. Każde ich słowo jest prawidłowe. 2.Emanet: Nie są wiarołomni wobec tego, co im powierzono. 3.Teblig: Wszystkie nakazy i zakazy Allahu teala znają, swoim wspólnotom przekazali je i nauczyli o nich. 4.Ismet: Są pozbawieni małych i dużych grzechów. W ogóle nie grzeszą. 5.Fetanet: Są mądrzejsi od pozostałych ludzi

Prorocy (alejchimussalewatu wetteslimat) jedzą, piją, chorują, umierają, dokonują zmian na świecie. Nie są przywiązani do życia światowego. Znane są trzydzieści trzy imiona Proroków. W Kuran-y Kerim poinformowane jest dwadzieścia osiem imion Proroków. Uczeni islamscy powiedzieli, że powinno się je znać. Są to Prorocy (alejchimussalatu wesselam): Adem, Idris, Nuh, Hud, Salih, Lut, Ibrahim, Ismail, Ishak, Yakub, Szuajb, Musa, Harun, Dawud, Sulejman, Junus, Iljas, Eljesa, Zul-kifl (Harkyl), Ejjub, Zekerjja, Jahja, Isa, Muhammed (sallallachu alejchi we selem). Na temat imion: Uzejr, Lokman i Zulkarnejn istnieje różnica zdań. Niektórzy z uczonych islamskich powiedzieli, że są oni nebi, a jeszcze inni, że należą oni do weli. O imionach Proroków Szit, Hydyr, Yusza, Szemun i Iszmoil nie ma mowy w Kuran-y Kerim. Ibrahim (alejchisselam) nazwany został Halilullah, ponieważ w jego sercu poza miłością wobec Allahu teala nie istniała żadna inna do jakiegokolwiek stworzenia. Musa (alejchisselam) nazwany został Kelimetullah, ponieważ rozmawiał z Allahu teala. Isa (alejchisselam) został nazwany Ruchullah, ponieważ nie miał ojca, urodził się na rozkaz Allahu teala (Stań się) i głosił ludziom słowa pełne mądrości. Muhammed (alejchisselam) nazwany został Habibullah. Wśród synów Adema (alejchisselam) posiada najwyższy stopień, obdarzony został największym szacunkiem i wartością, stał się powodem stworzenia innych stworzeń. Okazane to zostało wieloma dowodami. Na Sądzie Ostatecznym (Kyjamet) jako pierwszy powstanie z grobu. Jako pierwszy znajdzie się na miejscu Sądu Ostatecznego (Mahszer). Przed wszystkim wejdzie pierwszy do Raju (Dżennet). Prorokowie w grobach są żywi i prowadzą życie w sposób dla nas nieznany. Ich błogosławione ciała nie doznają rozkładu w ziemi. W św.Hadisie głoszone jest: „Prorocy w grobach dokonują salat i hadż.”(Dawud bin Sulejman)

Pierwszy człowiek i pierwszy Prorok Adem (alejchisselam)

Adem (alejchisselam) jest stworzonym pierwszym człowiekiem i zesłanym pierwszym Prorokiem przez Allahu teala. Jest ojcem wszystkich ludzi. Allahu teala stworzył Adema (alejchisselam) na ziemi z błota zrobionego przez anioły z wody i z ziemi przyniesionej przez nie z różnych krajów. W Surze Hidżr Allahu teala raczył w tym sensie: „My człowieka stworzyliśmy z hame-i mesnudan (z błota gliny), z salsal (niewypieczonego suchego błota, z błota wysuszonego jakby było wypieczone).” W tym stanie Adem (alejchisselam) leżał przez 40 lat pomiędzy Mekke a Taif. Wysechł jakby był wypieczony. Allahu teala położył najpierw na jego czole światłość (nur) Muhammeda (alejchiselam). Potem w miesiącu Muharrem dnia dziesiątego w piątek obdarzył go duchem. Poinformowano go o imionach wszystkiego i o tym, co jest mu pożyteczne (Sura Bakara: 30,32,33). Na rozkaz Allahu teala wszystkie anioły dokonały sedżde (pokłonu) wobec Adema (Sura Taha: 116-119). Iblis nie wykonał nakazu Allahu teala i nie pokłonił się Ademowi (Sura Araf: 12; Sura Isra: 61). Z tego powodu Allahu teala nałożył na niego klątwę, która trwa wiecznie (Sura Sad: 78; Sura Hidżr:28-43). Gdy Adem (alejchisselam) miał czterdzieści lat, to został zaprowadzony do Raju nazywanego Firdews. Podczas tego pobytu w Raju lub jeszcze wcześniej poza Mekke podczas snu została stworzona z jego żebra błogosławiona Hawwa. W św.Hadisie wg Buhari, Muslim, Ebu Hurejre głoszone jest: “Radzę wam z kobietami dobrze współżyjcie, ponieważ zostały one stworzone z kości żebra Adema.” Allahu teala dał im ślub. W raju żyli oni do tysiąca lat. Allahu teala zabronił im w Raju jedzenia owoców z jednego z drzew (Sura Araf:17). Zapominając o tym nakazie najpierw szanowna Hawwa, potem Adem (alejchisselam) zjedli

owoc z tego zakazanego drzewa. Z tego powodu zostali usunięci z Raju (Sura Taha:115; Sura Taha:121; Sura Araf:22). Po dwustu latach błagania i płakania Allahu teala przyjął ich skruchę, obietnicę poprawy, modlitwy i nakazał im udanie się na Hadż. Adem (alejchisselam) wybudował w Mekke Kabe. Każdego roku dokonywał tam Hadż. Po spędzeniu tam pewnego okresu czasu udali się oni do Damaszku. Tam urodziły im się dwadzieścia razy bliźnięta, jako jedno dziecko tylko Szit (alejchisselam). Adem (alejchisselam) ze swojego pokolenia widział czterdzieści tysięcy ludzi. Wzrost i wiek Adema (alejchisselam) nie został ostatecznie poinformowany. W wieku tysiąc pięciuset lat stał się Prorokiem dla swoich dzieci. Rozmawiał z nimi różnymi językami. Dżebrail (alejchisselam) przyszedł do niego dwanaście razy. Allahu teala zesłał mu dziesięć suhuf (małych książek, broszur). Nakazane zostało jemu dokonywanie postu, każdego dnia jeden raz salat, ablucji, a zakazane jedzenie wieprzowiny, padliny i picia krwi. W zesłanych książkach został poinformowany o fizyce, chemii, medycynie, farmakologii, matematyce. W j.aramejskim, hebrajskim i arabskim na niewypalonych cegłach zostało napisanych wiele książek. Nie jest tak jak uważają niektórzy historycy, że pierwszy człowiek nie znał nauki, techniki, był goły i dziki. Jak obecnie można spotkać w Azji, na pustyniach w Afryce, w lasach Ameryki ludzi żyjących dziko podobnie jak w erze brązu, tak i wśród pierwszych ludzi byli tacy, którzy żyli nieświadomie po prostacku. Ze względu na nich nie powie się jednak ani o dzisiejszych ani też o pierwszych ludziach, że wszyscy są dzicy. Adem (alejchisselam) i jemu wierzący żyli w miastach. Potrafili pisać i czytać. Znali kowalstwo, tkactwo, gospodarkę rolną, piekli chleb. A nawet wybili ze złota pieniądze, z kopalni wydobywali rudę i robili z niej różne przyrządy. Adem (alejchisselam) jest pierwszym człowiekiem i pierwszym kalife, a także tym, który jako pierwszy dziękował Allahu teala i wyrażając skruchę obiecał poprawę.(Sura Bakara:30)

Ostatni Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem)

Muhammed (alejchisselam) jest ostatnim i największym spośród wszystkich Proroków. Urodził się w nocy wczesnego ranka w poniedziałek 12 dnia miesiąca Rebiul-ewwel (20 kwietnia w roku 571 n.e) w Mekke (wg Ibn-ul-Esir, Imam-i Sujuti, Halebi, Abdulhak-y Dehlewi, Zerkani). Ojciec jego nazywał się Abdullah, matka Amine. Ojciec jego zmarł dwa miesiące przed jego narodzinami. Gdy miał sześć lat, to zmarła jego matka, gdy miał osiem lat, to zmarł jego dziadek Abdulmuttalib. Później został wychowywany przez wujka Ebu Taliba. W wieku 25 lat poślubił Hatidże-tul-Kubra. Miał z nią sześcioro dzieci, cztery dziewczynki i dwóch chłopców. Pierwszym jego dzieckiem był syn o imieniu Kasym. Z tego powodu nazywany był też Ebul-Kasym, co znaczy ojciec Kasyma. Gdy miał czterdzieści lat, to zostało mu objawione, że jest Prorokiem wszystkich ludzi i dżinów. Trzy lata później rozpoczął wzywać wszystkich do przyjęcia wiary. W wieku pięćdziesięciu dwóch lat został pewnej nocy wzięty z Mekki do Jerozolimy i stamtąd do nieba.(Sura Isra:1) Tę drogę nazywa się Miracz. Zobaczył tam Raj, Piekło i Allahu teala. Obowiązek spełniania salatu został nakazany tej nocy. W roku 622 n.e. z nakazem Allahu teala udał się z Mekki do Medyny. Drogę tą nazywa się Hidżret. Ten rok, wejście do Mekki 20 września stał się początkiem historii muzułmanów. Kalendarz muzułmański tj. Hidżri kameri rozpoczyna się tego roku w miesiącu Muharrem. W 11 roku Hidżri (632 n.e.) w miesiącu Rebiul-ewwel dnia 12 w poniedziałek przed południem

zmarł. W nocy z wtorku na środę został pochowany w pokoju, w którym zmarł. Biorąc pod uwagę kalendarz hidżri zmarł w wieku 63 lat, według kalendarza gregoriańskiego mając 61 lat. Muhammed (alejchisselam) był biały. Spośród wszystkich ludzi najpiękniejszy. Pod każdym względem przewyższa wszystkich ludzi wszystkich czasów na całej ziemi. Jego rozum, inteligencja, piękny charakter, moc wszystkich organów przewyższa każdego człowieka. Muhammed (alejchisselam) udał się cztery razy w podróż handlową: w wieku 9 lub 12 lat z wujkiem Ebu Talib z Damaszku do Busry, w wieku 17 lat z wujkiem Zubejr w strony Jemenu, w wieku 20 lat z Ebu Bekir w strony Damaszku i mając 25 lat, by sprzedać towar należący do żony Hatidże ponownie w strony Damaszku. Poza tymi podróżami nie udał się gdziekolwiek indziej. Był analfabetą, tzn.nie chodził do żadnej szkoły, od nikogo nie brał żadnej lekcji, nie potrafił czytać i pisać. Pomimo to jednak wszystko wiedział. Allahu teala informował go o tym wszystkim, o czym pomyślał lub chciał wiedzieć. Anioł Gabriel-Dżebrail (alejchisselam) przychodził do niego i wyjaśniał to, co on chciał wiedzieć. Jego błogosławione serce rozświetlało światłością jak słońce. Rozprowadzona przez niego światłość nauki i umiejętności jak fale radiowe rozchodziły się po ziemi, niebie, wszędzie. Teraz rozprzestrzeniają się one dalej z jego grobu. Siła rozpowszechniania ich rośnie w każdej chwili. Jak potrzebny jest odbiornik radia, by odebrać elektromagnetyczne fale, tak by odebrać jego światłość potrzebne jest jemu wierzącym i kochających jego oczyszczone serce idące wskazaną przez niego drogą. Jak Allahu teala stworzył energię słońca potrzebną do rozwoju naszego ciała, materii, życia, tak w celu dojrzewania ducha naszych serc, ulepszania osobowości stworzył serce Muhammeda (alejchisselam) tryskające światłością. Jak wszystkie środki żywności będące pokarmem człowieka doprowadzające do budowy i zyskania energii powstają wskutek asymilacji energii słońca, tak wypowiedzi, słowa, pisma ewlija, które są pokarmem serca, ducha trafiają do nas zawsze poprzez światłość tryskającą z błogosławionego serca Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Allahu teala poprzez anioła Dżebraila (alejchisselam) zesłał Muhammedowi (alejchisselam) Kuran-y Kerim. Nakazał ludziom to, co jest im potrzebne i pożyteczne na ziemi i w życiu pozagrobowym. To, co jest szkodliwe, zakazał im. Te wszystkie nakazy i zakazy nazywa się religią islamską lub Islamem. Każde słowo Muhammeda (alejchisselam) jest prawidłowe, wartościowe, pożyteczne. Istnieje niezliczona liczba dowodów na to, że Muhammed (alejchisselam) jest sejjid-ul-enbija tzn. jest najwyższy wśród proroków. Poniżej zamieszczamy kilka z nich: W Dniu Sądu Ostatecznego wszyscy Prorokowie będą się ukrywali w cieniu Jego sztandaru. Allahu teala poinformował wszystkich Proroków o swoim ukochanym Proroku Muhammedzie (alejchisselam) i polecił im, by w przekazanej wiedzy o Nim nakazali swoim wspólnotom uwierzenie Jemu i kochanie Jego. Wszyscy prorocy tak też zrobili. Muhammed (alejchisselam) jest Hatem-ul-enbija (Sura Ahzab:40) tzn. po nim nie przyjdzie żaden inny prorok. Jego błogosławiony duch został stworzony wcześniej niż duchy pozostałych proroków. Najpierw Jemu została dana siedziba proroctwa. Poprzez uhonorowanie Jego na świecie proroctwo zostało wykończone. Muhammed (alejchisselam) jest najwyższy wśród proroków, jest miłosierdziem świata. Osiemnaście tysięcy światów korzysta z morza jego miłosierdzia. Jest uznany za Proroka wszystkich ludzi i dżinów. Inni prorokowie zostali zesłani do pewnego kraju, do pewnych ludów. Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) został zesłany zaś jako Prorok do wszystkich światów, do każdego żywego i nieżywego stworzenia. Allahu teala zwracał się do innych proroków imieniem, do Muhammeda (alejchisselam) zaś wyrażając Swoją radość: Ja ejjühennebijju, ja ejjüherresul (ej, mój Resulu; ej, mój Proroku). Obdarzył Go cudami

podobnymi do cudów każdego z proroków, żaden z proroków nie został obdarzony tak wielką liczbą cudów jak On. W życiu pozagrobowym uratowanie się od Piekła należy tylko do tych, co są posłuszni Prorokowi Muhammedowi (sallallachu alejchi we sellem). Dokonane na ziemi wszystkie dobre uczynki, odkrycia, stany, nauki będą pomocne w życiu pozagrobowym tylko pod warunkiem znalezienia drogi Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). W przeciwnym razie każde dobro pozostanie na ziemi i stanie się powodem zrujnowania życia pozagrobowego. „Gdyby ciebie nie było, to nie stworzyłbym światów.” (Dejlemi) Gdy Adem (alejchisselam) zobaczywszy w Arsz światłość (nur) spytał się Allahu teala o jego właściwości, to Allahu teala raczył: „Ta światłość jest światłością proroka pochodzącego z twojego pokolenia, który w niebie nazywany jest Ahmed, a na ziemi Muhammed. Gdyby jego nie było, to ciebie by nie było, to co jest w niebie i na ziemi też nie stworzyłbym." (Mewahib ledunnijje) „Lewlake.....lema halaktul eflake” co znaczy „Gdyby ciebie nie było, to nie stworzyłbym wszechświata” jest hadisą kudsi i znajduje się we wstępie „Marifetname,” a także w „Enwar-i Muhammedijje” na str.13 i w „Mektubat” Imam Rabbani na str.122. Podczas Miracz, gdy Allahu teala raczył naszemu błogosławionemu Prorokowi: „Poza tobą wszystko dla ciebie stworzyłem,” to nasz Prorok (sallallachu alejchi we sellem) powiedział: „Ja też poza Tobą wszystko dla Ciebie porzuciłem.”(Mirat-i Kainat) Salewat-y szerife Salewat jest to wypowiedzenie pozdrowienia i modlitwy Prorokowi (sallallachu alejchi we sellem). Wypowiedzenie raz w życiu należy do obowiązku każdego muzułmanina. Zostało to poinformowane wersetem: “Ej, wierzący! Jemu (prorokowi) róbcie salat-ü selam (dua i pozdrowienia).” (Sura Azhab:56) Imię Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) Allahu teala umieścił obok swojego w Kelime-i szehadet, ezan (słowa wypowiadane w zaproszeniu do salat), ikamet (kamet-słowa, które wypowiadają mężczyźni przed rozpoczęciem dokonania salat far-z, jest to sunna, podobne do ezan) w teszehhud podczas salat (przy pierwszym i ostatnim siedzeniu w modlitwie ettehijjatu), w wielu modlitwach i w Dżennet. Istnieją różne rodzaje pozdrowień. Najkrótszym i najłatwiejszym z nich jest: „Allachümme salli ala Muhammed we ala ali Muhammed.” Za wypowiedzenie salawatu, który wypowiada sią podczas salat tj salli barik zyskuje się jeszcze więcej zasług: “Allachümme salli ala Muhammedin we ala ali Muhammed, kema sallejte ala Ibrahime we ala ali Ibrahim. Inneke hamidün medżid. Allachümme barik ala Muhammedin we ala ali Muhammed, kema barekte ala Ibrahime we ala ali Ibrahim. Inneke hamidün medżid.” Te słowa, które wypowiada się lub pisze po usłyszeniu imienia naszego Proroka zwane salat jak sallallachu alejchi we sellem (patrz rodz. pt. ”Wierzyć w Proroków”) wypowiedzenie wielokrotne nazywa się salewat. Oto niektóre z nich: Allachümme salli we sellim ala sejjidina Muhammedin we ala ali sejjidina Muhammed, Essalatü wes-selamu alejke ja Resulallach, Esselatü wesselam ej nur-i zat-y kibrija.” “W Piątki wypowiadajcie mnie dużo salat. O nich zostaję poinformowany.” (Ebu Dawut) “Jeśli ktoś w jakiejś książce napisze mnie salat-ü selam, to przez cały czas jak długo będzie tam znajdowało się moje imię anioły będą się modliły, by zostały wybaczone jemu grzechy.” (Hadis-i szerif-Mirat-y Kainat)

“Temu, kto mnie wypowie jeden salat, Allah i aniołowie wypowie 70 salat.” (I.Ahmed) “Ten zasłuży najbardziej na moje orędownictwo, kto mnie najwięcej wypowiada salewat.” (Tirmizi) “W Kyjamet ten będzie mi najbliższy, kto mi najwięcej wypowiadał salewat.” (Tirmizi) “Kto mi w Piątki wypowie 80 salewat, temu zostanie wybaczonych 80 grzechów.” (Szira) “Temu, kto w nocy i w dniu Piątek wypowie mi dużo salewat, będę orędownikiem.” (Bejheki) “Kto codziennie wypowiada sto salewat, ten będzie razem w kyjamet z męczennikami.” (Taberani) “Kto codziennie wypowiada tysiąc salewat, ten nim nie zobaczy swojego miejsca w Raju, nie umrze.” (Ibni Szahin) “Dua (modlitwa) jest pod zasłoną. Jeśli mnie wypowie się salewat, to ta zasłona zostaje rozerwana, dua zostaje przyjęta.” (Taberani) “Kto zapomniał, co chciał powiedzieć, by przypomnieć sobie, niech wypowie mi salat-ü selam.” (Ibni Sunni)

Błogosławione żony i dzieci Proroka (sallallachu alejchi we sellem)

Błogosławione żony naszego Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) to: 1.Hadidże-tul-kubra (radyjallachu ancha), 2. Sewde (radyjallachu ancha), 3. Aisze (radyjallachu ancha), 4. Dżuwejrije (radyjallachu ancha), 5.Umm-i Habibe (radyjallachu ancha), 6.Zejneb bint-i Dżahsz (radyjallachu ancha), 8.Zejneb bint-i Huzejme (radyjallachu ancha), 9.Hafsa (radyjallachu ancha), 10.Mejmune (radyjallachu ancha), 11.Safijje (radyjallachu ancha). Błogosławione żony naszego szanownego Proroka są matkami muzułmanów. Nasz błogosławiony Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) po raz pierwszy poślubił w wieku 25 lat starszą od siebie o 15 lat wdowę błogosławioną Hadidże. Małżeństwo to trwało 23 lata. Po śmierci błogosławionej Hadidże przez 4-5 lat żył samotnie będąc swoim dzieciom jednocześnie matką i ojcem. Ta ciężka sytuacja utrudniała mu prowadzenie służby proroctwa. Przyjaciele jego widząc ten stan zaproponowali mu ponowne małżeństwo. I tak ponownie wybrał on za żonę starszą wdowę Sewde bnt.Zema. Wtedy miał 53 lata. W dwa lata później w wieku 55 lat poślubił błogosławioną Aisze. Podczas przygotowań do Hidżret dokonano zaręczyn.Po hidżret doszło do ślubu w Medynie. Wielożeństwo Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) spowodowane było wieloma przyczynami politycznymi i religijnymi. Poza błogosławioną Aisze wszystkie żony szanownego Proroka były wdowami. Niektóre małżeństwa zawarte zostały z miłosierdzia i dobrodziejstwa. I tak np. Jedną z poślubionych żon była córka Ebu Sufjan Ummu Habibe, którą niewierzący mąż Ubejdullah bin Dżasz stając się bogaty w celu zyskania ziemskich dóbr zmuszał do wystąpienia z Islamu. Gdy ona powiedziała, że zgodzi się raczej na biedotę i śmierć niż wystąpienie z religii Muhammeda (alejchisselam), to rozwiódł się z nią. Ciesząc się oczekiwała na śmierć w nędzy. Po krótkim czasie jednak nie umarła ona, lecz jej były mąż. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) słysząc o jej głębokiej wierze i o jej tragicznej sytuacji poślubił ją. W ten sposób wiara Ummu Habibe została wynagrodzona. Oprócz tego

małżeństwo to stało się jednym z powodów przyjęcia przez Ebu Sufjan (radyjallachu anh) w przyszłości Islamu. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) miał trzech synów: Kasym, Abdullah, Ibrahim i cztery córki: Zejnep, Rukajje, Ummu Gulsum i Fatima. Ibrahim był synem z branki Marije, pozostałe dzieci z żony Hatidże.

Ehl-i Bejt

Ehl-i Bejt nazywa się błogosławione żony, dzieci Proroka Muhammeda (alejchisselam), jego córkę Fatimę i jej męża Ali i z ich małżeństwa pochodzących synów Hasana i Husejina, ich dzieci i do końca świata przychodzących na świat ich wszystkich wnuków. Ród Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) został poprowadzony przez błogosławioną Fatimę. Dzieci i wnuki szanownego Hasana nazywa się Szerif, zaś szanownego Husejina Sejjid. Każdy z nich jest przykładem pięknego charakteru. Kochanie Ehl-i Bejt uczeni islamscy widzieli jako wielką pomoc, by umrzeć z wiarą w ostatnim oddechu. Należy to do obowiązków (far-z) każdego muzułmanina. W nich znajdują się cząsteczki Proroka (sallallachu alejchi we sellem). Jest obowiązkiem każdego muzułmanina obdarowanie ich wartością, okazywanie szacunku. Nasz Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) na temat Ehl-i Bejt raczył w ten sposób: „Będę orędownikiem tym z mojej wspólnoty, którzy kochają mój Ehl-i Bejt.”(Hadisi szerif –Hatibi- Bagdadi) „Mój Ehl-i Bejt jest jak arka Nuha (Noego). Kto wejdzie na nią uratuje się, kto nie wejdzie utonie.” (Hadis-i szerif-Dżami-us-Sagyr-Mustedrek) „Do tych, którzy przejdą przez Most Syrat bez poślizgnięcia się nóg należą ci, którzy mój Ehl-i Bejt i mój Eshab bardzo kochają.” (Hadis-i szerif-Resail-i Ibni Abidin, Dejlemi) „Wszystko ma swoje fundamenty. Fundamentem bycia prawidłowym muzułmanem jest kochanie mojego Eshab i Ehl-i Bejt.” (Ibni Nedżdżar) „Mój Eshab, moje żony i Ehl-i Bejt kochający i nieobrażający będzie razem ze mną w Raju.” (Ramuz-ul ehadis) „Allahu teala dał mi słowo, że rodziny, z których wziąłem i którym dałem córki będą razem ze mną w Raju.” (Dejlemi)

Eshab-y Kiram Wśród ludzi po Prorokach do najwartościowszych należą Sahabi (w l.poj. Sahib) czyli towarzysze naszego Proroka (kilka osób nazywa się Eshab). Sahabi nazywa się tych, którzy umarli jako wierzący i przynajmniej raz choć przez chwilę widzieli Proroka Muhammeda (sallachu alejchi we sellem), należący zaś do niewidomych raz z nim rozmawiali. Kochanie Eshab-y Kiram pochodzi z miłości do naszego św.Proroka. W jednej ze św.Hadis raczył on w tym sensie: „Kto ich kocha, ten mnie kocha. Kto jest im wrogiem, ten jest moim wrogiem” (Hadis-i szerifi-Hulasatul-Fetawa). Do największych i najwartościowszych z Eshab-y Kiram należy czterech wielkich kalifów: Ebu Bekir, Omer, Osman i Ali (niech pokój będzie z nimi).

Nazywa się ich Hulefa-i Raszidin. Wypowiadając imię któregokolwiek z nich lub uczonych islamskich powinno się używać zwrotu wyrażającego wobec nich szacunek Do tych zwrotów należą słowa będące modlitwą (niech Allahu teala będzie z niego lub z nich zadowolony) i okazaniem wobec nich szacunku: radyjallachu anch (l.poj.), radyjallachu anchuma (l.mn.), rahmetullachi alejch (1osoba), rahmetullachi alejchima (2 osoby), rahmetullachi alejchim (więcej osób), rahimehullach (l.poj.), rahimehumallach (l.mn.). Po nich do największych wśród Eshab-y Kiram należą zwani Aszere-i Mubeszere, tj. Dziesięciu Sahabi obdarowanych nowiną, że zyskali Raj. Do nich należy: Ebu Bekir, Omer, Osman, Ali, Talha, Zubejr bin Awwam, Abdurrahman bin Awf, Sad Ibni Ebi Wakkas, Said bin Zejd, Ebu Ubejde bin Dżerrah i wnukowie szanownego Proroka tj.Husejn i Hasan (rahimehumallach). Po nich do najwartościowszych należy 313 uczestniczących w wojnie Bedir, następnie walczących 700 bohaterów w wojnie Uhud, a po nich Biat-ur-rydwan tj.1400 Sahabi, którzy w 6 roku Hidżri pod drzewem dali słowo: ”istnieje śmierć, nie ma powrotu” Prorokowi Muhammedowi (sallallachu alejchi we sellem). W jednej ze św.Hadis poinformowane jest: „Kochający mój Eshab kocha ich ze względu na to, że mnie kocha. Nie kochający ich mnie nie kocha. Gnębiący ich mnie gnębi. Gnębiący mnie sprawia ból Allahu teala. Kto gnębi Allahu teala na pewno zyska męki.” (Sünen Tirmizi) W jeszcze innej św.Hadisie głoszone jest: „Jeśli Allahu teala zechce uczynić dobro komuś z mojej wspólnoty, to w jego sercu zaszczepi miłość do mojego Eshab.” „Każdy z mojego Eshab jest jak gwiazda na niebie. Podporządkowując się któremukolwiek z nich zyskacie miłość Allahu teala.” (Hadis-i szerif-Keszf-ul-Hafa,Mir-at-i Kainat, Bejheki, Dejlemi, Munawi) „Muzułmanin, który widział mnie lub tych, co mnie widzieli nie dozna ognia Piekła.” (Taberani) „Wypowiadając się na temat Eshab bójcie się Allaha! Później po mnie nie mówcie o nich źle. Ich kochający ze względu na mnie ich kocha. Mnie niekochający ich też nie kocha. Ich gnębiący mnie też gnębi. Mnie sprawiający ból sprawia ból Allahu teala.” (Buhari) „Gdy usłyszycie imię Eshab, to milczcie, nie wypowiadajcie słów nie pasujących ich sławie.” (Taberani) „Niech będzie przez Allaha przeklęty ten, kto obraża Eshab.” (Taberani, Bejheki, Hakim) „Z Eshab-y Kiram wszyscy należą do Dżennet.” (Sura Hadid: 10) Wersety wychwalajce Eshaby Kiram: Bakara 2:143, Ali Imran 3:110, Enfal 8:64, Tewbe 9:100, Feth 48:18-29, Haszr 59:8. Po Eshab-y Kiram (rahimehumallach) do najwartościowszych ludzi należą muzułmanie, którzy ich widzieli, uczestniczyli w rozmowach z nimi, Islam poznali od nich. Tych wielkich uczonych nazywa się Tabiin. Po nich do najwartościowszych należy Tebe-i Tabiin tj.ci, którzy widzieli Tabiin, uczestniczyli w rozmowach z nimi i od nich poznali Islam. Imamowie czterech mezheb (prawidłowych szkół) zostali wychowani wśród uczonych Tabiin i Tebe-i Tabiin. Należy do nich Imam-y A’zam Ebu Hanife, Imam-y Malik, Imam-y Szafii i Imam-y Ahmed bin Hanbel (rahmetullachi teala alejchim edżmein). Każdy z nich należy na pewno do mudżtehid (uczony, który wyciąga prawo w oparciu o św.ajety i św.hadisy). Każdy muzułmanin powinien podporządkować się do mezheby jednego z tych czterech uczonych mudżtehid. Drogę poznaną od Eshab-y Kiram przez tych czterech imamów i ich uczniów nazywa się Ehli sunnet wel dżemat. Poza nimi byli wcześniej też inni imamowie religii. Ich mezheby należą do prawidłowych mezheb. Jednak z czasem zostały one zapomniane, nie zostały spisane. Do nich należy siedmiu wielkich uczonych islamskich z Medyny zwanych Fukaha-i seba i Omer bin Abdulaziz, Sufijan bin Ujejne, Ishak bin Rahewije, Dawud-i Tai, Amir bin Szerahil-i Szabi, Lejs

bin Sad, Amesz, Muhammed bin Dżerir et-Taberi, Sufijan-y Sewri, Abdurrahman Ewzai (rahimehumallach). Po Tebe-i Tabii poprzez wieki do końca świata wśród ludzi do najwartościowszych, najlepszych należą muzułmanie, którzy są podporządkowani tym wielkim uczonym, poznali głoszoną przez nich wiedzę i zgodnie z nią żyją. W celu poznania wiedzy tych uczonych powinno się czytać książki uczonych sunna. Uczeni islamscy Uczonymi islamskimi (Alim) nazywa się błogosławionych ludzi, którzy są wierzenia sunna głoszonego przez naszego szanownego Proroka, znają dokładnie wiedzę religijną i potrzebne im nauki ścisłe ich czasów. Ze względu na wiedzę islamską, nauki ścisłe i wiedzę historii są podobni do przestrzennego morza. Ludzie wpadają w zachwyt widząc ich piękne charaktery pochodzące z religii islamskiej. Uczeni islamscy nie są filozofami. Filozofowie są podporządkowani tylko rozumowi, jemu ufają i w tym, co nie potrafą zrozumieć popełniają błędy. Istnieje wiele spraw, które rozum nie jest w stanie pojąć. Sprawy dotyczące wiedzy życia pozagrobowego, z czego Allahu teala jest zadowolony lub niezadowolony, sposoby jego czczenia nie jest się w stanie poznać rozumem. Jeśli w niezrozumiałych sprawach zmusi się rozum, to jest się zdanym na popełnienie błędu. W takim razie nie ma w Islamie filozofii, islamskiej filozofii, islamskich filozofów. Uczonych islamskich nazywając filozofami poniża się ich. Uczeni islamscy są to wielcy ludzie, którzy w sprawach zrozumiałych przez rozum ufali rozumowi, w sprawach niezrozumiałych przez rozum, gdzie można popełnić błąd podporządkowywali się głoszeniom Islamu. Wyjaśniali to, co pojęli rozumem. W sprawach niezrozumiałych uwierzyli. O tym, co nie zrozumieli, mówili, że nie rozumieją, ponieważ rozum ich nie dosięga tego. Nie występowali wobec wiedzy, której nie potrafili zrozumieć. I tak w męki piekielne, most syrat, w wagę na Sądzie Ostatecznym od razu uwierzyli. Ze względu na to, że rozum nie jest w stanie tego pojąć, nie zaprzeczyli. Podporządkowali się Kuran-y Kerim i św.Hadisom, ponieważ rozum powiązali ze źródłem tych dwóch fundamentów. Jednak niektórzy z późniejszych uczonych znajdując się pod wpływem kłamstw dawnych greckich filozofów, żydów, chrześcijan a nawet angielskich szpiegów i dokładając do tego swoje myśli doprowadzili do powstania nowej wiedzy religijnej. Wypowiadając się jak uczeni islamscy doprowadzili do zniszczenia Islamu od wewnątrz. Zmieniając jasne znaczenie św.ajetów i św.hadis stali się kafir (niewierzącymi). Nazywani filozofami tacy jak Ibn-i Sina, Farabi w sprawach niezrozumiałych przez rozum odstąpili z prawidłowej drogi, ponieważ nie byli wierni głoszeniom Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) i Eshab-y Kiram (radijallachu anchum) i wypowiadali się ufając swojemu rozumowi. Wystąpili z sunny. W końcu Imam Gazali powiedział o Ibni Sina i o wypowiadających się jemu podobnie filozofach, że należą oni do niewierzących, ponieważ powiedzieli oni, że: „świat (jest kadym) nie ma początku,”gdy tymczasem poza Allahu teala żadne inne stworzenie nie jest kadym, bez początku. Niektórzy występowali jako uczeni islamscy i wyjaśniali błędnie znaczenie niejasnych (tj.otwarcie niewyjaśnionych) św.ajetów i św.hadis. Nazywa się ich należących do Bidat fyrka. Powstanie siedemdziesięciu dwóch spaczonych sekt (fyrka) doszło z powodu ufania za bardzo rozumowi, które doprowadziło do błędnego, niezgodnego z przekazami informowania. Część z nich nawet z powodu zepsutego wierzenia dokonało bluźnierstwa. Z tego względu powinno się być ostrożnym w wyborze lektury na temat Islamu. Książki nieoparte na wiedzy znanych

uczonych islamskich sunna, w których dowody nie są ukazane wg czterech źródeł Islamu (tj.św.Koran, sunna, idżma, kijas), zawierające tylko poglądy autora nie są godne zaufania. W obecnych czasach nie każdy autor noszący tytuł znawcy religii jest nim w rzeczywistości. Smutna jest też prawda, że właśnie tacy autorzy są obecnie najbardziej popularni. Jahja bin Muaz-y Razi (kuddise sirruh) powiedział: „Od trzech typów ludzi powinno się uciekać, nie znajdować się w ich pobliżu. Do nich należą: nieoględni, spaczeni ludzie religii, podlizujący się bogatym ludziom hafizowie (znający na pamięć Kuran-y Kerim) i nie mający o religii pojęcia derwiszowie.” Istnieje tylko jedna droga prowadząca ludzi do wiecznego szczęścia. Jest to droga prowadząca śladem Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). „Te przykłady zrozumieją tylko uczeni (alim).” (Sura Ankebut 43) „Jeśli nie wiecie, to pytajcie się tych, co są alim.” (Sura Nahl 43) „Czy ten, co wie jest równy temu, co nie wie?” (Sura Zummer 9) „Bądźcie uzależnieni od alim.” (Dejlemi) „Uczeni (alim) są moimi i pozostałych proroków spadkobiercami.” (Ebu Nuajm) „Uczeni są przewodnikami w ocaleniu.” (I.Nedżdżar) „Różnica w opiniach uczonych, podział na mezheby jest miłosierdziem.” (Bejheki) „Kto poznaje ilim (naukę), by walczyć z ignorantami i by być słynny, ten pójdzie do Piekła.” (I.Madże) „Kto okazuje szacunek wobec alim, ten mnie okazał szacunek, kto jego odwiedza, ten mnie odwiedził.” (I.Rafii) „Bądź albo alim, albo uczniem, albo słuchaczem albo tym, kto ich kocha. Inaczej pójdziesz na stratę.” (Bejheki) „Siedzenie z alim, patrzenie na jego twarz należy do ibadet.” (Hakim) „Śmierć alim jest większą stratą niż śmierć wszystkich ludzi z jakiegoś miasta.” (Taberani) „W czasach ahir (blisko końca świata) uczeni poumierają, ciemniacy zajmą miejsca ludzi religii. Oni też nie posiadając wiedzy będą dawali błędne fetwy, sami spaczą i staną się powodem spaczenia innych.” (Buhari) Każdy człowiek bez względu na to, gdzie żyje powinien najpierw poznać swoją religię. Dawniej religię łatwo poznawało się od uczonych islamskich (alim). Obecnie z tego powodu, że żyjemy w czasach ahir nie ma już więcej nigdzie prawdziwych alim w religii. Niewykształceni ludzie, sprzedani Anglikom głupcy rozpowszechnili się wszędzie jako ludzie religii. W dzisiejszych czasach nie ma innej możliwości poznania prawidłowo religii jak tylko czytanie książek uczonych sunna.

5.Wierzyć w dzień życia pozagrobowego

Życie wszystkich żywych stworzeń jest ograniczone pewnym okresem życia. Na pewno przyjdzie ich koniec. Nasz Wielki Stworzyciel twórca i właściciel wszystkiego poinformował o tym, że wszystko jest przejściowe i wszystko dozna śmierci. Dla wszystkich życie na ziemi skończy się, po nim rozpocznie się nieskończone inne życie. Ziemia jest miejscem egzaminu i polem uprawnym życia pozagrobowego. Po śmierci ludzie doznają najpierw życia grobowego, a potem życia, które nigdy się nie skończy. Ahiret jest

nieskończenie trwającym życiem rozpoczynającym się śmiercią człowieka, po końcu świata, powstaniu z grobów umarłych, rozliczeniu się na Sądzie Ostatecznym, według czynów i ibadet wysłaniu do Raju (Dżennet) lub Piekła (Dżehennem). W jednej ze św.Hadis głoszone jest: „Dla życia na ziemi pracuj tyle ile na niej będziesz przebywał. Dla Ahiret biorąc pod uwagę to, że będziesz tam w nieskończoność. Bądź posłuszny Allahu teala tak, jak Go potrzebujesz. Jak będziesz potrafił wytrzymać Dżehennem, tyle grzesz.” (Hadis-i szerif-Ejjuhel Weled)

Co to jest dzień życia pozagrobowego (Dzień Ahiret)?

Jest to dzień, w którym zakończy się życie na ziemi. Początkiem tego okresu jest dzień śmierci człowieka. Trwa do końca świata. Koniec świata jest ponownym odżyciem po śmierci wszystkich ludzi i stworzeń. Powinno się wierzyć we wskrzeszenie ludzi po śmierci. Po rozłożeniu się kości i ciała w ziemię i w gaz wszystko ponownie razem się złoży, duchy wejdą do ciał, wszyscy powstaną z grobów. Z tego względu ten czas nazywa się Dniem Końca Świata (Dniem Kyjamet). Allahu teala poinformował w Surze Hadż, że jeden dzień ahiret jest jak tysiąc lat na ziemi. Dlaczego będzie tyle trwać wie tylko Allahu teala. W Ahiret nie ma istniejącego na ziemi dnia, nocy, miesiąca i roku.

Śmierć i życie grobowe

Zakończenie łączności ducha z ciałem nazywa się śmiercią. Jest przejściem człowieka z pewnego stanu w zupełnie inny. Można porównać to z przeprowadzką z jednego domu do innego. W Kuran-y Kerim w Surze Al-i Imran:185 głoszone jest w tym sensie: „Każde stworzenie skosztuje śmierci.” Skosztowanie czegokolwiek jest możliwe tylko poprzez życie. Zakończenie życia śmiercią jest początkiem nowego życia. Jest to życie grobowe. Powinno się wierzyć w życie grobowe. Grób jest kwaterą, etapem. W św.Hadisach jest głoszone: „Ludzie znajdują się we śnie, umierając obudzą się.” (Hadis-i szerif-Ihjatu Ulumiddin) „Grób jest jednym ogrodem z ogrodów Raju lub dołem z dołów Piekła.” (Hadis-i szerif-Ahwal-ul-Kubur) „Męki w grobie dokonane będą z tych trzech powodów: obgadywania, donosicielstwa i rozpryskiwanego na siebie moczu.” (Hadis-iszerif-Letaif-ul-Mearif) “Śmierć wystarczy ludziom jako dobra, pouczająca rada. Tym, co chcą być bogaci wystarczy wiara w kaza i kader.” (Bejheki, Taberani) “Przypominajcie sobie często o śmierci. Pamięć o niej chroni człowieka od popełnienia grzechu i jest powodem powstrzymania się od tego, co jest szkodliwe w ahiret.” (Berika) “Gdyby zwierzęta wiedziały o tym, o czym wy wiecie - co nastąpi po śmierci, to do jedzenia nie znalazłoby się tłustego zwierzęcia.” (Berika) “Kto w dzień i w nocy pamięta o śmierci, ten będzie w Dniu Końca Świata obok męczenników.” (Berika) Poinformowane jest, że jak wierzący i niedokonujący braków w ibadet zostaną w grobie obdarzeni nagrodą, dobrem i darami, tak i niewierzący i grzeszący muzułmanie zaznają męki.

Muzułmanie będą męczeni w grobie przeważnie z powodu rozpryskiwanego na siebie moczu w ubikacji i obmawiania innych. Pytania w grobie: Zmarły po złożeniu do grobu odżyje w nieznanym mu życiu, dozna wygody lub będzie męczony. Poinformowane jest otwarcie w św.Hadisach, że Anioły Munker i Nekir w nieznanych postaciach ludzkich przyjdą do grobu i będą zadawały pytania. Pytania grobowe będą pochodziły ze wszystkiej lub części wiedzy o wierze. Z tego powodu powinno się nauczyć na pamięć swoje dzieci pytania i odpowiedzi grobowe. W św.Hadisie głoszone jest: “Do umarłego po złożeniu go w grobie przyjdą dwa anioły. Trzymając jego spytają się: Kto jest twoim Stworzycielem? Zmarły odpowie: Moim Stworzycielem jest Allahu teala. Następnie spytają się: Kto wam został zesłany? Zmarły odpowie: Od Allahu teala Resul, prorok. Wtedy spytają się jego: Skąd o tym wiesz? Umarły odpowie: W księdze Allahu teala w Kuran-y Kerim przeczytałem. Jemu uwierzyłem i potwierdziłem.” (Hadis-i szerif-Letaif-ul-Mearif). Spośród muzułmanów należących do tych dziewięciu nie będą zadawane pytania w grobie: szehid, walczący z wrogiem podczas służby, umierający z powodu chorób zakaźnych takich jak: dżuma, cholera, podczas epidemii takich chorób ten kto nie ucieka, jest cierpliwy, z innych powodów umierający, syddyk (prawidłowi muzułmanie, którzy nigdy nie kłamali, wszystko robili zawsze prawidłowo), dzieci, w dzień lub nocy piątek umierający, każdej nocy czytający Surę Tebareke, Surę Sedżde, podczas śmiertelnej choroby czytający Surę Ihlas (Ibni Abidin). Prawidłowo odpowiadającym na te pytania grób zostanie powiększony, w grobie otwarte zostanie okno, rano i wieczorem będzie widział swoje miejsce w Raju, anioły będą dokonywały mu dobre uczynki, głosiły radosne nowiny. Nie dający dobrej odpowiedzi będzie bity żelaznymi młotkami tak mocno, że wszystkie stworzenia poza ludźmi i dżinami będą słyszały jego krzyki. Grób jego będzie tak ciasny, że będzie gniótł ściskane kości. W Piekle zostanie otwarta dziura. Rano i wieczorem będzie mógł zobaczyć swoje miejsce w Piekle, w grobie do Dnia Sądu Ostatecznego będzie męczony.

Kiedy będzie koniec świata?

Na pewno po śmierci dojdzie do odżycia. Poza Allahu teala nikt nie wie, kiedy będzie koniec świata (Kyjamet). W Surze Araf w 86.ajecie głoszone jest w tym sensie: „Ej, Ukochany Mój Proroku! Będą się ciebie pytali, kiedy dojdzie do wybuchu kyjamet! Powiedz im:-O tym tylko mój Stworzyciel wie. Nikt tego nie wie. Gdy przyjdzie czas, to tylko Allahu teala doprowadzi go do skutku. W niebie i na ziemi, aniołom, ludziom i dżinom wieść o tym strasznym dniu kyjamet byłaby zbyt ciężka. Przyjdzie do was nieoczekiwanie.” I w Surze Lokman w 34.ajecie w tym sensie: „Niewątpliwie, Allahu teala wie, kiedy zajdzie kyjamet.” W Surze Hadż 1,2 w tym sensie: “Ej, ludzie! Bójcie się męk Stworzyciela. Na pewno trzęsienie kyjametu jest czymś wielkim. W dniu, gdy je zobaczycie, matki zapomną o karmionych piersią niemowlętach i je porzucą, kobiety ciężarne poronią swoje dzieci. Zobaczysz ludzi tego dnia z powodu tej grozy jakby byli pijani, gdy tymczasem oni nie będą pijani. Jednak męki Allahu teala są bardzo straszne.” W tej samej surze w 7.ajecie: “Kyjamet na pewno przyjdzie. Nie ma w tym żadnej wątpliwości.” W św.Hadisie (Ebu Hurejre, Buhari 35) głoszone jest: “Jest pięć spraw, które poza Allahu teala nikt wie: 1.Kiedy będzie koniec świata, 2.Kiedy będzie padał deszcz i jego ilość,

3.Płeć dziecka znajdującego się w macicy matki po zapłodnieniu, 4.Co jutro będzie robił człowiek, 5.Kiedy i gdzie się umrze. Jednak nasz Prorok informuje o znakach kyjamet i ich początkach. Najpierw dojdzie do małych znaków, później do dużych znaków i niespodziewanie do wybuchnięcia kyjamet. W św.Hadisie (Muslim) głoszone jest, że kyjamet zajdzie, gdy na ziemi będą tylko źli ludzie. (Na temat kyjamet jest też mowa w Surze Kamer:46, Araf:187)

Informacje Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) dotyczące przyszłości Niektórzy nie wierzą w cuda i stany cudotwórcze. Mówią, że Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) nie znał przyszłości. Jeśli Allahu teala poinformował, to Prorok Muhammed mógł znać przyszłość, co zajdzie. (Sura Dżin: 27) Nasz błogosławiony Prorok (alejchisselam) widział też to, co było za jego tyłem: “Wypełnijcie szereg podczas salat (safa), ponieważ widzę was też jak jestem do was tyłem.” (Muslim) “Dokonujcie ruku i sedżde (podczas salat) prawidłowo. Przysięgam Allahowi, że widzę was też jak robicie ruku i sedżde.” (Buhari, Muslim) Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) poinformował w św.Hadisach o przyszłości. Rozpoczynają się one słowami: “Przyjdzie taki czas, że...” Te informacje należą do cudu, Oto niektóre z nich: “Przyjdzie taki czas, że ludzie będą myśleli tylko o pieniądzach. Nie będą myśleć o tym, co jest zakazane a co jest zezwolone.” (Buhari) “Łapówki będą dawane pod nazwą prezentu, by przestraszyć innych będą mordowani niewinni ludzie.” (I.Gazali) “Uczeni, imamowie zabiją salat, pozostawią go na zrobienie na później.” (Muslim) “Ukażą się kłamcy, którzy będą mówić, że są prorokiem, po mnie nie przyjdzie prorok.” (Miszkat) “Wystąpią tacy, co poprzez zniszczenie sunny bądą starali się zepsuć religię.” (Dejlemi) “Wystąpią tacy, co będą mówić, że poza Kuran-y Kerim nie podporządkują się niczemu innemu.” (Ebu Dawud) “Gdy wypowie się ode mnie hadisę, to będą mnie dementować mówiąc: Prorok tak nie powie, zostaw hadisę, patrz na Kuran.” (Ebu Jala) “Wystąpią tacy, którzy będą mówić, że poza Kuranem nie przyjmą innego (sunna, idżma, kyjas) źródła.” (Ebu Dawud) “Wersety zesłane ze względu na niewierzących będą używane jako dowód, by oczernić muzułmanów.” (Ibni Omer) Tak też się stało. Niektóre wersety używane są jako dowód, by oczernić Eshab-y Kiram. Doszło do cudu Proroka (alejchisselam). “Sunna będzie tak brzydko ukazywana jakby była bidat. Upodobanie do bidat będzie takie jakby to była sunna. Kto będzie podporządkowany do sunny pozostanie sam. Kto będzie podporządkowany do bidat, ten będzie miał wielu pomocników.” (Szira) “Kuran-y Kerim będzie czytany dla światowych korzyści.” (Ebu Dawud) “W meczetach będzie ponad tysiąc osób robiło salat, wśród nich nie będzie nawet jeden mumin.” (Dejlemi)

„Uczeni będą elementem intryg, wzrośnie liczba meczetów i hafiz (znających na pamięć Kuran-y Kerim), jednak prawdziwych uczonych w ogóle się nie znajdzie.” (Ebu Nuajm) „Później przychodzący będą oskarżać wcześniejszych uczonych o ciemnotę.” (Asakir) „Ludzie religii rozpatrywując delikatne sprawy będą dezorientować ludzi.” (Taberani) „Nie pozostanie uczonych religii, ich miejsce zajmujący ciemniacy nieposiadając wiedzy będą dawali błędne fetwy, będą starali się wszystkich odprowadzić z prawidłowej drogi.” (Buhari) „Ludzie religii będą dawali fetwy wg życzeń ludzi. To, co jest zakazane powiedzą, że jest zezwolone, a to, co zezwolone, że jest zakazane. Religię będą wykorzystywać jako środek w zdobyciu zysku.” (Dejlemi) „Na Hadż (pielgrzymkę do Mekki) będą udawać się rządcy w celach podróżnych, bogaci w handlowych, biedni by żebrać, urzędnicy religijni na pokaz.” (Hatib) „Człowiek będzie w stanie chronić swoją religię i swoje życie tylko dzięki pieniądzom. Nie posiadający złota i srebra (pieniędzy) nie będzie miał spokoju.” (Taberani) „Człowiek będzie troszczył sią tylko o żołądek. Szacunkiem będzie jego majątek, kyble (kierunek podczas salat) kobieta, religią pieniądze.” (Sulemi) „Każdy wiek będzie gorszy od poprzedniego. W ten sposób do Kyjamet będzie się psuło.” (Hadika)

Małe oznaki

Małe oznaki informują, że dzień kyjamet się zbliża. Wszystkie z nich już zaszły. Liczba ich jest wielka. Poniżej zamieszczamy niektóre z nich: -Ludzie przestaną zajmować się nauką, rozpowszechni się ciemnota. Niewykształceni ludzie będą stawali na czele ludziom, będą im rządzili, ich polecenia będą spełniane. -Wśród ludzi nie znajdzie się nikogo, komu można byłoby zaufać. -Wśród ludzi znajdujący się najniżej, prostacy będą wywyższani, będą przewodnikami. Wszędzie będzie liczono się z ich słowem. -Jak zmniejszy się liczba dokonujących ibadet, tak wśród nich większość nie będzie posiadała wiedzy religijnej. Dokonywać będą ibadet według zwyczajów. -Wśród ludzi nauki wzrośnie liczba uciskających, niesprawiedliwych, grzeszników. W celu uratowania się od szkód będzie się gościło złych ludzi. -Głowy rodziny- mężczyźni- ulegając swoim żonom buntować będą się swoim rodzicom. Kobiety przestaną być posłuszne swoim mężom, nie będą okazywały im szacunku i poważania. -Wśród kobiet i mężczyzn wzrośnie liczba pośredniczących pomiędzy nimi do grzechu. Cudzołóstwo, homoseksualizm i grzeszenie stanie się modą. -Chwaleni ludzie nie będą posiadali ani odrobiny wiary. -Rozpowszechni się wszędzie morderstwo, każdego rodzaju intrygi i rozruchy. -Wszędzie wzrośnie liczba tyranów i bandytów, będą na siłę ludziom odbierane ich majątki. -Ludzie nie będą darzyć się nawzajem miłością. Nie będzie się szanowało starszych, nad młodszymi nie będzie się litowało. Zniknie współczucie. -Prawidłowo mówiący będą wszędzie wyganiani, wyrzucani z pracy. -Czyny zgodne z Islamem będą uważane za wstyd i błąd. Przestanie się w ten sposób postępować.

-Szaleństwa i nadmiary wzrosną. Nie pozostanie nikt, kto będzie podporządkowany nakazom i zakazom Islamu. -Z Islamu pozostanie tylko jego imię, zaś z Kuran-y Kerim tylko obrazek. Wśród czytających Kuran-y Kerim i ludzi religii wzrośnie pragnienie zbierania majątku, posiadłości i bogactwa. „Liczba mężczyzn zmaleje, kobiet wzrośnie.” (Buhari) „Instrumenty muzyczne wszędzie się rozpowszechnią.” (Bejheki) „Anarchia i śmierć się powiększy.” (Ibni Madże) „Czyny będą dawane nieuprawnionym.” (Buhari) „Uczeni wg życzeń będą dawali fetwy, to co jest zakazane powiedzą, że jest zezwolone.” (Dejlemi) „Prostytucja się rozpowszechni.” (Hakim) „Wzrosną trzęsienia ziemi, intrygi, morderstwa.” (Buhari) „Źli zapanują nad światem.” (Tirmizi) „Rodzeństwo będzie różnych religii.” (Dejlemi) „Żydzi będą walczyć z muzułmanami.” (Muslim) Powyższe małe znaki wszystkie się ukazały. Jeszcze są takie, do których nie doszło. Do nich należą: „Mężczyzna na skraju drogi będzie współżył z kobietą.” (Hakim) „Ukażą się mówiące zwierzęta.” (Tirmizi)

Duże oznaki

Po ukazaniu się wszystkich znaków informujących o zbliżeniu się kyjamet wystąpi dziesięć wielkich oznak. Przed ukazaniem się ich kyjamet nie wybuchnie. Nasz ukochany Prorok głosił: „Przed wystąpieniem dziesięciu wielkich znaków kyjamet nie wybuchnie.” Te oznaki zostały poinformowane w św.Hadisie (Muslim): „Do nich należy: Duhan-dym (Sura Duhan 10), Dedżdżal, Dabbetul-erd (Sura Neml 82), słońce zacznie wschodzić na zachodzie, z nieba zejdzie Isa alejchisselam (Sura Zuhruf 61), ukaże się Jedżudż i Medżudż (Sura Enbija 96), dojdzie do zapadnięcia się ziemi na wschodzie, zachodzie i w Arabii, po nich wystąpi w Jemenie ogień, który skupi ludzi w jednym miejscu.” „Dym będzie dla wierzących jak katar, dla niewierzących bardzo straszny.”(Ebu Dawud) „Dedżdżal wystąpi ze stron wschodu.”(Muslim, Ebu Dawud, Tirmizi, I.Madże, I.Ahmed, I.Ebi Szejbe, Hakim) „Dedżdżala jedno oko będzie ślepe.”(Buhari, Muslim, Ebu Dawud, Ebu Nuajm) „Dedżdżal będzie niskiego wzrostu, włosy jego będą kręcone.”(Ebu Dawud) „Dedżdżal nie wejdzie do Mekki i Medyny.”(Buhari, Muslim,Muwwatta, Tirmizi, I.Ahmed) „Dedżdżal nie będzie posiadał dzieci.”(Ahmed) „Dedżdżal powie, że jest bogiem.”(I.Ebi Szejbe) „Od Adema do Kyjamet nie ma większej intrygi niż Dedżdżal.”(Muslim) „Dabbetul-erd poprzez dotknięcie Asa-i Musa (laską Musy) oświetli twarz wierzącego, zaś poprzez Muhr-u Sulejmany (pieczęcią Sulejmana) zapieczętuje nos niewierzącego. Kto jest wierzący a kto niewierzący będzie się wiedziało.”(Tirmizi) „Nim nie wzejdzie słońce na zachodzie nie dojdzie do Kyjamet. Wtedy to też, jeśli nawet wszyscy uwierzą, to nie przyniesie im to korzyści.”(Buhari, Muslim)

„Jedżudż i Medżudż należą do pierwszych znaków Kyjamet. Będą starali się zburzyć świat. Będą pili z rzeki Eufrat i Didżle, jezioro Taberije wysuszą. Gdy dojdą do Bejti Makdise, to powiedzą –Zabiliśmy tych na ziemi, teraz tych w niebie zabijemy- i będą rzucali strzały w stronę nieba i gdy strzały zabrudzone krwią wrócą, to powiedzą –Tych w niebie też zabiliśmy.”(I.Dżerir) „Na wschodzie, na zachodzie i w Arabistanie dojdzie do zaćmienia księżyca i zapadnięcia się ziemi.”(B.Arifin) „Ogień wybuchający w Hidżaz oświetli szyje wielbłądom znajdującym się w Basra.”(Muslim) „Gdy przyjdzie Isa, to zabije Dedżdżala.”(Muslim, I.Ahmed, Taberani Rujani, Zija el Makdisi) „Szczęśliwi są ci, którzy będą żyli, gdy zejdzie Isa...”(E.Nuajm) „Isa zejdzie, będzie walczył na drodze Islamu. Na powierzchni ziemi zapanuje spokój. Będzie tak, że lew z wielbłądem, tygrys z krową i wilk z owcą będą swobodnie chodzili, a dzieci bawiły się z wężami. Isa po czterdziestoletnim życiu umrze.”(Ebu Dawud) „Isa zostanie obok mnie pochowany.”(Tirmizi) „Nim nie dojdzie do zajścia dziesięciu znaków, to kyjamet nie dojdzie do skutku. Jednym z nich jest zejście Isa.” (Muslim, E.Dawud, Tirmizi, I.Madże, Nesai, I.Ahmed, Taberani, I.Hibban ,I.Dżerir) Dojdzie też do zburzenia Kaabe. „Ktoś z Etiopii zburzy Kaabe.”(Buhari, Muslim) Jednym z wielkich oznak kyjamet jest przyjście szanownego Mehdi. Po wystąpieniu jednej z wielkich oznak pozostałe ukażą się w krótkim czasie jedna po drugiej.

Szanowny Mehdi

Szanowny Mehdi przyjdzie na świat, gdy zbliży się kyjamet (koniec świata). Doprowadzi do tego, że na ziemi zapanuje Islam. O nim poinformował nasz Prorok (sallallachu alejchi we sellem) w św.hadisach wg Tyrmizi, I.Asakir. Będzie potomkiem błogosławionego Proroka pochodzącym z rodu szanownego Husejina syna błogosławionej Fatimy. Urodzi się w Medynie, wyjdzie na jaw i poznany zostanie w Mekke. Na imię będzie miał Muhammed, ojciec jego nazywać się będzie Abdullah. Będzie posiadał bardzo wysoki stopień w nauce i w świętości. W św. Hadisach raczone jest o przyjściu szanownego Mehdi i o jego czynach: „Gdy na ziemi zapanuje przemoc i wrogość, to na pewno z mojego rodu ktoś przyjdzie. Jak przedtem na świecie było pełno barbarzyństwa i wrogości, tak tyle on wypełni świat prawem.” (Hadis-i szerif-El-Kawl-ul-Muhtasar) „Jak pszczoły zbierają się koło swojej królowej, tak moja wspólnota będzie chroniła się i lgnęła do Mehdi. Świat wypełniony wcześniej barbarzyństwem wypełni on prawem. Śpiących nie rozbudzi, nie przeleje się nawet jedna kropla krwi.” (Hadis-i szerif-El-Kawl-ul-Muhtasar) „Na wysokości głowy Mehdi będzie znajdowała się chmura. Z tej chmury pewien anioł będzie mówił: To jest Mehdi. Bądźcie posłuszni jego słowom!” (Hadis-i szerif-El-Kawl-ul-Muhtasar, Ebu Nuajm) „Eshab Kehf będą pomocnikami Mehdi i za jego czasów Isa zejdzie z nieba. Gdy Isa będzie walczył z Dedżdżalem, to Mehdi będzie razem z nim (tj.z Isa). Za czasów jego panowania w przeciwieństwie do tego czasu i sprzecznie z rachunkami dojdzie do zaćmienia słońca w miesiącu Ramadan 14 dnia i do zaćmienia księżyca pierwszej nocy.” (Hadis-i szerif-El-Kawl-ul-Muhtasar-fi Alamet-il-Mehdi, I.Sujuti)

„Usłyszeliście imiona czterech ludzi, którzy byli władcami świata. Dwóch z nich należało do wierzących, dwóch zaś do niewierzących. Wierzący to Zülkarnejn i Sulejman. Niewierzący to Nimrod (Nemrud) i Buhtunnasar. Piątym władcą świata będzie pochodzący z mojego pokolenia tj.Mehdi.” (Hadis-i szerif-El-Kawl-ul-Muhtasar-fi Alamet-il-Mehdi, I.Sujuti) „Nim dojdzie do Kyjamet, to Allahu teala stworzy z mojego rodu syna, którego imię będzie jak moje, jego ojca imię jak mojego ojca. Wypełni on prawem ziemię, która przed nim była pogrążona barbarzyństwem.”(Tirmizi, I.Asakir) „Przyłączcie się do czarnych sztandarów idących ze stron Horasan. Wśród nich będzie znajdował się Kalife Allaha Mehdi.”(Hakim, I.Ahmed, Dejlemi) „Dopóki ziemię nie pokryje bluźnierstwo, to Mehdi nie przyjdzie.”(Mektubat Rabbani 2/68) „Mehdi pochodzi od nas. Allah doprowadzi do jego dojrzałości w ciągu jednej nocy.”(I.Madże, I.Ahmed) „Isa będzie dokonywał salat stojąc za Mehdi.”(Ibni Hadżer Mekki) Jak widać szanowny Mehdi w ten sposób przyjdzie. Takie będą jego znaki. Nie doszło do nich jeszcze, więc wszyscy inni, którzy ogłaszają się w dzisiejszych czasach jako Mehdi są kłamcami.

Miejsce Sądu Ostatecznego (Mahszer)

Allahu teala zbierając wszystkich ludzi, anioły, dżiny, szatany, zwierzęta, ptaki krótko mówiąc wszystkie żywe stworzenia małe i duże, które żyją w niebie i na ziemi, w powietrzu i w wodach zgromadzi je na placu Arasat (Mahszer). Będą oni rozliczani z tego, co robili w życiu na ziemi. Doznający niesprawiedliwości odbiorą swoje prawa od znęcających się. Zostanie postawiona waga (Mizan), na której będą ważone dobre uczynki i grzechy ludzi. Ci, którym dobre uczynki zaważyły więcej na mizan, zostaną wysłani do Dżennet, zaś ci, których grzechy ważyły więcej do Dżehennem. Zebranie się wszystkich stworzeń na miejscu mahszer zajdzie po dmuchnięciu po raz drugi w trąbę anioła Israfila i wskrzeszeniu umarłych znajdujących się w grobach, po połączeniu się ich ciał z duchami. Gdy Allahu teala będzie wskrzeszał umarłych, to najpierw wywoła bardzo silny wiatr i zrówna nim ziemię. Na placu Arasat zostanie przygotowane miejsce Mahszer, które będzie tak wielkiej szerokości i długości, że zmieści stworzonych wszystkich ludzi i wszystkie zwierzęta, Jedżudż i Medżudż, dżiny, szatany i wszystkie anioły z siedmiu warstw nieba. Z pierwszej warstwy nieba schodzący wypełnią tak miejsce mahszer, że wszyscy ludzie, dżiny i szatany nie będą wiedzieli, gdzie się podziać. Później przyjdą znajdujący się z drugiej warstwy, po nich z następnych aż do siódmej warstwy. I tak każda z warstw otaczając poprzednią doprowadzi do powstania siedmiu szeregów. Wszystkie stworzenia stworzone wcześniej i później, anioły, huryski, ludzie, dżiny, szatany, w wodzie i na ziemi żyjące zwierzęta i wszystkie owady zbiorą się na miejscu mahszer z każdej strony jednocześnie. Tym, którzy będą posiadali piękną wiarę i uczynki, prorokom, weli-błogosławionym ludziom, alim-uczonym, prawidłowo wierzącym zostaną przyniesione ubrania z Raju i przyprowadzone buraqi (zwierzęta wierzchowne). Ubiorą się oni w te ubrania i wsiądą na buraqi. Pójdą pod Arsz (tron boski) i w jego cieniu usiądą wygodnie i w pokoju na poduszkach (minber) i kazalnicach. W Surze Merjem w 87.ajecie jest informowane o tym w tym sensie: „Pobożnych (tych, co przestrzegają zakazów, unikają grzechów), lękających się Allaha na wierzchowcach wyślemy do Raju.”

Tym, co posiadać będą piękne czyny, wierzchowce ukażą się w postaci osła, muła, konia, wielbłąda i barana. Każdemu muzułmaninowi staną się światłością, która oświetli im wtedy ciemność znajdującą się przed nimi i z prawej strony. Po lewej stronie nie będzie światłości. Będzie tak ciemno, że nikt nie będzie w stanie cokolwiek zobaczyć. Wszyscy niewierzący, muzułmanie, którzy wątpili w swoją wiarę i nie ufali jej, odsunęli się od prawidłowej drogi będą w tych ciemnościach zdezorientowani. Zaś ci muzułmanie, którzy zgodnie z wierzeniem sunna prawidłowo uwierzyli będą dziękować za daną im światłość obdarzenia Islamem, ponieważ tego dnia Allahu teala pokaże im stany cierpiących w Dżehennem. Niektórym muzułmanom światłość (nur) ukaże się na obu nogach i na czubkach palców, niektórym tylko raz zaświeci i raz zgaśnie. Ich światłość będzie taka jak ich wiara. Będzie też tak, że na miejsce mahszer przybędzie na jednym wierzchowcu po dwie, trzy osoby lub po pięć, dziesięć osób. Pozostali przyjdą na Arasat (miejsce mahszer) głodni, spragnieni, goli, na boso, na piechotę, wstając i padając. Niewierzący staną się niewidomi i wlec się będą na swoich twarzach. Allahu teala w Surze Isra w 97. ajecie raczył w tym sensie: „Niewierzących na ich twarzach w kyjamet zbierzemy.” Będą oni pozbawieni błyszczącej światłości znajdującej się po prawej stronie wierzących. W tym czasie też aniołowie będą zsyłały grupami powstających z grobów na miejsce mahszer. Każdy z umarłych zostanie wskrzeszony mając pod sobą tego, kto go uciskał. Ludzie, dżiny i szatany, dzikie zwierzęta i ptaki zostaną zebrane w osobnych grupach. Anioły okrążą wszystkie żywe stworzenia ziemskie w kształcie obręczy. Liczba aniołów będzie dziesięć razy większa od pozostałych wszystkich stworzeń. Anioły z każdej strefy nieba będą pozostałym obręczą. W tym czasie ludzie pomieszają się ze sobą. Z powodu tłoku jedna noga będzie nastawała na tysiąc nóg. Słońce zbliżając się do głów o jedną milę wywoła tak wielki żar, że będą bardzo się pocili. Wszyscy według swoich grzechów będą topić się w swoim pocie. Niektórzy tylko do uszów, niektórzy tylko do kolan pogłębią się w pocie. Na niektórych wpłynie to tak, jakby byli tylko spragnieni wody, gdy jest się spoconym. Upał słońca będzie siedemdziesiąt razy większy od ziemskiego. Wśród nich będzie znajdował się lud, który będzie pił słodką, czystą, zimną wodę. Muzułmańskie dzieci, które umarły, gdy były małe, będą krążyły wokoło swoich rodziców i podawały im wodę w czaszach, które wypełniły w rzekach Dżennetu. Jest to jedna z nagród za założenie rodziny i posiadanie dzieci. Na ziemi dającym zekat (zaka) i jałmużny zejdzie blisko nad ich głowami cień i będzie chronił ich od żaru mahszer. Ten stan będzie trwał do około tysiąca lat. Niektórzy będą posiadali minber (poduszkę) i będą się chronili w cieniu Arsz (Tronu Boskiego). Gwałtowność mahszer i żar słońca nie zaszkodzi im. Należą oni do upodobanych Allahu teala. O tym informuje jedna ze św.Hadis (Buhari, Muslim) w tym sensie: „Allahu teala siedem grup ludzi będzie chronił w cieniu Arsz. Tego dnia nie będzie innego cienia. Do nich należą: 1-Sprawiedliwie rządzący państwem stojący na ich czele i gubernatorzy, 2-Młodzież dokonująca ibadet, 3-Dokonujący salat w meczecie razem ze wspólnotą, 4-Dwóch muzułmanów kochających się ze względu na Allaha, 5-Piękna kobieta, która będąc namawiana do brzydkich czynów odmówiła mówiąc, że boi się Allahu teala, 6-Dający jałmużnę nie robiący tego na pokaz tj. w ten sposób, że to, co dała prawa ręka lewa ręka nie wie, 7-Ci, którzy płaczą wypowiadając imię Allaha.” Oprócz nich weli-błogosławieni ludzie, prawdziwi muzułmanie, walczący w imię Allaha, czyniący ludziom dobro i hojni muzułmanie będą znajdowali się w cieniu Arsz. Do tej grupy należą też męczennicy (szehid) polegli w imieniu Islamu. Im zostaną przyniesione z Dżennet dary i słodkie napoje owocowe. Zostaną ubrani w ubrania i w korony z Dżennet.

W mahszer będzie orędownictwo

W mahszer zebrane wszystkie stworzenia będą prosiły wszystkich proroków, żeby jak najprędzej za nimi się wstawili. Każdy z proroków przedstawiając jakiś pretekst, usprawiedliwiając się poleci pozostałych proroków. Tak będzie trwało aż do posłania do Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Nasz ukochany Prorok raczył: „Ja najpierw przed wszystkimi będę orędownikiem i przed wszystkimi najpierw moje orędownictwo zostanie przyjęte” (Muslim, Imam Rabbani). W Ahiret prorocy, weli, prawidłowi muzułmanie, aniołowie i ci, którym Allahu teala zezwolił będą orędownikami i ich orędownictwo zostanie przyjęte (Mewlana Halid Bagdadi). Na temat orędownictwa-szefaat w Kuran-y Kerim znajduja się wersety w Surach: Sebe 23, Taha 109, Merjem 87, Zuhruf 86, Enbija 28, Nedżm 26, Bekara 255, Junus 3, Zummer 44, Araf 53, Szuara 100, Rum 13, Sedżde 4, Jasin 23, Muddessir 48, Nisa 64. W mahszer będzie pięć rodzajów orędownictwa: 1-W dniu kyjamet grzesznikom na miejscu mahszer dokuczy długie oczekiwanie w tłumie i lamentując będą błagać o jak najszybsze dokonanie rozrachunku. Z tego powodu okazane będzie orędownictwo. 2- W celu dokonania łatwego i szybkiego przepytania i rozliczenia. 3- Grzesznym muzułmanom, by nie spadli z Mostu Syrat do Dżehennem i chronienia ich od męk w Dżehennem. 4- W celu wyciągnięcia z Dżehennem muzułmanów, którzy będą mieli dużo grzechów. 5- W celu podniesienia stopnia należących do Dżennet. W Dżennet będzie znajdowała się nieskończona liczba dóbr i osiem stopni dla tych, którzy tam będą przebywać w nieskończoność. Wszystkim stopień, siedziba będzie dana ze względu na siłę wiary i dokonane uczynki.

Rozrachunek i Mizan

W Ahiret będzie się przepytywanym i rozliczanym z czynów na ziemi. Do każdego człowieka przyleci jego zeszyt czynów. Prawidłowym i dobrym muzułmanom przyjdzie on z prawej strony, zaś niewierzącym, złym ludziom z tyłu lub z lewej strony. W tym zeszycie będzie znajdowało się wszystko małe i duże to, co człowiek zrobił źle i dobrze, otwarcie lub po kryjomu. Anioły Kiramen katibin wyjawią nieznane czyny poprzez wiedzę Allahu teala i poinformowanie przez organ, którym ten grzech został uczyniony. Ze wszystkiego będzie się przepytywanym i rozliczanym. Za wolą Allahu teala każda tajemnica zostanie ujawniona. Zadawane będą pytania: Aniołowie, co robiliście w niebie i na ziemi? Prorocy, w jaki sposób poinformowaliście o prawach Allahu teala i o zasadach boskich religii? Wszyscy ludzie, w jaki sposób podporządkowaliście się prorokom, jak postąpiliście z zesłaną wam religią? W jaki sposób uważaliście na prawa istniejące pomiędzy wami? W mahszer zostaną wynagrodzeni i obdarzeni darami posiadający wiarę, dobre uczynki i ładny charakter. Ludzie złego charakteru, złych czynów zostaną ciężko ukarani. Nasz błogosławiony Prorok głosił (Tirmizi), że w Dniu Kyjamet wszystkim zadawane będzie te cztery pytania:

1. Gdzie spędziło się życie?

2. Jak postępując spędziło się młodość? 3. Gdzie i jak zdobyło się majątek i jak się go używało? 4. Czy postępowało się zgodnie z poznaną nauką, czy też nie?

Poprzez sprawiedliwość Allahu teala za niektóre małe grzechy też zostanie się ukaranym. Allahu teala wybaczy poprzez Swoją łaskę i dobrodziejstwo temu muzułmaninowi, któremu zechce wszystkie małe i duże grzechy. Jeśli zechce to wszystkie grzechy poza bluźnierstwem, bałwochwalstwem wybaczy, jeśli zechce to nawet za mały grzech ukarze. Niewierzący posiadający św.księgi i ich nie posiadający tzn. ci, którzy nie uwierzyli, że Muhammed (alejchisselam) został zesłany wszystkim ludziom jako Prorok i ci, którym nie spodobał się choć jeden z głoszonych przez Niego z nakazów i zakazów na pewno zostaną wtrąceni do Dżehennem i doznają tam nieskończonych męk. W dzień kyjamet będzie znajdował się przez nas nieznany przyrząd pomiarowy, waga do obliczenia uczynków tzw.Mizan. Allahu teala w Kuran-y Kerim w Surze Enbija w 47.ajecie raczył w tym sensie: „My w dniu kyjamet założymy specjalne mizany (wagi) sprawiedliwości. W końcu nikt nie dozna poprzez cokolwiek niesprawiedliwości. (Dokonany czyn) jeśli będzie nawet wielkości ziarenka gorczycy, to przyniesiemy go (położymy na mizan). My (wszystkim) wystarczymy jako rozliczający.”

Basen Kewser

Na miejscu mahszer każdy z Proroków będzie miał basen (staw, sadzawkę). Przed wejściem do Dżennet będzie z tego basenu ze swoją wspólnotą pił wodę. Basen Kewser (Sura Kewser:1) będzie należał do naszego ukochanego Proroka Muhammeda (alejchisselam). Będzie wielkości jak miesięczna droga. Woda jego będzie bielsza od mleka i będzie przepięknie pachniała. Znajdujących się wokół niego kielichów będzie więcej niż gwiazd. Raz pijący z niego nigdy nie dozna pragnienia. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) raczył: „Ja przed wami przyjdę najpierw do basenu. Przychodzący do basenu i pijący z niego wodę nigdy więcej nie będzie spragniony. Ten, kto nie będzie spragniony pójdzie do Dżennet.”

Most Syrat

W mahszer wszyscy ludzie po rozliczeniu przejdą przez Syrat. Na rozkaz Allahu teala most Syrat zostanie założony nad Dżehennem. Wszystkim będzie nakazane przejście przez ten most. Tego dnia wszyscy prorokowie będą błagać: „O, Stworzycielu (Nasz Rabbi)! Daj nam dobry koniec!” Należący do Dżennet przejdą łatwo przez most i pójdą do Dżennet. Niektórzy z nich przejdą jak błyskawica, część z nich jak wiatr, jeszcze inni jak biegnący koń. Most Syrat będzie cieńszy od włosa i ostrzejszy od miecza. Z Islamem na ziemi jest tak samo. Staranie się być podporządkowanym całkowicie Islamowi jest jak przejście przez most Syrat. Tutaj walczący z trudem ze swoimi pragnieniami pociągającymi do zła przejdzie przez most Syrat łatwo i szybko. Nie podporządkowani Islamowi, ulegający swoim pragnieniom przejdą przez Syrat z trudem. Z tego względu Allahu teala wskazaną prawidłową drogę w Islamie nazwał Syrat-y mustakim. Podobieństwo nazw wskazuje na to, że znajdujący się na drodze Islamu jest jak na przejściu przez most Syrat.

Należący do Dżehennem pospadają z Syrat do Dżehennem. Niewierzących nogi nie będą potrafiły utrzymać się na Syrat i ślizgając się pospadają. Niewierzący zachowujący się jak muzułmanie (munafyk) przez pewien okres czasu będą szli razem z muzułmanami, potem Allahu teala obdarzy ich ciemnością. Będą się zwracać oni do prawidłowych muzułmanów, którym z przodu i po prawej stronie będzie świeciła światłość, by poczekali na nich, bo chcą skorzystać z ich światłości. Muzułmanie odpowiedzą im na to, że tą światłość przynieśli ze świata i niech oni wrócą z powrotem na ziemię i tam szukają światłości. Wtedy to Allahu teala postawi ścianę pomiędzy nimi. Wnętrzem jego będzie Dżennet, a na zewnątrz Dżehennem. Należący do munafyk pozostaną na zewnątrz, nogi ich nie wytrzymają i pospadają z dołów jeszcze niżej. Chrońmy się od tego u Allahu teala. Nasz ukochany Prorok raczył: „Przed wszystkim najpierw przez most Syrat przejdę ja i moja wspólnota. Przechodząc przez most Syrat poza Prorokami nikt nie powie ani słowa. Oni zaś będą mówili: O, Nasz Rabbi! Obdaruj pomyślnym końcem nasze wspólnoty!” (Tezkire) “Bierzcie i zarzynajcie sobie duże ofiary! Wasze ofiary będą wam wierzchowcem na syrat.” (Hadis-i szerif-Rijad-un Nasihin)

Siedem pytań na moście Syrat

Na moście Syrat, który będzie od włosa cieńszy i od miecza ostrzejszy, na którym będzie ciemniej niż w nocy, który będzie się ciągnął przez tysiąc lat do dołu, tysiąc lat do góry i tysiąc lat po równinie w siedmiu miejscach zadawane będą pytania. Jeśli nie da się na nie odpowiedzi, to za każde z nich będzie dane tysiąc lat męk. Te siedem pytań dotyczyć będzie: wiary, salat, postu, hadż, zekat (zaka), praw innych stworzeń, ablucji w tym gusl i istindżad (oczyszczenie i obmycie miejsc intymnych po czynnościach fizjologicznych).

Dżennet i Dżehennem

Dżennet (Raj) i Dżehennem (Piekło) już teraz istnieje. Dżennet znajduje się siedem warstw ponad niebem. Dżehennem znajduje się pod wszystkim. Istnieje osiem Dżennet i siedem Dżehennem. Dżennet jest większy od kuli ziemskiej, słońca i nieb wziętych razem.(Sura Imran:133) Dżehennem jest większe od słońca. W dniu kyjamet po rozliczeniu ludzie zostaną zesłani do Dżennet lub wrzuceni do Dżehennem. Dary i dobra w Dżennet i męki w Dżehennem są nieskończone. O tym jest jasno wyjaśnione w Kuran-y Kerim i w św.Hadisach. Wierzący posiadający więcej grzechów niż dobrych uczynków wejdą do Dżehennem i po pewnym okresie czasu, po odcierpieniu za grzechy pójdą do Dżennet. Posiadający w sercu choć odrobinę iman (wiarę) zyska miłosierdzie Allahu teala i nie będzie wiecznie przebywał w Dżehennem, pójdzie do Dżennet. Dżennet: Jest to miejsce, w którym zebrane są wszystkie piękna, które można sobie wyobrazić lub nie. Przyjemności i smaki świata są niczym w porównaniu z nim. Znajdującym się w Dżennet będzie podawane przed nimi każdego rodzaju jedzenie i napoje. Bez wysiłku takich czynów jak

zrywanie, gotowanie, przygotowywanie itp. będzie się piło, jadło i korzystało z tego, co się zechce. Będzie się tam razem z aniołami rajskimi takimi jak huryski i gylman, w nieskończoność będzie się żyło w przyjemnościach. Część ludzi, którzy zasłużą na Dżennet będzie przebywała w willach i będą pokazywane im miejsca, które zechcą zobaczyć i będą zaprowadzani tam, gdzie zechcą. Ludzie bez względu na wiek w jakim umrą w Dżennet będą mieli po 33 lata. Małżonkowie będą razem, jeśli tego zechcą. Kochający zasłużonych w Islamie będzie też razem z nimi. Ostatni wierzący wchodzący do Dżennet zyska siedem razy więcej dóbr niż te, które znajdują się na całym świecie. Stopień i nagrody w Dżennet będą dawane wszystkim według ich nauki i ibadet. Będzie istniało osiem Dżennet. Dżennet-i Adn jest miejscem najwyższego stopnia i największych darów. Wejdą do niego Prorokowie, najlepsi spośród muzułmanów i męczennicy (szehit). Dżennet-i Firdews będzie przewyższał pozostałe, będzie w nim dużo ogrodów. Do następnych należy Dżennet-i Naim, Dżennet-i Huld, Dżennet-ul Me’wa, Darus-selam, Darul-Karar i Darul-Dżelal. „Dla wierzącego świat jest jak areszt.”(Muslim) „Świat w porównaniu z macicą matki jest jak Dżennet, zaś w porównaniu z Dżennetem jest jak śmietnik.”(M.Name) „W Dżennet znajdują się dary, których nikt nie widział, o których nikt nie słyszał i nikt nie jest w stanie sobie wyobrazić.”(Muslim) „Pomiędzy darami w Dżennet i na ziemi istnieje tylko podobieństwo w nazwach.”(Bejheki) „Wchodzący do Dżennet nie umrze, będzie żył wiecznie. Będzie zawsze szczęśliwy, nie będzie się martwił, nie wpadnie w beznadzieję, jego ubranie nie zestarzeje się i zawsze będzie młody.”(Ibni Ebiddunya) „Ludzie w Dżennet nigdy nie zachorują i nie zestarzeją się, nigdy nie będą smutni, zawsze będą szczęśliwi.”(Muslim) Na temat Dżennet istnieją wersety w Surach: Junus 26, Insan 20, Nahl 97, Sedżde 17. Dżehennem: Będą tam dokonywane przeróżne męki. „Kto będzie uparcie buntował się Allahu teala i Jego prorokowi, zaprzeczając przekroczy granice postawione przez Allahu teala, ten zostanie wtrącony do nieskończenie wiecznego Piekła. Dla nich są w Piekle bardzo straszne męki.” (Nisa:14) Jak ogniem będzie ono wypełnione, tak i będą tam miejsca zwane Zemherir, w których będzie bardzo ostre zimno. Niektórzy będą męczeni najpierw wrzucaniem do ognia, a potem wsadzaniem do zimna. Dżehennem będzie się składało z siedmiu warstw. Pierwsza warstwa będzie najłagodniejsza. Jednak ogień jej będzie siedemdziesiąt razy silniejszy od ognia ziemskiego. Nazywa się Dżehennem. Tutaj niektórzy z muzułmanów będąc paleni zostaną oczyszczeni z grzechów. Druga warstwa Dżehennem będzie jeszcze straszniejsza. Nazywa się Sa’ir. (Sura Nisa:55) Tutaj będą paleni ci, którzy zmienili Torę (tj.Biblię, Stary Testament). Od tej warstwy będzie jeszcze gwałtowniejsza warstwa zwana Sekar (Sura Muddessir:26,27), w której będą męczeni zmieniający Ewangelię. W czwartej warstwie zwanej Dżahim (Sura Szuara:91-93) będą męczeni czczący słońce, gwiazdy. W piątej warstwie zwanej Hutame (Sura Humeze:1-7) będą męczeni czczący ogień, krowy. Do nich należą wyznawcy Budda, Brahma. Szósta warstwa nazywa się Lazy (Sura Lejl:13-15) i będą w niej męczeni ci, którzy nie posiadali żadnej religii, komuniści, masonowie. W Dżehennem siódma warstwa znajduje się najgłębiej i najstraszniejsze będą w niej dokonywane męki. Nazywa się Hawije i będą w niej paleni ci, którzy nie będąc wierzącymi zachowywali się jakby uwierzyli i ci, którzy odeszli od Islamu, stali się murted. (Sura Karia:8-11)

6.Wierzyć w Przeznaczenie (Kader)

Przychodzące do ludzi dobro (hajyr) i zło (szer), pożytek i szkoda, zysk i strata pochodzi z aprobaty Allahu teala. Kader nazywa się życzeniem istnienia czegoś przez Allahu teala. Kader nazywany jest też Kaza. Zgodnie z tym Kaza oznacza przedwieczne życzenie Allahu teala stworzenia tego, co zostało i zostanie stworzone od przedwieczności do nieskończoności. Stworzenie tego wszystkiego zgodnie z Kaza nie za mało i nie za dużo nazywa się Kader. Allahu teala wiedział wszystko to, co się stanie. Tą wiedzę właśnie nazywa się Kaza. Wszystko, co zostało stworzone powstało z Kaza. Istnienie tego wszystkiego zgodnie z tą wiedzą nazywa się Kader. Wierzyć w Kader znaczy wiedzieć i wierzyć w to, że Allahu teala przedwiecznie postanowił to, co stworzy i że będzie to nie za mało ani za dużo, tylko tak jak Sobie zażyczył. Nie jest możliwe istnienie tego, czego nie chciał, ani też nieistnienie tego, czego chciał. Jedna ze św.Hadis głosi: „Kto nie zgadza się na Kaza i Kader, komu się to nie podoba, kto nie jest cierpliwy na zesłane przeze Mnie nieszczęścia niech szuka sobie innego ode Mnie Pana. Niech nie znajduje się na ziemi jako Mój sługa.” (Hadis-i kudsi-Mektubat-y Rabbani) „Kader jest tajemnicą Allahu teala.” (Hadis-i szerif-Ihja-u Mumiddin) Nasz Stworzyciel wie przed wszystkim wszystko to, co stanie się każdemu człowiekowi. Nikt nie jest w stanie zmienić Kader. Tego może dokonać tylko Allahu teala, jeśli będzie miał taką wolę. Kader jest ukrytą tajemnicą Stworzyciela przed ludźmi.

Allahu teala stworzy to, co Sobie zażyczy

Wszystkie zwierzęta, rośliny, nieżywe byty, materie stałe i płynne, gazy, gwiazdy, molekuły, atomy, elektrony, elektromagnetyczne fale, krótko mówiąc ruch, fizyczne zdarzenia, reakcje chemiczne, reakcje jądra, wymiana energii każdego bytu, u żywych stworzeń potrzeby fizjologiczne, istnienie wszystkiego, złe i dobre czyny ludzi na ziemi i w ahiret ukaranie lub wynagrodzenie, wszystko było nieskończenie wcześnie w nauce Allahu teala. Wiedział On o tym wszystkim przed wiecznie. Od przedwieczności do nieskończoności wszystkiego właściwości, ruchy, zdarzenia stworzył zgodnie z tym, co wiedział przedwiecznie. Dobre i złe czyny ludzi, ich bycie muzułmaninem, ich bluźnierstwa, chciane i nie chciane przez nich czyny stworzył Allahu teala. Tylko On jest stwarzającym, czyniącym. On to stworzył powody powstania wszystkiego. Wszystko stworzył z jakiegoś powodu. Gdyby Allahu teala chciał, to stworzyłby wszystko bez powodu, przyczyny. Jednakże okazując łaskę, czyniąc dobro ludziom stworzył wszystko w połączeniu z przyczyną. Zażyczył, by pewne sprawy zostały stworzone z pewnych przyczyn. Ukrył czyny pod przyczynami. Jeśli ktoś zechce, by On coś stworzył, to przylgnie do przyczyny tego czegoś, zyska to. Chcący zapalenia się świeczki zapali zapałkę. Cierpiący na ból głowy użyje aspirynę. Pragnący Dżennet i jego nieskończonych darów będzie żył zgodnie z Islamem. Strzelający do siebie umrze. Pijący truciznę umrze. Grzeszący, tracący wiarę pójdzie do Dżehennem. Gdyby Allahu teala nie stworzył przyczyn czynów, to wszyscy wszystko chcieliby od Allahu teala, o nic by się nie starano. W ten sposób nie byłoby wtedy wśród ludzi przełożonych, urzędników, pracowników, artystów, uczni, nauczycieli. Nie byłoby wtedy żadnych węzłów

ludzkości, zepsułby się wtedy ład na ziemi i w ahiret. Nie byłoby różnicy pomiędzy pięknym i brzydkim, dobrym i złym, posłusznym i buntującym się. Gdyby Allahu teala chciał, to ten zwyczaj inaczej by uczynił i wszystko stworzyłby zgodnie z tym zwyczajem. I tak np. gdyby chciał, to złych obdarzyłby Dżennetem, a dobrych Dżehennem. Jednak św.ajety i św.hadisy wskazują na to, że tak nie chciał.

Czyny człowieka i wolna wola

Człowiek nie jest w stanie wszystkiego, co sobie zażyczy zrobić, cokolwiek stworzyć. Wszystkie czyny chciane i niechciane przez ludzi, wszystkie działania stworzył Allahu teala. W celu stworzenia pożądanych przez ludzi działań i czynów stworzył im pragnienie i życzenie. Jeśli Allahu teala też tego zechce, to ze względu na tą wolę, życzenie stworzy ten czyn. Jeśli człowiek nie zechce i Allahu teala nie będzie życzył, to nie stworzy tego. To coś nie zostanie stworzone tylko dlatego, że człowiek chce. Zostanie stworzone tylko wtedy, gdy Allahu teala będzie też chciał. Dobre, pożyteczne pragnienia ludzi, których kocha i żałuje, Allahu teala też chce i stworzy. Nie chce i nie stworzy ich złych i szkodliwych pragnień. U takich ludzi zajdą zawsze dobre i pożyteczne czyny. Wolna wola (Irade-i Dżuzijje): Allahu teala obdarzył ludzi łaską chcenia i siły wyboru w dokonaniu lub niedokonaniu jakiegoś czynu. Jest to u ludzi pewnym stanem. Ludzie są wolni w używaniu wolnej woli. Nie są zmuszani. Powód wolnej woli pochodzi z woli Allahu teala. Gdy człowiek zdecyduje się na dokonanie jakiegoś czynu z własnej wolnej woli, a Allahu teala będzie też tego chciał, to zostanie to przez Niego stworzone. Czyny ludzi nie zachodzą tylko w skutek pragnienia ich woli. Człowiek chce spełnienia jakiegoś czynu np. chcąc by ręka jego się poruszyła używa siły i tak dochodzi do ruchu. Jednak nie powie się, że człowiek to stworzył. Wolna wola powstaje w sercu człowieka. Czyny człowieka dochodzą do skutku z przedwiecznej (nie mającej początku wczesności) aprobaty Allahu teala. Jednak, by doszły one do skutku, człowiek korzysta najpierw z wolnej woli. Pragnienie spełnienia się lub niespełnienia jakiegoś czynu zostaje stworzone przez Allahu teala ze względu na pragnienie człowieka tego czynu. Z tego powodu człowiek jest odpowiedzialny za czyn, który doszedł do skutku. Ludzie korzystając z danego im daru wolnej woli chcąc stworzenia dobra zyskają zasługi. Chcący stworzenia zła zyska grzech. Z tego powodu powinno się myśleć o czynieniu dobra i jego pragnąć. Uwaga: W dzisiejszych czasach w życiu codziennym bardzo często używa się słów: „stworzyć, stwarzać, tworzyć.” Słowa te należą tylko do Allahu teala, są Jemu specyficzne. Stworzycielem jest tylko On i tylko On jest w stanie cokolwiek stworzyć. Z tego względu nie powinno się używać takich słów odnośnie czynów ludzi.

IV.ZASADY PRAWIDŁOWEGO WIERZENIA

1. Wiara powinna być kontynuowana, solidna. Nie powinno się myśleć nawet przez chwilę o odstąpieniu. Ten, kto powie, że trzy lata później odstąpi od Islamu, straci w tym momencie wiarę, przestanie być muzułmaninem.

2. Wiara wierzącego powinna być pomiędzy lękiem a nadzieją. Powinno się bać męk Allahu teala, jednak nie tracić nadziei nawet przez chwilę na Jego miłosierdzie. Powinno się bardzo unikać grzeszenia, lękać, że z tego powodu straci się wiarę. Jeśli się nawet dokona wszystkich grzechów, to nie powinno się stracić nawet przez chwilę nadziei, że Allahu teala wybaczy. Powinno się żałować grzechów, okazać skruchę, ponieważ postępujący w ten sposób stanie się takim, jakby w ogóle nie zgrzeszył.

3. Przed wyzionięciem ducha powinno się uwierzyć. Umierając zostaną ukazane wszystkie stany ahiret. Wtedy to wszyscy niewierzący będą chcieli przyjąć wiarę. Gdy tymczasem powinno się wierzyć nie widząc. Po zobaczeniu nie jest to wierzenie. Jednak w tym momencie zostanie przyjęta skrucha wierzących.

4. Powinno się uwierzyć przed wystąpieniem jednego z wielkich znaków Kyjamet tj. przed wzejściem słońca z zachodu. Widzący to ludzie wszyscy uwierzą, lecz ich wiara nie zostanie przyjęta, ponieważ drzwi skruchy zostaną zamknięte.

5. Powinno się wierzyć w to, że poza Allahu teala nikt nie zna przyszłości i tego, co jest tajemne. Przyszłość zna tylko Allahu teala. Zna się tylko to, o czym On poinformował. Anioły, dżiny, szatany, a nawet prorocy nie znają przyszłości. Allahu teala poinformował jednakże proroków i prawidłowych ludzi o niektórych sprawach z tej wiedzy.

6. Nie powinno się zaprzeczyć bez powodu i świadomie żadnego prawa dotyczącego religii, iman i ibadet. Traktowanie lekko jeden z nakazów lub zakazów Islamu, żartowanie z Kuran-y Kerim, z jednego z aniołów i proroków, a także zaprzeczenie słowem bez przymusu i powodu w jedno z ich głoszeń jest bluźnierstwem (niewierzeniem). Zaprzeczający w istnienie Allahu teala, anioły, obowiązek salatu i ablucji będąc pod groźbą śmierci nie stanie się niewierzącym.

7. Nie powinno być się niepewnym lub wątpić w wyjaśnioną jasno przez religię islamską niezbędną wiedzę. Nazwanie tego, co jest zakazane, że jest zezwolone np.picie alkoholu, jedzenie wieprzowiny, hazard, lichwiarstwo, przekupstwo lub wątpienie w to lub nazwanie tego, co jest zezwolone, że jest zakazane, jest powodem wystąpienia z wiary.

8. Iman (wiara) powinna być zgodna ze sposobem wierzenia poinformowanym przez religię islamską. Nie jest iman wierzenie według swojego zrozumienia, głoszeń filozofów i naśladowców nauk ścisłych. Powinno się wierzyć zgodnie z formą głoszoną przez Muhammeda (alejchisselam).

9. Wierzący powinien kochać tylko ze względu na Allacha i tylko ze względu na Niego odczuwać wrogość. Powinno się kochać przyjaciół Allahu teala tj. muzułmanów i nie kochać tych, którzy są czynem i pismem wrogami Islamu. Serce jest miejscem tej wrogości. Niemuzułmanów powinno traktować się uprzejmie i starać się, by poprzez poznanie naszego pięknego charakteru polubili naszą religię.

10. Powinno się wierzyć jak wierzył nasz Prorok i Jego Eshab. Jest to wierzenie sunna (Ehl-i sunnet wel-dżemaat).

1.Wierzenie sunna

Ostatnia religia Allahu teala Islam została wyjaśniona ludziom przez naszego ukochanego Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Ta religia do Kyjamet nie zmieni się, nie rozpadnie się. Allahu teala poinformował o tym jasno w Kuran-y Kerim. Należący do Eshab-y Kiram mieli zaszczyt widzieć naszego ukochanego Proroka i poznać osobiście od Niego religię islamską. O tej religii w taki sam sposób nauczyli przychodzących po sobie muzułmanów. Muzułmanów nieodsuwających się nawet o włos od drogi Naszego Proroka i Jego Eshab nazywa się Ehl-i sunnet wel dżemaat (sunna). W każdym wieku wychowani zostali wielcy uczeni islamscy, którzy wszystkim muzułmanom na świecie ukazywali prawidłową drogę i byli przewodnikami w nauczaniu o religii Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) nie dokonując w niej żadnej zmiany. Ci uczeni informowali i nauczali ludzi o tej samej wierze. Wierzenie (itikad), wiedza religijna naszego Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) została obszernie wyjaśniona, podzielona na części i przez wszystkich w zrozumiały sposób głoszona przez dwóch wielkich uczonych: Imam Eszari i Imam Maturidi. Tych dwóch uczonych i ich nauczyciele posiadają w iman tylko jedną mezheb. Mezheb tych szanownych ludzi nazywa się Ehl-i sunnet wel dżemaat. Jest to mezheb iman-wiary. Imamowie czterech mezheb informujących o ibadet i codziennych czynach należeli też do tej prawidłowej mezheby. W wierze nie ma pomiędzy nimi żadnej różnicy. Imam Eszari i Imam Maturidi byli uczniami uczniów Imama Hanefi i Imama Szafii. Wierzenie, wiara należących do tej grupy jest wiarą Eshab-y Kiram i od nich uzależnionych prawdziwych uczonych (alim) Islamu. Wiara niezgodna z wierzeniem sunna odsuwa się od prawidłowej drogi. W ten sposób wierzący pójdą do Dżehennem. O tym poinformował nas nasz ukochany Prorok. Gdy wypowiedział św.Hadisę (Abdulhak-y Dehlewi, Imam Rabbani): „Moja wspólnota podzieli się na siedemdziesiąt trzy grupy (fyrka). Spośród nich uratuje się tylko jedna, pozostałe zaprzepaszczą się, pójdą do Dżehennem,” to Eshab-y Kiram spytał się, która z nich uratuje się? Na to powiedział: „Ehl-i sunnet wel dżemaat.” Wtedy to spytano się Jego, co to znaczy Ehl-i sunnet wel dżemaat? Odpowiedział: „Znajdujący się na dzisiejszej mojej i mojego Eshab drodze.”

2.Dlaczego bidat jest grzechem? Dokonujący bidat uważają sahih (prawdziwe) hadisy za wymyślone, nie podobają im się uczeni islamscy, w religii widzą braki. Poprzez wydawające im się braki w religii starają się zmienić prawa i doprowadzić do nowych. Ehli bidat jest dumny z siebie. Imam Gazali raczył: „Powodem tego, że duma, pyszność jest większym grzechem ponad pozostałymi grzechami: Gdy wielkość należy tylko do Allahu teala pysznienie się człowieka jest podobne do nałożenia korony króla przez niewolnika, który siadając na jego tronie rządzi. Oczywiście jest wielka różnica pomiędzy dokonaniem winy poprzez niespełnienie nakazu rządcy a zapanowaniem nad rządem, siedzeniu na tronie i rządzeniu. I tak pysznienie się nie jest taką samą winą jak niespełnianie nakazów Allaha, staje się wielkim grzechem jakim jest uznanie się za bóstwo. Jest to powód, że bidat należy do większych grzechów niż kradzież, morderstwo. Grzeszący, morderca buntuje się nakazom Allaha, dokonuje wielkiego grzechu. Jednak doprowadzający do bidat poprzez wprowadzenie nowych praw okazuje swoje niezadowolenie z Allaha, Proroka i uczonych islamskich, sam stara się zapanować nad religią. W imieniu Allaha teala obraża Proroka (sallallachu alejchi we sellem), okazując swoje niezadowolenie z nich swoje poglądy przedstawia jako religię. Dlatego też ehli bidat dokonuje jeszcze większego grzechu niż złodzieje i bandyci. Z

tego względu też nasz błogosławiony Prorok (sallallachu alejchi we sellem) raczył: „Ja nie jestem jednym z nich, oni nie należą do mnie. Dżihad z nimi jest tak ważny jak dżihad z niewierzącymi.”(Dejlemi) Imam Rabbani raczył: „Ehli bidat poprzez doprowadzenie do zmian uważając, że dokona się poprawy religii doprowadza do powstania bidat. Oni głoszą, że uzupełniają braki w religii. Nie wiedzą, że religia nie posiada braków. W Kuran-y Kerim w Surze Maide w 3.wersecie głoszone jest w tym sensie: „Dla was dzisiaj religię zakończyłem (dopełniłem, uzupełniłem). Istniejące nad wami dary wykończyłem i stałem się zadowolony dając wam jako religię Islam.” Uważanie, że w religii są braki, dokonywanie uzupełnień (wg czasów, pisanie nowoczesnych komentarzy i doprowadzanie do powstania różnych bidat-innowacji w religii) świadczy o nieuwierzeniu w ten werset. Z tego względu też rozmawianie z ehli bidat jest jeszcze gorsze od przyjaźnienia się z niewierzącymi. Powinno się uciekać od ehli bidat tak jak od potwora, węża. Nasz Prorok (sallallachu alejchi we sellem) głosił: „Kto dokona komentarzy Kuran-y Kerim wg swoich poglądów ten stanie się niewierzącym.” Jak nasz Prorok (sallallachu alejchi we sellem) skomentował Kuran-y Kerim i jak nam przekazali Jego towarzysze, tak powinno się wierzyć. Gdyby religia była wg wszystkich poglądów to byłoby tyle religii ile jest ludzi.

3.Siedemdziesiąt dwie grupy bidat Są to grupy, o których zostało poinformowane w św.hadisach. Odłączyły się one od drogi ehli sunna tj.drogi poinformowanej przez Proroka (sallallachu alejchi we sellem) i jego towarzyszy-Eshab. Nazywa się je ehli bidat lub fyrka (grupa) dalalet. Należący do ehli bidat nie wierzą tak jak zrozumieli uczeni sunna, niewyjaśnione jasno wersety z Kuran-y Kerim i św.hadisy błędnie określając nie stają się niewierzącymi-kafir, jednak z powodu błędnego wierzenia pójdą do Piekła. Ponieważ są muzułmanami nie będą w Piekle wiecznie, będą cierpieć tyle jak błędnie wierzyli, po odcierpieniu kary pójdą do Raju. Istnieją 72 grupy bidat. Ich ibadet (czczenie Allahu teala, salat, post, zasługi itp) nie zostaną przyjęte (wg Imam Rabbani). Z 72 grup ehli bidat fundamentalnych jest 9 grup. Do nich należą: haridżi, szii, mutezile, murdżie, muszebihe, dżehmijje, dyrarijje, nedżdżarijje i kitabijje. Za czasów naszego Proroka i czterech kalifów żadna z tych grup nie istniała. Do ich powstania zaszło wiele lat później po śmierci 7 wielkich uczonych fykyh zwanych Fukaha-i Seb’a (wykształceni w Medynie uczeni: Said bin Mussejjib, Kasim bin Muhammed bin Ebi Bekr Syddyk, Urwe bin Zubejr, Haridże bin Zejd, Ebu Seleme bin Abdurrahman bin Awf, Ubejdullah bin Utbe i Ebu Ejjub Sulejman-r.anhum).

4. Kto to jest Ibni Tejmijje (1328/728)? Będąc uczonym w mezhebie Hanbeli od fykyh i hadis odszedł od drogi sunna. Z powodu pism niezgodnych z sunną został dwa razy uwięziony w Egipcie. Uczeni islamscy na jego temat poinformowali, że: • Powiedział, że Arsz (Tron Niebiański) nie ma początku (Akaid-i Adudijje szehri) • Kitab-ul Arsz jest z jego książek najgorszą książką. Niektórzy uczeni islamscy powiedzieli,

że ten kto powie o nim szejhuislam stanie się kafir (niewierzącym) (Imam Sübki)

• Majątek i życie tych, co są podporządkowani Ibni Tejmijje są zezwolone (Miratul-dżenan, Nebras haszijesi)

• Powiedział schodząc z minber Meczetu w Damaszku:”Allah zejdzie z nieba na ziemię tak jak ja schodzę teraz.” (Ibni Batuta)

• W książce Essyrat-ul-mustekym powiedział o takich wielkich z Sahabe jak Ibni Abbas, że jest on niewierzącym

• Wg niego odprawianie zaległości w salat tj.kaza nie jest potrzebne. Tymczasem wg czterech mezheb należy do farz

• Abdurrazyk Pasza powiedział, że tak jak wehhabi z jednej strony są przywiązani do Ibni Tejmijje, tak też poglądy reform w religii Abduha są powiązane z Ibni Tejmijje

• Męki w Piekle nie trwają w nieskończoność. Na temat, że niewierzący będą w nieskończoność w Piekle istnieje wiele ajetów (Sura Bakara:81, Ahzab:65, Fussilet:28, Zuhruf:74)

• Mówiąc, że Kalife Ömer bardzo wiele razy się pomylił wystąpił przeciwko św.hadisie Imama Ahmeda, która głosi (Allahu teala prawidłowe słowo położył na języku Omera. On nigdy się nie pomyli)

• Obraził i oczernił wielkich uczonych w tasawwuf jak Sadreddin Konewi, Ibni Arabi. Mówił, że “w książkach Imam Gazali jest pełno wymyślonych hadis”

• Imam Szarani powiedział: “Ibni Tejmijje zaprzecza tasawwuf (mistyce), obraził błogosławionych ludzi w Islamie (ewlija). Powinno się uciekać od jego książek tak jak ucieka się przed drapieżnymi zwierzętami.(Tabakat-ul kubra)

• W książce Kitabül-Arsz napisał: ”Allah siedzi na Tronie (Arsz), zostawił miejsce dla Proroka by z Nim razem siedział “ (Keszfüz-zünun)

Selefijje Selefijje nazywa się tych, którzy są na drodze Ibni Tejmjje. Ibni Tejmijje w książce “Furkan” dzieli religię na trzy części. Wg selefijje te trzy zasady są nieodwracalnymi podstawami. Islam tylko wg tych zasad uważają za całość. Wg nich dokonano wiele dodatków. Powinno się te dodatki usunąć. Ściśle łączące się zasady są trzy: 1-Religia munezzel: prawa wyciągnięte przez nich samych z Kuran-y Kerim i św.hadis, które wg nich są sahih (prawdziwe) 2-Religia muewwel: prawa wyciągnięte przez uczonych mezheb z Kuran-y Kerim i sunny 3-Religia mubeddel: prawa poprzednich religii i uznane przez nich za wymyślone św.hadisy Wg Ibni Tejmijje podporządkowanie się religii munezzel jest obowiązkiem wszystkich muzułmanów, ponieważ Allahu teala nie będzie pytał się innych, co zrozumiał uczony z Księgi i sunny, a nawet nie traktuje to jako obowiązek. Wszyscy są odpowiedzialni za tyle ile zrozumieli z Kuran-y Kerim i sunny. Z tego względu wszyscy powinni dokonywać czyny z religią munezzel. Religia muewwel jest zezwolona tym, którzy nie potrafią sami wyciągnąć prawa z Kuran-y Kerim i św.hadis, ale dla mudżtehid jest zakazana. Broniący drogę Ibni Tejmijje selefijje uważają siebie samych za mudżtehid-uczonych, dla nich prawa mezheb nie są godne zaufania. Są podporządkowani temu, co sami zrozumieli z Kuran-y Kerim i sunny. Dokonywanie czynów zgodnie z religią mubeddel uznaje Ibni Tejmijje za grzech-haram.

(Uwaga: Nie zostały usunięte wszystkie prawa dawnych religii. To, w co powinno się wierzyć jest we wszystkich religiach takie samo, niektóre prawa dotyczące czynów zostały usunięte. Nie ma religii, w której czyny byłyby podporządkowane wymyślonym hadisom. Temat wymyślonych hadis jest osobnym tematem. Wg zasady jednego mudżtehid hadisa uważana za mewdu tj.niezgodna z zasadami jednego z imamów może być uznana wg zasad innego mudżtehid za sahih-prawdziwą. Zaś Ibni Tejmijje hadisy, które nie potrafił zrozumieć uznaje od razu za wymyślone. Chciał doprowadzić do powstania opinii, że prawa, zasady powstałe w fykyh, kelam i tasawwuf powstały z wymyślonych hadis.) Podporządkowani Ibni Tejmijje wyciągają nakazy z Kuran-y Kerim i sunny. Uważają to za całkiem normalne i nazywają to religią munezzel i o nas podporządkowanym uczonym mezheb mówią, że dokonujemy czyny niezgodnie z religią zesłaną przez Allaha lecz zgodnie z religią uczonych mezheb.

5.Kto to jest Muhammed bin Abdulwehhab? Muhammed bin Abdulwehhab jest założycielem grupy wehhabi. Jest znany też pod imieniem “Szejh-i Nedżd.” Jak wiadomo ten przydomek jest też imieniem szatana. Pochodzi z plemienia Temim. Urodził się w roku 1699/H.1111 we wsi Ujejne w pobliżu miejscowości Hurejmile na Pustyni Nedżd. Zmarł w roku 1791/H.1206. W młodości zajmował się handlem. W tym celu udał się do Basry, Bagdadu, Iranu, Damaszku i Indii. W Damaszku podjął naukę. W tym też czasie zaczął czytać książki Ibni Tejmijje, które są niezgodne z poglądami uczonych sunna. Znalazł się pod ich wpływem. W roku 1730 powrócił do Nedżd i tam dla wieśniaków zaczął pisać małe książeczki o wiedzy religijnej. W tych książkach pomieszał swoją wiedzę z wiedzą zaczerpniętą z mutezile i innych grup bidat. Te poglądy starał się najpierw głosić w swoim środowisku. W roku 1744 przeniósł się do miejscowości Derijje w pobliżu Rijad. Tamtejsza ludność i ich szejh Muhammed bin Suud ulegli jego poglądom. Muhammed bin Abdulwehhab współpracując z Muhammedem bin Suud zyskał poparcie w tym środowisku. Muzułmanów, którzy nie postępowali zgodnie z ich poglądami uznawali za tych, którzy odeszli od prawidłowej drogi, za niewierzących. Abdulwehhab uznał samego siebie za kady, a Muhammeda bin Suud za władcę i przygotował prawo, w którym zapewniono potomkom Suuda przejęcie po nim władzy. W roku 1765 po śmierci Muhammeda bin Suud zaczął współpracować z jego synem Abdulaziz bin Muhammed. Zamiarem Abdulwehhaba było zajęcie ziemi Hidżas i Iraku i założenie osobnego państwa. Abdulaziz Muhammed ogłosił Muhammeda Abdulwehhab kalife. Popierane przez Anglików poglądy Abdulwehhaba zostały przyjęte później jako pogląd religijny i polityczny, po pewnym czasie zapanowały na Półwyspie Arabskim.

Wehhabi Grupa ta powstała w połowie osiemnastego wieku na Półwyspie Arabskim w okręgu Nedżd. Założona została przez Muhammed bin Abdulwehhab. Korzenie wehhabi sięgają 4 wieku hidżri. W tym okresie niektórzy dając błędne znaczenie wg swojego rozumu muteszabih wersetom (znaczenie których jest zamknięte, nie jest jasne) i św.hadisom zahiri (tak jak wyglądają) odłączyli się od mezheby Hanbeli, a więc od drogi sunna. Przyjęli zepsute wierzenie, w którym Allahu teala upodobnia się do stworzenia. Nazwali siebie selefijje. W 7 wieku hidżri ponownie

Ibni Tejmijje tą intrygę rozpalił. Tą zepsutą drogę poprowadził dalej jego uczeń Ibni Kajjim el-Dżewzijje i inni. W końcu w 12 wieku hidżri (tj 18 miladi) Muhammed bin Abdulwehhab dając się oszukać Anglikom i po przeczytaniu książek Ibni Tejmijje znajdując się pod wpływem jego poglądów doprowadził do ponownego powstania tej intrygi. W roku 1744 na obszarze Nedż zaczął tą drogę rozpowszechniać. Na tym obszarze należący do liczących się ludzi Muhammed bin Suud zaczął mu pomagać. W tym też czasie uczeni sunna napisali wiele utworów na temat spaczonej drogi wehhabi. Później po osłabieniu się Państwa Osmańskiego na początku dwudziestego wieku występujący ponownie wehhabi doprowadzili w roku 1932 do powstania Królestwa Suudi (Arabia Saudyjska). Wg wehhabi: -Czyny (amel), ibadet jest częścią wierzenia.I tak np.ten kto wie, że salat jest far-z i nie dokona jednego salatu, to odchodzi z religii. -W Kuran-y Kerim z poinformowanymi atrybutami nie wyjaśniają takich wypowiedzi jak ręka, twarz itp. Z widzianym znaczeniem rozumieją. Dlatego też doprowadzają do wierzenia, w którym upodabnia się Allahu teala do stworzeń. -Wg nich oczekiwanie, pragnienie orędownictwa, pomocy od innych jest szirk, bluźnierstwem. Jeśli ktoś ma jakieś życzenie i pójdzie na grób naszego Proroka lub ewlija i w modlitwie ze względu na ich szacunek powoła się na ich duchów, to wystąpi z Islamu. (Uwaga: My od duchów ewlija chcemy pomocy, ponieważ duchy ukochanych sług Allacha pomagają za życia, a także po śmierci żywym poprzez daną im siłę i zezwolenie Allahu teala. W ten sposób wierząc oczekiwać pomoc od Proroka, ewlija nie jest czczeniem kogoś innego poza Allahu teala. Czci się Allahu teala, w Niego się wierzy, od Niego się chce. W św.Hadisie wg Dejlemi głoszone jest: “Gdy staniecie się bezradni w swoich czynach, to chciejcie pomocy od tych, co są w grobach.”) -Wg nich tasawwuf należy do bidat. -Poza Kuran-y Kerim i sunna nie uznają innych źródeł. Zaprzeczają idżma i kyjas i przywiązanie się do jednej z czterech prawidłowych mezheb. W czynach mówią, że są Hanbeli zaś w itikad tj. wierzeniu selefijje.

6.Czy w Islamie istnieje filozofia? Filozofią określa się wynik, który uzyskuje człowiek po rozpatrzeniu i zbadaniu jakiegokolwiek tematu korzystając ze swojej osobistej inteligencji, logiki i swoich doświadczeń. Krótko mówiąc oznacza: „poszukiwanie we wszystkim pierwowzoru (istoty, źródła) i znalezienie powodu istnienia egzystencji.” Słowo „filozofia” pochodzi z j.greckiego od słowa „philosophia” (miłość mądrości) i opiera się na zasadach głębokiego myślenia, poszukiwania, porównania i badania. Zajmujący się filozofią powinien posiadać głęboką wiedzę psychologii i nauk ścisłych. Człowiek jednak pomimo posiadania wielkiej wiedzy może błędnie myśleć i z dokonanych badań wyciągnąć błędne wnioski. Z tego powodu też filozofia nigdy nie da bezprzecznych wyników. Powinno się też to, co się usłyszy skontrolować ze swoim rozumem i logiką. Każda filozofia ma swoją antyfilozofię i dlatego też należy zbadać to przeciwieństwo, porównać te dwa rozważania. Należy pamiętać o tym, że wiele myśli filozoficznych może z czasem ulec zmianie. W takim razie myśli filozoficzne nigdy nie zyskują na dobitności. W Kuran-y Kerim istnieją dwa rodzaje

wersetów. Ta część, których znaczenie jest wyraźne, nazywa się „Muhkem ajet” (wersetami oczywistymi, pewnymi). Druga zaś część wersetów nie jest łatwo zrozumiała, żeby je zrozumieć należy skorzystać z komentarza, opisu. Nazywa się je „Müteszabih ajet” (symboliczne wersety). Słowa Proroka (sallallachu alejchi we sellem) czyli św.Hadisy składają się również z dwóch rodzajów tj. z oczywistych i symbolicznych. Konieczność ich komentowania doprowadziła do powstania w religii islamskiej dziedziny „idżtihad” (sąd, opinia, pogląd). Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) sam wydawał opinie. Opinie Jego i Jego przyjaciół są fundamentami wiedzy islamskiej. Plemiona nowo przechodzące na Islam pytając się, co nakazuje religia islamska o tym, co oni przedtem uważali za święte i jaki sąd wyda o tym, otrzymywali odpowiedź od uczonych islamskich. Konieczność rozstrzygnięcia zagadnień dotyczących wierzenia, wiary, dawania odpowiedzi doprowadziła do powstania nauki „Kelam” (nauka o wierze). Obowiązkiem uczonych tej nauki było udowodnienie w logiczny i w zrozumiały sposób nowo przyjmującym Islam, dlaczego ich wiara jest błędna. Uczeni ci dokonali bardzo wiele starań w roztrzyganiu tych zagadnień. Wyszło na jaw wiele prawd i powstała bardzo wartościowa nauka logiki. Z innej strony zaistniała również konieczność wyjaśnienia nowym muzułmanom w zrozumiały dla nich sposób, że Allahu teala jest i jest jeden, jest wieczny, nie urodził się, nie porodził i usunięcia wynikających z tego powodu wątpliwości. Uczeni kelam (rahimehumullah) dokonali tego z powodzeniem. W spełnieniu tego świętego obowiązku pomogli im również islamscy uczeni nauk ścisłych. Prawdziwi uczeni islamscy nauki kelam w wyjaśnieniach symbolicznych św.ajetów i św.Hadis opierali się tylko na opinii błogosławionego Proroka i Jego Przyjaciół, odrzucali niezgodne z nią myśli dawnych filozofów i w ten sposób ochronili religię islamską od zepsucia, którego doznała religia chrześcijańska. Niektórzy ignoranci ulegli im uważając, że każde słowo filozofów jest prawidłowe. W ten sposób doszło do powstania spaczonej sekty w Islamie zwanej Mutezile. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) poinformował o tym, że w Islamie dojdzie do powstania 72 spaczonych sekt. Niektórzy filozofowie, a wśród nich: Ibni Sina (Avicenna), Farabi, Ibni Tufejl, Ibni Ruszd, Ibni Badże inspirując się filozofią grecką, hindu, perską i łacińską odsunęli niektóre zagadnienia od prawidłowej drogi Kuran-y Kerim. Ibni Haldun podzielił naukę islamską na dwie grupy: 1. „Ulum-i naklijje” (nauka religijna), w skład której wchodzi: a) Tefsir-komentarz Kuran-y Kerim, b) Kiraet-prawidłowe czytanie (recytowanie) Kuran-y Kerim, c) Hadis-nauka o św.Hadisach, czynach szanownego Proroka i o tym, co widział i czemu nie zapobiegał, d) Fykh-wiedza informująca o nakazach i zakazach religii islamskiej, e) Feraiz-wiedza dotycząca podziału majątku (komu i w jaki sposób) pozostawionego przez zmarłego, f) Kelam- nauka o wierze (słowa szehadet i związane z nim sześć podstawowych fundamentów wiary), h) Tasawwuf- nauka o mistyce. 2. „Ulum-i aklijje” (nauki ścisłe, rozumiane przez doświadczenia): a) Mantyk-logika, b) Fizyka, c) Tabiat-natura, przyroda, d) Chemia, e) Matematyka, f) Geometria,

g) Geodezja, h) Debata, dysputa i) Astronomia. Imam-i Gazali (rahimehullah) poznając j.grecki zbadał starożytną grecką filozofię i zaprzeczył znajdującym się w niej nieprawidłowym miejscom. Za czasów Harunurreszida (rahimehullah) wmieszająca się filozofia do nauk islamskich stała się przewodnikiem dla takich filozofów jak: Montesquieu i Spinoza, którzy otwarcie przyznali się oni do tego, że byli pod wpływem Farabini, którego zwali “Farabius”. Imam-i Muhammed Gazali (rahimehullah) walczył z jedną z pierwszych powstałych 72 spaczonych sekt, sektą szyitów Dai. Według sekty Dai Kuran-y Kerim składa się z dwóch stron: z wewnętrznej (batini) i zewnętrznej (zahiri). Z tego względu nazwano ich “sektą batini”. Imam-i Gazali z łatwością obalił ich filozofię. Po tej klęsce sekta batini odsunęła się jeszcze bardziej od Islamu. Błędnie wyjaśniając treść symbolicznych św.ajetów i św.Hadis stali się Mülhid (wystąpili z wiary). W swoich politycznych celach posuwali się tak daleko, że stali się bardzo szkodliwi muzułmanom znajdującym się na prawidłowej drodze Sunna. Szyici Szyici mówiąc, że są po stronie błogosławionego Ali, wprowadzili do religii islamskiej nową filozofię. Powstały nowe sekty. Jedną z nich jest sekta Haridżitów, którzy najpierw głosili, że są po stronie szanownego Ali, później zaś stali się Mu wrogiem. Według ich wierzenia „wierzący, który dokona wielkiego grzechu, staje się niewierzącym” i wychodząc z tego udowadniali, że szanowny Ali i szanowny Muawije są niewierzącymi. Przeciwko temu wierzeniu powstały jeszcze inne wierzenia. Przyjmowali oni, że rozum jest jedynym kryterium wobec każdej sytuacji, „o tym, jeśli ktoś dokona wielkiego grzechu, np. jeśli wierzący zamorduje innego wierzącego, to nikt z ludzi na ziemi nie wyda wyroku. Tego wyroku może dokonać tylko Allahu teala w życiu pozagrobowym.” Z tego powodu nie są oni zaliczani ani do wierzących ani do niewierzących. Tych, którzy głosili te nowe wierzenia nazywa się Mutezile. Wśród szyitów powstała jeszcze jedna sekta zwana Galije, wg ich wierzenia Raj i Piekło znajduje się na ziemi. Są oni zupełnie niewierzącymi i nie mają nic wspólnego z Islamem. Wrogowie chcący zniszczyć Islam wewnątrz doprowadzili do powstania fałszywych sekt nazywając je Islamem. Wśród nich najbardziej znane są: Behaizm, Kadijani i Teblig Dżemat. Wyznawcy behaizmu Ich przewodnikiem był Pers Elbab Ali. Siebie samego nazywał lustrem i mówił, że w tym lustrze można zobaczyć Allacha. Po jego śmierci przewodnikiem został Behaullah, później jego syn Abbas. Gdy zmarł w roku 1339/1921, to jego miejsce zajął jego syn Szewki, który powiedział, że Behaullah jest prorokiem. Według nich liczba 19 jest święta. Każdy niemoralny czyn jest honorem. Ich książki znajdują się w każdym języku. Potrafią bardzo dobrze oszukiwać ludzi. Kadijjani Nazywa się ich też Ahmedijje. Muhammed Ebu Zuhre, profesor Uniwersytetu Dżami’ul-ezher, powiedział: „Założycielem sekty Kadijjani jest Mirza Ahmed, który zmarł w roku 1326/1908. Został pochowany we wsi Kadjan w pobliżu miasta Lahor w Pakistanie. Jego wyznawcy

uważają, że Jezus (alejchisselam) uciekł przed żydami i przybył do miasta Keszmir i tam zmarł. Ahmeda Kadijjani nazywają prorokiem. Uważają również, że Kuran-y Kerim głosi o zacności chrześcijan i żydów i dlatego też uważają za obowiązek religijny kochać Anglików. Nakaz świętej wojny jest nieaktualny. Ci, którzy nie nazywają ich niewierzącymi, także nie są tak nazywani przez nich. Tym, co nie są Kadijjani, jest zakazane dawać kobietę za żonę, jednak z kobietami innych wyznań mogą zawierać związek małżeński. Muzułmanów, którzy im nie wierzą, nazywają ateistami. Uczony islamski Husein Muhammed (rahmettullahi alejch) wyjaśnił obszernie w swojej książce pt. „Erredü alel-Kadijanijje” słowa zwolenników sekty Kadijjani będące powodem bluźnierstwa. Ukrywający się pod tymi słowami niewierzący przedstawiają samych siebie jako muzułmanów. Dyskutując z żydami i chrześcijanami udowadniają, że Islam jest prawdziwą religią, jedyną drogą prowadzącą do szczęścia. Rozumiejący ich przechodzą od razu na Islam. Jednak jest wielką szkodą, że są oni później przez wyznawców Behaizmu, Kadijjani, Szyityzmu i Wehhabi oszukiwani, stają się wyznawcami tych spaczonych sekt. Zdobywca Nagrody Nobla fizyk Abdüsselam jest wyznawcą Kadijjani. Ahmed Deedat (Ahmed Didot) z Afryki Południowej, który w roku 1980 walczył przeciwko chrześcijanom i zachęcał ich do Islamu, nie jest też muzułmaninem sunnitą. Są oni przeszkodą nowym muzułmanom w uzyskaniu prawdziwej drogi wiecznego szczęścia, jaką jest sunna. Teblig dżemaat Teblig dżemaat nazywa się tych ignorantów i zdegenerowanych ludzi, którzy wpadli w zasadzki niewierzących Anglików. Mówiąc o sobie, że są sunna i spełniając obowiązek salat kłamią i oszukują muzułmanów. Abdullah bin Mesud powiedział: „Przyjdą tacy, którzy pomimo tego, że nie będą posiadali religii, będą dokonywać salat.” Oni będą wiecznie cierpieli na dnie Piekła. Część z nich wstępując na mineraty jak na gniazdo bociana, nakładając na głowę wielki turban, zapuszczając długie brody, przybierając się w długie wierzchnie szaty duchownych czytając św.wersety daje im błędne znaczenie i w ten sposób oszukuje muzułmanów. Gdy tymczasem w św.Hadisie głoszone jest: „Allahu teala nie patrzy na waszą figurę i ubranie, lecz na wasze serca i intencje.”

7.Sufizm Sufizm-mistycyzm, tasavvuf Sufi, sofi-tasavvuf ehli, znajdujący się na drodze tasavvuf Zikr, zikir-wspominanie,wypowiadanie imion Allahu teala Tarikat-droga w tasavvuf Co to znaczy sufizm? Sufizm oznacza oczyszczenie serca, usunięcie z niego zła i wypełnienie go dobrem. Sufizmu nie jest się w stanie wytłumaczyć słowami, ponieważ jest to stan mistyczny, a zatem tylko osoba, która tego doświadcza potrafi to zrozumieć. Sufizm uczy tego, co powinno czynić serce, czego unikać, a także o sposobów oczyszczania serca i duszy. Zwie się to też etyką. Każdy Sufi wytłumaczył Sufizm zgodnie ze swym poziomem. Niektórzy z nich, tak jak oznacza Sufizm, ograniczają się do oczyszczenia serca ze złych zwyczajów i zastąpienia ich

dobrymi postępując zgodnie z nakazami i unikając tego, co zakazane w religii. Sufizm został wytłumaczony ponad 700 definicjami. Niektóre z nich umieszczamy poniżej:

• Sufizm to trzymanie się sunny Proroka i unikanie wszystkich innowacji. • Sufizm to iman, posłuszeństwo nefs, doskonałość w oddawaniu czci i spełnianie dobrych

uczynków. • Sufizm to odwracanie się od wszystkich przemijających rzeczy w kierunku wiecznych. • Sufizm to przyozdobienie się etyką Islamu. • Sufizm oznacza uznanie siebie za umarłego przed nadejściem śmierci. • Sufizm oznacza posiadanie dobrych manier. • Sufizm jest zgodny z przeznaczeniem. • Sufizm to posłuszeństwo Allahowi i poddanie się Mu bezwarunkowo. • Sufizm to porzucenie swych ambicji i zajęcie się dobrymi uczynkami. • Sufizm to oczyszczenie serca ze zła i wypełnienie go dobrem. • Sufizm to nieobrażanie ludzi. Osoba, która potrafi to zrobić osiągnęła celu. • Sufizm to droga, która prowadzi osobę w kierunku osiągnięcia szczerości oddawania czci

i dobrych manier względem innych. • Sufizm to ścisłe trzymanie się religii podczas każdego wykonywanego zajęcia i przy

każdym wypowiadanym słowie. • Sufizm to zadręczanie się. Wygoda i spokój nie idą w parze z sufizmem, tj. zakochany

powinien szukać ukochanego, nie powinien czuć się beztrosko przy innych. • Sufizm to wiedza pochodząca z serca Proroka i odbijająca się w sercach ewlija. • Sufizm to rozumienie swoich błędów i wad oraz cieszenie się z łatwości i przyjemności w

podporządkowaniu się religii i trzymanie się z dala od niewiary i ukrytego bluźnierstwa. • Sufizm to okazywanie litości każdemu i porzucenie dozwolonych uczynków.

Istotą wszystkiego jest preferowanie rzeczy ważniejszych od mniej ważnych. Jest to zajęcie się najpierw sprawą najważniejszą przed tą, która jest mniej ważna. Jeśli zobaczymy kogoś płaczącego, to nie jesteśmy w stanie powiedzieć, co spowodowało ten płacz. Jeśli płacze on, ponieważ kolec wbił mu się w nogę, to nie poczujemy tego co on, jeśli wcześniej nie zaznaliśmy takiego bólu. Albo też nie zrozumiemy, z czego śmieje się obłąkany. Nawet jeśli wytłumaczy, z czego się śmieje, my możemy się nie śmiać. Przypadek zakochanej osoby jest bardziej zróżnicowany. Sufizm jest podobny pod tym względem, że nie zrozumiemy tego tak jak nie zrozumiemy zakochanego, gdyż tylko on sam będzie rozumieć siebie najlepiej. Podążający drogą sufi są dwóch rodzajów: pierwszy zapomina o wszystkim innym z wyjątkiem Allaha (Jak Junus Emre mówi: “Tylko Ciebie potrzebuję”), drugi rodzaj to poszukiwacze Raju. Imam Rabbani (rahimehullah) stwierdził: “Podążający za Sufizmem posiadają nadzwyczajne maniery i wiedzę dzięki dodatkowej miłości Allaha.” Miłość do Allaha tak bardzo wypełnia tych uczonych, że nic nie widzą. Pochłonięci miłością do Allahu teala nie wierzą oni w istnienie niczego innego prócz Allaha tak jak ukazuje to wypowiedź Halladż Mansura (rahmetullah alejh): Enel Hak, co znaczy mnie nie ma, jest Allahu teala. Nie widząc samego siebie, nie wiedział, że istnieje. Nie powiedział tego o sobie, że sam jest Allahem, jak to jest rozumiane przez tych, którzy nie posiadają wiedzy o sufiźmie. Podobnie jest ze słowem wypowiedzianym przez Bajazid Bistami (rahmetullah alejh) Subhani, które błędnie wyjaśniano: nie posiadam braków, które posiadają stworzenia, moja chwała jest wielka. Tymczasem te słowa wychwalają Allahu teala. Bistami (rahmetullah alejh) tym słowem nie wychwalał siebie samego. Muhjidin Arabi (rahmetullah alejh) powiedział: ”Bayazid Bistami poprzez słowo Subhani informuje w najdoskonalszy sposób o wielkości Allahu teala, że nie posiada On żadnych braków.” Te

wypowiedziane słowa wyglądające na nieprawidłowe zostały przez uczonych sufizmu określone jako zgodne z religią. Sufizm nie jest wymysłem żydowskich czy greckich filozofów. Wszystkie informacje pochodzą od Proroka (sallallahu alejhi we selem). Nazwy tych informacji były nadane później. Wiarygodne książki podają, że serce Proroka powtarzało imię Allaha jeszcze przed zesłaniem mu proroctwa. Medytacje i walka z nefs istniały w czasach Proroka i jego towarzyszy. Zwolennikami Sofi i Sufizmem nazywano drogę tych, którzy należeli do sunny i chronili swe serca od nieświadomości, a ich nefs było posłuszne Allahowi. Pierwszą osobą nazwaną sofi był Ebu Haszim Sofi (rahimehullah). Sufizm jest nauką mówiącą o koniecznej wiedzy do osiągnięcia islamskiej moralności. Tak jak nauka medyczna mówi o zdrowiu ciała, tak Sufizm uczy jak zachować serce i duszę od wszelkiej wrogości i utrzymać osobę z daleka od złych uczynków, które są oznakami choroby serca. Nasza religia nakazuje najpierw nauczyć się i czcić tylko Allaha. Imam Malik (rahmetullah alejh) stwierdził: “Osoba, która angażuje się w Sufizm nie znając wiedzy fykyh (nauka o zachowaniu i postępowaniu w religii) staje się bezbożna. Także osoba, która zdobywa wiedzę fykyh i lekceważy Sufizm staje się dewiantem wnoszącym innowacje. Osoba, która stosuje się do obu wiedzy (fykyh i sufizmu) odnajduje prawdę. (Meredż-ul bahrejn) By posiadać serce wolne od złych manier powinno się odrzucić każdą miłość z wyjątkiem tej jedynej do Allahu teala. Dokonywanie postępów pod tym względem należy do etyki Proroka (sallallahu alejhi we selem). Złymi manierami są ignorancja, złość, hipokryzja, nienawiść, zazdrość, duma, wyniosłość, skąpstwo, miłość do majątku, stanowiska, pochlebstwa, brak strachu przed winą, złe myślenie o innych i chwalenie się. Ładnymi manierami są wiedza, medytacja, zgodność, skromność, pokora, litość, wielkoduszność. Serce więc może być oczyszczane przez zdobienie go ładnymi manierami i przez unikanie złych. W celu zyskania pokoju, pociechy, szczęścia i darów w życiu na ziemi oraz pozagrobowym należy posiadać właściwą wiarę w Islam, poznać nakazy i zakazy religii, wiedzieć co jest helal (dozwolone), haram (zakazane), a także na czym polega oczyszczanie serca ze zła i opanowanie nefs. Nefs zawsze pragnie grzechów. By uchronić się od tych pragnień i mieć serce wypełnione miłością do Allahu teala powinno się czytać książki uczonych sunna i żyć stosując się do nich. Powinno się mieć właściwą wiarę i stosować się z sercem do nakazów religii, upodabniać się do proroków, aniołów, alim, ewlija, przybliżać się do nich. Tak samo jak podobne rzeczy przyciągają się wzajemnie, tak osoba jest przyciągana przez nich. I tak jak duży magnes przyciąga igłę, oni przyciągają i udoskonalają charakter osoby doprowadzając ją do Raju. Jeśli przyrównamy to udoskonalenie charakteru, a także osiągnięcie szczęścia w tym życiu na ziemi i wiecznym do lotu samolotem, to wiara i oddawanie czci byłyby konstrukcją samolotu i silnikami. Udoskonalenie na drodze sufizmu będzie przypominało potrzebną energię tj. benzynę. Są dwa cele w Sufizmie: Pierwszy; to wzmocnienie wiary i umocnienie jej przeciwko wpływom, które mogłyby nią zachwiać. Allahu teala raczył: “Utrzymanie wiary w sercu zachodzi tylko poprzez zikr.” (Sura Rad: 28) Zikr oznacza pamiętanie o Allahu teala we wszystkim, co robimy szukając Jego woli w każdym czynie. Drugim celem jest pokonanie każdego rodzaju pragnienia biorącego się z nefs i czerpanie przyjemności z oddawania czci. Czerpanie przyjemności z oddawania czci, robienie tego z zadowoleniem i niechęć do grzechów jest tylko możliwe przez poznawanie i ulepszanie siebie w sufizmie.

Zasady dróg Sufi: 1.Ubóstwo: w każdym czynie, zawsze powinno się wiedzieć, że potrzebuje się Allahu teala. Nikt nic nie stworzy. Jednak stanie się przyczyną stworzenia przez Allahu teala. Allahu teala wszystko stworzył. 2.Asceza i pobożność (zuhd i takwa) w każdym czynie powinna być zgodna z Islamem. Należy pracować całkowicie zgodnie ze wszystkimi nakazami religii, powinno się spełniać dobre uczynki i wolny czas spędzać na czczeniu Allahu teala. Dzisiaj słowo „sufi” używane jest odnośnie tych, co są bardzo przywiązani do religii. 3.Zaduma (tefekkür), milczenie (sükut) i wspominanie, cytowanie (zikr) to znaczy zawsze powinno się myśleć o istnieniu Allahu teala i Jego darach, nie powinno się mówić bez potrzeby, z nikim się nie spierać, mówić tak mało, jak to jest tylko możliwe i zawsze wspominać imię Allahu teala. 4.Stan i stanowisko to znaczy powinno się światłem, które dociera do serca, zrozumieć swój stopień oczyszczenia ducha i znać swoją granicę (zakres). Według uczonych sufizmu prawdziwą egzystencją jest tylko Allahu teala. Allahu teala jest absolutną egzystencją, absolutnym dobrem, absolutnym pięknem. Będąc ukrytym skarbem chciał samego siebie pokazać. Stworzenie świata i wszystkiego, co żyje na ziemi, jest tego powodem. Allahu teala nie znajduje się w żadnym człowieku. Żaden człowiek nie stanie się bogiem. Allahu teala stworzył atrybuty człowieka podobne do wyglądu Jego atrybutów. Jednak to podobieństwo jest tak małe, że jeśli Jego atrybuty przyjmiemy za morze, to atrybuty człowieka będą tylko jego pianą. Celem sufizmu było zetknięcie człowieka z „boskimi sprawnościami,” to znaczy poznanie atrybutów Allahu teala. Jego samego poznanie nie jest możliwe. Nasz Prorok (sallallachu alejchi we sellem) powiedział: „Nie myślcie o osobie Allahu teala. Myślcie o Jego darach!” to znaczy nie powinno się myśleć o tym, jak On sam wygląda, lecz o Jego właściwościach i darach, którymi ludzi darzy. Pewnego dnia powiedział też: „Wszystko to, co przyjdzie na myśl wtedy, kiedy myśli się o Allahu teala, nie jest Allachem.” Możliwości rozumu człowieka są ograniczone i dlatego też nie zrozumie on tego, co jest poza jego granicami. Jeśli zacznie się nad tym zastanawiać, to się pomyli. Nie dotrze do prawdy. Rozum człowieka, myśl człowieka nie jest w stanie pojąć subtelności i mądrości wiedzy religijnej i dlatego też ci, którzy pomieszali wiedzę religijną z filozofią, odsunęli się od prawidłowej drogi wskazanej przez religię islamską. Stali się zwolennikami spaczonych sekt (heretykami) lub niewierzącymi. Zwolennicy tych sekt nie należą do niewierzących, są oni muzułmanami odchodzącymi z prawidłowej drogi, należącymi do jednej z 72 spaczonych sekt. Te ofiary filozofii są muzułmanami, ponieważ zrozumiane przez nich błędnie wierzenia z Kuran-y Kerim nie są powodem bluźnierstwa. Należy powiedzieć, że: „Nie ma czegoś takiego, jak islamska filozofia. Istnieją jednak tacy, którzy później filozofię wmieszali do Islamu.” Według uczonych sunna (rahime humullahu teala) pomiarem wiedzy islamskiej nie jest rozum ludzki, ludzkie myślenie, lecz jedynie wersety z Kuran-y Kerim i św.Hadisy, których znaczenie jest oczywiste (muhkem). Zasadą sufizmu jest poznanie samego siebie przez człowieka, swojej niemocy, biedy. Sufizm oparty jest na zasadzie miłowania tylko Allacha, wielkiej miłości wobec Niego. To można uzyskać tylko poprzez naśladowanie Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Posuwając się na drodze sufizmu w sercu zachodzi wiele stanów. Jednym z nich jest wahdet-i wudżud, tzn. „Egzystencja jest jedna. Stworzenia są objawem zewnętrznym Stworzyciela.” Jest tak, jak poinformowano w Kuran-y kerim, Allahu teala objawi się w sercu człowieka. Jednak te objawienia są tylko objawieniem atrybutów (cech) Allahu teala. Nie ma to nic wspólnego z rozumem. Uczeni sufizmu odczuwają objawienie

Allacha w sercu, dlatego też śmierć dla nich nie jest nieszczęściem, lecz czymś bardzo pięknym i słodkim, jest tylko dla nich powodem radości powrotu do Allahu teala. Wielki uczony mistycyzmu Mewlana Dżelaluddin-i Rumi (rahime hullahu teala) nazywa śmierć Szeb-i Aruz (Nocą poślubną). W sufiźmie nie ma miejsca na smutek i beznadziejność. Istnieje tylko miłość i fenomen. Mewlana (rahime hullahu teala) powiedział: „Nasze bractwo derwiszów nie jest bractwem beznadziei.” Jego oryginalne słowa brzmią w ten sposób: „Baza, Baza, Her ancze hesti Baza.” (Przyjdź, przyjdź, bez względu na to kim jesteś, przydź, jeśli jesteś też politeistą, bałwochwalcą, czcicielem ognia, przyjdź! Nasze bractwo derwiszów nie jest bractwem beznadziei. Jeśli nawet złamałeś obiecane słowo poprawy 100 razy, przyjdź!) Wśród uczonych sufizmu znajdują się tacy wielcy uczeni jak: Imam-i Rabbani, Dżunejd-i Bagdadi, Abdulkadir-i Gejlani, Mewlana Dżelaluddi-i Rumi i wielbiciele Stworzyciela jak: Sułtan Weled, Junus Emre, Mewlana Halid z Bagdadu. Powyżej opisany stan “Wahdet-i wudżut” jest celem sufizmu, a nie jego końcem. W drodze prowadzącej do celu wiedza powstająca w sercu nie ma nic wspólnego z rozumem, z rozmyślaniem i z materią. Nie znajduje się ona w sercu, lecz jest widoczna w sercu. Ze względu na to powinno się mówić zamiast wahdet-i wudżud wahdet-i szuhud. Serce po oczyszczeniu staje się jak lustro. To, co widzi się w sercu, nie jest samym Allahu teala ani też jego atrybutami. Wygląd jest cieniem atrybutów. Allahu teala obdarzył ludzi podobieństwem wyglądu swoich atrybutów jak: widzenie, słyszenie, posiadanie wiedzy. Nie są one jednak takie same jak Jego. Jego widzenie jest wieczne, nieskończone. Wszystko zawsze widzi, bez pośrednictwa i bez przyrządów zawsze widzi. Widzenie człowieka nie jest takie, dlatego też Jego widzenie jest prawdziwym widzeniem. Mówimy, że widzenie człowieka jest podobieństwem tego widzenia, jego cieniem. Jak cień widzenia objawia się w oczach, słyszenia w uszach, tak cień miłowania, posiadania wiedzy i jeszcze innych atrybutów objawia się w sercu człowieka, ma w nim miejsce. Jak oczy, żeby móc widzieć powinny być zdrowe, bez wady, tak też serce, żeby uzyskać to objawienie, powinno być zdrowe. Zikr i tarikat Abdullah bin Abbas (rahimehullah) w komentarzu „Tibjan” napisał: „Allahu teala wobec wszystkich nakazów dokonał granicy. Gdy się przekroczy tą granicę, to ma się usprawiedliwienie. Ten, kto ma usprawiedliwienie zostanie mu wybaczone. Jednak tylko wobec nakazu zikr tak nie jest. Wobec zikr nie ma granicy i usprawiedliwienia. Żadne usprawiedliwienie nie zwolni od wykonania zikr. Allahu teala raczył: siedząc, leżąc, gdy nic nie robicie dokonujcie zikr, wszędzie i zawsze w każdym stanie powinno się sercem i językiem wspominać Allaha, nigdy nie zapomnieć o tym.” „Mnie wspominajcie (dokonujcie zikr)! Ja wtedy też będę was wspominał.”(Sura Bakara:152) „Ej, muzułmanie! Powtarzajcie imię Allaha sercem i językiem. Zyskacie ocalenie.”(Sura Enfal: 40) „Zawsze często wspominajcie Allaha! Zyskacie na ziemi i w ahiret ocalenie!”(Sura Dżuma:10) „Ej, wierzący zawsze i bardzo wspominajcie Allaha” (Sura Ahzab:41) „Jestem razem ze sługami, którzy mnie wspominają.” (Hadis kudsi Tibjan) „Najwyższy stopień posiadają ci, co Allaha wspominają (robią zikr).”„Znakiem, że Allah kogoś kocha jest lubienie zikr.” „Allah kocha tych, co Jego wspominają.” (Bejheki)

Zikr znaczy uratowanie siebie od zapomnienia Allahu teala. A więc każdy sposób, który doprowadza do tego, że nie zapomina się Allahu teala jest zikr. W takim razie spełnianie nakazów i unikanie zakazów jest też zikr. Dokonywanie sprzedaży i zakupów przestrzegając nakazów religii jest zaliczane do zikr, ponieważ podczas ich robienia przypomina się właściciela tych nakazów i zakazów i tak zapomnienie odchodzi. Wypowiedzenie Besmele, idąc, stojąc, siedząc wypowiadanie Kelime Tewhid (La ilahe illalah), salawat i tym podobnych modlitw jest wspominaniem Allahu teala. „Utrzymanie wiary w sercu zachodzi tylko poprzez zikr.” (Sura Rad:28) „Wspominający mnie jest wobec mnie wdzięczny, zapominający jest niewdzięczny.” (Taberani) „Kto w nocy nie wstaje, by dokonać ibadet, kto nie wydaje swojego majątku w dobrych celach, ten niech często wspomina Allaha!” (Bezzar) „Najlepszym zikr jest powiedzenie La ilahe illallah.” (Tirmizi) „Najwartościowszym czynem jest powiedzenie La ilahe illallah.” (Hakim) „Mówiący La ilahe illallah zostanie uratowany od kłopotów i nieszczęść.” Nasz Prorok Muhammed (sallallahu alejchi we selem) w każdej chwili wspominał Allahu teala. Tasavvuf znaczy Allahu teala bardzo wspominać. Na tej drodze najwyższym stopniem jest poznanie Allahu teala. Ta umiejętność polega też na zniknięciu w Allahu teala. Poznanie Allaha oznacza: wiedzieć o Jego istnieniu, poza Nim wszystko nie istnieje. To nieistnienie nazywa się Fenaa. Są dwa rodzaje fenaa: Fena-i kalb: w sercu poza Allahem o wszystkim zapomnieć, tylko o Nim pamiętać, serce poza Nim nikogo i nic innego nie kocha i nie zna. Fena-i nefs: zniknięcie naszego”ja” tj. nefs, człowiek znajdzie się w takim stanie, że nie będzie mówił sobie JA. I tak poza Allahem nikogo innego nie kocha, nie jest związany ze sobą i innymi ludźmi, nie posiada żadnych pragnień. Wszystkie czyny takiej osoby są zgodne z Islamem. Podporządkowanie się nakazom i zakazom jest dla niego słodkie i łatwe. Nie posiada brzydkich manier. Każdy czyn i ibadet robi z ihlas tj. tylko dla Allaha. Jest prawdziwym prawidłowym muzułmaninem. Do tarikat wchodzi się z powodu posunięcia się na drodze tasawwuf, by odczuć w sobie, że się nie jest. Tarikat jest po to, by wypełnić szeriat na ziemi. Szeriat składa się z 3 części. Ilim (nauka), amel (czyny), ihlas (wszystko robić dla Allaha). Tasawwuf jest dla spełnienia tej trzeciej części tj. ihlas. Zbliżenie się do Allahu teala, dotarcie do Niego, Jego widzenie będzie możliwe tylko w Ahiret. Wszystkie tarikaty pochodzą od fejz (duchowa wiedza wypływająca z serca) naszego Proroka. Eshab-y Kiram (rahimehumullah) z tego źródła wprost pobrali tą światłość, zdolności. Późniejsi muzułmanie poznali to od nich. Tylko po Ebu Bekr i Ali (rahimehumallah) pobrany fejz, umiejętności od Proroka (sallallahu alejhi we selem) doszły do dzisiejszych czasów. Pozostałych Sahabe do kilku wieków. By zyskać ten fejz należy znaleźć kogoś prawidłowego (obecnie zachodzi to poprzez czytanie książek wielkich uczonych sunna), kto zyskał ten fejz, jego kochać i wykształcić się przy nim. Tych prawidłowych uczonych z fejz nazywa się Murszid kamil. Silsilei- Alijje

Silsilei-Alijje to łańcuch wielkich uczonych, którzy pobrali naukę i fejz od Proroka (sallallahu alejhi we selem) poprzez Ebu Bekir (rahimehullah): Nasz Prorok Muhammed (sallallahu alejchi we selem), Ebu Bekr Syddyk, Selam Farisi, Kasym bin Muhammed, Dżafer Sadyk, Bejezyd Bistami, Ebul Hasen Harkani, Ebu Ali Farmedi, Jusuf Hamedani, Abdulhalyk Gondżduwani, Arif Riwegeri, Mahmud Indżirfagnewi, Ali Ramiteni, Muhammed Baba Semasi, Sejjid Emir Kulal, Behaeddin Buhari, Alauddin Attar, Jakub Czerhi, Ubejdullah Ahrar, Kady Muhammed Zahid, Derwisz Muhammed, Hadżegi Imkenegi, Muhammed, Baki-Billah, Imam Ahmed Rabbani, Masum Faruki, Sejfeddin Faruki, Sejjid Nur Muhammed Bedewani, Mazhar Dżan-y Dżanan, Abdullah Dehlewi, Mewlana Halid Bagdadi, Abdullah Szemdini, Sejjid Taha Hakkari, Sejjid Muhammed Salih, Sejjid Fehim, Sejjid Abdulhakim Arwasi (rahimehumullah). W tej kolejności każdy z nich zyskał fejz od poprzedniego i przekazał swojemu następcy tzn. następujący byli uczniem swojego poprzednika i od nich tą wiedzę pobrali. Jeśli ma się jakieś pragnienie, życzenie, to polecane jest przylgnięcie do takiej przyczyny: Recytuje się Surę Fatiha, 3 razy Surę Ihlas, 3 razy salawat (np.allahume salli we selim ala sejjidina Muhammed) i nagrodę (zasługę) za to prezentuje się tym błogosławionym ludziom zaczynając wymienianie ich imion od naszego Proroka Muhammeda (sallallahu alejhi ve selem), tj. należy je wszystkie kolejno przeczytać i poręczając się na nich dokonuje się modlitwy.

ZAKOŃCZENIE Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) obdarzył radosną nowiną wspólnotę sunna Ehl-i sünnet wel dżema’at, że pójdzie ona do Raju. Oni przyjęli to, co usłyszeli od Towarzyszy św.Proroka tj.Eshab-y kiram (radijallahu teala anhum edżmain), nie wprowadzili w ogóle do tej wiedzy greckiej filozofii i swoich poglądów. Tą wiedzę wywyższyli ponad wiedzę innych religii, innych filozofii i swój rozum, ponieważ Islam jest religią zgodną ze zdrowym ludzkim rozumem. Jeśli rozum wątpi w prawidłowość choć jednej z doktryn Islamu, to można zrozumieć, że jest on niezdrowy, zepsuty, uszkodzony. Ten, kto uważa, że w religii islamskiej są braki i stara się je uzupełnić filozofią, jest głupcem. W komentarzu pt. „Ruh-ul-bejan” Ismaila Hakki Bursewi na końcu szóstego rozdziału napisane jest, że jeśli niewierzący będzie postępował zgodnie ze zdrowym rozsądkiem, to jego moralność i czyny będą zgodne z nakazami Allahu teala i Allahu teala obdarzy go wiarą. Uczeni islamscy sunna (rahime humullahu teala) pisali w swoich książkach o greckiej filozofii tylko po to, by jej zaprzeczyć. Heretyckie sekty starały się o to, by wprowadzić do wiedzy religijnej filozofię grecką, zaś wyznawcy sunna o to, by odłączyć i odsunąć ją od wiedzy religijnej. W takim razie ten, kto chce prawidłowo poznać religię islamską i zrozumieć to, co Allahu teala chce swoimi słowami przekazać ludziom, powinien czytać odpowiednie książki, których autorami są islamscy uczeni sunna. Oto zasady religii islamskiej, która koi serca ludzi, oczyszcza ducha i nakazuje w łatwo zrozumiały dla wszystkich sposób spełnienie tych wysokich nakazów Allahu teala. Zasady filozofii zaś składają się tylko z ludzkich myśli. Powinno się je czytać tylko po to, by im zaprzeczyć. Naszym obowiązkiem jest przyjęcie i spełnianie nakazów Allahu teala, które są wymienione w Kuran-y Kerim, w św.Hadisach i w książkach uczonych islamskich. Taki jest

prawdziwy Islam. Allahu teala zakazał muzułmanom posiadania różniących się wierzeń, zakładania sekt, wśród nich istnienia różnic w wierze, a tym bardziej też organizowania spotkań po kryjomu, organizowania potajemnych zgromadzeń, zajmowania się tym, co jest zakazane jak: oczernianie i obgadywanie. Ten temat znajduje się w następujących wersetach Kuran-y Kerim: W Surze Mudżadele w 20.wersecie w tym sensie: „Ej, wierzący! Mówiąc potajemnie nie szeptajcie o popełnionych grzechach, wrogości i występowaniu przeciwko Prorokowi (z tego względu też przeciwko urzędom kierującym muzułmanami)! Mówcie tylko o robieniu dobra i o chronieniu się wystąpienia przeciwko Allachowi. Takie potajemne spotkania są czymś chcianym przez szatana, żeby zmartwić muzułmanów.” W Surze Dżasije w 17.wersecie w tym sensie: „Na temat religii daliśmy im wyraźne znaki. Zaś oni po zesłaniu im nauki z powodu nieznoszenia siebie nawzajem doszli do rozdziału. W dniu Sądu Ostatecznego Stworzyciel da na pewno pomiędzy nimi wyrok na temat okoliczności ich podziałów.” W Surze Rum w 32.wersecie w tym sensie: „Nie należcie do tych niewierzących, którzy będą się cieszyć, gdy dojdzie do rozdziału w religii, powstania różnych grup i każda grupa będzie uważała za prawidłowe wierzenie swojej grupy.” W Surze Hadid w 20.wersecie w tym sensie: „Wiedzcie o tym, że życie na ziemi składa się z zabawy, zajmowania się czymkolwiek, zdobienia się, wśród was wychwalania się nawzajem, starania się o posiadanie jeszcze więcej majątku i dzieci. To zaś podobne jest do tego deszczu, który sprawia radość siewcom, gdy z czarnej ziemi wydobywa się zieleń. Te rośliny później usychają. Stają się żółte. Później śmieciem. W życiu pozagrobowym zaś (dla tych, co pasjonują się światem) są ciężkie i nieskończone męki. (Dla tych, co środki do życia zdobywają zgodnie z nakazami Allacha) tam jest aprobata Allacha i wybaczenie. Życie na ziemi jest tylko okresem zwodnym, przejściowym.” Islam darzy człowieka wielką wartością. Allahu teala w Surze Tin w 4.wersecie głosząc w tym sensie: „Ja stworzyłem człowieka w najpiękniejszym kształcie” przywiązuje do człowieka wielką wagę i nakazuje mówiąc: „Nie zabijaj!” Wg chrześcijan człowiek przychodzi na świat jako grzesznik. Wg religii islamskiej zaś wszyscy ludzie rodzą się nieskazitelni, zdatni do bycia muzułmaninem. Dopiero potem czyny każdego człowieka należą do niego samego. W Surze Zumer w 41.wersecie i w Surze Junus w 108.wersecie jest głoszone w tym sensie: „Być na prawidłowej drodze jest na korzyść człowieka, spaczający na swoją szkodę spacza,” ponieważ Allahu teala zesłał im jako Proroka swojego najukochańszego sługę Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) i jako przewodnik największą księgę Kuran-y Kerim. Potępiający i nieidący drogą wskazaną wyraźnie w Kuran-y Kerim i przez Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) zostaną na pewno ukarani. W Surze Sad w 87.wersecie głoszone jest w tym sensie: „Koran jest dla wszystkich ludzi tylko radą.” W Surze Isra w 15.wersecie w tym sensie: „Kto pójdzie prawidłową drogą, ten pójdzie na swoją korzyść. Kto ulegnie swojemu rozumowi, to spaczy tylko na swoją szkodę. Nikt nie będzie cierpiał za kogoś innego grzechy. My nie zsyłając Proroka nie będziemy karać.” Powinniśmy modlić się o to, by Allahu teala obdarzył nas prawidłową wiarą. A to jest możliwe tylko poprzez przyjęcie najprawdziwszej i ostatniej religii islamskiej i czytanie książek uczonych islamskich sunna, w których ta droga jest prawidłowo opisana. Allahu teala nie jest zmuszony do czynienia ludzi wierzącymi, muzułmanami. Jak Jego litość jest nieskończona, tak też i Jego tortury są nieskończone. Jego sprawiedliwość jest również nieskończona. Wiarą obdarzy tego, kogo zechce bez powodu, jeśli nawet nie chce się. Powyżej poinformowaliśmy, że obdarzy też prawidłową religią tych, którzy działają zgodnie ze zdrowym

rozsądkiem, posiadają dobry charakter i prawidłowe czyny. To, czy człowiek umrze jako wierzący czy też niewierzący, będzie oczywiste w ostatnim jego oddechu. Kto całe życie spędził jako wierzący, jednak w ostatnich dniach stracił wiarę, umarł bez wiary, będzie znajdował się na Sądzie Ostatecznym wśród niewierzących. Kto chce umrzeć jako wierzący, powinien codziennie modlić się o to. Allahu teala ze względu na swoje nieskończone miłosierdzie poinformował ludzi zsyłając Proroków o tym, że był i jest jeden i jak powinno się wierzyć. Wiarą nazywa się potwierdzenie tego, o czym poinformował Prorok (sallallachu alejchi we sellem). Ci, którzy nie zgadzają się z Prorokiem (sallallachu alejchi we sellem), zaprzeczają mu, są niewierzącymi. Niewierzący będą palić się w Piekle w nieskończoność. Ci, którzy przed śmiercią nie usłyszeli o Proroku (sallallachu alejchi we sellem), jednak myślą o tym, że Allahu teala był i jest jeden i tylko w to wierzą, pójdą do Raju. W ten sposób nie myślący, jeśli nie uwierzy, to nie pójdzie do Raju. Z powodu niezaprzeczenia Prorokowi (sallallachu alejchi we sellem) nie pójdzie też do Piekła. W dniu Sądu Ostatecznego po rozliczeniu zniknie. Wieczne męki w Piekle są karą dla tych, którzy usłyszeli o Proroku (sallallachu alejchi we sellem) i mu nie uwierzyli. Wśród tych uczonych islamskich (rahime humullahu teala) jeśli są też tacy, którzy mówią, że „Do Piekła pójdą ci, którzy nie uwierzyli, ponieważ nie zastanawiali się nad istnieniem Allahu teala,” to dotyczy to tych, którzy po usłyszeniu o Proroku (sallallachu alejchi we sellem) nie myśleli. Posiadający rozum nie zaprzeczy Prorokowi (sallallachu alejchi we sellem). Od razu uwierzy. Ten zaś, kto nie ulegnie rozumowi, lecz ulegnie sobie, swoim pożądaniom i przez innych zostanie oszukany, nie uwierzy, zaprzeczy. Wuj Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) Ebu Talib kochał Go bardziej od swoich rodzonych dzieci, przy każdej sposobności wychwalał Go i napisał wychwalające Go kasydy. W historii jest obszernie opisane o tym, jak Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) przyszedł do niego, gdy był on na łożu śmierci i pomimo, że błagał go, żeby on uwierzył, to Ebu Talib niechcąc odsunąć się od tradycji został pozbawiony możliwości uwierzenia. Choroba ulegania tradycji, modzie jest jedną z pułapek naszego „ja”. Wielu ludzi wpadając w te pułapki zostało pozbawionych wielkiego szczęścia, wynagrodzenia. Na ten temat Allahu teala głosi w Kuran-y Kerim w tym sensie: „Wasze ja (nefs) znajcie jako waszego wroga, ponieważ wasze ja jest mi wrogiem!” Kto urodził się jako chrześcijanin i uzyskał chrześcijańskie wychowanie nie wyzwoli się łatwo z jego wpływów. Później, gdy zmieni religię, zostanie przez przyjaciół pogardzony, być może odsunie się nawet od niego jego rodzina. To wszystko jest tylko jednym z powodów, jednak największym brakiem jest to, że w ostatnich czasach muzułmanie sami nie znają swojej czystej i logicznej religii. Fałszywa wiedza o Islamie, błędne komentarze niektórych niewykształconych ludzi o religii i heretyków należących do jednej z 72 spaczonych sekt, przeczące pisma pod osłoną nauk ścisłych i oszczerstwa fanatyków nauk ścisłych bardzo źle wpływają na tych, którzy nie są muzułmanami, czynią ich niechętnymi wobec tej czystej, logicznej, ludzkiej i prawdziwej religii. Wielką szkodę też w przedstawianiu religii islamskiej wyrządzają państwa islamskie, które nie są sunna. Dzisiaj na świecie znajduje się 40 państw islamskich, w części z nich znajdują się tzw.znawcy religii, którzy informują błędnie cały świat na temat religii islamskiej i są powodem ich błędnego przekonania. W krajach, które nie są sunna, Kuran-y Kerim jest błędnie komentowany, a nawet zaprzecza się niektórym Prorokom (alejchimussalewatu wetteslimat) np.Adamowi (alejchisselam). Nie ma wątpliwości, że z czasem rządzący tymi państwami poznają prawdę, zaniechają tego błędnego zachowania się i znajdą drogę wskazaną w milionach wartościowych książek napisanych przez uczonych islamskich sunna (rahime humullahu teala). Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) poinformował o tym, że nie posiadający wiary będą palili się w nieskończoność w Piekle. Ta wiadomość jest na pewno prawidłowa. Należy wierzyć w nią tak, jak wierzy się w to, że Allahu teala jest jeden. Co to znaczy palić się

wiecznie w ogniu piekielnym? Jeśli jakikolwiek człowiek pomyśli o katastrofie wiecznego palenia się w ogniu, to powinien ze strachu stracić rozum. Zacznie szukać możliwości uratowania siebie od tej strasznej katastrofy. Znalezienie wyjścia z tej sytuacji jest bardzo proste. Człowieka z tej nieskończonej katastrofy ratuje: „Wiara w to, że Allahu teala był i jest jeden, Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) jest Jego ostatnim Prorokiem i to wszystko, o czym On poinformował jest prawdą.” Temu, kto powie, że nie wierzy w te nieskończone męki i dlatego też nie boi się takiego nieszczęścia i nie szuka sposobu uratowania się przed tym nieszczęściem, odpowiadamy pytaniem: „Czy posiada się dowód gwarancji na to, by nie wierzyć? Która z nauk i technik jest przeszkodą temu, żeby uwierzyć?” Oczywiście nie pokaże dowodu. Czy nazwie się nauką, techniką te słowa, które nie posiadają gwarancji, dowodu? Nazwie się je tylko mniemaniem i prawdopodobieństwem. Jeśli istnieje nawet choć tylko jedno prawdopodobieństwo na milion, na miliard, to czy nie powinno się chronić od tak strasznego nieszczęścia, jakim jest „wieczne palenie się w ogniu.” Czy nawet ten, kto nie jest za bardzo mądry, nie będzie wystrzegał się takiego nieszczęścia? Czy nie będzie szukał możliwości, by uratować się od prawdopodobieństwa wiecznego palenia się w ogniu? Widać więc, że każdy człowiek posiadający rozum powinien uwierzyć. Uwierzyć nie znaczy ulegać takim trudnościom jak: płacenie podatków, odpłacanie majątku, noszenie ciężarów, znoszenie trudności spełniania obowiązków religijnych, unikanie tego, co jest przyjemne i słodkie. Wystarczy tylko uwierzyć szczerze całym sercem. Nie musi się o tej wierze informować niewierzących. Dawanie małej możliwości wiecznego palenia się przez tych, którzy nie wierzą w to, a nawet tylko ich przypuszczanie na ten temat, jest potrzebą rozumu, ludzkości. Czy nie jest głupotą, a także bardzo wielkim szaleństwem ignorowanie wiary, której brak przybliża fakt wiecznych męk i która jest jedynym i pewnym sposobem uratowania się od tego? Senaullah Pani-puti (rahmetullahi alejch) w książce pt. „Hukuk-ul-Islam” napisał, że „Egzystencję Allahu teala, Jego atrybuty, z czego jest zadowolony i co Mu się podoba można zrozumieć tylko z informacji danych przez Proroków (alejchimusselam). Nie jest się w stanie zrozumieć tego rozumem. O tym poinformował nas Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem). Dzięki staraniom czterech pierwszych kalifów zostały one wszędzie rozpowszechnione. Niektóre wiadomości zostały usłyszane przez niektórych z Przyjaciół Proroka (sallallachu alejchi we sellem), którzy też potem wszystkie je zebrali. Z tego powodu powinniśmy być im bardzo wdzięczni i dlatego też jest nakazane kochanie ich wszystkich, chwalenie i podporządkowanie się im (rydwanullachi teala alejchim edżmain).” Chcemy tutaj jeszcze raz powtórzyć: W Islamie istnieją cztery prawdziwe mezheby (szkoły religijne). Ich wierzenia, wiara jest taka sama. Te cztery mezheby są wierzenia sunna. Są one zgodne z nakazami i zakazami wyraźnie poinformowanymi w Kuran-y Kerim i św.Hadisach, pomiędzy nimi nie ma żadnych rozbieżności. Różnią się tylko pod względem zrozumienia tego, co nie jest poinformowane wyraźnie o czynach. Te niewielkie różnice są miłosierdziem Allahu teala dla muzułmanów. Ludzie ze względu na różne zdrowie, wykonywaną pracę i zamieszkałe miejsca podporządkowują się tej mezhebie, według której jest im łatwiej spełniać obrządki religijne i poznają jej książki prawa islamskiego, w jaki sposób powinni spełniać obrządki religijne. Gdyby istniała tylko jedna mezheb, to wszyscy musieliby być tylko jej podporządkowani. Wielu ludziom byłoby to ciężko, a nawet niemożliwe. Muzułmanów podporządkowanych do jednej z tych czterech mezheb nazywa się sunna. Traktują oni siebie nawzajem jako braci. W całej historii nie zaszło pomiędzy nimi do żadnych walk. Nie oczerniają siebie nawzajem. Wierzą w to, że każda z tych czterech dróg prowadzi do Raju. Najpierw powinniśmy poznać prawdziwą wiarę, o której poinformowali uczeni islamscy sunna (rahime humullahu teala). Później powinniśmy w odpowiedni sposób uwierzyć w to, co

poznaliśmy. Posiadający zepsutą wiarę nie uzyska aprobaty, miłości Allahu teala, będzie pozbawiony Jego miłosierdzia i pomocy, nie znajdzie wygody i spokoju. Po poprawieniu wiary poprawmy też naszą moralność! Przylgnijmy całym sercem do Islamu, to znaczy przestrzegajmy nakazów i zakazów Allahu teala i naszego Proroka (sallallachu alejchi we sellem). Oczyśćmy nasze serca spełniając obowiązki nakazane nam przez Allahu teala, o których poinformował nas Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) Chroniąc się od tego, co jest zakazane i wątpliwe, poprawmy nas samych, siebie i nasze zdrowie. W ten sposób czyniących serca będą chciały czynić zawsze dobro, zło nie przyjdzie im nawet na myśl. Łatwo będzie pracować w najwyższej uczciwości, jeśli serce i duch będą czyste, a ciało silne, razem po przyjacielsku. Nie dajmy się oszukać słowom i propagandzie wrogów Islamu, heretyków, nie należących do żadnej z mezheb. Jeśli będziemy takimi prawdziwymi muzułmanami i będziemy czynić pożyteczne czyny, to Allahu teala obdarzy nas Swoją aprobatą i będzie nam pomagać. Jeśli nie poprawimy naszej wiary, nie będziemy posłuszni religii Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem), nie będziemy czynić dobrych uczynków, będziemy walczyć w imieniu spaczonych wierzeń lub spaczymy na złą drogę ze względu na swoje osobiste korzyści, to wtedy Allahu teala uczyni nas wśród podłych najpodlejszymi. Wtedy to, biada nam!

DODATEK

1.Cuda Muhammeda (alejchisselam) Poniższe zapisy zostały zaczerpnięte z książki pt. „Mirat-i Kainat”. W tej książce zostały podane też źródła większości cudów, my tych źródeł nie zapisaliśmy. Większość cudów przedstawiliśmy też w skrócie. Istnieje wiele świadectw informujących o tym, że Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) jest prawdziwym Prorokiem. Allahu teala raczył: „Gdybym ciebie nie stworzył, to nic bym nie stworzył.” Wszystkie stworzenia wskazują na istnienie i jedność Allahu teala i na prawdziwość Proroctwa błogosławionego Muhammeda i jego wyższość. Cudowne stany błogosławionych ludzi z jego wspólnoty religijnej są też Jego cudami, ponieważ zachodziły one u tych, którzy Mu uwierzyli i szli Jego drogą. A nawet cuda wszystkich Proroków (alejchimussalewatu wetteslimat) zaliczane są do cudów Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem), ponieważ chcieli oni być zaliczani do Jego wspólnoty, inaczej mówiąc wszyscy oni zostali stworzeni z jego światłości, ich cuda uważa się też za cuda Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Te słowa zostały napisane pięknym językiem przez Imam-i Busajrı w „Kasıde-i Bürde.” Cuda Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) ze względu na czas zostały podzielone na trzy części:

1. Cuda, które zdarzyły się od chwili stworzenia jego świętego ducha do czasów tzw. „bi’set,” w których zostało powiadomione mu jego Proroctwo.

2. Cuda, które miały miejsce od czasów „bi’set”do jego śmierci. 3. Cuda, które zaszły po jego śmierci i zajdą do końca świata.

Pierwsze z nich nazywa się „Irhas,” co znaczy początki. Oprócz tego dzielą się one na dwie grupy, w których znajdują się cuda widziane lub niewidziane, które można pojąć tylko rozumem. Tych wszystkich cudów jest tak dużo, że jest niemożliwe, by można było je policzyć. Poinformowano, że cudów należących do drugiej części jest 3000. Poniżej zamieszczamy niektóre z nich, które są najbardziej słynne:

1. Największym cudem Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) jest Kuran-y Kerim. Wszyscy poeci, pisarze, którzy żyli do dzisiejszych czasów, byli bezsilni i pełni podziwu wobec poezji i znaczenia Kuran-y Kerim. Nie potrafili powiedzieć nawet jednego podobnego wersetu. Wypowiedź i retoryka jego nie jest podobna ludzkim słowom, bo jeśli usunie się lub dopowie choć jedno słowo, to od razu piękno melodyjności i treści ulegnie zepsuciu, również poszukiwania w zamianie słów na inne słowa zakończyły się niepowodzeniem. Jego poezja nie jest podobna do wierszy arabskich poetów. Podaje wiele wiadomości o zdarzeniach, jakie zaszły w przeszłości i jakie będą miały miejsce w przyszłości. Czytający i słuchający nie są w stanie się nim nasycić, jeśli nawet się zmęczą, to nie odczuwają znużenia. Wieloma doświadczeniami udowodniono, że ten, kto czyta lub słucha Kuran-y Kerim uwalnia się z przygnębienia. Zdarzało się nawet, że niektórzy, gdy słuchali go i przy tym myśleli o życiu pozagrobowym zastanawiając się nad swoimi grzechami i stanie, to serca ich zaczynały się lękać i ze strachu umierali. Wielu radykalnych wrogów Islamu przyznaje się do tego, że uwierzyli z powodu słuchania Kuran-y Kerim, którego słowa dotarły do ich serc i je zmiękczyły. Niektórzy z wrogów Islamu i niewierzących noszący imiona muzułmańskie zwani muattala, melahide, karamita pomimo, że bardzo starali się Kuran-y Kerim zmienić, zniekształcić i znaleźć podobne słowa, to jednak żadnemu z nich nie udało się spełnić tych pragnień. Zaś Tora i Ewangelie były i będą zawsze zmieniane przez ludzi. Wszystkie nauki, piękno, którego nie uzyska się przez doświadczenia, dobrą moralność, piękny charakter, zasługi zapewniające człowiekowi wyższość, dobre uczynki prowadzące do uzyskania szczęścia na ziemi i po śmierci, wiedza o początku i końcu wszystkich stworzeń, wszystko, co jest człowiekowi pożyteczne i szkodliwe jest w Kuran-y Kerim otwarcie lub szyfrem poinformowane. Zaszyfrowane wypowiedzi mogą być zrozumiane tylko przez specjalistów poprzez gruntowne studia i potrzebne wskazówki. Nauki i tajemnice znajdujące się we wszystkich niebiańskich księgach tj. w Torze, w Psalmach i w Ewangelii zostały zawarte w Kuran-y Kerim. Wszystkie nauki znajdujące się w Kuran-y Kerim zna tylko Allahu teala. Większość z nich oznajmił swemu ukochanemu Prorokowi (sallallachu alejchi we sellem). Powiadomiono, że szanowny Ali i szanowny Hussejn (radyjallachu teala anhuma) większość z tych nauk znali. Recytowanie Kuran-y Kerim jest bardzo wielkim darem Allahu teala i obdarzył On tylko nim wspólnotę muzułmańską. Aniołowie są pozbawieni tego daru, dlatego też tam, gdzie go się czyta, zbierają się i słuchają. Wszystkie komentarze informują tylko o małej części nauk znajdujących się w Kuran-y Kerim. W dniu Sądu Ostatecznego Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) będzie na kazalnicy recytował Kuran-y Kerim i słuchający wszystkie nauki zrozumieją.

2. Jednym z największych znanych cudów Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) jest podzielenie księżyca na dwie części. Ten cud nie został udzielony żadnemu innemu Prorokowi. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem), gdy miał 52 lata, to przyszli do niego niewierzący ze swoimi przewodnikami należącymi do plemienia Kurejsz z Mekki i powiedzieli: „Jeśli jesteś Prorokiem, to podziel księżyc na dwie części.” Muhammed (alejchisellam) bardzo chciał, by wszyscy mu uwierzyli, a tym bardziej znajomi i krewni. Podnosząc ręce pomodlił się. Allahu teala przyjął jego modlitwę, podzielił księżyc na dwie części. Połowa ukazała się nad jedną górą, a druga połowa nad jeszcze inną. Niewierzący powiedzieli, że Muhammed dokonał czarów. Nie uwierzyli Mu.

3. Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) podczas niektórych walk z niewierzącymi, gdy brakowało wody, to wkładał swoje święte ręce do naczynia z wodą i tak pomiędzy jego palcami wypływała woda, która z naczynia ciągle się wylewała. Tej wody piło i używało

czasami osiemdziesiąt, czasami pięćset, czasami tysiąc pięćset ludzi, a w czasie walk Tebuk siedemdziesiąt tysięcy ludzi i zwierząt. Gdy wyciągał święte ręce z wody, to woda przestawała wypływać.

4. Pewnego dnia udał się do domu swego wujka Abbasa. Gdy usiadł obok niego i jego dzieci, to przykrył ich swoim okryciem i powiedział: „O mój Stworzycielu! To jest mój wujek, brat mojego ojca. Oni są członkami mojej rodziny. Jak ja okrywam ich tym okryciem, tak i Ty też ich przed ogniem Piekła okryj, chroń!” Ze ściany usłyszano trzy razy głos: amin.

5. Pewnego dnia, gdy niektórzy ludzie domagali się od niego cudu, to zawołał z daleka drzewo. Drzewo pociągając swoimi korzeniami podeszło do Niego, pozdrowiło Jego i powiedziało: „Eszhedu en la ilache illa’llach we eszchedu enne Muhammeden abduhu we Rassuluh.” (Przysięgam, że Allach jest jeden i Jego Prorokiem jest Muhammed.) Potem odeszło i stanęło na swoim dawnym miejscu.

6. Podczas walk w Hajber, gdy podano mu zatrutą pieczeń z barana, to usłyszano głos: „Proroku nie jedz mnie, jestem zatruty!”

7. Pewnego dnia zwrócił się do jednego z bałwochwalców, który trzymał swego bożka w ręku: „Czy uwierzysz mi, jeśli bożek mi odpowie?” Człowiek ten odpowiedział: „Od pięćdziesięciu lat go czczę. Do tej pory mi nic nie powiedział. W jaki sposób tobie odpowie?” Muhammed (sallallachu alejchi we sellem), gdy się spytał: „Ej, bożku powiedz, kto ja jestem?” usłyszano głos: „Ty jesteś Prorokiem Allacha.” Właściciel bożka przeszedł od razu na Islam.

8. W Mesdżid an-Nebi w Medynie znajdowało się wyschnięte drzewo daktylowe. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) podczas kazań opierał się o to drzewo. Nazywano je Hannane. Gdy zrobiono kazalnicę, to nie poszedł więcej pod Hannane. Wkrótce usłyszała cała wspólnota w meczecie płaczący głos drzewa. Na to zszedł Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) z kazalnicy i objął Hannane. Przestało ono płakać. Powiedział: „Gdybym je nie objął, to z powodu rozstania płakałoby ono do końca świata.” Takich cudów wiele widziano i przekazano.

9. Często widziano, że trzymane przez niego w ręku kamyki i resztki jedzenia wydawały głos jak pszczoły powtarzając imię „Allach.”

10. Pewien niewierzący przyszedł do błogosławionego Proroka i spytał się: „Skąd ja mogę wiedzieć, że ty jesteś Prorokiem?” Prorok (sallallachu alejchi we sellem) odpowiedział: „Jeśli zawołam kiść z tego daktylowego drzewa i rzeczywiście ona przyjdzie do mnie, to czy przyjmiesz moją religię?” Niewierzący obiecał, że przyjmie jego wiarę. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) zawołał kiść daktyli, by przyszła do niego. Kiść zeszła z drzewa i pobiegła do niego. Wtedy to błogosławiony Muhammed powiedział: „Wróć na swoje miejsce!” i kiść wróciła na drzewo, zawisła na swoim dawnym miejscu. Widząc to niewierzący przeszedł na Islam.

11. W Mekke kilka wilków porwało ze stada owce. Gdy pasterz napadł na wilki, by ratować swoje owce, to jeden z wilków powiedział mu: „Czy nie boisz się Allahu teala zabierając mi moją dawkę żywnościową?” Pasterz odpowiedział: „Jestem bardzo zaskoczony tym, że wilk może mówić.” Wilk odpowiedział mu: „Czy chcesz bym dał ci wiadomość, która ciebie jeszcze bardziej zaskoczy? W Medynie Prorok Allahu teala Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) pokazuje cuda.” Pasterz opowiedział szanownemu Prorokowi to zdarzenie i został muzułmaninem.

12. Pewnego dnia zaproszono pewnego chłopa do przyjęcia wiary. Powiedział on, że jeśli zmarła córka sąsiada muzułmanina odżyje, to przyjmie on wiarę. Poszli na cmentarz.

Prorok Muhammed (alejchisselam) wypowiadając imię tej dziewczyny zawołał ją. Z grobu usłyszano głos i potem wyszła ona na zewnątrz. Prorok Muhammed (alejchisselam) spytał się jej: „Czy chcesz wrócić na ziemię?” Odpowiedziała: „O błogosławiony Proroku! Nie chcę wrócić na ziemię. Tutaj jest mi lepiej niż w domu ojca. Tutaj życie pozagrobowe muzułmanów jest lepsze od ziemskiego.” Chłop widząc to od razu przeszedł na Islam.

13. Dżabir bin Abdullah (radyjallachu teala anh) upiekł owcę. Prorok (sallallachu alejchi we sellem) jedząc ją wraz ze swymi towarzyszami powiedział: „Nie łamcie kości jedzonej owcy!” Potem zebrawszy koście położył na nich swoje błogosławione ręce i pomodlił się. Wzniosły Allach wskrzesił owcę.

14. Do błogosławionego Proroka przyprowadzono dziecko, które pomimo, że było duże, nie mówiło. Na pytanie Jego: „Kto ja jestem?” odpowiedziało ono: „Ty jesteś Prorokiem Allahu teala”. Dziecko odzyskało mowę i mówiło do końca życia.

15. Pewien człowiek, który nadepnął na jajka węża, stracił wzrok. Przyprowadzono go do Proroka (alejchisselam). Gdy posmarował on jego oczy swoją błogosławioną śliną, to zaczął on od razu widzieć, a nawet mając osiemdziesiąt lat potrafił nawlekać nitkę na igłę.

16. Muhammed bin Hatib opowiadał: „W dzieciństwie wylano na mnie gotującą się wodę. Całe moje ciało zostało poparzone. Ojciec zaprowadził mnie do szanownego Proroka, który błogosławionymi rękoma posmarował śliną moje poparzone miejsca i pomodlił się. Moje ślady poparzenia od razu znikły.”

17. Pewna kobieta przyprowadziła swego łysego syna. Prorok Muhammed (alejchisselam) potarł swoimi błogosławionymi rękoma po jego głowie. Od razu został wyleczony. Jego włosy zaczęły wyrastać.

18. W książce pt. „Sünen” napisanej przez Tirmizi i Nesai opisane jest, że do Proroka alejchisselam przyszedł niewidomy, który powiedział: „O błogosławiony Proroku, pomódl się do Allahu teala, bym odzyskał wzrok.” Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) odpowiedział: „Dokonaj bezbłędnie ablucji (rytualnego obrządku mycia się) ! Później pomódl się w ten sposób: O mój Stworzycielu! Błagam Cię. Pragnę od Ciebie stawiając za pośrednika Twego ukochanego Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). O mój ukochany Proroku błogosławiony Muhammedzie! Poprzez twoje pośrednictwo błagam mojego Stworzyciela. Proszę o to, by ze względu na ciebie, moja modlitwa została przyjęta. O Stworzycielu! Przyjmij tego najwyższego Proroka za mego orędownika! Przyjmij moją modlitwę ze względu na jego cześć.” Człowiek ten dokonał ablucji i w ten sposób pomodlił się. Odzyskał od razu wzrok. Tę modlitwę wypowiadali zawsze muzułmanie i tak zostawały spełniane ich życzenia.

19. Podczas walk Hadibia zatrzymali się obok pustej studni. Żołnierze skarżyli się na swoje pragnienie. Poprosił o wiadro wody, z niej dokonał ablucji i napluł do niej, potem wylał ją do studni. Wziął strzałę i wrzucił ją do studni. Zobaczono, że studnia napełniła się wodą po brzegi.

20. Podczas jednej z walk żołnierze skarżyli się na brak wody. Prorok Muhammed (alejchisselam) wysłał dwóch żołnierzy na poszukiwanie wody. Zobaczyli oni na wielbłądzie kobietę z dwoma bukłakami pełnymi wody. Przyprowadzili ją do błogosławionego Proroka. Poprosił ją o trochę wody. Opróżniła ona swoją wodę do ich naczyń. Wszyscy żołnierze przyszli i po kolei napełnili swoje bukłaki. Kobiecie dali daktyle i napełnili też jej bukłaki. Prorok Muhammed (alejchisselam) powiedział: „Twojej wody nie pomniejszyliśmy. Nam wodę zesłał Allahu teala.”

21. W Medynie, gdy podczas głoszenia kazania pewien człowiek powiedział: „Proroku Allahu teala! Z powodu braku wody nasze dzieci, zwierzęta, pola zdane są na zgubę. Pomóż nam!”

to Prorok (sallallachu alejchi we sellem) podniósł ręce i zaczął się modlić. Chociaż na niebie nie było żadnej chmury, nagle chmury zaczęły się zbierać i nim dotknął swojej twarzy, zaczął padać deszcz. Trwał przez kilka dni. Ponownie podczas kazania ten sam człowiek, gdy zwrócił się do Proroka (sallallachu alejchi we sellem): „O błogosławiony Proroku! Z powodu deszczu zdani jesteśmy na zgubę,” to uśmiechnął się i powiedział: „O mój Stworzycielu! Swoim miłosierdziem obdarz jeszcze innych ludzi!”

22. Dżebir bin Abdullah powiedział: „Miałem bardzo dużo długów. Powiadomiłem o tym Proroka (sallallachu alejchi we sellem). Przyszedł do mojego ogrodu, trzy razy obszedł moje zbiory daktyli i powiedział: Zawołaj tych, którym jesteś dłużny, by przyszli! Każdemu z nich dał to, co mu się należało. Zbiory nie zmniejszyły się.”

23. Pewna kobieta wysłała mu w prezencie miód. Miód przyjął i odesłał puste naczynie z powrotem. Naczynie wróciło do kobiety wypełnione miodem. Kobieta przyszła do Proroka (sallallachu alejchi we sellem) i spytała się: „Dlaczego Proroku (alejchisselam) nie przyjąłeś mego prezentu? Czy zrobiłam coś złego?” Odpowiedział: „Twój prezent przyjąłem. Ten miód, który widzisz jest urodzajem, którym Allahu teala obdarzył twój prezent.” Kobieta ta wraz ze swymi dziećmi jadła ten miód miesiącami i nic z niego nie ubyło. Pewnego dnia przez nieuwagę opróżniła go do innego naczynia. Z niego jedli i miód się skończył. Powiadomiono o tym Proroka (sallallachu alejchi we sellem). Odpowiedział im na to: „Gdyby miód pozostał w naczyniu, w którym wysłano mi prezent, to do końca świata pomimo jedzenia z niego nie zmniejszyłaby się jego zawartość.”

24. Ebu Hurejre opowiadał: „Przyniosłem Prorokowi (sallallachu alejchi we sellem) kilka daktyli. Poprosiłem o to, by odmówił modlitwę za ich urodzaj. Pomodlił się i powiedział: Weź je i schowaj do torby. Jeśli będziesz chciał wziąć jedną z nich, to wsadź do torby rękę i wyciągnij. Nie rozrzucaj. Torbę, w której znajdowały się te daktyle miałem w dzień i w nocy przy sobie. Jadłem je do czasów kalifatu szanownego Osmana. Dawałem je także tym, którzy byli ze mną i biednych garściami obdarowywałem. W dniu, gdy poległ szanowny Osman, torba zginęła.”

25. Prorok Muhammed (alejchisselam) rozumiał języki wszystkich zwierząt tak jak Prorok Salomon (alejchisselam). Często zdarzało się, że zwierzęta skarżyły się Prorokowi (sallallachu alejchi we sellem) na swoich właścicieli i innych ludzi. O tym informował błogosławiony Prorok swoich towarzyszy. Podczas walk pod Hunain powiedział on do swojego białego muła o imieniu Düldül: „Zniż się.” Gdy Düldül zniżył się, to wziął z ziemi garść piachu i rozsypał go po niewierzących.

26. Wiele razy zdarzyło się, że Prorok dawał wiadomość o zdarzeniach, które zajdą w przyszłości. Te cuda dzieli się na trzy części. Pierwsza część to zdarzenia, które miały miejsce przed jego czasami i odpowiedzi na zadawane mu pytania. Były one powodem uwierzenia wielu niewierzących i zawziętych wrogów. Druga część to powiadamianie o tym, co działo się w jego czasach i to, co będzie miało miejsce. Trzecia część to powiadomienie o tym, co zdarzy się po jego śmierci aż do końca świata na ziemi i w życiu pozagrobowym. Poniżej przedstawiamy kilka cudów z drugiej i trzeciej części.

27. Na początku głoszenia Islamu z powodu prześladowań i trudności część towarzyszy Proroka (sallallachu alejchi we sellem) udała się do Etiopii. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) z pozostałymi towarzyszami pozostając w Mekke został pozbawiony przez 3 lata wszystkich socjalnych praw tzn. było im zakazane wzajemne odwiedzanie się, handlowanie, rozmawianie z niemuzułmanami. Niewierzący z ludu Kurejsz zawiesili na ścianie św.Kaabe obwieszczenie, które zawierało tę podjętą przez nich wspólnie decyzję.

Allahu teala zesłał pewien rodzaj kornika zwanego „Ar-za,” który to obwieszczenie zniszczył. Wszystko to, co było napisane poza słowem „Bismik-Allachumme”(w imię Allahu teala), zostało zjedzone przez tego kornika. Allahu teala powiadomił poprzez Archanioła Dżebraila-Gabriela (alejchisselam) o tym zdarzeniu Proroka (alejchisselam), który powiedział o tym swojemu wujkowi Ebu Talib. Następnego dnia Ebu Talib spotkał się z tymi, którzy znajdowali się na czele niewierzących i powiedział im: „Stworzyciel Muhammeda poinformował go o tym, że nasze obwieszczenie zostało zjedzone przez kornika. Jeśli ta wiadomość jest prawdziwa, to powinniśmy uznać nasze obwieszczenie za nieważne. Jednak jeśli to jest nieprawda, to i ja nie będę Go więcej chronił.” Rada Kurejsz przyjęła tą propozycję. Zbierając wszystkich poszli do Kaabe. Obwieszczenie ściągnęli z Kaabe, otworzyli i zobaczyli, że jest tak, jak powiedział Prorok (sallallachu alejchi we sellem), oprócz słowa „Bismik-Allachumme” całe pismo zostało zjedzone przez kornika.

28. Perski Padyszach Husrew wysłał swoich posłów do Medyny. Pewnego dnia Prorok (alejchisselam) wezwał ich i powiedział: „Dzisiejszej nocy wasz Kisra został zamordowany przez swojego syna.” Po pewnym czasie przyszła wiadomość, że rzeczywiście Kisra został zamordowany przez swojego syna. Perskich szachów nazywa się Kisra.

29. Pewnego dnia powiedział do swojej żony Hafsa (radyjallachu anha): „Ebu Bekr i twój ojciec przejmą po mnie kierowanie wspólnotą.” Tymi słowami przepowiedział kalifat Ebu Bekra i ojca Hafsy Omera (radyjallachu anhum).

30. Gdy głosił kazanie w Medynie, to Allahu teala pokazał mu, jak polega po kolei jego czterech towarzyszy podczas walk z wojskami Cesarza Rzymskiego w miejscu zwanym „Mute.” O tym poinformował tam znajdujących się.

31. Muaz bin Dżebela (radyjallachu teala anh) wysyłając jako gubernatora do Jemenu odprowadził poza granice Medyny. Udzielając wielu rad powiedział mu: „Z tobą nie zobaczę się aż do Sądu Ostatecznego.” Gdy Muaz był jeszcze w Jemenie, to Prorok (alejchisselam) zmarł w Medynie.

32. Umierając powiedział do swojej córki Fatimy: „Wśród krewnych najpierw z tobą spotkam się w życiu pozagrobowym.” Sześć miesięcy po tej rozmowie błogosławiona Fatima zmarła. Nikt z krewnych przed nią nie umarł.

33. Powiedział do Kaaisa bin Szammas (radyjallachu anh): „Będziesz dobrze żył i umrzesz jako męczennik.” Gdy Ebu Bekr (radyjallachu teala anh) był kalifem, to Kaaisa poległ podczas walk przeprowadzonych z fałszywym prorokiem Musailamat al-Kazzab. Poinformował też o tym, że Omer, Osman i Ali (radyjallachu teala anhum edżmain) umrą jako męczennicy.

34. Poinformował też o tym, że muzułmanie zapanują nad krajami Perskiego Władcy Kisra i Bizantyjskiego Cesarza i skarby tych krajów zostaną rozdane na drodze Allahu teala.

35. Podał do wiadomości, że wielu ludzi ze wspólnoty islamskiej uda się przez morze na wojnę i Ummi Hiram (radyjallachu teala anha) będzie uczestniczyła w tych walkach. Gdy szanowny Osman był kalifem, to muzułmanie udali się na Cypr i tam walczyli. Ta kobieta była razem z nimi i tam też poległa.

36. Pewnego dnia Prorok (sallallachu alejchi we sellem) siedząc na wysokim miejscu zwrócił się do znajdujących się obok niego z pytaniem: „Czy widzicie to, co ja widzę? Przysięgam, widzę intrygi, które będą miały miejsce pomiędzy waszymi domami i na ulicach.” Po śmierci Osmana (radyjallachu anh) w czasach Jezida w Medynie doszło do wielkich intryg. Na ulicach została przelana krew wielu ludzi.

37. Pewnego dnia poinformował o tym, że jedna z jego żon wystąpi przeciwko Kalifowi. Gdy Aisze (radyjallachu teala anha) zaczęła śmiać się na te słowa, to Prorok (sallallachu alejchi we sellem) powiedział: „Ej, Humejra! Nie zapomnij mych słów! Czy przypadkiem to ty nie będziesz tą kobietą?” Następnie zwrócił się do Ali (radyjallachu anh): „Jeśli jej czyn będzie miał z tobą do czynienia, to traktuj ją łagodnie!” Trzydzieści lat później Aisze (radyjallachu anha) walczyła przeciwko Ali (radyjallachu anh) i wpadła w jego niewolę. Szanowny Ali ugościł ją z wielkim szacunkiem i wysłał z Basry do Medyny.

38. Pewnego dnia powiedział do Muawije (radyjallachu anh): „Jeśli któregoś dnia zostaniesz zarządcą wspólnoty muzułmańskiej, to tych, co czynią dobro, wynagrodź! Tym, co czynią zło, wybacz!” Za czasów Osmana i Ali (radyjallachu anhum) Muawije (radyjallachu anh) był przez dwadzieścia lat gubernatorem w Damaszku i później dwadzieścia lat kalifem.

39. Pewnego dnia powiedział: „Muawije nigdy nie zostanie pokonany.” Gdy tą św.Hadisę usłyszał Ali (radyjallachu anh) podczas walk w Siffin, to powiedział: „Gdybym wcześniej to usłyszał, to nie walczyłbym z Muawije.”

40. Ammarowi ibn Jaser (radyjallachu teala anh) powiedział: „Zostaniesz zamordowany przez buntownika.” Poległ walcząc będąc z Ali (radyjallachu anh) przeciwko Muawije (radyjallachu anh).

41. O synie Fatimy Hasenie (radyjallachu teala anhuma) powiedział: „Mój syn jest tym, który przyniesie wielkie szczęście. Allahu teala zrobi z niego przyczynę pojednania się dwóch wielkich armii muzułmańskich.” Gdy wielka armia przystąpiła do walki przeciwko Muawije (radyjallachu anh), to by zapobiec intrygom, przelaniu się krwi muzułmanów, przekazał on swoje prawo kalifatu Muawije.

42. Abdullah ibn Zübair (radyjallachu teala anhuma) napił się krwi Proroka (sallallachu alejchi we sellem), która spływała podczas jej spuszczania. Gdy zobaczył to Prorok (sallallachu alejchi we sellem), to powiedział: „Czy wiesz jakiego nieszczęścia doznasz od ludzi? Ludzie od ciebie też wiele doznają. Ogień Piekła nie będzie cię palił.” Gdy Abdullah ibn Zubair ogłosił się kalifem w Mekke, to Abdulmelik bin Merwan wysłał pod dowództwem Hadżdżadża armię do Mekki. Abdullah został złapany i zamordowany.

43. Patrząc na matkę Abdullaha bin Abbasa (radyjallachu teala anhum edżmain) powiedział: „Urodzisz syna. Gdy się urodzi, przynieś go do mnie!” Gdy przyniesiono dziecko, to wyrecytował do jego ucha ezan i ikamet (słowa wzywające do modlitw), błogosławioną śliną posmarował usta dziecka. Dał mu na imię Abdullah i kładąc matce na kolana powiedział: „Zabierz ze sobą ojca kalifów.” O tym usłyszawszy ojciec dziecka Abbas (radyjallachu anh), gdy spytał się Proroka (sallallachu alejchi we sellem), co to znaczy, to uzyskał odpowiedź: „Rzeczywiście tak powiedziałem. To dziecko jest ojcem kalifów. Wśród nich będzie znajdował się ten, kto będzie razem z Mehdi i Jezusem (alejchisselam) dokonywał salatu.” W państwie Abbasydów było wielu kalifów. Wszyscy oni pochodzą z rodu Abdullaha bin Abbasa.

44. Pewnego dnia Prorok (sallallachu alejchi we sellem) powiedział: „W mojej wspólnocie powstanie grupa, która będzie się składała z wielu ludzi nazywanych rafizitami. Oni odłączą się od religii islamskiej.”

45. Modlił się o dobro i pomyślność swoich towarzyszy. Wszystkie te modlitwy zostając przyjęte przez Wzniosłego Allacha przyniosły im wiele korzyści. Ali (radyjallachu anh) opowiadał, że gdy Prorok (sallallachu alejchi we sellem) chciał go wysłać do Jemenu jako gubernatora, to powiedział on: „O, Proroku Wzniosłego Allacha! Ja nie mam żadnego pojęcia o gubernatorstwie. Wtedy to Prorok (sallallachu alejchi we sellem) położył na jego

klatce piersiowej swoje błogosławione ręce i powiedział: O Stworzycielu! Jego serce napełnij prawdą! Pozwól mu zawsze mówić prawdę! Potem przychodzące do mnie skargi od razu rozstrzygałem i dawałem prawidłowy wyrok.”

46. Dziesięć osób, którym Prorok (sallallachu alejchi we sellem) zwiastował radosną nowinę, że pójdą do Raju nazywa się „Aszere-i Mubeszszere.” Podczas walk w Uhud za jednego z nich tj.Sa’d ibn Ebu Wakkas (radyjallachu anh) Prorok (sallallachu alejchi we sellem) modlił się do Wzniosłego Allacha: „O Stworzycielu! Jego strzały doprowadź do celu i przyjmij jego modlitwy!” Potem każda modlitwa Sa’da została przyjęta i każda rzucona strzała trafiała na wroga.

47. Synowi swojego wujka Abdullah bin Abbasowi (radyjallachu teala anhuma) kładąc na czole swoje błogosławione ręce modlił się: „O Stworzycielu! Uczyń z niego wielkiego uczonego w religii i mędrca! Obdaruj go wiedzą z Kuran-y Kerim!” Później stał się on znawcą wszystkich nauk tamtych czasów, a szczególnie wiedzy komentarza Kuran-y Kerim, św.Hadis i prawa islamskiego. Sahabe i ich następcy tj.Tabiin nauczyli się wszystkiego od niego. Znany był imionami „Terdżuman al-Koran,” „Behr al-Ilm” i „Reis al-Mufassirin”. We wszystkich krajach muzułmańskich było pełno jego uczniów.

48. Pomodlił się za swego sługę Enes bin Malik (radyjallachu teala anh) w te sposób: „O Stworzycielu! Obdarz go wielkim majątkiem, licznym potomstwem i długim życiem! Wybacz jego grzechy!” Z biegiem czasu majątek jego powiększył się, pola każdego roku przynosiły urodzaje, posiadał ponad sto dzieci i żył 110 lat. Pod koniec swojego życia powiedział: „O Stworzycielu! Przyjąłeś trzy modlitwy, które odmówił za mnie Prorok(sallallachu alejchi we sellem), obdarzyłeś mnie darami! Jak będzie przypadkiem z tą czwartą modlitwą o wybaczenie grzechów?” i usłyszał głos: „Czwartą modlitwę przyjąłem. Raduj się!”

49. Modlił się za Malik bin Rabia (radyjallachu teaka anh): „Niech Wzniosły Allach obdarzy cię licznym potomstwem!” Miał on osiemdziesięciu synów.

50. Gdy znany poeta Nebiga przeczytał kilka ze swoich wierszy, to Prorok (sallallachu alejchi we sellem) odmówił znaną wśród Arabów modlitwę: „Niech Wzniosły Allach nie pozwoli, byś stracił zęby!” Nabiga w wieku stu lat posiadał białe i zdrowe zęby, wyglądały w jego ustach jak uszeregowane perły.

51. Modląc się za Urwe bin Dżud (radyjallachu teala anh) powiedział: „O mój Stworzycielu! Jego handel uczyń urodzajnym” Urwe powiedział: „Po tej modlitwie moje wszystkie przedsięwzięcia handlowe przyniosły ogromne zyski. Nie doznałem żadnych strat.”

52. Pewnego dnia przyszła do niego jego córka Fatima (radyjallachu teala anha). Z głodu była blada. Kładąc ręce na jej klatce piersiowej pomodlił się: „O mój Stworzycielu, który głodnych nasycasz! Nie zostawiaj córki Muhammeda Fatimy w głodzie!” Od razu twarz Fatimy zarumieniła się i ożywiła. Do śmierci nigdy nie odczuła więcej głodu.

53. Modlił się za Abdurrahmana bin Awf (radyjallachu teala anh), który był zaliczany do Aszere-i Mubeszszere, o urodzaj dla niego. Jego majątek tak się powiększył, że był z podziwem przez wszystkich opowiadany.

54. Powiedział: „Modlitwa każdego Proroka jest przyjęta przez Allahu teala. Każdy Prorok modlił się za swoją wspólnotę religijną dla ziemi. Jednak ja modlę się o to, by w Dniu Sądu Ostatecznego dano mi pozwolenie być orędownikiem mojej wspólnocie. Mam nadzieję w Allahu teala, że moja modlitwa zostanie przyjęta. Wstawię się za wszystkimi wierzącymi.”

55. Udawał się do niektórych wsi w pobliżu Mekke i bardzo starał się o to, by ludzie ci przyjęli Islam. Nie uwierzyli mu. Pomodlił się o to, by doznali oni takich trudności jak głód, który

panował w Egipcie za czasów Proroka Józefa (alejchisselam). W tym samym roku zapanował tam taki głód, że jedli oni padlinę.

56. Utejbe syn jego wuja Ebu Leheba pomimo, że był zięciem Proroka (sallallachu alejchi we sellem), nie uwierzył Prorokowi i sprawiał Mu wiele przykrości. Rozwiódł się z Jego córką Ümmü Gülsüm (radyjallachu teala anha) i źle się o niej wyrażał. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) słysząc o tym bardzo się zasmucił i powiedział: „O mój Stworzycielu! Ześlij na niego jednego z Twoich psów!” Podczas jednej z podróż handlowych do Damaszku Utejbe spał obok swoich przyjaciół. Przyszedł lew i powąchawszy jego przyjaciół zostawił ich. Gdy podszedł do Utejbe, to rzucił się na niego i rozdrapał go.

57. Pewien człowiek jadł lewą ręką. Zwrócił się do niego mówiąc: „Jedz zawsze prawą ręką!” Człowiek ten odpowiedział kłamiąc, że jego prawa ręka nie porusza się. Wtedy Prorok (sallallachu alejchi we sellem) powiedział: „Niech więc prawa ręka nie porusza się więcej!” Do śmierci nie był w stanie ten człowiek doprowadzić swojej prawej ręki do ust.

58. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) wysłał do perskiego Króla Hüsrewa Perwiz list z zaproszeniem przyjęcia wiary. Nikczemny Husrew porwał list na kawałki i zamordował przynoszącego go posłańca. Gdy Prorok (sallallachu alejchi we sellem) usłyszał o tym, to bardzo się zasmucił i powiedział: „O mój Stworzycielu! Tak jak on mój list zniszczył, tak zniszcz jego posiadłości!” Za czasów Proroka (sallallachu alejchi we sellem) Husrew został zamordowany kindżałem przez swego syna. Zaś w czasach kalifatu szanownego Omera Persja została całkowicie opanowana przez muzułmanów. Nie pozostało nic z posiadłości Husrewa i żaden z jego potomków.

59. Gdy Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) na halach targowych informował o nakazach i zakazach Allahu teala i na ten temat udzielał rad, to podszedł do niego z tyłu nikczemnik o imieniu Hakem bin As ojciec Merwany i drwił z niego mrugając oczyma, marszcząc swoją twarz. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) odwrócił się do niego i widząc to brzydkie zachowanie się powiedział: „Zostań w takim stanie, jaki dokładnie pokazujesz!” Do śmierci jego twarz pozostała w takich tikach.

60. Allahu teala chronił Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) przed nieszczęściami. Ebu Dżechil był Jego największym wrogiem. Gdy podniósł kamień, by uderzyć nim w głowę św.Proroka, to ukazał ramiona św.Proroka w postaci dwóch węży. Ze strachu opuścił on kamień i uciekł.

61. Podczas spełniania modlitw przez Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) w Kaabe ponownie ten nikczemny Ebu Dżechil, gdy chciał napaść na Niego z nożem, to nagle zaczął z powrotem uciekać. Gdy jego przyjaciele spytali się, dlaczego się przestraszył, to powiedział: „Zobaczyłem pomiędzy Muhammedem (sallallachu alejchi we sellem) a mną rów wypełniony ogniem. Tam wielu ludzi czekało na mnie. Gdybym zrobił jeden krok, to złapaliby mnie i wrzucili do ognia.” Muzułmanom, którzy o tym usłyszeli i pytali się Prorok (alejchisselam) odpowiedział: „Aniołowie Allahu teala złapaliby go i roznieśli na kawałki.”

62. W trzecim roku po Hidżret podczas wojny pod Katfan, gdy odpoczywał pod drzewem, to podszedł do Niego niewierzący zapaśnik Da’sur z mieczem mówiąc: „Kto uratuje ciebie ode mnie?” Na to Prorok (alejchisselam) odpowiedział: „Allach mnie uratuje.” Wtedy ukazał się Archanioł Gabriel w postaci człowieka i uderzył w klatkę piersiową niewierzącego. Upadając upuścił on miecz, który podniósł Prorok (alejchisselam) pytając się: „A ciebie kto uratuje ode mnie?” Odpowiedział mu tymi słowami: „Nie ma od ciebie

lepszego, który mógłby mnie uratować.” Wybaczył mu i puścił go. Da’sur przyjął Islam, dzięki niemu uwierzyło wielu innych ludzi.

63. W czwartym roku po Hidżret w miejscowości Beni Nadir, gdy Prorok (alejchisselam) rozmawiał ze swoimi towarzyszami pod murami, które należały do żydów, to pewien żyd chciał zrzucić na nich wielki młyński kamień. Gdy wyciągnął on ręce, by podnieść ten kamień, to jego obie ręce uschły.

64. W dziewiątym roku po Hidżret przybywali z daleka wielkimi tłumami ludzie, którzy przyjmowali Islam. Wśród nich wmieszało się dwóch niewierzących Amir i Erbed. Gdy Amir mówił do Proroka (alejchisselam), że przyjęli oni Islam, Erbed stanął z tyłu i chciał wyciągnąć miecz z pochwy, jednak nie potrafił poruszyć rękoma. Gdy Amir dawał znak z naprzeciwka „na co czekasz?” to Prorok (alejchisselam) powiedział: „Allahu teala chronił mnie przed złem, które chcieliście mi obaj uczynić.” Potem, gdy stamtąd odeszli, Amir spytał się Erbeda, dlaczego nie dotrzymał on słowa. Erbed odpowiedział: „Co mogłem zrobić? Za każdym razem, gdy chciałem wyciągnąć miecz, to widziałem ciebie pomiędzy nami.” Kilka dni później, gdy była ładna pogoda, to nagle niebo pogrążyło się w chmurach. Piorun spadł na Erbeda i zmarł on ze swoim wielbłądem.

65. Pewnego dnia Prorok (alejchisselam) dokonując ablucji po nałożeniu jednego z butów, gdy wyciągnął rękę po drugi, przyleciał ptak, chwyciwszy but wytrzepał go. Wyleciał z niego wąż. Potem położył ten but na miejsce. Od tamtej pory wytrzepywanie butów przed nałożeniem ich jest sunną.

66. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) wyznaczał strażników, by go chronili podczas walk i na pustyni. Gdy został zesłany 67.werset sury Maide w tym sensie: „Allach chroni ciebie przed szkodliwymi czynami ludzi,” to zrezygnował z tego. Od tamtej pory chodził sam wśród wrogów, sam spał, nikogo się nie bał.

67. Enes bin Malik (radyjallachu teala anh) posiadał chusteczkę Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem), który wycierał nią swoją błogosławioną twarz. Enes używał jej i gdy się zabrudziła, to wrzucał ją do ognia. Brud spalał się, a chusteczka nie paliła się, tylko stawała się czysta.

68. Gdy napił się wody zaczerpniętej wiadrem ze studni i pozostałą wlewał z powrotem do studni, to zawsze ze studni wydobywał się przepiękny zapach.

69. Utbe bin Firkadin (radyjallachu teala anh) zachorował na chorobę zwaną Urtiker, która pokryła jego ciało bąblami. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) rozebrał go i swoimi błogosławionymi rękoma nacierał jego ciało swoją śliną. Chory wyzdrowiał, ciało zaś pięknie pachniało. Ten stan trwał bardzo długo.

70. Przewodnik niewierzących w Medynie Abdullah bin Ubej bin Selul krótko przed swoją śmiercią zawołał do siebie Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Błagał go, by zrobił mu całun z noszonej przez Proroka (alejchisselam) koszuli. Z tego względu, że było zwyczajem jego dawanie tego, o co go proszono, dał mu swoją koszulę. A nawet podczas pogrzebu odmówił modlitwy pogrzebowe. Tysiąc niewierzących w Medynie wpadło w zachwyt wobec tego dobrodziejstwa Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) i przyjęło Islam.

71. Wśród niewierzących z ludu Quraisz Welid bin Mugire, As bin Wail, Haris bin Kajs, Eswed bin Jagus i Eswed bin Muttalib prześcigali innych w znęcaniu się nad błogosławionym Prorokiem. Pewnego dnia przyszedł Archanioł Gabriel (alejchisselam) i przyniósł od Allahu teala 95.werset sury Hidżr, który głosił w tym sensie: „Ukarzemy tych, którzy drwią z ciebie…” i wskazał na nogi Welida, drugiego niewierzącego na piętę, trzeciego na nos, czwartego na głowę i piątego na oczy. Walidowi wbiła się w nogę strzała,

ponieważ pycha nie pozwoliła mu na pochylenie się, nie usunął on strzały. Do żył nogi wbiło się żelazo i tak zachorował na chorobę zwaną Ischias. Asowi wszedł do pięty kolec. Pięta jego spuchła jak balon. Harisowi z nosa płynęła ciągle krew. Eswed siedząc pod drzewem w dobrym nastroju uderzył swoją głową o drzewo. Drugi Eswed stracił wzrok. Wszyscy oni doznali zguby.

72. W Medynie żyła piękna kobieta pochodząca z plemiona Beni Nedżdżar. Pewien dżin zakochał się w niej, zawsze do niej przychodził. Pewnego dnia po przybyciu Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) do Medyny usiadł ten duch przed domem tej kobiety. Kobieta ta poznała jego i spytała się: „Dlaczego nie przychodzisz do mnie więcej?” Odpowiedział jej, że błogosławiony Prorok zabronił żyć w związkach pozamałżeńskich i inne złe czyny.

73. Podczas wojny Bir-i Maune niewierzący nie dotrzymując słowa zamordowali 70 muzułmanów. Wśród nich znajdował się dawny niewolnik szanownego Ebu Bekr (radyjallachu teala anh), jeden z pierwszych muzułmanów Amir bin Fuhejre (radyjallachu teala anh). Gdy niewierzący kłuli go bagnetami, to aniołowie wznieśli go na ich oczach do nieba. Opowiedziano o tym błogosławionemu Prorokowi, który powiedział: „Rajscy aniołowie pochowali go i duch jego został wzięty w Raju.”

74. W siódmym roku Hidżret Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) wysłał listy zapraszające do przyjęcia Islamu do władcy Etiopii Nedżaszije, perskiego Króla Husrew, rzymskiego Cesarza Herakliusza, bizantyjskiego gubernatora w Egipcie Mukawkase, gubernatora w Damaszku Harise, Sułtana Umman Semameje. Posłowie donoszący listy nie znali języków krajów, do których szli. Następnego dnia rano zaczęli mówić tymi językami.

75. Ijas bin Seleme powiedział: „Podczas wojny w Hajber Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) wysłał mnie po szanownego Ali, którego bolały bardzo oczy. Trzymałem go za rękę i prowadziłem z wielką trudnością. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) poślinił błogosławione palce i posmarował nimi oczy Ali (radyjallachu teala anh). Potem dał mu sztandar do ręki i wysłał go pod bramę Hajber, by walczył. Od długiego okresu czasu nieotwierana brama została wyrwana z miejsca przez Ali i tak do twierdzy weszli towarzysze błogosławionego Proroka.”

W książce wielkiego uczonego Islamu Molla Abdurrahman Dżami (rahime-hullahu teala) pt. „Szawahid an-Nübüwwa” i w książce wielkiego uczonego Jusuf-i Nebhani pt. „Hudżdżat-allahi alel-alemin” znajduje się jeszcze wiele innych cudów Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Oryginały tych książek napisane w j.perskim zostały wydane w roku 1415/1995 przez Wydawnictwo Hakikat w Stambule. Istnieją też ich tłumaczenia w j.tureckim.

2.Zalety Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem)

Istnieją setki książek, które opisują zalety Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Poniżej zamieszczamy 75 zalet naszego Proroka (alejchisselam):

1. Wśród stworzeń został stworzony jako pierwszy duch Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem).

2. Allahu teala zapisał Jego imię na Tronie w Raju i w siedmiu niebach.

3. W Indiach wyrosła róża, na której opłatkach znajdował się napis: „La ilache illallach Muhammeden Rassulallach” (Nie ma innego Boga oprócz Allacha, Muhammed jest Prorokiem Allacha).

4. W pobliżu miasta Bafra wyłowiono w rzece rybę, która na prawej stronie miała napis „Allach”, na lewej zaś „Muhammed” (sallallachu alejchi we sellem). Podobne zdarzenia widziano bardzo często. W roku 1975 w Londynie wydrukowano książkę pt. „A History of Fisches”, na str.200 znajduje się zdjęcie ryby, która posiadała na jednej stronie ogona napis „Szanullach”, na drugiej zaś „La illache illallach”. Podobnych przykładów jest wiele.

5. Istnieją aniołowie, których obowiązkiem jest tylko wymawianie imienia Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem).

6. Powodem wydania rozkazu oddawania pokłonu Ademowi (alejchisselam) było to, że posiadał on na czole światłość Muhammeda (alejchisselam).

7. W czasach Adema (alejchisselam) podczas wypowiadania słów ezan (wezwania do salatu) recytowano również imię Muhammeda (alejchisselam).

8. Allahu teala nakazał wszystkim Prorokom, by przekazali swoim wspólnotom religijnym, że powinno się uwierzyć Muhammedowi (alejchisselam), jeśli w ich czasach zostanie on Prorokiem.

9. W Torze, w Ewangelii i w Psalmach poinformowane jest o imieniu Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) i jego czterech kalifów, a także jego towarzyszy i niektórych z jego wspólnoty religijnej, są oni wychwalani i ukazane są też ich piękne cechy.

10. Gdy przyszedł na świat, to został przez aniołów obrzezany. 11. W czasie, gdy miał przyjść na świat, ukazało się wiele wielkich znaków. Wszystkie te

wielkie znaki są opisane w książkach historycznych, utworach poetyckich, które czytane są w dniu urodzin Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem).

12. Gdy się urodził, to szatany nie były więcej w stanie wznieść się do nieba i odebrać wiadomości od aniołów.

13. Gdy przyszedł na świat, to powaliły się wszystkie bożki i czczone posągi. 14. Jego kołyską kołysały aniołowie. 15. Będąc w kołysce rozmawiał z księżycem z nieba. Błogosławionym palcem, w którą stronę

pokazał, tam księżyc się kierował. 16. Będąc niemowlęciem zaczął mówić. 17. W dzieciństwie posuwał się razem z nim znajdujący się nad jego głową obłok, który

okrywał go na dworzu cieniem. Trwało to aż do rozpoczęcia się jego Proroctwa. 18. W wieku 3 lat, w 40. roku życia, gdy zostało mu objawione Proroctwo i mając 52 lata, gdy

został zaprowadzony na miracz, aniołowie otworzyli mu klatkę piersiową. W przyniesionej misce z Raju rajską wodą wymyli mu serce.

19. Każdy Prorok posiadał na prawej ręce znamię Proroctwa. Jednak Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) posiadał je na skórze lewej łopatki na wysokości swojego serca. Gdy Dżebrail (alejchisselam) jego serce wymył i zamknął klatkę piersiową, to opieczętował jego plecy pieczęcią przyniesioną z Raju.

20. Z tyłu widział tak samo jak z przodu. 21. Widział w ciemnościach tak samo jak przy dziennym świetle. 22. Wyliczył siedem gwiazd z grupy gwiazd „Plejada”, która znajduje się obok znaku Byka. 23. Swoją śliną z gorzkiej wody robił słodką, śliną leczył chorych, dla niemowląt była

pokarmem jak mleko. 24. Gdy oczy jego spały, to serce czuwało. Podobnie było u wszystkich Proroków

(alejchimussalewatu wetteslimat).

25. Podczas swojego całego życia w ogóle nie ziewał. Podobnie było u wszystkich Proroków (alejchimussalewatu wetteslimat).

26. Pot jego pachniał jak róże. Pewien biedak wydając za mąż swoją córkę poprosił go o pomoc. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) umieścił w małej butelce swój pot i dał mu, ponieważ wtedy nie miał nic innego. Gdy ta dziewczyna smarowała nim swoją twarz, głowę, to dom jej pięknie pachniał. Dom jej stał się znany pod nazwą „pachnący dom”.

27. Wyglądał na wyższego, gdy znajdował się obok kogoś wysokiego pomimo, że był średniego wzrostu.

28. Idąc w świetle słońca lub księżyca nie spadał z niego cień. 29. Na jego ciele i ubraniu nie usiadła nigdy żadna mucha, komar i inne insekty. 30. Nawet wtedy, gdy od dłuższego czasu nie zmieniał bielizny, nigdy nie była ona brudna. 31. Za każdym razem, gdy szedł, to szły za nim aniołowie, dlatego też puszczał swoich

towarzyszy na przód mówiąc „zostawcie miejsce dla aniołów idących za mną.” 32. Gdy nastąpił na kamień, to zostawał na nim ślad. Gdy szedł po piasku, to nie zostawiał

żadnego śladu. 33. Wielkim cudem jest zaprowadzenie go do nieba (miracz). Drogę z Mekki do Jerozolimy

odbył na zwierzęciu z Raju zwanym Buraq i stamtąd do nieba i Tronu. Zostały pokazane mu różne niezwykłości. (Jednak te widzenia zaszły poza światem materialnym, tzn. w świecie pozagrobowym.) W jednej chwili został przyprowadzony ponownie do swojego domu. Cud „miracz” nie został dany żadnemu innemu Prorokowi.

34. Jest nakazane muzułmanom raz w życiu wypowiedzenie za Niego modlitwy i pozdrowienie Jego.

35. Wśród ludzi i aniołów najwięcej nauki zostało Mu dane. Pomimo, że był analfabetą, tzn.od nikogo niczego się nie nauczył, Allahu teala poinformował Go o wszystkim. Jak Allahu teala nauczył Adama (alejchisselam) nazw wszystkiego, tak i Jemu oznajmił wszystkie nazwy i nauki.

36. Został powiadomiony o imionach wszystkich z Jego wspólnoty religijnej i o tym, co pomiędzy nimi zajdzie.

37. Rozum Jego przewyższa rozum wszystkich ludzi. 38. Został obdarzony wszystkimi dobrymi cechami charakteru, które można znaleźć u ludzi.

Wielki poeta Omer bin Farida na pytanie: „Dlaczego nie wychwalałeś szanownego Proroka?” odpowiedział: „Zrozumiałem, że nie starczy mi siły, by Go wychwalić. Nie potrafiłem znaleźć słów godnych Jego wychwalenia.”

39. Allahu teala umieścił Jego imię obok Swego w wyznaniu wiary, w wielu modlitwach, w słowach ezan wzywających do salat, w niektórych obrządkach religijnych i kazaniach, w podawaniu rad, w trudnych chwilach, w grobie, na Sądzie Ostatecznym, w Raju i w języku każdego stworzenia.

40. W Surze Duha w 5.wersecie Allahu teala obiecał mówiąc w tym sensie: „Tobie dam wszystko to, co zechcesz, aż będziesz zadowolony (dopóki powiesz, że masz już dosyć)”, że obdarzy Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) wszystkimi naukami, wszystkimi zaszczytami, pomocą przeciwko wrogom Islamu i przewagą nad nimi, jego wspólnotę zwycięstwami, na Sądzie Ostatecznym każdego rodzaju prawem do orędownictwa i objawienia łask. Gdy został zesłany ten św.werset, to patrząc na Anioła Dżebrail (alejchisselam) powiedział: „Nie zgodzę się na pozostanie w Piekle kogokolwiek z mojej wspólnoty.”

41. Allahu teala nazywa w Kuran-y Kerim każdego z Proroków (alejchimussalewatu wetteslimat) po imieniu, zaś Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) mówiąc „O mój Wysłanniku, O mój Proroku” informuje o wywyższających go właściwościach.

42. Mówił wyraźnie, łatwo zrozumiałym językiem. Potrafił mówić każdym dialektem arabskim. Przychodzącym z różnych stron odpowiadał słowami przez nich używanymi. Słuchający go wpadali w podziw. Mówił: „Allahu teala bardzo dobrze i ładnie mnie wykształcił.”

43. Potrafił bardzo wiele rzeczy opisać kilkoma słowami. Ponad 100 tys. św.Hadis wskazuje na to, że jest „Dżewami-ul-kelim”(małą ilością słów bardzo wiele wyjaśniający). Niektórzy uczeni islamscy powiedzieli, że cztery fundamenty Islamu zostały poinformowane przez Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) w czterech św.Hadisach: 1-Czyny szacowane są według ich intencji. 2-Co jest zakazane, jest jasne, co jest dozwolone, jest również jasne. 3-Skarżyciel powinien przedstawić świadka i oskarżony powinien złożyć przysięgę. 4-Ten, kto nie będzie życzył swojemu współwyznawcy tego samego, co sobie samemu życzy, nie posiada doskonałej wiary. Z tych czterech św.Hadis pierwsza jest fundamentem wiedzy o obowiązkach religijnych, druga wiedzy o procedurze, trzecia wiedzy prawnej i polityki, czwarta wiedzy o zwyczajach i moralności.

44. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) był niewinny (bezgrzeszny). Przed i po czterdziestym roku życia świadomie i nieświadomie nie dokonał żadnego małego i wielkiego grzechu. Nie zauważono u niego nigdy żadnego niewłaściwego zachowania się.

45. Zostało nakazane muzułmanom oddawanie pozdrowienia Prorokowi Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) przy siedzeniu podczas salat wypowiadając słowa „Esselamu alejke ejjuchennebijju we rahmetullachi”. Nie zostało zezwolone pozdrowienie innego Proroka i aniołów podczas salat.

46. Nigdy nie chciał pozycji i sułtaństwa, chciał Proroctwo i biedę. Pewnego ranka podczas rozmowy z Aniołem Dżebrail (alejchisselam) powiedział, że dzisiejszej nocy w domu nie ma ani odrobiny jedzenia. Wtedy to przyszedł Anioł Israfil (alejchisselam) i powiedział: „Allahu teala usłyszał to, co powiedziałeś i mnie wysłał. Jeśli chcesz, to każdy dotknięty przez ciebie kamień stanie się złotem albo srebrem, albo szmaragdem. Jeśli chcesz, to możesz poprowadzić Proroctwo jako anioł.” Na to odpowiedział błogosławiony Prorok trzy razy: „Proroctwo chcę jako sługa.”

47. Inni Prorokowie (alejchimussalewatu wetteslimat) prowadzili swoje Proroctwo w określonym czasie, w określonych krajach. Zaś Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) został zesłany jako Prorok wszystkich ludzi na ziemi do końca świata. Niektórzy uczeni islamscy mówią, że jest Prorokiem również aniołów, zwierząt, roślin, nieżywych stworzeń, krótko mówiąc wszystkiego, co zostało stworzone.

48. W książce pt. „Mewahib el-Ledünnıjje” znajduje się znana św. Hadisa, która głosi: „Prosiłem mojego Stworzyciela, by moja wspólnota nie jednoczyła się spaczając (poprzez delalet). Moja prośba została przyjęta.” W innej św.Hadisie powiedział: „Wzniosły Allach chroni was w trzech przypadkach. Jednym z nich jest chronienie przed zejściem na spaczoną drogę (delalet). Drugim jest obdarowanie zasługami umierających wskutek chorób zakaźnych takimi, jakimi są wynagrodzeni ci, którzy giną za wiarę. Trzecim jest to, że do Raju pójdzie każdy ten, o którym zaświadczy dwóch prawdziwych muzułmanów, że jest on dobrym muzułmaninem.” W jeszcze innej św.Hadisie głosił: „Różnica zdań wśród Eshab (moich towarzyszy) jest dla was miłosierdziem” i „Różnica zdań wśród wyznawców mojej religii (podział na mezheb) jest miłosierdziem.” Jego wspólnota starając się o to, by znaleźć prawdę, prawidłowość, dojdzie do różnych zdań. Jednak te ich o to starania staną się powodem miłosierdzia. Tej

św.Hadisie zaprzeczają dwie grupy ludzi. Jedną z nich nazywa się madżin, zaś drugą mulchid. Do madżin należą oszuści, którzy wykorzystują religię w zdobyciu świata. Do mulchid zaś spaczeni niewierzący, którzy interpretują Kuran-y Kerim w celu zyskania światowych zysków. Jahja bin Daid powiedział: „Uczeni islamscy są tymi, którzy ułatwiają. Pewien czyn jeden z nich określa, że jest dozwolony, a drugi, że jest zakazany. Powiedzieli oni, że to, co zostało powiedziane prawidłowym muzułmanom, że jest zezwolone, będzie przez nich przyjęte w okresie niepokoju i zła za zakazane.” Powyżej zamieszczone św.Hadisy wskazują na to, że „Idżma el-Ummet” tzn.jednomyślność uczonych islamskich zaliczana jest do „Edile-i szerijje” tzn.wiedza religijna zaliczana jest do jednego z czterech źródeł i cztery mezheby są prawidłowe. Mezheby są dla muzułmanów miłosierdziem Allahu teala.

49. Nagroda, którą otrzyma nasz Prorok (alejchisselam) za swe dobre uczynki, jest wiele razy większa od nagrody, którą uzyskają inni Prorocy. Nagroda za podobający się Allahu teala obrządek religijny i dobry uczynek zostanie dana też jego nauczycielowi. Nauczyciel nauczyciela cztery razy więcej i jego nauczyciel osiem razy więcej, jego nauczycielowi szesnaście razy więcej i tak aż do błogosławionego Proroka każdy nauczyciel przez ucznia zostanie dwa razy więcej wynagrodzony. Na przykład dwudziestemu nauczycielowi zostanie danych 524 288 wynagrodzeń za dobry uczynek. Prorokowi Muhammedowi (sallallachu alejchi we sellem) zostanie dana nagroda za każdy dobry uczynek każdego muzułmanina. Jeśli wg tego rachunku pomyślimy, to o liczbie wszystkich danych nagród Prorokowi Muhammedowi (sallallachu alejchi we sellem) za dobre uczynki nikt nie będzie wiedział poza Allahu teala. Zostało poinformowane też, że wcześniej żyjący muzułmanie są lepsi, doskonalsi od późniejszych. Biorąc pod uwagę liczbę nagród za dobre uczynki ta wyższość jest jasna.

50. Zostało zakazane wołanie Jego po imieniu, mówienie przy Nim podniesionym głosem, wołanie do Niego z daleka i wymijanie Jego na drodze.Wyznawcy innych wspólnot wołali swoich Proroków po imieniu.

51. Anioł Serafim (Israfin) przychodził często do Proroka (alejchisselam). Do innych Proroków przychodził tylko Archanioł Dżebrail (alejchisselam).

52. Archanioła Dżebraila (alejchisselam) widział w postaci anioła dwa razy. Inni Prorokowie nie widzieli jego w postaci anioła.

53. Archanioł Dżebrail (alejchisselam) przyszedł do niego 24 000 razy. Wśród innych św.Proroków najczęściej tj.400 razy przyszedł do Mojżesza (alejchisselam).

54. Zostało zezwolone przysięganie na imię Muhammeda. Nie jest zezwolone przysięganie na imię innych Proroków i aniołów.

55. Zakazane zostało po śmierci Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) poślubienie jego błogosławionych żon, ponieważ poinformowano, że są one matkami wszystkich muzułmanów. Innych Proroków żony albo im samym szkodziły, albo były niepożyteczne. Błogosławione żony Proroka Muhammeda pomagały mu w pracach światowych i religijnych, znosiły cierpliwie nędzę, okazywały zawsze wdzięczność i pomagały w rozpowszechnianiu Islamu.

56. Błogosławione córki i żony Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) są najdoskonalszymi kobietami na świecie. Wszyscy towarzysze Proroka (Eshab) poza Prorokami są najlepszymi wśród ludzi . Najwartościowszym miastem na świecie po Mekke jest Medyna. Za dokonany w tym meczecie 1 rekat salat zyskuje się wynagrodzenie 1000 rekatów dokonanych gdzieś indziej. Podobnie jest z innymi obrządkami religijnymi. Miejsce pomiędzy jego grobem a kazalnicą jest tak wartościowe jak ogród w Raju.

Powiedział: „Ten, kto mnie odwiedzi po śmierci, jest równy temu, kto mnie odwiedził za życia. Muzułmanin umierający w Haremejn zostanie wskrzeszony w Dniu Sądu Ostatecznego jako pewny (bezpieczny).” Miasta Mekke i Medynę nazywa się świętymi, „Haremejn.”

57. Na Sądzie Ostatecznym nie przyniesie nikomu korzyści pochodzenie i pokrewieństwo, tzn pokrewieństwo ze względu na krew i układy małżeńskie. Nie zalicza się do tego jednak tych, którzy należą do rodziny szanownego Proroka.

58. Rody wszystkich prowadzone są przez synów. Zaś ród Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) poprowadzony jest przez jego córkę błogosławioną Fatimę. Ta okoliczność poinformowana jest w św.Hadisie.

59. Jego błogosławione imię noszący prawidłowi muzułmanie nie pójdą do Piekła. 60. Jego każde słowo, każdy czyn jest prawidłowy. Każdy Jego pogląd osobisty został

potwierdzony przez Allahu teala. 61. Obowiązkiem każdego człowieka jest kochanie Jego. Powiedział: „Kto kocha Allahu

teala, mnie (również) kocha.” Świadectwem kochania Jego jest życie zgodnie z Jego religią, podążanie wyznaczoną przez Niego drogą, zachowanie się zgodnie ze sunną i Jego moralnością. W Kuran-y Kerim nakazane jest to w tym sensie: „Jeśli do mnie się dostosujecie, to Wzniosły Allach będzie was kochał.”

62. Muzułmanie powinni kochać też członków Jego rodziny tj. Ehl-i bejt (radyjallachu teala anhum edżmain). Głosił: Ten, kto jest wrogo nastawiony wobec członków mojej rodziny jest dwulicowy.” Jest zakazane pobieranie zekat (podatku dla biednych) od członków rodziny Proroka. Do nich należą Jego żony i muzułmanie pochodzący od Jego dziadka o imieniu Haszim, tzn.potomkowie Alego, Ukalina, Dżafera Tajjarin i Abbasa.

63. Nakazane jest kochanie wszystkich z Eshab (radyjallachu teala anhum edżmain). Głosił: „Nie bądźcie wrogo nastawieni wobec moich towarzyszy (Eshab)! Kto ich kocha, mnie kocha. Kto jest im wrogiem, jest moim wrogiem. Kto sprawił im ból, mnie sprawił. Zaś ten, kto mnie sprawił ból, ten sprawił ból Allahu teala. Allahu teala ukarze tych, co sprawili mu ból.”

64. Gdy zbliżył się czas śmierci Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem), to Dżebrail (alejchisselam) przyszedł do niego i powiedział, że Allahu teala pozdrawia jego i pyta się o samopoczucie. Powiadomił jego o śmierci. Dał mu wiele dobrych wiadomości o nim i o jego wspólnocie.

65. Anioł śmierci Azrail, by odebrać od niego błogosławionego ducha, przyszedł w postaci człowieka. Poprosił o zezwolenie na wejście do wewnątrz.

66. Ziemia, która znajduje się w jego grobie, jest wartościowsza od każdej innej ziemi, a nawet od ziemi znajdującej się w Kaabe (i w Raju).

67. W grobie żyje życiem, które jest przez nas nieznane. W grobie czyta Kuran-y Kerim, dokonuje salat. Tak żyją wszyscy Prorokowie.

68. Aniołowie informują go w grobie o usłyszanych chwałach i pozdrowieniach wypowiadanych w każdej stronie świata Prorokowi Muhammedowi (sallallachu alejchi we sellem). Jego grób odwiedza każdego dnia tysiące aniołów.

69. Codziennie rano i wieczorem pokazywane mu są czyny i obrządki religijne muzułmanów. Modli się o wybaczenie tych, co grzeszą.

70. Odwiedzanie jego grobu jest zezwolone również kobietom. Jednak inne groby mogą one odwiedzać tylko wtedy, gdy cmentarze są opustoszałe.

71. Tak jak za jego życia, tak i po śmierci przyjmuje Allahu teala modlitwy, które wypowiedziane są ze względu na jego szacunek, pamięć i miłość. Pewien wieśniak

przechodząc obok jego grobu modlił się w ten sposób: „O Stworzycielu! Nakazałeś uwolnienie niewolników. To jest Twój Prorok. Ja też należę do niewolników. Ze względu na Twojego Proroka uwolnij mnie od ognia Piekła!” Usłyszany został głos: „Ej, sługo! Dlaczego chciałeś, by tylko ciebie uwolniono? Dlaczego nie chciałeś tego dla wszystkich moich sług? Odejdź! Uwolniłem ciebie od Piekła”. Jeden ze znanych ewlija Hatim-i Esam stojąc obok grobu Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) modlił się: „O Stworzycielu! Odwiedziłem grób Proroka Muhammeda. Nie odsyłaj mnie z pustymi rękoma!” Usłyszał głos: „Ej, sługo! Przyjąłem twe odwiedziny grobu Mojego Proroka. Wybaczyłem tobie i z tobą znajdującym się.” Imam Ahmed Kastalani (rahmetullachi alejch) powiedział: „Przez kilka lat chorowałem. Lekarze nie potrafili mnie wyleczyć. Pewnej nocy w Mekke bardzo błagałem Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Tej samej nocy miałem sen. Zobaczyłem człowieka, który trzymał papier z napisem: Tutaj zostało napisane za zezwoleniem Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) lekarstwo na chorobę Ahmeda Kastalani. Gdy obudziłem się, to stwierdziłem, że wyzdrowiałem.” Ponownie Kastalani powiedział: „Pewna dziewczyna zachorowała na padaczkę. O jej wyzdrowienie bardzo błagałem błogosławionego Proroka. Przyśniło mi się, że ktoś przyprowadził do mnie dżina, który zrobił tą dziewczyny chorą. Ten ktoś powiedział: Jego wysłał tobie Prorok Muhammed(sallallachu alejchi we sellem). Na tego dżina złościłem się i krzyczałem. Przysiągł mi, że nie będzie krzywdził więcej tej dziewczyny. Gdy obudziłem się, to otrzymałem wiadomość, że dziewczyna ta wyzdrowiała.”

72. Z grobu powstanie najpierw Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem). Będzie miał na sobie ubranie z Raju. Na miejsce Sądu Ostatecznego uda się na zwierzęciu rajskim zwanym Buraq. W ręku będzie trzymał flagę nazywaną „Liwa ul-Hamd”. Prorokowie i wszyscy ludzie będą stali pod tą flagą. Wszyscy bardzo znużą się tysiącletnim oczekiwaniem. Najpierw pójdą do Proroka Adama, potem do Noego, Abrahama, Mojżesza i Jezusa (alejchimussalewatu wetteslimat) i będą ich prosić o orędownictwo przy rozpoczęciu rozrachunku. Jednak wszyscy ci Prorocy przepraszając powiedzą, że wstydzą się i boją się Allahu teala, że nie będą się za nikogo wstawiać. Później pójdą do Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) i będą go błagać. On dokona sedżde (pokłonu wobec Allahu teala), będzie się modlił i jego orędownictwo zostanie przyjęte. Najpierw zostanie rozliczana Jego wspólnota, ona też najpierw będzie przechodzić przez most zw. „Syrat” i pójdzie do Raju. Każde miejsce, gdzie oni pójdą, będzie oświetlone. Gdy przez most „Syrat” będzie przechodziła błogosławiona Fatima, to usłyszy się głos: „Niech wszyscy zamkną oczy! Córka Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) przechodzi.”

73. W sześciu miejscach będzie orędownikiem. W pierwszym: orędownictwem zwanym „Makam al-Mahmud” uwolni wszystkich ludzi przed męką czekania na Sąd Ostateczny, w drugim: poprzez jego orędownictwo zostanie wielu ludzi bez rozliczania wysłanych do Raju, w trzecim: uratuje od męk tych wierzących, co powinni ich doznać, w czwartym: wierzących posiadających wiele grzechów wyciągnie z Piekła, w piątym: wstawi się o pójście do Raju za czekającymi na tzw.miejscu „A’raf”, którzy posiadają taką samą ilość grzechów, co dobrych zasług, w szóstym: wstawi się o podniesienie stopnia tych, co będą w Raju. Poprzez Jego orędownictwo uratowanym z rozliczenia 70000 ludziom będzie darowane każdemu z osobna orędownictwo 70000 innym ludziom, którzy pójdą bez rozliczenia do Raju.

74. Allahu teala powiedział: „Gdyby Ciebie nie było, to bym nic nie stworzył.” 75. Miejsce wysokiego stanowiska Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) w Raju

nazywa się „Wesile”. Jest to najwyższy stopień w Raju. Tam znajdują się korzenie drzewa

„Sidret-ül-münteha”, którego każda z gałęzi dociera do tych, którzy znajdują się w Raju. Każdy dar dla ludzi w Raju przyjdzie z tych gałęzi.

3.Piękny charakter i zwyczaje Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem)

Poniżej zamieszczamy pięćdziesiąt pięknych cech charakteru i zwyczajów Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem):

1. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) przewyższa wszystkich Proroków pod względem wiedzy, zrozumienia, silnej wiary, rozumu, inteligencji, hojności, skromności, łagodności, wytrwałości, starania się, godności, wierności, zaufania, odwagi, majestatu, dzielności, elokwencji, biegłości, wyrozumiałości, piękności, wstrzymania się przed zakazami, uczciwości, nieskazitelności, łaskawości, sprawiedliwości, litości, wstydliwości, pobożności, wstrzemięźliwości. Szkody i szykany, które doznawał od przyjaciół i wrogów, wybaczał. Nigdy żadnej z nich nie odwzajemnił. Podczas wojny Uhud, gdy niewierzący zranili jego błogosławiony policzek i stłukli mu zęby, to modlił się za nich w ten sposób: „O Stworzycielu! Wybacz im! Daruj im ze względu na ich nieświadomość!”

2. Był bardzo miłosierny. Gdy dawał zwierzętom wodę, to naczynie z wodą trzymał w ręku i czekał aż się one napoją. Wycierał pysk i oczy konia, na którym jeździł.

3. Każdemu, kto go wołał, odpowiadał słowem lebbejk (proszę, słucham). Obok innych nie wyciągał nóg. Siadał na kolanach. Gdy jadąc zobaczył idącego pieszo, to sadzał go za sobą.

4. Nie wywyższał się ponad nikogo. Podczas podróży, gdy przygotowywano posiłek z owcy i jeden z jego towarzyszy powiedział, że zarżnie owcę, inny powiedział, że ściągnie skórę, a jeszcze inny, że ugotuje, to błogosławiony Prorok powiedział, że pozbiera drzewo. Powiedziano mu wtedy: „O Proroku Allacha! Odpocznij! My pozbieramy!” Na to Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) odpowiedział: „Tak! Wiem o tym, że wszystko zrobicie. Jednak siadając nie chcę odsunąć się od pracujących. Allahu teala nie kocha tych, co siadając odłączają się od przyjaciół.” Wstał i poszedł zbierać opał.

5. Gdy przychodził do swoich towarzyszy (radyjallachu teala anhum edżmain), to nie siadał na najlepszym miejscu, lecz tam, gdzie znalazł wolne. Pewnego dnia, gdy biorąc laskę wyszedł na ulicę, to widzący go powstawali. Powiedział im: „Nie wstawajcie ze względu na mnie, jak inni to robią dla okazania honoru! Jestem takim samym człowiekiem jak wy. Jem, jak każdy z was i odpoczywam, gdy się zmęczę.”

6. Bardzo często siedział klęcząc. Widziano też, że siedząc obejmował kolana ramionami. Podczas jedzenia, ubierania się, przy każdych okolicznościach traktował swoich służących na równi ze sobą. Pomagał im w ich zajęciach. Nie widziano, by kogokolwiek wyzywał lub pobił. Jeden z jego służących Enes bin Malik powiedział: „Przez 10 lat służyłem błogosławionemu Prorokowi. On mi lepiej służył niż ja jemu. Nigdy mnie nie skrzywdził, nigdy nie powiedział mi złego słowa.”

7. Porwane, rozprute ubrania sam łatał i zszywał, sam doił owce i karmił zwierzęta. Zakupy zrobione na rynku sam nosił do domu. Podczas podróży karmił zwierzęta, czasami je pielęgnował. Te prace wykonywał czasami sam, czasami pomagał przy nich swojej służbie.

8. Czasami niektórzy ludzie wysyłali swoich służących, by go zawołali. Wtedy szedł zgodnie ze zwyczajem w Medynie trzymając się z nimi za ręce.

9. Odwiedzał chorych, uczestniczył w pogrzebach. By zdobyć serca niewierzących odwiedzał też chorych niewierzących.

10. Po dokonaniu porannego salatu siedząc wraz ze wspólnotą pytał się: „Czy zachorował ktoś z naszych braci? Chodźmy go odwiedzić!” Gdy nie był nikt chory, to pytał się: „Czy ma ktoś z was pogrzeb? Chodźmy mu pomóc!” Jeśli był pogrzeb, to pomagał myć zwłoki, ubierać je w całun, dokonywał modlitw pogrzebowych, szedł aż do grobu. Jeśli nie było pogrzebu, to mówił: „Ten, kto widział sen, niech opowie! Wysłuchajmy, objaśnijmy!”

11. Jeśli któregoś ze swoich towarzyszy (Eshab) nie widział przez trzy dni, to pytał się o niego. Za tych, co byli w podróży modlił się o ich pomyślność, zaś będących w mieście odwiedzał.

12. Spotkanego na drodze muzułmanina pozdrawiał najpierw sam. 13. Jeździł na wielbłądzie, koniu, mole i ośle, czasami innych zabierał ze sobą. 14. Służył swoim gościom i towarzyszom. Mówił: „Najwyższym, najlepszym panem

swojego ludu jest ten, kto mu służy.” 15. Nie widziano go nigdy, by się głośno śmiał. Cicho się śmiał, uśmiechał. Czasami, gdy się

uśmiechał widać było jego przednie zęby. 16. Zawsze wyglądał na zamyślonego, smutnego. Mało mówił. Gdy rozpoczynał mówić, to

najpierw się uśmiechał. 17. Nigdy nie używał zbytecznych, niekorzystnych słów. Jeśli była potrzeba, to mówił krótko,

jasno i to, co jest pożyteczne. By dobrze go zrozumiano czasami powtarzał trzy razy. 18. Z obcymi, ze znajomymi, z dziećmi, ze starszymi kobietami i ze swoimi żonami żartował.

Jednak nie było to nigdy powodem, by choć na chwilę zapomniał o Allahu teala. 19. Z powodu jego majestatu niektórzy nie mieli odwagi, by spojrzeć na jego twarz. Pewien

człowiek przyszedł do niego i gdy patrzył na jego błogosławioną twarz, to zaczął się pocić. Widzący to Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) powiedział: „Nie krępuj się! Nie jestem ani królem, ani tyranem. Jestem synem kobiety, która żywiła się suszonym mięsem.” Człowiek ten słysząc te słowa pozbył się strachu i zaczął mówić o swoich kłopotach.

20. Nie posiadał żadnych strażników, dozorców. Wszyscy mogli do niego przyjść, by opowiedzieć o swoich kłopotach.

21. Był bardzo wstydliwy. Wstydził się patrzeć w twarz temu, z kim rozmawiał. 22. Nikomu nie wypowiadał jego hańby, wstydu. Na nikogo się nie skarżył, nie obgadywał.

Gdy nie spodobało mu się kogoś słowo lub czyn, to mówił: „Dlaczego niektórzy ludzie czynią w ten sposób?”

23. Chociaż był ukochanym, Prorokiem, upodobanym Allahu teala, mówił: „Spośród was ja najlepiej znam i boję się Allahu teala. Gdybyście zobaczyli to, co ja zobaczyłem, to byście się mało śmiali i bardzo płakali.” Widząc zachmurzone niebo mówił: „O Stworzycielu! Nie wysyłaj nam męk tymi chmurami!” Gdy wiał wiatr, mówił: „O Stworzycielu! Ześlij nam ładną pogodę!” Gdy niebo grzmiało, mówił: „O Stworzycielu! Nie zsyłaj nam swojego gniewu i męk, byśmy zginęli! Obdarz nas najpierw swoimi łaskami i zdrowiem!” Podczas dokonywania salat z jego piersi wydobywał się głos podobny do łkania płaczącego. Tak było też, gdy recytował Kuran-y Kerim.

24. Posiadał zaskakująco wielką duchową moc i odwagę. Podczas wojny Hunejn, gdy muzułmanie rozeszli się za zbieraniem trofeów, pozostał z trzema lub czterema żołnierzami. Niewierzący zjednoczywszy się napadli nagle na nich. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) stawił się przeciwko nim i nie pozwalał się pokonać. Tak zdarzyło się kilka razy. Bez względu na stan nigdy nie wycofywał się.

25. W książce pt. „Mewahib-i ledunnije” na końcu trzeciej części drugiego tomu napisane jest: Abdullah bin Omer powiedział, że nie widział silniejszego zapaśnika od błogosławionego Proroka. Ibni Ishak powiedział: W Mekke żył znany zapaśnik o imieniu Rugane. Pewnego dnia Prorok (alejchisselam) spotkał go poza miastem i spytał się: „Ej, Rugane! Dlaczego nie zostajesz muzułmaninem?” Rugane odpowiedział mu na to pytając się jego, czy ma świadka na to, że jest Prorokiem. Na to rzekł mu Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem): „Urządźmy zapasy. Czy uwierzysz, jeśli powalę ciebie na plecy?” Odpowiedział, że uwierzy. Już na samym początku zaskoczył Rugane powalając go na plecy,. Rugane powiedział wtedy, że zaszła pomyłka i by jeszcze raz spróbowali. Znowu został pokonany i tak doszło do tego, że został trzy razy powalony na plecy. W książce pt. Szewahid-ün-nübüwwe” na początku trzeciego rozdziału napisane jest: „Rugane powiedział: Nie miałem w ogóle zamiaru przejść na Islam. Nie przyszło mi też w ogóle do głowy, że zostanę pokonany. Teraz jestem bardzo zaskoczony, że jesteś ode mnie mocniejszy i podoba mi się to i prezentując Prorokowi połowę swego stada odszedł. Gdy błogosławiony Prorok ruszył w drogę do Mekki, to przybiegł do niego z powrotem Rugane i spytał się: Ej Muhammed! Jeśli mieszkańcy Mekki spytają się ciebie, skąd wziąłeś to stado to, co im odpowiesz? Odpowiem, że Rugane mi je sprezentował. Jeśli spytają się ciebie, dlaczego je tobie sprezentował? Powiem, że mocowałem się z nim. Powaliłem go na plecy. Spodobała mu się moja siła i dlatego dał mi. Czasem nie mów w ten sposób! Stracę moją chwałę i honor. Powiesz im, że słowa twoje mi się spodobały i dlatego dałem tobie stado. Dałem słowo Allachowi, że nie będę nigdy kłamał. W takim razie stado zabieram ze sobą. Jeśli zabierasz, to bierz! By uzyskać aprobatę Allahu teala niech będzie mu poświęconych tysiąc stad! Rugane widząc taką wiarę błogosławionego Proroka pokochał jej prawidłowość i od razu wypowiadając słowa „Kelime-i szehadet” został muzułmaninem.” Był jeszcze jeden zapaśnik, nazywał się Ebul-Eswed-Dżumehi. Gdy stał na skórze z woła, to 10 ludzi pociągając skórą i rozrywając ją, nie potrafiło nim ruszyć. On też powiedział, że jeśli Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) go pokona, to uwierzy. Podczas zapasów został pokonany, jednak nie uwierzył.

26. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) był bardzo hojny. Ofiarował setki owiec i wielbłądów, sobie samemu nic nie zostawił. Wielu niewierzących widząc to dobrodziejstwo przechodziło na Islam.

27. Jeśli ktoś od niego coś chciał, to nigdy nie usłyszano, by powiedział, że nie ma. Jeśli miał, to dawał, a jeśli nie miał, to milczał.

28. Chociaż Allahu teala raczył mu: „Chciej, dam ci!”, nie chciał on nigdy żadnych dóbr ziemskich. Nigdy nie jadł chleba z przesianej mąki jęczmiennej. Nie widziano też nigdy, by najadł się do syta. Chleb jadł bez omasty lub razem z daktylami, z octem, z owocami, z zupą albo maczając w oliwie. Jadał także mięso: kury, zająca, wielbłąda, sarny, wołowe, a także ryby i ser. Lubił z mięsa część ramienia. Trzymał mięso rękoma i gryzł je. Jedzenie przy pomocy noża jest dozwolone. Często pił mleko i jadł daktyle. Zdarzało się, że przez dwa, trzy miesiące w jego domu nie gotowano jedzenia, nie robiono chleba, tylko jedzono miesiącami daktyle. Zdarzało się też, że przez dwa, trzy dni w ogóle nic nie jadł. Po jego śmierci dowiedziano się, że dał on swój pancerz w zastaw pewnemu żydowi za trzydzieści kilo jęczmienia.

29. Nie usłyszano nigdy, by jakieś jedzenie mu nie smakowało. To, co mu smakowało jadł, a to, co nie nie jadł i nic nie mówił.

30. Jadł tylko jeden raz dziennie. Czasami rano, czasami wieczorem. Gdy przychodził do domu, to pytał się, czy jest coś do jedzenia. Jeśli odpowiadano, że nie ma, to pościł. Nie jadł na

obrusie, tacy, przy stole itp., lecz kładł jedzenie na ziemi, potem kucał i o nic się nie opierając jadł. Jedzenie rozpoczynał wypowiadając besmele (w imię Allahu teala). Jadł prawą ręką.

31. Czasami odkładał na bok dla swoich dziewięciu żon i służby roczny zapas jęczmienia i daktyli, z tego też dawał biednym jałmużnę.

32. Wśród potraw i owoców lubił szczególnie: baraninę, rosół, dynię, słodycze, miód, daktyle, mleko, śmietanę, arbuz, melony, winogrona, ogórki i ochłodzoną wodę.

33. Wodę pił pomału, rozpoczynał słowem besmele, pił po trzy łyki, potem mówił „Elhamdülillach”(niech będą dzięki Allahu teala) i modlił się.

34. Jak pozostali Prorokowie nie pobierał żadnych podatków i jałmużny. Przyjmował prezenty i rewanżował się jeszcze większymi.

35. Ubierał każde dozwolone ubranie. Z grubego materiału niezszytym okryciem (w formie ihram) okrywał się, obwiązywał się opaską (pesztemal) na biodrach, nosił też koszulę i długą wierzchnią szatę (dżubbe). Jego ubrania były utkane przeważnie z bawełny, wełny i z włosia. Przeważnie ubierał się na biało, czasami na zielono. Nosił też uszyte ubrania. W piątek, podczas religijnych świąt, odwiedzin posłów i podczas walk ubierał się w wartościowe koszule i okrycia (dżubbe). Przeważnie ubranie jego było w kolorze białym. Ubierał się też czasami na zielono, czerwono i czarno. Okrywał ramiona aż do przegubów, a błogosławione nogi do połowy łydek. Imam Tirmuzi (rahime-hullahu teala) w książce pt. „Szemail-i szerife” napisał: „Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) lubił nosić kamis (koszulę). Rękawy koszuli sięgały aż do przegubów. Przy rękawach i kołnierzu nie było guzików. Buty jego były ze skóry, miały obrążkę i dwa kubal. Kubal jest paskiem przyszytym jednym końcem do obrążki, drugim zaś do czubka buta. Ubierając się uważał na zwyczaje. Odsunięcie się od zwyczajów jest powodem rozgłosu. Rozgłosu powinno się unikać. Gdy szedł do Mekki, to błogosławioną głowę miał owiniętą czarnym turbanem.”

36. Najczęściej obwiązywał głowę w formie turbanu białym, czasami czarnym muslinem i zostawiał wiszący do ramion jego koniec. Turban nie był ani mały , ani duży, miał 3,5 m długości. Nie nakładał na swój turban żadnej krymki, czasami nosił krymkę bez turbanu.

37. Zgodnie ze zwyczajami w Arabii zapuszczał włosy do połowy ucha, gdy przekroczyły tę długość, to je obcinał. Smarował swoje włosy oliwą. Podczas podróży zabierał ze sobą zawsze butelkę z oliwą. Gdy smarował włosy oliwą, to najpierw okrywał głowę muslinem, potem nakładał baszłyk. W ten sposób nie widać było, że miał posmarowane włosy oliwą. Czasami zapuszczał włosy i zostawiał je z przodu po obu stronach zwisające. W dniu, gdy zdobył Mekkę miał w ten sposób zapuszczone włosy.

38. Smarował swoje ręce, głowę i twarz różnymi zapachami, kadził się kamforą i aloesem. 39. Materac jego był zrobiony z wygarbowanej skóry wypełnionej przędzą daktylową. Gdy

przyniesiono mu materac wypełniony wełną, to nie przyjął go i powiedział: „Ej, Aisze! Przysięgam Allachowi, jeśli zechcę, to Allahu teala wszędzie, gdzie będę, obdarzy mnie stosami złota i srebra.” Czasami spał na macie, desce, filcu z wełny lub na gołej ziemi. Ibni Abidin (rahime-hullachu teala) rozpoczynając opisywanie postu powiedział: „To, co robił Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) i robiło w dalszym ciągu po nim czterech kalifów nazywa się Sunna (Sünnet). Opuszczenie Sünnet-i hüda bez powodu jest niedozwolone, zaś Sünnet-i zaide jest dozwolone. Abdulgani Nablusi (rahime-hullachu teala) w książce pt. „Hadika” napisał: „Sünnet-i hüda nazywa się obrządki religijne dokonywane przez błogosławionego Proroka, które nie gniewały, nie smuciły jego, jeśli były nie spełniane przez innych. To, co ciągle robił nazywa się Sünnet-i müekkede. To, co robił zgodnie z obyczajami nazywa się Sünnet-i zaide albo Müstehab. Tak jest z

rozpoczęciem czegoś dobrego, pożytecznego z prawej strony, prawą ręką np.budując, jedząc, pijąc, siedząc, wstając, śpiąc, podczas szycia i używania ubrań, robienia różnych przyrządów. Nie robienie tego i robienie tego, co później stało się obyczajem np.używanie łyżki, sita nie jest przeciwne religii, nie jest spaczeniem. Z tego wynika, że jedzenie przy stole widelcem i łyżką, spanie w łóżku, korzystanie z radia, telewizji, magnetofonu podczas konferencji i lekcji w szkole o etyce i technice, jeżdżenie wszystkimi rodzajami pojazdów, używanie okularów, kalkulatorów itp. przyrządów technicznych, to, co jest innowacją w obyczajach jest zezwolone. Są one nowościami w obyczajach. To, co później się ukazało nazywa się bid’at (innowacją). Korzystanie z innowacji, nowości w obyczajach w dokonywaniu tego, co jest zakazane, jest grzechem. Na temat korzystania z radia, megafonu, magnetofonu podczas salat, ezan i kazań w meczecie znajdują się obszerne wiadomości w książkach „Endless Bliss” i „Islamische Ethik”. Robienie nawet najmniejszych zmian, innowacji w obrządkach religijnych jest wielkim grzechem. Obrządkiem religijnym jest również prowadzenie walki o wiarę, uczestniczenie w wojnach prowadzonych przez rząd, armię przeciwko wrogom. Nie jest jednak innowacją korzystanie z każdego rodzaju nowości techniki podczas wojny. Przeciwnie jest to wielka zasługa, ponieważ nakazane jest używanie każdego rodzaju osiągnięć techniki podczas wojny. Powinno się korzystać z tych nowości, które pomagają w wykonywaniu nakazów, obrządków religijnych. Nowości, zmiany, które pomagają w wykonywaniu tego, co jest zakazane, są nowościami w religii i tak np. by recytować ezan należy wejść na minaret, ponieważ zostało nakazane z wysokiego miejsca recytowanie ezan. Jednak recytowanie ezan poprzez megafon jest bid’at (innowacją), ponieważ nie zostało nakazane recytowanie poprzez instrumenty. Nakazane jest recytowanie ludziom. Informowanie o porze modlitw i innych odbrządkach religijnych poprzez bicie dzwonami, trąbienie, używanie innych instrumentów muzycznych zostało przez Proroka zabronione.

40. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) nie zapuszczał brody więcej niż garść. Nadmiar obcinał nożyczkami. (Zapuszczenie garści brody jest „sunną”. Tam, gdzie zapuszczanie brody jest obyczajem, zachowanie jej jest koniecznością. Do sunny należy również obcinanie jej nadmiaru poza garść. Robienie jej krótszą jest bid’at. Zapuszczenie krótkiej brody jest sunną. Nie powinno się golić brody, ale jeśli istnieje konieczność, to jest zezwolone.)

41. Błogosławione oczy smarował każdej nocy trzy razy henną. 42. W domu posiadał zawsze lusterko, grzebień, naczynie henny, miswak (szczoteczka do

zębów zrobione ze specjalnego drzewa), nożyczki, igły, nici. To wszystko zabierał ze sobą też podczas podróży.

43. Każdy czyn rozpoczynał z prawej strony, lubił robić prawą ręką. Tylko lewą ręką podmywał się.

44. Jeśli było to możliwe, to starał się wykonywać każdy czyn tak by w sumie były w liczbie nieparzystej

45. Po nocnych modlitwach spał do północy, potem do rana modlił się. Kładł się na prawej stronie, prawą rękę kładł pod policzek i czytając niektóre sury z Kuran-y Kerim zasypiał.

46. To, co po raz pierwszy lub nagle zobaczył, tłumaczył na dobro. Nigdy nic nie uważał za nieszczęście.

47. Gdy był smutny, to trzymał się za brodę, rozmyślał. 48. Gdy był smutny, to od razu zaczynał wykonywać salat. Podczas salat zyskana radość

odpędzała od niego zmartwienia. 49. Nigdy nie słuchał, gdy mówiono o innych źle.

50. Jeśli zmuszony był spojrzeć na bok lub do tyłu, to patrzył odwracając się całym ciałem. Nigdy nie patrzył odwracając się tylko głową.

Uwaga: Uczeni islamscy ( rahime-humullachu teala) zebrali podane powyżej informacje na temat czynów Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) w trzech grupach: • Sunna - nazywa się to, co powinni czynić muzułmanie • Hasais - nazywa się to, co jest specyficzne u Proroka (alejchisselam). Dokonywanie tego nie

jest dozwolone innym. • W sprawach, które związane są z obyczajami każdy muzułmanin powinien postępować

zgodnie z obyczajami istniejącymi w jego czasach. Jeśli nie postąpi się zgodnie z obyczajami, to doprowadzi się do wywołania intryg i zamętu. Wywoływanie niepokoju, pobudzanie do intryg jest grzechem.

SŁOWNIK Ablucja (wudu): jeden z warunków salatu. Dokonuje się też przed czynami takimi jak czytanie św.Koranu. Polega na umyciu twarzy,rąk i rąk razem z łokciami, jedną czwartą głowy zmoczenie, umycie nóg do kostek. Adem (alejchisselam): Prorok Adam Ahiret: nieskończenie trwające życie rozpoczynające się śmiercią człowieka, po końcu świata powstaniem z grobów umarłych, rozliczeniem się na Sądzie Ostatecznym, według czynów i ibadet wysłaniem do Raju (Dżennet) lub Piekła (Dżehennem). Ahlak: etyka, charakter Ajet: werset, znak, oznaka, cud, pouczenie, przestroga Akide, akaid: wierzenie, wiedza dotycząca wiary Alim: uczeni islamscy, błogosławieni ludzie, którzy są wierzenia sunna głoszonego przez naszego szanownego Proroka, znają dokładnie wiedzę religijną i potrzebne im nauki ścisłe ich czasów Alem: świat, stworzenia, przyroda, czas, wszystko to, co stworzył Allahu teala Allahu teala: Wzniosły Allach Amel: czyny, ibadet Amentu: sześć zasad wiary-iman Amin: amen, niech tak się stanie Arasat: miejsce, plac, na którym Allahu teala w Dniu Sądu Ostatecznego zbierze wszystkie stworzenia. Nazywane jest też mahszer Arsz: Tron Boski, Allahu teala stworzył go jako największy ze wszystkiego, co stworzył. Aszere-i Mubeszere: Dziesięciu Sahabi obdarowanych nowiną, że zyskali Raj. Do nich należy: Ebu Bekir, Omer, Osman, Ali, Talha, Zubejr bin Awwam, Abdurrahman bin Awf, Sad Ibni Ebu Wakkas, Said bin Zejd, Ebu Ubejde bin Dżerrah i wnukowie szanownego Proroka tj.Husejn i Hasan (rahimehumallach) Ajat-y Hyr\z: chroniące wersety z Kuran-y Kerim: Sura Fatiha, pierwsze cztery wersety z Sury Bakara, od We ilahikum do Ya kylun, dwa razy 163 i 164 werset, Ajetel Kursi do Halidun, z Sury Bakara na końcu ostatnie trzy wersety zaczynające się od Lillahi, z Sury Al-i Imran 18.werset rozpoczynający się od szehidallahu, z Sury Araf 54.werset rozpoczynający się od Inne Rabbekum, z Sury Mumin 116.werset rozpoczynający się od Fe-tealellahu, z Sury Dzin

13.werset rozpoczynający się od We ennehu teala, z Sury Saffat pierwsze 10 wesetów, znajdujące się na końcu Sury Haszr trzy wersety rozpoczynające się od Huwallahu, Sura Ihlas, Sura Felak, Sura Nas. Azze-ismuh: słowa okazujące szacunek, które wypowiada się po usłyszeniu imienia Allahu teala, znaczy święty. Besmele: Bismillachir-rachmanir-rachim Biat-ur-rydwan: 1400 Sahabi, którzy w 6 roku Hidżri pod drzewem dali słowo Prorokowi Muhammedowi (sallallachu alejchi we sellem): ”istnieje śmierć, nie ma powrotu” Bidat: innowacja w religii Branka: (dżarije) kobieta wzięta w niewolę podczas wojny i zawieziona do kraju islamskiego Buraq: w Raju zwierzęta wierzchowne, nie posiadają płci, są bardzo szybkie Dalalet: spaczenie, odejście od prawidłowej drogi Dar-ul-harb: kraj, gdzie nie przestrzega się prawa islamskiego Dar-ul-Islam: kraj, gdzie przestrzegane jest prawo islamskie. Din: religia Dua: modlitwa, proszenie, błaganie Allahu teala Duhan-dym Dżaiz-jest zezwolone, można dokonać, robienie nie jest grzechem Dżemaat: grupa ludzi zbierająca się do modlitw, wspólnota Dżennet: Raj Dżehennem: Piekło Dżin: peri, został stworzony z płomienia ognia i gazu. Potrafi wejść w każdy kształt. Jest stworzeniem niewidzialnym oczyma. Dżellet kudretuh: słowa okazujące szacunek, które wypowiada się po usłyszeniu imienia Allahu teala, znaczy jest On wielki i silny Dżelle-Dżelaluh: słowa okazujące szacunek, które wypowiada się po usłyszeniu imienia Allahu teala, znaczy jest On wielki, największy. Dedżdżal: jeden z wielkich znaków końca świata, tyran, który zostanie zabity przez szanownego Jezusa i Mehdi Dabbetul-erd: jeden z wielkich znaków końca świata, blisko wybuchnięcia końca świata ukaże się jako zwierzę Dzień Kyjamet: dzień, w którym zakończy się życie na ziemi. Początkiem tego okresu jest dzień śmierci człowieka. Nazywa się też Dniem Końca Świata Ehl-i Bejt: błogosławione żony, dzieci proroka Muhammeda (alejchisselam), jego córka Fatima i jej mąż Ali i z ich małżeństwa pochodzący synowie Hasan i Husejin, ich dzieci i do końca świata przychodzący na świat ich wszyscy wnukowie. Ród Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) został poprowadzony przez błogosławioną Fatimę. Dzieci i wnuki szanownego Hasana nazywa się Szerif, zaś szanownego Husejina Sejjid Edille-i szerijje: źródła wiedzy religijnej: Kuran-y Kerim, sunna, idżma, kijas Ehli bidat: fyrka (grupa) dalalet, są to grupy, o których zostało poinformowane w św.hadisach. Odłączyły się one od drogi sunna tj.drogi poinformowanej przez Proroka (sallallachu alejchi we sellem) i jego towarzyszy-Eshab. Niezależni od mezheb i Imamów nie należą do sunnitów. Tych muzułmanów, którzy nie posiadają wierzenia sunna, nazywa się Ehli Bidat. Należą oni do 72 fyrka (grup), nie wpadając w wierzenie, które stanie się powodem ich bluźnierstwa, wystąpienia z wiary, należą dalej oni do wierzących i muzułmanów Esma-i hüsna: dziewięćdziesiąt dziewięć najpiękniejszych imion Allahu teala E’uzu: znaczy powiedzieć: „E’uzu billachi mineszszejtanirradżim”,

Ewlija: osoba, którą Allah kocha, błogosławiony człowiek, którego czyny i zachowanie jest zgodne z Islamem, nigdy nie zapomina Allacha. Ezan: informowanie o czasie salatu, zaproszenie muzułmanów do salatu. Wypowiada się z wysokiego miejsca odpowiednie słowa po arabsku. Fasyk: jawnie dokonujący grzechy, Fetwa: odpowiedź dana na temat jakiegokolwiek czynu przez uczonych, czy jest ten czyn zgodny z Islamem, czy też nie. Fykyh, fykh: nauka o tym, co powinno się czynić i od czego się chronić w Islamie Fejz: płynięcie duchowych wartości, Fukaha-i Seb’a: 7 wielkich uczonych fykyh wykształconych w Medynie: Said bin Mussejjib, Kasim bin Muhammed bin Ebi Bekr Syddyk, Urwe bin Zubejr, Haridże bin Zejd, Ebu Seleme bin Abdurrahman bin Awf, Ubejdullah bin Utbe i Ebu Ejjub Sulejman-r.anhum Far-z: obowiązki Farz-y kifaje: obowiązki tylko niektórych muzułmanów Farz-y ajn: obowiązki wszystkich muzułmanów, do nich należy poznanie wiedzy informującej o nakazach i zakazach religii islamskiej Fyrka: odłam, stronnictwo Gilman: stworzeni z nur-światłości przez Allahu teala w Raju służący Gusl: całkowite obmycie ciała wraz z ustami i nosem bez pozostawienia nawet odrobiny suchego miejsca, Hadż: pielgrzymka do Mekki Hafyz: znający na pamięć Kuran-y Kerim Hajyr: dobro Haram: to, co jest zakazane Hatem-ul-enbija: po nim nie przyjdzie żaden inny prorok. Hatim Tehlil: wypowiedzenie Kelime Tewhid siedemdziesiąt tysięcy razy Helal: to, co jest zezwolone Hidżret: droga, migracja. W roku 622 n.e. nasz Prorok z nakazem Allahu teala udał się z Mekki do Medyny. Ten rok, wejście do Mekki 20 września stał się początkiem historii muzułmanów. Lata muzułmańskie Hidżri kameri rozpoczynają się tego roku w miesiącu Muharrem. Hulefa-i Raszidin: do największych i najwartościowszych z Eshab-y Kiram należy czterech wielkich kalifów: Ebu Bekir, Omer, Osman i Ali (rahimehumallach). Ibadet: dokonywanie modlitw, obowiązków, dobrych uczynków w religii islamskiej, poprzez które czci się i służy się Allahu teala Idżma: jednogłośne zdanie uczonych islamskich mudżtehid w prawach dotyczących spraw religijnych, Idżtihad: sąd, opinia, pogląd Ihlas: wszystko robić dla Allaha Ikamet, kamet: słowa, które wypowiadają mężczyźni przed rozpoczęciem dokonania salat far-z, jest to sunna, podobne do ezan Ilmi Kelam jest to nauka o znaczeniu słów Szehady i związana z nią podstawowa wiedza ucząca o sześciu zasadach wiary Iman: wiara Indżil: Ewangelia Irade-i Dżuzijje: wolna wola Istindżad: oczyszczenie i obmycie miejsc intymnych po czynnościach fizjologicznych Isza: czas nocnego salatu

Itikad: wierzenie Kader, kaza: życzenie istnienia czegoś przez Allahu teala Kafir: ten, kto wypowie bluźnierstwo, nazywa się niewierzących Kelam: słowo Kelam-y ilahi: słowa boskie ukazujące znaczenie Kuran-y Kerim. W Kuran-y Kerim te Kelam-y ilahi są niestworzone, nie są stworzeniem. Są tak jak inne atrybuty Allahu teala: przedwieczne, nie zostały stworzone później, nie posiadają początku i są nieskończone tj.nie mają końca. Nie są odkryciem aniołów lub słowami należącymi do proroków Kelime Tewhid: słowa „La ilache illallach Muhammedun resullach,” Keramet: cudownym stanem nazywane zdarzenia zachodzące poza obyczajem, przyzwyczajeniem tzn. poza prawami fizyki, chemii, fizjologii stworzone przez Allahu teala błogosławionym ludziom (weli, ewlija) Kuran-y kerim: św.Koran Küfür: bluźnierstwo Kyjas: analogia, jeżeli nie ma na temat jakiegos prawa św.ajetów i św.hadis, to porównuje się je do podobnego znanego prawa. Mekruh: nie jest tak stanowczo pewne jak zakazy, jednocześnie nie zostało jasno poinformowane tzn. jest oparte na wątpliwych dowodach lub zrozumiane z przekazów któregoś z przyjaciół Proroka i tak np. jest mekruh rozpoczęcie salatu, gdy odczuje się potrzebę fizjologiczną. Melaike: anioł znaczy posłaniec, przynoszący wiadomość lub siłę. Mewdu: hadisa uważana za niezgodna z zasadami jednego z imamów (może być jednak uznana wg zasad innego mudżtehid za sahih-prawdziwą) Mezheb: prawidłowych szkoła w Islamie: Hanefi, Maliki, Szafii i Hanbeli. Miracz: droga, którą odbył nasz Prorok w wieku pięćdziesięciu dwóch lat. Został pewnej nocy wzięty z Mekki do Jerozolimy i stamtąd do nieba.(Sura Isra:1) Zobaczył tam Raj, Piekło i Allahu teala. Obowiązek spełniania salatu został nakazany tej nocy. Mizan: waga, przyrząd pomiarowy Mubeszszir i Beszir: anioły pytające w grobie muzułmanów Mudżize: cuda, niezwykłe czyny Proroków (niech pokój będzie z nimi) powstałe za zgodą Allahu teala i poprzez Jego stworzenie jako dowód proroctwa Mudżtehid: zaliczani są do nich uczeni należący do Eshab-y Kiram tj.przyjaciół szanownego Proroka, Tabiin tj.tych co, widzieli Eshab-y Kiram i Tebe-i tabiin tj.tych, co widzieli Tabiin. Uczony, który wyciąga prawo w oparciu o św.ajety i św.hadisy. Należy do nich imam-y A’zam Ebu Hanife, imam-y Malik, imam-y Szafii i imam-y Ahmed bin Hanbel (rahmetullachi teala alejchim edżmein). Muhkem ajet: wersety z Kuran-y Kerim, których znaczenie jest wyraźne, nazywa się je wersetami oczywistymi, pewnymi Mumin, muslim: muzułmanin Munafyk: niewierzący zachowujący się jak muzułmanin Munker i Nekir: anioły, które będą znęcały się nad niewierzącymi i muzułmanami-buntownikami, będą zadawały im pytania w grobie Murted: odchodzący od Islamu Mushaf, Myshaf: Kuran-y Kerim spisany na papierze. Müteszabih ajet: wersety z Kuran-y Kerim, których znaczenie nie jest łatwo zrozumiałe, żeby je zrozumieć należy skorzystać z komentarza, opisu. Nazywa się je wersetami symbolicznymi.

Słowa Proroka (sallallachu alejchi we sellem) czyli św.Hadisy składają się również z dwóch rodzajów tj. z oczywistych i symbolicznych. Nebi: Prorocy zsyłani w każdym stuleciu, nie przynosili nowej religii, zapraszali ludzi do poprzedniej Nefs: 1.życie, 2.nasze „ja,”pożądania, pragnienia Nefs-i emmare: pragnienie czynienia zła Nur: światłość Rab: jedno z najpiękniejszych imion Allahu teala, znaczy: właściciel, dający piękne wychowanie Resul: Prorocy zsyłani przez Allahu teala ludziom w każdym tysiącleciu, przynosili nowe prawo, religię Sadakallachul-azym: tak mówił też nasz Prorok (sallallachu alejchi we sellem), co znaczy Wielki Allah powiedział prawidłowo, tak mówiono od czasu zwanego Asr-y Saadet (okres szczęścia za czasów szanownego Proroka) i mówi się obecnie. Sahabi: (w l.poj. Sahib) czyli towarzysze naszego Proroka (kilka osób nazywa się Eshab). Sahabi nazywa się tych, którzy umarli jako wierzący i przynajmniej raz choć przez chwilę widzieli Proroka Muhammeda (sallachu alejchi we sellem), należący zaś do niewidomych raz z nim rozmawiali. Salat: obrządek modlitewny wykonywany 5 razy dziennie.Pozdrowienie, modlitwa Saum: post Sejjid-ul-enbija: jest najwyższy wśród proroków Selef-i salihin: uczeni trzech pierwszych wieków tj.mudżtehid, wychwalani przez św.hadisy: Eshab-y Kiram, Tabiin, Tebe-i tabiin Silsile-i Alijje: łańcuch wielkich uczonych, którzy pobrali naukę i fejz od Proroka (sallallahu alejhi we selem) poprzez Ebu Bekir (rahimehullah) Subhanallach: słowa okazujące szacunek, które wypowiada się po usłyszeniu imienia Allahu teala, znaczy jest pozbawiony braków i wad Sufi, sofi: tasavvuf ehli, znajdujący się na drodze tasavvuf Sufizm: mistycyzm, tasavvuf Suhuf: broszura, mała księga Sunna: 1.wierzenie, które przekazał Prorok Muhammed (niech pokój będzie z nim) swoim towarzyszom (Eshab-y Kiram). W ten sposób wierzących nazywa się sunnitami, 2.słowa, czyny, sposób zachowania się naszego szanownego Proroka i czyny, które on widział i nie był przeszkodą w ich spełnianiu, Szatan: Iblis, Azazil należy do klasy niewierzących dżinów. Rozmnożył się z iblisa, diabła. Szatan został stworzony z ognia i gazu. Szefaat: orędownictwo Szehada: wyznania wiary- iman Szer: zło Szeriat: Prorokom zesłane boskie prawo (zakazy i nakazy), religia, Islam Syfati: atrybuty Syrat: most, przez który przejdą wszyscy ludzie po rozliczeniu. Na rozkaz Allahu teala most Syrat zostanie założony nad Dżehennem. Syrat-y mustakim: prawidłowa droga w Islamie Tabiin: wielcy uczeni, którzy widzieli Eshab-y Kiram(rahimehumallach), uczestniczyli w rozmowach z nimi, Islam poznali od nich. Tarikat: droga w tasavvuf Tasavvuf: sufizm

Teala: słowa okazujące szacunek, które wypowiada się po usłyszeniu imienia Allahu teala, znaczy wielki, pozbawiony braków Tebarekallach: słowa okazujące szacunek, które wypowiada się po usłyszeniu imienia Allahu teala, znaczy wielki i pozbawiony braków Tebe-i Tabiin: wielcy uczeni, którzy widzieli Tabiin, uczestniczyli w rozmowach z nimi i od nich poznali Islam. Tefsir: komentarz Tewbe: po dokonaniu grzechu, tego co jest zakazane okazanie żalu, skruchy, postanowienie ze względu na Allaha niepopełnienia więcej podobnego grzechu Tewekkul: poddanie się Allahu teala, ufanie Jemu Tewil: wyjaśnienie Tewkifi, tzn. zezwolone jest w Islamie wypowiedzenie poinformowanych imion, wypowiadanie innych jest niedozwolone Tewrat: Tora Ümmeti: wspólnota Zikr, zikir-wspominanie,wypowiadanie imion Allahu teala Zebur: Psalmy Zeka, zekat: raz w roku bogaci 1/40 swojego majątku ofiarowują potrzebującym. Zemherir: zimne Piekło

PRZEWODNIK MUZUŁMANINA

Documents

Transcript of PRZEWODNIK MUZUŁMANINA