POJEMNIK IZOTERMICZNY Z MATERIAŁEM ZMIENNOFAZOWYM DO PRZECHOWYWANIA ZIMNYCH NAPOJÓW

Twórcy: Ewa Klugmann-Radziemska, Patrycja Wcisło, Hubert Denda, Michał Ryms Katedra Aparatury i Maszynoznawstwa Chemicznego

Wydział Chemiczny, Politechnika Gdańska

Przedmiotem wynalazku jest pojemnik izotermiczny szczególnie do przechowywania zimnych napojów. Wynalazek ten ma na celu zapewnienie stabilizacji temperatury artykułów spożywczych w czasie transportu. Utrzymanie odpowiedniej temperatury gorących i zimnych napojów jest możliwe przy użyciu odpowiednich materiałów zmiennofazowych. Zaprojektowano i wykonano „izotermiczną butelkę” o podwójnych ściankach zawierającą ochłodzoną ciecz. Ścianki butelki modyfikowano poprzez zastosowanie odpowiednich materiałów. Butelka była wypełniona zimnym napojem, przestrzeń między butelką a otaczającą ją ścianką wypełniono odpowiednim materiałem zmiennofazowym i zaizolowano styropianem. Celem zaproponowanego rozwiązania jest utrzymanie jak najdłużej określonej temperatury wcześniej schłodzonego napoju. Wynalazek – „Pojemnik izotermiczny szczególnie do przechowywania zimnych napojów”, składa się z korpusu wraz z pokrywą o podwójnych ściankach – ściance zewnętrznej i ściance wewnętrznej, pomiędzy którymi umieszczona jest warstwa materiału zmiennofazowego, dodatkowo ścianka zewnętrzna pokryta jest warstwą izolacyjną w postaci spienionego polistyrenu. Początkowo materiał zmiennofazowy jest w stanie ciekłym. Po umieszczeniu napoju w pojemniku z materiałem zmiennofazowym i schłodzeniu, materiał zmiennofazowy przechodzi w stan stały. Następnie tak przygotowany pojemnik może być transportowany na duże odległości, utrzymując przez wiele godzin zawartość pojemnika w stałej temperaturze, pomimo strat ciepła do otoczenia. Wynalazek umożliwia utrzymanie stałej temperatury przechowywanego napoju przez długi okres czasu. Wynalazek może być przeznaczony do transportu i przechowywania zimnych napojów i potraw, zwłaszcza dla indywidualnego zaopatrzenia osób przebywających w podróży lub z dala od osiedli ludzkich. Podwójne ściany butelki z materiałem zmiennofazowym są w stanie utrzymać zadaną temperaturę wcześniej schłodzonego napoju przez co najmniej 7 godzin. Użycie materiału zmiennofazowego (PCM) pozwala na ponad trzykrotne wydłużenie czasu utrzymania pożądanej temperatury wcześniej schłodzonego napoju w stosunku do tak samo zaprojektowanej butelki, ale bez użycia materiału zmiennofazowego.

WYKORZYSTANIE CEREZYNY DO STABILIZACJI TEMPERATURY NAWIERZCHNI ASFALTOWYCH

Twórcy: Witold Lewandowski, Michał Ryms, Patrycja Wcisło, Hubert Denda, Ewa Klugmann-Radziemska

Katedra Aparatury i Maszynoznawstwa Chemicznego Wydział Chemiczny, Politechnika Gdańska

Przedmiotem wynalazku jest sposób obniżania temperatury nawierzchni asfaltowych w dni upalne poprzez dodanie do znajdujących się pod asfaltem warstw porowatego kruszywa, w którego pory wprowadzono materiał zmiennofazowy, tzw. PCM (Phase Change Material).

Podczas ogrzewania promieniowaniem słonecznym tak zmodyfikowanego asfaltu część energii akumulowana jest w materiale PCM, podczas jego zmiany fazy ze stałej w ciekłą. Dzięki temu temperatura nawierzchni nie ulega przegrzaniu.

Spośród wielu przebadanych materiałów PCM najbardziej przydatnym okazała się cerezyna – środowiskowo neutralny produkt powstały z destylacji ropy naftowej. Jako nośnik cerezyny wybrano kruszywo budowlane Pollytag otrzymywane z lotnych popiołów Elektrociepłowni w Gdańsku. Ten sposób zagospodarowania popiołów jest kolejnym proekologicznym atutem tego rozwiązania.

Dzięki proponowanej innowacyjnej modyfikacji mieszanek asfaltowych i mineralno-asfaltowych będą one mogły w przyszłości nie tylko pracować przy porównywalnym obciążeniu, lecz również w wyższych temperaturach, nie ulegając mięknięciu i płynięciu, powodującemu powstawanie kolein muld i innych uszkodzeń mechanicznych.

Istota wynalazku bazuje na innym podejściu do modyfikacji nawierzchni asfaltowych. Zamiast stosowania drogich komponentów, zwiększających wytrzymałość mieszanek asfaltowych w podwyższonej temperaturze, proponuje tańsze – PCM, których niewielki dodatek stabilizuje temperaturę asfaltu. W ciągu dnia kumulują one nadwyżkę energii słonecznej, chroniąc asfalt przed przegrzaniem, a w ciągu nocy oddając zmagazynowaną energię, ogrzewają go, chroniąc przed kondensacją wilgoci.

BIOMASA Z ZATOKI GDAŃSKIEJ DO WYTWARZANIA NANOMATERIAŁÓW ELEKTRODOWYCH OGNIW LITOWO-JONOWYCH

Twórcy: Anna Lisowska-Oleksiak, Andrzej Nowak, Beata Wicikowska, Konrad Trzciński

Katedra Chemii i Technologii Materiałów Funkcjonalnych Wydział Chemiczny, Politechnika Gdańska

Przedmiotem wynalazku, prezentowanego na tegorocznych Targach Techniki Przemysłowej, Nauki i Innowacji TECHNICON-INNOWACJE 2014, jest wykorzystanie lokalnej biomasy do otrzymania nanomateriałów anodowych ogniw litowo-jonowych. Materiał elektrodowy otrzymany na drodze pirolizy biomasy pochodzącej z Morza Bałtyckiego składa się z krzemionki, której źródłem są okrzemki (Diatomophyceae) oraz nanomateriału węglowego, pochodzącego z alg morskich (Polysiphonia fucoides). Materiał cechuje się wysoką wartością pojemności, znacznie przekraczającą pojemność grafitu, oraz stabilnością elektrochemiczną w trakcie cykli ładowania i rozładowania. Daje to możliwość wykorzystania biomasy jako materiału elektrodowego anody w bateriach litowo-jonowych (A. Lisowska-Oleksiak et.al., RSC Advances, 4 (2014) 40439). Przedstawiona metoda w porównaniu z dotychczas znanymi procedurami wykorzystuje algi morskie pokryte okrzemkami jako źródło porowatej krzemionki. Takie źródło krzemionki jest niedrogie i powszechnie dostępne. Nie wymaga długotrwałej syntezy. Nanostruktury porowatej krzemionki, wytworzone przez żywe organizmy, posiadają regularne kształty o zdefiniowanym składzie. Ważnym aspektem jest również fakt, iż wytworzenie tego typu materiału anodowego nie jest szkodliwe dla środowiska, ponieważ większość komponentów jest naturalnie dostępna. Nasz wynalazek może być interesujący dla lokalnych Przedsiębiorców ze względu na dostępność biomasy w Regionie.

SPOSÓB BIOGLIKOLIZY ODPADÓW POLIURETANOWYCH I BIOGLIKOLIZATY OTRZYMANE TYM SPOSOBEM

Twórcy: Janusz Datta, Józef Haponiuk, Ewa Głowińska, Marcin Włoch Katedra Technologii Polimerów

Wydział Chemiczny, Politechnika Gdańska

Zgłoszenie Patentowe nr P.405714 zarejestrowane w dniu 21.10.2013 r. Przedmiotem prezentowanego wynalazku jest sposób otrzymywania bio-glikolizatów z odpadów poliuretanowych. Stale rosnąca ilość odpadów poliuretanowych wymusza poszukiwanie efektywnych metod ich recyklingu. Odpady poliuretanowe powstają m.in. podczas produkcji artykułów technicznych jako ścinki czy nadlewy poprodukcyjne. Ponadto znaczna ich część to tzw. odpady poużytkowe – elementy wycofane z użytkowania w przemyśle budowniczym, motoryzacyjnym czy meblarslo. W znanych sposobach recyklingu chemicznego poliuretanów największą rolę odgrywają procesy glikolizy oraz hydrolizy. Podczas glikolizy zachodzą reakcje transestryfikacji wiązań uretanowych lub mocznikowych, a produktami dekompozycji są zarówno związki zakończone grupami hydroksylowymi jak i aminowymi. Według naszej nowej metody recyklingu odpadów poliuretanowych można uzyskać bio-glikolizaty z wykorzystaniem jako środka glikolizującego małocząsteczkowych glikoli pochodzenia naturalnego, stanowiących alternatywę dla surowców petrochemicznych. Wykorzystanie w procesach recyklingu poliuretanów substancji pochodzenia naturalnego idealnie wpisuje się w aktualne kierunki rozwoju tzw. „zielonej chemii”. Korzystne w procesie jest to, że można zastosować tą samą instalację, którą wykorzystuje się podczas procesów z glikolami pochodzenia petrochemicznego. Bio-glikozaty są półproduktami alternatywnymi do polioli komercyjnych, lecz tańszymi, które bez dodatkowych procesów uzdatniających można wykorzystać do wytwarzania zarówno pianek jak i elastomerów poliuretanowych. Bio-glikolizaty mogą zostać również wykorzystane jako plastyfikatory do mieszanek kauczukowych.

TRZY OBLICZA TLENKU GRAFENU – MONOWARSTWA, HYDROŻEL, MEMBRANA

Twórcy: Marek Lieder, Milena Jabłońska, Paweł Piotrowski, Jan Alfuth, Natalia Ochlak, Paulina Doroszkiewicz

Katedra Technologii Chemicznej Wydział Chemiczny, Politechnika Gdańska

Tlenek grafenu (GO) posiada zdolności do samoorganizacji pewnych struktur w zależności od środowiska i warunków w jakich się znajduje. Będący w kręgu zainteresowań GO, otrzymywany jest w Katedrze Technologii Chemicznej przy Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej. Zredukowany GO wykorzystano do opracowania i wdrożenia metody nanoszenia monowarstwy GO na określone podłoże. Otrzymano monowarstwę GO na podłożu takim jak: szkło, krzem oraz PET. Innowacyjność tkwi w sposobie nakładania monowarstwy GO – z roztworu dwufazowego, co okazuje się być przełomem w otrzymywaniu powłok tego typu. Wykorzystując właściwości samoorganizujące GO w środowisku hydrotermicznym, otrzymano hydrożele „czyste” oraz domieszkowane o rozwiniętej powierzchni właściwej powyżej 260m2/g. Założeniem jest wykorzystanie ich jako elektrody w ogniwach paliwowych. Opracowano również metodę nanoszenia hydrożelu na jednostkę stabilizującą, która pozwala na bezpośrednie użycie. Ostatnim obliczem tlenku grafenu jest zdolność żelowania w środowisku wodnym. Otrzymano więc membranę grafenową zdolną do przepuszczania jonów Mn2+, Cd2+, Mg2+ i nie przepuszczalną dla jonów Cu2+. Pokaz będzie zawierał materiał wzorcowy oraz trzy oblicza GO: monowarstwa na kilku podłożach, hydrożele „czyste” i domieszkowane oraz membrany, jak również informacje o celu ich przeznaczenia

BEZPRZEWODOWY CZUJNIK WILGOTNOŚCI I TEMPERATURY Twórcy: Małgorzata Jędrzejewska-Szczerska, Katarzyna Karpienko, Daria Milewska,

Konrad Górny Katedra Metrologii i Optoelektroniki

Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki, Politechnika Gdańska

Pomiary wilgotności i temperatury są konieczne m. in. w laboratoriach badawczych, chłodniach, magazynach z żywnością oraz przemyśle farmaceutycznym. Dostępne na rynku higrometry wyróżniają się wysoką dokładnością pomiaru i szerokim zakresem pomiarowym, jednakże wymagają ciągłej obsługi oraz nie posiadają wbudowanej pamięci do gromadzenia danych. Do pomiarów wilgotności można również wykorzystać rejestratory wilgotności, których zaletą jest automatyczny pomiar, przechowywanie danych we wbudowanej pamięci oraz łatwa konfiguracja. Nie mniej jednak koszt zakupu rejestratora jest bardzo wysoki. Najniższa cena oscyluje w granicach 400 zł. Ponadto funkcjonalność tych urządzeń nie jest wprost proporcjonalna do ceny, ponieważ nie ma możliwości przesyłania danych pomiędzy siecią rejestratorów, a także do komputera. Bezprzewodowy czujnik wilgotności i temperatury, który powstał w Zespole Optoelektronikii (Katedra Metreologii i Optoelektroniki, Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki, Politechnika Gdańska) jest tani w produkcji, łatwy w obsłudze oraz umożliwia transmisję sygnału pomiarowego do komputera. Budowa czujnika oraz jego oprogramowanie pozwala na łatwe rozbudowanie w sieć czujników. Czujnik nie wymaga ciągłej obsługi, daje możliwość przechowywania danych pomiarowych na komputerze oraz umożliwia równoległy pomiar temperatury i wilgotności względnej. Zaletą zaproponowanego rozwiązania jest brak okablowania, które jest dodatkowym źródłem pola elektromagnetycznego i może mieć negatywny wpływ na niektóre badania laboratoryjne. Układ pomiaru wilgotności i temperatury można w łatwy sposób rozszerzyć o kolejne czujniki tworząc sieć czujników bezprzewodowych.

SYSTEM WSPARCIA TERAPII BEHAWIORALNEJ DZIECI Z AUTYZMEM Twórcy: Małgorzata Jędrzejewska-Szczerska, Katarzyna Karpienko, Maciej Wróbel

Katedra Metrologii i Optoelektroniki Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki, Politechnika Gdańska

Efektywność terapii dzieci z autyzmem jest uzależniona od interakcji pomiędzy terapeutą a chorym dzieckiem. W przypadku dzieci z autyzmem nawiązanie interakcji jest bardzo trudne, bądź wręcz niemożliwe, gdyż dzieci te posiadają ograniczone umiejętności interpretacji mowy pozawerbalnej (gesty, mimika twarzy). W Zespole Optoelektroniki (Katedra Metreologii i Optoelektroniki, Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki, Politechnika Gdańska) opracowano system wsparcia terapii behawioralnej dzieci z autyzmem. Opracowany system otrzymał nazwę Detektor MED – 4 i umożliwia on detekcję i sygnalizację zmian własności fizycznych (charakterystycznych dla wybranych parametrów fizjologicznych) występujących pod wpływem stresu. Detektor MED – 4 ułatwia nawiązanie wzajemnych interakcji pomiędzy terapeutą a dzieckiem - wpływając w ten sposób na zwiększenie efektywności terapii.

UTYLIZACJA SUBSTANCJI TOKSYCZNYCH ORAZ TRUDNODEGRADOWALNYCH Z UŻYCIEM DOMIESZKOWANYCH BOREM

ELEKTROD NANODIAMENTOWYCH Twórcy: Robert Bogdanowicz, Marcin Gnyba, Tadeusz Ossowski, Piotr Wroczyński,

Michał Sobaszek, Łukasz Gołuński Katedra Metrologii i Optoelektroniki

Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki, Politechnika Gdańska

Wynalazek dotyczy innowacyjnych utylizacji substancji toksycznych oraz trudnodegradowalnych za pomocą domieszkowanego borem nanokrystalicznego diamentu (BDD). Nanodiament jest najwydajniejszym materiałem półprzewodnikowym do zastosowania w wytwarzaniu biosensorów elektrochemicznych i elektrod do procesów rozkładu i mineralizacji niebezpiecznych i tzw. „trudnych” zanieczyszczeń z grupy pestycydów, surfaktantów oraz antybiotyków z przemysłu farmaceutycznego i przemysłowych hodowli zwierząt. Wytwarzane struktury nanodiamentowe charakteryzują się czułością sensoryczną na poziomie 10-6-10-9 M. Laboratorium wytwarza domieszkowane elektrody nanodiamentowe (BDD) na podłożach krzemowych, węglu szklistym, graficie, stali, tytanie oraz szkle kwarcowym o średnicach od 5 mm do 50 mm.

SPOSÓB OTRZYMYWANIA SUSPENSJI DIAMENTOWYCH Twórcy: Robert Bogdanowicz, Mateusz Gardas

Katedra Metrologii i Optoelektroniki Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki, Politechnika Gdańska

Został opracowany sposób otrzymywania suspensji diamentowych w polarnych rozpuszczalnikach z proszków diamentowych uzyskiwanych metodą wybuchową (DND). Do rozbicia silnie zaglomerowanych ziaren w proszkach nanodiamentowych użyto dwóch środków: (I) ultradźwięków wysokiej mocy oraz (II) wytrzymałego i bardzo twardego ścierniwa jak tlenek cyrkonu (ZrO2), węglik tytanu (TiC) i węglik krzemu (SiC). Połączenie tych dwóch czynników spowodowało tanią i szybką deagregację zlepionych ziaren diamentowych. Dzięki procesowi możliwe stało się uzyskiwanie różnych frakcji o innych charakterystykach wielkości cząstek. Podana metoda umożliwia syntezę suspensji diamentowych w większości powszechnych rozpuszczalników polarnych jak dimetylosulfotlenek (DMSO), dimetyloformamid (DMF), czy woda. Najlepsza uzyskana frakcja zawierała nanodiamenty o wielkości 3-7nm i posiadała małą ilość zanieczyszczań (mniejszą niż 0,1% w/w) i mogła być zatężona w trakcie procesu do 6% w/w. Wyniki syntez pokazują, że uzyskane suspensje posiadają parametry (np. czystość i rozkład wielkości cząstek) porównywalne do innych powszechnie stosowanych metod uzyskiwania suspensji diamentowych, będąc jednocześnie metodą szybszą i dużo tańszą. Dodatkowo końcowy produkt nie zawiera wtrąceń metalicznych

SEKWENCYJNY REAKTOR BIOLOGICZNY DO OCZYSZCZANIA WÓD POOSADOWYCH W OCZYSZCZALNIACH ŚCIEKÓW

Twórcy: Jacek Mąkinia, Krzysztof Czerwionka, Dominika Sobotka, Kamil Wiśniewski Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska, Politechnika Gdańska

Sekwencyjny reaktor biologiczny (SBR) przeznaczony jest do badań innowacyjnych procesów oczyszczania wód poosadowych powstających w oczyszczalniach ścieków. Wody poosadowe, inaczej odcieki, generowane są w procesach przeróbki osadów ściekowych i charakteryzują się ponad 10-krotnie wyższymi stężeniami azotu (głównie w postaci azotu amonowego) niż ścieki surowe dopływające do oczyszczalni oraz niekorzystnym, niskim stosunkiem ChZT/N. Wprowadzanie odcieków do głównego ciągu oczyszczania ścieków powoduje spadek proporcji węgla organicznego do azotu, a tym samym problemy z usuwaniem azotu w procesie denitryfikacji. Oczyszczanie odcieków w prezentowanym reaktorze sekwencyjnym może odbywać się w dwojaki sposób, z wykorzystaniem konwencjonalnego procesu nitryfikacji-denitryfikacji, bądź na drodze skróconej ścieżki przemiany azotu w procesie nitrytacja-anammox, charakteryzującym się minimalnym zapotrzebowaniem na tlen rozpuszczony, co pozwala w sposób znaczący obniżyć koszty oczyszczania związane z napowietrzaniem. Budowa reaktora umożliwia pracę zarówno z biomasą zawieszoną, jak i z zastosowaniem immobilizowanej biomasy na kształtkach. W badaniach laboratoryjnych obie metody wykazywały efektywność usuwania azotu powyżej 90%. Prezentowany reaktor pilotowy o objętości ok. 1 m3, wykonany jest w rozwiązaniu mobilnym, umożliwiającym łatwy transport do różnych oczyszczalni, w których prowadzone będą badania. Aktualnie zainstalowany jest na terenie Grupowej Oczyszczalni Ściegów „Dębogórze” k. Gdyni.

SATELITOWY AGREGAT POMPOWY „SŁOŃ” Twórcy: Paweł Śliwiński, Piotr Patrosz, Leszek Osiecki

Katedra Mechaniki i Mechatroniki Wydział Mechaniczny, Politechnika Gdańska

Cechą charakterystyczną „Słonia” jest nowatorskie rozwiązanie konstrukcyjne pompy satelitowej o tzw. odwróconej kinematyce satelitowego mechanizmu roboczego, którą z kolei umieszczono wewnątrz silnika elektrycznego. Mechanizm roboczy pompy stanowi nieokrągła planeta o uzębieniu zewnętrznym (element nieruchomy), wprawiona w ruch obrotowy przez wirnik silnika elektrycznego uzębiona wewnętrznie obwodnica oraz współpracujące z planetą i obwodnicą koła zębate nazwane satelitami. Umieszczenie pompy satelitowej wewnątrz silnika elektrycznego spowodowało, że agregat jest małogabarytowy, stosunkowo lekki i nie posiada wirujących elementów zewnętrznych. Podnosi to bezpieczeństwo pracy agregatu i zdecydowanie ułatwia jego transport. Odpowiednie zaprojektowanie węzłów uszczelniających agregatu oraz zastosowanie odpowiednich materiałów mechanizmu roboczego umożliwia pompowanie różnego rodzaju cieczy jak np. wody, emulsji oleju w wodzie, olejów roślinnych i oczywiście olejów mineralnych. „Słoń” jest wynalazkiem nowatorskim, nieznanym w kraju ani za granicą. Satelitowy mechanizm roboczy oraz rozrząd są przedmiotem krajowych zgłoszeń patentowych. Autor wynalazku podkreśla, że ma on bardzo szerokie spektrum zastosowań: „Satelitowy agregat pompowy może być stosowany w hydraulice siłowej, ratownictwie górniczym i straży pożarnej (jako mini agregaty przenośne), a także w przemyśle spożywczym i petrochemicznym – oraz wszędzie tam, gdzie odbywa się przepompowywanie cieczy pod niskimi lub wysokimi ciśnieniami”.

UKŁAD DO ODŚNIEŻANIA I OCZYSZCZANIA PŁASKIEGO KOLEKTORA SŁONECZNEGO I OGNIWA FOTOWOLTAICZNEGO

Twórcy: Jan Wajs, Tomasz Górski Katedra Energetyki i Aparatury Przemysłowej Wydział Mechaniczny, Politechnika Gdańska

Prezentowane innowacyjne rozwiązanie jest dedykowane do współpracy z płaskimi kolektorami słonecznymi oraz ogniwami fotowoltaicznymi. Jego istotą jest odśnieżanie oraz oczyszczanie tych urządzeń. Najnowsze badania przeprowadzone na Berne University of Applied Sciences (Szwajcaria) dowiodły, że czyszczenie takich urządzeń jest konieczne dla ochrony instalacji przed spadkiem sprawności konwersji promieniowania słonecznego odpowiednio na energię cieplną (w kolektorach) i energię elektryczną (w ogniwach fotowoltaicznych). W badaniach tych odnotowano negatywny wpływ zanieczyszczeń atmosferycznych i spowodowany tym 14% spadek wydajności w ciągu pierwszych 3 lat eksploatacji instalacji. Proponowany autorski układ pozwala automatycznie usunąć tworzące się warstwy kurzu i zanieczyszczeń pochodzenia atmosferycznego oraz śniegu w okresie zimowym. W opinii twórców integracja układu z obudową kolektora/ogniwa oraz zastosowanie podstawowych elementów automatyki zapewni funkcjonalność bez wysiłku fizycznego podejmowanego przez użytkownika instalacji solarnej.

DOMOWA MIKROSIŁOWNIA PAROWA Twórcy: Dariusz Mikielewicz, Jan Wajs

Katedra Energetyki i Aparatury Przemysłowej Wydział Mechaniczny, Politechnika Gdańska

Prezentowane innowacyjne rozwiązanie jest pierwszym w Polsce stanowiskiem demonstracyjno-laboratoryjnym parowej mikrosiłowni domowej ORC zintegrowanej z kotłem gazowym. Pozwala ono realizować kogeneracyjną produkcję ciepła i energii elektrycznej w aspekcie pokrycia potrzeb indywidualnego gospodarstwa domowego. Domowy kocioł gazowy doposażony w układ realizujący obieg parowy z alkoholem etylowym jako czynnikiem roboczym zasługuje na miano kotła przyszłej generacji. Energia elektryczna jest generowana jako produkt dodatkowy podczas wytwarzania ciepła. Prototypowe urządzenie jest innowacyjne z uwagi na integrację obiegu ORC z konwencjonalnym kotłem gazowym, kompaktowość i autorskie rozwiązania mikroturbiny parowej oraz wytwornicy pary i skraplacza. W zamyśle twórców produkowana w mikrosiłowni energia elektryczna może być konsumowana w ramach potrzeb własnych użytkownika bądź sprzedawana do sieci elektroenergetycznej, dzięki czemu użytkownik instalacji stanie się prosumentem.

INNOWACYJNY UKŁAD DO PRZYSPIESZONEGO SUSZENIA DREWNA W WYSOKIEJ TEMPERATURZE Z ZASTOSOWANIEM PARY WODNEJ

Twórcy: Jacek Barański, Maciej Wierzbowski, Kazimierz Orłowski Katedra Energetyki i Aparatury Przemysłowej

Katedra Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji Wydział Mechaniczny, Politechnika Gdańska

Suszenie wysokotemperaturowe (powyżej 100oC), przy wykorzystaniu przegrzanej pary wodnej lub mieszaniny parowo-gazowej, w odróżnieniu od konwencjonalnego procesu suszenia za pomocą gorącego powietrza, pozwala nie tylko znacząco skrócić czas suszenia (do 30-40 %), ale także zachować własności użytkowe drewna bez niebezpieczeństwa utraty drożności porów i związanego z tym pękania materiału. Zastosowanie tej technologii umożliwia zmniejszenie emisji szkodliwych związków chemicznych skuteczniej od metod konwencjonalnych oraz w sposób pośredni zmniejszenia zużycia pierwotnych źródeł energii. Zastosowanie pary wodnej i wysokiej temperatury umożliwia zachowanie struktury wewnętrznej materiału. Dodatkowo w trakcie procesu z materiału usuwane są grzyby i drobnoustroje, które mogą wpłynąć na zmniejszenie odporności drewna na wpływ warunków atmosferycznych. Katedra Energetyki i Aparatury Przemysłowej Politechniki Gdańskiej posiada w pełni autonomiczną suszarnię kontenerową, wyposażoną w elektroniczny system sterowania. Suszarnia ta przeznaczona jest do suszenia wszystkich gatunków tarcicy w zakresie wilgotności końcowej do 6% w wysokiej temperaturze sięgającej 150oC.

Rys. 1. Widok stanowiska do badania procesów suszarniczych.

KRZESŁO – WYGODNE SIEDZISKO W DWÓCH ODMIANACH Twórcy: Adam Boryczko

Katedra Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji Wydział Mechaniczny, Politechnika Gdańska

Przedmiotem wzoru przemysłowego jest krzesło o cechach ergonomicznych, przeznaczone do szerokiego zastosowania użytkowego do pracy i wypoczynku. Krzesło wykonane z pełnego drewna składa się z oparcia i siedziska, które osadzone jest na belkach przymocowanych do czterech nóg. Istota uzyskanego wzoru przemysłowego przejawia się w formie siedziska i oparcia oraz ich usytuowaniu względem siebie. Krzesło według wzoru przemysłowego charakteryzuje się oryginalnym kształtem oraz formą dopasowaną ergonomicznie do osoby siedzącej, która dla wygody, ma uda nóg ustawione nierównolegle i to było genezą zastosowania trójkątnego elementu w siedzisku. Krzesło posiada dwie odmiany oparcia, a odmiana pierwsza uwzględnia ramy sylwetki osoby wypoczywającej /fig. 1/. Odmiana druga uwzględnia ramy sylwetki pracującej z wygodnym podparciem pleców i odciążeniem kręgosłupa /fig. 2/. Siedzisko składa się z trzech elementów – dwóch jednakowych zewnętrznych o kształcie trapezowym i jednego środkowego o kształcie trójkątnym, oddzielonych od siebie równymi szczelinami. Każdy z dwóch trapezowych elementów jest ustawiony równolegle do dłuższego ramienia trójkątnego elementu. Trapezowe elementy usytuowane są pod kątem rozwartym względem trójkątnego elementu, który pochylony jest o niewielki kąt od płaszczyzny poziomej w kierunku oparcia. Elementy siedziska są usytuowane pod niewielkim kątem do poziomu w płaszczyznach pionowych, wzdłużnej i poprzecznej krzesła. Wszystkie zewnętrzne krawędzie i naroża krzesła są zaokrąglone.

Rys.: fig. 1 Rys.: fig. 2

ANTYRADIACYJNA OSŁONA DO TELEFONU KOMÓRKOWEGO Twórca: Przemysław Kitowski

Katedra Inżynierii Zarządzania Operacyjnego Wydział Zarządzania i Ekonomii

Zgłoszenie patentowe numer P.405753 z dnia 23-10-2013

Antyradiacyjna osłona do telefonu komórkowego przeznaczona do zamocowania na jego ekranie. Antyradiacyjna osłona do telefonu składa się z elementu nośnego (1), metalowego elementu antyradiacyjnego (2) i elementu osłonowego (3). Element nośny zaopatrzony jest w warstwę adhezyjną.

Innowacyjność

Rozwiązanie jest w rzeczywistości swego rodzaju ekranem mikrofalowym. Co to znaczy? Działanie można opisać porównując taki ekran do ekranu akustycznego na autostradach. Podobnie jak ekran akustyczny odbija dźwięki generowane przez samochody, tak ekran mikrofalowy odbija promieniowanie emitowane przez antenę telefonu komórkowego. W ten sposób promieniowanie te nie przenika do głowy użytkownika, a jest kierowane w kierunku przeciwnym.

2 3

1