Sebastian Łukomski - Wydawnictwo …choć tam mgła niech obmyje się ciało z brudów duszy...

Sebastian Łukomski, W prawdę niemożliwości, http://www.escapemag.pl

Sebastian Łukomski

W prawdę niemożliwości

http://www.escapemag.pl/


Darmowa e-gazeta kulturalna

Apeiron Magazinewww.apeironmag.pl

http://www.escapemag.pl



http://www.apeironmag.pl/


W PRAWDĘ NIEMOŻLIWOŚCISebastian Łukomski

Skład i łamanie:Patrycja Kierzkowska

Wydanie pierwszeToruń 2005

ISBN: 83-60320-30-6

Wszelkie prawa zastrzeżone!

Autor oraz Wydawnictwo dołożyli wszelkich starań, by informacje zawarte w tej publikacjach były kompletne, rzetelne i prawdziwe. Autor oraz Wydawnictwo Escape Magazine nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za ewentualne szkody wynikające z wykorzystania informacji zawartych w publikacji lub użytkowania tej publikacji elektronicznej.

Wszystkie znaki występujące w publikacji są zastrzeżonymi znakami firmowymi bądź towarowymi ich właścicieli.

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Darmowy ebook http://www.escapemag.pl

ZOBACZ, jakie mamy ebooki

Wydawnictwo Publikacji Elektronicznych Escape Magazineul. Spokojna 1428-300 Jędrzejów

e-mail: [email protected]: http://www.escapemag.pl




mailto:[email protected]


* * *

niech obudzi mnie krzyk

półzwierzęcypółludzki

wprost iść karzącychoć tam mgła

niech obmyje się ciało

z brudów duszy należnychniech okryje je całun

zimnych kropeli wreszcie

niechporuszy się świat

nie matematycznie(co możliwe niech zginie

co konieczne niech pryśnie)

a to życie co mamniech w ciemnościach jaśniejejak blask świeczki na wietrze



* * *

Fish Byronzamknięty w słonecznym kwietniu

odwraca do mnie głowęi pyta

kto chce znać twoje sny Sebastianiekto chce znać ciebie

A jakończę piwo i pytam

a kto chce czytać twoje wierszea on uśmiecha się szelmowsko

i mówi – chodź

zawsze jest ktośkto chce miłości



***

załóżmyże dalibyśmy komuś wszystko

jego człowiek fizycznybyłby syty

jego człowiek duchowybyłby zaspokojony

jego próżność miałaby dość czasu

żyłby wiecznie?



***

labirynt słowaw ślepych zaułkachpielęgnuje głupcówi mądrość zdziczałą

w wargach obrzmiałych drżących

kołkiem językamiędzy wrota zębów

łatwiej jest stworzyć herezję

herezję niż świętośćgdy oddech sennie

zatacza coraz mniejsze kręgi



***

gróbbez krzyżaschronił

Chrystusastrach przed śmiercią

chroni życie...

...schroniłem sięw domu bez ścian

a dach zasłania mi niebo



***

Wyrzeźbił ich pan Bógw mule i milczeniu

wyrzeźbił ich pan Bógi spostrzegł w nich siebie

wyrzeźbił w nich życiechciał stać się potrzebnym

wyrzeźbili Bogaw kamieniu i drewnie

wyrzeźbili Bogaw modlitwie i prawie

rzeźbią w nim nadziejęchcą być nigdy martwi



***

bydle takie jak innezastępowalne

tyle że ze zdaniem własnymtakim samym jak tysiące innych

bywa nieznośnie ludzkieto cudo na skalę wszechświata

bywa też zwierzęce...cud w cudzie rzekłbyśtyle niczego w czymś

ale i odwrotniew jego głowie sen

sen o niepodobieństwieswojej tylko drodze

jego oczy widzą wszystko czego nie matak długo jak tylko nie widzą niczego...

śmiesznie zapatrzony w swoje własne wadysiebie nie odnajdzie

póki nie zapomni siebie



***

nagonka w głowiestrach

ciszejciszej

nie budź mnienigdy mnie nie budźkiedy otworzę oczy

będę martwy



* * *znowu się ściemnia w moim świecie

senność zakrywa czernią błękitnieba nagiego ze łzami w gwiazdacha ponad niego głową trochę wyżej

kula szarością chłodną broczy(słońce co innych nawet grzeje

zaciska promień między oddechy)

idą potworysenne lepkiedrżące jak

światłosponad świeczki

ciemność zachłyśnie się nade mnąwybuchnie deszczem tysiąca wspomnień

znowu się ściemnia i wiatr huczya łzy zmuszane ziarnem piasku

płyną po twarzy twardych zboczachtocząc mnie lekko w dziwne drżenie

i chociaż strachu się nie bojędziwnie zmęczony spuszczam głowęjakby dla snu zabrakło westchnień

(za oknem zimny granit myśliwiatr się tłukący między ludźmi

i ja skruszony na trzy ziarnapiasku miłości oraz soli)



***

śmierć wokół mnieskrada się przebiegle

kawałki istnienia odbiera powoli

tu umarł ptaszektam drzewko i krzaczek

a wszystko świeciswoją śmiercią we mnie

ktoś odszedł gdzieśbyć może na chwilęktoś wrócił skądś

zupełnie zmieniony

a ona się śmiejei ręce zaciera

jeszcze mi zdąży odebrać istnienieza życia

co we mnie ciągnąc się

topnieje



***

zasypany cudzymi wierszamiwciąż nie potrafię wyjść z cienia

tych moich które minęłyoddałem każde wypowiedziane słowo

oddałem własne myślioddałem dosłownie wszystko

co miałemTeraz muszę pisać nowe wiersze

Pamiętać snyi wszystko to dla siebieżeby nie patrzeć w tył



***

ona i onoszukują świat

w nich właśnie przypadkiemczas zamarł

ciągle trwa wiosna i

maj na dodatek(w przyrodzie nie ginie nic

trzeba było ten cud wypielęgnować)odnaleźć swe twarze w ciemnościach

rozpoznać swe gesty w bezruchunawiązać zupełnie nie telepatyczną łączność

na długość życia

ona i onstatystyczni

podobni i różnidrwią z tego świata

jakby sami byli z innego(zresztą

nie chcą wiedziećże ostatecznym wynikiem

wszystkich ziemskich działańjest zero)



***

więc było ich ze stui każdy spośród stu

naprawdę przysiąc mógł...

i byli wśród nich ludzie co mieli w sobie wilkia wilki krwawe bestiepożerać tylko chciały

i byli wśród nich dzicyco nie słyszeli pieśni

a każdy z dzikich chciałswą własną pieśń wyśpiewać

i byli wśród nich święcii każdy święty nosił

swój własny krzyż na plecacha pod nim wiarę w Boga

i każdy mógł powiedziećjam jedenjam jedyny

lecz kiedy przyszła onarozwarła senny szum

i każdy po koleipożegnać siebie mógł

i wilki wzięły krzyżei dziko w las pognałya każdy spośród stu

swą własną śmiercią umarł



***

widziałem(lub może śniłem)

widziałem(lub widzieć chciałem)

coś co przyspieszy koniec światana pewno

i widzę wciążwidzę to zawsze

jak bluźnierstwo rzuconena pastwę religii

Obraz(nie jakiś rysunek czy marny szkic)

i człowieka w nim zawartego

pomiędzy czernią nieba i aksamitną prostotą krzyża

(nie wiem o kim myślał artystawiem o kim ja myślę)

On miał umrzećżeby odkupić całą ludzkość

(ciebie pewnie też)ale piękno tego obrazu

nie pozwoli się tej śmiercinigdy dokonać



***

dziś poszli na wycieczkęon ona i ich synek

byli w muzeachmały słuchał o artystach

byli w ZOOtu mały słuchał o zwierzętach

byli w kościelea tu było o świętych Bogu i wierze

To był dla tego chłopczykabardzo dobry dzień

we którym wiele się dowiedział i nauczyłwięc potem gdy ojciec go spytał

- I jak synu? - Fajnie tylko dlaczego oni

w tym kościele są tak pozamykani ?- Nie oni tylko one

zwierzętai nie w kościele

tylko w ZOO- Tak ? A ja myślałem

że ta wiara to taka klatkaktórej nie widać



***

zatrzymał się czaschociaż zegarki są w porządku

on konsekwentnieleni się i chrapie

a ludzie krążą w ciasnych pomieszczeniachi kopią starca

ciągną go za brodę

idziesz czy niebo pójdziemy sami

nic im nie powiedziałnie chce już nigdy

zdążać za człowiekiem



***

jeżeli wojna wreszcie wybuchnie(a trąbią o tym

księgi najświętszenajzuchwalsze z proroctw

i najgłupsi z ludzi)to z pewnością będzie największa

(mój miś pluszowyweźmie mnie za rękę

i to nic że z rozdartej szyi sterczą same szmaty- chodź – powie – musimy się ukryćpo drodze weźmiemy wóz strażacki

i wierną armię z tworzywa sztucznego(naprzeciw drzwi ustawimy strzelców

jazdę po bokachhuzarów i Indian)

sami wejdziemy pod łóżkoa potem...

niech wciskają guzikiniech sobie lecą te ich rakiety

niech wybuchają...nas nie wezmą!

(tylko co z nimi...facetami ciut za młodymiw ciut za dużych hełmach

w błocie w okopachz pistoletem w rękach

i te sanitariuszkiz bandażami

ciągle z zeszłej wojny)



***

na szczęście mam dwie podkowy(schowane głęboko w szafie)

co strzegą mnie nocąprzed ludźmi o twarzach niedobrych

(przed strachem chowam się w wannie)

mocno zaciskam w dłoni parasol

i parę kaloszy(na wypadek łez)

na wszelki wypadek(w dzień zwykływ niebo błękitne

w pośpiech zwyczajny)

na zwykłych kartkachzwykłym długopisem

zwykłe słowaw magiczne zaklęcia

składam w blasku żarówki



***

wykopaliskorupy kości kamienie

mówią że wystarczyże laboratorium

że naukaże logika wreszcie...

wiadomo że jadł i mieszkał

prawdopodobnie miałreligię i życie seksualnena pewno musiał umieć

bić się rozmnażać i oddychać

czym naprawdę się różniłon nie jego domy i ubraniaczym różnił się od nas...

tego nie wykopiąnie będą wiedzieli

co praszczur człowieczyczuł gdy patrzył w gwiazdy



***

siwy profesornajbieglejszy z biegłych

był świadkiem lądowania UFOkiedy ujrzał gościa

wydął wargi cedząc przez ściśnięte zębyBóg który cię stworzył nie zdałby żadnego egzaminu

na co Obcy jawnie nic nie rozumiejącnawiązał krótki dialog z drzewem

biorąc je przypadkiemza najdoskonalszą ziemską formę życia

profesor wzburzony taką ignorancjąprzemówił raz jeszcze groźnie marszcząc brwi

z punktu widzenia współczesnej naukidrogi kosmito

wcale nie istniejeszi zatarł ręce ze wzgardą i śmiechem

Przybysz wreszcie pojął i nawet się strapiłprzykro się zwęziły jego wąskie oczy

i powiedział cicho płynną angielszczyznązaś twoje istnienie

biorąc za kryterium sens życia i radośćnie jest warte śmiechu

ani nawet złudzeń o logicznych prawach



***

ten tancerz idzie po liniezebrani wokół bogowie

powstrzymali dech

Zeus zasłania oczy rękamisam tego chciałeś szepcze do siebie

inni paląostatniego w tej wieczności papierosa

czy on jest szczęśliwy pyta Jezus Buddę

gdy tancerz podnosi nogęi niezdarnie balansuje

oby tylko nie spadłon idzie

bliżej i bliżej koniec jego linyi schody bezpieczna droga do raju

oni są szaleni!to Jahwe tak krzyknął

gdy tancerz saltem na schody się wspina

o już bezpiecznykrótka radość boża

bo ten tancerzjuż idzie po linie



***

wojnaziemia poraniona okopami

i huk za hukiemjuż czwórkami

setkamiidą wojownicy

do niebatam na górze nikt ich nie zatrzymuje

nie pyta o nicśmieją się

- Hitler też wejdzie -i idą dalej

roześmiani szczęśliwi nareszcie spokojnii nagle stają

przecierają oczylabirynty zasieków

ziemia poryta kanałamii anioły w śmiertelnych kluczach

niedostrzegalne przez radaryzrzucają na siebie bomby

już dają im brońoni wciąż nie wierzą ze łzami w oczach

patrzeć chcą na nieboniestetyw Raju

nieba nie ma



***

a to jest Blupodobno cud

jak każdy z nasw życiu choć raz

ponieważ wszystko wciąż się zmieniai prawda z fałszem wciąż się miesza

zobaczcie Bluco wierzy wciąż

w prawdę człowieka sens istnienia

ciało bogini w dal wpatrzonejco noc stokrotnie bezczeszczonej

przez palec boga wyprężonyco nosi imię niespełnienie

codziennie inna para rąkw innym codziennie samochodzie

i tylko słowa wciąż te samei tylko twarz ta sama wciąż...

już nie nadjedzie biały rycerzi smok jej nigdy nie uwolni

ale by trwaćpo prostu trwaćtrzeba mieć coś

w co można wątpić



***

To idzie Blua wokół szum

i tłum tych których wcale nie maponieważ nigdy dosyć łez

niech pije Bluniech tańczy Blu

niech się miłości nie opierabo wokół tłum i tylko on

pijany brudny z twarzą zeraa każdy w tłumie jest jak Blui każdy czeka na swój dzieńco go wybierze i przesieje

przez rzadkie sito nieistnienianiech pije tłum

niech tańczy tłumbo może jutra wcale nie ma

bo może koniecmoże kres

zabierze wszelki sens czekaniui może z mroku nikt nie wyjdzie

i już nie będzie więcej łezniech niesie Blu pijany tłum

ponieważ nie ma przeznaczenia



***

bądźcie pozdrowieni niepewni

za waszą pewnośćw ciągłym chybianiu celów

nie tak odległychby nie niebezpiecznych

w was szare ptakisprzęgają się w klucze

do lotu za morzezawsze nazbyt późno

kamieniejąnie przekroczywszy nawet

progu domuw którym niepewna

podłoga sufit oraz ścianyw mocnym uściskumeble niepewne iksiążki niepewne i

ubrania niepewne...

bądźcie pozdrowieniżal nad przeszłościąktóra nie nadeszłai może nie nadejść



***

czasem boję się swoich wierszyzwłaszcza gdy przeczytam

jeden z tychktóre uważam za udanei ktoś zamiast bić brawo

zapytaco miałem na myśli?

wtedy boję się swoich wierszybo sam nie zawsze je rozumiem



***

i oto między palcamidni biegną jak zamiecie kolczaste

a my w szalach i płaszczachtrudne tańce wiatru

w krąg i wciąż

a wcześniej samotnośćkolorowym pędzlem smagana

między te same paznokciezapadła

ze wspomnieniemnierozumnych promieni słońca

nie gasnących nawet blasku nocy

a bogowie...piją śpiewają i tańczą

i tylko czasem od niechcenia

rzucam nam jakąś wiosnępod skórą

by nas odciągnąć od tych zaciągniętych dłoni



***

dnia któregoś po wielu innychroku następnego

między godziną 16 i 17(zapadał zmierzch)

usłyszał głos zza plecówże świat skończy się nagle

błyskiem na niebie i jękiem potępionychza czas jakiś (ściśle określony)

zgolił długą siwą brodęi pościł przez wiele dnimówiąc pieszczotliwie

do swego boga jak do kochankina dzień przed spotkaniem

czekał na koniec siebie i świata spokojniez godnością świętego

i wtedy nocągdy spał snem płytkim wyczerpującym

anioł bez miecza zstąpił z błękitówi stanął nad nim jak kat nad ofiarą

- na co wam ludzie tacy bogowieco chcą was zabić albo potępić

na co wam Bóg co słucha modlitwi znaku nie da że nie jest głuchypowiedział a życie popłynęło dalej

prądem w przewodach autobusem miejskimw butach wytartych i płaszczach znoszonych

ku następnej stacji zwanej koniec świata



***

miłośćhistoria zwyczajna i był dwa ciała

i banał i kicz i piękno i nicchłodna wysublimowana miłośćwyzuta z jutra wyzuta z czekania

obdarta ze złudzeń na wpół gasnącamiłość o litość milcząca

i słowato ty

nie, to nie ty

więckiedy idziesz kiedy jesteś

więc kiedy będzieszbądź zwyczajnie

zostaw co codzienneco zwykłe

i zostaw wczoraj i zostaw dziśodrzuć pajęczą sieć co cię wiąże

bo będą ulice zaułki ciemnena krzesłach pod barem w objęciach bram

i słowa ciągle zawsze takie sameto ty nie, to nie ty

zaprowadź w głąbzaprowadź w dół

i pokaż nagą istotę pod skórąsiebie odrzuconą pokonaną złamaną

i deszcze będą i zimne wiatryi będzie strach i dzwonów dźwięk

i będzie pewnośćgdzieś w ostatnim kręgu piekiełże już nie umiem mówić żegnaj

i na nic więcej nie jest mnie stać

to ty?nie, to nie ja



***

para rąk i nógjakaś głowa

oczy uszy (parami)i grymas

marszczący skórę na głowie od strony oczu(załóżmy że to uśmiech)

słowem człowiekjeden z wielu

(warto dodać niepodobny)sam o sobie myśli, że jest cudem

(no bo jakcoś takiego...z niczego)

sam o innych lubi dobrze myśleć(żeby myśleć w ogóle)

nigdzie nie zdążanic nie robi

czekai jest tylko na tyle na ile mu każe

bóstwo z jego twarzą



* * *

Człowiekprawdziwy

jedynyniepowtarzalny

taki samw każdym z ludzi

jego bógma jego twarz

dlatego nikt nigdygo nie namalował

bez twarzybo jego twarz jest wszędzie

zawsze obecnaobleśnie uśmiechnięta

w ciszę krzyczącaJA

nikt więcejMÓJ

i już niczyja przecież starczy spojrzeć na psa

zwierzę niższeoddane bez granic

idei bezsensu



* * *

powiesił sięcóż

głupiectchórz

nieudaczniki chory

przecisnął głowęprzez pętlę

ze sznura silnegoco go uniosła w nic

albo cośco nie zmienia wymowy

bezwładnego ciałaale powiedz mi ty

powiedzcie wyniech wytłumaczą oni

czy ktoś z waswyszczerzonych dzieci

był kiedyś w jego drżącej skórzeczy kto kiedy stał się przerażonym sercem

(albo i oczymaniezdolnymi

do ronienia łezco swą szarościąubliżały niebu

zawsze z nadzieją szukając pomocy)



* * *

oto onkapelusznik

(ma ich tysiąc & tysiąc)i jeśli tylko zechce

zmieni cię w kogo ty sam zechceszwięc proś go proś

niech ci pozwoli przymierzyć jeden z 1000a albo drugispójrz jaki jest magicznypośród zwykłych ludzikim chcesz być? pyta

kim innym mówięmoże sobą?

możeto proste

o nieo tak

i patrzę jak sięga do swegoprzepastnego woraa potem wyciągaszary kapelusz

zwykły kapeluszi wciska mi go na łeb

i? pytaco? mówię

jaktak samo

wzrusza ramionami idzie

a ja muszę znaleźć inną okazjężeby zacząć wierzyć



***

myślęże pewnego dnia...potrafię zrozumieć

potrafię wybaczyć (co nie znaczy zapomnieć)zobaczę we wrogu samotnego człowieka

śpiącego w hoteluza drzwiami jedynie numerem

informującymi o tym co wewnątrz

pamiętam że pewnego dniazobaczę cię jeszcze w jakimś barze...

pamiętam, że będziemy już starymi nieprzyjaciółmi...będziesz, ja będę

znany znana bogata biednyi pokażesz ja pokażę

swoje opanowanie siłęnowe życie

z pogardą i uśmiechem(ze łzami w oczach stare nowe

mieszając powody)

Pamiętamczy pamiętam spytaszjakby po raz pierwszy

i może jeszcze raz ten dzieńzanim odejdę ty odejdziesz

do samochodu domu za rogiempustego pokoju siedmiorga dzieci

albo może ty znikniesz ja

(kto wie?)zniknę

w tej pewnościże wbrew czasowi

co wciąż gdzieś pędzinaprawdę nic się jeszcze

nie wydarzyło



Darmowa e-gazeta kulturalna

Apeiron Magazinewww.apeironmag.pl

http://www.escapemag.pl



http://www.apeironmag.pl/

Sebastian Łukomski - Wydawnictwo …choć tam mgła niech obmyje się ciało z brudów duszy...

Documents

Transcript of Sebastian Łukomski - Wydawnictwo …choć tam mgła niech obmyje się ciało z brudów duszy...