Koszalin, ul. Franciszkańska 18 Bank PKO BP S.A. I O/Koszalin 75-254 Koszalin Nr r-ku: 71 1020 2791 0000 7102 0010 2962 tel./fax (0-94) 340-86-34 aigma@aigma.com.pl

INWESTOR: Diecezja Koszalińsko – Kołobrzeska Parafia Rzymskokatolicka pw. Wniebowzięcia NMP przy Bazylice w Kołobrzegu ul. Mariacka 5, 78-100 Kołobrzeg OBIEKT: Bazylika Konkatedralna pw. Wniebowzięcia NMP w Kołobrzegu ul. Mariacka 5, 78-100 Kołobrzeg ADRES: ul. Mariacka 5, 78-100 Kołobrzeg dz. nr 272, obr. 12 Opracowanie:

PROJEKT BUDOWLANO - WYKONAWCZY PRAC REMONTOWO - KONSERWATORSKICH

W BAZYLICE KONKATEDRALNEJ pw. WNIEBOWZIĘCIA NMP W KOŁOBRZEGU

WRAZ Z:

- ZMIANĄ SPOSOBU UŻYTKOWANIA POMIESZCZEŃ KOTŁOWNI NA KRYPTĘ GROBOWĄ

- REMONTEM KRYPTY GROBOWEJ – NOWY STROP NAD POM. NR 2

- BUDOWĄ WEWNĘTRZNEJ INSTALACJI WENTYLACJI MECHANICZNEJ

- BUDOWĄ WEWNĘTRZNEJ INSTALACJI GRZEWCZEJ

- BUDOWĄ WEWNĘTRZNEJ INSTALACJI ELEKTRYCZNEJ

BRANŻE: ARCHITEKTURA I KONSTRUKCJA

SANITARNA I ELEKTRYCZNA

KOSZALIN Grudzień 2009 r.

Opracowanie: PRACE REMONTOWO – KONSERWATORSKIE

W BAZYLICE KONKATEDRALNEJ pw. WNIEBOWZI ĘCIA NMP W KOŁOBRZEGU

DOKUMENTACJA PROJEKTOWA

Branża: ARCHITEKTURA

Branża Imię i nazwisko Data Podpis

PROJEKTANT Architektura

mgr inż. arch. Andrzej TYSZECKI Upr. Nr A/PNB/8300/124/79

Grudzień 2009 r.

Asystent projektanta ARCHITEKTURA

mgr. inż. arch. Paweł PRZYDANEK Grudzień 2009 r.

Branża: KONSTRUKCJA

PROJEKTANT Instalacje sanitarne

mgr inż. Grzegorz MALISZEWSKI Upr. Nr ZAP/0070/POOK/04

Grudzień 2009 r.

Asystent projektanta Instalacje sanitarne

inż. Karol KRACZEK Grudzień 2009 r.

Branża: SANITARNA

PROJEKTANT Instalacje sanitarne

mgr inż. Agnieszka MALISZEWSKA Upr. Nr ZAP/0061/POOS/07

Grudzień 2009 r.

Asystent projektanta Instalacje sanitarne

mgr inż. Adam WRÓBEL Grudzień 2009 r.

Branża: ELEKTRYCZNA

PROJEKTANT Instalacje elektryczne

mgr inż. Ludwik Trajder Upr. Nr UAN/N/7210/28/90

Grudzień 2009 r.

Asystent projektanta Instalacje elektryczne

tech. Paweł KOZIEŁ Grudzień 2009 r.

AIGMA WYSZCZEGÓLNIENIE ZAWARTO ŚCI PROJEKTU BUDOWLANO - WYKONAWCZEGO Obiekt:

PRACE REMONTOWO – KONSERWATORSKIE W BAZYLICE KONKATEDRALNEJ pw. WNIEBOWZI ĘCIA NMP W KOŁOBRZEGU

Lp. NAZWA

BRANŻA: ARCHITEKTURA I KONSTRUKCJA, SANITARNA I ELEKTRYC ZNA nr strony

1. Oświadczenie o zgodności projektu z obowiązującymi przepisami 2. Uprawnienia projektowe i zaświadczenia o przynależności do izby 3. Ekspertyza techniczna 4. Spis zawartości projektu

I. PROJEKT ARCHITEKTONICZNO - BUDOWLANY

5. Inwentaryzacja architektoniczna: Część graficzna: IA1-IA2

6. Inwentaryzacja fotograficzna 7. Projekt architektoniczno - budowlany: opis techniczny 8. Informacje dotyczące bezpieczeństwa i ochrony zdrowia - BIOZ

9. Część graficzna: architektura: A1-A3

konstrukcja: K1

II. PROJEKT BUDOWLANY INSTALACJI SANITARNEJ 10. Projekt budowlany instalacji sanitarnej: opis techniczny 11. Informacje dotyczące bezpieczeństwa i ochrony zdrowia - BIOZ 12. Część graficzna: S1-S2

III. PROJEKT BUDOWLANY INSTALACJI ELEKTRYCZNEJ 13. Projekt budowlany instalacji elektrycznej: opis techniczny 14. Informacje dotyczące bezpieczeństwa i ochrony zdrowia - BIOZ 15. Część graficzna: E1-E2

SPIS ZAWARTOŚCI PROJEKTU:

- PROJEKT BUDOWLANO - WYKONAWCZY:

I. PROJEKT ARCHITEKTONICZNO-BUDOWLANY

IA Inwentaryzacja architektoniczna

A Architektura

K Konstrukcje

II. PROJEKT INSTALACJI SANITARNEJ

S Instalacje Sanitarne

III. PROJEKT INSTALACJI ELEKTRYCZNEJ

E Instalacje Elektryczne

CZĘŚĆ RYSUNKOWA

Nr rys. Tytuł rysunku skala

PODZIEMIE – INWENTARYZACJA IA1 Rzut przyziemia – krypta grobowa 1:50 IA2 Przekrój A-A, B-B 1:50

Inwentaryzacja fotograficzna

Inwentaryzacja stanu istniejącego

Fot. 1. Widok z wnętrza Konkatedry zejścia do krypty.

Fot. 2. Widok wnętrza krypty - komunikacja.

Fot. 3. Widok wnętrza krypty - komunikacja.

Fot. 4. Widok wnętrza krypty – widok z komunikacji na przejście do pomieszczenia kotłowni.

Fot. 5. Widok wnętrza krypty – widok z komunikacji na schody i przejście do pomieszczenia składu opału.

Fot. 6. Widok wnętrza krypty grobowej (pom. nr 3).

Fot. 7. Widok wnętrza pomieszczenia kotłowni (pom. nr 4).

I. PROJEKT ARCHITEKTONICZNO – BUDOWLANY

SPIS ZAWARTOŚCI:

CZĘŚĆ OPISOWA 1.0 Przeznaczenie i program prac remontowo – budowlanych 2.0 Materiały 3.0 Dostęp dla osób niepełnosprawnych 4.0 Bezpieczeństwo użytkowania 5.0 Konstrukcje 6.0 Dane technologiczne 7.0 Wyposażenie budowlano – instalacyjne 8.0 Rozwiązania urządzeń technicznych 9.0 Charakterystyka energetyczna 10.0 Charakterystyka wpływu obiektu na środowisko, zdrowie ludzi i obiekty sąsiednie

CZĘŚĆ RYSUNKOWA

Nr rys. Tytuł rysunku skala

KOŚCIÓŁ – PROJEKT BUDOWLANY A1 Rzut przyziemia – krypta grobowa 1:50 A2 Przekrój A-A, B-B 1:50 A3 Zestawienie krat drzwiowych 1:100 K1 Konstrukcja stropu przejazdowego 1:20

CZĘŚĆ OPISOWA

1.0 Przeznaczenie i program prac remontowo - budowlanych

1.1 Przeznaczenie i program użytkowy obiektu budowlanego

Projektuje się prace remontowo - konserwatorskie wraz ze zmianą sposobu użytkowania pomieszczeń kotłowni na kryptę grobową; remontem krypty grobowej – nowy strop nad pom. nr 2; budową wewnętrznej instalacji wentylacji mechanicznej; budową wewnętrznej instalacji grzewczej; budową wewnętrznej instalacji elektryczne, w Bazylice Konkatedralnej pw. Wniebowzięcia NMP w Kołobrzegu, ul. Mariacka 5, dz. nr 272, obr. 12.

1.2 Historia

Najcenniejszy i najstarszy zabytek architektury w Kołobrzegu. Jest jednocześnie: kolegiatą – jako świątynia, w której gromadzi się kapituła kolegiacka, konkatedrą – czyli drugą katedrą w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej (główny kościół biskupi znajduje się w Koszalinie), bazyliką mniejszą – taki tytuł nadał świątyni papież Jan Paweł II w 1986 r. Bazylika Konkatedralna, nazywana przez kołobrzeżan po prostu katedrą, jest tu, nad Parsętą, od niemal 750 lat. To żywy świadek historii.

Budowa tego klejnotu architektury wiąże się z lokacją w 1255 r. nowego miasta, które zaczęło przejmować dominację polityczną i gospodarczą nad starym grodem. Sytuacja z tym związana, a także zły stan starej kolegiaty w dawnym Kołobrzegu (obecnie Budzistowo), przyczyniły się do przeniesienia kapituły kolegiackiej do nowego ośrodka. Kanonicy przejęli zbudowany niedługo po lokacji kościół św. Mikołaja, który znajdował się w okolicach dzisiejszego prezbiterium. Jednak już wkrótce przestał on wystarczać bogatej kapitule i rosnącemu w siłę nowemu miastu i jego mieszkańcom. Stąd też pod koniec XIII wieku, zapewne po 1280 r., przystąpiono do budowy nowej, monumentalnej świątyni.

Inwestycję realizowano przez niemal dwa wieki. W 1321 r. w kościele odprawiona została pierwsza msza. Wówczas, kolegiata istniała jako trzynawowa hala bez prezbiterium, z jedną wieżą od południowego-zachodu. W 1331 r. ukończono budowę prezbiterium.

Kolejny etap realizacji tej monumentalnej inwestycji nastąpił w II połowie XIV w. Wówczas zbudowano dwie kaplice: jedną po południowej, drugą po północnej stronie kościoła. Najprawdopodobniej przedtem (to znaczy przed 1379 r., kiedy to pojawia się wzmianka o kaplicy NMP na południe od kościoła), budowniczych kolegiaty spotkała przykra niespodzianka, o której milczą średniowieczne kroniki. Wnętrze trzynawowe, halowe, posiadało osiem filarów ośmiobocznych. Filary te zapewne już w niedługim czasie po wymurowaniu uległy rozchyleniu na skutek osiadania gruntu. Rozchylenie musiało być bardzo duże (do około 60 cm). Należy przypuszczać, że sklepienia zostały założone już po wystąpieniu rozchylenia filarów. Zachodzi również możliwość, iż pierwotne sklepienia runęły po rozchyleniu filarów i zastąpiono je nowymi. W każdym razie krzyżowe sklepienia istniejące do marca 1945 r., musiały powstać przed końcem XIV w., gdyż z tego okresu pochodziły pokrywające je polichromie. Na podstawie datowania i stanu polichromii można przypuścić, że filary rozchyliły się przed wykonaniem malowideł (czyli przed rokiem 1400), ponieważ na ich fotografiach nie widać śladów rozsunięć, ani obszernych zszyć.

Na przełomie XIV i XV w. zbudowano nawy skrajne (powstawały w kilku etapach). Później, pomiędzy prezbiterium a korpusem nawowym zbudowano lektorium oraz ukończono budowę bloku wieżowego. Obok wieży południowej, którą wzniesiono na początku XIV w., po 1430 r. ukończono budowę wieży północnej. Była ona wymiarami i konstrukcją zbliżona do pierwotnej wieży, ale różniła się zasadniczo wykończeniem architektonicznym: otrzymała dekorację w formie blend maswerkowych w trzech kondygnacjach. Pod koniec XV w. połączono wieżę północną i południową w jeden masywny blok wieżowy, poprzez zamurowanie przerwy pomiędzy nimi. Między namiotowymi hełmami dodano hełm środkowy, smukły i najwyższy. W tej formie bazylika

zachowała się do naszych czasów: jako pięcionawowa świątynia z prezbiterium i blokiem wieżowym z trzema hełmami. Stała się symbolem Kołobrzegu.

W 1531 r. mieszkańcy zaczęli przechodzić na protestantyzm i przejęli kolegiatę. Zmieniło się wyposażenie świątyni, które wykonywano zgodnie z duchem nowej religii. Zlikwidowano wiele ołtarzy, na miejsce których wykonano nowe obrazy z odniesieniem do Biblii. Około 1561 r. wykonano emporę północną, co należy wytłumaczyć chęcią powiększenia powierzchni dla członków gminy wyznaniowej i zapewnienia im miejsc siedzących.

W XVII w. rozpoczęła się walka o dobrą kondycję techniczną kościoła. W 1641 r., aby zapobiec dalszemu rozchylaniu się filarów, ściągnięto je podwójnymi żelaznymi obręczami (wokół baz i głowic), a dodatkowo pomiędzy poszczególnymi filarami we wszystkich kierunkach założono na wysokości głowic konstrukcję usztywniającą z belek dębowych. W II połowie XVII w. filary w południowej nawie bocznej zostały połączone pięcioma sklepieniami, na których ustawiono ławki. Powstała w ten sposób drewniana empora. Oprócz tego, w kolegiacie wykonywano wielokrotnie zabiegi ankrowania (zszywania żelazem) murów wieży i sklepień nawy głównej.

Czasy nowożytne pozostawiły niszczycielskie piętno na murach kolegiaty. 3 maja 1657 r. w Basztę Prochową nad Parsętą, w której znajdowały się 82 cetnary prochu, uderzył piorun. Eksplozja była tak silna, że oprócz pobliskich domów, uszkodziła także wieżę kolegiaty, a zwłaszcza jej południową część, która pokryła się pęknięciami i rysami. Południowa część wieży została wkrótce odbudowana, ale nie zachowała swojego pierwotnego wyglądu.

Największe zniszczenia powstały za czasów twierdzy. Podczas wojny 30-letniej (1618-1648) w Kołobrzegu spłonęło pięć kościołów, kolegiata na szczęście ocalała. Odnotowano jedynie kilka drobnych uszkodzeń oraz profanację świątyni przez katolickie wojska cesarskie. Wojna siedmioletnia (1756-1763) nie była już tak łaskawa. Trzy oblężenia Kołobrzegu przez wojska rosyjskie w 1758, 1760 i 1761 r. zakończyły się dla kościoła tragicznie. W wyniku ostrzału artyleryjskiego, spłonęła część więźby dachowej. Poważnie ucierpiało prezbiterium, w którym runęło sklepienie. Uszkodzone zostały także wschodnie przęsła sklepienia w nawie głównej oraz niektóre zabytki. Kolejne zniszczenia powstały w 1807 r. podczas oblężenia twierdzy przez wojska francuskie. Na świątynię spadło 20 bomb. Na szczęście tylko 20, bowiem kościół został zamieniony na lazaret i wojska oblężnicze starały się go oszczędzać. Pozostała zabudowa miasta została zrujnowana.

Przez 80 lat bazylika czekała na odbudowę. W latach 1874-76 przeprowadzono gruntowną restaurację prezbiterium. Remont kapitalny całego kościoła przeprowadzono dopiero w latach 1887-90. Dzięki temu, świątynia powróciła do swojej dawnej świetności. Niestety, w wyniku walk o Kołobrzeg w marcu 1945 r. kolegiata została niemal całkowicie zrujnowana. Zniszczeniu uległ dach, wszystkie sklepienia, poważnie uszkodzone zostały niektóre partie murów, w innych były spore ubytki. Wnętrze kościoła zostało wypalone.

Na odbudowę ze zniszczeń kolegiata czekała długo. Pod koniec lat 40-tych wypaloną ruinę zabezpieczono. Dopiero w 1957 roku przystąpiono do odbudowy prezbiterium, które poświęcono rok później. W latach 60-tych blok wieżowy odbudowało państwo, które wieżę i zrujnowany korpus nawowy pozostawiło w formie „trwałej ruiny”. W wieży w 1966 roku ulokowano Muzeum Oręża Polskiego.

Kościół katolicki odzyskał kolegiatę dopiero po utworzeniu w 1972 r. diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. W 1974 r. świątynia powróciła do Kościoła, a 13 czerwca w Boże Ciało odprawiono w niej pierwszą od wieków katolicką mszę św. Natychmiast przystąpiono do odbudowy pod kierownictwem dzisiejszego administratora parafii mariackiej – księdza prałata Józefa Słomskiego. W latach 1975-76 założono sklepienia we wszystkich nawach. Następnie, oczyszczono mury i wykonano posadzkę. Usunięto lektorium. Założono instalację elektryczną i grzewczą. W latach 1982-83 zrekonstruowano dach nad korpusem nawowym i pokryto go blachą miedzianą. W latach 1984-85 wykonano potrójne zwieńczenie bloku wieżowego. Konkatedra została rekonsekrowana 21 października 1984 r., a 10 czerwca 1986 r. papież Jan Paweł II podniósł kołobrzeską

świątynię do godności Bazyliki Mniejszej, z racji jej „historii, godności, wielkości i budowy”.

Kołobrzeska bazylika jest nadal odbudowywana. W latach 80-tych wykonano drzwi w portalu głównym i sceny Drogi Krzyżowej. Trwa proces wstawiania barwnych witraży do ostrołukowych okien. W 2000 r. zainstalowano sprowadzone z Holandii 28-głosowe organy, które w najbliższym czasie będą rozbudowywane. Nadal do świątyni powracają zabytki, które uległy rozproszeniu tuż po wojnie.

Bazylika został wpisany do rejestru zabytków woj. zachodniopomorskiego decyzją nr

rej. 98 z 10.08.1956 r.

1.3 Charakterystyczne parametry techniczne

1.3.1 Zestawienie pomieszczeń

KRYPTA GROBOWA

1 Komunikacja + schody 17,78 2 Krypta grobowa 18,84 3 Krypta grobowa 14,07 4 Krypta grobowa 14,28

Razem 64,97 m2

1.3.2 Dane ogólne

KRYPTA GROBOWA Wysokość użytkowa kondygnacji: 1,73 ÷ 2,39 m

Kubatura netto: około 164,30 m3

1.4 Wykaz prac remontowych i budowlanych

Wykonanie izolacji przeciwwilgociowych od zewnątrz (Pomieszczenie nr 2 – stary skład opału.)

Prace przygotowawcze: • wykonanie wykopu od zewnątrz do głębokości ławy fundamentowej i około 1m

fundamentu kościoła, • oczyszczenie powierzchni, usunięcie ewentualnych pozostałości odparzonych tynków, • wewnątrz piwnic należy skuć istniejące tynki do wysokości dwóch grubości ściany

powyżej górnej linii zawilgocenia lub strefy wykwitów, nie mniej niż 80 cm, • usunięcie zmurszałych spoin do głębokości ok.20 mm, • oczyszczenie powierzchni np. przez szczotkowanie lub strumieniowanie.

Prace zasadnicze. • wyrównać powierzchnię przeznaczoną do izolacji – usunąć stare tynki, pozostałości

niesprawnej izolacji, osłabione wykruszone spoiny do głębokości ok. 2 cm, jak i wszelkie inne luźno związane z podłożem fragmenty budulca oraz zabrudzenia,

• przygotować podłoże do położenia izolacji poprzez wypełnienie ubytków i wykruszonych spoin przy użyciu zaprawy Dichtspachtel po uprzednim gruntowaniu preparatem Kiesol i szlamem uszczelniającym Sulfatexschlamme,

• wykonać fasetę uszczelniającą na stopniu utworzonym przez stopę fundamentu i ścianę oraz pomiędzy ścianą pomieszczenia a ścianą kościoła (wyoblenie krawędzi

styku) przy użyciu zaprawy Dichtspachtel; w celu poprawienia przyczepności podłoże należy zagruntować wykonując jeden ciąg krzemionkowania przy użyciu impregnatu Kiesol i szlamu Sulfatexschlamme,

• ze względu na istniejące zasolenie nanieść kombinację preparatów Salzsperre oraz Sulfatex Flussig,

• w przypadku mocno zawilgoconych obszarów ścian fundamentowych nanieść warstwę szlamu uszczelniającego Sulfatexschlamme,

• wykonać izolację pionową od poziomu fundamentu emulsją bitumiczno-polimerowej Dickbeschichtung,

• na tak wykonanej izolacji należy przykleić płyty izolacji termicznej używając jako lepiszcza Dickbeschichtung,

• dodatkowe zabezpieczenie izolacji to systemowa mata ochronna DS-Systemschutz mocowana za pomocą listwy zamykającej DS-Abschlusleiste i klipsów montażowych DS-Clip.

• przy zasypywaniu wykonanych izolacji należy chronić ją przed uszkodzeniami mechanicznymi.

Wykonanie izolacji poziomej ścian i zabezpieczenia przeciwwilgociowego od wewnątrz piwnic

Prace przygotowawcze: • skucie tynku do wysokości dwóch grubości ściany powyżej górnej linii zawilgocenia lub

strefy wykwitów (lecz nie mniej niż 80 cm), • wykucie rowka ok.4x4 cm na styku ściany i posadzki, • usunięcie zmurszałych spoin do głębokości ok.20 mm, • oczyszczenie powierzchni np. przez szczotkowanie lub strumieniowanie.

Prace zasadnicze:

• po oczyszczeniu powierzchni należy wypełnić wykonany rowek na styku ściany i posadzki

(kształtując wyoblenie) przy użyciu zaprawy Dichtspachtel po wcześniejszym wykonaniu gruntowania preparatem Kiesol i szlamemSulfatexschlamme.

• Dla ściany z zewnętrzną izolacją pionową na a wysokości około 10 cm powyżej poziomu

posadzki wyznaczamy strefę wykonania izolacji poziomej metodą wierconych otworów. Jeżeli w konstrukcji ściany na tym poziomie napotkamy kamienie granitowe to przegrodę wykonujemy w najbliższej warstwie cegieł. Spoiny pomiędzy kamieniami wypełniamy zaprawą wodoszczelną Sperrmortel. Uszczelniamy powierzchnię około 30 cm powyżej linii otworów szlamem Sulfatexschlamme. Dla ścian stykających się z gruntem otwory iniekcyjne wykonujemy nad poziomem gruntu lub na wysokości stropu. Następnie wykonujemy izolację poziomą metodą iniekcji ciśnieniowej przy użyciu materiału Kiesol - po wykonaniu iniekcji zdemontować pakery i zalać otwory zaprawą pęczniejącą Bohrlochsuspension, ile w konstrukcji muru występuje pustka powietrzna zalewamy ją również zaprawąBohrlochsuspension.

• W przypadku dużych nierówności oraz konieczności uzupełnienia spoin gruntujemy powierzchnię ścian preparatem Kiesol nanosimy jednowarstwowo szlam Dichtschlamme i wyrównujemy ściany zaprawą Dichtspachtel (max do 5cm). Ze względu na istniejące zasolenie nanieść kombinację preparatów Salzsperre oraz Sulfatex Flussig,

• Do wysokości około 30 cm powyżej linii otworów iniekcyjnych nanosimy w dwóch

warstwach szlam izolacyjny Sulfatexschlämme po uprzednim gruntowaniu preparatem Kiesol. Dla ścian stykających się z gruntem ( tych na których nie mamy wykonanej

zewnętrznej izolacji pionowej) izolację szlamową nanosimy na całej powierzchni, z uwagi na wysoki poziom wód gruntowych wskazane są trzy warstwy.

• Na ostatnią jeszcze nie związaną warstwę szlamu uszczelniającego oraz na pozostałą

powierzchnię narzucamy obrzutkę Vorspritzmortel i pozostawiamy do pełnego związania na około dwa dni.

• Ze względu na występujące zasolenie nanosimy tynk magazynujący szkodliwe dla budowli

sole Grundputz WTA o grubości 1,5cm, pozostawiając go na „ostro”. • Po przerwie technologicznej (około 5 dni) nanosimy tynk renowacyjny Remmers Sanierputz

WTA o grubości około 2 cm.

• Po wyschnięciu tynku (7-14 dni w zależności od warunków) gruntujemy preparatem Funcosil Hydro-Tiefengrund i malujemy wysokodyfuzyjną powłoką malarską Silikonharzfarbe LA w kolorze wskazanym przez inwestora.

Wykonanie izolacji poziomych posadzek w piwnicach

• W przypadku pozostawienia istniejących warstw posadzkowych, czyścimy je ze wszelkich

zabrudzeń. Jeżeli występują ubytki, należy je uzupełnić szybkosprawną zaprawą Dichtspachtel. Tak przygotowaną powierzchnię gruntujemy preparatem Kiesol i nanosimy dwie warstwy sztywnego szlamu uszczelniającego Sulfatexschlämme. Po jego wyschnięciu nakładamy warstwę elastycznego szlamu uszczelniającego Elastoschlämme. Na tak przygotowaną posadzkę możemy przyklejać np. okładziny ceramiczne.

• Jeżeli wykonujemy nowe konstrukcje posadzki, warstwa izolacji powinna być ułożona na warstwie podkładowej (chudziaku): gruntujemy podłoże preparatem krzemionkującym wgłębnie Kiesol. Jeżeli w czasowym cyklu wykonania płyty dna nie będzie możliwości przynajmniej powierzchniowego wyschnięcia warstwy podkładowej to przed nałożeniem właściwej warstwy izolacji należy nanieść warstwę szlamu uszczelniającego Dichtschlämme w celu związania wilgoci. Kolejnym etapem jest ułożenie izolacji polimerowo-bitumicznej Dickbeschichtung (mostkująca rysy, jednoskładnikowa hydroizolacja budowlana. Modyfikowana tworzywami sztucznymi powłoka grubowarstwowa z wypełniaczem gumowym. Najwyższej jakości produkt przeznaczony do uszczelniania budowli.). Na tak wykonanej izolacji wylewamy płytę posadzki. Bezwzględnie izolacja posadzki musi łączyć się z izolacją pionową ścian.

2.0 Materiały

Zestawienie produktów Materiał Zu życie Cena kat.

za kg Opakowanie Cena

propon. Dichtspachtel – ubytki - faseta

1,7 kg/m²/mm 2,0 kg/mb

6,17 25 kg

Sulfatexschlamme – izolacja - faseta

4,0 -5,0 kg/m² 0,5 kg/mb

12,60 25 kg

Kiesol – faseta - gruntowanie - izolacja pozioma

0,1 kg/mb 0,2 kg/m² 15,0 kg/m²

28,57 30 kg

Dickbeschichtung 4,5-5,5 kg/m² 13,14 30 kg DS-Systemschutz 1,07 m²/m² 38,65 25/40 m² DS-Abschlusleiste 1mb/1mb 5,97 2 mb DS-Clips 4 szt/mb 2,62 50 szt. LA Siliconfarbe 0,4 kg/m² 55,73 15 l

Hydro-Tiefengrund 0,2 l/m² 21,14 30 l Salzsperre 0,5 kg/m² 38,78 5 kg Sulfatex Flussig 0,5 kg/m² 26,58 5 kg Sperrmortel 2,0 kg/m²/mm 8,76 30 kg Bohrlochsuspension 1,1 kg/l pustki 8,27 20 kg Vorspritzmortel 3-6 kg/m² 4,96 30 kg Grundputz 1,5 cm 14 kg/m² 5,40 20 kg Sanierputz 2 cm 17 kg/m² 6,26 20 kg Elastoschlamme 2K 3,6 kg/m² 14,03 30 kg

UWAGA: W celu prawidłowego wykonania wszelkich zabiegów z użyciem preparatów firmy REMMERS wykonawca zobowiązany jest do zapoznania się z ich instrukcjami technicznymi i bezwzględnie przestrzegać zaleceń w nich zawartych.

3.0 Dostęp dla osób niepełnosprawnych Krypta nie jest przystosowana do korzystania przez osoby niepełnosprawne.

4.0 Bezpieczeństwo użytkowania

(Dz.U.2002.75.690) § 305, ust. 1. Remont krypty grobowej wykonany będzie z zastosowaniem atestowanych

materiałów, nie stwarzających zagrożenia dla higieny i zdrowia użytkowników i sąsiadów.

Nawierzchnia schodów, ciągów komunikacyjnych w krypcie oraz podłóg w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi, wykonane są z materiałów nie powodujących niebezpieczeństwa poślizgu.

5.0 Konstrukcje

Ściany Ściany nie wykazują widocznych uszkodzeń w postaci zarysowań jednak jeśli po zbiciu tynków zewnętrznych i wewnętrznych pęknięcia zostaną odkryte w celu naprawy można wybrać jedną z poniższych metod

Technologia HILTI HIT

a) Wykonać naprzemianstronne nawierty boczne przechodzące pod kątem 45° przez rysy oraz

spękania muru. Otwory o średnicy 10 mm pod galwanicznie ocynkowane pręty gwintowane M8 lub φ 12 mm w przypadku zastosowania prętów # 8 ze stali żebrowanej klasy A-III (34GS), wykonać w rozstawie od 21 do 30 cm, tj. w co trzeciej lub czwartej warstwie cegły. W przypadku murów o grubości do 2 cegieł, otwory należy wiercić z jednej strony ściany na głębokość ok. 5 cm mniejszą od grubości muru.

b) Oczyścić dokładnie z urobku i pyłu wcześniej przygotowane otwory przy użyciu ręcznej pompki do wydmuchiwania zwiercin lub sprężonego powietrza.

c) W tak przygotowany otwór wtłoczyć żywicę hybrydową na bazie metakrylanu o nazwie Hilti HIT HY-50. Otwór powinien być wypełniony w 2/3 swej głębokości (orientacyjna liczba suwów tłoka dozownika P = 4 − w przypadku muru o grub. 1,5 cegły).

d) Po wypełnieniu otworu żywicą przystąpić do osadzenia w nim pręta gwintowanego M8 lub żebrowanego # 8 ze stali 34GS. Pręt zszywający zarysowane odcinki muru powinien być wsuwany w otwór powolnym ruchem obrotowym, w celu przemieszania ewentualnych pozostałości urobku z żywicą hybrydową.

e) Otwory, w których wklejono pręty zszywające zarysowane odcinki muru, należy zamknąć powierzchniowo pigmentowaną zaprawą wapienną o właściwościach oraz kolorystyce zbliżonej do oryginalnej cegły. Zalecane prace zabezpieczające mogą być prowadzone przy minimalnej temperaturze otoczenia −5oC pod warunkiem, że temperatura ładunku żywicznego nie będzie mniejsza niż +5oC.

Technologia Remmers

a) Wykonać naprzemianstronne nawierty boczne przez rysy i uszkodzenia muru pod kątem nie większym niż 45°. Otwory o średnicy 12 mm w rozstawie co 21 do 30 cm (w co trzeciej lub czwartej warstwie cegły), wykonać na głębokość ok. 5 cm mniejszą od grubości muru. Tak przygotowane otwory oczyścić ze zwiercin i pyłu przy użyciu sprężonego powietrza.

b) Istniejące zarysowania należy poszerzyć poprzez delikatne, powierzchniowe rozkucie ich krawędzi, a następnie oczyścić z części luźnych i pyłu. Boczne powierzchnie rys muszą być nośne, bez substancji, które pogarszają przyczepność do podłoża. Tak przygotowane wstępnie zarysowania należy przedmuchać sprężonym powietrzem lub przepłukać wodą. W przypadku silnie chłonnych podłoży, zaleca się wykonać wstępną iniekcję. Podłoża mniej chłonne, wystarczy wstępnie nasączyć wodą.

c) Przystąpić do przesklepienia rys przez ich powierzchniowe zamknięcie przy użyciu zaprawy PCC Viscacid PCC Mortel oraz osadzić we wcześniej przygotowanych otworach pręty żebrowane # 8 ze stali 34GS.

d) Zamontować na długości zarysowania wentyle iniekcyjne lub złączki rurowe, po czym przystąpić do wtłaczania materiału iniekcyjnego. Iniekcję uszkodzenia rozpocząć od najniżej położonego wentyla iniekcyjnego lub złączki rurowej, stosując − w miarę możliwości − pompę ślimakową i niskociśnieniową metodę iniekcji. Wtłaczanie zaprawy należy prowadzić do momentu wystąpienia widocznego wycieku materiału iniekcyjnego z wyżej położonego pakera lub złączki.

e) Po stwardnieniu materiału iniekcyjnego usunąć pakery, a pozostałe po nich otwory zamknąć pigmentowaną zaprawą wapienną o właściwościach oraz kolorystyce zbliżonej do oryginalnej cegły. Temperatura podłoża podczas aplikacji zalecanych materiałów oraz w czasie kolejnych 72 godzin, nie powinna być niższa od +5°C.

W przypadku większych rys (rozwarstwień) w murze należy rozważnych

przemurowanie pewnych odcinków muru. Prace rekonstrukcyjne wykonać przy zastosowaniu oryginalnej cegły oraz spoiwa wapiennego o właściwościach i kolorystyce zbliżonej do oryginału.

Strop nad byłym pomieszczeniem opału (pom. nr 2)

Zgodnie z zaleceniami strop nad pom. nr 2 zaprojektowany został tak, aby przenieść możliwe obciążenia od wozu strażackiego. Należy go wykonać jako żelbetową, monolityczną płytę grubości 25 cm z betonu klasy C30/37, zbrojoną siatką prętów #16 ze stali RB500W o oczku 250 mm według rysunku konstrukcyjnego nr K1. Na zewnętrznych krawędziach stropu opierających się na ścianach krypty należy wykonać wieniec zbrojony prętami #12 i strzemionami Ø 6.

6.0 Dane technologiczne

Nie dotyczy

7.0 Wyposażenie budowlano - instalacyjne

7.1 Instalacje sanitarne Nie dotyczy

7.2 Kanalizacja sanitarna Nie dotyczy

7.3 Kanalizacja deszczowa Nie dotyczy

7.4 Instalacja wentylacji mechanicznej Według projektu branżowego

7.5 Instalacja gazowa Nie dotyczy

7.6 Instalacje elektryczne

Według projektu branżowego

7.7 Instalacja sygnalizacji pożaru i systemu sygnalizacji włamań

Nie dotyczy

8.0 Rozwiązania urządzeń technicznych

Nie dotyczy

9.0 Charakterystyka energetyczna

Nie dotyczy

10.0 Charakterystyka wpływu obiektu na środowisko, zdrowie ludzi i obiekty sąsiednie

Obiekt po remoncie nie zmieni swojego wpływu i nie będzie oddziaływał negatywie na środowisko, zdrowie ludzi i obiekty sąsiednie.

Opracownianie: mgr inż. arch. Andrzej Tyszecki