Podstawowe środki rażenia

współczesnych sił zbrojnych

Środki rażenia i ich podział

Drugim głównym czynnikiem walki

zbrojnej są siły rażenia, służące do

niszczenia siły żywej, uzbrojenia,

sprzętu i umocnień.

Rozwój broni jest ściśle związany z

postępem cywilizacyjnym, a

szczególnie z rozwojem techniki i

technologii . Kij używany do wali

wręcz dał początek broni białej,

kamień – rzucany ręką człowieka – był

pierwszą bronią miotającą. Zmiany w

uzbrojeniu powodują zmiany w

uzbrojeniu powodują zmiany w

taktyce, sztuce operacyjnej i strategii

prowadzenia wojny.

Broń biała to broń służąca do walki wręcz.

Dawniej bardzo popularna, obecnie wyparta z wojska przez broń palną. Poza sporadycznym wykorzystaniem przez oddziały specjalne, w powszechnym użyciu są jedynie bagnety oraz noże. Pozostała jest bronią paradną (kordzik i szabla) oraz sportową. Używana jest przez stowarzyszenia kultywujące tradycję np. rycerskie i kawaleryjskie.

Broń biała

Podział:

• broń obuchowa (np. maczuga)

• broń tnąca (np. miecz)

• broń kłująca (np. włócznia)

• broń tnąco-kłująca (np. halabarda)

• broń miotająca (np. kusza)

• broń miotana (np. bumerang)

Broń Miotająca Broń wyrzucająca czyli miotająca (stąd

nazwa) różnego rodzaju pociski na odległość; broń ta akumuluje w sobie energię mechaniczną lub chemiczną, która w czasie wystrzału przekształcana jest w energię kinetyczną pocisku; większość systemów broni miotającej zawiera w sobie elementy celownicze lub układy samonaprowadzania, dzięki czemu człowiek obsługujący broń miotającą może znacznie zwiększyć celność ostrzału.

W zależności od rodzaju

energii, jaka jest

wykorzystywana przez broń

miotającą, dzielimy ją na:

* neurobalistyczną -

wykorzystanie sprężystości

materiału użytego do budowy

urządzeń miotających;

* barobalistyczną -

wykorzystanie dźwigni i siły

odśrodkowej;

* palną - wykorzystanie siły

wybuchu gazów prochowych;

* pneumatyczną -

wykorzystanie energii

sprężonych gazów.

Broń palna

Broń palna to broń miotająca pociski

energią gazów powstałych ze spalania

ładunku miotającego. W zależności od

rodzaju zastosowanego układu

miotającego, dzieli się ona na broń lufową i

broń rakietową.

Współcześnie podstawą klasyfikacją broni

palnej jest jej podział w zależności od:

Sposobu ładowania (odprzodową i

odtylcową)

Rodzaju zamka i sposobu inicjacji zapłonu

ładunku prochowego (lontową, skałkową,

kołową, kapiszonową)

Kalibru i ciężaru (strzelecka do20mm,

artyleryjska powyżej 20 mm)

Broń rakietowa

Broń palna -- strzelecka

Broń strzelecka jest to broń palna przystosowana do amunicji strzeleckiej, której kaliber nie przekracza na ogół (z wyjątkiem wyspecjalizowanych środków np. granatników, rusznic przeciwpancernych) 20 mm. Do broni strzeleckiej zaliczamy także granaty ręczne.

Przeznaczona jest do samoobrony i wymuszania posłuszeństwa, a także zwalczania pojedynczych i grupowych celów żywych (eufemizm oznaczający zwykle żołnierzy nieprzyjaciela). Służy także do zwalczania lekko opancerzonego sprzętu i środków ogniowych. Zasięg broni strzeleckiej jest stosunkowo niewielki - zwykle nie przekracza 2000 metrów.

Dzieli się na:

* Indywidualną - stanowiącą uzbrojenie pojedynczego żołnierza. Są to: rewolwery, pistolety, pistolety maszynowe, karabiny, karabinki, karabinki maszynowe.

* Zespołową - stanowiącą uzbrojenie pododdziałów, a także wozów bojowych i samolotów. Obsługa etatowa każdego egzemplarza broni zespołowej w pododdziale składa się przynajmniej z dwóch żołnierzy, z których każdy ma określone funkcje i zadania. Do broni palnej zespołowej zalicza się: ręczne karabiny maszynowe, ciężkie karabiny maszynowe, uniwersalne karabiny maszynowe, wielkokalibrowe karabiny maszynowe.

Broń strzelecka

Nieautomatyczna Sportowa Indiwidualna

Półautomatuczna Myśliwska Specjalizowana

Automatyczna Sportowa :

Lotnicza

Czołgowa

Przeciwlotnicza

przeciwpancerna

Zespołowa

Rodzaj broni palnej o kalibrze ponad 20

mm, strzelająca pociskami wypełnionymi

różnego rodzaju materiałów

wybuchowych (z wyjątkiem pocisków

przeciwpancernych zwykłych i

podkalibrowych) przeznaczony do

niszczenia siły żywej, sprzętu bojowego

oraz burzenia urządzeń i umocnień

fortyfikacyjnych i obronnych przeciwnika.

Broń tę dziel się na:

Lufową (armaty, haubice, moździeże)

Rakietową (różnego typu wyrzutnie i

zestawy rakietowe)

Broń palna —

artyleryjska

Broń palna – rakietowa

Broń rakietowa - broń palna w której do napędu pocisków zastosowano rakietowy układ miotający. Zalicza się do niej wszystkie rodzaje pocisków napędzanych silnikami rakietowymi wraz z urządzeniami startowymi i układami kierowania.

Używano ich już w starożytności, a szczególnie szybki ich rozwój nastąpił po II Wojnie Światowej. Stały się one głównym środkiem przenoszenia ładunków jądrowych. Dziś stanowią podstawowy składnik większości współczesnych systemów uzbrojenia, w tym przeciwpancernych i przeciwlotniczych.

Broń precyzyjna

Broń precyzyjna jest to broń, mogąca porazić cel (obiekt) przy pierwszym starcie. Do systemów broni precyzyjnej zaliczamy: kierowanie rakiety balistyczne, samoloty bezpilotowe, pokładowe lotnicze pociski kierowane i kierowane bomby lotnicze, zestawy rozpoznawczo – uderzeniowe, większość pancernych pocisków kierowanych, kierowane rakiety przeciw lotnicze. Najbardziej reprezentatywną bronią dla tej grupy są zestawy rozpoznawczo - uderzeniowe. Ich istotą jest połączenie urządzeń do wykrywania obiektu, śledzenia go, naprowadzania własnych pocisków w rejon celu i skuteczne ich rażenie. Broń precyzyjną cechuje głównie wysokie prawdopodobieństwo trafienia w obiekt.

Broń radioelektroniczna

Broń radioelektroniczna jest przeznaczona do radioelektronicznego destrukcyjnego

oddziaływania na wojska i środki walki przeciwnika, przede wszystkim na systemy

informacyjne, takie ja dowodzenia, rozpoznania, łączności, kierowania środkami

rażenia. W czasie I wojny światowej wykorzystywano własne środki radiowe do

rozpoznania i dezinformacji radiowej, a także do zakłócania pracy środków

radiowych przeciwnika. Środki walki radioelektronicznej przeszły szybkie

przeobrażenia. Stanowią dziś najbardziej wyrafinowaną broń, zdolną

zdezorganizować i uczynić złożone systemy strukturalne i techniczne sił zbrojnych.

Broń masowego rażenia –

broń jądrowa Broń jądrowa – rodzaj broni masowego rażenia wykorzystującej wewnątrz jądrową

energię wydzielaną podczas łańcuchowej reakcji rozszczepienia jąder ciężkich pierwiastków (uranu i plutonu - broń atomowa) lub reakcji termojądrowej syntezy lekkich pierwiastków z wodoru - bomba wodorowa – o sile wybuchu znacznie większej niż broni atomowej. Dzięki istnieniu tej broni powstało przekonanie o możliwości pokonania przeciwnika bez użycia ogromnych armii, do zadania dużych zniszczeń na obszarze przeciwnika wystarczy samolot bombowy, pocisk artyleryjski lub rakieta przenosząca atomowe głowice bojowe.

Czynnikami rażenia broni jądrowej są:

fala uderzeniowa,

promieniowanie przenikliwe,

promieniowanie cieplne (świetlne),

skażenie promieniotwórcze,

impuls elektromagnetyczny.

Podstawowe rodzaje broni nuklearnej:

Atomowa

Wodorowa

„Brudna Bomba” Kraje posiadające bomby

atomowe na świecie

Broń chemiczna – jeden z rodzajów broni, w którym podstawowym czynnikiem rażącym jest jakiś związek chemiczny o toksycznych właściwościach. Często termin ten jest utożsamiany z gazami bojowymi, gdyż większość - choć nie wszystkie - rodzaje broni chemicznej, są oparte na związkach, które w temperaturze pokojowej są gazami, lub cieczami o dużych prężnościach par (są wówczas stosowane w postaci aerozolu). Termin "broń chemiczna" ma jednak szersze znaczenie i oprócz samego czynnika rażącego obejmuje też urządzenia i techniki do jego przenoszenia i aplikowania na polu bitwy.

Broń chemiczną dzieli się na dwa ogólne rodzaje:

bojowe środki trujące (głównie gazy lub lotne ciecze)

bojowe środki pomocnicze (zapalające, defolianty, lakrymatory)

Broń masowego rażenia –

broń chemiczna

Broń masowego rażenia –

broń chemiczna Bojowe środki trujące dzieli się zasadniczo na następujące typy:

środki duszące – zwykle oparte na cyjankach, które na stałe wiążą żelazo hemu i blokują transport tlenu przez krew z płuc do tkanek, powodując tym szybkie obumieranie mózgu i innych kluczowych narządów człowieka na skutek niedotlenienia, co powoduje szybką śmierć; przykładem może być Cyklon B, czyli cyjanowodór - HCN (zastosowany przez wojska niemieckie podczas pierwszej wojny światowej).

środki parzące – takie jak np. gaz musztardowy (iperyt), które powodują rozległe oparzenia skóry; środki te zwykle nie zabijają, powodują jednak całkowitą niezdolność do walki, masową panikę i konieczność udzielania pomocy masom poparzonych żołnierzy, co skutecznie dezorganizuje zaplecze wroga.

środki krztuszące – takie jak chlor czy fosgen, które silnie podrażniają górne drogi oddechowe, powodując krztuszenie i wymioty; same w sobie nie są one zbyt skuteczne i szybko zarzucono ich stosowanie, jednak są one stosowane w kompozycji z innymi środkami; ich efektywność wynika z faktu, że żołnierze narażeni na ich działanie nie są w stanie skorzystać z masek przeciwgazowych o ile nie założyli ich zanim środki te do nich dotarły; najczęściej są one stosowane w kombinacji z środkami paralityczno-drgawkowymi.

środki paralityczno-drgawkowe – takie jak np. tabun, sarin, cyklosarin , soman czy VX, które działają na układ nerwowy człowieka jako silne neurotransmitery, lub odwrotnie, szybko blokujące działanie naturalnych neurotransmiterów; środki paralityczno-drgawkowe są najgroźniejszym i zarazem najskuteczniejszym bojowym środkiem trującym.

środki halucynogenne i usypiające, zwane psychogazami – (takie jak LSD czy BZ), które również działają bezpośrednio na układ nerwowy człowieka, nie powodując jednak natychmiastowego zgonu lecz tylko czasową niedyspozycję uniemożliwiającą skuteczną walkę.

Broń masowego rażenia –

broń biologiczna Broń biologiczna, broń B - rodzaj broni masowego rażenia, w której ładunkiem

bojowym są patogenne mikroorganizmy (np. laseczki wąglika) lub wirusy (np. wirus ospy prawdziwej). Zwyczajowo zalicza się także do broni biologicznej broń opartą o toksyny pochodzenia biologicznego (np. botulina, rycyna).

Broń biologiczna może znaleźć zastosowanie podczas ataku na pojedyncze osoby, oddziały wojska, a także ludność cywilną. Celem ataku biologicznego mogą być także jednorodne monokultury roślinne lub hodowle zwierząt gospodarskich (terroryzm socjoekonomiczny).

Patogen Główne zalety Główne wady

Patogeny replikowalne

laseczka wąglika

(wąglik)

duża zakaźność i śmiertelność umiarkowana transmisja wśród ludzi

pałeczka dżumy

(dżuma)

duża śmiertelność i zaraźliwość w postaci płucnej,

możliwość skrytego ataku drogą rozsiewu zakażonych

pcheł

niepełna wrażliwość populacji na bakterię

pałeczka tularemii

(tularemia)

wyjątkowo duża zakaźność, trudna diagnostyka stosunkowo mała śmiertelność

pałeczki Salmonella łatwość i niskie koszty pozyskania patogenu, łatwa

dystrybucja

mała śmiertelność, łatwa identyfikacja

patogenu

filowirusy (wirusowe

gorączki

krwotoczne)

duża śmiertelność i dynamika epidemii (wyjątkowa

zakaźność i zaraźliwość)

trudności w uzyskaniu wirusa

wirus ospy

prawdziwej ospa

prawdziwa

obecnie duża śmiertelność, wysoka zakaźność i zaraźliwość trudności w uzyskaniu wirusa,

specyficzny wygląd chorych

Patogeny niereplikowalne

rycyna dość duża śmiertelność, możliwość masowej produkcji (jest

pozostałością po produkcji paliwa roślinnego)

konieczność uzyskania dużych stężeń

aerozolowych (umiarkowa

toksyczność)

botulina duże zapasy na świecie, bardzo wysoka toksyczność dość charakterystyczne objawy

Bojowe środki zapalające

Bojowe środki zapalające są to środki stosowane na polu walki oraz na zapleczu przeciwnika, służące do rażenia wojsk, wywoływania pożarów oraz do niszczenia sprzętu bojowego i dóbr materialnych nieprzyjaciela.

Historia bojowych środków zapalających:

1. „Ogień grecki” – pociski miotane z katapult w średniowieczu.

2. „Brandery” – małe, bezzałogowe okręty do wywoływania pożarów – XV-XVII w.

3. „Kule ogniste” – rozpalone żelazne pociski – XVI w.

4. I wojna światowa – miotacze ognia i bomby zapalające.

Podział BST:

1. Ciała stałe niewymagające do spalania tlenu atmosferycznego:

termit (mieszanina sproszkowanych metali oraz azotanu baru. Temp. spalania 3000°C. Bomby lotnicze, pociski artyleryjskie, ręczne granaty zapalające).

2. Ciała stałe wymagające do spalania tlenu atmosferycznego:

elektron (stop metali, temp. spalania ok. 800°C. Korpus bomb termitowych),

fosfor biały (temp. spalania ok. 1200°C).

3. Ciała ciekłe i pół ciekłe:

napalm (produkty pochodzenia naftowego oraz sole kwasów organicznych; temp. spalania 800-1000°C; bardzo dobra przylepność; czasami wydziela toksyczny dym podrażniający oczy i układ oddechowy; miotacze ognia, bomby lotnicze, pociski artyleryjskie),

pirożel (podobny skład i właściwości co napalm – temp. spalania ok. 1600°C).

Nowe rodzaje broni

Do nowych jakościowo rodzajów broni zalicza się np. Broń wiązkową, anihilacyjną,

geofizyczną, a także środki i sposoby oddziaływania pszychotronicznego.

Istnieje kilka koncepcji broni wiązkowej, m.in. koncepcia broni laserowe, mikrofalowej oraz

plazmowej.

Broń laserowa niszczy cel za pomocą wspólnej wiązki promieniowania

elektromagnetycznego z widma od ultrafiloetu do dalekiej podczerwieni, wysyłanie bezpośrednio

ze źródła lub za pomocą zwierciadła.

W broni mikrofalowej zastosowano spójność fal elektromagnrtycznych i olbrzymią energię

wiązki. Daje to możliwości nie tylko niszczenia układów elektronicznych wybranego celu, ale

także może spowodować wybuch amunicji lub mechaniczne uszkodzenie obiektu.

W broni plazmowej czynnikiem rażącym jest wiązka plazmy. Stanowi ją całkowicie

zjonizowane gaz, tworzący strumień energii o największej gęstości energii. Rażące działanie

plazmy na obiekty polega na ich niszczeniu, deformowaniu i jonizacji.