PLACÓWKACH OPIEKUŃCZO...

SYTUACJA ŻYCIOWA DZIECI

PRZEBYWAJĄCYCH W WARSZAWSKICH

PLACÓWKACH OPIEKUŃCZO-

WYCHOWAWCZYCH

Fundacja Dzieci Niczyje

2012

Sytuacja życiowa dzieci przebywających w warszawskich placówkach opiekuńczo-wychowawczych

© Fundacja Dzieci Niczyje 2

Autorzy:

Studenckie Koło Naukowe Badań Marketingowych „Chi Kwadrat”,

Uniwersytet Warszawski.

Współpraca:

Dział badawczy Fundacji Dzieci Niczyje

Badania zrealizowano w ramach projektu Mario finansowanego przez Fundację OAK.

Copyright © 2012 Fundacja Dzieci Niczyje

Fundacja Dzieci Niczyje

03-926 Warszawa, ul. Walecznych 59

Tel. (22) 616 02 68; [email protected]; www.fdn.pl



Spis treści

1. Wprowadzenie 4

2. Cel badań 4

3. Metoda badawcza 5

4. Podsumowanie 6

5. Warunki mieszkaniowe 8

6. Dostęp do opieki zdrowotnej i edukacji 9

6.1. Dostęp do opieki zdrowotnej 9

6.2. Dostęp do edukacji 9

7. Zmiany miejsca zamieszkania 12

8. Poczucie szczęścia i bezpieczeństwa 14

9. Uczestnictwo w podejmowaniu decyzji 18

10. Plany na przyszłość 21

11. Wnioski 23



1. Wprowadzenie

Badanie zostało przeprowadzone w ramach projektu Mario. Od 2008 roku działania

Programu na rzecz dzieci – ofiar handlu i dzieci cudzoziemskich bez opieki prowadzonego

przez Fundację Dzieci Niczyje poszerzyły się o współpracę z wiodącymi europejskimi

organizacjami, które pracują w obszarze ochrony dzieci w ramach projektu Mario.

Projekt ten ma na celu wywieranie wpływu na narodowe i europejskie instytucje

odpowiedzialne za podejmowanie działań zwalczających handel dziećmi i komercyjne

wykorzystywanie dzieci. Długofalowym założeniem projektu jest zapewnienie dzieciom z grup

ryzyka lepszej oferty wsparcia i rehabilitacji, w większym stopniu odpowiadającej na ich

potrzeby. Działania podejmowane w ramach projektu mają wymiar narodowy, jak również

europejski. Partnerami w projekcie są: ECPAT Holandia, Neglected Children Society z

Bułgarii, Fundacja Dzieci Niczyje, Save the Children z Albanii oraz oddziały organizacji Terre

des Hommes – Child Relief w Albanii, Kosowie i na Węgrzech.

Więcej informacji o projekcie znajduje się na stronie www.marioproject.org.

2. Cel badań

Celem badań było poznanie szeroko pojętej sytuacji życiowej wychowanków

warszawskich placówek opiekuńczo-wychowawczych, ze szczególnym naciskiem na

następujące kwestie: warunki mieszkaniowe, dostęp do opieki zdrowotnej i edukacji, zmiany

miejsca zamieszkania, poczucie szczęścia i bezpieczeństwa, uczestnictwo w podejmowaniu

decyzji oraz plany na przyszłość.

Wyniki badań posłużą do stworzenia adekwatnej do potrzeb dzieci oferty edukacyjnej

i pomocowej dla wychowanków placówek opiekuńczo-wychowawczych oraz oferty

szkoleniowej dla pracowników placówek, przygotowywanej przez Fundację Dzieci Niczyje w

ramach programu Mario na lata 2012–2014.

http://www.marioproject.org/



3. Metoda badawcza

Badanie zostało zrealizowane na przełomie listopada i grudnia 2011 roku wśród

wychowanków czterech warszawskich placówek opiekuńczo-wychowawczych. Łącznie zostało

przeprowadzonych dwadzieścia indywidualnych wywiadów pogłębionych z dziećmi w wieku

13–16 lat (jedenaście z dziewczętami i dziewięć z chłopcami). Wszyscy respondenci byli

narodowości polskiej i pochodzili z Warszawy lub jej okolic. W warszawskich placówkach nie

mieszkają dzieci z innych miast Polski, ponieważ obowiązuje rejonizacja1. W ośrodkach

przebywa niewiele dzieci cudzoziemskich. W przypadku badanych przez nas placówek, dzieci

te nie znały języka polskiego ani angielskiego, co uniemożliwiło przeprowadzenie z nimi

wywiadów. Placówki nie miały możliwości zapewnienia do takich celów pomocy tłumacza.

Badanie zostało przeprowadzone przez sześć studentek socjologii Uniwersytetu

Warszawskiego z koła naukowego Chi Kwadrat, które uczestniczyły w szkoleniu

przeprowadzonym przez pracowników Fundacji Dzieci Niczyje z problematyki

psychologicznych aspektów w kontakcie i pracy z wychowankami ośrodków opiekuńczo-

wychowawczych.

Tabela 1. Informacje o respondentach

numer wywiadu wiek dziecka Płeć miejsce pobytu dziecka

1 15 M dom dziecka

2 16 K dom dziecka

3 13 M dom dziecka

4 13 K dom dziecka

5 14 M dom dziecka

6 14 K dom dziecka

7 13 K dom dziecka

8 13 M dom dziecka

9 13 M dom dziecka

10 14 K dom dziecka

11 14 K Pogotowie opiekuńcze

12 15 M dom dziecka

13 14 K dom dziecka

14 12 M dom dziecka

15 15 M dom dziecka


17 15 M dom dziecka

18 14 K dom dziecka



1 Ustawa z dnia 9 września 2011 r. o wsparciu rodziny i systemie pieczy zastępczej.



4. Podsumowanie

Wychowankowie placówek opiekuńczo-wychowawczych to specyficzna grupa dzieci,

nierzadko narażona na przymusowe zmiany miejsca zamieszkania, które wiążą się ze zmianą

otoczenia – szkoły, znajomych, przyjaciół. Taka sytuacja nie sprzyja budowaniu poczucia

bezpieczeństwa ani trwałych i stabilnych relacji. Co więcej, decyzje o losach dzieci

podejmowane są bez ich udziału, a nawet wiedzy.

Dzieci mają zróżnicowane opinie na temat swojego pobytu w placówce. Niektóre z

nich są zadowolone z warunków mieszkaniowych oraz z zapewnionej opieki, inne uważają, że

nie spełniają one ich oczekiwań. Mogą wpływać na to różne czynniki, takie jak: wiek dziecka,

rodzaj placówki, sytuacja w domu rodzinnym czy powód, dla którego dziecko zostało

umieszczone w placówce. Wszystkie dzieci uczęszczają do szkół, lecz większość z nich ma

duże trudności w nauce, które można tłumaczyć nie tylko brakiem umiejętności, ale przede

wszystkim brakiem motywacji lub warunków do nauki.

Dzieci raczej dobrze czują się w towarzystwie rówieśników z placówki. Natomiast

wychowawcy są przez dzieci oceniani różnie. Niektórzy wychowankowie wypowiadają się na

ich temat bardzo ciepło, inni traktują ich z dużym dystansem. W wypowiedziach dzieci widać

wyraźną tęsknotę za rodziną. Poczucie szczęścia kojarzy im się głównie z obecnością bliskich.



5. Warunki mieszkaniowe

Prawie wszystkie dzieci, które wzięły udział w badaniu, dzielą swój pokój z innymi

wychowankami. Najczęściej mieszkają w pokojach od dwu do czteroosobowych. Tylko

nieliczni respondenci deklarują, że mają własny pokój. Dzieci mają ograniczony wpływ na to,

z kim mieszkają. Decyzja o przydziale pokoju jest podejmowana bez uwzględnienia zdania

dziecka i zazwyczaj zależy od tego, w którym pokoju jest wolne miejsce. Szczególnym

przypadkiem jest sytuacja, kiedy w domu dziecka przebywa rodzeństwo. Pracownicy

placówki starają się wtedy umieścić je w tym samym pokoju. W jednym pokoju mieszkają

dzieci w różnym wieku. Zdarzało się, że różnice wieku są duże, np. pięciolatki mieszkają

razem z czternastolatkami.

Dzieci opowiadają, że lubią swoich współlokatorów i są zadowolone z tego, że dzielą

pokój z innymi osobami. Twierdzą, że dzięki temu, nie narzekają na nudę – mogą ze sobą

rozmawiać o każdej porze, bawić się i wspólnie sprzątać. Niektóre dzieci wyrażają jednak

chęć posiadania własnego pokoju. Jeśli jest taka możliwość, to opiekunowie starają się

przenieść dziecko do innego pokoju.

R: Ja chciałam się przenieść, bo sama chciałam mieszkać. Bo ja lubię ciszę, zwłaszcza wieczorem.

B: A jak chciałaś być sama w pokoju, to kogo poprosiłaś o pomoc?

R: Uzgodniłam to z moim wychowawcą prowadzącym. [w13]

Pokoje dzieci mają standardowe wyposażenie. Zazwyczaj jest to biurko, krzesło i

łóżko dla każdego dziecka (łóżka są najczęściej dwupiętrowe). Niektóre dzieci skarżą się na

częste przeprowadzki, w wyniku których mają ograniczony wpływ na wystrój pokoju. Gdy

trafiają do placówki, pokój jest już przygotowany do użytku. Narzekają, że zmiana

czegokolwiek w pokoju jest bardzo trudna i zależy od dobrej woli wychowawców oraz

możliwości finansowych ośrodka, które często są ograniczone. Niektóre dzieci wspominają

sytuacje, kiedy mogły zdecydować o kolorze ścian w pokoju. Działo się to jednak przy okazji

remontów przeprowadzanych w całej placówce, a nie na prośbę dziecka.

Mimo że dzieci mają niewielki wpływ na wystrój wnętrza (wybór koloru ścian,

zasłonek, rodzaju mebli), to mają one możliwość zagospodarowania przestrzeni pokoju

według swoich potrzeb – mogą wieszać plakaty, obrazki i ozdoby na ścianach, a także, za

zgodą wychowawcy, mogą przemeblować swój pokój. Sprawia im to radość, ponieważ dzięki

temu mogą stworzyć własną przestrzeń, w której dobrze się czują.

Mogę robić przemeblowanie, co miesiąc robimy inne wystroje, bardzo fajnie jest. [w16]



To jest taka nasza twierdza, czy będziemy wieszać plakaty, czy na szafce coś namalujemy to nie ma znaczenia. [w4]

Chociaż zdania dzieci na temat pobytu w placówce i warunków mieszkaniowych są

zróżnicowane, to wśród naszych respondentów daje się jednak zauważyć pewną

prawidłowość. Młodsi – uczniowie szkoły podstawowej, mówią, że w domu dziecka jest

ciepła i rodzinna atmosfera. Niektóre dzieci wychodzą na przepustki i spędzają weekend z

rodziną. W ciągu tygodnia przebywają w domu dziecka, gdyż w placówce są lepsze warunki

mieszkaniowe niż w domu rodzinnym. Jeden z chłopców stwierdził, że w domu dziecka

niczego mu nie brakuje. Docenia wyposażenie placówki w różnego rodzaju sprzęty oraz

artykuły gospodarstwa domowego.

Mamy telewizor, komputer, mikrofalówki, toster, se radzimy, mamy dużą kuchnię i tam jemy obiady, kolacje, śniadanie. [w8]

W placówkach dzieci mają możliwość skorzystania z komputera, w świetlicy znajduje

się duży telewizor do ogólnego użytku. W niektórych domach dziecka, podopieczni mają swój

telewizor i komputer w pokoju, ale nie jest to regułą.

Zdarzają się też głosy krytyki pod adresem placówki. Jedna z mieszkanek domu

dziecka narzeka na warunki w niej panujące, m.in. na zepsutą pralkę, przez co jest zmuszona

do ręcznego prania ubrań.

Również dzieci przebywające w pogotowiu opiekuńczym negatywnie oceniają warunki

mieszkaniowe. Zazwyczaj nie potrafią wskazać ulubionego miejsca w placówce, twierdzą, że

są cały czas kontrolowane i że mają ograniczony kontakt ze światem zewnętrznym. Dzieci nie

mogą wychodzić poza teren placówki, nie mogą spotykać się ze znajomymi z zewnątrz, gdyż

cały dzień przebywają w ośrodku (lekcje odbywają się nie terenie ośrodka). Jedna z

dziewczynek opowiada jak bardzo źle się w nim czuje:

To jest zamknięcie, nie życzę nikomu by tu był, to jest odizolowanie, nawet jak mamy te przepustki, to jest więzienie. [w16]



6. Dostęp do opieki zdrowotnej i edukacji

6.1 Dostęp do opieki zdrowotnej

W większych placówkach zapewnione są dyżury pielęgniarki. Gdy dziecko źle się

czuje, zwraca się do wychowawcy, który w razie potrzeby idzie z dzieckiem do lekarza. Dzieci

opowiadają także, że zdarzyło im się pójść samym do przychodni. Niektóre z nich chodzą do

lekarza z bliskimi osobami: z mamą, tatą lub dziadkami. Placówka wyraża na to zgodę, jeżeli

osoba dorosła nie ma ograniczonych praw rodzicielskich.

Dzieci kierowane są także do przychodni na obowiązkowe badania kontrolne i

szczepienia. Niektóre placówki korzystają z usług prywatnych lekarzy.

Jest bardzo dobra opieka medyczna. Jeśli ząb boli, to nie chodzimy do jakiejś pierwszej lepszej kliniki, stomatologa pierwszego lepszego, tylko my mamy na przykład prywatne kliniki. [w4]

Rozmówcy wspominają, że czasem wychowawcy podejrzewają ich o symulowanie

choroby. Jedna z dziewczynek przywołuje sytuację, gdy wychowawca zbagatelizował jej

zwichniętą kostkę. Dopiero kiedy okazało się, że nie może samodzielnie się poruszać,

pojechał z nią do szpitala.

6.2 Dostęp do edukacji

Wszyscy respondenci to uczniowie szkół podstawowych lub gimnazjalnych.

Respondenci z domów dziecka uczęszczają do szkół znajdujących się w pobliżu placówki,

natomiast w pogotowiu opiekuńczym lekcje odbywają się na terenie placówki.

Rozmówcy mają problemy z nauką. Siedmioro respondentów nie zdało do następnej

klasy. Nawet jeśli udaje im się otrzymać promocję, bardzo często pod koniec semestru

muszą poprawiać oceny z kilku przedmiotów. Jedna z rozmówczyń miała w ostatnim

semestrze aż siedem zagrożeń oceną niedostateczną. Co ciekawe, dzieci uważają, że jedno

zagrożenie z przedmiotu nie świadczy o problemach w szkole:

No z matematyki mam zagrożenie, ale ogólnie to nie mam trudności. [w14]

Swoje złe wyniki w szkole respondenci tłumaczą brakiem sprzyjających warunków do

nauki, kłótniami rodziców czy wagarowaniem. Niektórzy z nich przez kilka miesięcy w ogóle

nie chodzili do szkoły lub ukrywali się przez kilka dni w domach znajomych. Jedna z

respondentek nie zdała z czwartej do piątej klasy, ponieważ miała bardzo trudną sytuację w

domu – rodzice często się kłócili. W rezultacie dziewczynka co trzy miesiące zmieniała

miejsce zamieszkania oraz szkołę, co spowodowało duże zaległości w nauce.



Respondenci nie wierzą w swoje intelektualne możliwości. Nie mają ambitnych

planów. Zależy im tylko na tym, aby zdać do następnej klasy. Uważają, że nie są w stanie

uzyskać lepszych ocen.

Jeden z chłopców ożywił się przy pytaniach związanych ze szkołą. Przyznał, że

chodzenie do szkoły sprawia mu dużą przyjemność, jednak nie lubi się uczyć. Zależy mu

tylko na tym, żeby przejść z klasy do klasy. Twierdzi, że nie ma dużych szans na otrzymanie

dobrych stopni. Pamięta jednak o każdej dobrej ocenie, jaką udało mu się dostać i z chęcią o

tym opowiada.

Część dzieci przyznaje, że źle zachowują się w szkole, przeszkadzają na lekcjach,

wdają się w konflikty z nauczycielami, wagarują. Szczególnie dzieci umieszczone w

pogotowiu opiekuńczym wykazują się niesubordynacją. Niektóre z nich mają sprawy karne w

sądzie.

Na podstawie wypowiedzi respondentów można wnioskować, że pracownicy placówek

wspierają dzieci w związku z ich problemami z nauką. Podopieczni mają wydzielony czas,

który przeznaczony jest na odrabianie lekcji. Do ośrodka przychodzą również wolontariusze,

którzy udzielają korepetycji z różnych przedmiotów. Rozmówcy wiele razy wspominają, że

zdarza się im korzystać z ich pomocy. Zwracają jednak uwagę, że nie zawsze jest ona

skuteczna, czasem wydaje im się, że opanowali materiał, ale mimo to z klasówek otrzymują

złe oceny. Może to być związane z brakiem umiejętności skupienia się na lekcji. Jedna z

rozmówczyń, która ma trudności z matematyką, chodzi na dodatkowe zajęcia w szkole, ale

pomoc nie jest skuteczna. Jej zdaniem w klasie jest za dużo osób, przez co nie potrafi

skoncentrować się na omawianych zagadnieniach.

Szczególnie często dzieci wskazują na trudności w nauce języków obcych. Tylko

niektóre chodzą na dodatkowe lekcje. W związku z obowiązującym systemem nauczania w

Polsce, zajęcia te często okazują się niezbędne, a brak możliwości korzystania z nich można

uznać za element dyskryminacyjny.

Nie potrafię się tego nauczyć, tutaj mi pomagają, ale i tak tego nie rozumiem, to jest za trudne. [w16]

Problemy w szkole mogą mieć kilka przyczyn. Przede wszystkim dzieci bardzo często

zmieniają miejsce zamieszkania, co wiąże się ze zmianą szkoły, zaś zaaklimatyzowanie się w

nowym środowisku często wymaga czasu. Jeden z rozmówców przez przeprowadzki zmieniał

szkołę czterokrotnie. Inny rozmówca twierdzi, że nie może skoncentrować się na nauce,

ponieważ tęskni za dawną klasą i wychowawczynią, na której pomoc mógł zawsze liczyć. W

obecnej sytuacji brakuje mu takiego wsparcia. Inny powód problemów w szkole to brak

pomocy ze strony najbliższych. Rodzice rozmówców nie interesują się ich edukacją – jedna z



dziewczynek zaczęła wagarować, ponieważ jej tata przestał się nią zajmować i nie zwracał

na nią uwagi.

Dzieci nie mają też wpływu na wybór klasy. Bardzo często są kierowane do klasy

ogólnej, integracyjnej albo do takiej, w której zostały jeszcze wolne miejsca. Zdarza się, że

dzieci chodzą do klasy, która jest uznawana za najgorszą w szkole. Jedna z dziewczynek

wspomniała:

W szkole są profile klas, ale nie mogłam sobie wybrać jaką chciałam, bo przyszłam do domu dziecka 29.08 i musiałam zapisać się do tej klasy, gdzie jest najmniej osób – czyli do integracyjnej. [w4]

Respondenci nie mają dużego wpływu na wybór szkoły, gdyż wychowawcy nie

zgadzają się na to, aby uczęszczali oni do szkół zlokalizowanych w dużej odległości od

placówki. Jednak tylko dla części badanych wybór klasy i szkoły jest ważny. Większość

odnosiła się do tego tak, jakby nie miało to dla nich znaczenia.

R: Najpierw miałam iść na X (ulica gdzie mieści się gimnazjum), ale mówię, że nie chce mi się tam iść… i poszłam tutaj.

B: A komu tak powiedziałaś, że nie chcesz?

R: No wychowawcom, doradzali mi jeszcze. [w6]

Niektóre dzieci uczęszczają na zajęcia dodatkowe. Oprócz lekcji wyrównawczych mają

możliwość uczestniczenia w zajęciach, które odpowiadają ich zainteresowaniom. Chłopcy

bardzo często wybierają sport, dziewczynki natomiast zajęcia z rysunku, tańca, jazdy konnej.

Niektórym dzieciom brakuje motywacji do uczestnictwa w dodatkowych lekcjach, często też

wolą spędzać czas w ośrodku, np. oglądając telewizję.



7. Zmiany miejsca zamieszkania

Losy respondentów mają dużo cech wspólnych. Najpierw dziecko zostaje oddane pod

opiekę jednego z rodziców lub innego członka rodziny. Tak dzieje się w sytuacji rozwodu

rodziców, którzy „wymieniają” się wtedy dzieckiem między sobą. W przypadku rodzin

wielodzietnych część dzieci oddawana jest do dziadków. Zdarza się również, że dziecko

przeprowadzało się kilkakrotnie razem z rodziną, w poszukiwaniu lepszych warunków.

Następnie dzieci trafiają do pogotowia opiekuńczego. Jest to miejsce „przejściowe” –

dzieci czekały tutaj często na rozprawę w sądzie, na to, jak rozwinie się ich sytuacja – czy

wrócą do domu, czy zostaną umieszczone w domu dziecka. Pobyt w pogotowiu opiekuńczym

trwa około sześciu miesięcy (choć zdarzały się przypadki, kiedy dziecko przebywało w takim

miejscu dłużej). Placówki są osobne dla dziewcząt i osobne dla chłopców. Bardzo często

dziecko do ostatniej chwili nie jest informowane o przeprowadzce do pogotowia

opiekuńczego (zarówno w przypadkach interwencji sądu, jak również w wyniku decyzji

rodziców). Żaden rozmówca nie wspomniał o rozmowie z rodzicami na ten temat.

Po pobycie w pogotowiu dzieci trafiają do domów dziecka. Zazwyczaj mieszkają już

cały czas w jednej placówce, choć zdarzają się kolejne przeprowadzki. Czasami mają miejsce

również przypadki rozdzielenia rodzeństwa do różnych placówek. Pobyty w domach dziecka

mogą być także przerywane chwilowymi powrotami do domu rodzinnego.

Później trafiłem do domu i przez dwa, trzy lata tam mieszkałem, później okazało się, że znowu są jakieś problemy. Trafiłem do ośrodka na Bonifacego i miałem przepustki do domu, i jeździłem do domu. Później okazało się, że muszę tu trafić. I też przez pierwszy rok miałem przepustki. Tylko, że teraz mama nie ma praw rodzicielskich. [w8]

Dzieci twierdzą, że bardzo nie lubią przeprowadzek. Nawet jeśli zostały zabrane z

rodziny patologicznej, chcą do niej wrócić, idealizują to miejsce. Nie lubią zmieniać otoczenia,

szkoły i znajomych.

Inne podwórko, inne miejsce, inni koledzy, koleżanki, inni sąsiedzi... tak dziwnie zmieniać ciągle, raz w tą, raz w tą... tak dziwnie… [w2]

R: Dla mnie to [przeprowadzanie się] jest chyba gorsze niż dostanie jedynki na koniec roku.

B: Męczące?

R: Bardzo męczące. Trzeba się znowu pakować, zostawiać mniejszą ilość rzeczy, część wyrzucić, bo stare, itd. no i ogólnie nowe miejsce, no… ale do taty jak się przeprowadzę, to nie będzie to nowe miejsce, kiedyś już u niego mieszkałem. [w9]

Dzieci trafiły do placówek z różnych powodów. Część respondentów pochodzi z rodzin

patologicznych, w których rodzice bądź dalsza rodzina nie zapewniła im odpowiedniej opieki i



nie wywiązywała się ze swoich obowiązków. Wiele dzieci obarcza siebie winą za znalezienie

się w domu dziecka, twierdząc, że trafiło do placówek z powodu opuszczania lekcji.

No trochę przeginałem ze szkołą, u nas to większość osób, która tu jest, to przeginała ze szkołą. Dlatego mnie tu zabrali, ale u babci jest fajnie. [w14]

Sąd kazał, bo nie chodziłam do szkoły, po prostu byłam niegrzeczna. Mój tata jest alkoholikiem, nie obchodziło go to. [w16]

Niektórzy rozmówcy trafili do domu dziecka, ponieważ w domu rodzinnym nie ma dla

nich odpowiednich warunków socjalnych. Często są to dzieci z rodzin wielodzietnych (6–8

dzieci), których mieszkania są zbyt małe (część dzieci mieszka w placówce, część w domu).

Niektóre z dzieci przebywają w placówce od poniedziałku do piątku, a weekend spędzają z

rodziną.

Respondenci często bardzo racjonalnie, z dystansem, wypowiadają się o swojej

sytuacji. Twierdzą, że tak będzie im lepiej. Oczywiście tęsknią za domem, ale w placówce też

czują się dobrze (są nieliczne głosy dzieci, które twierdzą, że w placówce jest im bardzo źle).

Dzieci zdają się bardzo dorośle podchodzić do zaistniałej sytuacji – nie wiadomo na ile są to

ich własne refleksje, a na ile zdania powtarzane za dorosłymi.

Nie wiem. Dla mnie i tutaj, tam... ale wiem, że jakbym miała wracać do domu, to bym nie miała warunków. Bym na pewno rzuciła szkołę i zrobiła tak, jak moja siostra. [w6]

W trakcie rozmów pojawiły się dwa przypadki dzieci, które mogły trafić do nowej

rodziny. Jeden chłopiec mógł zamieszkać z rodziną zastępczą, jednak jego babcia nie

wyraziła na to zgody. Zapytany o ocenę tej decyzji, odpowiedział, że był wtedy mały i

posłuchał się babci. Drugiego chłopca chciała zaadoptować rodzina z Włoch. On jednak nie

chciał tam jechać i jak sam mówił, musiał długo negocjować z wychowawczynią, ale udało

mu się pozostać w domu dziecka.



8. Poczucie szczęścia i bezpieczeństwa

Prawie wszystkie dzieci przebywające w domach dziecka deklarują, że dobrze czują

się w obecnym miejscu zamieszkania. Jednocześnie pomimo nieraz trudnej sytuacji w domu

rodzinnym, w ich wypowiedziach wyraźna jest tęsknota za rodzicami.

Natomiast dzieci z pogotowia opiekuńczego zgodnie i jednoznacznie stwierdzają, że

nie czują się w placówce najlepiej. Narzekają na agresywny sposób komunikowania się ze

sobą mieszkańców placówki oraz brak możliwości wychodzenia na zewnątrz. Jeden z

chłopców, który zanim trafił do domu dziecka, przebywał właśnie w pogotowiu opowiada:

Teraz jest dobrze, gorzej jest w pogotowiu, tam są kraty, zamknięcie, nie można wychodzić i ogólnie ludzie też tutaj (w pogotowiu opiekuńczym) nie są za „mili” i nie jest tam przyjemnie, w takim miejscu nie jest przyjemnie, zamknięcie całą dobę w jednym miejscu to wystarczający powód, by tego nie lubić. [w15]

Niektórym rozmówcom zdarzają się kilkudniowe ucieczki, ponieważ w placówce czują

się odizolowani i chcą odwiedzić swoich dawnych przyjaciół.

Respondentom nie jest łatwo mówić o poczuciu szczęścia. Z trudem przywołują dobre

wspomnienia. Nie wiadomo na ile jest to rzeczywiście powiązane z brakiem miłych

momentów w życiu, a na ile z niechęcią do dzielenia się tymi wspomnieniami. Dobre

momenty kojarzą się dzieciom z różnego rodzaju wyjazdami (z rówieśnikami – kolonie, obozy

albo z najbliższymi – wyjazdy wakacyjne z rodzicami). Nikt z rozmówców nie wskazał na

wspomnienia związane z samą placówką (wyjazdy z mieszkańcami tak, ale już wydarzenia

wewnątrz budynku – nie).

Dzieci mają też kłopot z opisaniem szczęśliwej osoby. Część z nich twierdziła, że nie

zna nikogo takiego, bądź nie interesuje się tym, czy ktoś jest szczęśliwy, czy nie. Jeśli już

wskazują na kogoś takiego, to często są to osoby posiadające rodzinę i dom.

Szczęśliwa osoba to taka, która mieszka w domu rodzinnym. Nikt nią nie manipuluje, nie mówi, co ma robić, nie zakazuje wszystkiego, nie zabiera tego dzieciństwa całego. [w18]

Nawet jeśli dzieci wskazują na kogoś, kto jest bogaty i sławny, to obok tych

atrybutów wymieniają szczęście rodzinne.

R: No, nie wiem, nie znam takich osób. Tzn. mógłbym tysiąc piosenkarzy i piłkarzy wymieniać.

B: A taki piłkarz jak sobie żyje?

R: No dobrze, ma rodzinę, ma pieniądze, marzenia. [w8]



Zdaniem dzieci osoby szczęśliwe to te, które mają rodzinę. To, co dla wielu dzieci jest

codziennością – spędzanie czasu z rodzicami – dla wychowanków placówek opiekuńczo-

wychowawczych jest czymś wyjątkowym, czymś, co decyduje o szczęściu.

Najważniejszymi osobami w życiu rozmówców są zazwyczaj członkowie ich rodzin

(każdy z rozmówców wspomniał kogoś z rodziny – jeśli nie rodziców, to rodzeństwo bądź

dziadków). Mówią tak nawet te z dzieci, których rodzice sami zadecydowali o umieszczeniu

ich w placówce. To, że to właśnie rodzina jest dla nich najważniejsza, argumentują w bardzo

prosty sposób.

R: Najważniejsza chyba dla każdego jest mama.

B: Dlaczego?

R: No bo chyba urodziła mnie, wychowała mnie i ją kocham. [w11]

Mama, bo jedną się ma mamę. [w14]

Szczęście to dla dzieci również szerokie grono przyjaciół, brak problemów, spełnienie

marzeń i osiągnięcie sukcesu (co wiąże się według nich z pieniędzmi i dobrą pracą). Część

respondentów uważa się za osoby szczęśliwe. Niektórzy czują się w ten sposób, idąc do

szkoły bądź przebywając w niej. Jedna dziewczynka czuje się tak dzięki swojemu środowisku,

ludziom, którzy ją otaczają. Dziewczynka, która uciekła z domu rodzinnego twierdzi, że jest

szczęśliwa, ponieważ trafiła do placówki. Trzeba jednak zauważyć, że dziecko to, jako jedno

z nielicznych, samo zadecydowało o pobycie w placówce. To w domu rodzinnym była

nieszczęśliwa, placówka jest przeciwieństwem tego, co ją spotkało w domu. Dzieci wstydzą

się przed rówieśnikami ze szkoły, że mieszkają w domu dziecka. Często ukrywają to bądź po

prostu nie mówią o tym głośno (lub mówią jedynie zaufanym osobom). Jedna dziewczynka

zdecydowała się na takie rozwiązanie po przykrych doświadczeniach w poprzedniej szkole.

Zaczęli mówić, że jestem taka i taka, takie nie fajne słowa. Tak jakby mnie określali, jaki już mam charakter, a przecież mnie nie znali. [w4]

Prawie wszyscy rozmówcy twierdzą, że lubią swoich znajomych zarówno tych z domu

dziecka, jak i ze szkoły. Pojawiają się nieliczne głosy z negatywnym lub ambiwalentnym

stosunkiem do swoich rówieśników. Dzieci często spotykają się ze znajomymi ze szkoły po

lekcjach (kino, spacer, łyżwy). Problem mają jedynie te dzieci, które powtarzały rok (czasami

więcej niż raz). Wtedy różnica wieku powoduje gorsze relacje z osobami z klasy.

Rozmówcy przeważnie bardzo pozytywnie wypowiadali się o współmieszkańcach.

Mówią, że są jak jedna wielka rodzina, że traktują się jak rodzeństwo. Potrafią razem się



śmiać, szczerze porozmawiać, ale też pokłócić. Być może czynnikiem spajającym jest

wspólnota losu.

Tutaj wiele dzieci trafia z pogotowia opiekuńczego, ja jestem stamtąd, moja rodzina jest stamtąd, koledzy, my wszyscy stamtąd jesteśmy. [w8]

Tak jak na kolonii, tylko, że wszyscy są ze sobą bardziej zżyci. [w7]

Jednak zdarzały się również mniej entuzjastyczne głosy:

R: No wiadomo, trzymam się swojej grupy, ale nie mam jakiś bliskich znajomych.

B: A masz tu jakieś fajne osoby?

R: No to zależy od dnia, jak mają humor. [w13]

Najbardziej negatywnie o kolegach i koleżankach z placówki wypowiadają się

mieszkańcy pogotowia opiekuńczego. Jest to szczególna sytuacja, ponieważ dzieci uczą się w

szkole mieszczącej się na terenie placówki. Mają problemy z utrzymaniem poprawnych relacji

z innymi, źle się do siebie odnoszą, często krzyczą, nie akceptują się nawzajem i często sobie

dokuczają. Niektórym dzieciom trudno jest nawiązać bliskie stosunki z rówieśnikami. Nie

mają przyjaciół ani w miejscu zamieszkania, ani w szkole. Nie lubią swoich współlokatorów i

twierdzą, że wolałyby mieszkać same.

Relacje dzieci z opiekunami układają się różnie, ale nie są specjalnie zażyłe. Być może

jest to reakcja obronna dzieci spowodowana częstymi przeprowadzkami i zmianą środowiska.

Dzieci niewiele mówią o swoich wychowawcach, jednak mają do nich dość ciepły stosunek.

W placówkach panuje zwyczaj zwracania się do opiekunów „ciociu” i „wujku”:

Ciocia jest dla mnie ważna, mogę jej zaufać, bardzo dużo mi pomagała i w ogóle zwracam się do niej w trudnych sytuacjach. [w12]

Dzieci w trudnych momentach proszą o pomoc wychowawców. Zdarza się to

szczególnie w sytuacjach złego samopoczucia lub choroby. Jednak niektórzy respondenci nie

potrafią wskazać konkretnej sytuacji, w której uzyskali wsparcie od opiekunów. Wiele dzieci

przyznawało, że ma swoich ulubionych wychowawców. Kilkoro dzieci deklaruje, że większym

zaufaniem darzą psychologa, ponieważ potrafi on dochować tajemnicy. Wychowawcy

natomiast mogą „wygadać” i „zrobić aferę”. Jedna z dziewczynek wspomniała, że pomimo

dobrych relacji z opiekunami, nie ufa im. Twierdziła, że zdarzały się sytuacje, w których

opiekunki nie dochowały powierzonej im tajemnicy.

Z ust respondentów padają też inne negatywne stwierdzenia pod adresem

wychowawców. Pojawiały się opinie, że nie interesują się dziećmi i nie przestrzegają ich

praw. Respondenci skarżą się, że wychowawcy, aby przywołać swoich podopiecznych do



porządku straszą je osobą pani dyrektor. Dzieci twierdzą również, że wiele zależy od humoru

wychowawców.

B: A jak mają złe dni, to co się dzieje?

R: To się na przykład na mnie wyżywają. Krzyczą z byle powodu. [w6]

Szczególnie negatywne opinie na temat wychowawców występują u dzieci z

pogotowia opiekuńczego. Nie czują wsparcia pracowników placówki. Dzieci skarżą się, że

wychowawcy źle odnoszą się do swoich podopiecznych:

Drą się na przykład, czego to ja nie zrobiłam, a ktoś powinien inny to zrobić. [w20]

Jedna z dziewczynek stwierdziła, że w pogotowiu opiekuńczym nie ma żadnego

wsparcia i musi liczyć tylko na siebie:

To miejsce jest chore, ludzie się czepiają o byle co, bo każdy chce być lepszy. Nie ma wsparcia od innych, trzeba liczyć na samego siebie, nikt inny ci nie pomoże. [w16]

Należy pamiętać jednak, że dzieci doświadczają bardzo trudnych sytuacji, które mają

wpływ na ich samopoczucie i obecną ocenę rzeczywistości.

Dzieci z trudnością mówią o swoich lękach. Niektóre z nich mają obawy związane z

bliskimi – martwią się o chorą babcię czy o to, że stracą rodziców. Inne czują lęk przed swoją

rodziną. Te dzieci, które czekają na rozwiązanie spraw w sądzie, boją się ich negatywnego

rozpatrzenia (dwoje dzieci chce wrócić do domu, jedna dziewczynka wręcz przeciwnie).



9. Uczestnictwo w podejmowaniu decyzji

Dla części wychowanków pytania o udział w podejmowaniu decyzji są niezrozumiałe.

Niektóre dzieci reagują zdziwieniem, mają kłopoty z udzieleniem odpowiedzi. W wielu

wypowiedziach można dostrzec poczucie bezradności i pogodzenie się ze swoją obecną

sytuacją. Wydaje się, że niektóre z nich nie mają świadomości posiadania jakichkolwiek

praw.

B: A jest tak czasem, że chciałabyś, żeby dorośli się pytali ciebie o zdanie, a tego nie robią?

R: Może i bywa, ale… no już tak jest.

B: A co to za sytuacje?

R: (długa pauza). No jejku... ale... no... znaczy... jak mam tak? Nie wiem. [w13]

B: A czy ktoś Cię zapytał gdzie chciałbyś być?

R: No nie.

B: A chciałbyś, żeby Cię zapytali?

R: No nie. To i tak nic nie zmieni, więc… [w5]

Dla części badanych możliwość udziału w podejmowaniu decyzji jest na tyle

abstrakcyjną kwestią, że nie są oni w stanie odnieść jej do swojego codziennego życia.

Jednak po dopytaniu o konkretne wydarzenia, wspominają o problemach związanych z

nieuwzględnieniem ich zdania w wielu sytuacjach.

Szczególnym przypadkiem jest sytuacja jednej z mieszkanek domu dziecka, która

otwarcie mówi o łamaniu jej praw w placówce. Inni rozmówcy częściej wspominają o swoich

obowiązkach niż o przywilejach. Kwestią, na którą dzieci najbardziej chciałyby mieć wpływ,

jest decyzja o umieszczeniu w domu dziecka. Zdecydowana większość wychowanków do

ostatniej chwili nie wiedziała, że zostanie przeniesiona do placówki:

(…) ja nawet nie wiedziałem, że się przeprowadzam. Dowiadywałem się dzień przed tym. [w8]

Dzieci dowiadywały się często o tym przypadkowo, gdy zobaczyły swoje spakowane

rzeczy, od dalszych znajomych. Nie miały nawet możliwości zaprotestować:

Szłam z mojej siostry chłopakiem do Biedronki i on mi powiedział. Bo po szkole zawsze chodziłam na taką świetlicę TPT i wróciłam, patrzę, że jakaś torba leży. Otwieram ją i patrzę, że moje rzeczy. Pytam taty, tata powiedział, że to jego. A ja taka <<yhy>>, spoko i w ogóle. [w6]

R: To w szkole jest. Kurator był i… nie wiem, jakiś facet, nie pamiętam.



B: Wcześniej nic nie wiedzieliście?

R: Nie, dopiero w tamtym momencie. Jezu! To jest straszny moment, jak nas wzięli do pani pedagog, a tam jest kurator. [w8]

Pomimo że dzieci nie mają jasno sprecyzowanej opinii na ten temat, niemal każde z

nich chciałoby zostać zapytane o zdanie przed zamieszkaniem w placówce. Odczuwają silną

frustrację i bezradność związaną z zaistniałą sytuacją.

To nie jest taka sytuacja, żeby pytać o to dzieci, ale to jest po prostu straszne. Ja rozumiem, prawda jak naprawdę jest coś: rodzice zaginęli albo już tak piją, że… ale tak jak w tych czasach się większość dzieci zabiera, to już jest… Najgorsze, że nie ma jak tego zwalczać, no bo co? Za granicę pisać albo..? No nie da się, tak to już jest i będzie. [w17]

Warto jednak dodać, że zdarzają się sporadyczne przypadki, w których inicjatywa

umieszczenia w domu dziecka wyszła od samego dziecka. Trzynastoletnia dziewczynka

uciekła z domu, w którym była ofiarą przemocy fizycznej ze strony rodziców – alkoholików.

Podczas sprawy w sądzie zapytana o to, gdzie chciałaby mieszkać, odpowiedziała, że

w domu dziecka. Podobną historię opisał chłopiec, któremu nie podobało się w poprzednim

domu (prawdopodobnie u rodziny zastępczej). Podkreślał on, że samodzielnie podjął taką

decyzję i podjął odpowiednie kroki, żeby swój cel osiągnąć: podanie złożyłem [w17]. Należy

jednak podkreślić, że takie sytuacje należały do rzadkości. Zazwyczaj dzieci dowiadują się o

konieczności przeprowadzki do domu dziecka w przeddzień terminu ustalonego przez sąd. Co

więcej, większość wychowanków nie potrafi wyjaśnić, kto podjął decyzję o umieszczeniu ich

w placówce.

Nie mają oni także wpływu na to, kiedy będą mogli pojechać do domu rodzinnego. Tę

decyzję podejmuje sąd lub dyrektor placówki. Niektóre dzieci skarżą się, że sąd i dyrekcja nie

uwzględniają ich zdania:

Co do kontaktu z rodziną, chciałabym mieć na to wpływ, że ja mówię, że chcę i nie muszę czekać na tą odpowiedź sądu i w ogóle, tylko od razu. [w10]

Część dzieci jest zdania, że czasem ich potrzeby się bagatelizuje, nie bierze pod

uwagę. Narzekają, że narzucono im pewne zasady, z którymi nie mogą w żaden sposób

polemizować. Jedna z dziewczynek zapytana o sytuację, w której chciałaby mieć większy

wpływ na swoje życie, opowiada o potrzebie posiadania zwierzątka:

Na początku powiedziano mi, że można mieć zwierzaka, później, że nie. Niech się zdecydują, a potem mówią. (…) w domu zawsze jest jakieś zwierzątko, można się do niego przytulić, a tutaj nie można mieć (…). Przecież bym o nie dbała. [w7]



Wiele dzieci skarży się na bardzo usystematyzowany harmonogram dnia. Część dzieci

ma skrupulatnie wyznaczone godziny wstawania, powrotu ze szkoły, odrabiania lekcji. Ich

plan dnia nie może być modyfikowany. Rytm dnia jednego chłopca wygląda następująco:

Wstaję o 6:30, biorę prysznic, jem śniadanie. Do szkoły na 8:00, wracam po ósmej lub siódmej lekcji. Po powrocie jestem zmęczony i idę spać. Od 16:00 do 19:00 wszystkie dzieci mają odrabianie. O 19:00 jest kolacja, po kolacji można zajmować się własnymi sprawami do 22:00, w weekend do 24:00, potem trzeba iść do łóżka. [w1]

Dzieciom najbardziej przeszkadza jednak to, że mimo wcześniejszego odrobienia

pracy domowej, w godzinach popołudniowych muszą i tak siedzieć w pokoju, i nie mają

możliwości zająć się wtedy innymi sprawami:

R: Nie raz chciałbym mieć więcej czasu.

B: A da się tak zrobić, żebyś mógł odrobić wcześniej pracę domową i mieć z głowy?

R: No mogę odrobić pracę domową wcześniej, tylko że i tak to by nic nie dało. I tak będę musiał w tych godzinach być w pokoju. [w5]

Należy jednak dodać, że taka sytuacja jest uzależniona od zasad panujących w

placówkach i w związku z tym dotyczy tylko niektórych dzieci. Część respondentów

opowiada, że sama decyduje o tym, co robi w ciągu dnia. Z większą swobodą mogą

opuszczać dom dziecka czy wybierać czas, w którym chcą odrabiać lekcje:

Wszystko mi odpowiada. Podoba mi się to, że nie ma do niczego przymusu – np. można jeść, kiedy się chce. Nie mam do niczego zastrzeżeń. Lubię przebywać w placówce, jest dużo swobody. Mogę przyprowadzać swoich znajomych, mogą tu nocować, ja też mogę nocować u innych. [w12]

Dzieci, które wcześniej przebywały w pogotowiu opiekuńczym często porównywały

obecną sytuację z tym, jak były traktowane w poprzednim miejscu pobytu. To zestawienie

stawiało dom dziecka w bardziej pozytywnym świetle. Równie powszechny jest jednak

sprzeciw wobec sytuacji, w której się znajdują. Często punktem odniesienia jest dom

rodzinny, w którym nikt ich nie kontrolował i mogły robić wszystko, co chciały. Jest to

prawdopodobnie jeden z powodów, dla którego tak trudno jest im się dostosować do norm,

które obowiązują w domach dziecka.

W wypowiedziach części dzieci pojawia się frustracja i złość, które mogą być skutkiem

braku poczucia posiadania wpływu na własne życie:

Po prostu gorzej być nie może, jeszcze żeby wstawili kraty w oknach, tutaj nic nie można, wcześniej była inna pani dyrektor, która rozumiała dzieci. (…) Ona teraz co byśmy nie zrobiły zawsze zwala na dzieci. [w18]



10. Plany na przyszłość

Z wywiadów wynika, że pomimo bardzo ograniczonej sprawczości dzieci, są one

przeświadczone o tym, że ich przyszłe losy zależą prawie wyłącznie od nich samych.

To, jak będzie wyglądała moja przyszłość, zależy wyłącznie ode mnie samej i od moich chęci. [w7]

Po 18-tu latach mogę sam decydować o wszystkim. Do 18-tu lat jestem pod kontrolą kogokolwiek, ale po 18-tu mam usamodzielnienie, ale potem mogę pracować, nawet wcześniej pewnie zacznę, żeby zapewnić sobie przyszłość. [w9]

Dla niektórych dzieci wpływ na ich przyszłość ma rodzina lub wychowawczynie z

domu dziecka. Niektórych dorosłych traktują instrumentalnie – jako środek do osiągnięcia

celu.

Na przyszłość będzie miała wpływ babcia, zależy czy mi przepisze mieszkanie… [w1]

Niektórzy badani kalkulują, co może przynieść im zyski w dorosłym życiu. Czasem

mają poczucie odpowiedzialności za rodzinę i uwzględniają ją w swoich planach:

(…) No i rodzina, trzeba jakoś pomóc. [w14]

Zdecydowana większość wychowanków wie, w jakim zawodzie chce pracować.

Przyszła praca jest jedną z pierwszych rzeczy, na które badani zwracają uwagę. Wielu z nich

ma już bardzo sprecyzowane plany zawodowe:

Kręci mnie robienie gier, moje trzy brudnopisy są zapisane moimi własnymi grami, akurat teraz czwarty kończę już (…). Ale chyba jednak chciałbym zostać testerem gier, pisać recenzje, sprawdzać itd… [w9]

Respondenci najczęściej wiedzą też, co należy zrobić, aby osiągnąć swój cel. Pomimo

tego, że nie radzą sobie najlepiej z nauką, mają jednak świadomość, że samemu należy

zapracować na oczekiwane efekty.

Żeby zostać biznesmenem trzeba chodzić na dodatkowy angielski, na kurs informatyczny i trzeba jeszcze napisać dobrze test gimnazjalisty, zdać maturę i pójść na studia. [w1]

Jestem lepszy z w-fu, staram się bardziej z w-fu, bo jak chce się zostać piłkarzem, to trzeba być lepszym z w-fu i nie mieć zagrożeń. [w14]

Niektóre dzieci nie potrafią jednak powiedzieć nic o swojej przyszłości. Nie

zastanawiają się nad nią, nie chcą o niej myśleć:

R: Ja nie mam jeszcze żadnego zawodu na myśli.

B: A jak myślisz co będziesz robił za 10 lat?



R: Pewnie będę w jakimś domu, lepszym. Może będę miał rodzinę, ale nie wiem.

B: A będziesz pracował? Jaką chciałbyś mieć pracę?

R: Ne wiem. [w5]

Dzieci nie są jednomyślne w opisie swojego dorosłego życia rodzinnego.

Zdecydowana większość sama deklarowała, że chciałaby mieć rodzinę, że jest to ważne.

Posiadanie małżonka i dzieci jest dla wielu wychowanków atrybutem normalności, czymś, co

jest wpisane w spokojne, dorosłe życie. Bardzo silnie podkreślają to dziewczynki, które

mówią o tym, że będą zajmowały się domem i dziećmi:

Będę wstawać rano, iść do pracy. Jeśli będę miała dzieci, to będę musiała je rano wyszykować i zaprowadzić do szkoły, i potem do pracy. Wrócić do domu, no i nie wiem… opiekować się nim. [w5]

Rano wstawanie, budzenie dzieci, śniadanie im robienie, do przedszkola, do szkoły, do zerówki czy tam czegoś, zaprowadzanie, samochodem, wyjście z psem na dwór, z psami.. ze sforą psów, szczeniaków, później pójście do pracy, po południu wrócić, odebrać dzieci, zrobić obiad, ucałować męża, że wrócił cały i zdrowy, zrobić kolację, wykąpać dzieci, pocałować je na dobranoc, przeczytać bajkę (…). [w2]

Część dzieci odkłada założenie rodziny na później. Skupiają one swoją uwagę na

innych aspektach życia, głównie na pracy i zarobkach. Twierdzą, że chciałyby mieć rodzinę,

ale dopiero w odpowiednim czasie. Ważne dla nich jest też zapewnienie odpowiednich

warunków do życia dla swoich najbliższych:

Nie planuję mieć rodziny, jakbym miała warunki, stałą pracę to może tak, ale na razie nie. [w15]



11. Wnioski

Najbardziej krzywdzące w stosunku do wychowanków placówek opiekuńczo-

wychowawczych, wydają się brak możliwości zabrania głosu w swojej sprawie i

marginalizowanie ich potrzeb. Kluczowe decyzje dotyczące życia dzieci zapadają bez ich

udziału, a czasem nawet bez ich wiedzy. Już sam fakt umieszczenia dzieci w placówce bez

uprzedniej rozmowy ani konsultacji, świadczy o tym, że ich zdanie nie jest brane pod uwagę.

Może dlatego podczas wywiadów respondenci byli zaskoczeni pytaniami o ich udział w

podejmowaniu decyzji.

Analizując wypowiedzi dzieci przebywających w domach dziecka oraz tych z

pogotowia opiekuńczego, da się zaobserwować pewne różnice. Z relacji dzieci

przebywających w pogotowiu opiekuńczym można wnioskować, że w znacznie mniejszym

stopniu akceptują one swoją sytuację i miejsce swojego pobytu. Może to skłaniać ich do

podejmowania różnych ryzykownych zachowań, takich jak na przykład ucieczki z placówki.

Warto zauważyć, że z powodu relatywnie częstego przeprowadzania się i co za tym

idzie, zmieniania środowiska przez dzieci z placówek opiekuńczo-wychowawczych, pojawia

się problem z nawiązywaniem przez nie trwałych relacji z rówieśnikami oraz osobami

dorosłymi. Wiąże się to z brakiem posiadania w swoim otoczeniu bliskich osób, na których

wsparcie mogą liczyć w trudnych sytuacjach. Ma to z kolei wpływ na silne przeświadczenie

panujące wśród dzieci, że tylko od nich zależy to, jak wyglądać będzie ich dorosłe życie.

Zgodnie ze spostrzeżeniem respondentów, jednym z bardziej znaczących czynników

decydujących o ich przyszłości jest zdobyte wykształcenie. Z przeprowadzonych wywiadów

wynika jednak, że wychowankowie warszawskich placówek opiekuńczo-wychowawczych

mają duże trudności w nauce, dlatego istnieje obawa, że mogą mieć problemy z realizacją

swoich planów (szczególnie zawodowych).

PLACÓWKACH OPIEKUŃCZO...

Documents

Transcript of PLACÓWKACH OPIEKUŃCZO...