okladka 1 4:Makieta 1 2009-04-17 22:51 Strona 1 Seminarium ... · Seminarium naukowe 10 lat...

1 (3) / 2009

PL IS

SN 1

899-

6965Po r t a l

Seminarium naukowe10 lat Instytutu Zarządzania Finansami

Wrocław, 31 marca 2009 r.KWARTALNIK UNIWERSYTETU EKONOMICZNEGO WE WROCŁAWIU

Już wiosna!

Prezydent RPLech Kaczyński na Uniwersytecie Ekonomicznymwe Wrocławiu

Kryształowy Alumnus

10 lat InstytutuZarządzania Finansami

Nowe pytaniao proces boloński

okladka_1_4:Makieta 1 2009-04-17 22:51 Strona 1

Na naszej uczelni mogliśmy podyskutować z

Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej Lechem Kaczyńskim...na temat aktualnej sytuacjiekonomicznej

Prezydentem WrocławiaRafałem Dutkiewiczem...o Wrocławiu – metropoliiXXI wieku

WicepremieremWaldemarem Pawlakiem...o Polsce i globalnymkryzysie

Zdję

cia

Stan

isław

Dzi

ągw

a, A

licja

Kor

yś

Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu nagrodzone

Wydawnictwo Uniwersytetu

Ekonomicznego we Wrocławiu

zdobyło nagrodę w Konkursie

o Puchar Radia Wrocław

za najlepiej zorganizowane stoisko

na XV Wrocławskich Targach

Książki Naukowej,

które odbyły się w dniach

18-20 marca br.


Szanowni Czytelnicy,

Słowo „kryzys” jest obecnie odmieniane przezwszystkie przypadki. Jedni straszą apokalipsą, inniuspokajają. Zewsząd sypią się gromy na (neo)libera-lizm, że zbankrutował, że chciwość wzięła górę nadsolidarnością. Może warto więc wykorzystać ten czasprzewartościowań na refleksję osobistą. Nad swoimżyciem, swoją pracą, co w nich jest naprawdę istotne,co pozostanie, a co przeminie. Sprzyja temu czasWielkanocy.Naszym Czytelnikom wraz z życzeniami dedykujemywiersz zmarłego przez 4 laty papieża Jana Pawła II.

Człowiek intelektuTo, co odbiera życiu i różnorodność, i powab,I smak przygody wielkiej, i spontaniczność, i oddech.

Jak ciasno jest w twoich formułach, pojęciach isądach,Które są treści zgęszczeniem, a treści zarazem głodne.

Nie łam tej we mnie bariery, bo bardzo potrzebnawszystkim.Każda droga człowiecza prowadzi w kierunku myśli.

(Karol Wojtyła, Profile Cyrenejczyka, Wydawnictwo Lite-rackie, Kraków 1998)

Redakcja

Spis treści:

BYŁO-BĘDZIE

Kalendarium rektora prof. Bogusława Fiedora 2

Święto światła 8

W Polskę idziemy 10

Rozpoczyna działalność Fundacja

Rozwoju Uniwersytetu Ekonomicznego 12

EUPRIO 12

Kryształowy Alumnus 13

Wybrane z e-portala 14

VII edycja Targów Pracy „Spotkanie z pracodawcą 16

GOŚĆ UCZELNI

Prezydent RP z wizytą na Uniwersytecie 17

Goście Forum Edukacji Ekonomicznej 19

Forum Edukacji Biznesowej uczy i rozwija 21

PERSONALIA

Wspomnienie – Profesor Mieczysław Sobczak 23

Nasi Mistrzowie – Profesor Tadeusz Miśkiewicz 24

70. rocznica urodzin Profesora Andrzeja Barczaka 27

Eurodeputowany Józef Pinior 29

Legenda o grupie studenckiej z lat 1976-1979 30

OKNO NA ŚWIAT

Centrum Egzaminacyjne Instytutu Goethego 33

Także sąsiedzi zza Odry są doktorami naszej uczelni 34

Angielski. Mity i fakty 35

Konkurs językowy po raz szósty 36

Mamy nowy kierunek – europeistykę 38

Selekcja i wartościowanie informacji 38

Z COEUR-em w sercu Burgundii 40

KONFERENCJE

Konkurs „Controller Roku 2008” rozstrzygnięty 47

Konferencja naukowa REMAT 2008 48

10 lat Instytutu Zarządzania Finansami 50

FELIETONY

E-learning na Uniwersytecie Ekonomicznym

we Wrocławiu 54

In vitro a ekonomia 57

Spacer po uczelni – Ślady historii 58

A mury mówią, mówią 61

Rozmowa z Kanclerzem Edwardem Bratkiem 62

Niska reagowalność algorytmu podziału dotacji 63

Nowe pytania o proces boloński 67

Europejskie ramy kwalifikacji 69

Partnerstwo dla wiedzy 72

Portal nr 1 (3) 2009

W N

UM

ER

ZE

1

Kwartalnik Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu redaguje zespół:

Lucyna Wasylina (red. nacz.) i Rafał GalosRedakcja językowa: Dorota Pitulec (WydawnictwoUniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu)Projekt graficzny: Beata Dębskae-mail: [email protected] e-mail: [email protected] tel. 36-80-782, 36-80-580

Redakcja zastrzega sobie prawo wyboru, dokonywania skrótów i poprawek stylistycznych w dostarczanych materiałach.Wykorzystanie materiałów zawartych w piśmie tylko za zgodą redakcji.Dziękujemy wszystkim autorom tekstów i zdjęć wykorzystanych w piśmie.

Po r t a l

próbka:Makieta 1 2009-04-17 16:57 Strona 1

BĘ

DZ

IE

2

1 grudnia 2008 r. rektor uczestniczyłw uroczystej konferencji z okazji ju-bileuszu 10-lecia województwa dolno-śląskiego. Gospodarzem uroczystościbył Marek Łapiński, marszałek Woje-wództwa Dolnośląskiego. Uroczystośćrozpoczęła obchody jubileuszu, którekontynuowane będą w 2009 r., w for-mie wykładów, debat, wystaw i kon-certów.

W dniach 5-6 grudnia rektor brałudział w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego wWarszawie w posiedzeniu KRASP, podczas którego dys-kutowano m.in. na temat dokumentu Reguły kształceniana studiach trzeciego stopnia (doktoranckich) przygoto-wanego przez MNiSzW.

8 grudnia rektor wziął udział w Teatrze Polskim w chary-tatywnym koncercie, którego celem było wsparcie finan-sowe dla Kliniki Transplantacji Szpiku, Onkologii iHematologii Dziecięcej kierowanej przez prof. Alicję Chy-bicką. Rektor wraz z przedstawicielami WrocławskiegoCentrum Badań EIT+ spotkał się w Ratuszu z Rafałem Dut-kiewiczem, aby dyskutować na temat realizacji projektu, wktórym uczestniczą gmina Wrocław, samorząd DolnegoŚląska i pięć uczelni. Na Praczach Odrzańskich ma po-wstać nowoczesne centrum naukowo-laboratoryjne. Podwzględem finansowym to największy projekt naukowy whistorii Polski. Unia Europejska przeznaczyła na jego rea-lizację ponad 200 mln euro.

9 grudnia rektor w Warsza-wie uczestniczył w posiedze-niu Centralnej Komisji ds. Tytułów i Stopni Nau-kowych. We Wrocławiu w siedzibie arcybiskupówwrocławskich wziął udział w uroczystości z okazji imie-nin arcybiskupa MarianaGołębiewskiego.

11 grudnia rektor otwierał konferencję naukową zorgani-zowaną pod patronatem naukowym prof. Edwarda No-waka pt. Zmiany w rachunkowości, rewizji i podatkachwyzwaniem dla biegłego rewidenta. Rektor uczestniczyłtakże w spotkaniu zorganizowanym w ramach Forum Edu-kacji Ekonomicznej, którego gościem był Mateusz Mora-wiecki, prezes Zarządu BZ WBK SA. Prelegent paneluprezes Mateusz Morawiecki mówił o rozwoju sektora ban-kowego w Polsce w minionej kilkuletniej dekadzie, a takżeo aktualnych problemach banków komercyjnych w Pol-sce. Z dezaprobatą wyrażał się o prowadzonej przez banki„wojny na depozyty” i jej skutkach dla klientów i dla bankuw przyszłości. Mówił także o działaniach podejmowanychwspólnie z ministrem finansów, z prezesem Narodowego

Banku Polskiego, przewodniczącym nadzoru finansowegow celu budowania porozumienia i zaufania na rynku międzybankowym, by łagodniej przechodzić perturbacjezwiązane z kryzysem finansowym. Prezes Mateusz

Morawiecki jest absolwen-tem studiów MBA naszejuczelni, był także wielolet-nim wykładowcą na tychstudiach.

12 grudnia rektor wręczałdyplomy i nagrody finalis-tom rankingu „Najlepsi z

Najlepszych” zorganizowanego przez Stowarzyszenie Stu-

16grudnia rektor uczestniczył w spotkaniu z emerytowanymi pracownikami uczelni na

dorocznie organizowanej przez Dział Administracyjno-Socjalny uroczystości opłatkowej oraz z członkamiuczelnianego ZNP.

K a l e n d a r i u mr e k t o r a p r o f . B o g u s ł a w a F i e d o r a

Spotkanie opłatkowe z emerytowanymi pracownikami uczelni

Profesor Bogusław Fiedor, Mateusz Morawiecki i profesor Andrzej Gospodarowicz


denckie Wiggor. Celem projektu jest uhonorowanie 10najlepszych (z najwyższą średnią z ocen) studentówwszystkich lat, na trzech wrocławskich wydziałach uczelni.Otrzymują oni dyplomy od władz uczelni oraz atrakcyjnenagrody rzeczowe ufundowane przez sponsorów projektu.Przygotowanie rankingu umożliwia jego organizatoromnabycie umiejętności pracy w grupie, koordynacji, sztukireklamy i negocjacji oraz pozwala dzielić się tą aktywnoś-cią i wiedzą z innymi studentami. Rektor uczestniczył wuroczystości wręczenia dyplomów absolwentom studiówstacjonarnych na Wydziale Zarządzania, Informatyki i Fi-nansów. W tym roku dyplomy na Wydziale uzyskało 437absolwentów studiów stacjonarnych i 591 absolwentówstudiów niestacjonarnych.

19 grudnia rektor uczestni-czył w wigilijnym posiedze-niu rektorów zrzeszonych wKRUWiO, które odbyło sięw siedzibie Papieskiego Wy-działu Teologicznego .

20 grudnia rektor był goś-ciem spotkania opłatkowego ze studentami naszej uczelni.

22 grudnia rektor uczestniczył w spotkaniu rektorów zmarszałkiem województwa Markiem Łapińskim, któregotematem była przyszłość projektu Wrocławskie CentrumBadań EIT+. Dyskusja dotyczyła zastrzeżeń rektora Poli-techniki Wrocławskiej co do zasad rozliczenia projektówzlecanych przez EIT + pracownikom naukowym.

ROK 2009

4 stycznia 2009 r. rektor uczestniczył w spotkaniu opłat-kowym dla środowiska akademickiego dobywającym sięco roku w Metropolitalnym Seminarium Duchownym.

6 stycznia rektor w Poznaniu wziął udział w pogrzebieprof. Wacława Wilczyńskiego, jednego z najwybitniejszychpolskich ekonomistów (profesor Wilczyński był uczniemprof. Edwarda Taylora). Spotkał się także z księdzem Mirosławem Malińskim, w sprawie objęcia patronatem 13Międzynarodowego Zjazdu Animatorów Spotkań Małżeń-skich, który odbędzie się w dniach 11-13 września, na te-renie naszej uczelni. Gościć będziemy 150 parmałżeńskich z całej Europy.

9 stycznia rektor był gościem spotkania opłatkowego przy-gotowanego dla społeczności akademickiej naszej uczelniprzez członków zrzeszonych w NSZZ „Solidarność”

12 stycznia prof. Bogusław Fiedor uczestniczył w spotka-niu zorganizowanym przez Wrocławską MiędzyuczelnianąFundację na rzecz Emerytów i Osób Niepełnosprawnych„Pro Homine”. Rektor był także na uroczystej sesji SejmikuWojewództwa Dolnośląskiego, podczas której prof. Leonowi Kieresowi nadano tytuł honorowego obywatelaDolnego Śląska Civi Honorario, oraz gościem spotkaniaopłatkowego w Konsulacie Generalnym Niemiec.

15 stycznia rektor otworzył uroczystość, podczas której nagrodzono finalistów kon-kursu językowego zorgani-zowanego przez Wiggor wewspółpracy ze Studium Ję-zyków Obcych.

20 stycznia rektor w War-szawie brał udział w posie-dzeniu CKdsTiSN oraz weWrocławiu w posiedzeniu

KRUWiO. Rektorzy dyskutowali m.in. nt. strategii DolnegoŚląska w zakresie nauki i szkolnictwa wyższego w konte-kście projektu Regionalnej Strategii Innowacji, przyszłościMiędzyuczelnianej Fundacji „Pro homine”. Wysłuchanopodsumowania na temat 11 edycji Dolnośląskiego Festi-walu Nauki, które przedstawił koordynator prof. Adam Je-zierski. Na prośbę profesora Jezierskiego, na jego następcękolegium powołało prof. Kazimierza Orzechowskiego. Te-goroczna edycja DFN we Wrocławiu odbędzie się wdniach 18-23 września. Rektorzy zapoznali się także z kon-cepcją budowy Wrocławskiego Centrum Nauki (w przy-szłości będzie to także miejsce, gdzie będą się odbywałyfestiwale nauki). Rektorzy dyskutowali także nad prawnymaspektem powołania międzyuczelnianych, środowisko-wych studiów doktoranckich. Ich celem jest umożliwieniedoktorantom korzystania z kursów realizowanych na każdejuczelni.

W dniach 23-25 stycznia odbyło się w Przesiece spotkaniew ramach Konferencji Rektorów Uczelni Ekonomicznych,którego organizatorem była nasza uczelnia. Rektorzy dys-kutowali m.in. o algorytmie rozdziału środków budżeto-

wych i zasadach wykorzystania ichw uczelniach, na temat podstawprawnych dla porozumienia umożli-wiającego studentom jednej uczelniodbycie części studiów na uczelnidrugiej, zrzeszonej w ramach tzw.Polskiego Erasmusa. Wymieniali siędoświadczeniami na temat sposo-bów pozyskiwania środków unij-nych.

1 lutego rektor w Głogowie brałudział w koncercie noworocznymw Kościele Najświętszej MaryiPanny Królowej Polski, przygoto-wanym pod patronatem prof. Mi-rosławy Kwiecień we współpracy zksiędzem proboszczem WitoldemPietschem, wspierającym akcję

11stycznia w zabytkowej sali „Oratorium Ma-rianum” Uniwersytetu Wrocławskiego odbyło

się ekumeniczne spotkanie noworoczne, zorganizowaneprzez Stowarzyszenie Prawosławne im. Świętych Apos-tołów Piotra i Pawła i Konsula Honorowego Rumunii we Wrocławiu, w którym rektor uczestniczył.

Zdję

cia

Stan

isław

Dzi

ągw

a

Spotkanie opłatkowe zorganizowane przez ZNP

3


BY

ŁO-

BĘ

DZ

IE


„Misyjny SMS – Oni czekają na Nadzieję – 72032”. Kon-cert w wykonaniu Piotra Rojka – mistrza improwizacji organowej, laureata konkursów organowych i kompozy-torskich, stypendysty Internationale Altenberger Orgelaka-demie w Niemczech orazMinistra Kultury i Sztuki wPolsce zgromadził studen-tów, absolwentów i ich ro-dziny oraz przedstawicieliśrodowiska głogowskiego.

2 lutego kierownictwouczelni spotkało się z ukonstytuowanym po wyborach Sa-morządem Studenckim. Studenci zmieniając ordynacjęwyborczą osiągnęli cel jakim było zachowanie ciągłości po-dejmowanych działań i inicjatyw w kolejnej kadencjidzięki pozostaniu we władzach Samorządu przedstawicielipoprzedniej ekipy Rady Uczelnianej.

20 lutego odbyła się uroczystość nadania przez Uniwer-sytet Ekonomiczny w Poznaniu tytułu doktora honoriscausa prof. Danucie Hübner. Recenzję dorobku prof.Hübner przygotowali prof. Bogusław Fiedor i prof. AndrzejWojtyna. Warto przypomnieć, że poznańska uczelnia status uniwersytetu formalnie otrzymała 27 grudnia 2008roku.

21 lutego rektor prof. Bogusław Fiedor w gronie przedsta-wicieli władz miasta i regionu, rektorów wrocławskichuczelni, kadry akademickiej, przedstawicieli dyplomacji i

biznesmenów uczestniczył w Balu Politechniki Wrocław-skiej, którego gospodarzem był rektor prof. TadeuszWięckowski.

24 lutego nasza uczelnia gościła Prezydenta Rzeczypo-spolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego, który zaprezentowałswoje poglądy na temat aktualnej sytuacji ekonomicznejPolski. W wypełnionej do ostatniego miejsca Auli im. JanaPawła II wspólnie z Prezydentem RP Lechem Kaczyńskimw panelu dyskusyjnym uczestniczyli Aleksandra Natalli-Świat, poseł RP, prof. Adam Glapiński, pełniący funkcjęeksperta ekonomicznego prezydenta RP i Mateusz Mora-wiecki, prezes Zarządu BZ WBK SA, a dyskusję moderowałprof. Bogusław Fiedor. Rekor uczestniczył także w uroczystości uhonorowania ks. Henryka Kardynała Gulbi-nowicza Orderem Orła Białego przez Prezydenta Rzeczy-pospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego. Rektor wziął takżeudział jako moderator w obradach Dolnośląskiego SalonuGospodarczego działającego przy Loży Dolnośląskiej BCC.

26 lutego rektor uczestni-czył wspólnie z KrzysztofemStanisławiakiem, prezesemzarządu Agencji PromocjiEnergii, i dr. Czesławem Ku-basikiem w spotkaniu RadyProgramowej miesięcznika

„Energia”, której jest członkiem. Czasopismo jest wyda-wane przez Agencję Promocji Energii. Udzielił także wy-wiadu wrocławskiemu radiu RAM. Dziennikarki MartaWróbel i Anna Fluder pytały m.in. czy w Polsce mamy kry-zys gospodarczy. Rektor wziął udział w spotkaniu przygo-towanym pod egidą Rafała Dutkiewicza, prezydentaWrocławia, na temat przyszłości projektu EIT+.

27 lutego rektor uczestniczył w Opolu w spotkaniu rekto-rów zrzeszonych w KRUWiO oraz w uroczystości nadaniaprof. dr. hab. inż. Tadeuszowi Kaczorkowi tytułu doktorahonoris causa Politechniki Opolskiej.

1 marca rektor uczestniczył w uroczystości wręczenia dy-plomów absolwentom 14 edycji Programu MagisterskichStudiów Menedżerskich MBA oraz między-narodowych certyfikatów absolwentom 12 edycji opcjimiędzynarodowej. Uroczystość odbyła się w Auli Leopol-

dina na Uniwersytecie Wrocławskim. Uroczys-tość prowadziła prof. Ewa Konarzewska-Gubała,dyrektor Programu MSM/MBA. Podczas uroczys-tości prof. Catherine Lions, wieloletniegowykładowcę i współtwórcę sukcesu programuMBA prof. Bogusław Fiedor uhonorował Meda-lem 60-lecia uczelni. Dyplomy magisterskie uzys-kało 55 osób, wręczali je prof. Bogusław Fiedor iprof. Marek Nowiński prodziekan Wydziału ZIF.Profesor Catherine Lions wręczyła międzynaro-dowe certyfikaty Master of Business Administra-tion. Listy gratulacyjne dla najlepszychabsolwentów XIV edycji Programu MSM/MBAwręczał prof. Józef Dziechciarz, dziekan Wy-działu ZIF. Jak co roku najlepszemu studentowiprof. Ewa Konarzewska-Gubała wręczyła

4

BĘ

DZ

IE

r e k t o r a p r o f . B o g u s ł a w a F i e d o r a

4 marca rektor brał udział w spotkaniu studentów zRafałem Dutkiewiczem, prezydentem Wrocławia,

który przedstawił wykład pt. Wrocław metropolia XXIwieku. Miasto biznesu, nauki i innowacji.

Zdję

cia

Stan

isław

Dzi

ągw

a

Spotkanie z Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej –Lechem Kaczyńskim

Piotr Rojek – mistrz improwizacji organowej


Nagrodę Dyrektora Programu. Grafikę artysty Geta Stankiewicza otrzymał mgr Grzegorz Kamyk. Zebraniwysłuchali koncertu w wykonaniu Wrocławskiego ZespołuSolistów Ricordanza.

2 marca rektor wziął udział w posiedzeniu DolnośląskiejAgencji Współpracy Gospodarczej.

W dniach 5-6 marca rektor jako stały delegat desygno-wany przez KRASP był członkiem delegacji polskiej wraz zprof. Grażyną Pawelską-Skrzypek, podsekretarzem stanuw MNiSzW, uczestniczącej w Strasburgu w posiedzeniustałego komitetu do spraw szkolnictwa wyższego i badań wRadzie Europy. Dyskutowano m.in. na temat problemówzwiązanych z europejskim obszarem szkolnictwa wyższego.

10 marca rektor przebywałw Warszawie, gdzie brałudział w posiedzeniuCKdsTiSN.

12 marca rektor uczestni-czył w konferencji przygoto-wanej przez MinisterstwoNauki i Szkolnictwa Wyższego nt. stanu reform wprowa-dzonych w ramach deklaracji bolońskiej w europejskimszkolnictwie wyższym.

16 marca rektor spotkał się z Tomaszem Tykierko, preze-sem Zarządu Dolnośląskiej Agencji Współpracy Gospo-darczej aby dyskutować o rozwoju, eksporcie, promocjiregionu i koordynacji działań podmiotów gospodarczych iinstytucji otoczenia biznesu w celu realizacji polityki zrów-noważonego rozwoju poprzez działania wspomagającerozwój społeczno-gospodarczy regionu dolnośląskiego zuwzględnieniem standardów europejskich.

18 marca rektor spotkał się na Politechnice Wrocławskiejz prof. Barbarą Kudrycką, minister nauki i szkolnictwawyższego, na debacie o przyszłości nauki polskiej w świetlenowych projektów zakładających reformę szkolnictwawyższego.

W dniach 18-21 marca rektorjako przedstawiciel KRASPuczestniczył w Pradze w spot-kaniu przedstawicieli stowarzy-szenia The European UniversityAssociation. The European Uni-versity Association (EUA) repre-zentuje i wspiera instytucjeszkolnictwa wyższego w 46krajach, zapewniając im forumwspółpracy. Dzięki swojej unikatowej wiedzy na tematsektora i różnorodności jejczłonków jest na bieżąco z naj-nowszymi trendami w dziedzi-nie szkolnictwa wyższego ibadań naukowych.

23 marca rektor wziął udział wspotkaniu Rafała Dutkiewicza,prezydenta Wrocławia z grupą

udziałowców Wrocławskiego Centrum Badań EIT+.Spółka powołana ponad dwa lata temu przez prezydentaWrocławia, marszałka województwa dolnośląskiego i uczelnie: Uniwersytet Wrocławski, PolitechnikęWrocławską, Uniwersytet Przyrodniczy oraz AkademięMedyczną (nasza uczelnia przystąpiła do konsorcjum wroku ubiegłym) złożyła projekt na budowę centrum labo-ratoryjno-badawczego.

24 marca rektor w ramach Otwartego Forum Ekonomicz-nego gościł z wykładem Witolda Kozińskiego, wiceprezesaNBP, który przedstawił swoją opinię nt. przygotowaniaPolski do wstąpienia do strefy euro. Tytuł wykładu Czyeuro jest receptą na kryzys?

Rektor gościł także w murach naszej uczelni rek-torów zrzeszonych w KRU-WiO.

27 marca prof. BogusławFiedor przedstawił wDąbrowie Górniczej wykład

pt. Dokąd zmierza współczesna ekonomia? Integracja dyscyplin i możliwość współpracy z innymi naukami.

28 marca rektor uczestniczył w Jachrance w finale Olim-piady Wiedzy Ekonomicznej gdzie wygłosił wykład do-tyczący problematyki zrównoważonego rozwoju.

31 marca rektor uczestniczył w otwarciu konferencji zor-ganizowanej z okazji jubileuszu – 10 lat istnienia – Insty-tutu Zarządzania Finansami Wydziału Zarządzania,Informatyki i Finansów, kierowanego przez prof. Krzysz-tofa Jajugę. W Warszawie uczestniczył w spotkaniu z prof. Barbarą Kudrycką, w którym rektorzy przekonywali minis-ter nauki, że zależy im na współpracy w ramach projektuEIT Plus.


BY

ŁO-

BĘ

DZ

IE

5

30 marca rektor gościł wicepremiera i prezesa Polskiego Stronnictwa Ludowego Waldemara

Pawlaka, który wygłosił wykład pt. Polska a globalny kryzys, oraz odpowiadał na pytania licznie przybyłych studentów.

Medal 60-lecia uczelni dla prof. Catherine Lions


Jeszcze nie zatarły nam się wspomnienia Wigilii w ro-dzinnym gronie, a już 9 stycznia 2009 r. mogliśmy po-dobne uczucia szczęścia, radości, sympatii przeżywać

w gronie naszej wielkiej akademickiej rodziny. Tradycjaspotkań opłatkowych zainicjowana przez KU NSZZ Soli-darność trwale zagościła w naszym uczelnianym życiu.Wspólne łamanie się opłatkiem, wspólne kolędowanie,wspólny posiłek jest okazją do rozmów, do wspomnień,do okazywania sobie sympatii i wzajemnej życzliwości.

Wiernych uczestników spotkań opłatkowych przywitałaKrystyna Szewczyk, dziękując gościom za przybycie. Prze-wodnicząca NSZZ zachęcała do zadumy nad trudami mi-nionego roku, do dystansu i do refleksji nad codziennązabieganą rzeczywistością, do chwili wspomnień o oso-bach z naszej akademickiej społeczności, które odeszły odnas na zawsze. Snując przypowieść na temat wędrującychtragarzy, którzy potrafili znaleźć właściwy rytm dla swoichpoczynań, nawoływała, byśmy dzisiaj również działali zrozwagą i odszukali sens życia, odrzucając nieuzasadnionycodzienny pośpiech, powierzchowne reakcje i niezobo-wiązujące relacje. Życzyła uczestnikom spotkania, by do-mowe ogniska zawsze dawały światło nadziei, wskazywaływłaściwe kierunki, by każdemu spełniały się marzenia. O roli i sile twórczej światła wydobywającego z ciemności

dobro, emocje, prawdę mówił biskup pomocniczy archidiecezji wrocławskiej prof. Andrzej Siemieniewski,który pobłogosławił zebranych. Serdeczne życzenianoworoczne, życzenia radości z osiągnięć duchowych imaterialnych, życzenia satysfakcji z pracy złożył JM Rektorprof. Bogusław Fiedor.

Z wielkim zainteresowaniem zebrani czekają zawsze nawystąpienie dr. Marka Biernackiego. Jego słowa przypo-minają o konieczności szukania w naszym życiu zrozu-

6

BĘ

DZ

IE

Święto świat łaO p ł a t e k z N S Z Z S o l i d a r n o ś ć

Zdję

cia

Stan

isław

Dzi

ągw

a


mienia dla pojęć podstawowych: szczęścia, prawdy,miłości, piękna i wolności. Tym razem dr Marek Biernackimówił, że kiedy brakuje mu perspektywicznego spojrze-nia, siły do życia i pracy, sens odnajduje, słuchając muzykiklasycznej, czytając dobrą poezję. Utwory Cypriana Ka-mila Norwida są refleksją na najważniejsze tematy, pró-bują odpowiedzieć na nurtujące nas pytania, a zarazemzachęcają, by podejmować się zadań twórczych. Jego do-ciekania o sztuce, pięknie, pracy i miłości, zawarte wdziele pt. „Promethidion”, zachęcają do takich działań.

„Cóż wiesz o pięknem ? Kształtem jest Miłości.Kształtem miłości piękno jest – i tyle,Ile ją człowiek oglądał na świecie,

W ogromnym Bogu albo w sobie – pyle,Na tego Boga wystrojonym dziecię;”.............Bo piękno na to jest, by zachwycałoDo pracy – praca, by się zmartwychwstało.”

Spotkanie noworoczne uświetnił występ młodych instru-mentalistów tworzącego się zespołu muzycznego i uni-wersytecki chór „Ars Cantandi”.

Spotkanie opłatkowe jest jednym z nielicznych spotkań naszej społeczności tak głęboko wzbogacających nasze duchowe przeżycia i przynoszących radość ze wspólnego kolędowania.

7


BY

ŁO-

BĘ

DZ

IE

Fragment wypowiedzi dr. Marka BiernackiegoKiedyś, 23 lata temu, przydarzyło misię spotkanie. Spotkałem księdza Józefa, dzięki któremu doświad-czyłem, że „Słowo stało się Ciałem”.Bóg rzeczywiście stał się dla mnieobecny w Kościele, w towarzystwieosób, które w Niego wierzą i któreGo poszukują. Fakt sprzed 2000 latstał się dla mnie bliski i znaczący. Napoczątku było poruszenie serca, ponieważ to, co mówił ten ksiądz,było spójne z pragnieniami megoserca. Zobaczyłem wtedy podsta-wowe wymogi mego serca w zu-pełnie innej perspektywie – wperspektywie nieskończoności. Wfenomenie odmiennego człowie-czeństwa tego księdza odkrywałemnowe przeczucie życia, coś, co roz-winęło moją zdolność do pewności,pozytywności, nadziei i użytecznościw życiu. Od tego spotkania weryfi-kuję to Wydarzenie na drodzeswego życia poprzez porównywaniez Nim wszystkiego, co mi się wyda-rza. Kiedy szukam znaczenia dlawszystkich moich relacji, dla wszyst-kich rzeczy, Chrystus coraz bardziejstaje się odpowiedzią, która satys-fakcjonuje moje serce i mój umysł.

Z nadzieją i miłością patrzę na mojążonę, dzieci, ale także na moich stu-dentów, kolegów z pracy. Wydarze-nie obecności Boga sprawia dzisiaj,że obchodzi mnie każdy człowiek,którego spotykam – zwłaszcza jegoprzeznaczenie.Gdy popatrzymy na karty Ewangelii,to zobaczymy że jest ona prze-pełniona spotkaniami. Dwaj młodzi rybacy Jan i Andrzejprzyszli posłuchać proroka JanaChrzciciela. Jedyni wzięli na seriojego wskazanie na Jezusa. Poszli zaNim i przebywali z Nim przez całydzień; spotkanie z tą wyjątkowąObecnością wzbudziło w nich takąciekawość, że czuli potrzebę szuka-nia Go ponownie następnego dnia. Celnik Zacheusz – szef mafii w Jery-cho – miał wszystko: i pieniądze, iwładzę. Wystarczyło jedno spotka-nie, by zmieniło się całe Jego życie.Dwa spostrzeżenia:1. Punktem wyjścia (warunkiem ko-niecznym) do tego, aby mogło wy-darzyć się nam spotkanie, jestosobiste uznanie, że jestem człowie-kiem potrzebującym, że o własnychsiłach nie jestem w stanie zrealizowaćmoich pragnień i mojego znaczenia.Kiedy kochasz i wyobrażasz sobie,

że to może się skończyć, to zaczynacię to dusić. To rozpacz. Dlatego takważne jest, aby we wszystkim do-strzegać obecność Tajemnicy, którastała się człowiekiem z krwi i kości,obecność Chrystusa.2. Możemy postawić sobie pytanie:czy nasze dzisiejsze bycie tutaj od-powiada mojemu „ja”, czy odpo-wiada mojej potrzebie szczęścia,prawdy, piękna?Możesz od razu powiedzieć „tak”lub „nie” z impetu, ale wówczasemocja stanie się osądem i wtedy„koniec człowieczeństwa”.Dlaczego? – bo emocja jest reakcjąpsychiczną, która musi być oce-niona. Trzeba zastosować kryteria,które mamy w sercu do przedmiotu,który budzi w tobie uczcie. Trzebaużyć rozumu.Tajemnica Bożego Narodzenia jestnaleganiem, aby zwrócić uwagę nakonkretny fakt, który nam się wyda-rzył, a który otwiera przed nami nie-skończoną perspektywę – bo Bógczyni wszystko na wieczność. Bóg stał się człowiekiem i jestobecny w tobie i we mnie, jestobecny w każdym. Prawdziwa przy-jaźń to taka, która o tym przypo-mina, i do której zapraszam.


BĘ

DZ

IE

Wojciech Sokolnicki

Jest czas siewu i czas zbiorów. Wiosna jest dla promo-cji okresem wzmożonej aktywności, od którego wdużej mierze zależy jakość rekrutacji.

Dane rekrutacyjne nie pozostawiają wątpliwości – 49%kandydatów na studia na UE pochodzi spoza DolnegoŚląska. Oczywiście, w przeważającej mierze są to miesz-kańcy województw ościennych. Dla przykładu z Opolsz-czyzny rekrutuje się blisko 9% kandydatów, 2% z samegoOpola. Ta sama liczba maturzystów przyjeżdża do nas zeŚląska, a Częstochowa jest najlepszym „dawcą” spośródmiast spoza Dolnego Śląska (prawie 2,4%). W dalszej ko-lejności następują: Wielkopolska (8%), Lubuskie i Łódzkie(po 7%). Jednak coraz wyraźniej reprezentowane są woje-wództwa wschodnie. Cztery z nich: Lubelskie, Małopol-skie, Podkarpackie i Świętokrzyskie przysyłają nam ponad8% swoich maturzystów, co – jeśli weźmie się pod uwagęmniejszą liczbę mieszkańców w stosunku do Śląska czyWielkopolski – świadczy o dużej (rosnącej) popularnościnaszej uczelni.

W ankietach dotyczących źródła informacji o wybieranejuczelni wysokie miejsce zajmuje możliwość spotkania i

bezpośredniej rozmowy z jej przedstawicielem. Dlatego teformy promocji są i będą w najbliższych latach prioryte-tem w działaniach promocyjnych naszej uczelni. Corazczęściej do tych działań angażują się sami studenci, którzyz oczywistych względów mają dobry kontakt ze swoimi ró-wieśnikami i – jako bezpośredni konsumenci „usługi dy-daktycznej” – są najbardziej wiarygodnymi świadkami.

8

Zdję

cia

Joan

na L

ech

W Po l skę idz iemy

Targi Edukacyjne TARED 2009 we Wrocławiu


Studenci z Koła Naukowego LIDER z zapałem i zaan-gażowaniem uczestniczą w tym roku w trzech przedsięw-zięciach. Na targach edukacyjnych we Wrocławiu i wKatowicach bez wytchnienia odpowiadali na niezliczonąilość pytań przyszłych maturzystów, którzy tłumnie –zwłaszcza w Katowicach – odwiedzali nasze stoisko. Stu-denci przeprowadzili również warsztat dla licealistów pt.„Dlaczego warto studiować ekonomię w dobie kryzysu?”,podczas którego przekonywali, że nie tylko warto studio-wać kierunki ekonomiczne, ale należy to robić właśnie nanaszej uczelni.

Tegorocznym sztandarowym przedsięwzięciem promocyj-nym organizowanym przez część wrocławskich uczelni iBiuro Promocji Miasta jest tzw. roadshow, czyli podróż pokraju z prezentacją oferty edukacyjnej. Przygotowane zos-tały dwie jednotygodniowe trasy. Pierwsza wiedzie przezKępno, Ostrów Wlkp., Kalisz, Jarocin, Leszno, Głogów,Zieloną Górę i Lubin, druga przez Częstochowę, Kielce,Ostrowiec Świętokrzyski, Lublin, Radom i Piotrków Try-bunalski. Marszruta została ułożona tak, aby wzmacniaćoddziaływanie w regionach, w których mamy już dobrąopinię i promować się w regionach wschodzących. W cen-tralnym punkcie każdego z tych miast pojawi się „londyń-ski” autobus w barwach Wrocławia, z logo uczelnibiorących udział w akcji. Jedna ze ścian autobusu będzieozdobiona zdjęciem wrocławskiego rynku. Wspólnie z niądwie ruchome ścianki wraz z nadmuchiwaną wieżą ratu-sza utworzą „rynek”, w którym studenci i pracownicy zajmujący się promocją uczelni wrocławskich będą pre-zentowali ofertę dydaktyczną. Przewidziane są równieżliczne konkursy. Wydarzenie ma mieć oprawę medialną,przygotowywane są komunikaty i zaproszenia dla wszyst-kich mediów lokalnych i szkół średnich. Podobne imprezysprzed dwóch lat: trzy trasy polskie i dwie trasy do wschod-niej i zachodniej Ukrainy cieszyły się dużym zaintereso-waniem młodzieży, która doceniła nie tylko możliwość

spotkania z przedstawicielami uczelni, lecz również no-watorską formę. Podróż odbiła się też szerokim echem wmediach lokalnych i ogólnopolskich, dając dodatkowyefekt wzmocnienia promocyjnego.

Ciekawą inicjatywą wykazali się studenci związani z RUSS,pod wodzą Michała Pawelczaka i Kamila Sakłaskiego, or-ganizując akcję „W poszukiwaniu skarbu”. Podpowiedzmyod razu – skarbem są studia na Uniwersytecie Ekonomicz-nym we Wrocławiu. Studenci wyposażeni w materiały promocyjne i informacyjne odwiedzą kilkadziesiąt szkółśrednich w Polsce, zachęcając do przyjazdu do Wrocławiai studiów w naszej Almae Matris. Z rozmów przeprowa-dzonych wśród obecnych studentów UE z najdalszychzakątków kraju wynika, że takie spotkania są wielce sku-teczne.Czy opisane powyżej działania okażą się efektywne, prze-konamy się już jesienią.

Zdję

cie

Rafa

ł Mar

zec

9

BY

ŁO-

BĘ

DZ

IE

Studenci z KN Lider na Targach Edukacyjnych w Katowicach



BĘ

DZ

IE

10

F R U E r o z p o c z y n a d z i a ł a l n o ś ć

Fundacja Rozwoju Uniwersytetu Ekonomicznego

Marek Zimnak

Nowe formy edukacyjne, granty, promocja – czyli jakwykorzystać szansę

Od kwietnia rozpoczyna działalność Fundacja RozwojuUniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, która maswoją siedzibę na terenie naszej uczelni. W wyniku zmiany nazwy uczelni, której dokonano w majuubiegłego roku, likwidacji uległa Fundacja Rozwoju Aka-demii Ekonomicznej. W zasadzie już kilka lat temu wy-czerpała się misja ówczesnej fundacji, która od dłuższegoczasu nie wykazywała aktywności, choć w swojej prze-szłości zapisała ciekawą kartę na rzecz uczelni, prowadzącm.in. Biznes College.

Nowa fundacja, nad powołaniem której prace trwały bli-sko rok, w swoją planowaną aktywność wpisała wspieranierozwoju gospodarki i nauki poprzez aktywny rozwój ist-niejących form promocji nauk ekonomicznych realizowa-nych przez różne środowiska uczelni. Do form tychzaliczamy m.in. Biuro do Spraw Absolwentów, OtwarteForum Ekonomiczne, Forum Wiedzy Biznesowej, OtwartyUniwersytet Ekonomiczny, Uniwersytet Trzeciego Wieku,wspieranie i rozwój nowych form nauczania w ramach in-ternetowej uczelnianej platformy edukacyjnej; a takżetworzenie i prowadzenie projektów, które przy współpracyz służbami obsługi projektów europejskich zapewnią coraz

wyższy stopień asymilacji środków unijnych na potrzebyrozwoju uczelni. Fundacja będzie się chciała także podjąćorganizowania nowych, prorynkowych projektów eduka-cyjnych (studiów podyplomowych, kursów specjalistycz-nych i innych) oraz ich prowadzenia. Wśród planowanychaktywności znajdą się także rozmowy z partnerami, którzyzechcą wspierać uczelnię w szerokiej działalności popula-ryzacji wiedzy ekonomicznej – duże organizacje bizne-sowe i społeczne, które dojrzą swój – także wizerunkowy– interes we współpracy z uczelnią, będącą kuźnią kadrkierowniczych w różnych obszarach życia publicznego.

W skład Rady Fundacji weszli: jako jej przewodniczący –prorektor do spraw nauki prof. Andrzej Gospodarowiczoraz prorektor do spraw rozwoju i promocji uczelni prof.Marek Łyszczak, przedstawiciele wydziałów: GRIT – prof.Andrzej Bąk, ZIF – prof. Józef Dziechciarz, IE – prof. Edmund Cibis, NE – prof. Adam Kubów, a na sekretarzaRady wybrano dr. Dariusza Wawrzyniaka. Zarząd Radystanowić będą przedstawiciele Biura Promocji WojciechSokolnicki i Marek Zimnak w funkcji dyrektora Zarządu.

Radzie i Zarządowi życzymy powodzenia w staraniach ojak najkorzystniejsze dla uczelni rozwiązania. Zapowia-damy równocześnie w jednym z najbliższych wydań na-szego kwartalnika dłuższą rozmowę z PrzewodniczącymRady prof. Andrzejem Gospodarowiczem.

EUPRIOUczelniani rzecznicy z całej Europy naszymi gośćmi

Komitet Sterujący europejskiej organizacji EUPRIO (Euro-pean Universities Public Relations and Information Offi-cers) na swoim posiedzeniu w listopadzie 2008 r. wLeuven (Belgia) zdecydował o wyborze Wrocławia jakomiejsca swojego kolejnego posiedzenia. Obrady ponad dwudziestu przedstawicieli uczelni niemalze wszystkich unijnych krajów odbyły się 27 i 28 lutego2009 r., a organizacją goszczącą Komitet Sterujący EUP-RIO była nasza uczelnia.W trakcie pobytu w naszym mieście goście zostali przyjęcioficjalnie przez władze uczelni, mieli także okazję poznaćnasze miasto, które wywarło duże wrażenie na odwie-dzających.

W wolnych chwilach nasi goście przeszli szlakiemwrocławskich krasnali, zwiedzali także Ostrów Tumski iHalę Stulecia. Wizyta szefów komunikacji największych uniwersytetów zcałej Europy okazała się świetną okazją do dalszej promo-cji naszego miasta w Europie, nawiązania kolejnych kon-taktów i uczynienia z naszego miasta centrum krajowejdyskusji o współpracy uczelni europejskich w obszarzepromocji nauki, uczelni i uczonych. Wypada się cieszyć,że to naszej uczelni przypadł zaszczyt goszczenia tak opi-niotwórczego grona.

(mazak)


Wiesław Wątroba

Kultura każdej organizacji stanowi konglomerat wielu ele-mentów sprowadzających się przede wszystkim do wymiarów: artefaktycznego, behawioralnego i świado-mościowego. Spoiwem, bardzo często odmiennych wprzypadku konkretnej organizacji składników jej kulturykorporacyjnej, jest tradycja. Jak dotąd nie wypracowanoskutecznych metod jej kształtowania (o ile jest to możliwe).Jedyne, co można tutaj uczynić jest oferowanie społecz-ności organizacji działań, które mogą w bliższej perspek-tywie czasowej przybrać charakter obyczaju, a w dalszejobrzędu. Jednym z najważniejszych obrzędów kształ-tujących kulturę organizacyjną są obrzędy przekazu sy-temu wartości, norm, wzorców zachowań i koduetycznego korporacji. Z pewnością do tego typu działańnależy propagowanie postaci wyróżniających się w histo-rii organizacji przymiotami, postawą i aktywnością przy-noszącymi jej chwałę w otoczeniu zewnętrznym, ajednocześnie propagującymi kluczowe dla niej wartości wobrębie jej życia społecznego. Jak dotąd w historii naszejuczelni tego typu jednostki nagradzano przyznawanymiokazjonalnie medalami, bądź wyróżnieniami za zasługi dlarozwoju Alma Mater. Brakuje jednak wyróżnienia, którepodkreślałoby przymioty i dokonania wybitnych absol-wentów, niekoniecznie bezpośrednio związanych z funk-cjonowaniem naszej uczelni, którzy mogą służyć za wzórdla całej społeczności naszych absolwentów, a jednocześ-nie stanowić przesłanie dla otoczenia, wyrażające systemwartości, dokonania czy etos, charakteryzujący absolwen-tów WSH/WSE/AE/UE we Wrocławiu.Lukę, o której wyżej mowa ma wypełnić doroczna nagrodaKryształowego Alumnusa przyznawana wybitnym absol-wentom studiów licencjackich, magisterskich i doktoran-ckich WSH/WSE/AE/UE we Wrocławiu, za szczególneosiągnięcia naukowe w trakcie studiów, w pracy zawodo-wej, sztuce, sporcie oraz za działania na rzecz rozwojuuczelni, w pracy społecznej i filantropijnej, a także dla wybitnych absolwentów, których dokonania życiowezasługują na szczególne uhonorowanie. Laureaci nagrodypowinni cechować się przymiotami i postawą, stano-wiącymi wzorzec dla całej społeczności akademickiejWSH/WSE/AE/UE, a jednocześnie dawać otoczeniu świa-dectwo, iż ich macierzysta uczelnia wnosi znaczący wkładw rozwój miasta, regionu i kraju, a także odległychspołeczności, w których żyją.

Kryształowy Alumnus będzie przyznawany w nastę-pujących kategoriach:– za wzorowe wyniki w nauce;– za działalność społeczną i filantropijną;– za wybitne osiągnięcia sportowe;– za dokonania na polu kultury i sztuki;– za działania na rzecz rozwoju i promocji Alma Mater;– za sukcesy w pracy zawodowej;– za całokształt dokonań życiowych.

Kryształowy Alumnus będzie przyznawany przez Kapitułę,w skład której wchodzą: JM Rektor Uniwersytetu Ekono-micznego, prorektor ds. rozwoju i promocji uczelni, dziekani wszystkich wydziałów, przewodniczący Stowa-rzyszenia Absolwentów WSH/WSE/AE/UE, kierownik Katedry Historii Gospodarczej, prof. Wiesław Wątroba –pełnomocnik rektora ds. absolwentów. W latach następ-nych w skład Kapituły wejdą laureaci z lat poprzednich.Kapituła rozpatrzy wnioski nadsyłane przez absolwentówWSH/WSE/AE/UE. Wstępna selekcja i weryfikacja zgłoszo-nych kandydatur będzie dokonana przez Komisję Selekcyjną w skład której wchodzą: przewodniczący Stowarzyszenia Absolwentów WSH/WSE/AE/UE, kierow-nik Katedry Historii Gospodarczej, kierownik Biura Promocji oraz pełnomocnik rektora ds. absolwentów. Nagroda będzie wręczana w trakcie specjalnej uroczys-tości w ramach Dni Absolwenta lub w dniu Święta Uczelni.Termin zgłaszania kandydatur upływa najpóźniej na pięćmiesięcy przed uroczystością wręczenia nagród, a zebranieKapituły odbędzie się nie później niż cztery miesiące przedogłoszeniem laureatów.Nagroda w danej kategorii będzie przyznana jedynie wów-czas, gdy Kapituła uzna, iż kandydaci do jej otrzymaniaspełniają jak najwyższe kryteria stawiane przez ich poten-cjalnych posiadaczy oraz podkreślają prestiż tytułu Krysz-tałowy Alumnus. W przypadku braku odpowiadającychtym wymogom kandydatur w którejkolwiek kategorii, nagroda w danym roku nie będzie przyznana.

Kryształowy Alumnus za wzorowe wyniki w nauce bę-dzie przyznawany absolwentom studiów doktoranckichUE, uprzednio studiujących na studiach I i II stopnia, zaszczególne wyniki w nauce, udział w badaniach nauko-wych oraz aktywność na rzecz wspólnoty akademickiejUE. Nagroda jest przyznawana jednej osobie, w szczegól-nych przypadkach maksymalnie dwóm. W posiedzeniuKapituły przyznającej tę nagrodę będzie uczestniczyć pro-rektor ds. studenckich.Kryształowy Alumnus za działalność społeczną i filan-tropijną będzie przyznawany za szczególne dokonania naniwie społecznej, za działania na rzecz rozwoju społeczeń-stwa obywatelskiego, w organizacjach pozarządowych,oraz za działalność charytatywną i filantropijną. Nagrodanie jest przeznaczona dla absolwentów aktywnie uczest-niczących z życiu politycznym – mogą ją otrzymać jedyniebędąc w stanie spoczynku, o ile ich dokonania spełniająpodstawowe wymagania stawiane beneficjentom tej na-grody. Nagrodę może otrzymać jedna osoba w danymroku.Kryształowy Alumnus za wybitne osiągnięcia sportowebędzie przyznawany absolwentom WSH/WSE/AE/UE, któ-rzy odnieśli sukcesy w zmaganiach sportowych o znacze-niu międzynarodowym. Nagroda jest przyznawana jednejosobie. Jedynie w przypadku uzyskania tytułów mistrzow-skich na imprezach o zasięgu globalnym w tym samymroku, może być przyznana więcej osobom. W posiedzeniu

K ryształowy Alumnus

11


BY

ŁO-

BĘ

DZ

IE


Kapituły przyznającej tę nagrodę będzie uczestniczyć kie-rownik Studium Wychowania Fizycznego.Kryształowy Alumnus za dokonania na polu kultury i sztuki będzie przyznawany absolwentom WSH/WSE/AE/UE za szczególne dokonania w obszarze działań kultu-rotwórczych, organizacji życia kulturalnego, promocjidziałań artystycznych, a przede wszystkim za wybitneosiągnięcia muzyczne, plastyczne, architektoniczne, au-diowizualne, filmowe, teatralne i z zakresu literatury. Na-grodę może otrzymać jedna osoba w danym roku.Kryształowy Alumnus za działania na rzecz rozwoju i promocji Alma Mater otrzyma absolwent WSH/WSE/AE/UE, bądź osoba związana przez wiele lat z uczelnią, zaszczególny, osobisty, nie związany jedynie z pełnioną funk-cją, wkład w jej rozwój i promocję. Pod uwagę będą branedokonania w zakresie organizacji życia akademickiego, ad-ministrowania uczelnią, działania na rzecz reafirmacjiwięzi społecznej wspólnoty akademickiej, promowanie jej wartości i wizerunku zarówno w skali regionu, kraju,jak i w wymiarze międzynarodowym. Nagrodę możeotrzymać jedna osoba w danym roku. Kryształowy Alumnus za sukcesy w pracy zawodowej bę-dzie przyznawany absolwentom WSH/WSE/AE/UE zaszczególne osiągnięcia na obranym, po ukończeniu AlmaMater, polu aktywności zawodowej, przede wszystkim wobszarze szeroko rozumianej działalności gospodarczej.Beneficjentów tej nagrody powinna cechować wspaniałakariera zawodowa, wkład w rozwój wykonywanej profesji,kształtowanie relacji międzypokoleniowych oraz kreowa-niu standardów, do których powinni dążyć inni, upra-wiający profesję nagradzanych osób. Nagroda jestprzyznawana jednej osobie.

Kryształowym Alumnusem za całokształt dokonań życio-wych będzie nagradzany absolwent WSH/WSE/AE/UE wuznaniu za wieloletnie dokonania w zakresie pracy zawo-dowej, osobistego zaangażowania w pracę wszelkiego typuorganizacji społecznych, działania na rzecz wspólnot lo-kalnych, jak i instytucji o charakterze krajowym i między-narodowym. Jednocześnie osoby wyróżniane tą nagrodąpowinny spełniać najwyższe kryteria moralne przynoszącchwałę Alma Mater. Nagroda jest przyznawana wyłączniejednej osobie w danym roku.

Kandydatury w poszczególnych kategoriach może zgłaszaćkażdy absolwent WSH/WSE/AE/UE we Wrocławiu. Każdezgłoszenie będzie rozpatrywane na najbliższym, po jegowpłynięciu, zebraniu Kapituły. Zgłoszenia prosimy nad-syłać pocztą internetową na adres [email protected] listownie na adres: Biuro pełnomocnika rektora ds. ab-solwentów Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu;ul. Komandorska 118-120, 53-345 Wrocław w formie for-mularza (już wkrótce znajdzie się on na stronie interneto-wej biura), bądź listu zawierającego wymagane wformularzu informacje. Czekamy na propozycje kandydatur absolwentów, bezwzględu na termin ukończenia studiów, ich formę i tok,wydział i kierunek, drogę życiową i zawodową.

PS. 1 kwietnia 2009 r. odbyła się uroczystość zainicjowaniadziałalności siedziby, w której będą miały biuro: Stowarzy-szenie Absolwentów WSH, WSE, AE; pełnomocnik rektorads. absolwentów oraz Centrum Jakości Kształcenia. Biurousytuowano w budynku A, w pokoju 204. Sekretariatemzarządza absolwentka naszej uczelni Halina Piskorz, (telefon071 36-80-923).

BĘ

DZ

IE

12

W y b r @ n e z e - P o r t a l u

Podziękowania od Prezydenta RP W dniu 11 marca br. Związek Banków Polskich organi-zował Forum Bankowe 2009 zatytułowane „Rola sek-tora bankowego w finansowaniu rozwoju gospodarczegoPolski w warunkach kryzysu na międzynarodowymrynku finansowym” z udziałem czołowych postaci pol-skiego życia naukowego, gospodarczego i politycznego.Jeden z paneli „Wnioski dla polityki regulacyjnej i dladobrych praktyk bankowych wynikające z doświadczeńobecnego kryzysu na rynkach finansowych” moderowałprof. Andrzej Gospodarowicz, prorektor ds. nauki na-szej uczelni. W trakcie Forum doszło do miłego akcentu– obecny na wydarzeniu Prezydent RP Lech Kaczyńskipublicznie podziękował naszej uczelni za gościnę wdniu 24 lutego br., a podziękowania te złożył osobiściena ręce prof. Andrzeja Gospodarowicza.

Mamy nowy kierunekSenat Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu naposiedzeniu w dniu 26 marca 2009 r. wyraził zgodę napowołanie od roku akademickiego 2009/2010 kierunkueuropeistyka na studiach niestacjonarnych pierwszegostopnia na Wydziale Nauk Ekonomicznych. Programnowego kierunku powstaje pod merytoryczną opiekąprof. Mirosławy Klamut.

Stoisko Wydawnictwa najlepsze na targachMiło nam poinformować, że Wydawnictwo Uniwersy-tetu Ekonomicznego we Wrocławiu zdobyło nagrodę wKonkursie o Puchar Radia Wrocław za najlepiej zorga-nizowane stoisko na XV Wrocławskich Targach KsiążkiNaukowej, które odbyły się w dniach 18-20 marca br.


wy

br

@n

e

z

e-

Po

rt

al

u

W y b r @ n e z e - P o r t a l u

Kolejny sukces chóru Ars CantandiPodczas IV Ogólnopolskiego Konkursu Pieśni Pasyjnejw Bydgoszczy w marcu 2009 chór Ars Cantandi wy-śpiewał Złoty medal i Nagrodę Prezesa Zarządu Pol-skiego Radia Pomorza i Kujaw.

Studenci UE najlepszymi strategami Zespół studencki z Wydziału Nauk EkonomicznychUniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu był naj-lepszą polską drużyną w rozgrywkach L’Oreal E-strat2009 i trzecią w rejonie państw Europy Środkowo-Wschodniej. W konkursie wzięło udział ponad 1700drużyn z całego świata. Drużyna wystąpiła w składzie:kapitan zespołu – Marcin Demkowski (V rok), MonikaKowalczyk (IV) i Ewa Płaczek (V rok).

Trzy Nagrody pn. „Wrocławska Magnolia” dla na-szych studentów W corocznie organizowanym przez Urząd MiejskiWrocławia konkursie „Wrocławska Magnolia” na naj-lepsze prace dyplomowe poruszające problematykęszeroko pojętej ochrony środowiska miasta Wrocławiamagistranci naszej uczelni otrzymali trzy pierwsze nagrody w kategorii „Prace ekonomiczne”. Nagrody otrzymali: Małgorzata Śliczna – pierwsza nagroda za pracę pt.Ekologiczne, ekonomiczne i technologiczne aspekty funkcjonowania domu mieszkalnego przyjaznego śro-dowisku (promotor: prof. dr hab. Stanisław Czaja),Agata Obara – druga nagroda za pracę pt. Recyklingodpadów opakowaniowych na przykładzie przedsię-biorstwa DOL-EKO Organizacja Odzysku SA (promotorprof. dr hab. Bogusław Fiedor),Wioletta Bielikowska – trzecia nagroda za pracę pt. Fi-nansowanie alternatywnych źródeł energii ze środkówpublicznych za pośrednictwem Wojewódzkiego Fun-duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej weWrocławiu (promotor prof. dr hab. Andrzej Graczyk).Doktor Karol Kociszewski, pełnomocnik JM Rektora ds.konkursu „Wrocławska Magnolia” zaprasza osoby zain-teresowane przyszłoroczną edycją o kontakt mailowy:[email protected]

Biuro Absolwentów ma swoją siedzibę 1 kwietnia 2009 r. przecięciem wstęgi zainaugurowanodziałalność biura, w którym wspólnie działać będą: Stowarzyszenie Absolwentów WSH, WSE i AE, pełno-mocnik rektora ds. absolwentów Uniwersytetu Ekono-micznego we Wrocławiu oraz Centrum Jakości

Kształcenia. Zadaniem nowego biura jest zintensyfiko-wanie kontaktów z absolwentami i poszerzenie możli-wości współpracy. Siedziba znajduje się w budynku A,w pokoju 204.

Biblioteka Menedżera BudowlanegoW ramach międzynarodowego europejskiego projektuLeonardo da Vinci pt. Common learning outcome forEuropean managers in construction wydano zestaw 7książek związanych z inżynierią produkcji budowlanejw języku polskim, angielskim i hiszpańskim. Dr inż.Roman Kotapski z Katedry Controllingu jest autoremksiążki pt. Zarządzanie przedsiębiorstwem budowlanymwraz z prof. D. Eatonem z University of Salford z Wiel-kiej Brytanii. Zawarta w podręcznikach wiedza stano-wić ma podstawę do rozpoznawania kwalifikacjimenedżerskich inżynierów budowlanych przez Asso-ciation of European Building Surveyors and ConstructionExperts w ramach europejskiej zawodowej kartyinżyniera budowlanego EngCard. W projekcie uczestni-czyli: Politechnika Warszawska, Association of BuildingSurveyors and Construction Experts z Belgii, CharteredInstitute of Building Ireland, Polskie Stowarzyszenie Me-nedżerów Budownictwa, Polish British ConstructionPartnership Sp. z o.o., Universidad Politecnica de Pa-lencia z Hiszpanii, University of Salford z Wielkiej Bry-tanii i Chartered Institute of Building z Wielkiej Brytanii.

Studencki Nobel 2009 Jest to ogólnopolski konkurs na najlepszego studentaPolski organizowany przez Niezależne Zrzeszenie Stu-dentów. Konkurs nie tylko swoją nazwą, ale także szla-chetną ideą nawiązuje do prestiżowych nagród Nobla,wręczanych wybitnym osobistościom z całego świata.Na stronie internetowej konkursu: www.studenckino-bel.pl, dostępny jest formularz zgłoszeniowy, za po-mocą którego studenci mogą zmierzyć się w starciu omiano Najlepszego Studenta RP. W ubiegłym roku student Krzysztof Wojewodzic zwy-ciężył w etapie wojewódzkim konkursu na najlepszegostudenta Polski Primus Inter Pares 2008.

Nie traktujcie studiów jako obowiązku, lecz jako godnąpozazdroszczenia okazję poznania wyzwalającej mocypiękna w dziedzinie ducha. Nie tylko uraduje to waszeserca, ale i przyniesie pożytek społeczeństwu, któremubędziecie później służyć.Albert Einstein

13



BĘ

DZ

IE

14

Marta Cygan

Zaproszenie na VII edycję Targów P racy„Spotkanie z pracodawcą” 21 kwietnia 2009 r.

Biuro Karier i Promocji Zawodowej działa na naszejuczelni już prawie trzy lata. Jego celem jest pomoc stu-dentom i absolwentom w sprawnym poruszaniu się po lo-kalnym, ogólnopolskim, a także europejskim rynku pracy.W Biurze uzyskują oni profesjonalną pomoc przy plano-waniu własnej ścieżki kariery, określeniu potencjału i pre-dyspozycji zawodowych oraz w efektywnym zarządzaniuswoją karierą zawodową. Cele te są realizowane poprzezwarsztaty i szkolenia, konsultacje z doradcami zawodo-wymi, symulacje rozmów kwalifikacyjnych, udostępnianieofert pracy, staży i praktyk, a także przez targi pracy, któredają im możliwość bezpośredniego kontaktu ze światembiznesu.

Pierwsze targi pracy Biuro Karier zorganizowało w maju2006 r., w holu budynku E. W spotkaniu udział wzięłosześć firm, a targi cieszyły się dużym zainteresowaniem stu-dentów. Od tamtej pory organizujemy targi pracy dwa razydo roku – wiosną i jesienią. Wciąż rośnie liczba firmbiorących udział w tym wydarzeniu (w tym roku będzie tookoło 30 firm, a jedynym czynnikiem ograniczającymliczbę wystawców są warunki techniczne i wielkość do-stępnej przestrzeni do zabudowy). W dotychczasowychedycjach udział brały m.in. takie firmy, jak: Accenture,Boston Consulting Group, BZ WBK, Credit Suisse Danone,Deutsche Bank, Electrolux, Eurobank,Europejski Fundusz Leasingowy, Fagor-Mastercook, Google, Hewlett-Packard,KPMG, Leroy Merlin, LG Electronics,Nutricia, PNC Global Investment Servi-cing, Polbank EFG, Sente Systemy In-formatyczne, Techland, Teta, Toshiba,Wedel, WorkService, Volvo.Pracodawcy chętnie biorą udział w na-szych targach pracy, ponieważ mogą nietylko promować swoje oferty praktyk,pracy i staży wśród studentów i absol-wentów, ale także spotkać się z poten-cjalnymi pracownikami, co stwarzaokazję do wymiany informacji oraz wza-jemnych oczekiwań. Daje to firmommożliwość przekonania studentów oodpowiadającym im profilu do złożeniaprzez nich aplikacji. Ponadto, bezwzględu na to, czy na rynku właśnie pa-nuje hossa, czy też bessa, poważnefirmy od wielu lat prowadzą regularną

kampanię, by zbudować sobie markę pracodawcy z wy-boru (employer of choice) i szukają bezpośredniego kon-taktu z kandydatami – stąd ich obecność na targach pracy.Jeszcze więcej korzyści targi te przynoszą studentom i ab-solwentom. Udział w tym wydarzeniu jest dobrą okazją dozapoznania się z tendencjami na rynku pracy – z branżamioraz firmami, w których można znaleźć zatrudnienie (m.in.branża finansowa, IT oraz branża produkcyjna). Należy pa-miętać, że w trakcie targów pracodawcy przedstawiają nietylko oferty pracy, praktyk i staży, ale także chętnie dzieląsię informacjami dotyczącymi rekrutacji i ścieżki kariery wfirmie z zainteresowanymi osobami. Dzięki bezpośredniejrozmowie z pracownikiem działu HR lub przedstawicie-lem firmy można zdobyć wiele cennych rad i wskazówek,które później pozwolą jak najlepiej zaprezentować sięprzyszłemu pracodawcy. Niewykluczone, że osoby, z któ-rymi się rozmawia na targach pracy, spotka się później narozmowie kwalifikacyjnej. W końcu targi są przygotowanez myślą o studentach i ich karierze!Z roku na rok frekwencja na targach pracy systematyczniewzrasta. Coraz więcej studentów i absolwentów przygoto-wuje się do tych spotkań. Wiedzą oni, że to pierwszy krokdo kariery – to poważne przedsięwzięcie. Na targachmożna się spotkać ,,twarzą w twarz” z potencjalnym pra-codawcą, dlatego warto zabrać swoje CV.

V I I e d y c j aT a r g ó w P r a c y „ S p o t k a n i e z p r a c o d a w c ą ”

Targi Pracy, październik 2008


15

21 kwietnia 2009 r. zapraszamy na kolejne targi pracy,,Spotkanie z pracodawcą”. Ta edycja będzie już siódmą zkolei. Za główny cel stawiamy sobie zwiększenie poczuciapewności siebie wśród studentów i absolwentów w kon-taktach z przyszłym pracodawcą, a także nawiązanie wieluowocnych kontaktów między pracodawcami a ich poten-cjalnymi pracownikami. Dla studentów i absolwentówprzygotowaliśmy specjalną ofertę: podczas targów będziemożliwość zdobycia wielu informacji dotyczących po-szczególnych firm działających na terenie Dolnego Śląska,co da zainteresowanym szansę na odnalezienie własnegomiejsca na rynku pracy. Dodatkowo w tym roku zapra-szamy na prezentacje szkoleniowe:1. Action Learning; poprowadzi Krzysztof Papis, certyfiko-

wany coach, konsultant, trener zarządzania, specjalistarozwoju indywidualnego i organizacyjnego.

2. ,,Nowy zawód – mediator w obecnej sytuacji gospo-darczej”; prowadzącą będzie Jolanta Maślikowska, absolwentka studiów MBA, mediator sądowy, prezesfirmy Business Mediations.

Na współczesnym rynku pracy szukanie pracy czy praktykinie musi już oznaczać siedzenia przed monitorem kom-putera i wyszukiwania ofert na stronach www. Proponu-jemy bardziej efektywny sposób! Ciekawe oferty można

również znaleźć na targach pracy. Dlatego serdecznie zapraszamy wszystkich studentów i absolwentów na,,Spotkanie z pracodawcą” – 21 kwietnia 2009 r., budynekD, w godz. 10.00-15.00.

Przyjdź koniecznie!

Pracodawcy, którzy zgłosili swój akces na VII edycję tar-gów pracy: Accenture, Advisory Group Test Human Reso-urces, Akademickie Inkubatory Przedsiębiorczości, BankGospodarki Żywnościowej, Blue Tax Group, BZ WBK,Cotel, Credit Finance Kancelaria Finansowa,Credit Suisse,Ernst & Young, Eurobank, FagorMastercook, GETIN Bank,Hewlett-Packard, Impel, IPT Call Center, Leroy Merlin,PNC Global Investment Servicing (Poland), Pricewater-houseCoopers, PZU, Smart Group, UPS Value Based Ad-visors, Work Service.

Kontakt: Biuro Karier i Promocji Zawodowej UniwersytetuEkonomicznego53-345 Wrocław, ul. Komandorska 118/120, bud. E, pok.208-210e-mail: [email protected], [email protected] tel.: 071 368 08 82-84

Pr e z y d e n t R Pz w i z y t ą n a U n i w e r s y t e c i e

Wszyscy chcemy, by Polska się rozwijała – takimisłowami zwrócił się Prezydent Rzeczypospolitej PolskiejLech Kaczyński do publiczności licznie zgromadzonej wmurach Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu.

24 lutego 2009 r. po raz pierwszy w swojej historii naszauczelnia gościła Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Lech Kaczyński przybył z wizytą do Wrocławia, abyuhonorować ks. Henryka Kardynała GulbinowiczaOrderem Orła Białego. Znalazł również czas na spotkanie

GO

ŚĆ

UC

ZE

LNI



z młodzieżą Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiui Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Lądowych orazprzedstawicielami środowisk gospodarczych regionu.Spotkanie z głową państwa cieszyło się dużymzainteresowaniem. Nie wszyscy studenci mogli jednakwejść na salę, w której przemawiał Prezydent, ale moglioglądać bezpośrednią transmisję na telebimie ustawionymw innej sali wykładowej. Publiczność zdominowalipracownicy i władze UE,zaproszeni goście oraz oczywiścieVIP-y, a wśród nich ministrowieKancelarii Prezydenta, m.in.Michał Kamiński i WładysławStasiak, oraz politycy Prawa iSprawiedliwości. Byli obecni takżeprzedstawiciele wrocławskiegomagistratu, m.in. prezydent RafałDutkiewicz.Spotkanie na naszej uczelni byłookazją do zaprezentowania przezPrezydenta Rzeczypospolitej Pol-skiej Lecha Kaczyńskiego swoichpoglądów na temat aktualnej sy-tuacji ekonomicznej Polski. Wspól-nie z Prezydentem RP LechemKaczyńskim w panelu dyskusyjnymuczestniczyli: Aleksandra Natalli--Świat, poseł RP, prof. Adam Glapiński, pełniący funkcję eks-perta ekonomicznego prezydentaRP, i Mateusz Morawiecki, prezesZarządu BZ WBK SA, a dyskusjęmoderował prof. Bogusław Fiedor,rektor wrocławskiego UniwersytetuEkonomicznego.W pierwszej części wystąpił LechKaczyński z wykładem na tematprzyczyn obecnego kryzysu i ak-tualnej sytuacji ekonomicznej Polski. Prezydent kilkakrotnie pod-kreślał, że nie jest z wykształceniaekonomistą, lecz prawnikiem, z za-wodu nauczycielem akademickimi politykiem, a prezentowane po-glądy są wyrazem jego oceny sy-

tuacji wspartej rozmowami z teoretykami ekonomistami,praktykami gospodarczymi i przedstawicielami związkówzawodowych.

Wizyta była częścią prezydenckiej kampanii informacyjnejskierowanej do środowiska akademickiego, mającej nacelu polemikę z rządowym programem walki z kryzysemgospodarczym i projektem wejścia do strefy euro.

16

UC

ZE

LNI

z w i z y t ą n a U n i w e r s y t e c i e


PROFESOR WITOLD KOZIŃSKI

„Czy euro jest receptą na kryzys?”

Kolejnym ekspertem zaproszonym do dyskusji na temattego, czy Polska powinna wchodzić szybko do strefy euro,czy też proces ten należy spowolnić, był profesor WitoldKoziński, wiceprezes NBP.

Profesor przypomniał warunki, jakie musi spełniać kraj,który zamierza przyjąć euro jako swoją walutę. Są to tzw.kryteria konwergencji, określane również jako kryteriazbieżności lub kryteria z Maastricht. Obejmują one kry-teria fiskalne, odnoszące się do wielkości deficytu sek-tora finansów publicznych i długu publicznego, orazkryteria monetarne, dotyczące stabilności cen, wysokościdługoterminowych stóp procentowych oraz stabilnościkursu walutowego. Kryteria zbieżności z Maastricht stano-wią nie tylko formalny warunek uczestnictwa państwaczłonkowskiego w unii walutowej, lecz także podstawę sta-bilności makroekonomicznej, tworząc warunki sprzyjającedługofalowemu wzrostowi gospodarczemu. Od kraju za-mierzającego przystąpić do unii monetarnej wymagane jestco najmniej dwuletnie uczestnictwo w europejskim Me-chanizmie Kursowym II (ang. Exchange Rate Mechanism II– ERM II). W tym czasie kurs waluty krajowej powinienutrzymywać się w ustalonym paśmie wahań względem pa-rytetu centralnego. Decyzja o przyjęciu Polski do wspól-nego obszaru walutowego zostanie podjęta przez Radę UEds. Ekonomicznych i Finansowych na podstawie wnioskówzawartych w Raportach o Konwergencji, przygotowanychprzez Komisję Europejską i Europejski Bank Centralny (EBC).

Profesor mówił krótko o korzyściach przyjęcia wspólnejwaluty (z punktu widzenia konsumentów i handlowców),podkreślał, że towarzyszą im pewne koszty. Korzyści temożna podzielić na efekty bezpośrednie oraz korzyścidługookresowe. Efekty bezpośrednie są wynikiem jedno-razowej i trwałej zmiany warunków po przystąpieniu dostrefy euro związanych z eliminacją ryzyka kursowego ispadkiem stóp procentowych. Przyjęcie wspólnej walutyuruchomi liczne procesy dostosowawcze w gospodarce,których skutki będą odczuwalne w dłuższym okresie. Eli-minacja ryzyka kursowego i wzrost stabilności makroeko-nomicznej Polski po przystąpieniu do unii monetarnejbędą także oddziaływać w kierunku zwiększonegonapływu bezpośrednich inwestycji zagranicznych, za któ-rymi najczęściej napływają najnowocześniejsze technolo-gie i pozyskanie nowych rynków zbytu dla polskichprzedsiębiorców.

Podstawowym kosztem po przystąpieniu Polski do strefyeuro będzie utrata decyzji o stopach procentowych w na-szym kraju na rzecz Europejskiego Bank Centralnego. Poli-

tyka pieniężna prowadzona obecnie w Polsce przez NBPkoncentruje się na sytuacji naszego kraju, a nie całej strefyeuro. NBP zapobiega wystąpieniu nadmiernej inflacji w Polsce poprzez zwiększenie stóp procentowych, a przybraku zagrożeń inflacyjnych przeciwdziała spowolnieniu gospodarczemu poprzez obniżenie stóp. Autonomiczna polityka pieniężna w ten sam sposób ogranicza negatywneskutki wstrząsów gospodarczych, tj. nieoczekiwanych

i z reguły gwałtow-nych wydarzeń po-chodzących ze sferygospodarki lub poli-tyki, które mają istotny wpływ nap o d s t a w o w e

zmienne makroekonomiczne (np. inflację, eksport, PKB).Płynny kurs złotego pozwala także łagodzić wahania pro-dukcji i zatrudnienia związane z występowaniem niektórychwstrząsów gospodarczych. Koszty wejścia do strefy eurozwiązane z przygotowaniem technicznym do obsługi walutyeuro ocenił prof. Koziński na kwotę około 20 mld złotych. Podsumowując wykład, prof. Koziński stwierdził, że wiel-kość kosztów związanych z członkostwem w strefie eurozależeć będzie w głównej mierze od tego, czy polityka pie-niężna EBC będzie adekwatna do sytuacji gospodarczej w Polsce po przystąpieniu do unii walutowej.

Witold Koziński – ab-solwent Wydziału NaukEkonomicznych Uni-wersytetu Warszaw-skiego, stopień doktorauzyskał w 1975 r., dok-tora habilitowanego w1983 r., tytuł profesoran.e. w 1996 r. W latach1982-1991 był doradcąprezesa NBP Hanny

Gronkiewicz-Waltz, która bardzo liczyła się z jegoopiniami (w tym okresie nie istniała Rada PolitykiPieniężnej, wszelkie decyzje leżały w gestii zarząduNBP). Był także członkiem Komisji Papierów War-tościowych (1991 r.). W 2001 r. był członkiem RadyNadzorczej KGHM „Polska Miedź” SA, w 2002 r.był społecznym konsultantem prezesa Rady Mini-strów w Radzie Strategii Społeczno-Gospodarczejprzy prezesie Rady Ministrów. W latach 2002-2003był prezesem Banku Gospodarstwa Krajowego. Od2008 r. ponownie pełni funkcję wiceprezesa Naro-dowego Banku Polskiego. Profesor Witold Koziń-ski jest pracownikiem naukowo-dydaktycznym naUniwersytecie Warszawskim, kierownikiem KatedryBankowości i Finansów Wydziału Nauk Ekono-micznych. Jest autorem ok. 40 artykułów o charak-

Go ś c i e F o r u mE d u k a c j i E k o n o m i c z n e j

EURO DAJE SZANSĘ NA

LEPSZY ROZWÓJ, ALE

GO NIE GWARANTUJE

GO

ŚĆ

UC

ZE

LNI

17



terze naukowym, recenzji wydawniczych, książko-wych i naukowych oraz ekspertyz (w tym sejmo-wych). Ma w swoim dorobku takie książki, jak:Makroekonomiczne problemy produkcyjnych środ-ków trwałych (1983, Wyd. UW) oraz Szkice z dy-namiki gospodarczej (1991, PWN), jakowspółautor: Wprowadzenie do bankowości (1993,Wyd. Olympus). Brał udział w badaniach finanso-wanych przez KBN poświęconych analizom jakościw bankach komercyjnych. Uczestniczył w posie-dzeniach rad programowych wydawnictw: „Gos-podarka Narodowa”, „Ekonomia” oraz „e-Finanse”.

WICEPREMIER WALDEMAR PAWLAK

„Polska a globalny kryzys”

Wszechobecny kryzys objawia się dla naszej uczelniwzmożonymi odwiedzinami znamienitych osobistościświata polityki, którzy chcą podzielić się ze światem eko-nomii swoimi przemyśleniami na ten temat. Kolejnym gościem naszej uczelni był wicepremier i prezes PolskiegoStronnictwa Ludowego Waldemar Pawlak.

Minister przyjechał do Wrocławia 30 marca 2009 r., abym.in. spotkać się ze studentami i naukowcami Uniwersy-tetu Przyrodniczego i Uniwersytetu Ekonomicznego. Premier mówił o kryzysie ekonomicznym na świecie i jegooddziaływaniu na gospodarkę naszego kraju. Podkreślał,że zapobieganie ujemnym skutkom kryzysu jest w 2009 r.jedną z priorytetowych spraw znajdujących się w centrumzainteresowania rządu. Sygnalizował konieczność budo-wania nowych ram regulacyjnych i wprowadzania reformstrukturalnych, aby sprawnie i efektywnie implementowaćdo gospodarki Krajowy Program Reform, który przyniesiewymierne korzyści wtedy, gdy wykorzystamy środkiunijne, wspierane będąprzedsięwzięcia inno-wacyjne i inwestycyjne,wzmocnimy system fi-nansowania MSP, znie-sione będą barieryadministracyjno-prawne.Premier wiele czasupoświęcił na wyjaśni-anie stosowanych przezbanki mechanizmuopcji walutowych iprzedstawił informacjęna temat strat, jakieponiosły polskie firmy ztego powodu. Wicepre-mier Waldemar Pawlakprzypomniał, że Mi-nisterstwo Gospodarkipodjęło akcję informa-cyjną, której podstawo-wym celem była pomocprzedsiębiorcom poszko-dowanym w wyniku za-kupu opcji walutowych.

Zauważył również, że resort przeprowadzał rozmowy z re-prezentantami banków. Miały one na celu zachęcenie in-stytucji finansowych do biznesowego wychodzenia z tegotypu umów. Zdaniem wicepremiera Waldemara Pawlakawpływ na skomplikowaną sytuację na rynkach finanso-wych ma również brak wdrożenia w Polsce unijnej dyrek-tywy Markets in Financial Instruments Directive MiFID,nakładającej na instytucję finansową obowiązeksprawdzenia, czy kupujący produkty finansowe zdajesobie sprawę z zagrożeń, które się z nimi wiążą. Podkreś-lił również, że przykład ten pokazuje jak ważne jestwdrażanie do naszego systemu prawnego we właściwymczasie przepisów europejskich, które mają na celu ochronęzarówno konsumentów i przedsiębiorców. Nie zabrakło wwypowiedzi ministra odwołań do jego pasji – OchotniczejStraży Pożarnej i odniesień do rynku rolniczego.

Prelegent odpowiadał także na dociekliwe pytania stu-dentów, a jego odpowiedzi wzbudzały wśród przybyłychstudentów emocje oraz żywe zainteresowanie, o czymświadczyły brawa na koniec wystąpienia.

Waldemar Pawlak – 16 listopada 2007 r. powołanyna stanowisko wicepremiera, ministra gospodarkiprzez Prezesa Rady Ministrów. Urodził się w 1959r. w miejscowości Model w województwie mazo-wieckim. Jest absolwentem Politechniki Warszaw-skiej. W roku 1992 oraz w latach 1993-1995 pełniłfunkcję Prezesa Rady Ministrów. Od stycznia 2005r. jest Prezesem Polskiego Stronnictwa Ludowego,partii tej przewodniczył także w latach 1991-1997.Od 1989 r. zasiada w Sejmie. W latach 2001-2005r. – prezes Zarządu Warszawskiej Giełdy Towaro-wej. Od kwietnia 1992 r. – prezes Związku Ochot-niczych Straży Pożarnych. Od 1984 r. prowadzi17-hektarowe gospodarstwo rolne we wsi Ka-mionka koło Pacyny.

UC

ZE

LNI

18


GO

ŚĆ

UC

ZE

LNI

19


Inicjatywa powołania Forum Edukacji Bizneso-wej Uniwersytetu Ekonomicznego była odpo-wiedzią na formułowane przez studentówoczekiwania związane z poszerzeniem procesukształcenia o szeroką wiedzę empirycznąpołączoną z prowadzeniem biznesu i zarządza-niem biznesem. Dlatego gośćmi wykładów rea-lizowanych w ramach FEB są praktycy, którzy zpasją, niezwykle ciekawie i pouczająco opo-wiadają o ścieżkach rozwoju, sukcesach i po-rażkach, szansach i problemach pojawiającychsię w trakcie ich zawodowych doświadczeń.

Dotychczas w spotkaniach w ramach Forum Edukacji Biz-nesowej wystąpili: Wojciech Kruk, przewodniczący Rady Nadzorczej W. KRUK SA, Michał Janicki, dyrektor Departamentu Spraw Społecz-nych Urzędu Miasta Wrocławia odpowiedzialnego zaprzygotowania Euro 2012, Piotr Nowjalis, dyrektor finansowy i wiceprezes ZarząduNG2 SA, mówił na temat budowania wartości w spółcegiełdowej na przykładzie NG2 S.A. (CCC), prof. Csaba Törö, doradca Parlamentu Węgierskiego orazWęgierskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, miałdwa wykłady na temat: EU Security Strategy after the review of its first 5 years i Prospects and conditions of acommon energy foreign policy by the European Union, Anna Kapucińska, zastępca kierownika II InspektoratuZUS we Wrocławiu, mówiła o ubezpieczeniach społecznych,Adam Pieniacki, członek Zarządu, dyrektor finansowyspółki giełdowej Prosper SA, opowiadał, jak zarządzać fi-nansami przedsiębiorstwa w okresie bessy, Tomasz Bartuzel, dyrektor Działu Rozwoju SprzedażyCommercial Union Grupa AVIVA, mówił o motywacji wdążeniu do celu,Marek Jereczek, właściciel i redaktor naczelny portaluprzepisnabiznes.pl, opowiadał o e-biznesie (bez tajemnic), Lidia Geringer de Oedenberg, od 2004 r. poseł w Parla-mencie Europejskim, mówiła na temat rozwoju, kariery,staży i praktyk w eurostrukturach.Organizatorzy FEB planują, by uczestnicy organizowanychpod ich patronatem spotkań i kursów otrzymywali certyfi-katy i wpis do suplementu dyplomu studiów. Wierzą też,że przyznawane certyfikaty z czasem zdobędą określonąmarkę w otoczeniu i staną się cenionym i oczekiwanymprzez pracodawców dokumentem gwarantującym posia-danie właściwych kompetencji biznesowych. W listopadzie i grudniu gościliśmy Lidię Geringer de Oedenberg i Michała Janickiego – absolwentów naszej uczelni.

Zamieszczamy refleksje ze spotkań autorstwa Marty Sopaty

Zarządzanie projektem Każdy z nas w swoim codziennym życiu realizuje projekty.Projekt to każda praca zmierzająca do osiągnięcia celu wokreślonym czasie i przy skończonych kosztach. Jego rea-lizacja polega na podejmowaniu skoordynowanych zesobą działań. Należy pamiętać, że każdy projekt, bezwzględu na swoją wielkość i zakres, jest w pewnym sensie„wyjątkowy”. Czym zatem jest zarządzanie projektem?Najprościej można powiedzieć, że wykorzystaniem wie-dzy, umiejętności, metod i technik, które pomogą podołaćjego założeniom.Za wdrożenie, przebieg i efekty realizacji projektu przezjego wykonawców odpowiedzialna jest wyznaczona dotego celu konkretna osoba. Za przygotowania Wrocławiado Euro 2012 odpowiada Michał Janicki, który nadzorujespółkę budującą stadion, a także zajmuje się promocją iwspółpracą z lokalnymi koordynatorami.Każdy projekt, niezależnie od obszaru działalności, któ-rego dotyczy, składa się z kilku etapów występujących kolejno po sobie. Zarządzanie projektem, jakim jest przygotowanie Wrocławia do Euro 2012, w swoichzałożeniach prowadzone jest według następujących pię-ciu faz: zainicjowanie, planowanie, realizowanie, kontro-lowanie, zamykanie.Faza zainicjowania projektu zrodziła się we wrześniu 2003 r.,kiedy Polska i Ukraina podpisały we Lwowie porozumie-nie w sprawie wspólnej kandydatury do organizacji Mistrzostw Europy w piłce nożnej w 2012 roku. Po-czątkowo do pomysłu realizacji projektu podchodzonodosyć sceptycznie, dając mu bardzo niewielkie, wręcznikłe szanse powodzenia. Dodatkową przeszkodą był fakt,że Wrocław, jako miasto, nie miał w tym czasie wielkichtradycji piłkarskich. Dzięki zaangażowaniu w przygotowa-nie projektu, ciężkiej pracy i wierze w sukces Wrocławznalazł się na liście czterech miast, w których mają się od-bywać mecze podczas Mistrzostw Europy w 2012 roku. 18 kwietnia 2007 r., kiedy prezydent UEFA Michel Platiniogłosił wybór Polski i Ukrainy na organizatora ME 2012,rozpoczął się etap planowania. Faza ta w głównej mierzepolega na sprecyzowaniu celu projektu, stworzeniu planudziałań potrzebnych do jego realizacji i określeniu wstęp-nego harmonogramu. Większość z założeń planu wynikaz umowy zawartej między władzami miasta a władzamiUEFA. Wśród najważniejszych działań należy wymienićbudowę stadionu, stworzenie bazy noclegowej o wyma-ganych standardach, odpowiednie przygotowanie trans-portowe zarówno drogowe, jak i lotnicze, a takżezabezpieczenie medyczne. Plany wydatkowe miasta na realizację projektów związanych z organizacją Euro 2012wynosić będą niemal 2 mld złotych. Właściwe określenie celu i stworzenie planu działań po-zwala na zaoszczędzenie wielu godzin pracy i energii po-trzebnych do jego realizacji. Realizacja polega nawykonaniu wszystkich czynności określonych w planach.Od połowy września na terenie, gdzie powstanie stadion,

Fo r u m E d u k a c j i B i z n e s o w e j

u c z y i r o z w i j a


prowadzone są prace przygo-towawcze. Cały obiekt z infrastrukturą, parkingami, sa-lami konferencyjnymi, gastro-nomią, promenadą i zieleniąbędzie usytuowany na obsza-rze 21 hektarów. Budowa masię zakończyć najpóźniej wgrudniu 2010 roku. Dodat-kowo rozpoczęte zostały pracezwiązane z budową miejsc

noclegowych oraz centrów rekreacyjno-konferencyjnych. Poszczególne etapy realizacji projektu podlegają kontroliproject managera. W tej fazie ujawniają się wszelkie od-chylenia, które są nieuniknione, ponieważ na początkuprojektu nie jesteśmy w stanie przewidzieć wszystkich oko-liczności. Project manager zbiera informacje od kierowni-ków poszczególnych zespołów, tworzy zintegrowanyraport na temat postępu prac i reaguje, jeżeli coś nie idziezgodnie z planem.Ostatnią fazą zarządzania projektem jest zamykanie, którepolega na zakończeniu wszystkich poprzednich etapów,jak również całego projektu. Ważne jest, aby przeanalizo-wać rezultaty i wyciągnąć wnioski pomocne przy realiza-cji przyszłych projektów. Rafał Dutkiewicz na jednej zkonferencji powiedział: „Lubię ogłaszać projekty, którychrealizacja jest realna. Mam pewność, że ten stadion po-wstanie”. Michał Janicki także wierzy, że realizacja takdużego i złożonego projektu zakończy się sukcesem. Czymają rację? Przekonamy się już wkrótce.

Staże i praktyki w Parlamencie EuropejskimKolejnym gościem spotkania organizowanego w ramachForum Edukacji Biznesowej była pani Lidia Geringer deOedenberg – pianistka, malarka, ekonomistka, dzienni-karka, matematyk, menedżer. Jako posłanka do Parla-mentu Europejskiego spotkała się z nami, aby przedstawićszanse i możliwości kształcenia oraz doskonalenia umie-jętności w instytucjach unijnych.Lidia Geringer de Oedenberg to serdeczna, dowcipna i za-wsze uśmiechnięta kobieta. W swojej pracy każdego dniaspotyka wielu stażystów i praktykantów, z którymi lubi i, coważne, potrafi rozmawiać i współpracować. Aby przybliżyćmłodym ludziom zasady funkcjono-wania instytucji unijnych, Lidia Gerin-ger organizuje konkursy, w którychnagrodą jest wyjazd do ParlamentuEuropejskiego. Dzięki temu do Stras-burga wyjechało już ponad 1500osób. Studenci, chcąc zdobyć doświadcze-nie, mają możliwość odbywania wtrakcie studiów praktyk zawodowych.Dlaczego zatem nie skorzystać zmożliwości ich odbycia poza grani-cami naszego kraju? Dzięki przy-stąpieniu Polski do Unii Europejskiejw strukturach unijnych zagwaranto-wano nam przeszło 2000 miejsc pracy.Instytucje UE oferują pracę pełną wy-zwań, różnorodne możliwości szkole-niowe, a ponadto bogaty pakiet

świadczeń i hojne wynagro-dzenie.Wiele instytucji w Unii Euro-pejskiej organizuje praktyki za-równo dla studentów, jak i dlaabsolwentów z dyplomem li-cencjata lub magistra. Studenciprzyjmowani są najczęściej napraktyki bezpłatne, natomiastabsolwenci mogą się ubiegać ostaże połączone ze stypendiami.

Zdecydowana większość miejsc pracy znajduje się w Bru-kseli i Luksemburgu, możliwości kariery istnieją także wreprezentacjach i przedstawicielstwach w Unii oraz pań-stwach trzecich. Rekrutacja do pracy w instytucjach unij-nych jest kilkuetapowym procesem prowadzonym wformie konkursu organizowanego przez Europejskie BiuroDoboru Kadr (EPSO). Osoby, które uzyskają najwięcejpunktów, zostają umieszczone w bazie, na specjalnych lis-tach rankingowych, do których dostęp mają przedstawi-ciele poszczególnych organów unijnych. Większośćkandydatów z listy rankingowej otrzymuje w przyszłościofertę pracy.Poszczególne instytucje unijne, wybierając kandydatów nastaże i praktyki studenckie, kierują się różnymi kryteriami,różne są także wymagania stawiane przyszłym pracowni-kom. Wspólną cechą łączącą wszystkie instytucje unijnejest to, że dają młodym ludziom szansę rozwoju i posze-rzenia horyzontów, a staż w Brukseli może w przyszłościokazać się ważnym atutem w oczach przyszłego praco-dawcy. Ze swojej strony Lidia Geringer obiecała, że w ra-mach swoich możliwości pomoże zgłaszającym się do niejstażystom. Spotkanie przebiegło w serdecznej atmosferze. Lidia Ge-ringer z uśmiechem wspominała czasy, kiedy sama byłastudentką naszej uczelni, i wyraziła nadzieję, że jeszczekiedyś będzie miała okazję się z nami spotkać – jeśli nie weWrocławiu, to może w Strasburgu?

Informacje o działaniach Forum Edukacji Biznesowej nastronie: www.feb.ue.wroc.pl

E d u k a c j i B i z n e s o w e j

UC

ZE

LNI

20


Mietek Sobczak – portret niedoskonały

Nie ma już z nami Mietka Sob-czaka. Przyszliśmy na uczelnięjednego dnia. Świeżo wypromo-wani absolwenci historii na Uni-wersytecie Wrocławskim zaczyna-liśmy razem pierwszą pracę 1 września 1974 roku. Zaczął pracę w Międzywy-działowym Studium Nauk Poli-

tycznych jako asystent stażysta. Przeszedł wszystkieszczeble obowiązujące wówczas na uczelni. Zrobił dokto-rat z nauk politycznych w Instytucie Nauk PolitycznychUniwersytetu Wrocławskiego w 1980 roku. Zajmował sięnaukowo badaniem zjawiska propagandy i agitacji w PRL,ale także badał satyrę polityczną przełomu XIX i XX wieków. Prowadził zajęcia dydaktyczne z podstaw naukpolitycznych. Zawsze był trzeźwo myślącym człowiekiem, który był bardzo odporny na próby marksistowskich indoktrynacji,jakich doświadczał w pierwszych latach pracy na uczelni.Jego specyficzne poczucie humoru, trafne i dowcipneokreślenia dla wielu zjawisk tego czasu będą pamiętaneprzez tych, którzy go znali. Był człowiekiem honorowym i bezgranicznie uczciwym.Przyszło nam pracować w niełatwych czasach, a i realizo-wane przedmioty dydaktyczne nie należały do bezproble-mowych. Przeszedł ten czas próby z podniesioną głową.Nie musiał się obawiać oskarżeń o niegodne zachowania,teczek IPN-u i podobnych zjawisk.Był bardzo koleżeński i nigdy nie odmawiał pomocy wżadnej sprawie. Po doktoracie jego główne naukowe za-interesowania zostały skierowane na badanie NarodowejDemokracji, szczególnie w okresie międzywojennym,zwłaszcza zaś w odniesieniu do mniejszości żydowskiej wPolsce. Tej problematyki dotyczyła jego rozprawa habili-tacyjna, na podstawie której uzyskał stopień naukowy dok-tora habilitowanego w Instytucie Historii UniwersytetuWrocławskiego w 1999 roku. Pracował na stanowisku profesora naszej uczelni w Katedrze Filozofii i Komunika-cji Społecznej.W ostatnich dwu latach wydał dwie monografie poświęconestosunkowi Narodowej Demokracji do kwestii żydowskiej,a kilkanaście dni przed śmiercią występował na konferencjinaukowej w Żydowskim Instytucie Historycznym.Bardzo zaawansowana była procedura ubiegania się o tytuł naukowy profesora w Instytucie Historii Uniwersytetu

Wrocławskiego. Już po Jego ode-jściu nadesłano pierwsze, bardzopozytywne, opinie powołanychw tym procesie recenzentów.Jego zainteresowania badawczenie kończyły się na kwestiach his-torycznych. Wzbogacał naszą uczelnię o wykłady dla studentów z zakresu kreowania wizerunku firmy i proble-mów negocjacji.Nie można pominąć także jego wkładu w kształcenie studentów w ramach seminariów magisterskich na kie-runku stosunki międzynarodowe. Studenci mogą zaświad-czyć, jak wielu z nich nie dostało się na to seminarium zpowodu braku miejsc. Atrakcyjność tego seminarium brałasię z jego tematyki wykraczającej poza nauki ekonomiczne i podejmującej kwestie psychospołecznych i kulturowychuwarunkowań biznesu. Takie tematy znakomicie wpisująsię w uniwersytecki charakter naszej uczelni.

Mieczysław Sobczak pozostawił także wypromowanychdoktorów, w tym jednego cudzoziemca, który pisał dyser-tację po niemiecku.Wydawało się, że nadchodzi najlepszy okres w jego życiu.Zbudował dom, oczekiwał na tytuł profesora, otaczali goprzyjaciele. Okrutny los nie dał mu szansy. Nie było żółtejkartki, która skłoniłaby go do zwolnienia tempa życia. Lech Poznań stracił wiernego kibica. Odszedł nagle.Nie możemy przyjąć do wiadomości, że nasz przyjaciel, zktórym zaczynaliśmy studia w 1969 r., z którym piliśmy regularnie kawę przez 35 lat bez przerwy, dyskutując o rzeczywistości – już z nami nie siądzie.Nie zdziwiłoby nas, gdyby jego duch pojawił się na naszejporannej kawie. To byłoby w jego stylu. Wcale by nas niewystraszył.

Miał dopiero 57 lat. To nie jest pora odchodzenia. Niemożemy pogodzić się z tą nieobecnością. Pytamy: dla-czego tak się stało? Żył intensywnie, przepracowywał się.Był duszą towarzystwa. Będzie go nam brakować, ale naj-bardziej jego brak odczuwa zapewne rodzina, którą bez-granicznie kochał i troszczył się o nią. Mówi się, że nie maludzi niezastąpionych, ale niektórych to nie dotyczy. Takimczłowiekiem jest Mietek Sobczak. Bardzo trudno mówić o nim w czasie przeszłym. Nie zapomnimy go.

Marian JasiukiewiczJózef Michał Soroka

PE

RS

ON

ALI

A

21


W s p o m n i e n i eProfesor Mieczysław Sobczak (1951-2008)


Wywiad z profesorem Tadeuszem Miśkiewiczem, kierownikiem Katedry Inżynierii Bioprocesowej

Proszę nam powiedzieć, jak Pan Profesor trafił na nasząuczelnię?Na naszą uczelnię dostałem się w 1965 r. jako absolwentTechnikum Chemicznego w Kielcach. Przewrotnie mó-wiąc na Wydział Inżynieryjno-Ekonomiczny zdecydo-wałem się, bo bałem się egzaminu wstępnego z fizyki, atu, w odróżnieniu od politechnik, zdawało się tylko che-mię, oczywiście oprócz matematyki i języka obcego.Dzięki dobremu przygotowaniu z przedmiotów tech-nicznych, szczególnie z zakresu chemii, bez wpadek za-liczałem kolejne semestry i znajdowałem czas na aktywnąpracę w Zrzeszeniu Studentów Polskich (ZSP). A jakie okoliczności spowodowały, że rozpoczął Panpracę na naszej uczelni?Na czwartym roku, zachęcany sugestiami dr HenrykiKrężlewicz, z powodzeniem starałem się o stypendiumnaukowe. Comiesięczny zastrzyk 1000 zł, sporej w tam-tych czasach kwoty, pozwolił mi zrezygnować z dorabia-nia w Studenckiej Spółdzielni Pracy „ROBOT”, lepiejprzygotowywać do zajęć orazintensywniej angażować wpracach ZSP. Stypendiumodegrało istotną rolę w wybo-rze zawodu nauczyciela aka-demickiego, o czym w chwilijego przyznania jeszcze niewiedziałem. Wyjaśniło się tozaraz po ukończeniu studiów, gdy kuszony ofertąZakładów Przemysłu Owocowo-Warzywnego w Pińczo-wie otrzymania trzypokojowego mieszkania, zdecydo-wałem się podjąć tam pracę. Realizacji tej pięknej wizji –posiadania własnego mieszkania, stanęła jednak na dro-dze trudna do pokonania przeszkoda. Była nią koniecz-ność odrobienia lub zwrotu stypendium. Ponieważ nie byłomnie stać na oddanie pobranych pieniędzy,rozpocząłem pracę na Wydziale Inżynieryjno-Ekonomicznym, którą kontynuuję do tej pory.A w jakim stopniu na decyzję o zostaniu nauczelni miał wpływ prof. Ziobrowski, a wjakim problematyka, którą Pan się chciałzająć? Trafiłem do zespołu kierowanego przez prof.Jerzego Ziobrowskiego, który stworzył mibardzo dobry klimat pracy, zachęcał, poma-gał. Podobną rolę w początkowym okresiemojej pracy odegrał docent Władysław Błasz-ków. Był to naukowiec z prawdziwego zda-rzenia, wielki erudyta i poliglota –znakomicie znał 5 lub 6 języków obcych. Po-trafił skutecznie dopingować mnie do pracy.Ja osobiście jestem zwolennikiem, żeprzełożonych powinno się oceniać nie tyle za

indywidualny dorobek naukowy, ile za kształcenie kadr.Stwarzanie młodym ludziom wspaniałego klimatu dopracy, klimatu zachęcającego, mobilizującego nie jestłatwe, ale piękne. Mnie odpowiada taka rola. Kto wie, czynie „zaraziłem” się nią od moich mistrzów?Ważną rolę w wyborze problematyki badawczej odegraławizyta (w 1972 roku) dyrektora Państwowego Przedsię-biorstwa Przemysłu Spirytusowego „Polmos” – mgr inż. Jó-zefa Strząski. Nasz gość zachęcał do podejmowania pracnaukowych dla potrzeb przemysłu droż-dżowego, azwłaszcza do unowocześnienia produkcji drożdży piekar-skich. Postanowiłem zająć się tym zagadnieniem. Szybkoprzystąpiłem do opracowania potrzebnych metod badaw-czych oraz budowy stanowiska badawczego. Jednym zjego elementów był „OXYSTER”, urządzenie skonstruo-wane przez prof. Władysława Leśniaka i służące do po-miaru oraz regulacji stężenia rozpuszczonego tlenu. W tensposób zapoczątkowane badania zaowocowały opraco-waniem metody sterowania dopływem pożywki w ho-dowli drożdży piekarskich, w której parametremsterującym było stężenie tlenu rozpuszczonego. Metodazostała opatentowana i opublikowana w 1975 r. nałamach międzynarodowego czasopisma naukowego Bio-

technology and Bioengin-neering. W ten sposóbrozwijała się we mniepasja badawcza, która to-warzyszy mi do tej pory. Ipewnie zaowocowałabywiększym dorobkiem,

gdyby nie trudne do uniknięcia liczne funkcje administra-cyjne…Wiemy, że po naszym przystąpieniu do Unii Europej-skiej pojawiły się inne możliwości finansowania badań.Był Pan prekursorem udziału w programach ramowych. Przygotowując pracę habilitacyjną starałem się o zagra-niczny staż naukowy, który odbyłem w ALKO Research La-

PE

RS

ON

ALI

A

22

Na s i M i s t r z o w i eP r o f e s o r T a d e u s z M i ś k i e w i c z

TTRAFIŁEM DO ZESPOŁU KIEROWANEGOPRZEZ PROF. JERZEGO ZIOBROWSKIEGO,KTÓRY STWORZYŁ MI BARDZO DOBRY

KLIMAT PRACY, ZACHĘCAŁ, POMAGAŁ

Miting techniczny w Lizbonie – IV PR


boratories of the State Alcohol Monopoly of Finland (Hel-sinki), gdzie miałem okazję konsultacji w zakresie bioche-mii i technologii drożdży piekarskich z wybitnymispecjalistami – prof. Heikki Suomalainenem oraz prof.Erkki Ourą. Nawiązałem też wiele innych, ciekawych kon-taktów, m.in. z prof. Mojmirem Rychterą z Instytutu Tech-nologii Chemicznej w Pradze. To właśnie on wiele latpóźniej zarekomendował nas dr. Chrisowi Kentowi z Uni-wersytetu w Birmingham jako zespół odpowiedzialny i le-gitymujący się poważnym dorobkiem. Dzięki temuwłaściwie nie my, ale do nas zwrócono się z propozycjąprzystąpienia do projektu Knowledge-based control andoperation of industrial productive bioprocesses, realizowa-nego w ramach IV Programu Ramowego Unii Europejskiej.W IV Programie Ramowym z naszego kraju uczestniczyłomało zespołów, a Polska niebyła wtedy jeszcze członkiemUnii Europejskiej. Był to dlanas ogromny sukces, ale jesz-cze większym sukcesem za-kończył się sam projekt.Bowiem koordynator –wspomniany już dr C. A.Kent, który podjął się opracowania kolejnego projektu (wramach V programu ramowego) ponownie zaproponowałnam udział w budowanym konsorcjum. Czego dotyczyły projekty?Pierwszy projekt związany był z drożdżami. Chodziło o to,aby komórki drożdży produkowały jak najwięcej steroli, wtym ergosterolu (jednej z prowitamin witaminy D). Koledzyz Czech mieli szczep drożdży, który wytwarzał bardzodużo steroli, my natomiast próbowaliśmy tak sterować jegowzrostem, by jeszcze bardziej zwiększył produkcję steroli,a szczególnie ergosterolu. Zakończyło to się sukcesem, alepołowicznym. W naszym konsorcjum był zakład prze-mysłowy, który miał weryfikować, czyli sprawdzać naszątechnologię. Kiedy byliśmy gotowi, by opracowany przeznasze konsorcjum system ekspertowy sprawdzić w zakład-zie, okazało się niestety, że zmienił on właściciela. A nowywłaściciel przestał się interesować możliwością wdrożenia.W związku z tym nie byliśmy w stanie sprawdzić, czy tennasz projekt miał szansę powodzenia w praktyce prze-mysłowej, czy też nie. Natomiast drugi projekt Enhanced, intelligent processing offood and related wastes using thermophilic populations,dotyczył zupełnie innych zagadnień. Weszliśmy w obszarochrony środowiska, by zająć się oczyszczaniem gorącychścieków towarzyszących produkcji żywności. Był to pro-blem dla nas prawie zupełnie obcy. Czyli zaczynaliśmy odzera. Jest to dosyć charakterystyczne dla projektów euro-pejskich, w których akcenty są za każdym razem skupionena różnych zagadnieniach. Udział w projektach europejskich bardzo korzystniewpłynął także na kształcenie kadr w kierowanej przezmnie katedrze. Zdobyte doświadczenia i bardzo dobre wyposażenie umożliwiły realizację dwóch prac habilita-cyjnych i dwóch doktorskich.Domyślamy się, że badania, które Państwo prowadziciepociągają za sobą ogromne koszta. Czy są one corazwyższe? Czy teraz trzeba wykazywać większą inicjatywęw poszukiwaniu środków? Rosną nasze wydatki na prowadzenie badań naukowych.Przywykliśmy już do ich wysokiego, międzynarodowegopoziomu. A to kosztuje. Bardzo droga jest aparatura, spe-cjalne odczynniki itd.

Jeśli chodzi o pozyskiwanie środków – jest to konieczne.Nigdy nie byłoby nas stać, abyśmy mogli sami finansowaćsobie ciekawe badania i prowadzenie ich na poziomieświatowym. Programy unijne spadły nam jak z nieba. Alei sprawiły nam one pewien kłopot. Unia Europejska mogłatylko dofinansowywać badania. Czyli warunkiem skorzys-tania z ich środków było posiadanie w dość dużym pro-cencie własnych. Szybko okazało się, że my jako uczelniai jako zespół tych środków nie mamy. Na szczęście zna-lazło je MNiSW. Do tego projektu europejskiego dosta-liśmy drugi projekt z ministerstwa, którego zadaniem byłouzupełnienie brakujących pieniędzy. Poza tym przewi-dziano jednak pewne wynagrodzenia dla wykonawców.Bo co tu mówić, projekty europejskie są bardzo wyma-gające, jeśli chodzi o zaangażowanie.

W ostatnim czasie poja-wił się w kraju potężnystrumień środków na fi-nansowanie projektównaukowych, ale tych naj-lepszych, zwłaszcza wobszarach „bio-” i

„nano-”. Zespoły badawcze są wręcz zachęcane do składa-nia projektów. Wydaje się, że o ich sukcesie nie tyle de-cyduje intensywność starań, ile dobry pomysł i chęć jegozgłoszenia w postaci ciekawego projektu na konkurs.Czy katedra będzie w najbliższym czasie uczestniczyław jakimś projekcie?Katedra stara się o to cały czas. Przez ostatnie 2,5 rokumieliśmy projekt własny, finansowany przez MNiSW. Star-towaliśmy też, w ramach międzynarodowego konsorcjum,w VII Programie Ramowym, niestety bez sukcesu. Tema-tyka tego projektu dotyczyła doskonalenia produkcji win.Mamy jeszcze kilka pomysłów zasługujących na finansowewsparcie i z pewnością o nie będziemy się starli. Chcielibyśmy zapytać, w jakim stopniu efekty badań, sąpotem przez Państwa wykorzystywane?U nas w instytucie niektóre wyniki z powodzeniem stoso-wane były w praktyce. Mogę z całą pewnością przytoczyćsukcesy kolegów zajmujących się biosyntezą kwasu cytry-nowego. Inne cechuje duży potencjał aplikacyjny. Tech-nologia, którą ja się zajmowałem, została sprawdzona w najlepszej polskiej drożdżowni, ale do wdrożenia nie doszło. Mamy też duże sukcesy, jeśli chodzi o oczysz-czanie gorących ścieków. Ale zainteresowanie naszym roz-wiązaniem ma kształt sinusoidy. W pewnych okresachczasu mamy sporo telefonów, pytań, a potem to tak trochę

PE

RS

ON

ALI

A

23


UUWAŻAM, ŻE JEDNYM Z WAŻNIEJSZYCHSUKCESÓW ORGANIZACYJNYCH BYŁO DLA MNIE ZORGANIZOWANIE W 2000 R.

KATEDRY INŻYNIERII BIOPROCESOWEJ

Miting techniczny w Lizbonie – V PR


milknie. Większość wyników naszych badań publikujemyw międzynarodowych czasopismach naukowych zamiesz-czonych na tzw. liście filadelfijskiej. Może za mało rekla-mujemy się w kraju? Wprawdzie naszą technologięsprawdzaliśmy już w skali technicznej – w gorzelni, aleuważamy, że test taki trzeba powtórzyć w warunkach bar-dziej zbliżonych do oczekiwanych przez nas. Być możetaka okazja pojawi się w bliskiej perspektywie. Jesteśmyprzekonani, że gwarancja usunięcia prawie 90% zanie-czyszczeń wywaru gorzelniczego mierzonego wskaźnikiemChZT, powinna być mocnym magnesem do zastosowanianaszej technologii oczyszczania wywaru.

Nie tylko dorobek naukowy był przedmiotem moich wie-loletnich działań. Uważam, że jednym z ważniejszych suk-cesów organizacyjnych było dla mnie zorganizowanie w2000 r. Katedry Inżynierii Bioprocesowej. Od tamtej porystale powiększa ona dorobek naukowy, dydaktyczny i wzakresie kształcenia kadr. W tym ostatnim przypadkuskłada się na niego jedna nominacja profesorska, dwie ha-bilitacje oraz trzy doktoraty (www.kib.ue.wroc.pl). Mamnadzieję, że w ciągu kilku najbliższych lat wzrośnie on okolejną pracę habilitacyjną i doktorską.

Dziękujemy za rozmowę

PE

RS

ON

ALI

A

24

P r o f e s o r T a d e u s z M i ś k i e w i c z

Tadeusz Miśkiewicz, absolwentWyższej Szkoły Ekonomicznejwe Wrocławiu, rocznik 1970,pracę doktorską pt. „Niektóremożliwości intensyfikacji ho-dowli drożdży piekarskich”,obronił w 1976 r. uzyskując sto-pień naukowy doktora nauktechnicznych, pracę habilita-cyjną pt. „Sterowanie hodowlądrożdży piekarskich za pomocą

komputera” obronił w 1986 r. na Wydziale ChemiiSpożywczej Politechniki Łódzkiej i uzyskał stopień nau-kowy doktora habilitowanego nauk technicznych w za-kresie biotechnologii. Tytuł profesora nauk rolniczychotrzymał w 2004 roku.W naszej uczelni Tadeusz Miśkiewicz jest zatrudniony od1970 r., był asystentem w Zakładzie Technologii PrzemysłuSpożywczego, a następnie kolejno pracował na stanowiskust. asystenta (1971–1976), adiunkta (1976–1987) i docenta(1987–1993) w Instytucie Technologii Przemysłu Che-micznego i Spożywczego. Na stanowisku prof. AE weWrocławiu pracował w latach 1993–2000 w Katedrze Biotechnologii Żywności. Od 2000 r. kierujestworzoną przez siebie Katedrą InżynieriiBioprocesowej. Profesor Miśkiewicz pełniłfunkcję prodziekana Wydziału Inżynieryjno--Ekonomicznego Przemysłu w latach 1987–1990, 1996–2002; Był wiceprzewod-niczącym Wrocławskiego Oddziału PolskiegoTowarzystwa Technologów Żywności w latach 1998–2000.Profesor uczestniczył w pracach naukowychmiędzynarodowego konsorcjum, obej-mującego zespoły z Wielkiej Brytanii, Portu-galii, Republiki Czeskiej i Polski, które przygotowało projekt pn. Knowledge-basedcontrol and operation of industrial produc-tive bioprocesses, zakwalifikowany do real-izacji (kontrakt ERB-CIPA-CT94-0205) wramach akcji: Cooperation in Science andTechnology with Central and Eastern Euro-pean Countries (COPERNICUS 1994). Takżekolejny projekt: Enhanced, intelligent pro-cessing of food and related wastes using ther-mophilic populations, znalazł uznanieekspertów Unii Europejskiej i był realizo-wany w ramach 5 Programu Ramowego

(kontrakt nr QLK3-CT-1999-00004). Był on związany zbiodegradacją gorących ścieków powstających podczasprodukcji żywności. Profesor jest autorem lub współautorem 47 oryginalnychprac twórczych, 2 monografii, 13 prac przeglądowych, 18 patentów i wzorów użytkowych oraz 74 niepubliko-wanych ekspertyz, raportów i sprawozdań.

W ramach dydaktyki Katedra Inżynierii Bioprocesowejprowadzi zajęcia na studiach stacjonarnych i niestacjonar-nych takie jak: Automatyzacja i robotyzacja procesów pro-dukcyjnych, Biologia i inżynieria komórki, Biologicznemetody w ochronie środowiska, Inżynieria bioprocesowa,Komputerowe wspomaganie produkcji, Metrologia, Opty-malizacja procesowa, Technologia żywności pochodzeniaroślinnego, Wybrane zagadnienia z technologii przemysłuspożywczego przetwórstwa owoców i warzyw oraz Wy-brane zagadnienia z technologii ochrony środowiska. Wjęzyku angielskim prowadzony jest wykład Biotechnologi-cal methods in environmental protection.

Pod opieką prof. Tadeusza Miśkiewicza dysertacje dok-torskie napisali:Mgr inż. Andrzej Kasperski, absolwent Wydziału Elektro-

niki Politechniki Wrocławskiej. Temat pracydoktorskiej: Sterowanie procesem hodowlidrożdży piekarskich z wykorzystaniem regu-latora rozmytego. Przewód zakończonyprzed Radą Wydziału Biotechnologii i Nauko Żywności Politechniki Łódzkiej (2003),Mgr inż. Małgorzata Krzywonos, absol-wentka Wydziału Inżynieryjno-Ekonomicz-nego Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu.Temat pracy doktorskiej: Biodegradacja wy-waru ziemniaczanego z wykorzystaniem na-turalnej szczepionki bakteryjnej. Przewódzakończony przed Radą Wydziału Nauk oŻywności Akademii Rolniczej we Wrocławiu(2004),Mgr inż. Daniel Borowiak, absolwent Wy-działu Inżynieryjno-Ekonomicznego Akade-mii Ekonomicznej we Wrocławiu. Tematpracy doktorskiej: Wykorzystanie funkcji lo-gistycznej do sterowania dopływem pożywkiw hodowli drożdży piekarskich. Przewód za-kończony przed Radą Wydziału Nauk oŻywności Uniwersytetu Przyrodniczego weWrocławiu (2007).Odznaczenia: Medal KEN – 1999 r.


Krzysztof Jajuga

4 lutego 2009 roku 70. urodziny obchodził Pan ProfesorAndrzej Stanisław Barczak, doktor honoris causa naszejuczelni. Jest to okazja do przypomnienia sylwetki nau-kowej Profesora.

Andrzej Stanisław Barczak uro-dził się w Rudzie Śląskiej 4 lutego1939 roku. Po ukończeniu Li-ceum Ogólnokształcącego im.Adama Mickiewicza w Katowi-cach w 1957 r. rozpoczął studiaw Wyższej Szkole Ekonomicznejw Katowicach. W latach 1960-1962, będąc jeszcze studentem,pracował jako asystent wolonta-riusz w Katedrze Statystyki WSE

w Katowicach. Po ukończeniu studiów w 1962 r. podjąłpracę w tej samej katedrze. Kierownikiem tej katedry byłwówczas znany ekonometryk, Profesor ZbigniewPawłowski (wtedy docent doktor habilitowany).W roku 1967 Andrzej Barczak obronił pracę doktorską pt.„Ekonometryczna analiza kosztów produkcji na przykła-dzie przemysłu piwowarsko-słodowniczego”. Promotorembył Profesor Zbigniew Pawłowski. W roku 1976 na pod-stawie rozprawy habilitacyjnej „Makromodele ekonomet-ryczne a planowanie gospodarki narodowej” (wydanejprzez PWN w Warszawie w tym samym roku) i kolokwiumhabilitacyjnego uzyskał stopień doktora habilitowanego naWydziale Przemysłu Akademii Ekonomicznej w Katowi-cach. W lutym 1985 r. otrzymał tytuł naukowy profesoranadzwyczajnego. Od kwietnia 1993 roku jest zatrudnionyna stanowisku profesora zwyczajnego w Akademii Ekono-micznej w Katowicach. 14 kwietnia 2005 r. Profesor Andrzej Stanisław Barczak uzyskał godność doktora hono-ris causa naszej uczelni.Profesor Andrzej Barczak pełnił wiele funkcji w macie-rzystej uczelni, m.in. kierownika Zakładu Ekonometrii(1972-1978), kierownika Katedry Ekonometrii (od 1983 r.), prodziekana (1975-1981), dziekana (1984-1987),prorektora (1981-1984).Obecnie jest zatrudniony również w GórnośląskiejWyższej Szkole Handlowej im. W. Korfantego w Katowi-cach, a w latach 1996-2005 pracował na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Ja-giellońskiego.

Profesor Andrzej Barczak ma bardzo szerokie zaintereso-wania naukowe, które zaowocowały publikacjami. W po-czątkowym okresie rozwoju naukowego były to problemyfunkcji produkcji, ekonometrycznej analizy kosztów pro-dukcji oraz modeli ekonometrycznych gospodarki. W na-

stępnych latach były to problemy związków makromodeliz planowaniem gospodarki narodowej oraz wykorzystaniamodeli ekonometrycznych w prognozowaniu wykonaniaplanów gospodarczych.W latach 80. zainteresowania badawcze Profesora Barczaka koncentrują się wokół kwestii ekonometrycz-nego modelowania funkcjonowania przedsiębiorstwa,badań warunków życia i ekonomicznych skutków alko-holizmu. Z kolei po roku 1990 badania naukowe Profe-sora Barczaka dotyczą gospodarki regionu GórnegoŚląska: zagadnienia regionalnych rachunków narodo-wych, statystyczno-ekonometrycznej analiza śląskiegorynku pracy, analizy rozwoju społeczno-gospodarczegowojewództwa śląskiego.Profesor Andrzej Barczak jest autorem 120 publikacji, ztego kilku książek, m.in. Ekonometryczne metody bada-nia kosztów produkcji, Makromodele ekonometryczne aplanowanie gospodarki narodowej, Ekonometryczne mo-delowanie funkcjonowania przedsiębiorstwa.Uznanie środowiska dla osiągnięć naukowych Profesorazaowocowało powierzeniem Mu funkcji z wyboru: w Ra-dzie Głównej Szkolnictwa Wyższego, w Centralnej Ko-misji ds. Stopni Naukowych i Tytułu Naukowego, wKomitecie Badań Naukowych.Profesor Andrzej Stanisław Barczak w dowód uznania au-torytetu naukowego od 1976 r. wybierany jest do Komi-tetu Statystyki i Ekonometrii Polskiej Akademii Nauk,będąc od roku 1993 członkiem Prezydium, a od 2007 r.przewodniczącym na kadencję 2007-2010. Pełni też od2006 r. funkcję Prezesa Oddziału Katowice Polskiego To-warzystwa Ekonomicznego oraz członka Prezydium Za-rządu Krajowego PTE. Jest też obecnie członkiem KomitetuNauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk oraz człon-kiem innych towarzystw naukowych, m.in.: The Econo-metric Society, The European Economic Association, TheRoyal Economic Society, Polskiego Towarzystwa Staty-stycznego, Polskiego Towarzystwa Prakseologicznego, To-warzystwa Naukowego Organizacji i Kierowania, PolskiejAkademii Umiejętności oraz Towarzystwa Popierania iKrzewienia Nauki.

Profesor Andrzej Barczak ma bardzo duże osiągnięcia dy-daktyczne i w zakresie kształcenia kadr naukowych. W latach 1988-1997 dziesięciu pracowników Katedry Eko-nometrii uzyskało stopień doktora habilitowanego. Jestkontynuatorem idei i liderem katowickiej szkoły eko-nometrycznej stworzonej przed laty przez ProfesoraPawłowskiego. Był aktywnym uczestnikiem i wykładowcąLetniej Szkoły Ekonometrii w Ustroniu Wielkopolskim kołoKępna, stałym uczestnikiem oraz współorganizatorem Kon-ferencji Ekonometryków, Statystyków i MatematykówUczelni Ekonomicznych Polski Południowej, przekształco-nej po śmierci Profesora Pawłowskiego w Seminarium im. Zbigniewa Pawłowskiego.

PE

RS

ON

ALI

A


Na s i M i s t r z o w i eP r o f e s o r A n d r z e j B a r c z a k

25


Wypromował 14 doktorów oraz prawie 600 magistrów.Wielokrotnie powierzano Mu obowiązki recenzenta, do-tyczy to 71 prac doktorskich, 50 prac habilitacyjnych, 25wniosków o tytuł naukowy oraz 4 wniosków o tytuł dok-tora honoris causa. Opiniuje również na potrzeby Cen-tralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów oraz sporządzarecenzje wydawnicze dla wydawnictw i czasopism nau-kowych w Polsce i za granicą.

Profesor jest znany z popularyzacji wiedzy ekonomicznejjako autor wielu felietonów w prasie oraz komentator wy-darzeń ekonomicznych dla prasy, radia i telewizji.

Oprócz działalności naukowo-dydaktycznej ważnym ob-szarem zainteresowań Profesora Barczaka było i jest anga-żowanie się w rozwiązywanie społeczno-gospodarczychproblemów regionu. Był moderatorem Programu Re-gionalnej Polityki Gospodarczej Górnego Śląska orazgłównym negocjatorem strony społecznej Kontraktu Re-gionalnego dla województwa katowickiego, członkiemkilku rad nadzorczych.

Na sukces Profesora Barczaka miały wpływ dwie kobiety:Matka Jadwiga i Małżonka Mirosława, o których wspo-mina: „Moja mama towarzyszyła mi, kiedy byłem w szkolepodstawowej, jak również wtedy, kiedy zdecydowałem –za namową nauczycieli – o pójściu do liceum. Popierała

mnie w czasie studiów, przeżywała moje egzaminy, dok-torat, habilitację. Mając takie wsparcie duchowe, możnaosiągnąć wszystko. Moja mama była ze mną zawsze i jestze mną do dzisiaj”. I dalsze stwierdzenie Profesora: „Wiel-kie i nie do przecenienia zasługi w utworzeniu prawdzi-wego domu, prawdziwej przystani, także w czasie stresów,ma moja Małżonka, dzięki której mogę normalnie praco-wać i realizować wszystkie marzenia”. Jako hobby Profesor wymienia: wspinaczkę górską, mu-zykę klasyczną, pisanie felietonów oraz sztukę kulinarną.Profesor uwielbia Alpy, podróże oraz dobre, zwłaszczafrancuskie, wino.Pan Profesor jest Wielkim Przyjacielem naszej uczelni.Wiele osób zawdzięcza Mu życzliwe recenzje rozprawdoktorskich, habilitacyjnych i wniosków profesorskich.

W dniach 16-17 marca 2009 r. w Podlesicach (Jura Kra-kowsko-Częstochowska) miała miejsce konferencja pt. Dy-lematy ekonometrii, w trakcie której środowisko naukoweuczciło jubileusz Pana Profesora.Panu Profesorowi Barczakowi z okazji Jubileuszu życzymywiele zdrowia, szczęścia i dalszych sukcesów naukowychi zawodowych.

Sylwetka Profesora Barczaka została opracowana na pod-stawie materiałów otrzymanych od Jubilata i Profesora Józefa Biolika z AE w Katowicach.

PE

RS

ON

ALI

A

26

P r o f e s o r A n d r z e j B a r c z a k

Uroczystość nadania Profesorowi Stanisławowi Barczakowi tytułu doktora honoris causa naszej uczelni, kwiecień 2005


Pracownik naszej uczelni, eurodeputowany Józef Pinior

Józef Pinior wykładowca w Uniwersytecie Ekonomicznymwe Wrocławiu, pracuje w Katedrze Filozofii i KomunikacjiSpołecznej. Od 20 lipca 2004 r. jest posłem do Parlamentu Europej-skiego, reprezentując Grupę Socjalistów Europejskich(PES). Sprawuje funkcję wiceprzewodniczącego Podko-misji Praw Człowieka. Jest również członkiem Komisji Roz-woju Regionalnego oraz Delegacji ds. Stosunków zeStanami Zjednoczonymi. Członek Komisji tymczasowej dozbadania sprawy rzekomego wykorzystania krajów euro-pejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzy-mywania więźniów. Jeden z założycieli grupy „PolitykiHistorycznej” PES w Parlamencie Europejskim. Autor 139przemówień podczas sesji plenarnych oraz 10 projektówrezolucji w Parlamencie Europejskim.

Prawnik, absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego (1978 r.)oraz Podyplomowego Studium Etyczno-ReligioznawczegoUniwersytetu Wrocławskiego (1980 r.) oraz Szkoły NaukSpołecznych przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN(1992-1994).W latach 1980-1989 działacz NSZZ „Solidarność”. Powprowadzeniu w Polsce stanu wojennego przywódca pod-ziemnej „Solidarności”. Przewodniczący RKS „Solidarność”Dolny Śląsk oraz członek krajowego, podziemnego kie-rownictwa związku - Tymczasowej Komisji KoordynacyjnejNSZZ „Solidarność” – a od 1986 r. jawnej, TymczasowejRady NSZZ „Solidarność”. Zasłynął uratowaniem przedSłużbą Bezpieczeństwa związkowych 80 milionów zł – nakilka dni przed wprowadzeniem stanu wojennego. Pełnił wówczas funkcję rzecznika fi-nansowego związku. Po 13 XII 1981 r.ukrywał się, poszukiwany listem goń-czym. Wielokrotnie aresztowany i wię-ziony z tytułu niezależnej działalnościzwiązkowej w latach 1983-1988. Wię-zień sumienia Amnesty International(prisoner of conscience) w okresie 29 maja – 21 sierpnia 1984 roku.Jest współtwórcą słynnego, podziem-nego Radia Solidarność we Wrocławiu.Od lipca 1987 r. Józef Pinior pełni funk-cję rzecznika strony polskiej Solidar-ności Polsko-Czechosłowackiej. W tymokresie aktywnie uczestniczy w ha-ppeningach Pomarańczowej Alterna-tywy, promując je w mediach nieza-leżnych „Solidarność” i zagranicznych. W 1987 r. jest jednym ze współ-założycieli PPS. WiceprzewodniczącyUnii Pracy ds. zagranicznych w latach

1998-1999. Od września 2002 r. pełnomocnik WojewodyDolnośląskiego ds. Referendum Europejskiego. Od sierp-nia 2003 r. pełnomocnik Wojewody Dolnośląskiego ds. Europejskich.Po 1989 r. Józef Pinior zajmuje się przede wszystkim pracąbadawczą i dydaktyczną. Koncentruje się na analizie po-równawczej procesów wychodzenia z reżimów niedemo-kratycznych w Europie Południowej, Ameryce Łacińskiej iEuropie Środkowo-Wschodniej. W 1989 r. na zaprosze-nie organizacji pracowniczych prowadzi badania w Brazy-lii i w Argentynie. Stypendysta New School University wNowym Jorku – jego program badawczy otrzymuje w 1993 r.Democracy Fellowship z The Pew Charitable Trusts, USA.Na podstawie doświadczeń w New School Universityopracowuje wykłady dotyczące współczesnych systemówpolitycznych, stosunków międzynarodowych oraz integra-cji europejskiej.

Plany na przyszłość są związane z dalszą pracą w Parla-mencie Europejskim oraz kampanią przed wyborami do PE. Przepisem Józefa Piniora na sukces jest przekonanie, żewarto mieć własne zdanie. Człowiek ma w życiu tylkojedną twarz i cokolwiek robi, musi pamiętać o tym, że co-dziennie będzie na nią patrzył w lustrze. Dlatego wartomieć własne zdanie, umieć go bronić, przekonywać doniego innych i być wiernym głoszonym ideałom i wyzna-wanym wartościom. Po prostu – wybierać mądrze. Z tymprzekonaniem działa na rzecz regionu, pomagając w bu-dowie tożsamości Wrocławia i Dolnego Śląska.

Józef Pinior planuje w maju dwa spotkania z pracowni-kami i studentami naszej uczelni.


Eu r o d e p u t o w a n yJ ó z e f P i n i o r

PE

RS

ON

ALI

A

27


Stanisława Bartosiewicz

Legenda o grupie studenckiej z lat 1976-1979Wydziału Zarządzania i Informatyki naszej uczelni

Inspiracją do napisania tego krótkiego felietonu jest okrągła (trzydziestolecie) rocznica przypadająca w marcubieżącego roku – rocznica ukończenia studiów przezosoby należące do tej właśnie wspaniałej grupy.W roku pańskim 1976 we wrześniu rozpoczął pracę nowywówczas Wydział Zarządzania i Informatyki. Dla mnie jestto data podwójnie pamiętna. Po pierwsze, zaczęłam wtedyswoją długoletnią pracę na „urzędniczej” posadzie pro-dziekana nowego wydziału pod kierunkiem dziekana, nie-zapomnianego chyba przez co najmniej trzy pokolenia,uroczego, utalentowanego profesora Władysława Bukie-

tyńskiego. Po drugie, jako prodziekan dospraw studenckich, przejęłam z WydziałuGospodarki Narodowej bohaterkę tegofelietonu – grupę studencką reprezen-tującą kierunek cybernetyka ekono-miczna i informatyka, specjalnośćekonometria i statystyka.Grupa liczyła w momencie uzyskiwaniaabsolutorium 38 osób. Była to grupa wniedużym sensie międzynarodowa, jejczłonkami bowiem byli: Mongoł PurewDżajmajdżin i dwie Bułgarki – Masza Gri-goriewa i Jana (nazwiska nie pamiętam),z których pierwsza dotarła do końca studiów i do dzisiaj utrzymuje luźne kon-takty ze swoimi kolegami. Masza – na-wiasem mówiąc – wyszła za mąż zaPolaka i nazywa się obecnie Kozińska,mieszka z rodziną i pracuje w Bułgarii, ajej syn ukończył studia na naszej uczelni.W trakcie studiów grupę charakteryzo-

wała niezwykła solidarność połączona z działaniami wy-chowawczymi w stosunku do prowadzących zajęcia. Nadowód wyrażonej wyżej opinii przytoczę opowieść o dwuzapamiętanych przeze mnie zdarzeniach.Jeden z wykładowców miał brzydki zwyczaj spóźniania sięna zajęcia. Uczestnicy opisywanej grupy postanowili daćmu wychowawczą nauczkę. Przy najbliższej okazji, od-czekawszy „akademicki kwadrans”, umieścili na drzwiachsali informację, że ponieważ zwyczajowy czas spóźnieniajuż minął, uważają się za zwolnionych ze słuchaniawykładu i ukryli się, aby obserwować reakcję wykładowcy,który pojawił się przed salą ze znacznym opóźnieniem (na wykład już nie poszli).Drugie zdarzenie w szczegółach umknęło już z mojejułomnej pamięci, ale było to chyba mniej więcej tak: jakiśpisemny egzamin wypadł im nie najlepiej i było kilka czy

nawet kilkanaście osób, które miały mieć ustną„dopytkę”. Egzaminator przy tym jednej z osóbdo tej „dopytki” nie dopuścił. Wtedy w geściesolidarności wobec kolegi wszyscy dopuszczeniuznali, że nie skorzystają z tej możliwości, bodecyzja o niedopuszczeniu jednej osoby byławedług zdania grupy ewidentnie niesprawied-liwa. Jak się to skończyło – niestety nie pamię-tam.Ważną cechą charakterystyczną tej grupy byłoto, że studia dla jej członków nie były jedyniepretekstem do otrzymania dyplomu. Po pierw-sze, uczyli się tak dobrze, że chyba jesienią1978 r. (ukończyli czwarty rok studiów, atrzeba przypomnieć, że studia trwały wtedy 4 lata, z wyjątkiem wybranej przez tę grupę

PE

RS

ON

ALI

A

28

Na s i a b s o l w e n c igrupa studencka z lat 1976-1979


specjalności ekonometria i statystyka, trwającej jeden semestr dłużej) otrzymali od uczelni za dobre wyniki wnauce prezent w postaci trzydniowego obozu w Lubiato-wie.Po drugie, członkowie grupy mieli szerokie zainteresowa-nia światopoglądowe, zróżnicowane, prowadzące dogorących dyskusji, można nawet powiedzieć – kłótni, wktórych rej wodziła Marysia Kaczmarska.Po trzecie, interesowało ich żywo społeczne życie uczelni.Jeden z członków tej grupy był przewodniczącym wy-działowej organizacji ZSP. Pamiętam ten fakt, bo pewnegorazu zostałam jako prodziekan zaproszona na zebranie aktywu tej organizacji w jakiejś ważnej dla społecznościwydziału sprawie – jakiej? – nie pamiętam.Po czwarte – i najważniejsze – 36 osób z tej grupy zdałoegzamin magisterski w pierwszym terminie (tylko dwiedziewczyny ukończyły studia później) i aż 11 osób zaczęłokarierę naukową na naszej uczelni lub na innych uczel-niach i w instytutach naukowych. Nie wszyscy w tym zawodzie wytrwali, ale warto opowiedzieć o ich losach po uzyskaniu stopnia magistra nauk ekonomicznych. Z tej grupy trzy osoby to profesorowie: prof. zw. dr hab.Krzysztof Jajuga, dr hab Maria Piotrowska, prof. UE (na stu-diach Stolcman) i dr hab. Ireneusz Kuropka, prof. UE.Mamy też troje „upartych” adiunktów („upartych”, bo nie robią habilitacji), są to doktorzy: Teresa Jajuga (na studiach Jakobsche), Bożena Borkowska (na studiachFiećko) i Anna Błacz-kowska (na studiachBartosiewicz, a prywat-nie – moja córka). Nanaszej uczelni zaczynalikariery naukowe rów-nież następujący człon-kowie wspaniałej grupy:Paweł Kubiak, RyszardGumiński, Janusz Szpo-narski i Ewa Majewska.Dwie dziewczyny – Da-nuta Kowalska i Małgo-rzata Misińska – podjęłypracę w charakterzeasystenta na Uniwersy-tecie Wrocławskim. Te-resa Jajuga rozpoczęłakarierę naukową w In-stytucie KształtowaniaŚrodowiska (pracownicytego instytutu mówilipieszczotliwie, że pra-cują w „Iksiu”), a potemprzeszła do naszejuczelni. Wędrowała też Anna Błaczkowska – od AkademiiMedycznej we Wrocławiu przez naszą uczelnię, aż doWyższej Szkoły Bankowej. Paweł Kubiak wyjechał do Stanów Zjednoczonych Ameryki i jest obecnie biznesme-nem. Do biznesu poszli również Małgorzata Misińska, Janusz Szponarski i Ryszard Gumiński. Danucie Kowalskiej zaszkodziło w karierze naukowej po prostu zdrowie, a ra-czej jego brak. Nie znam dalszych losów Ewy Majewskiejani przyczyn rezygnacji z pracy naukowo-dydaktycznej na naszej uczelni.

Moją opinię o wyjątkowości tej grupy studenckiej po-twierdza profesor Maria Cieślak, kilka osób bowiem pisałoswoje pierwsze dzieło naukowe, tj. pracę magisterską, podjej kierunkiem. Obie stwierdziłyśmy, że nie natknęłyśmysię na drugą tak zdolną, twórczą, ambitną, pracowitą,błyskotliwą, pogodną i przyjazną grupę w czasie naszegozawodowego życia na uczelni. Wiem z relacji otrzymywanych od mojej córki Anny Błaczkowskiej, że wielu członków tej grupy działa na eks-ponowanych stanowiskach społeczno-gospodarczych. A są to relacje wiarygodne, gdyż organizując co pewienczas zjazdy koleżeńskie, grupa utrzymuje ze sobą ciągłykontakt. W spotkaniach uczestniczą także ci, których losrozrzucił po świecie.

Na zakończenie mojej opowieści jeszcze dwa oryginalnewspomnienia. Pierwsze dotyczy Halinki Krążelewskiej,dziewczyny o przepięknych warkoczach, sięgających poniżej jej kolan; drugie, to wspomnienie uroczystościpożegnalnej w Simpleksie (nieistniejącym (tymczasowored.) klubie studenckim). Z tego spotkania pamiętam, jakwszyscy – nowi magistrzy i ich zaproszeni na uroczystośćmistrzowie tańczyli w wielkim kręgu Zorbę (do muzyki Mikisa Theodorakisa). Trzeba przypomnieć Czytelnikom,że właśnie wtedy na ekranach polskich kin pojawił sięsłynny film „Grek Zorba”.

Spotkanie w Ślężańskim Młynie (2007)Na zdjęciuSiedzą: Anna Błaczkowska, Teresa Janicka, Ewa Majewska i MariaKaczmarska. Stoją: Małgorzata Górna, Urszula Kołontaj, Teresa Jakobsche, Janusz Szponarski, Anna Janaszewska, Maria Piotrowska, Barbara Krystyniak, Ireneusz Kuropka, Małgorzata Misińska, Bożena Fiećko, Ryszard Sokołowski, Ryszard Gumiński,Andrzej Włodarczyk, Krzysztof Jajuga, Krzysztof SkrzekDrugi rząd: Halina Krążelewska i Anna Skrzeszewska

PE

RS

ON

ALI

A


29


PE

RS

ON

ALI

A

30

Teresa i Krzysztof Jajugowie

NASZA STUDENCKA GRUPA

18 kwietnia 2009 r. odbędzie się okolicznościowespotkanie grupy absolwentów uczelni. Jest to NASZAGRUPA.

Najpierw fakty historyczne2 marca 1979 r. miał miejsce egzamin magisterski osóbkończących 4,5-letnie studia na Wydziale Zarządzania iInformatyki Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, kie-runek: cybernetyka ekonomiczna i informatyka, specjal-ność: ekonometria i statystyka. Promotorami pracmagisterskich byli ówcześnie: doc. dr hab. Maria Cieślak,dr Stanisław Krawczyk i dr Czesław Szmigiel.

Rozpoczęliśmy studia jesienią 1974 r., w momenciezmiany nazwy naszej uczelni. Wyższą Szkołę Ekonomicznąprzemianowano na Akademię Ekonomiczną im. OskaraLangego. Wtedy były tylko dwa wydziały. My rozpoczę-liśmy studia na Wydziale Gospodarki Narodowej. Pamię-tamy, iż na pierwszym roku było 12 grup, z tego 4 grupy(numerowane od 9 do 12) studiowały na kierunku cyber-netyka ekonomiczna i informatyka. Kierunek ten dopierowprowadzono na polskie uczelnie ekonomiczne, uważanybył za elitarny. Charakteryzował się dużym udziałemprzedmiotów matematycznych, a zatem (i z tego byliśmyradzi) mniejszym udziałem niektórych nudnych przed-miotów opisowych. Jak łatwo sobie wyobrazić, programystudiów ekonomicznych były – z racji panowania systemugospodarki centralnie planowanej – zupełnie inne niżobecnie. Przedmioty realizowane na kierunku cybernetykaekonomiczna i informatyka były mniej obciążone kwes-tiami dotyczącymi „wyż-szości gospodarki centralnieplanowanej (zwanej wtedysocjalistyczną) nad gospo-darką rynkową (zwanejwtedy kapitalistyczną)”. Istotne było też to, iż wtedyjedynie na tym kierunkumożna było poznawać ów-czesną technologię kompu-terową. Ponadto był tojedyny kierunek z obowią-zkowym językiem angielskim– 7 semestrów, oprócz obo-wiązkowego rosyjskiego – 3semestry.Po trzecim semestrze doko-naliśmy wyboru specjalności,spośród dwóch, którymibyły: ekonometria i statystykaoraz organizacja przetwarza-nia danych (OPD). Wtedynastąpił inny podział grup studenckich – dalej pozostałycztery grupy, lecz trzy studiowały OPD, a czwarta, najwięk-sza, licząca 38 osób, studiowała ekonometrię i statystykę –to właśnie była nasza grupa.Co istotne, po drugim roku studiów znaleźliśmy się nanowym wydziale. W 1976 r. powstał Wydział Zarządza-nia i Informatyki, nasza grupa wraz z pozostałymi trzemagrupami kierunku stanowiła 3-ci rok nowego Wydziału.

Dziekanem Wydziału został docent Władysław Bukietyń-ski (popularny Unio), a prodziekanem docent StanisławaBartosiewicz.Finał naszych studiów miał miejsce właśnie 2 marca 1979 r.,po 4,5 roku (grupy specjalności OPD studiowały wedługprogramu tylko 4 lata). Tego samego dnia wieczorem odbyło się w klubie Simplex spotkanie naszej grupy zudziałem władz dziekańskich oraz naszych promotorów(nota bene, konsumowaliśmy wówczas wino, nomenomen… Promotor).Tyle fakty oficjalne. Teraz garść wspomnieńSzczególnie miło wspominamy władze dziekańskie. Profe-sor Bukietyński był wobec nas, jak starszy kolega. ProfesorBartosiewicz też chyba nas darzyła sympatią, bo w Księ-dze Pamiątkowej Wydziału Zarządzania i Informatyki, wydanej na 25-lecie Wydziału, w roku 2001, napisała:„Wspominam 38-osobową grupę, w której m.in. byliKrzysztof i Teresa Jajugowie, Ryszard Gumiński, IreneuszKuropka, Maria Piotrowska oraz moja córka Anna (obec-nie Błaczkowska). Doskonale się uczyli, egzaminy zdawaliw terminie, udzielali się w organizacjach studenckich, jeź-dzili na wspólne wycieczki. W prawie niezmienionymskładzie dotarli do dyplomów, a kilkoro z nich podjęłopracę na uczelni. Wszyscy byli bardzo zżyci i do dzisiajutrzymują kontakty”.Zawsze chętnie wspominamy zajęcia i naszych nauczy-cieli. Szczególnie ciekawe były wykłady prof. Hellwiga zrachunku prawdopodobieństwa i statystyki matematycznej.Tematyka tych wykładów odbiegała od tego, co było wpodręczniku. Profesor w obrazowy sposób, za pomocą teleskopowego długopisu, tłumaczył tak abstrakcyjne po-jęcia, jak choćby sigma-ciało.Wszyscy baliśmy się prof. Antoniego Smoluka. Dwu-krotnie mieliśmy z nim egzamin z przedmiotu

analiza matematycz-na (przedmiot ten rea-lizowaliśmy w wersjipodstawowej przezcały pierwszy rok, aw wersji zaawanso-wanej na czwartymsemestrze). Już wtedykrążyło powiedzenie:„Prędzej się docze-kasz wnuka, niż zdaszegzamin u Smoluka”.W naszym przypadkuegzaminator nie oka-zał się tak groźny –może po prostu by-liśmy dobrze przygo-towani.Na drugim roku ba-liśmy się też filozofii.Wykładała ją docentŁora Kustrzeba. Nie-

wiele rozumieliśmy z jej zajęć. Wynik egzaminu był lote-rią. Jeśli trafiło się na odpytywanie do pani docent to wtedyzazwyczaj było „przechlapane”. Na szczęście były jednaki takie pytania, na które każdy z nas potrafił odpowiedzieć.Na trzecim roku trudny był egzamin z historii myśli eko-nomicznej. Wykładał doktor Bogusław Fiedor, dziś JegoMagnificencja Rektor. Ilość materiału do przerobienia byłanieprawdopodobna, fizycznie wręcz było to niemożliwe.

Magistranci prof. Marii Cieślak: prof. Krzysztof Jajuga, dr Teresa Jajuga, prof. Maria Piotrowska, prof. Ireneusz Kuropka, siedzi Anna Błaczkowska


Egzamin był pisemny, a efekt końcowy znowu zależał odszczęścia do pytań. W naszej pamięci zostało wiele ciekawych epizodów, np.na czwartym roku był przedmiot programowanie siecioweprowadzony przez doktora Stanisława Krawczyka. Na za-liczenie trzeba było przedstawić projekt optymalnej siecidla rozwiązania dowolnego wymyślonego przez siebie za-dania. Mieliśmy ciekawe pomysły: produkowaliśmy filmfabularny, piekliśmy ciasto, byli tacy, którzy zaprojektowaliharmonogram ślubu czy harmonogram pogrzebu.Zdarzało się też, że to my zapędzaliśmy wykładowców „wkozi róg”. Nazwisk jednak nie będę ujawniać. Mieliśmyzajęcia z wykładowcą, który bardzo często robił namsprawdziany. Zadania nie zawsze były łatwe, niekiedy ichrozwiązanie wymagało więcej czasu, którego nie mięliśmy.Na nasze krytyczne uwagi wykładowca zareagował stwierdzeniem, że zadania są łatwe. Wtedy poprosiliśmy orozwiązanie zadania na tablicy. I wykładowca się skompro-mitował, bo okazało się, że nie potrafił rozwiązać zadania.Odrębny, na szczęście krótki, rozdział naszej edukacji wAkademii Ekonomicznej to szkolenie wojskowe (dlamężczyzn) i szkolenie obronne (dla dziewczyn i tychpanów, którzy byli niezdolni do służby wojskowej). Zaję-cia z „wojska” mieliśmy cały trzeci rok studiów. Zaczynałysię o godzinie 7, a kończyły gdzieś około 14. Najgorsze,że był to piątek, więc wiele osób spoza Wrocławia chciałowcześniej jechać do rodzinnych miejscowości. Oczywiś-cie zajęcia były dla nas potwornie nudne. Jeden zwykładowców – pułkownik – przedstawiał nam strategiędziałania wojska polskiego na wypadek konfliktu wojen-nego, czyli wojny Zachodu ze Wschodem. Nasza armiamiała wtedy atakować Półwysep Jutlandzki. Nie bardzopamiętam dlaczego akurat ten region. Musieliśmy przeżyćte zajęcia, dlatego w czwartki wieczorem organizowaliśmyimprezy, które odsypialiśmy na „wojsku”.Z perspektywy dzisiejszej techniki, zajęcia na których ko-rzystaliśmy z komputerów wydają się kuriozalne. Przedewszystkim używaliśmy komputera Odra 1204 (licencjaIBM) oraz komputera Odra 1305 (licencja ICL). Musie-liśmy samemu napisany program (na przykład w językuALGOL) wprowadzić do komputera za pomocą czytnikakart lub taśmy perforowanej. Każda z takich kart zawierałajeden wiersz programu. Problem pojawiał się, gdy stu-dentowi wymieszały się te karty i nie mógł odtworzyć ko-lejności.

Część z nas od trzeciego roku zamieszkała w nowo otwar-tym akademiku, Ślężaku. Warto dodać, że był to pierwszywe Wrocławiu akademik koedukacyjny, co w owych cza-sach było nowatorskim pomysłem. Panowie mieszkali nadwóch najwyższych piętrach, Panie na pozostałych. Po-konywanie pięter nie stanowiło jednak przeszkody.Życie studenckie w drugiej połowie lat siedemdziesiątych,choć inne niż dziś, miało sporo wydarzeń. Dominowałyimprezy turystyczne. Najważniejszy był doroczny RajdEkonomistów, organizowany zwykle w kwietniu w Sude-tach, najczęściej w okolicach Jeleniej Góry. Rajd ten koń-czył się zawsze na dziedzińcu Filii (wtedy jeszcze niewydziału) naszej uczelni w Jeleniej Górze. Ale oprócz tegobyły rajdy „branżowe”, po pierwsze Rajd Wydziału ZI, podrugie tzw. Złaz Ekonometrii, po trzecie Rajd Andrzej-kowy, po czwarte, wspinaczki turystyczne organizowanewyłącznie przez naszą grupę. Imprezy kulturalne toprzede wszystkim doroczne Ekonomalia i imprezy gru-powe po zdanych egzaminach. Najsłynniejsza impreza to

chyba ta po zdanym egzaminie z „wojska”. Wieść gminnao niej doszła nawet do naszych wojskowych egzaminato-rów.Kulminacyjnym momentem naszego życia kulturalnego wtrakcie studiów była nasza grupowa wycieczka, tzw. trzy-dniówka. Była to nagroda uczelni za nasze dobre wyniki wnauce. Zorganizowaliśmy ją na ostatnim semestrze stu-diów, na kilka miesięcy przed egzaminem magisterskim.Wycieczka trwała trzy dni, a miejscem pobytu był Lubia-tów, niewielka miejscowość koło Sławy Śląskiej. Przygoto-waliśmy dwa okolicznościowe wieczory. Pierwszy to byłwieczór żołnierski, w obowiązkowych strojach okolicz-nościowych, drugi zaś to wieczór ludowy, w trakcie któ-rego odegraliśmy inscenizację fragmentów „Konopielki”Redlińskiego.

Po zakończeniu studiów nasza grupa utrzymuje stały kontakt. Na nasze spotkania przyjeżdżają koleżanki i ko-ledzy z zagranicy, robiący tam karierę: Halina z Chicago,Paweł z Florydy, Fred z Niemiec, Masza z Bułgarii. Spoty-kamy się mniej więcej co 5 lat, nie tylko z okazji zjazdówabsolwentów. Podczas jednej z ostatnich imprez kolega Jaśze Środy Śląskiej stwierdził filozoficznie, ale nie bez dozyczarnego humoru: „Słuchajcie, musimy częściej organizo-wać nasze spotkania. Jeśli będziemy się spotykać co pięćlat, to spotkamy się jeszcze ze dwa razy – to mało”. Tenpomysł zaowocował kolejnym spotkaniem, po 2,5 roku, ateraz mamy kolejne, w 30 lat po skończeniu studiów.Weźmie w nim udział 30 osób.

PE

RS

ON

ALI

A

Wydanie okolicznościowej gazetki z okazji kolejnego spotkania


31


Stanowisko profesora zwyczajnego Uniwersytetu Ekono-micznego we Wrocławiu otrzymaliprof. dr hab. Leszek Patrzałek prof. dr hab. Grażyna Światowy

Stanowisko profesora Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu otrzymalidr hab. Lech Kurowskidr hab. Leszek Maciaszekdr hab. Małgorzata Nyczdr hab. Wiesław Wątroba

Doktoraty uzyskali

WYDZIAŁ NAUK EKONOMICZNYCHMgr Miłosz Czopek Równowaga pomiędzy pracą zawo-dową a życiem osobistym pracowników jako element strategicznego zarządzania zasobami ludzkimi w przedsię-biorstwie, promotor dr hab. Andrzej Kaleta, prof. UEMgr Zbigniew Dokurno Teoria endogenicznego wzrostugospodarczego – próba systematyzacji i krytycznej analizy,promotor prof. dr hab. Bogusław Fiedor Mgr Robert Dziuba Rola programu PHARE CBC i inicja-tywy wspólnotowej INTERREGE w tworzeniu przesłanekrozwoju obszaru przygranicznego regionów Dolnego Śląskai Saksonii (1994-2004), promotor prof. dr hab. LeonOlszewski (Uniwersytet Wrocławski)Mgr Monika Kosior Opieka nad ludźmi starszymi wobecprocesu starzenia się społeczeństwa polskiego (na przykład-zie zakładów opiekuńczych Dolnego Śląska), promotorprof. dr hab. Zdzisław Pisz Mgr Radosław Kurach Przejrzystość polityki pieniężnej w teorii i praktyce, promotor dr hab. Maria Piotrowska, prof. UE Mgr Katarzyna Piwowar-Sulej Kształtowanie sfery perso-nalnej publicznych szkół licealnych w Polsce, promotorprof. dr hab. inż. Małgorzata Gableta Mgr Fabian Zielonka Badanie rzetelności i wiarygodnościprognoz finansowych kredytobiorców, promotor prof. drhab. Zbigniew Luty

WYDZIAŁ ZARZĄDZANIA, INFORMATYKI I FINANSÓWMgr Katarzyna Kostyk-Siekierska Jednostki powiązane iich prezentacja w sprawozdaniach finansowych, promotorprof. dr hab. Danuta Misińska Mgr Artur Kotwica Model organizacji wirtualnego brokerawiedzy dla małych i średnich przedsiębiorstw, promotor dr hab. Jadwiga Sobieska-Karpińska, prof. UEMgr Teresa Maszczak Rachunek kosztów i wyników w sys-temie informacyjnym jednostek przedstwórstwa mleczar-skiego, promotor prof. dr hab. Edward NowakMgr Kinga Migdał Statystyczne metody różnicowaniaskładek w ubezpieczeniach komunikacyjnych AC, promotorprof. dr hab. Stanisław Heilpern Mgr Olga Pewniak-Kaliska Proces doskonalenia działal-ności a zarządzanie kosztami w przedsiębiorstwach pla-stycznej obróbki metali, promotor prof. dr hab. EdwardNowak

Mgr Olena Sobotka Wspomaganie decyzji w warunkachryzyka z wykorzystaniem koncepcji dominacji stochastycz-nej, promotor dr hab. Ewa Konarzewska-Gubała, prof. UEMgr Małgorzata Węgrzyńska Rachunkowość ekologii,promotor dr hab. Mirosława Kwiecień, prof. UE

WYDZIAŁ GOSPODARKI REGIONALNEJ I TURYSTYKI Mgr Marta Dziechciarz-Duda Segmentacja rynku dóbrtrwałego użytkowania, promotor prof. dr hab. Marek Walesiak Mgr Małgorzata Gawrońska Uwarunkowania europejskiejwspółpracy w dziedzinie ochrony środowiska na pograniczupolsko-niemieckim, promotor dr hab. Eugeniusz Kośmicki,prof. UP (Uniwersytet Przyrodniczy Poznań)Mgr Katarzyna Przybyła Wpływ specjalnych stref ekono-micznych na kształtowanie się bazy ekonomicznej miast naprzykładzie Dolnego Śląska, promotor dr hab. Ryszard Brol,prof. UE

PE

RS

ON

ALI

A

32

N o m i n a c j e n a u k o w e


Hanna Misiewicz-Olszowska

Instytut Goethego (Goethe-Institut) – to jedna z najbar-dziej znanych i rozpoz-nawalnych na świecie nie-mieckich instytucji propa-gujących język niemiecki ikulturę niemiecką.

Utworzony w 1951 r. w Monachium ma swoje filiew 82 krajach na wszystkich kontynentach, w tymrównież od 1990 r. w Polsce (Warszawa, Kraków).

Swoją działalność skupia przede wszystkim na wspieraniunauki języka niemieckiego (kursy językowe, egzaminy,szkolenia i stypendia dla nauczycieli języka niemieckiego)i propagowaniu kultury niemieckiej (pokazy filmów, kon-certy, spotkania autorskie, spektakle teatralne, wystawy).Ponadto posiada dobrze wyposażone biblioteki i media-teki. W swoich 13 placówkach na terenie Niemiec prowadzi głównie kursy języka niemieckiego dla obcokra-jowców oraz organizuje seminaria i szkolenia dla nauczy-cieli języka niemieckiego z zagranicy. Także w Polscedziałania Instytutu Goethego wspierają bardzo aktywnienaukę języka niemieckiego zarówno w szkołach, jak i nauczelniach. Instytut organizuje również projekcje filmów,spotkania ze znanymi przedstawicielami kultury niemiec-kiej, prowadzi biblioteki i czytelnie.Drugim ważnym filarem działalności Instytutu Goethegow Polsce jest organizowanie kursów językowych i prze-prowadzanie uznawanych na całym świecie i cieszącychsię wysokim prestiżem egzaminów z języka niemieckiego(Goethe – Zertifikate).Egzaminy przeprowadzane są na wszystkich poziomachEuropejskiego Systemu Opisu Kształcenia Językowego odA1 do C2+ i dotyczą zarówno języka ogólnego, jak i ję-zyka biznesu. Pozytywnie zdany egzamin oznacza otrzy-manie Certyfikatu Instytutu Goethego, a ten dokument,oprócz zapewnienia satysfakcji stanowi często pewnegorodzaju „bilet wstępu”; w zależności od poziomu znajo-mości języka umożliwia ubieganie się o miejsce na nie-których niemieckich uniwersytetach, jest warunkiemniezbędnym przy podejmowaniu pracy w Niemczech, sta-nowi ważny atut przy staraniu się o pracę w niemieckichfirmach w Polsce. Duże zainteresowanie kursami i egza-minami w Polsce przyczyniło się do utworzenia w naszymkraju 16 licencjonowanych Centrów Egzaminacyjnych In-stytutu Goethego, w których pod merytorycznym nadzo-rem GI prowadzone są kursy i przeprowadzane egzaminy.

Jednym z takich centrów, a zarazem jedynym na DolnymŚląsku, jest Studium Języków Obcych naszej uczelni, które

posiada licencję na przeprowadzanie egzaminów nawszystkich poziomach od A1 (Start Deutsch 1) przez A2(Start Deutsch 2), B1 (Zertifikat Deutsch), B2 (Goethe-Ze-rtifikat B2), do C1 włącznie (Goethe-Zertifikat C1). Jakojedyne centrum w Polsce możemy poszczycić się licen-cjami na przeprowadzanie 2 egzaminów z języka biz-nesu: ZDfB (Zertifikat Deutsch für den Beruf) na poziomieB2 i PWD (Prüfung Wirtschaftsdeutsch International) – napoziomie C1 (wspólna licencja Instytutu Goethego, Pol-sko-Niemieckiej Izby Przemysłowo-Handlowej i Carl Duis-berg Centren).Organizujemy również kursy przygotowujące do wszyst-kich tych egzaminów, prowadzone przez lektorów, pro-fesjonalnie przygotowanych i regularnie szkolonych naseminariach i kursach w Instytucie Goethego w Warsza-wie i w Niemczech.Do egzaminu można przystąpić również, nie uczęszczającna kurs.Sesje egzaminacyjne odbywają się na przełomie maja iczerwca dla wszystkich egzaminów (z wyjątkiem PWD), adla tych najpopularniejszych, jak ZD i Goethe-ZertifikatC1, także na przełomie listopada i grudnia.O ile znajomość języka angielskiego wśród młodych ludzijest czymś oczywistym, o tyle dobra znajomość języka nie-mieckiego jest istotnym elementem wyróżniającym i do-datkowym atutem. Zwłaszcza we Wrocławiu i na DolnymŚląsku dobra znajomość języka niemieckiego może byćbardzo przydatna nie tylko ze względu na wspólną polsko--niemiecką granicę, ale również ze względu na duże sku-pienie w tym regionie niemieckich instytucji i niemieckiegokapitału. We Wrocławiu ma swoją siedzibę Konsulat Nie-miec, tutaj działa prężnie Biuro Regionalne Polsko-Nie-

OK

NO

NA

ŚW

IAT


C entrum EgzaminacyjneI n s t y t u t u G o e t h e g o

Ala Skarżyska, Ania Burda i Ewa Garbarek z certyfikatami PWD, 12 stycznia 2009, Konsulat Niemiec

33


OK

NO

NA

ŚW

IAT

34

Zenon Pałgan

Wnaszym Uniwersyte-cie Ekonomicznymwe Wrocławiu dok-

toryzuje się wielu Niemców.Cały przewód doktorski jestrealizowany w języku niemiec-kim, potrzebna jest więc osoba,która dokona przekładuustnego i pisemnego tego nie-rzadko olbrzymiego i ambit-nego zadania naukowego.Niezbędny jest tu wysoki po-ziom tłumaczenia i praktyka w

tłumaczeniach symultanicznych. Jako pracownik SJO itłumacz przysięgły języka niemieckiego (prawna proceduraprzewodu) miałem w ciągu wielu lat przyjemność i za-szczyt towarzyszenia z pełnym sukcesem dziewięciu nie-mieckim doktorantom, jako ich „anioł stróż” (Schutzengel),wspomagając ich językowo, a nierzadko także i psychicz-nie w trakcie przygotowywania pracy, jej prezentacji,wygłaszania wykładów na sympozjach, zdawania egzami-nów z ekonomii i filozofii oraz wreszcie podczas samejobrony. Doktoranci niemieccy bowiem muszą pod wzglę-dem formalnym napisać swoje prace w stylu nieco od-miennym od tego, jaki obowiązuje w Niemczech, a takżeuwzględniać w nich (czego wymagają od nich promotorzyi często także niemieccy recenzenci) dorobek polskiejmyśli z zakresu problematyki, w której się poruszają.Tłumaczenie często nowatorskich naukowych opracowańniemieckich doktorantów przysparza wiele trudności, po-nieważ istniejące słowniki są w tym względzie niezbytprzydatne, a wielu pojęć w nich jeszcze w ogóle nie za-warto. Nowy polski materiał leksykalny jest zatem niejako„wykuwany” na miejscu.

Wykorzystanie polskiej literatury za każdym razem stanowiistotne utrudnienie, z którym doktoranci niemieccy radząsobie w różnym stopniu. Uwzględnienie akcentów pol-skich w rozprawie jest tematem wielu, nierzadko bardzozaciętych sporów rozumianych oczywiście tylko w po-zytywnym znaczeniu i w ramach naukowej dyskusji.

Odmienna mentalność niemieckich doktorantów ulega„wygładzeniu” w toku przygotowywania koncepcji pracydoktorskiej, podczas dopracowywania głównego celupracy, celów pomocniczych, tez, doprecyzowania pod-miotu, przedmiotu oraz metod badań. Koncepcja pracyjest prezentowana przez nich przy współudziale tłumaczaprzysięgłego wielokrotnie na forum danego instytutu i zakażdym razem uzupełniana o konkretne propozycje zestrony pracowników naukowych. Dopiero wtedy staje siędojrzałym i perfekcyjnym multimedialnym autoreferatemprezentowanym podczas publicznej obrony, w której,oprócz dostojnej komisji, uważnie przysłuchują się i za-bierają głos w dyskusji także zagraniczni goście naszejuczelni. Właściwie sama obrona stanowi też niezły spraw-dzian nie tyle umiejętności, ile wiedzy ekonomicznej,którą na tę okazję musi posiąść tłumacz. Poprzedza tokażdorazowo bardzo dogłębne przestudiowanie danejpracy doktorskiej. Tę wiedzę zdobyłem i wciąż ją posze-rzam dzięki tak znakomitemu promotorowi niemieckichdoktorów, jakim jest prof. dr hab. Andrzej Kardasz z wy-działu ZIF, kierownik Katedry Controllingu, koordynatorwymiany studentów i doktorantów między uczelniami nie-mieckimi (m.in. Moguncja, Bochum) oraz VSFS w Pradzei ICSTE w Lizbonie.

Uzyskanie tytułu doktora w naszej uczelni stanowi dla Niemców nie lada przeżycie, ponieważ jest ukoronowa-niem ich życiowych doświadczeń i marzeń.

Na uroczystość wręczania dyplomów przybywają tłumniez całą swoją bliższą i dalszą rodziną. Na corocznej uro-czystości promocji doktorskich przyjął się miły zwyczajwygłaszania uroczystego przemówienia przez doktorówniemieckich, w którym wyrażają oni swoje opinie iwrażenia.

Pozwolę sobie przytoczyć tu niektóre wypowiedzi z tychprzemówień. Dr Hans Knackstedt (tytuł pracy doktorskiej„Uwarunkowania wyceny małych i średnich przedsię-biorstw” (Die spezifische Problematik beim Bewerten derKlein- und Mittelunternehmen) w swoim wystąpieniu pod-czas uroczystej promocji wyraził swoją radość nastę-pującymi słowy:

Także sąsiedzi zza Odrys ą d o k t o r a m i n a s z e j u c z e l n i

mieckiej Izby Przemysłowo-Handlowej, tu też powstałokoło gospodarcze niemieckich inwestorów „EuropaForum”, a wiele niemieckich firm zainwestowało na Dol-nym Śląsku i prowadzi tu swoje przedsiębiorstwa.To wszystko powoduje, że język niemiecki właśnie tutajmoże się bardzo przydać nie tylko po to, by skoczyć nazakupy za Odrę.Istnienie we Wrocławiu Centrum Egzaminacyjnego Goe-the-Institut ułatwia wrocławskim studentom zdobycie tego

cenionego przez pracodawców na całym świecie certyfi-katu. Studenci Uniwersytetu Ekonomicznego wykorzystujątę szansę, wiedzą, co się liczy.

Mgr Hanna Misiewicz-Olszowska jest lektorką języka nie-mieckiego w SJO, koordynatorem i egzaminatorem Cen-trum Egzaminacyjnego Goethe-Institut afiliowanego przySJO


„Nadanie stopnia doktora nauk ekonomicznych jest dlamnie szczególnie wysokim wyróżnieniem, ponieważ jestwyjątkowym ukoronowaniem powiązania mojej prawie40-letniej praktyki jako przedsiębiorcy z teorią ekonomii.Poza tym to wyróżnienie w dniu dzisiejszym (a tak chceczasami w życiu szczęśliwy los) jest dla mnie najpiękniej-szym prezentem urodzinowym. Chciałbym za to podzię-kować wszystkim, którzy się do tego przyczynili.Moim szczerym życzeniem i ufną nadzieją jest to, abymoje dobre osobiste i po części także bardzo przyjaznestosunki z Waszym krajem i jego mieszkańcami zostałyutrzymane i w miarę możliwości nadal rozwijane także pouzyskanym doktoracie”.

Pan dr Hans Knackstedt darzy nasz kraj szcze-gólnym sentymentem, ponieważ jego kuzyn dr Günter Knackstedt był swego czasu ambasa-dorem Niemiec w Polsce i na polu wielkiej poli-tyki troszczył się o dobre kontakty między Polskąa Niemcami.

Nadzwyczaj pozytywne wrażenia z naszej nau-kowej współpracy odniósł także dr ChristianGatzki (autor pracy doktorskiej „Ekonomicznawartość dodana w systemie zarządzania ponad-narodowego przedsiębiorstwa handlowego”(Economic Value Added im Managementsystemeines internationaltätigen Handelsunternehmens).W swoim wystąpieniu, które rozpoczął cytatem,zauważył m.in.: „Już Marie von Ebner-Eschenbach powiedziałakiedyś:„Gdy dotrzesz już do spełnienia twych życzeńbram, zacznie ci brakować jednej rzeczy, a mia-nowicie twojej wędrówki do celu” I tak właśnie ja to odczuwam, tak my to odczu-

wamy. Pomimo całej tej melancholii, na końcu przebytejdługiej drogi jest nagroda w postaci stopnia doktora nauk, a także pewność, że uzyskałem go, moim zdaniem, w najlepszym uniwersytecie ekonomicznym w Polsce, jeślinawet nie w Europie. I za to chciałbym bardzo serdeczniepodziękować”.

Ta wypowiedź podziałała jak kojący balsam na mojąduszę, jest bowiem niejako świadectwem, iż udało mi sięsprostać postawionemu zadaniu.

Mgr Zenon Pałgan pracuje jako starszy wykładowca w SJO

35


Angielsk i . Mity i fakty

Po uroczystej promocji w gronie „bohaterów” sukcesuOd lewej prof. Andrzej Kardasz – promotor, dr Hans Werner Knackstedt z Monachium, Ilona Knackstedt i mgr Zenon Pałgan – „Schutzengel”

Aldona Stepaniuk

Często słyszę wśród osób uczących się angielskiego w Stu-dium Języków Obcych UE pewne obiegowe opinie do-tyczące nauki języka. Postaram się dziś rozprawić zniektórymi z nich.

MIT: Już za późno na angielski, nie ten wiek.FAKT: Nigdy nie jest za późno. Za naukę języka obcegowarto się zabrać choćby i w nieco bardziej dojrzałymwieku. Ale czy aby słówka nie wchodzą wtedy trudniej dogłowy? Niekoniecznie. Nauka słownictwa już po przekro-czeniu 13 roku życia i tak staje się procesem w pełni świa-domym i czy ma się lat 20 czy 40, ma ona de factopodobny przebieg. W dodatku im człowiek starszy, tymlepiej wykorzystuje własne doświadczenie i strategiewcześniej opanowane przy nabywaniu innych umiejęt-ności, takich jak choćby notowanie czy skuteczne syste-

matyzowanie wiedzy. A może dojrzały słuchacz boi się, żeniepewnie poczuje się w grupie młodszych od siebie osóbuczących się języka? Zwykle bywa wręcz przeciwnie.Dobrze zmotywowany, nieco starszy uczestnik kursu to dlagrupy wręcz skarb! Po pierwsze, mobilizuje młodszychswoją pracowitością. Po drugie, sam nabiera bardziej ela-stycznego myślenia i zachowania. Słowem – młodnieje…

MIT: Angielski wystarczy znać trochę i już można sięjakoś dogadać.FAKT: Różnie z tym dogadywaniem bywa. Lepiej językobcy poznać dobrze, a nie tylko w celu porozumienia napoziomie survival. Czyli stawiamy na jakość, nie tylko na„jakoś”. Równowaga wszystkich sprawności językowych,którą zapewnia wyłącznie dobrze zaprojektowany i prze-prowadzony kurs językowy, to nie tylko gwarancja sukcesukomunikacyjnego („dogadam się”), ale przecież także wi-zytówka samej osoby posługującej się angielskim. Zresztąwizytówka wiedzy nie tylko językowej, za to tej w pełni i

OK

NO

NA

ŚW

IAT


poprawnie wyrażonej. W końcu potencjalny pracodawca,a często po prostu inteligentny rozmówca, na podstawiejakości wypowiedzi wyrabia sobie ogólny pogląd na nasztemat. Nie ma nic gorszego niż ciekawy człowiek, któryma dużo do powiedzenia, a męczy się ze swoim marnymzasobem kilkudziesięciu słówek, w dodatku nienajlepiejpowiązanych ze sobą gramatycznie. Ucząc się angielskiego– najbogatszego leksykalnie języka świata – zróbmy to po-rządnie, nie zatrzymując się w pół drogi.

MIT: Wystarczy trochę przerwy, a język obcy tak łatwozapomnieć…FAKT: Owszem, nieodświeżona wiedza lubi przygasnąć,ale akurat powyższy pogląd nie dotyczy chyba angiel-skiego. Świat nam nie daje o nim zapomnieć. Nie manawet sensu przypominać, że angielski jest dziś po prostuwszędzie. Tak formułowana opinia jest więc przeważniedość wygodną wymówką rozpowszechnioną pośród tych,którzy w ten sposób usprawiedliwiają swoją kolejną próbęponownego podjęcia porzuconej nauki. Takie alibi… Awystarczy przyznać wprost – chodzi tu nie tyle o „zapo-minanie” języka obcego, co bardziej o kwestie wypraco-wania stałego rytmu i systematyczności własnej pracy.Jeżeli więc stwierdzasz, że już trzeci raz zabierasz się zaten angielski, a o efekty wciąż trudno, to prawdopodob-nie nie robisz tego tak, jak trzeba. Nie kupuj więc kolej-nego fajnego samouczka, tylko zaufaj zawodowcom izapisz się na porządny kurs firmowany przez sprawdzonąinstytucję, choćby Studium Języków Obcych UE. Czasemsystematyczność musi nam narzucić ktoś inny. Wtedy naj-częściej przestajemy wmawiać sobie podobne niedo-rzeczności o zbyt długiej przerwie i rzekomymzapominaniu raz nabytej wiedzy.

MIT: Zabiorę się za Business English, ale dopiero wtedy,gdy bardzo dobrze opanuję angielski ogólny.FAKT: Wcale tak nie musi być. Współczesne kursy i pod-ręczniki do nauki angielskiego specjalistycznego są profi-

lowane tak, by wprowadzać język nawet od podstaw, tyleże wypełniając go stosownie dobraną, profesjonalną treś-cią leksykalną. Innymi słowy, dobra książka i kompetentnylektor nauczą Business English praktycznie od początku.Taki tryb nauki opiera się na tezie, że przyswajanie struk-tur, począwszy od tych najprostszych, aż po skompliko-wane konstrukcje gramatyczne, odbywa się równolegle zestopniowym zwiększaniem dawek językowego „wypełnia-cza”, w tym przypadku terminologii ekonomicznej. Jest tooczywiście możliwe wyłącznie przy założeniu pewnej wy-jściowej orientacji słuchacza w zagadnieniach bizneso-wych. Prezentując gramatykę, program kursu branżowegowykorzystuje jednocześnie wyspecjalizowane słownictwo.A zatem, wprowadzając stronę bierną, zamiast – po-wiedzmy – trywialnego treściowo zdania The cat has beenfed , spodziewajmy się bardziej użytecznego zwrotu, jaknp. The e-mail has been sent.

MIT: Nauka języka obcego to żmudna praca i dośćnudne zajęcie.FAKT: Słysząc taki pogląd, mogę tylko przypuszczać, żeosoba go wypowiadająca miała pecha. Po pierwsze, wi-docznie nie trafiła na odpowiedniego nauczyciela z pasją,który swoimi metodami pracy zaraziłby ją miłością do an-gielskiego. Po drugie, najwyraźniej jeszcze nie przekonałasię, że nie ma większej satysfakcji niż odkrywanie nowychtreści i znaczeń językowych. Dobry fachowiec-pedagog,fajna grupa równie zmotywowanych słuchaczy, a przedewszystkim – przyjemność wynikająca z nauki, to trzy filarysukcesu. Co jest nagrodą? Oprócz wspomnianej satysfak-cji poznawczej jest ich wokół aż nadto – w końcu angiel-skim mówi (pisze, śpiewa, podróżuje, zarabia itd.) dzisiajcały świat. Największą nagrodą jest stanie się częścią tegoświata.

Aldona Stepaniuk jest starszym wykładowcą w SJO.

OK

NO

NA

ŚW

IAT

36

K o n k u r s j ę z y k o w yp o r a z s z ó s t y

Jadwiga Kuźniewska

Z inicjatywy Studium JęzykówObcych na początku roku aka-demickiego 2003/2004 rozpo-częła się pierwsza edycjaciekawej i fascynującej przy-gody językowej studentów na-szej uczelni. Ster organizacyjnyprzejęli członkowie Nieza-leżnego Zrzeszenia Studentów,patronat merytoryczny zaś ob-jęło SJO. Z roku na rok zwięk-szała się grupa uczestników

konkursu. Od roku 2006/2007 organizacją tej imprezy za-jęli się studenci ze Stowarzyszenia Studenckiego Wiggor, iwłaśnie z ich inicjatywy konkursem objęto studentów innych uczelni Wrocławia oraz Opola i Poznania.W bieżącym roku akademickim akcję promocyjną kon-kursu przeprowadzono w 16 państwowych i prywatnychszkołach wyższych wśród studentów studiujących na kie-runkach niefilologicznych.

W dobie panującej kultury korporacyjnej wielumłodych ludzi marzy o pracy w strukturach euro-pejskich i firmach zagranicznych. Nikogo nietrzeba więc przekonywać o konieczności znajo-mości języków obcych… najlepiej kilku! Ramy


czasowe przyjęte w programach nauczania języ-ków stają się, niestety, coraz mniejsze. Dlatego Stu-dium Języków Obcych, chcąc pomóc studentomw zdobyciu wiedzy językowej, organizuje ponad30 różnego rodzaju kursów z 6 języków przygoto-wujących do egzaminów, które uprawniają dozdobycia certyfikatów różnych poziomów określa-nych według Europejskiego Systemu OpisuKształcenia Językowego.SJO jest jedynym na Dolnym Śląsku Centrum Egza-minacyjnym Instytutu Goethego, Instytutu Cervan-tesa, Niemieckiej Izby Przemysłowo- Handlowej,Londyńskiej Izby Przemysłowo- Handlowej oraz Pa-ryskiej Izby Przemysłowo- Handlowej.

Przeprowadzenie tak szeroko zakrojonej akcji promocyjneji realizacja projektu wymagały pokaźnych środków finan-sowych. Dzięki wielkiej aktywności i operatywności studentów Wiggoru ponad 20 sponsorów wsparło przed-sięwzięcie w fazie organizacji oraz fundując nagrody oso-bom wyróżniającym się największym kunsztemjęzykowym. Nagrody ufundowały m.in. firmy: HewlettPackard, wydawnictwo Edu Cornelsen, Techland (wydawcainteraktywnych kursów ,,Tell me more”), wydawnictwoCztery głowy, Złote myśli. Dzięki ich hojności wartość na-gród przekroczyła (po raz pierwszy!) ponad 60 tys. złotych.

Etapy konkursuW połowie listopada 2008 r. rozpoczęła się edycja, nadktórą patronat honorowy objął JM Rektor prof. BogusławFiedor, obejmująca trzy etapy. W pierwszym etapie, przeprowadzonym drogą interne-tową, udział wzięło ponad 500 studentów. Zadaniem

uczestnika było rozwiązanie w ciągu 60 minut testuskładającego się ze 100 pytań jednokrotnego wyboru. Pro-gram komputerowy stworzony na potrzeby konkursusprawdzał na bieżąco poprawność odpowiedzi.W drugim etapie udział wzięło ponad 300 osób (z naj-większą liczbą zdobytych punktów), które miały za zada-nie napisanie eseju na jeden z trzech podanych tematówz zakresu ekonomii lub tematyki ogólnej. Prace sprawdzalii oceniali językoznawcy ze SJO. Punktacja zdobyta tymrazem była podstawą do zakwalifikowania najlepszychuczestników do trzeciego, ostatniego już etapu konkursu.Był to sprawdzian umiejętności posługiwania się językiemw bezpośredniej rozmowie z nauczycielem Studium oraznative speakerem reprezentującym firmę Hewlett Packard.Po zakończeniu tego etapu komisja dokonała wyboru zwy-cięzców, których poznano podczas specjalnej galikończącej tegoroczny konkurs językowy. Zaprezentowanoranking liderów, którzy uzyskiwali najwyższą liczbę punk-tów podczas każdego z etapów współzawodnictwa.

NAG RODYW każdym konkursie najprzyjemniejszy moment to wrę-czanie nagród ,,najlepszym z najlepszych”. Nagrodą zazdobycie I miejsca był laptop ufundowany przezgłównego sponsora firmę Hewlett Packard. SJO przygo-towało nagrodę w postaci udziału w jednym z kursówprzygotowujących do zdobycia certyfikatu, Techland zaśufundował językowy kurs interaktywny. Nagrodzonotakże osoby, którym w udziale przypadło miejsce czwarteczy dziesiąte. Otrzymali oni słowniki, książki, zaproszeniado kina i nagrody-niespodzianki. Ci, którzy opuszczali galęz pozycji spoza podium, odchodzili z nadzieją i…. posta-nowieniem, że w przyszłym roku będzie lepiej!!!

Jadwiga Kuźniewska jest starszym wykładowcą języka niemieckiego w SJO.

OK

NO

NA

ŚW

IAT


37


Mirosława Klamut

Senat Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu naposiedzeniu w dniu 26 marca 2009 r. wyraził zgodęna powołanie od roku akademickiego 2009/2010 kie-

runku europeistyka na studiach niestacjonarnych pierw-szego stopnia na Wydziale Nauk Ekonomicznych. Programdydaktyczny kierunku obok przedmiotów o charakterze ty-powo uniwersyteckim, w szerokim zakresie wykorzystujewiedzę z zakresu nauk ekonomicznych i społecznych orazdoświadczenie dydaktyczne pracowników Wydziału NaukEkonomicznych. Celem kształcenia na nowo uruchamia-nym kierunku europeistyka jest zarówno spełnianie stan-dardów kształcenia w rozumieniu minimów programowychMinisterstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, jak i przygo-towanie absolwentów I stopnia studiów niestacjonarnychw zakresie wysokiego poziomu wiedzy i umiejętności, którepozwolą zdobyć i utrzymać atrakcyjną pracę, dzięki poszukiwanym specjalnościom z zakresu nauk ekonomicz-nych. Program nowego kierunku powstaje pod meryto-ryczną opieką prof. Mirosławy Klamut. Pierwszy poziomkształcenia na kierunku europeistyka o wyważonym na-chyleniu ekonomicznym odpowiada potrzebom zarównopolskiej gospodarki, jak i potrzebom polskiego rynku pracy.Pozyskanie wiedzy i umiejętności na tym poziomie po-winno jego absolwentom dać przekonanie, że posiadajądobry poziom wiedzy o złożoności funkcjonowania gos-podarek europejskich w ramach unii gospodarczo-waluto-wej oraz w ramach jednolitego rynku europejskiego, jakrównież instytucji europejskich i prawa wspólnotowego,

oraz że mają dobre przygotowanie do bycia aktywnymobywatelem w demokratycznym społeczeństwie europej-skim. Absolwent kierunku nabędzie szeroką wiedzę z ekonomii, prawa, finansów i zarządzania. Będzie przygo-towany do korzystania z obcojęzycznej bazy informacyjnejWspólnoty i stosowania instrumentów informatycznych wcodziennej pracy zawodowej. Uzyskane umiejętności po-zwolą na wykonywanie różnorodnych zadań zarówno wfirmach komercyjnych, jak i w sektorze budżetowym, or-ganizacjach pozabudżetowych oraz instytucjach europej-skich. W ramach specjalności zarządzanie funduszamistrukturalnymi Unii Europejskiej absolwent uzyska umiejęt-ności praktycznego aplikowania o środki pochodzące z fun-duszy strukturalnych UE. Będzie przygotowany do pracy wjednostkach pośredniczących w procesie przyznawaniaśrodków: w firmach doradczych i konsultingowych, w sa-morządach terytorialnych, jednostkach budżetowych iprzedsiębiorstwach. Specjalność przedsiębiorstwo na jed-nolitym rynku europejskim” przygotuje słuchacza do poru-szania się na tym rynku, stosowania reguł handluwewnątrzwspólnotowego, aplikowania o środki po-chodzące z funduszy strukturalnych UE kierowane domałych, średnich i dużych przedsiębiorstw handlowych,produkcyjnych i usługowych, oraz do firm pośred-niczących. Obie specjalności przygotowują do podjęciakształcenia na studiach II stopnia w naszym Uniwersytecie.

Zapraszamy do studiowania na Uniwersytecie Ekonomicz-nym nowego, interesującego kierunku europeistyka reali-zującego hasło Euroindeks szansą na sukces w Europie.

OK

NO

NA

ŚW

IAT

38

Mamy nowy kierunek– e u r o p e i s t y k ę

Orientacja o stanie wiedzy wokreślonej dziedzinie nauki, a zwłaszcza o jej postępach,

staje się coraz większym problemem.Analiza czasopism naukowych nieodzowna z punktu widzenia pro-wadzących badania przekracza już oddawna możliwości jednego badacza.Dlatego niezastąpione okazały się odpowiednie procedury selekcji iwartościowania informacji przepro-wadzane przez powołane i pracującedla tych celów instytucje. Taką insty-tucją mającą największe znaczenie wświecie nauki jest filadelfijski InstytutInformacji Naukowej (Institute forScientific Information ISI) założony w1960 roku. Jednym z jego organizato-

rów jest Eugene Garfield (ur. w 1925 r.w Nowym Jorku), twórca bibliometriii scientometrii. ISI (od 1992 r. podnazwą Thomson Scientific, będącegoczęścią The Thomson Corporation)rozpoczął działalność od publikowaniaw wydawnictwie Current Contents spi-sów treści wyselekcjonowanych 200ówcześnie wydawanych czasopism.

Wskaźnikiem prestiżu i siły od-działywania czasopism naukowychjest impact factor (IF) – w tłumaczeniu„miara oddziaływania”. Wyraża liczbęcytowań uzyskanych przez zamiesz-czone w nim w pewnym okresie(zwykle 2 poprzednich lat) artykuły,odniesioną do całkowitej ich liczby –

w wybranych przez Instytut Filadelfij-ski czasopismach naukowych. Indeksten nie obejmuje jednak wszystkichtego rodzaju czasopism wydawanychna całym świecie. Indeksowane przezInstytut Filadelfijski czasopisma są wy-bierane na podstawie tzw. PrawaBradforda, które głosi, że w każdejdziedzinie naukowej istnieje pewna,niezbyt liczna grupa czasopism (rzęduod 5 do 30), w których ukazuje się99% wszystkich naprawdę istotnychdla danej dziedziny publikacji, a po-zostałe czasopisma można uznać zadrugorzędne. Lista czasopism inde-ksowanych przez Instytut Filadelfijskiobejmuje ok. 8000 pozycji. Wartośćtego wskaźnika waha się od 30 (dla

Selekcja i wartościowanie informacji


najbardziej prestiżowych czasopismtakich, jak „Science” czy „Nature”) do0.1 – które jest granicą utrzymywaniasię danego czasopisma na liście Insty-tutu Filadelfijskiego. Od 2008 r. ba-dania i analizę informacji fachowejprzeprowadza nowa instytucja,Thomson Reuters, powstała w wynikupołączenia brytyjskiej agencji infor-macyjnej Reuters i The Thomson Cor-poration.

Znaczenie impact factorWskaźnik ten, dzięki autorytetowi In-stytutu Filadelfijskiego, ma ogromneznaczenie zarówno dla ocenianych wten sposób czasopism, jak i dla po-szczególnych autorów publikacji za-mieszczanych w tych czasopismach.Znaczenie tego wskaźnika jest po-trójne.Dla czasopism jest to często „być albo

nie być” – czasopisma, których IFz roku na rok maleje, zwykletracą dobrych autorów i czytelni-ków i w końcu zupełnie tracą naznaczeniu. Stąd, czym czaso-pismo ma wyższe IF, tym sito se-lekcji publikacji, które się mogą wtym czasopiśmie ukazać, jestostrzejsze. Jeśli system selekcji da-nego czasopisma jest wadliwy,odbija się to natychmiast spad-kiem jego IF.

Dla autorów jest to z jednej strony is-totny czynnik przy decydowaniu,do jakiego czasopisma wysyłaćswoją publikację, a z drugiejliczba przyjętych do druku publi-kacji w czasopismach o wysokimIF jest miarą jakości badań nau-kowych opisywanych przez da-nego autora.

Dla instytucji naukowych miarą war-tości prowadzonych w nichbadań jest liczba publikacji przy-jętych do druku w czasopismacho wysokim IF, które zostały napi-sane przez pracowników tych in-stytucji.

W Polsce instytuty naukowe i wy-działy wyższych uczelni oceniane sąprzez Ministerstwo Nauki i Szkol-nictwa Wyższego właśnie na podsta-wie kryterium IF.

Obecnie ISI publikuje m.in. siedemedycji Current Contents: Agriculture,Biology & Environmental Sciences,Arts & Humanities, Clinical Practice,Engineering , Technology, and Ap-plied Sciences, Life Sciences, Physical,Chemical & Earth Sciences i Social &Behavioral Sciences. Są to wydawane

drukiem oraz w wersji elektronicznejpublikacje zawierające spisy treści po-szczególnych czasopism, ukazującesię co tydzień (51 wydań rocznie).

Czasopismo „Argumenta Oecono-mica”, wydawane przez UniwersytetEkonomiczny we Wrocławiu, jakopierwsze polskie czasopismo ekono-miczne zostało umieszczone na pres-tiżowej liście The Master Journal List(potocznie zwanej listą filadelfijską),zarządzanej przez Thomson Reuters.Począwszy od numeru 20 (1) 2008,„Argumenta Oeconomica” znajdujesię w następujących bazach ThomsonReuters: Social Sciences CitationIndex, Social Scisearch, Journal Cita-tion Reports/Social Sciences Edition.Redaktorem naukowym pisma od2002 r. jest prof. Krzysztof Jajuga. Wskład Kolegium Redakcyjnegowchodzą: prof. Ewa Bogacka-Kisiel,prof. Ewa Konarzewska-Gubała, prof.Czesław Zając (członkowie KolegiumRedakcyjnego) oraz mgr Ewa Knich-nicka (sekretarz redakcji).

Rozmowa z prof. Krzysztofem Jajugą:Panie Profesorze, bardzo trudnoznaleźć się w gronie czasopism naliście filadelfijskiej. Jakie zadaniastają przed redakcją pisma oraz au-torami, aby pismo nadal utrzymy-wało się na tej prestiżowej liście? Na renomę pisma pracujemy odwielu lat. Powołaliśmy Międzynaro-dową Radę Naukową, w której skład-zie są: prof. Giuseppe Calzoni, prof.Joergen Drud Hansen, prof. Robert L.King, prof. Michał M. Kostecki, prof.Leszek Maciaszek, prof. Richard B.McKenzie, prof. Jochen Schumann iprof. Władysław Welfe. Pismo wspie-rał również, jako członek Rady, nie-zapomniany prof. Aleksander Zeliaś.Członkowie gwarantują rzetelną i fa-chową weryfikację artykułów zgłoszo-nych przez autorów. W redakcji dokonujemy anonimowej i podwójnej selekcji nadesłanych prac,co zapewnia obiektywną ocenę. Takzwaną recenzję wewnętrzną przepro-wadza jeden z członków Kolegium Redakcyjnego, natomiast autorem ze-wnętrznej jest niezależny specjalista zdanej dziedziny z jednego z polskichośrodków akademickich. Najważniejsze zadania stojące przedredakcją to oczywiście dbałość o wysoki poziom publikowanych arty-kułów, o regularne ukazywanie siępisma, o pozyskiwanie nowych, dob-rych autorów zarówno z kraju, jak i z zagranicy.

Jak wygląda system oceny arty-kułów?Przede wszystkim zwracamy uwagęna poziom naukowy artykułu, na jegooryginalność, nowatorskie podejściedo danej tematyki, a także na to, czyartykuł będzie interesujący równieżdla czytelników spoza Polski. Staramysię odpowiedzieć na pytania, co no-wego autor wniósł do dziedziny, którąsię zajmuje, czy użyte argumenty sąwłaściwe, przekonujące i dobrze udo-kumentowane i wreszcie, czy artykułjest poprawnie napisany. Nad po-prawnością językową naszych tekstówczuwają pani dr Ewa Kania oraz pań-stwo dr Elżbieta Macauley i mgr TimMacauley.Jakie artykuły przyjmuje redakcja ijaki jest termin składania prac?Przede wszystkim przyjmujemy pracewcześniej niepublikowane. Interesująnas oryginalne artykuły naukowe, zawierające wyniki badań własnychautora, oraz prace przeglądowe z zakresu ekonomii i zarządzania. Arty-kuły z innych dziedzin, np. socjologiiczy matematyki, przyjmowane sątylko wtedy, gdy zawierają wyraźneimplikacje dotyczące zastosowań wekonomii lub zarządzaniu. Artykuły powinny być napisane w ję-zyku angielskim, ewentualnie mogąbyć złożone w języku polskim, ale pozaakceptowaniu pracy do druku autorjest zobowiązany dostarczyć do re-dakcji jej angielską wersję. Autorzy mogą składać prace w do-wolnych terminach. Po zaakceptowa-niu do druku artykuły publikowane sąw najbliższych bieżących numerach(„Argumenta Oeconomica” ukazujesię w cyklu półrocznym – red.). Za-praszamy do składania artykułów. Z okazji 60-lecia naszej uczelni,które obchodziliśmy w październiku2007 r., ukazał się niezwykle intere-sujący jubileuszowy numer „Argu-menta Oeconomica”, w którymopublikowane zostały artykuły m.in.doktorów honoris causa Uniwersy-tetu Ekonomicznego we Wrocławiu.Czy redakcja planuje kolejne edycjespecjalne?Tak, jesienią ukaże się specjalnynumer „Argumenta Oeconomica”pod redakcją prof. Czesława Zająca,poświęcony tematyce zarządzaniawiedzą i kapitałem intelektualnym. A już na początku maja wyjdziezwykły numer, w którym znajdą sięartykuły autorów zarówno z Polski, jaki z zagranicy. Zachęcam do lektury.

OK

NO

NA

ŚW

IAT

39



Marta Wojcierowskastudenta IV roku Wydziału Za-rządzania Informatyki i Finansów

Wdniach 8-12 wrześ-nia 2008 r. odbyłasię piąta już konfe-

rencja „Comepetence in Eu-roPreneurship” COEUR 2008,tym razem w sercu Burgundii.Dokładnie miało to miejsce wAgencourt przy Côte-d’Or(Złoty stok), czyli słynnym bur-gundzkim szlaku wina. Szlakprowadzi z Dijon, stolicy Bur-gundii do Beaune, przepię-knego francuskiego miasteczka,które uchodzi za jedno z na-jważniejszych miast na winnym

szlaku. W konferencji brali udziałstudenci, z sześciu europejskichuczelni: Czech – Vysoka Skola Fi-nancni a Spravni z Pragi, Francji –Burgundy School of BusinessDijon, Niemiec – University ofApplied Sciences Mainz, Szkocji –The Robert Gordon UniversityAberdeen, Portugalii – Instituto Su-perior de Ciencias do Trabalho eda Empresa ISCTE Lizbon oraz zPolski – Uniwersytet Ekonomicznywe Wrocławiu. Są to uczelnie,które razem realizują europejskiprojekt Business Creativity Module– Competence in EuroPreneurship.Uczelnię naszą reprezentowali se-

minarzyści Katedry Controllingu wosobach: Aleksandra Drabarek, AnnaGajewska, Magdalena Motylska,Marta Wojcierowska, Mateusz Haberi Adrian Mariański. W tak dalekiej podróży nie byliśmy osamotnieni,mięliśmy wsparcie ze strony prof. Andrzeja Kardasza i dr. Tomasza Dyczkowskiego.

Nasza przygoda rozpoczęła się w czer-wcu 2008 r. na pierwszym przed se-minaryjnym spotkaniu. Została namprzedstawiona propozycja wrześnio-wego wyjazdu na warsztaty doFrancji. Mieliśmy wiele obaw: jakbędą one wyglądać, czy nasza znajo-mość języka angielskiego jest wys-tarczająca, co nas tam czeka.Zaryzykowaliśmy.

Wyruszyliśmy 7 września zapakowaniw trzech samochodach. Pierwszy nocleg zaplanowaliśmy w Moguncji(Mainz), w mieście w którym znajdujesię nasza partnerska uczelnia – Uni-versity of Applied Sciences Mainz.Mieliśmy więc okazję zobaczyćpiękne, historyczne miasto orazmiejsca, w których studiują w ramachprogramu Erasmus nasze koleżanki ikoledzy z grupy seminaryjnej. Podróż przebiegała sprawnie, bezniespodzianek i dlatego tuż przed osiągnięciem celu, postanowiliśmy jąurozmaicić. Zboczyliśmy z wyzna-czonej trasy, udając się do stolicy europejskich finansów czyli do Frank-

furtu nad Menem. Wjeżdżając donieznanego nam dotąd miasta tra-filiśmy w centrum dzielnicy onowoczesnej zabudowie. Byliśmy podwrażeniem rozmachu architekto-nicznego. Następnie zwiedzaliśmystarszą część miasta, podziwialiśmyodnowione z pietyzmem zabytkowekamienice. Spacer po mieście za-kończyliśmy przechadzką wzdłużMenu.

Po przybyciu do Moguncji ugosz-czono nas posiłkiem (nie był to kuli-narny rarytas). Powitał nas prof. drUlrich Kroppenberg z University ofApplied Sciences Mainz, którego wielokrotnie gościliśmy w Polsce. Na-stępnie miało miejsce „pasowanie nauczestnika COEUR”. Każdy z nas

otrzymał granatową koszulkę z logonaszego Uniwersytetu. Jedną z koszu-lek otrzymał również prof. Kroppen-berg i z wielką radością od razu jązałożył.

Atrakcją tego wieczoru był MogunckiJarmark Win (Mainzer Weinmarkt).Jest to coroczna impreza, podczasktórej w Ogrodzie Różanym i ParkuMiejskim spotykają się producenciwina, jego sprzedawcy a także zwy-czajni wina miłośnicy. Na jarmar-czych, kolorowo udekorowanychstraganach oferowano szeroką gamęproduktów, które chętnie degustowa-liśmy. Mieliśmy okazję oglądać bardzo

OK

NO

NA

ŚW

IAT

40

ZCOEUR-em w s e r c u B u r g u n d i i

Frankfurt, a za plecami siedziby naszych miejsc pracy„Poszukujący”: Aleksandra Drabarek, Anna Gajewska (z tyłu), Marta Woj-cierowska (z przodu), Adrian Mariański, Mateusz Haber

Profesor Kroppenberg został pasowany na „okoszulkowanego”członka naszego zespołu.


ciekawe przedstawienie. Trzy kobietyubrane w bardzo obcisłe, lateksowe,czerwone stroje, tańczyły w rytm elek-tryzującej muzyki, stojąc na po-destach. Trzymały w rękach długiepłachty w złotym kolorze, którepod wpływem powietrza po-wiewały w różne strony.Miało się wrażenie, że totrzy ogromne płomienie.Obserwowaliśmy spek-takl z zapartym tchem.

Podczas naszej wizyty naJarmarku Win mieliśmyokazję wypróbować dwa lo-kalne przysmaki. Profesor Krop-penberg zafundował nam po dwiebutelki, białego i czerwonego trunku,który był winem in statu nascendi. Byłto moszcz lekko sfermentowany, wsmaku nieprzypominającym wina.Nadawał się on do picia tylko w ciągupięciu-sześciu dni po wytworzeniu,później, po kontakcie z powietrzemstawał się bardzo kwaśny. Trunek tenmożna by określić jako lekko mu-sujący sok z winogron, jednak po jego

wypiciu bardzo szybko „zmiękły namnogi”. Po degustacji „wina małolata”udaliśmy się na nocny spacer po za-kamarkach Moguncji, miasta Guten-berga. Mieliśmy okazję zobaczyćbardzo starą Katedrę św. Marcina i św.Szczepana (niem. Der Hohe Dom zuMainz) i moguncki rynek. Jedną z wi-dowiskowych części naszego spacerubył Ren, na którego tafli lekko kołysałysię odbicia miejskich latarni. Dla nasciekawostką były tablice z nazwamiulic, są w dwóch kolorach: czerwo-nym i niebieskim. Czerwone tabliceprowadzą prostopadle do Renu, nie-bieskie zaś biegną równolegle dorzeki. Dowiedzieliśmy się, że Mogun-

cja słynie z Jarmarku Win i corocz-nego karnawału – Mainzer Wein-markt. W poniedziałek ruszyliśmy w dalsząpodróż, ku naszemu przeznaczeniu.

Skład naszej drużyny powiększyłsię o jedną osobę, mgr

Sabinę Müller, koordyna-tora projektu, która stałasię naszym przewodni-kiem.Miejscem docelowymwe Francji był mały za-

meczek w Agencourt,obok Nuits-St. Georges

(Chateau Agencourt à Nuits-St. Georges). Jest to dawna wiej-

ska, rycerska rezydencja, obecnieprzystosowana do przyjmowaniaszkolnych i studenckich grup. W pro-gramie konferencji było spotkanie pn.Team building session. Pod tą nazwąkrył się wyjazd autokarem do lasu. Wleśnej scenerii wyczytano składy po-szczególnych grup, a następnie dosta-liśmy do wykonania dwa zadania.Każda grupa otrzymała mapę częścilasu, w której się znajdowaliśmy, kom-

pas oraz kartkę z napisem: „Welcometo _ _ _ _ _ _ _ _!” Zadanie polegałona odnalezieniu 8 liter, które tworzyłyhasło Burgundy (Burgundia). Drugiezadanie było bardzo podobne, tylkotym razem szukaliśmy 11 miejsc, wktórych były karteczki z imionami inazwiskami szkockich studentów i ichopiekunów, którzy dołączyli do naswieczorem. Ta leśna przygoda byłabardzo dobrą okazją do poznania izbliżenia się z członkami naszych grup.

Po powrocie z leśnej wyprawy niebyło nam dane odpocząć, wysłucha-liśmy jeszcze wykładu prof. VirginiiTrigo z Portugalii. Wyjaśniono nam

sens zadań jakie mamy wykonać orazsposób, by w szybkim czasie każdy z mieszanych, międzynarodowych zespołów stał się kreatywnym euro-pejskim teamem, zalążkiem euro-przedsiębiorców. Było to dla nas dużewyzwanie, gdyż z tego typu zada-niami nie spotkaliśmy się w naszejuczelni. Dlatego nie od razu wiedzie-liśmy jak w ramach zespołów pro-wadzić dialog, aby wypracować konsensus, a tym samym pozycję wzespole. Naszym celem było przeisto-czyć się w europejskich przedsiębior-ców i wymyślić produkt lub usługę,którą będzie można wdrożyć na rynekeuropejski w 2020 roku. Każda grupamiała też przygotować plakat oraz 5-cio minutową prezentację.Kolejny dzień rozpoczął wykład prof.Matthias’a Eickhoff’a i mgr SabinyMüller o potrzebie i roli rozwijaniakreatywności i innowacyjności jakocech przedsiębiorcy. Wykład łączył sięz wysoce aktywizującymi grami, tylkoz pozoru przypominającymi zabawę.W istocie przez intensywnie od-działywanie na wyobraźnię, weryfiko-

wały naszą zdolność doniestandardowego myślenia i kojarze-nia. Okazało się, że sztuka dociekaniaprzez skojarzenia może być dobrądrogą do przyswajania sobie nowychtreści. Jedno z zadań polegało na tym,że każda z grup dostała ogólnie znanyprodukt powszechnego użytku i na-leżało go jakoś udoskonalić lub zna-leźć inne, alternatywne jegozastosowanie. Po upływie wyznaczo-nego czasu każdy pomysł był prezen-towany i poddawany ocenieplenarnej. Kolejne zadanie w postacipięciogodzinnego teamworku pole-gało na znalezieniu idei do dalszejpracy. Każda z grup w spokoju mogła

OK

NO

NA

ŚW

IAT

41


Z żarliwości serc rozgorzały płomienie… Oczekując na wykład prof. Trigo, prof. Ballereau daje nam parę wskazówek organizacyjnych.


dyskutować nad pomysłami.Zadanie nie było łatwe, każdyz nas bowiem pochodził z in-nego kraju, innego kręgu kul-turowego, inaczej patrzył naświat. Dochodziły także pro-blemy komunikacyjne, gdyżkażdy z nas w różnym stopniuzaawansowania władał języ-kiem angielskim. Jednak luźnaatmosfera pozwoliła nam sięlepiej zintegrować i dała dobrypodkład do burzy mózgów. Jużpo dwóch godzinach intensyw-nych dyskusji i spierania się,

każdy z zespołów stwierdził, żedotarł do mety i bez wyraźnej in-gerencji z zewnątrz nie jest w sta-nie pracować dalej. Okazało się, że liderów spotkanianie ma w miejscu zgrupowania.Było to dla nas sygnałem, żemożemy wykazać się naszą krea-tywnością. Padł pomysł, aby roz-poznać najbliższe otoczenie, narzecz którego wymyślamy noweprodukty. Zebraliśmy wszystkichuczestników i udaliśmy się na spa-cer po sąsiednim urokliwym mie-ście, czyli Nuits-St. Georges.Francuscy koledzy zaprowadzilinas do piekarni, gdzie mieliśmyokazję wypróbować francuskiecroissant’y oraz nadziewane cze-koladą pain au chocolat. Sponta-nicznie zorganizowana wycieczka,zatapianie się w środowisko kultu-rowe kraju naszych gospodarzy zos-tały brutalnie przerwane telefonemprof. Valerie Balleraue. Zaniepoko-jona naszą dezercją uruchomiła

mechanizm „smyczy elektronicznej”.Musieliśmy natychmiast wracać do za-meczku. Odnieśliśmy wrażanie, żenasz sposób racjonalnego zagospoda-rowania czasu odebrano jako zacho-wanie nieodpowiedzialne. W naszejjednak ocenie pięć godzin bez prze-rwy, bez dodatkowego ukierunkowy-wania to było zbyt dużo.Skądinąd wiadomo, że ...po czynachich poznacie. Nie długo czekaliśmy naosąd. Pierwsza prezentacja naszychpomysłów stała się konfrontacją mło-dzieńczych wyobrażeń z profesorskimracjonalizmem. Każda z grup zapre-

zentowała ogólny zarys pomysłu.Wszyscy uczestnicy – studenci iwykładowcy wyrażali swoje opinie nadany temat, zadawali pytania, zwra-cali uwagę na aspekty do przemyśle-nia, dopracowania, do zmiany.Dyskusje dodały nam nowych sił, no-wego impulsu, chęci do pracy. Podo-bało nam się, że w polemikach braliudział wszyscy uczestnicy. I tylko żalnas ogarniał, że nie ma zazwyczaj nazajęciach na naszej uczelni takiejwspółpracy i zaangażowania międzygrupą studencką i prowadzącym.Po wyczerpujących dyskusjach wie-czorem byliśmy na wycieczce wBeaune, urokliwym historycznymmieście, w którym podobno winasmakują najlepiej. W broszurce tury-stycznej znaleźliśmy informację, że wprzeliczeniu na jednego mieszkańcaBeaune przyciąga więcej zwie-dzających niż Paryż. Francuscy kole-dzy od mieszkańców dowiedzieli sięo miejsca warte zobaczenia. Były to:rynek wraz z okolicznymi uliczkami,

Kolegiata Notre-Dame de Beaune iinne.

Kolejnego dnia wzięliśmy udział wspotkaniu z trzema przedsiębiorcami.Opowiadali nam czym się zajmują,jak doszli do swoich gospodarczychsukcesów. Pierwszym z nich był Guil-laume de Horsey-Neobat. Jego firmastara się wprowadzać na rynek fran-cuski sprowadzoną z Kanady ekolo-giczną technologię budowaniadomów. Drugim przedsiębiorcą, amoże raczej marzycielem był FrédéricGeffroy – Planete Tigre. Pan Geffroy

jest pasjonatem dzikich kotów, a jegomarzeniem jest wybudowanie ogroduzoologicznego dla tych zwierząt.Zdradził nam, że kończy zbieraniepotrzebnych funduszy, by w przy-szłym roku ruszyć z budową ogrodu.Będzie to drugi na świecie taki ogródzoologiczny, pierwszy znajduje się wAustralii. Ostatnim gościem był Ma-xime Poisson – Unit Menager. Jegofirma zajmuje się promocją aktyw-ności ruchowej i sportu. Jego produk-tem są specjalne karty, na którychzbiera się punkty za zakup sporto-wych artykułów. Na koniec rokuuzbierane punkty wymienia się nawybrane przez siebie przedmioty. Spotkania te pokazały nam, że dziękiaktywności można wiele w życiuosiągnąć, spełniać swoje marzenia,nawet te, które na pierwszy rzut okawydają się nierealne. Zainspirowaniprezentacjami przystąpiliśmy do roz-wijania naszych idei. Panowie jakodoświadczeni przedsiębiorcy, użyczylinam odrobiny swojego doświadcze-

OK

NO

NA

ŚW

IAT

42

w s e r c u B u r g u n d i i

Wieczorna integracja w pubie w Beaune Tuż przed odkryciem znaczenia tajemniczej nazwy – Créme de Cassis w towarzystwie prof. Lirong i dr Xiaomin


nia. Każda z grup, mogła na chwilęjednego z nich „porwać dla siebie”,aby przedstawić projekt nad którympracowała. Ich realizm, wskazówki ipodpowiedzi okazały się bardzo po-mocne. Doskonaliliśmy nasze pro-jekty, ale nieubłaganie zbliżał siępiątek, dzień prezentacji, a proble-mów do rozwiązania wcale nie uby-wało. Każda z grup miała jeszczemożliwość spotkania z gronem na-szych wykładowców by pokazać zarysprezentacji i wysłuchać kolejnychuwag i podpowiedzi.

Atrakcją dnia była wieczorna degusta-cja burgundzkich win i serów. Kilkasłów wstępu na temat historii orazmetody degustacji wina przedstawiłnam pan Claude Chapuis, nauczycieljęzyka angielskiego, którego pasją sąwina. Udostępnił nam wina ze swojejwinnicy. Ciekawie o nich opowiadał,o ich walorach smakowych, o koja-rzeniu tych win z właściwymi potra-wami. Pod jego okiem próbowaliśmy2 białe i 2 czerwone wina i różne rodzaje serów. Podążając za wska-zówkami naszego przewodnika zro-zumieliśmy na czym polega poezjasmaku, jako że specyficzne smaki tychwytrawnych, burgundzkich win uzu-pełniane francuskimi serami kom-ponowały się w niepowtarzalną, do-tychczas nie znaną nam nutę sma-kową. W trakcie naszego pobytu zorganizo-wano nam także wycieczkę do LeCassisium w Nuits-St. Georges, fabrykii muzeum znanego, cenionego nacałym świecie francuskiego Créme deCassis, czyli likieru z czarnej po-rzeczki. Rejon Côte-d’Or (Złoty Stok)słynie z hodowli dwóch odmianczarnej porzeczki, szczególnie cenio-nych ze względu na zalety smakowe izapachowe, z których to właśnie po-wstaje Créme de Cassis.

Oglądaliśmy film opowiadający histo-rię o tym, jak ten mały, okrągły,czarny owoc zdobył swą nieprzemi-jającą sławę, a następnie w fabryceoglądaliśmy maszyny i urządzeniasłużące do produkcji Créme de Cassis. Wrażenie zrobiła na nasleżakownia z ogromnymi, dębowymibeczkami wypełnionymi winem i do-datki, z których tworzone są innetrunki na bazie soku z czarnej po-rzeczki. Mieliśmy okazję zobaczyćszczególny tzw. magazyn cieczy, wktórym każda z beczek była bardzodokładnie opisana, z informacją odacie napełnienia, nazwą zawartości iilości płynu w beczce. Końcowym eta-

pem wycieczki był spacer po muzeumprezentującym różne produkty, ro-bione z czarnej porzeczki, wśród których znaleźliśmy również kilka pol-skich wyrobów.Uwieńczeniem naszej wizyty była de-gustacja. Zaczęliśmy od spróbowaniaodrobiny samego likieru, a późniejprzeszliśmy do różnych miesza-nek, przede wszystkim naj-bardziej popularnej zbiałym wytrawnymwinem, nazywanej pofrancusku kir lub mous-seu. Po tych nie-zwykłych smakowychkombinacjach nie byłołatwo powrócić do pracynad projektami. Każdej z grupprzydzielony został „osobisty” trener.Pod jego bacznym i krytycznymokiem dokonywało się ostateczne do-pracowywanie treści prezentacji iopanowywanie sztuki jej przedstawie-nia. Ćwiczenie powtarzaliśmy wielo-krotnie, a każda z kolejnych próbdostarczała nowych pomysłów byudoskonalić dany fragment prezen-tacji, by umiejętnie skupić uwagę widzów, by wyróżnić się wśród po-zostałych sześciu grup. Nikt się nieprzyznawał, ale stresik przed piątko-wym wystąpieniem towarzyszyłkażdemu. Mieliśmy do wykonaniajeszcze plakat, który miał być odręb-nie oceniany. Okazało się, że opróczumiejętności wymaganych do opra-cowania naszych idei bizneso-wych, potrzebne były zdolności aktorskie oraz plastyczne. Cała taoprawa artystyczna okazała się bardzoistotna i zadecydowała o zwycięstwiekonkretnych grup.

Podczas tworzenia plakatów znowuujawniły się różnice charakterów. Po-

trzebny był lider prac plastycznych,gdyż czasu zostało mało, a zadaniebyło pracochłonne. Po twórczychzmaganiach, lekarstwem na towa-rzyszący nam stres okazała się wie-czorna inicjatywa szkockiej grupy.Koledzy z Aberdeen zaproponowalinam pokaz szkockich tańców. Po

krótkiej lekcji wspólnie tańczy-liśmy dwa narodowe szkoc-

kie tańce. Przypierwszym z nich usta-wieni byliśmy w dwarównoległe, równo-liczne rzędy, w jednymkobiety, w drugim

mężczyźni. Według okreś-lonego schematu para

stojąca na początku tańcząc„przesuwała” się wzdłuż rzędów nakoniec. Istotą tego tańca było to, żekażdy choć przez chwilę tańczył zkażdym. Niesamowity był fakt, jakszybko cała sala zaczęła poruszać sięw rytm tej skocznej muzyki, którejwtórowały nasze oklaski i radosnyśmiech.

Przenikanie się kultur nie skończyłosię na wspólnym uczestnictwie w tań-cach szkockich. Dopełnieniem wie-czoru był pokaz tańca hinduskiego wwykonaniu Khushboo Siddhiwala,prawdziwej hinduski, studentki Uni-wersytetu Roberta Gordona z Aber-deen. Taniec Khushboo spotkał się zbardzo entuzjastycznym przyjęciemprzez wszystkich uczestników. Nastał dzień zero – czyli piątek. Przedwyjazdem do Dijon miały miejsceostatnie poprawki, ćwiczenia i przy-gotowania. Po obiedzie autokar zabrałnas wszystkich do siedziby BurgundySchool of Business Dijon. W autoka-rze odbyło się losowanie kolejnościprezentacji. Na miejscu mieliśmy

OK

NO

NA

ŚW

IAT


Prezentacja pomysłu, nawet przed znanym nam gremium, wcale nie była łatwa

43


jeszcze 30 minut na psy-chiczne przygotowania. Wy-biła godzina 14, maszynaruszyła, jury i my uczestnicyzebraliśmy się w przygotowa-nej dla nas sali. Rozpoczęły się prezentacje.Było to, mówiąc potocznie,prawdziwe show, eksplozjamożliwości, inwencji i krea-tywności wszystkich uczestni-ków. Prezentacje te byłyniezbitym dowodem, jak wkrótkim czasie z nieznającychsię osób, można stworzyć twór-cze zespoły, które nie tylko po-trafiły znaleźć i dopracowaćwspólną ideę, ale równieżprzedstawić ją na prawdzi-wie profesjonalnym poziomie.Każdy z nas mógł zobaczyć iocenić, jak głęboką metamor-fozę przebyły poszczególneprojekty, które po raz pierwszyzostały pokazane we wtorkowepopołudnie oraz na jakie różno-rodne drogi prezentacji zdecy-

dowali się nasi koledzy. Niewystarczyło pokazać plakat, niewystarczyło dokonać prezentacji,najbardziej emocjonujące byłoudzielanie odpowiedzi w bezpoś-redniej dyskusji z członkami jury.Nie było to łatwe. Przeżyliśmy to.Zdobyliśmy bardzo cenne doś-wiadczenie, które jak mniemammoże się okazać przydatne gdy bę-dziemy stawać przed komisjamikwalifikacyjnymi szukając pracy.Koniec! Ulga pojawiła się nawszystkich twarzach wraz z lekkimuśmiechem, wszyscy wypadliśmy

dobrze. W opinii naszych opiekunówwypadliśmy nawet bardzo dobrze.Profesor Kardasz każdemu z osobnapowiedział, że przeszliśmy samychsiebie, co dodało nam otuchy. Pozos-tało tylko pytanie, kto spodobał sięnajbardziej.

Po kilkunastominutowejprzerwie werdykt zapadł.Wszyscy ponowniezgromadziliśmy się, abywysłuchać wyników.Wyróżniane były: po-mysł (idea), sposób pre-zentacji oraz plakat. Zaprojekt został wyróżniony ze-spół o nazwie „www.I-do.eu” wskładzie: Mateusz Haber, Yvann Weil,Paulo Freitag, Katharine Faire, Thomas Moch. Zespół ten został wyróżniony również za sposób za-prezentowania swojego pomysłu. Natomiast najlepszym plakatem okazał się plakat przygotowany przezzespół, który przyjął nazwę „www.fi-ndyourway.com” w składzie: Marta

Wojcierowska, Gillian McHattie, Bar-bora Benesova i Alexandre Diard.Widać z tego, że pomysły, które się-gają w swych rozwiązaniach po tech-nikę komputerową i Internet uzyskałynajwyższą aprobatę. Jest to swoistyznak naszych czasów.

Przed powrotem do naszego za-meczku mogliśmy przez parę godzinzwiedzać urocze Dijon. Okazało się, żeturystyka w wydaniu francuskim różnisię od tego, jak zwiedzają obce miejs-cowości turyści np. z Polski. Kolejnyraz nasi francuscy koledzy okazali się

bardzo pomocni. W tym krótkim cza-sie udało się im oprowadzić nas pocentrum Dijon i pokazać kilka cie-kawszych miejsc tego miasta, m.in.Pałac Książąt Burgundii, KościółNotre-Dame z XIII wieku, którego fa-

sada zapełniona jest licznymi gargulcami i znane burgun-

dzkie dachy utworzone zlicznych kolorowych da-chówek. Mając na uwa-dze fakt, że jest toostatni dzień naszegopobytu we Francji zdo-

byliśmy się na odwagę i postanowiliśmy skoszto-

wać ślimaków po burgun-dzku. W tym celu udaliśmy się do

ładnie wyglądającej restauracji. Ku naszemu rozczarowaniu okazało się,że we francuskich restauracjachmożna zjeść posiłek tylko w określo-nych godzinach w ciągu dnia, a mytrafiliśmy na czas pomiędzy obiadema kolacją i nas nie obsłużono. Trochębyło nam żal.

Po powrocie z Dijon czekała nas uro-czysta gala w naszym zameczku. Poprzyjeździe byliśmy rozczarowani,gdyż sala kolumnowa, w której obra-dowaliśmy, prezentowaliśmy pomysłyi wyniki naszej zespołowej twórczości,w której spożywaliśmy wszystkie do-tychczasowe posiłki, została na tenwieczór „sprzedana” klientowi, któryorganizował wesele. Nasza kolacjazostała przeniesiona do dużego,białego namiotu, specjalnie postawio-nego na tę okazję. Rozwiało to bezpowrotnie uroczysty charakter naszego ostatniego, wieczornegospotkania. Dzięki temu wieczór byłchłodny, nie tylko z powodu niskiejtemperatury powietrza. Oczekiwaniena główny, ciepły posiłek miało umilićwszystkim burgundzkie wino, ale niesmakowało ono tego wieczoru w na-miocie, tak jak wtedy gdy jego urokizachwalał nam pan Chapuis. In vinoveritas, dlatego rozgrzewało nas odśrodka i powoli poprawiało wszystkimskwaszone miny. Całkowicie humorypoprawiły się po kolacji, gdyż po razpierwszy podczas naszego wyjazdumieliśmy okazję skosztować praw-dziwy francuski posiłek, składający sięaż z pięciu części: przystawki, pierw-szego dania, głównego dania, deseru i przekąski. Po kolacji były jeszcze inne atrakcje.Jedyną tak naprawdę zaplanowaną

OK

NO

NA

ŚW

IAT

44

w s e r c u B u r g u n d i i

Od lewej: Anna Gajewska, prof. Wang Lirong, Marta Wojcierowska, dr Yang Xiaomin, Magdalena Motylska, Johanna Schwarz, a za plecami plakaty


był występ goszczącej podczas tego-rocznej konferencji prof. Wang Lirongz Sun Yat–Sen University z Chin i jejtłumaczką dr Yang Xiaomin. Obiepanie spędzały czas przyglądając sięnaszym pięciodniowym zmaganiom iobserwując wszystko co się działopodczas konferencji. Nie trudno siędomyślić, że przyjechały tam jako re-prezentacja chińskiego Uniwersytetui mają w planach dołączyć do szóstkieuropejskich uczelni by wesprzećideę COEUR. Taka współpraca możebyć bardzo owocna nie tylko dla sa-mych uczelni ale przede wszystkimdla nas, studentów. Mieliśmy więc niepowtarzalną okazjęzapoznania się z chińską kulturą. Pro-fesor Lirong zaśpiewała ludową pio-senkę, do której rytm wystukiwałasobie nożem o talerz. Dużymprzeżyciem była prezentacja frag-mentu Opery Pekińskiej, zaskoczyłnas niesamowity śpiew w połączeniuz nietypowym tańcem. W trakcieśpiewu wykonawca zmienił tonacjęgłosu. Dowiedzieliśmy się, że ozna-czała ona zmianę płci. Fragment tenbył bowiem rozmową między kobietąa mężczyzną.

Podczas owacji na stojąco zaczęliśmyw rytm oklasków skandować imiędrugiej z chińskich wizytatorek doma-gając się jeszcze jednego występu. Dr Xiaomin będąc raczej spokojnąosobą, początkowo niechętnie zapat-rywała się na naszą prośbę. Zachę-cona gromkimi oklaskami przełamałasię i zaśpiewała. Jakże melodyjnychiński język doskonale komponowałsię z delikatnym głosem dr Xiaomin. Piosenka w jej wykonaniu była kom-pletnym przeciwieństwem pieśni ope-rowej w wykonaniu prof. Lirong, któraposiada bardzo mocny i tubalny głos. Po tak oryginalnych przeżyciach,wszyscy mieliśmy ochotę na coś jesz-cze. Był to dopiero początek naszejwieczornej wycieczki po różnych za-kamarkach nie tylko Europy, ale icałego świata. Ze smutkiem na twarzyopuściliśmy Chiny, ale żeby od razunie wracać na naszą europejską zie-mię, odwiedziliśmy po raz kolejnyIndie. Również dzisiejszego wieczoru,tym razem w hinduskim stroju,Khushboo Siddhiwala zademonstro-wała swoje zdolności taneczne. Po tych akcentach azjatyckich prze-nieśliśmy się z powrotem do Europy.Po takich wrażeniach rozochoconytłum był żądny kolejnych atrakcji iostatecznie nie odpuścił nikomu,nawet tym którzy na początku niemieli dość odwagi, aby wyjść na śro-

dek i przed wszystkimi coś zaśpiewać.Na pierwszy ogień poszła Polska. Za-stanawialiśmy się dlaczego, ale wspól-nie doszliśmy do wniosku, że całaEuropa wie, że najładniejsze są pol-skie dziewczyny. Aby nie zawieśćwszystkich zebranych w pełnej krasie,dumnie wkroczyłyśmy na środek. Po-mimo braku wcześniejszych prób naszwystęp wypadł całkiem nieźle. Jak po-wszechnie wiadomo odrobina winapotrafi z każdego uczynić śpiewaka. Itak każde z uczestniczących państwodśpiewało jakąś zabawną lub bar-dziej poważną piosenkę. JedynieCzesi bardzo niechętnie podeszli docałej tej zabawy. Dopiero po śpie-wającej interwencji naszego prof. Kar-dasza, który zaśpiewał solo czeskąpieśń ludową nawet Czesi zdobyli sięna odwagę i wspólnie odśpiewali cze-ski hymn.

Był to niesamowity, wyśpiewany, międzynarodowy i na pewno nieza-pomniany wieczór. Miał on jednak wsobie nutkę goryczy, gdyż każde z nasotrzymało certyfikaty zaświadczająceo naszym pobycie, ciężkiej pracy,ukończonych projektach, a to ozna-czało że ta wspaniała przygoda do-biegła końca. Nadszedł czas po-żegnań. Następnego ranka roz-jeżdżaliśmy się do domów. Prawdo-podobnie większości poznanych osóbnie spotkamy nigdy więcej, ale każdyz nich pozostawił w nas swój ślad,wspomnienie tego wyjazdu i wspólniespędzonych chwil.

Tych kilka dni, które de facto spędzi-liśmy na wielogodzinnej pracy nad

projektami, były raczej jak wspólnagra, która od każdego uczestnika wy-magała zaangażowania, twórczego ikreatywnego myślenia. Wiele roztereki obaw plątało się w naszych umysłachprzed wyjazdem, większość z nichzostała rozwiana. Zmierzenie się ztakim wyzwaniem dodało nam pew-ności siebie. Mieliśmy kolejną okazję,aby przełamać swój lęk przed rozma-wianiem w języku angielskim, praco-wać w międzynarodowych grupach,poćwiczyć kreatywne myślenie. Zdo-byliśmy pewne doświadczenia, któresą raczej niemożliwe do zdobycia wtrakcie naszych studiów. Wyjazd tenuświadomił nam również fakt, żedroga do bycia przedsiębiorcą stoiprzed każdym otworem. Jest onadługa i kręta, wymaga wiele pracy,wysiłku i wyrzeczeń, ale przecież po-wszechnie wiadomo, że więcej ra-dości i satysfakcji daje możliwośćzajmowania się tym co się lubi, co nasinteresuje, lub po prostu kiedy pra-cuje się w swojej firmie, na swójwłasny rachunek.

Piąta konferencja „Comepetence inEuroPreneurship” COEUR 2008 do-biegła końca, choć dla nas nie dokońca. W tym roku już po raz drugi w ramach kontynuacji idei tejże kon-ferencji został wprowadzony do programu studiów, jako angielskoję-zyczny przedmiot do wyboru, przed-miot The Business Creativity Module(BCM) (http://www.coeur-module.eu).Jako seminarzyści Katedry Control-lingu bierzemy udział w tym projekcie. O

KN

O N

A Ś

WIA

T


My i nasz namiot

45


W dniach od 28 marca do 4 kwietnia 2009 odbyłasię kolejna Konferencja „Competence in EuroPre-neurship – COEUR”. Gospodarzem COEUR 2009był tym razem College of Sun Yat-sen UniversityGuangzhou w Chinach (www.sysu.edu.cn).

W roku 2009 do grona uniwersytetów skupionychwokół projektu europejskiego „Competence in Eu-roPreneurship – COEUR” dołączył partner z Chin.Stało się to za sprawą prof. Wirginii Trigo z ISCTE wLizbonie (www.iscte.pt) oraz prof. Wang Lirong i drYang Xiaomin, które były gośćmi COEUR 2008 od-bywającego się we Francji.

W konferencji COEUR 2009 Uniwersytet Ekonomiczny weWrocławiu (członka i współorganizatora uniwersyteckiejsieci COEUR od momentu jej powstania w 2003 r.) re-prezentują seminarzyści Katedry Controllingu oraz uczest-nicy europejskiego modułu kształcenia „COEUR BCM”:Maciej Jastrzębski, Igor Perechuda, Roksana Leońska,Małgorzata Pawliczek a także prof. Andrzej Kardasz i dr Tomasz Dyczkowski.

Relacje z pobytu w Chinach zamieścimy w następnym numerze pisma.

Profesor Wirginia Trigo, dr Yang Xiaomin i prof. Wang Lirong.To w otoczeniu materiałów o naszej uczelni zrodził się pomysł na COEUR 2009 w Chinach.

COEUR 2009 zagośc i łw P a ń s t w i e Ś r o d k a

OK

NO

NA

ŚW

IAT

46


KONKURS „CONTROLLER ROKU 2008” ROZSTRZYGNIĘTY

W dniach 26-28 listopada 2008 r. odbyło się II ogólno-polskie „Forum Praktyków Controllingu”. Wydarzenieto obfitowało w niezwykle interesujące rozstrzygnięciazwiązane z konkursem „Controller Roku 2008”. Ten eli-tarny tytuł zdobyła w tym roku dwójka reprezentantówfirmy Elektrociepłownie Wybrzeże SA – Jolanta Glicaoraz Ryszard Einsporn.

Zorganizowany przez firmę szkoleniowo-doradczą INFORTraining Sp. z o.o. oraz redakcję miesięcznika „Controllingi Rachunkowość Zarządcza” zjazd controllerów przy-ciągnął do Warszawy kilkadziesiąt dużych i średnichprzedsiębiorstw z różnych branż. Wśród wygłoszonychprelekcji dominowały te z obszaru controllingu i budżeto-wania, ale także wsparcia informatycznego dla tych pro-cesów. W organizację Konkursu „Controller Roku 2008”włączyło się bowiem kilku uznanych na rynku producen-tów oprogramowania, w tym m.in.: Macrologic (partnergłówny konkursu), BPSC, Ramzes, Controlling Systems. Po-mocy merytorycznej podczas organizacji Forum udzieliłytakże firmy doradcze MAC GROUP (partner merytoryczny)oraz Frąckowiak Grant Thornton. Patronat medialny nadtym wydarzeniem objęły: Gazeta Prawna, Gazeta Ban-kowa oraz Nasz Rynek Kapitałowy.Wykład inauguracyjny zatytułowany „W poszukiwanianajlepszych praktyk biznesowych w rachunkowościzarządczej” poprowadziła prof. dr hab. Gertruda KrystynaŚwiderska ze Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie.Syntezę rozważań profesor Świderskiejstanowiło stwierdzenie, iż połączeniedobrych praktyk z zakresu rachunkukosztów, budżetowania oraz systemumonitorowania i zarządzania strategią dajewyjątkowy efekt synergii stanowiącynajlepszą praktykę.Tuż po prelekcji profesor Świderskiejswoimi doświadczeniami w zakresiecontrollingu podzielili się przedstawicielefirmy Frąckowiak Grant Thornton – ArturMilecki oraz Piotr Hans. Przedstawioneprzez nich dwa odrębne referaty nawiązy-wały do obecnej kryzysowej sytuacji narynkach finansowych i związanej z tymfaktem roli controllingu w organizacji.W pierwszym dniu Forum swój wykładwygłosił także dr Stefan Olech z AkademiiControllingu funkcjonującej w ramachOśrodka Doradztwa i TreninguKierowniczego w Gdańsku. Ten znany i ceniony wśrodowisku controllingowym ekspert – od wielu latuznawany za ojca controllingu w Polsce – mówił obudżetowaniu jako narzędziu controllingu. Próbował on

odpowiedzieć na zasadnicze pytanie w tym zakresie, czyli:Jakie są najważniejsze zasady nowego kształtu planowania?Mity oraz wieloletnie zaszłości związane z systemembudżetowania i controllingu próbował w kolejnej prelekcjiobalić dr inż. Roman Kotapski z Katedry ControllinguUniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu. Celem tegoreferatu była jasna i rzetelna odpowiedź na obecną krytykęsystemu budżetowania i controllingu oraz pokazanieprzyczyn powstawania negatywnych opinii.Nie mniej interesujące spostrzeżenia praktyczne pokazalina Forum kolejni eksperci. Witold Kilijański z firmyControlling Systems mówił na temat wykorzystanianarzędzi informatycznych klasy Business Intelligence wtrudnych czasach. Marian Szary z firmy Consorg orazRobert Banisz z firmy BPSC zaprezentowali problematykęcontrollingu produkcji wspomaganego systemami klasyERP. Natomiast Piotr Szynkiewicz z firmy PrometriqAkademia Zarządzania zajął się problematyką controllinguprocesów.Drugi dzień Forum zdominowała rozgrywka finałowa kon-kursu „Controller Roku 2008”. Na starcie tego elitarnego wśrodowisku controllingowym konkursu stanęli:Jolanta Glica i Ryszard Einsporn (ElektrociepłownieWybrzeże SA) – późniejsi zwycięzcy konkursu i zdobywcynagrody głównej w wysokości 10 000 zł (fundatorMacrologic),Beata Rusek (Lumag Sp. z o.o.) – laureatka II miejsca izdobywczyni nagrody rzeczowej (laptop – fundatorRamzes),Artur Mielcarski (Cereal Partners Poland Toruń-Pacific) –laureat III miejsca i zdobywca nagrody rzeczowej w postaci

weekendu dla dwóch osób w ośrodku SKI & SPA Resort –Hotel Wierchomla (fundator INFOR Training),Beata Igielska, Marlena Pabin (Zakład Łódzki PKPEnergetyka),

KO

NF

ER

EN

CJE


47

Ko n f e r e n c j e


Robert Szyszłowski (przedsiębiorstwo ciepłownicze),Wojciech Korsak (Explorer-Consulting).Dodatkowo laureaci I, II oraz III miejsca otrzymali kuponyw wysokości 1000 zł na szkolenia organizowane przezINFOR Training.Finał konkursu trzymał w napięciu do ostatniej chwili.Stający na konkursowym podium profesjonaliścicontrollingu zdobyli bowiem bardzo zbliżoną liczbępunktów, o kolejności zaś decydowały ułamki. Wszystkimlaureatom w tym miejscu serdecznie gratulujemy!Prelekcje finalistów konkursu wzbogaciły w tym dniu dwabardzo ciekawe i praktyczne wykłady. Problematykęwykorzystania narzędzi informatycznych w controlllinguprzedstawiła Renata Łukasik z firmy Macrologic. Natomiastprof. AE dr hab. Wojciech Czakon mówił o controllingusprzedaży. Profesor przekonywał uczestników o tym, jak

ważne jest budowanie świadomości przychodowej wprzedsiębiorstwie.Tuż po wygłoszonych przez wszystkich finalistówprelekcjach przez ponad godzinę na sali wykładowejtrwała bardzo ożywiona dyskusja. Wszyscy mielimożliwość zapytania m.in. o kluczowe czynniki sukcesuniezbędne do wdrożenia i funkcjonowania opisywanychw pracach konkursowych rozwiązań. Uczestnikom Forumbardzo spodobał się ten pomysł.

Więcej informacji o konkursie na stronie www.controller-roku.pl. Tam można m.in. poznać warunki uczestnictwa,etapy konkursu, zasady punktacji.

Zapraszamy do wzięcia udziału w konkursie „ControllerRoku 2009”.

KO

NF

ER

EN

CJE

48

Jerzy Hanuza

KONFERENCJA NAUKOWA REMAT`08

Specjalistyczna konferencja REMAT`08 byłapierwszą z planowanego cyklu imprez nau-kowych pt. Materiały ziem rzadkich. Jest ona zarazem kontynuacją dwu cyklicznych konferencji organizowanych w latach 1980-2006 zamiennie co dwa lata. Były tokonferencje Excited States of Transition Ele-ments, zorganizowane czterokrotnie, orazSpectroscopy and Structure of Rare Earth Sys-

tems (pięciokrotnie). Ciągłość w organizowaniu tych im-prez naukowych sprawiła, że ośrodek wrocławski stał sięświatowym centrum badań naukowych o tej tematyce.Konferencja REMAT`08 poszerzyła dotychczasową tema-tykę, obejmującą głównie metody otrzymywania i bada-nia właściwości materiałów optycznych domieszkowanychziemiami rzadkimi. Nowym kierunkiem zainteresowańkonferencji stały się materiały magnetyczne i nowe zasto-sowania pierwiastków f-elektronowych w nano- i biotech-nologii. Lokalnymi organizatorami konferencji były:Wrocławskie Centrum Badań (EIT+), Instytut Niskich Tem-peratur i Badań Strukturalnych PAN we Wrocławiu, Poli-technika Wrocławska, Wydział Chemii UniwersytetuWrocławskiego i Wydział Inżynieryjno-Ekonomiczny Uni-wersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu.

Tematyka konferencji dotyczyła czterech głównych pro-gramów badawczych: spektroskopii optycznej, magne-tyzmu, nanotechnologii i jej zastosowania oraz nowychmateriałów w zastosowaniach biomedycznych. Intencjąorganizatorów konferencji było umocnienie międzynaro-dowej pozycji wrocławskiego środowiska naukowego wdziedzinie badań optyki, magnetyzmu i nanotechnologiimateriałów ziem rzadkich. Celem konferencji było rów-nież rozwinięcie szerokiej współpracy naukowej naukow-ców z Wrocławia i badaczy z najważniejszych ośrodkówświatowych, a zwłaszcza z Unii Europejskiej.

Te zamierzenia zostały w pełni zrealizowane. Konferencjitowarzyszyło bardzo duże zainteresowanie w kraju i za

granicą, co skutkowało uczestnictwem w niej wielu zna-komitych naukowców oraz przedstawicieli wielu ośrod-ków naukowych z Europy i spoza niej. Dzięki temukonferencja miała bardzo wysoki poziom naukowy.

Celem konferencji było również udokumentowanie, za-projektowanie i wykonanie strony internetowej z logo kon-ferencji, jej plakatów reklamowych, przygotowanie książkistreszczeń prac konferencyjnych oraz opracowanie dodruku specjalnego woluminu czasopisma międzynarodo-wego zawierającego pełne teksty prac. Plakaty konferen-cyjne w różnym formacie przesłano do wszystkichliczących się ośrodków naukowych. Na plakacie umiesz-czono symbole wszystkich instytucji wrocławskich zaan-gażowanych w organizację konferencji. Jednym z nich byłologo Urzędu Marszałkowskiego jako sponsora konferencji.Księga streszczeń prac konferencyjnych została przygoto-wana przez Komitet Organizacyjny we własnym zakresieoraz wydrukowana w Oficynie Wydawniczej PolitechnikiWrocławskiej. Zawiera ona również informacje o udzialeUrzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego.Szczególne znaczenie dla organizacji konferencji oraz jejdalszych losów ma druk pełnych prac prezentowanych wdobrym czasopiśmie naukowym z listy filadelfijskiej. Pracete zostały przygotowane do druku i wysłane do „Journal ofRare Earth”, które posiada renomę międzynarodową orazprzyzwoity impact factor (IF). Po pełnym cyklu redakcyj-nym i uzyskaniu pozytywnej opinii 2 recenzentów, do re-dakcji czasopisma wyselekcjonowano 35 prac. Prace tezostały przygotowane przy udziale specjalistów z Poli-techniki Wrocławskiej, redakcji czasopisma „MaterialsScience”. Stanowią one najbardziej wartościowy podwzględem merytorycznym wskaźnik poziomu naukowegokonferencji. Fakt, że zostaną one opublikowane w mię-dzynarodowym czasopiśmie o wysokim IF stanowi bardzodobry punkt wyjścia dla przyszłych konferencji rozpoczę-tego cyklu tematycznego. Z pewnością zachęci zagra-niczne środowiska naukowe do udziału w planowanej za2 lata następnej konferencji na ten temat.

Sukces konferencji wynikał również z jej doskonałej i pro-fesjonalnej organizacji. Szczególne znaczenie dla zagra-nicznych uczestników konferencji miały dwie wycieczki


krajoznawcze po zabytkach ziemi jeleniogórskiej. Wieluuczestników przedłużyło swój pobyt, przebywając przezkilka następnych dni we Wrocławiu. Goście byli podwrażeniem zabytków centrum miasta. Wyrażali zdziwie-nie, iż stolica Dolnego Śląska jest równie piękna, jak naj-częściej odwiedzane przez turystów w tej części EuropyPraga czy Drezno. Wrażenia te z pewnością zaowocujątym, że Wrocław i Dolny Śląsk będzie ich przyciągał swojąatrakcyjnością. W wielu wypowiedziach zagraniczniuczestnicy konferencji podkreślali, że Wrocław dysponujemiędzynarodowym portem lotniczym, połączeniem auto-stradowym z Europą, a także luksusową bazą hotelarską irestauracyjną.

Partnerami INTiBS PAN w organizacji konferencji był Wy-dział Podstawowych Problemów Techniki PWr., WydziałChemii UWr., Wydział Inżynieryjno-Ekonomiczny Uni-wersytetu Ekonomicznego oraz EIT+. Współpraca ta byłaniezbędna dla koordynacji prac organizacyjnych oraz ter-minów wpłat wymaganych przez podwykonawców. Plakaty konferencyjne i wszystkie materiały zostały przy-gotowane przez Wydawnictwo oraz Drukarnię Politech-niki Wrocławskiej. Ten etap organizacji konferencji zostałsfinansowany z dotacji Urzędu Marszałkowskiego Woje-wództwa Dolnośląskiego.

Konferencja odbyła się w dniach 21-26 września 2008 r. wKarpaczu. Koszty organizacji konferencji pokryte zostały wwiększości z opłaty konferencyjnej wniesionej przezuczestników. Podkreślić należy doskonałe warunki obradzapewnione przez hotel. Bezawaryjne działanie infra-struktury hotelu, wyśmienite wyżywienie, urozmaiconeprzekąski w trakcie przerw kawowych oraz doskonała organizacja pikniku i wycieczki pozostawiły niezatartewrażenie na wszystkich uczestnikach konferencji. Uczestnicy konferencji otrzymali pakiety konferencyjneumieszczone w specjalnie na ten cel przygotowanym ple-caku. Zawierały one księgę streszczeń prac konferencyj-nych, notatnik, długopis i ołówek, identyfikator, programkonferencji oraz zestaw materiałów promocyjnych (bro-szury, mapy, foldery turystyczne z zabytkami DolnegoŚląska) przekazane z Biura Promocji Miasta Wrocławia. Zaproszonym wykładowcom wręczono pamiątkowe albumy fotograficzne o historii Wrocławia i Dolnego Śląskaprzygotowane przez Biuro Promocji Miasta.

W konferencji wzięło udział 118 naukowców (66 uczest-ników polskich oraz 52 zagranicznych) z 17 krajów zcałego świata (Brazylia, Estonia, Finlandia, Francja, Hisz-pania, Izrael, Japonia, Kanada, Niemcy, Rosja, Rumunia,Turcja, USA, Węgry, Wielka Brytania, Wietnam i Włochy).Konferencja ta stała się forum skupiającym wybitnych eks-pertów z całego świata. Wśród nich znaleźli się przedsta-wiciele wiodących ośrodków badawczych Instytutu FizykiUniwersytetu Madryckiego (Hiszpania), Instytutu FizykiUniwersytetu Werony (Włochy), Instytutu Maxa PlanckaChemii Fizycznej Ciał Stałych (Niemcy), Instytutu FizykiUniwersytetu w Turku (Finlandia), Instytutu Krystalografiioraz Instytutu Spektroskopii Rosyjskiej Akademii Nauk zMoskwy (Rosja), Instytutu Technologii Molekularnych Aka-demii Nauk (Włochy), Instytutu Fizyki Uniwersytetu w Je-rozolimie (Izrael), Instytutu Ziem Rzadkich Uniwersytetuw Nebrasce (USA), Instytutu Fizyki Uniwersytetu Sheffield(Wielka Brytania) oraz Instytutu Nanotechnologii Uniwer-

sytetu w Pekinie (Chiny). Większość uczestników konfe-rencji stanowili naukowcy polscy reprezentujący wiodącew kraju ośrodki naukowe zajmujące się tematyką pier-wiastków ziem rzadkich: Instytut Niskich Temperatur iBadań Strukturalnych PAN we Wrocławiu, Wydział Che-mii Uniwersytetu Wrocławskiego, Instytut Chemii Uni-wersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, Instytut FizykiUniwersytetu Gdańskiego, Instytut Fizyki PAN z Warszawyoraz Wydział Inżynieryjno-Ekonomiczny UniwersytetuEkonomicznego we Wrocławiu. Wśród polskich uczestni-ków konferencji ważną i liczną grupę uczestników (17osób) stanowili doktoranci oraz studenci ostatnich lat stu-diów chemicznych i fizycznych Politechniki Wrocławskieji Uniwersytetu Wrocławskiego. Współpracują oni z Insty-tutem Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN weWrocławiu, są stażystami lub praktykantami tego Instytutu.

Na konferencji przedstawiono 20 wykładów wygłoszonychprzez naukowców z wiodących w danej dziedzinie ośrod-ków zagranicznych. Przedstawiono również 27 referatówustnych oraz 79 plakatów. Ponadto odbył się panel dys-kusyjny z udziałem ekspertów w dziedzinie nanotechno-logii wykorzystujących materiały zawierające pierwiastkiziem rzadkich.

***Kierowana przez prof. zw. dr. hab. Jerzego Hanuzę Ka-tedra Chemii Bioorganicznej Wydziału Inżynieryjno-Eko-nomicznego ma już tradycję w badaniach związków ziemrzadkich. Istotą tych badań jest poszukiwanie nowych ma-teriałów, w których realizowany jest efektywny transferenergii między jonem lantanowca i powiązanym z nim ligandem organicznym. Połączenia te należą do grupyzwiązków kompleksowych ziem rzadkich z pochodnymiN-tlenku pirydyny i innymi aminami cyklicznymi. Celem

KO

NF

ER

EN

CJE

49



badań tych związków jest wytworzenie z nich efektywnychsensorów luminescencyjnych, luminoforów oraz foto-uczulaczy. Możliwość stosowania ich np. w terapii anty-nowotworowej sprawia iż badania te były finansowane zgrantu Ministerstwa Nauki. Aktualnie przygotowywany jestkolejny projekt badawczy, tym razem z myślą uzyskaniana badania pieniędzy z europejskich funduszy struktural-nych. Dużym osiągnięciem Katedry Chemii Bioorganicznej byłoopracowanie syntezy i wytworzenie zol-żelowych szkiełdla celów optycznych. Uzyskano je wprowadzając kom-pleksowe sole N-tlenku pikoliny z jonami europu(III) doszkła krzemianowego. Wytworzony materiał był stabilnytermicznie, ma doskonałe właściwości optyczne oraz wy-kazuje absorpcję światła z zakresu ultrafioletu. Wyniki tychbadań wskazują na efektywny transfer energii promienistejmiędzy ligandem organicznym a jonami pierwiastków f-elektronowych. Zjawisko to ma duże znaczenie dla pro-dukcji nowych fotodetektorów, które umożliwiają pomiardawki promieniowania ultrafioletowego poprzez inten-sywność pasm emisji w zakresie widzialnym, pochodzącejod jonów lantanowca. Sprawia to, iż wytworzony materiałmoże być wykorzystywany jako sensor światła UV. Równie bogatą tradycję w badaniach materiałów ziemrzadkich ma Katedra Chemii Nieorganicznej Wydziału IEnaszej uczelni aktualnie kierowana przez dr hab. IrenęSzczygieł, prof. UE. Od wielu lat wytwarzane są przez pra-cowników Katedry różnorodne połączenia tlenowychzwiązków fosforu i fosforanów z pierwiastkami ziem rzad-kich, posiadających ważne zastosowania techniczne.Opracowane przez nich metody syntezy są szeroko znane

w literaturze światowej i wykorzystywane przez wiele grupnaukowych na świecie. Właściwości tych połączeń zostałyscharakteryzowane przy użyciu różnorodnych technik badawczych, fizykochemicznych i strukturalnych. Szcze-gólnie ważne osiągnięcia Katedry dotyczą nowej tematykibadawczej związanej z nanotechnologią tych materiałów.Celem tych badań było opracowanie syntezy i zbadaniewłaściwości spektroskopowych nanokrystalicznych mate-riałów zawierających fosforany domieszkowane jonamichromu i pierwiastków ziem rzadkich. Poszukiwano za-leżności między rozmiarem ziaren tych materiałów a ichwłaściwościami fizykochemicznymi. Obok wartości poz-nawczych ważnym celem tych badań jest wytworzenie nowych kryształów laserowych, a zwłaszcza materiałówceramicznych o zastosowaniach optycznych.Poprzez syntezę na-noproszków w wa-runkach wysokichciśnień i temperaturuzyskiwane są nowemateriały o unikato-wych właściwościachoptoelektronicznych.Wyniki tych badańpracownicy Katedryprzedstawili na mię-dzynarodowej konfe-rencji REMAT 2008.

KO

NF

ER

EN

CJE

50

Wanda Ronka-ChmielowiecBogumił BernaśAndrzej GospodarowiczKrzysztof JajugaAdam Kopiński

1lutego 2009 r. minęło 10 lat od powstania InstytutuZarządzania Finansami na Wydziale Zarządzania, In-formatyki i Finansów Uniwersytetu Ekonomicznego

we Wrocławiu.W lutym 1999 r. powołano Instytut jako federację trzech,istniejących od połowy lat 90., katedr zajmujących się fi-nansami. W skład Instytutu weszły:• Katedra Inwestycji Finansowych i Ubezpieczeń, kie-

rowana przez prof. dr. hab. Krzysztofa Jajugę,• Katedra Zarządzania Bankiem, kierowana przez prof.

dr. hab. Andrzeja Gospodarowicza,• Katedra Zarządzania Finansami Przedsiębiorstwa, kie-

rowana przez prof. dr. hab. Wiesława Plutę.15 lutego 2006 r. doszło do zmiany struktury organizacyj-nej Instytutu, w efekcie której m.in. powstały dwie nowekatedry. Obecną strukturę Instytutu tworzą:

• Katedra Bankowości, kierowana przez prof. dr. hab.Andrzeja Gospodarowicza,

• Katedra Finansów Przedsiębiorstwa i ZarządzaniaWartością, kierowana przez prof. dr. hab. Adama Kopińskiego,

• Katedra Finansów Publicznych i Międzynarodowych,kierowana przez prof. dr. hab. Bogumiła Bernasia,

• Katedra Inwestycji Finansowych i Zarządzania Ryzy-kiem, kierowana przez prof. dr. hab. Krzysztofa Jajugę,

• Katedra Ubezpieczeń, kierowana przez prof. dr hab.Wandę Ronkę-Chmielowiec.

Funkcję dyrektora Instytutu Zarządzania Finansami pełniprof. dr hab. Krzysztof Jajuga.

Instytut powstał jako naturalny efekt rozwoju badań i dy-daktyki w zakresie szeroko rozumianych finansów na Wydziale Zarządzania i Informatyki Akademii Ekonomicz-nej we Wrocławiu (obecnie: Wydział Zarządzania, Infor-matyki i Finansów Uniwersytetu Ekonomicznego weWrocławiu). Przed powstaniem Instytutu pracownicy braliaktywny udział w tworzeniu i rozwijaniu kierunku „finansei bankowość” na Wydziale Zarządzania i Informatyki, którypowołano w 1993 roku. Kierunek ten uzyskał akredytację

10 LAT INSTYTUTU ZARZĄDZANIA FINANSAMI

Kryształy N-tlenku 2N-etyloamino-5-metylo 4-nitropirydyny


Fundacji Promocji i Akredytacji Kierunków Ekonomicz-nych. W raporcie zespołu oceniającego ten kierunek w ra-mach procesu akredytacyjnego czytamy m.in. „Kilkakierunków badań Zespół uznał za przodujące w Polsce”oraz dalej: „Przodująca rola ośrodka w Polsce w specjal-ności zarządzanie ryzykiem nie podlega dyskusji”. Instytut jest bowiem wiodącym ośrodkiem w kraju w za-kresie analizy ryzyka, zastosowania metod matematycz-nych na rynku finansowym, w finansach przedsiębiorstworaz bankowości i ubezpieczeniach.

Obecnie w Instytucie Zarządzania Finansami na etacie pra-cuje 38 pracowników naukowo-dydaktycznych, w tympięciu profesorów zatrudnionych na etacie profesora zwy-czajnego: prof. dr hab. Wanda Ronka-Chmielowiec, prof.dr hab. Bogumił Bernaś, prof. dr hab. Andrzej Gospoda-rowicz, prof. dr hab. Krzysztof Jajuga i prof. dr hab. AdamKopiński. Ponadto w Instytucie w ramach stacjonarnychstudiów doktoranckich studiują 24 osoby, w ramach zaśniestacjonarnych studiów doktoranckich 18 doktorantów.W Instytucie zatrudnione są też trzy osoby na stanowis-kach administracyjnych.Zainteresowania i osiągnięcia badawcze katedrwchodzących w skład Instytutu Zarządzania Finansamikoncentrują się wokół szeroko rozumianych nowoczes-nych finansów. Można powiedzieć, że ukształtowało siękilka zespołów badawczych, które są wizytówką nie tylkoInstytutu Zarządzania Finansami, ale również całej uczelni.Oprócz wymienionego obszaru zarządzania ryzykiemobejmują one następujące obszary:• ubezpieczenia – zespół kierowany przez prof. Wandę

Ronkę-Chmielowiec,• rynek finansowy – zespół kierowany przez prof.

Krzysztofa Jajugę,• finanse przedsiębiorstw – zespół kierowany wcześniej

przez prof. Wiesława Plutę, obecnie przez prof.Adama Kopińskiego,

• bankowość – zespół kierowany przez prof. AndrzejaGospodarowicza,

• finanse publiczne i międzynarodowe – zespół kiero-wany przez prof. Bogumiła Bernasia.

Oczywiście zakres zainteresowań katedr Instytutu jest szer-szy. Oto szczegółowe obszary badawcze i dydaktyczne, wramach których specjalizują się katedry.• Katedra Bankowości: zarządzanie ryzykiem banko-

wym, analiza i ocena banków, sekurytyzacja, produktybankowe, zarządzanie jakością w banku, nadzór ban-kowy, bankowość elektroniczna.

• Katedra Finansów Przedsiębiorstwa i ZarządzaniaWartością: zarządzanie wartością przedsiębiorstwa,zarządzanie ryzykiem przedsiębiorstwa, zarządzaniepłynnością finansową, inwestycje rzeczowe, planowa-nie finansowe, struktura kapitału.

• Katedra Finansów Publicznych i Międzynarodowych:integracja europejska, finanse samorządowe, finansepubliczne, geografia ekonomiczna, zarządzanie wy-mianą międzynarodową, zarządzanie ryzykiem sek-tora publicznego.

• Katedra Inwestycji Finansowych i Zarządzania Ryzy-kiem: analiza i zarządzanie ryzykiem, rynek finan-sowy, analiza instrumentów finansowych, instytucjefinansowe, finanse osobiste, finanse behawioralne,nieruchomości, matematyka finansowa, ekonometriafinansowa, statystyczna analiza wielowymiarowa.

• Katedra Ubezpieczeń: ubezpieczenia majątkowe,ubezpieczenia na życie, ubezpieczenia emerytalne,ubezpieczenia dla działalności gospodarczej, mate-matyka i statystyka ubezpieczeniowa, zarządzanie ry-zykiem ubezpieczeniowym, zarządzanie ryzykiemzakładu ubezpieczeń.

Od momentu powstania Instytutu jego pracownicy opub-likowali prawie 900 książek i artykułów. Książka „Ubez-pieczenia. Rynek i ryzyko” napisana przez zespół pod

KO

NF

ER

EN

CJE

51


Jubileuszowe seminarium


KO

NF

ER

EN

CJE

kierunkiem prof. Wandy Ronki-Chmielowiec otrzymałaNagrodę Ministra Edukacji Narodowej i Sportu.

W okresie działalności katedr wchodzących w skład Insty-tutu obroniono 63 rozprawy doktorskie. Warto dodać, iżpraca doktorska Katarzyny Kuziak została wyróżniona Na-grodą Prezesa Rady Ministrów, pracę doktorską AdamaNosowskiego wyróżniono Nagrodą Ministra Edukacji Na-rodowej i Sportu.Pracownicy Instytutu mają duże sukcesy w obszarze pracw ramach grantów Komitetu Badań Naukowych (wcześ-niej) i Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Wokresie istnienia katedr uzyskali oni w trudnej konkurencji26 grantów, w tym 18 grantów promotorskich, w ramachktórych prowadzone były i są badania nad rozprawamidoktorskimi.

Instytut jest bardzo aktywny w organizacji konferencji nau-kowych. Do tej pory zorganizowano w sumie 32 konfe-rencje. Można powiedzieć, iż katedry Instytutu znane sąw Polsce z „flagowych” konferencji, organizowanych coroku i skupiających zwykle co najmniej sto kilkadziesiątosób z kraju i zagranicy, teoretyków i praktyków. Tymikonferencjami są:• „Inwestycje finansowe i ubezpieczenia”- konferencja

organizowana najpierw przez Katedrę Inwestycji Fi-nansowych i Ubezpieczeń, obecnie przez Katedrę In-westycji Finansowych i Zarządzania Ryzykiem orazKatedrę Ubezpieczeń – do tej pory było 11 konferencji;

• „Zastosowanie rozwiązań informatycznych w instytu-cjach finansowych” oraz konferencje dotyczące funk-cjonowania sektora bankowego, organizowane przezKatedrę Bankowości – do tej pory było 10 konferencji;

• „Zarządzanie finansami – teoria i praktyka”- konfe-

rencja organizowana najpierw przez Katedrę Za-rządzania Finansami Przedsiębiorstwa, obecnie przezKatedrę Finansów Przedsiębiorstwa i ZarządzaniaWartością oraz Katedrę Finansów Publicznych i Mię-dzynarodowych – do tej pory było 9 konferencji;

• „Ubezpieczenia wobec wyzwań XXI wieku” – organi-zowana przez Katedrę Ubezpieczeń, do tej pory były2 konferencje.

Ponadto Katedra Inwestycji Finansowych i Ubezpieczeńbyła współorganizatorem czterech edycji międzynarodo-wej konferencji „Innowacje na światowych rynkach finan-sowych”, Instytut Zarządzania Finansami zaś był w 2001 r.wraz z Katedrą Finansów Wydziału Nauk Ekonomicznychwspółorganizatorem dorocznej konferencji katedr finan-sów z całej Polski. Oprócz tego Katedra Inwestycji Finansowych i Ubezpieczeń współorganizowała jednąkonferencję Ekonometryków, Statystyków i MatematykówAkademii Ekonomicznych Polski Południowej oraz jednąkonferencję Sekcji Klasyfikacji i Analizy Danych PolskiegoTowarzystwa Statystycznego.

Instytut organizuje studia podyplomowe przeznaczonegłównie dla praktyków. Obecnie w ofercie są następującestudia podyplomowe:• Analityk finansowy,• Zarządzanie ryzykiem,• Doradca finansowy,• Osobisty doradca finansowy,• Ubezpieczenia i zarządzanie ryzykiem,• Finansowanie przedsięwzięć z funduszy UE,• Praktyczne zarządzanie finansami,• Finanse przedsiębiorstw i gmin w procesie integracji

z UE,• Inwestycje rzeczowe.

52



53

KO

NF

ER

EN

CJE

Do innych osiągnięć i aktywności Instytutu zaliczamy:• Programy w języku angielskim: 3-letni Bachelor Stu-

dies in Finance (studia 1 stopnia) oraz 2-letni MasterStudies in Finance (studia 2 stopnia) – dyrektorem itwórcą programu jest prof. Krzysztof Jajuga, dużą częśćzajęć prowadzą pracownicy Instytutu;

• Szkołę Giełdową, czyli cykliczny program edukacyjny,funkcjonujący od 10 lat, którego realizację Giełda Pa-pierów Wartościowych w Warszawie powierzyła Ka-tedrze Inwestycji Finansowych i Ubezpieczeń, aobecnie Katedrze Inwestycji Finansowych i Zarządza-nia Ryzykiem.

Pracownicy Instytutu pełnią – często z wyboru – wieleprestiżowych funkcji w gremiach krajowych. ProfesorKrzysztof Jajuga jest członkiem Prezydium oraz przewod-niczącym Sekcji Nauk Ekonomicznych Centralnej Komisjido Spraw Stopni i Tytułów, jest również członkiem RadyNauki oraz członkiem Rady Naukowej NarodowegoBanku Polskiego, a także zastępcą przewodniczącego Ko-mitetu Statystyki i Ekonometrii Polskiej Akademii Naukoraz członkiem Prezydium Komitetu Nauk EkonomicznychPolskiej Akademii Nauk.Z inicjatywy prof. Andrzeja Gospodarowicza powstał Ko-mitet Nauk o Finansach Polskiej Akademii Nauk, w któ-rym pełni on funkcję przewodniczącego, zastępcą jego jestprof. Krzysztof Jajuga, a prof. Wanda Ronka-Chmielowiecczłonkiem tego Komitetu. Pracownicy instytutu są człon-kami rad naukowych takich czasopism, jak: „Risk Mana-gement in Financial Institutions”, „Ekonomista”, „Bank iKredyt”, „Finansowanie Nieruchomości”, „Świat Nieru-chomości”, „Wiadomości Ubezpieczeniowe”, „GazetaBankowa”, „Bezpieczny Bank”, „Rozprawy Ubezpiecze-niowe”. Profesor Krzysztof Jajuga jest redaktorem na-czelnym anglojęzycznego czasopisma „Argumenta Oeco-nomica”. Jest to jedno z dwóch wydawanych w Polsce czasopism z dziedziny nauk ekonomicznych (obok czaso-pisma „Ekonomista”), które znalazło się na prestiżowej liście Thompsona (tzw. liście filadelfijskiej).Katedry Instytutu współpracują z czterema publicznymiuczelniami ekonomicznymi (SGH, UE Kraków, UE Poz-nań, AE Katowice) oraz z wydziałami ekonomicznymi uni-wersytetów w Warszawie, Łodzi, Gdańsku, Toruniu,Szczecinie i Lublinie. Pracownicy Instytutu aktywniewspółpracują z takimi uczelniami zagranicznymi, jak: Eu-romed Marseille (Francja), Uniwersytet w Limerick (Irlan-dia), Uniwersytet Ekonomiczny w Bratysławie (Słowacja),Uniwersytet Techniczny w Dreźnie (Niemcy), Uniwersytetw Wiedniu (Austria), Uniwersytet w Wilnie (Litwa), Uni-wersytet w Kownie (Litwa), Uniwersytet Techniczny w Tallinie (Estonia), Moskiewski Państwowy Uniwersytet Ekonomiki, Statystyki i Informatyki (Rosja).Ponadto pracownicy Instytutu współpracują z praktykągospodarczą, m.in. z następującymi instytucjami: GiełdaPapierów Wartościowych w Warszawie, Krajowy DepozytPapierów Wartościowych, Komisja Nadzoru Finansowego,TU Europa, Bank Zachodni WBK, Bank Polskiej Spółdziel-czości.

31 marca br. miało miejsce okolicznościowe seminariumnaukowe z okazji 10 lat Instytutu. W seminarium tymwzięło udział blisko 100 osób, w tym prawie 30 gości ho-norowych z ośrodków akademickich całej Polski. W semi-narium wzięli udział m.in.: profesorowie Jerzy Handschke,Alfred Janc, Jan Sobiech, Jan Szambelańczyk z Uniwersy-tetu Ekonomicznego w Poznaniu, Aleksandra Duliniec zeSzkoły Głównej Handlowej, Maria Sierpińska i Jan Czekajz Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, Teresa Fa-mulska, Andrzej Barczak, Piotr Chrzan i WłodzimierzSzkutnik z Akademii Ekonomicznej w Katowicach, MonikaMarcinkowska, Krystyna Piotrowska-Marczak, CzesławDomański i Jerzy Różański z Uniwersytetu Łódzkiego, Kry-styna Dziworska i Mirosław Szreder z Uniwersytetu Gdań-skiego, Adam Szewczuk i Dariusz Zarzecki z UniwersytetuSzczecińskiego, Leszek Dziawgo z Uniwersytetu MikołajaKopernika oraz Jerzy Węcławski z Uniwersytetu MariiCurie Skłodowskiej. Było dużo ciepłych słów o dotych-czasowej współpracy z naszym Instytutem i życzenia na-stępnych wielu lat aktywności naukowej oraz sukcesów naniwie akademickiej. W seminarium uczestniczyli równieżprof. Bogusław Fiedor, rektor uczelni i prof. Józef Dziech-ciarz, dziekan Wydziału Zarządzania, Informatyki i Finan-sów oraz grono przyjaciół Instytutu z naszej uczelni.Referat nt. historii Instytutu Zarządzania Finansami i cha-rakterystyki jego działalności naukowo-badawczej i dy-daktycznej wygłosił prof. Krzysztof Jajuga.

W drugiej części referaty naukowe przedstawili pracow-nicy Instytutu Zarządzania Finansami: • dr Ilona Kwiecień Ubezpieczenie w zarządzaniu ryzy-

kiem przedsiębiorstw, • dr Krzysztof Piontek Przegląd i porównanie metod

oceny jakości technik pomiaru wartości zagrożonej, • dr Bożena Ryszawska-Grzeszczak Finanse publiczne

Unii Europejskiej – nowe wyzwania, • dr Tomasz Słoński Pomiar ryzyka rynkowego niewiel-

kich spółek notowanych na GPW w Warszawie,• dr Grażyna Woźniewska Źródła konkurencyjności pol-

skich banków spółdzielczych.

Z okazji seminariumukazała się równieżksiążka „Wyzwaniawspółczesnych finan-sów”, wydana przezWy dawnictwo Uczel-niane UniwersytetuEkonomicznego weWrocławiu, zawierającakilkanaście artykułówprzygotowanych przezpracowników Instytutu.


FE

LIE

TON

Y

E-LEARNING NA UNIWERSYTECIE EKONO-MICZNYM WE WROCŁAWIU

Z dniem 1 stycznia 2008 r. rektor prof. Bogusław Fiedorpowołał dr. hab. inż. Jacka Unolda, prof. UE, pracownikaWydziału Zarządzania, Informatyki i Finansów, na stano-wisko swojego pełnomocnika ds. nauczania na odległość.Zapytaliśmy prof. Unolda o to, jak z perspektywy minio-nego roku wyglądają jego doświadczenia w zakresiewdrażania tej nietypowej formy nauczania na naszejuczelni.

Na czym polega nauczanie na odległość?

Najogólniej, nauczanie na odległość występuje wówczas,gdy istnieje pewna odległość między nauczycielem auczniem. Odległość ta może mieć wymiar geograficznybądź czasowy, kiedy nauczyciel i uczeń wykonują swojezadania niezależnie, kontaktując się ze sobą w razie wy-stąpienia określonych potrzeb. Reakcja drugiej stronymoże być natychmiastowa, mowa jest wówczas o trybiesynchronicznym, bądź opóźniona w czasie – jest to wtedytryb asynchroniczny.

Czy ta forma nauczania ma jakąś znaczącą tradycję?

Choć trudno w to uwierzyć, jest to zjawisko znane już odponad 300 lat. Prekursorami nauczania na odległość byliAmerykanie. W 1700 r. pojawiło się pierwsze ogłoszeniew prasie o nauczaniu korespondencyjnym. W 1837 r. I. Pitman i J. Steward rozpoczęli nauczanie koresponden-cyjne w zakresie stenografii w Bath w Anglii, w połowieXIX wieku zaś kursy stenografii, a także kursy językowe na-leżały do najpopularniejszych zajęć w nauczaniu na od-ległość. W 1873 r. A.E. Ticknot założyła w BostonieTowarzystwo do Popierania Nauki w Domu i stworzyłametodę nauczania polegającą zarówno na ocenianiu stu-dentów, jak i na wymianie korespondencyjnej między kur-santami. W Towarzystwie nauczano 24 przedmioty z 6dziedzin (historia, nauka, sztuka, literatura, francuski i nie-miecki), a każdy kurs trwał miesiąc. Do każdego kursu do-dawano spisy lektur oraz testy sprawdzające. W trakcie24-letniej historii tej organizacji w kursach uczestniczyło10 000 studentów. Na wyższych uczelniach nauczanie naodległość zaczęło być obecne, począwszy od 1883 r.,kiedy to w USA powstał pierwszy uniwersytet korespon-dencyjny. Trzy lata potem została założona w Europie Mię-dzynarodowa Szkoła Korespondencyjna. Również naziemiach polskich podejmowano wysiłki w zakresie nau-czania na odległość, na przykład od 1776 r. na Uniwersy-tecie Krakowskim. W 1779 r. uruchomiono w Warszawiewykłady z fizyki, a w latach późniejszych powoływano dożycia wiele organizacji i towarzystw zajmujących się tzw.edukacją otwartą.Wraz z rozwojem techniki nauczanie na odległość przyj-

mowało coraz bardziej wyrafinowane formy. W 1925 r.pojawiły się pierwsze kursy radiowe, oferowane w stanieIowa, a w latach 30. w Australii zostało uruchomione„radio edukacyjne”. Kolejnym etapem, począwszy od1940 r., stało się wykorzystanie telewizji. W 1948 r. ist-niało w USA pięć ośrodków kształcących za pośrednic-twem tego nowego medium. W Polsce rozpoczętowykorzystywanie telewizji do celów edukacyjnych w 1966roku.Wykorzystanie łączy satelitarnych stało się kolejnym eta-pem rozwoju nauczania na odległość. Jako pierwszy za-czął stosować ten sposób, poczynając od 1985 r.,Uniwersytet Alaska. Metoda ta nie zdobyła jednak zbyt

wielkiej popularności z uwagi na wysokie koszty, koniecz-ność posiadania szybkich łączy u użytkowników indywi-dualnych, a także rychłą rewolucję internetową. Istotną rolę w rozwoju metod nauczania na odległość ode-grały techniki nauczania przez komputer. W 1950 r. IBMwspólnie z Uniwersytetem Stanford stworzyli pierwszy pa-kiet programów edukacyjnych przeznaczonych dlauczniów szkół podstawowych. Z uwagi na wysokie kosztyówczesnych komputerów, ich skomplikowaną obsługę iwysoką awaryjność, trzeba było poczekać z upowszech-nieniem się tej formy nauczania aż do czasu rozwoju kom-puterów osobistych. Obecnie, mimo niskich cen dyskówCD, multimedialne programy edukacyjne przegrywająkonkurencję z platformami internetowymi.I tak, w chwili obecnej, dominującą formą nauczania naodległość jest nauczanie z wykorzystaniem mediów elek-tronicznych, w tym głównie za pośrednictwem Internetu.Tu może mała dygresja językowa. Nauczanie na odległośćjest pojęciem nieco szerszym i pochodzi od angielskiegowyrażenia distance learning, choć dosłownie należałoby totłumaczyć jako „uczenie się na odległość”. Specyficznąpostacią distance learning jest e-learning (skrót od electro-nic learning), czyli nauczanie przy wykorzystaniu mediów

Fe l i e t o n y

54


elektronicznych, choć znowu należałoby raczej tłumaczyćto jako „uczenie się” przy wykorzystaniu takich elektro-nicznych środków przekazu. Co więcej, dziś przez poję-cie e-learningu rozumie się już niemal wyłączniekształcenie z wykorzystaniem Internetu.

Czy metody kształcenia na odległość posiadają w Polscejakieś regulacje formalnoprawne?

Tak i są to stosunkowo niedawno wprowadzone przepisy.Podstawą prawną wdrażania programów e-learningowychna uczelniach jest Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkol-nictwa Wyższego z dnia 25 września 2007 r. wraz z pó-źniejszymi zmianami. Według Rozporządzenia, zajęciatakie mogą być prowadzone na wszystkich poziomachkształcenia na studiach stacjonarnych i niestacjonarnych.Przedmiot Rozporządzenia obejmuje swoim zakresemwszystkich studentów, w tym przebywających za granicą.Stwarza to nieograniczone wręcz możliwości w zakresiepozyskiwania studentów z całego nieomal świata. Dana uczelnia musi spełniać kilka warunków. Na przykładmusi posiadać kadrę nauczycieli akademickich odpo-wiednio przygotowanych do prowadzenia tego typu zajęćoraz zapewnić dostęp do odpowiedniej infrastruktury. Wczasie prowadzenia zajęć oraz weryfikacji wiedzy i umie-jętności powinny zostać zachowane standardy kształceniadla poszczególnych kierunków studiów oraz poziomówkształcenia.Rozporządzenie określa również maksymalną liczbę go-dzin zajęć dydaktycznych, jakie mogą być prowadzone zwykorzystaniem metod i technik kształcenia na odległość,dla różnych rodzajów uczelni. W przypadku jednostek or-ganizacyjnych uczelni posiadających uprawnienia do na-dawania stopnia naukowego doktora habilitowanego(przypadek Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu)ta liczba, na dzień 28 listopada 2008 r., nie może byćwiększa niż 60% ogólnej liczby godzin zajęć dydaktycz-nych określonych w standardach kształcenia dla poszcze-gólnych kierunków studiów oraz poziomów kształcenia, zwyłączeniem zajęć praktycznych i laboratoryjnych. Intere-sujące jest, że ta liczba uległa istotnemu zmniejszeniu, gdyżw pierwszej wersji Rozporządzenia z 25 września 2007 r.miało być to aż 80%.

Jak wyglądały początki Pańskiej pracy w tym obszarze?

Wiele uczelni w Polsce, odpowiadając na potrzebywspółczesnej edukacji, stworzyło już platformy e-learnin-gowe, wprowadzając kształcenie na odległość jako uzu-pełnienie i wzbogacenie procesu dydaktycznego o metodyaktywne, audiowizualne. Dla większości uczelni okres,kiedy rozpoczęto prace w tym obszarze, to lata 1998-1999. Jest to zatem już cała dekada eksperymentów i doś-wiadczeń. W większości przypadków są to formy opartena prostym tekście do samodzielnego studiowania przezstudentów. Są też uczelnie, które wprowadzają interak-tywne formy studiowania na dystans (np. Polski Uniwersy-tet Wirtualny - puw.pl – ok. 1500 studentów i 300 kursóww bazie). Konkurencja w tym zakresie w niedługim czasiebędzie bardzo intensywna. Według prowadzonych badań,uczelnie, które w ciągu najbliższych 3-5 lat nie będą miaływ miarę kompletnej oferty e-learningowej, zaczną sukce-sywnie znikać z rynku.

Niestety, jak się okazało, Uniwersytet Ekonomiczny weWrocławiu miał pod tym względem dosyć wyraźne opóź-nienia. „Bilans otwarcia” wykazał, że do stycznia 2008 r.był to na uczelni obszar praktycznie nierozpoznany. Brakbyło spójnej koncepcji działania, a uczelnia nie miałanawet własnej platformy edukacyjnej. Ponieważ jest todziedzina wyraźnie aplikacyjna, aby nie tracić już czasu,postanowiłem rozpocząć od uruchomienia właśnie takiegouczelnianego portalu edukacyjnego. W połowie styczniazaczęła już funkcjonować platforma na bazie interneto-wego rozwiązania typu open source, tzw. Moodle. Krótkopotem rozpoczęto pozyskiwanie pierwszych wykładów wformie quasi- e-learningowej, tzn. tradycyjnych materiałówdydaktycznych przygotowanych w wersji elektronicznej,odpowiedniej do umieszczenia w sieci. O tym, jak olbrzymi jest potencjał w zakresie aplikacji tejmetody nauczania, niech świadczy choćby fakt, żekażdego roku z powodu ograniczeń ilościowych nie przyj-mujemy ok. 3300 osób, a ponadto w trakcie studiów śred-nio 200 osób korzysta z urlopów dziekańskich. Dziękiformalnemu usankcjonowaniu kształcenia w systemie e-learning, UE może zapewnić kandydatom możliwość studiowania, a to powinno dać wymierne korzyści uczelni,wynikające z dodatkowych opłat za studia. Co więcej,prawdziwy potencjał w tym zakresie jest niemal nieogra-niczony. Pamiętam udział w pewnej konferencji w Peki-nie, późną jesienią 2007 r. Dosyć przypadkowo znalazłemsię na prezentacji dwóch profesorów z Otwartego Uni-wersytetu w Islamabadzie w Pakistanie. Jest to uczelnia,która powstała w 1974 r. z intencją taką, że będzie nau-czać wyłącznie na odległość. Po dwudziestu latach docze-kali się rewolucji internetowej, a dziś przyjmują rokrocznie750 tys. studentów z całego regionu Dalekiej Azji. Uczel-nia ta od wielu lat jest całkowicie samowystarczalna finan-sowo, a obaj profesorowie nie bardzo mogli zrozumieć, naczym polega problem, że naukowiec w Polsce może niemieć środków na wyjazd na konferencję zagraniczną. Pa-miętam, że to właśnie wtedy stałem się gorącym zwolen-nikiem e-learningu.Wróćmy do początków. W ciągu pierwszego półrocza2008 r. trwały bardzo intensywne prace nad sformułowa-niem strategii wdrażania e-learningu. Należało w pierw-szym rzędzie zidentyfikować te obszary tematyczne,których jednoczesna realizacja warunkuje sukces całego e-learningu. Jak się okazało, jest ich sporo, a każda z tychdziedzin wymagałaby praktycznie osobnej uwagi i odręb-nego zarządzania. Oprócz spraw techniczno-informatycz-nych, związanych z funkcjonowaniem platformy interne-towej, jest to m.in. cały zestaw wymogów proceduralnychpotrzebnych do uruchomienia tej formy nauczania, opra-cowanie uzgodnień międzywydziałowych, zasady opraco-wywania zajęć w formie wirtualnej, proces prowadzenia irozliczania takich zajęć, system promocji wewnętrznej izewnętrznej, system motywacyjny, sposób pozyskiwaniaśrodków na tę działalność i wiele, wiele innych. Jak się okazało, kluczowe znaczenie w tym pierwszym,zdecydowanie najtrudniejszym okresie, miało moje uczest-nictwo w posiedzeniach Kolegium Rektorskiego. Dało ononieocenioną możliwość tworzenia i weryfikacji koncepcjiniejako w czasie rzeczywistym, dostosowywania kolejnychelementów całości zarówno do oczekiwań Władz Rektor-skich, jak i do realnych możliwości uczelni.

FE

LIE

TON

Y

55



W jaki sposób udało się zainteresować e-learningiemnaszą społeczność akademicką?

Przede wszystkim należało zapewnić obsługę informa-tyczną dla świeżo zakupionego, dedykowanego serwerakomputerowego i administracji portalu. Nieocenionywkład wniósł tu mgr inż. Borys Pogoreło, informatyk za-trudniony w Biurze Promocji. Dziś jest osobą odpowie-dzialną za całość informatyki w zakresie e-learningu. Wmiarę rozwoju tej formy nauczania Pan Pogoreło będziesukcesywnie dobierał sobie kolejnych współpracowników.Jednym z trudniejszych zagadnień w zakresie strategii byłowłaśnie ustalenie sposobu pozyskiwania osób chętnych do współpracy. Zamiast często stosowanej metody push,czyli swoistego przymuszania, często metodami administ-racyjnymi, wybraliśmy marketingowy wariant pull, czyli„przyciągania do sprawy” prawdziwych entuzjastów. Wrezultacie, już w połowie roku mieliśmy zamieszczonychna portalu kilkadziesiąt zestawów materiałów dydaktycz-nych. W czerwcu zapadła decyzja o zleceniu opracowaniapierwszych czterech w pełni wirtualnych wykładów, któremiałyby wystartować w październiku 2008 r. Nowatorskicharakter tego projektu polegał na opracowaniu wykładóww formie slajdów Power Point z podkładem głosowym lek-tora, do tego wideoklipy i inne interaktywne elementydołączane do poszczególnych modułów kursu (np. ru-chome obrazki, testy on-line, konsultacje on-line). Te ele-menty pakietów multimedialnych do e-learningu, jak dotej pory, były raczej domeną profesjonalnych portali edu-kacyjnych, typu NBPortal, a nie wyższych uczelni. I rze-czywiście, z dniem 1 października uruchomiono czteryprzedmioty: Zarządzanie strategiczne (prof. Ewa Stańczyk-Hugiet), Podstawy zarządzania (dr Sylwia Stańczyk), Stra-tegie marketingowe (dr Bartosz Jasiński) oraz Psychologiazarządzania (dr Sylwia Przytuła). W tym czasie trwał processukcesywnego zamieszczania na portalu kolejnych partiimateriałów dydaktycznych w wersji elektronicznej.

Jaki jest obecnie stan rozwoju e-learningu?

W wyniku znacznego przyspieszenia prac w tym obszarze,z dniem 1 listopada 2008 r. rektor prof. Bogusław Fiedorpowołał do życia Centrum E-learningu na UE weWrocławiu, powierzając mi kierowanie nim. Był to bardzoważny etap w procesie strukturalizacji i formalizacji naszych działań. Mamy już bardzo sprawnie działający portal edukacyjny, umieszczony pod adresem http://epor-tal.ue.wroc.pl. Jest na nim udostępnionych ponad 50 kursów oferowanych przez 50 wykładowców reprezen-tujących wszystkie wydziały naszej uczelni. Są tam równieżmateriały instruktażowe dla studentów, jak i materiały dladydaktyków, gdzie podane są wymogi dotyczące formyprzygotowywania wersji wirtualnej. Na portalu jest zalogo-wanych ponad 5000 użytkowników. Jesteśmy na pewno wpierwszym tysiącu największych instalacji Moodle na świe-cie, a w tym tempie trafimy niedługo do pierwszej pięćsetki.Użytkownikami są w większości studenci korzystający z za-mieszczonych tam materiałów dydaktycznych czy odwie-dzający odpowiednie moduły dydaktyczne, pozwalającenp. na publikowanie informacji, zapoznawanie się z uzys-kanymi ocenami, prowadzenie dyskusji grupowych itd.Niedawno zakończyliśmy jesienny semestr 2008, kiedy toprzeprowadzono pilotażową wersję czterech pierwszych

wykładów z zarządzania. Uczestniczyło w nich ogółemokoło 100 studentów. Chętnych było wprawdzie o wielewięcej, ale z uwagi na „premierowy” charakter tej wersjinauczania i możliwość wystąpienia nieprzewidzianychokoliczności, postanowiliśmy wyraźnie ograniczyć liczbęuczestników. Jak relacjonuje prowadząca jeden zwykładów dr Sylwia Stańczyk, studenci byli znacznie bardziej zaangażowani w wykonywane zadania niż przytradycyjnym sposobie prowadzenia zajęć. Również po-ziom wykonanych zadań był wyraźnie wyższy. Interesującesą też komentarze studentów. I tak, e-kurs w istotny spo-sób redukował poziom stresu i bardziej angażował wczynne uczestnictwo. E-kurs był też znacznie bardziej czy-telny i zrozumiały niż zajęcia tradycyjne (być może dla-tego, że wirtualna forma narzuca wyraźną dyscyplinę,również dla prowadzącego zajęcia). I wreszcie, e-kurs uczysamodyscypliny i odpowiedzialności za swoje działania.Generalnie, odbiór tych pierwszych zajęć był bardzo po-zytywny, a studenci w tej chwili zasypują mnie średnio 30 e-mailami dziennie, pytając o kolejne wykłady prowa-dzone w tej konwencji. W semestrze letnim 2009 chcemy powtórzyć te kursy,m.in. na zajęciach w Dzierżoniowie, a ponadto urucha-miamy cztery nowe, w pełni e-learningowe wykłady z zarządzania, m.in. Nadzór korporacyjny oraz, w języku angielskim, International Human Resources Management.Ponadto uczelnia zdecydowała przeznaczyć pewne środkina opracowanie kilkunastu wykładów e-learningowych w obszarze międzywydziałowych studiów podyplomowych.Są szanse, aby je uruchomić już od nowego roku akade-mickiego 2009/2010. Innym obszarem szczególnego zain-teresowania są też studia zaoczne.

W czym upatrywałby Pan największych problemów wrealizacji e-learningu na naszej uczelni?

Z tego, co już zdążyłem się dowiedzieć, są to problemycharakterystyczne dla wszystkich uczelni wdrażającyche-learning, czy to w Polsce, czy w jakimkolwiek innymkraju. Nasza przewaga polega na tym, że z racji pewnegoopóźnienia możemy się uczyć na błędach innych i „niewyważać otwartych drzwi”. A zatem, przede wszystkim, sam stosunek do tej formynauczania. Rok temu, rozpoczynając swoje zadania, prze-prowadziłem na własny użytek dosyć szeroko zakrojonebadania w tym zakresie. Okazało się, że ten stosunek jest generalnie neutralny, z pewną dozą rezerwy. Ta re-zerwa jest widoczna szczególnie wśród kadry profesorskiej.Można to tłumaczyć zaangażowaniem bardziej doświad-czonych pracowników naukowych w działalność administracyjną, dodatkową działalność dydaktyczną i generalnie odczuwalny brak czasu, a także, charaktery-styczny dla tej właśnie grupy zawodowej, sceptycyzm(zresztą zdrowy i jak najbardziej pożądany w pracy bada-cza). W grupie adiunktów i asystentów ta postawa jestznacznie bardziej otwarta.Sporo problemów generuje sam e-learning, jako dziedzinainterdyscyplinarna, szczególnie złożona (używając językacybernetyki) i wciąż nowa, bo przecież związana z rewo-lucją internetową. Powoduje to, że nie da się tu zastoso-wać klasycznych metod zarządzania. Na każdym krokupojawiają się problemy i wyzwania, których nie sposóbbyło przewidzieć. Ot, chociażby przykład z zakresu

FE

LIE

TON

Y

56


pełnego wykorzystania możliwości, jakie daje nowoczesnatechnologia informatyczna. Już na początku lat 90. Ham-mer i Champy w swojej koncepcji reengineeringu ostrzegaliprzed „nakładaniem” nowej technologii na przestarzałeprocesy czy, szerzej, na stare sposoby myślenia. Jeżelizatem np. wejdę w e-learning i będę starał się odpowie-dzieć na każdy e-mail każdego z setki moich studentów, topraktycznie nie będę już miał czasu na nic innego.Dosłownie na nic, nawet na sen. A zatem problem od-wrócenia myślenia, czyli jak ta nieszczęsna technologiamoże mi ułatwić życie, zamiast je zatruwać? W tym kon-kretnym przykładzie pierwszym etapem jest oczywiściewykorzystanie tzw. chat room’u, bo przecież 60-70%pytań zazwyczaj się powtarza. Czyli, jeżeli odpowiempierwszemu studentowi, to pięćdziesięciu następnych jużo to samo nie zapyta. Dalej idą kolejne szczeble „wtajem-niczenia”. A jest to przecież zaledwie jeden z tysięcyaspektów tego „problemu technologicznego”. Obrazuje toskalę całego zagadnienia. O tym, że jest to problem, świadczy komentarz jednej zosób prowadzących tę pierwszą partię w pełni wirtualnychwykładów: „Optymalna liczba osób w grupie e-learningo-wej nie może jednak przekraczać 30”. Bo powyżej „już sięnie da.” No właśnie. I jak wytłumaczyć, że prof. ParwaizKaramat, jeden z tej dwójki profesorów z Islamabadu, prowadzi wirtualny wykład z Systemów Informacyjnych Zarządzania dla… 1500 studentów. I bardzo sobie tochwali (nie mówiąc o tym, że zarabia na tego typuwykładach olbrzymie pieniądze).Innym problemem jest uzyskanie jakiejś formy konsensusumiędzywydziałowego w zakresie wzajemnego uznawaniatakich wykładów czy też olbrzymia praca, która nas czekaw zakresie uzgodnień formalnych i proceduralnych.

I wreszcie, próba znalezienia jakiegoś systemowego roz-wiązania w zakresie wstępnego finansowania tej formynauczania. Wstępnego, to znaczy do momentu, aż e-lear-ning zacznie zarabiać sam na siebie, a potem na całą uczel-nię. Tak jak to się dzieje na wielu uniwersytetach na całymświecie.

Jak zatem widzi Pan przyszłość e-learningu na naszejuczelni?

Może przez moment powiało ostrożnością i pewną re-zerwą, ale przecież taka jest moja rola w tym zadaniu.Identyfikować nie tylko szanse i możliwości, ale też trud-ności, a nawet zagrożenia. W rzeczywistości jestem jed-nak w tym względzie niepoprawnym optymistą i jeszczewiększym entuzjastą. Przecież Uniwersytetowi Ekono-micznemu we Wrocławiu udało się w ciągu niespełna rokuosiągnąć tyle, ile innym uczelniom w ciągu czterech lat. Aproszę spojrzeć na nasz potencjał intelektualny, przecieżjesteśmy jedną z wiodących uczelni ekonomicznych wkraju! To, co można przyspieszyć, a nawet trochę wymu-sić, to staramy się na co dzień robić. Nie można jednak zapominać, że środowisko akademickie nie znosi rewolu-cji. Pewnych procedur nie da się przyspieszyć i zresztą nie zamierzamy tego czynić. Podobno to, co łatwo przychodzi,nie ma większej wartości. Myślę, że w ciągu najbliższegoroku, półtora, uda się sprawić, aby rozwój e-learningu stałsię u nas procesem naturalnym, niejako organicznym. Jestna to duża szansa, bo zainicjowaliśmy to zjawisko jako proces oddolny, spontaniczny. Te liczby: ponad 5000 zalogowanych użytkowników na naszym e-portalu i 50 aktywnych wykładowców to bardzo wymierny gwarantdalszego rozwoju.

FE

LIE

TON

Y

57


Tamara Chorążyczewska

IN VITRO A EKONOMIA Sympozjum bioetyczne pt. „Świętość ludzkiego życia”

3 marca 2009 r. Papieski Wydział Teologiczny weWrocławiu zorganizował sympozjum bioetyczne pt.„Świętość ludzkiego życia”, na które zaproszono całe śro-dowisko akademickie naszego miasta – pracownikównauki i studentów. Skorzystaliśmy z zaproszenia. Wzię-liśmy udział w wydarzeniu i chcemy Państwu przybliżyćtematykę wystąpień prelegentów (pracowników nauko-wych, nie tylko PWT, ale także wrocławskiej Akademii Me-dycznej i Uniwersytetu Wrocławskiego), które przedewszystkim skupiały się na kontrowersyjnym temaciezapłodnienia in vitro.

DebataWystąpienie trzech pierwszych znamienitych prelegentów– arcybiskupa Mariana Gołębiewskiego, ks. prof. Walde-mara Irka, rektora PWT i ks. prof. Piotra Morcińca z Uni-wersytetu Opolskiego dotyczyły nowo powstałegodokumentu Instrukcji Kongregacji Nauki Wiary „Dignitaspersonae”. W ciągu ostatnich 20 lat nauki biomedycznepoczyniły ogromne postępy, otwierając nowe perspektywy

terapeutyczne dotąd nieznane, jak na przykład leczeniebezpłodności. W związku z wynikającymi z tego faktu dy-lematami natury etycznej i antropologicznej KongregacjaNauki Wiary podjęła decyzję o rozpoczęciu bardziejpogłębionego studium nad tymi nowymi kwestiami bioetycznymi, którym jest właśnie Instrukcja „Dignitas per-sonae”. Przedstawiciele Kościoła, cytując Instrukcję w cza-sie debaty, podkreślali jednak, że nie mają prawa budowaćustaw prawnych; ich zadaniem jest budzenie sumień i minimalizowanie zła. Dlaczego nagle temat zapłodnienia in vitro stał się takważnym problemem? Wydaje się, że postęp medycyny,który dał ludziom narzędzia kontrolowania niechcianychurodzeń, dał także przekonanie, że panujemy nad wszyst-kimi aspektami życia, także narodzinami (chcianymi lubnie) i śmiercią. 100 lat temu medycyna nie miała takichnarzędzi, ludzkość nie miała więc takich dylematów etycznych. Czy niepłodność jest chorobą? Mogą ją wywoływać stres,częste zmiany stref czasowych, elementy naszego co-dziennego życia, jego tempo. U 30% par, które w konsek-wencji niepłodności zdecydowały się na adopcję, popewnym czasie urodziło się naturalnie poczęte dziecko.Czy z tych obserwacji wynika, że adopcja jest lekarstwemna chorobę niepłodności? A może nadużyciem jest poję-cie „choroba”? – pytali prelegenci.

G O R Ą C E T E M A T Y


Medyczna strona zabiegu sztucznego zapłodnienia zostałaprzybliżona słuchaczom przez prof. Mariana StanisławaGabrysia z Akademii Medycznej. Bogato udokumento-waną prezentacją prof. Stanisław Cebrat z Katedry Gene-tyki UWr przybliżył problem od strony genetyki.Zadziwiający był ten głos naukowca wskazujący tragicznekonsekwencje „poprawiania natury”. Zło związane z tematem zapłodnienia in vitro okazuje się nie tylko tema-tem etycznym. Kobiety poddane przygotowaniom dosztucznego zapłodnienia (w fazie przygotowania do za-biegu poddane tak naprawdę zmasowanemu atakowi hormonalnemu) znacznie częściej zapadają na chorobynowotworowe. Kolejnym niepokojącym faktem są prze-widywania genetyków dotyczące chorób, które wystąpiąw drugim pokoleniu. Potomstwo dzieci urodzonych w wy-niku in vitro ma ogromne szanse na dziedziczenie wad ge-netycznych. Choroby matek oraz ich przyszłych wnukówprawdopodobnie będą w przyszłości nowym ogromnymproblemem społecznym i ekonomicznym. Profesor ujaw-nił, że zaledwie część pacjentów to osoby „chore”, dużaczęść to pary, które „lata prokreacji” przeznaczyły na ka-rierę zawodową, pacjentkami są kobiety nie mające mężaani stałego partnera; jest też cześć par, która chce „zapro-jektować” swoje potomstwo. Te i inne myśli padały w tej debacie. Z pewnością wy-wołała ona, zapowiedziany jako misję, „niepokój etyczny”. Przekonujące, niechętnie publikowane przez media wy-niki naukowe zdają się przemawiać za przewijającą się wwystąpieniach uczestników debaty myślą – ten spór toczysię nie tylko o etykę. Problem ma także wymiar ekono-miczny.

Post scriptumIn vitro a ekonomiaW kraju toczy się debata nad kwestią całkowitego lub częś-ciowego refundowania zapłodnienia in vitro. Zdaniemprof. Mariana Szamatowicza, który w 1987 r. dokonałpierwszego w Polsce udanego zabiegu zapłodnienia me-todą in vitro, na ten cel NFZ wydawałby rocznie ok. 100mln zł. Z wyliczeń Polskiego Towarzystwa Ginekologicz-nego wynika, że refundacja kosztowałaby płatnika od 200

do 300 mln zł. To ogromny, nie poddający się kryzysowirynek.

Przeprowadzanie IVF to niezły biznes. Nie tylko dlatego, żenie jest tanie, ale przede wszystkim dlatego, że pacjencinie dostają 100-procentowej gwarancji skuteczności prze-prowadzanego zabiegu! Inaczej mówiąc: płacisz i masz na-dzieję, że może się uda.

Jak refundują inni W Europie in vitro jest pełnopłatne nie tylko w Polsce, aletakże w Rosji, Ukrainie, Rumunii, Mołdawii oraz na Litwie.W pozostałych państwach ubezpieczyciel zdrowotnydopłaca lub refinansuje IVF. W Niemczech dopłaca się pa-cjentom do 40. roku życia (4 cykle). W Holandii zwraca sięza 3 cykle. W Norwegii również, ale wyłącznie za zabiegiprzeprowadzone w publicznych ośrodkach. Tak samo jestw Chorwacji.Słowacja i Słowenia refunduje 4 cykle, niezależnie od tego,czy zabieg był prowadzony przez publiczną, czy też pry-watną klinikę. Węgry refundują 5 cykli (niezależnie odformy własności ośrodka). W Hiszpanii jest refundacjacałkowita i dotyczy jedynie zabiegów przeprowadzonychw publicznych ośrodkach. W Wielkiej Brytanii o finanso-waniu IVF w każdym przypadku decyduje ubezpieczyciel.Jednak najdogodniej dla pacjentów kwestię rozwiązanowe Francji. Jest to jedyne państwo UE, w którym pokrywasię w 100% koszty IVF, bez względu na liczbę cykli. Nie maznaczenia, czy placówka jest prywatna, czy publiczna. WeFrancji in vitro przeprowadzane jest, pod ścisłym nadzo-rem zespołu specjalistów, w 94 ośrodkach.Andrzej Bęben, In vitro na receptę? “Rynek Zdrowia”13.03.2009, www.finanse.wp.pl

Małgorzata Kidawa-Błońska, szefowa zespołu PO, któryzajmował się in vitro, powiedziała gazecie, że w czasie kry-zysu nie ma na to pieniędzy. Lewica, która w ubiegłymroku złożyła projekt ustawy refundacyjnej, szacowała, żekoszty mogłyby wynieść 250 milionów złotych rocznie.Nie będzie refundacji in vitro, „Bankier” 12.03.2009

FE

LIE

TON

Y

58

Tamara Chorążyczewska

ŚLADY HISTORII

Wiosną 2008 r. na naszej uczelni, wholu budynku P, pojawiła się stała wy-stawa historyczna pod tytułem „Skądprzychodzimy?”. Nadzór historycznysprawował prof. Jędrzej Chumiński,organizacją ekspozycji zajęło się BiuroPromocji uczelni. Wystawę sfinanso-wał Urząd Marszałkowski MiastaWrocławia w ramach projektu „Dy-fuzja wiedzy menedżerskiej i ekono-micznej z wykorzystaniem technologiiinformatycznych”. Tych, którzy jesz-cze tego nie uczynili, zachęcamy do

lektury tekstów i obejrzenia cieka-wych ilustracji, chociaż dodamy, żeekspozycja zaledwie w części poka-zuje wybrane fakty z historii uczelni ijej budynków. Wymogi wystawy na-kazywały użycie wielu ilustracji, tek-sty są tylko ich wyjaśnieniem i opisem.Korzystając z łamów naszego pisma, wcyklu „Spacer po uczelni” postaramy sięrozszerzyć te informacje, zwrócić Pań-stwa uwagę na zachowane wokół nasciekawe ślady historii.

Ulica Komandorska (Neudorfstrasse)W latach 80. ul. Komandorska słynęłaz lodziarni przy wiadukcie. Dzisiaj zulicą Komandorską wrocławianom

kojarzy się przede wszystkim naszauczelnia. Warto dowiedzieć się cze-goś więcej o miejscu, które przemie-rzamy co dzień w drodze do pracy, nazajęcia…Ulica zaczęła powstawać w 1863 r., zchwilą kiedy urzędnik miejski o na-zwisku Nowak przeznaczył część swejparceli przy obecnej ul. Piłsudskiegopod nową drogę. W 1865 r. uliczkęnazwano Neudorfstrasse, jako że pro-wadziła do Nowej Wsi, należącej dokomandorii joannitów. Przy ulicy po-woli zaczęły wyrastać czynszowe kamienice, wypierające dawną zabu-dowę wiejską. W 1868 r. Nowa WieśKomandorska została włączona domiasta. W latach 1875-1911 przy

S P A C E R P O U C Z E L N I


południowym odcinku ulicy wznie-siono budynki Szpitala im. Wenzla--Hanckego. W czasie wojny wszystkiekamienice ul. Komandorskiej uległyzburzeniu, ocalały częściowo jedyniezabudowania dawnego szpitala. Towłaśnie na terenie Wenzel-HanckeKrankenhaus znajduje się nasza uczelnia. Szpitalną przeszłość naszego campusu przypomina m.in. układłagodnie wijących się alejek – typowydla obiektów szpitalnych, czy do dziśistniejąca altanka – wspomnienie szpi-talnych ogrodów.

Zespół szpitalny Wenzla-HanckegoWrocławski szpital Wenzel-HanckeKrankenhaus powstał dzięki prywat-nej fundacji wdowy po JohannieWenzlu – profesorze Collegium Me-

dico-Chirurgium we Wrocławiu, na-czelnym lekarzu Szpitala ojców Bonifratrów. W 1874 r. na mocy tes-tamentu Liny Hancke gmina miejskazostała jedynym spadkobiercą jejmajątku, który miał być przeznaczonyna budowę szpitala dla ubogich. Po-czątkowo był to nieduży kompleksleczniczy. Prace budowlane na parceliprzy dzisiejszej ul. Komandorskiej 120rozpoczęto w 1875 r. i do końca 1877 r.powstały dwa jednokondygnacyjnebudynki. Przy ul. Komandorskiejstanął budynek administracyjno--mieszkalny dla zarządu szpitala. Przywiejskiej drodze – późniejszej ulicyKamiennej – powstał obiekt szpitalnyna 50 łóżek. W marcu 1878 r. Wrocław nawiedziłaepidemia tyfusu. Szpital odgrywał rolę

ośrodka leczenia i kwarantanny za-rażonych i nie prowadził innych usługleczniczych. Do funkcji leczniczychpowrócono po wybudowaniu osob-nych pomieszczeń – budynków o lekkiej konstrukcji (Baracken) dla za-kaźnie chorych we wschodniej częściparceli. Ta część pełniła odtąd funkcjęszpitala chorób zakaźnych.

Komandorska 118/120 Początkowo teren szpitala obejmowałtylko jedną parcelę nr 120. W latach1890-1895 fundacja zakupiła sąsia-dujące działki (ul. Komandorska 116 i 118) i nastąpiła rozbudowa szpitala –powstał budynek chorób wewnętrz-nych, utworzono oddział chirurgicznyz przychodnią. Około 1895 r.połączono stojący przy głównej ulicy

FE

LIE

TON

Y

59


Budynek A (od ulicy)


budynek gospodarczy z oddziałem in-ternistycznym, lokalizując zachowanądo dzisiaj bramę główną. Warto nad-mienić, że portal – charakterystycznyelement architektoniczny naszejuczelni – pochodzi z Bastionu Sako-wego i zdobił niegdyś fortyfikacjeWzgórza Partyzantów, gdzie mieściłsię bastion. Po wkroczeniu do miastaarmii napoleońskiej w 1807 r. zaczętoburzyć wzniesione przez władze pruskie umocnienia. Nasza brama topamiątka po czasach Wrocławiamiasta-twierdzy, miasta-koszarów. Za-bytkowy portal wmurowano w elewa-cję szpitalną dopiero w 1909 r., czyli

ponad 100 lat później. Od roku 1906do 1909 trwał bowiem kolejny inten-sywny etap rozbudowy szpitala. Wewschodniej części parceli (gdzie obec-nie stoi budynek Z i rektorat) nadal istniała wydzielona z kompleksu szpi-talnego strefa zakaźna, powstały pa-wilony dla chorych na szkarlatynę,dyfteryt i gruźlicę. Elewacja od stronyul. Komandorskiej została wzboga-cona przez wieżę zegarową. Naj-ważniejszą jednak inwestycją byłowznoszenie budynku dla oddziałuchorób wewnętrznych przy dzisiejszejul. Kamiennej (budynek A). Szpital Wenzel-Hancke Krankenhaus

stał się drugim co do wielkościzakładem leczniczym we Wrocławiu. W 1933 r. wzniesiono także obiektoddziału neurologicznego (bud. A1),którego ordynatorem do 1938 r. byłprof. Otfrid Foerster – osobisty lekarzWłodzimierza Lenina w latach 1922-1924. W czasie II wojny w Wenzel--Hancke Krankenhaus mieścił się lazaret wojskowy. Po 1945 r. szpitalzlikwidowano.

Korzystano z opracowania: Marek Burak, Szpital Miejski im.Wenzla Hanckego, Wrocław, maj 2007.

FE

LIE

TON

Y

60

Fragment wystawy w holu budynku P


Maria Kassolik

A MURY MÓWIĄ, MÓWIĄ…

Wiosna jest dobrym czasem na prace porządkowe, po-prawę estetyki otoczenia i konstruktywne pochylenie nadpamięcią historyczną.

Kampus naszej uczelni to konglomerat budynków. Oboknowoczesnych, funkcjonalnych i estetycznych – stoi cha-rakterystyczny dla architektury siedemdziesiątych lat mi-nionego wieku wysokościowiec oraz masywne, zczerwonymi dachami, z szeregami wielkich okien domy.Pamiętają lata dziewięćdziesiąte dziewiętnastego wieku.Mieścił się w nich miejski szpital Wenzel-Hancke, a w cza-sie II wojny wojskowy lazaret. To naturalne, że na nichwidać przeszłość – wmurowany w bramę od ulicy Ko-mandorskiej portal z Bastionu Sakwowego, który pocho-dzi ze zburzonych fortyfikacji na obecnym WzgórzuPartyzantów; płaskorzeźba nad jednym z wejść od stronydziedzińca czy żeliwne, kute kraty chroniące piwniczneokna. Śladów II wojny czas też nie zatarł. Pozostały na mu-rach białe strzałki oznaczające wejścia do schronów prze-ciwlotniczych. Gdzieniegdzie, na ścianach budynków A i B – cegły poszczerbione przez kule. Przyciągają uwagę,szpecą czy zasługują na szczególne potraktowanie? Nie sąwartościowe, ale są świadectwem bogatej historii miejsca.Pozostawione samym sobie będą tylko psuły estetykę fasadbudynków. Wystarczy, by niektóre z nich ochronić, wy-eksponować – a zaczną mówić. Może sylwetki ludzi napłaskorzeźbie warto ochronić przed gołębiami? A oknaklatki schodowej nad nią umyć, pomalować lub wymienić?O dokumentowaniu znaków historii na murach pojawiłosię ostatnio w prasie wrocławskiej sporo artykułów. BeataMaciejewska w Gazecie Wyborczej informuje o przychyl-nym stosunku wiceprezydenta Jarosława Obremskiego doakcji, a Grupa Rekonstrukcji Historycznej „Festung Breslau” ma przygotować listę najciekawszych śladówdawnego Wrocławia. Na stronach www.wroclaw.hydral.com.pl można obejrzeć niektóre z nich.

Chodząc po ścieżkach wewnątrz kampusu mijamy kępyzieleni, stare, rozłożyste drzewa, a między nimi niższedomy, przybudówki, składziki. Pochodzą z różnych lat,pełnią swoją użytkową funkcję, ich estetyka pozostawiajednak wiele do życzenia. Zieleń łagodzi przestrzeń, ale na przedwiośniu w sposóbokrutny obnaża niewłaściwe o nią starania. Pielęgnacja jejpowinna się zaczynać praktycznie od pierwszych dnimarca i trwać do końca roku. Gdy drzewa są bezlistne, gdyzatrzymana jest wegetacja traw – teren zielony też możebyć atrakcyjny, ale tylko wtedy, gdy dostrzec można pre-cyzyjnie zaznaczone linie trawników, starannie wytyczoneścieżki, w odpowiednim czasie prawidłowo przyciętekrzewy, które nie będą tworzyć dzikich kęp, a tym bar-dziej przesłaniać murów i dopływu światła w budynkach.

Mówiąc o kampusie myślimy automatycznie o sektorzezamkniętym ulicami Komandorską, Kamienną, Ślężną iWielką. To reprezentacyjna część uczelni. Ale należy donas przecież także część południowej strony ulicy Ka-miennej, gdzie oprócz domów studenckich z wielkiej płytypodobać się może choćby piękna roślinność przed wejściem do Studium Wychowania Fizycznego. Prostydowód, że można – i estetycznie, i czysto, i nowocześnie.Tymczasem widok za basenem przywodzi na myśl ostatniemiesiące II wojny światowej, a zza kępy krzaków może zachwilę wybiec Szarik i wyjechać czołg Rudy… to wszystkosię dzieje w samym środku najpiękniejszej dzielnicyWrocławia – Krzyków, przy jednej z arterii, grubo ponad60 lat po wojnie, i to miejsce także należy do naszejuczelni.

Jak cię widzą, tak cię piszą – mawiały nasze babki.Wrocław nowocześnieje, staje się coraz bardziej miastem europejskim. Duży wpływ na ten wizerunek mają naszenajwiększe uczelnie, które zadbały o swoje budynki i ichotoczenie. Często to otoczenie bywa ważniejsze, a prze-cież nie zawsze wymaga wielkich nakładów.

FE

LIE

TON

Y

61



Rozmowa z Kanclerzem Edwardem Bratkiem

Powstaje wieloletni plan inwestycyjny i remontowy. Panie Kanclerzu proszę powiedzieć jakie są zamierzenia w sto-sunku do obiektów i terenu usytuowanych w części południowej campusu, od strony ulicy Kamiennej. Czy mamy pomysł na ich rewitalizację? Dysponujemy także obiektami architektonicznymi o wartości historycznej. Kiedy je będziemy restaurować by je wizualnie uatrakcyjniać? Czy szukamy środków unijnych na te cele?

W swoim sprawozdaniu za rok 2008, które przedstawiłempodczas marcowego posiedzenia Senatu zapowiadam po-wstanie wieloletniego planu remontowego (WPR) i wielo-letniego planu inwestycyjnego (WPI). Nie będzie to jednaklista planowanych do wykonania prac wraz z przypisanymiim terminami realizacji i kalkulacją kosztów. Naszym za-mierzeniem jest opracowanie projektu funkcjonalno-użyt-kowego dla całej uczelni. Będzie to dla nas studium,według którego zlecimy opracowanie koncepcji i projektudla nowej inwestycji jaką będzie Centrum KształceniaUstawicznego (CKU). Ten czterokondygnacyjny budynek zpodziemnym parkingiem (na około 100 samochodów)znajdzie lokalizację wzdłuż ulicy Kamiennej, między DSPrzegubowiec, a obiektem, w którym znajduje się DziałTechniczny uczelni. Obecnie jest tam dość zaniedbanyplac, wykorzystywany jako parking. Planujemy także, jeślibędziemy dysponować odpowiednimi środkami, dobudo-wać do tego obiektu dużą salę wykładową (aulę) na ok.300 miejsc. Koncepcja dla budynku CKU przewiduje lo-kalizację w nim ok. 20 sal ćwiczeniowych po 50 miejsckażda, pomieszczenia administracyjne na parterze dla ko-mórek organizacyjnych uczelni, m.in. dla obsługi studiówpodyplomowych i innych form kształcenia oraz częśćusługową, w tym gastronomiczną. Fundusze na tę inwe-stycję będą pochodziły z restrukturyzacji mienia, m.in. zesprzedaży hotelu asystenta „Klasztor”. Szukamy też środ-ków analizując projekty i konkursy oferowane przez fun-dusze europejskie. Na terenie, na którym ma powstać CKU znajdują się takżeobiekty wykorzystywane przez Dział Techniczny i GrupęRemontowo-Konserwacyjną. Przeprowadziliśmy wewnątrznich dość istotną przebudowę, adaptując pomieszczeniadla nadzoru technicznego. Chcemy wspólnie z konserwa-torem zabytków zadbać o renowację wartościowych architektonicznie obiektów. Mamy tam przecież kamie-niczkę o ciekawej elewacji. Warto, wręcz trzeba ją ochro-nić, uratować. Mamy jednak inne ważne i kosztowneprzedsięwzięcie do realizacji. Natychmiastowej interwen-cji wymaga dach w budynku A. Przygotowaliśmy doku-mentację, przeszliśmy wszystkie procedury i już wkrótcerozpoczniemy remont kapitalny konstrukcji dachu i po-krycia dachowego. Koszt remontu wyniesie prawie 900

tys. zł. Równolegle szukamy środków na wykonanie nowejelewacji tego budynku, chcielibyśmy również wymienić wnim okna. Będziemy pracowali nad jego sukcesywną re-stauracją. Już latem tego roku zrobimy remont głównejklatki schodowej oraz remont korytarza na drugim piętrze. Wykorzystamy do tego celu środki własne, postaramy sięrównież by prace przeprowadzić siłami własnej grupy re-montowej, która obecnie bardzo intensywnie pracuje przyremoncie klubu studenckiego Simplex. W następnej ko-lejności, w zależności od posiadanych środków, chcieli-byśmy zająć się elewacjami budynków D oraz H, anastępnie C. Przewidujemy także wykonanie wind w bu-dynkach: D, O, G i B oraz wymianę tych pracujących w budynkach H i C. Po zakończeniu tego dużego,rozłożonego w czasie przedsięwzięcia, wszystkie naszeobiekty, będą w pełni dostępne także dla osób niepełnos-prawnych. Dużym problemem dla nas jest utrzymanie w eksploatacjibudynku Z, obarczonego wieloma wadami. Musimy ciąglew niego inwestować. Koszty całościowego jego remontu, zwymianą okien to kwota powyżej 10 mln zł. Nie jesteśmyw stanie dzisiaj udźwignąć kosztów takiej inwestycji.Warto jeszcze powiedzieć, że w naszych scenariuszachwydatków remontowych musimy uwzględniać obiekty zewidencjonowane jako budynki J, L, M. Nie możemy do-puścić do ich „śmierci technicznej”, stale więc prowa-dzimy w nich remonty, często wymuszane na nas przezzewnętrzne instytucje nadzorujące np. Powiatowego In-spektora Nadzoru Budowlanego, który niedawno przed-stawił nam nakaz wymiany okien w budynku J.

Podsumowując, chcę podkreślić, że mamy zdiagnozowanewszystkie potrzeby remontowo-inwestycyjne, mamy teżpełną świadomość wartości historycznej naszych obiektów.Szukamy zarówno sami, jak i przez instytucje koordy-nujące projekty europejskie, funduszy by realizowaćwszystkie zamierzenia. Jak zwykle więcej jest jednak po-trzeb niż możliwości finansowych by je zaspokoić.Chciałbym, by każdy z pracowników i studentów mógł ko-rzystać z najlepszych warunków do pracy i wypoczynku.Dlatego musimy dbać o to czym już dysponujemy.

FE

LIE

TON

Y

62

W Y W I A D

Czy będzie rewaloryzacja ponad 100-letniegobudynku rektoratu?

czesc_02:Makieta 1 2009-04-17 19:10 Strona 62

Henryk Miłosz

Niska reagowalność algorytmu podziału dotacji

Zwiększając liczbę studentów o 50%, uczelnia otrzymadotację tylko o 6% wyższą w stosunku do roku poprzed-niego. Uczelnia, zmniejszając liczbę studentów o 50%,otrzyma dotację o 6% niższą – przy znacząco obniżonychkosztach kształcenia poprawia swoją sytuację finansową.W podobny sposób algorytm reaguje na zmianę zatru-nienia w grupie nauczycieli akademickich.

Reagowalność, według autora, to zachowanie się algorytmu na skutek zmian danych wejściowych. Chodzi tu o sposób reagowania wyniku obliczeńwzoru dotacji na zmianę takich parametrów, jak:liczba studentów, liczba doktorantów, liczba etatównauczycieli akademickich i pozostałych danych wejś-ciowych, które przyjmowane są do obliczeń udziałudotacji i-tej uczelni w dotacji łącznej. W treści arty-kułu przedstawione są wyniki obliczeń i symulacjiobowiązującego wzoru podziału dotacji dla szkółwyższych, które, także na wykresach, pokazują relacjemiędzy wzrostem danych wejściowych a przyrostemdotacji. Zestawienie dynamiki zmian parametrów we-jściowych i dynamiki przyrostów dotacji wykazująniską reagowalność tego algorytmu.

„Stary” algorytmStosowany po 1991 r. algorytm podziału dotacji przez kil-kanaście lat (do 2006 r. włącznie) kształtował udziałuczelni publicznych w dostępie do dotacji budżetowej.Podstawowymi składnikami tego wzoru były: udział prze-liczeniowej liczby studentów i-tej uczelni (Spi); udział prze-liczeniowej liczby nauczycieli akademickich i-tej uczelni(Nai). Stała przeniesienia miała wartość C=0,3 (w niektó-rych latach C=0,2). Udział przeliczeniowej liczby studen-tów i-tej uczelni był wynikiem przemnożenia rzeczywistejliczby studentów i-tej uczelni (100% stacjonarnych + 30%niestacjonarnych) przez wskaźnik kosztochłonnościkształcenia dla poszczególnych kierunków studiów i po-dzieleniu przez sumę liczb przeliczeniowych wszystkichuczelni biorących udział w podziale dotacji. Natomiastudział przeliczeniowej liczby nauczycieli akademic kich(NA) i-tej uczelni to suma liczby etatów profesorów ze współczynnikiem 2, doktorów habilitowanych zewspółczynnikiem 1,5 i doktorów ze współczynnikiem 1 podzielona przez sumę liczb przeliczeniowych NAwszystkich uczelni.W poprzednim algorytmie podziału dotacji czynnikami de-cydującymi o wysokości otrzymanych środków były: liczbastudentów i liczba nauczycieli akademickich, ale tylko ztytułem lub stopniem naukowym. Pominięcie w oblicze-niach pozostałych nauczycieli akademickich nie uwzględ-niało kosztów zatrudnienia wszystkich nauczycieliakademickich – nie tylko z tytułami i stopniami nauko-wymi. Także współczynniki przypisane etatom z tytułami

i stopniami naukowymi nie odzwierciedlały charakterukosztowego tego składnika, szczególnie kiedy uwzględ-nimy koszty pracy jednej godziny dydaktycznej a nie etatu,do którego przypisane są różnej wysokości pensum (Hen-ryk Miłosz, Jerzy Stefaniak, Oddzielny algorytm, FA nr9/2006). Poprzedni algorytm podziału dotacji, w stosunku do obec-nie stosowanego, wykazywał większą reagowalność nazmiany liczby studentów i liczby etatów nauczycieli aka-demickich. Wpływ zmian liczby studentów i liczby etatównauczycieli akademickich dotyczył wówczas 70% kwotydotacji, a obecnie, uwzględniając wagi składników i stałąprzeniesienia C=0,7, tylko 24% dotacji [(0,35 + 0,35+0,1)*(1-0,7)]. W grupie państwowych wyższych szkół za-wodowych wpływ zmian liczby studentów i etatów nau-czycieli akademickich dotyczy 30% kwoty dotacji.Być może należy się zastanowić, czy tak znikoma reago-walność wzoru podziału dotacji na podstawowe parametryprocesu kształcenia to właściwy sposób na stymulowanieilościowego i jakościowego rozwoju uczelni.„Nowy” algorytmObecny model matematyczny obliczania udziału i-tejuczelni w dotacji łącznej składa się: w grupie uczelni aka-demickich (UA) z 7 członów, a w grupie państwowychwyższych szkół zawodowych (PWSZ) z 4 członów. Oczekiwania uczelni, że zwiększenie liczby studentów lubzatrudnienie dodatkowych profesorów spowoduje na-tychmiastowy wzrost przyznawanej dotacji, są niestetybezpodstawne. Przedstawione w dalszej części artykułuwyniki obliczeń przeprowadzonych symulacji jedno-znacznie wskazują na niską reagowalność wzoru nazmiany danych wejściowych. Udział poszczególnychskładników dotacji w uczelniach akademickich (UA)przedstawia wykres 1.

Wykres 1. Procentowe udziały składników dotacji uczelni akademickichdla trzech wartości stałej przeniesienia: C=0,7; C=0,3; C=0,1

Źródło: opracowanie własne.

FE

LIE

TON

Y

63


E K O N O M I A


Stała przeniesienia z roku poprzedniego – CStała przeniesienia na poziomie C=0,7 jest głównym „de-cydentem” podziału dotacji. Aż 70% środków zależnychjest od dotacji uczelnianych z ubiegłego roku. Można roz-ważyć, czy nie powinna być zdecydowanie niższa lub teżzałożyć zmniejszanie się wartości stałej przeniesienia Cw kolejnych latach. Oznaczałoby to, że wkolejnych latach rosnący wpływ na podziałdotacji będą miały zmieniające się para-metry danych wejściowych modelu mate-matycznego, głównie liczba studentów iwielkość zatrudnienia nauczycieli akade-mickich. W obecnej postaci przyjęte wewzorze składniki w niskim stopniu wpływa-ją na podział dotacji. Ostatnim trzem składnikom, wzoru po-działu dotacji, przypisano wagi (Wb=0,1Wu=0,05; Ww=0,05;), które będą brałyudział w 3% lub 1,5% ogólnej kwoty dota-cji. Oczywiście za tymi procentami kryją sięodpowiednie środki finansowe, których nienależy pomijać. Jednak przyjęcie stałejprzeniesienia w wysokości C=0,7 znaczniepomniejsza wpływ obliczanych składników algorytmu.

Jaką rolę we wzorze pełni składnik stałej przeniesienia C?Czy obecnie obowiązująca wartość (C=0,7) jest wartościąakceptowaną przez wszystkie uczelnie? Czy istnieje możli-wość sprawdzenia, w jakim stopniu „sprawiedliwie” zos-tała podzielona dotacja? Przeprowadzenie rzeczywistych obliczeń oraz przeprowa-dzenie analizy porównawczej jest możliwe po wprowa-dzeniu do przygotowanego przez autora programu danychrzeczywistych. Obliczenie średnich dotacji przypadającychna jednego studenta przeliczeniowego lub na jeden etatprzeliczeniowy nauczycielaakademickiego, w poszcze-gólnych uczelniach, pozwo-liłoby na przeprowadzenieanalizy porównawczej iudzielenie odpowiedzi napostawione wcześniej pyta-nia. Stała przeniesieniaC=0,7 „chroni” dotychcza-sowy, ukształtowany przezkilkanaście lat działania poprzedniego algorytmu, poziomudziałów w dotacji poszczególnych uczelni. Wątpliwościbudzić może, między innymi to, czy współczynniki kosz-tochłonności kształcenia zamieniające liczbę studentów naprzeliczeniową liczbę studentów oraz współczynniki za-mieniające liczbę etatów nauczycieli akademickich naprzeliczeniową liczbę etatów, miały realny kosztowy cha-rakter, czy też były to wskaźniki przyjęte szacunkowo. Byćmoże, że nieprawidłowo dobrane wskaźniki kosztochłon-ności kształcenia, przez kilkunastoletnie ich stosowanie wewzorach podziału dotacji, ukształtowały poziomy finanso-wania poszczególnych uczelni niekoniecznie proporcjo-nalnie do ponoszonych kosztów. Udziały w dotacjach z2006 r. są i będą nadal podstawowym kryterium podziałudotacji. Np. jedna z 65 uczelni, poszerzając zakres usług

dydaktycznych zwiększa przez 5 kolejnych lat liczbę stu-dentów o 20%, zwiększy ją do roku bazowego o 248%, adotacja w tym okresie wzrośnie w granicach 40% – 58%,w zależności od dynamiki wzrostu zatrudnienia etatowychnauczycieli akademickich (godziny ponadwymiarowe i ztytułu umów cywilno-prawnych są mniej kosztowne od

Wykres 2. Dynamika zmian kosztów i dotacji do roku bazowego przyzałożeniach modelu podanych w następnej części artykułu.


godzin realizowanych w ramach pensum). Jeżeli zesta-wimy te wielkości z dynamiką wzrostów kosztów bezpoś-rednich kształcenia (koszty pracy NA) to można stwierdzić,że rozwijająca się dynamicznie uczelnia może mieć w ko-lejnych latach poważne kłopoty finansowe.Na wykresie 2 widać, że dynamika zmian kosztów rośnieszybciej niż dynamika zmian dotacji. Podział dotacji to sys-

tem naczyń połączonych.W przypadku gdyby wszyst-kie uczelnie przeprowadziłytaki sam rozwój działalności– dotacja przyznana uczel-niom – pozostałaby na tymsamym poziomie. Większeprzyrosty dotacji, uczelniarozwijająca się, uzyska gdypozostałe, lub przynajmniejczęść z nich, obniży liczbę

studentów i pracowników naukowo-dydaktycznych.Niższa wartość stałej C powoduje wyraźne zmniejszeniesię różnic pomiędzy linią wzrostu kosztów, a linią wzrostudotacji. Obecna wartość stałej C=0,7 sprzyja uczelniomzmniejszającym zakres działalności dydaktycznej. Przygwałtownym spadku liczby studentów i nauczycieli akademickich wielkość dotacji na kolejny rok ulegnie nie-znacznemu zmniejszeniu. Założenia modelu symulacji reagowalności wzoru obli-czającego udział i-tej uczelni w dotacji – w grupie szkółakademickich.W celu zbadania w jakim zakresie reagują poszczególneskładniki dotacji na zmianę danych wejściowych skon-struowana została, w aplikacji Excel MS Office, tabela obliczająca dotację w sposób umożliwiający przeprowa-F

ELI

ETO

NY

64

W opinii Krzysztofa Małysa, kwestora naszej uczelni:Stała przeniesienia jest zaprzeczeniem działania algo-rytmu, jeżeli przyjmiemy iż jego celem jest podział dotacji według pewnych kryteriów (trudno uznać otrzy-maną dotację w roku poprzednim za kryterium podziałuw roku bieżącym). W związku z tym, jeśli ktoś jest za jejpozostawieniem to jest również za ograniczeniemdziałania algorytmu.


dzenie symulacji reagowalności modelu na zmiany danychwejściowych. Sama tabela, ze względu na jej duży rozmiarnie jest możliwa do umieszczenia w artykule. Nie posia-dając danych rzeczywistych autor przyjął założenia mo-delu. Korzystając z danych GUS za 2005 rok oraz danychMNiSW zamieszczonych na stronie internetowej zapro-jektowany został model o zbliżonych do rzeczywistych pa-rametrów uczelniach akademickich. Przyjęte wielkości to:dotacja całkowita – 6 500 000 tys. zł.; liczba uczelni – 65(100 milionów zł średnio na jedną uczelnię); liczba stu-dentów (o zróżnicowanych wskaźnikach kosztochłonnościkształcenia) w jednej uczelni – 11 250; łączna liczba stu-dentów stacjonarnych – 731 250; liczba doktorantów wuczelni, o zróżnicowanych wskaźnikach kosztochłonnościkształcenia, – 350; łącznie 22 750; liczba etatów nauczy-cieli akademickich – każdej uczelni 1 100 (z tego; profe-sorów – 100; adiunktów – 500; asystentów 200; prof. zagr.10), łącznie 72.150 etatów; liczba projektów badawczych– 100; liczba uprawnień habilitacyjnych – 4; doktorskich– 8; liczba studentów wymiany wyjeżdżających – 100, a przyjeżdżających – 50. Ponadto do obliczeń kosztowychprzyjęto; wskaźnik rocznej liczby godzin przypadającychna jednego studenta – 20; koszt bezpośredni jednej go-dziny – 200 zł.; roczny koszt pracy nauczyciela akademic-kiego na 1 studenta – 4 000 zł; a na jednego doktoranta 10 000 zł; koszt pracy jednego etatu NA – 65 000 zł.Przyjęte założenia pozwoliły przyjąć model „średniej”uczelni akademickiej, a wartości łączne liczby studentów,nauczycieli akademickich, doktorantów, wartości łącznej do-tacji dydaktycznej – są zbliżone do realnych wielkości. Takprzyjęte założenia pozwoliły zbadać reagowalność algorytmupodziału dotacji na zmiany danych wejściowych. Poszcze-gólne dane wejściowe zwiększano w pięciu przedziałach –co 10% od 110% do 150%, oraz zmniejszano wartości da-nych wejściowych również co 10% od 90% do 50%.Obliczenia zmian wysokości dotacji przeprowadzono dlatrzech wartości stałej przeniesienia: C=0,7; C=0,3; C=0;Składnik studencko-doktorancki – Si Jest udziałem liczby przeliczeniowych studentów i dokto-rantów i-tej uczelni do łącznej liczby przeliczeniowych stu-dentów wszystkich uczelni (liczba studentówprzeliczeniowych = liczba studentów studiów stacjonar-nych danego kierunku przemnożona przez wskaźnik kosz-tochłonności kształcenia „przypisany” dla określonegokierunku). Wskaźniki kosztochłonności kształcenia po-szczególnych kierunków powinny odzwierciedlać relacjepoziomów kosztochłonności kształcenia tj. koszt kształce-nia danego kierunku do kosztu kształcenia na kierunku ad-ministracja. Składnik studencko-doktorancki wpływa na podział dotacjiw 10,5% oraz przez składnik rozwoju w 1,5% – łącznie w12% (w PWSZ w 15%). W rzeczywistości wzrost liczby stu-dentów o 20% spowoduje wzrost dotacji nieco ponad 2,3%. Przy podanych wcześniej założeniach modelu, graficznainterpretacja tych zależności pokazana została na wykresie3. Oczywiście, wielkości zmian zależeć będą od tego jak„zachowają” się pozostałe uczelnie. Jeżeli zmniejszą liczbęstudentów to wzrost ten będzie większy niż 2,3%, jeżelizwiększą to skutek tych zmian będzie mniejszy. Gdybyliczba studentów wszystkich uczelni, biorących udział w

Wykres 3. Przyrosty zmian dotacji i zmiany kosztów kształcenia przyrosnącej liczbie studentów dla różnych wartości stałej przeniesienia C


podziale dotacji wzrosła o 20% to wysokość dotacji z tytułutego składnika nie ulegnie zmianie. Na wykresie 3 za-uważyć można, że przyrosty dotacji podążają za rosnącymikosztami kształcenia czterokrotnie wolniej. Jak reaguje model podziału dotacji na jednostkowe zmianyliczby studentów? Przeprowadzona symulacja pozwoliłauzyskać następujące wyniki. Zwiększenie liczby studentówo 1 powoduje zróżnicowany wzrost dotacji – różny dlakażdej grupy kierunków, przypisanych do odpowiedniegowskaźnika kosztochłonności kształcenia. Dla ks=1 dotacjawzrośnie o 614 zł.; dla ks=1,5 o 875 zł.; dla ks=2,0 o1100 zł.; dla ks=2,5 o 1344 zł.; dla ks=3 o 1587 zł. Po-kazane wielkości dotyczą obliczeń przy stałej przeniesieniaC=0,7 i można zauważyć, że nie zachęcają one do zwięk-szania liczby studentów. Zmniejszenie stałej przeniesieniado wartości C=0,3 spowodowałoby wyraźniejszy wzrostwspomnianych kwot i wyniósłby dla: ks=1 dotacja wzroś-nie o 1432 zł.; dla ks=1,5 o 2000 zł.; dla ks=2,0 o 2567zł.; dla ks=2,5 o 3135 zł.; dla ks=3 o 3703 zł. Oczywiście koszty kształcenia są pokrywane także z kwotdotacji w podstawowym członie związanych ze stałą prze-niesienia C. W przedstawionej symulacji przedstawiononiską reagowalność algorytmu dotacji na wzrost lubzmniejszenie liczby studentów. Jeżeli przeprowadzi się sy-mulację zmniejszającą liczbę studentów to okaże się, żespadek kosztów kształcenia jest 4-5 krotnie szybszy niżzmniejszanie się dotacji. W rezultacie uczelnia szybko po-prawia swoją sytuację ekonomiczną. W ostatnich dwóch latach spadku liczby studentów w pol-skich uczelniach oraz przewidywanego dalszego zmniej-szania się liczby studentów oraz przy założeniu, że łącznakwota do podziału nie będzie się zmniejszać, to w kolej-nych latach wielkość dotacji przypadającej na jednego stu-denta będzie rosła – co sprzyjać będzie poprawianiuwyników ekonomicznych w uczelniach.Bardzo podobnie zmieniać się będzie wysokość dotacjiprzy zmianie liczby doktorantów. Można zauważyć, że

FE

LIE

TON

Y

65



przy założonym koszcie kształcenia na jednego doktorantaw wysokości 10 tys. zł. dotacja, w odróżnieniu od wpływuwzrostu liczby studentów na wzrost dotacji, w tym przy-padku „podąża” (przy C=0,7) dwa razy wolniej niżrosnące koszty. Jest to wynikiem występującego we wzorze składnika studencko-doktoranckiego współczyn-nika, przemnażającego pięciokrotnie liczbę doktorantów.Gdyby jednak rocznekoszty kształcenia dokto-rantów były dwukrotniewiększe (20 tys. zł.),wówczas kąt nachyleniaprostej zmiany kosztówkształcenia byłby dwu-krotnie większy i liniaprzebiegać będzie po-wyżej prostej zmiany dotacji dla stałej prze-niesienia C=0, a „podą-żanie” dotacji za kosztami będzie cztero-krotnie wolniejsze.Zwiększenie liczby dok-torantów o 1 powodujezróżnicowany wzrostdotacji – różny dlakażdej grupy dziedzinnauki, przypisanych do odpowiedniego wskaźnika kosz-tochłonności kształcenia. Dla kd=1 dotacja wzrośnie o2.560 zł.; dla kd=1,5 o 3.776 zł.; dla kd=2,0 o 4.992 zł.;dla kd=2,5 o 6.209 zł.; dla kd=3 o 7.425 zł. Zmniejsze-nie stałej przeniesienia do C=0,3 pozwoliłoby dotacji„nadążać” za kosztami przyczyniając się do rozwojumłodej kadry naukowej w uczelniach i zapewnienia, temurozwojowi, większych środków finansowych na realizacjętego procesu. Składnik kadrowy – KiSkładnik ten wpływa obecnie na podział dotacji w 10,5%i przez składnik rozwoju w 1,5% – łącznie w 12% (w PWSZw 15%).W odróżnieniu od „starego” algorytmu, obecny uwzględ-nia także liczbę etatów nauczycieli akademickich posia-dających tytuły zawodowe. Udział procentowy tej grupypracowników uczelni jest zróżnicowany w poszczególnychuczelniach i wynosi od 15% do 30% (w PWSZ około 50%)co w strukturze kosztów pracy nauczycieli akademickichjest istotnym składnikiem. W analizach nie należy pomi-jać znaczenia jaki ma udział liczby godzin dydaktycznychrealizowanych w ramach godzin ponadwymiarowych iumów cywilno-prawnych (koszt jest około czterokrotnieniższy niż koszt godziny pensum) w łącznej liczbie godzinrealizowanych w uczelni. W badanych uczelniach akade-mickich udział ten wynosi od 15% do 45%. Większy udział„tańszych” godzin obniża koszty kształcenia ale niewpływa na zwiększenie dotacji – nie ma przełożenia naetaty. Mniejszy udział tych godzin podnosi koszty pracyjednej godziny, ale godziny wynikające z zatrudnienia naumowę o pracę, biorą udział w podziale dotacji. Przeprowadzona symulacja reagowalności algorytmu po-działu dotacji uwzględnia tylko wpływ zmiany liczby eta-

tów nauczycieli akademickich etatowych na zmianę wy-sokości dotacji. Wzrost o 20%, w uczelni o zatrudnieniu 1.110 nauczycielidydaktycznych to zwiększenie zatrudnienia o 222 etaty. Z tego tytułu uczelnia będzie ponosić wyższe o 14,4 mln.zł. koszty pracy (65 tys. zł średni koszt jednego etatu NA),a dotacja wzrośnie tylko o 2,3 mln. zł. Zwiększając

zatrudnienie uczelniaotrzyma w pierwszymroku sześciokrotniemniejsze środki niżrzeczywiście będzieponosić. Ta różnica,w kolejnych latach,będzie malała ponie-waż zwiększona wbieżącym roku dota-cja w kolejnym podziale, spowodujewiększą wartośćudziału składnika do-tacji ubiegłorocznej.Nie ma wątpliwości,że uczelnia rozwi-jająca się pierwszeskutki finansowe roz-woju kadry bierze na

siebie. W korzystniejszej sytuacji znajdą się uczelnie, którezmniejszą zatrudnienie. Wyczuwalny spadek kosztówpracy przy znikomym spadku dotacji pozostawia uczelniwięcej środków. Składnik zrównoważonego rozwoju - JiSkładnik zrównoważonego rozwoju ma 3% udział w dota-cji (w PWSZ w 12%). Parametry wejściowe tego składnikawystąpiły już w składniku kadrowym i składniku studen-ckim. Jest swoistą „premią” za posiadanie kadry „marko-wej” i dużej liczby studentów studiów stacjonarnych istacjonarnych studiów doktoranckich. Danymi wejścio-wymi jest liczba studentów i doktorantów stacjonarnychoraz liczba etatów nauczycieli akademickich posia-dających tytuły i stopnie naukowe. Badając skutki zmiandanych wejściowych składnika studencko-doktoranckiegoi kadrowego uwzględniał „automatycznie” także wpływskładnika zrównoważonego rozwoju na wysokość dotacji.PodsumowaniePrzeprowadzona symulacja modelu algorytmu podziałudotacji miała za zadanie zbadanie jego reagowalności nazmiany parametrów wejściowych. Analizując wykres 4 za-uważymy, że arametrami znacząco wpływającymi nazmianie wysokości dotacji pozostaną nadal: liczba stu-dentów studiów stacjonarnych oraz liczba etatów nauczy-cieli akademickich. Pozostałe zmienne (nie występują wPWSZ) w obecnej konstrukcji wzoru mają niewielki wpływna końcowy efekt podziału dotacji. Składnik badawczyma 3% udział w dotacji.W symulowanym modelu, ich wzrost o 20% spowodujezwiększenie się dotacji o 0,56%. Składnik uprawnień ma 1,5% udział w dotacji. Wprowa-dzając do modelu, o określonych wcześniej założeniach,zwiększenie liczby uprawnień do nadawania stopnia dok-tora habilitowanego z 4 do 5 spowoduje wzrost dotacji F

ELI

ETO

NY

66

W opinii Krzysztofa Małysa, kwestora naszej uczelni:Działanie algorytmu ma tylko pośredni związek z kosztemkształcenia. Na dzień dzisiejszy nie ma ścisłego powiązania po-między kosztem kształcenia, a wysokością dotacji. Takie po-wiązanie można byłoby zaproponować, gdyby istniały wspólnezasady ewidencji i rozliczania kosztów oraz wspólna formuła obliczania kosztu kształcenia. Dziś obowiązuje jedynie ogólna zasada, iż koszt kształcenia powinien wynikać z ponoszonychkosztów w zakresie niezbędnym do uruchomienia i prowadzeniastudiów. Chodzi tu oczywiście o studia niestacjonarne, których algorytm i dotacja nie obejmuje. Koszt kształcenia w naszej uczelniwynika ogólnie rzecz biorąc z iloczynu liczby godzin dydaktycz-nych i kosztu godziny dydaktycznej. Na koszt godziny dydaktycz-nej składa się koszt godziny bezpośredniej (koszt pracy nauczycieliakademickich) i koszt godziny pośredniej (koszty pracy pozos-tałych pracowników plus koszty rzeczowe).


Ewa Chmielecka

NOWE PYTANIA O PROCES BOLOŃSKI

W ostatnich miesiącach coraz częściej pojawiają się pyta-nia o szerszy sens zmian, jakich doświadczamy, o tło za-stosowań narzędzi, o to, jakie za ich pomocą możnaosiągnąć pożytki, przekraczające zwykłe, codzienneadministrowanie przebiegiem studiów.

Do typowych działań ekspertów bolońskich zaliczają siętzw. dni bolońskie, czyli organizowane w uczelniach naterenie całego kraju konferencje, seminaria, czasem warsz-taty poświęcone zagadnieniom związanym z procesem bolońskim. Spotkania z nauczycielami akademickimi or-ganizowane w ramach „dni bolońskich” przynoszą eks-pertom prawdziwe wyzwania. Nie ma bowiem co ukrywać– proces boloński nie jest ulubionym bohaterem środo-wiska akademickiego w naszym kraju, a jego zaleceniaczęsto bywają odczytywane jako uciążliwe i niepotrzebnezabiegi biurokratyczne, czasem burzące stary, dobry porządek. Czasami sprostanie pytaniom padającym z salinie jest łatwe.

Jestem ekspertembolońskim (uprzed-nio „promotorem”)od kilku lat i zaczy-nam dostrzegaćzmianę w nastawie-niu uczestnikówtych spotkań doprocesu przeja-wiającą się w zmia-nie charakteru itematyki zadawa-nych pytań. Trzylata temu tematemwiodącym były punkty ECTS i suplement do dyplomu orazzasady mobilności studentów i uznawalności jej wyników.Po wejściu w życie systemu studiów dwustopniowych toone stały się synonimem procesu, i to o nie pytano naj-częściej – i z wielkim sceptycyzmem. Ukuto dla nich nawetwdzięczną nazwę „bolońskiego modelu studiów”. Od rokutematem wiodącym jest europejska i krajowa strukturakwalifikacji. Towarzyszą im nieustannie dywagacje natemat metod zapewniania jakości, choć one budzą naj-mniej kontrowersji – przywykliśmy już do akredytacji.

FE

LIE

TON

Y

67


o 0,18%, a zmiana liczby uprawnień do nadawania stop-nia doktora z 8 do 9 zwiększy dotację 0,09%. Składnik wymiany ma 1,5% udział w dotacji. Zachowa-nie się tego składnika dotacji na procentowe zmiany da-nych wejściowych jest takie same jak składnika uprawnień. Analizując otrzymane wyniki można zauważyć, że dyna-mika zmian danych wejściowych nie powoduję podobnejzmiany w dynamice zmian dotacji. Obecnie, uczelnia po-większając liczbę studentów i nauczycieli akademickich,zmuszona jest sama w większym stopniu pokrywać wzrostkosztów przy kilkakrotnie mniejszym wzroście dotacji. Obecny od dwóch lat algorytm usankcjonował udziały do-tacji poszczególnych uczelni według stanu w 2006 r. Dwu-letnie funkcjonowanie nowego algorytmu w niskim stopniuwpłynęło na zmianę tych udziałów. Rosnąca o kilka pro-cent dotacja całkowita, przy zmniejszającej się liczbie stu-dentów, spowodowała w uczelniach wzrost jednostkowejdotacji przypadającej na jednego studenta. Mniej korzystnie wygląda sytuacja w PWSZ, z których 8rozpoczęło działalność w październiku 1998 r. – obecniejest ich 35. Można przypuszczać, że ukształtowanie sięudziałów dotacji tych uczelni nie okrzepło wystarczająco w2006 r. – roku poprzedzającego wprowadzenie nowegoalgorytmu. Efekt tego jest taki, że uczelnie, które otrzymy-wały „za dużo” dotacji – nadal otrzymują więcej, a teuczelnie które otrzymywały „za mało” – nadal otrzymująmniej. Sformułowania „za dużo” lub „za mało” są okreś-leniami niewymiernymi. Głównymi wskaźnikami, którepomogły by ocenić „sprawiedliwość” podziału dotacjimogły by być np.: średnia dotacja na jednego studentaprzeliczeniowego, średnia dotacja na jeden etat przeliczeniowy nauczycieli akademickich. Posiadając te wskaźniki i komplet danych wejściowych do algorytmu

Wykres 4. Przyrosty dotacji (powyżej 100 mln zł.) poszczególnych skład-ników – narastająco, w zależności od procentowego wzrostu składnikówwejściowych do algorytmu podziału dotacji – przy C=0,7.


można przeprowadzić analizę porównawczą, która po-zwoliłaby oszacować prawidłowość dzielenia dotacji.Z analizy przeprowadzonej przez autora artykułu wynika,że zmniejszenie wartości stałej przeniesienia C, np. doC=0,3 spowoduje, że reagowalność algorytmu znaczącosię poprawi i sprzyjać będzie uczelniom rozwijającym się.

Artykuł ukazał się w Forum Akademickim (FA 3_2009)

Dr inż. Henryk Miłosz, dyrektor MHM Konsulting s.c., prodziekan Wydziału Pedagogiki EUH-E w Elblągu,e-mail: [email protected]


Słowem, jeszcze rok, dwa, trzy lata temu dominowały pytania „techniczne”, dotyczące zastosowań narzędzi procesu, czasem metod realizacji jego zadań. Pytań roz-poznających najogólniejszy sens tych zabiegów operacyj-nych nie zadawano zbyt często, proces bolońskisprowadzany był do narzędzi organizacyjnych.

PYTANIA O SENS SYSTEMUJako się rzekło, ta sytuacja się zmienia. W ostatnich mie-siącach coraz częściej pojawiają się pytania o szerszy senszmiany, jakiej doświadczamy, o tło zastosowań narzędzi.Pojawia się refleksja nad tym, jakie cele mają realizowaćwymienione wyżej instrumenty. Patrząc bardzo powierz-chownie można by powiedzieć, że obecne pytania wska-zują na to, iż narzędzia już zostały „oswojone” – wdrożonew uczelniach, a po nich pojawia się próba odpowiedzi napytanie o to, jakie za ich pomocą można osiągnąć pożytki,przekraczające zwykłe, codzienne administrowanie prze-biegiem studiów. Wspomniałam, że te techniczne pytaniaprzekładają się dziś na pytania o struktury (ramy) kwalifi-kacji, w których poprzednio używane narzędzia związanesą w jeden spójny system. Jednakże struktura nie jest jużtylko instrumentem – przynoszone przez nią zmiany mającharakter merytoryczny, rozszerzają autonomię progra-mową uczelni, otwierają nowe szanse. Zatem i pytania onią mają, z konieczności, mniej instrumentalny charakter.Na listopadowym spotkaniu w Uniwersytecie Zielonogór-skim z sali padło pytanie: co by się stało, gdyby nie byłoprocesu bolońskiego? Samo pytanie jest bardzo niepo-prawne z metodologicznego punktu widzenia – zawieraniedopuszczalne „gdybanie”. Ale rozumiemy, że za tąformą kryją się wcale nie banalne treści oraz bardzo ważnei poważne pytania. Nie znam intencji autora pytania, alestarałabym się je zinterpretować zadając szereg bardziejszczegółowych pytań.Jaki był powód podpisania deklaracji bolońskiej przez mi-nistrów szkolnictwa wyższego?Czy deklaracja i proces miały coś poprawić w sytuacji eu-ropejskiego szkolnictwa wyższego? Jeśli tak, to co? Czy ist-niały dlań jakieś zagrożenia? Jeśli tak – to jakie?Czy proces boloński te ewentualne zagrożenia likwiduje?Czy podejmuje wyzwania, stwarza nowe szanse? Szansena co?Dlaczego zdecydowano się na uruchomienie takich, a nieinnych, mechanizmów w postaci znanych nam już narzę-dzi, zadań? Do jakich ogólnych celów one prowadzą?Czy proces boloński był zamierzony i jest realizowany jakoeuropejska strategia rozwoju szkolnictwa wyższego? Jeślitak – jakie są efekty pozytywne i negatywne jej realizacji?Także dla naszej, środkowowschodniej i pokomunistycznejczęści Europy? Czy ktoś – na poziomie europejskim, aletakże krajowym – śledzi te rezultaty, zbiera dane, oceniatendencje rozwojowe?Czy polskie szkolnictwo wyższe wykorzystuje tę domnie-maną szansę wnoszoną przez proces? Jak jest on wdrażanyna poziomie krajowym? Czy stał się zapleczem budowystrategii rozwoju szkolnictwa wyższego jako całości i po-szczególnych uczelni? Dokąd takie strategie miałyby pro-wadzić swoje podmioty?To są pytania, które zakresem daleko wykraczają poza cele

działań edukacyjnych szkolnictwa wyższego, opisane wdokumentach bolońskich, takie jak: przygotowanie absol-wentów do potrzeb rynku pracy, zapewnienie kadr gos-podarce opartej na wiedzy, przygotowanie do aktywnychról obywatelskich w rozwiniętej demokracji, rozwój oso-bowy, otwarcie kanałów przepływu środków, kadr, otwar-cie kanałów konkurencji itd. To są pytania dotyczącecelów całego systemu szkolnictwa wyższego w Europie, comoże wskazywać na strategiczny, a nie tylko instrumen-talny charakter procesu. Bo i w istocie sprowadzanie go dozabiegów administracyjnych jest znacznym uproszczeniemtego, czym on jest. Jeśli nawet był zamierzony tylko in-strumentalnie – jako narzędzie zwiększające mobilnośćśrodowiska akademickiego – to konsekwencje otwarciawspomnianych przed chwilą kanałów przepływów ludzi izasobów przekroczyły ten bezpośredni cel.

HUMBOLDT I PRZESIĘBIORSTWOPowróćmy do listy pytań o strategiczny wymiar procesu.Znanym powodem podpisania deklaracji bolońskiej i po-wołania do życia procesu był zamiar zwiększenia atrakcyj-ności europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego wstosunku do innych systemów, zwłaszcza do systemu szkółwyższych i badań w USA. Każdy, kto śledzi stosowne sta-tystyki, wie, że Europie groziła (nadal grozi?) utrata zna-czenia jako obszaru najwybitniejszych dokonańintelektualnych, odkryć naukowych i innowacji. Utrata ka-pitału naukowego, w tym przede wszystkim kapitału ludz-kiego, na rzecz Stanów Zjednoczonych, była tak znaczna,że stanowiła zagrożenie dla rozwoju szkolnictwa wyższego,a co za tym idzie – dla możliwości budowy w Europiespołeczeństwa i gospodarki opartych na wiedzy. Odpo-wiedzią na to miała być taka przebudowa europejskiegoobszaru szkolnictwa wyższego, aby – skonsolidowane –stało się konkurencyjne dla świata. Taka była intencja naj-pierw deklaracji bolońskiej, a następnie (i zwłaszcza) do-kumentu Komisji Europejskiej The role of universities in theEurope of Knowledge. Oczywiście wymaga to znaczącychzmian w strukturze systemu szkół wyższych w Europie,przede wszystkim ich zróżnicowania. Uczelnie musząróżnić się między sobą nie tylko misją, rodzajem kadry istudentów, programami i profilem kształcenia, sposobemorganizacji instytucjonalnej – to zróżnicowanie jest nor-malnym elementem podtrzymania rozwoju w kulturze.Powinny także różnić się charakterem działalności w naj-szerszym znaczeniu: powinny wśród nich być jednostki eli-tarne zachowujące najbardziej akademicki typ kształceniabazującego na pracy badawczej i wykorzystującego jej wy-niki w pracy dydaktycznej, na drugim zaś biegunie jedno-stki prowadzące kształcenie masowe, stanowiące kuźniękadr dla gospodarek regionalnych czy lokalnych.W Europie i na świecie od wielu lat toczy się debata nadmodelem nowoczesnego uniwersytetu. Tradycyjny modelHumboldtowski (uniwersytet badawczy) jest wypieranyprzez rodzaj uczelni – dobrze zarządzanej firmy, tzw. uniwersytet przedsiębiorczy. Obydwa typy uczelni mająwady, choć każdy z nich inne. Potrzeba stworzeniaspołeczeństwa wiedzy, umasowienie kształcenia wyższego,utrata wyłączności w tworzeniu wiedzy zdezaktualizowałymodel tradycyjny, zaś model przedsiębiorstwa niesie po-

FE

LIE

TON

Y

68


ważne zagrożenia realizacji fundamentalnej misji uniwer-sytetu: jego służbie prawdzie, służebności publicznej, kor-poracyjnemu zarządzaniu opartemu na etosie itd. Nie mazgody w środowisku akademickim Europy ani na jednorozwiązanie, ani na drugie w postaci czystej. Trwają poszukiwania trzeciej drogi, nadzwyczaj interesujące (powrócę do tego tematu niebawem).

NIEJAKA ROZBIEŻNOŚĆPo której stronie w tym sporze lokuje się proces boloński?Co proponuje na przyszłość, naszą przyszłość? Proces, wwarstwie deklaracji pozostając po stronie uniwersytetu badawczego, w warstwie narzędziowej nastawiony jest nakontrolę accountability uczelni. Nie jest to jednak „trze-cia”, syntetyczna droga rozumienia misji uniwersytetu, araczej pomieszanie materii. W interpretacji łagodnej – nie-zamierzony eklektyzm, w interpretacji radykalnej – nie-zrozumienie problemu i postulowanie dwu niespójnych zesobą modeli. Na pierwszy rzut oka mamy więc niejaką roz-bieżność w deklaracjach określających podstawowe celeeuropejskiego obszaru szkolnictwa wyższego. Uzasadnie-nie tej tezy wymagałoby jednak głębszych analiz.Oczywiście zawsze można zapytać, po co jemy tę żabę?Czy przyniesie nam jakieś korzyści, skoro na razie widaćsame uciążliwości? Na dokładkę wzrost mobilności kadr i studentów oraz konieczność konkurowania z uczelniamieuropejskimi o środki unijne, o studentów, o inne dobraobnaża nasze słabości dość boleśnie (asymetria prze-pływów studentów, niewielkie sukcesy w zdobywaniu pie-niędzy i pozycji na edukacyjnych runkach europejskich).Można także zapytać, jak tę żabę zmienić w księcia, z któ-rym zawrzemy związek i zbudujemy świetlaną przyszłość(to się chyba robiło za pomocą pocałunku, ale tu metaforajuż mi się wymyka).Już bez żartów warto dodać, że te pytania powinny staćsię tematem poważnej debaty o strategicznym charakte-rze, ponieważ europejski obszar szkolnictwa wyższego to„nasz” obszar i ma na nasze szkolnictwo wyższe wpływtrudny do przecenienia. Chciałabym też podkreślić, że sąto pytania ważne w szczególności dla osób podejmującychistotne decyzje dotyczące podmiotów akademickich: odrektorów po członków Parlamentu. Powierzchowny ogląd,oparty na formalnych danych i wynikach liczbowych wska-zujących na zaawansowanie kraju w implementacji narzę-dzi procesu (w rodzaju raportów stock-taking), nie oddajecałej komplikacji i wagi sytuacji, w której uczestniczymydzięki procesowi.

* * *Do roku 2012 każde wydawane oficjalnie świadectwopoświadczające kwalifikacje powinno mieć adnotacjęwskazującą na jego położenie w krajowej, a przez to iw europejskiej ramie kwalifikacji.

EUROPEJSKIE RAMY KWALIFIKACJI

Europejskie ramy kwalifikacji wprowadzono do obszaruedukacyjnego Europy zaleceniem Parlamentu i Rady Eu-ropejskiej z 23 kwietnia 2008 r. Ich zapowiedzi możnaznaleźć m.in. w zaleceniu Parlamentu i Rady Europejskiej

z 18 grudnia 2006 r. w sprawie kompetencji kluczowychw procesie uczenia się przez całe życie. Dla europejskiegoobszaru szkolnictwa wyższego elementem przygotowaniado nich stał się komunikat konferencji w Bergen, z maja2005 r. zalecający prace nad strukturami kwalifikacji dlaszkolnictwa wyższego jako istotny element procesu bolońskiego.

CO I KIEDYWedług wspomnianego zalecenia parlamentu oraz towa-rzyszących mu dokumentów można powiedzieć, że euro-pejskie ramy kwalifikacji (ERK) są wspólnym europejskimsystemem odniesienia, który powiąże krajowe systemy iramy kwalifikacji różnych państw. W praktyce to narzę-dzie przełożenia i porównania poziomów kwalifikacji pomiędzy krajami, ma na celu przede wszystkim: zwięk-szenie mobilności na rynku pracy i dostępności dalszegouczenia się. Europejskie ramy kwalifikacji zostały zatem takzaprojektowane, aby spełniać rolę punktu odniesienia dlaróżnych systemów i ram kwalifikacji w Europie. Biorą poduwagę różnorodność systemów krajowych i ułatwiająprzełożenie i porównanie systemów kwalifikacji pomiędzypaństwami. W tym sensie stanowią „meta” system dlaram/systemów krajowych.W procesie wdrażania ERK zakłada się, że każdy kraj po-winien odnieść swoje kwalifikacje krajowe (dyplomy, za-świadczenia lub inne certyfikaty) do ośmiu poziomów ERKpoprzez krajowe ramy kwalifikacji lub domniemane po-ziomy w krajowym systemie kwalifikacji. Ostatecznie jednak wszystkie kwalifikacje przyznawane w Europie po-winny zawierać odniesienie do ERK.Program wdrożenia krajowych ram jest dobrowolny, aledla krajów, które zdecydują się na to, zalecane jest przy-jęcie następujących terminów realizacji:• do 2010 – powiązanie krajowych systemów edukacji

z europejskimi ramami edukacji za pomocą ram kra-jowych;

• do 2012 – umieszczanie na indywidualnych zaświad-czeniach poświadczających kwalifikacje odniesieniedo stosownego poziomu ram europejskich.Do czasu ogłoszenia w kwietniu 2008 r. rekomenda-

cji, nie podjęto w Europie próby wprowadzenia zestawupoziomów odniesienia (deskryptorów) opartych na efek-tach uczenia się obejmujących wszelkie formy kwalifikacjioraz cały zakres ich poziomów. Choć cel tej operacji jestjasny i oczywisty – idzie o zwiększenie mobilności eduka-cyjnej i na rynku pracy osób posiadających kwalifikacje, towprowadzenie tego mechanizmu wymaga dobrego zro-zumienia znaczeń używanych w niej terminów (czasemzmiany w stosunku do obecnie używanych). Oto kilkaprzykładów.Kwalifikacja – formalny wynik procesu oceny i walidacjiuzyskany w sytuacji, w której właściwy organ stwierdza, żedana osoba uzyskała efekty uczenia się zgodne z określo-nymi standardami.Komentarz – mamy tu rozbieżność z potocznym rozumie-niem słowa kwalifikacja w języku polskim, a także z ter-minologią stosowaną w opisie „kwalifikacji standardówzawodowych”. Termin „kwalifikacja” jest prostą kalką językową angielskiego słowa qualification używaną już w

FE

LIE

TON

Y

69



wielu oficjalnych dokumentach – m.in. w oficjalnymtłumaczeniu rekomendacji Parlamentu i Rady Europy. Jegoprzyjęcie wymagać będzie zmiany obyczaju językowego, atrudno jest znaleźć w języku polskim stosowny inny termin.Efekty uczenia się – określenie tego, co uczący się wie,rozumie i potrafi wykonać po ukończeniu procesu uczeniasię, które dokonywane jest w kategoriach wiedzy umiejęt-ności i kompetencji.Komentarz – efekty uczenia się są zalecaną bazą do two-rzenia wszelkich programów nauczania: od poziomu two-rzenia podstawy programowej w oświacie do określaniaprogramów studiów doktoranckich.Krajowy system kwalifikacji – oznacza wszystkie aspektydziałalności państw członkowskich związane z uznawa-niem uczenia się i inne mechanizmy łączące kształcenie iszkolenie z rynkiem pracy i społeczeństwem obywatel-skim. Obejmuje opracowanie i wdrożenie rozwiązań in-stytucjonalnych i procedur związanych z zapewnianiemjakości, oceną i przyznawaniem kwalifikacji. Krajowy sys-tem kwalifikacji może się składać z kilku podsystemów iobejmować krajowe ramy kwalifikacji.Europejskie ramy kwalifikacji – są wspólnym europejskimsystemem odniesienia, który powiąże krajowe systemy iramy kwalifikacji różnych państw.Krajowe ramy kwalifikacji – oznaczają narzędzie służącedo klasyfikowania kwalifikacji na wyszczególnione wedługprzyjętego zespołu kryteriów poziomy osiągnięć w uczeniusię, które ma na celu integrację i koordynację krajowychpodsystemów kwalifikacji oraz poprawę przejrzystości, dostępności, rozwoju i jakości kwalifikacji w odniesieniudo rynku pracy i społeczeństwa obywatelskiego.

DESKRYPTORY POZIOMÓWKażdy poziom ERK jest określony przez zestaw de-

skryptorów wskazujących na efekty uczenia się odpowia-dające kwalifikacjom na tym poziomie w dowolnymsystemie kwalifikacji. ERK obejmują: kształcenie ogólne,kształcenie i szkolenia zawodowe, kształcenie wyższe orazedukację osób dorosłych. Z zasady każdy z 8 poziomówpowinien być możliwy do osiągnięcia poprzez wiele roz-maitych ścieżek edukacji, zatem mamy w tu znacząceotwarcie na edukację pozaformalną.W ERK podane są trzy grupy deskryptorów, a mianowicie:• Wiedza, która w kontekście ERK:

– może być teoretyczna lub faktograficzna,– oznacza efekt przyswajania informacji poprzez ucze-

nie się jest zbiorem faktów, zasad, teorii i praktyk po-wiązanych z dziedziną pracy lub nauki.

• Umiejętności, które w kontekście ERK mogą być:– kognitywne (zastosowanie myślenia logicznego, intui-

cyjnego i kreatywnego),– oraz praktyczne (związane ze sprawnością manualną

i korzystaniem z metod, materiałów, narzędzi i instru-mentów);a oznaczają zdolność do stosowania wiedzy i korzys-

tania z know-how w celu wykonywania zadań i rozwiązy-wania problemów.• Kompetencje, które w kontekście ERK:

– określa się w kategoriach odpowiedzialności i autono-mii,

– oznaczają udowodnioną zdolność stosowania wiedzy,umiejętności i zdolności osobistych, społecznych lubmetodologicznych okazywaną w pracy lub w nauceoraz w karierze zawodowej i osobistej.

Deskryptory zostały przygotowane w celu ujęcia pełnegospektrum efektów uczenia się, bez w względu na kontekstedukacyjny czy instytucjonalny: od kształcenia podstawo-wego po poziom studiów doktoranckich. Pomiędzy tymipunktami skrajnymi powinny być ulokowane poziomykształcenia ogólnego i przygotowującego do zawodów.Zatem deskryptory dotyczą i kształcenia formalnego i po-zaformalnego, początkowego i zaawansowanego, usta-wicznego i doskonalenia doświadczeń zawodowych.Deskryptory są tak sformułowane, aby wyraźnie odróżnićcechy kształcenia na poziomie niższym od tych na pozio-mie wyższym i ukazać postęp w kategoriach zmian (np.złożoności wiedzy). Założeniem układu deskryptorów dopoziomów jest to, że efekty uczenia się na danym pozio-mie zawierają w sobie efekty uczenia się na poziomieniższym. Nie jest to zapisane explicité w deskryptorach,lecz zawarte w domniemaniu.

Warto spojrzeć na przykładowe zapisy deskryptorów po-ziomów

Poziom 1Wiedza: podstawowa ogólna.Umiejętności: podstawowe, wymagane do realizacji pro-

stych zadań.Kompetencje: praca lub nauka pod bezpośrednim nad-

zorem w zorganizowanym kontekście.Poziom 4Wiedza: faktograficzna i teoretyczna w szerszym kontekś-

cie danej dziedziny pracy lub nauki.Umiejętności: kognitywne i praktyczne potrzebne do ge-

nerowania rozwiązań określonych problemów wdanej dziedzinie pracy lub nauki, zadań.

Kompetencje: samodzielna organizacja w ramach wy-tycznych dotyczących kontekstów związanych z pracąlub nauką, zazwyczaj przewidywalnych, ale podle-gających zmianom.

Nadzorowanie rutynowej pracy innych, ponoszenie pew-nej odpowiedzialności za ocenę i doskonalenie działańzwiązanych z pracą lub nauką.Poziom 6Wiedza: zaawansowana w danej dziedzinie pracy i nauki,

obejmująca krytyczne rozumienie teorii i zasad.Umiejętności: zaawansowane umiejętności wykazywania

się biegłością i innowacyjnością potrzebną do roz-wiązywania złożonych i nieprzewidywalnych proble-mów w specjalistycznej dziedzinie pracy lub nauki.

Kompetencje: zarządzanie złożonymi technicznymi lubzawodowymi działaniami lub projektami, ponoszenieodpowiedzialności za podejmowane decyzje w nie-przewidywalnych kontekstach związanych z pracą lubnauką, ponoszenie odpowiedzialności za zarządzanierozwojem zawodowym jednostek i grup.

Poziom 7Wiedza: wysoce wyspecjalizowana, której część stanowi

najnowsza wiedza w danej dziedzinie pracy lub nauki,

FE

LIE

TON

Y

70


będąca podstawą oryginalnego myślenia lub badań.Krytyczna świadomość zagadnień w zakresie wiedzyw danej dziedzinie oraz na styku różnych dziedzin.

Umiejętności: specjalistyczne umiejętności rozwiązywa-nia problemów potrzebne do badań lub działalnościinnowacyjnej w celu tworzenia nowej wiedzy i pro-cedur oraz integrowania wiedzy z różnych dziedzin.

Kompetencje: zarządzanie i przekształcanie kontekstówzwiązanych z pracą lub nauką, które są złożone, nie-przewidywalne i wymagają nowych podejść strate-gicznych. Ponoszenie odpowiedzialności zaprzyczynianie się do rozwoju wiedzy i praktyki zawo-dowej lub za dokonywanie przeglądów strategicznychwyników zespołów.

Poziom 8Wiedza: na najbardziej zaawansowanym poziomie w

danej dziedzinie pracy lub nauki oraz na stykuróżnych dziedzin.

Umiejętności: najbardziej zaawansowane i wyspecjalizo-wane umiejętności i techniki, w tym synteza i ocena,potrzebne do rozwiązywania krytycznych problemóww badaniach lub działalności innowacyjnej oraz doposzerzania i ponownego określania istniejącej wie-dzy lub praktyki zawodowej.

Kompetencje: wykazywanie się znaczącym autorytetem,innowacyjnością, autonomią, etyką naukową i zawo-dową oraz trwałym zaangażowaniem w rozwój no-wych idei i procesów w najważniejszych kontekstachpracy zawodowej lub nauki, w tym badań

W Polsce nie podjęto jeszcze decyzji, którym poziomomERK przyporządkowane zostaną poziomy edukacji krajo-wej. Każdy kraj ma swobodę w definiowaniu liczby po-ziomów w zgodzie z własnym systemem edukacyjnym,tradycjami, potrzebami czy innymi czynnikami. Choć więcw Polsce, na pierwszy rzut oka, oczywiste wydaje się przy-pisanie 8 poziomów odpowiednio do szkoły podstawowej,gimnazjum, szkoły zawodowej, liceum, kształcenia poli-cealnego, licencjatu, magisterium i studiów doktoranckich,to decyzja o tym zostanie podjęta po dokładnym rozpat-rzeniu sekwencyjności wydawanych w naszym kraju świa-dectw i dyplomów oraz rozstrzygnięciu umieszczenia wramach krajowych takich form edukacji, jak np. studia po-dyplomowe (osobny poziom czy „międzypoziom” bezprzypisanej sobie numeracji).Warto powtórzyć: do roku 2012 każde wydawane oficjal-nie świadectwo poświadczające kwalifikacje powinnomieć adnotację wskazującą na jego położenie w krajowej,a przez to i w europejskiej ramie kwalifikacji. Dotyczyć tobędzie tak samo świadectwa mistrzowskiego cukiernika,wydawanego przez odpowiedni cech w np. Radomiu, codyplomu ukończenia studiów podyplomowych w zakresieeuropejskiego prawa gospodarczego, wydawanego np.przez Kolegium Gospodarki Światowej SGH.

ERK A PROCES BOLOŃSKIProces boloński wcześniej niż inne programy unijne podjąłprace nad ramami kwalifikacji do szkolnictwa wyższego wEuropie. (Uwaga: w Polsce w pracach nad tym zagadnie-niem do szkolnictwa wyższego używane było uprzednio

słowo „struktura” kwalifikacji, które lepiej oddaje wielo-wymiarowy i dynamiczny charakter systematyzacji kwali-fikacji niż „płaskie” ramy. Terminologia oficjalnychdokumentów europejskich na razie wymusiła ujednolice-nie słownictwa ze wskazaniem na: „ramy”, choć sprawanie jest jeszcze ostatecznie przesądzona.) Wedle zawar-tego w dokumentach z kwietnia 2008 r. stwierdzenia: „Eu-ropejskie ramy kwalifikacji są w pełni zgodne z ramamikwalifikacji europejskiego obszaru szkolnictwa wyższegow myśl procesu bolońskiego. W szczególności deskryptoryw ERK na poziomach 5-8 odsyłają do deskryptorów uzgod-nionych w ramach procesu bolońskiego. Deskryptory ERKróżnią się od bolońskich jedynie tym, że obejmują takżekształcenie i szkolenie zawodowe oraz kontekst pracy – nawszystkich poziomach – włączając w nie poziomy naj-wyższe”. Zarazem jednak w dokumentach wskazuje się narozbieżności dotyczące niektórych elementów obydwusystemów. Idzie przede wszystkim o systemy ECTS iECVET, których harmonizacja jest obecnie przedmiotemprac. Podobną sytuację mamy w kwestii zapewniania ja-kości (standardy ENQA i przygotowywane ENQAVET). Narazie zaleca się uzgadnianie tych struktur na poziomachkrajowym.

KRAJOWE RAMYOd ponad roku przy MNiSW pracuje grupa robocza przygotowująca projekt krajowych ram kwalifikacji szkolnictwa wyższego bazujący na wytycznych bolońskiejstruktury/ramy kwalifikacji. Projekt ten zostanie niebawemskierowany do konsultacji w środowisku akademickim. Od października 2008 r. przy MEN pracuje zespół eks-percki przygotowujący projekt krajowych ram kwalifikacjizgodnych z rekomendacją na temat europejskich ram kwa-lifikacji całej 8-poziomowej edukacji. Jego skład reprezen-tuje trzy największe obszary wydawania poświadczonychświadectw, dyplomów i certyfikatów (czyli kwalifikacji,wedle terminologii ERK): oświatę, szkolenia zawodoweoraz szkolnictwo wyższe. To ostatnie reprezentowane jestprzez członków grupy pracującej nad projektem MNiSW,co pozwoli na przeniesienie uzyskanych w niej rezultatówi niedublowanie prac, a także na uzyskanie spójnego wy-niku – zarysu polskich krajowych ram kwalifikacji.

Podstawowe zasoby informacji czym są europejskie ramykwalifikacji znaleźć można na: http://ec.europa.eudgs/education_culture).

Profesor Ewa Chmielecka jest ekspertem bolońskim, człon-kiem European Qualification Framework Advisory Group i The Bologna Coordination Group for Qualifications Frameworks.

FE

LIE

TON

Y

71



PARTNERSTWO DLA WIEDZY

Profesor Barbara Kudrycka, minister Nauki i SzkolnictwaWyższego przedstawiła do konsultacji społecznych założenia reformy zarządzania polskimi uczelniami. Nowy model zarządzania szkolnictwem wyższym prze-widuje stworzenie lepszych warunków funkcjonowania szkół wyższych w Polsce, premiujących jakość kształce-nia i gwarantujących efektywniejsze zarządzanie uczel-niami. U podstaw proponowanych zmian leży przekonanie, że wykorzystanie potencjału tkwiącego w polskich uczelniach zależy od stosowania nowoczesnychinstrumentów zarządzania jakością oraz wzmocnieniapowiązań uczelni z otoczeniem zewnętrznym.Przygotowano pod wspólnym tytułem „Partnerstwo dlawiedzy” trzy projekty. Obejmują one nowy model zarządzania szkolnictwem wyższym, nowy model karieryakademickiej oraz założenia reformy studiów i zmiany w prawach studenckich.

W styczniu 2009 r. przedstawiono projekt Partnerstwo dlawiedzy – reforma studiów i praw studenckich. Zapropono-wane przez minister Kudrycką zmiany zmierzają do uno-wocześnienia polskiego szkolnictwa wyższego i uczynieniago bardziej przyjaznym studentom, a w szczególności do-tyczą:• premiowania najlepszych studentów i doktorantów, • większego upodmiotowienie studentów oraz zwięk-

szenia ich partnerskiej roli na uczelniach,• zmniejszenia obciążeń o charakterze administracyj-

nym,• umiędzynarodowienia procesu studiów,• silniejszego powiązania kształcenia z potrzebami rynku

pracy,• zwiększenia dostępności do pomocy materialnej • rozszerzenia dostępności do bezpłatnego kształcenia

10 lutego 2009 r. prof. Barbara Kudrycka przekazała dokonsultacji społecznych kolejną część założeń reformyszkolnictwa wyższego pn. Partnerstwo dla wiedzy – nowymodel kariery akademickie. Zmiany proponowane przezMNiSW zmierzają w kierunku likwidacji barier rozwojo-wych dla polskich uczonych oraz przyspieszenia proceduryawansu naukowego, jednocześnie gwarantując wyższą ja-kość polskiej nauce. Prezentowane założenia określająprzejrzyste warunki rozwoju naukowego z naciskiem nazwiększenie aktywności polskich naukowców w między-narodowej przestrzeni badawczej. Proponowane zmiany będą prowadziły do:• podniesienia jakości doktoratów,• uproszczenia i skrócenia procedury habilitacyjnej,• otwarcia uczelni publicznych dla wybitnych badaczy z

zagranicy, • poprawy polityki kadrowej w uczelniach i instytucjach

naukowych,• zwiększenia uprawnień wynikających z posiadania ty-

tułu naukowego, • zwiększenia przejrzystości w funkcjonowaniu Central-

nej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów.12 marca 2009 r. przedłożono następujące inicjatywy w

zakresie zarządzania szkolnictwem wyższym. Wśród pro-pozycji jest m.in. ograniczenie wieloetatowości na uczel-niach, możliwość konkursów na stanowiska rektorów iobowiązek powołania konwentu uczelni.Projekt Partnerstwo dla wiedzy – nowy model zarządzaniaszkolnictwem wyższym przewiduje:• stworzenie mechanizmu wyłaniania Krajowych Nau-

kowych Ośrodków Wiodących (KNOW), będą onewybierane w drodze konkursów przez komisje zudziałem międzynarodowych ekspertów,

• tworzenie regionów wiedzy (obowiązek powołania wuczelniach publicznych konwentu z udziałem praco-dawców i samorządu),

• zmiany w ustroju uczelni publicznej (dodatkowe kom-petencje rektorów, tradycyjny i konkursowy tryb po-woływania rektora, kierowników podstawowychjednostek organizacyjnych oraz dyrektorów instytu-tów),

• lepsze wykorzystanie potencjału badawczego i dy-daktycznego polskich uczelni – m.in. ograniczeniewieloetatowości w uczelniach (drugie zatrudnienie lubprowadzenie działalności gospodarczej będzie wyma-gało zgody rektora lub kierownika jednostki nauko-wej),

• uproszczenie finansowania szkół wyższych – m.in. fi-nansowanie podmiotowe zostanie wsparte finanso-waniem zadaniowym prowadzonym w trybiekonkursowym,

• poprawę jakości kształcenia – m.in. wprowadzeniedwóch rodzajów oceny jakości kształcenia przez PKA:oceny programowej (dotyczy kierunku studiów) orazoceny instytucjonalnej (dotyczy podstawowej jedno-stki organizacyjnej uczelni).

Kierownictwo Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższegozachęca wszystkich pracowników akademickich do przy-syłania swoich uwag i indywidualnych propozycji roz-wiązań pod adres: [email protected] zakończeniu prowadzonych obecnie szerokich konsul-tacji społecznych założenia reformy zostaną zapisane wUstawie Prawo o szkolnictwie wyższym, Ustawie o stop-niach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, a także w aktach wykonawczychi wytycznych ministra. Jednocześnie wiele z proponowa-nych zmian, zwłaszcza w zakresie polityki prorozwojowejuczelni, jest realizowanych poprzez specjalne programy istrumienie finansowania proponowane przez MinisterstwoNauki i Szkolnictwa Wyższego.

Więcej informacjiPartnerstwo dla wiedzy – nowy model zarządzania szkol-nictwem wyższym http://www.nauka.gov.pl/mn/_gAl-lery/48/75/48751/4.zarzadzanie_uczelnia.pdfPartnerstwo dla wiedzy – reforma studiów i praw studen-ckich http://www.nauka.gov.pl/mn/_gAllery/48/75/48750/2.reforma_studiow.pdfPartnerstwo dla wiedzy – nowy model kariery akademickiejhttp://www.nauka.gov.pl/mn/_gAllery/46/75/46753/20090212_Model_kariery_2_.pdf

FE

LIE

TON

Y

72


Na naszej uczelni mogliśmy podyskutować z

Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej Lechem Kaczyńskim...na temat aktualnej sytuacjiekonomicznej

Prezydentem WrocławiaRafałem Dutkiewiczem...o Wrocławiu – metropoliiXXI wieku

WicepremieremWaldemarem Pawlakiem...o Polsce i globalnymkryzysie

Zdję

cia

Stan

isław

Dzi

ągw

a, A

licja

Kor

yś

Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu nagrodzone

Wydawnictwo Uniwersytetu

Ekonomicznego we Wrocławiu

zdobyło nagrodę w Konkursie

o Puchar Radia Wrocław

za najlepiej zorganizowane stoisko

na XV Wrocławskich Targach

Książki Naukowej,

które odbyły się w dniach

18-20 marca br.


1 (3) / 2009

PL IS

SN 1

899-

6965Po r t a l

Seminarium naukowe10 lat Instytutu Zarządzania Finansami

Wrocław, 31 marca 2009 r.KWARTALNIK UNIWERSYTETU EKONOMICZNEGO WE WROCŁAWIU

Już wiosna!

Prezydent RPLech Kaczyński na Uniwersytecie Ekonomicznymwe Wrocławiu

Kryształowy Alumnus

10 lat InstytutuZarządzania Finansami

Nowe pytaniao proces boloński


okladka 1 4:Makieta 1 2009-04-17 22:51 Strona 1 Seminarium ... · Seminarium naukowe 10 lat...

Documents

Transcript of okladka 1 4:Makieta 1 2009-04-17 22:51 Strona 1 Seminarium ... · Seminarium naukowe 10 lat...