[Nr 68] Biopsja węzła wartowniczego w raku jelita grubego – wskazania i technika, czynniki...
1
rozpoznania DCIS (1%), towarzyszenia zmiany inwazyjnej w 13,3% tego typu rozpoznań oraz brak rokowniczych czynników klinicznych, radiologicznych i histopatologicznych, celowe jest przeprowadzanie BWW u wszystkich pacjentek z rozpoznaniem DCIS na podstawie biopsji mammotomicznej. http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.068 [Nr 68] Biopsja węzła wartowniczego w raku jelita grubego – wskazania i technika, czynniki warunkujące skuteczność, wpływ mikroprzerzutów na przeżycia odległe Piotr Nowaczyk *, Dawid Murawa Wielkopolskie Centrum Onkologii, Poznań *Prelegent Adres email: [email protected] Cel: Celem pracy jest ocena procedury mapowania limfatycznego w raku okrężnicy oraz wyników tej procedury w zależności od podstawowych cech antropometrycznych badanej populacji, a także od śródoperacyjnego obrazu choroby i cech guza. Materiał i metody: Przeanalizowano biopsje węzłów wartowniczych w raku okrężnicy wykonane metodą barwnikową w Oddziale Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej I Wielkopolskiego Centrum Onkologii. Materiał zwęzłów wartowniczych poddano standardowej analizie histopatologicznej oraz dodatkowo barwieniom immunohistochemicznym – przeciwciała przeciwko cytokeratynom. Wyliczono stopień detekcji, dokładność i czułość metody, a także ilość wyników fałszywie negatywnych. Następnie wyniki zestawiono z cechami określającymi makroskopową wielkość guza, jego cechami mikroskopowymi oraz wskaźnikami oznaczającymi ilość tkanki tłuszczowej w organizmie. Analizę statystyczną wykonano za pomocą testu niezależności x 2 , testu wskaźnika struktury oraz krzywych ROC. Wyniki: Przynajmniej jeden węzeł wartowniczy metodą barwnikową udało się zidentyfikować u 131 z 132 pacjentów (99%). Dokładność metody wyniosła 95%, czułość 85%, zaś wskaźnik wyników fałszywie negatywnych wyniósł 15,8%. Upstaging określono na 9%. Analiza krzywych ROC nie wykazała statystycznie istotnych zależności pomiędzy otrzymanymi wynikami a pomiarami wielkości guza (wszystkie p > 0,05). Statystycznie istotnie gorsze wyniki dokładności metody (ale nie czułości) otrzymano w przypadku stwierdzenia makroprzerzutów w węzłach chłonnych (77% vs 100%, p < 0,0001), nacieku torebki węzła (79% vs 96%, p = 0,0069) oraz nacieku tkanki okołowęzłowej (73% vs 96%, p = 0,0011). W analizie statystycznej w wykreślonych krzywych ROC nie stwierdzono żadnej istotnej zależności pomiędzy wynikami mapowania limfatycznego a zawartością tkanki tłuszczowej w organizmie. Wnioski: Metoda barwnikowa w biopsji węzła wartowniczego w raku jelita grubego jest prostą i relatywnie łatwą procedurą. Dzięki badaniom immunohistochemicznym możliwy staje się upstaging pewnej grupy pacjentów, potencjalnie mogących odnieść korzyść z chemioterapii. Dodatkowo wykazano, że obecność makroprzerzutów w węzłach i nacieku torebki węzła oraz tkanki okołowęzłowej znacząco wpływa na wyniki procedury. Nie odnaleziono za to żadnej zmiennej o dużej wartości diagnostycznej i prognostycznej w kontekście zawartości tkanki tłuszczowej w organizmie. Problem kwalifikowania chorych do wykonywania biopsji węzła wartowniczego pozostaje więc otwarty i wymaga dalszej analizy na większych grupach pacjentów. http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.069 [Nr 69] Ocena skuteczności i toksyczności bewacyzumabu u chorego z rozpoznaniem śluzaka rzekomego otrzewnej Joanna Załuska 1 , Piotr J. Wysocki 1 , Maria Litwiniuk 1,2 1 Oddział Chemioterapii, Wielkopolskie Centrum Onkologii, Poznań 2 Uniwersytet Medyczny w Poznaniu Adres email: [email protected] Cel: Pacjent od 5 lat leczony bewacyzumabem z powodu nieoperacyjnego śluzaka rzekomego otrzewnej. Ocenie została poddana skuteczność leczenia oraz jego toksyczność. Materiał i metody: 38-letni mężczyzna, operowany w 2006 r. z powodu zapalenia wyrostka robaczkowego. W lipcu 2008 r. z powodu powiększenia obwodu brzucha wykonano laparotomię zwiadowczą z pobraniem wycinków. Rozpoznano gruczolakoraka o wysokim stopniu dojrzałości, obraz histologiczny odpowiadał pseudomyxoma peritonei, z punktem wyjścia w wyrostku robaczkowym. Od sierpnia 2008 r. leczony bewacyzumabem (początkowo łącznie z chemioterapią wg schematu XELOX). Zeszyty Naukowe WCO, Letters in Oncology Science 10S (2013) 1–79 37
Transcript of [Nr 68] Biopsja węzła wartowniczego w raku jelita grubego – wskazania i technika, czynniki...
![Page 1: [Nr 68] Biopsja węzła wartowniczego w raku jelita grubego – wskazania i technika, czynniki warunkujące skuteczność, wpływ mikroprzerzutów na przeżycia odległe](https://reader036.fdocuments.pl/reader036/viewer/2022080409/575097fe1a28abbf6bd84c3b/html5/thumbnails/1.jpg)
rozpoznania DCIS (1%), towarzyszenia zmiany inwazyjnej w 13,3% tego typu rozpoznań oraz brak rokowniczych czynnikówklinicznych, radiologicznych i histopatologicznych, celowe jest przeprowadzanie BWW u wszystkich pacjentekz rozpoznaniem DCIS na podstawie biopsji mammotomicznej.
http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.068
[Nr 68] Biopsja węzła wartowniczego w raku jelita grubego – wskazania i technika, czynniki warunkujące skuteczność,wpływ mikroprzerzutów na przeżycia odległe
Piotr Nowaczyk *, Dawid Murawa
Wielkopolskie Centrum Onkologii, Poznań
*PrelegentAdres email: [email protected]
Cel: Celem pracy jest ocena procedury mapowania limfatycznego w raku okrężnicy oraz wyników tej proceduryw zależności od podstawowych cech antropometrycznych badanej populacji, a także od śródoperacyjnego obrazu chorobyi cech guza.
Materiał i metody: Przeanalizowano biopsje węzłów wartowniczych w raku okrężnicy wykonane metodą barwnikowąw Oddziale Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej I Wielkopolskiego Centrum Onkologii. Materiał z węzłów wartowniczychpoddano standardowej analizie histopatologicznej oraz dodatkowo barwieniom immunohistochemicznym – przeciwciałaprzeciwko cytokeratynom. Wyliczono stopień detekcji, dokładność i czułość metody, a także ilość wyników fałszywienegatywnych. Następnie wyniki zestawiono z cechami określającymi makroskopową wielkość guza, jego cechamimikroskopowymi oraz wskaźnikami oznaczającymi ilość tkanki tłuszczowej w organizmie. Analizę statystycznąwykonano zapomocą testu niezależności x2, testu wskaźnika struktury oraz krzywych ROC.
Wyniki: Przynajmniej jeden węzełwartowniczy metodą barwnikową udało się zidentyfikować u 131 z 132 pacjentów (99%).Dokładność metody wyniosła 95%, czułość 85%, zaś wskaźnik wyników fałszywie negatywnych wyniósł 15,8%. Upstagingokreślono na 9%. Analiza krzywychROCnie wykazała statystycznie istotnych zależności pomiędzy otrzymanymi wynikami apomiarami wielkości guza (wszystkie p > 0,05). Statystycznie istotnie gorsze wyniki dokładności metody (ale nie czułości)otrzymano w przypadku stwierdzenia makroprzerzutów w węzłach chłonnych (77% vs 100%, p < 0,0001), nacieku torebkiwęzła (79% vs 96%, p = 0,0069) oraz nacieku tkanki okołowęzłowej (73% vs 96%, p = 0,0011). W analizie statystycznejw wykreślonych krzywych ROC nie stwierdzono żadnej istotnej zależności pomiędzy wynikami mapowania limfatycznegoa zawartością tkanki tłuszczowej w organizmie.
Wnioski: Metoda barwnikowa w biopsji węzła wartowniczego w raku jelita grubego jest prostą i relatywnie łatwąprocedurą. Dzięki badaniom immunohistochemicznym możliwy staje się upstaging pewnej grupy pacjentów, potencjalniemogących odnieść korzyść z chemioterapii. Dodatkowo wykazano, że obecność makroprzerzutów w węzłach i naciekutorebki węzła oraz tkanki okołowęzłowej znacząco wpływa na wyniki procedury. Nie odnaleziono za to żadnej zmiennejo dużej wartości diagnostycznej i prognostycznej w kontekście zawartości tkanki tłuszczowej w organizmie. Problemkwalifikowania chorych do wykonywania biopsji węzła wartowniczego pozostaje więc otwarty i wymaga dalszej analizy nawiększych grupach pacjentów.
http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.069
[Nr 69] Ocena skuteczności i toksyczności bewacyzumabu u chorego z rozpoznaniem śluzaka rzekomego otrzewnej
Joanna Załuska 1, Piotr J. Wysocki 1, Maria Litwiniuk 1,2
1Oddział Chemioterapii, Wielkopolskie Centrum Onkologii, Poznań2Uniwersytet Medyczny w Poznaniu
Adres email: [email protected]
Cel: Pacjent od 5 lat leczony bewacyzumabem z powodu nieoperacyjnego śluzaka rzekomego otrzewnej. Ocenie zostałapoddana skuteczność leczenia oraz jego toksyczność.
Materiał i metody: 38-letni mężczyzna, operowany w 2006 r. z powodu zapalenia wyrostka robaczkowego. W lipcu 2008 r.z powodu powiększenia obwodu brzucha wykonano laparotomię zwiadowczą z pobraniem wycinków. Rozpoznanogruczolakoraka o wysokim stopniu dojrzałości, obraz histologiczny odpowiadał pseudomyxoma peritonei, z punktem wyjściaw wyrostku robaczkowym. Od sierpnia 2008 r. leczony bewacyzumabem (początkowo łącznie z chemioterapią wg schematuXELOX).
Zeszyty Naukowe WCO, Letters in Oncology Science 10S (2013) 1–79 37
