W nu mer ze m . in . :

Nr 1 (3 6 )

1 Ma ja 2 014

Dw uty g od ni k P o l on i i P SF s t a nu New M exi c o

Strony 1, 3, 4 i 6

Największy Polak wszechczasów

Jan Pawel Wielki oficjalnie już

świętym Kościoła !

Strona 2

Święty Jan XXIII zwany „Dobrym

Papieżem Janem”

Strona 6

Polonia Semper Fidelis na

uroczystościach kanonizacji Jana

Pawła Wielkiego

Strona 7

Konstytucja 3 Maja 1791 roku

Największy Polak wszechczasów

Jan Paweł Wielki

oficjalnie już świętym Kościoła ! Kiedy 8 kwietnia 2005 roku podczas

pogrzebu Ojca Świętego Jana Pawła II

pojawiły się dziesiątki transparentów z

napisem: „Santo Subito” wiadomym było,

że droga do oficjalnego zaliczenia w poczet

świętych Papieża-Polaka stała się jedynie

kwestią czasu. Już wówczas, jeśli nie

wszyscy, to ogromna większość wiernych

przyjęła i dawała wyraz temu, że w ich

sercach Jan Paweł II został świętym.

Właśnie wtedy, podczas Mszy żałobnej na

Placu Świętego Piotra, główny celebrans

kardynał Ratzinger, przez długi czas nie

przerywał tłumom wiernych skandowania

owego „Santo Subito”, który to obraz

wiernie przekazały na cały świat telewizje

niemal wszystkich krajów.

Jeśli przyjrzeć się całemu pontyfikatowi

Jana Pawła Wielkiego to uderzać musi fakt,

że faktycznie był on od samego początku

wybrańcem Bożym. Począwszy od białego

dymu nad Kaplicą Sykstyńską w dniu 16

października 1978 roku, obwieszczającego

wybór nowego papieża, kiedy nikomu się

nie śniło, że wynik konklawe przyniesie

kardynała Karola

Wojtyłę z Polski,

wówczas kraju

zniewolonego przez

komunistyczny reżim. A

jednak... Jeśli jeszcze do

tego uzmysłowimy

sobie, że przecież

podczas głosowania na

111 kardynałów aż 103

oddało swoje głosy

właśnie na niego, nie

sposób nie dostrzec w tej

decyzji wpływu Ducha

Świętego. Karol Wojtyła

już wtedy został po Jan Paweł Wielki (fot. archiwum PSF)

prostu powołany do świętości.

W całym długim bo 26 i pół roku

trwającym pontyfikacie Jan Paweł Wielki

pochylił się—jak przystało na następcę

Chrystusa na ziemi—nad miliardami

ludzi na całym świecie. Nie tylko niósł

podczas swoich 104 pielgrzymek do

różnych krajów (nie wliczając w to jego

ponad 100 podróży po samych

Włoszech) dobrą nowinę Ewangelii, ale

również wskazywał zdrowe podstawy dla

każdej z dziedzin rozwoju ludzkości.

Wskazywał na filozofię życia w

aspektach tak teologicznym, jak i

moralnym, społecznym czy politycznym.

Niósł tę naukę całej ludzkości,

gdziekolwiek się pojawiał czy był

Ciąg dalszy na stronie 3

S t r o n a 2 Święty Jan XXIII

zwany „Dobrym Papieżem Janem”

dążył do zbliżenia kościołów innych

wyznań czyli ekumenizmu, ale do końca

życia był przeciwny wprowadzaniu

języków narodowych do liturgii, uznając

że wypieranie łaciny jest—jak sam to

ujmował—”działaniem szkodliwych

nowinkarzy”. Wprowadzenie języków

narodowych nastąpiło już po jego śmierci.

Krótki, bo zaledwie 4 i pół roczny okres

pontyfikatu Jana XXIII nie pozwolił mu

dokończyć rozpoczętego dzieła

soborowego, którego był autorem.

Większość prac soborowych dokonała się

już za pontyfikatu jego następcy Pawła VI.

Z polskiego punktu widzenia II soboru

watykańskiego warto odnotować, że

wzięło w nim udział 20 polskich biskupów

z kardynałem Stefanem Wyszyńskim oraz

arcybiskupami Karolem Wojtyłą i

Bolesławem Kominkiem na czele. To

właśnie wtedy polscy biskupi na soborze

wystosowali „Orędzie biskupów polskich

do biskupów niemieckich”. Autorem i

inicjatorem listu był arcybiskup

wrocławski Bolesław Kominek.

Roman Skalski

Święty Jan XXIII (fot. archiwum PSF)

Jan XXIII (Angelo Giuseppe Roncalli),

wyniesiony na ołtarze przez Jana Pawła

Wielkiego jako błogosławiony w dniu 3

września 2000 roku zwany był

powszechnie „Dobrym Papieżem Janem”.

Jego pontyfikat trwał od 28 października

1958 roku do 3 czerwca 1963 roku.

Trzydniowe konklawe wybrało go Ojcem

Świętym jako tzw. „papieża zastępczego”

ze względu na wiek. W momencie wyboru

miał już 77 lat.

Urodził się w biednej, chłopskiej rodzinie

w Sotto il Monte w prowincji Bergamo w

dniu 25 listopada 1881 roku. Początkowo

ukończył jedynie trzyklasową szkołę

wiejską, zaś łaciny uczył sie u

miejscowego proboszcza. Jako 12-latek

dostał się za jego protekcją do seminarium

duchownego, jednakże czesne za naukę

płacił ów proboszcz, jako że rodzice

Angelo byli zbyt biedni, by pozwolić sobie

na te opłaty. Dzięki swoim zdolnościom

oraz wielkiej pracy stał się jednym z

najlepszych seminarzystów. Święcenia

kapłańskie otrzymał w roku 1902. Na trzy

tygodnie przed nimi obronił pracę

doktorską z teologii.

Już po zakończeniu I wojny światowej (w

której brał udział jako sanitariusz, a

następnie jako kapelan, w 1925 roku

papież Pius XI mianował go Oficjałem w

Bułgarii, a także tytularnym arcybiskupem

Areopolis. Jako hasło biskupie obrał sobie

„Oboedientia et Pax” („Posłuszeństwo i

Pokój”).

W roku 1931 został mianowany delegatem

apostolskim w Bułgarii, a w 1935 roku w

Turcji i Grecji. Po wybuchu II wojny

światowej korzystając ze statusu

dyplomatycznego pomagał ludziom

prześladowanym przez hitlerowców, m.in.

wysyłając do Palestyny podrobione

świadectwa chrztu i imigracji dla Żydów

węgierskich. W 1944 roku papież Pius XII

mianował go nuncjuszem apostolskim w

Paryżu, a od 1951 także stałym

obserwatorem przy UNESCO. 12 stycznia

1953 został mianowany kardynałem, a trzy

dni później patriarchą Wenecji.

Najważniejszym wydarzeniem pontyfikatu

Jana XXIII było zwołanie II soboru

watykańskiego, którego zadaniem było

otwarcie Kościoła na odłączonych i

dostosowanie go do wymogów nowej

epoki. Rozpoczął się on 11 października

1962, a zakończył się niemal w trzy lata

później: 8 grudnia 1965 już za pontyfikatu

papieża Pawła VI. W sumie odbyły się

cztery sesje soborowe – Jan XXIII

przewodniczył pierwszej, zaś jego

następca papież Paweł VI trzem kolejnym.

II sobór watykański rozpoczął dialog

ekumeniczny z innymi wyznaniami i

wprowadził języki narodowe do liturgii.

Na tym tle światowe środowiska lewacko-

masońskie określają działalność Jana

XXIII mianem „postępowej”,

przeciwstawiając ją „konserwatywnemu”

Janowi Pawłowi Wielkiemu. Było to

zwłaszcza widoczne w czasie,

poprzedzającym kanonizację obu papieży.

Tymczasem jest to absolutna bzdura i

próba fałszowania historii Kościoła. Jan

XXIII nigdy nie był tzw. „postępowcem”

z lewackiego punktu widzenia. Owszem,

Herb kardynalski

Angelo Giuseppe Roncalli’ego,

późniejszego papieża Jana XXIII

S t r o n a 3

słyszany. Dla milionów wiernych na

całym świecie był uosobieniem wiary,

nadziei i miłości. Na tym tle budził wielki

szacunek również wśród wyznawców

innych religii świata.

W Polsce wybór Karola Wojtyły na

następcę Świętego Piotra przyjęto

podobnie jak na całym świecie z

początkowym niedowierzaniem, które z

sekundy na sekundę przerodziło się w

euforię radości polskiego Kościoła i

Narodu. Oto bowiem za sprawą Ducha

Świętego syn Narodu Polskiego stanął na

czele prześladowanego przez bezbożny

reżim komunistyczny Kościoła

Katolickiego. Wszyscy zrozumieli, że

stało się coś niewypowiedzianego: coś, co

budziło nadzieję na zmiany.

Zrozumieli to również komunistyczni

przywódcy PRL, dla których wybór

konklawe zabrzmiał niczym wyrok.

Dzisiaj, na podstawie ich wspomnień

bądź też zapisów, zgromadzonych przez

Instytut Pamięci Narodowej wiemy, że

reakcja ówczesnych władz i ich

funkcjonariuszy różnego szczebla była

wręcz groteskowa. Jak wspomina

ówczesny sekretarz KC PZPR Stanisław

Kania, który jako pierwszy zadzwonił do

ówczesnego I sekretarza Edwarda Gierka

z wiadomością o wyborze Karola Wojtyły

na Ojca Świętego, jedyną reakcją był

okrzyk Gierka: „O Boże !”. Z kolei

ostatni zachowany raport krakowskiej

Służby Bezpieczeństwa z końca 1978

roku na temat kardynała Karola Wojtyły,

jaki zachował się w archiwach

tamtejszego IPN (od tego czasu osobą

Jana Pawła Wielkiego zajmowały się

wyłącznie służby wywiadów państw

Układu Warszawskiego) rozpoczyna się

słowami: „Biskup Rzymu, następca

Chrystusa na ziemi...” (!!!)

Już w kilka miesięcy później, na

ówczesnym Placu Zwycięstwa w

Warszawie (dzisiaj Plac Józefa

Piłsudskiego), w przededniu Święta

Zesłania Ducha Świętego, podczas Mszy

Świętej inaugurującej pierwszą

pielgrzymkę Ojca Świętego do Ojczyzny

jan Paweł Wielki wołał: „Wołam, ja, syn

polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II,

papież. Wołam z całej głębi tego

Tysiąclecia, wołam w przeddzień Święta

Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi:

Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi

Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej

ziemi!”

I Duch Święty zstąpił, a wydarzenia, które

niebawem nastąpiły w Polsce (strajki,

powstanie Solidarności), doprowadziły z

czasem do upadku zbrodniczego,

bezbożnego systemu komunistycznego.

Polska w swojej ponad tysiącletniej

historii miała wielu królów, książąt,

dostojników

kościelnych czy też

wybitnych ludzi

nauki i kultury.

Niektórych z nich

czcimy dzisiaj na

ołtarzach jako

błogosławionych i

świętych. Fenomen

Jana Pawła

Wielkiego to przede

wszystkim połączenie

wszystkich kategorii

ze wspólnym

duchowym

mianownikiem. I to

nie tylko w skali

polskiej, lecz

ogólnoświatowej. Nie bez przyczyny

przecież do dzisiaj mieszkańcy wszystkich

kontynentów, niezależnie od

narodowości czy koloru skóry nazywają

Jana Pawła Wielkiego „naszym

papieżem”. Z głoszonymi przez siebie

prawdami, dotyczącymi ładu we

wszystkich dziedzinach życia, potrafił

dotrzeć podczas swoich pielgrzymek

niemal do każdego człowieka. Nie

byłoby to możliwe bez

nadprzyrodzonego wsparcia Tej, której

powiedział „Totus Tuus” i daru Ducha

Świętego. Można powiedzieć, że dokonał

on duchowego podboju całego świata.

Jako syn Narodu Polskiego nigdy nie

zapominał o swoich korzeniach, czego

dowodem są odwiedziny Polski w

ramach kolejnych pielgrzymek. Jan

Paweł Wielki odwiedził Polskę 8 razy (na

drugim miejscu są Stany Zjednoczone,

dokąd pielgrzymował siedmiokrotnie).

Każda jego wizyta w Polsce gromadziła

miliony bezpośrednich uczestników oraz

dalsze miliony przed telewizorami.

Podobnie było podczas innych

pielgrzymek, lecz zawsze właśnie Polska

brylowała. Były to wydarzenia bez

precedensu w całej, ponad tysiącletniej

historii Polski.

Zamach na Jana Pawła Wielkiego 13 maja 1981 roku

(fot. archiwum)

Ciąg dalszy na stronie 4

Największy Polak wszechczasów Jan Paweł Wielki

oficjalnie już świętym Kościoła !

(ciąg dalszy ze strony 1)

S t r o n a 4

Głoszonymi naukami, jednoczeniem

wokół siebie milionów, masowymi

nawróceniami czy wreszcie zwykłymi,

serdecznymi słowami, kierowanymi do

tłumów, Jan Paweł Wielki skierował

przeciw sobie nienawiść apokaliptycznej

Bestii. 13 maja 1981 roku na Placu

Świętego Piotra inspirowany przez

bułgarskie i sowieckie służby

bezpieczeństwa Ali Agca oddał strzały w

kierunku Ojca Świętego, ciężko go

raniąc. Strzelał, by zabić. Jeszcze długo

po tym fakcie zamachowiec, będący

zawodowym mordercą z ramienia

terrorystycznych organizacji, nie mógł

zrozumieć, dlaczego papież przeżył. Nie

wiedział, że dzień 13 maja był dniem

pierwszego objawienia fatimskiego. Nie

mógł pojąć zarówno tego, jak i tego, że

po wyleczeniu z rany postrzałowej,

odwiedził go w więzieniu sam Jan Paweł

Wielki, niosąc mu przesłanie miłości i

wybaczenia.

Bestia satanistyczna, ciężko ranna, kopała

nadal. Podczas swojej pielgrzymki

dziękczynnej za cudowne ocalenie w

zamachu do Matki Bożej w Fatimie w

1982 roku, Jan Paweł Wielki znowu stał

się ofiarą zamachu, kiedy to szaleniec

rzucił się na niego z nożem. W tym

przypadku ochrona osobista obezwładniła

napastnika.

O trzecim pod względem długości

pontyfikacie Papieża-Polaka (po Świętym

Piotrze i błogosławionym Piusie IX)

napisano bardzo wiele. W ciągu 26 i pół

roku posługi na Stolicy Piotrowej, był

niezwykle aktywny. Wystarczy chyba

nadmienić, że znalazł poza pielgrzymkami

czas na napisanie 14 encyklik, ponad 40

listów apostolskich oraz 14 adhortacji.

Wydał również 11 Konstytucji

Apostolskich oraz napisał 6 książek

(pomijam tutaj książki wydane jeszcze

jako Karol Wojtyła, których było 12).

Zostawił nam niezwykły wprost owoc

swoich głębokich przemyśleń zważywszy

zwłaszcza, że dokonywał tego wszystkiego

w tzw. „swoim wolnym czasie”. Tutaj

właśnie leży istota jego całkowitego

oddania się służbie bożej, niemalże w

każdej minucie posługi ziemskiej. Dlatego

określenie „czas wolny” należy brać z

wielkim przymrużeniem oka: taki czas dla

Jana Pawła Wielkiego praktycznie nie

istniał.

Największy Polak wszechczasów już za

swojego ziemskiego życia był

powszechnie doceniany zarówno w Polsce,

jak i na całym świecie. Liczne wysokie

odznaczenia, tytuły honorowe uczelni i

placówek naukowych to tylko mała część

hołdów, składanych w niedoskonały,

ludzki sposób jego wielkiej posłudze.

Począwszy od Orderu Orła Białego,

Złotego Medalu Kongresu USA, Medalu

Wolności, nadanego przez Prezydenta

USA George’a W. Busha, poprzez

doktoraty honoris causa, honorowe

obywatelstwa wielu miast Polski i świata

(w 2002 roku jako pierwszy papież

otrzymał honorowe obywatelstwo

Rzymu), na Orderze Uśmiechu,

rozlicznych nagrodach i wyróżnieniach

skończywszy. W samej Polsce Jan Paweł

Wielki jest honorowym obywatelem ponad

120 miast oraz patronem ponad 2300

podmiotów, w tym m.in. 1274 polskich

szkół, uczelni, szpitali, fundacji i

stowarzyszeń, a także ulic.

Nic więc dziwnego, że natychmiast po

jego śmierci zaczęto używać zamiennie do

Jana Pawła II nazwy Jan Paweł Wielki. Do

tej pory w historii świata przydomkiem

tym określało się tylko trzech papieży:

Leona I, Mikołaja I i Grzegorza I. Po raz

pierwszy przydomka Wielki w stosunku

do Największego Polaka wszechczasów

użył nazajutrz po jego śmierci, w dniu 3

kwietnia 2005 roku kardynał Angelo

Sodano w swojej homilii podczas Mszy

Świętej żałobnej. Został on podchwycony

w publikatorach nie tylko polskich, ale i

światowych np. w ogólnoswiatowych

sieciach amerykańskich CNN, FoxNews,

ABC, CBS („John Paul the Great”).

Również jego następca Benedykt XVI

swoje pierwsze wystąpienie na Stolicy

Dokończenie na stronie 6

Jan Paweł Wielki podczas odwiedzin w więzieniu: odwiedzin wybaczenia swojemu

niedoszłemu zabójcy Mehmedowi Ali Agcy (fot. archiwum)

Największy Polak wszechczasów Jan Paweł Wielki

oficjalnie już świętym Kościoła !

(ciąg dalszy ze strony 3)

S t r o n a 5 Modlitewny maraton

Piotr Kuryło: pasjonat biegania

z Pruski Wielkiej koło Augustowa,

który dobiegł do Rzymu na kanonizację

Jana Pawła Wielkiego

(fot. archiwum)

25 kwietnia przed południem polski

ultramaratończyk Piotr Kuryło dotarł do

Watykanu, aby w niedzielę wziąć udział w

uroczystościach kanonizacyjnych Papieży

Jana XXIII i Jana Pawła II. Wyruszył w

połowie marca ze Studzienicznej i mimo

kłopotów z kolanem i wózkiem,

wyposażonym w ekwipunek, pokonał ponad

2 tys. km w hołdzie Janowi Pawłowi II.

Do Watykanu nadciągają rzesze

pielgrzymów – tych z autokarów, pociągów,

motorów i samolotów. Ale jest wśród nich

także pielgrzym-maratończyk, który pokonał

trasę na własnych nogach, a wygodne łóżko

przez ponad miesiąc zastąpił specjalnym

wózkiem.

- Życzliwość i szacunek dla Papieża Jana

Pawła II przejawiany przez ludzi

napotkanych po drodze spowodował, że

czułem się na trasie bardzo wspierany.

Wizerunek Jana Pawła II mam cały czas na

koszulce i na wózku, a ludzie bardzo

doceniają naszego Polaka, więc

przekładało się to na ogromną życzliwość i

pomoc dla mnie w trasie. Nie było żadnego

problemu nawet z policją: byłem przecież

trochę na autostradzie, ale wszystko było

załatwione polubownie – opowiada Piotr

Kuryło portalowi NaszDziennik.pl.

Sam Piotr Kuryło pobiegł w intencji

pokoju na Ukrainie. Ale zabrał ze sobą

również intencje przyjaciół, a nawet osób,

których nie zna, a które przekazały mu

swoje intencje modlitewne poprzez

Facebooka. W swoich listach prosili Jana

Pawła II o zdrowie, powodzenie operacji,

zgodę w rodzinie czy zdanie egzaminów.

- Lista osób, które prosiły o zawiezienie do

Rzymu ich intencji, liczy około tysiąca

osób. Było setki SMS-ów, dużo karteczek,

które mam w wózku i oficjalnie złożę w

sobotę, kiedy będę miał dzień dla siebie,

taki wyciszony, aby można było to

wszystko przemodlić i przeżyć tak jak

należy, bo oczywiście dzisiaj mam tu w

Rzymie urwanie głowy – dodaje pielgrzym

Piotr Kuryło.

Nie obyło się bez problemów na trasie. Już

na Słowacji Piotr musiał reperować swój

wózek, gdy przetarły się aluminiowe

obręcze kół. Codzienne pokonywanie

kilkudziesięciu kilometrów, zwłaszcza tych

przez Alpy, źle zniosło kolano biegacza,

więc musiał je ratować doraźnymi

środkami. Dotarł do celu kulejący, ale

szczęśliwy.

Doskwiera mi lewe kolano, trzeba będzie

je leczyć, jak wrócę do Polski. W

przyszłym tygodniu w czwartek lub piątek

będę już w domu. Ale ogromnie się cieszę

się, że mimo bólu udało mi się dotrzeć na

kanonizację – podkreśla Piotr Kuryło.

Agnieszka Paprocka-Waszkiewicz

(Nasz Dziennik)

Nasz komentarz Zaprezentowany obok tekst „Naszego

Dziennika” o Panu Piotrze Kuryło,

pasjonacie biegania, w pełni

odzwierciedla jego oddanie idei pokoju,

a zarazem głębokie przywiązanie do

wiary. Niesamowity wyczyn, jakim było

pokonanie ponad 2000 km w hołdzie

Janowi Pawłowi Wielkiemu ma swoją

wymowę.

Pana Jana Kuryło mieliśmy okazję gościć

u nas w roku 2010, kiedy jeden z etapów

swojego „Biegu dla Pokoju” zakończył

właśnie noclegiem w Albuquerque,

korzystając u naszego Koordynatora PSF

w stanie New Mexico Pana Antoniego

Niemczaka. Wówczas samotnie

przemierzał pustkowia ogromnych

stanów południowych, biegnąc z

Nowego Jorku do Los Angeles. Pchał

przed sobą skromny trójkołowy wózek,

na którym miał cały „dobytek”,

potrzebny mu do realizacji swojego celu.

Miał na nim też mały namiot, w którym

nocował na poboczach dróg, które

przemierzał.

Jego biegowa, supermaratońska

pielgrzymka do Rzymu jest wydarzeniem

bez precedensu. Był on jedynym spośród

wielu setek tysięcy Polaków, który

zdobył się dla Jana Pawła Wielkiego na

tak wspaniałe, głębokie w swojej treści

duchowej, poświęcenie. Za to należy się

Panu Piotrowi szczególne uznanie i

gratulacje, że—pomimo bolesnych

problemów z kolanem—dotarł do celu

swojej pielgrzymki i to dotarł na czas. Z

pewnością ten, na którego kanonizację

przemierzył tysiące kilometrów będzie

patronował z nieba dalszym

przedsięwzięciom Pana Piotra, czego mu

szczerze życzymy. Mamy również

nadzieję, że będziemy jeszcze gościć

Pana Piotra u siebie w przyszłości.

Redakcja

S t r o n a 6

Piotrowej rozpoczął słowami: „Po wielkim

papieżu Janie Pawle II...”

Kanonizacja Jana Pawła Wielkiego była

dla wszystkich czymś oczywistym i

naturalnym. Miliony w Polsce i na całym

świecie już po jego śmierci uznały go w

sercach świętym, modląc się do niego i

zyskując za jego pośrednictwem

cudownych uzdrowień. Powszechne

wołanie „Santo Subito” podczas pogrzebu

w dniu 8 kwietnia 2005 roku zostało

oficjalnie potwierdzone przez Kościół

Katolicki w 9 lat później.

Stanisław Matejczuk

Ostatnia ziemska droga Jana Pawła Wielkiego:

publiczne wystawienie zwłok przed pogrzebem.

(fot. archiwum)

Największy Polak wszechczasów Jan Paweł Wielki

oficjalnie już świętym Kościoła !

(dokończenie)

Polonia Semper Fidelis na uroczystościach kanonizacji

Jana Pawła Wielkiego

Na Placu Świętego Piotra w dniu kanonizacji nie zabrakło

Polonii Semper Fidelis (fot. własna PSF)

Koordynator Polonia Semper Fidelis w stanie New Mexico Pan

Antoni Niemczak z synem Michałem na Placu Świętego Piotra

podczas Mszy Świętej Dziękczynnej za kanonizację Jana Pawła

Wielkiego w dniu 28 kwietnia (fot. własna PSF)

„Nas nie może tam zabraknąć” - z tymi słowami wyruszał do

Rzymu na kanonizację Jana Pawła Wielkiego Koordynator

Polonia Semper Fidelis w stanie New Mexico Pan Antoni

Niemczak, który wraz z synem Michałem wzięli udział w

uroczystościach. I nie zabrakło. W Wiecznym Mieście zjawili się

przedstawiciele PSF z kilku krajów, w których znajdują się

ośrodki naszej organizacji, zaś nad Placem Świętego Piotra

został rozwinięty znak PSF. W grupie 8 kapłanów przybył tam

również z Polski nasz Kapelan Główny ksiądz Prałat dr Jan

Pietrzyk z parafii Świętego Jakuba w Skierniewicach. Wszyscy

są zgodni co do tego, że Rzym zamienił się w „małą Polskę”, zaś

atmosfera i entuzjazm były niepowtarzalne. Panu Antoniemu

Niemczakowi towarzyszył syn Michał, studiujący tam w

Wyższym Seminarium Duchownym. Po uroczystościach

kanonizacyjnych, już w maju, obaj wezmą udział w biegu

maratońskim pod Monte Cassino w 70-tą rocznicę bitwy. W

następnym numerze naszego dwutygodnika opublikujemy

materiały z uroczystości pod Monte Cassino, zaś w numerze

czerwcowym wywiad z Panem Antonim Niemczakiem.

S t r o n a 7

Konstytucja 3 Maja Ustawa Rządowa,

czyli Konstytucja 3 Maja, była drugą na

świecie, a pierwszą w Europie ustawą

zasadniczą. Uchwalona na Sejmie

Czteroletnim w 1791 roku przez

stronnictwo patriotyczne jako rezultat

kompromisu ze stronnictwem królewskim,

była wynikiem dążeń do naprawy

stosunków wewnętrznych w

Rzeczpospolitej po I rozbiorze, ustalając

podstawy ustroju nowożytnego w Polsce.

Postanowienia konstytucji: Jej wstępnym

etapem było Prawo o sejmikach z 24 III

1791 roku oraz Prawo o miastach

(królewskich) z 18 IV 1791 roku.

Pozostawiała ustrój stanowy, z pewnymi

drobnymi zmianami: znacznie

uszczuplono wpływy magnaterii na

elekcję, Senat i zarząd kraju, wykluczając

z sejmików szlachtę nieposesjonatów,

stanowiącą najgorliwszą klientelę

magnatów. W prawie wyborczym feudalny

cenzus urodzenia szlacheckiego zastąpiono

burżuazyjnym cenzusem posiadania.

Mieszczanom zatwierdzono prawo

nabywania dóbr i uzyskiwania nobilitacji.

Utrzymując poddaństwo Konstytucja

pozbawiała szlachtę prawa najwyższej

zwierzchności wobec poddanych,

przyjmując ich "pod opiekę prawa i rządu

krajowego". Indywidualne umowy chłopów

z dziedzicami o zamianę pańszczyzny na

czynsz teraz nie mogły już być samodzielnie

unieważniane przez szlachtę.

Postanowienia Konstytucji centralizowały

państwo, znosząc odrębność między Koroną

i Litwą, wprowadzając jednolity rząd, skarb

i wojsko.

Za religię panującą uznano katolicyzm, przy

zupełnej tolerancji innych, uznanych przez

państwo wyznań.

Konstytucja wprowadziła trójpodział

władzy: władzę ustawodawczą miał

sprawować dwuizbowy Sejm, składający się

ze szlachty-posesjonatów (204 posłów) i 24

plenipotentów miast. Zmniejszono znacznie

rolę Senatu, instrukcje poselskie,

konfederacje i liberum veto zostały

zniesione, decyzje miały zapadać zwykłą

większością głosów. Kadencja Sejmu

trwała 2 lata, posiedzenia zwoływane

były w razie potrzeby, co 25 lat miano

zwoływać Sejm w celu poprawy

konstytucji.

Władzę wykonawczą przyznano królowi

wraz z Radą, tzw. Strażą Praw, złożoną z

prymasa i 5 ministrów: policji, pieczęci,

czyli spraw wewnętrznych, interesów

zagranicznych, wojny i skarbu,

mianowanych przez króla. Ministrowie

odpowiadali przed Sejmem za podpisane

przez siebie akty. Król był

przewodniczącym Straży, miał prawo

nominacji biskupów, senatorów,

ministrów, urzędników i oficerów, w

razie wojny sprawował naczelne

dowództwo nad wojskiem.

Zniesiono wolną elekcję, po śmierci

Stanisława Augusta tron miał być

dziedziczny, tylko w razie wymarcia

rodziny królewskiej szlachta miała

wybierać nową dynastię.

Konstytucja zapowiadała reorganizację

sądownictwa, postulując konieczność

stworzenia stale urzędujących sądów

ziemskich i miejskich oraz sprawujących

nad nimi nadzór w drugiej instancji

Trybunałem Koronnym i sądem

asesorskim.

Próba przeprowadzenia reform została

przekreślona już w połowie 1792 roku.

Przyczyniła się do tego Targowica i

wkroczenie wojsk rosyjskich do

Rzeczpospolitej.

Konstytucja 3 Maja była wielkim

osiągnięciem narodu chcącego zachować

niezależność państwową, zabezpieczała

możliwość rozwoju gospodarczego i

politycznego kraju. Do tradycji

trzeciomajowych nawiązywały później

różne kierunki polityczne, dosyć

dowolnie interpretując idee ustawy

zasadniczej z 1791 roku.

Konstytucja 3 Maja 1791 roku

Uchwalenie Konstytucji 3 Maja 1791 roku (Jan Matejko—1891)

223 lata temu Sejm Czteroletni uchwalił Konstytucję 3 Maja, która

radykalnie reformowała system państwowy Rzeczypospolitej, stając się

drugą, po Konstytucji Stanów Zjednoczonych, najbardziej nowoczesną

ustawą zasadniczą świata. W przededniu rocznicy tego wielkiego aktu

zamieszczamy majważniejsze jego postanowienia „w pigułce”

S t r o n a 8

Wszelkie listy prosimy kierować na adres redakcji:

redakcja@atopolskawlasnie.com

Printed and Copyrighted by Polonia Semper Fidelis

Uśmiechnij się...

W związku ze zmianą winiety naszego pisma oraz

reorganizacją, zmienił się również nasz adres, na

który prosimy kierować wszelkie materiały. Nowy

adres podajemy poniżej.

Ogłoszenie Redakcji

Jasiu przychodzi do szkoły.

- Jasiu dlaczego się spóźniłeś? - pyta pani.

- Bo po drodze do szkoły pszczoła mnie ugryzła -

odpowiedział Jaś.

- Pokaż Jasiu.

- Nie mogę proszę pani!

- To siadaj!

- Też nie mogę!

UOP ogłosił konkurs na

najlepszy dowcip o Unii

Europejskiej. Nagrody: I - 5 lat

więzienia, II - 4 lata, III - 3 lata.

Przyznanych będzie również

kilka nagród pocieszenia - od

roku do sześciu miesięcy

więzienia.

***

Najnowsze badania wskazują, że

3 na 10 Polaków żyje w stresie.

Pozostałych 7 żyje w Londynie...

***

- Kiedy odbyło się pierwsze na

Ziemi referendum według

unijnego wzorca?

- W raju, gdy Pan Bóg stworzył

kobietę, przyprowadził ją do

Adama i powiedział: " Wybierz

sobie żonę " .