Nadzieja

SenDławi sie radością

Spoziera ukradkiem w oczy zadumy pełne rozpaczy.Statek owacji płynie z szalupa braw.

Ciesz się, wygrana już tuż tużBiegnij na brzeg myśli

Wyciągnij dłonie nadziei,Która pomoże Ci zrozumieć

Wiarę w Twoje marzenia.Zasnąłem. Myślę, więc chcę.

Chcę albo pragnę... Co za różnica.Idę przed siebie

Dotykam szczęścieI ręce swe chowam

Do kieszeni wspomnień.

Płomieniem mymUśmiechem dotkniesz,

zawołasz przez mgłę,szepniesz: 'tutaj'

i znikniesz.Płonę żarem z dna serca,

śpiewam Ci ogniem,nucę iskrami uczuć,

że tym razem nie,że nie wypalę się.

Pogładzisz myślą czule,zerkniesz przypadkiem,

choćby tylko w niebo.Bukiety gwiazd dla Ciebie,

bombonierka promieni słońcai powiew ochłody.

Płomienisz się w mej głowiei wzniecasz do życia

dawno spopielone serce.

TajemniczySpotkałam Cię ponownie

Znowu choć to mój pierwszy razMasz znane mi oczy

lecz wciąż cię nie poznaję

Kiedy mówię przypisaną rolęObserwujesz usilnie każdy ruch

a ja ledwo wyjąkuje słowaz zawstydzonych ust

Kiedy stajesz przede mną,z mojej duszy nie najlepszej poetki

dobiega pieśń uwielbieniachwaląca ciebie czarnooki

Spotykam cię w płaszczujest czarny tak jak mój

Usta masz zaciśnięteDaj mi poznać swoje serce

RejsKiedyś wyruszę w daleki rejs

taki, który się nigdy nie kończy,gdzie nie ma złych miejsci niebo z ziemią się łączy.

Nie będzie sztormów i burz,a statki będą jak widma.

Wyruszę kiedyś w ten rejsi nikt mnie nie zatrzyma.

TatoWyciągam dłoń

By chwycić Twoją rękęPokaż mi,

Że życie może być piękneChce iść

Twoją drogąWeź mnie

Ze sobąWeź mnieDo siebie

Do zobaczenia niebawemTato!

Do zobaczeniaW niebie

Nadzieja...Nadzieja?Jest czy może jej nie maMyślę, że już jej nie maA jednak...Jest...To przez niąCiągle myślę o ...o TobieO tym jak to by mogło byćPoleciały łzyBo to bolałoBo było dużo słówNie mam żalu do CiebieNie rozumiem jednegoBo ja dalej Cię...No właśnie lubię CięCzy kochamGubię się w tymAle dlaczego?Przecież normalniePowinnam Cię nie nawidziećPowiedziałeś tak dużoA ja nadal...Kocham Cię...

SiewcaJak wirujące ziarenko na wietrze

niesione ciepłym podmuchemfaluję w zmysłowym tańcu uniesień.Z tęsknotą czekam, bo gdy opadnie

zasieję nadzieję...

Dopóki chory oddycha, jest nadzieja.

Dziękuję za obejrzenie mojej prezentacji

Monika Marciniak