Materiały pochodzą z Platformy Edukacyjnej Portalu www.szkolnictwo.pl

Wszelkie treści i zasoby edukacyjne publikowane na łamach Portalu www.szkolnictwo.pl mogą być wykorzystywane przez jego Użytkowników wyłącznie w zakresie własnego użytku osobistego oraz do użytku w szkołach podczas zajęć dydaktycznych. Kopiowanie, wprowadzanie zmian, przesyłanie, publiczne odtwarzanie i wszelkie wykorzystywanie tych treści do celów komercyjnych jest niedozwolone. Plik można dowolnie modernizować na potrzeby własne oraz do wykorzystania w szkołach podczas zajęć dydaktycznych.

Tristan i Izolda to kochankowie doskonali? Jak ich oceniasz?

Jakie wartości były dla nich najważniejsze i co na ten temat myślisz?

Spróbujcie w parach przez 10 minut odpowiedzieć na te pytania – stwórzcie krótka notatkę na podpisanych karteczkach. Po 10

minutach zbierzemy odpowiedzi i porównamy z informacjami zdobytymi podczas dzisiejszej

lekcji.

Założenie: na dwoje uczniów przypada jeden tekst utworu w wersji drukowanej – potrzebny

podczas lekcji do wykonania poleceń .

Tristan i Izolda są ofiarami miłości, która powstała za sprawą magii: Tristan miał przywieźć królowi Markowi żonę z Irlandii. W czasie podróży morskiej do Kornwalii rozbił się statek, którym płynął siostrzeniec króla i Izolda Złotowłosa.

Na szczęście rozbitkowie ratują się i lądują na pustkowiu. Tutaj, przez pomyłkę Tristan i Izolda wypijają czarodziejski napój miłosny, który przygotowany był dla króla Marka i Złotowłosej. W ten sposób zaczęła się namiętność i miłość, która połączyła te parę do końca życia. Nie dała jej jednak oczekiwanego szczęścia, ale ból, cierpienie.

Miłość Tristana i Izoldy była nieakceptowana przez otoczenie, co zrozumiałe z punktu widzenia etyki rycerskiej i dworskiej. To uczucie, które musiało być tajemnicą, musiało ukrywać się i uciekać. Nie jest to jednak miłość dworska, jaką poznamy i będzie opierała się na grze konwenansów. W przypadku tych bohaterów musimy pamiętać, że ich miłość jest siłą fatalną, wywołaną przez magiczny napój. Kochankowie przed takim przeznaczeniem nie mogą uciec. Jest to miłość wbrew wszystkim zasadom kierującym ich światem: prawo wasala wobec swego króla i prawo wierności małżeńskiej.

Odważny Tristan rezygnuje, w imię miłości, z ideału średniowiecznego rycerza. Pożąda żony swego wuja i suwerena, łamie przez to zobowiązania wasala i siostrzeńca. Takie zachowanie nie przystoi idealnemu rycerzowi. Dla Tristana jednak miłość jest od tych wszystkich zasad ważniejsza i to ją wybiera.

Jaką postawę przyjmuje Izolda?

Kocha Tristana i zdradza prawowitego małżonka. Sytuacja taka wymaga od królowej ogromnego trudu. Jest przy tym odważna i sprytna, co wyraźnie widać w scenie sądu rozpalonym żelazkiem. Szczególny przykład swojej uczuciowości daje natomiast w momencie, kiedy widząc nieżyjącego Tristana, jest zdeterminowana do granic – kładzie się obok niego i z ogromnego żalu umiera.

Wybory i postępowania obojga bohaterów dodatkowo utrudnia postawa osoby przez nich kochanej - króla Marka. Szanują go, bowiem na szacunek zasługuje. Spójrzmy chociażby na scenę z lasu moreńskiego – nie karze kochanków. Zostawia tylko w ich szałasie świadectwo swojej obecności i odchodzi.

Tristan i Izolda zapłonęli do siebie tak wielką namiętnością za sprawą eliksiru. Próbowali przezwyciężyć miłość, ale niestety - walczyli z siłą większą od siebie i z góry zostali skazani na porażkę. Jednak to, że uczucie zaistniało za sprawą magii jest usprawiedliwieniem zdrad, jakich się dopuścili. Miłość ta nie może być oceniana jako występna, bo nie została przez kochanków wybrana. Bóg im sprzyja, a kochankowie wierzą w jego opiekę.

Cuda, jakich doświadczyli Tristan i Izolda (spróbujcie w tekście utworu odnaleźć odpowiedni fragment, dotyczący przynajmniej jednego wydarzenia) :

- kiedy pod wielką sosną kochankom udaje się uniknąć zdemaskowania, - kiedy uniknęli spalenia na stosie,

- gdy Izolda przeszła bez uszczerbku sąd przez rozpalone żelazo.

Na drodze miłości Tristana i Izoldy staje wielu przeciwników: baronowie, karzeł, obyczaje, prawa ludzkie. Mają jednak, obok Boga, jeszcze jednego sprzymierzeńca, którym niewątpliwie jest narrator utworu. Jest on subiektywny, często swoje wypowiedzi kieruje do konkretnej publiczności. Nie unika wygłaszania zdań oceniających zarówno postaci pozytywne, jak i negatywne. Uwagę zwraca nie na fakty, ale na charakter uczucia łączącego kochanków.

TAK, BOWIEM:

- kochankowie to ludzie młodzi, szlachetni, piękni,

- bohaterowie byli zdolni znosić wszelkie niedogodności, by być

razem, - ich miłość zwyciężyła śmierć,

- co prawda uczucie, które połączyło tych dwoje było wynikiem wypicia napoju

miłosnego, jednak nie było siły, która mogłaby je zniszczyć.

Tristan i Izolda to kochankowie doskonali?

NIE, PONIEWAŻ:

- Izolda Złotowłosa nie rozpoznała go w przebraniu szaleńca,

- Tristan pojął inną Izoldę za żonę,- oboje w pewnym momencie

zwątpili w miłość drugiej strony, - miłość Tristana i Izoldy była

niszczącą – doprowadziła ich do śmierci, która co prawda może być tłumaczona jako wynik dziwnego zrządzenia losu, jednak wpłynęło na nią również wiele decyzji oraz

nieporozumień kochanków.

Miłość Tristana i Izoldy jest miłością tragiczną. Stworzyli oni trudny układ: kobieta należała do króla, kochanek był poddanym, zarówno jej, jak i jej męża. Tragizm postaci polega na braku wyjścia z zaistniałej sytuacji, która nie jest zawiniona. Nie potrafili bez siebie żyć, a ze sobą nie mogli. Właśnie na tym polegał tragizm ich sytuacji, cokolwiek by zrobili, nie byliby szczęśliwi. Miłość nie była ich winą. Uczucia bohaterów trudno oceniać w kategoriach kary i winy, bo nie są wynikiem woli. Chcieli przecież wyzwolić się od grzesznej miłości. Nie oni jednak zdecydowali o wybuchu tego silnego uczucia i nie w ich mocy było je przerwać.

Motyw „napoju miłosnego” symbolizuje ogromną siłę miłości, powstałej dzięki zbiegowi okoliczności. Sprawia ona, że wierność małżeńska i lojalność wobec wuja zostaje wyparta przez uczucie łączące tytułowych bohaterów.

Motyw „krzaku głogu” wyraża, że miłość nie musi kończyć się w chwili śmierci. Jego gałęzie połączyły trumny kochanków jakby w „miłosnym uścisku”, uczucie przetrwało nawet śmierć.