Materiały pochodzą z Platformy Edukacyjnej Portalu www.szkolnictwo.pl

Wszelkie treści i zasoby edukacyjne publikowane na łamach Portalu www.szkolnictwo.pl mogą być wykorzystywane przez jego Użytkowników wyłącznie w zakresie własnego użytku osobistego oraz do użytku w szkołach podczas zajęć dydaktycznych. Kopiowanie, wprowadzanie zmian, przesyłanie, publiczne odtwarzanie i wszelkie wykorzystywanie tych treści do celów komercyjnych jest niedozwolone. Plik można dowolnie modernizować na potrzeby własne oraz do wykorzystania w szkołach podczas zajęć dydaktycznych.

Róża, którą Mały Książę hodował na swojej planecie przysparzała mu

wiele kłopotów i zmartwień:

Bohater chronił ją parawanem, podlewał, pielęgnował, przykrywał

kloszem aby zimno jej nie było.

W jeszcze większe zmieszanie wprawiła go

swoją próżnością. Pewnego dnia na przykład,

powiedziała z myślą o swych czterech

kolcach:

- Mogą tu pojawić się tygrysy ze strasznymi

pazurami…

- Nie ma tygrysów na mojej planecie –

odpowiedział z cała pewnością – a poza tym

one nie jedzą trawy.

- Przecież nie jestem trawą – odparła róża

słodkim głosem.

„Wstręt do przeciągów nie powinien dotyczyć przecież roślin – pomyślał

Mały Książę – Róża ma bardzo skomplikowaną naturę”.

(…)

Wtedy Róża znowu zaczęła kaszleć, żeby Mały Książę poczuł wyrzuty

sumienia. Tak oto, mimo najlepszych chęci, Mały Książę przestał jej ufać.

Zachowuje się zalotnie, rzuca czar i urok, chce zjawić się w pełnym blasku:

Lecz ukryta w zielonej komnacie Róża dbała

wyłącznie o swoją urodę. Starannie dobierała

kolory. Ubierała się powoli, delikatnie

dopasowując do siebie płatki. Nie chciała

wyglądać jak maki w pogniecionych sukniach.

Chciała zabłysnąć pełnią swej urody. O, tak!

Była wielką kobietką.

Symbolizuje kobietę piękną i kapryśną.

Mały Książę, zanim rozstał się z Różą,

przeżywał wiele wewnętrznych rozterek:

zachwyt i wzruszenieMały Książę nie mógł powstrzymać słów

z zachwytu:

- Jakaż pani jest piękna!

- Prawda odpowiedziała róża cichutko.

- Urodziłam się równocześnie ze słońcem.

Mały Książę domyślił się, że róża nie jest

zbyt skromna, lecz jakżeż była wzruszająca!

-Sądzę, że czas na śniadanie - dorzuciła po chwili - czy byłby pan łaskaw pomyśleć o mnie?

oczarowanie

Czarowała mnie pięknem i zapachem.

Nie powinienem nigdy od niej uciec.

Powinienem odnaleźć w niej czułość pod

pokrywką małych przebiegłostek. Kwiaty

mają w sobie tyle sprzeczności. Lecz

byłem za młody, aby umieć ją kochać.

rozdrażnienie

- Nie powinienem jej słuchać - zwierzył

mi się któregoś dnia - nigdy nie trzeba

słuchać kwiatów. Trzeba je oglądać

i wąchać. Mój kwiat napełniał całą

planetę swoją wonią, lecz nie umiałem

się nim cieszyć. Historia kolców, która

tak mnie rozdrażniła, powinna rozczulić...

Dopiero podróże wpłynęły na

dojrzałość uczuć bohatera.

Zrozumiał, że kobiety są

kapryśne, delikatne i naiwne,

więc należy je chronić.

Zrozumiał, że jego róża jest

jedyna na świecie.

- Jesteście piękne, lecz próżne - powiedział im

jeszcze. - Nie można dla was poświęcić życia.

Oczywiście moja róża wydawałaby się zwykłemu

przechodniowi podobna do was. Lecz dla mnie

ona jedna ma większe znaczenie niż wy wszystkie

razem, ponieważ ją właśnie podlewałem.

Ponieważ ją przykrywałem kloszem. Ponieważ ją

właśnie osłaniałem. Ponieważ właśnie dla jej

bezpieczeństwa zabijałem gąsienice (z wyjątkiem

dwóch czy trzech, z których chciałem mieć

motyle). Ponieważ słuchałem jej skarg, jej

wychwalań się, a czasem jej milczenia.

Ponieważ... jest moją różą.

Mały Książę musiał przebyć tak

długą drogę aby uświadomić

sobie, że kocha Różę. Poświęcał jej

czas, chronił ją, był dla niej czuły.

Stał się zatem za nią

odpowiedzialny. Poczuł, że jeżeli

kochasz jakiś kwiat (…),

przyjemnie jest w nocy patrzeć w

niebo, bo wszystkie gwiazdy są

ukwiecone.

Róża to także symbol miłości.

Uczucia, które jest doświadczeniem jedności,

ale musi zarazem pozostawić partnerom

ich niezależność.

Jest dawaniem i przyjmowaniem.

Jest sztuką zrozumienia i wybaczania.

Ma więc wiele wspólnego z przyjaźnią,

na temat której wiele można dowiedzieć się

podczas lektury Małego Księcia.

Mały Książę wyruszył na Ziemię, aby znaleźć przyjaciół. Spotkał wielu ludzi ale tylko dwie postaci godne były tego miana: narrator – pilot i lisek, który chciał być pewien zamiarów bohatera:

Lecz jeśli mnie oswoisz, będziemy się nawzajem potrzebować. Będziesz dla mnie jedyny na świecie i ja będę dla ciebie jedyny na świecie.

To właśnie lis wytłumaczył bohaterowi, na

czym polega prawdziwa przyjaźń. Ukazał,

jak trzeba oswajać poznaną istotę, aby

stać się jej potrzebnym. Pilot natomiast

czuł się wśród ludzi dorosłych samotny. Nie

rozumieli bowiem dziecięcych cech jego

osobowości. Dlatego też złotowłosy

przybysz z gwiazd stał się dla niego

pokrewną duszą – przyjacielem.

Te trzy postaci: lisek, narrator i Mały

Książę pokazują czytelnikowi, że przyjaźń

dodaje życiu blasku i kocha się

w otoczeniu wszystko, co przypomina

przyjaciela, kojarzy się z jego osobą.

Przyjaźń wymaga wielkiej cierpliwości

i wyrozumiałości. Trzeba się poznać,

polubić, mieć dla siebie czas.

Wybranie przyjaciela spośród wielu innych

istot nadaje mu szczególną wartość.

Stajesz się odpowiedzialny za to,

co oswoiłeś.

Właśnie wzajemne poczucie

odpowiedzialności nadaje trwałość pięknym

i radosnym więzom międzyludzkim.