Tak na początek

Koszykówka jest moim ulubionym sportem. Zaczęłam się nią interesować

za ledwie rok temu. Nie gram jednak profesjonalnie. Gram, bo po prostu lubię. Koszykówka to moja dodatkowa pasja. Gdy tylko mam wolny czas, wychodzę z przyjacielem i idziemy na Orlik koło LO

7, aby tam troszkę pograć.

Jedna ze Jedna ze szczecińskich szczecińskich

drużyn drużyn koszykarskichkoszykarskich

BOMBARDIER BOMBARDIER SZCZECIN SZCZECIN

‘‘9696

Podstawowe informacje Pełne imie: Allen Ezail Iverson Data i miejsce urodzenia - 7 czerwca 1975

Hampton, Virginia, USA Wzrost: 183 cm Waga: 75 kg Nick: The Answer, Bubba Chuck, Ivy, AI, Jewels Znak rozpoznawczy: Cornrow (warkoczyki dobierane) Pozycja: Guard (rzucający obrońca) College: Georgetown Drużyna: Sixers (NBA) Numer: 3 Mocna strona: Szybki flesh crossover, szybki start po przechwycie Koniec kariery w NBA: 30 października 2013

Początki bywają trudne…Allen Ezail Iverson urodził się 7 czerwca 1975 roku w

miejscowości Hampton, stan Wirginia. Jego wówczas zaledwie 15 -letnia matka, Ann Iverson, dorastała w Hartfort w stanie

Connecticut. Do bezpieczniejszej Wirginii przeprowadziła się wraz z rodziną przed porodem. W piątej klasie poznała Allena

Broughtona, ojca AI. Dwa lata później zaczęli spotykać się – połączyła ich koszykówka: oboje grali w swoich szkołach jako

rozgrywający i znani byli z twardości. Broughton opuścił ją, kiedy urodził się ich syn. Po jego odejściu matka Ann, Ethel Mitchell,

zdeklarowała swoją pomoc w wychowywaniu małego Allena. Jej mąż nie podzielił jej zdania. Opuścił ją. Kilka lat później Ethel dostała zapalenie wyrostka robaczkowego i zmarła na stole

operacyjnym.

„Każda róża ma kolce”Życie Iversonów nie było usłane różami. Matka Allena ledwo wiązała koniec z końcem.

Wielu sportowców wychowywało się w złych dzielnicach, miało problemy z prawem, ale nikt chyba nie został tak mocno doświadczony pod tym względem jak AI. Dom państwa Iversonów, mieszczący się na Jordan Driver, postawiony był na miejskich rurach ściekowych. Często zdarzało się, że brakowało wody lub prądu z powodu niezapłaconych rachunków. Mało tego, kiedy jakaś rura pękła, cała podłoga była

zalana ściekami. Wkrótce Ann Iverson poznała Michaela Freemana, któremu urodziła w 1979 roku córkę Brandy. Z czasem zaczął traktować Freemana jak

prawdziwego ojca. W 1990 roku Ann i Michael doczekali się kolejnej córki: Leishy. Opieka szczególnie nad nią była dosyć uciążliwa. Urodziła się dziewięć dni po

terminie, lekarze nie dawali jej dużych szans na przeżycie. Chorowała na apopleksję, która przejawiała się częstymi atakami. Koszty leczenia wpędziły

rodzinę w jeszcze większą biedę. Tymczasem Freeman w 1991 roku znowu stracił pracę i zmuszony został do sprzedawania narkotyków, aby zapłacić rachunki, po raz kolejny wylądował w więzieniu. Obserwując swoją matkę Ann oraz Michaela, który połowę swojego życia spędził za kratkami, Allen odebrał przekaz: tylko sport może

ich stamtąd wyrwać.

Sportowe życieAI zaczął grać w kosza z polecenia mamy, która kazała synowi pójść na

trening koszykówki. Wcześniej jednak zafascynowany footbolem amerykańskim. Na sali Iverson był zaskoczony widząc niemal

wszystkich swoich kolegów z drużyny footbolowej. Usiadł na ławce i zaczął obserwować na czym polega „layoup”, na czym „jumpshot” itd. Kiedy w końcu wyszedł na boisko uzbrojony jedynie w swoją

szybkość i tą wiedzę, po dwóch akcjach, w których zrobił co zaplanował, miał podobno oświadczyć: Jestem tu najlepszym

graczem. Dwa lata później Allen już regularnie na ulicy ćwiczył z Michaelem Freemanem. Freeman w rzeczywistości był wielkim fanem

kosza. Trener szkoły średniej Bethel High, Mike Bailey, zauważył Iversona kiedy ten grał w Aberdeen Elementary School. Przyszedł tam

zobaczyć specjalnie go, słysząc wcześniej mnóstwo pogłosek o dzieciaku, który gra i wygrywa ze starszymi od siebie. Pierwsze co

zauważył było to, że wszystkie oczy były zwrócone właśnie na Iversona.

W 1992 roku Iversonowie wyprowadzili się z Jordan Driver i znaleźli bezpieczniej położony dom na 3710 Victoria Boulvard, w którym

jedynym meblem była stara kanapa i regał. Jak na ironię, mieszkanie to znajdowało się zaledwie 250 metrów od stadionu

footbolowego należącego do Bethel High School, na którym tysiące fanów oklaskiwało wyczyny Allena Iversona. To właśnie w Bethel School zaczęła się na poważnie przygoda Allena ze sportem, a

konkretniej – z footballem amerykańskim. Poznał trenera Gary’ego Moore’a, który opiekował się nim jak własnym synem. Jako

sophomore przeszedł na pozycję quarterbacka. W koszykówkę grał w tym samym czasie bez żadnej przerwy. Iverson był liderem, inną gwiazdą w zespole był także Tony Rutland. Ten duet trener Bailey nazywał „Straszną Dwójką”, nie tylko ze względu na świetną grę,

ale także przez spory o niepodawanie piłki. Dlatego poza boiskiem Bailey starał się stworzyć najlepszą możliwą atmosferę w drużynie, a kiedy Iverson czy Rutland nie mogli grać na przykład z powodu

kontuzji, drugiego też nie wypuszczał na parkiet.

Allen poznał również kilku nowych przyjaciół, w tym Rasaana „Ra” Langforda i Erica „E” Jacksona. To oni zainteresowali go rapem. Potrafili

godzinami wspólnie przesiadywać i freestyle’ować. Iverson wychowany na R&B, której słuchała jego matka, wreszcie znalazł muzykę, która opisywała

jego życie i wszystko to, z czym styka się każdego dnia na ulicy. Szczególnie upodobał sobie Notoriousa B.I.G. ze względu na jego teksty,

ale też lojalność do swojej paczki (Junior Mafia), którą uczynił tak wielką jak on, dlatego wraz z Langfordem, Jacksonem oraz Marlonem Moore i Arnie

Steelem w 1992 roku założyli grupę „Dynasty Raiders” (później zamienioną na „Cru Thik”).

Tamtymi czasy całym życiem Iversona było rapowanie z „Cru Thik” oraz gra w koszykówkę, którą zaczął coraz bardziej kochać. Kilka dni później zespół

Allena zdobył mistrzostwo w turnieju AUU z zawodnikami do lat 17. Iverson zdobył MVP ze średnią 25.5 ppg w ośmiu meczach, a w finałowym

pojedynku wygranym 82-78 z Charlotte Sonics (z Jerrym Stackhouse i Jeffem McInnisem w składzie) zaliczył 25 punktów, 6 zbiórek i 5 asyst. Jak opisywał Boo Williams, ludzie byli zszokowani, bo rzadko kto wiedział kim

jest Iverson, który pojawił się znikąd i od razu zdobył MVP oraz tytuł.

Równie dobrze Iverson radził sobie w footbolu. W 1993 roku z Bethel Bruins miał bilans 10-1 i doszedł aż do finałów, a Daily Press uznała go Sportowcem Roku. Trenerem Iversona był Denis Kozlowski, który pełnił też wiele innych funkcji w zespole i znany

był ze swoich twardych zasad. Każdy jego zawodnik w dniu meczu musiał nosić krawat i marynarkę. AI oczywiście robił wszystko, byle tego uniknąć. Kiedy Kozlowski dowiedział się, że Iverson od początku sezonu chodził w t-shircie, zapytał się, co się stało z garniturem, który kupił mu 5 miesięcy wcześniej na indywidualnych zakupach.

AI odpowiedział, że wziął go przyjaciel jego mamy. Kozlowski jednak miał dla Iversona taryfę ulgową i starał się brać go pod swoje skrzydła. Pewnego razu dowiedział się, że Allen głoduje. Zabrał go do biura i zaproponował udział w

programie darmowych posiłków w szkole. Nieco zawstydzony Iverson nie chciał się przyznać, że potrzebuje tego rodzaju pomocy, zgodził się dopiero wtedy kiedy

Kozlowski obiecał porozmawiać z personelem w stołówce i zorganizować wszystko tak, by nikt się nie dowiedział, że jego podopieczny jest na liście dokarmianych osób.

Innymi razy Kozlowski dowiedział się, że ktoś widział Allena kupującego narkotyki. Wziął go na rozmowę podczas której Allen przysięgał, że nic nie bierze i wyszło na

jaw, że o kupno prosiła go matka. Kozlowski jak sam później przyznał, przeprowadził z nim jedną z najtrudniejszych rozmów. Zapytał, czy rzeczywiście chce pomóc mamie i w jaki sposób. Kozlowski przekonał więc go, że jeśli zostanie przyłapany na kupnie

narkotyków, to marzenie na zawsze przepadnie i żeby następnym razem, jeśli już musi, poprosił o taką przysługę któregoś ze znajomych. Kolejnym problemem były

nieobecność Allena w szkole, jednego roku opuścił około 75 godzin, wiele z nich nie było usprawiedliwionych, a powodem większości była konieczność opiekowania się

siostrą, Leishą.

Tymczasem na boisku footbolowym Allen Tymczasem na boisku footbolowym Allen spisywał się dwukrotnie lepiej niż jako spisywał się dwukrotnie lepiej niż jako

sophomore. Jako junior uzyskał 2204 jardy, sophomore. Jako junior uzyskał 2204 jardy, zaliczył 21 przyłożeń z biegu i kolejne 14 z zaliczył 21 przyłożeń z biegu i kolejne 14 z podań oraz 8 razy przechwytywał podania, podań oraz 8 razy przechwytywał podania,

wzbudzając podziw wszystkich.wzbudzając podziw wszystkich.

Wracając do czasów Bethel High School – Iverson doprowadzał swoją drużynę do kolejnych sukcesów, by w 1994 roku zdobyć mistrzostwo stanu w footbolu

wygrywając finałowy mecz 27-0. Mecz, w którym o mało co nie zagrał z powodu opuszczonych wcześniej kilku dni w szkole. Ten sezon w barwach Bethel Bruins,

chociaż bardzo udany, był dla Allena Iversona bardzo trudny z innych powodów. W jednym ze spotkań doszło do kłótni z trenerem Baileyem, który przez cały mecz

instruował Iversona z ławki, żeby więcej podawał i nie grał tak egoistycznie. Zdenerwowany Bailey przy stanie 65-61 zdjął swojego kapitana z boiska. Bez Allena

jego drużyna rozgromiła rywali 101-67. W szatni przyjaciel Allena, Xavier Gunn powiedział mu, że to przez jego egoizm i samolubność. W następnych meczach

obyło się bez kłótni i Allen wykonywał polecenia trenera. Iverson często lądował na ławce z powodu opuszczonych treningów, a trener miał pełne poparcie jego matki.

Tymczasem Bruins spisywali się dzięki grze Iversona świetnie, wygrywając 19 meczów z rzędu. Po jednym z takich zwycięstw gracze cieszyli się w szatni ze zwycięstwa, kiedy wszedł smutny trener Bailey oświadczając, że to nie czas na

radość z wygranej, tylko refleksję. Dzień wcześniej trzech jego graczy, włączając w to Iversona, brało udział w zabawie. Doszło do strzelaniny, w której zginął jeden z

młodych ludzi. Koszykarze chwilę wcześniej opuścili to miejsce i nie byli zamieszani w strzelaninę, jednak Bailey chciał dać im lekcję. W szatni zapanowała cisza, aż cała trójka wraz z trenerem uścisnęli sobie ramię. Kilka tygodni później zespół cieszył się

z mistrzostwa, drugiego dla Bethel High z udziałem Iversona, ale radość z tego niesamowitego osiągnięcia nie trwała długo.

Incydent w kręgielni14 lutego 1993 roku, w Walentynki, miał miejsce nagłośniony przez media „incydent w kręgielni”.

Tego dnia 17-letni Allen Iverson, wraz z kilkoma czarnoskórymi kolegami (m.in. Michael Simmons, Melvin Stephens Jr, Samuel Wynn) poszli do kręgielni „Circle Lanes” w Hampton.

Zachowywali się głośno i stawali na krzesłach, chociaż proszono ich, by tego nie robili. W pewnej chwili Allen z kolegami podeszli do baru z przekąskami. Stojąca tam grupa młodzieży (pochodzących z dobrych rodzin) zaczepiła czarnych studentów (w sądzie bronili się, że to oni

zostali sprowokowani). Nastąpił pojedynek na wyzwiska. Poleciały słowa typu „czarnuch, brudas”. To był główny powód bójki, w której używano nie tylko pięści, ale także znajdujących się w pobliżu krzeseł i innych przedmiotów. Przyjechała policja i wszyscy zostali aresztowani.

Obrońcą Iversona został 73-letni Herb Kelly, emerytowany prawnik z Hampton University, poproszony o pomoc przez Gary’ego Moore’a, do którego zwrócił się z kolei sam oskarżony.

Swojego prawnika proponował także trener Kozlowski, a wsparcie inni przyjaciele z piosenkarzem Brucem Hornsbym na czele. Tymczasem w mieście rozprawa była numerem

jeden rozmów, a na mecz z udziałem Iversona rozegrany w dwa dni po zajściu przyszło najwięcej kibiców od 15 lat. Ten grał dobrze jak nigdy, trzy dni później został wybrany przez

magazyn „Parade” do drużyny „All-American High School”. Reszta sezonu przepadła niestety z powodu oskarżeń.

W sądzie głównym dowodem była kaseta VHS nakręcona przez Michaela Simmonsa, który miał ją ze sobą ponieważ był na ostatnim

roku i kręcił film o życiu swojej szkoły. Allen został oskarżony o udział w bójce i sądzony jak dorosły. Część świadków twierdziła, że

opuścił on kręgielnię w trakcie bójki i już do niej nie powrócił, inni utrzymywali, że po chwili ponownie znalazł się w środku. Na

kasecie wideo zarejestrowane zostały krzyki, wyzwiska, łamiące się krzesła i twarze uczestników bijatyki, ale wśród nich nie było twarzy Allena Iversona. Jednak jeden z białych studentów, Brandon Smith,

przysięgał, że widział jak ten uderzył krzesłem w plecy 23-letnią studentkę, Barbarę Steele. Smith chciał jej rzekomo pomóc, ale nie

mógł bo Allen uderzył krzesłem także i jego. Tymczasem sama poszkodowana miała podbite lewe oko (założono jej 6 szwów) i

zdiagnozowano u niej amnezję, więc nie potrafiła sobie przypomnieć, kto ją uderzył. Iverson i ci, którzy go popierali

utrzymywali, że jest niewinny. Oskarżonych denerwował też fakt, że o bójkę oskarżono tylko cztery osoby, w dodatku wszyscy oni byli

czarnoskórzy. W winę Allena nie wierzył trener Bailey, chociaż miał własną opinię dlaczego w ogóle nie widać go na kasecie wideo.

Iverson za kratkamiOstatecznie wyrok zapadł 12 lipca 1993 roku.

W mowie przed jego ogłoszeniem Allen powiedział cichym, łamiącym się głosem:

„Chciałbym przeprosić moją rodzinę i przyjaciół oraz całą miejscową społeczność,

jeśli przysporzyłem jej wstydu.Myślę, że skoro mam teraz szansę mówić, chcę powiedzieć, że źle czuję się z tym co stało się tamtej nocy z udziałem wszystkich

ludzi w kręgielni. Nie chciałbym, żeby coś takiego zdarzyło się

komukolwiek w podobnej sytuacji.”

O godzinie 9.34 rano sędzia Nelson Overton skazał Allena Iversona na 5 lat za spowodowanie urazów u Barbary Steele i udział w bójce z

narażeniem zdrowia pozostałych jej uczestników. Początek odsiadki zaplanowano na wrzesień, wcześniej AI miał być pod nadzorem w areszcie domowym, aby mieć szanse skończyć rok szkolny. Trener

Bailey smutny wpadł w ramiona swojej żony, Kozlowski wyszedł niezadowolony z sali. Obaj zdali obie sprawę, że teraz ich

podopieczny trafi do więzienia miejskiego w Hampton, tego samego w którym przebywał jego biologiczny ojciec. Allen nie był jednak

karą zaskoczony, już godzinę po wydarzeniach z kręgielni zadzwonił do trenera Kozlowskiego opowiadając co się stało i przewidując, że ponieważ był tam jedyną rozpoznawalną postacią, policjanci zrzucą całą winę na niego. Jakiś czas przed wyrokiem rozmawiał także z

trenerem Bailey’em mówiąc, że nie zagra w przyszłym roku, prawdopodobnie lepiej by było jak pójdzie do innej szkoły. Kilka dni

po wyroku Iversona, skazani zostali również jego koledzy – Simmons na pięć lat, Wynn na zaledwie trzy. W ich przypadku

proces odbył się jednak z udziałem ławy przysięgłych, której nie było na rozprawie Iversona.

Zgodnie z wyrokiem, we wrześniu Iverson został przetransportowany do więzienia miejskiego. Pierwsze dni Allena w „Newport News City

Farm” były bardzo ciężkie. Każdego wieczoru próbował podtrzymywać wiarę, że pewnego dnia wyjdzie na wolność i spełni

marzenie o karierze zawodowca. Allen szybko dostał pracę w więziennej kuchni, gdzie wypiekał chleb, ciasta i herbatniki. Był wzorowym więźniem. Każdego dnia wstawał o 5 rano i szedł do

pracy. Po niej były dwie godziny na rekreację, więc chodził na stare, zużyte więzienne boisko do koszykówki. Mimo to Allen był ciągle w

depresji. Nie prasował swoich ubrań, nie mył się i nie układał włosów. Wszystkie zmieniło się z dniem odwiedzin matki. Od tego czasu zaczął sobie powtarzać, że nigdy się nie podda, bo ludzie na

zewnątrz są od niego zależni.

Kiedy w grudniu Wilder został wybrany pierwszym gubernatorem Afro-

Amerykaninem, był to przełom dla sprawy Iversona. Po odsiedzeniu łącznie czterech miesięcy z 5-letniego wyroku, Allen został

zwolniony warunkowo przez Wildera. Decyzja ta, oraz proces, wywołała ogólnokrajową dyskusję na temat polityki

rasowej.

Droga na uniwersytetKiedy AI był za kratkami, jego mama wstawiała się za nim u legendarnego

trenera Johna Thompsona, starając się zapewnić Allenowi miejsce na uniwersytecie w Georgetown. Thompson zgodził się przyjąć Allena, ale on

chciał w tym czasie pójść na uniwersytet w Maryland, który wybrał jego dobry przyjaciel, Joe Smith. Po wyjściu na wolność Allen musiał nadrobić

swoje braki w nauce. Od grudnia 1993 roku pobierał lekcje w „Kumon Math and Reading Center” u Sue Lambiotte, od 4 do 6 godzin dziennie, cztery dni

w tygodniu. Lambiotte otworzyła to centrum zaledwie rok wcześniej, aby indywidualnie pomagać uczniom, często sportowcom, w dostaniu się na

studia. Miała inną definicję sukcesu dla młodego Allena – nie chodziło tu w największym stopniu o to, by jej podopieczny dostał się do NBA, tylko

właśnie na studia. Kiedy inni mówili o talencie Iversona, ona go rozumiała jako umiejętności artystyczne i zdolność samodzielnego myślenia Jednak lekcje z Allenem nie były łatwe. Aby ten się szybko nie nudził, Lambiotte zmieniała temat zajęć co 15 minut i starała się wprowadzać jak najwięcej urozmaicenia w każdy temat. Allen myślami często i tak był gdzie indziej,

czasami nie stawiał się na lekcje, czasami po prostu nie spełniał jej wymagań.

Tymczasem życie na Victoria Boulevard było z dnia na dzień cięższe. Michael Freeman częściej przebywał za

kratkami, niż w domu, a kiedy był na wolności, ze sprzedaży narkotyków nie potrafił już utrzymać rodziny. Wreszcie, pewnego dnia Iversonów odwiedził Blackmon

i ujrzawszy je wziął całą rodzinę do siebie, do mieszkania na Marcella Drive w Nowym Jorku,

nieopodal Central Parku. W tym czasie Allen spędzał czas włócząc się ze swoimi kumplami, Armniem, Ra,

Marlonem i Garym Moorem, lub przesiadując wieczorami z Tawanną Turner i oglądając wspólnie filmy.

The AnswerKorzystając z pobytu w Nowym Jorku, Allen zapragnął zagrać w

legendarnym Rucker Park na 155 ulicy Harlemie, na boisku koszykarskim na którym grały największe talenty w kraju. AI

słyszał o fantazyjnych popisach graczy z zabawnymi pseudonimami, takimi jak „Half-Man, Half-Amazing” czy „Skip to My Lou”. Pewnego dnia powiedział do Blackmomna, że też potrzebuje oryginalną ksywkę. THE ANWSER – odpowiedział Blackmon, dodając, że Allen jest odpowiedzią na wszystkie bolączki w NBA. Iversonowi ostatecznie nie udało się tego

lata zagrać w Rucker Park, ale jak wiemy nickname ten został z nim na zawsze.

Powrót do gryZamiast w Nowym Jorku, pojawiła się szansa występu w turnieju „Kenner Summer League”. Allen był bardzo zdeterminowany, żeby

grać. 5 sierpnia 1994 roku, kiedy zaczął się turniej, 750 osób śledziło pierwszy mecz. Szybka trójka Iversona, podanie za

pleców, za chwilę. W całym meczu uzbierał 40 punktów poruszając się na zadziwiającej prędkości. Następnego dnia widownia była już

o prawie połowę większa, a Iverson jej nie zawiódł, już po 27 sekundach popisując się „windmill dunkiem” i trafiając siedem

pierwszych rzutów, w tym sześć „trójek” i to z odległości uznawanej w NBA. Łącznie tego dnia zdobył 33 oczka. Parę dni później już

czterotysięczna publiczność, w tym Dikembe Mutombo, obserwowali jak Iverson zdobywając 26 punktów prowadzi swój

zespół do wygranej 72-66 i tak jak przepowiedział swojej nauczycielce – do mistrzostwa. W dalszej części lata ukończył

zajęcia z dziedziny psychologii i rządu USA i tym samym odebrał dyplom.

Wielkie nadziejeDebiut Allena Iversona w zespole Georgetown Hoyas miał miejsce na początku listopada 1994 roku. Na meczu pojawił się dziennikarz „Washington Post” Thomas Boswell, chcąc

się przekonać, kim jestem Iverson, o którym tak wiele słyszał. Nie mogąc uwierzyć, że chodzi o tego niskiego chłopaka o chudych nogach i w za dużych spodenkach, usłyszał od

kolegi, że po pierwszych minutach meczu na własne oczy przekonał się, kim jest Allen Iverson. I rzeczywiście, Boswell niespełna kilka minut później zobaczył, jak Allen zdobywa 24

punkty w 8 pierwszych minut meczu. W całym spotkaniu przebywał na parkiecie 30 minut uzyskując 36 punktów i 5

asyst.

Oprócz gry Iversona dla Hoyas, równie ważne, a może nawet ważniejsze, były jego relacje z trenerem Johnem

Thompsonem. Jego drużyna musiała być zawsze twarda, a sam szkoleniowiec pochodził ze starej szkoły. Wymagał dyscypliny, nie pozwalał nosić kolczyków w

uszach, żądał noszenia marynarki, ale jako kolejny trener, wyjątkowo Allena traktował z pobłażliwością, wiedząc, że nie można zbyt mocno ograniczać jego

poczucia wolności. 

Thompson wiedział również, że w poprzednim sezonie jego zespół osiągnął bilans 19-12, a on sam od czasów Patricka Ewinga nie występował w Final Four, co z Allenem Iversonem było celem do osiągnięcia. Tymczasem Hoyas byli zespołem pełnym

debiutantów lub zawodników pozyskanych z transferów. Najlepszym ich graczem byli Othella Harington i Don Reid.. Nadzieję wzbudzali również George Butler i Jerome Williams. Liderem miał od teraz być oczywiście Iverson. AI szybko się rozkręcał. W grudniu dwa razy z rzędu rzucił ponad 30 punktów, co zdarzyło się dopiero drugi raz jeśli chodzi o wszystkich podopiecznych Thompsona. Hoyas z bilansem 7-1 byli na 12 miejscu w całym kraju, a średnia Iversona wynosiła 21.5 ppg., dlatego mimo, że

jego gra nie była jeszcze doskonała i problemem była spora liczba strat, AI miał wolną rękę i mógł grać jak chciał, bo takie było właśnie założenie trenera. Mniej zadowolony był Harrington, któremu niedobrze grało się z Iversonem, ale musiał

pogodzić się z tym, bo Hoyas grali najlepiej od lat i w tej sytuacji nie miał prawa nic powiedzieć. Thompson wiedział, że graczy tych wiele różni. Harrington wolał wolne, zaplanowane i rozegrane akcje, Iverson wciąż grał ponaddźwiękowo. Chcąc jednak uniknąć konfliktu, starał się miedzy nimi stwarzać dobrą atmosferę, a kiedy jeden nie

mógł grać z powodu kontuzji, drugi też częściej siedział na ławce. Powtórzyła się więc sytuacja ze szkoły średniej. Szaleństwo „Iversomani” wybuchało gdzie tylko grali

Hoyas, aż zdenerwowany Thompson musiał prosić ochroniarzy o usuwanie tablic z napisami porównującymi Iversona do Jordana, aby nie rozpraszać swojego lidera.

Pojawiały się też transparenty krytykujące AI i przypominające jego więzienną przeszłość, ale to tylko mobilizowało go do lepszej gry. W tym czasie miał już bowiem zaplanowaną przyszłość. Dzień przed pierwszym meczem dla Georgetown odwiedził

Michaela Frejmana.

Ojcostwo Podczas swojego pierwszego roku, Allen został ojcem.

Tawanna Turner urodziła mu córeczkę Tiaurę, która została z nią i matką Tawanny w Hampton, ale Allen odwiedzaj je kiedy tylko mógł. W tym samym czasie ponownie skontaktował się z nim biologiczny ojciec,

Allen Broughton.

Postępy w grze Georgetown Hoyas zakończyli sezon 1994-95 z bilansem 18-8, a

Iverson ze średnią 19.8 ppg i rekordem ligi z 64 przechwytami został nazwany zarówno Debiutantem Roku jak i Najlepszym

Obrońcą Roku w Big East. W tym okresie stosunki miedzy Iversonem, a Thompsonem, weszły w jeszcze lepszą fazę.

Pierwszym rywalem Hoyas w fazie NCAA Tournament był zespół Xavier, którego Hoyas łatwo pokonali awansując do 1/16

rozgrywek. Tam na wyjeździe grali przeciwko North Karolina, ale pod koniec meczu Iverson miał publiczność po swojej stronie. W

pierwszej połowie przestrzelił wszystkie swoje sześć rzutów i Hoyas przegrywali 16 punktami. W drugiej Deana Smitha, rzucił 21

punktów w 14 minut niwelując stratę do zaledwie 4 punktów. Ostatecznie to jednak rywale wygrali 74-64, ale Iverson dostał

owację na stojąco. Nie od fanów North Caroliny, tylko po prostu od fanów koszykówki. 

Mistrzostwa Świata w JaponiiW przerwie między pierwszym, a drugim rokiem kariery uniwersyteckiej, Iverson został wybrany do młodzieżowej

reprezentacji USA na Mistrzostwa Świata w Japonii. Trenerem zespołu USA był Lon Kruger, a wśród powołanych zawodników takie talenty jak Tim Duncan, Charles O’Bannon

czy nowy rywal Iversona, Ray Allen. Chociaż atmosfera między tymi ostatnimi nie była najlepsza, nie tyczyło się to

parkietu. Na boisku AI był niekwestionowanym liderem, którego nikt nie potrafił zatrzymać. W ćwierćfinale przeciwko

Litwie rzucił 21 punktów trafiając 10 z 15 rzutów, co przyczyniło się do zwycięstwa 105-81. W meczu o złoty medal USA rozgromiło Japonię 141-81, udział Iversona

wyniósł w tym 26 punktów.

Drugi rok gryPrzed rozpoczęciem sezonu Hoyas nie udało się wygrać National Invitational Tournament, mimo 40 punktów Iversona w meczu o pierwsze miejsce, ale inaczej

rozpoczął się sezon zasadniczy. Georgetown z bilansem 12-1 byli nie do zatrzymania, podobnie jak AI, który nie tylko zdobywał w tych trzynastu meczach

średnio ponad 23 punkty, 6 asyst, 4 zbiórki i 4 przechwyty, ale rzucał z zadziwiającą 53% skutecznością z gry. Dodatkowo – jak na ironię biorąc pod uwagę jego karierę

w NBA – bardzo chwalono go za obecność i wkład w każdy trening. Właśnie na jednym z nich Iverson zaczepił swojego kolegę z drużyny, Deana Barry’ego. AI był o

wiele lepszym zawodnikiem, ale jednego talentu Barry’ego nie udało mu się pozyskać – crossoveru. Barry nie tylko go nauczył, ale obserwował, jak Iverson

przenosi ten trik na nowy, wyższy poziom, korzystając ze swojej dynamiki, zwinności i drobnej budowy ciała. Od tego czasu jeszcze więcej fanów zaczęło przychodzić na

mecze, żeby zobaczyć jak młody zawodnik z Georgetown „łamie kostki” przeciwników, co nagradzali takimi brawami, jakby Michael Jordan wzbijał się w

powietrze wykonując jeden ze swoich podniebnych wsadów. Wkrótce sezon zasadniczy dobiegł końca. Zaczynał się NCAA Tournament, ale studenci z

Georgetown żyli tylko jednym: pytaniem, czy Allen odjedzie do NBA, czy zostanie na kolejne dwa lata. Od tego dnia już wiedział – po dwóch latach przechodzi na

zawodowstwo zgłaszając się do draftu NBA.

Wcześniej czekał go jednak mecz o mistrzostwo Big East. Georgetown Hoyas po raz kolejny zmierzyli się z rywalem, którego nie mogli przez ostatnie dwa lata pokonać: drużyną Raya Allena, Uconn. Pierwszy wiele czasu spędził na ławce przez kłopoty z faulami, drugi chybił 14 rzutów z rzędu. UConn przegrywali na 5 minut przed końcem 11 punktami, ale zdołali dogonić Hoyas i to właśnie Ray Allen, który wcześniej nie mógł trafić do kosza, wykonał na 13.6 sekundy przed końcem kluczowy rzut za 3 punkty dający jego zespołowi zwycięstwo i tym samym tytuł. Iverson był załamany i jak relacjonował później trener Thompson, po raz pierwszy w szatni widział go ze łzami w oczach.

Hoyas zaczynali w takiej sytuacji NCAA Tournament na drugiej pozycji. Pierwsze dwa mecze grali w Wirginii. Georgetown pokonało Mississippi Valley State, New

Mexico i Texas Tech, by w samym finale East Regional zmierzyć się z University of Massachusetts. W pierwszej

połowie Iverson rzucił 17 punktów, ale w drugiej trafił tylko 1 z 10 rzutów. Hoyas przegrali 62-86 kończąc swój sezon. Iverson ponownie otrzymał tytuł Obrońcy Roku.

DRZWI DO NBA DRZWI DO NBA STOJĄ STOJĄ

OTWOREMOTWOREMKARIERA ALLEN IVERSONA KARIERA ALLEN IVERSONA

JAKO KOSZYKARZA NBAJAKO KOSZYKARZA NBA

Ogłoszenie decyzjiPrzed ogłoszeniem swojej decyzji, Allen stanął przed koniecznością zatrudnienia agenta. Mało kto wie, że swoje usługi na tym polu oferował mu słynny Spike Lee, reżyser. Jednak trener Thompson polecił mu agenta, Davida Falka. 1 maja 1996 roku Allen Iverson w otoczeniu matki, Falka i trenera uniwersyteckiego na specjalnie zwołanej konferencji prasowej oświadczył swoją gotowość gry w NBA. Opowiedział o biedzie i kłopotach z siostrą Leishą, na którą wciąż brakowało pieniędzy na potrzebne środki medyczne i leczenie, co rzecz jasna by się zmieniło po rozpoczęciu kariery zawodowej.

Wybór zespołu Allen Iverson zanim jeszcze podjął decyzję o zawodowej grze w

koszykówkę, wiedział, że jeśli do tego dojdzie, to chce grać dla Philadelphii 76ers i nikogo innego. Tak był wychowany

przez Michaela Freemana, którego Sixers byli ulubioną drużyną i od którego od zawsze słuchał opowieści o „Dr. J”, Worldzie B. Free i Andrew Tooney’u. Ponieważ jego zmarła

babcia zawsze powtarzała mu, ze wszystko dzieje się z jakiegoś konkretnego powodu, tak samo Allen odnosił się do swojej odsiadki i tak samo wiedział, że właśnie gra w Mieście

Braterskiej Miłości jest mu przeznaczona.

Na dodatek zespół przechodził metamorfozę – z nową halą, manager’em i nowym właścicielem był wymarzonym miejscem na rozpoczęcie nowego

etapu życia. Nadszedł więc czas na spotkanie z prezydentem Patem Croce, którego szaleństwa Allen zapamiętał z telewizji z transmisji loterii do draftu NBA. Pierwszy raz panowie spotkali się w pobliżu lotniska w towarzystwie nowego generalnego menedżera, Brada Greenebrga. Kilka dni wcześniej

Greenberg przekonał do siebie Croce’a, kiedy pytany na rozmowie kwalifikacyjnej kogo Sixers powinni wybrać w drafcie, wskazał właśnie

Iversona, uzasadniając to jego znakomitymi umiejętnościami i nazywając go typem gracza, na którego widok chce się krzyczeć WOW!  Rozmowa na

lotnisku zaczęła się od pytania o wydarzenia z kręgielni. Iverson spoważniał, odsunął się. Kilka lat później Croce patrząc w przeszłość uznał

ten moment za początek prawdziwej przyjaźni miedzy nimi, będąc przekonanym, że nie będzie w ich relacjach żadnych kłamstw.

Greenberg pytał o mamę koszykarza i jej związki z narkotykami oraz o jego starszych kolegów. Później Croce z

Greenbergiem spotkali się jeszcze z Marcusem Cambym, Rayem Allenem, Kobe Bryantem ale według GM’a żaden z nich nie był tak szczerze prawdziwy, jak Iverson, dlatego skupiono się na nim. Greenberg rozmawiał z trenerem

Thompsonem, który przyznał, że jego były podopieczny nie lubił szkoły, ale chociaż miał kilku przyjaciół wśród

gangsterów, sam nim nie jest. Jak zwykle przed draftem NBA nie obyło się bez przeprowadzenia testu psychologicznego. Psycholog zalecił, by w sportowych kontaktach z Allenem

zawsze być wyrozumiałym i koniecznie zapewnić mu rodzaj wzorcowego zawodnika w szatni.

Chociaż Croce już od dawna wiedział, że wymarzonym wyborem jest dla niego właśnie ten zawodnik, Sixers nie byli jeszcze pewni, więc asystent Maurice Cheeks spotkał się z Iversonem by przeprowadzić kolejną rozmowę i przekonać się, jakim typem zawodnika będzie on

dla zespołu i swoich kolegów. Sixers nie zrazili się i podczas przeprowadzonego w New Jersey draftu, Allen wraz mamą oraz

przyjaciółmi z Cru Thik mogli usłyszeć z ust Davida Sterna: Z numerem pierwszym w drafcie 1996 roku Philadelphia 76ers

wybiera Allena Iversona, z Georgetown University. Za nim znaleźli się tak znakomici gracze jak Stephon Marbury, Ray Allen, Marcus

Camby, Antoine Walker, Peja Stojakovic, Steve Nash, Shareef Abdur-Rahim czy wreszcie Kobe Bryant. Ze wzrostem 183

centymetrów, Iverson stał się najniższym zawodnikiem draftu wybranym z numerem pierwszym w całej jego historii.

Ponownie na sali rozprawIverson miał iść do NBA spełniając słowo dane Freemanowi,

tymczasem jemu znowu groziło więzienie. 5 kwietnia 1996 odbyła się rozprawa, podczas której Iverson przysięgając mówić całą

prawdę i tylko prawdę, był świadkiem obrony Freemana. Został on aresztowany w domu swoich braci, w którym podczas nalotu policja

znalazła dziesiątki tysięcy dolarów i narkotyki – marihuanę i kilka gramów kokainy. Oskarżony przysięgał, że narkotyki należały do jego braci, a on już nie zajmował się nimi mając zagwarantowaną

przyszłość i pieniądze za sprawą Allena Iverson. Dodatkowo obrona wykazywała, że Freeman będący na zwolnieniu

warunkowym prosił o pozwolenie na zmianę adresu zamieszkania, bo jego lokatorzy zajmowali się handlem narkotykami, ale jej nie

uzyskał. Mimo tych argumentów uznano go winnym, a AI zaraz po przeczytaniu wyroku opuścił salę sądową tylnim wyjściem.

Zamiana kulturowaW momencie, kiedy Allen Iverson wstępował do NBA, liga poruszała

się już na dawno wyznaczonym torze, na którym nie było zakrętów. Standardy nie tylko gry, ale też stylu bycia, mody czy reklamy,

wyznaczył powracający do ligi Michael Jordan. Wszyscy chcieli być „Like Mike” tymczasem na horyzoncie pojawił się on – Allen

Iverson. Ktoś zupełnie oderwany od tego wzorca, kto wyznaczył nową erę dla czarnoskórych sportowców. Ktoś do bólu szczery,

autentyczny, grzeszny. Ktoś, kto do NBA wprowadzał swoją kulturę, czyli hip hop. Osoba, która zdawała się mówić, że nie ma zamiaru dostosować się do wyrytego wzorca, tylko to inni muszą się dostosować, zmieniając swój punkt widzenia odnośnie ludzi takich jak on. Dziennikarze sportowi i ludzie we władzach NBA

przywykli do czego innego. Tymczasem Iverson powodował dosłowne zderzenie kultur, ponieważ oceniano go przez pryzmat koszykarski, ale wizerunek ten już wcześniej został przez samego

Iversona przekształcony, do bycia ikoną hip hopu.

Kontrakt z Reebokiem Podobnie jak Jordan, także Iverson miał swój wpływ także na rynek

reklamy. David Falk uzgodnił dla niego wart 50 milionów dolarów kontrakt z Reebokiem, czyli największym rywalem promowanej przez Jordana firmy Nike. Reebok przeżywający ciężkie chwile

wypuścił w styczniu 1997 roku nowy model buta „The Question”. Tym samym Reebok wypełnił lukę w rynku na produkt „anty-

jordanowski” dla dzieci z dużych miast, którzy szukają jako wzorca kogoś takiego kim był AI.

Philadelphia 76ers 1996/97 Wybrany w Drafcie NBA 1996 przez

Philadelphię 76ers w pierwszej rundzie z numerem pierwszym, jako najniższy gracz o tym numerze w historii

1 listopada 1996 w swoim debiucie w NBA przeciwko Milwaukee zdobył 30 punktów (66% skuteczności)

Został Debiutantem Listopada zdobywając 21.8 ppg, 6.4 apg i 2.67 spg (najlepsze wyniki wśród pierwszoroczniaków)

Podczas All-Star Weekend został wybrany MVP Meczu Debiutantów – zdobył 19 punktów i 9 asyst, został pierwszym graczem Sixers uhonorowanym tym wyróżnieniem

W kwietniu 1997 roku w pięciu kolejnych meczach rzucał conajmniej 40 punktów (w tym 50 przeciwko Cavs) ustanawiając rekord debiutantów w historii NBA

Został Debiutantem Kwietnia zdobywając 33.6 ppg (pierwszy w NBA) i 8.7 apg (pierwszy wśród debiutantów)

Zakończył sezon z 23.5 ppg (szósty w NBA), 7.5 apg (jedenasty w NBA) i 2.07 spg (siódmy w NBA), we wszystkich tych kategoriach był najlepszy wśród debiutantów

Ustanowił rekord liczby punktów zdobytych w sezonie przez debiutanta – 1787

Wybrany do Pierwszej Piątki Debiutantów Zdobył nagrodę Debiutanta Roku i zostając

pierwszym zawodnikiem Philadelphii z takim wyróżnieniem

Denver Nuggets/Detroit Pistons 2008/09

Po rozegraniu trzech meczów sezonu zostaje sprzedany do Detroit Pistons za Chauncey Billupsa, Antonio McDyessa i Cheikha Sambę – podczas półtora letniej kariery w Denver Nuggets legitymuje się średnimi 26.0 ppg (2461 punktów), 3.0 rpg (403 zbiórki), 7.3 apg (968 asyst), 1.9 spg (253 przechwyty) w 133 meczach

Otrzymuje od kibiców 1 804 649 głosów na udział w swoim dziesiątym w karierze Meczu Gwiazd NBA, gdzie ponownie jako starter w drużynie Wschodu zdobywa 2 punkty (1/4 z gry) oraz 1 zbiórkę, 3 asysty, 1 przechwyt i 1 stratę

Awansuje na 16. miejsce w historii NBA pod względem zdobytych punktów w karierze (23 983)

Występuje w tylko 57 spotkaniach sezonu zasadniczego notując najgorsze w karierze średnie 17.5 ppg, 3.0 rpg, 5.0 apg i 1.5 spg w 36.7 minuty gry – opuszcza końcówkę sezonu i play-offs z powodu nieporozumień z klubem 

Memphis Grizzlies/Philadelphia 76ers 2009/10

Rozgrywa trzy mecze w barwach Memphis Grizzlies jako zawodnik rezerwowy (12.3 ppg, 1.3 rpg, 3.7 apg, 0.3 spg w 22.3 minuty), po czym decyduje się zerwać kontrakt i ogłasza przejście na koszykarską emeryturę

W meczu Grizzlies z Warriors przekracza swój 24 tysięczny punkt w karierze

Otrzymuje od kibiców 1 269 268 głosów na udział w swoim jedenastym w karierze Meczu Gwiazd NBA

Rezygnuje z emerytury i podpisuje jednoroczny kontrakt z Philadelphią 76ers, dla której zdobywa średnio 13.9 ppg, 3.0 rpg, 4.1 apg, 0.7 spg w 31.9 minut w 25 rozegranych meczach

Przedwcześnie opuszcza zespół, kończąc karierę w NBA ze średnimi 26.7 ppg, 3.7 rpg, 6.2 apg, 2.2 spg w 41.1 minut gry.

MVP sezonu (2000/01)MVP Meczu Gwiazd (2001, 2005)MVP Meczu Debiutantów (1997)Debiutant Miesiąca (2 razy)Debiutant Roku NBA (1996/97)Pierwsza Piątka Debiutantów NBA (1996/97)Pierwsza Piątka NBA (1999, 2001, 2005)Druga Piątka NBA (2000, 2002, 2003)Trzecia Piątka NBA (2006)Wybór do All Star Game (11 razy – 9 występów)Brązowy medal olimpijski (Ateny, 2004)Król Strzelców NBA (1999, 2001, 2002, 2005)Najlepszy Przechwytujący NBA (2001, 2002, 2003)Zawodnik Miesiąca NBA (4 razy)Zawodnik Tygodnia NBA (23 razy)

Powrót do NBAJedyny powrót jaki udał się Allenowi Iversonowi, był powrotem do

Philadelphii. 23 maja 2012 roku gwiazdor odwiedził Sixers przed meczem play-offs z Celtics. Został powitany kilkuminutową owacją na stojąco, doprowadzając kibiców do łez kolejnym wzruszającym gestem pocałowania loga zespołu namalowanwgo na parkiecie.

Ubrany w koszulkę Lou Williamsa, wówczas najlepszego strzelca filadelfijczyków, podał im piłkę, podziękował w krótkim wywiadzie wszystkim kibocom z Miasta Braterskiej Miłości i zniknął gdzieś w trybunach. Niespodziewanie, na początku 2013 roku pojawiła się

ostatnia, poważna szansa na powrót do gry. Iverson miał niemal w kieszeni kontrakt z Texas Legends, zespołem NBDL należącym do Dallas Mavericks. Z Legends do NBA przebiło się juz kilku graczy i

taki tez był zamysł sprowadzenia tam AI. Koszykarz jednak nie chcial grać dla podrzędnej ligi, stworzonej w celach rozwoju

młodych koszykarzy, prawdopodobnie uważając to za zniewagę.

Rodzina Allena Iversona

BankructwoJeszcze w czasie, gdy zaczęto mówić o rozpadzie małżeństwa Iversona oraz

kiedy grał on w Turcji, na jaw wyszły kłopoty finansowe koszykarza. Sam zainteresowany najpierw je dementował, później przyznał jednak, że w

plotkach jest cień prawdy. Wkrótce okazało się, że więcej niż cień. W lutym 2012 roku sędzia zajął konto bankowe koszykarza po tym, jak AI nie był w stanie spłacić 860 tysięcy dolarów długu zaciagniętego u jubilera. Iverson stracił ponoć fortunę na biżuterię dla siebie i swojej matki, na samochody dla siebie, rodziny i przyjaciół oraz na swoich znajomych z dzieciństwa,

którzy chronili Iversona na ulicach i trzymali go z dala od kłopotów, by mógł kontynuować swoją karierę koszykarską. Upokorzenia dopełniła na

początku 2013 roku strata posiadłości w Atlancie, którą na poczet długów przejął bank i sprzedał na aukcji za 2.5 miliona dolarów (Iverson cztery lata

wcześniej wybudował ją za 4.5 miliona). Iverson próbował wstrzymać licytację, ale bezskutecznie. Jakimś trafem Iverson mimo wszystko

zabezpieczył się na przyszłość. Media poinformowały, że przed laty zgodził się zamknięte konto bankowe z ponad 30 milionami dolarów, które będzie

dla niego dostępne jak skończy 55 lat.

NA ZAWSZE W NA ZAWSZE W SERCACH FANÓW SERCACH FANÓW

KRES KARIERY KRES KARIERY IVERSONA W NBAIVERSONA W NBA

Allen Iverson przede wszystkim przejdzie do historii jako najwybitniejszy zawodnik o tak niskim wzroście. Jeden z najbardziej

utalentowanych strzelców w historii NBA, ze średnią kariery 26.7 punktu w meczu. Autor licznych wpisów w księgach indywidualnych rekordów oraz na listach przyznanych nagród. Jeden z najbardziej nieustępliwych, twardych i grających z pasją zawodników. Ktoś, kto kochał współzawodniczyć jak niewielu w tej lidze. Pozostawiał na parkiecie ogromne serce do gry. Komu nie straszne były kontuzje,

bo po tysiącu upadków na parkiet potrafił podnieść się jeszcze jeden raz i grać dalej, odmawiając normalnej rehabilitacji.

Spopularyzował zagranie zwane „crossoverem”. I wreszcie: to jeden z najlepszych w historii zawodników, którym nie udało się zdobyć tytułu mistrzowskiego. Przyszły członek Galerii Gwiazd NBA. To

najkrótsza i najtrafniejsza ocena tego zawodnika.

http://sixers.pl/?page_id=1143 http://bojkas-jewels.blog.onet.pl/2008/03/19/

allen-iverson-biografia/ http://pl.wikipedia.org/wiki/Allen_Iverson http://bombardier.szczecin.pl/