Komputerowe wspomaganie prac biurowych...

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI NARODOWEJ

Małgorzata Sołtysiak

Jarosław Orczykowski

Komputerowe wspomaganie prac biurowych 343[01].Z3.01

Poradnik dla ucznia

Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy Radom 2006

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 1

Recenzenci: mgr inż. Beata Ostrowska mgr inż. Małgorzata Budzisz Opracowanie redakcyjne: mgr Małgorzata Sołtysiak Konsultacja: dr Elżbieta Sałata Korekta: Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2006


SPIS TREŚCI 1. Wprowadzenie 4 2. Wymagania wstępne 6 3. Cele kształcenia 7 4. Materiał nauczania 8

4.1. Edytor tekstu 4.1.1. Materiał nauczania 4.1.2. Pytania sprawdzające 4.1.3. Ćwiczenia 4.1.4. Sprawdzian postępów

8 8

13 14 19

4.2. Arkusz kalkulacyjny 4.2.1. Materiał nauczania 4.2.2. Pytania sprawdzające 4.2.3. Ćwiczenia 4.2.4. Sprawdzian postępów

22 22 26 26 28

4.3. Prezentacja multimedialna 4.3.1. Materiał nauczania 4.3.2. Pytania sprawdzające 4.3.3. Ćwiczenia 4.3.4. Sprawdzian postępów

29 29 32 32 33

4.4. Komputerowe bazy danych – tworzenie i wykorzystywanie 4.4.1. Materiał nauczania 4.4.2. Pytania sprawdzające 4.4.3. Ćwiczenia 4.4.4. Sprawdzian postępów

34 34 38 38 39

4.5. Terminarz spotkań 4.5.1. Materiał nauczania 4.5.2. Pytania sprawdzające 4.5.3. Ćwiczenia 4.5.4. Sprawdzian postępów

40 40 40 41 41

5. Sprawdzian osiągnięć 42 6. Literatura 46


343[01].Z3.07 Kreowanie wizerunku

jednostki organizacyjnej

343[01].Z3.06 Obsługa interesantów

343[01].Z3.04 Redagowanie pism

urzędowych

343[01].Z3.05 Organizowanie spotkań

służbowych

Moduł 343[01]Z3 Praca administracyjno-

-biurowa

343[01].Z3.01 Komputerowe

wspomaganie prac biurowych

343[01].Z3.02 Organizowanie pracy

w biurze

343[01].Z3.03 Wykorzystywanie informacji w pracy

biurowej

Schemat układu jednostek modułowych


1. WPROWADZENIE

Poradnik będzie Ci pomocny w przyswajaniu nowej wiedzy i kształtowaniu umiejętności z zakresu komputerowego wspomagania prac biurowych i wykorzystania oprogramowania biurowego do przygotowania takich dokumentów, jak: pisma, instrukcje, notatki urzędowe, protokoły, arkusze kalkulacyjne, prezentacje multimedialne oraz bazy danych. Zamieszczony materiał nauczania zawiera najważniejsze informacje dotyczące wymienionych zagadnień i wskazuje tematykę, z jaką powinieneś się zapoznać poprzez wyszukanie odpowiednich informacji we wskazanej literaturze. Poradnik zawiera jedynie najważniejsze informacje dotyczące tej tematyki. Do omówienia edycji dokumentów pakietu biurowego, podstawą stał się pakiet Microsoft Office. Należy jednak pamiętać, że specyfika pracy z innymi pakietami jest bardzo podobna. Biorąc pod uwagę, że z omawianymi treściami spotkałeś się już na zajęciach informatyki w gimnazjum i technologii informacyjnej w szkole ponadgimnazjalnej, zawarte w materiale nauczania treści powinieneś traktować jako powtórzenie i utrwalenie. Poziom trudności wykonywanych ćwiczeń powinieneś dostosować do swoich możliwości i wcześniej ukształtowanych umiejętności. Wykonanie zaproponowanych przykładowych ćwiczeń pomoże Ci ukształtować niezbędne umiejętności, wymagane programem kształcenia.

Pamiętaj, że w ciągu Twojego życia zawodowego będziesz musiał wielokrotnie dokonywać zmiany systemów operacyjnych, programów użytkowych i rozwiązań technologicznych. Informacje w dziedzinie informatyki szybko się dezaktualizują, zwłaszcza te, które są związane ściśle ze sprzętem i konkretnym oprogramowaniem.

W poradniku zamieszczono: − wymagania wstępne, czyli wykaz umiejętności, jakie powinieneś mieć już ukształtowane,

abyś bez problemów mógł korzystać z poradnika, − cele kształcenia, czyli wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy

z poradnikiem, − materiał nauczania, wiadomości teoretyczne niezbędne do opanowania treści jednostki

modułowej, − zestaw pytań przydatny do sprawdzenia, czy już opanowałeś podane treści, − ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować

umiejętności praktyczne, − sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań i pytań. Pozytywny wynik sprawdzianu

potwierdzi, że dobrze pracowałeś podczas lekcji i że nabyłeś wiedzę i umiejętności z zakresu tej jednostki modułowej,

− literaturę uzupełniającą. Wskazane jest, abyś wykonał wszystkie ćwiczenia zawarte w poradniku. W celu nabycia

umiejętności szybkiego pisania na klawiaturze komputera metodą bezwzrokową zamieszczono ćwiczenie dodatkowe. Zaleca się także ćwiczenia w domu z wykorzystaniem wskazanej literatury. Po wykonaniu ćwiczeń masz możliwość sprawdzenia poziomu swoich postępów odpowiadając na pytania podane w podrozdziale Sprawdzian postępów. W tym celu powinieneś zakreślić odpowiedzi, wstawiając X w miejscu pod słowem:

TAK – jeżeli twoja odpowiedź na pytanie jest pozytywna, NIE – jeżeli twoja odpowiedź na pytanie jest negatywna. Zakreślenia pod zapisem NIE wskazują luki Twojej wiedzy i informują zarazem, jakich

treści jeszcze nie poznałeś. Musisz do nich powrócić. Na zakończenie jednostki możesz, w celach sprawdzenia swoich umiejętności, skorzystać

z zamieszczonego w poradniku testu.


Pamiętaj, że pracując przy komputerze należy przyjąć odpowiednią postawę zgodnie z zasadami bhp oraz ergonomii pracy. Nie zapominaj o swoich palcach. Wskazane jest stosowanie odpowiednich ćwiczeń.

Najlepiej po godzinie pracy przy komputerze zrób sobie co najmniej 5 minutową przerwę.


2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej, powinieneś umieć: – obsługiwać komputer na poziomie podstawowym, – wykorzystywać zasady poprawnej edycji tekstu, – sporządzać proste arkusze kalkulacyjne, – sporządzać proste bazy danych, – korzystać z różnych źródeł informacji, – wyszukiwać informacje w Internecie, – stosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, – pracować w grupie i indywidualnie.


3. CELE KSZTAŁCENIA W wyniku realizacji programu jednostki modułowej, powinieneś umieć: − dostosować bezwzrokową metodę pisania do klawiatury komputera, − przepisać opracowany tekst, − sformatować przepisany tekst, − wstawić grafikę komputerową do tekstu, − opracować graficznie różne pisma biurowe, − wykonać różne opracowania tabelaryczne, − przygotować i prowadzić komputerową bazę danych, − zarchiwizować akta w systemie komputerowym, − sporządzić kosztorys spotkań służbowych, ustalić koszty przeprowadzenia seminarium, − przedstawić wskaźniki działalności przedsiębiorstwa w formie prezentacji.


4. MATERIAŁ NAUCZANIA 4.1. Edytor tekstów 4.1.1. Materiał nauczania

Edytor tekstu jak sama nazwa wskazuje służy do tworzenia dokumentów tekstowych, które mogą zawierać tabele, wykresy, rysunki, równania, oraz inne obiekty występujące w środowisku Windows. Bardziej zaawansowane funkcje edytora umożliwiają generowanie listów i raportów oraz tworzenie formularzy, streszczeń, protokołów i stron internetowych WWW.

W ramach przypomnienia i utrwalenia – Pasek narzędzi jednego z edytorów tekstu – Programu WORD

Rys. 1. Pasek narzędzie programu Word [rys. własny].

Przystępując do tworzenia dokumentu tekstowego, należy rozpocząć od: Ustawienia strony – w celu

zmiany ustawień strony (szerokość marginesów, układ kartki, nagłówek i stopka) wybieramy polecenie Ustawienia strony z menu Plik i w oknie dialogowym dokonujemy zmiany. Zmian tych można dokonać w trakcie tworzenia dokumentu, nie tylko na początku. Jednak po takich zmianach tekst znajdujący się na stronach zostanie inaczej rozmieszczony i mogą być konieczne jego poprawki.

Rys. 2. Ustawienia strony [rys. własny]. Nagłówek i stopka to dwa obszary poza górnym i dolnym marginesem, w których

możemy umieszczać tekst lub grafikę. To, co zostanie umieszczone w nagłówku lub stopce na dowolnej stronie, będzie widoczne na każdej stronie w tym samym miejscu. Odległość nagłówka i stopki od brzegu kartki ustalamy w oknie „ustawienia strony”. Przechodzimy do trybu edycji nagłówka lub stopki, wybierając polecenie nagłówek i stopka z menu Widok. Najczęściej jednak pola te są wykorzystywane w celu numerowania stron.

Format czcionki – w celu zmiany rodzaju lub atrybutów czcionki należy wybrać polecenie Czcionka z menu Format. W poszczególnych oknach dokonujemy wyboru poprzez rozwinięcie kolejnych opcji. Wybrane efekty zaznaczamy klikając w okienka przy nich. Zmiany formatu czcionki można dokonać, wykorzystując przyciski na pasku narzędzi formatowanie.

Pasek narzędzi formatowania

Pasek narzędzi standardowych

Pasek menu Linijka


Format akapitu – są możliwe do ustawienia między wierszami odstępy: pojedyncze, 1,5 wiersza, podwójne, wielokrotne, przynajmniej i dokładnie. Równie dokładnie można ustawić wcięcia z lewej i z prawej strony akapitu oraz odstępy przed i po akapicie.

Rys. 3. Czcionka i format. Formatowanie i edycja tekstu

Formatowanie tekstu umożliwia zmianę wyglądu poszczególnych znaków i akapitów w dokumencie. Przed rozpoczęciem formatowania należy zaznaczyć wybrany fragment. Zmiana formatu znaku i akapitu może być dokonana za pomocą menu Format, funkcja czcionka, względnie akapit, lub za pomocą paska narzędzi – Formatowanie, (np.

Formatowanie, Formatowanie, FORMATOWANIE).

Format czcionki:

krój czcionki rozmiar czcionki

decyduje o wielkości znaków

atrybuty: pogrubienia, pochylenia podkreślenia

Wyrównanie akapitu: do lewej

wyśrodkowany do prawej

wyjustowany (wyrównany do lewej

i prawej). Rys. 4. Formatowanie.

Listy numerowane i wypunktowane Edytor tekstu umożliwia tworzenie list numerowanych i wypunktowanych. Etapy

tworzenia listy:

− wpisanie zawartości listy, − dodanie numerowania do całej listy, − po wybraniu opcji „wypunktowanie i numerowanie”

dokonujemy właściwego wyboru , − zwiększenie wcięcia.

Rys. 5. Wypunktowania i numerowania [Program Word].


Ponadto istnieje możliwość zmiany formatu znaku numerowania lub wypunktowania. Użytkownik może tego dokonać, korzystając z opcji dostosuj, która jest dostępna w menu Format – funkcja Wypunktowanie i numerowanie. Tabela

Rys. 6. Pasek narzędzi do rysowania tabel i krawędzi [Program Word].

Jedną z częściej wykorzystywanych funkcji edytora tekstu Word jest możliwość tworzenia

tabel oraz ich modyfikacji. Edytor tekstu oferuje użytkownikowi dwa sposoby tworzenia tabel lub zmiany krawędzi

istniejącej tabeli. Służy do tego ołówek, za pomocą którego można rysować nową tabelę, lub modyfikować krawędzie istniejącej. Ponadto na tymże pasku narzędzi znajdują się przyciski umożliwiające zmianę orientacji tekstu, sortowanie danych czy kolor krawędzi danej tabeli.

Ponadto edytor tekstu oferuje możliwość wykonywania podstawowych obliczeń matematycznych w tabeli. Służy do tego funkcja Formuła... – z menu Tabela. Komórki w tabeli posiadają swój adres np. a1, b3, d6. (kolumny są literowane A, B, C, wiersze są numerowane 1, 2, 3...). Przykładowe formuły: − =a1+a2+a3 (dodanie 3 komórek), − =c2*c3 (iloczyn 2 komórek), − =c4/d6 (iloraz 2 komórek). Tabulatory

Tabulatory służą do dowolnego wyrównywania akapitów względem siebie na stronie. Użytkownik decyduje o sposobie rozmieszczenia tabulatorów. Word udostępnia cztery rodzaje tabulatorów: − wyrównania do lewej, − wyśrodkowania, − wyrównania do prawej, − dziesiętny.

Tabulatory zmienia się, klikając przycisk wskazany na rysunku, a umieszcza się w dokumencie, wskazując myszą pozycje na linijce poziomej. Do przemieszczania kursora pomiędzy zastosowanymi tabulatorami służy przycisk na klawiaturze TAB.

Oprócz biblioteki rysunków, można tworzyć i dowolnie modyfikować własne elementy graficzne. Służy do tego dodatkowy pasek narzędzi – Rysowanie. Włączany jest on za

pomocą ikony o tej samej nazwie, znajdującej się na pasku narzędzi – Standardowy.


Pasek narzędzi umożliwia:

Rys. 7. Pasek narzędzi do rysowania [Program Word].

– rysowanie podstawowych kształtów geometrycznych. – dodawanie pól tekstowych. – posługiwanie się galerią autokształtów. – wykorzystanie edytora WordArt (tekst ozdobny).

§ formatowanie ww. elementów: − zmiana koloru krawędzi i wypełnienia, − zamiana grubości i stylu krawędzi, − zmiana cieniowania i oświetlenia, − dodawanie efektów 3-W.

Edytor równań Program Microsoft Word pozwala na wstawianie do dokumentu dowolnych wyrażeń

matematycznych, chemicznych, fizycznych itp. Służy do tego edytor równań Microsoft Equation 3.0, który uruchamiany jest w następujący sposób: − menu Wstaw − funkcja Obiekt – Microsoft Eqation 3.0. Po wykonaniu powyższych czynności otwierane jest okno edytora równań zawierające dodatkowy pasek narzędzi,

Rys. 8. Pasek edytora równań [Program Word].

na którym znajdują się wszystkie symbole i operatory matematyczne, umożliwiające budowanie równań. Przykładowe równanie wykonane za pomocą edytora równań:

Równanie jest obiektem edytora tekstu Word, posiada takie same cechy, jak obiekt clipart

(rysunek).

Numer strony i przypis Strony w dokumencie numeruje się za pomocą funkcji – Numery stron... z menu –

Wstaw. Użytkownik decyduje o miejscu położenia numeru (nagłówek, stopka strony), wyrównaniu numeru, formacie numeru (arabski, rzymski, literowy oraz o numerze początkowym).


Przypisy wstawiane są do dokumentu za pomocą funkcji – Przypisy z menu – Wstaw. Przypisy mogą znajdować się na dole strony (przypis dolny) lub na końcu dokumentu (przypis końcowy).

Bardzo przydatną funkcją przy opracowywaniu różnego rodzaju dokumentów jest funkcja sprawdzania błędów, któremu służy narzędzie automatycznego sprawdzania błędów ortograficznych i gramatycznych w dokumencie Pisownia i gramatyka

Drukowanie dokumentu umożliwia ikona na pasku narzędzi – Standardowy lub funkcja Drukuj z menu – Plik. Funkcja ta umożliwia ponadto określenie liczby kopii, zakresu stron do drukowania oraz właściwości drukarki.

Rys. 9. Opcje drukowania [rys. własny]. Korespondencja seryjna

Prawie każdy pisze i wysyła listy. W sytuacji, gdy list tej samej treści chce się wysłać do wielu osób, tradycyjne adresowanie pism i kopert staje się bardzo żmudnym i czasochłonnym zajęciem. Korespondencja seryjna rozwiązuje ten problem, automatyzując powtarzające się czynności. Zyskuje się w ten sposób cenny czas, a praca staje się łatwiejsza. Komputerowe wydruki listów (pism) i kopert są bardziej estetyczne i świadczą o profesjonalizmie autora.

Do korespondencji seryjnej potrzebne są dwa dokumenty: − pierwszy nazywany – nazywany głównym – to dokument, który ma być wysłany do wielu

osób, może nim być list, koperta lub etykieta adresowa, − drugi dokument powinien zawierać dane osób lub instytucji, do których będzie wysyłany

dokument główny.


Rys. 10. Schemat tworzenia korespondencji seryjnej [8].

Korespondencja seryjna to proces scalania tych dwóch dokumentów, polegający na

łączeniu danych (imion, nazwisk, adresów itd.), przechowywanych w pliku z dokumentem głównym.

Tworzenie korespondencji seryjnej składa się z następujących etapów: 1. Wybór dokumentu głównego (może nim być list seryjny, koperta lub etykieta). 2. Utworzenie pliku z danymi (lub otwarcie istniejącego – jeśli został przygotowany

wcześniej). 3. Utworzenie dokumentu głównego oraz wstawienie do niego pół korespondencji seryjnej. 4. Scalenie, czyli połączenie dwóch dokumentów. 5. Sprawdzenie poprawności i drukowanie scalonego dokumentu.

W korespondencji seryjnej można utworzyć nowy plik z danymi lub skorzystać z istniejącego, np. dowolnej bazy danych, tabeli arkusza kalkulacyjnego (spełniającej warunki bazy danych) czy tabeli w Wordzie. W scalonym dokumencie w miejscu nazw pól korespondencji seryjnej pojawią się konkretne dane.

Ważne jest zachowanie na dysku dokumentu głównego oraz pliku zawierającego dane niezbędne do przeprowadzenia procesu scalania. Pliki te można wielokrotnie wykorzystywać. 4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie elementy składają się na format danego tekstu? 2. W jaki sposób wstawiamy do dokumentu przypis? 3. Kiedy i w jaki sposób wstawiamy tabelę? 4. Co umożliwia nam funkcja rysowanie? 5. Jakie są kolejne kroki podczas sporządzenia korespondencji seryjnej?


4.1.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Przepisz podaną treść pisma, stosując metodę bezwzrokową dziesięciopalcową a następnie odpowiednio sformatuj pismo.

Ośrodek Geodezyjny, ul. Marszałkowska 54, 00-234 Warszawa Wasze pismo z dnia 12 04 2005 r. Znak CL-1-3-05 Nasz znak DG-23/05 Data bieżąca Centralne Laboratorium Badań Gleby, ul. Hoża 26, 00-682 Warszawa Sprawa: opracowanie ofert Przyjmując Waszą propozycję prosimy o poinformowanie nas, w jakim terminie moglibyście opracować oferty na następujące laboratoria: do badań chemicznych gleby, do badań wytrzymałości gruntów i badań fizycznych gleby, chemii ogólnej nieorganicznej. Wymienione laboratoria przeznaczone będą dla potrzeb szkół wyższych. Oferty te powinny być opracowane w języku francuskim, przeznaczone są bowiem dla potrzeb wyższej uczelni w Maroku. Ze względu na pilność sprawy oczekujemy szybkiej odpowiedzi oraz podania związanych z tym kosztów. Kierownik Działu Eksportu mgr Janusz Zdański

Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przepisać podany tekst w programie Microsoft Word, 2) sformatować tekst, stosując następujące parametry: marginesy 2,5cm, krój czcionki Times

New Roman, 12 punktów, interlinia pojedyncza, wcięcie pierwszego wiersza akapitu 0,75 cm,

3) rozmieść poprawnie składowe pisma.

Wyposażenie stanowiska pracy: – podany tekst, – przykłady poprawnie sformatowanych pism, – komputer z oprogramowaniem Microsoft Office 2000 Pro lub Premium. Ćwiczenie 2

W oparciu o istniejące szablony Worda utwórz strony tytułowe oficjalnych faksów urzędów, jakie znajdują się w Twojej miejscowości, a następnie utworzone dokumenty zapisz jako szablony.


1) zaprojektować strony tytułowe oficjalnych faksów urzędów, jakie znajdują się w Twojej miejscowości, korzystając z istniejących szablonów Worda,

2) zapisać utworzone dokumenty jako szablony.

Wyposażenie stanowiska pracy: − komputer z oprogramowaniem Microsoft Office 2000 Pro lub Premium.


Ćwiczenie 3 Przepisz podany tekst.

Przedsiębiorstwo Elektrotechniczne Warszawa, 15-10-2005 r. „ELPOL” Sp. z o.o. ul. Kusocińskiego 36 10-200 Warszawa tel./faks. (0 22) 123 54 67 DS. –1-18/05

Warszawska Spółdzielnia Spożywców „Społem” ul. Nowy Świat 53 00-047 Warszawa

Sprawa: oferta Odpowiadając na Wasze pismo z dn. 29-09-2005r., nr DZ-I-3/05, oferujemy następujące wyroby elektrotechniczne: – odkurzacze elektryczne typ „Alfa” – nr katalogowy 1846,

cena netto 476,00 zł, – żelazka elektryczne typ „Mewa” – nr katalogowy 22002,

cena netto 205,00 zł, – roboty kuchenne typ „Marcel” – nr katalogowy 62655. Do tych wyrobów dołączone są katalogi z opisem i instrukcją zastosowania oraz cennik. Od podanych wyżej cen udzielamy 10% rabatu detalicznego. Towar dostarczamy w terminie 15 dni od daty otrzymania zamówienia. Czekamy na Wasze zlecenie. Załączniki: 4 Kierownik Działu Ekonomicznego Katalogi wyrobów rok 2006 oraz cennik Mariusz Borowski


1) przepisać podany tekst metodą bezwzrokową, 2) zastosować pojedynczą interlinię, 3) dokonać odpowiedniego formatowania tekstu, 4) zapisać utworzony dokument, 5) wydrukować przygotowane pismo, 6) zaprezentować przepisane pismo na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − podany tekst, − komputer z oprogramowaniem Microsoft Office 2000 Pro lub Premium, − drukarka.


Ćwiczenie 4 Przepisz podany tekst.

Obiektywne dobra osobiste

Różnorodność występowania w życiu społecznym dóbr osobistych podlegających

ochronie cywilnoprawnej, a także ochronie przewidzianej w innych przepisach polskiego systemu prawnego, przesądza o niemożliwości systematycznego ujęcia przesłanek ogólnych, których występowanie mogłoby przesądzić o tym, czy konkretne zdarzenie lub wypowiedź stanowią naruszenie któregoś z nich. Ocena jest i musi być w praktyce orzeczniczej, dokonywana na tle konkretnego stanu faktycznego. Sąd w świetle konkretnego stanu faktycznego stosując kryteria obiektywne czy doszło do naruszenia dobra osobistego. Dzisiaj dominuje pogląd, iż należy posługiwać się kryterium obiektywnym, odwołującym się do przyjętych ocen w społeczeństwie. Dobra te „pozostają pod ochroną prawa cywilnego, niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach”, (art. 23 k.c.). Norma ta akcentuje samą zasadę ochrony dóbr osobistych przez prawo cywilne i dopuszcza koncepcję, w której ochrona przewidziana w innych dyscyplinach, na przykład w prawie karnym nie wyłącza ochrony cywilnoprawnej. Wnioskując z tego ochrona ta jest wszechstronna, gdyż jest ona zróżnicowana w ramach samego prawa cywilnego i w różnych gałęziach prawa. Na podstawie kryterium niemajątkowego charakteru dóbr osobistych, ich związania z osobowością człowieka i przy uwzględnieniu uwagi o obiektywnym ich ujęciu można powiedzieć, że dobrami osobistymi są niemajątkowe wartości, jakie dla każdego człowieka przedstawiają, jego fizyczną i psychiczną integralność oraz przejawy jego twórczej działalności. Ocena naruszenia dobra osobistego powinna być dokonywana według kryteriów obiektywnych, a nie według subiektywnych odczuć osoby pokrzywdzonej.

„Pamiętajmy, że subiektywne reakcje są czasem przesadne, jeżeli np. dana osoba jest nadmiernie uczulona na punkcie swej godności.”1Z tym poglądem autora zgadza się również orzecznictwo: „Ocena, czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego, jakim jest stan uczuć, godność osobista i nietykalność cielesna, art. 24 § 1 k.c., nie może być dokonana według miary indywidualnej wrażliwości zainteresowanego, czyli ocena subiektywna”.


1) przypomnieć wiadomości z jednostki Wykonywanie prac biurowych, 2) przepisać podany tekst w programie Microsoft Word, 3) przepisać tekst w układzie blokowym metodą bezwzrokową, 4) sformatować tekst, stosując następujące parametry: marginesy 2,5 cm, krój czcionki

Times New Roman, 12 punktów, interlinia pojedyncza.

Wyposażenie stanowiska pracy: – podany tekst, – komputer z oprogramowaniem Microsoft Office 2000 Pro lub Premium, – drukarka.


Ćwiczenie 5 Podany tekst przepisz w układzie a’linea, stosując odpowiednie formatowanie.

Jak należy pisać listy1

Z punktu widzenia dobrych manier list musi być napisany przede wszystkim pismem czytelnym i estetycznym.

Nieuprzejmością ze strony osoby piszącej list jest niedbałe i zawiłe pismo. Pismo takie zmusza bowiem adresata listu do dużego wysiłku podczas odczytania jego treści.

Poza tym jest rzeczą oczywistą, że treść listu musi być wyrażona w formie zrozumiałej, jasnej i grzecznej.

Chcielibyśmy ponadto przypomnieć, że listy mogą być przechowywane lub przeczytane nie tylko przez adresata, ale także przez inne osoby. (...)

Kończąc tę krótką listę porad, zachęcamy do tego, byście nigdy nie czytali liścików, pocztówek, a przede wszystkim listów zaadresowanych do innych osób, jeśli nawet trafią do Waszych rąk w otwartej już kopercie. Nie chcemy rozpisywać się na temat tego, kto otwiera zaklejone koperty listów zaadresowanych do innych osób. Może bowiem się zdarzyć, że osoba taka znajdzie w liście rzeczy dla niej nieprzyjemne lub prywatne, o których mogłaby się dowiedzieć w sposób właściwszy.


1) przypomnieć wiadomości z jednostki Wykonywanie prac biurowych, 2) przepisać podany tekst w programie Microsoft Word, 3) przepisać tekst w układzie blokowym metodą bezwzrokową, 4) sformatować tekst, stosując następujące parametry: marginesy 2,5 cm, krój czcionki Arial,

12 punktów, wcięcie pierwszego wiersza akapitu 0,75cm, interlinia 1,5.

Wyposażenie stanowiska pracy: − podany tekst, − komputer z oprogramowaniem Microsoft Office 2000 Pro lub Premium. Ćwiczenie 6

Utwórz listę osób, które powinny wziąć udział w naradzie dyrektorów szkół średnich w Twoim mieście, regionie. (Lista powinna zawierać: lp., imię i nazwisko, adres szkoły, telefon).


1) określić punkt wstawienia tabeli, 2) wybrać z paska menu Tabela, polecenie Wstaw, potem Tabela, 3) wpisać odpowiednią liczbę kolumn i wierszy, 4) zaznaczyć stałą szerokość kolumn i wierszy, 5) wpisać nazwy kolumn: lp., imię i nazwisko, adres szkoły, telefon, 6) wpisać dane, 7) sformatować tabelę. 1 F. Bianchero Torasso: Podręcznik dobrych manier dla dzieci, Jedność, Kielce 2002.


Wyposażenie stanowiska pracy: − dane do zadania, − komputer z oprogramowaniem Microsoft Office 2000 Pro lub Premium.

Ćwiczenie 7 Sporządź korespondencję seryjną na spotkanie dyrektorów szkół ponadgimnazjalnych

w Twoim regionie.


1) określić punkt wstawienia tabeli, 2) wybrać z paska menu Tabela, polecenie Wstaw, potem Tabela, 3) wpisać odpowiednią ilość kolumn i wierszy, 4) zaznaczyć stała szerokość kolumn i Auto, 5) wpisać dane, 6) sformatować tabelę.

Wyposażenie stanowiska pracy: − dane do zadania, − komputer z oprogramowaniem Microsoft Office 2000 Pro lub Premium. Ćwiczenie 8

Przepisać poniższy tekst.

Fragment dokumentu wydanego przez Agencję Krajową Leonardo da Vinci w sprawie wymagań dotyczących raportowania. (www.bkkk-cofund.org.pl)

Przygotowując SPRAWOZDANIE CZĄSTKOWE z realizacji projektu pilotażowego, językowego lub projektu sieci międzynarodowych należy:

1. Wypełnić: 1.1 Formularz sprawozdania w aplikacji internetowej programu Leonardo da

Vinci (http://leonardo.cofund.org.pl) 1.2 Sekcje od A do F formularza sprawozdania 1.3 Sekcję G łącznie z sekcjami G4-G8 (do tabel G4-G8 należy załączyć tabele

uzupełniające wg wzoru w załączeniu) 1.4 Stronę pierwszą formularza sprawozdania wraz z podpisem osoby, która

podpisywała umowę na realizację projektu 1.5 Stronę drugą formularza sprawozdania zawierającą informacje na temat

instytucji promotora (wykonawcy umowy) oraz osoby podpisującej sprawozdanie

2. Dostarczyć dokumenty (kopie): 2.1 Umowy z partnerami projektu (o ile nie zostały wcześniej dostarczone) 2.2 Sprawozdania z realizacji projektu, składane promotorowi przez partnerów 2.3 Wyciągi bankowe (promotora) dotyczące przekazania środków partnerom; 2.4 Umowy z podwykonawcami projektu (zawarte przez promotora

i partnerów) 2.5 Kopie faktur wystawionych na promotora i partnerów, uznanych w koszty

realizacji projektu (za wyjątkiem kategorii wydatków, które są dofinansowane na zasadzie ryczałtu) – faktury powinny nosić numery referencyjne zgodnie z tabelami uzupełniającymi do tabel G4-G8 (wzór w załączeniu)

http://www.bkkk-cofund.org.pl)

http://leonardo.cofund.org.pl


2.6 Dokumenty potwierdzające wysokość kursów wymiany stosowanych przez partnerów do sporządzenia kalkulacji ujętych w sprawozdaniu oraz uzasadniające zastosowanie danych kursów

Pismo podpisane przez wszystkich partnerów, akceptujące składaną wersję sprawozdania


1) przepisać powyższy tekst na komputerze metodą bezwzrokową, 2) dokonać jego formatowania tak, aby był czytelny, a zarazem estetyczny (zastosować

własną redakcję), 3) zapisać jego wersję elektroniczną oraz wydrukować go na drukarce, 4) sformatowany tekst zaprezentować na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − tekst do przepisania, − komputer z oprogramowaniem Microsoft Office 2000 Pro lub Premium. Ćwiczenie 9

W poniższym tekście przestawiono kolejność wyrazów w zdaniach, zdań, całych linii i akapitów. Uporządkuj tekst według wzorca. Jest to ćwiczenie, dzięki któremu poznasz funkcje „kopiuj”, „wklej”, „przenieś”, „wytnij” oraz odpowiadające im skróty klawiszowe.

PRZYKŁAD Każdy z nas, jak tylko najbardziej sięgnie pamięcią, pamięta rybę na wigilijnym stole.

Podobnie jest z pamięcią naszych rodziców i dziadków. Od wieków bowiem ryba stanowi zasadniczą potrawę wigilijnej kolacji Piastów. Z ryb preferujemy dwa jej gatunki tj. śledzia i karpia. Szczególnego zastanowienia wymaga właśnie karp. Jadamy go w czasie roku dosyć często, nigdy jednak karp nie smakuje tak bardzo, jak w czasie wigilii. Żeby poznać tę smakowitą tajemnicę, postanowiliśmy odwiedzić karpia i z nim porozmawiać. Pojechaliśmy do hodowlanego gospodarstwa rybackiego w Grzegorzewicach, niedaleko źródeł Pisi Gągoliny.

Gospodarstwo w Grzegorzewicach, którego właścicielem od kilku lat jest Jerzy Dec liczy prawie 150 hektarów powierzchni. Z tego rybne stawy hodowlane stanowią prawie 80 hektarów. Woda w stawach jest bardzo czysta, bowiem pochodzi bezpośrednio ze źródeł Pisi. Ma to swoje zalety i wady niestety. Czysta woda gwarantuje wyhodowanie ryby zdrowej i bardzo smacznej. Woda źródlana jest jednak zimna, co opóźnia proces hodowlany i go wydłuża. Zdaniem naszego gospodarza w Polsce tradycyjny wigilijny karp musi rosnąć aż trzy lata. W krajach sąsiednich ten proces jest o rok krótszy. Dlatego też ryba z importu jest tańsza od krajowej. Przy zakupie należy jednak badać świadectwo jej pochodzenia. Możemy bowiem na targach nadziać się na rybkę z Ukrainy, która o zmroku nam zaświeci.

TEKST DO ĆWICZEŃ ...którego właścicielem od kilku lat jest Jerzy Dec liczy prawie. Z tego rybne stawy

hodowlane stanowią prawie 80 hektarów zalety i wady niestety. Czysta woda gwarantuje wyhodowanie ryby zdrowej i bardzo smacznej. gospodarza w Polsce tradycyjny wigilijny karp musi rosnąć aż trzy lata. W krajach sąsiednich ten Woda w stawach jest bardzo czysta, bowiem pochodzi bezpośrednio ze źródeł Pisi. Ma to swoje Woda źródlana jest jednak zimna, co


opóźnia proces hodowlany i go wydłuża. Zdaniem naszego proces jest o rok krótszy. Dlatego też ryba z importu jest tańsza od krajowej. Przy zakupie należy jednak badać świadectwo jej pochodzenia. która o zmroku nam zaświeci. 150 hektarów powierzchni Możemy bowiem na targach nadziać się na rybkę z Ukrainy Gospodarstwo w Grzegorzewicach

Żeby poznać tę smakowitą tajemnicę, postanowiliśmy odwiedzić karpia i z nim porozmawiać. Pojechaliśmy do hodowlanego gospodarstwa rybackiego w Grzegorzewicach, niedaleko źródeł Pisi Gągoliny. Od wieków bowiem ryba stanowi zasadniczą potrawę wigilijnej kolacji Piastów. Każdy z nas, jak tylko najbardziej sięgnie pamięcią, pamięta rybę na wigilijnym stole. Podobnie jest z pamięcią naszych rodziców i dziadków. dwa jej gatunki Z ryb preferujemy tj. śledzia i karpia. Szczególnego zastanowienia wymaga właśnie karp. Jadamy go w czasie roku dosyć często, nigdy jednak karp nie smakuje tak bardzo, jak w czasie wigilii.


1) przygotowaną wersję elektroniczną ćwiczenia poustawiać według wzoru, 2) dokonać jego formatowania, tak aby był, czytelny a zarazem estetyczny, 3) zapisać jego wersję elektroniczną, 4) uporządkowany tekst zaprezentować na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

− tekst w wersji elektronicznej, − komputer z oprogramowaniem Microsoft Office 2000 Pro lub Premium. Ćwiczenie 10

Wykonaj tabelkę wg poniższego wzoru, traktując go jako minimalne wymagania co do formatowania samych komórek oraz wprowadzonego do nich tekstu.

ROZKŁAD ZAJĘĆ

PONIEDZIAŁEK ŚRODA PIĄTEK

godz. Grupa I Grupa II Grupa I Grupa II Grupa I Grupa II 7:00 8:00

9:00 10:00

11:00

PRZERWA OBIADOWA

13:00 14:00 15:00

Podsumowanie dnia Podsumowanie dnia Podsumowanie dnia


Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) przygotować wersję elektroniczną tabeli, 2) dokonać jej formatowania, 3) zachować tabelę w wersji elektronicznej, 4) wydrukować tabelę na drukarce kolorowej, 5) uporządkowany tekst zaprezentować na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy: – wzór tabeli, – komputer z oprogramowaniem Microsoft Office 2000 Pro lub Premium. 4.1.4 Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie

1) wpisać tekst oraz edytować go z wykorzystaniem różnych czcionek, wielkości, grubości, koloru i wyrównania? ¨ ¨

2) wstawić przypisy do dokumentu? ¨ ¨ 3) wstawić tabelę do dokumentu i ją sformatować? ¨ ¨ 4) napisać tekst w układzie blokowym i a’linea? ¨ ¨ 5) sporządzić listę osób zaproszonych na naradę? ¨ ¨ 6) sporządzić korespondencję seryjną? ¨ ¨ 7) omówić elementy formalne pisma? ¨ ¨ 8) formatować różnego rodzaju wypunktowanie i numerowanie? ¨ ¨ 9) formatować stopkę i nagłówek dokumentu, zmienny dla różnych

sekcji? ¨ ¨


4.2. Arkusz kalkulacyjny 4.2.1. Materiał nauczania

Arkusz kalkulacyjny – Microsoft Excel jest chyba najpopularniejszą aplikacją biurową używaną do przetwarzania danych liczbowych. Jego możliwości są niezwykle duże od wykonywania prostych obliczeń i zestawień, poprzez analizy statystyczne i rozwiązywanie złożonych problemów za pomocą metod numerycznych, aż do tworzenia skomplikowanych aplikacji.

Znajomość Excela jest dziś niemal konieczna w pracy i często jest jednym z kryteriów oceny kandydata na pracownika. W pracy biurowej program ten jest niezbędny dzięki odpowiednio skonstruowanym arkuszom. Z jego pomocą można realizować funkcje programu księgowego, bazy klientów i kontrahentów, karty płac i wiele innych.

Rys. 11. Podstawowe elementy arkusza oraz rodzaje danych [Microsoft Excel].

Formatowanie komórek, wierszy i kolumn Arkusz kalkulacyjny jest elektroniczną wersją tabeli. Składa się z wielu rozmieszczonych

obok siebie komórek. Komórka jest elementem znajdującym się na przecięciu określonego wiersza i kolumny tabeli. Podstawowym zadaniem arkusza kalkulacyjnego jest wykonywanie obliczeń na pojedynczych komórkach i ich grupach. Użytkownik może dowolnie zmienić wygląd (krój i rozmiar czcionki, sposób wyrównywania, kolory, obramowanie, sposób wyświetlania liczb) tworzonej tabeli.

Rys. 12. Formatowanie komórek [Microsoft Excel].


Każda komórka arkusza ma własny adres złożony z oznaczeń kolumny i wiersza, na przecięciu których znajduje się (np.: „A1”, „B54”, „CD43”). Jest on wykorzystywany w formułach do odwoływania się do określonych komórek.

Często zachodzi konieczność zaadresowania więcej niż jednej komórki; prostokątny obszar przylegających do siebie komórek nosi nazwę zakresu komórek. Można go wskazać poprzez podanie adresów komórek leżących w przeciwległych narożnikach obszaru oddzielonych dwukropkiem (na przykład „A1 : C4”).

Do komórek arkusza można wprowadzać następujące rodzaje danych: – liczbę, – tekst, – formułę.

Liczby umożliwiają wypełnienie arkusza własnymi danymi, które następnie można poddać dalszej analizie. Umożliwiają one przechowywanie danych zarówno w postaci całkowitej, jak i ułamkowej. Również data i czas zapamiętywane są jako pojedyncze liczby.

Tekst jest ciągiem liczb, liter lub innych znaków. Najczęściej służy do opisu innych obszarów arkusza. Może być wykorzystywany przez niektóre formuły. Liczbę, która ma być odczytana przez arkusz jako tekst, należy poprzedzić znakiem „ ’ ”.

Formuły umożliwiają wykonywanie obliczeń na pojedynczych komórkach i ich grupach. Oprócz podstawowych działań (dodawanie, odejmowanie, mnożenie, dzielenie, potęgowanie) istnieje możliwość wykorzystania zaawansowanych funkcji matematycznych, logicznych, finansowych i innych.

Każda formuła może zawierać: – stałe (wartość liczbowa lub tekst, tekst musi być ograniczony znakami ””) – zmienne (np. adresy komórek, w których znajdują się dane do obliczeń), – funkcje.

W formułach można stosować: – operatory działań: + dodawanie, – odejmowanie, * mnożenie, / dzielenie lub

^ potęgowanie, – operatory porównań: = równe, > większe niż, < mniejsze niż, >= większe lub równe,

+< mniejsze lub równe, <> nierówne (różne), – operatory tekstowe: & łączy dowolny tekst w jedną całość.

Należy pamiętać, iż po wprowadzeniu każdej formuły należy zatwierdzić ją klawiszem Enter. Ponadto arkusz ma wbudowane gotowe funkcje różnego typu, można je zastosować w formułach. Funkcje mają polskie nazwy i wszystkie mają podobną składnię

Nazwa funkcji (argument funkcji) Program Excel posiada kilka ważnych funkcje do których zaliczyć należy:

– SUMA (liczba1;liczba2;...) – funkcja oblicza sumę podanych argumentów liczba 1, liczba2, .... Może ich być maksymalnie 30. Argumentami mogą być liczby, adresy komórek lub zakres komórek. Oddzielamy je średnikami (Przykład =SUMA(A1:A5);

– ILOCZYN (liczba1;liczba2;...) – funkcja oblicza iloczyn podanych argumentów, maksymalnie 30 – (Przykład =ILOCZYN(C5:C9);

– ILE.LICZB (wartość1;wartość2;...) – funkcja zlicza, ile liczb występuje na liście argumentów, których może być maksymalnie 30, mogą zawierać różne typy danych;

– ILE.NIEPUSTYCH – funkcja ta podaje liczbę niepustych wartości na liście argumentów. Można jej używać wtedy, gdy chce się zliczyć liczbę komórek zawierających dane w określonym zakresie komórek;


– JEŻELI(logiczny_test;wartość_jeżeli_prawda;wartość_jeżeli_fałsz) – funkcja sprawdza warunek logiczny_test. Jeżeli ten warunek jest prawdziwy, to wynikiem jest wartość_jeżeli_prawda, a jeżeli warunek jest fałszywy, to wynikiem jest wartość_jeżeli_fałsz.

– LICZ.JEŻELI(zakres;kryteria) – funkcja oblicza liczbę komórek spełniających określone kryteria we wskazanym zakresie. Kryterium, czyli warunkiem może być konkretna wartość, w tym również wartość logiczna (PRAWDA, FAŁSZ) lub kryterium porównawcze. (Przykład – Chcemy wiedzieć np. ile razy w arkuszu występuje nazwisko Kowalski. Obliczy to formuła =LICZ.JEŻELI(A2:A6;”KOWALSKI”).

– SUMA.JEŻELI(zakres;kryterium;suma_zakres) – sumuje komórki, które spełniają określone kryteria,

– CZY.TEKST(wartość) – funkcja bada argument i zwraca PRAWDA, jeżeli wartość jest tekstem. Argumentem może być adres komórki, formuła lub nazwa.

– ZŁĄCZ.TEKST(tekst1;tekst2;...) – funkcja łączy kilka łańcuchów tekstowych w jeden tekst. Łańcuchem tekstowym może być tekst, liczba odwołanie do komórki.

– ZAOKR(liczba;liczba_cyfr) – funkcja zaokrągla zadaną liczbę do określonej liczby cyfr po przecinku.

– WYSZUKAJ.PIONOWO(odniesienie;tablica;nr_kolumny;typ_porównania) – funkcja wyszukuje wartość odniesienie w pierwszej kolumnie zakresu komórek podanego jako argument tablica i zwraca wartość powiązaną, tzn. leżącą w tym samym wierszu, lecz w innej kolumnie, wskazanej jako nr_kolumny.

Teksty wyrównywane są domyślnie do lewej krawędzi komórki, liczby do prawej, natomiast w przypadku formuły zamiast jej treści w komórce pojawia się wyliczona z niej wartość.

Należy pamiętać, iż edycję formuły rozpoczynamy od znaku „=”.

Rys. 13. Formuły [Microsoft Excel].

Istnieje możliwość modyfikowania rozmiaru komórek i dostosowania ich do potrzeb projektowanego arkusza.

Formuły można powielać, kopiując i przenosząc komórki. Projektując arkusz, należy pamiętać o możliwości kopiowania komórek zawierających formuły. Procesowi temu towarzyszy modyfikacja zapisanych w formułach adresów komórek.

Adresy komórek typu A1, B8 są tzw. adresami względnymi. Jeśli w dowolnej formule zastosowane zostanie adresowanie (odwołanie) względne, to po skopiowaniu tej formuły do innej komórki odwołanie to zostanie zmodyfikowane o tyle wierszy i kolumn, o ile nastąpi przemieszczenie. Jeżeli zajdzie potrzeba, aby użyte w formule odwołanie było stałe, nie zmieniało się, to po skopiowaniu formuły do innych komórek, należy zastosować adresowanie bezwzględne. Ten typ adresowania blokuje na stałe kolumnę i wiersz. Do nadania komórce adresu bezwzględnego używa się znaku „$”, który umieszcza się przed nazwą kolumny i przed numerem wiersza.

Trzecim rodzajem adresowania jest tzw. adresowanie mieszane. W przypadku tego typu odwołania blokuje się na stałe tylko nazwę kolumny lub numer wiersza, np. A$6 lub $B6.

Powyżej omówiono adresowanie komórek leżących w tym samym arkuszu. W formułach można również wykorzystywać adresy komórek z innych arkuszy tego samego skoroszytu.


Odwołanie do innego arkusza może wyglądać w następujący sposób: +Arkusz 2!A8

gdzie: − Arkusz 2 to nazwa arkusza, w którym znajduje się wykorzystywana komórka

(odwołanie to jest zawsze bezwzględne), − ! – wykrzyknik oddziela nazwę arkusza od adresu komórki, − A8 – adres komórki, który może być względny lub bezwzględny,

Realizacja każdego typu adresowania może być wykonana: – poprzez bezpośredni wpis w pasku formuły, – za pomocą myszy – jeśli w formule chcesz wstawić odwołanie do komórki, należy kliknąć

tę komórkę i nacisnąć klawisz Enter.

Wykresy Bardzo istotną częścią programu Microsoft Excel są wykresy. Umożliwiają one

przedstawienie w sposób graficzny i na wiele różnych sposobów danych umieszczonych w arkuszu.

W arkuszu kalkulacyjnym Excel istnieje kilkanaście typów wykresów, np. kolumnowy, słupkowy, kołowy, liniowy itd. Każdy z nich ma jeszcze swoje podtypy. Zawsze należy zastanowić się, jaki typ wykresu jest najbardziej odpowiedni do danego rodzaju danych i dla zależności jakie będą na tym wykresie przedstawiane.

Podczas tworzenia wykresu kreator w pierwszym kroku przedstawi wszystkie możliwe typy wykresu, a użytkownik w zależności od tego, co chce uzyskać, dokona odpowiedniego wyboru.

Typy wykresów: – wykres słupkowy (w układzie poziomym) – przedstawia wielkości z komórek w postaci

słupków o długości proporcjonalnej do ich wartości, umożliwia to ich obrazowe porównanie. Dane dla wielu serii mogą być reprezentowane przez słupki leżące obok siebie lub na jednym słupku,

– wykres kolumnowy (w układzie pionowym) ma zastosowanie i właściwości podobne do wykresu słupkowego. Dane poszczególnych serii mogą być przedstawiane w postaci kolumn leżących obok siebie lub nakładających się. Wykres słupkowy i kolumnowy można zastosować do przedstawienia wielkości produkcji jakiegoś zakładu w poszczególnych okresach,

– wykres punktowy – dane z tabeli dla każdej serii są przedstawiane w postaci różnego rodzaju punktów, jednakowych dla każdej serii, przy czym wartość nad osią (poziomą) odciętych jest proporcjonalna do wartości z odpowiadającej komórki,

– wykres liniowy – dane punktowe z tabeli dla każdej serii są przybliżane linią, co umożliwia śledzenie zmian. Linia dla każdej serii danych jest dobierana automatycznie pod względem rodzaju i koloru – oczywiście może być dostosowana do indywidualnych życzeń,

– wykres kołowy – przedstawia proporcjonalny udział elementów składowych serii w odniesieniu do całości. Wykres taki może być stosowany tylko do jednej serii danych,

– wykres pierścieniowy – ma przeznaczenie podobne do wykresu kołowego, z tym że można w nim przedstawić kilka serii danych. Interpretacja graficzna wyników nie powinna być dowolnie wybierana. Przygotowany wykres można również modyfikować. W każdym wykresie wyróżniamy

następujące elementy: obszar wykresu, obszar kreślenia, tytuł, legendę, serię danych, osie wykresu.


4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie dane można wprowadzać do komórek arkusza? 2. Jakie znaczenie dla projektowanego arkusza kalkulacyjnego ma adresowanie względne? 3. Jakie znaczenie dla projektowanego arkusza kalkulacyjnego ma adresowanie

bezwzględne? 4. Jakie znaczenie dla projektowanego arkusza kalkulacyjnego ma adresowanie mieszane? 5. Jakie znasz funkcje programu Excel? 6. Jak tworzy się wykresy? 7. Jakie znasz rodzaje wykresów? 8. W jaki sposób można modyfikować wykres? 4.2.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1 Wykonaj arkusz kalkulacyjny według następującej specyfikacji. Zaprojektuj tabelę

z miesięcznym zestawieniem sprzedaży biletów miesięcznych. Powinna ona zawierać następujące nagłówki: lp., data sprzedaży, liczbę, wartość znaczka. W kolejnej tabeli arkusz powinien obliczać liczbę sprzedanych znaczków w miesiącu oraz ich wartość.


1) wykonać tabelę sprzedaży znaczków skarbowych w miesiącu, 2) wykonać drugą tabelę zawierającą wartość sprzedanych znaczków, 3) wykorzystać odpowiednie funkcje do zliczania liczby sprzedanych znaczków.


− stanowiska komputerowe wyposażone w oprogramowanie do projektowania arkusza kalkulacyjnego (np. Excel).

Ćwiczenie 2

Zaprojektuj formularz do wprowadzania danych do faktury sprzedaży znaczków skarbowych.


1) wykonać arkusz w postaci faktury, wykorzystując odpowiednie funkcje do zliczenia wartości netto i brutto,

2) zaprojektować formularz do wprowadzania danych do faktury. Wyposażenie stanowiska pracy:



Ćwiczenie 3 Dokonaj analizy swoich ocen w układzie semestralnym dla następujących przedmiotów:

język polski, język angielski, matematyka, fizyka, chemia, geografia, biologia, historia, sztuka i wychowanie fizyczne i oblicz średnią tych ocen.


Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) wykonać tabelę według załączonego wzoru,

2) obliczyć średnią ocen, wykorzystując odpowiednią funkcję, 3) korzystając z funkcji warunkowych, wystawić oceny końcowe zgodnie z następującymi

kryteriami:

średnia ocen Ocena (0 –1,5) 1 <1,5 –2,5) 2 <2,5 –3,5) 3 <3,5 –4,5) 4 <4,5 –5,5) 5 <5,5 – 6) 6

4) wystawić oceny w formie słownej.



Ćwiczenie 4 Dokonaj ilościowej analizy wyposażenia komputerowego Twojej szkoły. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) dokonać inwentaryzacji sprzętu komputerowego w poszczególnych pracowniach, zamieścić dane w tabeli pokazanej na rysunku; dane: rodzaj sprzętu, nazwa pracowni, rok zakupu, wartość,


2) wykonać raport tabeli przestawnej w celu pokazania wyposażenia i jego wartości w poszczególnych pracowniach.

Wyposażenie stanowiska pracy: − stanowiska komputerowe wyposażone w oprogramowanie do projektowania arkusza

kalkulacyjnego (np. Excel).

Ćwiczenie 5 Zestawienie tabelaryczne z ćwiczenia 4 przedstaw na wykresie np. kołowym. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) skopiować tabelę opracowaną w ćwiczeniu 4, 2) wybrać wykres kołowy, na którym zaprezentowane zostanie powyższe zestawienie, 3) wykonać wykres, wydrukować i zaprezentować na forum grupy.



4.2.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie

1) otworzyć istniejący arkusz kalkulacyjny i sformatować tak dane, aby były czytelne? ¨ ¨

2) stosować formuły obliczeniowe? ¨ ¨ 3) przedstawić dane w formie graficznej – w postaci wykresu? ¨ ¨ 4) wykorzystać arkusz jako bazę danych? ¨ ¨


4.3. Prezentacja multimedialna 4.3.1. Materiał nauczania

Za pomocą PowerPointa można szybko utworzyć atrakcyjną prezentację. W zależności od

posiadanego sprzętu, slajdy można wydrukować lub wyświetlić za pomocą projektora multimedialnego, zaprezentować slajdy wprost z komputera, dodając do nich efekty animacji, dźwięki, a nawet filmy wideo albo przeprowadzić prezentację w sieci WWW. PowerPoint nie służy jednak wyłącznie do tworzenia prezentacji. Za pomocą tego programu można również przygotować własne strony WWW, materiały dla uczestników pokazu (czyli dokumenty zawierające obraz slajdu lub kilku slajdów z opisującym je tekstem), konspekt prezentacji (czyli wydruk tekstu umieszczonego na slajdach) oraz notatki prelegenta (czyli opisy niewidoczne dla publiczności).

Przy tworzeniu prezentacji, należy pamiętać, aby: − stosować odpowiednio dużą i czytelną czcionkę, − dobierać kolor i rodzaj tła tak, aby napisy były czytelne, − urozmaicić prezentację poprzez dołączenie grafiki, − na jednym slajdzie nie wprowadzać zbyt wielu informacji (zwłaszcza tekstu), − kolejność animacji powinna być zgodna z treścią, − tempo wyświetlania slajdów, w trybie automatycznym, powinno być takie, aby widz mógł

swobodnie zapoznać się z ich treścią, a jednocześnie nie czekał na kolejne ekrany.

Prezentacje komputerowe mogą służyć różnym celom, np.: 1) prezentacji wyników finansowych firmy podczas zebrania udziałowców, 2) stworzeniu komputerowej reklamy produktu, firmy, 3) pokazom wyników wykonanego doświadczenia, 4) stworzeniu interaktywnego kursu.

PowerPoint zawiera pokaźny zbiór szablonów, na których można oprzeć prezentację. Szablony gwarantują jednolitą formę każdego składnika prezentacji. Wszystkie szablony mają wbudowane wzorce dla wszystkich elementów prezentacji. Wzorce można dowolnie modyfikować, dostosowując do indywidualnych potrzeb.

Rys. 14. Szablony prezentacji.

Przed przystąpieniem do tworzenia prezentacji należy przygotować ogólny jej projekt. Należy zastanowić się, jakiemu celowi ma służyć dana prezentacja. Warto wcześniej przygotować teksty i obrazy.


Opracowywanie slajdu tytułowego Aby otrzymać slajd tytułowy, należy w oknie dialogowym Nowy slajd, kliknąć taki

właśnie układ, który chcemy wybrać. Zostanie on otoczony ramką, aby go wybrać naciskamy przycisk OK. Otrzymamy wtedy slajd w wybranym układzie z symbolami zastępczymi tytułu i podtytułu.

Rys. 15. Slajd tytułowy – wzorcowy.

Na slajdzie niezależnie od wybranego wcześniej układu, jeżeli jest tylko dość miejsca, można umieścić rysunek. Możemy zmienić rozmiar rysunku i jego położenie oraz skopiować go, a następnie odwrócić i sformatować odwróconą kopię.

Tworzenie kolejnych slajdów prezentacji odbywa się zawsze tak samo. Najpierw należy wybrać układ nowego slajdu, potem umieścić odpowiedni tekst, a następnie uatrakcyjnić slajd grafiką, dźwiękami czy filmem wideo.

Kocie zabawyCzyli jak zasłużyć na przyjaźń własnego kota

Czas poświęcony zabawie, spaniu i jedzeniu a wiek kota

00,10,20,30,40,50,60,70,8

0-2 lat 2-7 lat 7-9 lat 10+lat

Zabawa Sen Jedzenie

Rasa kota a liczba kociąt

646II miot

453I miot

SyjamskiPersSyberyjski

Kocie macki ogarniają cały świat

Rys. 16. Przykładowa prezentacja.

Na każdym etapie pracy nad prezentacją można dokonać zmiany szablonu. Należy jednak pamiętać, że z chwilą zastosowania nowego szablonu przestaną obowiązywać wszelkie ustalenia dotyczące formatów dokonane we wzorcu. Będą natomiast nadal obowiązywały zmiany formatowe dokonane lokalnie na slajdzie.


W dowolnym momencie pracy nad prezentacją, na przykład w celu przećwiczenia pokazu, można przejrzeć już utworzone slajdy, korzystając z widoku Pokaz slajdów, który wyświetla slajdy w takiej postaci, w jakiej będą widoczne podczas prezentacji. W widoku Pokaz slajdów PowerPoint wyświetla slajdy po jednym, poświęcając każdemu z nich cały ekran. Jeśli dla slajdów został określony czas ich wyświetlania lub sposób przejścia między jednym slajdem a drugim, to pokaz slajdów zostanie wykonany automatycznie. W przeciwnym wypadku należy nacisnąć klawisz N, aby wyświetlić kolejny slajd, klawisz P, aby wrócić do poprzedniego, lub klawisz Esc, aby przerwać pokaz.

Pokaz slajdów można urozmaicić dodatkowymi efektami wizualnymi, takimi jak sposób przejścia do kolejnego slajdu czy przejście automatyczne, po określonym czasie. Efekty wizualne ustala się w widoku Sortowanie slajdów dla każdego slajdu oddzielnie.

Rys. 17. Formy przejścia slajdu.

PowerPoint oferuje wiele opcji animacji. Za ich pomocą można określić, które obiekty są wyświetlane na slajdzie, w jakiej kolejności (z możliwością dodania efektów dźwiękowych i wizualnych) oraz czy pozostają wyświetlone, czy też znikają w chwili, gdy jest wyświetlany kolejny obiekt na slajdzie. Dla każdego obiektu na slajdzie można dobrać różne efekty animacji. Oczywiście, nie należy przesadzać. Jeżeli stosuje się animację w rozsądnych granicach, to można skoncentrować uwagę publiczności na najważniejszych kwestiach.

Prezentacja multimedialna jest popularną formą ilustrowania wypowiedzi prelegentów. Na zakończenie rozważań na temat programu PowerPoint warto przekazać kilka uwag

dotyczących wykonywania prezentacji multimedialnej: 1. Na poszczególnych slajdach nie należy przekazywać zbyt dużo informacji w formie

tekstowej. Tekst w postaci najważniejszych informacji powinien być napisany dużą czcionką, widoczną na ekranie podczas wyświetlania w czasie lekcji.

2. Nie należy nadużywać dźwięków nic nie znaczących, zwłaszcza tych które znajdują się w bibliotece programu.

3. Nie należy osadzać w prezentacji zbyt długich filmów (do 3 min.). Zajmują one przede wszystkich dużo miejsca i zmniejszają wartość całego pakietu.

4. W prezentacji osadzamy rysunki po uprzednim sprawdzeniu ich rozdzielczości. Należy zwrócić uwagę na format zapisu i rozdzielczość obrazka.

5. Filmy najlepiej osadzać po skompresowaniu ich do formatu mpg.



Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Do czego służy prezentacja multimedialna? 2. O czym należy pamiętać, projektując prezentację multimedialną? 3. Co umożliwia kreator prezentacji? 4. Jakie formy przekazu medialnego może zawierać prezentacja? 5. W jaki sposób można w prezentacji wykorzystać obiekty o różnych formatach? 6. W jaki sposób można ożywić prezentację? 7. Jak można zaprojektować pokaz slajdów? 4.3.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Zaprojektuj własną prezentację na której miałbyś/miałabyś dokonać autoprezentacji.


1) dokonać edycji wzorca slajdu, 2) dobrać kolorystykę slajdu, 3) zaprojektować elementy graficzne w slajdzie, 4) zaprojektować wielkość, rodzaj i kolor czcionki.


− stanowiska komputerowe wyposażone w oprogramowanie do tworzenia prezentacji (PowerPoint),

− literatura zgodna z punktem 6 Poradnika dla ucznia. Ćwiczenie 2

Zaplanuj i wykonaj prezentację na temat rozwoju technologii informatycznej w ostatnich 10 latach.


1) zebrać informacje na temat rozwoju technologii informatycznej; powinny to być informacje tekstowe, zdjęcia cyfrowe i inne,

2) zaplanować układ slajdów prezentacji i sposób ich wyświetlania, 3) zaprojektować poszczególne slajdy prezentacji, 4) zaprezentować wykonaną pracę.



− literatura zgodna z punktem 6 Poradnika dla ucznia.


Ćwiczenie 3 Wykonaj prezentację wybranej organizacyjnej lub instytucji znajdującej się w Twoim

mieście lub regionie.


1) rozpoznać, jakie instytucje godne uwagi są w Twoim mieście lub regionie, 2) zgromadzić odpowiednie informacje, 3) zaplanować strukturę graficzną slajdów z uwzględnieniem wykonania własnych

schematów, 4) zaplanować pokaz slajdów, 5) zaprezentować wykonaną pracę na forum grupy.



− literatura zgodna z punktem 6 Poradnika dla ucznia. 4.3.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) zaplanować prezentację? ¨ ¨ 2) zaprojektować wzorzec slajdów? ¨ ¨ 3) wstawić do slajdu różne typy danych zgodnie z przewidzianym

projektem graficznym? ¨ ¨ 4) zaprojektować animacje dla poszczególnych występujących

obiektów w prezentacji? ¨ ¨ 5) zaprojektować przejścia slajdów? ¨ ¨ 6) wyświetlać gotową prezentację? ¨ ¨


4.4. Komputerowe bazy danych – tworzenie i wykorzystywanie 4.4.1. Materiał nauczania

Bazy danych są powszechnie używane do gromadzenia i wyszukiwania informacji. Przykładowymi bazami danych mogą być: książka telefoniczna, katalog biblioteki, wykaz towarów w magazynie, dane o pracownikach danej instytucji itp. Gdy te zbiory zostaną opracowane w formie komputerowej bazy, możliwe jest szybkie wyszukanie określonych informacji. Baza danych składa się z pojedynczych tabel między którymi istnieje możliwość tworzenia różnych relacji, taka baza nazywa się relacyjną bazą danych. Program Access przechowuje całą bazę w jednym pliku o rozszerzeniu *mdb. W takim pliku występują składowe obiekty (komponenty) bazy danych. Należą do nich: tabele, kwerendy, formularze, raporty, makra i moduły.

W programie Access, jak w innych programach MS Office, pasek menu jest bardzo podobny.

Rys. 18. Pasek narzędzi Programu Access.

Podstawowe komponenty (obiekty) bazy danych:

Rys. 19. Zrzut ekranowy Programu Access.

Do podstawowych komponentów zintegrowanego systemu baz danych należą:

− tabele – można je przyrównać do „pojemników” przechowujących dane, może ich być wiele i wówczas występują między nimi powiązania (relacje),

− kwerendy – inaczej zapytania, wyróżniamy kwerendy: wybierające, aktualizujące, usuwające, dołączające, krzyżowe, tworzące tabele, np. kwerendy wybierające służą do wyszukania określonych informacji,


− formularze – mogą służyć do wprowadzania danych, przeglądania danych, można je również wydrukować i wtedy pełnią rolę druków przeznaczonych do wypełnienia ręcznego,

− raporty – tworzy się je głównie w celu wydrukowania określonych informacji, mogą dotyczyć informacji zbiorczych oraz informacji o określonej grupie danych (szczegółowe), w raportach można dokonywać różnych obliczeń, podsumowań,

Dodatkowo zostały dołączone: − makrodefinicje – zapisane pewne sekwencje poleceń, wywołanie makrodefinicji

powoduje automatyczne wykonanie tych czynności, − moduły – są wykorzystywane do przechowywania zbiorów procedur i funkcji języka

Visual Basic. Modułu nie można uruchomić. Uruchomić można procedury przechowywane w modułach. Mogą one być wywoływane z wyrażeń, makr lub innych procedur.

Tabele

Projektowanie tabel jest jednym z najważniejszych etapów pracy z bazami. Prawidłowo zaplanowane tabele pozwalają uniknąć wielu problemów. Projektując tabelę, należy zwrócić uwagę na to, aby dokładnie określić informacje, które ma ona zawierać. Po zaplanowaniu tabel należy się również upewnić, czy dane w tabelach się nie powtarzają. Jeżeli tak, oznacza to, że można taką tabelę podzielić na jeszcze mniejsze. Tabele w bazie, jak już wspomniano, muszą być między sobą powiązane, tzn. muszą posiadać pola łączące je.

Tabela zawiera informacje o polach i typie przechowywanych w niej informacjach: − tekst – po ustawieniu pola na tekst można w nim przechowywać ciągi nieprzekraczające

długości 255 znaków (mogą to być litery, cyfry, symbole i spacje), − nota (w Accessie 97 – Mono), ten typ odnosi się również do tekstu, ale zapisy mogą być

dłuższe (do 64 000 znaków), − liczba – do tego pola można wprowadzić liczby, które program wykorzysta do obliczeń

arytmetycznych, − data/godzina – w takim polu mogą być przechowywane zapisy dat i czasu, są traktowane

jako szczególny przypadek liczb, mogą być przeliczane, − waluta – do pola tego typu można wprowadzić liczby określające.

Relacje, czyli połączenia między tabelami, pozwalają bardziej efektywnie zarządzać bazą

danych. W relacyjnych bazach danych można równocześnie wykorzystywać dane z wielu tabel. Dzięki relacjom można odnajdywać rekordy, które będą zawierały dane z tabel powiązanych, można wymuszać więzy integralności w celu zapewnienia spójności danych w trakcie dodawania, zmiany lub usuwania rekordów. Wymuszanie relacji gwarantuje, że każda wartość wprowadzona w kolumnie klucza obcego jest zgodna z istniejącą wartością znajdującą się w powiązanej kolumnie klucza podstawowego.

Można określić trzy sposoby relacji (powiązań): – jeden do jednego – każdy rekord z jednej tabeli jest powiązany tylko z jednym rekordem

drugiej tabeli, – jeden do wielu – każdy rekord z jednej tabeli może być powiązany z wieloma rekordami

z drugiej tabeli, ale każdy rekord z drugiej tabeli jest powiązany tylko z jednym rekordem z pierwszej tabeli,

– wiele do wielu – każdy rekord z jednej tabeli jest powiązany z wieloma rekordami z drugiej tabeli i na odwrót. Należy wskazać jednak, że relacji wiele-do-wielu nie można bezpośrednio uzyskać w MS Access.


Normalizacja bazy danych to proces polegający na usuwaniu z niej błędów i nieprawidłowości dotyczących struktury tabel. Często jednak cześć danych w tabeli powtarza się i takie zjawisko nazywamy redundancją. Powstająca w wyniku redundancji nadmiarowość jest zjawiskiem niekorzystnym, powoduje niepotrzebny wzrost objętości bazy danych. Bazy danych są zwykle normalizowane, czyli doprowadzane do postaci bez nadmiarowości. W szczególności w odniesieniu do relacyjnych baz danych dąży się do sytuacji, gdy każda relacja zawiera unikalne informacje oraz klucze łączące z innymi relacjami. W szczególnych przypadkach, w celu przyśpieszenia obróbki danych, relacje bywają denormalizowane, jednak może to być źródłem błędów i wewnętrznej niespójności danych. Na modelu relacyjnym oparta relacyjna baza danych (RDBMS ang. Relational Database Management Systems) – baza danych, w której dane są przedstawione w postaci relacyjnej, gdzie relacja reprezentowana jest przez tablicę (tablica = relacja, stąd nazwa), a tablice są pewnym zbiorem rekordów o identycznej strukturze i wewnętrznie powiązanych za pomocą związków zachodzących pomiędzy danymi.

Kwerendy Kwerendy są to narzędzia umożliwiające wyszukiwanie informacji w bazach danych.

Zbudowane są z pól tabel lub innych kwerend (zapytań), które pozwalają odnaleźć informacje w jednej tabeli oraz w wielu tabelach jednocześnie, dzięki połączeniu zawartości powiązanych ze sobą tabel. W kwerendach można również dokonywać obliczeń. Kwerendy, podobnie jak formularze, można tworzyć same lub korzystać z pomocy kreatora.

Czasami istnieją jednak problemy, które wymagają innego narzędzia, ściśle mówiąc innego rodzaju kwerendy. W przypadku gdy zaistnieje potrzeba powielenia tabeli lub na podstawie istniejącej kwerendy należy utworzyć nową, można wówczas wykorzystać tak zwaną kwerendę tworzącą tabelę, które nazywa się także kwerendami funkcjonalnymi, umożliwiają one dokonanie zmian w wielu rekordach równocześnie. Do tych grup kwerend należą jeszcze kwerendy aktualizujące, dołączające, usuwające.

Formularze są narzędziem bardzo uniwersalnym. Służą do wprowadzania, modyfikacji, przeglądania, usuwania i drukowania danych. Można zaprojektować formularz, prezentując dane w żądany sposób. W programie Access jest dostępny bardzo duży zestaw elementów (w przyborniku – teksty, dane graficzne, linie i kolor) pozwalających utworzyć formularz dopasowany do swoich wymagań. Formularze ponadto można tworzyć, korzystając z kreatorów. Użycie kreatorów znacznie przyspiesza proces tworzenia formularzy. Kreator formularzy umożliwia utworzenie formularza na podstawie odpowiedzi na zadawane pytania. Najszybszym jednak sposobem utworzenia formularza jest zastosowanie tzw. autoformularzy.

Rys. 20. Okno Formularza Programu Access [rys. własny].


Raporty W raportach można przedstawić dane zawarte w tabelach. Można na tych danych

wykonywać obliczenia matematyczne za pomocą funkcji: suma, średnia, max, min, licznik itp. Raporty mogą dotyczyć danych sumarycznych oraz szczegółowych. Jednakże najczęściej danych używa się do drukowania raportów. Raport można formatować. W raporcie można wyróżnić sekcje: nagłówek strony, nagłówek raportu, szczegóły, stopka strony, stopka raportu. Sekcja szczegóły zawiera dane, które mają być wydrukowane w raporcie. Projektowanie bazy danych

Przed rozpoczęciem budowania tabel, formularzy i innych obiektów, które złożą się na bazę danych, należy koniecznie poświęć trochę czasu na zaprojektowanie wyglądu bazy danych. Dobry projekt jest podstawą utworzenia bazy danych, która pozwoli na szybkie, dokładne i skuteczne wykonywanie zamierzonych celów.

Zebrane informacje powinny obejmować następujące zagadnienia: − procesy realizowane w przedsiębiorstwie, − przechowywane dane, − wymagania użytkowników, − oczekiwania kierownictwa, − wymogi dotyczące raportów, − przyzwyczajenia użytkowników.

Mając powyższe informacje, można przystąpić do sporządzenia grafu zależności. Na grafie umieszcza się użytkowników, grupy użytkowników lub dział firmy. Przy każdej z pozycji zapisuje się dane potrzebne tej osobie, a przy wydziałach, jakie dane wydział gromadzi. Następnie należy połączyć poszczególne elementy w sieć. Przedstawiony na rysunku poniżej przykładowy schemat prezentuje system informatyczny w księgarni:

Rys.21. Schemat systemu informatycznego w księgarni [rys. własny].


Po wykonaniu schematu infrastruktury systemu informatycznego, należy zaplanować warstwy aplikacji. Idea ta polega na podziale systemu bazodanowego na warstwy odpowiedzialne za realizację kolejnych poziomów abstrakcji, począwszy od danych, a na interfejsie aplikacji kończąc. Wykorzystanie logiki warstw uniezależnia poszczególne poziomy od siebie i w przyszłości ułatwi utrzymanie systemu, jego rozbudowę i modernizację. Najczęściej występuje architektura trójelementowa lub dwuelementowa.


Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jak pracuje się z gotowymi danymi i jak się je edytuje? 2. Jak wykorzystać kreator do tworzenia tabel? 3. Co to są klucze i jakie znasz powiązania pomiędzy tabelami? 4. Jak filtruje i sortuje się dane w bazie? 5. Jak drukuje się raporty? 6. Jak się tworzy formularze? 4.4.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Nauczyciel wychowania fizycznego gromadzi informacje o szkolnych zawodach sportowych. Poprosił o zinformatyzowanie jego spisów w celu usprawnienia pracy. Aktualnie nauczyciel posiada następujące dane: − dyscyplina sportowa rozgrywek, − daty poszczególnych zawodów: eliminacje, finały, − listy uczestników zawodów, − składy drużyn, − miejsce rozgrywek, − opiekun, − wyniki zawodów, − listy laureatów, − notatki.


Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się dokładnie z treścią zadania, 2) wprowadzić potrzebne dane, 3) połączyć dane tak aby można je było łatwo segregować, 4) przygotowaną bazę zaprezentować na forum grupy.


− komputer z zainstalowanym bazą danych i dostępem do sieci Internet.


Ćwiczenie 2 Wyszukaj w Internecie bazy danych o charakterze podobnym do bazy przedstawionej

w ćwiczeniu 1. Wskazać wady i zalety wyszukanych baz.


1) odszukać w Internecie 3 rodzaje baz danych, 2) porównać ich zasoby danych, 3) swoje spostrzeżenia zaprezentować na forum grupy.


− komputer z dostępem do sieci Internetu. 4.4.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz: Tak Nie 1) przygotować dane i edytować je? □ □ 2) zdefiniować klucze i powiązania między tabelami? □ □ 3) filtrować i sortować zebrane dane w bazie? □ □ 4) drukować opracowane raporty? □ □ 5) przygotowywać formularze? □ □


4.5. Terminarz spotkań 4.5.1. Materiał nauczania

Poza typowymi urządzeniami technicznymi, takim jak np.: komputer, faks, telefon, kserokopiarka czy niszczarka nieodzownymi narzędziami pracy są:

1) terminarze Służą do rejestrowania wszystkich uzgodnionych i planowanych spotkań, narad, podróży,

przyjazdów i odjazdów delegacji oraz innych przedsięwzięć angażujących szefa. Terminarz jest prowadzony w kalendarzu biurowym, który powinien być do tego celu odpowiednio przygotowany.

2) notatniki Służą do notowania poleceń szefa, wyników bezpośrednich i telefonicznych rozmów

przeprowadzonych ze współpracownikami i interesantami, a także do sporządzania planów pracy, ewidencji, narad.

3) środki do przechowywania dokumentów Typowe środki do przechowywania dokumentów to: segregator, skoroszyt, obwoluta,

teczka.

4) formularze Odpowiednio skonstruowane druki, które wypełniane są poprzez wpisywanie informacji,

co pozwala na zaoszczędzenie czasu.

5) skorowidze Urządzenie pomocnicze znacznie ułatwiające odszukiwanie zgromadzonych informacji.

6) pomocniczy sprzęt biurowy Obejmuje takie przybory, jak: papier, dziurkacz, zszywacze, przybory do pisania. W pracy

biurowej może być także wykorzystywany dyktafon – urządzenie do nagrywania głosu. Służy przede wszystkim do rejestracji przebiegu zebrań, dyktowania korespondencji czy nagrywania rozmów telefonicznych, które następnie wykorzystuje się przy sporządzaniu protokołów.

Urządzeniem, które zostało wyparte przez komputer, ale które można jeszcze spotkać jest maszyna do pisania.

Praca administracyjno-biurowa wymaga sprawnej organizacji, dlatego również pomoce i urządzenia techniczne i biurowe są niezwykle istotne w codziennej pracy. Szerzej zostało to omówione w jednostce „Wykonywanie prac biurowych”. 4.5.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie urządzenia biurowe i środki techniczne są niezbędne do pracy w sekretariacie? 2. Do czego służą poszczególne urządzenia i środki techniczne?


4.5.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Szef organizuje 2-dniowe seminarium, na które przewiduje zaprosić 50 osób z trzech ościennych województw. Sporządź kosztorys tego seminarium oraz jego program. Zaprezentuj dwa rozwiązania: najlepsze oraz najbardziej ekonomiczne.


Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) ustalić termin spotkania, 2) wyszukać lokal o odpowiedniej powierzchni, 3) sprawdzić warunki dojazdu lub dowozu gości, 4) zarezerwować pokoje hotelowe, 5) wynająć sprzęt audiowizualny, 6) sporządzić listę zakupów, 7) przygotować materiały na seminarium, 8) zapewnić catering seminarium, w tym jedną uroczystą kolację na 58 osób, 9) zebrać dane od kilku instytucji, skalkulować i zaprezentować na forum grupy rozwiązania.

Wyposażenie stanowiska pracy: – oferta materiałów biurowych, – komputer z dostępem do Internetu, – drukarka, – panorama firm regionu. 4.5.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) określić przydatność terminarza? □ □ 2) skonstruować formularz? □ □ 3) określić środki do przechowywania dokumentów? □ □


5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ INSTRUKCJA DLA UCZNIA 1. Przeczytaj uważnie instrukcję. 2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi. 3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.

Test pisemny zawiera 20 zadań i sprawdza Twoje wiadomości z zakresu komputerowego wspomagania prac biurowych.

4. Udzielaj odpowiedzi tylko na załączonej karcie odpowiedzi. Wskaż tylko jedną odpowiedź prawidłową. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.

5. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania. 6. Kiedy udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas. 7. Na rozwiązanie testu pisemnego masz 40 minut.

Powodzenia!

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH 1. Program komputerowy do tworzenia dokumentów tekstowych to:

a) Word, b) Excel, c) Access, d) Internet.

2. Edytor tekstu Word służy do: a) tworzenia dokumentów tekstowych oraz odtwarzania tekstu ze słuchu i do jego

formatowania, b) przygotowania prezentacji, c) zgrywania dokumentów, d) modyfikowania grafiki.

3. Formatowanie tekstu umożliwia: a) zmianę wyglądu poszczególnych znaków i akapitów, b) naprawę urządzeń biurowych, c) usprawnienie pracy, d) opóźnienie pracy

4. Na format czcionki składają się: a) krój, rozmiar, atrybut, b) odstępy między akapitami, c) kolor czcionki, d) tabulatory.


5. Do typowych urządzeń biurowych należą: a) skaner, obcinak, telefon, b) komputer, faks, gilotyna, c) laminator, obcinak, bindownica, d) komputer, wózek, kopiarka.

6. Do urządzeń służących do przekazywania informacji należy: a) notebook, b) drukarka, c) telefon komórkowy, d) kserokopiarka.

7. Pisząc teksty z wykorzystaniem komputera należy pamiętać, aby: a) pisać na klawiaturze komputera metodą mnemotechniczną, b) pisać dwoma palcami, c) pisać jak komu wygodnie, d) pisać szybko.

8. Formy pisma nie określają:

a) tytuły i podtytuły, b) układ tekstu, c) wersaliki, d) tabulatory.

9. Formą szybkiego i łatwego porządkowania danych jest: a) tabela, b) tabulator, c) rysunek, d) kolumna.

10. Arkusz kalkulacyjny jest: a) elektroniczną formą tabeli, b) tekstem w formie elektronicznej, c) prezentacją, d) inną formą.

11. Zadaniem podstawowym arkusza kalkulacyjnego jest: a) wykonywanie obliczeń na pojedynczych komórkach i grupach, b) budowanie tabel, c) prezentacja multimedialna, d) inne.

12. Wykres służy do:

a) przedstawienia w sposób graficzny i na wiele różnych sposobów danych umieszczonych w arkuszu,

b) umieszczenia danych, c) pokazania danych liczbowych, d) pokazanie rysunków.


13. Czy przedstawiony wykres należy do grupy wykresów: a) kolumnowych, b) liniowych, c) kołowych, d) powierzchniowych.

14. Formularz służy do:

a) raportowania danych w arkuszu kalkulacyjnym, b) określania parametrów procesu sortowania, c) wprowadzania danych do tabeli o jednolitej strukturze, d) określania parametrów tworzonego wykresu.

15. Makro jest:

a) zarejestrowanym układem czynności wykonywanym za pomocą jednego polecenia, b) formułą złożoną z dostępnych w programie funkcji, c) funkcją dostępną w programie, d) poleceniem, które umożliwia wybór funkcji do tworzenia formuły.

16. Prezentacja komputerowa może służyć:

a) stworzeniu komputerowej reklamy produktu oraz zaprezentowaniu wyników finansowych firmy,

b) sporządzeniu bazy danych, c) sporządzeniu prezentacji, d) tworzeniu dokumentu.

17. Terminarz nie służy do:

a) rejestrowania planowanych spotkań, b) notowania telefonicznych rozmów, c) rejestrowania uzgodnionych narad, d) notowania delegacji.

18. Baza danych umożliwia:

a) zebranie informacji związanych z pewnym tematem lub zadaniem, b) zebranie informacji na każdy temat, c) sporządzenie prezentacji, d) sporządzenie pisma.

19. Kwarend można używać do:

a) wyświetlania, zmiany i analizy danych, b) modyfikacji danych, c) wprowadzania danych, d) ilustrowania danych.

20. Aby analizować swoje dane lub zaprezentować je w postaci drukowanej, należy utworzyć:

a) kwerendę, b) raport, c) formularz, d) dokument tekstowy.

0

20

40

60

80

100

1. Kw 2. Kw 3. Kw 4. Kw

Wsch.

Zach.

Płn.


KARTA ODPOWIEDZI Imię i nazwisko……………………………………………………………………..................... Komputerowe wspomaganie prac biurowych Zakreśl poprawną odpowiedź.

Nr zadania Odpowiedź Punkty

1 a b c d 2 a b c d 3 a b c d 4 a b c d 5 a b c d 6 a b c d 7 a b c d 8 a b c d 9 a b c d 10 a b c d 11 a b c d 12 a b c d 13 a b c d 14 a b c d 15 a b c d 16 a b c d 17 a b c d 18 a b c d 19 a b c d 20 a b c d

Razem:


6. LITERATURA 1. Danowski B.: MS Excel XP. Ćwiczenia praktyczne. Helion 2001 2. Ivens K., Carlberg C.: Excel 2002 PL. Helion, Gliwice 2002 3. Kienzler I.: Praca biurowa i język handlowy: wzory pism, umów i innych dokumentów

w języku polskim, angielskim i niemieckim. Wydawnictwo „IVAX”, Gdynia 1999 4. Kinel K.: Technika pracy biurowej, część 1. WSiP, Warszawa 2003 5. Kowalczyk G.: Excel 2000 PL. Ćwiczenia praktyczne. Helion, Gliwice 2000 6. Kowalczyk G.: MS Word 2002/XP. Ćwiczenia praktyczne. Helion, Gliwice 2001 7. Kowalczyk G.: MS Word 2002/XP. Ćwiczenia zaawansowane. Helion, Gliwice 2003 8. Kwaśny A.: Od skanera do drukarki. Helion, Gliwice 2002 9. Ogletree T. W.: Windows XP PL. Księga eksperta. Helion, Gliwice 2002 10. Stefaniak-Piasek E.: Technika pracy biurowej. Część 2. WSiP, Warszawa 2003 11. Stinson C., Dodge M.: Microsoft Excel wersja 2002 dla ekspertów. Wydawnictwo RM,

Warszawa 2003 12. Wiśniewska M.: Technika biurowa. Wydawnictwo „eMPi2”, Poznań 1997

Komputerowe wspomaganie prac biurowych...

Documents

Transcript of Komputerowe wspomaganie prac biurowych...